@Sebas: Nou, ik zal je zeggen, verhalen door elkaar schrijven is het makkelijke deel, maar genoeg inspiratie houden om ze af te maken, dat is veel moeilijker... Bij dit verhaal was dat het makkelijkst... Maar ik moet wel voorzichtig zijn dat mijn verhalen niet afdwalen en eindelijk nergens meer over gaan... Hier komt het dan...deel twee!!
PROLOOG
Goed, hoe alles zo is gekomen, dat is een lang verhaal... Het begon allemaal toen ik zestien werd. Op een ochtend was ik niet langer zestien, maar vier. Ik zat in het lichaam van mijn vierjarige zelf. Maar niet alleen dat, ik was ook nog eens twaalf jaar teruggegaan in de tijd. Alles was dus weer zoals vroeger, behalve mijn geest.
Nou, ik werd haast meteen naar een school voor hoogbegaafde gestuurd waar ik Rick, mijn mentor, ontmoette. Met hem heb ik nog het een en ander meegemaakt, maar dat kwam wel goed. Toen ik op mijn zesde naar de universiteit ging, ontmoette ik Koen. Rick betaalde hem om met me op te trekken, en ik kwam erachter. Ruzie! Om het goed te maken is Koen op zoek gegaan naar iemand net zoals ik: terug in de tijd gezet dus... en net toen ik leerde leven met mijn huidige situatie, vond hij hem! Koen stelde me voor aan Sjors, die op zijn achtiende in een zesjarig lichaam was gezet.
Sjors en ik bleven bij elkaar, en hebben van elkaar leren houden. Maar nu, weer zoveel jaar later, hij is twintig, ik achttien, is het tijd dat wij samen onze eigen weg vinden in de wereld. We hadden natuurlijk al heel wat centjes bij elkaar; Sjors werkte al twee jaar als een uitstekend betaalde advocaat, en we hadden een mooi huis gekocht met een aardig stukje land. Ik kreeg thuis een practijk voor een plastische chirurg. Nu kon het leven beginnen! Niet zonder de nodige moeilijkheden, natuurlijk
7
Ik staar naar het meisje dat tegenover me zit in de spreekruimte. Dat is een klein kamertje dat vroeger een extra badkamer was, die Sjors en ik omgebouwd hebben aangezien een tweede badkamer overbodig was. Een verschrikkelijk mooi meisje, vergezeld door haar vriend. Ze had zo'n cupje C, maar wil een borstvergroting. Doodzonde, en een verspilling van geld.
'Wil je dit werkelijk? Je borsten zullen wel groter zijn, maar ciliconen zijn nooit hetzelfde als echte borsten.' Het meisje bloosde.
'Nou, zie je... mijn vriend vindt ze te klein....'
Ik keek haar aan. Wilde ze haar uiterlijk gaan veranderen door de mening van haar vriend? 'Hoe lang heb je al met deze vriend?'
'Een maand.' Mijn mond viel open.
'Waar wat als het over een week uit is? Dan heb je een hoop geld betaald voor onnodig grote borsten voor iemand met wie je niet hebt.' Ik schudde mijn hoofd en legde mijn hand op de hare. 'Wil jíj dit wel?' Ze haalde haar schouders op. 'Misschien is het beter als je er nog een paar dagen over denkt, want zoals je nu bent ben je ook heel mooi, en zoiets moet je altijd goed overwegen. Oké?'
'Oké.' Ik leidde haar de kamer uit en de hal in, waar haar vriend zat te wachten.
'En? Wanneer is de operatie?' Het meisje dook ineen onder de harde stem van haar vriend.
'Nou... eh...'
'Niks nou eh! Ik wil een datum horen.'
'We prikken wel een datum wanneer we zeker weten of ze het wil.' Ik deed een stap naar voren.
'Pardon? Had ik jou wat gevraagd? Je hebt gewoon te doen waar we je voor betalen! Begrepen?' Ik schraapte mijn keel.
'Mijn beroep is een nobel beroep en bedoeld om mensen gelukkiger te maken met hun uiterlijk. Niet om meisjes te laten manipuleren door kerels zoals jij.' De kerel keek me woedend aan en greep zijn vriendin bij haar arm.
'Kom meis, we gaan wel naar een andere chirurg. Deze is niks waard.'
Later die dag drong het pas tot me door dat ik een onvermijdelijk situatie had proberen te voorkomen, en dat ik daarnaast een klant mis had gelopen. Dat kon ik niet echt veroorloven, aangezien er nog zo veel aan het huis gebouwd was. Ik baalde ervan dat ik de wereld niet kon veranderen, hoe slim ik ook was. Nadat ik de twee operaties van die middag had gedaan, één borstverkleining en één die haar lippen in wou laten spuiten, ging ik de tuin in. Meteen toen we het huis in konden heb ik de tuin op laten knappen en er dieren in gezet. Daar vond ik mijn rust. Ik had twee geitjes, eendjes, een pony en twee katten.
Het moment dat ik de tuin in stapte, kwamen die twee katten op me af lopen en me kopjes geven. Ik gaf ze een aai en ging naar de geitjes. Ik was dol op geiten. Ik had wel een groot schort aangetrokken, want ze vonden het leuk met hun vuile hoefjes tegen me op te springen. 'Weer in de tuin, zo te zien. Moeilijke dag gehad?' Ik keek niet op.
'Waarom kan ik de wereld niet veranderen?'[/i]
Klein maar Fijn - deel 2
Laatst gewijzigd door vonk op 27 sep 2006 15:05, 3 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Deel 2 
Veel rapper dan verwacht eigenlijk! 'K ben blij hoor 
Echt Vonk, je schrijf zoooooooooo goed!!!
Ohja Sebas, dankje! nu begrijp ik het! Terug in de tijd behalve verstand .... Had ik daar niet eerder aan gedacht
Veel rapper dan verwacht eigenlijk! 'K ben blij hoor Echt Vonk, je schrijf zoooooooooo goed!!!
Ohja Sebas, dankje! nu begrijp ik het! Terug in de tijd behalve verstand .... Had ik daar niet eerder aan gedacht
'Niemand kan...'
'Ach geef me die onzin niet! Ik studeer al twaalf jaar, en nog steeds heb ik geen invloed! Weet je hoe dat voelt? Dat voelt kl*te! Ik snap het gewoon niet... Waarom hebben we twaalf extra jaren gekregen in ons leven? Waarom als ze niet eens echt helpen?' Sjors sloeg een arm om me heen en kuste mijn wang.
'Maak je nou maar niet zo druk, lieverd. Alles komt wel weer goed, maar je moet het gewoon wat tijd gunnen.' Ik keek hem aan en glimlachte.
Ik liep met mijn handen in mijn zakken over straat. Ik herinnerde me de ontvoering die had plaatsgevonden in deze zelfde straat en glimlachte. Nu kon ik redelijk veilig over straat, bovendien was het hier nu druk. De discotheken en barren puilde uit van de jongeren. Ik kon zelf trouwens ook wel een borrel gebruiken. Ik liep een gezellig uitziend cafeetje binnen en bestelde een biertje. Normaal ging ik niet echt uit, maar nu moest ik even los komen van de frustratie van thuis. Alles voor de praktijk was al in orde, maar ondertussen hadden we in de slaapkamer geen verwarming, en was het niet mogelijk in de keuken te koken. De verbouwing verliep erg traag, en dat bracht de nodige stress met zich mee. Onze nieuwe keuken zou gisteren komen, maar nu werd het maandag pas omdat er iets fout was gegaan... fijn. Ik leunde op mijn ellebogen en keek om me heen. Ik schrok toen ik ontdekte dat er een jonge knul vlak naast me stond.
'Hé.' Ik keek weer voor me.
'Hé.'
'Kan ik je een drankje aanbieden, schoonheid?'
'Nee, ik heb al, bedankt.'
'Kan ik je iets anders aanbieden?' Ik bekeek hem van top tot teen.
'Nee, ik denk niet dat jij iets hebt dat je me kan bieden.' Hij boog voorover zodat zijn mond dicht bij mij oor was.
'Ook niet de meest fantastische avond van je leven?' Ik bekeek hem nog eens.
'Hoe oud ben je?' De jongen verschoot van kleur.
'Zestien.'
'Denk dat je een beetje jong voor me bent, of niet?' De jongen keek kwaad.
'Toen je net aan die barman je ID moest laten zien, zag ik dat je achttien bent. Zo veel ouder ben je echt niet hoor! Vette arro. Nah, dan zoek ik wel een ander lekker wijf.' Ik schudde mijn hoofd. Ik gooide mijn glas achterover en verliet de bar. Dat was de reden dat ik haast nooit uitging. Ik leek dan wel achttien, en dat was ik lichamelijk ook, maar ik bestond in principe al dertig jaar. Ik schrok toen ik dat bedacht. WAS IK AL DERTIG?!
'Ach geef me die onzin niet! Ik studeer al twaalf jaar, en nog steeds heb ik geen invloed! Weet je hoe dat voelt? Dat voelt kl*te! Ik snap het gewoon niet... Waarom hebben we twaalf extra jaren gekregen in ons leven? Waarom als ze niet eens echt helpen?' Sjors sloeg een arm om me heen en kuste mijn wang.
'Maak je nou maar niet zo druk, lieverd. Alles komt wel weer goed, maar je moet het gewoon wat tijd gunnen.' Ik keek hem aan en glimlachte.
Ik liep met mijn handen in mijn zakken over straat. Ik herinnerde me de ontvoering die had plaatsgevonden in deze zelfde straat en glimlachte. Nu kon ik redelijk veilig over straat, bovendien was het hier nu druk. De discotheken en barren puilde uit van de jongeren. Ik kon zelf trouwens ook wel een borrel gebruiken. Ik liep een gezellig uitziend cafeetje binnen en bestelde een biertje. Normaal ging ik niet echt uit, maar nu moest ik even los komen van de frustratie van thuis. Alles voor de praktijk was al in orde, maar ondertussen hadden we in de slaapkamer geen verwarming, en was het niet mogelijk in de keuken te koken. De verbouwing verliep erg traag, en dat bracht de nodige stress met zich mee. Onze nieuwe keuken zou gisteren komen, maar nu werd het maandag pas omdat er iets fout was gegaan... fijn. Ik leunde op mijn ellebogen en keek om me heen. Ik schrok toen ik ontdekte dat er een jonge knul vlak naast me stond.
'Hé.' Ik keek weer voor me.
'Hé.'
'Kan ik je een drankje aanbieden, schoonheid?'
'Nee, ik heb al, bedankt.'
'Kan ik je iets anders aanbieden?' Ik bekeek hem van top tot teen.
'Nee, ik denk niet dat jij iets hebt dat je me kan bieden.' Hij boog voorover zodat zijn mond dicht bij mij oor was.
'Ook niet de meest fantastische avond van je leven?' Ik bekeek hem nog eens.
'Hoe oud ben je?' De jongen verschoot van kleur.
'Zestien.'
'Denk dat je een beetje jong voor me bent, of niet?' De jongen keek kwaad.
'Toen je net aan die barman je ID moest laten zien, zag ik dat je achttien bent. Zo veel ouder ben je echt niet hoor! Vette arro. Nah, dan zoek ik wel een ander lekker wijf.' Ik schudde mijn hoofd. Ik gooide mijn glas achterover en verliet de bar. Dat was de reden dat ik haast nooit uitging. Ik leek dan wel achttien, en dat was ik lichamelijk ook, maar ik bestond in principe al dertig jaar. Ik schrok toen ik dat bedacht. WAS IK AL DERTIG?!
---
xx vonk
xx vonk
Pfoeh ... Dertig jaar! en dit in lichaam van 18-jarige! Dees is eeel erg!!!
'Lieverd, je kunt niet voor eeuwig op bed blijven liggen mokken! Sta nu op, daarlijk komen er weer patienten.' Ik trok een kussen over mijn hoofd en kreunde.
'Laat ze oprotten!' Sjors trok mijn kussen van me weg en keek me aan.
'Je kunt je niet eeuwig druk blijven maken over je leeftijd. Ik bedoel, je ziet er voor je leeftijd nog uitstekend uit!' Ik draaide op mijn buik en legde mijn armen over m'n hoofd.
'Ik ben dertig, en ik heb nog niet eens een rijbewijs.'
'Dan haal je die toch? Bovendien, je bent niet eens meer vrijgezel! Dat is het allerergste als je dertig bent: singel zijn.' Ik draaide me weer op mijn rug en legde een hand op zijn wang.
'Sjors, ik heb de laatste tijd nachtmerries.'
'Waarover?'
'Nou, dan kom ik erachter dat ik zwanger ben.'
'En wat doe je dan?'
'Niks. Ik ben er gelukkig mee.'
'Waarom is het dan een nachtmerrie?'
'Omdat als ik wakker word, en ik ontdek dat ik geen dikke buik meer heb, wordt ik ongelofelijk ongelukkig, en daarna realiseer ik me weer dat ik geen kinderen wil, en dan voel ik me dom.' Sjors kwam bij me op bed zitten, en ik ging rechtop zitten.
'Misschien ben je er aan toe dat je kinderen krijgt.' Ik keek hem schuin aan.
'Ten eerste heb ik nooit kinderen gewild, ten tweede ben ik pas achttien.' Sjors grijnsde naar me.
'Zonet was je nog dertig... nou, als je weer achttien bent, dan kun je ook je bed wel uitkomen en je patienten tegemoet komen.' Ik grijnsde en sloeg mijn benen het bed uit. Hij had gelijk...
Ik zuchtte terwijl ik om twaalf uur een boterham ging maken. We hadden mensen ingehuurd om de bovenste verdieping af te maken, en de herrie was niet te verdragen. Er werd geboord en gedaan, en ik kreeg er laaiende hoofdpijn van. 'LIEVERD!!!' Ik zuchtte weer. Mijn toch al niet zo rustige lunch werd verstoord. Ik stond op en ging naar boven.
'Wat is er, schat?'
'Ik zat te denken... wat moeten we met deze kamer aan?' Het was een redelijk kleine kamer met een paar plankjes, maar verder leeg. Ik keek rond. 'Ik zat eraan te denken om het voor opslag te gebruiken, maar misschien heb jij iets anders in gedachten?' Ik keek de kamer weer rond, maar nu zag ik hem niet als het lege hok dat ik eerder had gezien. Ik zag een kamer met geel behang en een wiegje en heel veel knuffels.
'Een kinderkamer...' Ik had niet eens in de gaten dat ik het hardop zei.
'Een kinderkamer? Maar we hebben helemaal geen kinderen.'
'Laat ze oprotten!' Sjors trok mijn kussen van me weg en keek me aan.
'Je kunt je niet eeuwig druk blijven maken over je leeftijd. Ik bedoel, je ziet er voor je leeftijd nog uitstekend uit!' Ik draaide op mijn buik en legde mijn armen over m'n hoofd.
'Ik ben dertig, en ik heb nog niet eens een rijbewijs.'
'Dan haal je die toch? Bovendien, je bent niet eens meer vrijgezel! Dat is het allerergste als je dertig bent: singel zijn.' Ik draaide me weer op mijn rug en legde een hand op zijn wang.
'Sjors, ik heb de laatste tijd nachtmerries.'
'Waarover?'
'Nou, dan kom ik erachter dat ik zwanger ben.'
'En wat doe je dan?'
'Niks. Ik ben er gelukkig mee.'
'Waarom is het dan een nachtmerrie?'
'Omdat als ik wakker word, en ik ontdek dat ik geen dikke buik meer heb, wordt ik ongelofelijk ongelukkig, en daarna realiseer ik me weer dat ik geen kinderen wil, en dan voel ik me dom.' Sjors kwam bij me op bed zitten, en ik ging rechtop zitten.
'Misschien ben je er aan toe dat je kinderen krijgt.' Ik keek hem schuin aan.
'Ten eerste heb ik nooit kinderen gewild, ten tweede ben ik pas achttien.' Sjors grijnsde naar me.
'Zonet was je nog dertig... nou, als je weer achttien bent, dan kun je ook je bed wel uitkomen en je patienten tegemoet komen.' Ik grijnsde en sloeg mijn benen het bed uit. Hij had gelijk...
Ik zuchtte terwijl ik om twaalf uur een boterham ging maken. We hadden mensen ingehuurd om de bovenste verdieping af te maken, en de herrie was niet te verdragen. Er werd geboord en gedaan, en ik kreeg er laaiende hoofdpijn van. 'LIEVERD!!!' Ik zuchtte weer. Mijn toch al niet zo rustige lunch werd verstoord. Ik stond op en ging naar boven.
'Wat is er, schat?'
'Ik zat te denken... wat moeten we met deze kamer aan?' Het was een redelijk kleine kamer met een paar plankjes, maar verder leeg. Ik keek rond. 'Ik zat eraan te denken om het voor opslag te gebruiken, maar misschien heb jij iets anders in gedachten?' Ik keek de kamer weer rond, maar nu zag ik hem niet als het lege hok dat ik eerder had gezien. Ik zag een kamer met geel behang en een wiegje en heel veel knuffels.
'Een kinderkamer...' Ik had niet eens in de gaten dat ik het hardop zei.
'Een kinderkamer? Maar we hebben helemaal geen kinderen.'
---
xx vonk
xx vonk
bedankt sebas!
---
xx vonk
xx vonk
Zalig! Kindjes krijgen! Inderdaad in een lichaam van 18 jaar is dat niet zo normaal, maar met het verstand van een 30-jarige is dat wel een nood 
Ik draaide me om en liep weg. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar het brak me af. Misschien kwam het door de klereherrie die die hele dag door ons huis klonk, of misschien omdat ik de raarste patienten kreeg die de wereld ooit had gezien, of misschien kwam het door mijn midlife crisis. Ik hoorde aan de krakende vloer dat Sjors me achterna kwam. 'Lieverd, wat is er allemaal met je? Wat is die obsessie van jou met kinderen?' Ik keek weg.
'Ik weet het niet. Ik weet niet meer wat er met me aan de hand is.' Sjors sloeg een arm over mijn schouders.
'Lieverd, als deze gedachten je kwellen, waarom gaan we dan niet serieus overwegen om een kind te krijgen? Maar we moeten eerst zien dat dit huis af komt! Anders kunnen we het wel vergeten. Heb geen zin in een zwangere vrouw midden in een verbouwing.' Ik schoot in de lach en kuste hem. Hij was zo zorgelijk en lief. Ik had het toch getroffen met hem.
Ja, ja! Het huis kwam na drie lange maanden af. Alles was klaar, van de vloer tot het platfond, en niets piepte of kraakte meer. Die kleine kamer waar ik zo bij flipte, hebben we zolang leeggelaten. Een paketvloertje en een witte muur, zodat we hem meteen in konden richten als we wisten wat we ermee gingen doen. Maar nu werd het tijd om te overwegen wat ik nu werkelijk wilde. Een kind, of geen kind? Moeilijk. Maar ik was vindingrijk genoeg!
8
Ik keek uit het raam over ons stukje land. Was een aardig stukje land, en genoeg ruimte om te spelen. We hadden helemaal niet zo'n slecht huis voor kinderen. Mijn aandacht werd afgeleid door een protesterig geroep. Ik zocht de bron van het geluid en zag de schoonmaakster een jongetje bij zijn pols pakken. Hij was het land op gedrongen en had kennelijk geprobeerd bij de pony te komen. De schoonmaakster was bezig de jongen van mijn land te verwijderen. Ik rende naar beneden en rende hen tegemoet. 'Stop!'
'Maar, mevrouw...'
'Nee, laat de jongen maar los.' Maria deed zoals ik haar had gevraagd. 'Hoe heet je, jongeman?'
'Willem.'
'Hey Willem. Ik ben Alicia. Waarom ben je hier gekomen?'
'Ik wou alleen even kijken... Het spijt me.' Ik glimlachte. Ik kreeg opeens een briljante inval. Dit was dé ideale manier om erachter te komen of dit huis en land geschikt waren voor kinderen.
'Kijken kan geen kwaad. De volgende keer aanbellen, dan krijg je een warmere ontvangst.' Ik knipoogde. 'Hier, kom maar mee.' Ik leidde hem naar de paardenstal en gaf hem een stel wortels. Ik keek toe hoe de jongen de wortels aan de pony gaf en hoe hij lachte toen de pony hem in het gezicht blies.
'Mag ik op hem rijden?' Ik glimlachte.
'Hij is een zij, en nee. Het is geen rijpony. Als je op haar gaat zitten, dan zal haar rug doorbuigen. Maar kom, ik heb meer dieren.' Ik nam hem mee naar de omheining waar ik mijn geiten hield.
Ik geloof dat hij daar een uur heeft zitten spelen met de geiten. Dat vond hij fantastisch. Daarna wist ik dat ik een afspraak had staan, en verzocht ik hem een andere keer terug te komen. Hij had me gevraagd of hij een paar vrienden mee mocht nemen, en ik had ingestemd. Het spelen en bekijken van je jongeman, ongeveer een jaar of elf, gaf me een ontspannen gevoel. Ik voelde me heerlijk, en zag niet eens meer op tegen mijn volgende patient.
'Ik weet het niet. Ik weet niet meer wat er met me aan de hand is.' Sjors sloeg een arm over mijn schouders.
'Lieverd, als deze gedachten je kwellen, waarom gaan we dan niet serieus overwegen om een kind te krijgen? Maar we moeten eerst zien dat dit huis af komt! Anders kunnen we het wel vergeten. Heb geen zin in een zwangere vrouw midden in een verbouwing.' Ik schoot in de lach en kuste hem. Hij was zo zorgelijk en lief. Ik had het toch getroffen met hem.
Ja, ja! Het huis kwam na drie lange maanden af. Alles was klaar, van de vloer tot het platfond, en niets piepte of kraakte meer. Die kleine kamer waar ik zo bij flipte, hebben we zolang leeggelaten. Een paketvloertje en een witte muur, zodat we hem meteen in konden richten als we wisten wat we ermee gingen doen. Maar nu werd het tijd om te overwegen wat ik nu werkelijk wilde. Een kind, of geen kind? Moeilijk. Maar ik was vindingrijk genoeg!
8
Ik keek uit het raam over ons stukje land. Was een aardig stukje land, en genoeg ruimte om te spelen. We hadden helemaal niet zo'n slecht huis voor kinderen. Mijn aandacht werd afgeleid door een protesterig geroep. Ik zocht de bron van het geluid en zag de schoonmaakster een jongetje bij zijn pols pakken. Hij was het land op gedrongen en had kennelijk geprobeerd bij de pony te komen. De schoonmaakster was bezig de jongen van mijn land te verwijderen. Ik rende naar beneden en rende hen tegemoet. 'Stop!'
'Maar, mevrouw...'
'Nee, laat de jongen maar los.' Maria deed zoals ik haar had gevraagd. 'Hoe heet je, jongeman?'
'Willem.'
'Hey Willem. Ik ben Alicia. Waarom ben je hier gekomen?'
'Ik wou alleen even kijken... Het spijt me.' Ik glimlachte. Ik kreeg opeens een briljante inval. Dit was dé ideale manier om erachter te komen of dit huis en land geschikt waren voor kinderen.
'Kijken kan geen kwaad. De volgende keer aanbellen, dan krijg je een warmere ontvangst.' Ik knipoogde. 'Hier, kom maar mee.' Ik leidde hem naar de paardenstal en gaf hem een stel wortels. Ik keek toe hoe de jongen de wortels aan de pony gaf en hoe hij lachte toen de pony hem in het gezicht blies.
'Mag ik op hem rijden?' Ik glimlachte.
'Hij is een zij, en nee. Het is geen rijpony. Als je op haar gaat zitten, dan zal haar rug doorbuigen. Maar kom, ik heb meer dieren.' Ik nam hem mee naar de omheining waar ik mijn geiten hield.
Ik geloof dat hij daar een uur heeft zitten spelen met de geiten. Dat vond hij fantastisch. Daarna wist ik dat ik een afspraak had staan, en verzocht ik hem een andere keer terug te komen. Hij had me gevraagd of hij een paar vrienden mee mocht nemen, en ik had ingestemd. Het spelen en bekijken van je jongeman, ongeveer een jaar of elf, gaf me een ontspannen gevoel. Ik voelde me heerlijk, en zag niet eens meer op tegen mijn volgende patient.
---
xx vonk
xx vonk
Misschien stopt ze haar praktijk, en opent ze een creche, of gaat ze studeren voor leerkracht in de lagere school :p bij al die bengels van 6 tot 12
Wat er ook gebeurt doorschrijven..
P.s. Mijn extra kamer is licht blauw met geel.. zou ik die dan toch al onbewust bedoeld hebben voor Baby kamer
P.s. Mijn extra kamer is licht blauw met geel.. zou ik die dan toch al onbewust bedoeld hebben voor Baby kamer
haha, sorry, ik heb lichtgeel gekozen omdat het een neutrale kleur is (dus niet mannelijk of vrouwelijk), maar de kleuren van mijn kamer zijn ook licht geel en hout bruin, dus zo was het niet bedoeldSebas schreef:Wat er ook gebeurt doorschrijven..
P.s. Mijn extra kamer is licht blauw met geel.. zou ik die dan toch al onbewust bedoeld hebben voor Baby kamer
Het was pas een paar dagen laten, om een uur of twee, op een zondag, dat de deurbel ging. Normaal gesproken deed mijn secretaresse of mijn huishoudster dan open, maar die werkte niet voor me op zondag. Dus ik deed zelf open. Een beetje tot mijn verassing stond daar Willem. Maar hij was niet alleen. Een stukje achter hem stonden vijf andere kinderen. Twee meisjes en twee andere jongens. Één van de jongens zag er veel jonger uit. Ik glimlachte vriendelijk en deed de deur wat verder open. 'Kom binnen, kan ik jullie wat te drinken aanbieden?'
Het bleek een heel aardig groepje kinderen. Het jongetje waarvan ik zag dat hij jonger was, was bijna vier, en heette Iwan. Hij was het jongere broertje van Charlotte, het meisje met de bruine haren van veertien. Haar twaalfjarige vriendin, Martine, was het vriendinnetje van Marco van dertien, die weer de beste vriend van Willem was.
'Hoe oud bent u eigenlijk?' Ik glimlachte naar Charlotte.'
'Ik ben achttien, en je mag gewoon jij zeggen, hoor.'
'Achttien?! Maar dan ben je maar vier jaar jonger dan ik... Woon je hier met je vader?' Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, ik woon hier met mijn man.'
'VET! Ben je getrouwd met een ouder millionair van zeventig, en krijg je al zijn geld als hij de pijp uit is?' Ik schoot in de lach.
'Klinkt niet eens als een slecht idee... Maar mijn echtgenoot is niet zeventig, maar twintig, en hij is niet de enige verdiender hier.'
'Hoezo niet? Als je achttien bent heb je net eindexamen gehad, en kun je niet echt een hele goede baan krijgen.'
'Ik ben een uitzondering. Ik ben docter. En mijn man is advocaat.'
Na dat gesprek zijn we naar buiten gegaan. We hebben de hele middag tussen de geiten gezeten. Ik moet vooral mijn aandacht op Iwan houden terwijl de andere speelden. Iwan was dol op de eendjes in mijn vijver. Ik had hem brood gegeven dat hij aan de eendjes mocht voeren. Om een uur of vier begon hij moet te worden, en nam ik hem mee naar een bankje waar hij kon zitten, en ik ondertussen de rest ook in de gaten kon houden. Iwan geeuwde en kroop bij me op schoot. Langzaam doezelde hij weg. In eerste instantie wist ik niet wat ik ermee aanmoest, maar na een tijdje nam ik hem tegen me aan in mijn armen en wiegde ik hem zachtjes heen en weer. Hij zag er zo onschuldig en kwetsbaar uit.
'Hallo, iemand thuis?' Sjors was de hele dag met vrienden uit geweest. Ik had de kinderen toestemming gegeven overal te komen behalve in de slaapkamers, en in mijn praktijk. Ze mochten tafeltennis spelen, met de geiten, met de pony, met de eenden, op het veldje. Ze deden alles met plezier, en om vijf uur, toen Sjors terug was, waren ze er nog steeds. Toen hij mij zag zitten, nog altijd op de bank, kwam hij meteen naar me toe. De kinderen waren tot rust gekomen en zaten in een circel in kleermakerszit met de kat op schoot, om de beurt. 'Hé, lieverd. Wat is er hier aan de hand.' Hij sprak met een zachte stem toen hij Iwan in mijn armen zag. Hij ging naast me zitten en kuste mijn wang.
'Kinderen. Ze zijn hier.'
'Waarom?'
'Omdat ze het hier leuk hebben, en ik heb ze uitgenodigd.' Sjors keek naar Iwan.
'Maakt het je gelukkig?'
'Vreemd genoeg, ja.'
'Dus je bent serieus aan het nadenken of je een kind wil?' Ik knikte.
'Denk jij er dan niet over?'
'Ik weet het al.' Ik trok mijn wenkbrauwen op. Sjors streelde Iwan zachtaardig over zijn wang. 'Met jou zou ik niets liever willen.'
---
xx vonk
xx vonk
OOOHHH.... *pikt traantje weg*
Hoe romantisch...
Hoe romantisch...
*Sebas smelt langzaam van zijn stoel af...*
DINGDONG! 'Laat maar Sacha! Ik doe wel open...' Ik rende de trap af, maar halverwegen ging ik op de leuning zitten en liet ik me naar beneden glijden. Ik zwaaide naar Sacha, mijn secretaresse, en liep door naar de voordeur. Ik was extreem goedgehumeurd, en mijn humeur zou er niet slechter op worden. Ik trok de deur open en zag drie vrouwen voor de deur staan. Ik keek van de één naar de ander, en zette een brede glimlach op. Ik kende nog niet veel mensen in de buurt, en ik had door mijn bizarre studie nooit echt de kans gehad een sociaal leven op te bouwen, dus visite was altijd welkom. 'Dag dames, kan ik iets voor u doen?' Twee van de vrouwen keken wat aarzelend, maar de langste durfde haar mond open te trekken.
'Hallo, u woont hier pas, of niet?' Ik knikte.
'Nog niet zo lang, inderdaad.'
'Nou, dit huis, misschien weet u dat al, stond al jaren leeg. De kinderen... ónze kinderen geloofden dat het er spookte. Spannend, snapt u? Dus ze gingen altijd op onderzoek uit. De vloer was echter niet heel stevig, dus wij verboden ze hier te komen. Nu heeft één van ons vernomen van haar kind dat het huis weer bewoond was, en dat ze daar weer gingen spelen. We wilden alleen maar kijken of dat ze niet een smoesje verzonnen.' Ik glimlachte.
'Ik begrijp het. Maar we hebben het huis netjes opgeknapt, en uw kinderen zijn hier heel veilig en welkom. U trouwens ook. Wilt u een kopje koffie?' De dames keken elkaar aan en knikte. Ik nodigde ze uit naar binnen te komen.
Tranen schoten in mijn ogen toen ik de vrouw tegenover mij zag. Ze was door het ziekenhuis doorgestuurd naar mij, en haar verzekering zou de kosten dekken. Het was het meest verschrikkelijke geval dat ik ooit had gezien. Nu, ik had niet alleen gestudeerd als cosmetische chirurge, maar ook als plastische. Eerst zag ik weinig verschil tussen de twee, maar ik was zo dwaas geweest dat te denken. Deze vrouw maakte het grote verschil. Normaal kwamen vooral mensen die een facelift of bostvergroting of verkleining wilden... deze vrouw kwam ook voor haar gezicht. Ze was mishandeld door hij ex-man. Hij had een pan met soep van het fornuis getrokken, en hem naar haar gezicht gegooid. Hij zat nu wel achter slot en grendel, maar haar gezicht was misvormd door brandwonden en littekens. Hoe kon ik dit nu ooit rechtzetten? Ik maakte foto's van haar gezicht en maakte aantekeningen. Ik zette haar in mijn agenda en schudde haar hand. Ik aarzelde even, maar besloot toen te spreken.
'Mevrouw Urlenijs, ik hoop dat u begrijpt... ik bedoel, ik zal mijn best doen... maar ik kan uw gezicht niet herstellen tot zijn oude staat...' De vrouw wuifde mijn verklaring weg met haar hand.
'Docter, het doet er niet toe. Alles dat u doet is voor mij een teken van goedheid. Erger dan dit kan nóóit.' Ik knikte, maar ik voelde me niet veel beter.
Ik zat ineengekropen op de bank en staarde naar de tv. Ik keek AnimalPlanet, maar ik zag niet veel. Ik hoorde de voordeur, maar besefte me niet dat Sjors thuis was totdat hij naast me kwam zitten op de bank. Hij kuste mijn wang.
'Hoe was je dag?' Ik keek hem aan. 'Wat is er lieverd?' Ik vertelde hem het verhaal van mevrouw Urlenijs. Hij schudde zijn hoofd.
'Lieverd, dat is je beroep.' Ik knikte zachtjes.
'En hoe was jouw dag?'
'Minder nobel. Ik moest de zaak verdedigen van een vrouw met verschikkelijke complexen. Ze werd op haar universiteit benaderd door een man die haar wilde versieren. Hij kwam steeds dichterbij, en vervolgens heeft ze hem van zich afgeslagen. Daarna pakte ze een stoel en heeft hem doodgeslagen. Ik moest haar met behulp van medische rapporten verdedigen door haar complexen in het spel mee te laten spelen.'
'En heb je de zaak gewonnen?' Sjors keek bedroefd naar het scherm van de tv.
'Ja.'
'Maar...?'
'Ik krijg er een hoop geld voor van haar vader, maar ik krijg er geen goed gevoel bij...'
'Hallo, u woont hier pas, of niet?' Ik knikte.
'Nog niet zo lang, inderdaad.'
'Nou, dit huis, misschien weet u dat al, stond al jaren leeg. De kinderen... ónze kinderen geloofden dat het er spookte. Spannend, snapt u? Dus ze gingen altijd op onderzoek uit. De vloer was echter niet heel stevig, dus wij verboden ze hier te komen. Nu heeft één van ons vernomen van haar kind dat het huis weer bewoond was, en dat ze daar weer gingen spelen. We wilden alleen maar kijken of dat ze niet een smoesje verzonnen.' Ik glimlachte.
'Ik begrijp het. Maar we hebben het huis netjes opgeknapt, en uw kinderen zijn hier heel veilig en welkom. U trouwens ook. Wilt u een kopje koffie?' De dames keken elkaar aan en knikte. Ik nodigde ze uit naar binnen te komen.
Tranen schoten in mijn ogen toen ik de vrouw tegenover mij zag. Ze was door het ziekenhuis doorgestuurd naar mij, en haar verzekering zou de kosten dekken. Het was het meest verschrikkelijke geval dat ik ooit had gezien. Nu, ik had niet alleen gestudeerd als cosmetische chirurge, maar ook als plastische. Eerst zag ik weinig verschil tussen de twee, maar ik was zo dwaas geweest dat te denken. Deze vrouw maakte het grote verschil. Normaal kwamen vooral mensen die een facelift of bostvergroting of verkleining wilden... deze vrouw kwam ook voor haar gezicht. Ze was mishandeld door hij ex-man. Hij had een pan met soep van het fornuis getrokken, en hem naar haar gezicht gegooid. Hij zat nu wel achter slot en grendel, maar haar gezicht was misvormd door brandwonden en littekens. Hoe kon ik dit nu ooit rechtzetten? Ik maakte foto's van haar gezicht en maakte aantekeningen. Ik zette haar in mijn agenda en schudde haar hand. Ik aarzelde even, maar besloot toen te spreken.
'Mevrouw Urlenijs, ik hoop dat u begrijpt... ik bedoel, ik zal mijn best doen... maar ik kan uw gezicht niet herstellen tot zijn oude staat...' De vrouw wuifde mijn verklaring weg met haar hand.
'Docter, het doet er niet toe. Alles dat u doet is voor mij een teken van goedheid. Erger dan dit kan nóóit.' Ik knikte, maar ik voelde me niet veel beter.
Ik zat ineengekropen op de bank en staarde naar de tv. Ik keek AnimalPlanet, maar ik zag niet veel. Ik hoorde de voordeur, maar besefte me niet dat Sjors thuis was totdat hij naast me kwam zitten op de bank. Hij kuste mijn wang.
'Hoe was je dag?' Ik keek hem aan. 'Wat is er lieverd?' Ik vertelde hem het verhaal van mevrouw Urlenijs. Hij schudde zijn hoofd.
'Lieverd, dat is je beroep.' Ik knikte zachtjes.
'En hoe was jouw dag?'
'Minder nobel. Ik moest de zaak verdedigen van een vrouw met verschikkelijke complexen. Ze werd op haar universiteit benaderd door een man die haar wilde versieren. Hij kwam steeds dichterbij, en vervolgens heeft ze hem van zich afgeslagen. Daarna pakte ze een stoel en heeft hem doodgeslagen. Ik moest haar met behulp van medische rapporten verdedigen door haar complexen in het spel mee te laten spelen.'
'En heb je de zaak gewonnen?' Sjors keek bedroefd naar het scherm van de tv.
'Ja.'
'Maar...?'
'Ik krijg er een hoop geld voor van haar vader, maar ik krijg er geen goed gevoel bij...'
---
xx vonk
xx vonk
oooohhhh!!! aauwwtsj 
Ik vind da erg dat zo'n dingen bestaan ....
Echt waar! Mishandelingen, ...
pffffft ... kzou ook wa depri zijn moest ik thuis komen van m'n werk ( in hun plaats hè )
Ben een gevoelig persoon
Ik vind da erg dat zo'n dingen bestaan ....
Echt waar! Mishandelingen, ...
pffffft ... kzou ook wa depri zijn moest ik thuis komen van m'n werk ( in hun plaats hè )
Ben een gevoelig persoon
Dat is een van de redenen dat ik "vuilnisman" ben geworden in plaats van advocaat, ik zou nooit mensen kunnen verdedigen waarvan ik wist dat ik loog of niet eerlijk deed..!!
Het enige wat ik niet aan mn client zou vragen: heb je het gedaan?
Maar tof verhaal, snel door.
Maar tof verhaal, snel door.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
De dag van de operatie werd ik wakker met het gevoel dat ik een steen in mijn maag had. Vandaag zou de eerste keer zijn dat iemands leven zo zou bepalen. Ja, je zou denken dat het uiterlijk van een mens niet zo belangrijk is als bijvoorbeeld werken op een noodafdeling. Maar het is minstens zo belangrijk, maar op een andere manier. Op de ER bepalen de mensen over leven en dood, maar ik bepaal over de rest van hun leven. Soms is het niet zeker of iemand liever wil sterven, of als een misvormd mens leven. De afspraak was pas om half tien, maar om half zeven zat ik al aan de koffie. Ik kon gewoon niet meer slapen. Sjors kwam om zeven uur zijn bed uit, maar tegen die tijd had ik het gevoel dat ik al uren had zitten piekeren in mij eentje.
'Goede morgen, lieverd.'
'Môge schat.'
'Jij bent vroeg op.' Ik knikte stilletjes. 'Zit je in over mevrouw Urlenijs?' Ik knikte weer. 'Luister, wat er ook gebeurt, wonderen bestaan niet! En als ze bestaan, dan ligt het niet aan jou, maar is dat aan God om te bepalen. Jij kunt alleen het beste maken van een hopeloze situatie. Jou handen zijn al die van een engel, want de rest van de wereld kan ook niks doen. Ga nu maar ontspannen te werk, dat heb je meer kans om te slagen, oké?' Ik glimlachte naar hem en kuste hem. De kus werd een zoen, en hij nam me in zijn armen. We waren toch al zo lang samen, maar de vonk bleef. Dat was wel fijn. Weet niet wat ik zou hebben gemoeten zonder. Ik hield zo van hem...
Die middag, geïnspireerd door de woorden van mijn geliefde, ging ik met zoveel mogelijk zelfvertrouwen te werk als ik kon. Ik kon niet meteen na de operatie zien hoe het was geworden, maar bij dergelijke operaties bleef de patient in een kamer slapen. De kelder was groot genoeg geweest om een extra kamer toe te voegen. De vrouw zou minstens twee dagen moeten blijven. Haar gezicht zat geheel in het verband, en ik hield haar op slaappillen en op het infuus. Ze lag daar met een andere man die geopereerd was aan zijn neus, en die ook met zijn hoofd in het verband zat. Ik had gelukkig niet zo heel veel logés, want ik had een tekort aan personeel. Mijn secretaresse was gelukkig een vrouw die voor verpleegkundige had gestudeerd, maar die achteraf een andere studie was gaan doen. Maar ik kon Sacha onmogelijk altijd van haar werk afhouden met een andere baan. Verpleegkundige waren echter niet voor het oprapen. Gelukkig voor mij ging het ziekenhuis bezuinigen en zou ik binnenkort wellicht kunnen slagen...
Ik verliet na uren opereren mijn OK, en ging op zoek naar ontspanning bij mijn dieren. Ik deed de poort voor van het slot zodat de kinderen wisten dat ze konden komen spelen, en pakte de emmers met voer uit de schuur. Ik moest mijn geiten voeren, mijn eenden, katten en hond. Alleen mijn pony hoefde ik niet te voeren; daar had ik immers een verzorgster voor...
'Goede morgen, lieverd.'
'Môge schat.'
'Jij bent vroeg op.' Ik knikte stilletjes. 'Zit je in over mevrouw Urlenijs?' Ik knikte weer. 'Luister, wat er ook gebeurt, wonderen bestaan niet! En als ze bestaan, dan ligt het niet aan jou, maar is dat aan God om te bepalen. Jij kunt alleen het beste maken van een hopeloze situatie. Jou handen zijn al die van een engel, want de rest van de wereld kan ook niks doen. Ga nu maar ontspannen te werk, dat heb je meer kans om te slagen, oké?' Ik glimlachte naar hem en kuste hem. De kus werd een zoen, en hij nam me in zijn armen. We waren toch al zo lang samen, maar de vonk bleef. Dat was wel fijn. Weet niet wat ik zou hebben gemoeten zonder. Ik hield zo van hem...
Die middag, geïnspireerd door de woorden van mijn geliefde, ging ik met zoveel mogelijk zelfvertrouwen te werk als ik kon. Ik kon niet meteen na de operatie zien hoe het was geworden, maar bij dergelijke operaties bleef de patient in een kamer slapen. De kelder was groot genoeg geweest om een extra kamer toe te voegen. De vrouw zou minstens twee dagen moeten blijven. Haar gezicht zat geheel in het verband, en ik hield haar op slaappillen en op het infuus. Ze lag daar met een andere man die geopereerd was aan zijn neus, en die ook met zijn hoofd in het verband zat. Ik had gelukkig niet zo heel veel logés, want ik had een tekort aan personeel. Mijn secretaresse was gelukkig een vrouw die voor verpleegkundige had gestudeerd, maar die achteraf een andere studie was gaan doen. Maar ik kon Sacha onmogelijk altijd van haar werk afhouden met een andere baan. Verpleegkundige waren echter niet voor het oprapen. Gelukkig voor mij ging het ziekenhuis bezuinigen en zou ik binnenkort wellicht kunnen slagen...
Ik verliet na uren opereren mijn OK, en ging op zoek naar ontspanning bij mijn dieren. Ik deed de poort voor van het slot zodat de kinderen wisten dat ze konden komen spelen, en pakte de emmers met voer uit de schuur. Ik moest mijn geiten voeren, mijn eenden, katten en hond. Alleen mijn pony hoefde ik niet te voeren; daar had ik immers een verzorgster voor...
---
xx vonk
xx vonk
Ah ja, maar verzorgsters vergeten ook wel eens wat. Leuk stukje: snel doorgaan!
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Ontspanning na het werk is het belangrijkste element ...
Ik ontspan ook altijd eerst als ik thuiskom van school of werk ...
Want met stress blijven zitten is echt niet zo leuk .. ook niet voor de persoon die moet samenleven met je ..
Ik ontspan ook altijd eerst als ik thuiskom van school of werk ...
Want met stress blijven zitten is echt niet zo leuk .. ook niet voor de persoon die moet samenleven met je ..
Heerlijk..
Dat je al zolang bij elkaar bent en toch de "vonk"en er nog af vliegen
Dat je al zolang bij elkaar bent en toch de "vonk"en er nog af vliegen
'Hé meis, wat zie je eruit! Je zou niet zeggen dat je een rijke stinker en bovendien een genie bent...'
'Wat?' Ik draaide me om. 'Mamma!'
'Hé, lieverd! Ik dacht, laat ik mijn lang vergeten dochter nog eens opzoeken, want naar mij komt ze nooit meer.' Ik liep naar mijn moeder en omhelsde haar stevig. Ze had gelijk. Ik had nooit meer aandacht voor haar, maar ze betekende nog steeds een heleboel voor me.
'Sorry, ma, maar ik heb zo veel aan m'n hoofd. Hier, kom bij me zitten dan praten we bij. Pakken we zo wel wat te drinken.' Mijn moeder kwam naast me zitten op de bank.
'Nou, vertel meissie, wat heb je allemaal aan je hoofd?'
'Er was een verschrikkelijke operatie vanmiddag! Ik was er zo bang voor, ik wist niet wat ik moest doen. Die vrouw die had een helemaal verminkt gezicht, en ik kan het nooit meer goed maken, dat weet ik, maar ik moest wel proberen. Ik voel zoveel medelijden met die vrouw... en het huis is eindelijk af. Die verbouwing was één en al nachtmerrie. En... de laatste tijd heb ik heel veel zitten denken... mamma... ik denk dat ik een kind wil.' Mijn moeder aaide me over mijn wang.
'Mijn meisje toch. Ik vind het zo jammer dat alles zo snel is gegaan.' Ik keek haar vragend aan. Je hebt geen lagere school meegemaakt, dat sloeg je meteen over. Ik heb je nooit kunnen helpen met je huiswerk, en je bent maar heel kort mijn kleine meisje geweest. Voordat je een puber was, moest ik je al laten gaan. En nu, in de tijd dat een normaal kind haar moeder het meest nodig heeft, ben je al een zelfstandige vrouw. Je bent niet zomaar een puber van achttien die te maken krijgt met seks en vriendjes... je bent een getrouwde vrouw die overweegt kinderen te nemen.' Ik knikte.
'Ik ben de laatste tijd veel in de buurt geweest van kinderen, en ik zie wat ik heb gemist... ik zie wat jij hebt gemist aan mij. Gewoon zorgeloos spelen... dat heb ik nooit kunnen doen.' Mijn moeder omhelsde me.
'Het maakt niet uit hoe je bent... ik hou van je, en ik ben trots op je. En ik heb altijd naar je zusje kunnen kijken, hoe zijn speelt. Jij bent gewoon bijzonder.' Ik legde mijn hoofd tegen haar schouder en liet me door mijn moeder vasthouden. Ik voelde haar liefde door mijn ledematen stromen, en langzaam kwam ik tot een besluit.... ik wilde mijn eigen kind...
Ja, ja, de grote knoop doorgehakt. Maar geloof het of niet, zelfs dít kan tegenvallen. Sjors was overenthausiast toen hij m'n besluit waarnam, en bedacht meteen allemaal dingen om aan te schaffen voor het ongemaakte kind. Hij begon te piekeren over geslacht en over de kamer, over de rest van het interieur, over een mogelijke oppas, en over meer dingen waar ik alleen maar zenuwachtig van werd. Gelukkig had zijn enthausiasme ook een zonnige zijde... het kind was immers nog niet gemaakt! Gelukkig schafte hij niet een of ander eng schema van de docter aan om te bepalen wanneer we moesten vrijen... hij deed het gewoon elke avond met veel enthausiasme.
9
Met de deksel omlaag zat ik op de wc heen en weer te schommelen. Één minuut... God, wat konden zestig seconden lang duren op deze manier. Nog dertig seconden... nog vijftien... nog tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee... Ik hield mijn adem in en pakte de zwangerschapstest met mijn ogen gesloten. Heel voorzichtig deed ik mijn ogen open, en ik zag het blauwe staafje. Blauw... blauw was... POSITIEF! Ik ging niet gillen of van m'n eigen af, maar ik voelde mijn hartslag wel versnellen. Nu begon het... nu begon alles!
Ik liep de badkamer uit en kroop in de huiskamer op de bank. Ik was helemaal alleen. Het was een uur of drie, en er stonden geen afspraken meer in mijn agenda. M'n secretaresse had de middag vrij gekregen, en Maria werkte niet op woensdag. Sjors had natuurlijk weer een of andere rechtzaak om bij te wonen. Dit waren van die momenten waarop ik graag een eigen kind had gehad om me gezelschap te houden.
Op dat moment ging de deurbel. Een beetje traag kroop in van de bank af, en slofte ik naar de voordeur. Ik trok de deur open, en voor me stond een knappe jongeman van ongeveer dertig. Nog wel erg knap, maar de lachrimpels waren voort zichtbaar. Hij trok zijn zonnebril af en lachte naar me.
'Koen!' Enthausiast vloog ik hem om zijn nek. 'Dat is lang geleden!' Koen kuste m'n wang en volgde me naar binnen.
'Dus, lieve, kleine Alicia... hoe is het met je?' Ik keek hem glimlachend aan.
'Beter dan ik ooit had verwacht.'
'Ik zie dat ook jij je nu in de rijke kringen begeeft.'
'Tja, Sjors is een goede advocaat, en ik ben één van de beste plastische chirurgen van de Benelux... dat verdient heel aardig. We hebben wel behoorlijk wat moeten lenen voor het huis, maar dat hebben we binnen tien jaar afgelost. Geen probleem.'
'Dus je bent nog steeds bij Sjors?'
'Ja. Daar moet ik je nog hartelijk voor bedanken. Weet niet wat er van me gekomen was als jij hem niet voor me had gevonden.' Hij glimlachte weer. 'En het is ook daarom dat jij de allereerste zal zijn die het grote nieuws te horen krijgt...' Koen keek me vol verwachting aan. 'Ik ben zwanger!'
'Wat?' Ik draaide me om. 'Mamma!'
'Hé, lieverd! Ik dacht, laat ik mijn lang vergeten dochter nog eens opzoeken, want naar mij komt ze nooit meer.' Ik liep naar mijn moeder en omhelsde haar stevig. Ze had gelijk. Ik had nooit meer aandacht voor haar, maar ze betekende nog steeds een heleboel voor me.
'Sorry, ma, maar ik heb zo veel aan m'n hoofd. Hier, kom bij me zitten dan praten we bij. Pakken we zo wel wat te drinken.' Mijn moeder kwam naast me zitten op de bank.
'Nou, vertel meissie, wat heb je allemaal aan je hoofd?'
'Er was een verschrikkelijke operatie vanmiddag! Ik was er zo bang voor, ik wist niet wat ik moest doen. Die vrouw die had een helemaal verminkt gezicht, en ik kan het nooit meer goed maken, dat weet ik, maar ik moest wel proberen. Ik voel zoveel medelijden met die vrouw... en het huis is eindelijk af. Die verbouwing was één en al nachtmerrie. En... de laatste tijd heb ik heel veel zitten denken... mamma... ik denk dat ik een kind wil.' Mijn moeder aaide me over mijn wang.
'Mijn meisje toch. Ik vind het zo jammer dat alles zo snel is gegaan.' Ik keek haar vragend aan. Je hebt geen lagere school meegemaakt, dat sloeg je meteen over. Ik heb je nooit kunnen helpen met je huiswerk, en je bent maar heel kort mijn kleine meisje geweest. Voordat je een puber was, moest ik je al laten gaan. En nu, in de tijd dat een normaal kind haar moeder het meest nodig heeft, ben je al een zelfstandige vrouw. Je bent niet zomaar een puber van achttien die te maken krijgt met seks en vriendjes... je bent een getrouwde vrouw die overweegt kinderen te nemen.' Ik knikte.
'Ik ben de laatste tijd veel in de buurt geweest van kinderen, en ik zie wat ik heb gemist... ik zie wat jij hebt gemist aan mij. Gewoon zorgeloos spelen... dat heb ik nooit kunnen doen.' Mijn moeder omhelsde me.
'Het maakt niet uit hoe je bent... ik hou van je, en ik ben trots op je. En ik heb altijd naar je zusje kunnen kijken, hoe zijn speelt. Jij bent gewoon bijzonder.' Ik legde mijn hoofd tegen haar schouder en liet me door mijn moeder vasthouden. Ik voelde haar liefde door mijn ledematen stromen, en langzaam kwam ik tot een besluit.... ik wilde mijn eigen kind...
Ja, ja, de grote knoop doorgehakt. Maar geloof het of niet, zelfs dít kan tegenvallen. Sjors was overenthausiast toen hij m'n besluit waarnam, en bedacht meteen allemaal dingen om aan te schaffen voor het ongemaakte kind. Hij begon te piekeren over geslacht en over de kamer, over de rest van het interieur, over een mogelijke oppas, en over meer dingen waar ik alleen maar zenuwachtig van werd. Gelukkig had zijn enthausiasme ook een zonnige zijde... het kind was immers nog niet gemaakt! Gelukkig schafte hij niet een of ander eng schema van de docter aan om te bepalen wanneer we moesten vrijen... hij deed het gewoon elke avond met veel enthausiasme.
9
Met de deksel omlaag zat ik op de wc heen en weer te schommelen. Één minuut... God, wat konden zestig seconden lang duren op deze manier. Nog dertig seconden... nog vijftien... nog tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee... Ik hield mijn adem in en pakte de zwangerschapstest met mijn ogen gesloten. Heel voorzichtig deed ik mijn ogen open, en ik zag het blauwe staafje. Blauw... blauw was... POSITIEF! Ik ging niet gillen of van m'n eigen af, maar ik voelde mijn hartslag wel versnellen. Nu begon het... nu begon alles!
Ik liep de badkamer uit en kroop in de huiskamer op de bank. Ik was helemaal alleen. Het was een uur of drie, en er stonden geen afspraken meer in mijn agenda. M'n secretaresse had de middag vrij gekregen, en Maria werkte niet op woensdag. Sjors had natuurlijk weer een of andere rechtzaak om bij te wonen. Dit waren van die momenten waarop ik graag een eigen kind had gehad om me gezelschap te houden.
Op dat moment ging de deurbel. Een beetje traag kroop in van de bank af, en slofte ik naar de voordeur. Ik trok de deur open, en voor me stond een knappe jongeman van ongeveer dertig. Nog wel erg knap, maar de lachrimpels waren voort zichtbaar. Hij trok zijn zonnebril af en lachte naar me.
'Koen!' Enthausiast vloog ik hem om zijn nek. 'Dat is lang geleden!' Koen kuste m'n wang en volgde me naar binnen.
'Dus, lieve, kleine Alicia... hoe is het met je?' Ik keek hem glimlachend aan.
'Beter dan ik ooit had verwacht.'
'Ik zie dat ook jij je nu in de rijke kringen begeeft.'
'Tja, Sjors is een goede advocaat, en ik ben één van de beste plastische chirurgen van de Benelux... dat verdient heel aardig. We hebben wel behoorlijk wat moeten lenen voor het huis, maar dat hebben we binnen tien jaar afgelost. Geen probleem.'
'Dus je bent nog steeds bij Sjors?'
'Ja. Daar moet ik je nog hartelijk voor bedanken. Weet niet wat er van me gekomen was als jij hem niet voor me had gevonden.' Hij glimlachte weer. 'En het is ook daarom dat jij de allereerste zal zijn die het grote nieuws te horen krijgt...' Koen keek me vol verwachting aan. 'Ik ben zwanger!'
---
xx vonk
xx vonk
Nog steeds leuk.
Je verhaal heeft me trouwens wel aan het denken gezet. Ik denk dat iedereen zich weleens zo voelt als zij is, ouder dan werkelijk. Of andersom. Dus wat is leeftijd eigenlijk? Een indicator voor wanneer je geboren bent? Wat is het verschil tussen iemand van 50 die zich 40 voelt en iemand van 30 die zich 40 voelt?
Je verhaal heeft me trouwens wel aan het denken gezet. Ik denk dat iedereen zich weleens zo voelt als zij is, ouder dan werkelijk. Of andersom. Dus wat is leeftijd eigenlijk? Een indicator voor wanneer je geboren bent? Wat is het verschil tussen iemand van 50 die zich 40 voelt en iemand van 30 die zich 40 voelt?
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Gefeliciteerd kleine Alicia
Koen z'n mond viel open. 'Wat zeg je nu?'
'Ik krijg een kindje!'
'Wou... wat zegt Sjors ervan?'
'Nou, we gingen al een klein poosje voor een kind, maar hij weet het nog niet.'
'Niet?! Wie weet het dan allemaal wel?'
'Jij... en ik... Ik heb net pas de test gedaan!' Koen grijnsde breed.
'Ik vind het geweldig voor je! Wou... Wacht maar tot Rick ervan hoort!'
'Rick?'
'Je kent Rick toch nog wel? Hij heeft het de laatste tijd vaak over je. Zie je hem nog wel eens?'
'Nou, ik moet eerlijk bekennen dat ik nergens veel tijd voor heb gehad. Een nieuw huis, een nieuwe baan, een nieuw leven! Alles is zo anders.'
'Best jammer dat je je niet naar je leeftijd kan gedragen...'
'Hoezo?'
'Nou, met uitgaan, feesten, studentenleven. Dingen die andere mensen van achttien ook doen.' Ik haalde mijn schouders op.
'Ach, ik heb het geprobeerd, maar ik heb zoveel meer levenservaring dan al die andere mensen... De vorige keer dat ik uit ging werd ik door een jonkie versierd. Bovendien heb ik niet z'n behoefte aan drank en feesten. Ik heb het hier goed.' Koen glimlachte.
'Huisje, boompje, beestje.'
'Huisje boompje, beestje.'
'Een goede dag, mevrouw Urlenijs!' Ik liep de spreekkamer binnen de dag nadat Koen was geweest. Ik was nog steeds vrolijk, nog van de vorige avond toen ik vertelde tegen Sjors dat we een kindje kregen. De hele nacht maar weinig geslapen... Maar ik werd met een heerlijk gevoel wakker, ondanks het feit dat mevrouw Urlenijs langs kwam voor controle. De wonden van de operatie moesten inmiddels zijn genezen, en de huid geheeld. Nu was het aan mij om te kijken of alles verlopen was zoals gehoord. Ik pakte mijn toestel tevoorschijn en nam plaats tegenover mijn patient. Ik keek naar het formulier dat ze in had gevuld. Geen klachten, geen irritaties, dat was dan mooi. Ik keek van het formulier op naar het lachende gezicht van de vrouw. Mijn mond viel ver open. Tegenover mij zat niet langer de verminkte vrouw die er eerst had gezeten, maar een zelfverzekerde vrouw met een mooi gezicht. Natuurlijk had ze nog littekens, dat kon ik niet voorkomen, maar de operatie was wonderbaarlijk goed gelukt. De littekens waren werkelijk minimaal, en alleen de kleurverschillen bleven over in haar gezicht. Ik glimlachte.
'Wilt u dat ik iets doe aan de kleurverschillen in uw gezicht?'
'Nee, bedankt docter. Dat is met make-up weg te werken. Ik wil u zo hartelijk bedanken voor alles! Uw handen waren als die van een engel!'
'Dus alles is weer goed met u?' Ze boog zich blozend een beetje naar me toe.
'Ik heb een nieuwe vriend. Hij is ZOOOOO lief voor me. Nooit gedacht dat zo'n relatie mogelijk was!' Ik voelde me warm worden vanbinnen. Ik voelde de dankbaarheid van die vrouw.... ik had haar als het ware een tweede kans bezorgd...
Sjors gooide de deur achter zich dicht nadat hij binnen was gekomen en kwam meteen de huiskamer in, waar ik zat. Ik lag op de bank te zappen voor de buis. Hij ging meteen op zijn knieën en begon mijn buik te kussen. Ik schoot in de lach en klemde mijn vingers in zijn haren. 'Lieverd, het kind is nog maar een paar cellen groot, dus je kust in principe alleen mijn buik.' Sjors grijnsde.
'Dan kan ik net zo goed wat hoger kussen, niet?' Hij kuste mijn mond, en ik kuste hem terug. We hadden werkelijk het toppunt van ons geluk bereikt. 'Ik heb Koen vandaag gesproken.'
'Oh?'
'Ja, hij kwam me feliciteren met mijn vaderschap. En hij kwam natuurlijk informeren hoe het met me ging.' Ik knuffelde mijn man, en dacht tegelijkertijd aan Koen. Die jongen had zo veel voor ons betekend. Niets zou hetzelfde zijn zonder hem.
Maar Koen zou niet de enige onverwachtte bezoeker uit mijn tweede verleden zijn. De volgende dag, toen Sjors weer was werken, en ik om een uur of twaalf mijn lunchpauze had, ging de deurbel weer. Ik stond op van mijn soep en deed de deur open. Degene die ik daar aantrof was wel de allerlaatste die ik daar zou verwachten: het was Rick. Ik lachte hem toe en trok hem tegen me aan. Even was er een intens moment waarin mijn oude mentor en ooit mijn beste vriend en ik elkaar omhelsden. Daarna duwde hij me een eindje van hem weg.
'Laat me je bekijken.' Rick bekeek me van top tot teen. 'Je bent prachtig geworden. Een echte vrouw. En het gaat je goed, zo te zien.' Ik nodigde hem uit naar binnen te komen, en we gingen aan de keukentafel zitten. 'Dus... denk je nog wel eens aan me? Aan de school, bedoel ik.' Ik keek hem een beetje schuin aan.
'Niet heel vaak. Ik heb het erg druk, en ik heb eindelijk mijn leven op gang. Mijn leven op school en met jou was zo verwarrend.' Rick legde zijn handen op de mijne. Ik keek hem aarzelend aan.
'Ik denk nog elke dag aan je. Hoe het was toen je bij ons was, hoe je mijn vriendin was. Nooit is het nog hetzelfde geweest. Ik voel me zo alleen. Het is nooit tot me doorgedrongen hoeveel..' Hij stopte en keek me veelbetekenend aan. Veel betekenend, dat wel, maar ik wist niet wat hij bedoelde. Totdat hij zich naar voren boog en mijn lippen kuste...
'Ik krijg een kindje!'
'Wou... wat zegt Sjors ervan?'
'Nou, we gingen al een klein poosje voor een kind, maar hij weet het nog niet.'
'Niet?! Wie weet het dan allemaal wel?'
'Jij... en ik... Ik heb net pas de test gedaan!' Koen grijnsde breed.
'Ik vind het geweldig voor je! Wou... Wacht maar tot Rick ervan hoort!'
'Rick?'
'Je kent Rick toch nog wel? Hij heeft het de laatste tijd vaak over je. Zie je hem nog wel eens?'
'Nou, ik moet eerlijk bekennen dat ik nergens veel tijd voor heb gehad. Een nieuw huis, een nieuwe baan, een nieuw leven! Alles is zo anders.'
'Best jammer dat je je niet naar je leeftijd kan gedragen...'
'Hoezo?'
'Nou, met uitgaan, feesten, studentenleven. Dingen die andere mensen van achttien ook doen.' Ik haalde mijn schouders op.
'Ach, ik heb het geprobeerd, maar ik heb zoveel meer levenservaring dan al die andere mensen... De vorige keer dat ik uit ging werd ik door een jonkie versierd. Bovendien heb ik niet z'n behoefte aan drank en feesten. Ik heb het hier goed.' Koen glimlachte.
'Huisje, boompje, beestje.'
'Huisje boompje, beestje.'
'Een goede dag, mevrouw Urlenijs!' Ik liep de spreekkamer binnen de dag nadat Koen was geweest. Ik was nog steeds vrolijk, nog van de vorige avond toen ik vertelde tegen Sjors dat we een kindje kregen. De hele nacht maar weinig geslapen... Maar ik werd met een heerlijk gevoel wakker, ondanks het feit dat mevrouw Urlenijs langs kwam voor controle. De wonden van de operatie moesten inmiddels zijn genezen, en de huid geheeld. Nu was het aan mij om te kijken of alles verlopen was zoals gehoord. Ik pakte mijn toestel tevoorschijn en nam plaats tegenover mijn patient. Ik keek naar het formulier dat ze in had gevuld. Geen klachten, geen irritaties, dat was dan mooi. Ik keek van het formulier op naar het lachende gezicht van de vrouw. Mijn mond viel ver open. Tegenover mij zat niet langer de verminkte vrouw die er eerst had gezeten, maar een zelfverzekerde vrouw met een mooi gezicht. Natuurlijk had ze nog littekens, dat kon ik niet voorkomen, maar de operatie was wonderbaarlijk goed gelukt. De littekens waren werkelijk minimaal, en alleen de kleurverschillen bleven over in haar gezicht. Ik glimlachte.
'Wilt u dat ik iets doe aan de kleurverschillen in uw gezicht?'
'Nee, bedankt docter. Dat is met make-up weg te werken. Ik wil u zo hartelijk bedanken voor alles! Uw handen waren als die van een engel!'
'Dus alles is weer goed met u?' Ze boog zich blozend een beetje naar me toe.
'Ik heb een nieuwe vriend. Hij is ZOOOOO lief voor me. Nooit gedacht dat zo'n relatie mogelijk was!' Ik voelde me warm worden vanbinnen. Ik voelde de dankbaarheid van die vrouw.... ik had haar als het ware een tweede kans bezorgd...
Sjors gooide de deur achter zich dicht nadat hij binnen was gekomen en kwam meteen de huiskamer in, waar ik zat. Ik lag op de bank te zappen voor de buis. Hij ging meteen op zijn knieën en begon mijn buik te kussen. Ik schoot in de lach en klemde mijn vingers in zijn haren. 'Lieverd, het kind is nog maar een paar cellen groot, dus je kust in principe alleen mijn buik.' Sjors grijnsde.
'Dan kan ik net zo goed wat hoger kussen, niet?' Hij kuste mijn mond, en ik kuste hem terug. We hadden werkelijk het toppunt van ons geluk bereikt. 'Ik heb Koen vandaag gesproken.'
'Oh?'
'Ja, hij kwam me feliciteren met mijn vaderschap. En hij kwam natuurlijk informeren hoe het met me ging.' Ik knuffelde mijn man, en dacht tegelijkertijd aan Koen. Die jongen had zo veel voor ons betekend. Niets zou hetzelfde zijn zonder hem.
Maar Koen zou niet de enige onverwachtte bezoeker uit mijn tweede verleden zijn. De volgende dag, toen Sjors weer was werken, en ik om een uur of twaalf mijn lunchpauze had, ging de deurbel weer. Ik stond op van mijn soep en deed de deur open. Degene die ik daar aantrof was wel de allerlaatste die ik daar zou verwachten: het was Rick. Ik lachte hem toe en trok hem tegen me aan. Even was er een intens moment waarin mijn oude mentor en ooit mijn beste vriend en ik elkaar omhelsden. Daarna duwde hij me een eindje van hem weg.
'Laat me je bekijken.' Rick bekeek me van top tot teen. 'Je bent prachtig geworden. Een echte vrouw. En het gaat je goed, zo te zien.' Ik nodigde hem uit naar binnen te komen, en we gingen aan de keukentafel zitten. 'Dus... denk je nog wel eens aan me? Aan de school, bedoel ik.' Ik keek hem een beetje schuin aan.
'Niet heel vaak. Ik heb het erg druk, en ik heb eindelijk mijn leven op gang. Mijn leven op school en met jou was zo verwarrend.' Rick legde zijn handen op de mijne. Ik keek hem aarzelend aan.
'Ik denk nog elke dag aan je. Hoe het was toen je bij ons was, hoe je mijn vriendin was. Nooit is het nog hetzelfde geweest. Ik voel me zo alleen. Het is nooit tot me doorgedrongen hoeveel..' Hij stopte en keek me veelbetekenend aan. Veel betekenend, dat wel, maar ik wist niet wat hij bedoelde. Totdat hij zich naar voren boog en mijn lippen kuste...
---
xx vonk
xx vonk
Oh oh... 
Code rood.
Rick, verpest het nou verdomme niet, eikel. -_-'
Rick, verpest het nou verdomme niet, eikel. -_-'
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Oh nee... wat nu ....
Sjors en Alicia zijn zo verliefd op elkaar .... en de baby die komt ...
Ik hoop dat ze hem slaat en naar buiten duwt ...
Weg moet Rick!!!
Sjors en Alicia zijn zo verliefd op elkaar .... en de baby die komt ...
Ik hoop dat ze hem slaat en naar buiten duwt ...
Weg moet Rick!!!
Maar Rick is verder wel cool..
Toen ik Rick verder niet terugkuste, en een beetje versteend naar hem bleef kijken, trok Rick eindelijk terug vanuit de kus.
'Okéé... dat is duidelijk. Maar ook een heel slecht plan.' Rick stak zijn hand naar voren en wilde mijn wang strelen, maar ik week hem.
'Het spijt me, maar ik kan niet langer ontkennen hoe ik me voel.'
'Wat ben je een ei... ik ben getrouwd!!'
'Ja, dat heeft Koen me verteld.'
'Heeft Koen je ook verteld dat ik in verwachting ben?' Rick z'n mond viel wijd open. Niet dus.
'Je gaat een kind krijgen?' Ik knikte. 'Met Sjors?' Ik knikte weer. 'Heb je niet in de gaten wat voor gevolgen dat wel niet kan hebben?' Ik schudde mijn hoofd.
'Hoezo dat dan?'
'Denk eens na, Alicia... Wat is er met jou gebeurd, veertien jaar geleden? Wat is er met Sjors gebeurd, veertien jaar geleden?' Ik dacht na, en een verschrikkelijke schok ging door mijn lijf. Zo'n gevoel dat je krijgt vlak voor dat je valt; dat gevoel in je maag als je merkt dat je iets bent vergeten. Maar toen trok dat gevoel weer weg.
'Hoe groot is de kans dat dat opnieuw gebeurt? Kom op zeg, wat er met ons is gebeurd is puur magisch.' Rick ging er verder niet op in. Ik stond op om hem de deur te wijzen.
'Het spijt me Rick, maar ik moet je echt verzoeken om te gaan.'
'Komt dat omdat ik je kuste?'
'Ja. Ik zal heel eerlijk zijn, maar ik kan niet bepaald zeggen dat ik me er gemakkelijk bij voel. Misschien is het beter als je later weer terugkomt, wanneer Sjors ook thuis is.' Rick zuchtte, en knikte. Bij de deur drukte hij snel nog een kus op mijn lippen, maar hij was weg voor ik er wat van kon zeggen.
Ik luisterde naar het gekwetter van mijn nieuwe vriendinnen. Zij waren allemaal in de dertig, maar ze waren allemaal vriendelijk genoeg. Ze hadden voort in de gaten dat ik anders was, en dat ik op verstandelijk niveau helemaal bij was. Ik had ze allemaal op de koffie, om ze te vertellen dat ik in verwachting was. Het leek me wel slim om te luisteren naar een groep vrouwen die ervaringen uitwisselde over hun eigen zwangerschap en kinderen. Misschien kon ik me dan enigzins voorbereiden.
Ze praatte in eerste instantie over de ochtendmisselijkheid. Daar herkende ik me nog in. Dat verschrikkelijke overgeven. Daarna begonnen ze over het strakke en gloeiende gevoel in de buik, zonder dat de buik echt gezwollen was. Ik was al twee maanden zwanger, dus dat had ik ook gemerkt. Daarna begon het over het gevoel wanneer de buik begint te groeien. Dat je echt kon zien dat je ene kindje in je buik had. En dat na een maand of vier je echt leven kon voelen in de buik. Het heerlijke gevoel als het kindje zich beweegt, en de neiging om de hele tijd met de hand op de buik te lopen.
Maar dan kwam het minder leuke. Het feit dat je nauwelijks meer kon bewegen, pijnen in de rug, pijnen in de maag door het schoppen van het kind... er werden de meest ranzige verhalen uitgewisseld. Maar het allerergste was natuurlijk de bevalling. Maar, zeiden alle vrouwen stuk voor stuk na hun pijnlijke verhaal te hebben verteld, wanneer het kindje op de borst lag, zouden ze het allemaal een tweede keer hebben gedaan. Een opluchting, want dat alles stond mij ook te wachten...
'Okéé... dat is duidelijk. Maar ook een heel slecht plan.' Rick stak zijn hand naar voren en wilde mijn wang strelen, maar ik week hem.
'Het spijt me, maar ik kan niet langer ontkennen hoe ik me voel.'
'Wat ben je een ei... ik ben getrouwd!!'
'Ja, dat heeft Koen me verteld.'
'Heeft Koen je ook verteld dat ik in verwachting ben?' Rick z'n mond viel wijd open. Niet dus.
'Je gaat een kind krijgen?' Ik knikte. 'Met Sjors?' Ik knikte weer. 'Heb je niet in de gaten wat voor gevolgen dat wel niet kan hebben?' Ik schudde mijn hoofd.
'Hoezo dat dan?'
'Denk eens na, Alicia... Wat is er met jou gebeurd, veertien jaar geleden? Wat is er met Sjors gebeurd, veertien jaar geleden?' Ik dacht na, en een verschrikkelijke schok ging door mijn lijf. Zo'n gevoel dat je krijgt vlak voor dat je valt; dat gevoel in je maag als je merkt dat je iets bent vergeten. Maar toen trok dat gevoel weer weg.
'Hoe groot is de kans dat dat opnieuw gebeurt? Kom op zeg, wat er met ons is gebeurd is puur magisch.' Rick ging er verder niet op in. Ik stond op om hem de deur te wijzen.
'Het spijt me Rick, maar ik moet je echt verzoeken om te gaan.'
'Komt dat omdat ik je kuste?'
'Ja. Ik zal heel eerlijk zijn, maar ik kan niet bepaald zeggen dat ik me er gemakkelijk bij voel. Misschien is het beter als je later weer terugkomt, wanneer Sjors ook thuis is.' Rick zuchtte, en knikte. Bij de deur drukte hij snel nog een kus op mijn lippen, maar hij was weg voor ik er wat van kon zeggen.
Ik luisterde naar het gekwetter van mijn nieuwe vriendinnen. Zij waren allemaal in de dertig, maar ze waren allemaal vriendelijk genoeg. Ze hadden voort in de gaten dat ik anders was, en dat ik op verstandelijk niveau helemaal bij was. Ik had ze allemaal op de koffie, om ze te vertellen dat ik in verwachting was. Het leek me wel slim om te luisteren naar een groep vrouwen die ervaringen uitwisselde over hun eigen zwangerschap en kinderen. Misschien kon ik me dan enigzins voorbereiden.
Ze praatte in eerste instantie over de ochtendmisselijkheid. Daar herkende ik me nog in. Dat verschrikkelijke overgeven. Daarna begonnen ze over het strakke en gloeiende gevoel in de buik, zonder dat de buik echt gezwollen was. Ik was al twee maanden zwanger, dus dat had ik ook gemerkt. Daarna begon het over het gevoel wanneer de buik begint te groeien. Dat je echt kon zien dat je ene kindje in je buik had. En dat na een maand of vier je echt leven kon voelen in de buik. Het heerlijke gevoel als het kindje zich beweegt, en de neiging om de hele tijd met de hand op de buik te lopen.
Maar dan kwam het minder leuke. Het feit dat je nauwelijks meer kon bewegen, pijnen in de rug, pijnen in de maag door het schoppen van het kind... er werden de meest ranzige verhalen uitgewisseld. Maar het allerergste was natuurlijk de bevalling. Maar, zeiden alle vrouwen stuk voor stuk na hun pijnlijke verhaal te hebben verteld, wanneer het kindje op de borst lag, zouden ze het allemaal een tweede keer hebben gedaan. Een opluchting, want dat alles stond mij ook te wachten...
---
xx vonk
xx vonk
Kindjes zijn leuk
P.s. Ik zou haastz eggen dat je uit ervaring spreekt
P.s. Ik zou haastz eggen dat je uit ervaring spreekt
Oef, het scheelde maar niks of dit verhaal had naar de rubriek 'verdrietig'moeten verhuizen.
Zullen we die Rick een baan bij de Luchtmacht geven of zo, dan kan hij voorlopig naar Afghanistan.
En wat je allemaal voelt in je zwangere buik, ik heb geen idee, maar laat ze een beetje voorzichtig doen. Dat hoort. Denk ik.
J++
Zullen we die Rick een baan bij de Luchtmacht geven of zo, dan kan hij voorlopig naar Afghanistan.
En wat je allemaal voelt in je zwangere buik, ik heb geen idee, maar laat ze een beetje voorzichtig doen. Dat hoort. Denk ik.
J++
J++
Het is me wel een beetje... Nou ja...
Het zit me een beetje dwars dat hij opeens zo opeens zo aanhalig is. Kan aan mij liggen, maar dat vind ik niet echt een smooth overgang.
Verder goed, snel door.
Het zit me een beetje dwars dat hij opeens zo opeens zo aanhalig is. Kan aan mij liggen, maar dat vind ik niet echt een smooth overgang.
Verder goed, snel door.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Je ziet dat al in die TV-programma's hoe het is, zo'n bevalling!
Maar ondanks al die pijnen zie je dan wel die emoties als het kindje er is!
Prachtig!
Rick vind ik echt een indringer in die mooie relatie ...
Maar ondanks al die pijnen zie je dan wel die emoties als het kindje er is!
Prachtig!
Rick vind ik echt een indringer in die mooie relatie ...
Muhaha, geloof het of niet, ik heb mijn moeder geïntervieuwd om het overtuigend te maken:P.Sebas schreef:Kindjes zijn leuk
P.s. Ik zou haastz eggen dat je uit ervaring spreekt
sorry, dat klopt... het is ook een internet verhaal, en ik moet zeggen dat ik een beetje wanhopig was.. mijn fantasie was op, ik wilde Rick terug in het verhaal, en ik wilde niet dat dit zo'n zwijmel verhaal werd met alleen verliefdheid en geluk. Dus dan gooi ik er spontaan zoiets tussen... sorry als het lomp over kwam :S..Het is me wel een beetje... Nou ja...
Het zit me een beetje dwars dat hij opeens zo opeens zo aanhalig is. Kan aan mij liggen, maar dat vind ik niet echt een smooth overgang.
------------------------------------------------------------------
Tja, ik werd door mijn ervaren vriendinnen goed voorbereid op de zwangerschap. Ik bleef wel zo lang mogelijk doorwerken, hoewel sommige patienten me een beetje scheef aankeken. Ik legde het mes pas neer toen ik me nauwelijks meer kon bewegen. Sjors behandelde me alsof ik van porselein was, en het personeel thuis vloog voor me. Ik vond de hele bedoeling aan de ene kant wel heel erg eng, maar aan de andere kant kreeg ik wel het moederlijke gevoel en het gevoel dat ik echt leven in mijn buik had, anders dan in mijn dromen. Gesproken over moederlijk, mijn moeder had ik haast elke dag over de vloer.
En toen kwam de bevalling. Nou, ik zal dat bloederige en pijnlijke verhaal maar achterwegen laten, maar ik zal er wel bij zeggen dat alles vlekkeloos was verlopen.
10
Ik keek naar hoe mij kindje werd gewogen, gemeten en gewassen. Daarna werd het op mijn borst gelegd. Ik keek met betraande ogen naar het jonge schepseltje dat me met grote, nieuwsgierige ogen aankeek. Sjors kuste me, half huilend en kuste daarna het hoofdje van het pasgeboren kindje. Het was een jongetje. Ik keek Sjors ontroerd aan, en hij keek naar mij en zijn kind en ik zag in zijn ogen dat hij vond dat wij de twee mooiste wezens waren die hij ooit had gezien. Ik keek schuldig naar zijn gekneusde hand die ik stevig vast had gehouden tijdens het bevallen. De vrouwen hadden allemaal gelijk gehad: het was het dubbel en dwars waard.
Mijn moeder kwam in tranen de kamer binnen lopen, op de voet gevolgd door mijn vader. Mijn moeder hield me even vast in een onhandige omhelsing en mijn vader schudde Sjors z'n hand. Mijn moeder vloog Sjors in zijn armen en hield hem half hysterisch huilend vast. 'Dus, jonge mensen... Hoe gaat de jongen heten?'
'Youri. We noemen hem Youri.'
Helemaal thuis en wel met het kind op de arm, de eerste ontmoeting achter de rug, begon alles ontspannener te geraken. Mijn pa zat aan mijn éne kant op de bank, mijn man aan de andere kant. Mijn moeder en mijn enige opa zaten op de tweezit, en het personeel had er stoelen bij gehaald. Maria had een zakdoek in de hand en Sasja kon slechts ontroerd glimlachen. 'Dus, waarom heb je precies gekozen voor de naam Youri?' Ik keek glimlachend naar mijn vader.
'Sjors had een stel namen uitgezocht die hij mooi vond, en deze sprak me het meest aan. Het deed me denken aan het engelse woord youth. Heel toepasselijk in deze familie, nietwaar?' Mijn familie schoot in de lach, maar Maria en Sasja, die nog niet het verhaal hadden gehoord van ons bizarre verleden, keken elkaar een beetje raar aan. Mijn opa stond op en nam Youri van mijn arm.
'Nou, mij doet het aan iets anders denken. Namelijk aan een combinatie van engels en latijn: you, in het enges, en ri, van rire. Rire betekent lachen. Dus zijn naam betekent voor mij lach, jij!' Mijn vader schoot in de lach.
'Nou ouwe, wel heel vergezocht.' Ik glimlachte in nam mijn kind weer over.
'Toch een lieve betekenis.' Ik kuste mijn zoon.
De volgende dag was het kraamvisite voor de mensen buiten de familie. Uiteraard kwamen de dames weer langs, die mij met tranen in hun ogen vertelden dat mijn kind net een engel was. Waar, trouwens. Hij was net een engel. Verder kwam Koen nog langs om me hartelijk te feliciteren, een paar collega's van Sjors, en de zuster die mij vaak hielp bij het werk. De hele dag dus koffie drinken en gezellig bijpraten over deze heerlijke gebeurtenis. Ik was zo gelukkig.
De bedoeling werd pas ongemakkelijk toen Rick binnen kwam lopen...
---
xx vonk
xx vonk
Oh, kreeg bijna zelf traantjes in de ogen
Das echt mooi hè, zo'n geboorte...
Das echt mooi hè, zo'n geboorte...
Mannen zij nu eenmaal rare wezens en kunnen ineens heel anders door de bocht komen. Dus zo'n rare overgang vind ik het niet.vonk schreef:sorry, dat klopt... het is ook een internet verhaal, en ik moet zeggen dat ik een beetje wanhopig was.. mijn fantasie was op, ik wilde Rick terug in het verhaal, en ik wilde niet dat dit zo'n zwijmel verhaal werd met alleen verliefdheid en geluk. Dus dan gooi ik er spontaan zoiets tussen... sorry als het lomp over kwam :S..Het is me wel een beetje... Nou ja...
Het zit me een beetje dwars dat hij opeens zo opeens zo aanhalig is. Kan aan mij liggen, maar dat vind ik niet echt een smooth overgang.
Jarenlang vond hij haar al leuk, maar het kon niet, ze was minderjarig, al was haar gedrag volwassen.
Nu ze eindelijk 18 is, komt hij uit voor zijn gevoellens. Helaas is het qua gedrag wel een 30 jarige die getrouwd is en zelfs al zwanger!!
Hey Sebas, als jij ze ook al vast vertelt hoe het verhaal afloopt, dan scheelt mij dat heel wat typwerk ...
Stilletjes bleef Rick even in de deuropening staan. Ik had Sjors nooit verteld over zijn bezoek, dus die liep naar hem toe en omhelsde hem.
'Dag, oude vriend! Goed dat je bent gekomen! Ik ben een echte trotse vader... Kom, dan stel ik je voor aan het mooiste kind dat de aarde ooit heeft gezien! Kijk, mijn zoon, Youri.' Rick lachte naar Sjors, maar zijn ogen deden niet mee. Die hield hij strak op mij gericht. Wat was hij veranderd sinds toen. Ik moest denken aan de efteling, en hoe heerlijk die dag was geweest. Wat was er met díe Rick gebeurd? Waarom was hij nu zo geobsedeerd?
Nadat de eerste kopjes koffie waren gedronken met nog meer beschuit met blauwe muisjes, kreeg Sjors een telefoontje. Zo te horen een goede vriend, en hij liep uit beleefdheid de kamer uit. Mij alleen latend met Rick.
'Dus...' Een ongemakkelijk moment. 'Je hebt een mooie zoon.' Het klonk oprecht, maar niet overtuigend.
'Wat is er met je Rick? Waarom doe je dit?'
'Ik verlies weer een geliefde.'
'Weer?'
'Weet jij ook maar iets over mijn verleden?'
'Nee...' Oke, het werd interessant...
'Toen ik zestien was had ik mijn perfecte match gevonden. Allebei hoogbegaafd, allebei gelukkig. Marietje. Nooit iemand gevonden zoals zij, zo mooi, zo ideaal. Maar ze was al verder dan ik. Ze was zeventien, en wilde seks. Ik wilde het niet. En toen heeft ze seks gezocht bij een andere kerel. Een rund, een mijn opinie, maar ze raakte zwanger. Ik was woedend. Maar ik wilde haar vergeven. Zij niet. Ze strafte zichzelf door met die achterlijke te trouwen. Twee jaar voordat jij kwam, is ze overleden aan een auto-ongeluk. Het kind was ook dood, haar man overleefde. Ik dacht niet dat ik ooit nog liefde zou kennen, en toen kwam jij. En hoe langer je bleef op die school, hoe meer je op Marie begon te lijken. Nu ben je haast haar evenbeeld. Haar schoonheid... maar ook een man en een dochter.' Ik keek hem versteld aan.
'Jezus...'
'Nee, die niet. Die is eerder al gestorven.'
'Het spijt me.'
'Ach, het is lang geleden. En jij kon het niet weten. Ik wist alleen niet dat de wonden zo traag heelden.' Ik boog me aarzelend voorover, en omhelsde hem. Hij omhelsde me terug.
'Je was mijn beste vriend, nooit mijn geliefde. En een vriend kan ik er altijd bij hebben. Het is een andere liefde, eentje die net zo diep kan gaan als een huwelijk. Vergeet dat niet, en dan helen wonden veel sneller.'
Het was zo ongeveer een week na de geboorte van mijn prachtige Youri, en het was de hoogste tijd dat ik weer aan het werk ging. Rick was weer is bij ons thuis om te kijken hoe het met de baby ging. hij was er haast elke dag. Ik maakte een mok koffie voor hem klaar en ging bij hem aan de ontbijttafel zitten. 'Dus, moet jij niet werken?'
'Nou, laat ik even heel eerlijk met je zijn... Ik ben ontslagen.' Mijn mond viel open.
'Wat?!'
'Nou, niet precies. Het schoolhoofd zag dat het niet goed met me ging, en we hebben mijn contract geëindigd.' Ik keek hem versteld aan. Hoe kon dit nou? Ik herinnerde me de zelfverzekerde man waar ik als vierjarig kind mee te maken had gekregen. De man die mijn mentor en vriend was geweest en er alles aan had gedaan om mijn leven soepeler te laten verlopen. En nu was hij niet langer een mentor.
'Maar dan heb je geen baan, geen inkomen meer!' Rick haalde zijn schouders op.
'Klopt.'
'Ik vond je juist zo goed met de kinderen.'
'Ja, en ik wilde ook altijd met kinderen werken. Kinderen die bijzonder waren, maar dit werd op een gegeven moment vermoeiend.'
'Hoe bedoel je bijzonder?'
'Ik bedoel dat ik niet met het doorsnee kind wil werken waar ik verder geen band mee kan creeëren...'
'Een persoonlijke band. Een kind dat voor jou bijzonder is... Ik snap het. Weet je wat, Sjors en ik werken allebei, en ik moet ook weer gaan werken, anders kunnen we het personeel en het huis niet betalen. Dat betekent dus dat Youri straks een tekort aan aandacht krijgt. Sjors en ik overwogen een au pair te nemen. Als je wil zal ik het er met Sjors over hebben om je aan te nemen.' Rick keek stomverbaasd op.
'Ik dacht dat een au pair meer een beroep voor vrouwen was.'
'Ach, wat een onzin. Jij gaat heel goed met Youri om, en je hebt geen baan. We weten dat we je kunnen vertrouwen, en je hebt ervaring met kinderen. Hoeveel beter kan het worden?' Rick glimlachte. 'Wil je dat?'
'Graag. Heel graag.'
'Dan zal ik het er vanavond met Sjors over hebben. Maar ik moet aan het werk. Er zit een vrouw op me te wachten waarvan de neusvleugels in hoogte anderhalve centimeter verschillen. Even rechtzetten. Wil je op Youri passen gedurende de operatie?' Rick knikte.
...Stilletjes bleef Rick even in de deuropening staan. Ik had Sjors nooit verteld over zijn bezoek, dus die liep naar hem toe en omhelsde hem.
'Dag, oude vriend! Goed dat je bent gekomen! Ik ben een echte trotse vader... Kom, dan stel ik je voor aan het mooiste kind dat de aarde ooit heeft gezien! Kijk, mijn zoon, Youri.' Rick lachte naar Sjors, maar zijn ogen deden niet mee. Die hield hij strak op mij gericht. Wat was hij veranderd sinds toen. Ik moest denken aan de efteling, en hoe heerlijk die dag was geweest. Wat was er met díe Rick gebeurd? Waarom was hij nu zo geobsedeerd?
Nadat de eerste kopjes koffie waren gedronken met nog meer beschuit met blauwe muisjes, kreeg Sjors een telefoontje. Zo te horen een goede vriend, en hij liep uit beleefdheid de kamer uit. Mij alleen latend met Rick.
'Dus...' Een ongemakkelijk moment. 'Je hebt een mooie zoon.' Het klonk oprecht, maar niet overtuigend.
'Wat is er met je Rick? Waarom doe je dit?'
'Ik verlies weer een geliefde.'
'Weer?'
'Weet jij ook maar iets over mijn verleden?'
'Nee...' Oke, het werd interessant...
'Toen ik zestien was had ik mijn perfecte match gevonden. Allebei hoogbegaafd, allebei gelukkig. Marietje. Nooit iemand gevonden zoals zij, zo mooi, zo ideaal. Maar ze was al verder dan ik. Ze was zeventien, en wilde seks. Ik wilde het niet. En toen heeft ze seks gezocht bij een andere kerel. Een rund, een mijn opinie, maar ze raakte zwanger. Ik was woedend. Maar ik wilde haar vergeven. Zij niet. Ze strafte zichzelf door met die achterlijke te trouwen. Twee jaar voordat jij kwam, is ze overleden aan een auto-ongeluk. Het kind was ook dood, haar man overleefde. Ik dacht niet dat ik ooit nog liefde zou kennen, en toen kwam jij. En hoe langer je bleef op die school, hoe meer je op Marie begon te lijken. Nu ben je haast haar evenbeeld. Haar schoonheid... maar ook een man en een dochter.' Ik keek hem versteld aan.
'Jezus...'
'Nee, die niet. Die is eerder al gestorven.'
'Het spijt me.'
'Ach, het is lang geleden. En jij kon het niet weten. Ik wist alleen niet dat de wonden zo traag heelden.' Ik boog me aarzelend voorover, en omhelsde hem. Hij omhelsde me terug.
'Je was mijn beste vriend, nooit mijn geliefde. En een vriend kan ik er altijd bij hebben. Het is een andere liefde, eentje die net zo diep kan gaan als een huwelijk. Vergeet dat niet, en dan helen wonden veel sneller.'
Het was zo ongeveer een week na de geboorte van mijn prachtige Youri, en het was de hoogste tijd dat ik weer aan het werk ging. Rick was weer is bij ons thuis om te kijken hoe het met de baby ging. hij was er haast elke dag. Ik maakte een mok koffie voor hem klaar en ging bij hem aan de ontbijttafel zitten. 'Dus, moet jij niet werken?'
'Nou, laat ik even heel eerlijk met je zijn... Ik ben ontslagen.' Mijn mond viel open.
'Wat?!'
'Nou, niet precies. Het schoolhoofd zag dat het niet goed met me ging, en we hebben mijn contract geëindigd.' Ik keek hem versteld aan. Hoe kon dit nou? Ik herinnerde me de zelfverzekerde man waar ik als vierjarig kind mee te maken had gekregen. De man die mijn mentor en vriend was geweest en er alles aan had gedaan om mijn leven soepeler te laten verlopen. En nu was hij niet langer een mentor.
'Maar dan heb je geen baan, geen inkomen meer!' Rick haalde zijn schouders op.
'Klopt.'
'Ik vond je juist zo goed met de kinderen.'
'Ja, en ik wilde ook altijd met kinderen werken. Kinderen die bijzonder waren, maar dit werd op een gegeven moment vermoeiend.'
'Hoe bedoel je bijzonder?'
'Ik bedoel dat ik niet met het doorsnee kind wil werken waar ik verder geen band mee kan creeëren...'
'Een persoonlijke band. Een kind dat voor jou bijzonder is... Ik snap het. Weet je wat, Sjors en ik werken allebei, en ik moet ook weer gaan werken, anders kunnen we het personeel en het huis niet betalen. Dat betekent dus dat Youri straks een tekort aan aandacht krijgt. Sjors en ik overwogen een au pair te nemen. Als je wil zal ik het er met Sjors over hebben om je aan te nemen.' Rick keek stomverbaasd op.
'Ik dacht dat een au pair meer een beroep voor vrouwen was.'
'Ach, wat een onzin. Jij gaat heel goed met Youri om, en je hebt geen baan. We weten dat we je kunnen vertrouwen, en je hebt ervaring met kinderen. Hoeveel beter kan het worden?' Rick glimlachte. 'Wil je dat?'
'Graag. Heel graag.'
'Dan zal ik het er vanavond met Sjors over hebben. Maar ik moet aan het werk. Er zit een vrouw op me te wachten waarvan de neusvleugels in hoogte anderhalve centimeter verschillen. Even rechtzetten. Wil je op Youri passen gedurende de operatie?' Rick knikte.
---
xx vonk
xx vonk
Mooi.
En nou mag meneer eikel die niet uit een boom is gevallen zich wel even heel goed gaan gedragen. Anders keten ik hem vast.
Is al goed, van die overgang. Ik vond het gewoon een beetje raar. Wel grappig dat je daarna het woordje geobsedeerd gebruikt. 
En nou mag meneer eikel die niet uit een boom is gevallen zich wel even heel goed gaan gedragen. Anders keten ik hem vast.
Is al goed, van die overgang.
Ik vond het gewoon een beetje raar. Wel grappig dat je daarna het woordje geobsedeerd gebruikt. Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Dus die wordt gewoon verliefd op de kinderen die hij begeleid??? tssss .. ist een pedofiel ofzo ???
Ik hoop het niet voor hem ... anders ...
Heel mooi verhaal
Ik hoop het niet voor hem ... anders ...
Heel mooi verhaal
Ik zou niet durven..vonk schreef:Hey Sebas, als jij ze ook al vast vertelt hoe het verhaal afloopt, dan scheelt mij dat heel wat typwerk
Ik hou mijn mond wel weer..
hoe zou het vervolg van sebas klinken?
Ja, ja, hoogste tijd voor een tijdsprong! We gaan even drie jaar verder, want dan wordt mijn leven weer interessant. Rick is inderdaad bij ons in komen wonen om voor Youri te zorgen. Ze kunnen het prima vinden. Buiten onze werkuren, dus wanneer Rick niet op Youri hoeft te letten, is hij al een poos bezig een boek te schrijven. Hij heeft toestemming gevraagd om over mijn leven en mijn situatie te schrijven. Ik heb het na lang overwegen toegestaan.
Youri is inmiddels drie, en een ontzettend lieve kleuter; meer dan ik ooit had kunnen dromen.
11
Ik liep naar de wachtruimte en glimlachte mevrouw Woert toe. Ik maakte een gebaar met mijn hand dat ze met me mee mocht komen. Ik was inmiddels een van de meest aanbevolen plastische chirurgen in de Benelux. Ik had altijd patienten, en mijn practijk liep beter dan ooit. Ik werkte tegenwoordig niet meer thuis, maar had een pand ergens anders gekregen. Alleen de spreekuren op maandag en vrijdag deed ik nog thuis. Ikzelf opereerde alleen nog op dinsdag, woensdag en donderdag. De andere dagen waren spreekuren, of er werden simpelere klussen gedaan door de chirurgen die bij mijn stage liepen. Ik werkte samen met een andere chirurge die ik betaalde om bij de stagaires te blijven.
Mevrouw Woert was 23 en had cupmaat F op haar achttiende. Maar toen ze zestien was haalde ze gouden medailles op de nederlandse kampioenschappen athletiek. Die borsten moesten dus kleiner. Mijn specialiteit was inmiddels borsten, en ik was erin geslaagd haar een bescheiden cupje b te geven. Ze was zeer te vrede en zei dat haar sport nu zo veel makkelijker was. Ze was mijn laatste patient voor vandaag.
Toen ik met mevrouw Woert klaar was, sloot ik de spreekkamer af en liep ik naar boven, naar Youri's kamer. Hij lag daar met zijn duimpje in zijn mond, en Rick zat achter de computer te typen. 'Hé.' Rick keek om.
'Hé.' Ik ging op de bedrand zitten en streelde met mijn vinger een lok haar uit Youri's gezicht.
'Dat duimen is zo slecht voor hem.'
'Ja, maar zijn fopspeen wil hij niet meer.' Ik boog voorover en kuste het voorhoofd van mijn zoon. Hij deed zijn grote bruine ogen open en trok zijn duim uit zijn mond.
'Is mamma klaar?'
'Ja, mamma is klaar. Wil je mee buitenspelen?' Youri lachte en knuffelde me. Rick glimlachte naar hem. 'Wil Rick ook mee spelen?'
'Nee, ik blijf hier even mee bezig.'
'Ben je nog steeds aan het schrijven?'
'Nee, ik ben via internet een opleiding aan het doen.'
'Wat voor opleiding?'
'Literatuur.' Ik keek hem even vreemd aan, maar nam toen Youri mee naar beneden. Het huis was ideaal voor een kind. Hij mocht alleen niet in de spreekkamer en in de wachtkamer komen, maar verder overal. Waar vroeger de operatiekamer en de rustkamer was voor patienten, was nu een grote ruimte. We hadden een tafeltennistafel en een speelruimte voor Youri wanneer het regende. Hij was gelukkig, en dat maakte ons gelukkig... ons alledrie.
'Kom, gaan we eendjes voeren.' Ik zette Youri neer en liet hem voor me uit hobbelen naar de vijver. Ik liep naar de schuur om het oud brood te pakken dat ik altijd aan de eendjes gaf. Toen ik het schuurtje weer uit kwam, zat ik tot mijn schrik dat Youri niet meer alleen was. Maar toen zag ik dat het twee kleine kindjes waren die bij hem stonden. Ik zat Iwan, eerst het vierjarige jongetje dat ik op schoot in slaap had gewiegd. Het jongetje dat voor mij de knoop doorhakte bij mijn beslissing om een kind te nemen. Iwan was inmiddels bijna acht, maar nog altijd een lieverd. De andere kinderen kwamen ook nog wel eens, maar zij kregen het steeds dukker met school en gaven meer om computerspelletjes dan om buiten spelen. Iwan kwam echter nog steeds regelmatig.
'Hoi, Iwan! Wie is je vriendje?' Ik doelde op het jongetje dat hij aan zijn hand hield. Het was een lief klein kind met een blond bloempotkapsel en lichtgrijze ogen.
'Dat is Mick. Hij is mijn nieuwe buurjongetje, en hij is ook vier, net zoals Youri.' Ik glimlachte.
'Youri is drie, maar ik weet zeker dat ze vriendjes zullen worden.' Ik knielde neer bij Mick en gaf hem mijn hand. 'Hoi. Ik ben Alicia.' Youri trok aan mijn mouw, geïrriteerd door het tekort aan aandacht.
'Mamma, eendjes voeren!' Ik aaide hem over zijn bol.
'Natuurlijk. Mogen Iwan en Mick ook meedoen?' Youri keek ze even schuin aan, maar knikte toen.
Samen met de twee andere jongetjes voerde we de eendjes, en lachte samen. Ik had ook nog een verrassing voor ze: er was de avond tevoren een geitje geboren. Youri had dolle pret met het diertje. Samen bedachten we een naam. Het werd uiteindelijk Flos. Stel geen vragen. Maar de rust en het plezier werd grof verstoord toen een hysterische vrouw de tuin in kwam lopen.
'Wat is er hier in godsnaam aan de hand?!?! Wat doet u met mijn zoon? Blijf bij hem uit de buurt!' Ze greep Mick bij zijn linkerarm en trok hem omhoog. Ze trok veel te hard, en Mick begon te huilen. 'Hou op met janken! Ik heb hier geen tijd voor! Ik moet Godverdomme werken!' De vrouw richtte zich weer tot mij. 'Waar haalt u het lef vandaan om mijn zoon zo mee te nemen?!' Ik bekeek de vrouw even goed. Ze was jong; veel te jong. Ik schatte haar een jaar of achttien. Ik had medelijden met haar. Ze was overspannen, gestresst en ze het kind leek haar in de weg te zitten.
'Mevrouw, er is een vergissing...'
'Geen vergissing!! Dit is puur ontvoering!' Ik legde mijn hand rustig op haar onderarm. Ik wist precies hoe ik mensen rustig moest krijgen, aangezien ik wekelijks te maken had met hysterische patienten of overspannen stagaires. De vrouw begon rustig adem te halen, en barstte vervolgens in huilen uit.
Youri is inmiddels drie, en een ontzettend lieve kleuter; meer dan ik ooit had kunnen dromen.
11
Ik liep naar de wachtruimte en glimlachte mevrouw Woert toe. Ik maakte een gebaar met mijn hand dat ze met me mee mocht komen. Ik was inmiddels een van de meest aanbevolen plastische chirurgen in de Benelux. Ik had altijd patienten, en mijn practijk liep beter dan ooit. Ik werkte tegenwoordig niet meer thuis, maar had een pand ergens anders gekregen. Alleen de spreekuren op maandag en vrijdag deed ik nog thuis. Ikzelf opereerde alleen nog op dinsdag, woensdag en donderdag. De andere dagen waren spreekuren, of er werden simpelere klussen gedaan door de chirurgen die bij mijn stage liepen. Ik werkte samen met een andere chirurge die ik betaalde om bij de stagaires te blijven.
Mevrouw Woert was 23 en had cupmaat F op haar achttiende. Maar toen ze zestien was haalde ze gouden medailles op de nederlandse kampioenschappen athletiek. Die borsten moesten dus kleiner. Mijn specialiteit was inmiddels borsten, en ik was erin geslaagd haar een bescheiden cupje b te geven. Ze was zeer te vrede en zei dat haar sport nu zo veel makkelijker was. Ze was mijn laatste patient voor vandaag.
Toen ik met mevrouw Woert klaar was, sloot ik de spreekkamer af en liep ik naar boven, naar Youri's kamer. Hij lag daar met zijn duimpje in zijn mond, en Rick zat achter de computer te typen. 'Hé.' Rick keek om.
'Hé.' Ik ging op de bedrand zitten en streelde met mijn vinger een lok haar uit Youri's gezicht.
'Dat duimen is zo slecht voor hem.'
'Ja, maar zijn fopspeen wil hij niet meer.' Ik boog voorover en kuste het voorhoofd van mijn zoon. Hij deed zijn grote bruine ogen open en trok zijn duim uit zijn mond.
'Is mamma klaar?'
'Ja, mamma is klaar. Wil je mee buitenspelen?' Youri lachte en knuffelde me. Rick glimlachte naar hem. 'Wil Rick ook mee spelen?'
'Nee, ik blijf hier even mee bezig.'
'Ben je nog steeds aan het schrijven?'
'Nee, ik ben via internet een opleiding aan het doen.'
'Wat voor opleiding?'
'Literatuur.' Ik keek hem even vreemd aan, maar nam toen Youri mee naar beneden. Het huis was ideaal voor een kind. Hij mocht alleen niet in de spreekkamer en in de wachtkamer komen, maar verder overal. Waar vroeger de operatiekamer en de rustkamer was voor patienten, was nu een grote ruimte. We hadden een tafeltennistafel en een speelruimte voor Youri wanneer het regende. Hij was gelukkig, en dat maakte ons gelukkig... ons alledrie.
'Kom, gaan we eendjes voeren.' Ik zette Youri neer en liet hem voor me uit hobbelen naar de vijver. Ik liep naar de schuur om het oud brood te pakken dat ik altijd aan de eendjes gaf. Toen ik het schuurtje weer uit kwam, zat ik tot mijn schrik dat Youri niet meer alleen was. Maar toen zag ik dat het twee kleine kindjes waren die bij hem stonden. Ik zat Iwan, eerst het vierjarige jongetje dat ik op schoot in slaap had gewiegd. Het jongetje dat voor mij de knoop doorhakte bij mijn beslissing om een kind te nemen. Iwan was inmiddels bijna acht, maar nog altijd een lieverd. De andere kinderen kwamen ook nog wel eens, maar zij kregen het steeds dukker met school en gaven meer om computerspelletjes dan om buiten spelen. Iwan kwam echter nog steeds regelmatig.
'Hoi, Iwan! Wie is je vriendje?' Ik doelde op het jongetje dat hij aan zijn hand hield. Het was een lief klein kind met een blond bloempotkapsel en lichtgrijze ogen.
'Dat is Mick. Hij is mijn nieuwe buurjongetje, en hij is ook vier, net zoals Youri.' Ik glimlachte.
'Youri is drie, maar ik weet zeker dat ze vriendjes zullen worden.' Ik knielde neer bij Mick en gaf hem mijn hand. 'Hoi. Ik ben Alicia.' Youri trok aan mijn mouw, geïrriteerd door het tekort aan aandacht.
'Mamma, eendjes voeren!' Ik aaide hem over zijn bol.
'Natuurlijk. Mogen Iwan en Mick ook meedoen?' Youri keek ze even schuin aan, maar knikte toen.
Samen met de twee andere jongetjes voerde we de eendjes, en lachte samen. Ik had ook nog een verrassing voor ze: er was de avond tevoren een geitje geboren. Youri had dolle pret met het diertje. Samen bedachten we een naam. Het werd uiteindelijk Flos. Stel geen vragen. Maar de rust en het plezier werd grof verstoord toen een hysterische vrouw de tuin in kwam lopen.
'Wat is er hier in godsnaam aan de hand?!?! Wat doet u met mijn zoon? Blijf bij hem uit de buurt!' Ze greep Mick bij zijn linkerarm en trok hem omhoog. Ze trok veel te hard, en Mick begon te huilen. 'Hou op met janken! Ik heb hier geen tijd voor! Ik moet Godverdomme werken!' De vrouw richtte zich weer tot mij. 'Waar haalt u het lef vandaan om mijn zoon zo mee te nemen?!' Ik bekeek de vrouw even goed. Ze was jong; veel te jong. Ik schatte haar een jaar of achttien. Ik had medelijden met haar. Ze was overspannen, gestresst en ze het kind leek haar in de weg te zitten.
'Mevrouw, er is een vergissing...'
'Geen vergissing!! Dit is puur ontvoering!' Ik legde mijn hand rustig op haar onderarm. Ik wist precies hoe ik mensen rustig moest krijgen, aangezien ik wekelijks te maken had met hysterische patienten of overspannen stagaires. De vrouw begon rustig adem te halen, en barstte vervolgens in huilen uit.
---
xx vonk
xx vonk
oeioei! ongewenst zwanger...