Help.

[yael]

wilde, moet dus zouden zijn als ik het goed begrijp?!

Huh?

Verkeerd gelezen, foutje van mij. Sorry

[-Maaike-]

Mijn "faal" was een beetje sarcasme, omdat ik dacht te weten waar je heen ging, en toen ging het de andere kant uit Eerst dacht ik aan een ontvoering... en toen meer aan een oorlog waar mensen gegijzeld zijn. Maar het kan nog alle kanten op heb ik gemerkt

Xatham bedoelt geloof ik dat "wilde mijn gedachten" moet worden "wilden mijn gedachten"
Gedachten is namelijk meervoud en wilde enkelvoud.

Over het die en dat van Xatham; 'dat' gebruik je als je het over een bepaald iets hebt (in dit geval 'een leven'). Ik kan niet zo snel terug vinden wanneer 'die' gebruikt wordt. Maar in dit geval zou ik ook kiezen voor 'dat'

[ElineH]

Wow. Dit verhaal is echt supermooi geschreven! Ik ben echt benieuwd hoe het verder gaat en wat er allemaal gaat gebeuren!
Vooral de uitspraken die je hebt aan het eind van fragmenten vind ik heel erg mooi! Met name deze;

Tranen vallen op de bladzijde met inkt. Ik kan niet meer leven in een wereld als deze.

Echt, zo mooi! Ik vind het echt bijzonder hoe je alles zo goed kan verwoorden!
Schrijf alsjeblieft snel verder!

[yael]

Elineh bedankt voor je berichtje! Ik vind het leuk om te lezen dat je het mooi vind geschreven. Ben ik erg blij mee !Ik zal zo snel mogelijk een nieuw stukje posten. Ben alleen druk met een script schrijven voor een casting (spannend !)

[yael]

Mijn lichaam verstopt zich onder de bruine trui van het meisje dat een einde maakte aan haar leven. Ik liet het toe. Omdat ik wist dat ze dit spel onmogelijk kon winnen. Ik wil schrijven enkel schrijven. Gedachten op nul. Geluiden niet waarnemen. Ik ben er niet, ik ben verdronken in mijn dagboek. Mijn wijsvinger gaat naar mijn mond. Vocht klampt zich vast aan mijn vinger. Mijn wijsvinger slaat zonder denken de bekladde pagina’s om. Hallo schone inktvrije bladzijde. – Pagina tien
___
Dag lief

Mijn ogen staren naar Mirjam. Ik zou niet willen eindigen zoals haar. Het laatste lichtpuntje zien wegvagen wat gebeiteld is in het beton. Maar ik mis haar. Ik zou kunnen zeggen dat ik normaal leek toen haar hart nog bloed door haar lichaam pompte. Ik zal deze conclusie moeten bijstellen en bekennen dat ik steeds meer waanideeën krijg. Het liefste zou ik haar opgedroogde bloed met mijn bekertje water weer vloeibaar maken. De ratten verjagen en alles in haar mond gieten. Maar dan maak ik mij een illusie rijker. Helaas heb ik niks aan een illusie en moet ik het doen met de gedachten hoe het was toen Mirjam nog leefde. Gelukkig slaat blijdschap vrij snel om in opluchting. Mirjam was een blok aan mijn been. Kijken naar haar karkas is nog altijd veel meer waard dan haar in levende lijve hier hebben. Sorry.

Vandaag is zo’n dag dat ik met mijn hand over mijn tatoeage strijk. Ik hoor voetstappen door de gang. Gegil, bijna onhoorbaar door de hoge tonen. Nagels glijden langs mijn houten deur. Hoe oud zullen de jongste zijn? Dagboek lezer, opeens snap ik waarom ik letterlijk op mijn nummer ben gezet. Ik stond met enkel vrouwen die ongeveer mijn leeftijd hadden. De sterkste overwint op het groene gras. Geverfd door rode spetters en omhulsels van kogels die je in een klap verlossen van ongekende eenzaamheid. Rood, groen gras Mag ik je aanraken met mijn vingertoppen en de achterkant van mijn hoofd? Mag ik mijn laatste briesje adem laten wanneer het lijkt als eeuwige rust mij gegund word door mannen met bivakmutsen?
___
Handen slaan mijn dagboek dicht. De onzichtbare draadjes die mij altijd zullen laten weten waar thuis is, zijn verbroken.

[-Maaike-]

Ik bedacht me pas nog, wanneer zou dit verhaal verder gaan, haha. En voila een tijdje later post je een nieuwe stukje Toevallig ^_^

Het verhaal was al heel mysterieus en geheimzinnig, maar dit wordt er niet beter op. Andere vrouwen die ergens opgesloten zitten? En wat is er met dat gras? Zijn er mensen die hen laten vechten..?

Anyway, schrijf snel verder!

[yael]

Haha ik wist gewoon dat jij dat dacht Hier het volgende stukje, veel lees plezier!
**

Handen grijpen naar mijn enige houvast. Schonen bladzijdes wit. Mijn geest zal overleven en mijn hand zal schrijven. – Pagina elf
___
Dag lief,

Mijn lichaam kon geen rust krijgen. Voeten waren koud en het geluid van nagels op hout kon ik niet van me afzetten. Geluid maakt plaats voor pijnscheuten. Mijn polsen zijn bloeddoorlopen. Vannacht zag ik met eigen ogen hoe vrouwen doodgeschoten werden onder het maanlicht. Groen gras maakte plaats voor een donkere schim. Ik zag geen groen. Ik hoopte net als de vorige keer dat het voorbij zou zijn. De eeuwige rust kunnen vinden. Mijn achterhoofd op het gras, waarbij vingers de vrijheid zouden voelen door gras sprietjes. Maar ik werd niet geraakt. Ik schreeuwde, gilde, huilde. Maar ze lieten me. Zelfs wanneer ik met me knieën even de vrijheid voelde van de ochtend douw. Lieten ze mij gaan zoals ik ging. Donkere krullen bedekten mijn gezicht. Ik was geen mens. Ik was een beest. Het touw wat om mijn polsen was gebonden voelde ik niet. Ik voelde niks. Ik was gevoelloos leeg van binnen. Niks bedaarde mij. Zelfs niet de gedachten van mijn twee dochters in de ochtend zon. Spelend zoals altijd. Jurkjes die fladderen in het zonlicht. Blote voeten in het zand. En vooral hun blauwe ogen, wat gepaard ging met hun bleke huid. Pure perfectie.

Toen ik geblinddoekt mijn hok werd in geduwd zag ik dat Mirjam was weg gehaald. Weggesleept. Weg, helemaal weg. Ik raakte in paniek, ik wist niet dat ik zo verbonden was met haar was. Ik liet me vallen, gleed over mijn buik naar het kleine stukje opening in het beton. Nagels knarste over grijs steen. Handen gingen kapot. Ik gilde. Stond op, liet me vallen. Huilde. Krullen bedekten mijn gezicht. Mijn handen pakte mijn krullen, ik trok en mijn lichaam trok de pijn. Mentaal kon ik het niet meer aan. Ik ben een lichaam, zonder heldere geest.

___

Als alles van je afgenomen word, zelfs de dingen waarvan je dacht dat het niet veel voor je betekende. Of helemaal niet. Dan ben je niet meer levenslustig maar levensmoe.

[-Maaike-]

Ah, je hebt haar een leeftijd gegeven Het idee dat ze een tiener was, is nu vervolgen. En je maakt het steeds creepier. Volgens mij heb je een paar psychopaten opgetrommeld die graag Russisch roulette doen met (tot dus ver nog onschuldige) vrouwen..

Ga zo door!

[JodieJJ]

IK BEN WEEER HELEMAAL BIJ GELEZEN!!!!

En ik vind het nog steeds geweldig verhaal, ik denk dat het onderhand wel tijd is om het plot een beetje samen te laten vallen waardoor de lezers weten wat er nu precies aan de hand is, maar misschien ben ik de enige met die mening xD.

Echt nog steeds een van mijn favo verhalen ( alleen nu heb je alweer een tijd niet gepost Kom snel terug!) Ik mis je schrijfstijl --' snik snik.. :p ghehe

Weraba! Vanuit Uganda

[yael]

Wat leuk dat je bij gelezen hebt! Ja klopt maar ik ben bezig met een film project dus heb niet veel tijd gehad. (zit nu ook op de set, de opnamens zijn begonnen,spannend!!!:D) ik denk dat ik over een week weer een nieuw stukje post.

[Wannabe]

Wouw. Dit is zó'n geweldig verhaal, er staan een paar zinnen in die ik het liefst in een boekje zou willen zetten en elke dag zou willen lezen. En je schreef trouwens weer ''dagboek lezer'', dat moest toch aan elkaar?
Dat weet ik alleen omdat iemand het net schreef, zelf zou ik het ook los hebben geschreven