Online Verhalen

Wow!! Tragisch!! Waarom belt niemand de politie en ambulance?

Bdankt voor de reacties allemaal! Nele, gaat als het goed is vanzelf goedkomen

_________________________________________________________

Eenmaal aan de andere kant van de gang, hielp Kimberley me naar de kantine. De deur stond half open en er klonken stemmen van binnen. Ik hinkte door en keek om de hoek toen we bij de deuropening waren. Ik zag Gio binnen met zijn armen over elkaar geslagen tegen de rand van de tafel leunen. Hij keek naar Nando, die voor hem heen en weer liep en geagiteerd tegen hem praatte terwijl hij driftige gebaren met zijn handen maakte. Gio’s gezicht stond een beetje strak en er smeulde nog iets in zijn ogen, maar ik zag dat hij ondanks de nabrandende emoties wel naar Nando’s tirade luisterde.
Toen Kimberley en ik de kantine inkwamen, kreeg Gio ons echter in de gaten. Gelijk verloor hij zijn aandacht voor Nando. Hij kwam overeind en snel liep hij naar ons toe. Ik zag de blik in zijn ogen veranderen toen hij mijn gezicht zag. Hetgeen wat net nog nagesmeuld had in zijn gezicht, doofde in één keer uit.
Ik wilde iets tegen hem zeggen, maar mijn adem bleef in mijn keel steken toen Gio zijn hand naar me uitstak. Zijn hand was helemaal kapot. De knokkels waren opengeschaafd en zaten onder het bloed en er liepen rode straaltjes langs zijn vingers en zijn pols naar beneden. Het zag er pijnlijk uit, maar Gio schonk er totaal geen aandacht aan. Hij legde zijn hand voorzichtig op mijn wang en pakte mijn gezicht vast. Ik zag dat ook zijn wenkbrauw blauw en beschadigd was, op de plek waar Cees hem geraakt had.
Gio’s ogen gleden over mijn gezicht.
‘God, Starla,’ zei hij.
Ik legde mijn hand zacht op de zijne en haalde hem bij mijn gezicht weg.
‘Je hand,’ bracht ik schor uit.
Maar Gio schudde zijn hoofd en hij streek wat haar uit mijn gezicht.
‘Dat is niets,’ zei hij. ‘Als ik je nu zie, heb ik spijt dat ik hem niet harder geslagen heb.’ Hij streek mijn haar voorzichtig achter mijn oor en keek naar me. ‘Hoe voel je je? Denk je dat je iets gebroken hebt, of dat er vanbinnen iets beschadigd is? Heb je erg veel pijn, ergens?’
Ik voelde me een beetje misselijk en duizelig worden nu ik te lang overeind stond en deed mijn ogen even dicht.
‘Ik weet het niet,’ mompelde ik en ik tastte naar de rugleuning voor een stoel. ‘Ik ben een beetje duizelig.’
Gio kreeg net op tijd door wat er gebeurde en snel trok hij een stoel naar me toe. Ik zakte er op neer en bleef slap als een lappenpop zitten.
Gio boog naar me toe en legde zijn warme hand op mijn gezicht.
‘Gaat het, Star?’ vroeg hij terwijl Nando naast hem kwam staan. ‘Waar bloedt het allemaal?’
Ik slikte en liet mijn ogen weer dichtzakken. Zwakjes tastte ik naar mijn wenkbrauw en mijn oog. Mijn vingers gleden over mijn jukbeen en toen door naar mijn lip.
‘Hier,’ zei ik. ‘En hier.’ Ik bracht mijn hand naar mijn achterhoofd en mijn vingers gleden door mijn natte haar. Gio keek naar het bloed aan mijn vingers toen ik mijn hand weer weghaalde en Nando zei iets tegen hem. Hij gebaarde naar mijn gezicht en pakte Gio’s beschadigde hand, maar Gio trok geërgerd zijn hand los.
‘Si,’ zei hij kortaf en richtte zich weer tot mij. Zacht legde hij zijn hand tegen mijn arm.
‘We gaan even langs de huisartsenpost, goed?’ vroeg hij. ‘Het is een paar minuten rijden, denk je dat dat lukt?’
Ik deed mijn ogen dicht en knikte. Gio’s hand gleed naar mijn pols.
‘Kun je lopen?’
Ik sloot mijn hand zwak om die van hem toen hij langs mijn pols omlaag gleed.
‘Weet ik niet,’ mompelde ik afwezig.
Gio kwam overeind toen ik bleef zitten. Hij schoof zijn ene arm onder mijn rug, de andere onder mijn knieholten en tilde me zo op. Ik bleef in zijn armen hangen en liet mijn hoofd tegen zijn schouder rusten. Zelfs in deze houding, tegen Gio’s zachte lichaam aan, deed alles pijn.
Gio hield me tegen zich aan en hij wisselde nog wat woorden met Nando terwijl hij naar de deur van de kantine begon te lopen. Nando zei iets bevestigends en liet ons gaan. Kimberley liep met ons mee met onze jassen en volgde ons het trapje bij de keuken af naar buiten. Het was koud buiten en ik rilde. Door de kou leek mijn gezicht nog strakker en pijnlijker te worden dan het net binnen al had aangevoeld.
Bij de auto hielp Gio me met instappen. Hij zette me in de stoel en klikte de gordel voor me vast. Kimberley boog zich voorover door de deuropening, streelde over mijn haar en gaf me mijn jas en een icepack voor mijn pijnlijke gezicht voor ze de deur dichtdeed. Gio bedankte haar en ging naast me op de bestuurdersstoel zitten. Toen startte hij de motor, gaf gas en stuurde de Golf het erf af.

Het duurde niet lang voor Gio en ik bij het ziekenhuis waren. Nog geen halfuur later zaten we naast elkaar in de wachtruimte van de huisartsenpost in het gebouw op de achterkant van het terrein. Toen we een minuut of vijf geleden waren aangekomen, had een aardige vrouw achter de ontvangstbalie gezegd dat er die avond twee artsen aanwezig waren. Er waren nog twee mensen voor ons, die allebei al binnen waren. Als zij aan de beurt waren geweest, zouden we zo snel mogelijk geholpen worden.
Gio en ik hadden plaatsgenomen in de wachtruimte. Om ons heen rook het naar Dettol en was het warm en stil. Die combinatie maakte dat ik al gauw duf begon te worden. De pijn werkte bedwelmend en ik was moe, echt ontzettend moe. Mijn ogen waren al gauw dichtgezakt terwijl we wachtten en ik leunde tegen Gio aan, met mijn hoofd op zijn schouder rustend. Zijn arm lag om me heen en de plek op mijn bovenarm die hij streelde, was de enige op mijn hele lijf die geen pijn deed. Verder deed alles zeer, van mijn trekkende enkel en mijn bonkende hoofd tot mijn kloppende oog aan toe.
We hadden al een tijdje zo gezeten toen de assistente onze namen omriep. Ze noemde het nummer van een kamer en zei dat we naar binnen mochten. Gio hielp me overeind en we liepen naar de kamer die ons toegewezen was. Daar schudde een mannelijke arts van een jaar of veertig ons de hand. Hij stelde zich voor, liet ons op twee stoelen bij zijn bureau plaatsnemen en vroeg wat er gebeurd was, voor zover dat niet al duidelijk was, dan. Ik zei niet zo veel, alleen dat iemand me in elkaar geslagen had en Gio dat hij vervolgens die persoon weer in elkaar geslagen had. De meeste informatie was van hem afkomstig omdat ik me nog steeds te raar voelde om veel te moeten zeggen. Alleen als er soms iets aangevuld of gespecifeerd moest worden, kon ik het opbrengen om mijn mond open te doen.

Mooi stukje, ben benieuwd naar het vervolg!

Snel verder??

Supergoeeeeed! Volgens mij was je in de vorige versie ook ergens hier gebleven (:

Hé, Jeetje!
Ik lees alweer een hele tijd mee, hoor. Maar ik wist steeds niets zinnigs om te plaatsen.
Ik zit atm op mijn telefoon, dus het wordt een kort berichtje... :') Maar ik vind het nog steeds een geweldig verhaal!
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

Jeetje neemt zich nu wel de tijd merk ik

Sorry allemaal even druk hier! doe er snel een stukje bij, bedankt voor de reacties!

____________________________________________________________________________

Toen we het hele gebeuren grotendeels uiteengezet hadden en de arts het één en ander had ingevoerd op de computer, onderzocht hij Gio en mij. Hij begon met Gio, omdat die het minste werk nodig had. Zijn hand was er het ergste aan toe. De arts liet hem zijn hand op bepaalde manieren bewegen, boog wat met zijn vingers en maakte zijn kapotte knokkels schoon. Alles werkte nog goed en hij had niets gebroken, hoogstens licht gekneusd. Hij verbond hem wel om te voorkomen dat er vuil bij zijn ontvelde knokkels zou komen, maar verder hoefde er niets aan te gebeuren. Ook aan zijn wenkbrauw hoefde hij afgezien van ontsmetten niets te doen: de snee was niet diep en zou vanzelf genezen.
De snee in mijn wenkbrauw was echter dieper. De arts lijmde hem zodat het mooier zou genezen en daarna plakte hij er van die zwaluwstaartjes overheen. Hij maakte de andere wondjes en schaafplekken in mijn gezicht schoon, keek of ik last had van mijn kaak en scheen met een lampje in mijn ogen. De wond op mijn achterhoofd viel mee, alleen mijn hoofdhuid bloedde oppervlakkig en volgens de arts leek dat erger dan het was omdat dergelijke wonden altijd al gauw erg heftig bloedden. Wel constateerde hij dat ik een hersenschudding had. Gio moest me die nacht iedere twee uur wakker maken en kijken of ik mijn naam en adres nog wist. Ik mocht ook tot morgen geen aspirines innemen, alleen een bepaald soort paracetamol, en moest zo veel mogelijk in bed blijven liggen omdat dat beter voor mijn hoofd zou zijn.
Ook onderzocht de arts mijn enkel. Ik moest op een onderzoekstafel gaan zitten en hij rolde mijn broek op tot boven mijn knie. Hij vroeg me wat er pijn deed en wat niet terwijl hij voelde en draaide aan mijn pijnlijke voet en hem op verschillende manieren naar voren en naar achteren boog. Het deed zeer en mijn enkel was dik, maar gelukkig was hij niet gebroken. De arts concludeerde dat het een kneuzing was, een verstuiking, en dat het niet nodig was te gipsen of te spalken. Als ik er zo min mogelijk gewicht opzette en probeerde goed rust te houden, zou het mettertijd vanzelf weer dunner en minder pijnlijk moeten worden.
Verder wilde de arts mijn buik bekijken, omdat Cees me daar ook geschopt en geslagen had. Ik moest op weer op onderzoeksbank gaan zitten en mijn restaurantkleding uittdoen zodat hij me zou kunnen onderzoeken. Ik deed wat hij zei en zag dat Gio zijn kaken even op elkaar klemde toen hij zag dat sommige plekken op mijn lichaam dik waren en blauw begonnen te worden. Het zag er niet mooi uit, maar ook hier leek er vanbinnen gelukig niets kapot te zijn. Voor de zekerheid controleerde de arts de hartslag van de baby: die was in orde, maar hij waarschuwde me dat dat niet altijd betekende dat ook alles goed was. De tijd zou leren of dat zo was of niet, maar het geluid van de regelmatige piepjes, dat precies hetzelfde klonk als de vorige keer, stelde me enigszins gerust.
Tot slot keek de arts nog even naar mijn ribben en mijn zij. Hij drukte op plekken op mijn bovenlijf en ik moest zeggen wat er pijn deed en hoeveel op een schaal van één tot tien. De arts was vriendelijk, hij was rustig en zijn handen waren warm en bekwaam, maar ondanks dat vond ik het nog altijd moeilijk dat hij aan me kwam. De arts probeerde me gerust te stellen, praatte rustig met me, maar ik zakte teveel in mezelf weg om het te horen. Volgens mij dacht hij dat Gio er iets mee te maken had, want op het laatst probeerde hij Gio de kamer uit te krijgen door hem te vragen of hij nog even in de wachtkamer wilde wachten terwijl hij de laatste dingetjes met mij afhandelde. Het stak me, maar misschien was het niet gek dat hij dat dacht. Iemand had me volledig in elkaar geslagen en Gio zat naast me met kapotte knokkels.
Gio maakte er dan ook geen probleem van en hij wilde de spreekkamer uit gaan, maar ik zei dat het niet hoefde. Hij was het niet. De arts raadde me toch met nadruk aan naar de politie te gaan met wat er gebeurd was, ongeacht wie de schuldige was. Hij zei dat ze me zouden kunnen helpen, dat het slecht voor mijn lichamelijke gezondheid zou zijn als dit nog een keer gebeurde. Ik zei dat ik er over na zou denken om van hem af te zijn. Of ik het ook zou doen, was een tweede. Ik wilde eigenlijk gewoon dat het nu eindelijk eens een keer afgelopen was.
Toen de arts zijn onderzoek had afgerond en hij alles had ingevoerd op zijn computer, liet hij ons naar huis gaan. Hij gaf ons wat adviezen over wat ik de komende dagen wel en niet moest doen en een ontsmettende schampoo mee en legde uit hoe ik die moest gebruiken. Toen hij klaar was, schudden we hem de hand en namen afscheid voor we zijn kamertje in de huisartsenpost weer verlieten.
Daarna bracht Gio me naar de auto. Hij hielp me op de bijrijdersstoel en reed me weer naar huis. Ik was moe, afwezig, en kreeg niet veel mee van de rit naar huis. Ook was ik nog steeds duizelig, dus bij de flat aangekomen, droeg Gio me van de auto naar de lift en van de lift naar de voordeur, omdat ik er moeite mee had te lopen in het halve donker en mijn enkel nog steeds pijn deed. Eenmaal binnen hielp hij me naar de badkamer en kleedde me uit. Hij gaf me een warm bad, in de hoop dat het de pijn in mijn lichaam wat zou verzachten. Dat hielp een beetje, gelukkig. Het was beter om te liggen, in het water, want dan was ik minder duizelig en voelde mijn lichaam lichter, wat de druk op pijnlijke plekken wat verminderde. Mijn buik deed echter wel zeer en mijn hoofd voelde nog steeds niet goed, mijn hersenen, bedoel ik. Soms zakte ik weg en was ik even heel afwezig, waren er ineens een paar minuten verstreken zonder dat ik het doorhad, dan was ik weer even wat wakkerder. Het was of ik heen en weer werd geslingerd tussen een soort shocktoestand en een normalere toestand, maar in geen van beiden had ik het idee dat ik er helemaal bij was.
Het warme water deed mijn lichaam echter wel goed, vooral mijn spieren. Ook hielp het dat Gio lief voor me was. Hij bleef de hele tijd bij me en waste mijn haar met de ontsmettende shampoo die de de dokter had meegegeven. Ik werd rustiger van zijn aanrakingen, van het gevoel van zijn handen in mijn haar en dat van het warme water dat langs mijn rug naar beneden liep, en dat was fijn, ontspande me een beetje. Toen ik weer overeind kwam, werd ik echter gelijk weer duizelig, dus Gio moest me ondersteunen me terwijl hij me hielp me af te drogen en mijn nachtjurkje aan te trekken. Mijn lichaam begon steeds blauwer en beurser te worden en af en toe zag ik weer die verbetenheid in zijn ogen als hij de plekken op mijn lichaam zag, alsof die sterker was dan zijn wil om die te onderdrukken.

Ik bedoelde die opmerking sarcastisch, Jeetje.

Dit stukje stoorde me wel: 'mijn hersenen, bedoel ik.'

Zo is het net of jij de HP bent in plaats van Starla.

Verder, prima!

Groetjes Blieje

Whoops, late reactie van mij; ik ben op vakantie, dus toegang tot internet is een beetje random hier. Goede stukken in elk geval! Het stuk bij de huisarts duurde me net iets te lang, ik denk dat je daar met een paar zinnen minder iets treffender kan zijn, maar ik vind het stuk in het restaurant heel goed en later in het appartement - dat Gio haar zo helpt, daarbij smolt mijn hart gewoon. Hij is zo lief voor haar en tegelijkertijd maak je hem weer menselijk door die laatste zin. Heel erg goed gedaan. :)

Liefs!

Jeetje, leef je nog?

Sorry sorry sorry, allemaal gedoe hier, ben mijn laptop bijna 3 weken kwijtgeweest ivm een gestorven harde schijf en wat dagen ziek geweest :S sorry, snel een stuk erbij!

________________________________________________________________________________

Toen ik weer droog en aangekleed was, bracht Gio me naar bed. Hij verwisselde zijn restaurantkleding voor een pyjamabroek en kwam bij me in bed liggen, onder de warme dekens. Ik draaide naar hem toe en zo goed en kwaad als het ging rolde ik mezelf op, tegen hem aan. Mijn ogen zakten al gauw dicht: het was nog steeds wazig in mijn hoofd en ik zakte al snel weg, in het donker, terwijl ik Gio’s regelmatige ademhaling boven mijn hoofd hoorde en zijn borstkas in hetzelfde regelmatige ritme tegen me aan voelde bewegen.
Een hele tijd bevond ik me in een soort semi-slaaptoestand, waarin ik net niet sliep, maar ook niet helemaal wakker was. Af en toe zakte ik iets verder weg, maar dan schrok ik niet veel later vanzelf weer wakker van dingen die niet te benoemen waren. Het duurde dan even voor ik weer wat wegzakte en ik vervolgens na een tijdje opnieuw weer wakker schrok, iedere keer opnieuw. Toen ik eindelijk echt weg was, voelde het of ik pas net een paar seconden onder zeil was geweest toen Gio me weer wakker maakte. Hij vroeg of ik wakker was, of ik mijn naam kon zeggen en waar ik was. Ik gaf hem antwoord, deed mijn ogen dicht en viel weer in slaap. Zo ging het twee keer, drie keer, vier keer. Op de wekker zag ik af en toe de tijd, de oplichtende cijfers die iedere keer twee uur verder stonden als ik Gio’s hand weer op mijn arm voelde. Ik denk niet dat hij ook maar een uur geslapen heeft die nacht. Iedere keer als hij me wakker maakte, klonk hij te helder voor iemand die net wakker was en soms lag er een tijdschrift of een boek op zijn schoot, open op een bepaalde bladzijde. Waarschijnlijk bleef hij de hele nacht wakker om mij in de gaten te kunnen houden en er op tijd bij te zijn voor het geval er iets gebeurde. Het was lief van hem, en dat realiseerde ik me vaag, ook toen hij me om zes uur in de ochtend weer wakker maakte. Hij was zijn vragen gaan variëren, de laatste paar keer: nu vroeg hij hoe ik heette en of ik wist wat zijn naam was. Ik liet mijn ogen weer dichtzakken, krulde tegen hem aan en zei toen, schor van de slaap: ‘Ik ben Starla, jij bent Gio en ik hou van jou.’ Het was de allereerste keer sinds ik hem kende dat ik dat tegen hem zei.
Het bleef even stil boven mijn hoofd. Ik doezelde weer weg, maar net voor ik weer in slaap viel, voelde ik dat Gio zijn arm me heen sloeg. Hij streek over mijn haar en gaf me een kus op mijn hoofd.
‘Ik hou ook van jou,’ zei hij.
Ik glimlachte met mijn ogen dicht. Toen werd alles weer zwart.

Nadat Gio me die nacht nog één keer wakker had gemaakt, werd ik rond half tien in de ochtend uit mezelf wakker. Gio zat naast me op bed, toen ik wakker werd. Hij had zijn pyjamabroek nog aan en zat met zijn rug tegen het hoofdeinde geleund een boek te lezen. Er stond geen wekker en toen hij me goedemorgen had gewenst, vroeg ik slaapdronken of hij niet moest werken. Dat had gisteren nog in de planning gestaan, maar Gio zei van niet: hij had afgebeld en wat anderen geregeld zodat hij nog even bij me zou kunnen blijven.
Het grootste gedeelte van die zondag brachten we dus samen door. Veel had hij niet aan zijn vrije dag, want we lagen eigenlijk alleen maar in bed, ik tenminste wel. Het was zo ongeveer het enige wat ik kon. Sterker nog, in bed liggen was al een ramp, want ik kon amper normaal liggen. Alles deed zeer, dus hoe ik mijn lichaam ook op het matras draaide, er was altijd wel iets wat niet lekker lag of wat de druk van mijn gewicht niet kon verdragen. Zitten en staan was echter nog moeilijker, laat staan lopen. Ik was nog steeds duizelig en mijn hoofd deed zeer en ik was slap omdat ik amper kon eten, want mijn kaak en gezichten deden teveel pijn om ergens op te kauwen. Gio gaf me sapjes en yoghurt en wat zachte dingen zodat ik wel iets binnen kreeg, maar veel kreeg ik evengoed niet weg.
Gio bleef gedurende de dag zo veel mogelijk bij me. We keken televisie in bed en hij liep af en toe heen en weer naar andere kamers. Hij haalde dingen voor me als ik iets nodig had, maakte mijn eten en hielp me als ik uit bed moest komen om naar de badkamer te lopen. Het enige wat hij niet voor me kon doen was roken: ik had dringend behoefte aan een sigaret, snakte ernaar, maar gezien de huidige staat van mijn lichaam bleef het daar ook bij, jammer genoeg. Ik kon al nauwelijks uit bed komen om naar de wc te gaan, laat staan om te roken op het balkon.
Na overdag wat televisie gekeken te hebben, sliepen Gio en ik in de middag allebei nog een tijdje. Dit keer kon dat tenminste ongestoord, nu het wekken niet meer nodig was na de verstreken tijd, en dat was fijn na de onderbroken nachtrust van gisteren. De extra slaap deed mijn hoofd goed, maar mijn lichaam leek na ieder dutje stijver en pijnlijker te zijn. Ik had iedere keer moeite om me te bewegen als ik net wakker was en als ik probeerde te lopen, voelde het of er iets in mijn buik zou afscheuren als ik rechtop probeerde te staan. Ook mijn gezicht voelde nog altijd warm en strak en om de zoveel tijd zat ik met een zak ijs op mijn gezicht, al had dat volgens Gio niet veel zin meer. Mijn oog zat een beetje dicht en ik durfde niet naar de spiegel te gaan om te kijken hoe ik eraan toe was. Ik vroeg het ook niet aan Gio. Ik wilde het waarschijnlijk toch niet weten en praten was op zich al moeilijk genoeg. Mijn gezicht voelde te strak en te pijnlijk en mijn kaak was te gekneusd om pijnloos iets te kunnen zeggen.
Het grootste gedeelte van de dag brachten me dus zwijgend door, alleen een enkele keer wat woorden wisselend als dat nodig was. Pas ‘s avonds lukte het me weer een beetje echt te praten, te zeggen wat ik wilde zeggen. Het was al laat, toen: Gio had me rond een uur of zeven naar de bank gebracht, zodat ik daar kon proberen iets te eten en even wat afwisseling van omgeving had. Omdat ik gedurende de dag niet veel gegeten had, had ik honger, dus ik had een aardig bord van de pasta die hij gemaakt had naar binnen gewerkt. Daarna voelde ik me even wat beter en dus was ik een tijdje op de bank blijven liggen om wat tv te kijken. Toen mijn hoofd weer pijnlijker begon te worden, had Gio me terug naar de slaapkamer geholpen en me weer op bed gelegd. Ik had een beetje liggen soezen terwijl hij snel een douche nam en was tegen hem aangekruld toen hij weer bij me in bed was gekomen.
Het moest een uur of elf zijn toen het me lukte te praten. Ik lag al een tijd met mijn rug tegen Gio aan en keek in het donker voor me uit, terwijl ik over de arm streelde die Gio om me heengeslagen had. Het was stil in het appartement, zoals het al de hele dag was geweest, en het enige geluid kwam van de vertrouwde pompen in het aquarium in de kamer. Achter me was ook Gio stil, maar om de één of andere reden had ik het idee dat hij nog niet sliep.
Ik draaide mijn hoofd een beetje opzij en luisterde naar Gio’s ademhaling. Toen liet ik mijn hoofd weer op het kussen zakken.
‘Gio?’ vroeg ik zachtjes. Mijn stem klonk schor, alsof ik mezelf overschreeuwd had, of hem een tijd niet gebruikt was, en hij was zacht, zodat ik Gio niet zou wekken als hij toch al sliep. Dat bleek echter niet het geval te zijn.
‘Hm,’ hoorde ik Gio achter me doen.
Ik keek nog even voor me uit, naar de duisternis, terwijl ik over zijn hand streelde. Toen duwde ik mezelf wat overeind en begon mezelf om te draaien. Het ging een beetje moeizaam en met veel pijn en moeite en Gio hield zijn hoofd omhoog zodat ik de ruimte zou hebben te draaien onder de dekens. Toen ik met mijn gezicht naar hem toe lag, liet ik mijn hoofd weer op het kussen zakken en trok ik het dekbed op tot aan mijn kin. Over de rand heen keek ik naar zijn contouren in het donker. Hij had zijn ogen weer dichtgedaan en er hing een pluk haar voor zijn gezicht langs omlaag. God, hij moest doodmoe zijn na afgelopen nacht.
Ik stak mijn hand uit en streek de pluk haar uit Gio’s gezicht. Zacht liet ik mijn vingers over zijn huid glijden, langs zijn wang, zijn lippen en zijn kin, en keek naar de weg die ze aflegden. Ik voelde stoppels op zijn gezicht, voor het eerst sinds ik hem kende.
‘Weet je, dat wat ik zei, afgelopen nacht?’ fluisterde ik toen.
Gio deed zijn ogen open. Hij keek me aan terwijl ik zijn wang streelde en zei niets, maar ik wist dat hij begreep wat ik bedoelde.
Ik slikte even, maar glimlachte toen licht.
‘Dat meende ik,’ zei ik.
Nog even bleef ik naar mijn vingers kijken, die over Gio’s wang gleden. Toen gleed mijn blik naar boven. Onze ogen vonden elkaar en we keken elkaar aan. Zelfs in het donker kon ik de warmte tussen ons voelen.
Nog even was het stil, maar toen schoof Gio naar me toe. Heel voorzichtig drukte hij een kus op mijn lippen. Ik deed mijn ogen even dicht en legde mijn hand tegen zijn wang. Toen zijn lippen weer van de mijne verdwenen, deed ik mijn ogen langzaam weer open. Gio keek naar mijn gezicht en zacht, heel voorzichtig, liet hij zijn duim langs mijn lippen glijden, zoals hij vroeger ook altijd gedaan had.
‘Ik ook,’ zei hij. ‘Ik meende het ook.’

Leuk!

Blijf wel benieuwd hoe het verder gaat met de baby...

Naawh, Giovis echt de perfecte man <3

Haha ja toch thanks meiden!

_____________________________________________________________________

25.

Na een opnieuw ongestoorde nachtrust van zondag op maandag, ging het de volgende dag al wat beter. Ik was al iets mobieler dan gisteren. Gio bleef opnieuw voor me thuis en ik lag nog steeds voornamelijk op bed, maar het lukte me in ieder geval al wat meer dingetjes zelf te doen zonder dat ik gelijk zo duizelig werd als gisteren. Af en toe liep ik heen en weer tussen de slaapkamer en de badkamer of de keuken, inmiddels zonder Gio’s hulp, en ik kon een beetje internetten en plaatjes en filmpjes kijken op mijn laptop zonder dat ik gelijk knallende hoofdpijn kreeg. Het was min of meer noodzaak, overigens, dat ik weer iets kon doen. Nu ik me minder beroerd voelde dan gisteren en daar niet meer constant door in beslag genomen werd, was het ontzettend saai om de hele dag alleen maar op bed te moeten liggen zonder iets te doen. Ik moest echt iets om handen hebben doen om te voorkomen dat ik me de rest van de dag zou doodvervelen.
Pijn had ik nog wel, dus de meeste dingen die ik deed, deed ik op het tempo van een gepensioneerde. Mijn lichaam was ontzettend stijf en ik moest alles traag en voorzichtig doen, want als ik snelle bewegingen maakte, voelde het of er spieren zouden afscheuren. Ik liep als een gebochelde omdat mijn buik nog altijd zeer deed en moest eerder schuifelen dan lopen omdat ik mijn been door mijn pijnlijke enkel maar een klein stukje van de grond kon krijgen. En als ik overeind kwam of probeerde te lopen, werd ik ook nog steeds flink misselijk en draaierig, dus kon ik alleen kleine stukjes afleggen zonder dat Gio’s hulp.
Ondanks dat begon ik me tegen de middag zodanig te vervelen dat ik bij Gio begon te zeuren of hij even met me naar buiten wilde. Gio had ook die dag vrijgenomen om bij me te blijven en die ene parttimer gecharterd om in het restaurant alles op orde te houden, wat ervoor zorgde dat hij ieder uur gebeld werd om dingen uit te leggen of doorverbonden te worden met leveranciers. Hij vond het geen goed idee dat ik al naar buiten zou gaan, maar ik bleef net zo lang zeuren tot hij toegaf. Het was koud buiten, dus hij hielp me onder licht protest uit bed en was vervolgens ongeveer een kwartier bezig me dik aan te kleden voor hij naar de gang ging om ook zijn jas aan te trekken. Waarschijnlijk was hij bang dat ik duizelig zou worden en onderuit zou gaan en me nog meer zou bezeren of iets in die richting. Nou, daar hoefde hij zich nu geen zorgen meer over te maken, want met alle lagen kleding die hij me nu aangetrokken had, zou ik als ik op de grond zou vallen nu gewoon terugstuiteren zonder er iets aan over te houden.
Toen Gio ook aangekleed was, haalde hij me op in de slaapkamer. Ik installeerde me naast hem en liep gearmd met hem het appartement uit. Ik hield hem stevig vast terwijl we naar de lift liepen, een beetje te stevig, misschien: ik wilde het niet toegeven, maar ik voelde me slechter dan ik had verwacht. Nu ik meer dan zes meter achtereen liep, werd de duizeligheid heftiger en mijn buik protesteerde toen ik probeerde rechtop te open. Ik zei het echter niet tegen Gio. Ik wist dat hij me direct mee terug zou nemen als het niet goed zou gaan en ik wilde echt even de buitenlucht in.
Eenmaal aan het einde van de gang stopten Gio en ik voor de lift en wachtten tot hij aankwam. Toen hij plingde en de deuren opengingen, kwam er een vrouw van Gio‘s leeftijd met een klein jongetje naar buiten. De vrouw groette ons vriendelijk, maar het jongetje niet: hij zei niets en keek ongegeneerd naar mijn gezicht. Zijn mond hing open en hij draaide zijn hoofd zo ver dat hij bijna over zijn eigen voeten struikelde toen zij moeder hem mee de gang in voerde. Hij keek naar me of ik een kobolt uit een sprookje was en vlak voor ze de hoek om verdwenen, zag ik dat hij zich weer omdraaide en aan zijn moeders mouw begon te trekken om haar aandacht te krijgen om iets tegen haar te zeggen. Ik kon wel raden waar het over ging.
Ik slikte en wendde mijn blik af. Ik sloot mijn hand steviger om Gio’s arm en liep met hem de lift in. Het raakte me, dat hij zo naar me keek. Ik had er helemaal nog niet bij stilgestaan ik er waarschijnlijk niet uitzag en dat naar buiten gaan betekende dat ik de wereld daar mee confronteerde. Ik wierp een blik op Gio en toen zijn aandacht even was afgeleid door het bedieningspaneel, hief ik snel even mijn hand op om aan mijn gezicht te voelen. Stiekem liet ik hem een keer langs mijn lip en mijn oog glijden, zo onopvallend mogelijk. Ik voelde allemaal onregelmatigheden en kreeg een zwaar gevoel in mijn maag. Snel liet ik mijn hand weer zakken. Het was pijnlijk en ik wilde niet dat Gio het zou zien. Ik was net op tijd mijn hand weer in mijn zak te stoppen en tegen hem te glimlachen alsof er niets aan de hand was toen hij op nul had gedrukt en weer mijn kant op keek.
Nadat Gio op de knop voor de begane grond had gedrukt, bleven de deuren nog even open staan. Na een paar seconden lichtte het deuren sluiten-logo op en piepte er iets, maar precies op dat moment kwam Gio’s oude buurvrouwtje de hoek om zetten. Ze zwaaide naar ons en Gio was nog net op tijd om zijn hand tegen de sensor te leggen om de lift voor haar vast te houden.

Hihi, eigenwijze Starla! Zo eigenwijs kan ik ook wel zijn, als ik pijn heb toch door willen zetten

Een foutje:

zonder dat Gio’s hulp. = dat kan weg

Ga zo door!

Groetjes Blieje

Whoops, ben hier al weer een tijdje niet geweest. Op de één of andere manier heb ik altijd minder tijd voor internet wanneer de zomervakantie is aangebroken. Sorry!

Ik vind het "Ik houd van je" heel mooi. Mooi getimed. Voor de rest moet ik eerlijk zeggen dat je alle omschrijving eromheen wel erg gedetailleerd hebt uitgesponnen. Ik hoef niet elke draai en elke stap van Starla en Gio te weten. Dat van de nacht waarin hij haar steeds wakker maakt is een mooi concept, maar je had het met een paar kortere zinnen denk ik treffender kunnen beschrijven.
Eigenlijk hetzelfde als wat ik in mijn vorige reactie ook zei, en ik geloof ook in mijn allereerste reactie in dit topic: je schrijft Starla's gedachten soms helemaal uit en dat is op sommige plekken simpelweg niet nodig. Ik heb een aantal stukken alleen maar even gescand omdat ik dacht: "Oh, hier staat ongeveer hetzelfde als in de alinea erboven."
En dat is zonde, want je schrijft zo mooi!

Liefs,
Melian

Hmm, dat internetprobleem in de zomervakantie heb ik ook last van ^^
Ik heb in elk geval weer genoten van de stukjes, keep going!

Thanks voor de feedback guys! Melian, die stukjes heb ik nog niet zo vaak nagekeken dus ik ga ze nog een paar keer overlezen, hopelijk zie ik het dan zelf ook thanks allemaal!

______________________________________________________________________________

Dankbaar schoof Anette bij ons in de lift. Ze was dik ingepakt en zag eruit of ze een sneeuwstorm nog zou overleven.
‘Dank je, dank je,’ zei ze toen ze bij ons in het kleine hokje kwam staan. ‘Het is al koud genoeg in de gang zonder dat je ook nog tien minuten op de lift moet gaan staan wachten. Wat een vreselijk weer, zeg.’
Gio glimlachte, maar ik draaide zo onopvallend mogelijk mijn hoofd weg toen ze naast me kwam staan. Ik keek naar de grond en haalde een hand door mijn haar, zodat er een paar plukken voor mijn gezicht vielen. God, ik schaamde me dood. Waarom had ik er niet aan gedacht dat ik mensen tegen zou kunnen komen op dit tijdstip van de dag? En waarom was ik niet zo slim geweest een pet op te doen omdat ik er niet uitzag?
Gelukkig lette Anette echter niet op mij omdat ze met Gio in gesprek raakte. Ze praatte geanimeerd tegen hem met haar bibberstemmetje en leek mijn blauwe gezicht leek ze niet te zien. Ik was blij toe, maar ik merkte dat Gio mijn gedrag wel merkte. Ik kon zijn blik voelen en toen ik naar hem opkeek, ontmoetten zijn ogen die van mij even. Hij had een blik in zijn ogen die ik niet precies kon thuisbrengen. Pas later, toen ik mijn blik weer afwendde, realiseerde ik me wat ik in zijn ogen had gezien. Het deed hem pijn, om te zien dat ik me schaamde voor hoe ik eruit zag. Niet zozeer voor hemzelf, maar wel voor mij.
Ik slikte en hield Gio’s arm stevig vast. De lift zoefde omlaag en even voelde het of ik zweefde. Het voelde raar en maakte de vage toestand van mijn hoofd nog erger. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en hield mijn blik op een vast punt gericht. Nee, we gingen niet terug naar boven. Het moest goed gaan. Ik moest en zou naar buiten, al was het maar een paar minuten.
Mijn standvastigheid leek te helpen, want het lukte me de duizeligheid de baas te blijven. Ik wist mijn ogen open te houden en op mijn benen te blijven staan. Tenminste, dat lukte me tot we beneden aankwamen en ik probeerde de lift uit te lopen. We lieten Anette eerst naar buiten toen de lift tot stilstand was gekomen en wilden achter haar aan gaan, maar toen ik van mijn plek wilde komen om de lift uit te stappen, ging het mis. De lift kantelde en ik verloor mijn evenwicht toen de hele wereld plotseling een rondje om zijn as draaide.
Ondanks het feit dat ik Gio vasthad, lukte het me niet te blijven staan. De ruimte helde over naar rechts en ik viel opzij, tegen de deur van de lift aan. Ik gleed bijna door naar de grond, maar Gio kon me nog net vastpakken om dat te voorkomen.
‘Ho, blijf overeind,’ zei hij. ‘Gaat het?’
Ik probeerde te knikken en werkte me met Gio’s hulp weer overeind. Toen ik weer rechtop stond, moest ik me even aan Gio en de liftdeur vasthouden om niet gelijk weer onderuit te gaan. Mijn benen voelden als pudding en ik was gelijk nog drie keer zo duizelig als daarnet.
‘Jeetje,’ hoorde ik Gio’s buurvrouw zeggen, die blijkbaar was blijven staan toen ze me onderuit had horen gaan. ‘Gaat het een beetje, meisje?’
Ik liet mijn adem langzaam ontsnappen en knikte, wat nu ook pijn deed aan mijn hoofd. Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik dat ze me bezorgd aankeek. Haar ogen waren groot achter de dikke glazen van haar bril.
‘Je ziet wel een beetje pips, hoor,’ zei ze bezorgd. ‘Moet ik iemand voor jullie bellen? En- jeetje, ben je gevallen? Je hebt allemaal blauwe plekken in je gezicht.’
Er zakte iets zwaars neer in mijn buik toen ze dat zei. Beschaamde wendde ik mijn blik af. Gio hielp me weer de lift in en klapte het stoeltje aan de wand voor me uit.
‘Nee, we redden het wel,’ zei hij. ‘Ze gaat weer terug naar bed, dan komt het vanzelf goed.’ Voorzichtig hielp hij me naar de stoel, maar net op het moment dat hij me er op neer liet zakken, zei Anette achter hem: ‘Je moet wel even naar de dokter hoor, meisje. Je ziet er vreselijk uit. Wat zonde, je had juist zo’n mooi gezichtje.’
Ik zag dat Gio heel even zijn ogen dichtdeed toen ze dat zei. Toen hij ze weer open deed, boog ik snel mijn hoofd naar voren. Mijn ogen brandden en ik wilde niet dat hij mijn gezicht zou zien.
Terwijl ik mijn hoofd krampachtig gebogen hield, kwam Gio weer overeind. Hij streek even over mijn haar en draaide zich om naar het bedieningspaneel.
‘Het lukt wel, Anette,’ zei hij. ‘Dank je. Veel plezier bij de winkels.’ Hij pakte me bij mijn schouder en drukte op de knop van de vijfde verdieping. Anette zei ons gedag, de lift plingde en de deuren gleden weer naar elkaar toe. Ze klapten dicht en hulden de lift weer in doodste stilte. Gio keek even mijn kant op en hij wreef over mijn schouder.
‘Gaat het?’ vroeg hij.
Ik knikte, maar hield mijn blik op de grond gericht en zei niets. Ik wilde niet meer tegen hem praten. Ik wilde hem niet meer onder ogen komen, wilde niet dat hij nog naar me zou hoeven kijken. Het enige wat ik wilde was die lift uit rennen, teruggaan naar Gio’s appartement en me voor de rest van mijn leven verstoppen in bed, ver afgesloten van de buitenwereld en al die mensen die naar me keken omdat mijn gezicht verbouwd was, omdat ik zwanger was, omdat ze wisten wat Cees met me gedaan had. Gio had gelijk, realiseerde ik me: ik had nooit naar buiten moeten gaan. Ik had gewoon binnen moeten blijven en me in de slaapkamer moeten verstoppen, voor de rest van mijn leven, desnoods. Die verveling was altijd nog minder erg dan de buitenwereld bleek te zijn.

Mooi stukje weer!

Groetjes Blieje

We want more, we want more *\O/*

Please?? Nog n stukje??

Dit stukje vond ik heel mooi en heel treffend:

Jeetje schreef:Wat zonde, je had juist zo’n mooi gezichtje.’
Ik zag dat Gio heel even zijn ogen dichtdeed toen ze dat zei.

En ook het laatste stuk, waarin het verandert van "Ik ben fysiek niet in staat om naar buiten te gaan" naar "Ik ben psychisch niet in staat om naar buiten te gaan" - héél mooi gedaan. Nergens iets op aan te merken, goed geschreven en vooral wat het stuk betekent, wat je ermee illustreert, het raakte me echt. Móói.

Liefs!

Super verhaal, lees nog steeds mee hoor!
Snel meer?

Huh, ik helemaal geen berichtjes van OV in mijn email, dacht al dat iedereen op vakantie was, kom ik hier, ineens vijf reacties gemist? Sorry guys, had jullie helemaal niet door, anders had ik wel eerder gepost. Blij dat jullie toch zoveel gereageerd hebben en het leuk vonden

____________________________________________________________________

Eenmaal terug in het appartement ging ik dus ook gelijk terug naar bed. Ik liet het licht uit en de gordijnen dicht, zogenaamd omdat dat draaglijker zou zijn, in werkelijkheid omdat ik het liefste wilde verdwijnen. Ik wilde niet dat Gio me nog zou hoeven zien. Door dat wat de buurvrouw had gezegd, door het gezicht van het jongetje in de lift, was ik me nu pijnlijk bewust van hoe vreselijk ik eruit moest zien, hoe lelijk en onaantrekkelijk mijn gezicht moest zijn. Dat besef maakte dat ik me het liefste wilde verstoppen, voor de buurvrouw, voor mezelf, maar vooral voor Gio.
Ik trok me dus terug op de slaapkamer en ging daar maar weer een beetje in bed liggen. De eerste tijd deed ik niet veel. Ik lag maar een beetje in het donker onder de dekens voor me uit te staren terwijl de woorden van de buurvrouw door mijn hoofd spookten. Ik vond het vreselijk van mezelf dat ik zo oppervlakkig was, maar ik was er echt bang voor, dat het echt zo erg was, dat het misschien nooit meer helemaal weg zou gaan. Ik had er eerst niet zo over nagedacht, maar nu kreeg ik het niet meer uit mijn gedachten weg. Alle moeite die ik de afgelopen tijd had gedaan om dat met Cees te vergeten, om mijn oude leven weer terug te krijgen, zou volledig tevergeefs zijn als mijn gezicht altij beschadigd zou blijven. Ik zou nooit meer terug kunnen naar wie ik was als Cees’ aandeel in mijn leven ook voor anderen aan de buitenkant te zien zou zijn.
Nog even lag ik zo te piekeren, te wanhopen, maar ondanks mijn angstige, warrige gedachten, begon ik naar verloop van tijd duf te worden van het niets doen. Mijn oogleden zakten omlaag en ik begon een beetje weg te vallen, dan half slapend, dan weer wat meer aanwezig in het donker. Gio was in de woonkamer bezig met zijn aquarium en soms kwam ik weer even wat meer terug naar de werkelijkheid als hij geluid maakte, om dan vervolgens al gauw weer weg te zakken. Ik merkte dat hij zo nu en dan bij me kwam kijken, stilletjes, waarschijnlijk om te kijken of alles goed ging, maar hij deed iedere keer te zachtjes om me helemaal uit mijn semi-slaaptoestand te halen. Ik weet niet hoe lang het zo bleef, maar toen hij een keer of twee, drie langs was geweest, viel ik uiteindelijk toch volledig in slaap.
Toen ik eenmaal weg was, droomde ik. Het was een vreemde droom, een rare nachtmerrie. Ik droomde over twee dagen geleden, over die middag met Cees, toen hij me opzocht in het restaurant. Het ging grotendeels hetzelfde, tot aan het moment waarop er mensen te hulp kwamen: dit keer kwamen Kimberley, Gio, Nando en de anderen tegelijk de hoek om rennen toen hij bezig was me in elkaar te slaan. Ik was op de grond gevallen en ze maakten aanstalten naar me toe te lopen, maar toen ik opkeek en ze mijn gezicht zagen, deinsden ze achteruit. Schijnbaar zag ik er echt vreselijk uit. Ze zeiden dat ze niets meer voor me konden doen, liepen weg en verdwenen toen het steegje uit, in het niets. Ik bleef achter op de grond en smeekte ze te wachten, kwam overeind om ze achterna te gaan, maar toen ik hoek om kwam, waren ze allemaal verdwenen. Er was geen mens te zien, alles was verlaten. Wanhopig begon ik te lopen, door de straten, zoekend naar mensen, maar alles wat uitgestorven. In het begin zag ik nog mensen in huizen, die naar me keken en snel de luiken voor hun ramen dichtdeden als ik langskwam, maar uiteindelijk was er niemand meer te bekennen. Alles was verlaten en dood en het was of ik de enige op de wereld was. Na verloop van tijd begon het ook nog te regenen en ik zocht verwoed om me heen naar een huis waar ik kon schuilen, maar alle deuren waren op slot er waren nergens afdakjes te bekennen.
Uiteindelijk kwam ik ergens op een plein uit, dat nat was van de regen en er vreemd en oud uit zag. Het duurde even voor het tot me doordrong dat het geen oud plein was, maar een gewoon plein dat grotendeels vernietigd was. Het leek op een oorlogsgebied: het was verlaten en alle grauwe, grijze gebouwen om me heen waren beschadigd. Er waren delen weggeblazen, overal lagen losse stenen en steengruis en er zaten kraters in de grond. De overgebleven muren van de huizen staken grillig omhoog uit de grond, ontveld en bedolven onder hun eigen gewicht, en er vormden zich smerige plassen op de grond. Hier en daar rookten de zwartgeblakerde brokstukken nog na.
Ik stond even midden op het plein om me heen te kijken, maar werd me toen bewust van de regen die nog steeds op me neer kletterde. Ik begon te rennen, door de plassen op de grond, naar de gebouwen toe. Ik klom over de ingestorte stenen, rende door weggeblazen deuren, zocht uit alle macht naar een plek om te schuilen, maar na verloop van tijd drong het tot me door er geen plek was om te schuilen. Ik kon nergens schulen omdat geen van de gebouwen nog een dak had. Toen dat besef me in mijn gezicht sloeg, schrok ik wakker.
Toen ik mijn ogen open deed, was ik even gedesorieënteerd. Het was donker om me heen en even wist ik niet war ik was. Ik zag nog steeds de kapotgeschoten gebouwen voor me en mijn ogen moesten wennen aan het donker voor ik de omtrekken om me heen weer kon onderscheiden. Toen ik de grote kledingkast en het schilderij tegenover het bed herkende, realiseerde ik me dat ik terug was in Gio’s kamer. Pas daarna drong het tot me door waar ik wakker van was geworden: het geluid mijn telefoon, op het nachtkastje naast het bed. Hij stond op stil, maar de trilfunctie veroorzaakte een donker, brommend geluid op het hout waar hij tegenaan trilde. Hij lag op zijn kop en het scherm wierp een paarsig licht op de donkere kleur van het bovenblad.
Voorzichtig werkte ik mezelf wat overeind in bed. Ik draaide opzij en probeerde me uit te strekken om mijn telefoon te pakken te krijgen zonder helemaal overeind te hoeven, komen, wat een pijnlijk gevoel in mijn buik en mijn spieren veroorzaakte. Ik kwam echter ver genoeg en het lukte me hem te pakken te krijgen. Ik liet me weer op het bed zakken en draaide mijn telefoon met de bovenkant naar me toe. Op het oplichtende schermpje stond een pictogram van een rinkelend telefoontje met Mels naam eronder. Aan een anders pictogram op de achtergrond, zag ik dat ik meerdere oproepen had gemist die dag. Ik wist bijna zeker dat die ook van Mel waren. Waarschijnlijk wilde ze weten waar ik de hele dag had uitgehangen dat ik me niet op school had vertoond.
Ik tikte op het icoontje dat Mels oproep accepteerde en drukte de telefoon tegen mijn oor.
‘Hé,’ zei ik, met een stem die schor klonk van de slaap.
‘Hé,’ zei Mel ook aan de andere kant van de lijn. ‘Met mij. Wat klink je zielig.’
Ik glimlachte om de manier waarop ze dat zei.
‘Ja, sorry,’ zei ik. ‘Ik ben net wakker, ik was in slaap gevallen.’
Mel maakte een schuldbewust geluidje. ‘O, sorry! Lig je in bed?’
Ik verschoof wat naar het hoofdeinde van het bed in een poging wat rechterop te gaan zitten en hees een kussen achter me omhoog. ‘Ja, maar het maakt niet uit. Ik heb al meer dan genoeg geslapen.’
Mel slaakte een zucht. ‘O, wat stom van me, zeg. Sorry. Ik had je beter even kunnen smsen.’ Er kraakte iets aan haar kant van de lijn. ‘Waarom lig je in bed? Ben je ziek?’
Ik keek even naar de schaafplekken op mijn hand.
‘Zoiets,’ zei ik.
Aan de andere kant van de lijn kauwde Mel ergens op, zoals gewoonlijk. Ik herkende het geluid van krakende chips.
‘Ik miste je al op school,’ zei ze. ‘Wat is er aan de hand? Wat heb je? Griep?’
‘Nou…’ Ik keek even voor me uit. Toen liet ik mijn hoofd tegen het kussen achter me zakken en streek mijn haar naar achteren.
‘Nou… oké, ik ben niet echt ziek,’ zei ik. ‘Ik, eh… heb zaterdagavond een aanvaring gehad met Cees.’
Het gekraak van de zak chips viel weg. Ik hoorde dat Mel stopte met kauwen.
‘Met… met Cees?’ vroeg ze toen geschrokken.
Ik streek mijn dekbed glad. ‘Ja.’
Ik hoorde dat Mel slikte. Een korte kraak gaf aan dat ze haar zak chips weglegde.
‘Wat voor aanvaring?’ vroeg ze.
Ik trok het dekbed wat verder over me heen.
‘Bij het restaurant,’ zei ik. ‘Hij wilde praten, in eerste instantie, maar… dat liep niet zo goed af. Hij deed lullig tegen me, ik deed iets stoms en toen heeft hij me geslagen.’

Wil je aub snel verder gaan.
En hoelang denk je nog dat je verhaal duurt.
X

Oei, ben benieuwd wat Mel erop zegt.

Een paar foutjes:

mijn gezicht altij beschadigd zou blijven. = altijd
even wist ik niet war ik was. = waar
het geluid mijn telefoon, op het nachtkastje naast het bed. = van mijn telefoon

Weer leuk gedaan!

Groetjes Blieje

Ik vind het leuk dat Mel altijd aan het eten is, het geeft haar zo'n grappig en menselijk iets mee. En ik ben ook benieuwd hoe ze reageert, ai. Wat een punt om je stuk af te breken! :P

Niet veel te melden, het was weer een heerlijk stuk.
Liefs!

Thanks meiden! Het duurt nog wel even maar ik weet nog niet of ik alles erin laat, dus dat hangt er een beetje vanaf!

_____________________________________________________________

Mel was even stil. Ik hoorde haar ademhaling door de telefoon heen.
‘Je bedoelt… één keer?’ vroeg ze toen. ‘In je gezicht?’
Het was een logische vraag, maar aan haar stem hoorde ik dat ze het al begreep, dat ze al wist dat het anders was geweest.
Ik slikte.
‘Nee,’ zei ik. ‘Ik heb een hersenschudding en de dokter heeft mijn wenkbrauw geplakt. En… mijn oog zit dicht en mijn hele lichaam doet pijn.’
Weer hoorde ik alleen Mels ademhaling even. Toen zei ze: ‘God, Star, wat erg. Is de politie gekomen?’
Ik frunnikte wat aan het dekbed. ‘Nee, niet. Gio heeft hem in elkaar geramd en toen is hij weggegaan.’
‘Je moet hem echt aangeven, Star,’ zei Mel. ‘Je kunt niet afwachten tot hij je een volgende keer op zoekt en… te ver gaat.’
Ik keek naar mijn dekbed en pielde er wat aan.
‘Ja,’ mompelde ik. ‘Misschien.’
‘Toe, Star. Wees alsjeblieft voorzichtig.’
‘Ja. Ik weet het. Maar voorlopig kan ik nauwelijks van de ene naar de andere kant van het appartement lopen, dus ver kom ik op het moment toch nog niet.’
‘Lig je de hele dag in bed?’
‘Ja, ik moet wel. Ik word gelijk draaierig als ik iets anders probeer te doen. Ik verveel me dood.’
‘Dat snap ik. Zal ik anders vanavond even bij je langskomen? Of morgen?’
Er trok een naar gevoel door mijn buik. Ik wendde mijn blik af en keek naar mijn gepiel aan het dekbed. ‘Dat is lief van je, Mel, maar nee, dank je. Ik… ik zie er vreselijk uit.’
Mel maakte een verontwaardigd geluidje. ‘Dat maakt toch niet uit? Daar kun jij ook niets aan doen.’
Ik slikte. ‘Misschien, maar doe maar niet, Mel.’
‘Ach joh, zo erg kan het toch niet zijn?’
Ik dacht aan het gezicht van de buurvrouw.
‘Jawel,’ mompelde ik. ‘Ik ben bang van wel.’
Daar was zelfs Mel even stil van. Ook ik wist niet wat te zeggen, dus ik zweeg en keek met brandende ogen naar het dekbed terwijl ik aan de rand van de stof frunnikte. De woorden van de buurvrouw galmden door mijn hoofd en even dacht ik aan de blik in Gio’s ogen toen ze dat over mijn gezicht had gezegd. Ik slikte weer.
‘Mel?’ zei ik toen zacht.
Mel was gelijk weer alert. ‘Ja?’
Ik wierp even een blik naar de dichte deur en slikte. Ik dempte mijn stem wat en zei: ‘Ik ben bang… Gio… ik bedoel… hoe kan hij me ooit nog leuk vinden, als hij me zo heeft gezien? Als hij de hele tijd alleen maar voor me moet zorgen en ik er… zo uitzie?’
Ik had verwacht dat Mel niet zou weten wat daarop te zeggen, maar dat was niet zo. Haar stem was juist rustig toen ze weer praatte, zeker.
‘Nee joh, daar moet je je geen zorgen om maken,’ zei ze. ‘Dat is echt niet zo. Dat is toch liefde, om er voor elkaar te zijn in goede en slechte tijden?’
Ondanks haar geruststellende woorden, kon ik het niet tegenhouden dat mijn zicht wazig werd.
‘Misschien wel,’ zei ik. ‘Maar de verhoudingen tussen ons zijn iedere keer dat ik het zwakke, beschadigde slachtoffer ben en hij degene die voor me moet zorgen. Dat is toch niet aantrekkelijk? Zo kan hij me toch niet leuk vinden?’
Mel hoorde blijkbaar aan mijn stem dat ik het moeilijk vond en ze maakte een geruststellend geluidje.
‘Dat verbeeld je je maar, Star,’ zei ze. ‘Dat is echt niet zo.’
Maar ik schudde mijn hoofd. ‘Niet, Mel. Je had het gezicht van de buurvrouw moeten zien toen ze mijn gezicht zag vandaag. Ik zie er verschrikkelijk uit.’
Mijn stem werd een beetje schor en Mel suste me opnieuw. Ze klonk nog altijd rustig en overtuigd.
‘Je ziet er niet verschrikkelijk uit, Star,’ zei ze. ‘Echt niet. Geloof me nou maar, je hebt een veel te slecht beeld van jezelf.’ Er rommelde iets aan haar kant van de lijn en ik hoorde dat ze verschoof op wat het dan ook was waar ze op zat.
‘Weet je, zal ik eens iets vertellen?’ zei ze. ‘Ik ken je goed, toch? Ik bedoel, we gaan al een eeuwigheid met elkaar om en we gaan vaak samen weg, uit eten of naar de stad of naar feestjes van mensen van school en zo. Nou, en zo vaak, en ik zeg dit zonder de intentie te hebben om lullig te zijn, zie ik je aankomen voor we weggaan en dan zie je er zo mooi uit dat het bijna irritant is. En dan dacht ik vroeger altijd: waarom ziet ze er zo mooi uit? Dat is helemaal niet nodig hiervoor, het is helemaal geen bijzondere gelegenheid. Waarom moet je er dan toch uit zien als een filmster?’
Ik lachte een beetje om de manier waarop Mel zichzelf nadeed. Aan de andere kant van de lijn ging Mel verder: ‘Maar na verloop van tijd realiseerde ik me dat je het niet expres deed. Je kunt er niets aan doen, je bent gewoon zo mooi. Je hebt gewoon van jezelf die uitstraling waardoor iedereen naar je kijkt, ook als je er niet je best voor doet. Ik bedoel, je kunt moeilijk iedere keer dat we naar iets niet-bijzonders gaan je hoofd afschroeven omdat je er anders te mooi uitziet.’
Ik lachte opnieuw. ‘Hou op, Mel. Mijn buik is te pijnlijk om te moeten lachen.’
Mel lachte nu ook. ‘Nee, maar het is zo, Star. Je hoeft je echt geen zorgen te maken. Je bent veel te mooi om niet aantrekkelijk te kunnen zijn, wat er ook met je gebeurt. Ik bedoel, ik weet niet of je je er bewust van bent, maar Giovanni ziet eruit als een soort superster. Waarschijnlijk zou hij iedereen kunnen krijgen zonder er zijn best voor te doen, van Megan Fox tot Doutzen Kroes. Maar hij heeft Doutzen Kroes niet gekozen, hij heeft jou gekozen. Niet alleen omdat je jaloersmakend mooi bent, maar ook omdat je gewoon een geweldige meid bent.’
Er deed iets zeer in mijn rug van het lachen en ik probeerde wat overeind te komen om mijn rug te ontlasten. Er stak iets in mijn buik en ik kneep een oog dicht, maar Mels woorden waren geruststellend genoeg omdat gevoel teniet te doen.
‘Ik geloof dat je lichtelijk overdrijft,’ zei ik. ‘Niemand heeft het uiterlijk van Doutzen Kroes én het karakter van Moeder Theresa. Behalve Doetzen Kroes.’
Ik kon bijna horen dat Mel haar hoofd schudde.
‘Jij maakt er een grapje van, maar het is echt waar, Star,’ zei ze. ‘Echt, je hebt een veel te slecht beeld van jezelf. Je moet niet zo slecht over jezelf denken.’
Ik boog wat naar voren en ging in kleermakerszit op het matras zitten. Ik kon wel merken dat ik twee dagen alleen maar gelegen had: mijn rug deed zeer nu ik eindelijk weer eens overeind ging zitten.
‘Misschien heb ik wel een realistisch beeld van mezelf en jij een verkeerd beeld,’ zei ik. ‘Net als een ouder met een kind. Die vinden hun eigen kinderen ook altijd mooi, ook als ze er voor anderen uitzien als de klokkenluider van de Notre Dame.’
Mel klakte met haar tong. ‘Zelfs als dat zo is, als ik maar voor een tiende gelijk heb, dan nog zal Giovanni je nooit niet aantrekkelijk vinden. Hij is niet voor niets zo bezorgd om je, Star. Ik zie het toch ook aan hoe hij met je omgaat? Hij is echt gek op je, en dat is hij niet alleen omdat je mooi bent en dat gaat ook echt niet zomaar weg. En al helemaal niet door een paar plekken in je gezicht.’
Ik glimlachte licht. Even dacht ik aan gisternacht, aan toen ik tegen Gio had gezegd dat ik van hem hield, toen hij me ‘s nachts wakker had gemaakt. Ik hoorde zijn stem terugzeggen dat hij ook van mij hield, en dat hij dat gemeend had, niet veel later. Misschien was het echt zo. Misschien had Mel gelijk. Misschien hield hij echt van me, zoals ik ook echt van hem hield.
Ik glimlachte en ging wat rechterop in bed zitten. Ik wilde nog iets tegen Mel zeggen, opgebeurd door haar woorden, maar ik kreeg er de kans niet meer toe toen er plotseling iets gebeurde. Mijn adem stokte in mijn keel: ik verstijfde toen er ineens een heftige steek door mijn buik trok.
De glimlach gleed van mijn gezicht. Mijn lichaam werd razendsnel warm en in één keer had ik het heet. Mijn lichaam gloeide en ik bracht mijn hand naar mijn buik. Voor ik erop kon reageren, voor ik ook maar iets kon doen, was het echter alweer verdwenen.
Even bleef ik zo zitten, geschrokken, terwijl ik met grote ogen voor me uitkeek. Ik staarde nietszienend het donker in en bewoog niet, er niet zeker van of ik het wel echt gevoeld had. Net toen ik me realiseerde dat het te plotseling was geweest, dat ik het me verbeeld moest hebben, gebeurde het echter opnieuw. Er trok iets in mijn buik en ik kneep krampachtig mijn ogen dicht toen er een stekende pijn door mijn onderlichaam schoot. Het was zo heftig dat ik dubbel klapte op bed en de tranen in mijn ogen sprongen.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en drukte mijn hand tegen mijn buik.
‘Mel,’ kreeg ik met moeite over mijn lippen. ‘Ik moet even hangen, ja? Ik krijg even erge pijn, ineens.’
Mels stem was ineens een stuk minder kalm dan daarnet.
‘O jeetje,’ zei ze bezorgd. ‘Waarzo? Wat is er? Wat voel je?’

Oei, als het maar niks met het kindje te maken heeft...

Schrijf snel verder, het is weer een leuk stukje!

Groetjes Blieje

Ik zit elke keer als ik wifi heb te kijken of er al een nieuw stukje is, ben erg benieuwd hoe het verder gaat!

Ik wil bij deze even zeggen dat ik ook nog altijd mee lees!
Echt een super goed verhaal. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

Wachten op een nieuw stukje

Jeetje schreef: ‘Niemand heeft het uiterlijk van Doutzen Kroes én het karakter van Moeder Theresa. Behalve Doetzen Kroes.’

Daar schoot ik in de lach. xD

Oh God, dat einde. Is het iets met de baby? Laat het alsjeblieft niks met de baby zijn! Oh man. Ik vond het telefoongesprek net zo heerlijk luchtig en geruststellend en positief, en toen dat o.o Het einde van dat stuk sloeg in als een bom! Ooooh. *brabbelt*

Snel meer? <3

Dank julli wel meiden (we zijn toch alleen nog maar met meiden, voor ik iemand beledig haha?) , voor alle leuke reacties ondanks de vakantie! Ik doe er weer een stukje bij!

__________________________________________________________

Ik klemde mijn kaken op elkaar toen er weer een steek volgde en ik kneep in mijn telefoon.
‘In mijn hoofd,’ verzon ik. ‘Ik denk dat ik even moet liggen. Ik bel je later even terug, goed?’
‘Tuurlijk, ga maar lekker liggen. We bellen later nog wel even. Sterkte, oké?’
‘Ja, dank je.’
‘Oké, doeg, meis.’
Ik kon nog net een ‘dag’ over mijn lippen krijgen voor er een volgende pijnscheut door mijn buik trok. Ik liet de telefoon uit mijn handen vallen, klemde mijn kaken op elkaar en kromp in elkaar op het bed. Krampachtig kneep ik mijn ogen dicht. Het voelde vreselijk, als kramp, maar dan vele malen heftiger. Het was alsof iets mijn ruggengraat en de organen in mijn buik dwars door de voorkant van mijn lichaam heen naar buiten probeerde te trekken.
Ik sloeg mijn armen om mijn buik heen en klemde mijn kaken op elkaar. Met mijn ogen dicht bleef ik zo zitten, met een hart dat versneld klopte. Ik wachtte, hoopte, wenste dat het wegging, maar dat gebeurde niet. De steken kwamen en gingen, namen tussendoor telkens af, maar het was of ze iedere keer dat ze terugkwamen erger werden. Het was zo pijnlijk dat zelfs mijn lichaam in paniek leek te raken. Het was of mijn binnenste tegelijkertijd in elkaar gedrukt en uit elkaar gescheurd werd.
Bij de volgende steek, die heftiger was dan alle anderen ervoor, stokte mijn adem in mijn keel. Er bleef er een zachte kreun in mijn keel steken en de tranen werden uit mijn ogen geperst. De pijn trok me krom en uit alle macht drukte ik mijn handen tegen mijn buik, proberend niet van mijn stokje te gaan en niet te gaan gillen. Met mijn handen tot vuisten gebald wachtte ik, een eeuwigheid, tot het weer even minder zou worden, tot ik weer in staat zou zijn geluid te maken. Net toen ik dacht dat het niet meer weg zou gaan, toen ik Gio wilde roepen, hield het echter op. Het verdween, net zo plotseling als het kwam. De pijn nam af, de druk verzachtte en ineens was het weer verdwenen.
Nog even bleef ik bewegingloos op mijn bed zitten, totaal overdonderd door wat er net gebeurd was. Ik voelde mijn hart bonken in mijn borst en hoorde mijn versnelde ademhaling in de stilte van de slaapkamer. Toen richtte ik langzaam mijn hoofd op. Ik deed mijn ogen weer open en keek even voor me uit, wachtend op een volgende pijnscheut, maar die bleef uit. Ik had nog een beetje een vreemd gevoel in mijn buik, een beetje beurs, natrekkend, maar vergeleken dat van daarnet was dat nog nauwelijks als pijn te omschrijven.
Ik legde mijn hand op mijn buik. Wat was dit? Waarom had ik ineens zo’n pijn? Ik had toch niets geks gedaan de afgelopen dagen? Gedachten schoten door mijn hoofd en een naar gevoel maakte zich van me meester toen ik me iets bedacht. Er zou toch niets met mijn kindje aan de hand zijn?
Even keek ik voor me uit, angstig, maar toen dacht ik weer aan het geluid van het hartje op de monitor, twee dagen geleden, de regelmatige piepjes die we gehoord hadden bij de huisartsenpost. Op de echo was er niets te zien geweest, dus met de baby moest alles goed zijn. Maar wat was het dan? Waar kwam het dan vandaan?
Voorzichtig liet ik mijn buik weer los. Ik ging rechter overeind zitten, langzaam, alsof ik bang was dat ik iets zou scheuren als ik het te snel deed, dat de pijn terug zou komen, maar er gebeurde niets. Ik bleef dat beurse gevoel houden, maar het werd niet erger. Zou het met eten te maken hebben? Met mijn maag of mijn darmen? Het voelde of het daar te laag voor zat, maar misschien leek dat alleen maar zo
Ik bleef nog even zo in bed zitten, maar toen de pijn niet terugkwam en mijn hart weer een beetje bedaarde, duwde ik me verder overeind. Ik kwam voorzichtig uit bed, om even naar de badkamer te gaan, hopend dat het goed zou zijn voor mijn buik als ik een beetje in beweging kwam en even wat water dronk. Als het mijn darmen waren, was lopen waarschijnlijk beter dan liggen. Voor zover die vier meter naar de badkamer schuifelen lopen te noemen was, dan.
Ik sloeg de dekens terug en langzaam begon ik mezelf uit bed te werken. Mijn spieren waren stijf en mijn hoofd duizelde een beetje, maar de pijn in mijn buik kwam niet terug. Toen ik eenmaal overeind was gekomen, merkte ik wel dat ik een soort trekkend gevoel in mijn buik hield, alsof ik iets had verrekt tijdens de pijnscheuten van daarnet, maar dat werd niet erger toen ik eenmaal stond. Desondanks besloot ik voorzichtig aan te doen en liep ik langzaam en ietwat gebogen naar de deur van de slaapkamer.
Toen de deur open had gedaan en de kamer in liep, zat Gio op de bank te lezen. Hij had zijn bril op en zijn ene been rustte ontspannen met de enkel op het andere. Het moest al laat zijn: hij had de lamp naast de bank aangedaan om genoeg licht te hebben voor zijn boek en er kwam alleen duisternis door de kieren van de gordijnen.
Gio keek mijn kant op toen ik binnenkwam. Hij glimlachte en nam zijn bril af toen hij me zag staan.
‘Hé,’ zei hij. ‘Ik hoorde je al praten, net. Hoe gaat het?’
Ik knikte wat. ‘Ja, het gaat wel. Ik heb een beetje buikpijn en voel me nog wat duizelig, maar verder valt het wel mee.’
‘Oké. Werd je wakker gebeld, net?’
‘Ja, door Mel. Ze wilde weten waar ik uithing.’
‘Dat dacht ik al. Ik had je telefoon al een paar keer eerder af horen gaan, daarvoor, maar van mij was je dan waarschijnlijk ook wakker geworden als ik hem weg had gehaald, dus ik heb hem maar laten liggen.’
‘Ja, inderdaad. Maar ik heb meer dan genoeg geslapen, dus het maakt niet uit.’ Ik liep langs de muur verder naar de badkamer. ‘Ik ga even naar de badkamer en dan kom ik even bij je zitten, goed? Ik verveel me te pletter in mijn eentje.’
Gio knikte. ‘Is goed. Moet ik je helpen?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, dank je, het lukt wel, denk ik.’
Gio zette zijn bril weer op en richtte zich weer op zijn boek. ‘Prima. Als je me nodig hebt, dan hoor ik het wel.’
‘Oké.’ Ik liep door en schuifelde naar de badkamer. Ik hield me voor de zekerheid vast aan de muur, maar de duizeligheid werd niet erger naarmate ik langer op mijn benen stond. Ik had wel even het gevoel dat er weer een steek in mijn buik opzette toen ik de badkamer binnenstapte, maar dat gevoel leek weer te verdwijnen toen ik stil bleef staan. Toen het niet doorzette, concludeerde ik dat het waarschijnlijk gewoon het natrekkende gevoel was dat ik voelde en kwam ik weer in beweging. Ik liep langzaam door naar binnen deed de deur achter me dicht.

Aiii... dit klinkt als weeën. Goed beschreven! Snel weer verder

Heftig! Ben benieuwd naar het vervolg!

Groetjes

Voor zover ik daar verstand van heb, klinkt het inderdaad als weeën - maar ze is toch nog veel te vroeg? Oooh, God. Je maakt me zo verschrikkelijk bang. Nee, echt. Ik zit hier met zúlke ogen en een trillend hartje bang te zijn dat ze een miskraam krijgt of een te vroeg geboren baby met een open ruggetje of zoiets.
In welke maand is ze nu? Oh man.

Waanzinnig goed beschreven.
Liefs!

Dank jullie voor jullie meelevende reacties! Verder niet veel aan toe te voegen, zal gewoon posten!

________________________________________________________________________

In de badkamer begon ik langs de muur naar de andere kant van de badkamer te lopen. Eerst ging ik naar de wc, maar ik hoefde niet, dus dat had geen zin. Toen ik weer opstond en mijn nachtjurkje weer had laten zakken, herinnerde ik me dat ik dorst had gehad, dus ik besloot wat water te drinken zodat ik niet dat hele eind voor niets afgelegd had. Ik keek op en zag boven de wastafel een bekertje op het plancet staan dat ik zou kunnen gebruiken. Boven het plancet hing echter een spiegel aan de muur.
Ik slikte en bleef even staan, halverwege de badkamer. Ik had mezelf nog niet gezien, na mijn bezoek aan de dokter. Ik had het niet gedurfd om in de spiegel te kijken, was bang geweest voor wat ik zou zien. Gezien de reactie van de buurvrouw was dat een goed idee geweest, maar nu kon ik er eigenlijk niet meer omheen. En uitendelijk kon ik ook moeilijk de komende tijd alle spiegels gaan ontwijken in de hoop dat het ineens beter zou zijn, want dat zou het toch niet zo één twee drie worden. En bovendien, als andere mensen naar me moesten kijken, kon ik maar beter ook zelf weten hoe het eruit zag. Dan wist ik in ieder geval wat ze zagen als ze me weer zo vreemd aankeken.
Ik bleef nog even op mijn plek staan en keek naar de spiegel, maar toen haalde ik een keer diep adem. Ik schraapte mijn laatste moed bij elkaar en begon langzaam naar de spiegel te strompelen. Ik stak mijn hand uit naar de wastafel en pakte hem vast, met mijn hoofd gebogen en mijn ogen dicht. Ik legde ook mijn anderen hand erop en bleef even recht voor de spiegel staan.
Even stond ik alleen zo, met mijn handen op de wastafel en mijn hoofd gebogen. Ik moest me er even op voorbereiden, hoe erg zou zijn, en ik probeerde het beeld van mijn gezicht twee dagen geleden en dat van hoe ik er normaal uitzag uit mijn hoofd te bannen Het duurde even, maar uiteindelijk lukte het me grotendeels. Toen ik zover was, hief ik mijn hoofd op en ademde een keer diep in. Toen deed ik mijn ogen open.
Ik zag een gezicht voor me, in de refectie van de spiegel. Het was mijn gezicht, ergens, ik herkende het, maar ver weg. Ik was bont en blauw en zag eruit als een bokser. Rondom mijn linkeroog was alles paars: mijn ooglid en mijn oogkas waren gekleurd en de blauwe plekken liepen door naar mijn arcadeboog. Mijn jukbeen was blauw en geschaafd en ook bij mijn slaap zaten een paar lelijke schaafplekken. De snee in mijn wenkbrauw die de dokter geplakt had, was grotendeels bedekt met zwaluwstaartjes, die met hun helderwitte kleur scherp afstaken tegen mijn blauwe huid.
Toen ik mijn hoofd wat draaide, zag ik dat aan de andere kant van mijn gezicht mijn onderkaak blauw was. Richting mijn mondhoek zat een snee in mijn onderlip, die donkerrood geworden was, en op mijn voorhoofd zat een lichte, blauwpaarse verdikking, vlak bij mijn haargrens. Sommigen van de blauwe plekken begonnen langs de randen al geel te worden en mijn linkeroog was wat kleiner dan het rechter. Toen ik mijn nachtjurkje wat omhoog trok, zag ik bovendien dat mijn buik, mijn maagstreek en mijn zij onder de beurse plekken zaten.
Het was niet weinig, maar toch was ik er minder van ondersteboven dan ik had verwacht. Natuurlijk, ik zag er niet uit en het stak me even om mijn gezicht zo te zien, maar door mijn gesprek met Mel kon ik het nu toch wat beter relativeren. Ik zag wel ongezond bleek, maar ik kon mezelf er nog doorheen zien en dat stelde me gerust. Het zou lang duren, maar hopelijk zou het na verloop van tijd weer wegtrekken en zou wat Cees had gedaan niet meer aan mijn lichaam af te zien zijn. Hopelijk zou ik over een tijdje aan de buitenkant weer grotendeels mezelf worden.
Nog even keek ik naar mezelf in de spiegel, naar mijn beurse lichaam en mijn gezicht. Toen liet ik mijn nachtjurkje weer zakken en streek mijn haar achter mijn oor, me herinnerend wat mijn doel was geweest bij de wastafel. Mijn ogen gleden naar beneden en vonden het bekertje op het plancet, dat op zijn vaste plek tussen de tandenborstel en wat crèmetjes op het glas stond. Ik pakte het op en vulde het met water, voor driekwart, net niet tot de rand. Snel begon ik te drinken. Ik had dorst en het koele water voelde fijn aan in mijn droge keel, dus ik dronk gulzig door, net zo lang tot ik bij de bodem kwam. Toen ik mezelf uitstrekte en mijn hoofd naar achteren wilde buigen om het laatste beetje op te kunnen dringen, ging echter het fout.
Er schoot een scherpe pijn door mijn onderbuik toen ik achterover boog. Het was dezelfde kramp als ik net in de slaapkamer had gevoeld, maar dan nog twee keer zo heftig. Ik verslikte me zowat in het laatste beetje water en proestend klapte ik dubbel. Ik leunde met mijn hand op de wastafel en drukte mijn hand tegen mijn buik, terwijl ik het water uit mijn luchtpijp probeerde weg te hoesten. Het was een hevige pijn geweest, nu vele malen heviger dan daarnet, maar ook dit keer nam hij af, ijlde hij weg. Ondanks dat bleef mijn hart snel kloppen: zelfs mijn lichaam leek van de plotselinge pijnsensatie geschrokken te zijn.

Pfoe, dan toch maar Gio 112 laten bellen?

Schrijf snel verder!

ohhh spannend!!!

Starla, in hemelsnaam, zeg dit tegen Gio!

De beschrijving van alle blauwe plekken maakte me stil. Holy. Maar het is goed dat ze er wat positiever tegenover staat en gelooft dat het weer wegtrekt. Dat is ook zo, lichamelijk in elk geval. :)

Liefs!

Thanks meiden! Nieuw stukje

__________________________________________________________________________

Ik bleef even bij de wastafel staan, voorovergebogen en naproestend, maar toen haalde ik mijn arm bij mijn onderbuik weg. Ik liet de wastafel los, draaide de kraan open en liet de beker met trillende handen weer vollopen. Uit alle macht probeerde ik diep en in en uit te ademen, rustig te worden, mijn lichaam tot bedaren te brengen. Rustig, rustig aan. Haal rustig adem, drink wat. Niet in paniek raken, er is vast niets aan de hand. Het gaat wel weer weg. Rustig, niet gaan hyperventileren.
Mijn ademhaling kwam piepend en hijgend over mijn lippen en trillend hield ik het bekertje onder de kraan. Toen het weer voor driekwart vol was, draaide ik de kraan uit en liet hem los. Ik hief het bekertje op en wilde er iets van drinken, maar net toen ik aanstalten maakte het naar mijn lippen te brengen, gebeurde het opnieuw.
Het was nu nog erger dan daarnet. Er trok iets samen in mijn buik en er scheurde een enorm drukkende, stekende pijn door onderlichaam. Al mijn spieren verkrampten en verblind door pijn greep ik naar de wastafel. Mijn adem stokte en het bekertje viel uit mijn handen. Het kwam met een paar holle tikken op de grond terecht en de inhoud spatte alle kanten op. Ik hoorde Gio’s stem vanuit de kamer, maar het lukte me niet te reageren.
De pijn sneed door mijn lichaam terwijl het bekertje narolde op de vloer. Ik kromp in elkaar en kreunend kneep ik in de wastafel. Ik voelde me ineens slap en probeerde te blijven staan, maar het lukte me niet overeind te blijven. De pijn dwong me op mijn knieën en vaag werd ik me bewust van iets warms tussen mijn bovenbenen, dat in plakkerige straaltjes naar beneden liep. Paniek sloeg me om het hart, dwars door de pijn heen, en ik klemde mijn armen om mijn buik en probeerde te ademen, maar ik kreunde gesmoord toen de volgende steek mijn buik doorkliefde. Mijn hand gleed weg van de wastafel en ik elkaar gekrompen zakte ik opzij op de grond, mijn voeten verkrampt en mijn handen tot vuisten gebald. Door mijn tranen heen zag ik dat de deur open ging, dat Gio nietsvermoedend in de deuropening verscheen, dat hij met een klap zijn boek en zijn op de grond liet vallen toen hij me zag liggen. Zijn bril viel kapot op de tegels en hij liet zich bij me op de grond vallen, pakte me vast, praatte tegen me, maar ik hoorde niet meer wat hij zei. Het laatste wat ik meekreeg voor ik het bewustzijn verloor, waren de grillige vlekken die de onderkant van mijn nachtjurkje rood kleurden. Toen werd alles zwart. Pikzwart.

26.

Toen ik mijn ogen weer open deed, was alles om me heen vaag. In eerste instantie had ik geen idee wat er gebeurd was. Ik wist niet welke dag het was, laat staan waar ik was. Het was donker om me heen en ik herkende niets. Het enige wat ik zag, waren de oplichtende cijfers van een wekker die ongeveer een meter bij me vandaan stond. Daarop stond dat het half zes in de ochtend was.
Na een tijdje, toen de mist in mijn hoofd wat optrok, realiseerde ik me echter dat ik de wekker kende. De groene cijfers, de vorm ervan, de vorm van de wekker zelf. Ze kwamen me bekend voor, net als het gevoel van het matras onder mijn lichaam en de geur van wasmiddel en mannengeurtjes. Toen ik om me heenkeek, werden ook de omtrekken om me heen duidelijker en langzaam kregen ook de kast, de lampen en het schilderij hun betekenis terug. Ik was op een bekende plek, realiseerde ik me. Ik was in Gio’s slaapkamer.
Even kon ik me niet herinneren hoe ik daar gekomen was. Alles van de nacht en de dag ervoor was een waas en mijn geheugen liep niet ver genoeg terug om duidelijkheid te krijgen over het hoe en wat. Ik wist nog dat Cees naar het restaurant was gekomen, dat we naar de dokter waren geweest en daarna naar huis, maar het laatste wat me daar helder van bijstond, was dat ik met Gio had had geprobeerd naar buiten te gaan en dat ik gevallen was in de lift. Vaag kon ik me daarna iets herinneren van Gio in de kamer met een boek en zijn bril op, maar ik wist niet meer welke context daarbij hoorde. Ik wist überhaupt niet waar Gio was, want toen ik opzij keek, hij lag niet naast me in bed.
Mijn ogen gleden naar het glas boven de deur. Het was donker en er kwam geen licht vanuit de kamer, ook niet kunstmatig. Hij was niet op, blijkbaar. Zou hij weg zijn? Maar het was al donker, toch? Waar kon hij zijn op dit tijdstip?
Een beetje ongerust liet ik mijn ogen verder glijden. Ik keek opzij, maar toen, een seconde later, kreeg ik Gio alsnog in het oog. De manier waarop stelde me echter niet bepaald gerust. Hij zat naast het bed, op een stoel die hij uit de kamer had gehaald. Zijn hoofd steunde tegen zijn hand, die op de elleboog op de leuning van de stoel stond. Er lag een omgekeerd boek op zijn schoot met een bril die ik niet kende er bovenop en zijn ogen waren gesloten. Hij sliep. Maar als hij sliep, vroeg ik me enigszins vertwijfeld af, waarom lag hij niet gewoon bij me in bed?
Ik duwde mezelf wat overeind onder de dikke dekens. Moeizaam schoof ik wat opzij om naar Gio toe te buigen. Ik had een vreemd, beurs gevoel in mijn buik toen ik dat deed, maar dat negeerde ik. Ik stak mijn hand uit naar Gio en raakte zacht zijn hand aan.
‘Gio,’ zei ik schor.
Gio deed zijn ogen open. Hij knipperde een keer en richtte zijn hoofd wat op. Zijn blik ging even heen en weer door de kamer, alsof ook hij even een seconde na leek te moeten denken om het waar en waarom te achterhalen, maar toen hij mij zag, ging hij prompt overeind zitten in zijn stoel. Hij legde zijn boek en bril opzij en boog wat naar me toe.
‘Hé,’ zei hij en pakte mijn hand vast. ‘Hoe gaat het?’
Ik keek hem aan.
‘Ik weet het niet,’ zei ik. ‘Wat is er aan de hand? Waarom lig je niet in bed?’
Gio knipte het nachtlampje op het nachtkastje aan. Zelfs in de warme gloed van het licht zag hij eruit of hij heel lang niet geslapen had.
‘De dokter zei dat ik je het beste even in de gaten kon houden,’ zei hij. ‘Ik was hier gaan zitten met een boek, maar ik denk dat ik na verloop van tijd toch in slaap gevallen ben.’
Mijn ogen gingen niet-begrijpend over die van hem.
‘De dokter?’ vroeg ik.
Gio keek me aan. ‘Ja, jouw dokter. Eikman, weet je wel?’ Zijn ogen gleden over mijn gezicht. Toen ik echter geen blijk van herkenning gaf, gaf de veranderende blik in zijn ogen aan dat er iets begon te dagen.
‘Kun je het je niet herinneren?’ vroeg hij.

Dit is zo geméén! Waarom stop je hier? (Ja, oké, dat snap ik wel, ik doe dat ook steeds, maar ugh. Het is zo gemeen!)
Ze heeft de baby verloren, of niet? Dat is nu mijn gok. Damn. Damn. *brabbelt*
Er komt niets constructiefs uit mij, ik ben omvergeblazen door dit stuk.

Snel meer? <3

Lieve lieve Jeetje, wil je alsjeblieft voor morgen half 3 nog een stukje plaatsen? Dan ben ik een week weg en anders weet ik niet hoe het afloopt