Online Verhalen

Mark zag hoe Nathan naar de banden keek. Hij gaf het boekje aan Nathan en ging naast hem zitten. "WAT? JIJ KAN DIT LEZEN?" Mark kinkte lachend ja. "Het is alleen wat gekrabbel. Haaldee je opa goede cijfers op school Mark? Weet je ik hoef het geens een te weten". Mark lachte nog steeds, maar dit zag hij dit niet aankomen. Nathan had z'n hand naar hem uitgestoken. Mark keek hem verbaast aan, maar nu kwam de reactie van Nathan. "Ik mag jou manier van aanpak wel, ik doe mee". Mark kon wel een gat in de lucht springen. 'Dank u wel opa, u heeft Nathan op me afgestuurd. Wat als ik m'n mobiel niet was vergeten?' Mark was erg blij en schudden lang dehand met Nathan. "O je weet niet hoe blij ik ben!"

---------

Jack begon tegen Steve te praten ,maar stopte al gauw doordat hij Nathan hoorde gillen. "WAT? JIJ KAN DIT LEZEN?" Jack was benieuwd waar de twee het over hadden, maar hij kon niet nu zomaar bij Steve vandaan lopen. Toen Jack even naar Steve keek zag hij dat die niet naar hem keek, maar naar Axel. Jack ging erbij zitten en volgde de bewegingen van Nathan en Mark. Hij zag hoe Nathan z'n hand uitstak naar Mark, die verbaast keek. Al gauw drong het blijkbaar tot hem door, want hij schudden de hand van Nathan wel erg lang. 'Waar zou dat over gaan?'

---------

Jude ging verder met de commando's. "Oke Jospeh wissel met positie van Willem. David nu de bal naar Ryan". "SHARP GAAT DOOR MET COMMANDO'S GEVEN EN KIRKWOOD KAN DE BAL NIET ONDERSCHEPPEN". "Ja, dit wordt weer een doelpunt geloof me". Timon was bezig met de commando's bij Kirkwood, maar hij was niet zo snel als Jude. "Oke. nu de bal naar mij Ryan". Ryan speelde de bal naar Jude en rende verder naar voren. "Doe het.... maak de dreigdriehoek!" "WAT IS DIT? BRAIN DOET NU MEE MET DE DREIGDRIEHOEK EN SAMFORD IS AAN DE ANDERE KANT VAN HET PENALTY GEBIED!" jude begon te lachen. 'En het laatste doelpunt gaat nu van start'. "NOG NEGEN MINUTEN TE GAAN EN ROYAL GAAT IN DE AANVAL! ZAL DIT EEN 0-5 OPLEVEREN?" Dreigdriehoek werd afgevuurd en Jude zag Silver te laat was. 'Dit had het doelpunt al kunnen zijn' bedacht Jude, maar die actie had hij niet zijn aankomen. "DE BAL MIST HET DOEL, NEE HET IS EEN PASS OP SAMFORD!"
David sprong naar de bal toe en maakt een wraakschot, maar dit was weer een pass naar de drie spelers van dreigdriehoek, maar die maakte weer een pass naar David. Zo ging wel spel door en zo probeerde ze Timon in de war te maken. "DE LAATSTE MINUUT GAAT NU IN EN HET STAAT NOG STEEDS 0-4!"
Toen Jude dat hoorde wist hij dat op deze manier het vijfde doelpunt niet werd gemaakt. Dreigdriehoek werd opnieuw afgevoerd, maar weer ging het schot naar David. Maar halverwege de pass maakte Jude een slidding naar de bal en zorgde ervoor dat de bal naar het doel toe ging. Timon had dit niet zien aankomen en er werd nog een doelpunt gemaakt. "O GEWELDIG! HET FLUITSIGNIAAL GAAT EN SHARP TIKT DE DREIGDRIEHOEK HET DOEL IN! ROYAL WINT ALWÉÉR DE FINALE, MAAR DIT KEER TEGEN KIRKWOOD JUNIOR HIGH MET EEN 0-5! DAT KRIJG JE ERVAN ALS JE JE STERSPELER NIET LAAT SPELEN!" "Ja, ik vond het zeer spijtig dat Blaze het veld vandaag niet in mocht". Maddie keek teleurgesteld. Kirkwood had verloren, haar grote held, Axel Blaze.... Was niet aanwezig.
"ROYAL VIERT FEEST EN TERECHT! ZE WINNEN VAN HET STERTEAM KIRKWOOD, WAT ZONDER BLAZE NIKS VOORSTELT".
Na dat viel Maddie in slaap. Het was een lange nacht voor haar geweest en morgen zou ze weer met Mark gaan trainen.

Steve merkte dat Jack niet meer geïntresseerd was. Steve ging nog wel naast Jack zitten, maar hij bleef Axel in de gaten houden. 'Die jongen heeft ook zoiets als mij meegemaakt en ik moet weten wat. Ik wil die jongen helpen'. Steve schudden even z'n hoofd. 'Die jongen heeft een naam Steve. AXel, Axel Blaze'.

-------

Nathan probeerde z'n hand los te krijgen, maar dat ging niet zo makkelijk. Eindelijk kreeg hij z'n hand los. Hij keek hoe rood z'n hand was geworden. 'Dam, die jongen heeft kracht in z'n handen'. Nathan probeerde een beetjete lachen, maar gelukkig ging dat nog aardig. "Zo, wanneer is de eerste training aanvoeder?" Bij het woord aanvoeder gaf hij met z'n ellenboog Mark een stoot in z'n zij. 'WACHT EENS EVEN! VIOLLETT!' Gelukkig zag hij dat de hond aan het spelen was bij de banden. 'Dat was waar ook, ik zou gaan hardlopen'.

Axel leunde tegen het hekje terwijl hij even zag hoe Steve naar hem keek. Die jongen was anders, anders anders. Niet zoals een normaal persoon. Begripvol, dat was het woord dat hij zocht. Na een tijdje zo gestaan te hebben keek Axel om zich heen. Wat hij wel niet had kunnen doen als hij nu nog in zijn oude stad woonde. Hoe zouden zijn teamgenoten over hem denken?


(Dave en Timon komen eraan)

"Tiem."
Dave's stem deed Timon ontwaken uit zijn dagdroom. De bus was gestopt naast Tower Plaza. Timon stond op en Dave volgde zijn voorbeeld. Ze stonden met hun gezicht naar het park gekeerd.
Timon stak een sigaret op en ditmaal sloeg Dave af, even trok hij zijn schouders op waarna hij een rookwolk de lucht in blies.
"Even roken en dan gaan we." zei hij terwijl hij opnieuw een trekje nam van zijn echte sigaret.

Mark begon met Nathan te praten over het voetbalteam. "In het begin was ik in m'n eentje, maar uiteindelijk toen ik hoorde dat de school een uitnodiging van Royal had gekregen. Ze wilden een vriendschappelijke wedstrijd tegen ons, maar het team bedtond alleen uit mij". Mark begon te lachen en glinsterde helemaal. "Maar nu heeft het team al drie leden!"

----

Jack bleef nog steeds stil toe kijken hoe Axel tegen een hekje leunde, hoe Steve naar Axel keek en hoe Mark en Nathan aan het praten waren. 'Het is net zoals op.school. Ik word weer nergens bij betrokken'. Jack dacht terug aan het de spoelbeurten. ' Ik word alleen betrokken bij het pesten'.

---

Maddie lag met haar hoofd in de KJHVD over haar lichaam lag een kleedje. Ze was heerlijk aan het dromen hoe de wedstrijd van Kirkwood tegen Royal was gegaan als zij meedeed.
(Morgen zal ik dat uitgebreid doen)

Steve wilde geen stilte meer. "Hey, ik begin honger te krijgen. Ik trakeer op noodels van de beste kwaliteit. Dat klopt we gaan naar Rai Raiken". Steve pakte uit z'n achterzak z'n portemee en keek of hij voldoende geld erin had zitten. " Oke ik heb voldoende geld, dus iedereen gaat gewoon mee!" Toen hij iedereen zei keek hij naar Axel.

----

"Je wilt die lui echt zo graag verslaan he?" Nathan glimlachte vriendelijk. "Besef wel dat ik dit tijdelijk doe. Totdat het team voldoende spelers heeft. Athletiek is immers mijn echte sport". Hij wende zich af van Mark en liep naar de rest toe. "Daar zeg ik geen nee tegen Steve. Ik was toch al van plan om er zo naar toe te gaan". Nathan wende zich even tot Jack en zei tegen hem. "Weet je, je gaat vanavond na de noodles gewoon met mij naar jou huis toe hardlopen, teammaat".

Axel keek naar Steve toen hij voorstelde om naar Rai Raiken te gaan. De jonge met het blauwe haar kwam gelijk aanlopen en stemde in. Axel knikte even. "Leuk, ik kom ook mee." zei hij na even twijfelen. Gelijk pakte hij zijn mobiel, en begon een smsje te typen:
'Sorry, ik eet vanavond ergens anders. Ik ben op tijd thuis, morgen kunnen we praten.'
Hij wist dat zijn vader het niet fijn vond als Axel hem een smsje stuurde. Iedere keer weer zei hij dat het onzin was om je eigen vader niet normaal te woord te staan. Axel knikte dan beleeft, gaf zijn vader gelijk en liep met een buiginkje van hem weg. Van binnen wuifde hij de opmerking gewoon weg en dacht er niet verder over na.
Axel liet zijn mobiel weer in zijn zak glijden en trok zijn mouwen goed. Hierna glimlachte hij naar Steve, als een soort teken dat alles goed was.

--
Leuk leuk leuk, de confrontatie komt eraan!
--

Timon blies zijn laatste rookwolk de lucht in, de lucht die er vanaf kwam was echt vreselijk. Timon liet zijn sigaret op de grond vallen en trapte deze met zijn hak tot wat poeder. "We kunnen." zei Timon kalm.
Samen liepen de twee jongens langs het Tower Plaza, Rai Raiken was hier niet zo ver vandaan. Op de route was het rustig.
Dave had zijn mobiel uit zijn zak gevist en checkte zijn social media. Er was niet veel bijzonders gebeurt, behalve de hysterische Emma, die weer eens een meningsverschil had met Sophie. Sophie was de manager die, na de finale van ongeveer een jaar geleden, bij het team was gekomen. Ze was erg alert en zag het meteen als iemand een blessure had, hoe goed deze het ook probeerde te verbergen.
Zoals Timon laatst, zijn hand was dubbel gegaan bij het stoppen van de bal, en nog voor Timon iets had kunnen zeggen stond ze al met de EHBO doos naast hem. Iedereen, zelfs Emma, had stomverbaasd staan toekijken hoe ze Timon's hand behandelde. Niemand had immers iets gemerkt.
Emma en Sophie waren goede vriendinnen, maar beide lagen hun interesses elders. De een hield van dans, de anders van literatuur. De een hield van muziek, de ander van toneel. De een was druk bezig met mode en kleding en hoe ze eruit zag, drie keer raden wie, terwijl de ander non-stop aan voetbal dacht.
De eerste interesses behoorden inderdaad aan Sophie, een engeltje. Ze zag er prachtig uit en kon echt geweldig zingen. In tegenstelling tot Emma, zij was iets minder prachtig en zong zo vals als een kraai.
Een keer hadden de meiden een zangwedstrijd gehouden, onder de leiding van het team. Toen Emma begon was de wedstrijd gelijk stopgezet, om onze trommelvliezen te beschermen.
Nu hadden de twee ruzie over het thema van het feest, ja, het team van Kirkwood vierde een feest ter gelegenheid van de coach, die het team nu al vijf jaar op rij had gecoacht.

"Dave!" Timon had nu al zo'n minuut lang met zijn hand voor Dave zijn gezicht gewapperd. "Joh, gast, we zijn er."
Hij grinnikte even. "Zat je weer met je hoofd bij die wedstrijd?"
Dave schudde zijn hoofd als antwoord. Timon wuifde de reactie weg. "Hoe dan ook, we zijn er en ik heb trek." zei hij met een grijns.

Mark stemde in met het voorstel van Steve. 'Een feestje dat het team nu drie leden heeft'. Mark was erg blij nu en kon de gedachten niet meer uit z'n hoofd halen. "Ja lekker, ik heb wel honger". Mark kwam nu ook weer in de groep staan en wreef over z'n buik. Hij lette helemaal niet op Axel, maar zei hem alleen even gedag, omdat hij dat nog niet gedaan had.

------

Jack keek hoe één voor één iedereen instemde. 'Eindelijk kan ik er bij horen" bedacht Jack. 'Eindelijk word ik ergens bij betrokken!' Jack was zo blij dat hij bijna ging springen, maar hij hield zich rustig. "Oke, ik ga wel mee". Hij zag hoe Mark met z'n hand over z'n buik ging. Nu pas merkte Jack dat hij wel al best wel veel honger had.

--------

9Maddie's droom komt denk ik morgen. Dan heb ik meer tijd. Sorry...)

Steve bleef maaf naar Axel keken. Die stemde in, pakte z'n mobiel en gaf een knikje aan Steve dat alles goed was. Steve stopte z'n portemonee weer terug en hoorde ook dat Mark en Jack instemde. "Oke dan, laten we gaan". Steve liep Tower Plaza uit en kwam uiteindelijk met de hele groep aan bij Rai Raiken. Hij deed de schuifdeur open en zag maar twee mensen. "We zijn maar met z'n vijfen dus kunnen we aan de bar zitten". Steve nam plaats op de bar kruk en gebaarde naar Axel dat die links van hem moest zitten. "Doe mij maar een schaal noodels. Kies zelf maar wat jongens!"

----

Nathan stopte z'n oortjes weer in en liep met de groep mee naar Rai Raiken. De beste noodelzaak in de wereld. Steve zei dat ze aan de bar konden zitten. Steve hield een stoel vrij voor Axel. Nathan ging aan de andere kant van Axel's kruk zitten. "Ha Nathan kwam je toch nog". Nu pas deed Nathan z'n oortjes weer uit. en lachte. "Doe mij maar een lekkere schaal noodels meneer Hillman". Hij keek even achter zich en zag twee jongens aan een tafel zitten.

Axel volgde het groepje over de welbekende route naar Rai Raiken. Onderweg trilde zijn mobiel even, aangevende dat hij een sms had. Snel opende hij deze:
'Je vader heeft het bericht ontvangen, volgende keer sms je mij maar even. Veel plezier!'
Axel glimlachte even terwijl hij het toestel weer in zijn zak liet glijden.
Al snel kwamen ze aan bij het noodle zaakje, iedereen nam plaats aan de bar, en Steve hield een stoel vrij tussen de blauw harige jongen en hemzelf. Axel liep naar de kruk en nam plaats. "Ik neem ook wel noodles." zei hij, met een lach op zijn gezicht.

--

Dave en Timon hadden plaats genomen aan een tafeltje nadat ze hun eten bij de bar hadden afgehaald.
Timon zat met zijn rug naar de ingang en Dave keek loom uit het raam. Niet lang nadat zij waren gaan zitten kwam er een groepje jongens binnen.
Een dikke jongen met groen haar, een dunne jongen met blauw haar, eentje met bruin haar, eentje met bruin haar en daaromheen een oranje hoofdband en helemaal achteraan liep er eentje met plat-
Dave zijn ogen flitsten wijd open en snel gaf hij Timon een schop onder de tafel, zijn mobiel in de lucht houdend als signaal dat hij online moest komen.

'Niet meteen omdraaien, maar daar in de deuropening staat onze aanvoerder.'

Timon keek verbaasd naar Dave, ongewoon niet omkijkend zoals een normaal mens zou doen.

'Dus, laat hem lekker, hij had waarschijnlijk hetzelfde idee. Als hij nou trek heeft in noodles.'

Dave rolde even met zijn ogen en zuchtte terwijl hij Timon opnieuw trapte.

'Nee, kneus, de andere aanvoerder, Blaze!!'

Timon keek op en trok zijn linker wenkbrauw omhoog, hij bewoog zijn mond maar er kwam geen geluid uit. Dave snapte al snel dat hij moest liplezen, iets wat het hele team van Kirkwood, op advies van Sophie, is gaan oefenen. En Dave was er al aardig goed in.
Hij keek zorgvuldig naar de bewegingen van Timon's lippen.
'Ziet ... ons?' Ziet hij ons. Dave schudde zijn hoofd zachtjes, net hard genoeg om het te laten lijken alsof hij de lokken voor zijn ogen weg schudde.
Timon deed zijn mobiel weg en liet zijn wenkbrauwen iets zakken.
Dave's mobiel trilde, een sms van Timon.
'We wachten tot ze weg gaan'

Mark liep met de groep mee naar de noodelzaak. Hij had de hele weg met Nathan en Jack gepraat over het voetbalteam. Hij had eerst Nathan en Jack aan elkaar voorgesteld, maar blijkbaar kende ze elkaar al. Toen ze aankwamen in Rai Raiken nam Mark plaats naast Nathan en bestelde een schaaltje noodels. “Doe mij maar zo’n heerlijke schaal noodels”. Dit was de beste noodelzaak en niemand kon het daar niet overeen zijn. Het was geen mening, maar een feit.
Mark keek even rond de winkel en zag alleen maar twee jongens in de winkel. Mark zag hoe één van de jongens de ander trapte en raar gebaarde met z’n mobiel.
Mark draaide schuddend z’n hoofd weg en wachtte op z’n noodels.

-----

Jack werd opnieuw aan Nathan voorgesteld, maar de twee kende elkaar al. Mark was vooral de hele weg aan het woord. Hij vertelde over de wedstrijd tegen Royal. Royal…. Plots kwam de nachtmerrie van Jack terug. De wedstrijd tegen royal waar hij als eerst het loodje zou gaan leggen. De rest van de weg bleef Jack nog stiller.
Binnen in Rai Raiken bestelde Jack ook een schaaltje noodels en ging daarna naast Mark zitten.

------


Maddie droomde dat ze meedeed aan de wedstrijd van Royal tegen Kirkwood.
Maddie was lid geworden van het team en Axel was deze wedstrijd er weer niet bij. De coach had goed nagedacht over de opstelling. “Als aanvallers: Dave Silver en Maddie Moonlight. Middenvelders: De Murdocks en Toby Damian. Verdedigers: Malcon Night , Alfred Meenan, Dan Mirthful en Ricky Clover”. De coach keek iedereen één voor één aan. “De aanvoerder is Maddie dit keer!” Maddie kreeg succes gewenst door Dave en Timon. “HALLO MENSEN WELKOM BIJ HET VOEETBALFRONTIER TOERNOOI DE FINALE! DE FINALE GAAT PLAATS VINDEN TUSSEN DE SLUWE ROYALS EN DE GEWELDIGE KRIKWOOD!” Het publiek ging uit z’n bol en kon niet meer ophouden. “DE SPELERS KOMEN BIJEEN VOOR DE TOSS EN WAT IS DIT??? BLAZE IS NERGENS TE BEKENNEN, MAAR MOONLIGHT IS NU IN DE BASIS!” Maddie hoorde het publiek naar haar fluiten. Dave spoorde haar aan om even een zwaai beweging te maken. Toen ze dat deed ging het publiek nog meer uit hun plaat. “Ik ben nog helemaal niet populair. De coach hield mij als geheim wapen…” Dave lachte. “Daarom, iedereen wilt jou speelstijl zijn. Dit is de eerste keer dat je erin komt. Tijdens de finale… Dat moet veel zeggen Maddie en ook nog aanvoeder”. Maddie glimlachte en knikte naar Dave.
“ROYAL LOOPT WEG BIJ DE TOSS. KIRKWOOD GAAT NU DUS UITNEMEN!” ‘Ze maken een grote fout’. “KIRKWOOD NEEMT UIT EN DE WEDSTRIJD BEGINT! SILVER PASSEERT SAMFORD ERG MAKKELIJK EN GAAT NU VIJANDELIJK GEBIED BINNEN SAMEN MET MOONLIGHT! O, EEN MOOIE STEEKPASS NAAR MOONLIGHT, DIE ZO TE ZIEN DOEL IN OGEN HEEFT”. Maddie passeerde sharp en kwam nu recht op de superslidding an Willem Brain af, maar hier sprong ze overheen. Ze passte de bal terug naar Dave en passeerde nu ook Ryan Helms die terug was gekomen. Dave rende mee naar voren en maakte een lob naar Maddie. Die begon aan vleugel hengst. “WOW, WAT IS DIT? DE EERSTE HELFT IS NOG MAAR DRIE MINUTEN BEZIG EN MOONLIGHT GAAT NU EEN SCHOT OP DOEL MAKEN! GAAT DIE ERIN, OF ZAL KING GOED Z’N WERK DOEN?” Het schot ging zo snel dat Joseph King er niet op kon antwoorden. “WOW, MOONLIGHT HEEFT DE 1-0 GEMAAKT VOOR KIRKWOOD. ZONDER DE VLAMMENTORNADO VAN BLAZE KUNNEN ZE HET DUS OOK!” Maddie keek naar Dave, die een knikje gaf. Toen ze op eigen helft was keek ze naar Timon die z’n duim opstak en relax onder de lat stond. “Deze wedstrijd gaan we winnen!”

Steve pakte z'n schaal noodels aan begon er uit te eten. "Hmmm heerlijk". Steve keek even naar de jongens achter hem, maar draaide zich daarna naar Axel om te kijken of hij nog plezier had. Achter Axel zag hij Mark die met Nathan aan het praten was. Jack kwam soms ook met een opmerking zag Steve.
Jack, die arme jongen hoorde nu ergens bij. Hoe vaak had Steve hem wel niet huilend aan z'n haar gesleurd de wc in getrokken?

---

Nathan hoorde de verhalen van Mark aan over z'n opa en voetbal. Nathan vond het helemaal niet erg. Soms vertelde hij tussendoor iets over de athletiekclub. Plots stond de wereld even voor Nathan stil. 'Ik heb het nog geen eens verteld tegen... Miles. Miles je moet begrijpen dat ik ze wil helpen. Tuurlijk wil ik jullie ook helpen. Je begrijpt het niet. Het zijn m'n vrienden. Nee jij bent mijn vriendin. Sorry MILES!' Nathan werd van z'n gedachten wakker gemaakt door de schaal noodels die voor hem werd geschoven. "Bedankt meneer Hillman. Eet smakkelijk iedereen". 'Morgen zal ik het gaan vertelllen!'

Axel keek even naar de hoofdband en zag dat deze druk aan het praten was. Zelf zat hij kalm op de kruk en keek even om zich heen. De zaak was op hen vijven na bijna leeg. Achter hen zaten twee jonge-
Axel‘s mond zakte nog net niet open, zwart haar met blauwe punten, zo is er maar een: Timon, zijn oude teamgenoot. Snel wende Axel zich af, nog net een glimp van het tweede gezicht opvangend. Dave, eveneens een oud teamgenoot. Wat deden zij hier?

----

Timon pakte de lege schaal die voor hem op tafel stond op en signaleerde met zijn ogen aan Dave hem te volgen. Deze pakte met een glimlach de schaal op en samen liepen ze naar de bar. Timon pakte zijn portemonee uit zijn kontzak en lag wat geld op de toonbank.
"Laat het wisselgeld maar zitten."
Hij stopte zijn portemonee terug en pakte, terwijl hij zich wegdraaide, het pakje sigaretten uit de zak van zijn vest. Met een lichte grijns hing hij er eentje in zijn mond en begon de winkel uit te lopen, op de voet gevolgd door Dave. Eenmaal buiten leunde hij tegen de muur en stak zijn sigaret aan.

Mark was nog een verhaal aan het vertellen over voetbal. Ook al waren de jongens aan het eten, maar Mark merkte iets op.
Jack bleef stil naar z'n schaal kijken en at er wat van, Nathan keek dromend voor zich uit totdat hij z'n schaal noodels kreeg. Axel keek even achterom en had een soort van schrik ofzo en Steve hield Axel maar in de gaten leek het wel. 'Hier is wat raars aan de hand'. Mark nam weer een hapje van z'n noodels en begon nu ook te denken.

---------------------

Jack zag steeds weer voor ogen hoe hij het loodje zal gaan leggen bij de wedstrijd. 'Ik ben niet goed genoeg voor dit team. Straks zal ik meer spoelbeurten krijgen en zal iedereen me weer uitlachen!' Jack keek even op van z'n schaal en zag Mark hem doordringend aankijken. Jack probeerde naog normaal te doen, maar hij dacht dat Mark het al door had.

-------------------------

"HET PUBLIEK GAAT HIER UIT Z'N DAK! JOSEPH KING, DE BESTE KEEPER VAN HET LAND IS TE LAAT MET HET REAGEREN OP HET HISSATSU SCHOT VAN MADDIE MOONLIGHT!" "Ik vond dit zeer verrassend. Een mooie zet van de coach om Moonlight mee te laten spelen nu Blaze niet aanwezig kan zijn. "Mevrouw Moonlight, welkom bij de persconferentie. De pers wacht al op u". Maddie knikte en liep met de vrouw mee. Ze am plaats op een stoel achter microfoons en wachtte op de vragem. "Mevrouw Moonlight zal u dit keer wel spelen?" "Dat ligt eraan hoe de tactieken van de coach zijn". "Met wie speelt het liefst samen Silver of Blaze?" "Op de training kunnen we erg goed met z'n drieën samenwerken". "Als u mag spelen verwacht u dan dat u later in het spel komt of als wissel". "Zoals ik al zei, dat hangt af van de coach". Maddie dacht erug aan haar persconferentie. "OKE ROYAL GAAT NU AFTRAPPEN EN OPENT DE AANVAL GELIJK!" Maddie was een echte spelmaker en gaf meteen orders. "Nee Dave, niet tackelen terugzakken! Tyler ondersteun Timon! Marvin naar positie centrale middenvelder! Milcon als ik het zeg ga je erop af! Dave nu tackel!" "Malcon nu!"Het team deed goed z'n best,maar Maddie wist dat er geschoten zou gaan worden, maar hij zou tegengehouden worden door Timon. Doordat Dave niet de tackel maakte ging David Samford niet uitwijken. Doordat hij niet uitwijkt komt hij via de vleugel aan. Als Marvin op de vleugel zal staan ging hij door het midden, maar doordat Tyler weg is kan hij over de vleugel en mislukt hun opstelling. Malcon zal naar David gaan en druk zetten. Deze zal over passen en hij zal dan niet in de goede opstelling staan voor dreigdriehoek, dus wordt het een wraakschot. Timon kan deze stoppen, maar als Tyler nou bij het doel staat zal Daniël de Vries harder schieten, omdat hij denkt dat Tyler zal helpen met het schot te stoppen. Het schot zal dus gedaan worden, maar met veel kracht. Daardoor komt hij niet goed aan op de zwakke plek van Tubo Blok, maar juist op z'n sterkte punt. Timon houdt de bal tegen en Tyler pakt de bal dan en passt meteen door naar Dave en het team zou dan meteen weer kunnen aanvallen.

Nathan was erg ongerust. 'Hoe zou de athletiekclub reageren? Hoe zou Miles reageren? Had ik het eerst niet kunnen overleggen? Het is toch mijn besluit? Zal Miles nog met me praten? Zal ze ontlopen?' Het ware vele vragen, maar geen antwoorden. Meneer Hillman liep naar Nathan's kruk toe met een schaaltje. Deze zette hij neer bij Viollett. Nathan gaf een klein lachje als dank, maar dacht daarna weer aan Miles. 'Zou ze het uitmaken?'

----

Steve zag hoe de jongens naar buiten liepen. Toen ze buiten waren leunde Steve wat naar Axel. Hij kuchte even. "Jij kent die jongens, nietwaar". Steve keek dit keer niet doordringend naar Axel, maar vriendelijk. Zo leek het alsof hij erg niks achter zocht, maar dat deed hij wel.

Axel bleef strak voor zich uitkijken toen Timon en Dave achter hem kwamen staan.
'Godzijdank ze gaan weg.' Hij zag vanuit zijn ooghoeken hoe Timon, met een sigaret in zijn mond wegliep. Wacht, rookt Timon?
Zodra het tweetal de deur uit was zakten Axel‘s schouders, ze waren weg. Naast hem klonk een kuchje, waarop Axel zijn hoofd met een flits in de richting van het geluid draaide. Het was Steve die iets naar Axel leunde. Axel slikte even toen Steve hem vroeg of hij Timon en Dave kende.
'Natuurlijk ken ik ze, het zijn mijn beste vrienden.'
'Waren.'
Axel liet de vraag even bezinken en schudde toen zijn hoofd.
"Nee, ik heb ze nooit eerder gezien."

-----

Timon blies kalm een wolkje rook uit zijn mond. Dave had zijn I-pod tevoorschijn gehaald en leunde nu naast hem tegen het muurtje.
Hoeveel moeite hij wel niet had om zich gedeist te houden in de noodle zaak. Hij liet het restand van zijn sigaret op de straat vallen en trapte dit met zijn hak uit.
Zijn hand had zich tot een vuist gevormd en met een ruk had hij zich omgedraaid waarna hij met volle kracht zijn knokkels tegen de muur liet knallen. Dave keek hem bezorgd aan, normaalgesproken was Timon kalm gebleven in dit soort situaties, maar nu.
Zijn bloed kookte zijn zijn lijf en sijpelde nu langzaam via zijn knokkels naar buiten. "Holy shit."
Dave had het bloed blijkbaar gezien en pakte meteen een zakdoek uit zijn zak.
"Tering Timon, kijk uit man."

Jack keek aandachtig naar Mark. 'Heeft hij het echt door? Zal hij straks net m'n praten?' Jack begon weer verder van z'n noodels te eten. Hij zag hoe Nathan ook voor zich aan het uitstaren was. 'Is Nathan ook aan het denken? Waar denkt hij dan over? Is het iets ergs?' Jack probeerde het van zich af te schudden, maar toen hij dat deed kwam de nachtmerrie weer terug...

--------------------------------

Mark dacht na over wat Jack nu zou kunnen denken. Hij zag ook hoe Nathan voor zich uitstaarde. 'Wat is er toch met die twee? In de middag waren ze jist vrolijk. Jack was blij met z'n eerste training en Nathan.... Nathan had het athletiekteam verlaten voor het voetbalteam, maar hij had het nog niet verteld. 'Is hij daarover aan het denken?'

-------------------------------

"KIRKWOOD GAAT NU WÉÉR VIJANDELIJK GEBIED BINNEN!" "Dave pass de bal naar Milcon. Mlcon ga mee naar voren!" Maddie was al erg druk bezig met aanwijzingen geven. "ROYAL STEELT DE BAL VAN NIGHT EN GAAT IN EEN TEGEN AANVAL!" Maddie en Dave waren te ver naar voren om opdrachten te geven, maar het was de coach die ingreep. "Kom uit je zonen en zet druk naar voren!" Doordat de verdediging de opdracht goed uitvoerde steelde Rickey Clover de bal en daardoor kon Kirkwood weer in de aanval. "EEN MOOIE TACKEL VAN CLOVER EN KIRKWOOD GAAT IN DE TEGENAANVAL. HET BESTE WAPEN VAN KIRKWOOD. DAARUIT VOLGT MEESTAL EEN DOELPUNT". Jude begon te lachen en riep de verdediging op om te allemaal NU een tackel uit te voeren. "SILVER ONTWIJKT TWEE SUPERSLIDDINGS EN PASST DE BAL DOOR NAAR MOONLIGHT. WOW, DIE ONTWIJKT OOK WEER TWEE SUPERSLIDDINGS EN GAAT RICHTING DOEL". Maddie maakte zich klaar om te schieten en ze zag dat Joseph King klaar stond om ook een hissatsu schot te gebruiken, "MOONLIGHT GAAT VLEUGEL HENGST WEER GEBRUIKEN, MAAR KING GAAT OOK EEN HISSATSU GEBRUIKEN! KING SPRINGT IN DE LUCHT EN MOONLIGHT VUURT NET HAAR SCHOT AF! O DIT WORDT KINGS BERUCHTTE REDDING!" Maddie zag hoe haar schot op het doel afging recht op King af en.....
Maddie schoot opeens wakker. "O nee, ik moet naar de wc!"

Steve ging er niet verder op in, maar wist dat Axel aan het liegen was. Hij kende die jongens en Steve wist dat. Maar om het niet op te laten merken at hij rustig verder. "Wat is er met hun aan de hand?" Hij knikte met z'n hoofd in de richting van Jack, Mark en Nathan.
Jack keek droevig naar z'n noodle en Mark keek van Jack naar Nathan en keek dan rechtvooruit. Nathan die bleef een beetje spelen met z'n eten. Hij keek soms even op, maar daarna droomde hij weer verder.

--

Nathan wilde eigenlijk geen moment langer wachtte. Hij at vlug z'n noodles op en stond op. "Bedankt Steve! Hey ik ga! Viollett kom". Hij stopte de oortjes weer in z'n oren en begon te rennen. Niet naar z'n eigen huis, nee naar die van Miles. 'Ik ga het tegen haar prive zeggen. Ze is ten slotte m'n vriendin en m'n teamlid...'

Axel glimlachte even om te laten zien dat hij het meende, hoewel dat niet zo was, maar dat hoefde Steve niet te weten. Timon en Dave waren nu weg en hij zou dus niet met ze hoeven praten.
"Wat is er met hun aan de hand?" vroeg Steve met zijn hoofd signalerend naar de drie jongens naast Axel.
Axel draaide zijn hoofd in de richting van de drie jongens en zag dat ze allemaal aan het dagdromen waren. Axel draaide zijn hoofd weer terug naar Steve en haalde zijn schouders op. Toen stond de jongen met het blauwe haar op. "Huh?" Axel zag hoe hij snel wegliep, bijna net zo snel als Axel ooit naar de taxi was gerent.

--

Timon was op de grond gaan zitten op het bevel van Dave. Dave was nu in paniek met Emma en Sophie aan het bellen om te vragen wat hij moest doen. Timon zucht even en draaide zijn hoofd naar de ingang van de noodle zaak, waar nu een jongen met blauw haar en een hond uit kwam lopen. "Dave," begon Timon, maar hij kreeg de kans niet om verder te praten want Dave gebaarde dat hij stil moest zijn en de zakdoek op de wond moest houden, wat Timon dus niet deed. In plaats daarvan had Timon de zakdoek in zijn schoot gelegd en stak hij een nieuwe sigaret op.
Dave was nog druk aan het bellen dus die zou niet eens doorhebben dat Timon aan het roken was. Al had Timon dit verkeerd ingeschat want Dave draaide zich om tijdens het gesprek en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de sigaret.
Zijn gezicht sprak boekdelen, waardoor Timon de sigaret meteen weer uitmaakte op de grond.

"Ah Soof, waar ben je?" sprak Dave.
"Ik ben thuis, waar zou ik anders zijn?"
"Ik heb wat hulp nodig."
Dave voelde hoe een been tegen zijn enkel schopte. Hij keek opnieuw over zijn schouder naar Timon, die nu signaleerde dat Sophie niet hierheen mocht komen. Dave zuchtte even.
"Soof, niet ophangen." zei hij in de telefoon waarna hij deze in zijn nek lag. "Waarom mag ze niet komen? Zij heeft een verbanddoos."
"Wat denk je? Alsof zij ons ooit met Axel laat praten."
"Jij denkt serieus dat ik met Axel praten boven jou verkies?"
"Ik ga hier heus niet dood van hoor, 't is maar een schrammetje."
Timon boog en strekte een paar keer zijn hand waardoor het bloed opnieuw uit zijn knokkels sijpelde.
"Goed gedaan, nu bloed het weer."
Dave deed een paar passen dichterbij en drukte de zakdoek op Timon's hand.
"Of je nou wil of niet, ik laat Sophie hierheen komen. We hebben zaterdag een wedstrijd en als jij er niet bent dan moeten we met onze reserve keeper spelen en die kan er niks van."
Dave zag dat Timon een glimlach probeerde te onderdrukken. Hij had er blijkbaar alles voor over om Axel terug te pakken.
"Please?" zei Timon, met puppy ogen.
Dave zuchtte opnieuw en hing de telefoon weer aan zijn oor.
"Ben je er nog?"
"Ja ik ben er nog."
"Mooizo, kan je een taxi regelen? Ik betaal je wel terug."
"Waarom moet ik een taxi regelen?"
"Omdat Timon zaterdag mee moet kunnen spelen."
Pas na het gezegd te hebben besefte Dave dat hij het had gezegd alsof Timon met een sneltrein vaart naar het ziekenhuis moest.
"Waarom bel je dan geen ambulance?!" gilde Sophie hysterisch door de telefoon terwijl het klonk alsof ze sleutels pakte.
"Soof," begon Dave maar Sophie onderbrak hem.
"Ik ben onderweg, bel nu een ambulance!"
Met een zucht hoorde Dave hoe de verbinding werd verbroken.

Jack zag nog steeds z'n nachtmerrie voorzich. Hij zag de leden van Royal als schaduwen, omdat hij ze zo voorstelde.
[i/]"Wallside heeft de bal en blijft staan! O daar komt Royal aan en o! Wallside staat niet op. 1 minuut na de aftrap staat Raimon alweer met een man minder!" Jack werd uit z'n nachtmerrie geholpen door Nathan, die wegliep. "Wat hij doen aanvoeder?"

----

Mark wist niet wat er met iedereen was. Ze gedroegen zich allemaal raar. Tuurlijk gedroeg Mark zich ook vaak raar, maar de rest deed nu raar raar. Mark zag hoe Nathan wegging. Hij hoorde de vraag van Jack al aankomen. "Ik heb geen idee Jack". Eigenlijk wilde Mark Nathan achtervolgen, maar hij bleef netjes zitten.

---
Maddie was woenend op zichzelf. De mooiste droom uit haar leven was verpest, omdat zij zo nodig naar de wc moest. Maddie dook vlug haar bed weer in en ging ditmaal onder de dekens op haar kussen liggen. 'Ik wil m'n droom terug...'

Steve zag de lach van Axel en wist dat hij hiermee wilde aantonen dat het echt zo was. 'Je liegt. Ik weet het'. Steve dacht terug aan het moment dat z'n ouders steeds vroegen of het ging. Hij knikte vrolijk van ja, maar dan voelde hij zich alsof hij z'n oom verraadde.
'Laat ik er maar niet verder op in gaan'. Steve begon weer van z'n noodles te eten.

---

Nathan rende snel door naar het huis van Miles. 'Ik moet het haar al eerste vertellen'. Nathan zag in de verte al de rij huizen waar Miles woonde. Hij kon nu haar kamerraam zien. Er kwam licht naar buiten, dus was ze boven. Nathan belde aan en zag dat Miles vanuit haar raam naar beneden keek. Toen ze zag dat Nathan het was keerde ze haar hoofd terug en deed het licht uit. Nathan hoorde haar de trap afstormen. De deur ging open en daar stond ze dan in haar mooie..... AVOND JURK? Nathan keek verbaast. "Miles, waarom....?" Nathan maakte z'n zin niet af, wanr hij merkte nog meer. Ze droeg hakken en nog hoge ook. Normaal droeg ze alleen gympen shirts en broeken. Ze droeg nooit een jurk of rok. Ook niet op school, daar draag ze het jongens uniform net als een paat andere meiden. "Miles, je..." Weer maakte Nathan z'n zin niet af. Hij zag dit keer dat ze haar haar in een hoge knot droeg en make-up op had. Normaal droeg ze haar haar los en deed ze geen make-up op. "Miles wat ga je doen? Uit ofzo?"

Axel begon van zijn noodles te eten, al had hij helemaal geen trek. Door zijn hoofd flitste opnieuw de route naar het ziekenhuis, de taxirit.

"Naar het ziekenhuis, en snel!"
Axel nam plaats in de taxi en sloeg de deur achter zich dicht. gelijk hoorde hij zijn mobiel trillen. Hij viste zijn mobiel uit zijn zak. Het was de coach. Axel balde zijn hand, met zijn mobiel erin tot een vuist. Snel deed hij een schietgebedje en nam toen op.
"Coach?"
Er klonk een stilte aan de andere kant van de lijn, en daarna klonken er voetstappen. Na een stilte van ongeveer een minuut was daar het sluiten van een deur.
"Axel." klonk de stem van de coach nu, enigszins bezorgd.
"Wil je praten?"
Axel liet even een stilte vallen. De voetstappen van eerder waren waarschijnlijk omdat de coach niet wilde dat de rest van het team wist dat hij hem had kunnen bereiken.
"Coach," begon Axel, terwijl zich een brok in zijn keel begon te vormen.
"I-ik..." Axel maakte zijn zin niet af, in plaats daarvan werd zijn keel dichtgeknepen door de emoties.
"Ik begrijp het Axel."
Er klonk een korte stilte, alsof de coach wachtte op een antwoord, wat niet zo was want na enkele seconden ging coach Nichols gewoon verder.
"Maar had je niet kunnen zeggen dat je weg moest?"
Weer die oncomfortabele stilte.
"Het hele team denkt nu dat je niet durft te komen, bovendien rekende iedereen op je."
Axel voelde nu hoe de tranen zich in zijn ogen begonnen te vormen.

Axel was gestopt met het eten van de noodles en roerde nu met de stokjes door de schaal voor hem. Coach Nichols wist iets wat de rest van het team niet wist, en daar moest zijn angst voor Timon en Dave vandaan zijn gekomen.

--

"En komt ze?" vroeg Timon, hopend dat het antwoord nee zou zijn.
Dave wreef met zijn hand langs zijn nek terwijl hij zijn mobiel in zijn zak stopte. Hij voelde de brandende blik van Timon, die nog steeds wachtte op een antwoord uit de mond van Dave.
Dave knikte even maar zijn gezicht had al verraden dat er iets niet in orde was want Timon trok een van zijn wenkbrauwen op. "Maar?"
"Maar Sophiedenktmischiendatjemetspoednaarhetziekenhuismoet." sprak Dave zo snel dat het amper te verstaan was.
"Wat?"
Dave krabde opnieuw zijn nek en zuchtte diep.
"Nou, we hebben misschien een soort van probleempje als Sophie hier aankomt." sprak Dave uiteindelijk.
"Wat heb je gezegd?" Timon maakte nu aanstalten om op te staan, maar werd terug op de grond geduwd door Dave.
"Ik heb niks gezegd oke, alleen dat ik wil dat je zaterdag mee kan spelen."
Timon trok nu beide wenkbrauwen op."Je hebt wat gezegd?!"
"Dat ik wil dat je zaterdag mee kan spelen?"
"Goed gedaan Dave." klonk Timon licht geërgerd.
"Wat?"
"Je hebt het laten klinken alsof ik op sterven lig!"

--

Lilly lakte haar laatste nagel en keek tevreden naar het resultaat. Over een minuutje zou het droog zijn en dan kon ze haar make-up en haar gaan doen. Ze wist dat het al aan de late kant was, maar dat was juist het moment om uit te gaan.
Ze had net gedoucht en de handdoek zat nog strak om haar lichaam gewikkeld. Om haar haren had ze ook een handdoek gedraaid en zo meteen zou ze haar haar gaan stijlen. De stijltang lag al op te warmen terwijl ze haar nagels had gelakt.
Na een tijdje pakte Lilly haar kleding en begon dit aan te trekken. Ze had gekozen voor een strapless jurk tot ongeveer op haar knieën in de kleur staalblauw. Ze had daaronder zwarte hakken en omdat het buiten nogal fris was droeg ze een zwart bolerootje eroverheen. Snel trok ze de handdoek van haar haren en gooide deze bovenop de andere handdoek ergens in het hoekje van haar kamer. Lilly's haar hing in een soort losse krullen om haar hoofd, dat zou nog wel even duren voordat ze die stijl had gekregen. Ze pakte de föhn van haar make-up tafel en stak deze in het stopcontact. Ze wierp haar bovenlichaam naar voren waardoor haar haren voor haar gezicht vielen. Ze droogde haar haren in enkele minuten met de föhn waarna ze deze snel opborg in haar kastje. Even keek ze of haar blauwe nagellak nog op haar nagels zat, dit was zo, dus haalde ze haar hand even door haar haar om te controleren of dit ook echt droog was.

"Lilly, wat ben je aan het doen?" klonk een vrouwenstem van beneden. Het was niet haar moeder, het zou haar tante wel zijn.
"Ik maak me klaar!" gilde ze naar benden terwijl ze met de stijltang haar haar begon te bewerken.
Het stijlen van haar haar ging sneller dan ze had gedacht, binnen een vijf minuten was ze klaar. Ze trok de stekker van de stijltang uit het stopcontact en liet deze afkoelen.
Nog voor Lilly de kans kreeg om haar make-up op te doen werd er op haar slaapkamer deur geklopt.
Lilly stond op haar haar stoel en deed de deur open.
Ze keek niet naar wie er in de deuropening stond en ging meteen weer achter haar make-up tafel zitten, waar ze haar wimper kruller pakte en haar mascara begon op te doen.

Mark zette z'n schaaltje verder op de bar en deed z'n trainingsjack dicht. "Bedankt Steve voor de noodels! Ik moet gaan!" hij nam afscheid en vertelde Jack dat er morgen training was.
Mark rende snel door naar huis. Toen hij thuis was rende hij direct door naar boven naar z'n kamer. In z'n kamer aangekomen deed hij vlug de deur dicht en ging aan z'n bureau zitten. Hij pakte uit z'n sporttas die naast z'n bureau stond het boekje van z'n opa.
Hij ging naar het hoofdstuk "TRAININGEN" toe en pakte pen en papier en hij begon te schrijven.

-----------------------------------------

Jack was verbaast dat Nathan er vandoor ging, maar nog verbaasdet dan Mark, de aanvoeder er ook vandoor ging. Hij merkte hoe Mark Steve bedankte en tegen hem vertelde dat er morgen training was. 'Ik moet sterker worden, dus MOET ik komen trainen! Het moet gewoon!' Jack kende de andere twee jongen alleen bij naam eigenlijk. Dus hij besloot ook maar gewoon te gaan.
"Bedankt voor de noodels Steve! Fijne avond nog verder!" Jack liep Rai Raiken uit en ging ook naar huis. Thuis zou hij meteen naar bed gaan, anders zou Jack morgen het de hele dag niet volhouden.

---------------------------------------

Maddie bleef zich maar omdraaien. 'Waarom kan ik niet in slaap komen en gewoon niet verder dromen?' Plots kreeg Maddie een idee.
Ze sloop langzaam naar beneden met haar voetbal en haar kleding aan. Ze pakte de huissleutels uit de keuken en ging naar buiten. Haar ouders deden de voordeur en achterdeur altijd op de knip, maar Maddie kon via de schuur en de regenpijp haar raam bereiken.
Ze liep de tuin uit. Daar stond ze dan, in haar eentje in de duisternis....

'Het lijkt net of hij het moeilijk heeft'dacht Steve. "Als je gaan wil mag je gaan hoor. Van mij hoef je niet te blijven". Steve zette z'n schaal noodles voor zich en pakte z'n portmonee uit z'n achterzak. Hij legde het geld neer op de bar. Steve pakte het wisselgeld aan en bleef zitten. Hij keek wat Axel van plan was.

----

Nathan keek vragend en verbaast naar Miles. "Ik had je geprobeerd te bellen, maar je nam niet op". Nathan keek verbaast. "Je wilde met MIJ uit? Waarom had je dat dan niet eerder gevraagd'?" Miles keek een beetje moeilijk. "Ik weet het niet Nathan. "Maar beter ooit dan nooit toch?" Miles lachtte toen ze dat zei. Nathan knikte. 'Daar heeft ze gelijk in'. "Als je me een kwartiertje geef ben ik weer hier. Ik ga me klaarmaken". Miles lachtte en zwaaide hem uit. Net toen Nathan de bocht om was kwam hij er weer achter. 'Shit ik ben vergeten HET haar te vertellen. Nathan rende snel door naar huis. "Ik zal het haar daar vertellen!"

Axel keek naar Steve, die betaalde. "Wil je een lift naar huis?" vroeg Axel terwijl hij nu ook opstond. Hij had geen zin meer om hier te blijven, het zien van zijn oude teamgenoten had iets in hem doen openen. Axel viste zijn mobiel al uit zijn zak en zocht in zijn ellen lange contacten lijst naar de T, waar hij dan weer naar Tyler moest zoeken.

--

Dave kreeg niet de kans om op Timon te reageren, want er stopte een taxi. De taxideur vloog open en Sophie rende naar hen toe.
"Is de ambulance onderweg?" hijgde ze buitenadem terwijl ze om zich heen keek. Toen vielen haar ogen op Timon die, vanaf de grond naar haar zwaaide. "Hey Soof."
Dave deed een paar stappen weg van Sophie die nu verbaast van Dave naar Timon keek. "Wat? Waarom zit je gewoon kalm op de grond?"
"Tja, Dave hier wilde dat je opschoot, en hij dacht dat dat zou lukken als het leek alsof ik op sterven lag. Maar heb je een zwachtel bij je?"
Timon sprak alsof dit soort dingen iedere dag gebeurde en dat had een possitief effect. Sophie bleef kalm en zwschtelde Timons hand.
"Anders nog iets?" vroeg ze terwijl ze haar handtas dichtdeed.
Dave schudde zijn hoofd en daarop begon Sophie weg te lopen richting het busstation.
Timon stond op en onderdrukte een lachbui.

--

Lilly keek via haar spiegel naar haar tante die haar kamer binnen was komen wandelen. Lilly negeerde haar en ging verder met haar make-up. Snel deed ze haar mascara op, en decoreerde haar ogen met wat oogschaduw en eyeliner. Hierna deed ze nog snel wat lipgloss op en pakte ze haar tasje.
"Heb je haast?" vroeg haar tante terwijl deze een foto van Lilly‘s nachtkastje nam.
"Ja, ik ga zo weg." antwoorde Lilly terwijl ze haar portemonee en mobiel in haar tasje deed.
"O."
"Hoezo?" vroeg Lilly die snel nog wat haarlak in haar haar spoot en haar uiterlijk voor de laatste keer controleerde.

Mark pakte de huistelefoon die bij hem op de kamer stond en ging een paar telefoontjes regelen
TELEFOONTJE 1:
"Hallo spreek ik met de garage Inazuma Blik?" Mark tikte onder het gesprek steeds op z'n bureau. "Ja daar spreekt u mee. Waarmee kan ik u van dienst zijn?" Mark pakte z'n kladblok en begon te zoeken. "U heeft de spelerbus van de athletiekclub van Raimon Junior High toch gecontroleerd?" De man aan de andere kant van de lijn bevestigde dat. "Wilt u hem als u hem morgen terug brengt naast het athletiekveld laten staan? De spelers moeten morgen weg". Tot verbazing van Mark stemde de man in en verbrak hij de verbinding.

Mark begon te schrijven en sloeg een blazijde van zowel z'n kladblok als van opa's boekje. Mark maakte zich klaar voor telefoontje 2.
TELEFOONTJE 2:
"Hallo boer Klomp?" "Met wie spreek ik? Zeker weer van die stadsjochies?" Mark zuchtte even. Zo begon altijd het gesprek tussen hun twee. "Nee ik ben het. Mark Evans". "O, hoofdband jongen". Mark zuchtte weer, maar ging toch verder. "Heeft u 22 tractorbanden?" "Wat wil je nog meer tractorbanden? Je hebt er al twee. Ach ik hoef het geen eens te weten. Mark legde uit hoe de boer bij school kon komen en dat hij het naast het clubhuis moest neerleggen.

Mark begon weer druk te schrijven de grote elastieken kon hij van z'n pa krijgen en houtenstokken stonden in de schuur. Hij legde het kladblok in z'n tas.

---
Jack kwam thuis en dook gelijk z'n bed in. 'Ik wil niet meer in het voetbalteam'. Jack kon niet meer in slaap komen Hij was bang....

----

Maddie stond er nu in haar eentje ervoor. Ze vond het doodeng, maar ze wilde haar droom afmaken. Ze woonde dichtbij de rivieroever, dus was ze er zo.Maddie legde haar bal neer en begon te rennen.

Steve knikte oke. "Graag". Toen besefde Steve iets. 'Axel en ik zijn best wel goede vrienden/kenissen geworden in een middag'. Steve moest er bij lachen toen hij er aan denkte. Steve zag hoe buiten een taxi stopte. Er sprong een meisje uit. Ze verdween achter de muur...

----

Nathan was snel thuis stuurde Viollett naar haar mand en begon zich om te kleden. Hij belde Miles op. "Hey, pfff met... Nathan... Wat voor *zucht* soort uitje is het?" Miles lachte. "Je hebt zeker gerend? Het is een bruiloft...". "WAT? WIE GAAN ER TROUWEN?" Nathan stopte snel z'n uitgaan pak terug en pakte z'n smoking. "M'n oom en tante. Dit is alleen het voorfeestje. Ik heb ook een paar vriendinnen uitgenodigd als je het niet erg vindt". Nathan zei dat het goed was en hing op. "SHIT!"

Axel knikte even toen Steve zei dat hij wel mee wilde rijden. Daarna zocht Axel naar Tyler in zijn contacten en drukte op 'bellen'. De telefoon ging amper een keer over of de stem van Tyler klonk al aan de andere kant van de lijn.
"Jonge heer."
"Hey Tyler, kan je mij en een vriend komen ophalen?"
Even klonk er een stilte.
"Tuurlijk, ik kom er meteen aan. Waar bent u?"
"Rai Raiken, en denk om het vervoersmiddel."
Axel hoopte dat Tyler de hint had begrepen. Hij had geen zin in onnodig dingen uitleggen.
Hij schoof zijn mobiel in zijn zak.
"Zullen we buiten wachten?"

--

Timon keek nog even in de richting waar Sophie heen verdwenen was. Hij was opgelucht dat ze weg was.
(geen inspiratie voor Dave en Timon, sorry)

--

"Waar ga je heen?"
Lilly zuchtte even. "Uit met vrienden." antwoorde ze uiteindelijk.
"Ik moet nu echt gaan, ik spreek u morgen wel."
Snel liep Lilly haar kamer uit en de trap af, onderweg haar jas van de kapstok grijpend, besluitend dat deze niet bij haar outfit paste. Snel pakte ze een zwart jasje, wat ze van haar vriendin hsd gekregen van de kapstok en hing dit over haar arm terwijl ze naar haar ID zocht.

Mark pakte z'n kladblok uit z'n tas en nam de training door
(Dit staat letterlijk op het kladblok)

TRAINING:

WARMING UP:
De spelers moeten het busje vanaf het athletiekveld helemaal naar de garage trekken. Daarna rennen ze zo snel mogelijk terug naar het clubhuis. (P.S. tegen Jack zeggen dat hij na afloop van de training heel veel eten krijg)

TRAINING:
-De spelers pakken twee banden en maken die met een touw aan zich vast. Ik zal de secondes bijhouden hoelang het duurd om naar het speeltuintje achter de rivieroever te rennen.
-Daar aangekomen maken ze de band vast door met z'n alle de band over de stang van het schommelrek te gooien. De andere band word op de rug vastgebonden. Dan zullen spelers tegen de band trappen, nadat ze hem een slinger gegeven hebben en de keeper zal de band met z'n handen proberen te stoppen.
-De spelers rennen met hun banden weer terug naar het clubhuis. Daar van rennen ze terug naar de rivieroever en maken zich vast aan een elastiek, die weer vastzit aan een stok. Maddie zou ballen gooien en de scoren bijhouden wie de meeste ballen erin heeft geschoten.
-De spelers gaan met een bal naar Tower Plaza. Daar kiest iedereen in een tweetal een boom uit. (Oneven, drietal) De bal mag niet de grond raken. Spelers houden zelf bij hoeveel keer.

COOLING DOWN:
stretchen

Mark keek tevreden naar z'n training.

---

Maddie rende snel naar voren, maar hoorde opeens voetstappen. Ze werd bang... Snel rende ze terug naar huis. Haar ouders waren natuurlijk nog lang wakker om HALF NEGEN. (De tijd nu!)

Steve stemde in om buiten te wachten. Hij deed z'n jasje weer aan en liet hem open. Hij groette Meneer Hillman en liep met Axel naar buiten en zag de twee jongens van eerder weer.

---

Nathan had Miles een SMS gestuurd. Kan het ook een halfuurtje later?'
Die had teruggestuurd dat het mocht. "Een voorfeestje van een bruiloft met vriendinnen. HOE MOET IK DAAR NOU VERTELLEN DAT IK NU IN HET VOETBALTEAM ZIT?" Nathan leek gek te worden. Hij ging vlug douchen en maakte zich klaar voor een avond vol meiden humeur....

Axel volgde Steve naar buiten en zwaaide nog even naar de eigenaar van de noodle zaak. Eenmaal buiten viel zijn blik meteen op de twee jongens die buiten stonden te wachten.
'Shit‘
"Hey, Axel!" begon Timon.
"Verhuist?"
Axel slikte even en zag hoe beide jongens dichterbij kwamen.
"Lang niet gezien zeg, nog steeds bang?"
Timon hield maar niet op, en Axel keek om zich heen, in de hoop dat Tyler dan sneller zou komen.

---

Lilly liep de woonkamer in. "Mam, waar heb je m'n ID gelaten?" riep ze, druk zoekend. Ze zou zo worden opgehaald en dan moest ze wel haar ID hebben.
"Op de tafel."
Lilly liep snel naar de tafel en vond daar inderdaad haar ID. Snel stopte ze deze in haar portemonee en nam toen plaats op een stoel. Nu moest ze wachten.

Mark keek de training nog een keer na. "Zou deze training niet een beetje te zwaar zijn?" Na een minuut stilte begon Mark te lachen. "Nee, mijn opa gebruikte die training ook". Plots deed z'n vader de deur open. "Maar je opa trainde het legendarische Inazuma Eleven". Mark keek vol verbazing naar z'n vader. "Wow, wat zei u daar?" Mark ging op z'n bed zitten en z'n vader kwam er naast. "Het legendarische team Inazuma Eleven". Hij wees op het boekje van Mark's opa. "Dat zijn zijn geheime trainingen. Ik weet er niet zoveel van af, want je moeder praat er nooit over. Ze denkt dat voetbal z'n dood geworden is".

---

Jack schoot weer wakker. "Stomme nachtmerrie". Jack draaide zich om en probeerde weer in slaap te komen, maar dat lukte niet. Daarom ging hij op tv voetbal kijken. Maar wat zag hij nu? Het was een herhaling van vorig jaar. "Royal tegen Kirkwood" las Jack.

---

Maddie ging zachtjes naar boven en ging haar kamer in. 'Dat scheelde niks'. Ze hoorde haar moeder de trap afkomen. "Maddie er zijn herhalingen van Axel Blaze's wedstrijden op tv. De eerste is Royal. Je mag het voor deze keer zien". Maddie ging mee naar beneden. 'Kom op jongens jullie kunnen het...'

Steve keek naar de drie jongens en zag dat er eentje wel erg dichtbij Axel kwam. "Axel je kende hen toch niet?" Op de achtergrond hoorde je een TV met een voetbalwedstrijd. Het was niet zomaar een wedstrijd het was Royal tegen Kirkwood!

---

Nathan haaste zich nu erg. Hij deed z'n stropdas goed en deef z'n haar in een staart. "Hoe moet ik het nu tegen Miles vertellen?"
Nathan was radeloos, maar hij zou wat gaan verzinnen om Miles bij de meiden weg te krijgen...

Axel deed een paar stappen naar achteren tot hij het geluid van een TV hoorde. Royal tegen.... Fack!
"Nou alsof je het over de duivel hebt!" klonk Timon jovaal.
Axel had het idee alsof hij aan de grond stond genageld, zelf een antwoord voor Steve kwam er niet uit.

---

Lilly pakte haar mobiel uit haar tasje en keek bij haar smsjes. Haar vriendinnen hadden er allang moeten zijn. Ze zocht tussrn haar contacten en drukte op bellen.

Mark zette z'n TV maar aan om te kijken of er nog een mooie wedstrijd bezig was. "WELKOM BIJ DE WEDSTRIJD TUSSEN ROYAL ACADEMY EN KIRKWOOD JUNIOR HIGH! HET IS DE FINALE VAN HET VOETBAL FRONTIER TOERNOOI!" Mark ging er goed klaar voor zitten en nam de wedstrijd op. Na lang gezeur van de commentator hoorde Mark iets schokkends. "WAT IS DIT AXEL BLAZE IS NIET OP HET VELD! ZELFS NIET NU DE TOSS GAAT BEGINNEN!" Mark liet het tot zich doordringen. "Axel Blaze...."

------

Jack bleeg aandachtig kijken lette goed op de commentators. "WAT IS DIT AXEL BLAZE IS NIET OP HET VELD! ZELFS NU DE TOSS GAAT BEGINNEN!" Jack kende die naam ergens van, maar waarvan. Plots wist Jack het weer. Het was die jongen waar Mark het vaak over had!

---

Maddie at rustig haaf popcorn. "Mam, mag ik naad Raimon Junior High?" Haar moeder schrok ervan. "Wat waarom dat gaat toch niet". "Ik wil bij Mark in het team..."

"WAT IS DIT AXEL BLAZE KOMT HET VELD NIET OP! ZELFS NIET NU DE TOSS BEGING". 'Axel Blaze'. "Axel wat is hier aan de hand en wie zijn hen?"

---

Nathan probeerde zo snel mogelijk bij Miles te komen, maar hij wilde ook niet rennen. Eindelijk aangekomen zag hij Miles net naar buiten komen. "Waar bleef je nou? We wilde je net gaan halen". Nathan wreef even over z'n nek. "Sorry..." Hij stapte in en de auto reed weg.

"Axel wat is hier aan de hand en wie zijn hen?" sprak Steve.
"Ja Axel, leg je nieuwe vriend hier eens uit dat je niet durfde te spelen." snauwde Timon terwijl Dave zijn armen over elkaar deed.
Axel slikte even. "Steve, d-dit zijn mijn oude teamgenoten uit Kirkwood." sprak Axel verslagen. Hij hoopte nu hevig dat Tyler zou opschieten.

---

Lilly liet de telefoon een paar keer over gaan, maar er werd niet opgenomen. Ze rolde haar ogen en besloot om haar andere vriendin te proberen.

Mark zag hoe de wedstrijd verliep. "Wat een pak slaag. Dit gaat niet goedkomen". Mark werd helemaal stil van de reddind van Joseph King. "Hij.... hij is echt goed". Mark zag hoe Kirkwood werd weggespeeld. "Hoe zijn hun in de finale gekomen?"

---

Jack hield een kussen voor z'n hoofd. Hij werd bang voor die gasten. De superslidding, de redding, wraakschot, illussie bal en de dreigdriehoek... Jack wilde de TV uitzetten, maar wilde toch Royals tacktieken zien.

---

Maddie lachte. "Grapje! Ik ben toch nog veels te oud... O kijk Royal probeerd een nieuwe dreigdriehoek". "O KIJK ROYAL PROBEERD EEN NIEUWE DREIDRIEHOEK!" Maddie's ouders begonnen te lachen.

Steve keek verbaast naar Axel. "Jij hebt op voetbal gezeten? Op top niveau? Waarom ben je gestopt". Steve negeerde de andere twee jongens en keek geintreseerd naar Axel. Hij wilde alles wel eens weten nu, maar hij begon vriendelijk en beleefd. 'Er is dus toch iets raars met die jongen...'

---

Nathan was de hele weg doodstil. 'Hoe zal ik het haar vertellen? Apart nemen en dan vertellen? Nu?' Nathan zuchte even. "Gaat het Nathan?" vraagde Miles. "Huh, o ja. Het gaat super!" 'Bedankt Miles je brengt me op een geweldig idee'. Nathan.probeerde droevig uit het raam te kijken en in de weerspiegeling zag hij Miles bezorgd kijken. 'Het lukt!'

Axel voelde hoe drie paar ogen op hem waren gericht.
"Jij hebt op voetbal gezeten? Op top niveau? Waarom ben je gestopt?"
Axel keek naar de neuzen van zijn rode sneakers.
"Net wat ze zeggen, ik was bang voor de wedstrijd tegen Royal accademy."
Hij bleef intensief naar zijn schoenen staren. Wist coach Nichols wat er was gebeurt?

---

Al snel werd er opgenomen.
"Hey, waar blijf je?"
"O das waar ook, we moesten je ophalen."
Lilly trok haar wenkbrauwen op, hoe vergeet je zoiets? Ze zuchtte even.
"Ik kijk m'n vader wel even lief aan of hij me kan brengen."
En met die woorden verbrak ze de verbinding.

Mark bleef maar kijken. Als hij dacht dat hij het aanvalspatroon wist leek het weer te veranderen. "Urgh! Wat is jullie aanvalspatroon?!" Mark pakte z'n pen en begon weer te krassen.

----

Jack zette de TV uit. "Ik durf niet meer te kijken". Hij ging onder de dekens leggen en legde z'n kussen op z'n hoofd. "Ik ben bang...."

Steve keek verbaast naar Axel. "Jij hebt op voetbal gezeten? Op top niveau? Waarom ben je gestopt". Steve negeerde de andere twee jongens en keek geintreseerd naar Axel. Hij wilde alles wel eens weten nu, maar hij begon vriendelijk en beleefd. 'Er is dus toch iets raars met die jongen...'

---

Nathan was de hele weg doodstil. 'Hoe zal ik het haar vertellen? Apart nemen en dan vertellen? Nu?' Nathan zuchte even. "Gaat het Nathan?" vraagde Miles. "Huh, o ja. Het gaat super!" 'Bedankt Miles je brengt me op een geweldig idee'. Nathan.probeerde droevig uit het raam te kijken en in de weerspiegeling zag hij Miles bezorgd kijken. 'Het lukt!'

(ik heb geloof ik een dejavu, die post heb ik eerder gezien)

"Hoezo bang?" Op de achtergrond hoorde Steve de redding van King. "Wat is hier allemaal aan de hand Axel? En waarom vallen jullie hem lastig?" Steve keen de drie jongens een voor een aan.


---

Nathan stapte uit en liep gauw naar binnen. Hij wilde verderlopen, maar Miles trok hem terug. "Wat is er met je? Het gaat helemaal niet goed met je..." Miles keek bezord naar Nathan. "Dat klopt. Ik heb wat doms gedaan Miles...". "Moet je geld?" antwoordde ze gelijk erop. Nathan lachte. "Nee niet zo, maar.... Ik had het moeten overleggen...".

(sorry, ik type eerst alles in word. Vind ik fijner, daarom had ik ook de verkeerde! XD)

(geeft niets)
Axel keek nu langzaam omhoog.
"Wat is hier allemaal aan de hand Axel? En waarom vallen jullie hem lastig?"
Axel keek even naar Dave en Timon die in gedachte messen naar Steve gooiden.
"Ik was weggevlucht voor de finale, en daardoor heeft Kirkwood van Royal verloren."
Axel keek opnieuw over zijn schouder, Tyler deed er lang over.
"Dus je bent gestopt?" vroeg Dave verbaasd.

---

Lilly liep naar het kantoortje van haar vader en klopte op de deur. Er kwam geen geluid. Voorzichtig opende ze de deur een lege kamer aantreffend. Ze sloot de deur en trok haar jas aan. Dan maar lopen.