Dit is niet echt een griezel verhaal, meer een spannend verhaal... ik ga proberen er een thriller van te maken, maar er zal zeker actie in voor komen. Dus ik zet hem maar hier neer...
PROLOOG
'Meneer Ploert! Meneer Ploert? Spreek ik met u?'
'Ja, ik ben het, met wie spreek ik?'
'Ik ben het, Macy! Ik heb uw hulp nodig. Ik heb uw hulp nú nodig!'
'Macy, wat is er dan? Ik heb nu een vergadering, waar je ook zit, ik kan je nu niet helpen.' Aan de andere kant van de lijn klonk en zacht en angstig gesnik.
'Ik ben thuis. Help me.' Klik. Piep piep piep. Verschillende overwegingen gingen door hem heen. Hij had nu rapportvergadering, dat zou een uur duren, en dan was het afgelopen. Het betrof zijn mentorklas, kon hij dat laten zitten? Nee, dat kon niet, Macy zou moeten wacht, wat er ook aan de hand was. Hij moest de groep van dertig boven die éne kiezen. Hij zou over een uur wel naar haar toe gaan.
Ergens halverwege de vergadering kreeg Freek een pijnlijk gevoel van schuld in zijn borst. Hij had Macy laten stikken, terwijl zij hem eigenlijk heel hard nodig had gehad, tenminste, zo klonk het. Hij gedroeg zich niet als een mentor, maar als een gewone leraar. Een echte vent, wordt geen docent. Hij schudde zijn hoofd, waarom dacht hij daar nu weer aan? Hij stond op, en kondigde aan dat hij een noodgeval had, dat hij weg moest. Zo snel hij kon, vertrok hij naar het huis van Macy. Hij had haar adres bij de balie even opgevraagd. Huis nummer dertien... Hij belde aan, en een huilende moeder deed open. 'Mevrouw Duinzand, wat is er mis?' De moeder van Macy begon nog harder te huilen. 'Waar is Macy?' Meneer Duinzand verscheen achter zijn vrouw, ook zijn ogen waren opgezwollen en rood van het huilen. 'Waar is Macy?' herhaalde Freek, bijna roepend van paniek. Noch mevrouw, noch meneer Duinzand sprak. Hij stormde langs het verdrietige echtpaar het huis in, en rende blindelings de huiskamer in. Niemand. Hij hoorde de voordeur sluiten, maar hij negeerde het. Hij rende de gang weer in, zonder het echtpaar Duinzand verder op te merken, en hij rende de trap op. Meteen toen hij op de overloop stond, zag hij het: bloed. Één van de deuren stond open, en door de deurgang was dat het enige wat hij zag. Hij liep, verschrikkelijk langzaam, omdat hij, terwijl hij liep, de angst moest overwinnen voor wat hij in die kamer aan zou treffen. Hij stapte over de drempel van de slaapkamer van zijn leerlinge, en zijn ogen vielen op het bijna naakte lijk van Macy. Ze had niet meer aan dan een onderbroekje, en ze lag op haar rug op het bed. Haar polsen waren doorgesneden, en haar lichaam was bleek.
Hoofdstuk 1
Freek zat in zijn stoel voor in het lokaal. Hij keek niet naar de pratende leerlingen, die één voor één of in paartjes het lokaal binnen kwamen en hun plaats namen. Ze lachten en ze praatten, en ze wisten nog van niets. Freek, echter, voelde zich leeg. Hij had zich die nacht leeggejankt, een deel van zijn meubulair kort en klein geslagen, en zijn woede en verdriet afgereageerd tot er geen emotie meer in zjn lijf was. Geen emotie, behalve schuld, een schuldgevoel dat alles inslikte. Toen de klas zat, schraapte hij zijn keel, en draaide het fotolijstje om dat voor hem stond. De klas viel bijna meteen stil, alsof ze wisten dat er iets mis was.
'Jullie kennen Macy allemaal. Jullie hebben dagelijks lessen met haar gevolgd, en jullie weten wat voor mens zij is. Sommige van jullie zijn haar vrienden, andere kennen haar nauwelijks, alleen van school. Gisteren heeft Macy zelfmoord gepleegd'
Kloonjacht
---
xx vonk
xx vonk
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat 
The quiet scares me cause it screams the truth
Mijn interesse is ook gewekt 
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Spannend
Veni 
De geschokte gezichten van zijn leerlingen gingen langs hem heen. Hij staarde naar de achterkant van het lokaal, en weigerde ook maar iemand aan te kijken. Hij had al in de gezichten van Macy's ouders gekeken, en naar die van de buurvrouw. Hij kon zich niet voorstellen dat deze gezichten erger waren dan dat. 'Maar meneer... Waaróm? Waarom zou Macy in godsnaam zelfmoord plegen? Ze was toch niet ongelukkig? Ze werd door niemand gepest, ze had genoeg vrienden, ze had bijna een vriendje, het ging goed op school, en ze had weinig ruzie met haar ouders! Waarom zou ze zich vermoorden? Niemand vermoordt zich als ze bijna een vriendje hebben!' Freek dwong zichzelf Mike aan te kijken, en zuchtte. Mike was de beste vriend van Macy geweest, en kende waarschijnlijk élk detail van haar leven.
'Er is geen brief achtergelaten, zelfs aan haar ouders niet. Ze hield geen dagboek bij, dus daaraan hadden we het ook niet kunnen zien, ze vertoonde geen gek gedrag voordat ze het deed, dus we kunnen niet afleiden wanneer het begon...' Freek stopte halverwege zijn zin, en dacht aan het telefoontje. Zijn trots weerhield hem ervan dat hij het meteen vertelde, maar toe de tranen begonnen te stromen, wist hij dat het er uit zou komen.
'Meneer Ploert?' Mike was ook begonnen met huilen, en verschillende andere leerlingen ook. De dood kwam altijd als schok.
'Ik had het kunnen voorkomen.' Hij fluisterde het maar, maar alle leerlingen keken hem verbaasd aan. Hij vertelde hen precies wat er was gebeurd, en zei dat het hem speet. Niemand vertelde hem dat het niet zijn schuld was. Hij kondigde aan dat iedereen voor vandaag naar huis mocht, en op hun eigen manier met dit verlies om konden gaan. Het lokaal stroomde weer leeg, en de leerlingen lachten niet, renden niet, en praatten niet. Ze keken alleen somber, of ze huilden zachtjes. Hij bood geen steun.
'Een ontroerende speech hield je daar. Ik ben geroerd door je eerlijkheid.' Freek schrok en keek met een ruk opzij naar het figuur dat daar nogal geluidloos was gekomen. Het was een vrouw, dat had hij aan de stem gehoord, maar meer zag hij niet. Ze had een kap over haar hoofd zodat haar gezicht niet zichtbaar was, en ze een klein beetje leek op de dood.
'W... wie ben jij?' Freek stotterde van verbazing.
'Dat is nu nog niet van belang. Eerst moet je begrijpen dat de dood van Macy absoluut geen zelfmoord was. En dat moet jij gaan bewijzen, om te beginnen...' Freek keek haar aan, en probeerde een gezicht uit te maken in de schaduw onder de kap, maar het had weinig zin.
'Maar ik heb Macy gezien. Haar polsen waren doorgesneden, ze is doodgebloed...' De vrouw onderbrak hem.
'Hoe weet je dat zíj dat heeft gedaan? Misschien was het een manier om het op een zelfmoord te laten líjken...'
'Maar,' begon Freek weer, 'Dan zou hij of zij haar nogal in bedwang moeten hebben gehouden, en de vingerafdrukken op haar lijf waren alleen van haar.' Hij keek verdrietig de vrouw aan.
'Laat dat nog een keer onderzoeken. Je zult vinden dat daarmee iets heel vreemds aan de hand is...' De vrouw ging weer weg, en hij hield haar niet tegen.
'Meneer Ploert?' Freek draaide zich weer om en zag daar de lijkschouwer staan. Hij was naar het mortuarium gegaan, en had gedaan wat de vreemde vrouw hem had gevraagd. Hij had gevraagd aan de lijkschouwer om de blauwe plekken op haar lijf eens te onderzoeken, en de man was na tien minuten al terug gekomen. 'Ah, daar bent u. Ja, u had gelijk, er ís iets heel vreemds aan de hand met die vingerafdrukken, loopt u maar mee, dan laat ik het u zien.' Freek stond op van het stoeltje en liep met de man mee. Hij zag er tegenop om haar lichaam nog een keer te zien, maar zijn nieuwschierigheid won. 'Kijk, deze blauwe plekken zijn gemaakt door vingertoppen die in haar huid grepen, dat snapte u al. Nu zijn wij naar die vingerafdrukken gaan kijken, en vonden dat deze overeenkwamen met haar éigen vingerafdruk. Ze heeft het zichzelf dus aangedaan. Maar, als je kijkt naar déze blauwe plekken...' Hij wees naar de bleke schouder van Macy. 'Hoe kan zij die zélf gemaakt hebben? Dan had ze haar hand achterstevoren moeten hebben gehad, én kracht moeten zetten. Een haast onmogelijke positie.' Freek keek de man aan.
'Dus...'
'Zij kán het zichzelf niet aan hebben gedaan, maar er loopt iemand rond die heel goed is in het nabootsen van vingerafdrukken, óf die dezelfde vingerafdruk heeft. Wat overigens niet voorkomt, behalve bij ééneiige tweelingen. En die persoon heeft haar vermoord en geprobeerd het op een zelfmoord te laten lijken.'
'Er is geen brief achtergelaten, zelfs aan haar ouders niet. Ze hield geen dagboek bij, dus daaraan hadden we het ook niet kunnen zien, ze vertoonde geen gek gedrag voordat ze het deed, dus we kunnen niet afleiden wanneer het begon...' Freek stopte halverwege zijn zin, en dacht aan het telefoontje. Zijn trots weerhield hem ervan dat hij het meteen vertelde, maar toe de tranen begonnen te stromen, wist hij dat het er uit zou komen.
'Meneer Ploert?' Mike was ook begonnen met huilen, en verschillende andere leerlingen ook. De dood kwam altijd als schok.
'Ik had het kunnen voorkomen.' Hij fluisterde het maar, maar alle leerlingen keken hem verbaasd aan. Hij vertelde hen precies wat er was gebeurd, en zei dat het hem speet. Niemand vertelde hem dat het niet zijn schuld was. Hij kondigde aan dat iedereen voor vandaag naar huis mocht, en op hun eigen manier met dit verlies om konden gaan. Het lokaal stroomde weer leeg, en de leerlingen lachten niet, renden niet, en praatten niet. Ze keken alleen somber, of ze huilden zachtjes. Hij bood geen steun.
'Een ontroerende speech hield je daar. Ik ben geroerd door je eerlijkheid.' Freek schrok en keek met een ruk opzij naar het figuur dat daar nogal geluidloos was gekomen. Het was een vrouw, dat had hij aan de stem gehoord, maar meer zag hij niet. Ze had een kap over haar hoofd zodat haar gezicht niet zichtbaar was, en ze een klein beetje leek op de dood.
'W... wie ben jij?' Freek stotterde van verbazing.
'Dat is nu nog niet van belang. Eerst moet je begrijpen dat de dood van Macy absoluut geen zelfmoord was. En dat moet jij gaan bewijzen, om te beginnen...' Freek keek haar aan, en probeerde een gezicht uit te maken in de schaduw onder de kap, maar het had weinig zin.
'Maar ik heb Macy gezien. Haar polsen waren doorgesneden, ze is doodgebloed...' De vrouw onderbrak hem.
'Hoe weet je dat zíj dat heeft gedaan? Misschien was het een manier om het op een zelfmoord te laten líjken...'
'Maar,' begon Freek weer, 'Dan zou hij of zij haar nogal in bedwang moeten hebben gehouden, en de vingerafdrukken op haar lijf waren alleen van haar.' Hij keek verdrietig de vrouw aan.
'Laat dat nog een keer onderzoeken. Je zult vinden dat daarmee iets heel vreemds aan de hand is...' De vrouw ging weer weg, en hij hield haar niet tegen.
'Meneer Ploert?' Freek draaide zich weer om en zag daar de lijkschouwer staan. Hij was naar het mortuarium gegaan, en had gedaan wat de vreemde vrouw hem had gevraagd. Hij had gevraagd aan de lijkschouwer om de blauwe plekken op haar lijf eens te onderzoeken, en de man was na tien minuten al terug gekomen. 'Ah, daar bent u. Ja, u had gelijk, er ís iets heel vreemds aan de hand met die vingerafdrukken, loopt u maar mee, dan laat ik het u zien.' Freek stond op van het stoeltje en liep met de man mee. Hij zag er tegenop om haar lichaam nog een keer te zien, maar zijn nieuwschierigheid won. 'Kijk, deze blauwe plekken zijn gemaakt door vingertoppen die in haar huid grepen, dat snapte u al. Nu zijn wij naar die vingerafdrukken gaan kijken, en vonden dat deze overeenkwamen met haar éigen vingerafdruk. Ze heeft het zichzelf dus aangedaan. Maar, als je kijkt naar déze blauwe plekken...' Hij wees naar de bleke schouder van Macy. 'Hoe kan zij die zélf gemaakt hebben? Dan had ze haar hand achterstevoren moeten hebben gehad, én kracht moeten zetten. Een haast onmogelijke positie.' Freek keek de man aan.
'Dus...'
'Zij kán het zichzelf niet aan hebben gedaan, maar er loopt iemand rond die heel goed is in het nabootsen van vingerafdrukken, óf die dezelfde vingerafdruk heeft. Wat overigens niet voorkomt, behalve bij ééneiige tweelingen. En die persoon heeft haar vermoord en geprobeerd het op een zelfmoord te laten lijken.'
---
xx vonk
xx vonk
Erg spannend 
The quiet scares me cause it screams the truth
Supergoed geschreven 
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Ik houd wel van thrillers. Ga zo door!
Veni
Freek zat thuis en piekerde over wat hij had ontdekt. Was het dan toch niet zijn schuld, en had hij het dan toch niet kunnen voorkomen? Maar hij sloeg dat excuus om zijn zelfverwijt te minderen weg, gezien hij tóch haar hulpkreet had ontvangen en tóch hem genegeerd had, of zij zichzelf nu had vermoord, of of dat ze was vermoord. 'Heb je al iets ontdekt?' Freek schrok weer evenhard van de vrouwenstem, en viel van zijn stoel. Toen hij zichzelf van de grond had gehesen, keek hij dood weer aan. Ze had dezelfde kleren, en ze rook ook naar de dood, merkte hij opeens. Ze stonk naar een mengsel van bloed en urine, en de geur liet hem haast over zijn nek gaan. De schrik en de rouw had waarschijnlijk voorkomen dat hij het de vorige keer rook.
'J... ja, ik heb het ontdekt. De vingerafdrukken kwamen overeen met die van haar, maar ze had ze zelf nooit kunnen maken. Dat bedoelde je toch?' De stilte gaf aan dat dood glimlachte, of piekerde, maar hij kon haar gezicht nog steeds niet zien.
'Weet jij wat dat betekent, meneer Ploert?' Meneer Ploert... ze wist zijn naam, maar waarom noemde ze hem dan met zijn achternaam? Was ze een leerling?
'Nee, ik heb geen idee. Misschien had Macy een tweeling zusje.'
'Dat had ik niet.' Freek hield zijn adem in, en met een brandende nieuwsgierigheid keek hij toe hoe ze naar haar kap greep, maar ze trok hem niet af. 'Wat je nog moet weten, voordat ik mijn geheimen aan je onthul, Freek Ploert, is dat het lichaam dat jij had gevonden op die kamer een leeg omhulsel was. Niks van Macy zat nog in dat lichaam, zoals een computer zonder harde schijf. Macy leeft ergens anders verder. De bestanden zijn geknipt en geplakt naar een andere plek. Namelijk naar deze plek.' Ze trok de kap van haar hoofd af, en daar stond ze dan: een haast gelijkend beeld van Macy, en toch zo anders. Haar huid was zo bleek als dat van een lijk, en haar haren, die eerst kort en sportief om haar gezicht vielen, gingen nu lang over haar schouders. Het litteken dat Macy op haar voorhoofd had, was weg, en er was iets magers aan haar handen en gezicht.
'Ben jij een... kloon?' Macy glimlachte een bedroefde glimlach.
'Er is een instituut dat zich al jaren bezighoudt met klonen, en ik ben het resultaat. Ziet u, ik ben niet onstaan zoals normale mensen, gezien mijn ouders zelf geen kinderen konden krijgen. Ik ben ontstaan in een petrischaaltje. Maar er ging iets mis. Er is iets gebeurd zodat mijn embryo zich tien keer gesplitst heeft. Er lopen dus tien van mij rond, in leven gehouden door het instituut. Ik weet niet hoe het precies werkt, maar ieder van de tien anderen had een bepaalde functie, maar deze,' ze wees naar zichzelf, 'is blanco gehouden. Ik heb de kunstmatige baarmoeder nooit verlaten, totdat de hersens van Macy naar mij gecopieerd waren, als het ware.'
'Dat kan helemaal niet.'
'Je moest eens weten wat er allemaal kan. Ik weet ook niet hoe het precies zit, maar het is me overkomen. Ik heb drie van mijn zussen gezien, die mij de polsen doorsneden, en ik heb de baas gezien, die met allerlei apperatuur aan mijn ogen zat. Het volgende wat ik wist was dat ik in een splinternieuw lichaam zat. Het was waarschijnlijk de bedoeling dat ik gehersenspoeld werd, maar één van de anderen was slordig geweest, en ik wist te ontsnappen. Ik heb één van mijn zusjes moeten vermoorden om van die walgelijke plek weg te komen. Maar officieel ben ik nu dood, dus ik kan niet herkend worden, ik heb geen geld, geen eten. Het bloed van mijn zusje kan ik niet van me af wassen, en ik voel me verschrikkelijk.' Tranen leken in haar ogen te verschijnen. Freek wist niet wat hij moest denken. Het hele verhaal klonk heel extreem en ongeloofwaardig, maar ze moest wel héél veel fantasie hebben om dit te verzinnen. Bovendien had hij haar lijk gevonden, en toch stond ze hier voor hem. Was zij werkelijk wat ze beweerde dat ze was? Of was zij de moordenares van Macy?
'J... ja, ik heb het ontdekt. De vingerafdrukken kwamen overeen met die van haar, maar ze had ze zelf nooit kunnen maken. Dat bedoelde je toch?' De stilte gaf aan dat dood glimlachte, of piekerde, maar hij kon haar gezicht nog steeds niet zien.
'Weet jij wat dat betekent, meneer Ploert?' Meneer Ploert... ze wist zijn naam, maar waarom noemde ze hem dan met zijn achternaam? Was ze een leerling?
'Nee, ik heb geen idee. Misschien had Macy een tweeling zusje.'
'Dat had ik niet.' Freek hield zijn adem in, en met een brandende nieuwsgierigheid keek hij toe hoe ze naar haar kap greep, maar ze trok hem niet af. 'Wat je nog moet weten, voordat ik mijn geheimen aan je onthul, Freek Ploert, is dat het lichaam dat jij had gevonden op die kamer een leeg omhulsel was. Niks van Macy zat nog in dat lichaam, zoals een computer zonder harde schijf. Macy leeft ergens anders verder. De bestanden zijn geknipt en geplakt naar een andere plek. Namelijk naar deze plek.' Ze trok de kap van haar hoofd af, en daar stond ze dan: een haast gelijkend beeld van Macy, en toch zo anders. Haar huid was zo bleek als dat van een lijk, en haar haren, die eerst kort en sportief om haar gezicht vielen, gingen nu lang over haar schouders. Het litteken dat Macy op haar voorhoofd had, was weg, en er was iets magers aan haar handen en gezicht.
'Ben jij een... kloon?' Macy glimlachte een bedroefde glimlach.
'Er is een instituut dat zich al jaren bezighoudt met klonen, en ik ben het resultaat. Ziet u, ik ben niet onstaan zoals normale mensen, gezien mijn ouders zelf geen kinderen konden krijgen. Ik ben ontstaan in een petrischaaltje. Maar er ging iets mis. Er is iets gebeurd zodat mijn embryo zich tien keer gesplitst heeft. Er lopen dus tien van mij rond, in leven gehouden door het instituut. Ik weet niet hoe het precies werkt, maar ieder van de tien anderen had een bepaalde functie, maar deze,' ze wees naar zichzelf, 'is blanco gehouden. Ik heb de kunstmatige baarmoeder nooit verlaten, totdat de hersens van Macy naar mij gecopieerd waren, als het ware.'
'Dat kan helemaal niet.'
'Je moest eens weten wat er allemaal kan. Ik weet ook niet hoe het precies zit, maar het is me overkomen. Ik heb drie van mijn zussen gezien, die mij de polsen doorsneden, en ik heb de baas gezien, die met allerlei apperatuur aan mijn ogen zat. Het volgende wat ik wist was dat ik in een splinternieuw lichaam zat. Het was waarschijnlijk de bedoeling dat ik gehersenspoeld werd, maar één van de anderen was slordig geweest, en ik wist te ontsnappen. Ik heb één van mijn zusjes moeten vermoorden om van die walgelijke plek weg te komen. Maar officieel ben ik nu dood, dus ik kan niet herkend worden, ik heb geen geld, geen eten. Het bloed van mijn zusje kan ik niet van me af wassen, en ik voel me verschrikkelijk.' Tranen leken in haar ogen te verschijnen. Freek wist niet wat hij moest denken. Het hele verhaal klonk heel extreem en ongeloofwaardig, maar ze moest wel héél veel fantasie hebben om dit te verzinnen. Bovendien had hij haar lijk gevonden, en toch stond ze hier voor hem. Was zij werkelijk wat ze beweerde dat ze was? Of was zij de moordenares van Macy?
---
xx vonk
xx vonk
Goed stukje
The quiet scares me cause it screams the truth
Ik heb het hele verhaal in een keer gelezen, echt geweldig!
Reginleif, Heritage of the Gods
Super!!
Veni
Hoofdstuk 2
Macy kwam met nat haar de trap van zijn huisje aflopen. Ze glimlachte, ietwat verlegen, omdat ze zijn kleren droeg. Van het instituut waar ze vandaan kwam had ze geen kleren meegekregen: haar kloon die volgens haar net uit de baarmoeder kwam, had nog nooit kleren aan gehad. Ze had dit weggejat uit een of andere kast, maar liep nu al sinds haar dood in die kleren rond. Ook het vocht van de kunstmatige baarmoeder was niet helemaal van haar af, en door het rennen had ze ook nog gezweet. Nu ze echter was gewassen, leek ze al een beetje meer op de Macy die hij herinnerde. Dat was vreemd, want ze was nog steeds even bleek en haar haren en nagels waren nog steeds schrikbarend lang, maar nu de walgende geur weg was, waren een deel van zijn twijfels ook weg.
'Meneer Ploert, heeft u misschien een schaar en een veil?' Hij glimlachte. Ze ging zichzelf een make-over geven. Alsof ze een blancopapier haar identiteit gaf door er een eigen kunstwerk op te maken. Ze knipte haar haren niet zo kort als ze het eerder had gehad, maar gewoon op een boblijn halverwege haar nek. Ze was immers geen kapster die bij zichzelf even een vlot modelletje kon knippen. Dat kon een kapster trouwens ook niet. Freek kon het niet laten achter haar te gaan staan, en zorgelijk de boblijn recht ze maken. Met zachte hand liet hij haar haren door zijn vingers glijden, en knipte de puntjes aan. Haar haren krulden een klein beetje, dus de preciese ongelijkheden vielen niet op. Ook hielp hij haar bij het knippen van haar nagels. Deze waren op zo'n lengte, dat ze zelf het nagelschaartje niet goed vast kon houden. Terwijl hij de haren en de nagels opruimde die op de grond waren gevallen, plukte zij haar wenkbrauwen, en stook een pin door haar oorlellen.
'Dank u wel, dat u mij wil helpen.' Freek gooide het laatste beetje in de prullenbak en zuchtte.
'Het is het minste wat ik kan doen. Ik heb je immers in de steek gelaten.'
'Ik was in paniek toen ik u belde. Ik dacht dat ze me gingen vermoorden, wat ze ook hebben gedaan, alleen ik wist niet dat ik verder zou leven in een nieuw lichaam. Misschien is het wel beter zo. Met de gruwelen die mij gaan achtervolgen, is een nieuw lichaam misschien handig. Dit lichaam is wat gespierder dan mijn oude, en mijn oude had één of twee blessures. Die zijn niet handig. Bovendien heeft dit stel hersens een aantal feiten erin gemonteerd die mijn oude hersens niet hadden.' Freek was lichtelijk geïrriteerd over de manier waarop ze over haar oude lichaam praatte alsof het een auto was die nu vervangen was door een nieuwe.
'Hoezo feiten? Wat voor feiten? Ik dacht dat je zei dat deze hersens blanco waren?' Macy zuchtte.
'Ja, dat dacht ik ook. Ik denk dat hij wilde experimenteren met het combineren van herinneringen en kennis. Ik weet dingen over vechten, ik weet dingen over wetenschap, en ik spreek uit het niets vloeiend frans en chinees. Dat wist ik niet... gewoon opgeslagen.' Ze haalde haar schouders op, alsof het heel normaal was. Ze liet niet merken wat ze doorgemaakt had, want hoe koel ze er ook over deed, ze had wel de dood ervaren, ze had aan een nieuw lichaam moeten wennen, en haar hersens waren een experiment.
'Hoe is het om dood te gaan?' De woorden floepte uit zijn mond voordat hij er erg in had, en hij schaamde zich ervoor al voordat de laatste klanken uit de lucht waren verdwenen. Macy keek hem strak aan, zonder haar grijze ogen te knipperen. Ze zag er kouder dan ijs uit.
'Zoals in slaap vallen. Eerst is er de pijn, van het bloeden van mijn aderen. Maar dan dringt de pijn langzaam steeds minder door, en komen alle mooie dingen in het leven nog even langsflitsen. Dat is het laatste waar je aan denkt, vlak voordat je sterft: al die mooie dingen.' Macy glimlachte even. 'En dan kom je weer terug in de realiteit, en is de wereld verschrikkelijk.' Haar gezicht ging weer koud.
Macy kwam met nat haar de trap van zijn huisje aflopen. Ze glimlachte, ietwat verlegen, omdat ze zijn kleren droeg. Van het instituut waar ze vandaan kwam had ze geen kleren meegekregen: haar kloon die volgens haar net uit de baarmoeder kwam, had nog nooit kleren aan gehad. Ze had dit weggejat uit een of andere kast, maar liep nu al sinds haar dood in die kleren rond. Ook het vocht van de kunstmatige baarmoeder was niet helemaal van haar af, en door het rennen had ze ook nog gezweet. Nu ze echter was gewassen, leek ze al een beetje meer op de Macy die hij herinnerde. Dat was vreemd, want ze was nog steeds even bleek en haar haren en nagels waren nog steeds schrikbarend lang, maar nu de walgende geur weg was, waren een deel van zijn twijfels ook weg.
'Meneer Ploert, heeft u misschien een schaar en een veil?' Hij glimlachte. Ze ging zichzelf een make-over geven. Alsof ze een blancopapier haar identiteit gaf door er een eigen kunstwerk op te maken. Ze knipte haar haren niet zo kort als ze het eerder had gehad, maar gewoon op een boblijn halverwege haar nek. Ze was immers geen kapster die bij zichzelf even een vlot modelletje kon knippen. Dat kon een kapster trouwens ook niet. Freek kon het niet laten achter haar te gaan staan, en zorgelijk de boblijn recht ze maken. Met zachte hand liet hij haar haren door zijn vingers glijden, en knipte de puntjes aan. Haar haren krulden een klein beetje, dus de preciese ongelijkheden vielen niet op. Ook hielp hij haar bij het knippen van haar nagels. Deze waren op zo'n lengte, dat ze zelf het nagelschaartje niet goed vast kon houden. Terwijl hij de haren en de nagels opruimde die op de grond waren gevallen, plukte zij haar wenkbrauwen, en stook een pin door haar oorlellen.
'Dank u wel, dat u mij wil helpen.' Freek gooide het laatste beetje in de prullenbak en zuchtte.
'Het is het minste wat ik kan doen. Ik heb je immers in de steek gelaten.'
'Ik was in paniek toen ik u belde. Ik dacht dat ze me gingen vermoorden, wat ze ook hebben gedaan, alleen ik wist niet dat ik verder zou leven in een nieuw lichaam. Misschien is het wel beter zo. Met de gruwelen die mij gaan achtervolgen, is een nieuw lichaam misschien handig. Dit lichaam is wat gespierder dan mijn oude, en mijn oude had één of twee blessures. Die zijn niet handig. Bovendien heeft dit stel hersens een aantal feiten erin gemonteerd die mijn oude hersens niet hadden.' Freek was lichtelijk geïrriteerd over de manier waarop ze over haar oude lichaam praatte alsof het een auto was die nu vervangen was door een nieuwe.
'Hoezo feiten? Wat voor feiten? Ik dacht dat je zei dat deze hersens blanco waren?' Macy zuchtte.
'Ja, dat dacht ik ook. Ik denk dat hij wilde experimenteren met het combineren van herinneringen en kennis. Ik weet dingen over vechten, ik weet dingen over wetenschap, en ik spreek uit het niets vloeiend frans en chinees. Dat wist ik niet... gewoon opgeslagen.' Ze haalde haar schouders op, alsof het heel normaal was. Ze liet niet merken wat ze doorgemaakt had, want hoe koel ze er ook over deed, ze had wel de dood ervaren, ze had aan een nieuw lichaam moeten wennen, en haar hersens waren een experiment.
'Hoe is het om dood te gaan?' De woorden floepte uit zijn mond voordat hij er erg in had, en hij schaamde zich ervoor al voordat de laatste klanken uit de lucht waren verdwenen. Macy keek hem strak aan, zonder haar grijze ogen te knipperen. Ze zag er kouder dan ijs uit.
'Zoals in slaap vallen. Eerst is er de pijn, van het bloeden van mijn aderen. Maar dan dringt de pijn langzaam steeds minder door, en komen alle mooie dingen in het leven nog even langsflitsen. Dat is het laatste waar je aan denkt, vlak voordat je sterft: al die mooie dingen.' Macy glimlachte even. 'En dan kom je weer terug in de realiteit, en is de wereld verschrikkelijk.' Haar gezicht ging weer koud.
---
xx vonk
xx vonk
Je schrijft echt goed
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Spannend verhaal
Veni
Wow, wat een verhaal weer..
Toen ik het eerste stukje las, had ik de tranen in mijn ogen, en dat gaat bijna net zo als het verhaal wat ik een 1,5 jaar geleden hier al geplaatst heb, onder "eigen verhalen".
De dood van het broertje van één van me goede vriendinnen uit de klas, de leegte de drukke klas die in één keer stil was, de meester die de woorden bijna niet uit zijn mond krijgt....
Toen ik het eerste stukje las, had ik de tranen in mijn ogen, en dat gaat bijna net zo als het verhaal wat ik een 1,5 jaar geleden hier al geplaatst heb, onder "eigen verhalen".
De dood van het broertje van één van me goede vriendinnen uit de klas, de leegte de drukke klas die in één keer stil was, de meester die de woorden bijna niet uit zijn mond krijgt....
Echt super geschreven, je kunt je helemaal inleven als lezer!
The quiet scares me cause it screams the truth
@Sebastiaan: Het spijt me van het broertje van je vriendin... ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een voorbeeld heb gebruikt... ik heb ongeveer precies de situatie beschreven toen onze scheikunde leraar vertelde dat één van de brugklassers zichzelf had opgehangen. Dat maakt het menselijker en minder zomaar een fantasie verhaal...
De vraag die ongetwijfeld op zijn lippen lag, evenals op die van haar, was wat ze nu moest doen. Haar overlijdensacte was getekend, en waarschijnlijk werd ze of was ze al gecremeerd. Of ze lag in het mortuarium waar haar moord onderzocht werd. Macy liet het niet graag zien, maar ze was bang. Er liepen nóg negen van die klonen rond, en ze zouden haar allemaal proberen te pakken. Dat was waarom ze niet meteen haar toevlucht had genomen naar haar ouders: dat was de eerste plek waar de klonen zouden zoeken, en dan zouden haar ouders gevaar lopen. Nee, beter was als ze verdween totdat alle klonen weg waren. Maar verdwijnen kun je niet alleen, daar heb je hulp voor nodig. Freek Ploert was een uitstekend iemand, die ze kon vertrouwen, maar die niet meteen als gijzelaar gezocht kon worden. Maar hij alleen zou niet voldoende zijn. Ze moest nog een ander hebben...
'Meneer Ploert? Zou u mij in contact kunnen brengen met Mike?' Hij draaide zich om, en leek half geroerd en half verbaasd.
'Mike geloofde niet dat jij zelfmoord had gepleegd. Zei dat het niet logisch was, dat er geen enkele reden toe was dat jij zelfmoord zo plegen. Hij zei dat je bijna een vriendje had.' Macy voelde het bloed naar haar bleke gezicht stromen, en ze zag dat haar mentor geamuseerd glimlachte. Eventjes maar. Dat zijn van die momenten dat je vergeet dat je je niet in een situatie bevindt om te lachen, maar om ernst uit te stralen en je gezicht strak te houden.
'Mike kent mij beter dan alle anderen. Hij kwam elke middag mee om bij mij huiswerk te maken, omdat dat bij hem te remoerig was. We gingen samen sporten, en we zaten samen op school. Als we gingen stappen, deden we dat samen. Elk aspect van mijn leven kent hij, als het zijn eigen leven was. Ik heb hem nodig, meneer.' Het was bijna smekend dat ze hem aankeek, maar ze wist dat ze zijn toestemming niet nodig had. Ze kon toch wel in contakt komen met Mike, alleen met zijn hulp zou dat makkelijker gaan. Hij knikte.
Mike keek verdrietig uit het raam. Hij miste haar, zijn beste vriendin. Wat moest hij nu? Nee, hij was niet verliefd op haar geweest, en hij gunde het haar ook van harte dat zij een vriendje had, maar zij bracht bij hem vreugde daar waar hij dat eerder niet had. Hij dacht terug aan de tijd voordat hij Macy had leren kennen. Hij leefde in een gezin, wat hij nog steeds doet, trouwens, met twee oudere broers, twee jongere broertjes, en een zusje. Zijn vader was al lang weg, en zijn moeder was altijd werken. Zijn oudere broers hadden hem opgevoed, en daar hadden ze eigenlijk heel slecht werk van gemaakt. Hij was de basisschool nog niet af, of hij spijbelde en rookte. Op de middelbare school, echter, kwam hij naast Macy te zitten. Zij nam hem mee naar haar thuis, en hielp hem met zijn huiswerk. Rustig in een bijna leeg huis aan tafel huiswerk maken scheen veel makkelijker te gaan dan in een huis vol zeurende kinderen en herrie... Terwijl zijn vriendschap met Macy groeide, stopte hij met roken, kwam hij vaker naar school, haalde hij hogere cijfers en ging van het vmbo t naar de HAVO. Hij zag er nu zelfs uit als een beschaafd personnage. Maar nu was zij weg. Waarom zou hij nog de moeite doen om braaf en hard werkend te zijn als zij er toch niet meer was?
De vraag die ongetwijfeld op zijn lippen lag, evenals op die van haar, was wat ze nu moest doen. Haar overlijdensacte was getekend, en waarschijnlijk werd ze of was ze al gecremeerd. Of ze lag in het mortuarium waar haar moord onderzocht werd. Macy liet het niet graag zien, maar ze was bang. Er liepen nóg negen van die klonen rond, en ze zouden haar allemaal proberen te pakken. Dat was waarom ze niet meteen haar toevlucht had genomen naar haar ouders: dat was de eerste plek waar de klonen zouden zoeken, en dan zouden haar ouders gevaar lopen. Nee, beter was als ze verdween totdat alle klonen weg waren. Maar verdwijnen kun je niet alleen, daar heb je hulp voor nodig. Freek Ploert was een uitstekend iemand, die ze kon vertrouwen, maar die niet meteen als gijzelaar gezocht kon worden. Maar hij alleen zou niet voldoende zijn. Ze moest nog een ander hebben...
'Meneer Ploert? Zou u mij in contact kunnen brengen met Mike?' Hij draaide zich om, en leek half geroerd en half verbaasd.
'Mike geloofde niet dat jij zelfmoord had gepleegd. Zei dat het niet logisch was, dat er geen enkele reden toe was dat jij zelfmoord zo plegen. Hij zei dat je bijna een vriendje had.' Macy voelde het bloed naar haar bleke gezicht stromen, en ze zag dat haar mentor geamuseerd glimlachte. Eventjes maar. Dat zijn van die momenten dat je vergeet dat je je niet in een situatie bevindt om te lachen, maar om ernst uit te stralen en je gezicht strak te houden.
'Mike kent mij beter dan alle anderen. Hij kwam elke middag mee om bij mij huiswerk te maken, omdat dat bij hem te remoerig was. We gingen samen sporten, en we zaten samen op school. Als we gingen stappen, deden we dat samen. Elk aspect van mijn leven kent hij, als het zijn eigen leven was. Ik heb hem nodig, meneer.' Het was bijna smekend dat ze hem aankeek, maar ze wist dat ze zijn toestemming niet nodig had. Ze kon toch wel in contakt komen met Mike, alleen met zijn hulp zou dat makkelijker gaan. Hij knikte.
Mike keek verdrietig uit het raam. Hij miste haar, zijn beste vriendin. Wat moest hij nu? Nee, hij was niet verliefd op haar geweest, en hij gunde het haar ook van harte dat zij een vriendje had, maar zij bracht bij hem vreugde daar waar hij dat eerder niet had. Hij dacht terug aan de tijd voordat hij Macy had leren kennen. Hij leefde in een gezin, wat hij nog steeds doet, trouwens, met twee oudere broers, twee jongere broertjes, en een zusje. Zijn vader was al lang weg, en zijn moeder was altijd werken. Zijn oudere broers hadden hem opgevoed, en daar hadden ze eigenlijk heel slecht werk van gemaakt. Hij was de basisschool nog niet af, of hij spijbelde en rookte. Op de middelbare school, echter, kwam hij naast Macy te zitten. Zij nam hem mee naar haar thuis, en hielp hem met zijn huiswerk. Rustig in een bijna leeg huis aan tafel huiswerk maken scheen veel makkelijker te gaan dan in een huis vol zeurende kinderen en herrie... Terwijl zijn vriendschap met Macy groeide, stopte hij met roken, kwam hij vaker naar school, haalde hij hogere cijfers en ging van het vmbo t naar de HAVO. Hij zag er nu zelfs uit als een beschaafd personnage. Maar nu was zij weg. Waarom zou hij nog de moeite doen om braaf en hard werkend te zijn als zij er toch niet meer was?
---
xx vonk
xx vonk
Dat hoeft helemaal niet, het is juist mooi, dat zoiets in een verhaal verwerkt wordt..vonk schreef:@Sebastiaan: Het spijt me van het broertje van je vriendin... ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een voorbeeld heb gebruikt... ik heb ongeveer precies de situatie beschreven toen onze scheikunde leraar vertelde dat één van de brugklassers zichzelf had opgehangen. Dat maakt het menselijker en minder zomaar een fantasie verhaal...
En dit verhaal heeft dus een kern van waarheid, iets wat het me extra aantrekt het te volgen
Mooi, echt mooi
The quiet scares me cause it screams the truth
ik gebruik aspecten van de realiteit om een fantasy verhaal te creëren. Geloof me, ik ken niemand die gekloond is...
---
xx vonk
xx vonk
Echt super, vonk!
Hopelijk vervalt Mike niet in zijn oude patroon
Hopelijk vervalt Mike niet in zijn oude patroon
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Wow ga maar snel verder
Veni
De telefoon ging. De hoorn lag recht naast hem, maar Mike negeerde het compleet, en ging verder met naar buiten kijken. Echter kon hij het niet voorkomen dat hij zijn moeder beneden hoorde opnemen en hoorde praten, al was het maar zachtjes. 'Mike? Nee, die is niet naar school gegaan. Ziek, ja. Hij kan het niet opbrengen naar school te gaan.' Waarom was het juist nú zo stil in huis. Altijd was iedereen overal, en zijn moeder nergens, en nu was iedereen weg, of in ieder geval heel stil, zodat hij elk woord van wat zijn moeder zei kon verstaan. 'Naar ú toe komen? Nu? Maar waarom dat dan? Persoonlijk... Ik ben zijn moeder hoor, ik weet al zijn persoonlijke zaken!' Niet waar, dacht Mike bitter. 'Nou, vooruit dan. Ik zal u hem even geven, dan kunt u hem zelf spreken.' Hij hoorde zijn moeder de trap op komen, en hij verdrong de neiging op te staan en zijn deur op slot te doen. Hij wilde geen contakt met ook maar iemand in de buitenwereld, en hij wilde ook zijn moeder niet zien. 'Lieverd.' Ze had haar hand tegen het microfoontje van de hoorn gelegd. 'Meneer Ploert voor je.' Ze overhandigde hem de telefoon, en hij nam hem, als automatisch, aan.
'Hallo.' Hij mompelde half.
'Dag Mike. Ik zou graag hebben dat je naar mij toe kwam. Ik verwachtte al niet dat je op school zou zijn. Maar ik wil echt dat je naar me toe komt.' Mike had zin om de telefoon op te hangen. Hij had de zelfmoord van Macy kunnen voorkomen, maar in zijn stem klonk geen enkel geluid van rouw. Desondanks liet hij zijn mentor zijn adres doorgeven, en hij sloeg het braaf op in zijn hoofd en beloofde dat hij er zo aan zou komen.
De Vijgenstraat nummer acht. Terwijl hij op zijn fiets had gezeten, had hij even niet geweten waarom hij hier naartoe kwam. Hij moest helemaal daar naartoe fietsen om alleen maar te praten. Wat voor troostende woorden kon deze man hem brengen? Geen, dat wist hij al. Het enige dat hem ervan weerhield om terug naar huis te gaan was dat hij hoopte dat hij te weten zou komen waarom Macy zichzelf vermoord had. Hij bracht zijn vinger naar de bel, en binnen enkele tellen ging de deur open op een kier. 'Wat? Bent u bang dat ik u aan ga vallen?' Meneer Ploert glimlachte.
'Kom maar binnen, Mike.' Hij glimlachte. Walgelijk figuur. 'Ik heb misschien iets dat je wat op kan vrolijken. Maar ik moet eerst wat weten. Wat is Macy waard voor jou?' Waarom gaf die man hem valse hoop? Macy was dood, dat stond vast.
'Mijn leven meneer.' Meneer Ploert boog zich naar voren naar hem en keek hem recht in zijn ogen aan.
'Weet jij dat zeker?' Ietwat aarzelend knikte hij. 'Oké. Ik waarschuw, het is schokkend wat ik je nu ga laten zien, en wat ik je ga vertellen.' Whatever. Mike kwam de huiskamer binnenlopen. Wat had die Ploert gelijk gekregen, het was een schok. Even dat Mike dat hij het zich had verbeeld, maar daar stond ze dan. Macy stond daar springlevend, met een kleine glimlach op haar gezicht. Hij keek nog een keer, en nog eens, maar het bleef Macy. Zij was het, ongetwijfeld. Hij rende de huiskamer door, en stootte onderweg iets van de tafel, maar hij negeerde het. Hij vloog Macy om haar nek en kuste haar wang, en haar gezicht.
'MACY!'
'Hallo.' Hij mompelde half.
'Dag Mike. Ik zou graag hebben dat je naar mij toe kwam. Ik verwachtte al niet dat je op school zou zijn. Maar ik wil echt dat je naar me toe komt.' Mike had zin om de telefoon op te hangen. Hij had de zelfmoord van Macy kunnen voorkomen, maar in zijn stem klonk geen enkel geluid van rouw. Desondanks liet hij zijn mentor zijn adres doorgeven, en hij sloeg het braaf op in zijn hoofd en beloofde dat hij er zo aan zou komen.
De Vijgenstraat nummer acht. Terwijl hij op zijn fiets had gezeten, had hij even niet geweten waarom hij hier naartoe kwam. Hij moest helemaal daar naartoe fietsen om alleen maar te praten. Wat voor troostende woorden kon deze man hem brengen? Geen, dat wist hij al. Het enige dat hem ervan weerhield om terug naar huis te gaan was dat hij hoopte dat hij te weten zou komen waarom Macy zichzelf vermoord had. Hij bracht zijn vinger naar de bel, en binnen enkele tellen ging de deur open op een kier. 'Wat? Bent u bang dat ik u aan ga vallen?' Meneer Ploert glimlachte.
'Kom maar binnen, Mike.' Hij glimlachte. Walgelijk figuur. 'Ik heb misschien iets dat je wat op kan vrolijken. Maar ik moet eerst wat weten. Wat is Macy waard voor jou?' Waarom gaf die man hem valse hoop? Macy was dood, dat stond vast.
'Mijn leven meneer.' Meneer Ploert boog zich naar voren naar hem en keek hem recht in zijn ogen aan.
'Weet jij dat zeker?' Ietwat aarzelend knikte hij. 'Oké. Ik waarschuw, het is schokkend wat ik je nu ga laten zien, en wat ik je ga vertellen.' Whatever. Mike kwam de huiskamer binnenlopen. Wat had die Ploert gelijk gekregen, het was een schok. Even dat Mike dat hij het zich had verbeeld, maar daar stond ze dan. Macy stond daar springlevend, met een kleine glimlach op haar gezicht. Hij keek nog een keer, en nog eens, maar het bleef Macy. Zij was het, ongetwijfeld. Hij rende de huiskamer door, en stootte onderweg iets van de tafel, maar hij negeerde het. Hij vloog Macy om haar nek en kuste haar wang, en haar gezicht.
'MACY!'
---
xx vonk
xx vonk
Ah, hoe lief 
Goed geschreven, maar was Mikes moeder niet dood?
Goed geschreven, maar was Mikes moeder niet dood?
The quiet scares me cause it screams the truth
ik citeer mezelf: 'Zijn vader was al lang weg, en zijn moeder was altijd werken.' Ik heb nooit gezegd dat zijn moeder dood was...
---
xx vonk
xx vonk
Oh okee Ik wist het niet zeker en ik was te lui om terug te lezen 
Ik wist het niet zeker en ik was te lui om terug te lezen The quiet scares me cause it screams the truth
Erg leuk weer
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Spannend
Je schrijft echt goed, ik wil weten hoe het verder gaat!
Je schrijft echt goed, ik wil weten hoe het verder gaat!
Veni
Het was pas toen Mike haar los liet en haar aankeek, dat hij het zag. 'Jij bent Macy helemaal niet.' Het kon ook eigenlijk ook niet: ze was immers dood. De jonge juffrouw die hij net had omhelst en gekust glimlachte niet, bewoog niet en vertelde ook niet wie ze wel of niet was. Ze stond daar gewoon. Freek Ploert stapte naar hem toe en legde zijn hand op haar schouder. Maar vol afschuw en afkeer gooide hij de hand van zijn schouder af. 'NEE! Ik weet niet wie deze FREAK is, maar het is niet MACY! Hou haar bij me uit de buurt!' Hij draaide zich weg en begon met weglopen.
'Het is haar wel degelijk, alleen niet in hetzelfde lichaam, toegegeven. Dat is de Macy die jij al heel lang kent, dat is de Macy van wie ik mentor bent, en dat is de Macy die vermoord is.' Mike stopte met lopen.
'Vermoord?' Ploert maakte een bevestigend geluid. 'Door wie? Ik dacht dat het zelfmoord was.'
'Ze is ook door zichzelf vermoord. Ik weet niet hoe ik dit uit kan leggen zodat jij het gelooft...' Mike draaide met een aarzeling om en keek weer naar Macy. Het lichaam was anders, en in haar blik zag hij ook niet zijn Macy. Haar ogen stonden bedroefd en zwaar, terwijl ze normaal vrolijk en licht stonden. Het verhaal van meneer Ploert wankelde ook aan alle kanten. Het was geen zelfmoord, maar ze was wel door zichzelf vermoord. Ja, als dat het was, geen wonder dat hij het niet goed uit kon leggen.
Een kletterende ruit en een harde bonk verbraken de akelige stilte die veroorzaakt was door de afstoting van Mike en de wankelige poging van Freek om het uit te leggen. Waarom had ze het gevoel gehad dat ze wist dat er wat ging gebeuren? Dat was ook de reden dat ze niet zelf geprobeerd had zichzelf te verklaren. 'ZOEK DEKKING!' De laatste echo van de woorden waren nog niet uit de lucht verdwenen toen een figuur, geheel in het zwart gekleed, een lap stof voor de mond. Ow, ja, ze had haar gestalte goed verborgen, maar Macy wist wel wat er tegenover haar stond. De enige reden voor haar om erop te doelen het lapje stof dat haar identiteit verborg was om aan Mike en Freek te laten zien wat er net het huis binnen gebroken was. Meteen waren ze aan elkaar gewaagd, wat niet had moeten kunnen. Macy had niet moeten kunnen vechten, ze had niet meteen alle bewegingen van haar tegenstandster, haar vijand, moeten kunnen voelen. Ze had niet moeten weten hoe ze zich tegen dergelijke snelle bewegingen moest verdedigen, en wat al helemaal niet had gemoeten, was dat ze haar van zich af kon gooien met ongekende kracht, en met een vliegensvlugge beweging de monddoek van haar af kon trekken. Ze staarde met een vurige blik naar haar eigen gezicht, en hijgend keken ze elkaar aan. De kloon keek haar vol haat aan, maar Macy zag in haar ogen een zekere paniek. Zij was de sterkste, Macy had haar kloon overtroffen, in een gevecht dat niet langer had geduurd dan twee minuten, maar voor het tweetal leek het alsof het voor eeuwig had geduurd. Schoppen die tegengehouden werden door snelle bewegingen van de armen, meteen gevolgd door tegenaanvallen van de andere hand, die vlak voordat ze de nek van de ander raakten met een stevige hand afgeweerd waren. De bewegingen waren zo snel geweest dat alleen déze twee ze van elkaar hadden kunnen voorspellen. Maar nu lag ze daar, in paniek, op zoek naar een laatste uitweg. Maar ook dat zag Macy van verre aankomen, en ze wist wat er ging gebeuren, hoewel de paniek van de kloon waarschijnlijk haar voorgevoel had geblokkeerd. Midden in de sprong naar Macy's nek wist Macy het mes vast te grijpen en het om te draaien, zodat haar kloon haar eigen dood in sprong.
'Dat,' Macy draaide zich naar Mike, die onder een tafel was beland, nadat Ploert hem daarheen had getrokken, 'is was Freek bedoelde.'
'Het is haar wel degelijk, alleen niet in hetzelfde lichaam, toegegeven. Dat is de Macy die jij al heel lang kent, dat is de Macy van wie ik mentor bent, en dat is de Macy die vermoord is.' Mike stopte met lopen.
'Vermoord?' Ploert maakte een bevestigend geluid. 'Door wie? Ik dacht dat het zelfmoord was.'
'Ze is ook door zichzelf vermoord. Ik weet niet hoe ik dit uit kan leggen zodat jij het gelooft...' Mike draaide met een aarzeling om en keek weer naar Macy. Het lichaam was anders, en in haar blik zag hij ook niet zijn Macy. Haar ogen stonden bedroefd en zwaar, terwijl ze normaal vrolijk en licht stonden. Het verhaal van meneer Ploert wankelde ook aan alle kanten. Het was geen zelfmoord, maar ze was wel door zichzelf vermoord. Ja, als dat het was, geen wonder dat hij het niet goed uit kon leggen.
Een kletterende ruit en een harde bonk verbraken de akelige stilte die veroorzaakt was door de afstoting van Mike en de wankelige poging van Freek om het uit te leggen. Waarom had ze het gevoel gehad dat ze wist dat er wat ging gebeuren? Dat was ook de reden dat ze niet zelf geprobeerd had zichzelf te verklaren. 'ZOEK DEKKING!' De laatste echo van de woorden waren nog niet uit de lucht verdwenen toen een figuur, geheel in het zwart gekleed, een lap stof voor de mond. Ow, ja, ze had haar gestalte goed verborgen, maar Macy wist wel wat er tegenover haar stond. De enige reden voor haar om erop te doelen het lapje stof dat haar identiteit verborg was om aan Mike en Freek te laten zien wat er net het huis binnen gebroken was. Meteen waren ze aan elkaar gewaagd, wat niet had moeten kunnen. Macy had niet moeten kunnen vechten, ze had niet meteen alle bewegingen van haar tegenstandster, haar vijand, moeten kunnen voelen. Ze had niet moeten weten hoe ze zich tegen dergelijke snelle bewegingen moest verdedigen, en wat al helemaal niet had gemoeten, was dat ze haar van zich af kon gooien met ongekende kracht, en met een vliegensvlugge beweging de monddoek van haar af kon trekken. Ze staarde met een vurige blik naar haar eigen gezicht, en hijgend keken ze elkaar aan. De kloon keek haar vol haat aan, maar Macy zag in haar ogen een zekere paniek. Zij was de sterkste, Macy had haar kloon overtroffen, in een gevecht dat niet langer had geduurd dan twee minuten, maar voor het tweetal leek het alsof het voor eeuwig had geduurd. Schoppen die tegengehouden werden door snelle bewegingen van de armen, meteen gevolgd door tegenaanvallen van de andere hand, die vlak voordat ze de nek van de ander raakten met een stevige hand afgeweerd waren. De bewegingen waren zo snel geweest dat alleen déze twee ze van elkaar hadden kunnen voorspellen. Maar nu lag ze daar, in paniek, op zoek naar een laatste uitweg. Maar ook dat zag Macy van verre aankomen, en ze wist wat er ging gebeuren, hoewel de paniek van de kloon waarschijnlijk haar voorgevoel had geblokkeerd. Midden in de sprong naar Macy's nek wist Macy het mes vast te grijpen en het om te draaien, zodat haar kloon haar eigen dood in sprong.
'Dat,' Macy draaide zich naar Mike, die onder een tafel was beland, nadat Ploert hem daarheen had getrokken, 'is was Freek bedoelde.'
---
xx vonk
xx vonk
Echt spannend!!
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat
The quiet scares me cause it screams the truth
Whaha, nietvonk schreef:...Geloof me, ik ken niemand die gekloond is...
Nee echt een super verhaal weer.. Ik ben echt blij dat je hier schrijft
Mike kroop met grote ogen van onder te tafel vandaan. Het was zo snel gegaan dat hij het met zijn ogen nauwelijks had kunnen volgen. En nu lagen zijn ogen op de gevolgen van wat er net gebeurd was. De Macy die hij had gezien toen hij binnenkwam was bedekt in bloed, haar armen blauw. Haar blik was als van staal, en tegelijkertijd leken haar ogen in brand te staan. Wat hij daar net had gezien had hij in geen enkele actiefilm ooit gezien. Bewegingen zo snel en zo precies, dat het leek alsof het tweetal ze ingestudeerd had. Maar de andere Macy lag daar op de grond, een gapende wond in haar borst, haar ogen nog opgengesperd, waardoor het dode gezicht kwaadaardig leek. 'Het zijn er drie... Twee dood, één levend.' Freek zweeg, nog bibberend van angst, zijn ogen niet van het lijk afhalend.
'Meer dan drie.' Macy besloot haar stem weer te laten horen. 'Het zijn er altijd meer geweest. Maar ik heb de herinneringen van de enige die opgegroeid is vanuit een baarmoeder en met ouders. De andere zijn in een soort laberatorium groot geworden. En ongetwijfeld zullen er meer kloons zijn. Toen ze er eenmaal achter waren hoe ze een embryo konden laten splitsen, zullen ze dat met meerdere klompjes cellen geprobeerd hebben. Wie weet hebben ze een heel leger. En de reden dat daar niks van bekend is, is omdat ze het van de publiciteit verborgen hebben gehouden. Mensen klonen is immers niet aanvaard in onze huidige maatschappij, en het uitvoeren van proeven op de menselijke hersens al helemaal niet. Dat is waarom ík dood moest. Ze hadden mijn hersens nodig, en nu ik over hen weet, moet ik uit de weg geruimd worden. Ik ben een last, een bedreiging. En alles op alles zal erop gezet worden om mij af te maken. Wat zij echter niet weten, is dat alles dat ze aan mijn lieve tweelingzusjes leren, ik in vage maten ook binnenkrijg.' De monoloog eindigde, en Macy keek Mike nog steeds even strak aan. Na een lange stilte, waarin niemand bewoog, zodat het leek alsof de film van het leven op pauze was gezet, sprak Mike.
'Meer dan drie.' Macy besloot haar stem weer te laten horen. 'Het zijn er altijd meer geweest. Maar ik heb de herinneringen van de enige die opgegroeid is vanuit een baarmoeder en met ouders. De andere zijn in een soort laberatorium groot geworden. En ongetwijfeld zullen er meer kloons zijn. Toen ze er eenmaal achter waren hoe ze een embryo konden laten splitsen, zullen ze dat met meerdere klompjes cellen geprobeerd hebben. Wie weet hebben ze een heel leger. En de reden dat daar niks van bekend is, is omdat ze het van de publiciteit verborgen hebben gehouden. Mensen klonen is immers niet aanvaard in onze huidige maatschappij, en het uitvoeren van proeven op de menselijke hersens al helemaal niet. Dat is waarom ík dood moest. Ze hadden mijn hersens nodig, en nu ik over hen weet, moet ik uit de weg geruimd worden. Ik ben een last, een bedreiging. En alles op alles zal erop gezet worden om mij af te maken. Wat zij echter niet weten, is dat alles dat ze aan mijn lieve tweelingzusjes leren, ik in vage maten ook binnenkrijg.' De monoloog eindigde, en Macy keek Mike nog steeds even strak aan. Na een lange stilte, waarin niemand bewoog, zodat het leek alsof de film van het leven op pauze was gezet, sprak Mike.
---
xx vonk
xx vonk
Ja 
Echt goed
Echt goed The best way to make your dreams come true, is to wake up
Geweldig!!!
Veni
Fantastisch 
The quiet scares me cause it screams the truth
@sebas: ik ben ook blij hier te schrijven :D
:D---
xx vonk
xx vonk
'Dus de Macy die ik kende, de Macy waar ik van hield, die komt nooit meer terug? Is zij dan werkelijk vervangen door een bloedlustig, opgejagen moordmachine dat als enige missie heeft haar tweelingzusjes af te slachten?' De tranen stonden in de ogen van de geschrokken jongen, en hij keek in de ogen van de jonge vrouw die hij niet meer scheen te kennen. Zij keek hem terug, maar haar blik was niet langer zo hard als dat het was geweest. Er kwam een glans over haar ogen te liggen, waardoor ze een bedroefde emotie leken te verwerkelijken, waardoor het bloed op haar handen minder fel leek.
'Ik ben nog altijd dezelfde, alleen in een andere situatie. Wanneer de situatie opgelost is, zal ik weer de oude zijn, maar dan met iets meer ervaring.' Freek keek van Mike naar Macy.
'Opgelost?' Vroeg hij. 'Hoe kan jouw situatie worden 'opgelost'? Je hebt God weet hoe veel kloons die je de keel door willen snijden...'
'Daar zit je er dus naast.' onderbrak Macy hem voordat hij begon te brabbelen. 'Zij willen mij misschien wel de keel door snijden, maar dat mógen zij niet. Daarin vervalt het belang van wat zij willen, en wordt het vervangen door wat de grote 'vader' wil. Hij wil mij levend, omdat ik bijzondere verschijnselen heb vertoond dat doorslaggevend zou kunnen zijn voor zijn onderzoek op het menselijke brein.' Macy keek nu Freek aan, en het voelde alsof zijn eigen stel hersens ging ontploffen.
'Nou en? Wat is er nu erger: je bent de rest van je leven een proefkonijn, of je bent dood! Hoe dan ook, het zijn beide situaties die je kosten wat kost wil vermijden. En het is één tegen veel. Dus wat wil je gaan doen om de situatie op te lossen?' Macy keek hem nog steeds even strak aan, onbewegelijk, in het begin. Maar toen begon haar gezicht te trekken, en elk spiertje in haar gezicht spande zich aan, alsof ze een lach probeerde te bedwingen. Daarna liet ze het gaan, en haar gezicht leek open te vallen in een brede grijns.
'Er zijn twee manieren: één is dat we ze allemaal, stuk voor stuk uitschakelen, alles wat op ons af komt. Twee is dat we 'pappa' te pakken krijgen en hem aanklagen voor alles wat hij heeft.' Ze zei het bijna lachend. Freek keek verontwaardigd.
''We'?' Macy pruilde haar onderlip en keek van de één naar de ander. Mike viel ervoor en schoot in de lach.
'Je bent nog steeds mijn Macy. Ik sta bij jou in elke situatie, wat er ook gebeurt.' Hij sloeg een arm om haar heen, en het tweetal keek elkaar glimlachend aan. Freek Ploert gaf het dan wel niet toe, maar hij wíst dat hij haar ook bij zou staan, al was het maar omdat hij het onbewust als zijn stille plicht zag.
'Ik ben nog altijd dezelfde, alleen in een andere situatie. Wanneer de situatie opgelost is, zal ik weer de oude zijn, maar dan met iets meer ervaring.' Freek keek van Mike naar Macy.
'Opgelost?' Vroeg hij. 'Hoe kan jouw situatie worden 'opgelost'? Je hebt God weet hoe veel kloons die je de keel door willen snijden...'
'Daar zit je er dus naast.' onderbrak Macy hem voordat hij begon te brabbelen. 'Zij willen mij misschien wel de keel door snijden, maar dat mógen zij niet. Daarin vervalt het belang van wat zij willen, en wordt het vervangen door wat de grote 'vader' wil. Hij wil mij levend, omdat ik bijzondere verschijnselen heb vertoond dat doorslaggevend zou kunnen zijn voor zijn onderzoek op het menselijke brein.' Macy keek nu Freek aan, en het voelde alsof zijn eigen stel hersens ging ontploffen.
'Nou en? Wat is er nu erger: je bent de rest van je leven een proefkonijn, of je bent dood! Hoe dan ook, het zijn beide situaties die je kosten wat kost wil vermijden. En het is één tegen veel. Dus wat wil je gaan doen om de situatie op te lossen?' Macy keek hem nog steeds even strak aan, onbewegelijk, in het begin. Maar toen begon haar gezicht te trekken, en elk spiertje in haar gezicht spande zich aan, alsof ze een lach probeerde te bedwingen. Daarna liet ze het gaan, en haar gezicht leek open te vallen in een brede grijns.
'Er zijn twee manieren: één is dat we ze allemaal, stuk voor stuk uitschakelen, alles wat op ons af komt. Twee is dat we 'pappa' te pakken krijgen en hem aanklagen voor alles wat hij heeft.' Ze zei het bijna lachend. Freek keek verontwaardigd.
''We'?' Macy pruilde haar onderlip en keek van de één naar de ander. Mike viel ervoor en schoot in de lach.
'Je bent nog steeds mijn Macy. Ik sta bij jou in elke situatie, wat er ook gebeurt.' Hij sloeg een arm om haar heen, en het tweetal keek elkaar glimlachend aan. Freek Ploert gaf het dan wel niet toe, maar hij wíst dat hij haar ook bij zou staan, al was het maar omdat hij het onbewust als zijn stille plicht zag.
---
xx vonk
xx vonk
Ready for action
Super geschreven!
Super geschreven!
Veni
Spannend
The quiet scares me cause it screams the truth
Leest lekker
The best way to make your dreams come true, is to wake up
HOOFDSTUK 3
'Dus, hoe kunnen we Macy weer levend laten verklaren?'
'Voorlopig niet, Mike. Hou nou eens op met zeuren. Ik ben dood, en dat wil ik even zo houden.' Macy keek Mike lichtelijk geïrriteerd aan. Hij was de scheikundige van de klas geweest, en was een genie in het maken van bommen. Daar waren ze dan ook mee bezig. Zelf-gemaakte handgranaten. Waarschijnlijk zouden de kloons, gezien zij afkomstig waren van een rijk onderzoeksinstituut, geweren hebben en andere gevaarlijke snufjes en gadjets waar zij niet tegenop zouden kunnen, maar voorlopig was dit het enige wat ze hadden. Naast de mogelijkheid natuurlijk van Macy om de kennis van haar lieve tweelingzusjes te absorberen.
'Wat nu als er andere kloons gemaakt zijn? Ik bedoel, hoe weten we hoe die eruit zien? Die 'vader' van jullie kan zijn voorraad eindeloos aan blijven vullen.' Macy keek koelbloedig voor zich uit en haalde een kwaadaardig glimlachje tevoorschijn.
'Ten eerste kan hij dat niet als hij dood is. Ten tweede kan hij zijn voorraad wellicht aanvullen, maar hij heeft tijd nodig. Iedere kloon die hij daar heeft is jonger dan ik, zonder twijfel. Als zijn voorraad op is, kan hij kloons maken, maar dat zullen niet meer dan embryo's zijn. Embryo's vind ik niet zo heel eng. En hoe zullen wij weten wie het zijn? Kinderen met een bijzonder irritante intelligentie en die zich veel slimmer opstellen dan je van een kind zou verwachten.' Mike fronste zijn wenkbrauwen.
'Dus ze zullen waarschijnlijk niet laten merken dat ze slim zijn.' Mike zuchtte, en legde de laatste handgranaat voorzichtig op de stapel. HEt zag er uit als een tropisch gebeuren, gezien Mike uitgeholde meloenen had gebruikt als omhulsel voor de bommen. Ze hadden met zijn drieën ook genoeg meloen op voor de rest van hun levens.
Macy wist dat ze het huis niet had mogen verlaten. Het was beter geweest, ook mét haar nieuwe verschijning, als ze binnen was gebleven, maar ze móest dat stinkende hok uit. Niet aardig van haar om het gastvrije huis zo te omschrijven, maar ze hield er niet van om tussen vier muren vast te zitten. Ze was naar de winkel gegaan om de etensvoorraad aan te vullen, en het wc papier. Kloonjager kon ze zo veel zijn als ze wilde, maar ze moest toch echt haar kont af kunnen vegen. Maar de domste dwaas had kunnen weten dat ze niet alleen daarvoor naar de winkel was gegaan. Anders had ze wellicht een andere winkel gekozen, maar niet juist die waar híj werkt. Stiekem keek ze om het hoekje van elke gang op zoek naar zijn gestalte in een C1000 jas. Maar steeds weer werd ze teleurgesteld, tot ze bij de laatste gang kwam. Deze was overigens ook leeg, maar terwijl ze haar hoofd om de hoek stak, tikte er iemand op haar schouder.
'Zoekt u iets mevrouw?' Met een schok draaide ze zich om, en ze keek recht in het mooie gezicht van Wouter. Ze keek hem net iets te lang aan, en toen merkte ze dat de fout gemaakt was. 'Macy... maar jij was toch dood?!'
'Dus, hoe kunnen we Macy weer levend laten verklaren?'
'Voorlopig niet, Mike. Hou nou eens op met zeuren. Ik ben dood, en dat wil ik even zo houden.' Macy keek Mike lichtelijk geïrriteerd aan. Hij was de scheikundige van de klas geweest, en was een genie in het maken van bommen. Daar waren ze dan ook mee bezig. Zelf-gemaakte handgranaten. Waarschijnlijk zouden de kloons, gezien zij afkomstig waren van een rijk onderzoeksinstituut, geweren hebben en andere gevaarlijke snufjes en gadjets waar zij niet tegenop zouden kunnen, maar voorlopig was dit het enige wat ze hadden. Naast de mogelijkheid natuurlijk van Macy om de kennis van haar lieve tweelingzusjes te absorberen.
'Wat nu als er andere kloons gemaakt zijn? Ik bedoel, hoe weten we hoe die eruit zien? Die 'vader' van jullie kan zijn voorraad eindeloos aan blijven vullen.' Macy keek koelbloedig voor zich uit en haalde een kwaadaardig glimlachje tevoorschijn.
'Ten eerste kan hij dat niet als hij dood is. Ten tweede kan hij zijn voorraad wellicht aanvullen, maar hij heeft tijd nodig. Iedere kloon die hij daar heeft is jonger dan ik, zonder twijfel. Als zijn voorraad op is, kan hij kloons maken, maar dat zullen niet meer dan embryo's zijn. Embryo's vind ik niet zo heel eng. En hoe zullen wij weten wie het zijn? Kinderen met een bijzonder irritante intelligentie en die zich veel slimmer opstellen dan je van een kind zou verwachten.' Mike fronste zijn wenkbrauwen.
'Dus ze zullen waarschijnlijk niet laten merken dat ze slim zijn.' Mike zuchtte, en legde de laatste handgranaat voorzichtig op de stapel. HEt zag er uit als een tropisch gebeuren, gezien Mike uitgeholde meloenen had gebruikt als omhulsel voor de bommen. Ze hadden met zijn drieën ook genoeg meloen op voor de rest van hun levens.
Macy wist dat ze het huis niet had mogen verlaten. Het was beter geweest, ook mét haar nieuwe verschijning, als ze binnen was gebleven, maar ze móest dat stinkende hok uit. Niet aardig van haar om het gastvrije huis zo te omschrijven, maar ze hield er niet van om tussen vier muren vast te zitten. Ze was naar de winkel gegaan om de etensvoorraad aan te vullen, en het wc papier. Kloonjager kon ze zo veel zijn als ze wilde, maar ze moest toch echt haar kont af kunnen vegen. Maar de domste dwaas had kunnen weten dat ze niet alleen daarvoor naar de winkel was gegaan. Anders had ze wellicht een andere winkel gekozen, maar niet juist die waar híj werkt. Stiekem keek ze om het hoekje van elke gang op zoek naar zijn gestalte in een C1000 jas. Maar steeds weer werd ze teleurgesteld, tot ze bij de laatste gang kwam. Deze was overigens ook leeg, maar terwijl ze haar hoofd om de hoek stak, tikte er iemand op haar schouder.
'Zoekt u iets mevrouw?' Met een schok draaide ze zich om, en ze keek recht in het mooie gezicht van Wouter. Ze keek hem net iets te lang aan, en toen merkte ze dat de fout gemaakt was. 'Macy... maar jij was toch dood?!'
---
xx vonk
xx vonk