Online Verhalen

Hoofdstuk 23:

(Paar weken later)

Ik lag lekker in mijn bed, hij was zo warm en ik kon er haast niet uit komen. Helaas voelde ik een prik in mijn zij. Ik wist hoe laat het was, ik was jarig. Ik rekte me uit en mijn botten knakten.
"Gefeliciteerd!" schreeuwde Ronald keihard in mijn oor "Je bent zestien!"
"Dude" zuchtte ik, een lichte oorpijn verraste me niet "het is ochtend."
"Gefeliciteeeeeeerd!" Eric en Alan sprongen onder mijn bed vandaan.
Ik werd gek van deze jongens, in een goede weg dan.
"Vandaag is een bijzondere dag" de deur van mijn kamer ging open en William stond in de deuropening "Het enigste Shinigami meisje is jarig én krijgt haar examenuitslag."
Dat ook nog, mijn examen was ik helemaal vergeten, ik had er hard voor geoefend.
"Maaaa-ryyyyy!" Grell's verhoogde stem schoot door de kamer.
"Ik héb al oorpijn" zei ik chagrijnig.
Ik was blij dat ik zoveel vrienden had hier, helaas vond het merendeel van mijn vrienden Sebastian niet leuk.
Alleen Alan en Eric vonden het geen probleem dat ik verliefd op hem was. Ik had hem al een tijdje niet gezien.
Grell sprong op mijn bed en propte een pakje in mijn handen "Openmaken!" schreeuwde hij.
ik scheurde het rode papier van het pakje af, er zat een kettinkje in met een katje er aan. Grell en ik waren nu een soort 'beste vriendinnen' en ik had hem verteld dat ik dol was op katten.
"Awww wat lief" ik deed het om en frummelde aan het zwarte katje.
"het staat je prachtig" zei Grell terwijl Alan n Eric hun pakjes naar me gooiden.
Ik opende de doosjes van de twee jongens. In elk pakje zat een gouden oorbel.
"Dankjewel!" zei ik. We verdienden niet veel dus Eric en Alan zouden veel gespaard moeten hebben.
"Deze is van ons," zeiden William en Ronald tegelijk, ze gaven me een groot pak met een enorme strik er omheen.
Voorzichtig opende ik het, een lange jurk kwam er uit. Wit met zwart en veel strikjes, hij paste perfect bij me en bij de andere cadeautjes. Mijn mond viel open toen het zonlicht er op scheen, het was gewoon heel erg mooi.
"Wauw" zei ik "Dankje"
"Doe hem aan!" riep Grell "Hij staat vast fantastisch!"
iedereen ging uit mijn kamer en ik trok de jurk aan, samen met de oorbellen en ketting, snel zocht ik een stel hakken er bij en stapte de kamer in.
"Wauw!" riep Grell. De rest staarde alleen maar.
Ronald knuffelde me "Je bent al zo groot!"
"Ronald, je bent geen oma" grinnikte ik "Ik wil de jurk graag netjes houden dus ik doe hem weer uit hoor"
Ik ging naar mijn kamer en trok mijn schoen uit.
"Hij staat je mooi hoor"
Ik draaide me om naar de stem.
"S-Sebatsian" hij zat in mijn kozijn, zomaar uit het niets. Sebastian sprong op mijn bed " Gefeliciteerd!"
hij gaf me een cadeautje. Er zat een armbandje in met een kat, hij wist dus ook al dat ik kattengek was.
"Draai je eens om?" zei Sebastian "ik heb nog een cadeautje"
Ik draaide me om en Sebastian zoende me. Dit was het mooiste cadeautje ooit, mijn verliefdheid werd met de seconde erger. Hij woelde met zijn vingers door mijn haar.
"Ik neem aan dat er nog meer mensen in dit huis zitten" zei hij.
"Helaas wel" grinnikte ik. Sebastian kuste me op mijn neus " Sorry dat ik er niet zo lang kon zijn, maar een ander keertje kan ik misschien wel langer blijven" hij sprong weer in het kozijn "Bye!" zo snel als hij kwam was hij weer weg. Snel trok ik de jurk uit en pakte mijn nette pak. Er werd op de deur geklopt
"Ben je al klaar?" vroeg Ronald.
"Ja hoor!" riep ik terug, hij moest eens weten...

Hoofdstuk 24:



Cloudé Faustus:

Vandaag om 20:30 bij Shinigami Dispatch Association, Kom net gekleed voor het examenfeestje!

Groetjes: Het Shinigami Team

Ps: je bent ook welkom als je geen Shinigami meer bent.

Alois had me een nieuwe opdracht gegeven, het is echt een snotjoch. Maar ik doe het voor zijn ziel
en om Sebastian. Het mag algemeen bekend zijn dat de familie Trancy een hekel had en heeft aan Phantomhive's.
Ik ook, omdat Sebastian heeft wat ik niet heb: Ciel Phantomhive. Alois had geruchten gehoord dat hij iets had met ene 'Mary Knox' de enigste Shinigami vrouw. Hij stuurt me nu naar dat examenfeest om Sebastian jaloers te maken. Ik strikte mijn veters en keek in de spiegel, zag er goed uit.
"Cloudé!" riep Alois. Dat kind ook altijd, het ene moment lacht hij en het andere moment ligt hij rollend van verdriet op de grond Ik liep naar Alois toe. Hij was een klein blond jongetje van dertien met grote blauwe ogen. Mensen zouden hem schattig vinden, maar ik ben geen mens.
"Wat is er, Your Highness?" vroeg ik, vast weer iets doms.
"Cl-oudé!" snikte hij "I-ik ga je missen" Alois pakte mijn been.
"Mag ik nu gaan?" ik had geen zin in deze onzin.
"Oké!" Hij sprong op en drukte een roos in mijn borstzakje "Olé!" riep Alois en hij rende weg.
Ik liep naar buiten naar de koets, ik hoopte dat Mary me leuk genoeg vond om mee te gaan naar het landhuis voor een feest waar Phantomhive ook voor uitgenodigd was. Daar zou ze hopelijk met mij dansen, en kon ik lachen om Sebastians kwaaie hoofd. Toen ik in de koets zat vroeg ik me af hoe ze er uit zou zien, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Als ze maar voor me viel.

Ik stond in de grote hal en moest mijn uitnodiging laten zien,
"Wie bent u" vroeg een jong snotaapje die de kaartjes afpakte.
"Cloudé Faustus, Fallen Shinigami" er kwamen geen vragen meer, gelukkig.
Ik spotte Mary snel, ze stond bij een groepje mannen en één manwijf. Ze was niet de meest normale schoonheid, maar ze had wat waardoor je naar haar moest blijven kijken. Haar broer stond naast haar en fluisterde wat in haar oor. Ze draaide zich om. Haar blonde haar vloog mooi door de lucht en grote groengele ogen keken naar me, omringd door een grote warte bril. Ze droeg en zwart me witte jurk en een ketting met een kat er aan en haar oorbellen schitterden in het licht. Daarna draaide ze haar hoofd weer terug en begon weer te praten.
"Hallo mensen" schalde er door de zaal. "Laatste examenuitslag van vandaag, van Mary Knox"
Ze liep naar voren samen met het groepje mannen.
"Gefeliciteerd" zei de omroeper toen ze op het podium stond "je bent geslaagd!" ze juichte.
De man praatte nog over wat over haar maar niemand luisterde echt, ze staarden alleen maar naar Mary.
"Mary gaat nu het Shinigami No Haken Kyoukai zingen!" zei de omroeper "Dat had ze verzonnen om de regels voor het examen te onthouden."
Ze keek verschrikt "Wat?!" zei ze, haar stem klonk schattig en hoog, Sebastian had een goede smaak.
"Geen zorgen, William, Grell , Ronald, Alan en Eric doen ook mee!" zei de man "En hopelijk de hele zaal ook!"
Ze begon te aarzelend te zingen:

Shinigami Haken Kyoukai desu Wij zijn Shinigami Dispatch Society
Kisoku wo junshu We volgen de regels
Yuburu no dare? Dare~? Wie doet dat niet? ~wie?
Mohanteki na shinigami desu Wij zijn voorbeeldige Shinigami's
Jikan wo genshu We zijn altijd op rijd
Chikoku wa dare? Dare~? Wie is er te laat? ~wie?

(Ik zet zo wel een link neer, dit is niet het hele lied)

Ze kon aardig zingen en ik bedacht een goed plan in mijn hoofd, dat ik haar vroeg te zingen op het Trancy's herenhuis. Ze zou vast geen nee zeggen.

Link:
http://www.youtube.com/watch?v=-1yViMGEmUM

Hoofdstuk 25:



Ik rende snel het podium af, Jake was sneaky genoeg om zo iets te doen. Ik vond het echt jammer dat Sebastian hier niet kon komen. Ik had vandaag mijn deathscythe ontvangen, een zwaard waar 'Deathscythe' in het japans op stond. Ik stapte de laatste tree van de trap af, ik voelde iets trekken bij mijn hak en viel. Ik probeerde iets vast te grijpen maar werd opgevangen door een onbekend persoon. Beschaamd ging ik weer rechtop staan,
"Sorry" piepte ik, dit was beschamend.
"Het geeft niks" zei de man, hij leek op Sebastian maar had zijn haar anders en had gouden ogen. Duidelijk geen Shinigami.
"Ik ben Cloudé Faustus" de man schudde mijn hand "Je kan goed zingen"
"Ehm dankje" ik bloosde licht, ik vond zelf namelijk dat ik vals zong.
"Ik zou je graag willen uitnodigen op het herenhuis van de Trancy's om te komen zingen" zei Claude "Ik kan dan je tutor zijn."
Het klonk leuk, maar ik zou moeten overleggen "Ik zal dat moeten overleggen."
"Ik zou het antwoord graag vanavond hebben, ik heb weinig tijd en het feest is al over twee weken" zei hij. "Meneer Trancy zou blij zijn als je zou komen, en Hannah zou verheugd zijn met een bezoek van iemand nieuw" Claude knikte en liep naar de bar. "Wil je wat drinken?"
"O-oke..." Ik wist nog niet zo goed wat ik hier mee aan moest "is het goed als ik eerst overleg?"
"Natuurlijk, Mary" hij kocht een drankje voor zich zelf.
Ik liep naar Ronald "Hey Ron"
"Eyyy! Gefeliciteerd!" zei Ronald en hij knuffelde me.
"Dankje!" ik keek rond Alan en Eric waren weg, raar.
"Wie was die man" Ronald was Claude ook al opgevallen.
"Claude, hij vroeg of ik kon komen zingen in het Trancy's herenhuis" zei ik "Hij word dan mijn tutor"
"Ik vind het best, maar je moet hem wel wat meer leren kennen" zei hij met een knipoog.
"Het feest is al over twee weken, waarschijnlijk moet ik dan vanavond al mee" ik keek keek naar de grond.
"No problemo!" Ronald pakte een drankje van een dienblad "na je examen heb je drie weken vrij dus je kunt wel gaan, en als die kerel niet aardig is kun je hem gewoon neersteken."
"Ja oke..." zei ik aarzelend, stel dat hij sterker was?
"Geen zorgen, als er iets is kun je wel wegkomen hoor, je had een AA op vechttechniek!" Ronald had de volste vertrouwen er in maar ik aarzelde "Misschien word je wel beroemd!"
Ronald was altijd optimistisch behalve als hij moest overwerken.
"Oke dan ga ik" ik liep aarzelend naar Claude.
"Veel plezier!" riep Ronald nog.
Ik liep naar Claude, hij had al twee drankjes neer gezet. Ik vroeg me af of het wel goed was, Ronald wou graag dat ik opnieuw verliefd werd maar ik was nog op Sebastian.
"Ah daar ben je!" zei Claude "Hier, wat drinken"
Ik nam een slokje "Ik heb besloten om mee te gaan"
"Dat is goed, dan we vertrekken om half tien" zei Claude, hij pakte zijn zakhorloge "Het is nu negen uur"
"Dan ga ik snel wat spullen inpakken en gedag zeggen!" ik maakte aanstalten om naar mijn kamer te gaan.
"Wacht," Claude legde zijn hand op mijn schouder "half tien bij de lantarenpaal buiten" hij liet me weer los.

Snel gooide ik jurken in mijn koffer, het was al kwart over negen en ik wou de jongens nog gedag zeggen. Ik rende met de volgepropte koffer naar beneden en zag Ronald,
"Doei!" riep ik snel en ik gaf hem een kus op zijn wang.
'Doeg, veel plezier!" zei hij en begon tegen een jongen te praten.
Ik zwaaide William en grell uit, ik had Eric en Alan nog niet gevonden. Vijf voor half tien, ik moest opschieten.
Ik rende naar de deur toe en zag Eric en Alan in een hoekje staan, zoenend. Ik had nog nooit homo's zien zoenen en schrok best wel, aan de andere kant vond ik het wel fijn want Ronald had verteld dat Eric altijd alleen was geweest tot dat Alan kwam. Ik gooide de deur open en zag Claude bij de lantarenpaal staan met een koets voor zich.
"Daar ben je" hij draaide zich om, er stond een vreemde gloed in zijn ogen maar ik zei niets.
Hij opende de deur van de koets en ik stapte in, ik keek uit het raam terwijl de koets begon te rijden, Claude zat naast me. Ik voelde me heel ongemakkelijk. Na een eeuwigheid stopte de koets bij een groot landhuis.
"Stap maar uit" hij opende de deur en hielp me uit de koets.
We liepen het huis in, een jongen rende naar me toe en knuffelde me.
"Welkom Mevrouw!" riep hij "Ik ben Alois Trancy, noem me Alois"
Claude fluisterde wat in Alois zijn oor.
"Bedankt voor de komst Mary" zei Alois "Ik neem aan dat je al kennis hebt gemaakt met mijn butler Claude?"
"Butler?" butlers konden niet op het examenfeestje komen "Ehm ja..."
"Hannah brengt je naar je kamer" zei Alois. Een lichtgetinte vrouw met lang grijs haar liep naar me toe. Ze leek niet zo oud en stelde zich voor als 'Hannah Annavellowz' ze bracht me naar een grote kamer met een kingsize bed. De kamer was vol gestopt met mooie dingen en bloemen.
"Zet uw koffer daar maar neer, Heer Trancy wil met u eten" zei Hannah verlegen.
"Zeg maar gewoon je" ik had er een hekel aan als mensen me u noemden, ik was nog maar zestien en wilde me niet oud voelen. Ze leidde me naar de eetzaal waar Alois aan tafel zat. Claude schoof een stoel naar achteren.
Ik vond dit geen zuivere koffie, waarom had Claude me niet verteld dat hij butler was en hoe kwam hij op het examenfeestje?
"Eet smakelijk Mary!" alois wiebelde enthousiast op zijn stoel terwijl hij in zijn eten prikte. Het eten was heerlijk en Alois was heel aardig, hij had soms wel stemmingswisselingen maar dat was juist grappig.
"Was het lekker?" vroeg hij.
"Ja hoor" ik voelde me op mijn gemak bij Alois omdat hij heel vrolijk was, Veel anders als Ciel.
Ik dacht aan Sebastian, wat zou hij hier van vinden?
veel tijd om na te denken had ik niet want Alois wou een spel met me spelen, samen gingen we kaarten. Ondertussen vertelde hij dat hij dertien was een geen ouders had, maar hij vond Claude familie ook al was dat niet zo. Ik begon me steeds meer af te vragen wat er met Alois en Claude aan de hand was, ze leken op Ciel en Sebastian. Alois als jongetje zonder ouders in een groot huis samen met een butler die nooit van zijn zijde week.
"Oh het is alweer halftwaalf, ik ga slapen!" zei hij en hij sprong van zijn stoel, Claude liep achter hem aan. Hannah liep de kamer in. Ze lachte aardig en nam me mee naar mijn kamer.
Ze ging op de rand van mijn bed zitten en gebaarde dat ik naast haar moest komen.
"Ik zag dat je het hier 'raar' vind" zei ze en keek naar haar handen "Dat is het ook en ik vind dat je het recht hebt om het te weten."
Raar? Ja het was hier raar maar Hannah zou vast niet weten wat ik bedoelde.
"Ik vertel je over de band van Claude en Alois, is dat goed?" zei ze.
"Oke..." ik twijfelde of ik het wou weten maar Hannah begon met praten.
"Vijf jaar geleden..."

Hoofdstuk 26:

Het verhaal van Hannah Annavellowz:

Vijf jaar gelden was het gebeurd, Hannah kwam het broertje van Alois tegen. Luka hete hij, en knulletje van zeven.
Hij had haar opgeroepen, hij wist dat demonen bestonden en Hannah was er een.
"Mevrouw" had hij gezegd, hij zat op de grond en in veld met paarse bloemen samen met Hannah "Ik wil iedereen die mijn broer pijn heeft gedaan vermoorden"
Hannah aaide zijn bruine haar "Ik kan er voor zorgen" zij ze.
"Wilt u het doen? Voor Alois en mij!" zij hij "Ik wil iedereen uit het dorp terugpakken"
Voor Hannah waren mensen maar een maaltijd maar ze voelde zich anders bij Luka, hij had wilskracht.
"Ik wil het wel doen" zei ze "Op een voorwaarde, als het gebeurd is mag ik je ziel"
"Ik doe alles voor Alois! Zelfs dit!" riep Luka en hij stond op "Hij is mijn grote broer!"
Luka plukte paarse bloemetjes en gaf ze aan Hannah "Kijk! Ze lijken op belletjes."
Ze grinnikte, Luka was een lief jongetje.
"Ik ga snel naar Alois, ik wil hem niet in de steek laten" hij rende weg.
Hannah bleef achter, ze dacht na. Iedereen in het dorp die Luka en Alois pijn hadden gedaan, er was maar een persoon die dat niet had gedaan, een vrouw uit het dorp , zei had jongens weggejaagd die Alois en Luka pestten.
Hannah keek naar de bloemetjes, paarse vingerhoed. Vanavond zette ze het dorp in brand, en ging haast iedereen er aan, Luka ook.

De avond viel en Luka ging naar Hannah "Vanavond hé?" zei hij.
"Vanavond," ze keek Luka recht aan in zijn blauwe ogen. Een vreemd gevoel bekroop Hannah, verdriet.
Luka gaf Hannah een knuffel "Tot vanavond, Hannah"
"Tot vanavond, Luka" ze liepen weg. Hannah om brand te stichten en Luka om Alois te halen.
Die avond brandde het dorp, Luka kwam naar Hannah toe. Hij keek verlegen.
"Het is niet anders" zei hij.
Hannah pakte Luka en kuste hem op zijn mond, Luka werd slap en hing in haar armen.
"Luka" fluisterde ze. Het vreemde gevoel kwam weer. Hannah huilde om Luka. Ze vroeg zich af waarom ze dit had gedaan. Hij was nog zo klein en hij deed het alleen maar om zijn broer. Ze kroop in elkaar en huilde met haar handen voor haar ogen. Een jongetje rende door de brandende straten.
"Luka!" riep hij "Luka waar ben je!" hij huilde.
Het jongetje zag Hannah met Luka.
"Vuile hond!" riep hij en sloeg Hannah, ze liet Luka vallen en keek op.
"Het was zijn wens" piepte ze tussen haar tranen door.
"Luka! LUKAAAAA!" het jongetje zat op zijn knieën met zijn broertje in zijn armen "LUKA! ASJEBLIEFT GA NIET WEG!" het jongetje kroop ineen "Ik ben het Alois, je broer, word wakker"
Hannah draaide zich om en ging weg. Daarna werd Alois gevonden door zijn oom, niemand wist dat hij zijn oom was dus Alois moest voor hem werken. Na een koude winter waarbij veel jongens in het bordeel van zijn oom stierven , werd Alois verkracht door zijn oom. Daarna wenste hij dat Claude kwam, het enigste wat Claude wou was Alois ziel. Hannah wou dat niet, ze wil Alois bij Luka brengen. Als ze de kans krijgt om dat te doen doet ze dat ook.

Hej,
Ik heb je verhaal tot nu toe gelezen en vind het egt heel knap dat je over zoiets kan schrijven, vooral omdat je nog 13 jaar bent. Maar wat me opviel is dat het verhaal nogal ingewikkeld in elkaar zit. Er komen steeds nieuwe mensen bij en er gebeuren de hele tijd rare dingen waardoor het verhaal nogal moeilijk te volgen is. Dat is wat bij mij gebeurde he, ik spreek niet namens iedereen. Maar ik vind het egt leuk om je verhaal t lezen, vooral om Sebastian Ik ken de anime van de black butler al en ik was egt heel blij toen je een eigen versie van black butler verzon. I like it en ik ga het sowieso volgen.

Haha het is imderdaad ingewikkeld! Ik had namelijk geen zin om veel mensen dood te laten gaan... Ik wil het nu wel makkelijker proberent te maken omdat veel mensen de anime niet hebbem gexien

"Hannah" was het enigste wat ik kom zeggen. Ik was verbijsterd. Het werd een rommel in mijn hoofd en ik probeerde alles recht te zetten.
Sebastian:demoon
Hannah: ook
Claude: ook
Ciel: claude wil ciel als zijn 'eten' daarom haat hij sebastian omdat hij butler van hem is.
Alois: Hannah houd van hem en wil hem bij zijn broertje brengen, claude geeft niet veel om alois.
Dit was te moeilijk. En gewoon alles was te moeilijk! Ik had zoveel vragen,vooral een brandende vraag: waarom was ik die ene keer onder de les bijna dood gegaan. Waarschijnlijk had het met Sebastian te maken want we zijn verbonden. Maar we voelden zelden zelden iets van elkaar. Wel voor elkaar.
Hannah vertelde me dat demoon butlers alleen kunnen doen wat hun meester wil, hun lichaam kan niet anders. Natuurlijk hebben ze wel een eigen wil en als hun meester geen order geeft kunnen ze doen wat ze willen. Ik zette het verhaal tot nu toe in mijn hoofd voor opheldering:
Ik was eerst zwerver die half blind was. Ik mocht een baan bij een jongen van 13. Ik werd verliefd op zijn butler. De butler is demoon. Ik werd shinigami. Ik ging naar de shinigami school. Ik leerde mijn broer kennen en maakte twee vrienden. Een leraar werd verliefd op me. Ik ging op een cruise boot die aangevallen werd door zombies. Sebastian en ik bekennen dat we verliefd zijn op elkaar en dat sebastian mijn ouders heeft vermoord. Ik word 16. Ij ga mee met cloude. Ik kom er achter dat het dienstmeisje het broertje van de baas van cloude vermoord heeft
En dat was het dan. Ik zat hier op het rand van een bed met dat dienstmeisje. Ze gaf me een Knuffel.
" jou leven is vast verwarrend" ze Hannah.
"zeker."

Dit was even iets heel korts want ik schrijf dit op mijn mobiel want het internet doet het niet op mijn computer.

Hoofdstuk 28:

"Hannah" zei ik "Waarom kunnen de butlers niet doen wat ze zelf willen?"
"Dat hoort zo" Hannah zuchtte " Ze kunnen alleen doen wat hun meester opdraagt, als hun meester niets zegt doen ze wel wat ze willen."
"En waarom neem jij niet gewoon Alois ziel?" dat leek me logischer dan afwachten op wat Claude deed.
"Claude..." Hannah draaide haar hoofd weg "Misschien is het beter te gaan slapen, Lord Alois ontbijt vroeg."
ze liep de kamer uit. Ze draaide zich om en fluisterde "Slaap lekker, Mary."
Ik lag in het bed, mijn ogen wijd open. Ik vroeg me af wat Claude met me van plan was, ik was hier vast niet alleen om te komen zingen. Verward viel ik in slaap en had een vreemde droom:

Het meisje uit mijn vorige droom was er weer, ze liep van een trap af. Het meisje hoorde geluid uit een kamer en ging kijken. Ze zag daar nog een man in een pak, hij tilde haar broertje op.
"Dankje William" hoorde ze de andere man in het pak zeggen.
"Hmph..." zei de 'William' man.
William? William?! Mijn hoofd werd helderder, dit was niet zomaar een droom. Dat meisje was zij!
Het jongetje was haar broer en de man in het zwart die haar ouders had vermoord was... Sebastian.


Ik werd wakker van geschreeuw uit de eetzaal.
"Pak aan, Bitch!" hoorde ik Alois stem. Hannah schreeuwde. Na een tijdje was het stil en de deur van mijn kamer ging open. Ik had mijn kleren al aangetrokken.
"Alois wilt u ontvangen in de eetzaal" zei Claude. Hij bracht me naar de eetzaal, Alois zat relaxt op zijn stoel alsof er niets gebeurd was. De tafel stond vol met lekkers en Claude schoof een stoel naar achteren.
"Gaat u zitten"
Ik zat zwijgend tegenover Alois die rustig zijn eten at. Ik besloot ok om te gaan eten, en het was verrukkelijk wat ik niet anders verwacht was van zo'n butler.
Toen we klaar waren met eten liep Claude weg. Ik voelde me gemakkelijker daarbij.
"Mary!" riep Alois opeens "Heb jij ooit vlinders gevangen?"
Wat een rare vraag.
"Nee, hoezo?"
"Zullen we samen vlinders vangen? ik heb nog nooit een 'jonge' gast gehad dus moeten we wel iets leuks gaan doen!" hij sprong uit zijn stoel en rende naar de gang. Ik rende achter hem aan.
Alois pakte twee netjes en rende naar de tuin, in een handomdraai ving hij een vlinder.
"Hier" zei hij en gaf me het netje. Samen renden we achter vlinders aan, ik voelde me ondanks alles gelukkig, alsof er niets gebeurd was. Alsof Alois en ik elkaar al heel lang kenden en samen spelletjes deden.
Al lachend struikelde ik over mijn jurk en viel in het gras, ik voelde me kind, een gevoel dat ik nooit eerder had gehad.
"Weetje Mary..." zei Alois "Het voelt net alsof je mijn zus bent."
Ik lachte, zo voelde het voor mij ook.
"Ik vind het jammer dat je hier maar twee weken kunt zijn" zei hij.
Ik niet, alhoewel ik het wel jammer zou vinden maar ik zou Sebastian missen.
"Wat was dat geschreeuw van vanochtend" ik wou het weten, en voor mijn gevoel moest ik het weten.
"Niets" zij hij luchtig "Hannah was gemeen."
Vast, dacht ik. Ik kon me niet voorstellen dat Hannah onaardig tegen Alois zou zijn.
Na een tijdje geketst te hebben kwam Claude me halen voor zangles. Alois bleef in de tuin liggen.

Hoofdstuk 29:

Zingen was moeilijker als ik dacht en Claude was erg streng, ik had het gevoel dat ik hier ergens anders voor was als alleen zingen. Ik was hier al vier dagen en had veel lol met Alois. Alois was zo'n beetje mijn kleine broertje geworden.
Hij was veel vrolijker als wie dan ook, dat was heel gezellig. Ik had Hannah al een hele tijd niet gezien en werd er wel een beetje ongerust van. Het was overdag wel gezellig met Alois, maar s'avonds voelde ik me alleen en miste mijn school en Sebastian vooral. Ik zat nu alleen op mijn kamer en was aan het tekenen, er werd op de deur geklopt.
Hannah opende de deur,
"Mary, het diner is klaar" ze stond verlegen achter de deur.
"Ik kom!" ik sprong van mijn stoel en rende naar haar toe.
Snel hing Hannah haar voor haar linkeroog, er zat verband omheen. Ze pakte mijn arm en bracht me naar de eetzaal. Alois aten en praten samen, er werd op de grote voordeur geklopt die aansloot op de eetzaal.
"Claude, doe de deur open" beviel Alois.
Hij opende de deur en een man in een lange jas en een koffer stond voor de deur in de regen.
"Wie bent u?" vroeg Alois.
"Ik ben rondreiziger en zoek voor een slaapplaats" zei de man, die stem herkende ik. Sebastian was die man. Een stroom van geluk ging door me heen maar bedacht een seconde later dat het raar was dat ik hier zat. Ik deed net alsof ik hem niet herkende.
"Mr.Traveler, ik breng u wel naar uw kamer" zei Alois, Claude keek wantrouwig naar Sebastian.
Sebastian en Alois liepen naar de hal en ik voelde dat hij naar me keek.
Alois maakte een klein gebaar dat ik ook mee moest en ik liep achter ze aan, Claude bleef beduusd achter.
"Wat zit er in de kist, meneer?" vroeg Alois.
"Dat laat ik je zien als ik een souvenir uit de kelder mag pakken" zei Sebastian, ik zag zijn ogen tussen de rand van de hoed en jas naar me knipogen. Alois bracht hem naar de kelder,
"Pak maar wat!" riep hij. Sebastian pakte een potje met thee.
"Dat is toch gewone thee? Waarom zou je dat mee willen?" vroeg Alois. In een flits scheerden er twee gouden messen over mijn hoofd die door Sebastian's hoed spietsen en het tegen de muur aan wierp.
"Sebastian Michaelis, als ik het niet dacht" zei Claude spottend "Je komt terughalen wat van jou was?"
"Is" verbeterde Sebastian, ik bergreep niet waar ze het over hadden "Mary als je weg wilt spring dan op mijn rug." fluisterde hij snel toen hij wegrende voor de messen van Claude. Ik sprong zonder na te denken op Sebastians rug op een verkeerd moment en de kist die hij bij zich had kieperde om en viel open. Ciel zat er in.
"Ciel Phantomhive!" riep Alois vrolijk. Snel trapte Sebastian de kist dicht en zette zich af om door het kelderraam te springen. Ik klemde mijn armen om hem heen en we vlogen door het raam.

Hoofdstuk:30

Sebastian legde Ciel in zijn stoel. Voorzichtig haalde hij een ring uit het theedoosje , de ring die Ciel altijd om zijn duim droeg. Het blauwe diamant lag dof in de zilveren ring. Sebastian drukte de ring om Ciel's duim.
"Welkom terug bochan" zei hij met een vreemde roze gloed in zijn ogen.
Ciel opende zijn ogen, voorzichtig als een kind dat wakker werd. Sebastian glimlachte.
"Ik ben moe" zei Ciel en zijn ogen vielen weer dicht. Sebastian tilde hem op en legde hem in bed, nog steeds met een glimlach.
"En wij hebben elkaar nog veel uit te leggen" zei hij. We zaten samen op de bank en ik vertelde hem het hele verhaal. Sebastian keek begrijpend, hij legde een arm om me heen.
"Nu jou verhaal" zei ik, ik snapte niets van dat Sebastian bij Alois kwam en Ciel had meegenomen.

Sebastian Michaelis:

Eindelijk had Sebastian de grootste wens van Ciel volbracht, iedereen vermoorden die Ciel iets had aangedaan, hij had hem neergelegd op een stenen bankje. Ze waren op verlaten eiland in een ruine.
"Nou, bochan" Sebastian's ogen werden katachtig en roze. Ciel deed zijn ogen dicht en Sebastian boog zich voorover om Ciel's ziel weg te nemen. Toen Sebastian dicht bij zijn gezicht was sloeg een klok, een kraai vloog weg. Sebastian voelde de aanwezigheid van Ciel niet meer, zijn ziel was weg. Ciel's hoofd rolde naar links en hij bleef bewusteloos liggen. Sebastian ging zitten op de grond, zijn woede was ongelofelijk groot en de grond spleet uit elkaar. Hij pakte Ciel en haalde een koffer en stopte Ciel daarin zodat hij hem beter mee kon nemen naar de Trancy's. Hij wist zeker dat Claude het ziel gepikt had, Sebastian kon het simpel terugpikken zonder Ciel maar dan was de smaak er af. Waar Sebastian zo lang voor gewerkt had was nu weg. Hij besloot om zich te verkleden als reiziger. Zo kwam hij in het Trancy's huis en in de opslagruimte waar Ciel's ring lag met zijn ziel er in. Daar kwam hij mij tegen, wat hij niet had verwacht was dat Claude dit ook nog van hem wou afpikken. Maar het was dus wel zo... Hij nam me hiernaartoe om Ciel zijn ring om te doen maar Sebastian wist dat Ciel nooit meer hetzelfde zou zijn.

Mary Knox:

Ik keek naar Sebastian rond zijn lichaam was een soort van zwarte vlam ontstaan. Hij gromde, ik had hem nog nooit zo gezien het was eng, heel erg eng. Sebastian's ogen waren geen bruinrood meer maar waren lichtroze en hadden kattenpupillen. Het schrok me af hij was woedend zo te zien. Soms vergat ik dat Sebastian geen mens was dus dit kwam hard aan, de harde waarheid. Sebastian keek in mijn ogen en zag mijn angst.
"Sorry" mompelde hij "Ik ben gewoon...boos."
Sebastian had dertien jaar Ciel gediend en gedaan wat hij wou, alles.
"Het is gewoon dat het nooit meer hetzelfde word, niemand hier" hij zuchtte en tilde me op en plantte me in een bed."Wil je asjeblieft gaan slapen?" het zwart verdween om zich heen "Het is zo schattig als je slaapt"
Ik kroop onder de dekens maar hield mijn ogen open "Ik kan gewoon niet slapen" er gingen kleine schokjes door me heen van alles wat ik meegemaakt had."En waarom stal Claude Ciel?" vroeg ik.
"Dat was Alois zielswens" Sebastian kriebelde mijn haar.
"Oh..." ik voelde mijn ogen dichtvallen.

Hoofdstuk 31:

Die ochtend werd ik wakker door het zonlicht dat door de gordijnen scheen, ik lag in mijn eigen bed bij de Phantomhive's. Ik zocht met mijn hand mijn bril, hij viel op de grond. Ik boog me om hem te zoeken maar voelde dat er een arm om mijn middel lag. Sebastian lag naast me met een arm om me heen en hij sliep rustig. Met mijn tenen zocht ik mijn bril en deed hem op. Ik zag dat zijn zwarte haar warrig zat en hij droeg niet zijn pak. Hij sliep in een wit overhemd en een zwarte broek, hij had zijn stropdas nog om. Het was het schattigste wat ik ooit had gezien. Ik kroop tussen zijn armen en knuffelde hem. Hij bleef bewegingsloos liggen, even dacht ik het ergste maar zijn vingers bewogen. Ik schrok wakker uit mijn trance omdat er hard op de deur werd geklopt. Ik schoot omhoog.
"Sebastian!Ik wil ontbijt" riep Ciel aan de andere kant van de deur.
Ik probeerde Sebastians stem te imiteren "Natuurlijk" riep ik zwaar.
"Ik heb het halve huis doorzocht en dit is dus waar je bent" riep Ciel.
"Sebastian, schiet op en breng me mijn ontbijt" ik hoorde zijn schoenen tikken op het hout van de vloer.
"Yes my Lord" hoorde ik een stem achter me, Sebastian was wakker. Hij drukte een kus op mijn neus en knipoogde. Hij trok zijn butler-jas over zijn overhemd en riep dat hij ontbijt ging maken en zo terugkwam.
Ik liep naar mijn kast en trok een jurk aan, ik keek in de spiegel. Dit was ik en ik had een vreemd leven, voor zover je dat kon noemen. Mijn haar was nog steeds blond met zwart had de moedervlek onder mijn oog nog. Maar van binnen was ik anders. Ik borstelde mijn haar en deed een knotje in. Na een tijdje kwam Sebastian binnen met ontbijt. Ik at het met smaak en Sebastian keek hoe ik at.
"Ciel is weer in slaap gevallen" zei Sebastian "Wil je misschien een wandeling maken om het huis?Ik heb nu tijd"
"Natuurlijk" riep ik en ik sprong op. Hij pakte mijn hand en samen liepen we naar buiten.
Buiten was Finnian bezig met het snoeien van een boom.
"Hoi MisterSebastian en Missis Mary" hij zwaaide me de schaar in zijn hand.
"Hoi!" riep ik terug en Finnian ging verder met zijn werk. Samen liepen Sebastian en ik naar het park wat bij Ciel's huis hoorde.
"Hoe gaat het eigenlijk met je?" vroeg Sebastian.
"Hmmm... gaat wel" zei ik zijn vraag was overbodig na wat ik gisteren had verteld "en met jou?"
"Als je bij me bent gaat het wel goed" zei hij, ik was blij dat hij niet kon liegen.