Online Verhalen

Ik kan helaas geen plusje geven, maar goed stuk hoor!

Oh ik zit echt vol spanning te lezen

Ik lees ook nog trouw mee hoor! Maar omdat ik wat problemen had met mijn telefoon (stuk,opgestuurd,leentelefoon) kreeg ik geen meldingen van reacties meer, maar nu wel weer en ik ben weer bij.
Leuke wending heb je eraan gegeven, weer wat spanning!

Dank jullie allemaal voor de leuke reacties! Ik dacht ik sommigen van jullie gaandeweg kwijt was geraakt, dus het doet me goed te zien dat jullie nog steeds meelezen

_________________________________________________________________________

Na nog een kwartier, dat wel een eeuwigheid leek te duren, vertrok er iemand bij Cees in de buurt naar de wc. Niet veel later gingen er twee mensen aan de andere kant naar huis en werd het even wat rustiger aan de bar. Cees bleef zitten, helemaal aan het einde. Hij bleef achter met alleen nog wat jongens van een jaar of twintig en helemaal aan de andere kant twee mannen van middelbare leeftijd die een paar krukken naast hen zaten.
Waarschijnlijk zag Cees in dat moment van rust zijn kans schoon. De man die naast hem had gezeten had zijn glas laten staan en dat moest weggehaald worden. Eigenlijk wilde ik niet zo dicht bij Cees in de buurt komen, was als de dood voor hem, maar ik kon ook moeilijk dat glas de rest van de avond laten staan. Ik raapte dus al mijn moed bij elkaar en liep toen met knikkende knieën Cees’ kant op, mijn blik wat omlaag gericht, zodat ik hem niet aan hoefde te kijken. Daardoor zag ik echter niet dat er beweging kwam in Cees, of ik zag het in ieder geval te laat. Ik stak mijn hand uit naar het glas en wilde het net weghalen toen Cees ineens mijn pols vastpaste.
Mijn hart sloeg een slag over toen zijn grote, sterke hand zich om mijn pols sloot. Mijn adem stokte in mijn keel en in een reflex probeerde ik mijn hand weg te trekken, maar Cees hield me stevig vast. Het enige resultaat van mijn beweging was dat ik het glas dat ik net weg had willen halen omver stootte. Het glas viel om en rolde naar de rand van de bar, waar het met een ijzerachtige knal in de wastafel viel. Even bleef het knerpend heen en weer rollen, maar Cees liet me niet los en ik kon me niet bewegen. Zijn hand was als een bankschroef om mijn pols en ik had kippenvel over mijn hele lichaam. Mijn hart ging tekeer als een bezetene.
Cees greep om mijn hand verstevigde en hij trok me dichter naar zich toe. Hij boog wat over de bar en bracht zijn gezicht dicht bij het mijne. Ik voelde zijn adem op mijn wang en krampachtig draaide ik mijn hoofd van hem weg.
‘Wij moeten praten,’ zei hij zachtjes. ‘Zeer binnenkort. Onder vier ogen.’
Ik klemde mijn kiezen op elkaar en probeerde zo onopvallend mogelijk mijn arm los te trekken, maar het lukte me niet.
‘Laat me los, Cees,’ siste ik.
Maar hij hield me stevig vast en trok me nog dichter naar zich toe.
‘Pas op, Starla,’ zei hij. ‘Je oog ziet er pijnlijk uit. Je wilt vast niet dat er nog een keer zoiets gebeurt.’
Er klonk iets dreigends door in zijn stem en er verscheen kippenvel op mijn hele lichaam. Zijn aanraking om mijn pols voelde raar, het was of zelfs mijn huid ertegen protesteerde, maar ik slikte en probeerde het te negeren. Het mocht niet, hij mocht niet weten hoe bang ik voor hem was. Ik moest iets zeggen, snel. Ik moest doen of ik niet bang voor hem was, alsof hij me niets kon maken.
Wanhopig zocht ik naar woorden, maar mijn paniek vrat alle rationaliteit weg en ik kon niets bedenken. Mijn hoofd was leeg, afgezien van die ene ruimte die me Cees’ gezicht liet zien zoals het die zaterdagavond was geweest, en mijn benen voelden week. Mijn paniek dreigde de overhand te nemen, maar toen klonk er ineens een stem naast me.
‘Hé,’ zei Gio op alerte toon terwijl hij naast me kwam staan. ‘Is alles in orde?’
Ik schrok van hem en met een ruk keek ik zijn kant op. Gio had het door, ik zag het gelijk aan zijn ogen. Zijn blik was donker, strak, en hij keek naar de hand om mijn pols en toen naar Cees’ gezicht. Cees keek terug, in stilte. Zijn blik was net zo donker als die van Gio. Zijn ogen gleden over zijn gezicht en even zei hij niets. Schijnbaar had hij niet op gerekend op nog een deelnemer aan het gesprek die meer een bedreiging voor hem vormde dan ik en ik zag dat hij probeerde in te schatten wat hij nu het beste kon doen. Snel maakte ik gebruik van zijn moment van twijfel en ik trok mijn arm los.
‘Ja, niets aan de hand,’ zei ik tegen Gio. ‘Hij ging net weg.’
Cees keek nog even naar Gio, maar toen gleden zijn ogen naar mij. De afdruk van zijn vingers stond diep in mijn vlees, maar ik onderdrukte de neiging er met mijn andere hand overheen te wrijven om er niet nog meer de aandacht op te vestigen.
Cees keek naar me en pakte zijn glas op. Als hij slim was geweest was hij toen gewoon weggegaan, zonder iets te zeggen, maar ik denk dat hij de situatie een beetje verkeerd inschatte. In plaats daarvan dronk hij de laatste slok van zijn whisky op en zette het glas terug op de bar. Toen klom hij traag van de barkruk af en trok zijn jas aan. Er dreiging uit van iedere beweging die hij maakte.
‘Voor nu wel, ja,’ zei hij tegen me. ‘Maar denk aan wat ik gezegd heb. We praten binnenkort verder. Ik denk dat ik je niet meer hoef te vertellen hoe het voelt als je niet naar me luistert.’ Hij draaide zich om en maakte aanstalten om weg te lopen, maar toen Gio boog zich ineens langs me heen over be bar. Hij greep Cees bij zijn arm en hield hem tegen. Zijn lichtgroene ogen leken ineens donker, terwijl er tegelijkertijd iets in opvlamde.
‘Sorry, ik denk dat ik je verkeerd verstond,’ zei hij toen Cees omkeek. ‘Wàt zei je tegen haar?’ Hij klonk kwaad, en ik was niet de enige die het hoorde. Ook de jongens en de twee mannen verderop aan de bar vielen stil en keken onze kant op. Ik zag dat Cees het ook merkte en zijn ogen gingen inschattend heen en weer tussen Gio en de andere mensen om ons heen. Aan een tafeltje verderop zaten twee meiden van mijn leeftijd die ook onze richting uit keken.
Ik slikte. De spanning om ons heen, de negatieve energie tussen ons in was sterk en leek alleen maar te wachten op de laatste druppel die de emmer zou doen overlopen. Dat wilde ik niet, niet met al die mensen om ons heen die dat zouden zien. Ik probeerde rustig te blijven, of te worden, eerder, en zacht legde ik mijn hand op Gio’s arm. Gio’s ogen gleden naar mijn gezicht toen ik hem aanraakte en ik keek hem aan. Licht schudde ik mijn hoofd.
‘Laat hem,’ zei ik zachtjes. ‘Hij is het niet waard.’
Even bleef het stil. Gio bestudeerde mijn gezicht, mijn ogen, en ik voelde de blikken van de mensen om ons heen in mijn rug prikken. Toen richtte Gio zijn blik weer op Cees. Nog een paar seconden gebeurde er niets, maar toen voelde ik dat hij Cees losliet. Ik sloot mijn ogen even en liet mijn adem langzaam ontsnappen.
Even leek het of het met een sisser zou aflopen. Cees trok aan de andere kant van de bar met een ruk zijn jas recht. Hij keek naar me, met die bepaalde blik in zijn ogen. Hij keek vaker zo naar me, en ik wist wat het betekende. Hij broedde ergens op, hij was dingen aan het uitpuzzelen waarvan ik helemaal niet wilde dat hij ze wist. Toen trok zijn ene mondhoek licht omhoog in een glimlach en al voor hij het gezegd had, wist ik dat het fout zou gaan.
‘Wat, jij ook al?’ vroeg hij aan Gio terwijl hij naar mij bleef kijken. ‘Ik wist niet dat die hoer zich tegenwoordig ook al liet neuken door buitenlanders.’

Spannend!

Omygod! Spannend Doe maar gauw nog een stukje O:-)

Dank jullie Yvanka en Masterbreel voor het lezen en reageren

_____________________________________________________________________________

Daarna ging alles ineens heel snel. Dat donkere dat ik net ook had gezien, vlamde weer op in Gio’s ogen en zijn gezicht werd in één keer hard. Hij zette een stap naar voren, waarschijnlijk om Cees iets onprettigs aan te doen, maar dat wilde ik koste wat kost voorkomen. Nog voor hij bij de bar was schoot ik naar hem toe en ik ging voor hem staan, zette mezelf tussen hem en Cees in, met mijn rug naar Cees toe. Ik hield Gio tegen met mijn lichaam en probeerde hem te blokkeren. Het kostte me moeite, hij was opgefokt en ik voelde de kracht die hij kreeg door de woede in zijn lichaam.
‘Niet doen,’ zei ik op gedempte toon.
Gio reageerde niet en zijn hele wezen bleef op Cees gefocust. Ik probeerde hem uit alle macht bij Cees uit de buurt te houden en zette mijn handen tegen zijn buik.
‘Gio, alsjeblieft,’ zei ik. ‘Niet doen.’
Gelukkig luisterde Gio nu wel naar me. Ik voelde dat hij bleef staan, al kostte het hem zichtbaar moeite, en hij keek naar me omlaag. Zijn ogen gleden over die van mij en geluidloos probeerde ik hem te smeken naar me te luisteren.
Na een paar zenuwslopende seconden richtte Gio zijn hoofd op. Hij keek over me heen naar Cees. Ik voelde dat zijn spieren nog steeds strak gespannen stonden. De mensen aan de bar waren stil.
‘Eruit,’ zei Gio toen, en aan zijn stem hoorde ik hoe kwaad hij was. ‘Schiet op, voor ik me bedenk. En waag het niet nog terug te komen.’
Cees zei niets meer. Mijn hart sloeg luid in de stilte en trillend luisterde ik. Nog even gebeurde er niets, maar toen hoorde ik dat Cees begon te lopen. Zijn voetstappen stierven langzaam weg, de deur van het restaurant ging open en viel weer dicht.
Nog even bleef het stil. Ik hoorde diverse mensen om ons heen uitademen, alsof ze al die tijd hun adem ingehouden hadden. Hier en daar werd er wat gekucht. Toen werd er wat gemompeld en er werd weer bestek opgepakt. De mensen om ons heen hervatten langzaamaan hun bezigheden en gingen gelijdelijk verder met eten en praten.
Samen met Cees verdwenen de spanning en adrenaline in mijn lichaam. Het voelde of daardoor ook mijn energie wegstroomde uit mijn lijf en mijn knieën knikten, alsof de schok nu pas echt doordrong, nu de adrenaline me niet meer overeind hield. Ik sloot mijn ogen, liet mijn hoofd zakken en probeerde diep adem te halen, rustig te worden. Ik merkte dat ik trilde en probeerde mijn lichaam onder controle te krijgen. De krampachtige pijn in mijn buik was er nog steeds en ik voelde me slap nu de adrenalinerush langzaam wegebde.
Ik merkte dat Gio mijn arm aanraakte.
‘Star?’ vroeg hij zacht. Zijn hand gleed omlaag en sloot zich om die van mij. Met de grootste krachtinspanning lukte het me mijn trillende vingers om zijn hand te sluiten.
‘Star?’ zei Gio weer. ‘Zullen we even naar binnen gaan?’
Ik slikte en schudde mijn hoofd.
‘Nee,’ probeerde ik. ‘Het gaat wel.’ Maar ik was nog nauwelijks uitgesproken toen ik me om wilde draaien en bijna door mijn benen zakte. Ik had geen kracht meer in mijn lichaam en Gio kon me nog net opvangen.
‘Rustig,‘ zei hij. ‘Kom maar, we gaan even naar achter. Je staat te shaken. Ik breng je even naar de kantine. Kom maar mee.’

Gio nam me hand in hand mee naar de kantine. Iedereen die we tegenkwamen keek naar ons, al het personeel, alle klanten. Ze waren stil, niemand zei iets. Ik keek niet terug, hield mijn blik op de grond gericht. Ook Gio schonk geen aandacht aan hen. Enkel toen Nando iets onverstaanbaars vroeg, gaf hij een korte reactie in de taal die alleen zij begrepen. Ik weet niet wat hij zei, maar Nando vroeg niet door en kwam ons niet achterna.
In de kantine zat één parttimer te roken. Toen hij Gio binnen zag komen kreeg hij een hoofd als een biet en maakte snel zijn sigaret uit. Gio besteedde er geen aandacht aan, vroeg hem of hij ons even alleen kon laten en bij de bar kon gaan staan. De parttimer ging en Gio deed de deur achter hem dicht.
Hij bracht me naar een stoel en zette me erop neer.
‘Heb je het koud?’ vroeg hij en hij wreef over mijn arm.
Ik kroop in elkaar en knikte wat. Gio liep naar de andere kant van de kantine verdween even uit mijn gezichtsveld. Achter me hoorde ik het geluid van zijn voetstappen en de kraan die werd opengedraaid. Toen hij terugkwam gaf hij me een glas water en legde zijn jas om mijn schouders, die dik en zwaar was en naar iets van Armani rook. Hij pakte een stoel en ging schuin tegenover me zitten.
Voorzichtig keek ik naar hem op, vanonder mijn wimpers. Hij was nu zo anders, alle woede die ik daarnet in hem had gezien, had gevoeld, was verdwenen. Hij was nu zo rustig, zo kalm. God, wat was ik blij dat hij bij me was. Wat hield ik veel van hem.
Ik wendde mijn blik af toen Gio’s ogen die van mij vonden. Ik voelde dat hij even naar me keek en dat hij zijn woorden zorgvuldig afwoog voor hij iets zei.
‘Wil je…’ begon hij, maar hij leek zelf niet blij met die formulering en het was alsof hij die met een korte beweging van zijn hand afkapte. Ik keek naar hem en wendde mijn blik dit keer niet af toen hij me aankeek.
‘Denk je dat je mij in vertrouwen kunt nemen en me kunt vertellen wat er aan de hand is?’ vroeg hij toen. O, wist ik het maar. Wist ik nog maar wat ik wel en niet wilde. Ik zou er een moord voor doen.
Ik zei niets en schudde langzaam mijn hoofd, meer uit aarzeling dan omdat ik niets tegen hem wilde zeggen. Het bleef even stil. Gio leek me de tijd te willen geven, maar ik had gewoon geen idee waar ik moest beginnen. Ik had geen idee of ik wel moest beginnen.
Ik klemde mijn handen om het glas en hield het stevig vast, alsof ik bang was dat het me zou ontglippen.
‘Ik…’ probeerde ik. ‘Ik vertrouw jou, echt… het heeft niets met jou te maken, maar…’ Ik wist niet hoe die zin verder moest gaan en ik haalde mijn schouders op. Gio maakte mijn zin voor me af.
‘Je weet niet of je het wilt vertellen omdat het wel met hem te maken heeft,’ vulde hij aan.
Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Ik wist wat het zou betekenen, dit, als hij dit wist. Ik wist dat het het begin zou zijn van iets wat de afgelopen weken alleen maar geprobeerd had te ontlopen. Wat voelde ik daarbij? Zoveel dat het me lamsloeg. Niets. Ik voelde er niets meer bij.
‘Ja,’ zei ik. ‘Het heeft wel met hem te maken.’
Gio knikte. Er ging een rust van hem uit die me op een vreemde manier kalmeerde.
‘Waar ken je hem van?’ vroeg hij.
Met mijn duim frunnikte ik aan de rand van het glas, en keek ernaar zonder iets te zien.
‘Van het uitgaan,’ zei ik.
‘Wat kwam hij doen?’
Ik liet het glas weer zakken en zette het op mijn benen. Het water erin was koud, maar ik voelde het niet door de stof van mijn broek en schort heen.
‘Hij wil… praten,’ zei ik. ‘Hij wil dat ik iets doe. Maar ik weet nog niet of ik dat zelf wel wil.’ Ik voelde dat Gio naar me keek.
‘Wat wil hij dat je doet?’ vroeg hij.
Ik keek op en staarde voor me uit, wezenloos. Even bleef het stil. In mijn hoofd hoorde ik Cees tegen me praten, toen, in het park.
‘Star?’ vroeg Gio na een tijdje. ‘Wat wil hij dat je doet?’
Er trok een rilling langs mijn ruggengraat. Cees sloeg me in het park en ik viel op de grond. Ik viel op de grond met de baby in mijn buik. De baby van die avond, die avond dat hij mijn rok optrok en mijn arm op mijn rug draaide en…
Ik balde mijn handen tot vuisten. Nee. Niet meer.
‘Zijn kind zit in mijn buik en hij wil dat ik het weg laat halen,’ zei ik toen ineens.

Wow, ik wil echt Gio zijn reactie weten!
Spannend

Omygod

Haha bedankt voor de leuke reacties, volgende stukje!

________________________________________________________________________________

Het was eruit voor ik er erg in had. De woorden galmden na in mijn hoofd, als de echo in een tunnel. Het was vreemd om het uit mijn eigen mond te horen, in aanwezigheid van iemand anders. Ik had het nog nooit hardop uitgesproken. Het klonk raar, onwerkelijk. En het was vooral teleurstellend hoe weinig er door veranderde, in mijn hoofd.
Er volgde doodse stilte. Gio zei eerst niets, even, en dat maakte me nerveus. Het koude zweet brak me uit en ik keek naar hem op.
Volgens mij was het moeilijk te bevatten, voor Gio. Hij knipperde met zijn ogen en maakte aanstalten zijn haar naar achteren te strijken, maar hij leek zo van zijn stuk gebracht dat zelfs die beweging in de ruimte verloren ging. Ik zag de twijfel in zijn gezicht, de tweestrijd die zich erachter afspeelde.
‘Hij…’ Zoekend naar woorden bewoog Gio’s blik heen en weer door de kantine. Vertwijfeld schudde hij zijn hoofd.
‘Heb je een relatie met… hem gehad?’ vroeg hij. Na de aarzeling aan het einde van die zin sloeg de toon van zijn stem om. De vraag werd een bewustwording. Ik hoorde dat hij zich realiseerde dat dat niet zo was, dat hij al wist wat het antwoord zou zijn. Dat hij met heel zijn hart en ziel hoopte dat het anders zou zijn dan hij dacht, maar dat hij al een vermoeden had.
Ik wendde mijn blik af toen mijn ogen warm werden. Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee,’ zei ik. ‘Ik ben nog liever dood.’
Gio deed zijn ogen even dicht. Hij slikte. Toen hij ze weer open deed, zag ik er iets in wat ik nog nooit eerder had gezien.
‘Maar er is wel iets gebeurd tussen jullie,’ zei hij. ‘En dat was niet met wederzijdse goedkeuring.’
Mijn zicht werd wazig en ik klemde mijn kiezen op elkaar. Ik hoefde niets meer te zeggen, hoefde geen antwoord te geven. De dunne, zilveren ring om mijn ringvinger, die door het trillen van mijn handen tegen het glas begon te tikken, deed dat al voor me.
Gio zag het. Hij keek me aan en de uitdrukking op zijn gezicht, de pijn in zijn ogen, was onbeschrijflijk.
‘God, Starla…’ zei hij.
Ik kneep mijn ogen dicht en tranen rolden over mijn wangen. Gio kwam overeind, ik hoorde het, en het volgende moment pakte hij me vast en trok me tegen zich aan, met zijn armen om me heen. Ik kroop tegen hem aan en begon te huilen, kon het niet langer tegenhouden. Gio’s lichaam was warm tegen het mijne en hij wiegde me heen en weer en ik klemde de stof van zijn polo in mijn handen. Ik huilde, huilde zoals ik nog nooit gehuild had. Mijn ogen en hoofd begonnen er al gauw pijn van te doen, zelfs mijn borst en mijn keel. Het duurde een tijdje voor het me lukte genoeg adem binnen te krijgen om tussen de snikken door iets te zeggen.
‘Het deed zo’n zeer,’ bracht ik haast onverstaanbaar uit. ‘Het deed zo’n pijn en ik deed helemaal niets. Ik zei dat ik niet wilde en toen hij niet luisterde stopte ik met vechten en liet het gewoon gebeuren.’
Gio suste iets. Hij streek over mijn rug en hield me toen een stukje van zich af. Zijn hele gezicht was triest, zelfs zijn wenkbrauwen stonden verdrietig, maar ik zag ook iets van verbetenheid in zijn ogen.
‘Het is niet jouw schuld,’ zei hij. ‘Oké? Het is absoluut, boven alles niet jouw schuld.’ Bijna moest ik weer harder huilen, maar ik probeerde me in te houden. Ik snikte en keek naar hem door mijn tranen heen.
‘Ben je boos op me?’ vroeg ik met een piepstemmetje.
Gio keek naar mijn gezicht en schudde zijn hoofd. Zachtjes begon hij met zijn duim uitgelopen make-up van mijn wangen te vegen.
‘Natuurlijk niet,’ zei hij en ik kneep mijn ogen dicht. ‘Waag het niet dat te denken.’ Ik voelde zijn hand op mijn gezicht en ik legde mijn hand op die van hem. Ik deed mijn ogen open en keek hem aan.
‘Ik bedoel omdat ik je niets verteld heb,’ zei ik. ‘Omdat ik stomme dingen tegen je gezegd heb.’
Gio glimlachte, tenminste, het leek erop. Ik pakte zijn hand vast en legde hem in mijn schoot, mijn vingers verstrengeld met die van hem.
‘Nee,’ zei hij. ‘Nee. Ik heb zo veel verkeerd gedaan. Ik had niet naar je moeten luisteren toen je zei dat alles goed met je ging, omdat dat makkelijker was. Ik ben zo ontzettend stom geweest. Alles wees erop dat er iets mis was en ik heb niet genoeg moeite gedaan erachter te komen wat. Ik had er voor je moeten zijn.’ Ik slikte en keek naar zijn hand in die van mij in mijn schoot. Gio streek een pluk haar uit mijn gezicht en zacht gleden zijn vingers langs mijn oog.
‘Heeft hij dit gedaan?’ vroeg hij.
Ik knikte en veegde met mijn mouw langs mijn wang.
‘Ja. Toen ik hem ging vertellen dat ik zwanger was,’ zei ik. Ik keek op. ‘Het spijt me zo dat ik tegen je gelogen heb, Gio.’
Gio schudde geruststellend zijn hoofd.
‘Vergeet het, oké? Het doet er niet toe.’ Hij voelde aan mijn oogkas. ‘Doet het pijn?’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee. Niet meer.’ De pluk haar gleed weer voor mijn gezicht en Gio streek hem achter mijn oor.
‘Als hij je nog één keer aanraakt, brengt hij de rest van zijn leven in een rolstoel door. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen.’
Ik deed mijn ogen dicht in een poging de tranen binnen te houden. Gio trok me weer tegen zich aan en ik begroef mijn gezicht in zijn hals. Hij gaf me een kus en wreef over mijn arm. Toen vroeg hij: ‘Wil je bij mij blijven, vanavond?’ Ik deed mijn ogen open en keek naar hem op. Aan zijn gezicht zag ik dat hij het meende. Een dankbaar gevoel maakte zich van me meester. Het lukte me een kleine glimlach te produceren en ik knikte. Het betekende zoveel dat hij dat vroeg. Het betekende dat hij het begreep. Dat was meer dan ik voor mogelijk had gehouden.

Aawh eindelijk verteld ze het, en Gio reageerd zo lief <3

GA NAAR DE POLITIE DAN! *onbegrip* !!!:@:@:@:@

oke, terug naar de echte wereld, goed stuk Jeetje!

Haha bedankt voor de reacties! doe vandaag een extra lang stukje ivm gisteren niets en lastig knippen

______________________________________________________________________

Hoofdstuk

Ik keek op van mijn laptop toen beneden de bel ging. Het geluid drong dwars door de twee vloeren heen, naar mijn zolderkamer in het huis van mijn ouders. Mijn blik gleed even naar de rechteronderhoek van mijn computerscherm. Half drie. Wie kon dat zijn, om deze tijd? Ergens wilde ik het wel weten, maar eigenlijk had ik geen zin de twee trappen naar beneden af te gaan. Ik had net een beetje zitten suffen en voelde me duf. Stiekem was ik echter ook wel nieuwsgierig, nog afgezien van het feit dat het lullig was om degene die voor de deur stond daar voor Piet Snot te laten staan. Misschien was het Melanie, of Roos. Nee, Roos had een eigen sleutel, die hoefde niet te bellen. Maar Mel kon het wel zijn. Of iemand met een pakketje, een collectant, wat dan ook. Anders toch maar even gaan kijken.
Ik streek mijn haar naar achteren en kwam overeind. Te snel, ik werd gelijk misselijk. Ik deed mijn ogen even dicht en hield me vast aan mijn stoel. Rustig in en uitademen, dan was het zo weer over. Toen het gevoel een beetje gezakt was deed mijn ogen weer open. Langzaam en diep in en uitademend begon ik naar de trap te lopen. Ik moest wel, als ik hier nog langer bleef staan waren ze al weg voor ik bij beneden was.
Zo snel als ik kon daalde ik de twee trappen af. Beneden aangekomen wierp ik een korte blik in de spiegel in de gang. Ik zag mijn eigen gezicht, lichtjes opgemaakt en met mijn haar in een rommelige knot, met lange plukken die eruit gegleden waren. Vreemd genoeg kon ik me niet herinneren wanneer ik dat gedaan had, maar op dat moment was die gedachte ook binnen een seconde weer vervlogen. Geen verleden, geen toekomst.
Vrolijk om onbekende redenen liep ik door naar de andere kant van de gang, naar de voordeur. Ik pakte de deurklink vast en kon de structuur ervan voelen onder mijn vingers. Het roestvrijstaal was koud, zelfs aan de binnenkant van het huis. Dat betekende dat het echt guur moest zijn buiten en ik had medelijden met de persoon die daar stond te wachten. Lullig van me dat ik zo had lopen treuzelen.
Pas toen ik de deur opendeed en glimlachend opkeek, zag ik wie er had aangebeld.
De glimlach gleed van mijn gezicht toen ik hem recht in zijn gezicht keek. De blik in zijn ogen was donker, net zo donker als hij was geweest toen hij in het restaurant aan de bar gezeten had. Hij was groot en breed, groter dan ik me herinnerde. Cees.
Een paar seconden leek de tijd stil te staan. Het was of het beeld op pauze was gezet. De koele, vochtige buitenlucht drong langzaam de hal binnen en ik voelde hoe paniek me overmande, langzaam, als in slow motion. Even stond ik als aan de grond genageld, maar toen, op het moment dat Cees in beweging kwam, kwam ik dat ook. Ik moest iets doen, wat dan ook, voor hij iets deed. Het enige wat ik kon bedenken was de deur dichtgooien en hopen dat dat mijn redding zou zijn. Ik probeerde het, gaf de deur een duw zo hard als ik kon, maar ik was te laat. De deur was nog niet eens half dicht toen Cees hem van buiten tegenhield en weer openduwde. Hij deed het met veel meer kracht, veel meer dan ik in me had, en de deur vloog open. Ik viel achterover en kwam op mijn rug op de vloer terecht. Cees kwam naar binnen, de gang in. De deur sloeg met een knal achter hem dicht. Met grote angstogen keek ik naar hem op, begon achterwaarts bij hem vandaag te kruipen.
Cees keek naar me, duister, dreigend, en hij volgde me langzaam. Ik wilde iets zeggen, iets afwerends, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Aan het einde van de gang draaide ik me om, duwde mezelf overeind en tastte naar de deurknop, maar toen ik mijn hand uitstak, greep hij me bij mijn haar. Hij sleurde me naar zich toe en wierp me weer tegen de grond. Ik kwam hard op mijn buik terecht en de lucht werd met een gesmoorde gil uit mijn longen geperst.
Het volgende moment liet Cees zich bovenop me zakken, op zijn knieën, met zijn benen aan weerzijden van mijn lichaam. Zijn gewicht drukte zwaar tegen mijn benen aan. Ik schreeuwde, worstelde, maar hij was zwaar en met zijn heupen en handen hield me tegen de grond gedrukt. Hij begon aan mijn joggingbroek te sjorren, trok mijn slip omlaag. Ik probeerde mezelf onder hem uit te draaiden, maar hij drukte me plat tegen de grond en draaide mijn arm op mijn rug. De ketting aan de portemonnee in zijn broekzak rinkelde. De tranen sprongen in mijn ogen en mijn lichaam golfde en protesteerde. ‘Nee.’ Dat riep ik, de hele tijd. Dat en niets anders. Maar het mocht niet baten. Hij maakte zijn broek los en ik schreeuwde, huilde, maar hij trok mijn hoofd omhoog aan mijn haar en sloeg zijn hand over mijn mond. Hij deed me genadeloos veel pijn, in mijn eigen gang, in mijn eigen huis.
Toen schrok ik wakker.
Met een ruk schoot ik overeind. Mijn hart sloeg snel in mijn borst en het koude zweet stond op mijn voorhoofd. Duisternis. Even zag ik niets dan zwart en met wijd opengesperde ogen keek ik om me heen. Mijn hele lichaam trilde en gloeide en mijn ogen schoten heen en weer, op zoek naar Cees. Vaag zag ik muren in het donker, vormen. Geen licht, nergens. Toen kregen langzaam de contouren van Gio’s slaapkamer vorm. Gio, ik was bij Gio. Er was niets aan de hand, ik droomde het alleen maar.
Ik slikte en tastte naar mijn gezicht, waar ik Cees’ hand over mijn mond nog kon voelen. Rustig, rustig. Het was niet echt, alles was veilig. Ik probeerde diep adem te halen, probeerde mijn binnenste rustig te krijgen, maar zoals altijd was dat moeilijk. Het gevoel van mijn protesterende maag had ik niet alleen gedroomd. Die misselijkheid was echt en hij trok niet weg nu ik wakker was.
Even deed ik mijn ogen dicht, probeerde te kalmeren, maar het lukte niet. Want dat besef was er, dat besef dat het geen droom was, dat ik er niet uit wakker kon worden. Het gevoel van Cees’ lichaam op dat van mij was niet weg te krijgen omdat het er echt was geweest, toen. Het was te sterk, te smerig, om hem binnenin me te voelen terwijl hij…
Mijn maag trok samen en ik sloeg een hand voor mijn mond. Uit alle macht probeerde ik alles binnen te houden en trillend sprong ik uit bed. Ik rende de slaapkamer uit, zocht in het donker naar de badkamer en struikelde er naar binnen. Ik had niet eens de tijd om het licht aan te doen. Ik viel op mijn knieën voor de wc, kneep mijn ogen dicht en gaf over.
Ik bleef zitten op de koude vloer en liet het gebeuren. Inmiddels wist ik hoe het ging. Als ik het laatste wat ik had gegeten er weer uitgegooid had, kwam mijn lichaam weer een beetje tot rust. Dan moest ik even op adem komen en kon ik weer opstaan. Het duurde niet lang, het duurde nooit lang. Mijn maag kalmeerde al snel en ik kreeg weer lucht, maar ik voelde me zo slap als een vaatdoek. Dat was altijd zo. Ik wist uit ervaring dat dat ook nog wel even zo zou blijven.
Toen ik niet meer hoefde over te geven, bleef ik nog even hijgend op de grond zitten, met mijn ogen dicht, tot ik zeker wist dat het misselijke gevoel niet meer terug zou komen. Toen kwam ik bibberend overeind, op mijn benen die als stukjes rubber voelden. Ik liep met mijn hand tegen de muur naar de wastafel. Moeizaam nam ik wat slokken water, spatte het in mijn gezicht. Ik haalde even diep adem en reikte naar de handdoek die bij de wastafel in de buurt hing. Mijn benen voelden slap en ik hield me met mijn ene hand aan de wastafel vast terwijl ik met de andere mijn gezicht afdroogde.
Toen ging het licht de gang aan. Ik keek opzij toen een baan licht de badkamer binnenviel. Gio verscheen in de deuropening. Hij droeg de broek van een pyjamaset waarvan ik het jasje aanhad, dat me veel te groot was. Zijn haar zat door de war en hij kneep een beetje met zijn ogen door het felle licht. Hij zag er zo lief uit, toen ik hem zag staan schoten de tranen in mijn ogen. Ik weet niet waarom, maar het lukte me niet me groot te houden. Ik keek naar hem en klemde mijn kaken tevergeefs op elkaar, probeerde de tranen binnen te houden. Gio zag het. Hij liep naar me toe, trok me tegen zich aan en ik huilde, weer.

Denk niet dat je mij als lezer kwijt bent! Ik heb het alleen onwijs druk met van alles. Het is trouwens ook echt lekker als je dan in 1x 10 stukjes kunt lezen(:
Keep on going girl!

Haha is goed hoor arendaaa!

____________________________________________________________________________

De volgende dag werd ik iets voor negenen wakker. Net als afgelopen nacht moest het weer even tot me doordringen waar ik was. Het was nu lichter en de meubelen in de slaapkamer kregen al gauw vorm. Ik had het niet gedroomd, ik was echt bij Gio.
Tegelijk met dat besef drong het tot me door waarom ik hier was, wat er gisteren gebeurd was. De gedachte aan Cees maakte me zoals altijd zwaarmoedig, maar Gio’s appartement, hoe hij er voor me geweest was, gaf me een veilig, geborgen gevoel dat het negatieve enigszins deed vervagen.
Ik draaide me om naar Gio’s kant van het bed, onder het dikke, heerlijke dekbed. Gio was al op, de andere kant van het bed was leeg. De deur stond op een kier en ik hoorde typische keukengeluiden van de andere kant komen. Borrelend water, sissende pannen, schrapende spatels. Het klonk net zoals in het restaurant, maar toch ook anders, nog huiselijker dan normaal. De lucht van gebakken ei en geroosterd brood deed mijn maag knorren. Hoe lang zou hij al wakker zijn? Ik had hem helemaal niet horen opstaan, maar gezien de sterke geur van ovenbroodjes was hij waarschijnlijk al een tijdje bezig.
Ik duwde de dekens van me af en sloeg mijn benen over de rand van het bed. Op de grond stond een paar pantoffels, van die zachte zwarte met een open achterkant. Ernaast lag een badjas, opgevouwen op het nachtkasje. De spullen hadden er gisteren nog niet gelegen en ik vermoedde dat Gio ze voor mij had neergelegd.
Ik glimlachte en schoof mijn voeten in de pantoffels. Het zag er grappig uit, Gio had maat 45 en ik 38, dus mijn voeten pasten er bijna twee keer in. De donkerblauwe badjas was ook te groot, maar hij was zacht en dik en rook naar fris wasmiddel. Toen ik hem aandeed kreeg ik een warm gevoel, niet alleen van buiten, maar ook van binnen. Het was lang geleden dat ik het gevoel had gehad dat er iemand voor me zorgde.
Sloffend op de te grote pantoffels liep naar de deur. Ik aarzelde even voor ik naar buiten ging. Ik bleef staan met mijn hand op de klink en staarde naar de deur. Ergens vond ik het moeilijk Gio onder ogen te moeten komen. Het sloeg nergens op, maar toch was het zo. Ik wist niet goed hoe ik me tegenover hem moest gedragen nu hij wist wat er tussen Cees en mij gebeurd was. Ja, gewoon normaal, misschien, maar dat vond ik moeilijk. Ik had het gevoel of die beschadiging, dat litteken dat Cees had gemaakt nu zichtbaar was voor Gio en dat maakte dat ik me het liefste van alles wilde verstoppen. Ik schaamde me, ik vond het moeilijk dat hij nu naar me zou kijken terwijl ik wist dat hij op de hoogte was van wat er was gebeurd. Ik voelde me klein, bang, getekend, een klein muisje. Ik hoopte met heel mijn hart dat dat gevoel van tijdelijke aard zou zijn.
Ik schudde mijn hoofd, haalde diep adem en deed de deur open. Ik stapte de gang in en liep in de richting waar de keuken zich volgens mij bevond. Gisteren had ik vluchtig het Gio’s hele appartement in me op kunnen nemen. Het was er strak, stijlvol, maar voelde toch huiselijk, ook al was ik er voor gisteravond nog nooit geweest. De meubelen waren van donker hout, de muren wit en op de vloer lag donkerrode vloerbedekking. De open, verhoogde keuken had dezelfde houten kleur als de rest van de meubelen, met matte chromen accenten, en niet ver van de keuken vandaan stond voor een groot raam een witte vleugel op een verhoging. Tegen de achterkant van de bank stond een donkerhouten dressoir met een enorm aquarium over de gehele lengte erop. Ik wist niet of hij alles zelf had ingericht, maar niettemin paste het bij hem.
In de kamer aangekomen zag ik Gio in de keuken staan. Hij had een pyjamabroek aan met een openhangende donkerblauwe badjas erboven, die leek op degene die ik aanhad. Zijn borst was glad en ik kon de spieren in zijn buik onder zijn huid zien. Waarschijnlijk was hij net wakker, maar hij zag er nu al fantastisch uit. Hij hoefde er niet eens iets voor te doen. Hij had de tafel al gedekt; er stonden allemaal verschillende borden en beleg, een broodrooster en een plank met kaasjes. Het zag er lekker en gezellig uit.
Gio keek mijn kant op toen hij me aan hoorde komen. De uitdrukking op zijn gezicht was zacht toen hij me in het oog kreeg, maar toch moest ik moeite doen mijn blik niet naar de grond af te wenden.
‘Hé,’ zei Gio tegen me. ’Goedemorgen. Heb je lekker geslapen?’ Ik bleef staan bij de tafel en wreef over mijn arm, niet wetend of ik hem moest helpen of iets anders moest doen en hoe ik me moest gedragen.
‘Ja, best wel,’ zei ik. Ik voelde dat Gio mijn onzekere houding opmerkte en dat hij naar me keek. Ik dwong mezelf naar hem op te kijken. Hij was zo lief voor me, ik wilde niet dat hij dacht dat er iets niet goed zat tussen hem en mij.
Gio’s ogen gleden even over mijn gezicht voor ze weer afdwaalden en hij zich op de pan voor zich richtte. Ik was bijna blij dat ik nu weer in mijn schaamte en onderzekerheid kon wegzakken zonder dat ik bang was dat hij dat zou zien.
‘Mooi,’ zei Gio. ‘Hoe voel je je?’ Ik wilde liever niet te diep ingaan in hoe ik me voelde en daarom probeerde ik dat onderwerp zo snel mogelijk weer af te sluiten.
‘Goed,’ zei ik. ‘Wat ruikt het lekker. Kan ik ergens mee helpen?’ Gio wierp even een blik mijn kant op, maar ik deed of ik het niet merkte. Hij haalde een pan van het vuur en liep ermee naar de tafel. Op ieder bord legde hij een gebakken ei.
‘Nee, ik ben bijna klaar, ga maar zitten. Wat wil je drinken? Koffie, thee, melk?’
‘Thee is goed.’
‘Welke smaak?’
‘Wat heb je?’
‘Bijna alles.’ Het lukte me een grijns te produceren.
‘Patser,’ zei ik, maar het klonk niet zo naturel als ik gehoopt had. Ik wist dat Gio het ook hoorde, maar toch glimlachte hij.
‘Nee, echt. Zeg het maar.’
‘Doe maar citroen.’
‘Met suiker, hè?’
‘Ja, twee lepeltjes, of klontjes. Wat je hebt.’ Gio deed twee schepjes suiker in mijn thee. Toen zette hij het potje op tafel en ging tegenover me zitten.
‘Zo,’ zei hij. ‘Eet smakelijk. Pak wat je wilt.’
‘Dank je.’ Ik pakte een geroosterde boterham en begon er boter op te smeren. Daarna wees ik vragend naar een pot jam en toen Gio knikte deed wat jam op de boterham. Gio keek naar me terwijl hij een toastje met gebakken ei at. Ik glimlachte naar hem en nam een hap.
‘Lekker,’ zei ik. Gio glimlachte ook, heel licht. Ik zag echter iets anders in zijn ogen, achter het kalme, het geruststellende. Waarschijnlijk was het niet zijn bedoeling dat ik het zag, maar ik kende hem te goed. Ik hoorde het ook in zijn stem, toen hij weer iets zei. Zijn toon was anders dan daarnet.
‘Gaat het weer een beetje?’ vroeg hij. Ik nam nog een hap van mijn geroosterde boterham en deed of ik in mijn thee roerde, zodat ik hem niet aan hoefde te kijken.
‘Ja. Ik denk het wel.’
‘Ondanks die kleine onderbreking, vannacht?’ Ik hield mijn blik op de thee voor me gericht en knikte.
‘Ja, ondanks dat.’ We aten even allebei in stilte en ik wachtte tot Gio het zou vragen. Het duurde niet zo lang.
‘Wat was er aan de hand?’ vroeg hij na een tijdje.

Ik nam een slok thee, zodat ik nog even kon bedenken wat ik moest zeggen. Daarna zette ik het kopje neer en veegde mijn mond af aan een servet.
‘Nachtmerrie,’ zei ik.
‘Waarover?’ Ik haalde mijn schouders op en begon ik in een stuk ei te prikken.
‘Cees,’ zei ik. ‘Altijd over Cees.’ Gio begreep het. Ik had hem niet verteld hoe Cees heette, maar toen ik opkeek zag ik aan zijn gezicht dat het ook niet nodig was. Hij wist wat ik bedoelde.
‘Over die keer,’ vulde hij aan. Nog even porde ik in mijn ei. Toen knikte ik.
‘Ja,’ zei ik. ‘En variaties daar op.’ Weer was het even stil. Het enige geluid kwam van de pompen van het grote aquarium aan de andere kant van de kamer en het klonk vredig, rustgevend.
Gio leunde achteruit op zijn stoel.
‘Wil je er over praten?’ vroeg hij. Ik verschoof het ei op het bord en haalde mijn schouders op.
‘Weet ik niet,’ zei ik.
‘Heb je het er al eens met iemand over gehad?’
‘Nee. Ik heb er nog nooit iets over gezegd. Tegen niemand.’
‘Ben je ook nooit naar de politie geweest?’
‘Nee.’
‘Waarom niet?’
Ik haalde mijn schouders een beetje op. ’Weet ik niet. Omdat ik bang ben, denk ik. Als het niet werkt…’ Ik haalde nogmaals mijn schouders op en wendde mijn blik af. ‘Als hij zegt dat het vrijwillig was en het is mijn woord tegen het zijne… er is niemand bij die kan bevestigen of het wel of niet gebeurd is zoals ik zeg. Er was niemand bij. En ik heb al het bewijs weggespoeld. Als ik hem aangeef en hij kan niet veroordeeld worden en hij komt weer vrij… ik weet niet wat hij dan met me zal doen. En ik durf het gewoon niet, omdat ik dan moet vertellen wat er gebeurd is. En dat wil ik niet.’ Ik slikte en hield op met het ei verpesten. Ik draaide de vork heen en weer tussen mijn vingers en keek er naar.
‘Weet je waarom?’ zei ik. ‘Ik dacht dat het minder ‘echt’ zou zijn als niemand het wist. Dat het dan net zou zijn of het niet gebeurd was, of het niet bestond.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Maar het helpt niet om er niets over te zeggen. Want ik denk er toch wel aan, constant, iedere dag, iedere minuut. Soms komt het naar voren, als ik iets zie of hoor wat me eraan herinnert, en dan zie ik alles weer voor me en is het net of het nog een keer gebeurt, iedere keer opnieuw. En dan voel en hoor ik alles weer en als ik dan denk aan het kind in mijn buik, voel ik me zo misselijk. En dan haat ik mezelf zo erg, zo erg dat het pijn doet.’ Ik pauzeerde even, maar Gio onderbrak me niet. Hij hield zijn mond, hij liet me praten, raakte me niet aan. Hij begreep hoe moeilijk dit voor me was.
‘En ik ben zo bang, voor alles,’ ging ik verder. ‘Dat is het ergste. Voor… voor baby’s, voor seks, voor de dokter, voor het idee dat ik nooit meer zal zijn wie ik vroeger was. En voor het gevoel dat ik altijd bang zal blijven als ik die baby hou. Dat ik altijd bang zal zijn dat het nog een keer gebeurt, omdat hij me terug wil pakken, omdat hij me op andere gedachten wil brengen. En ik krijg het niet weg, die angst, ik wil het zo graag, maar het lukt gewoon niet. Ik wil niet bang zijn, niet voor baby’s en mensen op straat of voor mannen of voor seks. Ik wil weer kunnen zijn zoals ik ervoor was, maar het gaat gewoon niet meer, hoe hard ik het ook probeer. Ik weet niet meer hoe ik vroeger zo kon zijn, ik kan het me niet meer voorstellen, en ik kan me niet voorstellen dat alles ooit weer normaal kan worden, begrijp je? Dat er mensen zijn die na zoiets door kunnen gaan met hun leven. Want ik kan het niet, omdat ik er bij alles wat ik doe aan moet denken.’
Gio’s ogen gleden over mijn gezicht. Weer zag ik er die pijn in die ik gisteren ook gezien had. Langzaam schudde hij zijn hoofd.
‘Het spijt me zo, Starla,’ zei hij toen. ‘Het spijt me zo dat dit je overkomen is.’
Ik trok de mouwen van de zachte badjas over mijn handen en veegde een traan van mijn wang.
‘Jij kunt er niets aan doen,’ zei ik. ‘Het is gewoon… moeilijk. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.’
‘Met de baby, bedoel je?’
‘Ja, dat vooral. Het idee, dat er iets van hem in mijn lichaam zit, iets dat tegelijkertijd… leeft, of… ooit zal kunnen leven… en dan al het andere erbij…’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet het gewoon niet.’

Goed stukje weer!

En ik lees ook nog mee! Goed bezig, snel verder! En ben blij dat Gio het weet (:

Guess who's back!

Alleen ben ik nu wel een keer benieuwd hoe het gaat aflopen, hoor. xD Schrijf het dit keer alsjeblieft verder dan je de vorige keer hebt gedaan!

OV+ werkt bij mij trouwens niet. -.- En volgens mij heeft hij het nooit gedaan ook...
Misschien binnenkort maar 'ns even een van de moderators aan de oren trekken. xD

Heel erg bedankt voor de reacties en leuk om je terug te zien Class! Weet nu hoe het af gaat lopen dus dat moet tzt goedkomen

___________________________________________________________________________________

Nu pakte Gio wel mijn hand. Hij sloot zijn vingers om die van mij en kneep er even in.
‘Oké,’ zei hij. ‘Laten we bij het begin beginnen. Natuurlijk is het moeilijk, het is logisch dat je dubbele gevoelens hebt tegenover je zwangerschap. Maar je hebt nog genoeg tijd om te bedenken wat je daarmee wilt. Het is jouw beslissing, van jou en van niemand anders, en dat geeft je controle. Uiteindelijk zal niemand anders kunnen bepalen wat de uitkomst daarvan wordt, dat mag je helemaal zelf weten en je hebt nog tijd genoeg om te kijken wat je wil. Dat heb je, dat ligt in jouw handen.
Wat betreft het andere, ik zal niet zeggen dat je niet bang moet zijn voor mannen. Niet tegen jou, niet na wat er gebeurd is. Ik zie wat het met je gedaan heeft, ik zie het iedere seconde, in alles. Maar voor mij hoef je niet bang te zijn. Ik zal je nooit, in geen enkele situatie en om geen enkele reden dan ook pijn doen. En ik zal zo veel mogelijk voorkomen dat anderen dat wel proberen.’ Hij wreef over mijn hand, ik keek naar mijn vingers tussen die van hem.
‘En dan seks.’ Gio schudde even zijn hoofd. ‘Iedereen met een greintje gezond verstand kan bedenken dat dat nu even niet aan de orde is. Dat geeft toch ook helemaal niet? Dat is niet meer dan logisch. Daar hoef je je echt niet druk om te maken.’ De tranen gleden over mijn wangen en ik veegde ze weg met mijn mouw.
‘Maar ik wil je niet teleurstellen,’ zei ik. ‘Ik wil niet dat het anders wordt dan vroeger.’
‘Dat wordt het ook helemaal niet. Ik ga echt niet minder om je geven als we niet met elkaar naar bed gaan. Dat geloof je toch wel?’ Ik gaf geen antwoord en keek naar mijn knieën. Gio hield zijn hoofd schuin en hij ging wat verzitten.
Star… seks is niet de hoofdzaak van een relatie, hè?’ Ik keek naar zijn hand om die van mij.
‘Ja, maar… iedere ‘relatie’ die ik ooit gehad heb, was gebaseerd op seks, in meerdere of mindere mate. De enige man voor wie dat niet geldt is mijn vader en die haat me, dus…’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Het doet gewoon pijn, om mensen kwijt te raken van wie je houdt, als je denkt dat je daarmee de enige verliest die ook van jou houdt. Ik weet gewoon niet hoe het anders moet. Ik heb vriendjes gehad met wie ik altijd ruzie had, behalve als we seks hadden. Die me sloegen of dumpten als ik niet wilde, die alleen wilden afspreken als we het zouden doen. Ik weet niet… ik weet niet hoe ik anders ruzies kan oplossen of iemand kan troosten, hoe ik anders kan laten merken dat ik iemand waardeer, dat ik van hem hou, dat ik graag bij hem wil zijn. Ik kan niet weigeren, ik durf geen nee te zeggen omdat ik bang dat ik dan mensen kwijtraak. Als ik iemand leuk vind, doe ik alles, laat ik alles toe wat hij wil, en als ze het dan nog steeds willen leer ik mezelf het leuk te vinden en vergeet ik dat ik het in de eerste plaats niet voor mezelf deed. Ik weet niet hoe ik mensen me anders de moeite waard kan laten vinden, hoe ik mensen bij me moet houden. Ik weet gewoon niet hoe het anders moet. Niet meer.’ Gio schonk wat water in een glas en ik pakte het dankbaar van hem aan.
‘Laat me je dan één ding vertellen,’ zei hij terwijl ik een slok water nam. ‘Seks is bijzaak en geen hoofdzaak. Dat is het absoluut niet voor mij en ik wil dat je dat weet. Zolang jij je er niet goed bij voelt, gebeurt er niets. En als je het wel wilt, als je het wilt proberen, dan beginnen we helemaal opnieuw. Dan doen we alles op jouw tempo en op jouw manier. Niet omdat je je er verplicht toe voelt, omdat je denkt dat ik het zo graag wil, omdat je denkt dat ik je zal afwijzen als je het niet doet, niet als excuus, goedmakertje of als bedankje. Maar omdat het een onderdeel van een relatie kan zijn en omdat jij je er goed bij voelt.Als je iets niet wilt, dan zeg je dat tegen me. Oké?’ Ik knikte en glimlachte waterig door mijn tranen heen.
‘Oké,’ zei ik. ‘Dank je.’ Gio schudde zijn hoofd en klopte even op mijn hand.
‘Niet doen,’ zei hij. ‘Niet hiervoor. Niet nodig.’

Nadat we gedoucht en aangekleed waren, bracht Gio me met de auto naar school. Hij was lief voor me. Als er iets aan de hand was, wat dan ook, mocht ik hem altijd bellen, al was het drie uur ‘s nachts. Ik mocht ook altijd naar hem toekomen, naar zijn appartement, als ik me niet veilig voelde of wilde praten of even niet thuis wilde zijn. Hij bood aan me op komen halen en naar huis brengen als ik klaar was met school, maar ik wilde niet dat hij weer om mij weg zou moeten van het restaurant en zei dat ik de bus zou nemen. Gio ging akkoord en beloofde me ‘s avonds nog te even te bellen. Ik zwaaide naar hem terwijl ik naar de ingang van school liep en pas toen ik binnen was, hoorde ik hem wegrijden.
Binnen in de school was het warm. De pauze was net afgelopen, dus overal stonden mensen bij hun kluisjes dikke jassen, mussen en sjaals uit te trekken en met elkaar te kletsen. Als een soort automatisme liet ik mijn blik vlug langs de groepjes gaan, spiedend of Cees er ergens tussen stond. Hij had hier nooit op school gezeten, maar nu hij al bij mijn huis én het restaurant was verschenen, wist ik niet meer wat ik verder nog kon verwachten.
Gelukkig was Cees nergens te zien, dus liep naar mijn kluisje en trok daar mijn jas uit. Ik propte hem mijn kluis in en haalde er wat collegeblokken uit. Ik miste de helft van de boeken die ik nodig had voor vandaag, want die lagen thuis en daar was ik sinds gisteren al niet meer geweest. Nou ja, maar met Mel samendoen en hopen dat ik er geen gezeur over kreeg.
Toen alle spullen had gepakt die ik nodig had, deed ik mijn kluisje dicht en liep naar de trap. Terwijl ik me bij de stroom leerlingen voegde haalde ik mijn agenda tevoorschijn en zocht waar ik les had. Frans, op de eerste verdieping. Fijn, kregen we vast weer eindeloos Franse teksten om te oefenen voor het examen. En daarna? Gatver, Grieks. Nog erger.
Ik strompelde met de andere leerlingen mee de trap op naar de eerste verdieping en sloeg de juiste gang in. Daar werd ik opgewacht door Melanie. Ze zat op onze vaste plek op de kachel voor het lokaal en zwaaide toen ze me aan zag komen.
‘Star!’ riep ze enthousiast. Haar gezicht was even vrolijk als altijd en ik glimlachte.
‘Hé,’ zei ik. Ik liep naar haar toe en ging naast haar op de kachel zitten. Mel trok me even tegen zich aan en plette me zowat.
‘Eindelijk, daar ben je,’ zei ze. ‘Goddank, wat heb ik je gemist vanochtend. Waar was je nou? Gym was vreselijk zonder jou.’ Ik brandde mijn kont bijna aan de kachel en verschoof even een stukje toen ze me losliet.
‘Lang verhaal,’ antwoordde ik. ‘Niet belangrijk. Wat hebben jullie gedaan met gym?’
‘Zelfverdediging. Echt vreselijk. Omdat jij er niet was moest ik met de enige die ook niemand had. Quess who?’
‘Geen idee?’
‘Met Dora.’ Ik trok een gezicht en Mel knikte.
‘Precies, ja. Het was echt vreselijk. En het ging voor geen meter ook, want ik had ook een uur op jou staan wachten in de vrieskou in de hoop dat je me kon slepen met je Puch, maar je kwam niet dus ik was nog helemaal bevroren.’
‘O, sorry Mel. Waarom heb je dan niet even gebeld?’
‘Dat heb ik wel gedaan, maar je telefoon stond uit, doos.’ Ze had gelijk ook, realiseerde ik me ineens. Gisteren had ik hem uitgezet omdat ik gek werd van mijn moeder. Ze had me tig keer geprobeerd te bellen en ge-sms’t waar ik was. Ik had geen zin gehad om te praten, überhaupt niet, maar al helemaal niet met haar, dus ik had haar een berichtje gestuurd dat ik bij Roos sliep en mijn telefoon uitgezet voor ze de tijd had terug te sms’en.

Het is weer geweldig!! ;D

Goed stukje! Heb een klein foutje gemerkt; Omdat jij er niet was moest ik met de enige die ook niemand had. Quess who?’ zou "Guess who" moeten worden

Heb je een idee aan hoeveel woorden/bladzijden je al zit? Behoorlijk wat lijkt me :p

Haha je hebt gelijk, thanks! Ik heb tig verschillende documenten en ze zijn allemaal nogal een zooitje, maar mijn huidige document is 296 pagina's lang in lettertype tien, maar daar zweeft ook een heel aantal losse pagina's met losse stukken onderaan die ik veranderd heb of verwijderd en nog wilde bewaren, dat soort dingen. Precieze aantal is dus lastig te zeggen hihi

________________________________________________________________________________

‘O, stom,’ zei ik. ‘Sorry.’ Ik haalde mijn telefoon uit mijn tas en zette hem aan. Langzaam verscheen het logo van mijn provider op het scherm.
‘Heb ik nog iets gemist bij zelfverdediging, trouwens?’ vroeg ik. Mel schudde eerst haar hoofd, soort van automatisch, maar leek zich toen iets te bedenken.
‘Nee. O wacht, jawel. Joris en Mijndert moesten samen zelfverdedigen, of hoe je dat noemt… en Joris had zo’n stootkussen vast, maar toen sloeg Mijndert mis en raakte hij Joris. Joris werd kwaad en gaf hij Mijndert een beuk, die vervolgens weer terugbeukte en toen gingen ze soort van met elkaar op de vuist.’
‘Het gebruikelijke, dus.’
‘Nee wacht, het wordt leuker. Gymleraar wilde er tussen springen, maar toen hij ze uit elkaar probeerde te halen, haalde Joris net uit. Gymleraar stond net op de verkeerde plek, natuurlijk. Joris raakte hem en hij sloeg hem zowat buiten westen.’ Ze grijnsde. ‘Ik zag Gymleraar net lopen en hij begint al een blauw oog te krijgen.’ Ze grijnsde breed, maar trok toen gauw haar gezicht in de plooi en zei met enorme twinkelogen: ‘Zielig hè?’ We keken elkaar aan. Twee tellen later begonnen we allebei te lachen
‘Waarom mis ik dat nou net weer?’ zei ik. ‘Was Gymleraar boos?’ Mel knikte.
‘Hij was woest,’ antwoordde ze. ‘Hij begon te tieren en Joris en Mijndert vergaten helemaal dat ze aan het vechten waren en stonden maar een beetje naar hem te kijken terwijl hij hysterisch rondjes draaide met zijn hand tegen zijn gezicht. De rest van de klas lag helemaal in een deuk.’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Als je het zo hoort zou je niet zeggen dat we op zo’n nette school zitten.’ Mel haalde haar schouders op.
‘Ja nou sorry hoor, Gymleraar is gewoon een tiran. Niemand heeft medelijden met hem. Iemand had hem al veel eerder een keer ergens mee moeten raken, maar dan expres. Hij beult ons af of we beesten zijn.’ We keken op toen er beweging kwam in de andere leerlingen in de gang. Fransoos kwam onze richting uitlopen, met de sleutel van het lokaal tussen zijn tanden en drie grote tassen in zijn handen. De tassen zaten helemaal vol met uitgeprinte vellen papier, dus dat beloofde niet veel goeds.
Samen met de rest van de klas kwamen we met grote tegenzin overeind en liepen richting het lokaal waar Fransoos naartoe ging. Hij zette de tassen neer en geduldig wachtten we tot hij de deur open had gekregen. In de tussentijd keek ik op mijn telefoon. Tot mijn ergernis zag ik dat ik niet alleen drie oproepen van Mel had gemist vanmorgen, maar ook zes van een anonieme beller. Ma. Verdomme.
Toen Fransoos de deur van het slot gekregen had, liep ik langzaam met de rest van de klas achter hem aan het lokaal binnen. Ik keek nog even naar mijn telefoon en aarzelde even, maar toen wiste ik de gemiste oproepen. Snel schoof ik mijn telefoon dicht en stopte hem weer in mijn zak. Niet nu, ma.
‘Hé,’ hoorde ik Mel achter me zeggen terwijl we naar de achterkant van het lokaal liepen. ‘Je hebt dezelfde kleren aan als gisteren.’ Ik koos een tafel die zo ver mogelijk bij Fransoos’ bureau uit de buurt stond en zette mijn tas erop neer.
‘So?’ Mel liep naar de tafel naast die van mij en bekeek mijn gezicht even, maar wendde haar blik al gauw weer af en begon haar spullen uit te pakken.
‘Gewoon. Je hebt nooit twee dagen achter elkaar dezelfde kleren aan,’ zei ze. Ze haalde haar schouders op en mompelde erachteraan: ‘Dat zou ik ook niet doen als ik zoveel kleren had als jij.’ Ik nam die laatste opmerking mooi aan om niet op de eerste in te hoeven gaan.
‘Werken, Mel. Als ik moet wachten tot ik geld voor kleren van pa of ma krijg kan ik ook wachten tot ik een ons weeg.’ Mel gooide met een klap haar boek op tafel en liet haar tas naast zich op de grond vallen.
‘Hier nog één,’ zei ze. ‘Maar werken is ook wel weer het andere uiterste.’ Ze ging op haar stoel zitten en pakte haar boek. Ze rommelde er wat mee en ik merkte dat ze vanuit haar ooghoek naar me keek.
‘Maar waarom heb je dan hetzelfde aan als gisteren?’ vroeg ze toen quasi nonchalant. Ik ging naast haar zitten en legde mijn spullen op tafel.
‘Nieuwsgierig, Mel?’ vroeg ik. Mel werd rood.
‘Nee, helemaal niet,’ zei ze snel. ‘Ik vroeg het me alleen af. Gezien je niet meer met Bobby gaat en zo…’ Ze werd nog roder en begon de hoekjes van de bladzijden in haar boek om te vouwen. ‘Heb je… heb je bij je baas geslapen? Ik bedoel, bij je Italiaan?’ Ze vroeg het precies op het moment dat Fransoos langsliep om blaadjes uit te delen, en hij hoorde het en keek ons nogal vreemd aan. Melanie zag het, ze werd nóg roder en perste haar lippen op elkaar. Ik hield mijn mond ook stijf dicht en probeerde vooral niet naar Fransoos te kijken. Gelukkig liep hij na een tijdje verder en Mel en ik lieten onze adem ontsnappen. Ik wierp Mel een kwade blik toe en ze slikte.
‘Sorry, sorry,’ zei ze zachtjes. ‘Hij stond er ineens, ik had hem niet aan zien komen…’ Ze hief verongelijkt haar handen op. Ik reageerde niet, pakte het blaadje en deed of ik het doorlas. Mel wierp even een blik achterom, waarschijnlijk om te kijken waar Fransoos gebleven was, en schoof toen dichter naar me toe.
‘Maar… was je bij hem?’ vroeg ze toen voorzichtig. Ik slaakte een zucht en legde het blaadje weer neer.
‘Waarom wil je dat zo graag weten?’ Ze haalde haar schouders op en schoof haar blaadje wat heen en weer op haar tafel.
‘Gewoon,’ zei ze. ‘Er gebeurt gewoon een hoop de laatste tijd, met jou, bedoel ik, en ik wil gewoon op de hoogte blijven. Om je te helpen, snap je.’ Ik hoorde aan haar stem dat ze het meende. Ondanks het feit dat het soms leek of ze volkomen geobsedeerd was door Tennisboy/Laurens en het over niets anders kon hebben, had ik het idee dat ze toch wel doorhad dat er iets aan de hand was en ze zich een beetje zorgen maakte.

300 bladzijdes? Jeetje wat veel (mind the pun ) Ik heb er 60, en dat vond ik al veel.

Het gaat lekker Jeetje, het is spannend en leuk om te lezen! Ik had speciaal een paar stukken opgespaard om zo in een keer te kunnen lezen, leuk!

Woowiee. En dan 300 A4 pagina's of boekformaatpagina's?
Zover ben ik inderdaad ook nog langgg niet.xd

Maar even to the point, snel verder jij, want het is weer een heerlijk stukje!

Dit is echt een mooi verhaal. Het leest lekker vlot. Laat vlug het nieuwe stuk komen!

Leuk, een nieuwe lezer, en mijn 'oude' lezers natuurlijk ook weer bedankt voor het reageren en meelezen

_________________________________________________________________________

Ik keek naar even aan, maar glimlachte toen.
‘Dat is lief, Mel, maar dat is echt niet nodig. Ik pas wel op mezelf.’ Ik schraapte mijn keel en pakte een pen uit mijn etui. ‘En ik was bij Giovanni, ja. Je kunt hem gewoon bij zijn naam noemen, trouwens, er gebeurt niets met je als je dat doet.’ Mel knikte.
‘Oké,’ zei ze timide. Ik haalde de dop van mijn pen en boog voorover. Ik zette mijn naam op het blaadje en Mel zei niets meer. Even dacht ik daarom dat het zo goed was, maar toen vroeg ze ineens met een gek stemmetje: ‘Hebben… hebben jullie… nou ja, je weet wel… het gedaan?’ Mijn ogen werden groot en met een klap liet ik mijn handen met pen en al op mijn tafel vallen.
‘Mel!’ riep ik uit. Ze werd in één klap weer rood en begon te stotteren en te doen.
‘Ja, nou, sorry,’ hakkelde ze. ‘Maar het is gewoon, het is zo’n raar idee… hij is al zo oud, en-’
‘Hij is niet oud, Mel, Sinterklaas is oud. En niet dat het wat aangaat, maar nee, we hebben het niet gedaan. Zo goed?’ Ze knikte en rommelde nerveus in haar etui en liet al haar pennen op de grond vallen.
‘Ja, tuurlijk, sorry,’ zei ze. ‘Ik vind het gewoon, weet ik veel… wel spannend, intrigerend… maar…’ Ze schraapte haar keel. ’Ik hou erover op.’ Ik knikte en pakte mijn pen weer op.
‘Dank je,’ zei ik. Ik was benieuwd hoe lang ze dat vol zou houden.

Mel hield zoals afgesproken de rest van de dag haar mond over Gio. Het viel me mee dat dat haar lukte, maar het scheelde dat ze zich vol overgave op verhalen over Tennisboy kon storten. Vandaag besprak ze het exacte model van zijn tennisbroekje en Mel zou Mel niet zijn als ze daar niet uren over zou kunnen praten. Ze vertelde vier keer hetzelfde, maar ik vond het niet erg. Zo kon ik gewoon vier keer dezelfde reactie geven en in de tussentijd nadenken over Gio en over Cees. En over ma, natuurlijk. Af en toe, wanneer er ergens een telefoon afging of er iemand zat te smsen, werd ik er pijnlijk aan herinnerd dat ik haar straal genegeerd had toen ze me gisteren had geprobeerd te bereiken. Ik had ook nog niet de moed had gehad haar terug te bellen. Ma hield er niet van als ik haar negeerde en ik kon wel raden wat ze wilde weten. Als ik ergens geen zin in had was het een goede smoes verzinnen over waar ik afgelopen nacht had uitgehangen.
Achteraf had ik die smoes beter wel kunnen verzinnen, want natuurlijk kreeg ik ma vol op mijn dak zodra ze thuis kwam. Zoals ik al zei, ze hield er niet van als ik haar negeerde. Ze kwam samen met pa thuis, ergens tegen achten, toen ik boven achter de computer zat. Ik hoorde al aan de manier waarop ze binnen kwamen en aan de toon waarop ma mijn naam riep dat ze boos op me waren. Ze zeiden dingen tegen elkaar die ik niet kon verstaan en de deur viel achter ze dicht
‘Starla!’ klonk de stem van mijn moeder nog geen seconde later nog een keer van beneden. ‘Ben je thuis?’ Ik zat net middenin een artikel over roken tijdens zwangerschappen waarin ik min of meer per ongeluk verzeild was geraakt en schrok me rot. Snel klikte ik de pagina weg en rolde mijn bureaustoel richting mijn deur.
‘Ja!’ riep ik terug. Mijn vader bromde iets wat ik niet verstond en mijn moeder riep: ‘Kom jij dan eens heel gauw naar beneden!’ Ik zuchtte. Haar toon voorspelde niet veel goeds. Misschien had ik haar toch beter eerder vandaag kunnen bellen. Het was makkelijker om weerstand tegen haar te bieden als de enige verbinding tussen ons een telefoonlijn was.
Ik kwam overeind van mijn stoel en begon de twee trappen naar beneden af te dalen. In één klap was ik chagrijnig, of in ieder geval, minder vrolijk dan een paar minuten geleden. Die uitwerking hadden mijn ouders altijd op me en ik volgens mij ook op hen. Ik wist dat ik me in dit soort situaties in moest houden, want als ze boos op me waren en ik dan ook nog eens boos terug ging doen, ging het van kwaad tot erger. Het lukte me alleen nooit om rustig te blijven als ze zo tegen me deden.
Beneden was ma bezig haar jas op te hangen in de kast. Pa stond al in de keuken, luidruchtig de vaatwasser uit te ruimen om duidelijk te maken dat hij uit zijn hum was.
‘Zo,’ zei mijn moeder toen ik de hal in liep. ‘Ze leeft nog.’ Ik trok een gezicht, stak mijn handen in mijn zakken en leunde met mijn rug tegen de muur.
‘Ja, jammer hè?,’ zei ik. Mijn moeder deed de deur van de kast dicht.
‘Nogal, ja,’ snauwde ze. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek me aan. ‘Waar heb jij uitgehangen vannacht?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Dat heb ik toch laten weten,’ zei ik. ‘Ik was bij Roos.’ Mijn moeder vernauwde haar ogen tot spleetjes. Ze zette een stap naar me toe en even dacht ik dat ze me zou slaan. Dat deed ze niet, maar het kostte me moeite geen stap achteruit te doen.
‘Lieg niet tegen me,’ snauwde ze. ‘Ik heb Roos en Peter gebeld en daar was je helemaal niet.’ Het duurde even voor de betekenis van die woorden tot me doordrong. Ze had Roos en Peter gebeld? Ik kreeg het warm, op een onprettige manier. Normaal interesseerde het me niet zo als ze erachter kwamen dat ik loog, maar het was nu gevaarlijk omdat ze echt niet mochten weten waar ik wel geweest was.
Mijn moeder keek me zowel kwaad als triomfantelijk aan.
‘Waar ben je geweest, Starla?’ vroeg ze weer. Uit alle macht zocht ik naar een goede smoes. Ik kon haar moeilijk vertellen dat ik bij Gio was blijven slapen. Als ze daar achter kwamen, brak de hel los. Pa zou gek worden en ik wilde niet weten wat hij met Gio en mij zou doen als hij het wist. Ik was bang dat er politie aan te pas zou komen.
Mijn moeder knipte op een uiterst irritante manier in haar vingers om mijn aandacht te angen.
‘Nou?’ zei ze scherp. ‘Waar heb je geslapen? En waag het niet te zeggen dat je bij Bobby was. Ik heb hem gebeld en hij zegt dat jullie al een hele tijd uit elkaar zijn. En hij weet ook niets van die laatste keer dat je zogenaamd bij hem was geweest.’ Ik kon mijn oren niet geloven. Zeggen dat ik bij Bobby was was inderdaad mijn eerstvolgende reactie geweest, maar het was niet eens het ergste dat ik dat ik die smoes nu niet meer kon gebruiken. Ik werd kwaad omdat ze hem gebeld had, omdat ze zich met mijn leven zat te bemoeien zonder dat ze me daar toestemming voor had gevraagd.
Ik zag maar één manier om me hieruit te redden. Kwaad keek ik haar aan.
‘Wat gaat jou dat aan?’ vroeg ik. ‘Waar bemoei je je mee?’ Het bleek niet de juiste manier te zijn, want nu begon mijn vader zich er ook mee te bemoeien. Ik denk dat mijn moeder had gezegd dat hij zich erbuiten moest houden, maar nu hield hij het waarschijnlijk niet meer.
‘Wat ons dat aangaat?’ hoorde ik hem vanuit de keuken bulderen. Hij gooide iets neer, stampte onze kant op en liep mijn moeder voorbij. Hij was laaiend, ik zag het aan hem, en nu liep ik wel achteruit tot ik met mijn rug tegen de muur stond. Vlak bij me bleef hij staan en ik dook in elkaar, bang dat hij me zou slaan, maar hij begon alleen maar tegen me schreeuwen.
‘Waarom ons dat wat aangaat?’ brulde hij weer. ‘Waarom denk je?’ Ik schudde schokkerig mijn hoofd.
‘Ik weet niet -’ begon ik, maar mijn vader onderbrak me. Mensen uit laten praten als hij boos was, was nooit zijn sterkste kant geweest.
‘Je weet heel goed wat ik bedoel, Starla,’ zei hij. ‘Je weet dondersgoed wat je laatst tegen je moeder hebt gezegd. En als ik er achter kom dat mijn dochter, míjn dochter, verdomme, plat gaat met mannen voor geld of drugs of wat dan ook, als ik erachter kom dat dat is wat je vannacht gedaan hebt-’
‘Nee, dat doe ik helemaal niet!’
‘O nee? Waar was je dan? En waar was je al die andere keren dat je de hele nacht weg was en zwaar onder invloed weer terugkwam? En in godsnaam, probeer eens één keer in je leven ergens antwoord op te geven zonder te liegen.’ Ik keek naar hem, zoekend naar woorden. Mijn boosheid veranderde nu ook een beetje in wanhoop. Ik wist niet wat ik moest zeggen, hij had me volledig klem gezet. Ik dacht eraan te zeggen dat ik bij Mel was, maar dat was ook een leugen en ik was bang dat ze Mels moeder zouden gaan bellen om te kijken of het waar was. Wat moest ik dan? Ik kon hem moeilijk de waarheid vertellen.
Pa leek te merken dat hij me klem had gezet en er verscheen iets triomfantelijks in zijn ogen. Hij wist dat hij gewonnen had. Hij boog zich naar me toe, maar hij was nu kalmer en het lukte me om niet weg te duiken.

‘Dit is de laatste druppel, Starla,’ zei hij. ‘Dit is de allerlaatste keer dat er zoiets gebeurt. Bij het eerstvolgende wat ons niet bevalt, ga je eruit. Begrijp je dat? Het maakt niet uit wat het is, maar je volgende fout komt je duur te staan. Dan ga je maar bij tante Marga wonen en als dat je niet bevalt, ga je zelf maar iemand anders zoeken die zo stom is je in huis te nemen. Wij zijn klaar met je.’ Ik keek hem aan, mijn ogen werden langzaam warm. Nog even keek hij terug, toen draaide hij zich om. Zonder nog niets te zeggen liep hij met mijn moeder de gang en uit gooide de deur met een klap achter zich dicht.

WOOOOOOOOOOOOOOW

Wauw!!

Wow!

Naawh

Haha thanks!

___________________________________________________________________________________

Hoofdstuk

Na die aanvaring met pa en ma zat ik eerst een tijd wezenloos in mijn kamer. Mijn lichaam voelde half verlamd, verdoofd. Ik kon alleen nog voor me uitstaren, terwijl de woorden van mijn vader door mijn hoofd spookten. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat er niets aan de hand was, probeerde er niet aan te denken, maar het lukte me niet meer. Ja, hij had het al zo vaak gezegd dat hij me het huis uit zou zetten als ik weer iets verkeerd deed. En ja, ik had in zijn ogen nog zoveel dingen fout gedaan en ja, ik woonde hier nog steeds. Maar nu voelde het anders. Hij had het nog nooit zo nadrukkelijk gezegd. Hij had het nog nooit zo gemeend. Wat als het echt zo was? Was als ze het dit keer wel meenden?
Ik slikte. Want ik had mijn laatste fout al gemaakt. Ik was zwanger. Ik was zwanger omdat ik gezopen had tot ik niet meer logisch na kon denken, omdat ik zo lam was dat ik iets gebruikt had waarvan ik niet wist wat het was, omdat ik stom was geweest. En omdat ik makkelijk was. God, pa had me zo vaak gewaarschuwd, voor drugs en voor seks onder invloed, als ik totaal beschonken thuis was gekomen, en hij had me zo vaak gewaarschuwd, alle keren dat hij had gezegd dat ik eruit zag of ik in een nachtclub werkte en me als een slet gedroeg. En nu was het te laat. Het was al gebeurd, in feite stond ik al op straat. Hij wist het alleen nog niet.
Wat moest ik nu? Hoe kon ik het ze nu ooit nog vertellen? Vraag me niet waarom, maar ik had ze het wel willen vertellen, op niet al te lange termijn. Het was te moeilijk, te zwaar om het helemaal zelf te dragen. Het zou me altijd dwars blijven zitten als ze het niet wisten en daarom had ik er niet te lang mee willen wachten. Maar nu durfde ik het echt niet meer.
Maar wat moest ik dan? Gewoon mijn mond houden? Dan kon ik het sowieso niet houden. Wilde ik dat? Wilde ik het weg laten halen? Ik wist het nog niet. Maar eigenlijk wilde ik ook niet dat mijn beslissing daardoor beïnvloed zou worden, door het wel of niet moeten verbergen voor mijn ouders. Als ik het ze niet vertelde, omdat ik niet wilde dat ze me eruit zouden zetten, moest ik het weg laten halen om die reden, voor hen, zodat zij er niet achter zouden komen. Dan kon ik het niet zelf beslissen, dan moest het gewoon. Maar aan de andere kant, ik wist zelf toch niet wat ik moest doen. Misschien was het wel goed als de beslissing op die manier voor me gemaakt werd. Ik was alleen zo verdomd bang dat ik er later spijt van zou krijgen.
Ik probeerde niet meer naar mijn vaders galmende woorden in mijn hoofd te luisteren en schoof mijn stoel naar mijn computer. Ik opende een internetpagina en tikte met trillende vingers ‘abortus’ in. De resultaten waren eindeloos. Met een raar, strak gevoel in mijn maag klikte ik een willekeurige link aan en begon te lezen. Ik kreeg het koud, werd er neerslachtig van, maar tegelijkertijd vormde er zich een soort roes in mijn hoofd die me verdoofde, een soort schild, zodat het niet te dichtbij kwam. Heel veel keus had ik niet. Overtijdbehandeling, zuigcurettage, abortuspil. Het leek me allemaal vreselijk, vooral die tweede. En die eerste, want dat was hetzelfde. Het heette alleen anders, want dan klonk het minder erg.
Als ik het wilde doen, moest ik wel opschieten. Ik was inmiddels elf dagen over tijd, in dokterterminologie.
Even deed ik mijn ogen dicht en ik wreef met mijn handen over mijn gezicht. Het vooruitzicht aan een abortus maakte me bang. Het hele gebeuren zelf, bij iemand op een tafel die… Ik moest er niet aan denken. Straks was het nog een man ook. En dan een gesprek over het hoe en waarom, ook dat nog. Straks moest ik een vreemde gaan vertellen wat er gebeurd was, waarom ik het weg wilde laten halen. Dat was een marteling, ik kon het al amper aan de mensen van wie ik hield vertellen.
Ik liet mijn handen in mijn schoot zakken en staarde naar de rode lak op mijn nagels. De andere weg maakte me echter ook bang. Wel zwanger zijn, wel een kind krijgen. Bevallen leek me ondoenlijk. Zwanger zijn ook. Naar school met een dikke buik, werken met een dikke buik. Mensen die naar je keken, die een oordeel over je hadden, die je gingen vragen wie de vader was. Zwangerschapskwaaltjes, dingen bespreken die normaal alleen mensen bespraken die minimaal tien jaar ouder dan ik waren. De vreemde eend in de bijt zijn, dat hoerige, onverstandige kind dat nu met een kind zat opgescheept. Een volwassen tiener. Dat leek me net zo moeilijk.
Mijn ogen werden warm en ik kneep ze zo hard mogelijk dicht. Ik wist het niet, ik wist het gewoon echt niet. Je leven delen of je oude leven terugkrijgen. Nee, dat was onzin, dat kreeg ik toch nooit meer terug, maar dat besef hielp me ook absoluut niet. Op de een of andere manier had ik misschien de afgelopen dagen gehoopt dat het antwoord zich ineens aan zou dienen, dat ik ineens zou weten wat ik moest doen, maar het begon er nu verdacht veel op te lijken dat dat nooit ging gebeuren. Ik moest het zelf doen, ik moest zelf het enige beslissen waarvan ik echt niet wist wat ik moest doen. Verstandig zijn, emphatisch zijn, rekening houden met anderen, met externe factoren, alleen met mezelf. Ik wist niet welke ik moest kiezen.
Ik slikte en zocht met mijn ogen mijn bureau af. Mijn telefoon lag verderop, naast mijn bureaulamp. Ik pakte hem op en klapte hem open en zocht Gio’s nummer op. Ik keer ernaar, wilde met heel mijn hart en ziel bellen, maar wilde ook met heel mijn hart en ziel niet bellen. Het was een heftige strijd. Ik wiebelde met mijn benen, klemde mijn kiezen op elkaar en deed mijn ogen dicht en deed ze weer open. Ik klapte mijn telefoon dicht, weer open, dicht en open. Uiteindelijk liepen de tranen over mijn wangen en liet ik hem dicht. Ik had het gevoel dat ik langzaamaan doordraaide, maar probeerde rustig te blijven. Ik kon niets meer. Er lag genoeg drugs onder mijn bed om een paar uur van de wereld te zijn, maar als ik dan terug kwam was alles nog net zo ellendig en als pa en ma erachter kwamen, lag ik er sowieso uit. Ik kon geen kant op. Waarom had ik dit? Waarom had Cees mij gepakt? En als dat dan toch perse moest, waarom had hij het dan niet gewoon veilig gedaan? Waarom was ik niet zo slim geweest een paar jaar geleden de pil te gaan halen?
Waarom had hij me niet gewoon zodanig gedrogeerd dat ik nooit meer wakker was geworden?

Weer een geweldig stukje! Ik ben benieuwd wat Starla haar beslissing is

Een erg geweldig stukje, je bent echt goed. Ik vraag me af wat ze nu gaat doen.

Ooit, lang lang geleden bedoelde haar ouders het wel goed he....Het is in elk geval goed klote, wat zou er hierna gaan gebeuren?

Dank jullie wel, ik ben blij dat jullie het mooi vinden

_______________________________________________________________________________

Er kwam snik over mijn lippen en ik sloeg mijn handen voor mijn mond. Ik wilde niet dat pa en ma het hoorden, ik wil niet dat ze me hoorden huilen, maar ik werd onpasselijk van mezelf. Ik probeerde rustig te blijven, normaal te doen, te kalmeren, maar ik kon het niet tegenhouden. Ik dacht aan doodgaan, had nooit verwacht dat ik daar serieus aan zou denken, maar nu was de drang zo groot dat ik er bang van werd. Hoe heerlijk zou het wel niet zijn om gewoon even niet meer te zijn, om alles kwijt te zijn, niet meer te hoeven denken, te hoeven worstelen en te hoeven vechten, ieder uur, dag in, dag uit. Een overdosis heroïne, slaappillen, alle medicijnen in huis en een fles drank. Zelf kiezen, zelf gaan. Het leek zo makkelijk, het leek de enige oplossing die er was.
Ik zakte steeds verder weg in mijn donkere gedachten, maar neen tijdje stond ik ineens op, alsof ik door een insect gestoken werd. Trillend liep ik mijn kamer uit. Ik kon niet zo blijven zitten, ik was bang dat er iets zou gebeuren, dat ik het niet meer hield. Bevend ging ik naar beneden, de trap af, naar de badkamer. Ik deed de deur op slot en nam niet de moeite het licht aan te doen. Ik wilde mezelf niet zien, op geen enkele manier, niet met deze gedachten. Snel kleedde ik me uit en sprong onder de douche, in het donker. Ik probeerde rustig te worden door het water, mijn zorgen weg te laten spoelen, maar het lukte niet. Het werkte gewoon echt niet. Ik moest drugs hebben, het kon niet anders. Als ik nu niets gebruikte, ging het fout.
Ik stapte de douchecabine weer uit. Het water achter me bleef lopen, ongeacht wat ik deed, waar ik was, en ik hoorde het neerkletteren in de lege douchebak. Ik droogde me half af en luisterde even tot ik zeker wist dat pa en ma niet in de buurt waren. Met de handdoek om me heen en met druipend haar liep ik de badkamer uit, naar boven, naar mijn kamer. Ik haalde mijn bed overhoop en nam mijn laatste beetje morfine. Daarna ging ik terug naar beneden. Ik bleef nog een halfuur onder de douche staan. Langzaam werd ik rustig. Langzaam werd alles weer goed.

De morfine deed zijn werk goed. Het effect hield minder lang aan dan ik het me van de vorige keren herinnerde, maar de doffe, uitzichtloze ellende was even verdwenen. Het kostte me soms ook wel meer moeite om eruit te blijven dan de vorige keren, om me zo goed te voelen als normaal, maar het was in ieder geval beter dan niets. Enkel de afloop was zoals ik het me herinnerde. Toen de morfine-roes begon af te nemen, kwam alles drie keer zo hard weer terug.
Om mijn gedachten af te leiden terwijl mijn roes afnam, zette ik een film aan om iets te doen te hebben. Ik keek er half naar en om het kwartier rookte ik een sigaret uit het raam van mijn slaapkamer. Ik dronk uit de fles vieux die ik toen vlak voor Bobby me dumpte onder mijn bed had verstopt, net genoeg om het te voelen, net te weinig om zichtbaar dronken te zijn. Achteraf had ik me gerust kunnen bezatten, want pa en ma kwamen zoals gewoonlijk de hele avond niet naar mijn kamer.
Ik werd nog wel twee keer gebeld, gelukkig tegen de tijd dat ik alweer zodanig helder was dat ik weer een normaal gesprek kon voeren. De eerste keer was door Gio. Hij vroeg hoe het ging en hoewel ik het moeilijk vond, was ik voor het eerst echt eerlijk tegen hem. Ik vertelde hem hortend en stotend dat ik een inzinking had gehad en het even niet meer zag zitten omdat ik niet wist wat ik met die baby aanmoest. De exacte reden vertelde ik hem niet. ‘Omdat ik ruzie heb gehad met mijn ouders’ voelde te kinderachtig, te nep vergeleken bij al het andere.
Gio kalmeerde me. Ik zat in het raamkozijn van mijn zolderkamer te roken en luisterde naar de stem waar ik zo van hield, van de man waar ik zo van hield, met mijn ogen dicht en mijn hoofd tegen het kozijn rustend, en de tranen op mijn wangen droogden langzaam op. Gio stelde me gerust, vroeg wat dingen aan me, over wat ik zelf verwachtte, van mijn komende jaren, van mijn leven. Of ik dat beeld kon verenigen met het hebben van een kind. Hij zei dat hij kon begrijpen hoe bang ik was voor een abortus, maar dat ik dat ik het daar misschien niet vanaf moest laten hangen, dat ik beter alleen even kon denken aan of ik wel of niet een kind wilde, aan het erna. Dat was volgens hem waar ik me vooral op moest focussen, op het wel of niet. Niet op het voor wie, op wat mensen zouden zeggen of op wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Hij spoorde me vooral aan dicht bij mezelf te blijven, alleen naar mezelf te luisteren. Ik vroeg een paar keer wat hij zou doen, maar daar wilde hij geen antwoord op geven. Hij zei dat hij me niet wilde beïnvloeden en dat het mijn leven en dus mijn beslissing was, en dat hij me zou steunen in wat ik ook zou doen. We besloten het er morgenavond nog even over te hebben, op het werk. Voor we ophingen vroeg hij of ik behoefte had aan iemand die me ermee kon helpen, een professioneel iemand, maar ik zei van niet en meende het ook. Hij had gelijk. Uiteindelijk moest ik het toch zelf doen.

Wauw, ben heel benieuwd naar de beslissing en vind Gio echt geweldig! (:
Keep going!

Dank je XILY!

________________________________________________________________________

Roos en ik spraken die zaterdag om twaalf uur af bij een leuke, kleine lunchroom in de stad. Ik was te laat, zoals gewoonlijk. Gisteravond had ik gewerkt en na sluitingstijd hadden Gio en ik nog een tijdje zitten praten aan een tafel in het restaurant. Het was zodanig laat geworden dat ik me vanmorgen gigantisch verslapen had. Ondanks dat had het me goed gedaan, om met hem te praten. We hadden rustig dingen besproken en opties tegen elkaar afgewogen, binnen in de warmte en gezellige kerstlichting in het restaurant, terwijl het buiten regende en de druppels op de ruiten en het dak tikten. We hadden het gehad over toekomstplannen en de dokter, over soa-testen en baby’s. Gio had me voorgesteld morgen aan Roos te vertellen wat er gebeurd was, maar ik wist niet of ik dat al kon. Hij was er goed in dingen te relativeren en ik merkte dat hij een uitwerking op me had die niemand anders op me had. Alleen zijn aanwezigheid al, gewoon bij hem in de buurt zijn, kon me kalmeren, zijn uitstraling en de energie die er van hem uitging. Dat was een fijn gevoel, alsof er ergens een baken was in alle onrust, een soort veilige haven die me kon helpen en geruststellen als dat nodig was.
Mijn goede gesprek met Gio had er echter wel voor gezorgd dat ik nu te laat was voor mijn afspraak met Roos, maar gelukkig kende Roos me inmiddels wel een beetje. Toen ik aankwam bij de lunchroom had ze al een tafeltje uitgekozen en voor ons allebei al iets te drinken gehaald.
‘Sorry, sorry, sorry,’ zei ik toen ik bij het tafeltje aankwam en mijn tas van mijn schouder liet glijden. ‘Ik heb me verslapen, sorry. Zit je er al lang?’
Roos glimlachte en haalde haar tas van een stoel, zodat ik tegenover haar kon zitten.
‘Nee, valt wel mee, maakt niet uit. Ik heb alvast een cappuccino voor je besteld,’ zei ze. Ze keek naar mijn haar, dat vochtig was door de regen. ‘Wat een weer, hè?’
Ik blies lucht tussen mijn lippen door en trok mijn natte jas uit.
‘Heerlijk,’ reageerde ik en ik legde mijn jas over een kachel naast ons tafeltje, onder het grote raam. ‘Volgens mij regent het al 48 uur onafgebroken.’
Roos keek naar buiten.
‘En dit vinden we al erg. Wacht maar tot het gaat vriezen. Als het dan zo doorgaat, hebben we een witte kerst dit jaar.’
‘Dat zou wel weer eens leuk zijn.’ Ik duwde mijn haar over mijn schouder en ging tegenover Roos zitten. Ik vouwde mijn handen om de mok cappuccino, die nog lekker warm was.
‘Hebben jij en Peter nog iets met Sinterklaas gedaan?’ vroeg ik. Roos roerde met haar lepel in haar kopje en schudde haar hoofd.
‘Nee, we wachten op kerst. Eerste kerstdag iets met z’n tweeën en tweede komen we naar jou en pa en ma toe.’ Ik trok een gezicht.
‘Zal een gezellige kerst worden, dit jaar,’ zei ik. Roos tikte met haar lepeltje op de rand van het kopje en keek naar mijn gezicht.
‘Waren ze echt zo boos op je?’ vroeg ze. Ik nam een slok en zette de mok weer op het schaaltje.
‘Boos is denk ik zacht uigedrukt,’ zei ik.
Roos slaakte een zucht. ‘Balen. Het is gewoon stom toeval dat Peter opnam en niet ik. Toen ma belde, bedoel ik.’
‘Nee, het had toch niet uitgemaakt. Dan had ik binnenkort wel iets anders gedaan wat ze verkeerd vonden en dan hadden ze ook gezegd dat ik er de eerstvolgende keer uit zou vliegen. Ik had beter na moeten denken en jou een heads-up moeten geven dat had gezegd dat ik bij jullie sliep.’
‘Ja, maar normaal is dat ook niet nodig, dus het is logisch dat je dat vergeet.’ Ze pauzeerde even om een slok van haar koffie te nemen. Daarna pakte ze de menukaart en sloeg hem open. Ik volgde haar voorbeeld, maar merkte na een tijdje dat ze naar mij keek en niet naar de kaart. Er lag een vreemde blik in haar ogen. Vragend keek ik haar aan. Haar ogen gleden even heen en weer over die van mij en ze leek even te twijfelen, maar toen liet ze haar kaart wat zakken.
‘Waar was je eigenlijk echt?’ vroeg ze.
Even keek ik haar aan, maar toen wendde ik mijn blik af en richtte me weer op de lijst met gebakjes en ijscoupes. Ik deed een tijdje of ik de inhoud bestudeerde, terwijl ik probeerde na te denken.
‘Waarom wil je dat weten?’ vroeg ik toen zonder haar aan te kijken. Roos haalde haar schouders op.
‘Gewoon. Ik vraag me af wat mijn zusje zoal bezighoudt.’

Ik vind dat ze het tegen Roos moet zeggen!
Weer een leuk stukje

Jeetje, ik wil even laten weten: het is nog steeds een helemaal geweldig verhaal hoor! Ik reageer alleen niet zo vaak meer (alleen als je me echt, echt, echt overdonderd )

En wederom een fantastisch stukje, mijn complimenten!

Keep going!

Dank jullie wel voor alle leuke reacties! ik heb veel te lang niet gepost dus ik doe een wat langer stukje, wel veel dialoog dus het lijkt meer dan het is, hopelijk vinden jullie dat ok ik moet het laatste stukje nog wat verder uitwerken maar daar kom ik nog bij. Binnenkort weer wat nieuwe wendingen!

_____________________________________________________________________________

Ik slaakte een zucht.
‘Dingen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden,’ verzuchtte ik. Toen Roos me aan bleef kijken, vouwde ik het menu weer dicht en legde het neer. Ik schoof de kaart wat heen en weer op de tafel.
‘Weet je nog, die keer dat ik je belde? Met die test, toen…’ Goddank knikte Roos en hoefde ik die zin niet af te maken. ‘Weet je ook nog dat je vroeg of het van Bobby was, dat ik zei van niet, en dat je vroeg of ik een ander had en dat ik zei van wel?’ Roos knikte weer. Ik keek naar de kaart op tafel, naar de letters die niet meer tot me doordrongen.
‘Ik was bij hem,’ zei ik. Roos bleef even stil. Het was geen beschuldigende stilte, eerder een afwachtende.
‘Je was bij hem?’ herhaalde ze dan ook op een wat verbaasde toon. Ik knikte. Volgens mij snapte ze niet wat het probleem was. Logisch, ik had haar nooit iets over Gio verteld.
‘Waarom zei je dat dan niet gewoon?’ vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op en begon weer met de kaart te spelen.
‘Gewoon,’ mompelde ik. ‘Het ligt een beetje… ingewikkeld.’ Roos hield haar hoofd schuin.
‘Hoezo dan? Ben je bang voor wat pa en ma van je denken?’
‘Ik weet allang wat pa en ma van me denken.’
‘Wat is het dan?’ Ik leunde even achteruit in mijn stoel en wreef met mijn hand over mijn gezicht. Ik vertrouwde Roos wel, dat was het niet, en ze zou me ook niet veroordelen, maar ze kon altijd zo bezorgd zijn. Ik wist niet zo goed hoe ik dit bij haar moest brengen. Of ik dit wel tegen haar moest zeggen.
‘Hij is… wat ouder, dan ik,’ zei ik toen. Roos keek even of mijn woorden op haar in moesten werken. Toen zag ik aan haar gezicht dat er iets begon te dagen.
‘’Wat ouder’?’ vroeg ze. Ik knikte.
‘En… ‘wat ouder’ betekent in dit geval ‘veel ouder’?’
‘Nou ja… ligt eraan hoe je het bekijkt.’
Volgens mij wist ze niet zo goed wat ze ervan moest denken. Ze verschoof wat op haar stoel en streek een pluk haar naar achteren.
‘Hoe oud is hij dan?’ vroeg ze. Ik keek naar de kaart op mijn tafel en aarzelde even, maar toen zei ik: ‘Vierendertig.
Er viel een stilte. Roos keek even naar me, maar toen wendde ze haar blik af, pakte haar kopje en nam een slok.
‘Vierendertig?’ vroeg ze.
Ik knikte. ‘Ja.’
Roos draaide haar kopje een kwartslag. ‘Waar ken je hem van?’
‘Werk.’
Ze knikte. Ze hield haar gezicht neutraal, probeerde haar stem normaal te laten klinken, maar ik hoorde en zag dat ze er waarschijnlijk wel haar eigen ideeën over had. Ze was te begaan met mij en te lief om ze uit te spreken, maar toch stak het me, ergens. Ik had het kunnen verwachten, maar stiekem had ik gehoopt dat mijn zus, mijn eigen zus, misschien als enige, er anders over zou denken.
Ik streek mijn haar achter mijn oor en slaakte een zucht.
‘Roos, geloof me, hij is de beste vriend die ik ooit gehad hem en zonder hem had ik hier nu niet zo gezeten. Kunnen we het over andere dingen hebben? Dingen die wel een probleem zijn?’ Roos hief haar handen op en boog haar hoofd.
‘Natuurlijk,’ zei ze. ‘Wat jij wil. Jouw dag.’ Ik pakte mijn kopje weer op, niet helemaal tevreden. Met het lepeltje roerde ik wat door de cappuccino.
‘Dank je. Alleen… veroordeel hem niet, oké? Niet voordat je hem ontmoet hebt.’ Ik schudde mijn hoofd en nam een slok. ‘Mensen vellen te makkelijk een oordeel over iemand die ze nauwelijks kennen.’ Ik mompelde dat laatste en Roos boog wat naar voren.
‘Wat zei je?’
‘Dat mensen veel te snel hun mening klaar hebben over een ander. Terwijl ze geen idee hebben wat er speelt.’ Mijn stem klonk anders en ik denk dat Roos het hoorde. Ze begreep het ook.
‘Je moet je niet druk maken om wat mensen van je denken, Star.’
‘Dat weet ik wel, maar wat als ik een dikke buik krijg mensen vervelende vragen gaan stellen?’
‘Dan zeg je dat het ze geen reet aangaat.’
‘Lekker aardig.’
‘Nou ja, op een andere manier, dan.’ Ze probeerde de lage lijn van mijn blik te vangen. ‘Wil je het houden, dan?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Weet ik nog niet. Het lijkt me zo moeilijk, om… weet ik veel, moeder te zijn, zwanger te zijn. Het lijkt zo niet bij mij te passen. Maar ik ben ook bang voor een abortus.’
‘Bedoel je de ingreep of het psychische aspect?’ Ik keek naar haar op. Ik had nog steeds niet de moed gehad haar te vertellen over Cees. Ze wist niet wie de vader was, wat er precies gebeurd was. Dit was een mooie mogelijkheid, een goed moment. Maar ik kon het niet. Ik liet het moment vergaan en hield me op de vlakte.
‘Nee, anders. Het psychische aspect bij de ingreep. Ik wil niet… alleen al het idee dat ik voor één of andere vreemde dokter in mijn blootje moet…’
‘Die dokter doet niet anders, Star. Daar hoef je je geen zorgen om te maken. Bij sommige klinieken kun je om een roesje vragen.’
‘Misschien wel, maar toch moet ik er niet aan denken.’ Behoedzaam keek ik naar haar vanonder mijn wimpers. ’Wat zou jij doen?’ Roos schudde haar hoofd.
‘Dat kan ik net voor jou beslissen, Star. Dat moet je echt zelf doen. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat jij je hele leven een verkeerde beslissing met je meedraagt.’ Ik slaakte een zucht.
‘Dat zei Gio ook al,’ mompelde ik. Roos hield haar hoofd schuin.
‘Gio?’ vroeg ze.
‘Ja. Giovanni. Mijn ander, van mijn werk, zeg maar.’ Roos knikte en was even stil.
‘Heb je het hem verteld?’ vroeg ze na een tijdje. Ik knikte.
‘Hoe nam hij het op?’ Ik glimlachte waterig.
‘Ik zou gek worden van blijdschap als ma en pa het ook zo op zouden nemen.’
‘Zo goed?’
‘Ja.’ Ze keek me voorzichtig aan en draaide haar kopje heen en weer op haar schaaltje.
‘En het is niet van hem?’ Ik slikte en schudde mijn hoofd.
‘Nee,’ zei ik. ‘Dat had een hoop ellende gescheeld.’
Ik staarde even voor me uit, terwijl ik mijn kopje rondjes om zijn as liet draaien. Na een tijdje keek ik op naar Roos. Ook zij staarde voor zich uit, kauwend op een stuk van haar gebakje, duidelijk in gedachten verzonken.
Nog even keek ik naar haar, maar toen wendde ik mijn blik af. Ik slikte en frunnikte aan het oor van mijn kopje.
‘Roos?’ zei ik toen.

Eea aangepast in bovenstaand stukje wordt verder uitgebreid

Thanks voor de OV+ Arendaaa!

__________________________________________________________________________

Roos maakte zich los uit haar gedachten en keek mijn kant op. ‘Ja?’
Nog een keer slikte ik. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn handen voelden ineens slap: ik klemde mijn hand om mijn kopje zodat Roos hem niet zou zien trillen.
‘Weet je nog wat ik zei, laatst, over die jongen die…’ Ik gebaarde wat richting mijn buik. Roos knikte. Ik streek ongemakkelijk een pluk haar uit mijn gezicht.
‘Ik zei dat hij een klootzak is en… dat is hij ook echt.’ Ik keek naar haar op. ‘Echt op een… verkeerde manier. Snap je?’
Roos keek me aan, afwachtend. Ze kauwde op haar gebak, maar toen stopte ze plotseling met kauwen. Ik zag dat er iets veranderde in haar gezicht. Even gebeurde er niets, maar toen slikte ze haar gebak door. Haar ogen keken naar die van mij. Haar blik was nu anders dan daarnet.
Ze legde haar vorkje neer.
‘Als in, een echte klootzak?’ vroeg ze. ‘Als in, je wilde niet…’
Ik slikte opnieuw. Ik wendde mijn blik af en toen schudde ik mijn hoofd, met mijn ogen op de tafel gericht.
‘Hij deed iets in mijn drankje,’ zei ik. ‘Ik was zo stom om het aan te nemen. Ik raakte een beetje van de wereld en hij nam me mee naar de wc.’ Ik keek naar mijn kopje en frunnikte aan de rand. ‘Ik zei nee, maar… hij luisterde niet. Schijnbaar deed hij het niet veilig, dus…’ Ik haalde half om half mijn schouders op. ‘Nu zit ik hier.’
Roos was stil. Ze was gestopt met kauwen en keek naar me. Haar ogen waren leeg en haar handen lagen roerloos in haar schoot.
Even gebeurde er nog iets, maar toen kwam Roos weer tot haar positieven. Ze hief haar hand op en hield hem voor haar mond. De blik in haar ogen werd anders, medelijdend. Langzaam schudde ze haar hoofd.
‘O god, Star,’ zei ze.
Ik beet op mijn lip en wendde mijn blik weer af. Ik liet mijn kopje los en verborg mijn trillende handen onder de tafel. Toen ik weer opkeek, zag ik dat Roos’ nog steeds naar me keek. Haar ogen waren vochtig. Ze stak haar handen naar me uit.
‘Kom hier,’ zei ze. ‘Kom bij me.’
En ik deed wat ze zei, ik wilde niets liever. Ik kwam overeind, stommelde naar haar toe en liet haar me in mijn armen sluiten. Mijn ogen begonnen te branden toen ze me tegen zich aantrok en over mijn rug wreef. Uit alle macht probeerde ik niet midden in de lunchroom in huilen uit te barsten. Ik had nog steeds die aandrang om in janken uit de barsten die ik ook had gehad toen ik het Gio vertelde, maar omdat ik nu minder onder spanning stond, lukte het beter me in te houden.
Roos wiegde me zachtjes heen en weer.
‘Zusje,’ zei ze. ‘Ik vind het zo erg voor je.’ Ze pakte mijn gezicht vast en gaf me een paar kussen op mijn wang. Toen sloeg ze nog een keer haar armen om me heen en trok me tegen zich aan. Daarna liet ze me los. Toen ik weer overeind kwam, zag ik dat ook zij huilde. Ze kwam wat overeind en hielp me weer op mijn stoel te gaan zitten, alsof ze bang was dat ik niet meer genoeg kracht zou hebben dat zelf te doen. Ze veegde de tranen van haar wangen terwijl ze zelf ook weer ging zitten. Onder de tafel pakt ze mijn hand beet.
‘Wanneer is het gebeurd?’ vroeg ze.
Ik vouwde het servet dubbel en depte de uitgelopen mascara van mijn gezicht. ‘Een paar weken geleden. Die avond toen jij er was, toen die vriend me naar huis bracht, zo laat.’
Roos’ gezicht verhardde wat.
‘Was hij het?’ vroeg ze donker.
Snel schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, iemand anders. Je kent hem niet, hij is van het uitgaan.’
‘Waarom heb je het me niet verteld?’
‘Omdat ik het niet meer wist. Ik was het echt kwijt. Pas een paar dagen later realiseerde ik me wat er gebeurd was, min of meer via via.’
‘En dan heeft je oog zeker ook met hem te maken? Dat je gezicht blauw was?’
Ik keek naar mijn knieën. ‘Ja. Hij heeft me een klap gegeven, die avond dat ik bij jou was. Hij vond het niet zo leuk dat ik zwanger was.’
Roos schudde haar hoofd. ‘Alsof jij daar iets aan kan doen.’ Ze wendde haar gezicht af en pakte een servet om haar mond schoon te maken. Ik zag aan haar dat ze boos was. Roos was niet vaak boos, maar nu was het zo erg dat ze niet leek te weten wat ze met zichzelf aanmoest. Ze pakte haar vorkje op en maakte aanstalten in haar gebakje te hakken, maar ze leek zich halverwege te bedenken en met een klap smeet ze haar vorkje weer op de tafel. Het was zo hard dat iedereen in onze buurt onze kant op keken en ik schrok een beetje.
Roos keek naar me op en ze zag het.
‘Sorry,’ zei ze. ‘Sorry, maar… o, ik kan dit niet aandoen. Ik kan hem wel iets aandoen.’ Ze pakte haar vorkje beet en gooide het met een rinkelend geluid terug op het schoteltje. ‘Wat een klootzak. Hij moet met zijn tengels van mijn zusje afblijven. Als ik dit had geweten, had ik je nooit alleen weg laten gaan, die avond.’
‘Jij kan er niets aan doen, Roos. Het is mijn eigen schuld. Ik had niet telkens tegen je moeten liegen. Sorry daarvoor.’
Maar Roos schudde haar hoofd. ‘Het geeft niet, Star. Nu ik dit weet begrijp ik alles, ook waarom je niet alles wilde vertellen.’ Ze keek op. ‘Weten pa en ma dit?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee,’ zei ik. ‘Absoluut niet.’
Roos boog naar me toe en ze pakte mijn hand weer vast onder de tafel.
‘Vertel het ze, Star,’ zei ze. ‘Dit verandert alles.’
‘Niet, Roos. Het maakt het alleen maar erger. Pa heeft me hier toch al duizend keer voor gewaarschuwd?’
‘Dit had niemand aan kunnen zien komen, Star. Geloof me, dit wenst hij je echt niet toe. Als je het hem onder de juiste omstandigheden vertelt, zal hij hier echt niet boos om worden.’
Ik knikte wat. En misschien was het ook wel zo, misschien had ze inderdaad gelijk kunnen hebben. Tenminste, als de omstandigheden anders waren geweest. Nu maakte de omstandigheden het echter alleen maar erger. De omstandigheden zouden nu, in de niet al te verre toekomst, precies hetgeen zijn wat het tegendeel zou bewijzen.