Online Verhalen

Dat was jammer, want feit dat ze enorme tegenpolen van elkaar waren, maakte ze namelijk geen van beiden minder irritant.

Het woordje 'het' moet nog voor 'feit' Leuke zin trouwens, haha.

Omdat Peter toch niets beters te doen had, liep ik naar hem toe om hem om verdere inlichtingen te vragen ‘Hé,’ zei ik tegen hem toen ik naast hem ging staan.

Puntje vergeten na 'vragen' (:

Nu moest de woorden al bijna uit hem trekken, maar dat was ook zo als er iets belangrijks aan de hand was.

Na 'moest' moet nog 'ik' staan.

Volgende post

Eenmaal in het voorraadhok kreeg al gauw door waarom Peter niet zelf de moeite had genomen om zijn ijshoorntjes te gaan halen.

Kreeg ik (:

Het armetierige peertje dat al menig werknemer onder stroom had gezet was kapot en het was pikdonker binnen.

Er moet ergens een komma in deze zin. Het kan op meerdere plekken, namelijk tussen 'peertje' en 'dat' en 'gezet' en 'was' OF alleen tussen 'gezet' en 'was' (: Anders leest de zin wel een beetje lastig.

Al mijn frustratie en irritatie die net waren ontstaan door het akkefietje met het de dozen verdween gelijk als sneeuw voor de zon door zijn aanwezigheid en ik voelde hoe iets warms en fijns zich van het puntje van mijn tenen tot in mijn vingers uitspreidde.

met het de dozen? (:
Trouwens, ik denk dat dat stukje vanaf 'door' tot 'dozen' wel weg mag, want iedereen snapt dat ze dat bedoelt. Verdween moet trouwens verdwenen worden, want je hebt ook waren ontstaan in meervoud staan (:
Dat tweede deel van de zin is trouwens heel mooi beschreven!

En volgende Ik heb je stukken trouwens al eerder gelezen, hoor, maar had geen tijd om te reageren, dus nu alles maar tegelijk xD

Dat was maar goed ook, want het werd met het kwartier drukker en begon een beetje moeilijkheden met mezelf te krijgen.

Ik begon

Rond achten was het erg druk geworden binnen en Kimberley, die mij zou overnemen, was er nog niet en ik vond het lullig om de rest met die drukte onderbezet achterlaten.

Achter te laten (:

Next

De volgende ochtend ging mijn wekker om kwart voor zeven omdat ik het eerste uur op school moest zijn. Het was een onmenselijke tijd om op wakker te worden, vooral op maandag. Ik was niet zo goed in vroeg opstaan, en zodra ik me realiseerde dat ik straks dat eind moest gaan fietsen om de hele dag die ellende op school aan te horen, had ik het liefst spontaan een zware griep gekregen. Ik verborg mijn hoofd onder het kussen en bleef nog een paar minuten mokkend in bed liggen, tot mijn wekker om vijf voor zeven weer begon te tetteren. Ik sloeg hem bijna doormidden in een poging de snoozefunctie te raken en pas toen hij vijf minuten daarna nog een keer afging, kreeg ik mezelf zo ver om uit bed te komen.

Ha, wat voor snooze-functie heeft Starla als ie de eerste keer na tien minuten en de tweede keer na vijf minuten afgaat?

Nog vervelender was dat ik nu haar lekkere ontbijt misliep en zelf brood moest gaan ontdooien en smeren.

Haha, leuk!

Gelukkig gebruikte iedereen zijn vrije tijd nuttig. Dean en Joris gooiden een stressballetje heen en weer, Nina, Jocelyn en Chiara legden de laatste hand aan hun make-up en Domme Daan pulkte uitgebreid in zijn neus. De rest van de klas zat hun weekend of het huiswerk te bespreken.

Haha, heel nuttig xD Herkenbaar!

En je hebt Melanie echt geweldig beschreven, wat een heerlijk kind!

En hier laat ik het even bij Het zijn voornamelijk kleine woordjes die je vergeten bent of dubbel hebt ofzo, misschien nog een keertje doorlezen?
Heel benieuwd, ook al weet ik al lang wat er gaat gebeuren, keep going!

Liefs, Marit.

Haha bedankt arendaaa en xILY, ook voor de fouten, heb ze gelijk verbeterd in het document! :D________________________________________________________________________________De rest van de dag zat ik met die mislukte vrijpartij met Bobby in mijn maag. Ik ging al veel eerder bij Bob weg dan ik gepland had, met het excuus dat ik thuis nog dingen moest doen. Ik hoopte dat de rit naar huis mijn hoofd een beetje leeg zou maken, maar ook de fiets bleef het maar door mijn hoofd spoken. Het lukte me niet het van me af te zetten. Toen ik thuiskwam zat Roos aan de eettafel aan haar scriptie te werken en ik was zo met mijn eigen gedoe bezig dat ik vergat haar te vragen hoe het ging. Ze praatte nog even tegen me terwijl ik in gedachten verzonken een glas water dronk, maar het meeste wat ze zei ging langs me heen. Ik kreeg nog net mee dat ze mijn kapotte Puch voor me naar het dorp had gebracht om hem te laten maken, maar pas later realiseerde ik me dat ik vergeten was haar daarvoor te bedanken. Eerlijk gezegd was het me eerder in de schuur niet eens opgevallen dat mijn Puch er niet meer stond. Al gauw ging ik die middag naar boven en daar bleef ik de rest van de avond maar wat rondhangen. Beneden keken Roos en Peter naar Grey’s Anatomy en normaal vond ik het wel gezellig om televisie met ze te kijken, maar nu kwam ik zelfs niet naar beneden toen Roos vroeg of ik ook naar Patrick Dempsey kwam kijken. Het was stom, want eigenlijk deed ik op mijn kamer ook niets. Ik klooide wat met mijn telefoon en zat een beetje achter de computer, maar eigenlijk was ik er niet echt bij met mijn gedachten. De hele tijd moest ik min of meer onbewust denken aan wat er vanmiddag was gebeurd en de eventuele samenhang tussen dat en alles van afgelopen weekend. Dat wilde ik absoluut niet en al mijn aandacht en energie werden opgeslokt door het blokkeren van iedere gedachte die daarover de kop op stak. Het was lastig, vooral naarmate het later werd en ik moe begon te worden. Op een gegeven moment werd ik het zat en even overwoog ik om Jack te bellen, zodat ik voor eens en altijd van alle vragen verlost zou zijn, maar ik deed het niet. Tegen beter weten in wilde ik mijn telefoon gaan pakken, maar de batterij bleek leeg te zijn. Ik zag het als een teken en belde niet. Ik stelde me aan. Hoofdstuk 4Goddank ging het de volgende dag alweer wat beter. Zoals ik wel vaker gemerkt had, bleek dat een nachtje slapen alles een beetje relativeerde en het allemaal al veel minder zwaar maakte. Toen ik wakker werd en mijn ogen open deed, was ik eigenlijk best wel rustig. Ik realiseerde me dat dat seksprobleempje eigenlijk niet zoveel voorstelde en dat het idee dat het iets met het weekend te maken zou hebben al helemaal vergezocht was. Mijn onzekere gevoelens kon ik nu een stuk beter van me af zetten dan gisteren. Ik had van een mug een olifant gemaakt. Niet lang nadat ik dat had geconstateerd, kwam ik erachter dat ik me verslapen had. Ik was echter zo blij met het feit dat ik me weer wat geruster voelde dat ik me daar niet druk om maakte. Op mijn gemak ging ik onder de douche, kleedde me aan en maakte me op. Ik voelde me goed, een stuk kalmer en opgeruimder dan gisteren, en daardoor had ik zin in vandaag. Eerst naar school, een paar uurtjes maar, en dan lekker werken. Vanavond gezellig iets te eten maken met Roos en daarna op de bank hangen met chips en een enge film. Ik had er nu al zin in. Mijn gerustgestelde gevoel maakte dat ik niet eens meer tegen die paar uur op school opzag. Ik was net bezig mascara op te doen toen ik Roos van beneden hoorde roepen of ik wakker was en of ik kwam eten. Ik liet mijn make-up even voor wat het was en stommelde de trap af, naar beneden. Het rook er naar broodjes uit de oven en mijn maag knorde.‘Hé!’ zei Roos opgewekt toen in de eetkamer inkwam. ‘Lekker geslapen?’ Haar gezicht stond vrolijk en daardoor werd ik nog vrolijker. Ze had croissantjes en chocoladebroodjes voor ons gemaakt en die op borden op de eettafel gelegd. ‘Ja, best wel, eigenlijk,’ zei ik en ik keek nieuwsgierig naar de broodjes op mijn bord. ‘Jij?’ Roos knikte en ze haalde met een ovenhandschoen meer croissantjes uit de oven.‘Heerlijk. Het is zo lekker stil hier, ‘s nachts.’ Ik lachte, pakte een pak melk en schonk mijn beker vol. ‘Dat is niet zo leuk als het lijkt,’ zei ik. ‘Als pa snurkt is het net of er ergens iets neerstort. Wil je ook melk?’ Roos knikte en hield haar glas omhoog met de ovenhandschoen.‘Ja, lekker. En ik heb nu geen last van pa, dus ik slaap al de hele week als een roos. Bij Peter en mij in de buurt is het toch wel wat drukker.’ Ik deed melk in Roos’ glas en zette het pak weer weg.‘Gelukkig wel. Als je hier na achten over straat fietst, is het al zo uitgestorven dat het wel een film van M. Night Shyamalan lijkt. Trouwens, over uitgestorven gesproken, waar is Peter eigenlijk gebleven? Slaapt hij nog?’ Roos schudde haar huis en ging op haar stoel zitten.‘Nee, die is terug naar huis. Hij moest naar stage en al zijn spullen stonden nog thuis. Je krijgt de groeten van hem. Hij is net weg, maar je sliep zo lekker en we wilden je niet wakker maken.’ Ik knikte en nam een hap van mijn croissantje. Roos kon croissantjes maken als de beste en ook nu waren ze perfect gelukt. Tegenover me pakte ook Roos een croissantje. Ze begon het open te snijden en smeerde er boter op. Ik keek naar wat ze deed en kauwde op mijn eigen broodje. Even was het stil tussen ons. Ik voelde dat het geen natuurlijke stilte was, dat er iets tussen ons in de lucht hing. Roos wilde het ergens over hebben, ik merkte het duidelijk. Ik kon wel raden over wat.Na een tijdje leek Roos het dan ook niet meer voor zich te kunnen houden. Ze legde haar mes neer en keek me heel zorgvuldig niet aan. ‘Kun je je trouwens alweer wat van zaterdagavond herinneren?’ vroeg ze toen op een quasi-nonchalante manier. Ook al had ik die vraag al verwacht, toch veranderde er iets door in de eetkamer. De vrolijke sfeer verdween een beetje en alles werd ineens nep, geforceerd. Ik baalde dat ze erover begon, net nu het me lukte mijn gedachten er een beetje van te verzetten.
‘Nee,’ zei ik dan ook korter af dan ik bedoelde. Ik voelde dat Roos naar me opkeek, maar ik deed of ik het niet merkte en nam een slok van mijn melk.
‘Nog steeds niets?’ vroeg ze. Ik nam een hap van mijn croissant zodat ik niets hoefde te zeggen en schudde mijn hoofd. Roos smeerde wat jam op haar croissantje en vroeg met een bepaalde ondertoon in haar stem: ‘Heb je geen rare dingen opgemerkt, erna?’ Ik stopte met kauwen en ik staarde voor me uit. Roos leek het te merken en ik merkte dat ze naar me keek vanonder haar wimpers. Even was het stil, maar toen kauwde ik abrupt weer verder en wendde mijn blik af.
‘Nee, hoezo?’ vroeg ik, proberend mijn stem neutraal te houden. Roos legde haar mes neer en vouwde haar croissant weer dicht.
‘Gewoon,’ zei ze. ‘Ik vond je zo stil toen je gisteren thuis kwam. Het is niets voor jou om de hele avond in je eentje op je kamer te blijven zitten.’ Ik keek naar mijn hand die het croissantje omklemde, naar mijn paarse nagels, en overwoog wat ik nu het beste kon zeggen. Ze had iets aan me gemerkt, dus. Zou ik haar vertellen over wat er met Bobby gebeurd was? Nee, dat ging haar niets aan. En straks begon ze zich zorgen te maken omdat ze dacht dat het iets met zaterdag te maken had, terwijl ik net had besloten dat dat niet zo was. En als zij zich druk ging maken, ging ik dat ongewild ook weer doen en daar zat ik niet op te wachten. Het was wel goed zo.

Leuk weer! (:

Toen ik thuiskwam zat Roos aan de eettafel aan haar scriptie te werken en ik was zo met mijn eigen gedoe bezig dat ik vergat haar te vragen hoe het ging.

Ik zou hier ergens een komma plaatsen, de zin is naar mijn idee wel heel erg lang nu.
Dus bijvoorbeeld achter 'thuiskwam' en 'bezig'.

Ik mis in het eerste hele stuk echt een heleboel alinea's, volgens mij is dat een fout van OV zelf. ;o Maar het ziet er goed uit en je moet snel verder. ;D

Dank jullie wel! Ik hoor graag van jullie of jullie dit stukje goed vinden of dat het overbodig is of volgens jullie meer vertellend/kort beschrijvend geschreven mag worden, al is dat misschien later pas echt te goed te zeggen


Excuses voor het verloren gaan van de alineaindeling overigens, als ik een bericht wil wijzigen, worden gelijk al mijn alinea's voor een groot gedeelte gewist :S
____________________________________________________________________________

Ik produceerde een magere glimlach
.‘Er is niets aan de hand’ zei ik. ‘Ik was gewoon moe. Ik heb denk ik een beetje te weinig geslapen van het weekend.’ Roos keek me aan. Haar ogen gleden over mijn gezicht en aan haar blik zag ik dat ze me niet helemaal geloofde. Ze wilde iets zeggen, maar goddank ging op dat moment mijn telefoon af. Ik griste naar het trillende ding en nam snel op, zodat Roos niet de tijd zou hebben nog iets tegen me te zeggen. In mijn haast om op te nemen, zag ik nog net dat het Mel was.
‘Star!’ riep ze even enthousiast als altijd toen ik opnam. Er klonk rumoer op de achtergrond. Het was duidelijk dat ze op school was. Zij wel.
‘Star, waar hang je uit?’ riep ze over het lawaai op de achtergrond heen ‘Je hebt iets gemist vanochtend, hoor.’ Ik kon het me haast niet voorstellen, maar omdat ik allang blij was dat ik nu niet meer met Roos hoefde te praten, besloot ik dat niet te laten merken.
‘Wat dan?’ vroeg ik en gelukkig ging Roos tegenover me verder met eten.
‘Het laatste uur van Wisknuddeman heeft geslagen,’ zei Mel. ‘Letterlijk, denk ik.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Hoezo?’
‘Hij heeft de cijfers van het proefexamen teruggegeven en ik denk dat dat het laatste is wat hij in dit leven gedaan heeft.’
‘Hoe erg was het?’
‘Dramatisch. Drieën en vieren all over the place.’ Ik klemde de telefoon tussen mijn schouder en mijn oor en probeerde zonder hem te laten vallen een chocoladebroodje open te snijden.
‘Weet je wat ik had?’ vroeg ik. Aan de andere kant van de lijn kauwde Mel ergens op. Dat deed ze altijd, als ze aan het bellen was zat ze of ergens aan te friemelen of ze was iets aan het eten. ‘
Ja, een vijf punt nog wat. Volgens mij net geen voldoende. Dat is valt best mee, gezien je er niets aan gedaan had.’
‘Oké. Wat had jij?’Roos trok vragend haar wenkbrauwen op. Ik gebaarde ‘vijf’ en haalde mijn schouders op. Roos rolde met haar ogen.
‘Een vier punt één,’ zei Mel aan de andere kant van de lijn op een toon alsof dat heel redelijk was, wat waarschijnlijk ook zo was.
‘Ook al zo hoog,’ mompelde ik. Roos keek weer naar me en nu gebaarde ik ‘vier’. Roos schudde mistroostig haar hoofd en ik grijnsde.
‘Ja, ik kan het ook niet helpen,’ ging Mel aan de andere kant van de lijn verder. ‘Ik was begonnen het door te nemen maar ik snapte er echt niets van, dus na twee hoofdstukken ben ik ermee gestopt.’
‘Na het eerste hoofdstuk is het al niet meer te volgen.’
‘Precies. En waarschijnlijk vond de rest van de klas dat ook, dus bijna niemand had een voldoende. Wisknuddeman gaat daarom vandaag het zevende een extra uur inlassen om dat ding te bespreken en hij wil graag dat we allemaal aanwezig zijn zodat we niet massaal zakken aan het eind van het jaar. Of je dus nog van plan was te komen vandaag.’ Ik slaakte een diepe zucht en wreef met mijn hand over mijn gezicht.
‘Ik was het wel van plan ja, maar nu weet ik het niet zo zeker meer.’ Tegenover me begon Roos broodjes te smeren zonder ze op te eten. Ik veronderstelde dat ze dat als soort van hint deed, zodat ik ze mee naar school zou nemen en dus ook daadwerkelijk naar school zou gaan. Aan de telefoon vervolgde Mel: ‘Wiskundeman zegt dat hij een lijst gaat bijhouden van wie er wel en niet zijn. Ik denk niet dat hij ons iets kan maken, maar je weet het nooit.’ Roos stond op. Achter me haalde ze plastic zakjes uit de kast en ze begon de broodjes in te pakken. Ik zuchtte opnieuw
.‘Oké, dan kom ik wel,’ zei ik. ‘Ik ga me even verder aankleden en opmaken, dan zoek ik je wel op in de pauze.’ Mel rommelde met een zakje en er kraakte iets tussen haar kiezen.
‘Welke pauze? De tweede? Want aardrijkskunde valt het zesde uit, dus dan kun je beter alleen naar het zevende komen.’
‘Nee kneusje, de eerste pauze natuurlijk.
’‘Kun je zo snel fietsen?’
‘Nee, maar Roos is hier en die heeft een hele snelle Suzuki die wel honderdvijf kilometer per uur kan halen, dus die wil me vast wel even brengen.’ Ik keek om toen ik iets hoorde ritselen en was nog net op tijd om lachend een klap met de doos plastic zakjes te ontwijken.

Gezien Roos waarschijnlijk allang blij was dat ik onder haar toezicht toch nog naar school ging, was ze zo aardig me met de auto weg te brengen. We hadden het verkeer mee onderweg en waren ruim op tijd voor het derde uur. Ik kwam aan aan het begin van de eerste pauze, tot grote vreugde van Mel, die nu nog twintig minuten had om ongestoord tegen me aan te kletsen. Ze begon weer over Tennisboy en ik hield me aan mijn voornemen van gisteren om beter op te letten. Het ging eigenlijk best makkelijk. Ik had dat gedoe van afgelopen weekend zodanig van me af kunnen zetten dat het niet meer constant in mijn achterhoofd spookte en ik hoefde nauwelijks moeite te doen me op Mels verhaal te concentreren. Eindelijk kon ik met haar meepraten, geïnteresseerd dingen vragen en haar helpen met het maken van plannetjes. Het was echt leuk, het was zoals het hoorde. We spendeerden een aantal lesuren aan het bedenken van hilarische scenario’s waarin het op de een of andere manier mis ging wanneer Mel Tennisboy aansprak en kwamen niet meer bij. Bètavent, die ons het vijfde uur Natuurwetenschappen moest geven en die sowieso al een hekel aan ons had omdat we alfa’s waren, vond het niet grappig en al na één waarschuwing zette hij ons er zonder pardon uit. Hij stuurde ons naar de afdelingsleider, maar die was er niet en dus verstopten Mel en ik ons de rest van het uur bij de trap naar het muzieklokaal om de afdelingsleider, Bètavent en eventueel strafwerk te ontlopen.
We gebruikten de tijd nuttig door het verder over Tennisboy en Mels strategie te hebben. Vanavond ging ze naar tennis en waarschijnlijk was hij er ook. Om te voorkomen dat één van onze doemscenario’s werkelijkheid zou worden, probeerden we de rest van de dag te bedenken hoe Mel Tennisboy het beste kon benaderen. We besloten het te oefenen. Het idee was dat ik Tennisboy speelde en Mel zichzelf en dat ze op iedere mogelijke reactie van Tennisboy weer een goede tegenreactie paraat zou hebben. Het was extreem grappig, maar niet op een goede manier. Zelfs als ik al alleen dééd of ik Tennisboy was, barstte Mel iedere keer al in nerveus gegiechel uit als ze iets tegen me wilde zeggen. Laat staan als ze echt tegenover Tennisboy zou staan.
‘Kun je me niet wat tips geven?’ vroeg Mel toen we na een paar mislukte rollenspellen op de trap chocola zaten te eten. ‘Zodat ik vanavond niet overkom als een giebelende hamster als ik probeer iets tegen hem te zeggen?’ Ik lachte en mikte de wikkel van een stuk chocola in de prullenbak..
‘Het komt wel goed, Mel. Je moet je niet zo druk maken. Wees gewoon jezelf.’ Mel trok een gezicht.
‘Dat wil ik eigenlijk juist voorkomen,’ zei ze. ‘Dat ik teveel mezelf ben.’ Ik gaf haar een gemoedelijk duwtje tegen haar schouder.
‘Natuurlijk niet. Je wilt toch dat hij je leuk vindt om wie je bent, of niet?’ Ze haalde haar schouders op.
‘Nou, ik wil gewoon dat hij me leuk vindt. Maar ik weet niet of hij me in mijn geval leuk vindt als ik ben zoals… nou ja, zoals ik altijd ben. Jongens vallen niet op meisjes als ik. Ik ben stuntelig en hyper en chaotisch en als ik nerveus wordt praat ik teveel en dan krijg ik een hoofd als een tomaat. Niet echt aantrekkelijk.’
‘Je bent juist leuk omdat je zo bent, Mel’ Ze keek me een beetje wanhopig aan.
‘Dat vindt jij,’ zei ze. ‘Maar jij hoeft mijn vriendje niet te zijn. Jij hoeft me niet sexy te vinden.’
‘Dat is niet het enige waar het om gaat. Je moet je wel gewoon op je gemak bij hem voelen en jezelf kunnen zijn. Hij valt ook op je karakter, niet alleen op je uiterlijk.’ Mel schudde mistroostig haar hoofd..
‘Dat weet ik nog zo net niet. Volgens mij vinden ze dat best belangrijk. Ik bedoel, jij gaat toch ook niet iets beginnen met iemand die je niet aantrekkelijk vindt?’
‘Mel, als jij jezelf ziet als iemand die ‘niet aantrekkelijk’ is, raad ik je psychologische hulp en een nieuwe spiegel aan.’
‘Ja, maar ik ben ook niet echt sexy of zo. Ik heb dat gewoon niet.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou ja, eh…’ Ze werd een beetje rood. ‘Dat wat jij wel hebt. Dat seks-iets. Sexappeal. Dat alle jongens naar je kijken als je in de stad loopt, en dat ze naar je fluiten en je naroepen en zo. Dat mist bij mij. En dan ben ik ook nog een ontzettende chaoot en soort losgeslagen stoplicht , dus dan blijft er niet veel over, snap je?’ Ik schudde mijn hoofd, brak een stuk chocola af en stopte het in haar mond
‘Hou je mond, Mel. Dat slaat echt helemaal nergens op. Jij gaat vanavond naar de tennisclub, je spreekt Tennisboy aan en je gaat gewoon gezellig met hem kletsen. En dat komt helemaal goed omdat je leuk en lief en aardig en grappig bent. Echt, geloof me, je ziet alleen de dingen waarvan je denkt dat ze slecht zijn en dan vergroot je ze honderd keer uit. Zo ziet een ander het echt niet, hoor. Ik bedoel, als je zo saai en niet leuk was om mee om te gaan, zouden wij toch ook niet al tig jaar vriendinnen zijn? Dan zou niemand het met je uithouden. En zeg nou zelf, hoeveel mensen hebben er nou een hekel aan jou?’ Mel kauwde op haar chocola en keek onzeker naar haar nagels. Toen keek ze aarzelend naar me op.
‘Denk je dat echt?’ vroeg ze voorzichtig. Ik knikte en sloeg mijn arm om haar heen.
‘Dat denk ik echt. Geloof me maar, morgen heb jij je eerste gesprek met Tennisboy achter de rug en kan je dag niet meer stuk. Het komt echt wel goed.’ Haar gezicht klaarde wat op.
‘Ja?’ zei ze hoopvol. ‘Ik hoop het echt. Ik zal vanavond nog eens goed bedenken wat ik precies tegen hem ga zeggen en wat ik aan hem ga vragen. Ik zal je gelijk bellen als ik thuis ben hoe het is afgelopen, goed?’
‘Ja, natuurlijk. Ik wil alles weten.’

Wisknuddemans uitleguur werd ondanks het knullige Tennisboy-rollenspelletje van Mel en mij toch nog het hoogtepunt van de dag. is lullig om te zeggen, maar dat was toch wel het hoogtepunt van de dag. Voor ons, tenminste, want voor Wisknuddeman was het vooral heel erg zielig. De lijst met resultaten was een drama en volgens mij zag hij het al helemaal voor zich dat zijn hele klas op wiskunde zou zakken. Het eindexamen was al over een paar maanden en slechts vijf van bijna dertig mensen in onze klas hadden een voldoende gehaald. Drie van die vijf leerlingen hadden bovendien niet eens een zes, maar iets tussen de 5,5 en de 5,9, waarvan ik er met mijn 5,7 één was.
Arme Wisknuddeman was de wanhoop nabij. Zijn ogen stonden nog triester dan die van Richard Gere, hij had meer rimpels dan ooit tevoren en donkere kringen tekenden zich af tegen zijn bleke huid. Met al zijn kunnen probeerde hij ons uit te leggen wat we fout hadden gedaan, wat het principe was van de hoofdstukken die we hadden moeten leren, maar het wilde er gewoon echt niet in. Hij schreef driftig getallen op het bord en verbond alles met elkaar door middel van lijntjes, tot we door de bomen het bos niet meer zagen. In het begin probeerde iedereen het nog wel te volgen, maar op een gegeven moment was er geen touw meer aan vast te knopen. Hij wilde het gewoon te graag en wij wilden het gewoon te graag niet. Ik hield het vol om tot op driekwart van het uur op te letten, maar toen raakte ik de draad zodanig kwijt dat ik maar een beetje om me heen begon te kijken. Ik zag dat ik niet de enige was die zijn aandacht voor Wisknuddeman had verloren: Mel lette al een halfuur niet meer op en besteedde haar tijd met hartjes tekenen in haar schrift en naast ons speelde het groepje van Dean en Joris met z’n vieren een kaartspelletje onder de tafel. Aan de andere kant van het lokaal lakten Nina en Chiara hun nagels en Jocelyn werkte haar make-up bij. De enige die nog op Wisknuddeman lette was Domme Daan, en het was duidelijk dat hij oplette maar er echt totaal niets van snapte. Toen de bel ging en Wiskundeman zijn pogingen om ons slim te maken maar opgaf, waren we nog geen stap verder. Ik was ik blij dat ik weer weg kon en dat het eindexamen in mijn wereld nog heel ver weg was.
Na dat laatste uur vertrok ik op de fiets naar mijn werk. Daar verliep het gelukkig een stuk gesmeerder dan op school en dat was praktisch een verademing.. We waren met een klein groepje en er was precies genoeg te doen, dus ik was lekker bezig zonder dat ik handen tekort kwam of me verveelde. Gio was er ook en tussendoor had ik af en toe even wat tijd om met hem te kletsen en wat bij te praten. Ik was vrolijk en opgewekt en vertelde hem over Wisknuddeman en zijn uitleguur, en Gio moest lachen om mijn enthousiasme en de manier waarop ik het vertelde. Ik werd weer warm en vrolijk van de lach op zijn gezicht en daardoor voelde ik me nog beter Van het één kwam het ander en niet veel later verdwenen we het kantoor in. De deur ging op slot, de luxaflex en een tijdje zoenden we elkaar in die heerlijke stilte, die warme sfeer, en het was heerlijk, rustig en kalmerend. Na een tijdje eindigden we, al zoenend, tegen het bureau en ik maakte Gio’s broek los. Ik zakte af naar een zwarte Emporio Armani boxershort, omlaag, en Gio leunde met gesloten ogen tegen het bureau achter zich terwijl hij zacht door mijn haar streelde en de losse plukken uit mijn gezicht hield. Het was fijn om even met hem samen te zijn. Het was geen complete seks, dat was uitgesloten midden op de dag, maar het was fijn en kalm en ontspannen en ik was blij dat we zo toch even een intiem moment konden hebben.
En toen, vlak voor we teruggingen naar het restaurant, deed Gio ook nog dat ene. Zijn speciale gebaar. Na een heerlijk rustige zoen keek hij me aan en toen streek hij zacht met zijn duim over mijn lippen. Van rechts naar links, altijd hetzelfde. De blik in zijn ogen was dan zo zacht en warm dat ik voelde wat hij op dat moment voelde. We hadden het nog nooit hardop tegen elkaar gezegd, maar als hij dat deed, realiseerde ik me altijd hoeveel ik van hem hield. Dat gevoel hield nog lang aan, minuten, uren, dagen. Het was als een drug die maar heel langzaam uitwerkte. Het was het beste gevoel dat er was.

Leuk weer!

In het vorige stukje staat in de eerste zin de punt van die zin op de tweede regel. Het lijkt me dat dat niet klopt:)

En ergens in dit stukje staat voor 'Van' geen punt, en dat moet wel. Kan 'm zo snel niet vinden...
Get it;p

Ik werd weer warm en vrolijk van de lach op zijn gezicht en daardoor voelde ik me nog beter Van het één kwam het ander en niet veel later verdwenen we het kantoor in.

Bedankt voor de verbeteringen en fijn dat je het nog leuk vindt arendaaa! Willen jullie het me aub vertellen als jullie vinden dat er in deze en de afgelopen stukken te weinig gebeurt wat Starla betreft/als het saai of langdradig is? Omdat het best een lang verhaal is heb ik het begin ook altijd lang opgebouwd maar ik vraag me af of het niet een beetje te lang is zo niet is dat natuurlijk ook goed haha.

_____________________________________________________________________

Hoofdstuk 5

Helaas liep de dag die dinsdag niet voor iedereen zo goed af. Ik zat ‘s avonds rond een uur of tien een film te kijken met Roos toen Mel me een smsje stuurde. Het was haar niet gelukt met Tennisboy te praten. Het hoe en wat stond er niet in, maar het gebrek aan haar gebruikelijke smilies en uitroeptekens vertelde me dat ze een beetje depri was. Ik sms’te haar terug met de vraag wat er gebeurd was, maar kreeg niets meer terug. Toen het stil bleef vanaf haar kant overwoog ik haar te bellen, maar dat deed ik uiteindelijk niet. Ik kende Mel langer dan vandaag en als ze met me had willen praten, had ze mij zelf wel gebeld. Dat ze niet reageerde op mijn sms, zei al genoeg.
De volgende ochtend had ik nog steeds niets gehoord en dus bereidde ik me voor op een trieste Mel. Ik stond op tijd op, zodat ik met haar naar school zou kunnen fietsen en ze nog voor het begin van de lessen haar hart bij me kon uitstorten. Ik hoopte dat haar meeting met Tennisboy niet al te verkeerd was afgelopen. Hopelijk was hij er gewoon niet geweest of iets in die richting en had ze hem niet knock-out geslagen met zijn racket in een mislukte poging indruk op hem te maken met haar tennisskills. Misschien had ik haar wat minder moeten aanmoedigen, gisteren. Ik had haar de hele tijd aangespoord om hem gelijk aan te spreken, maar misschien had ze het beter anders aan kunnen pakken. Langzamer, op haar eigen tempo. Het was haar leven, haar grote liefde. Ze moest het doen zoals ze zelf wilde, niet zoals ik het zou doen. Maar aan de andere kant, ik vond het ook lullig om haar niet te helpen als ze het vroeg. Ze was mijn beste vriendin, ik wilde er voor haar zijn als ze me nodig had. Of in ieder geval, als ze me nodig dacht te hebben.
Al prakkiserend naar onze vaste afspreekplek fietste ik zo naar onze afspreekplek en zoals verwacht stond Mel daar inderdaad op me te wachten. Stiekem moest ik glimlachen om hoe schattig ze eruit zag. Het was ijskoud buiten, dus ze droeg haar gebreide muts met oorflappen en touwtjes eraan en haar wangen waren rood van de kou. Haar verwaaide haar piekte onder de muts vandaan en haar handen waren in dikke wanten gehuld.
‘Hé,’ zei ik toen ik naast haar de stoep op reed. ‘Hoe gaat het? Is het niet gelukt gisteren?’ Mel schudde sip haar hoofd. De touwtjes van haar muts schudden op de maat mee. Ik trok een pruillip en keek haar aan.
‘Hoezo? Was Tennisboy er niet?’ Mel rommelde wat aan de bel van haar fiets..
‘Jawel. Maar ik ben gewoon een watje,’ zei ze. Ik hield mijn hoofd schuin.
‘Hoezo?’ Ze trok aan het pinnetje van de bel en ontweek mijn blik.
‘Nou, hij was er dus, en in het begin ging het eigenlijk nog best wel goed,’ zei ze. ‘Ik was gaan spelen in dezelfde zaal als hij en het was me zowaar gelukt een keer naar hem te glimlachen. Maar hij was een partijtje aan het doen met een heel mooi meisje, dus daar werd ik al onzeker van.’ Ze zuchtte en haar adem vormde een wolkje in de koude lucht. ‘Op een gegeven moment waren ze klaar, en toen ben ik nog even blijven spelen en daarna ging ik ook naar de kantine. Ik wilde hem echt aanspreken, echt waar, maar hij stond daar aan de bar en er stonden allemaal mensen om hem heen. Allemaal vrienden van hem en allemaal mooie meisjes en hij was de hele tijd met ze aan het praten en lachen en zo. Nou ja, toen ben ik een halfuur in mijn eentje aan een tafeltje blijven zitten in de hoop dat ze weggingen, maar dat gingen ze niet. Na een tijdje ben ik zelf maar weggegaan.’ Ze keek beteuterd naar de grond. ‘De hele tijd dat ik daar zat heeft hij geen één keer naar me gekeken. Volgens mij heeft hij niet eens gemerkt dat ik er was.’ Ik leunde naar haar toe sloeg mijn arm om haar heen.
‘Dat weet je niet, Mel,’ zei ik. ‘Wat deed hij dan toen je naar hem glimlachte?’ Ze haalde haar schouders een beetje op.
‘Nou, hij glimlachte wel terug. Maar heel lichtjes, alsof hij niet wilde dat anderen het zouden zien.’
‘Dat haal jij je weer in je hoofd. Misschien is hij gewoon niet zo’n glimlacher.’
‘Nou, naar die andere meisjes in ieder geval wel,’ zei ze. Ze klonk echt heel treurig, dus ik sloeg ook mijn andere arm om haar heen en trok haar tegen me aan.
‘Mel, misschien zie je het helemaal verkeerd. En anders is het nog niet gelijk einde verhaal. Want wat is er nu werkelijk gebeurd? Je hebt naar hem geglimlacht en hij glimlachte terug. Dat is alles. Dat is toch niet zo slecht? Het had ook anders kunnen lopen.’ Ze haalde terneergeslagen haar schouders op.
‘Ja, beter.’
‘Nee, ook slechter. Je had ook voor zijn ogen op je snufferd kunnen gaan en je had per ongeluk een bal tegen zijn zaakje kunnen slaan. Dat was een stuk erger geweest.’ Ze lachte een beetje en ik vervolgde: ‘Maar nu is er alleen wederzijds geglimlach geweest zonder dat er iets fout is gegaan. Als ik je gisteren niet had opgestookt met die rollenspelletjes, was je daar nu misschien wel heel blij mee geweest. Er is niets ergs gebeurd of zo.’ Mel keek nadenkend voor zich uit en blies warme lucht naar haar in wanten gehulde handen.
‘Dat is misschien wel zo,’ zei ze. ‘Het had ook wel erger kunnen zijn, inderdaad Als je het zo bekijkt, valt het nog wel mee.’ Ik klopte op haar schouder en ging weer op mijn fiets zitten. Het was zo koud dat zelfs mijn zadel voelde of het bevroren was.
‘Geloof me Mel, het is echt geen ramp dat het zo gegaan is. En, even tussendoor, zullen we alvast gaan fietsen? Als we hier nog langer blijven staan, kunnen we Tennisboy dadelijk wel vergeten omdat we de bevriezingsdood gestorven zijn.’ Mel knikte en ze knoopte de touwtjes van haar muts vast onder haar kin.
‘Ja, is goed, ik sterf ook zowat hier. Maar jij denkt dus dat het niet slecht is? Dat het nog wel goed kan komen?’ We stapten op onze fiets en reden de stoep af, richting de stroom scholieren die verderop over het fietspad reed. Ik stak de weg over en Mel kwam al gauw achter me aan.
‘Natuurlijk komt het goed. Hij heeft toch geen slechte indruk van je gekregen?’ Mel kwam naast me rijden en slaakte een diepe zucht.
‘Dat hoop ik dan maar,’ zei ze. ‘Ik hoop het echt.’

Aww arme Mel :/

(nutteloze reactie, maar dat móest ik gewoon even kwijt)

Hé, Jeetje!
Ik kom ook weer even langswippen.

Er gebeurt niet echt te weinig, maar ik vind wel dat je tot nu toe nog niet echt hebt laten blijken waar het verhaal eigenlijk om gaat.
Alles wat er gebeurt is zo 'rustig' en dagelijks, en als ik niet wist waar het verhaal écht om ging, zou ik misschien ook wel sneller afhaken. (Ik heb gisteren trouwens nog een paar stukjes van je vorige versie gelezen. )
Nog een klein dingetje.
Je hebt Starla zich een paar keer laten bedenken dat het laatste was ze zich kan herinneren is dat ze een drankje van Cees heeft aangenomen, én dat er wat inzat, dat het zoutig smaakte.
Ik vind het dan een beetje vreemd dat Strala niet zelf al kan bedenken wát er is gebeurd. Als juist dat hetgene is dat ze zich het laatst kan herinneren.

Nou ja, vind je verhaal nog steeds steengoed!
Ik word wel weer wat enthousiaster als Starla eenmaal weer weet wat haar is overkomen. xD Dan is al het 'gewone' in de gebeurtenissen er ineens helemaal vanaf.
Grappig trouwens dat Mel en Starla totaal elkaars tegenpolen zijn en toch beste vriendinnen. Ik zou zelf niet zo goed met iemand als Mel kunnen opschieten, I guess. :p

Leuk hooor. (:

Weer 2 dingetjes;p

Al prakkiserend naar onze vaste afspreekplek fietste ik zo naar onze afspreekplek en zoals verwacht stond Mel daar inderdaad op me te wachten.

Persoonlijk vind ik 2x 'afspreekplek' niet echt mooi staan. Ik zou het even veranderen, ik vind het een te lang woord om zo snel achter elkaar te herhalen. (:

Het had ook wel erger kunnen zijn, inderdaad Als je het zo bekijkt, valt het nog wel mee.’

Puntje tussen 'inderdaad' en 'als'?

Thanks allemaal voor de reacties en de feedback! Misschien moet ik mijn lettertype wat groter zetten, dan zie ik misschien minder fouten over het hoofd haha.

Class, ik begrijp wat je bedoelt met dat alles een beetje 'alledaags' is. Dat is ook wat ik bedoelde, met mijn gebeurt er niet te lang niets-vraag. Het is namelijk juist niet mijn bedoeling dat mensen het begin soort van 'uitzitten' tot er iets spannends gaat gebeuren, zoals jij nu doet (wat overigens totaal mijn schuld is natuurlijk, ik ben alleen maar blij dat jij dat zegt ). Ik zit hiermee een beetje in dubio omdat ik aan de ene kant wil laten zien hoe 'normaal' Starla's leven er voor wat er later gebeurt uitzag, hoe haar leven een beetje was voor alles wat er nog gaat gebeuren, juist voor het contrast met hoe het later wordt. Aan de andere kant ben ik inderdaad bang dat ik te weinig bij het werkelijke onderwerp blijf en misschien teveel uitwijd. Heb je/jullie tips hiervoor? Moet ik het gewoon inkorten/een stuk deleten, of tussendoor nog meer verwijzingen geven naar het geheugenverlies en die zaterdagavond maar het verder zo laten?

Je tweede opmerking klinkt interessant, maar ik vrees dat ik hem niet helemaal begrijp Class Starla weet/wist dat er iets in dat drankje zat, het geheugenverlies komt daardoor en komt daarom ook daarna opzetten, als het drankje begint te werken zeg maar, en daarom is ze pas na dat drankje alles kwijt. Starla legt echter nu nog niet direct de link tussen het geheugenverlies en het drankje, misschien weet ze ergens in haar achterhoofd wel dat er een verband kan zijn, maar daar ziet ze nu nog niets kwaads in. Of bedoelde je dat niet?

@arendaaa dank je wel, die afspreekplek herhaling was een fout namelijk thanks!

Nou - als ik eerlijk ben, vond ik het bij jouw vorige versie wat natuurlijker lopen, wat betreft dat 'allerdaagse'. En dan te bedenken dat toen ik begon met lezen, je me al ruim 4 forumpagina's voor was. xD
Ik weet niet precies wat het nu dan is dat het wat minder interessant maakt. Ik zou het, denk ik, zo laten. Het is voor de rest prima, lekker levendig geschreven, leest goed weg!

Ik vind Starla totaal geen normaal meisje, eigenlijk. xD Ook niet voor dat ene incidentje. Ik vind haar een beetje zielig, alsof ze behalve dat ze weet dat ze een mooi meisje is een laag zelfbeeld heeft, maar dan onbewust. Alsof ze denkt dat ze een jongen alleen maar seks te bieden heeft en het dan ook doet om er in ruil wat voor terug te krijgen.
Ik snap het ook wel, aangezien ze van die klote ouders heeft, maar toch. :p
Maar goed - dat was denk ik ook wel jouw bedoeling! ^^

Met mijn tweede opmerking bedoelde ik eigenlijk vooral het volgende. Ze mag Cees niet.
Waarom zou ze een drankje van hem aannemen?
Ik ben zelf altijd nogal argwanend op dat gebied - als ik iemand niet mag (terwijl ik niet precies weet waarom niet), ben ik ervan overtuigd dat daar vast een hele goede reden voor is.
Maar ik weet niet of Starla daar hetzelfde in staat. Het kan ook zijn dat ze er gewoon niet aan wil denken, dat ze haar verantwoording opzij zet omdat ze niet wil dat het waar is dat ze het had kunnen nagaan.

Ach - wat lul ik ook! Ik vind je verhaal fantastisch!

Haha dat heb je heel goed gezien Classy Cat, goed dat het toch nog een beetje overkomt wat ik probeer neer te zetten haha. Ze heeft inderdaad nogal wat issues, al voor dat incident inderdaad. Dat wordt door alles daarna later hopelijk ook alleen nog maar duidelijk. Verder is ze ook wat roekeloos met drank en drugs betreft, vandaar het aannemen van dat drankje

@ ejell & arendaaa hadden jullie dit verhaal trouwens al een keer in één of andere vorige versie gelezen of nog nooit? Anders ben ik blij dat jullie toch blijven hangen ondanks het niet al te spannend begin
___________________________________________________________________________

Onderweg lukte het me Mel nog een beetje op te vrolijken. Sterker nog, tegen de tijd dat we op school aankwamen, was ik degene die geestelijke steun nodig had in plaats van zij. Mel bedacht namelijk dat het wel handig zou zijn me er aan te herinneren dat we het vierde een oefenexamen wiskunde zou te hebben, naar aanleiding van Wisknuddemans uitleguur gisteren. Eerlijk gezegd was dat me even ontschoten, al stond me vaag bij dat hij daar inderdaad iets over gezegd had. Wat ik echter niet opgevangen had, was dat Wisknuddeman het plan had opgevat om voor iedereen die bij de nu nog steeds geen zes zou halen wekelijks extra bijlesuren in te gaan lassen. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat ik daar toe veroordeeld werd, dus als ik dat had meegekregen had ik gisteravond toch nog even een poging gedaan me een beetje in de stof te verdiepen. Jammer was dat nu niet het geval en dat betekende dat ik nu nog één tussenuur en de eerste pauze had om twaalf hoofdstukken uit mijn hoofd te leren.
Natuurlijk bleek was ondoenlijk was in die beperkte tijd en daar was ik me ook terdege van bewust. Gezien de rest van de klas de stof al geleerd had voor het oorspronkelijke oefenexamen hoefden zij het bijna niet meer te herhalen, maar ik had mijn boek dit jaar zo ongeveer nog geen één keer open gehad. Ik had dus nogal wat in te halen en dus begon ik tijdens onze lessen de eerste drie uur met stiekem onder de tafel in mijn wiskundeboek te lezen. Zowel Grieksvrouw als Fransman vraagden echter irritant veel aandacht, dus veel schoot ik daar niet mee op. Tegen de tijd dat het derde mijn tussenuur aanbrak, had ik pas een half hoofdstuk gedaan en moest ik er nog elf en een half. Way to go, Starla.
Zo snel als ik kon begon ik de rest van de hoofdstukken door te nemen. Ik maakte de belangrijkste opdrachten en de tussentoetsen en voerde als een gek spiekbriefjes in mijn rekenmachine in. In heb begin snapte ik het nog wel, maar hoe verder ik kwam, hoe meer ik de draad kwijtraakte. Ik had steeds meer oefensommen fout en snakte zo langzamerhand naar een sigaret nu ik niet de tijd had om even te gaan roken. Ik vroeg me ernstig af hoe het me vorige keer gelukt was een 5,7 te halen zonder leren. Ik had het idee dat ik nu minder van de stof snapte dan voor ik het boek gelezen had. Toen Mel na mijn vergooide pauze naar boven kwam en ik met haar en de rest van de klas naar het lokaal slofte, was ik het meer dan zat. Ondanks het feit dat ik mijn stinkende best had gedaan, had ik nog geen vijf hoofdstukken door kunnen nemen en dat was veel te weinig. Ik voelde me murw en mijn hoofd zat vol met cijfers en formules die allemaal door elkaar heen liepen. Tegen beter weten in probeerde ik duidelijkheid te krijgen bij Mel.
‘Zeg Mel,’ zei ik tegen haar toen we naast elkaar het lokaal van Wisknuddeman inliepen. ‘Heb jij toevallig die rekenregels geleerd? Uit hoofdstuk vijf?’ Mel keek zoekend om zich heen naar een plek zo ver mogelijk bij Wisknuddemans bureau vandaan en trok me mee naar twee tafels halverwege het lokaal.
‘Ja, ik geloof het wel,’ zei ze.‘Hoezo?’ Snel zette ik mijn tas op de tafel en begon mijn boek te zoeken.
‘Mag ik je iets vragen over die derde? Ik begrijp die formule niet en… wacht, ik laat het even zien.’ Ik diepte mijn boek op uit mijn tas en liet haar het voorbeeld zien dat ik niet begreep. Mel was doorgaans slechter in wiskunde dan ik, maar nu meende ze het wel te begrijpen. Ze begon me een hele ingewikkelde uitleg te geven waar ik weinig snapte. Niet veel later bleek dat dat was omdat ze heel iets anders stond uit te leggen dan ik wilde weten, en dat ze dat nog verkeerd deed ook.
Toen we aan onze tafel waren gaan zitten begon Mel, helemaal in de stress door haar misstap van daarnet, op topsnelheid allemaal spiekbriefjes van mijn rekenmachine in die van haar over te zetten. In de tussentijd probeerde me ik te concentreren op de laatste rekenregels, wat niet meeviel omdat ik er nu ineens twee minder wist dan een paar minuten geleden. Ik keek opzij en zocht naar mijn rekenmachine in de hoop dat ik ze daar tijdens een onverhoopt moment van intelligentie in had gezet, maar die had Mel zich toegeëigend in een wanhopige poging zichzelf te behoeden voor Wisknuddemans extra uitleguren.
‘Mel, staan die rekenregels ook in mijn rekenmachine?’ vroeg ik haar en ik wilde mijn machine pakken om het te controleren, maar Mel schoof hem met een rood hoofd naar de andere kant van haar tafel, zodat ik er niet bij kon. Ik onderdrukte de neiging haar te slaan.
‘Mel, doe niet zo irritant en geef dat ding hier.’ Maar Mel schudde haar hoofd en bleef paniekerig op allemaal knopjes drukken.
‘Nee, nee, je krijgt hem zo. Toe Star, ik ben zo klaar, laat me mezelf even redden van een abonnement op Wisknuddemans uitleguren voor hele domme leerlingen.’ Ik slaakte een zucht en stak mijn hand uit.
‘Geef dat ding nou gewoon even terug, Mel. Het kost maar twee tellen en dan mag jij hem weer.’ Maar Mel negeerde me. Gelukkig voor haar werd ik er van weerhouden om verder tegen haar te zeuren toen er ineens iemand voor me kwam zitten. Het was Dora.
Misschien moet ik daarbij vertellen dat het nogal ongewoon was dat Dora zich vrijwillig zo dicht bij me in de buurt waagde. Dora en ik hadden namelijk een ontieglijke hekel aan elkaar. Ze was ooit een goede vriendin van me geweest, op de basisschool en in de eerste twee jaar van de middelbare, maar toen waren we ‘uit elkaar gegroeid’, zoals mijn moeder dat heel netjes noemde. Kort samengevat dacht Dora ineens dat ze te goed was voor haar oude vrienden en liet ze iedereen als een baksteen vallen voor mensen die in haar ogen beter waren. Ik was ineens onverantwoordelijk en een slet, wat uit haar mond nergens op sloeg omdat ze zelf ook niet echt heilig was met jongens, en ik gebruikte drugs en dat was voor hippies en daar wilde ze blijkbaar niet mee geassocieerd worden. De afgelopen maanden, zo niet jaren, hadden we elkaar eigenlijk voornamelijk zoveel mogelijk ontlopen. Gelukkig hadden we al een paar jaar niet meer al onze vakken samen en was ze voor een groot deel uit mijn leven verdwenen. Ik zag haar wel eens in de pauzes en bij vakken die we nog wel samen hadden en zo nu en dan kwam ik haar tegen in de club. We wisselden geen woord met elkaar en bekeken elkaar nauwelijks. Daarom begreep ik niet dat ze nu ineens aan de tafel pal voor die van mij ging zitten. Nog vreemder was dat ze zich naar me omdraaide en me aankeek.

Umm nee eerste keer dit (: ik kon mezelf er niet eerder toe dwingen, omdat je daar al veel verder was. Maar eigenlijk vind ik het helemaal niet saai... Juist wel leuk om even het 'normale leven' van Starla te leren kennen. Anders gaat het ineens allemaal heel snel ook. Dus ik vind het prima zo, ook omdat je gewoon zo'n fijne schrijfstijl hebt (:

Dank je wel ejell! Ben erg blij dat je het toch leuk vindt zoals het nu is doe er een nieuw stukje bij!

____________________________________________________________________________

De manier waarop ze dat deed was trouwens ook niet echt geruststellend. De uitdrukking op haar gezicht hield het midden tussen een soort krankzinnige euforie en onuitstaanbare nieuwsgierigheid. Ik kende die uitdrukking nog van vroeger en de herinnering aan de context die doorgaans bij die uitdrukking hoorde, werkte me een beetje op mijn zenuwen. Nu ik haar weer eens van dichtbij zag, viel het me bovendien op hoe vreselijk ze opgemaakt was. Ze deed me denken aan een travestiet, wat vreemd was omdat ik geen hekel had aan travestieten en wel aan haar.
Toen begon ze ook nog tegen me te praten.
‘Hé Star!’ zei ze op een toon of ze mijn beste vriendin was. ‘Vertel eens, wat was dat nou allemaal, afgelopen weekend?’ Ik staarde naar haar grote, twinkelende ogen en moest eerst even bekomen van de schok dat ze tegen me praatte Pas daarna drongen haar woorden tot me door. Afgelopen weekend? Waar had ze het over? En vooral, sinds wanneer was zij geïnteresseerd in iets anders dan zichzelf en haar fantastische nieuwe vrienden?
Ik schudde mijn hoofd om wakker te worden uit mijn verbazing en fronste mijn wenkbrauwen.
‘Wat?’ zei ik, en het klonk een beetje zwakjes en dat ergerde me. Dora keek of ze moeite moest doen niet uit elkaar te klappen van nieuwsgierigheid.
‘O, kom op Star, je kunt het mij wel vertellen, hoor,’ zei ze op een irritant, poeslief toontje. ‘Ik heb jullie wel gezien, samen. Vertel eens, wat hebben jullie uitgespookt? Hoe was het?’ Volgens mij werden mijn ogen net zo groot als die van haar. Uit alle macht probeerde ik te bedenken waar ze het over had. Uitgespookt? Ik? Met wie?
Maar toen begon er iets te dagen. Er zakte iets zwaars neer in mijn maag en een weeïg gevoel zette langzaam op in mijn buik. Afgelopen weekend?
Ik slikte. Dora kwam ook vaak in de club. Zou ze zaterdag bedoelen? Het gat in mijn geheugen. Was zij er ook geweest, die avond? Wist zij dingen die ik niet wist?
Er trok een koude rilling langs mijn ruggengraat. Ik besloot dat ik geen zin had aardig tegen haar te doen, vooral niet met het verdoemde oefenexamen in het verschiet.
‘Dora, waar heb je het in godsnaam over?’ snauwde ik gedempt, want Wisknuddeman begon aan de andere kant van het lokaal opgavenblaadjes uit te delen. Ze giechelde (echt waar) en gaf me een speelse tik tegen mijn arm.
‘O gekkie, doe nou maar niet alsof je van niets weet. Ik was ook in de club hoor, zaterdagavond. Denk je dat ik je niet hand in hand met Cees die wc in heb zien gaan?’
Haar woorden galmden na in mijn hoofd. Mijn oren suisden. Wisknuddeman vroeg om stilte, maar zijn stem klonk ineens heel ver weg, alsof hij zich in een andere dimensie bevond. Voor me draaide Dora zich met zichtbare teleurstelling om, naast me gaf Mel me mijn rekenmachine terug. En ik, ik kon me niet meer bewegen.
De wereld was gestopt met draaien. Als verdoofd staarde ik naar Dora, die zich had omgedraaid en een pen uit haar etui pakte. Ergens verderop zag ik Wiskundemans lippen bewegen, maar ik hoorde niet meer wat hij zei. Mijn hart sloeg zwaar in mijn borst, dreunde tegen mijn slapen. Pas toen Dora de dop van haar pen haalde en zich over haar blaadje boog, sloeg de bom echt in.
Ik wist het weer.

Bedankt voor de like ejell!

________________________________________________________________________

Hoofdstuk 6

Het was warm in de club, die zaterdagavond. Binnen hing een zware, droge lucht van tabak en warmte die langzaam opsteeg naar de gekleurde lampen aan het plafond. Uit de boxen langs de kant en aan de muur kwam dreunende muziek. Het was druk, zoals altijd in het weekend.
Ik liep langs de kant van de dansvloer en keek om me heen, zoekend naar mijn eigen vriendengroepje. Ik was zonder Bobby, vandaag. Hij was een weekend weg met zijn familie, dus ik moest me vanavond zonder hem zien te vermaken.. Gelukkig hadden we een vast groepje waar we regelmatig mee afspraken, hier en buiten het uitgaan, waarvan een groot deel meestal wel op zaterdag in de club te vinden was. Ook vandaag bleek dat het geval, want al gauw zag ik Jack ergens staan, niet ver bij de bar vandaan. Hij praatte met een meisje waar ik hem wel vaker mee had zien praten. Mijn andere vrienden, de rest van het groepje van Bobby en mij, zaten op onze vaste plek, achterin in de hoek. Joey, Bert en Floris.
Bert en Joe waren mijn mannelijke Melanie’s, mijn beste vrienden. Joey was met zijn zestien jaar de jongste. Hij had ADHD en geestelijk was hij minimaal nog vier jaar jonger, maar ik kon altijd erg met hem lachen. Bert was ook een schat, maar met zijn rustige karakter en hoogbegaafdheid totaal het tegenovergestelde van Joey. Bert deed twee studies op de universiteit, terwijl Joey twee klassen lager zat dan waar hij hoorde. Ondanks dat waren ze beste vrienden. Volgens mij zag Bert Joey altijd een beetje als zijn kleine broertje waar hij voor moest zorgen.
Bert en Joey kregen mij in het oog toen ik aan kwam lopen en er verscheen een grote, aanstekelijke lach op Joey’s gezicht. Hij zwaaide naar me en Bert hief zijn biertje naar me op. Ik glimlachte en liep naar ze toe. Floris keek me nauwelijks aan, as usual. Cees en zijn vrienden waren op de stoelen naast onze de onze gaan zitten en Floris zat meer hun kant dan aan die van Bert en Joey. Gelukkig, want op dat stuk chagrijn zat toch niemand te wachten.
‘Misses de Winter!’ riep Bert over de muziek heen toen ik aan kwam lopen. ‘Kom erbij, leuk dat je ook nog even binnen komt vallen. Waar bleef je nou? Was je verdwaald onderweg?’ Ik lachte en ging naast hem op een loungestoel zitten. Vanaf de andere kant van de tafel zeiden Floris en de vrienden van Cees me gedag en ook Cees knikte naar me. Ik groette ze terug voor ik me weer tot Bert en Joey wendde.
‘Nee, mijn zus heeft me gebracht en haar auto gaat niet zo hard.’ Joe keek me lachend aan.
‘Wat heeft ze dan voor auto?’ vroeg hij. Ik trok een gezicht.
‘Een Suzuki Alto. Een oude.’ Joe knikte begrijpend.
‘O, vandaar. Waarom ben je niet met Bobby dan?’
‘Die is een weekend weg met zijn familie, sukkeltje. Weet je nog?’ Joe sloeg zichzelf met een hand voor zijn hoofd.
‘O ja, dat is zo. Dat was ik helemaal vergeten. Met zijn kleffe tantes.’ Naast Joe grijnsde Bert.
‘Tante Mo en Tante Trees, toch?’ vroeg hij. Ik knikte.
‘Inderdaad, ja. Klef is nog zacht uitgedrukt.’
‘Mocht je niet mee?’ Ik stak mijn tong uit.
‘Jawel, maar één keer van je leven in aanraking komen met Tante Trees is al meer dan genoeg. Ik denk niet dat ik nog een weekend samen met haar in een bungalow overleef.’ Joey grinnikte en aan de andere kant van de tafel kwam Cees in beweging. Hij boog naar voren en stak een joint naar me uit.
‘Waar is hij naartoe?’ vroeg hij. Ik nam de joint van hem aan en zocht met mijn andere hand in mijn tas naar een aansteker.
‘Bobby? Nederland gewoon, ergens in het zuiden, geloof ik.’ Cees knikte en keek naar wat mensen bij de bar, alsof zijn aandacht alweer naar belangrijkere dingen was afgedwaald. Hij was er nooit zo goed in zich lang voor andere mensen te interesseren.
Ik nam een paar trekjes en klopte toen op de tafel om Cees’ aandacht te trekken. Ik wilde de joint teruggeven, maar hij hief zijn hand op.
‘Laat maar zitten,’ zei hij. ‘Ik draai straks wel een nieuwe. Deel maar met de rest.’ Ik leunde weer achterover in mijn stoel.
‘Oké,’ zei ik. ‘Dank je.’ Cees reageerde niet. Even keek ik naar hem terwijl hij de mensen bij de bar observeerde. Hij zat onderuitgezakt in een loungestoel en zijn blik was ietwat donker, peilend, zoals altijd. Ik zag zijn ogen bewegen terwijl ze iedereen van top tot teen opnamen, hun gedrag en bewegingen vingen. Ik snapte Cees nooit zo goed, kon moeilijk hoogte van hem krijgen. Vroeger had hij wel eens met ons groepje in het park rondgehangen, maar ik wist nog steeds niet of ik hem mocht of niet. Hij was nooit zo uitgelaten als wij, altijd wat stiller, alsof hij overal boven stond. Meestal zei hij niet zo veel en zat hij voornamelijk mensen te bekijken met die ietwat donkere, observerende blik van hem. Als je wel met hem praatte was hij scherp, slim en vooral erg vermoeiend.
Na een tijdje leek Cees door te krijgen dat ik naar hem keek. Hij draaide zijn hoofd mijn kant op en zijn blik eindigde midden in die van mij. Het was een raar moment, het voelde vreemd, zonder dat ik wist waarom. Ik glimlachte, om het niet over te laten komen of ik hem begluurde. Zo kalm mogelijk nam ik nog een trek en wendde toen mijn blik af. Ik moest moeite doen om niet te kijken of hij hetzelfde had gedaan.

Uhm, ik heb je vorige versie ook gelezen. (:
En aangezien ik het een geweldig verhaal vind, blijf ik lekker doorlezen.xd Ik heb weinig last van het 'saaie beginstuk'.

Paar dingetjes die ik in de laatste 3 stukjes zag:

Ik wilde koste wat kost voorkomen dat ik daar toe veroordeeld werd,

Ik weet het niet zeker, maar volgens mij mag dat aan elkaar!

Natuurlijk bleek was ondoenlijk was in die beperkte tijd en daar was ik me ook terdege van bewust.

Volgens mij klopt die zin niet helemaal.^^

owel Grieksvrouw als Fransman vraagden echter irritant veel aandacht, dus veel schoot ik daar niet mee op.

Het is tegenwoordig vroegen volgens mij. Tenminste, dat zei internet me. Heb het even opgezocht (aa).

Oyeaah. Ze weet weer wat d'r gebeurd is.xdd

Dank jullie arendaaa en ejell! de foutjes waren echt slordigheidsfouttjes die ik zelf over het hoofd had gezien, dus ook dank daarvoor volgend stukje! Als ik te snel post, hoor ik het graag

Gelukkig begon Bert toen tegen me te praten, het ongemakkelijke moment zo tot een einde brengend.
‘Hé Star, heb jij Jack net nog ergens gezien toen je binnenkwam?’ hoorde ik hem vragen. ‘Hij ging net iets te drinken halen voor me halen en daarna is hij spoorloos verdwenen.’ Ik blies rook tussen mijn lippen door en knikte.
‘Ja, die stond net daar ergens, bij de bar. Hij staat met dat ene blonde meisje praten, weet je wel.’ Bert keek de kant op waar ik naartoe wees en rekte zich wat uit om over de hoofden heen te kunnen kijken.
‘O ja, daar. Is dat Janine of zie ik ze vliegen?’
‘Ja, volgens mij wel. Of iemand die heel erg op haar lijkt.’ Bert liet zich weer terugzakken in zijn stoel.
‘Nou, dan zullen we die de rest van de avond wel niet meer terugzien,’ zei hij. ‘Die ligt over een uur ergens met Janine te krikken.’ Hij slaakte een zucht. ‘En ik maar wachten op mijn biertje.’ Ik lachte.
‘Zal ik even iets voor je gaan halen dan?’ Bert schudde geruststellend zijn hoofd.
‘Nee, je bent er net, blijf maar zitten. Ik ga wel. As jij zo even met Joe en mij mee gaat dansen.’
‘Ja, is goed. Moet je geld?’
‘Nee, rondje van mij. Wat wil je? Blue Curaçao?’
‘Ja, doe maar.’

Zoals beloofd haalde Bert voor Joey, mij en zichzelf iets te drinken, en zoals beloofd ging ik daarna mee dansen. Tenminste, ik en Bert dansten samen en Joey stuiterde als een jonge hond om ons heen. Het was leuk, vooral omdat Joey weer zo’n bui had waarbij hij totaal niet normaal kon doen. Zijn enthousiasme was aanstekelijk en Bert en ik lachten ons iedere keer rot om hem. Hij kon heel leuk mensen op de dansvloer nadoen, op een manier die me een beetje aan Eddy Murhpy in Raw deed denken, en soms zagen zijn slachtoffers het en dan kwamen Bert en ik niet meer bij terwijl Joey met een rood hoofd snel de andere kant op keek. Het viel me altijd mee dat hij nog nooit bonje had gekregen omdat hij iemand irriteerde.
Tussen het dansen door namen we af en toe even een pauze. We hingen aan de bar, zaten weer een tijdje in de loungehoek om met die vrienden van Cees te kletsen en daarna gingen we dan meestal weer dansen. Ik hield van dansen, vooral op dit soort avonden en met mijn vrienden. Het gaf me een vrij en gelukzalig gevoel, dat steeds sterker werd naarmate ik meer blowde en meer alcohol naar binnen goot. Na een tijdje kreeg ik wat MDMA van één van die vrienden van Cees dat voelde onwijs goed. Daarna was ik helemaal niet meer van de dansvloer te slaan.
Ergens halverwege de avond liep ik ook nog tegen Dirk aan. Dirk was een ex, of eerder, een viervoudige one-night-stand. Het was leuk om hem weer eens te zien. Ik ‘sprak’ hem zo nu en dan als ik hem tegenkwam op feestjes en hij was sexy, nog steeds, met zijn knappe gezicht en doordringende blauwe ogen. Hij kon goed dansen en ik bleef een tijd bij hem staan toen Bert het voor gezien hield en ik Joey was kwijtgeraakt in de drukte. Het voelde goed om met hem te dansen. Met Dirk kon ik anders omgaan dan met Joe en Bert, vooral nu Bobby er niet was. We stonden dicht tegen elkaar aan, terwijl Dirk deed alsof hij Patrick Swayze was in Dirty Dancing en ik net zo hard met hem meedeed. Ik voelde me super, vol energie, en genoot ervan om zo met hem te dansen, om zo dicht bij hem te zijn. We daagden elkaar uit, met onze lichamen tegen elkaar gedrukt en onze gezichten steeds dichter bij elkaar, en er verscheen meer en meer seksuele spanning tussen ons. Hij keek me aan met zijn helderblauwe ogen en ik wist al gauw weer waarom het toen niet bij die ene keer gebleven was.
Na een hele tijd samen gedanst te hebben, gingen Dirk en ik even naar buiten om te roken en aan alle nieuwsgierige blikken binnen te ontsnappen. Omdat het koud was liepen we naar de scooterkelder en gingen daar op de betonnen trap zitten. We praatten en geinden even wat en raakten aan beetje aan het klooien. Het duurde niet lang voor we aan het zoenen raakten en de temperatuur tussen ons hoog opliep. Ik eindigde uiteindelijk met Dirks lichaam dicht tegen me aan tegen de muur, met mijn hand op de juiste plek in zijn boxer terwijl hij ritmische bewegingen met zijn heupen maakte. Ik voelde zijn adem in mijn nek en hoorde hem bij mijn oor en zijn warmte en bewegingen tegen me aan waren opwindend. De prikkelende sfeer liep nog verder op toen Dirk zijn hand van mijn hals omlaag liet glijden en hij daar onder mijn rok verdween. Mijn buik tintelde en ik moest op mijn lip bijten om geen geluid te maken. Onze adem maakte steeds kortere wolkjes in de koude lucht en Dirk keek me aan met die broeierige blik in zijn ogen, die blik die vertelde dat ik hem behaagde en die me alleen nog maar assertiever maakte. Samen met Dirks lichaam tegen het mijne en zijn hand en zijn lippen in mijn nek was het heerlijk, prikkelend gevoel.
Toen we klaar waren en alle kleding weer op zijn plaats hadden getrokken, gingen we samen weer terug naar binnen. Daar dansten nog even, nu sensueler en minder opgehitst dan voor het gedoe in de kelder, en daar namen we nog wat te drinken aan de bar. Ik had Joe en Bert inmiddels al een tijd niet meer gezien en zei na nog een drankje in Dirks oor dat ik even ging kijken waar zij uithingen. Dirk knikte en zei dat hij zo ook ging: hij moest nog door naar een ander feest.
‘Hé, het was leuk je weer even gezien te hebben,’ zei hij. ‘Je ziet er goed uit. Ik spreek je binnenkort nog wel een keer, hier.’
‘Ja, vast wel.’
‘Oké. Veel plezier nog en als je een keer af wilt spreken, gewoon bellen, hè?’
‘Is goed.’ Dirk gaf me een kus in mijn hals en draaide zich om. Nog even keek ik glimlachend hoe hij in de menigte verdween en toen draaide ik me om, zoekend naar de anderen. Al gauw zag ik Bert bij Cees en zijn vrienden op de loungestoelen zitten. De vrienden van Cees keken naar een meisje dat verderop aan het dansen was, maar Bert en Cees keken allebei naar mij.

Bert knipoogde naar me toen mijn blik de zijne ving. Hij wist het van Dirk, en hij wist nog veel meer, maar ondanks dat hij ook bevriend was met Bobby verlinkte hij me nooit en deed hij niet moeilijk over het feit dat ik regelmatig met anderen rotzooide. Ik denk dat hij vond dat het mijn zaak was en niet de zijne. Ik vond het ook niet erg dat hij het wist, ik wist dat ik hem alles kon vertellen, maar aan Cees’ gezicht zag ik dat Bert niet de enige was die wist dat er meer was gebeurd tussen Dirk en mij. Dat was jammer, want ik vond het nou niet echt nodig dat hij ook op de hoogte was van dingen die Bobby niet mocht weten. Ik voelde me er een beetje ongemakkelijk onder en was blij toen Joey een paar seconden later naast me kwam staan.
‘Hé,’ zei hij. ‘Ik was je kwijt. Ga je mee iets drinken?’ Ik wendde mijn blik van die van Cees af en draaide me om naar Joey. Hij zag er schattig uit, zijn wangen waren rood als appeltjes en zijn piekerige haar stond alle kanten op.
‘Ja, ik kom,’ zei ik. ‘Zal ik betalen?’ Joe schudde zijn hoofd en liep voor me uit naar de bar.
‘Nee, jij hebt net al betaald. Twee keer. Ik heb geld bij me. Ik heb vorige week honderd euro gekregen voor mijn verjaardag.’ Ik glimlachte.
‘Gek, je gaat toch geen drankjes kopen van je verjaardagsgeld?’ Maar Joe leek juist erg blij dat hij zijn verjaardagsgeld uit kon geven om ons te trakteren.
‘Natuurlijk wel,’ zei hij. ‘Jullie zorgen altijd zo goed voor mij, nu kan ik eens iets terugdoen. Wat wil jij?’ We bleven staan bij de bar en keken even naar de flessen langs de wand. Ik koos het goedkoopste. Joey koos iets duurs, dus ik geloof niet dat hij het merkte.
We namen onze drankjes aan van Barman en gingen terug naar de loungehoek. Toen we op onze stoelen gingen zitten keek ik nog even maar Cees, maar die zat weer met die vrienden van hem te praten en schonk geen aandacht meer aan mij. Had hij eigenlijk een vriendin, op het moment? Ik probeerde het me te herinneren, maar ik realiseerde me dat ik het niet zeker wist. Hij was niet bepaald een heilige, dat wist ik wel. Vroeger pakte hij alles wat los en vast zat, maar ik had geen idee of dat nog steeds zo was. Ik kon hem ook moeilijk voor me zien als iemand met een vaste relatie. Volgens mij zou hij zich heel snel gaan vervelen. En andersom, wie wilde er iedere dag opgescheept zitten met zo’n betweter als hij die alles beter wist?
Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen Joey tegen me begon te praten. Hij had een nieuw bandje uit de buurt ontdekt en het belangrijkste daaraan was dat de drummer van het bandje blauw haar had. Dat wilde hij ook. Zijn moeder was er echter nogal op tegen en die weigerde eraan mee te werken, en aangezien Joe zichzelf en Bert niet vertrouwde met haarverf, waar ik hem groot gelijk in gaf, vroeg hij of ik binnenkort zijn haar wilde kleuren. Bert zei dat we zijn studentenkamer als crime scene mochten gebruiken en dat hij voor het bier zou zorgen. Logisch gevolg was dat we ons de rest van de avond rotlachten om scenario’s waarin er dingen fout gingen met Joey’s haar, waarbij hij onder ander eindigde met paarse oren en een andere keer met gifgroen haar. Zo nu en dan kochten Bert en Cees drankjes voor ons en we werden aardig dronken, dus het werd steeds meliger en uiteindelijk waren we ervan overtuigd dat Joe geen haar meer op zijn hoofd zou hebben tegen de tijd dat ik met hem klaar was. Ondanks onze doemscenario’s stemde ik echter in en toen Joe naar huis ging, spraken we af er komende week even over te bellen.
Ik liep met Joey mee naar zijn fiets toen hij weg moest en ging daarna weer naar binnen om de rest weer op te zoeken. Nu ik van buiten kwam, merkte ik hoe benauwd en druk het binnen was. Er sprongen mensen in het rond op de dansvloer en het was zo vol dat ik er bijna niet doorheen kwam. Nadat ik me door de menigte had heengeworsteld en daarbij twee keer een klap op mijn kont had gehad, kwam ik weer terug bij onze loungehoek, waar Bert inmiddels aan de praat was geraakt met één van die vrienden van Cees. Hij vertelde iets waarbij hij druk gebaarde en die vriend van Cees knikte de hele tijd instemmend. Ik liep naar de stoel naast hen, plofte erin neer en pikte Berts glas Purple Rain uit zijn handen. Het glas was lekker koud en ik liet het op mijn bovenbenen steunen terwijl ik naar de mensen op de dansvloer keek. Ondanks de harde muziek was het of er ineens veel geluid wegviel nu Joe en Bert niet meer enthousiast tegen me praatten. De plotselinge rust om mijn hoofd drong ook naar binnen, en langzaam begon ook mijn lichaam kalmer te worden. Mijn energie begon een beetje op te raken. Zelfs het effect van de MDMA doofde langzaamaan wat uit.
Ik dronk wat van Berts drankje en keek opzij toen ik gelach hoorde. Het waren Bert en die vrienden van Cees, die allebei al aardig dronken begonnen te raken. Bert vertelde iets over een wederzijdse kennis en ze rolden bijna over de grond van het lachen. Cees zat naast ze, ergens schuin tegenover me. Hij zat te roken en met zijn typische blik mensen op de dansvloer te bekijken. Aan het gesprek van Bert en zijn vrienden deed hij totaal niet mee. Waarschijnlijk vond hij dat soort dronkemansidioterie beneden zijn niveau. Cees was altijd nuchter, zelfs als hij stomdronken was.
Na een tijdje keek Cees mijn kant op en zijn blik kruiste die van mij. Hij blies sigarettenrook tussen zijn lippen door en wenkte me met een hoofdbeweging, naar de lege loungestoel naast die van hem. Het ergerde me een beetje, omdat hij deed of ik zijn hondje was, maar gezien ik toch niets beters te doen had, pakte ik mijn tas en liep naar hem toe. Mijn hakken voelden ineens een beetje wankel, dus schijnbaar had ik al meer gedronken dan ik dacht.
‘Zo,’ zei Cees toen ik op de loungestoel naast die van hem ging zitten. ‘Hoe staat het met het leven?’ Ik knikte wat, trok mijn tas op schoot en begon erin te rommelen.
‘Ja, wel aardig. Z’n gangetje.’ Cees leunde voorover en tikte zijn sigaret af in een asbak.
‘Ben je nog een beetje naar leuke feesten geweest de afgelopen tijd?’ vroeg hij. Ik knikte en stak ook een sigaret op. Iedereen rookte hier, nog afgezien van al het andere wat er gebruikt werd. Er werd nooit gecontroleerd. Ze waagden zich hier niet eens.
‘Een paar. Bob en ik zijn naar Statix geweest en we gaan misschien nog naar MetMeet, maar dat is nog niet zeker.’
‘MetMeet is duur, hè.’
‘Ja, maar er staan wel leuke bands dit jaar.’ Cees blies sigarettenrook uit door zijn mondhoek en knikte.
‘Is waar, is waar. En de sfeer is ook altijd wel goed.’ Ik nam een trek van mijn sigaret en leunde achterover in de stoel.
‘Daarom. Maar even wat extra werken in de vakantie, dan komt het wel goed.’ Cees glimlachte licht.
‘Zo simpel is dat. Waar werk je ook alweer? Dat café, toch?’
‘Ja, dat restaurant bij de Koeverlaan, vlak bij die groentezaak.’
‘Ik weet welk je bedoelt.’ Hij nam een slok uit het lange glas in zijn hand, direct gevolgd door een trek van zijn sigaret. ‘Maar je was op Statix geweest dit jaar? Was het er druk op zondag?’ Ik constateerde dat hij praten over mijn werk schijnbaar niet interessant genoeg vond, maar besloot het maar zo te laten. Zo was hij nu eenmaal.

Dank je voor de like weer arendaaa! het is verder een beetje stil hier dus maar eens een wat langer stukje, of het is gewoon vakantietijd (hoop ik )

_______________________________________________________________________


‘Ja, drukker dan vorig jaar,’ antwoordde ik.
‘De organisatie was echt ruk vorig jaar.’
‘Dat viel nu wel mee. Nog steeds te weinig wc’s en de bonnen waren te duur, maar de muziek was wel oké. Er stond een band uit Groningen, die vond ik erg goed. Een beetje London After Midnight-achtig.’
‘C.y.B.?’
‘Die, ja.’ Cees knikte.
‘Is wel een aardig bandje. Maar na een tijdje wordt je het wel zat. Die synths en standaardgitaarrifjes gaan je op een gegeven moment de keel uithangen.’ Daar was hij ook altijd goed in, Cees. Hij kon altijd alles op zo’n manier brengen dat het leek of zijn opvatting de enige juiste was, een soort van algemeen geldende waarheid. Volgens mij vond hij doorgaans gewoon dat hij altijd gelijk had. Ik werd er een beetje moe van, maar probeerde het niet te laten merken.
‘Kan wel. Ga jij nog ergens heen?’ Cees tikte zijn sigaret af in een asbak.
‘Ja, MetMeet waarschijnlijk ook. En ze houden nog ergens een festival in het zuiden, misschien dat ik daar ook nog naartoe ga.’ Ik knikte.
‘Daar heb ik wel iets over gehoord, ja. Maar dat ging toch niet door omdat het te dicht bij dat natuurgebied in de buurt lag of zo?’
‘Ja, maar nu zijn ze bezig het te verplaatsen Dat wildpark ligt er vlak naast en daar wordt vaak rotzooi getrapt na afloop en dat is slecht voor de plaatselijke fauna. Nu willen ze het een halve kilometer verplaatsen, maar dat slaat eigenlijk nergens op. Die nieuwe locatie ligt hemelsbreed even ver van het park vandaan.’ Hij nam een trek. ‘De proleet die dat verzonnen heeft moeten ze direct ontslaan.’ Ik glimlachte flauw. Zo langzamerhand begon ik een beetje murw te raken door zijn zelfvermeende slimheid. Ik deed echter mijn best het niet te laten merken en begon: ‘Als dat zo is, kunnen ze toch ook gewoon een totaal andere locatie zoeken? Zo centraal ligt dat park nu ook weer niet. Er zijn in die provincie genoeg andere-’
Ik was nog niet uitgesproken, maar goddank werd ik op dat moment onderbroken door Bert. Hij zwaaide naar me en riep over de herrie van de muziek heen mijn naam.
‘Star!’ riep hij. ‘Jij ging toch drankjes halen? Waar blijft dat van mij?’ Ik was hem dankbaar dat hij me de mogelijkheid gaf me even van Cees los te maken en ik riep: ‘Ja, sorry, k kom eraan!’ Ik draaide me weer om naar Cees en kwam overeind.
‘Sorry, ik ga even wat te drinken halen, dat had ik al een hele tijd geleden beloofd,’ improviseerde ik. Cees knikte, en door de sigarettenrook die hij uitblies en die om hem heen kringelde keek hij me aan zonder iets te zeggen. Ik vroeg me af of hij het doorhad. Ik pakte mijn tas en liep Berts kant op.
‘Biertje?’ vroeg ik aan hem toen ik langs hem liep.
‘Mojito,’ zei Bert en ik stak mijn duim naar hem op en liep door naar de bar. Daar was het nogal druk en het duurde een paar minuten voor Barman me kwam helpen. Hij deed me altijd denken aan iemand van The Village People met dat kale hoofd en die grote SM-snor van hem. Toen hij me aankeek, zei ik: ‘Een Mojito en iets met heel veel alcohol.’ Barman vertrok geen spier, alsof hij dat verzoek zo’n dertig keer per avond kreeg, en begon allemaal dingen door elkaar te mixen. Een klein minuutje later gaf hij me iets waarvan ik bij de eerste slok al wist dat het me zo dronken als een tor zou maken, maar het was lekker en dus nam ik het mee.
‘Alsjeblieft,’ zei ik tegen Bert toen ik bij hem terugkwamen en hem zijn mojito gaf. Ik leunde op de rugleuning van zijn stoel, keek even Cees’ richting op en zei zacht: ‘En bedankt, voor me even redden van Cees en zijn geouwehoer.’ Bert grijnsde en hij tikte zijn glas tegen het mijne.
‘Geen probleem,’ zei hij. ‘Ik weet hoe intimiderend hij is. Het is vermoeiend om met hem te praten.’
‘Nogal. Ik was al bang dat ik nooit meer van hem af zou komen.’ Ik nam een grote slok van Barmans blauwe goedje en kneep een oog dicht. ‘Godsamme.’ Bert keek naar mijn glas.
‘Wat is dat?’ vroeg hij. Ik klopte met mijn vuist op mijn borst.
‘Geen idee. Radioactief, denk ik.’
‘Zo ziet het er wel uit, ja.’
‘Zo smaakt het ook.’ Ik stak het glas naar hem uit en hij pakte het aan. Hij rook er even aan, liet het circuleren alsof het een dure wijn was en nam toen een slok. Hij proestte en trok een gezicht alsof hij net een heel zuur snoepje had doorgebeten.
‘Holy shit. Hoeveel alcohol zit erin? 99 procent ofzo?’
‘Op z’n minst,’ lachte ik en ik pakte het glas weer aan. ‘Wil je er ook één?’ Bert wierp een duistere blik op het glas.
‘Nee, dank je. Ik moet morgen werken en als ik zo‘n glas leegdrink, kun je me morgenochtend opvegen.’ Ik lachte en pakte het glas weer van hem aan.
‘Begrepen,’ zei ik. ‘Als ik iets niet wil, is het je ontslag op mijn geweten hebben. Proost?’ Bert grijnsde.
‘Proost,’ zei hij. En we klonken onze glazen nog een keer tegen elkaar en dronken ze toen in één keer leeg.

Toen onze drankjes weer een beetje bezonken waren, bleven Bert en ik nog even in de loungehoek hangen om wat te kletsen.. Daarna waagden we ons nog even op de dansvloer, maar daar was ik inmiddels eigenlijk te dronken voor en ik liep meer aan Bert te hangen dan dat ik actief iets deed. Het sloeg nergens op, dus we gingen al gauw weer terug naar onze stoelen om weer veilig te gaan zitten. We ouwehoerden nog even wat met die vrienden van Cees en toen was het voor Bert tijd om naar huis te gaan. Hij moest morgen werken en dan moest hij altijd op tijd zijn bed uit, dus hij moest er echt vandoor. Ik zei hem gedag en bleef toen als enige van ons groepje achter in de loungehoek. Joe en Bert waren weg, Jack had ik zoals verwacht de hele avond niet meer gezien en ook Floris leek van de aardbodem verdwenen te zijn.
De afwezigheid van mijn vaste groepje leidde ertoe dat ik nu was overgeleverd aan Cees en zijn vrienden. Omdat ik daar eigenlijk geen zin in had, overwoog ik eerst ook naar huis te gaan, maar toen begonnen die vrienden van Cees weer tegen me te praten en dat was ook zonder Bert eigenlijk best leuk. Het was een stuk gemakkelijker om met hen een gesprek te voeren dan met Cees, ook al waren we allemaal zodanig dronken dat er niet veel zinnigs meer uitkwam, dus we lachten vooral veel en blowden tussendoor zo nu en dan een beetje. Cees zat ernaast en luisterde soms even naar ons gesprek, keek dan weer wat om zich heen en kocht tussendoor wat drankjes voor ons. Die vrienden waren echt zwaar bezopen, voor zover ik dat nog objectief kon beoordelen omdat ik zelf ook al aardig dronken was. Die ene vriend praatte met zoveel enthousiaste armbewegingen dat hij iedereen die passeerde bijna zijn drankje uit de handen sloeg en die andere liet geregeld zelf dingen uit zijn handen vallen. Vaag viel het me op hoe nuchter Cees nog leek, tussen al die joligheid en onderbroekenlol. Hij had ook heel wat gedronken en gerookt, maar hij was stiller en minder uitgelaten dan de rest en leek zijn lichaam en geest nog een stuk beter onder controle te hebben dan wij. Op een gegeven moment ging hij echter richting de wc en toen hij terugkwam, was dat wel anders. Zijn ogen zagen er ineens bizar uit en hij gedroeg zich nogal prikkelbaar. Ik weet niet wat hij gebruikt had, maar schijnbaar was het iets heftigs.

Graaggedaan hooor^^. Ik like meestal maar, omdat je geen spamreacties mag doen. xdd En af en toe laat ik wel even via reactie weten dat ik nog hard meelees;p
Leuk stukje weer, volgens mij is dit inderdaad een stuk uitgebreider, of heb ik dat mis? Ik bedoel dan ook de vorige stukjes (aa).

1 dingetje:

Ik was hem dankbaar dat hij me de mogelijkheid gaf me even van Cees los te maken en ik riep: ‘Ja, sorry, k kom eraan!’

Is dat niet 'k kom? Met zo'n apostrof. (:

Bedankt arendaaa, ik ben blij dat je nog meeleest? Is het stuk hiervoor niet te uitgebreid naar jouw mening of is het beter dat het wat langer is?

_____________________________________________________________________________

Na een tijdje gingen de vrienden van Cees naar de dansvloer. Ik had geen zin meer om te dansen, voelde me een beetje te dronken, dus ik bleef achter in de loungehoek. Cees, die nog nooit van zijn leven een voet op de dansvloer had gezet en dat nu ook niet van plan leek, bleef ook zitten. Eigenlijk was ik liever niet in mijn eentje aan hem en zijn grote ego overgeleverd, maar dat was altijd nog beter dan dat hele eind naar de dansvloer af te moeten leggen.
Cees en ik keken samen hoe zijn vrienden naar de massa dansende mensen probeerden te lopen. Het zag er komisch uit. Ze liepen arm in arm en de linker zwaaide met een glas bier, terwijl de ander laveloos liedjes van Queen lalde. Ik keek opzij naar Cees, die ze zonder iets te zeggen nakeek. Hij zat onderuitgezakt en met een wie-doet-me-wat-houding op zijn loungestoel en had een joint in zijn hand, de zoveelste. Toen hij mijn blik voelde, keek hij opzij. Hij glimlachte, ging verzitten en klopte op zijn knie.
‘Zo, kom jij even bij Ome Cees op schoot?’ vroeg hij. Ik boog naar voren en drukte een sigaret uit in een inmiddels overvolle asbak.
‘Dacht het niet,’ zei ik. Ik begon in mijn tas naar kauwgom te zoeken, maar dat was moeilijker dan verwacht omdat de omtrekken van de spullen erin een beetje vaag begonnen te worden. Cees zag het. Hij grijnsde en bood me zijn joint aan. Ik knikte bij wijze van dank, vergat de kauwgom en nam een trek terwijl Cees naar zijn vrienden op de dansvloer keek.
‘En, wanneer dump je die Bobby nou eens?’ vroeg hij toen ik hem de joint teruggaf. Ik voelde een steek van ergernis. Ik had helemaal geen zin om met Cees over Bobby te praten.
‘Niet zolang ik het kan voorkomen,’ antwoordde ik. Cees blies een wolk rook uit en hij glimlachte.
‘Snap ik. Zo naïef vindt je ze niet vaak, hè?’ Hij stak de joint tussen zijn lippen en knipte zijn aansteker aan. ‘Weet hij het van jou en Dirk?’ Ik keek de andere kant op.
‘Er is niets tussen mij en Dirk,’ zei ik. Cees’ mondhoek krulde omhoog.
‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Trouw als een hond, hè?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Wat jij wilt,’ zei ik. ‘Hé, zijn ze toevallig ook nog van plan goede muziek te gaan draaien vanavond of blijft het zo?’ Ik voelde dat Cees even naar me keek, maar ik keek niet terug en wachtte af. Gelukkig vatte hij de hint en hield hij op over Bobby.
‘Ik ben bang van niet,‘ zei hij. ‘Maar er zijn gelukkig genoeg andere dingen die een avond wel leuk kunnen maken.’ Hij zei het op een bepaalde manier, en door de toon van zijn stem kon ik mezelf er niet van weerhouden zijn kant op te kijken. Ik liet mijn ogen voer de zijne glijden.
‘Is dat zo?’ vroeg ik. Cees nam nog een laatste trek en stopte zijn aansteker weg.
‘Ja. Misschien heb ik nog wel iets leuks voor je. Cadeautje van mij. Interesse?’ Ik knikte.
‘Natuurlijk. Altijd.’ Cees stak zijn duim op en met enige moeite kwam hij overeind uit zijn loungestoel. De ketting die van zijn riem naar de portemonnee in zijn broekzak liep rinkelde.
‘Goed zo,’ zei hij. ‘Wacht maar even, ik ga even iets voor je halen, dan maak ik er iets leuks van. Ik ben zo terug.’ En weg was hij. Ik kon hem nog een tijdje zien, hoe hij richting de bar liep, maar niet veel later verloor ik hem uit het oog toen hij in de menigte verdween. Ik wachtte even, en begon toen maar een beetje om me heen te kijken om de tijd te doden. Ik zocht naar Jack, in de hoop dat die nog ergens rondhing, maar ik kreeg niet veel tijd om goed te zoeken omdat Cees sneller terugkwam dan ik had verwacht. Hij had een San Francisco en iets anders bij zich, iets doorzichtigs in een lang glas. Hoewel dat me interessanter leek, gaf hij de San Francisco aan mij, wat me stiekem een beetje teleurstelde. Waarschijnlijk was dat van mijn gezicht af te zien, want Cees ging weer naast me zitten en zei: ‘Het zit erin. Het is leuker dan het eruit ziet. Enjoy.’ Hij hief zijn glas op en nam een slok van zijn eigen goedje. Ik keek nog even naar hem en liet mijn blik toen naar mijn San Francisco glijden. Ik zag er niets aan en ik vroeg me af wat hij erin gedaan kon hebben.
‘Wat is het?’ vroeg ik. Cees keek mijn kant op. Zijn ogen stonden nog steeds zo gigantisch ‘Lekker,’ zei hij alleen maar. Ik keek nog even naar mijn cocktail. Wat zat ik nou moeilijk te doen? Hij wist heus wel waar hij mee bezig was. Volgens mij had hij alles gebruikt wat er te gebruiken viel, in meerdere of mindere mate, en ik had nog nooit gehoord dat hij iets stoms gedaan had. En bovendien, hij had er moeite voor gedaan, ik had ja gezegd. Het zou flauw zijn als ik nu nog terugkrabbelde.
Ik rechtte mijn rug, streek mijn haar uit mijn gezicht en zette het glas aan mijn lippen. Ik kneep mijn ogen dicht en in één keer dronk ik het leeg. Het smaakte niet zo zoet als het hoorde te smaken, om de een of andere reden deed het me aan zeewater denken. Toch dronk ik door, tot het glas tot op de bodem leeg was. Cees glimlachte bemoedigend toen ik het lege glas weer op tafel zette en zei: ‘Grote meid.’

Ik vind 'm wel oké hoor! (:

Ok thanks!

_______________________________________________________________________________

Niet lang daarna bleek dat er inderdaad iets met Cees’ San Francisco aan de hand was. Ik wist nog steeds niet wat hij erin had gegooid, geloof niet dat het helemaal lekker viel. Of het mixte niet goed met de restjes MDMA, of met de alcohol, wat dan ook, maar het voelde in ieder geval niet prettig.
Na ongeveer een kwartiertje begon ik het te voelen. De eerste paar minuten was het nog wel oké. Ik werd rustig, voelde me relaxed, of ik stoned was. Ik kon nog met Cees praten, naar de mensen om me heen kijken, maar na verloop van tijd werd dat allemaal steeds moeilijker. Ik begon me licht in mijn hoofd te voelen, maar kon lange tijd maar niet beslissen of dat een prettige lichtheid was of niet. Ik begon echt door te krijgen dat het niet fijn was toen ik op een gegeven moment mijn hand op wilde tillen om een glas te pakken. Het was of mijn lichaam niet meer reageerde op het signaal vanuit mijn hersenen. Ik moest echt moeite doen mijn arm overeind te krijgen. Ik wist niet wat ik er van moest denken, kon mijn gedachten niet meer op een rijtje krijgen. Naarmate de tijd verstreek, werd die vage toestand in mijn hoofd ook steeds erger. Ik werd ontzettend duf en duizelig, en die duizeligheid vervormde alles en maakte me misselijk. Het hielp niet als ik mijn ogen dichtdeed. Zelfs in de duisternis bleef alles draaien.
Ik zal al een hele tijd zo te proberen niet verder weg te zakken toen ik op een gegeven moment vaag merkte dat iemand me aantikte. Het was raar, ik voelde de aanraking veel nadrukkelijker maar ook later en trager dan normaal. Ik deed mijn ogen open en keek opzij. Inmiddels was ik kotsmisselijk en die hoofdbeweging was al genoeg om een nieuwe vlaag van misselijkheid door mijn lichaam te laten trekken. Ik probeerde mijn ogen open te houden en zag Cees op de loungestoel naast me zitten.
‘What’s up, Star?’ vroeg hij. Ik kon het niet meer opbrengen om antwoord te geven. Ik voelde me ver weg en mijn hoofd was zo zwaar, ik wist niet meer hoe ik zinnen moest maken.
Cees raakte opnieuw mijn arm aan toen ik niet reageerde.
‘Star? Wil je anders even mee naar de wc?’ Ik kreeg er een zwak ‘Hè?’ uit en hij drukte een peuk uit in een asbak op de tafel naast hem.
‘Wil je even naar de wc?’ herhaalde hij en het kostte me moeite om te begrijpen wat hij zei. Wc? Ja, dat wilde ik wel. Daar was het koeler en rustiger en kon ik ongestoord over mijn nek gaan. Alles was beter dan dit, dan hier zitten en het gevoel hebben dat mijn lichaam het niet meer deed, dat ik niets meer kon en wilde.
Ik probeerde te knikken, wat me half lukte, maar bleef zitten. Ik wist niet eens meer hoe ik overeind had moeten komen. Mijn lichaam voelde moe en ik kon me werkelijk niet voorstellen dat ik een halfuur geleden nog ronduit met mensen had kunnen praten en verder daarvoor nog had kunnen dansen. Wat was er gebeurd in die korte tijd? Hoe had ik daar de energie voor gehad? Alleen mijn ogen openhouden kostte me nu al teveel moeite.
Schijnbaar was dat aan me af te zien, want het duurde niet lang voor Cees me kwam helpen. Zijn gedaante rees op uit de stoel en kwam dichterbij. Ik voelde zijn hand om mijn pols, veel later dan dat ik die aanraking zag, en hij trok me aan mijn arm overeind. Ik viel bijna vol tegen hem aan, want mijn benen deden het echt niet meer. Mijn spieren voelden slap, alsof er geen kracht meer in zat, en de ruimte draaide alle kanten op. Ik wankelde en Cees pakte mijn hand, wat er vast niet uitzag omdat hij twee keer zo groot was als ik.
‘Wat…?’ probeerde ik toen we begonnen te lopen, en Cees keek om en zei: ‘Naar de wc. Dat wil je toch?’ O ja, dat was waar, dat wilde ik wel.
Ik dwaalde achter Cees aan en volgde hem naar de andere kant van de club. Daar kwamen we die twee vrienden van hem tegen. Jack bleek er ook nog te zijn, hij stond bij hen en ze praatten met elkaar, met biertjes in hun hand. Hun gezichten waren allemaal een beetje wazig en het kostte me moeite ze van elkaar te onderscheiden.
‘Hé Cees! Waar ga je heen?’ hoorde ik één van hen roepen toen we voorbij liepen. We bleven staan en ik botste bijna tegen Cees aan. De huidskleurige vlek die Jacks hoofd hoorde te zijn, draaide mijn kant op.
‘Niets bijzonders, even naar de plee,’ zei Cees tegen zijn vriend. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Jack dichter bij ons kwam staan.
‘Wat, met haar?’ hoorde ik hem vragen. Aan wazige sporen in de lucht zag ik dat Cees knikte.
‘Jep, met haar,’ zei hij. ‘Hoezo, wil je ook even?’ Hij lachte, en één van zijn vrienden ook, maar Jack niet. En ik ook niet, want ik snapte het niet. Wie wilde wat ook even? En waar ging hij naartoe met mij? O ja, we gingen naar de wc, dat was het. Dat vond ik wel best, maar Jack en die ene vriend die niet gelachen had, vonden het volgens mij niet zo’n strak plan.
‘Nee man, dat kun je niet maken,’ zei de tweede vriend. ‘Ze is zo high als een mallemoer. En jij ook, trouwens.’ Cees wuifde het protest weg.
‘Ach, komt wel goed,’ zei hij. ‘Ze merkt er niets van.’ Maar ook Jack schudde zijn hoofd.
‘Jezus man, laat haar nou. Ze is helemaal van de wereld.’ Cees haalde zijn schouders op.
‘Laat zitten. Ben zo terug, ik zie jullie straks nog wel even’. Hij zei ‘even’ als ‘effe’ en vreemd genoeg viel dat me op. Verder zei niemand meer iets, tenzij ik het gewoon niet meer hoorde, en Cees trok me mee. Nu we even een tijdje hadden stilgestaan, leken mijn benen het helemaal bijna niet meer te doen en moeizaam zwalkte ik achter hem aan. Het kostte me moeite mijn hoofd rechtop en mijn ogen open te houden. Ik had me nog nooit van mijn leven zo gevoeld. Ik was zo duizelig dat ik er misselijk van werd.
Tegen de tijd dat ik echt het gevoel had dat mijn benen het zouden begeven, deed Cees ergens een deur open. Hij liet me los en ik struikelde over de drempel het invalidentoilet binnen. Ik ging onderuit en kwam half op de grond terecht, maar had niet langer de puf om nog zelf op te staan. Ik hoorde dat de deur achter me op slot ging en toen kwamen er voetstappen mijn kant op. Cees trok me aan mijn bovenarm overeind en zette me op mijn benen. De ruimte draaide een paar keer om zijn as en een vlaag van misselijkheid overviel me. Zitten, ik moest zitten, of liggen. Waarom was ik hier ook alweer? Ik wilde niet rechtop staan. Waarom was ik net niet gewoon binnen op mijn stoel blijven zitten?
Ik wankelde achteruit en vond met mijn rug steun tegen de muur. De tegels achter me waren heerlijk koud en ik liet mijn hoofd er tegenaan zakken. Mijn ogen gleden dicht, ze waren te zwaar om open te houden. Het werd donker, maar zelfs in de duisternis verdween de duizeligheid niet. De wand dreunde op de maat van de muziek aan de andere kant en het was of hij bewoog, net als de vloer en alles om me heen.
Vaag merkte ik dat Cees naar me toe kwam. Ik voelde zijn lichaam vlak bij dat van mij en zijn warmte en aanwezigheid waren drukkend, benauwend. Hij rook naar alcohol, wiet en tabak. Ik wilde niet zo dichtbij hem zijn, moest lucht hebben, ruimte, zo veel mogelijk. Ik maakte aanstalten om weg te lopen, maar Cees hield me tegen. Eerst met zijn hand om mijn arm, maar toen ik verder wilde lopen, sloot hij zijn hand om mijn hals en duwde me met mijn rug terug tegen de muur.
Dat was het eerste waaraan ik merkte dat er iets niet goed was. Zijn greep was te stevig, te dwingend. Ik fronste mijn wenkbrauwen, maar iedere andere vorm van protest leek te vermoeiend. Ik vergat waarom ik net weg had willen lopen en bleef staan. Pas toen Cees zijn andere hand ineens onder mijn rok stak, deed ik mijn ogen open.

Ennnn daar was ik weer (:
Eerlijk gezegd vind ik het dronken zijnde van Starla een beetje mat. Niet echt duidelijk dat ze echt dronken is, behalve wanneer ze er zelf mee komt. Misschien iets meer warrige gedachten in plaats van dronken daden?
In tegenstelling tot het dronken zijn vond ik dat gedrogeerde, of hoe je het wilt noemen, heel sterk overkomen. Het is duidelijk dat ze niet weet wat er gebeurt en nog amper kan lopen. Goed stuk dat!

Ik vind het trouwens helemaal niet langdradig. Bij sommige verhalen heb ik wel eens het gevoel dat het geforceerd gedetailleerd was, soms ook wel bij Skey's verhaal, maar hier komt het allemaal heel natuurlijk over. (:

Het klinkt raar om te zeggen gezien Starla's situatie, maar ik kijk uit naar het volgende stuk!

Dank je wel voor je reactie ejell, super dat je toch nog meeleest! Ben blij dat je het niet langdradig vindt ik ga nog eens kijken naar het dronken-stukje, is een goede tip? Je bedoelt dat haar gedachten enz nog een beetje te samenhangend/helder zijn voor iemand die zodanig dronken is?

En volgend stukje natuurlijk erbij! Ik haat Cees en ik haat dit stuk, maar wat moet, dat moet : /

____________________________________________________________________________

Het gebeurde totaal onverwacht. Het deed iets raars met me, alsof het alles om me heen vertraagde. Cees’ aanrakingen voelden vreemd en lieten een spoor van kippenvel op de huid van mijn bovenbeen achter. Mijn hersenen werkten traag en het duurde even voor ik kon bevatten wat hij deed. Pas toen hij zijn vingers tussen de rand van mijn slip wurmde, zette er een zwaar, weeïg gevoel op in mijn buik. Het was of er eindelijk emoties door de dichte mist in mijn hoofd heendrongen.
‘Nee,’ bracht ik met moeite uit. Ik duwde zijn hand weg en probeerde langs hem heen te lopen, maar mijn lichaam was slap en reageerde traag en Cees duwde me zonder moeite terug tegen de muur. Zijn greep om mijn hals verstevigde en hij drukte me met mijn rug tegen de tegels. Langzaam begon het tot me door te dringen wat hij van plan was, waarom hij me echt had meegenomen naar de wc. Waarom had ik ja gezegd? Ik wilde dit helemaal niet.
Opnieuw verdween Cees’ hand onder mijn rok. Mijn hart begon harder te slaan en mijn snel toenemende angst veroorzaakte adrenaline, die bitter smaakte in mijn mond. Ik probeerde zijn hand van mijn hals te trekken en de andere tussen mijn benen vandaan te duwen, maar hij gaf me geen enkele ruimte. Hij was sterk, te sterk. Er zette een gevoel van paniek op in mijn borst en ik begon heviger te worstelen, draaide en kronkelde en duwde tegen hem aan. Het stelde niet veel voor, mijn lichaam was zwak en slap en ik had amper kracht in mijn armen, maar toch had Cees er op een gegeven moment genoeg van. Net toen het me lukte half langs hem heen te komen, pakte hij me in mijn nek en trok me weer achteruit. Zonder pardon duwde hij me voorover op het wastafelmeubel. Hij deed het hard en mijn jukbeen kwam met een klap op het marmeren blad terecht, wat een doffe bonk in mijn hoofd veroorzaakte. Ik kneep ik mijn ogen dicht tegen klap en mijn maag begon hevig te protesteren tegen de voorovergebogen houding.
Terwijl de dreun in mijn hoofd uitdoofde, begon Cees opnieuw aan mijn rok te hijsen. Hij pakte het bandje van mijn slip en ik voelde dat hij het omlaag trok. Het kant sneed in de huid van mijn bovenbeen en het koude zweet brak me uit. Weer begon ik te worstelen. Uit alle macht probeerde ik overeind te komen, maar Cees’ hand in mijn nek hield me stevig omlaag gedrukt.
‘Laat los,’ zei ik, en ik hoorde de paniek in mijn eigen stem. Ik kronkelde en sloeg naar hem, zonder dat ik zag waarnaar ik sloeg en of ik iets raakte. Cees duwde mijn handen een paar keer weg, maar toen ik niet ophield, werd hij het zat. Hij pakte hij mijn rechterpols vast en met één beweging draaide mijn arm op mijn rug. Een scherpe pijn schoot door mijn schouder en mijn adem stokte. Ik verstijfde en hield op met tegenspartelen. In één keer was ik hulpeloos. Ik durfde me niet meer te bewegen, kon het niet eens meer, ook niet toen Cees’ andere hand van mijn nek verdween. Zijn greep om mijn omgedraaide pols was ijzersterk en het voelde of ik bij de minste of geringste beweging iets zou breken.
Hijgend en piepend van de pijn bleef ik zo staan, plat voorover gedrukt op het wastafelblad. Ik hoorde tranen in mijn ademhaling en voelde dat het blad onder mijn wang warm begon te worden door mijn gloeiende gezicht. Achter me klonk het geluid van een riem en de ketting aan Cees’ broek rinkelde. Mijn hart begon nog harder te slaan. Trillend wachtte ik, bewegingloos, hulpeloos. Ik kon geen kant op, terwijl er in mijn hoofd steeds meer begon te krijsen, te gillen, dwars door de verdoofde massa heen, terwijl ik langzaam gek werd van paniek die er nergens uit kon.
Toen gebeurde het de eerste keer. Cees hees mijn rok omhoog en mijn adem bleef steken in mijn keel toen ik hem ineens tegen me aan voelde. Zonder verdere aankondiging probeerde hij bij me binnen te komen. Het deed pijn, gigantisch, en er kwam en piepend geluidje over mijn lippen. Het lukte hem niet, ik was veel te gespannen en doodsbang. .
‘Nee,’ piepte ik. ‘Wil niet.’ Nee, dit kon niet, dit gebeurde niet. Hij moest het wel merken, hij moest merken dat hij me pijn deed, en dan zou hij ophouden. Hij zou merken dat het niet ging en dan zou hij stoppen. Alsjeblieft, niet doen, ik wil niet. Laat me los, alsjeblieft.
Maar Cees hield niet op. In plaats daarvan kwam hij dichter tegen me aan staan. Zijn greep om mijn pols verstevigde en nog een keer probeerde hij het. Weer ging het haast niet, maar nu duwde hij gewoon door, zodat hij het dit keer wel voor elkaar kreeg. Mijn hele lichaam verkrampte en ik kermde. De pijn was vreselijk, zo erg dat ik de ongezonde spanning op mijn arm vergat. Ik schoot half overeind, maar mijn arm draaide niet mee en bijna knapte er iets. Ik slaakte een zwakke kreet en Cees duwde me weer terug op het blad. Het brandde in mijn pols en daar waar hij zich net naar binnen had gewerkt en hij legde zijn hand over mijn mond. Geluidloos huilde ik, huilde ik tranen die over mijn wangen gleden en bleven steken tussen zijn hand en mijn lippen. Ik proefde zout in mijn mond en trillend bleef ik staan. Mijn hele lichaam stond strak, al mijn spieren waren gespannen. Het deed nu al verrekte pijn, ik moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als ik zou bewegen.
Ik was echter de enige die zich daar druk om maakte, want een paar seconden later begon Cees gewoon te bewegen. Hij deed het niet voorzichtig, niet opbouwend, maar ruw en met harde stoten. Ik dacht dat ik dood ging, dat er niets anders was wat zo‘n pijn kon doen als dit. Echt, ik was vergeten dat het zo kon voelen. Ik kneep mijn ogen dicht en balde mijn handen tot vuisten, zo hard als ik kon. Mijn hoofd gilde tegen mijn lichaam dat ik me moest verzetten, maar de verdraaide botten en spieren in mijn arm weerhielden me daarvan. Toch probeerde ik het, af en toe, om los te komen, hem tegen te werken, wat dan ook, maar ik draaide mijn arm bijna kapot en hij gaf me geen enkele ruimte. Mijn arm bewoog mee met de bewegingen die hij maakte en de spanning erop werd steeds erger. Het gewicht van zijn lichaam drukte me tegen het wastafelmeubel en de rand begon scherp in mijn bovenbenen te snijden. Toch hield ik het nog een tijd vol, mijn tegenwerkingen, mijn verzet, tot het op een gegeven moment zo’n pijn begon te doen dat het niet meer te verdragen was. Zijn bewegingen, mijn arm, mijn benen, het werd te veel. Ik kneep mijn ogen dicht en kreunde, gedempt achter zijn hand. Toen gaf ik me over.
Ik deed niets meer, kon niets meer. Ik bleef staan, alleen maar staan, en liet hem zijn gang gaan. De pijn maakte me misselijk en ik hield mijn ogen krampachtig dicht. Ik wilde geen geluid te maken, dat gunde ik hem niet, maar aan zijn zware ademhaling hoorde ik dat het niet uitmaakte of ik geluid maakte of niet. Ik vroeg me af hoe hij hiervan kon genieten, of hij wist wat hij mij aandeed. Ik stond daar maar en wenste dat hij ophield, dat hij dood ging, dat ik dood ging, dat ik nooit geboren was, dat hij nooit geboren was. Ik wilde weg, naar Roos, naar Bobby, nog het liefst naar Gio, ik wilde dat hij klaar was en me liet gaan. Maar het duurde maar en hij ging maar door en ik werd gek van de pijn en van wat het deed met mijn hoofd, het besef dat ik niets meer terugdeed, dat dit echt gebeurde, dat niemand me hielp en dat er niemand op de hele wereld was die me kón helpen. Alle energie liep weg uit mijn lichaam en de pijn hoopte zich op in de paniek en ellende in mijn hoofd. Tranen liepen over mijn wangen en ik balde mijn krachteloze handen tot vuisten. Het leek of er geen einde aan kwam.

Aww arme Starla ):
En ja, dat bedoelde ik (:

Hi, hi!
Ik kom ook weer eens langswippen.
Ik heb even niet zoveel tijd meer om te lezen ivm met sociale kwesties. Die willen daar nog wel eens tussen glippen en mijn activiteit in de weg staan. :p Maar ik ben nu weer bijglezen.

Ik ben het op zich met Emilia eens, wat dat dronken-zijn betreft.
Nu ben ik zelf zo'n iemand die altijd nog heel goed bij is als ik te veel gedronken heb. Maar idd, Starla's gedachten lijken een beetje 'te nuchter' soms. Ze mag zich wat mij betreft wat draaieriger voelen, en haar gedachtegang mag ook wat warriger.
Het valt mij altijd op dat ik mensen anders ga zien als ik heb gedronken. xD Dat ik ze 'aardiger' ga vinden, en ook aardiger ga doen tegen mensen die ik eigenlijk niet zo mag... of mensen die me niet aanstaan.
*kuch*
Het is natuurlijk ook best wel pittig om vanuit iemand te schrijven die compleet van de wereld is. :p Vooral nu ze gedrogeerd is.

Wat me verder nog opviel!
Starla lijkt (als ze met Cees in de wc staat) veel minder hulpeloos en aan haar lot overdragen als in je vorige versie.
Er zijn bepaalde scenes die ik in je vorige verhaal duidelijk sterker vind overkomen, maar er zijn ook stukken hierin die ik juist in je vorige versie had willen zien. Bijvoorbeeld dat met Starla's hoofd op die wastafel en hoe de tranen in haar mond druppelen. Dat kwam echt ontzettend goed binnen!

Nog, één ding.
Ik vind persoonlijk dat je soms iets te 'voorzichtig' en subtiel bent als het om het beschrijven van seksuele handelingen gaat. Alsof je er een beetje omheen probeert te draaien, zodat je niet echt open en bloot een seksscene hoeft te schrijven.
Ik had liever wat meer details gezien. Aangezien het ook nogal op de voorgrond staat in dit verhaal.

God, ik word steeds kritischer en kritischer.
Hopelijk verpest ik hier je dag niet mee.

Haha maak je geen zorgen hoor, niet alleen mijn dag maar mijn hele jaar is ongeveer al chronisch verpest de laatste tijd, dus ik overleef het wel je tips zijn juist handig, dan kan ik proberen het beter te maken wat bedoel je precies met stukken die je duidelijk sterker vond in de vorige versie, wat betreft het hulpelozere gedeelte? Ik weet niet meer precies welke versie ik hier vorige keer gepost heb maar in mijn herinnering had ik aan dit stuk namelijk niet zoveel veranderd, maar ik kan ernaast zitten

Wat betreft gedetailleerde seksscenes, ik heb er zelf een ontzettende hekel aan om die te schrijven, vooral in een context als deze vandaar waarschijnlijk haha. Hoe zou het in jouw idee gedetailleerder moeten zijn? Dan kan ik me er nog eens over buigen

Toen ik de eerste zin van jouw bericht las, werd ik een beetje bang.
Ik dacht; Ohoh - nu heb ik het alleen nog maar erger gemaakt.
Gelukkig is dit niet het geval en sta je juist wél open voor mijn feedback.

Ik kan me nog herinneren dat Starla in je vorige versie heel erg protesteerde in haar hoofd, maar dat haar lichaam daarentegen maar niet naar haar wilde luisteren. Dat heb je hier iets minder sterk naar voren laten komen.
Het lijkt wel of ze in dit stukje haar lichaam nog enigzins onder controle heeft, terwijl ze in je vorige versie haast verlamd was en dus compleet onderworpen aan de situatie. Dat vond ik eigenlijk wat beter passen.

Nou ja, het is vooral je woordkeuze.
Deze scene schrijf je telkens wel erg gedetailleerd. Maar door jouw woordkeuze lijkt het alsof je een beetje om de handelingen heen draait. Alsof je ze eigenlijk liever niet wil beschrijven.
Bij een aantal stukjes beschrijf je ook dat Starla seks heeft met Bobby of Gio, en daarbij stoort het me eigenlijk erger dan bij dit gedeelte, waarin ze dus wordt verkracht door Cees.
Ik mis de seksuele spanningen een beetje. Al lijkt Starla me ook niet zo'n heel erg sexual person, ze doet wel alsof ze het is, maar eigenlijk is ze het niet echt. xD

Wat me dan weer opvalt, is dat je in je dialogen dan wel weer heel hard en eerlijk bent.
Ik kan het me ook wel een beetje voorstellen, want dialogen staan op die manier wat verder van je af dan de persoonlijke gedachten van je hoofdpersonage.
Ik kan soms trouwens echt genieten van jouw dialogen in een verhaal! Dan is het net of ik écht twee mensen tegenover elkaar zie staan die met elkaar praten.

Wat betreft die seksscenes?
Ik kan je wel een keer iets sturen dat ik heb geschreven?
Dan kun je het een beetje vergelijken.
Maar dat zal dan wel een tijdje duren. :p

Met Class verder gediscussieerd over PM, en nieuw stukje erbij!

_____________________________________________________________________________

Tegen de tijd dat hij eindelijk klaar was, wat wel een eeuwigheid later leek, stopte Cees na en paar harde stoten met bewegen. Het voelde het of de spieren in mijn rechterarm onomkeerbaar waren opgerekt en of alles daarbeneden beurs was. Het brandde en ik drukte mijn nagels in mijn handpalmen. Hij bleef nog even tegen me aan staan, terwijl zijn ademhaling langzaam weer gecontroleerder werd, en toen gleed zijn hand van mijn gezicht en hij liet mijn pols los. De druk en de warmte van zijn lichaam verdwenen en zodra hij me losliet, zakte ik door mijn benen. Ik gleed van het meubel en kwam half op mijn billen, half op mijn heup op de grond terecht. De klap deed geen pijn meer, niet vergeleken bij de rest. Het lukte me niet meer om rechtop te blijven zitten en ik zakte met mijn rug tegen de muur. Ik deed mijn ogen dicht. Zelfs mijn ademhaling was zo moeizaam en onregelmatig dat het pijn deed aan mijn borst. Alles, mijn hele lichaam wilde niet meer.
Ergens boven mijn hoofd hoorde ik Cees met zijn broek rommelen. Het geluid van de ketting aan zijn broek maakte me bang, bang dat ik nog een keer moest, maar Cees pakte me bij mijn arm en trok me overeind. Ik had geen kracht meer in mijn lichaam, dus hij zette me met mijn rug tegen de muur en begon mijn kleren weer op hun plaats te trekken. Ik staarde met halfdichte ogen langs hem heen, moeizaam ademhalend. Ik voelde me zo ontzettend smerig, voelde me beschadigd en diep aangetast in mijn privacy. Beschaamd en gedesillusioneerd, machteloos. Ik voelde het in mijn hart, dat hij iets gebroken had waarvan ik wist dat ik het nooit meer kon maken, waarnaar ik niet meer terug kon. Dat deed pijn, bijna net zoveel als ik net had gehad.
Ik deed mijn ogen dicht toen Cees mijn rok op zijn plek trok. Ik wilde niet dat hij aan me zat, ik wilde dat hij me met rust liet en door een gat in de vloer zakte en nooit meer terug kwam, maar ik had niet de kracht zijn handen weg te duwen toen hij mijn kin pakte en mijn gezicht naar zich toe draaide. Met zijn duim begon hij over mijn wangen te wrijven, waarschijnlijk om tranen en make-up weg te vegen, en ik draaide trillend mijn hoofd weg, maar Cees duwde het weer zijn kant op. Ik hoorde dat hij iets scheurde en de kraan liet lopen en toen depte hij mijn wangen met ijskoud water op wc-papier. Toen hij klaar was streek hij wat haren uit mijn gezicht en wierp zelf een blik in de spiegel. Net voor mijn benen weer bijna doorbogen onder mijn gewicht pakte hij me bij mijn pols en trok me mee, de deur door, de wc uit. Die deur. Toen ik er naar binnen ging, was er niets aan de hand geweest. Nu ik naar buiten ging, wilde ik alleen nog maar dood.
Buiten de wc vielen de dreunende muziek en de zware lucht weer als een verstikkende deken over ons heen. Cees bracht me terug naar de loungehoek waar we eerder gezeten hadden. Ik strompelde achter hem aan, in elkaar gekrompen door de pijn tussen mijn benen, nog steeds misselijk en wankel. Er waren veel mensen en iedere keer als er iemand tegen me aanbotste viel ik bijna om, maar ze keken naar me en liepen me allemaal voorbij. Jack stond er ook, verderop, met één van de vrienden van Cees bij een groepje. Hij keek onze kant op, met een vreemde blik in zijn ogen, maar hij bleef staan en deed helemaal niets.
Een paar meter verder zette Cees me neer op een loungestoel. Ik zakte in elkaar in het dikke kussen. Zitten voelde onprettig, maar ik had ook niet de energie om van houding te veranderen en dus bleef ik maar een beetje in de stoel hangen. Ik merkte dat Cees voor me neerhurkte en met zijn onderarmen op mijn benen steunde. Zijn gewicht voelde raar, zwaar maar ver weg.
‘Starla, het was leuk,’ zei hij. ‘Ik moet weer aan de bak morgen, dus ik ga er vandoor. Jij redt je wel, hè?’ Hij stak zijn hand uit om mijn haar uit mijn gezicht te strijken, maar ik draaide mijn hoofd weg. Cees glimlachte, klopte op mijn been en kwam weer overeind. Door het gerinkel van de ketting aan zijn broek heen hoorde ik hem zeggen: ‘Slaap lekker. Zie je binnenkort wel weer.’ En toen draaide hij zich zonder nog iets te zeggen om en liep weg, naar de deur. Ik kon hem nog een tijdje zien, hij was groter dan de meeste mensen die hij passeerde. Hij ging naar huis, zomaar, alsof er niets gebeurd was. En als hij thuis was ging hij slapen en morgen weer verder leven of er niets aan de hand was. Dat kon niet. Toch? Het was toch verkeerd wat hij gedaan had? Maar toen ik opnieuw keek was hij echt verdwenen. Aan de ene kant was ik daar blij om, dat hij nu niet meer bij mij in de buurt was, dat het voorbij was, maar aan de andere kant had ik ergens ver weg het onplezierige gevoel dat het niet goed zou gaan als ik niemand meer had die me wakker hield. Ik zakte steeds verder weg, maar iedereen danste gewoon door, liep langs me heen of ik lucht was, zonder op me te letten. Iemand, alsjeblieft, help me. Ik heb pijn, ik wil naar huis.
Gelukkig duurde het niet lang voor ik een hand op mijn schouder voelde. Het was een zachte aanraking, voorzichtig haast, en er verscheen iemand in mijn gezichtsveld. Ik kende hem, toch? Ja, het was Jack. Jack was mijn vriend, hij was lief. Dan was het goed.
‘Starla?’ vroeg hij en hij kneep zacht in mijn schouder. ‘Je ziet er niet zo goed uit. Gaat het een beetje?’ Ik probeerde hem aan te kijken, maar kon mijn ogen niet meer open houden. Mijn oogleden zakten dicht en Jack schudde aan mijn schouder. Mijn hoofd schudde mee.
‘Starla, hoor je me? Wat heeft hij gedaan? Wat heeft hij je gegeven?’ Ik hoorde bezorgdheid in zijn stem, maar ik kon niet meer praten. Het kostte me al teveel moeite mijn hoofd rechtop te houden. Het zakte opzij en Jack legde zijn hand tegen mijn wang om het rechtop te duwen.
‘Star?’ zei hij weer. ‘Blijf erbij, oké? Wat is er gebeurd? Wat heeft hij gedaan?’ Het lukte me mijn ogen open te doen. Ik keek hem aan, even. Er was maar één ding waar ik aan kon denken.
‘Pijn,’ zei ik alleen. Ik zag dat Jack slikte. Mijn ogen gleden weer dicht en het werd donker. Even gebeurde er niets, toen hoorde ik dat hij overeind kwam.
‘Kom maar, ik breng je naar huis,’ zei hij. ‘Kom, rustig aan.’ Hij pakte mijn arm en legde die om zijn nek. Voorzichtig hielp hij me zo overeind en nam me mee naar de uitgang. We gingen weg, naar huis. Alles kwam goed. Cees was weg, Jack was bij me. Dat was het enige wat ertoe deed.

Thanks voor de like ejell! Weet niet of er verder nog mensen zijn die dit lezen maar blijf maar stoicijns doorposten.

____________________________________________________________________

Hoofdstuk 7

Ik wist het weer.
De herinneringen sloegen in als een bom. Het was vreselijk, de klap was enorm. Ik zat totaal verstijfd op mijn stoel, kon me niet meer bewegen. Van binnen gilde alles het uit. In de stilte van het wiskundelokaal hoorde ik Cees‘ stem en mijn eigen gekerm diep en doordringend in mijn hoofd. Alles kwam weer terug, als een regen van stenen die over me werden uitgestort. Ik voelde Cees’ hand over mijn mond, de bewegingen die hij maakte, zijn greep om mijn pols. Het overheerste alles, ik kon het niet meer weg krijgen. Het was het enige wat er nog was, wat er nog bestond. Hij had seks met me gehad. Hij, met mij. Ik had gezegd dat ik het niet wilde en hij had het toch gedaan. Hij had seks met me gehad. Hij…
Mijn maag draaide zich om. Ik voelde Cees’ vingers op mijn bovenbeen, hoorde zijn zware ademhaling luid in mijn hoofd. Het was te veel om allemaal in één keer over me heen te krijgen. Mijn hart bonsde steeds harder in mijn borst, of het zo zou knappen van paniek. Mijn zicht werd wazig en met tranen in mijn ogen luisterde ik naar mijn eigen gekreun toen Cees de tweede keer doorduwde. In een reflex drukte ik mijn benen tegen elkaar, en mijn hand schoot achteren. Vaag merkte ik dat Mel naast me mijn kant op keek, dat ze mijn naam fluisterde, maar ik bleef trillend op mijn plek zitten. Ik kon niet meer helder denken. Ik moest weg, weg, van alles. Dat wat het enige wat er door mijn hoofd schoot.
Na een paar seconden liet ik mijn pen vallen. Als verdoofd schoof ik mijn stoel achteruit. De poten piepten en het geluid sneed scherp door het stille lokaal. Ik kwam overeind, Wisknuddeman keek op vanachter zijn bureau. De halve klas liet zijn aandacht van de toets afdwalen en enkele hoofden draaiden mijn kant op. Mijn benen voelden week, of ik ze heel lang niet gebruikt had, en ik klemde mijn vingers zo hard om de rand van de tafel dat mijn knokkels wit werden. De stilte was verschrikkelijk.
‘Starla?’ zei Wisknuddeman na een tijd toen niemand anders iets zei. ‘Is alles in orde?’ De weinige leerlingen die zich net nog op hun examen hadden geconcentreerd, keken nu ook mijn kant op. Ik kreeg het benauwd van hun blikken, kreeg het benauwd van alles. Ik wilde iets zeggen, ik wilde het echt, maar ik voelde me zo gigantisch misselijk.
‘Ik-’ probeerde ik, maar Cees drukte zijn hand over mijn mond en de woorden bleven in mijn keel steken. Iedereen keek naar me, ze keken allemaal naar me, naar wat Cees met me deed. Het ging niet, ik kon hier niet blijven staan. Weg, ik moest weg. Nu. Rennen.
Er golfde nog een vlaag van misselijkheid door mijn borst en ik liet de tafel los. Zonder nog iets te zeggen draaide ik me om en rende het lokaal uit. Wisknuddeman riep iets, maar mijn knieën voelden slap en ik rende door. Ik had geen idee waar ik heen ging, de muren en gangen leken allemaal hetzelfde, alsof ik nog nooit van mijn leven op deze verdieping geweest was. Ik botste tegen mensen aan, schaafde mijn armen langs de muur, maar ik stopte niet. Het geluid van Cees’ hijgende ademhaling galmde door mijn hoofd en ik kreeg het niet meer weg.
Ik weet niet meer hoe, maar wonder boven wonder kwam ik bij de toiletten uit. Ik struikelde naar binnen en botste vol tegen een groep vierdeklassers op. Eén van hen viel bijna omver, maar ik schoot een wc-hokje in en viel op mijn knieën, met mijn hoofd boven de pot en tranen die langzaam over mijn wangen gleden. Cees trok mijn slip uit en ik kokhalsde. Ik kneep mijn ogen dicht, maar er kwam niets en verwoed snakte ik naar lucht. Toen besefte ik dat het gevoel in mijn keel niet kwam door de misselijkheid, maar door een grote prop die mijn adem afsneed. Die prop leek nog veel groter te worden toen ik de connectie legde tussen het hele gedoe met Cees en de wc waarin ik me nu bevond.
Dat was de laatste druppel. Ik raakte volledig in paniek. Krampachtig probeerde ik adem te halen, maar ik kreeg geen lucht meer. Alles zat dicht, alles werd geblokkeerd. De meiden uit de vierde klas die ik net omver gelopen had riepen, schreeuwden en gilden en door mijn betraande ogen zag ik Wisknuddeman binnen komen rennen. De vierdeklassers begonnen nog harder te gillen, maar Wisknuddeman negeerde ze compleet en hij draafde naar me toe. Ongemakkelijk hurkte hij in het kleine hokje naast me neer. Hij noemde mijn naam en legde een hand op mijn arm, maar tegelijk met zijn aanraking voelde ik die van Cees en mijn hart sloeg een slag over. Met een ruk trok ik mijn arm weg. Krampachtig probeerde ik weg te kruipen in een hoekje, uit zijn buurt, uit Cees’ buurt, en door mijn tranen heen zag ik hoe wanhopig Wiskundeman keek. Zo kon hij ook kijken in de klas, als hij iets probeerde uit te leggen en niemand het begreep.
‘Starla, toe,’ zei hij, en hij klonk net zo wanhopig als hij eruit zag. Hij schoof naar me toe en probeerde opnieuw zijn hand op de mijne te leggen, maar ik kneep mijn ogen dicht en slaagde er in een angstig piepend geluidje te produceren terwijl ik helemaal geen lucht meer in mijn longen had om geluid mee te maken. Het begon te branden in mijn borst en trillend schoof ik nog verder bij Wiskundeman vandaan. Volgens mij had hij geen idee wat hij moest doen. Hij draaide zijn hoofd om naar de vierdeklassers, die allemaal met grote ogen samengepropt voor het hokje stonden te kijken, en riep: ‘Ga naar mevrouw Simmons en laat haar hierheen komen. Hup, actie!’

Waarom zou iemand jouw verhaal níet lezen? Je schrijft geweldig en waarschijnlijk is iedereen die een keer iets van jou gelezen heeft het daar mee eens! (:

Wisknuddeman riep iets, maar mijn knieën voelden slap en ik rende door.

Dit vond ik niet geheel logisch, aangezien het vrij lastig is om te rennen terwijl je knieën slap zijn. Maar ja, misschien heeft Starla super krachten :3

Dank je wel ejell! Die quote van jou slaat op het feit dat ze niet stil wil staan omdat haar knieeen slap zijn, omdat ze bang is dat ze dan door haar benen zakt op die manier ongeveer.

_________________________________________________________

De meiden draaiden zich om en sprintten de wc uit. Wisknuddeman bleef bij me, hij praatte tegen me. Waarschijnlijk probeerde hij me gerust te stellen, maar zijn aanwezigheid had alleen maar een averechts effect. Ik wilde dat hij weg ging, ik wilde het zo graag, maar mijn ademprobleem slokte al mijn aandacht op. Het begon pijn te doen, in mijn longen, in mijn hoofd, en ik probeerde mijn voeten schrap te zetten tegen de wand, maar ze gleden iedere keer weg. Ik worstelde tegen de hand die mijn keel omklemde, het grote gewicht wat mijn borst niet meer omhoog liet gaan, en kneep de stof van mijn rok samen tussen mijn vingers. En al die tijd bleef ik Cees zien, kon ik hem voelen en horen, alsof het allemaal weer gebeurde, telkens opnieuw.
Na een tijdje kwamen de vierdeklassers terug met Simmons. Haar toestand stak sterk af tegen de lichte paniek van Wiskundeman. Ze was kalm, en bleef dat ook toen ze de toiletten binnen kwam en me zag zitten. Ze kwam naar me toe en uit alle macht probeerde ik iets tegen haar te zeggen, wat dan ook. Het enige wat ik over mijn lippen kreeg was ‘geen lucht’, schor en nauwelijks verstaanbaar. Ze hurkte naast me neer en Wisknuddeman schoof voor haar op. Haar ogen waren zo blauw dat ze bijna licht leken te geven. Ik wilde iets tegen haar zeggen en probeerde verwoed lucht in mijn afgeknepen keel te krijgen. Mijn gezicht tintelde.
‘Ik kan niet-’ probeerde ik, maar ze legde een zachte, vrouwelijke hand op mijn schouder en knikte.
‘Stil maar,’ zei ze. ‘Niets zeggen. Rustig aan, haal maar rustig adem.’ Mijn ogen prikten en haar gezicht werd waziger. Ik schudde mijn hoofd.
‘Ik kan niet-’ piepte ik weer, maar ze suste me zachtjes.
‘Ik weet het, maar er is niets aan de hand. Je hyperventileert, het is zo voorbij. Adem maar rustig in en uit, rustig aan. In en uit.’ Ze keek naar de meiden uit de vierde die nog steeds achter haar stonden.
‘Karlijn en Lisa, lopen jullie even snel naar de conciërge, vertel wat er aan de hand is en laat hem hierheen komen, goed?’ Twee van de meiden knikten en ze vertrokken snel, en Simmons keek naar de andere twee. ‘Melissa, Robin, willen jullie even naar het roosterbord gaan en kijken waar klas 6VB les heeft? Loop maar gewoon het lokaal binnen en haal Bobby de Winter uit de les en breng hem hierheen.’ Ook de andere twee stommelden de wc uit en Simmons draaide zich weer naar me toe. Haar gezicht was zo wazig, net zo wazig als de gezichten van Cees’ vrienden en Jack afgelopen zaterdag. Ze streek zacht over mijn haar en praatte geruststellend tegen me, zei dat ik langzaam adem moest halen, niet te diep. Ik probeerde het, maar het ging zo moeilijk en daardoor bleef ik bang, bang dat het nooit meer over zou gaan, mijn ademhaling, de pijn in mijn lijf, de beelden in mijn hoofd.
Een paar minuten later kwam de conciërge binnen gerend met de twee vierdeklassers op sleeptouw en een papieren zakje, waar ik van hem in moest ademen. Dat werkte. Simmons stelde me gerust en langzaam kreeg ik weer lucht. Ze zei goedkeurende dingen tegen me die niet tot me doordrongen en toen mijn ademhaling weer normaal was, liet ik het zakje van de conciërge op de grond zakken. Even deed ik mijn ogen dicht en steunde met mijn hoofd tegen de wand van het hokje, trillend als een rietje. Ik voelde me of ik dagen niet gegeten had. Ik probeerde te slikken, en toen ik mijn ogen weer opendeed, zag ik dat er inmiddels allemaal leerlingen probeerden de toiletten in te komen om te kijken wat er aan de hand was. Ze verdrongen zich voor de deur en riepen over en weer, roezemoesden met elkaar. Wisknuddeman was bezig ze de wc uit te dirigeren, wat hem met moeite lukte. Na een tijdje kwam Bobby door de deuropening zetten met de twee meiden en Wisknuddeman stuurde hem ook bijna weg, maar Simmons zag hem net op tijd en zei dat hij naar binnen mocht.
Ik weet niet wat Bobby dacht toen hij me daar met Simmons zag zitten. Aan zijn gezicht te zien begreep hij totaal niet waarom hij uit de les werd gehaald door een paar vierdeklassers en vroeg hij zich af wat hij nu weer verkeerd gedaan had. Hij kwam binnen, keek verbaasd naar mij, naar Simmons en weer terug. Door mijn tranen heen zag ik een vreemde soort verwondering op zijn gezicht.
Simmons stak haar hand naar hem uit.
‘Kom maar,’ zei ze. Ondanks zijn onbegrip aarzelde Bobby niet. Hij liep naar ons toe en Simmons schoof voor hem op. Bob hurkte naast me neer en pakte mijn hand, degene die Simmons net had losgelaten. Ik bleef zitten, met mijn rug en hoofd tegen de muur geleund en mijn ogen dicht. Bobby kneep zachtjes in mijn hand.
‘Star…’ hoorde ik hem zeggen, en ik wist dat hij wilde vragen wat er aan de hand was, maar ik wilde niet dat hij dat deed. Ik reageerde niet en hield mijn ogen dicht. De beelden van die zaterdagavond bleven maar komen, en ik verzette me ertegen, uit alle macht. Ik wilde het niet zien, ik wilde niet dat het nog een keer gebeurde, en nog een keer, en nog een keer. Simmons praatte tegen me, Bobby streelde mijn hand, maar ik had al mijn energie nodig om te vechten tegen wat zich in mijn hoofd afspeelde. Ik probeerde het af te kappen, maar het begon gewoon iedere keer opnieuw. Langzaam zonk ik weg in een diepe put, in het bange vermoeden dat ik dit niet kon winnen, dat de gedachten sterker waren dan ik en dat ik ze nooit meer weg zou krijgen. Dat idee was zo onverdraaglijk dat het mijn hele systeem lamsloeg.
Vaag hoorde ik dat Simmons tegen Bobby praatte, maar ik verstond niet over wat. Ik deed mijn ogen pas open toen Bob na een tijd zijn ene arm onder mijn rug schoof en de andere onder mijn knieholten en me zo optilde. Trillend bleef ik in zijn armen hangen en ik staarde voor me uit. Bobby kwam in beweging en hij droeg me achter Simmons aan naar haar kamer, maar ik kreeg niets meer mee van mijn omgeving. Het was of de beelden van die avond de hele tijd in de bovenhoek van mijn oog bleven spelen, half over de rest heen. Het lukte me niet om ze weg te krijgen, om hier en nu in deze gang te zijn en nergens anders. Ergens ver weg gilde en huilde er iets, maar dat werd steeds meer verdrongen door de herinneringen en de pijn, alsof het er langzaam door verstikt werd.

Tegen de tijd dat Bobby me op een stoel in Simmons kamer zette, had ik het al lang en breed opgegeven. Ik zakte tegen de rugleuning en bleef roerloos in de stoel zitten. Nietszienend staarde ik voor me uit en liet het over me heen komen. Ik keek naar mezelf, naar wat Cees met me deed, met brandende ogen. Mijn lichaam voelde verdoofd. Het was alsof het alle emoties probeerde af te sluiten omdat het te heftig was om ze door te laten.
Intussen liep Simmons heen en weer door haar kamer en ze vroeg dingen aan me. Ik gaf geen antwoord, hoorde haar amper. Gedeeltelijk omdat het niet door het andere heen kwam, gedeeltelijk omdat ik het niet wilde horen. Waarom liet ze me niet gewoon met rust? Ik wilde niet met haar praten, ik wilde met niemand praten. Nu niet, nooit niet. Niet alleen omdat het schaamtelijk en gênant en vies was, maar omdat het dan te dichtbij zou komen. Ik wilde niet dat anderen het zouden weten, wilde niet dat ze er een voorstelling van zouden hebben. Dat besef zou ik dan altijd in mijn achterhoofd blijven hebben en het leek me ondoenlijk om dan ooit nog een normaal gesprek met ze te kunnen voeren. Ik zou me kapot schamen.
Simmons bleef het echter proberen. Ze gaf me een kop thee en wat later een glas water, maar ik negeerde haar en alles wat ze voor me neerzette. Ik was veel te diep weggezonken in mijn hoofd. Bobby zat naast me, op een andere stoel, en hij streelde mijn hand, die slap in zijn schoot lag. Ik besteedde geen aandacht aan hem, kon alleen maar staren naar een plant naast Simmons bureau, geestelijk zo ver weg dat ik die plant niet eens meer zag.
Op een gegeven moment merkte ik echter dat Simmons ophield met praten. Ze was om haar bureau heengelopen en naast mijn stoel bleef ze staan.
‘Bobby, kun jij even bij haar blijven?’ vroeg ze hem. ‘Ik ga mevrouw Brederode even halen. Oké?’ Ze legde geruststellend haar hand op mijn schouder, maar het voelde of er met die aanraking een schok van duizend volt door mijn arm trok. Ik schrok ervan en mijn lichaam schokte even, heel licht. Pas toen Simmons bemoedigend in mijn schouder geknepen had en doorliep naar de deur, drong het tot me door wat ze zei. Met de grootste krachtinspanning lukte het me iets te zeggen.
‘Nee,’ bracht ik schor uit. Mijn stem klonk merkwaardig hol en Bobby, die de hele tijd mijn hand had gestreeld, hield even op met strelen.
Na dat ene woord van mij bleef het even stil. Een paar seconden gebeurde er niets, maar toen hoorde ik dat Simmons terugkwam. Ze leek te overwegen of ze moest wachten tot ik zelf nog iets ging zeggen of dat ze me moest helpen. Schijnbaar koos ze voor het laatste.
‘Wat bedoel je?’ vroeg ze vriendelijk. ‘Wil je niet met mevrouw Brederode praten?’ Brederode was de schoolpsycholoog. Natuurlijk wilde ik niet met haar praten.
‘Nee,’ zei ik. Simmons kwam voor mijn stoel staan en ze hurkte voor me neer. Ik staarde langs haar heen.
‘Wil je wel met mij praten?’ vroeg ze. Zonder haar aan te kijken schudde ik mijn hoofd. Ze verschoof iets.
‘Wat wil je dan?’ vroeg ze. ‘Starla, wat wil je? Wil je dat ik je help?’ Er werd iets wakker in mijn brein, iets wat ver weg had gezeten, diep begraven onder allemaal andere onderdrukte gevoelens. Helpen? Dacht zij dat ze me kon helpen? Wie dacht ze wel niet dat ze was? God de Almachtige die alles zag en overal een oplossing voor had?
Langzaam scheurde ik mijn blik los van de plant naast haar bureau en ik keek haar aan. Toen mijn ogen de hare ontmoetten veranderde iets in haar gezicht, alsof ze overeind wilde komen en bij me vandaan wilde stappen, maar ze bood er weerstand aan en bleef zitten.
‘Ik heb geen hulp nodig,’ zei ik met een stem die ik niet van mezelf kende. Net voor ik mijn blik weer afwendde, zag ik dat ze niet wist hoe ze daarop moest reageren. Dat was voor het eerst in al die jaren dat ik haar kende. Ik was blij toe.
Ik keek weer voor me uit en kroop dieper weg in mijn stoel.
‘Ik wil weg,’ zei ik, met mijn blik weer op de plant gepind. ‘Ik wil naar huis.’ Ze reageerde niet meteen, want volgens mij vond zij dat bij lange na niet zo’n goed idee als ik. Waarschijnlijk was ze bang dat ik mezelf van kant zou maken als ze me nu aan mijn lot overliet. Nou, daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. Het enige wat ik wilde was diep onder mijn dekens in bed liggen en ver weg zijn. Buiten bewustzijn raken, nergens meer aan denken. Ook niet aan pijnloze manieren om dood te gaan.
Aan de andere kant leek Simmons ook wel door te hebben dat we zo niet ver kwamen en dat mijn gemoedstoestand ook zeker niet beter werd van dit zogenaamde gesprek. Ze zuchtte en kwam overeind, maar ze gaf me nu niet zo’n geruststellend kneepje als daarnet. Waarschijnlijk omdat ze zelf ook niet gerustgesteld was.
‘Als je dat heel graag wilt, maar alleen onder bepaalde voorwaarden,’ gaf ze toe. ‘Ik wil niet dat je alleen bent. Is er iemand thuis die bij je kan blijven?’ Tevergeefs probeerde ik niet meer naar de plant naast haar bureau te kijken.
‘Mijn zus is er,’ zei ik. Simmons knikte.
‘Oké,’ antwoordde ze, en ik hoorde aan haar stem dat ze daar blij mee was. ‘Dan wil ik graag dat zij mij even belt als je thuis bent, goed?’ Ik scheurde mijn blik los van de plant en keek haar aan. Nee, ik wilde niet dat Roos Simmons moest bellen. Alsof ik een gevangene was, een soort controlepatiënt, een risicogeval. Als Roos Simmons moest bellen, zou ze gelijk weten dat er iets niet goed was. Ze zou bezorgd worden en vragen wat er aan de hand was en ik wilde niet praten, ook niet met haar. Waarom kon Simmons dat niet gewoon begrijpen?
haar. Waarom kon Simmons dat niet gewoon begrijpen?
Maar Simmons begreep het wel. Ze glimlachte geruststellend. Of in ieder geval, ze probeerde het.
‘Als je dat wilt houden we het er gewoon op dat je niet lekker bent. Dat je ziek naar huis bent gegaan en dat ik graag wil dat ze me even belt om te bevestigen dat je veilig bent thuisgekomen.’ Ik knikte. Dat zou vast minder dramatisch op Roos overkomen dan ‘ik wil graag even zeker weten dat mijn mentorleerling zichzelf onderweg niet in de plomp geworpen heeft’.

Stukje erbij nog maar

____________________________________________________________________

Simmons begon nu tegen Bobby te praten.
‘Ben jij met de auto? Als je wilt schrijf ik even een briefje voor je, dan kun je haar naar huis brengen.’ Bobby zei iets bevestigends en toen was het eindelijk zover: we mochten weg. Ik steunde op de leuningen van de stoel en stond op. Het ging moeizaam, want mijn knieën voelden nog steeds zo slap. Het kostte me moeite niet even stil te blijven staan om dat gevoel te boven te komen. Als Simmons dat zag, liet ze me straks nog niet gaan.
Ik draaide me om naar de deur en liep er langzaam naartoe. Jammer genoeg liep Simmons met ons mee. Ze praatte tegen Bobby of tegen mij en Bobby hield mijn hand vast, terwijl ik als een zombie de trap af liep. Pas beneden in de hal liet ze ons even alleen, om het één en ander bij de conciërge te regelen. Bob en ik liepen verder, alvast naar de auto, waar we nog even op haar zouden wachten.
Zodra we uit Simmons’ zicht waren, verdwenen al de wilskracht en energie uit mijn lichaam. Het lukte me om op mijn benen te blijven staan tot we de hoek om waren, maar toen ging het niet meer, echt niet meer. Op veilige afstand van Simmons deed ik mijn ogen dicht en gaf toe aan het weeë gevoel in mijn knieën. Ik tastte naar de muur, leunde er tegenaan en zakte langzaam op de grond. Ik zakte in elkaar en bleef wezenloos zitten. Bobby kreeg me niet meer overeind. Hij moest me optillen en naar zijn auto dragen zoals hij me naar Simmons kamer had gedragen. Daar zette hij me op mijn stoel en hij maakte de gordel vast. Ik deed niets, liet het allemaal over me heen komen. Ik was op, kon helemaal niets meer.
Simmons kwam aanlopen toen Bobby mijn gordel vast had geklikt en op zijn eigen stoel had plaatsgenomen. Hij draaide het raam in mijn portier voor haar omlaag en Simmons legde haar hand op de deur.
‘Hé,’ zei ze en ze boog langs het open raam naar me toe. ‘Ik heb alles geregeld bij de conciërge. Je mag thuisblijven tot maandag. Dan wil ik je graag terugzien en voor je eerste les begint, wil ik even met je praten, als je een beetje bijgekomen bent.’ Bijgekomen, ja hoor. Hoe kwam ze erop. Ik vermoedde dat ik maandag alles zo zou zijn behalve bijgekomen, maar Simmons wachtte tot ik iets zou zeggen en dus ik knikte maar. Ze leek te hopen op meer reactie, maar toen ze die niet kreeg, klopte ze toch even op mijn arm.
‘Hou je taai, Starla,’ zei ze. Ik reageerde niet. Bobby beloofde haar dat hij haar zou bellen als hij me thuisgebracht had en toen trok hij het portier aan zijn kant ook dicht. De auto schokte licht toen hij de motor startte. Ik staarde voor me uit en liet het gebeuren. Ik was allang weer weggezakt in mijn gedachten al het andere drong nog nauwelijks tot me door.
Bob drukte het gaspedaal in en draaide de parkeerplaats af. Ik voelde dat Simmons naar me keek, maar ik gaf geen gehoor aan haar blik. Toen stuurde Bobby de weg op, we reden het terrein af en Simmons verdween uit het zicht. Ik keek niet meer achterom.

Een paar minuten later reed Bobby gestaag over de B-weg die van school richting het dorp leidde. De motor bromde regelmatig door de doodse stilte die tussen ons in hing. We hadden nog geen woord tegen elkaar gezegd sinds we waren ingestapt.
Volgens mij wist Bobby niet zo goed wat hij moest doen. Af en toe keek hij mijn kant op en dan leek hij naar woorden te zoeken, maar meestal zei hij dan uiteindelijk toch niets. Het maakte me niet uit, want ik wilde toch niet met hem praten. Ik had het al druk genoeg met de geluiden van zaterdagavond die in mijn hoofd bleven klinken en met mijn vruchteloze pogingen ze weg te krijgen. Het was ontzettend deprimerend. Ik had niet eens meer genoeg zeggenschap over mezelf om mijn eigen hoofd te vertellen waar het aan moest denken. Ik was de controle kwijt, over alles. Niet alleen toen, maar nu ook.
Na een tijdje haalde Bobby’s stem me even terug uit mijn gedachten.
‘Gaat het, Star?’ vroeg hij. ‘Wat is er aan de hand?’ Ik gaf geen antwoord en keek uit het zijraampje naar buiten. Niet door de voorruit, want dan zou ik vanuit mijn ooghoeken zijn gezichtsuitdrukking kunnen zien terwijl ik hem negeerde.
Ik hield mijn mond en kroop dieper weg in mijn trui. Bob keek naar me, nog even, en ik ademde pas uit toen hij zijn blik weer afwendde. Vaag hoorde ik dat hij schakelde, we minderden vaart en volgden de weg in een flauwe bocht rechtsaf Ik hield me vast aan de deur, krampachtiger dan nodig was, en leunde wat naar rechts. Niet alleen om niet door de hele auto te rollen door de bocht die we maakten, maar ook omdat ik mijn lichaam niet door de beweging van de auto tegen dat van Bobby aan wilde laten komen.
Na de bocht strekte de weg zich weer kaarsrecht voor ons uit en Bobby liet het stuur door zijn handen heen terug in de horizontale positie draaien. Ik legde mijn hoofd tegen de hoofdsteun van mijn stoel en staarde naar buiten. Een tijd reden we zo, in stilte. Ik zag niets meer van wat zich buiten de auto afspeelde, buiten mijn hoofd. Geen bomen, geen auto’s, geen wolken. Alleen nog Cees’ gezicht en de bemoedigende glimlach om zijn lippen toen ik zijn drankje had opgedronken.
Bij de volgende kruising sloeg Bob naast me zijn knipperlicht aan. Het duurde even voor de betekenis van het getik tot me doordrong. Bobby sorteerde voor om af te slaan en mijn blik gleed naar het dashboard, waar een groen pijltje knipperend linksaf wees. Ergens in mijn hoofd werd een heel klein stukje bewustzijn wakker en ik richtte me wat op.
‘Nee,’ zei ik. Bobby draaide zijn hoofd mijn kant op.
‘Wat?’ vroeg hij, hoorbaar blij dat ik iets tegen hem zei. ‘Wat is er?’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Niet naar links,’ zei ik. ‘Ga rechtsaf.’ Bobby keek naar me en minderde vaart.
‘Maar… we rijden toch altijd zo naar jouw huis?’ vroeg hij, duidelijk in verwarring gebracht. Hij reed inmiddels twintig en er toeterde iemand achter ons. Ik hield mijn blik strak op de weg voor ons gericht.
‘Ik wil niet naar mijn huis. Nog niet.’
‘Maar waar wil je dan heen?’ Hij klonk zo hulpeloos, wanhopig zoekend naar een manier om iets aan de situatie te kunnen doen, wat dan ook. Door die toon in zijn stem kon ik het eindelijk opbrengen hem aan te kijken. Hij keek terug, er lag iets wanhopigs in zijn blik.
‘Je moet me helpen, Bob,’ zei ik. ‘Alsjeblieft. Ik kan dit niet alleen. Ik kan het niet zelf, nu niet, even. Oké?’ Zijn ogen smeekten me bijna om informatie, om een kans om te helpen. Hij schudde niet-begrijpend zijn hoofd en minderde nog meer vaart nu hij de kruising naderde.
‘Wat kun je dan niet zelf?’ probeerde hij. Ik wendde mijn blik weer af.
‘Ik moet naar Marco,’ zei ik. ‘Alleen hij kan me helpen. Alsjeblieft, Bobby.’ Het bleef even stil naast me. Een nauwelijks hoorbare zucht, toen opnieuw een knipperlicht. De auto versnelde en bereikte weer zijn normale snelheid.
‘Oké,’ zei Bobby toen. Ik keek naar het dashboard en het pijltje rechtsaf knipperde, in groen, helder licht.

Dank je wel ejell voor het nog steeds volgen

________________________________________________________

Hoofdstuk 8

Voor de deur van Marco‘s huis bleef ik op Bobby in de auto wachten. Ik zat op mijn plek op de bijrijderstoel en staarde door de voorruit naar buiten. Ik had niet met Bobby mee naar binnen gewild, daarnet. Niet eens vanwege Marco, meer omdat ik er even niet aan moest denken in iemands aanwezigheid te zijn. Ik kon Bobby al nauwelijks verdragen. Ik weet niet of hij dat begreep, maar hij had er niet moeilijk over gedaan. In hooguit anderhalve zin had ik hem verteld wat ik wilde en hij ging. Hij was nu al een tijdje weg, of misschien leek dat wel zo. Iedere minuut leek een uur te duren. Ik voelde me net een uitgedroogde die een beekje met helder water in de gaten kreeg, of een stervende die aan de andere kant het licht zag en wist dat de pijn zou verdwijnen. Ik wilde weg uit mijn hoofd, al was het maar voor even. Rust, los van alles. Dat was alles.
De strijd die ik met mezelf voerde hield geen seconde op. Ik wilde er niet aan denken, ik wilde het niet horen en niet zien, maar ik kon me er nauwelijks tegen verzetten. Het beangstigende gevoel dat ik geen controle meer had werd steeds groter, maar tegelijkertijd leek mijn hoofd zich er ook langzaamaan bij neer te leggen dat ik zou verliezen. Het deed me denken aan zaterdag, toen ik nog geprobeerd had tegen Cees te worstelen zonder dat ik er eigenlijk nog de kracht nog voor had gehad. Ik voelde me zo moe, geestelijk uitgeput, dat een gedeelte van mijn hersenen leek te denken: laat het allemaal maar, laat het gaan, laat het over je heenkomen. Er is toch niets meer aan te doen, stop met vechten. Het waren dezelfde dingen als ik zaterdag gedacht had.
Ik keek opzij toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen. Bobby kwam uit Marco’s huis naar buiten. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en kwam mijn kant op. Mijn blik gleed door naar de deur van Marco’s huis, maar die was alweer dicht. Gelukkig. Marco was goed in wat hij deed, maar verder had ik niets met hem. Hij had alles wat je wilde en anders kon hij het nog diezelfde dag voor je regelen, maar als hij met je praatte deed hij dat altijd tegen je tieten in plaats van tegen je gezicht. Op zijn handel was echter nooit iets aan te merken. Ik moest er niet aan denken wat ik nu had gemoeten als hij er niet geweest was.
De deur naast me ging open en Bobby stapte de auto in. Waarschijnlijk was hij echt lang weg geweest en had het niet alleen maar zo geleken. Zijn pupillen waren drie keer zo groot als normaal.
‘Gelukt?’ vroeg ik. Bob knikte een beetje en zocht in zijn zak naar zijn sleutels.
‘Ongeveer,’ zei hij. Het klonk niet erg enthousiast en er zakte iets teleurgestelds neer in mijn maag.
‘Ongeveer?’
‘Ja, ik heb wel wat, maar de keus was beperkt. Hij had vooral uppers en LSD en zo. Hij heeft wel heroïne en morfine, maar dat leek me een beetje drastisch, dus ik heb alleen wat oxazepam meegenomen.’ Zijn woorden veroorzaakten een brandende sensatie in mijn lichaam en ik klemde mijn kiezen op elkaar. Ik onderdrukte de neiging mijn haren uit mijn hoofd te trekken. Slaappillen. Wat moest ik met slaappillen? Hoe kon hij mogelijkerwijs niet doorhebben hoe hard ik iets sterkers nodig had?
Naast me haalde Bobby zijn autosleutels uit zijn zak en hij maakte aanstalten ze in het contact te steken, maar ik duwde zijn hand weg bij zijn stuur.
‘Nee,’ zei ik. ‘Ga terug.’ Bobby’s hand met de sleutel miste zijn doel en hij draaide zijn hoofd mijn kant op. Even bleef het stil..
‘Wat?’ vroeg hij toen. Trillend van frustratie keek ik hem aan.
‘Ga terug,’ zei ik. ‘Ga terug en haal iets beters.’ Bob liet de sleutels weer zakken.
‘Maar… wat dan?’ vroeg hij. Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Maakt me niet uit. Iets sterks. Morfine, voor mijn part.’ Ik voelde dat Bobby naar me keek, enigszins verward. Ik gebruikte nooit opiaten. Iedereen wist de verhalen daarover, het risico. Ik had alles wel geprobeerd, meerdere keren, maar met heroïne, morfine, oxy en opium was ik altijd voorzichtig. Maar nu interesseerde het me geen zier meer. Erger dan het nu was kon het toch niet worden en ik was bereid mijn ziel te geven voor iedere vorm van verbetering.
Naast me krabde Bobby op zijn hoofd. Hij was sloom, ik merkte het aan alles. Waarschijnlijk had hij net binnen met Marco zitten blowen.
‘Maar morfine is een opiaat,’ zei hij. Die opmerking was de druppel.
‘Dat weet ik, Bobby,’ snauwde ik. ‘En het interesseert me geen reet wat het wel en niet is. Ga je nog terug om het te halen of moet ik het zelf doen?’ Ik keek hem aan, naar zijn ogen met grote pupillen, die zoekend en vragend over mijn gezicht gleden. Even leek hij naar een verklaring te zoeken, een antwoord, maar toen hij die niet kreeg, knikte hij.
‘Oké,’ zei hij en hij stopte zijn sleutels weer in zijn zak. ‘Ik ga wel.’ Ik keek naar hem en ontspande wat. Ik liet mijn rug weer tegen de leuning van de stoel zakken.
‘Ja?’
‘Ja, blijf maar hier. Ik ben zo terug.’

Geloof dat ik alleen nog voor ejell post, maar blijf maar gewoon doorgaan haha bedankt voor je like ejell!

_________________________________________________________________

Hij stapte uit en ik volgde hem met mijn blik terwijl hij terugliep naar Marco’s voordeur. Hij belde aan en wachtte even tot de deur open ging. Toen hij naar binnen verdween, liet ik mijn hoofd tegen de hoofdsteun zakken. Ik deed mijn ogen dicht en begon te tellen. Tot tien, één keer, twee keer, drie keer. Het duurde lang. Ik was bij de drieentwintigste keer toen Bobby terugkwam.
‘Heb je het?’ vroeg ik toen hij instapte en de deur achter zich dichttrok. Bob knikte.
‘Ja, maar hij wil niet dat we hier te lang blijven hangen, dus we rijden gelijk door naar jouw huis.’ Hij stak de sleutel in het contact en de motor startte. Schijnbaar deed hij daarna iets verkeerd, want de auto proesttte en de motor sloeg weer af. Bij zijn volgend poging lukte het hem wel.
‘Wat heb je? Morfine?’ vroeg ik terwijl hij de parkeerplaats afdraaide. Bob knikte.
‘Ja, en die oxazemap, dan. Seresta vijftig.’
‘Pillen?’
‘Die oxazepam wel, ja. Die morfine niet, die krijgt hij pas morgen weer in die vorm.’
Ik klemde mijn kaken op elkaar. Vloeibaar, dus. Verdomme, daar had ik een hekel aan. Pillen kon ik slikken of anders altijd nog crushen en snuiven, maar spuiten liet sporen na. Dat wist Bobby net zo goed als ik.
Ik balde mijn hand tot een vuist en gaf verbeten een knal tegen het raam. Het deed zeer en ik kneep mijn ogen dicht.
‘Verdomme,’ mompelde ik en ik wreef over mijn hand. Bobby keek mijn kant op, maar ik keek niet terug.
‘Sorry, Star,’ zei hij. ‘Het was dit of niets.’ Ik knikte.
‘Ik weet het,’ mompelde ik. Het was ook zo, ik wist het ook. Ik had helemaal niets te kiezen.

Een klein kwartier later kwamen Bobby en ik bij mijn wijk aan. Bob stopte de auto vlak voor mijn laan, op de hoek. Het was er rustig. De straten waren verlaten en er was geen mens te zien. De meeste kinderen waren naar school en hun ouders waren aan het werk. Afgezien van Roos’ autootje waren de meeste oprijlanen en parkeerplaatsen verlaten.
Er stak iets in mijn maag toen ik het kleine, rode auto’tje voor de deur zag staan. God, Roos. Wat moest ik met haar? Nou ja, veel opties had ik eigenlijk niet. Liegen was de enige. Kon ik dat? Kon ik haar aankijken en in volle overtuiging tegen haar zeggen dat alles goed ging, dat er niets aan de hand was?
Ik zag het dak van Roos’ kleine Suzuki glimmen in het aarzelende zonnetje en slikte. Wie hield ik voor de gek? Natuurlijk kon ik dat. Ik had het al eerder gedaan, talloze keren. Zo vaak dat ik er goed in geworden was. Al was ik daar alles behalve trots op.
Naast me draaide Bobby de sleutel in het contact om. De auto sputterde even en viel stil. We wachtten even, Bobby en ik, zonder iets te zeggen, zonder te weten waarop.
‘Wil je nog iets hebben?’ vroeg Bob toen na een tijdje. Ik haalde half om half mijn schouders op en dook dieper weg in mijn trui. Het werd koud in de auto nu de verwarming niet langer draaide.
‘Die pillen wel,’ zei ik. ‘Maar die morfine kan ik niet mee naar binnen nemen. Als Roos ergens een spuit vindt, wordt ze gek.’ Ik hoorde zelf hoe gefrustreerd ik klonk toen ik dat zei. Die morfine was mijn enige kans om me even niet meer zo te voelen als ik me nu voelde, de enige manier om er even niet aan te hoeven denken. Daar was immers een drastische bewustzijnsverandering voor nodig en die kon ik alleen bereiken door zo snel mogelijk high te worden. Roos’ aanwezigheid vormde op dat front echter een nadeel en voor het eerst sinds ze er was, speet het me dat ze daar binnen op me zat te wachten.
‘Wil je nu anders wat?’ hoorde ik Bobby naast me vragen. ‘Ik kan het wel doen, als je wilt.’ Ik verborg mijn koude handen in mijn mouwen.
‘Als jij niet te stoned bent om goed te prikken,’ zei ik. Bobby schudde zijn hoofd.
‘Nee, ik heb alleen even wat wiet getest. Ik kan het wel.’
Ik keek even naar hem, naar zijn lieve gezicht en warrige dreads, en draaide mijn gezicht toen naar het raam. Ik staarde naar buiten en probeerde een afweging te maken, maar alle rationaliteit in mijn hoofd was stroperig en traag. Het lukte me niet mijn gedachten niet goed genoeg op een rijtje te krijgen om helder na te kunnen denken.
Nog even keek ik mijn laan in, naar mijn huis en Roos’ kleine auto. Toen stroopte ik mijn mouw op en stak mijn arm naar Bobby uit. Ik keek niet naar hem terwijl hij de naald klaarmaakte. Ergens was ik blij dat hij het deed. Het was te confronterend als ik het zelf moest doen. Ik voelde me er zwak door, vooral op deze manier. Ik kon slikken, snuiven, roken, basen, zelfs chinezen, maar als ik spoot voelde ik me echt een gebruiker. Meer dan bij al het andere.
Naast me tikte Bobby tegen de injectiespuit en ik keek zijn kant op. De hand waarmee hij mijn elleboog vastpakte was warm en zacht, vertrouwd. De naald niet, die was koud tegen mijn arm. Ik wendde mijn blik af en kneep mijn ogen dicht tegen de prik toen Bobby hem doorduwde. Vreemd genoeg moest ik op dat moment, het moment waarop hij de zuiger naar beneden drukte, denken aan Gio, die zacht mijn lippen streelde met zijn duim, en ik voelde me schuldig, nog schuldiger dan toen ik aan Roos had gedacht.

Nu vraag ik me sterk af hoe jij hier zoveel over weet, al die drugs enzo...

En jeej, ik voel me vereerd (: blijven posten hoor, ik hou van dit verhaal!

Schijnbaar deed hij daarna iets verkeerd, want de auto proesttte en de motor sloeg weer af. Bij zijn volgend poging lukte het hem wel.

Een t'tje teveel bij proestte en een e'tje te weinig bij volgende (:

Maar ik lees ook meeee! Was alleen op vakantie, dus had een poos niet gereageerd, en daarna zat ik vooral op mn mobiel op OV, dus dan is reacties geven ook niet zo handig, maar ik ben er wel gewoon (:

Dus ga maar gewoon verder!

En ook ik lees gewoon nog mee, alleen kom in de vakantie niet zo veel op OV;p

Super, toch nog wat meer lezers! Fijn dat jullie nog steeds meelezen, al ben ik natuurlijk ook al heel blij met jou ejell

______________________________________________________

Toen Bob klaar was, rolde ik mijn mouw weer naar beneden zonder naar mijn arm te kijken. Ik zei niets meer tegen Bobby, ook al had hij nog willen praten. Ik merkte het aan alles, aan zijn aarzelende, afwachtende houding, de uitdrukking op zijn gezicht, maar ik deed of ik het niet zag. Ik pakte mijn tas van de achterbank, zei ‘bedankt’ en stapte uit. De deur van de auto sloeg met een metaalachtige klap achter me dicht. Zonder om te kijken liep ik mijn laan in, richting mijn huis. Achter me hoorde ik dat de andere autodeur openging en ik meende dat Bobby me nariep, maar ik draaide me niet meer om. Pas toen ik bij de oprijlaan aankwam, klonk aan het begin van de laan het geluid van een aanslaande motor en een wegrijdende auto.
Toen ik over de oprijlaan liep, kon ik Roos binnen door het raam heen zien zitten. Ze zat op de bank in de woonkamer en deed of ze hele interessante dingen aan het doen was met haar telefoon, maar aan haar gezicht zag ik dat ze totaal niet oplette. Ik wist meteen dat Simmons haar al gebeld had. Verdomme, kon die bemoeial me niet even een paar minuten rust gunnen?
Met tegenzin liep ik verder de oprijlaan over. Ik deed de voordeur open en stapte naar binnen. Gelijk kwam Roos door de gang naar me toe gelopen. Ik kreeg een raar gevoel in mijn buik toen ik haar zag, maar probeerde dat te negeren. Ik moest zo normaal mogelijk tegen haar doen. Rustig blijven, geen gekke dingen doen. Ik was gewoon niet zo lekker en daarom ziek naar huis gegaan. Niets aan de hand.
‘Hé,’ zei Roos bezorgd toen ze bij me stil bleef staan. ‘Hoe voel je je? Waar bleef je zo lang?’ Ik klemde mijn kaken op elkaar. Zie je, Simmons had haar echt al gebeld. Verdomme, wat nu? Ik had geen idee wat Simmons haar verteld had, straks verlulde ik mezelf nog. Rustig aan, denk na voor je iets zegt.
‘Wat?’ vroeg ik, op een toon of ik van niets wist. ‘Hoezo?’ Roos stopte haar telefoon in haar zak.
‘Mevrouw Simmons belde me een paar minuten geleden of je al thuis was.’ O, dat mens. Ik kon haar wel wat aandoen. Als ze Roos een argwaan wilde bezorgen, moest ze vooral zo doorgaan.
‘Tractor op de landweg,’ verzon ik. ‘Ik ga naar boven, voel me beroerd.’ Niet onwaar, maar ik wilde eigenlijk vooral veilig alleen op mijn kamer zitten voor die zooi van Marco begon te werken en dan zo ver mogelijk bij Roos uit de buurt zijn. Gelukkig knikte Roos begrijpend. Ze leek niet gealarmeerd, wat me enigszins geruststelde. Schijnbaar had Simmons zich aan haar woord gehouden en had ze niet uitgewijd over wat er aan de hand was.
‘Oké, doe maar even rustig aan. Je ziet er vreselijk uit. Heb je nog iets nodig? Zal ik iets voor je maken?’ Er stak iets in mijn hart, want eigenlijk wilde ik niets liever. Het was moeilijk er niet op in te gaan, maar ik kon niet anders. Het mocht niet. Het kon gewoon even niet.
‘Nee, het gaat wel,’ zei ik. ‘Bel Simmons maar dat ik thuis ben. Ik ga naar bed.’ Ik durfde niet te lang in haar buurt te blijven, was bang dat ze iets aan me zou zien, in mijn gezicht, in mijn ogen, en zonder haar verder nog aan te kijken gooide mijn tas in een hoek en liep de trap op. Roos zei nog iets wat ik niet meer verstond, maar ze kwam niet achter me aan toen ik er niet op reageerde. Halverwege de laatste trap hoorde ik dat ze de telefoon oppakte en een nummer intoetste. Ze kende Simmons nog, ze had vroeger ook les van haar gehad, dus ze zou wel even een tijdje blijven praten. Ik wilde niet horen wat ze zouden zeggen,dus ik liep mijn kamer in en deed mijn deur achter me dicht.
In mijn kamer sloot ik al mijn ramen en vitrage. Ik zette geen muziek aan, ondanks het feit dat dat zou betekenen dat ik Roos tegen Simmons zou kunnen horen praten. Het was nog stil beneden, dus of Simmons had nog niet opgenomen of Roos stond in de wacht.
Ik liep naar mijn bed en liet mezelf voorover op het matras vallen. De beurse plekken op mijn bovenbenen voelden gek genoeg nadrukkelijker en aanweziger aan. Ik slikte en draaide op mijn zij, trok mijn knieën op en verstopte me half in mijn grote trui. Beneden was Roos inmiddels aan het praten. Ik verstond niet wat ze zei, maar aan de toon van haar stem hoorde ik dat het een onderhoudend gesprek was. Waarschijnlijk had Simmons haar oud-leerling naar haar vorderingen op studiegebied gevraagd.
Mijn ogen begonnen te prikken en ik kneep ze dicht. Ik kroop in elkaar en sloeg mijn armen om me heen. Mijn vingers raakten de binnenkant van mijn arm, de plek waar Bobby net geprikt had. Het voelde beurs en ik rolde mijn mouw op. De naald had een minuscuul rood puntje in mijn arm achtergelaten. De huid eromheen was al blauw aan het worden.
Ik wendde mijn blik af en legde mijn hand over de plek. Toen begon ik te huilen, geluidloos, zoals ik ook zaterdag op die wc gehuild had. Ik wilde niet dat Roos het zou horen en drukte mijn hand tegen mijn mond. Mijn lichaam schokte en het lukte me niet meer het op eigen kracht te stoppen. Ik voelde me zo ellendig, zo smerig, zo zwak. Ik had een vreselijk naar gevoel in mijn buik en mijn borst, dat voor een onuitputtelijke bron van tranen zorgde. Ze bleven maar komen. Pas toen de morfine begon te werken, kalmeerde ik een beetje. Het droogde mijn tranen, troostte me, maakte me rustig. Het was een verademing, het voelde beter dan ik had durven hopen. Cees en alle ellende en pijn werden naar de achtergrond verdreven, door een fijn, warm gevoel. Ik voelde me alsof ik net buiten had gestaan, in de regen, onweer, en ik nu veilig en warm binnen zat, met een kop dampende chocolademelk, in een grote dikke joggingbroek bij de kachel. Er schenen zonnestralen in mijn nek, die zich door heel mijn lichaam uitspreidden en me verwarmden als iets wat magisch en sterker dan al het andere was. Niets kon me meer gebeuren, niets anders drong nog tot me door. De stem van Roos, beneden aan de telefoon, viel weg, die van Cees binnenin mijn hoofd werd ook zachter. Ik voelde me wel moe, geestelijk, maar dat maakte niet uit. Even hoefde ik nergens aan te denken, alleen aan dat heerlijke, veilige gevoel. Dat was het enige wat telde, het enige wat er nog was. Het was het beste gevoel ter wereld.
Toen ik aan het eind van de dag voelde dat de morfine begon uit te werken, nam ik gelijk de oxazepam in, de maximale dosis. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat ik weer teruggeslingerd zou worden naar de werkelijkheid als de morfine uitgewerkt was, dat ik weer helder zou zijn. Ik nam niet de moeite om tussendoor iets te eten, te gaan douchen, me om te kleden, wat dan ook. Toen de warmte in mijn nek langzaam begon af te nemen, zocht ik in mijn zak naar het zilverpapier met de paar pillen die Marco meegegeven had. Ze waren zwaar, vijftig milligram. Ik was gelijk vertrokken.

Dank je wel weer ejell!

________________________________________________________________________________

Hoofdstuk 9

Nadat ik die middag in slaap gevallen was, sliep ik aan één stuk door. Dankzij de oxazepam was ik de hele avond en nacht onder zeil en droomde ik nergens over, goddank. Pas de volgende dag om half acht in de ochtend werd ik wakker, waarschijnlijk omdat ik een tekort aan voedsel had. Ik had al sinds de ochtend ervoor niets meer gegeten.
Een paar heerlijke seconden had ik uit een uitgerust gevoel toen ik wakker werd. Nog geen twee tellen later drong het echter tot me door waarom ik met mijn kleren aan in bed lag en wat er aan de hand was. Het was een enorme klap toen alles weer terug kwam. De herinneringen, het zware gevoel van ellende en wanhoop, de pijn in mijn buik. Het was een marteling om het zo allemaal weer over me heen te krijgen, binnen één enkele seconde. Heb je wel eens een heel erge droom gehad, en dat je er dan uit wakker werd en zo ontzettend blij was dat het niet echt was? Dat je een keer diep adem kon halen en je realiseerde dat alles goed was en dat je dan zo’n gigantisch gevoel van opluchting voelde? Ik had nu zo gehoopt op dat gevoel, ik had er een moord voor gedaan. Het besef dat dat nooit zou gebeuren, dat het altijd echt zou blijven, maakte me echter wanhopig. Mijn hele lichaam wilde er tegen in opstand komen, mijn hoofd, mijn buik, mijn hart. Het kon niet waar zijn, het mocht gewoon niet. Maar toch was het zo en er was niets wat ik eraan kon doen. Die gedachte was bijna niet te verdragen.
De eerste paar uur van de dag bleef ik wezenloos in mijn bed liggen. Ik staarde naar de muur naast mijn bed en luisterde naar Cees’ stem in mijn hoofd. Meer deed ik niet. Mijn dekbed was zwaar op mijn lichaam, maar toch had ik het de hele tijd koud. Pas na een uur kreeg ik mezelf met moeite zo ver om uit bed te komen. Ik voelde me beroerd toen ik opstond, mijn spieren deden pijn en ik had een grieperig gevoel. Het liefste was ik gelijk weer terug naar bed gegaan om weer in een diepe slaap weg te zinken, maar ik moest douchen. Dat was het enige waar ik de energie voor op kon brengen, het enige waar ik nog de puf voor had. Ik wilde het niet, ik wilde helemaal niets meer, maar ik moest.
Ik sloot mezelf op in de badkamer en daar bleef ik anderhalf uur lang. Eerst ging ik een tijd onder de douche. Ik waste me met gloeiend heet water, schrobde mijn hele lichaam met zeep, overal. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik een raar gevoel in mijn buik toen ik mezelf aanraakte, vooral op de plekken waar Cees ook aan me had gezeten. Ik hoopte dat ik dat gevoel weg kon spoelen, dus na het douchen liet ik mijn hele lichaam een halfuur in bad weken. Daar boende ik nog een keer driftig mijn gezicht, mijn hals, mijn pols en mijn bovenbenen. Toen ik me tussen mijn benen waste, moest ik huilen. Een halfuur zat ik zacht snikkend in bad voor het me lukte mezelf weer een beetje bij elkaar te rapen. Ik klom uit bad en ging weer onder de douche om het badwater van me af te spoelen. Tegen de tijd dat ik de badkamer uitkwam gloeide mijn hele lichaam en was mijn huid rood van het boenen, maar voelde ik me nog net zo smerig als anderhalf uur geleden.
Na mijn bezoek aan de badkamer ging ik weer terug naar bed. Ik was moe, uitgeblust. Het voelde of ik tijdens dat uur dat ik uit bed was geweest gelijk al mijn energie had opgebruikt. Ik hield al mijn vitrage dicht, lag maar een beetje in bed, zonder verder iets te doen. Ik voelde me ziek, had nergens zin in, geen trek in eten en geen behoefte aan gezelschap. In bed liggen was echter ook niet alles, want daar werd ik alleen maar de hele tijd overspoeld door beelden en fragmenten van die zaterdagavond die zichzelf eindeloos herhaalden. Ik kreeg het niet weg en hoe langer ik zo bleef liggen, hoe meer ik begon te snakken naar Marco’s morfine. Ik kreeg ontzettend spijt dat ik gisteren alleen dat ene shot genomen had en de rest bij Bobby had achtergelaten. Een paar keer stond ik op het punt om Bobby op te bellen om te vragen of hij het alsnog wilde komen brengen, maar het lukte me met moeite mezelf ervan te weerhouden. Toen ik ooit met harddrugs begon had ik mezelf voorgenomen om nooit twee keer achter elkaar hetzelfde te gebruiken, om te voorkomen dat ik het tè leuk begon te vinden. Daar wilde ik me koste wat kost aan houden. Ik wist dat ik op moest passen, dat het risico te groot was als ik het nu weer zou gebruiken om de verkeerde redenen, in deze toestand. Ik moest nu sterk zijn, niet toegeven aan die drang. Als ik nu geen nee zei, kon ik het straks helemaal nooit meer.
Terwijl ik mezelf dat de hele dag probeerde voor te houden, kwam Roos tussendoor regelmatig naar boven om te vragen hoe het met me ging. Ze was lief, ze deed bezorgd en moederlijk en ze kwam me zo nu en dan iets te eten brengen. Het kostte me moeite haar beschuitjes en crackertjes weg te krijgen. Ik had totaal geen trek, maar vond het zielig voor haar omdat ze zo haar best deed en dus probeerde ik toch maar een beetje te eten. Een nadeel aan haar goede zorgen was echter dat ze telkens aan me vroeg hoe ik me voelde en de hele tijd met me probeerde te praten. Ze bedoelde het waarschijnlijk goed, maar ik wilde eigenlijk gewoon alleen zijn en werd er na een tijdje een beetje gestoord van dat ze telkens onaangekondigd mijn kamer binnen kwam. Tussendoor zakte ik telkens diep weg in de herinneringen van die zaterdag en ik schrok me iedere keer rot als ze weer plotseling mijn kamer binnen kwam lopen. Daar werd ik steeds prikkelbaarder en geïrriteerder door, maar ze bleef echt aan de gang. Ze wilde weten wat mijn temperatuur was, of ik iets wilde eten of drinken, of ik medicijnen nodig had of een kruikje. Ik reageerde bijna niet op haar, maar ze bleef me maar lastigvallen. Volgens mij was ze bang dat ik onder haar toezicht dood zou gaan aan een mysterieus virus en dat pa en ma haar de schuld zouden geven.