Woow ik moet echt meer kortsluitting hebebn!.. nou dan zal dit stukje wel niet goed zijn xD.
Ze zaten tegenover elkaar. Twee kleedjes waren uitgelegd voor ze. Zwart metalen onderdelen lagen erover verspreidt, onderdelen van een geweer. Het was simpel en gruwelijk. Zorg dat je als eerste klaar bent en schiet. Ze moesten het geweer in elkaar zetten. Ze hadden één schot en er zou maar één van hen blijven leven. Milan keek naar de jongen met het muisbruine haar voor hem. Als hij gewoon geslagen zou hebben, zouden ze niet in deze situatie zitten. Dan hadden ze allebei overleefd en alleen met wat blauwe plekken moeten rondlopen. Niet met een gat door hun lichaam.
"Begin." Het was het zachte startsein. Hun handen graaiden door de hoeveelheid onderdelen. Onzorgvoldig leken ze op elkaar te worden gezet. Milan probeerde zich alleen op deze taak te concentreren. Probeerde zich voor te stellen dat hij gewoon met een schoonmaaktaak bezig was en geen spelletje speelde om zijn leven, het werkte niet. De onderdelen leken plots allemaal vage vormen die hij nog nooit gezien had. Het was alsof zijn hoofd kortsluiting maakte en dat al die keren dat hij een wapen in elkaar gezet had nooit gebeurd waren. Met trillende handen greep hij de stukken vast. Niets pastte. Zweet liep over zijn voorhoofd. Hij kon niet denken. Hij wist het niet meer. Klikkende geluiden klonken tegenover hem op. Met geweld probeerde hij de onderdelen op elkaar te drukken. Het leek wel of ze niet bij elkaar hoorden, of dat het puzzelstukjes waren uit verschillende dozen. Nog een klik aan de overkant. Milans hoofd begon te tollen, woorden schoten er onsamenhangend doorheen. Hij kon het niet meer. De klikken aan de overkant stopten. Milan kon de jongen in beweging voelen komen. Met verloren ogen keek hij op, recht in de loop van het geweer. Het enige wat hij kon was zijn speeksel wegslikken. Zijn ogen knepen dicht toen hij de vinger van de jongen zag bewegen. De trekker werd omgehaald. Een knal klonk door de menigte. Milan kon de hevige pijn door zijn lichaam voelen brandden. Zijn tong leek zijn keel in te schieten en zijn spieren verkrampten. Maar hij kon geen plek aanwijzen waar de pijn vandaan kwam. Of dat het wel echt pijn was wat hij voelde. Een seconde ging voorbij, nog een seconde. Was hij eigenlijk wel geraakt? Verdwaasd opende hij zijn ogen en staarde naar de jongen die verwoed zijn geweer weer uit elkaar haalde. Was het geweer niet goed inelkaar gezet? Maar het was afgegaan. Milan nam niet meer tijd om erover na te denken. Hij begon de stukken van zijn geweer weer op elkaar te duwen. Eindelijk leken ze te passen. Met een bijna triomfantelijke glimlach klikte hij het laatste onderdeel erop. Gereed sprong hij overeind. De loop werd gericht op de jongen voor hem. Angstige ogen keken hem terug aan. Tranen stroomden over de jongen zijn wangen.
"Alsjeblieft, ik wil niet dood," de stem trilde in angst. Stank van urine sneed in Milans neus. De jongen voor hem was doodsbang. De grip die Milan op het geweer had verzwakte, kon hij echt dit leven beëindigen?
"Schiet, Duivel."
Nee.
Hij gooide het geweer van zich af. Hij zou niet degene zijn die de jongen doodde. Hij zou geen moordenaar zijn.
"Wat?! wat heeft dit te betekenen!" Een hand greep zijn bovenarm vast. Vingers duwden zo hard in zijn huid dat Milan de blauwe plekken kon voelen ontstaan. Een vuist ramde in zijn kaak. De metalen smaak van bloed kon hij in zijn mond voelen stromen. Het was maar bloed. Het was maar pijn.
"Schiet hem neer!" Baba bleef schreeuwen. Milan bleef alleen maar staan, ogen gesloten, hangend in de greep van de man. Pijn zou toch wel komen, dus waarom het nu niet direct ontvangen? Een tweede stomp in zijn maag perstte de lucht uit zijn longen. Milan hoestte het bloed uit zijn mond en zakte door zijn knieën.
"Jij gaat met mij mee, en ik zweer je dat je me nooit meer ongehoorzaam zult zijn."
Milans blik ging kort naar de zweep die Budhev van zijn riem haalde.
Daarna kon hij zich alleen nog hoge schreeuwen herinneren. Waarschijnlijk die van hemzelf, maar zelfs daar was hij niet zeker van.
Mijn boek, zijn verhaal
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Echt elke keer dat een stuk van jouw verhaal lees, zit ik zo.
Zo mooi en toch zo verschrikkelijk.
*moet even bijkomen*
Heb eventjes niks te zeggen. Behalve dat het weer prachtig geschreven is en dat ik het elke keer van mezelf moet lezen, omdat ik wil weten wat er weer gaat gebeuren dan zit ik dus weer zo
Je zou Milan of dat jongetje maar zijn.
Echt ik zou zó bang zijn. Echt verschikkelijk. Blegh. Ik weet niet wat ik zou doen.
Gek worden waarschijnlijk.
Maar het blijft zo spannend!
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Altijd weer leuk om van je te horen Carpe Diem, Net als Saskia 
hahah, hier volgend stukje.. en we zijn weer een paar jaar verder!
Ik moet steeds weer onthouden hoe oud Milan ook alweer is xD
Sorry mensen ik heb een foutje in het begin gemaakt
in de herschrijving zal ik het verbeteren.. Maar ik zat even te denken dat Portugal mee rin het zuiden lag van Spanje.. zit nog weer even mijn topo door te kijken blijkt het veel meer naar het westen te liggen xD.
Dat houdt dus in dat Portugal voor een deel niet makkelijk bereikbaar is voor de amerikanen en ze beter beschermd door de Engelse worden. Portugal was alleen in het zuiden nog ingenomen.
hahah, hier volgend stukje.. en we zijn weer een paar jaar verder! Ik moet steeds weer onthouden hoe oud Milan ook alweer is xD
Sorry mensen ik heb een foutje in het begin gemaakt
in de herschrijving zal ik het verbeteren.. Maar ik zat even te denken dat Portugal mee rin het zuiden lag van Spanje.. zit nog weer even mijn topo door te kijken blijkt het veel meer naar het westen te liggen xD. Dat houdt dus in dat Portugal voor een deel niet makkelijk bereikbaar is voor de amerikanen en ze beter beschermd door de Engelse worden. Portugal was alleen in het zuiden nog ingenomen.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Entree 10
Een kinderliedje speelde in de vroege ochtend. In een kringetje zaten ze met hun juf in het midden. Het was een liedje over hoop. De juffrouw vertelde hun dat hun vaders snel weer thuis zouden komen en de oorlog over zou zijn. Kinderen lachtten in hoop. Ze geloofden haar woorden. Om twee uur die middag sprongen de radio's aan. De koing Juan, sprak zijn volk toe. Zijn stem kraakte door de speakers, en iedereen kon de onderdrukte emotie erin voelen. "Vandaag is Portugal gevallen. Zij hebben hun overgave met de Amerikanen onderhandeld. De Amerikanen dwingen ons hetzelfde te doen, maar wij Spanjaarden zullen niet voor hen buigen. Wij zullen ons niet overgeven!" Zijn trotse stem brulde in iedereen oren. Ik zelf had de mensen om mij heen horen meejuigen. Ondanks het verlies van een bondgenoot hielden zij zich sterk. Ookal zaten de Amerikanen aan de Spaanse kusten gekleefd, ze hielden hun hoofd hoog. Ik vroeg me af wanneer de regering zou wegvluchten. De oorlog kwam steeds dichterbij. Spanje werd met de dag zwakker en toch bleven mensen denken dat we onverslaanbaar waren. Maar ik wist dat de enige reden dat Amerika nog niet volledig was binnengevallen, was omdat ze ergens opwachtte. Hun landmacht was zwakker dan die van ons, misschien was dat het gene waar ze opwachtte een krachtige landmacht en als wij niet snel actie zouden ondernemen dan kregen ze die ook.
Amerika; Kamp A.M.G.D., 30-06-2774. 10:00 am.
Vier jaar van marteling. Vier jaar in onmenselijke omstandigheden. Opgevoed als ultieme soldaat. Bloed droop van hun handen, onschuld was allang verdwenen. Het was al vier jaar geleden dat hij tussen de puinhopen van Corpus Christie was uitgehaald. Zijn vorm was veranderd. Pezen trokken zichtbaar aan de spieren onder zijn huid. Littekens rekten mee in de bewegingen. Alleen zijn rode ogen verstopten zich nog steeds achter de duistere glazen van de zonnebril. Milan leefde nog, ookal kon je je afvragen of dit nog wel de Milan was die zoveel jaar geleden naar het kamp kwam. Alle morelen, die hij een lange tijd geleden in zijn onschuldige brein had gemaakt, waren vervlogen over de wind. De trekker overhalen ging alsof het geen gevolg zou hebben. Honderden executies maakten dat verschil, uiteindelijk als je het maar vaak genoeg doet kan het je niet meer schelen. Dan is een mensenleven niet meer waard dan dat van een vlieg. Een meisje pakte zijn hand vast. Haar vingers verstrengelden zich in de zijne. Milan keek amper op om te zien wie het was. Hij wist het allang, er was maar één persoon die hem op die manier benaderde, die dat gedrag sowieso vertoonde; Nienke. Haar haren waren er weer afgehaald, alleen nog korte stekeltjes waren te zien. Net als de eerste keer dat hij haar ontmoette.
"Komen we hier weer terug?" Milan bleef voor zich uitstaren, terwijl hij sprak. Hij keek naar de tien andere kinderen die met hun meeliepen. Een klein aantal kende hij. De meeste waren ouder dan hem, meer rond Nienkes leeftijd. Langzaam liepen ze het hek uit, de buitenwereld in, maar dit keer niet naar het vernietigde Bayton om executies uit te voeren of functionele training te ontvangen, dit keer om ergens heel anders heen te gaan.
"Als we leven, dan ja." Nienkes stem klonk vlak over de kale gronden. Haar gedachten leken op een plek te zijn ver van hier.
Twee busjes verschenen in hun zicht. Stalen pantservoertuigen. Budhev stopte recht voor de auto's. Hij nam zijn tijd en wachtte tot alle kinderkopjes naar hem toegekeerd waren.
"Deze wagens zullen jullie naar de kazerne in Washington brengen, waar generaal Rosen jullie persoonlijk zal testen en keuren," preekte hij voor de groep. De woorden gleden langs hun oren. Misschien was het belangrijk, misschien niet. Ze waren allang gestopt om loze woorden in hen op te nemen, alleen commando's leken nog belangrijk te zijn.
Een jonge man stapte uit één van de auto's. Hij was in een legergroen pak gekleed en had kort donker haar. Zijn brede kaaklijn en kuiltjes in zijn wangen zouden hem een aantrekkelijke man moeten maken onder de dames.
"Dit is luitenant Maxwell. Hij zal jullie begeleidden." Geen van de kinderen leek aandacht aan de luitenant te geven. Hun ogen bleven achteloos naar Budhev staren.
"Kom instappen." Het was luitenant Maxwell die sprak. Totaal zinloos geen van de jongeren leek hem te horen. Het was maar goed dat de luitenant langer hier in dienst was. Hij kende het stoïcijnse gedrag van de kinderen.
"Instappen!" Zijn stem bulderde over de groep. Al zijn charmante jongenstrekjes waren direct verdwenen en een kille blik bleef over. En toch was dat de enige manier om de kinderen te laten gehoorzamen. Één voor één stapten ze in.
Zes kinderen werden in ieder busje gestopt. Het was er donker, geen ramen die hen wat ligt gaven. Het leek bijna alsof ze als gevangene werden afgevoerd.
Milan verwijderde zijn bril in de hoop iets te kunnen zien. De kleine lichtvallen die door kieren naar binnengleden toonden de silhouetten van de kinderen in zijn busje. Nienke zat naast hem. Hij kon haar magere vorm tegen hem aanvoelen drukken. Ik het zwakke licht zag hij één valse grijns. Het was niet moeilijk om te raden van wie die was; Damean. Ze mochten hem misschien de duivel noemen, maar Demean was de meest zieke persoon die Milan zich kon voorstellen. Hij had gezien hoe de jongen vocht. Het was niet ongewoon als hij zijn tegenstanders afmaakte tot het bittere eind. En altijd was er die zieke grijns over zijn gezicht te vinden. Glanzende zwarte krullen vielen verderop in het licht. Een tweede meisje, er waren er niet veel, maar zij was een van de weinige die er wel was. Hij wist niets over haar, ze sprak niet. Nooit in twee jaar had hij haar stem gehoord. Ze leek ook niet Amerikaans te zijn. Haar huid was donker, maar niet zwart zoals die van Budhev. Nee, het was een prachtige kopere tint. haar gezicht was rond, ook haar neus was opvallend rond. Ze was meer vrouwelijk dan Nienke, met haar nog lange zwarte krullen en dikke zwarte wimpers om haar groene ogen. Milan had zich welleens afgevraagd waar ze vandaan was gekomen, maar hij had nooit de vraag gesteld.
Er waren nog twee andere personen in het busje. De jongen met het muisbruine haar wiens leven Milan twee jaar geleden had gespaard. De jongen bleek Kane te heten. En dan was er Haruni, de jongen met de diepzwarte huid en de oudste van hen alle. Hij was zeker een kop groter dan Milan als het al niet meer was. Alleen door het roze litteken was hij zichtbaar in het donkere busje.
"Doe je zonnebril op," Haruni's stem leek met de dag zwaarder te worden. Één van de tekenen dat zijn leeftijd hoger lag. Wat zijn leeftijd werkelijk was wist niemand. Hoe moest je iemands leeftijd weten als je je eigen niet eens wist? Je lichamelijke veranderingen waren de enige hulp had om je leeftijd te raden.
"Shetani," Haruni gromde. Milan vernauwde alleen zijn ogen. Haruni haatte die rode ogen. Milan wist nieteens waarom hij ze zo erg haatte, hij wist alleen dat het zo was.
Nienke legde zijn hand op de zijne. Ze had altijd een vreemd extra zintuig die aangaf wanneer hij zich ongemakkelijk voelde. Milan probeerde zich op het hobbelen van de weg onder hen te concentreren. Het had iets vreemds rustgevends om het asfalt onder je door te voelen racen. Langzaam werd het vloeiender en na ongeveer een uur kwam de auto langzaam tot stilstand. Milan kon de stemmen van buiten horen. Maar de woorden waren vervormd door het ijzer. De auto reed weer, rustig bijna stapvoets. Het was nu alleen nog wachten tot ze uit zouden stoppen. De rem klonk over het grind. Het busje kwam iets bonkend tot stilstand en nog geen twee tellen later vlogen de deuren open. Ieder kind kneep zijn ogendicht tegen het plotselingen zonlicht. Ze kregen amper een seconde om er echt aan te wennen. Ruige handen trokken hen de auto uit. Verwarden blikken gleden over het terrein voor hen. Massieve stenen gebouwen rezen voor hen op. Grasvelden en stenen terreinen bezetten de grond. Milan liet zijn vingers over het grasveld glijden. Nog nooit van zijn leven had hij zulk groen gras gezien. Hij kon de dauwdruppeltjes zijn huid voelen verkoelen. Ergens voelde hij een kinderlijke neiging opkomen om zich erop te laten vallen. Het zag er zo zacht uit, zoveel zachter dan de droge ondergrond in Kamp A.M.G.D. Een zachte glimlach trok over zijn lippen terwijl hij een paar sprietjes eruit trok.
"Attentie!" Bij het stemgeluid duwde hij het gras in zijn broekzak, voor later.
Je vijand zal niet eeuwig wachten, zorg dat jij sneller bent
Een kinderliedje speelde in de vroege ochtend. In een kringetje zaten ze met hun juf in het midden. Het was een liedje over hoop. De juffrouw vertelde hun dat hun vaders snel weer thuis zouden komen en de oorlog over zou zijn. Kinderen lachtten in hoop. Ze geloofden haar woorden. Om twee uur die middag sprongen de radio's aan. De koing Juan, sprak zijn volk toe. Zijn stem kraakte door de speakers, en iedereen kon de onderdrukte emotie erin voelen. "Vandaag is Portugal gevallen. Zij hebben hun overgave met de Amerikanen onderhandeld. De Amerikanen dwingen ons hetzelfde te doen, maar wij Spanjaarden zullen niet voor hen buigen. Wij zullen ons niet overgeven!" Zijn trotse stem brulde in iedereen oren. Ik zelf had de mensen om mij heen horen meejuigen. Ondanks het verlies van een bondgenoot hielden zij zich sterk. Ookal zaten de Amerikanen aan de Spaanse kusten gekleefd, ze hielden hun hoofd hoog. Ik vroeg me af wanneer de regering zou wegvluchten. De oorlog kwam steeds dichterbij. Spanje werd met de dag zwakker en toch bleven mensen denken dat we onverslaanbaar waren. Maar ik wist dat de enige reden dat Amerika nog niet volledig was binnengevallen, was omdat ze ergens opwachtte. Hun landmacht was zwakker dan die van ons, misschien was dat het gene waar ze opwachtte een krachtige landmacht en als wij niet snel actie zouden ondernemen dan kregen ze die ook.
Amerika; Kamp A.M.G.D., 30-06-2774. 10:00 am.
Vier jaar van marteling. Vier jaar in onmenselijke omstandigheden. Opgevoed als ultieme soldaat. Bloed droop van hun handen, onschuld was allang verdwenen. Het was al vier jaar geleden dat hij tussen de puinhopen van Corpus Christie was uitgehaald. Zijn vorm was veranderd. Pezen trokken zichtbaar aan de spieren onder zijn huid. Littekens rekten mee in de bewegingen. Alleen zijn rode ogen verstopten zich nog steeds achter de duistere glazen van de zonnebril. Milan leefde nog, ookal kon je je afvragen of dit nog wel de Milan was die zoveel jaar geleden naar het kamp kwam. Alle morelen, die hij een lange tijd geleden in zijn onschuldige brein had gemaakt, waren vervlogen over de wind. De trekker overhalen ging alsof het geen gevolg zou hebben. Honderden executies maakten dat verschil, uiteindelijk als je het maar vaak genoeg doet kan het je niet meer schelen. Dan is een mensenleven niet meer waard dan dat van een vlieg. Een meisje pakte zijn hand vast. Haar vingers verstrengelden zich in de zijne. Milan keek amper op om te zien wie het was. Hij wist het allang, er was maar één persoon die hem op die manier benaderde, die dat gedrag sowieso vertoonde; Nienke. Haar haren waren er weer afgehaald, alleen nog korte stekeltjes waren te zien. Net als de eerste keer dat hij haar ontmoette.
"Komen we hier weer terug?" Milan bleef voor zich uitstaren, terwijl hij sprak. Hij keek naar de tien andere kinderen die met hun meeliepen. Een klein aantal kende hij. De meeste waren ouder dan hem, meer rond Nienkes leeftijd. Langzaam liepen ze het hek uit, de buitenwereld in, maar dit keer niet naar het vernietigde Bayton om executies uit te voeren of functionele training te ontvangen, dit keer om ergens heel anders heen te gaan.
"Als we leven, dan ja." Nienkes stem klonk vlak over de kale gronden. Haar gedachten leken op een plek te zijn ver van hier.
Twee busjes verschenen in hun zicht. Stalen pantservoertuigen. Budhev stopte recht voor de auto's. Hij nam zijn tijd en wachtte tot alle kinderkopjes naar hem toegekeerd waren.
"Deze wagens zullen jullie naar de kazerne in Washington brengen, waar generaal Rosen jullie persoonlijk zal testen en keuren," preekte hij voor de groep. De woorden gleden langs hun oren. Misschien was het belangrijk, misschien niet. Ze waren allang gestopt om loze woorden in hen op te nemen, alleen commando's leken nog belangrijk te zijn.
Een jonge man stapte uit één van de auto's. Hij was in een legergroen pak gekleed en had kort donker haar. Zijn brede kaaklijn en kuiltjes in zijn wangen zouden hem een aantrekkelijke man moeten maken onder de dames.
"Dit is luitenant Maxwell. Hij zal jullie begeleidden." Geen van de kinderen leek aandacht aan de luitenant te geven. Hun ogen bleven achteloos naar Budhev staren.
"Kom instappen." Het was luitenant Maxwell die sprak. Totaal zinloos geen van de jongeren leek hem te horen. Het was maar goed dat de luitenant langer hier in dienst was. Hij kende het stoïcijnse gedrag van de kinderen.
"Instappen!" Zijn stem bulderde over de groep. Al zijn charmante jongenstrekjes waren direct verdwenen en een kille blik bleef over. En toch was dat de enige manier om de kinderen te laten gehoorzamen. Één voor één stapten ze in.
Zes kinderen werden in ieder busje gestopt. Het was er donker, geen ramen die hen wat ligt gaven. Het leek bijna alsof ze als gevangene werden afgevoerd.
Milan verwijderde zijn bril in de hoop iets te kunnen zien. De kleine lichtvallen die door kieren naar binnengleden toonden de silhouetten van de kinderen in zijn busje. Nienke zat naast hem. Hij kon haar magere vorm tegen hem aanvoelen drukken. Ik het zwakke licht zag hij één valse grijns. Het was niet moeilijk om te raden van wie die was; Damean. Ze mochten hem misschien de duivel noemen, maar Demean was de meest zieke persoon die Milan zich kon voorstellen. Hij had gezien hoe de jongen vocht. Het was niet ongewoon als hij zijn tegenstanders afmaakte tot het bittere eind. En altijd was er die zieke grijns over zijn gezicht te vinden. Glanzende zwarte krullen vielen verderop in het licht. Een tweede meisje, er waren er niet veel, maar zij was een van de weinige die er wel was. Hij wist niets over haar, ze sprak niet. Nooit in twee jaar had hij haar stem gehoord. Ze leek ook niet Amerikaans te zijn. Haar huid was donker, maar niet zwart zoals die van Budhev. Nee, het was een prachtige kopere tint. haar gezicht was rond, ook haar neus was opvallend rond. Ze was meer vrouwelijk dan Nienke, met haar nog lange zwarte krullen en dikke zwarte wimpers om haar groene ogen. Milan had zich welleens afgevraagd waar ze vandaan was gekomen, maar hij had nooit de vraag gesteld.
Er waren nog twee andere personen in het busje. De jongen met het muisbruine haar wiens leven Milan twee jaar geleden had gespaard. De jongen bleek Kane te heten. En dan was er Haruni, de jongen met de diepzwarte huid en de oudste van hen alle. Hij was zeker een kop groter dan Milan als het al niet meer was. Alleen door het roze litteken was hij zichtbaar in het donkere busje.
"Doe je zonnebril op," Haruni's stem leek met de dag zwaarder te worden. Één van de tekenen dat zijn leeftijd hoger lag. Wat zijn leeftijd werkelijk was wist niemand. Hoe moest je iemands leeftijd weten als je je eigen niet eens wist? Je lichamelijke veranderingen waren de enige hulp had om je leeftijd te raden.
"Shetani," Haruni gromde. Milan vernauwde alleen zijn ogen. Haruni haatte die rode ogen. Milan wist nieteens waarom hij ze zo erg haatte, hij wist alleen dat het zo was.
Nienke legde zijn hand op de zijne. Ze had altijd een vreemd extra zintuig die aangaf wanneer hij zich ongemakkelijk voelde. Milan probeerde zich op het hobbelen van de weg onder hen te concentreren. Het had iets vreemds rustgevends om het asfalt onder je door te voelen racen. Langzaam werd het vloeiender en na ongeveer een uur kwam de auto langzaam tot stilstand. Milan kon de stemmen van buiten horen. Maar de woorden waren vervormd door het ijzer. De auto reed weer, rustig bijna stapvoets. Het was nu alleen nog wachten tot ze uit zouden stoppen. De rem klonk over het grind. Het busje kwam iets bonkend tot stilstand en nog geen twee tellen later vlogen de deuren open. Ieder kind kneep zijn ogendicht tegen het plotselingen zonlicht. Ze kregen amper een seconde om er echt aan te wennen. Ruige handen trokken hen de auto uit. Verwarden blikken gleden over het terrein voor hen. Massieve stenen gebouwen rezen voor hen op. Grasvelden en stenen terreinen bezetten de grond. Milan liet zijn vingers over het grasveld glijden. Nog nooit van zijn leven had hij zulk groen gras gezien. Hij kon de dauwdruppeltjes zijn huid voelen verkoelen. Ergens voelde hij een kinderlijke neiging opkomen om zich erop te laten vallen. Het zag er zo zacht uit, zoveel zachter dan de droge ondergrond in Kamp A.M.G.D. Een zachte glimlach trok over zijn lippen terwijl hij een paar sprietjes eruit trok.
"Attentie!" Bij het stemgeluid duwde hij het gras in zijn broekzak, voor later.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Nog een stukje erbij
Ze liepen met de man mee over het verlaten terrein naar één van de enorme stenen gebouwen. Pas bij de ingang vonden ze andere mensen. Twee soldaten, één vrouwelijke en één mannelijke. Ze keken de kinderen niet aan. Ze stonden daar alleen als twee onvervormbare standbeelden. De kinderen liepen schichtig langs de twee soldaten heen, de donkere gang in. Je kon het als buitenstaander bijna met een schoolklas vergelijken die netjes twee aan twee naar binnen liep. Ze liepen door de koude grijze gangen. Hun voetstappen echode tegen de muren. Milan keek naar iedere deur die ze passeerde. Naar de diepe gangen die in niets leken op te gaan. Uiteindelijk gingen ze door een laatste deur. Een enorme binnenplaats strekte voor hen uit. Met een kale stenen bodem die hen aan de gronden van het kamp deed denken. In het midden stond een rij soldaten, negen man. Hun leider stak er als een pauw uit. In plaats van de standaard camouflage kleren, droeg hij een chique groen pak vol lintjes en medailles. Zijn blonde haren waren in een nette scheiding gelegd en zijn diepblauwe ogen keken observerend naar de kinderen voor hem. De man stapte naar voren met een glimlach, die bijna vriendelijk leek op zijn gezicht.
"Welkom dappere soldaten." Zijn woorden waren die voor volwassenen, zijn toon er één voor kleine kinderen. Niemand verroerde zich. "Ik ben generaal Rosen, jullie opperbevelhebber."
Het waren vreemde woorden en Milan moest de neiging weerstaan om aan Nienke te vragen wat een opperbevelhebber inhield. Twee tellen later kreeg hij dezelfde vraag van haar.
"Wat is dat?" had ze hem zacht toegefluisterd. Zij wist het blijkbaar ook niet. Milan kreeg niet de kans om een antwoord te geven. Generaal Rosen had haar al gehoord. Zijn hartelijke lach had geklonken voor hij naar Nienke toestapte en door zijn hurken zakte.
"Dat betekend dat ik de baas van jullie baas ben." Nienke trok haar wenkbrauwen samen. Daar zat geen enkele logica in, maar ze hield haar mond dicht. De man kwam weer overeind en begon de kinderen één voor één te bekijken. Je kon hem notities in zijn hoofd zien maken. Bij Haruni bleef hij staan.
"Hoe kom je aan dat litteken, knul?"
Haruni staarde ongemakkelijk naar de grond voor hij begon te spreken, ook tegen de stenen onder zijn voeten. "Ik ben verwond geraakt in een gevecht met een machette."
"Werkelijk, en je tegenstander?"
"Die heb ik gedood," de jongen zijn stem was eentonig, als dat van een robot. Generaal Rosen lachtte tevreden. Hij legde zijn hand met een gouden ring erom op de jongen zijn schouder.
"Je kunt trots zijn," sprak hij hem vaderlijk toe.
Generaal Rosen nam geen tijd om een reactie te zien. Hij liep verder langs de rest. Er werden nog een paar kinderen tussen uitgehaald waar generaal Rosen een paar korte woorden meewisselde. Uiteindelijk ging de man weer voor hen allemaal staan. Zijn handen waren achter zijn rug geslagen, zijn kin iets omhoog gestoken. Macht straalde van hem af.
"Zijn jullie bereid om te strijden voor mij." Zijn stem was zwaar, hard en diende geen enkele tegenspraak. Als koor schreeuwden de kinderen vanuit het diepste van hun keel terug.
"Yes, Sir!" Niemad had ook maar enige twijfel over zijn uitspraak. Ze waren getraind om te strijden.
Generaal Rosen gaf niet meer dan een knikje voor hij verder ging. ZIjn stem brulde over het terrein, een geluid waar Budhev nog bijna trots op zou kunnen zijn.
"Zijn jullie bereid om te sterven voor je volk, je land, voor Amerika!"
Ze juigden, alle kinderen te samen. Geen één twijfelde. Milan was de enige die zijn stem tegenhield. Zijn zachte "Yes, sir" werd overstemd door de tientallen stemgeluiden naast hem.
Met een glimlach keek de generaal toe hoe de kinderen voor hem juigden. Hoe ze alles zouden doen voor hem. Ze zouden perfecten soldaten worden.
Met een kort handgebaar stopte het lawaai. Alle ogen waren weer strak op hem gericht.
"Jullie worden opgedeeld onder mijn mannen hier," hij wees naar de starre mannen die achter hem stonden. "Zij zullen met jullie een aantal testen afnemen om te zien of jullie klaar zijn om rekruut te worden."
Milan wachtte langzaam af tot hij ook naar iemand zou worden toegetrokken. Ze waren bijna bij hem, toen alle actie tot een halt kwam. Een hoog loeiend geluid trilde angstaanjagend door de lucht. Grote ogen staarden naar de hemel. Motoren, je kon ze horen rommelen. Je kon ze door de geluidbarriëre horen breken. Milan voelde de grond onder zijn voeten trillen. Steentjes stuiterden op en neer. Een oorverdovende explosie volgde. Een kort moment ging alles te snel. Bevelen werden door elkaar heen geschreeuwd. De woorden mengden zich met elkaar tot ze onverstaanbaar waren. Milans blik ging kort naar generaal Rosen. Die verdween in een zij ingang, geleid door twee soldaten. Milan kneep zijn ogen bij elkaar. Hij kreeg de kans niet om zijn vragen uit te spreken.
"WIl je dood? Lopen!" Damean stootte hem hard aan. Nu pas had Milan door dat iedereen naar de uitgang vluchtte. Meer explosies klonken op. Ze leken steeds dichter bij tekomen. De grond trilde met de keer heviger. De gang waar ze voorheen door hadden gelopen leek nu plots veel te smal. Lichamen drukten tegen elkaar aan en even was Milan bang dat hij zou stikken of vertrapt zou worden. De buitenlucht leek verwelkomend was het niet dat hij meteen door een enorme windstoot tegen de grond gesmeten werd. De explosie was amper hoorbaar alleen de schuddende grond onder zijn lichaam voelde hij duidelijk. Verschrikt probeerde hij overeind te krabbelen. Zijn ogen keken angstig naar het vliegtuig wat over hen hees was gekomen en toen naar de enorme rookpluim die vlak voor het gebouw opwaaide.
"Jagers!" hoorde hij een soldaat roepen, geen idee hebbend van wie het was. Kinderen propten zich in de busjes. Hij kon Nienke nergens bij in zien stappen. Het bulderende geluid van motoren klonk weer in zijn oren. In de verte kon hij de zwarte stippen aan de hemel zien. Ze kwamen dichterbij en snel. Eindelijk spotte hij Nienke. Ze stond naast het exotisch uitziende meisje.
"Milan!" Ook zij had hem gezien. Snel rende hij naar haar toe. De motoren van een vliegtuig scheerden langs hen heen. Puur instinctief gooide hij zich samen met de twee tegen de grond. Hij kon het geluid van kogels die werden afgevuurd naast zich horen. Kleine stofwolkjes sprongen op als geizers. Milan keek het stof in. Bebloedde lichamen van kinderen lagen nog geen tien meter bij hen vandaan. Gehaaster dan ooit duwde de overige zich in de auto's. De eerste vertrok in enkele seconde.
"Milan we moeten het busje in voor ze wegrijden!" Nienke sprong al overeind met het donkere meisje in haar armen. Milan zijn blik schoot tussen de auto's en het bos achter het kampement heen en weer. Daarna keek hij naar de stipjes die al de vorm van jagers innamen. Er was geen tijd meer om te ontsnappen. Ze moesten vluchten.
"Naar het bos!" schreeuwde hij uit. Hij greep Nienke bij haar arm vast en trok haar onwillig met zich mee. Hij kon haar stem horen protesteren maar negeerde het. De auto's zouden gezien worden, die zouden vernietigd worden door de vliegtuigen. Hij kon het niet laten gebeuren. Hij was nog niet klaar om te sterven.
Een jongetje sprong op hun pas; Kane.
"Waar gaan jullie heen, we moeten weg. De busjes vertrekken zo." Zijn stem schoot over in angst. Hij wou ook zo snel mogelijk die busjes in, maar nam nog de moeite om de afdwalende kinderen tegen te houden.
Milan schudde zijn hoofd. "Nee, de bussen zullen worden aangevallen." Zijn ogen bleven naar de aankomende jagers kijken.
"We moeten opschieten, kom!"
Haruni en Damean die klaarstonden om in de bus te springen spitsten hun oren naar Milans woorden. Ze wisselde een korte blik met elkaar voor ze in volle vaart volgden. Ze hoorden achter hen nog de motoren startten van de busjes. Ze konden nu niet meer terug. Ze moesten zo snel mogelijk de bossen in zien te komen.
Milan luisterde naar de vliegtuigen. De bomen waren binnen handbereik. Nog een paar meter. Ze hadden nog maar tien seconde nodig. De vijanden zouden geen kostbare munitie gebruiken om een bos plat te leggen. Hij wierp nog een laatste blik naar de busjes die steeds verder uit het zich raakten. Hij kon het vliegtuig er laag overheen zien komen. Stofwolken stoven in een perfecte lijn op. Een explosie. Een wolk van vuur en de busjes waren vernietigd. Verbrand tot as, zonder overlevende. Milan dook snel de bosjes in. Nu pas besefte hij dat hij buiten de poorten van Kamp A.M.G.D. was. Hij besefte nu pas dat hij voor het eerst in vier jaar vrij was.
Ze liepen met de man mee over het verlaten terrein naar één van de enorme stenen gebouwen. Pas bij de ingang vonden ze andere mensen. Twee soldaten, één vrouwelijke en één mannelijke. Ze keken de kinderen niet aan. Ze stonden daar alleen als twee onvervormbare standbeelden. De kinderen liepen schichtig langs de twee soldaten heen, de donkere gang in. Je kon het als buitenstaander bijna met een schoolklas vergelijken die netjes twee aan twee naar binnen liep. Ze liepen door de koude grijze gangen. Hun voetstappen echode tegen de muren. Milan keek naar iedere deur die ze passeerde. Naar de diepe gangen die in niets leken op te gaan. Uiteindelijk gingen ze door een laatste deur. Een enorme binnenplaats strekte voor hen uit. Met een kale stenen bodem die hen aan de gronden van het kamp deed denken. In het midden stond een rij soldaten, negen man. Hun leider stak er als een pauw uit. In plaats van de standaard camouflage kleren, droeg hij een chique groen pak vol lintjes en medailles. Zijn blonde haren waren in een nette scheiding gelegd en zijn diepblauwe ogen keken observerend naar de kinderen voor hem. De man stapte naar voren met een glimlach, die bijna vriendelijk leek op zijn gezicht.
"Welkom dappere soldaten." Zijn woorden waren die voor volwassenen, zijn toon er één voor kleine kinderen. Niemand verroerde zich. "Ik ben generaal Rosen, jullie opperbevelhebber."
Het waren vreemde woorden en Milan moest de neiging weerstaan om aan Nienke te vragen wat een opperbevelhebber inhield. Twee tellen later kreeg hij dezelfde vraag van haar.
"Wat is dat?" had ze hem zacht toegefluisterd. Zij wist het blijkbaar ook niet. Milan kreeg niet de kans om een antwoord te geven. Generaal Rosen had haar al gehoord. Zijn hartelijke lach had geklonken voor hij naar Nienke toestapte en door zijn hurken zakte.
"Dat betekend dat ik de baas van jullie baas ben." Nienke trok haar wenkbrauwen samen. Daar zat geen enkele logica in, maar ze hield haar mond dicht. De man kwam weer overeind en begon de kinderen één voor één te bekijken. Je kon hem notities in zijn hoofd zien maken. Bij Haruni bleef hij staan.
"Hoe kom je aan dat litteken, knul?"
Haruni staarde ongemakkelijk naar de grond voor hij begon te spreken, ook tegen de stenen onder zijn voeten. "Ik ben verwond geraakt in een gevecht met een machette."
"Werkelijk, en je tegenstander?"
"Die heb ik gedood," de jongen zijn stem was eentonig, als dat van een robot. Generaal Rosen lachtte tevreden. Hij legde zijn hand met een gouden ring erom op de jongen zijn schouder.
"Je kunt trots zijn," sprak hij hem vaderlijk toe.
Generaal Rosen nam geen tijd om een reactie te zien. Hij liep verder langs de rest. Er werden nog een paar kinderen tussen uitgehaald waar generaal Rosen een paar korte woorden meewisselde. Uiteindelijk ging de man weer voor hen allemaal staan. Zijn handen waren achter zijn rug geslagen, zijn kin iets omhoog gestoken. Macht straalde van hem af.
"Zijn jullie bereid om te strijden voor mij." Zijn stem was zwaar, hard en diende geen enkele tegenspraak. Als koor schreeuwden de kinderen vanuit het diepste van hun keel terug.
"Yes, Sir!" Niemad had ook maar enige twijfel over zijn uitspraak. Ze waren getraind om te strijden.
Generaal Rosen gaf niet meer dan een knikje voor hij verder ging. ZIjn stem brulde over het terrein, een geluid waar Budhev nog bijna trots op zou kunnen zijn.
"Zijn jullie bereid om te sterven voor je volk, je land, voor Amerika!"
Ze juigden, alle kinderen te samen. Geen één twijfelde. Milan was de enige die zijn stem tegenhield. Zijn zachte "Yes, sir" werd overstemd door de tientallen stemgeluiden naast hem.
Met een glimlach keek de generaal toe hoe de kinderen voor hem juigden. Hoe ze alles zouden doen voor hem. Ze zouden perfecten soldaten worden.
Met een kort handgebaar stopte het lawaai. Alle ogen waren weer strak op hem gericht.
"Jullie worden opgedeeld onder mijn mannen hier," hij wees naar de starre mannen die achter hem stonden. "Zij zullen met jullie een aantal testen afnemen om te zien of jullie klaar zijn om rekruut te worden."
Milan wachtte langzaam af tot hij ook naar iemand zou worden toegetrokken. Ze waren bijna bij hem, toen alle actie tot een halt kwam. Een hoog loeiend geluid trilde angstaanjagend door de lucht. Grote ogen staarden naar de hemel. Motoren, je kon ze horen rommelen. Je kon ze door de geluidbarriëre horen breken. Milan voelde de grond onder zijn voeten trillen. Steentjes stuiterden op en neer. Een oorverdovende explosie volgde. Een kort moment ging alles te snel. Bevelen werden door elkaar heen geschreeuwd. De woorden mengden zich met elkaar tot ze onverstaanbaar waren. Milans blik ging kort naar generaal Rosen. Die verdween in een zij ingang, geleid door twee soldaten. Milan kneep zijn ogen bij elkaar. Hij kreeg de kans niet om zijn vragen uit te spreken.
"WIl je dood? Lopen!" Damean stootte hem hard aan. Nu pas had Milan door dat iedereen naar de uitgang vluchtte. Meer explosies klonken op. Ze leken steeds dichter bij tekomen. De grond trilde met de keer heviger. De gang waar ze voorheen door hadden gelopen leek nu plots veel te smal. Lichamen drukten tegen elkaar aan en even was Milan bang dat hij zou stikken of vertrapt zou worden. De buitenlucht leek verwelkomend was het niet dat hij meteen door een enorme windstoot tegen de grond gesmeten werd. De explosie was amper hoorbaar alleen de schuddende grond onder zijn lichaam voelde hij duidelijk. Verschrikt probeerde hij overeind te krabbelen. Zijn ogen keken angstig naar het vliegtuig wat over hen hees was gekomen en toen naar de enorme rookpluim die vlak voor het gebouw opwaaide.
"Jagers!" hoorde hij een soldaat roepen, geen idee hebbend van wie het was. Kinderen propten zich in de busjes. Hij kon Nienke nergens bij in zien stappen. Het bulderende geluid van motoren klonk weer in zijn oren. In de verte kon hij de zwarte stippen aan de hemel zien. Ze kwamen dichterbij en snel. Eindelijk spotte hij Nienke. Ze stond naast het exotisch uitziende meisje.
"Milan!" Ook zij had hem gezien. Snel rende hij naar haar toe. De motoren van een vliegtuig scheerden langs hen heen. Puur instinctief gooide hij zich samen met de twee tegen de grond. Hij kon het geluid van kogels die werden afgevuurd naast zich horen. Kleine stofwolkjes sprongen op als geizers. Milan keek het stof in. Bebloedde lichamen van kinderen lagen nog geen tien meter bij hen vandaan. Gehaaster dan ooit duwde de overige zich in de auto's. De eerste vertrok in enkele seconde.
"Milan we moeten het busje in voor ze wegrijden!" Nienke sprong al overeind met het donkere meisje in haar armen. Milan zijn blik schoot tussen de auto's en het bos achter het kampement heen en weer. Daarna keek hij naar de stipjes die al de vorm van jagers innamen. Er was geen tijd meer om te ontsnappen. Ze moesten vluchten.
"Naar het bos!" schreeuwde hij uit. Hij greep Nienke bij haar arm vast en trok haar onwillig met zich mee. Hij kon haar stem horen protesteren maar negeerde het. De auto's zouden gezien worden, die zouden vernietigd worden door de vliegtuigen. Hij kon het niet laten gebeuren. Hij was nog niet klaar om te sterven.
Een jongetje sprong op hun pas; Kane.
"Waar gaan jullie heen, we moeten weg. De busjes vertrekken zo." Zijn stem schoot over in angst. Hij wou ook zo snel mogelijk die busjes in, maar nam nog de moeite om de afdwalende kinderen tegen te houden.
Milan schudde zijn hoofd. "Nee, de bussen zullen worden aangevallen." Zijn ogen bleven naar de aankomende jagers kijken.
"We moeten opschieten, kom!"
Haruni en Damean die klaarstonden om in de bus te springen spitsten hun oren naar Milans woorden. Ze wisselde een korte blik met elkaar voor ze in volle vaart volgden. Ze hoorden achter hen nog de motoren startten van de busjes. Ze konden nu niet meer terug. Ze moesten zo snel mogelijk de bossen in zien te komen.
Milan luisterde naar de vliegtuigen. De bomen waren binnen handbereik. Nog een paar meter. Ze hadden nog maar tien seconde nodig. De vijanden zouden geen kostbare munitie gebruiken om een bos plat te leggen. Hij wierp nog een laatste blik naar de busjes die steeds verder uit het zich raakten. Hij kon het vliegtuig er laag overheen zien komen. Stofwolken stoven in een perfecte lijn op. Een explosie. Een wolk van vuur en de busjes waren vernietigd. Verbrand tot as, zonder overlevende. Milan dook snel de bosjes in. Nu pas besefte hij dat hij buiten de poorten van Kamp A.M.G.D. was. Hij besefte nu pas dat hij voor het eerst in vier jaar vrij was.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
entree 1
Ik heb met bewondering een paar delen gelezen. De rest zal op een later moment nog wel volgen. Het verhaal houd de lezer door je spannende opbouw in zijn greep.
Ergens heb ik gelezen: feedbackslet! Hm? Mijn woordenschat is weer wat uitgebreid. Ik heb wel een paar punten, maar het komt misschien over als een lijst terwijl er ook zoveel prachtige zinnen in staan, die het op een doordringende wijze weergeven wat er (is) gebeurd. Het sprak mij in ieder geval aan en ik ben van plan het helemaal te gaan lezen.
Weer een aanslag waarschijnlijk, ookal was het vreemd dat deze werd uitgezonden.
ook al, volgens mij los van elkaar geschreven
tweede wereld oorlog
Tweede Wereldoorlog
Er was geen president meer en er waren geen staten meer. Amerika had zich verenigd tot één.
Geen president, maar hoe noemen we de politieke leider dan wel? Achter één had ik nog iets verwacht en dan bedoel ik geen staat. De naamsverandering die de Verenigde Staten van Amerika zou ondergaan met deze veranderingen. Wat voltrok zich nog verder? Trekt Amerika zich terug uit bijvoorbeeld de VN. Het land heeft immers een leidende positie bij diverse organisaties en zorgt voor het meeste geld.
Binnen een straal van twee kilometer was alles weggevaagd, en het omliggende land werd onleefbaar wegens de gifgassen.
...onleefbaar vanwege de radioactieve straling.
entree 2
Iedere gruwelijke gedachten die je over oorlog hebt gekregen kun je vergeten, want het is allemaal nog zoveel gruwelijker dan je je kan voorstellen.
Persoonlijk zou ik voor iets anders gaan: ...verschrikkelijke gedachte die... ...gruwelijker dan...
Zijn kleren waren vuil en gescheurd, zijn armen waren niets meer dan dunne botten en om hem heen huisden vliegen zich op zijn kapotte huid.
Deze zin heeft voor mijn gevoel nog wat aandacht van je nodig.
Ze wouden niets met hem te maken hebben.
Ze wilden... Het komt nog een paar keer meer voor. Ik zal deze zinnen hier ook neer zetten.
08-07-207
Het jaartal.
Hij was te jong, te jong om al dit geweld al te zien en te voelen.
Persoonlijk zou ik voor iets anders gaan om te voorkomen dat je twee keer zo snel jong in de zin leest: Hij was te jong, te onschuldig om al het geweld om hen heen te mogen zien en te ondergaan.
Ze druwde haar zoon dichter tegen zich aan en drukte zich tegen de al kapotte muur.
...duwde... ...de kapotte muur... Het al is voor mijn beleving hier overbodig.
aandrukken ookal leek
Ze wou zich haar stad niet zo herinneren. Ze wou de prachtige gebouwen herinneren en de lachende mensen.
Ze wist zelf nog net op tijd tot een halt te komen zonder vol in zijn rug te lopen.
...tegen zijn rug aan te lopen...
Bloed, diep rood, beschilderde...
Gestold bloed kleurt bruin tot bijna zwart. Door een plas bloed lopen is nog wat anders dan door een plas water.
Ledematen zaten niet meer aan de bijbehorende lichamen vast.
Het bijbehorende lijkt me overbodig.
...kleine lijkjes...
dubbelop
Ze wou alles eruit spugen, maar haar shock verlamde haar.
...uitspugen... maar ze was verstijft van shock. Het laatste vind ik iets beter klinken, maar dat is een persoonlijke mening.
Een kinderschreeuw wekte haar op. Ze trok haar ogen van het beeld weg. Richtten ze alleen nog op haar zoontje naast haar die tranen over zijn wangen liet stromen.
Ik begrijp wat je bedoeld en ik zag het ook helemaal voor me. Je bent goed in het oproepen van beelden bij je verhaal, maar het leest minder soepel dan de rest.
Anna lag buiten zinnen op de grond.
...buiten westen...
Ze wou zich laten vallen.
Gestresste soldaten duwden mensen die hadden weten te vluchten de voertuigen in.
Het waren helikopters. ...de toestellen in.
De schreeuwen stiervenweg totdat niets meer dan gebroken tranen over waren.
...stierven weg...
Heb je er wel eens over nagedacht om het als boek uit te gaan brengen? Volgens mij weet je heel veel lezers met dit verhaal in te pakken.
Ik heb met bewondering een paar delen gelezen. De rest zal op een later moment nog wel volgen. Het verhaal houd de lezer door je spannende opbouw in zijn greep.
Ergens heb ik gelezen: feedbackslet! Hm? Mijn woordenschat is weer wat uitgebreid. Ik heb wel een paar punten, maar het komt misschien over als een lijst terwijl er ook zoveel prachtige zinnen in staan, die het op een doordringende wijze weergeven wat er (is) gebeurd. Het sprak mij in ieder geval aan en ik ben van plan het helemaal te gaan lezen.
Weer een aanslag waarschijnlijk, ookal was het vreemd dat deze werd uitgezonden.
ook al, volgens mij los van elkaar geschreven
tweede wereld oorlog
Tweede Wereldoorlog
Er was geen president meer en er waren geen staten meer. Amerika had zich verenigd tot één.
Geen president, maar hoe noemen we de politieke leider dan wel? Achter één had ik nog iets verwacht en dan bedoel ik geen staat. De naamsverandering die de Verenigde Staten van Amerika zou ondergaan met deze veranderingen. Wat voltrok zich nog verder? Trekt Amerika zich terug uit bijvoorbeeld de VN. Het land heeft immers een leidende positie bij diverse organisaties en zorgt voor het meeste geld.
Binnen een straal van twee kilometer was alles weggevaagd, en het omliggende land werd onleefbaar wegens de gifgassen.
...onleefbaar vanwege de radioactieve straling.
entree 2
Iedere gruwelijke gedachten die je over oorlog hebt gekregen kun je vergeten, want het is allemaal nog zoveel gruwelijker dan je je kan voorstellen.
Persoonlijk zou ik voor iets anders gaan: ...verschrikkelijke gedachte die... ...gruwelijker dan...
Zijn kleren waren vuil en gescheurd, zijn armen waren niets meer dan dunne botten en om hem heen huisden vliegen zich op zijn kapotte huid.
Deze zin heeft voor mijn gevoel nog wat aandacht van je nodig.
Ze wouden niets met hem te maken hebben.
Ze wilden... Het komt nog een paar keer meer voor. Ik zal deze zinnen hier ook neer zetten.
08-07-207
Het jaartal.
Hij was te jong, te jong om al dit geweld al te zien en te voelen.
Persoonlijk zou ik voor iets anders gaan om te voorkomen dat je twee keer zo snel jong in de zin leest: Hij was te jong, te onschuldig om al het geweld om hen heen te mogen zien en te ondergaan.
Ze druwde haar zoon dichter tegen zich aan en drukte zich tegen de al kapotte muur.
...duwde... ...de kapotte muur... Het al is voor mijn beleving hier overbodig.
aandrukken ookal leek
Ze wou zich haar stad niet zo herinneren. Ze wou de prachtige gebouwen herinneren en de lachende mensen.
Ze wist zelf nog net op tijd tot een halt te komen zonder vol in zijn rug te lopen.
...tegen zijn rug aan te lopen...
Bloed, diep rood, beschilderde...
Gestold bloed kleurt bruin tot bijna zwart. Door een plas bloed lopen is nog wat anders dan door een plas water.
Ledematen zaten niet meer aan de bijbehorende lichamen vast.
Het bijbehorende lijkt me overbodig.
...kleine lijkjes...
dubbelop
Ze wou alles eruit spugen, maar haar shock verlamde haar.
...uitspugen... maar ze was verstijft van shock. Het laatste vind ik iets beter klinken, maar dat is een persoonlijke mening.
Een kinderschreeuw wekte haar op. Ze trok haar ogen van het beeld weg. Richtten ze alleen nog op haar zoontje naast haar die tranen over zijn wangen liet stromen.
Ik begrijp wat je bedoeld en ik zag het ook helemaal voor me. Je bent goed in het oproepen van beelden bij je verhaal, maar het leest minder soepel dan de rest.
Anna lag buiten zinnen op de grond.
...buiten westen...
Ze wou zich laten vallen.
Gestresste soldaten duwden mensen die hadden weten te vluchten de voertuigen in.
Het waren helikopters. ...de toestellen in.
De schreeuwen stiervenweg totdat niets meer dan gebroken tranen over waren.
...stierven weg...
Heb je er wel eens over nagedacht om het als boek uit te gaan brengen? Volgens mij weet je heel veel lezers met dit verhaal in te pakken.
Hee, super leuk om te horen En ik heb er wel over nagedacht na aanleiding dat andere het zijden. Dus ik heb het nu uitgeprint en ga alles noteren wat ik wil veranderen alle feedback meenemen die ik hier krijg =). Ik heb nu namelijk al een paar dingen die ik in het verhaal wil aanpassen , maar op dit moment scrijf ik het nog voor mijn lol
En ik heb er wel over nagedacht na aanleiding dat andere het zijden. Dus ik heb het nu uitgeprint en ga alles noteren wat ik wil veranderen alle feedback meenemen die ik hier krijg =). Ik heb nu namelijk al een paar dingen die ik in het verhaal wil aanpassen , maar op dit moment scrijf ik het nog voor mijn lol Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Eeen nieuw stukje
Ik was hier wel een beetje lui in het nachecken =/ Sorry!
De stad was verwoest. Geraamtes rookten en vlamden. Zelfs in het daglicht waren het spookachtige verschijningen. Soldaten en buitenstaanders liepen tussen de ruïnes door. Lijken werden vesleept en gewonden vezorgd. Zes kinderen liepen tussen de mensen door. Er werden blikken naar hen geworpen, maar niemand ging erop af. Ze waren niet gewond en hadden geen doden bij zich, het zette hen op dit moment onderaan de prioriteitenlijst. Voor Milan was de aanblik op de stad niets nieuws. Hij had allang verwoesting gezien net als de kinderen die om hem heen liepen. De dode lichamen tussen de puinhopen in het midden van de straten deden hen niets meer.
Een man voor hen versleepte een lichaam op een bedding van takken. De strechters waren op, ze maakten hun eigen vervoersmiddelen nu. Milan staarde halfhartig naar de mensen om zich heen. Naar de kinderen die in een hoekje verscholen zaten. Hij zag Nienke naast zich bukken. Ze kwam overeind met een zwartgeblakende teddybeer. Hij kon haar loze woorden horen mompelen.
"Ik had ook een teddybeer. Hij heette Bobby." Haar vingers streken over de de kapotte vacht van de teddybeer.
"Hij verbrandde. Hij verbrandde samen met Papa en Mama." Milan kon de beer horen openscheuren en met een plof landde hij achter hun voeten.
Hij bleef stilstaan. Zijn oren vingen het geluid op van vluigtuigen, maar geen luchtalarm klonk op. Hij staarde naar de hemel en kon ze zien overkomen. Pakketten vielen eruit aan een parachut, verspreidt over de stad.
"Voedselpakketen,"mompelde hij schor. Zijn keel was uitgedroogd van het water te kort. Haruni keek op naar de plek waar een voedselpakket heen viel. Soldaten liepen er al naar toe gevolgd door slachtoffers. De zes kinderen volgden hongerig in hun voetsporen.
Waar de voedselpakketen landden stikten het van de mensen. Ze schreeuwden en drongen. Gewonden zaten verder op, die keken met zorgelijke blik naar de menigte. Ze konden alleen hopen dat iemand voedsel voor hen zou meenemen. Haruni liet zich in het stof zakken. Zijn zwarte ogen staarden naar de soldaten die spullen uitdeelden.
"Wat nu," klonk Demeans stem vanachter hem. De jongen krabde met zijn nagels over zijn eigen huid in dwanggedrag. Pijn verzette de honger, misschien was dat de reden waarom hij het deed. Een soldaat liep hun richting in. Hij had een vriendelijke glimlach en voedsel in zijn handen. Zes paar ogen volgden hem iedere pas in wantrouwen. Bij iedere stap die hij dichterbij zette spanden de lichamen zich iets meer aan. Ze waren klaar om als een wild beest weg te sprintten wanneer het gevaar te dichtbij kwam. De soldaat herkende de vijandige houding en hield halt.
"Rustig maar." Hij hield het voor als een cadeau. Een vredesoffer naar de kinderen. Geen waagde het risico om naar voren te stappen. Om te dicht bij de handen van de soldaat te komen.
"Ik zal jullie niets doen." De soldaat probeerde hun vertrouwen te winnen, maar als snel bleek het zinloos. Met een zucht gooide hij het eten naar de kinderen toe. Ze stapten allemaal geschrokken naar achter, alsof ze een explosie verwachtte.
De soldaat nam afstand. Zodra hij buiten bereik was greep een van de kinderen naar het eten. Met zijn iele vingertjes scheurde hij het paket open. Milan staarde naar de blikken die erin zaten, maar ook brood en flesjes water. Het brood was al uit zijn handen gerukt voor hij er een goede blik op kon geven. Damean zette er gelijk zijn tanden in en scheurde de stukken eraf.
Milan deed geen poging om het van Damean terug te krijgen. Hij maakte geen kans tegen de oudere jongen. Haruni mocht dat oplossen. Hij hield zich liever bezig met het water. De verkoelende vloeistof gleed al snel door zijn uitgedroogde keel en langs zijn geschilverde kaken.
"Soldaten." Bij de woorden trok Milan direct het water van zijn lippen weg. Met grote ogen keek hij naar de vier soldaten die tussen de mensen door liepen. Één van hen droeg een schrijfblok terwijl de andere mensen ondervraagde. Het voedsel werd achtergelaten toen ze wegrenden. Ze volgden de voetsporen van hun natuurlijke leider, Haruni. De donkere jongen was direct opgesprongen en begaf zich nu naar de vernietigde gebouwen. Hijgend kwamen ze achter één van de muren tot stilstand.
"Ik ga niet terug, ik ga niet terug." mompelde Milan tegen zijn eigen voeten toen hij neerzat. Hij weigerde zich opnieuw door soldaten te laten meenemen. Hij ging nog liever dood tussen de puinhopen hier, zoals zoveel jaar geleden had moeten gebeuren. Naast zich kon hij het meisje horen snikken.
"Baba," ze vroeg naar de man die hijzelf zo verachtte.
De zon verdween langzaam door de gebroken ruiten. De stemmen van mensen buiten het gebouw waren allang weggestorven. Alleen die zes kinderen zaten daar nog. Verkleumd in de nieuwe kou, die was ontstaan nu de zon verdwenen was, zaten ze met zijn alle ingekropen. Niemand deed een oog dicht. Ze durfden niet. Ze waren in jaren niet meer buiten het kamp geweest. Ze wisten niet wat ze moesten verwachten. Maar op dit moment hadden ze allemaal één wens; dat ze terug wouden. In het kamp waren ze niet bang. Ze wisten wat ze konden verwachten. Hoe vreselijk dat lot misschien mocht zijn. Hier wisten ze niets. Ze wisten niet hoe de mensen tegenover hen zouden zijn. Of ze hen dood zouden willen zien, of hen wouden verzorgen. Of het valsstrikken waren of dat de mensen waarheid spraken. De ontwetendheid was beangstigend. Geen van hen was gemaakt om op eigen benen te lopen. Om eigen beslissingen te nemen. Ze deden wat hen werd opgedragen, maar hier waren geen commando's. En dus bleven ze stil zitten tot de zon opkwam en zelfs toen maakte geen van hen aanstalten om te bewegen. Het waren dieren die wachtte tot de dood hen zou komen halen. Weggekropen in een hoekje van een bouwval. Tijd tikte voorbij. De zon brandde op hun hoofden. Het water wat ze hadden raakte op. De laatste druppels verdampten op de grond. Milan zijn ogen vielen dicht van vermoeidheid. Door zijn wimpers kon een schaduw de zon zien blokken. Het duister was een welkome uitnodiging. Hij liet zijn ogen dichtvallen. De strijd om nog te vechten voor iets waar hij geen weet van had was over. Hoe had hij ooit aan vrijheid kunnen denken. Zelfs in de buiten wereld was hem dat ontnomen. Zijn hoofd was in tralies weggesloten. Zijn gedachten waren allang niet meer van hem en vrijheid was alleen nog een vreemde fantasie.
Ik was hier wel een beetje lui in het nachecken =/ Sorry!
De stad was verwoest. Geraamtes rookten en vlamden. Zelfs in het daglicht waren het spookachtige verschijningen. Soldaten en buitenstaanders liepen tussen de ruïnes door. Lijken werden vesleept en gewonden vezorgd. Zes kinderen liepen tussen de mensen door. Er werden blikken naar hen geworpen, maar niemand ging erop af. Ze waren niet gewond en hadden geen doden bij zich, het zette hen op dit moment onderaan de prioriteitenlijst. Voor Milan was de aanblik op de stad niets nieuws. Hij had allang verwoesting gezien net als de kinderen die om hem heen liepen. De dode lichamen tussen de puinhopen in het midden van de straten deden hen niets meer.
Een man voor hen versleepte een lichaam op een bedding van takken. De strechters waren op, ze maakten hun eigen vervoersmiddelen nu. Milan staarde halfhartig naar de mensen om zich heen. Naar de kinderen die in een hoekje verscholen zaten. Hij zag Nienke naast zich bukken. Ze kwam overeind met een zwartgeblakende teddybeer. Hij kon haar loze woorden horen mompelen.
"Ik had ook een teddybeer. Hij heette Bobby." Haar vingers streken over de de kapotte vacht van de teddybeer.
"Hij verbrandde. Hij verbrandde samen met Papa en Mama." Milan kon de beer horen openscheuren en met een plof landde hij achter hun voeten.
Hij bleef stilstaan. Zijn oren vingen het geluid op van vluigtuigen, maar geen luchtalarm klonk op. Hij staarde naar de hemel en kon ze zien overkomen. Pakketten vielen eruit aan een parachut, verspreidt over de stad.
"Voedselpakketen,"mompelde hij schor. Zijn keel was uitgedroogd van het water te kort. Haruni keek op naar de plek waar een voedselpakket heen viel. Soldaten liepen er al naar toe gevolgd door slachtoffers. De zes kinderen volgden hongerig in hun voetsporen.
Waar de voedselpakketen landden stikten het van de mensen. Ze schreeuwden en drongen. Gewonden zaten verder op, die keken met zorgelijke blik naar de menigte. Ze konden alleen hopen dat iemand voedsel voor hen zou meenemen. Haruni liet zich in het stof zakken. Zijn zwarte ogen staarden naar de soldaten die spullen uitdeelden.
"Wat nu," klonk Demeans stem vanachter hem. De jongen krabde met zijn nagels over zijn eigen huid in dwanggedrag. Pijn verzette de honger, misschien was dat de reden waarom hij het deed. Een soldaat liep hun richting in. Hij had een vriendelijke glimlach en voedsel in zijn handen. Zes paar ogen volgden hem iedere pas in wantrouwen. Bij iedere stap die hij dichterbij zette spanden de lichamen zich iets meer aan. Ze waren klaar om als een wild beest weg te sprintten wanneer het gevaar te dichtbij kwam. De soldaat herkende de vijandige houding en hield halt.
"Rustig maar." Hij hield het voor als een cadeau. Een vredesoffer naar de kinderen. Geen waagde het risico om naar voren te stappen. Om te dicht bij de handen van de soldaat te komen.
"Ik zal jullie niets doen." De soldaat probeerde hun vertrouwen te winnen, maar als snel bleek het zinloos. Met een zucht gooide hij het eten naar de kinderen toe. Ze stapten allemaal geschrokken naar achter, alsof ze een explosie verwachtte.
De soldaat nam afstand. Zodra hij buiten bereik was greep een van de kinderen naar het eten. Met zijn iele vingertjes scheurde hij het paket open. Milan staarde naar de blikken die erin zaten, maar ook brood en flesjes water. Het brood was al uit zijn handen gerukt voor hij er een goede blik op kon geven. Damean zette er gelijk zijn tanden in en scheurde de stukken eraf.
Milan deed geen poging om het van Damean terug te krijgen. Hij maakte geen kans tegen de oudere jongen. Haruni mocht dat oplossen. Hij hield zich liever bezig met het water. De verkoelende vloeistof gleed al snel door zijn uitgedroogde keel en langs zijn geschilverde kaken.
"Soldaten." Bij de woorden trok Milan direct het water van zijn lippen weg. Met grote ogen keek hij naar de vier soldaten die tussen de mensen door liepen. Één van hen droeg een schrijfblok terwijl de andere mensen ondervraagde. Het voedsel werd achtergelaten toen ze wegrenden. Ze volgden de voetsporen van hun natuurlijke leider, Haruni. De donkere jongen was direct opgesprongen en begaf zich nu naar de vernietigde gebouwen. Hijgend kwamen ze achter één van de muren tot stilstand.
"Ik ga niet terug, ik ga niet terug." mompelde Milan tegen zijn eigen voeten toen hij neerzat. Hij weigerde zich opnieuw door soldaten te laten meenemen. Hij ging nog liever dood tussen de puinhopen hier, zoals zoveel jaar geleden had moeten gebeuren. Naast zich kon hij het meisje horen snikken.
"Baba," ze vroeg naar de man die hijzelf zo verachtte.
De zon verdween langzaam door de gebroken ruiten. De stemmen van mensen buiten het gebouw waren allang weggestorven. Alleen die zes kinderen zaten daar nog. Verkleumd in de nieuwe kou, die was ontstaan nu de zon verdwenen was, zaten ze met zijn alle ingekropen. Niemand deed een oog dicht. Ze durfden niet. Ze waren in jaren niet meer buiten het kamp geweest. Ze wisten niet wat ze moesten verwachten. Maar op dit moment hadden ze allemaal één wens; dat ze terug wouden. In het kamp waren ze niet bang. Ze wisten wat ze konden verwachten. Hoe vreselijk dat lot misschien mocht zijn. Hier wisten ze niets. Ze wisten niet hoe de mensen tegenover hen zouden zijn. Of ze hen dood zouden willen zien, of hen wouden verzorgen. Of het valsstrikken waren of dat de mensen waarheid spraken. De ontwetendheid was beangstigend. Geen van hen was gemaakt om op eigen benen te lopen. Om eigen beslissingen te nemen. Ze deden wat hen werd opgedragen, maar hier waren geen commando's. En dus bleven ze stil zitten tot de zon opkwam en zelfs toen maakte geen van hen aanstalten om te bewegen. Het waren dieren die wachtte tot de dood hen zou komen halen. Weggekropen in een hoekje van een bouwval. Tijd tikte voorbij. De zon brandde op hun hoofden. Het water wat ze hadden raakte op. De laatste druppels verdampten op de grond. Milan zijn ogen vielen dicht van vermoeidheid. Door zijn wimpers kon een schaduw de zon zien blokken. Het duister was een welkome uitnodiging. Hij liet zijn ogen dichtvallen. De strijd om nog te vechten voor iets waar hij geen weet van had was over. Hoe had hij ooit aan vrijheid kunnen denken. Zelfs in de buiten wereld was hem dat ontnomen. Zijn hoofd was in tralies weggesloten. Zijn gedachten waren allang niet meer van hem en vrijheid was alleen nog een vreemde fantasie.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
Het is een opeenstapeling van drama. Verbazingwekkend wat een mens allemaal kan verdragen en hoe je dit hier hebt neer gezet. Heb je de tekeningen bij het verhaal zelf gemaakt? Heel creatief.
entree 3
De eerste paar minuten had ik alleen maar stil gestaan, vast geschroeid aan de grond in een wazige droom.
...vast geworteld... Komt volgens mij meer in de buurt van wat je bedoeld.
Mijn gedachten werden weer blank en puur op instinct werkte ik tot diep in de nacht verder. Rust keerde terug. Vermoeid dwaalden mijn collega's af.
Als de rust invalt beseffen de mensen vaak pas wat er allemaal is gebeurd en wat ze hebben gedaan om mensen te redden. Terwijl velen slechts blijven denken wat ze nog meer hadden kunnen doen voor de mensen, die later onder hun handen zijn gestorven. Als er in korte tijd veel gebeurd reageren mensen erop. Sommigen huilen na afloop, anderen staren voor zich uit en er zijn mensen die maar blijven praten. Je kan overwegen het stukje uit te breiden.
Ik bleef staan, mijn ogen waren gericht naar die van de generaal.
...waren op de generaal gericht.
De moter stopte met brommen, het was tijd.
motor
Seconde lang bleef de kleuter hem alleen aanstaren.
Ik weet eigenlijk niet zeker of je Secondelang aan elkaar schrijft, maar ik dacht van wel.
Milan bleef stil ookal onstonden er wel kleine snikjes.
...ook al ontstonden...
"WIllen papa en mama mij niet zien?"
Willen
Hij had het excuus gebruikt dat hij een betere wereld voor zijn gezin wou maken, maar nu had hij alleen nog maar spijt van die actie.
...gezin wilde maken...
Geen van zijn twee zonen was hem ooit nog onder ogen gekomen en ze hadde daarin gelijk gehad.
hadden
Ze zijn op een plek waar ze niet meer wegkunnen.
weg kunnen
"Waarom kan ik dan niet naar hen toe," snikte het kopje zachtjes wat zich tegen Peter zijn borstkast verborg.
...toe?'' snikte... Lees de rest van de zin eens hardop aan je zelf voor.
De luitenant stond al bij de ingang, trouw te wachten tot zijn meerdere erook was.
er ook
Peter probeerde, terwijl ze naar binnen liepen, de ogen die rillingen over zijn ruggegraat brachten te negeren.
ruggengraat
Zijn oog viel heel kort op drie kampkinderen die hen haddeen aangestaard.
hadden
Blauwe plekken waren op zijn ielige lichaam te zien, ookal was het moeilijk te zien of het vuil niet die kleur veroorzaakte.
ook al
Grote machettes hingen aan hun riemen.
machette in het Frans, machete in het NL
De afro-amerikaanse man begon de papieren door te bladeren.
Afro-Amerikaanse
Of kapitein Doodle het nou wou geloven of niet.
...nu wilde...
Zijn zware stem bulderde door het palviljoen.
paviljoen
Wat is dat voor onzin.
...onzin?
Natuurlijk was dat alleen maar gedachtengang, zoiets kon je niet tegen een generaal zeggen. In werkelijkheid pakte ik het tactischer aan en ging ik nieteens naar de generaal toe.
gedachtegang (weet ik niet zeker), niet eens
Vanaf dat moment waren mijn twijfels verdwenen. Ik haatte Amerika.
Twijfels waarover?
Een alarmhoorn van buiten had hem opgewekt.
"Wat is er met je ogen," wist het kind uit te brengen, terwijl zijn vinger naar de fascinerende irissen wees.
...ogen?'' wist... Het kind is gefascineerd e
Ze moest lachen om zijn aangezicht.
Het kan wel, maar aangezicht kan ook uiterlijk betekenen en ik denk dat je duidelijker moet zijn dat het hier alleen om zijn gezicht gaat. bv: Ze moest lachen om het gezicht dat hij trok.
barrak
barak
Hier moest je snel enbehoedzaam zijn wou je eten krijgen.
...en behoedzaam zijn als je eten wilde krijgen.
Over zijn armen liepen griezelige tattoe's en zijn hoofd was kaalgeschoren.
tatoeages
Ze wouden meer, maar de geweren in de handen van de vier wachters hielden hen tegen.
Hun enige manier om aan meer te komen was het van elkaar afstelen.
Stelen is van een ander afnemen, afpakken enz, maar afstelen is mij onbekend.
Ieder kreeg één bak voer, maar alleen de sterkste zouden ook daadwerkelijk eten, van de zwakke was het al afgenomen voor de eerste hap.
sterksten Voor de rest loopt deze zin niet lekker.
Ze keken wat verbaasd toen de jongen stappen naar voren zette, naar de tattoeman die het eten uitdeelde.
een stap of enkele stappen, getatoeëerde man
Nienke trok hem gauw weg bij het gezeldschap, jammerende kinderen werden niet gewaardeerd.
gezelschap
Een paar punten waar mijn oog op viel. Het is bedoeld om je verhaal beter te maken en dan nog is het slechts mijn persoonlijke mening, dus laat je er niet door afschrikken. Het blijft jouw verhaal. Ik kan slechts hopen dat je op deze manier verder blijft schrijven.
Heb je de tekeningen bij het verhaal zelf gemaakt? Heel creatief. entree 3
De eerste paar minuten had ik alleen maar stil gestaan, vast geschroeid aan de grond in een wazige droom.
...vast geworteld... Komt volgens mij meer in de buurt van wat je bedoeld.
Mijn gedachten werden weer blank en puur op instinct werkte ik tot diep in de nacht verder. Rust keerde terug. Vermoeid dwaalden mijn collega's af.
Als de rust invalt beseffen de mensen vaak pas wat er allemaal is gebeurd en wat ze hebben gedaan om mensen te redden. Terwijl velen slechts blijven denken wat ze nog meer hadden kunnen doen voor de mensen, die later onder hun handen zijn gestorven. Als er in korte tijd veel gebeurd reageren mensen erop. Sommigen huilen na afloop, anderen staren voor zich uit en er zijn mensen die maar blijven praten. Je kan overwegen het stukje uit te breiden.
Ik bleef staan, mijn ogen waren gericht naar die van de generaal.
...waren op de generaal gericht.
De moter stopte met brommen, het was tijd.
motor
Seconde lang bleef de kleuter hem alleen aanstaren.
Ik weet eigenlijk niet zeker of je Secondelang aan elkaar schrijft, maar ik dacht van wel.
Milan bleef stil ookal onstonden er wel kleine snikjes.
...ook al ontstonden...
"WIllen papa en mama mij niet zien?"
Willen
Hij had het excuus gebruikt dat hij een betere wereld voor zijn gezin wou maken, maar nu had hij alleen nog maar spijt van die actie.
...gezin wilde maken...
Geen van zijn twee zonen was hem ooit nog onder ogen gekomen en ze hadde daarin gelijk gehad.
hadden
Ze zijn op een plek waar ze niet meer wegkunnen.
weg kunnen
"Waarom kan ik dan niet naar hen toe," snikte het kopje zachtjes wat zich tegen Peter zijn borstkast verborg.
...toe?'' snikte... Lees de rest van de zin eens hardop aan je zelf voor.
De luitenant stond al bij de ingang, trouw te wachten tot zijn meerdere erook was.
er ook
Peter probeerde, terwijl ze naar binnen liepen, de ogen die rillingen over zijn ruggegraat brachten te negeren.
ruggengraat
Zijn oog viel heel kort op drie kampkinderen die hen haddeen aangestaard.
hadden
Blauwe plekken waren op zijn ielige lichaam te zien, ookal was het moeilijk te zien of het vuil niet die kleur veroorzaakte.
ook al
Grote machettes hingen aan hun riemen.
machette in het Frans, machete in het NL
De afro-amerikaanse man begon de papieren door te bladeren.
Afro-Amerikaanse
Of kapitein Doodle het nou wou geloven of niet.
...nu wilde...
Zijn zware stem bulderde door het palviljoen.
paviljoen
Wat is dat voor onzin.
...onzin?
Natuurlijk was dat alleen maar gedachtengang, zoiets kon je niet tegen een generaal zeggen. In werkelijkheid pakte ik het tactischer aan en ging ik nieteens naar de generaal toe.
gedachtegang (weet ik niet zeker), niet eens
Vanaf dat moment waren mijn twijfels verdwenen. Ik haatte Amerika.
Twijfels waarover?
Een alarmhoorn van buiten had hem opgewekt.
"Wat is er met je ogen," wist het kind uit te brengen, terwijl zijn vinger naar de fascinerende irissen wees.
...ogen?'' wist... Het kind is gefascineerd e
Ze moest lachen om zijn aangezicht.
Het kan wel, maar aangezicht kan ook uiterlijk betekenen en ik denk dat je duidelijker moet zijn dat het hier alleen om zijn gezicht gaat. bv: Ze moest lachen om het gezicht dat hij trok.
barrak
barak
Hier moest je snel enbehoedzaam zijn wou je eten krijgen.
...en behoedzaam zijn als je eten wilde krijgen.
Over zijn armen liepen griezelige tattoe's en zijn hoofd was kaalgeschoren.
tatoeages
Ze wouden meer, maar de geweren in de handen van de vier wachters hielden hen tegen.
Hun enige manier om aan meer te komen was het van elkaar afstelen.
Stelen is van een ander afnemen, afpakken enz, maar afstelen is mij onbekend.
Ieder kreeg één bak voer, maar alleen de sterkste zouden ook daadwerkelijk eten, van de zwakke was het al afgenomen voor de eerste hap.
sterksten Voor de rest loopt deze zin niet lekker.
Ze keken wat verbaasd toen de jongen stappen naar voren zette, naar de tattoeman die het eten uitdeelde.
een stap of enkele stappen, getatoeëerde man
Nienke trok hem gauw weg bij het gezeldschap, jammerende kinderen werden niet gewaardeerd.
gezelschap
Een paar punten waar mijn oog op viel. Het is bedoeld om je verhaal beter te maken en dan nog is het slechts mijn persoonlijke mening, dus laat je er niet door afschrikken. Het blijft jouw verhaal. Ik kan slechts hopen dat je op deze manier verder blijft schrijven.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
Ben ik weer met mijn geweldige Nuttige Reactie van de Week! =D
Ik dacht echt eerst bij het ene stukje waar Milan erachter kwam dat hij vrij was echt "JA! Goedzooo!"
Maar in een oorlog ben je natuurlijk nooit helemaal vrij. En al helemaal niet als je zo'n verschrikkelijke opleiding/jeugd hebt gehad als Milan. En dat terwijl hij nog steeds kind is.
Zelfs al stopte het hier voor hem, dan nog zou het hem zijn hele leven achtervolgen en heel vaak in zijn dromen (wat zeg ik? Nachtmerries) opduiken.
Alle Zeusen van de Hemel. Wat erg.
Ik vind het trouwens we leuk dat Milan rode ogen heeft. Dat moest ik nog zeggen
Und schnell weer verder naturlich! ^^
Ik dacht echt eerst bij het ene stukje waar Milan erachter kwam dat hij vrij was echt "JA! Goedzooo!"
Maar in een oorlog ben je natuurlijk nooit helemaal vrij. En al helemaal niet als je zo'n verschrikkelijke opleiding/jeugd hebt gehad als Milan. En dat terwijl hij nog steeds kind is.
Zelfs al stopte het hier voor hem, dan nog zou het hem zijn hele leven achtervolgen en heel vaak in zijn dromen (wat zeg ik? Nachtmerries) opduiken.
Alle Zeusen van de Hemel. Wat erg.
Ik vind het trouwens we leuk dat Milan rode ogen heeft. Dat moest ik nog zeggen
Und schnell weer verder naturlich! ^^
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Ja, tekeningen zijn zelf gemaatk moetiets doen in mijn vrije tijd hahah xD
Alle zeusen van de hemel wahahah xD wat een opmerking. En ik hou ook van zijn rode ogen D was wel even uitzoek werk of dat uerhaupt wel mogelijk was xD haha
Het hobbelende gevoel wekte Milan. Verdwaasd staarde hij in de donkere ruimte om hem heen. De ondergrond waar hij op zat schudde en hij kon zweren dat ze in beweging waren. Zijn blik viel op de andere kinderen die al wakker waren. Er waren geen ramen waar ze de buitenlucht in konden zien. Het licht wat door de kieren kroop was het enige wat ze hadden.
"Waar zijn we?"
Nienke was degene die antwoord gaf. "Ze brengen ons naar huis." Het verlangen drong door haar stem heen. Milan liet zijn hoofd vallen. Hij ging er niet tegen in. Schreeuwde niet uit dat het kamp niet hun thuis was, want dat was het wel. Ze hadden nergens anders waar ze heen konden gaan.
"Baba, zal blij zijn als we weer terug zijn." Milan duwde zijn nagels in zijn armen toen hij het exotische meisje over Baba hoorde praten. Budhevs zwarte ogen jaagden hem na waar hij ook ging.
"Krijgen we straf als we thuiskomen?" Alle ogen gingen naar Kanes ineengedoken figuur. Alleen al bij het woord straf kon Milan zijn rug voelen brandden. De striemen waren al oud, maar de pijn stond diep in het geheugen gegrifd. Een geluid of een woord kon het zo weer terug brengen zonder dat het er ook echt was. De herinneringen alleen al waren genoeg om gepijnigd in elkaar te kruipen.
Niemand beantwoordde de vraag. Ze wisten allemaal het antwoord al. Ze wilden het alleen niet geconstateerd zien.
Een dodelijke stilte ontstond toen de auto tot een halt kwam. Zelfs het geluid van ademen was verdwenen. De deuren rammelden. Sloten werden opengedraaid. Een scherp licht viel naar binnen en de kinderen deinsden achteruit. Twee mannen kwamen in het zicht, beide gekleed in bruine legerkleding.
"Kom eruit." De eerst man zijn stem was zwaar en afstandelijk. "Kom."
Schuw stapte omstebeurt de kinderen uit de wagen. Ze staarden met grote ogen naar de hekken die voor hen op rezen. Ze waren weer terug bij af.
Baba stond al bij de ingang, als een vader die zijn verloren kinderen opwachtte. Alle zes bleven ze stil staan. Het verlangen was direct verdwenen bij zijn aanzicht. Milan staarde naar de hete gebroken grond onder zijn voeten. Hier was geen gras, alleen koud steen. Als enige begon hij naar voren te lopen. Een dag geleden tussen die ruïnes had hij zijn besluit genomen, was zijn lot vastgesteld. Nu zou hij hem zonder twijfelen in ontvangst nemen.
"Baba." Hij staarde de duistere man recht in de ogen aan. Budhev lachtte terug.
"Welkom terug, zoon." Hij streek met zijn hand over Milans hoofd, liet zijn duim bijna lieflijk over de jongen zijn wang glijden. Milan deed geen poging om weg te trekken of achteruit te deinsen.
"Kom mee, kinderen." Budhev signaleerde naar hen allen. Met zijn hand in Milans rug duwde hij de jongen met zich mee. Ze volgden Budhev braaf tot ze voorbij het eerste hek waren. Het voor terrein voor de jongste hadden overgestoken en door het tweede hek gingen. Milan staarde naar het welkoms comité. Minstens vijftig oudere stonden er te wachten. Met hun benen tegen elkaar en in hun geweer in hun handen. Budhev ging erbij staan. Machtig voorop als de Alpha.
De zes bleven voor de intimiderende groep stilstaan. Hun verwarde ogen keken ernaar.
"Vandaag is een mooie dag, mijn kinderen." De trots in Budhevs stem was overheersend. Hij hoorde niet zo trots te zijn. hij hoorde woedend te zijn, omdat ze wegliepen.
"God heeft jullie gekozen om voor hem te strijden. Jullie waren de enige die bij mij terugkwamen."
Milan voelde zijn hart een vreemd sprongetje maken. Baba was trots, niet boos.
"In de houding," sprak Budhev op een rustige toon, zonder enige dwang erachter. Ze deden precies wat hen gezegd werd. Met zijn zessen stonden ze in een keurige rij. Al glimlachend stapte Budhev naar voren. Naar de voorste persoon, Haruni.
Hij legde, als een zegening, zijn hand op de donkere jongen zijn hoofd. Haruni stak direct zijn borst iets meer naar voren.
"Kleine zwarte leider. Je bent uitverkoren om voor het goede te strijden. Je bent uitverkoren om God's leider te zijn, uitverkoren om de strijd voor ons te winnen. Mukasa Ajani, zal vanaf nu de naam zijn waaronder ze je zullen vrezen."
Hij stapte naar de volgende in lijn, Demean. In tegenstelling tot Haruni was Demean zijn houding ingebogen. Het was de houding van een beest die klaar was om aan te vallen.
"Wrede krijger. Jij zult angst in de harten van je tegenstanders jagen, jij zult onverwoestbaar worden." Demean ontspande zijn houding iets. Een zieke grijns speelde om zijn lippen. "Jouw naam zal Tua Nassor worden, Overwinnende leeuw."
Het exotische meisje was nu aan de beurt. Het was het meisje die het liefst terug wilde naar het kamp, maar het bangst leek onder Budhevs aanraking. "Jij zult opbloeien tot een prachtige vrouw. Een ware turkse princes, met een dodelijke macht. Aziza Gimbya zul je vanaf nu genoemd worden."
Het meisje boog haar hoofd in respect. Kane wist dat hij nu aan de beurt was en ondanks dat hem niets zou overkomen, kon hij het niet laten om een stap dichter naar Nienke te zetten.
"Wees maar niet bang." Budhev liet niets van zijn normale karakter zien. Hij bleef beheerst en glimlachen. Het was allemaal een spel.
"Je bent gezegend met een goed brein. Een snelle denkwijze zal voor een snelle dood zorgen. Jouw naam; Kibwe Jamar.
Nienke strekte zich in haar volle lengte op. Ze zou net als Milan geen angst vertonen. Ze zou moedig zijn. Budhev grinnikte zachtjes bij het aangezicht.
"Je bent een dappere vrouw. Een ware amazone. Latrica Kya zal jouw naam woorden, nobele vrouw, diamant aan de hemel."
Milan was aan de beurt. Hij voelde zijn spieren iets opbollen in spanning. De zwarte hand drukte zwaar op zijn hoofd. Hij bleef recht voor zich uitstaren. Hij wilde niet in de zwarte ogen van de man kijken, maar hij weigerde ook als een bange hond naar zijn voeten te gaan staren.
"Kleine duivel." De stem drong tot hem door tot diep in zijn vlees, stroomde door zijn bloed en veranderde het in ijs. "Jij hebt een natuurlijke macht. Één die mensen zal doen smeken om genade. Jij bent een afgevaardigde uit de hel, die strijd voor de hemel. Vijanden zullen je vrezen onder je naam en wegkwijnen onder je blik. Vanaf nu ben jij Gamba Shetani; Krijger van de Duivel."
moetiets doen in mijn vrije tijd hahah xDAlle zeusen van de hemel wahahah xD wat een opmerking. En ik hou ook van zijn rode ogen D was wel even uitzoek werk of dat uerhaupt wel mogelijk was xD haha
Het hobbelende gevoel wekte Milan. Verdwaasd staarde hij in de donkere ruimte om hem heen. De ondergrond waar hij op zat schudde en hij kon zweren dat ze in beweging waren. Zijn blik viel op de andere kinderen die al wakker waren. Er waren geen ramen waar ze de buitenlucht in konden zien. Het licht wat door de kieren kroop was het enige wat ze hadden.
"Waar zijn we?"
Nienke was degene die antwoord gaf. "Ze brengen ons naar huis." Het verlangen drong door haar stem heen. Milan liet zijn hoofd vallen. Hij ging er niet tegen in. Schreeuwde niet uit dat het kamp niet hun thuis was, want dat was het wel. Ze hadden nergens anders waar ze heen konden gaan.
"Baba, zal blij zijn als we weer terug zijn." Milan duwde zijn nagels in zijn armen toen hij het exotische meisje over Baba hoorde praten. Budhevs zwarte ogen jaagden hem na waar hij ook ging.
"Krijgen we straf als we thuiskomen?" Alle ogen gingen naar Kanes ineengedoken figuur. Alleen al bij het woord straf kon Milan zijn rug voelen brandden. De striemen waren al oud, maar de pijn stond diep in het geheugen gegrifd. Een geluid of een woord kon het zo weer terug brengen zonder dat het er ook echt was. De herinneringen alleen al waren genoeg om gepijnigd in elkaar te kruipen.
Niemand beantwoordde de vraag. Ze wisten allemaal het antwoord al. Ze wilden het alleen niet geconstateerd zien.
Een dodelijke stilte ontstond toen de auto tot een halt kwam. Zelfs het geluid van ademen was verdwenen. De deuren rammelden. Sloten werden opengedraaid. Een scherp licht viel naar binnen en de kinderen deinsden achteruit. Twee mannen kwamen in het zicht, beide gekleed in bruine legerkleding.
"Kom eruit." De eerst man zijn stem was zwaar en afstandelijk. "Kom."
Schuw stapte omstebeurt de kinderen uit de wagen. Ze staarden met grote ogen naar de hekken die voor hen op rezen. Ze waren weer terug bij af.
Baba stond al bij de ingang, als een vader die zijn verloren kinderen opwachtte. Alle zes bleven ze stil staan. Het verlangen was direct verdwenen bij zijn aanzicht. Milan staarde naar de hete gebroken grond onder zijn voeten. Hier was geen gras, alleen koud steen. Als enige begon hij naar voren te lopen. Een dag geleden tussen die ruïnes had hij zijn besluit genomen, was zijn lot vastgesteld. Nu zou hij hem zonder twijfelen in ontvangst nemen.
"Baba." Hij staarde de duistere man recht in de ogen aan. Budhev lachtte terug.
"Welkom terug, zoon." Hij streek met zijn hand over Milans hoofd, liet zijn duim bijna lieflijk over de jongen zijn wang glijden. Milan deed geen poging om weg te trekken of achteruit te deinsen.
"Kom mee, kinderen." Budhev signaleerde naar hen allen. Met zijn hand in Milans rug duwde hij de jongen met zich mee. Ze volgden Budhev braaf tot ze voorbij het eerste hek waren. Het voor terrein voor de jongste hadden overgestoken en door het tweede hek gingen. Milan staarde naar het welkoms comité. Minstens vijftig oudere stonden er te wachten. Met hun benen tegen elkaar en in hun geweer in hun handen. Budhev ging erbij staan. Machtig voorop als de Alpha.
De zes bleven voor de intimiderende groep stilstaan. Hun verwarde ogen keken ernaar.
"Vandaag is een mooie dag, mijn kinderen." De trots in Budhevs stem was overheersend. Hij hoorde niet zo trots te zijn. hij hoorde woedend te zijn, omdat ze wegliepen.
"God heeft jullie gekozen om voor hem te strijden. Jullie waren de enige die bij mij terugkwamen."
Milan voelde zijn hart een vreemd sprongetje maken. Baba was trots, niet boos.
"In de houding," sprak Budhev op een rustige toon, zonder enige dwang erachter. Ze deden precies wat hen gezegd werd. Met zijn zessen stonden ze in een keurige rij. Al glimlachend stapte Budhev naar voren. Naar de voorste persoon, Haruni.
Hij legde, als een zegening, zijn hand op de donkere jongen zijn hoofd. Haruni stak direct zijn borst iets meer naar voren.
"Kleine zwarte leider. Je bent uitverkoren om voor het goede te strijden. Je bent uitverkoren om God's leider te zijn, uitverkoren om de strijd voor ons te winnen. Mukasa Ajani, zal vanaf nu de naam zijn waaronder ze je zullen vrezen."
Hij stapte naar de volgende in lijn, Demean. In tegenstelling tot Haruni was Demean zijn houding ingebogen. Het was de houding van een beest die klaar was om aan te vallen.
"Wrede krijger. Jij zult angst in de harten van je tegenstanders jagen, jij zult onverwoestbaar worden." Demean ontspande zijn houding iets. Een zieke grijns speelde om zijn lippen. "Jouw naam zal Tua Nassor worden, Overwinnende leeuw."
Het exotische meisje was nu aan de beurt. Het was het meisje die het liefst terug wilde naar het kamp, maar het bangst leek onder Budhevs aanraking. "Jij zult opbloeien tot een prachtige vrouw. Een ware turkse princes, met een dodelijke macht. Aziza Gimbya zul je vanaf nu genoemd worden."
Het meisje boog haar hoofd in respect. Kane wist dat hij nu aan de beurt was en ondanks dat hem niets zou overkomen, kon hij het niet laten om een stap dichter naar Nienke te zetten.
"Wees maar niet bang." Budhev liet niets van zijn normale karakter zien. Hij bleef beheerst en glimlachen. Het was allemaal een spel.
"Je bent gezegend met een goed brein. Een snelle denkwijze zal voor een snelle dood zorgen. Jouw naam; Kibwe Jamar.
Nienke strekte zich in haar volle lengte op. Ze zou net als Milan geen angst vertonen. Ze zou moedig zijn. Budhev grinnikte zachtjes bij het aangezicht.
"Je bent een dappere vrouw. Een ware amazone. Latrica Kya zal jouw naam woorden, nobele vrouw, diamant aan de hemel."
Milan was aan de beurt. Hij voelde zijn spieren iets opbollen in spanning. De zwarte hand drukte zwaar op zijn hoofd. Hij bleef recht voor zich uitstaren. Hij wilde niet in de zwarte ogen van de man kijken, maar hij weigerde ook als een bange hond naar zijn voeten te gaan staren.
"Kleine duivel." De stem drong tot hem door tot diep in zijn vlees, stroomde door zijn bloed en veranderde het in ijs. "Jij hebt een natuurlijke macht. Één die mensen zal doen smeken om genade. Jij bent een afgevaardigde uit de hel, die strijd voor de hemel. Vijanden zullen je vrezen onder je naam en wegkwijnen onder je blik. Vanaf nu ben jij Gamba Shetani; Krijger van de Duivel."
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Nog een stukje erbij
Ik denk dat ik bijna door de eerste etappe heen ben, er moet sowieso nog een belangrijke gebeurtenis komen en ik moet nog iets verzinnen maar dan gaan we over naar etappe 2
Een nieuwe naam, een nieuw kamp en een nieuw leven. Ze waren direct na hun huldiging weggebracht naar een ander kamp. Hier waren ze weer de jongste. Dit was de plek waar de enge ouderen zich bevonden. Rekruten werden ze genoemd. De barakken waren hier nog veel kleiner dan in het andere kamp. Zeker de helft van het andere gebouw, maar dat was niet zo erg. Er stonden er een stuk of twintig geplaatst wat betekende dat de kinderen meer ruimte zouden hebben dan dat ze het grootste deel van hun leven gehad hadden. Ondanks de ruimte die ze nu hadden, hadden Milan en Nienke zich alsnog op een bed geplaatst. Ze waren elkaars aanwezigheid zo gewend geraakt dat het vreemd was om die ineens kwijt te zijn. Daarbij gaf het de nodige warmte om met zijn tweeën te slapen, wanneer de nachten koud werden.
Ze weigerden beide om elkaar bij de nieuwe naam te noemen. De rest van de groep leek daar geen probleem mee te hebben. Ze leken hun eigen namen al bijna vergeten te zijn. maar Milan en Nienke probeerden zich wanhopig aan het laatste wat niet van dit kamp was vast te klauwen.
"Ergens vind ik mijn naam wel mooi; Kya."
Milan keek op naar zijn vriendin. "Ik vind de mijne niet mooi," mompelde hij terug en ging gelijk weer verder met het plukken van pluisjes uit zijn laken.
"Volgens mijn naam ben ik een diamant aan de hemel, het doet me denken aan een verhaaltje wat papa altijd vertelde."
"Wat voor een verhaaltje?"
Nienke haar grijs blauwe ogen staarden bedenkelijk naar de muur voor haar. Haar adem stokte iets. Milan legde zijn hand op de hare, voelde haar onrust.
"Ik weet niet meer." Het kwam er zo zwakjes uit, haast onverstaanbaar. Een traan gleed over haar wang. "Ik weet niet meer hoe papa eruit zag of mama."
Meer tranen stroomden. Milans dunne armen wikkelden om haar lichaam. Hij liet haar huilen, zoals hij zo vaak bij haar had gehuild. Nu was het haar beurt.
"Weet je het verhaaltje nog wel?"
Haar hoofd schudde zachtjes tegen hem aan, haar gezicht verdwenen in zijn kleren.
"Het ging over de maan," kon hij uiteindelijk haar zachte woorden horen opklinken. "En over een prinses."
"De maanprinses?" Milan vulde de titel in. Hij kon zo'n titel vaag herinneren. Iets wat aan zijn geheugen was blijven plakken uit een ver verleden. Nienke knikte tegen zijn borst. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te herinneren waar het verhaaltje over ging. Hij wist het niet. Alleen die titel wist hij nog en hoe de voorkant eruit had gezien. Blauw, met een grote witte volle maan erop en een vrouw met lang wit krullend haar dat leek te zweven over de wind, meer wist hij niet.
"Ken je het?" Nienkes ogen keken bijna hoopvol naar hem op. Hij moest haar teleurstellen. Het wegkijken was teken genoeg. In stilte bleven ze zitten. Milan wilde dat hij een manier had om haar iets op te vrolijke. Hij wilde zich het sprookje herinneren, maar niets kwam in hem naar boven.
Zijn handen gingen naar zijn zakken. Onbekende sliertjes kietelden zijn vingers. Hij vouwde zijn vuist eromheen en trok het uit zijn zak. Nienke haar gewicht ging van zijn lichaam af . Ze keek nieuwsgierig naar de slierten in zijn handen.
"Waarom heb je gras geplukt?" Ze herkende ze als het dorre gras wat buiten de hekken uit de droge grond oprees. Milan staarde alleen verward naar de droge slierten in zijn handen. De geel bruine kleuren waren totaal onbekend voor hem.
"Het was groen," mompelde hij uiteindelijk zwakjes, terwijl de sprietjes tussen zijn vingers doorgleden en het bed bedekten.
Wat hij op dat moment nog niet door had was dat wanneer je de gras van zijn wortelen scheidt, het gras sterft.
Hij had op dat moment niet door dat zijn eigen banden verbroken waren. Dat Milan gestorven was en alleen Gamba Shetani zou overblijven.
Ik denk dat ik bijna door de eerste etappe heen ben, er moet sowieso nog een belangrijke gebeurtenis komen en ik moet nog iets verzinnen maar dan gaan we over naar etappe 2
Een nieuwe naam, een nieuw kamp en een nieuw leven. Ze waren direct na hun huldiging weggebracht naar een ander kamp. Hier waren ze weer de jongste. Dit was de plek waar de enge ouderen zich bevonden. Rekruten werden ze genoemd. De barakken waren hier nog veel kleiner dan in het andere kamp. Zeker de helft van het andere gebouw, maar dat was niet zo erg. Er stonden er een stuk of twintig geplaatst wat betekende dat de kinderen meer ruimte zouden hebben dan dat ze het grootste deel van hun leven gehad hadden. Ondanks de ruimte die ze nu hadden, hadden Milan en Nienke zich alsnog op een bed geplaatst. Ze waren elkaars aanwezigheid zo gewend geraakt dat het vreemd was om die ineens kwijt te zijn. Daarbij gaf het de nodige warmte om met zijn tweeën te slapen, wanneer de nachten koud werden.
Ze weigerden beide om elkaar bij de nieuwe naam te noemen. De rest van de groep leek daar geen probleem mee te hebben. Ze leken hun eigen namen al bijna vergeten te zijn. maar Milan en Nienke probeerden zich wanhopig aan het laatste wat niet van dit kamp was vast te klauwen.
"Ergens vind ik mijn naam wel mooi; Kya."
Milan keek op naar zijn vriendin. "Ik vind de mijne niet mooi," mompelde hij terug en ging gelijk weer verder met het plukken van pluisjes uit zijn laken.
"Volgens mijn naam ben ik een diamant aan de hemel, het doet me denken aan een verhaaltje wat papa altijd vertelde."
"Wat voor een verhaaltje?"
Nienke haar grijs blauwe ogen staarden bedenkelijk naar de muur voor haar. Haar adem stokte iets. Milan legde zijn hand op de hare, voelde haar onrust.
"Ik weet niet meer." Het kwam er zo zwakjes uit, haast onverstaanbaar. Een traan gleed over haar wang. "Ik weet niet meer hoe papa eruit zag of mama."
Meer tranen stroomden. Milans dunne armen wikkelden om haar lichaam. Hij liet haar huilen, zoals hij zo vaak bij haar had gehuild. Nu was het haar beurt.
"Weet je het verhaaltje nog wel?"
Haar hoofd schudde zachtjes tegen hem aan, haar gezicht verdwenen in zijn kleren.
"Het ging over de maan," kon hij uiteindelijk haar zachte woorden horen opklinken. "En over een prinses."
"De maanprinses?" Milan vulde de titel in. Hij kon zo'n titel vaag herinneren. Iets wat aan zijn geheugen was blijven plakken uit een ver verleden. Nienke knikte tegen zijn borst. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te herinneren waar het verhaaltje over ging. Hij wist het niet. Alleen die titel wist hij nog en hoe de voorkant eruit had gezien. Blauw, met een grote witte volle maan erop en een vrouw met lang wit krullend haar dat leek te zweven over de wind, meer wist hij niet.
"Ken je het?" Nienkes ogen keken bijna hoopvol naar hem op. Hij moest haar teleurstellen. Het wegkijken was teken genoeg. In stilte bleven ze zitten. Milan wilde dat hij een manier had om haar iets op te vrolijke. Hij wilde zich het sprookje herinneren, maar niets kwam in hem naar boven.
Zijn handen gingen naar zijn zakken. Onbekende sliertjes kietelden zijn vingers. Hij vouwde zijn vuist eromheen en trok het uit zijn zak. Nienke haar gewicht ging van zijn lichaam af . Ze keek nieuwsgierig naar de slierten in zijn handen.
"Waarom heb je gras geplukt?" Ze herkende ze als het dorre gras wat buiten de hekken uit de droge grond oprees. Milan staarde alleen verward naar de droge slierten in zijn handen. De geel bruine kleuren waren totaal onbekend voor hem.
"Het was groen," mompelde hij uiteindelijk zwakjes, terwijl de sprietjes tussen zijn vingers doorgleden en het bed bedekten.
Wat hij op dat moment nog niet door had was dat wanneer je de gras van zijn wortelen scheidt, het gras sterft.
Hij had op dat moment niet door dat zijn eigen banden verbroken waren. Dat Milan gestorven was en alleen Gamba Shetani zou overblijven.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Arme Nienke 
dat lijkt me echt rot, om je opeens te realiseren dat je de gezichten van degene van wie je gehouden hebt, niet meer kunt herinneren. Wat een onmenselijk kamp 
Trouwens, het einde vond ik heel mooi. Symboliek, dat gras en alles, super
dat lijkt me echt rot, om je opeens te realiseren dat je de gezichten van degene van wie je gehouden hebt, niet meer kunt herinneren. Wat een onmenselijk kamp Trouwens, het einde vond ik heel mooi. Symboliek, dat gras en alles, super
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Ha kijk echt handig als je sloom plaats dan is er niets verloren gegaan Nu heb ik alleen geeen sterretjes meer snik snik xD
En eindelijk weer een nieuwe entree!
Let wel even op de datum anders kan het misschien verwarrend zijn
Oh en ik ga het wijn stukje nog iets uitgebreider doen, maar ik heb nog nooit rode wijn gedronken, dus was he tmoeilijk om de smaak te omschrijven heheh xD
Oke uhmm, volgens mij heb ik niet meer om mee te delen dus weer veel leesplezier
De koppijn maakt het schrijven niet veel makkelijker, maar trouw als ik ben heb ik toch de pen gepakt. Van waar de koppijn? Spanje heeft een grote slag weten te winnen! En dat moest helaas uitgebreid gevierd worden. Ik weet zeker dat mijn vrouw, als ze hier was, me voor mijn kop zou slaan omdat ik al even hard meedeed. Bij het eerste biertje gaat het meestal nog van; ahg, dat kan geen kwaad doen. Het tweede biertje ook niet en ja de derde en de vierde krijg je meestal in je handen geduwd. Het is onbeleefd om af te slaan dus drink je die ook op. Daarna vervangd bier je water en smacht je naar een druppeltje meer en uiteindelijk heb je niet eens meer door dat je nog drinkt, tot de volgende ochtend althans. Vanuit de kamers kan ik af en toe wat kreunende geluiden horen. Om mezelf een beetje goed te praten; er waren genoeg mannen die het veel bonter hadden gemaakt. Toch is het geen excuus voor mijn gedrag en ik zweer dat ik het nooit meer zou doen. Klinkt je bekend in de oren? Waarschijnlijk sta je een week later weer met een glas drank in je handen, en ahg die ene kan wel, die tweede misschien ook nog wel en vanzelf ben je weer terug gevallen in hetzelfde ritme tot je de volgende wakker wordt en je alweer diezelfde belofte maakt. Maar nu is mijn euforische stemming van gister wel aardig voorbij is, gaan mijn gedachten naar andere nieuwtjes vanuit het slagveld. Een ding trekt vooral mijn aandacht. Er waren meer dode kampsoldaten gevonden dan ooit te voren. Tientallen. Amerika is zijn legers aan het veranderen, misschien een te kort aan gewone mankrachten of ze hebben ontdekt dat de kampsoldaten beter functioneren in deze oorlog. Er was er zelfs een gevonden die een officier was. Dat was tot nu toe nog nooit gebeurd. We dachten dat de kampsoldaten zo'n opleiding niet kregen, maar misschien hadden we het mis. Het enige wat ik nu erover kan zeggen, is dat er een verandering ontstaat waarvan ik niet kan bepalen of hij goed of slecht is.
Amerika; Kamp A.M.G.D., 02-04-2078. 13:00 pm.
Hij weigerde dit te doen. Hij weigerde de martelaar te zijn.
Gedachten die lang geleden door Milans hoofd tolden. Maar Milan bestond niet meer. De naam was in vergetelheid verloren gegaan, samen met alle morelen waar hij zich aan vast had gehouden.
"Eeeh!" De stok ramde tegen de grond. Jongeren kinderen sloegen elkaar neer. Het was een ritme. De stok klapte tegen de stenen en de kinderen ramde neer op elkaar. Verborgen ogen volgden het scenario, opzoek naar kinderen die weigerden te vechten. Met rustige passen liep hij door de groepen heen. Zijn lichaam torende hoog boven de kleintjes uit en in tegenstelling tot de meeste van zijn leeftijd was het niet slap en slungelig gebouwd. Jaren zware training hadden zijn spieren gedwongen om vroegtijdig te ontwikkelen. Niemand zou zijn leeftijd kunnen gokken als je hem zo zag lopen, zoekend naar een prooi.
"Shetani!" Zijn hoofd keerde direct naar het stemgeluid. Zwarte haren vielen voor zijn voorhoofd, bijna lang genoeg om zijn zicht te belemmeren. Een enorme duistere gestalte stapte op hem af. Het enige wat zijn duistere huid brak was het afgrijselijke rosé litteken over zijn wang. De man -een jongen was het niet meer te noemen- was zeker een kop groter dan degene waarna hij had geroepen. Bij hem waren de kinderen die om hen heen vochten niets. Hij zou ze zowat onder zijn voetzolen kunnen vertrappen.
"Wissel." Ajani zijn stem was al even zwaar als zijn lichaam zwart was. Als Haruni had zijn huid nog een iets lichtere kleur gehad, maar met de jaren verdikte het pigment. Nu zou hij bijna met Budhev zijn kleur kunnen matchen.
Shetani duwde zonder een woord de stok in de grote man zijn rosé handen. De kinderen keken even op naar de wisseling. Achter Shetani klapte de stok weer op de grond en hij kon de kinderen weer horen vechten. De tikken van de stok lieten zijn spieren onbewust opbollen. Het effect was minder wanneer hij de stok zelf bediende, maar dan kon hij zijn agressie ook in het slaan kwijt. Nu liet het zijn vingers gespannen strekken en samenknijpen. Teruggetrokken in zijn eigen spanning verplaatste hij zich uit het kamp. Ondanks dat er geen hekken meer waren die hem tegenhielden om weg te lopen, zette hij geen stap naast het pad wat naar het andere kamp liep. Het kwam niet eens meer in hem op om die kleine poging te wagen. Bij het hek kwam hij er meteen achter waarom hij was gewisseld. Baba stond hem op te wachten.
Het was niet vaak dat ze nog in het aangezicht van de man stonden. In de ochtend deelde hij de taken nog weleens uit, maar daar bleef het voor grotendeels bij. Hun drilmeester, de man die ze Hamer moesten noemen, was degene die Baba's plek had ingenomen in hun leven. Ze trainden onder de bruut tot hun benen onder hun lijf wegzakten en daarna moesten ze kruipend verder. Dat de man gehaat werd, was zacht uitgedrukt. Om Baba nu te zien, staan wachten op hem was een welkome verandering. Het betekende dat er iets ging gebeuren. Er veranderde altijd iets wanneer Baba er was.
"Gamba Shetani." Zijn naam werd in de zware stem uitgesproken zodra hij het hek binnen stapte.
"Kom." Baba's hand werd op zijn rug gelegd. Zo leidde de man hem verder. De aanraking maakte de jongen altijd gespannen, alert alsof de hand in werkelijkheid een dolk was.
"Er staan belangrijke dingen te gebeuren, zoon."
Zelfs nu hij een naam had die Baba wist, bleef de man hem altijd zoon noemen. Shetani had nooit beseft wat het precies inhield toen hij klein was. Nu begon hij het langzaam beter te begrijpen. Baba zag hem als speciaal. De titel zoon werd alleen voor hem gebruikt, niemand anders kreeg de eer. Shetani wist niet wat er in hem zat waardoor Baba hem die extra aandacht zou geven. Hij was niet de sterkste, Ajani of Nassor zouden hem met een hand nog neerleggen. Hij was niet de slimste, daar versloeg Jamar hem altijd in. Hij nam geeneens de leiding als ze iets moesten doen, had ook geen enkele behoefte om die macht te hebben. Er was maar een ding wat hem anders zou kunnen maken: Mensen waren bang voor hem. Niet alleen de kinderen, maar ook de oudere in zijn kamp. Er werd, op de vijf na waarmee hij hier was gekomen, niet tegen hem gesproken. Ze meden hem alsof hij een ziekte had. Eentje die hun dood zou betekenen. Dus was de angst die hij bracht hetgeen wat hem speciaal maakte?
Ze liepen langzaam het terrein weer af. Richting de verwoestte stad waar zoveel oefeningen werden gegeven. Een wit huisje stak af tegen de gebroken omgeving. Het was als een van de weinige dingen nog in goede staat. Met achterdochtige ogen liet Shetani zich er naar toe leiden. Het huis leek misplaatst in deze omgeving. Wie zou hier willen wonen?
Twee mannen stonden voor de ingang. Shetani kende ze beide. De langste was Ohih Haben en gelijk de oudste in het kamp. De ander was Nguvu, zijn eerste naam had Shetani nog nooit gehoord. Bijna altijd werd iemand hier met zijn tweede naam aangesproken. Baba was de enige die een volledige naam op zijn tijd nog weleens wilde gebruiken. Ze liepen langs de twee heen, het huis binnen. Aan de muren in de hal hingen portreten van kinderen. De gezichten waren die van tieners. Je kon direct wat ze waren. Rekruten uit het kamp, maar geen enkele was bekend bij Shetani. Zelfs op het portret straalden de ogen van de tieners die vreselijke bloedlust uit.
Zonder een woord werd hij langs de honderden foto's geleid. Ze kwamen een kamer in. Shetani's ogen schoten over de vreemde voorwerpen die erin aanwezig waren. Nu pas besefte hij waar hij waarschijnlijk was: Budhevs thuis.
"Ga zitten." Baba's hand wees naar het groene bankstel. Behoedzaam liet Shetani zich erop neerzakken. Het ding voelde zachter aan als zijn eigen bed, was het eerste wat hij opmerkte. Baba verdween uit het zicht. Ongemakkelijk gleden zijn ogen door de kamer. Ze bleven hangen op het zwarte scherm aan de muur. Met een schuin hoofd keek hij naar zijn eigen duistere spiegelbeeld.
"Hier." Bijna paniekerig draaide hij zich terug naar het plotselinge stemgeluid. Hij was zo in de ban geweest van zijn spiegelbeeld op het zwarte scherm dat hij Baba nooit had horen terugkomen. Het was dodelijk om zo onoplettend te zijn.
Een doorzichtig glas met een dunne steel werd voor zijn neus gezet. Met vreemde ogen keek hij naar de rood, paarse vloeistof die er rustig in dreef. Baba had zo'n zelfde glas in zijn handen. Observerend keek Shetani toe hoe de man er een kleine slok uitnam, voor hij de vloeistof in het glas liet kolken.
"Neem een slok," lachte Baba de jongen toe voor hij neerzat op de bank tegenover hem. Nadenkend pakte Shetani het glas van het kleine tafeltje af. Een fruitig aroma kwam hem tegemoet, maar er was iets aan dat niet klopte. Iets wat zijn neusvleugels in walging liet spreiden. Het spul rook als gif. Achterdochtig keek Shetani weer op naar Baba die in alle rust nog een slok nam.
"Drink," moedigde Baba hem aan met een brede lach.
Heel voorzichtig bracht Shetani het glas naar zijn lippen. Hij liet de vloeistof over zijn lippen glijden, niet met het nipje wat Baba had gedaan. Hij was niet gewend om te nippen. De smaak deed zijn gezicht al vertrekken en toen het achter in zijn keel schoot moest hij de neiging om het uit te spugen onderdrukken. Zijn maag keerde om en de proestende geluiden die uit zijn keel omhoog kwamen waren niet te ondermijnen. Hij boog zich hoestend voorover om het bedrukkende gevoel in zijn keel en op zijn borst kwijt te raken. Tegenover hem klonk gelach op. Iets hijgend keek Shetani op naar Baba die zich ambachtelijk leek te vermaken.
"Het is geen water, zoon. Dit is wijn. Je hoort het in kleine slokjes te drinken. Ik wil je zo niet van de grond hoeven rapen."
In alle rust nam Baba nog een slokje, alsof hij wilde voor doen hoe het hoorde. Shetani wilde alleen nog maar water.
"Maar dat ter zijde." Baba leunde iets naar voren en Shetani volgde zijn voorbeeld. Eindelijk kwam dan het nieuws.
dan is er niets verloren gegaan Nu heb ik alleen geeen sterretjes meer snik snik xDEn eindelijk weer een nieuwe entree!
Let wel even op de datum anders kan het misschien verwarrend zijn
Oh en ik ga het wijn stukje nog iets uitgebreider doen, maar ik heb nog nooit rode wijn gedronken, dus was he tmoeilijk om de smaak te omschrijven heheh xD
Oke uhmm, volgens mij heb ik niet meer om mee te delen dus weer veel leesplezier
---------------------------------------------------------------------------
Entree 10
Alcohol, als gif stroomt het door mijn aderen, veroverd het mijn lichaam en toch neem ik iedere dag weer een slok.
Entree 10
Alcohol, als gif stroomt het door mijn aderen, veroverd het mijn lichaam en toch neem ik iedere dag weer een slok.
De koppijn maakt het schrijven niet veel makkelijker, maar trouw als ik ben heb ik toch de pen gepakt. Van waar de koppijn? Spanje heeft een grote slag weten te winnen! En dat moest helaas uitgebreid gevierd worden. Ik weet zeker dat mijn vrouw, als ze hier was, me voor mijn kop zou slaan omdat ik al even hard meedeed. Bij het eerste biertje gaat het meestal nog van; ahg, dat kan geen kwaad doen. Het tweede biertje ook niet en ja de derde en de vierde krijg je meestal in je handen geduwd. Het is onbeleefd om af te slaan dus drink je die ook op. Daarna vervangd bier je water en smacht je naar een druppeltje meer en uiteindelijk heb je niet eens meer door dat je nog drinkt, tot de volgende ochtend althans. Vanuit de kamers kan ik af en toe wat kreunende geluiden horen. Om mezelf een beetje goed te praten; er waren genoeg mannen die het veel bonter hadden gemaakt. Toch is het geen excuus voor mijn gedrag en ik zweer dat ik het nooit meer zou doen. Klinkt je bekend in de oren? Waarschijnlijk sta je een week later weer met een glas drank in je handen, en ahg die ene kan wel, die tweede misschien ook nog wel en vanzelf ben je weer terug gevallen in hetzelfde ritme tot je de volgende wakker wordt en je alweer diezelfde belofte maakt. Maar nu is mijn euforische stemming van gister wel aardig voorbij is, gaan mijn gedachten naar andere nieuwtjes vanuit het slagveld. Een ding trekt vooral mijn aandacht. Er waren meer dode kampsoldaten gevonden dan ooit te voren. Tientallen. Amerika is zijn legers aan het veranderen, misschien een te kort aan gewone mankrachten of ze hebben ontdekt dat de kampsoldaten beter functioneren in deze oorlog. Er was er zelfs een gevonden die een officier was. Dat was tot nu toe nog nooit gebeurd. We dachten dat de kampsoldaten zo'n opleiding niet kregen, maar misschien hadden we het mis. Het enige wat ik nu erover kan zeggen, is dat er een verandering ontstaat waarvan ik niet kan bepalen of hij goed of slecht is.
Amerika; Kamp A.M.G.D., 02-04-2078. 13:00 pm.
Hij weigerde dit te doen. Hij weigerde de martelaar te zijn.
Gedachten die lang geleden door Milans hoofd tolden. Maar Milan bestond niet meer. De naam was in vergetelheid verloren gegaan, samen met alle morelen waar hij zich aan vast had gehouden.
"Eeeh!" De stok ramde tegen de grond. Jongeren kinderen sloegen elkaar neer. Het was een ritme. De stok klapte tegen de stenen en de kinderen ramde neer op elkaar. Verborgen ogen volgden het scenario, opzoek naar kinderen die weigerden te vechten. Met rustige passen liep hij door de groepen heen. Zijn lichaam torende hoog boven de kleintjes uit en in tegenstelling tot de meeste van zijn leeftijd was het niet slap en slungelig gebouwd. Jaren zware training hadden zijn spieren gedwongen om vroegtijdig te ontwikkelen. Niemand zou zijn leeftijd kunnen gokken als je hem zo zag lopen, zoekend naar een prooi.
"Shetani!" Zijn hoofd keerde direct naar het stemgeluid. Zwarte haren vielen voor zijn voorhoofd, bijna lang genoeg om zijn zicht te belemmeren. Een enorme duistere gestalte stapte op hem af. Het enige wat zijn duistere huid brak was het afgrijselijke rosé litteken over zijn wang. De man -een jongen was het niet meer te noemen- was zeker een kop groter dan degene waarna hij had geroepen. Bij hem waren de kinderen die om hen heen vochten niets. Hij zou ze zowat onder zijn voetzolen kunnen vertrappen.
"Wissel." Ajani zijn stem was al even zwaar als zijn lichaam zwart was. Als Haruni had zijn huid nog een iets lichtere kleur gehad, maar met de jaren verdikte het pigment. Nu zou hij bijna met Budhev zijn kleur kunnen matchen.
Shetani duwde zonder een woord de stok in de grote man zijn rosé handen. De kinderen keken even op naar de wisseling. Achter Shetani klapte de stok weer op de grond en hij kon de kinderen weer horen vechten. De tikken van de stok lieten zijn spieren onbewust opbollen. Het effect was minder wanneer hij de stok zelf bediende, maar dan kon hij zijn agressie ook in het slaan kwijt. Nu liet het zijn vingers gespannen strekken en samenknijpen. Teruggetrokken in zijn eigen spanning verplaatste hij zich uit het kamp. Ondanks dat er geen hekken meer waren die hem tegenhielden om weg te lopen, zette hij geen stap naast het pad wat naar het andere kamp liep. Het kwam niet eens meer in hem op om die kleine poging te wagen. Bij het hek kwam hij er meteen achter waarom hij was gewisseld. Baba stond hem op te wachten.
Het was niet vaak dat ze nog in het aangezicht van de man stonden. In de ochtend deelde hij de taken nog weleens uit, maar daar bleef het voor grotendeels bij. Hun drilmeester, de man die ze Hamer moesten noemen, was degene die Baba's plek had ingenomen in hun leven. Ze trainden onder de bruut tot hun benen onder hun lijf wegzakten en daarna moesten ze kruipend verder. Dat de man gehaat werd, was zacht uitgedrukt. Om Baba nu te zien, staan wachten op hem was een welkome verandering. Het betekende dat er iets ging gebeuren. Er veranderde altijd iets wanneer Baba er was.
"Gamba Shetani." Zijn naam werd in de zware stem uitgesproken zodra hij het hek binnen stapte.
"Kom." Baba's hand werd op zijn rug gelegd. Zo leidde de man hem verder. De aanraking maakte de jongen altijd gespannen, alert alsof de hand in werkelijkheid een dolk was.
"Er staan belangrijke dingen te gebeuren, zoon."
Zelfs nu hij een naam had die Baba wist, bleef de man hem altijd zoon noemen. Shetani had nooit beseft wat het precies inhield toen hij klein was. Nu begon hij het langzaam beter te begrijpen. Baba zag hem als speciaal. De titel zoon werd alleen voor hem gebruikt, niemand anders kreeg de eer. Shetani wist niet wat er in hem zat waardoor Baba hem die extra aandacht zou geven. Hij was niet de sterkste, Ajani of Nassor zouden hem met een hand nog neerleggen. Hij was niet de slimste, daar versloeg Jamar hem altijd in. Hij nam geeneens de leiding als ze iets moesten doen, had ook geen enkele behoefte om die macht te hebben. Er was maar een ding wat hem anders zou kunnen maken: Mensen waren bang voor hem. Niet alleen de kinderen, maar ook de oudere in zijn kamp. Er werd, op de vijf na waarmee hij hier was gekomen, niet tegen hem gesproken. Ze meden hem alsof hij een ziekte had. Eentje die hun dood zou betekenen. Dus was de angst die hij bracht hetgeen wat hem speciaal maakte?
Ze liepen langzaam het terrein weer af. Richting de verwoestte stad waar zoveel oefeningen werden gegeven. Een wit huisje stak af tegen de gebroken omgeving. Het was als een van de weinige dingen nog in goede staat. Met achterdochtige ogen liet Shetani zich er naar toe leiden. Het huis leek misplaatst in deze omgeving. Wie zou hier willen wonen?
Twee mannen stonden voor de ingang. Shetani kende ze beide. De langste was Ohih Haben en gelijk de oudste in het kamp. De ander was Nguvu, zijn eerste naam had Shetani nog nooit gehoord. Bijna altijd werd iemand hier met zijn tweede naam aangesproken. Baba was de enige die een volledige naam op zijn tijd nog weleens wilde gebruiken. Ze liepen langs de twee heen, het huis binnen. Aan de muren in de hal hingen portreten van kinderen. De gezichten waren die van tieners. Je kon direct wat ze waren. Rekruten uit het kamp, maar geen enkele was bekend bij Shetani. Zelfs op het portret straalden de ogen van de tieners die vreselijke bloedlust uit.
Zonder een woord werd hij langs de honderden foto's geleid. Ze kwamen een kamer in. Shetani's ogen schoten over de vreemde voorwerpen die erin aanwezig waren. Nu pas besefte hij waar hij waarschijnlijk was: Budhevs thuis.
"Ga zitten." Baba's hand wees naar het groene bankstel. Behoedzaam liet Shetani zich erop neerzakken. Het ding voelde zachter aan als zijn eigen bed, was het eerste wat hij opmerkte. Baba verdween uit het zicht. Ongemakkelijk gleden zijn ogen door de kamer. Ze bleven hangen op het zwarte scherm aan de muur. Met een schuin hoofd keek hij naar zijn eigen duistere spiegelbeeld.
"Hier." Bijna paniekerig draaide hij zich terug naar het plotselinge stemgeluid. Hij was zo in de ban geweest van zijn spiegelbeeld op het zwarte scherm dat hij Baba nooit had horen terugkomen. Het was dodelijk om zo onoplettend te zijn.
Een doorzichtig glas met een dunne steel werd voor zijn neus gezet. Met vreemde ogen keek hij naar de rood, paarse vloeistof die er rustig in dreef. Baba had zo'n zelfde glas in zijn handen. Observerend keek Shetani toe hoe de man er een kleine slok uitnam, voor hij de vloeistof in het glas liet kolken.
"Neem een slok," lachte Baba de jongen toe voor hij neerzat op de bank tegenover hem. Nadenkend pakte Shetani het glas van het kleine tafeltje af. Een fruitig aroma kwam hem tegemoet, maar er was iets aan dat niet klopte. Iets wat zijn neusvleugels in walging liet spreiden. Het spul rook als gif. Achterdochtig keek Shetani weer op naar Baba die in alle rust nog een slok nam.
"Drink," moedigde Baba hem aan met een brede lach.
Heel voorzichtig bracht Shetani het glas naar zijn lippen. Hij liet de vloeistof over zijn lippen glijden, niet met het nipje wat Baba had gedaan. Hij was niet gewend om te nippen. De smaak deed zijn gezicht al vertrekken en toen het achter in zijn keel schoot moest hij de neiging om het uit te spugen onderdrukken. Zijn maag keerde om en de proestende geluiden die uit zijn keel omhoog kwamen waren niet te ondermijnen. Hij boog zich hoestend voorover om het bedrukkende gevoel in zijn keel en op zijn borst kwijt te raken. Tegenover hem klonk gelach op. Iets hijgend keek Shetani op naar Baba die zich ambachtelijk leek te vermaken.
"Het is geen water, zoon. Dit is wijn. Je hoort het in kleine slokjes te drinken. Ik wil je zo niet van de grond hoeven rapen."
In alle rust nam Baba nog een slokje, alsof hij wilde voor doen hoe het hoorde. Shetani wilde alleen nog maar water.
"Maar dat ter zijde." Baba leunde iets naar voren en Shetani volgde zijn voorbeeld. Eindelijk kwam dan het nieuws.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ik had al willen reageren toen je het net plaatste, maar toen viel opeens alles weg, dus lukte het niet meer. Maar hier is het dus, mijn ontzettend nuttige reactie
Aahh, Milan is nu wel heel erg gehersenspoeld echt zo zielig dat kinderen zo gewend zijn aan dit onmenselijke kamp dat ze niet weg willen. Je schrijft het zo realistisch, ik vind het nog steeds heel erg knap! Dus u krijgt van mij uw 5 sterren terug
Edit: Ik zie opeens dat het niet meer kan nou ja, dan geef ik je een denkbeeldige sticker met vijf sterren erop*geeft velletje* alsjeblieft 
Aahh, Milan is nu wel heel erg gehersenspoeld
echt zo zielig dat kinderen zo gewend zijn aan dit onmenselijke kamp dat ze niet weg willen. Je schrijft het zo realistisch, ik vind het nog steeds heel erg knap! Dus u krijgt van mij uw 5 sterren terug Edit: Ik zie opeens dat het niet meer kan
nou ja, dan geef ik je een denkbeeldige sticker met vijf sterren erop*geeft velletje* alsjeblieft And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Love nutteloze reacties hahah xD zijn meestal wel heel graag. En bedankt voor je denkbeeldige papiertje met vijf sterren stickers!!!! Hij hangt trots boven mijn bed. En iedere nacht geef ik ze een nachtkusje
"Binnen een jaar moeten jij en je groep klaar zijn voor uitzending.” Shetani slikte even. Uitzending was niet niets. Het was een grote stap. Hij had zijn hele leven hierdoor gebracht en nu moest hij weg. Hij had andere rekruten weg zien gaan, omdat ze uitgezonden werden. Ze waren nooit meer terug gekomen.
Budhev kwam overeind en liep naar een kast toe. Shetani volgde hem iedere pas. Een lade werd opengetrokken en een vel papier werd eruit gehaald samen met een klein pakketje. Het papier werd voor zijn neus op het tafeltje gelegd. Nutteloos staarde Shetani naar de letters die erop stonden, gevolgd door cijfers. Een scheurend geluid haalde zijn aandacht van het papier af. Met een rinkelend geluid vielen de voorwerpen van het pakketje op tafel. Zes hangertjes lagen verward naast het papier. Voorzichtig pakte Shetani ereen op. De letters waren gelijk aan de letters op het papier. Hij legde het hangertje naast de gelijke codes neer.
Budhev kon alleen maar nieuwsgierig toekijken hoe de jongen met hetzelfde proces doorging tot alle zes de kettinkjes op hun plekken lagen. Het was indrukwekkend hoe goed de jongen linken kon leggen, aangezien hij niet instaat was om de inscriptie op de plaatjes te lezen.
Zodra Shetani klaar was ging hij weer rechtop zitten en richtte zijn blik op Budhev.
“Dat zijn jullie naamplaatjes.” Budhev wees een voor een naar de plaatjes. “Dit is de jouwe, Gamba Shetani.” Hij wees naar de volgende. “Mukasa Ajani, dan Aziza Gimbya, Latrica Kya, Tua Nassor en Kibwe Jamar. Geef de kettingen aan hen, vanaf nu moeten jullie ze ten alle tijden dragen.” Shetani knikte begrijpend. Budhev nam nog een slok van zijn wijn. Zijn ogen vielen op het onaangetaste glas van Shetani.
“Drink je wijn op. Het is onbeleefd om gegeven drinken te laten staan.”
Terughoudend bracht Shetani het glas weer aan zijn lippen. Hij kon zich niet veel verder brengen dan het bevochtigen van zijn lippen.
“En jij, Shetani.” Tussen Budhevs woorden door nam Shetani nog een slokje, iets groter. De smaak bleef zijn tong teisteren, maar het moest op zien te komen. En in dit tempo zou hij hier morgenochtend nog zitten.
“Jij bent vanaf nu hoofdverantwoordelijke over de andere.”
De wijn schoot gelijk zijn strot in. Hoofdverantwoordelijke? De leider?
“Waarom ik?” Het waren de eerste woorden die Shetanie had gesproken. Zijn stem klonk op in een lichte slis, zoals die al jaren deed ookal had hij onderhand de baard in de keel gekregen.
Budhev liet zijn witte tanden blinken.
“Je bent een geboren leider, Shetani. Ik hou je al in de gaten sinds de dag dat je hier kwam. Je overleefde de eerste twee jaar tegen ieders weten in. Je veranderde van een bang klein jongetje naar wat je nu bent. Een man zonder angst. Ik kon je niet laten sterven.”
Shetani kneep zijn ogen samen. “Je liet me bijna doodgaan.” Het was een van de weinige herinneringen die hij zo weer voor zich zag. Onderdelen van een geweer als puzzelstukken op de grond, klikkende geluiden tegenover hem. Het was Kibwe Jamar geweest waarmee hij het spelletje om hun leven had moeten doen. Jamar was toen eerder klaar geweest, hij had dood moeten zijn.
“Als Jamars geweer toen was afgegaan, was ik dood geweest.”
Budhev keek verbaasd naar de jongen. Het duurde even voor hij wist waar Shetani het over had. De herinnering stond hem heel anders bij. Het moment dat Shetani zijn orders had geweigerd, dat was de herinnering die in zijn hoofd stond geschreven. Hij had vanaf dat moment met zekerheid geweten dat dit de taak was die hij aan Shetani wilde toedienen.
Een lach schoot door zijn keel heen.
Shetani strekte zich iets op naar achteren toen de man plots begon te lachen.
“Je was nooit dood geweest, ookal was “Jamar” eerder klaar.”
Shetani’s mond gleed iets open, maar geen woorden werden gesproken.
“Het ging niet af, omdat er bij dat geweer geen slagpin zat. Je was nooit in gevaar geweest, Shetani.”
De jongen slikte zwaar. Budhev had het spel van toen gesabborteerd om hem in leven te houden. De ander was beter geweest, maar had nooit een kans gehad. Hij liet zijn hoofd hangen, starend naar de wijn in het glas wat rustig rondtolde. Hoeveel zouden er dood zijn vanwege hem? Omdat hij eigenlijk degene was die moest sterven, maar Baba hem beschermde?
“Maar er is een andere reden waarom ik jou als het hoofd van de groep wil.” Budhev boog naar voren en strekte zijn handen uit naar Shetani’s gezicht. De jongen deinsde iets gespannen achteruit. De vingers bereikten hun doel nog steeds. Voorzichtig pakten ze de oortjes van de zonnebril vast en haalden de glazen weg.
Shetani hield zijn ogen geopend, hij wist dat Budhev ze wilde zien. Hij liet het licht op het netvlies brandden. Het vocht en de pijn maakte zijn zicht wazig, en toch weigerde hij te knipperen.
“De mensen om je heen vrezen je. Jij hebt geen geweld nodig om die angst af te dwingen. Je hoeft alleen maar te staan en te kijken.”
De spieren rond zijn ogen trokken strak samen, en de leden knepen samen. De blik kon verward worden met woede.
“Precies wat ik bedoel.” De bril werd teruggeduwd in de handen van Shetani. De rode ogen werden snel weer door duistere glazen verborgen. Hij nam nog een te grote slok van de wijn, alleen maar om zijn gedachten van zijn stekende pijn af te houden.
“Ik wil dat je de kettingen aan je unit geeft en hen informeert over de veldtraining.”
Shetani knikte kort. Zijn aandacht was niet meer zo sterk bij het gesprek. Hij gooide snel het laatste beetje wijn naar achter. Nu zou hij eindelijk wegkunnen.
“Oh, en Shetani.” Hij was al van de bank opgestaan.
“Vertel ze ook over de nieuwe rangorde.” Budhev meldde het met een grijns. Hij wist dat Shetani de positie niet wilde hebben.
“Natuurlijk. Heb ik toestemming om te vertrekken.”
Budhev knikte kort. Shetani gaf de man een ongemeende saluut terug en liep de kamer uit. Met dichtgeknepen ogen trok hij buiten zijn bril af en wreef ombeholpen over de leden. Hij wilde de rest van de dag niets liever dan ergens in een donkere ruimte wegkruipen. Maar eerst had hij nog een taak te vervullen. Een die hem nog welleens klappen zou kunnen opleveren.
~*~
"Het leger heeft nieuwe manschappen nodig in Rusland. Het is tijd om je klaar te stomen voor het echte werk, Shetani." Budhev nam een pauze om de informatie te laten inzinken. "Binnen een jaar moeten jij en je groep klaar zijn voor uitzending.” Shetani slikte even. Uitzending was niet niets. Het was een grote stap. Hij had zijn hele leven hierdoor gebracht en nu moest hij weg. Hij had andere rekruten weg zien gaan, omdat ze uitgezonden werden. Ze waren nooit meer terug gekomen.
Budhev kwam overeind en liep naar een kast toe. Shetani volgde hem iedere pas. Een lade werd opengetrokken en een vel papier werd eruit gehaald samen met een klein pakketje. Het papier werd voor zijn neus op het tafeltje gelegd. Nutteloos staarde Shetani naar de letters die erop stonden, gevolgd door cijfers. Een scheurend geluid haalde zijn aandacht van het papier af. Met een rinkelend geluid vielen de voorwerpen van het pakketje op tafel. Zes hangertjes lagen verward naast het papier. Voorzichtig pakte Shetani ereen op. De letters waren gelijk aan de letters op het papier. Hij legde het hangertje naast de gelijke codes neer.
Budhev kon alleen maar nieuwsgierig toekijken hoe de jongen met hetzelfde proces doorging tot alle zes de kettinkjes op hun plekken lagen. Het was indrukwekkend hoe goed de jongen linken kon leggen, aangezien hij niet instaat was om de inscriptie op de plaatjes te lezen.
Zodra Shetani klaar was ging hij weer rechtop zitten en richtte zijn blik op Budhev.
“Dat zijn jullie naamplaatjes.” Budhev wees een voor een naar de plaatjes. “Dit is de jouwe, Gamba Shetani.” Hij wees naar de volgende. “Mukasa Ajani, dan Aziza Gimbya, Latrica Kya, Tua Nassor en Kibwe Jamar. Geef de kettingen aan hen, vanaf nu moeten jullie ze ten alle tijden dragen.” Shetani knikte begrijpend. Budhev nam nog een slok van zijn wijn. Zijn ogen vielen op het onaangetaste glas van Shetani.
“Drink je wijn op. Het is onbeleefd om gegeven drinken te laten staan.”
Terughoudend bracht Shetani het glas weer aan zijn lippen. Hij kon zich niet veel verder brengen dan het bevochtigen van zijn lippen.
“En jij, Shetani.” Tussen Budhevs woorden door nam Shetani nog een slokje, iets groter. De smaak bleef zijn tong teisteren, maar het moest op zien te komen. En in dit tempo zou hij hier morgenochtend nog zitten.
“Jij bent vanaf nu hoofdverantwoordelijke over de andere.”
De wijn schoot gelijk zijn strot in. Hoofdverantwoordelijke? De leider?
“Waarom ik?” Het waren de eerste woorden die Shetanie had gesproken. Zijn stem klonk op in een lichte slis, zoals die al jaren deed ookal had hij onderhand de baard in de keel gekregen.
Budhev liet zijn witte tanden blinken.
“Je bent een geboren leider, Shetani. Ik hou je al in de gaten sinds de dag dat je hier kwam. Je overleefde de eerste twee jaar tegen ieders weten in. Je veranderde van een bang klein jongetje naar wat je nu bent. Een man zonder angst. Ik kon je niet laten sterven.”
Shetani kneep zijn ogen samen. “Je liet me bijna doodgaan.” Het was een van de weinige herinneringen die hij zo weer voor zich zag. Onderdelen van een geweer als puzzelstukken op de grond, klikkende geluiden tegenover hem. Het was Kibwe Jamar geweest waarmee hij het spelletje om hun leven had moeten doen. Jamar was toen eerder klaar geweest, hij had dood moeten zijn.
“Als Jamars geweer toen was afgegaan, was ik dood geweest.”
Budhev keek verbaasd naar de jongen. Het duurde even voor hij wist waar Shetani het over had. De herinnering stond hem heel anders bij. Het moment dat Shetani zijn orders had geweigerd, dat was de herinnering die in zijn hoofd stond geschreven. Hij had vanaf dat moment met zekerheid geweten dat dit de taak was die hij aan Shetani wilde toedienen.
Een lach schoot door zijn keel heen.
Shetani strekte zich iets op naar achteren toen de man plots begon te lachen.
“Je was nooit dood geweest, ookal was “Jamar” eerder klaar.”
Shetani’s mond gleed iets open, maar geen woorden werden gesproken.
“Het ging niet af, omdat er bij dat geweer geen slagpin zat. Je was nooit in gevaar geweest, Shetani.”
De jongen slikte zwaar. Budhev had het spel van toen gesabborteerd om hem in leven te houden. De ander was beter geweest, maar had nooit een kans gehad. Hij liet zijn hoofd hangen, starend naar de wijn in het glas wat rustig rondtolde. Hoeveel zouden er dood zijn vanwege hem? Omdat hij eigenlijk degene was die moest sterven, maar Baba hem beschermde?
“Maar er is een andere reden waarom ik jou als het hoofd van de groep wil.” Budhev boog naar voren en strekte zijn handen uit naar Shetani’s gezicht. De jongen deinsde iets gespannen achteruit. De vingers bereikten hun doel nog steeds. Voorzichtig pakten ze de oortjes van de zonnebril vast en haalden de glazen weg.
Shetani hield zijn ogen geopend, hij wist dat Budhev ze wilde zien. Hij liet het licht op het netvlies brandden. Het vocht en de pijn maakte zijn zicht wazig, en toch weigerde hij te knipperen.
“De mensen om je heen vrezen je. Jij hebt geen geweld nodig om die angst af te dwingen. Je hoeft alleen maar te staan en te kijken.”
De spieren rond zijn ogen trokken strak samen, en de leden knepen samen. De blik kon verward worden met woede.
“Precies wat ik bedoel.” De bril werd teruggeduwd in de handen van Shetani. De rode ogen werden snel weer door duistere glazen verborgen. Hij nam nog een te grote slok van de wijn, alleen maar om zijn gedachten van zijn stekende pijn af te houden.
“Ik wil dat je de kettingen aan je unit geeft en hen informeert over de veldtraining.”
Shetani knikte kort. Zijn aandacht was niet meer zo sterk bij het gesprek. Hij gooide snel het laatste beetje wijn naar achter. Nu zou hij eindelijk wegkunnen.
“Oh, en Shetani.” Hij was al van de bank opgestaan.
“Vertel ze ook over de nieuwe rangorde.” Budhev meldde het met een grijns. Hij wist dat Shetani de positie niet wilde hebben.
“Natuurlijk. Heb ik toestemming om te vertrekken.”
Budhev knikte kort. Shetani gaf de man een ongemeende saluut terug en liep de kamer uit. Met dichtgeknepen ogen trok hij buiten zijn bril af en wreef ombeholpen over de leden. Hij wilde de rest van de dag niets liever dan ergens in een donkere ruimte wegkruipen. Maar eerst had hij nog een taak te vervullen. Een die hem nog welleens klappen zou kunnen opleveren.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Heb nog niet alles gelezen maar wou ieder geval zeggen dat het heel prettig leest.
Je weet het verhaal heel goed neer te zetten zonder een liniaal te gebruiken. Daarmee wil ik zeggen dat als ik verhalen van anderen leest het vaak houterig overkomt alsof zij zichzelf aan een etiquette / vast patroon moeten houden.
Verder ook een prachtige feedback in de post erna waarbij het het niet alleen verbeterd wordt maar ook wat de fout is en hoe deze in elkaar steekt. Dit is ook leerzaam voor de lezers zelf zoals ik welke helemaal barslecht is in NL (hoewel het wellicht ook een stuk luiheid van mij en andere mensen is).
Sommige schrijvers die bekent zijn kennen het vak en weten hoe en wat, maar wat ik hier zie is talent wat geen standaard is voor gepubliceerde verhalen / erkende schrijvers.
Feedback slet heb je leuk gezegd, helemaal omdat het meer positiefs over je persoonlijkheid zegt dan negatief. Want sommige mensen geven hun werk liever aan iemand die zegt 'Leuk geschreven' dan dat ze het geven aan iemand die positieve/opbouwende feedback geeft.
Ben geen expert op gebied van schrijvers maar heb wel het idee dat jij je kan onderscheiden van de rest Een gevoel die je niet kan leren en het geen dat iemand groot kan maken.
Keep on Rocking!
Je weet het verhaal heel goed neer te zetten zonder een liniaal te gebruiken. Daarmee wil ik zeggen dat als ik verhalen van anderen leest het vaak houterig overkomt alsof zij zichzelf aan een etiquette / vast patroon moeten houden.
Verder ook een prachtige feedback in de post erna waarbij het het niet alleen verbeterd wordt maar ook wat de fout is en hoe deze in elkaar steekt. Dit is ook leerzaam voor de lezers zelf zoals ik welke helemaal barslecht is in NL (hoewel het wellicht ook een stuk luiheid van mij en andere mensen is).
Sommige schrijvers die bekent zijn kennen het vak en weten hoe en wat, maar wat ik hier zie is talent wat geen standaard is voor gepubliceerde verhalen / erkende schrijvers.
Feedback slet heb je leuk gezegd, helemaal omdat het meer positiefs over je persoonlijkheid zegt dan negatief. Want sommige mensen geven hun werk liever aan iemand die zegt 'Leuk geschreven' dan dat ze het geven aan iemand die positieve/opbouwende feedback geeft.
Ben geen expert op gebied van schrijvers maar heb wel het idee dat jij je kan onderscheiden van de rest Een gevoel die je niet kan leren en het geen dat iemand groot kan maken.
Keep on Rocking!
Heej dieboard,
Leuk om je als lezer erbij te hebben. Ik ben inderdaad heel erg blij met de feedback, omdat ik ook gepland heb staan om dit over te schrijven ( zodra het hele verhaal is opgesteld )
Zoals je kunt zien is daarom de feedback ook nog niet direct verwerkt ( wel in het papier wat ik hier naast de computer heb liggen, maar ja dat kunnen jullie niet zien )
Ps, ik weet niet hoever je bent met lezen
maar zou je misschien kunnen aangeven welke entree's ( hoofdstukken ) je wel goed vind en welke niet, en wat er nog zou bijmoeten of wat er juist uit zou moeten...
Voor mijn andere lieve lezers, ik zou heeeeel blij zijn als jullie dit ook aangaven MAKE MY DAY!!
Leuk om je als lezer erbij te hebben. Ik ben inderdaad heel erg blij met de feedback, omdat ik ook gepland heb staan om dit over te schrijven ( zodra het hele verhaal is opgesteld )
Zoals je kunt zien is daarom de feedback ook nog niet direct verwerkt ( wel in het papier wat ik hier naast de computer heb liggen, maar ja dat kunnen jullie niet zien
) Ps, ik weet niet hoever je bent met lezen
maar zou je misschien kunnen aangeven welke entree's ( hoofdstukken ) je wel goed vind en welke niet, en wat er nog zou bijmoeten of wat er juist uit zou moeten...Voor mijn andere lieve lezers, ik zou heeeeel blij zijn als jullie dit ook aangaven
MAKE MY DAY!! Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
wooh echt lang geleden dat ik hier heb gepost haahh maar ik ben nog steeds bezig hoor mensen 
vrees niet!
(hoopt nu maar dat niet alle lezers zijn weggejaagd xD )
“Waar was je?” Ajani rees op vanuit het bed waar hij op had gezeten. Zijn enorme gestalte torende hoog boven Shetani uit. Tussen de twee zat een leeftijdsverschil van twee jaar en het begon duidelijk te tonen. Ajani had al het lichaam van een man, waar Shetani nog steeds tussen dat van een jongen en een man. Buiten het kamp zou misschien niemand het kunnen zien, maar iedereen zou Ajani dan waarschijnlijk ook nog veel ouder schatten. Zonder op te kijken naar de zwarte man duwde Shetani zich langs hem heen.
“Baba, maar dat wist je al.” Ajani was zelf degene die zijn wacht had overgenomen, zodat hij naar Baba kon. De enige reden dat de donkere jongen het nu vroeg, was omdat hij zo snel mogelijk wilde weten wat er aan de hand was.
Er viel een stilte in de groep. Hij kon de blikken op hem voelen branden toen hij zich met neergeslagen ogen naar een bed verplaatste.
“Wat is er aan de hand?” Jamars stem klonk veel te dichtbij op. Met gespannen spieren schoot Shetani iets omhoog. De jongen met het muisbruine haar en de zachte bruine ogen stond voor hem en zakte nu rustig op hetzelfde bed neer. Vanuit zijn ooghoeken keek Shetani naar de jongen. Zijn blik focuste niet zo goed als normaal. Alles om hem heen leek minder gefocust te zijn.
“We worden uitgezonden.”
Een doodse stilte viel door de zaal heen. Niemand maakte een beweging en hun blikken waren vastgekluisterd op de jongen die al hun oogcontact leek te ontwijken.
“Wat?”
Shetani keek iets op, maar niet recht in de diepbruine ogen van Ajani. Hij haalde de kettinkjes te voorschijn en liet ze een voor een bij hun eigenaar vallen. Alleen aan Kya gaf hij hem persoonlijk ook al was zijn blik van haar afgekeerd.
Kya kroop wat ineen bij het ontvangen. Shetani had haar al in weken niet echt aangekeken of tegen haar gesproken en ze snapte niet precies wat hun band zo plotseling had verbroken.
Zodra hij het laatste kettinkje had neergegooid, haalde hij de laatste over zijn eigen hoofd heen.
Iedereen bekeek de kettingen. Voor het eerst keek Shetani op naar Ajani. Hij wist hoe hard de jongen vocht om in de goede boekjes bij Budhev te komen. Hoe de jongen altijd de leider over hen speelde. Hoe zou hij het nu vinden om niet die positie in te nemen?
Eerst staarde Ajani’s blik bijna met een glinstering naar de ketting. Langzaam verdween die glinstering. Een duistere schaduw viel over zijn ogen heen. Zijn enorme handen omsloten het armzalige voorwerp in een krachtige greep.
“Een ster,” wist de jongen laag uit te grommen. Bij hem was er een ster ingegraveerd. Bij Shetani stonden er twee netjes voor zijn naam. De twee sterren stonden voor de rang. Ze hadden geen rangen als sergeant of luitenant, alleen de sterren mochten ze aan tonen.
Er was een korte doodse stilte waarin ieder bijna zijn ketting met angst bekeek. Ze wisten maar al te goed waartoe sommige instaat waren om het leidersschap te veroren.
“Wie heeft twee sterren?” Jamar sprak de vraag in alle voorzichtigheid uit. Zijn woorden konden hel laten losbreken.
Shetani haalde zijn ketting te voorschijn. Het metaal tolde rond, maar het was ook niet belangrijk dat iemand de inscriptie zou kunnen lezen. Iedereen wist al wat de beweging had betekend.
“Jij?” Ajani leek in pure shock te zijn.
Shetani kon de zware passen zonder op te kijken op zich af horen komen.
Zijn ogen fixeerde zich op het mes wat in de zwart vuist werd vastgeklemd. Het roestige staal keek gevaarlijk terug naar hem. Puur instinctief reageerde hij op de dodelijk uitval naar zijn nek. Zijn bleke hand kromde zich om de duistere pols van Ajani. Met trillende spieren hield hij het tegen, zijn ogen richtten zich voorzichtig omhoog om de duistere van zijn aanvaller te ontmoeten.
Ajani was niet gefocusset, het was van zijn gezicht te lezen. Hij speelde met de kaarten van onbeheerste woede. Kaarten die makkelijk konden worden uitgespeeld. Milan zette in rust een pas opzij. Het mes rukte hij uit de handen van de oudere jongen.
“Ja, Ajani, ik.”
De rest keek alleen naar het schouwspel. Het gebeurde vaker dat twee oudere krachten zich met elkaar meette. Soms zelfs met het resultaat van de dood. Het beste was om toe te kijken en je er niet mee te bemoeien, zo voorkwam je dat jij het slachtoffer werd.
Maar dit keer was het gevecht al over voor het begonnen was. Ajani stond met zijn hoofd tegen de muur. Zijn ademhaling was zwaar maar langzaam.
“Geef me een reden waarom ik je niet zou doden.” Ajani’s stem had een vreemde ondertoon. Het was alsof zijn vraag een andere onderliggende betekenis had. Geef me een reden om je te doden.
Shetani had vanaf het begin al geweten dat Ajani hem niet zou doden. Neerslaan, ja, tot bewusteloosheid zeker, doden nee. Want net zoals hij, onthield Ajani ook iedere gebeurtenis die hem maakte tot wat hij nu was.
Zo ook de gebeurtenis van jaren geleden, toen Shetani de jongen voor het eerst zag. Toen de zwarte jongen nog de halve lengte had van wat hij nu had.
Milan keek geschrokken naar het midden waar de twee jongens hadden gevochten. Nu zaten ze alleen nog bevroren op de grond. De zwarte jongen zijn ogen waren enorm, het spierwitte oogwit omringde de iris. Hij staarde voor zich naar het kind wat hij net nog had willen slaan. De donkerblonde jongen onder hem vertrok geen spier. Zijn lichaam lag slap tegen de grond, zijn wijde ogen staarden in het niets. Bloed vormde zich in een plas rond het hoofd van het kind.
Shetani wist dat Ajani nooit meer iemand wilde vermoorden om de reden dat Baba trots om hem zou zijn. Het was de moord niet waard. Voor vele wel in het kamp, maar niet voor Ajani. Hoe graag de jongen ook de trots van Baba wilde voelen. Hij zou er niet voor doden. Geen van de zes die zichin de hut bevonden, zouden doden uit eigen wil. Ze luisterden alleen nog naar die van Baba. Sommige zouden zeggen dat ze sterk genoeg waren om niet aan hun bloedlust toe te geven. Anderen zouden zeggen dat ze geen eigen wil meer hadden, maar blind die van een man volgden.
haahh maar ik ben nog steeds bezig hoor mensen vrees niet! (hoopt nu maar dat niet alle lezers zijn weggejaagd xD )
~*~
Omdat zijn geluk hem toch altijd al zo goed meezat, zat iedereen rustig in hun slaapzaal op hem te wachten. De middagdienst was voorbij gegaan in de tijd die Shetani had doorgebracht bij Budhev. Nu keken vijf vragende gezichten hem aan. Officieel deelde ze hun hut met nog een groep van zeven leden, maar deze leken ze alleen te zien wanneer de nacht viel. “Waar was je?” Ajani rees op vanuit het bed waar hij op had gezeten. Zijn enorme gestalte torende hoog boven Shetani uit. Tussen de twee zat een leeftijdsverschil van twee jaar en het begon duidelijk te tonen. Ajani had al het lichaam van een man, waar Shetani nog steeds tussen dat van een jongen en een man. Buiten het kamp zou misschien niemand het kunnen zien, maar iedereen zou Ajani dan waarschijnlijk ook nog veel ouder schatten. Zonder op te kijken naar de zwarte man duwde Shetani zich langs hem heen.
“Baba, maar dat wist je al.” Ajani was zelf degene die zijn wacht had overgenomen, zodat hij naar Baba kon. De enige reden dat de donkere jongen het nu vroeg, was omdat hij zo snel mogelijk wilde weten wat er aan de hand was.
Er viel een stilte in de groep. Hij kon de blikken op hem voelen branden toen hij zich met neergeslagen ogen naar een bed verplaatste.
“Wat is er aan de hand?” Jamars stem klonk veel te dichtbij op. Met gespannen spieren schoot Shetani iets omhoog. De jongen met het muisbruine haar en de zachte bruine ogen stond voor hem en zakte nu rustig op hetzelfde bed neer. Vanuit zijn ooghoeken keek Shetani naar de jongen. Zijn blik focuste niet zo goed als normaal. Alles om hem heen leek minder gefocust te zijn.
“We worden uitgezonden.”
Een doodse stilte viel door de zaal heen. Niemand maakte een beweging en hun blikken waren vastgekluisterd op de jongen die al hun oogcontact leek te ontwijken.
“Wat?”
Shetani keek iets op, maar niet recht in de diepbruine ogen van Ajani. Hij haalde de kettinkjes te voorschijn en liet ze een voor een bij hun eigenaar vallen. Alleen aan Kya gaf hij hem persoonlijk ook al was zijn blik van haar afgekeerd.
Kya kroop wat ineen bij het ontvangen. Shetani had haar al in weken niet echt aangekeken of tegen haar gesproken en ze snapte niet precies wat hun band zo plotseling had verbroken.
Zodra hij het laatste kettinkje had neergegooid, haalde hij de laatste over zijn eigen hoofd heen.
Iedereen bekeek de kettingen. Voor het eerst keek Shetani op naar Ajani. Hij wist hoe hard de jongen vocht om in de goede boekjes bij Budhev te komen. Hoe de jongen altijd de leider over hen speelde. Hoe zou hij het nu vinden om niet die positie in te nemen?
Eerst staarde Ajani’s blik bijna met een glinstering naar de ketting. Langzaam verdween die glinstering. Een duistere schaduw viel over zijn ogen heen. Zijn enorme handen omsloten het armzalige voorwerp in een krachtige greep.
“Een ster,” wist de jongen laag uit te grommen. Bij hem was er een ster ingegraveerd. Bij Shetani stonden er twee netjes voor zijn naam. De twee sterren stonden voor de rang. Ze hadden geen rangen als sergeant of luitenant, alleen de sterren mochten ze aan tonen.
Er was een korte doodse stilte waarin ieder bijna zijn ketting met angst bekeek. Ze wisten maar al te goed waartoe sommige instaat waren om het leidersschap te veroren.
“Wie heeft twee sterren?” Jamar sprak de vraag in alle voorzichtigheid uit. Zijn woorden konden hel laten losbreken.
Shetani haalde zijn ketting te voorschijn. Het metaal tolde rond, maar het was ook niet belangrijk dat iemand de inscriptie zou kunnen lezen. Iedereen wist al wat de beweging had betekend.
“Jij?” Ajani leek in pure shock te zijn.
Shetani kon de zware passen zonder op te kijken op zich af horen komen.
Zijn ogen fixeerde zich op het mes wat in de zwart vuist werd vastgeklemd. Het roestige staal keek gevaarlijk terug naar hem. Puur instinctief reageerde hij op de dodelijk uitval naar zijn nek. Zijn bleke hand kromde zich om de duistere pols van Ajani. Met trillende spieren hield hij het tegen, zijn ogen richtten zich voorzichtig omhoog om de duistere van zijn aanvaller te ontmoeten.
Ajani was niet gefocusset, het was van zijn gezicht te lezen. Hij speelde met de kaarten van onbeheerste woede. Kaarten die makkelijk konden worden uitgespeeld. Milan zette in rust een pas opzij. Het mes rukte hij uit de handen van de oudere jongen.
“Ja, Ajani, ik.”
De rest keek alleen naar het schouwspel. Het gebeurde vaker dat twee oudere krachten zich met elkaar meette. Soms zelfs met het resultaat van de dood. Het beste was om toe te kijken en je er niet mee te bemoeien, zo voorkwam je dat jij het slachtoffer werd.
Maar dit keer was het gevecht al over voor het begonnen was. Ajani stond met zijn hoofd tegen de muur. Zijn ademhaling was zwaar maar langzaam.
“Geef me een reden waarom ik je niet zou doden.” Ajani’s stem had een vreemde ondertoon. Het was alsof zijn vraag een andere onderliggende betekenis had. Geef me een reden om je te doden.
Shetani had vanaf het begin al geweten dat Ajani hem niet zou doden. Neerslaan, ja, tot bewusteloosheid zeker, doden nee. Want net zoals hij, onthield Ajani ook iedere gebeurtenis die hem maakte tot wat hij nu was.
Zo ook de gebeurtenis van jaren geleden, toen Shetani de jongen voor het eerst zag. Toen de zwarte jongen nog de halve lengte had van wat hij nu had.
Milan keek geschrokken naar het midden waar de twee jongens hadden gevochten. Nu zaten ze alleen nog bevroren op de grond. De zwarte jongen zijn ogen waren enorm, het spierwitte oogwit omringde de iris. Hij staarde voor zich naar het kind wat hij net nog had willen slaan. De donkerblonde jongen onder hem vertrok geen spier. Zijn lichaam lag slap tegen de grond, zijn wijde ogen staarden in het niets. Bloed vormde zich in een plas rond het hoofd van het kind.
Shetani wist dat Ajani nooit meer iemand wilde vermoorden om de reden dat Baba trots om hem zou zijn. Het was de moord niet waard. Voor vele wel in het kamp, maar niet voor Ajani. Hoe graag de jongen ook de trots van Baba wilde voelen. Hij zou er niet voor doden. Geen van de zes die zichin de hut bevonden, zouden doden uit eigen wil. Ze luisterden alleen nog naar die van Baba. Sommige zouden zeggen dat ze sterk genoeg waren om niet aan hun bloedlust toe te geven. Anderen zouden zeggen dat ze geen eigen wil meer hadden, maar blind die van een man volgden.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Haaa, nu weet ik weer wat er nog meer boven je bed hing naast het bordje: grammatica wonder. Of was het iets anders 
Maar dat was mijn stickertje met 5 sterren geef je ze nog elke nacht een kusje?
Ik had echt het idee dat je verhaal langer was, had je al zolang niet meer gepost? Ik moet wel zeggen dat ik de naam van iedereen kwijt ben geraakt, zeker nu ze allemaal van die namen hebben die ik niet kan onthouden xD zou je een lijstje kunnen maken wie wie is? Alsjeblieft:
Weet je dat ik me Shetani heel goed voor kan stellen. Zo'n jongen met wat hangende schouders die niet iedereen recht aan durft te kijken, maar er wel staat als hij uitgedaagd wordt. En ik vind het super dat je Ajani zo maakt, dat hij niemand meer wilt vermoorden.
Zo, dit was alweer mijn nuttige reactie^^ je grammatica wordt echt steeds beter, je hebt het mysterie van de missende 'n'en opgelost haha, ik kom ze niet meer tegen, dus super
Maar dat was mijn stickertje met 5 sterren geef je ze nog elke nacht een kusje? Ik had echt het idee dat je verhaal langer was, had je al zolang niet meer gepost? Ik moet wel zeggen dat ik de naam van iedereen kwijt ben geraakt, zeker nu ze allemaal van die namen hebben die ik niet kan onthouden xD zou je een lijstje kunnen maken wie wie is? Alsjeblieft
: Weet je dat ik me Shetani heel goed voor kan stellen. Zo'n jongen met wat hangende schouders die niet iedereen recht aan durft te kijken, maar er wel staat als hij uitgedaagd wordt. En ik vind het super dat je Ajani zo maakt, dat hij niemand meer wilt vermoorden.
Zo, dit was alweer mijn nuttige reactie^^ je grammatica wordt echt steeds beter, je hebt het mysterie van de missende 'n'en opgelost
haha, ik kom ze niet meer tegen, dus super And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
hahah wwooooeeeh ik wordt echt wel beter in grammatica met OV enne jap iedere nacht nog brengt geluk
oke het lijstje ( ik moet zelf ook steeds terug kijken hoor voor de namen.. vooral omdat ik ze in eerste instantie andere namen had gegeven, maar daarvan was ik de betekenissen vergeten xD en toen kon ik ze niet meer gebruiken.. heel irritant )
Milan: Gamba Shetani
Haruni: Mukasa Ajani
Nienke: Latrica Kya
Demean: Tua Nassor
Naamloze Turkse meisje: Aziza Gimbya
Kane: Kibwe Jamar
Dat waren ze volgens mij hehe
ik wordt echt wel beter in grammatica met OV enne jap iedere nacht nog brengt geluk oke het lijstje ( ik moet zelf ook steeds terug kijken hoor voor de namen.. vooral omdat ik ze in eerste instantie andere namen had gegeven, maar daarvan was ik de betekenissen vergeten xD en toen kon ik ze niet meer gebruiken.. heel irritant )
Milan: Gamba Shetani
Haruni: Mukasa Ajani
Nienke: Latrica Kya
Demean: Tua Nassor
Naamloze Turkse meisje: Aziza Gimbya
Kane: Kibwe Jamar
Dat waren ze volgens mij
heheRegenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ahh, nu weet ik het voor een groot deel weer alleen wie was Demean/ Tua Nassor ook alweer? Die ben ik vergeten 
alleen wie was Demean/ Tua Nassor ook alweer? Die ben ik vergeten And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Hij is er nog niet in het bijzonder in voorgekomen, ( dacht ik heheh xD ) maar hij is nogal een gewelddadig persoon. Er zijn een paar draadjes in zijn hoofd geknapt
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Hallo JodieJJ,
Ik heb tot op heden alleen de eerste 2 post/stukken van je gelezen, dacht van zal nog eerst een bericht sturen voor ik er wellicht nog heel lang over doe om het af te lezen
Ik vindt het enig zins jammer dat je veranderingen niet toevoegt in de post, ik weet ook niet of je hier bijvoorbeeld complete andere setups / insteken toevoegt of dat het alleen maar grammatica is.
Misschien een stomme vraagt en ik ben ook maar een prutser maar wat is je doel groep/leeftijd. Daar mee meer met in hoeverre je gruwel beschrijft of dat combineer met diepe romantische draad of juist totaal niet.
Zoals ik zei schrijf je prettig, geen overmaat aan standaard details maar ook wellicht te weinig spannende details. Zoals bijvoorbeeld
"Buiten op het veld aangekomen bleef ik een moment stil staan. Het groen om mij heen gaf mij rust en mijn zicht dwaalde langzaam af naar de grond. In dromerige toestand zag ik het gras bewegen vlak naast mijn voet. In alle rust bleef ik starende richting het gras maar er waren te veel sprieten om te zien wat er onder zat. Uit het niets een donderklap en sloeg mij op de grond.
Ik lag op de grond en wou nadenken maar mij hoofd was leeg. Er lag iets van hout bovenop mij en dacht wat is er gebeurd? Er was alleen maar een piep toon in mijn hoofd en begon het hout van mij af te zetten. Het was hek dat bovenop mij lag.
De lucht had een rode gloed en kon toen pas beseffen dat er een explosie was geweest. Zonder er bij na te denken begon ik te rennen. Naar een aantal seconden besefte ik dat het richting mijn ouderlijke huis was. Het dorpsplein bereikt rende ik de stenen trap op. Door de snelheid gleed ik uit over de met modder besmeurde treden. Mij handen gingen vooruit om mijn val te breken. Toen zag ik pas dat mijn handen besmeurd waren in het rood, geen modder maar het bloed van mijn dorps genoten."
Ik draaf weer teveel door, het enige wat ik wou zeggen was namelijk over de modder die bloed bleek te zijn en dacht daar moet een intro bij :S Helemaal gek.
Ik zal nu meer op jouw verhaal in gaan, Als het al eerder genoemd is wat ik neerzet dat moet je mij daarvoor excuseren.
Waarom mag? Niet per definitie verkeerd natuurlijk, maar ik zou dit eerder zeggen als ik geboren ben in Engeland en misschien de hele wereld over reis en mijn terugkeer land/haven Nederland is.
Miljoenen mensen, euhhh bestrijken, bedwelmd, vulden het aanzicht van de stad. Zijn hele mooi woorden voor maar ben niet zo geniaal. Misschien kan dat versterkt worden door dat je altijd keek vanuit de Wester toren met het uitzicht op de velden welke nu ineens van gras tot mensen veranderd waren.Een plaatje zegt veel maar verbeelding zegt weer meer dan getallen.
Aangezien je niet wist wat of wanneer de oorzaak was of iedergeval welk tijdstip? Anders zou ik gelijk zeggen dat het Jafar was die het vliegend tapijt van Aladdin heeft gestolen
Maar ik lees Holland casino, gokken raden Ik ben poep in Nederlands maar volgens mij zou gissen op zijn plaatst zijn. Maar ja mijn 2de opkomende woord is "ze waren flabbergasted" dus je moet zeker kijken wat jezelf wilt en niet een ander zoals ik.
Niet weg, er was een krater van 20 meter En hier moet je dus kijken in hoeverre je met 'gore' wilt gaan. Je zegt zelf dat je het rondt 20 jaar houdt. Dit zou dan naar mijn idee zijn 16/18+ aangezien een goedverhaal geen max leeftijd heeft. Dat lichaamsdelen niet rondvliegen in je verhaal dat kan heel goed, waar welingelicht dat er meer verbeelding kan in de explosie zoals een gezicht besmeurd met bloed, of verder in het verhaal op gedroogd bloed.
Op de wijze hoe je het verteld klikt het bijna verbloemt. Helaas als mensen weten dat dood verdrukking door paniek in voetbal stadium geweest is. Wat dus inhoudt dat er zonder oorlog niet alleen mensen zijn vertrapt maar door de druk aan uitgaand verkeer in te klein uitgangen levens bezweken hebben. En wellicht dat dit eigenlijk niet van toepassing is in jouw verhaal om te overmeester is het wellicht voor lezers om toch net die overweldige factor te geven die dat overtroeft. Daarbij hoeft het bloederige te worden maar kan je bijvoorbeeld zeggen in de richting, ze vertrapte elkaar zelfs de melkboer welke gisteren nog langs kwam vertrapte mijn buurjongen (je eigen zusje, kan je snel diep in gaan).
Zieltje trappen of onschuldigen, iedereen is onschuldig maar niet elke onschuldige heeft een ziel.
Bij het stuk hierna ben ik even de draad kwijt. Nu heb ik bijna het idee dat het in een ander leven als je dit mee gemaakt anders had gelopen.
Hier voel ik eigenlijke een suspense momentje http://www.yourstoryonline.eu/zzSuspense.mp3
Op het moment dat ik thuis kwam/Thuis aangekomen met een biertje teveel op zoals dat wel vaker gebeurd op een zaterdag avond zag ik dat het ligt in de huiskamer nog branden. Voorzichtig probeerde ik de voordeur open te doen. De sleutel valt uit mijn hand en voel mij echt heel even dom. Zo zelf verzekerd dan ik niet te veel op heb en ik kan nog geen eens de deur open krijgen met de sleutel. Gelukkig heb ik nog niet zoveel geluid gemaakt. Ik pak de sleutel van de mat en merk dat ik nog wel gevoel heb in mijn vinger. De mat geeft een behoorlijk stekelig gevoel aan mijn vingertoppen en laat mij bijna schrikken of het een egel is.
Laat het niet weer fout gaan. Dit keer gebruik ik twee handen en hou ik mijn hoofd dicht bij het slot zodat ik zeker weer dat ik recht prik. Zie je past precies die sleutel, even voorzichtig omdraaien en dan heb ik de eerste stap gehad. Als ik hem rustig optil terwijl ik hem naar voren duw kan ik denk ik wel het afschuwelijk kraak geluid vermijden. Eenmaal binnen in de gang kan ik mijn jas onopgemerkt ophangen zonder dat mijn ouders het horen. Even dacht ik dat het stil was in de huis kamer maar hoorde op en gegeven moment stemmen die uit de televisie kwamen. Even bleef ik staan om te horen waar het omging maar als snel kwam ik erachter dat het om die explosie van vanmiddag ging. Ik voelde mij enigszins schuldig op dat moment. Mijn handen waren nog steeds rood en het bloed wat op mijn broek zat zou ik nooit kunnen verbergen voor mijn moeder. Ik was bang dat zei boos werd, mijn vader daar en tegen zou het juist leuk vinden dan ik sávond binnen kwam wandelen. Hij is echt zo iemand van je leeft maar een keer.
Dan toch maar de huiskamer in. Met veel beleid duwend al trekken zodat geruisloos de kamerdeur open ging. Mijn rechteroog die net de bank met mijn ouders kon zien zag niets gebeuren. Normaal zijn mijn ouders wel alert met de minst geringste geluiden. De wazige blik van de tv werd scherper, ook hoorde ik het tv geluid steeds meer boven mijn hartklopping uitkomen.
Bevroren stond ik er, met mijn rode handen. Mijn ouders die niets door hadden dat ik daar stond, wisten ze überhaupt dat ik niet bij de bom stond. Hoe konden ze mij bereiken, misschien hadden ze iedereen al gebeld en dachten ze dat ik dood was. Verstijft met idee dat hun dat wellicht denken kan ik nog steeds geen spier verrekken of hallo zeggen. Is dit misschien het moment om afscheidt te nemen en ongemerkt mijn eigen gang te gaan zonder dat mijn ouders zich ooit nog zorgen over mij hoeven te maken. Tenslotte zijn hun altijd de gene die ruzie met mij maken. Of ben ik degene die daar voorzorg? Het kan mij altijd wel gestolen worden dus waarom nu niet.
Ik moet snel een keuze maken, ik hoor mijn kleine zusje boven wakker worden.
Sorry we waren ergens anders mee bezig, niet te veel ergeren aan mijn gekke ideeën. Zal de rest van je verhaal nog even lezen en moet je maar zeggen of je de feedback op prijst stelt. sowieso zijn het maar pointers/alternatieven op je verhaal en is het uiteraard onmogelijk deze alle mee te nemen in je verhaal Het gaat dan ook niet altijd over het verhaal van nu maar hoe kan je kijken naar dingen. Think without the box zou ik zeggen. Beetje als Rivella, anders dan anderen maar zeker niet saai.
Wellicht dat je nog feedback over mijn feedback kan geven zodat ik mij kan aanpassen. En niet denken/zeggen dat ik je verhaal slecht vindt he', had al gezegd dat ik eindelijk iets tegen kwam wat mijn aandacht vast hielt. Ook niet alle spelfouten van mij er uitvissen want het is heel laat en heb geen tijd om alles na te lopen
Gegroet DieBoard
Vini Vidi Foetsie
Ik heb tot op heden alleen de eerste 2 post/stukken van je gelezen, dacht van zal nog eerst een bericht sturen voor ik er wellicht nog heel lang over doe om het af te lezen
Ik vindt het enig zins jammer dat je veranderingen niet toevoegt in de post, ik weet ook niet of je hier bijvoorbeeld complete andere setups / insteken toevoegt of dat het alleen maar grammatica is.
Misschien een stomme vraagt en ik ben ook maar een prutser maar wat is je doel groep/leeftijd. Daar mee meer met in hoeverre je gruwel beschrijft of dat combineer met diepe romantische draad of juist totaal niet.
Zoals ik zei schrijf je prettig, geen overmaat aan standaard details maar ook wellicht te weinig spannende details. Zoals bijvoorbeeld
"Buiten op het veld aangekomen bleef ik een moment stil staan. Het groen om mij heen gaf mij rust en mijn zicht dwaalde langzaam af naar de grond. In dromerige toestand zag ik het gras bewegen vlak naast mijn voet. In alle rust bleef ik starende richting het gras maar er waren te veel sprieten om te zien wat er onder zat. Uit het niets een donderklap en sloeg mij op de grond.
Ik lag op de grond en wou nadenken maar mij hoofd was leeg. Er lag iets van hout bovenop mij en dacht wat is er gebeurd? Er was alleen maar een piep toon in mijn hoofd en begon het hout van mij af te zetten. Het was hek dat bovenop mij lag.
De lucht had een rode gloed en kon toen pas beseffen dat er een explosie was geweest. Zonder er bij na te denken begon ik te rennen. Naar een aantal seconden besefte ik dat het richting mijn ouderlijke huis was. Het dorpsplein bereikt rende ik de stenen trap op. Door de snelheid gleed ik uit over de met modder besmeurde treden. Mij handen gingen vooruit om mijn val te breken. Toen zag ik pas dat mijn handen besmeurd waren in het rood, geen modder maar het bloed van mijn dorps genoten."
Ik draaf weer teveel door, het enige wat ik wou zeggen was namelijk over de modder die bloed bleek te zijn en dacht daar moet een intro bij :S Helemaal gek.
Ik zal nu meer op jouw verhaal in gaan, Als het al eerder genoemd is wat ik neerzet dat moet je mij daarvoor excuseren.
Het land waar ik trots op ben dat ik het me mijn thuishaven mag noemen.
Waarom mag? Niet per definitie verkeerd natuurlijk, maar ik zou dit eerder zeggen als ik geboren ben in Engeland en misschien de hele wereld over reis en mijn terugkeer land/haven Nederland is.
Ken het boek nog niet maar uit je proloog haal ik een hoofdpersoon dat dat meer nobel is dan egoïstisch. Mandela streeft naar het nobele en kan dat zich uiten tot iemand die wat heeft betekend. Iemand in Idols wil wel streven naar iets op de wereld te zetten maar heeft geen nobel doel. Hoewel deze zin niet fout is zou ik toch zorgen dat de lezer zelf door krijg dat het om een nobel persoon gaat. Waarnaar deze zin wel veel toevoeging krijgt is als deze nobel wil zijn maar totaal niet zou zijn. Als Hitler nobel is/ wou zijn is het heel mooi om dit te benadrukken.Ja, ik wil sterven met de gedachten dat ik iets heb betekend.
Dit is afhankelijk van je doelgroep/leeftijd, ik vindt mijzelf net zo belangrijk als Dekker. Wellicht dat je dit meer kan toespitsen in ranken, of belangrijk binnen politiek, verzet. Laat de lezer voelen hoe belangrijk ze zijn (invloed wellicht dreiging ze hebben).met zoveel belangrijke mensen op een plaats
Klinkt enigszins luchtig, wellicht netter als uitschakelen maar uitschakelen klikt meer 'mission accomplishd' of iets anders dat klinkt als hardnekkige vlekkenzou het niet moeilijk zijn om de regering om ver te werpen.
Zou, wellicht 'Wordt door de FBI afgehandeld'. Misschien meer mijn smaak maar als je tegen je baas zegt zou worden zegt die zou? Beetje het zelfde als die belangrijke mensen. Het is maar hoe je het verhaal wil neerzetten maar je geeft aan dat het een erge gebeurtenis is in het verhaal en hoe strenger de maatregelen waren hoe zwaarder het delict/terror/explosie wordt."Goed. Naar je plaats," de rest zou aan de FBI over gelaten worden.
Het heelal is groot maar hoe groot, getallen spreken toch niet altijd voor de verbeelding. De straten bezaait met soldaten. Altijd als ik thuis kwam keek mijn moeder aan door het huiskamer raam. Vandaag liet ik een traan omdat ik niet door het raam kon kijken. Soldaten die strak naar voren keken alsof zij me niet zagen staan. Ik moest aanbellen maar de deur bel was bedekt door het wapen van 1 van de soldaten. Dit krijg dan weer een beetje oorlogsdrama, helemaal als het kind wellicht joods was.Zo begon de dag, met duizenden wachten verspreidt in de stad Washington. En miljoenen al niet biljoenen mensen die in de stad bijeen waren gekomen om een laatste eer te betonen aan hun drie-jarige overleden president
Miljoenen mensen, euhhh bestrijken, bedwelmd, vulden het aanzicht van de stad. Zijn hele mooi woorden voor maar ben niet zo geniaal
. Misschien kan dat versterkt worden door dat je altijd keek vanuit de Wester toren met het uitzicht op de velden welke nu ineens van gras tot mensen veranderd waren.Een plaatje zegt veel maar verbeelding zegt weer meer dan getallen. Is de man het kind? De president welke nachts van het leven was beroofd/De president welke ochtends levenloos werd aangetroffen.De arme man was in het midden van de nacht overleden
Aangezien je niet wist wat of wanneer de oorzaak was of iedergeval welk tijdstip? Anders zou ik gelijk zeggen dat het Jafar was die het vliegend tapijt van Aladdin heeft gestolen
Hier zeg je binnen en buiten om het gevoel te versterken. Maar mis hier net het gevoel van de ridders met adellijk bloed waarbij mensen niet buiten de straten maar mensen in omstreken weten dan er een spion in het verzet zit. Weet niet helemaal of je die richting op wou gaan maar die suggestie krijg ik in eerste plaats met die zin. Of wellicht dat ik gewoon wil dat angst snijdende drama zich voordoet bij dit soort momenten.Maar niemand, en dan ook echt niemand binnen en buiten de staten geloofde dat
Misschien dat ik dit anders lees als anderee dader? gokken was het enige wat ze konden.
Maar ik lees Holland casino, gokken raden Ik ben poep in Nederlands maar volgens mij zou gissen op zijn plaatst zijn. Maar ja mijn 2de opkomende woord is "ze waren flabbergasted" dus je moet zeker kijken wat jezelf wilt en niet een ander zoals ik.Eigenlijk het zelfde als met miljoen mensen. Enkele momenten, lopende seconden. Als we bijvoorbeeld na de serie 24 hours gaan kijken wordt hier ook op 1 serie op een uur gespeeld maar ze laten de harde seconden lopen/ voelen. Dit is hier een heeel groot deel van het concept om mensen op het puntje van hun stoel te laten zitten, helemaal omdat bij 24 in dezelfde seconden nog iets anders kan gebeuren. Dat gaat bij jouw wellicht niet zo nauw in de seconden. Tenzij je natuurlijk bezig bent een bom onschadelijk te maken of wellicht iets wat ik getracht heb boven aan het bericht met die explosie.En waarom? Nog één uur... en dan zou de hele wereld het weten.
Niets mis mee, wellicht dat je kan kijken naar voorgaande, 'mensenmassa' hoe dit te verwoorden. 'Naar voren gericht' misschien dat dit bijna op magnetische manier kan. Je ogen staan naar voren gericht als je tv kijkt maar dan zeggen ze dat je gekluisterd bent. Hoe zitten ze vastgeplakt naar voren. Het mooiste is bijvoorbeeld dat je dat hele naar voren kijken weggehaald maar de lezer zelf die menigte ziet die allemaal op 1 punt kijkt! Want dat is wat lezers soms ook willen, ze willen zelf in denken hoe een karakter kijkt of voelt of hoe een andere persoon zou reageren bij het tegenkomen/zien van dat karakter.De enorme mensenmassa die op het plein voor het witte huis stond te wachten, hadden hun ogen naar voren gericht.
Wellicht dat je hier ook iets meer tot verbeelding kan spreken of minder letterlijk te zijn. Door het woord glinster bijvoorbeeld. Misschien dat de vice president zelf een glinster op zijn wang/gezicht had of de moeder etc.Sommige lieten zelfs tranen vallen.
Ik hield ook weleens van een vrouw maar niet echt gepassioneerd. Als ik dit lees voel ik niet dat de bevolking gepassioneerd was met de president. Ik voel niet de harst tocht van for mother russia, het willen opofferen van dingen ook al kan het anders. Een meerwaarde, de traan die iedereen laat als de persoon er niet meer is. De messteek in het hart waarbij jezelf met een goede gezondheid door je knieën gaat.Dit land hield van hun oude president.
Is er normaal een koffer of is dit een doodskist, hou mij niet bezig met Amerikaanse standaarden en hun vlag ritueel etc.Uiteindelijk werd de koffer, met de vlag erover heen,
Kan, maar weer precies een uur, leek uren te duren. Je hoeft niet gelijk de knipper van een ooglid te beschrijven. De explosie is een mooi ment om mensen op het puntje te laten zien. Want omdat 1 seconden een uur duurt kan je zoveel verhaal kwijt in dat ene moment. Leed, tragedie, verdriet, je 2de hoofdrol spel(s)er die zo sterk was en de lezer het een doorn in het oog is dat dit fijne karakter nu al het boek moet verlaten. In films gaan deze scenes niet alleen in slowmotion maar zien we dat hij ook elke keer wordt terug gespoeld en word herleeft uit een ander persoon.Een seconde die een uur leek te duren.
En de koffer was weg. De mensen in een straal van twintig meter eromheen, weg.
Niet weg, er was een krater van 20 meter
En hier moet je dus kijken in hoeverre je met 'gore' wilt gaan. Je zegt zelf dat je het rondt 20 jaar houdt. Dit zou dan naar mijn idee zijn 16/18+ aangezien een goedverhaal geen max leeftijd heeft. Dat lichaamsdelen niet rondvliegen in je verhaal dat kan heel goed, waar welingelicht dat er meer verbeelding kan in de explosie zoals een gezicht besmeurd met bloed, of verder in het verhaal op gedroogd bloed.Ben niet helemaal bekend hier mee. Maar of het nu begraafplaats of grafsteen is zou ik lekker kil kerkhof zeggen. We voeren geen oorlog in de hemel maar voeren bittere strijd. althans ik ging er vanuit dat het verhaal richting die kant ging.tot ze de grafplaats bereikten
Weer niet verkeerd, ik ben zelf geen boeken lezer dus durf niet te zeggen of dingen zoals ik beschreef uitglijden op de traptrede en je handen in besmeurd rode kleur zien nodig is.Ze vertrapten elkaar maar namen niet de tijd om het door te krijgen
Op de wijze hoe je het verteld klikt het bijna verbloemt. Helaas als mensen weten dat dood verdrukking door paniek in voetbal stadium geweest is. Wat dus inhoudt dat er zonder oorlog niet alleen mensen zijn vertrapt maar door de druk aan uitgaand verkeer in te klein uitgangen levens bezweken hebben. En wellicht dat dit eigenlijk niet van toepassing is in jouw verhaal om te overmeester is het wellicht voor lezers om toch net die overweldige factor te geven die dat overtroeft. Daarbij hoeft het bloederige te worden maar kan je bijvoorbeeld zeggen in de richting, ze vertrapte elkaar zelfs de melkboer welke gisteren nog langs kwam vertrapte mijn buurjongen (je eigen zusje, kan je snel diep in gaan).
Meer gepast wellicht Volgden op die manier kunnen zels slachtoffers die dood zijn de explosies ervaren door de trilling die de explosie veroorzaakt. Hierdoor krijg je een mooi gevoels beeld.Meer explosies klonken
Schuldigen zijn uiteraard niet in de buurt. Mijn opmerking is verder ook bullshit maar om dezelfde reacties in het hoofd van de lezer te vermijden kan het handig zijn dit te vermijden. Mooie zin moet je even naar kijken. Zielloze past wel maar waarschijnlijk niet netjes/passend. Wat je wel ziet is dat Zielloze directer is dan onschuldigen. En als je schrijft gaat het niet zo zeer om wat woorden betekenen maar wel om hoe zeer woorden doenOnschuldigen werden van de bodem weggevaagd.
Zieltje trappen of onschuldigen, iedereen is onschuldig maar niet elke onschuldige heeft een ziel.Zelf val ik hier niet zo over, wel weet ik dat het niet gewaardeerd woord dat als ik zeg dat mensen dom zijn. Ook dat je mensen in hun waarden moet laten. Hier zeg je dat het erger is dan. Iets wat sommige andere weer als mening of objectief zien. Je kan wellicht beter zeggen dat het een groter omvang betreft. Het juiste antwoord hiervoor moet je navragen bij je overheid voor je van je bed gelicht wordt.Het was de zwartste dag in de geschiedenis van Amerika; erger dan Pearl Harbor, erger dan 11 september.
Ik weet niet in verre dit kan. Als het valt blijft er denk ik niets over, omdat vallen volgens mij staat over een geheel zonder overlevenden. In elkaar stortten omdat iedereen is uitgemoord met 1 overlevende is volgens mij anders maar dat durf ik niet te zeggen maar altijd waard om even na te vragen bij personen die daar verstand van hebben. Volgens mij heb je dus bij vallen een nieuw begin nodig i.p.v. resten.De hele Amerikaanse regering viel
Als ik even kort hierna lees heb ik het idee dat het een kwadenman is. Als het van tevoren al bekend is dat dit geen goed persoon is was dit wellicht een mooi moment geweest om hem te stoppen. Je kan ook zeggen dat hij niet weggestopt maar zich zelf diep in de bunkers heeft verscholen. Waardoor hij meer voor zijn eigen haggie ging dan dat de overheid hem daar als enige heeft geplaatst.Taylor Wilson, de minister die veilig in een bunker was weggestopt
Heel leuk stuk over waar het ligt aan het spoor. Maar even kijken hoe je het kan verwoorden met het een dorpje ernaast was. Het volgende drop, 1 dorp verder, het drop naast ons. Hou je eigen mother russia er buiten want die wil je misschien geen drop noemen omdat het je alles ishet lag in het dorpje naast ons dorp.
Bij het stuk hierna ben ik even de draad kwijt. Nu heb ik bijna het idee dat het in een ander leven als je dit mee gemaakt anders had gelopen.
Zodra ik thuis was gekomen hadden mijn ouders aan het beeld van de tv gekluisterd gezeten.
Hier voel ik eigenlijke een suspense momentje http://www.yourstoryonline.eu/zzSuspense.mp3
Op het moment dat ik thuis kwam/Thuis aangekomen met een biertje teveel op zoals dat wel vaker gebeurd op een zaterdag avond zag ik dat het ligt in de huiskamer nog branden. Voorzichtig probeerde ik de voordeur open te doen. De sleutel valt uit mijn hand en voel mij echt heel even dom. Zo zelf verzekerd dan ik niet te veel op heb en ik kan nog geen eens de deur open krijgen met de sleutel. Gelukkig heb ik nog niet zoveel geluid gemaakt. Ik pak de sleutel van de mat en merk dat ik nog wel gevoel heb in mijn vinger. De mat geeft een behoorlijk stekelig gevoel aan mijn vingertoppen en laat mij bijna schrikken of het een egel is.
Laat het niet weer fout gaan. Dit keer gebruik ik twee handen en hou ik mijn hoofd dicht bij het slot zodat ik zeker weer dat ik recht prik. Zie je past precies die sleutel, even voorzichtig omdraaien en dan heb ik de eerste stap gehad. Als ik hem rustig optil terwijl ik hem naar voren duw kan ik denk ik wel het afschuwelijk kraak geluid vermijden. Eenmaal binnen in de gang kan ik mijn jas onopgemerkt ophangen zonder dat mijn ouders het horen. Even dacht ik dat het stil was in de huis kamer maar hoorde op en gegeven moment stemmen die uit de televisie kwamen. Even bleef ik staan om te horen waar het omging maar als snel kwam ik erachter dat het om die explosie van vanmiddag ging. Ik voelde mij enigszins schuldig op dat moment. Mijn handen waren nog steeds rood en het bloed wat op mijn broek zat zou ik nooit kunnen verbergen voor mijn moeder. Ik was bang dat zei boos werd, mijn vader daar en tegen zou het juist leuk vinden dan ik sávond binnen kwam wandelen. Hij is echt zo iemand van je leeft maar een keer.
Dan toch maar de huiskamer in. Met veel beleid duwend al trekken zodat geruisloos de kamerdeur open ging. Mijn rechteroog die net de bank met mijn ouders kon zien zag niets gebeuren. Normaal zijn mijn ouders wel alert met de minst geringste geluiden. De wazige blik van de tv werd scherper, ook hoorde ik het tv geluid steeds meer boven mijn hartklopping uitkomen.
Bevroren stond ik er, met mijn rode handen. Mijn ouders die niets door hadden dat ik daar stond, wisten ze überhaupt dat ik niet bij de bom stond. Hoe konden ze mij bereiken, misschien hadden ze iedereen al gebeld en dachten ze dat ik dood was. Verstijft met idee dat hun dat wellicht denken kan ik nog steeds geen spier verrekken of hallo zeggen. Is dit misschien het moment om afscheidt te nemen en ongemerkt mijn eigen gang te gaan zonder dat mijn ouders zich ooit nog zorgen over mij hoeven te maken. Tenslotte zijn hun altijd de gene die ruzie met mij maken. Of ben ik degene die daar voorzorg? Het kan mij altijd wel gestolen worden dus waarom nu niet.
Ik moet snel een keuze maken, ik hoor mijn kleine zusje boven wakker worden.
Sorry we waren ergens anders mee bezig, niet te veel ergeren aan mijn gekke ideeën. Zal de rest van je verhaal nog even lezen en moet je maar zeggen of je de feedback op prijst stelt. sowieso zijn het maar pointers/alternatieven op je verhaal en is het uiteraard onmogelijk deze alle mee te nemen in je verhaal
Het gaat dan ook niet altijd over het verhaal van nu maar hoe kan je kijken naar dingen. Think without the box zou ik zeggen. Beetje als Rivella, anders dan anderen maar zeker niet saai.Wellicht dat je nog feedback over mijn feedback kan geven zodat ik mij kan aanpassen. En niet denken/zeggen dat ik je verhaal slecht vindt he', had al gezegd dat ik eindelijk iets tegen kwam wat mijn aandacht vast hielt. Ook niet alle spelfouten van mij er uitvissen want het is heel laat en heb geen tijd om alles na te lopen
Gegroet DieBoard
Vini Vidi Foetsie
Laatst gewijzigd door dieboard op 10 mei 2011 05:23, 11 keer totaal gewijzigd.
Super je feedback!
Enne uhm er komt een geheel bredere omvang van het verhaal.. ik ben dit verhaal een aantal jaren terug begonnen en ondertussen het schrijven leerde ik laat maar zeggen steeds meer bij, waarbij de opstelling dus steeds meer veranderd. OP een geprinte kopie schrijf ik wat ik allemaal wil veranderen.
zo zijn er stukken ( daar ben je nog niet ) die ik veel uitgebreider wil maken. En ik wil het kamp heel anders opstellen dan dat het nu is.. het is nu iets te armmoedig in mijn aanzicht.
De leeftijdsgroep gok ik rond mijn eigen leeftijd ( rond de twintig ) Ik ben heir echt rampzalig in om dit te gokken wahhaha xD
Ik zit nog even te denken over hoe ik die zin anders kan opstellen over het nobele.
ja of het moet kan worden *-)
Enne uhm er komt een geheel bredere omvang van het verhaal.. ik ben dit verhaal een aantal jaren terug begonnen en ondertussen het schrijven leerde ik laat maar zeggen steeds meer bij, waarbij de opstelling dus steeds meer veranderd. OP een geprinte kopie schrijf ik wat ik allemaal wil veranderen.
zo zijn er stukken ( daar ben je nog niet
) die ik veel uitgebreider wil maken. En ik wil het kamp heel anders opstellen dan dat het nu is.. het is nu iets te armmoedig in mijn aanzicht. De leeftijdsgroep gok ik rond mijn eigen leeftijd ( rond de twintig ) Ik ben heir echt rampzalig in om dit te gokken wahhaha xD
Ik zit nog even te denken over hoe ik die zin anders kan opstellen over het nobele.
En dat mag is omdat er volgens mij geen ander woord kana, ik wil sterven met de gedachten dat ik iets heb betekend.
ja of het moet kan worden *-)Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Mag is als thuis haven?
Het land waar ik trots op bent
Mijn thuis haven
Nederland!
Het land waar ik trots op bent, mijn thuis haven
Zo kort dat het is, For mother russia, hoe mooi klinkt dat van die russen. Adem benemend, strijden voor je land. Niet over je heen laten lopen. Sterk zijn van binnen en buiten!
Het is maar net hoe gebonden je het wil laten overkomen. Praat hij maar wat of gaat hij als dockter met een geweer op pad om zijn laatste waardigheid te bewijzen en is het de eerste! doctor die na zijn dood wordt onderscheden als oorlogs held die een belangrijke zetting heeft kunnen waarmaken en de keer in de oorlog heeft betekend.
ps, ga nu weer verder op mn ouder post
Het land waar ik trots op bent
Mijn thuis haven
Nederland!
Het land waar ik trots op bent, mijn thuis haven
Zo kort dat het is, For mother russia, hoe mooi klinkt dat van die russen. Adem benemend, strijden voor je land. Niet over je heen laten lopen. Sterk zijn van binnen en buiten!
Het is maar net hoe gebonden je het wil laten overkomen. Praat hij maar wat of gaat hij als dockter met een geweer op pad om zijn laatste waardigheid te bewijzen en is het de eerste! doctor die na zijn dood wordt onderscheden als oorlogs held die een belangrijke zetting heeft kunnen waarmaken en de keer in de oorlog heeft betekend.
ps, ga nu weer verder op mn ouder post
Hey
Je verhaal is spannend en gruwelijk te gelijk. Ik vind het knap dat je zo kan schrijven over de gebeurtenissen van de kinderen. Meestal lees ik dat soort verhalen niet, maar toch weet je zo meeslepend te schrijven dat ik gewoon moet doorlezen, ik hoop dan ook dat je snel weer verder schrijft
Het viel me wel op, dat je heel vaak "wouden" schrijft, de verleden tijd van willen is echter wilden
Je verhaal is spannend en gruwelijk te gelijk. Ik vind het knap dat je zo kan schrijven over de gebeurtenissen van de kinderen. Meestal lees ik dat soort verhalen niet, maar toch weet je zo meeslepend te schrijven dat ik gewoon moet doorlezen, ik hoop dan ook dat je snel weer verder schrijft
Het viel me wel op, dat je heel vaak "wouden" schrijft, de verleden tijd van willen is echter wilden
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...