Littekens

[JodieJJ]

Na vele berichtjes, selecties om daarna voor de jury te worden geplaatst, is er toch eindelijk een titel gekomen. Ik wil zelfs al voor ik het verhaal begin een paar hele lieve en behulpzame OV-ers bedanken .
Voor de mooie titels: P_westdijk, Glenovic, Romeh, Hosky14
Voor het helpen kiezen: Saskia, Jochem en Anneke, Het was 2 stemmen voor deze titel en een stem voor de titel Verzwegen verleden. Dus dit is hem uiteindelijk geworden.
Na bijna 2 jaar, en al na een rol in verscheidene andere verhalen te hebben gespeeld, is hier eindelijk Shanara's verhaal!

~*~

Littekens

Intermezzo

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, of hoe ik moet beginnen. Hoe kan ik jullie om vergeving vragen na alles wat ik heb gedaan? Ik kan alleen hopen op een beetje begrip.
Mijn tijd is bijna om. Ik heb nog nooit zo vaak zo panisch naar een klok gekeken. Iedere slag, ieder klein tikje laat mijn hart een beetje sneller gaan. Mijn verlangen naar dood, die ik zolang als kind gekoesterd heb, lijkt volledig verdwenen te zijn. Maar er is nog een beetje tijd, een klein beetje tijd om mijn verhaal op te schrijven, om jullie begrip te vragen.
Dit is mijn verhaal.
Het verhaal van een monster op zoek naar onschuld.

Het begin, of misschien wel het einde

Zesde lente van het Sïara decenia, naamloos horigedorp in Sia.

Haar korte benen waren een komisch gezicht terwijl het meisje met grote, woedende passen door de straat liep. Het jonge gezicht was rood aangelopen van boosheid. Tranen gleden over de zijkanten van haar gezicht en tevergeefs probeerde ze ze weg te vegen.
Shanara had op dat moment het liefst het hele dorp bij elkaar gegild en iedereen een stoot in het gezicht verkocht die haar uitlachte of over haar fluisterde maar als zesjarig meisje vormde ze geen enkele dreiging, dus beende ze verder door de straten. Ver weg van huis.
Weglopen, dat spookte door haar hoofd. Verweg van deze plek waar iedereen haar aanstaarde en haar dingen nariep.
Hoerenkind, bastaard, ze hoorde het continu en ook al had ze er geen idee van wat de woorden betekenden, wist ze dat het niets goeds kon zijn.
Maar het meest wilde ze nog weglopen van haar moeder. Zij was het mens dat haar tot een buitenstaander had gemaakt. Het kwam allemaal door haar!
Het kleine kind balde haar vuisten. Hoe ouder ze werd, hoe duidelijker het werd dat haar moeder als vreselijk mens werd gezien en dat daarom geen kind met haar mocht spelen. Het was niet eerlijk, zij had nooit iets fouts gedaan.
De tranen kwamen met meer kracht en de woede veranderde langzaam in hulpeloos gevoel. Hevig snikkend liet ze zich uiteindelijk in een zijstraatje neerzakken. Haar gezicht was verborgen achter haar sluike, bruine haren, verstopt in haar armen zodat ze de wereld even niet meer hoefde aan te kijken.
Een deeltje van haar wenste dat er iemand naar haar toe zou komen en zou vragen wat er aan de hand was. Haar een uitweg zou bieden, maar ze wist ondertussen dat die hoop zinloos was.
Alle voetstappen die ze hoorde, liepen verder en niemand hield ook maar zijn pas in om naar haar om te kijken.
Ze stond er alleen voor.
Na uren, toen er geen tranen meer waren om te vloeien, veegde Shanara over haar rauw geworden wangen. De zon begon al aan zijn weg naar de andere kant van de wereld. Ze moest naar huis toe.
Alle ideeën over weglopen, waren met de tranen weggespoeld. Ze wist nauwelijks nog waarom ze zo boos was geweest en ergens schaamde ze zich voor haar gedrag.
Haar mam probeerde er ook alleen maar het beste van te maken en zij maakte het er niet beter op. Nog eenmaal snoof ze haar neus en strekte zich daarna helemaal op.
Ze zou beter haar best doen om lief te wezen en mama te helpen thuis. Ja, ze zou een betere dochter worden.
Een glimlach gleed over haar gezicht terwijl ze haar weg terug naar huis toe maakte. Huppelend snelde ze zich door de achterbuurten. De straten die vaak stonken naar pis en rottend aanval en waar bouwvallen als speeltoestellen werden gebruikt.
Uiteindelijk stopte ze bij een rijtje van vijf huizen die in een blok waren gemaakt. Ieder huis bestond uit niets meer dan een kamer en er tegenover stonden twee stenen gebouwtjes waar een latrine en keukentje was die het hele blok gezamelijk gebruikte.
Voor Shanara was dit haar thuis.
Ze liep naar het meest rechtse hokje en sloeg het kleedje, de deur was er een maand geleden uitgerot, voor de ingang weg.
Verbaasd keek ze de ruimte rond. Hij was leeg op hun armzalige eigendommen na. Normaal was haar mam altijd voor zonsondergang terug. Miscschien had haar mam nog wat extra werk gevonden.
Ze rolde een slaapmatje uit en haalde een karige voorraadzak met pinda's te voorschijn. Mama zou haar vast wel vergeven als ze al aan het eten had gewerkt.
Opgewekt plofte ze op het matje neer en begon de pinda's te pellen. Na nog geen paar minuten kwam het ongerustte gevoel weer terug. Mama was nog steeds niet terug en het begon al steeds donkerder te worden.
Wat als mam was weggelopen van haar? Nee, dat zou ze niet doen. Maar wat als iemand anders haar ontvoerd had? Het kleine kind had genoeg duistere figuren gezien om een realistisch denkbeeldig scenario te vormen, die haar de stuipen op het lijf jaagde.
Angstig schoot ze overeind en liet de noten onafgemaakt achter. Ze pakte haar pop die ze ooit op straat had gevonden en haar moeder had opgelapt.
"Kom poppie, we gaan mama zoeken," fluisterde ze zachtjes terwijl ze zichzelf moed in probeerde te spreken.
Ondertussen waren de straten van het kleine dorp gehuld in de oranje gloed van de ondergaande zon. Shanara drukte de pop dichter tegen zich aan. Normaal mocht ze in het donker niet op straat komen.
Gespannen begon ze door de kleine straatjes te lopen. Soms fluisterde ze zachtjes om haar moeder. Het enige antwoord dat ze kreeg was een rat die voor haar wegschoot of een kat die verstijfde.
Shanara probeerde niet te schrikken en moedig te zijn, maar iedere vezel in haar lijf gilde om naar huis te rennen en daar op mama te wachten. De schaduwen begonnen al even donker te worden als de lucht boven haar hoofd.
"Eeh!"
Ze greep haar pop strak vast toen het stemgeluid plots door de straten opklonk. Ze kon vanuit haar ooghoeken de gestaltes van slungelige jongens zien.
"Ophoepelen jij. Dit is ons terrein!" vervolgde de voorste met de baard in zijn keel.
Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. Shanara nam gelijk de benen. Een stok suisde rakelings langs haar heen. Het liet haar nog harder rennen tot haar longen in brand stonden, regelrecht naar huis.
Angstig kroop ze weg in een hoekje van de lege kamer met een deken over haar heen geslagen. Alsof ze haar dan niet konden zien, als ze nog achter aanzaten althans.
Ze hield met moeite haar angstige snikken in en wenste meer dan ooit dat haar moeder thuis zou zijn, maar die was nog altijd spoorloos.

[Saskjezwaard]

awwhh, wat zielig voor Shanara! Je hebt haar angst, woede en nou ja, eigenlijk alles goed beschreven xD maar zoals altijd ben ik kritishc...
je eerste zin van het tweede stukje, over dat komische gezicht, die vind ik niet lekker lopen. Hij klopt niet maar ik weet niet waar het aan ligt --' heb je heel veel aan ghehehhe xD
dat was mijn enige commentaar deze viel vooral op doordat het de beginzin was en die moet goed zijn! Anders eh... Nou ja, je snat me wel :p reacties geven via mn mobiel is niet mn sterkste punt, kan ik niet zoveel uitleggen als ik wil. Hopelijj is deze reactie lang genoeg haha xD

oh, en nu kan ik het bij jouw verhaal doen ik weet lekker al wat er met Shanara's moeder is gebeurd nenenenenene is heel leeueukk gheheh xD ahum
je hebt hiervoor toch wel een grote voorraad, hm? Mag je lekker doorposten

[ROMEH]

Mooie titel! En geen dank voor de hulp. Ik heb even een paar opmerkingen. Het is verhaal is helemaal niet slecht, integendeel, maar dit was me gewoon opgevallen. Ik vind het echt heel mooi hoe je het arme, kind beschreven hebt. Ik voelde echt met d'r mee. Hopelijk komt d'r moeder ooit terug, maar iets zegt me.. dat het flink mis is. :')

Het jonge gezicht was rood aangelopen van boosheid. Tranen gleden over de zijkanten van haar gezicht en tevergeefs probeerde ze ze weg te vegen.

In beide zinnen staat het woord 'gezicht'. Kan je van de tweede zin niet beter iets maken van: "Tranen gleden over haar wangen en tevergeefs probeerde ze hen weg te vegen."

Shanara had op dat moment het liefst het hele dorp bij elkaar gegild en iedereen een stoot in het gezicht verkocht die haar uitlachte of over haar fluisterde maar als zesjarig meisje vormde ze geen enkele dreiging, dus beende ze verder door de straten.

Komma tussen 'over haar fluisterde' en 'maar'

Verweg van deze plek waar iedereen haar aanstaarde en haar dingen nariep.

Ver weg*

De tranen kwamen met meer kracht en de woede veranderde langzaam in hulpeloos gevoel.

Tussen 'in' en 'hulpeloos' moet denk ik 'een' komen te staan.

Alle ideeen over weglopen, waren met de tranen weggespoeld.

ideeën*

De straten die vaak stonken naar pis en rottend aanval en waar bouwvallen als speeltoestellen werden gebruikt.

aanval? Moet het niet 'afval' zijn?

Miscschien had haar mam nog wat extra werk gevonden.

Misschien*

[JodieJJ]

Ik kan geen trema's zetten op deze pc dus dat moet wachten , de rest ga ik direct aanpassen xD

Die komma voor maar heb ik expres weggelaten, die mag je weglaten en ik wilde zo min mogelijk komma's in de zin, aangezien er al een instaat.

En saskia, ik kan er geen fout in zien xD, maar ideeen? ghehe Oh en hoe zien jullie de tekst want mijn ov is nog steeds continu ophol en bij mij plakt nu alles aan elkaar ;O dus de enters zijn verwijderd

[ROMEH]

@Jodie: Nee, ik zie gewoon de enters. En als je geen trema's kan gebruiken, kopieer je die toch gewoon? ^^

[artikel]

Zo, weer een geweldig verhaal gelezen. Het verhaal is mooi opgebouwd en erg leuk om te lezen. Ik had het dan wel misschien een keertje gelezen, het verhaal is daardoor zeker niet minder. Het blaast me nog steeds weg. Echte aanmerkingen heb ik op dit moment niet, maar ik wou gewoon laten weten dat ik ook weer mee lees. En nu gaan mensen zeggen, druk dan op de like-knop, maar die knop vind ik zo "niet-sociaal".

Ik weet al wat er komen gaat, maar alsnog kijk ik er erg naar uit!

[yociame]

hmm de kritiek die ik had is al gegeven, dus blijft er alleen nog maar gejuig over.
Het verhaal is lekker leesbaar, en ik ben benieuwd wat er aan de had is, daarnaast vind ik hoe je het gezichtspunt van een zesjarig kind beschrijft goed, want dat is echt lastig.

[JodieJJ]

@Saskia, Al ideeen voor die zin? ik kom op niets xD hahah en ik heb nu vijftig pagina's klaar liggen dus heb zeker nog voorraad
@Romy, dank je voor het uithalen van de foutjes hahah, ik kan ook echt niet schrijven zonder een spellingscorrector haha xD, en heeej! misschien ben ik dit keer wel heel lief voor een keertje voor mijn karakter
@Jochem, haha :p Je mag gezellig alles twee keer lezen . In ieder geval leuk dat je het ondanks dat je het al gelezen hebt nog steeds leuk vind
@Yociame, Leuk dat je meeleest en gejuich:D, en ik moet zeggen dat ik het in een ander verhaal waarmee ik vanuit een zesjarig kind moest schrijven het een stuk moeilijker vond om het te doen dan hier... Ik heb meer meoite met haar elfjarige versie .

Nou zullen we eens zien hoe lief ik wel niet ben

~*~

Lichtstralen schenen door het enkele raam van de kleine kamer. Het meisje kneep haar ogen samen voor ze ze opende. Ze speurde de kamer door, opzoek naar het vriendelijke gezicht van haar moeder die haar goedemorgen zou wensen. 

Er was niemand. 

Het tweede matje stond nog steeds opgerold tegen de muur zoals het er gisteravond had gestaan.

"Mama?" Het meisje kroop uit haar schuilplaats de buitenlucht in. Uit het kleine keukentje tegenover haar huis kwamen al rookwalmen, maar de dikke vrouw die in de pan boven het vuur roerde, was niet haar moeder. Geen van de mensen die al uit hun huizen waren gekropen, hoorde bij haar.
De paniek begon bij Shanara omhoog te komen. Waarom was haar moeder nergens? Met stijve spieren van de angstige spanning die door haar lichaam gierde begon ze de straten door te struinen. Tranen brandden in haar ogen. Meer en meer begon ze te geloven dat haar moeder echt was weggegaan en haar had achtergelaten. 

De pop droeg ze nog steeds dicht bij zich. Ze had het ding sinds gisteravond niet meer losgelaten. Het was haar steun en toeverlaat voor nu, zolang haar moeder nog steeds spoorloos was. 

De zon hoog aan de hemel, die fel tegen de helderblauwe lucht afstak, vrolijkte haar enigszins op. Het gaf haar een beetje hoop dat het allemaal wel goed zou komen, dat haar mam waarschijnlijk gewoon ergens druk mee was geweest. Heel af en toe gebeurde dat weleens en op zo'n zeldzaam moment hoopte ze nu.

Al snel toen ze de achterbuurten verlaten had, werd ze aangetrokken door tumult op het Marktplein. Nieuwsgierig liep Shanara naar de mensen toe. 

"Poppie, blijf dicht bij me voor ik jou ook kwijtraak," fluisterde ze de pop die in haar handen bungelde toe voor ze tussen de benen van de mensen door dook. Klein als ze was, merkte maar een enkeling haar op. 

Ze haastte zich er tussen door. Ze wilde weten wat er aan de hand was. Misschien was er wel weer zo'n vreemde priester die wel vaker in het dorp kwam.

Haar moeder wilde nooit dat ze daarnaar luisterde, maar Shanara had het altijd al boeiend gevonden hoe die enkele man met zijn zware, basstem een heel volk stil kreeg. Vaak kreeg hij geld en dan sprak hij vol lof over de persoon die hem dat gaf. Shanara had hem zelf weleens geld willen geven, zodat het dorp kon zien dat ze een goed meisje was. Er was alleen een probleem. Ze had nog nooit ook maar een muntje in haar handen gehad, laat staan dat ze er een kon weggeven. 

De gedachten aan haar te kort aan geld verdween snel genoeg. Het tumult om haar heen klopte niet. Niemand was stil, iedereen sprak luidkeels door elkaar heen. Dat deden ze nooit als de priester er was. 

Hoe dichter Shanara bij het middelpunt kwam hoe moeilijker het ging om nog door de massa te komen.
Ze wist zich er op onmogelijke wijze tussendoor te wurmen. Niemand zette een stap voor haar op zij zelfs als ze iemand een niet al te zachte duw gaf, reageerde hij nauwelijks. Ze bleven maar omhoog staren en mompelen. 

Het kleine meisje begon ongeduldig te worden. Zij wilde ook weten wat er zo bijzonder was. Eindelijk kwam ze vrij uit de massa. Ze schoot wankelend tussen de laatste twee mensen door. Opgelucht glimlachte ze breed en keek eindelijk op naar wat iedereen zo interessant vond. 
Haar glimlach viel van haar gezicht toen ze eindelijk zag wat iedereen zo bijzonder vond.

De pop viel met een zachte plof op de grond. Hij was zo tussen haar klamme vingers doorgegleden. 
Ze schudde haar hoofd in ongeloof, haar gedachten waren volledig tot stilstand gekomen. Alles in haar protesteerde tegen wat haar ogen zagen. 

Daar, bungelend in de wind, hing haar moeder. Haar eigen moeder die niet thuis was gekomen die avond. Ze hing met haar mond open alsof ze nog adem probeerde te halen, maar haar dode ogen waar de vliegen het vocht vandaan haalden, vertelden anders. Levenloos staarden ze naar iets dat niet meer deze wereld was.

Shanara keek naar het touw dat in haar moeders grauwe huid sneed. Het touw dat vast zat aan de galg die voor dieven, moordenaars en verkrachters werd gebruikt.

Ze schudde haar hoofd opnieuw. Nee, dat was niet haar mam. Haar mam was niet dit… dit afschuwelijke lijk, dat stonk naar rot en afscheiding. 

Ze verdomde het te geloven dat dit de werkelijkheid was. Haar lichaam was het enige dat langzaam de waarheid begon te accepteren. Als roofdieren slopen de fluisteringen haar oren binnen, klaar om haar te verscheuren. 

"Het zat eraan te komen dat ze zichzelf ging ophangen."

"Goden moest ze het zo openbaar doen. Wat een walgelijk gezicht."

"Nu alleen dat gebroed van der nog. Mogen wij daar zeker voor zorgen?"

Shanara trilde in onmacht. Hete tranen gleden over haar wangen en brandde haar ogen. 
"Mama." Haar stem stokte in haar keel. Het besef dat haar moeder dood was drong langzaam tot haar hoofd door. 
"Mama!" Ze gilde en snikte tegelijk terwijl ze naar voren stoof. Haar dunne armen sloten zich om het been dat boven het plateau bungelde en haar vingers klauwden in de vuile rok. Ze huilde hopeloos, er was verder niets dat ze kon doen. 


De tijd verstreek en tranen bleven komen. Ze wist niet of ze ooit nog wel zouden stoppen. Misschien wilde ze dat ook wel helemaal niet. 

Het klokkenspel van het middaguur deed haar opschrikken. Ze verslikte zich in haar eigen tranen terwijl ze zonder enig besef naar die ene toren staarde die haar dorp kende. Haar betraande ogen gleden er vanaf, naar de menigte waar nauwelijks nog iets van over was. Nog maar een handje vol mensen interesseerden zich in haar wanhoop en pijn. 
Ze herkende een oudere vrouw die bij haar in de buurt woonde.
Zwakjes duwde ze zich van het lichaam van haar moeder af. De rok bleef ze in haar ene hand klemmen. Ze durfde niet los te laten. 
"Help me," jammerde ze naar de vrouw in haar Katrez, de tradionele kledij van Siasche vrouwen. 

De donkerbruine ogen die Shanara altijd vriendelijk had gevonden, stonden nu met afschuw beschreven. De vrouw trok haar neus op, keerde om en liep weg. 

Onbegrijpend bleef Shanara aan de grond genageld staan. Waarom wilde ze niet helpen? Ze kende haar. 

Haar ogen schoten over de rest van de menigte. Ieder die haar blik ontmoette, keerde zich net zo snel van haar weg. 

"Help me," mompelde Shanara zachtjes naar onzichtbare mensen die misschien wel wat wilden doen. Ze kroop naar achteren, tegen de ruwe stof van de rok. De ijskoude voeten bungelden tegen haar aan. Ze klemde zich daaraan, alsof dat haar moeder bij haar hield.
Langzaam vertrokken ook de laatste toeschouwers. 
Shanara verplaatste zich niet terwijl de uren verstreken.
Nog een enkele keer was er een voorbijganger langsgekomen. De eerste twee keer had ze met een rauwe keel naar ze geschreeuwd. De reactie was hetzelfde geweest als voorheen. Ze keken haar aan alsof ze iets walgelijks was en liepen gelijk weer door. 

Bij de rest die langs kwam, had ze niets meer durven doen. Ze stond daar maar zich vastklemmend aan het lijk dat al met het ontbindingsproces begonnen was in de gloeiende zon. 
De stank die langzaam begon te ontstaan, was bijna ondraaglijk. Bijna, maar zelfs die vreselijke, zoete geur kon Shanara niet van haar plaats verdrijven.
Haar benen voelden week en vermoeid, haar armen waren verstijfd en haar keel uitgedroogd, maar het maakte niet uit. Het knorrende geluid dat haar maag maakte, negeerde ze. En toen ze uiteindelijk haar behoefte moest doen liet ze het simpelweg lopen. Het liet een jeukend spoor tussen haar benen achter en trok nog meer vliegen aan dan er al waren, maar het kwam amper tot het meisje door. 

Iets in haar was doodgegaan in die uren.
Haar vitaliteit en levenslust waren verdwenen. Ze leefde in een wereld die stilstond. In haar wereld ging de zon niet onder zoals hij in het echt deed en ook niet op zoals hij de volgende dag weer met een prachtige, oranje gloed omhoog kwam. Er was niets meer dan een grijze massa.


Shanara stond daar de volgende dag nog steeds. Ze was zich nauwelijks bewust van haar pijnlijke ledematen, haar honger en dorst. Alleen de stank, en het koor van zoemende vliegen en trippelende ratten drong tot haar door. Er was geen gevoel bij, geen gedachten. 

"Eeeh, Eeeh Tarriki!" 

Als uit een diepe slaap gewekt, keek ze op naar de persoon die haar riep met de naam Rattenkind. 
Ze bezweek direct onder de pijnen van haar lichaam. Ratten schoten piepend weg toen ze tegen de grond klapte en een zwerm vliegen steeg de lucht in. 
Ze knipperde verdwaasd naar de persoon die haar had geroepen.
Een jongen, iets ouder dan zij, stond op het plein. Zijn blonde haar stond wild rond zijn gebronsde gezicht waar vuile vegen opzaten. Ondanks het vuil was hij veel netter gekleed dan het gemiddelde kind hier in de straten. 

"He.. He.." Haar rauwe keel weigerde een woord af te maken. Ze voelde zich misselijk, duizelig en uitgeput. 

De jongen keek haar met een schuine blik aan. Shanara opende haar mond maar het enige wat ze kon was hoesten. Ze wenste meer dan alles dat de jongen haar zou helpen ondanks dat ze geen woorden kon vinden, maar ze durfde er nauwelijks nog op te hopen. Niemand had haar tot nu toe geholpen. 

Terwijl ze de jongen bleef aanstaren, schoot er een blauwe flits voor haar gezichtsveld. Het werd direct gevolgd door een stekende hoofdpijn en kokhalzend kromp ze in elkaar. 
Zuur en iets kleverigs waren het enige nog dat haar maag wilde loslaten, maar ze bleef kokhalzen ook al kwam er niets meer uit. Toen haar lichaam eindelijk stopte met stuiptrekken, krulde ze zich snikkend op. Door haar wazige zicht zag ze de jongen nog net wegrennen. 


Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.

Of niet...

[Saskjezwaard]

Zo, ik heb weer een laptop tot mijn beschikking bij uw dagelijkse reactie dus ik kan mijn heldere licht laten schijnen op de zin die ik incorrect, oftewel ietwat vreemd in de oren vond klinken.

Haar korte benen lieten een komisch gezicht achter terwijl het meisje met grote, woedende passen door de straat liep.

Een komisch gezicht achterlaten is niet de uitdrukking, dat is een komisch gezicht zijn.
Haar korte benen waren een komisch gezicht terwijl het meisje met grote, woedende passen door de straat liep.
Zo vind ik het iets beter klinken^^

En een ander kritiekpuntje gheheh xD waarom heb je de pop geen naam gegeven? Want volgens mij doen alle kinderen dat. Mij lijkt het dat als klein kind je pop, samen met je moeder natuurlijk, alles voor je is. Daar wordt het juist nog iets kidnerlijker door. Zeker als meisje wat bijna niks heeft. Dus ik vind dat daar een beschrijving in mag
Die kritiek kwam eigelijk vooral door deze zin:

De pop droeg ze nog steeds dicht bij zich. Ze had het ding sinds gisteravond niet meer losgelaten.

Poppen zijn geen dingen! dat je het in je oren knoopt!

Maar voor de rest, echt een mooi stukje! Ocharme Shanara niemand hoort der moeder zo te zien, of dood te zien. Je hebt het echt heel goed weten te schrijven en nog steeds was het indrukwekkend, ook al is het de zoveelste keer dat ik het lees xD good job!

[ROMEH]

Ik zat er eerst echt heel erg tegenop om het lange stuk te lezen, maar ik werd er simpelweg ingezogen. Je beschrijft sommige details zo spannend en echt. Je hebt je heel goed in kunnen leven in de personage, waardoor haar gevoelens echt perfect op de lezer worden overgebracht. Petje af!


Ik vind het tot nu toe echt een leuk en spannend verhaal. Ik heb wel een paar foutjes weten te vinden, sorry.

Haar moeder wilde nooit dat ze daarna luisterde, maar Shanara had het altijd al boeiend gevonden hoe die enkele man met zijn zware, basstem een heel volk stil kreeg.

daar naar*

De ijskoude voeten bungelde tegen haar aan.

bungelden*

Als uit een diepe slaap gewekt, keek ze op naar de persoon die haar riep met de naam Rattenkind.

Ik vind dit een vreemde zin? Hij loopt na mijn gevoel niet helemaal lekker. Hoort het niet 'Alsof ze uit een diepe slaap werd gewekt' te zijn?

Shanara opende haar mond maar het enige wat ze kon was hoesten.

Er moet een komma tussen 'mond' en 'maar'.

[yociame]

Ik kan zeker niet van je verlangen dat je bij twee verhalen dagelijks post?
Want stiekem doe ik dat wel.

[JodieJJ]

@Saskia, De pop heet POPPIE! ( Shanara is niet echt creatief xD hahaah ) en voor mij is het een ding
Al vijf keer ofzo dat je het leest xD wahah,

@Romeh, ik zal wat kortere stukjes plaatsen en dank u voor de feedback.. bij het laatste puntje. De komma is geen must en aangezien ik geen tekst wil volgestouwd met komma's ( daaris het nederlands nogal gek op ) Laat ik hem de meeste keren weg.

@Yociame, nou toevallig heb ik vandaag twee stukjes voor je liggen xD, maar nee dat gaat niet iedere dag lukken :p

Intermezzo

Dat was het eerste moment dat ik wenste dood te zijn. Toen ik daar lag op het koude, houten plateau met ratten die over me heen kropen en al in mijn vlees beten alsof ik dood was. 

Maar weinig van die tijd is echt in mijn geheugen opgeslagen. Ik weet niet meer hoelang ik daar lag, hoeveel dagen. Ik kon werkelijk het verschil niet meer zien tussen dag en nacht.
Mijn gedachten waren ergens in een duister hoekje weggekropen en namen niets meer waar. Misschien was dat wel de uiteindelijke reden dat niemand me kwam helpen. Misschien dachten ze echt dat ik gestorven was.
Ik kan me nog wel twee momenten herinneren. De eerste was toen ik even aan die vreemde roes ontsnapte en ik een brood en een beker water voor me zag staan. Ik dacht er toen niet eens over na waar het vandaan kwam. Het water dronk ik alleen gulzig op en het brood liet ik staan. Ik werd al misselijk bij de gedachten aan eten. 

De tweede keer dat ik uit mijn roes kroop, leek ik in een vreemde droom te zijn beland. Een man stond voor me. Iemand die mij hulp bood. 

Het kostte me heel wat uur, een moeizame maaltijd en een gedwongen bad om te ontdekken dat het de werkelijkheid was en dat deze engel echt bestond. 

Dat was mijn eerste ontmoeting met Torak. Het zou me nog jaren kostten voor ik begreep dat hij geen gezonden engel was en dat het beter zou zijn geweest als ik daar op dat plateau bij mijn moeder was gestorven.

Een nieuw thuis

In het Grenswoud, Agiama.

Ondanks dat ze wist dat dit echt was, voelde het nog steeds een droom. Ze zweefde als ware. Boven haar was de hemel groen gekleurd van de bladeren en onder haar was de grond bespikkeld door zonnestralen. Ze vond het prachtig. Ze had altijd al van het woud gehouden.
Die ene keer in de week dat ze er vroeger heen ging om zich te wassen, was altijd te weinig geweest. Ze had nooit weg gewild. Het klauteren in de bomen en het zoeken naar verborgen dieren was het beste vermaak in haar leven geweest.

En Torak bracht haar terug naar het woud waar ze zo van hield, op zijn paard stevig tussen zijn krachtige armen.
Terwijl ze naar haar omgeving keek, kon ze alles van de afgelopen dagen vergeten. Haar moeder had ze volledig verdrongen en die vreselijke dagen op het plateau leken niets meer te zijn dan een nachtmerrie. Het enige dat nog telde was dat ze hier met haar engel was.

Het woud maakte langzaam plaats voor een klein dorpje, dat voornamelijk opgebouwd was uit ronde leemhuisjes. Meer dan de helft van de open plek was door land in beslag genomen waar paarden op graasden.

Shanara keek er met grote ogen naar. Nog nooit had ze er zoveel bij elkaar gezien. Paarden waren luxe dieren en niemand uit haar oude dorp had er één kunnen hebben. Maar een enkele keer had ze er een zien rijden met een rijke piet op zijn rug. Dat ze nu al op een paard zat, was iets onvoorstelbaars voor haar. 

Het dorp zelf voelde weer een beetje als haar oude woonplek. De huizen mochten dan mooier zijn dan bij haar, toch liepen nog steeds varkens over de straten, de meesten nog met een touw om hun achterpoot omdat ze uitgebroken waren, en afval werd nog steeds als versiering voor de voortuin gebruikt. Er mistte alleen een ding. 

Er was geen mens te bekennen. 

Niemand was op straat en er was geen enkel geluid uit de huizen te horen.
Af en toe gluurde Shanara door één van de kleine raampjes naar binnen. Ze schrok toen ze op een gegeven moment door twee fonkelende ogen terug werd aangestaard. Het moment was maar kort en kon net zo goed haar verbeelding zijn, maar Shanara wist zeker dat daar zich iemand verborgen hield. 


[artikel]

Weer een heel leuk stukje Meer heb ik gewoon niet te zeggen

[JodieJJ]

@Artikel Dankje
@Mena, leuke ik vind je leuk xD haha

"Verstoppen de mensen zich?" vroeg ze uiteindelijk omdat ze het niet laten kon. 

Het bleef stil achter haar. Shanara keek vragend op naar Torak, maar hij had geen aandacht voor haar. Hij staarde om zich om zich heen alsof hij de vraag niet eens gehoord had. Zijn blik fixeerde uiteindelijk op één van de huisjes.
Shanara schoof verschrikt naar voren toen het paard plots tot een halt kwam. Ze greep de manen strak vast om er niet helemaal vanaf te rollen. Wiebelend probeerde ze haar evenwicht te houden. Torak bood haar snel genoeg redding door haar onder haar oksels op te tillen en naast hem neer te zetten. 

"Wacht hier," bromde hij. Ze had zijn stem nog niet anders gehoord dan zwaar en duister, ondanks dat kromp ze nog steeds ineen. Ze was alleen maar gewend aan een lichte vrouwenstem die haar aansprak. 

Torak besteedde er geen aandacht aan. Hij stapte een huisje binnen zonder te kloppen. Binnen hoorde ze gelijk gestommel , gevold door een hoge met angst gevulde vrouwenstem. 
Shanara kroop naar het raam en gluurde op haar tenen naar binnen. Het kamertje deed haar denken aan haar oude thuis. Het was iets luxer maar het had diezelfde van modder gemaakte wanden en zand aangestampte vloer.

Een vrouw in een traditioneel gewaad zat op de vloer. Vol bewondering keek Shanara naar de glanzende stof van de jurk die uit veel verschillende lappen was opgebouwd.
De vrouw merkte Shanara niet op terwijl ze met gebogen hoofd zachtjes naar Torak mompelde. Shanara had wel vaker gezien dat zo een gesprek tussen man en vrouw werd gevoerd, maar ze snapte er niets van waarom. Haar moeder had nooit geknield en wendde nooit haar gezicht af als ze sprak. 

Shanara was zo druk met kijken geweest dat ze niet had gehoord wat er nou besproken was. Ze hoorde alleen nog de af groet en toen vertrok Torak alweer uit de kamer. Hij droeg een stapel kleren met zich mee, viel haar nu pas op. 

Buiten gleden Toraks ogen even over de omgeving voor ze duister op haar vielen. Hij stapte op haar af en gaf haar een tik tegen haar hoofd voor ze kon reageren. Met een kreet kromp Shanara angstig ineen. Het was niet de eerste keer dat ze geslagen werd. Mannen hadden over het algemeen de neiging om te slaan als ze het er niet mee eens waren. Toch had ze er een hekel aan. Het was niet goed daar was ze zeker van.

"Als je iets moet weten, vertel ik het je. Laat me je niet nog eens betrappen op gluren." 

Ze knikte ernstig en sprong gauw bij het raam weg. 

Torak duwde haar de kleding in haar handen. "Hier, we gaan verder lopen." 

Shanara kon de stapel nauwelijks in haar korte armen vasthouden. De stem die achter haar schreeuwde deed haar bijna de hele stapel kleren van schrik weer laten vallen.
"Jongen, jongen! Kom hier. Het paard moet afgezadeld en het land op."

Shanara liep met haar hoofd naar achteren gedraaid achter Torak aan, zodat ze kon zien naar wie de vrouw schreeuwde. Er verscheen een lange, schriele jongen die het paard dat ze achterlieten met zich mee nam, een heel kort moment keek de jongen haar met zijn diepblauwe ogen aan, maar gelijk wendde hij zo als iedereen ze blik af. Ze volgde hem tot hij tussen de gebouwen verdwenen was en met het paard even later weer verscheen bij de weides. 

"Van wie zijn die paarden?" De vraag floepte er sneller uit dan ze door had en gelijk probeerde ze zich achter de stapel kleding te verstoppen bang voor een volgende uitbrander.
Torak besteedde nauwelijks aandacht aan haar, terwijl hij antwoord gaf. "Van mij." Het kwam eruit alsof het niets voorstelde. 

Shanara was geschokt. Waren al die paarden van hem? In haar hoofd ging ze na hoe rijk deze man wel niet moest zijn dan. De rijkste man uit haar dorp had drie paarden. Ze keerde haar hoofd weer naar de weides en telde de dieren die daar stonden te grazen. Verder dan tien kon ze niet tellen en toen had ze de helft nog niet gehad! 

Met grote ogen stelde ze zich voor in wat voor een huis deze man moest wonen. Het moest wel een paleis zijn. 

En zij, zij mocht met hem mee! Haar leven was in een week van hel naar hemel veranderd. Ze begon nog harder te lopen vol van enthousiasme om haar nieuwe thuis te zien. Wel honderd vragen over haar nieuwe leven woelden in haar hoofd, maar ze hield haar mond dicht. Torak was een man die weinig interesse had in praten en nog minder in haar nieuwsgierigheid. 
Ondanks zijn norse en intimiderende verschijning wist Shanara dat ze nu al van hem hield. Alleen al om het feit dat hij haar hulp had geboden. Hij was de enige geweest die haar niet iets walgelijks had gevonden en daar was ze hem eeuwig dankbaar voor.

Shanara hield haar pas iets in toen ze het dorp uitliepen en het woud in. Tussen de bomen door speurde ze naar een huis maar er was niets te zien. Haar wenkbrauwen vouwden samen van frustratie. Hoe lang zou het nog duren voor ze er waren? 

Na een half uur lopen, toen haar voeten zeer deden en ze moeite had om de stapel kleren te dragen, was het antwoord er nog steeds niet. Ze waren alleen maar dieper het woud ingetrokken en nu was er niets meer van beschaving te bekennen, op het ene pad na. Ze had Torak niet met haar vragen willen belasten maar het werd steeds moeilijker ze in te houden. Vermoeid keek ze naar hem. Zijn gebronsde gezicht stond nog even strak als voorheen. Er was niets van af te lezen. 

Ze liet een paar vermoeide zuchten opklinken en hoopte daarmee de stille hint over te brengen. De enorme man negeerde haar zoals hij dat de hele tijd al had gedaan. Zelfs toen ze stopte en de kleren op de grond liet vallen, had ze zijn aandacht nog niet. Ze nam de tijd om haar voeten te masseren en haar schouders los te draaien.
Eindelijk keek hij even achterom om te zien waar zij mee bezig was, en toen liep hij gewoon weer verder. 

Shanara bleef twee tellen langer stil staan, maar Torak stopte niet met lopen en de paniek sloeg haar om haar hart. Ze wilde hier niet alleen achterblijven! 

"Wacht! Wacht!" riep ze terwijl ze haastig de kleren bij elkaar raapte. Een wolven jank deed haar verstijven. Angstig keek ze de struiken in. Ze kon zweren dat ze iets zag bewegen.
Meteen waren al haar pijntjes en de kleren vergeten. Ze rende zo snel als haar voeten konden naar voren en klemde zich aan het been van Torak vast.

[-Maaike-]

Toen ik begon met lezen, dacht ik, hm een heel ander genre dan ik van jou gewend ben om te lezen. Oké, je hebt wel gemene mensen er inzitten, dat kan geloof ik ook niet anders Maar ik vind het leuk om te lezen!

Een vraagje, waar is haar pop heen? Heeft ze het arme ding nu echt op dat plein achter gelaten?

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat

[ROMEH]

Hmmm. Ik heb geen idee waar dit verhaal heen gaat. Je houdt de spanning er in, terwijl de vragen zich opstapelen.
Ik vertrouw Torak voor geen meter. Wat wilt hij met de arme, naïeve Shanara? Mooie tekening trouwens!

Zelfs toen ze stopt en de kleren op de grond liet vallen, had ze zijn aandacht nog niet.

stopte*

Snel verder, alsjeblieeeeeft!

[NeleVanHol]

Wat een leuk verhaal! Het leest echt heel vlot en ik kan me helemaal verliezen in je vertelstijl. De gevoelens en de scenes zijn echt heel goed beschreven. Ik kan me het tafereel en haar verdriet echt voor de geest halen. Je hebt er een nieuwe lezer bij!

[JodieJJ]

@Maaike, wat leuk dat je er ook weer bij bent . En heheh eigenlijk is dit het genre waar ik mee ben begonnen met schrijven en Shanara is mijn meest gebruikte personage van allemaal xD. (Ook het personage waar ik mijn eerste fantasy mee ben begonnen xD )
En de pop... ja helaas die is vergeten en verloren xD ... of... xD
@Romeh, hehe jaa, waar gaat dit verhaal over *-) ik denk niet dat ik het concreet zou kunen uitleggen maar je komt er vanzelf wel achter
ooh en bedankt voor het foutje uithalen
@NeleVanHol, Super leuk dat je meeleest en bedankt voor je complimneten


Voor het eerst toonde de man een beetje emotie. Een lichte verbazing stond op zijn gezicht geschreven terwijl hij haar aankeek. "Wat doe je?"
Shanara verslapte haar greep. Ze voelde haar wangen warm worden en durfde niet meer op te kijken. "Ik..ik hoorde een wolf," fluisterde ze zachtjes. 

"Ah." Het antwoord was zo simpel alsof het normaal was dat ze wolven hoorde.
Ze drukte haar handen tegen haar oren toen Torak hard op zijn vingers floot. Een kort moment fronsde ze naar de man, voor ze zich als het angstige meisje dat ze was zich weer aan hem vastklemde.
Overal om haar heen klonken de jankende geluiden van wolven op. Struiken ritselden en nog geen tel later kwamen grote, grijze monsters te voorschijn. 

Vol angst en verwondering staarde Shanara ze stuk voor stuk aan. Hun vachttinten varieerden van lichtbruin naar grijs en sommige waren zelfs zwart. De angst nam langzaam af hoe langer ze ze bekeek.
De wolven waren niet bedreigend, ze hadden zich rustig rond hen heen neergelegd, hijgend en met de oren ontspannen naar achteren, maar een enkeling hield hen twee enthousiast in de gaten. Ze zagen er niet uit als de boze monsters zoals sprookjes ze omschreven. Eigenlijk waren ze best wel leuk.
Met vernieuwde moed liet ze de broekspijp tussen haar vingers wegglippen en liep met gestrekte armen op het eerste dier af dat haar met een scheef hoofd had aangekeken. Ze had nauwelijks een stap kunnen verzetten toen ze in haar nekvel werd gegrepen. Van schrik gilde ze het uit. De wolven doken meteen blaffend en grauwend overeind.
“Eeh!” Toraks zware stem maande ze in een keer tot stilte. Angstig piepend kropen de beesten tegen de grond.
“Tsssk.” Bij het tweede scherpe stemgeluid schoten ze uiteen en verdwenen het woud weer in.
Zachtjes snikkend keek Shanara het aan. Ze wreef over de achterkant van haar hoofd waar haar haren strak waren vast gegrepen. Waarom was hij zo ruig en boos naar haar en de wolven geweest?
De man zakte door zijn hurken naast haar neer. Even keek Shanara hem boos met betraande ogen aan, maar zodra ze zijn duistere blik zag, was die woede in een oog opslag verdwenen.
“Zonder begeleiding kom je niet in de buurt van de wolven, begrepen?”
Shanara knikte schuw. De man greep haar bij haar schouder vast en schudde haar een keer. “Begrepen?” vroeg hij luider en dreigender.
“J-ja,” wist ze zwakjes uit te stotteren.
De duistere irissen lichtten meteen weer op naar de diepgroene kleur van het woud om hen heen. Torak had opnieuw zijn neutrale masker op gedaan. “Goed, we zijn er bijna.”
Dat vooruitzicht was genoeg om een zesjarig kind haar tranen te doen vergeten en weer vrolijk te laten rondspringen. Shanara snelde zich terug om haar kleren op te rapen en voegde zich even snel weer aan Toraks zijde. Het vooruitzicht om haar nieuwe thuis voor het eerst te zien wond haar zo op dat ze zowat aan het stuiteren was van de energie. Haastig speurden haar ogen tussen de bomen door op zoek naar iets dat op een paleis leek, maar er was niets anders te zien dan woud. Ze kon maar niet begrijpen hoe zo'n groot huis zo goed verborgen kon zijn. 

En zonder dat er nog maar een huis in zicht was geweest, waren alle bomen ineens verdwenen. Ze hadden het woud verlaten en stonden voor een enorm meer.Het was prachtig om te zien met de zon die glinsterde in het stralende blauwe water. Shanara had nog nooit zulk schoon water gezien. De bron waar ze zelf altijd water uit had moeten halen en zichzelf had moeten wassen, zag bruin van de modder. 

"We zijn er." 

Met een ruk keek ze van het meer weg naar Torak. "Huh?" Ze had nergens nog een huis gezien, hoe konden ze er dan zijn?
Het enige dat Torak deed was kort naar de bosrand wijzen.
Pas nu zag ze de tenten die langs het meer opgesteld stonden. Ze waren eenvoudig en klein, hun bruine en groene tinten maakten ze onzichtbaar voor iedereen die er niet oplette. 

Heel langzaam drong het tot het kleine meisje door dat haar droompaleis er helemaal niet was. "Is dit het?" Ze wist haar afschuw nauwelijks te verbergen. Het maakte ook niet uit dat ze het onderdrukte, Torak had allang geen aandacht meer voor haar. 

Hij sprak op gedempte toon met twee mannen die uit hun tenten gekropen waren. Ze zagen er al even ruig uit als hij alleen waren hun haren niet de duistere kleur maar goudblond zoals zoveel Siasche mensen hadden. Gefascineerd staarde Shanara naar de lange, dunne zwaarden op hun ruggen. Ze herkende ze van festivals die ze had gezien. De acrobaten hadden altijd die zwaarden gehad en hadden er allemaal stunts mee uitgevoerd. 

Nieuwe opwinding verdrong de teleurstelling die ze had gehad vanwege het huis.
"Zijn jullie van het theater?"

De drie mannen vielen stil en keken haar verbaasd aan. Een bulderend gelach verbrak de ongemakkelijke stilte die was ontstaan. Shanara's ogen schoten omhoog naar waar het geluid vandaan kwam. Een man sprong uit de boom recht voor haar, lichtvoetig landde hij op de grond.

Ze deinsde achteruit bij het zien van deze man. Hij had wild blond haar dat naar achteren was geknoopt en een woeste baard, maar het meest opvallende was de vuile lap die hij voor zijn linkeroog had gebonden. Je kon onder de lap nog net een deel van het litteken zien dat de huid verwrong. 

"Is dit haar?" Hij voegde zich bij de andere mannen en leek als enige iets ontspannen te zijn. 
Torak knikte. 

De enge man met het ene oog liep op haar af en hurkte voor haar neer. Zijn andere goede oog staarde haar doordringend aan. Hij was zo dichtbij dat Shanara alle kringspiertjes bijna kon zien trillen. Ze varieerden van bruin tot blauw en ze zweerde dat ze er paars in zag. 

Lang keken ze elkaar zo aan, onderzoekend en beoordelend. Shanara kwam tot de conclusie dat de man, als je het afgedekte oog negeerde, er nog geeneens zo eng uit zag. 

De man hield zijn hoofd schuin en keerde zich toen weer naar Torak. "Is ze niet wat klein?" Hij wachtte niet op het antwoord en keerde zich weer terug naar haar. "En haar ogen kloppen niet."
Verbaasd knipperde Shanara. Haar was nooit opgevallen dat daar wat mis mee was. Ze waren lichtblauw zoals zoveel mensen hadden, niets vreemds aan. 

"Dat komt nog wel. Ze is nog te jong," antwoordde Torak kort. 

Eenoog strekte zich op zodat hij boven haar uittorende. "Wat hebben we dan aan haar?" 

"Geduld," was Toraks harde antwoord.

[Saskjezwaard]

Oho, slecht ik! Vorige stukjes gewoon geen reacties achtergelaten, ik schaam me diep

Ohh, trouwens, is het niet een goed moment om in de stukjes hiervoor ergens Toraks uiterlijk in te zetten? Of heb je er een speciale reden voor om het nog niet te doen? Want Eenoog (hahah, geweldige naam xD) wordt wel goed beschreven, zelfs de twee mannen die de tent uitkruipen krijgen iets van beschrijving. Maar Torak niet. Nou ja, een beetje xD maar nu is het moment om mijn nietkloppende beeld van Torak als aardmeester aan te passen hoewel ik dat nog steeds heel goed bij hem vind passen

En deze zin vond ik niet zo mooi:

Een kort moment keek ze met opgetrokken wenkbrauwen naar de man, voor ze zich als het angstige meisje dat ze was zich weer aan hem vastklemde.

Bij mij komt opgetrokken wenkbrauwen eh... hoe heet dat ook alweer xD beetje agressief, laatdunkend, nee... zo van: wat doe je nou? Maar dan niet verbaasd, maar beoordelend xD hahaha, snap je wat ik probeer te zeggen?
MAar ik zou persoonlijk open mond gebruiken (komt ook wat kidnerlijker over^^) of gefronsde wenkbrauwen. Vind ik er beter bij staan

Vol verwondering en angst staarde Shanara ze stuk voor stuk aan.

En ik zou persoonlijk de angst voor de verwondering neerzetten, omdat ze de hele tijd angstig is geweest, dus dat zou de eerste emotie zijn. En dat daarna de verwondering komt. Want nu kwam het op mij over dat de angst opeens, poef!, weg was.

e varieerden van bruin naar blauw en ze zweerde dat ze er paars in zag. 


Deze zin snap ik niet xD want bedoel je dat de oogkleur verandert? Dan klopt ie. MAar als hij gewoon heel kleurrijke ogen heeft, dan moet de 'naar' in 'tot' veranderen

"Zijn jullie van het theater?"


Ohh, ik vind dit nog steeds een geweldige zin hahah xD zeker als je bedenkt wat de mannen hier echt doen maar toch weer kritiek... xD ik zou hem op een nieuwe regel zetten, zodat ie er nóg meer uitspringt^^

Een man sprong uit de boom recht voor haar, lichtvoetend zonder enig geluid te maken landde hij op de grond.


lichtvoetend=lichtvoetig
En de 'zonder enig geluid' is dubbelop, dat heb je met lichtvoetig eigenlijk ook al geimpliceerd. Dus één van de twee weghalen, mag je kiezen, lief he

Zooo, dat was alles wat ik kon vinden^^ ghehehe, Shanara is bij haar lotsbestemming aangekomen xD arm kind, nu is ze nog zo lief en schattig en koetsjekoetsjie en lekker naief, maar dat is zo leuk! Ik vind haar bijnamen ook geweldig, dat wist je al xD Ze zijn heel duidelijk
En deze:

Ze zagen er al even ruig uit als hij alleen waren hun haren niet de duistere kleur maar goudblond zoals zoveel Siasche mensen hadden.

Vind ik ook geweldig, niet door dat blonde haar (ghehe, hoewel dat wel iets meespeelt xD), maar dat maakt het toch weer een apart volk. Gewoon zo'n klein zinnetje^^
En dat festival-vraag-ding van Shanara, ik blijf hem aanhalen, ik vind hem echt geweldig xD dat vind ik echt dat je goed in de rol zit van klein kind. Alleen zij zouden zo'n vraag stellen^^

Ga snel verder met posten! Ik wil meer

[-Maaike-]

Hmm, heb ik Shanara dan al eens eerder ontmoet als je haar vaker gebruikt hebt? Al kan ik me niet herinneren dat ik eerder over een zesjarig meisje heb gelezen (Gaat andere verhalen van je nog lezen Ik ben nieuwsgierig)

Je maakt me ook nieuwsgierig waar Shanara dan te jong voor is. Misschien wilde de enge man met het enge oog der moeder wel hebben en pleegde ze daarom zelfmoord..

Ga zo door!

[ROMEH]

Oelala. Je houdt de spanning er in zitten. Het verhaal kan na mijn idee alle kanten op en ik heb geen idee welke. Waar willen ze Shanara in godsnaam voor gebruiken? Die mannen hebben sowieso iets met die wolven gemeen? Ik weet 't niet meer. Ga snel verder!

[JodieJJ]

@Saskia, hahahah xD, hoe je een zinnetje zo leuk kan vinden wahahah xD. En stiekem had ik siasche mensen speciaal voor jou blond gedaan wahaha xD
En uhmmm toraks uiterlijk.. jaa uhmmm... jaaa... dat zou eigenlijk wel moeten...
@Maaike, nee je kunt haar nog niet ontmoet hebben xD die verhalen zijn namelijk alweer van de site gehaald xD hahah. en ik hou altijd van jou speculaties xD kijken hoe goed je het dit keer doet, bij ontwaking doe je het altijd te goed -- grrr.
@Romeh, met de wolven hebben ze inderdaad iets gemeen dan kan ik je dan wel verklappen xD aangezien dat niet het belangrijkste van het verhaal isxD.

Eenoog snoof ontevreden over het antwoord. Met een laatste argwanende blik op haar draaide hij op zijn hielen en verdween de bomen weer in waar hij uit was gekomen. Torak en de twee andere mannen volgden zijn spoor. Alleen en verward bleef Shanara op haar plaatst staan. Ze wachtte tot iemand haar zou roepen dat ze mee moest komen, maar niemand riep.
Bang om achter te blijven rende ze de richting in die Torak had genomen. Al snel doemde er een grotere tent tussen het struikgewas op. Door de kleurtinten van het woud viel de tent nauwelijks op, alleen de strakke contouren staken sterk af tegen de wilde bladerdos er omheen.
Ze sloeg, met een kleine krachtinspanning, de flap van de ingang op zij. De zware stof week nauwelijks voor haar en ze kon er nog net doorheen glippen. Zodra ze binnen was verstijfde haar hele lichaam. Met grote ogen keek ze om haar heen. Blinkende, en scherpe zwaarden groette haar in dezelfde stilte terug. Vol van verwondering bekeek ze de dodelijke schoonheden een voor een. Ze stapte dichter naar een van de wapens dat nog slordig op een tafeltje lag, meteen deinsde ze achteruit toen ze het lemmet zag. Het was gesierd door rode ingetrokken vlekken.
“Wat doe je hier?”
De kleren die ze nog altijd had gedragen vielen van schrik op de grond. Torak was vanachter een doek dat de tent in meerdere delen scheidde verschenen. 

Shanara wist geen antwoord te geven. Ze had geen idee waar ze anders moest zijn dan hier, ook al leek dat nu niet meer logisch. Niet nu ze al deze wapens zag die bij volwassene hoorden en niet bij kinderen zoals zij.
Torak moest haar blik op de messen en zwaarden hebben gezien. Hij stapte op het kromme zwaard af waar ze naar gestaard had en pakte hem op. 

Voor het eerst zag Shanara een kleine glimlach om zijn lippen terwijl hij met zijn vingers het blad lieflijk streelde. 

"Vind je ze mooi?" 

Shanara keek nog eens goed naar het zwaard. Het was prachtig als je de rode vlekken weg dacht, maar zelfs die gaven het wat; karakter. Het was in ieder geval mooier dan alle sierzwaarden die ze ooit had gezien.
De unieke greep met zijn exotische texturen was met goud omlijst en het lemmet glansde meer dan het beste zilver. 

"Ja." 

"Hou eens vast." 

Haar hand trilde toen ze de greep vastpakte. Ze verwachtte dat ze onder het gewicht zou omvallen, maar het wapen was verrassend licht, veel lichter dan de machete die ze weleens vast had gehad. 

Ze liet haar vingers over de rozen en lavierbladeren glijden die in het zwaard gegraveerd stonden. Een glimlach krulden haar lippen door al het moois. 

Te snel nam Torak het zwaard alweer van haar af. Teleurgesteld keek ze naar de plek waar het terug gelegd werd. 

"Als je je best doet, is die over een poosje van jou." 

Shanara begon te stralen bij dat vooruitzicht. Het maakte haar niet uit wat ze moest doen. Ze zou extra haar best doen om het zwaard zo snel mogelijk te krijgen.

"En ga nu jezelf vermaken bij het water. Ik kom je wel halen als het nodig is." 

Ze knikte en haastte zich uit de tent naar het water toe. Ze stopte met rennen toen ze zag hoeveel mensen er waren verschenen. Allen waren ze mannen er was geen vrouw te bekennen. Ze liep tussen hen door. Een enkeling keek argwanend naar haar, de meeste negeerde haar compleet. Pas bij het water, toen ze neerzakte om iedereen beter te bekijken, viel het haar op dat de meeste nog jonge jongens waren. Sommige met houten zwaarden aan hun middel andere gebogen onder een vracht die ze moesten tillen. De volwassen paradeerden er tussen door en gaven bevelen. 

Verbijsterd keek Shanara het aan. Dit was niet hoe ze een theatergroep had voorgesteld. Ze had meer vrolijkheid en capriolen verwacht. Mensen die salto's maakten of vrouwen in prachtige kostuums en mannen die vuurspuugden. Niets daarvan was hier te zien. Alles leek strak in het gareel te gaan.
Ze vond de stilte maar niets waarin het allemaal gebeurde. Niemand sprak met elkaar. Iedereen leek bijna sluipend zijn werk te doen. Haar hart maakte dan ook telkens een sprongetje als er een commando naar iemand werd geblaft. Dan schreeuwde die zo hard dat het leek of hij over een enorm rumoer moest heen komen. 

"Hé, zit daar niet onnozel te zijn." 

Ze schrok op toen een grote man haar aansprak. Hij was vlak naast haar komen staan zonder dat ze het door had. Angstig kromp ze in elkaar. Niemand had haar verteld dat ze iets moest doen. "Nou?" De man haalde dreigend een stok te voorschijn en zwaaide er mee voor haar neus. Shanara verstijfde. Ze wist wat er ging komen. Ze was weleens eerder door de straatjongens te grazen genomen met een stok. Het was een ervaring die ze nooit meer wilde meemaken. 

De man hief het houten wapen hoger. Shanara kneep haar ogen samen en wachtte op de klap. Ze kon hem in haar oren voelen doortrillen, maar er was geen pijn. 

"Dwaas! Waar denk je mee bezig te zijn." Een kwade tweede stem verbrak de afwachting van de pijn. 

Verbaasd opende Shanara haar ogen. Voor haar lag de man die haar net nog had belaagd ineen gedoken. Ineens leek hij niet meer zo groot en gevaarlijk. Het was nog maar een jongen, niets meer.
Over hem heen gebogen stond Eenoog. De man had een dolk in zijn handen en stak die net terug in de scheden. 

"Hup, opstaan, en laat ik je niet weer zien aanklooien anders ga je tussen de palen." 

De jongen piepte, het klonk bijna als een snik. Snel krabbelde hij overeind. Shanara keek naar de rode bloederige plek rond zijn kaak die er net nog niet had gezeten. Toen was hij in de menigte verdwenen. 

Eenoog richtte zich tot haar. "Niets gebroken?" 

Ze schudde haar hoofd, nog steeds geschrokken van wat er gebeurd was. 

"Goed.” De man draaide zich om en wilde zich weer bij de rest voegen. 

"Wat is dit voor plek?" Shanara riep het hem na voor hij kon verdwijnen. Ze begon aan haar geloof in een theatergroep te twijfelen. Mensen in het theater dreigden elkaar niet met stokken en sloegen elkaar niet neer.
De man glimlachte een glimlach die de helft van zijn gezicht vreemd verwrong. “Welkom bij de moordenaars van Torak, Prinsesje." 



[yociame]

ah fantastisch! vooral die laatste zin, de grote vraag is, wat maakt haar nou zo speciaal dat zij met al die mannen mee mag...

[ROMEH]

Ja, die laatste zin doet 't hem echt. Echt zo BAM IN JE FACE. Ben nog steeds reuze benieuwd wat die mannen in godsnaam met Shanara willen? Kunnen ze haar ergens voor gebruiken? Ze is in ieder geval erg belangrijk voor de mannen..

[NeleVanHol]

OMG! Zo goed geschreven! Arme meid! Dan denkt ze een engel gevonden te hebben en dan komt ze tussen een een groep moordenaars terecht! Ze moet nu wel doodsangsten uitstaan...

[JodieJJ]

Oke, ik wilde nog even wachten xD, maar kon het niet laten xD.
hihi en waar ze Shanara voor willen... jaaaa.

Intermezzo

Je moet begrijpen dat ik een soort fantasiewereld voor mezelf creëerde. Ik dacht niet meer aan mijn moeder en haar zelfmoord. Ik had het verdreven van mijn geest om verder te leven en niet weg te kwijnen. Ik dacht alleen nog aan dit nieuwe leven waar mijn zogenaamde prins op het witte paard me had heengebracht. 

Ik creëerde de illusie van geluk, dat alles hier goed was, dat er geen fout was. De eerste drie jaar was het gemakkelijk die illusie in stand te houden. Ik trainde niet mee met de jongens hier. Ik zag niet hoe ze in elkaar werden geslagen.
Ik zag niet hoe soms één van hen de dood in werd gejaagd en als ik het al zag, dan negeerde ik het en maakte mezelf wijs dat het mijn verbeelding was. Het enige wat ik hoefde te doen waren klusjes als water halen, wassen, koken, alles wat ik bij mijn vroegere thuis ook had moeten doen. Dat Mol, de man die ik toen Éénoog noemde, had gezegd dat ik bij een moordenaarsbende terecht was gekomen, negeerde ik volledig. Voor mij was het nog steeds een soort alternatieve theater groep. Weer één van die illusies van mij. 

Als klein meisje had ik altijd van het theater gehouden. Ik droomde ervan één van hen te zijn. Om te dansen, te zingen en al die acrobatische stunts te doen voor publiek. 

Dat had je vast niet verwacht. Maar kijk maar eens goed naar mijn vechtstijl. Een groot deel is gejat van dansers. 

En dus leefde ik in die fantasie, want zo kon ik nog dromen. 

Het derde jaar was het jaar dat mijn illusie zijn kracht begon te verliezen. Ik werd eindelijk teruggeworpen in de echte wereld. De gruwelijke vol pijn en angst. 



Vrienden, en talen

Grenswoud; de gilde, Agiama

Shanara bekeek de houten katana die in haar handen geduwd was. Ze had er geen idee van wat ze er mee moest doen. Degene die het haar had gegeven, had helemaal niets gezegd. Hij was zo weer doorgelopen en had haar verward achtergelaten. 

Ze liet haar vingers over het gladde hout glijden en dacht weer aan dat ene zwaard dat ze zolang geleden had vastgehouden. Ze was de belofte dat ze het zou krijgen als ze goed haar best deed nooit vergeten, maar iedere keer als ze er naar vroeg had ze een klap in haar gezicht gehad en uiteindelijk durfde ze niet meer over het wapen te beginnen. Nu ze dit houten wapen had gekregen, leek het prachtige voorwerp weer iets dichter binnen handbereik te zijn. 

Ze werd ruw uit haar dagdromen gewekt door een stoot in haar rug. Struikelend probeerde ze haar evenwicht te bewaren. Ze faalde hier snel genoeg in en viel languit op de grond. 

"Opstaan, mormel." Iemand greep haar arm vast en trok haar omhoog. "Naar het oefenterrein." Ze kreeg een tweede duw in haar rug. Dit keer wist ze zichzelf wel staande te blijven. Snel begon ze vooruit te lopen zonder te weten waar ze heen moest. Een aantal jongens liepen een eindje voor haar uit. Ze waren de jongste hier en toch waren ze allemaal al zeker een kop groter dan zij was. Ze waren hier ook korter dan zij. Tot een week geleden had Shanara nog nooit hun gezichten gezien. 

Snel sloot ze zich bij de groep aan. Allemaal keken ze onzeker om zich heen, geen idee hebbend van wat hen stond te gebeuren. 

Shanara klemde het houten zwaard nog wat strakker in haar kleine handen vast. De trainingen die ze in haar jaren hier had gezien, schoten door haar hoofd heen. Gelijk kroop ze iets dichter naar de groep. Ze herinnerde zich eindelijk hoe de jongens waren gedrild, de wreedheden als ze iets verkeerd deden. 

Haar handen begonnen klam te worden. Ze wist niet eens hoe ze een zwaard moest vasthouden, hoe kon ze er dan mee trainen?

Een oudere leidde hen tussen de bomen door naar een open terrein. Midden op het terrein stonden drie mannen. Torak sprong er gelijk uit voor haar. Ze had hem maar weinig gezien in die drie verstreken jaren en nog minder gesproken. Een glimlach ontsprong als vanzelf op haar gezicht toen hij naar haar keek en haar toeknikte. 

Alleen die kleine beweging verwarmde haar hart al. Ze zou goed haar best doen. Alleen zodat hij blij met haar zou zijn. 

Naast Torak stond een veel jongere man die er lang niet zo indrukwekkend uitzag. Hij was lang en wat mager met een ingevallen gezicht en enge diepliggende ogen. Shanara verborg zich achter een van haar voorgangers bij het aanzien van de jongeman. Hij had iets engs, zoals een gestoorde; onvoorspelbaar en levensgevaarlijk. Shanara had moeite haar blik van hem los te trekken en die te brengen naar de laatste man. Een oude man die op de grond zat zoals een jonger persoon dat zou doen, in kleermakerszit met zijn ogen gesloten alsof hij in slaap was. Shanara staarde naar het witte sliertige haar dat op de wind meewaaide.
Ze was verbaasd over hoe een mens kon verschrompelen. De huid van de man was als uitgedroogd leer, met barsten en vlekken, zijn handen die rustten op de langwerpige zwaarden in zijn schoot leken niets meer dan beenderen bedekt met een dun vlies.
Zou ze er zelf ooit zo uit komen te zien? Ze kon zich er nauwelijks een voorstelling van maken.
De man zijn ogen vlogen open. Helder als de blik van een ware jager keken ze recht naar haar. Shanara maakte een sprongetje van schrik door de intense blik die ze niet verwacht had.
Hij kwam overeind. Niet kreunend en stijf zoals een oude man dat zich betaamde, maar soepel alsof een jongeman zich verschool achter het gerimpelde kleed.
De zwaarden verdwenen in een vlugge beweging in de scheden op zijn rug. Zijn passen waren lang, licht en bekwaam. Ieder kind week uiteen voor het respect dat de man zonder enige moeite afdwong.
Alleen Shanara bleef op haar plaatst staan, gevangen door zijn intense blik. Voor haar hurkte hij neer. Ondanks het soepele overkomen van de man hoorde Shanara zijn knieën kraken. De man leek het nauwelijks door te hebben.
Hij leek op iemand, besefte ze zich nu hij zo dichtbij haar zat. Haar ogen schoten even langs hem heen, naar Torak. Ja, hij leek op hem. Zijn brede kaak, die intense ogen, maar vooral de intimiderende uitstraling die gezag afdwong.
De oude hand greep haar hoofd vast. Shanara sputterde met haar getuite lippen, maar ondanks dat zijn hand niets meer dan bot leek lag er nog steeds een grootse kracht in verborgen en kon Shanara geen kant op. Hij draaide haar hoofd en bekeek haar aandachtig.
“Ze is zich al aan het ontwikkelen,” verklaarde hij naar korte tijd. Meteen werd ze weer los gelaten en kwam de man overeind. Verward liet hij haar achter terwijl hij terug naar Torak liep. Ze wisselden fluisterende woorden en toen verdween hij het woud in.
Shanara wilde zelf het liefste ook dat woud in kruipen. Alle kinderen staarden naar haar, alsof ze voorheen door het feit dat ze een meisje was, niet al genoeg vreemde blikken had gehad. De aandacht die de oude man haar had geschonken, maakte haar als een fakkel die afstak tegen de nachthemel.

[NeleVanHol]

Ze is zich al aan het ontwikkelen maar wat is ze dan... Heeft ze een of andere vreemde kracht? Meer!

[-Maaike-]

Bij het vorige stukje, kwam er opeens een Robin Hood gevoel bij me op. Mannen met zwaarden die trainen in het bos, het zou toch zomaar kunnen. Maar toen zei je dat het moordenaars waren en gleed de gedachte van me af. Zoiets zou je vast niet schrijven veels te vriendelijk... xD

Shanara lijkt een beetje op een uitverkorene. Of om een zeer goed geoliede moordenaar te worden of om geofferd te worden. Ergens voor..

Ga zo door!

[artikel]

Ik ben weer helemaal bijgelezen Echt spannend was het soms, en erg goed geschreven !

[JodieJJ]

@mena, weer bedankt voor uw like ghehe xD
@Nele ( mag ik gewoon Nele zeggen xD anders is het zo lang xD haha ), ghihi jaaa , Stay tuned and maaybee. I will tell xD
@Maaike, hahah Robin hood xD, op zich.... als je de goede daden eruit haalt xD En hee! Ik ben stiekem heel vriendelijk:D, alleeen laat ik het niet zozeer doorschemeren
@Jochem, Jeeh u bent bij


“Allemaal op een lijn!” De enge, schriele jongen die naast Torak had gestaan, was naar voren gestapt. Er was een tweede schreeuw nodig op de kinderen te laten gehoorzamen.
Slingerend wisten ze een slordige lijn te vormen en in stilte wachtte ieder op een volgend commando.
Shanara boog naar voren, nieuwsgierig als ze was, kon ze nu eindelijk alle gezichten van de kinderen een voor een zien zonder dat ze zich met elkaar vermengde door de chaos. De gezichtsexpressie was van ieder kind hetzelfde: bang. Ook zij konden voelen dat er iets te gebeuren stond.
Een geluid zo scherp dat het de lucht sneed, rees op en eindigde met een klap vlak voor haar voeten.
Geschrokken sprong Shanara achteruit. De enge man liet de zweep nog eens door de lucht knallen. Alleen al door het geluid kon Shanara de bijbehorende pijn voorstellen. Ze wist dat ze dat geluid vanaf dat moment moest vrezen.
“Jullie zijn vanaf nu rekruten van Torak. Lijfeigene in opleiding!” De schelle stem van de zweepdrager piepte in haar oren. De woorden drongen nauwelijks tot haar door ook al wist ze dat ze belangrijk waren. Ze had alleen maar aandacht voor het zwarte opgerolde leer aan zijn heup.
“Jullie staan volledig buiten de maatschappij, alles wat jullie ooit geleerd hebben speelt hier geen rol meer. De regels die jullie naleven zijn die van Torak en van niemand anders.
Mijn naam is Tevrin en vanaf nu staan jullie onder mijn commando.”
Het duurde luttele tellen voor Shanara door had dat hij was gestopt met spreken en dat de lange rij van kinderen was opgebroken. Iedereen had een plekje over het terrein uitgezocht en stonden gereed met de houten stokken die ze hadden gekregen. De training was begonnen.
Het concept was simpel: Doe alles precies zo als Zweepmans doet.
De uitvoering was bijna onmogelijk.
Shanara deed haar best om alle bewegingen die hij maakte na te doen, maar haar verdere lichaam leek gewoon te weigeren om op die manier te buigen of om twee ledematen tegelijk te bewegen. Soms hoorde ze de zweep weer knallen, dat bracht haar gelijk van haar apropo.
Nog een keer knalde hij hard door de lucht. Geschrokken verloor ze haar evenwicht en viel tegen de grond. Het gras was plots absoluut niet zo zacht als het er altijd uitzag. 

Twee armen trokken haar omhoog. Verbaasd draaide ze zich om, om te zien wie haar zo warm behandelde. Een jongen lachte haar vriendelijk toe, daarna sprong hij snel weer in de houding die ze nu moesten aannemen. 

Te laat glimlachte Shanara terug. Iets in haar binnenste maakte een sprongetje, dat was de eerste keer sinds drie jaar dat ze een glimlach van iemand kreeg. Ze ontdekte nu pas hoezeer ze dat gemist had. 

De hele training lang bleven haar ogen afdwalen naar de jongen. Hij was een stuk langer dan zij, maar zijn haren waren dezelfde goudbruine kleur. Shanara glimlachte breder wanneer de jongen ook naar haar keek. Nu al wist ze dat ze een vriend in hem zou vinden, degene die ze al haar hele leven had moeten missen. 

En als vanzelf zochten ze elkaar ook uit toen ze paren moesten maken en hun wapens tegen elkaar moesten heffen. 

Alsof het een spelletje was sloegen ze de houten zwaarden in elkaar en maakte er gillende strijdkreten erbij. Het duurde een tijd voor hun lachende manier van trainen werd opgemerkt. Ze hadden zich dan ook goed in de achterhoede verscholen. 

"Waar zijn jullie mee bezig?" De schreeuwende stem haalde hen uit hun spel. Zweepmans was recht voor hen verschenen.
Beschaamd lieten ze hun zwaarden hangen en bogen hun hoofden. 

De zweep kletste vlak voor hun voeten en beide krompen ze ineen. Zweepmans boog zich voorover keek hen beiden met zijn diepliggende ogen indringend aan voor hij hen met de rug van zijn hand sloeg. Shanara verdrong haar tranen van de brandende pijn tegen haar wang. Haar spelpartner wreef over zijn eigen rood geworden wang en keek boos met glinsterende ogen naar hun drilmeester. 

"Als jullie nog een keer tegen mijn orders in gaan knoop ik jullie persoonlijk tussen de palen." En met die woorden keerde Zweepmans zich weer om en ging verder met het afblaffen van andere kinderen. 

Shanara en de oudere jongen keken elkaar vragend aan. Palen, dat klonk niet zo eng. Ze trokken toen beide hun schouders op en begonnen te gniffelen. Zodra Zweepmans omkeek stonden hun gezichten weer strak getrokken en namen ze snel de katana's in handen. 

Hun speelse manier van doen ging niet verloren, alleen hielden ze nu goed hun monden gesloten. 

Bij de krachttraining die volgde was er geen ruimte voor lolletjes. Het opdrukken dat Zweepmans van hen vroeg leek een onmogelijke taak te zijn. 

Iedere keer zakte Shanara door haar armen en viel ze met haar snufferd in het gras. Alle andere oefeningen die volgden waren niets beter. 

Pas toen Shanara trillend op haar benen stond en stof in haar rauwe keel ophoestte, mochten ze eindelijk stoppen. 

Strompelend met hangende schouders en vermoeide gezichten dropen de kinderen af. 
"Hey." Een verlegen stem deed Shanara opkijken. Meteen vlamde er weer een sprankje energie in haar op bij het zien van het gezicht van de jonge knul. 

'Hey," groette ze enthousiast. Ze was niet van plan de kans op een vriend te laten ontlopen. Niet nu ze eindelijk in haar leven eens die kans kreeg. “Wat is je naam?" 

"Mattue," antwoordde de jongen nog even stilletjes terug. 

Toen de Mattue niet naar haar vraagde, besloot Shanara zelf maar verder in te vullen. "Ik ben Shanara." 

Mattue gaf haar een brede glimlach en leek eindelijk wat losser te komen, ook al sprak hij nog steeds stilletjes. "Die Tevrin is best eng, hé?" 

Shanara rilde overdreven. "Brrr, hij lijkt wel een skelet." 

Een lach was een antwoord op haar woorden. Abrupt werd hun gedol afgekapt toen een groot lichaam voor hen verscheen. 

Torak versperde hun pad.
Beide keken ze met grote ogen op en hielden zich zo stil mogelijk. 

"Shanara, meekomen.' 

Shanara knikte haastig. En met een korte zwaai liet ze Mattue verdwaasd achter.

[-Maaike-]

OKé oké, subtiel vriendelijk en grappig. Ja, je hebt gelijk (zojuist ontdekt ..)

Zou ze nu dan eindelijk het grote glimmende zwaard krijgen? Of moet ze een vreselijke opdracht doen om haar geheimzinnige rol in het verhaal te bewijzen, hm...

Ga zo door!

ps wanneer gaat het verhaal van jou en Saskjezwaard weer verder?

[yociame]

ah, dit voorspelt niet veel goeds.
ik vind het wel heel leuk dat ze eindelijk mattue ontmoet heeft, maar ik vermoed nu al dat ze iets heel ergs gaat moeten doen tegen hem in een later stadium, als een test ofzo.
en ik denk dat torak iets gaat zeggen als, geen vrienden blablabla.
maar misschien vermoed ik teveel.

[artikel]

Ooh wat is die "Zweepsman" een vreselijke man. ik mag hem nu al niet meer, pff.. Gemene man dat die is.. Het is wel erg leuk dat ze nu eindelijk een vriend heeft gevonden, en ik hoop dat ze altijd samen zullen blijven. Torak komt bij mij nu nog de hele tijd over als een wel aardige jongen, misschien gaat er dan nu eindelijk verandering in komen. En krijgen we ook te horen waarom Torak ene leger heeft opgericht, spannend!

[JodieJJ]

@Maaike, ik heb altijd gelijk weet je toch . En uhmm jaaa, goeie xD ik heb op dit moment niet echt de tijd .. ben alleen met dit verhaal bezig en met een ander verhaal uitwerken.
@Yociame, aaah ik blijf nog heel even lief voor mijn karakters
@Artikel, hahah wat grappig dat je Torak als een aardige man ziet wahah xD.

Ze volgde Torak bedeesd maar vol spanning. Beelden van het mooie zwaard flitsten door haar hoofd. Zou ze het eindelijk krijgen? Was deze dag een test geweest? 

Torak sloeg de flap op zij van zijn grote tent en meteen werd Shanara weer begroet door al het blinkende staal. En het haar beloofde wapen stond nu prachtig opgesteld in een houder. Het blad was volledig opgepoetst er was geen rode vlek meer op te bekennen.
“Shanara!" De scherpe stem van Torak haalde haar weer uit haar dromen. Vlug liep ze achter hem aan naar het tweede deel van de tent.
Dit was een ruimte die evengoed in twee delen was opgesplitst. De gekleurde stoffen die tweede ruimte afzette, deed weinig om wat er in de ruimte was te verbergen. Shanara kon nog steeds het bed daar zien staan, en het matras zien liggen en alle kussens, het zag er zo comfortabel uit. Haar rug begon spontaan al te protesteren bij het idee dat zij niet op zo’n bed zou liggen, maar op de koude, harde grond.
Haar gedachten werden zoals altijd snel genoeg verstoord. Een stapel boeken, een schrijflei en krijt vielen voor haar voeten op de grond. Het krijt spatte uiteen en rolde alle kanten op, het papier waaierde op en de boeken lieten stof de lucht in schieten. Shanara kuchte van het spul dat zich in haar neus en keel wrong, daarna keek ze verbaasd naar Torak die zich rustig op zijn stoel had laten zakken en wees dat zij op de grond moest zitten. Dat deed ze, op haar knieën zoals haar dat geleerd was. Iets dat ze drie jaar geleden nog raar vond en bijna beschamend, nu was het een normaal symbool van respect geworden. Iedereen die nog geen zwaarden droeg moest op zijn knieën voor Torak als hij met hem wilde praten. 

"Hoe ver ben je opgeleid?" 

Hij moest de vragende blik van Shanara hebben opgevangen want hij vroeg direct verder. "Hoeveel talen spreek je?" 

Talen? Siaans natuurlijk, welke talen zou ze nog meer moeten spreken. "Siaans," antwoordde ze nog steeds met verbazing. 

Toraks lip trok iets op, meer emotie liet hij niet doorschemeren. "Hoe goed kun je schrijven?" Het feit dat hij vroeg hoe goed ze kon schrijven lieten haar wangen al opgloeien. Ze kon helemaal niet schrijven. 

"Ik-ik kan niet schrijven," stotterde ze. 

Er was een stilte waarin Torak haar een kille blik gaf. "Heeft dat mens dat je gebaard heeft je niets geleerd?" 

Dat haar moeder met mens werd gerefereerd, zond een steek door haar heen. Ze wilde nooit aan haar moeder denken, maar als ze dat deed kon ze alleen maar het laatste beeld zien; hangend aan een galg. 

Met zijn voet schopte Torak het eerste boek naar haar toe. Het schoot even door Shanara's hoofd hoe vreemd het was om de zo gedisciplineerde man zo slordig met spullen om te zien gaan en haar mondhoeken trokken iets omhoog terwijl ze het oppakte. 

"Lees de eerste zinnen." 

Ze slikte en sloeg de kaft open. Schrijven was niet het enige probleem. Ze was compleet analfabeet. De letters die op de eerste bladzijde stonden, die voor zoveel mensen woorden vormden, waren voor haar een onoplosbare puzzel. 

Ze keek naar het blad, naar de krullende tekens en toen weer naar Torak die geduldig op haar wachtte. Ze durfde hem niet te zeggen dat ze het niet kon. Weer keek ze naar de tekst. Er waren geen plaatjes. Gissen naar de tekst die er kon staan, was een gok die ze alleen maar kon verliezen. Maar om een vreemde reden klonk dat beter dan hem te vertellen dat ze niet kon lezen. 

Ze keek weer op in zijn duistere ogen, slikte en wenste met alles in haar dat ze een goede zin zou zeggen. Even was haar zicht alleen blauw en zwart, waarschijnlijk van de paniek die in haar oplaaide

Ze bleef naar hem staren, terwijl ze het beeld probeerde te focussen en haar lippen van elkaar trok. "Jaren," verder kwam ze niet. Brandende pijn trok door haar wang en met een klap landde ze op de harde vloer. Toraks zware voetstappen klonken over de grond. Hij greep haar haren vast en trok haar overeind. Ze gilde.
Ze wist beter, ze wist dat het beter was geen geluid te maken, maar ze kon niet anders. Het deed pijn. 

Een stomp tussen haar ribben verstomde de gil en verdreef alle lucht uit haar longen. Haar ogen puilden uit van paniek. Als een vis op het droge hapte ze naar lucht dat niet komen wilde. 
Toraks woorden doorbraken het als een scherp mes. "Waag het nooit meer zoiets te doen."
Hij liet haar los en met een plof klapte ze op de grond. Ze zoog tegen de mat om lucht binnen te krijgen. Haar arm had zich om haar middel gesloten om de pijn tegen te houden. Iets dat weinig effect had. Tegen de grond voelde ze de voetstappen. Nu weer zacht zoals het hoorde.
Shanara bleef liggen. Zou ze ook zijn neergeslagen als ze gewoon de waarheid verteld had? Waarschijnlijk niet. Ze had niet mogen liegen, maar Toraks woede leek nog steeds onterecht. Hij had toch niet zo boos hoeven te worden omdat ze het fout deed? 


[artikel]

Een heel klein stukje, maar je neemt er bij mij meteen het beeld weg dat Torak een aardige jongen is. Nu komt hij bij mij over als een gemene, vervelende jongen. Wat zielig voor Shanara dat ze dit allemaal moet meemaken, eerst verliest ze haar moeder, daarna komt ze in een gek kamp terecht. En nu wordt ze ook nog bond en blauw geslagen omdat ze analfabeet is. Voor het eerst dat ik echt medelijden heb met een karakter, ik hoop dat het snel beter met haar gaat.

Qua schrijfstijl; je hebt het weer lekker fijn geschreven. Het las, zoals gewoonlijk, lekker weg. Je bouwde alles goed op, en dat zorgde er voor dat ik het allemaal goed begrijp

Succes met het verder schrijven!

[-Maaike-]

Kwaadaardig persoon Wie heeft hem geleerd dat ie meisjes mag slaan. Moet zich schamen, ohoo. Om het goed te maken moet ie haar maar leren lezen en schrijven hehe

Ik vraag me af wat hij met haar van plan is. Tot nu toe zie ik het nut er niet van in, dat ze dat leert. Het beeld dat ze huurmoordenaar is/wordt heeft zich als een zaadje in mijn hoofd geplant. Ik ben benieuwd.

Ga zo door!

[JodieJJ]

@Jochem, haha hen daar ging je lieve beeld xD haha. En officieel wordt ze niet bont en blauw geslagen omdat ze analfabeet is. xD maar daar kom ik later op terug .
@Maaike, zullen we dat dan maar doen xD haha,

OOh en als ik te snel ga, er scenes saai, zijn mensen afhaken om wat voor reden dan ook zou ik het graag horen, kan ik ook weer van leren

Een glas water werd voor haar neus neergezet. Het zag er verleidelijk uit voor haar pijnlijke keel. Angstig keek ze op naar Torak, vragend of dat echt voor haar was. 

De man was weer helemaal gekalmeerd. Wat net was gebeurd, was volkomen van zijn gezicht verdreven. "Drink op. Het zal je goed doen." 

Met trillende handen pakte ze het glas op en zette het aan haar lippen. Te gulzig werkte ze het naar binnen. De helft stroomde langs haar lippen, het andere hoestte ze weer op. 

Toen er een hand over haar rug streek, verslikte ze zich opnieuw uit verbazing. Torak vertoonde weinig tot nooit medeleven. Verbaasd keek ze hem aan toen haar hoestbui eindelijk afgelopen was. In kleermakerszit was hij naast haar neergezakt. 

"Verrak gaat je leren lezen en schrijven. Eerst in het Siaans, daarna in het Kemptisch. Ondertussen ga ik je de taal leren. Het is belangrijk dat je deze net zo goed kent als je moedertaal." 

"Wat is Kemptisch?" De vraag vloog er uit voor ze hem kon tegen houden. Meteen sloeg ze haar handen voor haar mond. Hoe oprecht de vraag ook was geweest, ze wist dat hij stom was. 
Kemptisch. Het had vast te maken met een ander land. Ze wist wel dat er andere landen waren, deze heette vast iets van Kemptia of iets in die richting. Het enige probleem was dat ze zelfs nog nooit in haar leven een kaart van Sia had gezien, laat staan van de wereld. En geen van haar dorpelingen was zo vriendelijk geweest om haar te vertellen wat er nog meer was. Zelfs haar moeder was niet verder gekomen dan sprookjeswerelden. 

Torak zuchtte. Een zucht vol van ergernis, maar hij liet het zijn nieuw verkregen vriendelijkheid naar haar niet verdwijnen. 

"Kempten is een land ten zuiden van Sia, bijna drie keer zo groot. Het is één van de hoogmachten van het oostelijke deel."

Shanara liet een klein oh geluid opklinken. 

"Over een jaar zal ik je er heen brengen, dan kun je het met eigen ogen zien." 

Haar gezicht straalde op bij dat vooruitzicht. Nog meer dan het had gedaan toen ze te horen had gekregen dat ze het prachtige zwaard ooit in handen zou krijgen. 

"Echt?" 

Torak knikte. "Maar nu moet je de taal leren."

En daar liet Torak geen gras over groeien. Tot zonsondergang bleef ze in de hut, waar Torak alleen nog in deze vreemde Kemptische taal tegen haar sprak. Ze moest zelf uitvogelen wat hij tegen haar zei. Als ze het goed deed werd ze met een van zijn zeldzame complimenten beloond. Het liet haar nog meer haar best doen om het te begrijpen, maar nog steeds liet ze zich meer dan eens afleiden door ergernis. Kemptisch was een lelijke taal in haar ogen. 

Het was niet mooi vloeiend en zacht zoals Siaans. Iets dat je tong streelde en een fijne trilling in je keel veroorzaakte. Nee, het was hard en houterig en het had een rare klank die ingeslikt werd. Ze kon haar tong op vele manieren kronkelen, maar die klank was gewoon niet te doen. 
Uiteindelijk, volledig uitput en met nog steeds een pijnlijke wang en ribbenkast, verliet ze de tent.
Voor eens joeg de duisternis haar geen angst aan. Ze was gewoon te moe om zich te bekommeren over hetgeen wat zich achter de bomen kon verstoppen. 

Ze stopte nog even bij het water. Het enige wat nog meer overheersend was dan slaap, was haar droge keel. 

Ze nam de moeite niet om het te koken. Zoveel tijd gunde haar lichaam haar niet. Het zou haar waarschijnlijk diarree geven dat ze het zo zou drinken, maar die prijs wilde ze op dit moment wel betalen. 

"Je bent terug?" 

Ze keek op bij het horen van de stille stem. Een lange, slungelige jongen stond aan de waterrand. Even was hij niets meer dan een schim, maar al snel vormden er lijnen in zijn gezicht: Mattue.
Ze had niet verwacht dat ze hem zo laat nog zou zien. Eigenlijk had ze helemaal niet meer aan hem gedacht door al het leren. 

De jongen wipte zenuwachtig op zijn voeten en Shanara besefte dat ze hem alleen nog had aangestaard. 

"Hee," wist ze schor uit te brengen. Een moeizame glimlach kroop op haar gezicht. 

Mattue lachte meteen breed terug. Het deed haar hart een sprongetjes maken dat hij zo blij was haar te zien. Zijn glimlach verviel meteen toen hij bij haar aan de waterkant neerzakte. Enigszins geschokt bekeek hij haar gezicht. "Wat is er met je oog gebeurd?" 

Verward streek Shanara over de opgezwollen huid er schoot meteen een steek door heen. 
"Het is niets," mompelde ze en stak haar handen in het water om wat te drinken. 

"Dat moet je niet drinken!" 

Shanara rolde haar ogen, dat wist ze ook wel, maar ze had dorst en ze had er die middag niet aan gedacht wat achter te houden voor 's avonds. Alsnog wilde ze het water opscheppen. Mattue hield haar tegen door haar pols stevig vast te pakken. "Wacht, ik heb nog wat over. Dat kun je wel hebben." 

Mattue was al weer weggerend. Verdwaasd staarde Shanara hem na. Maakte hij nou een grapje? Niemand deelde hier zijn water of voedsel. Het kostte al moeite genoeg om genoeg voor jezelf te winnen. 

Maar Mattue loog niet. Hij kwam terug, met een jonger jochie dat achter hem aan waggelde en een kruik in zijn handen hield. 

"Het is niet veel, maar beter dan het water van het meer." 

Het kleine jongetje dat sprekend op Mattue leek, gaf haar de kruik. Een kort moment staarde Shanara naar het water wat erin zat voor ze het dorstig opdronk. Al snel was hij helemaal leeg. Ze gaf hem terug aan het kleine jongetje die haar dezelfde verlegen glimlach schonk als Mattue had gedaan. 

"Ik ben Kenne," piepte hij. 

Het verse water had wat vernieuwde energie met zich mee gebracht en Shanara wist een ware glimlachte voorschijn te toveren. "Ik ben Shanara." 

Ze had gelijk al aangenomen dat Kenne familie van Mattue moest zijn. Waarschijnlijk een jonger broertje. Als ze hem goed bekeek moest ze hem wel rond haar eigen leeftijd schatten. Hij was zelfs iets groter, maar in haar ogen leek hij zoveel jonger. Ze zag zichzelf van Mattue's leeftijd, ook al was Mattue op zijn minst twee of drie jaar ouder dan zij was. 

Shanara's mond trok wagenwijd open in een gaap die ze niet kon onderdrukken. Morgen zou de dag waarschijnlijk even zwaar worden als vandaag, wat betekende dat ze ieder beetje slaap dat ze kon krijgen ook moest gebruiken. 

Een kort afscheid werd er genomen en allemaal verdwenen ze in een tent. Kenne en Mattue samen, terwijl Shanara in haar eentje het eenzame, gammele hutje in kroop. Het was niets meer dan een vol van gaten, oud kleedje over wat kreupelhout gelegd, maar het was beter dan onder de open avondlucht slapen, waar de koude wind je aanviel. En als het te mooi zou zijn, zou het waarschijnlijk snel genoeg door andere zijn ingepikt. 

Zonder zich om te kleden liet ze zich op het matje vallen en gelijk zakte ze weg in een heerlijke droom. Één waarin alles goed zou komen. Een waarin Mattue voorkwam die op dat korte moment haar beste vriend was, en waar ze plezier mee kon maken tijdens de trainingen. Één waarin Torak haar vader was, haar beschermde en haar alle liefde gaf waarna ze hunkerde. 
Af en toe waren dromen prachtig en altijd zijn ze beter dan de werkelijkheid.

[-Maaike-]

Hehe, Torak heeft me gehoord Lol, hij doet gelijk vriendelijk (oké, das ook wel creepy.. als ie me zou horen xD)

Wat lief dat Mattue een klein broertje heeft
Hoe oud is Shanara eigenlijk? In het begin was ze toch nog heel klein en liep ze niet goed toch? Nu zie ik haar als een beginnende tiener zonder dat er iets mis is dat klopt geloof ik niet helemaal.

Je post trouwens niet te snel hoor En het is ook niet saai, verre van.

Ga zo door!

[JodieJJ]

@Nele, danku voor de like xD
@Maaike, haha Torak luistert goed xD. Enn Shanara is daar 9, maar ze heeft altijd goed gelopenxD haha.

Sorry voor de lange duur ik wilde eigenlijk eerst een hoofdstuk bij type maar het ging niet zo hard. en heb zo tentamens maar wel een stukje

Intermezzo

Een deel van die droom kwam inderdaad uit. Mattue en ik werden vrienden, zelfs zijn kleine broertje Kenne, hoorde erbij.
Onze vriendschap zorgde er wel voor dat ik voor het eerst de zweep voelde. Ik was koppig en trok graag mijn eigen pad, en voor Mattue ging ik graag een stapje verder om onze griezelige trainer uit te dagen. Het waren misschien wel niet de martelende klappen die iemand als straf voor een vergrijp kon krijgen en alleen een korte slag om me terug in het gareel te dwingen, maar pijn deed het alsnog.
Aan het einde als de pijn weer was weggeëbd, konden we er vaak om lachen en kon ik stoer als ik was opscheppen over wat ik nu weer had gedaan. 

Torak, ik weet niet of hij zich ooit als een vaderfiguur heeft opgesteld, maar toen ik zowat iedere dag lessen van hem kreeg voelde het wel zo. Torak was lief voor me, hij leerde me en complimenteerde me voor mijn snelle progressie in het verstaan. Het spreken ging goed zolang ik op mijn eigen accent mocht praten. Maar zelfs het Kemptische accent lukte als ik nachten door oefende. 

Het schrijven daarentegen was een enorm probleem. Lezen, binnen een week kon ik al simpele boekjes opdreunen, maar schrijven; het was een hel. Ik kreeg geen enkele controle over het gerei. Mijn letters waren scheef, bibberig en stonden veel te vaak verkeerd om. 

Verrak, Toraks vader die me daarin onderwees en de man die ik tijdens mijn eerste training had gezien, had weinig geduld met mijn knulligheid. Meer dan eens kwam ik met een opgezwollen gezicht zijn huis uit.
Ik moest de hel van zijn lessen blijven trotseren tot eindelijk de echte trainingen begonnen, de techniek training. Toen pas werd mijn probleem duidelijk.

De palen



"Shan, Shan!"
Het tienjarige meisje keek op terwijl ze haar lange, natte haren naar achteren gooide. Een glimlach betoverde haar nog jonge gezicht toen ze zag wie het was die op haar afkwam. Snel bond ze de donkere haren in een staart en sprong het water uit. Haar kleren lagen nog op de kade op haar te wachten.
“Hey, Mattue!” kwam haar antwoord verstomd terug door het shirt dat ze net over haar hoofd trok.
Wat slungelig stond Mattue er bij met zijn gezicht naar het woud gericht en zijn wangen roze. Over het jaar was hij bijna een kop groter gegroeid, iets dat Shanara een waar onderdeurtje naast hem maakte.
“Mooi oog,” mompelde hij wiebelend op zijn op zijn voeten toen hij eindelijk een blik opzij durfde te werpen.
Shanara bromde een halfslachtig dank je. Verrak was weer eens boos op haar geweest omdat haar letters eruit zagen alsof ze een paard bereed terwijl ze schreef.
Ze draaide een paar keer met haar pols die nog steeds als gekneusd aanvoelde van al het verkrampte schrijven.
“Waarom moet die ouwe jou altijd hebben? Wij zien hem nauwelijks, maar jij wordt minstens twee a drie keer per week door hem afgeronseld.”
Shanara trok haar schouders op. Ze had Mattue nooit verteld over het feit dat ze volledig ongeschoold was geweest. Iedereen hier had wel iets aan vaardigheid, het feit dat zij dat niet had en bijles kreeg, zou haar alleen maar meer een buitenstaander maken dan dat ze al was. 
"Evenals Torak trouwens, die besteed ook veel meer aandacht aan jou." 

Weer kon ze niets anders dan haar schouders optrekken. "Ik weet het niet." 

Mattue legde bedenkelijk een vinger op zijn lippen terwijl ze naar het oefenterrein liepen. Ze waren al te laat, maar geen van beiden maakte veel haast. Zweepman was over het algemeen meer blabla dan boemboem en een blauw oog had ze toch al. Een tweede zou het mooi in evenwicht brengen. 

"Ik denk dat het door je ogen komt."
Shanara trok haar wenkbrauwen op. Haar ogen? Nu ze er over nadacht; hoe vaak had ze daar wel niet een opmerking over gekregen? Iedereen leek gefixeerd op haar ogen te zijn. Vele keken er vervreemd naar, sommige gefascineerd en een enkeling vol weerzin, maar wat was er dan zo speciaal aan haar ogen? Voor zover zij wist waren ze gewoon blauw. Het mocht dan een tijd geleden zijn geweest dat ze haar ogen had gezien, maar toen waren ze die kleur geweest.
"Wat kan er raar aan ogen zijn, ze zijn toch niet pimpelpaars?" 

Mattue lachte. "Nee gelukkig maar, paars zou je niet staan. Maar ik heb nog nooit eerder op jou na iemand met kattenogen gezien."
Shanara stond abrupt stil. "Kattenogen?" 

"Ja, je weet wel, met een langgerekt pupil?" antwoordde hij met zijn armen nog steeds achter zijn hoofd geslagen en slungelig doorlopend. Toen Shanara niet meer aan zijn zijde kwam, stopte hij. Zijn armen vielen langs zijn lichaam, terwijl hij haar verbaasd aankeek. "Je weet toch wel hoe je ogen er uitzien?" 

Shanara schudde haar hoofd. Ze probeerde het zich voor te stellen dat haar blauwe ogen doorkruist werden door een langgerekt pupil maar het gaf alleen maar een raar, onwerkelijk beeld. Als het waar was, kon ze zich wel heel goed voorstellen waarom mensen haar raar aankeken. Maar dat kon toch niet? 

”Echt niet? Wacht maar, vanmiddag breng ik je naar een plekje waar je het kunt zien." 

Snel sloot ze zich aan bij hem. "Kunnen we nu niet gaan kijken?" Ze wilde het dolgraag weten, alleen maar om te zien of het wel mogelijk was. 

Mattue keek haar verschrikt aan bij dat voorstel. Shanara was altijd erger in de rebellie dan hij. Het ergerde haar meer dan eens als hij weer eens laf haar overdreven plannen om kattenkwaad uit te halen afwees. In werkelijkheid was het maar goed dat hij de grenzen tenminste wel kende en haar een beetje inhield. 

"Echt niet, we zijn al laat." Vlug pakte hij haar hand en sleepte haar mee.
Shanara rolde haar ogen terwijl ze achter hem aan werd getrokken. "Je hoeft je echt niet meer haast te maken, nu je je hebt beseft dat we te laat zijn." 

Maar Mattue luisterde niet meer naar haar en bleef haar meeslepen.
Over het terrein hoorden ze al schreeuwen, maar niet het beangstigende, krijsende geluid van Tevrin. Nee, dit was een vaste krachtige stem. De stem van een man. 

Beide keken elkaar bang aan. Er was een volleerd gilde lid training aan het geven en dat kon maar één ding betekenen.
Hun straf kon nog weleens heel wat zwaarder worden dan schreeuwende woorden en consumptie. 


[artikel]

Ben weer helemaal bijgelezen. En nee, je verhaal is niet saai, het tegenovergestelde; het is Ge-wel-dig Heb echt weer van de stukjes genoten.
Wat raar dat Torak opeens zo aardig weer doet, nu heb ik wel weer het idee dat hij vriendelijk is, en Shanara wilt helpen. Ik hoop dat hij ook nu zo lief blijft, dan mag ik hem namelijk wel
Ik heb het idee dat Torak, maar ook die andere mensen die Shanara leren lezen, schrijven en spreken, het vooral doen omdat Shanara bijzondere ogen heeft. En dat is dan zeker weer gekoppeld aan één of andere gave. Maar ik kan het ook helemaal fout hebben, we zullen zien

Verbeteringen:

Er was een volleerd gilde lid aan het trainen geven en dat kon maar één ding betekenen.

Deze zin loop niet helemaal lekker. Ik zou hem zelf iets verbouwen, bijv.:
Er was een volleerd gilde lid training aan het geven en dat kon maar één ding betekenen.

“Mooi oog,” mompelde hij wiebelend op zijn op zijn voeten toen hij eindelijk een blik opzij wierp.

Hier heb je per ongeluk twee keer "op zijn" neergezet, dat betekent dus dat er één teveel is (in deze zin dan).
“Mooi oog,” mompelde hij wiebelend op zijn voeten toen hij eindelijk een blik opzij wierp.


Voor de rest heb ik niet zo 1,2,3 fouten ontdekt. En ik moet je natuurlijk weer even complimenteren; Je schrijft het verhaal echt zo leuk, en ook zo dat mijn aandacht er heel goed bijblijft, mijn complimenten Ooh, en ik ben nog steeds een grote fan van jou, en van dit verhaal

Succes met het verder schrijven!

[yociame]

ah shanan is echt een heerlijk type.

[-Maaike-]

Aiai, waren ze nu toch maar naar die plek gegaan waar ze haar ogen kon zien evil writer...
Dat verklaard wel een beetje (soort van) waarvoor ze haar nodig hebben. Vast voor een of ander offer.

Ik heb even terug gescrolled naar het begin om mijn misverstand op te duikelen Maar ik denk dat het komt omdat je schreef: "Haar korte benen waren een komisch gezicht terwijl het meisje met grote, woedende passen door de straat liep." Volgens mij heb ik daar een rare draai aangegeven, maar nu is het weer helemaal een gezond meisje in mijn hoofd hoor met een blauw wel te verstaan

Ga zo door!

[JodieJJ]

@Jochem, ghihi dankje, en ook voor de foutjes . Torak is bipolair xD ghehe
@Yociame, jeeeh je leest nog mee was even bang dat ik je verloren was . Hhaha leuk dat je haar een leuk type vind vind ik ook xD ghehe
@Maaike, jij met je offer . En ik dacht al dat je je daarin verward had xD

Haastig renden ze naar de groep die in drie nette lijnen was opgesteld. Shanara bedacht zich net op tijd haar vaart te minderen en zich sluipend bij de achterste rij aan te sluiten. Ze was zo klein dat ze toch boven niemand uitstak. Een paar keken wel vervreemd op toen zij plots tussen hen verscheen, maar niemand zij een woord. 

Mattue had minder geluk. Zijn onhandige passen en lange lichaam maakte hem de slechtste sluiper van allemaal. De zwartharige, bebaarde man voor aan de groep, merkte hem gelijk op. "Jij!" Zijn stem dreunde over het terrein. 

Mattue strekte zich angstig op. Vanaf Shanara's verscholen plaats kon ze zijn handen zelfs zien trillen. Hun blikken kruisten elkaar een kort moment. Een knik was de grootste geruststelling die ze hem kon schenken, een teken dat het wel goed kwam en dat ze aan het eind van de training er weer om zouden lachen.
Ze wenste dat er meer was wat ze kon doen. Het was haar schuld dat hij te laat was. Als hij niet zo lief was geweest haar bij het water op te halen, was hij gewoon op tijd geweest. 

Mattue moest wel weten dat het dit keer niet zo zou gaan. Hij kon alleen maar slikken en zijn angstige blik op Baardman richten. "J-ja, meneer?" 

Diepe sporen van ergernis tekenden het gezicht van de man bij Mattues gestotter. "Naar voren, nu!"

Mattue haastte zich om dat bevel op te volgen en al snel stond hij recht voor de drillmeester. Baardman wenkte een van de voorste jongens uit de rij en greep de katana uit zijn handen.
Shanara voelde haar handen klam worden bij het zie van de houten stok. Een naar gevoel van wat er komen ging, legde een knoop in haar maag.
“Waarom was je te laat?" 

Iedereen hield zijn adem in bij de valse vraag. Ze wisten allemaal dat er geen goed antwoord op was. Al was je been gebroken dan kwam je nog niet te laat. Niet bij een volleerd gildelid. 
"Ik-Ik..i" 

Klets!

De katana kwam hard tegen Mattue zij aan. Zij schreeuw galmde over het terrein en deed de haren in Shanara’s nek omhoog komen. Met grote ogen keek ze toe hoe Mattue in elkaar zakte. "Geen gestotter!" schreeuwde de man boven de ineengekropen jongen. 

Nog een slag, nog een pijnkreet. 

"Geef antwoord!" Maar Mattue kreeg geen kans om antwoord te geven. De katana bleef op zijn lichaam in slaan.
Shanara wilde het niet langer aanzien. Ze wilde de schreeuwen niet meer horen. Of het wanhopige geluid dat daar nog tussen door kwam. Kennes snikken om zijn broer.
De kleine jongen stond een rij voor haar. Zijn handen waren voor zijn gezicht geslagen.
Alsof hij door had dat zij naar hem keek, draaide hij zich om. Zijn grote, waterige ogen keken haar smekend aan.
Voor Shanara besefte wat ze deed, waren haar benen al begonnen met rennen. Ze beukte zich door de menigte heen en gooide zich op het gebroken lichaam van Mattue.
Het wapen klapte hard tegen haar rug en gelijk schreeuwde ze het uit van de brandende pijn die zich direct door haar lichaam verspreidde. Ze kneep haar ogen dicht tegen een tweede klap, maar die kwam niet.
Verbaasd keken Mattue en zij elkaar aan. Pas nu begon het besef van haar acties tot haar door te dringen en de gevolgen die het kon hebben.
“Wat moet dat?” De schreeuw boven haar deed haar opschrikken. Baardmans woedende gezicht was het eerste dat ze zag.
Plotseling wist ze heel duidelijk waar ze mee bezig was en konden de gevolgen haar niets meer schelen. Ze beschermde haar vriend, de enige die ze had en ze zou hem niet laten lijden voor haar fouten.
"Stop! Mattue heeft niets fout gedaan,” gilde ze uit. In haar hoofd ging ze zelfs nog verder. Ik was het! Straf mij dan! Ze riep het niet, dat was nutteloos. De reden dat haar brutaliteit nooit was getemd, was omdat ze nooit hard werd aangepakt. Als iemand dat wilde, zorgde een volwassene er wel voor dat het niet gebeurde. Stiekem genoot ze van dat kleine voordeel, ondanks dat ze normaal alle onderscheiding met de rest haatte. 

Baardman stond er verbouwereerd, maar wist zich snel genoeg te herstellen. "Aan de kant! Ik zal laten zien wat er gebeurd met mensen die mijn discipline onderschatten." Met een duw werd ze aan de kant geschoven en viel op haar achterste in het gras. 

Mattue jammerde. 

Maar voor de stok opnieuw op hem kon neerdalen, was Shanara al weer opgesprongen. Ze greep baardman vast en sloeg met haar vuist waar ze hem maar raken kon. Even was de man te verbijsterd om iets terug te doen. Een heel kort moment waarin Shanara er vrij op los kon slaan. Na enkele seconde wist Baardman zich te herpakken en met een krachtige zwaai van zijn arm, werd Shanara van hem af geworpen. 

Hun woede evenaarde elkaar zodra ze elkaar aankeken. 

"Laat hem met rust," siste Shanara. Ondanks dat het in haar hoofd stormde van de paniek van de verwijten naar zichzelf, was haar stem alleen gevuld met die verblindende woede. "Ik was het. Ik was te laat!" Het klonk bijna alsof ze daarmee wilde zeggen en wat wil je nu doen, he? Nu je weet dat ik het was. 

Hun blikken bleven aan elkaar gekluisterd. De storm in Shanara's hoofd werd heviger. Ik ben de schuldige, straf mij dan.

Een blauwe flits verbrak de spanning. Shanara greep naar haar hoofd van de plotselinge steek die er doorheen schoot. De hoofdpijn werd versterkt toen Baardman haar aan haar haren overeind trok. 

“Jij gaat aan de palen vanmiddag.” 

Verdwaasd keek Shanara op bij de snerende woorden. De palen? Ze had er wel vaker van gehoord. Ze had zelfs mensen angstig ineen zien kruipen voor de palen, maar het klonk alles behalve dreigend. Ze knipperde met haar ogen en werd plots losgelaten. 

"Wat heeft dit allemaal te betekenen?" 

Ze kende die stem. En inderdaad, Éénoog kwam het terrein opgelopen. Hij stond met een kwaad gezicht naar Baardman toe. 

"Verdomme, Avery," gromde de blonde man voor hij even een stukje heen en weer beende. Baardmans gezicht was volledig omgeslagen. Van zijn woede was niets over, alleen angst was er nog te zien. 

"Ik weet niet wat me overkwam. Ik.. ik kan.." 

"Houd je mond!" snauwde Éénoog hem af. "Het is gebeurd. Ga je melden. Ik neem de oefening over."

Geen van de kinderen wist wat er zojuist was gebeurd. Er zat geen enkele logica in, maar niemand sprak zijn verbazing uit. 

Shanara kroop naar de jammerende Mattue en hielp de jongen overeind. "Het spijt me," fluisterde ze zachtjes. Mattue keek haar alleen angstig aan. Hij schudde zijn hoofd. "Nee, waarom deed je dat. Je had niets moeten doen." Zijn paniekerige antwoord werd onderbroken. "Ga terug naar jullie positie. We hebben lang genoeg getreuzeld." 
Snel vluchtten ze, struikelend en hinkend, naar de achterste lijn. De plek waar ze altijd stonden, zodat ze het minst opvielen. 


[MissRolex]

Ik dacht ik ga eens beginnen aan dit verhaal en ik kon niet meer stoppen . Echt een super verhaal! Ik vraag me wel af wat die blauwe flits betekent. Komt dat omdat ze speciaal is (door die kattenogen enzo)?

In ieder geval: ga snel verder !

[yociame]

Zelfs al zou je willen dan raak je me alsnog niet kwijt. Het is veel te leuk! En ik wil weten wat er met haar is!