Online Verhalen

Dank je wel! Ik heb het verbeterd.
Dit is één van de laatste stukjes.

38
--------
Daar stonden we dan. Voor kamer nummer 34. Ik tilde mijn trillende hand op en klopte zachtjes op de deur. Nu was ik echt heel zenuwachtig. Timothy stond vlak achter me. Na een paar seconde ging de deur open. Damian stond in de deuropening en keek me verbaasd aan. Hij had geen shirt aan. Slechts een zwart, los sportbroekje en zwarte sneakers.
‘Jessy?’ vroeg hij verward. Zijn blik ging naar Timothy. ‘Wie is dat?’
Ik slikte even en keek naar Timothy. Hij was in ieder geval onherkenbaar. Zachtjes voelde ik een klein duwtje in mijn rug. Volgens mij bedoelde Timothy dat ik naar binnen moest gaan. Zonder pardon gehoorzaamde ik. Dit deed Damian nog meer verbazen. Timothy volgde me en zodra hij binnen was sloot hij de deur. Hij hield zijn pistool te voorschijn en richtte die op Damian. Een gemene grijns verscheen op zijn gezicht. Ik schoot in de paniek. Dit was niet de bedoeling. Ik had gedacht dat hij met Damian wilde praten, of dat hij iets van hem zou opeisen. Maar dit... Nee, dit ging te ver. Ik moest wat doen.
‘Niet bewegen,’ zei Timothy. Zijn grijns was nog steeds niet verdwenen. Damian zat in de val. Hij droeg geen pistool – het broekje dat hij droeg bevatte niet eens broekzakken. Als hij nu zou bewegen, dan stond hem een zekere dood te wachten. Damian mocht niet dood. Niet voor mijn ogen. Ik zou uit de gang worden getrapt en dan stond me een leven als zwerver te wachten. Er was geen tijd om te twijfelen. Ik moest dit voorkomen. In een vlugge beweging had ik mijn pistool tevoorschijn getoverd en ik hield die op Timothy. Ik keek hem met gespleette ogen aan.
‘Als jij schiet, dan schiet ik ook,’ zei ik zo zelfverzekerd als ik kon. Mijn twee handen klemde ik om de pistool heen en mijn rechter wijsvinger lag op de trekker. Timothy keek me aan. Ik zag duidelijk dat dit niet was wat hij verwacht had. Als hij een seconde sneller was geweest dan was deze toestand niet ontstaan en ik zag dat hij daarvan baalde. Ik keek naar Damian en onze blikken kruisde. Hij knikte – je kon het nauwelijks zien – goedkeurend.
‘Je hoeft dit niet te doen,’ zei Timothy en ik keek hem recht aan. Hij probeerde tot me door te dringen, maar hield tegelijkertijd zijn slachtoffer in de gaten. ‘Ik bedoel, je kunt bij de Toxics komen.’ Maakte hij nu een grapje? Dacht hij nou echt dat ik zomaar the Destructions zou verlaten?
‘Waarom zou ik?’ vroeg ik bot. Ik keek hem dreigend aan, maar hij leek niet eens bang te zijn. Misschien had hij wel vaker onder schot gestaan.
‘Omdat je iets voor me voelt,’ zei Timothy vastberaden. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Oh ja? En waarom denk je dat?’ vroeg ik. Damian stond totaal buiten het gesprek, maar Timothy hield hem in de gaten. Hij kon nu niet vluchten.
‘Je hebt me niet voor niets teruggezoend,’ zei hij.
‘Omdat ik dronken was!’ riep ik gelijk. Dit begon steeds meer op bekvechten te lijken. Het kwam waarschijnlijk door de spanning.
‘Dronken mensen doen wat ze het liefst zouden willen doen,’ zei hij. Probeerde hij nu wijs te klinken. Waar was de Timothy van vanochtend gebleven?
‘Jij had hem anders ook aardig zitten. Trouwens, jij hebt mij gezoend, hoor!’ riep ik. Zo, nu had ik hem stil gekregen. Hij keek me aan. Een paar seconde heerste er een stilte.
‘Misschien vond ik dat zo erg nog niet,’ zei hij uiteindelijk. Wat was hij toch aan het doen? Dit deed te lang, ik moest iets gaan doen. Mijn blik ging naar zijn pistool. Ik spleette mijn ogen en schoot. De kogel kwam precies tegen het pistool aan. Timothy liet verschrikt los en slaakte een kort gilletje. Het klonk heel grappig, maar ik lachte er niet om. Ik hield hem onderschot. Timothy bleef me even aankijken, maar daarna stapte hij langzaam dichterbij. Damian hield zich nog steeds op de achtergrond.
‘Blijf staan,’ beval ik met een trillende stem. Ik wilde niet dat hij zo dichtbij kwam. Hij glimlachte. Waarom glimlachte hij? Ik had het gevoel dat ik verstijfde. Timothy tilde langzaam zijn hand op en legde die op het pistool. Zonder dat ik er over nadacht liet ik rustig het pistool zakken. Ik keek hem zwijgend aan. Toen ik mijn mond opende om wat te zeggen, drukte Timothy zijn lippen op de mijne om mijn mond te snoeren. Eigenlijk was dat best vreemd, aangezien Damian er nog steeds bij stond. Even beantwoordde ik de zoen, maar daarna deinsde ik achteruit en keek ik Timothy geschrokken aan. Hoe graag ik het misschien ook wilde, het kon niet.
‘Jessy... wat houd je tegen?’ vroeg hij. Zijn stem klonk rustig en zacht. Dit leek al meer op de leuke jongen die ik vannochtend een make-over had gegeven.
‘Dat weet je best, Tim,’ antwoordde ik. ‘Je bent een Toxic.’ Timothy beet op de binnenkant van zijn wang en keek me aan.
‘Wacht... Timothy?!’ Damian had hem nog steeds niet herkend. Timothy keek hem aan en zette zijn zonnebril af. Damian trok zijn wenkbrauwen op.
‘Blond?!’ zei hij terwijl hij grinnikte. Timothy zuchtte.
‘Ja, blond ja,’ mompelde hij. ‘Nog steeds de oude spottelijke jij?’ Damian haalde zijn schouders op. Ik schraapte mijn keel om even te laten merken dat ik nog bestond en dat er nu iets belangrijkers gaande was. Damian keek naar me.
‘Jessy, wij beschikken niet over je privé leven. We zijn er misschien tegen, maar zolang het niet onder je prestatie’s leidt, maken we je niets,’ zei hij. Dit liet ik even tot me doordringen. Hier zat wat achter, dat wist ik zeker. Ze zouden hier misbruik van maken, maar dat maakte me niet uit. Ik glimlachte voorzichtig.
‘En nu snel wegwezen voordat ik Tim moet oppakken,’ zei Damian knipogend. Hij mocht me wel, of hij mocht Timothy. Ik keek Timothy aan en hij glimlachte een beetje onzeker. Aarzelend pakte ik zijn hand vast en liep ik naar de deur, waarbij ik hem meetrok.
‘Wacht Jessy, nog één ding,’ zei Damian. Ik draaide me om en keek hem vragend aan. Hij leek een beetje te twijfelen of hij het moest vertellen.
‘Wat is er?’ vroeg ik. Ik deed mijn best om het niet te opdringerig te laten klinken, maar hij maakte me nu wel nieuwsgierig.
‘Dan had aangeboden om je te bevrijden en is toen alleen op pad gegaan. We hadden hem nog zo gezegd dat hij dat niet moest doen, maar hij is nogal eigenwijs. En hij is niet meer teruggekomen,’ zei Damian. Even bleef ik staan. Verstijfd, net als net.
‘I-Is hij opgepakt?’ vroeg ik ongelofelijk. Dit kon toch niet waar zijn? Damian leek geen grapje te maken. Niemand zou daar een grap over maken.
‘Waarschijnlijk wel. Hij is daar niet voor niets heen gegaan Jessy... Maar je moet nu echt gaan voordat iemand dit ziet en ik heb geen zin in een preek van de andere leaders,’ zei Damian. Ik knikte kort, maar het drong nog steeds niet helemaal tot me door. Dan was opgepakt toen hij mij wilde redden. Het is mijn schuld. “Hij is daar niet voor niets heen gegaan”, het herhaalde zich in mijn hoofd. Dan gaf om me? Timothy gaf een klein duwtje in mijn rug, wat me uit mijn gedachten deed schudden en ik liep samen met Timothy zwijgend het gebouw uit.
We bleven stil staan bij de Ferrari en we keken elkaar aan. Timothy’s blik stond heel lief. Het deed me denken aan de keer dat ik hem voor het eerst zag, in dat hotel. De lieve glimlach die hij toen had, had hij nu weer. Ik kreeg er een prettig gevoel door. Hij pakte mijn hand vast en trok me langzaam naar zich toe. Hij sloeg zijn armen om me heen. Het voelde veilig en vertrouwd. Ik begroef mijn gezicht in zijn shirt en genoot van dit moment.
--------
38

De laatste post!!
Ik weet ook wel dat de proloog ervoor hoort, maar heb die pas later geschreven.
Hier is hij toch, samen met de epiloog.39
--------
Proloog
Er werd hard op de deur geklopt en mijn moeder keek geschrokken op. We zaten op de bank en mijn moeder was me een verhaal aan het vertellen van vroeger. Dat deed ze al vanaf ik heel klein was. Het was laat in de middag en ik was net thuis gekomen van school.
‘I-ik ben zo terug,’ zei mijn moeder. Ze stond op en liep naar de gang. Ik volgde haar stilletjes en keek door het kiertje waar de deur op stond. Er stonden twee mannen in politiepakken. Ze droegen een kogelvrijvest en keken streng. Mijn moeder schrok en deinsde achteruit, maar de mannen grepen haar vast en bonden handboeien om haar polsen. Ik keek geschrokken en een angstig gevoel bekroop me. Gingen ze mama arresteren?
Ik opende de deur verder. ‘Mam!’ riep ik bezorgd en ik rende op haar af. Mijn armen sloeg ik om haar middel en ik hield haar stevig vast. Ik kneep mijn ogen stijf dicht om het tranen tegen te gaan en negeerde de politieagenten.
‘Niet weggaan,’ jammerde ik. Ik voelde hoe twee stevige handen me vastpakten en me van mijn moeder afhaalde. Ik gilde en stribbelde tegen. Mijn moeder werd meegetrokken.
‘Mam!’ riep ik nog harder dan de volgende keer. ‘Laat me los!’ Dat laatste was aan de politieagent gericht.
‘Het komt wel goed, lieverd. Maak je geen zorgen,’ zei mijn moeder. Ze klonk bang en haar ogen vulden zich met tranen. Langzaam verdween ze uit mijn zicht.
Ik werd meegenomen naar een oud weeshuis. Het was een hoog en versleten gebouw met lange ramen. Het zag er uit als een spookhuis. Geen wonder dat ik zo bang was. Ik kwam binnen en keek angstig om me heen. Af en toe kwamen wat kinderen voorbij die erg mager waren en versleten kleding droegen. Hun haren waren slordig en sommige hadden erge littekens op hun gezichten, armen of benen. De begeleiders stelden zich vriendelijk voor, maar ik merkte dat ze een strenge blik in hun ogen hadden. Ik liep met trillende benen naar de kamer waar ik heen gebracht werd en hoorde dat de deur achter me gelijk op slot werd gedaan. Er zaten vijf meisjes in de kamer – die ongeveer vijf bij vijf was en grotendeels in beslag werd genomen door de stapelbedden. Ze keken me nieuwsgierig aan. Wat me al gauw opviel was een kleine, stoffige spiegel. Ik zag mezelf erin. Lichtbruine, kleine ogen die angstig keken en in gevallen wangen waarlangs lange, donkere haren hingen. Mijn lippen waren vol, maar toch gebarsten doordat ze droog waren. Wat zag ik er kwetsbaar uit zo. Kwetsbaar en alleen.

Epiloog
Ik belde aan. Timothy deed de deuropen en er verscheen een glimlach op mijn gezicht die mij ook deed glimlachen. ‘Hé pretty,’ zei hij. Zo noemde hij me de laatste tijd vaak en ik antwoordde – net als nu – altijd op dezelfde manier.
‘Hé handsome,’ zei ik. Timothy sloeg zijn armen om mijn middel en liet zijn handen in mijn achterbroekzakken glijden. Ik beantwoordde zijn zoen en sloeg mijn armen om zijn nek. Met mijn nagels ging ik door zijn haren heen en streelde ik zijn hoofdhuid.
‘Weet je wat voor dag het vandaag is?’ vroeg hij, toen hij me weer aankeek. Ik dacht even na maar ik wist niet precies wat hij bedoelde. Hij was niet jarig, en ik ook niet. Ook was het geen kerst, oudjaarsdag, Pasen, of wat je ook maar kon bedenken. Ik schudde mijn hoofd.
‘We zijn al drie maanden samen,’ zei hij en hij tikte op mijn neus. Oh ja, dat was waar ook. Hoe kon ik dat nou vergeten?
De afgelopen drie maanden waren best wel rustig geweest. Ik was Tertairy Destructor geworden. Waarschijnlijk was dat niet gebeurd als Damian zijn mond had gehouden over het voorval in zijn slaapkamer. Damian en Tim bleken trouwens goed bevriend te zijn voordat Damian wist dat Tim een Toxic was. Tim, zo noemde ik hem nu. Timothy was me te lang. Jazmine, Charlie en ik waren goed bevriend en ik hoefde niet meer af te wassen. Ik mocht nu koken, wat al een stuk leuker was om te doen. Af en toe moest ik helpen met het naaien van het Destructionlogo op een kleding, maar ook dit vond ik een leuke taak. Dan zat nog altijd gevangen. Ik had een poging willen doen om hem te bevrijden, maar dat was te riskant geweest dus ben ik maar weer terug gegaan. Het schuldgevoel dat hij door mij vast zat, had ik nog altijd. Tussen Timothy en mij ging het erg goed. Het feit dat hij een Toxic was en ik een Destructor, veroorzaakte geen enkel probleem. We hielden ons gangleven en ons privéleven strikt gescheiden.
‘Laten we dat dan maar gauw gaan vieren,’ zei ik met een uitdagende grijns op mijn gezicht. Ik trok hem mee naar binnen en ging richting zijn slaapkamer. Timothy veegde mijn donkere haren uit mijn gezicht en keek me glimlachend aan. Ik maakte met mijn wijsvinger figuurtjes op zijn borst.
‘Kom hier wonen,’ stelde hij opeens voor. Ik keek hem aan en mijn vinger bleef stilstaan. ‘Dat kamertje van je is ook niets. Ik weet dat dit misschien een beetje snel gaat, maar ik wil je bij me hebben, Jessy. Ik houd van je.’ Ik beet zachtjes op mijn lip. Dit had hij nooit eerder gezegd. “Houden van”, dat klonk zo serieus. Alsof hij me elk moment ten huwelijk kon vragen. Natuurlijk wilde ik ook niets anders dan bij hem zijn, maar... Maar wat?
‘Ik ook van jou,’ zei ik zacht. Ik glimlachte en kuste hem kort. ‘Oké, is goed.’ Hij glimlachte breed en drukte zijn lippen op de mijne. Een lange, intense zoen volgde.
--------
39

Aahw, afgelopen?? snik snik
het was erg leuk om te lezen ;D
maar toch: hier komt de spellingscontrole weer:

wey schreef: Ik keek geschrokken en een angstig gevoel bekrooop me.

ik heb zo'n vaag vermoeden dat er bij bekrooop een o te veel staat...

wey schreef:Ik voelde hoe twee stevige handen me vastpakte en me van mijn moeder afhaalde.

vastpakte = vastpakten


en dat was het (:
nogmaals: leuk verhaal met een origineel thema (volgens mij, ik heb zelf nog nooit iets over een gang gelezen)

heb je toevallig al inspiratie voor een nieuw verhaal? als dat zo is stuur me a.j.b. een pb'tje, dan lees ik weer mee

Dank je wel, dat is leuk om te horen. (:
Ik zal het verbeteren en je een PB sturen.

Ik ben verliefd, op jou verhaal! Natuurlijk, hier en daar wat foutjes, maar het was om te verslinden. Ik wil je geen feedback geven, maar een supercompliment!

Ah, dank je wel. <3
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik dit verhaal geschreven heb. Ik ben bezig met een vervolg. Als je wilt kan ik je wel even een linkje sturen via pb met waar je het kunt vinden...

Oeh, klinkt super!

Het was even geleden dat ik je verhaal heb gelezen, maar de rode draad stond me nog helemaal op mijn netvlies. Mooi einde, al snap ik dat je er een deel II bij schrijft

Ik vond het een goed verhaal en ook spannend. Al denk ik dat het gangleven wel wat harder is dan het nu overkomt. Zo makkelijk als het ging met Tim, Damien en Jessy dat verbaasde me eerlijk gezegd een beetje. Maar verder, goed verhaal!

Goed geschreven

Bedankt! Om eerlijk te zijn heb ik er bewust voor gekozen, dat Jessy het eigenlijk heel gemakkelijk heeft. Daar is in deel 2 (of misschien zelfs in deel 3) meer over te lezen, al ben ik nog niet heel ver daarmee. Ik heb al heel wat dingen in mijn hoofd zitten die ik graag nog uit wil schrijven, dus vandaar dat ik nog een deel maak. Heel tevreden over dit verhaal ben ik alleen niet, mijn schrijfstijl is inmiddels al wel heel wat verander, maar het is moeilijk om 100% tevreden te zijn over je eigen verhaal, want het kan natuurlijk altijd wel beter. De kans is dus best wel groot dat ik het nog een keer herschrijf.

Haha. dat herken ik. Het is nooit helemaal perfect ^_^ En natuurlijk groeit je schrijfstijl naarmate je meer schrijft Ben benieuwd naar het vervolg.