Online Verhalen

Ik vind deze 2e "versie" van het stukje fijner lezen! Ben benieuwd naar de rest

Ik vind ook de tweede versie beter!
Dan ben je er wat meer bij betrokken.

Fijn dat het beter is zo, thanks doe er een stukje bij, nog even en weer wat actie, als ik te snel post, zeggen jullie het maar


_____________________________________________________________________________

Roos en ik bleven nog ruim twee uur in de lunchroom zitten. We praatten over van alles en nog wat. Ook Roos was lief voor me, gelukkig. Net als Gio probeerde ze me wijs te maken dat het absoluut mijn schuld niet was en ondanks het feit dat ze overtuigend kon praten als ze wilde, geloofde ik haar nog altijd maar half. Ik vond mezelf nog steeds stom en onvoorzichtig en ondanks het feit dat Roos me van het tegendeel probeerde te overtuigen, bleef ik er bang voor dat pa en ma dat ook zo zouden zien.
Tegen de tijd dat onze luch ten einde kwam, was het eindelijk droog geworden buiten. Voor ik wegging bleven we buiten nog even staan praten, terwijl ik een sigaret rookte, wat ik volgens Roos niet meer mocht doen nu ik zwanger was. Ook zij begon over de politie, en het kostte me een hoop moeite haar ervan te overtuigen dat ik dat niet wilde. Ik kreeg de grote lijnen al nauwelijks over mijn lippen, laat staan het hele verhaal tot in de kleinste details tegen één of andere politiefiguur die ik nog nooit van mijn leven gezien had. Alles wat bij een onderzoek kwam kijken, zou ik waarschijnlijk niet overleven, en als Cees erachter kwam dat ik hem aangegeven had en hij niet opgepakt werd, zou ik waarschijnlijk helemaal een probleem hebben. Roos gaf uiteindelijk met tegenzin toe, maar ook zij liet me zweren dat ik haar bij het minste of geringste zou bellen als er iets aan de hand was. Als ik me niet veilig voelde, kon ik ook altijd een tijdje bij haar terecht.
Toen Roos me genoeg gerustgesteld had, voor zover dat mogelijk was dan, voor ons allebei, namen we afscheid. Roos hield me ongeveer drie minuten lang in een stevige omhelzing eer ze me losliet. Ze drukte me wel vijftien keer op het hart voorzichtig te zijn en me overal van op de hoogte te houden. Ik stemde toe en toen vertrokken we allebei onze eigen richting op naar huis.
Er was nog niets aan de hand toen ik naar huis ging. Ik reed weg uit de straat waar de lunchroom aan lag en nam de gebruikelijke route naar huis. Halverwege kwam ik Bert tegen, gek genoeg. Raar, achteraf. Wie weet hoe alles was afgelopen als ik niet een tijd met Bert had staan praten en eerder thuis was geweest, maar goed, dat was achteraf.
Op dat moment vond ik het leuk dat ik hem overwachts tegen het lijf liep. Dat kwam ook omdat hij boven verwachting aardig tegen me deed. Ik had mijn groepje al een tijd niet meer gesproken, omdat ze meestal ook met Bobby rondhingen en dag lag nu nogal gevoelig, dus ik wist ook niet of ze me wel wilden zien en spreken na wat ik Bobby had geflikt. Hij was tenslotte ook hun vriend en ik had hem bedrogen, dus ik had geen idee hoe ze nu tegenover mij stonden. De kans was groot dat ze zijn kant hadden gekozen.
Het bleek echter allemaal mee te vallen. Ik kwam Bert tegen toen ik ergens door een winkelstraat reed. Ik was een beetje in gedachten verzonken en had mijn blik op oneindig, dus het duurde even voor het tot me doordrong dat er vanaf de stoep iemand naar me zwaaide. Toen ik mezelf had losgerukt uit mijn gedachten, zag ik dat het Bert was. Hij zwaaide uitbundig naar me en automatisch moest ik lachen toen ik hem zag. Hij gebaarde dat ik naar hem toe moest komen, dus ik maakte een bocht en reed een stukje verderop de stoep op.
‘Hé,’ zei Bert terwijl hij mijn kant op kwam. ‘Daar hebben we het mooiste meisje van de klas.’
Ik glimlachte en liep met mijn Puch naar hem toe. Bert zette de twee zwaar uitziende boodschappentassen die hij in zijn handen had op de stoep neer.
‘Zo, tijd niet gesproken, zeg,’ zei hij. ‘Zul je niet zien dat we elkaar hier tegenkomen. Wat doe jij in deze uithoek op een gewone zaterdagmiddag?’
Ik zette mijn Puch op zijn standaard en deed mijn helm af.
‘Ik kom uit de stad,’ zei ik. ’Ik heb geluncht met mijn zus.’ Ik knikte naar de boodschappentassen naast Berts voeten. ‘Jij moet nog, zo te zien. Inkopen gedaan?’
Hij grijnsde.
‘We hebben een vergadering met de vereniging,’ antwoordde hij. Hij hield één van de tassen schuin en ik zag zakken chips, flessen drank en blikjes bier.
‘Vergadering?’ vroeg ik.
Hij knipoogde.
‘Ja. Wij hebben altijd hele gezellige vergaderingen, namelijk. Hé, maar even zonder gekheid, hoe gaat het met je? Ik heb je gemist bij onze laatste paar zuipavonden.’
Ik hing mijn helm aan het stuur van mijn Puch en streek mijn haar naar achteren.
‘Ja, nou ja,’ zei ik. ’Je hebt het vast wel gehoord van Bobby en mij?’
Bert knikte en hij bukte zich naar één van de tassen. Hij haalde er een blikje bier uit en trok het open. ‘Ja, ongeveer.’ Hij stak het biertje naar me uit, maar ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, thanks. Heeft Bobby het verteld?’
‘Alleen dat jullie uit elkaar waren. Het hele verhaal en de reden had hij alleen aan Floris verteld, maar die was niet te beroerd het even aan ons mee te delen.’
Er trok even een naar gevoel door mijn maag.
‘Op een niet zo aardige manier, waarschijnlijk,’ zei ik.
Bert nam een slok en knikte. ‘Op de typische Floris-manier, inderdaad.’
Ik knikte zuur. ‘Natuurlijk.’
‘Je weet hoe hij is, Star.’
‘Hij heeft een hekel aan mij.’
‘Nee, het is gewoon een chagrijn. En volgens mij is hij altijd gefrustreerd geweest omdat Bobby de kans heeft gehad je te neuken en hij niet. Hij is gewoon moeilijk.’
Ik haalde mijn schouders op en keek naar twee meisjes die langsliepen. Ze waren jong, een jaar of vijftien, en keken een beetje verbaasd naar Bert, die midden op de straat een blikje bier stond te drinken. Bert zag het ook en hij keek naar ze om. Hij glimlachte breed en knipoogde naar ze. De meisjes keken snel weer voor zich uit en liepen gauw verder. Bert nam grijzend nog een slok van zijn bier.
‘Hoe gaat het met Bobby?’ vroeg ik.
Bert pulkte aan het lipje van zijn blikje en probeerde het eraf te slopen. ‘Tja, het is Bobby, hè. Moeilijk te zeggen. Toen het net uit was, was hij een beetje down. Wat afwezig en stil. We hebben geprobeerd hem op te vrolijken, ook al werkte dat niet echt. Maar hij wordt nu wel alweer wat meer zichzelf. Hij trekt wel bij.’ Hij gooide het lipje in één van de boodschappentassen toen het hem gelukt was het los te krijgen.
‘Heb je hem zelf nog gesproken?’ vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, niet meer nadat het uitgegaan is.’
‘Zat erin.’
‘Ja, sowieso.’ Ik keek langs hem heen naar de mensen in een winkel achter hem, zonder echt iets te zien. Ik voelde dat Bert naar me keek terwijl hij een slok van zijn bier nam.
‘Hij heeft niets slechts over je gezegd, Star,’ zei hij toen. ‘Echt niet.’
Ik haalde mijn schouders een beetje op. ‘Zal wel.’
‘Nee, echt niet. Je weet dat hij niet zo is. Floris’ was meer mee bezig dan hij, wat betreft modder gooien, dan. Volgens mij wilde hij er het liefste gewoon niet over praten. Hij liet het maar een beetje over zich heenkomen allemaal.’
Toen het tot me doordrong wat hij zei, voelde ik een steek van ergernis en ongerustheid. Mijn ogen gleden naar die van Bert.
‘Wat liet hij maar een beetje over zich heenkomen?’ vroeg ik.

Hmmmm, dit stuk kan ik me nog heel goed herinneren van de je vorige versie. :p
Ik weet eigenlijk niet eens meer bij welk stuk je bent gestopt het verder te schrijven...

Ik eigenlijk ook niet meer Class! dit heb ik inderdaad sowieso nog gepost, maar hoe ver ben ik gekomen, geen idee meer... heb wel veel veranderd verderop ook in volgorde en dingen uitgebreid enzo, dus het zal waarschijnlijk niet helemaal hetzelfde zijn als de vorige versie

_______________________________________________________________________________

Bert keek me aan.
‘Wat Floris zei,’ zei hij.
‘Wat zei Floris dan?’
Bert vond het schijnbaar ongemakkelijk dat tegen mij te zeggen. Hij slaakte een zucht. Aan zijn gezicht zag ik dat hij spijt had dat hij daarover begonnen was. Hij stak zijn hand in zijn zak en keek een beetje naar de lucht.
‘Gewoon,’ zei hij.
‘Gewoon?’
‘Ja, gewoon. Dingen die hij wist.’
Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Over mij?’ vroeg ik.
‘Ja.’
Ik wachtte tot hij meer zou zeggen, maar dat deed hij niet. Ik moest de woorden zo ongeveer uit hem trekken.
‘Wat dan?’ vroeg ik.
Bert zuchtte opnieuw. ‘Dingen die hij gewoon voor zich had moeten houden. Over jou en andere jongens toen je nog met Bobby had. Over dat je een paar keer met Dirk mee naar huis was geweest, dat hij had gehoord je het een keer met Ray in de garderobe hebt gedaan terwijl Bobby boven zat te blowen en nog wat andere dingen. Van alles wat iedereen behalve Bobby al lang wist en wat hij ook helemaal niet hoefde te weten.’
Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek verbeten voor me uit. Ik werd boos, ontzettend boos, op Floris en wist me even geen raad met mezelf. Ik schopte een steentje weg met mijn voet.
‘Klootzak,’ mompelde ik.
Bert stak zijn biertje naar me uit, en nu pakte ik het wel aan. Boos nam ik een slok.
‘Het is gewoon een pestventje,’ zei hij. ‘Het ligt niet aan jou. Als ik in jouw plaats was geweest en hij kende mijn vriendin, had hij precies hetzelfde gedaan. Lekker stoken.’
Ik gaf hem het biertje terug en veegde mijn mond af.
‘Ik hoop dat hij ergens door wordt overreden,’ zei ik pissig.
Bert lachte en hij pakte het blikje weer aan. ‘Je bent niet de enige. Hé, maar genoeg over die sukkel. Kom je binnenkort weer eens iets leuks doen?’
‘Nou…’
‘Met Joe en mij bedoel ik dan, hè. Gaan we met z’n drieën naar de stad, naar de club en zo. Of we spreken bij mij af, wat dan ook.’
Ik knikte maar wat.
‘Ja, leuk,’ zei ik.
Bert stak zijn duim op.
‘Zullen we er even over bellen? Ik moet opschieten, anders ben ik te laat voor mijn vergadering. Heb je het nummer van mijn kamer?’
‘Volgens mij niet, alleen je mobiel.’
‘Wacht maar, ik zoek het wel even op. Dan bellen we komende week nog even, oké?’
Ik stemde toe en begon in mijn tas naar mijn mobiele telefoon te zoeken Toen ik hem te pakken kreeg en openklapte, zag ik dat ik acht oproepen gemist had. De afgelopen anderhalf uur was ik acht keer door een onbekend nummer gebeld.
Een onbehaaglijk gevoel bekroop me. Ma. Wat was er nu weer aan de hand?
Er zakte iets zwaars neer in mijn maag, maar ik drukte het schermpje weg. Ik opende mijn menu en maakte een nieuw contact aan. Bert gaf me zijn nummer en ik voerde het in. Hij bleef nog even tegen me staan praten, maar ik hoorde niet precies meer wat hij zei. Ik had een vreemd gevoel in mijn maag door die oproepen van ma. Meestal gaf ze het na één keer op als ik niet opnam, omdat ze haar tijd niet wilde verspillen aan mij bellen als ik toch niet reageerde. Het verontrustte me dat ze nu zo volhardernd was geweest. Dat kon haast geen goed teken zijn.
Toen ik Bert gedag had gezegd en hij was vertrokken keek ik nog even naar de lijst met gemiste oproepen. Onbekend, acht keer onder elkaar. In de ideale wereld zou het ook iemand anders met een onbekend nummer kunnen zijn, maar ik wist gewoon zeker dat het ma was. Ik overwoog haar gelijk terug te bellen, maar ik deed het niet. Iets weerhield me ervan. Ik was toch zo thuis, dan zou ik het toch wel horen. En bovendien, ma was chagrijnig. Toen ik wegging was ze bezig geweest het huis schoon te maken en daar werd ze nooit zo vrolijk van. Tegen de tijd dat ik thuis was, was ze misschien alweer een beetje afgekoeld over wat het dan ook was waarover ze me had willen spreken.

Meer, meer, meer!

Bedankt voor de leuke reactie en de likes iedereen die meeleest

____________________________________________________________________________

Ondanks de geruststellende dingen die ik mezelf aanpraatte, voelde ik me niet echt op mijn gemak. Ik reed sneller naar huis dan normaal. De hele weg had ik een vreemd gevoel, in mijn buik, mijn maag, het gevoel dat er iets niet goed was, dat er iets mis was. Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar het maakte dat ik aan de ene kant niet terug naar huis wilde en aan de andere kant zo snel mogelijk, om er maar vanaf te zijn.
Wat zou er nu weer aan de hand zijn? Ik kon niet bedenken wat ik nu weer verkeerd gedaan kon hebben. Wat waren de mogelijkheden? Ma was aan het schoonmaken geweest toen ik wegging. God, ze zou toch niet iets van drugs in mijn kamer hebben gevonden? Had ik ergens iets laten liggen? Nee, alles was opgeruimd. Maar iets anders kon ik ook niet verzinnen. Of zou ze mijn geheime bergplaats gevonden hebben?
Dat was niet bepaald een geruststellende gedachte. Ik kreeg het warm en van de zenuwen ging ik nog harder rijden. Ik scheurde over fietspaden en stoepjes en overtrad zo’n tien verkeersregels in een paar minuten. Ik was echter totaal afwezig. Waarschijnlijk had ik het niet eens doorgehad als er een politieauto op de proppen was gekomen die me had proberen aan te houden.
Tegen de tijd dat ik thuis aankwam, werd mijn gemoedsrust er niet beter op. Ik was nog nauwelijks de straat ingereden toen de aanblik van onze oprijlaan me al alarmeerde. Er stonden twee auto’s voor de deur. Pa’s Mercedes en ma’s Lexus.
Ik slikte toen ik beide auto’s achter elkaar op de oprijlaan zag staan. Het was hoogst ongebruikelijk dat pa en ma er op dit tijdstip allebei waren, ook op zaterdag. Het was al heel wat dat ma vandaag thuis was omdat het huis gedaan moest worden, laat staan dat mijn vader dan ook thuis was. Wie was er dan op de zaak om de laatste dingen van de week af te ronden?
Ik slikte nog een keer en reed langzaam langs pa’s donkergrijze Mercedes heen. De auto glom sinister en de bewolkte lucht weerspiegelde in de ramen. Het bezorgde me een raar gevoel in mijn buik en in mijn benen. Pa’s auto stond nooit buiten. Hij nam altijd de tijd om zijn auto in de garage te zetten, hoe dan ook. Die auto was heilig voor hem, maar nu stond hij buiten, open en bloot in de open lucht. En hij stond nog scheef geparkeerd ook.
Ik liep naar de voortuin en zette mijn Puch daar op de standaard. Ik wilde door het raam de woonkamer inkijken, maar de gordijnen waren dicht. Aan de lichte gele gloed erachter zag ik dat binnen het licht brandde. Ik hoorde niets, geen geluid, geen muziek, geen stemmen, helemaal niets.
Snel hing ik mijn hangslot aan mijn wiel en liep naar de voordeur. Hij was niet op slot. Ik duwde hem open en liep licht aarzelend naar binnen. Ik liep tegen een vreemde sfeer aan, bedompt, zwaar, stil. De stilte om me heen had iets beklemmends. Het rook naar schoonmaakmiddel, maar niet zo sterk als normaal wanneer ma schoonmaakte. Het was alsof de lucht alweer vervlogen was, alsof ze al een tijdje opgehouden was.
Ik trok mijn sjaal van mijn nek en luisterde, terwijl ik de deur achter me dicht deed. Ook binnen hoorde ik niemand. Maar ik wist dat ze er waren, ze liet onder geen beding het licht aan en de auto’s buiten staan als er niemand thuis was.
‘Ma?’ vroeg ik vertwijfeld. Zachtjes trok ik mijn jas uit, hing hem aan de kapstok. De stilte was zo sterk dat ik op bang was om teveel geluid te maken. Ik kreeg geen antwoord en liep, zowat op mijn tenen, de gang door. Ik duwde de deur open en ging de kamer in.
En daar zaten ze. Pa en ma. Pa op zijn stoel, ma op de bank. De sfeer was hier nog beklemmender dan in de gang. Alles stond uit, de televisie, de radio, de apparaten in de keuken. En pa en ma zaten daar alleen maar, zonder iets te doen. Ze keken naar me, allebei. Hun blik was strak, verbeten, gefrustreerd en vooral heel erg kwaad. Ze keken precies hetzelfde, nog nooit hadden ze zo sterk dezelfde uitdrukking op hun gezicht gehad. Ik begreep het niet, keek van de één naar de ander, zoekend naar een verklaring. Maar toen zag ik het doosje van de zwangerschapstest dat op het salontafeltje tussen hen in lag.
Ik wist niet wat me overkwam. Het was het of mijn hart ophield met slaan. Ik verstijfde totaal, kon me niet meer bewegen. Mijn maag draaide zich om, het bloed schoot naar mijn gezicht en het koude zweet brak me uit. De aanblik van het stukje karton op de tafel brandde op mijn netvlies. Mijn hart begon te bonken en een enorme paniek maakte zich van me meester. Verstijfd staarde ik naar het doosje, dat geplet en beschadigd was, maar nog duidelijk vertelde wat erin gezeten had.
Langzaam keek ik op naar pa en ma. Ze keken terug, met die vreselijke uitdrukking op hun gezicht. Even was het stil, benauwend, beklemmend. Toen begon ma te praten. Haar stem was verassend zacht, maar tegelijkertijd ontzettend koud.
‘Ik ging vanmiddag naar je kamer,’ zei ze. ‘-om die overvolle prullenbak die je nooit opruimt te legen.’
Ze pauzeerde even en mijn gezicht gloeide. Mijn hart klopte in mijn keel en ik balde mijn trillende handen tot vuisten. Ma vervolgde: ‘En toen vond ik dit.’ Ze maakte geen enkele verwijzing naar het doosje op de tafel, maar dat was voor niemand nodig.
Haar blik boorde dwars door die van mij.
‘Waar is de rest?’ vroeg ze.
Paniekerig keek ik van de één naar de ander. Ik zocht naar woorden, maar er kwam niets in me op. Mijn moeder bleef me strak aankijken en bewoog verder geen spier.
‘Waar is de rest, Starla?’ herhaalde ze. ‘Waar is de inhoud? Gezien het verdomd zeker niet mijn test is, ben jij de enige die het weet.’

oooooops starla. -.-

Ohjeee...

_____________________________________________________________________________________

‘Waar is de rest, Starla?’ herhaalde ze. ‘Waar is de inhoud? Gezien het verdomd zeker niet mijn test is, ben jij de enige die het weet.’
Mijn hart begon steeds sneller en harder te slaan en mijn paniek was zo groot dat mijn ogen begonnen te branden. Ik durfde mijn mond echter niet open te doen, was bang dat ik zou gaan huilen en nog erger zou maken.
Toen ik niets zei, verloor mijn vader zijn geduld.
‘Verdomme, Starla!’ viel hij uit toen ik niet reageerde. Zijn stem was hard en ik schrok ervan. ‘Geef antwoord! Waar is de rest van dat ding? Wat was de uitslag?’
Trillend zette ik een stap achteruit. Tijd rekken, denk na, verzin een oplossing. Doe iets.
‘Ik-’ begon ik, maar mijn vaders gezicht vertrok. Hij gaf met zijn vuist een harde knal op de leuning van zijn stoel en riep: ‘Starla!’
Ik dook in elkaar en kneep mijn ogen dicht.
‘Zwanger,’ piepte ik nauwelijks verstaanbaar.
Mijn vader boog woedend mijn kant op.
‘Wát?’ vroeg hij.
Er rolden geluidloze tranen over mijn wangen.
‘Ik ben zwanger,’ herhaalde ik gesmoord.
Er viel een ijskoude stilte. Mijn moeder had haar lippen op elkaar geperst en keek naar me. Mijn vader had zijn wenkbrauwen gefronst en leek iets van zijn stuk gebracht.
Toen begon zijn gezicht te veranderen. De uitdrukking erop werd er een van pure haat en moordzucht. Diepe lijnen tekendenden scherpe woede op zijn gezicht en traag schudde hij zijn hoofd.
‘Jij…’ siste hij met op elkaar geklemde kaken. ‘…jij-… stom kind.’ Kokend van woede keek hij me aan. Zijn blik maakte dat ik me steeds kleiner voelde worden.
‘We hebben je hiervoor gewaarschuwd,’ zei hij. ‘Zo vaak hebben we het gezegd. Je-’ Hij onderbrak zichzelf middenin zijn zin. Even kneep hij zijn ogen dicht, alsof het pijn deed aan zijn ogen om naar me te moeten kijken.
‘Wie is de vader?’ vroeg hij toen.
God, ik had hier zo vaak over nagedacht. Zo vaak had ik geprobeerd te bedenken welk antwoord ik moest geven als hij die vraag ooit zou stellen. Talloze opties waren de revue gepasseerd, maar ze waren allemaal niet goed genoeg. Nu ook niet. Mijn hoofd was leeg, er kwam niets zinnigs in me op. Ik probeerde krampachtig na te denken, maar het lukte me niet meer.
‘Starla!’ riep mijn vader toen ik weer niets zei. ‘Geef antwoord, kind! Van wie is het? Van die sukkel van een Bobby?’
Er rolden tranen over mijn wangen en ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, het is niet van Bobby. Alsjeblieft papa, ik kon er-’
Het laatste restje beheersing dat mijn vader net nog had gehad, verdween nu helemaal. Zijn gezicht vertrok en ik werd bang van de blik in mijn ogen.
‘Niet van Bobby?’ riep hij woest uit. ‘Niet van Bobby? Van wie is het dan? Van zo’n klootzak voor wie je de hoer liep te spelen toen je zogenaamd bij je zus was?’
‘Nee, dat doe ik niet, ik was bij mijn vriend, ik-’
‘Bij je vriend? Bobby is weg en je hebt gelijk weer een nieuwe?’
‘Nee, papa, ik-’
‘Is het van hem?’
‘Nee, het is niet van hem, Cees is de vader, ik kon er niets aan doen, hij-’
Maar mijn vader hief schamper zijn handen in de lucht.
‘O, er is er nog één! Je gaat plat voor drie gasten en dan is het niet jouw schuld? Word wakker, kind! Je vraagt er gewoon om!’
‘Je bent er zelf bij, Starla!’ riep ook mijn moeder.
Uit alle macht probeerde ik niet in huilen uit te barsten. Dit ging helemaal fout. Alles ging mis en ik maakte het zelf alleen maar erger. Pa was half overeind gekomen uit zijn stoel, ma’s gezicht was helemaal koud en alles in de hele kamer stond in het teken van haat. Het was zo zwaar, en ik dacht aan Cees en die avond en het was te veel allemaal bij elkaar. Mijn lichaam voelde raar en uit alle macht probeerde ik op mijn benen te blijven staan.
‘Alsjeblieft, luister nou,’ snikte ik. ‘Ik kon er niets aan doen, hij dwong me en-’
Mijn vader liep naar me toe en ik dook in elkaar, mijn handen beschermend boven mijn hoofd.
‘’Je kon er niets aan doen’?’ schreeuwde hij. ‘’Hij dwong je’? Leugenaar! Net als dat je laatst bij Roos was en nooit drugs gebruikt en nooit spijbelt zeker? We zijn klaar met al je gelieg en je leugens om je eigen hachje te redden, begrijp je dat? Je weet wat we gezegd hebben, Starla. Drie simpele regels!’
Hoe ik ook mijn best deed om te blijven staan, het lukte me niet meer. Mijn benen leken van rubber en onder mijn vaders aanwezigheid zo dichtbij begaven ze het. Ik zakte erdoorheen, mijn voeten gleden weg op de gladde plavuizen en ik kwam hard met knie op de vloer terecht. Het deed pijn, maar die pijn was niets vergeleken met wat ik van binnen voelde, in mijn hart.
‘Papa alsjeblieft-’ probeerde ik, maar mijn vader schudde wild zijn hoofd. Zelfs zijn haar raakte uit model.
‘Hou je kop!’ riep hij. ‘Ik wil geen woord meer horen van jou! Jij bent mijn dochter niet, hoor je me? Niet! Jij bent geen dochter van mij!’
Ik begon nog harder te huilen,.
‘Pap, wacht nou, je moet naar me luisteren,’ huilde ik, tegen het hysterische aan, proberend mezelf door al het gejank heen verstaanbaar te maken. ‘Ik heb niet-’
Mijn vader werd echter nog hysterischer dan ik en hij brulde: ‘Ik moet helemaal niets. Eruit! Uit mijn ogen! Naar je kamer, hoer!’
Dat laatste zei hij zo vol haat, zo gemeend dat het door mijn ziel sneed. Ik snikte en jankte dat het een lieve lust was. Ik kon niet meer opstaan, zelfs niet als ik het gewild had. Hij meende het, hij meende het met alles wat hij had. Het ging helemaal fout. Zo mocht het niet gaan, zo was het niet.
‘Nee-’ probeerde ik met overslaande stem en dichte neus, in een laatste poging er iets tussen te krijgen. Ik had nog meer willen zeggen, maar pa ontplofte zowat.
‘Wel verdomme!’ riep hij zo hard dat ik in elkaar kromp. Hij greep me bij mijn arm en sleurde me half overeind. Hij sleepte me zowat mee naar de gang. Ik probeerde mee te lopen, maar mijn benen waren slap en ze trilden zo en ik had geen kracht meer in mijn lichaam. Mijn keel en mijn neus zaten dicht, mijn vader trok me mee de twee trappen op, mijn moeder zag ik nergens meer. Ik zei ‘wacht’ en ‘au’, maar er veranderde niets aan hem. Hij sleurde me de overloop op en liet me los. Hij rukte de deur open en gebaarde vervaarlijk mijn kamer in.
‘Naar binnen,’ zei hij. ‘En nu heel gauw opschieten, voor ik echt uit mijn vel spring.’
Ik hield me vast aan de muur.
‘Nee-’ probeerde ik weer, het was het enige wat ik kon bedenken. Mijn vader sprong dus echt uit zijn vel en hij sloeg me. Niet zoals Cees, maar met vlakke hand tegen mijn achterhoofd. Ik schrok me kapot, ging alleen nog maar harder huilen en struikelde langs hem heen mijn kamer in.
‘Dit is de laatste week die je in dit huis doorbrengt,’ riep hij buiten zichzelf van woede. ‘Jij woont hier niet meer, niet in mijn huis! Je hebt tot volgende week om een ander onderkomen te zoeken en anders lever ik je persoonlijk bij je tante af!’
Hij trok de deur met een gigantische klap achter zich dicht, zo hard dat er iets omviel op mijn bureau.

Oké, dit stuk is niet te beoordelen met een simpel plusje. Echt een geweldig stuk, Jeetje!
Eén klein dingetje:

Mijn vader boog woedend mijn kant op.
‘Wát?’ vroeg hij.

Persoonlijk vind ik dit heel zwak gezegd, aangezien hij woest is. Ik zou er eerder 'siste hij' of zoiets van maken. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel

Dank je arendaaa, goede tip, ik ga er nog even naar kijken

______________________________________________________________________________

Ik kon niets meer doen, niets meer denken, ik kon alleen nog op mijn bed vallen en huilen en gillen. Alles deed pijn. Mijn keel, mijn hoofd, mijn brandende wangen, alles tot aan mijn hart en ziel aan toe. Ik kon niet meer stoppen met huilen, met heftig snikken. Mijn neus en keel zaten dicht en steeds meer drong het tot me door wat er gebeurd was, dat ze me eruit zetten, dat ik geen huis meer had, en hoe meer ik me dat realiseerde, hoe hysterischer ik begon te worden. De snikken deden pijn in mijn borst, volgden elkaar steeds sneller op en ik begon in paniek te raken, net als toen op die wc op school. Het werd steeds erger en langzaamaan drong het tot me door dat ik er geen controle meer over had.
Uit alle macht probeerde ik rustig te worden, maar het lukte me niet. De woorden van mijn vader waren sterker dan mijn wil om te kalmeren. Ik was bang en bleef verkrampt op mijn bed liggen, probeerde mezelf tevergeefs weer onder controle te krijgen, maar het werkte niet, het werd alleen maar erger. Mijn hoofd begon pijn te doen en ik was bang, zo bang, bang dat ik dood zou gaan, dat het niet meer op zou houden. Krampachtig hapte ik naar lucht en kroop overeind, tastte ik naar mijn telefoon in mijn zak. Met trillende hanen kreeg ik hem te pakken en klapte hem open. De tranen stroomden over mijn wangen en verblindden me, ik wist nog nauwelijks wat ik deed. Mijn vingers zochten met moeite een nummer op en toen ik mijn telefoon tegen mijn oor drukte, ging hij over. Eén keer, twee keer, drie keer. Toen werd er opgenomen.
‘Giovanni Giordano,’ klonk het aan de andere kant van de lijn.
Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde uit alle macht lucht mijn longen in te krijgen om wat te kunnen zeggen.
‘Gio,’ kreeg ik met moeite uit mijn afgeknepen keel. ‘Help… help me-’ Ik snakte naar adem en tranen rolden over mijn gezicht.
‘Starla?’ hoorde ik Gio gealarmeerd vragen. ‘Starla, wat is er aan de hand?’
‘Krijg… geen… lucht,’ bracht ik piepend uit.
‘Starla? Star? Wat is er?’
Ik balde mijn vrije hand tot een vuist en hield mijn ogen stijf dicht. ‘Ik… kan niet…’
‘Oké, ik hoor het, ik begrijp het. Rustig, adem uit-’
‘Het doet… zo’n pijn…’
‘Ik weet het, maar niet aan denken. Luister naar mijn stem. Denk aan iets leuks, adem in door je neus en uit door- ja, goed zo. Het komt goed, het gaat over. Lang uitademen, luister naar mij.’ Ik probeerde te luisteren en door mijn eigen gepiep heen hoorde ik zijn rustige ademhaling in de telefoon. Ik dacht aan de vorige keer, toen dit ook gebeurde, toen ik het gered had, toen het over was gegaan, en ik drukte mijn hand over mijn neus en mond omdat ik nu geen zakje had en hoorde mijn jachtige ademhaling afsteken tegen die van Gio. Dat hielp, om de één of andere reden. Het duurde even, maar iedere seconde die voorbijging, ging het ietsje beter. Daardoor gaf iedere seconde me hoop en werd ik langzaam rustiger. Mijn ademhaling, tenminste, want zodra ik weer lucht genoeg had om te snikken, begon ik onbedaarlijk te janken.
‘Wat is er, Star? Wat is er gebeurd?’ hoorde ik Gio aan de andere kant van de lijn vragen.
Opnieuw probeer ik mezelf verstaanbaar te maken, dit keer door mijn gehuil heen, en zei gesmoord: ‘Mijn ouders… ze weten… dat ik zwanger ben…’
‘Heb je het ze verteld?’
Ik snikte en schudde mijn hoofd. ‘Mijn… moeder… heeft het doosje van de test… gevonden.’
‘Heb je ze verteld wat er gebeurd is?’
Ik kneep mijn ogen dicht en de tranen werden over mijn wangen geperst.
‘Ze geloven me niet, Gio,’ huilde ik. ‘Ze… lieten me niet uitpraten.’ Ik begon weer harder te huilen en probeerde ondanks dat verstaanbaar te blijven.
‘Het was zo erg,’ piepte ik schor. ‘Mijn vader zei dat… ik stom was en een hoer en dat hij me niet meer wil zien… en dat ik zijn dochter niet ben en-’
‘Rustig, Starla, haal adem-’
‘-mijn moeder zegt dat ik er zelf bij was en…’ Ik begon weer te snikken en klemde mijn hand om mijn haar. ‘Ze gooien me eruit, Gio. Ze willen me niet meer.’
Gio suste me en stevig kneep ik mijn trillende hand om de telefoon. Het kostte me moeite hem te verstaan door mijn eigen gehuil heen.
‘Oké,’ zei Gio. ‘Ik snap het, ik begrijp hoe je je voelt, maar voor je eigen bestwil moet je-’
‘Dat wil ik wel, maar ik kan het niet. Ik kan het niet meer, ik wil niet meer, ik wil mezelf niet meer zijn, ik kan hier niet meer zijn, ik wil nergens meer zijn-’
‘Haal eens adem, Starla. Rustig aan, ik weet dat het moeilijk is, maar probeer te kalmeren.’
Ik kneep mijn ogen dicht. Mijn hoofd bonkte als een gek. Snikken deden pijn in mijn borst en even was dat het enige geluid was ik kom maken. Ik wist dat hij gelijk had, dat ik rustig moest worden omdat het anders weer fout zou gaan. Ik veegde met mijn mouw langs mijn ogen en probeerde naar het geruis van de telefoonlijn te luisteren. Langzaamaan kreeg ik wat meer controle over mezelf, al nam het gevoel van doffe ellende geen seconde af.
‘Oké,’ zei Gio na een tijdje. ‘Beter?’
Ik slikte, droogde mijn wangen met mijn mouw en knikte.
‘Ja,’ zei ik schor.
‘Goed zo,’zei hij. ‘Rustig aan, hè?’ Op de achtergrond klonk het geluid van een dichtvallende deur.
‘Wat doe je?’ vroeg ik met dichte keel. Ik hoorde voetstappen, tsjiep-tsjiep, een auto die op afstand ontgrendeld werd.
‘Pak je koffers maar,’ zei hij. ‘Ik kom je halen.’

Yes! Ik heb de afgelopen dagen weinig nuttigs gedaan, maar het was het waard, want ik ben helemaal bijgelezen. De eerste versie van jouw verhaal ken ik niet, dus voor mij is alles helemaal nieuw en ik kan alleen maar zeggen: Wat goed! Je hebt er een trouwe lezer bij

Groetjes,
Antoinette ('Antje')

GIO IS ZO LIEF HE.
Bijna net zo lief als m'n eigen vriend.xd

Wow gio is echt mega lief !
Goed stukje

Aawh Gio is echt zo lief! Doe maar gauw nog een stukje O:-)

Arme Starla! Ik hoop echt dat er in het verhaal binnenkort een klein beetje licht voor haar begint te schijnen

Dank jullie wel voor de vele en superleuke reacties! doet me deugd om te zien dat toch nog zoveel mensen het meelezen. En Antje, gaaf dat je alles hebt weten in te halen en nu ook meeleest!

____________________________________________________________________________________

Hoofdstuk

Ik stommelde de trap af naar de eerste verdieping. Mijn hele lichaam deed pijn. Mijn hoofd bonkte bij iedere trede en mijn wangen voelden branderig en strakgespannen aan. Mijn longen brandden. Volgens mij had ik nog nooit in mijn leven zo hard en veel gehuild.
Buiten regende het, alweer. Er tikten druppels op het dak en op het grote raam bij de trap. De straten en de auto’s waren nat en er stonden plassen in de tuin. De lucht was donker en grauw, met grote zwarte wolken voor de ondergaande zon. Normaal gaf zulk weer me een fijn gevoel, huiselijk, gezellig, maar nu werd ik er vooral mistroostig van. Wat een avond om het huis uit gezet te worden.
Als verdoofd liep ik naar een kamer op de eerste verdieping. Het was de kamer waar alle ongebruikte spullen opgeslagen stonden. Ik ging naar binnen en werkte me een weg door de dozen administartie en oude spullen heen naar achteren. Het was er donker, maar ik had niet de behoefte het licht aan te doen.
Afwezig begon ik naar de vakantiespullen te zoeken. Zouden pa en ma nog iets over me zeggen, beneden? Aan de ene kant hoopte ik van wel, aan de andere kant van niet. Als ze het wel zouden doen, zouden ze me in ieder geval nog genoeg waard vinden om over me te praten, maar aan de andere kant zouden het dan ook hoogstwaarschijnlijk geen leuke dingen zijn die ze zouden zeggen. Waarom hadden ze me niet uit laten praten? Waarom had ik niet gewoon kunnen vertellen wat er gebeurd was? En waarom wilden ze me niet geloven? Dan was alles misschien nog goed geweest. Nou ja, voor zover dat nog mogelijk was.
Ik kon nauwelijks verkroppen wat mijn vader allemaal gezegd had. Het was te pijnlijk, te hard en te… waar, misschien. Misschien was dat waarom het me zo zwaar viel. Het was stom van me af te vragen waarom ze me niet geloofden., immers. Ik had de afgelopen jaren hard gewerkt om al mijn geloofwaardigheid teniet te doen door over van alles en nog wat te liegen. En mijn moeder had ook gelijk. Ik was er zelf bij geweest. Ik had gezien dat Cees iets in mijn drankje had gedaan en ik had het zelf opgedronken. Ze hadden eigenlijk geen woord gelogen. Ik was stom, misschien ook wel een hoer. Maar ik was nog steeds hun dochter. Tenminste, op dat moment. Nu waarschijnlijk niet meer.
Ik schudde mijn hoofd in een poging weer een beetje bij zinnen te komen en probeerde me te concentreren op de spullen voor me. De vakantiespullen, waar had ma die opgeborgen? Daar, helemaal achterin. Natuurlijk, mijn koffer stond weer onderop. Dat gaf precies aan waar ik stond, in hun leven: onderop, onder allemaal andere dingen die belangrijker waren, ver weggestopt om ze zo min mogelijk tot last te zijn.
Ik klemde mijn kiezen op elkaar en duwde wat dingen opzij. Met grote moeite sleepte ik mijn antracietgrijze koffer en mijn trolly uit de kast. De hele stellage in het hok stortte in, maar ik voelde genoeg aversie tegen mijn ouders om het zo te laten liggen. Voorlopig kwam ik hier waarschijnlijk toch niet meer, dus konden mijn ouders ook niet meer tegen me zeuren dat ik er een zooitje van gemaakt had. Één ding wat ik niet zou missen.
Moeizaam droeg ik mijn koffer en de trolly de trap naar zolder op. Na wat gehannes op de overloop duwde ik ze mijn kamer in en deed de deur achter me dicht. Het was doodstil binnen, te stil. Ik overwoog de radio aan te zetten, maar deed het niet. Ik was bang dat mijn vader naar boven kwam om te zeggen dat ik mijn muziek uit moest zetten en ik wilde hem niet zien. Nu niet.
Ik slikte en slaakte een trillende zucht. Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht, door mijn haar, en bleef even zo staan, midden in mijn kamer. Waar moest ik beginnen? Ik draaide me om en maakte mijn grote koffer open. Met een vreemd gevoel in mijn maag trok ik hem naar me toe. Ik deed mijn kast open en keek even naar de inhoud. Toen haalde ik een keer diep adem en begon er kleren uit te halen, verschillende broeken, rokjes, shirts, topjes en truien. Ik koos de dingen uit die ik regelmatig aanhad of die erg mooi of nieuw waren en legde alles wat ik nog nauwelijks droeg terug in mijn kast. De stapeltjes gingen in de grote koffer, de inhoud van mijn sokken- en lingeriela ging erbij, samen met wat nachtkleding. Wat laarzen, pumps en andere schoenen en mijn pantoffels pasten er ook nog wel bovenop. Uit de badkamer haalde ik mijn warme badjas, en in mijn toilettas stopte ik mijn make-up, mijn tandenborstel en wat haardingen en andere accessoires. Eén volle koffer.
Goed, dat was het makkelijke. Nu mijn persoonlijke spulletjes, in de trolly. Dat was een stuk moeilijker. Ik besloot te beginnen met makkelijkere dingen, met cd’s en films en wat boeken die ik graag las. Dat ging nog wel, maar toen ik halverwege was en aankwam bij de fotolijstjes op mijn bureau, moest ik bijna weer huilen. Ik beet op mijn lip en probeerde mijn tranen binnen te houden. Het kon niet en het mocht niet. Ik had er toch niets aan.
Ik stopte de foto’s van mij met Roos en Peter en die met Melanie in mijn tas. De foto van Bob en mij pakte ik even op. Ik keek ernaar, een paar seconden, en toen slikte ik diep. Zacht legde ik hem met de voorkant omlaag neer op mijn bureau. Mijn laatste foto, die van pa en ma en mij, lag nog aan diggelen aan de andere kant van mijn kamer. Ik pakte het gebroken lijstje van de grond en streek even met mijn vinger over de barsten in het glas. Het was een foto van een vakantie, een jaar of vijf geleden. Ik had allemaal vlechtjes in mijn haar, dat was opgelicht door de zon, en we zagen er allemaal gebruind en blakend van gezondheid uit. En gelukkig, vooral. Ik zat tussen pa en ma in voor het zwembad bij het hotel en we lachten allemaal breed.
Ik staarde even naar mijn lachende gezicht. Toen scheurde ik mijn blik los van de foto en knipperde met mijn ogen. Zonder er nog naar te kijken, liet hem met lijstje en al in mijn lege prullenbak vallen.
Ik probeerde niet te huilen en liep terug naar mijn kast. Ik deed nog wat kleine spulletjes en aandenkens in mijn trolly en zocht mijn paspoort en pasjes. Mijn portemonnee was leeg, mijn losse geld was op en ma had mijn pinpas nog steeds, maar ik wilde niet naar beneden gaan om hem terug te vragen. Ik vroeg nog liever een nieuwe aan. Ik legde mijn telefoon met een schoudertas in mijn trolly, stopte nog wat zonnebrillen in het zijvak van mijn koffer en propte er wat flesjes parfum naast.
Toen was ik klaar, maar eigenlijk wilde ik dat niet. Besluiteloos stond ik in mijn kamer en keek om me heen. Bij gebrek aan beter liep ik maar terug naar mijn kast. Ik trok de deur open om iets warmers aan te trekken, maar ik kon de achterkant van mijn kast zien en het stak me hoe leeg hij nu was. Vlug keek ik ergens anders naar en ik pakte een vest met een capuchon van een plank. Ik trok het aan, haalde een hand door mijn haar en trok mijn capuchon over mijn hoofd. Ik verwisselde mijn rokje voor een trainingsbroek en trok mijn makkelijke schoenen aan. De Godzilla-knuffel die ik ooit van Peter voor mijn verjaardag had gekregen, klemde ik onder mijn arm. Toen kon ik niets meer bedenken.
Ik pakte mijn koffers en tilde ze overeind. Even bleef ik zo staan. Ik keek mijn kamer rond, met een brok in mijn keel. Dat was het dan. Het einde van deze periode in mijn leven. Voorgoed, of tijdelijk? Ik wist het niet, en ik wilde er ook niet bij nadenken.
Ik keek nog één laatste keer mijn kamer rond. Toen pakte ik mijn koffers op en deed de deur achter me dicht.

Je hebt dit heel goed verwoordt!

Dank je wel Yvanka en Arenda!

_____________________________________________________________________________

Ik wilde geen seconde langer in het huis blijven, bij pa en ma in de buurt.. In plaats daarvan ging ik naar buiten en wachtte op de hoek van de straat op Gio. Mijn spullen stonden naast me, mijn Godzilla had ik uit behoud in de koffer gestopt. Het regende namelijk nog steeds. Ik wist dat het nog even duurde voor Gio er zou zijn en er rommelde onweer in de verte, maar ik werd nog liever geëlektrocuteerd dan dat ik de aanwezigheid van mijn ouders voelde.
De regen kwam met bakken uit de hemel. Het stroomde over mijn gezicht en drupte van het puntje van mijn neus. De capuchon van mijn vest zat nog steeds over mijn hoofd, maar begon al doorweekt te raken. Ik had het koud, op alle mogelijke manieren. Ik stond maar wat voor me uit te staren en was maar half aanwezig met mijn gedachten. Vaag zag ik door de brandende tranen in mijn ogen hoe het jongetje in het huis aan de overkant, dat net de hele tijd voor het raam naar me had zitten kijken, terug naar bed gebonjourd werd door zijn moeder. Ik voelde dat zij, tussen haar bezigheden door, af en toe naar me keek. Natuurlijk, dure buurt, weinig mensen, altijd in voor nieuwe roddels. Ik probeerde me er niets van aan te trekken, maar toch kreeg ik het er nog kouder door.
Ik weet niet hoe lang ik daar stond, maar het onweer kwam steeds dichterbij. Het rommelde in de verte en er liep een man met een paraplu en een hond langs, die bijna zijn nek verdraaide om me te kunnen bekijken toen hij me passeerde. Ik slikte. Waar bleef Gio? Hij had er allang moeten zijn. Zou hij van gedachten veranderd zijn? Halverwege zijn omgekeerd? Ik keek op mijn telefoon. Het scherm was zwart, er vielen dikke druppels op. Verdomme, uit. Batterij leeg. Als Gio nu had ge-sms’t dat het niets werd, stond ik hier voor niets zonder dat ik het wist.
Maar ik bleef staan. Alleen al de gedachte om terug te gaan naar pa en ma, naar die sfeer, was ondoenlijk. Ik verroerde geen vin en liet de regen op me neerkletteren. De vrouw in het huis aan de overkant was inmiddels de was aan het ophangen in een kamer op de eerste verdieping en ze keek nog steeds zo nu en dan naar me. Zogenaamd subtiel, maar ik zag het toch. Hoe laat zou het zijn? Voor mijn gevoel stond ik hier al een eeuw. Ik begon het steeds kouder te krijgen, mijn lippen begonnen te trillen van de kou en mijn vingers voelden als ijsblokjes. Maar toch, ondanks dat zou ik vannacht nog liever hier slapen dan in huis bij pa en ma.
Na iets wat een eeuwigheid leek, hoorde ik eindelijk een auto. Het duurde even voor ik het doorhad, want het onweer rommelde inmiddels dreigender en overstemde alles behalve het geluid van de vallende regen. Ik draaide mijn hoofd om, met moeite omdat ook mijn nek bevroren leek, en zocht de zwarte Golf. Ik voelde me heel even opgelucht toen ik inderdaad een zwarte auto zag. Dat gevoel was echter gelijk weer verdwenen toen ik doorkreeg dat de auto een zwarte Skoda was en geen Golf. Er zat een blonde vrouw in die naar me keek toen ze langsreed, maar geen Gio.
Ik draaide mijn hoofd om en zakte weer weg in het gevoel van de kou. Na een tijdje werd het zo erg dat ik me nog nauwelijks kon bewegen. Niet alleen mijn lippen trilden nu nog, maar mijn kaken waren begonnen ook mee te doen en vanuit daar ook de rest van mijn lichaam. Ik weet niet hoe lang ik daar nog stond, maar toen er na een tijdje wel een zwarte auto voor me stopte, zag ik alleen nog maar een donkere vlek waar de regen op neerkletterde. Pas toen de deur openging, kon ik me uit mijn trance losrukken.
Ik keek op en zag Gio uit de auto komen. Hij had een zwarte polo aan, nog uit het restaurant, en geen jas.
Star?’ zei hij. ‘Waarom sta je buiten?’ Hij liep om de auto heen naar me toe en pakte me bij mijn arm. Ik wilde het hem best zeggen, dat ik het niet meer kon verdragen om met mijn ouders in een huis te zitten, maar mijn ogen begonnen weer te branden en ik probeerde verwoed de tranen binnen te houden. Ik keek naar Gio op, Gio keek naar mijn gezicht, en ik zag begrip en medelijden in zijn ogen verschijnen.
‘O, Jezus,’ mompelde hij. ‘Het spijt me, er was een ongeluk gebeurd op de snelweg. Ik ben zo snel mogelijk gekomen als ik kon, maar… Dio, je bent helemaal doorweekt.’
Op dat moment was ik zo blij dat het regende, want hij was zo lief dat ik weer moest huilen en door de regen vielen mijn tranen minder op. Maar Gio zag het toch, en hij sloeg een arm om mijn schouders en legde een hand tegen mijn achterhoofd en trok me tegen zich aan. Ik was doorweekt tot op het bot, hij had geen jas aan, maar hij omhelsde me en hield me tegen zich aan alsof de regen niet met bakken op ons neerviel. Ik hield hem vast en ik huilde, had me het liefst in hem verstopt. Ik voelde me veilig bij hem, had zo minutenlang kunnen blijven staan, ongeacht de regen en het naderende onweer.
‘Kom,’ zei Gio toen hij me losliet en even over mijn rug wreef. ‘Ga naar binnen, je trilt.’
Ik knikte en veegde de tranen en regen van mijn wangen. Ik pakte mijn trolly, maar Gio hield me tegen toen ik mijn koffer op wilde tillen.
‘Niet tillen,’ zei hij. ‘Dat doe ik wel.’
Ik glimlachte mistroostig
‘Zo erg is het nog niet,’ zei ik. ’En misschien wordt het dat ook wel nooit.’
Gio glimlachte ook.
‘Misschien,’ zei hij. ‘Maar je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen.’

Lekker begin van mijn weekend; maar liefst twee hoofdstukken om te lezen. Wederom mijn complimenten!

Heel erg bedankt voor je leuke reactie Antje en arenda ook voor de like natuurlijk! Nieuw stukje erbij

_____________________________________________________________________________

De regen bleef de hele weg op het dak van de auto neerkletteren. Gio had de verwarming hoog gezet, maar op de een of andere manier werd ik niet meer warm. Waarschijnlijk had het niet alleen met de kou van buiten te maken. Ik bleef zodanig bibberen dat ik geen woord over mijn lippen kreeg. Ik wilde het best wel, maar ik kon het gewoon niet opbrengen. Ik had echter het gevoel dat Gio het wel begreep. Toen we na een tijd op een rechte weg reden, legde hij zijn hand op mijn bovenbeen en klopte er even op. Ik keek naar hem op en glimlachte een beetje, en pakte toen zijn hand vast. Zo bleven we zitten, een heel stuk lang, zonder te praten, tot hij terug moest schakelen om een bocht te kunnen maken.
Na verloop van tijd verlieten we de snelweg en kwamen via wat andere N-wegen in een wat bewoonder gebied aan. We volgden één van de wegen en tijdje en ik keek uit het raam toen Gio een knipperlicht aansloeg. We reden een woonwijk in, met lichte huizen met drie verdiepingen met een plat dak. Het waren gezinswoningen, veel MPV’s, stationwagons en hier en daar een verlaten zandbak of minitractor voor de deur. We kwamen drie drempels en een flauwe bocht tegen voor er twee hoge gebouwen voor ons opdoemden. Ze waren modern, met grote ramen en grote, zwarte stenen. De meest linker stond langs een boerenslootje met aan de andere kant daarvan een paar sportvelden. Gio’s appartement.
We fingen linksaf de weg af en reden de parkeergarage onder het gebouw in. Het automatische hek ging achter ons dicht en de Golf reed de parkeergarage door en stopte in een hoek op een lege plek. Gio zei me te blijven zitten: hij liep om de auto heen en hielp me met uitstappen. Hij wreef even over mijn arm voor hij me losliet.
‘Je rilt nog steeds,’ zei hij. ‘Gaat het een beetje?’
Ik knikte en we haalden mijn spullen uit de kofferbak. Gio sloot de auto af en we namen mijn koffers mee naar het trappenhuis. Daar namen de lift naar de vijfde verdieping. Toen we uitstapten, kwamen we een oud vrouwtje in de hal, tegen dat er erg schattig uitzag. Ze had wit krullend haar en een grote bril en zei ons vriendelijk gedag toen we haar passeerden.
‘Mijn buurvrouw,’ zei Gio toen we haar teruggegroet hadden en ze in de lift was verdwenen. ‘Anette. Ze is vorige maand tachtig geworden.’
‘Ze ziet er lief uit.’
‘Dat is ze ook. Ze ziet alleen niet zo heel goed meer, denk ik. Ze noemt mij altijd ‘knul’.’
Ik glimlachte en liep met hem mee de gang door, de hoek om. Het rook er naar nieuw tapijt, een geur die ik me nog herinnerde van de vorige keer dat ik hier geweest was. Ik was nu blij dat Gio’s huis niet volledig nieuw voor me was.
Gio woonde op nummer 503, op de vijfde verdieping. Per verdieping waren er maar vijf appartementen, die een grote, gezamenlijke hal hadden met een lift en een trap. Er was maar één ingang in het hele gebouw, en daar kwam je alleen in met een eigen sleutel of door beneden aan te bellen bij een bekende, die vanuit zijn eigen appartement de deur kon ontgrendelen. Dat was een veilig gevoel, sowieso dat er niet zomaar een vreemde het gebouw in kon komen, maar ook dat er twee deuren tussen Gio’s appartement en de buitenwereld zaten. Mocht iemand, zeg Cees, me hier überhaupt ooit al vinden, kwam hij niet zomaar binnen.
Gio deed de deur voor me open en liet me binnen. Het rook binnen nog precies zoals ik me herinnerde van vorige keer, een mengeling van nieuwe vloerbedekking, frisse buitenlucht, schone was en het luchtje dat hij altijd droeg.
Achter me knipte Gio het licht aan en hij zette mijn koffer in de hoek.
‘Zet je spullen maar in de gang,’ zei hij. ‘Ik breng ze zo wel naar binnen.’
Ik deed wat hij zei en zette mijn trolly op de donkerrode vloerbedekking, naast een palmachtige plant in een pot van RVS-achtig materiaal. In het rek met schoenen ernaast lagen twee paar voetbalschoenen en een leren voetbal. Ondanks alles moest ik kort glimlachen toen ik die daar zag liggen.
‘Naast mijn slaapkamer is een logeerkamer annex werkkamer,’ zei Gio achter me en ik draaide me naar hem om. ‘Ik weet niet wat je wilt, met slapen… Je mag bij mij, natuurlijk, maar als je dat ongemakkelijk vindt om welke reden dan ook is de logeerkamer ook vrij.’
Ik sloeg mijn armen om me heen, want ondanks het feit dat het hier behaaglijk warm was, had ik het nog steeds koud.
‘Dat is lief,’ zei ik. ‘Maar… ik ben liever bij iemand, als je dat goed vindt.’
Gio glimlachte. Ik deed mijn ogen even dicht toen hij me een kus op mijn hoofd gaf en hield met één hand zijn shirt vast, als een kind dat stevig zijn vaders kleren vasthield om hem niet kwijt te raken.
‘Natuurlijk,’ zei Gio boven mijn hoofd. ‘Kom, je bent nog steeds koud. Zal ik het bad voor je laten vollopen?’
Ik knikte dankbaar. Mijn kleren voelden nat en koud en mijn tenen waren zo bevroren dat ik bijna kon voelen hoe ze zouden gaan tintelen als ze met heerlijk warm water in aanraking zouden komen.
Gio streek even over mijn rug.
‘Oké. Kijk maar even of je iets wil drinken of eten, dan zorg ik ervoor dat alles klaar staat.’

Nadat ik een glaasje water had gedronken in de keuken, ging ik naar de badkamer om in bad te gaan. Ik moest mijn kleren zowat van me afstropen. Mijn broek was zo nat en zwaar om mijn benen dat het voelde of hij aan me zat vastgeplakt. Ik was nog niet vaak zo verzopen geweest. Mijn vest en sokken waren doorweekt en mijn vest voelde of ik in een zwembad was gesprongen.
Terwijl ik mijn kleren uittrok, luisterde ik naar het water dat in het bad kletterde. Gio had een hoekbad, met van die grote, mediterrane stenen in de hele badkamer. Het was er warm, een fijne, zachte warmte. Van buiten hoorde ik af en toe geluiden, voornamelijk van Gio die mijn koffers naar de slaapkamer bracht en tussen zijn kamer en de logeerkamer heen en weer liep.
Langzaam trok ik al mijn kleren uit, op mijn string na. Toen kwam ik overeind. Ik steunde op de wastafel en keek in de spiegel die erboven hing. Even streek ik wat door mijn natte haar. Mijn gezicht zag er niet zo goed uit, het was bleek en mijn make-up was uitgelopen. Ondanks dat, en ondanks alles met pa en ma vandaag, zag ik echter een soort rust in mijn ogen die ik lang gemist had. Ik was zo blij dat ik hier was, in een huis mèt iemand, bij Gio, en niet alleen op mijn kamer of buiten, in een kartonnen doos onder een brug. Zouden pa en ma zich afvragen waar ik was? Ik had ze geen gedag gezegd voor ik wegging, had de woonkamer gemeden. Zou Roos het al weten?
Ik hield mijn hoofd schuin en probeerde wat uitgelopen make-up onder mijn ogen weg te krijgen. Ik keek naar mezelf, streek mijn haar achter mijn oor, haalde het er weer achter vandaan en keek om toen Gio binnen kwam.
‘Sorry,’ zei hij toen hij me zag staan. ‘Ik wilde je niet storen. Ik zal je spullen even in de wasmachine gooien, dan laat ik je met rust.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, maakt niet uit. Ik was nergens mee bezig.’
Gio pakte mijn natte kleren van de radiator en ik keek naar hem terwijl hij bezig was. Hij was nog steeds nat van de regen buiten. Hij had nog niet de moeite genomen een ander shirt aan te trekken en zijn haar was vochtig. Toen hij mijn spullen pakte, viel er en pluk voor zijn gezicht en die streek naar achteren, onbewust op een onwijs sexy, mannelijke manier.
Ik slikte.
‘Gio?’ zei ik.
Gio gooide mijn vest over zijn arm en keek me vragend aan. Ik slikte opnieuw en keek kort naar de grond.
‘Wil je bij me blijven?’ vroeg ik toen zonder hem aan te kijken.
Het was even stil. Toen ik mijn hoofd oprichtte, ving zijn blik die van mij.
‘Nu, bedoel je?’ vroeg hij. ‘Hier?’
Ik haalde mijn schouders een beetje op, en knikte toen. Gio‘s ogen gleden heen en weer over mijn gezicht, maar toen hij knikte ook.
‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Ik zal even je spullen wegbrengen, dan kom ik bij je.’

Gio is zo lief hè. Echt, fantastisch hoe jij deze gebeurtenissen beschrijft!

Agossie, geef mij zo'n man <3

WOW jeetje, gewoon twee prachtige stukken verhaal hiero! Heerlijk!

Dank jullie wel voor jullie leuke reacties! Een ook bedankt voor de nominaties, echt supertof dat jullie aan dit verhaal gedacht hebben

_________________________________________________________________________________

Niet veel later lag ik met Gio in bad. Eindelijk was alles rustig, even. In de hele badkamer heerste een sfeer van kalmte en ontspanning. Het was stil, afgezien van geluiden die van buiten kwamen. Het enige wat dichtbij was, was het geluid was mijn ademhaling en die van Gio achter me.
Gio’s ene arm lag losjes over mijn buik. Zijn andere hing over het bad en ik lag, half met mijn rug, half met mijn zij, tegen zijn borstkas aan. Mijn hoofd lag op zijn schouder en mijn ogen waren al lange tijd geleden dichtgezakt. Onder me voelde ik Gio’s borstkas op het kalme ritme van zijn ademhaling op en neer gaan. Het maakte me rustig, in combinatie met het warme water. Er zat iets doorheen dat naar lavendel rook en er stonden wat kaarsen bij het raam. Volgens Gio was dat goed voor me, en dat was ook zo. Het was heerlijk, even een beetje ontspannend en rustgevend. Ik sliep half, en gezien Gio al een tijdje niet meer bewogen of gesproken had, vermoedde ik dat ook voor hem gold.
Traag deed ik mijn ogen half open. Aan de andere kant van de badkamer zag ik voor de vitrage in de vensterbank de waxinelichtjes in hun houdertjes staan. Eén van de vlammetjes was uitgegaan, maar de andere twee wierpen een kleine kegel van licht op de houten luxaflex. In de potjes flikkerde het licht achter het matte glas en het lichtschijnsel op de luxaflex bewoog in precies hetzelfde ritme mee. Ik werd er rustig van en liet mijn ogen weer dichtzakken. Er was bijna geen geluid om me heen, maar het was niet zo stil als bij pa en ma. Dat huis lag in een afgelegen wijk en er leidde alleen een soort landweg naartoe. Je hoorde er niets, geen mensen, geen auto’s, geen vliegtuigen. Gio’s flat stond aan de achterkant van een woonwijk, en langs de andere kant van woonwijk liep een weg. Af en toe werd de stilte doorbroken door een motor of auto die toeterde, heel zachtjes, heel ver weg. De wereld was dichterbij dan bij pa en ma.
Ik hoorde Gio’s regelmatige ademhaling en realiseerde me dat het al heel lang stil was. Ik vroeg me af of hij nog wel wakker was. Ik ondernam een poging mijn ogen open te doen, bedacht me toen dat ik daar geen zin in had en mompelde: ‘Gio?’
Het bleef even stil boven mijn hoofd, maar toen hoorde ik: ‘Hmhm.’ Het klonk een beetje slaperig, zoals ik me voelde.
‘Ben je nog wakker?’ vroeg ik zonder mijn ogen open te doen.
‘Hmhm,’ klonk het weer.
Weer was het even stil. Ik streek met mijn vingers over Gio’s gladde borst, het water kabbelde een beetje. Even dacht ik na. Toen deed ik mijn ogen open en zei: ‘Dank je.’
Gio bewoog niet, maar toch had ik het idee dat hij zijn ogen open deed.
‘Voor alles,’ zei ik. ‘Ik weet niet wat ik had gemoeten zonder jou.’ Ik draaide mijn hoofd en drukte mezelf tegen hem aan. Gio sloeg zijn arm om mijn schouders. Ik voelde dat hij een kus op mijn hoofd drukte en ik deed mijn ogen weer dicht. Op dat moment had ik nergens ter wereld liever willen zijn dan in dat bad.

Hoofdstuk

Ondanks de ontspannen avond was de nacht zwaar. Ik sliep bij Gio in bed, die nacht. Gelukkig, want als ik alleen was geweest, had ik waarschijnlijk alleen maar kunnen huilen. Nu, veilig en geborgen tegen Gio aan en met het gevoel van zijn rustige ademhaling en de warme dekens, lukte het me de tranen binnen te houden. Ik hield mijn ogen dicht en probeerde nergens aan te denken en na verloop van tijd lukte het me toch in slaap te vallen.
Toen was het echter gelijk over met de rust. Waar ik mezelf in wakkere toestand nog wel onder controle had kunnen houden, raakte ik de regie volledig kwijt toen ik eenmaal wegzakte. Ik droomde, en ik had nachtmerries over van alles en nog wat. Ik droomde over mijn ouders, over mijn vader die naar me schreeuwde, en ik droomde dat hij en mijn moeder me aan een handelaar verkochten die ze in ruil voor mij een halfje volkoren teruggaf. De handelaar verkocht me door, en tot mijn schrik bleek dat hij me had doorverkocht aan Cees. Natuurlijk volgde daar een nachtmerrie op over die zaterdagavond met Cees, waarin hij me dit keer ook nog eens deelde met zijn vrienden, en daarna had ik een droom waarin alles samen kwam. Dat vond ik de ergste, want die laatste droom ging over Gio.
Ik droomde dat mijn ouders me het huis uit zetten, dat ik wachtte op de hoek van de straat en dat Gio me op kwam halen, precies zoals het in het echt was gegaan. Net als een paar uur geleden vroeg Gio of ik bij hem of in de logeerkamer wilde slapen en hij liet me de logeerkamer zien. Terwijl ik naar het bed stond te kijken kwam hij achter me staan, met zijn armen om me heen, en na een tijdje begon hij me in mijn nek te kussen en verdwenen zijn handen mijn broek in. Ik weerde hem af, zei dat ik geen zin had, maar Gio beloofde dat we voorzichtig zouden zijn. Het was alweer veel te lang geleden. Ik vroeg hem op te houden, maar dat deed hij niet. Hij was sterk en niet veel later lag ik jankend op bed, terwijl Gio hetzelfde met me deed als Cees die avond in de club met me gedaan had.
Ik was hysterisch, totaal de weg kwijt. In die nachtmerrie, maar ook nog toen ik wakker werd. Het was donker om me heen en ik wist even niet meer waar ik was, dus ik bleef volledig hangen in de illusie van die nachtmerrie. Even zat ik half hyperventilerend en huilend in bed, en toen Gio wakker van me werd en vroeg of het ging, flipte ik zowat. Die droom was nog te vers, ik kon het nog zien en voelen en even was ik bang voor Gio, voor zijn mooie gezicht en zijn aanrakingen. Ik was als de dood voor hem, het leek wel een psychose. Toen hij zijn hand naar me uitstak om me gerust te stellen, wist ik niet hoe snel ik bij hem uit de buurt moest komen. Ik stortte mezelf bijna het bed uit en schoof naar de andere kant van de slaapkamer. Daar bleef ik trillend en misselijk in een hoekje zitten. Gio moest een paar minuten rustig op me inpraten voor ik weer een beetje terugkwam naar de werkelijkheid en hij bij me in de buurt kon komen.
Toen ik weer helder was en me realiseerde wat er net gebeurd was, kroop ik dicht tegen hem aan, om vervolgens in huilen uit te barsten. Ik vond het zó erg, dat ik zo over hem gedroomd had. Tegenover hem, maar ook tegenover mezelf. Ik hield zoveel van hem, ik wilde hem niet voor me zien als iemand die zoiets deed, ik wilde niet dat mijn hoofd hem zo zou maken. Hij was de allerlaatste die me pijn zou doen en ik wilde niet bang voor hem zijn door stomme nachtmerries, want hij was juist zo lief voor me. Ik probeerde het aan hem uit te leggen, wat er gebeurd was, dat het niet aan hem lag, en Gio troostte me en ik had het idee dat hij me begreep. Hij bracht me wat water om te drinken en hielp me weer in bed. Daar bleef ik dicht bij hem liggen en hield hem stevig vast, haast bang om weer in slaap te vallen. Gio praatte zachtjes tegen me en streelde mijn haar en zei dat ik aan leuke dingen moest denken, dat alles nu goed was en dat niets me hier kon gebeuren. Ik werd er rustig van, langzaamaan, maar ik was nog steeds bang om in slaap te vallen dus sliep ik telkens maar half, een halfuurtje voor ik weer wakker schrok. Ik droomde niet, maar slapen was het ook niet echt te noemen en tussendoor gingen mijn gedachten alle kanten op. Langzaam begon het tot me door te dringen dat het zo niet langer kon. Ik kon niet zo door blijven lopen, zonder iets te doen, ik kon niet blijven hangend in deze twillight zone tot het licht aan het einde van de tunnel uiteindelijk voorgoed zou uitdoven. Dat besef was er waarschijnlijk al langer geweest, maar kwam nu steeds meer naar voren, zodanig dat het me nu ook in mijn half afwezige gedachten uit mijn slaap hield. Ik was er nog altijd niet over uit wat ik ermee moest, maar uitgerust werd ik er in ieder geval allerminst van.

Ik plaats misschien niet zo vaak iets, omdat het dan altijd reacties als 'goed', 'mooi' enz. is, maar weet dat ik alles lees!

Haha maakt niet uit hoor Yvanka, ik ben met iedere lezer, like en reactie even blij

______________________________________________________________________________________

De volgende dag was ik dan ook moe, tot mijn spijt. Ik haatte mezelf erom, had zo graag gewild dat alles goed ging nu ik bij Gio was. Gio zei dat het vanzelf wel beter zou worden. Ik geloof dat hij meer begrip voor me op kon brengen dan ik zelf.
Omdat ik me gesloopt voelde, maakten er een rustige dag van, wat fijn was na dat dramatische gedoe van afgelopen nacht. Gio moest voetballen op zondag, in de middag. Hij wilde het afzeggen om bij me te blijven, nu ik hier net de eerste dag was, maar ik zei hem gewoon te gaan. Hij hoefde pas laat te spelen, we zouden sowieso de ochtend samen hebben, en hij had al genoeg voor me gedaan. Ik wilde niet dat hij nog meer voor me zou opgeven.
Gio en ik kwamen rond een uur of tien uit bed en ontbeten samen in bed. Gio had verse croissantjes gemaakt en sinaasappelsap gemaakt en we zaten tegenover elkaar op bed in onze badjas terwijl we alles opaten. Het was gezellig, Gio vertelde over zijn gebouw en de wijk en ik over die van ons. De tijd vloog voorbij zowaar kon ik af en toe een beetje lachen om Gio en om herinneringen van gebeurtenissen in mijn eigen leven.
Na het eten ruimte Gio onze spullen op. Hij liep wat rond in het appartement om schoon te maken en met het grote aquarium te rommelen en ik pakte in de tussentijd mijn koffer uit. Het was best wel moeilijk omdat ik daardoor moest denken aan alle dingen die pa en ma gisteren tegen me gezegd hadden, maar door de fijne sfeer die er net tussen mij en Gio was geweest, lukte het me beter me er overheen te zetten. Ik legde mijn kleding op de planken die Gio voor me had vrijgemaakt en zette mijn films en dvd’s bij die van hem. Het was verwarmend, op de één of andere manier, om mijn spullen in dezelfde kast naast die van hem te zien staan, maar het voelde ook wel heel definitief, echt als een einde, een afscheid van mijn oude leven. Ik keek er nog even naar toen ik het neergezet, maar deed de deur toen dicht zonder er nog teveel bij na te denken.
Toen ik mijn spullen had opgeruimd, nam Gio me mee naar buiten om de omgeving een beetje te laten zien. We liepen hand in hand de ruim opgezette wijk door, over een bruggetje, richting een aangelegd bos en kwamen uit in een park dat het ene natuurgebied aan het andere verbond. Het was er prachtig en heerlijk rustig, doodstil. Halverwege kwamen we alleen een paar ruiters tegen die verkleumd op hun paard zaten en ons bibberend gedag zeiden, maar verder was er niemand in de wijde omtrek te bekennen.
Ondanks de kou was het fijn om zo met Gio te lopen. De temperatuur was waarschijnlijk tot onder het nulpunt gezakt, maar Gio zag er nog steeds fantastisch uit. Hij droeg een knielange, zwarte jas met zwarte leren handschoenen en een lange sjaal. Zijn stijlvolle schoenen met lichte puntneuzen en een schuine hak waren ook zwart en zijn ogen waren licht in de grijze buitenlucht, alsof ze bijna lichtgaven.
Gio en ik liepen zij aan zij over de uitgestorven paden. Soms hield mijn hand vast, af en toe liep hij met zijn arm om me heen, en we praatten met elkaar. We lachten samen, net als vanmorgen, maar hadden het ook over serieuze dingen. We praatten over baby’s en over mijn ouders en over alles wat er de afgelopen tijd gebeurd was. Na een tijdje vroeg Gio me of ik wilde praten over dat met Cees, of ik daar behoefte aan had. De sfeer was goed en ergens had ik er voor het eerst wel behoefte aan, maar ik zei van niet. Na wat er gisteravond gebeurd was, na wat mijn ouders tegen me hadden gezegd, wilde ik nog even niet aan die avond hoeven denken. Ik beloofde mezelf het er echter wel een keer met hem over te hebben, op niet al te lange termijn. Hij wist toch bijna al het andere al en misschien zou het me wel helpen, op de één of andere manier.
Ergens aan het begin van de middag gingen Gio en ik na ons wandeltochtje terug naar zijn appartement. Gio kleedde zich om om naar zijn voetbalwedstrijd te gaan en ik trok mijn gemakkelijke kleren aan om een middagje achter de televisie of de computer door te brengen. Gio zag er sexy uit in zijn voetbal-outfit: zijn tenue was donkerblauw en zijn benen waren gespierd boven zijn scheenbeschermers. Ik plaagde hem een beetje en hij moest lachen toen ik hem voorstelde hem voortaan Messi te noemen.
Toen hij zijn spullen had gepakt, legde Gio me nog even snel de werking van wat apparaten in huis uit. Hij liet me zien hoe de televisie en de satelliet aangingen en gaf me het wachtwoord van zijn internetaccount, zodat ik op mijn laptop zou kunnen internetten. Toen we mijn explorer aan de praat hadden gekregen, was het voor Gio tijd om te gaan: hij gaf me een kus op mijn wang en liet me zweren dat ik hem direct zou bellen als er iets was voor hij door de deur naar buiten verdween.
Toen Gio weg was, trok ik me terug in de slaapkamer. Ik had me voorgenomen zo min mogelijk aan spullen in zijn huis te zitten in de tijd dat hij weg was om te voorkomen dat ik op mijn eerste dag al iets zou slopen en ging met mijn eigen laptop op bed zitten internetten. Eigenlijk deed ik dat met een voornemen. Na mijn besef van gisternacht, het besef dat ik zo niet eindeloos door kon lopen, had ik informatie willen opzoeken over zwangerschappen. Over abortussen, vooral. Ik wist nog steeds niet wat ik wilde, maar ik moest ergens beginnen en als ik het nu niet deed, kwam het er waarschijnlijk nooit van, dus ik dwong mezelf een internet pagina te openen en een zoekmachine op te zoeken. Verder dan dat kwam ik in eerste instantie echter niet, want vervolgens kreeg ik zogenaamd de hele tijd ingevingen over andere dingen die ik eerst nog moest doen. Kort samengevat verzon ik van alles om maar niet met mijn mogelijke toekomst geconfronteerd te hoeven worden. Na een tijdje begon ik als excuus maar een mailtje naar Melanie te typen over wat er allemaal gebeurd was de afgelopen tijd, maar toen ik het laatste woord had getypt, staarde ik even naar de lap tekst op mijn scherm en drukte vervolgens op ‘delete’.
Op een gegeven moment had ik al mijn vaste fora en websites al drie keer bekeken en raakten mijn ideeën op. Ik wist dat me niet zo aan moest stellen, dat ik gewoon door moest zetten, want van een beetje informatie op internet lezen was nog nooit iemand doodgegaan. Ondanks dat besef kostte het me moeite mezelf zover te krijgen. Het lukte me om een terug te keren naar de zoekmachine en het zoekscherm aan te klikken, maar vervolgens lagen mijn handen een hele tijd werkloos op het toetsenbord. Toen ik buiten wakker schrok van een knallende uitlaat, waren er ruim tien minuten verstreken waarin ik niets gedaan had.
Ik schraapte mijn laatste restje moed bij elkaar en typte met trillende handen een zoekterm in. Onmiddellijk werd ik overspoeld met informatie. Ik kreeg honderden websites en verhalen over persoonlijke ervaringen van vrouwen van alle leeftijden. Ik staarde naar mijn scherm, mijn ogen gleden over de regels en gelaten liet ik de woorden op me inwerken. Met pijn in mijn buik las ik over zuigcurettages, overtijdbehandelingen en abortuspillen. Dat laatste leek me nog het meest handelbaar, maar door die fantastische verplichte bedenktijd waar je hier niet onderuit kwam, was ik daar al te laat voor. De alternatieven die overbleven voelden bij voorbaat al als een hel. Met je benen wijd bij een of andere vent die je niet kende die daar beneden tussen je benen bezig was. Het idee alleen al bezorgde me kippenvel.
Na, een tijd, echter, kwam ik via allemaal omslachtige wegen op een ander soort site terecht. Het was een forum voor ongewild kinderloze ouders. Een forum voor aspirant adoptieouders, dus. Er stonden allemaal verhalen op over ongewenste kinderloosheid en de levens en omstandigheden van de kinderloze ouders.
Het raakte me, vreemd genoeg, om al die verhalen te lezen. Het raakte me ook op een totaal andere manier dan waarop het lezen over abortussen me had geraakt. Hier kreeg ik een ander gevoel bij, een warm gevoel, iets van opwinding, haast. Het was moeilijk te omschrijven, maar het voelde nog het meeste als een soort van hoop. Die mensen waren allemaal zo wanhopig omdat ze het zo graag wilden, kinderen, en ik was wanhopig omdat ik het eigenlijk juist niet wilde. Het was of het elkaar aanvulde, of er iets op zijn plaats viel, of er puzzelstukjes in elkaar vielen. Dit kon ik doen. Ik hoefde het niet weg te laten halen, ik hoefde het ook niet zelf te houden, maar ik kon een kind gelukkig maken door het te laten leven en die mensen gelukkig maken door het aan hen af te staan.
Het was of ik bijna nieuwe moed kreeg door dat idee, nieuwe energie. Het voelde een beetje als thuiskomen. Ik sloot de pagina over abortussen af en begon te zoeken naar informatie over baby’s , over zwanger zijn. Ik vond sites over waar je allemaal op moest letten als je zwanger was, over kwaaltjes en over hoe je nog voor de dokter zou kunnen voelen of je baby een jongen of een meisje was. Het was of er een last van mijn schouders viel. De sites voelden zo veel beter, het hele idee voelde zo veel beter, zoveel minder zwaar en deprimerend dan het idee om het weg te laten halen. Hoe meer ik er over zocht, hoe positiever ik gestemd werd.

Bedankt voor de like Masterbreel!

____________________________________________________________________________

Tegen de tijd dat Gio weer thuiskwam van zijn wedstrijd, zat ik nog steeds op internet. Ik was inmiddels naar de woonkamer verplaatst en zat daar in kleermakerszit met mijn laptop voor me op de grond middenin de kamer. Mijn wangen waren warm van de opwinding en mijn haar was in losse plukken uit mijn rommelige knot gegleden. Ik keek op naar Gio toen hij binnenkwam. Hij had zijn voetbaltenue nog aan met een trainingsjas, dit keer zonder scheenbeschermers onder de sokken, en er zat een grote grasplek op zijn broek. Zijn haar was een beetje vochtig; waarschijnlijk had het geregend tijdens zijn wedstrijd.
Gio keek mijn kant op toen hij de kamer binnenkwam. Volgens mij stond mijn gezicht nogal euforisch, want Gio glimlachte toen hij me zag zitten.
‘Hé,’ zei hij ‘Heb je je een beetje vermaakt in je eentje?’
Ik lachte breed. Ik kon het niet tegenhouden.
‘Ja, best wel,’ zei ik. ‘En jij? Hoe ging je wedstrijd?’ Ik knikte naar de groene plek op zijn broek. ‘Wat heb je gedaan?’
Gio wierp even een blik op de pijp van zijn broek en zette zijn sporttas op de grond.
‘Sliding,’ zei hij. ‘Het is lekker guur buiten, dus dan trek je gelijk het halve veld aan gort.’
Ik grijnsde. ‘Uitslover.’
Gio glimlachte door de manier waarop ik dat zei. ‘Maar wel een uitslover die met die sliding 3-2 gemaakt heeft.’ Hij liep naar me toe en gaf me een kus op mijn hoofd. Hij knikte naar de computer en begon zijn trainingsjack uit te trekken. ‘Wat ben je aan het doen?’
Ik keek weer om naar mijn computer en klikte de pagina van het adoptieforum weer open.
‘Ik was informatie op aan het zoeken over zwangerschappen,’ zei ik eufemistisch. ‘En toen kwam ik op een site voor adoptieouders. Mensen die geen kinderen kunnen krijgen.’ Ik scrolde wat langs de pagina, terwijl Gio in de gang zijn jas weghing. Toen hij terugkwam trok hij zijn shirt over zijn hoofd en door de aanblik van de broodjes op zijn buik vergat ik even wat ik had willen zeggen. Hij hing zijn shirt om zijn hals en ik keek naar hem tot hij achter me kwam staan, maar toen hij zijn handen op mijn schouders legde, richtte ik mijn blik weer op het scherm. Ik schudde mijn hoofd even en ging verder.
‘Het is een forum speciaal voor mensen die ongewenst kinderloos zijn,’ zei ik terwijl ik naar subcategorieën van het forum wees. ‘Omdat één van de twee onvruchtbaar is of omdat zij of hun kind risico lopen als ze het toch proberen. En ze willen het zo graag, weet je? Die mensen hebben zo veel ellende gehad en nog willen ze het. Sommigen hebben al een paar keer problemen met adoptie gehad en nog houden ze hoop. En ik dacht, nou ja, misschien kan ik ze dan wel helpen, als ze het zo graag willen, snap je? Want ik krijg een baby en ik wil het eigenlijk niet, maar zij wel, dus… misschien is dat wel beter.’
Gio’s handen waren warm op mijn schouders
‘Als jij je daar goed bij voelt, lijkt me dat een prima idee als je je daar in gaat verdiepen,’ zei hij.
Ik keek naar mijn scherm en bladerde door de pagina’s heen.
‘Ja, toch? Het is misschien impulsief, maar, het voelt gewoon goed. Dan heeft ze-… ik bedoel die baby toch ook nog een kans.’ Ik voelde dat ik een beetje rood werd en voorzichtig keek ik vanonder mijn wimpers naar Gio. Hij keek echter niet raar en ik wendde mijn blik weer op mijn scherm.
‘Ik kwam net op een site over zwangerschappen en nu heb het idee dat het een meisje is,’ zei ik. ‘Stom, he?’
Gio hurkte naast me neer en hij bracht zijn hand door de muis om wat over de website te scrollen. ‘Nee, hoor, helemaal niet.’ Hij keek even mijn kant op. ‘Zou je dat te weten willen komen? Of het zo is?’
Ik kon het niet helpen dat ik een beetje verlegen moest glimlachen. Ik keek naar het tapijt onder mijn benen en streek eroverheen.
‘Eigenlijk wel,’ gaf ik toen toe. ‘Kan dat, dank je?’
‘Dat ligt eraan. Weet je hoe ver je bent?’
‘Niet precies. Ongeveer twee weken, denk ik.’
‘Dan nog niet, denk ik, maar misschien later. En misschien kunnen ze over een paar weken het hartje al horen.’
Ik keek zijn kant op.
‘Ja?’ vroeg ik. Ik wendde mijn blik af en staarde weer even naar mijn scherm.
‘Goh,’ zei ik. ‘Dat lijkt me wel gek.’
Gio tikte tegen een verwijzing naar een verloskundigenpraktijk op mijn scherm.
‘Anders bel je morgen even naar een verloskundigenpraktijk, of je huisarts,’ zei hij. ‘Die kan je vast meer vertellen.’
Ik staarde naar mijn scherm en knikte.
‘Ja, dat doe ik misschien wel, ja.’
Gio klopte me op mijn arm en kwam overeind. Hij gaf me een kus voor hij langs me heen richting de badkamer liep.
‘Denk er maar over na,’ zei hij. ‘Als ik mee moet, hoor ik het wel.’
Met een ruk keek ik zijn kant op. Gio was de badkamer al in verdwenen, maar toch kon ik het niet helpen dat er een heel grote glimlach om mijn lippen kreeg. Het feit dat hij dat zei, en dat het voor hem zo vanzelfsprekend leek te zijn, betekende ontzettend veel voor me.
Ik deed mijn ogen even dicht en drukte mijn handen tegen mijn hoofd. Toen liet ik me op mijn rug achterover op het tapijt zakken en vouwde mijn armen voor mijn hoofd langs. Opnieuw kon ik wel huilen, maar dit keer, op dit moment was het even niet van ellende. Nu kwam het door het kleine streepje licht dat vertelde dat er zich aan het einde van de tunnel een uitgang bevond.

Jeetje schreef:Bedankt voor de like Masterbreel!

Vind je het gek, je schrijft zo gruwelijk goed!

Top geschreven weer! Echt gaaf! En hoe vaak moet ik nog zeggen dat Gio zo lief is? (:

Haha supergave reacties allebei, thanks!

_____________________________________________________________________________

Nadat Gio gedoucht had, aten we samen aan de eettafel. Ik had gekookt, in zijn keuken, in de tijd dat hij aan het douchen was geweest. Ik had niets ingewikkelds gemaakt, gewoon een pasta met bolognesesaus met verse ingrediënten, maar toch had ik het idee dat Gio het leuk vond dat ik probeerde ook iets te doen. Het was alweer een tijdje geleden dat ik gekookt had, want mijn ouders waren er thuis nooit met het eten en ik had nooit zin gehad om alleen voor mezelf te koken, maar Gio complimenteerde me met mijn kookkunsten en zei dat ik gerust vaker mocht koken als ik dat wilde. Ik wist niet of hij het meende of dat hij aardig probeerde te zijn, maar toch voelde ik me trots omdat hij dat zei.
Na het eten ruimden we op en dronken we koffie op de bank. We kletsen nog even wat en zette rond primetime de televisie aan om een film de kijken die we allebei wilden zien. Gio toverde een bak popcorn tevoorschijn en we eindigden samen op de bank voor de televisie, met de gordijnen dicht en alle lichten uit.
De film was halverwege toen ik er midden in een achtervolgingsscène een telefoon af ging. Mijn telefoon, om precies te zijn. Mijn hart sloeg een slag over en ik raakte gelijk in de stress toen mijn ringtone door de kamer schalde. Ik was als de dood dat het pa en ma waren die me belden.
Terwijl Gio het beeld op pauze zette met de afstandsbediening, graaide ik naar mijn telefoon in de zak van mijn joggingbroek. Mijn zak leek ineens heel ingewikkeld om mijn telefoon heengedraaid te zitten en van de zenuwen lukte het me eerst niet hem los te krijgen. Toen het me uiteindelijk wel lukte, nam ik zo snel op dat ik niet eens de tijd nam om te kijken wie er belde.
‘Met Starla,’ zei ik met een stem die ik niet van mezelf kende. Nog geen twee tellen later riep er iemand zo hard ‘Star!’ aan de andere kant van de lijn dat ik mijn telefoon van schrik bijna uit mijn handen liet vallen. Gio keek verbaasd mijn kant op.
‘Mel?’ vroeg ik terwijl ik mijn mobiel weer tegen mijn oor drukte.
‘Star!’ riep ze weer. ‘Wat is er gebeurd?’
Enigszins verontrust vroeg ik me af of ze door de telefoon heen kon zien waar ik was. Ik keek even naar Gio en gebaarde vragend naar de slaapkamer, en toen hij knikte stond ik op en liep er naartoe.
‘Wat… hoe bedoel je?’ vroeg ik terwijl ik de slaapkamer inging en de deur achter me dichtdeed. Ik ging op het bed zitten en Mel begon een heel relaas tegen me af te steken.
‘O Star, het was zo raar!’ hoorde ik haar zeggen. ‘Ik belde naar je huis, daarnet, want ik wilde vragen of je wist dat morgen het eerste uur uitviel. Je moeder nam op en toen zei ik: ‘Hallo, met Melanie, is Starla thuis?’ Toen bleef het heel lang stil, en toen zei ik weer: ‘Hallo?’ Eerst hoorde ik allemaal gerommel, en toen kwam je vader aan de lijn. Hij zei: ‘Hallo, wie is dit?’ en ik zei: ‘Hallo, dit is Melanie, mag ik Starla even spreken?’ Toen was het weer een hele tijd stil en toen zei ik weer ‘Hallo?’ en toen riep hij heel hard: ‘Die woont hier niet meer! Ik heb maar één dochter en die heet Rosalinde!’ en toen gooide hij de hoorn erop.’ Ze praatte snel, zo snel dat ze haast buiten adem was toen ze uitgepraat was.
Ik wist even niet wat te zeggen. Ik slikte en staarde voor me uit, terwijl haar woorden naklonken in mijn hoofd. Pas toen Mel voor de verandering ook tegen mij ‘Hallo, Star?’ zei, werd ik weer wakker. Ik knipperde met mijn ogen en frunnikte aan het touwtje van mijn joggingbroek.
‘Ja, sorry,’ zei ik. ‘Hij had gelijk. Ze, eh, hebben me eruit gegooid.’
‘Wàt?’ riep Melanie zo hard dat Gio het in de woonkamer waarschijnlijk nog kon horen. Zoekend naar woorden begon ze allemaal halve zinnen. Ze stotterde en sputterde en het eerste volledige wat ze eruit kreeg was: ‘Maar… waarom? Wat is er gebeurd?’
Ik keek naar het touwtje van mijn broek en draaide het om mijn vingers.
‘Dat is nogal een lang verhaal,’ zei ik.
‘Wat is een lang verhaal?’
Ik hield op met aan mijn touwtje pielen en kneep mijn hand samen tot een vuist, zonder kracht. Even keek ik voor me uit. Toen slikte ik.
‘Nou, ik… kijk, ik had je dit niet over de telefoon willen vertellen, maar…’ Ik sloot mijn hand wat steviger om de telefoon. ‘…ik ben zwanger.’
Ik kneep mijn ogen even dicht en bereidde me voor op een enorme uitbarsting van Mel. Die kwam er echter niet. Het bleef doodstil aan de andere kant van de lijn.
Ik deed mijn ogen weer open toen ze niets zei. Ik wachtte, bijna ademloos. Mijn ogen gleden snel heen en weer door de kamer, alsof Mels reactie daar ergens te zien was, maar er gebeurde niets. Er was alleen stilte tussen ons in.
‘Mel?’ vroeg ik na een tijdje.
Nog even gebeurde er niets, maar toen hoorde ik dat ze diep adem haalde. Volgens mij had ze al die tijd haar adem ingehouden.
‘O mijn God, Star,’ klonk het. Ik hoorde even alleen het geluid van haar ademhaling, en toen zei ze: ‘Ik… ik weet niet wat ik moet zeggen.’
Ik perste mijn lippen op elkaar en begon weer aan mijn touwtje te frunniken.
‘Je hoeft niets te zeggen,’ zei ik. ‘Er is niets aan te doen.’
Mel slikte. Het gesprek ging langzaam, zowel de woorden als de pauzes tussen ons in.
‘Maar… wie… is Bobby, je weet wel…?’
Ik slikte. ‘Nee. Niet Bobby.’
‘Maar, dan… die- die man van het restaurant?’
‘Ook niet.’
Lange stilte. Toen, zachtjes: ‘Wie dan?’
Ik trok een los draadje van mijn broek. ‘Een of andere klootzak.’
‘Een klootzak?’
‘Ja. Uit de club. Hij deed iets in mijn drankje. Het was niet vrijwillig.’
Weer een stilte. Toen vroeg ze op een vreemde, aarzelende toon: ‘Heeft hij…’
Ik keek voor me uit en trok het touwtje van mijn broek strak aan om mijn vinger.
‘Ja.’ zei ik toen.
Volgens mij vergat Mel zelfs te ademen. Ik hoorde helemaal niets aan de andere kant van de lijn. Een paar seconden bleef het doodstil. Toen ze weer sprak, klonk haar stem schor en hoorde ik tranen in haar keel.
‘O God, Star,’ zei ze. ‘Dat is vreselijk.’
Ik glimlachte cynisch, heel licht. ‘Ik weet het.’
Mel slikte.
‘Maar… dat kunnen ze niet maken,’ zei ze. ‘Je ouders, bedoel ik. Ze kunnen je er niet om die reden uitzetten.’
‘Ze weten het hele verhaal niet. Ik kreeg niet de kans te vertellen wat er gebeurd was. En…’
‘En?’
‘Nou, ze lieten me niet uitpraten. En… nou ja, ze geloofden me niet.’
‘Ze geloofden je niet?’
‘Nee. Ze dachten dat het een smoesje was zodat ze me niet op mijn lazer zouden geven.’
‘Echt?’
‘Ja.’
‘O Star, wat erg.’
Ik zei niets. Er rolden geluidloze tranen over mijn wangen en ik veegde erlangs met mijn mouw. Ik keek naar de vlekken die de tranen op de stof maakten tot Mel weer iets zei.

Wow! Zo'n intens verhaal! Indrukwekkend!
Je hebt echt heel goed de emoties uitgedrukt!
Ik kijk uit naar het volgende stukje!

NeleVanHol schreef:Wow! Zo'n intens verhaal! Indrukwekkend!
Je hebt echt heel goed de emoties uitgedrukt!
Ik kijk uit naar het volgende stukje!

Dat dus!

Bedankt voor jullie geweldig leuke commentaar, echt een supergrote boost en motivatie, dank jullie wel!

___________________________________________________________________________

‘Waar ben je dan nu?’ vroeg ze.
Ik klemde de telefoon tussen mijn schouder, trok mijn mouw over mijn hand omlaag en veegde ermee langs mijn gezicht.
‘Bij Giovanni,’ zei ik.
Mel snakte naar adem. ‘Bij je vriend van het restaurant? Die Italiaan van 34?’
‘Ja.’
‘God, ik dacht dat je bij Roos zou zitten of zo… weet Roos het al?’
‘Nee, nog niet.’
‘Je moet het haar vertellen, Star. Ze zou het vast willen weten.’
‘Ja, ik weet het, maar het is gewoon…’ Ik haalde mijn schouders op en ondanks dat ik niets zei en Mel ook niet, had ik het idee dat ze het begreep. Op de achtergrond hoorde ik bij haar een klok slaan. Ze schraapte haar keel.
‘Dus… nu woon je bij je baas, zeg maar?’
‘Ja, ik denk het wel.’
‘Waar woont hij?’
‘Niet zo ver weg. Met de auto nog geen tien minuten bij school vandaan.’
Pauze. Het ruisen van de telefoon was onregelmatig, en ik vroeg me af of die van haar of die van mij kuren begon te vertonen. Toen vroeg Mel met een klein stemmetje: ‘Waar slaap je dan nu?’
Ik trok mijn wenkbrauw een beetje op.
‘In bed,’ zei ik.
‘Bij… hem?’ vroeg Mel. Ik kon bijna door de hoorn heen voelen dat ze aan de andere kant van de lijn rood werd.
‘Ja Mel, in zijn bed en je mag hem wel gewoon bij zijn naam noemen, hoor.’
‘Oké, oké. Dus… in zijn bed, met… Giovanni?’
Het kostte haar volgens mij zoveel moeite dat over haar lippen te krijgen dat het me meeviel dat ze er niet in bleef.
‘Ja, Mel, wat denk je, dat ik in zijn bed ga liggen en hem op de bank ga laten slapen? Zo raar is het niet, hoor. Tot voor kort hadden we seks op wc’s, dus dan is dit al een hele vooruitgang, denk je niet?’ Ik slaakte een zucht. ‘En trouwens, sinds dat akkefietje met die klootzak is seks toch een drama, dus veel doen we op het moment toch niet op dat gebied.’ Het bleef weer even stil. Ik richtte mijn aandacht weer op het touwtje van mijn broek.
‘Mel, hij is heel normaal en aardig, hoor. Ik vraag anders wel of je een keer langs mag komen, dat vindt hij vast niet erg.’
Ik hoorde dat Mels adem stokte. ‘O nee, dat hoeft niet, ik-’
‘Mel, hij eet je niet op. Hij is echt heel aardig. Zelfs tegen idioten als jij.’
‘Ja maar… ik…’
‘Wat?’
‘Nou… Als ik hem dan zie… dan moet ik iedere keer denken aan dat hij, en jij… en dan, word ik rood, enzo.’
‘Ach, kom op. Daar had je met Bobby ook nooit last van.’
‘Ja, maar dat was anders.’
‘Mel?’
‘Ja?’
‘Ik ga ophangen.’
‘Wat? Maar-’
‘Als je van de schrik bekomen bent en klaar bent met je plaatsvervangend schamen over mijn momenteel niet-bestaande seksleven mag je me terugbellen.’
‘Ik schaam… dat is helemaal niet-’
‘Tot morgen, Mel.’
‘O… oké, oké, tot morgen, dan. Het eerste uur valt uit, he?’
‘Dat had ik door, Mel. Tot morgen.’
‘Oké. Tot morgen, meis. Sterkte.’

De volgende dag moest ik naar school. Gio bracht me met de auto. Voorlopig waren hij en het openbaar vervoer mijn enige opties om me te verplaatsen, want mijn Puch stond nog steeds thuis, bij pa en ma. Ik wist dat ik hem zo snel mogelijk bij Gio moest zien te krijgen omdat ik hem niet telkens tot last wilde zijn, maar ik had nog geen idee hoe ik dat wilde doen. Waarschijnlijk zou het er op neerkomen dat ik Roos zou vragen, want ik wilde niet binnen een straal van twee kilometer bij pa en ma in de buurt komen. Ik moest alleen nog even uitvinden hoe ik Roos ging vertellen dat pa en ma me eruit hadden gezet en ik nu min of meer bij mijn baas woonde.
Toen we bij school aankwamen, stond Mel bij de achterste uitgang van het plein op me te wachten. Haar wangen waren rood van de kou en ze stond erbij of ze bijna bevroor, in elkaar gedoken en heen en weer wiebelend. Ik glimlachte toen ik haar daar zag staan en zwaaide naar haar. Ze keek wat verbaasd naar de voorruit en het duurde even voor ze doorkreeg dat ik het was, maar toen ze mijn gezicht herkende, zwaaide ze gauw terug.
‘Dat is Mel,’ zei ik tegen Gio toen hij niet ver bij Melanie vandaan een parkeerplaats opreed.
Gio draaide een leeg vak in en keek door zijn raam. ‘Daar bij het hek?’
‘Ja, met die muts.’
‘Volgens mij heeft ze het nogal koud.’
‘Ze staat er denk ik al een tijdje.’ Ik keek Gio’s kant op. ‘Zal ik haar aan je voorstellen?’
Gio draaide de sleutel om en de motor viel stil.
‘Ja hoor, prima,’ zei hij.
Ik glimlachte en knoopte mijn jas dicht. Ik pakte mijn tas, deed de deur open, kwam de auto uit en riep: ‘Mel!’ Ik wenkte haar en het zag er heel grappig uit toen Mel eerst even verbaasd om zich heen keek om te zien of ik niet iemand anders bedoelde, toen vragend naar zichzelf wees en vervolgens aarzelend mijn kant op kwam lopen. Ze keek even een beetje nerveus naar de Golf en bleef op veilig afstand van de auto vandaan naast me staan.
Wat is er?’ vroeg ze.
Ik grijnsde breed en gebaarde opzij.
‘Ik dacht, ik stel je gelijk even aan Giovanni voor,’ zei ik.
Mel keek me met een geschrokken aan. Haar ogen werden enorm en haar wangen kleurden nog roder.
‘O nee nee nee, dat hoeft n-’ begon ze, maar toen stapte Gio uit.
Mel viel in één klap stil. Toegegeven, hij zag er fantastisch uit. In het zachte ochtendlicht staken zijn lichtgroene ogen sterk af bij zijn zwarte haar en de halflange zwarte jas die hij droeg. Hij was perfect, van top tot teen. Mel zag het ook. Ze staarde hem even met open mond aan, tot Gio over de auto heen zijn hand naar haar uitstak.
‘Giovanni,’ zei hij. ‘Gaat het een beetje? Het lijkt me nogal koud om buiten te staan met dit weer.’
Mel knipperde met haar ogen en werd zo mogelijk nog roder. Ze wendde snel haar blik af en schudde zijn hand.
‘Ja, nee… valt wel mee… ik bedoel, ja, het is wel erg koud,’ zei ze.
Even was het stil. Ik gaf haar een elleboogstoot en ze keek mijn kant op. Ik hield mijn blik echter op Gio gericht, proberend niet te lachen, en zag aan zijn ogen dat hij doorhad dat ik Mel liep te stangen. Toen leek Mel echter te begrijpen waarom ik haar aanstootte en ze schrok een beetje.
‘O, eh, ik heet Melanie,’ voegde ze er snel aan toe. ‘Sorry.’ Gio glimlachte en Mel, die hem net weer voorzichtig aangekeken had, richtte haar blik gauw weer op haar voeten. Het was duidelijk dat ze ontzettend nerveus van hem werd. Ik twijfelde of dat was omdat ze hem knap vond of omdat ze, zoals ze gezegd had, inderdaad moest denken aan wat hij en ik allemaal samen uitvraten en ze niet goed wist hoe ze daarmee om moest gaan.

Melanie is echt heel grappig.xd

arendaaa schreef:Melanie is echt heel grappig.xd

Haha idd, maarja 34 is opzich ook wel erg oud voor dames van 16 (en op zich, voor mij (22) ook:P)

En ik ben ook weer bijgelezen! (:
Gio is echt superlief, ben heel benieuwd naar een vervolg, ik kan me nog vaag iets herinneren van je vorige versie...
En masterbreel, Starla was 18 volgens mij, scheelt alweer twee jaar (:

Klopt, ze is inderdaad 18 en Mel ook het gaat hierna wel redelijk afwijken van de vorige versie als het goed is dus hopelijk vinden jullie het een beetje leuk

_________________________________________________________________________

‘Ik heb veel over je gehoord,’ zei Gio. ‘Woon je hier in de buurt?’
‘Nee, eh… ja, een kwartiertje fietsen, ongeveer.’
‘Woon je bij Starla’s ouders in de wijk?’
Melanie leek even niet te weten hoe ze op die vraag moest reageren, waarschijnlijk omdat de benaming ‘Starla’s ouders’ haar eraan herinnerde dat ik nu bij Gio woonde en een relatie met hem had én waarschijnlijk met hem naar bed ging, maar ze herstelde zich snel.
‘Eh, nee, ietsje dichterbij,’ zei ze. ‘Aan de andere kant van het dorp.’
Goddank voor haar ging toen de eerste bel bij de ingang van de school. Mel sprong zowat een meter de lucht in van schrik en keek me aan.
‘De bel,’ zei ze ademloos.
Ik glimlachte en pakte mijn tas van de bijrijdersstoel. ‘Ja, kom, het is vreselijk koud buiten.’
Ik hing mijn tas om mijn schouder en gooide de deur dicht. Even sloot ik boven het dak van de auto mijn vingers om die van Gio en ik knipoogde naar hem toen Mel het niet zag.
‘Ik zie je vanavond,’ zei ik. ‘Ik ga terug met de bus, ik bel je even als ik thuis ben.’
Gio knikte. ‘Is goed, ik zie je vanavond.’
Hij kneep even in mijn hand en toen liet hij me los. Hij stapte in en ik liep achter Mel aan richting school. Ik zwaaide nog een keer naar Gio toen hij wegreed, staand langs de stoep, naast Mel, die aarzelend ook zwaaide. Gio toeterde en we zwaaiden tot hij uit het zicht verdwenen was.
Gio was nog nauwelijks de hoek om toen Mel zich naar me omdraaide. Ze greep me bij mijn arm en keek me met grote ogen aan.
‘Hijis zó onvoorstelbaar-abnormaal-allemachtig-knap,’ was het eerste wat ze uit wist te brengen.
Ik lachte en Mel schudde verbijsterd haar hoofd.
‘Echt niet normaal,’ mompelde ze. ‘Net zo’n model op zo’n bushokjesposter voor dure spijkerbroeken of luchtjes of zo.’ Toen keek ze mijn kant op. Ze hief haar tas op en begon me er mee voor mijn hoofd te slaan.
‘Wat nou?’ zei ik lachend terwijl ik haar tas probeerde te ontwijken.
‘Je deed het gewoon expres,’ zei Mel. ‘Je weet dat ik al nerveus wordt omdat ik weet dat jullie… en dan ziet hij er ook nog zo uit en dan kom ik helemaal niet meer uit mijn woorden.’ Ze wilde haar haren uit haar gezicht strijken, maar in plaats van haar haar, raakte haar hand één van de kwastjes aan de touwtjes aan haar muts. Ze greep de touwtjes beet, trok een dramatisch gezicht en kreunde.
‘O God o God o God, en hij is zo knap en ik heb een gebreide muts met oorflappen op!’ jammerde ze. Ze trok aan de touwtjes, waardoor de muts helemaal over haar ogen heen gleed, en ik kwam niet meer bij. Ik hield Mel aan haar arm vast om overeind te blijven, maar dat was ook niet handig omdat Mel nu niet meer zag waar ze liep.
‘Sorry, Mel,’ kreeg ik er tussen het lachen door uit. ‘Sorry, ik moet je niet zo pesten.’
Maar Mel schudde mistroostig haar hoofd en liep met de muts over haar ogen naar de ingang van de school.
‘Te laat,’ zei ze. ‘Ik blijf de hele dag zo lopen. Dan hoef ik mijn eigen schaamte niet te zien.’

Gelukkig was Mel bereid me mijn flauwe grapje te vergeven. Ik bood haar tachtig keer mijn excuses aan en Mel bleef een half lesuur quasi-boos met haar armen over elkaar zitten eer ze weer met me wilde praten. In ruil voor vergiffenis eiste ze uiteindelijk een roze koek. Eentje, van het winkeltje in de aula. Heerlijk. Hoe makkelijk zou het zijn als alle andere problemen in de wereld ook op die manier opgelost konden worden.
Na een uur waren Mel en ik dus gewoon weer on speaking terms. We hadden het vijfde een tussenuur en daarin besloten we zogenaamd aan ons profielwerkstuk te gaan werken. We zaten naast elkaar aan een ronde tafel in de gang, die bezaaid lag met geschiedenisboeken, fragmenten van websites en losse artikelen waarin we interessante dingen zochten. Ongeveer de helft van de tijd praatten we eigenlijk voornamelijk over andere dingen terwijl we deden of we actief bezig waren en zo nu en dan deden we daadwerkelijk ons best om actief bezig te zijn. Soms viel er even een stilte, waarin er alleen het geluid was van krassende pennen, ritselende pagina’s en diep gezucht te horen was
‘Weet je,’ vroeg Mel na een tijdje echter ineens middenin een dergelijke pauze. ‘Toen we gisteren aan de telefoon waren, toen zei je op een gegeven moment dat… eh, Giovanni en jij momenteel niet veel doen op het gebied van, eh… je weet wel. Wat, eh, bedoelde je daar eigenlijk mee?’
Ik schreef een zin over op een kladblaadje en luisterde maar half.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik wat afwezig.
Mel schraapte haar keel. ‘Nou, je zei dat het een drama is, sinds dat met die gozer die…’ Ze maakte haar zin niet af en gebaarde wat met haar handen.
Ik begreep nu wel wat ze bedoelde. Er trok even een negatief gevoel door mijn lichaam. Eigenlijk had ik geen zin om daar over te praten, en al helemaal nu niet.
Ik zocht naar een ander artikel tussen de stapel en trok een losse bladzijde tevoorschijn.
‘O, dat, ja,’ zei ik. ‘Dat klopt, ja.’
Mel keek me voorzichtig aan.
‘Wat, eh, is er dan een drama?’ vroeg ze behoedzaam.
Ik haalde zogenaamd onverschillig mijn schouders op en deed of het me geen moeite kostte erover te praten. ‘Gewoon, alles. Nou ja, niet alles. De mondelinge en handmatige dingetjes zullen nog wel gaan, denk ik, als ik het bij hem doe, tenminste, maar… andersom wordt het al moeilijker, waarschijnlijk. Als hij me op een bepaalde manier aanraakt of zo, dan…’ Ik schudde even mijn hoofd, misschien om de gedachte van me af te schudden. ‘En, ik voel me ook echt wel tot hem aangetrokken, ook op die manier, maar… ik durf het gewoon niet. Ik ben bang dat het fout gaat. Echt ‘all the way’ gaat gewoon niet.’
Mel was rood geworden toen ik ‘mondelinge en handmatige’ zei en ze was nu druk bezig zogenaamd iets over te schrijven in haar schrift.
‘Omdat je eraan moet denken?’ vroeg ze.
Ik knikte. ‘Ja. En omdat het verrekte pijn doet. Maar dat zal ook wel komen omdat ik eraan moet denken.’
Mel knikte een beetje. Even schreven we in stilte wat dingen over en was er alleen het geluid van onze krassende pennen op het papier. Het voelde onecht, alsof we allebei alleen maar dat geluid maakten om te verhullen dat er even een stilte was gevallen.

xILY. schreef:En masterbreel, Starla was 18 volgens mij, scheelt alweer twee jaar (:

Jeetje schreef:Klopt, ze is inderdaad 18 en Mel ook

Naja, nog steeds, gio is dan dus 16 jaar ouder, dat is flink wat, voor elke leeftijd.

Soms lijken ze eerder 16 jarigen voor mij, maar misschien voel ik mij dan wel ouder dan ik ben:P (ben 22)

Gaat goed Jeetje, lekker verhaal blijft dit!

Haha dank je Masterbreel! Ik vroeg me soms af of ze zo nu en dan niet te volwassen denkt voor haar leeftijd maar dat is dus in ieder geval niet zo

___________________________________________________________________________________

‘Vindt hij dat niet erg?’ vroeg Mel na een tijdje. ‘Ik bedoel, dat jullie niet kunnen…’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee. Hij is meer begaan met mij dan ik zelf ben, denk ik.’
Mel keek vanuit haar ooghoek mijn kant op.
‘Vind je het zelf erg?’ vroeg ze toen.
Ik stopte met schrijven. Even keek ik alleen naar de letters op de pagina, zwijgend, zonder ze te zien.
‘Ik weet niet zo goed meer wat ik zelf vind,’ zei ik toen.
Ik voelde dat Mel naar me keek. Volgens mij wist ze niet hoe ze daarop moest reageren. Toen het stil bleef, pakte ik mijn pen weer vast en begon verder te schrijven. Mel volgde mijn voorbeeld.
‘Hij ziet er aardig uit,’ zei ze na een tijdje.
‘Dat is hij ook.’
‘Is het moeilijk? Ik bedoel, dat hij ouder is?’
Ik onderstreepte iets, zette mijn ellebogen op de tafel en leunde met mijn kin op mijn hand.
‘Ligt eraan,’ zei ik. ‘Voor ons niet echt. Soms merk ik wel dat hij ouder is, maar op een goede manier. Als er iets is, wil hij het uitpraten. Hij gaat niet kinderachtig lopen doen met negeren of lullige opmerkingen maken. Maar ik denk dat dat alleen maar goed voor mij is.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Maar andere mensen zullen er wel problemen mee hebben. Dat is wel jammer.’
‘Waarmee? Met dat hij ouder is?’
‘Ja. Mijn ouders zullen het nooit accepteren, denk ik. En ik denk dat er op het werk ook wel het één en ander over gezegd wordt.’
‘Weten ze daar al dat je zwanger bent?’
‘Op mijn werk? Nee.’
‘Weet je zus het?’
‘Die wel. Alleen jij, Gio, mijn zus en mijn ouders.’
‘Bobby niet?’
Ik keek haar kant op. ‘Nee Mel, Bobby niet en jij gaat het ook niet aan hem vertellen.’
‘Nee, nee, natuurlijk niet.’ Ze kuchte. ‘Weet je al wat je ermee gaat doen? Ga je het houden?’
Ik speelde wat met mijn pen. ‘Ik denk erover het wel te doen, ja. Niet voor mezelf, want ik denk niet dat ik dat niet kan, maar dan om het af te staan. Aan mensen die zelf geen kinderen kunnen krijgen, snap je? Misschien komt er dan toch nog iets goeds van.’
Mel keek naar me.
‘Denk je dat je dat kan?’ vroeg ze. ‘Ik bedoel, dan moet je wel negen maanden met een dikke buik rondlopen.’
‘Ja, nou ja, dat moet dan maar. Het zijn maar negen maanden. Het alternatief lijkt me ook niets, dus…’
Mels gezicht betrok een beetje.
‘Nee,’ zei ze. ‘Dat is ook zo.’ Ze keek even voor zich uit. Toen slikte ze en keek weer mijn kant op.
‘Weet je, als je het doet, dan zal ik je helpen,’ zei ze. ‘Met school en met spullen brengen en zo. Oké? En ik ga ook met je mee naar de dokter en zo. Ik ga je overal mee helpen. Ik wil niet zo’n vriendin zijn die haar beste vriendin in de steek laat als die het een beetje moeilijk heeft.’
Ik keek even naar haar. Toen verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik kneep mijn ogen dicht, boog naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. Mel was even wat overdonderd, maar toen streek ze over mijn rug.
‘Dank je, Mel,’ zei ik. Ik liet haar weer los Mel glimlachte scheef. Een beetje onhandig streek ze over mijn haar.
‘Je bent mijn beste vriendin, Star,’ zei ze. ‘Dat zal je altijd blijven. Hoe dan ook.’

Na mijn gesprek met Mel nam ik me voor die middag twee dingen te doen. Het eerste was de huisarts bellen, de tweede was Roos bellen. Ik wist dat ik dat moest doen, dat ik het niet moest blijven uitstellen, maar eigenlijk durfde ik niet zo goed. Vooral het eerste, dan. Ondanks het feit dat ik me minder uitzichtloos over het hele zwangerschapsgebeuren voelde en blij was dat ik een stap verder was gekomen, vond ik het vreselijk eng om de dokter te moeten bellen. Het was een grote stap, en als ik dat telefoontje pleegde, betekende dat echt dat het ‘echt’ werd, dat er geen ontkennen meer aan was. Het was moeilijk om die grens te overschrijden. Ik had de hele middag: Gio moest werken tot laat en ik was al om twee uur terug in het appartement, dus het leek of ik nog zeeën van tijd voor me had tot de huisartsenpraktijk dicht zou gaan.
Door mijn gezenuw vloog de tijd echter voorbij. Achteraf gezien pakte ik het ook totaal verkeerd aan. Ik had zodra ik voet in het appartement zette die telefoon moeten pakken om mijn huisarts te bellen, zonder te aarzelen. Dat deed ik op een bepaalde manier ook wel, tenminste, tot aan het gedeelte waar ik moest gaan bellen. Het lukte me namelijk de telefoon te pakken en het nummer op te zoeken, maar verder dan dat kwam ik niet. Ik begon als een gek te zenuwen en te trillen van spanning en raakte met mezelf in een enorme tweestrijd verwikkeld. Eerst toetste ik het telefoon nummer in, wiste het toen weer, toetste het weer half in, wiste het weer, toetste het weer in en zo ging het maar door. Dat deed ik ongeveer een keer of tien, en toen begon ik het gebaar groter te maken door de telefoon weg te leggen, hem weer te pakken en hem vervolgens weer weg te leggen. Ook dat hield ik nog een kwartier vol. De tussenpozen werden steeds langer en op een gegeven moment liet ik de telefoon een halfuur in zijn houder staan, om er vervolgens een kwartier mee in mijn hand te zitten en hem dan weer een halfuur weg te leggen. Op die manier ging de middag natuurlijk snel om. Echt, ik leek wel een neuroot en het werd alleen maar erger. De grootste delen van de tijd waarin ik niet de telefoon in mijn hand zat, besteedde ik aan ijsberen, nagelbijten en roken. En als ik de telefoon wel in mijn hand had, ging ik hem tussendoor iedere keer terugzetten zodat hij kon opladen omdat ik bang was dat de batterij halverwege mijn gesprek ineens leeg zou raken.
Het was bijna vier uur toen het me de eerste keer lukte het nummer van de praktijk helemaal in te toetsen en het niet gelijk weer te wissen. Het scheelde een haar of een paar seconden later had ik dat alsnog gedaan, maar ik gaf mezelf mentaal een klap voor mijn hoofd en drukte op ‘bellen’. Ik schrok zo van de pieptoon toen de telefoon overging dat ik gelijk weer ophing. Vervolgens ging ik naar het balkon om een sigaret te roken, met trillende handen, en toen ik genoeg moed verzameld had, ging ik weer terug naar binnen en probeerde het nog een keer. Dit keer lukte het me aan de lijn te blijven tot de assistente opnam. Toen schoot ik weer in de stress en ik hing op zodra ik haar stem hoorde. Daarna belde ik om het kwartier nog twee keer op, maar hing ook toen op zonder iets te zeggen.
Zo ging het door tot de assistente me uiteindelijk zelf terugbelde. Blijkbaar hadden ze tegenwoordig overal nummermelding. Stom genoeg herkende ik het nummer niet en min of meer per ongeluk nam ik op. De assistente stelde zich voor en ze zei dat ze het afgelopen halfuur een paar keer gebeld was door dit nummer. Of ik degene was die haar probeerde te bereiken. Ze klonk helemaal niet beschuldigend of geïrriteerd, eigenlijk heel aardig, en misschien was dat wat me over de schreef trok. Het lukte me tegen haar te zeggen dat ik een afspraak bij mijn huisarts wilde maken omdat ik zwanger was. De assistente zei dat ik eventueel ook gelijk naar een verloskundigenpraktijk kon als ik dat wilde, maar dat ik natuurlijk ook eerst bij mijn huisarts langs kon komen als ik wat meer zekerheid wilde hebben. Ze raadde me aan te wachten tot ik ongeveer zes weken ver was. Ik moest dan urine meenemen en alles omtrent mijn menstruatie en dat met Cees uitrekenen en ze zouden daar dan eventueel nog een test doen en bloedprikken en mijn bloeddruk meten. Ik geloof dat de assistente wel een beetje merkte hoe de situatie in elkaar zat en ze vroeg of ik ook gelijk een soa-test wilde laten doen omdat ik onveilige seks had gehad. Ik was zo overdonderd dat ik overal ja op zei en tegen de tijd dat ik ophing had ik een hartslag van honderdtachtig slagen per minuut en over een kleine maand om twee uur een afspraak bij de dokter.

Zou ze niet eens stoppen met roken?

Wat masterbreel zegt!

Sorry voor mijn trage reactie iedereen die meeleest, even druk hier op het moment, excuses!

_____________________________________________________________________

Het voelde vreemd, toen ik het eenmaal gedaan had. Het voelde niet echt als een overwinning, maar het voelde ook niet als een nederlaag. Wel maakte het me nerveus, op een bepaalde manier, omdat ik nu echt toegegeven had wat er aan de hand was, wat er gebeurd was, voor mijn gevoel. Ik wist echter ook dat het niet anders kon, dat er geen andere weg was. Als ik dit wilde doen, als ik het wilde houden, moest ik vroeg of laat naar de dokter. En anders ook, trouwens. Er was toch geen ontkomen aan, of ik het nu nu deed of over een maand.
Ondanks dat besef kolkte ik van de adrenaline toen ik opgehangen had. Ik moest echt even het balkon op om mijn spanning weg te roken. Mijn handen trilden toen ik een sigaret opstak en het kostte me een kwartier en drie sigaretten eer ik niet meer het gevoel had dat ik moest kotsen van de spanning.
Toen ik mezelf weer een beetje bij elkaar geraapt had, ging ik terug naar binnen om mijn volgende telefoontje te plegen. Ik moest Roos bellen. Dat was minder erg dan de dokter, maar toch was ik nog een beetje gespannen. Ik wist nog niet wat ik tegen haar ging zeggen, maar wilde het ook niet nog verder uitstellen. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat ze het van pa en ma zou horen in plaats van mij.
Ik raapte dus al mijn moed bij elkaar en belde Roos met Gio’s telefoon. Roos nam al gauw op en aan de toon van haar stem hoorde ik dat ze het nummer niet kende en een onbekende verwachtte aan de andere kant van de lijn. Ze was enthousiast toen ze merkte dat ik het was en het duurde niet lang voor ze vroeg: ‘Hé, waar bel je vandaan, trouwens? Ik herkende het nummer al niet, ben je aan het werk?’
Ik stond met mijn kamerjas en een lekkere warme joggingbroek aan op de verhoging bij de vleugel, bij het hoge raam naar buiten te kijken. Ik voelde me rustiger dan verwacht, gek genoeg: het deed me goed om Roos’ stem te horen.
‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Ik ben bij Giovanni. Pa en ma hebben me eruit gezet.’
Roos liet aan de andere kant van de lijn iets uit haar handen vallen.
‘Wát?’ riep ze uit. ‘Dat meen je niet. Waarom? Wat is er gebeurd?’
Ik keek achterom en tastte naar de kruk van de piano. Ik liet me erop neer zakken en trok mijn kamerjas met mijn vrije hand strakker om me heen.
‘Ze zijn erachter gekomen dat ik zwanger ben,’ zei ik. ‘Ma had het doosje van de test gevonden en die wilde er het fijne van weten. Dat ging nogal fout en toen besloot pa dat ik zijn dochter niet meer was en dat hij me niet meer in zijn huis wilde hebben.’
Er rinkelde iets aan Roos’ kant van de lijn.
‘Dat kunnen ze niet maken,’ hoorde ik haar verontwaardigd zeggen. ‘Dat is belachelijk! Waarom heb je ze niet verteld wat er gebeurd is?’
‘Dat heb ik wel gedaan, Roos. Ik heb het geprobeerd, maar ze geloofden me niet.’
‘Wat? Ze gelòòfden je niet? Dat is belachelijk! Waarom zou je over zoiets liegen?’
Ik sloeg mijn benen over elkaar. ‘Om mijn eigen hachje te redden, volgens pa.’
Roos mompelde wat boze dingen.
‘Belachelijk,’ zei ze weer. ‘Echt, onvoorstelbaar. Wacht maar, ik zal wel eens goed met ze gaan praten, dan piepen ze wel anders.’
‘Nee Roos, doe maar niet. Als ze het van jou horen denken ze straks dat ik het zo heb opgezet en dan krijgen ze helemaal een hekel aan me. Als dat nog meer mogelijk is, dan. En ze hoeven het ook nog niet te weten, voorlopig. Ik heb ze niet nodig en als het zo moet, hoeft het niet meer van mij. Ik vertel het ze zelf wel een keer. Ooit.’
‘Ooit,’ herhaalde Roos.
Ik reageerde niet en keek naar buiten. Het regende zachtjes en de druppels gleden langs het plafondhoge raam naar beneden. Het voelde fijn om lekker warm en droog binnen te zitten met dit gure weer.
‘Waar woont Giovanni?’ vroeg Roos aan de andere kant van de lijn.
Ik streek met mijn vingers over de vleugel. ‘Vlak bij de voetbalclub. Als je een stuk voorbij school rijdt en dan die grote weg op, en dan door die woonwijk daarachter richting de sportvelden. Niet zo ver weg.’
‘Is hij een beetje goed voor je?’ vroeg Roos. Ze klonk een beetje bezorgd en ik glimlachte.
‘Ja, hij is lief voor me.’
‘Echt? Hoef je geen rare dingen te doen of zo?’
‘Nee, zo is hij echt niet, geloof me. Hij is een soort Italiaanse versie van Peter.’
‘En een oudere.’
‘Dat maakt niet uit, Roos. Echt niet.’
Ze zuchtte. ‘Oké, als jij het zegt. Maar laat je niet op je kop zitten, hè? En als er iets is, kun je ook altijd hier terecht.’
‘Ja, dank je, maar ik red me wel, hier.’
‘En anders bel je me gelijk. Weten pa en ma dat je niet bij mij bent?’
‘Nee, nog niet. O trouwens, over pa en ma gesproken, in alle haast om weg te komen, ben ik wat spullen vergeten. Als jij binnenkort toevallig bij ze langs gaat, zou je dan wat dingetjes mee willen nemen?’
‘Ja ‘tuurlijk, ik rij morgen wel even langs.’
‘Nee, je hoeft er ook niet speciaal voor langs te gaan, maar-’
‘Nee joh dat maakt niet uit, ik kom er toch langs na de universiteit. Het is een kleine moeite. Wat moet je hebben?’
Ik deed mijn ogen even dicht en probeerde snel na te denken. ‘Eh, mijn stijltang en krultang liggen nog in de kast in de badkamer, en die stijlborstels ook, die grote ronde, weet je wel… en ik ben wat kleine dingetjes vergeten van school, die liggen in de rechter bovenla van mijn bureau en in mijn kast. En o ja, ma heeft mijn pinpas ook nog.’
‘Wacht, ik schrijf het even op. Welke schoolspullen heb je nodig?’
‘O, neem alles maar gewoon mee, ik heb het vast allemaal ooit wel een keer nodig. En mijn Puch staat er ook nog, trouwens. Maar alleen als het geen moeite is, hè? Anders komt het nog wel een keer.’
‘Nee, nee, geen probleem. Ik zal ze morgen even ophalen en dan bel ik je verder even hoe of wat, goed?’
‘Oké. Thanks, Roos.’
‘Geen probleem, zusje.’

Yes, weer een stukje! =D