Snel door.Klein maar Fijn - deel 2
Ja... Of alleen ongewenst van de moeders kant. Snel door.
Snel door.Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Er staat helemaal niets over zwangerschap.Misschien is ze met het verkeerde been uit bed gestapt, of is ze altijd chagerijnig, dat kan ook. Enverder zijn er allerlei redenen om in snikken uit te barsten: je fiets is gejat, de hond is dood, je vader heeft geen werk en is de hele dag thuis waar hij zich volop met je bemoeid, je hebt hoofdpijn en al je werk ligt er nog en niemand komt even helpen , al is het maar om een praatje en een lach met je te delen,je bent gezakt voor je rijexamen en dat kost weer veertig overuren om het nog een keer te doen, of misschien heb je vanmorgen van de dokter gehoord dat je iets ergs mankeert, ja, zonder moeite kan er een boek vol worden geschreven over ellende die je kan overkomen. En anders kijk je maar eens in de map gedichten, daar wordt je ook al niet vrolijk van met al die relaties die niet willen, of juist wel willen maar niet kunnen, of wel kunnen maar niet deugen. Maar misschien is zwangerschap toch wel een minder slechte reden om overspannen te raken. Je bent tenslotte dan lekker met z´n tweeen, dus dat betekend het einde van je eenzaamheid. Hoe dan ook, Vonk zal het wel weten.
J++
De vrouw is zwanger geweest als ze ene kind heeft, J++.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Misschien is het jongetje, haar broertje en is haar moeder gestorven en is ze nu verhuist met haar vader... en is ze nog steeds verdrietig.
Misschien zijn haar beide ouders wel gestorven ... en is het enkel zei en haar broertje!
Wie weet wie weet ...
J++, je hebt ergens wel gelijk ik ben nu ook aan het verderdenken dan hoe het misschien eruit ziet in het verhaal!
Misschien zijn haar beide ouders wel gestorven ... en is het enkel zei en haar broertje!
Wie weet wie weet ...
J++, je hebt ergens wel gelijk
ik ben nu ook aan het verderdenken dan hoe het misschien eruit ziet in het verhaal!Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Nee dames, ik denk dat J++ mee rgelijk heeft...
Persoonlijk denk ik dat ze daar net is komen wonen, misschien wel weg gevlucht van haar man, die slecht voor haar was. Nu heft ze een uur lopen zoeken naar Mick en hij was nergens, 1000 gedahten schoten dor haar hoofd, je hoord zoveel vreemde verhalen. Toen hoorde ze hem lachen in de tuin van Alicia. Vandaar dat ze zo hysterisch doet. Ze was bang dat er iets ergs gebeurt was.. Moeders maken zich vaak te snel zorgen..!!
Persoonlijk denk ik dat ze daar net is komen wonen, misschien wel weg gevlucht van haar man, die slecht voor haar was. Nu heft ze een uur lopen zoeken naar Mick en hij was nergens, 1000 gedahten schoten dor haar hoofd, je hoord zoveel vreemde verhalen. Toen hoorde ze hem lachen in de tuin van Alicia. Vandaar dat ze zo hysterisch doet. Ze was bang dat er iets ergs gebeurt was.. Moeders maken zich vaak te snel zorgen..!!
wow.... wat een oplossingen... zal ik het raadsel maar even uit de wereld helpen? Hier gaat ie dan...
Door de damp van haar warme mok thee keek ik naar het betraande gezicht van de moeder van Mick. Mick, Youri en Iwan speelde in de oude operatiekamer, terwijl ik de jonge vrouw tot rust liet komen in mijn keuken.
'Gaat het weer een beetje?' De vrouw reageerde verder niet. Wie zwijgt stemt toe... 'Hoe oud ben je?' De vrouw zuchtte.
'Achttien.'
'Je was dus veertien toen je Mick kreeg?' Ik keek de vrouw verbaasd aan. Dat was echt jong.
'Vijftien.' Ze legde haar gezicht in haar handen en begon weer te snikken. Ik legde mijn hand op haar schouder.
'Rustig maar, het komt wel goed. Je hebt een heel mooi zoontje, daar moet je dankbaar voor zijn.'
'Hoe oud ben jij dan?'
'Ik ben nu bijna tweeëntwintig. Ik kreeg Youri toen ik achttien was.'
'U was ook jong.'
'Op zich wel, maar ik had er bewust voor gekozen. Dat is een lang verhaal.' De vrouw begon te schouderschokken en te sniffen.
'Ik kan het gewoon niet. Niet met geld, niet met werk... Ik kan geen kinderopvang betalen, geen oppas, niks. Mijn ouders hebben me laten vallen, mijn vriend is al lang weg... Ik kan het gewoon niet meer aan. Ik voel me zo alleen.' Ik liep naar haar toe en omhelsde haar.
'Kom, kom, kind. Het komt wel goed.' Ze schudde haar hoofd in mijn armen en legde haar hoofd toen tegen mijn schouder. 'Jawel. We vinden wel wat. Ik zal je helpen.' De vrouw trok haar hoofd terug en keek me aan.
'Echt?'
'Echt waar. Wat mij betreft mag Mick hier zo vaak zijn als hij wil. Zonder kosten. En als je er tussenuit wil, kun je hier gewoon terrecht. Ik zal mijn au pair gewoon wat extra betalen om op allebei onze kinderen te letten. Het komt allemaal wel goed.'
'Hoe weet ik of hij hier veilig is?'
'Ik heb geen enkele reden om een kind ooit kwaad te doen. Ik heb een goede baan, mijn man ook. Ik ben dolgelukkig met mijn kind, en ik heb alleen maar goede bedoelingen in het hart. Ik wil helpen, echt.' Ze keek me sprakeloos en dankbaar aan. 'Maar even dit, hoe heet je eigenlijk?'
'Kristine.'
'Alicia.'
Alles goed en wel, weer iets nieuws opgestart. Ik weet niet waarom ik zo blij was met mijn nieuwe vriendschap met Kristine, maar aangezien ik psygologie had gestudeerd kon ik voor mezelf wel het een en ander bedenken. De meest logische verklaring leek dat deze helpende hand die ik haar bood mij een stapje dichter bij het verbeteren van de wereld bracht. Weet ik, een rare droom, de wereld een betere plek maken. Wat kan één mens nu doen voor zo veel andere mensen? Mijn mening was, begin bij één of twee mensen. Ik had nu Rick een goedbetaalde baan geboden, en Kristine een kans gegeven een leven op te bouwen. Ik moest er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als ik haar niet af en toe van haar kind verloste. Ze deed een avondstudie, en ze werkte overdag. Ze stond er helemaal alleen voor, en Mick was bij verre niet de allermakkelijkste. Hij was druk, speels en eiste veel aandacht. Dat was een groot verschil met Youri, die wel graag speelde, maar heel druk was. De twee maakten, ondanks de verschillen toch een mooi stel. Ze hadden genoeg plezier samen, en bezorgden samen Rick een hoop energie en tijd.
Het was op een stille avond, Sjors was met een paar vrienden uit eten, Mick bleef logeren en lag samen met Youri op bed, en Rick, Kristine en ik zaten samen beneden op de bank. Gewoon vrienden onder elkaar. Sasja zat er ook bij, gezien zij ook een redelijke vriendin was geworden. 'Nu moet je me toch eens vertellen... hoe doe je het nu?' Alle hoofden draaide verbaasd naar Kristine, die me strak aankeek.
'Uhm... hoe doe ik wat?'
'Je bent éénentwintig. Je hebt een driejarig kind, bent getrouwd, hebt een goede baan, een au pair en een groot huis. Hoe doe je dat nu?' Ik haalde mijn schouders op, maar voelde me ongemakkelijk. 'Nee, ontwijk het nu niet! Hoe doe je het? Hoe kan het dat je op zo'n jonge leeftijd de rust in je geest hebt gevonden om een kind op te voeden alsof het een eitje is? Hoe kun je al plastische chirurge zijn als je de leeftijd pas hebt om één universitaire opleiding af te sluiten? Hoe kan dat?' Ik keek van haar naar Rick naar Sasja en weer terug naar haar.
'Ik wil het eigenlijk ook wel voort weten... Ik heb lang genoeg meoten studeren voor mijn baan, en jij kan niet zo lang gestudeerd hebben... Ik vind je een heel lief persoon, Alicia, en ik heb echt heel veel respect voor je. Vandaar dat ik ook nooit vragen heb gesteld. Maar ik begin ook voort nieuwsgierige kriebels te krijgen.' Ik keek Sasja verbaasd aan. Ik schraapte mijn keel.
'Nou, jullie willen antwoorden? Het is een ontzettend lang verhaal... Maar ik weet hoe jullie er makkelijk aan kunnen komen. En ik ben er ook benieuwd naar... Rick! Vind je het niet tijd dat je ons fragmenten uit je boek gaat voorlezen?'
Door de damp van haar warme mok thee keek ik naar het betraande gezicht van de moeder van Mick. Mick, Youri en Iwan speelde in de oude operatiekamer, terwijl ik de jonge vrouw tot rust liet komen in mijn keuken.
'Gaat het weer een beetje?' De vrouw reageerde verder niet. Wie zwijgt stemt toe... 'Hoe oud ben je?' De vrouw zuchtte.
'Achttien.'
'Je was dus veertien toen je Mick kreeg?' Ik keek de vrouw verbaasd aan. Dat was echt jong.
'Vijftien.' Ze legde haar gezicht in haar handen en begon weer te snikken. Ik legde mijn hand op haar schouder.
'Rustig maar, het komt wel goed. Je hebt een heel mooi zoontje, daar moet je dankbaar voor zijn.'
'Hoe oud ben jij dan?'
'Ik ben nu bijna tweeëntwintig. Ik kreeg Youri toen ik achttien was.'
'U was ook jong.'
'Op zich wel, maar ik had er bewust voor gekozen. Dat is een lang verhaal.' De vrouw begon te schouderschokken en te sniffen.
'Ik kan het gewoon niet. Niet met geld, niet met werk... Ik kan geen kinderopvang betalen, geen oppas, niks. Mijn ouders hebben me laten vallen, mijn vriend is al lang weg... Ik kan het gewoon niet meer aan. Ik voel me zo alleen.' Ik liep naar haar toe en omhelsde haar.
'Kom, kom, kind. Het komt wel goed.' Ze schudde haar hoofd in mijn armen en legde haar hoofd toen tegen mijn schouder. 'Jawel. We vinden wel wat. Ik zal je helpen.' De vrouw trok haar hoofd terug en keek me aan.
'Echt?'
'Echt waar. Wat mij betreft mag Mick hier zo vaak zijn als hij wil. Zonder kosten. En als je er tussenuit wil, kun je hier gewoon terrecht. Ik zal mijn au pair gewoon wat extra betalen om op allebei onze kinderen te letten. Het komt allemaal wel goed.'
'Hoe weet ik of hij hier veilig is?'
'Ik heb geen enkele reden om een kind ooit kwaad te doen. Ik heb een goede baan, mijn man ook. Ik ben dolgelukkig met mijn kind, en ik heb alleen maar goede bedoelingen in het hart. Ik wil helpen, echt.' Ze keek me sprakeloos en dankbaar aan. 'Maar even dit, hoe heet je eigenlijk?'
'Kristine.'
'Alicia.'
Alles goed en wel, weer iets nieuws opgestart. Ik weet niet waarom ik zo blij was met mijn nieuwe vriendschap met Kristine, maar aangezien ik psygologie had gestudeerd kon ik voor mezelf wel het een en ander bedenken. De meest logische verklaring leek dat deze helpende hand die ik haar bood mij een stapje dichter bij het verbeteren van de wereld bracht. Weet ik, een rare droom, de wereld een betere plek maken. Wat kan één mens nu doen voor zo veel andere mensen? Mijn mening was, begin bij één of twee mensen. Ik had nu Rick een goedbetaalde baan geboden, en Kristine een kans gegeven een leven op te bouwen. Ik moest er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als ik haar niet af en toe van haar kind verloste. Ze deed een avondstudie, en ze werkte overdag. Ze stond er helemaal alleen voor, en Mick was bij verre niet de allermakkelijkste. Hij was druk, speels en eiste veel aandacht. Dat was een groot verschil met Youri, die wel graag speelde, maar heel druk was. De twee maakten, ondanks de verschillen toch een mooi stel. Ze hadden genoeg plezier samen, en bezorgden samen Rick een hoop energie en tijd.
Het was op een stille avond, Sjors was met een paar vrienden uit eten, Mick bleef logeren en lag samen met Youri op bed, en Rick, Kristine en ik zaten samen beneden op de bank. Gewoon vrienden onder elkaar. Sasja zat er ook bij, gezien zij ook een redelijke vriendin was geworden. 'Nu moet je me toch eens vertellen... hoe doe je het nu?' Alle hoofden draaide verbaasd naar Kristine, die me strak aankeek.
'Uhm... hoe doe ik wat?'
'Je bent éénentwintig. Je hebt een driejarig kind, bent getrouwd, hebt een goede baan, een au pair en een groot huis. Hoe doe je dat nu?' Ik haalde mijn schouders op, maar voelde me ongemakkelijk. 'Nee, ontwijk het nu niet! Hoe doe je het? Hoe kan het dat je op zo'n jonge leeftijd de rust in je geest hebt gevonden om een kind op te voeden alsof het een eitje is? Hoe kun je al plastische chirurge zijn als je de leeftijd pas hebt om één universitaire opleiding af te sluiten? Hoe kan dat?' Ik keek van haar naar Rick naar Sasja en weer terug naar haar.
'Ik wil het eigenlijk ook wel voort weten... Ik heb lang genoeg meoten studeren voor mijn baan, en jij kan niet zo lang gestudeerd hebben... Ik vind je een heel lief persoon, Alicia, en ik heb echt heel veel respect voor je. Vandaar dat ik ook nooit vragen heb gesteld. Maar ik begin ook voort nieuwsgierige kriebels te krijgen.' Ik keek Sasja verbaasd aan. Ik schraapte mijn keel.
'Nou, jullie willen antwoorden? Het is een ontzettend lang verhaal... Maar ik weet hoe jullie er makkelijk aan kunnen komen. En ik ben er ook benieuwd naar... Rick! Vind je het niet tijd dat je ons fragmenten uit je boek gaat voorlezen?'
---
xx vonk
xx vonk
Gezellig gezellig! Benieuwd naar de reactie van Kristine!!!
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Als hij nu maar niet het hele eerste deel gaat voorlezen..vonk schreef:Rick! Vind je het niet tijd dat je ons fragmenten uit je boek gaat voorlezen?'
Hoewel het een ijzer sterk verhaal is
Ja, maar dan sla ik dat hoofdstuk even over. 
Ach welnee. De beschrijving ', en hij begon te lezen.' voldoet hier vast en zeker.
Ach welnee. De beschrijving ', en hij begon te lezen.' voldoet hier vast en zeker.Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
idd, de beschrijving hoe ze daar zitten en de reacties..
Maar met een van onze top schrijfsters van het forum zal dat vast wel goed komen
Maar met een van onze top schrijfsters van het forum zal dat vast wel goed komen
GUCK!!!! Jullie denken toch niet serieus dat ik dat hele verhaal nóg eens ging vertellen?!?!
Uhm... Juist, het moment des waarheids. Rick las aan mij en mijn vrienden voor uit zijn meesterwerk. Het was bijna af en zou binnenkort naar een uitgever gaan. Maar onze vrienden zouden de eerste zijn die de waarheid mochten weten. En ze waren verbaasd en ontzet...
12
'...' Ik keek naar Kristine en glimlachte.
'Maar ik denk nog niet dat we het aan de kinderen moeten vertellen. Ik denk niet dat ze daar al klaar voor zijn... Kunnen jullie er dus een beetje discreet mee om gaan?' Sasja keek me verbaasd aan.
'Discreet? Je gaat er een boek over uitgeven? Ga je me nu vertellen dat dat het toppunt van discretie is?' Ik schoot in de lach door de spottende toon in haar stem.
'Denk je nu echt dat kinderen van drie en vier een boek gaan lezen over de realiteit geschreven op literair niveau? Jezus, er zullen professoren zijn die zich daar mee bezig zullen houden, maar dat is toch niets voor de kinderen?' Sasja haalde haar schouders op en gaf aan dat ze me gelijk gaf.
'Maar... Jij hebt dus tot je achttiende op een school voor hoogbegaafden gezeten?'
'Ja.'
'Waar hij je mentor was?' Ze wees naar Rick.
'Ja.'
'Waar je de laatste paar jaar, vanaf je tiende, een relatie had met Sjors, je man.'
'Ja.'
'Die toevallig dezelfde magische omstandigheden had als jij?'
'Ja.'
'En dit allemaal omdat je op je zestiende wakker werd als een vierjarige terug in de tijd?'
'Ja. Zoiets is het wel, kort samengevat.'
'Maar verder ben je wel een normaal mens?'
'Ja, alleen ben ik een vrouw van vierendertig in het lichaam van een vrouw van tweeëntwinig.'
'Oké. Dat verklaart best wel veel, eigenlijk.' Sasja leek tevreden en glimlachte weer. Ze was nog steeds bleek van verbazing, maar ze zette zich er makkelijk overheen. Kristine keek me echter nog vreemd aan.
'Maar hoe is het mogelijk? Dat is toch niet wetenschappelijk verklaarbaar?'
'Nou, het enige dat ik zou kunnen bedenken is dat er een tijdlijn is, en dat mijn bewustzijn is verschoven in de tijdlijn, net zoals dat van Sjors. Maar anders zou ik ook niets kunnen bedenken. Ik zou gewoon zeggen: Magie!'
Ik werd de volgende ochtend wakker met een misselijk gevoel in mijn maag. Ik schudde Sjors wakker en keek toe hoe hij kreunend op zijn zij draaide. 'Waarom maak je me nu wakker? Het was gisterenavond laat geworden en ik hoef vandaag pas om tien uur te werken...'
'Ik moet je iets vertellen...'
'Vertel.'
'Rick z'n boek lag gisteren voor het eerst in de winkel.'
'Welk boek? Oh, ja, dat boek.' Sjors kreunde en draaide op zijn rug. Vervolgens sloeg hij een arm om me heen en trok me tegen hem aan. 'Waarschijnlijk gaat dat boek aan de wereld voorbij, en zullen wij er niets van merken.' Ik glimlachte. Hij zou wel gelijk hebben.
'Nou, ik heb om negen uur een vrouw met een zo'n groot litteken op haar achterhoofd, dat dat in haar haargroei terug te zien is.'
'Nou, dan zou ik maar even wakker worden.'
'Ik zal jou laten liggen.' Ik kuste mijn man en kroop mijn bed uit, de douche in, nadat ik Youri een goede morgen had gewenst.
Toen ik gewassen en aangekleed was, ging ik op de leuning van de trap zitten, en liet me naar beneden glijden. Sasja, die beneden al achter de balie zat, schoot in de lach. 'Goede morgen, baas.'
'Goede morgen, Sas. Is mevrouw Pellen er nog niet?'
'Nee, nog niet.'
'Mooi, want ik ben eigenlijk veel te lui om mijn dag te beginnen!' Ik plofte in de bank waar de patienten normaal op hun beurt wachtte en een tijdschrift konden lezen. Ik had de dag tevoren al alles in de operatiekamer klaargezet voor haar, dus daar had ik al geen omkijk naar. De deurbel ging, en ik stond moeizaam op van de bank. Dat zou mevrouw Pellen zijn. Maar toen ik de deur open deed, stond daar een vrouw, met een dikke microfoon in haar gezicht, en een cameraman achter zich.
'Hallo, ik ben van het rtl-nieuws. Bent u Alicia Donner?' Ik knikte aarzelend. Nou ja, ik was niet méér Donner, sinds ik getrouwd was, maar ik was te verbijsterd ze dat aan hun neus te gaan hangen. 'U bent toch de jonge dame waarom Rick van der Meijden zijn boek heeft berust?' Ik knikte opnieuw.
'Ja...'
'Is alles wat in het boek beschreven staat waar? Van de magische reis door tijd en lijf?' Ik rechtte mijn rug.
'Ja, dat was de waarheid.'
'Kunt u daar bewijs voor leveren? Is het wetenschappelijk te bewijzen?' Ik schudde mijn hoofd.'
'Ik heb me niet laten onderzoeken of iets. Ik ben geen experiment, ik ben een mens. Ik heb het recht mijn leven rustig uit te leven!' De rtl juffrouw glimlachte.
'Maar denkt u niet dat het mogelijk is dat de wereld een betere plaats zou zijn, als het proces dat u en uw man is overkomen, nagebootst kan worden? Wie wil er nu geen tweede kans in het leven?'
Uhm... Juist, het moment des waarheids. Rick las aan mij en mijn vrienden voor uit zijn meesterwerk. Het was bijna af en zou binnenkort naar een uitgever gaan. Maar onze vrienden zouden de eerste zijn die de waarheid mochten weten. En ze waren verbaasd en ontzet...
12
'...' Ik keek naar Kristine en glimlachte.
'Maar ik denk nog niet dat we het aan de kinderen moeten vertellen. Ik denk niet dat ze daar al klaar voor zijn... Kunnen jullie er dus een beetje discreet mee om gaan?' Sasja keek me verbaasd aan.
'Discreet? Je gaat er een boek over uitgeven? Ga je me nu vertellen dat dat het toppunt van discretie is?' Ik schoot in de lach door de spottende toon in haar stem.
'Denk je nu echt dat kinderen van drie en vier een boek gaan lezen over de realiteit geschreven op literair niveau? Jezus, er zullen professoren zijn die zich daar mee bezig zullen houden, maar dat is toch niets voor de kinderen?' Sasja haalde haar schouders op en gaf aan dat ze me gelijk gaf.
'Maar... Jij hebt dus tot je achttiende op een school voor hoogbegaafden gezeten?'
'Ja.'
'Waar hij je mentor was?' Ze wees naar Rick.
'Ja.'
'Waar je de laatste paar jaar, vanaf je tiende, een relatie had met Sjors, je man.'
'Ja.'
'Die toevallig dezelfde magische omstandigheden had als jij?'
'Ja.'
'En dit allemaal omdat je op je zestiende wakker werd als een vierjarige terug in de tijd?'
'Ja. Zoiets is het wel, kort samengevat.'
'Maar verder ben je wel een normaal mens?'
'Ja, alleen ben ik een vrouw van vierendertig in het lichaam van een vrouw van tweeëntwinig.'
'Oké. Dat verklaart best wel veel, eigenlijk.' Sasja leek tevreden en glimlachte weer. Ze was nog steeds bleek van verbazing, maar ze zette zich er makkelijk overheen. Kristine keek me echter nog vreemd aan.
'Maar hoe is het mogelijk? Dat is toch niet wetenschappelijk verklaarbaar?'
'Nou, het enige dat ik zou kunnen bedenken is dat er een tijdlijn is, en dat mijn bewustzijn is verschoven in de tijdlijn, net zoals dat van Sjors. Maar anders zou ik ook niets kunnen bedenken. Ik zou gewoon zeggen: Magie!'
Ik werd de volgende ochtend wakker met een misselijk gevoel in mijn maag. Ik schudde Sjors wakker en keek toe hoe hij kreunend op zijn zij draaide. 'Waarom maak je me nu wakker? Het was gisterenavond laat geworden en ik hoef vandaag pas om tien uur te werken...'
'Ik moet je iets vertellen...'
'Vertel.'
'Rick z'n boek lag gisteren voor het eerst in de winkel.'
'Welk boek? Oh, ja, dat boek.' Sjors kreunde en draaide op zijn rug. Vervolgens sloeg hij een arm om me heen en trok me tegen hem aan. 'Waarschijnlijk gaat dat boek aan de wereld voorbij, en zullen wij er niets van merken.' Ik glimlachte. Hij zou wel gelijk hebben.
'Nou, ik heb om negen uur een vrouw met een zo'n groot litteken op haar achterhoofd, dat dat in haar haargroei terug te zien is.'
'Nou, dan zou ik maar even wakker worden.'
'Ik zal jou laten liggen.' Ik kuste mijn man en kroop mijn bed uit, de douche in, nadat ik Youri een goede morgen had gewenst.
Toen ik gewassen en aangekleed was, ging ik op de leuning van de trap zitten, en liet me naar beneden glijden. Sasja, die beneden al achter de balie zat, schoot in de lach. 'Goede morgen, baas.'
'Goede morgen, Sas. Is mevrouw Pellen er nog niet?'
'Nee, nog niet.'
'Mooi, want ik ben eigenlijk veel te lui om mijn dag te beginnen!' Ik plofte in de bank waar de patienten normaal op hun beurt wachtte en een tijdschrift konden lezen. Ik had de dag tevoren al alles in de operatiekamer klaargezet voor haar, dus daar had ik al geen omkijk naar. De deurbel ging, en ik stond moeizaam op van de bank. Dat zou mevrouw Pellen zijn. Maar toen ik de deur open deed, stond daar een vrouw, met een dikke microfoon in haar gezicht, en een cameraman achter zich.
'Hallo, ik ben van het rtl-nieuws. Bent u Alicia Donner?' Ik knikte aarzelend. Nou ja, ik was niet méér Donner, sinds ik getrouwd was, maar ik was te verbijsterd ze dat aan hun neus te gaan hangen. 'U bent toch de jonge dame waarom Rick van der Meijden zijn boek heeft berust?' Ik knikte opnieuw.
'Ja...'
'Is alles wat in het boek beschreven staat waar? Van de magische reis door tijd en lijf?' Ik rechtte mijn rug.
'Ja, dat was de waarheid.'
'Kunt u daar bewijs voor leveren? Is het wetenschappelijk te bewijzen?' Ik schudde mijn hoofd.'
'Ik heb me niet laten onderzoeken of iets. Ik ben geen experiment, ik ben een mens. Ik heb het recht mijn leven rustig uit te leven!' De rtl juffrouw glimlachte.
'Maar denkt u niet dat het mogelijk is dat de wereld een betere plaats zou zijn, als het proces dat u en uw man is overkomen, nagebootst kan worden? Wie wil er nu geen tweede kans in het leven?'
---
xx vonk
xx vonk
Ze gaan nu nog misbruik maken.. Een 2e kans in het leven!! als 4-jarige wakker worden met het gedacht van een 16-jarige kan toch gewoonweg niet leuk zijn .... Aarch zo'n misbruik van alles 
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
als ze het proces kunnen controlleren, dan kan iemand bijvoorbeeld één jaar terug gaan. Bijvoorbeeld iemand van zestien met de gedachten van iemand van zeventien.... zou het niet ideaal zijn om een tweede kans te krijgen op je eindexamen jaar?yesdnil schreef:Ze gaan nu nog misbruik maken.. Een 2e kans in het leven!! als 4-jarige wakker worden met het gedacht van een 16-jarige kan toch gewoonweg niet leuk zijn .... Aarch zo'n misbruik van alles
maar dat is idd misbruik...
---
xx vonk
xx vonk
Tuurlijk is het niet ideaal!
Als een eerste kans niet gelukt is, zal er heus ook wel wat mis zijn met je tweede. Je blijft dezelfde persoon.
Als een eerste kans niet gelukt is, zal er heus ook wel wat mis zijn met je tweede. Je blijft dezelfde persoon.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Dan voel je je nog steeds 17 en geen 16, en kan je zowel je jaar opnieuw doen! Dat is mijn redenering dan!
en 1 jaar vergooien is niet zo'n ramp... Je bent dan gewoon 1 jaar later afgestudeert hé ...
en 1 jaar vergooien is niet zo'n ramp... Je bent dan gewoon 1 jaar later afgestudeert hé ...
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Ik stond aarzelend in de wachtruimte bij het ziekenhuis. De woorden van de verslaggeefster hadden aan me blijven knagen als een hamster aan de tralies van zijn kooi. Zouden er werkelijk mensen zijn die wilden zijn zoals ik? Wat waren de mogelijkheden als dat proces gecontrolleerd kon worden? Stel dat mensen zomaar een paar jaar van hun leven over konden doen. Intenser genieten, fouten herstellen, goed afscheid nemen, ongelukken voorkomen... De wereld zou misschien heel wat beter en rustiger lijken. Toch. Ik had dus besloten me te laten onderzoeken door een neuroloog. Die kerel was natuurlijk razend enthausiast dat hij de eer kreeg een zo'n bijzonder geval te mogen behandelen... Ik was alleen maar bang.
Ik werd geroepen. Een kamer in. Ik werd op een stoel gezet, en hij begon met lichtjes en zo in mijn ogen te schijnen. Hij maakte harde geluidjes bij mijn oren om te kijken hoe ik reageerde. Hij liet me reageren op geurtjes, en hij stak pijnlijk een naald tegen mijn vingertop.
'Au! Waarom doet u dat?'
'Ik wil je hersenactiviteit onderzoeken. Ik wil weten of je sneller reageert dan normale mensen.'
'Nee, ik reageer normaal!' De neuroloog glimlachte. Hij verzocht me om op zo'n groot apparaat te gaan liggen waarbij je in een soort tunnel geschoven wordt. Hij wilde een scan maken van mijn hersenen. Ik moest dan tien minuten stil liggen. Terwijl ik daar lag, schoten allerlei beelden door mijn hoofd. Beelden van als die neuroloog echt iets kon vinden. Van hoe de wereld eruit zou zien als iedereen kon bepalen of ze een tweede kans kregen of niet. Ik dacht namelijk dat dat een geruststelling zou zijn. Dat was het niet. Ik begreep toen pas dat de chaos niet te overzien zou zijn. De loterij, bijvoorbeeld, zou volstrekt overbodig worden. Iedereen zou een tweede kans willen, en het goede lot kiezen. Het zelfde gold voor alle andere gok spellen. Bovendien zou het leven zonder risico's gaan. Alles kon teruggedraaid worden. Iemand kon uit woede iemand anders vermoorden, maar hij zou de tijd terugdraaien voor hij veroordeeld werd, en de tweede keer niet uitvallen. Ook het eindexamen zou niets meer voorstellen; wie wil er immers niet de vragen van het examen van te voren weten? De eerste keer zouden de leerlingen de vragen goed bestuderen, dan de tijd terugdraaien en goed leren, om vervolgens met vlag en winpel te slagen. Ja, zo kan iedereen wel een acht gemiddeld op zijn eindlijst krijgen!
Wat voor goed kwam er eigenlijk van dat ik hier lag? Ik zou hooguit zelf wat antwoorden krijgen, maar gunde ik dat de rest van de wereld ook? Stel nu dát er iets gevonden zou worden... de wereld zou nooit hetzelfde zijn.
'Trouwens... Ik wil uw echtgenoot en zoon ook vragen om een paar testjes af te leggen.' Op dat moment knapte er iets in mij. Zou ik mijn gezin werkelijk opofferen voor een doel dat mij niet aanstond? Ik ging rechtop zitten, en ruineerde daarmee de scan. Tijd om hier zo snel mogelijk weg te komen!
Ik werd geroepen. Een kamer in. Ik werd op een stoel gezet, en hij begon met lichtjes en zo in mijn ogen te schijnen. Hij maakte harde geluidjes bij mijn oren om te kijken hoe ik reageerde. Hij liet me reageren op geurtjes, en hij stak pijnlijk een naald tegen mijn vingertop.
'Au! Waarom doet u dat?'
'Ik wil je hersenactiviteit onderzoeken. Ik wil weten of je sneller reageert dan normale mensen.'
'Nee, ik reageer normaal!' De neuroloog glimlachte. Hij verzocht me om op zo'n groot apparaat te gaan liggen waarbij je in een soort tunnel geschoven wordt. Hij wilde een scan maken van mijn hersenen. Ik moest dan tien minuten stil liggen. Terwijl ik daar lag, schoten allerlei beelden door mijn hoofd. Beelden van als die neuroloog echt iets kon vinden. Van hoe de wereld eruit zou zien als iedereen kon bepalen of ze een tweede kans kregen of niet. Ik dacht namelijk dat dat een geruststelling zou zijn. Dat was het niet. Ik begreep toen pas dat de chaos niet te overzien zou zijn. De loterij, bijvoorbeeld, zou volstrekt overbodig worden. Iedereen zou een tweede kans willen, en het goede lot kiezen. Het zelfde gold voor alle andere gok spellen. Bovendien zou het leven zonder risico's gaan. Alles kon teruggedraaid worden. Iemand kon uit woede iemand anders vermoorden, maar hij zou de tijd terugdraaien voor hij veroordeeld werd, en de tweede keer niet uitvallen. Ook het eindexamen zou niets meer voorstellen; wie wil er immers niet de vragen van het examen van te voren weten? De eerste keer zouden de leerlingen de vragen goed bestuderen, dan de tijd terugdraaien en goed leren, om vervolgens met vlag en winpel te slagen. Ja, zo kan iedereen wel een acht gemiddeld op zijn eindlijst krijgen!
Wat voor goed kwam er eigenlijk van dat ik hier lag? Ik zou hooguit zelf wat antwoorden krijgen, maar gunde ik dat de rest van de wereld ook? Stel nu dát er iets gevonden zou worden... de wereld zou nooit hetzelfde zijn.
'Trouwens... Ik wil uw echtgenoot en zoon ook vragen om een paar testjes af te leggen.' Op dat moment knapte er iets in mij. Zou ik mijn gezin werkelijk opofferen voor een doel dat mij niet aanstond? Ik ging rechtop zitten, en ruineerde daarmee de scan. Tijd om hier zo snel mogelijk weg te komen!
Laatst gewijzigd door vonk op 12 okt 2006 13:13, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Groot gelijk! Inderdaad doe je niet goed met zo die tijd terug draaien .... Heel groot gelijk! maak maar dat je er wegbent
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Mooi.
Move it, draai de tijd terug en geef dat boek nooit uit!
Sorry.
Move it, draai de tijd terug en geef dat boek nooit uit!
Sorry.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Precies mijn reactie..
Je hebt gelezen hoe moeilijk en eenzaam het was als je terug in de tijd bent..
Hoewel ik 25 ben, voel ik me ook nog 20 en wordt altijd jonger dan 22 geschat.. dus heb ik dan niet een héééél klein beetje het zelfde
Je hebt gelezen hoe moeilijk en eenzaam het was als je terug in de tijd bent..
Hoewel ik 25 ben, voel ik me ook nog 20 en wordt altijd jonger dan 22 geschat.. dus heb ik dan niet een héééél klein beetje het zelfde
Haha ken ik. Ik was een half jaar geleden verliefd op een jongen... ik schatte hem twintig, en zo gedroeg hij zich ook. Hij ging ook met me flirten, en ik was zestien. En toen kwam ik erachter dat hij 28 was... net twee jaar te oud. Ik ga niet uit met meer dan tien jaar verschilSebas schreef:Precies mijn reactie..
Je hebt gelezen hoe moeilijk en eenzaam het was als je terug in de tijd bent..
Hoewel ik 25 ben, voel ik me ook nog 20 en wordt altijd jonger dan 22 geschat.. dus heb ik dan niet een héééél klein beetje het zelfde
Laatst gewijzigd door vonk op 12 okt 2006 19:06, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
'Hé, lieverd! Ben je al weer terug? Hoe was het bij de docter? Heeft hij iets gevonden.' Ik liep de huiskamer in en werd meteen overdonderd door de reeks vragen afkomend van mijn echtgenoot, die op de bank zat in de huiskamer. Naast hem zat Rick met een boek op schoot, en voor hen op de grond zat Youri, met zijn auto's te spelen.
'Wij gaan niet meer terug. Dit gezin bestaat niet uit laberatiorium ratten en wij zijn ook niet de ontdekking van de eeuw waar één of andere docter een prijs voor gaat winnen.' Ik boog voorover en kuste hem. Ik vertelde dit alsof ik een secretaresse was die haar man vertelde dat ze eindelijk een klacht in had gediend tegen haar baas die haar ongewenst betastte. Maar ik wist dat het geen normale zaak was zoals dat. Dit was een beslissing die ík voor ons allemaal had genomen, die heel zwaar woog op ons gezin. Maar ik wilde de zaak niet brengen zoals het was, want ik wist dat er spanningen zouden ontstaan als ik het zo vertelde, die Youri zou voelen en hem van zijn veilige gevoel zouden storen. Nee, hij mocht beslist niets weten over de situatie. Hij moest erbuiten gehouden worden.
Ik tilde mijn zoontje van de grond en hield hem omhoog, zoals Mufasa Simba vasthield in de leeuwenkoning, bovenop de rots. Hij gaf een gilletje van plezier. 'Krijgt mamma een kus?'
'Nuueee!' Ik deed alsof ik hem liet vallen, en hij gaf weer een gilletje van plazier. 'Jaa! Jaa!' Ik kuste mijn zoontje. Vervolgens hield ik hem vast alsof ik bang was hem kwijt te raken. Waarom had ik dat gevoel eigenlijk? Alles was nu weer goed. We konden nu een normaal leven beginnen, zonder moeilijkheden, met een goed inkomen, in een mooi huis, gelukkig met elkaar. Maar toch voelde ik diep in mijn maag iets dat me vertelde dat ik mijn zoontje ging verliezen.
'Wij gaan niet meer terug. Dit gezin bestaat niet uit laberatiorium ratten en wij zijn ook niet de ontdekking van de eeuw waar één of andere docter een prijs voor gaat winnen.' Ik boog voorover en kuste hem. Ik vertelde dit alsof ik een secretaresse was die haar man vertelde dat ze eindelijk een klacht in had gediend tegen haar baas die haar ongewenst betastte. Maar ik wist dat het geen normale zaak was zoals dat. Dit was een beslissing die ík voor ons allemaal had genomen, die heel zwaar woog op ons gezin. Maar ik wilde de zaak niet brengen zoals het was, want ik wist dat er spanningen zouden ontstaan als ik het zo vertelde, die Youri zou voelen en hem van zijn veilige gevoel zouden storen. Nee, hij mocht beslist niets weten over de situatie. Hij moest erbuiten gehouden worden.
Ik tilde mijn zoontje van de grond en hield hem omhoog, zoals Mufasa Simba vasthield in de leeuwenkoning, bovenop de rots. Hij gaf een gilletje van plezier. 'Krijgt mamma een kus?'
'Nuueee!' Ik deed alsof ik hem liet vallen, en hij gaf weer een gilletje van plazier. 'Jaa! Jaa!' Ik kuste mijn zoontje. Vervolgens hield ik hem vast alsof ik bang was hem kwijt te raken. Waarom had ik dat gevoel eigenlijk? Alles was nu weer goed. We konden nu een normaal leven beginnen, zonder moeilijkheden, met een goed inkomen, in een mooi huis, gelukkig met elkaar. Maar toch voelde ik diep in mijn maag iets dat me vertelde dat ik mijn zoontje ging verliezen.
---
xx vonk
xx vonk
Sebas, dat is de volledige waarheid die je nu verteld over jezelf 
Oh neen, Vonkje! Hopelijk word je verhaal nu niet verplaatst naar triestige verhalen ... hopelijk is het niet waar!
Of word de tijd misschien alweer teruggedraait? voor ze zwanger was?
O jeetje .....
Oh neen, Vonkje! Hopelijk word je verhaal nu niet verplaatst naar triestige verhalen ... hopelijk is het niet waar!
Of word de tijd misschien alweer teruggedraait? voor ze zwanger was?
O jeetje .....
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
geen zorgen, dit verhaal blijft grappig. Het einde van het tweede deel nadert, en in het derde deel krijgt de boel een hele andere draai, maar niet droevig. Maar ik moet toegeven dat ik het verhaal iets meer diepgang te geven dan alleen maar humor...yesdnil schreef:Sebas, dat is de volledige waarheid die je nu verteld over jezelf
Oh neen, Vonkje! Hopelijk word je verhaal nu niet verplaatst naar triestige verhalen ... hopelijk is het niet waar!
Of word de tijd misschien alweer teruggedraait? voor ze zwanger was?
O jeetje .....
---
xx vonk
xx vonk
Ik vind het wel een leuk idee.
Snel door.
En Sebas, je klinkt serieus als 18. Wel een hele lieve jongen van 18, dan.
Snel door.
En Sebas, je klinkt serieus als 18.
Wel een hele lieve jongen van 18, dan. Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Bereid je voor op het allerlaatste stukje van het tweede deel van klein maar fijn...
Die nacht had Mick bij ons gelogeerd. Het ging zijn moeder inmiddels een stuk beter, nu dat ze haar zoontje eens in de zoveel tijd kwijt was. Uit zijn verblijf bij ons was overigens gebleken dat hij ADHD had... Geen wonder dat zijn moeder het niet aan kon! Die ochtend moest ik echter weer vroeg op voor een spreekuur met een van mijn patienten. Het was een jonge vrouw met een groot litteken op haar achterhoofd, waardoor er geen haar meer groeide. Ik moest de huid gaan opknappen en haarinplantatie doen, zodat ze geen kale plek meer had op haar achterhoofd. Maar ik wilde natuurlijk eerst de situatie beschouwen.
Ik liep naar de kamer van de kinderen. Ik kuste mijn zoon altijd goede morgen, uit angst dat als ik dat niet deed, ik op een gegeven moment de band met mijn zoon verloor en dat Youri meer een band zou vormen met Rick. Niet de bedoeling. Het eerste dat ik zag in de ochtend, wilde ik dat mijn man was, het tweede mijn zoon. Normaal gesproken werd hij meteen wakker en gaf hij me een dikke kus. Ditmaal was dat niet het geval. Ik ging even bij zijn bed zitten, en keek naar hem. Toen werd hij wakker en wreef hij zijn ogen uit. Hij keek me heel suf aan, helemaal niet zoals normaal. Maar het was gisterenavond ook laat geworden. Ik kuste hem, en hij keek nog even suf naar me. Toen ben ik maar de kamer uitgegaan, om hem weer te laten slapen.
'Ja, dit probleem is heel goed op te lossen. Natuurlijk zal de haarinplantatie niet zo perfect zijn als uw echte haar, maar doordat u al langer haar heeft, zal dat niet opvallen. Maar de kale plek zal opgevuld...'
'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARH!!!' Ik sprong van schrik bijna uit mijn stoel. Dat was Youri. Ik keek mijn patient verontschuldigend aan.
'Wat was dat?'
'Uh.. haha, ja, uh. Dat is het mijn zoontje. Dat is het risico met kleine kinderen... daar heb ik een au pair voor.' De vrouw knikte en we zetten ons gesprek voor. Maar ongeveer twee minuten later werden we weer door hard geroep gestoord.
'ALICIAAAAAA!' Rick z'n stem. Opeens schoot er van alles door mijn hoofd. De blik in Youri's ogen toen ik hem wekte, de manier waarop hij in zijn bed lag. Ik dacht terug aan al die jaren terug, toen ik voor het eerst in de spiegel mijn vierjarige zelf weer zag.
Ik schudde de gedachten van me af. Dat zal wel niet.
Die nacht had Mick bij ons gelogeerd. Het ging zijn moeder inmiddels een stuk beter, nu dat ze haar zoontje eens in de zoveel tijd kwijt was. Uit zijn verblijf bij ons was overigens gebleken dat hij ADHD had... Geen wonder dat zijn moeder het niet aan kon! Die ochtend moest ik echter weer vroeg op voor een spreekuur met een van mijn patienten. Het was een jonge vrouw met een groot litteken op haar achterhoofd, waardoor er geen haar meer groeide. Ik moest de huid gaan opknappen en haarinplantatie doen, zodat ze geen kale plek meer had op haar achterhoofd. Maar ik wilde natuurlijk eerst de situatie beschouwen.
Ik liep naar de kamer van de kinderen. Ik kuste mijn zoon altijd goede morgen, uit angst dat als ik dat niet deed, ik op een gegeven moment de band met mijn zoon verloor en dat Youri meer een band zou vormen met Rick. Niet de bedoeling. Het eerste dat ik zag in de ochtend, wilde ik dat mijn man was, het tweede mijn zoon. Normaal gesproken werd hij meteen wakker en gaf hij me een dikke kus. Ditmaal was dat niet het geval. Ik ging even bij zijn bed zitten, en keek naar hem. Toen werd hij wakker en wreef hij zijn ogen uit. Hij keek me heel suf aan, helemaal niet zoals normaal. Maar het was gisterenavond ook laat geworden. Ik kuste hem, en hij keek nog even suf naar me. Toen ben ik maar de kamer uitgegaan, om hem weer te laten slapen.
'Ja, dit probleem is heel goed op te lossen. Natuurlijk zal de haarinplantatie niet zo perfect zijn als uw echte haar, maar doordat u al langer haar heeft, zal dat niet opvallen. Maar de kale plek zal opgevuld...'
'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARH!!!' Ik sprong van schrik bijna uit mijn stoel. Dat was Youri. Ik keek mijn patient verontschuldigend aan.
'Wat was dat?'
'Uh.. haha, ja, uh. Dat is het mijn zoontje. Dat is het risico met kleine kinderen... daar heb ik een au pair voor.' De vrouw knikte en we zetten ons gesprek voor. Maar ongeveer twee minuten later werden we weer door hard geroep gestoord.
'ALICIAAAAAA!' Rick z'n stem. Opeens schoot er van alles door mijn hoofd. De blik in Youri's ogen toen ik hem wekte, de manier waarop hij in zijn bed lag. Ik dacht terug aan al die jaren terug, toen ik voor het eerst in de spiegel mijn vierjarige zelf weer zag.
Ik schudde de gedachten van me af. Dat zal wel niet.
---
xx vonk
xx vonk
Help.
Door!
Door!
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
no worries, er komt een deel drie achteraanEztherz schreef:Help.
Door!
---
xx vonk
xx vonk
Mooi. Youri is lief.
Youri is lief.Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
haha, roep dat niet te snel... dames en heren, deel drie is begonnen!Eztherz schreef:Mooi.
---
xx vonk
xx vonk
oh nee ... zal nu vlug naar deel 3 zappen
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Oh oh oh oh oh ...
Ik ga deel 3 snel verder lezen
Spannend
Ik ga deel 3 snel verder lezen
Spannend