Oké, dank je!
17
--------
Ik was inmiddels teruggekeerd naar mijn slaapkamer en lag op mijn bed. Ik keek naar een oude, versleten envelop met mijn naam erop. Ik haalde de brief die erin zat eruit. Ik had hem al duizenden keren gelezen, maar het verveelde nooit. Ik kende het inmiddels al helemaal uit mijn hoofd. Ik begon het weer te lezen:
Lieve Jessy,
Je bent vast al op de hoogte van het één en ander. Ik weet niet wat je precies weet, dus ik zal wel gewoon alles vertellen.
Ik ben weg, dat had je vast al gemerkt. Je hebt een nieuw thuis gekregen. Ik weet dat je het nu erg moeilijk hebt. Ik weet dat er liever niet over praat en dat je afsluit van de rest van de wereld. Maar ik wil dat je weet dat ik geen andere keuze had. Ik ben opgepakt, Jessy. Ik zit de komende tien jaar in de cel. Ik heb fouten gemaakt, Jessy. Daar heb ik heel veel spijt van. Ik wil niet dat jij dezelfde fouten maakt. Volg je hart, dan komt het goed. Vertrouw op jezelf en geef nooit zomaar op.
Ik houd van je,
Dikke kus,
Mama
De tranen sprongen elke keer weer in mijn ogen. Mijn moeder was opgepakt toen ik elf was en ik was naar een weeshuis gebracht. De eerste jaren had ik mijn moeder niet mogen zien. Maar ik mocht uit eindelijk af en toe opzoeken. Toen ik dat deed vertelde ze me verhalen over haar leven. Ze was ook bij een gang gegaan, alleen woonde zij nog wel gewoon thuis. Waar ze precies voor opgepakt was, wilde ze me nooit vertellen. ‘Dat doet er niet toe,’ zei ze dan altijd.
Zuchtend stopte ik de brief weer weg.
--------
17
Girl in the Gang
Ik vind dit stukje erg goed, omdat ik nu eindelijk weet waar Jessy vandaan komt 
(Nouwja eindelijk, lees het meer als dat ik ongeduldig was 
)
Ik snap nu enigszins waarom ze zo makkelijk kon weglopen (en ook weg wilde), en waarom ze tot nu toe niet gezocht wordt. Waarschijnlijk missen ze haar niet eens
Ga zo door! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
(Nouwja eindelijk, lees het meer als dat ik ongeduldig was )Ik snap nu enigszins waarom ze zo makkelijk kon weglopen (en ook weg wilde), en waarom ze tot nu toe niet gezocht wordt. Waarschijnlijk missen ze haar niet eens
Ga zo door! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Oké, een beetje laat. Sorry daarvoor. Hier is in ieder geval een nieuw stuk.
18
--------
Hoofdstuk 8
Ik werd weer naar verhoorkamer geroepen. Ik zat nu vast zwaar in de problemen. Ik beet hard op mijn onderlip toen ik eenmaal voor de deur stond. Ik legde mijn hand op de deurknop en opende de deur. Er zaten dit keer twee mannen. Ik ging weer op dezelfde plek staan. ‘We hebben gehoord wat er is gebeurd met Dan,’ zei één van de mannen. Dit kon niets goed betekenen. Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek de mannen één voor één aan. ‘Omdat je nieuw bent en omdat Dan zelf ook al iets bij je geflikt heeft, zien we het voor deze keer door de vingers,’ zei de man op een strenge toon. Ik keek naar de grond en durfte niets te zeggen. Ik was blij dat ik nog een kans kreeg, maar ik had daar stiekem al wel op gerekend. Maar nu hij het vertelde kwam het over alsof ik heel veel geluk had gehad.
‘Zorg dat het niet weer gebeurd,’ zei de man. ‘Je kunt naar je werkplek gaan.’ Ik knikte en draaide me voorzichtig om. Daarna liep ik de verhoorkamer uit en liep ik richting de afwasplaats.
Na weer een hele middag afwassen liep ik weer naar mijn kamer om een douche te nemen. Toen ik mijn kamer in de verte mijn kamer zag naderen, zag ik dat ik Dan naast de deur tegen de muur aan leunde. Zijn houding was nonchalant en hij keek een beetje om hem heen. Het leek erop dat hij hier liever niet gezien wilde worden en dat hij deed alsof hij daar gewoon even bleef rondhangen.
Ik liep naar hem toe. 'Hé, gaat het weer een beetje?' vroeg ik. Dan keek op. 'Doe de deur open, we praten binnen wel verder,' zei hij. Ik trok een wenkbrauw op. Hij schaamde zich dus echt om bij me gezien te worden.
Ik besloot er maar niet op in te gaan en haalde mijn sleutels tevoorschijn. Ik stopte de juiste sleutel in het slot en opende de deur. Ik liep naar binnen en ik hoorde Dan achter me aan lopen. Er was nauwelijks ruimte om te staan, dus ik ging maar op mijn bed zitten. Ik hoorde dat Dan de deur achter zich sloot. Ik voelde me erg ongemakkelijk met hem in een zo'n kleine ruimte.
--------
18
18
--------
Hoofdstuk 8
Ik werd weer naar verhoorkamer geroepen. Ik zat nu vast zwaar in de problemen. Ik beet hard op mijn onderlip toen ik eenmaal voor de deur stond. Ik legde mijn hand op de deurknop en opende de deur. Er zaten dit keer twee mannen. Ik ging weer op dezelfde plek staan. ‘We hebben gehoord wat er is gebeurd met Dan,’ zei één van de mannen. Dit kon niets goed betekenen. Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek de mannen één voor één aan. ‘Omdat je nieuw bent en omdat Dan zelf ook al iets bij je geflikt heeft, zien we het voor deze keer door de vingers,’ zei de man op een strenge toon. Ik keek naar de grond en durfte niets te zeggen. Ik was blij dat ik nog een kans kreeg, maar ik had daar stiekem al wel op gerekend. Maar nu hij het vertelde kwam het over alsof ik heel veel geluk had gehad.
‘Zorg dat het niet weer gebeurd,’ zei de man. ‘Je kunt naar je werkplek gaan.’ Ik knikte en draaide me voorzichtig om. Daarna liep ik de verhoorkamer uit en liep ik richting de afwasplaats.
Na weer een hele middag afwassen liep ik weer naar mijn kamer om een douche te nemen. Toen ik mijn kamer in de verte mijn kamer zag naderen, zag ik dat ik Dan naast de deur tegen de muur aan leunde. Zijn houding was nonchalant en hij keek een beetje om hem heen. Het leek erop dat hij hier liever niet gezien wilde worden en dat hij deed alsof hij daar gewoon even bleef rondhangen.
Ik liep naar hem toe. 'Hé, gaat het weer een beetje?' vroeg ik. Dan keek op. 'Doe de deur open, we praten binnen wel verder,' zei hij. Ik trok een wenkbrauw op. Hij schaamde zich dus echt om bij me gezien te worden.
Ik besloot er maar niet op in te gaan en haalde mijn sleutels tevoorschijn. Ik stopte de juiste sleutel in het slot en opende de deur. Ik liep naar binnen en ik hoorde Dan achter me aan lopen. Er was nauwelijks ruimte om te staan, dus ik ging maar op mijn bed zitten. Ik hoorde dat Dan de deur achter zich sloot. Ik voelde me erg ongemakkelijk met hem in een zo'n kleine ruimte.
--------
18
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Go onnn. <3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
19
--------
'Je bent me nog een uitleg schuldig,' zei ik. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij hier was. Ik vond het erg lief van hem om uit zichzelf hier heen te komen om zich aan zijn belofte te houden. Als hij daarvoor kwam tenminste. Dan stond opgekropt in een hoekje. Ik zag dat hij twijfelend naast me op mijn bed kwam zitten. Hij keek me even aan en zuchtte. ‘Ik heb iets heel ergs gedaan, Jessy,’ zei hij. Hij legde zijn hand in zijn nek. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij flink baalde. Het was een kant van hem die ik nog niet had gezien. Een onzekere en kwetsbare kant.
Opeens keek hij me ernstig aan. ‘Ik, ehm... Charlie en ik. Wij waren, zeg maar, samen,’ stotterde hij. Zie je, ik wist het wel. Ik drukte mijn kaken op elkaar. Hij keek recht voor zich uit. ‘We moesten samen wapens halen uit een kluis. Ik had te slordig gewerkt, waardoor we werden ontdekt door de politie. Charlie wilde maar niet rennen. Ze stond daar gewoon. Ik ben weggerend en schoot tegelijkertijd op de politie die achter me aan rende,’ vertelde Dan. Hij keek me weer aan. ‘Ik wist niet dat ze daar stond. De politieman, voor wie de kogel bedoeld was, sprong weg. En het ergste is dat ik haar daar heb achtergelaten,’ zei hij. Ik keek Dan aandachtig aan. Ergens van binnen voelde ik een scherpe pijn. Dan gaf om Charlie en niet zo’n beetje ook. Dat was goed te zien. In zijn ogen stond een bepaalde blik en die herkende ik maar al te goed. ‘Hoe lang geleden was dat?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders even op. ‘Een paar maanden,’ zei hij. ‘Ze kan net weer een beetje normaal lopen. Het is een wonder dat ze überhaupt nog kan lopen.’ Hij haalde zijn handen door het beetje haar dat hij had. Hij droeg geen pet, wat me eigenlijk wel opviel. Want hij droeg bijna altijd een pet. Zover ik wist dan. ´Ik denk dat ik nu wel genoeg heb uitgelegd over mijn problemen. Ik moet nu gaan, ik moet nog het één en ander regelen,´ zei Dan. Hij stond op en liep mijn kamer uit. Ik bleef alleen achter en probeerde alle informatie te verwerken.
--------
19
--------
'Je bent me nog een uitleg schuldig,' zei ik. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij hier was. Ik vond het erg lief van hem om uit zichzelf hier heen te komen om zich aan zijn belofte te houden. Als hij daarvoor kwam tenminste. Dan stond opgekropt in een hoekje. Ik zag dat hij twijfelend naast me op mijn bed kwam zitten. Hij keek me even aan en zuchtte. ‘Ik heb iets heel ergs gedaan, Jessy,’ zei hij. Hij legde zijn hand in zijn nek. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij flink baalde. Het was een kant van hem die ik nog niet had gezien. Een onzekere en kwetsbare kant.
Opeens keek hij me ernstig aan. ‘Ik, ehm... Charlie en ik. Wij waren, zeg maar, samen,’ stotterde hij. Zie je, ik wist het wel. Ik drukte mijn kaken op elkaar. Hij keek recht voor zich uit. ‘We moesten samen wapens halen uit een kluis. Ik had te slordig gewerkt, waardoor we werden ontdekt door de politie. Charlie wilde maar niet rennen. Ze stond daar gewoon. Ik ben weggerend en schoot tegelijkertijd op de politie die achter me aan rende,’ vertelde Dan. Hij keek me weer aan. ‘Ik wist niet dat ze daar stond. De politieman, voor wie de kogel bedoeld was, sprong weg. En het ergste is dat ik haar daar heb achtergelaten,’ zei hij. Ik keek Dan aandachtig aan. Ergens van binnen voelde ik een scherpe pijn. Dan gaf om Charlie en niet zo’n beetje ook. Dat was goed te zien. In zijn ogen stond een bepaalde blik en die herkende ik maar al te goed. ‘Hoe lang geleden was dat?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders even op. ‘Een paar maanden,’ zei hij. ‘Ze kan net weer een beetje normaal lopen. Het is een wonder dat ze überhaupt nog kan lopen.’ Hij haalde zijn handen door het beetje haar dat hij had. Hij droeg geen pet, wat me eigenlijk wel opviel. Want hij droeg bijna altijd een pet. Zover ik wist dan. ´Ik denk dat ik nu wel genoeg heb uitgelegd over mijn problemen. Ik moet nu gaan, ik moet nog het één en ander regelen,´ zei Dan. Hij stond op en liep mijn kamer uit. Ik bleef alleen achter en probeerde alle informatie te verwerken.
--------
19
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
En terwijl zij die informatie verwerkt - wauuw, pretty amazing, dit verhaal - moet jij even verder schrijven. :3 Ik ben niet zo goed in feedback geven, vooral niet hierbij want het is gewoon... nou ja, het is gewoon heel goed. :3 Dus ga maar verder. : DD Apart onderwerp ook, btw, had niet verwacht hier eens over te lezen - meestal pak ik dit soort verhalen er niet uit - maar het is best... mooi. Iets in die richting. xd Verzin zelf maar een ander woord daarvoor. :3
O, en ik hou van Dans persoonlijkheid. :3 Vergeten te zeggen, was toch wel redelijk belangrijk. (aaa)
O, en ik hou van Dans persoonlijkheid. :3 Vergeten te zeggen, was toch wel redelijk belangrijk. (aaa)
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Haha,
Dank je wel!
Nieuw stukje!
20
--------
Er werd op mijn deur geklopt. Ik deed de deur open en ik zag een jongen staan die ik nog niet had ontmoet. Jazmine stond naast hem. De jongen had zijn arm om haar heen geslagen. Ze lachten allebei. Ik vroeg me af wat er zo grappig was. Ik keek hen vragend aan. ‘Is er iets?’ vroeg ik terwijl ik een wenkbrauw optrok. Ze stopten met lachen, maar hielde een brede grijns op hun gezichten. ‘Je moet naar de verhoorkamer komen,’ zei Jazmine terwijl ze me aankeek. Ik zag dat haar pupillen groot waren. Dit in combinatie met haar gegiechel, vond ik voldoende bewijs om te concluderen dat ze stoned was.
‘Oké, ik kom eraan,’ zei ik. Ik sloot de deur. Ik trok mijn sneakers aan. Ik liet het verder maar voor wat het was. Ik negeerde de opvallende verschijning die zojuist voor mijn deur stond. Ik opende de deur weer en liep naar de verhoorkamer.
Ik klopte even op de deur van de verhoorkamer. Ik opende de deur en liep naar binnen. Tot mijn verbazing zaten alle vier mannen er, maar drie daar van waren druk aan het telefoneren. Ik zag dat er vier bureau’s met daarop elk een computer waren neergezet. Allemaal zaten ze achter een eigen bureau. De man die niet aan het bellen zat druk te typen op zijn computer. De telefonerende mannen schreven allemaal iets op papier.
De man die niet aan het telefoneren was draaide zich om toen ik binnenkwam. Ik liep naar de plek toe waar ik altijd moest staan en keek de man die zich zojuist had omgedraaid aan. Hij typte door. Zijn vingers vlogen over de toetsen heen. Ik keek een beetje ongemakkelijk om me heen.
Na nog even wat typen stond hij op. ‘We zijn van mening dat je klaar bent voor wat groter werk,’ zei de man. Hij bekeek me even. Het leek wel alsof iedereen hier elkaar uitgebreid bekeek. Wat zou hij bedoelen met “groter werk”. Ik wist totaal niet wat ik ervan moest verwachten. Ongeduldig wachtte ik af tot hij verder ging. ‘Buitendeurse prostitutie,’ zei hij rustig. Ik drukte mijn kaken op elkaar en voelde mijn maag omdraaien. Buitendeurse prostitutie? Ik was toch geen prostituee! Ik hoorde vaak verhalen dat prostitueeën werden mishandeld of vermoordt. ‘Dit is misschien niet het leukste onderdeel van de ontgroeningsfase, maar het is verplicht. Ook speelt dit na de ontgroeningsfase ook nog steeds een rol. Het is een bron van inkomen,’ zei hij. Hij deed zijn hand in zijn broekzak en haalde er een papiertje uit. Hij hield het me voor. Ik pakte het papiertje aan en bekeek het even. Er stond een adres op. Ik keek de man weer aan. ‘Je hebt het adres, zorg dat je er over een twintig minuten bent,’ zei de man. ‘Je kunt gaan.’ Hij draaide zich om en ging weer aan zijn bureau zitten. Een beetje verward verliet ik de verhoorkamer. Zodra ik de deur achter me gesloten had, waren de typgeluiden en de stemmen van de bellende mannen verdwenen.
--------
20
Dank je wel!
Nieuw stukje!
20
--------
Er werd op mijn deur geklopt. Ik deed de deur open en ik zag een jongen staan die ik nog niet had ontmoet. Jazmine stond naast hem. De jongen had zijn arm om haar heen geslagen. Ze lachten allebei. Ik vroeg me af wat er zo grappig was. Ik keek hen vragend aan. ‘Is er iets?’ vroeg ik terwijl ik een wenkbrauw optrok. Ze stopten met lachen, maar hielde een brede grijns op hun gezichten. ‘Je moet naar de verhoorkamer komen,’ zei Jazmine terwijl ze me aankeek. Ik zag dat haar pupillen groot waren. Dit in combinatie met haar gegiechel, vond ik voldoende bewijs om te concluderen dat ze stoned was.
‘Oké, ik kom eraan,’ zei ik. Ik sloot de deur. Ik trok mijn sneakers aan. Ik liet het verder maar voor wat het was. Ik negeerde de opvallende verschijning die zojuist voor mijn deur stond. Ik opende de deur weer en liep naar de verhoorkamer.
Ik klopte even op de deur van de verhoorkamer. Ik opende de deur en liep naar binnen. Tot mijn verbazing zaten alle vier mannen er, maar drie daar van waren druk aan het telefoneren. Ik zag dat er vier bureau’s met daarop elk een computer waren neergezet. Allemaal zaten ze achter een eigen bureau. De man die niet aan het bellen zat druk te typen op zijn computer. De telefonerende mannen schreven allemaal iets op papier.
De man die niet aan het telefoneren was draaide zich om toen ik binnenkwam. Ik liep naar de plek toe waar ik altijd moest staan en keek de man die zich zojuist had omgedraaid aan. Hij typte door. Zijn vingers vlogen over de toetsen heen. Ik keek een beetje ongemakkelijk om me heen.
Na nog even wat typen stond hij op. ‘We zijn van mening dat je klaar bent voor wat groter werk,’ zei de man. Hij bekeek me even. Het leek wel alsof iedereen hier elkaar uitgebreid bekeek. Wat zou hij bedoelen met “groter werk”. Ik wist totaal niet wat ik ervan moest verwachten. Ongeduldig wachtte ik af tot hij verder ging. ‘Buitendeurse prostitutie,’ zei hij rustig. Ik drukte mijn kaken op elkaar en voelde mijn maag omdraaien. Buitendeurse prostitutie? Ik was toch geen prostituee! Ik hoorde vaak verhalen dat prostitueeën werden mishandeld of vermoordt. ‘Dit is misschien niet het leukste onderdeel van de ontgroeningsfase, maar het is verplicht. Ook speelt dit na de ontgroeningsfase ook nog steeds een rol. Het is een bron van inkomen,’ zei hij. Hij deed zijn hand in zijn broekzak en haalde er een papiertje uit. Hij hield het me voor. Ik pakte het papiertje aan en bekeek het even. Er stond een adres op. Ik keek de man weer aan. ‘Je hebt het adres, zorg dat je er over een twintig minuten bent,’ zei de man. ‘Je kunt gaan.’ Hij draaide zich om en ging weer aan zijn bureau zitten. Een beetje verward verliet ik de verhoorkamer. Zodra ik de deur achter me gesloten had, waren de typgeluiden en de stemmen van de bellende mannen verdwenen.
--------
20
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Oh gash. Ga verder ofzo. ;o
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
21
--------
Hoofdstuk 9
Ik liep naar het juiste adres. Ik wist wel waar het lag. Ik kende de meeste straten in de wijk. Het waren er een hele hoop, maar ik onthield ze op één of ander manier gewoon.
Het was al helemaal donker geworden. De lantarenpalen deden niet echt hun best om de straten te verlichten. Het zwakke licht zorgde er nog net de vele losse tegels kon zien, zodat ik niet struikelde.
Daar stond ik dan, voor het gebouw met een groot neonlicht dat het woord “hotel” vormde. Het licht knipperde en stond op het punt om uit te vallen. Ik deed voorzichtig de deur open. Er rinkelde een belletje toen ik de deur opendeed. Ik nam de omgeving in me op. Het was een donkere ruimte. Ik zag een donkerrood tapijt op de grond liggen. De muren waren moeilijk te zien, waarschijnlijk waren ze erg donker geverfd. De enige meubel die er was, was de donkerbruin gelakte, houten balie met een klein lampje erop. Daarachter stond een lange, bleke jongen die opkeek toen ik binnenkwam. Hij had donkere pijpenkrullen die nog net zijn oren bedekten en hij had enorme wallen onder zijn lichtblauwe ogen.
Ik keek de jongen aan. Hij wees naar een deur die me in eerste instantie nog niet eens was opgevallen. Twijfelachtig liep ik naar de deur toe. Toen ik ervoor stond keek ik nog heel even achterom naar de jongen. Hij keek nog steeds naar me. Er verscheen een scheef lachje op zijn gezicht. Ik glimlachte terug en legde mijn hand op de ijzere deurklink die koud aanvoelde. Voorzichtig opende ik de deur.
Ik werd erg zenuwachtig van de man die alles wat hij kon vinden vastpakte. Hij had me beetgepakt toen ik de kamer binnenkwam. Gelijk duwde hij me op het grote tweepersoonsbed. Toen ik even om me heen had gekeken had ik gemerkt dat dit de bruidsuite was en dat het bed erg zacht was. Maar voor een bruidsuite was dit niet luxe. De muren waren een beetje saai en het was eigenlijk alleen het bed zelf die het een beetje chique maakte. Het was een enorm, rond, wit bed met een matras van wel een meter dik. Er lagen enkele rode kussens op en de roze deken was erg zacht.
De man was erg bleek. Iets wat ik eerste instantie niet had verwacht, ik wist ook niet waarom. Misschien om dat dit een soort ghetto was. Hij had grote, grijze ogen die iets heel engs uitstraalden.
--------
21
--------
Hoofdstuk 9
Ik liep naar het juiste adres. Ik wist wel waar het lag. Ik kende de meeste straten in de wijk. Het waren er een hele hoop, maar ik onthield ze op één of ander manier gewoon.
Het was al helemaal donker geworden. De lantarenpalen deden niet echt hun best om de straten te verlichten. Het zwakke licht zorgde er nog net de vele losse tegels kon zien, zodat ik niet struikelde.
Daar stond ik dan, voor het gebouw met een groot neonlicht dat het woord “hotel” vormde. Het licht knipperde en stond op het punt om uit te vallen. Ik deed voorzichtig de deur open. Er rinkelde een belletje toen ik de deur opendeed. Ik nam de omgeving in me op. Het was een donkere ruimte. Ik zag een donkerrood tapijt op de grond liggen. De muren waren moeilijk te zien, waarschijnlijk waren ze erg donker geverfd. De enige meubel die er was, was de donkerbruin gelakte, houten balie met een klein lampje erop. Daarachter stond een lange, bleke jongen die opkeek toen ik binnenkwam. Hij had donkere pijpenkrullen die nog net zijn oren bedekten en hij had enorme wallen onder zijn lichtblauwe ogen.
Ik keek de jongen aan. Hij wees naar een deur die me in eerste instantie nog niet eens was opgevallen. Twijfelachtig liep ik naar de deur toe. Toen ik ervoor stond keek ik nog heel even achterom naar de jongen. Hij keek nog steeds naar me. Er verscheen een scheef lachje op zijn gezicht. Ik glimlachte terug en legde mijn hand op de ijzere deurklink die koud aanvoelde. Voorzichtig opende ik de deur.
Ik werd erg zenuwachtig van de man die alles wat hij kon vinden vastpakte. Hij had me beetgepakt toen ik de kamer binnenkwam. Gelijk duwde hij me op het grote tweepersoonsbed. Toen ik even om me heen had gekeken had ik gemerkt dat dit de bruidsuite was en dat het bed erg zacht was. Maar voor een bruidsuite was dit niet luxe. De muren waren een beetje saai en het was eigenlijk alleen het bed zelf die het een beetje chique maakte. Het was een enorm, rond, wit bed met een matras van wel een meter dik. Er lagen enkele rode kussens op en de roze deken was erg zacht.
De man was erg bleek. Iets wat ik eerste instantie niet had verwacht, ik wist ook niet waarom. Misschien om dat dit een soort ghetto was. Hij had grote, grijze ogen die iets heel engs uitstraalden.
--------
21
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
22
--------
De volgende ochtend werd ik wakker met mijn rug naar de man toe. Zo zacht als ik kon, raapte ik mijn spullen bij elkaar. Ook de envelop met geld die op het kleine nachtkastje lag, nam ik mee. Ik telde precies honderd euro. Ik liep de kamer zachtjes uit. De jongen die gisterenavond achter de balie zat, zat er nog steeds. Hij keek op van de puzzel die hij aan het maken was. Hij glimlachte even. ‘Ga je naar huis?’ vroeg hij. Ik knikte terwijl ik glimlachte. ‘Moet ik je brengen? Ik bedoel, ik verveel me dood hier. Dus ik kan wel even een ritje gebruiken. Alleen als je het wilt, hoor. Je hoeft je niet verplicht te voelen,’ ratelde de jongen. Ik hield mijn hoofd even schuin terwijl ik even nadacht. Hij zou dan wel weten waar ik “woonde”. Maar van buitenaf zag je niet wat zich in het gebouw allemaal afspeelde. Ik haalde mijn schouders op. ‘Als je wilt,’ antwoordde ik. Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. ‘Let’s go than,’ zei de jongen enthousiast. Hij pakte de sleutels die naast hem lagen en liep naar de deur. Ik liep een beetje verward achter hem aan. Dit was best wel raar.
Hij hield de deur voor me open en ik liep naar buiten. Ik voelde zijn ogen in mijn rug branden. Ik hoorde hoe de deur zich sloot. Hij snelde zich naar me toe en ging naast me lopen. Ik keek hem aan. ‘Ik ben Timothy, trouwens,’ zei hij. Hij keek me vragend aan. Ik wist wel dat hij nu verwachtte dat ik mijn naam zei. Ik keek hem aan. ‘Ik ben Jessy,’ zei ik. Ik glimlachte. Er klonk opeens een klikgeluid in de verte. Ik zag dat Timothy zijn hand had opgetild en op een knopje had gedrukt. Ik keek in de richting waar het geluid vandaan kwam. Ik zag de koplampen van een grote, rode Ferarri staan. Hij glom helemaal en er was geen krasje te zien. ‘Wow,’ zei ik verbaast. ‘Gaaf!’ Ik keek Timothy aan. Er stond en brede grijns op zijn gezicht. ‘Dank je,’ zei hij. Hij liep naar de portierdeur en hield hem voor me open als een echte gentleman. Glimlachend stapte ik in. Normaal gesproken zou ik nooit meegaan met vreemden, maar ik was de afgelopen dagen veranderd. Ik wist niet zo goed of dat positief of negatief was. Timothy stapte in en startte de auto. Hij reed de straat uit.
Ik keek Timothy aan. ‘Waar moet ik precies heen?’ vroeg hij. Ik noemde de straat op waar het gebouw van The Destructions stond. Ik zag dat hij verbaasd was, maar uiteindelijk maakte hij er geen opmerking over. Er gebeurde vanalles in die straat. Het was er alles behalve veilig.
‘In wat voor huis woon je dan?’ vroeg hij uiteindelijk toch. Ik zag dat hij erg nieuwsgierig was. ‘Ik woon in een klein kamertje in een groot gebouw,’ zei ik. Wat moest hij daar nu wel van denken. Ik zag dat hij een beetje verward keek. ‘En in wat voor huis woon jij?’ vroeg ik. Vooral om eventuele vragen die ik niet kon antwoorden te voorkomen, maar ook omdat ik erg nieuwsgierig was. Wat deed iemand met zo’n auto in zo’n wijk? ‘Ik woon in een apartementje aan de rand van de Oostkant,’ zei hij. Zo, een rijkeluisjongen dus. Maar goed, dat was ook wel te verwachten met zo’n auto. Ik knikte goedkeuren. ‘Cool,’ zei ik. Ik zag dat er een trotse glimlach op zijn gezicht verscheen. Ik keek hem aan. De wallen onder zijn ogen leken helemaal verdwenen te zijn. Ik vroeg me af hoe dat kon. Waarschijnlijk leek het gisterenavond alsof hij wallen had, omdat het donker was. Hij keek even naar me en richtte zijn ogen weer op de weg. ‘Is er iets?’ vroeg hij. Weer keek hij me vluchtig aan. Ik schudde mijn hoofd een keek weg. ‘Nee,’ zei ik nogmaals als extra bevestiging. Ik wist niet wat het was, maar er was een bepaalde aantrekkingskracht. Ik moest moeite doen om mijn ogen niet weer op hem te richtten. ‘Heb je een vriendje?’ vroeg hij opeens. Een vraag waardoor ik nogal zenuwachtig werd. Ik kon het nu echt niet meer laten om mijn blik weer op hem te richten. Waar kwam dit plotseling vandaan? Het was een beetje raar om hele levensverhalen te vertellen tegen iemand die ik nauwelijks kende. Al voelde hij niet aan als iemand die ik nauwelijks kende. Het voelde alsof ik hem al jaren kende.
--------
22
--------
De volgende ochtend werd ik wakker met mijn rug naar de man toe. Zo zacht als ik kon, raapte ik mijn spullen bij elkaar. Ook de envelop met geld die op het kleine nachtkastje lag, nam ik mee. Ik telde precies honderd euro. Ik liep de kamer zachtjes uit. De jongen die gisterenavond achter de balie zat, zat er nog steeds. Hij keek op van de puzzel die hij aan het maken was. Hij glimlachte even. ‘Ga je naar huis?’ vroeg hij. Ik knikte terwijl ik glimlachte. ‘Moet ik je brengen? Ik bedoel, ik verveel me dood hier. Dus ik kan wel even een ritje gebruiken. Alleen als je het wilt, hoor. Je hoeft je niet verplicht te voelen,’ ratelde de jongen. Ik hield mijn hoofd even schuin terwijl ik even nadacht. Hij zou dan wel weten waar ik “woonde”. Maar van buitenaf zag je niet wat zich in het gebouw allemaal afspeelde. Ik haalde mijn schouders op. ‘Als je wilt,’ antwoordde ik. Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. ‘Let’s go than,’ zei de jongen enthousiast. Hij pakte de sleutels die naast hem lagen en liep naar de deur. Ik liep een beetje verward achter hem aan. Dit was best wel raar.
Hij hield de deur voor me open en ik liep naar buiten. Ik voelde zijn ogen in mijn rug branden. Ik hoorde hoe de deur zich sloot. Hij snelde zich naar me toe en ging naast me lopen. Ik keek hem aan. ‘Ik ben Timothy, trouwens,’ zei hij. Hij keek me vragend aan. Ik wist wel dat hij nu verwachtte dat ik mijn naam zei. Ik keek hem aan. ‘Ik ben Jessy,’ zei ik. Ik glimlachte. Er klonk opeens een klikgeluid in de verte. Ik zag dat Timothy zijn hand had opgetild en op een knopje had gedrukt. Ik keek in de richting waar het geluid vandaan kwam. Ik zag de koplampen van een grote, rode Ferarri staan. Hij glom helemaal en er was geen krasje te zien. ‘Wow,’ zei ik verbaast. ‘Gaaf!’ Ik keek Timothy aan. Er stond en brede grijns op zijn gezicht. ‘Dank je,’ zei hij. Hij liep naar de portierdeur en hield hem voor me open als een echte gentleman. Glimlachend stapte ik in. Normaal gesproken zou ik nooit meegaan met vreemden, maar ik was de afgelopen dagen veranderd. Ik wist niet zo goed of dat positief of negatief was. Timothy stapte in en startte de auto. Hij reed de straat uit.
Ik keek Timothy aan. ‘Waar moet ik precies heen?’ vroeg hij. Ik noemde de straat op waar het gebouw van The Destructions stond. Ik zag dat hij verbaasd was, maar uiteindelijk maakte hij er geen opmerking over. Er gebeurde vanalles in die straat. Het was er alles behalve veilig.
‘In wat voor huis woon je dan?’ vroeg hij uiteindelijk toch. Ik zag dat hij erg nieuwsgierig was. ‘Ik woon in een klein kamertje in een groot gebouw,’ zei ik. Wat moest hij daar nu wel van denken. Ik zag dat hij een beetje verward keek. ‘En in wat voor huis woon jij?’ vroeg ik. Vooral om eventuele vragen die ik niet kon antwoorden te voorkomen, maar ook omdat ik erg nieuwsgierig was. Wat deed iemand met zo’n auto in zo’n wijk? ‘Ik woon in een apartementje aan de rand van de Oostkant,’ zei hij. Zo, een rijkeluisjongen dus. Maar goed, dat was ook wel te verwachten met zo’n auto. Ik knikte goedkeuren. ‘Cool,’ zei ik. Ik zag dat er een trotse glimlach op zijn gezicht verscheen. Ik keek hem aan. De wallen onder zijn ogen leken helemaal verdwenen te zijn. Ik vroeg me af hoe dat kon. Waarschijnlijk leek het gisterenavond alsof hij wallen had, omdat het donker was. Hij keek even naar me en richtte zijn ogen weer op de weg. ‘Is er iets?’ vroeg hij. Weer keek hij me vluchtig aan. Ik schudde mijn hoofd een keek weg. ‘Nee,’ zei ik nogmaals als extra bevestiging. Ik wist niet wat het was, maar er was een bepaalde aantrekkingskracht. Ik moest moeite doen om mijn ogen niet weer op hem te richtten. ‘Heb je een vriendje?’ vroeg hij opeens. Een vraag waardoor ik nogal zenuwachtig werd. Ik kon het nu echt niet meer laten om mijn blik weer op hem te richten. Waar kwam dit plotseling vandaan? Het was een beetje raar om hele levensverhalen te vertellen tegen iemand die ik nauwelijks kende. Al voelde hij niet aan als iemand die ik nauwelijks kende. Het voelde alsof ik hem al jaren kende.
--------
22
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ga doooorr <3 Morgen mijn feedback, ik zou al moeten slapen. Of in ieder geval iets in die richting. :3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Ik ben benieuwd. ^^ Nieuw stuk!
23
---------
‘Eh, nee,’ antwoordde ik. ‘En jij? Een vriendin, bedoel ik.’ Wat een stom antwoord. Het liefst zou ik dit over willen doen, maar dat ging natuurlijk niet. Hij lachte even. ‘Nee, ik heb geen vriendin,’ zei hij. Hmm, op zich een goed teken. Hij was single en hij was duidelijk in me geïnteresseerd. Maar hij wilde vast niets met een prostituee. Niet dat ik dat was, maar wist natuurlijk niet beter.
Timothy stopte voor het gebouw. Ik stapte zijn auto uit en ik hoorde dat hij hetzelfde deed. Hij was alleen een stukje sneller en was al om de auto heengelopen voordat ik ook maar de kans kreeg om rechtop te staan. Ik sloot de deur van de auto en keek Timothy aan. Zijn ogen waren erg helder in het zonlicht. Het leek wel dat zijn gezicht energie kreeg als het in contact was met licht. Zijn glimlach was echt onweerstaanbaar. Hij blootte zijn mooie, witte tanden en er verschenen kuiltes in zijn wangen. Ik vond hem alleen wel erg bleek vergeleken met de rest van de mensen uit deze wijk. Hij had zijn handen nonchalant in zijn zak en keek even om zich heen. Daarna richtte hij zijn blik op mij.
Ik glimlachte terug. Dit was een beetje ongemakkelijk. ‘Ik... ehm... ik ga maar eens naar binnen,’ zei ik. Ik beet zachtjes op mijn onderlip. ‘Ik ga maar eens naar binnen,’ zei ik. Ik zag dat hij een beetje teleurgesteld keek. Hij knikte. ‘Oké,’ zei hij alleen maar. Ik wist niet zo goed waar ik mijn handen moest laten. ‘Bedankt voor de lift,’ zei ik. Even was het stil. Ik zag dat hij zijn mond ruim van te voren al een klein beetje opendeed om iets te zeggen. ‘Graag gedaan, hoor,’ zei hij. Ik knikte kort en draaide me om. Terwijl ik wegliep voelde ik zijn ogen in mijn rug branden. Nou ja, rug... Ik bleef stilstaan en draaide me om. Ik keek hem aan. Ik wilde niet dat dit de laatste keer was dat ik hem zag. Hij keek me verbaasd aan. ‘Heb je zin om iets te drinken?’ vroeg ik een beetje verlegen. Hij glimlachte breeduit en zijn ogen begonnen te glinsteren. Weer verschenen er kuiltjes in zijn wangen. ‘Graag,’ zei hij.
--------
23
23
---------
‘Eh, nee,’ antwoordde ik. ‘En jij? Een vriendin, bedoel ik.’ Wat een stom antwoord. Het liefst zou ik dit over willen doen, maar dat ging natuurlijk niet. Hij lachte even. ‘Nee, ik heb geen vriendin,’ zei hij. Hmm, op zich een goed teken. Hij was single en hij was duidelijk in me geïnteresseerd. Maar hij wilde vast niets met een prostituee. Niet dat ik dat was, maar wist natuurlijk niet beter.
Timothy stopte voor het gebouw. Ik stapte zijn auto uit en ik hoorde dat hij hetzelfde deed. Hij was alleen een stukje sneller en was al om de auto heengelopen voordat ik ook maar de kans kreeg om rechtop te staan. Ik sloot de deur van de auto en keek Timothy aan. Zijn ogen waren erg helder in het zonlicht. Het leek wel dat zijn gezicht energie kreeg als het in contact was met licht. Zijn glimlach was echt onweerstaanbaar. Hij blootte zijn mooie, witte tanden en er verschenen kuiltes in zijn wangen. Ik vond hem alleen wel erg bleek vergeleken met de rest van de mensen uit deze wijk. Hij had zijn handen nonchalant in zijn zak en keek even om zich heen. Daarna richtte hij zijn blik op mij.
Ik glimlachte terug. Dit was een beetje ongemakkelijk. ‘Ik... ehm... ik ga maar eens naar binnen,’ zei ik. Ik beet zachtjes op mijn onderlip. ‘Ik ga maar eens naar binnen,’ zei ik. Ik zag dat hij een beetje teleurgesteld keek. Hij knikte. ‘Oké,’ zei hij alleen maar. Ik wist niet zo goed waar ik mijn handen moest laten. ‘Bedankt voor de lift,’ zei ik. Even was het stil. Ik zag dat hij zijn mond ruim van te voren al een klein beetje opendeed om iets te zeggen. ‘Graag gedaan, hoor,’ zei hij. Ik knikte kort en draaide me om. Terwijl ik wegliep voelde ik zijn ogen in mijn rug branden. Nou ja, rug... Ik bleef stilstaan en draaide me om. Ik keek hem aan. Ik wilde niet dat dit de laatste keer was dat ik hem zag. Hij keek me verbaasd aan. ‘Heb je zin om iets te drinken?’ vroeg ik een beetje verlegen. Hij glimlachte breeduit en zijn ogen begonnen te glinsteren. Weer verschenen er kuiltjes in zijn wangen. ‘Graag,’ zei hij.
--------
23
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Wie is leuker? Tim of Dan?
23
--------
Hoofdstuk 10
We zaten aan de bar van het Destuctiongebouw. Het was er erg druk en bijna iedereen die voorbij liep keek ons even vragend aan. Ik zag dat Timothy onrustig om zich heen keek en dat hij af en toe een dreigende blik toegeworpen kreeg van voorbijgangers. Ik bestelde twee biertjes die we een paar seconde later al voorgehouden kregen. Ik nam een slok en keek hem aan. ‘Even dat je het weet, ik ben geen prostituee,’ zei ik. ‘Ik heb niet zoveel keuze.’ Ik speelde met een plukje haar. Ik kon weer mijn ogen niet van hem afhouden. ‘Ik begrijp het,’ zei hij. Hij nam een slok van zijn bier. Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Oh, echt?’ vroeg ik. Maar het klonk niet heel enthousiast. Hij glimlachte en knikte kort. Ik merkte dat er wat schuim van het bier op zijn lip zat. Voorzichtig tilde ik mijn hand op en veegde het langzaam weg. Ik zag dat hij licht bloosde. Hij keek me aan en glimlachte voorzichtig. Ook hij tilde zijn hand langzaam op en pakte die van mij vast. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Heel langzaam liet hij zijn hand zakken, waardoor mijn hand ook zakte. Hij had zachte, warme handen. Mijn blik viel op zijn lippen. Die waren ietwat smal, maar het kon er mee door. Ik keek hem weer in zijn ogen. Oh... ik had zojuist een teken gegeven dat hij me moest zoenen.
Hij ving de hint blijkbaar op en kwam langzaam dichterbij. Ik voelde zijn ademhaling langs mijn gezicht gaan. Hij was nu zo dichtbij. Ik sloot mijn ogen.
‘Jessy,’ luidde opeens een boze, bekende stem. Ik draaide me met een ruk om. Ik keek recht in de ogen van Dan. Zijn woedende blik stond tot mijn verbazing op Timothy gericht. Ik keek de jongens één voor één aan. Timothy keek erg geschrokken. ‘Dan...,’ zei hij zacht. Er verscheen een scheinheilige glimlach op het gezicht van Dan. ‘Kennen jullie elkaar?’ vroeg ik verward. Ook al was het overduidelijk dat zij elkaar kenden. Ze keken elkaar aan, het leek wel alsof ik niet meer bestond. Niemand gaf antwoord. Dan knikte kort naar de deur als teken dat Timothy weg moest gaan, zo snel als hij kon. Ik keek naar Timothy. Zijn grote, lichtblauwe ogen stonden wagenwijd open en waren nu eindelijk op mij gericht. Ook zijn mond stond een beetje open. Een paar seconde bleef hij zo staan, maar daarna stond hij op en liep hij weg. Zonder twijfel stond ik op en wilde ik achter hem aanlopen, maar Dan hield me tegen. Hij pakte mijn bovenarm en hield die stevig vast. Hij keek me serieus aan. ‘Jij blijft hier,’ zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op van verbazing. Waar sloeg dit op? Ik keek naar Timothy, die nu bij de deur stond. Hij draaide zich even om en keek me nog een keer aan. Ik probeerde mijn arm los te trekken, maar Dan’s greep was zo stevig. Ik zag dat Timothy zich weer had omgedraaid en de deur open deed. Hij verdween in de deuropening en de deur viel achter hem dicht. Ik richtte mijn blik op Dan. ‘Laat me los,’ siste ik, maar Dan reageerde er niet op. Mijn arm begon hevig pijn te doen en hoe meer ik me aanspande, hoe erger het werd. Dan keek me doordringend aan. Daarbij bracht hij zijn gezicht heel dichtbij en zag ik niets anders dan zijn doordringende ogen. Ik slikte de brok achter in mijn keel weg. ‘Blijf bij hem uit de buurt,’ zei hij bijna dreigend. Ik wilde hem wel slaan op dit moment. Door hem was dit waarschijnlijk de laatste keer dat ik Timothy zag. Tenminste... ik kon altijd nog naar dat hotel terugkeren. Maar was dat niet vreemd? ‘Dat bepaal ik zelf wel,’ antwoordde ik eigenwijs. Ik voelde de blikken van alle mensen om me heen in mijn rug branden. Ik besefte me dat Timothy waarschijnlijk al lang verdwenen was, voorgoed. Het was allemaal Dan’s schuld. ‘Hoe ken je hem?’ vroeg ik nog steeds woedend. Ik zag dat Dan even twijfelde. Ik werd er ontzettend nieuwsgierig en ongeduldig door. ‘Dat kan ik niet vertellen,’ zei Dan. Ik slaakte een zucht. Dan had me nog steeds vast, maar zijn greep was verzwakt. Ik waagde nog een poging om mijn arm los te krijgen en het lukte dit keer. Ik draaide me gelijk om en liep Timothy achterna. Ik liep door de gang naar de uitgang van het gebouw en naar de plek waar Timothy zijn auto had geparkeerd. Maar de auto was verdwenen. Timothy was weg.
Dan achtervolgde me. Ik draaide mee met een ruk om toen ik dat merkte. Ik keek hem woendend aan. ‘Hartstikke bedankt!’ riep ik sarcastisch. Dan zuchtte . Door het zonlicht leken zijn ogen wel lichtgroen, maar toch keken ze emotieloos en streng. Bij de meeste mensen zijn ogen als een open boek, of kon je er in elk geval iets uit opmaken. Maar bij Dan niet, helemaal niets. Gewoon... Dan.
‘Het is voor je eigen bestwil,’ zei hij. ‘Ik denk dat je beter even naar een leader kunt gaan.’ Leader? Bedoelde hij die vier mannen in de verhoorkamer? Mijn nieuwsgierigheid was nog steeds niet verdwenen. Wat was er mis met Timothy? Hij was gewoon een normale rijkeluisjongen, toch?
Dan draaide zich om. ‘Kom,’ zei hij en hij liep naar de ingang van het gebouw. Ik twijfelde even of ik achter hem aan moest lopen, maar hier blijven was ook geen optie, dus ik liep achter hem aan naar binnen. Hij liep door de gangen richting de verhoorkamer. ‘Wacht hier,’ zei Dan toen we voor de deur stonden. Hij liep naar binnen. Ik bleef weer eens voor een dichte deur staan. Ik beet op mijn onderlip en liet mijn rug tegen de muur aan knallen. Ik haalde mijn handen door mijn zeer donkerbruine, krullende haren die net onder mijn schouders uitkwamen. Ik realiseerde me dat Dan anders deed tegenover me. Hij was meer... respectvol. Alsof hij me eindelijk had geaccepteerd. Hij praatte eindelijk normaal tegen me. Nou ja, normaal was misschien niet het juiste woord.
Opeens hoorde ik vanuit de verhoorkamer een zware stem hard roepen. ‘Timothy?!’ Ik snapte er niets meer van. Was Timothy hier eerder geweest? Hoe kende iedereen hem hier?
--------
23
23
--------
Hoofdstuk 10
We zaten aan de bar van het Destuctiongebouw. Het was er erg druk en bijna iedereen die voorbij liep keek ons even vragend aan. Ik zag dat Timothy onrustig om zich heen keek en dat hij af en toe een dreigende blik toegeworpen kreeg van voorbijgangers. Ik bestelde twee biertjes die we een paar seconde later al voorgehouden kregen. Ik nam een slok en keek hem aan. ‘Even dat je het weet, ik ben geen prostituee,’ zei ik. ‘Ik heb niet zoveel keuze.’ Ik speelde met een plukje haar. Ik kon weer mijn ogen niet van hem afhouden. ‘Ik begrijp het,’ zei hij. Hij nam een slok van zijn bier. Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Oh, echt?’ vroeg ik. Maar het klonk niet heel enthousiast. Hij glimlachte en knikte kort. Ik merkte dat er wat schuim van het bier op zijn lip zat. Voorzichtig tilde ik mijn hand op en veegde het langzaam weg. Ik zag dat hij licht bloosde. Hij keek me aan en glimlachte voorzichtig. Ook hij tilde zijn hand langzaam op en pakte die van mij vast. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Heel langzaam liet hij zijn hand zakken, waardoor mijn hand ook zakte. Hij had zachte, warme handen. Mijn blik viel op zijn lippen. Die waren ietwat smal, maar het kon er mee door. Ik keek hem weer in zijn ogen. Oh... ik had zojuist een teken gegeven dat hij me moest zoenen.
Hij ving de hint blijkbaar op en kwam langzaam dichterbij. Ik voelde zijn ademhaling langs mijn gezicht gaan. Hij was nu zo dichtbij. Ik sloot mijn ogen.
‘Jessy,’ luidde opeens een boze, bekende stem. Ik draaide me met een ruk om. Ik keek recht in de ogen van Dan. Zijn woedende blik stond tot mijn verbazing op Timothy gericht. Ik keek de jongens één voor één aan. Timothy keek erg geschrokken. ‘Dan...,’ zei hij zacht. Er verscheen een scheinheilige glimlach op het gezicht van Dan. ‘Kennen jullie elkaar?’ vroeg ik verward. Ook al was het overduidelijk dat zij elkaar kenden. Ze keken elkaar aan, het leek wel alsof ik niet meer bestond. Niemand gaf antwoord. Dan knikte kort naar de deur als teken dat Timothy weg moest gaan, zo snel als hij kon. Ik keek naar Timothy. Zijn grote, lichtblauwe ogen stonden wagenwijd open en waren nu eindelijk op mij gericht. Ook zijn mond stond een beetje open. Een paar seconde bleef hij zo staan, maar daarna stond hij op en liep hij weg. Zonder twijfel stond ik op en wilde ik achter hem aanlopen, maar Dan hield me tegen. Hij pakte mijn bovenarm en hield die stevig vast. Hij keek me serieus aan. ‘Jij blijft hier,’ zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op van verbazing. Waar sloeg dit op? Ik keek naar Timothy, die nu bij de deur stond. Hij draaide zich even om en keek me nog een keer aan. Ik probeerde mijn arm los te trekken, maar Dan’s greep was zo stevig. Ik zag dat Timothy zich weer had omgedraaid en de deur open deed. Hij verdween in de deuropening en de deur viel achter hem dicht. Ik richtte mijn blik op Dan. ‘Laat me los,’ siste ik, maar Dan reageerde er niet op. Mijn arm begon hevig pijn te doen en hoe meer ik me aanspande, hoe erger het werd. Dan keek me doordringend aan. Daarbij bracht hij zijn gezicht heel dichtbij en zag ik niets anders dan zijn doordringende ogen. Ik slikte de brok achter in mijn keel weg. ‘Blijf bij hem uit de buurt,’ zei hij bijna dreigend. Ik wilde hem wel slaan op dit moment. Door hem was dit waarschijnlijk de laatste keer dat ik Timothy zag. Tenminste... ik kon altijd nog naar dat hotel terugkeren. Maar was dat niet vreemd? ‘Dat bepaal ik zelf wel,’ antwoordde ik eigenwijs. Ik voelde de blikken van alle mensen om me heen in mijn rug branden. Ik besefte me dat Timothy waarschijnlijk al lang verdwenen was, voorgoed. Het was allemaal Dan’s schuld. ‘Hoe ken je hem?’ vroeg ik nog steeds woedend. Ik zag dat Dan even twijfelde. Ik werd er ontzettend nieuwsgierig en ongeduldig door. ‘Dat kan ik niet vertellen,’ zei Dan. Ik slaakte een zucht. Dan had me nog steeds vast, maar zijn greep was verzwakt. Ik waagde nog een poging om mijn arm los te krijgen en het lukte dit keer. Ik draaide me gelijk om en liep Timothy achterna. Ik liep door de gang naar de uitgang van het gebouw en naar de plek waar Timothy zijn auto had geparkeerd. Maar de auto was verdwenen. Timothy was weg.
Dan achtervolgde me. Ik draaide mee met een ruk om toen ik dat merkte. Ik keek hem woendend aan. ‘Hartstikke bedankt!’ riep ik sarcastisch. Dan zuchtte . Door het zonlicht leken zijn ogen wel lichtgroen, maar toch keken ze emotieloos en streng. Bij de meeste mensen zijn ogen als een open boek, of kon je er in elk geval iets uit opmaken. Maar bij Dan niet, helemaal niets. Gewoon... Dan.
‘Het is voor je eigen bestwil,’ zei hij. ‘Ik denk dat je beter even naar een leader kunt gaan.’ Leader? Bedoelde hij die vier mannen in de verhoorkamer? Mijn nieuwsgierigheid was nog steeds niet verdwenen. Wat was er mis met Timothy? Hij was gewoon een normale rijkeluisjongen, toch?
Dan draaide zich om. ‘Kom,’ zei hij en hij liep naar de ingang van het gebouw. Ik twijfelde even of ik achter hem aan moest lopen, maar hier blijven was ook geen optie, dus ik liep achter hem aan naar binnen. Hij liep door de gangen richting de verhoorkamer. ‘Wacht hier,’ zei Dan toen we voor de deur stonden. Hij liep naar binnen. Ik bleef weer eens voor een dichte deur staan. Ik beet op mijn onderlip en liet mijn rug tegen de muur aan knallen. Ik haalde mijn handen door mijn zeer donkerbruine, krullende haren die net onder mijn schouders uitkwamen. Ik realiseerde me dat Dan anders deed tegenover me. Hij was meer... respectvol. Alsof hij me eindelijk had geaccepteerd. Hij praatte eindelijk normaal tegen me. Nou ja, normaal was misschien niet het juiste woord.
Opeens hoorde ik vanuit de verhoorkamer een zware stem hard roepen. ‘Timothy?!’ Ik snapte er niets meer van. Was Timothy hier eerder geweest? Hoe kende iedereen hem hier?
--------
23
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Okeeeee. Nu ben ik dus heel erg benieuwd. ;o Go onnn. ;oo
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
24
--------
Nerveus keek ik naar de zwijgende mannen. Ik wachtte tot ze begonnen met praten, maar dat duurde nog best lang. Ik keek ze één voor één aan. Maar ze leken allemaal geen aandacht voor me te hebben.
Niet veel later stormde de vierde man binnen. Ook hij leek me totaal te negeren en keek alleen naar de drie andere mannen. ‘Hij was hier?’ vroeg de man die zojuist was binnengekomen. Zijn stem klonk niet bepaald vriendelijk. Eerder hard en woedend. Hij sloot de deur en liep naar binnen, waardoor zijn ingevlochten haren die op schouderlengte kwamen licht bewogen. Deze man was de donkerste van allen. Ook hij droeg dezelfde kleuren.
De man die al die tijd al stil stond knikte. ‘Zij heeft hem meegebracht hierheen,’ zei hij terwijl hij naar mij knikte. Nu keken alle mannen me opeens aan. Ik werd er zenuwachtig van en voelde de spanning stijgen. Ik slikte de enorme brok in mijn keel weg. Hoe moest ik nou weten dat hij hier al eerder was geweest? Het was toch niet mijn schuld. Ik vond wel dat Timothy me het had kunnen vertellen. Maar goed, ook hem kon ik de schuld niet geven.
‘Hoe ken je hem?’ vroeg de man die al de hele tijd aan het ijsberen was. Ik twijfelde even over mijn antwoord.
‘Hij heeft me vannochtend een lift hier naartoe gegeven nadat ik klaar was met mijn opdracht.’
De mannen keken elkaar aan en richtte daarna weer een blik op mij. Mijn onzekerheid en nieuwsgierigheid groeide met de seconde. Mijn handen zochten achter mijn rug steun bij elkaar. ‘Stap je zomaar bij elke vreemde in de auto?’ vroeg de man die al de hele tijd op dezelfde plek stond. Daar zat wel wat in. Ik zei even niets. Ik dacht na over mijn antwoord. Ik wist inmiddels dat ik hier niet zomaar alles kon zeggen wat er in me op kwam. ‘Timothy leek me geen zware crimineel. Ik vertrouwde de situatie wel,’ zei ik uiteindelijk. Ik probeerde hierbij zekerheid uit te stralen, waar ik flink mijn best voor moest doen.
‘Je moest eens weten,’ mompelde de man die nog steeds ijsbeerde. Ik trok mijn wenkbrauwen een beetje op, alsof ik licht verbaasd was.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik twijfelend. Nu leken de mannen na te denken over hun antwoord. Ik hoorde enkele lichte zuchten. ‘Waar ben je Timothy precies tegengekomen?’ vroeg de man die zojuist druk aan het bellen was, maar nu alle aandacht aan haar schonk. Hij was inmiddels opgestaan, maar stond nog steeds bij het bureau. Mijn vraag werd gewoon genegeerd.
‘Zoals ik al zei, gewoon bij het hotel waar ik heen moest voor mijn opdracht,’ zei ik. ‘Hij zat daar achter de receptie.’
Weer keken de mannen elkaar aan. ‘Dit kan geen toeval zijn,’ zei de man die inmiddels was gestopt met ijsberen en bij het raam stil stond. De mannen wekte alleen maar meer vragen in me op.
‘Wat is er mis met Timothy?’ vroeg ik. Mijn nieuwsgierigheid overwon het van het gevoel dat ik deze mannen moest gehoorzamen. Ik keek de mannen om de beurt aan. Hun blikken waren weer op mij gericht en ze keken een beetje twijfelend. Alsof ze niet zeker wisten of ze het wel moesten vertellen. ‘Damian, vertel jij het maar,’ zei de man bij het raam. De man, die al de hele tijd rustig op zijn plek stond en blijkbaar Damian heette, zuchtte.
‘Timothy was Secondary Destructor,’ vertelde hij. ‘Hij deed het prima. En toen verdwenen opeens alle Toxics die wij gevangen hielden. Timothy was verdwenen. Achteraf bleek hij het gedaan te hebben.’ Damian keek me doordringend aan. ‘Hij is een Toxic,’ zei hij ernstig. Mijn mond viel een klein beetje open van verbazing. Langzaam drong alles tot me door. ‘Het was geen toeval, he? Dat hij receptionist was bij dat hotel en dat hij me een lift aanbood. Het was een val... om hier binnen te komen,’ stamelde ik. De mannen knikten. ‘Waarschijnlijk wel, ja.’ Mijn blik ging naar de grond. Ik kon het gewoon niet geloven. Dit kon toch niet waar zijn?
‘En nu?’ vroeg ik. Zachtjes beet ik op mijn onderlip. Voorzichtig keek ik weer om hoog. De mannen keken elkaar aan. Het leek wel of ze telepathisch contact hadden. Alsof ze elkaars gedachten konden lezen en antwoorden. ‘Nu krijg je een laatste opdracht om de ontgroeningsfase te voltooien,’ zei Damian. Vragend keek ik hem aan. ‘Je moet uitzoeken wat Timothy van ons wilt,’ zei hij. ‘En Dan gaat je daarbij helpen.’ Ik knikte kort. Ik had het gevoel dat dit niet gemakkelijk ging worden, maar het was ook niet onmogelijk. Als ik deze opdracht volbracht had was ik Tertoiry Destructor.
‘Michael, bel Dan eens op en stuur hem hier heen. Dan kunnen ze gelijk beginnen,’ zei Damian. De man bij het bureau gehoorzaamde. Na een paar korte woorden hing Michael weer op.
‘Hij haalt je zo op. Wacht op hem in de gang,’ zei Michael. Weer knikte ik. Ik liep de kamer uit en wachtte in de – vergeleken met normaal – zeer drukke gang.
--------
24
--------
Nerveus keek ik naar de zwijgende mannen. Ik wachtte tot ze begonnen met praten, maar dat duurde nog best lang. Ik keek ze één voor één aan. Maar ze leken allemaal geen aandacht voor me te hebben.
Niet veel later stormde de vierde man binnen. Ook hij leek me totaal te negeren en keek alleen naar de drie andere mannen. ‘Hij was hier?’ vroeg de man die zojuist was binnengekomen. Zijn stem klonk niet bepaald vriendelijk. Eerder hard en woedend. Hij sloot de deur en liep naar binnen, waardoor zijn ingevlochten haren die op schouderlengte kwamen licht bewogen. Deze man was de donkerste van allen. Ook hij droeg dezelfde kleuren.
De man die al die tijd al stil stond knikte. ‘Zij heeft hem meegebracht hierheen,’ zei hij terwijl hij naar mij knikte. Nu keken alle mannen me opeens aan. Ik werd er zenuwachtig van en voelde de spanning stijgen. Ik slikte de enorme brok in mijn keel weg. Hoe moest ik nou weten dat hij hier al eerder was geweest? Het was toch niet mijn schuld. Ik vond wel dat Timothy me het had kunnen vertellen. Maar goed, ook hem kon ik de schuld niet geven.
‘Hoe ken je hem?’ vroeg de man die al de hele tijd aan het ijsberen was. Ik twijfelde even over mijn antwoord.
‘Hij heeft me vannochtend een lift hier naartoe gegeven nadat ik klaar was met mijn opdracht.’
De mannen keken elkaar aan en richtte daarna weer een blik op mij. Mijn onzekerheid en nieuwsgierigheid groeide met de seconde. Mijn handen zochten achter mijn rug steun bij elkaar. ‘Stap je zomaar bij elke vreemde in de auto?’ vroeg de man die al de hele tijd op dezelfde plek stond. Daar zat wel wat in. Ik zei even niets. Ik dacht na over mijn antwoord. Ik wist inmiddels dat ik hier niet zomaar alles kon zeggen wat er in me op kwam. ‘Timothy leek me geen zware crimineel. Ik vertrouwde de situatie wel,’ zei ik uiteindelijk. Ik probeerde hierbij zekerheid uit te stralen, waar ik flink mijn best voor moest doen.
‘Je moest eens weten,’ mompelde de man die nog steeds ijsbeerde. Ik trok mijn wenkbrauwen een beetje op, alsof ik licht verbaasd was.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik twijfelend. Nu leken de mannen na te denken over hun antwoord. Ik hoorde enkele lichte zuchten. ‘Waar ben je Timothy precies tegengekomen?’ vroeg de man die zojuist druk aan het bellen was, maar nu alle aandacht aan haar schonk. Hij was inmiddels opgestaan, maar stond nog steeds bij het bureau. Mijn vraag werd gewoon genegeerd.
‘Zoals ik al zei, gewoon bij het hotel waar ik heen moest voor mijn opdracht,’ zei ik. ‘Hij zat daar achter de receptie.’
Weer keken de mannen elkaar aan. ‘Dit kan geen toeval zijn,’ zei de man die inmiddels was gestopt met ijsberen en bij het raam stil stond. De mannen wekte alleen maar meer vragen in me op.
‘Wat is er mis met Timothy?’ vroeg ik. Mijn nieuwsgierigheid overwon het van het gevoel dat ik deze mannen moest gehoorzamen. Ik keek de mannen om de beurt aan. Hun blikken waren weer op mij gericht en ze keken een beetje twijfelend. Alsof ze niet zeker wisten of ze het wel moesten vertellen. ‘Damian, vertel jij het maar,’ zei de man bij het raam. De man, die al de hele tijd rustig op zijn plek stond en blijkbaar Damian heette, zuchtte.
‘Timothy was Secondary Destructor,’ vertelde hij. ‘Hij deed het prima. En toen verdwenen opeens alle Toxics die wij gevangen hielden. Timothy was verdwenen. Achteraf bleek hij het gedaan te hebben.’ Damian keek me doordringend aan. ‘Hij is een Toxic,’ zei hij ernstig. Mijn mond viel een klein beetje open van verbazing. Langzaam drong alles tot me door. ‘Het was geen toeval, he? Dat hij receptionist was bij dat hotel en dat hij me een lift aanbood. Het was een val... om hier binnen te komen,’ stamelde ik. De mannen knikten. ‘Waarschijnlijk wel, ja.’ Mijn blik ging naar de grond. Ik kon het gewoon niet geloven. Dit kon toch niet waar zijn?
‘En nu?’ vroeg ik. Zachtjes beet ik op mijn onderlip. Voorzichtig keek ik weer om hoog. De mannen keken elkaar aan. Het leek wel of ze telepathisch contact hadden. Alsof ze elkaars gedachten konden lezen en antwoorden. ‘Nu krijg je een laatste opdracht om de ontgroeningsfase te voltooien,’ zei Damian. Vragend keek ik hem aan. ‘Je moet uitzoeken wat Timothy van ons wilt,’ zei hij. ‘En Dan gaat je daarbij helpen.’ Ik knikte kort. Ik had het gevoel dat dit niet gemakkelijk ging worden, maar het was ook niet onmogelijk. Als ik deze opdracht volbracht had was ik Tertoiry Destructor.
‘Michael, bel Dan eens op en stuur hem hier heen. Dan kunnen ze gelijk beginnen,’ zei Damian. De man bij het bureau gehoorzaamde. Na een paar korte woorden hing Michael weer op.
‘Hij haalt je zo op. Wacht op hem in de gang,’ zei Michael. Weer knikte ik. Ik liep de kamer uit en wachtte in de – vergeleken met normaal – zeer drukke gang.
--------
24
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Mm. Ik weet nog steeds niet helemaal wat ik van Timothy moet denken. Dus ga maar snel verder. :3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Nieuw stuk!!
25
--------
Hoofdstuk 11
Niet veel later kwam Dan aanlopen. Kalm en rustig, net als altijd. Hij gebaarde me dat ik achter hem aan moest lopen. Ik gehoorzaamde en snelde naar hem toe. Ik kwam naast hem lopen en keek hem aan. ‘Hoe gaan we dit aanpakken?’ vroeg ik. Dan liep stevig door. Ik had moeite om hem bij te houden. Hij keek me even aan. ‘Je hebt er zin in, zo te zien,’ mompelde hij. Hij liep naar de uitgang van het gebouw. Ik negeerde het.
‘We gaan eerst kijken of hij daadwerkelijk bij dat hotel werkt en voor hoe lang,’ zei Dan.
Ik knikte. We liepen het gebouw uit en stapte in een van de auto’s die klaar stonden om het gebouw heen. We reden richting het hotel.
We reden nu richting de Oostkant, waar Timothy zei dat hij woonde. Er heerste een stilte. We waren net in het hotel en zijn erachter gekomen dat hij er vannacht voor het eerst werkte. Het moest wel expres zijn geweest. Het hoorde allemaal bij zijn plan. Dat hij mij een lift aanbood en dat ik hem mee naar binnen had genomen. Wat het precieze doel was, wist ik niet. Maar het deed er niet toe.
‘Zie je al iets?’ vroeg Dan. Het schudde me uit mijn gedachten. Ik keek naar buiten en zag al gelijk het grote verschil tussen de Oostkant en de Westkant, waar het gebouw van The Destructions stond. Hier waren de stoeptegels recht en er liepen geen mensen midden op de weg die bedoeld was voor auto’s. De huizen waren, zoals de meeste mensen het aanschouwden, normaal. Al waren het voor mij erg luxe woningen. Ik was gewend aan krotten die op instorten stonden, aan daken die lekte en muren die geen enkele warmte vasthielden. Hier stond bijna voor elk huis een auto die meestal geen deuken bevatte en er aardig nieuw uitzag. Voortuinen werden goed bijgehouden en deze mensen hadden tenminste iets dat je je achtertuin kon noemen.
‘Daar!’ riep ik opeens. Ik wees naar een rode Ferrari die voor een gebouw stond. Dan trapte vollop de rem en ik schoot naar voren. Ik had mijn gordel helemaal niet om gedaan. Dat deed ik eigenlijk nooit. Wie dacht daar nu aan? Ik ging weer recht zitten. ‘Dat is Timothy’s auto,’ zei ik. Ik maakte spleetjes van mijn ogen en bekeek het gebouw. Er zaten allemaal precies evengrote ramen in die even ver uit elkaar stonden. Bij elkaar waren het er ongeveer twintig. Ik ging er vanuit dat achter elk raam een ander appartement zat. Eén van hen was waarschijnlijk van Timothy.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Dan.
‘Natuurlijk weet ik het zeker,’ antwoordde ik geërgerd. Ik slaakte een zucht. Ik keek nog steeds naar buiten. Ik bekeek elk raampje in de hoop te zien wat er daar achter gebeurde. Bij een paar kon ik al gelijk concluderen dat het niet het appartement van Timothy was. Bijvoorbeeld bij het appartement waar een dikke, oude vrouw voor het raam stond. Of het raam waarachter roze gordijnen zaten en een bos bloeiende, gele tulpen op het vensterbank stond. Maar het waren er slechts een paar. De meeste appartementen waren gewoon onopvallend.
Ik keek Dan aan. ‘Wat nu?’ vroeg ik. Ik beet op de binnenkant van mijn wang.
‘Nu wachten we af,’ zei Dan. Ik keek hem even zwijgend aan. Daarna keek ik weer naar buiten.
Na een paar uur kwam Timothy naar buiten. Meteen merkte ik dat ik me aanspande en dat mijn ogen groot werden. ‘Daar!’ riep ik. Ik wees naar Timothy. Gelukkig was de auto waar we in zaten zwart en waren de ramen bedekt met een speciaal soort folie waardoor je niet naar binnen kon kijken, maar wel naar buiten. Toch had ik het gevoel dat hij ons zag zitten.
Hij had een zwart shirt aan met halflange mouwen. Het zat redelijk strak, waardoor je de vormen van zijn bovenlichaam goed kon zien. Ook droeg hij een donkere spijkerbroek. Deze zat best losjes. Hij had een zwarte pet op met de witte letters “NY” erop. Hij zag er op een of ander manier heel anders uit dan toen in het hotel. Veel stoerder. De onschuldige blik die hij toen droeg, was verdwenen. Nu was het niet zo moeilijk om in te beelden dat hij een ganglid was.
--------
25
25
--------
Hoofdstuk 11
Niet veel later kwam Dan aanlopen. Kalm en rustig, net als altijd. Hij gebaarde me dat ik achter hem aan moest lopen. Ik gehoorzaamde en snelde naar hem toe. Ik kwam naast hem lopen en keek hem aan. ‘Hoe gaan we dit aanpakken?’ vroeg ik. Dan liep stevig door. Ik had moeite om hem bij te houden. Hij keek me even aan. ‘Je hebt er zin in, zo te zien,’ mompelde hij. Hij liep naar de uitgang van het gebouw. Ik negeerde het.
‘We gaan eerst kijken of hij daadwerkelijk bij dat hotel werkt en voor hoe lang,’ zei Dan.
Ik knikte. We liepen het gebouw uit en stapte in een van de auto’s die klaar stonden om het gebouw heen. We reden richting het hotel.
We reden nu richting de Oostkant, waar Timothy zei dat hij woonde. Er heerste een stilte. We waren net in het hotel en zijn erachter gekomen dat hij er vannacht voor het eerst werkte. Het moest wel expres zijn geweest. Het hoorde allemaal bij zijn plan. Dat hij mij een lift aanbood en dat ik hem mee naar binnen had genomen. Wat het precieze doel was, wist ik niet. Maar het deed er niet toe.
‘Zie je al iets?’ vroeg Dan. Het schudde me uit mijn gedachten. Ik keek naar buiten en zag al gelijk het grote verschil tussen de Oostkant en de Westkant, waar het gebouw van The Destructions stond. Hier waren de stoeptegels recht en er liepen geen mensen midden op de weg die bedoeld was voor auto’s. De huizen waren, zoals de meeste mensen het aanschouwden, normaal. Al waren het voor mij erg luxe woningen. Ik was gewend aan krotten die op instorten stonden, aan daken die lekte en muren die geen enkele warmte vasthielden. Hier stond bijna voor elk huis een auto die meestal geen deuken bevatte en er aardig nieuw uitzag. Voortuinen werden goed bijgehouden en deze mensen hadden tenminste iets dat je je achtertuin kon noemen.
‘Daar!’ riep ik opeens. Ik wees naar een rode Ferrari die voor een gebouw stond. Dan trapte vollop de rem en ik schoot naar voren. Ik had mijn gordel helemaal niet om gedaan. Dat deed ik eigenlijk nooit. Wie dacht daar nu aan? Ik ging weer recht zitten. ‘Dat is Timothy’s auto,’ zei ik. Ik maakte spleetjes van mijn ogen en bekeek het gebouw. Er zaten allemaal precies evengrote ramen in die even ver uit elkaar stonden. Bij elkaar waren het er ongeveer twintig. Ik ging er vanuit dat achter elk raam een ander appartement zat. Eén van hen was waarschijnlijk van Timothy.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Dan.
‘Natuurlijk weet ik het zeker,’ antwoordde ik geërgerd. Ik slaakte een zucht. Ik keek nog steeds naar buiten. Ik bekeek elk raampje in de hoop te zien wat er daar achter gebeurde. Bij een paar kon ik al gelijk concluderen dat het niet het appartement van Timothy was. Bijvoorbeeld bij het appartement waar een dikke, oude vrouw voor het raam stond. Of het raam waarachter roze gordijnen zaten en een bos bloeiende, gele tulpen op het vensterbank stond. Maar het waren er slechts een paar. De meeste appartementen waren gewoon onopvallend.
Ik keek Dan aan. ‘Wat nu?’ vroeg ik. Ik beet op de binnenkant van mijn wang.
‘Nu wachten we af,’ zei Dan. Ik keek hem even zwijgend aan. Daarna keek ik weer naar buiten.
Na een paar uur kwam Timothy naar buiten. Meteen merkte ik dat ik me aanspande en dat mijn ogen groot werden. ‘Daar!’ riep ik. Ik wees naar Timothy. Gelukkig was de auto waar we in zaten zwart en waren de ramen bedekt met een speciaal soort folie waardoor je niet naar binnen kon kijken, maar wel naar buiten. Toch had ik het gevoel dat hij ons zag zitten.
Hij had een zwart shirt aan met halflange mouwen. Het zat redelijk strak, waardoor je de vormen van zijn bovenlichaam goed kon zien. Ook droeg hij een donkere spijkerbroek. Deze zat best losjes. Hij had een zwarte pet op met de witte letters “NY” erop. Hij zag er op een of ander manier heel anders uit dan toen in het hotel. Veel stoerder. De onschuldige blik die hij toen droeg, was verdwenen. Nu was het niet zo moeilijk om in te beelden dat hij een ganglid was.
--------
25
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Nomnom. Geweldig. <3 Verder. Ik ben trouwens niet het persoontje waar je snel feedback van krijgt, sorry daarvoor. ;c Als ik wat zie zal ik het wel zeggen. :3
&& Ik ben benieuwd wat Timothy wilde. >:3
&& Ik ben benieuwd wat Timothy wilde. >:3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Ik kon zo snel geen foutjes vinden...
Ik ben trouwens gisteravond begonnen met lezen, en ik vind het echt een cool verhaal, ga zo door!
Wel zag ik af en toe foutjes in de voorgaande stukjes, maar die waren er vaak al uitgehaald door andere mensen, of zo ver weg dat ik eigenlijk geen zin had om alles nog te posten enzo.
Verder!
Ik ben trouwens gisteravond begonnen met lezen, en ik vind het echt een cool verhaal, ga zo door!
Wel zag ik af en toe foutjes in de voorgaande stukjes, maar die waren er vaak al uitgehaald door andere mensen, of zo ver weg dat ik eigenlijk geen zin had om alles nog te posten enzo.
Verder!
iloveyou' 25.08.2012
Ik liep héél erg achter en toen je Timothy voorstelde, met Dan die er fel tegen was, was mijn eerste gedachte "verboden liefde!", maar je maakte het een heel stuk spannender, door de jongen een verrader te maken ^_^
Ik ben benieuwd of Timohty echt de verrader is en het niet gewoon bij de ontgroeningsfase hoort
Ga zo door!
Ik ben benieuwd of Timohty echt de verrader is en het niet gewoon bij de ontgroeningsfase hoort
Ga zo door!- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Dank jullie wel! Weer een nieuw stukje. Ik had hier een beetje een detailbui.
26
---------
Hij liep naar zijn auto. Langzaam en zelfverzekerd. Hij stapte in en startte de Ferrari.
‘Gaan we erachteraan?’ vroeg ik een beetje paniekerig. Ik moest rustig blijven. Het kwam allemaal heus wel goed. Dan was bij me en dat stelde me op een of ander manier gerust. Hij was zo zeker van de zaak. Dat leek tenminste zo.
Zonder mijn vraag te beantwoorden startte Dan ook de auto. Timothy was inmiddels de oprit afgereden.
‘Wacht...,’ zei ik. Er schoot me opeens iets te binnen. ‘Als we nou uitzoeken welk appartement van Timothy is, dan kunnen we die binnendringen.’ Ik keek Dan afwachtend aan. Hij leek hierover te twijfelen. Timothy reed steeds verder weg. Over een paar seconde zou hij uit het zicht verdwijnen. Door een achtervolging in te zetten was de kans best groot dat we geen stap verderkwamen. Hij kon ook gewoon even naar de supermark gaan, of iets dergelijks. Niet dat het hielp om zijn appartement door te zoeken, maar dat leek mij iets nuttiger. Je kon er meestal wel iets vinden wat nogal privé was. Nu maar hopen dat dat ook van belang kon zijn.
Dan dacht er blijkbaar hetzelfde over: ‘Oké, fijn.’ Hij zuchtte zacht. Hij leek het niet echt leuk te vinden. Niet dat ik het wel prettig vond. Nu voelde het alsof ik verantwoordelijk was als er iets zou gebeuren. Ik was namelijk degene die het voorgesteld had. Van deze gedachten werd ik nerveus. Ik had nooit eerder echt ingebroken. Ik had dingen gestolen, gevochten, dure voorwerpen vernield en iemand in zijn been geschoten, alleen dit was voor mijn gevoel nog een stapje verder. Ik had laat maar zeggen niet echt een ideale jeugd gehad. Ik had “foute” vrienden. Die waren in deze omgeving ook niet erg moeilijk te krijgen. Je kon eigenlijk alleen maar “foute” vrienden hebben in een wijk als deze.
Ik wierp een laatste blik op Timothy’s auto die de hoek om reed. Dan zette de motor af. Ik twijfelde, maar liet dit niet merken. Ik had nu al een gekozen om naar binnen te gaan. In mijn hoofd had ik al bedacht hoe ik dit aan ging pakken, hoe wij dit aan gingen pakken.
Ik stapte uit de auto en liep richting de ingang. Ik hoorde dat Dan ook uitstapte en me probeerde bij te houden. Ik liep stevig door. Ik wilde hier zo snel mogelijk weer weg.
Bij de deur van de ingang bleef ik staan. Aan de linkerkant van de glazen deur stond een bord met alle namen en huisnummers erop. Daarachter zat een knopje waarop je kon drukken. Uit ervaring wist ik wel dat het de deurbel was. Ik las de namen door en hoorde Dan achter me. Mijn blik bleef hangen bij een bepaalde naam: “T. Lewisson 18”. Dit moest het ook wel zijn. Er waren niet heel erg veel namen die met de letter “T” begonnen. De meeste namen begonnen met een “J” of “L”. Ik zette de cappuchon van mijn zwarte sweater op voor de zekerheid. Misschien waren hier wel beveiligingscamera’s. Ik gluurde naar binnen. In de verte zag ik een oudere vrouw rond de zeventig de lift uitkomen. In een rustig tempo liep ze naar ons toe. Ik had nog steeds mijn rug naar Dan toegekeerd. Het vrouwtje was eindelijk bij de ingang en opende de deur door op een grote knop aan de muur te drukken. Zodra de deur eenmaal open was, stormde ik zonder pardon naar binnen. Ik voelde de verbaasde blik van de oudere vrouw in mijn rug branden. Ook hoorde ik Dan achter me aanlopen. Ik liep stevig door naar de lift en las op het bordje dat daarboven hing: “16-20 etage 4”.
Ik stapte de lift in – die sinds die vrouw was uitgestapt nog steeds op de begande grond stond – en drukte op het knopje met de nummer “4” erop. Dan stapte vlak achter mij aan de lift in. Hij kon nog net tussen de liftdeuren heen springen die op het punt stond te sluiten. Zodra de deuren gesloten waren, ging de lift omhoog. Het gevoel dat je opsteeg, was drie keer zo erg als normaal. Dat kwam waarschijnlijk door mijn zenuwen. Ik keek niet om naar Dan. Hij moest zichzelf maar redden. Al heel snel stopte de lift. Ik stapte uit, ook al had ik het liever uitgeteld. Ik zag een rij met deuren. Het waren er in totaal vier. Naast elke deur stond een bord met het huisnummer. Huisnummer 16, was de deur die ik als eerst zag. Het had een donkerbruine deurmat voor de deur waar “Welcome” op stond. Naast de deur stond een bloempot met daarin narcissen. Het zag er erg knus uit. Nu schoot mijn blik op de deur ernaast. Huisnummer 17, een deur waar vele deuken inzaten. De kleur was vervaagd en het huisnummerbord stond schuin. Ik keek al gauw naar de deur met het bordje met het nummer “18” erop. Ik voelde mijn maag omdraaien. Ik slikte de brok achter in mijn keel weg. Het was een hele normale deur. Gewoon een deur en een simpele zwarte mat ervoor. Er was niets speciaals aan. Ik keek niet meer om naar huisnummer 20. Ik liep op nummer 18 af en bekeek het slot.
‘Hoe gaan we dit openkrijgen?’ vroeg ik.
‘Je kunt weer met je haarspeltje lopen klooien, of we doen dit.’ Dan haalde zijn pistool te voorschijn en richtte die op het slot.
‘Wacht...,’ zei ik. Het verbaaste me dat ik best kalm reageerde op Dan’s actie. ‘Iedereen hoort dat.’ Uitgebreid bekeek ik de deur.
Dan borg zijn pistool weer op. ‘Heb jij iets beters dan?’ vroeg hij. Ik dacht na. Soms waren mensen dom genoeg om ergens buiten de deur een sleutel te bewaren. Aangezien er niets anders was dan een deurmat, bukte ik voorover en pakte ik de mat op. Er lag niets onder. Natuurlijk niet, zo dom was Timothy nou ook weer niet. Maar hij was wel iemand die waarschijnlijk alleen woonde. Dus er moest hier haast wel ergens een sleutel liggen. Ik bekeek het matje. Ik ontdekte een klein scheurtje aan de achterkant. Het was echt ontzettend klein. Ik voelde er even aan en kwam al gauw tot de ontdekking dat er een soort zakje ingebouwd zat.
‘Wat ben je aan het doen?!’ vroeg Dan. Ik nergeerde hem. Ik voelde met mijn wijsvinger in het zakje en ja hoor, er zat een sleutel in. Ik viste hem eruit en hield hem omhoog.
‘Tadaa,’ zei ik enthousiast. Ik keek niet om naar Dan, dus ik kon zijn reactie niet zien. Hij zei in elk geval niets. Ik was trots. Dit maakte vast een goede indruk, als de leaders hier ooit achterkwamen.
--------
26
26
---------
Hij liep naar zijn auto. Langzaam en zelfverzekerd. Hij stapte in en startte de Ferrari.
‘Gaan we erachteraan?’ vroeg ik een beetje paniekerig. Ik moest rustig blijven. Het kwam allemaal heus wel goed. Dan was bij me en dat stelde me op een of ander manier gerust. Hij was zo zeker van de zaak. Dat leek tenminste zo.
Zonder mijn vraag te beantwoorden startte Dan ook de auto. Timothy was inmiddels de oprit afgereden.
‘Wacht...,’ zei ik. Er schoot me opeens iets te binnen. ‘Als we nou uitzoeken welk appartement van Timothy is, dan kunnen we die binnendringen.’ Ik keek Dan afwachtend aan. Hij leek hierover te twijfelen. Timothy reed steeds verder weg. Over een paar seconde zou hij uit het zicht verdwijnen. Door een achtervolging in te zetten was de kans best groot dat we geen stap verderkwamen. Hij kon ook gewoon even naar de supermark gaan, of iets dergelijks. Niet dat het hielp om zijn appartement door te zoeken, maar dat leek mij iets nuttiger. Je kon er meestal wel iets vinden wat nogal privé was. Nu maar hopen dat dat ook van belang kon zijn.
Dan dacht er blijkbaar hetzelfde over: ‘Oké, fijn.’ Hij zuchtte zacht. Hij leek het niet echt leuk te vinden. Niet dat ik het wel prettig vond. Nu voelde het alsof ik verantwoordelijk was als er iets zou gebeuren. Ik was namelijk degene die het voorgesteld had. Van deze gedachten werd ik nerveus. Ik had nooit eerder echt ingebroken. Ik had dingen gestolen, gevochten, dure voorwerpen vernield en iemand in zijn been geschoten, alleen dit was voor mijn gevoel nog een stapje verder. Ik had laat maar zeggen niet echt een ideale jeugd gehad. Ik had “foute” vrienden. Die waren in deze omgeving ook niet erg moeilijk te krijgen. Je kon eigenlijk alleen maar “foute” vrienden hebben in een wijk als deze.
Ik wierp een laatste blik op Timothy’s auto die de hoek om reed. Dan zette de motor af. Ik twijfelde, maar liet dit niet merken. Ik had nu al een gekozen om naar binnen te gaan. In mijn hoofd had ik al bedacht hoe ik dit aan ging pakken, hoe wij dit aan gingen pakken.
Ik stapte uit de auto en liep richting de ingang. Ik hoorde dat Dan ook uitstapte en me probeerde bij te houden. Ik liep stevig door. Ik wilde hier zo snel mogelijk weer weg.
Bij de deur van de ingang bleef ik staan. Aan de linkerkant van de glazen deur stond een bord met alle namen en huisnummers erop. Daarachter zat een knopje waarop je kon drukken. Uit ervaring wist ik wel dat het de deurbel was. Ik las de namen door en hoorde Dan achter me. Mijn blik bleef hangen bij een bepaalde naam: “T. Lewisson 18”. Dit moest het ook wel zijn. Er waren niet heel erg veel namen die met de letter “T” begonnen. De meeste namen begonnen met een “J” of “L”. Ik zette de cappuchon van mijn zwarte sweater op voor de zekerheid. Misschien waren hier wel beveiligingscamera’s. Ik gluurde naar binnen. In de verte zag ik een oudere vrouw rond de zeventig de lift uitkomen. In een rustig tempo liep ze naar ons toe. Ik had nog steeds mijn rug naar Dan toegekeerd. Het vrouwtje was eindelijk bij de ingang en opende de deur door op een grote knop aan de muur te drukken. Zodra de deur eenmaal open was, stormde ik zonder pardon naar binnen. Ik voelde de verbaasde blik van de oudere vrouw in mijn rug branden. Ook hoorde ik Dan achter me aanlopen. Ik liep stevig door naar de lift en las op het bordje dat daarboven hing: “16-20 etage 4”.
Ik stapte de lift in – die sinds die vrouw was uitgestapt nog steeds op de begande grond stond – en drukte op het knopje met de nummer “4” erop. Dan stapte vlak achter mij aan de lift in. Hij kon nog net tussen de liftdeuren heen springen die op het punt stond te sluiten. Zodra de deuren gesloten waren, ging de lift omhoog. Het gevoel dat je opsteeg, was drie keer zo erg als normaal. Dat kwam waarschijnlijk door mijn zenuwen. Ik keek niet om naar Dan. Hij moest zichzelf maar redden. Al heel snel stopte de lift. Ik stapte uit, ook al had ik het liever uitgeteld. Ik zag een rij met deuren. Het waren er in totaal vier. Naast elke deur stond een bord met het huisnummer. Huisnummer 16, was de deur die ik als eerst zag. Het had een donkerbruine deurmat voor de deur waar “Welcome” op stond. Naast de deur stond een bloempot met daarin narcissen. Het zag er erg knus uit. Nu schoot mijn blik op de deur ernaast. Huisnummer 17, een deur waar vele deuken inzaten. De kleur was vervaagd en het huisnummerbord stond schuin. Ik keek al gauw naar de deur met het bordje met het nummer “18” erop. Ik voelde mijn maag omdraaien. Ik slikte de brok achter in mijn keel weg. Het was een hele normale deur. Gewoon een deur en een simpele zwarte mat ervoor. Er was niets speciaals aan. Ik keek niet meer om naar huisnummer 20. Ik liep op nummer 18 af en bekeek het slot.
‘Hoe gaan we dit openkrijgen?’ vroeg ik.
‘Je kunt weer met je haarspeltje lopen klooien, of we doen dit.’ Dan haalde zijn pistool te voorschijn en richtte die op het slot.
‘Wacht...,’ zei ik. Het verbaaste me dat ik best kalm reageerde op Dan’s actie. ‘Iedereen hoort dat.’ Uitgebreid bekeek ik de deur.
Dan borg zijn pistool weer op. ‘Heb jij iets beters dan?’ vroeg hij. Ik dacht na. Soms waren mensen dom genoeg om ergens buiten de deur een sleutel te bewaren. Aangezien er niets anders was dan een deurmat, bukte ik voorover en pakte ik de mat op. Er lag niets onder. Natuurlijk niet, zo dom was Timothy nou ook weer niet. Maar hij was wel iemand die waarschijnlijk alleen woonde. Dus er moest hier haast wel ergens een sleutel liggen. Ik bekeek het matje. Ik ontdekte een klein scheurtje aan de achterkant. Het was echt ontzettend klein. Ik voelde er even aan en kwam al gauw tot de ontdekking dat er een soort zakje ingebouwd zat.
‘Wat ben je aan het doen?!’ vroeg Dan. Ik nergeerde hem. Ik voelde met mijn wijsvinger in het zakje en ja hoor, er zat een sleutel in. Ik viste hem eruit en hield hem omhoog.
‘Tadaa,’ zei ik enthousiast. Ik keek niet om naar Dan, dus ik kon zijn reactie niet zien. Hij zei in elk geval niets. Ik was trots. Dit maakte vast een goede indruk, als de leaders hier ooit achterkwamen.
--------
26
Laatst gewijzigd door wey op 20 mei 2012 20:35, 1 keer totaal gewijzigd.
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Dat is denk een hele slimme zet van Jessy, om juist het huis te bekijken. Ik ben best wel nieuwsgierig hoe een appartement van een jongen eruit ziet die een Ferrari heeft Of het is een en al luxe, of het is een krot.
Oh en ik vond de plek van het sleuteltje erg geniaal! Wie kijkt er nou verder, als er op het eerste oog niets ligt ^_^
Als je het niet erg vindt, mijn spellingscontrole
Ga zo door!
Of het is een en al luxe, of het is een krot. Oh en ik vond de plek van het sleuteltje erg geniaal! Wie kijkt er nou verder, als er op het eerste oog niets ligt ^_^
Als je het niet erg vindt, mijn spellingscontrole
"eenmaal open was"wey schreef:Zodra de deur eenmaal was,
verbaaste = verbaasdewey schreef:Ik voelde de verbaaste blik
"Dan stapte achter"wey schreef:Dan vlak achter mij aan de lift in.
spring = springenwey schreef:Hij kon nog net tussen de liftdeuren heen spring
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
27
--------
Ik duwde de sleutel in het slot en draaide het slot zonder enige moeite open. De deur ging automatisch open en ik liep voorzichtig naar binnen. Ik stond op de lichtbruine laminaatvloer. Ik stond in Timothy’s appartement. Het drong nu pas tot me door.
De muren waren spierwit. Een fel licht vulde de kamer, maar ik kon precies opmaken waar deze nou precies vandaan kwam. Waren er echt lampen die zo fel konden schijnen? Of was het zojuist gewoon zo donker geweest? Ik weet het niet, maar dat was iets waar ik me op dit moment helemaal geen zorgen om moest maken. Er waren vier deuren te vinden. Ik deed geen moeite om de rest uitgebreid te bekijken en haastte me naar de eerste deur.
‘Ik doe deze twee deur wel, doe jij die,’ zei ik. Zonder antwoord af te wachten liep ik door de eerste deur. Het was zijn slaapkamer. Een donkergrijze, strakgetrokken dekbedovertrek lag over het enorme, tweepersoonsmatras van wel een halve meter dik. De twee kussenslopen bevatte dezelfde kleur. Eén van de muren werd geheel bedekt door een enorme kast. Iets wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht. Ook waren er twee nachtkastjes. Op de ene stond slecht een wekkerradio met de tijd erop. Op de andere stond een fotolijstje. Ik liep naar het fotolijstje toe en pakte hem op. Het was een foto van een klein jongetje en een nog kleiner meisje. Het jongetje had donkere haren en een lieve glimlach. Ik schatte hem zo’n acht jaar oud. Het meisje naast hem leek op hem, alleen zij had blonde krullen. Ze was een jaar of vijf. Het jongetje en het meisje omhelsde elkaar. Ze hadden precies dezelfde uitstraling. Een liefdevolle, vrolijke blik die je niet zomaar vergat. Op de achtergrond was een grote tuin te zien dat vol zat met gras, een schommel en glijbaan met velle kleuren en een groot huis dat wel drie verdiepingen bevatte. Iets wat ik bijna nooit had gezien. Alleen op televisie en in kranten. Ik was nooit buiten Detroit geweest. Wat moest ik daar ook? Daar had ik niets te zoeken. Mijn leven was hier.
Ik bekeek de foto nog eens goed. Zou dat zijn zusje zijn? Dat zou me niets verbazen. Iets wat me wel verbaasde was het huis op de achtergrond. Het was reuzachtig en ik wist bijna zeker dat die hier niet in de buurt stond. Wat deed Timothy hier in dit deel van Detroit? Ik richtte mijn blik weer op de enorme kast. Ik liep er naar toe en deed één van de vier deuren open. Het zat vol met allerlei verschillende kleuren T-shirts, overhemden, sweaters en truien aan kledinghangers. Achter de volgende deur zat precies hetzelfde. Ik bekeek een paar van de kleren. Zijn stijl was anders dan de meeste mensen die ik kende. Toch had hij allemaal verschillende soorten outfits in zijn kast. Ik opende de derde deur. Daarachter lagen allemaal netjes opgevouwen en gestreken spijkerbroeken op keurige stapels. Achter de vierde deur zat een enorme lading hoofddeksels. Wel twintig verschillende soorten petten, maar ook hoeden en andere accessoires. Ik keek even door zijn spullen, maar vond niets bijzonders. Onderaan de kast zaten nog een paar lades. Ik trok er een open. Deze zat vol met ondergoed. Zonder er bij na te denken deed ik die lade gelijk weer dicht. Dat was me iets persoonlijk en onrespectvol. Ik kon niet zomaar tussen iemands ondergoed gaan snuffelen. De volgende lade bevatte enkele dure sierraden. Ik zag iets wit onder het glinsterende goud en zilver. Ik schoof het voorzichtig aan de kant en kwam tot de ontdekking dat het een dunne map was. Mijn nieuwsgierigheid won het, dus ik opende de map.
--------
27
--------
Ik duwde de sleutel in het slot en draaide het slot zonder enige moeite open. De deur ging automatisch open en ik liep voorzichtig naar binnen. Ik stond op de lichtbruine laminaatvloer. Ik stond in Timothy’s appartement. Het drong nu pas tot me door.
De muren waren spierwit. Een fel licht vulde de kamer, maar ik kon precies opmaken waar deze nou precies vandaan kwam. Waren er echt lampen die zo fel konden schijnen? Of was het zojuist gewoon zo donker geweest? Ik weet het niet, maar dat was iets waar ik me op dit moment helemaal geen zorgen om moest maken. Er waren vier deuren te vinden. Ik deed geen moeite om de rest uitgebreid te bekijken en haastte me naar de eerste deur.
‘Ik doe deze twee deur wel, doe jij die,’ zei ik. Zonder antwoord af te wachten liep ik door de eerste deur. Het was zijn slaapkamer. Een donkergrijze, strakgetrokken dekbedovertrek lag over het enorme, tweepersoonsmatras van wel een halve meter dik. De twee kussenslopen bevatte dezelfde kleur. Eén van de muren werd geheel bedekt door een enorme kast. Iets wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht. Ook waren er twee nachtkastjes. Op de ene stond slecht een wekkerradio met de tijd erop. Op de andere stond een fotolijstje. Ik liep naar het fotolijstje toe en pakte hem op. Het was een foto van een klein jongetje en een nog kleiner meisje. Het jongetje had donkere haren en een lieve glimlach. Ik schatte hem zo’n acht jaar oud. Het meisje naast hem leek op hem, alleen zij had blonde krullen. Ze was een jaar of vijf. Het jongetje en het meisje omhelsde elkaar. Ze hadden precies dezelfde uitstraling. Een liefdevolle, vrolijke blik die je niet zomaar vergat. Op de achtergrond was een grote tuin te zien dat vol zat met gras, een schommel en glijbaan met velle kleuren en een groot huis dat wel drie verdiepingen bevatte. Iets wat ik bijna nooit had gezien. Alleen op televisie en in kranten. Ik was nooit buiten Detroit geweest. Wat moest ik daar ook? Daar had ik niets te zoeken. Mijn leven was hier.
Ik bekeek de foto nog eens goed. Zou dat zijn zusje zijn? Dat zou me niets verbazen. Iets wat me wel verbaasde was het huis op de achtergrond. Het was reuzachtig en ik wist bijna zeker dat die hier niet in de buurt stond. Wat deed Timothy hier in dit deel van Detroit? Ik richtte mijn blik weer op de enorme kast. Ik liep er naar toe en deed één van de vier deuren open. Het zat vol met allerlei verschillende kleuren T-shirts, overhemden, sweaters en truien aan kledinghangers. Achter de volgende deur zat precies hetzelfde. Ik bekeek een paar van de kleren. Zijn stijl was anders dan de meeste mensen die ik kende. Toch had hij allemaal verschillende soorten outfits in zijn kast. Ik opende de derde deur. Daarachter lagen allemaal netjes opgevouwen en gestreken spijkerbroeken op keurige stapels. Achter de vierde deur zat een enorme lading hoofddeksels. Wel twintig verschillende soorten petten, maar ook hoeden en andere accessoires. Ik keek even door zijn spullen, maar vond niets bijzonders. Onderaan de kast zaten nog een paar lades. Ik trok er een open. Deze zat vol met ondergoed. Zonder er bij na te denken deed ik die lade gelijk weer dicht. Dat was me iets persoonlijk en onrespectvol. Ik kon niet zomaar tussen iemands ondergoed gaan snuffelen. De volgende lade bevatte enkele dure sierraden. Ik zag iets wit onder het glinsterende goud en zilver. Ik schoof het voorzichtig aan de kant en kwam tot de ontdekking dat het een dunne map was. Mijn nieuwsgierigheid won het, dus ik opende de map.
--------
27
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Haha, weet Jessy niet dat men juist van alles in de ondergoed la altijd verstopt? Want daar zoekt toch nóóit iemand.
Oh! Ik ben ook nieuwsgierig wat er in die witte map zit! Schrijf snel verder!
Want daar zoekt toch nóóit iemand.Oh! Ik ben ook nieuwsgierig wat er in die witte map zit! Schrijf snel verder!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Agreed, ga verder. :3 Ik heb tijdje niet gereageerd, stoute ik, ben nu weer helemaal bijgelezen. Timothy is @ pic trouwens wel heel hot. (aaaa) Dan is hotter en jij moet verder. <3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Thanks! ^^
28
---------
Het eerste wat me opviel, was een oude krantenartikel dat duidelijk vochtig was geweest. Het had ongeveer een A5-formaat, maar meer dan de helft werd in beslag genomen door een foto. De dikgedrukte, grote letters bovenaan het artikel vormde de zin “Meisje (6) dood gevonden in vuilnisbak”. Mijn mond viel open van verbazing. Ik pakte het artikel op en bekeek de foto. Het was een foto van een simpele, grijze vuilniscontainer. Onder de klep vandaan stak een bebloedde hand. De hand was klein en vies. Ik slikte de brok in mijn keel weg. Wie was dit meisje? Het was toch niet zijn zusje? In een razend tempo las ik het artikel. Een groepje kinderen vonden het meisje toen ze iets wilden weggooien... Haar naam was Melody Lewisson... Ze is maarliefst dertig keer gestoken... De woorden herhaalde zich in mijn hoofd toen ik het artikel uit had gelezen. Lewisson, dat was Timothy’s achternaam. Die had ik gelezen op het bord voor het gebouw. Dit moest bijna wel zijn zusje zijn. Was hij daarom zo? Ik wist het niet. Het waren een hele hoop vragen waar ik geen antwoord op wist. Weer richtte ik me op de map. Nu lag er een foto vooraan. Mijn ogen sperde wijd open en mijn hart begon steeds sneller te kloppen. Langzaam pakte ik de foto op. Het was een foto van een hoofd, met een vriendelijk, onschuldig gezicht. Waarop lange, blonde haren die bedekt waren met een rode vloeistof. Haar ogen waren – net als mijne nu – wijd open gesperd. Ze keek angstig, maar toch was haar blik ook erg leeg. Haar lippen waren zo droog, dat ze helemaal kapot waren. Een straaltje bloed verliet haar mond. In haar wang, vlakbij haar jukbeen, zat een snee van ongeveer vijf centimeter breed. De snee was erg diep. Het bloed was er in een grote hoeveelheid uitgestroomd. Haar gezicht zat, behalve het bloed, ook onder kleine stukjes vuil.
Een paar minuten bleef ik naar de foto staren. Zittend op de grond, met de map op mijn schoot en de foto voor mijn neus in mijn rechter hand. In mijn andere hand had ik het krantenartikel. Langzaam ontspande ik me weer. Het schokkende beeld op de foto, ik kon het maar niet geloven. Hoe kon je zo iets aandoen bij een klein, onschuldig meisje? Het gevoel dat Timothy waarschijnlijk voelde als hij deze foto zag, moest waarschijnlijk nog duizend maal zo erg zijn als hoe ik me voelde. Het was vast vreselijk waar hij door heen had moeten gaan. Kreeg ik nu medelijden met hem? Nee, dat mocht niet. Hij had me gebruikt om... Ik wist nog steeds niet waarom. Had deze gebeurtenis hem op dit pad gezet? Was dit de reden waarom hij...
‘Opstaan,’ luidde een dreigende stem. De stem kwam me bekend voor. Een angstig gevoel bekroop me en dat gebeurde maar zelden. Mijn ogen sperde gelijk weer open. Langzaam gehoorzaamde ik en stond ik op. Daarna draaide ik me voorzichtig om. Het was Timothy. Hij had een pistool naar me gericht. Zijn zelfverzekerde blik veranderde in een geschrokken blik toen de foto in mijn handen zag. Ik zag duidelijk dat hij zijn kaken op elkaar drukte. Volgens mij had ik me nog nooit zo betrapt gevoeld. Hoe kwam hij zo snel alweer terug?
‘Is zij je zusje?’ vroeg ik. Hij wist wel waar ik het over had. Timothy maakte zijn pistool schietklaar. Het drong nu pas echt tot me door dat hij misschien een einde ging maken aan mijn leven. Zijn geschrokken blik stond inmiddels alweer boos. Mijn ademhaling ging steeds sneller en ook mijn hart sloeg op hol.
--------
28
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
En toen stopte ze ...
Had ik net bedacht dat Timothy gewoon zelf dat meisje overhoop had gestoken (wat wellicht een beetje vreemd is, als je dan de krantenartikelen bewaard, maar goed.. ) Duikt Timothy gelijk op met een pistool!
En waar is de dappere Dan? De redder in nood is vast gevlucht -.-"
Ga zo door! Ik ben nieuwsgierig hoe het verder gaat!
Had ik net bedacht dat Timothy gewoon zelf dat meisje overhoop had gestoken (wat wellicht een beetje vreemd is, als je dan de krantenartikelen bewaard, maar goed.. ) Duikt Timothy gelijk op met een pistool!
En waar is de dappere Dan? De redder in nood is vast gevlucht -.-"Ga zo door! Ik ben nieuwsgierig hoe het verder gaat!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Haha, dank je wel!
29
--------
‘Meekomen,’ bromde hij. Hij knikte naar de deur van de slaapkamer. Hier hoefde ik niet lang over te twijfelen. Ik deed wat me verteld werd en ik liep naar de deur. Ik hoorde Timothy’s voetstappen achter me. Het geluid van een rammelende, metalen voorwerp klonk. Acherom kijken durfde ik niet.
‘Ga tegen de muur aan staan,’ eiste hij. Ik gehoorzaamde en voelde hoe hij mijn polsen vastpakte. Hij moest intussen het pistool hebben weggelegd. Dat was wel een opluchting, maar als nog was ik bang. Mijn handen werden op mijn rug gekruisd en werden vastgebonden door het metalen voorwerp. Dit alles gebeurde zonder aggressie of ruwheid. Timothy pakte mijn arm vast en trok me voorzichtig mee zijn appartement ui. Dan... Dan zat er nog in. Dat betekende dat er nog hoop was. Wist hij dat Timothy binnengekomen was? Waarschijnlijk niet, anders had hij me wel geholpen... toch?
Ik werd meegenomen de lift in, het gebouw uit, naar de rode Ferrari. Onderweg kwam ik niemand tegen. Niet dat iemand me nu zou helpen, want ik wist dat ik ook gewoon zou doorlopen alsof er niets aan de hand was als ik mezelf zo zou tegenkomen.
Timothy deed de deur van zijn auto open. Ik stapte in en nam plaats op de achterbank. Het had geen zin om te protesteren. Hij won toch wel. Ik was namelijk geboeid en hij had een wapen. De autodeur ging op slot en Timothy ging achter het stuur zitten. Zwijgend startte hij de auto en reed de straat uit. Ik wist niet waar we heen gingen, maar toch had ik mijn vermoedens. Ik bereidde me voor op een gevangenschap bij the Toxics.
--------
29
29
--------
‘Meekomen,’ bromde hij. Hij knikte naar de deur van de slaapkamer. Hier hoefde ik niet lang over te twijfelen. Ik deed wat me verteld werd en ik liep naar de deur. Ik hoorde Timothy’s voetstappen achter me. Het geluid van een rammelende, metalen voorwerp klonk. Acherom kijken durfde ik niet.
‘Ga tegen de muur aan staan,’ eiste hij. Ik gehoorzaamde en voelde hoe hij mijn polsen vastpakte. Hij moest intussen het pistool hebben weggelegd. Dat was wel een opluchting, maar als nog was ik bang. Mijn handen werden op mijn rug gekruisd en werden vastgebonden door het metalen voorwerp. Dit alles gebeurde zonder aggressie of ruwheid. Timothy pakte mijn arm vast en trok me voorzichtig mee zijn appartement ui. Dan... Dan zat er nog in. Dat betekende dat er nog hoop was. Wist hij dat Timothy binnengekomen was? Waarschijnlijk niet, anders had hij me wel geholpen... toch?
Ik werd meegenomen de lift in, het gebouw uit, naar de rode Ferrari. Onderweg kwam ik niemand tegen. Niet dat iemand me nu zou helpen, want ik wist dat ik ook gewoon zou doorlopen alsof er niets aan de hand was als ik mezelf zo zou tegenkomen.
Timothy deed de deur van zijn auto open. Ik stapte in en nam plaats op de achterbank. Het had geen zin om te protesteren. Hij won toch wel. Ik was namelijk geboeid en hij had een wapen. De autodeur ging op slot en Timothy ging achter het stuur zitten. Zwijgend startte hij de auto en reed de straat uit. Ik wist niet waar we heen gingen, maar toch had ik mijn vermoedens. Ik bereidde me voor op een gevangenschap bij the Toxics.
--------
29
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Hm, nu laat je me denken dat Dan erbij betrokken is. Als Timothy haar meeneemt naar een andere kamer (er van uitgaande dat het appartement niet zo groot is ... ) en ze Dan daar ook niet ziet..
Hij neemt haar vast niet mee naar die andere bende. Eerder wellicht naar de plaats van het misdrijf of een andere nare vochtige plaats.. hij gaat der wel gebruiken tegen de bende waar ze nu zit, dat weet ik bijna zeker (Of dit is Timothy's manier, om Jessy te redden van het gangleven.. hm..)
Ga zo door!
Hij neemt haar vast niet mee naar die andere bende. Eerder wellicht naar de plaats van het misdrijf of een andere nare vochtige plaats.. hij gaat der wel gebruiken tegen de bende waar ze nu zit, dat weet ik bijna zeker
(Of dit is Timothy's manier, om Jessy te redden van het gangleven.. hm..) Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ik heb het verhaal eigenlijk al af, maar ik heb nog niet alles gepost. Het is ongeveer 25.000 woorden geworden en ik heb nog maar 16.500 gepost, dus ik heb nog een voorraad. ^^
30
--------
Hoofdstuk 12
Nog geen tien minuten later stopte de rode Ferrari voor een groot gebouw. Timothy deed niet eens moeite om hem fatsoenlijk te parkeren. Hij stapte uit en hield de deur voor me open. Ik stapte uit en hij pakte gelijk mijn arm weer vast en trok hij me mee neer binnen.
Het gebouw zag er niet heel bijzonder uit. Het was vergelijkbaar met het gebouw van The Destructions. Toch probeerde ik mijn best te doen om dit gebouw af te kraken, maar het lukte niet. The Toxics hadden geen kapotte ramen en beschoten muren. Ze hadden zelfs gordijnen! Toch zou dit gebouw niet meer opvallen dan dat van ons, want het lag in een iets rijker gedeelte. Ik werd door een paar mensen die buiten liepen even aangekeken, maar ik kreeg niet de kans om uitgebreid de omgeving in me op te scannen.
Binnen waren er wat meer mensen te vinden dan buiten. Iedereen wierp een korte, afkeurende blik naar me. Timothy’s greep was verstevigd en hij ging ruwer met me om dan voordat ik in zijn auto stapte.
‘Will! DJ!’ riep Timothy. ‘Lever haar af.’ Twee mannen die een paar meter verderop naar me stonden te kijken, kwamen op me af. Timothy duwde me in hun handen. De twee mannen waren beide beide bijna twee keer zo groot en breed dan ik, dus ik maakte geen schijn van kans. Zelfs Timothy alleen kon ik niet aan als ik geboeid was. Ik was klein en snel, maar dat hielp nu niet. Ik besefte me dat ik aan het bedenken was of ik kon ontsnappen, maar dat hoefde helemaal niet. Het kwam allemaal goed. Dan kwam me wel weer halen, daar vertrouwde ik op.
Ik werd meegenomen. Even keek ik achterom naar Timothy, maar die liep de andere kant op alsof er niets aan de hand was. Ik kon het gewoon niet geloven. “Lever haar af”. Alsof ik een of ander koe was, of iets dergelijks.
--------
30
30
--------
Hoofdstuk 12
Nog geen tien minuten later stopte de rode Ferrari voor een groot gebouw. Timothy deed niet eens moeite om hem fatsoenlijk te parkeren. Hij stapte uit en hield de deur voor me open. Ik stapte uit en hij pakte gelijk mijn arm weer vast en trok hij me mee neer binnen.
Het gebouw zag er niet heel bijzonder uit. Het was vergelijkbaar met het gebouw van The Destructions. Toch probeerde ik mijn best te doen om dit gebouw af te kraken, maar het lukte niet. The Toxics hadden geen kapotte ramen en beschoten muren. Ze hadden zelfs gordijnen! Toch zou dit gebouw niet meer opvallen dan dat van ons, want het lag in een iets rijker gedeelte. Ik werd door een paar mensen die buiten liepen even aangekeken, maar ik kreeg niet de kans om uitgebreid de omgeving in me op te scannen.
Binnen waren er wat meer mensen te vinden dan buiten. Iedereen wierp een korte, afkeurende blik naar me. Timothy’s greep was verstevigd en hij ging ruwer met me om dan voordat ik in zijn auto stapte.
‘Will! DJ!’ riep Timothy. ‘Lever haar af.’ Twee mannen die een paar meter verderop naar me stonden te kijken, kwamen op me af. Timothy duwde me in hun handen. De twee mannen waren beide beide bijna twee keer zo groot en breed dan ik, dus ik maakte geen schijn van kans. Zelfs Timothy alleen kon ik niet aan als ik geboeid was. Ik was klein en snel, maar dat hielp nu niet. Ik besefte me dat ik aan het bedenken was of ik kon ontsnappen, maar dat hoefde helemaal niet. Het kwam allemaal goed. Dan kwam me wel weer halen, daar vertrouwde ik op.
Ik werd meegenomen. Even keek ik achterom naar Timothy, maar die liep de andere kant op alsof er niets aan de hand was. Ik kon het gewoon niet geloven. “Lever haar af”. Alsof ik een of ander koe was, of iets dergelijks.
--------
30
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ga verder, heb net weer helemaal bijgelezen in plaats van bezig te zijn met mijn economie opdrachten. >3 Ben benieuwd wat er verder met Jessy gaat gebeuren. Wat me opviel is dat je benoemd dat Timothy niet ruw tegen haar doet als ze alleen zijn maar wel als hij in gezelschap is van andere bendeleden, ben benieuwd. ;oo Go on <33
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
31
--------
Ik hoorde dat het slot van buitenaf werd opengedaan. De deur ging open en er stapte iemand naar binnen.
‘Lever haar af?!’ riep ik boos. ‘Lever haar af? Wat denk jij wel niet?’ Ik stond op van de koude vloer. Ik werd gevangen gehouden in iets dat je letterlijk een hok kon noemen. Het was nog kleiner dan mijn slaapkamer bij the Destructions. Het hok was misschien twee bij anderhalf meter en er was geen enkele meubel, op de toilet – die in een klein hokje zat – na dan. Verder was er slechts een grond, vier muren en een klein raam met tralies ervoor. Oh ja, en een plafond natuurlijk. Ik zat hier al ruim drie uur. Uit het raampje kon ik zien dat het donker begon te worden. Wat was er veel gebeurd in één dag, zeg.
Timothy zuchtte. ‘Je eten,’ mompelde hij. Dat was geen antwoord op mijn vraag. Ik vroeg me af waarom hij mijn eten bracht en niet een of ander groentje.
‘Je zusje... Hoe lang geleden was dat?’ Ik hoopte dat hij in ieder geval antwoord gaf op één van de zoveel vragen waar ik mee zat.
‘Waarom zou ik het daar met jou over hebben.’ Timothy klonk boos. Ik zag dat hij moeite deed om niet te schreeuwen.
‘Waarom niet?’ vroeg ik.
‘Omdat...,’ begon hij, maar hij maakte zijn zin niet af. Even bleef het stil. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem vragend aan.
‘Omdat jij een Destructions bent,’ zei hij uiteindelijk. Er verscheen een schijnheilig glimlachje op mijn gezicht.
‘Dat ben ik niet,’ grijnsde ik. Timothy fronsde zijn wenkbrauwen. Hij keek erg verward. Ik was nu totaal niet bang meer voor hem. Hij hield me niet mee ronder schot en ik was niet meer geboeid.
Hij deed de deur van het hok dicht, waarschijnlijk om afluisteraars te voorkomen. Niet dat dat veel zou uitmaken, want ik had het gevoel dat hier overal camera’s hingen. Timothy keek me aan.
‘Hoe bedoel je “je bent geen Destructor”?’ vroeg hij. Nu vroeg hij mij iets. Dat betekende dat hij ook iets van mij wilde weten. Misschien konden we een deal sluiten. Ik gaf geen antwoord, net als hij bij al mijn vragen deed.
Er schoot me iets te binnen. Iets dat alleen Timothy mocht horen. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en liep een paar stappen zijn richting op. Hij deinste achteruit, maar kwam niet ver omdat hij werd tegengehouden door de muur. Ik bracht mijn lippen vlakbij zijn oor.
‘Ik weet het goed gemaakt,’ fluisterde ik. ‘Jij laat mij vrij en ik help je met het zoeken naar wat je ook nodig hebt van the Destructions. En ik wil dat je antwoord geef op mijn vragen, dan geef ik ook antwoord op die van jou. Het is beter voor ons allebei en niemand hoeft het te weten.’ Even werd het stil.
‘Waarom zou ik dit doen? Ze merken heus wel als er een gevangene mist.’
‘Niet als ze denken dat ik uit mezelf ontsnapt ben,’ zei ik op fluistertoon. ‘Dit is het plan. We wachten tot het donker is, dan kunnen de bewakingscamera’s moeilijk gezichten zien. Dan zul je anoniem blijven. Je helpt mij ontsnappen en ik smokkel je het Destructionsgebouw in.’ Ik deed maar gewoon alsof hij had ingestemd, misschien dat dat hem over de drempel trok.
‘Ik weet het niet, hoor.’ Ik hoorde Timothy diep zuchten en ik voelde zijn warme adem langs mijn nek gaan.
Ik kon zo in elk geval wel een beetje de waarde inschatten van wat hij zocht bij onze gang. Als het belangrijker was dan een gevangene, dan zou hij wel instemmen.
‘Deal?’ Ik drong misschien iets te veel aan, maar ik begon mijn geduld te verliezen.
‘Deal,’ mompelde hij. Hij klonk heel enthousiast, maar als ik hem was zou ik mezelf ook wantrouwen.
--------
31
--------
Ik hoorde dat het slot van buitenaf werd opengedaan. De deur ging open en er stapte iemand naar binnen.
‘Lever haar af?!’ riep ik boos. ‘Lever haar af? Wat denk jij wel niet?’ Ik stond op van de koude vloer. Ik werd gevangen gehouden in iets dat je letterlijk een hok kon noemen. Het was nog kleiner dan mijn slaapkamer bij the Destructions. Het hok was misschien twee bij anderhalf meter en er was geen enkele meubel, op de toilet – die in een klein hokje zat – na dan. Verder was er slechts een grond, vier muren en een klein raam met tralies ervoor. Oh ja, en een plafond natuurlijk. Ik zat hier al ruim drie uur. Uit het raampje kon ik zien dat het donker begon te worden. Wat was er veel gebeurd in één dag, zeg.
Timothy zuchtte. ‘Je eten,’ mompelde hij. Dat was geen antwoord op mijn vraag. Ik vroeg me af waarom hij mijn eten bracht en niet een of ander groentje.
‘Je zusje... Hoe lang geleden was dat?’ Ik hoopte dat hij in ieder geval antwoord gaf op één van de zoveel vragen waar ik mee zat.
‘Waarom zou ik het daar met jou over hebben.’ Timothy klonk boos. Ik zag dat hij moeite deed om niet te schreeuwen.
‘Waarom niet?’ vroeg ik.
‘Omdat...,’ begon hij, maar hij maakte zijn zin niet af. Even bleef het stil. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem vragend aan.
‘Omdat jij een Destructions bent,’ zei hij uiteindelijk. Er verscheen een schijnheilig glimlachje op mijn gezicht.
‘Dat ben ik niet,’ grijnsde ik. Timothy fronsde zijn wenkbrauwen. Hij keek erg verward. Ik was nu totaal niet bang meer voor hem. Hij hield me niet mee ronder schot en ik was niet meer geboeid.
Hij deed de deur van het hok dicht, waarschijnlijk om afluisteraars te voorkomen. Niet dat dat veel zou uitmaken, want ik had het gevoel dat hier overal camera’s hingen. Timothy keek me aan.
‘Hoe bedoel je “je bent geen Destructor”?’ vroeg hij. Nu vroeg hij mij iets. Dat betekende dat hij ook iets van mij wilde weten. Misschien konden we een deal sluiten. Ik gaf geen antwoord, net als hij bij al mijn vragen deed.
Er schoot me iets te binnen. Iets dat alleen Timothy mocht horen. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en liep een paar stappen zijn richting op. Hij deinste achteruit, maar kwam niet ver omdat hij werd tegengehouden door de muur. Ik bracht mijn lippen vlakbij zijn oor.
‘Ik weet het goed gemaakt,’ fluisterde ik. ‘Jij laat mij vrij en ik help je met het zoeken naar wat je ook nodig hebt van the Destructions. En ik wil dat je antwoord geef op mijn vragen, dan geef ik ook antwoord op die van jou. Het is beter voor ons allebei en niemand hoeft het te weten.’ Even werd het stil.
‘Waarom zou ik dit doen? Ze merken heus wel als er een gevangene mist.’
‘Niet als ze denken dat ik uit mezelf ontsnapt ben,’ zei ik op fluistertoon. ‘Dit is het plan. We wachten tot het donker is, dan kunnen de bewakingscamera’s moeilijk gezichten zien. Dan zul je anoniem blijven. Je helpt mij ontsnappen en ik smokkel je het Destructionsgebouw in.’ Ik deed maar gewoon alsof hij had ingestemd, misschien dat dat hem over de drempel trok.
‘Ik weet het niet, hoor.’ Ik hoorde Timothy diep zuchten en ik voelde zijn warme adem langs mijn nek gaan.
Ik kon zo in elk geval wel een beetje de waarde inschatten van wat hij zocht bij onze gang. Als het belangrijker was dan een gevangene, dan zou hij wel instemmen.
‘Deal?’ Ik drong misschien iets te veel aan, maar ik begon mijn geduld te verliezen.
‘Deal,’ mompelde hij. Hij klonk heel enthousiast, maar als ik hem was zou ik mezelf ook wantrouwen.
--------
31
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
I want to read moree!! :3
Woowch, gaat ze Dan verraden of houdt ze Timothy voor de gek??
Ik hoop dat laatste, mijn voorkeur is bij Dan blijven hangen..
1 dingetje: het zou aan mij kunnen liggen, maar volgens mij zijn ze niet zo aardig in een gang..
met name bij de Destructions zijn de Leaders ietsiepietsie te aardig voor Jessy. verknal je een missie (ofzoiets) dan lig je er uit.
misschien moet je het zelf ook nog een keer doorlezen, er staan wat meervouds-enkelvouds foutjes in en hier en daar lijkt het of je kleine woorden vergeten bent, maar ik kan ze niet meer terugvinden dus ze zullen wel niet heel opvallend zijn
Ga zo door! I luvv it!
jep, je hebt er een lezer bij
Woowch, gaat ze Dan verraden of houdt ze Timothy voor de gek??
Ik hoop dat laatste, mijn voorkeur is bij Dan blijven hangen..
1 dingetje: het zou aan mij kunnen liggen, maar volgens mij zijn ze niet zo aardig in een gang..
met name bij de Destructions zijn de Leaders ietsiepietsie te aardig voor Jessy. verknal je een missie (ofzoiets) dan lig je er uit.
misschien moet je het zelf ook nog een keer doorlezen, er staan wat meervouds-enkelvouds foutjes in en hier en daar lijkt het of je kleine woorden vergeten bent, maar ik kan ze niet meer terugvinden dus ze zullen wel niet heel opvallend zijn
Ga zo door! I luvv it!
jep, je hebt er een lezer bij
Don't cry because it's over, but smile because the of the wonderful experience you had :)
Dank je wel. Ja, ik ga het zeker nog uitgebreid doorlezen en verbeteren. Bedankt voor je advies!
32
--------
Ik zat weer op de grond tegen de muur aan. De deur van het hok hield ik nauwlettend in de gaten. Het was al bijna een half uur donker, schatte ik. Ik kon nu alleen nog maar wachten op Timothy. Om de rijd te doden, bedacht ik hoe ik hem zou moeten helpen met zijn doel. Ik dacht tenminste dat ik hem ging helpen. Het was natuurlijk ook mogelijk om gewoon misbruik te maken van de situatie, maar er was iets in me dat dat absoluut niet wilde.
Ik hoorde het slot openklikken. Gelijk stond ik op en liep naar de deur. Langzaam opende ik hem en stak ik mijn hoofd door de deuropening. In de verte liep iemand, maar ik was vrij zeker dat dat Timothy niet was. Ik sloop de cel uit en drukte mezelf tegen de muur aan om mezelf zo onzichtbaar mogelijk te maken. Langzaam sloop ik naar de deur in de verte. Die stond open, dat was vast geen toeval. Ik sloop door de deur en liep zonder enige problemen naar de ingang van het Toxicsgebouw. Er was niets bijzonders te zien of te horen om me heen. Ik liep naar buiten en zag al gelijk de rode Ferrari staan. Timothy zat erin. Ik stapte in bij de passagierstoel en keek hem aan.
`Thanks,´ zei ik. Zodra ik de deur dicht deed, scheurde hij de straat uit. Dit viel ook niet echt op, zo´n rode Ferrari. Ach joh, het was niet mijn probleem als hij gepakt zou worden.
`En nu?’ vroeg hij. Hij reed zo´n honderd kilometer per uur in een normale straat. Er werd verwacht dat je hier rond de dertig kilometer per uur reed. Hij reed dus veel te hard.
Ik haalde mijn schouders op. `Nu wachten we tot morgen en dan beginnen we. Wat wil je eigenlijk van the Destructions?’ Als ik antwoord op deze vraag had, dan had ik de ontgroeningsfase voltooid. Niet als ik hem zou helpen met het voltooien van zijn taak natuurlijk, dan zou ik verafschuwd worden. Ik moest een keuze gaan maken, koos ik om mijn belofte bij Timothy na te komen of koos ik voor mijn gang?
‘Je hoeft er alleen voor te zorgen dat ik oog in oog sta met Damian, maar dan ook echt alleen Damian. En jijzelf eventueel.’ Ik kon me nog net inhouden om de vraag “Wie is Damian?” te stellen. Na heel even graven in mijn geheugen wist ik wie hij bedoelde. Damian van de verhoorkamer. Leader Damian.
De auto stopte voor het appartementencomplex en Timothy stapte uit. Ik wist niet zo goed wat de bedoeling was. Moest ik nu achter hem aan gaan en hopen dat ik bij hem kon slapen? Het leek me in ieder geval niet de bedoeling om in de auto te blijven zitten, dus ik stapte uit en keek Timothy aan. Hij drukte op een knopje dat aan zijn – opvallend grote - sleutelbos zat en de auto maakte een klikkend geluid. Inmiddels liep hij al een eind verderop, richting de ingang. Hij begon te merken dat ik niet achter hem aan liep. In plaats daarvan had ik mijn handen in mijn broekzakken gestoken en schopte ik een steentje weg.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Kom je zelf of moet ik je komen halen?’ vroeg hij. Ik keek hem aan en voelde dat ik een beetje arrogant begon te kijken. Dat had ik wel eens, daar kon ik niets aan doen. Mijn vriendinnen noemde dat wel eens mijn “bitchyface”. Als ik dat gezicht trok, dan vond ik mensen op dat moment nogal vervelend of raar. In dit geval wist ik niet zo goed welke van de twee het was.
‘Ja, als ik je nu laat gaan zie ik je nooit meer terug en heb ik je voor niets bevrijd,’ zei hij alsof hij wist wat ik dacht. Daar had hij misschien ook wel gelijk in. Ik had het beloofd, maar als hij me het zo gemakkelijk ging maken om te “ontsnappen” dan was de kans groot dat ik dat nog deed ook. Ik slaakte een zucht en liep achter hem aan. Zwijgend gingen we naar boven en liepen we naar binnen. Ik keek om me heen of ik Dan misschien nog zag, ook al was die kans wel erg klein. Timothy hing zijn jas op. Ik droeg slechts een sweater met een T-shirt daaronder. Ik kon mijn sweater uittrekken, maar daar had ik helemaal geen zin in.
‘Lust je pizza?’ vroeg hij en hij keek me vragend aan. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak. Het was zeker geen lelijke. Die had zeker een paar honderd euro gekost.
‘Ja, natuurlijk. Wie niet?’ Ik liep door naar de woonkamer en keek om me heen. Normaal gesproken zou ik een compliment geven over het te gekke huis, maar in dit geval deed ik dat niet. Ik zat hier tegen mijn zin in en het wat Timothy’s huis. Ik wilde Timothy niet complimenteren.
--------
32
32
--------
Ik zat weer op de grond tegen de muur aan. De deur van het hok hield ik nauwlettend in de gaten. Het was al bijna een half uur donker, schatte ik. Ik kon nu alleen nog maar wachten op Timothy. Om de rijd te doden, bedacht ik hoe ik hem zou moeten helpen met zijn doel. Ik dacht tenminste dat ik hem ging helpen. Het was natuurlijk ook mogelijk om gewoon misbruik te maken van de situatie, maar er was iets in me dat dat absoluut niet wilde.
Ik hoorde het slot openklikken. Gelijk stond ik op en liep naar de deur. Langzaam opende ik hem en stak ik mijn hoofd door de deuropening. In de verte liep iemand, maar ik was vrij zeker dat dat Timothy niet was. Ik sloop de cel uit en drukte mezelf tegen de muur aan om mezelf zo onzichtbaar mogelijk te maken. Langzaam sloop ik naar de deur in de verte. Die stond open, dat was vast geen toeval. Ik sloop door de deur en liep zonder enige problemen naar de ingang van het Toxicsgebouw. Er was niets bijzonders te zien of te horen om me heen. Ik liep naar buiten en zag al gelijk de rode Ferrari staan. Timothy zat erin. Ik stapte in bij de passagierstoel en keek hem aan.
`Thanks,´ zei ik. Zodra ik de deur dicht deed, scheurde hij de straat uit. Dit viel ook niet echt op, zo´n rode Ferrari. Ach joh, het was niet mijn probleem als hij gepakt zou worden.
`En nu?’ vroeg hij. Hij reed zo´n honderd kilometer per uur in een normale straat. Er werd verwacht dat je hier rond de dertig kilometer per uur reed. Hij reed dus veel te hard.
Ik haalde mijn schouders op. `Nu wachten we tot morgen en dan beginnen we. Wat wil je eigenlijk van the Destructions?’ Als ik antwoord op deze vraag had, dan had ik de ontgroeningsfase voltooid. Niet als ik hem zou helpen met het voltooien van zijn taak natuurlijk, dan zou ik verafschuwd worden. Ik moest een keuze gaan maken, koos ik om mijn belofte bij Timothy na te komen of koos ik voor mijn gang?
‘Je hoeft er alleen voor te zorgen dat ik oog in oog sta met Damian, maar dan ook echt alleen Damian. En jijzelf eventueel.’ Ik kon me nog net inhouden om de vraag “Wie is Damian?” te stellen. Na heel even graven in mijn geheugen wist ik wie hij bedoelde. Damian van de verhoorkamer. Leader Damian.
De auto stopte voor het appartementencomplex en Timothy stapte uit. Ik wist niet zo goed wat de bedoeling was. Moest ik nu achter hem aan gaan en hopen dat ik bij hem kon slapen? Het leek me in ieder geval niet de bedoeling om in de auto te blijven zitten, dus ik stapte uit en keek Timothy aan. Hij drukte op een knopje dat aan zijn – opvallend grote - sleutelbos zat en de auto maakte een klikkend geluid. Inmiddels liep hij al een eind verderop, richting de ingang. Hij begon te merken dat ik niet achter hem aan liep. In plaats daarvan had ik mijn handen in mijn broekzakken gestoken en schopte ik een steentje weg.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Kom je zelf of moet ik je komen halen?’ vroeg hij. Ik keek hem aan en voelde dat ik een beetje arrogant begon te kijken. Dat had ik wel eens, daar kon ik niets aan doen. Mijn vriendinnen noemde dat wel eens mijn “bitchyface”. Als ik dat gezicht trok, dan vond ik mensen op dat moment nogal vervelend of raar. In dit geval wist ik niet zo goed welke van de twee het was.
‘Ja, als ik je nu laat gaan zie ik je nooit meer terug en heb ik je voor niets bevrijd,’ zei hij alsof hij wist wat ik dacht. Daar had hij misschien ook wel gelijk in. Ik had het beloofd, maar als hij me het zo gemakkelijk ging maken om te “ontsnappen” dan was de kans groot dat ik dat nog deed ook. Ik slaakte een zucht en liep achter hem aan. Zwijgend gingen we naar boven en liepen we naar binnen. Ik keek om me heen of ik Dan misschien nog zag, ook al was die kans wel erg klein. Timothy hing zijn jas op. Ik droeg slechts een sweater met een T-shirt daaronder. Ik kon mijn sweater uittrekken, maar daar had ik helemaal geen zin in.
‘Lust je pizza?’ vroeg hij en hij keek me vragend aan. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak. Het was zeker geen lelijke. Die had zeker een paar honderd euro gekost.
‘Ja, natuurlijk. Wie niet?’ Ik liep door naar de woonkamer en keek om me heen. Normaal gesproken zou ik een compliment geven over het te gekke huis, maar in dit geval deed ik dat niet. Ik zat hier tegen mijn zin in en het wat Timothy’s huis. Ik wilde Timothy niet complimenteren.
--------
32
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Nee, inderdaad. Ga eens verder jij. >3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
33
--------
Ik plofte neer op de wit leren bank alsof ik hier al jaren woonde. Met mijn handen gleed ik de mouwen van mijn sweater recht. Timothy bestelde pizza en ging naast me zitten. Toen hij had opgehangen keek ik hem aan. Waarschijnlijk keek ik nu net als Dan altijd keek. Het was soms goed om niet altijd emoties te laten zien. Ik hoopte hiermee Timothy nieuwsgierig te maken.
‘Wie heeft je zusje vermoord en waarom?’ vroeg ik. Dit lag gevoelig, dat wist ik wel. Toch trok ik me er niets van aan. Timothy haalde zijn schouders op.
‘Dat weet ik zelf ook niet,’ zei hij. Hij hield zich groot. Ik keek hem onderzoekend aan.
‘Waarom woon je in Detroit?’ vroeg ik. Het leek wel een overhoring. Ik voelde me nu net één van de leaders, alleen lag de situatie nu heel anders. Timothy dacht even na.
‘Omdat ik weg wilde toen mijn zusje was overleden en ik heb voor Detroit gekozen omdat ik me hier op een of ander manier thuisvoel. Ik was hier al een keer eerder geweest, dus vandaar.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op. Hoe kon een rijkeluisjongen zich thuisvoelen in een stad als deze? Waarschijnlijk had Timothy hier ook geen antwoord op, dus deze vraag liet ik maar voor wat het was.
‘Waarom kent iedereen bij the Destructions je?’ vroeg ik nieuwsgierig. Ik gaf hem niet eens de kans om een vraag te stellen. Eerst wilde ik antwoord. Timothy zuchtte diep Weer deed het even voordat hij antwoord gaf.
‘Ik was Tertoiry Destructor,’ zei hij. Mijn mond ging een klein beetje open van verbazing. Timothy een Destructor? Dat... dat kon gewoon niet.
‘M-maar jij bent een Toxic,’ stamelde ik. Het drong nog steeds niet helemaal tot me door. ‘Waarom ben je dan bij the Toxics gegaan?’ vroeg ik. Waarom zou je zoiets doen? Je eigen gang verraden was gewoon... onvergevelijk.
‘Ik zat al bij de Toxics,’ vertelde Timothy. Hij merkte blijkbaar dat hij niet duidelijk genoeg was dus hij begon verder te vertellen: ‘Het was een belangrijke opdracht. Ik moest belangrijke informatie verzamelen over verschillende plannen en doorgeven. Om daar aan te komen ben ik bij the Destructions gegaan en ben ik zo heel gemakkelijk aan die informatie gekomen.’ Het drong langzaam tot me door. Dit verklaarde wel een hoop. Waarom de leaders zo boos reageerde toen ze wisten dat Timothy binnen was gekomen en het geschrokken gezicht van Dan.
‘En daarvan ken je Dan dus?’ Timothy knikte.
‘Ik had een paar opdrachten gehad waar Dan en Charlie me mee hielpen. Oh, ik heb ze trouwens ook verraden bij de politie toen ze wapens gingen stelen uit een kluis. Ik weet niet of je daar vanaf weet, maar Dan heeft Charlie toen in haar been geschoten. Ken je Charlie, eigenlijk? Vast wel, het is Dan’s vriendin,’ ratelde hij. Dit was wel erg veel informatie in één keer. Ik zette alles even op een rijtje. Dan had helemaal niet te slordig gewerkt, ze waren nooit ontdekt geweest als Timothy hen niet verraden had. Timothy was de reden waarom Dan de laatste tijd nogal down was. Al wist hij dat zelf niet.
‘Ja, ik ken Charlie. Het is zijn ex,’ zei ik zo kalm als ik kon. Ik wist wel dat ik verbaast overkwam. En ik had nog wel zoveel moeite gedaan om geen emotie’s te tonen.
‘Maar...,’ begon ik.
‘Eeh, nu ben ik met vragen,’ onderbrak hij me. Hij had gelijk, ik had nu wel erg veel gevraagd. Ik keek hem vragend aan.
‘Je zei dat je geen Destructor was... Leg dat eens uit,’ zei hij. Hij keek me verwachtingsvol aan. Ik grinnikte even.
‘Nou, dat is heel simpel. Ik zit nog in de ontgroeningsfase,’ zei ik. Hij haalde zijn handen door zijn haren.
‘Ah, slim. Dat had ik kunnen weten,’ zei hij. Hij reageerde precies zoals ik verwacht had. Ik keek hem vragend aan. Dit was waarschijnlijk niet zijn enige vraag. Hij wachtte even met het stellen van zijn volgende vraag, alsof hij deze eerst even wilde uitdenken.
‘Waarom ben je bij the Destructions gegaan?’ vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op.
‘Nou, ik had eerlijk gezegd niet zoveel keuze,’ bekende ik. ‘Ik ben mijn baan kwijtgeraakt en kon toen niet meer voor mijn slaapplek betalen. Ik kwam toen iemand tegen op straat en ze zat had problemen. In ruil daarvoor kreeg ik een slaapplek in het Detructionsgebouw. En daarna ging het eigenlijk vanzelf.’
De deurbel ging en Timothy stond op. Ik nam aan dat dat de pizzabezorger was. Dat was best snel. Timothy verdween uit de woonkamer en kwam even later weer terug met twee kartonnen pizzadozen. Pas toen ik de geur van de pizza rook, merkte ik dat ik eigenlijk enorm veel honger had.
‘Ik heb alleen cola en bier. Oh, en water natuurlijk. Dus wat wil je drinken?’ vroeg hij terwijl hij de dozen op de salontafel zette.
‘Bier is goed,’ antwoordde ik. Timothy verdween weer, dit keer ging hij richting de keuken.
--------
33
--------
Ik plofte neer op de wit leren bank alsof ik hier al jaren woonde. Met mijn handen gleed ik de mouwen van mijn sweater recht. Timothy bestelde pizza en ging naast me zitten. Toen hij had opgehangen keek ik hem aan. Waarschijnlijk keek ik nu net als Dan altijd keek. Het was soms goed om niet altijd emoties te laten zien. Ik hoopte hiermee Timothy nieuwsgierig te maken.
‘Wie heeft je zusje vermoord en waarom?’ vroeg ik. Dit lag gevoelig, dat wist ik wel. Toch trok ik me er niets van aan. Timothy haalde zijn schouders op.
‘Dat weet ik zelf ook niet,’ zei hij. Hij hield zich groot. Ik keek hem onderzoekend aan.
‘Waarom woon je in Detroit?’ vroeg ik. Het leek wel een overhoring. Ik voelde me nu net één van de leaders, alleen lag de situatie nu heel anders. Timothy dacht even na.
‘Omdat ik weg wilde toen mijn zusje was overleden en ik heb voor Detroit gekozen omdat ik me hier op een of ander manier thuisvoel. Ik was hier al een keer eerder geweest, dus vandaar.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op. Hoe kon een rijkeluisjongen zich thuisvoelen in een stad als deze? Waarschijnlijk had Timothy hier ook geen antwoord op, dus deze vraag liet ik maar voor wat het was.
‘Waarom kent iedereen bij the Destructions je?’ vroeg ik nieuwsgierig. Ik gaf hem niet eens de kans om een vraag te stellen. Eerst wilde ik antwoord. Timothy zuchtte diep Weer deed het even voordat hij antwoord gaf.
‘Ik was Tertoiry Destructor,’ zei hij. Mijn mond ging een klein beetje open van verbazing. Timothy een Destructor? Dat... dat kon gewoon niet.
‘M-maar jij bent een Toxic,’ stamelde ik. Het drong nog steeds niet helemaal tot me door. ‘Waarom ben je dan bij the Toxics gegaan?’ vroeg ik. Waarom zou je zoiets doen? Je eigen gang verraden was gewoon... onvergevelijk.
‘Ik zat al bij de Toxics,’ vertelde Timothy. Hij merkte blijkbaar dat hij niet duidelijk genoeg was dus hij begon verder te vertellen: ‘Het was een belangrijke opdracht. Ik moest belangrijke informatie verzamelen over verschillende plannen en doorgeven. Om daar aan te komen ben ik bij the Destructions gegaan en ben ik zo heel gemakkelijk aan die informatie gekomen.’ Het drong langzaam tot me door. Dit verklaarde wel een hoop. Waarom de leaders zo boos reageerde toen ze wisten dat Timothy binnen was gekomen en het geschrokken gezicht van Dan.
‘En daarvan ken je Dan dus?’ Timothy knikte.
‘Ik had een paar opdrachten gehad waar Dan en Charlie me mee hielpen. Oh, ik heb ze trouwens ook verraden bij de politie toen ze wapens gingen stelen uit een kluis. Ik weet niet of je daar vanaf weet, maar Dan heeft Charlie toen in haar been geschoten. Ken je Charlie, eigenlijk? Vast wel, het is Dan’s vriendin,’ ratelde hij. Dit was wel erg veel informatie in één keer. Ik zette alles even op een rijtje. Dan had helemaal niet te slordig gewerkt, ze waren nooit ontdekt geweest als Timothy hen niet verraden had. Timothy was de reden waarom Dan de laatste tijd nogal down was. Al wist hij dat zelf niet.
‘Ja, ik ken Charlie. Het is zijn ex,’ zei ik zo kalm als ik kon. Ik wist wel dat ik verbaast overkwam. En ik had nog wel zoveel moeite gedaan om geen emotie’s te tonen.
‘Maar...,’ begon ik.
‘Eeh, nu ben ik met vragen,’ onderbrak hij me. Hij had gelijk, ik had nu wel erg veel gevraagd. Ik keek hem vragend aan.
‘Je zei dat je geen Destructor was... Leg dat eens uit,’ zei hij. Hij keek me verwachtingsvol aan. Ik grinnikte even.
‘Nou, dat is heel simpel. Ik zit nog in de ontgroeningsfase,’ zei ik. Hij haalde zijn handen door zijn haren.
‘Ah, slim. Dat had ik kunnen weten,’ zei hij. Hij reageerde precies zoals ik verwacht had. Ik keek hem vragend aan. Dit was waarschijnlijk niet zijn enige vraag. Hij wachtte even met het stellen van zijn volgende vraag, alsof hij deze eerst even wilde uitdenken.
‘Waarom ben je bij the Destructions gegaan?’ vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op.
‘Nou, ik had eerlijk gezegd niet zoveel keuze,’ bekende ik. ‘Ik ben mijn baan kwijtgeraakt en kon toen niet meer voor mijn slaapplek betalen. Ik kwam toen iemand tegen op straat en ze zat had problemen. In ruil daarvoor kreeg ik een slaapplek in het Detructionsgebouw. En daarna ging het eigenlijk vanzelf.’
De deurbel ging en Timothy stond op. Ik nam aan dat dat de pizzabezorger was. Dat was best snel. Timothy verdween uit de woonkamer en kwam even later weer terug met twee kartonnen pizzadozen. Pas toen ik de geur van de pizza rook, merkte ik dat ik eigenlijk enorm veel honger had.
‘Ik heb alleen cola en bier. Oh, en water natuurlijk. Dus wat wil je drinken?’ vroeg hij terwijl hij de dozen op de salontafel zette.
‘Bier is goed,’ antwoordde ik. Timothy verdween weer, dit keer ging hij richting de keuken.
--------
33
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
weer een leuk stukje
en ik word steeds nieuwsgieriger naar het vervolg :3
en ik word steeds nieuwsgieriger naar het vervolg :3
Don't cry because it's over, but smile because the of the wonderful experience you had :)
34
--------
Niet veel later genoot ik van de heerlijke pizza en het gekoelde flesje bier.
‘Nu ben ik weer aan de beurt,’ zei ik grijnzend. ‘Toen je me – in het Destructionsgebouw bij de bar – probeerde te zoenen, was dat alleen om mijn vertrouwen te winnen?’ Het was een gewaagde vraag, maar ik wilde er graag antwoord op. Ik keek Timothy vragend aan. Gelijk ontweek hij mijn blik en keek hij voor zich uit, maar ik bleef hem vragend aankijken.
‘Ook,’ biechte hij op. “Ook”, dat betekende onder andere. Wat dan nog meer? Nee, dat moest ik niet vragen. Stel je voor dat hij het... Nee, dat kon niet. Waarom zou hij dat willen als hij wist dat ik bij een andere gang zat?
‘Nou ja, mijn vertrouwen heb je in ieder geval gewonnen, anders had ik natuurlijk geen deal met je willen sluiten,’ zei ik. Nu week ik er een beetje van af. Dit was niet het goede moment. Ik wilde het niet weten – wat het antwoord ook was, anders kon ik niet meer serieus met hem te werk gaan. Ik zette het vierde lege flesje bier op de salontafel en keek hem aan. Nee, ik moest het weten. Ik was te nieuwsgierig.
‘Wat was de andere reden dan?’ vroeg ik. Timothy keek me nu aan en hij wachtte even met antwoord geven. Zijn ogen stonden misschien best groot, zijn blik had iets rustgevends.
‘Misschien dat ik het nog niet eens zo erg vond,’ zei hij. Het drong langzaam tot me door. Ik slikte de brok in mijn keel weg en keek hem aan. Even heerste er een ongemakkelijke stilte waarin we niets anders deden dan naar elkaar kijken. Allebei keken we hetzelfde. Ontspannen, maar tegelijkertijd stonden onze ogen groot. Na enkele tientallen seconde boog hij zich naar me toe. Ik voelde hoe hij zijn lippen zacht op die van mij drukte. Tot mijn verbazing, vond ik het niet eens erg. Ik ging er juist op in. Mijn handen legde ik om zijn nek, sloot mijn ogen en opende mijn mond. Al gauw voelde ik zijn tong naar binnen glippen en hoe hij daarbij de mijne raakte. Zijn handen legde hij om mijn middel heen en hij streelde mijn rug. Dit was zo intens. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf stromen en hartslag toenemen, maar tegelijkertijd vergat ik alle zorgen. Mijn spieren ontspande zich en ik gaf me volledig over. Een paar minuten zaten we zo, daarna maakte ik me los en keek ik hem aan. Ik voelde me een beetje duizelig en mijn hoofd bonkte als een gek.
‘Ik ga maar eens slapen; morgen wordt een zware dag,’ zei ik. Ik stond op en ontweek zijn blik. Zodra ik stond werd mijn duizeligheid nog erger en moest ik veel moeite doen om mijn evenwicht te bewaren. Ik zag wazig. Misschien had ik een beetje veel gedronken. Ik voelde hoe twee handen me ondersteunen en me ergens heen leidde, maar ik wist niet waar naartoe. Ik zag wat muren en ik voelde me mijn knieën knikken. Daarna belandde ik op iets zachts en werd het zwart voor mijn ogen.
--------
34
--------
Niet veel later genoot ik van de heerlijke pizza en het gekoelde flesje bier.
‘Nu ben ik weer aan de beurt,’ zei ik grijnzend. ‘Toen je me – in het Destructionsgebouw bij de bar – probeerde te zoenen, was dat alleen om mijn vertrouwen te winnen?’ Het was een gewaagde vraag, maar ik wilde er graag antwoord op. Ik keek Timothy vragend aan. Gelijk ontweek hij mijn blik en keek hij voor zich uit, maar ik bleef hem vragend aankijken.
‘Ook,’ biechte hij op. “Ook”, dat betekende onder andere. Wat dan nog meer? Nee, dat moest ik niet vragen. Stel je voor dat hij het... Nee, dat kon niet. Waarom zou hij dat willen als hij wist dat ik bij een andere gang zat?
‘Nou ja, mijn vertrouwen heb je in ieder geval gewonnen, anders had ik natuurlijk geen deal met je willen sluiten,’ zei ik. Nu week ik er een beetje van af. Dit was niet het goede moment. Ik wilde het niet weten – wat het antwoord ook was, anders kon ik niet meer serieus met hem te werk gaan. Ik zette het vierde lege flesje bier op de salontafel en keek hem aan. Nee, ik moest het weten. Ik was te nieuwsgierig.
‘Wat was de andere reden dan?’ vroeg ik. Timothy keek me nu aan en hij wachtte even met antwoord geven. Zijn ogen stonden misschien best groot, zijn blik had iets rustgevends.
‘Misschien dat ik het nog niet eens zo erg vond,’ zei hij. Het drong langzaam tot me door. Ik slikte de brok in mijn keel weg en keek hem aan. Even heerste er een ongemakkelijke stilte waarin we niets anders deden dan naar elkaar kijken. Allebei keken we hetzelfde. Ontspannen, maar tegelijkertijd stonden onze ogen groot. Na enkele tientallen seconde boog hij zich naar me toe. Ik voelde hoe hij zijn lippen zacht op die van mij drukte. Tot mijn verbazing, vond ik het niet eens erg. Ik ging er juist op in. Mijn handen legde ik om zijn nek, sloot mijn ogen en opende mijn mond. Al gauw voelde ik zijn tong naar binnen glippen en hoe hij daarbij de mijne raakte. Zijn handen legde hij om mijn middel heen en hij streelde mijn rug. Dit was zo intens. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf stromen en hartslag toenemen, maar tegelijkertijd vergat ik alle zorgen. Mijn spieren ontspande zich en ik gaf me volledig over. Een paar minuten zaten we zo, daarna maakte ik me los en keek ik hem aan. Ik voelde me een beetje duizelig en mijn hoofd bonkte als een gek.
‘Ik ga maar eens slapen; morgen wordt een zware dag,’ zei ik. Ik stond op en ontweek zijn blik. Zodra ik stond werd mijn duizeligheid nog erger en moest ik veel moeite doen om mijn evenwicht te bewaren. Ik zag wazig. Misschien had ik een beetje veel gedronken. Ik voelde hoe twee handen me ondersteunen en me ergens heen leidde, maar ik wist niet waar naartoe. Ik zag wat muren en ik voelde me mijn knieën knikken. Daarna belandde ik op iets zachts en werd het zwart voor mijn ogen.
--------
34
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
35
--------
Hoofdstuk 13
Langzaam opende ik mijn ogen. Ik knipperde vaak, omdat ik nog moest wennen aan het licht. Toen ik een beetje normaal kon kijken, keek ik de kamer rond. Waar was ik? Deze kamer had ik nog nooit eerder gezien. Het begon weer een beetje tot me door te dringen. Timothy had me gezoend! Ik was dronken geweest en dat was ik niet echt vaak. Geen wonder dat ik mijn bewustzijn was verloren. Ik dronk nooit meer dan één biertje op een dag en zelfs dat deed ik nooit vaker dan één keer per week. De duizeligheid was afgenomen, maar mijn hoofd bonkte nog steeds. Toen ik rechtop wilde gaan zitten, zag ik dat ik ingestopt was. Iemand had de deken keurig om me heen gelegd. Toch ging ik rechtop zitten en stapte uit het bed. Ik droeg dezelfde kleren als gisteren, alleen waren ze nu vochtig en plakkerig. Mijn blik ging naar het nachtkastje naast de eenpersoonsbed waar ik zojuist in lag. Er stond een glas water op. Ik pakte hem op en nam een paar slokken. Daarna wreef ik in mijn ogen en probeerde de restjes mascara weg te halen, als die er zouden zitten dan. Ik zou het niet weten, want ik kon het niet zien. Ik deed mijn haren opnieuw in een staart en ik plukte wat aan mijn sweater – niet dat het hielp. Ik schraapte mijn keel en liep de deur uit. De gang die zich achter de deur verschool herkende ik gelukkig wel. Natuurlijk herkende ik die. Ik liep de woonkamer binnen en zag Timothy – al aangekleed en verzorgd – onderuitgezakt op de bank zitten. Hij keek naar de flatscreen die aan de muur hing, maar toen ik binnenkwam richtte hij zijn blik gelijk op mij. Hij ging rechtop zitten.
‘Hé, slaapkop,’ zei hij met een glimlach. Hij keek even naar mijn kleren. ‘Je mag wel even douchen als je wilt?’
‘Graag,’ zei ik knikkend. Ik glimlachte niet. Het voelde ongemakkelijk. Hij leek te doen alsof er niets gebeurd was gisteren. Ik kon dit niet zomaar vergeten.
Ongeveer een half uur later liep ik wel gedoucht de woonkamer weer in. Ik droeg een sweater van Timothy en één van zijn skinny jeans. Natuurlijk was het veel te groot, maar de broek werd hooggehouden door een riem. Over twee uur kon ik mijn normale kleren weer aan; die zaten namelijk in de wasmachine.
Ik zat dat Timothy pretoogjes kreeg. Het was duidelijk dat hij moeite moest doen om zijn lach in te houden. Dat kon ik hem ook niet kwalijk nemen, ik was zo waarschijnlijk een hele rare verschijning.
Nadat ik wat gegeten had – Timothy had roerei met geroosterd brood gemaakt – stond ik op. Ik had me voorgenomen om zijn voorbeeld te volgen. Als hij deed alsof er niets was gebeurd, dan kon ik dat ook.
‘Laten we beginnen,’ zei ik. Ik grijnsde. Mijn handen begonnen al te jeuken.
‘Beginnen met wat?’ vroeg hij. Ik had hem mijn plan nog helemaal niet verteld. Het plan dat ik zojuist had bedacht toen ik onder de douche stond.
‘Nou, mijn idee was om hetzelfde te doen als wat jij de vorige keer deed. Ik smokkel je naar binnen. Alleen moeten we er dit keer voor zorgen dat je niet herkent wordt. En daar gaan we nu aan beginnen,’ zei ik met een brede grijns op mijn gezicht. Hij zou dit waarschijnlijk niet zo’n goed idee vinden, maar dan zou hij toch echt met iets beters moeten komen.
‘Eh... ik weet het niet, hoor,’ zei hij twijfelend.
‘Kom nou maar gewoon mee,’ drong ik aan. Ik pakte zijn onderarm vast en trok hem van de bank. Gelijk leek hij verkocht te zijn, want hij stribbelde niet tegen. Ik begeleidde hem naar zijn slaapkamer en liet hem op het bed zitten. Dit zou het begin kunnen zijn van... Nee, dat idee moest ik uit mijn hoofd zetten. Ik grinnikte even om mijn gedachten. Ik zocht wat handdoeken bij elkaar en legde er twee op het bed, zodat daar niets op terecht kon komen. De andere legde ik om Timothy’s schouder heen zodat zijn shirt niet nat werd. Ik bedacht me dat hij hem net zo goed uit kon trekken. Jezus, wat had ik toch opeens? Ik ging opzoek naar iets waar ik zijn haren vochtig mee kon maken. Het enige wat ik even zo snel kon vinden, was een washandje. Ik maakte het vochtig en nam het mee naar de slaapkamer.
‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg Timothy. Ik legde de washand op zijn hoofd en hij schrok van de vlugge beweging en het koude water.
‘Vertrouw me nou maar,’ zei ik terwijl ik zijn haren vochtig maakte. Het was raar om hem aan te raken en om zo dichtbij hem te staan. Al was ik gisterenavond nog dichter bij.
‘Oh god,’ zei hij grijnzend. Ik lachte. Het ging automatisch. Het klikte opeens heel goed met hem. Dat was wel heel anders dan met Dan. Nee, ik moest Dan niet met Timothy vergelijken. Ze leken allebei van een totaal andere planeet te komen. Dan’s rust gaf me een veilig en warm gevoel. Ik wist zeker dat als hij om iemand gaf, dat hij voor diegene door vuur en vlam ging. Timothy was zorgzaam en volgens mij erg nieuwsgierig. Met hem kon je lol beleven en hij was ook nog eens ongelofelijk charmant. Charmant op zijn eigen manier. Maar hoe goed kende ik hen nou? Ik kende zelfs Dan pas een paar dagen en Timothy kende ik zelfs pas sinds gisteren.
Toen zijn haren bevochtigd waren, ging ik op zoek naar enkele producten die iedereen wel in huis had. Ik mixte van alles door elkaar en wreef een dikke laag van het beigekleurige resultaat in zijn haren. Als een conditioner liet ik het erin zitten. Een paar minuten later veegde ik ook wat van het spul op zijn wenkbrauwen.
‘Wat is het?’ bleef hij maar zeggen, maar ik antwoordde niet. Het was leuk om hem nieuwsgierig te maken. Ik moest eigenlijk ook wel, want als ik het verteld had zou hij het nooit toelaten. Ik liep naar de badkamer en zorgde ervoor dat hij niet in de spiegel kon kijken. Gelukkig was de spiegel gedeelte van een deur van een kastje dat daarachter zat. Ik deed de spiegeldeur van het kastje wijd open. Er zaten allemaal medicijnen in. Zoals paracetamols en hoestdranken. Dat had iedereen eigenlijk wel in huis. Ik besloot er maar niet rond te gaan snuffelen. Ik ging weer terug naar de slaapkamer en nam Timothy mee naar de badkamer. Daar liet ik hem over de wasbak heen buigen zodat ik zijn haren kon uitspoelen. Ik begon me al steeds meer op mijn gemak te voelen hier. Het was fijn om voor hem te “zorgen”. Ik deed de kraan aan en liet lauw water over zijn hoofd stromen. Met de toppen van mijn vingers gleed ik door zijn haren. De dikke laag spoelde gemakkelijk weg en al gauw was het eruit. Ik kneep grotendeels van het vocht eruit en wreef er daarna in met een handdoek. Met een washandje veegde ik het beige spul uit zijn wenkbrauwen. Ik keek hem aan en glimlachte even.
‘Nu nog even een outfit uitzoeken,’ zei ik nam hem weer mee naar de slaapkamer. Hij liet zich gemakkelijk leiden. Ik trok zijn kast open. Mijn blik viel al bijna gelijk op een turquoise T-shirt. Die kleur trok me sowieso al gauw aan, maar ik wist dat die kleur hem vast een paar tinten donkerder deed lijken. Daaronder koos ik voor een groene skinny jeans.
‘Skinny jeans?’ vroeg Timothy. ‘Moet dat echt? Dat komt niet bepaald stoer over.’ Ik glimlachte.
‘Dat is ook de bedoeling,’ zei ik grijnzend. Ook pakte ik een vierkante zonnenbril met zwarte glazen. Daardoor werden zijn ogen bedekt. Ik duwde de kleren in zijn handen.
‘Dit wordt het,’ zei ik. Ik knikte richting de badkamer als teken dat hij het aan moest trekken. Ondertussen nam ik even een kijkje bij de wasmachine. Ik deed mijn kleding in de droger en ging weer terug. Timothy kwam al snel de badkamer uitlopen. Ik glimlachte.
‘Perfect,’ zei ik. ‘Alleen nog die zonnebril.’ Ik liep naar hem toe en zette het op zijn hoofd. Zijn haren waren al opgedroogd. Ik kneep er nog wat gel in om het een ander model te geven.
‘Zo, helemaal klaar,’ zei ik. We stonden in de badkamer en ik stond op het punt om het kastje open te klappen en daarbij de spiegel weer tevoorschijn te halen. Timothy knikte. Langzaam duwde ik de kastdeur dicht. Hij keek in de spiegel en zijn wenkbrauwen schoten de lucht in.
‘Blond?!’ riep hij verbaasd. Hij keek me vragend aan. ‘Je hebt mijn haar geblondeerd!’ Hij leek het niet echt leuk te vinden.
‘Tja, het was dit of kaal,’ zei ik alsof het niets was. Ik glimlachte. ‘Kom op, het staat je hartstikke goed.’ Timothy bekeek zichzelf. Hij zag er heel anders uit zo. Hij had een goudblonde kleur gekregen en zijn wenkbrauwen waren donkerblond – die waren minder lang bedekt met zelfgemaakte spul. Zijn huid leek inderdaad een paar tinten donkerder, maar dat kwam ook door zijn nieuwe haarkleur. Hij glimlachte voorzichtig.
‘Ik moet hier nog wel even aan wennen, hoor,’ zei hij. Hij pakte een plukje haar vast en voelde er even aan. Er zat een krul in.
‘Je hoeft het niet zo te houden, hoor. Je kunt het ook weer terugverven als je het niet mooi vindt,’ zei ik. Ik wist niet zo goed hoe ik hem knapper vond.
‘Hoe heb je dit gedaan? Ik bedoel, heb je vaker haren geblondeerd?’ Gelijk kwamen de beelden van mijn moeder in mijn hoofd. Ik wist nog goed hoe ik haar haren soms blondeerde tot donkerblond. Het gaf haar een zachte, vriendelijke uitstraling. Haar huid was misschien donker, maar het stond haar goed. Ik glimlachte even.
‘Ik verfde mijn moeders haren altijd,’ vertelde ik. Ik leunde tegen de koude tegels aan die op de muur waren gemetseld. Timothy keek me aan. Hij leek door te hebben dat dat met mijn moeder gevoelig lag, dat zag ik wel in zijn blik, maar hij vroeg niet door en daar was ik blij om. Hij glimlachte naar me.
‘Zo slecht is het nog niet eens, misschien houd ik het wel zo,’ zei hij. Ik glimlachte en er viel een korte stilte. ‘Dank je,’ zei hij en hij beet zachtjes op zijn onderlip. Ik voelde het intense van gisterenavond weer aankomen, alleen waren we nu niet aangeschoten. Het verschil was groot. Ik wist dat ik er nu niet op in zou gaan. Het bracht me in verwarring. Hij was een Toxic en ik kon mezelf bijna een Destructor noemen. Iedereen zou er tegen zijn. Nee, dat was het niet waard.
--------
35
--------
Hoofdstuk 13
Langzaam opende ik mijn ogen. Ik knipperde vaak, omdat ik nog moest wennen aan het licht. Toen ik een beetje normaal kon kijken, keek ik de kamer rond. Waar was ik? Deze kamer had ik nog nooit eerder gezien. Het begon weer een beetje tot me door te dringen. Timothy had me gezoend! Ik was dronken geweest en dat was ik niet echt vaak. Geen wonder dat ik mijn bewustzijn was verloren. Ik dronk nooit meer dan één biertje op een dag en zelfs dat deed ik nooit vaker dan één keer per week. De duizeligheid was afgenomen, maar mijn hoofd bonkte nog steeds. Toen ik rechtop wilde gaan zitten, zag ik dat ik ingestopt was. Iemand had de deken keurig om me heen gelegd. Toch ging ik rechtop zitten en stapte uit het bed. Ik droeg dezelfde kleren als gisteren, alleen waren ze nu vochtig en plakkerig. Mijn blik ging naar het nachtkastje naast de eenpersoonsbed waar ik zojuist in lag. Er stond een glas water op. Ik pakte hem op en nam een paar slokken. Daarna wreef ik in mijn ogen en probeerde de restjes mascara weg te halen, als die er zouden zitten dan. Ik zou het niet weten, want ik kon het niet zien. Ik deed mijn haren opnieuw in een staart en ik plukte wat aan mijn sweater – niet dat het hielp. Ik schraapte mijn keel en liep de deur uit. De gang die zich achter de deur verschool herkende ik gelukkig wel. Natuurlijk herkende ik die. Ik liep de woonkamer binnen en zag Timothy – al aangekleed en verzorgd – onderuitgezakt op de bank zitten. Hij keek naar de flatscreen die aan de muur hing, maar toen ik binnenkwam richtte hij zijn blik gelijk op mij. Hij ging rechtop zitten.
‘Hé, slaapkop,’ zei hij met een glimlach. Hij keek even naar mijn kleren. ‘Je mag wel even douchen als je wilt?’
‘Graag,’ zei ik knikkend. Ik glimlachte niet. Het voelde ongemakkelijk. Hij leek te doen alsof er niets gebeurd was gisteren. Ik kon dit niet zomaar vergeten.
Ongeveer een half uur later liep ik wel gedoucht de woonkamer weer in. Ik droeg een sweater van Timothy en één van zijn skinny jeans. Natuurlijk was het veel te groot, maar de broek werd hooggehouden door een riem. Over twee uur kon ik mijn normale kleren weer aan; die zaten namelijk in de wasmachine.
Ik zat dat Timothy pretoogjes kreeg. Het was duidelijk dat hij moeite moest doen om zijn lach in te houden. Dat kon ik hem ook niet kwalijk nemen, ik was zo waarschijnlijk een hele rare verschijning.
Nadat ik wat gegeten had – Timothy had roerei met geroosterd brood gemaakt – stond ik op. Ik had me voorgenomen om zijn voorbeeld te volgen. Als hij deed alsof er niets was gebeurd, dan kon ik dat ook.
‘Laten we beginnen,’ zei ik. Ik grijnsde. Mijn handen begonnen al te jeuken.
‘Beginnen met wat?’ vroeg hij. Ik had hem mijn plan nog helemaal niet verteld. Het plan dat ik zojuist had bedacht toen ik onder de douche stond.
‘Nou, mijn idee was om hetzelfde te doen als wat jij de vorige keer deed. Ik smokkel je naar binnen. Alleen moeten we er dit keer voor zorgen dat je niet herkent wordt. En daar gaan we nu aan beginnen,’ zei ik met een brede grijns op mijn gezicht. Hij zou dit waarschijnlijk niet zo’n goed idee vinden, maar dan zou hij toch echt met iets beters moeten komen.
‘Eh... ik weet het niet, hoor,’ zei hij twijfelend.
‘Kom nou maar gewoon mee,’ drong ik aan. Ik pakte zijn onderarm vast en trok hem van de bank. Gelijk leek hij verkocht te zijn, want hij stribbelde niet tegen. Ik begeleidde hem naar zijn slaapkamer en liet hem op het bed zitten. Dit zou het begin kunnen zijn van... Nee, dat idee moest ik uit mijn hoofd zetten. Ik grinnikte even om mijn gedachten. Ik zocht wat handdoeken bij elkaar en legde er twee op het bed, zodat daar niets op terecht kon komen. De andere legde ik om Timothy’s schouder heen zodat zijn shirt niet nat werd. Ik bedacht me dat hij hem net zo goed uit kon trekken. Jezus, wat had ik toch opeens? Ik ging opzoek naar iets waar ik zijn haren vochtig mee kon maken. Het enige wat ik even zo snel kon vinden, was een washandje. Ik maakte het vochtig en nam het mee naar de slaapkamer.
‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg Timothy. Ik legde de washand op zijn hoofd en hij schrok van de vlugge beweging en het koude water.
‘Vertrouw me nou maar,’ zei ik terwijl ik zijn haren vochtig maakte. Het was raar om hem aan te raken en om zo dichtbij hem te staan. Al was ik gisterenavond nog dichter bij.
‘Oh god,’ zei hij grijnzend. Ik lachte. Het ging automatisch. Het klikte opeens heel goed met hem. Dat was wel heel anders dan met Dan. Nee, ik moest Dan niet met Timothy vergelijken. Ze leken allebei van een totaal andere planeet te komen. Dan’s rust gaf me een veilig en warm gevoel. Ik wist zeker dat als hij om iemand gaf, dat hij voor diegene door vuur en vlam ging. Timothy was zorgzaam en volgens mij erg nieuwsgierig. Met hem kon je lol beleven en hij was ook nog eens ongelofelijk charmant. Charmant op zijn eigen manier. Maar hoe goed kende ik hen nou? Ik kende zelfs Dan pas een paar dagen en Timothy kende ik zelfs pas sinds gisteren.
Toen zijn haren bevochtigd waren, ging ik op zoek naar enkele producten die iedereen wel in huis had. Ik mixte van alles door elkaar en wreef een dikke laag van het beigekleurige resultaat in zijn haren. Als een conditioner liet ik het erin zitten. Een paar minuten later veegde ik ook wat van het spul op zijn wenkbrauwen.
‘Wat is het?’ bleef hij maar zeggen, maar ik antwoordde niet. Het was leuk om hem nieuwsgierig te maken. Ik moest eigenlijk ook wel, want als ik het verteld had zou hij het nooit toelaten. Ik liep naar de badkamer en zorgde ervoor dat hij niet in de spiegel kon kijken. Gelukkig was de spiegel gedeelte van een deur van een kastje dat daarachter zat. Ik deed de spiegeldeur van het kastje wijd open. Er zaten allemaal medicijnen in. Zoals paracetamols en hoestdranken. Dat had iedereen eigenlijk wel in huis. Ik besloot er maar niet rond te gaan snuffelen. Ik ging weer terug naar de slaapkamer en nam Timothy mee naar de badkamer. Daar liet ik hem over de wasbak heen buigen zodat ik zijn haren kon uitspoelen. Ik begon me al steeds meer op mijn gemak te voelen hier. Het was fijn om voor hem te “zorgen”. Ik deed de kraan aan en liet lauw water over zijn hoofd stromen. Met de toppen van mijn vingers gleed ik door zijn haren. De dikke laag spoelde gemakkelijk weg en al gauw was het eruit. Ik kneep grotendeels van het vocht eruit en wreef er daarna in met een handdoek. Met een washandje veegde ik het beige spul uit zijn wenkbrauwen. Ik keek hem aan en glimlachte even.
‘Nu nog even een outfit uitzoeken,’ zei ik nam hem weer mee naar de slaapkamer. Hij liet zich gemakkelijk leiden. Ik trok zijn kast open. Mijn blik viel al bijna gelijk op een turquoise T-shirt. Die kleur trok me sowieso al gauw aan, maar ik wist dat die kleur hem vast een paar tinten donkerder deed lijken. Daaronder koos ik voor een groene skinny jeans.
‘Skinny jeans?’ vroeg Timothy. ‘Moet dat echt? Dat komt niet bepaald stoer over.’ Ik glimlachte.
‘Dat is ook de bedoeling,’ zei ik grijnzend. Ook pakte ik een vierkante zonnenbril met zwarte glazen. Daardoor werden zijn ogen bedekt. Ik duwde de kleren in zijn handen.
‘Dit wordt het,’ zei ik. Ik knikte richting de badkamer als teken dat hij het aan moest trekken. Ondertussen nam ik even een kijkje bij de wasmachine. Ik deed mijn kleding in de droger en ging weer terug. Timothy kwam al snel de badkamer uitlopen. Ik glimlachte.
‘Perfect,’ zei ik. ‘Alleen nog die zonnebril.’ Ik liep naar hem toe en zette het op zijn hoofd. Zijn haren waren al opgedroogd. Ik kneep er nog wat gel in om het een ander model te geven.
‘Zo, helemaal klaar,’ zei ik. We stonden in de badkamer en ik stond op het punt om het kastje open te klappen en daarbij de spiegel weer tevoorschijn te halen. Timothy knikte. Langzaam duwde ik de kastdeur dicht. Hij keek in de spiegel en zijn wenkbrauwen schoten de lucht in.
‘Blond?!’ riep hij verbaasd. Hij keek me vragend aan. ‘Je hebt mijn haar geblondeerd!’ Hij leek het niet echt leuk te vinden.
‘Tja, het was dit of kaal,’ zei ik alsof het niets was. Ik glimlachte. ‘Kom op, het staat je hartstikke goed.’ Timothy bekeek zichzelf. Hij zag er heel anders uit zo. Hij had een goudblonde kleur gekregen en zijn wenkbrauwen waren donkerblond – die waren minder lang bedekt met zelfgemaakte spul. Zijn huid leek inderdaad een paar tinten donkerder, maar dat kwam ook door zijn nieuwe haarkleur. Hij glimlachte voorzichtig.
‘Ik moet hier nog wel even aan wennen, hoor,’ zei hij. Hij pakte een plukje haar vast en voelde er even aan. Er zat een krul in.
‘Je hoeft het niet zo te houden, hoor. Je kunt het ook weer terugverven als je het niet mooi vindt,’ zei ik. Ik wist niet zo goed hoe ik hem knapper vond.
‘Hoe heb je dit gedaan? Ik bedoel, heb je vaker haren geblondeerd?’ Gelijk kwamen de beelden van mijn moeder in mijn hoofd. Ik wist nog goed hoe ik haar haren soms blondeerde tot donkerblond. Het gaf haar een zachte, vriendelijke uitstraling. Haar huid was misschien donker, maar het stond haar goed. Ik glimlachte even.
‘Ik verfde mijn moeders haren altijd,’ vertelde ik. Ik leunde tegen de koude tegels aan die op de muur waren gemetseld. Timothy keek me aan. Hij leek door te hebben dat dat met mijn moeder gevoelig lag, dat zag ik wel in zijn blik, maar hij vroeg niet door en daar was ik blij om. Hij glimlachte naar me.
‘Zo slecht is het nog niet eens, misschien houd ik het wel zo,’ zei hij. Ik glimlachte en er viel een korte stilte. ‘Dank je,’ zei hij en hij beet zachtjes op zijn onderlip. Ik voelde het intense van gisterenavond weer aankomen, alleen waren we nu niet aangeschoten. Het verschil was groot. Ik wist dat ik er nu niet op in zou gaan. Het bracht me in verwarring. Hij was een Toxic en ik kon mezelf bijna een Destructor noemen. Iedereen zou er tegen zijn. Nee, dat was het niet waard.
--------
35
Laatst gewijzigd door wey op 18 jun 2012 07:00, 1 keer totaal gewijzigd.
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
ik lees nog steeds mee
volgens mij is 't helemaal foutloos (:
volgens mij is 't helemaal foutloos (:
Don't cry because it's over, but smile because the of the wonderful experience you had :)
36
--------
We stapten de rode Ferrari in. Ik had mijn eigen kleding weer aan en kon weer normaal over straat. Een deel van mijn plan had ik al verklapt. Ik had verteld dat Timothy mijn neef moest spelen uit New York. Er zat misschien zelfs een vleugje waarheid in; ik had namelijk echt een neef die uit New York kwam en ook hij was blond. Mijn moeder had een blanke vader, mijn opa dus. Ik heb hem alleen nooit gekend. Hij was in ieder geval ook ooit met een blanke vrouw geweest en had daar een kind gebaard. Het kind daar weer van was dus mijn neef. Hij kwam ongeveer één keer per jaar langs en dan zette we altijd de buurt op stelten. Ik kon het goed met hem vinden. Hij had – net zoals ik – veel talent voor sluipen en vechten. Ik had natuurlijk veel andere trucjes dan hij, want hij kwam uit New York en ik uit Detroit. We leerden daardoor veel van elkaar. Ik kon me nog goed herinneren hoe we toen we een jaar of twaalf waren een leeg pand hadden opengebroken en dat we die gebruikt hadden als clubhuis. Alleen had ik hem de afgelopen jaren niet meer gezien. Af en toe belde hij nog eens, maar daar bleef het bij.
Timothy startte de auto en we reden de oprit af. Stiekem was ik best wel zenuwachtig. Het enige wat nog mis kon gaan, was dat Damian niet alleen was. Ik zou gewoon wat rondvragen om te vragen waar Damian uithing. Als ze zeiden dat hij in de verhoorkamer was, dan wist ik dat de kans groot was dat daar ook een andere leader zat. Hoe dichterbij we kwamen hoe nerveuzer ik was. Het was niet heel ver. Een kwartier later stopte de Ferrari al in één van de zijstraatjes in de buurt van het Destructionsgebouw. Ik keek Timothy aan. Hij schonk me een geruststellende blik. Ik stapte uit en deed de deur achter me dicht. Het moest, ik had het hem beloofd.
--------
36
--------
We stapten de rode Ferrari in. Ik had mijn eigen kleding weer aan en kon weer normaal over straat. Een deel van mijn plan had ik al verklapt. Ik had verteld dat Timothy mijn neef moest spelen uit New York. Er zat misschien zelfs een vleugje waarheid in; ik had namelijk echt een neef die uit New York kwam en ook hij was blond. Mijn moeder had een blanke vader, mijn opa dus. Ik heb hem alleen nooit gekend. Hij was in ieder geval ook ooit met een blanke vrouw geweest en had daar een kind gebaard. Het kind daar weer van was dus mijn neef. Hij kwam ongeveer één keer per jaar langs en dan zette we altijd de buurt op stelten. Ik kon het goed met hem vinden. Hij had – net zoals ik – veel talent voor sluipen en vechten. Ik had natuurlijk veel andere trucjes dan hij, want hij kwam uit New York en ik uit Detroit. We leerden daardoor veel van elkaar. Ik kon me nog goed herinneren hoe we toen we een jaar of twaalf waren een leeg pand hadden opengebroken en dat we die gebruikt hadden als clubhuis. Alleen had ik hem de afgelopen jaren niet meer gezien. Af en toe belde hij nog eens, maar daar bleef het bij.
Timothy startte de auto en we reden de oprit af. Stiekem was ik best wel zenuwachtig. Het enige wat nog mis kon gaan, was dat Damian niet alleen was. Ik zou gewoon wat rondvragen om te vragen waar Damian uithing. Als ze zeiden dat hij in de verhoorkamer was, dan wist ik dat de kans groot was dat daar ook een andere leader zat. Hoe dichterbij we kwamen hoe nerveuzer ik was. Het was niet heel ver. Een kwartier later stopte de Ferrari al in één van de zijstraatjes in de buurt van het Destructionsgebouw. Ik keek Timothy aan. Hij schonk me een geruststellende blik. Ik stapte uit en deed de deur achter me dicht. Het moest, ik had het hem beloofd.
--------
36
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
37
--------
Hoofdstuk 14
Het was best rustig in het gebouw. De meeste mensen zaten nu natuurlijk in hun werkplaats. De vrouwen het huishoudelijke deel en de mannen het maken van drugs en wapens – dat vermoedde ik tenminste. Ik keek om me heen of ik een bekend gezicht zag, maar helaas zag ik niemand. Timothy viel wel op, maar iedereen die we tegenkwamen wierpen niets meer dan een vlugge blik. Daarna concludeerden ze waarschijnlijk dat hij hen geen kwaad zou kunnen doen, zo’n klungelinge, kwetsbare jongen. Het was niet voor niets dat ik hem er zo uit had laten zien. Daar had ik wel over nagedacht.
Ik liep richting mijn slaapkamer. Daar in de buurt waren namelijk ook de slaapkamers van mensen die ik wat beter kende. Bijvoorbeeld die van Jazmine en Charlie. Die van Dan zat een gang verder, maar ook die zat in de buurt. Nog steeds verbaasde ik me over de grote hoeveelheid geld die de gang leek te bezitten, maar als ik er beter over nadacht dan was het eigenlijk best wel logisch. We handelden in drugs, wapens, prostitutie en wie weet wat nog meer. Dat leverde niet bepaald weinig geld op. Als iemand te grote schulden bij ons had, was de oplossing heel simpel. Dan kwamen er twee gangleden en die schoten een kogel door je hoofd. Ze namen je bezittingen mee en gingen er dan vandoor.
Al gauw kwam ik Charlie tegen. Ze keek me verbaasd aan. Daarna ging haar blik naar Timothy en keek ze alleen maar meer verbaasd.
‘Jessy, ik dacht dat je gevangen zat,’ zei ze uiteindelijk. Ik knikte kort als bevestiging. Blijkbaar had Dan dat verteld. Hoe wist hij dat ik was meegenomen? Nou ja, dat was een zorg voor later.
‘Weet je waar ik Damian kan vinden?’ vroeg ik. Ze vertrouwde de boel niet helemaal, dat zag ik in haar blik. Ze twijfelde even, maar besloot het blijkbaar het voordeel van de twijfel te geven.
‘Ik zag hem net naar zijn kamer toe lopen. Die is hier twee gangen verderop. Nummer 34.’ Ik glimlachte en hoopte daarmee dat ik haar wantrouwen zoveel mogelijk wegnam. Dit moest zo normaal mogelijk overkomen.
Ik liep de gang uit en Timothy volgde me braaf.
---------
37
--------
Hoofdstuk 14
Het was best rustig in het gebouw. De meeste mensen zaten nu natuurlijk in hun werkplaats. De vrouwen het huishoudelijke deel en de mannen het maken van drugs en wapens – dat vermoedde ik tenminste. Ik keek om me heen of ik een bekend gezicht zag, maar helaas zag ik niemand. Timothy viel wel op, maar iedereen die we tegenkwamen wierpen niets meer dan een vlugge blik. Daarna concludeerden ze waarschijnlijk dat hij hen geen kwaad zou kunnen doen, zo’n klungelinge, kwetsbare jongen. Het was niet voor niets dat ik hem er zo uit had laten zien. Daar had ik wel over nagedacht.
Ik liep richting mijn slaapkamer. Daar in de buurt waren namelijk ook de slaapkamers van mensen die ik wat beter kende. Bijvoorbeeld die van Jazmine en Charlie. Die van Dan zat een gang verder, maar ook die zat in de buurt. Nog steeds verbaasde ik me over de grote hoeveelheid geld die de gang leek te bezitten, maar als ik er beter over nadacht dan was het eigenlijk best wel logisch. We handelden in drugs, wapens, prostitutie en wie weet wat nog meer. Dat leverde niet bepaald weinig geld op. Als iemand te grote schulden bij ons had, was de oplossing heel simpel. Dan kwamen er twee gangleden en die schoten een kogel door je hoofd. Ze namen je bezittingen mee en gingen er dan vandoor.
Al gauw kwam ik Charlie tegen. Ze keek me verbaasd aan. Daarna ging haar blik naar Timothy en keek ze alleen maar meer verbaasd.
‘Jessy, ik dacht dat je gevangen zat,’ zei ze uiteindelijk. Ik knikte kort als bevestiging. Blijkbaar had Dan dat verteld. Hoe wist hij dat ik was meegenomen? Nou ja, dat was een zorg voor later.
‘Weet je waar ik Damian kan vinden?’ vroeg ik. Ze vertrouwde de boel niet helemaal, dat zag ik in haar blik. Ze twijfelde even, maar besloot het blijkbaar het voordeel van de twijfel te geven.
‘Ik zag hem net naar zijn kamer toe lopen. Die is hier twee gangen verderop. Nummer 34.’ Ik glimlachte en hoopte daarmee dat ik haar wantrouwen zoveel mogelijk wegnam. Dit moest zo normaal mogelijk overkomen.
Ik liep de gang uit en Timothy volgde me braaf.
---------
37
Laatst gewijzigd door wey op 18 jun 2012 06:49, 1 keer totaal gewijzigd.
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
jeah, weer leuk, maar deze keer met een paar kleine foutjes:
– daar vermoedde ik tenminste.
die 'daar' zou ik door 'dat' vervangen, dat klinkt naar mijn idee net iets beter (:
Daarna concludeerde ze waarschijnlijk dat hij hen geen kwaad zou kunnen doen, zo’n klungelinge, kwetsbare jongen.
concludeerde = concludeerden
We handelde in drugs, wapens, prostitie en wie weet wat nog meer.
handelde = handelden
zoo, dat was het :3
– daar vermoedde ik tenminste.
die 'daar' zou ik door 'dat' vervangen, dat klinkt naar mijn idee net iets beter (:
Daarna concludeerde ze waarschijnlijk dat hij hen geen kwaad zou kunnen doen, zo’n klungelinge, kwetsbare jongen.
concludeerde = concludeerden
We handelde in drugs, wapens, prostitie en wie weet wat nog meer.
handelde = handelden
zoo, dat was het :3
Don't cry because it's over, but smile because the of the wonderful experience you had :)