Kloonjacht

[Valerie]

Spannend !!

[Roosj]

Weer een vervolgje
En wat voor een

[x Sanne]

Lijkt me echt raar... als je opeens iemand ziet lopen die eigenlijk dood is...
Spannend vervolgje

[Darkstar]

Erg spannend !!

[vonk]

Macy zette haar zonnebril verder op haar gezicht. 'Pardon? Wie?' Wouter keek bedroefd naar de grond.
'Sorry mevrouw. Ik heb recent iemand verloren en ik dacht haar te herkennen. Ik zie haar overal, ik hoop steeds op een wonder. Dat ze me vertellen dat het niet waar is.' Het zou normaal gesproken raar klinken, maar in Macy's hoofd schreeuwde de zin : HET WONDER IS VERRICHT! Maar ze kon hem niet naar buiten brengen. Ze kon hem niet in dit bloedbad betrekken, dat was een fout geweest.
'S..sorry.' Meer kreeg ze er niet uit. Hij glimlachte bedroefd, en draaide zich om. Het leek alsof een deel van haar hart eruit gescheurd werd toen hij zich omdraaide, en voordat ze in de gaten had wat ze deed, had ze haar hand op zijn schouder gelegd. Hij draaide zich weer om. Weer stom, maar het was alsof haar lijf controle had gekregen. Al heel lang was ze een beetje verliefd op hem, maar pas heel recent leek hij interesse te hebben in haar. Hij glimlachte steeds vaker naar haar, en hij raakte steeds 'per ongeluk' haar hand aan. Hij had haar zelfs meegevraagd naar de bios, en ze waren maar een stap verwijderd of ze waren een koppeltje geweest. Zonder dat ze het in de gaten had, zette ze haar zonnebril af. Hij staarde haar aan en leek steeds bleker te worden.
'Ik moet weer gaan.' Macy draaide zich om en begon weg te lopen. Ze greep een pak toiletpapier, gooide dat in haar mandje, en liep naar de kassa. Hij moest weer aan het werk, en hij zou haar ongetwijfeld niet volgen. Hij zou denken dat het een speling van het licht was, dat zijn rouw hem waanbeelden had aangedaan, en dat zij gewoon een mevrouw was die haar dagelijkse boodschappen kwam doen.
Zwijgend rekende Macy af en ging ze naar buiten. 'MACY!' Macy zuchtte en draaide zich om. Ze zag Wouter op zich afstormen, en wist niet of ze blij of bedroefd moest zijn. Voordat ze het kon bedenken stond hij voor haar, had hij haar gezicht in zijn handen genomen en kuste hij haar met alle passie die in zijn lijf zat. 'Ik laat je nooit meer gaan.' Wat een drama, dacht Macy droog, maar haar hart stampte in haar borstkast. Ze was nog nooit zo heftig gezoend, en daarbij kwam nog dat dit hun eerste kus was. Terwijl de hormonen weer een plaats zochten in haar lijf, liet Macy zich door haar droomjongen dicht tegen zich aan trekken. 'Maar toch heb je het een en ander uit te leggen, schoonheid.' Ze knikte. Dat snapte ze ook wel. Terugkomen van de dood deed je nou eenmaal niet zonder uitleg.

[Sebas]

Echt geweldig... Ik kan me helemaal inleven in die zoen

[Valerie]

Ja idd super omschreven

[x Sanne]

Ah, hoe lief

[Darkstar]

Koewl vervolgje

[Roosj]

Leuk

[vonk]

Een stilte viel na de storm van verhalen en verklaringen. Een zinvolle stilte, die niet te snel doorbroken mag worden, zo'n stilte waarin waardevolle en ingrijpende informatie de kans krijgt om te bezinken en door te dringen. Wouter keek met een beetje een suffe blik naar Macy op, naar haar, en toen naar Freek en naar Mike.
'Wat een hoop onzin. Ben ik op tv?' Macy schoot in de lach.
'Op tv? Waar slaat dat nou weer op?'
'Weet ik veel... Je hebt toch van die programma's... Gotja, of zo.' Macy fronste mijn wenkbrauwen.
'Ja hoor, Wouter, en jij bent een BN'er.' Nu schoot Wouter in de lach.
'Ik wil alleen maar aangeven dat het een vrij gek verhaal is.' Zij knikte. Gelijk had hij. Mike sloeg een arm om haar heen, en Wouter keek hem nijdig en ietwat jaloers aan.
'Geloof haar maar,' zei Mike, 'ik heb één van haar evil twins zelf gezien. Sterker nog, ik mocht meer helpen het lijk op te ruimen.' Wouter keek een beetje bleek.
'Jij hebt een lijk opgeruimd?' Mike knikte heel dapper.
'Ja, en een vrij bebloed lijk ook nog.' Macy duwde de arm van Mike af.
'Ja hoor, natuurlijk, Mike. Je was echt dapper, en het was een klusje van niks.' Zij wist wel hoe Mike gereageerd had... Hij had het lijk één keer aangraakt, en had daarna alles ondergebraakt. Kennelijk hield hij niet zo van bloed. Maar ze besloot dat detail niet voor Wouter te ontbloten; daar zou hij te veel van genoten hebben.
Wouter pakte haar hand en trok haar op schoot. 'Jij bent tenminsten niet veranderd.' Hij legde zijn hoofd tegen haar buik. Nu was de beurt aan Mike om nijdig te kijken. Was daar ook een tikkeltje jaloezie? Wat het ook was, Macy voelde zich niet gemakkelijk. Zij stond op van de schoot van Wouter en ging naast Freek staan. Veilig naast Freek.

[x Sanne]

Jee weer een vervolgje, leuk!!

[Darkstar]

Erg leuk weer
We hebben wel lang moeten wachten..

[Valerie]

Ja idd^^
Maar wel erg leuk weer

[Sebas]

Veilig naast Freek.

Het spreekwoord luid:

Als twee honden vechten om één been, dan gaat de derde er mee heen!

En ik kijk uit naar het vervolg

[Roosj]

Ik kijk ook uit naar het vervolg

[Sebas]

Dus laat ons niet langer in spanning...

[vonk]

Zowel Mike als Wouter keken haar verbaasd aan. Freek ging ietwat beschermend voor zijn mentorleerlinge staan. Ze bevond zich niet echt in een situatie waarbij het welkom was dat er mensen om haar gingen vechten. En ja, dat had hij ook gezien. Hij was niet voor niets een mentor van dertig pubers. Hij schraapte zijn keel. 'Wat nu eigenlijk de grootste vraag is, is wat we nu moeten doen. Moeten we hier blijven, of moeten we een andere veilige plek zoeken? Ik bedoel, ze hebben ons gevonden, dat is ons wel duidelijk geworden. Het is slechts een kwestie van tijd voordat ze weer komen. Dus wat doen we? Wachten we totdat ze terugkomen, en hopen we op het beste? Of vluchten we weg zodat wij hen kunnen zoeken?' Macy wist dat hij gelijk had. Ze zaten in principe als ratten in de val, als ze terugkwamen zouden ze beter voorbereid zijn, zonder twijfel, en zouden alledrie de jongens in gevaar zijn, net zo zeer als zijzelf.
'Dat was snel zeg.' Met een ruk draaiden allevier de hoofden naar de deur. 'Ik ben hier al een hele tijd, zonder dat jullie het in de gaten hebben. Niet echt een beschermd fort, moet ik zeggen.' Macy keek zichzelf in het gezicht, en voelde steken van angst. Deze was niet heel haar leven enkel op haar lichaam getraind, maar deze was opgevoed tot een soort genie. Deze beschikte over een intelligentie die zij nooit zou kunnen overtreffen. Wouters ogen werden groot bij het zien van een tweede versie van het meisje waar hij verliefd op was. Mike en Freek keken eerder verbaasd dat ze daar rustig stond te spreken, en niet lomp en agressief deed, zoals de vorige.
'Ben je niet bang van mij? Na wat er met je zusje is gebeurd?' De echte Macy keek haar kloon met een zekere overmoed aan. De kloon lachte.
'Ik ben niet zo dom. Ja, ik moet toegeven dat vader je verkeerd heeft ingeschat. Maar dat zal zeker geen tweede keer gebeuren. Bovendien was ze óns zusje.' Macy snoof.
'Iets waarbij ik niet in de baarmoeder heb gezeten, beschouw ik nauwelijks als een zus. Bovendien probeerde ze me genadeloos af te maken.' De kloon lachte, en terwijl ze dat deed, verschenen er in de deuropening nog twee kloons. Macy nam ondertussen rustig op wat ze van haar kloons kon opnemen. Één van de twee nieuwe kloons had geleerd snel te zijn, de ander had geleerd met kracht te werken. Maar allebei leken ze meer verstand te bezitten dan dat de eerste had gedaan. De 'vader', zoals zij hem noemden, had haar inderdaad ruim onderschat.

'Dus, wat ga je nu doen?' Als ze daar al zo lang stond, wat was ze dan van plan? Maar lang hoefde ze niet na te denken. Ze kreeg ook wat mee van de snelle gedachtengang van haar slechte zelf. Ze had staan opserveren. Ze had staan wachten totdat ze precies wist hoe ze Macy de hoek in kon krijgen. Maar Macy was haar ditmaal voor. Ze had wel aangevoeld dat haar kloon op haar eigen manier vrij arrogant was, en dus haar plan precies uit zou leggen voordat ze hem uit zou voeren, dus voordat de slimme kloon de kans kreeg om wat te zeggen, gebruikte ze een nieuwe en onmenselijke snelheid om de keel van de snelle kloon dicht te knijpen. Deze snelle versie van haarzelf had niet aan zien komen wat er ging gebeuren, en viel van schrik tot haar knieën. 'RENNEN! VLUCHT!' De jongens achter haar wisten niet wat ze moesten doen, maar besloten naar de oorzaak van het probleem te luisteren. Ze zetten het op een lopen, terwijl de sterke kloon hen achterna ging. Ze wist dat alles verloren was geweest als ze naar de sterke kloon was gegaan. De snelle had de jongens met gemak ingehaald, en de sterke had haar waarschijnlijk gewoon aangekund.
'NEE!' Riep de slimme kloon, maar de jongens waren al weg, en de sterke was erachteraan. Macy deed een schietgebedje opdat de jongens waarvan ze hield veilig weg zouden komen. Met een krachtige beweging draaide ze de nek van de snelle kloon om. Ze had geen pijn gevoeld, dat wist Macy zeker. Het was nu alleen zij en de slimme kloon. Ze pakte een dolk uit haar schoen, en keek haar vijand dreigend aan. Maar deze keek alleen bedroefd en liep weg. Waarom viel Macy haar niet aan? Waarom stak ze het mes niet in de rug van dat verschrikkelijke personnage? Ze wist het antwoord wel. Deze kloon was anders. Deze had zich geamuseerd toen zij haar aanwezigheid niet opgemerkt hadden, deze had zich arrogant opgesteld, en deze had woede en frustratie geuit toen haar spelletje niet had gewerkt, en ze had verdriet vertoond toen één van haar zusjes was gestorven. De andere drie kloons die Macy had ervaren hadden niet gevoeld en waren daarom een stuk minder moeilijk om te doden. Deze voelde, en leefde zoals andere mensen dat ook deden. De dolk gleed tussen haar vingers uit, en ze schaamde zich even. Daarna herinnerde zich de vierde en nog altijd levende kloon die achter haar mentor en vrienden aanzat. Ze draaide zich weg van de deuropening waardoor de slimme kloon was verdwenen, en haastte zich om hen te vinden.

[Sebas]

Als dat maar goed afloopt

[x Sanne]

Je scrijft echt goed

[vonk]

Macy vond haar drie vrienden bij de school. Ze wist niet waar ze zich in eerste instantie hadden verborgen, maar ze waren inmiddels uit hun schuilplaats gekomen. Macy wilde op hun afrennen, maar ze overwoog even dat haar dubbelgangster hun had opgejaagd. Maar zij zagen het meisje en kwamen op haar afrennen. Ze herinnerde zich haar geblondeerde en geknipte haren. Het was moeilijk haar niet te herkennen. Opgelucht rende ze hen tegemoet. 'Wat is er gebeurd? Je kloon was ineens weg, alsof het interesse had verloren.' Wouter begon haar vragen te stellen, maar Mike vloog Macy om de nek.
'God, ik ben zo blij dat je in orde bent.' fluisterde hij in haar oor. Ze glimlachte en wreef over zijn rug.
'Ach, ik ben een taaie. Maar het probleem is er niet op gekrompen.' Ze keek van Freek, naar Wouter en terug naar Mike, die haar inmiddels had losgelaten, onder nijdige blik van Wouter. 'De pratende is ontsnapt. Nou ja, rustig weggelopen is een beter woord ervoor. De kloon die ik vast had gegrepen is dood. Ik denk dat de pratende kloon die ene die jullie volgde terug heeft geroepen.' Het duurde even voordat de jongens begrepen wat ze had gezegd. Ze kon het niet opbrengen haar kloons, die ze zonder twijfel moest doden, namen te geven, en gezien de jongens ze niet uit elkaar konden houden, had het ook weinig nut. Wouter keek haar vragend aan.
'Maar waarom is dat dan een probleem? We zijn nu toch weer even veilig?'
'Integendeel,' fluisterde Freek, die het probleem dat Macy aankondigde inmiddels zag, 'we zijn een groter gevaar dan tevoren. Die ene kloon leek een stuk slimmer dan de andere. Ik denk dat dat haar sterke kenmerk was. Hoe dan ook, zij weet nu dat wij Macy lief zijn, en wij zijn nu evengoed mogelijke doelwitten om als gijzelaars te gebruiken. Eerst waren wij nog niet echt doelwitten. Bovendien weet de kloon nu hoe Macy zich heeft vermomd, en zal zij die vermomming na kunnen bootsen om ons voor de gek te houden.' Wouter zuchtte begrijpend.
'Maar Macy,' zei hij, 'waarom heb je die ene kloon niet gedood?' Ze wist dat die vraag, die ze niet zomaar kon beantwoorden, zou komen. Ze haalde haar schouders op.
'Ik kon het niet.' Wouter stampte uit woede op de grond.
'Je gaat me toch niet vertellen dat je genade voelt ten opzichte van dat kreng?!' Freek ging beschermend voor zijn mentorleerlinge staan.
'Niet zo agressief, jong! Ik snap best waarom ze deze kloon niet kon doden. Deze leek het meest op Macy zelf, het meest op een mens. Dat zag ik ook wel. Het is niet makkelijk om te doden, hoor. Wil jij het een keer proberen? Kijken wat jouw hart zegt. Ik hoop dat jouw hart jou net zo hard tegenwerkt als dat haar hart haar doet. Anders ben je een sociopaat.' Wouter schudde zijn hoofd. Niet om te ontkennen wat Freek had gezegd, maar eerder om zijn machteloosheid uit te drukken.
'Wat moeten we nu doen?' Hij keek naar Mike, alsof degene die zich geheel buiten de discussie had gehouden de antwoorden had.
'We moeten Macy's vermomming veranderen en een andere schuilplek zien te vinden.' Freek knikte instemmind. Laten we iets zoeken dat alleen Macy kan weten, dus iets dat de kloons niet zomaar na kunnen bootsen.

'Zo laag?' De vrouw had kort, blond haar, en een veel te bruine huid voor een blondine. Ze had tatoeages over haar armen en nek lopen.
'Ja, het moet niet zichtbaar zijn.' De vrouw mompelde nog iets dat een vraag uitdrukte waarom ze er dan een nam. De oplossing voor de vermomming was een tatoeage net in haar broek, bij haar heup. Dat was een deel dat ze makkelijk kon laten zien, maar dat nooit ontbloot zou zijn als ze zich met fatsoen in het openbaar zou vertonen. De tatoeage die ze had gekozen was een draak met aan beide uiteinde een kop. Het plaatje zou niet groter worden dat vier vierkante centimeter, maar het was genoeg om van ruime afstand te herkennen.

[x Sanne]

Spannend, erg leuk!

[Valerie]

Super vonk

[vonk]

Macy kwam tevreden terug. Ze hadden besloten zo lang in het kleine appartementje van Wouter te verblijven. Wouter had het toegelaten, indien Macy en Mike niet bij elkaar in de buurt sliepen. Dit had als gevolg dat Freek en Mike in het kleine huiskamertje verbleven, en Macy bij Wouter op de kamer sliep. Freek leek er niet overenthousiast over, en Mike al helemaal niet. Maar het moest maar. Ze hadden een plek nodig om te slapen, en dat bood Wouter hen. En dan maar hopen dat haar gemene kloon Wouter niet had herkend, en erin was geslaagd zijn woning te vinden. De heren zaten op de bank op haar te wachten toen ze binnenkwam. Mike sprong meteen op toen hij haar zag, en keek onderzoekend naar haar heup. Macy reageerde op zijn nieuwsgierigheid door haar broek een stukje omlaag te trekken. De witte pleister werd zichtbaar, en hij keek teleurgesteld. 'Wat had je verwacht? Ook mijn lichaam moet genezen als ze inkt in de huid spuiten.'

[x Sanne]

Je houdt de spannig er goed in, ik ben benieuwd hoe het verder gaat

[Valerie]

Heeft die Wouter al een eigen appartement of is het van zijn ouders?
Je houdt het idd spannend, ga zo door

[vonk]

De avond beloofde vrij ongemakkelijke avond te worden, met Macy bij Wouter op de kamer, Wouter met alle slechte bedoelingen, en Mike en Freek buiten de deur, machteloos in wat er in de slaapkamer ging gebeuren. Mike sliep die nacht dan ook niet, en Freek besloot zich af te leiden door wat te lezen in een van de weinige boeken van het appartement van Wouter. Macy, ondertussen, had zich voorgenomen vroeg te gaan slapen. Dat dwarsboomde echter de plannen van Wouter.
'Ga je al slapen?' Macy glimlachte om de vrij voorspelbare teleurgestelde reactie.
'Ik heb ongetwijfeld een vermoeiende dag voor de boeg. En de dag daarna ook, en de dag daarna ook. Ik heb mijn slaap nodig, ik kan me niet voorstellen wat er zou kunnen gebeuren als ik niet scherp blijf. Je realiseert je dat één fout mij mijn leven kan kosten, of dat van één van jullie.' Tevreden ging Macy op de grond naast het bed liggen, één deken onder haar, en één deken over haar heen. Wouter fronste.
'Kom je niet bij mij op bed liggen? De grond is hard hoor.' Macy zuchtte.
'Wouter, ik weet best wat je wil, en ik zeg je nu vast: het gaat niet gebeuren.'
'Wat heb ik dan aan je als vriendin?!' De woorden hadden zijn lippen al verlaten voordat hij zichzelf tegen kon houden. Macy draaide zich opnieuw om, dit maal met een zwaar geïrriteerde blik op haar gezicht.
'Oh, en bedankt. Nou, ten eerste moet jij eens lezen waar relaties nu eigenlijk om draaien. Ten tweede ben ik je vriendin helemaal niet.' Het viel even stil, en Macy draaide haar rug weer naar hem toe.
'Dus die kus betekende niets?'
'De kus bewees dat jij mijn gevoelens beantwoordde. Dat wil niet zeggen dat we meteen een relatie hebben. Voor mij betekende die kus een kans op een relatie. Voor jou betekende die kus een kans op seks.' Weer viel het even stil.
'Ga je nu op de grond slapen?'
'Ja.'
'Je moet op het bed komen liggen.'
'Ik ga niet bij jou in bed slapen, ik vertrouw je niet.'
'Dat hoeft niet, ik zal op de grond gaan liggen.' Kennelijk had Wouter in de gaten dat hij iets goed te maken had. Ze was alleen niet zo makkelijk. Hij had een behoorlijke misstap gemaakt. Desondanks ruilde ze met hem van slaapplaats. Ze sliep ook liever op bed.

De volgende ochtend kwam Macy vrij opgewekt naar de huiskamer, waar de andere twee heren met bleke gezichten wakker werden. Zij hadden slecht geslapen, bijna net zo slecht als Wouter. Hij was, zonder dat hij het aan zichzelf toe wilde geven, toch verliefd geworden op Macy. En nu wees ze hem af door een fout. Een fout die niet zomaar terug te draaien was. Mike keek Macy onderzoekend aan, terwijl ze met een tandenborstel in de mond door het kleine appartementje liep. Hij keek alsof hij verwachtte dat ze hem zou gaan vertellen hoe het de avond tevoren was geweest. Mooi niet, zij hield niet van leedvermaak. Ze wenste hem goede morgen, en ging naast freek aan de net groot genoege tafel zitten. Ook hem wenste ze goede morgen. Hij had wallen onder zijn ogen, maar hij wist een glimlach tevoorschijn te toveren. Wouter kwam met weggevallen ogen de kamer in lopen. Hij bromde een magere 'goedemorgen' naar niemand specefiek. Mike keek hem ook onderzoekend aan, en kwam tot de conclusie dat Wouter niet tevreden was. Dat deed hem plezier. Wat was er toch met Mike? Hij was toch slechts de beste vriend van Macy? Of verborg hij onder zijn vriendelijkheid en liefde als dat van een broer toch een begeerte naar zijn mooie klasgenote? Freek hield de twee jongens in de gaten. Macy had genoeg problemen zonder een dergelijke twist. Niemand wist nog van de blunder van Wouter, en niemand vermoedde een dergelijke onenigheid.

[Darkstar]

Heb weer even bijgelezen,
je schrijft erg goed !

[Valerie]

Wauw erg leuk weer

[x Sanne]

Ik krijg bijna medelijden met Wouter Erg leuk gedaan!

[Sebas]

OMG... zijn ze nu alle drie verliefd op haar..!!

Ik zou bijna zelf verliefd worden op Macy

[vonk]

Macy nam een hap ontbijt, en stond toen weer op van de tafel. Ze pakte haar jas, alvorens haar zonnebril op te zetten, en ze deed de deur open. 'Ga je ergens naartoe?' De nieuwsgierigheid was bij ieder, maar slechts Freek sprak het uit.
'Ja.' Kort, duidelijk, maar niet echt verhelderend.
'Waarheen?' Maar Macy gaf geen antwoord. Ze bewoog geheimzinnig met haar wenkbrauwen en sloot toen de deur achter zich. 'Waar gaat ze naartoe?' Freek keek naar Wouter alsof hij het antwoord had. Maar deze bromde iets onverstaanbaars terwijl hij aan de eettafel neerplofte. Mike grijnsde.
'Wat is er Wouter? Ben je uit je hum? Slaapt Macy niet zacht en warm?' Het was gemeen, maar hij kon zichzelf niet verhelpen. Wouter keek hem met een dodelijke blik aan.
'Wens jij nog gebruik te maken van de veiligheid van mijn dak?' Mike veegde de grijns van zijn gezicht.
'Nee, ik ga Macy zoeken, voordat ze zichzelf in gevaar brengt. Dat is immers waarvoor ik hier ben gekomen.' Mike ging zonder ontbijt van tafel, en Freek ging met hem mee. Wouter had geen zin in een ochtend avontuur, en hij bleef in zijn pyjama aan de eettafel zitten, in zichzelf brommend.

Macy keek om zich heen. Ze voelde hen, de kippenvel liep ervan over haar armen. Ze wilde niet als rat in de val zitten, wachtend op haar kloons; beter was als ze het voordeel van de verassing aan haar kant had, en als eerste aanviel. Dan liepen de jongens ook minder gevaar. En ze kon ze voelen, waar waren ze? Waren ze naar links, naar rechts? Macy voelde ze, ze kon ze bijna horen in haar hoofd, alsof ze allemaal verbonden waren. In haar waan van het zoeken naar haar eigen kloons, botste ze tegen een klein blond jongetje op. En met een behoorlijke kracht, maar het jongetje hield zich goed. 'Pardon.' Fluisterde.
'Dat maakt niet uit.' Het jongetje grijnsde, maar Macy lette al niet meer op hem. Ze zocht al weer naar haar gezicht. De menigte leek haar overal te verbergen, maar ze was er niet, ze liep wel de juiste richting in, want het gevoel werd sterker.
'Kunt u me zeggen waar de kerk is, mevrouw?' Een jongen trok aan haar mouw. Ze keek ongeveer een seconde naar hem, lichtelijk geïrreteerd. Daarna vertelde ze de weg naar de kerk zonder nog verder naar hem te kijken.
'Dankjewel.' Ze keek hem nog even na, maar ging toen weer op weg. Ze voelde dat ze dichtbij moest zijn, maar ze werd al weer opgehouden, alsof iets haar probeerde te vertragen. Een jongen viel uit de rij bij zijn klas. Ze waren op een uitstapje, en hij struikelde, viel voor haar voeten. Ze hielp hem automatisch overeind. Hij keek haar aan.
'Oeps.' Daarna liep hij zijn juf weer achterna. Macy schudde haar hoofd en ging weer verder, maar bevroor toen in haar voetstappen. Drie jongetjes, alledrie blond. Alledrie dezelfde. Hoe kon dat? Ze herinnerde zich de mogelijkheid dat zij niet de enige was die gekloond was. Ze zat als een rat in de val, alsnog. Ze moest weg...

[Darkstar]

Spannend

[Sebas]

Spannend

Ja zeker

[x Sanne]

Goed geschreven!! Je kunt de spanning echtvoelen als lezer!!

[Sabbientje]

Zeer spannend allemaal zeg.
Ook heel orgineel bedacht.

Ik kijk uit naar het vervolg

[vonk]

Hoe langer ze keek, hoe meer van dezelfde jongentjes ze zag. Waarom zag niemand anders de veel te veel van dezelfde jongens? Omdat ze haar aandacht trokken. Voor haar waren het steeds díe jongentjes die opvielen, vooral nu ze het in de gaten kreeg. Het viel anderen niet op, omdat ze niets bijzonders deden. Ze vielen, of ze niesden, of ze schaterden van het lachen, of ze deden hun jas open. Geen opvallende dingen, maar ze deden het steeds wanneer zíj keek. Als een ander op het drukke plein het had gezien, had hij ook even gekeken, maar de kans was vrij klein dat hij de andere kinderen ook in hun handeling zou betrappen en opnieuw zou kijken. Dit realiseerde Macy zich, en ze zag er steeds meer, hoe langer ze keek. Zoals wanneer je naar mieren tussen het zand keek. Een oudere man met één van de jongetjes aan de hand kwam op haar afgelopen. Ze was bang. Haar hart ging tekeer alsof het hoopte haar borst uit te springen en zo het lot van zijn eigenaresse te ontkomen. Een andere verscheen bij de vader. Zij was het, de slimme. Ze legde haar hand op zijn schouder en aaide met haar hand over het hoofdje van het jongetje.

Er werd niet lang gesproken tussen de oudere heer en Macy. Ze leek welwillend met hem mee te gaan, maar Freek snapte niet waarom. Mike begreep het wel. 'Wat doet ze nu? Ren weg, meisje, ze kunnen je hier niks maken...' Mike keek naar de gefrustreerde Freek.
'Ze kan niet meer ontsnappen, daarvoor is het te laat.' Freek keek zijn mentorleerling aan.
'Hoe bedoel je? Ze zijn maar met zijn drieën.'
'Ik tel er een stuk of zeven, maar waarschijnlijk ziet Macy er veel meer. Ze zullen haar opwachten op het moment dat ze de drukte verlaat, ze kan gewillig meegaan, of ze kan gevangen worden als een kip zonder kop. Ik denk dat ze haar krachten bespaart in de hoop later te ontsnappen. Ze weet niet dat wij er ook nog zullen zijn.' Freek keek opnieuw goed om zich heen, maar hij zag nog steeds maar één Macy kloon.
'Ik heb geen idee waar je het over hebt...'
'Tel eens de blonde jongetjes op dit plein.' Freek gehoorzaamde. Hij begon met tellen, en terwijl hij zijn ogen over alle blonde jongetjes liet glijden die in zijn blikveld vielen, zag hij wat Mike bedoelde. Ze begonnen te lopen in de richting waarin de oudere man, de twee kloons en Macy waren gegaan.

Wouter mompelde wat, maar liet toen zijn ochtendhumeur gaan. Ze had gelijk gehad, dat wist hij ook wel. Ze was niet makkelijk, maar dat was beter. Waarschijnlijk was hij haar al heel snel beu geweest als ze makkelijk was geweest. Het was wellicht beter als hij er wat voor moest doen. Voor haar moest vechten. Hij stond op van de ontbijttafel om zich aan te gaan kleden. Daar stond Macy.
'Oh, gelukkig ben je terug. Ik wil niet meer dat we kwaad op elkaar zijn, het spijt me echt. Het zal vanaf nu veranderen, dat beloof ik.' Macy glimlachte en legde een hand op zijn schouder. Hij kuste haar wang.

[x Sanne]

Leuk dat je weer eens wat gepost hebt
Het einde vind ik wat verwarrend, maar dat wordt in je volgende stukje vast wel duidelijk!

[Sabbientje]

Ik vond het einde ook een beetje verwarrend.
Maar het vraagt wel naar meer

Dus ik hoop dat je snel meer post

[vonk]

Tegenover vader zat ze, hij keek haar glimlachend aan. 'Jij dacht dat je mij aankon, is het niet?' Ze knikte.
'Ik hoopte er in elk geval op. Ik vermoedde niet zo veel kloons.'
'Indrukwekkend, niet?'
'Monsterlijk was het woord dat ik in gedachten had.' Hij glimlachte zonder emotie te tonen. Zoals steen. Ja, zo kon je hem omschrijven, een steen, een standbeeld dat af en toe van zijn sokkel af kwam en rondliep. 'Wat wil je van me?'
'Niet zo onpersoonlijk. Noem me u en Vader.'
'Waarom, voel je je dan God? Vergeet het maar. Wat moet je?' Hij leek even geprikkeld, maar dat signaal verborg hij zo snel, dat ze niet wist of ze het zich had ingebeeld of niet.
'Nou, ik wil je medewerking. En ik wil je weg van de buitenwereld. De wereld is nog niet klaar voor mijn projecten. Nog niet helemaal. Dus ik heb liever niet dat jij de kans hebt mij een slechte naam te geven, al voordat ik een goede naam heb kunnen opbouwen.' Ze leek niet onder de indruk.
'Mijn medewerkig krijg je nooit.' Ze trok haar wenkbrauwen op en keek arrogant opzij. 'Monster.' Hij leek dit keer geheel niet geroerd. Hij leunde voorover over de tafel.
'Dan is het wellicht beter als je sterft.'
'Alweer?' Hij schraapte ietwat onzeker zijn keel en knikte. 'Ik ben niet bang om te sterven pappa. Ik sterf liever dan dat ik jouw help.' Verder zweeg ze, het gesprek was afgerond.

Wouter streelde Macy over haar nek. Hij verlangde toch naar haar, maar hij wist dat zíj de eerste stap moest zetten. Dus hij hield zijn handjes thuis. Ze zoende hem. Ze kuste zijn mond met volle hevigheid, anders dan eerder. Ze pakte zijn polsen en legde zijn handen op haar sleutelbeenderen. Dat was verassend voor hem, maar hij sputterde niet tegen. Dit was immers toch wat hij wilde? Toch? Ze duwde hem op de bank en kwam wijdbeens op zijn schoot zitten. Zijn handen gleden over haar buik omlaag, hij legde ze op haar heupen. Zij trok zijn shirt uit en beet in zijn oorlel. Hij liet zijn duimen onder de rand van haar broeg glijden en liet zich meeslepen met haar lust. Even kwam het in hem op dat het vreemd was dat ze zich zomaar had bedacht, daar waar haar stelling de avond tevoren zo duidelijk was geweest. Maar dat vond hij niet erg.
Toen drong het tot hem door, als een emmer koud water in zijn gezicht. Zijn duimen zaten nog steeds net onder haar broekrand, op haar heupen. Ze liet haar handen ook omlaag over zijn ontblote borst glijden. Hij wierp haar van zich af, zonder dat zij het aan zag komen, en sloeg haar op haar hoofd met de fruitschaal die op het tafeltje naast de bank stond. De kloon zakte bewusteloos in elkaar.

Mike en Freek stonden zij aan zij naast het gebouw waar Macy, de kloon en de Vader in waren verdwenen. 'Wat nu?'
'Zie ik eruit als een instructie boekje?'
'Nee, maar u bent de leraar. Ik dacht misschien heeft u een of ander briljant idee.' Hij schudde zijn hoofd.
'Ben er nog mee bezig.' Hierzo, in je broekzak! Hierzo, in je broekzak!. 'Huh?'
'Oh, dat is mijn mobiel.' Freek schudde zijn hoofd terwijl Mike naar zijn mobieltje greep.
'Hoi met Mike.'
'Ja, Mike! Ik denk dat Macy gevaar loopt, ze neemt haar mobiel niet aan, en ik zit hier met een probleempje...'
'Hoho, rustig. Wat is er?'
'Het is een kloon, ik heb een kloon, en ze is bewusteloos. Ik dacht dat ze Macy was, en zo deed ze zich ook voor, maar ze had geen tatoage, dus ik heb haar voor haar hoofd geslagen. Ik heb haar vastgebonden en een slaappilletje of drie gegeven. Ze is nog wel even zoet, maar ik maak me zorgen om Macy.' Mike keek Freek aan.
'Wat?'
'Hij heeft een kloon gevanen, levend en wel. Ze deed zich voor als Macy, maar Wouter herkende haar aan een niet-aanwezige tatoage.' Freek grijnsde.
'Denk jij wat ik denk?'

[x Sanne]

Spannend!!

[Darkstar]

Zekers , hoop dat je ook binnenkort met je andere verhaal verder gaat ..

[vonk]

Welk van de andere verhalen? Heb het zo druk, dat is wel jammer. Imagine wordt weinig gelezen, en de gezonken stad, de erfgenaam is moeilijk. Verder ben ik nog actief met het rijk der doden, en die is bijna af... Dan is er nog Rood maar die kan ik alleen afmaken als ik helemaal ontspannen ben... omdat hij zo dom is

'Dus, wat moeten we nu met jou? Ik wil je niet doden, mijn liefste, echt niet. Jullie zijn allemaal zoals mijn eigen kinderen. Het was als een mes in mijn hart om mijn andere liefjes te zien sterven, door jouw handen. Maar ik snap je woede. Ik heb je leven afgepakt, en het lichaam waar je in zat. Maar snap je dan niet wat ik heb gedaan? Zie je dan niet wat voor potentie dit heeft, dit onderzoek? Zie je het echt niet?' Macy keek met een donkere blik naar de Vader, die tegenover haar zat. Ze was ongebonden, zat in een comfertabele stoel. Ze had een drankje aangeboden gekregen, maar die had ze afgewezen. Hij leek zo vriendelijk, een onwetend persoon zou sympatie voor hem hebben. Iemand waarvan je verwacht dat hij op een zondagmiddag met zijn kleinkinderen speelt of in een schuurtje handwerk maakt. Maar dat deed hij niet. Hij richtte een leger van kloons op. Wat wilde hij daarmee bereiken? Ze wilde het niet weten, en nog minder wilde ze het begrijpen. Maar ze wist dat het geen zin had hem het zwijgen op te leggen, dus ze hield haar tong onbewogen.
'Als wat ik met jou heb gedaan herhaalbaar is, mijn kind, dan zal er een revolutie beginnen in de medicijnen wereld. Als iedereen een duplica zou kunnen hebben van zichzelf waarin hun bewustzijn geplaatst kan worden wanneer ze sterven, kunnen mensen voor altijd leven. Of zullen ze in ieder geval niet overlijden door ongevallen, of door ziekte. Mensen kunnen kiezen om te sterven. Stel je dit eens voor: een stel ouders krijgt een kind, en laat wanneer het kind in embryonale status is, een duplica maken. Deze duplica heeft geen bewustzijn, net zo min als dat jouw huidige lichaam dat had. Het oorspronkelijke kind wordt geboren, en wordt vijf. Dan wordt het aangereden door een auto; opslag dood. Maar deze ouders kunnen het bewustzijn van hun overleden kindje overzetten naar de duplica, en zijn leven zo niet kinderloos verder.' Nu kon Macy niet zwijgen. Bitter keek ze hem recht in zijn gezicht aan.
'Typisch dat u dit verhaaltje met een kindje hebt verzonnen. Mensen hebben een zwak hart voor kindjes, en kindjes sterven veel. Maar aan de andere kant toch wel sneu. Zie je, deze techniek zou veel minder op kindjes toegepast worden als wel op volwassenen. Ziekte en ongelukken zijn er niet zonder reden. Ongelukken gebeuren omdat we met zovelen zijn. Zouden er zo veel mensen sterven dat de bevolkingsdichtheid minder zou zijn, zouden er al minder ongelukken gebeuren. Als er zo veel mensen komen dat de bevolking nog meer groeit, zullen er meer ongelukken gebeuren. Het houdt elkaar een beetje in balans. Hetzelfde geldt voor ziektes. Zouden mensen daar niet meer aan sterven, dan zou de wereld in no time overlopen met mensen. Mensen zouden nog meer honger krijgen in arme landen, en er zou nog meer oorlog komen. Zo werkt het. Tenzij natuurlijk deze techniek alleen bedoeld is voor rijke mensen. In dat geval gaan uw morele praatjes ook niet op. Dit klonen is gewoon slecht. Het klonen van een mens is slecht, en het moet nagelaten worden. Of ik hier nu levend weg kom of niet, ik steun u nooit, u en uw waanzinnige ideën.' Het had niet veel gescheeld of ze had gespuwd, maar dat liet ze wel na. Ze ging terug naar het strak voor zich uit kijken.
Er viel een korte stilte die werd onderbroken door een lange vrouw die binnen kwam lopen. 'Meneer Patre? Er is een zekere Wouter voor u aan de lijn. Hij zegt dat hij iets heeft dat van u is, en dat hij graag wil ruilen.' Macy keek verbaasd op. Wat hadden die drie mannen uitgespookt?

Freek grijnsde terwijl Wouter ophing. Mike glimlachte en kruiste zijn vingers. Ze hadden mazzel, want de slimme was het lievelingetje van de Vader, dus die ruil werd nogal serieus overwogen. Bovendien wist de Vader dat hij de oorlog toch nog kon winnen, ook al zou hij deze slag verliezen. Maar deze slag wilde hij beslist niet verliezen, ook al betekende dat dat de oorlog voortgezet moest worden.

[x Sanne]

Geniaal bedacht

[Sebas]

Echt het blijft een boeien en geniaal verhaal!

Kan niet wachten tot het volgende deel weer online staat!