Online Verhalen

Dank voor jullie nuttige feedback! ik had meer het idee om het verbreken van de relatie in eerste instantie van Starla's kant te laten komen, maar ik moet nog even kijken hoe of wat. Denk dat ik er nu wel uit komt, laat het jullie uiteraard weten als ik iets heb

In de tussentijd eerst maar eens het volgende stukje! Hopelijk vinden jullie het leuk

_________________________________________________________________________

Mel keek me nog even aan, maar toen knikte ze. Ze wendde haar blik weer op haar snoepzak en begon er weer iets uit te halen. Ik probeerde het matje in mijn handen doormidden te trekken en even waren we allebei met onze eigen bezigheden bezig.
‘Als je nou had kunnen kiezen,’ zei Mel toen. ‘Had je dan liever gehad dat het van Giovanni zou zijn geweest? Zou je het dan minder moeilijk gevonden hebben?’
Ik keek even voor me uit.
‘Ja’ zei ik toen. ‘Voor mezelf wel, ja.’
Mel keek naar me op. ‘Voor jezelf?’
Ik knikte wat. ‘Ja, nou, het is natuurlijk duizend keer beter als de vader iemand is van wie je houdt, die er voor je is en die je helpt. Maar… voor Gio zou het niet echt fijn zijn, als hij een kind zou hebben bij iemand die zoveel jonger is dan hij. En die bij hem werkt, ook nog. Onze baas zou hem waarschijnlijk ontslaan en… mijn vader zou hem waarschijnlijk vermoorden.’
Mel glimlachte een beetje. ‘Dat is wel zo, ja.’ Ze frunnikte wat aan haar zakje en keek even naar me.
‘Ga je het je ouders nog vertellen?’ vroeg ze toen.
Mijn blik verhardde wat.
‘Weet ik niet,’ zei ik.
Mel rommelde met haar zakje.
‘Misschien kun je ze vertellen wat er echt gebeurd is,’ opperde ze. ‘Misschien begrijpen ze het dan beter.’
Ik verschoof wat op mijn trap en duwde geërgerd een papiertje weg met mijn voet. Ik voelde me gelijk minder goed nu ik aan mijn ouders moest denken.
‘Dat betwijfel ik,’ zei ik. ‘Ze hebben echt geen leuke dingen tegen me gezegd. Eigenlijk wil ik zo min mogelijk met ze te maken hebben. Zij willen mij ook niet meer kennen, dus…’ Ik schopte het papiertje van de trap naar beneden. ‘En ik zou ook geen idee hebben ook het ze zou moeten vertellen. Ze zouden me waarschijnlijk verrot schelden voor ik ook maar een woord tegen ze had kunnen zeggen.’
Mel keek behoedzaam mijn kant op.
‘Je zou hen je echo kunnen laten zien,’ opperde ze. ‘En ze dan vertellen hoe het zit en wat je van plan bent.’
Mijn gezicht was strak. Ik kneep een ander papiertje samen tot een prop en gooide het naar de prullenbak aan de andere kant van de gang.
‘Ik zie wel,’ zei ik. ‘Volgens mij vader ben ik zijn dochter niet, dus dan heeft hij ook niets met zijn kleinkind te maken. Dan heeft hij niet eens een kleinkind.’
Mel keek me even aan, maar toen wendde ze haar blik af.
‘Heeft hij dat echt tegen je gezegd?’ vroeg ze. ‘Letterlijk?’
Ik leunde met mijn rug tegen de muur en keek de andere kant op.
‘Ik wil er niet over praten, Mel,’ zei ik.
Mel wierp even een blik mijn kant op.
‘Oké,’ zei ze. ‘Sorry.’
Ze frummelde even wat met haar zakje en keek naar de matjes in haar handen.
‘Wat zegt Roos ervan?’ vroeg ze toen. ‘Over je ouders?’
Ik sloeg mijn armen over elkaar en liet mijn hoofd tegen de muur achter me rusten.
‘Dat ik met hen moet praten,’ zei ik. ‘Maar ze dacht ook dat ze wel zouden inbinden als ik vertellen wat er gebeurd is en dat heb ik gedaan, en kijk hoe het afgelopen is.’ Ik zuchtte en kwam overeind. ‘Hé, ga je mee naar buiten? Ik wil nog even roken voor de pauze afgelopen is en we hebben nog maar een paar minuten tot de bel.’ Mel keek me nog even aan, maar toen knikte ze. Schijnbaar begreep ze mijn hint en snapte ze dat ik er niet over wilde praten. Ze gooide haar eigen papiertjes naar de prullenbak en kwam overeind.
‘Is goed, ik loop wel mee. Ik moet alleen even mijn moeder even bellen over het eten en tennis vanavond.’
Ik knikte en hield de deur voor haar open. ‘Leef je uit. Ik zal mijn mond houden.’
We liepen het gangetje uit en gingen rechtsaf naar de grote hal terwijl Mel haar telefoon tegen haar oor drukte. Ze kreeg al gauw gehoor van haar moeder, praktisch al op het moment dat we de hoofdgang van de school instapten. Het was druk in de gang en ik zag dat Mel haar hand over haar telefoon legde om haar moeder te kunnen verstaan. Ze moest hard praten om boven het gepraat, gelach en gegil van de leerlingen om ons heen uit te komen. Ik keek even naar haar en glimlachte om de manier waarop ze haar telefoon vasthield. Ik nam me voor zo even te vragen hoe het met haar en Tennisboy ging als ze uitgepraat was met haar moeder. De laatste tijd had de focus zoveel op mijn gelegen dat mijn hele kennis over haar en Tennisboy een beetje achter begon te lopen.
Dwars door alle rondhangende, rennende en telefoneerde leerlingen heen begonnen we ons een weg naar de ingang van de school te banen. We passeerden diverse groepjes die langs de kant op kachels zaten of bij de kluisjes stonden te hangen. Nu Mel met haar eigen gesprek bezig was en niet tegen me aan aan het kletsen was, lette ik min of meer onbewust op het gedrag van de andere leerlingen om me heen, en dan vooral hun gedrag richting mij. Ik vroeg me af of Dora al met mensen gepraat had over wat ze ontdekt had en hoe snel dat vuurtje rond zou gaan door de school. Eerst kon ik er niet teveel uit opmaken, maar toen we bij het gedeelte kwamen waar de ouderejaars doorgaans rondhingen, werd mijn vermoeden grotendeels bevestigd. Er keken meer mensen dan normaal naar me en ik merkte dat ze hier en daar begonnen te fluisteren als we voorbij waren. Gezien ik, mede dankzij Dora, de reputatie had van een slet en een junkie deden ze dat wel vaker, maar nu was het anders dan normaal. Intenser, pijnlijker, op de één of andere manier. Ik werd nog net niet nageroepen, maar ik vermoedde dat dat ook niet lang meer zou duren.
Mijn geruste, vrolijke gevoel van vandaag zakte nog wat verder weg in de diepte. Ik klemde mijn kaken op elkaar en probeerde mijn gezicht neutraal te houden terwijl ik doorliep door de gang, maar ik kon hun blikken blijven voelen. Ik versnelde mijn pas iets en hoorde dat Mel moeite deed me bij te houden. Ik probeerde me af te sluiten voor het gefluister, te doen of het me niets interesseerde dat ze over me kletsen, en dat leek een beetje te helpen. Het gestaar en gefluister bleef, maar ik kwam zonder kleerscheuren en scheldwoorden de gang naar de klapdeuren door. Tot ik daar het halletje tussen de eerste en tweede buitendeur inliep, tenminste.
‘Hé, slet,’ klonk het toen ik daar met Mel in mijn kielzog over de mat richting de buitendeur liep.
Ik was halverwege het halletje toen ik het hoorde. Ik wist gelijk dat het naar mij gericht was. Ik wist ook gelijk wie het gezegd had. Ik herkende zijn stem. Het was Floris.

Floris is een sukkel lalalaaaa.
Vorige stukje:

Ze trok een pijnlijk gezicht.
‘Echt? Is dat erg?’

Ik zou de enter weghalen. (:

Ik voel me net een anorexiepatiënt.’

Anorexiapatiënt.

Ik stopte mijn agenda weer in mijn tas en trok een vies gezicht.‘O, dat. Nou, dat is een beetje een stom verhaal…

Spatie tussen 'gezicht' en 'o'(:

Zo gezegd zo gedaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Is het denk ik?

En volgens mij had ik er nog eentje gezien, maar die kan ik niet meer vinden en dat weet ik niet zeker. (aa). Het was in ieder geval geen belachelijk grote fout, want ik ben het alweer vergeten. (aa).

But ehm. Keep on going. (aa).

Oh, oh, Floris... Dat zat er natuurlijk aan te komen. Ik vind het leuk dat Starla normaal gesproken wel een beetje van zich af bijt, ze is geen hulpeloos type, maar ze trekt het zich wel allemaal aan en dat maakt haar zo realistisch. En ik herken zoveel van mezelf in Mel.

Niet heel verrassend: ik vind het een goed stuk! :) Ben benieuwd hoe Starla hierop gaat reageren. Weet je wat ik me bedacht - eigenlijk is ze ook wel een beetje een slet, of niet? Alleen niet voor zichzelf, maar voor anderen. Ik bedoel, haar redenering over dat ze wil dat mensen haar leuk vinden is de grote boosdoener. Dat maakt haar ook interessant. Ze is niet volledig onschuldig, maar ze heeft haar redenen en haar kwetsbaarheden.

Anyway, heel gebrabbel. :P Ik wil meeeeer! :)

Liefs,
Melian

Goed stuk! Al blijf ik het raar vinden dat nog niemand (Gio, Mel, Roos, Starla) heeft bedacht dat ze mss niet moet roken als ze zwanger is... Dat is toch min of meer zwangerschap 101?

Haha ze weet wel dat ze niet mag roken hoor Roos heeft het letterlijk een paar keer tegen haar gezegd, Gio probeert haar er vanaf te krijgen door haar niet binnen te laten roken (wat ontmoedigend werkt als het buiten -3 is en je telkens het balkon op moet ) en andere mensen zullen het later ook nog zeggen. Starla weet het zelf ook wel maar gezien haar verslavingsgevoeligheid en recente stress zal nog gaan blijken of het haar gaat lukken er vanaf te komen. Zal het met er met nakijken nog even hier en daar wat duidelijker in verwerken, thanks!

Melian, je hebt haar helemaal goed doorzien ze heeft inderdaad wat niet al te verantwoorde manieren om met issues en problemen om te gaan die weinig mensen weten, en die ze zelf waarschijnlijk ook maar half weet/wel steeds meer gaat inzien. Top dat je dat doorzien hebt!

En Arenda, bedankt voor het aangeven van de foutjes? Ben weer een lekkere kneus dat ik dit met al mijn tachtigmiljoen nakijkrondes over het hoofd heb gezien. Voer het gelijk door, thanks!

Hey, ik kan haar alleen maar doorzien als jij haar goed schrijft, dus leg het compliment maar bij jezelf neer. ;)

Ik ben eigenlijk een btj vergeten wie Floris is... Was dat die klungel die nergens grapjes over kon maken?

Ja dat klopt, dat is die kneus die god weet waarom met Bobby bevriend is!

_______________________________________________________________________________

Ik keek met zo geïrriteerd mogelijke blik naar hem om. Ik had door willen lopen, maar toen zag ik dat Floris niet alleen was. Bobby stond naast hem.
Ik bleef staan toen ik Bobby zag staan, ik weet niet waarom. Mel botste bijna tegen me op, al pratend tegen haar moeder, maar ik reageerde niet op haar. Ik keek naar Bob en Floris, die naast elkaar in de hal stonden, met hun rug tegen de muur geleund. Floris keek me recht aan, triomfantelijk, een beetje treiterig, haast, maar Bobby’s blik was eerder donker en een beetje strak. Hij was boos, maar niet om dat ik hem geflikt had, realiseerde ik me. Hij was boos omdat hij het wist.
Ik slikte. Ik dacht eraan iets tegen hem te zeggen, wilde het echt doen, al had ik geen idee wat, maar Floris was me voor.
‘Wat hoorde ik,’ zei hij op een toon die hetzelfde was als de uitdrukking op zijn gezicht. ‘Is het eindelijk gebeurd? Heeft er iemand er eens een keer een kind in geneukt?’
Mijn gezicht vertrok een beetje. Mijn ogen gleden terug naar Floris en ik balde mijn handen tot vuisten. Ik merkte dat de andere mensen op de gang ook onze kant op keken door Floris’ toon en mijn reactie daarop.
‘Hou je kop, Floris,’ zei ik.
Maar de blik in zijn ogen bleef hetzelfde. Hij sloeg zijn armen over elkaar.
‘Lekker voor je,’ zei hij. ‘Dan weet iedereen tenminste gelijk wat een hoer je echt bent.’
Ik klemde mijn kaken op elkaar.
‘Hou je kop,’ zei ik weer. ‘Het zijn jouw zaken niet, of wel? Waar bemoei je je mee?’
Floris leunde tegen de muur.
‘Nergens mee,’ zei hij. ‘Ik constateer alleen wat een slet de beste vriendin van mijn ex is. Vertel eens, van wie van de jongens door wie je je liet pakken toen je nog met Bobby ging is het? Of is het van dat pedofiele nieuwe klotevriendje van je waar je je nu door laat neuken?’
Er trok een scherpe sensatie door me heen toen hij dat zei. Mijn gezicht vertrok en ik vloog naar hem toe, met mijn hand opgeheven, maar Mel kreeg op dat moment door dat er iets fout ging. Middenin haar telefoongesprek greep ze me bij de achterkant van mijn jas om me tegen te houden en met een ruk kwam de stof strak te staan.
‘Mam, wacht even, ik…’ hoorde ik haar zeggen terwijl ze me probeerde achteruit te trekken. ‘Mam, nee… wat zeg je?’ Ze trok aan mijn arm in een poging mijn aandacht te krijgen, maar ik was volledig op Floris gericht. Die was inmiddels van de muur losgekomen na mijn poging hem aan te vliegen, maar zijn gezicht was alleen nog maar triomfantelijker geworden.
‘Wat?’ vroeg hij. ‘Mag ik dat niet zeggen? Is het niet zo? Van wie is het dan? Van één van je one-night-stands met Dirk? Of van je meest recente scharreltje? Van je grote vriend Cees?’
Mijn handen, die getrild hadden van snel toenemende woede, verstijfden in één keer. Ik was met ieder woord van hem kwader geworden, wist dat hij dit alleen maar deed om me Bobby tegen me op te zetten en ik had een sterke aandrang gevoeld hem verrot te schelden, hem te slaan, desnoods, maar ik verstijfde toen die laatste woorden van hem tot me doordrongen. Wàt zei hij? Cees?
Ik liet mijn opgeheven hand weer zakken. Met grote ogen keek ik hem aan. Floris zag de uitdrukking op mijn gezicht en knikte triomfantelijk.
‘Wat sta je nou verbaasd te kijken?’ vroeg hij. ‘Wist je dat niet? Dat je heb gezien, in de club, die avond dat Bobby er niet was? Toen je met hem de wc in verdween en een halfuur wegbleef? Toen je nog amper kon lopen toen je terugkwam omdat jullie los waren gegaan op elkaar?’
Zijn woorden tolden door mijn hoofd. Ze werden vermengd met de stem van Mel, die achter me nog steeds probeerde van haar moeder af te komen, en met het gevoel van de blikken van de leerlingen om me heen veranderde het in een dikke, wazige, ondoordringbare brei. Het begon te kolken in mijn lichaam. Bedoelde hij die zaterdag? Was hij er geweest, toen? Had hij niets gedaan terwijl hij wist dat ik nog met Bobby had? Had hij dan niet gezien hoe ik eraan toe was?
Ontsteld realiseerde me ik dat Floris, naast Jack, nog een kans was geweest die me had kunnen redden van alles waar ik nu in zat. Als hij niet zo‘n geniepige klootzak was geweest en gewoon op me af wat gestapt, als hij dichtbij genoeg was gekomen om mij verrot te schelden omdat hij dacht dat ik Bobby belazerde, om Cees verrot te schelden omdat her in meeging, wat dan ook, dan hij had het kunnen zien. Dan was het misschien nooit gebeurd. Dan had ik geen nachtmerries gehad, was ik Bobby niet kwijt geweest. Had ik gewoon met Gio naar bed gekund, had ik er niet uitgezien als een mager scharminkel. Dan was ik niet zwanger geweest.
Ik bleef als verdoofd naar Floris staren. Vaag merkte ik dat er iets veranderde, achter me. Pas toen Melanie me aanstootte, realiseerde ik me dat het het wegvallen van haar stem was, wat het einde van haar gesprek met haar moeder moest betekenen. Ze legde een hand op mijn pols en kwam naast me staan.
‘Star?’ vroeg ze, schijnbaar maar half meekrijgend wat er allemaal gebeurd was. ’Wat is er allemaal aan de hand? Waar heeft hij het over? Wie bedoelt hij?’
Nog even staarde ik voor me uit, maar toen wendde ik mijn blik af. Ik slikte, probeerde mijn lichaam weer onder controle te krijgen en zei zo zacht dat ik het zelf nauwelijks hoorde: ‘Cees.’ Meer kon ik niet zeggen. Het besef dat er nog een kans was geweest dat dat met Cees voorkomen had kunnen worden, zette alles op zijn kop. Mijn ogen brandden en ik had al mijn energie nodig om mijn tranen binnen te houden.
Het bleef even stil om ons heen. Mel keek naar mij, maar toen ging haar blik naar Floris. Die had nog steeds die zelfvoldane uitdrukking op zijn gezicht. Mel keek met gefronste wenkbrauwen naar zijn gezicht en nog even zei ze niets, alsof alles even op zijn plaats moest vallen, maar toen dat eenmaal gebeurd leek te zijn, verscheen er iets donkers in haar gezicht.
‘Jezus, wat ben jij voor een lompe boer, man,’ zei ze verontwaardigd. ‘Alsof zij er iets aan kan doen dat ze zwanger van die klootzak is. Denk je dat ze erom gevraagd heeft om door hem verkracht te worden?’

Go Mel!
Weer een geweldig stukje

Ze had Floris gwn voor zn bek moeten slaan, dit lezende krijg ik zin om dat te doen, maarja dat kan dus niet he
Goed van die Mel, al had Star denk ik niet gewild dat iemand het wist.

Boven mij zeggen ze "Goed zo, Mel!", maar daar ben ik het dus niet mee eens. :P Ik vind dat Mel het recht niet heeft om dat te zeggen, zeker omdat ze toch weet dat Starla er verschrikkelijke moeite mee heeft gehad om het te vertellen aan de mensen die dicht bij haar staan - waarom zou ze het dan wél oké vinden dat haar beste vriendin het zomaar even voor de hele school eruit flapt?

Dat is overigens geen kritiek op jou, Jeetje ;) Ik leef gewoon erg mee en dat is eerder een compliment!

Het is aan de ene kant goed dat ze Floris op zijn plaats zet, maar aan de andere kant... Nou ja, wat ik hierboven al schreef dus. Ik vind Starla's reactie overigens heel mooi gedaan. Ja, mooi is misschien een beetje een raar woord in deze context, maar ik vind het begrijpelijk en realistisch dat ze er zo van ondersteboven is, niet door wat Floris zei, maar door wat het impliceert. Dat ze meteen denkt: "Het had voorkomen kunnen worden." Dit is zo'n plek waarop het goed is dat je haar gedachtegang verder beschrijft, want dat was dus niet het eerste wat in mij zou zijn opgekomen - maar bij Starla past het, omdat zij het heeft meegemaakt en daar heel erg mee bezig is. Hele lange uitleg, ik hoop dat je nog snapt wat ik bedoel. :P

Anyway. Ik ben nu voornamelijk benieuwd naar Bobby's reactie, voor hem zal het ook wel een behoorlijke schok zijn! Vraag me af wat de lieve sufferd ervan te zeggen heeft. ;)

Liefs,
Melian

Haha, klopt ja. Ik lees ook altijd alles een keer door, maar toch staan er nog fouten in. Mensen die het verhaal niet geschreven hebben, zien fouten altijd beter geloof ik ^^

k dacht eraan iets tegen hem te zeggen, wilde het echt doen, al had ik geen idee wat, maar Floris was me voor.

Ik zou achter 'wat' een punt zetten, en dan dat laatste zinsdeel in een echte zin veranderen. Zoals jij het gedaan hebt, is het niet fout, maar ik vind persoonlijk dat het effect met een punt wat meer is.

‘Wist je dat niet? Dat je heb gezien, in de club, die avond dat Bobby er niet was?

Dat ik je hebt gezien;)

om Cees verrot te schelden omdat her in meeging

hij er?

‘Star?’ vroeg ze, schijnbaar maar half meekrijgend wat er allemaal gebeurd was.

Ik denk dat je hier 'kennelijk' of 'blijkbaar' moet gebruiken. Tenzij ik je zin verkeerd begrijp, natuurlijk.
'Kennelijk' of 'blijkbaar' betekent iets als: ik dacht van niet, maar het is toch zo. Kennelijk is het zo.
'Schijnbaar' is meer: het lijkt zo, maar ik weet het niet zeker.
Nu ik deze zie, volgens mij was dat dat 'foutje dat ik niet meer kon vinden'. Maar dat weet ik niet zeker ^^

Overigens is dit natuurlijk - zoals altijd - weer een geweldig stuk! ;D

Dank jullie wel voor de fantastisch leuke reacties! Jullie hebben het inderdaad goed, Mel is nogal een flapuit en het is inderdaad niet Starla's bedoeling dat de hele school het zo te weten komt, maar Bobby en vooral Floris worden zo wel, min of meer per ongeluk, eens een keer goed op hun plek gezet. Jullie zijn goeeeeed!

Ik had trouwens nog een vraag: ik ben bezig het stuk waarop het met Starla en Bobby uitgaat te herschrijven en het gedeelte met Nancy die binnenloopt bij haar en Gio achterwege te laten. Mijn vraag aan jullie: als Nancy niet meer binnen komt lopen als Star en Gio bezig zijn, wat is dan jullie idee over hoe dat verder moet gaan als Starla dichtklapt? Ik heb zelf wel wat ideetjes maar zou graag weten wat jullie graag lezen/wat jullie verwachtingen dan zijn

En een nieuw stukje!

________________________________________________________________________________

Er werd een vat ijswater over me uitgestort toen haar woorden door de gang weergalmden. Het was alsof alles om ons heen plotseling stilviel: de stemmen, de beweging, alles viel weg, verdween. Ik hoorde niets meer, zag niets meer, zag alleen nog Bobby’s gezicht, dat hij met een ruk mijn kant op draaide, zijn ontstelde uitdrukking, het verstomde gezicht van Floris. Ik had het idee dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik had het warm gehad, maar nu had ik het in één klap ijskoud.
Langzaam draaide ik om naar Melanie. Mels blik was op Floris gericht geweest, maar ze keek mijn kant op toen ze merkte dat ik naar haar keek. Verbaasd gingen haar ogen over mijn gezicht.
‘Wat is?’ vroeg ze. ‘Daar ging het toch over?’
Maar ik staarde haar aan. Mel keek naar me, even, zich van geen kwaad bewust, maar toen, toen ze mijn gezicht leek te begrijpen, veranderde iets in haar ogen. Haar ogen werden groter en ze sloeg een hand voor haar mond.
‘O god, Star… sorry,’ zei ze.
Ik slikte moeizaam en klemde mijn kiezen op elkaar. Ik voelde Bobby’s blik, die van Floris, die van de andere leerlingen op de gang.
‘Hou je mond, Mel,’ mompelde ik. ‘Hou gewoon eens een keer je mond dicht.’
Ik zette een stap achteruit, en nog één en nog één. Ik keek van de één van de ander, zag hun verschrikte gezichten vaag, maar ze drongen nog maar half tot me door. Nog even bleef ik zo staan, vechtend tegen de tranen, maar toen draaide ik me om en begon te rennen.
Met mijn ellebogen baande ik me een weg door de menigte. Ik wrong me langs mensen heen, hoorde dat Mel mijn naam riep, maar ik draaide niet om. Ik vocht mezelf naar de buiten, rende de hoek om en rukte de sleutel van mijn Puch uit mijn tas. Mijn naam achtervolgde me over het schoolplein, maar ik rende door. Ik struikelde naar mijn Puch, stak met trillende handen mijn sleutel in het contact en sleepte hem opzij. Uit alle macht probeerde ik hem aan te trappen.
‘Starla!’ hoorde ik iemand roepen. Ik herkende Bobby’s stem, maar reageerde niet. Ik hoorde voetstappen en iemand pakte me bij mijn arm. Toen ik omkeek, zag ik Bobby staan, met Mel en Floris die vlak achter hem aan kwamen rennen.
‘Star-’ begon hij, maar als automatisme op zijn aanraking rukte ik mijn arm los uit zijn greep.
‘Blijf van me af!’ riep ik. Mijn stem sloeg over en klonk niet als de mijne en volgens mij schrokken ze daar van, want zowel Mel als Bob als Floris bleven staan. Ik keek even naar ze, krampachtig proberend mijn tranen binnen te houden, maar toen draaide ik me met een ruk om en gaf een trap tegen mijn Puch. Nu schoot hij wel aan en zonder nog om te kijken, sprong ik op het zadel en gaf gas. Zo snel mogelijk schoot ik dwars over het schoolplein heen de weg op.

Hoofdstuk

Een hele tijd reed ik als een gek door de straten rond. Ik had geen idee waar ik heen ging. Ik wilde gewoon rijden, weg van alles, van die gang op school en van wat er gebeurd was. Ik wilde niemand spreken, niemand zien. Voor het eerst in mijn leven haatte ik Mel. Ik haatte Mel, ik haatte Floris en ik haatte zelfs Bobby. Ik haatte ze omdat ze het wisten, nu, omdat ze wisten van wat er gebeurd was, omdat ze wisten van hetgeen waar ik me meer voor schaamde dan voor al het andere ter wereld. Ik haatte ze omdat ik ze nooit meer onder ogen wilde komen, omdat ze het nooit meer zouden vergeten en ik dat daardoor definitief ook nooit meer zou kunnen.
Ik bleef eindeloos doorrijden op mijn Puch, huilend, scheurend over straten en fietspaden. Ik was al een hele tijd aan het racen toen ik me realiseerde dat ik mijn helm niet ophad. Die had ik op school in mijn kluis laten liggen, maar ik had geen zin om hem om te gaan halen. Dan reed ik mezelf maar plat, dacht ik, wat zou het ook. Ik kon nu toch niemand op school meer onder ogen komen, dus mij leven was voor een groot deel toch voorbij. Straks zouden ze het toch weten, allemaal. Bobby en Floris, Dora, de meiden uit mijn klas, al mijn docenten, Simmons. Het was gewoon te veel. Dat van Dora had ik nog aangekund, als dat het enige was: ik had het aangekund als ze de hele school had verteld dat ik zwanger was, want daar kwamen ze na verloop van tijd toch wel achter. Maar dit ging niet. Met dit erbij was het te veel.
Omdat ik niemand wilde zien, niemand wilde spreken, gewoon alleen wilde zijn, bleef ik rijden. Ik maakte zoveel kilometers dat ik op een gegeven moment zelfs moest tanken, hoewel ik niet eens zo ver uit de buurt van Gio’s appartement had rondgereden. Toen mijn tank weer vol was, reed ik door naar het aangelegde natuurgebied verderop en ging daar een tijdlang op een bankje in het bos zitten. Ik rookte tig sigaretten, maar het hielp voor geen meter. Ik voelde waardeloos en ik baalde van alles, van mezelf, van Mel, van Cees en alles eromheen. Na alles van de afgelopen tijd wat ik doorstaan had, had ik niet verwacht dat dit nog zo’n impact op me zou hebben, maar dat had het dus wel, blijkbaar. Het voelde of iemand naaktfoto’s van me via internet naar de hele school had gestuurd en ik weer terug zou moeten in de wetenschap dat iedereen die inmiddels gezien zou hebben.
Een tijdlang bleef ik in dat parkje zitten, met uitgelopen make-up op mijn betraande wangen en sigaretten rokend terwijl ik voor me uitstaarde. Ook toen het ging regenen, bleef ik zitten. Ik liet de regen op me neerplenzen terwijl ik voor me uit bleef kijken en mijn haar langzaamaan in natte slierten veranderde. De kou was niet belangrijk, niet vergeleken bij wat er net op school gebeurd was.
Pas na een hele tijd, toen al mijn sigaretten op waren, kwam ik weer overeind van het bankje. Ik stapte weer op mijn Puch en reed het bos uit. Ik stopte bij een benzinepomp langs de weg om twee nieuwe pakjes sigaretten te kopen, waarbij ik me ook nu moest legitimeren, en reed toen door naar Gio’s appartement. Daar zette ik mijn Puch weg en wachtte druipend tot de lift me naar de goede etage had gebracht.
Binnen in Gio’s appartement gooide ik al mijn spullen opzij. Ik gooide mijn tas en sleutels op de bank en liep rechtstreeks door naar de badkamer. Daar begon ik me uit te kleden en zette de douche heet. Ik voelde me smerig, had er weer behoefte aan om te douchen. Die gevoelens kwamen me bekend voor en daardoor kon ik weer bijna wel janken. Het voelde of het allemaal weer hetzelfde ging, net als toen die keer, toen ik er zelf achter was gekomen wat er gebeurd. Ik wilde niet dat ze het wisten, dat het echt was. Ik wilde niet dat het allemaal weer opnieuw begon.
Toen ik uitgekleed was, gooide ik mijn kleren in de was. Op mijn telefoon zag ik dat ik twaalf oproepen gemist had en vijf smsjes had gekregen. De smsjes waren van Mel en één van Bob, maar ik verwijderde ze allemaal zonder ze te lezen. De gemiste oproepen waren ook van hun, vier van Bobby en acht van Mel. Ik drukte ze weg en smeet mijn telefoon aan de kant. Ik had geen zin om met ze te praten, wilde ze niet zien. Voorlopig kon ik me niet voorstellen dat ik ze überhaupt ooit nog onder ogen zou komen.
Eenmaal uitgekleed ging ik onder de douche. Ik deed echter niet veel, ik stond maar een beetje met mijn hoofd en schouder tegen de muur geleund voor me uit te staren terwijl het water op me neerkletterde. Het water stond heet en de ene kant van mijn lichaam werd helemaal rood, maar ik had er geen last van. Het enige waar ik last van had waren de gedachten in mijn hoofd, het gevoel van schaamte dat mijn hele lichaam had overgenomen. Het kon nooit eens gewoon goed gaan. Telkens als er even licht achter de wolken scheen, ging er weer iets mis waardoor alles weer teniet gedaan werd. En iedere keer dat ik overeind probeerde te krabbelen, werd ik weer genadeloos hard tegen de grond getrapt. Het was of één of andere vage kracht van het lot keek hoe lang het duurde voor ik op mijn bek zou gaan, voor ik zou breken. Nou, als het aan mij lag, was dat moment nu daar.

Geweldig geschreven weer!
En over je vraag, ik zit even te denken, maar zou zo snel niets kunnen bedenken...;$

Goed stuk!

Over je vraag, je zou Gio in een lastig parket kunnen brengen, iets wat hem later kan opbreken. Ik zat te denken dat je misschien Gio kan laten dreigen Nancy te ontslaan als er iets van naar buiten komt.
Als je dat niet wilt (omdat je vind dat het niet bij Gio past) zou je kunnen doen dat Starla dichtklapt en dat Gio wil weten wat er is. Als een soort springplank naar het niet pushen later. Gio pusht dus een beetje, wat averechts werkt. Zo maakt je Gio iets minder bovennatuurlijk denk ik en los je je scene probleem mooi op.

Je zou de scene later weer voor kunnen laten komen, net als het weer beter gaan met het seks gedeelte. Als ze net de dingen op een rijtje begint te krijgen, dán komt Nancy binnen en leidt dit tot problemen.

Heeel sneel verder.
Kwil weten wat Bobby zegt tegen Starla.

Dank jullie wel voor de leuke reacties! ik ben met het andere stuk bezig dus hopelijk gaat er iets goeds uitkomen

_______________________________________________________________________________

Toen mijn huid aan één kant felrood was gekleurd door het hete water, draaide ik de douche weer uit. Ik droogde me af, slordig, en trok gemakkelijke kleren aan. Zonder nog te verblikken of verblozen liep ik naar Gio’s kast, die gedeeltelijk was ingeruimd met mijn spullen, en rukte de deur open. Ik trok één van de lege handtassen die ik meegenomen had tussen de spullen vandaan en ritste hem open. Er zat een tasje in, het tasje dat vroeger onder de losse plank onder mijn bed had gelegen. Alles wat ik nog over had van mijn laatste ontmoeting met Marco en daarvoor, zat er nog in.
Ik haalde het tasje uit de handtas en smeet die op het bed. Met het linnen tasje aan het hengsel achter me aan slepend, liep ik terug naar de woonkamer. Ik zette het op de salontafel en begon te zoeken. Ik had alles nog, wiet, lange vloei, tabak, alles wat ik nodig had. Ik ging op de bank zitten en draaide een joint, met veel wiet, weinig tabak. Daarna zocht ik mijn aansteker en liep ik in mijn badjas en hotpants naar buiten.
Het goot nog steeds op het balkon, maar ik ging niet terug naar binnen. Eén of andere vage kronkel in mijn hoofd herinnerde me eraan dat Gio me ooit eens had gevraagd niet binnen te roken daar hield ik me aan, ook als het niet om sigaretten ging. Ik bleef dus buiten staan en stak de joint aan. Ik rookte hem snel op, sneller dan ik ooit eerder had gedaan, maar alsnog was ik na verloop van tijd voor de tweede keer compleet verzopen. Dat maakte me niet eens zo uit, maar wat ik wel erg vond, was dat het niet hielp. Ik had lang niet geblowd, hoopte dat het effect daardoor sterk zou zijn, maar dat was niet zo. Er veranderde geen reet en ik voelde me nog steeds verrot.
Gefrustreerd ging ik weer naar binnen. Al druipend beende ik naar de slaapkamer, waar ik de linnen tas bij de handtas op het bed neergegooid had. Ik pakte hem vast en keerde hem om, zodat alles eruit viel. Ik tastte door de lakens, keek naar de zakjes die ik te pakken kreeg, tot ik de juiste in handen kreeg. Ik keek ernaar, stopte het toen in mijn zak en begon mijn andere spullen weer in mijn tas te gooien. Ik liet hem achter op het bed en liep weer terug naar de woonkamer.
Toen ik terugkwam bij de zithoek, gooide ik het zakje op de salontafel neer. Ik trok mijn schooltas naar me toe en haalde mijn spiegel en portemonnee tevoorschijn. Ik pakte mijn bankpas en legde het spiegeltje op tafel neer. De handelingen voelden zo bekend, vertrouwd, maar vanbinnen voelde ik me vreemd strak, pijnlijk, alsof er iets pijn deed in mijn binnenste. Niet voor lang meer, hoopte ik. Ketamine had me tot nu toe altijd geholpen als ik me zo voelde.
Ik schudde wat poeder uit het zakje op mijn spiegeltje, een flinke hoeveelheid. Daarna begon ik het met mijn pasje naar elkaar te schrapen, om er een net lijntje van te maken. Toen ik klaar was, haalde ik een oud bonnetje uit mijn portemonnee en rolde het op. Toen boog ik er naartoe en snoof het hele lijntje ín één keer op.
Dit keer werkte het wel. De ketamine was vele malen sterker en zowel kwantitatief en kwalitatief beter dan de wiet en al gauw begon ik het te voelen. Het voelde vreemd, in combinatie met de wiet, alsof ik een beetje dronken was, op een lome, zweverigere manier, maar het was fijn. Ik kreeg de aandrang om te gaan roken om het gevoel te vervolmaken en ging het balkon weer op. Daar goot het nog steeds, maar ik vond het heerlijk. Ik stond te roken met mijn ogen dicht en mijn gezicht naar de hemel gericht, terwijl de regen op me neerkletterde. De druppels voelden fijn op mijn huid, de kou ijlde nog lang en tintelend na, en het voelde of er stukjes hemel op me neervielen. Zoals altijd als ik gebruikte was ik ervan overtuigd dat er niets beters bestond dan dit. Waarom zeiden mensen dat drugs slecht voor je was? Ik voelde me geweldig. Het moest het beste zijn wat er bestond.
Toen ik mijn sigaret opgerookt had, liep ik naar de rand van het balkon om hem weg te gooien. Ik gooide hem over de reling en keek hoe hij naar beneden viel. Vaag hoorde ik een vreemd geluid, en toen ik over de rand omlaag keek, zag ik dat het de regendruppels waren die in het slootje dat langs de flat liep tikten. Het geluid was ritmisch en de druppels maakten een vreemde structuur in het water, met duizenden putjes die veranderden maar nooit helemaal verdwenen. Het zag er fantastisch uit, vanaf het balkon. Ik moest ernaar blijven kijken, kon mijn ogen er niet meer vanaf wenden. Ik kreeg de aandrang er naartoe te springen, er in te springen, te voelen hoe het water me zou omvatten en de druppels op me neer zouden tikken. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat dat niet slim zou zijn, maar ik wilde het wel zien. Ik wilde het beter zien.
Ik leunde zo veel mogelijk naar voren over de rand, maar ik kwam niet ver genoeg naar mijn zin. Ik hief mijn voet dus op en zette hem op de onderste reling van het balkon, zodat ik hoger zou komen en meer de ruimte had om naar voren te hangen. Dat bleek nog steeds niet hoog genoeg, dus klom ik nog een reling hoger.
Eenmaal op die middelste reling, kon ik de wind voelen die in mijn gezicht blies. Het voelde heerlijk, bevrijdend, samen met de sensatie van de regen die op me neerviel. Ik deed mijn ogen dicht en glimlachte, bleef even zo staan, genietend het gevoel in mijn lichaam en dat erbuiten. Ik had het niet koud, niet meer, en voelde me vrij, zorgeloos. Ik voelde me zo vrij dat ik het durfde de reling los te laten. Ik wankelde even, maar wist mijn evenwicht te bewaren en even spreidde ik mijn armen wat, met mijn ogen dicht en mijn haar dat in slierten langs mijn gezicht liep. De wind streek langs mijn natte huid, mijn natte vest wapperde om mijn lichaam en even was het of ik vloog. Ik glimlachte en wilde weer naar voren buigen om weer naar de regen in de sloot te kijken, maar precies op het moment dat ik naar de muur naast de reling tastte, hoorde ik een geluid achter me. Er klonken voetstappen, er viel iets om en het volgende moment werden er twee sterke armen om mijn middel gesloten.
De twee armen drukten om mijn middenrif en met grote kracht trokken ze me achteruit. Mijn voeten gleden van de reling en ik verloor mijn evenwicht. Ik hoorde iets omvallen achter me, een stoel, een bloempot, wat dan ook, en toen had ik ineens een vallend gevoel. Ik viel achterover en kwam met mijn rug op een warm lichaam terecht, dat van iemand anders. Ik viel ervan af en voor ik wist wat er gebeurde, voor ik het goed en wel doorhad, zat ik op de grond met mijn rug tegen de muur van het balkon. Iemand nam stevig mijn gezicht in zijn handen en toen ik weer helder werd, zag ik Gio’s gezicht voor me. Ik zag iets in zijn ogen wat ik nog niet eerder had gezien en zijn greep om mijn gezicht was stevig.
‘Doe dat nooit meer, Starla!’ riep hij over het geluid van de vallende regen heen. ‘Nooit meer, hoor je me? Doe dat nooit meer!’
De toon van zijn stem klonk boos, geagiteerd, en dat vond ik niet fijn, omdat negatieve aandacht niet in lijn was met het fijne, rustige gevoel in mijn lichaam. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde mijn gezicht af te wenden, maar Gio duwde het weer terug.
‘Wat heb je gedaan, Starla?’ hoorde ik hem vragen over het geluid van de stromende regen heen. ‘Wat heb je gebruikt? Wat heb je gedaan?’
Maar ik draaide mijn hoofd weer weg en tilde mijn armen op in een poging die van hem weg te krijgen. Het lukte me maar half, maar mijn inspanningen waren al gauw niet meer nodig, want Gio pakte me stevig bij mijn armen en hij trok me overeind. Hij zette me op mijn benen en nam me aan mijn arm mee naar binnen. Aan zijn gezicht zag ik dat hij boos was, echt boos, zoals ik hem nog niet eerder had gezien. Ik vond het niet prettig en omdat het gevoel van de drugs die emotie versterkte, had ik sterk de behoefte me van hem los te maken en onder de dekens in bed te gaan liggen zodat ik hem niet boos zou hoeven zien kijken.

Dit is echt een heel goed stuk.

Ik heb speciaal mijn douche uitgesteld om een reactie te plaatsen. :D
Sorry dat ik niet op het vorige stuk heb gereageerd, ik had het wel al gelezen, maar op mijn gsm en dat is irritant met reageren. Het enige wat ik over dat stuk te melden heb is dat mijn neus bijna tegen het schermpje van mijn gsm stootte, omdat ik zo geconcentreerd en geboeid zat te lezen. ;)

Over Gio/Starla: ik heb net het stuk erbij gepakt en gelezen zoals het er nu staat, met Nancy die Starla komt "redden" en in de afgrond duwen tegelijkertijd - als dat niet gebeurt, denk ik inderdaad net als Masterbreel dat Gio haar enigszins 'pusht' om iets te zeggen, terwijl zij dat niet wil en daardoor in paniek raakt. Ik verwacht eigenlijk dat ze allebei elkaar kwetsen, omdat simpelweg niemand op zo'n moment weet wat het juiste is om te zeggen, ook bijna-perfecte Italianen niet. Zoiets, denk ik.

Over dit stuk: ik vind het idee fantastisch en het deel waarin Starla onder invloed is heel mooi beschreven, met die 'stukjes hemel' en het gevoel dat ze vliegt - bizar hoe goed ik me kon voorstellen hoe ze zich voelde, terwijl ik zelfs nog nooit aangeschoten ben geweest, alleen maar dankzij jouw schrijven.
Het begin echter loopt voor mij niet zo lekker. Je herhaalt vaak dezelfde woorden en handelingen ('tasje', 'maar' als voegwoord, het lopen van woonkamer naar slaapkamer) en er zit een continuïteitsfout in, ergens schrijf je dat ze het linnen tasje meeneemt naar de woonkamer en even later ligt het toch weer in de slaapkamer. Ik denk dat bij deze beschrijving 'less is more' echt van toepassing is, je hebt niet zoveel uitleg nodig om ons te vertellen waar ze mee bezig is. :)

Buiten dat - het einde van het stuk is waanzinnig goed en stiekem ben ik gewoon blij dat Gio een keer flink boos is, want ik denk dat Starla wat de drugs betreft een serieuze wake-up call nodig heeft. Zelfs als ze niet zwanger was geweest. Dus ik hoop dat hij tot haar doordringt :) Ben, zoals altijd, benieuwd naar het vervolg!

Liefs,
Melian

Ik vind dit echt een super goed stuk! Fijn geschreven en de spanning goed opgebouwd. Ik ben erg benieuwd naar het vorige stukje, dus wacht niet te lang! O:-)

W A U W .

Go on (:

Goed stuk, daarnaast kan ik mij bizar goed vinden in wat Melian schrijft!

Goed stukje,
ben benieuwd naar meer...

Dank jullie wel voor de super leuke en vele reacties! Ik ben blij dat jullie het een leuk stuk vinden misschien ga ik het einde nog wat uitbreiden in een volgende versie maar voorlopig staat het zoals het hieronder staat in deze versie, hopelijk vinden jullie het wat!

____________________________________________________________________________________

Gio nam me echter niet mee naar bed. Hij nam me mee de kamer in en liep met me naar de bank.
‘Wat bezielt je, Starla?’ vroeg hij toen hij me erop neerzette en me losliet. ’Wat denk je dat je aan het doen was?’
Ik zakte tegen de rugleuning van de bank neer en draaide mijn gezicht weg. De boze toon van zijn stem striemde mijn ziel en ik streek met mijn hand over mijn ogen, proberend mezelf erachter te verbergen, me tegen zijn woorden te beschermen.
‘Niks,’ bracht ik benepen uit.
Maar Gio schudde zijn hoofd, terwijl hij geagiteerd langs de tafel heen en weer liep. ‘Niks? Je stond op punt van vijf hoog van het balkon te springen. Noem je dat niets? Ik schrok me dood, Starla. Waar zat je met je hoofd?’
Ik keek naar hem op. Zijn gezicht stond niet zoals ik van hem gewend was, dus ik wendde het gauw weer af.
‘Ik wilde niet springen,’ zei ik.
Gio keek mijn kant op.
‘Je wilde niet springen?’ herhaalde hij. ‘Je wilde niet springen? Wat wilde je dan doen?’
Hij klonk echt boos en het deed pijn om hem zo te horen praten. Ik keek naar de grond en haalde mijn schouders een beetje op.
‘Naar de sloot in de regen kijken,’ zei ik.
Gio was blijven staan. Hij keek me aan, maar ik was bang voor de blik die hij in zijn ogen zou hebben en ik keek niet naar hem terug. Ondanks dat had ik het idee dat zijn lichtgroene ogen overal doorheen kwamen.
‘Naar de sloot in de regen?’ zei hij. ‘Helemaal niet, want je bent verdomd high en je was gesprongen omdat je dacht dat je het zou overleven, Starla. Je was zo high dat je met windkracht zes op het hek van een balkon bent geklommen zonder over de risico’s na te denken. Wist je het nog wel? Wist je nog wel dat je een baby met je meedroeg? Heb je er een seconde aan gedacht dat niet alleen jij, maar ook je baby zou vallen als je je evenwicht zou verliezen?’
Ik kromp in elkaar door zijn woorden, zijn stem, die nog steeds boos klonk, en ik weerstond de neiging mijn handen tegen mijn oren te leggen om hem niet te hoeven horen. Vaag zag ik dat Gio zijn hoofd schudde en met zijn hand door zijn haar streek. Hij was opnieuw begonnen met ijsberen en liep heen en weer voor de tafel
‘Je moet verantwoordelijkheid gaan nemen, Starla,’ zei hij. ‘Je hebt ervoor gekozen de baby te houden en daar moet je voor gaan zorgen. Je moet denken aan je baby en aan alle mensen die om je geven. Ik wil je helpen, maar ik kan je niet helpen als je jezelf niet helpt. Je vergiftigt jezelf en je kind en als je zo doorgaat, zal het één van jullie of jullie beiden het leven kosten. Je moet er vanaf blijven, dat wil ik, en neem van mij aan dat je baby dat ook wil. Je kunt niet riskeren dat je baby later last krijgt van de dingen die jij gedaan hebt en boven alles wil ik je niet kwijt, Starla. Ik wil jou en die baby niet kwijt en ik ga niet zitten toekijken hoe mijn vriendin zichzelf en haar ongeboren kind verruineerd.’
Zijn woorden deden pijn en in elkaar gedoken bleef ik op de bank zitten. Ik had mijn handen inmiddels tegen mijn hoofd gelegd, tegen mijn slapen omdat mijn hoofd pijn deed van wat hij zei, en er liepen tranen over mijn wangen. Ik wist niet wanneer ik was gaan huilen, maar de drugs versterkten het doffe gevoel in mijn lichaam dat zijn woorden veroorzaakten en het lukte me niet het snel groeiende gevoel van ellende te controleren.
Ik drukte mijn handen tegen mijn slapen en kneep mijn ogen dicht.
‘Ik wil gewoon normaal zijn!’ stootte ik toen uit, half huilend, half hysterisch.
Ik zag dat Gio mijn kant op keek. Hij bleef staan toen ik dat zei, toen hij mijn gezicht zag. Ik keek naar hem door mijn tranen heen en schudde mijn hoofd, heen en weer wiegend op de bank en met mijn handen tegen mijn hoofd gedrukt. De tranen rolden over mijn wangen.
‘Ik wil gewoon normaal zijn,’ bracht ik hortend en stotend uit. ‘Het spijt me zo. Ik wil gewoon normaal zijn. Alsjeblieft, haat me niet, het spijt me zo, zet me er alsjeblieft niet uit.’
Snikkend keek ik hem aan. Vaag zag ik door mijn tranen heen dat zijn houding en gezicht veranderd waren, dat het boze erin was afgekoeld, maar ik kon niet goed in zijn gezicht zien wat hij dacht en voelde. Daarom sloeg mijn hart een slag over toen hij naar me toe kwam lopen: door de vage sensatie die de drugs veroorzaakte dacht ik dat hij me zou slaan, me op mijn kop zou geven omdat ik huilde, net als pa, en in een reflex dook ik in elkaar op de bank, mijn handen beschermend opheffend boven mijn hoofd. Gio suste me echter en ik voelde dat hij zacht mijn polsen vastpakte.
‘Rustig,’ zei hij terwijl hij mijn armen boven mijn hoofd weghaalde. ‘Ik doe je geen pijn. Het spijt me, ik had het je beloofd. Ik had mijn belofte niet moeten breken. Ik had niet zo tegen je moeten schreeuwen.’
Ik liet hem mijn armen naar beneden brengen en keek hem met betraande ogen aan.
‘Het spijt me zo, Gio,’ zei ik weer. ‘Ik… ik wil gewoon even niet meer ik zijn.’
Het deed pijn om dat te moeten zeggen, om het uit mijn eigen mond te horen, en mijn zicht werd nog waziger. Mijn gesnik werd korter en ik zag dat Gio slikte. Hij wendde zijn blik af, keek even voor zich uit en streek met één hand door zijn haar, in een vergeefse beweging die me vertelde dat hij hetgeen waar zijn ogen op gericht waren niet zag. Het was of hij zijn beheersing zocht, even de tijd nam om weer rustig te worden, voor hij weer mijn kant op keek. Toen gleed zijn hand langs mijn arm en pakte hij mijn hand.
‘Kom maar,’ zei hij. ‘Laten we je eerst maar even gaan opwarmen. Kom maar. Ik breng je naar de badkamer.’ En hij sloot zijn hand om die van mij en ik liet hem me van de bank overeind helpen. Ik veegde over mijn gezicht en liep met hem mee naar de kamer door, zwijgend en koud en gedesillusioneerd. Ik kon prima lopen, maar Gio’s hand hield ik stevig vast. Ik had hem het liefste nooit meer losgelaten.
In de badkamer zette Gio de kraan van het bad voor me aan. Ik was nat en had het koud en klom snel in het warme water in een poging daarmee op te warmen. Toen ik eenmaal lag en Gio alles opgeruimd had, liet hij me alleen. De sfeer tussen ons was lichtelijk gespannen en het was duidelijk dat de discussie nog niet voorbij was, maar het was een geruststelling dat hij me alleen liet, ergens. Ik maakte eruit op dat hij me geloofde toen ik net gezegd had dat ik net op het balkon was geklommen om mezelf van kant te maken. Als hij dat wel had gedacht, was hij waarschijnlijk bij me gebleven om te voorkomen dat ik mezelf zou verzuipen of mijn polsen ergens mee zou doorsnijden om het alsnog te proberen. Het was een fijne gedachte dat hij me in ieder geval nog een beetje vertrouwde, in mijn eentje. En dat hij me geloofde, hoe onwaarschijnlijk mijn verhaal ook was.

Ik wil jou en die baby niet kwijt en ik ga niet zitten toekijken hoe mijn vriendin zichzelf en haar ongeboren kind verruineerd.

Ruïneert. (:

...hij me geloofde toen ik net gezegd had dat ik net op het balkon was geklommen...

Niet denk ik?

Goed stuk weer, zoals altijd! Ga zo door! (:

Gio is echt heel lief en begripvol en precies de goede figuur voor Starla op dit moment. En tegelijkertijd heeft hij wel die ruggengraat en gaat een beetje tegen haar lopen schreeuwen, en dat vind ik er leuk aan. Hij is niet honderd procent perfect, hij zegt ook wel eens de verkeerde dingen en kwetst haar - maar ze maken het steeds weer goed en dat geeft zoveel hoop.

Ook vind ik het mooi dat je Gio en Starla's vader even op één lijn zet, dat maakt duidelijk hoe verschrikkelijk het voor Starla is en hoe ... ja, getraumatiseerd, zal ik maar zeggen, ze is. Het masker begint barsten te vertonen, voor de lezer, maar nu ook voor Gio, en dat heb je zo goed gedaan.

Hier vloog ik echt doorheen, je schrijfstijl in dit stuk bevalt me beter dan in het vorige, niets over te zeggen verder. Gewoon precies goed. <3

Dank jullie voor de reacties allebei

______________________________________________________________________________

Toen Gio eenmaal weg was, deed ik niets. Ik lag met mijn ogen dicht in bad en dobberde een beetje in het warme water. Ik voelde me moe, nu. Mijn gehuil van daarnet had een bonkende pijn in mijn hoofd veroorzaakt en dat en mijn hysterische jankbui hadden me vermoeid. De nawerkingen van de ketamine voelden vreemd, nog steeds, en legden een dof, zwaar gevoel op mijn hoofd. Ik zakte zo nu en dan een beetje weg en op een gegeven moment leek het water ineens een heel stuk kouder te zijn toen ik mijn ogen weer opendeed.
Toen ik weer een beetje helder was, knipperde ik even met mijn ogen. Toen kwam ik overeind in bad. Mijn hoofd bonkte nog steeds en ik kreeg het opnieuw koud toen ik rechtop ging zitten, boven het afgekoelde water uitkomend, maar ik zette door. Ik kwam uit bad, droogde me af en trok de nachtkleding aan die Gio voor me op de wasmand had gelegd. Ook mijn lichaam voelde moe, met zware, lome ledematen, en alles smeekte om rust, maar ik gaf er niet aan toe. Nu ik weer helder was schaamde ik me, tegenover Gio, over wat er net gebeurd was, en ik wilde eerst met hem praten. Ik wilde die spanning, dat gevoel van een onafgemaakt iets tussen ons in weghebben. Ik wilde niet dat hij dacht dat ik een junkie was, dat ik nergens anders om gaf dan drugs, dan mezelf. Ik hield van hem en ik wilde het hem vertellen, nu, eerst, voor het eerst in mijn leven.
Toen ik mijn kleren weer aan had, liep ik naar de andere kant van de badkamer. Ik pakte de deurknop vast en knipte het licht uit. Even bleef ik staan, in het donker, in de stilte in de badkamer, moed verzamelend eer ik de rust en eenzaamheid die de ruimte me bood zou kunnen, durven verlaten. Toen ik het niet langer voor mezelf kon uitstellen, haalde ik een keer diep adem en deed de deur open.
Ik stapte over de drempel van de badkamer heen de gang in. Toen ik de deur achter me had dichtgedaan, zette ik koers naar de slaapkamer. Daar zag ik Gio niet, dus liep ik door naar de woonkamer. Daar vond ik hem inderdaad. Hij zat op een stoel aan de eettafel en was bezig met een pen en wat groepjes papieren die her en der over de tafel verspreid lagen.
Hij keek mijn kant op toen hij me binnen hoorde komen.
‘Hé,’ zei hij. Hij keek nog even naar de papieren op de tafel, maakte ergens een zin af en draaide zich toen weer mijn kant op. Hij leunde zijwaarts tegen de rugleuning van de stoel en vroeg: ‘Gaat het weer een beetje?’
Ik bleef een beetje ongemakkelijk in de deuropening staan en knikte terwijl ik langs mijn arm wreef.
‘Ja, het gaat wel,’ zei ik. ‘Ik heb hoofdpijn, maar dat gaat vanzelf wel weer over.’
Gio keek me aan.
‘Door de drugs?’ vroeg hij.
Het was pijnlijk hem dat te horen vragen en ik slikte even.
‘Nee. Door het andere.’
Dat behoefde geen verdere uitleg. Gio knikte en even was het stil. Ik bleef in de deuropening staan, met mijn blik op de grond gericht. Ik merkte dat Gio naar me keek, maar ik durfde geen gehoor aan hem te geven. Pas toen hij zijn blik afwendde en zijn pen neerlegde, durfde ik naar hem op te kijken.
Gio schoof de papieren wat bij elkaar en draaide zich naar me om toen hij daarmee klaar was. Hij sloeg zijn armen over elkaar, keek me weer aan en knikte naar de salontafel, waar de ketamine nog op het blad lag zoals ik het had achtergelaten. Ik voelde een steek van schaamte toen ik het daar zo zag liggen.
‘Wat is het?’ hoorde ik Gio vragen.
Ik boog mijn hoofd wat en keek naar de grond.
‘Ketamine,’ zei ik zachtjes.
‘Harddrugs?’
Ik slikte. ‘Ja.’
Weer was het even stil. Opnieuw was Gio de eerste die weer sprak.
‘Wat doet het met je?’ vroeg hij.
Ik wreef wat over mijn arm.
‘Ik voel me er beter door,’ zei ik. ‘Als ik het gebruik, voel ik me…’
‘Normaal?’ vulde hij aan.
Ik keek naar hem op toen hij dat zei. De manier waarop hij het zei herinnerde aan wat ik net zelf gezegd had en even schaamde ik me voor die herinnering. Maar het was wel zo.
Ik wendde mijn blik weer af.
‘Ja,’ zei ik zacht.
Gio boog wat naar voren op zijn stoel.
‘Luister, Starla, je bént normaal,’ zei hij. ‘Er is absoluut, in de verste verte niets is met je. Je bent zo normaal als je zou kunnen zijn in je huidige situatie. Waarom wil je dat niet inzien?’
Er verscheen een brok in mijn keel en ik slikte krampachtig. Ik voelde dat mijn ogen begonnen te prikken, alweer, en uit alle macht probeerde ik het tegen te houden. Ik schudde mijn hoofd wat.
‘Omdat het niet zo is,’ zei ik met een brok in mijn keel. ‘Ik ben niet normaal. Ik doe domme dingen en ik ben stom en ik kan me nergens meer op concentreren. Ik kan niet eten en niet slapen en ik ben altijd moe, en mijn hoofd is altijd vol en ik kan niet eens normaal naar bed met mijn vriend. Ik ben achttien en ik ben zwanger en door dat stomme gedoe op school vandaag weet iedereen nu hoe dat komt en als ze dat allemaal weten, wordt het nooit meer zoals het was. Ik…’ Ik slikte. ‘Ik wil me gewoon weer als mezelf voelen, maar… het is alsof alles constant verkeerd gaat en ik daardoor telkens alleen maar verder van mezelf kom af te staan.’
Gio keek me aan.
‘Maar dat is logisch, in deze situatie, Starla,’ zei hij. ‘Voor iemand in deze situatie ís dat normaal. Je kunt niet meer van jezelf verwachten.’
Maar ik schudde mijn hoofd. ‘Maar ik wil niet dat dat normaal is. Ik wil me niet iedere keer zo rot voelen, ik wil gewoon mezelf zijn en vrolijk zijn en gewoon verder kunnen leven. Maar iedere keer gebeuren er dingen waardoor het alleen nog maar moeilijker wordt en het is zoveel bij elkaar dat ik niet meer weet wat ik anders moet doen.’
‘Zoals wat? Wat is er vandaag gebeurd, op school?’
‘Van alles, allemaal stomme dingen. Iets met Mel en Bobby en een vriend van hem en alles ging gewoon fout. Iedereen wist het al van de baby door Dora en toen kreeg ik ruzie met Floris, en toen zei Mel iets stoms en nu weet iedereen die daar was en straks ook de hele school wat er gebeurd is tussen Cees en mij. Dat is mijn grootste geheim en… het doet pijn, als iedereen dat weet. Ik schaam me ervoor en ik wist, weet niet hoe ik daar mee om moet gaan.’ Ik frunnikte even aan een draadje. Toen keek ik naar hem op.
‘Het was een impuls, Gio,’ zei ik. ‘Ik ben niet verslaafd. Het voelde gewoon even als mijn enige oplossing. Ik ben er niet van afhankelijk. Ik gebruik niet dagelijks omdat ik niet zonder kan.’
Gio leunde weer achterover op zijn stoel. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me aan.
‘Is dat volgens jou het criterium van verslaving?’ vroeg hij. ‘Iedere dag gebruiken?’

Starla is zoveel sterker dan ze zelf denkt. En tegelijkertijd heeft ze Gio nodig. En dat is zo menselijk. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe realistisch ik jouw personages en de relaties tussen alle personages vind. Ik denk dat je als je zelf terugleest nog wel een paar zinnen vindt die niet helemaal lekker lopen, want aan het begin viel me dat weer een beetje op, maar zoals gezegd - die vind je waarschijnlijk zelf ook wel terug, bij de zoveelste herschrijfronde ;)
Verder heb ik op het moment echt niet meer te melden dan dat ik het nog steeds heerlijk vind en graag meer wil lezen! Ik hoop dat Gio Starla kan doen inzien dat haar drugsgebruik echt zorgwekkend is (en dat drugs héél slecht zijn voor een baby).

Liefs,
Melian

‘Er is absoluut, in de verste verte niets is met je.

Een keer 'is' te veel?

Echt, Gio is zo wijs en verstandig, niet normaal. ;o
Heb je dat expres gedaan omdat hij een stuk ouder is zeker?;)

Goed werk jeetje!

Dank jullie wel voor de toffe reacties! Het is inderdaad de bedoeling dat hij overkomt als de beste persoon die er voor Starla kan zijn (zonder daardoor een soort god te worden inderdaad ), ook vanwege het leeftijdsverschil en de mening die veel mensen daarover hebben. Contrast tussen wat mensen van hun relatie denken en hoe die werkelijk is roept op die manier hopelijk wat vragen/andere inzichten op

________________________________________________________________________________

Ik keek hem even aan. Zijn woorden klonken na in mijn hoofd en ik slikte toen het tot me doordrong wat hij bedoelde. Ik wendde mijn blik af.
‘Weet ik niet,’ zei ik schoorvoetend. ‘Misschien niet.’
Gio knikte. ‘Dat denk ik ook niet. Want ondanks dat je misschien niet iedere dag gebruikt, denk ik dat je er wel degelijk afhankelijk van bent. Je gebruikt misschien niet iedere dag, maar telkens willen gebruiken als het moeilijk gaat omdat je er anders niet mee om kunt gaan, is ook een vorm van verslaving, Starla. Iedere vorm van afhankelijkheid is een verslaving en op die manier ben jij ervan afhankelijk. En ik denk dat je dat zelf ergens ook wel weet.’
Ik haalde mijn schouders wat op en zei niets. Ik voelde dat Gio me aankeek, maar hij ging door ondanks het feit dat ik zijn blik ontweek.
‘Ik denk ik dat weet omdat je het nooit aan me verteld hebt,’ zei hij. ‘Dat je drugs bij je had. Ik heb nooit gezien dat je iets had meegenomen.’ Hij wendde zijn blik niet van de mijne af en vroeg, rustig, zonder beschuldigend te klinken: ‘Waarom heb ik dat nooit gezien?’
Ik keek naar de grond. Even bewoog ik mijn voet wat heen en weer over het tapijt.
‘Omdat ik het verstopt had,’ zei ik toen.
Gio knikte. ‘Precies. En waarom had je het verstopt?’
Opnieuw haalde ik mijn schouders een beetje op. ‘Omdat ik niet wilde dat je wist dat ik het bij me had.’
‘Waarom niet?’
Ik slikte. ‘Omdat ik me ervoor schaam.’
‘En waarom schaam je je ervoor?’
‘Omdat ik weet dat het slecht is. Omdat jij dan ook weet hoe zwak ik ben.’
‘Waarom vind je jezelf zwak als je het gebruikt?’
Mijn ogen brandden.
‘Omdat ik me een junkie voel,’ zei ik. Ik kneep mijn ogen even dicht. ‘Ik voel me zwak omdat ik niet zonder kan.’
Trillend bleef ik staan, in de deuropening, met mijn handen in elkaar. Uit alle macht probeerde ik niet te huilen, me in te houden. Gio zag het en hij leunde wat naar voren in zijn stoel.
‘Het is goed, Star,’ zei hij. ‘Ik veroordeel je niet om wat je doet en je hoeft je niet voor mij te schamen. Maar ik wil gewoon dat je je dat realiseert. Ik kan je niet dwingen en dat wil ik ook niet, maar ik wil zo graag dat je ermee ophoudt.’
Ik streek langs mijn wang toen er een traan naar beneden gleed.
‘Ik ook,’ zei ik. ‘Ik wil mijn baby geen pijn doen. Maar het is gewoon… moeilijk.’
Gio knikte. ‘Dat begrijp ik. En daarom wil ik je helpen: het is makkelijker als je het niet alleen hoeft te doen.’ Hij keek me aan. Toen knikte hij met zijn hoofd richting de ketamine op de tafel, zonder zijn blik van die van mij af te wenden.
‘Heb je nog meer?’ vroeg hij. ‘Dan wat daar ligt?’
Ik streek even over mijn gezicht, maar knikte toen schokkerig. ‘Ja, veel meer.’
Gio keek me aan en hij knikte.
‘Oké,’ zei hij. ‘Laat het maar zien.’

Gio en ik pakten al mijn spullen bij elkaar. Alles wat ik nog had, aan drugs, aan medicijnen, dingen die ik ooit van Marco of anderen had gekocht en gekregen wat ik nog uit ieder hoekje en gaatje terug kon vinden. We namen alles mee en legden het op een hoop op de salontafel in de kamer, bij de ketamine die ik daar een paar uur eerder had achtergelaten. Het was veel, allemaal bij elkaar, en mede daardoor schaamde ik me ervoor, ook al had Gio gezegd dat het niet nodig was. Er bleven maar dingen bijkomen: ik had overal losse dingen verstopt, ook vanuit het huis van mijn ouders nog, en ik voelde me echt een junkie toen ik telkens allemaal zakken en tasjes leeghaalde om de inhoud bij de stapel op de salontafel te leggen.
Misschien was dat echter juist wel goed, die schaamte. Het was een flinke eye-opener. Ik had een aardige berg, waarschijnlijk voor minimaal tweehonderd euro aan drugs. Gio probeerde me opnieuw aan mijn verstand te krijgen dat het niet goed was, dat ik er vanaf moest blijven, voor mijn eigen welzijn en dat van mijn kind, en ik wist dat hij gelijk had, maar het vooruitzicht aan geen drugs meer hebben om op terug te vallen, was beangstigend. Het was altijd een fijn idee geweest om te weten dat ik ieder gewenst moment even kon verdwijnen, even van alles weg kon komen als het echt niet meer ging, en ik vond het moeilijk om die zekerheid, dat vangnet nu los te moeten laten.
Om het makkelijker te maken, te onderstrepen, misschien, besloten we alles weg te gooien. We deden al mijn spullen bij elkaar in het linnen tasje dat ik had meegenomen en tapeten dat dicht, op zo’n manier dat het onmogelijk was het ooit nog open te krijgen. Daarna gingen we het appartement uit, naar beneden met de lift, naar de afvalcontainer die buiten de parkeergarage op een plateau op de stoep stond. Het was een diepe container, ondergronds. Daar bleven staan. Ik twijfelde een tijdje, wetend dat ik nooit meer bij de inhoud van die tas zou kunnen als ik hem nu in dat gat liet vallen, dat ik het definitief zelf moest gaan doen als ik alles weggooide. Dat was moeilijk en het was een pijnlijke beslissing, maar uiteindelijk deed ik het toch. Ik gooide het tasje in het gat en het verdween met een paar lichte tikken binnen de container onder de grond.
Daarna gingen we terug naar binnen. Ik voelde mee een beetje raar, toen we weer in de lift stonden. Aan de ene kant wilde ik zo hard mogelijk terugrennen naar die container om het er weer uit te halen, aan de andere kant kon ik bijna niet geloven dat ik het aangedurfd had alles weg te gooien. Het was zowel bevrijdend als beangstigend. Het voelde een beetje als toen ik voor het eerst zonder zijwieltjes leerde fietsen: trots omdat ik het aandurfde het alleen te doen, maar tegelijkertijd bang dat ik bij de eerstvolgende windvlaag genadeloos hard onderuit zou gaan.
Terug in het appartement was ik een beetje stil. Ik voelde me nog altijd vreemd, schaamde me nog steeds tegenover Gio. Ik ging in het raamkozijn bij de vleugel zitten terwijl Gio iets te drinken voor ons maakte en af en toe keek ik naar hem terwijl hij bezig was. Ik vond het moeilijk me een houding te geven, hem onder ogen te komen. Ik schaamde me tegenover hem omdat ik bang was voor wat hij van me dacht. Hij had me niet veroordeeld, zoals hij gezegd had, en bij alles wat ik net tevoorschijn gehaald was zijn gezicht neutraal gebleven, maar ik denk niet dat hij wist dat ik zoveel harddrugs gebruikte, dat het zo erg was. Daar voelde ik me ongemakkelijk over, onbevredigd. Ik wilde niet dat hij dacht dat ik gewoon een junkie was, iemand drugs gebruikte voor de lol, of omdat anderen het ook deden. Dat had ik wel gedaan, ooit, maar na verloop van tijd was het niet leuk meer geweest. Het was mijn toevlucht geweest, mijn ontsnapping, aan mijn eigen leven. Het was mijn ontsnapping geweest aan die avond met Cees op de wc.
Dus ik vertelde het hem. Dat, die schaamte, alles van vanavond, was de laatste zet die ik nodig had, na alles van de laatste tijd, naast de dingen die me er al eerder toe aangezet hadden. Ik keek naar hem toen hij naar me toe kwam lopen en me een kop warme chocolademelk aangaf en toen nam ik een besluit. Ik moest hem alles vertellen, eindelijk, na al die tijd. Ik moest hem de waarheid vertellen.

Ik ben echt heel benieuwd! Ben weer helemaal bijgelezen en kan niet wachten op een vervolg (:

Hopelijk is dit een eerste stap richting een nieuwe instelling voor Starla, een nieuw leven misschien wel. Ze moet nu doorhebben dat het niet meer alleen om haar gaat, ze draagt ook verantwoordelijkheid voor een tweede leventje! En ik vind Gio heel lief. Dat moet ik steeds weer zeggen. :)

Ik begin nu wel benieuwd te worden naar de rest van Starla's leven - dat wil zeggen, in haar familie, waar is Roos heen, waar is de mentor heen, al die dingen. Niet dat ik vind dat deze scène te lang duurt; ik dacht daar gewoon net even aan. :P Ik vind dit een belangrijke, betekenisvolle scène en je schrijft hem heel mooi, dus over de lengte heb ik niks te klagen. Deze scène mag je niet in een paar woordjes afhandelen, dat doe je ook niet, en dat is mooi. :)

Liefs,
Melian

Ik kan niet wachten tot je nieuwe post

Dank jullie wel voor jullie leuke reacties en het nog altijd meelezen, jullie zijn altijd een grote motivatiefactor Melian, gaat allemaal nog duidelijk worden als het goed is, als het te lang duurt, geef je maar een gil!

____________________________________________________________________________________

Ik bleef op de vensterbank bij het raam zitten, met één been opgetrokken en mijn handen om de mok chocolademelk gesloten. Ik keek naar Gio terwijl hij met een glas Disaronno met ijs voor zichzelf op de pianokruk ging zitten. Toen hij naar me opkeek, was zijn gezicht kalm en rustig. Zijn lichtgroene ogen staken sterk af tegen de donkere kleur van zijn haar.
Even wendde ik mijn blik af. Ik slikte een keer, maar toen sloot ik mijn handen steviger om de mok.
‘Ik wil ergens met je over praten,’ zei ik. ‘Als je dat goed vindt.’
Gio keek me aan. Zijn arm steunde steunde op de dichte klep van de vleugel en de Disaronno in zijn glas bewoog lichtjes op het rustige ritme van zijn ademhaling.
‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Waarover?’
Ik keek naar de mok in mijn handen, waarin een toef slagroom bezig was in de chocomelk te smelten. Ik pakte het lepeltje vast en begon ermee door slagroom te roeren.
‘Over die avond,’ zei ik. ‘In de club. Over die avond met Cees.’
Gio keek me aan. Zijn ogen gleden over mijn gezicht en zijn elleboog bleef op de klep die de toetsen van de piano bedekte rusten, kalm, ontspannen. Hij veranderde niet van houding, ook al wist hij waarschijnlijk dat dit een grote stap voor me was.
‘Oké,’ zei hij. ‘Als je wilt praten, luister ik naar je.’
Ik slikte. Ik speelde even met mijn lepeltje en keek even naar hem, maar toen wendde ik mijn blik weer af.
‘Oké,’ zei ik toen ook. Ik wachtte even, aarzelde even, maar toen ademde een keer diep in door mijn neus. Ik liet mijn adem ontsnappen en deed mijn ogen dicht. Ik streek nog een laatste keer een losgeraakte pluk haar naar achteren. Toen begon ik te praten.
‘Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen’ zei ik. ‘Dus ik begin maar gewoon bij die zaterdag, een aantal maanden terug. Het gebeurde toen ik uit was. Ik was alleen, die avond, eigenlijk voor het eerst sinds tijden weer. Ik ging altijd met Bobby en onze vrienden uit op dezelfde plek, een club aan de buitenrand van de stad, maar dat weekend was Bobby op vakantie, een weekendje weg met zijn familie, dus ik ging alleen.’ Ik streek de pluk haar nog een keer achter mijn oor toen hij weer naar voren viel. Ik merkte dat mijn hand een beetje trilde en klemde hem snel weer om mijn mok.
‘Een paar van mijn vrienden waren er wel,’ zei ik. ‘Wat van de jongens en wat mensen die ik… ken. Cees was er ook, met een paar van zijn vrienden. Ons groepje zat bij dat van hem in de buurt. Ik ging dus bij hen zitten, zat soms een tijdje met hen in het loungedeelte, ging dan weer even de dansvloer op, en… af en toe praatte ik ook wat met Cees. Hij is geen makkelijk persoon, hij is moeilijk te lezen, maar… dat was hij altijd al geweest, dus daar zocht ik eigenlijk nooit iets achter.’ Ik voelde dat Gio naar me keek, maar hield mijn ogen op mijn chocomelk gericht. Ik kon het niet opbrengen hem aan te kijken als ik hem dit vertelde. Ik wist niet of ik de uitdrukking op zijn gezicht wel wilde zien, of ik wilde weten hoe die zou zijn.
Ik slikte nog een keer en ging verder.
‘Nou, goed, alles goed en wel, maar op een gegeven moment gingen een aantal van mijn vrienden weg. Die van Cees gingen dansen, dus Cees en ik bleven alleen achter. Ik was al heel erg… dronken, op dat punt, en Cees had volgens mij al eerder iets heftigs gebruikt, dus ik weet ook niet hoe helder hij nog was. We praatten wat met elkaar en na een tijdje bood hij me een drankje aan. Tenminste, hij bood me aan me iets te geven wat mijn avond leuker zou maken, en toen ik ja had gezegd, kwam hij niet veel later terug met een drankje. Ik weet nog steeds niet wat hij erin gedaan heeft. Achteraf denk ik dat het GHB of één of andere nepversie van Rohypnol geweest is omdat het raar smaakte, maar ik vroeg het niet eens. Ik was dom en dronken en ik dronk het gewoon op.’
Er trok een naar gevoel door mijn maag en ik keek één keer naar Gio vanonder mijn wimpers, om zijn reactie te peilen. Zijn ogen gingen over mijn gezicht terwijl hij mijn uitdrukking bestudeerde bij wat ik hem vertelde, maar verder was er niets uit zijn blik af te lezen.
Ik wendde mijn weer blik af en ging weer verder.
‘Na een tijdje begon ik me raar te voelen,’ zei ik. ‘Ik weet niet eens meer of ik me toen nog realiseerde dat dat door dat drankje kwam, maar waarschijnlijk was ik al zo ver weg dat dat niet meer tot me doordrong. Ik werd slap en misselijk en alles begon te draaien. Ik begon me steeds beroerder te voelen en na verloop van tijd vroeg Cees of ik even met hem mee naar de wc wilde.’
Ik zag dat Gio nu heel licht ging verzitten. Er verscheen iets in zijn blik dat ik niet precies kon plaatsen en ik zag dat het hem moeite kostte zijn gezicht neutraal te houden.
Opnieuw streek ik mijn haar achter mijn oor.
‘En weer was ik stom, want ik zei ja,’ vervolgde ik. ‘Ik was misselijk en ik dacht met mijn stomme, dronken hoofd dat hij me mee wilde nemen omdat hij doorhad ik ieder moment kon gaan overgeven en hij wilde voorkomen dat ik dat midden in de club zou doen. Dus ik zei ja en hij hielp me overeind, want ik had niet meer de kracht zelf op te staan. Hij nam me mee, loodste me de wc in en deed de deur achter zich dicht. Ik was me van nog geen kwaad bewust, maar toen ik wilde gaan lopen, of iets wilde doen, ik weet het niet meer, duwde hij me met mijn rug tegen de muur en stak zijn handen onder mijn rok. Toen pas drong het tot me door wat hij echt van plan was.’
Op de pianokruk veranderde Gio van houding. Hij had zijn glas overgepakt in zijn andere hand en steunde nu met zijn kin tegen de linker. Zijn mond was verborgen achter zijn hand, waarschijnlijk zodat ik de verbeten trek erom niet zou zien, maar ik kon zijn emoties nu evengoed glashelder in zijn ogen lezen.
Ik boog mijn hoofd wat en pielde weer aan mijn lepeltje, om maar iets om handen te hebben.
‘Ik raakte ik paniek toen hij dat deed,’ ging ik verder. ‘Voor zover ik dat nog kon, dan. Ik begon te worstelen en hij duwde me voorover op zo’n meubel langs de wand, met de wastafel erin gebouwd. Hij hield me omlaag gedrukt en begon mijn ondergoed uit te trekken. Hij was zo sterk, maar ik bleef tegen hem vechten, en op een gegeven moment werd hij het zat. Hij draaide mijn arm op mijn rug, zodat ik niet meer kon bewegen. En toen hij me zo in bedwang had, deed hij het.’ Ik slikte toen er zich een brok in mijn keel vormde. Ik voelde mijn ogen prikken en pauzeerde even om mijn beheersing te kunnen bewaren. Het lukte me mijn tranen binnen te houden, maar mijn stem klonk vreemd toen ik verder praatte.
‘Hij had twee pogingen nodig voor het hem lukte,’ zei ik. ‘Ik was zo gespannen dat hij het de eerste keer niet voor elkaar kreeg. Toen het hem wel lukte, deed het vreselijk veel pijn. Ik zei dat ik niet wilde, maar hij legde zijn hand over mijn mond en hield me stevig vast. Hij ging gewoon door. Ik vocht nog een tijdje tegen hem, voor zover ik dat nog kon, maar het deed zo’n pijn dat ik het na verloop van tijd gewoon opgaf. Ik kon gewoon niet meer.’
Ik zag dat ook Gio nu slikte achter zijn hand. Ik streek de losse pluk haar weer achter mijn oor toen die opnieuw voor mijn gezicht viel en sloot mijn handen weer om de mok. ‘Het duurde een eeuwigheid voor hij klaar was. Ik was op toen hij me losliet en ik zakte in elkaar op de grond. Hij zette me weer rechtop, maakte mijn gezicht schoon en deed mijn kleren goed. Hij nam me aan mijn hand mee terug naar binnen en zette me op een stoel. Daar liet hij me zitten. Hij zei dat het leuk was en dat hij me snel weer zou zien en toen ging hij weg.’
Ik staarde naar de beker die op mijn bovenbeen steunde, op de plek waar ooit die blauwe plek van die avond had gezeten. Ik slikte en nietszienend keek ik naar mijn benen. Ik schudde mijn hoofd een beetje.
‘Ik heb het nooit weg kunnen krijgen,’ zei ik. ‘Het was altijd bij me, bij alles wat ik deed. Ik kon me niet meer concentreren en was bang dat het nooit meer over zou gaan, dat ik nooit meer normaal zou worden. De enige manier om daaraan te ontsnappen, was door even niet mezelf te zijn. Door even los te kunnen komen van mijn eigen gedachten en de beelden en geluiden in mijn hoofd. Door drugs.’
Er viel een stilte. Even gebeurde er niets. Ik bleef nog een paar seconden zitten zoals ik zat, maar toen keek ik op naar Gio. Hij zat nog steeds hetzelfde als daarnet, met zijn elleboog op de piano en zijn hand tegen zijn gezicht. Hij was hard bezig zijn emoties te onderdrukken, waarschijnlijk om mij niet nog meer van streek te maken, maar de verbetenheid in zijn ogen was zo sterk dat die overal doorheen kwam.
Licht schudde hij zijn hoofd.
‘Het spijt me zo dat dit je overkomen is,’ zei hij toen. ‘Het spijt me zo dat je dit hebt moeten meemaken. En het spijt me zo dat ik er op geen enkele manier was om je te helpen.’
Ik schudde mijn hoofd en wendde mijn blik weer af.
‘Daar kun jij niets aan doen,’ zei ik. ‘Dat kon niemand. De situatie was gewoon zo.’
Gio liet zijn hand tegen zijn slaap steunen.
‘Ik bedoel niet toen,’ zei hij. ‘Ik bedoel erna. Zelfs nu nog, als je me dit verteld, zie ik hoe alleen je geweest ben, toen met hem, maar ook erna. Dat had ik moeten oppikken. Ik had het er niet bij moeten laten zitten toen ik zag dat er iets aan de hand was, omdat ik dacht dat het wel goed zou komen, omdat dat makkelijker was. Ik had er voor je moeten zijn. Ik kan het niet verkroppen dat je je hier helemaal alleen doorheen hebt moeten slaan. Dat je dacht dat drugs de enige manier waren om even wat verlichting te krijgen.’
Ik haalde mijn schouders wat op.
‘Misschien was er gewoon geen andere manier,’ zei ik.
Maar Gio keek me aan.
‘Er is altijd een andere manier,’ zei hij. ‘En dat je dat niet weet, geeft aan dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan je dat in te laten zien. Er zijn zoveel aanwijzingen geweest, zoveel kansen om door te vragen, en dat deed ik nooit. Ik had het moeten zien. Dat laatst in de kantine, je blauwe oog, de manier waarop je reageerde als ik je onverwachts aanraakte… zelfs je reactie laatst bij de bar, met hem toen hij je bij je hand pakte.’ Hij schudde zijn hoofd even. ‘Als ik dit had geweten, had ik hem nooit laten gaan.’
Ik slikte. Gio keek me aan.
‘Hoe voel je je erover?’ vroeg hij. ‘Nu, over hem? Nu je hier bent?’
Ik speelde weer met mijn lepeltje.
‘Beter,’ zei ik. ‘Veiliger.’
‘En in je gevoel? In je hoofd?’
Ik keek naar de mok in mijn handen. ’Ook wel beter. Rustiger. Maar… het is er nog wel. Ik had het idee dat het beter ging, de laatste tijd, maar… door dat van vanmiddag, op school voelt het weer rot. Zo voel ik me altijd als het weer terugkomt. Ik ben gewoon bang. Voor hem, en dat het nooit meer overgaat.’
‘En de enige manier om daar even uit te komen was door high te worden.’
Ik wendde mijn blik weer af en even was ik stil. Toen knikte ik. ‘Ja.’
Gio keek me aan.
‘Dat had ik moeten zijn,’ zei hij. ‘Die steun. Dat had ik moeten zijn.’
Ik krabte aan een rest nagellak op mijn duimnagel.
‘Misschien kun je dat nu zijn,’ zei ik. ‘Alsnog.’
Hij knikte.
‘Dat hoop ik,’ zei hij. ‘Daar ga ik vanaf nu alles aan doen.’ Zijn ogen gleden over mijn gezicht. Toen maakte hij aanstalten zijn Disaronno weg te zetten.
‘Je ziet bleek,’ zei hij. ‘Zal ik even een glaasje water voor je pakken?’
Maar ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, het gaat wel,’ zei ik. ‘Ik ga zelf wel even. Ik wil even…’
Ik gebaarde richting de badkamer. Gio knikte.
‘Is goed.’ zei hij. ’Rustig aan. Ik ben hier.’
Ik knikte dankbaar. Toen kwam ik overeind en liep naar de badkamer. Aan het getik van ijs in een glas hoorde ik dat Gio in de kamer bleef zitten en zijn glas weer had opgepakt. Ik vond het vreselijk, ook voor hem, dat hij dit had moeten horen. Het was moeilijk om me zo aan hem bloot te geven, maar ik voelde me er minder rot over dan ik van tevoren verwacht had. Mijn hart sloeg licht versneld in mijn borst en mijn benen voelden een beetje vreemd, maar ik trilde niet en ik had niet gehuild. Ik voelde me eigenlijk wel rustig.
Me verbazend over dat gevoel liep ik de badkamer in. Ik deed ik de deur achter me dicht en bleef even midden in de ruimte staan. Even liet ik de duisternis even op me inwerken, maar toen deed ik het licht aan. Ik liep naar de wastafel om mijn gezicht onder de koude kraan te houden en wat water te drinken. Toen ik klaar was, keek ik op, naar mijn eigen gezicht in de spiegel. Mijn gezicht was inderdaad wat bleek, maar er stond een blos op mijn wangen en mijn ogen waren droog. Het was echt zo, ik had niet gehuild. Voor het eerst had ik erover gepraat zonder dat ik hoefde te huilen.
Nog geen minuut later bleek echter dat ik de enige was die me juist rustiger voelde door wat ik verteld had. Ik stond net naar mezelf in de spiegel te krijgen en me af te vragen wat mijn gebrek aan tranen betekende, toen er plotseling een knal klonk vanuit de woonkamer. Met een ruk keek ik om. Toen ik verder niets hoorde, liet ik de handdoek die ik in mijn handen had gehad vallen en rende de badkamer uit. Toen ik de kamer in kwam, zag ik Gio met een verbeten uitdrukking op zijn gezicht op de kruk bij de piano zitten. Er lagen scherven op de grond en er toen ik mijn ogen verder liet glijden, zag ik tot mijn afgrijzen dat er bloed aan de palm van zijn hand zat. Uit pure frustratie had hij het glas van zijn Disaronno tegen de muur kapot geslagen.
Even bleef ik staan, in de deuropening, starend naar Gio‘s verbeten gezicht, de donkere blik in zijn ogen waarmee hij voor zich uitkeek. Toen ik me realiseerde dat er niemand in levensgevaar verkeerde, gleed mijn adem tussen mijn lippen door. Ik keek naar hem, kwam in beweging en liep naar hem toe. Bij de pianokruk pakte ik zijn bloedende hand vast. Ik ging op mijn knieën zitten, haalde zijn hand naar me toe en drukte er een kus op. Toen sloeg ik mijn armen om hem heen. Na een seconde of wat, voelde ik Gio’s armen om mijn lichaam. Hij trok me tegen zich aan en ik voelde zijn wang tegen mijn hoofd. Zo bleven we zitten. We hoefden niets te zeggen. Er waren geen woorden nodig om uit te drukken wat we voelden.

Die laatste scène. Ah. Gio toch.

Ik vind het fantastisch dat hij zijn glas kapot gooit. Hij is altijd zo rustig, de stabiele factor in Starla's leven, en toch knalt hij zijn glas tegen de muur. Dat maakt hem dan meteen weer zo menselijk. Ook dat hij zijn best doet om zijn emoties te verbergen, maar het niet kan - dat vind ik mooi.

En ik ben blij dat Starla het verteld heeft! Ik ben letterlijk trots op haar, kun je nagaan. Ze is niet 'echt', maar ze is wel gaan leven in mijn hoofd.

Mooi, mooi, mooi. Nul puntjes van kritiek (oh, als je een puntje van kritiek wil: er mist ergens een komma. Dat is serieus alles wat ik kan bedenken).

Liefs,
Melian

Wat een indrukwekkend verhaal, heb het zitten lezen, erg ontroerend. Je schrijft het alsof je het zelf hebt meegemaakt. En dat bedoel ik natuurlijk positief, je verwoordt alles zo goed! Super!

Lach me rot als dat kind toch van Gio blijkt te zijn. Je weet maar nooit hè, in verhalen kan alles!

Je hebt in het stukje loungedeelte staan in plaats van loungegedeelte, maar verder heb ik ook niets aan te merken (:

Keep going!

Dank jullie wel voor de leuke reacties en super dat je ook meeleest Blieje (je hebt heel wat moeten inhalen haha)! Zal nog niet teveel verklappen Melian maar Gio's échte uitbarsting gaat nog komen

________________________________________________________________________________________-

Hoofdstuk

De volgende dag sliep ik uit. Voor het eerst sinds tijden lukte het me te blijven liggen tot ver na zonsopkomst: het was al tien uur geweest tegen de tijd dat ik wakker werd. Ik had geen wekker gezet, vandaag. Expres niet. Ik had gisteren al besloten dat ik vandaag niet naar school ging. Ik wilde even een dag alleen zijn, even een dag rust voor ik weer terug moest, terug naar die drukte en al die mensen die dankzij mijn beste vriendin nu van mijn grote geheim afwisten. Na alle commotie van gisteren, wilde ik even een dag rust hebben om bij te komen.
Toen ik die ochtend wakker werd, was het stil in huis. Gio had de komende paar uur dienst, dus ik had het huis echt even helemaal voor mezelf alleen. Ik besloot het er van te nemen en alles even een keer rustig aan te doen. Ik kwam op mijn gemak uit bed, trok mijn kamerjas aan en ging naar de keuken om te eten. Ik maakte twee geroosterde boterhammen met suiker en perste sinaasappels uit, extra veel, zodat Gio ook nog wat zou kunnen nemen als hij vanavond thuis kwam of morgenochtend ging ontbijten. Daarna namik mijn boterhammen mee naar de kamer om ze op te eten voor de televisie. Ik kreeg mijn sinaasappelsap op en een hele boterham, maar van de andere liet ik de helft liggen. Ik had nog ‘s morgens nog steeds last van misselijkheid, ook als ik niet gedroomd had.
Na mijn ontbijtje, waarna ik nog even bleef hangen bij een programma over een band die ik goed vond, ging ik naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. Daarna liet ik het bad vollopen en kroop in het lekkere warme water met een boek en een aantal tijdschriften. Ik voelde me best ontspannen, eigenlijk. Ik moest er niet aan denken dat ik binnenkort weer terugmoest naar school, aan wat er daar gisteren gebeurd was, maar verder voelde ik me boven verwachting goed. Ik voelde me gerust, nu ik Gio de waarheid had verteld over de drugs en alles met Cees. Ik had verwacht dat ik het erg zou vinden, maar dat was niet zo. Het was eerder of er een soort last van mijn schouders viel, omdat ik nu eindelijk eerlijk tegen hem was geweest. Natuurlijk, ik had er niets mee goedgepraat, maar ik had in ieder geval de kans gehad om mijn kant van het verhaal te vertellen.
Toen ik het zat was in bad, kwam ik overeind om er weer uit te komen. Ik droogde me af en liep naar de slaapkamer om me aan te kleden. Daarna haalde ik mijn schoolboeken tevoorschijn uit de studeerkamer. Ik besloot weer eens te proberen een beetje te gaan leren, in de hoop dat dat nu wat beter zou gaan, eindelijk. Misschien kon ik me nu weer wat beter concentreren nu ik me wat rustiger voelde.
Vol goede moed zocht ik de goede boeken op uit Gio’s kast. Ik stak ze onder mijn arm en nam ze mee naar de woonkamer. Daar pakte ik er een kop thee bij en nestelde mezelf in een hoek van de bank, klaar om te gaan leren. Ik wilde echter net mijn boek openslaan om te beginnen, toen mijn telefoon afging.
Mijn ringtone schalde door wat voorheen een heerlijke, doodse stilte in het appartement was geweest. Ik schrok er praktisch zelf van en liet bijna mijn thee uit mijn handen vallen. Ik zette het kopje vlug op de salontafel en snel kwam ik overeind. Ik had geen idee waar ik mijn telefoon gelaten had en dus begon ik als een kip zonder kop achter het geluid aan door het huis heen te rennen. Ik vond hem uiteindelijk terug op het planchet in de badkamer, waar ik hem gisteren achtergelaten had. Toen ik hem vastpakte, zag ik dat het Mel was.
Ik bleef even staan toen ik dat zag, met de telefoon in mijn hand. Even staarde ik roerloos naar het scherm, terwijl het geluid van mijn ringtone door de badkamer schalde. De letters van Mels naam flikkerden op het scherm en de telefoon trilde in mijn hand. Ik voelde me vreemd, om haar naam daar te zien staan, en wist niet of ik op moest nemen of niet. Eigenlijk wilde ik niet met haar praten, wilde ik boos op haar zijn, maar aan de andere kant vond ik dat lullig voor haar. Ik wist ook wel dat ze het niet expres had gedaan.
Ik bracht mijn hand naar het beeldscherm, maar voor ik op kon nemen, hield mijn telefoon op met trillen. De oproep werd verbroken en het scherm sprong op stand-by. Ik had te lang gewacht. Mel had alweer opgehangen.
Ik keek naar het scherm van mijn telefoon. Vaag zag ik op het donkere schermpje doorschemeren dat ik oproepen gemist had. Ik deblokkeerde het beeldscherm en tikte op de melding. Ik had het goed gezien: ik had twaalf gemiste oproepen en vijf sms’jes, van na het moment dat ik gisteravond alles verwijderd had. Twee van de gemiste oproepen waren van Bobby, de anderen allemaal van Mel. Ook de sms’jes waren van haar, op eentje na: die was van Gio, die me vroeg hoe het ging.
Ik tikte op beantwoorden bij Gio’s sms’je en begon een bericht terug te typen. Ik had echter opnieuw net twee letters ingetoetst toen mijn telefoon weer in mijn handen begon te trillen: het ding begon te gillen en er verscheen een telefoonhoorntje op mijn scherm met een naam eronder. Mel. Alweer.
Weer twijfelde ik even, maar nu niet zo lang als de vorige keer. Gezien het aantal keren dat Mel had geprobeerd contact met me had geprobeerd te krijgen, had ze zich wel lang genoeg rot gevoeld.
Ik ademde een keer in, drukte toen op opnemen en duwde de telefoon tegen mijn oor.
‘Met Starla,’ zei ik.
‘Hé,’ zei Mel met een klein stemmetje. ‘Met mij.’
Ik keek achterom en liet me op de badrand neerzakken. Ik kruiste mijn voeten bij de enkels en sloeg mijn armen over elkaar, voor zover dat ging met mijn telefoon tegen mijn oor.
‘Ja, dat zag ik,’ zei ik. Mijn stem klonk een beetje afstandelijk en naar de timide manier waarop Mel praatte te oordelen, hoorde zij dat ook.
‘Hoe gaat het?’ vroeg ze op hetzelfde gekke toontje.
Ik streek mijn haar naar achteren. ‘Gaat wel.’
‘Ja?’
‘Ja.’
Het was even stil. Ik hoorde het geruis van de telefoonlijn en aan de andere kant doodse stilte. Dat was vreemd, want Mel frunnikte normaal bijna altijd wel ergens aan als ze met iemand aan het bellen was. Ik wist niet precies wat het betekende dat ze dat nu niet deed.
Na een tijdje hoorde ik Mel aan de andere kant van de lijn diep slikken.
‘Star, het spijt me zo,’ zei ze toen. ‘Ik ben zo’n ontzettende trut. Bobby, ik… ik dacht dat jullie het daar over hadden, met Floris. Ik dacht dat hij het wist, maar dat hij bedoelde dat het je eigen schuld was, dat Cees... maar, ik begreep het verkeerd, en… het was niet mijn bedoeling het zo te zeggen. Echt niet.’ Ze slikte opnieuw. ‘Sorry, Star. Het spijt me echt. Ik voel me echt een trut.'
Ik was even stil. Ik keek naar de grond en schoof er wat met mijn voet overheen.
‘Het geeft niet,’ zei ik toen. Het klonk niet geheel overtuigd en Mel maakte een gek geluidje. De betrapte toon van haar stem was u vooral wanhopig geworden.
‘Daar meen je helemaal niets van,’ zei ze. ‘En dat snap ik ook. Echt, ik zou mezelf ook haten.’
Ik duwde mijn haar achter mijn oor en sloeg mijn armen toen weer over elkaar. Ik wilde eigenlijk niet boos op haar zijn, maar merkte dat ik dat wel was, een beetje, dus ik besloot haar te laten praten.
‘Ik wilde je helpen,’ zei Mel, en toen voegde ze er snel aan toe: ‘Nou ja, niet dat je hulp nodig hebt of zo, bedoel ik, maar Floris deed gewoon zo lullig. En ik hoorde het maar half omdat ik met mijn moeder aan de telefoon zat en ik dacht echt dat hij dat bedoelde, dat hij het al wist. En dat vond zo gemeen, en je bent mijn beste vriendin, en toen, toen… nou ja, ik weet niet wat toen.'
‘Toen zei je met je warrige hoofd precies het enige wat je absoluut niet had moeten zeggen,’ vulde ik aan.
Mel zuchtte verongelijkt.
‘Ja, precies,’ zei ze. ‘En het spijt me echt heel erg, Star. Echt waar.’ Even was het stil, en toen vroeg ze met een benepen stemmetje: ‘Ben je erg boos op me?’

Een paar dingetjes:

Na alle commotie van gisteren, wilde ik even een dag rust hebben om bij te komen. = deze zin is overbodig, want dat is in die alinea al duidelijk geworden dat Starla een dag rust wilde om bij te komen van die ellende.

namik = nam ik

Ik had nog ‘s morgens nog steeds last van misselijkheid = twee keer nog.

Natuurlijk, ik had er niets mee goedgepraat = natuurlijk had ik

was u vooral wanhopig geworden = was nu vooral wanhopig geworden

En dat vond zo gemeen, en je bent mijn beste vriendin, en toen, toen… nou ja, ik weet niet wat toen.' = dat vond ik zo gemeen en geen komma voor het woord en plaatsen.


Verder vind ik het echt een leuk verhaal en ben ik erg benieuwd hoe het verder gaat!

Ondanks dat er in het eerste stuk vrij weinig gebeurt, vond ik het toch op een bepaalde manier prettig dat je het erin hebt gestopt. Het past ook, Starla heeft die rust nodig en wij als lezer eigenlijk net zo goed. Dat heb je mooi voor elkaar gekregen.

Het gesprek met Mel was pijnlijk realistisch. Ik heb je, geloof ik, al eens eerder een enigszins stinkend jaloers compliment voor je dialogen gegeven, die zijn zo verschrikkelijk goed - en dat heb je in dit telefoongesprek weer laten zien. Vooral dat Starla in werkelijkheid gewoon boos is, maar het niet wil zeggen, dat vind ik zo eerlijk en zo herkenbaar.

Overigens wilde ik ook nog even zeggen dat ik het oneens ben met dit specifieke stukje uit de reactie boven mij:

Blieje schreef:Natuurlijk, ik had er niets mee goedgepraat = natuurlijk had ik

Ik vind niet dat de woordvolgorde daar veranderd moet worden. Ja, het is spreektaal om het op die manier te schrijven, maar dat hoort hier ook. We zitten in Starla's hoofd, het is ik-figuur en niemand praat honderd procent grammaticaal correct. Dat kán niet. Bovendien is Starla achttien, dan al helemaal niet. Ik vind dat dit soort constructies het verhaal júist een realistische toon geven. Het is zo moeilijk om ik-figuur niet te laten wegzakken in standaard zinnen en standaard personages, dat voorkom je door je taalgebruik aan te passen van de ik-figuur, en dat doe jij juist zo goed.

Tot zover mijn pleidooi voor natuurlijke zinsconstructie. Ahum.
Ik ben nu weer heel erg benieuwd naar Starla's antwoord (en door je opmerking over Gio zit ik al helemaal op het puntje van mijn stoel!)

Liefs,
Melian

Prima, Melian!

Dan beschouwen we gewoon allemaal die zin als ongelezen.

Het is alweer zooooooo lang geleden

Ik schaam me vreselijk! Ik ben al een ruim een week ziek en echt niet heel erg aanspreekbaar/aancomputerbaar, maar bovenal heb ik once again geen enkele notificatie van jullie reacties gekregen van OV ik dacht dus dat er zo ongeveer niemand bijgelezen was, kijk ik toevallig even omdat ik masterbreels naam zie staan, ineens drie reacties gemist :S sorry allemaal! Heel erg bedankt voor jullie reacties en de nuttige discussie (waar ik dus te laat in viel, maar goed -_-). Ik zal er snel weer een stuk bij doen!

______________________________________________________________________________

Ik zuchtte en liet me van de rand van het bad zakken. Ik ging op de grond zitten en leunde met mijn rug tegen de tegels van het bad. Ik pakte een pluk haar en draaide hem op mijn vingers.
‘Valt wel mee,’ zei ik. ‘Ik had het sommige mensen toch ooit moeten vertellen, en nu hoef ik dat zelf niet meer te doen.’
‘Maar je baalt er wel van.’
‘Een beetje wel, ja.’
Opnieuw maakte Mel een meelijwekkend geluidje.
‘Zie je wel,’ zei ze. ‘Je bent mijn beste vriendin en nu heb ik je gekwetst. Dat was echt niet mijn bedoeling, Star. Laat het me alsjeblieft goedmaken. Mag dat?’
Ik keek naar de pluk haar tussen mijn vingers. ‘Dat is niet nodig, Mel.’
‘Jawel. Ben je vandaag thuis? Ik spijbel het laatste uur en ik neem je mee naar de film. En uit eten. Goed?’
Haar stem klonk zo hoopvol dat ik een lichte glimlach niet kon onderdrukken. Ik liet mijn hoofd echter tegen de tegels rusten en zei: ‘Nee, dank je. Ik heb geen zin om naar de stad te gaan.’
‘O, nou… anders kom je naar mij, vanavond, en dan… dan zal ik voor je koken, oké? Iets wat je lekker vindt?’
‘Nee, dank je, Mel. Ik heb geen zin om naar buiten te gaan.’
‘O.’ Weer was het even stil. Ik hoorde dat Mel nu wel ergens aan was beginnen te frunniken. Toen zei ze, weer met een klein stemmetje: ‘Zal ik anders naar jou toekomen?’
Ik hield even op met aan mijn haar draaien.
‘Naar Gio’s appartement, bedoel je?’ vroeg ik toen
Ik hoorde dat Mel slikte.
‘Ja,’ zei ze. ‘Of wil je dat niet?’
‘Jawel, maar ik dacht dat jij niet bij Gio in de buurt durfde te komen?’
Mel stotterde wat. ‘Ja, nou, er zijn ergere dingen op de wereld. Ik overleef het wel.’ Weer was ze even stil. Toen vroeg ze: ‘Denk je dat dat kan?’
Ik wierp een blik op de tijd. ‘Ik denk het wel. Ik zal het zo even aan Gio vragen, als hij pauze heeft.’
‘Oké. Eh, wil je me dan terugbellen als je het weet?’
‘Ja, zal ik doen.’
‘Wil je me ook bellen als het niet doorgaat?’
‘Ja, zal ik doen, Mel.’
‘Oké. En ben je morgen weer op school?’
‘Waarschijnlijk wel.’
‘Oké. Als het dan vanavond niet doorgaat en we zien elkaar pas morgen weer, wil je me dan niet… negeren, of, tegen me schreeuwen als je me weer ziet? Als je morgenochtend wakker wordt en je besluit dat je toch nog heel erg boos op me bent, bedoel ik?’
Ik glimlachte. ‘Nee, Mel. Dat zal ik niet doen. Je hoort van me en anders zie je me morgen, goed?’
‘Oké. Ik hoor het wel.’
‘Is goed. Doeg, Mel.’
‘Dag, meis.’

Toen ik Mel gedag had gezegd, ging ik verder met het sms’je dat ik voor haar belletje naar Gio aan het sturen was geweest. Ik maakte het berichtje af en zette er nu bij of hij het goed vond als Mel die dag ergens langs zou komen. Ik verwachtte niet dat hij het een probleem zou vinden en dat vond hij het ook niet. Al na een kwartier kreeg ik een sms’je terug met reactie op mijn berichtje en de mededeling dat het prima was als Mel zou komen. Als ik in de kamer wilde zitten om een film te kijken, dan zei ik het maar, want Gio moest nog wat administratie doen en hij vond het geen probleem om in de werkkamer te gaan zitten zodat wij samen op de bank konden hangen.
Ik moest glimlachen om zijn berichtje en met een warm gevoel in mijn buik stuurde ik een sms naar Melanie. Ik zei haar dat ze langs kon komen en stelde voor dat ze er om acht uur zou zijn. Uiteindelijk belde Mel mij nog terug, want ze had geen idee waar Gio precies woonde en het richtingsgevoel van een spruitje, dus met alleen het adres dat ik haar gegeven had, kwam ze niet ver. Ik moest haar helemaal uitleggen hoe ze moest rijden en zelfs terwijl Mel de routebeschrijving opschreef, zat ze in haar hoofd al twee keer helemaal verkeerd. Het zou me verbazen als het haar lukte die avond op tijd te zijn. Dat lukte haar normaal al nauwelijks, dus laat staan als ze ergens heen moest waarvan ze niet wist waar het was.
Nadat ik Mel de route had uitgelegd, legde ik mijn telefoon weg. Ik ging weer op de bank zitten en pakte mijn thee, die inmiddels koud was, weer op alsnog te gaan leren. Dat ging aardig, voor de verandering. Ik kon me redelijk goed concentreren en voelde ook geen spanning omdat Mel die avond zou komen zoals ik de vorige keer bij Roos’ eerste bezoek had gehad. Misschien kwam het omdat Mel en Gio elkaar al ontmoet hadden, maar waarschijnlijk had het er voornamelijk mee te maken dat ik wist dat Mel altijd vele malen zenuwachtiger zou zijn dan ik.
Toen ik genoeg had van mijn schoolboeken, kwam ik die middag rond een uur of vier van de bank af om te gaan koken. Gio zou rond vijf uur thuis zijn uit het restaurant en ik wilde iets lekkers voor hem maken om hem te verassen. Ik haalde een kookboek uit zijn kast tevoorschijn en omdat ik geen zin had om naar buiten te gaan, zocht ik net zo lang tot ik een gerecht had gevonden waarvoor we alles in huis hadden. Ik vond op een gegeven moment een Spaans gerecht dat middelmatig moeilijk was en me wel lekker leek.
Gelukkig ging het koken voorspoedig. Ik liet geen dingen vallen of ontploffen en lette goed op dat ik niets overdoseerde. Tegen de tijd dat Gio thuiskwam, had ik een volledige Spaanse maaltijd op tafel gezet. Gio moest lachen toen hij het zag toen hij binnenkwam en hij schoof bij me aan toen ik hem aan tafel uitnodigde. Ik liet hem alles proeven en hield hem nauwlettend in de gaten, maar ik geloof dat hij het oprecht lekker vond. De pannen waren al gauw leeg en na een erg geslaagd nagerecht van Gio’s hand, bleven we nog even aan tafel zitten om uit te buiken en wat na te kletsen. Het was gezellig en het was al bijna acht uur tegen de tijd dat we erachter kwamen dat we veel te lang waren blijven zitten en alles snel begonnen op te ruimen.
Zoals gewoonlijk was Mel gelukkig echter te laat. De mate waarin ze te laat was viel echter mee: het was net kwart over acht geweest toen ze aanbelde. Het kwam nogal als een verassing: warschijnlijk was ze naar boven gekomen met iemand die de buitendeur voor haar open had gehouden, want ze stond van het ene op het andere moment ineens voor de voordeur. Schijnbaar wist ze niet zeker of ze goed stond, want ze keek een beetje angstig om de hoek toen ik opendeed, alsof ze klaar stond om weg te rennen als ze voor de verkeerde deur bleek te staan. Ze slaakte dan ook een zucht van opluchting toen ze mijn gezicht zag.
‘Goddank,’ zei ze. ‘Ik was al bang dat ik op de verkeerde verdieping was uitgestapt en bij één of andere seriemoordenaar voor de deur zou staan.’

Beterschap, Jeetje! En goed stukje weer