Online Verhalen

Het verhaal leest lekker door en het pakt je!
Dat zegt veel voor iemand met concentratieproblemen.
Good job!

Awh wat lief, ze neemt het voor hem op. En gelukkig kwam Eénoog op tijd om haar van de onschuldig klinkende palen te redden. Hihi

Zij schreeuw galmde over het terrein en deed de haren in Shanara’s nek omhoog komen.

zij = zijn

Ga zo door!

@MissRolex, Jeeh nieuwe lezer warmt mijn hartje altijd. ghihi en daar zul je.. uhmmm na zon vijf stukjes achterkomen denk ik xD, mijn inschattingsvermogen is even slecht als dat van Saskia xD
Wist je dat Rolex heel lekker eten is :3 xD ghehe
@Yociame, Yes ik raakt der niet kwijt!
@Marieke, Ooeeh dat is altijd leuk om te horen dat iemand met concentratie problemen het zelfs kan volgens / Ik ken het probleem en ben daarmee dus ook een vreselijk slechte lezer xD.
@Maaike, Dank u voor de fout oh grote Maaike, en nou niet gaan denken dat ik lief wordt hea :p. Wie zegt dat ze aan de straf ontkomt xD

Éénoog maakte hen gelijk duidelijk hoe de training vanaf nu zou gaan. Het ongeregelde zooitje dat het was geweest bij Tevrin was direct verdwenen. Iedereen werd in strakke lijnen geplaatst, zodat Éénoog zonder enige moeite iedereen kon zien.
En Shanara werd tot haar grote ongenoegen helemaal naar voren gehaald. Hij wilde blijkbaar een extra goed oogje op haar houden. Geweldig. 

"Ik ben Mol.”
Shanara hield haar grinniken in bij het horen van die naam. Mol, ze kende de sloom ogende beestjes goed genoeg. Het was moeilijk om Éénoog als zo'n beestje voor te stellen, maar het gaf een grappig gezicht. Als ze achteraan met Mattue had gestaan, wist ze zeker dat ze er beiden om hadden kunnen lachen en het gebeuren van van net al weer zouden vergeten. 

"Ik ben jullie trainer voor vandaag. Ik eis directe gehoorzaamheid en volharde studenten. Lafaards en lamzakken zullen wensen dat ze hier vandaag niet stonden." 

Ze moesten gelijk de perfecte houding aannemen. Geen van hen was er meester over.
Shanara had het gevoel dat het zachtste zuchtje wind haar nog kon omblazen in deze houding. De oefeningen begonnen zonder verdere instructie, ze moesten simpelweg nadoen wat Mol deed.
Meer dan eens verwarde Shanara zichzelf toen ze ineens een heel ander patroon volgde dan de andere kinderen. Bij Tevrin was het haar nooit opgevallen omdat iedereen zijn eigen tempo aan hield en het dus altijd een grote chaos was, maar nu werd het maar al te duidelijk.
Zij was de enige die steeds het ritme van de rest mistte en meer dan eens iemand voor de voeten liep. Éénoog of Mol riep te vaak haar naam op een kwade toon.
Shanara deed haar best om de kata, zoals ze het bewegingspatroon noemde, te volbrengen, maar steeds ging ze weer ergens de mist in en nog veel vaker pakte ze haar zwaard over van de ene hand naar de andere, niet wetend met welke ze hem moest vasthouden. In haar ene hand klopte het patroon niet. In de andere voelde het onnatuurlijk aan. Raar en onhandig. 
"Shanara." 

Ze werd plots verstoord door Éénoog die vlak voor haar stond. Ze was zo geconcentreerd bezig geweest dat ze alles in haar omgeving had buitengesloten. 

"In welke hand houd je je zwaard." 

Als een goede leerling sprong ze in de houding en gaf antwoord. "Je rechter, de zwaardhand." En toen keek ze naar haar eigen handen. Haar rechter was leeg en in haar linker hield ze het zwaard vast zonder het door te hebben gehad. 

Mol leek geamuseerd te zijn. "Werkelijk? Ik denk dat we een uitzondering hebben gevonden."
Ze voelde haar wangen rood worden van schaamte omdat ze het verkeerd had gedaan. Hoe had ze zo stom kunnen zijn! 

Sommige kinderen om haar heen durfden zelfs te grinniken, ook al maande Éénoog ze direct tot stilte. 

"Privé training voor jou, Prinses. Je hebt al wel genoeg chaos veroorzaakt in mijn gedisciplineerde werkwijze." 

Met hangende schouders werd ze weggestuurd zonder goed te weten wat ze fout had gedaan. Ze had alleen haar zwaard in haar verkeerde had gehouden, zo erg was dat toch niet? 

Uren later zag ze vanaf haar plek bij de waterzijde de rest aankomen strompelen. Ze zagen er uitgeput uit van de training.
Velen keken haar wrang aan. Zij had niets hoeven doen en dat had ze ook niet gedaan. Ze had geen water gehaald en gekookt voor hun dorstige kelen of misschien wat was gedaan. 

Het was geeneens in haar opgekomen om klusjes te doen in haar vrije tijd. Ze had simpelweg met haar voeten in het water gedopperd en zitten dagdromen. Haar excuus voor haar luiheid was simpel: Een ander had vast niets anders gedaan. 

Pas toen ze Mattue zag met zijn van pijn vertrokken gezicht kwam ze overeind en schaamde ze zich iets. Voor hem had ze toch wel iets kunnen doen? 

Ze snelde zich naar hem en Kenne toe. Mattue probeerde iets te glimlachen, misschien om de zorgelijke blik van haar gezicht te nemen, maar het werkte niet. 

Opnieuw bood ze haar verontschuldigingen aan en opnieuw wuifde Mattue ze weg. "Je had me gewoon mijn straf moeten laten uitzitten. Je hebt geen idee wat je je op de hals hebt gehaald!" snauwde hij haar zowat toe.
Ze wist ook niet wat ze zich op de hals had gehaald, of wat de palen waren. Maar zover zij het wist, wist Mattue dat ook niet. 

"Het maakt niet uit, het was mijn schuld." 

Mattue zuchtte en schudde zijn hoofd. Ineens leek hij weer de jaren ouder dan haar die hij was. "Laten we erover ophouden. Hoe was het om een morgen vrij te hebben"?" ging hij lachend verder. Hij was de enige die geen wrok tegen haar hield.
Ze trok haar schouders op. Ze was zo gewend dat ze ieder uur van de dag iets moest doen dat ze zich doodverveeld had. "ik snap geeneens waarom ze me sowieso wegstuurden. Het sloeg nergens op." Gefrustreerd schopte ze een steentje voor haar voeten weg.
"Omdat je de oefening door de war schopte door steeds op je linkerhand te vechten."
Shanara trok haar wenkbrauwen op. “Huh?" 

Met een kreun liet Mattue zich bij zijn tentje neerzakken en wreef over de pijnlijke plekken op zijn lichaam. "Je doet altijd veel met links. Best grappig om te bedenken dat je zelfs daarin rebelleert. Iedereen werkt met rechts en jij doet het met links." 

Shanara had daar nog nooit opgelet. Links en rechts had nooit voor haar uitgemaakt. Ze werkte gewoon op de manier die het beste ging.
"Oh." 

Mattue lachte even bij haar van stomheid geslagen gezicht en kromp daarna meteen in elkaar van de pijn. 

Shanara kwam gelijk overeind en pakte hun kruik op. "Ik ga wel water halen." 

De kleine uurtjes die ze vrij hadden hield Shanara zich bezig met klusjes te doen om het Mattue gemakkelijker te maken en om zichzelf een beetje van haar schuldgevoel te verlichten. Kenne hielp haar met alles, maar hij was niet echt het spraakzame type en aangezien Shanara Mattue al als haar beste vriend had gekozen, nam ze niet veel moeite om hem er ook bij te trekken. Zo sociaal was ze nou ook weer niet. Het betekende niet dat ze het jochie niet mocht. Hij was meer een soort tweede opvang voor als Mattue ooit zou wegvallen.

Hij wilde blijkbaar een extra goed oogje op haar houden.

Hahah, die vond ik grappig (ik weet dat het een spreekwoord is hoor ). Eénoog, die een extra oogje op haar zal houden.. Nujuaah, ik heb een raar soort van humor xD.

Nee ik wist niet dat Rolex eten is, ik weet dat het een horlogemerk is & dat het mijn lievelingspaard is , wat is het juist van eten ?

Groetjes, Steffi

Ik stiekem hopend dat ik bij mijn achterstand inhalen ook de ontzettend leuke stukjes tegen zou komen, maar je stelt me teleur :') hopen dat dat jaar snel over gaat en ze snel naar Kempten gaan! Ghehehe, ben daar wel heel erg benieuwd naar
EN IK HEB DE HINTS GEZIEN! Twee keer zelfs subtiel erin gestopt hoor, valt bijna niet op^^

Ohh, en af en toe heb je fout leesteken, dan heb je bij een opsomming ; ipv : . Eigenlijk bij alle keer dat je puntkomma gebruikt hoort het dubbele punt te zijn xD

Hij had iets engs, zoals een gestoorde; onvoorspelbaar en levensgevaarlijk.

even er eentje tussenuit geplukt, hier som je iets op, kondig je iets aan... god, moeilijk uit te leggen als je zelf daar de regels niet voor kent xD maar je kunt hier de : vervangen door 'namelijk' en dan is het dus een dubbele punt.
De anderen mag je zelf gaan zoeken :p

En bij het laatste stukje heb je veel 'Shanara' staan, zoveel dat het voor mij niet meer fijn leest. Daar kunnen wel een paar vervangen worden door 'ze' mag je weer in je tekst gaan wroeten gheheh xD Bij het lezen heb ik wel meer foutjes gezien, maar ben te lui om ze aan te wijzen (a) maar als je ooit iets met dit verhaal wilt gaan doen, dan wil ik ze natuurlijk wel eruit spitten, moet je dan maar even gaan stalken xD

En voor de rest: het las echt zo lekker weg dat ik het jammer vond dat de scene in Kempten er niet bij zat, ik dacht echt dat die er tussen zou zitten xD nu ga ik dit verhaal gewoon weer een paar maanden negeren, dan zit ie er zeker wel tussen gheheh xD als je dit wilt voorkomen moet je maar gewoon veel sneller plaatsen! Is dat chantage? Ja, vieze vuile chantage

Je bent gewaarschuwd....

Hihi. Ik moest even onwijs veel inhalen, maar 't was het waard. Je hebt zo'n fijne schrijfstijl. Je weet in detail te treden, zonder dat het stoort. Wat in godsnaam hebben die vreemde ogen te beteken en het feit dat ze alles met links doet.. Voor zover ik opmerk is ze anders dan de rest en dat is volgens mij precies waar dit verhaal om draait. Er is wat met die meid en die mannen hebben dat juist nodig.

Ooh, ze is linkshandig Speelt het verhaal zich in de tijd af dat een linkshandige nog iets met de duivel had Wanneer komt eigenlijk die extra les, die Eénoog voor haar in petto had of is dat geheim?

Even mijn 'grootheid' eer aan doen, al heb ik geen idee waaraan ik die verdiend heb

Éénoog maakte hen gelijk duidelijk hoe de training vanaf nu zou gaan.

Éénoog = Eénoog (Geen streepje op de hoofdletter )

Ga zo door!

@Missrolex, haha tot jij het aankaarte had ik het zelf niet eens gezien xD.
@Saskia, woouuww reactie van jou xD haha, ooh jaa, ik ga het als nano over is helemaal na lopen, en misschien vandaag al beetje... maar nu met nano ben ik blij al als ik uberhaupt even tijd heb om iets te posten xD wahha. Maar jeeh u zag de hints xD goedzo En van dat dubbele punt word ik echt gek... --' de ene zegt weer dat de andere weer iets anders gromm xD, maar bij die heb je wel gelijk.. Gaat het ook aanpassen als het hele stuk onder de loep komt . Uhmm Saskia, als je wilt chanteren, moet je niet aangeven dat je het over een paar maanden toch weer gaat lezen. Dan moet je zeggen dat je pas weer een reactie plaatst als het stukje erin zit xD.
Maar... over drie stukjes is het zover oke .
@Romy, Hee je leest nog mee , Is happy jeeeeh .
@Maaike, jij met je duivelse dingen . haha, oh en dat eenoog foutje gaat eruit zodra ik mijn laptop terug heb, deze laptop snap ik niet met zijn dubbele puntjes xD heel slecht. xD

En nu tijd voor nieuw stukje! xD

Toen de zon haar hoogtepunt al overgestoken was, begon er verandering in het kamp te komen. Torak en Verrak waren verschenen. Hun gezichten uitdrukkingsloos en toch wist iedereen direct dat er iets aan de hand waa. Er was altijd iets aan de hand als ze samen het kamp inkwamen.
Ze spraken met een typische blonde Siaanse man. Ook een volleerd gildelid. 

Shanara's aandacht werd pas echt getrokken toen ze haar naam hoorde vallen. Ze liet haar werk vallen en kroop dichterbij tot ze de brommende mannenstemmen kon opvangen. 

"Dat overleeft ze niet. De straf wordt pas gegeven aan oudere."

Shanara slikte toen ze besefte waar het over ging. Haar straf die Baardman haar had gegeven. Dat de man er niet was om hem uit te delen was vreemd, maar misschien maar goed ook. Hij zou haar tot pulp geslagen hebben, daar was ze zeker van. 

"Hang haar op," besloot Torak uiteindelijk, hij zag er verveeld uit door de discussie. Alsof het iets simpels was waar je niet moeilijk over moest doen.
Voor Shanara was het alles behalve simpel. Haar hart stopte met kloppen en hevig schudde ze haar hoofd.
Dat kon ze niet goed verstaan hebben, maar ze wist dat het wel zo was. En ondanks de blikken die de twee andere mannen elkaar gaven, was er geen protest tegen de straf. Nee, executie, dat was het. Ze gingen haar vermoorden, ophangen.
Het beeld van haar moeder gleed over haar netvlies. Het bungelde lijk met het touw om de hals, waar geen teken van leven meer in zat. Opgevreten door ratten, vliegen en maden. Nee, dat konden ze haar niet aandoen. Ze konden haar niet ophangen!

Tranen sprongen in haar ogen. Haar leven kon niet zo beëindigd worden. Torak was haar engel, hij had haar gered. Hij had er uren ingestoken om haar te leren. Hij kon haar toch niet zomaar doden? Ophangen. 

Ze rende naar voren, gillend en huilend. "Nee, alsjeblieft. Hang me niet op!"
Ze greep Toraks been vast zoals ze had gedaan toen ze bang was geweest voor de wolven. Luidkeels snikte ze tegen hem aan en even kon het haar niets schelen dat de rest haar een lafaard zou vinden. 

"Alsjeblieft, ik zal het niet meer doen." Ze duwde haar gezicht in de zachte broekspijp en jammerde luider. Dit konden ze haar niet aandoen. Dit mochten ze haar niet aandoen. 
"Alsjeblieft, ik zal braaf zijn." Haar stem was niets meer dan een gemompel in het stof.

De man duwde haar van zich af. Verder zei hij niets. Hij keek haar niet eens aan. 

Hij liep gewoon weg, terwijl zij daar met opgezwollen ogen in het vertrapte gras zat. Niemand zei wat. Ze staarden haar alleen aan alsof ze gestoord was. 

Een arm sloot zich om haar schouders en hielp haar overeind. Mattue stond naast haar. Zijn blik zorgelijk. "Het komt wel goed," mompelde hij zachtjes. 

Maar dat had zij ook gedacht voor Baardman zo genadeloos op hem had ingeslagen. Hoe zou het goed moeten komen? Ze gingen haar ophangen. 

Ze zou niets meer dan een bungelend lijk worden... net als haar moeder. Verrot door de zon en opgegeten door ongedierte. 

Mattue bleef over haar armen wrijven terwijl ze liepen. Zijn grip was een stevige ondersteuning die ze nu meer dan ooit nodig had. Ze was er zeker van dat ze door haar benen zou zakken als hij zou loslaten. Al het bot leek eruit verdwenen te zijn.
Zachtjes snikte ze. Ze zou doodgaan. Dood.
Na de grootste angst langzaam doofde en leegte achterliet, bleef er een vraag door haar hoofd spelen. 

Hoe zou het zijn om te sterven? Zou het pijn doen? Ze zag haar moeder weer hangen. Haar voeten een paar meter boven de grond. Zij had het zelf gedaan. Misschien was het wel niet zo erg... Maar dat kon Shanara zich moeilijk voorstellen. Waarom zouden mensen bang zijn voor de dood als het geen pijn deed? 

Ze rilde en snikte nog eens, waardoor Mattue haar dichter in zijn armen sloot hoeveel pijn dat hem ook zou doen. 

Iemand anders hield haar hand vast. Kenne. Hij stond wat wezenloos naast haar niet goed wetend wat hij moest doen. Zijn ogen waren groot en hij leek ook elk moment te moeten huilen. Het gaf haar ergens een goed gevoel dat andere een traan voor haar zouden laten. Dat ze niet als haar moeder zou sterven in schande. 

Toen was het moment daar. Ze werd weggetrokken van haar vrienden. Mattue schreeuwde haar na, schreeuwde tegen de sterke armen die haar meetrokken, maar sloot snel zijn mond toen een volleerd gildelid zijn hand naar hem hief. 

Shanara liet zich wezenloos meetrekken. Ze huilde maar had geen woorden meer over voor nog een smeekbede.
Voor het eerst zag ze voor haar de palen verschijnen. De gevreesde straf bij iedereen.

stomme mensen,
ik ben er van overtuigd dat er iets bijzonders gaat gebeuren nu, want natuurlijk gaat ze niet dood, misschien wel weer iets met lichtflitsen...

Ze gaat inderdaad niet dood. Dan zou het verhaal.. gestopt zijn, haha. Ben wel benieuwd wat die palen zo speciaal maakt. ^^
EN NATUURLIJK LEES IK DIT VERHAAL NOG!

Ooh nu komen vast haar geheimzinnige ogen van pas. Die palenstraf doen ze alleen maar zodat ze zich kan bewijzen. (zit ik nu weer in de goede speculeerrichting? xD)

toch wist iedereen direct dat er iets aan de hand waa

waa = was

Na de grootste angst langzaam doofde

Na = Nu (denk ik)

Ga zo door!

Ik denk ook dat die blauwe flits iets in gang gezet heeft of zo... Misschien zal een of ander talent zich nu beginnen ontwikkelen... Intrigerend!! Snel meer!

*Ahum* ik moet al met pijn in mijn hart accepten dat je andere verhaal moet wachten, laat mijn nou eens als de wiedeweer weten wat er met dit meisje aan de hand is...

Dundundun...
Schiet op! Ik wil bij de leuke stukjes zijn! Deze is niet leuk, deze is auw :p 3 stukjes! In jouw tempo ben ik dan allang oud en grijs :') SCHIET OP!

Nou lieve mensen jullie geluk dat ik net met stukje bezig was xD. ( En wat eeen PIEP! Stuk )

@Yociame, ghehehe, we zullen zien, we zullen zien Ik laat jullie gewoon heel lang in spanning ( zo behoudt je je lezers haha hoop ik xD )
@Romy, haha oke, ik zal geen abrupt einde doen... en jeeeh je leest nog me happy
@Maaike, jeeh je hebt het voor een keer niet goed
@Nele, Je leest ook nog mee Nog happier xxD haha
@Saskia, jij liet het langer duren haha xD

Ik wilde trouwens nog zeggen dat het super leuk is om al deze commentaren te krijgen . hihi

Verbaasd keek ze naar haar straf. De twee palen waren niet wat ze zich had voor gesteld, de simpele stokken die in de grond waren geplaatst leken even meedogenloos als een konijn. Het was geen galg, er was geen enorme martelstellage, gewoon twee palen met ringetjes eraan. Ze keek op naar de man die haar net nog vastgehouden had, had hij haar naar de verkeerde plek gebracht? Hij voegde zich al bij de kring die zich om haar en de palen heen vormde. Niemand leek in te zien dat dit niet klopte. Had zij het dan fout gehad? Had ze eindelijk de dood geaccepteerd en hoefde ze nu niet eens te sterven.
De menigte spleet uiteen om de boosdoener door te laten: Baardman
Zijn felblauwe ogen waren uitgeblust, er was geen leven, geen emotie in te vinden. Zijn passen waren onregelmatig, stijf, alsof hij ergens pijn had. De man pakte haar hand vast. Niet hard, bijna teder zelfs. Gewillig liet ze zich naar de palen leiden. Daar vond ze pas het eerste spoor van dreiging. Rode vlekken besmeurden de grond, sommige ingedroogd maar andere glansden nog. Gehypnotiseerd staarde ze er naar, zich afvragend wie de arme ziel was tot wie dat bloed toe behoorde en nog meer, hoe was het daar gekomen?
Baardman rekte zich om een touw door het ringetje te binden, eerst van de rechterpaal daarna de linker. Touw, daarmee zou ze kunnen worden opgehangen, maar ze had niet het gevoel dat het daar ook werkelijk dienst voor deed. Waarom de koorden ook nog door een ringetje onderaan de palen werden gehaald, was nog een grotere vraag voor haar. Baardman greep haar polsen vals en trok haar armen achter haar lijf. Hij knoopte haar armen op haar rug vast tot ze kon wrikken en wringen, maar ze geen mogelijkheid meer had om te ontsnappen. Ze stopte vrijwel meteen met vechten. Iedere beweging die haar polsen maakte sneed het touw in haar huid. Als een dwaze keek ze toe hoe de touwen die aan de palen hingen aan haar gebonden polsen werden vastgemaakt. Moest ze hier gewoon een tijdje staan? Dat was zo erg nog niet.
Ze had moeten weten dat ze er niet zo gemakkelijk vanaf zou komen. Toraks ware bedoelingen waren vele malen erger.
Baardman greep de strengen vast die uit de onderste ringetjes staken. Met een harde ruk werden ze strak getrokken. Haar armen schoten omhoog en dwongen haar lichaam te buigen. Moeizaam probeerde ze haar evenwicht te houden, terwijl haar spieren zich tot het uiterste inspanden. Het kleine beetje kracht dat ze bezat was niet genoeg om tegen de spierbundels van Baardman te vechten. Met alle gemak trok hij haar armen hoger de lucht in. Zo hoog dat haar pezen pijnlijk begonnen te rekken.
Ze beet haar tanden op elkaar en dat er alles om om de druk te verminderen. Het was zinloos, haar spieren verzuurden vrijwel direct en de kracht leek uit haar armen weg te lopen als water tussen je vingers.
Ze kreunde en steunde, vocht om te blijven staan, om de pijn die door haar schouders trok te negeren. Ze probeerde zich te verplaatsen, op haar tenen te gaan staan zodat ze haar armen kon verlichten. Dat was een fout. Ze slipte weg. Een flits van angst die werd overrompeld door withete pijn schoot door haar heen. De spieren in haar armen begaven het, scheurden kapot. Gillend spartelde ze om weer grond onder haar voeten te krijgen. Er was geen verlichting meer, Baardman had de touwen nog strakker getrokken en liet haar armen branden.
Tranen liepen over haar wangen. Haar hele lichaam trilde. Ademhalen, ademhalen, ik heb lucht nodig. 

Met moeite wist ze zich genoeg te ontspannen zodat haar longen een klein beetje lucht binnen konden zuigen. Nu al voelde ze zich uitgeput. Ze hing hier nog maar een paar minuten. Misschien nog geeneens een minuut. In gevecht met jezelf lijkt de tijd altijd sneller te gaan. 
De menigte om haar heen keek alleen toe. Sommige waren zelfs al afgedwaald. Degene die het niet spannend genoeg vonden. Maar niemand stak ook maar één vinger uit. 

Dit is dus ophangen, dacht Shanara terwijl de stekende pijn overliep in zeurende klachten waar ze niet tegen kon vechten. Een pijn die niet zou verdwijnen wat ze ook deed. Haar tranen, haar kreten of snikken veranderden er niets aan. 

Ze kon alleen maar afwachten op het moment dat haar armen van haar eigen lichaam werden gerukt, zo voelde het of dat elk moment kon gebeuren. En ergens hoopte ze het, want dan was het eindelijk over. Haar pezen brandden zo hevig, ze leken elk moment volledig te kunnen doorscheuren. 

Waarom hadden ze haar niet gewoon opgehangen? Dan was het tenminste snel afgelopen, dan had de dood haar een ontsnappingsweg kunnen geven. 

Een harde knak trok door haar rechterarm. Ze schreeuwde zo hard dat haar keel er rauw van werd. De zeurende pijn was weer veranderd in vlammende messteken en alle spieren in haar rechterarm waren totaal nutteloos geworden. Lam, ze kon ze niet meer gebruiken, niet meer aanspannen. 

Gevuld van paniek probeerde ze nog hoger op haar tenen te staan, probeerde ze zich verder op te trekken aan haar linkerarm. Het resultaat maakte het alleen maar erger. Haar linkerarm had de kracht niet om haar gewicht te tillen. Alsof er een touw los knapte ontspande alle spieren zich ook in die arm. Weer een harde knak. Ditmaal kon ze voelen hoe de kop van haar schouder uit de kom wegsprong. Schreeuwend, omdat alleen dat de pijn iets kon afnemen, hing ze daar hulpeloos. Ze schreeuwde tot haar keel te rauw was om nog geluid te produceren. Uiteindelijk werd de pijn te veel. Ze begon haar bewustzijn te verliezen. Met een zicht omringd door zwart keek ze nog eenmaal de menigte in opzoek naar Mattue of Kenne. Hopend dat zij hetzelfde offer voor haar zouden brengen en naar voren zouden rennen. 

Ze waren nergens te bekennen.

Dit heb ik al gelezen ik wacht nog steeds op het leuke stukje...
Btw, nu is het helemaal goedgekeurd^^ pijn, pijn en nog eens pijn hahaha, die kan voor even niet meer vechten xD kan ze wel haar handen gebruiken? Hmm, dat geeft leuke beelden van niet zelf kunnen eten xD net zo irritant als als je twee armen breekt en ze beiden in het gips zitten hahaha xD

Geweldig stuk, hihi. Ik had in gedachten wel zoiets voorgesteld bij 'de palen'. Je bent zo goed in het beschrijven van angst, waardoor je me echt in het verhaal meetrekt. Love it. En dan nog wat: ik voelde echt zo'n kriebel in m'n maag bij de zin waarin haar schouder uit de kom vliegt. Jakkes. Ik hou echt niet van dat soort dingen.
Snel verder! ♥

Ik zie haar langzaam in vieren gedeeld worden... harteloze schrijfster!

Ik dacht dat alleen de leiders en de hoge heren van dat kamp stonden te kijken, maar aan het einde lijkt het net of iedereen is komen kijken hoe ze het uitschreeuwt van de pijn. Wie staan er nu eigenlijk toe te kijken, hoe haar botten langzaam knakken en uit hun verband gaan?

Eén ding snap ik nog niet. Waar komt het bloed van de voorgangers vandaan? Als je schouder uit de kom springt, komt er geen bloed bij vrij in elk geval niet zover ik weet.

Ga zo door! En bevrijd dat arme kind van haar marteling

Hij knoopte haar armen op haar rug vast tot ze kon wrikken en wringen, maar ze geen mogelijkheid meer had om te ontsnappen.

vals -> vast

Ik zit een beetje met hetzelfde probleem als maaike; áls er bij deze manier van martelen bloed vrij komt, dan zou dat betekenen dat je de arm er letterlijk vanaf hebt gerukt (een mogelijkheid, zie vierendeling). Maar als je een arm eraf rukt, dan gaat de gemartelde vrijwel zeker ook dood. En dat is geloof ik niet de bedoeling van deze constructie.

Een makkelijke omzeiling is om haar eerst even een paar zweepslagen (zweep met gescherpte bladen?) te geven, maar dat vind je misschien iets te cliche?

@Saskia, NOg 1 of 2 okee, dan komt je favorite De prins op het witte paard xD haha, jaa nog ff :p en bij je arm uit de kom kun je nog wel alles bewegen alleen niet zo goed. Er zijn gewoon vet veel mensen die zelf hun arm uit de kom kunnen halen , vind ik nog steeds griezelig xD haha.
@Romy: Aah dat maakt me blij Altijd geweldig om te horen als iemand het verhaal kan voelen:D
@Maaike, uh iedereen die zin heeft om te kijken staat te kijken. Mag ik vragen wat je in de war maakte? Dan ga ik even kijken of ik het kan aanpassen.
@Maaike en Chris, I know dat daar geen bloed bij vrijkomt, maar wie heeft gezegd dat dit de enige straf is die aan de palen wordt gegeven . ghehe. Ooh en dank je voor het foutje . Zo te zien was mn hoofd weer overal en nergers.

Ziet iemand de tekt heel raar? Alles groot gedrukt bijv. Saskia had dit, maar op mijn pc is het normaal

Toen ik bijkwam hing ik niet meer tussen de palen. Even had het allemaal op een droom geleken, tot ik me natuurlijk bewoog en mijn armen het hadden uitgeschreeuwd van de pijn. Volgens Garen, de man die mij had verzorgd, had ik beiden armen uit de kom gehaald. Daarbij waren zo'n beetje alle spieren in mijn armen gescheurd. Weken leefde ik in de kwellende pijn dat ik het bij iedere beweging wel kon uitschreeuwen. Het bracht wel één voordeel, ik niet hoefde te trainen, of eigenlijk kon ik gewoon niet trainen. Het maakte ook niet uit of ik nu trainde. Torak had een ander plan met me terwijl ik genas. Hij ging een belofte vervullen waar ik in die weken niet eens aan had gedacht. We gingen naar Kempten. Ik was er blijer mee dan met al het andere. Niet alleen omdat ik dan meer kon zien van de wereld, maar ook omdat ik dan even weg kon. 

In die weken was het kamp vreselijk geweest. Als niemand toezicht hield, teisterde de jongeren me omdat ik niet hoefde te trainen, omdat ik weer werd voorgetrokken. En ik had niemand waar ik wat troost bij kon vinden. Ik was woedend op Mattue dat hij niets had gedaan, dat hij geeneens in de buurt was gebleven. 

Zelfs zijn laatste poging om het goed te maken voor ik vertrok, ramde ik aan scherven. 

"Shanara, het spijt me. Maar ik kon toch niets doen! Wilde je mij er dan naast zien hangen?" 
Het donkerharige meisje had al zoveel van Mattues excuses woedend afgewezen dat zelfs hij zijn rust niet meer kon bewaren. 

"Ik ving anders ook de klap van de stok voor jou op!"
Mattue's vuisten balden zich. Voor het eerst was ook hij echt boos. "Daar had ik niet om gevraagd! Dat had je helemaal niet moeten doen!" 

Shanara blies haar wangen op en liep van hem weg, naar het water om haar warme schouders nog eens te koelen. De botten waren wel weer gezet, maar dat deed ze niet veel beter voelen. Mattue pakte haar hand vast voor ze te ver weg kon komen. Meteen gilde het meisje in pijn. Hij liet direct schuldbewust los. "Sorry, sorry!" riep hij uit met zijn handen verdedigend in de luchtg gestoken. 

Shanara wierp hem een dodelijk blik toe en wreef over de aangedane schouder. 

"Alsjeblieft, Shan, laat het me goed maken." 

Haar blik bleef onveranderd. 

"Ik zou je nog laten zien hoe je ogen eruitzagen!" flapte hij er dolblij uit, alsof hij daarmee haar vergeving zou winnen. 

Shanara was dat hele punt allang vergeten. Wat kon haar het schelen hoe raar haar ogen eruitzagen als haar armen voelden alsof ze in de fik stonden!

"Kom!" Hij wuifde naar haar dat ze hem moest volgen en hoe woedend ze ook was toch deed ze het. Haar nieuwsgierigheid was onverminderd.
Ze slopen door het bos en beklommen de hoge rotsen die door erosie waren gevormd. Ondanks Shanara's avontuurlijke instelling was ze eigenlijk nooit het bos in geweest. De wolven, waar Torak haar zo sterk voor had gewaarschuwd, zorgden dat ze netjes in het kamp bleef. Mattue hielp haar met klimmen, terwijl ze dieper het woud in verdwenen. Ze kon haar armen ondertussen wel bewegen, maar kracht zetten was een heel ander punt. Toen ze eindelijk boven waren, was haar woede nog onverminderd. De moeite die de klim had gekost, had haar bloed alles behalve gekoeld. 

Mattues verrassing kon maar beter goed zijn, voor zijn eigen best wil. Het was in ieder geval niet wat Shanara verwacht had. Boven op de heuvel staken grote rotsen omhoog. Ze stonden in een kring om elkaar heen, alsof mensen ze zo neergezet hadden. Hij wenkte haar enthousiast dat zij hem moest volgen. Shanara deed het zo ongeïnteresseerd dat zijn glimlach gelijk weer van zijn gezicht viel. 

Met haar armen over elkaar geslagen, stapte ze de stenenkring binnen. Zodra ze binnen de cirkel stond, knepen haar ogen strak dicht. Een fel licht viel haar van alle kanten aan. Het was de zon die tegen de stenen weerkaatste, die haar verblindde. Ze wreef over haar ogen en opende ze weer voorzichtig. Ze moest ze samenknijpen om iets te kunnen zien, maar nu zag ze tenminste wel wat haar zo verblind had. De stenen die van buiten ruig hadden geleken, waren van binnen helemaal afgevlakt. Een prachtig glanzend oppervlak bleef achter, een die alles in zijn omgeving weerkaatste. Zelfs Mattue's spiegelbeeld en het hare. 

Terwijl haar ogen meer gewend raakten aan de felle schitteringen stapte ze dichter naar de steen recht voor haar. 

Haar eigen beeld werd scherper. Haar lange, bruine haren die sluik rond haar ronde gezicht vielen, haar vuile kleren die veel te los om haar lichaam heen hingen en tot slot haar ogen die tot haar schok geen pupil leken te bevatten. Ze waren puur grijs, met blauwe schitteringen. Verschrikt bleef ze even stilstaan. Ze schudde haar hoofd en kroop dichterbij tot haar neus zowat tegen het koude gesteente drukte. 

Langzaam kon ze haar pupil te voorschijn zien komen. Hij was veranderd in een dunne streep die bijna onzichtbaar was, maar nu haar schaduw haar tegen het licht beschermde, opende hij weer. Langzaam rekte de zwarte streep zich in de breedte tot hij een smal ovaal vormde. 

Met een ruk draaide ze zich naar Mattue. De omgeving was weer wit, maar dit keer kon ze haar pupil voelen kleiner worden tot haar omgeving zichtbaar werd. 

Mattue keek haar verbaasd, bij geschokt aan. Daarna schudde hij zijn hoofd en glimlachte. "Ik zei toch dat je ogen raar waren."

Dit moest haar opvrolijken? Of in ieder geval haar hem laten vergeven. Wat dacht hij wel niet! Het enige waar ze nu zeker van was, was dat ze nog meer een buitenstaander was. Nu niet alleen voor de mensen om haar heen, maar ook voor haar zelf. 

Mattue moest haar woede hebben gezien. De glimlach was heel snel weer van zijn gezicht verdwenen. Shanara wendde zich van hem af. Ze wilde hem nu niet zien, maar met dat ze zich omdraaide moest ze wel weer haar eigen spiegelbeeld aanvaarden. Dat van het rare meisje met de onnatuurlijke ogen. Ze griste een steen van de grond af. 

"Shanara, wat doe je?"
Ze negeerde Mattue angstige vraag. Plots had ze de perfecte manier om haar woede af te reageren. Zonder aan haar verwondingen te denken, smeet ze het ding naar de steen. Het gladde oppervlakte spatte uiteen op hetzelfde moment dat zij met een gil tegen de grond zakte. Haar arm stak van de pijn die er doorheen was geschoten. Ze hield hem op de plaats met haar andere arm, ook al geloofde ze niet dat hij opnieuw uit de kom was geraakt. Dat had nog veel meer pijn gedaan.
Door haar betraande ogen keek ze naar de schade die ze had aangericht. In het midden van de steen was het glanzende oppervlakte uiteen gespat, weg, maar daar omheen was nauwelijks een schrammetje te vinden. 

"Shan, gaat het?" Mattue hurkte naast haar neer om haar te helpen. Shanara was al opgesprongen voor hij een hand naar haar uit kon steken. 

"Val dood!" riep ze woest naar hem. Ze wist nog net de gekwetste uitdrukking op zijn gezicht op te vangen voor ze wegrende. 

Behendig zonder haar armen te gebruiken sprong ze over de rotsen heen. De adrenaline maakte het gemakkelijker. Ze twijfelde geen enkele keer waardoor zelfs de momenten dat ze geen evenwicht wist te vinden opgelost werden. De scherpe rotsen waren niets voor haar met eelt versterkte voeten. Het gaf haar alleen maar meer adrenaline. De druk die tegen pijn grensde. De schrik wanneer ze even verkeerd sprong. 

Zonder op haar omgeving te letten klom ze door tot de rotsen ineens weer door mos vervangen waren. Vreemd zacht voor haar aangedane voeten. Ze hield haar arm vast terwijl ze door liep, nu de adrenaline was gestopt kwam het bonkende gevoel terug.
Een ritselend geluid verstijfde haar. Voor haar verscheen de reden dat ze nooit het bos inging. Dat ze de beproeving van het klimmen en springen wat ze met zoveel gemak kon doen, nooit aanging.

Dundundun... gheheh xD
Ik weet al wat het is: mamalief^^ toch? Geloof ik hahah xD voor ik verkeerde dingen ga zeggen :p
En je tekst is nog steeds te groot. Zelfs na mijn laptop was uitgevallen (rotding) en chrome weer opnieuw geladen was. Hmm. Heeft iemand anders dat ook?
En leuk stukje! Ik vind de manier hoe je haar ogen omschrijft echt mooi, je krijgt er meteen een goed beeld van^^
ZE GAAN NAAR KEMPTEN Jeej, de prins op het witte paard komt :3 hahaha xD klein rotjoch dat het is xD ik wacht gespannen af, zoals al een lange tijd haha :p post snel verder!

Jaaa, hier is de tekst ook te groot :p
Superleuke stukjes alweer, maar je bent wel wreed om dat meisje zo te laten af zien thaha :p
Snel verder!

Damn ik kan de fout erin niet vinden

Wauw, weer een goed stukje. Je houdt de spanning er in en zorgt ervoor dat het nooit saai wordt. Alleen begrijp ik één dingetje niet en dat ligt echt aan mij hoor, niet aan jou. Wat betekent 'Intermezzo'?

Één foutje weten te vinden:

Mattues verrassing kon maar beter goed zijn, voor zijn eigen best wil.

= bestwil

En ja, ik zie de tekst ook groter dan normaal. Erg vreemd...

hmm.. ik heb de codes er maar even uitgehaald, blijkbaar werken die niet. OP mijn mobiel had ik er namelijk ook last van maar ik kon niks veranderen wat het beter maakte.

En intermezzo betekend tussenkomst(onderbreking). De intermezzo's zijn dagboek stukken die geschreven woorden de hoofdstukken zijn flashbacks over wat er in het dagboek wordt geschreven ( je leest namelijk niet alles letterlijk in dagboek vorm )

Ik hoop dat ie het snapt

Nu is het weer goed^^ en als je dan een reactie achterlaat, kan je gelijk wel een nieuw stukje plaatsen, toch?

Aha. Ja, ik had door dat die schuine stukjes dagboekverhalen waren of in het heden was geschreven, maar had geen flauw idee wat 'intermezzo' betekende. Haha.

Omdat saskia me forceert door te schrijven! al zo snel een stukje xD

@Saskia FOUT! oke, ergens ook wel goed, maar mamalief komt pas veel later xD haha
@MissROlex, me houd van wreed Mwuwahaha
@Romy, Ooh goed dat je die gezien hebt, ik ben daar echt een ramp mee

Het monster op vier benen, dat zijn haren hoog had staan en zijn tanden aan haar toonde. De wolf grauwde en stond even stil als zij. Onder zijn vacht stonden alle spieren strak gespannen, klaar voor de aanval. Shanara ‘s bloed trok weg uit haar lijf, dwaalde ergens naar ijskoude ondergronden. Ze stapte naar achteren terwijl haar ogen heen en weer schoten tussen de rotsen en het kamp dat zo dichtbij was. Geen van beide bood een uitweg, de wolf hoefde maar te beslissen om aan te vallen en ze zou er zijn geweest en dat zou hij zeker doen als ze hem de rug toekeerde.
Een stilte daalde tussen hen neer, de stilte die donkere wolken gaven voor ze de bliksem op de aarde loslieten.
Kaken klemden zich strak op elkaar, allebei wachtten ze tot een de eerste stap zou zetten. De keuze werd hen ontnomen door een schel geluid dat de spanning doorsneed. Meet dook het beest opzij, niet naar haar. Hij sprong naar helemaal niets en duwde zijn lijf meteen plat tegen de grond, alsof het bang was voor een groter kwaad. Dat was het ook; Torak stapte tussen de bomen vandaan. Zijn enorme gestalte maakte nauwelijks geluid terwijl de bladeren voor hem weken. Een reismantel was om zijn schouders gedrapeerd, en voor eens waren zijn zwaarden niet op zijn rug gebonden, maar om zijn middel.
Shanara zakte automatisch op haar knieën, opgelucht dat de wolf haar niets zou doen, maar bang voor wat Torak voor haar zou bedenken. 

"Shanara, meekomen." Hij vroeg niet eens waar ze was geweest. Wat ze hier had gedaan op terrein waar rekruten niet hoorden te komen.
Al haar spieren ontspanden zich. Geen straf, althans voorlopig niet.
Op dat moment was Mattue zo ongelukkig om te verschijnen. Hij had in eerste instantie niet eens door dat Torak erbij stond en was alleen op haar gericht. 

"Shan, het spijt me. Het.." Zijn zin werd afgekapt toen Shanara hem met haar hoofd hem van Toraks aanwezigheid bedacht maakte. Zijn ogen puilden meteen uit en zijn wangen kleurden vuurrood. Ook hij liet zich op zijn knieën vallen. 

"Het spijt me," mompelde hij tegen het mos onder hem. 

Shanara kon aan de duistere blik van Torak zien dat zijn overtreding niet werd genegeerd als de hare. Wat zou het dit keer voor hem zijn? Weer stokslagen? Ze schudde haar hoofd en dacht er niet meer aan. Dit keer zou ze er niet voorspringen. Hij mocht het zelf oplossen. De gedachten gaf haar een kort moment van genoeg doening, maar al snel was die weer vervangen door schuld. Hij had alweer de regels voor haar verbroken. Niet dat ze er dit keer om had gevraagd, of er blij mee was geweest, maar toch het was wel voor haar geweest.

"Ga je melden bij Avery." 

Mattue werd iets bleker. Avery, Baardman, degene die haar tussen de palen had gezet. Toch zette Mattue er snel de pas in. Nog eenmaal keek hij over zijn schouder heen. Puur op instinct wist Shanara dat hij zocht naar dat knikje dat alles goed kwam. Maar het kwam niet goed. Hij zou de straf krijgen die Avery voor hem bedacht en niets daaraan kon Shanara veranderen.
Het enige dat ze deed was haar blik weer op Torak richten. 

Het ritselende geluid gaf Mattue vertrek aan. Een steek schoot even schuldbewust door haar heen. Zou ze hem nog wel terug zien? 

Torak leidde haar snel genoeg af. "We gaan naar Kempten, Shanara. Ga naar Verrak die geeft je nieuwe kleren." 

Haastig knikte ze en rende er vandoor naar het huisje buiten het kamp waar Verrak woonde. Van binnen was ze een en al vreugde, en Mattue allang weer vergeten. Soms was het heerlijk om kind te zijn. Bij niets stond je lang genoeg stil om je er druk over te maken. 

Verrak zwaaide zijn deur al open toen zij er aan kwam rennen. Gelijk viel ze op haar knieën, iets dat stuntelig ging vanwege haar hoge snelheid. 

"Verrak," momplde ze met gebogen hoofd en rode wangen omdat ze bijna plat op der neus was gegaan. 

"Sta op, je moet je eens leren gedragen als een dame."

Snel kwam ze weer overeind en veegde zinloos de vieze vlekken van haar broek. 

"Te beginnen met het dragen van een jurk." 

Zodra Shanara binnen stond zag ze over het simpele bankstel in Verraks kamer een dieprode jurk liggen. Het was prachtig en iets dat Shanara nog nooit van haar leven had gezien. Het eerste wat ze wel kon vertellen was dat geen vrouw in Sia zoiets droeg. Te extravagant, te chique, te veel tierelantijntjes. Shanara liet haar vingers glijden over de stof. Zoiets zachts had ze nog nooit gevoeld. 

"Moet ik die aan?" Vragend keek ze naar Verrak. De oude man knikte alleen en verdween toen uit de kamer naar een ander hokje. 

Voorzichtig pakte Shanara de jurk op. Ze liet de vingers over de naden en het kant glijden toen draaide ze hem om. Rijgdraden sierden het ruggetje. Dat moest hem dus perfect naar haar maat zetten. Hoe moest ze dat dicht krijgen? 

Ze liet haar eigen, oude vodden van haar lichaam vallen en haalde de jurk over haar hoofd. Al snel zat ze vast in de wirwar van stof. Grommend trok ze hem weer van haar hoofd af. Ze bekeek hem nog eens en stapte er toen van onderaf in. Glimlachend dat dit wel werkt trok ze hem omhoog en deed haar armen in de pofmauwtjes. Ze keek naar beneden. De jurk zat veel te los. Hij plooide lelijk om haar lichaam. Daarvoor waren die rijgdraden dus. Ze strekte haar armen naar achteren en stopte de beweging direct weer van de pijn die het haar gaf. 

Waarom zaten die stomme dingen op haar rug! Daar kon ze toch nooit bij. Ze draaide de jurk voor zover dat mogelijk was tot de rijgdraden op haar zij zaten. Zo kon ze er wel bij, maar dat zou vast niet werken. 

"Hou je buik in." Ze schrok op toen Verrak achter haar sprak. De man stond in de deurpost rustig naar haar te kijken, hoe zij zat te klungelen. Beschaamd, maar gehoorzaam trok Shanara gelijk haar buik zover mogelijk in, waardoor haar lichaam niets meer dan een hele dunne staaf was met een uitstekende ribbenkast. 

Handig trok Verrak de rijgdraden op haar rug aan tot ze strak zaten. Tot haar ongenoegen ontdekte Shanara meteen dat ze haar buikspieren niet volledig meer kon ontspannen, maar steeds met een iets ingetrokken buik moest lopen. Ze had nog nooit zo'n ongemakkelijk kleed gedragen. Het mocht dan mooi zijn, maar daar bleef het wel bij. De rok was ook nog eens te lang waardoor hij zich steeds om haar voeten wikkelde. 

Onhandig liep ze een klein stukje voor ze uiteindelijk met een opgeblazen gezicht de rokken tot haar knieën optilde en verder stampte. 

Afkeurend keek Verrak haar aan, maar even kon het Shanara helemaal niets schelen. Hij mocht denken van haar wat hij wilde. 

"Je moet ook nog deze aan." 

Voor haar werden twee dingen neergegooid die ze al een hele lange tijd niet meer aan had gehad. Zolang dat ze zich nauwelijks kon voor stellen hoe het zou zijn om ze aan te hebben. 
Schoenen. 

En niet zomaar schoenen, nee muiltjes met een heel klein, subtiel hakje eronder. Shanara slikte alleen al bij de gedachten dat ze daar op moest balanceren. 

Ze trok ze aan omdat het moest, net zoals de jurk moest. Ze waren iets te groot, niet te veel om eruit te schieten gelukkig. Wiebelig ging ze staan en ondanks dat de schoenen waarschijnlijk van enorm goede kwaliteit waren net als de jurk, was het het meest vreselijke wat ze ooit had moeten dragen. 

Waren kleren voor een vrouw gemaakt om haar weerloos te maken? Wiebelend zette ze een paar passen en al snel was ze door beide enkels gegaan en lag ze op de grond.
“Opstaan." Verraks medeleven voor haar was onveranderd. Het was hetzelfde als toen met het schrijven, toen ze altijd met rechts had moeten schrijven en hij haar geen andere mogelijkheden gaf terwijl ze links was. Ook nu had ze geen enkele andere mogelijkheid. 

"Je blijft door deze kamer heen lopen tot je het kunt, of je enkels breken."

Dat was een fijn voortuitzicht. Alsof haar armen niet al erg genoeg beschadigd waren. Ze waren er hier gewoon op uit om haar alle functies van haar ledematen te doen verliezen. 

De hele middag banjerde ze door tot ze zichzelf uiteindelijk uitputte door op haar tenen te lopen en de hakken gewoon niet te gebruiken. Verrak was in ieder geval tevreden en zij was kapot. 
Alsof Torak wist dat haar korte briefing erop zat, verscheen hij in de kamer. Zijn ogen die in het licht weer het groen waren wat ze hoorden te zijn, gleden keurend over haar heen. En daar was het knikje. 

Ze was goedgekeurd, en nog steeds zelfs na de marteling die hij haar had aangedaan, was ze dolgelukkig als ze hem in enig opzien kon plezieren. 

"Kom, Shanara, we gaan." 

Shanara wilde meteen naar hem toe hollen om zo snel mogelijk weg te komen, maar bedacht zich nog net op tijd dat ze hakken droeg. Bedeesd liep ze naar hem toe om niet te struikelen en haar goede indruk te niet te doen. 

"Trek die schoenen uit," mompelde Torak die het ongemak van haar gezicht leek af te lezen. "Je hebt nog wel een paar weken de tijd om goed te leren lopen." 

Weken? Daar had Shanara nooit aan gedacht terwijl ze de schoenen uittrapte. Ze had verwacht dat hun uitstapje een paar dagen duurde hoogstens een week. Niet wekenlang. 

Maar Torak zei verder niets en leidde haar naar buiten. Met de schoenen in haar handen keek ze naar de twee paarden die voor stonden. Twee ware rossen, behangen met prachtig leder tuig, klaar om te vertrekken. Er lagen zelfs lederen zitstoelen op! Shanara had nog nooit zoiets gezien. Ze werd uit haar verbijstering gehaald doordat Torak haar optilde en in het ledere zitstoel hees van het roodbruine dier. Ze greep zich gelijk vast aan de knuppel die voorop aan de zitstoel uitstak. Bang dat ze er zo weer vanaf zou glijden. 

De enige keer eerder dat ze op een paard had gezeten was toen Torak achter haar zat en ze veilig tussen zijn armen was. Nu zat ze alleen en god mocht weten wat ze moest doen. 

Haar voeten bungelde hulpeloos aan de zijkant en haar schouders waren al pijnlijk door haar verkrampte houding. Torak sprong op het gitzwarte dier naast haar. Het leek hem geen enkele moeite te kosten alsof het het makkelijkste was van de wereld. Het dier stapte gelijk naar vooruit. Dat van Shanara volgde zonder dat ze ook maar iets had gedaan. Ze had de teugel niet eens vast. 
Ondanks de dikke, zachte zitstoel voelde ze het dier onder haar alle kanten op bewegen. Ze hield de knuppel vast alsof haar leven er van af hing. 

"Ga rechtop zitten," gromde Torak naast haar. 

Schuchter keek ze opzij en zag hem met keurig gestrekte rug zitten en zijn benen langgerekt tegen de zijde van het dier. Hij had zijn handen niet eens nodig om ergens aan vast te grijpen. Ze probeerde hem na te doen, maar zodra ze zich strekte, raakte ze haar al slechte balans kwijt en dook ze gelijk weer terug naar voren. 

Torak bleef haar de hele rit door het bos begeleiden in het rijden. Het was een soort spoedcursus, die tot Shanara's verbazing nog effect had ook. Aan het einde van het bos kon ze iets meer ontspannen zitten, zolang het paard maar rustig met zijn hoofd laag bleef lopen. Zodra het bos ophield, stopte de spoedcursus, maar goed ook want Shanara kon nergens anders naar kijken dan haar omgeving. Ze waren terug in een dorp, beschaving iets dat ze al vier lange jaren niet meer had gezien. Mensen, normale mensen die niet angstig of nors om zich heen keken, vrouwen in jurken die de was deden, kinderen die met een zelfgemaakte bal aan het spelen waren, mannen die hen vrolijk toewuifde terwijl ze langsreden. 

Shanara keek haar ogen uit. Ze was even vergeten dat dit was hoe normale mensen zich gedroegen. Dat ze niet bang zijn om straf te krijgen als ze een verkeerde stap zetten. Dat kinderen kunnen lachen wanneer ze dat willen en niet alleen wanneer ze zich hebben verscholen in de nacht. Dat er meisjes en vrouwen zijn en dat niet alleen zij er is. 

Er was maar één ding dat nog steeds hetzelfde was. Niemand had ogen zoals zij. Onbewust had ze erop gelet. Afspeurend naar zo'n dun kattenpupil, maar overal waren ze normaal rond. 

Ze was zelfs hier nog een buitenstaander.

Ik vind het echt heel leuk om te lezen dat Shanara een spoedcursus in alles krijgt en langzaam veranderd in een heel ander meisje, terwijl ze dat helemaal niet wil. Ben benieuwd wat er in Kempten gaat gebeuren. Snel verder!
Heb wel een aantal foutjes gevonden. Doe ermee wat je wilt.

Kaken klemden zich strak op elkaar, allebei wachtten ze tot een de eerste stap zou zetten.

Ik heb deze zin een aantal keer moeten doorlezen, voordat ik hem begreep. Dat kwam doordat ik 'een' in mijn hoofd uitsprak als 'un' en niet 'één'
Misschien kan je de zin beter veranderen in: Kaken klemden zich strak op elkaar, allebei wachtten ze tot één van hen de eerste stap zou zetten.
Dan is het wat duidelijker.

Meet dook het beest opzij, niet naar haar.

Meteen*

Zijn zin werd afgekapt toen Shanara hem met haar hoofd hem van Toraks aanwezigheid bedacht maakte.

Ik vind deze zin niet helemaal lekker lopen. Kan je er niet beter iets van maken als: Zijn zin werd afgekapt toen Shanara voorzichtig richting Torak knikte en zijn aanwezigheid attendeerde.

De gedachten gaf haar een kort moment van genoeg doening

genoegdoening*

Haastig knikte ze en rende er vandoor naar het huisje buiten het kamp waar Verrak woonde. Van binnen was ze een en al vreugde, en Mattue allang weer vergeten.

ervandoor* Vanbinnen* al lang*

En niet zomaar schoenen, nee muiltjes met een heel klein, subtiel hakje eronder.

En niet zomaar schoenen. Nee, muiltjes met een heel klein, subtiel hakje eronder.

Ze hield de knuppel vast alsof haar leven er van af hing.

ervan afhing*

ik wil plusjes kunnen uitdelen

Kan toch? :P

Nee hij doet het niet bij mij

JodieJJ schreef:ik wil plusjes kunnen uitdelen

Hij doet het bij mij helaas ook niet. :c

Even terugkomend op je vraag; ik denk dat ik dacht dat alleen de opperbevelhebbers er waren, omdat zij haar naar de palen brachten. En behalve dat je een kring van mensen beschrijft nergens de hoeveelheid wordt beschreven

Ik ben benieuwd wat Shanara moet gaan doen in haar mooie jurk en pijnlijke schoenen. Alleen wat mij opviel de ene keer krimt ze veel meer in een bij een kleine beweging dan de andere keer. Ik bedoel als je met je armen achter je rug friemelt moet je ze toch behoorlijk strekken, zeker als je touwtjes probeert aan te trekken Lijkt me nog pijnlijk Hierbij stopt ze alleen, terwijl toen ze de steen gooide ze op de grond in eenzakte van de pijn misschien een beetje pietluttig als ik het zo beschrijf..

Ga zo door!

Ik vind het nog steeds een geniaal stukje^^ dat erna komt ook trouwens, dat heb je zo leuk beschreven meer complimentjes geef ik vandaag niet aan jou, aangezien jij voor de vijand staat
Ik wil meer. Grr.

jij hebt duidelijk een aansporing nodig, dus bij deze: Hup klim in je vernieuwde versie van een pen die ook wel computer wordt genoemd en geef mij meer NU!!

Wow, Wat een mysterie!
Ik sta te popelen om te weten wat er met haar is...
Spannend!

@Romy, danku voor de foutjes, ik moet ze nog even verbeteren want heb afgelopen weken weinig tijd gehad, maar super bedankt .. ( ik wil plusje geven! )
@Maaike, dankje voor het commentaar, ik zal het ook meteen even uitleggen ( deze verwonding kan ik goed beschrijven omdat ik er ervaring mee heb xD ). Als je iets gooit maak je een snelle beweging. Je arm gaat pas bij zekere strekking pijn doen. Bij gooien maak je de beweging zo snel dat je niet bij het eerste beetje pijn kunt stoppen en je dus hele heftige pijn ervaart. Het strekking van je arm naar achteren daarentegen is een langzame beweging met weinig kracht, je kunt hem stoppen zodra je voelt dat het pijn doet. ( Ze had trouwens niet echt aan de koortjes gezeten bij het naar achteren strekken xD )
Ik hoop dat u het begrijpt .
@Saskia, AJAX WON AJAX WON! 3-1 AFGEMAAKT JONGEN!
@Yociame, je weet toch ik wacht altijd op jouw aansporing voor ik verder ga.
@Yannick, EEn nieuwe lezer aah dat maakt me altijd weer blij



Het was voor mij toen al een schok en een belevenis om door een gewoon horige dorp in Sia te rijden. De weken die daarop volgden in Kempten waren nog veel erger. Zelfs al had ik niet bijna de helft van mijn leven in de afzondering geleefd dan zou ik alsnog geschokt zijn geweest. Zelfs de rijkste steden van Sia vielen in het niets bij de rijkdom die Kempten kende. De mensen droegen prachtige kleren, werden gereden in rijtuigen en droegen allemaal een elegantie met zich mee waar ik nooit aan zou kunnen tippen.
Maar pas in het, in een voor Kemptische termen niet bepaald bijzonder plaatsje Eldor, zag ik wat echte rijkdom was.
En ik altijd maar denken dat ons dorpshoofd rijk was geweest omdat hij altijd in een pak zonder vlekken liep en iedere dag vlees kon eten.
Ik heb wel zeker meer dan een uur naar het huis van heer Ryna’she gestaard. Onze bestemming was een koningshuis, beter kon ik het niet beschrijven. Ik was in een sprookje beland. Of een hele realistische droom. Maar het kon gewoon niet echt zijn. Zo'n groot huis kon niet van één man zijn. Dat kon niet tenzij ik voor het koningshuis stond, maar Torak had me verzekerd dat dat niet zo was. 


Shanara voelde zich duizelig van het omhoog kijken. Ze probeerde te schatten hoe hoog het dak van het huis voor haar was. Net zo hoog als de hoogste boom in het bos, daar was ze zeker van. Wat moesten mensen met zo'n hoog dak! Niemand was zo groot, toch? Of er moest een reus wonen. Bestonden die? 

Ze durfde het niet aan Torak te vragen. Die zou haar vast een klap geven, ook al had ze al weken geen klap meer gehad. Ook niet als ze wat doms deed, wat nogal vaak voorkwam. Die nieuwe verstandshouding beviel haar wel en ze verpestte hem liever niet.
De deur ging open en als gewoonlijk wilde Shanara door haar knieën gaan. Torak had haar al in haar nekvel gegrepen voor ze de knieling kon beginnen. Verbouwereerd bleef ze overeind staan, haar ogen vragend op de man gericht. Iemand die in zo'n huis woonde moest toch wel belangrijk genoeg zijn om voor te knielen? 

Torak vond blijkbaar van niet. 

Daarentegen boog de man in de ingang wel voor hen. Geen buiging die Shanara kende. Hij knikte alleen zijn bovenlijf en wenkte hen toen naar binnen te gaan. 

Shanara verstijfde bij het zien van de gang waar ze instonden. Ze moest haar hoofd in haar nek leggen om het hoge plafond te zien. De wanden verdienden nog langer haar aanblik. Ze werden versierd met prachtige grote doeken vol weelderige schilderingen. Zelfs zonder een getraind oog kon ze zien dat ze van grote waarde waren. En dan waren er nog de latten die als een spiraalberg omhoog liepen, naar een tweede vloer die bijna boven hen leek te zweven, was het niet dat hij vast zat aan de muren.
Ze had te weinig ogen en te weinig tijd om alles zo goed te bewonderen als ze wilde. Torak gaf haar al een zachte duw dat ze moest doorlopen.
Haar hakjes klikte grappig tegen de harde vloer die dooradert was met bruin. Shanara moest op haar lippen bijten om de neiging te onderdrukken een deuntje te dribbelen. Wat zou dat geweldig klinken. Ze zou dan net zo zijn als de tapdansers van de theaters. 

Voor een grote van donkerhout gemaakte deur bleven ze weer stilstaan tot hun zwijgzame begeleider hem opende. Shanara besefte wel één ding terwijl ze naar die deur staarde. Alles, en dan ook alles moest hier groots zijn.
Shanara verwachtte nog meer grootste wandkleden, en zo'n lattenberg naar een zwevende vloer. Niet een kamer met meubels en vier paar starende ogen naar hen. 

Meteen voelde ze zich onzeker terugdeinzen. Ze had er nooit bij stil gestaan dat ze de mensen hier zou moeten ontmoeten of dat er kinderen bij zouden zijn. Wat natuurlijk stom was. Torak zou haar niet zo'n eind laten reizen om alleen een huis te bezichtigen. 

Daar zaten ze. Twee kinderen, en meisje en een jongen beiden al even opgedirkt als zij eruit zag, alleen zag het er bij hun niet zo misplaatst uit. Het paste bij hun bleke huid, straalde iets elegants uit. Iets wat Shanara aan alle kanten misten. Zij was gewoon een opgedofte wilde.
Haar ogen gleden van de kinderen weg. Naar de man en de vrouw die er zaten. Beiden nog prachtiger dan hun kroos. Lang staarde Shanara naar de vrouw die daar in een zetel zat. Ze had die lieflijke, moederlijke glimlach die zei dat je altijd bij haar kon komen schuilen.
Ze probeerde haar eigen moeder zo voor te stellen. Het lukte niet. Ze kon zich alleen nog dat lijkbleke met vliegen bezaaide gezicht herinneren.

Tof stukje! Ben benieuwd hoe de confrontatie met deze deftige familie zal verlopen!

Dank je voor de uitleg! It makes sense ^.^

Dat moet een heel mooi paleisje zijn, dat Shanara daar bezichtigd. Al vraag ik me net zoals haar af, wat ze daar in vredesnaam gaan doen En wanneer ga je nu eindelijk het geheim van die ogen ontrafelen

Ga zo door!

Leuk stuk. Ben benieuwd wat ze nou eigenlijk in Kempten te zoeken heeft. En waarom is die familie bleek? Gewoon omdat dat in hun gen zit of omdat het één of andere vampierclan is? Hahahaha. Aangezien de wolven ook al een grote rol in het verhaal spelen, moest ik meteen aan vampiers denken. Maar daar lijkt dit verhaal niet naar toe te gaan.. denk ik.

Drie foutjes weten te vinden.

Haar hakjes klikte grappig tegen de harde vloer die dooradert was met bruin.

klikten* dooraderd*

Shit, ik kan die derde niet meer vinden.....

Haha, Romy, nee, ik kan je alvast verklappen dat het geen vampierclan is ik vind dat ik dat mag, aangezien een van hen mijn personage is. Ik ben heeeel erg benieuwd wat jullie van hem vinden, al vrees ik heel erg... hahaha xD

En je hoeft maar te kijken naar de ranglijst om te weten wie de beste is *kijkt nuffig* dus ik heb besluiten om weer tegen je te praten, ondanks je zeer ongelukkige voorkeur qua voetbalclubs. Al moet ik zeggen dat, sinds mijn lievelingsspeler geblesseert is, het me niet meer zoveel kan schelen xD nog minder dan eerst, knap he maar hij komt weer terug, hij komt weer terug^^ dus dan kan ik weer me druk maken xD

Ohh, en bij mij is je tekst na intermezzo dikgedrukt. Weet niet of meer het hebben en het zo hoort? Het is niet irritant ofzo, maar viel me gewoon op :p
Ik vind trouwens nog steeds dat je op een geweldige manier de omgeving hebt beschreven^^ en alle tegenstellingen met hoe zij gewend is. Toppie!

En nu meer xD introduce the annoying little bastard

Ik heb er ook weer last van op mobiel codes nagekeken maar die kloppen

OV heeft gewoon een hekel aan jou en vooral aan je intermezzo's volgens mij is het tot nu toe altijd geweest na een intermezzo? Weeeird --'

Ja, inderdaad! Erg apart...