Online Verhalen

Hoofdstuk 31


“Ik zie het niet meer. Ons profiel moet toch kloppen.”
Jessie keek Thomas aan. De onzekerheid was in haar ogen te lezen.
“Gebaseerd op alle aanwijzingen, gesprekken en bewijsstukken die we hebben verzameld wel. Hoewel ik nog steeds het gevoel hem dat ik iets mis.”
Thomas antwoordde snel en dook meteen de grote stapel dossiers in.
Jessie stond op en stapte naar het krijtbord waarop het profiel stond uitgeschreven.
“De dader is een man. Klopt dat met de bewijzen?”
Ze keek vragend naar Thomas.
“Uhu…”
“Verklaar even Thomas, ik probeer alles eens opnieuw te bekijken.”
“Volgens het rapport van de schouwer kan het niet anders dan een man zijn aangezien de kracht waarmee het mes in het lichaam geduwd is bijna onhaalbaar is voor een vrouw.”
Thomas rammelde de tekst af alsof hij hem net had afgelezen van een autocue.
“Tussen de dertig en de vijftig?”
“Volgens de statistieken wel, hoewel ik het gevoel heb dat we in deze zaak beter niet afgaan op statistieken.”
“Neem dat de statistieken ook in deze zaak gelijk hebben. Volgens het profiel is hij getrouwd en heeft hij kinderen.”
“Weerom, volgens onze statistieken klopt dit.”
Thomas was nog steeds verdiept in dossiers.
“Waar is De Moor eigenlijk heen?”
Jessie haalde haar schouders op.
“Geen idee, hij wou iets nakijken, thuis denk ik.”
Thomas keek verder in de dossiers. Hij leek iets te zoeken.
“Wat zoek je Thomas?”
“Ik weet het niet zeker. Ik heb het gevoel dat er iets niet klopt.”
Thomas haalde de foto’s uit de dossiers en plaatste deze voor hem op de tafel.
“Er is iets met die messteken, steeds drie, maar bij het laatste slachtoffer waren het er zes. Waarom? Wat deed hem van werkwijze veranderen toen hij mevrouw Van Velzeke vermoordde?”
Thomas staarde naar de foto’s. Jessie wou vragen of ze hem kon helpen, maar in de korte tijd dat ze met Thomas Kreb samenwerkte wist ze dat ze hem beter alleen kon laten met zijn gedachten. Thomas had een vreemde manier van werken, maar dankzij zijn advies waren er verschillende zaken opgelost. Jessie vroeg zich nog steeds af waarom de politie zijn hulp niet sneller had ingeroepen. De zaken die hij had opgelost hadden steeds met kunstdiefstallen te maken gehad, maar er was niemand die zo goed een crimineel brein kon binnendringen dan Thomas Kreb.
“Jessie, pen en papier. Snel!”
Jessie nam enkele bladen uit de printer en gaf hem een pen. Thomas begon te tekenen. Hij tekende verschillende driehoeken.
“Dat is het!”
Jessie keek hem verrast aan.
“Het zijn allemaal dezelfde driehoeken. Hier kijk. Kijk dan toch! Elke steekwond moet je bekijken als de hoek van een driehoek. Ze zijn allemaal gelijk, maar dat wisten we al. Wat we nog niet wisten is dit, kijk!”
“Allemaal gelijk, behalve dan bij Linda, zij heeft zes messteken ontvangen.”
“Klopt, maar herinner je wat de schouwer zei. Drie van de zes messteken waren ondiep. Oh, dit is geweldig!”
“Geweldig?”
“Ze wist het!”
“Wie wist wat?”
“HET! Waar is De Moor?”
“Naar huis denk ik, hij zei iets over een ingeving.”
“Dan is hij niet de enige, we moeten er naar toe, hij is in gevaar!”
“Gevaar?”
“Leg ik straks wel uit, vertrouw me gewoon. Haast je, voor het te laat is.”
Jessie begreep er niets van, maar ze zag in de ogen van Thomas een glinstering.
Ze nam haar jas en verliet samen met Thomas het kantoor.
“Waar staat je wagen?”
“Autoluwe binnenstad, weet je nog?”
Jessie en Thomas liepen in de richting van de grote markt. Daar draaiden ze de Ijzerleen op. In hun haast liepen ze enkele mensen omver. Een vrouw met een kindje en een jongeman, die waarschijnlijk hun inkopen aan het doen waren.
“Hier is het”
Jessie wees naar het rijtjeshuis op de Vismarkt.
De deur stond open. Vreemd, volgens Jessie was De Moor nu niet meteen iemand wiens deur zomaar zou openstaan. Zij en Thomas stormden naar binnen. Ze liepen de trap op naar de eerste verdieping.
“Mozart” zei Thomas.
Uit de woonkamer steeg muziek op. Het Requiem van Mozart. Het stuk naderde zijn einde. De laatste noot weerklonk. Ze stierf weg. Ze dwaalde door de lucht opzoek naar een laatste rustplaats waar ze nog slechts één keer zou te horen zijn.
De noot verdween. En zo snel en plots als het verdwijnen van de laatste noot weerklonk er een ander geluid. Een geluid dat er voor zorgde dat Jessie en Thomas elkaar geschokt aankeken.
Het geluid van… Een schot…

*Frustratie* De laatste pagina mist Hoe kun je nu daar stoppen.. ohooo lezerpestende schrijver!

Je hebt de spanning in dit deel goed opgebouwd. De plotselinge wending van de ontdekkting is goed beschreven. Ik ben heel nieuwsgierig wie wie heeft neergeschoten

Ga zo door!

Hoofdstuk 32


Alex keek naar zichzelf in de spiegel. Weerom keek er iemand anders terug. Iemand die hem bekend voorkwam maar toch niet zichzelf was. Deze keer kleefde er geen bloed aan zijn handen, deze keer had hij het niet zelf gedaan. Hij had een gesprek gehad met ene man die hem veel leed had toegebracht en hij had er voor gezorgd dat deze man na het gesprek zijn leven had beëindigd.
De radio speelde. Alex hield van muziek. Op de radio speelde een nummer van Lionel Richie. Niet een van Alex’ meest geliefde muzikanten maar wel een nummer dat Alex toepasselijk vind voor deze dag.

I know
you are my destiny
You are my one and only
You gave that joy to me
When my whole life was lonely

Alex had ze vandaag ontmoet, het meisje met wie hij zijn leven zou willen delen. Hij had ze in een flits gezien. Ze had hem aangeraakt. In dat kleine moment had Alex’ hart op hol geslagen. Hij wist niet hoe te reageren. Maar hij kon niets anders dan even kijken en door lopen. Stel je voor dat ze hem zou herkennen. Dat ze hem achteraf zou terug zien en weten dat is hij. De Man die dit alles op zijn kerfstok heeft. De Man die er voor zorgde dat aan alles een einde kwam.

Angel in disguise
with your power of love
just hypnotize
I just love the magic of your spell
How much joy we have together
only time will tell!

Hij keek weer in de Spiegel. Zou een meisje op hem kunnen verliefd worden? Had zij het zelfde gevoeld? Jammer genoeg verkeerde ze in het verkeerde gezelschap. Ze liep naast de man die alles in de war kon sturen. De man die er voor kon zorgen dat het hele plan in duigen zou vallen.

Oh, the laughter came
when the tears stopped falling
Now all I do is just call your name
(I just call your name)
you walked in and my heart discovered
that my life would never be the same!

Waarom liep ze net op dat moment voorbij hem. Als ze wist wij hij was, zou ze kwaad zijn. Ze zou hem niet in de ogen willen kijken. Ze zou met hem nooit willen praten. Nooit zou ze hem willen zien. Er moest een manier zijn om haar voor hem te winnen. Zoals het er nu voor stond zou ze slachtoffer worden van zijn plan. Dat wou hij niet. Hij wou haar niet opofferen. Hij wist maar al te goed dat zijn plan voor alles voor zou gaan. Maar als er een manier bestond om er voor te zorgen dat hij haar kon redden dan was dat ook een doel geworden. Hij moest er voor zorgen dat ze niet in gevaar liep. Ten koste van alles.

From the first time that I saw you
I know it was forever
This mighty love between us
Will keep us together
you're the girl God sent from heaven
I'm so glad I found you
forever, forever, forever, forever, forever, forever!
I’s so glad to be around you!

Alles had zijn prijs, ook deze liefde. Alex wist dat zijn plan zo snel mogelijk in werking zou moeten treden. Hij wist ook dat hij de hulp nodig had van de man die alles in de war kon sturen. Hij moest hem contacteren. Hij moest een manier vinden om hem te overhalen. Nu nog niet, nu hadden ze eerst tijd nodig om het te verwerken. Nadien zou hij hem contacteren. En haar zou hij terug zien. Daar was hij zeker van.

you are my destiny
You are my one and only
You gave that joy to me
When my whole world was lonely!
you are my destiny
You are my one and only
You gave that joy to me
When my whole world was lonely!

Hoofdstuk 33


“De Moor, was een agent die instond voor vele zaken. Hij bracht ze allemaal tot een goed eind. We zullen deze man missen. Naar de reden van zijn daad zullen we steeds blijven gissen. Er zijn vele verklaringen, maar voor geen van deze is het vandaag de tijd om ze op te halen. Laten we Tim De Moor herdenken als een agent die zijn leven gaf voor zijn baan. Laten we niet stilstaan bij wat anders kon of wat beter kon. Laten we hier nu allen zijn voor hem. De man die leefde voor zijn baan.”

Commissaris Morris stond naast de kist. In de kist lag het levenloze lichaam van Tim De Moor. Jaren trouw politieagent in de Mechelse binnenstad. Hij had zijn eigen leven beëindigd. Hij had er voor gezorgd dat hij niet meer verder moest. Hij en enkel hij had de trekker over gehaald. Dat stond in het ballistisch rapport dat op het bureau van de commissaris lag.

De Onze-Lieve-Vrouw-Over-De-Dijle-Kerk was uitgelaten vol. Alle mensen waar De Moor ooit met samengewerkt had zaten in de kerk. Iedereen had wel zijn eigen mening over de reden waarom De Moor dit gedaan had. Maar niemand had het lef deze uit te spreken.

Achteraan in de kerk zaten twee mensen. Twee mensen die het hadden gehoord en nadien gezien. Twee mensen die de laatste tijd veel hadden samengewerkt met De Moor. Jessie in tranen gehuld. Thomas keek recht voor zich uit. Emotieloos. Zijn band met De Moor was inderdaad niet om over naar huis te schrijven, maar De Moor had er wel voor gezorgd dat Thomas bij de zaak betrokken werd. Thomas verdrong zijn emoties. Dat had hij altijd gedaan. Hij had zijn emoties nooit laten zien. Hij wist niet of hij die had.
Emotioneel zijn leek hem zo menselijk, hij was niet menselijk. Hij had te veel meegemaakt om menselijk te zijn. Hij was slimmer dan de meeste mensen, zijn intuïtie was beter dan die van de meeste mensen. Hij vergeleek zich niet graag met een gewoon mens. Voor hem stond hij boven het menselijk ras. Niet dat hij superkrachten had, maar hij gebruikte zijn hersenen zoals niemand anders deze gebruikte.
De koffietafel ging door in het parochiecentrum naast de kerk. Er werd luidop gediscuteerd over de mogelijke reden van de zelfmoord van De Moor.

“Hij zag het niet meer zitten, je zou voor minder. Zijn vrouw had hem verlaten, hij had geen kinderen waarop hij kon terug vallen. “ Een oudere agent was aan het woord.

“Nee, dat klopt niet, hij zou aan een zaak zijn bezig geweest waarin zijn naam niet al te proper genoemd werd.” Een vrouw antwoordde.

“Kom, we zijn hier weg.” Thomas maande Jessie aan mee te komen en samen verlieten ze het parochiecentrum.

“Hoe moet het nu verder? Wat met de zaak?” Jessie wist het zelf even niet meer.

“Dat lijkt me iets dat we met de commissaris moeten bespreken. Voor mij gaat de zaak gewoon door. De moordenaar moet opgepakt worden. Wat De Moor heeft gedaan en waarom heb ik enkel het raden naar. Ik vrees dat hij geen uitweg meer zag. Ik ben bang dat deze zaak misschien geen uitweg heeft. Maar toch lijkt het me de moeite om ons er verder over te buigen.”


Ze wandelden in richting van het eerste beste cafeetje dat ze tegenkwamen en gingen daar binnen.
Ze bestelden beiden iets om te drinken. Jessie een koffie en Thomas bestelde een whisky. Puur. Hij hief zijn glas in de lucht.
“Op De Moor.”
“Op De Moor.” Antwoordde Jessie en ze hief haar glas ook op.
Samen dronken ze in stilte, hun gedachte op het zelfde onderwerp vastgepind. Waarom De Moor? Wat had hij niet begrepen? Waarom pleegde hij zelfmoord? Was er een reden voor dit alles?
“Meneer Kreb?” Een kind van een jaar of tien tikte op Thomas’ schouder.
Thomas keek op.
“Ja, dat ben ik.”
“Ik moest u dit geven.”
De jongen gaf Thomas een omslag.
Op de omslag stond in sierlijke letters geschreven:

Ter Attentie Van Thomas Kreb.

“Wie heeft je dit ge…” Thomas keek naar de plek waar de jongen stond. Hij was verdwenen. Thomas stond op en liep naar buiten. Geen spoor van de jongen. Hij haalde zijn schouders op en ging terug naar binnen.
“Wie was het?” Jessie keek hem vragend aan.
“Geen idee.” Thomas ging terug zitten. Hij Keek naar de omslag. Hij was aan hem persoonlijk gericht. Thomas deed hem open.

Geachte Thomas.
Als u dit leest dan is het gebeurd. Dan is hij er niet meer. De jongen die u de brief afgaf hoeft u niet te achtervolgen. Hij kent me niet. Hij kan me niet beschrijven. Hij heeft me nooit gezien.
Ik schrijf nu naar u. Ik schrijf u aan om iets te melden. Ik richt me tot U. U met uw kennis.
Uw hoofd zit vol met vreemde vragen over alles wat er gebeurd is. Over de reden van de dood van uw geliefde inspecteur. Geloof mij, ik zal alles verklaren, maar enkel u zult het begrijpen. Niet die muze die nu naast u zit.
Ik weet dat wat ik u ga vertellen, vreemd gaat klinken. Geloof me, alles komt goed.
Op een dag vind ik het terug. U weet over wat ik het heb. Ik ben er zeker van.
Zoek me niet, probeer me niet te vinden. Ik ben onvindbaar. Ik sta op het punt om het te vinden. Ik weet het zeker.
Ik heb uw hulp hiervoor nodig. Uw expertise, uw kennis.
Toen ik met uw inspecteur in gesprek was liet hij mij uitschijnen dat hij uw piste ook wel zou bewandelen. Hij geloofde u. Hij wist dat u het bij het juiste eind had. Hij vertelde me dat hij informatie had die u wel zou kunnen waarderen. Informatie die op zijn computer staat.
Ik heb die informatie nodig. En ik wil het van u krijgen. Ik wil met u samenwerken om mijn missie tot een goed eind te brengen.
Help me. Ik beloof dat ik de vragen in uw hoofd zal doen zwijgen.
Geef het mij, geef het aan mij. Ik help u, u helpt mij. Ik vind dat een mooie deal.
Beste Thomas, probeer me niet te vinden. Want ik vind u voor u mij vindt.
Drieslag
.
..

Hoofdstuk 34


De man liep door de steeg, het was donker, maar zijn ogen waren er aan gewend. Hij leefde in het donker. Hij was gewend aan alles wat duister was. In het klooster was er geen licht, er was geen elektriciteit. Er was niets. Water, brood en kaas, meer was er niet.
De man wandelde door de steeg en keek voor zich uit. Zijn opdracht was duidelijk geweest, zijn opdrachtgever als het kon nog duidelijker. Het moest gebeuren. Hij moest er voor zorgen dat het niet terug kwam. Dat was zijn boete doening.
Het was dankzij zijn opdrachtgever dat hij nog steeds vrij rondliep en dat hij intrek had kunnen nemen in het klooster. Het was elf jaar geleden dat het gebeurde. Elf jaar geleden stond hij klaar om afgeschoten te worden. Een kind gebruikend als schild. Hij had toen recht in de ogen van de agent gekeken die het kind had doodgeschoten. Hij was toen gearresteerd, maar werd niet in een gevangenis ondergebracht. Heel het land dacht dat dit wel het geval was, maar toen was hij er tussen gekomen. De man die hem gered had. Hij had er voor gezorgd dat er geen gevangenisstraf volgde maar bracht hem onder in een klooster. Met als enige voorwaarde er steeds te staan wanneer men hem nodig had. En nu was het zover. Zijn opdrachtgever was duidelijk geweest. Hij had hem alles verteld, alles wat hij nodig had en diende te weten. Alles was er zeker niet over verteld.
De man wandelde door de steeg, het was donker en hij keek voor zich uit. Hij leek te zien door de duistere massa die voor hem hing. Hij wandelde verder, de donkere diepte van de nacht in.
Hij keek naar zijn gsm. Het was een week geleden dat zijn opdrachtgever hem gebeld had. En sindsdien had hij zich aan zijn opdracht gewijd. Hij had zijn doel gevolgd, van de begrafenis, naar het café. Naar het politiekantoor waar hij nu binnen zat. Als hij buitenkwam zou de man toeslaan. Als hij buitenkwam zou zijn opdracht voltooid worden.

Je hebt hem in koele bloede vermoord Hoe kon je dat nu doen? *snif het was zo'n fijn personage.

Ik ben benieuwd hoe de zaak afgerond zal worden, ik dacht dat we al bij het einde waren, totdat je de Moor liet doodschieten Dus je maakt me heel nieuwsgierig.

Het laatste hoofdstuk vind ik wat vaag klinken, zo'n nieuw personage en zo'n kort stukje, maar dat zal in de loop van het verhaal wel duidelijker worden.

Ga zo door!

Maaike,

Bedankt om zo trouw te lezen. Ik hoop dat deze wending er niet voor zorgt dat je zou afhaken.
De Moor is in mijn ogen nooit het hoofdpersonage in dit verhaal geweest. Hij werd enkel gebruikt om het verhaal op gang te trekken. Klinkt misschien grof :p
Vanaf moment één dat ik aan dit verhaal begon stond het al vast om een personage op te voeren als soort hoofdpersonage en deze in het midden van het verhaal in koele bloede af te maken. Wat er juist met hem is gebeurd, Wie hem vermoord heeft en waarom kom je later in het verhaal nog te weten.

Het personage dat nu wordt opgevoerd is geen nieuw nieuw personage. Het is een personage dat al eens eerder vermeld werd, maar wiens rol in het verhaal wordt uitgebreid.

Ik probeer een hele hoop onverwachte wending in men verhaal te stoppen. Dat lijkt mij leuk om te lezen. Het en moment denk je zus het andere zo. Ik speel wel graag met mijn lezers.


Alvast bedankt om zo trouw te volgen.

Het vervolg volgt snel.

grtz

Y.

Fijn dat je mijn berichten waardeert Je moet wel een hoop personages omzeep helpen wil ik afhaken Ik wil weten waar het eindigt! En ik kijk uit naar die onverwachte wending

Altijd leuk!
Het verhaal komt nu echt wel in een stroom versnelling dus geniet van hoofdstuk 35

Hoofdstuk 35


“Weet jij het wachtwoord voor de computer van De Moor?” Jessie keek Thomas aan.
Na het lezen van de brief waren ze opgestaan en hadden ze zich in allerijl naar het politiekantoor gerept. Daar waren ze het kantoor van De Moor binnen gegaan en nu zaten ze achter zijn computer.
“Geen idee? De naam van zijn ex-vrouw misschien?” Jessie beantwoordde haar eigen vraag.
Thomas zat voor zich uit te staren. Hij leek haar niet te hebben gehoord. Zijn gedachten waren duidelijk ergens anders. Jessie zag op zijn gezicht geen greintje emotie, hij leek in de oneindigheid te staren. Ze haalde haar schouders op en type de naam in.
Onjuist paswoord.
U hebt nog 2 poging(en).
“Ik kan hier best een beetje hulp gebruiken.” Ze gaf Thomas een por.
“Ga even buiten wil je.” Hij keek haar zelfs niet aan.
“Buiten gaan? Thomas we moeten in deze computer geraken. Dat is de manier op het op te lossen.”
“Ga buiten!” Hij werd kwaad.
Jessie stond recht, duwde de stoel zo hard naar achter dat hij tegen de muur plofte en verliet het kantoor.
Thomas stond recht. In zijn gedachten verdween het kantoor.
Hij stond in een gang. Een gang die hem heel bekend voorkwam. Hij kwam hier altijd om na te denken. Het was een gang in een oud herenhuis. Een gang vol met deuren. Achter elke deur had Thomas herinneringen opgeslagen. Herinneringen die niet mochten vergeten worden. Hij liep door de gang. Op zoek naar de juiste deur. Waar had hij het gelaten?
Hij wandelde door de gang en opende een deur. De verkeerde blijkbaar. Geen herinnerringen die hij kon gebruiken.
Abrupt werd hij uit het huis geslagen. Jessie kwam terug binnen.
“We moeten het nu proberen Thomas, geen tijd voor spelletjes nu.” Ze zette zich terug achter de computer.
“Laat me eens Mechelen proberen als paswoord. Misschien werkt dat.”
Ze typte het in.
Onjuist paswoord.
U hebt nog 1 poging(en).
“Thomas ik kan best wat hulp gebruiken!” Ze riep tegen hem, ook al zat hij slechts enkele meters van haar verwijderd.
Thomas reageerde niet, hij probeerde zich terug te concentreren.
“Laatste poging, ik probeer Vismarkt. Zijn adres.”
Jessie begon te typen.
“STOP!” Thomas leek te ontwaken.
Hij gaf Jessie een zachte duw en nam plaats achter het toetsenbord.
Hij verwijderde wat ze reeds had ingetypt en typte dan zelf iets in.
Wachtwoord correct.
Welkom Tim.
Jessie keek hem vragend aan.
“Jij houdt het graag spannend zeker?”
“Je had me tijd moeten geven om na te denken.”
“Onder stress presteert men beter.”
Er kon een glimlach af.
“Het was een simpel paswoord, ik had ook niets anders verwacht van De Moor.”
“Simpel?”
“Het paswoord was drie.”
“Drie?”
“Ja, drie. Dat is het cijfer dat volgt op twee. Leek me logisch. De Moor is al zijn hele carrière bezig met het oplossen van deze zaak. Hij is er door geobsedeerd. Volgens mij moeten we dit mapje hebben.”
Hij wees naar een mapje met de naam ‘drie’.
Jessie knikte en Thomas opende het mapje.
“Welk document hebben we nodig?”
“Laten we alles afdrukken, eigenlijk horen we hier niet te zijn.”
De printer begon te draaien toen Thomas hem de opdracht gaf alle documenten af te drukken.
Na een kleine tien minuten was alles afgedrukt. In die tussentijd had Jessie haar een aantel keer geëxcuseerd bij Thomas omdat ze zijn gedachten proces had verstoord.
Met de bundel papieren onder de arm wandelde ze uit het politiekantoor.
“Meneer Kreb?”
Thomas draaide zich om. Hij keek recht in de loop van een pistool.

Hoofdstuk 36


Alex stond op een donkere plek in de straat. Hij had alle tijd. Hij wachtte geduldig af. Zijn ‘medewerkers’ zouden er voor zorgen dat hij spoedig alle documenten in handen had. Hij hoefde hen enkel maar op te wachten. Hij hoefde er enkel maar voor te zorgen dat hij klaarstond op het moment dat ze buiten kwamen.
Het was koud buiten, dat zag je aan de adem die uit Alex’ mond opsteeg. Hij nam een sigaret uit zijn binnenzak en stak deze aan. De rook vulde zijn longen. Genieten, zuiver genieten van iets onzuiver.
Alex merkte de man op die in de steeg stond. Waarschijnlijk weer een of andere hoerenloper die stond te wachten op een snelle wip. Het gebeurde meer in Mechelen dan de inwoners wilden toegeven. Alex besloot om er geen aandacht aan te geven.
Op dat zelfde moment kwam de man uit de schaduw. Hij taste naar zijn zij. Zijn hand omsloot de kolf van zijn pistool. Hij zag schaduwen in de gang van het politiekantoor. Hij wist dat ze er waren. Hij zette zich klaar. Klaar om toe te slaan wanneer hij dat kon.
“Meneer Kreb?” Hij lachte toen Thomas zich omdraaide en in de loop keek.

O spannend! Zouden ze de documenten afgeven of zullen ze Alex over meesteren? Ik kijk uit naar het volgende stukje

Ga zo door!

Een lang hoofdstukje nu....


Hoofdstuk 37



Aaron zag het gebeuren. Dit mocht niet. Hij moest er voor zorgen dat het niet zo afliep. Hij kon die mensen gebruiken. Hij versnelde. Hij liep in de richting van het wapen.
“Politie! Wapen op de grond!”
Aaron haalde een pistool van achter zijn rug.
De man legde zijn wapen op de grond en zette het op een lopen.
Aaron liep er niet achter.
“Alles oké?” Hij keek de twee mensen aan.
“Ja, bedankt, gelukkig dat u hier net was.” Jessie leek van de schok te bekomen.
“Waarom loopt u er niet achter? Dat is de man die al die slachtoffers op zijn palmares heeft staan. Die dader van de driehoeksmoorden!” Thomas begon te roepen tegen de agent.
“Meneer, rustig. Ik ben er van overtuigd dat ik hem nooit meer kan inhalen. Wat doet u op dit uur nog in de buurt van het politiebureel?” De agent leek hen terecht te wijzen.
“Niets, we wandelden hier voorbij toen er plots iemand met een wapen voor ons stond.”
De agent leek er niet veel van te geloven, maar wou er ook niet verder op ingaan.
“Van waar komt de redenering dat dit de man was die de driehoekmoorden op zijn kerfstok heeft?”
Thomas wist niet wat antwoorden. Een verkeer antwoord en de agent zou weten dat hij benaderd was door een moordenaar en op het punt stond om er met samen te werken.
“Maakt niet uit, ga van waar jullie komen, geniet van jullie avond. En probeer niet meer in moeilijkheden te geraken.”
Hij liep het kantoor binnen.
Jessie keek Thomas aan.
“Dat is echt de meest vreemde agent die ik ooit zag. Hij vroeg ons zelfs niet naar binnen te komen voor een verklaring.”
“Niets van aantrekken en maken dat we hier wegkomen.”
Ze liepen samen de straat uit, op weg naar de ondergrondseparking op de veemarkt waar Jessies auto geparkeerd stond.
Zwijgend stapte ze de auto in en reden richting Gent. De enige plaats waar ze wisten dat ze veilig zouden zijn. Het huis van Thomas.
“Wat staat er in de papieren van De Moor?” Jessie hield haar ogen op de weg toen ze dat vroeg.
“Geen idee, ik stel voor dat we ze thuis even grondig doornemen. Ik ga er van uit dat er geen oplossing voor het mysterie zal instaan, maar misschien zijn ze bruikbaar.”
“Ik heb op de koffietafel met de commissaris aan het praten geweest. De zaak wordt in de doofpot gestoken. Er wordt niemand op de zaak gezet en wij mogen er niet meer over praten.”
“Ik had niets anders verwacht. Typisch iets voor het Belgische rechtssysteem. Ik denk toch niet dat ik naar die man zijn goede raad ga luisteren. Ik voel me verplicht om dit op te lossen. Verplicht aan De Moor. En bovendien lijkt het me een uitdaging.”
Hij lachte, Jessie lachte mee. Het was de eerste keer dat ze kon lachen in een week tijd. Het deed haar deugd.
“Sla hier eens af.” Thomas wees haar een straat aan.
“Waarom? We moeten de andere richting uit.”
“Ik wil even iets controleren.”
Jessie sloeg af.
“Verdorie, Jessie gas geven.”
Jessie drukte instinctief het gaspedaal in en scheurde door het veldweggetje.
“We worden gevolgd. Blijven gas geven Jessie.”
Jessie zag in haar achteruitkijkspiegel een zwarte auto evenveel gas geven dan de hare.
Ze nam een bocht aan veel te hoge snelheid en wist op het laatste nippertje haar auto in bedwang te houden.
De velden rondom hen flitsten voorbij. De teller op haar snelheidsmeter ging naar honderdtwintig.
De zwarte auto bleef haar volgen, hij leek haar in te halen.
Thomas had hen in een veldweggetje geloodst waar geen enkele zijweg was zodat het een gevecht op snelheid zou worden. De zwarte wagen leek het gevecht te winnen. Hij kwam gevaarlijk dichtbij.
Zijn koplampen verblinde Jessie toen ze in haar achteruitkijkspiegel keek.
De donkere veldweg was geen ideale plaats om achtervolgd te worden dat besefte zowel Jessie al Thomas, maar er was geen uitweg. Ze moesten de weg volgen.
In de verte kwamen de straatlampen van een hoofdweg in zicht. Als ze die weg haalden konden ze terug alle kanten op, maar de zwarte auto zat hen op de hielen. De koplampen van de auto priemden in haar achteruitkijkspiegel. Ze waren haast verblinden. Nog een kleine vijfhonderd meter en ze waren er. De hoofdweg kwam dichter. De enige plaats waar ze hun achtervolger konden afschepen was op de hoofdbaan.
“Komaan, rijden.” Thomas werd nerveus. Iets wat je normaal niet verwacht bij Thomas.
“Ik ga zo snel ik kan.” Jessie werd ook nerveus.
Ze had geen idee van wie hen achtervolgde, maar iemand die met een dergelijke snelheid achter hen reed kon geen goede bedoelingen hebben.
De lichten van de hoofdweg kwamen dichter. Nog een kleine honderd meter.
De lichten van de zwarte auto kwamen ook gevaarlijk dichtbij. Te dichtbij. Thomas wist niet zeker of ze het zouden halen. Ze moesten het halen.
Nog vijftig meter. Nog twintig.
Jessie scheurde de hoofdweg op. En slalomde tussen de auto’s om hun belager af te schudden. Het leek te werken. De afstand tussen beide auto’s werd weer groter.
“Nee, Jessie, daar kun je nooit tussen!” Thomas waarschuwde haar, maar Jessie reed koppig verder. Ze drukte net op tijd haar gaspedaal in om zich tussen twee vrachtwagens te kunnen gooien.
Achter hen hoorde ze piepende banden. De vrachtwagen chauffeurs hadden hun remmen dichtgeslagen.
Jessie reed nog een paar straten verder in het zelfde tempo dan waarmee ze door de veldweg gescheurd hadden.
“Ik denk dat we hem kwijt zijn.” Ze keek Thomas aan en begon te lachen.
“Gekke chauffeur jij!” Thomas kwam terug op adem. “Dat is een van de hoofdredenen waarom ik de trein prefereer. Die gekke chauffeurs.”
Ook hij moest lachen.
Plots ging zijn gsm over.

Hoofdstuk 38



De kardinaal liep ijsberend door zijn bureel. Waarom had hij er nog niets van gehoord. Waarom was er nog geen nieuws. Het mocht niet uitkomen, het zou een ramp zijn. Misschien moest hij de andere inlichten. De mensen die hem steeds hadden gesteund.
Hij keek naar het schilderij dat voor hem aan de muur hing. De Kruisafname van Christus. Een kopie weliswaar. Het origineel hing in Antwerpen, in de kathedraal. De kardinaal genoot van kunst. Het was een manier om dichter bij God te komen, maar of hij ook ooit dicht bij God ging komen dat was nog maar de vraag. God tolereerde zo geen dingen. God tolereerde niet wat de kardinaal in werking had gesteld. Waar de almachtigheid van de kardinaal stopte begon deze van God en dat wist de kardinaal maar al te goed. Kust zorgt er voor dat de mens dichter bij God komt. Kunst is een manier van godsdienst. Kunst is een godsdienst. De kardinaal had enkel en alleen maar respect voor kunstenaars. Hoe zij met een penseel hun gedachten konden weergeven op een wit doek. Dat was hemels.
De kardinaal stapte in richting van de telefoon. Hij moest het weten. De afspraak was dat hij de kardinaal ging bellen, maar de kardinaal kon niet meer wachten.
Hij, de man die deze opdracht kreeg was een poulain van de kardinaal. Een dienaar van God. Het was de kardinaal zelf dat er voor gezorgd had dat deze man niet zou wegrotten in een cel. De kardinaal had zijn hand uitgestoken en de man had deze hand gegrepen. De kardinaal had er voor gezorgd dat de man werd ondergebracht in een klooster. Een klooster in de buurt van Luik. In de orde der cisterciënzer. Daar werd de man genezen van zijn zonden. Hij zou zich gedragen als een monnik. Een vrome man. Tot het moment dat de kardinaal hem nodig had. En dat moment was aangebroken. De kardinaal wist dat hij een beest losliet op de wereld, maar het doel heiligt de middelen.
De telefoon ging drie maal over toen er iemand aan de andere kant van de lijn opnam.
“Ik ging u bellen eerwaarde.”
“Ik weet het.”
“Waarom belt u dan?”
“Thomas, is het gelukt.”
“Het is gelukt. Ik heb het.”
“Dank je Thomas. Geen problemen?”
“Enkele, maar die zijn opgelost.”
“Ik zal maar niet vragen hoe je deze hebt opgelost?”
“Nee, dat is het beste.”
“God zij met u mijn zoon.”
“En met u.”
De kardinaal haalde opgelucht adem toen hij de telefoon inhaakte.

Hoofdstuk 39


Aaron liep het politiebureel binnen. Hij had een goede daad gedaan. Hij kon deze mensen nog gebruiken. Zijn missie was duidelijk. Hij had er enkel het juiste materiaal voor nodig. En waar kon hij dat beter vinden dan op zijn eigen werk. In de kelders waar alle in beslag genomen goederen liggen zou hij wel bruikbaar materiaal kunnen vinden. Hij wandelde door in richting van het magazijn.
“Aaron.” Groette een agent hem in de gang.
Aaron knikte beleefd terug en wandelde verder.
Hij wandelde richting kelder. Daalde de trap af en sprak de man aan die het magazijn bewaakte.
“Frank, ik heb iets nodig.”
“Hier aftekenen alsjeblieft.”
“Kan het niet zonder af te tekenen deze keer?”
“Kom je een cadeautje halen voor het vrouwtje?”
“Je weet best dat ik niemand heb. Ik vraag je een gunst. Laat me nemen wat ik nodig heb.”
“Wat heb je juist nodig?”
“Dat doet er niet toe. Het is voor een lopende zaak. We gaan onze laatste slag moeten slaan. Maar daarvoor moeten we over de schreef gaan. Dus hoe minder je weet hoe beter.”
“Ik begrijp het. En dat is in opdracht van wie?”
“Commissaris Morris.”
“Oké, Ga maar binnen.”
Frank keek Aaron argwanend aan.

Aaron vervolgde zijn weg en liep de derde gang van links in. In richting van de explosieven. Hier ging hij vinden wat hij nodig had. De juiste hoeveelheid en zijn plan was gelukt. Aaron keek naar het rek. Er was genoeg om heel Brussel op te blazen. Heel Brussel opblazen was nu niet meteen de bedoeling.
Aaron keek naar de verpakking. Negentig procent RDX, acht procent polyisobuteen en twee procent dioctyladipaat. Kortom C4. De meest gebruikte springstof. Handig om te kneden. Dit had Aaron nodig. Hij opende zijn rug zak en plaatste de C4 er in.
“Jij bent van plan om heel Mechelen op te blazen?”
Frank had hem gevolgd en had hem nu betrapt op het nemen van C4.
“Frank, dit had je niet moeten zien.”
Aaron stond op en kwam dreigend op de man af.
“Leg dat terug Aaron.”
“Sorry Frank. Dit heb ik niet gewild.”
Aaron sprong op Frank af.

Hoofdstuk 40


Thomas keek naar de papieren die voor hem in de wagen lagen. Hen was hij kwijtgespeeld, maar de papieren lagen nu voor hem. Ze waren veilig.
Hij had diep moeten gaan voor deze papieren. Inbreken in de Wetstraat was zoals velen zeiden onmogelijk. Maar Thomas had vanmorgen het tegendeel bewezen. Hij had ingebroken in het kantoor van de eerste minister en de documenten gestolen waar zijn meester hem om gevraagd had.
Thomas had zich verkleed. Verkleed als een agent van binnenlandse zaken. Een gladgestreken kostuum, een das en een badge. De badge had hij gekregen van zijn meester. Deze had er voor gezorgd dat Thomas ging binnendringen in de wetstraat.
Hij had makkelijk de bewaker aan de ingang kunnen omzeilen.
“Ik werk voor het departement binnenlandse zaken. Visser. Marco Visser is de naam. Kijk maar na.”
De bewaker had alles gecontroleerd en Thomas mocht doorlopen.
Hij liep de trap op en draaide de eerste links. Daar kwam hij een secretaresse tegen.
“Alex Visser, Binnenlandse Zaken. Het kantoor van de Premier?”
Ze had hem de weg gewezen. Hij had de aangeduide weg gevolgd en was uitgekomen bij een eiken deur. Hij klopte aan.
Geen antwoord.
Thomas probeerde de deur. In slot. Hij moest binnen geraken. Hij keek rond. Niemand in de gang.
Hij nam een bankkaart uit zijn zak. Als de Amerikaanse films gelijk hebben krijg ik hier zonder problemen de deur met open.
Het stak de kaart tussen het slot en de deur. Het lukte. De deur klikte open.
Thomas glipte het bureel binnen. Hij keek rond. De kluis moest hier ergens zijn. Dat moest gewoon. Volgens zijn meester zaten de documenten in de kluis.
Thomas keek naar het portret van de koning. Het hing scheef. Niet echt vorstelijk gezind onze premier. Of misschien, Thomas liep op het portret af. Hij draaide het open. De kluis, gevonden.
De kluis openmaken zou een simpel klusje worden. Het zag er geen hoog technologische kluis uit.
De kluis was op een kleine tien minuten open.
Thomas bekeek de inhoud van de kluis. Een wapen, wat waarde documenten en de map die hij nodig had. Zijn meester had gesproken over slechts één document, maar Thomas nam het risico niet. Hij had al genoeg tijd verloren. Hij nam de map, sloot de kluis af en verliet het bureel. De weg naar buiten leek nog makkelijker dan de weg naar binnen. Thomas stond buiten aan de auto nog voor iemand echt naar hem had gekeken.
En nu lagen ze voor hem. De meest beruchte map uit de Belgische geschiedenis. Thomas had gehoopt dat de geheimen wel beter zouden beveiligd geweest zijn. Blijkbaar niet. Weer een goed voorbeeld van het gebrek aan capaciteit van de huidige premier.
Thomas opende de map. Het eerste document dat er in zat zorgde er al voor dat hij een stuk nieuwsgieriger werd. Het document had de titel ‘Kleine Brogel’. Misschien toch kernwapens? Thomas glimlachte. Hij zou het later wel lezen. Hij zocht het document dat hij nodig had. Dat document moest zo snel mogelijk naar zijn meester gebracht worden. Naar de man die zijn leven gered had. De man die hem uit de gevangenis had gehaald.

Hoofdstuk 41


“Thomas Kreb”
“Dag detective. Hebt u enig idee wie ik ben?”
“Ik heb zo wel mijn vermoeden”
“Dan weet u ook voor wat ik u bel.”
“Waarschijnlijk wel.”
“Hebt u de documenten?”
“Ik heb ze in mijn bezit.”
“Goed zo. Met u valt samen te werken.”
“Ik hoop over jou het zelfde te kunnen zeggen.”
“Daar ga ik van uit.”
“Wat nu?”
“Nu wil ik dat u even goed luistert.”
“Ik luister.”
“Stuur eerst dat meisje weg. Ze hoeft hier niets van te horen.”
“Ze is hier niet.”
“Dat is ze wel, dat zie ik.”
Thomas keek rond zich. Ze stonden op de pechstrook van de snelweg. Hoe kan iemand hem hier in het oog houden. Hij maande Jessie aan om de auto even te verlaten.
“Ze is weg.”
“Oké.”
“Wat wil je?”
“Luister even. Ik wil dat u me helpt. Ik wil dat je samen met mij dit alles opklaart. Ik wil dat alles uitkomt.”
“Wat dan?”
“U weet reeds wat. De vraag is wilt u mij helpen.”
“Als je me zegt wat ik kan doen.”
“Het is allemaal niet zo simpel. Ik stel voor dat u zich eerst wat verdiept in het onderwerp. Ga op zoek naar de plaats waar het laatst een spoor was. Daar zal ik voor u een tip achter laten.”
“De plaats waar laatst een spoor was van wat?”
“U weet het maar al te goed.”
“En u denkt dat ik me ga bezighouden met een schattenjacht?”
“Ik ben er zeker van dat u zich hier zal met bezighouden. Want niet enkel het leven van duizenden staat op het spel. Het leven van uw collega ook.”
“Mijn collega?”
“De jufvrouw die u net hebt laten uitstappen en waarvan nu geen spoor meer is.”
Thomas keek naar buiten. Jessie was verdwenen.
“Wat heb je met haar gedaan?”
“Daar zou ik me nu geen zorgen over maken. U hebt drie dagen.”
“Drie dagen om iets te vinden waar men jaren over aan het doen is?”
“Denk er aan geen politie. Hoor je dat? De klok daar in de verte? Dat is uw tijd die weg tikt. Haast u. Drie dagen!”
De man legde af.
Hij klonk jong. Als dit de moordenaar was dan was het profiel helemaal verkeerd. Dan hadden hij en Jessie een verkeerd profiel opgesteld.
Jessie. Ze liep gevaar, maar hij kon er niets aan doen. Hij moest dit spel meespelen.
Hij had drie dagen om er voor te zorgen dat hij het paneel van de Rechters terugvond. Onmogelijk, men was al jaren opzoek naar dit paneel. Niemand wist waar het was.
De plek waar het laatst een spoor was.
De Sint Baafs. De laatste plek waar het paneel gezien was. Daar zou een tip op hem wachten.
Maar als de man tips kon achterlaten dan kon hij toch ook aan het paneel komen? Misschien waren het tips die de man zelf niet opgelost kreeg.
Thomas haalde diep adem en nam plaats achter het stuur van de auto. Hij stond op het punt iets te doen waarvan hij nooit dacht het ooit te doen. Auto rijden.

Spannend vervolg! Ben benieuwd waar het heen gaat
Ga zo door!