Op Mark's gezicht kwam een glimlach. 'Wat? nog een verdedigigns hissastu? We gaan royal echt inmaken!' Mark klapte in z'n handen, maar greep al gauw z'rechterhand. 'Auw, dat schot...'. Mark werd uit z'n gedachte gehaald door niet de harde stem, maar de zachte stem van Shawn. "Dit is m'n kans! LAND VAN IJS!"
Mark was erg verbaast. 'Die... die moves... Hoort hij niet op wereldniveau te spelen?' "Geweldig Shawn! Jammer Steve!"
Nadat Shawn was geland met de bal, voelde Mark de pijn weer. 'Ik mag nu niet opgeven... Straks mag ik de wedstrijd niet spelen... En wie gaat er dan keepen?'
---
Jack mond viel open. Er stroomde verbazing, angst en woede door z'n lichaam. 'Oke, nu is het echt genoeg! aanval, dribbelen en verdediging!' "Welke positisie bespeel jij eigenlijk Froste?" Jack werd meteen rood, omdat hij zich schaamde voor z'n woede.
---
"Nou... ik moet wel mij redenen vertellen waarom ik in het team zit". ' Dat hoeft niet Isabelle, ik weet..... het al...' "Ik heb er eigenlijk twee". Xavier was erg verbaast. 'Hey, wat?' "Ik doe dit eigenlijk voor m'n broertje, maar ken je die Nathan Swift?" De woeden kwam opnieuw naar boven bij Xavier, maar hij hield zich in "Een goede jongen, snel, aardig en behulpzaam. Lilly heeft een oogje op hem, dus ik wil ze koppelen". Een lach verscheen op het gezicht van Isabelle. "Doe je mee?" Xavier's mond viel open, maar deze deed hij snel weer dicht. "Hey wat? Ik zet ff alles een rijtje". Xavier kond het haast niet geloven. "Ja... ik doe mee!"
Inazuma Eleven Het legendarische elftal
(Oke, ik houd het kort vandaag... Srry hiervoor)
Steve werd woedend. 'Alweer....'Steve keek even naar de dijk, maar hij kon Axel niet meer zien. 'Ach, waarom doe ik dit ook? Voetbal is niet mijn sport...' Steve liep terug naar het midden. "OKe Jack, laten we het nog eens proberen...". Steve trapte de bal naar Jack en rende vooruit.
---
Nathan keek naar Steve. 'Kom op man... ik weet dat je dit kunt...' Nathan keek even achter zich, naar Mark. 'en jij kunt dit niet meer Mark...' Blijkbaar had Bobby hetzelfde in gedachten, want die draaide z'n hoofd schuddend weg van Mark. 'Wat gebeurd er als we geen keeper hebben?' "HEY JONGENS! DE NIEUWE IS ER!" Nathan keek naar Steve die stopte met rennen en richting hem liep.
---
Isabelle lachte even. "Wat dacht jij dan gekkie? Kom zullen we alvast even kijken bij de training?" Isabelle gooide haar flesje in de prullenbak en pakte haar jas al. Hierdoor bleek maar dat Xavier eigenlijk geen keus had.
Steve werd woedend. 'Alweer....'Steve keek even naar de dijk, maar hij kon Axel niet meer zien. 'Ach, waarom doe ik dit ook? Voetbal is niet mijn sport...' Steve liep terug naar het midden. "OKe Jack, laten we het nog eens proberen...". Steve trapte de bal naar Jack en rende vooruit.
---
Nathan keek naar Steve. 'Kom op man... ik weet dat je dit kunt...' Nathan keek even achter zich, naar Mark. 'en jij kunt dit niet meer Mark...' Blijkbaar had Bobby hetzelfde in gedachten, want die draaide z'n hoofd schuddend weg van Mark. 'Wat gebeurd er als we geen keeper hebben?' "HEY JONGENS! DE NIEUWE IS ER!" Nathan keek naar Steve die stopte met rennen en richting hem liep.
---
Isabelle lachte even. "Wat dacht jij dan gekkie? Kom zullen we alvast even kijken bij de training?" Isabelle gooide haar flesje in de prullenbak en pakte haar jas al. Hierdoor bleek maar dat Xavier eigenlijk geen keus had.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach stond op en ging wat meer richting de zijlijn, om het veld te obseveren. Al snel draaide ze haar hoofd in de richting van de dijk. Daar zag ze de jongen van eerder en een vaag personage. Met een mooie move kwam de jongen de dijk af. Meteen liep hij door naar de coach, geen greintje vermoeidheid op zijn gezicht. Voor de coach maakte de jongen een diepe buiging.
"Excuses dat ik zo laat ben."
De coach keek de jongen aan. "Voortaan op tijd komen... We hebben niks aan spelers die te laat zijn. Maar ga maar snel het veld op... Hier je moet dit witte tenue nemen. Je moet in de aanval". De coach gaf het shirt aan de jongen. "En blijkbaar gaat iedereen zich voorstellen aan het groepje te zien...". De coach zwiepte een lok haar uit haar gezicht. "Hup opschieten jij. Laat maar eens zien wat je kan!"
----
Shawn wilde Steve overeind helpen, maar dit ging niet. Steve was al opgestaan en teruggelopen. 'Samenspel...'. 'Wat lul je nou met je samenspel? Ik doe dat ook niet... Maar ik scoor wel altijd!' Shawn zuchte. 'Ja, maar jij zou dat ook eens moeten proberen Aiden' 'Ik doe wat ik zelf wil!'
"Excuses dat ik zo laat ben."
De coach keek de jongen aan. "Voortaan op tijd komen... We hebben niks aan spelers die te laat zijn. Maar ga maar snel het veld op... Hier je moet dit witte tenue nemen. Je moet in de aanval". De coach gaf het shirt aan de jongen. "En blijkbaar gaat iedereen zich voorstellen aan het groepje te zien...". De coach zwiepte een lok haar uit haar gezicht. "Hup opschieten jij. Laat maar eens zien wat je kan!"
----
Shawn wilde Steve overeind helpen, maar dit ging niet. Steve was al opgestaan en teruggelopen. 'Samenspel...'. 'Wat lul je nou met je samenspel? Ik doe dat ook niet... Maar ik scoor wel altijd!' Shawn zuchte. 'Ja, maar jij zou dat ook eens moeten proberen Aiden' 'Ik doe wat ik zelf wil!'
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason keek toe terwijl zijn moeder aan het praten was met de vrouw. "Doet uw zoon aan basketbal?", zei de vrouw. "Ja, net zoals de rest van het gezin. Ze vinden het geweldig, ik persoonlijk ook...", babbelde zijn moeder door. Zijn ogen vielen dicht. Steeds beter hoorde hij hoe de kinderen aan het voetballen waren. In zijn gedachten begonnen beelden zich te vormen.
'Een mooie gouden voetbal rolde naar hem toe. Hij pakte het op en keek om zich. Van wie zou deze zijn? Toen stond zijn vader daar. "Hij is voor jou mijn jongen, je moet doen waar je in gelooft."
Jason begon er mee te voetballen, te voetballen. Geweldig vond hij het."'
In het echt snurkte hij, maar met een zalige glimlach op zijn gezicht.
'Een mooie gouden voetbal rolde naar hem toe. Hij pakte het op en keek om zich. Van wie zou deze zijn? Toen stond zijn vader daar. "Hij is voor jou mijn jongen, je moet doen waar je in gelooft."
Jason begon er mee te voetballen, te voetballen. Geweldig vond hij het."'
In het echt snurkte hij, maar met een zalige glimlach op zijn gezicht.
Nog deels ondersteund door Tyler liep Axel terug naar Laura, die nog steeds met de vrouw stond te praten. Tyler's arm was strak om Axel's schouders, zodat er meteen gereageerd kon worden als Axel onderuit zou zakken. Iets wat hopelijk niet meer zou gebeuren. Even kneep Tyler in Axel's arm, ten teken dat hij nu zou gaan loslaten. Dit was omdat ze nu bij de vrouw aankwamen.
Laura knikte geïnteresseerd naar de vrouw, terwijl ze haar jasje strak trok. Er stond een zacht briesje, hierdoor rilde ze even. Haar lange lila gelakte nagel schraapten langs de eveneens lila stof terwijl ze het knoopje, zonder ernaar te kijken dicht deed.
"Basketbal is inderdaad een geweldige sport."
Voordat Laura deze zin kon afmaken werd er even op haar schouder getikt, waarna Tyler loyaal zijn arm om haar heen sloeg.
Axel zag hoe Tyler met zijn gezicht naar dat van Laura ging en deed alsof hij haar een zoen op de wang gaf. Dit was niet het geval, want dan zou Laura hem wel een klap hebben gegeven, of ze deed dat nu bewust niet, omdat die vrouw voor hen stond.
Laura hield een glimlach op haar gezicht, en deze leek niet geforceerd. Tyler had dus inderdaad geen kus op haar wang geplant, maar waarschijnlijk in haar oor gefluisterd dat de taxi zo komt.
Hij liep nu ook richting Laura en Tyler en kwam er naast staan. Zijn wit weggetrokken gezicht had zijn kleur weer terug en toonde dus geen sporen van de bijna flauwte. Niet zo lang nadat hij bij Laura en Tyler was komen staan voelde hij een zachte hand, die van Laura, op zijn schouder. Dit was een teken dat ze het gesprek zou afronden.
"Ik moet helaas gaan, onze taxi kan ieder moment komen. Bovendien wil u waarschijnlijk ook naar de basketbalwedstrijd. Veel plezier, ik hoop u snel weer te spreken."
Axel voelde hoe Laura zijn schouder losliet. Ze omsloot nu met beide handen de handen van de vrouw en boog even. Ook Tyler had zijn arm laten zakken en knikte even naar de vrouw. "Het was inderdaad een genoegen."
Meteen voelde Axel de neiging om ook een afscheidsgroet uit te spreken. "Veel plezier bij de basketbalwedstrijd, tot snel."
Niet dat hij deze vrouw zeer waarschijnlijk terug zou zien, maar dit waren de beleefdheden die zijn vader hem had geleerd. Evenals hij had ook Julia dit geleerd. 'Julia.' Alleen al bij de gedachte aan de naam ging er een rilling over zijn ruggengraat. Zijn nagels boorden zich in zijn handpalmen en hij knipperde even niet met zijn ogen. Dit hield hij vol tot zijn nagels te diep in zijn huid drukten en het pijn begon te doen.
'Houd vol Julia, we vechten samen verder.'
Achter hen stopte de een gele auto met een bordje erop. 'Taxi'
Na nogmaals afscheid te nemen van de vrouw stapte het drietal in. Axel gaf de chauffeur wat geld en Laura noemde de straat en het huisnummer.
Langzaam startte de auto weg. Axel keek over zijn schouder nog even naar het voetbalveld, tot ze de hoek om waren. Met een zucht liet hij zich achterover in zijn zitting zakken. Laura was voorin gaan zitten en hij en Tyler zaten samen op de achterbank. De bomen gleden aan hen voorbij terwijl de auto zich een weg naar het huis baande. Eenmaal achterover in zijn stoel zonk Axel weg in zijn gedachten.
"Axel!"
Axel bukte zich en nam de bal in zijn handen, toen hij de stem van een meisje hoorde. Hij keek op, de bal in zijn armen geklemd, maar zag niemand. Axel haalde zijn schouders op en veegde wat zweet van zijn voorhoofd. Zijn rode shirt zag bruin van de modder, evenals zijn witte broek. Ook zijn rode sokken waren niet langer vuur rood. Zijn witte schoenen hadden hier en daar nog een zichtbaar wit streepje, maar ook dit was niet veel meer.
Hij streek zijn, inmiddels ook van modder voorziene, hand door zijn haren, waar nu dus een bruine veeg in ontstond. Een glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. Hij wierp de bal weer op de grond en begon te dribbelen tot hij opnieuw zijn naam hoorde. Hij draaide zich om, maar het enige wat hij zag waren de bosjes die op de maat van de wind heen en weer dansten.
"Axel!"
Weer draaide hij zijn hoofd richting het geluid. Dit maal zag hij hoe een meisje met lange blonde haren in een strakke blauwe spijkerbroek en een roze topje op hem af kwam rennen, gevolgd door een hond.
Het meisje zwaaide wild met haar armen terwijl ze steeds dichterbij kwam. Ook de hond kwam dichterbij, maar toen Axel nog eens goed keek bleek dit geen hond.
Hij twijfelde geen seconden en sprong met bal en al de lucht in terwijl hij linksom om zijn as draaide. De bal zweefde naast hem, mee omhoog vlammen likten aan zijn voeten en tolden mee omhoog. Hoog in de lucht stopte Axel met draaien, hij hing horizontaal stil. De vlammen verzamelden zich bij zijn linkervoet. Met een soort halve achterwaartse salto trapte hij de bal, achtervolgd door de vlammen richting de 'hond'.
Het meisje hield haar armen voor haar hoofd en kromp, al rennend, ineen.
De bal raasde op het beest af, en raakte deze in de zij, waardoor het beest met bal en al een eindje verder raasde.
Ondertussen was Axel geland en naar het meisje toegerend. "Gaat het?"
Het meisje haalde haar armen voor haar gezicht vandaan en keek Axel met grote ogen aan. "D-dankje."
Een rode gloed verspreide zich over haar wangen terwijl Axel zijn hand naar haar uitstak.
"Dit is al de derde keer dat ik je van die coyote heb gered." zei Axel met een glimlach, het meisje op haar benen helpend. "Moet je hem niet naar een dierentuin brengen?"
Het meisje bloosde en klopte het vuil van haar kleren.
"Dan kan jij me niet meer redden."
Axel had het gevoel alsof zijn mond langzaam open zakte, maar dit was niet het geval. 'Is ze nou aan het flirten?'
-------------------------------------
Austin voelde de brandende blik van de coach. "Voortaan op tijd komen... We hebben niks aan spelers die te laat zijn."
Austin kwam langzaam overeind en knikte even. Hij zag hoe je coach een andere tenue pakte en dat aan hem gaf. 'Al die moeite, voor dit tenue, voor niks?'
"Maar ga maar snel het veld op... Hier je moet dit witte tenue nemen. Je moet in de aanval."
Austin knikte en nam het tenue van de coach. Meteen wisselde hij van shirt en maakte zich klaar het veld op te gaan. "En blijkbaar gaat iedereen zich voorstellen aan het groepje te zien..."
Austin herhaalde in zijn hoofd wat Lilly tegen hem had gezegd.
'Mark, dat is de aanvoerder, die moet je dus als eerste een hand geven.'
Austin knikte even.
"Hup opschieten jij. Laat maar eens zien wat je kan!"
Meteen rende Austin richting het veld. Voor Mark stopte hij en boog even. "Aanvoerder."
--------------------------------------------
Lilly zag hoe Inazuma Town aan haar voorbij gleed. De busreis duurde lang. Lilly vulde de tijd met luisteren naar muziek, en smsen met Sue.
Chika,
wrm klikte je vandaag skype weg?
Meteen tikte Lilly een smsje terug, en zo ging het even over en weer.
Lilly:k moes nog ff 1 opdr maken
Sue:ke, heb je GLD bij?
Lilly:A
Sue:GDZ we gn SPN tot we VLLN
Lilly:haha, KNW
Sue:MN
Lilly:Bn r over U
Sue:Dn pas?
Lilly:Ja, idd dit drt fkn lng, zit hier nu l 10M, als niet mer
Sue:Jz, ds trn lng, sms als je ben, dn km k drn
Lilly en Sue waren allebei te lui om hun berichten voluit te typen, daarom hadden ze heel veel afgekort. Zo waren Pd=ohw en Rs=ohw ook afkortingen. Pd stond voor Prima Donna, dit was Lilly's hissatsu dribbel. Rs stond voor Rosen Splash, het hissatsu schot van Sue. =ohw stond dan weer voor is on her way. Ze hadden ook eentje die ze deelden. Dit was bijvoorbeeld wanneer ze aan hun ouders lieten weten dat ze onderweg waren. Dit was Vt=oiw. Vlinder trans is on it's way. Vlindertrans was het combinatie schot van Lilly en Sue. Dit was een idee geweest van Lilly. Lilly wilde een verleidelijk schot samen met Sue, en toen kwam Sue met vlinders. Vlinders zijn eenmaal liefde.
Opnieuw tikte Lilly een smsje.
S gd, zl wl blln, f msgn zi k je wl
Met een zucht liet ze haar hoofd tegen het glas hangen. De muziek galmde door haar oren terwijl de bus rustig verder reed. Eenmaal op de snelweg zou alles sneller gaan.
Laura knikte geïnteresseerd naar de vrouw, terwijl ze haar jasje strak trok. Er stond een zacht briesje, hierdoor rilde ze even. Haar lange lila gelakte nagel schraapten langs de eveneens lila stof terwijl ze het knoopje, zonder ernaar te kijken dicht deed.
"Basketbal is inderdaad een geweldige sport."
Voordat Laura deze zin kon afmaken werd er even op haar schouder getikt, waarna Tyler loyaal zijn arm om haar heen sloeg.
Axel zag hoe Tyler met zijn gezicht naar dat van Laura ging en deed alsof hij haar een zoen op de wang gaf. Dit was niet het geval, want dan zou Laura hem wel een klap hebben gegeven, of ze deed dat nu bewust niet, omdat die vrouw voor hen stond.
Laura hield een glimlach op haar gezicht, en deze leek niet geforceerd. Tyler had dus inderdaad geen kus op haar wang geplant, maar waarschijnlijk in haar oor gefluisterd dat de taxi zo komt.
Hij liep nu ook richting Laura en Tyler en kwam er naast staan. Zijn wit weggetrokken gezicht had zijn kleur weer terug en toonde dus geen sporen van de bijna flauwte. Niet zo lang nadat hij bij Laura en Tyler was komen staan voelde hij een zachte hand, die van Laura, op zijn schouder. Dit was een teken dat ze het gesprek zou afronden.
"Ik moet helaas gaan, onze taxi kan ieder moment komen. Bovendien wil u waarschijnlijk ook naar de basketbalwedstrijd. Veel plezier, ik hoop u snel weer te spreken."
Axel voelde hoe Laura zijn schouder losliet. Ze omsloot nu met beide handen de handen van de vrouw en boog even. Ook Tyler had zijn arm laten zakken en knikte even naar de vrouw. "Het was inderdaad een genoegen."
Meteen voelde Axel de neiging om ook een afscheidsgroet uit te spreken. "Veel plezier bij de basketbalwedstrijd, tot snel."
Niet dat hij deze vrouw zeer waarschijnlijk terug zou zien, maar dit waren de beleefdheden die zijn vader hem had geleerd. Evenals hij had ook Julia dit geleerd. 'Julia.' Alleen al bij de gedachte aan de naam ging er een rilling over zijn ruggengraat. Zijn nagels boorden zich in zijn handpalmen en hij knipperde even niet met zijn ogen. Dit hield hij vol tot zijn nagels te diep in zijn huid drukten en het pijn begon te doen.
'Houd vol Julia, we vechten samen verder.'
Achter hen stopte de een gele auto met een bordje erop. 'Taxi'
Na nogmaals afscheid te nemen van de vrouw stapte het drietal in. Axel gaf de chauffeur wat geld en Laura noemde de straat en het huisnummer.
Langzaam startte de auto weg. Axel keek over zijn schouder nog even naar het voetbalveld, tot ze de hoek om waren. Met een zucht liet hij zich achterover in zijn zitting zakken. Laura was voorin gaan zitten en hij en Tyler zaten samen op de achterbank. De bomen gleden aan hen voorbij terwijl de auto zich een weg naar het huis baande. Eenmaal achterover in zijn stoel zonk Axel weg in zijn gedachten.
"Axel!"
Axel bukte zich en nam de bal in zijn handen, toen hij de stem van een meisje hoorde. Hij keek op, de bal in zijn armen geklemd, maar zag niemand. Axel haalde zijn schouders op en veegde wat zweet van zijn voorhoofd. Zijn rode shirt zag bruin van de modder, evenals zijn witte broek. Ook zijn rode sokken waren niet langer vuur rood. Zijn witte schoenen hadden hier en daar nog een zichtbaar wit streepje, maar ook dit was niet veel meer.
Hij streek zijn, inmiddels ook van modder voorziene, hand door zijn haren, waar nu dus een bruine veeg in ontstond. Een glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. Hij wierp de bal weer op de grond en begon te dribbelen tot hij opnieuw zijn naam hoorde. Hij draaide zich om, maar het enige wat hij zag waren de bosjes die op de maat van de wind heen en weer dansten.
"Axel!"
Weer draaide hij zijn hoofd richting het geluid. Dit maal zag hij hoe een meisje met lange blonde haren in een strakke blauwe spijkerbroek en een roze topje op hem af kwam rennen, gevolgd door een hond.
Het meisje zwaaide wild met haar armen terwijl ze steeds dichterbij kwam. Ook de hond kwam dichterbij, maar toen Axel nog eens goed keek bleek dit geen hond.
Hij twijfelde geen seconden en sprong met bal en al de lucht in terwijl hij linksom om zijn as draaide. De bal zweefde naast hem, mee omhoog vlammen likten aan zijn voeten en tolden mee omhoog. Hoog in de lucht stopte Axel met draaien, hij hing horizontaal stil. De vlammen verzamelden zich bij zijn linkervoet. Met een soort halve achterwaartse salto trapte hij de bal, achtervolgd door de vlammen richting de 'hond'.
Het meisje hield haar armen voor haar hoofd en kromp, al rennend, ineen.
De bal raasde op het beest af, en raakte deze in de zij, waardoor het beest met bal en al een eindje verder raasde.
Ondertussen was Axel geland en naar het meisje toegerend. "Gaat het?"
Het meisje haalde haar armen voor haar gezicht vandaan en keek Axel met grote ogen aan. "D-dankje."
Een rode gloed verspreide zich over haar wangen terwijl Axel zijn hand naar haar uitstak.
"Dit is al de derde keer dat ik je van die coyote heb gered." zei Axel met een glimlach, het meisje op haar benen helpend. "Moet je hem niet naar een dierentuin brengen?"
Het meisje bloosde en klopte het vuil van haar kleren.
"Dan kan jij me niet meer redden."
Axel had het gevoel alsof zijn mond langzaam open zakte, maar dit was niet het geval. 'Is ze nou aan het flirten?'
-------------------------------------
Austin voelde de brandende blik van de coach. "Voortaan op tijd komen... We hebben niks aan spelers die te laat zijn."
Austin kwam langzaam overeind en knikte even. Hij zag hoe je coach een andere tenue pakte en dat aan hem gaf. 'Al die moeite, voor dit tenue, voor niks?'
"Maar ga maar snel het veld op... Hier je moet dit witte tenue nemen. Je moet in de aanval."
Austin knikte en nam het tenue van de coach. Meteen wisselde hij van shirt en maakte zich klaar het veld op te gaan. "En blijkbaar gaat iedereen zich voorstellen aan het groepje te zien..."
Austin herhaalde in zijn hoofd wat Lilly tegen hem had gezegd.
'Mark, dat is de aanvoerder, die moet je dus als eerste een hand geven.'
Austin knikte even.
"Hup opschieten jij. Laat maar eens zien wat je kan!"
Meteen rende Austin richting het veld. Voor Mark stopte hij en boog even. "Aanvoerder."
--------------------------------------------
Lilly zag hoe Inazuma Town aan haar voorbij gleed. De busreis duurde lang. Lilly vulde de tijd met luisteren naar muziek, en smsen met Sue.
Chika,
wrm klikte je vandaag skype weg?
Meteen tikte Lilly een smsje terug, en zo ging het even over en weer.
Lilly:k moes nog ff 1 opdr maken
Sue:ke, heb je GLD bij?
Lilly:A
Sue:GDZ we gn SPN tot we VLLN
Lilly:haha, KNW
Sue:MN
Lilly:Bn r over U
Sue:Dn pas?
Lilly:Ja, idd dit drt fkn lng, zit hier nu l 10M, als niet mer
Sue:Jz, ds trn lng, sms als je ben, dn km k drn
Lilly en Sue waren allebei te lui om hun berichten voluit te typen, daarom hadden ze heel veel afgekort. Zo waren Pd=ohw en Rs=ohw ook afkortingen. Pd stond voor Prima Donna, dit was Lilly's hissatsu dribbel. Rs stond voor Rosen Splash, het hissatsu schot van Sue. =ohw stond dan weer voor is on her way. Ze hadden ook eentje die ze deelden. Dit was bijvoorbeeld wanneer ze aan hun ouders lieten weten dat ze onderweg waren. Dit was Vt=oiw. Vlinder trans is on it's way. Vlindertrans was het combinatie schot van Lilly en Sue. Dit was een idee geweest van Lilly. Lilly wilde een verleidelijk schot samen met Sue, en toen kwam Sue met vlinders. Vlinders zijn eenmaal liefde.
Opnieuw tikte Lilly een smsje.
S gd, zl wl blln, f msgn zi k je wl
Met een zucht liet ze haar hoofd tegen het glas hangen. De muziek galmde door haar oren terwijl de bus rustig verder reed. Eenmaal op de snelweg zou alles sneller gaan.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark voegde zich bij het groephe dat was onstaan. Alle keken ze naar de coach met een jongen. Mark kon niet horen wat ze zeiden, maar de coach leek niet vrolijk, maar ook niet boos. 'Pokerface'. ging het door Mark's hoofd heen. Op dat moment zag Mark hoe de jongen het veld oprende richting de groep. Voor Mark stopte hij en boog. "Aanvoerder."
Mark keek even verbaast, maar herstelde gauw. "Hoi, Ik ben Marrk Evans! Keeper en zoals je dus al weet aanvoeder van het voetbalteam!" 'Aanvoerder...'. Het woord fliste Mark voorbij. 'Maar, m'n rechten als aanvoerder'.
(Dit is afgesproken met Veronique)
Mark keek naar de coach en blijkbaar wist die wat Mark bedoelde. 'Je bent een goede aanvoerder Evans'. Mark stak z'n linkerhand uit. "Aangenaam dus! Welke positie speel je? En het belangrijkste hoe heet je?"
---
Tijd om te antwoorden was er niet voor de jongen, want Jack stelde zich ook voor. "Aangenaam Jack Wallside. Mijn positie is verdediging!"
---
"Wat dacht jij dan gekkie? Kom zullen we alvast even kijken bij de training?" Xavier kon geen antwoord geven, altans... hij had geen keuzen. Isabelle liep al weg. "Oke, laten we gaan!" Xavier dronk vlug z'n cola op en pakte z'n jas.
Mark keek even verbaast, maar herstelde gauw. "Hoi, Ik ben Marrk Evans! Keeper en zoals je dus al weet aanvoeder van het voetbalteam!" 'Aanvoerder...'. Het woord fliste Mark voorbij. 'Maar, m'n rechten als aanvoerder'.
(Dit is afgesproken met Veronique)
Mark keek naar de coach en blijkbaar wist die wat Mark bedoelde. 'Je bent een goede aanvoerder Evans'. Mark stak z'n linkerhand uit. "Aangenaam dus! Welke positie speel je? En het belangrijkste hoe heet je?"
---
Tijd om te antwoorden was er niet voor de jongen, want Jack stelde zich ook voor. "Aangenaam Jack Wallside. Mijn positie is verdediging!"
---
"Wat dacht jij dan gekkie? Kom zullen we alvast even kijken bij de training?" Xavier kon geen antwoord geven, altans... hij had geen keuzen. Isabelle liep al weg. "Oke, laten we gaan!" Xavier dronk vlug z'n cola op en pakte z'n jas.
Steve toonde een glimlach nadat Mark zich had voorgesteld en nadat Jack zich had voorgesteld, begon Steve ook zich voor te stellen. "Hoi Steve Grimm is de naam!" Steve gaf een klopje op de schouder van de jongen.
Nathan volgde het voorbeeld van Mark, Jack en Steve. "Nathan Swift. Aangenaam kennis te maken".
Bobby zwaaide even met z'n hand. "Joh, Bobby Shearer is de naam. Welkom in het team!" Daarna draaide Bobby zich om en liep terug naar z'n positsie.
---
"Oke, laten we gaan!" Isabelle deed de deur al open en wachtte totdat Xavier ook buiten was. Daarna deed ze de deur dicht en liep samen met Xaier richting de rivieroever.
Nathan volgde het voorbeeld van Mark, Jack en Steve. "Nathan Swift. Aangenaam kennis te maken".
Bobby zwaaide even met z'n hand. "Joh, Bobby Shearer is de naam. Welkom in het team!" Daarna draaide Bobby zich om en liep terug naar z'n positsie.
---
"Oke, laten we gaan!" Isabelle deed de deur al open en wachtte totdat Xavier ook buiten was. Daarna deed ze de deur dicht en liep samen met Xaier richting de rivieroever.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach zuchtte even. "OKE! WEER TRAINEN JONGENS! JULLIE HEBBEN ZO PAUZE!" De coach draaide zich om en ging weer zitten. 'Kom op... ik wil jullie GOED zien spelen!'
------
Shawn toonde ook een glimlach. "Froste, Shawn Froste is de naam". Shawn was de enige die z'n hand uitstak. "Aangenaam! Maar laten we even terugkomen op de vragen van Mark. Hoe heet je en welke positsie bespeel je?"
------
Shawn toonde ook een glimlach. "Froste, Shawn Froste is de naam". Shawn was de enige die z'n hand uitstak. "Aangenaam! Maar laten we even terugkomen op de vragen van Mark. Hoe heet je en welke positsie bespeel je?"
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason schrok op toen zijn vader de motor weer startte. Hij hoorde zijn moeder nog net zeggen: "Tot ziens, veel succes met de auto." Voor ze de auto weer instapte. Gelijk begon ze met roddelen, zoals ze gewoonlijk deed. "Die mensen zijn echt nette mensen. Zelfs die jongen is zo beleefd..."
En ze babbelde er maar aan door. Zijn vader werd helemaal gek van dat gebabbel van zijn moeder.
"Kan je misschien even stil zijn? Ik moet op de weg letten!", zei zijn vader geïrriteerd. En het volgende moment reden we van de weg af. Jason riep uit: "Pap! Je moest naar voren kijken niet naar mam!"
"Ik weet het jonge..." En meer kon hij niet zeggen want toen vlogen we over de kop.
En ze babbelde er maar aan door. Zijn vader werd helemaal gek van dat gebabbel van zijn moeder.
"Kan je misschien even stil zijn? Ik moet op de weg letten!", zei zijn vader geïrriteerd. En het volgende moment reden we van de weg af. Jason riep uit: "Pap! Je moest naar voren kijken niet naar mam!"
"Ik weet het jonge..." En meer kon hij niet zeggen want toen vlogen we over de kop.
Het meisje keek over haar schouder naar de coyote, die door de kracht van de vlammen tornado buitenwesten was. Haar heldere blauwe ogen keken in de zwarte kristallen van Axel. Axel trok zijn shirt even glad, en nu pas zag hij alle modder vegen. "Euhm, moet ik je nog helpen om Dark terug te dragen naar zijn hok?"
Hij wist dat deze vraag overbodig was en begon dus alvast richting het dier te lopen. Dark was een coyote van ongeveer een half jaar oud en was een natuurtalent in het openbijten van sloten. Hierdoor liep het dier regelmatig weg. Als Veronique vervolgens in de buurt kwam dan wilde het beestje spelen. Dit is echter niet voor Vero. Vero was een echte meisjes meisje, zo een die iedere dag haar haren netjes deed en zorgde dat haar nagels gelakt waren. En van dieren en modder (!) moest ze dus al helemaal niets hebben. Daarom rende Veronique dus altijd weg, waardoor Dark haar zag als zijn prooi.
Inmiddels was Axel naast het dier neergestreken en aaide het langs zijn vacht. Met zijn ene hand ruste hij op de heup van de coyote en met zijn andere op de nek.
Axel blies even goed door en zwiepte toen, zoals wel vaker, het dier in zijn nek.
Vervolgens werkte hij met zijn voet de bal de lucht in en ving deze in zijn linkerhand.
"Ik neem je tas wel mee. Dan kan je je bij mij thuis omkleden, voordat je vader je zo ziet."
Axel schonk Vero een glimlach en playbackte een dankjewel. Naast elkaar, nog net niet op elkaar als het aan Vero lag, liepen ze richting het huis op ongeveer twee straten afstand van Axel‘s huis.
Daar aangekomen lag Axel de coyote voorzichtig in zijn kooi en sloot deze stevig.
Een lachje klonk uit Vero‘s mond. Axel keek, nog in gehurkte positie, over zijn schouder en zag dat ze naar hem keek.
"Axel, die modder zorgt ervoor dat je broek doorschijnt."
Kalm stond Axel op en haalde even zijn schouders op.
"Volgens mij vind jij dat helemaal niet erg."
Terwijl hij dat zei trok hij zijn shirt over zijn hoofd en wierp dat in haar richting. Veronique zag het shirt niet aankomen en kreeg deze vol in haar gezicht.
Met een vuurrood hoofd nam ze het shirt in haar handen.
"Regel jij de modder? Dan ga ik ff douchen en iets anders aantrekken."
De ouders van Veronique hadden hun huis aangeboden als een soort kleedkamer, een service waar Axel om de zoveel tijd gebruik van kon maken. Meestal als Dark was ontsnapt.
Axel schrok op uit zijn gedachten toen er een plens water in zijn gezicht viel. Proestend wierp Axel zichzelf naar voren.
"Waar was dat goed voor?"
Het lachje op Tylers gezicht sprak boekdelen en met een glimlach sloeg Axel hem op zijn arm. Laura stond al voor het hek te wachten toen Tyler en Axel samen uit de auto kwamen.
"Nou, Tyler open het hek."
Meteen stopte Tyler met lopen. Verbaasd keek Axel over zijn schouder.
"Mijn sleutels zijn nog in de auto, de garage moest de autosleutels hebben."
Laura zuchtte even. "Jonge heer, heeft u sleutels?"
Langzaam schudde Axel zijn hoofd en hij keek hoe Laura een hand door haar haren haalde.
"Laat Bekka thuis zijn, laat Bekka thuis zijn." mompelde Laura onder haar adem terwijl ze de bel op het hek indrukte. Hieruit klonk een luid zoemend geluid voordat er een klik klonk, het teken dat er werd opgenomen.
"Goeden dag, huize Blaze."
Bekka kreeg de kans niet om verder te praten want Laura viel in.
"Bekka, hek, nu."
-------------------
Austin keek de groep even rond. Zoveel namen tegelijk, hij zou zeker in de war raken.
Een van de jongens, Shawn, stak zijn hand uit die Austin wijfelend schudde. Hij was nooit zo goed in contact leggen met mensen.
Austin knikte even naar Shawn, die hem nu de gelegenheid gaf de vragen van Mark te beantwoorden.
"Ik heb Austin, Austin Hobbes. En ik speel het liefst als middenvelder of in de aanval."
Hierna hoorde hij de woorden van de coach, ze moesten weer aan de slag.
Hij knikte even en rende toen richting de middenlijn, waar hij snel even wat kleine stretch oefeningen deed.
--------------
Lilly staarde uit het raam en nam opnieuw haar mobiel in haar handen.
‘Zal ik Isabelle smsen of bellen?‘
Ze schudde de gedachte meteen weg toen haar favoriete nummer door de oortjes van haar mobiel klonk.
Ze liet haar hoofd tegen het glas hangen en sloot haar ogen.
‘Ik sms later wel.‘
Hij wist dat deze vraag overbodig was en begon dus alvast richting het dier te lopen. Dark was een coyote van ongeveer een half jaar oud en was een natuurtalent in het openbijten van sloten. Hierdoor liep het dier regelmatig weg. Als Veronique vervolgens in de buurt kwam dan wilde het beestje spelen. Dit is echter niet voor Vero. Vero was een echte meisjes meisje, zo een die iedere dag haar haren netjes deed en zorgde dat haar nagels gelakt waren. En van dieren en modder (!) moest ze dus al helemaal niets hebben. Daarom rende Veronique dus altijd weg, waardoor Dark haar zag als zijn prooi.
Inmiddels was Axel naast het dier neergestreken en aaide het langs zijn vacht. Met zijn ene hand ruste hij op de heup van de coyote en met zijn andere op de nek.
Axel blies even goed door en zwiepte toen, zoals wel vaker, het dier in zijn nek.
Vervolgens werkte hij met zijn voet de bal de lucht in en ving deze in zijn linkerhand.
"Ik neem je tas wel mee. Dan kan je je bij mij thuis omkleden, voordat je vader je zo ziet."
Axel schonk Vero een glimlach en playbackte een dankjewel. Naast elkaar, nog net niet op elkaar als het aan Vero lag, liepen ze richting het huis op ongeveer twee straten afstand van Axel‘s huis.
Daar aangekomen lag Axel de coyote voorzichtig in zijn kooi en sloot deze stevig.
Een lachje klonk uit Vero‘s mond. Axel keek, nog in gehurkte positie, over zijn schouder en zag dat ze naar hem keek.
"Axel, die modder zorgt ervoor dat je broek doorschijnt."
Kalm stond Axel op en haalde even zijn schouders op.
"Volgens mij vind jij dat helemaal niet erg."
Terwijl hij dat zei trok hij zijn shirt over zijn hoofd en wierp dat in haar richting. Veronique zag het shirt niet aankomen en kreeg deze vol in haar gezicht.
Met een vuurrood hoofd nam ze het shirt in haar handen.
"Regel jij de modder? Dan ga ik ff douchen en iets anders aantrekken."
De ouders van Veronique hadden hun huis aangeboden als een soort kleedkamer, een service waar Axel om de zoveel tijd gebruik van kon maken. Meestal als Dark was ontsnapt.
Axel schrok op uit zijn gedachten toen er een plens water in zijn gezicht viel. Proestend wierp Axel zichzelf naar voren.
"Waar was dat goed voor?"
Het lachje op Tylers gezicht sprak boekdelen en met een glimlach sloeg Axel hem op zijn arm. Laura stond al voor het hek te wachten toen Tyler en Axel samen uit de auto kwamen.
"Nou, Tyler open het hek."
Meteen stopte Tyler met lopen. Verbaasd keek Axel over zijn schouder.
"Mijn sleutels zijn nog in de auto, de garage moest de autosleutels hebben."
Laura zuchtte even. "Jonge heer, heeft u sleutels?"
Langzaam schudde Axel zijn hoofd en hij keek hoe Laura een hand door haar haren haalde.
"Laat Bekka thuis zijn, laat Bekka thuis zijn." mompelde Laura onder haar adem terwijl ze de bel op het hek indrukte. Hieruit klonk een luid zoemend geluid voordat er een klik klonk, het teken dat er werd opgenomen.
"Goeden dag, huize Blaze."
Bekka kreeg de kans niet om verder te praten want Laura viel in.
"Bekka, hek, nu."
-------------------
Austin keek de groep even rond. Zoveel namen tegelijk, hij zou zeker in de war raken.
Een van de jongens, Shawn, stak zijn hand uit die Austin wijfelend schudde. Hij was nooit zo goed in contact leggen met mensen.
Austin knikte even naar Shawn, die hem nu de gelegenheid gaf de vragen van Mark te beantwoorden.
"Ik heb Austin, Austin Hobbes. En ik speel het liefst als middenvelder of in de aanval."
Hierna hoorde hij de woorden van de coach, ze moesten weer aan de slag.
Hij knikte even en rende toen richting de middenlijn, waar hij snel even wat kleine stretch oefeningen deed.
--------------
Lilly staarde uit het raam en nam opnieuw haar mobiel in haar handen.
‘Zal ik Isabelle smsen of bellen?‘
Ze schudde de gedachte meteen weg toen haar favoriete nummer door de oortjes van haar mobiel klonk.
Ze liet haar hoofd tegen het glas hangen en sloot haar ogen.
‘Ik sms later wel.‘
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Ik heb Austin, Austin Hobbes. En ik speel het liefst als middenvelder of in de aanval."
"Leuk je te ontmoeten!" Mark toonde een glimlach op z'n gezicht. Daarna draaide hij zich om en rende richting het doel. Toen hij weer onder delat stond schreeuwde hij; "Oke jongens! Verdediging blijf druk zetten! Aanval ik wil snelheid zien!" Mark wilde in z'n kalppen, maar dit echter niet...
----
Jack pakte de bal weer en rende door naar de middenstip. Daar wilde hij de bal naar Steve trappen, maar hij zag ook Austin klaar staan. 'Steve kan hem toch doorpassen?'Jack trapte de bal door naar Steve en rende ook naar voren.
----
Xavier kwam samen met Isabelle aan bij de rivieroever. "Haha partijtje". Een glimlach kwam op het gezicht van Xavier. "Weet Isabelle? We kunnen nu ook meedoen...". Xavier keek smekend naar Isabelle.
"Leuk je te ontmoeten!" Mark toonde een glimlach op z'n gezicht. Daarna draaide hij zich om en rende richting het doel. Toen hij weer onder delat stond schreeuwde hij; "Oke jongens! Verdediging blijf druk zetten! Aanval ik wil snelheid zien!" Mark wilde in z'n kalppen, maar dit echter niet...
----
Jack pakte de bal weer en rende door naar de middenstip. Daar wilde hij de bal naar Steve trappen, maar hij zag ook Austin klaar staan. 'Steve kan hem toch doorpassen?'Jack trapte de bal door naar Steve en rende ook naar voren.
----
Xavier kwam samen met Isabelle aan bij de rivieroever. "Haha partijtje". Een glimlach kwam op het gezicht van Xavier. "Weet Isabelle? We kunnen nu ook meedoen...". Xavier keek smekend naar Isabelle.
Steve ontving de bal goed en maakte een mooie draai om Nathan te passeren. 'Wow, ik kan het!' Dit gaf Steve weer goede moed. 'Ik zal ze wat laten zien!' Nathan was terug gerend en schouder aan schouder waren de twee nu richting doel aan het rennen. "Je komt er niet langs Steve!" Steve toonde een glimlach, hij wierp een blik opzij, hij gaf een klein knikje richting Austin. "Maar ik hoef er ook niet meer langs!" Steve remde af, hierdoor passeerde Nathan hem, maar die had de bal niet. Steve maakte een pass naar de andere kant van de vleugel, waar Austin aan het rennen was.
---
Bobby probeerde Jack bij te houden en dit was zeer makkelijk.
---
Isabelle lachte. "Ach, waarom ook niet?" Isabelle wachtte op de reactie van Xavier.
---
Bobby probeerde Jack bij te houden en dit was zeer makkelijk.
---
Isabelle lachte. "Ach, waarom ook niet?" Isabelle wachtte op de reactie van Xavier.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Shawn rende heen en weer hij deed geen poging om de bal te onderscheppen.
"Shawn Froste, je hebt Mark erg veel pijn gedaan. Ik wil nu dat je ervoor zorgt dat er geen schot op hem gelost wordt!" Shawn knikte. "Oke,excuses daarvoor".
Shawn wisselde snel van vleugel, toen ook Steve de bal naar de andere vleugels speelde.
'Ik zal Mark beschermen!'
"Shawn Froste, je hebt Mark erg veel pijn gedaan. Ik wil nu dat je ervoor zorgt dat er geen schot op hem gelost wordt!" Shawn knikte. "Oke,excuses daarvoor".
Shawn wisselde snel van vleugel, toen ook Steve de bal naar de andere vleugels speelde.
'Ik zal Mark beschermen!'
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason keek dromerig naar buiten. Hij was met zijn gedachten zo ver, dat hij niks merkte van de gillende stem van zijn moeder en het geschreeuw van zijn vader. Wel voelde hij hoe de auto zo'n harde klap kreeg dat ze over de kop vlogen. Direct was hij weer bij de realiteit. Hij keek op toen ze weer stil lagen, maar zag alleen maar de gele airbag kussens. Wat was er gebeurd?
Axel wachtte op het zoemende geluid dat aangaf dat het hek open zou gaan. Dit kwam echter niet. In plaats daarvan was er een galmende stilte, die al snel werd onderbroken door de stem van, de inmiddels ongeduldige, Laura. Door alle problemen onderweg was ze redelijk gestrest.
"Bekka, wat is er zo moeilijk aan het indrukken van die knop?"
Terwijl Laura druk bezig was met het zeuren op Bekka, dwaalden Axel's ogen af naar de deur van het huis, die zich op enkele meters van het hek bevond. Naast de deur was een klein raampje vanwaar je uitzicht had op het hek en, indien je goed keek, andersom. Daarom was schuin naast het raam de telefoon, die in verbinding stond met de intercom van het hek, geplaatst.
Met zijn hand in zijn nek draaide Axel zich terug naar Laura, die inmiddels zo’n beetje in de intercom hing, en Tyler, die met zijn schouders tegen het hekwerk leunde. Subtiel probeerde Axel de aandacht van zijn assistente te trekken. Dit deed hij door zijn keel te schrapen, wat erin resulteerde dat Tyler zijn zonnebril afzette en zijn blik naar Axel wende. Tyler’s ene wenkbrauw was iets opgetrokken, waardoor een vragende blik op zijn gezicht ontstond. Gezien de eerste poging niet werkte, probeerde Axel het vervolgens met kuchen, zwaaien, knippen met zijn vingers en zelfs met klappen. Opnieuw kwam er geen reactie van Laura’s kant, ze was te druk in gesprek met Bekka. Tyler echter had Axel’s hints wel begrepen en tikte Laura op haar schouder, die zijn hand geërgerd wegsloeg, om vervolgens weer druk in de microfoon van zijn systeem te praten. Axel zag hoe Tyler zijn schouders ophaalde en weer tegen het hekwerk leunde. Met een zucht liet Axel zijn gezicht in zijn handpalm vallen. Na enkele seconden scheurde hij zijn gezicht los van zijn comfortabele positie en dwong zijn blik naar Laura.
“Laura.” probeerde Axel, maar zijn stem werd omver geblazen door de nog altijd druk pratende Laura.
“Laura.”
Opnieuw praatte Laura eroverheen.
“Lau-” Axel slaakte een zucht. Hier was geen beginnen aan. Waarom deed hij uberhaubt nog moeite?
“Laura!”
Ditmaal had ze hem wel gehoord, want haar gezicht draaide nu in zijn richting.
“Het is zinloos om zo te blijven praten.”
Met zijn hand gebaarde hij naar het raampje naast de deur om zijn volgende woorden kracht bij te zetten.
“Je praat tegen een antwoordapparaat.”
Meteen flitste Laura’s gezicht naar het raam, waar ze hetzelfde scenario aantrof, er was niemand. Met beide handen streek ze langs haar blouse, een teken dat ze inzag dat ze dom bezig was.
“Ik bel vader wel, dan kunnen we zijn sleutels lenen.”
Nog voor Axel de kans had om zijn mobiel te pakken, omsloot een vrouwenhand zijn pols. Toen hij opkeek, keek hij recht in het gezicht van Laura, die zichtbaar gekalmeerd was.
“Dat bellen lijkt me overbodig, gezien we niet bij de meester kunnen komen. De auto staat immers bij de garage voor reparatie, onze andere vervoersopties staan in onze eigen garage en het laatste contante geld dat we op zak hadden is uitgegeven aan de vorige taxi.”
Laura’s stem was zacht, net als de hand die ze nu terug trok. Axel knikte begrijpend en richtte zijn blik op de tas bij zijn voeten.
Het gezicht van zijn vader flitste even voor zijn ogen. Kalm hurkte Axel naast zijn tas, verbaasde blikken brandden in zijn rug. Met een klein glimlachje stond hij op, een sleutel om zijn wijsvinger. Hij draaide zich naar de twee en schudde even met de sleutel.
“Ik dacht dat u de sleutel van het hek thuis had laten liggen?”
Axel knikte even. “Dat klopt.”
Hij wierp de band van zijn schooltas om zijn schouder en begon te lopen, op de voet gevolgd door Tyler en Laura.
“Waar gaan we naartoe?”
Axel besloot om deze vraag te negeren.
‘Doe ik hier eigenlijk wel goed aan?’
Meteen gleden zijn gedachten terug naar Veronique.
Veronique wierp Axel, met één hand voor haar ogen, zijn kleren toe. Axel trok deze snel aan en zakte daarna neer op het licht grijze dekbed dat netjes over het helder witte bed lag gedrapeerd. Met zijn hand klopte hij naast zich en gebaarde Vero naast hem te komen zitten. Dit deed ze, naja, ongeveer. In plaats van naast Axel te gaan zitten nam ze plaats in zijn schoot.
Met een lachje sloeg hij zijn armen om haar heen en trok haar dichterbij, tot haar hoofd op zijn schouder rustte. Vero draaide met haar vinger kringetjes in Axel’s nek terwijl ze naar zijn ademhaling luisterde.
“Dus…” begon Vero terwijl ze zich langzaam oprichtte. “Wat zeg je tegen je vader?”
Axel keek in de helder blauwe ogen van het blond harige meisje voor hem, die nu vragend naar hem keek. Met tegenzin maakte Axel zijn armen los van zijn omhelzing en wreef even langs zijn gezicht, waarna hij zijn schouders ophaalde. “Ik heb werkelijk geen idee.”
Als in een reflex sprong Veronique op.
“En wat nou als je niks /hoeft/ te zeggen?”
Axel steunde met beide handen op het bed en omhoog naar het meisje voor hem.
“Hoe bedoel je?”
Vero opende Axel’s tas en trok een sleutel tevoorschijn, die ze met een glimlach voor Axel’s gezicht heen en weer schudde.
“Je hebt deze toch niet voor niets?”
Verwonderd staarde Axel naar de sleutels voor hem. “Hoe wist je van die sleutels?”
Een speels lachje gleed over Vero’s gezicht terwijl ze een pirouette maakte en een handdoek in Axel’s gezicht wierp. “Je hebt vijf minuten!”
Vero zakte achter Axel’s huis door haar knieën en boog een aantal takken aan de kant, waardoor een houtenluik met slot zichtbaar werd.
Axel zakte door zijn knieën en keek naar het struikgewas voor hem. Hierachter bevond zich de schutting, en onder dit struikgewas zat het houtenluik verstopt. Met beide handen schoof hij de losse takken en bladeren aan de kant, waardoor het houten luik zichtbaar werd. Axel keek even over zijn schouders, naar de verblufte blikken van Tyler en Laura en stak toen de sleutel in het slot. Door het openen van het luik onthulde hij een zwarte diepte. “Zullen we?”
--------------------------
Austin volgde Steve en Jack in de aanval. Hij had bewust voor een vleugelpositie gekozen, dit was namelijk een soort sluip positie. Nooit zou hij diezelfde fout maken. Een zachte windvlaag, die werd veroorzaakt door het rennen, blies in zijn gezicht terwijl hij het doel naderde. In het doel stond de aanvoerder. Hij zag eruit alsof hij veel wist van voetbal, en alsof hij zich er iedere dag mee bezig hield. Austin trok zichzelf uit zijn gedachten en focuste zich weer op het veld. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de jongen met het bruine haar, Steve langs de jongen met het lange blauwe haar, Naythan draaide en vervolgens schouder aan schouder met hem rende. Niet veel later volgde een kort knikje van Steve’s kant. Dit was het signaal dat Steve zou gaan pasen. Austin nam een sprint, hij was er klaar voor. De bal vloog als een soort comeet in zijn richting en werd aangenomen op de binnenkant van Austin’s rechtervoet meteen zag hij hoe de ijsjongen, Shawn met de bal mee wisselde van positie, alsof hij vastbesloten was deze bal weg te houden van het doel, wat waarschijnlijk ook zijn bedoeling was, maar dit wist hij niet zeker. Austin keek even naar de bewegingen van shawn terwijl hij zelf aanzet maakte om te gaan rennen.
‘Hm, eens kijken of ik dit nog kan.’
Hij dribbelde in een bananenboog richting de verdediger, die blijkbaar al klaar was om de bal met een truc weg te stelen. Austin liet een speels glimlachje zijn gezicht bekruipen en rende tot voor Shawn. Eenmaal klem voor hem zette Austin zijn voet bovenop de bal. Hij deed alsof hij langs Shawn heen wilde rennen door een beetje naar beide kanten te buigen. Uiteindelijk bewoog hij zijn voet, met de bal naar achteren en tikte deze over zijn eigen hoofd en ook over dat van Shawn. Hierna draaide hij, soepel als een tijger om zijn vijand, om Shawn heen. Met een glimlachje rende hij richting het doel, nog even over zijn schouder naar Shawn kijkend. Op enkele meters van het doel flitste beschaduwde gezichten door zijn gedachte, waardoor Austin’s pas vertraagde. Gehaast keek hij om zich heen, stress zweetdruppels op zijn voorhoofd. Hij zag dat Jack vrijliep en paste in een boogje de bal voor zijn voeten
‘Dat gebeurd me niet opnieuw.’
Met een zwak glimlachje gaf Austin aan dat Jack mocht schieten. Zijn ogen knipperden snel een paar keer, de gedachte nog vers in zijn geheugen. Hierdoor lette hij niet goed op voor hij het wist struikelde hij over een losse veter. Hierdoor viel hij naar opzij, maar dit had zijn lichaam niet verwacht. Met beide armen probeerde Austin zijn val te breken, een taak die aardig was gelukt.
Austin sloot even zijn ogen en bleef liggen, een bonzend gevoel schoot door zijn enkel. Echter liet Austin niks merken.
------------------------------------
Lilly hing keek uit het raam naar de borden langs de weg. Hij gezicht klaarde op toen ze las ‘Welkom in Osaka’. Enthousiast nam ze haar mobiel tevoorschijn.
‘Pd=here!’
Lilly drukte vlug op verzenden, eenmaal verzonden wilde ze haar mobiel wegstoppen, maar in een flits zag ze aan wie ze dit bericht had gestuurd. Haar mobiel had nog bij Isabelle gestaan, en hierdoor was de sms verkeerd verstuurd.
Vlug typte Lilly ook het smsje aan Sue, in de hoop dat Isabelle het maar niet zou lezen.
"Bekka, wat is er zo moeilijk aan het indrukken van die knop?"
Terwijl Laura druk bezig was met het zeuren op Bekka, dwaalden Axel's ogen af naar de deur van het huis, die zich op enkele meters van het hek bevond. Naast de deur was een klein raampje vanwaar je uitzicht had op het hek en, indien je goed keek, andersom. Daarom was schuin naast het raam de telefoon, die in verbinding stond met de intercom van het hek, geplaatst.
Met zijn hand in zijn nek draaide Axel zich terug naar Laura, die inmiddels zo’n beetje in de intercom hing, en Tyler, die met zijn schouders tegen het hekwerk leunde. Subtiel probeerde Axel de aandacht van zijn assistente te trekken. Dit deed hij door zijn keel te schrapen, wat erin resulteerde dat Tyler zijn zonnebril afzette en zijn blik naar Axel wende. Tyler’s ene wenkbrauw was iets opgetrokken, waardoor een vragende blik op zijn gezicht ontstond. Gezien de eerste poging niet werkte, probeerde Axel het vervolgens met kuchen, zwaaien, knippen met zijn vingers en zelfs met klappen. Opnieuw kwam er geen reactie van Laura’s kant, ze was te druk in gesprek met Bekka. Tyler echter had Axel’s hints wel begrepen en tikte Laura op haar schouder, die zijn hand geërgerd wegsloeg, om vervolgens weer druk in de microfoon van zijn systeem te praten. Axel zag hoe Tyler zijn schouders ophaalde en weer tegen het hekwerk leunde. Met een zucht liet Axel zijn gezicht in zijn handpalm vallen. Na enkele seconden scheurde hij zijn gezicht los van zijn comfortabele positie en dwong zijn blik naar Laura.
“Laura.” probeerde Axel, maar zijn stem werd omver geblazen door de nog altijd druk pratende Laura.
“Laura.”
Opnieuw praatte Laura eroverheen.
“Lau-” Axel slaakte een zucht. Hier was geen beginnen aan. Waarom deed hij uberhaubt nog moeite?
“Laura!”
Ditmaal had ze hem wel gehoord, want haar gezicht draaide nu in zijn richting.
“Het is zinloos om zo te blijven praten.”
Met zijn hand gebaarde hij naar het raampje naast de deur om zijn volgende woorden kracht bij te zetten.
“Je praat tegen een antwoordapparaat.”
Meteen flitste Laura’s gezicht naar het raam, waar ze hetzelfde scenario aantrof, er was niemand. Met beide handen streek ze langs haar blouse, een teken dat ze inzag dat ze dom bezig was.
“Ik bel vader wel, dan kunnen we zijn sleutels lenen.”
Nog voor Axel de kans had om zijn mobiel te pakken, omsloot een vrouwenhand zijn pols. Toen hij opkeek, keek hij recht in het gezicht van Laura, die zichtbaar gekalmeerd was.
“Dat bellen lijkt me overbodig, gezien we niet bij de meester kunnen komen. De auto staat immers bij de garage voor reparatie, onze andere vervoersopties staan in onze eigen garage en het laatste contante geld dat we op zak hadden is uitgegeven aan de vorige taxi.”
Laura’s stem was zacht, net als de hand die ze nu terug trok. Axel knikte begrijpend en richtte zijn blik op de tas bij zijn voeten.
Het gezicht van zijn vader flitste even voor zijn ogen. Kalm hurkte Axel naast zijn tas, verbaasde blikken brandden in zijn rug. Met een klein glimlachje stond hij op, een sleutel om zijn wijsvinger. Hij draaide zich naar de twee en schudde even met de sleutel.
“Ik dacht dat u de sleutel van het hek thuis had laten liggen?”
Axel knikte even. “Dat klopt.”
Hij wierp de band van zijn schooltas om zijn schouder en begon te lopen, op de voet gevolgd door Tyler en Laura.
“Waar gaan we naartoe?”
Axel besloot om deze vraag te negeren.
‘Doe ik hier eigenlijk wel goed aan?’
Meteen gleden zijn gedachten terug naar Veronique.
Veronique wierp Axel, met één hand voor haar ogen, zijn kleren toe. Axel trok deze snel aan en zakte daarna neer op het licht grijze dekbed dat netjes over het helder witte bed lag gedrapeerd. Met zijn hand klopte hij naast zich en gebaarde Vero naast hem te komen zitten. Dit deed ze, naja, ongeveer. In plaats van naast Axel te gaan zitten nam ze plaats in zijn schoot.
Met een lachje sloeg hij zijn armen om haar heen en trok haar dichterbij, tot haar hoofd op zijn schouder rustte. Vero draaide met haar vinger kringetjes in Axel’s nek terwijl ze naar zijn ademhaling luisterde.
“Dus…” begon Vero terwijl ze zich langzaam oprichtte. “Wat zeg je tegen je vader?”
Axel keek in de helder blauwe ogen van het blond harige meisje voor hem, die nu vragend naar hem keek. Met tegenzin maakte Axel zijn armen los van zijn omhelzing en wreef even langs zijn gezicht, waarna hij zijn schouders ophaalde. “Ik heb werkelijk geen idee.”
Als in een reflex sprong Veronique op.
“En wat nou als je niks /hoeft/ te zeggen?”
Axel steunde met beide handen op het bed en omhoog naar het meisje voor hem.
“Hoe bedoel je?”
Vero opende Axel’s tas en trok een sleutel tevoorschijn, die ze met een glimlach voor Axel’s gezicht heen en weer schudde.
“Je hebt deze toch niet voor niets?”
Verwonderd staarde Axel naar de sleutels voor hem. “Hoe wist je van die sleutels?”
Een speels lachje gleed over Vero’s gezicht terwijl ze een pirouette maakte en een handdoek in Axel’s gezicht wierp. “Je hebt vijf minuten!”
Vero zakte achter Axel’s huis door haar knieën en boog een aantal takken aan de kant, waardoor een houtenluik met slot zichtbaar werd.
Axel zakte door zijn knieën en keek naar het struikgewas voor hem. Hierachter bevond zich de schutting, en onder dit struikgewas zat het houtenluik verstopt. Met beide handen schoof hij de losse takken en bladeren aan de kant, waardoor het houten luik zichtbaar werd. Axel keek even over zijn schouders, naar de verblufte blikken van Tyler en Laura en stak toen de sleutel in het slot. Door het openen van het luik onthulde hij een zwarte diepte. “Zullen we?”
--------------------------
Austin volgde Steve en Jack in de aanval. Hij had bewust voor een vleugelpositie gekozen, dit was namelijk een soort sluip positie. Nooit zou hij diezelfde fout maken. Een zachte windvlaag, die werd veroorzaakt door het rennen, blies in zijn gezicht terwijl hij het doel naderde. In het doel stond de aanvoerder. Hij zag eruit alsof hij veel wist van voetbal, en alsof hij zich er iedere dag mee bezig hield. Austin trok zichzelf uit zijn gedachten en focuste zich weer op het veld. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de jongen met het bruine haar, Steve langs de jongen met het lange blauwe haar, Naythan draaide en vervolgens schouder aan schouder met hem rende. Niet veel later volgde een kort knikje van Steve’s kant. Dit was het signaal dat Steve zou gaan pasen. Austin nam een sprint, hij was er klaar voor. De bal vloog als een soort comeet in zijn richting en werd aangenomen op de binnenkant van Austin’s rechtervoet meteen zag hij hoe de ijsjongen, Shawn met de bal mee wisselde van positie, alsof hij vastbesloten was deze bal weg te houden van het doel, wat waarschijnlijk ook zijn bedoeling was, maar dit wist hij niet zeker. Austin keek even naar de bewegingen van shawn terwijl hij zelf aanzet maakte om te gaan rennen.
‘Hm, eens kijken of ik dit nog kan.’
Hij dribbelde in een bananenboog richting de verdediger, die blijkbaar al klaar was om de bal met een truc weg te stelen. Austin liet een speels glimlachje zijn gezicht bekruipen en rende tot voor Shawn. Eenmaal klem voor hem zette Austin zijn voet bovenop de bal. Hij deed alsof hij langs Shawn heen wilde rennen door een beetje naar beide kanten te buigen. Uiteindelijk bewoog hij zijn voet, met de bal naar achteren en tikte deze over zijn eigen hoofd en ook over dat van Shawn. Hierna draaide hij, soepel als een tijger om zijn vijand, om Shawn heen. Met een glimlachje rende hij richting het doel, nog even over zijn schouder naar Shawn kijkend. Op enkele meters van het doel flitste beschaduwde gezichten door zijn gedachte, waardoor Austin’s pas vertraagde. Gehaast keek hij om zich heen, stress zweetdruppels op zijn voorhoofd. Hij zag dat Jack vrijliep en paste in een boogje de bal voor zijn voeten
‘Dat gebeurd me niet opnieuw.’
Met een zwak glimlachje gaf Austin aan dat Jack mocht schieten. Zijn ogen knipperden snel een paar keer, de gedachte nog vers in zijn geheugen. Hierdoor lette hij niet goed op voor hij het wist struikelde hij over een losse veter. Hierdoor viel hij naar opzij, maar dit had zijn lichaam niet verwacht. Met beide armen probeerde Austin zijn val te breken, een taak die aardig was gelukt.
Austin sloot even zijn ogen en bleef liggen, een bonzend gevoel schoot door zijn enkel. Echter liet Austin niks merken.
------------------------------------
Lilly hing keek uit het raam naar de borden langs de weg. Hij gezicht klaarde op toen ze las ‘Welkom in Osaka’. Enthousiast nam ze haar mobiel tevoorschijn.
‘Pd=here!’
Lilly drukte vlug op verzenden, eenmaal verzonden wilde ze haar mobiel wegstoppen, maar in een flits zag ze aan wie ze dit bericht had gestuurd. Haar mobiel had nog bij Isabelle gestaan, en hierdoor was de sms verkeerd verstuurd.
Vlug typte Lilly ook het smsje aan Sue, in de hoop dat Isabelle het maar niet zou lezen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek bewonderend toe hoe Austin Hobbes Shawn passeerde. Steve was via een mooie move voorbij Nathan gekomen. "Geweldig Steve! Van vleugel wisselen! Austin mooi move!" 'Het is nu tussen jij en ik". Maar toen kwam iets wat Mark niet had verwacht. Austin deed een terugspeel bal richting Jack, die voorbij Bobby was gerend. "Maar hoe?" Veel te tijd om daar over na te denken was er niet. Verbaast keek Mark naar Austin, die was over z'n eigen vetters struikelde."Austin! Gaat het?" Maar daarvoor had Mark ook niet veel tijd. Twee shaduwen kwamen over het hoofd van Mark. Mark kon niet zien wie het waren, maar wist het al snel genoeg.
---
Jack beukte Bobby aan de kant. Hierdoor was Jack vrijgekomen en maakte richting doel. Maar hij had niet verwacht de bal te ontvangen. Verbaast keek Jack naar Austin, die was gevallen.'"Euh, gaat het?" Vlak nadat Jack dat zei voelde hij hoe de bal onderschept werd van Jack, maar niet door Nathan, Bobby of Shawn. Nee, door een jongen met rood achtig haar, dat gestijld was. Er waren een paar loken die naar de zijkant liepen. De jongen trapte de bal in de lucht waar een meisje met blauw haar en een goed postuur in de lucht hing klaar om een schot te maken. "Wow". Daarna verloor Jack z'n evenwicht en viel op de grond.
---
Xavier glimlachde naar Isabelle. "Kom laten we het proberen". Hij gaf haar snel een kus. "Jij schiet, is dat goed schatje?" Xavier glimlachde vriendelijk naar Isabelle. Hij wachtte niet op antwoord, maar sprong al weg. Daarna trapte hij met z'n voet precies tegen de bal. Wanneer de jongen met blauw achtig de bal naar de dikzak had gepasst. De dunne jongen was gevallen en de dikzak letten niet meer op.
Xavier had de bal weggetrapt en rende achter de bal aan. Daarna trapte hij de bal in de lucht, zodat Isabelle de bal kon wegschieten. "Ga ervoor Isabelle!"
---
Jack beukte Bobby aan de kant. Hierdoor was Jack vrijgekomen en maakte richting doel. Maar hij had niet verwacht de bal te ontvangen. Verbaast keek Jack naar Austin, die was gevallen.'"Euh, gaat het?" Vlak nadat Jack dat zei voelde hij hoe de bal onderschept werd van Jack, maar niet door Nathan, Bobby of Shawn. Nee, door een jongen met rood achtig haar, dat gestijld was. Er waren een paar loken die naar de zijkant liepen. De jongen trapte de bal in de lucht waar een meisje met blauw haar en een goed postuur in de lucht hing klaar om een schot te maken. "Wow". Daarna verloor Jack z'n evenwicht en viel op de grond.
---
Xavier glimlachde naar Isabelle. "Kom laten we het proberen". Hij gaf haar snel een kus. "Jij schiet, is dat goed schatje?" Xavier glimlachde vriendelijk naar Isabelle. Hij wachtte niet op antwoord, maar sprong al weg. Daarna trapte hij met z'n voet precies tegen de bal. Wanneer de jongen met blauw achtig de bal naar de dikzak had gepasst. De dunne jongen was gevallen en de dikzak letten niet meer op.
Xavier had de bal weggetrapt en rende achter de bal aan. Daarna trapte hij de bal in de lucht, zodat Isabelle de bal kon wegschieten. "Ga ervoor Isabelle!"
Steve glimlachte. "Hahaha, yes het eerste doelpunt is voor ons!" Maar Steve's mond viel open, toen de nieuwe jongen de bal terug passte. "HÉ WAT DOE JE NOU SUKKEL?! DIT WAS DE PERFECTE KANS!" Steve wist dat Jack vrij voor het doel was, maar die schoot toch altijd mis. "WAAROM SCHOOT JE NIET SUKKEL?! SNAP JE HET SPEL WEL?!"
Steve was woedend. 'Prutzer, stop met voetballen!' Steve vergat in een paar tellen dat hij boos was op Austin. Hij zag hoe twee mensen op een mooie stijl voetbalde. 'Wow, wat een perfect duo!'
---
Nathan was uitgegleden, nadat Steve een mooi schijnbeweging had gemaakt, maar Nathan stond snel op. "Mij krijg je niet klein Steve!" Maar Nathan stopte met rennen. "Heeft die jongen.... Shawn gepasseerd?" Antwoord kreeg Nathan niet, want Steve begon te gillen tegen hem. Verbaast keek Nathan op en zag dat Austin de bal had terug gepasst naar Jack, maar daarna kwam er iets heel raars....
---
Bobby voelde hoe Jack steeds tegen hem aanbeukte. "Wow Jack, doe eens rus...". Bobby viel op de grond. Met z'n hoofd recht op het veld. Moeizaam trok Bobby z'n hoofd op. hij had er niks van meegekregen dat Austin de bal terug passte richting Jack, maar hij krijg dat gauw genoeg wel mee. Steve begon tegen Austin te gillen, maar die lag op de grond. En toen... die twee shaduwen....
---
Isabelle lachde naar Xavier. "Laten we het doen!" Tegenlijkentijd met Xavier sprong ook Isabelle in de lucht. Nadat een mooi move van Xavier was de bal in de lucht. Na de sprong was Isabelle neergedaald, maar had een nieuwe sprong gemaakt. Ze maakte een draai in de lucht en schoot daarna de bal richting de krusing waar hij ook mooi in kwam. Isabelle land op twee voeten en een hand. Daarna ging ze rechtop staan en klopte wat stof van haar broek.
Steve was woedend. 'Prutzer, stop met voetballen!' Steve vergat in een paar tellen dat hij boos was op Austin. Hij zag hoe twee mensen op een mooie stijl voetbalde. 'Wow, wat een perfect duo!'
---
Nathan was uitgegleden, nadat Steve een mooi schijnbeweging had gemaakt, maar Nathan stond snel op. "Mij krijg je niet klein Steve!" Maar Nathan stopte met rennen. "Heeft die jongen.... Shawn gepasseerd?" Antwoord kreeg Nathan niet, want Steve begon te gillen tegen hem. Verbaast keek Nathan op en zag dat Austin de bal had terug gepasst naar Jack, maar daarna kwam er iets heel raars....
---
Bobby voelde hoe Jack steeds tegen hem aanbeukte. "Wow Jack, doe eens rus...". Bobby viel op de grond. Met z'n hoofd recht op het veld. Moeizaam trok Bobby z'n hoofd op. hij had er niks van meegekregen dat Austin de bal terug passte richting Jack, maar hij krijg dat gauw genoeg wel mee. Steve begon tegen Austin te gillen, maar die lag op de grond. En toen... die twee shaduwen....
---
Isabelle lachde naar Xavier. "Laten we het doen!" Tegenlijkentijd met Xavier sprong ook Isabelle in de lucht. Nadat een mooi move van Xavier was de bal in de lucht. Na de sprong was Isabelle neergedaald, maar had een nieuwe sprong gemaakt. Ze maakte een draai in de lucht en schoot daarna de bal richting de krusing waar hij ook mooi in kwam. Isabelle land op twee voeten en een hand. Daarna ging ze rechtop staan en klopte wat stof van haar broek.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
"HÉ WAT DOE JE NOU SUKKEL?! DIT WAS DE PERFECTE KANS! WAAROM SCHOOT JE NIET SUKKEL?! SNAP JE HET SPEL WEL?!"
De woorden galmde na bij de coach. 'Ik wist al dat hij zo'n jongen was. En waarschijnlijk wordt het alleen maar erger. Wanneer ik de kans krijg...' "MENEER GRIMM DOETU EENS NORMAAL! Sylvia was je naam toch? Wil jij even Austin verzorgen. Het is z'n enkel'.
(Sylvia is dragonboy (XD))
Sylvia keek verbaast. 'Huh, hoezo? Er is toch niks ernstig?" De coach haalde weer een lokje haar uit haar gezicht. "Dat probeert hij geheim te houden, net zoals Mark deed". Sylvia knikte en pakte de EHBO-doos. Daarna liep ze naar Austin. "Geen vragen... opdracht van de coach." Ze trok de schoen van Austin uit en z'n sok ook. Daarna spoot ze was stof op de enkel. Daarna volgde een zwachtel. "Hier neem dit. Dit helpt tegen de pijn". Ze hield hem een pilletje en een glas water voor.
De coach keek tevreden naar Sylvia. "Je leert de taak van een manager al een beetje". Vervolgens keek de coach richting de lucht. 'Is dat niet? Xavier? Maar had z'n stiefvader, m'n echte vader?' De coach's mond viel open. 'Die moves en....' Vervolgens keek ze naar degene die schoot. 'Isabelle, ze hoorde Xavier wel eens praten over haar met z'n stiefvader. Ze wist dat Xavier altijd Vader moest zeggen en hij wist dat ze familie van hem was en.... dat hij niet mocht voetballen. 'Dit is verspilling van talent pap....'. De bal kwam mooi in de kruising. "Oke jongens! Bij elkaar! Ik heb een tijdelijke opstelling! De opstelling kan nog veranderen". Toen ze dit zei keek ze naar Steve.
(Afbeelding met behulp van TheBlackKnight)
----
Shawn keek verbaast toe hoe Austin hem passeerde. 'Nee, niet schieten!' En het leek nog waar te zijn ook. Austin schoot niet, maar maakte een pass terug naar Jack. 'Wow geweldig. Mark hoeft daarom niks te doen'. Maar toen kwamen er twee wildvreemde mensen het veld op en schoten op doel. Shawn probeerde naar het doel te rennen, maar het te laat. Maar niet voor Mark, want die raakte de bal niet aan. De bal kwam recht in de kruizing. Shawn rende daarna naar de coach toe en keek naar de opstelling. "Huh, zijn dat?" "XAVIER, ISABELLE! JULLIE OOK!" De coach wenkte even. "Ja Shawn, hun ook".
De woorden galmde na bij de coach. 'Ik wist al dat hij zo'n jongen was. En waarschijnlijk wordt het alleen maar erger. Wanneer ik de kans krijg...' "MENEER GRIMM DOETU EENS NORMAAL! Sylvia was je naam toch? Wil jij even Austin verzorgen. Het is z'n enkel'.
(Sylvia is dragonboy (XD))
Sylvia keek verbaast. 'Huh, hoezo? Er is toch niks ernstig?" De coach haalde weer een lokje haar uit haar gezicht. "Dat probeert hij geheim te houden, net zoals Mark deed". Sylvia knikte en pakte de EHBO-doos. Daarna liep ze naar Austin. "Geen vragen... opdracht van de coach." Ze trok de schoen van Austin uit en z'n sok ook. Daarna spoot ze was stof op de enkel. Daarna volgde een zwachtel. "Hier neem dit. Dit helpt tegen de pijn". Ze hield hem een pilletje en een glas water voor.
De coach keek tevreden naar Sylvia. "Je leert de taak van een manager al een beetje". Vervolgens keek de coach richting de lucht. 'Is dat niet? Xavier? Maar had z'n stiefvader, m'n echte vader?' De coach's mond viel open. 'Die moves en....' Vervolgens keek ze naar degene die schoot. 'Isabelle, ze hoorde Xavier wel eens praten over haar met z'n stiefvader. Ze wist dat Xavier altijd Vader moest zeggen en hij wist dat ze familie van hem was en.... dat hij niet mocht voetballen. 'Dit is verspilling van talent pap....'. De bal kwam mooi in de kruising. "Oke jongens! Bij elkaar! Ik heb een tijdelijke opstelling! De opstelling kan nog veranderen". Toen ze dit zei keek ze naar Steve.
(Afbeelding met behulp van TheBlackKnight)
----
Shawn keek verbaast toe hoe Austin hem passeerde. 'Nee, niet schieten!' En het leek nog waar te zijn ook. Austin schoot niet, maar maakte een pass terug naar Jack. 'Wow geweldig. Mark hoeft daarom niks te doen'. Maar toen kwamen er twee wildvreemde mensen het veld op en schoten op doel. Shawn probeerde naar het doel te rennen, maar het te laat. Maar niet voor Mark, want die raakte de bal niet aan. De bal kwam recht in de kruizing. Shawn rende daarna naar de coach toe en keek naar de opstelling. "Huh, zijn dat?" "XAVIER, ISABELLE! JULLIE OOK!" De coach wenkte even. "Ja Shawn, hun ook".
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Nog verdwaasd keek Jason op. Hij zag zijn ouders bloederig voorin liggen en hoorde sirenes. 'Ah mooi, ik laat me wel gedragen worden...' Dacht Jason voor hij in een diepe slaap viel.
Hij werd wakker. Om hem heen was er alleen maar wit. Oogverblindend wit. Hij sloot zijn ogen maar weer. Toen hoorde hij een stem; "Jason, kan je me horen?" Moeizaam antwoorde hij; "Ja...". "Mooi, dan wil ik je een paar vragen stellen. Herinner jij je nog wat er gebeurd is?"
Hij werd wakker. Om hem heen was er alleen maar wit. Oogverblindend wit. Hij sloot zijn ogen maar weer. Toen hoorde hij een stem; "Jason, kan je me horen?" Moeizaam antwoorde hij; "Ja...". "Mooi, dan wil ik je een paar vragen stellen. Herinner jij je nog wat er gebeurd is?"
Axel zat nu op de rand van het gat, zijn benen hingen in de diepte en zijn rechterhand steunde op de grond. Met zijn linkerhand wrikte hij de sleutel uit het slot, hierdoor zat hij iets voorover gebogen en kwam het zilveren voetbalschoentje uit zijn shirt tevoorschijn. Stevig klemde hij de sleutel in zijn hand tot hij weer in een veilige positie zat. Met diezelfde hand duwde hij het kettinkje terug op zijn plaats, waarna hij achterom keek naar de schaduwachtige gedaantes van Tyler en Laura. Tyler leunde tegen een lantaarnpaal terwijl Laura angstig een stap weg deed van het gat. “Oke, ik ga naar beneden, jullie wachten hier tot ik de ladder heb gevonden.”
Even keerde hij zijn blik naar Tyler. “Tyler, jij gaat als laatste en doet het luik op slot.”
Bij het noemen van Tyler’s naam had Axel de sleutels in zijn richting geworpen. Tyler ving deze met gemak en glimlachte ten teken dat hij het zou doen. Nu keerde Axel zich weer terug naar het luik. Zijn ogen bestudeerden de diepte, waar geen bodem zichtbaar was. Het was immers zo’n tien meter onder de grond, was het niet meer. Je moest erg goed zijn in landen, wilde je hier geen blessure oplopen. De eerste keer waren Axel en Veronique met een ladder naar beneden gegaan, die ladder was vervolgens nooit meer uit de kamer gegaan, maar werd niet tegen het luik gezet. Dit hadden ze gedaan om het lastiger te maken binnen te komen. Alle andere keren dat ze deze route van boven af namen, klom Axel via een touw de diepte in en zette vervolgens de ladder neer. Nu was er geen ladder en geen touw, dus hij kon niet anders dan springen.
“Weet u zeker-“
Axel keek opnieuw over zijn schouder, ditmaal ontmoette hij de beangstigde ogen van Laura, die er alles aan deed om de diepte te vermijden. Ze slikte de rest van haar zin in toen ze de vastbeslotenheid uit Axel’s ogen las. “Is er een andere optie dan?”
Hierop had Laura geen antwoord. Axel keerde zich weer terug naar het gat en klemde zijn handen om de rand. Hij duwde zichzelf naar voren en liet los. Hierdoor viel hij de duisternis in, uit zijn evenwicht gebracht door een gilletje van Laura.
Op ongeveer vijf meter van de grond maakte Axel een omhaal om zijn snelheid iets te minderen. Hierdoor kwam hij half geknield neer op de grond. Zijn rechter knie landde op de grond , ondersteund door zijn linkervoet en beide handen. Axel klemde zijn tanden even op elkaar, de landing ging iets minder dan gehoopt. Voorzichtig kwam Axel overeind. “J-jonge heer?”
Axel keek omhoog naar het daglicht, dat de grond niet eens haalde. Laura’s hoofd hing nu over het gat heen en zocht de diepte af.
“Laura,” Axel onderbrak zijn zin even om de schok tot zich door te laten dringen. “Ik ben oke,” vaag mompelde Axel hier het woord ongeveer achter, maar dit kon Laura niet verstaan, “ik zoek de ladder, dan kunnen jullie ook naar beneden. Deze sprong is geen aanrader.”
Axel luisterde niet naar wat Laura verder zei. In plaats daarvan sloot hij zijn ogen om aan het donker te wennen. Na enkele seconden deed hij ze weer open. Hij bevond zich in een soort schuilkelder. De muren en de vloer waren beiden van klei, al was de vloer gedecoreerd met een soort mozaïekachtig patroon van grote platte stenen. Aan de muur hingen fakkelhouders, maar de fakkels zelf waren afwezig. Hier hadden Axel en Veronique natuurlijk aan gedacht. Die bewuste dag hadden beiden een zaklamp uit Veronique’s huis meegenomen –die van Veronique was natuurlijk roze– en ook deze waren achtergebleven in hun geheime wandelgang.
Schuifel-voetend liep Axel, zijn armen gestrekt voor zich en zijn linkerbeen nog lam van de schok, naar de muur. Met zijn vingertoppen gleed hij langs de muur, opzoek naar de metalen ladder. Halverwege de muur voelde hij kleine groeven. Zijn vingers volgden de vorm van de groeven, die een hartje met een pijlerdoor vormden. Een glimlach bekroop Axel’s gezicht, hij wist al wat hij naast dit hartje zou aantreffen. Twee harkpoppetjes, hand in hand, de een met vurig haar, de ander met lange lokken. Tussen hen in zou een voetbal liggen. Door de tijd heen had ook Vero een liefde voor voetbal opgebouwd, tot Axel een maand na het ongeluk, en dus een week na de verhuizing en de vondst van deze gang, ineens schuldgevoelens kreeg en het uit medelijden uitmaakte met het meisje dat hem zo had gesteund.
Haast onmerkbaar rolde een traan over zijn wangen, het zout brandde in zijn mondhoek en deed zijn ogen sluiten. Zijn hand bedekte het hart en probeerde dit vast te grijpen, maar het was niet iets wat je zomaar los kon trekken van de muur.
Na een tijdje wende hij zijn hoofd weg van het hart en zocht verder. Eenmaal aangekomen bij de ladder omsloot zijn hand deze en gleed langs zijn frame naar de vloer, waar hij meteen tegen een plastic voorwerp aanstootte, een zaklamp. Met de zaklamp in zijn hand stond hij op, op de tast zocht hij naar het aan knopje. Met bevende handen drukte hij deze in, waardoor een fel licht op de muur scheen. Hij hartje ontwijkend scheen hij de ruimte rond tot hij de andere zaklamp zag. Deze deed hij in zijn zak waarna hij terug liep naar de ladder. Voor de ladder deed Axel zijn eigen zaklamp in zijn mond, zodat hij beide handen vrij had om de ladder vast te pakken. Door het optillen van de ladder schoot het hem weer te binnen dat hij naar zijn enkel moest kijken. Hij zette de ladder even terug en rolde zijn broek omhoog. Zijn enkel zag er normaal uit, niet dik of rood.
‘Misschien moet ik vader er vanavond even naar laten kijken.’
Voor de tweede keer nam Axel de ladder in zijn handen. Voorzichtig liep hij richting de zwevende lichtbundel, waar het luik zou moeten zitten. Hij plaatste de ladder op de juiste plaats en nam de zaklamp even uit zijn mond. “Laura?”
Meteen verscheen Laura boven het gat. “Jonge heer?”
“Laura, de ladder staat, kom langzaam naar beneden.” Axel deed de zaklamp weer terug in zijn mond zodat hij de ladder kon blijven vasthouden, omdat hij wist dat Laura anders zou gillen of vallen. Axel hield zijn hoofd naar boven gericht, zodat hij Laura kon zien aankomen. Met hulp van Tyler wist ze, met hoge hakken wat natuurlijk niet echt praktisch is, de ladder af te komen. Toen Laura eenmaal veilig op de bodem van de kelder stond keek ze angstig om zich heen. Op datzelfde moment kwam Tyler de ladder af, achter zich sloot hij het luik en draaide dit opslot. Toen ook Tyler beneden was ontving Axel de sleutel en gaf Tyler de andere zaklamp. Vervolgens plaatste hij de ladder terug op zijn plek. Axel draaide zich terug naar Tyler en Laura, die nu haar beide armen stevig om de arm van Tyler had geklemd. Axel lachte stilletjes, maar besloot niets te zeggen. Tyler keek vanuit zijn ooghoeken naar de angstige Laura die aan zijn arm hing.
“So, en nu ben ik ineens wel goed genoeg?”
Tyler kruiste zijn beide armen over elkaar en keek Laura met een lachje aan. Laura zelf keek verlegen naar de vloer, een blosje zichtbaar op haar gezicht. Nu kon Axel de opmerking niet meer voor zich houden. “Zullen we dan maar tortelduifjes?”
Meteen draaide hij richting de gang, zodat hij de gezichten van zijn personeel niet hoefde te zien. Zijn eigen schaduw op de vloer gaf aan dat de twee volgden.
“U moet niks zeggen BJ, heeft u uzelf wel eens gezien-“
De rest van zijn woorden slikte Tyler in, te horen aan het gekreun, had Laura hem een stomp in zijn zij gegeven. Axel keek even over zijn schouder en bevestigde zijn vermoeden.
“Je mag je zin wel afmaken hoor.” zei Axel zo neutraal mogelijk.
Rustig vervolgde hij zijn weg door het smalle gangpad, tot ze bij een stenen trappetje uitkwamen. Hij keek even achter zich en zag dat Laura zichzelf nu losmaakte van Tyler. De trap was te smal om naast elkaar te lopen. Axel scheen met zijn zaklantaarn omhoog en begon toen te lopen, dit werd nog een hele klim.
--------------------------------------------
Austin hoorde hoe een aantal mensen hem vroegen of hij oke was. Was hij wel oke? De woorden van Steve galmden nog na door zijn gedachten. ‘HÉ WAT DOE JE NOU SUKKEL?! DIT WAS DE PERFECTE KANS! WAAROM SCHOOT JE NIET SUKKEL?! SNAP JE HET SPEL WEL?!’
Nog voor Austin besef had van wat er gebeurde trok een meisje zijn schoen en zijn sok uit. "Geen vragen... opdracht van de coach." Tijd voor protesteren was er niet bij, een schok schoot door zijn lichaam toen de schoen van zijn voet gleed. Hij klemde zijn kaken op elkaar, in een geslaagde poging een pijnkreet te onderdrukken, hierbij was geen verandering in de gezichtsuitdrukking. Austin keek naar de coach, die alles observeerde. Waarom had ze dit meisje gestuurd.
Een hissend geluid tegen de koude stof op zijn been ontsnapte aan zijn op elkaar geklemde kaken.
Op datzelfde moment zag Austin hoe een jongen met rood haar de bal van Jack steelde en deze omhoog paste naar een voorbij glijdende schaduw. Dit was een meisje met blauw haar. Met een snelle voetbeweging trapte ze de bal richting het doel, middenin de kruising.
Inmiddels had het meisje een zwachtel om Austin's enkel gebonden, hoewel hijzelf nog altijd niet begreep waarom, en ze hield nu een glas water en een pilletje voor Austin's gezicht. Austin fronste even en schudde toen zijn hoofd. "Dankje, maar dat ik niet nodig, ik heb geen pijn."
"Oke jongens! Bij elkaar! Ik heb een tijdelijke opstelling! De opstelling kan nog veranderen."
Austin keek over zijn schouder naar de coach en greep snel zijn sok en zijn schoen. Snel trok hij deze aan, de schoen was iets pijnlijker dan verwacht, maar dit liet hij niet zichtbaar merken. Eenmaal in zijn schoen kwam hij overeind en rende naar de coach toe. Bij iedere stap die hij zette voelde hij de druk op zijn enkel, maar dit was niet zeer pijnlijk.
----------------------------------------
Lilly stapte uit de bus, Isabelle had gelukkig niet gereageerd. Een zucht van opluchting ontsnapte aan haar lippen. Sue had echter wel gereageerd.
Br!
Haastig keek Lilly om zich heen, maar Sue was nergens te zien. Vlug typte ze een smsje.
Wbjd?
Meteen kwam er eentje terug.
Aj
Met een ruk draaide Lilly zich om. Op een rijtje stonden vier meiden. Links stond een meisje met donkerbruin haar dat ze in korte varkensstaartjes droeg, Amy Spires. Daarnaast stond Helen Hearth, ook zij had bruin haar maar dan lichter, wat ze, op twee lokken na ook in een twee varkensstaartjes droeg. Als derde stond daar Sue, en als vierde en laatste....
"Esther!!"
Met gespreide armen rende de twee elkaar te gemoed in een omhelzing. Esther had golvend bruin haar tot aan het eind van haar schouderbladen en was samen met Sue haar beste vriendin uit Osaka.
(van links naar rechts net als in de tekst (of van boven naar onderen, iig op tekstvolgorde))
Even keerde hij zijn blik naar Tyler. “Tyler, jij gaat als laatste en doet het luik op slot.”
Bij het noemen van Tyler’s naam had Axel de sleutels in zijn richting geworpen. Tyler ving deze met gemak en glimlachte ten teken dat hij het zou doen. Nu keerde Axel zich weer terug naar het luik. Zijn ogen bestudeerden de diepte, waar geen bodem zichtbaar was. Het was immers zo’n tien meter onder de grond, was het niet meer. Je moest erg goed zijn in landen, wilde je hier geen blessure oplopen. De eerste keer waren Axel en Veronique met een ladder naar beneden gegaan, die ladder was vervolgens nooit meer uit de kamer gegaan, maar werd niet tegen het luik gezet. Dit hadden ze gedaan om het lastiger te maken binnen te komen. Alle andere keren dat ze deze route van boven af namen, klom Axel via een touw de diepte in en zette vervolgens de ladder neer. Nu was er geen ladder en geen touw, dus hij kon niet anders dan springen.
“Weet u zeker-“
Axel keek opnieuw over zijn schouder, ditmaal ontmoette hij de beangstigde ogen van Laura, die er alles aan deed om de diepte te vermijden. Ze slikte de rest van haar zin in toen ze de vastbeslotenheid uit Axel’s ogen las. “Is er een andere optie dan?”
Hierop had Laura geen antwoord. Axel keerde zich weer terug naar het gat en klemde zijn handen om de rand. Hij duwde zichzelf naar voren en liet los. Hierdoor viel hij de duisternis in, uit zijn evenwicht gebracht door een gilletje van Laura.
Op ongeveer vijf meter van de grond maakte Axel een omhaal om zijn snelheid iets te minderen. Hierdoor kwam hij half geknield neer op de grond. Zijn rechter knie landde op de grond , ondersteund door zijn linkervoet en beide handen. Axel klemde zijn tanden even op elkaar, de landing ging iets minder dan gehoopt. Voorzichtig kwam Axel overeind. “J-jonge heer?”
Axel keek omhoog naar het daglicht, dat de grond niet eens haalde. Laura’s hoofd hing nu over het gat heen en zocht de diepte af.
“Laura,” Axel onderbrak zijn zin even om de schok tot zich door te laten dringen. “Ik ben oke,” vaag mompelde Axel hier het woord ongeveer achter, maar dit kon Laura niet verstaan, “ik zoek de ladder, dan kunnen jullie ook naar beneden. Deze sprong is geen aanrader.”
Axel luisterde niet naar wat Laura verder zei. In plaats daarvan sloot hij zijn ogen om aan het donker te wennen. Na enkele seconden deed hij ze weer open. Hij bevond zich in een soort schuilkelder. De muren en de vloer waren beiden van klei, al was de vloer gedecoreerd met een soort mozaïekachtig patroon van grote platte stenen. Aan de muur hingen fakkelhouders, maar de fakkels zelf waren afwezig. Hier hadden Axel en Veronique natuurlijk aan gedacht. Die bewuste dag hadden beiden een zaklamp uit Veronique’s huis meegenomen –die van Veronique was natuurlijk roze– en ook deze waren achtergebleven in hun geheime wandelgang.
Schuifel-voetend liep Axel, zijn armen gestrekt voor zich en zijn linkerbeen nog lam van de schok, naar de muur. Met zijn vingertoppen gleed hij langs de muur, opzoek naar de metalen ladder. Halverwege de muur voelde hij kleine groeven. Zijn vingers volgden de vorm van de groeven, die een hartje met een pijlerdoor vormden. Een glimlach bekroop Axel’s gezicht, hij wist al wat hij naast dit hartje zou aantreffen. Twee harkpoppetjes, hand in hand, de een met vurig haar, de ander met lange lokken. Tussen hen in zou een voetbal liggen. Door de tijd heen had ook Vero een liefde voor voetbal opgebouwd, tot Axel een maand na het ongeluk, en dus een week na de verhuizing en de vondst van deze gang, ineens schuldgevoelens kreeg en het uit medelijden uitmaakte met het meisje dat hem zo had gesteund.
Haast onmerkbaar rolde een traan over zijn wangen, het zout brandde in zijn mondhoek en deed zijn ogen sluiten. Zijn hand bedekte het hart en probeerde dit vast te grijpen, maar het was niet iets wat je zomaar los kon trekken van de muur.
Na een tijdje wende hij zijn hoofd weg van het hart en zocht verder. Eenmaal aangekomen bij de ladder omsloot zijn hand deze en gleed langs zijn frame naar de vloer, waar hij meteen tegen een plastic voorwerp aanstootte, een zaklamp. Met de zaklamp in zijn hand stond hij op, op de tast zocht hij naar het aan knopje. Met bevende handen drukte hij deze in, waardoor een fel licht op de muur scheen. Hij hartje ontwijkend scheen hij de ruimte rond tot hij de andere zaklamp zag. Deze deed hij in zijn zak waarna hij terug liep naar de ladder. Voor de ladder deed Axel zijn eigen zaklamp in zijn mond, zodat hij beide handen vrij had om de ladder vast te pakken. Door het optillen van de ladder schoot het hem weer te binnen dat hij naar zijn enkel moest kijken. Hij zette de ladder even terug en rolde zijn broek omhoog. Zijn enkel zag er normaal uit, niet dik of rood.
‘Misschien moet ik vader er vanavond even naar laten kijken.’
Voor de tweede keer nam Axel de ladder in zijn handen. Voorzichtig liep hij richting de zwevende lichtbundel, waar het luik zou moeten zitten. Hij plaatste de ladder op de juiste plaats en nam de zaklamp even uit zijn mond. “Laura?”
Meteen verscheen Laura boven het gat. “Jonge heer?”
“Laura, de ladder staat, kom langzaam naar beneden.” Axel deed de zaklamp weer terug in zijn mond zodat hij de ladder kon blijven vasthouden, omdat hij wist dat Laura anders zou gillen of vallen. Axel hield zijn hoofd naar boven gericht, zodat hij Laura kon zien aankomen. Met hulp van Tyler wist ze, met hoge hakken wat natuurlijk niet echt praktisch is, de ladder af te komen. Toen Laura eenmaal veilig op de bodem van de kelder stond keek ze angstig om zich heen. Op datzelfde moment kwam Tyler de ladder af, achter zich sloot hij het luik en draaide dit opslot. Toen ook Tyler beneden was ontving Axel de sleutel en gaf Tyler de andere zaklamp. Vervolgens plaatste hij de ladder terug op zijn plek. Axel draaide zich terug naar Tyler en Laura, die nu haar beide armen stevig om de arm van Tyler had geklemd. Axel lachte stilletjes, maar besloot niets te zeggen. Tyler keek vanuit zijn ooghoeken naar de angstige Laura die aan zijn arm hing.
“So, en nu ben ik ineens wel goed genoeg?”
Tyler kruiste zijn beide armen over elkaar en keek Laura met een lachje aan. Laura zelf keek verlegen naar de vloer, een blosje zichtbaar op haar gezicht. Nu kon Axel de opmerking niet meer voor zich houden. “Zullen we dan maar tortelduifjes?”
Meteen draaide hij richting de gang, zodat hij de gezichten van zijn personeel niet hoefde te zien. Zijn eigen schaduw op de vloer gaf aan dat de twee volgden.
“U moet niks zeggen BJ, heeft u uzelf wel eens gezien-“
De rest van zijn woorden slikte Tyler in, te horen aan het gekreun, had Laura hem een stomp in zijn zij gegeven. Axel keek even over zijn schouder en bevestigde zijn vermoeden.
“Je mag je zin wel afmaken hoor.” zei Axel zo neutraal mogelijk.
Rustig vervolgde hij zijn weg door het smalle gangpad, tot ze bij een stenen trappetje uitkwamen. Hij keek even achter zich en zag dat Laura zichzelf nu losmaakte van Tyler. De trap was te smal om naast elkaar te lopen. Axel scheen met zijn zaklantaarn omhoog en begon toen te lopen, dit werd nog een hele klim.
--------------------------------------------
Austin hoorde hoe een aantal mensen hem vroegen of hij oke was. Was hij wel oke? De woorden van Steve galmden nog na door zijn gedachten. ‘HÉ WAT DOE JE NOU SUKKEL?! DIT WAS DE PERFECTE KANS! WAAROM SCHOOT JE NIET SUKKEL?! SNAP JE HET SPEL WEL?!’
Nog voor Austin besef had van wat er gebeurde trok een meisje zijn schoen en zijn sok uit. "Geen vragen... opdracht van de coach." Tijd voor protesteren was er niet bij, een schok schoot door zijn lichaam toen de schoen van zijn voet gleed. Hij klemde zijn kaken op elkaar, in een geslaagde poging een pijnkreet te onderdrukken, hierbij was geen verandering in de gezichtsuitdrukking. Austin keek naar de coach, die alles observeerde. Waarom had ze dit meisje gestuurd.
Een hissend geluid tegen de koude stof op zijn been ontsnapte aan zijn op elkaar geklemde kaken.
Op datzelfde moment zag Austin hoe een jongen met rood haar de bal van Jack steelde en deze omhoog paste naar een voorbij glijdende schaduw. Dit was een meisje met blauw haar. Met een snelle voetbeweging trapte ze de bal richting het doel, middenin de kruising.
Inmiddels had het meisje een zwachtel om Austin's enkel gebonden, hoewel hijzelf nog altijd niet begreep waarom, en ze hield nu een glas water en een pilletje voor Austin's gezicht. Austin fronste even en schudde toen zijn hoofd. "Dankje, maar dat ik niet nodig, ik heb geen pijn."
"Oke jongens! Bij elkaar! Ik heb een tijdelijke opstelling! De opstelling kan nog veranderen."
Austin keek over zijn schouder naar de coach en greep snel zijn sok en zijn schoen. Snel trok hij deze aan, de schoen was iets pijnlijker dan verwacht, maar dit liet hij niet zichtbaar merken. Eenmaal in zijn schoen kwam hij overeind en rende naar de coach toe. Bij iedere stap die hij zette voelde hij de druk op zijn enkel, maar dit was niet zeer pijnlijk.
----------------------------------------
Lilly stapte uit de bus, Isabelle had gelukkig niet gereageerd. Een zucht van opluchting ontsnapte aan haar lippen. Sue had echter wel gereageerd.
Br!
Haastig keek Lilly om zich heen, maar Sue was nergens te zien. Vlug typte ze een smsje.
Wbjd?
Meteen kwam er eentje terug.
Aj
Met een ruk draaide Lilly zich om. Op een rijtje stonden vier meiden. Links stond een meisje met donkerbruin haar dat ze in korte varkensstaartjes droeg, Amy Spires. Daarnaast stond Helen Hearth, ook zij had bruin haar maar dan lichter, wat ze, op twee lokken na ook in een twee varkensstaartjes droeg. Als derde stond daar Sue, en als vierde en laatste....
"Esther!!"
Met gespreide armen rende de twee elkaar te gemoed in een omhelzing. Esther had golvend bruin haar tot aan het eind van haar schouderbladen en was samen met Sue haar beste vriendin uit Osaka.
(van links naar rechts net als in de tekst (of van boven naar onderen, iig op tekstvolgorde))
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark was erg verbaast. Alles was zo snel gegaan. Mark probeerde het op een rijtje te zetten, maar toen riep de coach. Daarna kwamen twee namen. De namen die hij zocht. 'Xavier en Isabelle'. Galmde het na in z'n hoofd.
Xavier kende hij van de brugklas, toen hij steunles van hem kreeg. En toen die andere. 'Isabelle' Mark was/is verliefd op haar. Alles was mooi aan haar, echt alles.
Snel schuddd Mark z'n hoofd en rende richting de coach. Daar zag hij een opstelling. 'Wow, hoe heeft ze ZO snel een opstelling kunnen makem en... Zitten Xavier en Isabelle ook in het team?'
---
Jack keek naar de coach. 'Dit is het... ik... STA ALS VERDEDIGING IN DE TIJDELIJKE BASISOPSTELLING?' Jack kon het niet gelovdn. Hij ging nog net niet huilen...
---
"XAVIER ISABELLE! JULLIE OOK!" Xavier keek verbaast om. "Hoe weet die co...." Xavier's mond viel open. Het was de dochter van Vader. "Shit, sorry Isabelle, maar ik stop...." Xavier liep nog wel naar de coach toe. "Ja?" Daarna viels Xavier's mond open. 'Wat? Maar hoe? Ik dacht dat U van Vader alles te weten kreeg over mij?'
Deze vragen wilde Xavier stellen, maar deed dat niet, omdat het hele team erbij stond.
Xavier kende hij van de brugklas, toen hij steunles van hem kreeg. En toen die andere. 'Isabelle' Mark was/is verliefd op haar. Alles was mooi aan haar, echt alles.
Snel schuddd Mark z'n hoofd en rende richting de coach. Daar zag hij een opstelling. 'Wow, hoe heeft ze ZO snel een opstelling kunnen makem en... Zitten Xavier en Isabelle ook in het team?'
---
Jack keek naar de coach. 'Dit is het... ik... STA ALS VERDEDIGING IN DE TIJDELIJKE BASISOPSTELLING?' Jack kon het niet gelovdn. Hij ging nog net niet huilen...
---
"XAVIER ISABELLE! JULLIE OOK!" Xavier keek verbaast om. "Hoe weet die co...." Xavier's mond viel open. Het was de dochter van Vader. "Shit, sorry Isabelle, maar ik stop...." Xavier liep nog wel naar de coach toe. "Ja?" Daarna viels Xavier's mond open. 'Wat? Maar hoe? Ik dacht dat U van Vader alles te weten kreeg over mij?'
Deze vragen wilde Xavier stellen, maar deed dat niet, omdat het hele team erbij stond.
Steve keek boos naar Austin, nadat ook Steve bij de groep was gekomen. Snel keek hij naar z'n eigen positsie. 'Tuurlijk ik speel op een lijn met Hobbes, de sukkel...'
Steve slaakte een zucht. 'Ach, kan m'n dag nog slechter?'
---
"Aha, verdediger bij de vleugel. Mooi als ik m'n snelheid gebruik, kan ik ondersteuning bieden in de aanval". Nathan glimlachde even naar Austin. Daarna fluisterde hij zacht. "Steve kan niet zo tegen veranderingen, zoals nieuwe leden, of als mensen opstappen... en oja tegen wissels. Uiteindelijk vindt hij je wel aardig!"
---
Bobby toonde niet veel intresse in de opstelling. Hij keek alleen even snel waar hij stond.
---
"XAVIER EN ISABELLE! Jullie ook!" Vaag hoorde Isabelle Xavier wat zeggen, maar lette niet op, omdat ze haar mobiel voelde trillen. Snel keek ze maar het sms'je, maar ze zag wartaal. "Pd=here!" Verbaast las Isabelle het hardop. "Ik bel haar straks wel". Isabelle liep naar de coach. "WOW, spits!"
Steve slaakte een zucht. 'Ach, kan m'n dag nog slechter?'
---
"Aha, verdediger bij de vleugel. Mooi als ik m'n snelheid gebruik, kan ik ondersteuning bieden in de aanval". Nathan glimlachde even naar Austin. Daarna fluisterde hij zacht. "Steve kan niet zo tegen veranderingen, zoals nieuwe leden, of als mensen opstappen... en oja tegen wissels. Uiteindelijk vindt hij je wel aardig!"
---
Bobby toonde niet veel intresse in de opstelling. Hij keek alleen even snel waar hij stond.
---
"XAVIER EN ISABELLE! Jullie ook!" Vaag hoorde Isabelle Xavier wat zeggen, maar lette niet op, omdat ze haar mobiel voelde trillen. Snel keek ze maar het sms'je, maar ze zag wartaal. "Pd=here!" Verbaast las Isabelle het hardop. "Ik bel haar straks wel". Isabelle liep naar de coach. "WOW, spits!"
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coack keek iedereen een voor een aan. "Oke, ik wil ook nog even een uitleg geven. Mark, jij bent tot nu toe de enige keeper, dus je hebt veel tijd om je te bewijzen. Niet veel mensen willen keeper zijn". De coach keek doordringend naar Mark, maar daarna naar Nathan. "U snapt het al Swift, maar aan u verdediging moeten we werken. Wallside". De coack keek nu iets vriendelijker. "Ik verwacht veel van u in de basis". Meer liet ze niet los en toen kwam ze bij Bobby. "We hebben jou hissastsu hard nodig. Mark is nog niet echt sterk en er zal vrijdag veel geschoten worden". De coach gaf een klein knikje aan Bobby. "Shawn Froste, ik wil je vooral als verdediging gebruiken, maar de aanval heeft je hulp nodig, en jij kan die omschakeling snel maken".
Shawn toonde een glimlach en gaf een klein knikje. 'Ja dat kunnen we...'
"Xavier geweldige moves, maar ik weet dat je ook van nut kan zijn in de aanval". Een nog vriendelijker gezicht kwam op het gezicht van de coachs, maar toen ze klaar was, kwam weer haar poke-face.
"Austin Hobbes, ik wil dat jij de rol van shaduw spits ga spelen. Wanneer de tegenstander het niet verwacht duik jij op en schiet je. Meneer Grimm... Ik heb gemerkt dat je goed kan dribbelen. Bezorg de bal bij de aanvallers". Een kleine glimlach kwam weer op het gezicht van de coach. "Isabelle, je schotkracht is geweldig en die traptechniek ook... Geweldig!" De coach zuchte even. "Oke, Froster en Trick gaan meedoen in de aanval". Snel liep ze Xavier. "Thuis praten we...".
Shawn toonde een glimlach en gaf een klein knikje. 'Ja dat kunnen we...'
"Xavier geweldige moves, maar ik weet dat je ook van nut kan zijn in de aanval". Een nog vriendelijker gezicht kwam op het gezicht van de coachs, maar toen ze klaar was, kwam weer haar poke-face.
"Austin Hobbes, ik wil dat jij de rol van shaduw spits ga spelen. Wanneer de tegenstander het niet verwacht duik jij op en schiet je. Meneer Grimm... Ik heb gemerkt dat je goed kan dribbelen. Bezorg de bal bij de aanvallers". Een kleine glimlach kwam weer op het gezicht van de coach. "Isabelle, je schotkracht is geweldig en die traptechniek ook... Geweldig!" De coach zuchte even. "Oke, Froster en Trick gaan meedoen in de aanval". Snel liep ze Xavier. "Thuis praten we...".
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
"Herinner je je nog wat er is gebeurd?"
De vraag galmde na in mijn hoofd. Afbeeldingen schoten door mijn gedachtes, die ik per ongeluk hard op vertelde. "Pap praatte tegen mam.." "Boom, crash auto, bloed..." Ineen schoot hij omhoog met zijn ogen nu wijdopen. Daardoor zag hij de man medelijdend kijken.
"Wacht... Waar zijn mijn ouders?
De vraag galmde na in mijn hoofd. Afbeeldingen schoten door mijn gedachtes, die ik per ongeluk hard op vertelde. "Pap praatte tegen mam.." "Boom, crash auto, bloed..." Ineen schoot hij omhoog met zijn ogen nu wijdopen. Daardoor zag hij de man medelijdend kijken.
"Wacht... Waar zijn mijn ouders?
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
APPATELLE ANTWOORD!
ZE IS VANDAAG WEG, MAAR HEEFT AL EEN ANTWOORD GEMAAKT, DAAROM POST IK HEM!
Bovenaan de trap liet Axel zichzelf langs de gebakken muur naar beneden zakken. Zweetdruppels dropen over zijn voorhoofd. De ruimte was klein en warm, en deze klim had er niet veel koeler op gemaakt. Toen hij eenmaal was neergezakt verscheen ook Tyler, met Laura op zijn rug.
Halverwege was Laura gaan klagen dat haar voeten en kuiten zeer gingen doen van haar hakken, nog niet eens te beginnen over hoe slecht dit wel niet was voor haar schoenen zelf.
Tyler liet Laura op de grond zakken die meteen haar haar fatsoeneerde. Axel rolde met zijn ogen naar de vrouw en veegde het zweet van zijn voorhoofd.
“Iedereen zover?” hijgde Axel terwijl hij zichzelf door Tyler overeind liet helpen. Ook Tyler had een aantal zweetdruppels op zijn voorhoofd staan.
Ze bevonden zich nu in een brede gang, opnieuw niet verlicht, die ongeveer een meter onder de grond zat. Axel richtte zijn zaklamp naar de andere kant van de gang. Zijn enkel was door de wandeling op de trap meer pijn gaan doen. Tyler had het opgemerkt, want om de zoveel tijd keek hij naar Axel’s enkel. Axel besloot dit te negeren en begon te lopen.
“Kom, nog een klein stukje en dan zijn we er.”
“Waar komt dit stelsel eigenlijk uit?” Tyler keek gefascineerd naar het hakwerk.
“In het oude schuurtje, die waar de grasmaaier staat.” antwoordde Axel met een glimlachje. Ook Laura keek nu naar de uitgehouwen muren. “En hoe ook alweer had u dit ontdekt?”
Axel lachte speels. “Sommige dingen houd ik liever voor me.”
Zonder Laura verder aan te kijken begon hij de gang af te lopen, zijn ene been hinkte af en toe een beetje, maar dit was niet heel opvallend. Als het goed was waren ze nu ergens midden in de oprijlaan, nog een meter of twintig en ze hadden het schuurtje bereikt. Dan moesten ze de tegel wegschuiven en vervolgens konden ze eruit klimmen.
Een gilletje van Laura’s kant zorgde ervoor dat Axel omkeek. Laura was bruidstijl in Tyler’s armen gesprongen die diep zuchtte.
“S-spin!”
Opnieuw klonk er een kreet. Tyler trok een gezicht alsof zijn oren er vanaf zouden komen vallen en zette Laura neer. Als in een reflex klemde ze haar armen om die van Tyler, die nu met zijn voet het spinnetje, dat ongeveer de grote had van een punaise, dood trapte.
Tyler hield zijn armen in de lucht en imiteerde Laura’s angstige gezicht.
“O help! Dadelijk eet hij ons nog op!”
Een lachje schaterde uit zijn keel, waardoor Laura abrupt zijn arm los liet.
“Heel grappig!”
Axel moest nu ook lachen, maar zijn lachen stopte snel. ‘Veronique was net zo…’
Een klopje op zijn schouder zette hem weer tot lopen. Maar hij stopte toen hij hoorde dat hij niet werd gevolgd. Tyler had zijn armen over elkaar gekruist en keek Axel doordringend aan.
Axel fronste en liep terug. “Wat is er?”
Tyler wees naar Axel’s enkel en duwde hem daarna zachtjes naar de grond.
“Laten we eerst eens naar die enkel kijken. Ik heb liever niet dat u een blessure oploopt.”
Axel rolde met een zucht zijn broek op en lag daarna zijn been op Tyler’s knie. Die bekeek de enkel van alle kanten en duwde er hierna zachtjes tegenaan. Axel vertrok een klein spiertje in zijn gezicht, maar verder liet hij niks merken. Na enkele seconden liet Tyler Axel’s been los en gebaarde dat hij zijn broek weer kon afrollen.
“Weet u zeker dat het gaat? Het ziet er rood uit?” vroeg Tyler terwijl hij Axel weer overeind hielp.
Axel knikte naar Tyler en klopte het stof van zijn kleren. Met zijn ogen zocht hij naar Laura, die zich een beetje had afgezonderd.
“Laura, kom je?”
Voordat Axel de kans kreeg om verder te lopen omsloot Tyler’s hand Axel’s pols.
“Laat er vanavond even naar kijken.” fluisterde Tyler. Axel knikte en Tyler liet los.
Tyler nam zijn baan erg serieus en ging dus vaak op standje beschermen. Hierbij hoorde natuurlijk zorgzaamheid.
Na ongeveer vijf minuten lopen bereikten ze een verhoogd stuk. Axel stak zijn handen omhoog en taste het plafon af voor de losse tegel. Binnen slechts seconden vond hij deze en schoof deze omhoog en vervolgens opzij.
“Het is niet heel groot, maar ik denk dat jullie er ook wel door kunnen.”
Axel trok zich aan zijn armen omhoog, door het gat heen en schoof langs de grasmaaier zodat er ruimte ontstond voor Laura en Tyler.
Van beneden klonk de stem van Tyler.
“Jonge heer, kan u even helpen, madam wil haar nagels niet breken.”
Axel zag in gedachte voor zich hoe Tyler zijn ogen rolde en hoe Laura haar armen over elkaar sloeg. Met een lachje verscheen hij weer boven het gat.
“Laura geef me je hand, dan geeft Tyler je een voetje.”
Laura gehoorzaamde en stak haar hand uit die Axel stevig vasthield.
“Drie… twee... een…”
Op dat moment duwde Tyler Laura omhoog en trok Axel haar de schuur in. Laura viel op haar knieën en liet zich door Axel overeind helpen. Ze schonk hem een glimlachje.
Axel keek hoe nu ook Tyler omhoog kwam, wat net ging door Tyler’s brede schouders.
Toen Tyler boven was schoven ze samen de tegel op zijn plaats en bewogen zich, tegen de muur gedrukt om maar niet tegen de grasmaaier aan te komen, naar de deur.
Axel was er als eerste. Een zucht van opluchting ontsnapte hem toen de deur ook echt open bleek.
Hij gleed door de deur naar buiten en zocht in zijn tas naar de sleutels van het huis.
“Wacht, u heeft wel de sleutels van dit luik en het huis, maar niet van het hek?”
Axel schudde zijn hoofd. “Er is altijd iemand thuis, ik was m gewoon vergeten.”
Gevolgd door Tyler en Laura liep Axel naar de deur en deed deze van slot, onderweg om alle obstakels heen draaiend.
Eenmaal binnen stapte Axel uit zijn schoenen, bij zijn linker schoen klemde hij zijn tanden even op elkaar. Daarna schudde hij zich uit zijn uniform en wisselde dit in voor zijn comfortabelere kleren die al klaar lagen bij de kapstok. Axel plaatste zijn hand op de leuning van de trap nadat hij zijn uniform in zijn tas had gepropt.
“Ik ben boven, even een poging doen om nog wat te slapen.”
Na een knikje van Laura liep hij rustig de trap op naar de hal waar zijn kamer zich bevond. Hij ruste zijn hand op de deurkruk en liet zijn blik door de hal glijden. Het was ongewoon stil. ‘Perfect.’
Axel opende de deur en deed deze achter hem dicht. Hij wierp zijn tas in een hoekje van de kamer en greep wat kussens van zijn bank. Deze lag hij onder de dekens, alsof hij er zelf lag. Vervolgens greep hij zijn sleutels uit zijn tas en liep naar het raam, dat hij wijd open duwde. Hij keek even naar beneden. Als hij deze sprong zou maken zou hij zijn enkel alleen maar meer belasten. Hij keek over zijn schouder en zocht de kamer af naar iets wat hij zou kunnen gebruiken. Niets leek hem geschikt, tot hij buiten de brandtrap zag.
Een glimlachje bekroop zijn gezicht. De richel onder zijn raam zou breed genoeg zijn om te staan, als hij voorzichtig deed kon hij het halen naar de brandtrap. Axel zwaaide zijn benen uit het raam en plaatste zijn voeten op de tien centimeter brede richel. Zijn lichaam drukte hij tegen de muur, en met zijn handen probeerde hij houvast te vinden.
‘Wat haal ik toch weer in m’n hoofd?’
Weifelend schoof Axel langs de muur, oplettend dat hij niet werd gezien als hij voor een raam langs ging, richting de brandtrap die nu slechts op een armlengte afstand was. Net toen Axel zijn voet op de brandtrap wilde plaatsen verloor hij zijn evenwicht en gleed uit. Nog net kon Axel met zijn hand de brandtrap vastgrijpen, maar hij wist dat hij dit niet lang zou volhouden. Axel probeerde met zijn andere hand ook de brandtrap vast te grijpen, maar hij hing scheef en hierdoor lukte dat niet. Met zijn benen probeerde hij zichzelf van voor naar achteren te laten slingeren, zodat zijn hand er wel bij kon. Echter zorgde dit ervoor dat zijn grip op de brandtrap verslapte. Axel klemde zijn vingers steviger om de trede heen en hij deed opnieuw een poging om de brandtrap te grijpen. Ditmaal gleden de vingers van zijn vrije hand even langs de trap, maar de kans om deze vast te grijpen kreeg hij niet. In zijn benarde positie keek Axel even naar beneden. Hij hing op zo’n vier meter van de grond, een sprong die niet te adviseren was.
Weer deed hij een poging om de brandtrap vast te grijpen, dit maal lukt het, maar zijn vingers begonnen weg te glijden. Met het laatste beetje kracht dat hij in zijn handen had trok hij zichzelf omhoog, wat erin resulteerde dat hij met zijn ellebogen op de trap steunde. Ook zijn kin steunde op de trap. ‘Waarom doe ik dit ook alweer.’
-------------------------------------------------------------------
Austin keek kalm naar de opstelling. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Steve hem boos aankeek. Nathan had dit blijkbaar ook gezien want hij leunde iet wat naar Austin toe en fluisterde hem toe.
"Steve kan niet zo tegen veranderingen, zoals nieuwe leden, of als mensen opstappen... en oja tegen wissels. Uiteindelijk vindt hij je wel aardig!"
Austin keek naar Nathan die een glimlach op zijn gezicht had. Austin knikte hem toe en glimlachte terug. Vervolgens keek hij weer naar Steve. ‘Die jongen is anders.’
"Oke, ik wil ook nog even een uitleg geven.”
Snel richtte Austin zijn aandacht op de coach die nu alle posities begon uit te leggen.
“Mark, jij bent tot nu toe de enige keeper, dus je hebt veel tijd om je te bewijzen. Niet veel mensen willen keeper zijn"
Daar had de coach inderdaad gelijk in. Keeper zijn was erg zwaar, bovendien was je invloed op het spel niet zeer groot, maar Mark leek er voldoende aanleg voor te hebben. De coach ging verder, haar blik gleed naar Nathan. "U snapt het al Swift, maar aan u verdediging moeten we werken.”
Meteen gleed haar blik door naar die van Jack. “Wallside,” de blik van de coach verzachtte zichtbaar, alsof ze precies wist hoe ze hem moest benaderen. "ik verwacht veel van u in de basis."
Hierna keek ze naar Bobby. "We hebben jou hissatsu hard nodig.”
Dat was waar, de verdediging bestond voornamelijk uit Bobby en Shawn, en zij hadden als enige een hissatsu. De coach sprak verder: “Mark is nog niet echt sterk en er zal vrijdag veel geschoten worden."
‘Vrijdag?’ Austin keek even verbaasd naar zijn teamgenoten die het allemaal leken te begrijpen.
De coach ging verder. "Shawn Froste, ik wil je vooral als verdediging gebruiken, maar de aanval heeft je hulp nodig, en jij kan die omschakeling snel maken."
‘Shawn…’
Nu richtte ze zich op de rood harige jongen. "Xavier geweldige moves, maar ik weet dat je ook van nut kan zijn in de aanval."
Het gezicht van de coach was ongewoon vriendelijk toen ze tegen deze jongen praatte. Maar zodra ze zich naar Austin richtte zakte haar gezicht weer in de plooi.
"Austin Hobbes, ik wil dat jij de rol van schaduw spits ga spelen.”
‘WAT?! Ik? Schaduw spits?’
“Wanneer de tegenstander het niet verwacht duik jij op en schiet je.”
Austin knikte even. “Oke.”
Vluchtig liet de coach haar blik doorglijden naar Steve. “Meneer Grimm... Ik heb gemerkt dat je goed kan dribbelen. Bezorg de bal bij de aanvallers.”
Toen ze haar blik verder draaide werd haar gezicht weer vriendelijk. Schijnbaar kende de coach deze mensen.
"Isabelle, je schotkracht is geweldig en die traptechniek ook... Geweldig!"
Vervolgens maakte de coach een laatste opmerking. "Oke, Froster en Trick gaan meedoen in de aanval"
Austin knikte en begon terug te rennen naar het veld. Echter plaatste hij zijn rechter voet iets te hard op de grond waardoor een enorme schok door zijn been liep.
Austin vertrok een enkele spier in zijn gezicht en zakte even door zijn knieën. Hij frummelde met zijn vingers aan zijn veters, om het niet te laten opvallen. Met de bal van zijn hand masseerde hij langs zijn enkel. Vanuit zijn ooghoeken keek hij of de coach het zag. Daarna stond hij op en rende verder. Hij zou voorzichtig moeten doen de rest van deze training. Blijkbaar had dit team vrijdag een wedstrijd. Het zou stom zijn als hij meteen de eerst wedstrijd niet kon meedoen. Austin schudde zijn hoofd en nam zijn positie in. ‘Oke, ik ben zover.’
Met het innemen van zijn positie zette hij een verkeerde stap met zijn rechter voet. Een immense pijn schoot omhoog en opnieuw klapte hij op de grond neer. Hij omklemde zijn enkel stevig met beide handen. ‘Niet nu.’
Een zucht ontsnapte aan zijn mond. ‘Misschien moet ik nu gewoon even met wat ijs aan de zijlijn gaan zitten, anders wordt het alleen maar erger en dan zet de coach me straks nog uit het team.’
--------------------------------------------------------------------
Lilly omhelsde haar vriendinnen een voor een en gaf ze drie luchtzoenen.
“O meiden wat heb ik jullie allemaal gemist!”
Helen, Amy, Esther en Sue deden een stap achteruit en lieten alle vier hun blik over Lilly glijden. Ze trokken een beetje een raar gezicht. Ook Lilly bekeek zichzelf nu, ze had ze wijde broek en het veel te grote vest nog aan, hierdoor zag ze eruit als een soort van zwerver. Amy kwam uiteindelijk met de opmerking.
“Lill, wat heb jij nou weer aan?”
Meteen begonnen de andere drie te lachen. Helen wist tussen het lachen door nog enkele woorden uit te proesten. “Inderdaad, je ziet eruit… alsof je… net uit de goot komt kruipen.”
Lilly plaatste haar handen op haar heupen en keek naar de vier lachende meiden.
Esther kalmeerde nu en kuchte het lachje even weg. “Is er iets ofzo, heb je n baal dag?”
Er was geen mogelijkheid voor Lilly om deze vraag te beantwoorden, want Sue antwoordde al.
“Lilly is verliefd!”
De andere drie meiden sloegen nu hun hand voor hun mond. “Lilly!” gilde ze in koor.
“Is het die ene met dat lange zwarte haar?” vroeg Amy nieuwsgierig.
Lilly gezicht zakte bij die opmerking. Een aantal jaar geleden had ze samen met de meiden een wedstrijd tegen een jongensteam gespeeld. In dit team zat een spits waar Lilly iets te veel mee zat te flirten. De jongen vroeg na afloop om Lilly’s nummer, dit had ze niet gegeven. De meiden wilden er maar niet over ophouden.
Sue lachte even. “Nee, het is iemand uit Lilly’s nieuwe dorp.”
Lilly voelde hoe het bloed naar haar wangen pompte.
Sue vond dit blijkbaar nog niet genoeg, want ze hield niet op. “Volgens mij zit hij bij haar op school en hij zit op voetbal!”
“Wat?!”
Meteen deden de meiden een vreugde sprongetje. “Lill, dit is perfect. Je moet Prima Donna gaan oefenen!”
Lilly deed een stap achteruit. “Wat?”
“Dan kan je in het voetbalteam.” vulde Helen Amy aan.
“En je moet aan je verschijning werken.” Esther liet haar vinger van boven naar beneden bewegen. “Dit kan echt niet Lilly.”
Esther greep Lilly’s pols en trok haar mee. “Jij hebt kleding nodig, en Prima Donna!”
“M-maar waarom dan.” zei Lilly terwijl ze uit alle macht tegenstribbelde. Dit was echter niet effectief want van achteren werd ze door Helen, Amy en Sue geduwd.
“Je gaat in dat voetbalteam!” klonk de stem van Amy achter haar.
“Wat?!”
“En dan doe je Prima Donna op hem,” vulde Helen aan.
“dan valt ie als een blok voor je!” maakte Sue het af.
Lilly deed nu nog meer haar best om te voorkomen dat ze werd weggesleept naar wat leek richting Sue’s restaurant.
“Meiden, ik wil helemaal niet in dat voetbalteam.”
Abrupt stopte het viertal haar mee te krijgen.
“Hoe bedoel je?” vroegen ze in koor.
“Meiden, ik ga echt niet in een jongens team!”
Ze kruiste haar armen over haar borst, maar Esther greep haar pols weer.
“Lill, dat is echt belachelijk. Jij gaat gewoon in dat voetbalteam, bovendien hebben we de perfecte training voor je. Dan weet je gelijk waarom wij met Sue mee waren gegaan.”
Lilly trok een vragend gezicht maar zag Dat Esther zich al weer had weggedraaid en Lilly nu dus meesleepte.
“We hebben een soort van een wedstrijd over een kwartier, en we hebben je nodig voor Vlindertrans!” verklaarde Amy, het laatste woord tegelijk uitgesproken met Sue.
ZE IS VANDAAG WEG, MAAR HEEFT AL EEN ANTWOORD GEMAAKT, DAAROM POST IK HEM!
Bovenaan de trap liet Axel zichzelf langs de gebakken muur naar beneden zakken. Zweetdruppels dropen over zijn voorhoofd. De ruimte was klein en warm, en deze klim had er niet veel koeler op gemaakt. Toen hij eenmaal was neergezakt verscheen ook Tyler, met Laura op zijn rug.
Halverwege was Laura gaan klagen dat haar voeten en kuiten zeer gingen doen van haar hakken, nog niet eens te beginnen over hoe slecht dit wel niet was voor haar schoenen zelf.
Tyler liet Laura op de grond zakken die meteen haar haar fatsoeneerde. Axel rolde met zijn ogen naar de vrouw en veegde het zweet van zijn voorhoofd.
“Iedereen zover?” hijgde Axel terwijl hij zichzelf door Tyler overeind liet helpen. Ook Tyler had een aantal zweetdruppels op zijn voorhoofd staan.
Ze bevonden zich nu in een brede gang, opnieuw niet verlicht, die ongeveer een meter onder de grond zat. Axel richtte zijn zaklamp naar de andere kant van de gang. Zijn enkel was door de wandeling op de trap meer pijn gaan doen. Tyler had het opgemerkt, want om de zoveel tijd keek hij naar Axel’s enkel. Axel besloot dit te negeren en begon te lopen.
“Kom, nog een klein stukje en dan zijn we er.”
“Waar komt dit stelsel eigenlijk uit?” Tyler keek gefascineerd naar het hakwerk.
“In het oude schuurtje, die waar de grasmaaier staat.” antwoordde Axel met een glimlachje. Ook Laura keek nu naar de uitgehouwen muren. “En hoe ook alweer had u dit ontdekt?”
Axel lachte speels. “Sommige dingen houd ik liever voor me.”
Zonder Laura verder aan te kijken begon hij de gang af te lopen, zijn ene been hinkte af en toe een beetje, maar dit was niet heel opvallend. Als het goed was waren ze nu ergens midden in de oprijlaan, nog een meter of twintig en ze hadden het schuurtje bereikt. Dan moesten ze de tegel wegschuiven en vervolgens konden ze eruit klimmen.
Een gilletje van Laura’s kant zorgde ervoor dat Axel omkeek. Laura was bruidstijl in Tyler’s armen gesprongen die diep zuchtte.
“S-spin!”
Opnieuw klonk er een kreet. Tyler trok een gezicht alsof zijn oren er vanaf zouden komen vallen en zette Laura neer. Als in een reflex klemde ze haar armen om die van Tyler, die nu met zijn voet het spinnetje, dat ongeveer de grote had van een punaise, dood trapte.
Tyler hield zijn armen in de lucht en imiteerde Laura’s angstige gezicht.
“O help! Dadelijk eet hij ons nog op!”
Een lachje schaterde uit zijn keel, waardoor Laura abrupt zijn arm los liet.
“Heel grappig!”
Axel moest nu ook lachen, maar zijn lachen stopte snel. ‘Veronique was net zo…’
Een klopje op zijn schouder zette hem weer tot lopen. Maar hij stopte toen hij hoorde dat hij niet werd gevolgd. Tyler had zijn armen over elkaar gekruist en keek Axel doordringend aan.
Axel fronste en liep terug. “Wat is er?”
Tyler wees naar Axel’s enkel en duwde hem daarna zachtjes naar de grond.
“Laten we eerst eens naar die enkel kijken. Ik heb liever niet dat u een blessure oploopt.”
Axel rolde met een zucht zijn broek op en lag daarna zijn been op Tyler’s knie. Die bekeek de enkel van alle kanten en duwde er hierna zachtjes tegenaan. Axel vertrok een klein spiertje in zijn gezicht, maar verder liet hij niks merken. Na enkele seconden liet Tyler Axel’s been los en gebaarde dat hij zijn broek weer kon afrollen.
“Weet u zeker dat het gaat? Het ziet er rood uit?” vroeg Tyler terwijl hij Axel weer overeind hielp.
Axel knikte naar Tyler en klopte het stof van zijn kleren. Met zijn ogen zocht hij naar Laura, die zich een beetje had afgezonderd.
“Laura, kom je?”
Voordat Axel de kans kreeg om verder te lopen omsloot Tyler’s hand Axel’s pols.
“Laat er vanavond even naar kijken.” fluisterde Tyler. Axel knikte en Tyler liet los.
Tyler nam zijn baan erg serieus en ging dus vaak op standje beschermen. Hierbij hoorde natuurlijk zorgzaamheid.
Na ongeveer vijf minuten lopen bereikten ze een verhoogd stuk. Axel stak zijn handen omhoog en taste het plafon af voor de losse tegel. Binnen slechts seconden vond hij deze en schoof deze omhoog en vervolgens opzij.
“Het is niet heel groot, maar ik denk dat jullie er ook wel door kunnen.”
Axel trok zich aan zijn armen omhoog, door het gat heen en schoof langs de grasmaaier zodat er ruimte ontstond voor Laura en Tyler.
Van beneden klonk de stem van Tyler.
“Jonge heer, kan u even helpen, madam wil haar nagels niet breken.”
Axel zag in gedachte voor zich hoe Tyler zijn ogen rolde en hoe Laura haar armen over elkaar sloeg. Met een lachje verscheen hij weer boven het gat.
“Laura geef me je hand, dan geeft Tyler je een voetje.”
Laura gehoorzaamde en stak haar hand uit die Axel stevig vasthield.
“Drie… twee... een…”
Op dat moment duwde Tyler Laura omhoog en trok Axel haar de schuur in. Laura viel op haar knieën en liet zich door Axel overeind helpen. Ze schonk hem een glimlachje.
Axel keek hoe nu ook Tyler omhoog kwam, wat net ging door Tyler’s brede schouders.
Toen Tyler boven was schoven ze samen de tegel op zijn plaats en bewogen zich, tegen de muur gedrukt om maar niet tegen de grasmaaier aan te komen, naar de deur.
Axel was er als eerste. Een zucht van opluchting ontsnapte hem toen de deur ook echt open bleek.
Hij gleed door de deur naar buiten en zocht in zijn tas naar de sleutels van het huis.
“Wacht, u heeft wel de sleutels van dit luik en het huis, maar niet van het hek?”
Axel schudde zijn hoofd. “Er is altijd iemand thuis, ik was m gewoon vergeten.”
Gevolgd door Tyler en Laura liep Axel naar de deur en deed deze van slot, onderweg om alle obstakels heen draaiend.
Eenmaal binnen stapte Axel uit zijn schoenen, bij zijn linker schoen klemde hij zijn tanden even op elkaar. Daarna schudde hij zich uit zijn uniform en wisselde dit in voor zijn comfortabelere kleren die al klaar lagen bij de kapstok. Axel plaatste zijn hand op de leuning van de trap nadat hij zijn uniform in zijn tas had gepropt.
“Ik ben boven, even een poging doen om nog wat te slapen.”
Na een knikje van Laura liep hij rustig de trap op naar de hal waar zijn kamer zich bevond. Hij ruste zijn hand op de deurkruk en liet zijn blik door de hal glijden. Het was ongewoon stil. ‘Perfect.’
Axel opende de deur en deed deze achter hem dicht. Hij wierp zijn tas in een hoekje van de kamer en greep wat kussens van zijn bank. Deze lag hij onder de dekens, alsof hij er zelf lag. Vervolgens greep hij zijn sleutels uit zijn tas en liep naar het raam, dat hij wijd open duwde. Hij keek even naar beneden. Als hij deze sprong zou maken zou hij zijn enkel alleen maar meer belasten. Hij keek over zijn schouder en zocht de kamer af naar iets wat hij zou kunnen gebruiken. Niets leek hem geschikt, tot hij buiten de brandtrap zag.
Een glimlachje bekroop zijn gezicht. De richel onder zijn raam zou breed genoeg zijn om te staan, als hij voorzichtig deed kon hij het halen naar de brandtrap. Axel zwaaide zijn benen uit het raam en plaatste zijn voeten op de tien centimeter brede richel. Zijn lichaam drukte hij tegen de muur, en met zijn handen probeerde hij houvast te vinden.
‘Wat haal ik toch weer in m’n hoofd?’
Weifelend schoof Axel langs de muur, oplettend dat hij niet werd gezien als hij voor een raam langs ging, richting de brandtrap die nu slechts op een armlengte afstand was. Net toen Axel zijn voet op de brandtrap wilde plaatsen verloor hij zijn evenwicht en gleed uit. Nog net kon Axel met zijn hand de brandtrap vastgrijpen, maar hij wist dat hij dit niet lang zou volhouden. Axel probeerde met zijn andere hand ook de brandtrap vast te grijpen, maar hij hing scheef en hierdoor lukte dat niet. Met zijn benen probeerde hij zichzelf van voor naar achteren te laten slingeren, zodat zijn hand er wel bij kon. Echter zorgde dit ervoor dat zijn grip op de brandtrap verslapte. Axel klemde zijn vingers steviger om de trede heen en hij deed opnieuw een poging om de brandtrap te grijpen. Ditmaal gleden de vingers van zijn vrije hand even langs de trap, maar de kans om deze vast te grijpen kreeg hij niet. In zijn benarde positie keek Axel even naar beneden. Hij hing op zo’n vier meter van de grond, een sprong die niet te adviseren was.
Weer deed hij een poging om de brandtrap vast te grijpen, dit maal lukt het, maar zijn vingers begonnen weg te glijden. Met het laatste beetje kracht dat hij in zijn handen had trok hij zichzelf omhoog, wat erin resulteerde dat hij met zijn ellebogen op de trap steunde. Ook zijn kin steunde op de trap. ‘Waarom doe ik dit ook alweer.’
-------------------------------------------------------------------
Austin keek kalm naar de opstelling. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Steve hem boos aankeek. Nathan had dit blijkbaar ook gezien want hij leunde iet wat naar Austin toe en fluisterde hem toe.
"Steve kan niet zo tegen veranderingen, zoals nieuwe leden, of als mensen opstappen... en oja tegen wissels. Uiteindelijk vindt hij je wel aardig!"
Austin keek naar Nathan die een glimlach op zijn gezicht had. Austin knikte hem toe en glimlachte terug. Vervolgens keek hij weer naar Steve. ‘Die jongen is anders.’
"Oke, ik wil ook nog even een uitleg geven.”
Snel richtte Austin zijn aandacht op de coach die nu alle posities begon uit te leggen.
“Mark, jij bent tot nu toe de enige keeper, dus je hebt veel tijd om je te bewijzen. Niet veel mensen willen keeper zijn"
Daar had de coach inderdaad gelijk in. Keeper zijn was erg zwaar, bovendien was je invloed op het spel niet zeer groot, maar Mark leek er voldoende aanleg voor te hebben. De coach ging verder, haar blik gleed naar Nathan. "U snapt het al Swift, maar aan u verdediging moeten we werken.”
Meteen gleed haar blik door naar die van Jack. “Wallside,” de blik van de coach verzachtte zichtbaar, alsof ze precies wist hoe ze hem moest benaderen. "ik verwacht veel van u in de basis."
Hierna keek ze naar Bobby. "We hebben jou hissatsu hard nodig.”
Dat was waar, de verdediging bestond voornamelijk uit Bobby en Shawn, en zij hadden als enige een hissatsu. De coach sprak verder: “Mark is nog niet echt sterk en er zal vrijdag veel geschoten worden."
‘Vrijdag?’ Austin keek even verbaasd naar zijn teamgenoten die het allemaal leken te begrijpen.
De coach ging verder. "Shawn Froste, ik wil je vooral als verdediging gebruiken, maar de aanval heeft je hulp nodig, en jij kan die omschakeling snel maken."
‘Shawn…’
Nu richtte ze zich op de rood harige jongen. "Xavier geweldige moves, maar ik weet dat je ook van nut kan zijn in de aanval."
Het gezicht van de coach was ongewoon vriendelijk toen ze tegen deze jongen praatte. Maar zodra ze zich naar Austin richtte zakte haar gezicht weer in de plooi.
"Austin Hobbes, ik wil dat jij de rol van schaduw spits ga spelen.”
‘WAT?! Ik? Schaduw spits?’
“Wanneer de tegenstander het niet verwacht duik jij op en schiet je.”
Austin knikte even. “Oke.”
Vluchtig liet de coach haar blik doorglijden naar Steve. “Meneer Grimm... Ik heb gemerkt dat je goed kan dribbelen. Bezorg de bal bij de aanvallers.”
Toen ze haar blik verder draaide werd haar gezicht weer vriendelijk. Schijnbaar kende de coach deze mensen.
"Isabelle, je schotkracht is geweldig en die traptechniek ook... Geweldig!"
Vervolgens maakte de coach een laatste opmerking. "Oke, Froster en Trick gaan meedoen in de aanval"
Austin knikte en begon terug te rennen naar het veld. Echter plaatste hij zijn rechter voet iets te hard op de grond waardoor een enorme schok door zijn been liep.
Austin vertrok een enkele spier in zijn gezicht en zakte even door zijn knieën. Hij frummelde met zijn vingers aan zijn veters, om het niet te laten opvallen. Met de bal van zijn hand masseerde hij langs zijn enkel. Vanuit zijn ooghoeken keek hij of de coach het zag. Daarna stond hij op en rende verder. Hij zou voorzichtig moeten doen de rest van deze training. Blijkbaar had dit team vrijdag een wedstrijd. Het zou stom zijn als hij meteen de eerst wedstrijd niet kon meedoen. Austin schudde zijn hoofd en nam zijn positie in. ‘Oke, ik ben zover.’
Met het innemen van zijn positie zette hij een verkeerde stap met zijn rechter voet. Een immense pijn schoot omhoog en opnieuw klapte hij op de grond neer. Hij omklemde zijn enkel stevig met beide handen. ‘Niet nu.’
Een zucht ontsnapte aan zijn mond. ‘Misschien moet ik nu gewoon even met wat ijs aan de zijlijn gaan zitten, anders wordt het alleen maar erger en dan zet de coach me straks nog uit het team.’
--------------------------------------------------------------------
Lilly omhelsde haar vriendinnen een voor een en gaf ze drie luchtzoenen.
“O meiden wat heb ik jullie allemaal gemist!”
Helen, Amy, Esther en Sue deden een stap achteruit en lieten alle vier hun blik over Lilly glijden. Ze trokken een beetje een raar gezicht. Ook Lilly bekeek zichzelf nu, ze had ze wijde broek en het veel te grote vest nog aan, hierdoor zag ze eruit als een soort van zwerver. Amy kwam uiteindelijk met de opmerking.
“Lill, wat heb jij nou weer aan?”
Meteen begonnen de andere drie te lachen. Helen wist tussen het lachen door nog enkele woorden uit te proesten. “Inderdaad, je ziet eruit… alsof je… net uit de goot komt kruipen.”
Lilly plaatste haar handen op haar heupen en keek naar de vier lachende meiden.
Esther kalmeerde nu en kuchte het lachje even weg. “Is er iets ofzo, heb je n baal dag?”
Er was geen mogelijkheid voor Lilly om deze vraag te beantwoorden, want Sue antwoordde al.
“Lilly is verliefd!”
De andere drie meiden sloegen nu hun hand voor hun mond. “Lilly!” gilde ze in koor.
“Is het die ene met dat lange zwarte haar?” vroeg Amy nieuwsgierig.
Lilly gezicht zakte bij die opmerking. Een aantal jaar geleden had ze samen met de meiden een wedstrijd tegen een jongensteam gespeeld. In dit team zat een spits waar Lilly iets te veel mee zat te flirten. De jongen vroeg na afloop om Lilly’s nummer, dit had ze niet gegeven. De meiden wilden er maar niet over ophouden.
Sue lachte even. “Nee, het is iemand uit Lilly’s nieuwe dorp.”
Lilly voelde hoe het bloed naar haar wangen pompte.
Sue vond dit blijkbaar nog niet genoeg, want ze hield niet op. “Volgens mij zit hij bij haar op school en hij zit op voetbal!”
“Wat?!”
Meteen deden de meiden een vreugde sprongetje. “Lill, dit is perfect. Je moet Prima Donna gaan oefenen!”
Lilly deed een stap achteruit. “Wat?”
“Dan kan je in het voetbalteam.” vulde Helen Amy aan.
“En je moet aan je verschijning werken.” Esther liet haar vinger van boven naar beneden bewegen. “Dit kan echt niet Lilly.”
Esther greep Lilly’s pols en trok haar mee. “Jij hebt kleding nodig, en Prima Donna!”
“M-maar waarom dan.” zei Lilly terwijl ze uit alle macht tegenstribbelde. Dit was echter niet effectief want van achteren werd ze door Helen, Amy en Sue geduwd.
“Je gaat in dat voetbalteam!” klonk de stem van Amy achter haar.
“Wat?!”
“En dan doe je Prima Donna op hem,” vulde Helen aan.
“dan valt ie als een blok voor je!” maakte Sue het af.
Lilly deed nu nog meer haar best om te voorkomen dat ze werd weggesleept naar wat leek richting Sue’s restaurant.
“Meiden, ik wil helemaal niet in dat voetbalteam.”
Abrupt stopte het viertal haar mee te krijgen.
“Hoe bedoel je?” vroegen ze in koor.
“Meiden, ik ga echt niet in een jongens team!”
Ze kruiste haar armen over haar borst, maar Esther greep haar pols weer.
“Lill, dat is echt belachelijk. Jij gaat gewoon in dat voetbalteam, bovendien hebben we de perfecte training voor je. Dan weet je gelijk waarom wij met Sue mee waren gegaan.”
Lilly trok een vragend gezicht maar zag Dat Esther zich al weer had weggedraaid en Lilly nu dus meesleepte.
“We hebben een soort van een wedstrijd over een kwartier, en we hebben je nodig voor Vlindertrans!” verklaarde Amy, het laatste woord tegelijk uitgesproken met Sue.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark was nog bezig met het verwerken van de vraag die hij zichzelf had gesteld. Iedereen bekeek vluchtig of aandachtig waar hij stond. En ook Isabelle en Xavier kwamen eraan lopen.
Isabelle, alles aan haar leek perfect. Haar blauwe ogen die perfect kleurde met haar blauwe haar, dat zo mooi de vorm van haar gezicht accentueerde. En dan die witte lokken, ze kon het hebben, het paste gewoon bij haar. Altijd wist ze wat ze aan moest en altijd stond het haar goddelijk, zoals het hoort, een engel gevallen uit de poort des hemels. Zelfs van het schooluniform, dat bij alle meisjes zo’n beetje hetzelfde was, wist ze iets geweldigs te maken. Ondanks dat ze het net als alle anderen droeg, het stond Isabelle gewoon beter.
Mark voelde zichzelf wegzakken in zijn eigen fantasie, als de coach niet begon te praten.
"Oke, ik wil ook nog even een uitleg geven.”
Mark schudde zijn hoofd even en gaf met zijn linker hand, zijn rechter hand deed immers pijn, een klap in zijn gezicht.
‘Focus Mark.’
Nu pas zag Mark dat hij tijdens het fantaseren al die tijd naar Isabelle had gestaard. Vluchtig wierp hij zijn blik op de coach, die hem ook strak aankeek. “Mark,” begon de coach, “jij bent tot nu toe de enige keeper,”
‘Heeft ze me alleen maar gekozen omdat ik de enig keeper ben?”
De coach sprak verder. “dus je hebt veel tijd om je te bewijzen.”
‘Bewijzen…’ galmde het na in Mark’s hoofd. ‘Opa, ik moet me bewijzen.’
“Niet veel mensen willen keeper zijn.” voegde de coach nog toe, voordat haar blik zich los scheurde van die van Mark.
De coach sprak een aantal woorden tegen Nathan en Jack. Hier luisterde Mark niet zo goed naar. ‘Bewijzen, maar niet alleen als keeper. Ik moet me bewijzen als aanvoerder!’
Toen de coach Bobby aansprak luisterde Mark echter wel, hij hoorde zijn eigen naam vallen. “Mark is nog niet echt sterk en er zal vrijdag veel geschoten worden.”
‘Nog niet echt sterk… Ze heeft me alleen maar gekozen omdat ik de enige keeper ben. Is dat waarom ik me moet bewijzen?’
Mark liet de rest van de uitleg van de coach aan zich voorbij glijden. Hij bleef hangen bij de woorden die ze tegen Bobby zei. ‘Niet sterk…’
"Oke, Froster en Trick gaan meedoen in de aanval." Mark draaide zijn gezicht richting het veld en zag dat Austin al terug was gaan rennen naar het veld. Mark besloot hem te volgen en begon richting zijn doel te rennen. Mark keek even over zijn schouder toen Austin door zijn knieën zakten, maar draaide zich weer naar het doel toen hij zag dat het alleen maar was om zijn veters te strikken.
Mark nam plaats in zijn doel en keek hoe de anderen ook langzaam aan naar het veld gingen. Austin en Jack namen hun positie in. Maar Austin klapte op de grond neer en omklemde zijn rechter enkel met beide handen.
Mark besloot om gelijk maar te gaan kijken, hij moest zich immers bewijzen. Naast Austin knielde hij neer. “Gaat het? Misschien moet je even aan de kant gaan zitten met wat ijs. Ik wil niet dat je je forceert, anders hebben we niks aan je vrijdag. ”
----------------------------------------------------------------------------------------------
Jack luisterde aandachtig toen de coach alles begon uit te leggen. De woorden die ze sprak nam hij zorgvuldig in zich op, ze moesten als team aan deze punten werken. Toen de coach haar blik eindelijk op hem richtte sprak ze enkel: "Ik verwacht veel van u in de basis."
Jack voelde een glunderende gloed op zijn gezicht. ‘Ze verwacht veel van me.’
Mark leek echter niet heel blij, hij keek steeds omhoog, dan weer naar zijn hand, enzovoorts.
Toen de coach het signaal gaf om verder te gaan liep Jack meteen naar zijn positie. Ook Mark en Austin namen meteen hun positie in, maar bij Austin leek er iets mis te gaan.
Jack zag hoe Mark er meteen op af rende en naast Austin neer knielde.
‘Wauw’
Jack twijfelde even of hij zou gaan kijken, maar besloot dat alleen Mark wel voldoende zou zijn.
‘Hoe zag hij dat zo snel?’
Nog voor Jack de kans kreeg om deze vraag te beantwoorden hoorde hij zijn maag zachtjes rommelen. ‘Wanneer gaan we eten.’
--------------------------------------------------------------------------------
Xavier hield zijn vragen in zijn achterhoofd terwijl hij luisterde naar het commentaar van de coach. Zijn blik dwaalde echter af naar de jongen met de hoofdband wiens blik op hem gericht leek.
‘Wat wil die jongen van me?’
Met een vriendelijk gezicht keek de coach nu naar Xavier. ‘Ze meent dit.’
"Xavier geweldige moves, maar ik weet dat je ook van nut kan zijn in de aanval.”
Dat was waar, Xavier was zeer goed in de aanval, maar had ook enkele verdedigende skills, zoals elke goede speler moet hebben.
Na de uitleg van Isabelle kondigde de coach aan dat Isabelle en hij mee moesten doen in de aanval. Voor Xavier de kans kreeg om het veld op de gaan hoorde hij de fluisterende stem van zijn ‘zus’.
"Thuis praten we..."
Xavier gaf hier geen reactie op om het niet op te laten vallen en liep naar Isabelle. “Goed joh, je bent spits. Maar wat zei je nou net over bellen?”
Wachtend op een antwoord begon Xavier alvast wat te lopen.
-------------------------------------------------------------
Timmy zat met z’n camera in de bosjes. “Verdorrie. Die stomme Wallside staat ervoor. Nu kan ik niet zien wat ze aan het bespreken zijn!” Timmy zette even z’n camera uit en pakte z’n broodtrommel. Die deed hij even open. “Urgh smerig… leverpastei”. Snel deed Timmy z’n broodtrommel weer dicht.
“Timmy kan jij het interview met het schoolhoofd uitprinten?” “Ach is goed, als regisseur van de schoolkrant doe ik dat wel even. O ja ik zou eerst m’n brood even halen! Daarna zal ik het even doen!” Timmy liep de mediatheek uit en liep de trap af richting de hal waar z’n kluisje zou moeten staan. Eenmaal daar aangekomen pakte hij vlug z’n broodtrommel.
Timmy wilde teruglopen, maar zag een grote spiegel. Snel ging hij ervoor staan. Hij deed z’n grootte staart wat beter en frummelde wat aan z’n pony. Na snel wat gepluk aan z’n witte blouse en blauwe spijkerbroek was Timmy er weer klaar voor. Maar Timmy stopte weer met richting de mediatheek lopen. Hij zag hoe drie mensen in de hoofd hal waren. Ééntje was waarschijnlijk bewusteloos en de andere waren blijkbaar de ouders van het bewusteloze kind.
In een fractie van een seconden reageerde Timmy. Snel pakte hij een leeg schrift. ‘Dit moet die uitwisseling student zijn, Axel Blaze’. Die naam schreef Timmy dan ook op de voorkant van het schrift. Vervolgens liep ook Timmy naar buiten. Hij zag een zwarte mooie glanzende auto. ‘Dat is hem…’. De auto was al van plan om te starten. Snel rende Timmy naar de auto en wist met voel moeite op het dak te komen bij de auto. De auto was vetrokken, maar Timmy had geen spijt van wat hij deed. Hij keek even achter zich, nadat ze paar minuten aan het rijden waren. Hij zag de verbaasde gezichten van de mensen waar de auto voorbij was gekomen.
Timmy lachte even. ‘Enig…’.
Maar toen zag hij z’n bestemming. ‘De rivieroever, hier moet ik stoppen!’ Timmy wist met veel moeite onder de auto te kome. Z’n kleinheid was hier een belangrijke rol bij. Timmy pakte z’n zakmes en stak z’n mens in de band van de auto. ‘Zo, die moet zo stoppen’.
Nadat de auto gestopt was kwam Timmy er snel onderuit en rolde de dijk af en nam plaats in de bosjes, waar hij alles observeerde.
“Aha, ze gaan weer beginnen".
Isabelle, alles aan haar leek perfect. Haar blauwe ogen die perfect kleurde met haar blauwe haar, dat zo mooi de vorm van haar gezicht accentueerde. En dan die witte lokken, ze kon het hebben, het paste gewoon bij haar. Altijd wist ze wat ze aan moest en altijd stond het haar goddelijk, zoals het hoort, een engel gevallen uit de poort des hemels. Zelfs van het schooluniform, dat bij alle meisjes zo’n beetje hetzelfde was, wist ze iets geweldigs te maken. Ondanks dat ze het net als alle anderen droeg, het stond Isabelle gewoon beter.
Mark voelde zichzelf wegzakken in zijn eigen fantasie, als de coach niet begon te praten.
"Oke, ik wil ook nog even een uitleg geven.”
Mark schudde zijn hoofd even en gaf met zijn linker hand, zijn rechter hand deed immers pijn, een klap in zijn gezicht.
‘Focus Mark.’
Nu pas zag Mark dat hij tijdens het fantaseren al die tijd naar Isabelle had gestaard. Vluchtig wierp hij zijn blik op de coach, die hem ook strak aankeek. “Mark,” begon de coach, “jij bent tot nu toe de enige keeper,”
‘Heeft ze me alleen maar gekozen omdat ik de enig keeper ben?”
De coach sprak verder. “dus je hebt veel tijd om je te bewijzen.”
‘Bewijzen…’ galmde het na in Mark’s hoofd. ‘Opa, ik moet me bewijzen.’
“Niet veel mensen willen keeper zijn.” voegde de coach nog toe, voordat haar blik zich los scheurde van die van Mark.
De coach sprak een aantal woorden tegen Nathan en Jack. Hier luisterde Mark niet zo goed naar. ‘Bewijzen, maar niet alleen als keeper. Ik moet me bewijzen als aanvoerder!’
Toen de coach Bobby aansprak luisterde Mark echter wel, hij hoorde zijn eigen naam vallen. “Mark is nog niet echt sterk en er zal vrijdag veel geschoten worden.”
‘Nog niet echt sterk… Ze heeft me alleen maar gekozen omdat ik de enige keeper ben. Is dat waarom ik me moet bewijzen?’
Mark liet de rest van de uitleg van de coach aan zich voorbij glijden. Hij bleef hangen bij de woorden die ze tegen Bobby zei. ‘Niet sterk…’
"Oke, Froster en Trick gaan meedoen in de aanval." Mark draaide zijn gezicht richting het veld en zag dat Austin al terug was gaan rennen naar het veld. Mark besloot hem te volgen en begon richting zijn doel te rennen. Mark keek even over zijn schouder toen Austin door zijn knieën zakten, maar draaide zich weer naar het doel toen hij zag dat het alleen maar was om zijn veters te strikken.
Mark nam plaats in zijn doel en keek hoe de anderen ook langzaam aan naar het veld gingen. Austin en Jack namen hun positie in. Maar Austin klapte op de grond neer en omklemde zijn rechter enkel met beide handen.
Mark besloot om gelijk maar te gaan kijken, hij moest zich immers bewijzen. Naast Austin knielde hij neer. “Gaat het? Misschien moet je even aan de kant gaan zitten met wat ijs. Ik wil niet dat je je forceert, anders hebben we niks aan je vrijdag. ”
----------------------------------------------------------------------------------------------
Jack luisterde aandachtig toen de coach alles begon uit te leggen. De woorden die ze sprak nam hij zorgvuldig in zich op, ze moesten als team aan deze punten werken. Toen de coach haar blik eindelijk op hem richtte sprak ze enkel: "Ik verwacht veel van u in de basis."
Jack voelde een glunderende gloed op zijn gezicht. ‘Ze verwacht veel van me.’
Mark leek echter niet heel blij, hij keek steeds omhoog, dan weer naar zijn hand, enzovoorts.
Toen de coach het signaal gaf om verder te gaan liep Jack meteen naar zijn positie. Ook Mark en Austin namen meteen hun positie in, maar bij Austin leek er iets mis te gaan.
Jack zag hoe Mark er meteen op af rende en naast Austin neer knielde.
‘Wauw’
Jack twijfelde even of hij zou gaan kijken, maar besloot dat alleen Mark wel voldoende zou zijn.
‘Hoe zag hij dat zo snel?’
Nog voor Jack de kans kreeg om deze vraag te beantwoorden hoorde hij zijn maag zachtjes rommelen. ‘Wanneer gaan we eten.’
--------------------------------------------------------------------------------
Xavier hield zijn vragen in zijn achterhoofd terwijl hij luisterde naar het commentaar van de coach. Zijn blik dwaalde echter af naar de jongen met de hoofdband wiens blik op hem gericht leek.
‘Wat wil die jongen van me?’
Met een vriendelijk gezicht keek de coach nu naar Xavier. ‘Ze meent dit.’
"Xavier geweldige moves, maar ik weet dat je ook van nut kan zijn in de aanval.”
Dat was waar, Xavier was zeer goed in de aanval, maar had ook enkele verdedigende skills, zoals elke goede speler moet hebben.
Na de uitleg van Isabelle kondigde de coach aan dat Isabelle en hij mee moesten doen in de aanval. Voor Xavier de kans kreeg om het veld op de gaan hoorde hij de fluisterende stem van zijn ‘zus’.
"Thuis praten we..."
Xavier gaf hier geen reactie op om het niet op te laten vallen en liep naar Isabelle. “Goed joh, je bent spits. Maar wat zei je nou net over bellen?”
Wachtend op een antwoord begon Xavier alvast wat te lopen.
-------------------------------------------------------------
Timmy zat met z’n camera in de bosjes. “Verdorrie. Die stomme Wallside staat ervoor. Nu kan ik niet zien wat ze aan het bespreken zijn!” Timmy zette even z’n camera uit en pakte z’n broodtrommel. Die deed hij even open. “Urgh smerig… leverpastei”. Snel deed Timmy z’n broodtrommel weer dicht.
“Timmy kan jij het interview met het schoolhoofd uitprinten?” “Ach is goed, als regisseur van de schoolkrant doe ik dat wel even. O ja ik zou eerst m’n brood even halen! Daarna zal ik het even doen!” Timmy liep de mediatheek uit en liep de trap af richting de hal waar z’n kluisje zou moeten staan. Eenmaal daar aangekomen pakte hij vlug z’n broodtrommel.
Timmy wilde teruglopen, maar zag een grote spiegel. Snel ging hij ervoor staan. Hij deed z’n grootte staart wat beter en frummelde wat aan z’n pony. Na snel wat gepluk aan z’n witte blouse en blauwe spijkerbroek was Timmy er weer klaar voor. Maar Timmy stopte weer met richting de mediatheek lopen. Hij zag hoe drie mensen in de hoofd hal waren. Ééntje was waarschijnlijk bewusteloos en de andere waren blijkbaar de ouders van het bewusteloze kind.
In een fractie van een seconden reageerde Timmy. Snel pakte hij een leeg schrift. ‘Dit moet die uitwisseling student zijn, Axel Blaze’. Die naam schreef Timmy dan ook op de voorkant van het schrift. Vervolgens liep ook Timmy naar buiten. Hij zag een zwarte mooie glanzende auto. ‘Dat is hem…’. De auto was al van plan om te starten. Snel rende Timmy naar de auto en wist met voel moeite op het dak te komen bij de auto. De auto was vetrokken, maar Timmy had geen spijt van wat hij deed. Hij keek even achter zich, nadat ze paar minuten aan het rijden waren. Hij zag de verbaasde gezichten van de mensen waar de auto voorbij was gekomen.
Timmy lachte even. ‘Enig…’.
Maar toen zag hij z’n bestemming. ‘De rivieroever, hier moet ik stoppen!’ Timmy wist met veel moeite onder de auto te kome. Z’n kleinheid was hier een belangrijke rol bij. Timmy pakte z’n zakmes en stak z’n mens in de band van de auto. ‘Zo, die moet zo stoppen’.
Nadat de auto gestopt was kwam Timmy er snel onderuit en rolde de dijk af en nam plaats in de bosjes, waar hij alles observeerde.
“Aha, ze gaan weer beginnen".
Steve rende snel terug naar z'n positie. 'Het dribbelen dus...'. Toen zag Steve in z'n ooghoeken dat Austin bezweek. 'Hahaha lekker voor die sukkel!' Steve bleef rustig staan en keek toe hoe Mark hem te hulp schoot.
"Wat is dit nou?"
'Oom?'
"Steve wat doe je?"
'Oom? Bent u dat?'
"Je laat hem vallen.... Net zoals je bij deed!"
'Nee nietwaar, ik wist niet...'
De tranen kwamen bij steve. Het gesprek speeldein z'n hoofd af, maar z'n gevoelens waren wel zicht baar. Z'n hand taste af en toe de ring van z'n oom.
"Waarom heb ik jou die gegeven?"
'Om... omdat, u van mij hield, maar u doet dat nog steeds!'
"Nee dat doe ik niet meer Steve! JIJ liet me stikken!"
'W..... wa.... wat? WAT!?'
Ee antwoord kwam niet meer. Steve viel neer op de grond en huilde erg hard.
----------
Nathan nam plaats Jack. "Zet hem op Jack. Ze verwacht veel van je in de basis!" Nathan stak z'n duim omhoog en toonde een glimlach, maar die glimlach sloeg al snel om. Hij zag hoe Austin en Steve bezweken. Austin had iets aan z'n voet en dat wist Nathan. Hij had gezien hoe Sylvia hem verzorgde. 'Maar wat is er met Steve?' "Hey Steve wa...." Nathan bleef verbaast staan. 'Huilde hij nou?'
---------
Bobby en Sylvia rende naar Austin. Sylvia trok z'n schoen en sok uit. "En nu geen smoesjes meer!" Er stond een serieuse blik op haar gezicht, maar ook een bezorgde... Bobby gaf een ijszak een Sylvia, maar die weigerde. "Hij moet eerst naar de kant!"Bobby vroeg om Mark's hulp en samen droegen ze Austin naar de kant.
Sylvia legde nu de ijshak bij de enkel. "Hier!" Deze keer hield Sylvia weer een glas water en een pilletje voor. "Dit keer neem je het wel!"
Bobby knikte. "Ja man... wow hoelang heb je het volgehouden? Ik heb niks gemerkt!"
--------
“Goed joh, je bent spits. Maar wat zei je nou net over bellen?” Isabelle glimlachte naar Xavier. "Bedankt en ja ik moet ff bellen. Ik maak me ongerust over Lilly! Trouwens... verdediging en aanval?" Isabelle toonde een speelse lach, maar draaide zich daarna weg. Ze pakte haar mobiel uit haar bh en draaide het nummer van Lilly. 'Neem op Lil...'
"Wat is dit nou?"
'Oom?'
"Steve wat doe je?"
'Oom? Bent u dat?'
"Je laat hem vallen.... Net zoals je bij deed!"
'Nee nietwaar, ik wist niet...'
De tranen kwamen bij steve. Het gesprek speeldein z'n hoofd af, maar z'n gevoelens waren wel zicht baar. Z'n hand taste af en toe de ring van z'n oom.
"Waarom heb ik jou die gegeven?"
'Om... omdat, u van mij hield, maar u doet dat nog steeds!'
"Nee dat doe ik niet meer Steve! JIJ liet me stikken!"
'W..... wa.... wat? WAT!?'
Ee antwoord kwam niet meer. Steve viel neer op de grond en huilde erg hard.
----------
Nathan nam plaats Jack. "Zet hem op Jack. Ze verwacht veel van je in de basis!" Nathan stak z'n duim omhoog en toonde een glimlach, maar die glimlach sloeg al snel om. Hij zag hoe Austin en Steve bezweken. Austin had iets aan z'n voet en dat wist Nathan. Hij had gezien hoe Sylvia hem verzorgde. 'Maar wat is er met Steve?' "Hey Steve wa...." Nathan bleef verbaast staan. 'Huilde hij nou?'
---------
Bobby en Sylvia rende naar Austin. Sylvia trok z'n schoen en sok uit. "En nu geen smoesjes meer!" Er stond een serieuse blik op haar gezicht, maar ook een bezorgde... Bobby gaf een ijszak een Sylvia, maar die weigerde. "Hij moet eerst naar de kant!"Bobby vroeg om Mark's hulp en samen droegen ze Austin naar de kant.
Sylvia legde nu de ijshak bij de enkel. "Hier!" Deze keer hield Sylvia weer een glas water en een pilletje voor. "Dit keer neem je het wel!"
Bobby knikte. "Ja man... wow hoelang heb je het volgehouden? Ik heb niks gemerkt!"
--------
“Goed joh, je bent spits. Maar wat zei je nou net over bellen?” Isabelle glimlachte naar Xavier. "Bedankt en ja ik moet ff bellen. Ik maak me ongerust over Lilly! Trouwens... verdediging en aanval?" Isabelle toonde een speelse lach, maar draaide zich daarna weg. Ze pakte haar mobiel uit haar bh en draaide het nummer van Lilly. 'Neem op Lil...'
VERONIQUE IS EVEN WEG, MAAR IK HEB HET ANTWOORD VAN HAAR GEKREGEN!!!!
De coach zuchtte even en pakte haar mobiel. Een zucht ontsnapte.... "Oke, jullie hebben een kwartier pauze! Ik moet weg.... EVANS! Jij neemt de training over!" De coach negeerde Steve en Austin en liep weg. 'Los dit maar eens op als aanvoeder of als team...'
---
Shawn keek even op toen de coach weer een mededeling had. "Oke, jullie hebben een kwartier pauze! Ik moet weg.... EVANS! Jij neemt de training over!"
'Pauze dat hebben we wel verdiend!' 'Zo ja inderdaad, ik heb goed mijn best gedaan, maar jij!' Shawn lachtte, maar keek even om toen hij gehuild hoorde. 'Wat is dat?'
De coach zuchtte even en pakte haar mobiel. Een zucht ontsnapte.... "Oke, jullie hebben een kwartier pauze! Ik moet weg.... EVANS! Jij neemt de training over!" De coach negeerde Steve en Austin en liep weg. 'Los dit maar eens op als aanvoeder of als team...'
---
Shawn keek even op toen de coach weer een mededeling had. "Oke, jullie hebben een kwartier pauze! Ik moet weg.... EVANS! Jij neemt de training over!"
'Pauze dat hebben we wel verdiend!' 'Zo ja inderdaad, ik heb goed mijn best gedaan, maar jij!' Shawn lachtte, maar keek even om toen hij gehuild hoorde. 'Wat is dat?'
Axel probeerde zijn ellebogen verder op de trap te krijgen, hierdoor kreeg hij de kans om zijn handen weer om de trap te klemmen. Nu zou hij dat laatste beetje kracht moeten vinden om zichzelf overeind te trekken.
Een grommend geluid klonk onder hem. Ietwat gespannen liet Axel zijn blik naar beneden glijden. Daar troffen zijn ogen die van een Doberman Pinscher en die van een Bullmastiff. De Doberman was zwart van kleur met bij zijn gewrichten, hals en kin een bruine gloed, terwijl de Bullmastiff beigeachtig gekleurd was. De twee honden keken hem hongerig aan.
Axel staarde naar de kettingen om hun nek. Dit waren honden die ze nog niet zo lang hadden. Voor nu zou hij beiden kunnen ontwijken, maar de twee zouden of gaan blaffen en daarmee de aandacht trekken en anders zouden ze hem onderaan de brandtrap opwachten.
‘Kan dit nog slechter gaan?’
Axel had de vraag amper de kans gegeven om te laten bezinken of een van de honden begon naar zijn voeten te springen. Een sprong die de hond gelukkig niet haalde.
Axel verzamelde al zijn kracht in zijn armen en trok zich omhoog. Op het moment dat zij heup tegen de trap aankwam liet hij zichzelf voorover vallen en trok zijn benen de trap op.
‘Oke, obstakel een overleeft.’
Axel keek over de leuning van de trap naar beneden. Deze honden hadden duidelijk hun trainingen nog niet afgerond. Ten eerste zouden ze dan weten dat ze niet naar hem zouden moeten grommen, en ten tweede zouden ze nu al luidkeels aan het blaffen zijn.
‘Tenminste één voordeel.’
Kalm, en voorzichtig liep Axel de brandtrap af, op de laatste trede aarzelde hij even. Maar toen galmden de woorden door zijn hoofd. ‘Toon geen angst aan je eigen honden.’
Axel knikte vastbesloten en zette zijn eerste voet op de tegels. De honden kwamen langzaam dichterbij, de Bullmastiff hield zijn kop dicht bij de grond. Zijn nekharen stonden overeind en kwijl droop uit zijn mondhoeken. De Doberman imiteerde de andere hond en zette ook zijn nekharen overeind. De hond had echter een zeer dunnen vacht en hierdoor was dit zo goed als niet zichtbaar.
Axel haalde diep adem en begon toen richting de honden te lopen. Onderweg de woorden van de trainingen in zijn hoofd herhalend.
‘Wees altijd groter dan de hond, als je op gelijke hoogte komt dan word je zijn prooi. Kijk de hond niet in zijn ogen, als dit wel gebeurd blijf dan kijken tot zijn blik versoepelt.’
Axel stopte toen hij voor de beide honden stond en hield zijn handen voor hun neus. Beiden lieten het grommen langzaam stoppen en bogen hun kop.
‘Misschien zijn ze toch al een aardig eind op weg.’
Kalm liep Axel verder, richting het schuurtje van de grasmaaier. Hij zou weer via de gang gaan.
Na enkele minuten klom Axel uit de luik, waarna hij deze op slot draaide. Hij klopte het stof van zijn kleding de schudde zijn hoofd. ‘Nu maar hopen dat Laura en Tyler niets merken.’
Axel omsloot zijn enkel even met beide handen. ‘Hm… dat lukt wel.’
Zo snel zijn benen hem konden dragen rende Axel door de buurt. Onderweg passeerde hij het huis van Veronique. In slecht een seconden zag hij hoe met een handdoek om haar hoofd, een andere handdoek strak om haar lichaam heen gebonden, een tandenborstel in haar mond en een scheermesje in haar hand de woonkamer van het huis in kwam lopen. Ze had haar blik naar het raam gericht en had Axel blijkbaar gezien.
Axel vertraagde zijn pas toen hij het huis had gepasseerd. Alsof hij wilde dat Vero de deur zou openen. Dit gebeurde echter niet.
Gehaast liep Axel verder, hij versnelde zijn pas weer tot een sprintje.
Op enkele meters van de rivieroever stopte hij. Door het sprinten was zijn enkel gaan kloppen, dit negeerde hij echter. Hij zou straks wel even langs zijn vader gaan. ‘Doe ik hier wel goed aan?’
Axel nam de tijd om op adem te komen, en tegelijkertijd de vraag te laten bezinken.
Langzaam liep Axel verder, tot hij vaag stemmen begon te horen.
-------------------------------------------------------------------
Austin had zijn tanden stevig op elkaar geklemd toen Mark, de aanvoerder, naast hem neerknielde.
“Gaat het? Misschien moet je even aan de kant gaan zitten met wat ijs. Ik wil niet dat je je forceert, anders hebben we niks aan je vrijdag.”
Austin knikte even, maar de kans om op te staan kreeg hij niet. Voor hij Mark kon antwoorden kwamen Bobby en een meisje aangerend. Het meisje knielde naast hem neer en trok hem opnieuw zijn schoen en sok uit. Austin kromp ineen van de pijn.
"En nu geen smoesjes meer!" riep het meisje uit.
Bobby stond naast haar en reek een ijszak aan. Het meisje weigerde deze.
"Hij moet eerst naar de kant!"
Met hulp van Mark en Bobby hinkte Austin naar de kant. Het meisje lag de ijszak op zijn enkel, die Austin er met één hand tegenaan duwde.
"Hier!" zei het meisje, die opnieuw een glas water en een pilletje tevoorschijn had gehaald."Dit keer neem je het wel!"
Austin sloeg zijn blik neer, in een poging die van het meisje te ontwijken.
‘Ik moet mam vanmiddag kunnen helpen in de winkel. Dat lukt me nooit met zo’n enkel. Mam…’
Toen hij weer opkeek zag hij hoe Bobby instemmend knikte.
“Ja man... wow hoelang heb je het volgehouden? Ik heb niks gemerkt!"
‘Volgehouden?’
--------------------------------------------------------------------
“WAT?!” gilde Lilly uit.
“Lill, doe rustig.” Twee zachte handen omklemden Lilly’s schouders en dwongen haar te ontspannen.
“Laat dit nou maar aan ons over.” voegde Esther toe. Die tot nu toe het rustigst over kwam. De andere drie waren blijkbaar nogal gespannen.
Amy kwam nu ook voor Lilly’s gezicht staan. “Luister, we doen het als volgt.” Begon ze met een glimlach, terwijl nu ook Helen en Sue voor haar kwamen staan.
“Eerst, helpen we je uit die kleren, dan verbranden we deze-“
Amy kreeg niet de kans om uit te praten want Sue begon meteen te gillen. “AMY! Doe normaal!”
Amy kromp ineen, beide handen over haar hoofd. Met een puppy gezicht keek ze naar Sue.
“Echt niet? Het is lelijk.”
Nu schoot Sue in de lach. “Sorry Amy, hoe graag ik het zelf ook wil, Lilly kan het vest van Jamy toch niet verbranden?”
De woorden van Sue kwamen als een schok. Het vest dat ze nu aanhad was inderdaad van Jamy. ‘Jamy…’
Op dat moment schalde Bad Boy van Cascada door de omgeving. Lilly begon te blozen terwijl de meiden floten. “Je vriendje?” vroeg Amy plagerig.
Lilly gaf haar en por en nam haar mobiel uit haar zak. Op het scherm las ze-
‘Isabelle’
Ze gebaarde de meiden dat ze stil moesten zijn, iets wat een hele uitdaging zou worden en nam op.
“Hey Chicka!” zei ze zo vrolijk als ze kon.
Verbaasd keken de meiden haar aan. Esther begon te playbacken. ‘Lill, wedstrijd?’
---------------------------------------------------------------------------
Timon plaatste zijn voet op de bal en keek naar de jongen tegenover hem. De jongen had een capuchon over zijn gelaat getrokken, waardoor Timon deze dus niet kon zien. Alleen zijn kin met zijn vol roze lippen waren zichtbaar.
“Dus,” klonk een zware stem, die duidelijk bewerkt werd door een soort apparatuur, “je houd van voetbal? Laten we een battle houden. Als je drie keer mij tegen houd, zal ik je verder met rust laten. Maar als ik drie langs je breek, dan kom ik in het Kirkwood team.”
De lippen van de jongen krulden omhoog. ‘Wie is deze kerel?’
Timon bekeek het postuur van de jongen. Hij zou ongeveer dezelfde leeftijd als hem hebben. Hij zag eruit alsof hij eerder had gevoetbald.
Timon knikte. “Oke, maar weet waar je aan begint. Ik heb immers in de finale tegen Royal gestaan.”
De jongen begon te lachen. “Maak je geen zorgen, ik heb de wedstrijd gezien.”
Timon trapte de bal naar de jongen en knikte. ‘Kom maar op.’
Een grommend geluid klonk onder hem. Ietwat gespannen liet Axel zijn blik naar beneden glijden. Daar troffen zijn ogen die van een Doberman Pinscher en die van een Bullmastiff. De Doberman was zwart van kleur met bij zijn gewrichten, hals en kin een bruine gloed, terwijl de Bullmastiff beigeachtig gekleurd was. De twee honden keken hem hongerig aan.
Axel staarde naar de kettingen om hun nek. Dit waren honden die ze nog niet zo lang hadden. Voor nu zou hij beiden kunnen ontwijken, maar de twee zouden of gaan blaffen en daarmee de aandacht trekken en anders zouden ze hem onderaan de brandtrap opwachten.
‘Kan dit nog slechter gaan?’
Axel had de vraag amper de kans gegeven om te laten bezinken of een van de honden begon naar zijn voeten te springen. Een sprong die de hond gelukkig niet haalde.
Axel verzamelde al zijn kracht in zijn armen en trok zich omhoog. Op het moment dat zij heup tegen de trap aankwam liet hij zichzelf voorover vallen en trok zijn benen de trap op.
‘Oke, obstakel een overleeft.’
Axel keek over de leuning van de trap naar beneden. Deze honden hadden duidelijk hun trainingen nog niet afgerond. Ten eerste zouden ze dan weten dat ze niet naar hem zouden moeten grommen, en ten tweede zouden ze nu al luidkeels aan het blaffen zijn.
‘Tenminste één voordeel.’
Kalm, en voorzichtig liep Axel de brandtrap af, op de laatste trede aarzelde hij even. Maar toen galmden de woorden door zijn hoofd. ‘Toon geen angst aan je eigen honden.’
Axel knikte vastbesloten en zette zijn eerste voet op de tegels. De honden kwamen langzaam dichterbij, de Bullmastiff hield zijn kop dicht bij de grond. Zijn nekharen stonden overeind en kwijl droop uit zijn mondhoeken. De Doberman imiteerde de andere hond en zette ook zijn nekharen overeind. De hond had echter een zeer dunnen vacht en hierdoor was dit zo goed als niet zichtbaar.
Axel haalde diep adem en begon toen richting de honden te lopen. Onderweg de woorden van de trainingen in zijn hoofd herhalend.
‘Wees altijd groter dan de hond, als je op gelijke hoogte komt dan word je zijn prooi. Kijk de hond niet in zijn ogen, als dit wel gebeurd blijf dan kijken tot zijn blik versoepelt.’
Axel stopte toen hij voor de beide honden stond en hield zijn handen voor hun neus. Beiden lieten het grommen langzaam stoppen en bogen hun kop.
‘Misschien zijn ze toch al een aardig eind op weg.’
Kalm liep Axel verder, richting het schuurtje van de grasmaaier. Hij zou weer via de gang gaan.
Na enkele minuten klom Axel uit de luik, waarna hij deze op slot draaide. Hij klopte het stof van zijn kleding de schudde zijn hoofd. ‘Nu maar hopen dat Laura en Tyler niets merken.’
Axel omsloot zijn enkel even met beide handen. ‘Hm… dat lukt wel.’
Zo snel zijn benen hem konden dragen rende Axel door de buurt. Onderweg passeerde hij het huis van Veronique. In slecht een seconden zag hij hoe met een handdoek om haar hoofd, een andere handdoek strak om haar lichaam heen gebonden, een tandenborstel in haar mond en een scheermesje in haar hand de woonkamer van het huis in kwam lopen. Ze had haar blik naar het raam gericht en had Axel blijkbaar gezien.
Axel vertraagde zijn pas toen hij het huis had gepasseerd. Alsof hij wilde dat Vero de deur zou openen. Dit gebeurde echter niet.
Gehaast liep Axel verder, hij versnelde zijn pas weer tot een sprintje.
Op enkele meters van de rivieroever stopte hij. Door het sprinten was zijn enkel gaan kloppen, dit negeerde hij echter. Hij zou straks wel even langs zijn vader gaan. ‘Doe ik hier wel goed aan?’
Axel nam de tijd om op adem te komen, en tegelijkertijd de vraag te laten bezinken.
Langzaam liep Axel verder, tot hij vaag stemmen begon te horen.
-------------------------------------------------------------------
Austin had zijn tanden stevig op elkaar geklemd toen Mark, de aanvoerder, naast hem neerknielde.
“Gaat het? Misschien moet je even aan de kant gaan zitten met wat ijs. Ik wil niet dat je je forceert, anders hebben we niks aan je vrijdag.”
Austin knikte even, maar de kans om op te staan kreeg hij niet. Voor hij Mark kon antwoorden kwamen Bobby en een meisje aangerend. Het meisje knielde naast hem neer en trok hem opnieuw zijn schoen en sok uit. Austin kromp ineen van de pijn.
"En nu geen smoesjes meer!" riep het meisje uit.
Bobby stond naast haar en reek een ijszak aan. Het meisje weigerde deze.
"Hij moet eerst naar de kant!"
Met hulp van Mark en Bobby hinkte Austin naar de kant. Het meisje lag de ijszak op zijn enkel, die Austin er met één hand tegenaan duwde.
"Hier!" zei het meisje, die opnieuw een glas water en een pilletje tevoorschijn had gehaald."Dit keer neem je het wel!"
Austin sloeg zijn blik neer, in een poging die van het meisje te ontwijken.
‘Ik moet mam vanmiddag kunnen helpen in de winkel. Dat lukt me nooit met zo’n enkel. Mam…’
Toen hij weer opkeek zag hij hoe Bobby instemmend knikte.
“Ja man... wow hoelang heb je het volgehouden? Ik heb niks gemerkt!"
‘Volgehouden?’
--------------------------------------------------------------------
“WAT?!” gilde Lilly uit.
“Lill, doe rustig.” Twee zachte handen omklemden Lilly’s schouders en dwongen haar te ontspannen.
“Laat dit nou maar aan ons over.” voegde Esther toe. Die tot nu toe het rustigst over kwam. De andere drie waren blijkbaar nogal gespannen.
Amy kwam nu ook voor Lilly’s gezicht staan. “Luister, we doen het als volgt.” Begon ze met een glimlach, terwijl nu ook Helen en Sue voor haar kwamen staan.
“Eerst, helpen we je uit die kleren, dan verbranden we deze-“
Amy kreeg niet de kans om uit te praten want Sue begon meteen te gillen. “AMY! Doe normaal!”
Amy kromp ineen, beide handen over haar hoofd. Met een puppy gezicht keek ze naar Sue.
“Echt niet? Het is lelijk.”
Nu schoot Sue in de lach. “Sorry Amy, hoe graag ik het zelf ook wil, Lilly kan het vest van Jamy toch niet verbranden?”
De woorden van Sue kwamen als een schok. Het vest dat ze nu aanhad was inderdaad van Jamy. ‘Jamy…’
Op dat moment schalde Bad Boy van Cascada door de omgeving. Lilly begon te blozen terwijl de meiden floten. “Je vriendje?” vroeg Amy plagerig.
Lilly gaf haar en por en nam haar mobiel uit haar zak. Op het scherm las ze-
‘Isabelle’
Ze gebaarde de meiden dat ze stil moesten zijn, iets wat een hele uitdaging zou worden en nam op.
“Hey Chicka!” zei ze zo vrolijk als ze kon.
Verbaasd keken de meiden haar aan. Esther begon te playbacken. ‘Lill, wedstrijd?’
---------------------------------------------------------------------------
Timon plaatste zijn voet op de bal en keek naar de jongen tegenover hem. De jongen had een capuchon over zijn gelaat getrokken, waardoor Timon deze dus niet kon zien. Alleen zijn kin met zijn vol roze lippen waren zichtbaar.
“Dus,” klonk een zware stem, die duidelijk bewerkt werd door een soort apparatuur, “je houd van voetbal? Laten we een battle houden. Als je drie keer mij tegen houd, zal ik je verder met rust laten. Maar als ik drie langs je breek, dan kom ik in het Kirkwood team.”
De lippen van de jongen krulden omhoog. ‘Wie is deze kerel?’
Timon bekeek het postuur van de jongen. Hij zou ongeveer dezelfde leeftijd als hem hebben. Hij zag eruit alsof hij eerder had gevoetbald.
Timon knikte. “Oke, maar weet waar je aan begint. Ik heb immers in de finale tegen Royal gestaan.”
De jongen begon te lachen. “Maak je geen zorgen, ik heb de wedstrijd gezien.”
Timon trapte de bal naar de jongen en knikte. ‘Kom maar op.’
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek vriendelijk naar Austin. Je moet je pijn niet voor je houden. Mark keek expres niet naar Sylvia, want hij wist dat hij dat ook gedaan had. "Euh Sylvia, misschien nog zo'n pilletje?" Mark trok z'n handschoen uit en liet het verband aan Austin zien. "Kijk weet je hoe dat komt?" Mark keek naar Shawn. "Één enkel schot van hem... Hij is goed in alles! Ik zou voor hem oppassen". Mark lachte weer. Hij pakte het pilletje en een flesje. Daarna liep hij richting z'n tas. 'De training mag ik nu doen? Dit gaat leuk worden!' Mark rende de dijk op. "JONGENS.... EN DAME!" Mark kuchte even. "IK KOM ZO TERUG! IK GA DE TRAINING VOORBEREIDEN!"
Mark rende richting de school. Daar pakte hij vlug z'n mobiel en belde iemand. "Joh, met mij... NEE MARK EVANS!" Mark zuchtte even. 'Urgh...'
Na een kort gesprek hing Mark op, maar toen kwam er weer iets in z'n hoofd op. 'Steve'. "Shit Steve! De banden komen vanzelf wel, maar Steve moet ik helpen!" Mark pakte vlug de stokken en touw naast het clubhuis en begon te rennen.
Na een paar minuten rennen, kwam Mark weer aan bij de rivieroever. De palen en bonk touw gooide hij neer op de grond en Mark rende naar Steve. "Oke iedereen uit de buurt blijven!" Mark kwam dichterbij Steve. "Steve... Steve ik ben het, Mark. Mark Evans". Mark wist Steve ondersteunend naar de kant te brengen. Hij zette hem neer op het bankje naast de zijlijn. Mark pakte een handdoek en probeerde de tranen bij Steve weg te vegen.
"Steve wat is er aan de hand? Je kan het mij vertellen!" Mark lachte vriendelijk naar Steve, maar Mark had niet echt het idee dat Steve zich in deze wereld bevond.
-----------
Jack wist niet wat hij moest doen. 'Zal ik blijven of zal ik gaan eten?' Jack voelde weer z'n maag opkrulen en het gestommel. 'Mark en Sylvia regelen het toch wel?' Jack liep richting z'n tas en pakte een hamburger eruit. 'Hmmm lekker!'
---------
Xavier knikte naar Isabelle. Hij wenkte zich af en liep richting z'n tas. 'Hmmm die jongens red dden zich niet echt, maar wie eerst?' Xavier besloot om eerst richting Austin te gaan, want Mark stond nu al bij Steve. "Hey wat was dat nou?"Xavier kwam aan bij Austin. "Het team heeft niks aan mensen die blijven spelen hoewel ze geblesseerd zijn". Xavier hurkte zich neer naast Austin. "Lelijke plek heb je daar... Pijnlijk zeker?" Xavier toonde een glimlach. "Als je speelt met pijn dan voetbal je niet voor de lol.... Dan heb je een missie, maar voetbal is geen missie. Nee.... Voetbal is een teamsport! Een teamsport waarbij je lol moet maken. En geloof... je hebt nu al een slechte invloed bij de coach, want ik ken haar héél goed. En ze heeft een hekel aan mensen die pijn verzwijgen. Ja... ze heeft ook al een kleine hekel aan Mark! Geloof me... je wilt niet de eerste wissel worden toch?" Xavier stond alweer op. Dit was een kleine hint dat het gesprek bijna was afgelopen. "Of je kan zelfs uit het team gezet worden, nog voor de eerste wedstrijd! Dus als ik jou was zal ik mezelf bewijzen". Xavier gooide een voetbal naar Austin en liep daarna naar z'n tas. 'Mark zorgt wel voor die jongen....'.
------------
Timmy hoorde z'n maag knorren. "Tuurlijk en die dikzak van een Wallside heeft weer een hamburger... En dan kom ik aan met m'n leverpastei...'. Maar plots kreeg Timmy een idee. "Natuurlijk ik heb altijd nog m'n extra brood!" Timmy pakte z'n tas en deed die snel weer dicht. "Tuurlijk Leverkaashampastei". Timmy zuchtte even. "Van ALLES wat m'n moeder op brood doet krijg ik DIT!' Timmy gooide z'n brood snel in de rivier. "Aha wat interessant!" Snel pakte hij vanuit z'n tas het boekje met Steve Grimm en Austin Hobbes. "Eindelijk gebeurd weer weer iets".
Mark rende richting de school. Daar pakte hij vlug z'n mobiel en belde iemand. "Joh, met mij... NEE MARK EVANS!" Mark zuchtte even. 'Urgh...'
Na een kort gesprek hing Mark op, maar toen kwam er weer iets in z'n hoofd op. 'Steve'. "Shit Steve! De banden komen vanzelf wel, maar Steve moet ik helpen!" Mark pakte vlug de stokken en touw naast het clubhuis en begon te rennen.
Na een paar minuten rennen, kwam Mark weer aan bij de rivieroever. De palen en bonk touw gooide hij neer op de grond en Mark rende naar Steve. "Oke iedereen uit de buurt blijven!" Mark kwam dichterbij Steve. "Steve... Steve ik ben het, Mark. Mark Evans". Mark wist Steve ondersteunend naar de kant te brengen. Hij zette hem neer op het bankje naast de zijlijn. Mark pakte een handdoek en probeerde de tranen bij Steve weg te vegen.
"Steve wat is er aan de hand? Je kan het mij vertellen!" Mark lachte vriendelijk naar Steve, maar Mark had niet echt het idee dat Steve zich in deze wereld bevond.
-----------
Jack wist niet wat hij moest doen. 'Zal ik blijven of zal ik gaan eten?' Jack voelde weer z'n maag opkrulen en het gestommel. 'Mark en Sylvia regelen het toch wel?' Jack liep richting z'n tas en pakte een hamburger eruit. 'Hmmm lekker!'
---------
Xavier knikte naar Isabelle. Hij wenkte zich af en liep richting z'n tas. 'Hmmm die jongens red dden zich niet echt, maar wie eerst?' Xavier besloot om eerst richting Austin te gaan, want Mark stond nu al bij Steve. "Hey wat was dat nou?"Xavier kwam aan bij Austin. "Het team heeft niks aan mensen die blijven spelen hoewel ze geblesseerd zijn". Xavier hurkte zich neer naast Austin. "Lelijke plek heb je daar... Pijnlijk zeker?" Xavier toonde een glimlach. "Als je speelt met pijn dan voetbal je niet voor de lol.... Dan heb je een missie, maar voetbal is geen missie. Nee.... Voetbal is een teamsport! Een teamsport waarbij je lol moet maken. En geloof... je hebt nu al een slechte invloed bij de coach, want ik ken haar héél goed. En ze heeft een hekel aan mensen die pijn verzwijgen. Ja... ze heeft ook al een kleine hekel aan Mark! Geloof me... je wilt niet de eerste wissel worden toch?" Xavier stond alweer op. Dit was een kleine hint dat het gesprek bijna was afgelopen. "Of je kan zelfs uit het team gezet worden, nog voor de eerste wedstrijd! Dus als ik jou was zal ik mezelf bewijzen". Xavier gooide een voetbal naar Austin en liep daarna naar z'n tas. 'Mark zorgt wel voor die jongen....'.
------------
Timmy hoorde z'n maag knorren. "Tuurlijk en die dikzak van een Wallside heeft weer een hamburger... En dan kom ik aan met m'n leverpastei...'. Maar plots kreeg Timmy een idee. "Natuurlijk ik heb altijd nog m'n extra brood!" Timmy pakte z'n tas en deed die snel weer dicht. "Tuurlijk Leverkaashampastei". Timmy zuchtte even. "Van ALLES wat m'n moeder op brood doet krijg ik DIT!' Timmy gooide z'n brood snel in de rivier. "Aha wat interessant!" Snel pakte hij vanuit z'n tas het boekje met Steve Grimm en Austin Hobbes. "Eindelijk gebeurd weer weer iets".
"Je moet je pijn niet voor je houden. Mark keek expres niet naar Sylvia, en Bobby keek lachende naar Sylvia. Die had intussen een neidige blik opgezet. "Euh Sylvia, misschien nog zo'n pilletje?" Mark trok z'n handschoen uit en liet het verband aan Austin zien. "Kijk weet je hoe dat komt?" Bobby volgde de ogen van Mark. 'Shawn Froste'. "Één enkel schot van hem... Hij is goed in alles! Ik zou voor hem oppassen". Mark lachte weer. Hij pakte het pilletje en een flesje. Daarna liep hij richting z'n tas. Mark rende de dijk op. "JONGENS.... EN DAME!" Mark kuchte even. "IK KOM ZO TERUG! IK GA DE TRAINING VOORBEREIDEN!"
Bobby keek verbaast Mark na en keek terug naar Austin, waar intussen Xavier naast gehurkt was. Bobby kon het hele gesprek horen.
"Hey wat was dat nou? Het team heeft niks aan mensen die blijven spelen hoewel ze geblesseerd zijn". Xavier hurkte zich neer naast Austin. "Lelijke plek heb je daar... Pijnlijk zeker?" Bobby zag hoe een glimlach was verschenen op het gezicht van Xavier. 'Wat is hij nou van plan?'. "Als je speelt met pijn dan voetbal je niet voor de lol.... Dan heb je een missie, maar voetbal is geen missie. Nee.... Voetbal is een teamsport! Een teamsport waarbij je lol moet maken. En geloof... je hebt nu al een slechte invloed bij de coach, want ik ken haar héél goed. En ze heeft een hekel aan mensen die pijn verzwijgen. Ja... ze heeft ook al een kleine hekel aan Mark! Geloof me... je wilt niet de eerste wissel worden toch?" Of je kan zelfs uit het team gezet worden, nog voor de eerste wedstrijd! Dus als ik jou was zal ik mezelf bewijzen". Xavier gooide een voetbal naar Austin en liep daarna weg.
Bobby keek verbaast Xavier na. Daarna hurkte hij bij Austin neer. "Je moet het je niet aantrekken...".
----
Nathan keek verbaast toe hoe Mark wegrende. Even had Nathan erover gedacht om naar Steve te gaan, maar het leek hem best wel eng.
Na een paar minuten kwam Mark weer aan bij de rivieroever. Palen en een bonk touw gooide hij neer op de grond en hij rende meteen door naar Steve. "Oke iedereen uit de buurt blijven!" Mark kwam dichterbij Steve. "Steve... Steve ik ben het, Mark. Mark Evans". Met ondersteuning van Mark was Steve bij de kant gebracht. Nathan kon nu alleen nog maar kijken....
-----
“Hey Chicka!” Klonk de vrolijke stem van Lilly. Isabelle zuchte even. "Lil... wat was dat smsje?" Isabelle dacht vlug na. 'Wat was het ook alweer? O ja' "Pd=here! Wat bedoel je daarmee?"
Isabelle zonderde zich nu wat meer af van de rest. 'Zal ik het vertellen? Nee... eerst moet zij antwoord geven!'
-----------
Het werd steeds waziger voor Steve. Het veld veranderde in een zwart gat. Steve leefde nu in een soort van andere wereld leek het wel. Hij had niet gemerkt dat Mark hem naar de kant had gebracht. In 'zijn' wereld stond hij daar nog steeds. "Steve wat is er aan de hand? Je kan het mij vertellen!" Dit hoorde Steve vaag, maar hij antwoorde niet.
(Dit speelt nu af in 'zijn' wereld, behalve het praten! Het vetgedrukte zeg hij hardop!)
Steve liep naar het zwarte gat en keek omlaag. In het diepe gat voelde hij warmte opstijgen en beneden hem zag hij vlammen. "W.... wa.... wat is dat?"
"Je lots bestemming als je zo doorgaat!"
Steve's tranen kwamen nu nog sneller. "Nee... nee... NEE! NEE!" Steve balde z'n vuisten. "Ik heb er ook niet om gevraagd... Waarom keek u niet uit?"
"O.... je gaat mij de schuld geven?" Toen hij dat hoorde zag Steve z'n oom voor zich verschijnen. Hij was bleek, droeg witte kleding en zag er rustig uit.
"Oom...".
"Steve, ik ben zeer zéér teleurgesteld in je....".
"NEE! IK DEED HET NIET EXPRES! IK WIST NIET DAT U HET WAS!"
Bobby keek verbaast Mark na en keek terug naar Austin, waar intussen Xavier naast gehurkt was. Bobby kon het hele gesprek horen.
"Hey wat was dat nou? Het team heeft niks aan mensen die blijven spelen hoewel ze geblesseerd zijn". Xavier hurkte zich neer naast Austin. "Lelijke plek heb je daar... Pijnlijk zeker?" Bobby zag hoe een glimlach was verschenen op het gezicht van Xavier. 'Wat is hij nou van plan?'. "Als je speelt met pijn dan voetbal je niet voor de lol.... Dan heb je een missie, maar voetbal is geen missie. Nee.... Voetbal is een teamsport! Een teamsport waarbij je lol moet maken. En geloof... je hebt nu al een slechte invloed bij de coach, want ik ken haar héél goed. En ze heeft een hekel aan mensen die pijn verzwijgen. Ja... ze heeft ook al een kleine hekel aan Mark! Geloof me... je wilt niet de eerste wissel worden toch?" Of je kan zelfs uit het team gezet worden, nog voor de eerste wedstrijd! Dus als ik jou was zal ik mezelf bewijzen". Xavier gooide een voetbal naar Austin en liep daarna weg.
Bobby keek verbaast Xavier na. Daarna hurkte hij bij Austin neer. "Je moet het je niet aantrekken...".
----
Nathan keek verbaast toe hoe Mark wegrende. Even had Nathan erover gedacht om naar Steve te gaan, maar het leek hem best wel eng.
Na een paar minuten kwam Mark weer aan bij de rivieroever. Palen en een bonk touw gooide hij neer op de grond en hij rende meteen door naar Steve. "Oke iedereen uit de buurt blijven!" Mark kwam dichterbij Steve. "Steve... Steve ik ben het, Mark. Mark Evans". Met ondersteuning van Mark was Steve bij de kant gebracht. Nathan kon nu alleen nog maar kijken....
-----
“Hey Chicka!” Klonk de vrolijke stem van Lilly. Isabelle zuchte even. "Lil... wat was dat smsje?" Isabelle dacht vlug na. 'Wat was het ook alweer? O ja' "Pd=here! Wat bedoel je daarmee?"
Isabelle zonderde zich nu wat meer af van de rest. 'Zal ik het vertellen? Nee... eerst moet zij antwoord geven!'
-----------
Het werd steeds waziger voor Steve. Het veld veranderde in een zwart gat. Steve leefde nu in een soort van andere wereld leek het wel. Hij had niet gemerkt dat Mark hem naar de kant had gebracht. In 'zijn' wereld stond hij daar nog steeds. "Steve wat is er aan de hand? Je kan het mij vertellen!" Dit hoorde Steve vaag, maar hij antwoorde niet.
(Dit speelt nu af in 'zijn' wereld, behalve het praten! Het vetgedrukte zeg hij hardop!)
Steve liep naar het zwarte gat en keek omlaag. In het diepe gat voelde hij warmte opstijgen en beneden hem zag hij vlammen. "W.... wa.... wat is dat?"
"Je lots bestemming als je zo doorgaat!"
Steve's tranen kwamen nu nog sneller. "Nee... nee... NEE! NEE!" Steve balde z'n vuisten. "Ik heb er ook niet om gevraagd... Waarom keek u niet uit?"
"O.... je gaat mij de schuld geven?" Toen hij dat hoorde zag Steve z'n oom voor zich verschijnen. Hij was bleek, droeg witte kleding en zag er rustig uit.
"Oom...".
"Steve, ik ben zeer zéér teleurgesteld in je....".
"NEE! IK DEED HET NIET EXPRES! IK WIST NIET DAT U HET WAS!"
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
'Wat een watjes zijn het hier, nietwaar Shawn?' 'Nee... ze moeten hun krachten nog ontwikkelen'. 'Huh, wat bedoel je?'
'Mark Evans, hij zal nog beter worden dan Joseph King en een betere aanvoeder dan jude Sharp.
Nathan Swift, hij zal z'n snelheid nog vergroten.
Jack Wallside, hij zal een ondoordingbare muur vormen, net zoals Farm Junior.
Bobby Shearer, hij zal een grote last van Mark's schouders halen.
Xavier Froster, hij kan net zo'n goede spelmaker zijn als Jude Sharp.
Austin Hobbes, deze jongen zal de tweede Axel Blaze zijn.
Steve Grimm, als je kijkt naar z'n dribbels zal hij een ninja lijken.
Isabelle Trick, net zoals Austin, maar dan de vrouwlijke Axel Blaze.'
'Wat wil je hiermee nou zeggen broer?' Shawn keek even omhoog. 'Ze gaan allemaal ver komen, maar misschien op verschillende paden!'
'Mark Evans, hij zal nog beter worden dan Joseph King en een betere aanvoeder dan jude Sharp.
Nathan Swift, hij zal z'n snelheid nog vergroten.
Jack Wallside, hij zal een ondoordingbare muur vormen, net zoals Farm Junior.
Bobby Shearer, hij zal een grote last van Mark's schouders halen.
Xavier Froster, hij kan net zo'n goede spelmaker zijn als Jude Sharp.
Austin Hobbes, deze jongen zal de tweede Axel Blaze zijn.
Steve Grimm, als je kijkt naar z'n dribbels zal hij een ninja lijken.
Isabelle Trick, net zoals Austin, maar dan de vrouwlijke Axel Blaze.'
'Wat wil je hiermee nou zeggen broer?' Shawn keek even omhoog. 'Ze gaan allemaal ver komen, maar misschien op verschillende paden!'
Op enkele meters afstand zag Axel de grote rode brug die in een dubbele boog over de volledige breedte van de rivier liep. Een knap staaltje bouwwerk zo midden in deze wijk.
Axel liet zijn handen in zijn zakken glijden en ademde nog eens diep door. ‘Mocht ik straks weer weg willen, dan ga ik eerst langs Julia en vader.‘
Even sloot Axel zijn ogen. ‘Julia.‘
Toen hij zijn ogen weer opende begon hij richting de brug te wandelen. Een koele herfstbries streelde zijn gezicht en liet zijn vest wapperen voor slechts seconden. Prachtig weer om te voetballen, niet te warm en niet te koud, precies zoals het zijn moet. Af en toe viel er een rood-bruin of rood-geel, wat bijna goud leek, blad van de bomen die dan langzaam, op de maat van de wind, naar beneden kwam dwarrelen. Eenmaal op de grond was de dans van de blad nog niet voorbij, het zou als een ijsdanser over de straat glijden, tot het een obstakel tegenkwam. Voor een deel voelde Axel zich net zo. Je wordt wakkergeschud door de werkelijkheid, waarna je abrupt tot stilstand komt door de schok van wat er is geweest. Het ongeluk van Julia.
Met zijn ogen volgde Axel zo‘n blad, dat bij een boom tot stilstand kwam. ‘Stilstaan? Is dat niet wat ik nu doe?‘
Zonder hier verder bij stil te staan liep hij richting de dubbele boog over het water, waar hij halverwege de eerste boog tegen een van de koude metalen palen leunde. Zijn blik richtte hij op het veld, dat nu in pauze leek te liggen. Sommigen namen de tijd om iets te eten terwijl anderen geblesseerden hielpen. Een van die geblesseerden was een kleine jongen met donkerblauw stekelig haar, de jongen die eerder zoveel bewondering toonde. De jongen hield een ijszak tegen zijn enkel gedrukt terwijl hij met een aantal mensen leek te praten.
Axel keek naar zijn eigen enkel die nu pijnlijk aanvoelde. Hij hoefde niet eens te kijken om te zien hoe het eruit zag. Het was vermoedelijk enigszins rood van kleur en met wat pech licht gezwollen. Zijn vader zou dit binnen een uurtje kunnen oplossen, al zou hij dan nog wel rustig aan moeten doen.
Meneer Blaze was immers een geweldige dokter, al was hij niet in staat Julia uit haar coma te halen.
De andere geblesseerde jongen- ‘Steve, huil je nou?‘
De hoofdband zat voor Steve neergeknield en sprak blijkbaar tegen hem. Steve sprak echter onverstaanbare dingen. Alleen die laatste woorden kon Axel verstaan.
"Nee. Ik deed het niet express. Ik wist niet dat u het was."
Axel‘s ogen flitsten voor een fractie van een seconde. In die flits zag hij Steve, naast hem op een bankje zitten, met zijn ene hand speelde hij met een ring die om de middelvinger van zijn andere hand zat. Dromerig keek hij naar de schemerige lucht. ‘Bedoelt hij nou...‘
Axel klemde zijn handen om de leuning. De hoofdband zat voor Steve, blijkbaar probeerde hij met Steve te praten. Een seconde overwoog Axel naar hem toe te gaan, maar de angst voor de reactie van de hoofdband weerhield hem hiervan.
‘Steve, je kon er niets aan doen…’
------------------------
Austin keek naar Mark, terwijl hijzelf nog steeds een poging deed om het innemen van het pilletje te vermijden. Zijn moeder had ooit gezegd dat pijnstillers nooit alle pijn konden wegnemen.
Ook Mark ontweek de blik van Silvia, al sprak hij wel tegen haar. "Euh Sylvia, misschien nog zo'n pilletje?" Met die woorden trok Mark zijn handschoen uit. Zijn hand was volledig gehuld in verband.
"Kijk, weet je hoe dat komt?" vroeg Mark, terwijl hij zijn blik naar Shawn liet glijden als antwoord op zijn eigen vraag. "Één enkel schot van hem... Hij is goed in alles! Ik zou voor hem oppassen."
Austin snapte niet wat de aanvoerder met deze woorden wilde zeggen.
Niet veel later kwam Xavier naast hem zitten. Austin lette niet op wat hij zei, de woorden gleden zo aan hem voorbij.
Austin was er met zijn gedachten niet helemaal bij. ‘Wat bedoelde Mark met deze woorden?’
-------------------------
Lilly wuifde met haar hand de geplaybackte opmerking van Esther weg en begon zich af te zonderen. Voor Lilly de kans kreeg om te luisteren naar wat Isabelle te zeggen had werd haar mobiel uit haar handen gegraaid.
Het was Sue. “Lill, onthoud, wij zijn er niet.” fluisterde ze terwijl ze de intercom aanzette.
"Lil... wat was dat smsje?"
‘Shit, ze had die dus toch wel gelezen.’
"Pd=here! Wat bedoel je daarmee?" vulde Isabelle aan.
Lilly zag de vragende blik van de meiden. Ze hadden geen idee wie dit was en deels was dat misschien maar goed ook.
“Euh…”
Helen, Amy, Esther en Sue keken elkaar vragend aan. Alsof ze wilden vragen: ‘Waarom stuurde je dat?’
Lilly wreef even langs haar nek.
“Nou kijk, dat zit zo…” begon ze twijfelend.
Meteen kreeg ze een por in haar zij. ‘Dit gelooft ze nooit.’ Mimede Helen en Amy.
“Naja, het zit dus zo. Pd staat voor…”
Hoopvol keek ze naar de meiden, of zei misschien een oplossing hadden. Als ze nu de waarheid zei dan zou Isabelle waarschijnlijk hetzelfde plan krijgen als de vier meiden die nu om haar heen stonden.
Sue lichtte haarogen op en begon wild met haar armen te zwaaien. Toen Lilly een knikje gaf begon ze in de lucht te schrijven.
“Prima- Sue, WTF! Dat ga ik dus echt niet zeggen.”
Voor Lilly het door had waren de woorden uit haar mond geglipt. Meteen sloeg ze haar hand voor haar mond. ‘Shit!’
-------------------------
De jongen plaatste zijn voet op de bal en tikte deze met een soepele voetbeweging tot op zijn knie. Even tikte hij de bal een paar keer omhoog, zijn gelaat nog steeds verscholen, tot hij de bal in zijn nek liet komen. Daar liet hij deze even balanceren, om vervolgens de bal over zijn armen te laten rollen en op een vinger rond te draaien.
“Ben je zover?” vroeg de zware stem die thuis zou kunnen horen bij een man van ongeveer vijftig jaar oud.
Timon knikte. De jongen kwam als een sterke windvlaag op hem af. Voor Timon ook maar iets kon doen was de jongen al langs hem.
“Gecondoleerd met je verlies.” Klonk een zware stem.
Timon keek, met betraande ogen op van de voetbal, die hij van de ouders van Dave had gekregen.
‘Hoe wist deze jongen?’
Voor hem stond een jongen wiens gelaat werd bedekt door een soort van capuchon.
“Dave silver heette hij, niet waar?”
‘Hoe wist deze jongen van Dave?’
“Nou, dat ging niet zo goed, waar is je talent gebleven? Ja had toch in de finale tegen Royal gestaan? Of worden je emoties je even teveel?”
De jongen begon nu te lachen, waardoor voor slechts een seconde zijn neus zichtbaar was.
De jongen stond alweer klaar. Ditmaal kwam hij opnieuw op hem afrennen. De jongen sprong in de lucht met de bal op zijn hoofd. Een glinstering van zijn ogen was vaag zichtbaar.
‘Waren zijn ogen nou rood?’
De lucht om hem heen vormde een dichte mist. “Rookgordijn!” gilde de jongen.
Timon hield zijn armen voor zijn gezicht en zakte neer op zijn knieën. De rook drong diep door in zijn longen, waardoor Timon begon te hoesten. Toen de rook even later verdween was de jongen hem gepasseerd.
Kuchend stond Timon op. “Hissatsu’s zijn niet toegestaan in battle’s.”
De jongen zijn lippen krulden omhoog. “Dat heb je nooit gezegd. Je hebt nu nog maar een kans.”
Axel liet zijn handen in zijn zakken glijden en ademde nog eens diep door. ‘Mocht ik straks weer weg willen, dan ga ik eerst langs Julia en vader.‘
Even sloot Axel zijn ogen. ‘Julia.‘
Toen hij zijn ogen weer opende begon hij richting de brug te wandelen. Een koele herfstbries streelde zijn gezicht en liet zijn vest wapperen voor slechts seconden. Prachtig weer om te voetballen, niet te warm en niet te koud, precies zoals het zijn moet. Af en toe viel er een rood-bruin of rood-geel, wat bijna goud leek, blad van de bomen die dan langzaam, op de maat van de wind, naar beneden kwam dwarrelen. Eenmaal op de grond was de dans van de blad nog niet voorbij, het zou als een ijsdanser over de straat glijden, tot het een obstakel tegenkwam. Voor een deel voelde Axel zich net zo. Je wordt wakkergeschud door de werkelijkheid, waarna je abrupt tot stilstand komt door de schok van wat er is geweest. Het ongeluk van Julia.
Met zijn ogen volgde Axel zo‘n blad, dat bij een boom tot stilstand kwam. ‘Stilstaan? Is dat niet wat ik nu doe?‘
Zonder hier verder bij stil te staan liep hij richting de dubbele boog over het water, waar hij halverwege de eerste boog tegen een van de koude metalen palen leunde. Zijn blik richtte hij op het veld, dat nu in pauze leek te liggen. Sommigen namen de tijd om iets te eten terwijl anderen geblesseerden hielpen. Een van die geblesseerden was een kleine jongen met donkerblauw stekelig haar, de jongen die eerder zoveel bewondering toonde. De jongen hield een ijszak tegen zijn enkel gedrukt terwijl hij met een aantal mensen leek te praten.
Axel keek naar zijn eigen enkel die nu pijnlijk aanvoelde. Hij hoefde niet eens te kijken om te zien hoe het eruit zag. Het was vermoedelijk enigszins rood van kleur en met wat pech licht gezwollen. Zijn vader zou dit binnen een uurtje kunnen oplossen, al zou hij dan nog wel rustig aan moeten doen.
Meneer Blaze was immers een geweldige dokter, al was hij niet in staat Julia uit haar coma te halen.
De andere geblesseerde jongen- ‘Steve, huil je nou?‘
De hoofdband zat voor Steve neergeknield en sprak blijkbaar tegen hem. Steve sprak echter onverstaanbare dingen. Alleen die laatste woorden kon Axel verstaan.
"Nee. Ik deed het niet express. Ik wist niet dat u het was."
Axel‘s ogen flitsten voor een fractie van een seconde. In die flits zag hij Steve, naast hem op een bankje zitten, met zijn ene hand speelde hij met een ring die om de middelvinger van zijn andere hand zat. Dromerig keek hij naar de schemerige lucht. ‘Bedoelt hij nou...‘
Axel klemde zijn handen om de leuning. De hoofdband zat voor Steve, blijkbaar probeerde hij met Steve te praten. Een seconde overwoog Axel naar hem toe te gaan, maar de angst voor de reactie van de hoofdband weerhield hem hiervan.
‘Steve, je kon er niets aan doen…’
------------------------
Austin keek naar Mark, terwijl hijzelf nog steeds een poging deed om het innemen van het pilletje te vermijden. Zijn moeder had ooit gezegd dat pijnstillers nooit alle pijn konden wegnemen.
Ook Mark ontweek de blik van Silvia, al sprak hij wel tegen haar. "Euh Sylvia, misschien nog zo'n pilletje?" Met die woorden trok Mark zijn handschoen uit. Zijn hand was volledig gehuld in verband.
"Kijk, weet je hoe dat komt?" vroeg Mark, terwijl hij zijn blik naar Shawn liet glijden als antwoord op zijn eigen vraag. "Één enkel schot van hem... Hij is goed in alles! Ik zou voor hem oppassen."
Austin snapte niet wat de aanvoerder met deze woorden wilde zeggen.
Niet veel later kwam Xavier naast hem zitten. Austin lette niet op wat hij zei, de woorden gleden zo aan hem voorbij.
Austin was er met zijn gedachten niet helemaal bij. ‘Wat bedoelde Mark met deze woorden?’
-------------------------
Lilly wuifde met haar hand de geplaybackte opmerking van Esther weg en begon zich af te zonderen. Voor Lilly de kans kreeg om te luisteren naar wat Isabelle te zeggen had werd haar mobiel uit haar handen gegraaid.
Het was Sue. “Lill, onthoud, wij zijn er niet.” fluisterde ze terwijl ze de intercom aanzette.
"Lil... wat was dat smsje?"
‘Shit, ze had die dus toch wel gelezen.’
"Pd=here! Wat bedoel je daarmee?" vulde Isabelle aan.
Lilly zag de vragende blik van de meiden. Ze hadden geen idee wie dit was en deels was dat misschien maar goed ook.
“Euh…”
Helen, Amy, Esther en Sue keken elkaar vragend aan. Alsof ze wilden vragen: ‘Waarom stuurde je dat?’
Lilly wreef even langs haar nek.
“Nou kijk, dat zit zo…” begon ze twijfelend.
Meteen kreeg ze een por in haar zij. ‘Dit gelooft ze nooit.’ Mimede Helen en Amy.
“Naja, het zit dus zo. Pd staat voor…”
Hoopvol keek ze naar de meiden, of zei misschien een oplossing hadden. Als ze nu de waarheid zei dan zou Isabelle waarschijnlijk hetzelfde plan krijgen als de vier meiden die nu om haar heen stonden.
Sue lichtte haarogen op en begon wild met haar armen te zwaaien. Toen Lilly een knikje gaf begon ze in de lucht te schrijven.
“Prima- Sue, WTF! Dat ga ik dus echt niet zeggen.”
Voor Lilly het door had waren de woorden uit haar mond geglipt. Meteen sloeg ze haar hand voor haar mond. ‘Shit!’
-------------------------
De jongen plaatste zijn voet op de bal en tikte deze met een soepele voetbeweging tot op zijn knie. Even tikte hij de bal een paar keer omhoog, zijn gelaat nog steeds verscholen, tot hij de bal in zijn nek liet komen. Daar liet hij deze even balanceren, om vervolgens de bal over zijn armen te laten rollen en op een vinger rond te draaien.
“Ben je zover?” vroeg de zware stem die thuis zou kunnen horen bij een man van ongeveer vijftig jaar oud.
Timon knikte. De jongen kwam als een sterke windvlaag op hem af. Voor Timon ook maar iets kon doen was de jongen al langs hem.
“Gecondoleerd met je verlies.” Klonk een zware stem.
Timon keek, met betraande ogen op van de voetbal, die hij van de ouders van Dave had gekregen.
‘Hoe wist deze jongen?’
Voor hem stond een jongen wiens gelaat werd bedekt door een soort van capuchon.
“Dave silver heette hij, niet waar?”
‘Hoe wist deze jongen van Dave?’
“Nou, dat ging niet zo goed, waar is je talent gebleven? Ja had toch in de finale tegen Royal gestaan? Of worden je emoties je even teveel?”
De jongen begon nu te lachen, waardoor voor slechts een seconde zijn neus zichtbaar was.
De jongen stond alweer klaar. Ditmaal kwam hij opnieuw op hem afrennen. De jongen sprong in de lucht met de bal op zijn hoofd. Een glinstering van zijn ogen was vaag zichtbaar.
‘Waren zijn ogen nou rood?’
De lucht om hem heen vormde een dichte mist. “Rookgordijn!” gilde de jongen.
Timon hield zijn armen voor zijn gezicht en zakte neer op zijn knieën. De rook drong diep door in zijn longen, waardoor Timon begon te hoesten. Toen de rook even later verdween was de jongen hem gepasseerd.
Kuchend stond Timon op. “Hissatsu’s zijn niet toegestaan in battle’s.”
De jongen zijn lippen krulden omhoog. “Dat heb je nooit gezegd. Je hebt nu nog maar een kans.”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek geduldig naar Steve. 'Kom op Steve je kunt het!' "NEE!
Oom....
NEE! IK DEED HET NIET EXPRES! IK WIST NIET DAT U HET WAS!"
Verbaast keek Mark naar Steve. "Steve...". Mark wist niet wat hij moest doen. 'Wat is er met hem? Kan ik hem helpen?' Mark keek even rond. Jack die bij z'n tas stond had een hamburger in z'n hand, maar keek bezorgd naar Steve en hem. 'Wat moet ik doen? Ik weet het niet...'
Mark wilde opstaan, maar wilde Steve ook niet in de steek laten. 'Wat o wat moet ik doen?' Mark zuchtte even. "Steve... ik weet dat je kunt ho..." "Hij zit in een andere wereld Mark...". Mark keek verbaast om en keek in de ook bezorgde ogen van Xavier. "Xavier".
----
Jack kreeg opeens geen trek meer. Hij had al die tijd naar Steve en Mark gekeken, maar toen Mark zijn kant op keek. Een rilling schoot even over de rug van Jack. 'Ik... ik kan wéér niks doen. Ik kan nooit iets doen. Met de wedstrijd tegen Royal zal ik ook niks kunnen beteken, maar de coach had nog zo gezegd dat ze iets van me verwacht in de basis'.
Jack at z'n hamburger toch op, maar gooide z'n tweede de bosjes in. "YES!" Jack keek verbaast om. "Huh, zei iemand nou iets?"Jack haalde z'n schouders op en begon rondjes te rennen rond het veld. 'Ik MOET doorgaan!'
------
Xavier keek over z'n schouders. 'Natuurlijk...' Xavier besefte nu wat het was met Steve. Doordat hij die woorden zei.
NEE!"
"Oom...".
"NEE! IK DEED HET NIET EXPRES! IK WIST NIET DAT U HET WAS!"
'Een soort van andere wereld, maar hoe is hij erin gekomen?' Xavier besloot om Mark te gaan helpen. "Hij zit in een andere wereld Mark..." Xavier zag het verbaasde gezicht van Xavier. "Xavier". Meer kon Mark blijkbaar niet zeggen. "Hij zal je wel horen, maar... Laat ik het zo zeggen, hij wil ook antwoorden, maar...." 'Hoe moet ik dit zeggen?' "Hoe graag Steve ook wil antwoorden het gaat gewoon niet. Iets om iemand houdt hem tegen". Mark keek vragend naar Xavier. "Maar hoe kan dat?" "Het is eigenlijk zeer simpel... Het zijn eigenlijk z'n herenen, alsof hij in een hypnose is". "Dus wat je wil zeggen is dat Steve in een trans is, maar hoe kan dat dan?" "Ik heb werkelijk geen idee, maar ik denk dat Steve hulp nodig heeft. Professionele hulp. Hij moet naar het ziekenhuis. Je zou kunnen zeggen dat het een coma is...". Mark knikte en rende door naar z'n tas, pakte z'n mobieltje en belde 112. Na een kort gesprek hing hij op en rende terug naar Xavier en Steve. "De ambulance is onderweg!"
------
Timmy zuchtte diep. 'Gooi een hamburger de bosjes in dikzak...'. Het leek wel alsof het een wens was. Toen Timmy dat had gezegd gooide Jack een hamburger precies in Timmy's handen. "YES!" Timmy sloeg snel z'n hand voor z'n hand en bukte. Hij zag hoe Jack z'n schouders ophaalde en weg liep. "Yes! Hallo anti-leverhamkaaspastei hamburger!"Met een glimlach begon Timmy de handburger naar binnen te werken. Na afloop gooide hij het papiertje wat erin zat in de rivier. "Zo waar was ik?" Timmy keek even om. 'Oh Mark gaat iemand bellen'. Snel pakte Timmy z'n verrekijker. '112'herhaalde hij in z'n hoofd. Snel pakte hij het boekje van Steve Grimm.
'Steve Grimm is vandaag 'gestoord' geworden. 112 is gebeld en waarschijnlijk zal het een ambulance zijn die dadelijk zal arriveren'. Nadat hij dat had opgeschreven pakte hij een spreekrecorder.
"Logboek het is nu dinsdag 14-10-2013. Ik zit hier bij de rivieroever Raimon Juniors High's voetbalclub te bespioneren. Middenvelder Steve Grimm is 'gestoord' geworden. 112 is gebeld en spoedig zal er een ambulance arriveren. Als ik thuis kom zal ik het systeem van het ziekenhuis hacken en kijken wat met meneer Grimm aan de hand is. O ja aantekening aan mezelf. NOOIT meer m'n moeder m'n brood laten smeren. Leverhamkaaspastei is erg vies. Einde aantekeing aan mezelf". Daarna haalde Timmy z'n hand van het opneem knopje en stopte z'n recorder weer terug in z'n zijzakje van z'n tas.
Oom....
NEE! IK DEED HET NIET EXPRES! IK WIST NIET DAT U HET WAS!"
Verbaast keek Mark naar Steve. "Steve...". Mark wist niet wat hij moest doen. 'Wat is er met hem? Kan ik hem helpen?' Mark keek even rond. Jack die bij z'n tas stond had een hamburger in z'n hand, maar keek bezorgd naar Steve en hem. 'Wat moet ik doen? Ik weet het niet...'
Mark wilde opstaan, maar wilde Steve ook niet in de steek laten. 'Wat o wat moet ik doen?' Mark zuchtte even. "Steve... ik weet dat je kunt ho..." "Hij zit in een andere wereld Mark...". Mark keek verbaast om en keek in de ook bezorgde ogen van Xavier. "Xavier".
----
Jack kreeg opeens geen trek meer. Hij had al die tijd naar Steve en Mark gekeken, maar toen Mark zijn kant op keek. Een rilling schoot even over de rug van Jack. 'Ik... ik kan wéér niks doen. Ik kan nooit iets doen. Met de wedstrijd tegen Royal zal ik ook niks kunnen beteken, maar de coach had nog zo gezegd dat ze iets van me verwacht in de basis'.
Jack at z'n hamburger toch op, maar gooide z'n tweede de bosjes in. "YES!" Jack keek verbaast om. "Huh, zei iemand nou iets?"Jack haalde z'n schouders op en begon rondjes te rennen rond het veld. 'Ik MOET doorgaan!'
------
Xavier keek over z'n schouders. 'Natuurlijk...' Xavier besefte nu wat het was met Steve. Doordat hij die woorden zei.
NEE!"
"Oom...".
"NEE! IK DEED HET NIET EXPRES! IK WIST NIET DAT U HET WAS!"
'Een soort van andere wereld, maar hoe is hij erin gekomen?' Xavier besloot om Mark te gaan helpen. "Hij zit in een andere wereld Mark..." Xavier zag het verbaasde gezicht van Xavier. "Xavier". Meer kon Mark blijkbaar niet zeggen. "Hij zal je wel horen, maar... Laat ik het zo zeggen, hij wil ook antwoorden, maar...." 'Hoe moet ik dit zeggen?' "Hoe graag Steve ook wil antwoorden het gaat gewoon niet. Iets om iemand houdt hem tegen". Mark keek vragend naar Xavier. "Maar hoe kan dat?" "Het is eigenlijk zeer simpel... Het zijn eigenlijk z'n herenen, alsof hij in een hypnose is". "Dus wat je wil zeggen is dat Steve in een trans is, maar hoe kan dat dan?" "Ik heb werkelijk geen idee, maar ik denk dat Steve hulp nodig heeft. Professionele hulp. Hij moet naar het ziekenhuis. Je zou kunnen zeggen dat het een coma is...". Mark knikte en rende door naar z'n tas, pakte z'n mobieltje en belde 112. Na een kort gesprek hing hij op en rende terug naar Xavier en Steve. "De ambulance is onderweg!"
------
Timmy zuchtte diep. 'Gooi een hamburger de bosjes in dikzak...'. Het leek wel alsof het een wens was. Toen Timmy dat had gezegd gooide Jack een hamburger precies in Timmy's handen. "YES!" Timmy sloeg snel z'n hand voor z'n hand en bukte. Hij zag hoe Jack z'n schouders ophaalde en weg liep. "Yes! Hallo anti-leverhamkaaspastei hamburger!"Met een glimlach begon Timmy de handburger naar binnen te werken. Na afloop gooide hij het papiertje wat erin zat in de rivier. "Zo waar was ik?" Timmy keek even om. 'Oh Mark gaat iemand bellen'. Snel pakte Timmy z'n verrekijker. '112'herhaalde hij in z'n hoofd. Snel pakte hij het boekje van Steve Grimm.
'Steve Grimm is vandaag 'gestoord' geworden. 112 is gebeld en waarschijnlijk zal het een ambulance zijn die dadelijk zal arriveren'. Nadat hij dat had opgeschreven pakte hij een spreekrecorder.
"Logboek het is nu dinsdag 14-10-2013. Ik zit hier bij de rivieroever Raimon Juniors High's voetbalclub te bespioneren. Middenvelder Steve Grimm is 'gestoord' geworden. 112 is gebeld en spoedig zal er een ambulance arriveren. Als ik thuis kom zal ik het systeem van het ziekenhuis hacken en kijken wat met meneer Grimm aan de hand is. O ja aantekening aan mezelf. NOOIT meer m'n moeder m'n brood laten smeren. Leverhamkaaspastei is erg vies. Einde aantekeing aan mezelf". Daarna haalde Timmy z'n hand van het opneem knopje en stopte z'n recorder weer terug in z'n zijzakje van z'n tas.
"Steve... "
"Steve... ik weet dat je kunt ho..."
'Mark ben jij dat?'
"Mark kan je niet horen Steve... Je zit hier vast!"
"NEE! ALSTUBLIEFT LAAT ME GAAN!"
Steve viel op z'n knieën en smeekte z'n oom. Z'n oom stond daar nog steeds rustig. "Sorry Steve... "
---
Nathan kwam bij Bobby staan. "Het gaat niet goed hier hé?" Een flauwe glimlach kwam op het gezicht van Nathan. Bobby zuchtte even. "Zullen ze fit genoeg zijn voor de wedstrijd tegen Royal?" 'Royal...' "Dat kunnen we Austin zelf vragen. Hé Austin hoe gaat het? Kan je zo nog meedoen of..." Nathan dacht opeens aan de stokken en het bonk touw... Bobby waarschijnlijk ook want de twee keken elkaar verbaast aan.
----
“Euh…” Klonk het aan de andere kant van de lijn. 'Urgh ze is en smoes aan het verzinnen. Lilly kan zo slecht liegen aan de telefoon'. Nou kijk, dat zit zo…” Het was en twijfelde stem die Isabelle hoorde. “Naja, het zit dus zo. Pd staat voor…" Er was een kleine stilte, maar Lilly verbrak die stilte al snel weer. “Prima- Sue, WTF! Dat ga ik dus echt niet zeggen.” Isabelle trok een verbaast gezicht. "Sue? Lilly wat is hier aan de hand? Weet je wat.. ik hoef het niet te horen. Ik wil ook nog wat mededelen, want er iets hier even iets gaande volgens mij... Ik zit samen met Xavier in het voetbal team en je raad het nooit! Ik ben de hoofdspits! De coach zegt dat ik een goede schotkracht heb. O wacht eens? Ik wil het toch wel weten. Ze hebben m'n hulp niet nodig". Lilly wist niet of ze haar hulp wel of niet nodig hadden, maar dat kon haar niet schelen. Ze wilde de waarheid weten. "Dus...".
"Steve... ik weet dat je kunt ho..."
'Mark ben jij dat?'
"Mark kan je niet horen Steve... Je zit hier vast!"
"NEE! ALSTUBLIEFT LAAT ME GAAN!"
Steve viel op z'n knieën en smeekte z'n oom. Z'n oom stond daar nog steeds rustig. "Sorry Steve... "
---
Nathan kwam bij Bobby staan. "Het gaat niet goed hier hé?" Een flauwe glimlach kwam op het gezicht van Nathan. Bobby zuchtte even. "Zullen ze fit genoeg zijn voor de wedstrijd tegen Royal?" 'Royal...' "Dat kunnen we Austin zelf vragen. Hé Austin hoe gaat het? Kan je zo nog meedoen of..." Nathan dacht opeens aan de stokken en het bonk touw... Bobby waarschijnlijk ook want de twee keken elkaar verbaast aan.
----
“Euh…” Klonk het aan de andere kant van de lijn. 'Urgh ze is en smoes aan het verzinnen. Lilly kan zo slecht liegen aan de telefoon'. Nou kijk, dat zit zo…” Het was en twijfelde stem die Isabelle hoorde. “Naja, het zit dus zo. Pd staat voor…" Er was een kleine stilte, maar Lilly verbrak die stilte al snel weer. “Prima- Sue, WTF! Dat ga ik dus echt niet zeggen.” Isabelle trok een verbaast gezicht. "Sue? Lilly wat is hier aan de hand? Weet je wat.. ik hoef het niet te horen. Ik wil ook nog wat mededelen, want er iets hier even iets gaande volgens mij... Ik zit samen met Xavier in het voetbal team en je raad het nooit! Ik ben de hoofdspits! De coach zegt dat ik een goede schotkracht heb. O wacht eens? Ik wil het toch wel weten. Ze hebben m'n hulp niet nodig". Lilly wist niet of ze haar hulp wel of niet nodig hadden, maar dat kon haar niet schelen. Ze wilde de waarheid weten. "Dus...".
Axel balde zijn handen tot vuisten, tot zijn knokkels wit kleurden. Hij kon niets doen, hij was machteloos. Net zo machteloos als het blad in de wind, de wind beslist wanneer het tijd is, het blad zelf niet.
Zo was het bij Steve nu dus ook, hij leek zich niet volledig bewust van zijn omgeving, alsof hij gevangen zat in zijn eigen lichaam. Iets anders had de touwtjes in handen. Zo was het ook met Julia, een bovennatuurlijk iets had haar in de greep. Niemand wist nog of ze kon horen wat we zeiden. Ook wisten ze niet of ze in staat was antwoorden in haar hoofd te bedenken. Ze wisten niets, Julia was een soort opgegeven zaak. Ze gaven haar nog ongeveer drie tot vier maanden, als ze dan niet ontwaakte zou de stekker eruit worden getrokken. Alleen de gedachten al zorgde ervoor dat Axel zijn vuist nog steviger samen kneep. Zijn nagels kerfde hij in de palm van zijn hand.
Woedend sloot Axel zijn ogen, deze kneep hij stijf dicht om maar geen tranen te laten ontsnappen, wat helaas wel gebeurde. 'Waarom?'
Na enkele seconden dwong hij zichzelf de spanning te laten stoppen. Zij handen zakten langzaam open en ook zijn ogen opende hij weer.
Op dat moment verliet Axel de veiligheid van de paal waar hij al die tijd tegenaan had geleund om maar niet te worden gezien. Hij zag hoe de hoofdband zich wegdraaide van Steve en nu naar een roodharige jongen keek. Deze leek te begrijpen wat er met Steve aan de hand was. Kijkend naar het tafereel op de oever begon Axel over de brug te slenteren. Zij blik hield hij schuin op het veld gericht. Een rilling liep over zijn rug bij iedere stap die hij zette.
‘Wat was ik nou eigenlijk van plan? Waarom ben ik hier naartoe gekomen?’
Op al deze vragen wist Axel maar één antwoord te verzinnen, een antwoord waar hij niet aan toe wilde geven en dus ook nooit durfde uit te spreken, zelfs niet in gedachten. Hij had immers een belofte gedaan en ditmaal zou hij deze niet breken zoals hij eerder had gedaan.
Eerder had hij haar immers belooft te scoren met zijn vlammentornado. Dit had hij niet waargemaakt, in plaats daarvan was hij gevlucht voor de sport van zijn dromen, om iedere keer maar weer dat hunkerende verlangen te voelen om toch te spelen. Datzelfde verlangen dat hem hier had gebracht.
Axel wende zijn blik nu naar de staart, zijn linker voet hinkte een beetje in zijn pas, maar dit was haast onmerkbaar. Alleen een deskundige, zoals zijn vader, zou dit kunnen zien. Of natuurlijk iemand die veel verstand heeft van blessures.
Aan het einde van de brug hield Axel even halt. Hij zag hoe de hoofdband zijn mobiel uit zijn tas had gevist en deze tegen zijn gezicht aandrukte. Van de hoofdband gleden zijn ogen naar Steve die nog steeds aan de zijlijn was gestationeerd. Die leegte die om Steve heen hing, je zag vanaf een afstand al dat er iets niet klopte.
Axel spoorde zichzelf aan om verder te lopen, ondanks dat hij nu in het zicht kwam en dus risico liep aangesproken te worden door- ‘Mark! Dat was zijn naam.’
Op de rand van het dijkje zakte Axel neer en keek uit over de brede rivier, waar zo nu en dan eens een boot over kwam varen. Kalm liet hij zijn blik naar beneden glijden, naar de jongens op het veld. Wacht, stond daar nou een meisje? Axel keek nog eens goed. Een meisje met halflang blauw haar stond met haar rug naar Axel gekeerd.
Net als Mark, die inmiddels een mobiel uit zijn tas had gevist, was ze aan de telefoon.
"NEE! ALSTUBLIEFT LAAT ME GAAN!"
Met een flits richtte Axel zijn blik weer op Steve. ‘Nee, alstublieft!’ herhaalde Axel in zijn hoofd, ‘Laat me gaan!’
Axel snapte nu pas echt wat er aan de hand was. Hij werd gevangen gehouden in zijn eigen onderbewustzijn, zoals zijn vader dat altijd noemde. Sommige waren in staat om met de buitenwereld te communiceren. Dit ging dan via ja en nee vragen. Een soort machine werd aangesloten op je hoofd, dit kon de activiteit van je hersenen meten. Als degene die zich in deze toestand verkeerde ja wilde antwoorden moest hij aan tennissen denken. Was het antwoord nee, dan moest deze persoon zich inbeelden dat hij door zijn huis liep.
Weer anderen waren alleen in staat om de buitenwereld te verstaan zonder hier op te kunnen reageren.
Dan waren er de mensen die volledig buiten bewustzijn waren, die op geen enkele manier konden reageren. Vermoedelijk viel Julia hieronder.
En dan waren er nog de uitzonderingen, zoals Steve. Deze konden enkele dingen horen, maar hier niet bewust op antwoorden. Af en toe wisten ze eens iets te zeggen, maar dit was meestal iets wat in hun eigen wereld afspeelde.
Axel kneep zijn handen samen, waarbij hij de stof van zijn broek tussen zijn vingers door liet glijden.
‘Steve, je oom geeft je niet de schuld. Onthoud dat.’
----------------------------------
Austin probeerde zich in te beelden hoe het nu in het restaurant ging. Hadden ze zijn hulp niet nodig?
Nathan was nu bij bobby en Austin komen staan. "Het gaat niet goed hier hé?"
Nu pas zag Austin dat ook Steve aan de kant zat. Zijn ogen waren leeg en af en toe gilde hij iets wat nergens op sloeg.
“Wat is er met hem aan de hand?” vroeg Austin verbaasd. Het antwoord kwam echter niet meteen, misschien had hij zijn vraag niet hardop gesteld. Austin zag een flauw glimlachje op Nathan’s gezicht. Bobby zuchtte. "Zullen ze fit genoeg zijn voor de wedstrijd tegen Royal?"
Nathan reageerde snel. "Dat kunnen we Austin zelf vragen. Hé Austin hoe gaat het? Kan je zo nog meedoen of..."Nathan maakte zijn vraag niet af en even twijfelde Austin of hij wel moest antwoorden. ‘Wat als ik een verkeerde keuze maak en ik daardoor vrijdag niet mee kan spelen?’
Austin lag de ijszak naast zich neer en stond langzaam op. Zijn enkel bonsde niet meer, het ijs had de zwelling verminderd. Toen Austin even stond begon zijn enkel opnieuw te bonzen. Met een verkrampt gezicht zake hij terug op de bank en duwde de zak met ijs weer op zijn plaats.
“Ik denk dat ik zo even naar de eerste hulp ga hinkelen.” zei Austin met een lachje. Zijn moeder kon immers niet autorijden, en zijn vader… daar wist Austin niks vanaf. Zijn buurmeisje had ook geen rijbewijs, dus ging hij overal lopend naartoe. Ook de bestellingen werden met de benenwagen bezorgd.
“Het ziekenhuis is vast niet ver.” Voegde hij snel toe om de jongen gerust te stellen.
------------------------------------------
‘Shit, hoe ga ik me hier nou uitredden?’
De meiden sloegen allemaal hun hand op hun gezicht en keken Lilly met een lachje aan.
"Sue? Lilly wat is hier aan de hand?”
Lilly slikte even. Nu moest ze wel vertellen wat er was. Voor Lilly de kans kreeg om te antwoorden ging Isabelle al weer verder.
Weet je wat.. ik hoef het niet te horen. Ik wil ook nog wat mededelen, want er iets hier even iets gaande volgens mij... Ik zit samen met Xavier in het voetbal team en je raad het nooit! Ik ben de hoofdspits! De coach zegt dat ik een goede schotkracht heb.” ratelde Isabelle.
“Hey, wat goed! Super.” zei Lilly zo vrolijk mogelijk, blij dat ze niets hoefde uit te leggen.
Helaas had ze te vroeg gejuicht.
“O wacht eens? Ik wil het toch wel weten. Ze hebben m'n hulp niet nodig."
Lilly sloeg nu ook haar hand in haar gezicht. ‘Great!’
"Dus..."
“Oke,”begon Lilly terwijl ze de telefoon van de intercom haalde. De meiden hadden gefaald dus nu was het aan haarzelf. Vaag hoorde ze Sue nog.
“Lill, vijf minuten, we hebben zo een wedstrijd en we moeten ons nog omkleden.”
“Ja, ja. Ik kom zo!” riep Lilly, per ongeluk ook door de telefoon.
“Isabelle, kijk het zit zo. Pd=here is een soort code. Pd? Dat ben ik, Pd is mijn hissatsu Prima Donna.” begon Lilly.
“Ik stuurde het smsje per ongelijk naar jou, het was bedoeld voor Sue. Laat ik het zo zeggen: ikzitnuinosakaendaarkwamikhelenamyestherensuetegenennumoetiksamenmetmijnoudeteamgenoteneenwedstrijdspelenomdatzewillendatikhetvoetballenweergaoppakken.” Lilly stopte even om adem te halen, vervolgens ratelde ze weer verder, “dusikbeneenbeetjeweguitinazumatownenzomaarhetisnietsuperergikhoefalleenmaareenwedstrijdtewinnenendaarnakanikhopelijkwegalzullendemeidenwaarschijnlijkandereplannenhebben.”
Hijgend stopte Lilly met praten. Iets te snel had ze alles eruit gegooid. Dit had ze gedaan om ervoor te zorgen dat Isabelle het niet zou kunnen verstaan.
----------------------------------------
“Ben je klaar om te verliezen?”
Timon keek strak naar de jongen die de bal alweer de lucht in had getrapt. Dit was een klassieker, iedere verdediger kende deze move. Hij zou de bal over zijn hoofd schieten en dan stilletjes langs hem heen glippen. Maar dat zou niet lukken. Timon sprong om de bal te grijpen, maar blijkbaar had de jongen verwacht dat Timon dit zou doen.
Hij trapte de bal naar beneden en gleed onder Timon door.
“Dus,” sprak de jongen terwijl hij overeind kwam, “jammer, teamgenoot.” Op dit laatste woord legde de jongen extra veel nadruk.
Timon kwam met een grom overeind.
“Ik speel als middenvelder, dan weet je het vast.”zei de jongen met een speels lachje op zijn gezicht.
“Nou dan ga ik maar weer, ik heb nog het een en ander te regelen.”
Timon keek de jongen verbaasd na. ‘Waar moet die zo snel naartoe?’
------------------------------------------------
(En hoewel ik mezelf had voorgenomen om niet vanuit dit oogpunt te schrijven doe ik het toch)
Eenmaal op de hoek liet de jongen zijn schouders zakken. ‘Sorry, maar het moet voorlopig even zo.’
Zo was het bij Steve nu dus ook, hij leek zich niet volledig bewust van zijn omgeving, alsof hij gevangen zat in zijn eigen lichaam. Iets anders had de touwtjes in handen. Zo was het ook met Julia, een bovennatuurlijk iets had haar in de greep. Niemand wist nog of ze kon horen wat we zeiden. Ook wisten ze niet of ze in staat was antwoorden in haar hoofd te bedenken. Ze wisten niets, Julia was een soort opgegeven zaak. Ze gaven haar nog ongeveer drie tot vier maanden, als ze dan niet ontwaakte zou de stekker eruit worden getrokken. Alleen de gedachten al zorgde ervoor dat Axel zijn vuist nog steviger samen kneep. Zijn nagels kerfde hij in de palm van zijn hand.
Woedend sloot Axel zijn ogen, deze kneep hij stijf dicht om maar geen tranen te laten ontsnappen, wat helaas wel gebeurde. 'Waarom?'
Na enkele seconden dwong hij zichzelf de spanning te laten stoppen. Zij handen zakten langzaam open en ook zijn ogen opende hij weer.
Op dat moment verliet Axel de veiligheid van de paal waar hij al die tijd tegenaan had geleund om maar niet te worden gezien. Hij zag hoe de hoofdband zich wegdraaide van Steve en nu naar een roodharige jongen keek. Deze leek te begrijpen wat er met Steve aan de hand was. Kijkend naar het tafereel op de oever begon Axel over de brug te slenteren. Zij blik hield hij schuin op het veld gericht. Een rilling liep over zijn rug bij iedere stap die hij zette.
‘Wat was ik nou eigenlijk van plan? Waarom ben ik hier naartoe gekomen?’
Op al deze vragen wist Axel maar één antwoord te verzinnen, een antwoord waar hij niet aan toe wilde geven en dus ook nooit durfde uit te spreken, zelfs niet in gedachten. Hij had immers een belofte gedaan en ditmaal zou hij deze niet breken zoals hij eerder had gedaan.
Eerder had hij haar immers belooft te scoren met zijn vlammentornado. Dit had hij niet waargemaakt, in plaats daarvan was hij gevlucht voor de sport van zijn dromen, om iedere keer maar weer dat hunkerende verlangen te voelen om toch te spelen. Datzelfde verlangen dat hem hier had gebracht.
Axel wende zijn blik nu naar de staart, zijn linker voet hinkte een beetje in zijn pas, maar dit was haast onmerkbaar. Alleen een deskundige, zoals zijn vader, zou dit kunnen zien. Of natuurlijk iemand die veel verstand heeft van blessures.
Aan het einde van de brug hield Axel even halt. Hij zag hoe de hoofdband zijn mobiel uit zijn tas had gevist en deze tegen zijn gezicht aandrukte. Van de hoofdband gleden zijn ogen naar Steve die nog steeds aan de zijlijn was gestationeerd. Die leegte die om Steve heen hing, je zag vanaf een afstand al dat er iets niet klopte.
Axel spoorde zichzelf aan om verder te lopen, ondanks dat hij nu in het zicht kwam en dus risico liep aangesproken te worden door- ‘Mark! Dat was zijn naam.’
Op de rand van het dijkje zakte Axel neer en keek uit over de brede rivier, waar zo nu en dan eens een boot over kwam varen. Kalm liet hij zijn blik naar beneden glijden, naar de jongens op het veld. Wacht, stond daar nou een meisje? Axel keek nog eens goed. Een meisje met halflang blauw haar stond met haar rug naar Axel gekeerd.
Net als Mark, die inmiddels een mobiel uit zijn tas had gevist, was ze aan de telefoon.
"NEE! ALSTUBLIEFT LAAT ME GAAN!"
Met een flits richtte Axel zijn blik weer op Steve. ‘Nee, alstublieft!’ herhaalde Axel in zijn hoofd, ‘Laat me gaan!’
Axel snapte nu pas echt wat er aan de hand was. Hij werd gevangen gehouden in zijn eigen onderbewustzijn, zoals zijn vader dat altijd noemde. Sommige waren in staat om met de buitenwereld te communiceren. Dit ging dan via ja en nee vragen. Een soort machine werd aangesloten op je hoofd, dit kon de activiteit van je hersenen meten. Als degene die zich in deze toestand verkeerde ja wilde antwoorden moest hij aan tennissen denken. Was het antwoord nee, dan moest deze persoon zich inbeelden dat hij door zijn huis liep.
Weer anderen waren alleen in staat om de buitenwereld te verstaan zonder hier op te kunnen reageren.
Dan waren er de mensen die volledig buiten bewustzijn waren, die op geen enkele manier konden reageren. Vermoedelijk viel Julia hieronder.
En dan waren er nog de uitzonderingen, zoals Steve. Deze konden enkele dingen horen, maar hier niet bewust op antwoorden. Af en toe wisten ze eens iets te zeggen, maar dit was meestal iets wat in hun eigen wereld afspeelde.
Axel kneep zijn handen samen, waarbij hij de stof van zijn broek tussen zijn vingers door liet glijden.
‘Steve, je oom geeft je niet de schuld. Onthoud dat.’
----------------------------------
Austin probeerde zich in te beelden hoe het nu in het restaurant ging. Hadden ze zijn hulp niet nodig?
Nathan was nu bij bobby en Austin komen staan. "Het gaat niet goed hier hé?"
Nu pas zag Austin dat ook Steve aan de kant zat. Zijn ogen waren leeg en af en toe gilde hij iets wat nergens op sloeg.
“Wat is er met hem aan de hand?” vroeg Austin verbaasd. Het antwoord kwam echter niet meteen, misschien had hij zijn vraag niet hardop gesteld. Austin zag een flauw glimlachje op Nathan’s gezicht. Bobby zuchtte. "Zullen ze fit genoeg zijn voor de wedstrijd tegen Royal?"
Nathan reageerde snel. "Dat kunnen we Austin zelf vragen. Hé Austin hoe gaat het? Kan je zo nog meedoen of..."Nathan maakte zijn vraag niet af en even twijfelde Austin of hij wel moest antwoorden. ‘Wat als ik een verkeerde keuze maak en ik daardoor vrijdag niet mee kan spelen?’
Austin lag de ijszak naast zich neer en stond langzaam op. Zijn enkel bonsde niet meer, het ijs had de zwelling verminderd. Toen Austin even stond begon zijn enkel opnieuw te bonzen. Met een verkrampt gezicht zake hij terug op de bank en duwde de zak met ijs weer op zijn plaats.
“Ik denk dat ik zo even naar de eerste hulp ga hinkelen.” zei Austin met een lachje. Zijn moeder kon immers niet autorijden, en zijn vader… daar wist Austin niks vanaf. Zijn buurmeisje had ook geen rijbewijs, dus ging hij overal lopend naartoe. Ook de bestellingen werden met de benenwagen bezorgd.
“Het ziekenhuis is vast niet ver.” Voegde hij snel toe om de jongen gerust te stellen.
------------------------------------------
‘Shit, hoe ga ik me hier nou uitredden?’
De meiden sloegen allemaal hun hand op hun gezicht en keken Lilly met een lachje aan.
"Sue? Lilly wat is hier aan de hand?”
Lilly slikte even. Nu moest ze wel vertellen wat er was. Voor Lilly de kans kreeg om te antwoorden ging Isabelle al weer verder.
Weet je wat.. ik hoef het niet te horen. Ik wil ook nog wat mededelen, want er iets hier even iets gaande volgens mij... Ik zit samen met Xavier in het voetbal team en je raad het nooit! Ik ben de hoofdspits! De coach zegt dat ik een goede schotkracht heb.” ratelde Isabelle.
“Hey, wat goed! Super.” zei Lilly zo vrolijk mogelijk, blij dat ze niets hoefde uit te leggen.
Helaas had ze te vroeg gejuicht.
“O wacht eens? Ik wil het toch wel weten. Ze hebben m'n hulp niet nodig."
Lilly sloeg nu ook haar hand in haar gezicht. ‘Great!’
"Dus..."
“Oke,”begon Lilly terwijl ze de telefoon van de intercom haalde. De meiden hadden gefaald dus nu was het aan haarzelf. Vaag hoorde ze Sue nog.
“Lill, vijf minuten, we hebben zo een wedstrijd en we moeten ons nog omkleden.”
“Ja, ja. Ik kom zo!” riep Lilly, per ongeluk ook door de telefoon.
“Isabelle, kijk het zit zo. Pd=here is een soort code. Pd? Dat ben ik, Pd is mijn hissatsu Prima Donna.” begon Lilly.
“Ik stuurde het smsje per ongelijk naar jou, het was bedoeld voor Sue. Laat ik het zo zeggen: ikzitnuinosakaendaarkwamikhelenamyestherensuetegenennumoetiksamenmetmijnoudeteamgenoteneenwedstrijdspelenomdatzewillendatikhetvoetballenweergaoppakken.” Lilly stopte even om adem te halen, vervolgens ratelde ze weer verder, “dusikbeneenbeetjeweguitinazumatownenzomaarhetisnietsuperergikhoefalleenmaareenwedstrijdtewinnenendaarnakanikhopelijkwegalzullendemeidenwaarschijnlijkandereplannenhebben.”
Hijgend stopte Lilly met praten. Iets te snel had ze alles eruit gegooid. Dit had ze gedaan om ervoor te zorgen dat Isabelle het niet zou kunnen verstaan.
----------------------------------------
“Ben je klaar om te verliezen?”
Timon keek strak naar de jongen die de bal alweer de lucht in had getrapt. Dit was een klassieker, iedere verdediger kende deze move. Hij zou de bal over zijn hoofd schieten en dan stilletjes langs hem heen glippen. Maar dat zou niet lukken. Timon sprong om de bal te grijpen, maar blijkbaar had de jongen verwacht dat Timon dit zou doen.
Hij trapte de bal naar beneden en gleed onder Timon door.
“Dus,” sprak de jongen terwijl hij overeind kwam, “jammer, teamgenoot.” Op dit laatste woord legde de jongen extra veel nadruk.
Timon kwam met een grom overeind.
“Ik speel als middenvelder, dan weet je het vast.”zei de jongen met een speels lachje op zijn gezicht.
“Nou dan ga ik maar weer, ik heb nog het een en ander te regelen.”
Timon keek de jongen verbaasd na. ‘Waar moet die zo snel naartoe?’
------------------------------------------------
(En hoewel ik mezelf had voorgenomen om niet vanuit dit oogpunt te schrijven doe ik het toch)
Eenmaal op de hoek liet de jongen zijn schouders zakken. ‘Sorry, maar het moet voorlopig even zo.’
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"NEE! ALSTUBLIEFT LAAT ME GAAN!"
Mark deinsde achteruit van schrik. 'Dit is echt niet goed...' Op dat moment hoorde Mark ergens in de verte een sirene. "De ambulance is in de buurt. Xavier had een knikje gegeven. "Blijf jij ben hem totdat hij is opgehaald. Ik zal de coach wel bellen". Mark gaf een knikje terug en keek over z'n schouder naar de dijk. In plaats van de ambulance zag hij Axel zitten. Axel, de jongen die achterdochtig deed en nergens antwoord op gaf.
Axel was zo'n jongen die eigenlijk heel aardig leek. Hij had ook een bezorgde blik. Mark zuchtte. 'Het is nu niet de tijd om ruzie te maken'. De ambulance was nu achter Axel en stopte. Twee mensen stapte uit en rende richting Steve en Mark.
Mark vertelde wat er aan de hand was. Daarna liepen de twee mannen terug en pakte de brancard. Daarmee kwamen ze terug. Steve legde ze er voorzichtig op en daarna liepen de twee samen met Steve de ambulance in. Daarna ging de deur dicht en reed de ambulance weg.
Mark kreeg tranen in zijn ogen. 'Steve...'.
----
Jack voelde de steken in z'n zij. Eigenlijk moest hij stoppen, maar hij ging door. 'Ik moet beter worden!' Jack besloot nog een rondje te rennen, maar de pijn werd nu teveel. 'Oke... ik houd de pauze, maar met de training geef ik me volop'. Jack dacht terug aan alle spoelbeurten die hij ooit had gehad. Als hij nu zou opgeven zouden de jongens hem altijd pakken, maar hij zou sterk worden en zich bewijzen in de basis. 'Ik ga me bewij...'. Op dat moment zag Jack dat Steve werd weggevoerd.
'Steve sterkte...' Jack kreeg tranen in z'n ogen. Steve had veel betekent voor Jack. Mark had een grote mond gegeven tegen de spoeljongens en Steve ging met ze op de vuist.
Zonder Mark Nathan en Steve had Jack weer een spoelbeurt gehad. De hoeveelste zou dat dan al zijn geweest?
------
"NEE! ALSTUBLIEFT LAAT ME GAAN!" Xavier toonde met een spiertje in z'n gezicht aan dat hij ook schrok. Mark was achteruit gedeinsd. In de verte klonk het geluid van een sirene . "De ambulance is in de buurt. Xavier gaf een knikje. "Blijf jij ben hem totdat hij is opgehaald. Ik zal de coach wel bellen". Mark gaf een knikje terug. Xavier draaide zich om en liep richting Isabelle, die blijkbaar nog steeds bezig was met haar mobieltje. Daarom besloot Xavier gewoon rustig bij z'n tas te blijven zitten. Vanaf daar had hij zicht over wat er allemaal afspeelde.
------
Timmy had alles gevolgd.'Hmmm dit team kan mijn hulp nog wel eens gebruiken!' Timmy draaide zich om en pakte z'n tas en liep de bosjes uit. Vervolgens liep hij onder de brug door en daarna liep hij de dijk op. "Volgende bestemming... Mijn huis!" Met die woorden vervolgde Timmy z'n weg naar huis.
Mark deinsde achteruit van schrik. 'Dit is echt niet goed...' Op dat moment hoorde Mark ergens in de verte een sirene. "De ambulance is in de buurt. Xavier had een knikje gegeven. "Blijf jij ben hem totdat hij is opgehaald. Ik zal de coach wel bellen". Mark gaf een knikje terug en keek over z'n schouder naar de dijk. In plaats van de ambulance zag hij Axel zitten. Axel, de jongen die achterdochtig deed en nergens antwoord op gaf.
Axel was zo'n jongen die eigenlijk heel aardig leek. Hij had ook een bezorgde blik. Mark zuchtte. 'Het is nu niet de tijd om ruzie te maken'. De ambulance was nu achter Axel en stopte. Twee mensen stapte uit en rende richting Steve en Mark.
Mark vertelde wat er aan de hand was. Daarna liepen de twee mannen terug en pakte de brancard. Daarmee kwamen ze terug. Steve legde ze er voorzichtig op en daarna liepen de twee samen met Steve de ambulance in. Daarna ging de deur dicht en reed de ambulance weg.
Mark kreeg tranen in zijn ogen. 'Steve...'.
----
Jack voelde de steken in z'n zij. Eigenlijk moest hij stoppen, maar hij ging door. 'Ik moet beter worden!' Jack besloot nog een rondje te rennen, maar de pijn werd nu teveel. 'Oke... ik houd de pauze, maar met de training geef ik me volop'. Jack dacht terug aan alle spoelbeurten die hij ooit had gehad. Als hij nu zou opgeven zouden de jongens hem altijd pakken, maar hij zou sterk worden en zich bewijzen in de basis. 'Ik ga me bewij...'. Op dat moment zag Jack dat Steve werd weggevoerd.
'Steve sterkte...' Jack kreeg tranen in z'n ogen. Steve had veel betekent voor Jack. Mark had een grote mond gegeven tegen de spoeljongens en Steve ging met ze op de vuist.
Zonder Mark Nathan en Steve had Jack weer een spoelbeurt gehad. De hoeveelste zou dat dan al zijn geweest?
------
"NEE! ALSTUBLIEFT LAAT ME GAAN!" Xavier toonde met een spiertje in z'n gezicht aan dat hij ook schrok. Mark was achteruit gedeinsd. In de verte klonk het geluid van een sirene . "De ambulance is in de buurt. Xavier gaf een knikje. "Blijf jij ben hem totdat hij is opgehaald. Ik zal de coach wel bellen". Mark gaf een knikje terug. Xavier draaide zich om en liep richting Isabelle, die blijkbaar nog steeds bezig was met haar mobieltje. Daarom besloot Xavier gewoon rustig bij z'n tas te blijven zitten. Vanaf daar had hij zicht over wat er allemaal afspeelde.
------
Timmy had alles gevolgd.'Hmmm dit team kan mijn hulp nog wel eens gebruiken!' Timmy draaide zich om en pakte z'n tas en liep de bosjes uit. Vervolgens liep hij onder de brug door en daarna liep hij de dijk op. "Volgende bestemming... Mijn huis!" Met die woorden vervolgde Timmy z'n weg naar huis.
"Wat is met hem aan de hand?" klonk de stem van Austin. "Laten we het zo zeggen.... een soort van gestoord..." Nathan had er spijt van hoe hij het vertolkte. "Weet wat nu het ergste is....?" Nathan keek naar Bobby. "We hebben weer een speler te kort en de speler die we kwijt zijn.... was erg goed. De dribbels die hij uitvoerde... Echt geweldig". Opdat moment kwam de ambulance aan. De stilte werd door Austin verbrokken. "Ik denk dat ik zo even naar het Ziekenhuis ga. Het is vast niet ver weg..."
"O nee!" Zei NathaN. "Jij gaat meespelen!" Nathan nam een sprintje en rende naar de ambulance die net wilde weg rijden. Doordat de ambulance nog snelheid moest maken hield Nathan het makkelijk bij. Plots stopte de ambulance. "AUSTIN! JE KAN MEERIJDEN!"
Bobby glimlachte en ondersteunde Austin samen met Sylvia. "Nathan kan ook alles regelen..."
----
"Hey, wat goed! Super!" Isabelle glimlachte vanwege de positieve reactie van Lilly. Vervolgens moest Lilly uitleg geven. Isabelle was er klaar voor.
Lilly vertelde alles achter elkaar door, maar voor Isabelle was het zeer duidelijk. "Dus je speelt voetbal? Cool! Als je terug komt in InazumaTown join je het voetbalteam Lil. Dat is een bevel!" Fit laatste zei ze met een lachje. "En wel scoren! Kus!" Daarna hing Isabelle op en keek omzich heen. "Wow, wat een stemming hier..."
---
Nog steeds had Steve geen benul van wat zich in de echte wereld afspeelde.
In z'n eigen wereld was het nu heel anders. Z'n oom droeg voetbaltenue. "Je moet mij passeren en dan zal ik je laten gaan". Steve huilde nog steeds, maar stemde in. "I... ik zal het pro-proberen". Voor Steve's voet verscheen er een bal. "Begin!" Steve trapte de bal vooruit. Z'n oom bleef op dezelfde plek staan. 'Dit is een makkie!' Steve tikte de bal omhoog, maar over z'n hoofd heen. Z'n oom had dit niet in de gaten. Steve kon nu voorbij z'n oom, maar opeens stond hij weer voor hem. "Huh, hoe?" Opeens voelde Steve zich slap worden. In een paar secondes was Steve terug en zag hij Axel zitten, maar Steve lag in een ambulance. "Axel!" De man achterin keek verbaast naar buiten. Blijkbaar konden ze z'n stem horen, maar de deuren gingen dicht en Steve werd weer teruggezogen.
"Volgens mij waren wij nog niet klaar..." Steve gaf een knikje. "Ik zal u verslaan... Ik ga laten zien dat ik niet slecht ben..." Steve deed nu weer dezelfde actie en weer stond z'n oom voor hem, nadat hij hem was gepasseerd. En toen kwam de tackel. Niet op z'n voet of been. Nee op z'n hart. Steve kreeg het benauwd en geen adem.
"Hartaanval!" De twee mannen kwamen het ziekenguis binnen. De een ondersteunde Austin en de andere rende met Steve weg. "Haal Dr. Blaze!"
"O nee!" Zei NathaN. "Jij gaat meespelen!" Nathan nam een sprintje en rende naar de ambulance die net wilde weg rijden. Doordat de ambulance nog snelheid moest maken hield Nathan het makkelijk bij. Plots stopte de ambulance. "AUSTIN! JE KAN MEERIJDEN!"
Bobby glimlachte en ondersteunde Austin samen met Sylvia. "Nathan kan ook alles regelen..."
----
"Hey, wat goed! Super!" Isabelle glimlachte vanwege de positieve reactie van Lilly. Vervolgens moest Lilly uitleg geven. Isabelle was er klaar voor.
Lilly vertelde alles achter elkaar door, maar voor Isabelle was het zeer duidelijk. "Dus je speelt voetbal? Cool! Als je terug komt in InazumaTown join je het voetbalteam Lil. Dat is een bevel!" Fit laatste zei ze met een lachje. "En wel scoren! Kus!" Daarna hing Isabelle op en keek omzich heen. "Wow, wat een stemming hier..."
---
Nog steeds had Steve geen benul van wat zich in de echte wereld afspeelde.
In z'n eigen wereld was het nu heel anders. Z'n oom droeg voetbaltenue. "Je moet mij passeren en dan zal ik je laten gaan". Steve huilde nog steeds, maar stemde in. "I... ik zal het pro-proberen". Voor Steve's voet verscheen er een bal. "Begin!" Steve trapte de bal vooruit. Z'n oom bleef op dezelfde plek staan. 'Dit is een makkie!' Steve tikte de bal omhoog, maar over z'n hoofd heen. Z'n oom had dit niet in de gaten. Steve kon nu voorbij z'n oom, maar opeens stond hij weer voor hem. "Huh, hoe?" Opeens voelde Steve zich slap worden. In een paar secondes was Steve terug en zag hij Axel zitten, maar Steve lag in een ambulance. "Axel!" De man achterin keek verbaast naar buiten. Blijkbaar konden ze z'n stem horen, maar de deuren gingen dicht en Steve werd weer teruggezogen.
"Volgens mij waren wij nog niet klaar..." Steve gaf een knikje. "Ik zal u verslaan... Ik ga laten zien dat ik niet slecht ben..." Steve deed nu weer dezelfde actie en weer stond z'n oom voor hem, nadat hij hem was gepasseerd. En toen kwam de tackel. Niet op z'n voet of been. Nee op z'n hart. Steve kreeg het benauwd en geen adem.
"Hartaanval!" De twee mannen kwamen het ziekenguis binnen. De een ondersteunde Austin en de andere rende met Steve weg. "Haal Dr. Blaze!"
Axel hoorde hoe achter zich een ambulance arriveerde. “Is dat niet die van Blaze?” hoorde hij een van de ambulancebroeders fluisteren.
Vanaf dat moment ging alles in een flits.
De broeders die de dijk afrenden, diezelfde broeders die de dijk weer oprenden, de brancard, Steve, het sluiten van de deuren, het weg starten van de ambulance, de blauwharige jongen die achter het voertuig aanrende, het stoppen, het gillen van een van de broeders, een lange slungelige jongen en een meisje die samen het kleine jongetje, dat blijkbaar Austin was genaamd, ondersteunden naar de ambulance.
De ambulance reed weg. Axel keek over zijn schouder. ‘Hoorde ik nou?’
Langzaam duwde hij zichzelf overeind. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Mark hem had gezien.
Hij wende zijn blik af en keek hoe de gele wagen de hoek om raasde.
‘Het was vast mijn verbeelding.’
Axel wierp nog een blik over zijn schouder naar de achtergebleven spelers. Er hing bijna letterlijk een grafstemming, alsof ze dachten dat Steve het niet zou halen en alsof Austin’s lichte enkelblessure een botbreuk was.
Die wisten er dus niet veel vanaf. Met wat verzorging kon Austin over een dag alweer normaal lopen en over twee dagen al weer voetballen. In die flits waarin Austin langs was komen hinken had Axel de schade een beetje in zich op kunnen nemen.
‘Misschien heeft vader gelijk. Misschien zit het wel in mijn DNA…’
Wat Steve betreft was het afwachten. Zijn situatie was lastig. Hij leek niet in een volledige coma te zijn beland. Later zou Axel zijn vader wel vragen wat er nou precies was gebeurd.
‘Hm, als ik nu naar het ziekenhuis ga lopen…’
Axel keek opnieuw naar de veldspelers. Arme jongens, hadden ze al geen compleet team zijn ze er nu eentje voor onbepaalde tijd kwijt.
Axel voelde hoe zijn mobiel in zijn zak begon te trillen. Hij haalde even diep adem, liep een paar meters weg van het veld en nam toen op.
“Blaze.” sprak hij kort maar krachtig.
Meteen weerklonk een zucht aan de andere kant van de lijn.
“Kussens? Wijd geopend raam?”
Axel liet een glimlachje op zijn gezicht verschijnen. Tja, dat raam had hij dicht moeten duwen.
“Jonge heer,” ging de vrouwelijke stem verder, die vermoedelijk behoorde aan Laura aangezien Bekka hem nooit durfde te bellen sinds die ene keer dat ze hem had gebeld en hij met Veronique was. Per ongeluk had hij opgenomen, dit had Bekka allemaal nooit willen horen.
“waar bent u? U bent ziek, u moet rusten.”
“Nou, als je me dan toch zo graag wil helpen…” Axel twijfelde even, “ik moet naar het ziekenhuis.”
Even leek het alsof Laura een hartverzakking kreeg. Axel wachtte geduldig af.
“Wat is er gebeurd? Wie moet er worden aangeklaagd? –“
Vlug onderbrak Axel haar. “Laura, rustig. Ik ben oke. Kun je me naar het ziekenhuis brengen?”
“Ja. Ik stuur Tyler. Waar bent u?”
Axel vertelde Laura waar hij was. Ze reageerde verbaast omdat hij eerder had aangegeven hier helemaal niet te willen zijn, maar stemde toen toch in.
“Tyler is over vijf minuten bij u.” Met die woorden hing ze op.
Axel deed zijn mobiel weg en liep weer terug richting de dijk. Wat hij er al niet voorover zou hebben om daar te staan.
----------------------------------
Austin keek op toen Nathan zijn vraag beantwoorde. Alleen had Austin nooit zo’n antwoord verwacht
"Laten we het zo zeggen.... een soort van gestoord..." Spijt was af te lezen uit het gezicht van Nathan.
"Weet wat nu het ergste is....?" begon Nathan, "We hebben weer een speler te kort en de speler die we kwijt zijn.... was erg goed. De dribbels die hij uitvoerde... Echt geweldig."
Austin hoorde hoe achter hen een ambulance arriveerde. In tussen was Austin even opgestaan om zijn enkel te testen, maar dit was pijnlijk. Toen hij verkondigde dat hij zo even langs het ziekenhuis zou hinken leek er bij Nathan iets te knappen. "O nee! Jij gaat meespelen!"
Met een sprintje schoot Nathan ervandoor.
Niet veel later klonk een kreet uit de ambulance.
"AUSTIN! JE KAN MEERIJDEN!"
Met hulp van Bobby en Silvia nam hij plaats in de ambulance.
“Ik beloof dat ik vrijdag meespeel.”
Aangekomen bij het ziekhuis werd hij door een van de ambulancebroeders naar binnen begeleid.
"Hartaanval!" gilde een van de broeders terwijl Steve werd weggereden. "Haal Dr. Blaze!"
‘Dr… Blaze?’
--------------------------------------------
Meneer Blaze zat kalm in zijn kantoortje en nam een slok van zijn koffie. ‘Nu eerst die papieren eens wegwerken.’
Hij nam een van de dossiers in zijn hand, maar schrok op toen zijn telefoon overging. Met een zucht lag hij het dossier neer en nam op.
“Goedendag u spreekt met Dr Blaze.”
Meteen klonk de vriendelijke stem van Laura, de assistente van zijn zoon.
“Meester, sorry dat ik u stoor…”
“Ik hoop dat dit belangrijk is. Wat is er?”
“Axel, hij zou boven gaan rusten en blijkbaar is hij uit zijn raam gesprongen en dat terwijl hij al geblesseerd was.”
“Hm… Zoek hem en zorg ervoor dat hij binnen blijft. Ik zal vanavond even kijken.”
Met een tweede zucht hing hij op.
‘Je mag toch op zijn minste verwachten dat je personeel hem een beetje in de gaten houd?’
Voor de tweede maal nam hij het dossier in zijn handen. Net voor hij de kans had om deze open te slaan, ging zijn deur met een ruk open.
“Ooit gehoord van-“
“Dr Blaze, we hebben uw hulp nodig en snel! Code rood!”
Met een ruk stond Meneer Blaze op en griste zijn witte jas van zijn stoel. Terwijl hij deze aantrok liep hij achter de verpleegkundige aan. ‘Vandaag geen doden onder mijn handen.’
------------------------------------------
Lilly hield haar vingers gekruist, hopend dat Isabelle het goed zou opvatten.
"Hey, wat goed! Super!"
Wacht, zei ze dat nou echt
"Dus je speelt voetbal? Cool! Als je terug komt in InazumaTown join je het voetbalteam Lil. is een Dat bevel! En wel scoren! Kus!"
Wow.
Verrukt stopte Lilly haar mobiel weg.
Voor ze ook maar iets kon zeggen werden haar beide polsen gegrepen door vtwee paar handen en werd ze meegetrokken.
“Lill wedstrijd, nu!”
Vanaf dat moment ging alles in een flits.
De broeders die de dijk afrenden, diezelfde broeders die de dijk weer oprenden, de brancard, Steve, het sluiten van de deuren, het weg starten van de ambulance, de blauwharige jongen die achter het voertuig aanrende, het stoppen, het gillen van een van de broeders, een lange slungelige jongen en een meisje die samen het kleine jongetje, dat blijkbaar Austin was genaamd, ondersteunden naar de ambulance.
De ambulance reed weg. Axel keek over zijn schouder. ‘Hoorde ik nou?’
Langzaam duwde hij zichzelf overeind. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Mark hem had gezien.
Hij wende zijn blik af en keek hoe de gele wagen de hoek om raasde.
‘Het was vast mijn verbeelding.’
Axel wierp nog een blik over zijn schouder naar de achtergebleven spelers. Er hing bijna letterlijk een grafstemming, alsof ze dachten dat Steve het niet zou halen en alsof Austin’s lichte enkelblessure een botbreuk was.
Die wisten er dus niet veel vanaf. Met wat verzorging kon Austin over een dag alweer normaal lopen en over twee dagen al weer voetballen. In die flits waarin Austin langs was komen hinken had Axel de schade een beetje in zich op kunnen nemen.
‘Misschien heeft vader gelijk. Misschien zit het wel in mijn DNA…’
Wat Steve betreft was het afwachten. Zijn situatie was lastig. Hij leek niet in een volledige coma te zijn beland. Later zou Axel zijn vader wel vragen wat er nou precies was gebeurd.
‘Hm, als ik nu naar het ziekenhuis ga lopen…’
Axel keek opnieuw naar de veldspelers. Arme jongens, hadden ze al geen compleet team zijn ze er nu eentje voor onbepaalde tijd kwijt.
Axel voelde hoe zijn mobiel in zijn zak begon te trillen. Hij haalde even diep adem, liep een paar meters weg van het veld en nam toen op.
“Blaze.” sprak hij kort maar krachtig.
Meteen weerklonk een zucht aan de andere kant van de lijn.
“Kussens? Wijd geopend raam?”
Axel liet een glimlachje op zijn gezicht verschijnen. Tja, dat raam had hij dicht moeten duwen.
“Jonge heer,” ging de vrouwelijke stem verder, die vermoedelijk behoorde aan Laura aangezien Bekka hem nooit durfde te bellen sinds die ene keer dat ze hem had gebeld en hij met Veronique was. Per ongeluk had hij opgenomen, dit had Bekka allemaal nooit willen horen.
“waar bent u? U bent ziek, u moet rusten.”
“Nou, als je me dan toch zo graag wil helpen…” Axel twijfelde even, “ik moet naar het ziekenhuis.”
Even leek het alsof Laura een hartverzakking kreeg. Axel wachtte geduldig af.
“Wat is er gebeurd? Wie moet er worden aangeklaagd? –“
Vlug onderbrak Axel haar. “Laura, rustig. Ik ben oke. Kun je me naar het ziekenhuis brengen?”
“Ja. Ik stuur Tyler. Waar bent u?”
Axel vertelde Laura waar hij was. Ze reageerde verbaast omdat hij eerder had aangegeven hier helemaal niet te willen zijn, maar stemde toen toch in.
“Tyler is over vijf minuten bij u.” Met die woorden hing ze op.
Axel deed zijn mobiel weg en liep weer terug richting de dijk. Wat hij er al niet voorover zou hebben om daar te staan.
----------------------------------
Austin keek op toen Nathan zijn vraag beantwoorde. Alleen had Austin nooit zo’n antwoord verwacht
"Laten we het zo zeggen.... een soort van gestoord..." Spijt was af te lezen uit het gezicht van Nathan.
"Weet wat nu het ergste is....?" begon Nathan, "We hebben weer een speler te kort en de speler die we kwijt zijn.... was erg goed. De dribbels die hij uitvoerde... Echt geweldig."
Austin hoorde hoe achter hen een ambulance arriveerde. In tussen was Austin even opgestaan om zijn enkel te testen, maar dit was pijnlijk. Toen hij verkondigde dat hij zo even langs het ziekenhuis zou hinken leek er bij Nathan iets te knappen. "O nee! Jij gaat meespelen!"
Met een sprintje schoot Nathan ervandoor.
Niet veel later klonk een kreet uit de ambulance.
"AUSTIN! JE KAN MEERIJDEN!"
Met hulp van Bobby en Silvia nam hij plaats in de ambulance.
“Ik beloof dat ik vrijdag meespeel.”
Aangekomen bij het ziekhuis werd hij door een van de ambulancebroeders naar binnen begeleid.
"Hartaanval!" gilde een van de broeders terwijl Steve werd weggereden. "Haal Dr. Blaze!"
‘Dr… Blaze?’
--------------------------------------------
Meneer Blaze zat kalm in zijn kantoortje en nam een slok van zijn koffie. ‘Nu eerst die papieren eens wegwerken.’
Hij nam een van de dossiers in zijn hand, maar schrok op toen zijn telefoon overging. Met een zucht lag hij het dossier neer en nam op.
“Goedendag u spreekt met Dr Blaze.”
Meteen klonk de vriendelijke stem van Laura, de assistente van zijn zoon.
“Meester, sorry dat ik u stoor…”
“Ik hoop dat dit belangrijk is. Wat is er?”
“Axel, hij zou boven gaan rusten en blijkbaar is hij uit zijn raam gesprongen en dat terwijl hij al geblesseerd was.”
“Hm… Zoek hem en zorg ervoor dat hij binnen blijft. Ik zal vanavond even kijken.”
Met een tweede zucht hing hij op.
‘Je mag toch op zijn minste verwachten dat je personeel hem een beetje in de gaten houd?’
Voor de tweede maal nam hij het dossier in zijn handen. Net voor hij de kans had om deze open te slaan, ging zijn deur met een ruk open.
“Ooit gehoord van-“
“Dr Blaze, we hebben uw hulp nodig en snel! Code rood!”
Met een ruk stond Meneer Blaze op en griste zijn witte jas van zijn stoel. Terwijl hij deze aantrok liep hij achter de verpleegkundige aan. ‘Vandaag geen doden onder mijn handen.’
------------------------------------------
Lilly hield haar vingers gekruist, hopend dat Isabelle het goed zou opvatten.
"Hey, wat goed! Super!"
Wacht, zei ze dat nou echt
"Dus je speelt voetbal? Cool! Als je terug komt in InazumaTown join je het voetbalteam Lil. is een Dat bevel! En wel scoren! Kus!"
Wow.
Verrukt stopte Lilly haar mobiel weg.
Voor ze ook maar iets kon zeggen werden haar beide polsen gegrepen door vtwee paar handen en werd ze meegetrokken.
“Lill wedstrijd, nu!”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Xavier had z'n mobiel erbij gepakt en belde de coach. 'Kom op neem op...'. Toen er werd opgenomen was er een zucht die uit Xavier's mond ontsnapte. "Zus, ik bedoel coach... Xavier Froster spreekt u mee. Ik heb slecht nieuws".
(Dragonboy en Veronique hebben alles voor de coach gedaan!)
"Laat me raden.... Het gaat over meneer Grimm en Hobbes?" Xavier keek verbaast naar z'n mobiel. "" Euh... ja dat klopt en Mark..."
"Die weet geen raad... Xavier hij moet het zelf zien op te lossen. Hij is immers de aanvoeder. Ik moet hangen. Ik spreek je thuis. Vader weet nog van niks". Xavier hoorde nu aan de andere kant alleen nog gepiep. 'Kom op Mark...'
-----------
Jack hijgde terwijl hij op de grond neerviel. 'Die rondjes zijn groot zeg...'. Jack sloeg met z'n vuist op de grond. 'Ik ben nog steeds te slap, ik kan nog geen eens vijf rondjes rennen'. Alsof Xavier gedachte kon lezen antwoorden hij Jack. "Je ebtn toch net een beginner met voetbal?" Jack knikte verleggen. "J-j-ja... d-dat kl-klopt". Xavier toonde een kleine glimlach. "Dan is het heel normaal dat je moe bent. Je hebt net een training gehad en je gaat weer rondjes rennen. Als ik jou was zou ik de pauzes die je krijgt goed gebruiken, want dan kan je je op de training volledig geven. Geloof ALS de training doorgaat zal Mark voldoende pauzes inlassen". Jack keek Xavier na die naast Isabelle ging staan en haar even liet schrikken. Daarna nam hij haar in een romantische hoduing en kuste haar.
'Rust houden.... Maar ik moet sterker worden... Dan mag ik niet rusten... Dan verspil ik belangrijke tijd!'
-----------
Timmy was thuis aangekomen en had snel twee frikadel broosjes in de oven gedaan. Daarna was hij naar z'n computerkamertje gegaan. (Timmyheeft een slaapkamer en een computerkamer... Later volgt waarom) De kamer stond vol met 6 verschillende computers. Twee stonden voor het raam tegenover de deur. Twee andere aan de rechter kant en de laatste twee aan de linkerkant. En bij de deur was er ruimte voor een printer, die ook kopieren en scannen. Er was alleen maar één stoel in de kamer. Timmy ging daar op zitten en starte bij de computers bij het raam. Die computers waren voor de informatie. Rechts waren de hack computers... Links was de ene computer met allerlei geheime document over bijna iedereen die in het voetbalteam zat. (Waarom? Vraag ik me ook af!) En de andere was meer voor de muziek en filmpjes die Timmy keek en zelde spelletjes.
"Oke het Blaze Ziekenhuis... Wacht eens? Die jongen op de dijk was Axel Blaze... Blaze! OMG! Axel Blaze is een.....!" Snel duwde hij zich van z'n bureau af naar links en kwam bij de geheime document aan. 'A.... A.... aha! Axel Blaze!' Timmy klikte het document aan en begon te typen. "Ik weet je geheim Blaze....". Snel schakelde Timmy weer terug naar z'n informatie computer. "Oke en dan nu het Blaze ziekenhuis. Al snel had Timmy de site gevonden. Daar zocht hij de informatie die hij nodig had, maar hij kon niks op de site zoeken. "Oke, dan wordt het meteen hacken...."
Al snel had Timmy bij de rechtercomputers het systeem van het ziekenhuis gehackt. "Oke... Steve Grimm...". Timmy zocht alles af, maar kon niks van Steve vinden.... "Urgh hij is er vast pas net....". Maar toen vond Timmy iets heel anders. Snel duwde hij zich naar de linkerkant. Op de muziekcomputer stelde hij snel een liedje in en begon te typen. Hij typte in het venster wat nog steeds open stond van net. 'En nog iets ontdekt, maar dat ene blijft nog steeds open. Waarom is hij gestopt?'
--------
Mark keek de ambulance na. Daarna draaide hij zich om en keek Axel recht in de ogen. Normaal zou hij boos kijken, maar dit keer toonde hij een glimlach naar Axel en stak z'n hand even op. Daarna ging Mark op het bankje zitten. "En dit gebeurd precies als de coach weg is... Wat moet ik nu doen?" De tranen kwam langzamerhand bij Mark, maar hij wist ze in te houden. 'Zal ik de training doorlaten gaan of niet? Zal het goed komen met Steve? Zullen Austin en Steve vrijdag mee kunnen spelen?' Mark wist op geen enkele vraag een antwoord te verzinnen. 'Misschien ziet het er erger uit dan dat het is.... Mark hoe kan je dat nou zeggen?' Mark begon nu eigenlijk een gesprek in z'n hoofd. Als snel sloeg Mark zichzelf in z'n gezicht met z'n rechterhand, die gek genoeg geen pijn deed. "OKE! NOG 5 MINUTEN PAUZE EN DAN GAAN WE DOOR!" Jack keek verbaast naar Mark. "Maar aanvoeder..."
"Ik weet het Jack, maar we moeten niet stil blijven staan. De jongens zouden ook willen dat we door zouden gaan. En als ze terugkomen ontvangen we ze met blijschap. We gaan royal verslaan jongens! Tuurlijk hebben we Austin en Steve nodig, maar wij mogen niet stilblijven staan zoals ik al zei!" Jack kreag tranen in z'n ogen van Mark toespraak. "Hoe erg ik het ook vindt.... Ik wil Royal wel eens wat laten zien! En ik heb er vetrouwen dat Austin en Steve vrijdag zullen meespelen. Misschien is het niet zo erg als het lijk!"
Xavier toonde een glimlach. 'Dit is een aanvoeder....'
(Dragonboy en Veronique hebben alles voor de coach gedaan!)
"Laat me raden.... Het gaat over meneer Grimm en Hobbes?" Xavier keek verbaast naar z'n mobiel. "" Euh... ja dat klopt en Mark..."
"Die weet geen raad... Xavier hij moet het zelf zien op te lossen. Hij is immers de aanvoeder. Ik moet hangen. Ik spreek je thuis. Vader weet nog van niks". Xavier hoorde nu aan de andere kant alleen nog gepiep. 'Kom op Mark...'
-----------
Jack hijgde terwijl hij op de grond neerviel. 'Die rondjes zijn groot zeg...'. Jack sloeg met z'n vuist op de grond. 'Ik ben nog steeds te slap, ik kan nog geen eens vijf rondjes rennen'. Alsof Xavier gedachte kon lezen antwoorden hij Jack. "Je ebtn toch net een beginner met voetbal?" Jack knikte verleggen. "J-j-ja... d-dat kl-klopt". Xavier toonde een kleine glimlach. "Dan is het heel normaal dat je moe bent. Je hebt net een training gehad en je gaat weer rondjes rennen. Als ik jou was zou ik de pauzes die je krijgt goed gebruiken, want dan kan je je op de training volledig geven. Geloof ALS de training doorgaat zal Mark voldoende pauzes inlassen". Jack keek Xavier na die naast Isabelle ging staan en haar even liet schrikken. Daarna nam hij haar in een romantische hoduing en kuste haar.
'Rust houden.... Maar ik moet sterker worden... Dan mag ik niet rusten... Dan verspil ik belangrijke tijd!'
-----------
Timmy was thuis aangekomen en had snel twee frikadel broosjes in de oven gedaan. Daarna was hij naar z'n computerkamertje gegaan. (Timmyheeft een slaapkamer en een computerkamer... Later volgt waarom) De kamer stond vol met 6 verschillende computers. Twee stonden voor het raam tegenover de deur. Twee andere aan de rechter kant en de laatste twee aan de linkerkant. En bij de deur was er ruimte voor een printer, die ook kopieren en scannen. Er was alleen maar één stoel in de kamer. Timmy ging daar op zitten en starte bij de computers bij het raam. Die computers waren voor de informatie. Rechts waren de hack computers... Links was de ene computer met allerlei geheime document over bijna iedereen die in het voetbalteam zat. (Waarom? Vraag ik me ook af!) En de andere was meer voor de muziek en filmpjes die Timmy keek en zelde spelletjes.
"Oke het Blaze Ziekenhuis... Wacht eens? Die jongen op de dijk was Axel Blaze... Blaze! OMG! Axel Blaze is een.....!" Snel duwde hij zich van z'n bureau af naar links en kwam bij de geheime document aan. 'A.... A.... aha! Axel Blaze!' Timmy klikte het document aan en begon te typen. "Ik weet je geheim Blaze....". Snel schakelde Timmy weer terug naar z'n informatie computer. "Oke en dan nu het Blaze ziekenhuis. Al snel had Timmy de site gevonden. Daar zocht hij de informatie die hij nodig had, maar hij kon niks op de site zoeken. "Oke, dan wordt het meteen hacken...."
Al snel had Timmy bij de rechtercomputers het systeem van het ziekenhuis gehackt. "Oke... Steve Grimm...". Timmy zocht alles af, maar kon niks van Steve vinden.... "Urgh hij is er vast pas net....". Maar toen vond Timmy iets heel anders. Snel duwde hij zich naar de linkerkant. Op de muziekcomputer stelde hij snel een liedje in en begon te typen. Hij typte in het venster wat nog steeds open stond van net. 'En nog iets ontdekt, maar dat ene blijft nog steeds open. Waarom is hij gestopt?'
--------
Mark keek de ambulance na. Daarna draaide hij zich om en keek Axel recht in de ogen. Normaal zou hij boos kijken, maar dit keer toonde hij een glimlach naar Axel en stak z'n hand even op. Daarna ging Mark op het bankje zitten. "En dit gebeurd precies als de coach weg is... Wat moet ik nu doen?" De tranen kwam langzamerhand bij Mark, maar hij wist ze in te houden. 'Zal ik de training doorlaten gaan of niet? Zal het goed komen met Steve? Zullen Austin en Steve vrijdag mee kunnen spelen?' Mark wist op geen enkele vraag een antwoord te verzinnen. 'Misschien ziet het er erger uit dan dat het is.... Mark hoe kan je dat nou zeggen?' Mark begon nu eigenlijk een gesprek in z'n hoofd. Als snel sloeg Mark zichzelf in z'n gezicht met z'n rechterhand, die gek genoeg geen pijn deed. "OKE! NOG 5 MINUTEN PAUZE EN DAN GAAN WE DOOR!" Jack keek verbaast naar Mark. "Maar aanvoeder..."
"Ik weet het Jack, maar we moeten niet stil blijven staan. De jongens zouden ook willen dat we door zouden gaan. En als ze terugkomen ontvangen we ze met blijschap. We gaan royal verslaan jongens! Tuurlijk hebben we Austin en Steve nodig, maar wij mogen niet stilblijven staan zoals ik al zei!" Jack kreag tranen in z'n ogen van Mark toespraak. "Hoe erg ik het ook vindt.... Ik wil Royal wel eens wat laten zien! En ik heb er vetrouwen dat Austin en Steve vrijdag zullen meespelen. Misschien is het niet zo erg als het lijk!"
Xavier toonde een glimlach. 'Dit is een aanvoeder....'
"OKE! NOG 5 MINUTEN PAUZE EN DAN GAAN WE DOOR!" Bobby en Nathan keken elkaar verbaast aan en blijkbaar dacht Jack het zelfde. "Maar aanvoeder..."Mark reageerde volkomen rustig leek het wel. Maar Nathan wist dat Mark ook verdrietig was.
"Ik weet het Jack, maar we moeten niet stil blijven staan. De jongens zouden ook willen dat we door zouden gaan. En als ze terugkomen ontvangen we ze met blijschap. We gaan royal verslaan jongens! Tuurlijk hebben we Austin en Steve nodig, maar wij mogen niet stilblijven staan zoals ik al zei!" Bobby en Nathan keken elkaar aan. Allebei zagen ze de ogen van elkaar rood worden. Snel kuchtte de twee en draaide zich van elkaar weg. "Hoe erg ik het ook vindt.... Ik wil Royal wel eens wat laten zien! En ik heb er vetrouwen dat Austin en Steve vrijdag zullen meespelen. Misschien is het niet zo erg als het lijk!"
"Mooi toespraak". Kuchte Bobby naar Nathan. Die kuch was er vanwege een brok in z'n keel. Nathan keek even over z'n schouder en zag iemand dat Sylvia en Jack ook tranen in hun ogen hadden. Xavier en Isabelle hadden juist een lach op hun gezicht. "Waarom lachen die twee?" Blijkbaar wist Bobby het antwoord. "Xavier heeft een goede contact met de coach, doordat Mark deze speech heeft gegeven kan hij het doorgeven aan de coach. Dit zal zeer positief zijn voor Mark. Ze zijn blij voor hem".
"Of ze zijn ook onder de indruk van Mark's toespraak". Bobby begon nu te lachen van de opmerking van Nathan. "Ja... dat kan ook". Allebei hadden ze nu weer een lach op hun gezicht.
-----------------
Isabelle stopte haar mobiel weer in haar bh. En daarna schrok ze zich wild. Xavier trok haar naar achter. Daardoor kwam ze achterover geleund in Xavier's armen. Waarna hij haar kuste. "Xavier laat me niet meer zo schrikken". Daarna kwam ze weer overeind en keek naar Mark. "Hij leert het al een beetje hé? Aanvoeder zijn..." En aan het lachje van Xavier te zijn was dit zo, dus Isabelle glimlachte ook.
------------------
(En nu het stuk waar iedereen op wachtte!(Als Steve praat en er is een stukje ....... dan is er een stilte (kuch of pijn)
Steve viel neer op z'n knieën. "Waa....rom doet u me dit..... aan?" Steve hield z'n hand bij z'n hart. Het praten ging steeds moeilijker. In z'n hoofd was er verwarring. Langzamerhand kwam er een wit licht tegenover het zwarte gat.
"Je mag kiezen Steve... Waar ga je heen? Je hebt nu de kans om naar het witte licht te gaan. Uit jezelf... Anders zal ik je het zwarte gat in duwen!"
"NEE!" Een hevige pijn schoot daat Steve nu. Er kwam een gil en daarna kleurde het langzaam zwart voor z'n ogen. Het ging heel langzaam. Hij communiceerde nu met z'n oom via gedachte. Praten ging gewoon niet meer. 'Nee... blijf uit m'n beurt!'
'Sorry Steve... Toen je nog voldoende kracht had om naar het licht te gaan, wilde je niet. Weet je nog?' Steve's oom kwam steeds dichterbij. Het zwarte voor Steve's ogen werd steeds donkerder. 'Nee... nee...'
(De verdere beschrijving komt nadat het ziekenhuis hem gaat reanimeren, maar die beschrijving laat ik aan apattelle over XD)
"Ik weet het Jack, maar we moeten niet stil blijven staan. De jongens zouden ook willen dat we door zouden gaan. En als ze terugkomen ontvangen we ze met blijschap. We gaan royal verslaan jongens! Tuurlijk hebben we Austin en Steve nodig, maar wij mogen niet stilblijven staan zoals ik al zei!" Bobby en Nathan keken elkaar aan. Allebei zagen ze de ogen van elkaar rood worden. Snel kuchtte de twee en draaide zich van elkaar weg. "Hoe erg ik het ook vindt.... Ik wil Royal wel eens wat laten zien! En ik heb er vetrouwen dat Austin en Steve vrijdag zullen meespelen. Misschien is het niet zo erg als het lijk!"
"Mooi toespraak". Kuchte Bobby naar Nathan. Die kuch was er vanwege een brok in z'n keel. Nathan keek even over z'n schouder en zag iemand dat Sylvia en Jack ook tranen in hun ogen hadden. Xavier en Isabelle hadden juist een lach op hun gezicht. "Waarom lachen die twee?" Blijkbaar wist Bobby het antwoord. "Xavier heeft een goede contact met de coach, doordat Mark deze speech heeft gegeven kan hij het doorgeven aan de coach. Dit zal zeer positief zijn voor Mark. Ze zijn blij voor hem".
"Of ze zijn ook onder de indruk van Mark's toespraak". Bobby begon nu te lachen van de opmerking van Nathan. "Ja... dat kan ook". Allebei hadden ze nu weer een lach op hun gezicht.
-----------------
Isabelle stopte haar mobiel weer in haar bh. En daarna schrok ze zich wild. Xavier trok haar naar achter. Daardoor kwam ze achterover geleund in Xavier's armen. Waarna hij haar kuste. "Xavier laat me niet meer zo schrikken". Daarna kwam ze weer overeind en keek naar Mark. "Hij leert het al een beetje hé? Aanvoeder zijn..." En aan het lachje van Xavier te zijn was dit zo, dus Isabelle glimlachte ook.
------------------
(En nu het stuk waar iedereen op wachtte!(Als Steve praat en er is een stukje ....... dan is er een stilte (kuch of pijn)
Steve viel neer op z'n knieën. "Waa....rom doet u me dit..... aan?" Steve hield z'n hand bij z'n hart. Het praten ging steeds moeilijker. In z'n hoofd was er verwarring. Langzamerhand kwam er een wit licht tegenover het zwarte gat.
"Je mag kiezen Steve... Waar ga je heen? Je hebt nu de kans om naar het witte licht te gaan. Uit jezelf... Anders zal ik je het zwarte gat in duwen!"
"NEE!" Een hevige pijn schoot daat Steve nu. Er kwam een gil en daarna kleurde het langzaam zwart voor z'n ogen. Het ging heel langzaam. Hij communiceerde nu met z'n oom via gedachte. Praten ging gewoon niet meer. 'Nee... blijf uit m'n beurt!'
'Sorry Steve... Toen je nog voldoende kracht had om naar het licht te gaan, wilde je niet. Weet je nog?' Steve's oom kwam steeds dichterbij. Het zwarte voor Steve's ogen werd steeds donkerder. 'Nee... nee...'
(De verdere beschrijving komt nadat het ziekenhuis hem gaat reanimeren, maar die beschrijving laat ik aan apattelle over XD)
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach had opgehangen, nadat ze klaar was met het gesprek met Xavier. Ze liep achter één van de palen vandaan. Nu had ze een heel uitzicht over het veld, maar niemand kon haar zien. Alleen als ze echt heel goed keken. 'Wat is je plan Evans?' En toen... Die speech, het team werd hierdoor opgepept.
De coach's mond viel open. "Wow". Dat was het enige wat de coach kon zeggen.
---
Shawn glimlachte vriendelijk naar Mark, terwijl hij aan het praten was. 'Wat zei ik je Aiden. Hij is een beter aanvoeder dan Jude Sharp'. 'Hoe weet je dat nou meteen?' 'Jude Sharp zal het team alleen in de wedstrijden opdrachten geven, maar hij zal niet buiten de wedstrijd voor iemand klaar staan!' 'Oke, oke daar heb je wel een beetje gelijk in...'
'Ik hoop alleen dat het goed zal komen met de jongens...'
De coach's mond viel open. "Wow". Dat was het enige wat de coach kon zeggen.
---
Shawn glimlachte vriendelijk naar Mark, terwijl hij aan het praten was. 'Wat zei ik je Aiden. Hij is een beter aanvoeder dan Jude Sharp'. 'Hoe weet je dat nou meteen?' 'Jude Sharp zal het team alleen in de wedstrijden opdrachten geven, maar hij zal niet buiten de wedstrijd voor iemand klaar staan!' 'Oke, oke daar heb je wel een beetje gelijk in...'
'Ik hoop alleen dat het goed zal komen met de jongens...'
Mark’s ogen keken recht in die van Axel, ze leken hem te doorgronden, zijn ziel te lezen. Dit was natuurlijk niet zo. Axel verwachtte een woedende blik, maar in plaats daarvan kreeg hij een glimlach en een opgestoken hand. Even was er verbazing op Axel’s gezicht, maar dit wist hij om te zetten in een glimlach.
Mark had er moeite mee, het hele team had er moeite mee. Er was weinig kans dat ze de training zouden voortzetten.
"OKE! NOG 5 MINUTEN PAUZE EN DAN GAAN WE DOOR!"
Axel’s ogen lichtten even op. ‘Huh?’
Verbaasd keek hij naar de vastbesloten houding van Mark, die nu met zijn rug naar hem toe stond.
Achter Axel klonk het geluid van banden op het wegdek.
“Stapt u in?”
Axel keek over zijn schouder in de vriendelijke ogen van Tyler, die met zijn linker arm op het frame van het raampje leunde en met zijn rechter hand omsloot hij het stuurwiel. Zijn zonnebril hing aan de hals van zijn shirt. Ja, een shirt, Tyler had zijn blouse met jasje ingewisseld voor een crème kleurig T-shirt. Blijkbaar had hij zich gehaast. In dit shirt waren zijn spieren nog beter zichtbaar en voor het eerst zag Axel een litteken bij Tyler’s nek zitten. ‘Is dat van het ongeluk?’
Blijkbaar had Axel heel intens staan staren want Tyler keek nu in zijn spiegeltje naar zijn nek. Vervolgens richtte hij zijn blik op Axel en knikte even.
“Wachten we op de trein of stapt u in?”
Tyler maakte zijn arm los van het frame en duwde de deur bij de achterbank open, zodat Axel kon instappen.
Axel glimlachte even en liep/hinkte toen naar de auto. Nog steeds was het hinken zo goed als onzichtbaar voor de omstanders.
“Die sprong uit het raam heeft niet veel goeds gedaan zo te zien.”
Merkte Tyler op toen hij zijn achteruitkijkspiegel goed draaide.
Axel zag de weerspiegeling van Tyler’s gelige ogen en trok zijn mondhoeken even omhoog.
“Ik ben niet gesprongen.” mompelde Axel, net luid genoeg.
Tyler fronste en trok zijn ene wenkbrauw op. “Niet?”
Axel haalde zijn schouders op. “Brandtrap.”
Tyler lachte even. “Had ik kunnen weten…”
Hoofdschudden trapte Tyler het gaspedaal in. Vlak voor ze de hoek omreden keek Axel over zijn schouder naar het veld. ‘Mark dus…’
Na een tijdje kwamen ze aan op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Axel wilde uitstappen, maar Tyler hield hem tegen.
“Waarvoor wilde u naar het ziekenhuis?”
Axel zuchtte even. ‘Zal ik het zeggen?’
“Een vriend is hier zonet naartoe gebracht, ik wil weten hoe het met hem gaat.”
Axel deed een poging om zich om Tyler heen te draaien, maar dit mislukte.
“Als die jongen pas net is binnen gekomen dan weten ze nog niets. U gaat eerst naar de EHBO, daarna kijken we verder.”
Met een zucht stemde Axel in. Op de voet gevolgd door Tyler liep hij richting de EHBO. Daar vertelde Tyler wat er was gebeurd terwijl Axel om zich heen keek.
De ruimte was groen van kleur en had een speelhoek voor de kleine kinderen. Dit was immers de spoedeisende hulp.
‘Steve, waar ben je?’
Na een tijdje draaide Tyler zich om. “We moeten eerst naar radiologie.”
Axel zuchtte. “Ik kan zo wel zien dat het niet gebroken is.”
“En toch ga je mee.”
Tyler’s stevige hand omsloot de pols van Axel en dwong hem mee te lopen.
‘Wat een gezeik voor een lichtte blessure. Je kan ook overdrijven.’
Bij de afdeling radiologie namen ze plaats op een stoel en bleven wachten. Na enkele seconden werd een jongetje in een voetbal tenue de ruimte ingeduwd. De jongen zat in een rolstoel…
‘Wacht, dat is Austin.’
-----------------------------------
(sorry als dit stuk heel langdradig is, ik had zin om al mijn EHBOtische kennis erin te gooien, reanimatie behandelen we tot in den treuren)
Meneer Blaze volgde de verpleegkundige door de gangen en riep onderweg een aantal andere verpleegkundigen. Deze volgden gehaast. De verpleegkundige die voorop liep nam een klipbord in zijn handen en gaf deze door aan Meneer Blaze.
“Oke, wat is er bekent over deze…” hij wierp even een blik op het klipbord, “Meneer Grimm?”
De verpleegkundige voor hem begon gehaast te spreken.
“Steve Grimm, veertien jaar oud. Er is gebeld door ene Mark Evans, de aanvoerder van het Raimon voetbalteam. De heer Grimm was op een voetbaltraining en viel ineens op de grond neer. Vervolgens reageerde hij nergens meer op en kwamen er onzinnige kreten uit zijn mond. Volgens getuigen kwam het er voornamelijk op neer dat hij vrijgelaten wilde worden.”
De verpleegkundige nam even een adempauze en draaide de hoek om, ze waren nog amper twintig seconden onderweg.
“Omstanders hebben hem naar de kant gebracht en geprobeerd contact te zoeken. Het enige wat hij daarna nog had gezegd op een moment van bewustzijn was een naam. Volgens mij Axel ofzo.”
‘Axel.’
Meneer Blaze knikte en duwde het klipbord in de handen van de verpleegkundige naast hem.
“Zorg dat de jongen zijn ouders worden gebeld.”
Ze kwamen nu aan in de hal. Daar stond een jongetje, ondersteund door een ambulance broeder.
“Wat is er met hem?” vroeg Meneer Blaze.
“Enkelblessure.”
“Oke, regel een rolstoel en begeleid hem naar radiografie, ik kom zo even kijken.”
Meteen draaide Dr Blaze zich weg. ‘Steve heeft nu voorrang.’
Binnen enkele seconden waren ze in de kamer waar de brancard was gestationeerd.
Twee ambulancebroeders waren al druk aan het reanimeren. Dr Blaze gebaarde dat ze plaats moesten maken. Hier gehoorzaamden de beiden mannen meteen.
Op de brancard lag een bleke jongen, zijn ogen waren wijd geopend en af en toe leek zijn rechterbeen te schokken. ‘Arme jongen.’
Meneer Blaze plaatste zijn beide handen op de jongen zijn borstbeen en vouwde deze samen. Op een snel ritme begon hij deze in te duwden.
“AED!” gilde hij terwijl hij in zijn hoofd het aantal compressies telde. ’Tien, elf, twaalf’
“Regel een kamer voor hem op de afdeling hartbewaking (dit is op dezelfde afdeling als Julia (op verzoek van Dragonboy))”
‘Vijfentwintig, zesentwintig, zevenentwintig’
Op dat moment kwam de ambulancebroeder terugrennen met in zijn hand een zwart met geel koffertje.
“AED.” Riep de man die nu naast Meneer Blaze was komen staan. Hij lag het koffertje plat op het bed neer en vouwde deze open. Binnenin bevonden zich twee elektroden, simpel gezegd twee grote plakkers met een soort metalen plaatjes die de stroom je lichaam insturen.
De eerste elektrode plakte de broeder net onder het rechter sleutelbeen, de andere werd onder de linkeroksel geplakt. Vervolgens werd het apparaat aangezet.
“Scannen voor schok.” sprak een robotachtige stem, die natuurlijk vanuit het apparaat kwam. Meneer Blaze ging rustig door met de compressies.
“Schok geadviseerd.”
Meneer Blaze hield zijn armen naast zijn hoofd in de lucht terwijl het apparaat zich oplaadde. Hij keek om zich heen. “Los!” gilde hij terwijl hij de knop indrukte. Een hevige schok schoot nu het lichaam van de jongen in.
“Hervat reanimatie.”
‘Het zit hem ook niet mee. Voetbal sloopt je.’
Opnieuw startte Meneer Blaze de reanimatie. Het borstbeen werd zo’n vijf centimeter (ja, dat is echt veel) ingeduwd. Om de zoveel tijd leek er een krakend geluid hoorbaar. De jongen hield hier waarschijnlijk gekneusde ribben aan over.
----------------------------
Toen Austin werd weggereden kwam er een man aanlopen die Austin even bekeek.
“Wat is uw naam?”
“Austin Hobbes.”
De man maakte wat aantekeningen en keek toen op.
“Ik kijk even of u in het systeem staat, heeft u ouders die u kunnen ophalen?”
Austin schudde even zijn hoofd. “Nee, mijn moeder heeft geen rijbewijs.”
De man knikte en draaide zich om, hij liep weg.
Niet veel later zag Austin hoe een donkere man in een witte jas, met donkerblauw haar en witte highlights in de hal verscheen. Vluchtig nam hij Austin in zich op.
‘Is dat…. Dr Blaze?’
“Wat is er met hem?”
De ambulancebroeder die hem ondersteunde antwoordde meteen. “Enkelblessure.”
“Oke, regel een rolstoel en begeleid hem naar radiografie, ik kom zo even kijken.”
Austin zag hoe Meneer Blaze, nog sneller dan hij gekomen was, weer wegsnelde.
De ambulancebroeder hielp Austin naar een stoel.
“Oke, ik ben zo terug, dan begeleid ik u nar radiologie. Daar maken ze een foto van uw enkel om te kijken of deze niet gebroken is en dan kan u door naar spoedeisende hulp.”
Austin knikte even en zag hoe de broeder wegliep.
Even later kwam een verpleegkundige aanlopen met een rolstoel voor haar.
“Meneer Hobbes?”
Austin keek op en zag dat de verpleegkundige hem vriendelijk aankeek. “Dat ben ik.” zei hij voorzichtig.
De vrouw zette de rolstoel voor hem neer. “Oke, ik ga je helpen.”
Ze deed haar armen onder die van Austin door. Zijn ene arm hield ze met beide handen, duimen voorop, horizontaal voor zijn eigen lichaam. “Oke, op de drie.” Zei de vrouw kalm. (deze greep is trouwens de routek voor de stoel :p) “Een, twee Drie.”
Op dat moment tilde de vrouw Austin va zijn stoel, zijn benen nog op de grond. Met een draai plaatste ze hem in de rolstoel, waarna ze hem voorzichtig losliet.
“Gaat het?”
Austin knikte. Ze begonnen te rijden richting radiologie. Daar aangekomen plaatste ze hem ergens naast de stoelen.
“Een andere arts brengt u zo door naar de spoed.”
Austin knikte even en keek hoe ze wegliep. Vervolgens liet hij zijn ogen door de ruimte glijden. Er zaten maar weinig mensen.
‘Axel Blaze?’
-----------------------------------------
Lilly plaatste de hakken van haar schoenen stevig op de straat en hing ietsjes achterover.
“Ik kan zelf lopen!” gilde ze hysterisch terwijl ze met haar nagels de handen van de meiden aanviel.
“Lill!” gilde Amy terwijl ze losliet. Ze schudde met haar hand en keek boos. “Dat deed zeer.”
Lilly rolde even met haar ogen. “Goh, dat is ook de bedoeling, dan laat je tenminste los.”
Met een kinderlijk boos gezicht keek Amy even naar Lilly.
Een zucht klonk voor haar.
“Ja, ja, ik weet het al, zeg maar niks. We hebben zo een wedstrijd en ik zie eruit als een zwerver. Verder heb ik nog geen tenue aan en moeten we nog opwarmen. Ja, ja. Ik loop al.”
Lilly trok zichzelf los uit de greep van de verblufte meiden en liep richting het restaurant van Sue.
Het restaurant was heel erg meisjesachtig en gelegen midden in een themapark.
Lilly schoof de deur open en rende de trap op naar boven. De andere teamleden zaten binnen en wachtten op Sue, Helen, Amy en Esther.
“Meiden, daar zijn jullie!”
Sue stak gelijk haar hand op.
“Meiden, opwarmen, wij komen zo, even omkleden.”
De meiden knikten en liepen de winkel uit, hierdoor hadden Esther en Sue de kans om naar boven te gaan. Amy en Helen waren al omgekleed dus die liepen meteen mee.
Lilly plofte neer op het donzige bed van Sue en omhelsde het kussen.
“Lill?”
Lilly duwde zichzelf overeind. “Oke, geef me mijn tenue, nummer elf graag.”
De meiden zochten in de kast en wierpen dit naar Lilly. Zelf grepen de meiden de nummers tien, deze was voor Sue, en vijf, voor Esther.
In enkele seconden had Lilly het tenue aangetrokken en draaide een rondje voor de spiegel.
“Oke, ik ben er klaar voor.”
Mark had er moeite mee, het hele team had er moeite mee. Er was weinig kans dat ze de training zouden voortzetten.
"OKE! NOG 5 MINUTEN PAUZE EN DAN GAAN WE DOOR!"
Axel’s ogen lichtten even op. ‘Huh?’
Verbaasd keek hij naar de vastbesloten houding van Mark, die nu met zijn rug naar hem toe stond.
Achter Axel klonk het geluid van banden op het wegdek.
“Stapt u in?”
Axel keek over zijn schouder in de vriendelijke ogen van Tyler, die met zijn linker arm op het frame van het raampje leunde en met zijn rechter hand omsloot hij het stuurwiel. Zijn zonnebril hing aan de hals van zijn shirt. Ja, een shirt, Tyler had zijn blouse met jasje ingewisseld voor een crème kleurig T-shirt. Blijkbaar had hij zich gehaast. In dit shirt waren zijn spieren nog beter zichtbaar en voor het eerst zag Axel een litteken bij Tyler’s nek zitten. ‘Is dat van het ongeluk?’
Blijkbaar had Axel heel intens staan staren want Tyler keek nu in zijn spiegeltje naar zijn nek. Vervolgens richtte hij zijn blik op Axel en knikte even.
“Wachten we op de trein of stapt u in?”
Tyler maakte zijn arm los van het frame en duwde de deur bij de achterbank open, zodat Axel kon instappen.
Axel glimlachte even en liep/hinkte toen naar de auto. Nog steeds was het hinken zo goed als onzichtbaar voor de omstanders.
“Die sprong uit het raam heeft niet veel goeds gedaan zo te zien.”
Merkte Tyler op toen hij zijn achteruitkijkspiegel goed draaide.
Axel zag de weerspiegeling van Tyler’s gelige ogen en trok zijn mondhoeken even omhoog.
“Ik ben niet gesprongen.” mompelde Axel, net luid genoeg.
Tyler fronste en trok zijn ene wenkbrauw op. “Niet?”
Axel haalde zijn schouders op. “Brandtrap.”
Tyler lachte even. “Had ik kunnen weten…”
Hoofdschudden trapte Tyler het gaspedaal in. Vlak voor ze de hoek omreden keek Axel over zijn schouder naar het veld. ‘Mark dus…’
Na een tijdje kwamen ze aan op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Axel wilde uitstappen, maar Tyler hield hem tegen.
“Waarvoor wilde u naar het ziekenhuis?”
Axel zuchtte even. ‘Zal ik het zeggen?’
“Een vriend is hier zonet naartoe gebracht, ik wil weten hoe het met hem gaat.”
Axel deed een poging om zich om Tyler heen te draaien, maar dit mislukte.
“Als die jongen pas net is binnen gekomen dan weten ze nog niets. U gaat eerst naar de EHBO, daarna kijken we verder.”
Met een zucht stemde Axel in. Op de voet gevolgd door Tyler liep hij richting de EHBO. Daar vertelde Tyler wat er was gebeurd terwijl Axel om zich heen keek.
De ruimte was groen van kleur en had een speelhoek voor de kleine kinderen. Dit was immers de spoedeisende hulp.
‘Steve, waar ben je?’
Na een tijdje draaide Tyler zich om. “We moeten eerst naar radiologie.”
Axel zuchtte. “Ik kan zo wel zien dat het niet gebroken is.”
“En toch ga je mee.”
Tyler’s stevige hand omsloot de pols van Axel en dwong hem mee te lopen.
‘Wat een gezeik voor een lichtte blessure. Je kan ook overdrijven.’
Bij de afdeling radiologie namen ze plaats op een stoel en bleven wachten. Na enkele seconden werd een jongetje in een voetbal tenue de ruimte ingeduwd. De jongen zat in een rolstoel…
‘Wacht, dat is Austin.’
-----------------------------------
(sorry als dit stuk heel langdradig is, ik had zin om al mijn EHBOtische kennis erin te gooien, reanimatie behandelen we tot in den treuren)
Meneer Blaze volgde de verpleegkundige door de gangen en riep onderweg een aantal andere verpleegkundigen. Deze volgden gehaast. De verpleegkundige die voorop liep nam een klipbord in zijn handen en gaf deze door aan Meneer Blaze.
“Oke, wat is er bekent over deze…” hij wierp even een blik op het klipbord, “Meneer Grimm?”
De verpleegkundige voor hem begon gehaast te spreken.
“Steve Grimm, veertien jaar oud. Er is gebeld door ene Mark Evans, de aanvoerder van het Raimon voetbalteam. De heer Grimm was op een voetbaltraining en viel ineens op de grond neer. Vervolgens reageerde hij nergens meer op en kwamen er onzinnige kreten uit zijn mond. Volgens getuigen kwam het er voornamelijk op neer dat hij vrijgelaten wilde worden.”
De verpleegkundige nam even een adempauze en draaide de hoek om, ze waren nog amper twintig seconden onderweg.
“Omstanders hebben hem naar de kant gebracht en geprobeerd contact te zoeken. Het enige wat hij daarna nog had gezegd op een moment van bewustzijn was een naam. Volgens mij Axel ofzo.”
‘Axel.’
Meneer Blaze knikte en duwde het klipbord in de handen van de verpleegkundige naast hem.
“Zorg dat de jongen zijn ouders worden gebeld.”
Ze kwamen nu aan in de hal. Daar stond een jongetje, ondersteund door een ambulance broeder.
“Wat is er met hem?” vroeg Meneer Blaze.
“Enkelblessure.”
“Oke, regel een rolstoel en begeleid hem naar radiografie, ik kom zo even kijken.”
Meteen draaide Dr Blaze zich weg. ‘Steve heeft nu voorrang.’
Binnen enkele seconden waren ze in de kamer waar de brancard was gestationeerd.
Twee ambulancebroeders waren al druk aan het reanimeren. Dr Blaze gebaarde dat ze plaats moesten maken. Hier gehoorzaamden de beiden mannen meteen.
Op de brancard lag een bleke jongen, zijn ogen waren wijd geopend en af en toe leek zijn rechterbeen te schokken. ‘Arme jongen.’
Meneer Blaze plaatste zijn beide handen op de jongen zijn borstbeen en vouwde deze samen. Op een snel ritme begon hij deze in te duwden.
“AED!” gilde hij terwijl hij in zijn hoofd het aantal compressies telde. ’Tien, elf, twaalf’
“Regel een kamer voor hem op de afdeling hartbewaking (dit is op dezelfde afdeling als Julia (op verzoek van Dragonboy))”
‘Vijfentwintig, zesentwintig, zevenentwintig’
Op dat moment kwam de ambulancebroeder terugrennen met in zijn hand een zwart met geel koffertje.
“AED.” Riep de man die nu naast Meneer Blaze was komen staan. Hij lag het koffertje plat op het bed neer en vouwde deze open. Binnenin bevonden zich twee elektroden, simpel gezegd twee grote plakkers met een soort metalen plaatjes die de stroom je lichaam insturen.
De eerste elektrode plakte de broeder net onder het rechter sleutelbeen, de andere werd onder de linkeroksel geplakt. Vervolgens werd het apparaat aangezet.
“Scannen voor schok.” sprak een robotachtige stem, die natuurlijk vanuit het apparaat kwam. Meneer Blaze ging rustig door met de compressies.
“Schok geadviseerd.”
Meneer Blaze hield zijn armen naast zijn hoofd in de lucht terwijl het apparaat zich oplaadde. Hij keek om zich heen. “Los!” gilde hij terwijl hij de knop indrukte. Een hevige schok schoot nu het lichaam van de jongen in.
“Hervat reanimatie.”
‘Het zit hem ook niet mee. Voetbal sloopt je.’
Opnieuw startte Meneer Blaze de reanimatie. Het borstbeen werd zo’n vijf centimeter (ja, dat is echt veel) ingeduwd. Om de zoveel tijd leek er een krakend geluid hoorbaar. De jongen hield hier waarschijnlijk gekneusde ribben aan over.
----------------------------
Toen Austin werd weggereden kwam er een man aanlopen die Austin even bekeek.
“Wat is uw naam?”
“Austin Hobbes.”
De man maakte wat aantekeningen en keek toen op.
“Ik kijk even of u in het systeem staat, heeft u ouders die u kunnen ophalen?”
Austin schudde even zijn hoofd. “Nee, mijn moeder heeft geen rijbewijs.”
De man knikte en draaide zich om, hij liep weg.
Niet veel later zag Austin hoe een donkere man in een witte jas, met donkerblauw haar en witte highlights in de hal verscheen. Vluchtig nam hij Austin in zich op.
‘Is dat…. Dr Blaze?’
“Wat is er met hem?”
De ambulancebroeder die hem ondersteunde antwoordde meteen. “Enkelblessure.”
“Oke, regel een rolstoel en begeleid hem naar radiografie, ik kom zo even kijken.”
Austin zag hoe Meneer Blaze, nog sneller dan hij gekomen was, weer wegsnelde.
De ambulancebroeder hielp Austin naar een stoel.
“Oke, ik ben zo terug, dan begeleid ik u nar radiologie. Daar maken ze een foto van uw enkel om te kijken of deze niet gebroken is en dan kan u door naar spoedeisende hulp.”
Austin knikte even en zag hoe de broeder wegliep.
Even later kwam een verpleegkundige aanlopen met een rolstoel voor haar.
“Meneer Hobbes?”
Austin keek op en zag dat de verpleegkundige hem vriendelijk aankeek. “Dat ben ik.” zei hij voorzichtig.
De vrouw zette de rolstoel voor hem neer. “Oke, ik ga je helpen.”
Ze deed haar armen onder die van Austin door. Zijn ene arm hield ze met beide handen, duimen voorop, horizontaal voor zijn eigen lichaam. “Oke, op de drie.” Zei de vrouw kalm. (deze greep is trouwens de routek voor de stoel :p) “Een, twee Drie.”
Op dat moment tilde de vrouw Austin va zijn stoel, zijn benen nog op de grond. Met een draai plaatste ze hem in de rolstoel, waarna ze hem voorzichtig losliet.
“Gaat het?”
Austin knikte. Ze begonnen te rijden richting radiologie. Daar aangekomen plaatste ze hem ergens naast de stoelen.
“Een andere arts brengt u zo door naar de spoed.”
Austin knikte even en keek hoe ze wegliep. Vervolgens liet hij zijn ogen door de ruimte glijden. Er zaten maar weinig mensen.
‘Axel Blaze?’
-----------------------------------------
Lilly plaatste de hakken van haar schoenen stevig op de straat en hing ietsjes achterover.
“Ik kan zelf lopen!” gilde ze hysterisch terwijl ze met haar nagels de handen van de meiden aanviel.
“Lill!” gilde Amy terwijl ze losliet. Ze schudde met haar hand en keek boos. “Dat deed zeer.”
Lilly rolde even met haar ogen. “Goh, dat is ook de bedoeling, dan laat je tenminste los.”
Met een kinderlijk boos gezicht keek Amy even naar Lilly.
Een zucht klonk voor haar.
“Ja, ja, ik weet het al, zeg maar niks. We hebben zo een wedstrijd en ik zie eruit als een zwerver. Verder heb ik nog geen tenue aan en moeten we nog opwarmen. Ja, ja. Ik loop al.”
Lilly trok zichzelf los uit de greep van de verblufte meiden en liep richting het restaurant van Sue.
Het restaurant was heel erg meisjesachtig en gelegen midden in een themapark.
Lilly schoof de deur open en rende de trap op naar boven. De andere teamleden zaten binnen en wachtten op Sue, Helen, Amy en Esther.
“Meiden, daar zijn jullie!”
Sue stak gelijk haar hand op.
“Meiden, opwarmen, wij komen zo, even omkleden.”
De meiden knikten en liepen de winkel uit, hierdoor hadden Esther en Sue de kans om naar boven te gaan. Amy en Helen waren al omgekleed dus die liepen meteen mee.
Lilly plofte neer op het donzige bed van Sue en omhelsde het kussen.
“Lill?”
Lilly duwde zichzelf overeind. “Oke, geef me mijn tenue, nummer elf graag.”
De meiden zochten in de kast en wierpen dit naar Lilly. Zelf grepen de meiden de nummers tien, deze was voor Sue, en vijf, voor Esther.
In enkele seconden had Lilly het tenue aangetrokken en draaide een rondje voor de spiegel.
“Oke, ik ben er klaar voor.”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark zag de verschillende emoties op de gezichten van z'n teammaten. 'Woe, heb ik net die speech gegeven?' Op dat moment kwam een tractor met een aanhangwagen de dijk op. "Bestelling voor Mark Evans!"
" o ja! De tractorbanden! Die was ik helemaal vergeten. Gooi ze daar maar neer". Mark wees op de cornerhoek bij de linkerkant voor Mark gezien voor de dijk. "Oke jongen nog 3 minuten!" Mark liep naar het rechterdoel en zetten daarvoor 5 palen in de grond. Op zo'n 20 meter afstand. Daaraan vast maakte hij een bungeetouw vast. 'Dit wordt de beste training ooit!'
---
Jack veegde de tranen weg van z'n gezicht. 'Zelfs Mark is onder de indruk van z'n eigen toespraak'. Maar toen kwam dat ene woord. Tractorbanden. Jack keek meteen verbaast op. 'Wat wordt dit voor training'. Jack kreeg het al een klein beetje benauwd...
---
Xavier draaide zich om naar Isabelle. "Dus......... Wat was dat nou met Lilly?" Xavier verwachte een leugen, maar hij keek nog steeds zeer vriendelijk naar Isabelle.
---
Timmy sprong uit z'n stoel en liep naar z'n slaapkamer. Hoewel je het eigenlijk niet zo kon noemen. Het was eerder: Een kamer vol met kasten met daarin kleine boekjes vol met info over die mensen. Met in een hoekje een bed met daaronder een koelkast en een magnatron en oven ineen. En aan de muur een tv. Maar dat was te lang dus bleef het slaapkamer.
Op z'n slaapkamer bedenkte Timmy iets. "Shit! M'n frikandelbroodjes!"
" o ja! De tractorbanden! Die was ik helemaal vergeten. Gooi ze daar maar neer". Mark wees op de cornerhoek bij de linkerkant voor Mark gezien voor de dijk. "Oke jongen nog 3 minuten!" Mark liep naar het rechterdoel en zetten daarvoor 5 palen in de grond. Op zo'n 20 meter afstand. Daaraan vast maakte hij een bungeetouw vast. 'Dit wordt de beste training ooit!'
---
Jack veegde de tranen weg van z'n gezicht. 'Zelfs Mark is onder de indruk van z'n eigen toespraak'. Maar toen kwam dat ene woord. Tractorbanden. Jack keek meteen verbaast op. 'Wat wordt dit voor training'. Jack kreeg het al een klein beetje benauwd...
---
Xavier draaide zich om naar Isabelle. "Dus......... Wat was dat nou met Lilly?" Xavier verwachte een leugen, maar hij keek nog steeds zeer vriendelijk naar Isabelle.
---
Timmy sprong uit z'n stoel en liep naar z'n slaapkamer. Hoewel je het eigenlijk niet zo kon noemen. Het was eerder: Een kamer vol met kasten met daarin kleine boekjes vol met info over die mensen. Met in een hoekje een bed met daaronder een koelkast en een magnatron en oven ineen. En aan de muur een tv. Maar dat was te lang dus bleef het slaapkamer.
Op z'n slaapkamer bedenkte Timmy iets. "Shit! M'n frikandelbroodjes!"
(Srry mensen ik houd het kort vandaag, maar voor Steve iets uitgebreider....)
"Wat was ernou met Lilly?" Isabelle glimlachte vrolijk. "Weet je Xavier? Dat zijn meiden dingen daar snap jij niks van". Met een charmante beweging haalde ze haar hand onder de kin van Xavier door. "Laat ik het zo zeggen. Ze is er even tussenuit..."
---
Bobby keek Nathan verbaast aan toen een tractor met tractorbanden kwam aanrijden.
"Wat is hier de bedoeling van?" Nathan wreef met z'n hand over z'n achterhoofd Bobby deed precies hetzelfde.
"Ik heb werkelijk geen idee..." De twee moesten nog net niet lachen, maar sloeg al snel om nadat Nathan met de opmerking kwam. "Wacht Bobby.... Wij staan nou wwl te lachen, maar wij moeten ermee trainen!"
---
Steve lag nu op de grond en nog even... het was een kwestie van een paar seconden... Bijna alles was zwart, maar toen... De druk op z'n borst, de pijn en de kleine beetjes lucht.... Het zwarte werd niet meer of minder. Iets of iemand rekte tijd voor Steve.
"Wat hoe kan dit? NEE je moest doodgaan!" Steve kreeg weer wat energie en stond op. "Nee oom.... Ik z.....al m'n kra.....ch.....ten ter....ug kr....ijgen". Alsof z'n ribben waren gebrokken. "En weet u... Aargh!" Steve brulde en beefde even. "Wat was... Argh! ......... d...a..t?" Z'n oom keek kwaad naar Steve. "Ze reanimeren je Steve.... Je hebt een hartstilstand!" Dat woord.... hartstilstand. Steve ogen gingen wijd open en het zwarte verdween voor z'n ogen. "Sorry oom, ik ga nog niet dood.... Ik ga m'n team helpen!"
Steve voelde z'n energie terugkomen.
In de echte wereld waren z'n ogen dichtgevallen en de stuiptrekking was weg. Alleen nog de bleke kleur.
"Maar luister Steve... je leeft dan nog wel, maar hoe kom je ooit uit deze coma?"
Steve deinsde achteruit. 'Wat lig ik in een coma?'
"Wat was ernou met Lilly?" Isabelle glimlachte vrolijk. "Weet je Xavier? Dat zijn meiden dingen daar snap jij niks van". Met een charmante beweging haalde ze haar hand onder de kin van Xavier door. "Laat ik het zo zeggen. Ze is er even tussenuit..."
---
Bobby keek Nathan verbaast aan toen een tractor met tractorbanden kwam aanrijden.
"Wat is hier de bedoeling van?" Nathan wreef met z'n hand over z'n achterhoofd Bobby deed precies hetzelfde.
"Ik heb werkelijk geen idee..." De twee moesten nog net niet lachen, maar sloeg al snel om nadat Nathan met de opmerking kwam. "Wacht Bobby.... Wij staan nou wwl te lachen, maar wij moeten ermee trainen!"
---
Steve lag nu op de grond en nog even... het was een kwestie van een paar seconden... Bijna alles was zwart, maar toen... De druk op z'n borst, de pijn en de kleine beetjes lucht.... Het zwarte werd niet meer of minder. Iets of iemand rekte tijd voor Steve.
"Wat hoe kan dit? NEE je moest doodgaan!" Steve kreeg weer wat energie en stond op. "Nee oom.... Ik z.....al m'n kra.....ch.....ten ter....ug kr....ijgen". Alsof z'n ribben waren gebrokken. "En weet u... Aargh!" Steve brulde en beefde even. "Wat was... Argh! ......... d...a..t?" Z'n oom keek kwaad naar Steve. "Ze reanimeren je Steve.... Je hebt een hartstilstand!" Dat woord.... hartstilstand. Steve ogen gingen wijd open en het zwarte verdween voor z'n ogen. "Sorry oom, ik ga nog niet dood.... Ik ga m'n team helpen!"
Steve voelde z'n energie terugkomen.
In de echte wereld waren z'n ogen dichtgevallen en de stuiptrekking was weg. Alleen nog de bleke kleur.
"Maar luister Steve... je leeft dan nog wel, maar hoe kom je ooit uit deze coma?"
Steve deinsde achteruit. 'Wat lig ik in een coma?'