Online Verhalen

Bedankt ejell mijn trouwe lezer haha

______________________________________________________________

Aan pa en ma moest ik trouwens ook nog even niet denken. Als alles volgens plan verliep, zouden ze komend weekend terugkomen, ergens zondag aan het eind van de middag. Ik mocht daardoor in ieder geval van Roos af zijn, maar pa en ma waren nog een stuk lastiger. Als ik nu ook nog het gebruikelijke gezeur en gedoe van hun aan mijn hoofd kreeg, zou het waarschijnlijk niet lang duren voor ik echt compleet overspannen was. En ik wist ook niet hoe ik me zou moeten gedragen, tegenover hen, na wat er met Cees gebeurd was. Vertellen wilde ik het ze absoluut niet, voorlopig nog niet in ieder geval. Ik schaamde me ervoor, wilde niet dat mijn ouders wisten wat er gebeurd was. Het was te smerig en te gênant. En daarnaast was ik ook een beetje bang voor hoe ze zouden reageren. Als ik mijn vader vertelde dat ik, onder invloed van de drank en drugs waar hij me zo vaak voor gewaarschuwd had, één of ander verknoeid drankje had aangenomen van een vage bekende en me vervolgens door hem had laten naaien op een wc, zou ik waarschijnlijk op veel kunnen rekenen, maar niet op zijn steun. Hij had het zo vaak tegen me gezegd, bij iedere preek die ik had gekregen als ik seks met Bobby had gehad onder invloed, bij de klappen die hij me in het begin had gegeven als ik thuiskwam met ogen als knikkers, elke keer dat hij had gezegd mijn kleren eruit zagen of ik in een nachtclub werkte. Na wat er nu gebeurd was, kon het alle kanten op. Ik kon in de verste verte niet bedenken wat zijn reactie zou zijn. Ondanks dat was ik er bang voor.
Terwijl ik zo lag te piekeren, werd ik na een tijdje half uit mijn gedachten opgeschrikt toen Roos beneden mijn naam riep. Haar stem was veel te vrolijk en sneed scherp door mijn hoofd heen, dwars door de brei van warrige gedachten. Ik voelde een kleine steek van ergernis. Verdomme, kon ze me niet gewoon even een tijd met rust laten?
Ik kneep mijn ogen dicht. Ik moest hier weg morgen, hoe dan ook. Als ik nog een dag met haar opgescheept zat, werd ik gek. Maar waar moest ik heen Ik kon niet zomaar terug naar school, nog afgezien van het feit dat ik daar helemaal geen zin in had. Simmons verwachtte me nog niet terug en voor je het wist begon ze daar weer over te zeuren. Dat was balen, want als Roos dacht dat ik op school zat, zou ze me in ieder geval met rust laten. Helaas was iedereen bij wie ik zou kunnen onderduiken onder het mom dat ik op school daar waarschijnlijk ook daatwerkelijk, dus dat was ook geen optie.
Ik zuchtte. Dan bleef er maar één oplossing over en dat was het restaurant. Eigenlijk leek het me ondoenlijk, om de hele dag in al die herrie te zitten, in aanwezigheid van al die mensen die naar me konden kijken, eigenlijk leek het me ondoenlijk om überhaupt uit bed te komen en iets te doen, maar ik moest wel. Als ik zou gaan werken, bleef Simmons in de waan dat ik thuis was en Roos dat ik weer naar school was gegaan. Het was de enige optie die ik had.
Ik kwam overeind in mijn bed en pakte de vaste telefoon van mijn nachtkastje. Ik draaide het nummer van het restaurant met de vraag of ik morgen kon werken. Gelukkig kreeg ik één of andere vage parttimer aan de lijn en niet Gio. Ik was bang dat ik zou gaan janken als ik zijn stem hoorde.
De parttimer was erg blij met het feit dat ik morgen kon werken, want waarschijnlijk betekende dat dat hij zelf vrij kon nemen. Hij beloofde me erbij te zetten op de lijst en ik bedankte hem. We hingen op en ik gooide het telefoontoestel naar het voeteneinde van mijn bed. Hij kwam naast mijn mobiel terecht, die heftig met zijn lichtjes knipperde om aan te geven dat iemand had geprobeerd me te bereiken.
Moeizaam boog ik voorover en pakte ik mijn telefoon tussen de dekens vandaan. Ik had vier oproepen gemist van Melanie, en vijf smsjes van haar waarin ze iedere keer vroeg wat er aan de hand was en of alles goed ging. De meeste sms‘jes en telefoontjes waren van nog van gistermiddag, maar sinds wiskunde had ik geen één keer meer op mijn telefoon gekeken. Verder had ik nog een sms van Bobby die wilde weten hoe ik me voelde en had Joey een link ge-sms’t van de band met die drummer met het blauwe haar.
Ik liet de telefoon in mijn hand zakken en leunde weer tegen mijn kussen aan. Ik had geen zin om ze terug te sms’en, allemaal niet. Maar dan voelde ik me weer schuldig omdat ze bezorgd waren en interesse in me toonden en ik niet reageerde. Maar wat moest ik tegen ze zeggen? Ik wilde niet dat ze het wisten. Ik wilde er niet met Bobby over praten en Mel werd doorgaans al rood als ik ‘vluggertje’ zei. Niemand mocht het weten, daar zou ik niet mee kunnen leven. Ik had het mezelf gezworen.
Ik schrok op toen Roos van beneden nog een keer mijn naam riep. Ik klemde mijn kaken op elkaar en reageerde niet. Hoe lang moest ik haar blijven negeren voor ze de hint snapte? Toen ze nog iets riep, kneep mijn ogen dicht. Zo hard mogelijk drukte ik mijn handen tegen mijn oren. Ze gaf echter niet op en ik hoorde haar stem er dwars doorheen.
‘Star!’ hoorde ik haar roepen. ‘Starla, hoor je me?’ Ik wilde mijn handen nog harder tegen mijn oren drukken, maar toen gingen mijn ogen open. Haar stem, haar woorden galmden na in mijn hoofd en de haartjes op mijn onderarmen gingen recht overeind staan. Ik staarde voor me uit, terwijl Roos’ stem in mijn hoofd langzaam veranderde in die van Jack, ver weg, maar o zo duidelijk. Hij had precies hetzelfde gezegd, zaterdag. Zaterdag.
Het was of die herinnering al mijn onderdrukte gevoelens en gedachten aan die zaterdag in één keer weer bevrijdde. Ik kneep mijn ogen dicht toen Jacks stem harder werd, harder dan de geluiden om me heen. Uit alle macht probeerde ik eruit te blijven, maar het was sterker dan ik en het lukte me niet het tegen te houden. De geluiden zwollen aan, mijn kamer verdween en de beelden werden helder. Ik zag Jacks bezorgde gezicht, toen dat van Cees’s vrienden en toen dat van Cees. Ik voelde zijn hand om mijn hals, om mijn verdraaide arm, ik voelde de wanhoop en ellende en proefde de bittere smaak van adrenaline in mijn mond. Verwoed probeerde ik de herinneringen te blokkeren, maar de pijn tussen mijn benen voelde ineens weer zo echt aan dat er een schok door mijn lichaam trok. In een reflex stak ik mijn hand uit, naar achteren, tastend naar Cees om hem uit de buurt te houden, maar er was niets en half om half realiseerde ik me dat ik in mijn kamer was en niet op het invalidentoilet in de club. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en balde mijn hand tot een vuist, schaamde me dat ik me zo mee liet slepen, en probeerde rustig te worden. Ik haalde een keer diep adem, streek over mijn gezicht en wreef in mijn ogen. Zo bleef ik zitten, in kleermakerszit, met mijn hoofd in mijn handen en mijn ogen dicht. Ik probeerde de beelden uit mijn hoofd te krijgen, maar de herinneringen lieten zich niet stoppen en ik voelde dat mijn vingers tegen mijn slapen trilden.

Dank je wel ejell en xILY!

_______________________________________________________________

Het was gewoon stomme pech dat Roos net op het verkeerde moment binnen kwam. Ik hoorde haar vaag, ze maakte niet genoeg herrie om over de geluiden van die zaterdagavond heen te komen. Ze praatte tegen me, over thee, maar ik negeerde haar omdat ik nog steeds al mijn energie nodig had om terug te keren naar de werkelijkheid. Roos’ stem was echter irritant aanwezig, leidde me af, en toen trok ik niet alleen die werkelijkheid in mijn hoofd niet meer, maar ook de echte werkelijkheid niet. Er trok een waas voor mijn ogen en ik kneep ze krampachtig dicht, maar verloor ondanks dat de controle over mezelf.
‘Verdomme, kun je me niet gewoon alleen laten?’ viel ik uit. ‘Waarom luister je niet naar me? Blijf gewoon uit mijn buurt!’ Roos viel stil. Verbaasd keek ze me aan. Ietwat van haar stuk gebracht schudde ze haar hoofd.
‘Star…’ begon ze, maar ik raakte alle controle over mezelf kwijt. Cees bleef maar in mijn hoofd zitten en ik balde mijn handen zo hard tot vuisten dat het pijn deed.
‘Rot op!’ gilde ik. ‘Laat me verdomme met rust! Ik zeg toch dat ik niet wil? Rot op! Ik haat je, ik haat je!’ Woest keek ik op, met nog steeds die waas voor mijn ogen. Mijn hart sloeg als een bezetene in mijn borst. Toen zag ik Roos staan en te laat realiseerde ik me wat ik net gezegd had, wat ik gedaan had.
Roos staarde me aan. Ze stond erbij als een standbeeld. In haar handen hield ze een dienblad met thee en koekjes. Ik had haar beledigd, ik zag het in haar ogen, maar nog meer zag ik dat ik haar gekwetst had. De teleurstelling was van haar gezicht af te lezen en even dacht ik dat ze zou gaan huilen, maar toen herstelde ze zich weer. Haar gezicht werd hard, ik zag dat ze haar kaken op elkaar klemde. Toen knikte ze.
‘Oké,’ zei ze. ‘Best. Wat jij wilt.’ Ze draaide zich om en liep mijn kamer uit. Zonder nog iets te zeggen gooide ze de deur achter zich dicht. De klap was hard en om de een of andere reden werd ik daar nog kwader om. Ik kon het niet hebben dat ze gewoon wegging, me achterliet, ook al was het mijn eigen schuld, en ik flipte. Er knapte iets in me.
Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Het was alsof er iets overkookte, diep binnenin me, en mijn hoofd ontplofte zowat. Met al mijn kracht gaf ik met mijn vuist een stomp tegen de muur. Het deed verdomde pijn en ik onderdrukte een kwade kreet. Ik trok aan mijn haar, wat ook pijn deed, gaf een rotschop tegen een stoel en smeet de telefoon naar de andere kant van mijn kamer. Ik sprong uit bed en begon rondjes te lopen over mijn tapijt. Cees streek over mijn wang, en ik greep mijn hoofd vast en kneep mijn ogen dicht.
‘Laat me met rust!’ gilde ik, letterlijk als een bezetene, en ik begon sneller te lopen. Nogmaals schopte ik tegen mijn stoel, ging op mijn bed zitten met mijn vingers in mijn haar verstrengeld en ik wiegde heen en weer. De tranen brandden in mijn ogen, maar ik hield mijn kiezen op elkaar geklemd. Ik wilde niet huilen. Niet huilen, geen geluid maken. Die lol gunde ik hem niet. Maar toen deed hij me pijn en ik huilde wel. Ik huilde en ik deed niets meer en ik liet hem me neuken als een hoer.
Ik slaakte een onderdrukte kreet en gaf een trap tegen mijn bureau. Koortsachtig keek ik om me heen. Ik griste mijn telefoon tussen mijn lakens vandaan, zocht met trillende handen Bobby’s nummer op. De telefoon ging over, veel te lang. Ik hield mijn ogen stijf dicht en bleef neurotisch van voren naar achteren schommelen.
‘Met Bob,’ klonk het na een eeuwigheid aan de andere kant van de lijn. Ik kneep zo hard in mijn telefoon dat ik iets hoorde kraken.
‘Bobby,’ zei ik met op elkaar geklemde kaken. ‘Kom hiernaartoe en neem die kutmorfine van Marco mee.’
‘Star?’ Hij klonk verbaasd. ‘Wat klink je raar, wat is er aan de hand?’ Met mijn andere hand kneep ik zo hard mogelijk in de stof van mijn badjas
‘Gaat je geen flikker aan,’ snauwde ik. ‘Bemoei je er niet mee en breng dat spul hierheen.’ Bobby verslikte zich ergens in.
‘Hé, rustig,’ zei hij. ‘Ik heb die morfine niet meer, ik heb het gisteravond teruggebracht en geruild omdat ik dacht dat je het niet meer nodig had.’ Ik ontplofte zowat.
‘Interesseert me geen klote, stomme kneus!’ schreeuwde ik. ‘Kom hiernaartoe en neem iets mee wat kalmeert of ik hoef je nooit meer te zien!’ Ik hing op en woest gaf ik met mijn telefoon een knal tegen mijn bureau. En nog een keer, en nog een keer, en toen liet ik hem uit mijn handen vallen en ik wachtte trillend van de adrenaline tot Bobby terugbelde om te zeggen dat ik te ver was gegaan en hij het uitmaakte.

Awww arme iedereen in jouw verhaal ):

Ik hoop dat Bobby het niet uitmaakt, ook al heeft hij daar alle recht toe. Maar dat ie ook niet die morfine gaat halen want dan verpest Starla haar eigen afspraak met zichzelf.

Ik vind trouwens echt dat je de eerste persoon veel relaxter overbrengt dan de derde (:

Haha o jeetje echt waar? Nu krijg ik gelijk een zenuwaanval over Cirque des Vampires omdat dat in derde persoon is geschreven haha :p en ik was nog wel met een tweede deel van Skey's verhaal bezig

Verder leuk dat je zo meeleeft haha ik zal nog niet teveel verklappen en gewoon verder posten tzt

Jaa, maar dat betekent niet dat dat verhaal niet goed is hoor. Echt een super verhaal!
Kan ook helemaal aan het verhaal liggen trouwens. En sowieso vind ik eerste persoon relaxter
Of aan dat Starla een meisje is dat nog op de middelbare zit en Skey een ouwe man van twee miljard duizend jaar lol. Dan is het moeilijker om je mee in te beelden. Vind ik dan.

Maaaaaaaaaaaaaar, laat je niet van de wijs brengen door mijn gezeur, want je schrijft geweldig in elke vorm

Haha gelukkig dat je ze toch allebei wel leuk vindt ejell en xILY bedankt voor de like!:D

_________________________________________________________

Ik wachtte en ik wachtte, maar hij belde niet. In plaats daarvan stond hij nog geen twintig minuten later voor mijn deur. Roos deed beneden open en ik hoorde haar tegen hem zeggen voor ze hem naar boven liet: ‘Gelukkig, misschien kan jij er wel wat mee. Ik weet niet wat ze mankeert, maar ze is niet te genieten. Ik herken haar bijna niet meer.’
Bobby kwam de trap op en hij schrok toen hij binnen mijn kamer binnen kwam. Daar is veel voor nodig, maar ik zag dat hij schrok toen hij binnen kwam en me zag zitten. Het interesseerde me geen reet. Sinds ik twintig minuten geleden had opgehangen, was ik alleen nog gefrustreerder geworden omdat Bobby me maar niet terugbelde.
Ik kwam half overeind en maakte mijn zoveelste sigaret uit in een glas water. Mijn vaders regel om niet in huis te roken kon me aan mijn kont roesten. De afgelopen tien minuten had ik drie sigaretten gerookt zonder mijn raam op en te zetten.
‘Heb je wat?’ vroeg ik Bob zodra hij de deur achter zich had dichtgedaan. Hij knikte zwijgend en liep naar me toe. Ik weet niet hoe hij het zo snel gedaan had, maar waarschijnlijk was hij ver over het snelheidslimiet naar Marco gereden om weer morfine te halen en daarna al net zo hard terug naar mij. Ergens vaag wist ik hoe lief dat van hem was, vooral na hoe ik net tegen hem gedaan had, maar het enige wat me op het moment interesseerde was dat vredige gevoel van gisteren weer terugkrijgen, al was het maar eventjes. Bobby was echter verdomd traag en dat slokte al mijn concentratie op. Volgens mij probeerde hij te voorkomen dat hij iets verkeerd deed en ik weer tegen hem uit zou vallen, maar ik werd alleen maar nog geïrriteerder van zijn voorzichtige gedoe. Na een tijd rukte ik de injectiespuit uit zijn hand en zette de naald zonder aarzelen in mijn arm. Ik drukte de zuiger omlaag en spoot de hele inhoud in mijn aderen. Alleen door die handeling voelde ik me al beter.
Ik sloot mijn ogen en even bleef ik zo zitten. Ik kon het haast voelen, hoe het als iets warms door mijn hele lichaam trok en me geruststelde, me kalmeerde. Eindelijk, eindelijk. Langzaam liet ik me naar achteren zakken en plofte met mijn rug tegen de muur achter me. Ik ontspande mijn hand en de spuit rolde naast me op het bed.
‘Dank je,’ zei ik. Ik hoorde Bobby naast me bewegen.
‘Geen probleem,’ zei hij, schijnbaar in de veronderstelling dat ik het tegen hem had. Hij legde zijn hand op die van mij en het voelde alsof iemand een lijn van schrikdraad langs mijn vingers haalde. Ik moest moeite doen mijn hand niet weg te trekken, maar de morfine hielp me nu.
‘Wat was er nou aan de hand?’ vroeg Bob naast me. Ik deed mijn ogen open. Ik had er alles voor gegeven om te voorkomen dat hij dat zou vragen. Nu niet, nooit meer. Ik deed of ik hem niet gehoord had en stak een nieuwe sigaret op. Bob keek naar me.
‘Star? Je vader doet je wat als je rookt in huis. Wat is er allemaal aan de hand?’ Hij wachtte even op antwoord, maar dat gaf ik hem niet. Ik keek voor me uit en rookte zonder op hem te reageren. Toen ik stil bleef, schudde Bob zachtjes aan mijn hand.
‘Star?’ vroeg hij weer. Hij irriteerde me, en ik voelde dat de morfine eenzelfde uitbarsting als tegen Roos onderdrukte. Nu kon ik echter rustig blijven, mijn beheersing bewaren. Ik nam nog een trek, tikte de as af en legde de sigaret op de rand van mijn bureau. De rook kringelde omhoog, sierlijk, recht naar het plafond. Ik leunde wat naar Bobby toe en pakte zijn riem vast.
‘Je bent lief voor me, Bob,’ zei ik. ‘Misschien zeg ik dat niet genoeg, hoeveel ik je waardeer. Misschien moet ik je wat vaker bedanken.’ Ik maakte de knopen van zijn broek los en trok hem wat omlaag. Bobby’s ademhaling stokte toen ik mijn hand zijn boxer in liet glijden. Zijn ogen gingen dicht en er kwam een zachte kreun over zijn lippen toen ik hem daar met mijn hand omsloot. Ik sloot mijn ogen, liet de morfine me leiden, kalmeren, en bewoog mijn hand heen en weer in zijn boxer. Na een tijdje wilde Bob naar me toe buigen om me te zoenen, maar ik draaide zo onopvallend mogelijk mijn hoofd weg en zijn lippen eindigden ergens in mijn hals. Ik voelde zijn warme ademhaling in ritmisch langs mijn huid strijken en streelde door zijn haar, tot hij weer achterover leunde en zijn hoofd met gesloten ogen tegen de muur achter zich liet rusten. Ik was blij dat hij zo eindelijk even zijn mond dichthield.


Hoofdstuk 10

De nacht die volgde was een regelrechte ramp. Bobby bleef niet slapen, gelukkig. Hij had beneden iets te eten voor me gemaakt, wat crackertjes en een boterham, en een tijdlang geprobeerd me zover te krijgen dat ik daar wat van at. Hij was volhardend geweest, vooral voor zijn doen. Ondanks dat had ik welgeteld twee happen van een cracker genomen en het toen weer voor gezien gehouden. Ik wilde niet eten. Ik had geen honger en door mijn eindeloze gedachten aan Cees voelde ik me constant misselijk, niet in staat iets weg te krijgen. Ik was bang dat ik het er bij het minste of geringste weer uit zou gooien als de beelden van die zaterdag weer terug zouden komen.
Het lukte me nog wel wat te drinken, wat citroenthee met een beetje suiker, maar halverwege mijn glas begon de morfine zijn werk te doen en werd dat het enige wat nog belangrijk was. Vanaf dat moment wilde ik alleen nog maar liggen en genieten van mij warme gevoel, in het donker en de stilte van mijn kamer. Roos, mijn leven en Bobby interesseerden me niet meer. Het maakte me ook niet uit dat Bobby op een gegeven moment weer wegging. Ik had het veel te druk met mezelf en mijn heerlijke gelukzalige gevoel. Ook Roos’ afwezigheid deed me niets meer. Het interesseerde me niet eens dat ze niet meer naar boven kwam omdat ik haar met mijn gedrag gekwetst had. Ik voelde me goed, en dat was het enige wat telde.
Na een tijdje werd ik een beetje duf en tegen het einde van de avond viel ik zowaar in slaap. Ik had echter geen oxazepam genomen en na anderhalf uur werd ik alweer wakker. Daarna lukte het me niet meer om in slaap te vallen. De morfine was grotendeels uitgewerkt en ik was weer terug op de plaats waar ik absoluut niet wilde zijn, bij Cees en mijn ellendige gedachten. Nog één keer zakte ik weg, rond een uur of drie ‘s nachts, maar na een halfuurtje schrok ik op uit een herhaling van die zaterdagavond die zo beangstigend echt was dat ik moest overgeven toen ik wakker werd. Ik was net op tijd bij de wc en alles kwam eruit. Het kostte me veel energie. Toen mijn maag leeg was, strompelde ik slap als een vaatdoek terug naar mijn bed en plofte er weer op neer. In slaap komen ging niet meer. Ik durfde het gewoon niet. Dat was frustrerend, want ondanks het feit dat ik de hele dag in bed gelegen had, voelde ik me doodmoe. Ik moest slapen, ook al wilde ik het eigenlijk niet. Ik moest morgen werken, ik had mijn rust hard nodig. Dan niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.
Zo kwam het dat ik tegen vier uur toch weer 50 miligram oxazepam innam. Binnen een paar seconden was ik slaperig en niet veel later compleet vertrokken. Jammer genoeg werkte het niet zo goed als het de vorige nacht gedaan had. Alle mijn angstige gevoelens waren er nu zelfs in mijn slaap nog en ik werd belaagd door nachtmerries en herhalingen van zaterdagavond en allemaal dingen die daar op leken. Toen die vrijdag om half acht mijn wekker ging, had ik het gevoel dat ik maar een paar minuten geslapen had en voelde ik me gebroken. Echt, als ik een paar nachten achter elkaar doorhaalde voelde ik me nog niet zo beroerd als nu. Wat moest ik als het altijd zo bleef, als ik voor de rest van mijn leven zulke nachten zou hebben? Ik moest er niet aan denken. Dat was ondoenlijk, zo kon niemand leven.
Nadat mijn wekker was gegaan, bleef nog een halfuur op mijn rug onder de dekens liggen. Voor het eerst in mijn leven voelde ik een soort tegenzin om uit mijn bed te komen om naar mijn werk te gaan. Natuurlijk, ik zou Gio weer zien en dat vooruitzicht bracht hetzelfde warme gevoel in mijn buik mee als altijd, maar nu was dat gevoel anders dan normaal. Er was nu ook een soort angst bij, een vage, ongegronde angst. Dat kwam omdat ik bang was dat Gio op de één of andere manier iets aan me zou merken, door dat met Cees, bedoel ik. Ik wilde niet dat Gio het zou weten. Niemand mocht het weten, ook hij niet. Ik wilde niet dat hij me zo zou zien, zoals toen, op die avond met Cees, als we een keer samen bezig waren, of wanneer dan ook. Ik schaamde me er teveel voor. Ik wilde dat hij me zou zien zoals ik ervoor was, zoals ik echt was, zodat er niets hoefde te veranderen tussen ons. En ik wilde hem niet tot last zijn. We hadden seks met elkaar en daarmee basta. Als hij al mijn problemen over zich heen kreeg, ging hij zich waarschijnlijk afvragen waar hij in godsnaam aan begonnen was.

Het was al acht uur geweest toen het me eindelijk lukte om uit bed te komen. Ik zat nog steeds een beetje met dat met Gio in mijn maag, maar als ik nog veel langer in bed bleef liggen zou ik zeker te laat komen, dus een andere keus had ik niet. Ik moest ook nog douchen, want al mijn dromen en gedachten aan Cees van de afgelopen nacht maakten dat ik me vies en smerig voelde en ik wilde ieder plekje van mijn lichaam grondig geschrobd hebben voor ik me buiten zou vertonen.
Toen ik eenmaal uit bed gekomen was, sleepte ik mezelf dus rechstreeks naar de badkamer. Ik ging onder de douche, zette het water zo heet dat het pijn deed en boende mijn huid tot ik zo rood was als een kreeft. Toen ik me aan het afdrogen was, viel mijn blik op de grote passpiegel, op de blauwe plekken die ondanks mijn rode huid nog op mijn bovenbenen te zien waren, en ik staarde ernaar, een tijd lang, met de handdoek in mijn hand en druppels die van mijn natte slierten haar op de grond vielen. Hoe lang ik zo stond weet ik niet, maar tegen de tijd dat ik weer tot mijn positieven kwam, drupte mijn haar niet meer en had mijn huid weer haar normale kleur gekregen.
Daarna dekte ik de passpiegel af. Ik wilde het niet meer zien, de blauwe plekken op mijn benen niet, en mezelf ook niet. Ik kleedde me aan, stijlde mijn haar en maakte me op. Ik deed alles werktuigelijk, als een zombie. Ik voelde me dof, afgestompt. De tijd leek te verstrijken zonder dat ik bewust meemaakte wat ik deed en mijn omgeving drong nauwelijks tot me door omdat ik met mijn gedachten de hele tijd bij Cees zat. Pas tegen de tijd dat ik naar beneden ging om te eten, realiseerde ik me dat ik nog helemaal niets van Roos vernomen had.
Door die constatering werd ik even teruggeslingerd naar de realiteit. Roos kwam altijd vroeg uit bed, ook als ze weinig te doen had. De afgelopen dagen had ik iedere ochtend getik op een laptop gehoord, had ze ergens in huis muziek aangehad of anders wel broodjes gebakken die het hele huis vulden met de geur van bladerdeeg. Nu rook ik niets, had ik haar nog niet gezien en was het in het hele huis doodstil.
Ik slikte. Ik had wel een vermoeden waar ze was. In bed, waarschijnlijk. Als ze vroeg opstond en broodjes maakte, deed ze dat voor mij, zodat we gezellig samen konden eten. Maar na hoe ik gisteren tegen haar gedaan had, was er van gezelligheid niet bepaald sprake meer. Waarschijnlijk was ze zo boos op me dat ze geen zin meer had om voor me op te staan, of ze had gisteravond wakker gelegen door hoe ik haar behandeld had. In ieder geval was het hoe dan ook mijn schuld.
Ik had onvergeeflijke dingen tegen haar gezegd. Dat had ik niet zo bedoeld, maar dat wist Roos natuurlijk niet. Waarom zou ze nog moeite voor mij doen? Ze was zo lief voor me en ik blafte haar alleen maar af.
Even bleef ik staan op de trap, twijfelend. Ik staarde voor me uit, maar toen draaide ik me om. Stilletjes ging ik terug naar boven. Ik liep naar de logeerkamer op de eerste verdieping en zachtjes deed ik de deur open. Het was nog donker binnen. Er kwam aarzelend wat licht door de gordijnen voor het raam, dat in de vorm van het glas op het bed viel, maar verder stonden alle lampen uit. Roos lag op bed, vredig te slapen, en met haar ogen dicht leek ze meer op mij dan ooit. God, wat lag ze rustig. Ik zou er miljoenen voor geven zo lekker te kunnen slapen als zij, al was het maar een paar minuten.
Ik keek de kamer rond en iets stak me toen ik zag dat Roos haar spullen had ingepakt. Er stond één kastdeur open en alle planken waren leeg. Haar tassen waren zo vol dat ze uitpuilden. Er verscheen een naar gevoel in mijn maag. Roos zou helemaal nog niet weggaan. Het oorspronkelijke plan was dat ze zondag pas weer naar huis ging, tegen de tijd dat pa en ma terugkwamen. Ze was echt boos op me als nu al vertrok. Goed gedaan, Starla. Waarom had ik niet gewoon normaal tegen haar kunnen doen? Roos was nooit boos of beledigd. Ze had het beste met me voor, dat wist ik wel, maar soms kon ze zo bemoederend doen. Ze bedoelde het niet kwaad, maar ma was nooit bemoederend over mij geweest en als ze dat wel was, was dat meestal omdat ik iets verkeerd had gedaan. Ik kreeg het er dus altijd een beetje benauwd van als Roos zo deed.
Ik slikte en keek nog even naar mijn grote zus. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar wakker te maken om mijn excuses aan te bieden. Ze lag nog zo lekker en ik wist niet of ze boos zou worden als ik haar wakker maakte. Bovendien begon ze dan straks weer over gisteren, en dan werd ik weer boos op haar en dan ging zij zich er nog meer mee bemoeien en dan waren we nog verder van huis. Ik kon haar beter laten slapen en dan vanavond even bellen om te zeggen dat het me speet.
Op mijn tenen liep ik een stukje naar Roos toe, tot ik bij het bed stond. Ik boog voorover en gaf haar zachtjes een kus op haar hoofd, zoals ze bij mij ook altijd deed, vroeger. Voorzichtig, bang om haar wakker te maken, streek ik over haar haar.
‘Sorry, Roos,’ zei ik zachtjes. ‘Ik hou van je.’ Het was verbazingwekkend hoe makkelijk dat te zeggen was nu ze me niet hoorde.

Om mijn schuldgevoel nog erger te maken, bleek een kwartier later dat Roos ook nog eens mijn Puch voor me had opgehaald. Ik weet niet hoe en wanneer ze dat gedaan had, maar toen ik mijn fiets uit de schuur ging halen om naar mijn werk te gaan, zag ik hem staan. Hij zag eruit als nieuw. Iemand had de laag vuil en roest eraf gepoetst, er wat nieuwe onderdeeltjes aangehangen en er een andere koplamp opgezet. Bovendien zat er een grote strik om het stuur, op de manier waarop Roos altijd strikken maakte. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Blijkbaar had ze het ding ergens de afgelopen dagen stiekem opgehaald en ook nog de rekening voor me betaald. Ik voelde me gelijk nog drie keer zo schuldig over hoe ik haar gisteren had afgeblaft. Zou ik dan toch teruggaan om haar te bedanken en mijn excuses aan te bieden? Even bleef ik kijkend naar mijn Puch staan twijfelen, maar toen besloot ik dat het toch beter was van niet. Ik kon haar beter laten slapen en dan vanavond even bellen.
Ik negeerde de verdere aandrang om Roos wakker te gaan maken, stapte op mijn Puch en vertrok naar mijn werk. Het was heerlijk om mijn brommer weer terug te hebben. Voor het eerst in tijden werkte alles weer zoals het hoorde te werken en ik haalde ploeterende scholieren in zonder er ook maar enige moeite voor te doen. Het was een verademing om overal voorbij te razen terwijl ik op mijn kont zat en niet hoefde te trappen. Tenminste, zo was het een paar minute, maar daarna werd het al gauw weer gewoon en toen had ik weer de tijd om me om andere dingen druk te gaan maken. Gio, voornamelijk, en Cees natuurlijk. Het had niets met elkaar te maken, maar toch had geen idee hoe ik me straks tegenover Gio moest gedragen na wat er met Cees gebeurd was. Ja, gewoon normal natuurlijk, maar vreemd genoeg wist ik niet meer hoe ik dat moest doen. Ik was bang dat ik iets zou doen wat argwaan schepte en dat ik juist door mijn angst daarvoor rare dingen zou gaan doen. Wat als hij iets aan me zag en ernaar vroeg? Ik wilde niet liegen, niet tegen hem. Maar ik wilde ook niet dat hij het wist. Hij was wel de laatste persoon die ik op wilde zadelen met mijn problemen.
Zo verder piekerend draaide het gas wat terug en reed langzamer dan voorheen door naar mijn werk. De hele weg peinsde ik over wat ik moest doen. Vervolgens peinsde ik weer over het feit dat ik daar over zat te zenuwen, want eigenlijk was er helemaal niets aan de hand. Ik stelde me aan en dat wist ik ook, maar toch zat ik er mee in mijn maag. De hele weg naar het restaurant probeerde ik het van me af te zetten, mezelf wijs te maken dat er niets aan de hand was, maar het lukte me niet. Tegen de tijd dat bij het restaurant aankwam maakte ik me nog steeds zorgen en toen ik het erf opreed, begon mijn hart prompt twee keer zo snel te slaan. Verdomme, waarom kon ik niet gewoon normaal doen? Waarom moest ik overal ineens zo’n probleem van maken?

Ik reed de binnenplaats van het restaurant over en parkeerde mijn Puch onder het afdakje naast de fietsenstalling. Tot mijn ergernis merkte ik dat mijn handen trilden toen ik mijn slot om het voorwiel hing. Ik vervloekte mezelf in mijn hoofd. Wat deed ik nou moeilijk? Het was Gio, niet Cees. Er was niets aan de hand. Het was niet of ik op het punt stond Cees’ appartement binnen te stappen.
Ik probeerde het van me af te zetten en haalde een keer diep adem. Even keek ik om me heen en al gauw zag ik verderop Gio’s zwarte Golf op de parkeerplaats staan. De zenuwen die ik voelde werden kort vermengd met een warm, fijn gevoel, wat de aanblik van Gio of dingen die met hem te maken hadden altijd veroorzaakte. Jammer genoeg was het nu echter niet zo sterk als normaal.
Nog even streek ik mijn kleren en haren in model en toen begon ik naar de dienstingang van het restaurant te lopen. Mijn hart bonsde, maar ik deed of ik het niet merkte en ging het trapje naar de deur op. Ik had gehoopt Gio nog even te kunnen ontwijken, hem te omzeilen tot ik had bedacht had hoe ik me tegenover hem moest gedragen, maar dat bleek me niet gegund te zijn . Ik was nog nauwelijks de deur door toen ik Gio al zag staan. Hij was bezig in de keuken. Zoals altijd zag hij gigantisch goed uit en er trok en warm gevoel dwars door mijn nervositeit heen. God, wat was dit irritant. Ik was aan de ene kant ontzettend blij om hem te zien en tegelijkertijd zo ontzettend bang om hem onder ogen te komen dat mijn lichaam niet meer leek te weten hoe het nu precies op mijn emoties moest reageren. Het warme gevoel fladderde in mijn buik, maar mijn knieeen werden slap en ik kreeg het tegelijkertijd warm en koud. Uit alle macht probeerde ik mijn gezicht in de plooi te houden.
‘Hé, goedemorgen,’ zei Gio toen ik de deur achter me dichttrok. ‘Ik zag je aankomen, net. Heb je je Puch weer terug?’ Zijn mooie, lichtgroene ogen keken me aan en ik wendde mijn blik af, bang dat hij dwars door me heen zou kunnen kijken. Zo onopvallend mogelijk probeerde ik zijn blik te ontwijken.
‘Ja, mijn zus heeft hem laten maken,’ zei ik, en vrijwel onmiddelijk kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. ‘Mijn zus heeft hem laten maken’? Waar sloeg dat nou weer op? Wat interesseerde hem dat? Mijn hart begon harder te slaan en ik zocht naar iets om te zeggen, iets wat ik altijd zei als er niets aan de hand was, maar gelukkig was Gio me voor.
‘Doet alles het weer?’ vroeg hij. Ik verborg mijn gezicht wat in mijn sjaal, ondanks het feit dat het helemaal niet koud was binnen.
‘Ja, volgens mij wel,’ zei ik. Stom antwoord. Straks vroeg hij waarom ik dat niet zeker wist en dan moest ik zeggen dat ik het niet aan Roos had kunnen vragen omdat we ruzie hadden en dan vroeg hij waarover en dan…
Maar gelukkig maakte ik me druk om niets, want Gio vroeg: ‘Er was toch iets met je schokdempers? Of heb ik je nou een keer iets over een cilinder horen zeggen?’ Ik knikte wat en begon mijn jas los te knopen om iets te hebben om naar te kijken.
‘Ja, nee, allebei,’ antwoordde ik. ‘Eh, ik ga me even omkleden, goed? Ik kom er zo aan.‘ Gio knikte en hij hield de deur voor me open. Ik geloof niet dat hij iets aan me merkte, maar toch bleef mijn hart slaan als een gek. Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Doe. Normaal. Er is niets aan de hand. Wegwezen, voor je het erger maakt.
‘Is goed, doe maar rustig aan. Het is net even rustig, binnen,’ hoorde ik Gio zeggen toen ik hem passeerde. Ik mompelde een bedankje en liep langs hem heen de keuken uit. Het luchtje dat hij op had rook heerlijk en ik slikte, maar ik liep door. Gauw liep ik door naar de kantine, z over mogelijk bij hem uit de buurt. Ik voelde zijn aanwezigheid nog een hele tijd.

In de kantine haalde ik mijn spullen tevoorschijn uit het hok met personeelskastjes. Ik trok mijn eigen kleren uit en kleedde me om. Ik was nerveus, nog steeds, vooral nu ik even alleen was en was overgelaten aan al mijn stomme ideeën en gedachten. Ik probeerde mijn gedachten op een rijtje te krijgen, rationeel na te denken, maar dat kostte me moeite. De kans dat hij iets aan me zou merken was nihil, maar toch bleef ik er de hele tijd bang voor. Ken je dat, dat je weet dat je een probleem maakt van iets wat eigenlijk niets voorstelt, maar dat je er ondanks dat toch de hele tijd een naar gevoel in je lichaam door blijft houden? Dat had ik nu, zonder dat ik zelf wist waarom. Waarom was ik zo bang dat hij iets aan me zou zien? Dat gebeurde toch niet en als dat wel gebeurde, was er nog geen man overboord. Hij wist niet wat er gebeurd was en hij zou het ook nooit kunnen raden. Dat wist ik wel, maar toch maakte ik me er ontzettend druk over.
Ondanks mijn gestress moest ik toch gewoon aan het werk, dus een paar minute later ging ik toch maar met lood in mijn schoenen naar het restaurant. Daar kwam Gio vrijwel direct naar me toegelopen. Even schrok ik, maar gelukkig bleek dat hij iets over het werk wilde zeggen. Er waren nieuwe glazen binnen en hij vroeg of ik bij de bar uit wilde zoeken welke glazen er anders waren en welke er zo oud waren dat ze weg konden. Ik stemde toe, blij dat hij me een iets te doen gaf waar ik geen oplettendheid en geen collega’s bij nodig had, en verdween achter de bar. Gio ging samen met de rest verder met en Peter stond zoals gewoonlijk achter het dessert. Als ik goed luisterde kon ik Nancy in het halletje horen bellen, met veel hysterische kreetjes en ongelovige uitroepen. Ik luisterde half naar haar en keek naar het restaurant terwijl ik bezig was, en het viel me op hoe gewoon alles hier gebleven was. Op de één of andere manier kwam ik daardoor een beetje tot rust. Ondanks wat er met mij was gebeurd, ondanks dat ik me nog nooit in mijn leven zo gevoeld had als de afgelopen paar dagen, was alles hier nog hetzelfde. Ik bedoel, zelfs op school waren er dingen veranderd door Cees, want Simmons had me normaal onder geen beding een paar dagen vrij gegeven, maar hier had hij niets beïnvloed. Dat maakte me rustig en gaf me ergens hetzelfde veilige gevoel dat ik ook kreeg door de morfine van Marco. En toen Gio op een gegeven moment mijn kant op keek en hij op zijn speciale manier naar me glimlachte, voelde dat beter dan alles wat Marco ooit had kunnen krijgen.


Hoofdstuk 11

De rest van de dag verliep eigenlijk boven verwachting goed. De bekende sfeer in het restaurant en Gio’s rustige uitstraling wisten me gedurende mijn werkdag een beetje te kalmeren. Het was fijn om bij Gio in de buurt te zijn, ook als ik me zo voelde. Hij was rustig en deed gewoon tegen me, praatte en lachte met me zoals hij dat altijd deed. Ik kon volledig mezelf zijn bij hem, heel natuurlijk en relaxed met hem omgaan. Door die klik tussen ons haalde hij het beste in me naar boven, zelfs nog in mijn huidige gemoedstoestand, en ondanks het feit dat Cees de hele tijd een beetje in mijn achterhoofd bleef zitten, wist dat gevoel tussen ons ook nu na verloop van tijd wat rust in mijn hoofd te scheppen
Jammer genoeg kwam dat fijne gevoel al gauw weer abrupt ten einde toen ik na mijn werk naar huis ging. Op de fiets was ik nog kalm geweest, vrolijk haast, denkend aan Gio en het gevoel van zijn aanwezigheid, maar zodra ik de laan naar mijn huis inreed, zag ik dat Roos‘ rode autootje niet meer op de oprijlaan stond. Mijn gerustgestelde gevoel was terstond verdwenen. Ik wist immers wat dat betekende: ik had haar zodanig gekwetst dat ze geen zin meer had gehad om nog langer bij me te blijven en was weggegaan. En dat zei iets over mij, want Roos deed zoiets echt niet gauw. Dat besef stak me en maakte me nog eens extra duidelijk dat het dan mijn eigen schuld was.
Halverwege mijn laan minderde ik vaart en langzaam en aarzelend reed ik door naar de oprijlaan. Ergens hoopte ik dat ze haar auto misschien even binnen had gezet, om welke reden dan ook, maar ik was zo bang dat dat niet zo zou zijn dat ik mijn Puch bijna niet meer in de garage durfde te zetten. Ik waagde het er toch op, maar helaas bleek dat ik gelijk had. Ook in de binnen stond Roos’ rode Suzuki niet en de leegte die ik aantrof was confronterender dan ik had verwacht. De kale betonnen garagevloer straalde een soort kilte uit, die langzaam op me neerdaalde en zwaar op mijn schouders en maag bleef liggen. Het was een onprettig gevoel dat de sprankjes positieve emotie die ik in het restaurant had opgedaan gelijk weer finaal teniet deed.

Weer heel goed beschreven die stukjes, ik heb wel een paar foutjes gezien, missende letters of iets, maar niet storend
Keep going! (:

Super bedankt voor de reactie xILY! ben blij dat je het niet saai vindt oid foutjes mag je er altijd uithalen als je ze tegenkomt, ik heb een nieuwe netbook en het toetsenbord is nogal stroef, dus zo nu en dan mis ik wel eens een letter

________________________________________________________

Vlug zette ik mijn Puch weg en ging door de tussendeur het huis binnen. Ook daar was het doodstil, en ijskoud. Roos had de kachel vanmorgen niet aangezet, alsof het niet meer belangrijk was dat het binnen warm en behaaglijk zou zijn omdat ze toch niet meer terug zou komen. Ik slikte, liet mijn tas van mijn schouder glijden en liep naar de thermostaat. Ik zette hem op twintig en hoorde de kachel boven direct aanslaan, zo stil was het. Er was geen getik op een laptop, geen gepraat aan de telefoon, geen gepraat tegen mij. Ik deed mijn ogen even dicht. Het was onvoorstelbaar dat ik een paar minuten geleden nog kalm en wat gerustgesteld was geweest en me nu zo alleen kon voelen.
Ik liep de woonkamer uit, de trap op naar boven. Wat ik ging doen wist ik niet, maar ik had zo’n haast dat ik niet eens de moeite nam mijn jas uit te doen. Ik probeerde me te concentreren op het geluid van mijn hakken op de trap, zodat ik niet aan zaterdagavond of aan gisteren hoefde te denken. Hakken op de trap. Tik, tik. Geen pa of ma die tegen me begonnen te zeuren dat ik niet met hakken op de trap mocht lopen. God wist waarom, we hadden al jaren geen buren meer die direct aan ons huis woonden. Pa en ma. Allemachtig, nu verlangde ik er zelfs naar dat zij weer thuis zouden zijn, zodat ik niet meer alleen hoefde te zijn.
Boven liep ik in een soort automatisme door naar de logeerkamer. Het was de oude slaapkamer van Roos, rechts van de trap. Nadat ze met Peter was gaan samenwonen had pa er een logeerkamer van laten maken. Ander behang, andere meubelen, de hele handel. Het ironische was alleen dat de enige persoon die uberhaupt ooit bij ons kwam logeren Roos was. Ik wist echter waarom hij het toch had laten doen: hij was in het begin van plan geweest mijn vriendjes de nacht in de logeerkamer door te laten brengen als ze bleven slapen, op veilige afstand bij mij vandaan. Jammer genoeg had dat achteraf niet veel zin gehad, want ik was al met drie verschillende jongens naar bed geweest tegen de tijd dat ik mijn vader eindelijk zo ver kreeg dat hij mijn vriendje een nacht in ons huis liet spenderen.
Ik bleef staan in de deuropening naar de logeerkamer. De vitrage was dicht en het was er half donker, nog steeds. Roos was weg. Ze was echt weg. Alle kasten en planken waren leeggehaald en het bed was verschoond. Haar jas was verdwenen en zo te ruiken had ze schoongemaakt. Alles was wit en glanzend, alsof ze er nooit geweest was. Geen briefje, niets. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde me te herinneren wat ik allemaal tegen haar gezegd had, maar ik wist het niet precies meer. We hadden ook geen woord meer met elkaar gewisseld na dat akkefietje waarbij ik zo tegen haar geschreeuwd had. Tegen etenstijd had Bobby beneden wat boterhammen voor me gesmeerd en ik had me verder niet meer buiten mijn kamer laten zien.
Ik zuchtte en draaide me om. Zou ik Roos bellen? Zeggen dat het me speet, dat ik het zo gezellig met haar vond? Vragen of ze terug wilde komen, nog even, tot pa en ma er weer waren? Nee, dat was lullig. Ik kon haar niet terug laten komen uit eigenbelang, niet na wat ik gisteren had gezegd. Ik schaamde me omdat ik me zo had laten gaan, omdat ik zo tekeer tegen haar was gegaan. En na hoe ik tegen haar gedaan had, zou ze waarschijnlijk toch niet terugkomen. Nee, misschien was het beter om haar even met rust te laten.
Ondanks het feit dat ik besloot haar niet te bellen, ging ik wel naar beneden om mijn telefoon te halen. Ik dacht er even over Bobby te bellen, maar ik deed het niet. Ik was bang dat hij seksplannen zou hebben en als ik nu ergens niet op zat te wachten, was dat het wel. Ik wilde echter ook niet alleen zijn in het grote, lege huis, zodat ik weer ging piekeren en alles weer van voren af aan begon, dus belde ik Melanie. Ik wilde iemand in mijn buurt hebben, en Mel zou een welkome, vrolijke afwisseling zijn in de donkere put die mijn leven momenteel was.
Gelukkig kreeg ik Mel al gauw te pakken. Ze nam zo snel op dat het leek of ze naast de telefoon had zitten wachten tot iemand haar belde.
‘Star!’ riep ze zo hard dat haar stem de hele kamer vulde. ‘God, eindelijk, ik dacht dat je nooit zou bellen. Hoe gaat het? Hoe is het ermee?’ Ik moest even moeite doen te bedenken waarom ze zo overenthousiast was. Na een tijdje realiseerde ik dat ik haar na het gedoe in het wiskundelokaal niet meer gesproken had. Ze had me gebeld en ge-sms’t, maar ik had niet meer gereageerd. Toen ik me dat bedacht, viel het me mee dat ze niet boos klonk.
‘Hé,’ zei ik. ‘Ja, het gaat wel. Beter. Prima.’
‘O, gelukkig,’ zei ze. ‘Ik ben zo blij dat je belt, Star. Ik was zo bezorgd en ik mocht je niet bellen van Simmons. En ik maar zenuwen en me afvragen wat er was en….’ Ze praatte door, maar ik keek op. Mel mocht me niet bellen van Simmons? Waar bemoeide dat mens zich mee?
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik Mel dan ook plompverloren terwijl ze al zes zinnen verder was. Aan Mels kant van de lijn ritselde iets en ik hoorde gekraak. Waarschijnlijk zat ze iets te eten, zoals gewoonlijk.
‘Wat bedoel ik hoe?’ vroeg ze.
‘Dat van Simmons.’
‘Wat? O, dat ik je niet mocht bellen? Nou, ik had je tig keer gebeld woensdag, na wiskunde, maar je nam niet op. Aan het eind van de dag ging ik naar Wisknuddeman om te vragen wat er aan de hand was, maar hij wilde niets zeggen en zei dat ik dat maar aan mevrouw Simmons moest vragen omdat die er waarschijnlijk meer over wist.’ Ik vervloekte Wisknuddeman in stilte. Fijn, als Mel hoorde dat Simmons er aan te pas gekomen was, dacht ze waarschijnlijk gelijk dat er iets dramatisch aan de hand was. En inderdaad, want Mel ging verder: ‘Toen raakte ik dus een beetje in de stress, want Simmons wordt er natuurlijk niet om ieder wissewasje bijgehaald.’ Ik keek naar mijn shirtje en pielde aan een los draadje.
‘Nee.’
‘Ja toch?’
‘Ja, weet ik niet. Misschien.’
Mel kauwde ergens op en vervolgde: ‘Simmons wilde ook niets zeggen, maar ze zei dat je rust nodig had en dat ik je beter even kon laten bijkomen. Dat ik beter kon wachten tot jij belde, in plaats van je te blijven stalken. Dat dat waarschijnlijk fijner voor je zou zijn.’ Ik liet me met een plof op de bank vallen. Simmons had tegen Mel gezegd dat ze me niet mocht bellen. Mijn mentrix, tegen mijn beste vriendin. Zonder dat met mij te overleggen.
‘Star?’ vroeg Mel aan de andere kant van de telefoon. ‘Is het stom dat ik naar haar geluisterd heb?’ Ik staarde voor me uit. Was dat eigenlijk wel zo? Nee, het was sowieso niet Mels schuld. Ik baalde ervan dat Simmons zich had bemoeid met mijn leven, dat ze mijn beste vriendin vertelde wat wel en niet te doen, maar gek genoeg had ze misschien wel het juiste gedaan. Misschien was het wel goed dat Mel me daarna niet meer had geprobeerd te bellen. Ik weet niet hoe ik ooit normaal met haar had kunnen praten als ik haar aan de lijn gekregen had.

Nog een stukje! Hopelijk vinden jullie het niet saai of zo.

________________________________________________________________

‘Star?’ klonk het aan de andere kant van de lijn toen ik stil bleef. Ik knipperde met mijn ogen.
‘Nee,’ zei ik toen. ‘Het is goed. Het maakt niet uit.’ Mel slaakte een zucht van verlichting.
‘Gelukkig. Ik vond het echt erg dat ik je niet mocht bellen, maar Simmons zei dat het beter voor je was. Ben je alweer een beetje opgeknapt? Wat was er nou aan de hand? Niets ergs toch, hoop ik?’ Ik slikte en keek naar mijn benen. Er zat een kreukel in mijn rokje en ik probeerde hem glad te strijken.
‘Nee, niets belangrijks,’ zei ik. ‘Ik voelde me de hele dag al niet zo lekker en toen kreeg ik ook nog een gigantische black-out in dat lokaal. Voor die toets, bedoel ik. Het was gewoon even een beetje teveel bij elkaar in één keer.’ Mel stopte weer iets in haar mond en kauwde erop.
‘Oké, dat valt mee. Ik was echt bang dat er iets ergs was. Je zat helemaal verkrampt op je stoel en je zag zo wit dat ik dacht dat je van je stokje zou gaan.’
‘O, dat weet ik niet meer,’ loog ik. ‘Het stelde niets voor, maar bedankt dat je zo bezorgd bent, Mel.’ Ik deed of ik moest hoesten en ging toen verder: ‘Maar, even iets anders, hoe is het met jou? Heb je nog nieuws over Tennisboy?’ Mijn tactiek werkte. Ik kon bijna voelen dat Mel aan de andere kant van de lijn en rood en blozend werd en ze dempte haar stem.
‘Ja, ik heb hem weer gezien,’ zei ze opgewonden, maar zo zachtjes dat ik haar nauwelijks nog kon verstaan. ‘Maar ik kan het nu niet over hem hebben, mijn broertje is thuis en als hij het hoort gaat hij het weer aan mijn moeder vertellen en dan wordt ze weer helemaal weekhartig en emotioneel. Wanneer kun je afspreken?’
‘Ik heb tijd zat. Vanavond of zo?’
‘Ja, leuk. Vindt je zus dat niet vervelend?’ Ik wreef wat over de kreukel in mijn rok.
‘Nee, die had vanavond iets met Peter, dus die is er niet.’
‘O, oké. Zeven uur dan?’
‘Ja, is goed. Eerder mag ook.’
‘Dat red ik niet denk ik, ik moet geschiedenis nog even afmaken. Voor zeven uur moet ik al opschieten.’
‘Oké, zeven uur dan. Zie ik je zo.’
‘Is goed, tot straks!’

Het duurde een eeuwigheid voor het zeven uur was. Ik had geen idée wat ik moest doen tot Mel voor mijn deur zou staan. Ik voelde me rusteloos, geagiteerd en tegelijkertijd passief. Ik had nergens zin in, kon me nergens op concentreren. Een tijdje probeerde ik Mels goede voorbeeld te volgen en iets aan geschiedenis te doen, maar halverwege de tweede vraag haakte ik af omdat mijn concentratievermogen me in de steek liet. Het drong gewoon niet tot me door. Het is moeilijk om je op andere dingen te concentreren als je tegelijkertijd constant voor je ziet hoe Cees je neukt.
Rond vijf uur zette ik de televisie aan, maar alle programma’s konden niet langer dan een paar minuten mijn aandacht vasthouden. Na een kwartiertje had ik het wel weer gezien en als soort van laatste redmiddel dook op internet, maar ook daar wist op een gegeven moment niets meer te doen. Ik baalde van mezelf. Ik had er nooit moeite mee gehad me zelf te vermaken, om alleen te zijn, maar nu wel. Ik wist niet eens precies waar het door kwam, of ik bang was dat er iets met me zou gebeuren als ik alleen was of omdat er in de stilte weer allemaal ongewenste gedachten naar boven kwamen, maar ik had de hele tijd het idee dat ik iets moest doen zonder dat het me lukte me daar ook daadwerkelijk toe te zetten. Uit pure wanhoop sprong uiteindelijk ik maar weer op mijn Puch en reed naar de snackbar. Ik had geen zin om te koken en dan was ik in ieder geval nog even buiten.
Het was druk bij de snackbar toen ik er aankwam. De rij stond tot buiten de winkel, maar ik vond het niet erg. Hoe langer ik iets te doen had en niet thuis hoefde te zijn hoe beter. Toen ik na bijna een halfuur weer op mijn Puch zat, met een heerlijk geurende zak eten aan mijn stuur, voelde ik zelfs een soort weerzin om weer naar huis te gaan. Eigenlijk was ik nog liever teruggegaan naar die snackbar om daar te eten, maar ik zette me er overheen. Ik reed naar huis en zette de tv op een praatprogramma om de stilte te doorbreken. Er discussieerden mensen over een of andere regeringskwestie en ik keek ernaar terwijl ik mijn friet met mayonaise at en een derde van de wiet oprookte die Bobby gisteren had achtergelaten. Ik proefde niets, geen patat en geen tabak. De wiet voelde ik vaag.
Ik was precies op tijd klaar met eten. Iets voor zevenen mikte ik de spullen van de snackbar de prullenbak in, rookte het laatste beetje van de joint op en ruimde ik de tafel af. Daarna ging ik op Mel zitten wachten. Dat was niet handig, want zoals gewoonlijk was Mel te laat. Daar ergerde ik me aan, en dat irriteerde me ook weer. Mel en ik waren nooit op tijd, allebei niet. In onze acht jaar vriendschap was dat één ding waar we altijd van op aan konden: als we afspraken, waren we altijd minimaal tien minuten later. Het was altijd al zo gegaan en ik deed het zelf net zo goed, en ik had er ook nooit een punt van gemaakt, maar nu zat ik mezelf een kwartier te verbijten omdat ik me zat te ergeren omdat Mel te laat was. Het was een vicieuze cirkel waar ik niet meer uit kon komen.
Gelukkig kon ik normaal doen tegen Mel toen ze om kwart over zeven eindelijk voor mijn deur stond. Al gauw werd duidelijk waarom ze te laat was: ze had onderweg chips en snoep gehaald en haar twee plastic boodschappentassen puilden uit.
‘Sorry dat ik zo laat ben,’ zei ze terwijl ze langs me heen naar binnen liep en de tassen op de mat zette. ‘Er zat een of andere slomo achter de kassa die de streepjescode van de paprikachips niet kon vinden. Ik hoop dat je honger hebt, ik heb die halve winkel meegenomen.’ Eigenlijk had ik geen trek in eten, maar ik vond het stom om dat te zeggen nu ze haar, of waarschijnlijk haar moeders halve maandsalaris aan eten had uitgegeven, dus ik glimlachte alleen. Ik pakte haar handschoenen van haar aan en Mel trok haar muts met oorflappen van haar hoofd.
‘Alle mensen, wat een weer,’ rilde ze terwijl ze haar muts op de mat gooide en haar jas los begon te maken. ‘Ik dacht dat ik aan mijn fiets vastgevroren zou zitten voor ik hier was, en het is pas november. Als we geen sneeuw krijgen dit jaar, ben ik de Vliegende Hollander. Ik heb totaal geen gevoel meer in mijn handen en volges mij zijn mijn tenen echt finaal bevroren.’ Ik deed het licht in de gang voor haar aan, zodat ze de knopen van haar jas beter zou kunnen zien.
‘Had je niet beter kunnen vragen of je vader je kon brengen?’ vroeg ik. ‘Straks moet je ook nog terug en dan is het nog kouder.’ Mel pulkte aan haar jas en ze probeerde een knoop los te trekken.
‘Nou, hij was nog aan het borrelen, maar waarschijnlijk komt hij me wel ophalen, dan doen we mijn fiets achterin.’
‘Ik hoop het voor je. Zal ik je helpen met die knopen? Mijn vingers zijn tenminste ontdooid.’ Ze knikte dankbaar en liet haar koude hangen zakken. Ik pakte haar bij haar arm en ik trok haar onder het licht van de lamp. Haar jas had van die vervelende knopen, van die grote houten die door zo’n lus moesten. Niet echt handig als je ze in de winter met skihandschoenen of bevroren vingers los moest zien te krijgen.
Ik pakte één van de knopen vast en begon aan de lus te pielen. Na een tijdje merkte ik dat Mel naar mijn gezicht keek, op een vreemde manier. Ik gaf echter niet meteen gehoor aan haar blik en maakte eerst de andere knopen los. De stilte tussen ons werd stukje bij beetje geforceerder en toen ik de laatste twee knopen los had, keek ik naar haar op. Ze had een uitdrukking op haar gezicht die ik niet helemaal kon plaatsen.

Aaaah. Geweldig, ik kon een heel eind lezen! ;D
Echt een top verhaal! Ik verzoek u vriendelijk doch dringend dit verhaal te vervolgen. ^^

Niets saais aan jouw verhaal, wees niet bang (: Ga maar snel door, je bent nog lang niet bij het punt waar je met de vorige versie stopte, dus ik ben benieuwd hoe je verder gaat

Liefs, Marit.

Ontzettend bedankt voor de reacties! Ik begon al een beetje gedeprimeerd te raken omdat ik dacht dat niemand het nog las haha. Ik ben voorlopig voornamelijk bezig met het nakijken en verder schrijven van dit verhaal dus ik kan even vooruit:)

___________________________________________

‘Wat?’ vroeg ik. Mels ogen gleden onzeker heen en weer over die van mij en ze leek een beetje ze te aarzelen.
‘Heb je iets gebruikt?’ vroeg ze toen. Ik keek haar aan en even was het stil. Toen wendde ik mijn blik weer af en begon een plek vrij te maken voor haar jas.
‘Ja, een tijdje geleden al,’ zei ik. ‘Hoezo?’ Ik voelde dat ze nog even naar me keek, maar toen wendde ze haar blik af en trok haar jas uit.
‘Gewoon. Ik dacht dat je dat alleen soms in het weekend deed, als je uit was,’ zei ze. Er lag een vreemde ondertoon in haar stem. Niet echt verwijtend, maar toch irriteerde het me. God, niet nog zo één, na mijn ouders en Simmons en Roos had ik geen zin in nog iemand die van ieder wissewasje een drama ging maken.
‘Laat zitten, Mel,’ zei ik dan ook kortaf. ‘Het is maar wiet. Er zijn wel belangrijkere dingen om je druk over te maken.’ Mel hing haar jas aan de kapstok. Ze keek een beetje timide naar me, maar toen knikte ze.
‘Oké,’ zei ze. Verder hadden we het er met geen woord meer over.

Ondanks die kleine botsing vlak na Mels aankomst werd het die avond toch nog gezellig tussen ons. We brachten de avond door zoals we dat altijd deden: we aten chips, keken een talentenshow op tv, zongen mee met begintune en bekritiseerden het uiterlijk van de presentator. Mel was goed op dreef en we kraakten lekker alle kandidaten die de revue passeerden af. Dat was grappig, want Mel kon ontzettend valse opmerkingen maken over mensen op tv, terwijl ze in het dagelijks leven nooit gemeen over iemand zou praten. Ik denk niemand die haar kende achter haar zou zoeken wat er zo nu en dan uit haar mond kwam rollen.
Verder kletsen we natuurlijk ook nog over Tennisboy. Dat nam nog het grootste gedeelte van de avond in beslag. Mel was helemaal vol van hem, ik had haar nog nooit zo verliefd gezien. Gisteren had ze hem weer gezien op de tennisclub en ze het was haar zowaar gelukt om hem gedag te zeggen. Gelukkig had hij haar teruggegroet. Mel was helemaal rozig en constant aan het lachen en ze kon niet over hem ophouden. Het was aanstekelijk om haar zo te zien. Ze vond wel vaker jongens leuk, maar nu had ze het echt zwaar te pakken. Het enige bijkomende nadeel daaraan was alleen dat ze telkens aan mij vroeg of ik het ook wel eens had gehad, dat verliefde gevoel, en of ik hetzelfde voor Bobby voelde. Gelukkig was ze zo in extase over Tennisboy dat ze niet echt merkte dat ik iedere keer een beetje vaag antwoordde. Ik wist namelijk dondersgoed wat ze bedoelde, maar dat kwam niet door Bobby. Wel kwam het door Gio. Hij deed met mij wat Tennisboy met haar deed, maar dan op een intensere manier omdat ik lichamelijk contact met hem had. Als hij me aanraakte, maar ook al als we elkaar alleen maar evenaankeken, trok er iets elektrisch door mijn buik en door mijn ledematen en werd alles warm en zacht tussen ons. Ik werd ik blij en vrolijk van zijn aanwezigheid, kreeg kriebels in mijn buik als ik hem zag en in zijn buurt voelde ik me of ik begon te gloeien, te stralen. Door hem wist ik hoe het kon voelen, hoe het kon zijn, om echt gek op iemand te zijn. Door hem wist ik waar Mel het over had. Ik was alleen zo verdomd jaloers op haar omdat zij er wel ronduit over kon praten en ik niet.
Mel en ik bleven kletsen tot de uitslag van de talentenjacht die we gevolgd hadden afgelopen was. Het programma liep uit en pas rond en uur of half twaalf ging ze weer weg. Haar vader haalde haar op, gelukkig, want het was buiten inmiddels echt steenkoud geworden. Jammer genoeg bevroren ze alsnog praktisch voor ze thuis waren, want het duurde een eeuwigheid voor het hen lukte haar fiets in de achterbak te krijgen. Ze kregen één van de achterstoelen niet plat en daardoor paste de fiets haast niet in de auto. Het was heel grappig, want Mels vader, die normaal heel aardig was, raakte een beetje gepikeerd en Mel liep hem de hele tijd na te doen als hij even niet keek. Haar vader werd daardoor steeds geïrriteerder en omdat Mel verder ook niet echt behulpzaam was, ging ik ze na verloop van tijd ook maar helpen de stoel plat te leggen en de fiets naar binnen te tillen. Toen het eindelijk gelukt was bedankte Mels vader me, maar hij keek me net even wat te lang aan voor hij instapte. Ik denk dat mijn pupillen nog steeds niet bijgetrokken waren en dat hij zag dat er iets niet klopte aan mijn ogen. Hopelijk dacht hij niet dat Mel en ik net samen hadden zitten blowen. Ik wilde niet dat ze problemen kreeg door mij.
Ik zwaaide Mel en haar vader uit toen ze eindelijk ingestapt en ingegordeld waren. Mel zwaaide enthousiast naar me toen ze wegreden en haar vader keek nog even naar me, maar hij zwaaide niet met haar mee. Ik weet niet waarom, maar zijn gedrag haalde mijn stemming wat omlaag. Ik had nooit het idee gehad dat Mels ouders me niet mochten, en ergens stak het me dat hij zo reageerde. Ik dacht dat ik de afgelopen jaren wel wat krediet bij ze had opgebouwd, maar schijnbaar was dat krediet ook zo weer verspild. Waarom deden mensen toch altijd gelijk zo moeilijk als het om drugs ging?
Toen Mel en haar vader de straat uitgereden waren, ging terug naar binnen. Daar deed ik alle deuren op slot en ging zo snel mogelijk naar mijn kamer. Het was donker en stil in huis en nu Mels stem er niet meer was, voelde ik me om de een of andere reden niet meer op mijn gemak beneden. Ik nam nog snel een douche en ging daarna rechstreeks naar bed. Het warme water van de douche had me suf gemaakt, maar toen ik probeerde te slapen, bleek ook dat niet meer te helpen. Het lukte me niet om in slap te komen. Nu niet alleen omdat ik Cees constant voor me zag, maar ook omdat ik door Mels gepraat over haar gevoelens voor Tennisboy aan Gio moest denken.
Het was raar, maar het leek wel of ik me alles meer aantrok sinds dat met Cees. Zo ook mijn relatie met Gio. Ik benijdde Melanie, mijn beste vriendin, omdat zij gewoon over haar gevoelens kon praten en niemand haar bekritseerde om wat ze voor hem voelde. Wie zou de relatie tussen Gio en mij zo accepteren? Niemand, waarschijnlijk. Roos niet, mijn ouders niet, mijn vrienden niet en mijn collega’s niet. Niemand. Zelfs Simmons niet, die zogenaamd altijd zo met haar leerlingen begaan was. En het enige wat ik wilde gewoon met hem samen zijn zonder dat er mensen waren die daar een probleem van maakten, die gelijk hun mening klaar hadden en allemaal stomme conclusies trokken. Echt, ik werd het zat alles stiekem te moeten doen, dat we ons moesten gedragen of we met iets schandelijks bezig waren. Waarom zat alles zo in elkaar? Waarom keurden mensen alles af wat anders dan de standaard was?
Ik moest denken aan eerder vandaag, hoe alles nog goed was geweest op mijn werk, hoe normaal het daar geleken had. Het veroorzaakte nu een beetje een nare nasmaak in mijn mond. Wat was ik stom geweest, toen. Hoe kon ik in godsnaam denken dat er iets normaal was in mijn leven? En met Gio, nog wel. Dat was een illusie. Er was niets normaal aan mijn relatie met hem, omdat de maatschappij ons nooit zou accepteren als normaal. Om de volstrekt stomme reden dat hij ouder was dan ik en er ooit een of andere malloot was geweest die had besloten dat mensen niet van elkaar mochten houden als ze een x aantal jaren van elkaar verschilden. Pff, ‘normaal’. Alsof er zoiets bestond.

‘Wat?’ vroeg ik. Mels ogen gleden onzeker heen en weer over die van mij en ze leek een beetje ze te aarzelen.

Tweede 'ze' is teveel (:

Verder kletsen we natuurlijk ook nog over Tennisboy.

KletsTen

Als hij me aanraakte, maar ook al als we elkaar alleen maar evenaankeken, trok er iets elektrisch door mijn buik en door mijn ledematen en werd alles warm en zacht tussen ons.

even aankeken zijn twee woorden, spatie vergeten wel een hele mooie zin trouwens!

Ik werd ik blij en vrolijk van zijn aanwezigheid, kreeg kriebels in mijn buik als ik hem zag en in zijn buurt voelde ik me of ik begon te gloeien, te stralen.

een 'ik' teveel in het eerste gedeelte van de zin

Het programma liep uit en pas rond en uur of half twaalf ging ze weer weg.

en=een

Het was heel grappig, want Mels vader, die normaal heel aardig was, raakte een beetje gepikeerd en Mel liep hem de hele tijd na te doen als hij even niet keek.

Hahahhahaaaa xD Ik mag Mel (:

Toen Mel en haar vader de straat uitgereden waren, ging terug naar binnen.

ik te weinig (:

Het lukte me niet om in slap te komen.

slap=slaap

En het enige wat ik wilde gewoon met hem samen zijn zonder dat er mensen waren die daar een probleem van maakten, die gelijk hun mening klaar hadden en allemaal stomme conclusies trokken.

.... wat ik wilde was gewoon ...

Hmmm, alleen maar snelheidsfoutjes door je stomme toetsenbord, haha (:
Leuk stukje, ben benieuwd naar een vervolg, like always

Liefs, Marit.

Ik denk niemand die haar kende achter haar zou zoeken wat er zo nu en dan uit haar mond kwam rollen.

Moet er tussen 'denk' en 'niemand' niet het woordje 'dat'? Ik weet verder ook niet hoe het anders zou moeten, maar de zin komt op mij heel vaag over...

En het enige wat ik wilde gewoon met hem samen zijn zonder dat er mensen waren die daar een probleem van maakten, die gelijk hun mening klaar hadden en allemaal stomme conclusies trokken.

wat = dat.

Leuk stukje weer! Ik vind die Mel ook echt géniaal. Sowieso, ik hou van jouw schrijfstijl.

Bedankt voor de leuke reacties! Dat toetsenbord is wel echt een drama zeg blijkt, ik dacht dat het wel minder werd zo langzamerhand maar blijkbaar had ik dat verkeerd gedacht ook heel erg bedankt voor het eruithalen van de foutjes alleen over de laatste twijfel ik arendaaa, het is volgens mij toch 'wat'omdat 'het enige' onbepaald is in dat zinsdeel?

__________________________________________________________________

Zo piekerde ik nog een hele tijd verder, gefrustreerd en boos. Ik draaide heen en weer in bed, had het warm en dan weer koud en raakte op een gegeven moment zo geïrriteerd van mijn eigen gedachten en slapeloosheid dat ik mijn dekbed van me afschopte en uit bed klom. Ik liep naar mijn tas en trok die aan zijn hengsel over de vloer mee terug naar mijn bed. Met een plof liet ik me weer op het matras zakken. Ik zette mijn tas naast me neer en haalde mijn pakje sigaretten eruit. Er zaten er nog maar twee in. Ik moest dringend nieuwe kopen. Waar was de rest gebleven? Dit pakje had ik gisteren gekocht. Ik kon me niet eens meer herinneren dat ik al die dingen had opgerookt.
Ik pakte mijn aansteker en stak een sigaret op. Zonder ook maar te overwegen een raam open te zetten nam ik een trek, blies de rook uit en deed mijn ogen dicht. Ik probeerde even nergens aan te denken, gewoon mijn hoofd even leeg te maken, maar het lukte me niet. Ik was zo moe dat mijn hersenen niet meer naar me wilden luisteren. God, wat haatte ik dit, dat psychische gedoe, dat ik niet meer kon slapen. Deze manier van slaaptekort maakte dat ik me zo beroerd voelde. Als ik bewust een nacht doorhaalde was ik de dag erna moe, maar nu voelde ik me echt gesloopt. Of ik er al een hele dag op had zitten tegen de tijd dat ik opstond. Hoe moest ik ooit nog normaal leven als het zo bleef? Waren er mensen die dat konden? Ik kon me niet voorstellen dat het zo was.


Hoofdstuk 12

Het lukte me toch nog een beetje te slapen, die nacht. Het was kort en onrustig, net als de afgelopen dagen. Ik zakte echter wel diep genoeg weg om weer van die vreselijke dromen te hebben en vervolgens kostmisselijk en badend in het zweet wakker te worden. Nu was ik echter te moe om daarna nog te proberen wakker te blijven om een herhaling te voorkomen, dus ik viel nog twee keer in slaap en werd nog twee keer door dezelfde nachtmerries overvallen. Tegen de tijd dat ik weer wakker werd, was ik nog net zo moe als de avond ervoor.
Toen ik de vierde keer wakker schrok, was het weekend. Zaterdag. Eén dag voor pa en ma terugkwamen, precies een week na dat met Cees. Een kutdag dus. Ik voelde me nog steeds verrot, dus ik moest ‘s morgens een hele koude douche nemen en een overdosis Red Bull drinken om een beetje bij te komen. Om half één moest ik werken, dus ik kon maar beter gewoon wakker zijn. Op koude dagen als deze was het overdag altijd druk in het restaurant, alsof iedereen die normaal ging winkelen nu de warmte opzocht, en dan kon ik moeilijk als een halve dooie op mijn werk verschijnen. Die drukte zou waarschijnlijk ook betekenen dat ik geen tijd zou hebben voor een 1-op-1-werkoverleg met Gio.
Daar had ik een beetje gemengde gevoelens over, over dat vooruitzicht. Gio en ik hadden vorige week woensdagavond voor het laatst seks gehad, na sluitingstijd, in het kantoor. Het was fijn geweest, opwindend zoals altijd, maar het was inmiddels ook alweer anderhalve week geleden en eigenlijk verlangde ik ernaar om weer met hem samen te zijn. Het probleem was echter dat ik aan de andere kant eigenlijk niet meer zo goed durfde. Het was stom, maar stiekem was ik als de dood dat ik dicht zou klappen. Ik was bang dat ik aan Cees zou moeten denken, dat ik pijn zou hebben en het weer mis zou gaan, net als vorige keer met Bobby. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat Cees zo’n grote rol in mijn leven zou gaan spelen dat hij ook mijn relatie met Gio zou beïnvloeden. Ondanks dat was ik bang dat het wel zou gebeuren.
Eerijk gezegd wist ik niet zo goed wat ik ermee aanmoest. De hele ochtend en gedurende mijn rit op mijn scooter bleef het in mijn hoofd spoken, maar eenmaal in het restaurant bleek al gauw dat ik me druk maakte om niets. Het was zo druk in het restaurant dat Gio en ik nergens de kans toe kregen, willen of niet willen. Iedereen rende zich rot, ondanks het feit dat we met meer dan genoeg personeel waren. Nancy, Peter en ik werden versterkt door maar liefst twee parttimers, Nando door twee keukenhulpjes en twee afwasscholieren en daarnaast probeerde Gio af en toe ook nog even bij te springen. Hij werd echter constant lastiggevallen door vervelende mensen die hem aan de telefoon wilden spreken over van alles en nog wat en iedere keer als hij twee stappen uit het kantoor had gezet, werd hij weer gebeld. We konden nauwelijks een woord wisselen, afgezien van hoe gaat het, goed en met jou. Op zich was dat geluk bij een ongeluk, want ik wist nog steeds niet goed hoe ik me in zijn buurt moest gedragen, door dat met Cees en mijn seksprobleem en alles eromheen.
Ondanks de drukte merkte dat Gio nu volgens mij echter wel, dat ik er af en toe niet helemaal bij was. Ik weet niet waaraan, misschien was het mijn houding of zag hij iets in mijn ogen, maar ik voelde dat hij af en toe naar me keek als ik langsliep, alsof hij doorhad dat er iets aan de hand was.
Pas een halve dag later, toen we eindelijk een paar seconden de tijd hadden iets tegen elkaar te zeggen, bleek dat ik gelijk had. Ik stond met een dienblad met ongeveer twintig balancerende lege glazen in mijn hand spullen op te ruimen toen Gio langskwam met allemaal mappen met papieren. Hij zag er fantastisch uit, ondanks de algemeen uitgebroken stress. Het was duidelijk dat hij ergens naartoe ging, maar toen hij mij zag staan, kwam hij naar me terug gelopen.

‘Hé,’ zei hij, en er begon gelijk weer van alles te kriebelen in mijn buik. ‘Gaat het een beetje?’ Ik keek even zijn kant op. God, alleen dat luchtje van hem maakte al dat ik niets liever wilde dan in zijn armen liggen om jankend al mijn angsten en ellende eruit te gooien.
Nee. Beheers je.
Ik wendde mijn bik weer af en knikte.
‘Ja, prima. Het is wel druk, maar volgens mij redden we het wel. Er is alleen een probleem met die ene tab, zou jij daar zo even naar willen kijken?’ Gio knikte, maar aan zijn gezicht zag ik dat hij er niet intrapte.
‘Is goed, ik loop er zo even naartoe.’ Hij zette een stap dichter naar me toe, en zei toen, iets zachter dan net: ‘Maar ik bedoelde met jou. Is alles goed met je?’ Ik hield mijn blik op de glazen gericht.
‘Ja hoor, heel goed. Hoezo?’
‘Weet je het zeker? Je lijkt een beetje afwezig.’ Ik slikte.
‘O,’ zei ik. ‘Ik weet niet. Maar er is niets.’ Ik voelde dat Gio naar mijn gezicht keek, maar ik gaf geen gehoor aan zijn blik en ging stug door met de glazen weghalen.
‘Oké,’ zei Gio toen ik stil bleef. ‘Dan zal ik zo even naar die tab kijken. Als je wilt kun je trouwens wel even pauze nemen, het is nu wat rustiger.’
‘Kan dat wel?’
‘Ja, geen probleem. Kimberley kwam ook net binnen, die begint ook zo.’ Hij pakte de mappen met papieren weer van de tafel en keek me aan.
‘En als er iets is, zeg je het, hè?’ Aan de toon van zijn stem hoorde ik dat hij niet doelde op de gang van zaken in het restaurant, maar op wat het dan ook was dat hij aan me merkte. Ik knikte en we liepen langs elkaar heen, allebei onze eigen richting uit. In het voorbijgaan raakte zijn wijsvinger mijn hand even aan, en ik had gelijk het gevoel dat mijn hele arm tintelde. Het begon te fladderen in mijn buik en ik kon het niet helpen dat er een hele grote glimlach op mijn gezicht verscheen, die maar heel langzaam weer verdween.

Gio en ik kregen die dag niet meer de kans activiteiten onder de gordel uit te voeren. Het was druk in het restaurant en iedere keer als ik even ergens met hem samen stond, kwam er na een paar seconden alweer iemand bij. Het enige voordeel daaraan was dat Gio me ook niet meer kon vragen wat er aan de hand was én dat ik me geen zorgen hoefde te maken om het wel en niet ontstaan van het seksprobleem, maar ik had toch nog wel even wat tijd in zijn aanwezigheid door willen brengen. Het was fijn om met hem te praten over normale dingen, het maakte me rustig en deed al het andere even een beetje naar de achtergrond verdwijnen. Jammer genoeg kreeg ik er die dag de kans niet meer toe. Toen ik aan het eind van de middag wegging stond Nancy vlak bij Gio in de buurt, dus meer dan elkaar gedag zeggen konden we helaas niet.
Op weg naar huis reed ik langzaam, langzamer dan normaal. Ik deed bijna tien minuten langer over de route. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om naar huis te gaan. Ik was bang dat ik daar alleen zou zijn en dat ik me dan weer rot zou voelen en juist omdat ik er bang voor was, gebeurde dus ook. Ik miste Roos’ aanwezigheid en haar vrolijke geklets. Het huis was leeg en confronterend zonder haar. Ik hoopte dat ze iets van zich had laten horen, maar dat bleek niet het geval te zijn. Er stond niets op het antwoordapparaat en er waren geen gemiste oproepen. Mijn mobiele telefoon was ook de hele dag stil geweest. Maar misschien was het ook onredelijk van me, om te hopen dat zij zou bellen, om te vinden dat zij dat zou moeten doen. Waarom zou ze? Ik was fout geweest, niet zij. Als iemand de eerste stap zou moeten zetten, was ik het. Ik kon beter zelf mijn excuses gaan aanbieden in plaats van naast de telefoon blijven wachten tot zij zo goedhartig was om contact met mij op te nemen.
Ik besloot Roos te bellen om te zeggen dat het me speet en te vragen of ze me kon vergeven. Ik pakte de huistelefoon en nam de hem mee naar boven. Tot halverwege de tweede trap leek het een goed idee, maar tegen de tijd dat ik in mijn kamer aankwam, wist ik het al niet zeker meer. Misschien was het wel stom van me om haar te bellen. Stel dat ze de hoorn erop gooide, of niet opnam als ze zag dat ik het was? Nee, dat zou ze waarschijnlijk niet doen, maar wat als ik precies de verkeerde dingen zei en het alleen maar erger maakte? Straks ging ze vragen waarom ik zo achterlijk tegen haar gedaan had en dan gebeurde er hetzelfde als de vorige keer. En misschien vond ze het wel stom als ik mijn excuses aanbood over de telefoon. Misschien kon ik beter binnenkort bij haar langsgaan, met een doos chocolaatjes omdat ik me zo misdragen had. Of was het dan of ik haar om wilde kopen?
Ik zuchtte en liet me moedeloos op mijn bed zakken. Er was eigenlijk gewoon niets wat ik kon doen om het goed kon maken. Ze was zo lief voor me geweest en ik had gezegd dat ik haar haatte. Maar ik haatte haar helemaal niet, dat sloeg nergens op. Ik had nooit zo hysterisch moeten worden. Dat met Cees had gewoon nooit moeten gebeuren, dan was er nu niets aan de hand geweest.
Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten toen de telefoon in mijn hand afging. De vaste telefoon had geen nummermelding omdat pa had nooit de moeite had genomen om die in te schakelen, dus ik werd gelijk nerveus omdat ik niet kon zien wie het was. Ik slikte en drukte op de groene knop. Met een gespannen gevoel in mijn buik duwde ik de telefoon tegen mijn oor, zowel wel als niet wensend dat het Roos was.

Wat een ontzettend leuke reactie Masterbreel je brengt echt een lichtpuntje in een verder totaal waardeloze dag super dat je de moeite hebt genomen alles te lezen vind het ook leuk dat je toch symphatie voor haar hebt ondanks het feit dat je haar als persoon niet zo symphatiek vindt haha.

Overigens, ik kan het jou gelijk vragen als je straks verder hebt gelezen: vindt jij het stuk nadat Starla erachter komt wat er gebeurd is (ong de laatste helft van deze derde pagina op het forum) te langdradig (omdat er weinig gebeurt oid) of juist niet?

Verder nogmaals onzettend bedankt en ook XILY voor de like!:D you made my day!

___________________________________________________________

‘Met Starla,’ zei ik op een toon die mijn onzekerheid niet kon verbergen. Er daalde een teleurgesteld en tegelijk opgelucht gevoel op me neer toen ik Bobby’s stem hoorde.
‘Hé, met Bob,’ zei hij. ‘Hoe is het ermee? Gaat het alweer een beetje beter met je?’
Ik probeerde mijn gevoel van teleurstelling te onderdrukken en met een plof liet ik me op mijn rug op mijn bed vallen.
‘Hoi,’ zei ik, proberend niet te afwijzend te klinken. ‘Ja, het gaat wel, dank je.’
‘Ja, zeker? Weer een beetje bijgekomen?’
Ik deed mijn ogen dicht. Konden ze niet allemaal gewoon ophouden met telkens vragen of het goed met me ging? De dingen werden er niet bepaald beter van.
‘Ja Bob, het gaat prima.’ Ik weet niet of ik kortaf klonk, maar het bleef even stil. God, het begon steeds pijnlijker te worden om iedere keer dit gesprek te moeten voeren.
‘Oké,’ zei Bobby toen. ‘Gelukkig. Wat ik wilde vragen: ga je vanavond nog mee uit? We gaan even naar De Bever en dan door naar de club. Heb je zin om mee te gaan?’ Ik glimlachte cynisch en liet me op mijn rug op mijn bed vallen. God, wat een heerlijk normaal leven had hij nog. Zaterdagavond naar de coffeeshop en dan uit met een groep vrienden om lol te hebben en stoned te worden. Ik was dolgraag meegegaan, maar ik kon het niet. Ik kon niet terug naar de club. Het zou zelfmoord zijn dat te proberen.
‘Moeten jullie perse naar de club?’ vroeg ik dan ook.
‘Eh, weet ik niet. Ik denk het. Dat doen we toch atijd?’
‘Dan ga ik niet mee.’
‘Nee?’
‘Nee. Ik heb geen zin om naar de club te gaan.’
‘O. Echt niet?’
‘Nee.’
‘Hoezo niet?’
Ik kneep geergerd mijn ogen dicht en snauwde: ‘Daarom niet, Bobby.’ Het kwam er niet bepaald aardig uit en Bobby bleef even stil. Ik zuchtte.
‘Sorry, Bob,’ zei ik. ‘Ik ben een beetje moe, dus ik ben niet zo vrolijk. Hoe laat heb je met de rest afgesproken, vanavond?’
‘Acht uur bij De Bever,’antwoordde Bobby.
Ik pakte een pluk haar en begon hem om mijn vingers te draaien. ‘Anders kunnen we misschien daarvoor nog wel even iets doen, samen. Als je dat wilt.’
‘Bij jou thuis?’ vroeg Bob. Ik voelde een steek van ergernis, zowel naar hem als naar mezelf. Eigenlijk ging ik gelijk vanuit dat hij aan seks dacht en daardoor baalde ik van mezelf, want ik wist niet eens of dat wel zo was. En ik baalde omdat ik gelijk geërgerd raakte. Al had hij dat gewild, het was niet meer dan zijn recht. We hadden een relatie met elkaar, al een hele tijd, en seks hoorde bij een relatie. Zo was het en niet anders. Cees veranderde daar niets aan, of ik dat nou leuk vond of niet.
‘Ik dacht eigenlijk aan ergens naartoe,’ zei ik. ‘De bioscoop of zo.’
‘Ja, dat is ook goed. Anders haal ik je straks wel op, dan rijden we naar de stad en kijken we wat er draait.’
‘Ik moet nog even douchen.’ Ik keek op de klok. ‘Kun je over een uurtje hier zijn?’
‘Ja, is prima. Zie ik je zo.’
‘Oké, tot zo.’
We zeiden gedag en hingen op. Gelijk na het telefoontje ging naar de badkamer. Ik friste me even op, trok wat leukere kleren aan en maakte me wat zwaarder op. Ik besloot opnieuw een poging te wagen iets te eten, maar ik kreeg nog steeds niet veel weg. Al na anderhalve cracker met magere jam voelde ik me zo vol dat ik er misselijk van werd. Ik gooide de rest van mijn cracker in de prullenbak, klokte nog maar een blikje energydrank weg en poetste mijn tanden om iets te doen te hebben. Vervolgens wachtte ik op Bobby, maar het duurde een eeuwigheid voor hij er was. Pas anderhalf uur later ging de bel en stond hij voor de deur met zijn fiets.
‘Waar is je auto?’ vroeg ik toen hij de gang instapte en zijn dikke handschoenen uittrok.
‘Kapot,’ zei hij. ‘Onderkoeld, denk ik. Sorry. Zullen we met de bus gaan? Het is onmenselijk koud op de fiets.’
We gingen dus met de bus. Zoals gewoonlijk was dat een groot succes. Ik had sowieso al een ontzettende hekel aan het openbaar vervoer, omdat er altijd of iemand nèt even te dicht naast je zat, of de buschauffeur naar je zat te loeren of er hoe dan ook wel iets anders was waar je je aan irriteerde, en natuurlijk was dat ook nu het geval. Dit keer was het een jong stel dat voorin de bus zat. Ik denk dat ze iets ouder waren dan ik, ergens begin twintig, sinds een paar jaar van de middelbare af. Waarschijnlijk had niemand er een probleem mee dat ze elkaar leuk vonden, maar het was erg vervelend dat ze leken te vinden at iedereen dat ook moest weten. Ze zaten namelijk zo ongeveer op elkaar in plaats van naast elkaar en ze keken elkaar de hele rit lang sentimenteel en verliefd in de ogen, met zo’n stom zwijmelend glimlachje om hun lippen. Op een gegeven moment begonnen ze elkaar kusjes te geven op de mond. En dan bedoel ik echt kusjes, zonder tong en ondanks dat toch met veel overbodige geluidseffecten erbij. Ik werd er zowat krankjorum van. Ze keken elkaar aan, kusten, keken elkaar weer aan, zwijmelden, glimlachten en kusten weer. Echt, het ging eindeloos door. Het begon pas echt irritant te worden toen ze begonnen te neuzen als een stel Eskimo’s met bindingsproblemen. Ik zag bovendien dat ik niet de enige was die zich er kapot aan ergerde: het meisje dat tegenover hen zat, keek de hele tijd of ze moest overgeven, de man ernaast keek steeds nadrukkelijker de andere kant op en twee jongens schuin tegenover hen rolden zo nu en dan met hun ogen naar elkaar. Het was echt zoiets waar je eigenlijk niet naar wilde kijken omdat je er half onpasselijk van werd, maar waar je aan de andere kant wel naar moest kijken omdat je je niet voor kon stellen dat mensen zo ongelooflijk irritant konden zijn.
Hoe langer de rit vorderde, hoe meer ik dan ook de haast onweerstaanbare aandrang kreeg er iets aan te doen.

Eigenlijk ging ik gelijk vanuit dat hij aan seks dacht en daardoor baalde ik van mezelf, want ik wist niet eens of dat wel zo was.

Er moet nog 'er' staan tussen 'ik' en 'gelijk'.

En ik baalde omdat ik gelijk geërgerd raakte.

Je hebt hier twee keer achter elkaar het woordje 'gelijk'. Ik zou van de één 'direct' maken oid

Waarschijnlijk had niemand er een probleem mee dat ze elkaar leuk vonden, maar het was erg vervelend dat ze leken te vinden at iedereen dat ook moest weten.

at=dat

Je went al aan je nieuwe toetsenbord
En ik ben benieuwd of ze er iets aan gaat doen! En ik ben benieuwd naar de rest, dus post maar lekker door (:

Dank je wel XILY!

______________________________________________________________

Al moest ik met dingen gaan gooien, het maakte me niet uit, als het maar ophield. Het meisje dat tegenover het koppel Eskimo’s zat dacht dat waarschijnlijk ook, want ze ging steeds chagrijniger kijken. Na een tijd stond ze nog voor de bus bij de halte gestopt was op en rende zowat naar buiten. Het tweetal schonk er amper aandacht aan en de man die naast hen zat, keek verongelijkt om zich heen of ergens anders in de bus een plek vrij kwam.
Ik keek naar de jongen en het meisje, die weer aan het neuswrijven geslagen waren terwijl zij naar hem keek of hij een soort van goddelijke vorm van Johnny Depp was, en klemde mijn kaken op elkaar. Even dacht ik na, toen pakte ik Bobby’s pols vast.
‘Kom,’ zei ik. ‘Niets vragen, oké? Doe gewoon mee.’ Ik schoof naar het gangpad en trok Bobby met me mee. Bob schoof verbaasd achter me aan.
‘Wat? Wat doen we? We hoeven nog maar één halte,’ zei hij. Ik kwam overeind en sleepte hem mee naar de voorkant van de bus.
‘Weet ik,’ zei ik. ‘Maar het duurt niet lang. We zijn zo klaar.’ Ik nam Bobby mee naar de voorkant van de bus Daar ploften we op de stoelen recht tegenover de Eskimo’s neer, op de andere kant van het vierzitje. Ze waagden het hun aandacht een milliseconde van elkaar af te laten dwalen om te kijken wie er tegenover hen waren komen zitten, maar toen richtten ze zich natuurlijk al gauw weer op elkaar. Ik keek even naar ze, draaide me toen om naar Bobby en pakte zijn gezicht vast. Ik boog naar hem toe en drukte mijn lippen op de zijne. Mijn lippen weken van elkaar, die van hem ook en ik zoende hem. Bob zoende terug, en het was niet zo moeilijk hem net zo openlijk en sexy mee te laten zoenen als ik wilde. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de Eskimo’s onze kant op keken en ik moest moeite doen om niet tegen Bobby’s lippen aan te grijnzen. Het kon geen kwaad er nog een schepje bovenop te doen.
Ik liet mijn hand van Bobs gezicht omlaag glijden, via zijn borst naar zijn kruis, en ging daar net een stukje zijn broek in. Het Eskimomeisje keek met grote ogen naar ons en de jongen keek naar mijn hand in Bobby‘s broek. Ik voelde Bobs hand op mijn bovenbeen en deed mijn been opzij en Bobby’s hand gleed verder omlaag, onder mijn rok. Zijn lippen verplaatsen zich naar mijn hals en ik keek de jongen van het Eskimostel uitdagend aan terwijl ik mijn hand strelend bewoog onder de spijkerstof van Bobby’s broek. Zo bleven we doorgaan, tot we bij onze halte waren. Toen de bus stilstond, kwam ik overeind, knipoogde naar de jongen van het stil en liep met Bobby naar de deur. Het stel zat niet meer aan elkaar en staarde naar ons, net als de rest van de bus. Ik grijnsde en daalde het trapje af naar buiten.
Buiten aangekomen wilde ik doorlopen naar de stad, maar Bobby pakte me bij mijn arm en draaide me om. De bus maakte een sissend geluid toen hij wegreed en Bob duwde me met mijn rug tegen het bushokje. Hij zoende me weer, vurig en opgehitst, schijnbaar echt niet wetend wat de werkelijke reden was dat ik hem net in de bus had zitten opgeilen. Zijn hand lag om mijn nek en ik voelde iets hards tegen mijn been wat niet de portemonnee in zijn broekzak was. Er trok een schok door mijn lichaam, een soort stroomstoot, en gelijk had ik het heet. Ik draaide mijn hoofd weg en met een harde zet duwde ik Bob achteruit.
‘Rot op,’ zei ik fel. ‘Blijf verdomme van me af als ik geen zin in je heb.’ Bobby bleef verbaasd staan. Hij keek me niet-begrijpend aan en schudde zijn hoofd een beetje, maar leek niet te weten wat te zeggen. Hij stak zijn hand naar me uit, maar ik trok mijn arm met een ruk bij hem uit de buurt.
‘Blijf van me af, zei ik,’ snauwde ik. Ik trok mijn rok goed, veegde met de rug van mijn hand langs mijn lippen en liep zonder nog iets te zeggen langs hem heen naar de bioscoop.

Bobby en ik zeiden de hele film niets tegen elkaar. We zaten naast elkaar op de achterste rij en af en toe keek Bob even mijn kant op, maar ik negeerde hem compleet. Ik wendde mijn blik niet van het scherm af en hield mijn mond stijf dicht. Bob raakte me met geen vinger aan. Ik geloof dat het akkefietje net bij de bushalte hem een beetje onzeker had gemaakt. Ik merkte één keer dat hij overwoog zijn arm om mijn schouders te leggen, maar uiteindelijk deed hij het toch niet. Daarna concentreerde ook hij zich op de film en deed hij geen pogingen meer contact met me te maken.
Ook ik hield mijn blik de hele tijd op het scherm gericht, maar ik kreeg nauwelijks iets mee van de film. Alleen beelden, niet waar ze voor stonden, niet de betekenis erachter. Ik was volledig in mezelf gekeerd, in mijn gedachten. Toen de film afgelopen was, had ik echter geen idee meer waar ik allemaal aan gedacht had. Er was geen enkele gedachte die ik terug kon halen, geen enkele seconde. Het was of die twee uur in de bioscoop er simpelweg niet geweest waren.
Na de film vroeg Bob of ik nog mee wilde om ergens iets te gaan eten. Eigenlijk had ik geen zin, maar ik zat er ook niet op te wachten om straks weer in mijn eentje thuis te moeten eten, dus ik stemde toe. We gingen naar een pizzeria verderop in de stad. Onderweg en eenmaal in de pizzeria zeiden we nog steeds niet veel tegen elkaar, alleen het hoognodige. Ik merkte aan Bobby dat hij niet wist wat hij moest doen, en dat dat hem dwars zat. Mij zat het dat ook, ergens. Bob was niet het type om me voor het blok te zetten en me te dwingen om te vertellen wat er aan de hand was en normaal hield ik daarvan, dat hij niet zo was. Ik had meestal al genoeg gezeur aan mijn hoofd van pa en ma en op school en dan had ik geen zin om ook nog met Bobby over vervelende dingen te praten. Nu frustreerde het me echter, zoals alles me de laatste tijd leek te frustreren. Het was of ik ergens wilde dat hij ernaar zou vragen. Ik wist niet waarom, want ik wilde toch er niet met hem over praten als het zou vragen. Waarom voelde het dan zo vervelend dat hij er niet over begon?
Na het eten, waarin we enkel de smaak van de pizza en de gerestaureerde bioscoopzaal bespraken, namen we de bus terug naar huis. Het was druk op de weg en de rit duurde lang. Onderweg was het stil tussen ons. Bobby zat naast me op een stoe en ik staarde uit het raam naar buiten. Ik voelde me moe, geestelijk moe. De hele weg fantaseerde ik over een heerlijke, droomloze slaap, over totale rust en gedachteloosheid. Het leek zo iets geweldigs, en ik vroeg me af waarom ik het nooit eerder gewaardeerd had. Mensen die vertelden over moeite met slapen begreep ik nooit. Ik deed mijn ogen dicht en weg was ik, wat kon daar moeilijk aan zijn? Nu begreep ik het wel, meer dan me lief was.
Toen we uitgestapt waren, liep Bobby met me mee terug naar huis, naar zijn fiets die nog onder de carport geparkeerd stond. Ik vroeg niet of hij nog mee naar binnen kwam, hij vroeg wel of ik echt niet mee wilde naar de club. Ik zei van niet en hij liet het maar zo. Hij gaf me een kus op mijn wang en ik wachtte niet met naar binnen gaan tot hij weg was. Ik keek hem ook niet meer naar hem om toen hij de oprit affietste.

Bedankt voor de reactie Masterbreel! Over het gedrag van Simmons, Starla's mentrix, heb ik ook zitten denken, maar mijn vraag is: wat zou ze volgens jou moeten/kunnen doen als haar leerlinge niet wil praten en dit ook gewoonweg weigert? Blijf je net zo lang op haar inpraten tot ze vertelt wat er aan de hand is? Tot hoe ver ga je om haar aan het praten te krijgen en in hoeverre wordt de toestand er voor haar beter op als je probeert haar daar min of meer toe te dwingen? Had ze haar volgens jou niet naar huis moeten laten gaan of geen vrij moeten geven, en wat had ze dan wel moeten doen? Ik hoor je feedback graag:) Er komen verderop in het verhaal overigens nog een paar gesprekken met Simmons en zij zal Starla ook met nadruk aanraden met de schoolpsychologe te praten.

Binnen schopte ik mijn schoenen uit en gooide mijn jas ernaast op de mat. Ik had geen zin om mijn spullen op te ruimen en ook in de keuken liet ik alle vaat en troep staan. Ik kon het niet opbrengen om nu nog het huis op orde te gaan brengen. Dan morgenochtend maar. Pa en ma kwamen toch pas ’s avonds terug.
Zonder beneden nog ergens naar om te kijken ging ik naar boven. Ik haalde de make-up van mijn gezicht, trok mijn pyjama aan en kroop met de Godzilla-knuffel die ik ooit van Peter had gekregen in bed voor de televisie. Ik nam me voor vanavond niet te gaan blowen. Dat met Cees was nu precies een week geleden en op de een of andere manier voelde het cru om op dat gestoorde jubileum drugs te gebruiken. Daarnaast had mijn vader een neus als een bloedhond, dus de kans was dat hij het zou ruiken als hij morgen terugkwam was te groot
Achteraf was het makkelijker gezegd dan gedaan, niets gebruiken. Hoe langer ik in mijn eentje in bed zat, hoe moeilijker het werd. Het lukte me niet om op eigen kracht niet aan Cees te denken en me gewoon op de televisie te concentreren en daar werd ik steeds gespannener prikkelbaarder door. De drang naar drugs was enorm en werd alleen nog maar groter naarmate de avond vorderde. Het verontrustte me een beetje, want ik had er nog nooit zo erg de behoefte gehad om iets te gebruiken. Het was echt of mijn lichaam en geest erom smeekten, om alles op een snelle en pijnloze manier even wat minder zwaar en donker te maken. De drang was zo sterk dat het bijna als pijn te omschrijven viel.
Dat gevoel versterkte echter juist mijn voornemen om het niet te doen. Ik moest sterk zijn. Het was te link, vandaag mocht het niet. Ondanks die stok achter de deur was het echter moeilijk. Het was of Cees vanavond nog nadrukkelijker in mijn gedachten aanwezig was door het besef dat het precies een week geleden was. Ik rookte me kapot, in de hoop dat daardoor de drang naar drugs en de gedachten aan Cees wat zouden verdwijnen, maar het resultaat was minimaal.
Die nacht werd het ook niet veel beter. Toen ik naar bed ging en pas na een hele tijd in slaap viel, had ik nachtmerries over vorige week. Om het uur werd ik wakker, badend in het zweet, trillend als een espenblad. Ik raakte de controle over mezelf volledig kwijt, verloor al mijn zelfbeheersing. Naarmate de nacht vorderde, werd dat alleen maar erger. Ik moest telkens een kwartier rechtop in bed zitten en rustig ademhalen als ik weer wakker was geschrokken voor ik mezelf weer een beetje bij elkaar had. Het was zo vermoeiend, want ik wilde zo graag normaal slapen, maar het lukte me gewoon echt niet. Het leek allemaal weer zo echt dat ik de derde keer dat ik wakker schrok weer moest overgeven. Ik gooide alles wat ik had weggewerkt er weer uit en strompelde daarna slap als een vaatdoek terug naar bed. De vierde keer dat ik wakker werd kon ik van ellende en vermoeidheid wel janken. De vijfde keer deed ik dat ook. Een tijdlang zat ik in elkaar gedoken op bed en huilde tot mijn hoofd er pijn van begon te doen. Daarna pakte ik mijn spullen en ging het balkon op, om vier uur ‘s nachts. Het moest maar enkele graden boven nul zijn, maar ik merkte het niet meer. Ik bleef in mijn kamerjas in de vrieskou buiten staan en blowde. Mijn wangen waren nog nat van de tranen en mijn gezicht werd ijskoud. Toch was de kou buiten niet zo kil als wat ik voelde in mijn binnenste.

Hoofdstuk 13

Het was zeven uur toen ik de volgende dag voor de duizendste keer wakker werd. Alles was nog pikdonker toen ik mijn ogen open deed. De hele wereld sliep nog, zoals het hoorde op zijn vrije zondag, maar ik niet. Eigenlijk had ik al vanaf vijf uur nauwelijks nog kunnen slapen, maar ik had mijn ogen dichtgehouden en gedaan of ik misschien nog in zou kunen dommelen. Natuurlijk was het nodeloze moeite.
Ik voelde me waardeloos, uitgewoond en afgeleefd. Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd, was het restje wiet dat ik nog over had uit de geheime bergplaats onder mijn bed vandaan halen en een joint draaien. Na die joint van afgelopen nacht was er niets meer wat me tegenhield. Wie hield ik nou voor de gek? Ik kon hier niet zelf doorheen komen, dat was onmogelijk, dat kon niemand. Dit was niet het geschikte moment om drugs af te zweren, als er überhaupt al zo‘n moment bestond. Nu was dat in ieder geval zeker niet. En bovendien, pa en ma kwamen vanavond toch pas om tien uur terug, dus als ik voor die tijd alles goed luchtte, zouden ze er niets van merken.
Dat was dus mijn plan voor vandaag. Blowen, nog een tijd in bed blijven liggen, even douchen, dan weer een tijd in bed liggen en dan aan het eind van de dag langzaamaan beginnen met opruimen. Tegen de tijd dat pa en ma terug waren, zou alles weer spik en span zijn en was ik hopelijk zodanig opgeruimd dat ik weer vrolijk kon doen of er niets aan de hand was. Ac
Het leek een goed idee, maar achteraf bleek dat ik een gigantische fout maakte. Ik weet niet waarom ik zo stom was geweest niet beter op te letten toen ze me vertelden hoe hun reis eruit zou zien, maar ik schijnbaar had ik een cruciaal onderdeel gemist. Pa en ma kwamen namelijk inderdaad om tien uur terug, maar in dat geval betekende dat om tien uur in de ochtend, niet in de avond. Daar kwam ik alleen veel te laat achter.

Was ik weer (: was even op vakantie, maar ik heb alles weer bijgelezen!
Helemaal top, dit verhaal is denk ik mijn favoriet op OV.
Dat stuk van Mel die vraagt of Starla gebruikt had vond ik heel goed, heel realistisch. Ik hou van Mel, ze is echt leuk hahah.

Keep up the good work! (:

Echt heerlijk, na een weekje op vakantie geweest te zijn, weer lekker bij lezen!
Keep on going! (:

Wat een leuke reacties allemaal, jullie zijn echt toppers! Ik voel me vereerd dat jullie zo meelezen en meeleven en dat dit zelfs ejells favoriete verhaal op OV is.

Masterbreel, er komt inderdaad iemand die een grote steun wordt voor Starla gedurende dit hele proces, maar ik zal nog niet verkappen wie (al weten de meesten het waarschijnlijk wel al, maar toch ). Het is ook de bedoeling dat de rol van die persoon in die hoedanigheid weer andere vragen en discussies gaat oproepen, maar ik zal nog maar niet teveel op de zaken vooruit gaan lopen om te voorkomen dat iedereen te hoge verwachtingen krijgt

In ieder geval heel, heel erg bedankt (ik blijf toch altijd maar een onzekere muis als het op mijn eigen schrijfsels aankomt ) en een nieuw stukje erbij:)

_________________________________________________________________

Geheel volgens plan had ik de hele ochtend een beetje nietsvermoedend lopen lanterfanten. Ik had tot een uur of negen zitten blowen, was nog even in bed blijven liggen om te genieten van mijn gekalmeerde hoofd en de rust in mijn lichaam en daarna was ik gaan douchen. Ik was er al geruime tijd weer onder uit op het moment dat het gebeurde.
Het moest al tegen twaalven zijn. Ik stond in de badkamer en hoorde de deur beneden dichtslaan toen ik mijn haar stond te föhnen. Ik dacht dat ik gek werd.
‘Starla!’ klonk de onmiskenbare stem van mijn vader van beneden. ‘Ik ruik toch geen wiet, hè?’
Ik schrok me het leplazarus toen ik zijn stem hoorde. Van schrik liet ik de föhn bijna uit mijn handen vallen. Natuurlijk rook hij wiet, ik had ze pas over twaalf uur hier verwacht en de afgelopen uren had ik nog geen raam open gehad. O, waarom had ik dit altijd? Ik moest nog opruimen, mijn kamer, de keuken, alles was nog een bende. Mijn moeder kreeg een rolling. Shit, shit, wat nu?
Vlug trok ik de stekker uit het stopcontact en paniekerig begon ik de föhn op te ruimen.
‘Starla!’ bulderde mijn vader weer en ik kromp in elkaar. ‘Wat heb je in godsnaam met het huis gedaan?’ Snel ruimde ik de shampoo en andere flesjes bij het bad op en hing mijn handdoek terug aan de haak. ‘Wat heb je in godsnaam met het huis gedaan’ was wel weer een beetje overdreven, ik bedoel, ik had liever niet gehad dat alles er zo uitzag als nu wanneer ze terugkwamen, maar het was ook niet of ik alles tot de grond toe had platgebrand. De schade was in ieder geval niet onherstelbaar.
Ik gooide de badkamerdeur achter me dicht en rende naar mijn kamer. Vlug trok ik mijn gordijnen opzij en gooide het raam open. Beneden hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder brommen, maar ik hoorde of wilde niet horen wat ze tegen elkaar zeiden. Als een bezetene begon ik kriskras door mijn kamer dingen op te ruimen. Ik mikte mijn asbak met peuken in de prullenbak, gooide er wat oude papieren overheen om ze aan het zicht te onttrekken, schoof snel wat rondslingerende kledingstukken onder mijn bed en hing mijn badjas aan mijn deur. Snel glazen met half opgerookte sigaretten erin verstoppen, bed netjes maken, pennen in pennenbakken doen en schoolboeken van de vloer halen. Nu de keuken niet opgeruimd was en ik niet naar beneden kon om die schade te herstellen, kon ik maar beter zorgen dat er tenminste nog één kamer in het huis was die er een beetje netjes uitzag.
Ik hoorde pa de trap op komen en gehaast keek ik om me heen. Ik pakte een deodorant in mijn ene hand en een luchtje in mijn andere en begon ze om en om mijn kamer door te spuiten.
‘Ik zei toch dat we haar niet alleen thuis konden laten,’ hoorde ik mijn vader ergens halverwege de trap tegen mijn moeder zeggen. ‘Dit laten we niet zomaar gebeuren, Miranda. Niet roken in huis is niet roken in huis en als dat haar niet bevalt gaat ze maar bij Bobby wonen. Het wordt hoog tijd dat ze eruit gaat.’
Snel verstopte ik de deodorant en het andere flesje onder mijn kussen en gooide een pakje sigaretten de la van mijn bureau in. Net op tijd, want mijn kamerdeur zwaaide open en mijn vader beende naar binnen. Zijn gezicht stond geïrriteerd en ik kon zien dat hij al chagrijnig was geweest voor hij thuisgekomen was. Fijn. Als ik dan ook maar iets fout deed, kreeg ik gelijk de volle laag.
‘Zo,’ zei mijn vader en hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Mevrouw de Slons is er ook nog.’ Hij keek om zich heen en aan zijn neusvleugels zag ik dat hij druk bezig was de lucht van sigaretten en wiet te traceren.
Zo onopvallend mogelijk schoof ik met mijn heup mijn bureaula dicht.
‘Ook hallo, pa,’ mompelde ik een beetje nors.
Maar mijn vader hoorde me niet eens, of deed alsof hij me niet hoorde.
‘Wat dacht je?’ ging hij verder. ‘Pa en ma zijn er niet dus ik laat alles gewoon twee weken lang potdicht zitten?’ De toon die hij aansloeg maakte dat ik gelijk weer wist waarom ik zo blij was geweest dat hij twee weken van huis was. Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Hè, moet je gelijk gaan lopen zeuren?’ vroeg ik geergerd. ‘Alles heeft helemaal niet twee weken dichtgezeten, ik heb iedere dag alles gelucht, hoor. Alleen vandaag nog niet, ik ben net wakker.’
Mijn vader lachte schamper.
‘Natuurlijk, daarom ruikt het hier zeker zo fris.’ Hij knikte naar mijn halfnatte haar. ‘En net gedoucht en de afzuiger niet aangezet. Ook twee weken niet de moeite voor genomen, zeker? Is het teveel gevraagd om even naar beneden te lopen om dat ding aan en uit te zetten?’
‘Nee,’ snauwde ik terug. ‘Dat was ik vergeten, ja?’
Mijn vader knikte sarcastisch.
‘O ja, vergeten. En wat ben je nog meer vergeten? De vaatwasser regelmatig te laten draaien? De planten water te geven? De post te sorteren en de rekeningen voor de zaak apart te leggen, zoals we duizend keer gevraagd hebben? Dat je al sinds je dertiende niet mag roken in huis? En dat er al helemaal niet geblowd wordt in dit gezin?’
Kwaad keek ik hem aan. Waarom moest hij mij toch altijd hebben? Konden ze niet gewoon tegen de buren gaan lopen zeuren? Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd had zonder dat zij ook nog eens op mijn nek gingen zitten.
‘Nee, helemaal niet,’ zei ik. ‘Jezus pa, wat is er? Ben je een paar klanten verloren in Duitsland?’
De uitdrukking op zijn gezicht werd nog geïrriteerder.
‘Houd je brutale mond! Je bent net wakker en het is hier nu al een grote bende. Het is hier geen hotel waar je nooit wat hoeft te doen. We laten je een paar dagen alleen en het is een ravage. Je lijkt wel een kleuter, Starla. Moet je kijken, je bent net op en nu al: een tas in de gang, schoenen midden op de mat zodat iedereen er z’n nek over breekt, je jas er voor oud vuil naast, die kutbrommer in de tuin, de afwas niet opgeruimd-’
‘Ik ben net wakker, dat had ik nog willen doen!’
‘Ja, maak dat de kat wijs. Intussen kunnen ma en ik al jouw zooi op gaan lopen ruimen omdat je zelf te lamlendig en te egocentrisch bent om ook maar iets uit te voeren terwijl wij net een autorit van zes uur achter de rug hebben.’
Ik balde mijn handen tot vuisten en schopte kwaad een rondslingerende pantoffel uit de weg.
‘Nou, als het allemaal à la minute moet, kom ik je wel helpen hoor, om al je leed te verzachten.’ Ik wilde langs hem heen lopen, maar in het voorbijgaan greep hij me bij mijn arm. Geërgerd probeerde me uit zijn greep los te trekken, maar mijn vader pakte me bij mijn kin en draaide mijn gezicht zijn kant op. Hij keek naar mijn ogen en schudde zijn hoofd.
‘En ook nog net zo goed in onbeschaamd tegen haar ouders liegen,’ zei hij. ‘Jij zegt dat je niet geblowd hebt? Heb je al in de spiegel gekeken?’

Wát een kutvader heeft zij zeg. Laat haar maar bij Bobby wonen ja, die is tenminste aardig voor haar. Pfft.

Haha thanks weer ejell!

_________________________________________________________________

Ik duwde zijn hand van mijn gezicht weg en rukte mijn arm uit zijn greep, net op het moment at mijn moeder binnenkwam. Ze keek al net zo zuur als mijn vader en ik vroeg me af hoe slecht hun rit naar huis wel niet geweest moest zijn.
‘Wat is er nu weer?’ vroeg ze en ze gooide wat dingen van beneden op de overloop die ik schijnbaar van haar naar boven had moeten brengen. Mijn vader pakte mijn gezicht weer beet en draaide het haar kant op.
‘Zo stoned als een garnaal,’ zei hij. Geen land mee te bezeilen. Blijkbaar is het erg moeilijk om te onthouden dat ze niet mag blowen en al helemaal niet in huis.’
Mijn moeder keek naar mijn gezicht en schudde haar hoofd.
‘Kind, het is tien uur in de ochtend,’ zei ze. ‘Waar ben je in godsnaam mee bezig?’
Dat was de laatste druppel. Ik draaide mezelf uit mijn vaders greep en keek kwaad van de een naar de ander.
‘Jezus, jullie zijn net binnen!’ riep ik. ‘Kunnen jullie niet op iemand anders je frustratie gaan afreageren in plaats van op mij?’
‘Praat er niet overheen, Starla,’ viel mijn vader uit. ‘Als je zo doorgaat gaan we maatregelen nemen, hoor je me?’
Woest pakte ik een doos tissues en met al mijn kracht smeet ik hem naar de andere kant van de kamer.
‘Best!’ riep ik uit. ‘Ga je gang maar, verkloot mijn leven nog wat meer! En blijf volgende keer nog maar een paar weken langer weg!’
Ik beende langs hen heen de kamer uit, de trap af. Alles was vaag, door blinde woede, en heel mijn lichaam stond strak, al mijn spieren gespannen. Ik weet niet of ze me nariepen, nog dingen naar mijn hoofd gooiden, maar het kon me ook niet schelen. Ik rukte mijn tas van de mat af, trok de deur open en stormde het huis uit. Ik sloeg de deur met zo’n klap achter me dicht dat ik de ramen ernaast hoorde trillen.
Ik sleepte mijn Puch de tuin uit en trapte hem trillend van woede aan. Ik sprong op het zadel begon rond te rijden, zonder dat te weten waar ik heen ging. Echt, ik was zo boos, ik reed bijna een paar voetgangers van hun sokken en moest me inhouden niet tegen ze te schreeuwen dat ze moesten uitkijken waar ze liepen. Ik had geen idee waar ik naartoe ging. Normaal ging ik in dit soort situaties naar Roos, om me bij haar te beklagen over pa en ma, maar gezien ik vorige keer zo verdomd lullig tegen haar had gedaan, was dat nu niet echt een mogelijkheid. Ik overwoog eerst al mijn andere opties, maar veel waren er niet meer. Ik geen zin had in Bobby en hij waarschijnlijk ook niet in mij, na hoe ik gisteren tegen hem had gedaan, en Mel had het alleen maar over Tennisboy. Daar zat ik op het moment ook niet op te wachten, dus dat viel ook af. En werken hoefde ik ook niet, dus het zou ook een beetje vreemd zijn als ik nu naar het restaurant ging om daar rond te hangen.
Nadat ik drie keer de hele stad doorkruist had, wist ik nog steeds niet wat ik moest doen. Ik reed ergens gigantisch asociaal een grasveld over en zette mijn Puch naast een lege picknicktafel in het park. Daar bleef ik een tijdje zitten, terwijl ik me opmaakte met de spullen uit mijn tas, rookte, bedacht wat een hekel ik had aan ma en pa en vijf keer naar de contactpersonenlijst in mijn telefoon keek in de hoop dat mijn redding daar ineens tussen zou staan. Uiteindelijk belde ik Roos toch, met zenuwen die mijn sigaret niet weg kon nemen. Stiekem tot mijn opluchting werd er niet opgenomen. Waarschijnlijk was ze een dag weg met Peter en ik vond het lullig om haar dan op haar mobiel te bellen.
Ik drukte Roos’ nummer weg, rookte verder en overwoog toch Mel maar te proberen. Na vijf minuten besloot ik echter dat ik daar geen zin in had, en dat stak me. Ik had nog nooit geen zin gehad in Mel, in al onze jaren vriendschap niet. Waarom kon ik het nu niet hebben haar over Tennisboy te horen praten? Kon ik het niet hebben zij gelukkiger was dan ik, dat haar leven beter verliep dan dat van mij? Dat zij hunkerde naar jongens en ik er alleen maar problemen mee had? Ik wist dat dat het was en ik haatte mezelf erom. Ik wilde niet jaloers zijn, had een hekel aan jaloerse mensen. Mel kon er ook niets aan doen dat mijn leven momenteel in puin lag.
Toch belde ik Mel niet. In plaats daarvan stapte ik weer op mijn Puch en vertrok naar de stad. Mijn primaire doel was De Bever, onze vaste coffeeshop. Ik kocht vier gram dure wiet en vertrok vervolgens naar de supermarkt om tabak, vloei en sigaretten te halen. Ik rookte twee sigaretten om de hoek van de straat en liep daarna terug naar de stad, om geld uit te geven aan dingen waar ik helemaal niets aan had. Ik kocht twee hele dure setjes lingerie, pumps met hoge hakken, een nieuw shirtje en wat make-up. Meestal hielp dat wel een beetje, maar nu werkte het matig.. Op zich was ik er wel blij mee, maar ik voelde me er een beetje mat onder. Ik voelde er eigenlijk niet zoveel bij.
Gelukkig werd ik na een tijd gebeld, want anders was er waarschijnlijk niet veel van mijn gespaarde geld overgebleven. Ik pakte mijn telefoon en voelde me een beetje vreemd toen ik zag dat het Bobby was. Ergens was ik blij dat hij nog met me wilde praten na het dramatische bioscoopbezoek van gisteren, maar aan de andere kant wilde ik een herhaling daarvan liever voorkomen.
Even bleef ik stilstaan, midden in de winkelstraat. Ik keek naar mijn telefoon, naar Bobby’s naam, zonder dat het tot me doordrong wat ik eigenlijk dacht. Er lag een vreemd, zwaar gevoel op mijn maag. Toen nam ik op.

Bedankt voor de likes ejell en arendaaa! Jullie reacties hebben me zo enthousiast gemaakt dat ik weer aan een ernstige schrijfverslaving lijd haha

___________________________________________________________________

‘Hé, met mij,’ zei Bob, die zich nog steeds niet leek te realiseren dat iedereen inmiddels nummerherkenning op zijn telefoon had. ‘Hoe gaat het ermee?’ Ik pakte mijn tassen op en sleepte ze mee, zodat ik wat minder in de loop van de winkelstraat stond.
‘Hé,’ zei ik. ‘Ja, wel goed. Met jou?’
‘Ja, ook prima.’
‘Oké. Mooi.’ Ik wist niet wat ik verder moest zeggen en het was even ongemakkelijk stil. Na een paar pijnlijke seconden schraapte Bob zijn keel.
‘Waar ben je?’ vroeg hij. ‘Ik belde naar je huis, maar je vader zei dat je er niet was.’
‘Nee, ik ben in de stad.’
‘Vandaar. Hij eh, klonk niet heel erg vrolijk.’
‘Mijn vader? Natuurlijk klinkt die niet vrolijk, hij zit weer met mij opgescheept.’
Bobby mompelde wat. Hij wist nooit zo goed hoe hij moest reageren op mijn slechte relatie met mijn ouders, waarschijnlijk omdat hij er zelf weinig van begreep. Zijn ouders waren gescheiden en Bob woonde bij zijn moeder. Zij was net zo’n workaholic als mijn ouders, maar hij had een beter band met haar dan ik met mijn ouders had. Ook omdat hij makkelijker was dan ik, waarschijnlijk, als persoon.
Ik zuchtte en redde Bobby uit zijn moment van gene.
‘Laat maar, het is niet belangrijk. Waar belde je voor? Zomaar?’
‘Nee, of je vanavond iets te doen hebt. We hebben met een paar mensen bij Joey afgesproken. Zijn ouders zijn een nachtje weg. Of je zin hebt om ook te komen. Ik kan je wel naar huis brengen en als we te bezopen zijn blijven we gewoon daar. Gaan we morgen van daaruit gewoon naar school.’
Ik was eerlijk gezegd even verbaasd dat Bobby eraan had gedacht mij te vragen. Na gisteren zou ik als ik hem was iets gehad hebben van, zoek het maar uit, als je mij zo behandelt, hoef ik voorlopig niets met je te maken te hebben. Eigenlijk had ik dat misschien ook wel gehoopt, dat hij me even met rust zou laten. Of niet? Ik wist het niet precies. Nu was ik in ieder geval blij dat hij belde, want nu zat ik tenminste niet de hele avond met pa en ma opgescheept. Ik was altijd nog liever bij Bob dan bij hen, vooral als ze zo op me zaten te vitten.
‘Nee, ik heb niets te doen,’ zei ik dus. ‘Klinkt leuk. Hoe laat hebben jullie afgesproken?’
‘Vijf uur. Joe haalt eten voor ons, dus dat is geregeld. Zal ik je thuis op komen halen? Mijn auto doet het weer. Voorlopig.’
‘Leuk idee, maar ik ben niet thuis en ik heb mijn Puch bij me.’
‘Wat, nu?’
‘Ja.’
‘Dan dump je straks toch snel je Puch in de schuur en haal ik je thuis op?’ Bob begreep ook niet dat ik na een ruzie met mijn ouders eigenlijk geen zin had om in een straal van een kilometer in hun buurt te komen, ook niet om mijn Puch weg te brengen. Maar misschien was dat wel logisch. Ik hoefde dat ding alleen in de schuur te zetten. Als ik gewoon buiten op Bob wachtte, was het niet eens nodig om het huis binnen te gaan.
‘Oké,’ zei ik. ‘Kwart voor vijf bij mij, dan?’
‘Is goed. Zie je straks.’
Hoofdstuk 14

Op weg naar huis reed ik bewust te langzaam, in de hoop dat ik een paar minuten te laat thuis zou zijn. Ik wilde niet het risico lopen dat pa en ma er zouden zijn en Bobby later aankwam dan ik. Als ik mijn Puch wegbracht en voor de deur op hem moest gaan staan wachten, zou dat mijn ouders de mogelijkheid geven weer tegen me te gaan zeuren en me lastig te vallen met allemaal vragen en restricties. Dat wilde ik koste wat kost voorkomen.
Gelukkig was Bob precies op tijd. Toen ik mijn Puch en gekochte spullen in de garage had gezet en naar buiten liep, kwam hij net de hoek om. Hij zwaaide naar me en leek geen aandacht te schenken aan de vreemde geluiden die zijn auto maakte. Hij reed in een oude Toyota die eruit zag of hij antiek was en ik verbaasde me er altijd over dat hij nog nooit met stoel en al door de bodem was gezakt. Ik wist ecter dat ik daar niet over moest zeuren, want het was al heel wat dat het ding reed.
De auto stopte langs de stoep en ik stapte in. Bobby zei me gedag en we gaven elkaar een kus, op de mond, zonder tong, gewoon zoals we altijd deden, alsof er niets aan de hand was. De motor sloeg een keer af voor we wegreden, maar Bob kreeg hem weer aan de praat en al snel waren we op weg naar Joey. Eigenlijk deden we opvallend normaal tegen elkaar. We praatten zoals we altijd met elkaar praatten, over gewone dingen, over wat ik gekocht had, over een vriend van Floris die iets stoms had gedaan en over een concert waar we naartoe wilden. We praatten alsof we een verleden en een toekomst hadden. Ik wou dat ik daar zo zeker van was als ik klonk. Ik wist amper hoe ik me ooit door de komende week heen moest slaan, laat staan door mijn komende leven.
‘Wie komen er trouwens allemaal?’ vroeg ik Bobby toen we de straat die richting Joey’s wijk leidde inreden. Bob wierp een blik in zijn achteruitkijkspiegel en sloeg een knipperlicht aan.
‘Niet zo veel. Er waren er een paar die niet konden. Bert komt volgens mij sowieso niet, want die had iets met zijn studentenvereniging. Wij dan wel, en die ene vriend van Joe komt later nog, die met die bril, weet je wel. En Jack is er nog even, maar die moet tegen de avond ook weer weg, geloof ik.’
Ik wendde mijn blik af en keek voor me uit, door de voorruit naar buiten. Jack. Waarom moest Jack er nou ook weer zijn? Ik had geen zin in hem, wilde hem eigenlijk helemaal niet zien. Die jongen met die lange wimpers, zoals Roos hem noemde. Ik had hem niet meer gesproken sinds vorige week, sinds die avond met Cees. Hij was een vrij goede vriend van me, hij had mijn nummer al een paar jaar, maar nadat hij me die zaterdagavond naar huis had gebracht toen ik bijna niet meer op mijn benen kon staan, had hij niet meer gebeld om te vragen wat er gebeurd was en of ik nog leefde. Had hij moeten bellen? Misschien niet, hij was niemand iets verplicht, maar ik had het wel gedaan in zijn plaats. Waarschijnlijk was het een bewuste keuze van hem geweest, omdat hij heel goed wist wat er aan de hand was geweest en omdat hij erbij had gestaan en ernaar gekeken had zonder iets te doen.
De weg die zich voor Bobby’s auto uitstrekte verdween naar de achtergrond en vaag zag ik Jacks gezicht voor me. Er lachte iemand in mijn hoofd en ik hoorde Cees zeggen: ‘Even naar de plee. Hoezo, wil je ook even?’. Ik deed mijn ogen dicht en klemde mijn kaken op elkaar. De blik van Jack toen hij dat gezegd had, de ongeloof op zijn gezicht stak me. Hij had het kunnen voorkomen. Het had niet eens een drama hoeven worden, hij had mijn hand kunnen pakken en me bij Cees weg kunnen trekken. Met één simpele handeling, een beetje protest had kunnen voorkomen dat ik me zo voelde zoals nu, dat ik me de rest van mijn leven zo zou voelen. Zou hij dat beseffen? Hoe normaal mijn leven nog had kunnen zijn als hij ingegrepen had?

Zij was net zo’n workaholic als mijn ouders, maar hij had een beter band met haar dan ik met mijn ouders had.

als mijn ouders waren is het volgens mij, omdat ouders meervoud is en 'zij' enkelvoud. Ik dacht dat dat congruentiefout heet, maar ik weet het niet zeker. ;p

En het is betere band. (:

Ik wist ecter dat

Echter. (:

Oooops. Arme Jack inderdaad als hij straks op z'n dak krijgt.

Onwijs bedankt voor de meelevende reacties en de like weer die fouten komen overigens door dat krakkemikkerige toetstenbord van mijn nieuwe laptop (afgezien van de eerste naturlijk), dus ik zal proberen daar op te letten:)

________________________________________

Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen Bobby afremde. Ik keek op en zag dat een lange sliert stilstaande auto’s zich voor ons uitstrekte. Zo te zien waren ze verderop met een stuk opgebroken weg bezig. God wist waarom ze dat op zondag deden, maar ik vond het niet erg. Ik hoopte dat we zo lang moesten wachten dat Jack weg zou zijn tegen de tijd dat we bij Joey aankwamen. Het zou zo makkelijk zijn, zo heerlijk eenvoudig, het zou zo veel oplossen. Wat het precies zou oplossen wist ik niet eens precies, maar dat gevoel had ik gewoon.
Even had ik die hoop, dat ik me niet druk zou hoeven maken om Jack, om het feit dat hij wist wat er gebeurd was. Tegen de tijd dat het stoplicht op groen sprong en we langs de pionnen om de graafmachines reden, wist ik echter al dat het ijdele hoop was. Jack zou nog niet weg zijn. Niet alleen omdat we maar een paar minuten in de file gestaan hadden, maar ook omdat niets in mijn leven nog ging zoals ik wilde. Ik verwachtte niet dat daar nog op korte termijn verandering in zou komen.

Een paar minuten later kwamen we bij Joey’s huis aan. We een kwartier te laat, dus voor ons doen waren mooi op tijd. Het eerste wat ik zag toen we de straat inreden, was Jacks auto. Tot mijn ergernis voelde ik een vlaag van zenuwen toen ik die zijn rode Nissan 350Z langs de stoep zag staan. Ik baalde dat hij nog niet weg was. Ik vond het moeilijk om hem onder ogen te komen, had geen idee hoe ik me tegenover hem moest gedragen. Aan de ene kant wilde ik tegen hem schreeuwen, hem van alles verwijten, maar aan de andere kant wilde ik juist zo min mogelijk met hem te maken hebben. Het zat me dwars dat hij wist wat er gebeurd was. Het was ondraaglijk dat Jack misschien een voorstelling had van hoe het eruit zag als ik door Cees op een wc werd genaaid. Het voelde of hij me aantastte in mijn privacy door er uberhaupt al aan te denken, door er vanaf te weten. Dat gevoel was moeilijk te verkroppen, juist omdat er niets was wat ik eraan kon doen.
Bob en ik parkeerden ergens verder in de straat, stapten uit en belden aan bij Joey’s huis. Joey deed even enthousiast open als altijd en omhelsde ons uitbundig. Hij hing onze jassen weg en toen hij ons de kamer in liet, zag ik Jack op een stoel bij de televisie zitten. Vrijwel direct werd ik nerveus van hem, op een hele irritante manier. Ik wist mezelf geen houding geven en probeerde hem maar gewoon zo subtiel mogelijk te negeren, door hem geen gedag te zeggen toen hij mij groette en oogcontact te vermijden. Verder gedroeg ik me afstandelijk, maar zo normaal mogelijk. Het was immers niet de bedoeling dat de rest doorhad dat er iets speelde tussen hem en mij.
Gelukkig lukte het me aardig te doen of Jack er niet was zonder de anderen argwaan te bezorgen. Joe en Bob leken er niets van te merken, maar ik zag aan Jack dat hij zich wel degelijk bewust was van de ongemakkelijke sfeer tussen ons. Hij was op zijn hoede en ik voelde dat hij af en toe even naar me keek, alsof hij probeerde mijn aandacht te trekken, maar ik vermeed iedere vorm van contact met hem. Niet alleen omdat ik niet met hem wilde praten, maar ook omdat ik zijn gezicht niet wilde zien. Ik was bang voor de herinneringen die de blik in zijn ogen zou terugbrengen als ik hem aan zou kijken.
Wat zo mogelijk nog vervelender was, was dat Jack ondanks het feit dat ik hem negeerde maar niet wegging. Ik meende van Bobby opgevangen te hebben dat hij niet lang kon blijven omdat hij nog ergens heen moest, maar hij bleef maar en hij bleef maar. En ik bleef hem maar negeren, terwijl ik een beetje met Bob en Joey praatte en lachte, tv keek en wat blowde. Jack rookte niet eens mee, maar toch bleef hij daar maar in die stoel zitten. Ik begon me steeds meer aan hem te ergeren, vooral omdat hij probeerde te reageren op dingen die ik zei en niet door scheen te hebben dat ik niet wilde dat hij tegen me praatte. Hoe lang was hij nog van plan te blijven? Kon hij niet gewoon gaan? Veel meer kon ik niet doen om hem duidelijk te maken dat ik geen zin in hem had. In ieder geval niet zonder de rest zich af begon te vragen wat ik ineens tegen hem had.
Achteraf denk ik dat Jack wel degelijk doorhad dat ik hem weg wilde hebben, maar dat er een reden was dat hij maar niet wegging. Dat was niet omdat hij mij wilde zieken, maar omdat hij me alleen wilde spreken. Dat bleek na een tijd, toen ik dacht dat hij toch nooit meer weg zou gaan en ik was opgestaan op om naar de wc te gaan. Ik liet de rest achter in de kamer en liep naar de hal, maar toen ik halverwege was, hoorde ik Jack ineens zeggen: ‘Hé jongens, het zit er weer op voor mij, ik ga er maar eens vandoor.’ Ik dacht dat hij een geintje maakte. Wat mankeerde hij? Had hij geen beter moment kunnen kiezen?
Ik vervloekte Jack en liep snel door naar het toilet, om te voorkomen dat hij de kans zou krijgen om tegen me te praten. Natuurlijk was ik te laat, want Jack ging helemaal niet ‘toevallig’ net weg toen ik even de kamer uit ging. Hij kwam mijn kant op en snel probeerde ik de wc in te schieten, maar op het moment dat ik over de drempel stapte, voelde ik een hand op mijn arm. Er trok een schok door mijn en lichaam en ik keek achterom. Daar stond Jack, in zijn eentje. Hij had zijn jas al aan en de deur naar de woonkamer had hij achter zich dicht gedaan.
Ik klemde mijn kaken op elkaar. De aandrang om mijn arm los te trekken en de deur in zijn gezicht dicht te smijten was groot. Wat wilde hij in godsnaam? Had hij aan het feit dat ik hem als lucht behandeld had niet gemerkt dat ik niet met hem wilde praten?
‘Wat moet je?’ siste ik fel, mijn stem dempend zodat Bob en Joey het niet door de deur heen zouden horen. Ik zag dat Jack slikte en een korte blik op de kamer waar de jongens zaten wierp.
‘Kunnen we even praten?’ vroeg hij. ‘Alleen?’
Ik keek hem aan, met het idee dat mijn ogen vuur schoten. Met een ruk trok ik mijn arm los.
‘Nee,’ snauwde ik. ‘Ik heb jou niets te zeggen.’
Jack kromp een beetje in elkaar en keek weer even achterom toen Joey binnen ergens om lachte. Hij gebaarde smekend naar de deur die naar de garage leidde. Ik wierp hem een vernietigende blik toe, maar stapte toen toc door de deuropening de garage in.

woopwoop nu komt het hoor!

Argh ik had alweer wat gepost maar schijnbaar ging er iets mis met het forum :-S nog maar een keertje dan! Jullie hadden het in ieder geval goed geraden haha

_______________________________________________________________
Jack kwam met me mee de garage in. Hij deed de deur naar de hal achter zich dicht en draaide zich naar me om. Om zichzelf een houding te geven, stak hij zijn handen in zijn zakken. De blik waarmee hij me aankeek was een beetje angstvallig, onzeker.
‘Sorry hiervoor,’ zei hij. ‘Maar ik wilde je even vragen hoe het met je ging, na alles van afgelopen weekend, zonder de anderen erbij. Ik bedoel, je was nogal er nogal slecht aan toe en de rest weet van niets, dus ik dacht-’
Ik maande hem middenin zijn zin tot stilte.
‘Ik wil het niet hebben over het weekend,’ zei ik kortaf.
Even bleef het stil. Jack knipperde een paar keer met zijn ogen, snel achter elkaar. Dat was zijn zenuwentic, hij deed het altijd als hij nerveus was. Vervolgens keek hij me aan of ik medelijden met hem moest hebben en dat maakte me alleen maar ontzettend kwaad.
‘Star, wees alsjeblieft niet boos,’ zei hij toen nota bene. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Sorry?’ zei ik. ‘Je was erbij, toch? Geef me dan eens een goede reden waarom ik niet boos op je zou mogen zijn.’
Jack haalde een beetje mistroostig zijn schouders op.
‘Ik heb je toch geholpen?’ vroeg hij. ‘Ik heb je toch thuisgebracht?’ Het klonk een beetje wanhopig en ik zag aan zijn gezicht dat hij dat zelf ook hoorde. Cynisch keek ik hem aan.
‘Ja, daar heb ik echt wat aan gehad, held. Misschien had je dat kunnen doen voordat je hem me liet neuken op een wc? Ik weet niet, ongeveer toen we langsliepen en je zag dat ik nog nauwelijks op mijn benen kon staan, bijvoorbeeld?’
Jack keek me ongemakkelijk aan.
‘Heeft hij echt…?’
‘Ja, natuurlijk heeft hij dat. Wat denk je, dat jullie hem met je barmhartige pogingen op andere gedachten hebben gebracht?’
Hij kneep zijn ogen even dicht.
‘Jezus, Star. Ik dacht… hij was high en jij ook en ik dacht niet dat hij het echt zou doen. Ik-’
Geërgerd wuifde ik zijn woorden weg.
‘Ach, lul niet. Je weet hoe hij in elkaar zit en je weet ook dat ik het nooit van mijn leven vrijwillig met hem zou doen. Ik mag hem verdomme niet eens.’ Ik zag dat Jack nu behalve nerveus ook een beetje boos werd.
‘Hé, kom op zeg, ik ken hem helemaal niet als iemand die zoiets zou doen,’ zei hij. ‘Hij is niet makkelijk in de omgang, maar dat maakt hem nog geen slecht mens. Dit is wel van een heel andere orde. Ik bedoel, ik heb nooit gehoord dat hij zoiets geflikt heeft.’
Ik keek op. Het was of er iets kouds langs mijn ruggengraat naar beneden droop.
‘Noem jij mij een leugenaar?’ vroeg ik met een stem waar de kilte vanaf droop.
Jack werd een beetje rood. Onrustig schudde hij zijn hoofd.
‘Nee, helemaal niet. Maar ik kan toch niet in jouw hoofd kijken en weten of je wel of niet met hem mee wilt? Dan kun je mij de schuld geven, maar ik ben geen helderziende. Je bent vaak genoeg compleet van de wereld, maar meestal dan ben je nog wel in staat om zelf te denken. En ik bedoel, normaal ben je ook niet zo moeilijk, dus dat het nu anders was, kon ik ook niet raden.’
Door die zin, die laatste zin, bevroor alles in de garage. Mijn binnenste werd koud en er zakte iets zwaars neer in mijn maag. Ik staarde Jack aan. Ik kon niet geloven dat hij dat zei, dat hij bedoelde wat ik dacht dat hij bedoelde. Aan zijn gezicht zag ik dat hij het ook wist, dat hij was geschrokken van zichzelf, van wat hij zojuist gezegd had.
Totaal overdonderd schudde ik mijn hoofd.
‘Wàt zei je?’ vroeg ik met een lichte trilling in mijn stem. Maar Jack ontweek mijn blik en leek niet te weten wat te zeggen. Daardoor werd ik alleen nog maar bozer. Ik balde mijn handen tot vuisten en zette een stap dichter naar hem toe.
‘Ik ben niet zo moeilijk?’ vroeg ik. ‘Mag ik vragen wat je daarmee bedoelt?’
Hij haalde een beetje opgelaten zijn schouders op.
‘Gewoon,’ mompelde hij. ‘Met seks en zo.’
‘Met seks en zo?’
‘Ja. Hoe makkelijk je bent met Bobby, en met andere jongens. Hoe je omgaat met mannen, en met seks, en hoe je eruit ziet, en… ik bedoel, je bent heel mooi en dan met sexy rokjes en hoge hakken en de manier waarop je danst…’ Zijn stem stierf weg, alsof hij wist dat hij het er niet beter op maakte. Ik was op mijn plek blijven staan en keek hem aan. Ontsteld schudde ik mijn hoofd.
‘Hoe makkelijk ik ben?’ herhaalde ik en ik tot mijn ergernis begonnen mijn ogen te prikken. ‘Bedoel je dat het mijn eigen schuld is? Dat ik het er zelf naar gemaakt heb?’
Jack zei niets en hield zijn blik op zijn schoenen gericht. Ik klemde mijn kaken zo hard op elkaar dat het pijn deed en duwde zijn gezicht mijn kant op.
‘Kijk me aan, verdomme. Bedoel je dat? Dat ik een slet ben?’
Jack keek naar me op. De uitdrukking op zijn gezicht was nog wanhopiger dan daarnet.
‘Nee, dat zeg ik helemaal niet,’ zei hij. ‘Ik bedoel dat ik daardoor niet kan weten wie je wel en niet wilt… ik bedoel, als je-’
‘Wat? Wie ik wel en niet wil wat? Wie ik wel en niet wil neuken?’
‘Ja, nee, ik-’ Mijn zicht werd wazig en ik kneep mijn ogen dicht.
‘Laat maar, Jack,’ zei ik. ‘Rot op en hou alsjeblieft je mond. Laat maar zitten.’ Ik draaide mijn rug naar hem toe en liep naar de andere kant van de garage. Mijn ogen brandden en mijn zicht werd steeds troebeler. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Jack letterlijk met zijn handen in zijn haar stond. Hij kneep zijn ogen dicht en gaf gefrustreerd een schop tegen een emmer op de grond.
‘Jezus, ik wilde helemaal niet dat dit zo zou gaan,’ zei hij. ‘Ik vind helemaal niet dat je het je eigen schuld is, ik wilde alleen maar weten of alles goed met je ging.’
Om de één of andere reden was die opmerking de druppel die de emmer deed overlopen. Er knapte iets in mijn hoofd, als een kapotte lamp die uit elkaar sprong, en met een ruk draaide ik me om. Woest beende ik naar Jack toe. Volgens mij moest hij moeite doen niet achteruit te deinzen toen hij mijn gezicht zag. Vlak voor zijn neus bleef ik staan.
‘Of het goed met me gaat?’ vroeg ik. ‘Jij wilt weten of het goed met me gaat? Wat heb jij eigenlijk voor voorstelling van wat er gebeurd is, Jack? Denk je dat hij me mee die wc in genomen heeft en me toen gevraagd heeft of ik seks met hem wilde hebben? Dat ik zelf wilde? Dat het leuk was om door hem verkracht te worden?’
Jack keek me aan met pijn in zijn ogen, maar wendde toen zijn blik af. Mijn ogen brandden en ik duwde zijn gezicht mijn kant op, zodat hij me wel aan moest kijken.
‘Kijk me aan, verdomme. Als je te slap was er iets aan te doen en je hebt het lef me te vragen of het goed met me gaat, dan zul je luisteren ook. Jij wilt weten wat er gebeurd is? Hij sleepte me die wc in, draaide mijn arm op mijn rug en ramde hem er gewoon in. En ik weet dat je het inlevingsvermogen van een mug hebt, maar als je een meisje bent en je wilt niet, doet dat verdomd veel pijn. Niet alleen in daar beneden, maar ook in je hart en in je ziel, meer dan jij je met je bekrompen geest ooit zult kunnen voorstellen.’
Hij probeerde zijn gezicht af te wenden, maar ik duwde het weer terug.
‘En ik heb nee gezegd, meerdere keren. Ik probeerde hem weg te duwen en hij hield me gewoon vast. Er was paniek en angst en geworstel en het gebeurt iedere dag honderd keer opnieuw, en als je ook maar een beetje ballen had gehad, had je het kunnen voorkomen. Dus waag het niet aan mij te vragen of het goed met me gaat, waag het niet te beweren dat hij ‘geen slecht mens’ is en en waag het verdomme niet ooit nog te zeggen dat niemand er iets aan kon doen omdat ik ‘nou eenmaal niet zo moeilijk ben’.’

Geniaal stukje. (aaaa).

Ik wierp hem een vernietigende blik toe, maar stapte toen toc door de deuropening de garage in.

Toch ;p
Gaat steeds beter met je toetsenbord volgens mij(;

Dank jullie wel voor de leuke en meelevende reacties! Ik zal nog niets verklappen Masterbreel haha, maar er staat nog genoeg te gebeuren. Ik ben heel blij met jullie als lezers En ik en mijn toetsenbord boeken inderdaad vooruitgang samen

_________________________________________________________________

Jack was stil. Hij was stil en er liepen warme tranen over mijn wangen. Ik ademde diep in en uit en liep naar achteren, tot ik de rand van een tafeltje tegen mijn benen voelde. Ik zakte erop neer en probeerde te stoppen met huilen, zodat Bobby en Joey straks niet zouden gaan vragen wat er aan de hand was. Met de muis van mijn hand veegde ik langs wangen en mijn uitgelopen mascara veegde ik af aan de stof van mijn rok.
Jack stond aan de andere kant van de garage. Zijn armen hingen slap langs zijn lichaam en hij had een schuldbewuste, ontdane uitdrukking op zijn gezicht. Hij leek niet goed te weten wat hij nu moest doen en tot overmaat van ramp liep hij naar me toe. Hij wilde zijn arm om me heen slaan, maar ik weerde hem af.
‘Raak me niet aan,’ zei ik. ‘Ga weg en laat me alleen.’ Maar Jack ging naast me op het tafeltje zitten.
‘Sorry, Star,’ zei hij. ‘Ik ben zo’n ontzettende sukkel. Het spijt me zo dat ik niets gedaan heb.’
Ik reageerde niet en keek naar de uitgelopen mascara aan mijn vingers. Jack schoof nog een stukje dichter naar me toe.
‘Star?’ probeerde hij. ‘Alsjeblieft, laat me iets doen. Ik wil je helpen.’
Ik klemde mijn kiezen op elkaar en schoof een stuk bij hem vandaan.
‘Jammer dat je dat nu pas bedenkt,’ zei ik. Jack bleef zitten, maar schoof niet meer dichter naar me toe. Hij legde zijn hand naast die van mij op het tafeltje.
‘Ik ga met je mee naar de politie,’ zei hij. ‘Alsjeblieft, Starla. Laat me het goedmaken.’
Politie. Er trok een raar gevoel door mijn buik bij dat woord. Ik wilde helemaal niet naar de politie.
‘Er gaat niemand naar de politie’ zei ik. ‘En ik heb jouw hulp niet nodig. Ik wil dat je het vergeet en er niet meer over praat. Met niemand. Het is niet gebeurd.’
Toen ik opkeek zag ik dat Jack me aankeek, met lichte verbijstering in zijn ogen.
‘Wat?’ zei hij. ‘Maar je kunt toch-’
Maar ik schudde mijn hoofd.
‘Nee. Het is niet gebeurd, Jack. Klaar. Ga weg en hou er over op. Ik meen het, als je het ooit tegen iemand zegt, als je er ooit nog aan denkt, dan doe ik je wat.’
‘Maar we kunnen toch tegen Bobby-’
‘Bobby heeft er geen reet mee te maken. Niemand heeft er iets mee te maken. Begrijp je dat?’
‘…’
‘Jack?’
‘Ja, nou, als je-’
‘Ja, ik sta erop. Het is niet gebeurd.’
‘Nou… ik weet niet, maar als dat is wat jij wilt, dan-’
‘Dat is wat ik wil. Oké?’
Mompelend en met zichtbare tegenzin draaide hij wat heen en weer op de tafel.
‘Oké,’ zei hij toen.
Ik knikte.
‘Goed zo. Nou, wegwezen. Ik moet terug, voor de rest zich afvraagt waar ik blijf.’
Daarmee was het afgelopen, gelukkig. Jack beloofde zijn mond te houden over wat er was gebeurd en ik beloofde hem dat ik zijn auto in elkaar zou timmeren als zich niet aan die afspraak zou houden. Toen ging hij weg en ik ging alsnog naar de wc. Ik maakte mijn gezicht weer een beetje netjes, dronk wat koud water en probeerde mijn emoties weer onder controle te krijgen. Toen me dat min of meer gelukt was, ging ik weer terug naar de kamer.
Ik was lang weggeweest, maar Bobby en Joey hadden niets door. Ze waren een spelletje op de playstation aan het spelen en waren helemaal verdiept in de wereld waarin hun karakters zich bevonden. Ik ging zonder iets te zeggen bij ze zitten en keek naar wat ze deden. Het was een verademing om even met niemand te hoeven praten, om alleen even in stilte naar het spelletje kijken zonder dat er iemand om het één of ander aan mijn hoofd zeurde, zonder dat iemand zei dat ik mijn eigen leven naar de knoppen had geholpen en alles aan mezelf te danken had.
Het spelletje van Bob en Joey wist mijn concentrate echter niet lang vast te houden. Mijn gedachten dwaalden af, naar Jack, naar ons gesprek van daarnet. Ik kreeg een zwaar gevoel in mijn buik en in mijn borst als ik dacht aan wat hij gezegd had, hetzelfde soort als ik altijd had als ik me realiseerde dat ik iets heel erg stoms had gedaan. Het ergerde me, en tegelijkertijd voelde ik me schuldig. Tegenover wie wist ik niet precies. Tegenover mezelf, waarschijnlijk. Want ergens was ik bang dat Jack gelijk had. Hoe langer ik erover nadacht, hoe pijnlijker en confronterender zijn woorden begonnen te worden. Had hij gelijk? Was het mijn eigen schuld? Had ik het zelf uitgelokt?
Ik staarde naar Bobby’s mannetje op het televisiescherm en slikte. Hoge hakken en korte rokjes. Ik hield van rokjes en hoge hakken, ik voelde me er goed in. Misschien was dat sexy, maar dat gaf toch niemand het recht me zo te behandelen zoals Cees had gedaan? En ik was makkelijk met jongens, met seks? Zo raar was dat toch niet? Ik leefde maar één keer, ik hield van jongens en van seks. Was dat een misdaad, dat ik niet wilde dat ik later spijt zou hebben dat ik niet meer geleefd en genoten had toen het kon?
Ik slikte en voelde Bobby’s aanwezigheid merkwaardig duidelijk naast me. Misschien was dat wel wat er verkeerd aan me was, die manier van denken, dat ik vond dat ik het volste recht had te doen wat ik wilde, te zijn zoals ik wilde. Misschien had ik het zelf veroorzaakt door te zijn zoals ik was, door me zo te gedragen.
Er stak iets in mijn hart. Ik deed mijn ogen dicht en slikte. Misschien had Jack gelijk. Misschien was ik zelf wel gewoon verkeerd.

Haha je hebt helemaal gelijk Masterbreel, slechte fout! Verder werk ik al heel lang aan dit verhaal, ik ben nu bezig met herschrijven en nakijken. De tekst die ik heb staan is ongeveer twee keer zo lang als wat er nu op het forum staat en met herschrijven loop ik enkele pagina's op jullie voor. Soms vraag ik me wel eens af of het niet te lang is, want het verhaal is nog niet af en en komen denk ik nog wel enkele tientallen pagina's bij. Maar er gaat nog genoeg gebeuren en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het zou moeten inkorten, dus ik zie met de loop der tijd maar hoe alles uitvalt

Erg bedankt voor de reacties en de likes weer! Nieuw stukje erbij! De komende stukjes vond ik altijd erg leuk om te schrijven, ik weet niet waarom, omdat ze eigenlijk helemaal niet zo leuk zijn/worden.

___________________________________________________________________

Hoofdstuk 15

De eerste tijd na dat gesprek met Jack was ik een beetje afwezig. Het lukte me niet zijn woorden van me af te zetten. Het was vreemd dat wat hij had gezegd zo’n pijn deed. Mensen haden me zo vaak voor slet uitgemaakt, vage bekenden, wildvreemden, zelfs mijn pa, maar nog nooit mijn vrienden. Ik had nooit geweten dat Jack zo over mij dacht. Nu, misschien was dat naief, en misschien had ik daar nog mee kunnen leven, maar het feit dat hij leek te vinden dat ik het er met mijn gedrag ongeveer zelf naar gemaakt had dat Cees mij gepakt had, viel zwaarder dan alles wat iemand ooit tegen me gezegd had. Ik kon het maar niet verkroppen, misschien vooral omdat ik bang wat dat hij gelijk had.
Gelukkig werd mijn depri-bui een beetje goed gemaakt toen die vriend van Joey later die avond arriveerde. Hij stond rond een uur of acht bij ons op de stoep. Ik kende hem vaag, had geen idee hoe hij heette, ondanks het feit dat ik hem al een paar keer eerder ontmoet had. Volgens mij was hij ergens begin twintig, in ieder geval wat ouder dan wij. Door zijn bril en zijn haar met foute scheiding leek hij een beetje op een nerd, maar ik wist dat hij dat absoluut niet was. Het was en aardige gozer, we konden allemaal goed met hem opschieten, ondanks het feit dat hij niet echt bij ons groepje hoorde en meer alleen een vriend van Joey was.
Vandaag maakte hij in ieder geval een goede binnenkomer, want hij had een hele tas vol wiet, pillen en coke bij zich. Gezien we allemaal nog niet gegeten hadden, besloten we echter eerst snel iets bij de snackbar te halen. We trokken strootjes, of eigenlijk vloeitjes van ongelijke lengte, en Bobby en ik waren de dupe. We kregen geld mee van Joey en haalden voor iedereen een patatje om de hoek, wat overigens en eeuwigheid duurde. Die gast die achter de toonbank deed een uur over onze bestelling en liet halverwege ook nog Joey’s frikadel uit zijn handen vallen, waardoor hij een nieuwe moest gaan maken. In de tussentijd praatte Bobby tegen me, maar ik moest constant denken aan dat gesprek met Jack. Het zat me de hele tijd dwars, maar ik probeerde het van me af te zetten en op te letten. Ik wilde niet dat Bobby zou denken dat ik weer iets tegen hem had en hem negeerde. Het lukte me zodanig dat ik volgens mij net genoeg wist te antwoorden om te doen of ik oplette en er niets aan de hand was.
Eenmaal weer terug bij Joey werkten we hongerig onze patat naar binnen. Al gauw lagen er hier en daar alleen nog wat witte snackbartasjes met lege bakjes erin op tafel. Iedereen leunde voldaan achterover om lekker uit te buiken en wat bij te kletsen. Het was gezellig, we praatten en lachten en omdat we tussendoor wat blowden en van dat blauwe spul met veel alcohol dronken, werd ook mijn hoofd wat rustiger. Jack en Cees verdwenen langzaamaan een beetje naar de achtergrond en eindelijk voelde ik me weer eens normaal, iemand die gewoon kon lachen en praten met vrienden, als een gewone tiener met een normaal leven zonder problemen. Het was een verademing en even leek het of alles gewoon weer was zoals het vroeger was geweest.
Ondanks de wiet en de drank voelde ik me toch wat minder op mijn gemak toen JV (Joey’s Vriend) na een tijd zijn tas tevoorschijn haalde. Hij had coke bij zich, en veel ook. Ik had nooit problemen gehad met coke, ik hield ervan, maar nu werd ik toch een beetje nerveus. Ik kreeg er ineens allemaal rare ideeën over. Wat als het op de één of andere manier mis zou gaan? Wat als ik compleet van de wereld raakte en één van de jongens hetzelfde zou flikken als Cees die zaterdag had gedaan?
Ik slikte diep en keek opzij, naar mijn vrienden in de woonkamer. Aan de andere kant van de salontafel was JV bezig met een videotheekpasje lijntjes op een spiegeltje te leggen terwijl Bobby bij de televisie een spel op de Playstation probeerde te doen. Joey zat naast hem, plat te gaan van het lachen omdat Bob er niets van kon, en propte tussedoor zo nu en dan wat chips naar binnen. Ze waren allemaal zo lief, zagen er zo aandoenlijk uit, elk op hun eigen manier. Het sloeg nergens op wat ik dacht. Wat haalde ik me in mijn hoofd? Het was stom om te denken dat zij net als Cees zouden zijn.
Maar toch kreeg ik het benauwd toen JV zijn videotheekpasje na een tijdje opzij legde. Hij haalde een twintigje tevoorschijn, dat over was van het snackbarbezoek niet veel eerder, en rolde er een kokertje van. Ik keek naar wat hij deed en kreeg een naar, strak gevoel in mijn maag. Ik zat daar maar, stijf op de bank, terwijl JV en Joey als eerste een lijntje opsnoven met het opgerolde biljet en lachten en vloekten om het gevoel in hun neus. Daarna volgde Bobby en toen was ik aan de beurt.
‘Your turn, Starla,’ zei JV terwijl hij met zijn hand onder zijn neus wreef. Ik slikte. Waarom wist hij mijn naam wel maar ik de zijne niet?
Ik staarde naar het witte poeder op het spiegeltje en voelde dat mijn handen klam waren. Trillend veegde ik ze af aan mijn rok. Zonder mijn blik van het lijntje af te wenden, zei ik: ‘Nee. Ik hoef niet.’
JV trok zijn wenkbrauwen op en keek me aan.
‘Niet?’ zei hij. ‘Weet je het zeker? Het is echt goed spul, hoor.’
Ik haalde mijn schouders op en wreef ongemakkelijk over mijn arm.
‘Nee. Ik heb geen zin,’ mompelde ik, weinig overtuigd. Maar vanaf de andere kant van de kamer riep Joey: ‘Joh Star, kom op, doe nou even leuk mee. Het is echt lekker, je wilt het echt niet missen, geloof mij nou maar!’
Ik slikte en staarde naar het spiegeltje. Eigenlijk had hij gelijk, ik wilde het ook niet missen. Ik hield van coke, van het gevoel dat het me gaf als ik gebruikte. Waarom deed ik het dan niet gewoon? Stelde ik me niet een beetje aan? Joey was een lieverd, JV was niet minder aardig en bovendien was Bobby erbij. Hoe groot was de kans dat er nu zoiets zou gebeuren als met Cees? Begon ik nu ook al fobisch voor drugs te worden door wat hij gedaan had? Dat was stom, ik hield van drugs. Ik hield van drugs en van seks en zo viel alles weg wat mij ooit mij had gemaakt.
Ik keek nog even naar het witte poeder, maar boog toen voorover. Ik pakte het biljet van JV aan en volgde het voorbeeld van de anderen voordat ik erover kon gaan twijfelen. Toen ik met gesloten ogen weer tegen muur achter mijn rug zakte, zei JV: ‘Grote meid.’

Ejell bedankt voor de like en Masterbreel voor de opsteker en de tip ik zal inderdaad vorlopig gewoon doorschrijven tot het verhaal is afgerond, heb er veel te veel plezier in, zal later inderdaad wel gaan kijken naar de eventuele indeling dank je wel!

____________________________________________________________

JV’s coke was inderdaad goed. Het was geweldig, zo geweldig dat iedereen ervan overtuigd was dat hij zich beter voelde dan wie dan ook ter wereld. Dat gold zelfs voor mij, ondanks alles van de laatste tijd, ondanks alle ellende die gewoon oploste in het niets. Alles wat slecht was verdween gewoon. Iedereen kreeg zin in muziek, in springen, dansen en druk doen, in feesten en helemaal uit zijn dak gaan, dus we gingen naar Joey’s kamer en zetten daar de hardste CD op die we konden vinden. JV had ook XTC bij zich, en hij gaf ons allemaal een pil en zei dat we nog een lijntje moesten nemen als de XTC heel licht begon te werken. Dat voelde inderdaad fantastisch. Iedereen ging uit zijn dak en we konden alleen maar tegen elkaar roepen hoe geweldig het voelde.
Joey zette een andere cd op en we begonnen als gekken rond te springen op zijn bed. Al na een paar seconden zakten we door de lattenbodem heen en vielen met zijn allen omver. Bob verloor zijn evenwicht en viel tegen mij aan, waardoor ik vol tegen JV opbotste, die weer tegen Joey aanviel en vervolgens samen met hem van het bed stortte. Joe viel opzij kwam met zijn gezicht op de punt van een nachtkastje terecht. Het was een harde klap en toen hij verrast onze kant op keek, zagen we dat hij een diepe snee in zijn wenkbrauw had. Hij bloedde flink, maar volgens mij was hij zo high dat hij het nauwelijks voelde. Toen hij met zijn vingers langs zijn kapotte wenkbrauw streek en het bloed op zijn hand zag, keek hij ons aan en zijn gezicht vertrok in een grimas. Hij begon keihard te lachen en het duurde niet lang voor we allemaal meededen. Vervolgens rende JV naar Joey’s bureau, hurkte ervoor neer en gaf met zijn hoofd een klap op de rand van het tafelblad. Ook hij eindigde met een snee in zijn voorhoofd en toen hij breed grijnzend van enthousiasme uitriep dat Joey en hij nu solidair waren, kwamen we helemaal niet meer bij.
Daarna gingen we gewoon weer verder met het rondspringen en dansen waar we eerder mee bezig waren geweest. We waren net allemaal gigantisch uit ons dak aan het gaan op Joey’s cd toen ik gebeld werd. Het duurde even voor ik het doorhad, want mijn telefoon lag in mijn tas op de grond en was nauwelijks te horen over het geluid van de muziek heen. Eerst wilde ik niet opnemen, maar toen ik ging kijken wie er belde, zag ik dat het Mel was. Ik vond het lullig om haar te negeren, dus besloot ik met lichte tegenzin om toch maar op te nemen.
De muziek stond zo hard dat ik de kamer uit moest om normaal met haar te kunnen bellen. Ik liep met mijn telefoon in mijn hand de gang op en trok de deur naar Joey’s kamer achter me dicht.
‘Hé Star,’ zei Mel toen ik opnam. Ik moest even moeite doen om terug te komen naar de werkelijkheid toen ik haar stem hoorde. Haar woorden klonk raar in mijn hoofd, dat onbeheersbaar tolde. Ik kneep mijn ogen dicht en zocht steun tegen de muur achter me.
‘Hé,’ zei ik en ik ging met mijn rug tegen de muur op de grond zitten.
‘Goed dat je er bent, ik moest je echt even spreken,’ zei Mel. ‘Hoe is het ermee?’ Haar woorden dreven uit elkaar in mijn hoofd. Ik me op haar stem te concentreren en te bevatten wat ze zei. Het lukte me gedeeltelijk. Denk ik.
‘Ja, wel goed,’ zei ik. ‘Joey is met zijn hoofd op het nachtkastje gevallen toen we met zijn allen op zijn bed bezig waren. Hij bloedde bij zijn wenkbrauw en nu heeft zijn vriend een snee in zijn voorhoofd en Bobby is neergeschoten op de televisie. En volgens Jack is alles mijn eigen schuld omdat ik te makkelijk ben met jongens.’ Vanuit Joey’s kamer klonk een knal en er barstte iemand in lachen uit. Aan de telefoon vroeg Mel verbaasd: ‘Hè? Wat zeg je allemaal? Wat bedoel je? Waar ben je?’
Ik was vrijwel direct alweer vergeten wat ik net had gezegd en had geen idee wat ze niet snapte. Wel begreep ik dat ik blijkbaar niet echt in staat was normaal tegen haar te praten dat ik dat dus tot een minimum moest zien te beperken. Ik kneep mijn ogen dicht en schudde mijn hoofd even, wat een vreemde sensatie in mijn evenwichtsgevoel teweeg bracht. Uit alle macht probeerde ik helder na te denken en te bedenken hoe ik het onderwerp op haar kon brengen. Ik drukte mijn hand tegen mijn voorhoofd en hield mijn ogen dicht. Gelukkig kreeg ik toen een ingeving.
‘Ja, niets, alles is goed, inderdaad,’ zei ik onsamenhangend. ‘Maar hoe is het met jou? Heb je nog gesproken met…’ Ik zocht, dacht na, wist precies wat ik wilde zeggen, maar kon er gewoon niet opkomen. Goddank had ik precies het goede gezegd, want Mel begon met een opgewonden ondertoon in haar stem: ‘Met Tennisboy? Ja, daar belde ik je over, ik moet je zoveel vertellen.’ Ik slaakte een zucht van opluchting. Ondanks de vage toestand van mijn hoofd had ik het goede onderwerp aangesneden: nu kon ik gewoon mijn mond houden en doen of ik luisterde terwijl Mel tegen me ratelde, zonder dat ze iets aan me merkte. Doen alsof, inderdaad, want ik verloor mijn aandacht voor haar verhaal al gauw. Ik ving iets op over Tennisboy en een bar en lidgeld, maar de drugs waren aanweziger dan de betekenis van haar woorden. Ik probeerde te luisteren, maar werd afgeleid door de geluiden die vanuit Joey’s kamer kwamen. Zo te horen was het daar nogal grappig. Ik hoorde de jongens praten en lachen en hun stemmen en die van Mel waren moeilijk te volgen, moeilijk uit elkaar te houden. De jongens binnen discussieerden over wie hetgene wat net gevallen was op moest ruimen en Mel had het over iets wat op de tennisclub was gebeurd. Ik volgde haar verhaal maar half, maar na een tijdje meende ik op te vangen dat ze een gesprek met Tennisboy gehad had en drong het tot me door dat ze een date hadden gepland.
Het hoe en waar van dat verhaal ontging me volledig, maar toch slingerde het me even flink terug naar de werkelijkheid. Ik verloor mijn aandacht voor de jongens in Joey’s kamer en luisterde zonder iets te zeggen naar Mel. Het was moeilijk te bevatten dat ze een afspraak met hem had gemaakt, dat ze met hem gepraat had. Mel, die altijd verlegen was, die nooit met jongens durfde te praten, die mij altijd om raad vroeg en die niets durfde te doen zonder dat ze eerst alles met mij besproken had, had mij niet meer nodig gehad. Ze had een grote stap gezet zonder dat ze mij daarover had geraadpleegd. Haar leven was gewoon doorgaan, terwijl dat van mij in puin lag. Ik kon me haast niet voorstellen dat andere mensen nog wel met zulke normale dingen bezig konden zijn.

Het was en aardige gozer,

een (:

en propte tussedoor zo nu en dan wat chips naar binnen.

tussendoor.

Ik ga er vanuit dat dat je toetsenbord is. (aa).


En natuurlijk moet je verder, want het is gewoon een goed verhaal. Steengoed. Keigoed. Kiezelsteengoed.

Dank jullie weer Masterbreel en arendaaaa! Kan niet vaak genoeg zeggen hoe ik jullie commentaar waardeer na al die shitdagen op werk. Moet jullie eigenlijk als forummer gewoon een hele dikke like geven:)
_____________________________________________________________

Ik staarde voor me uit, half verdoofd door wat Mel vertelde, half door de drugs. Ik hoorde niet meer wat Mel zei, maar ze praatte zo enthousiast door dat ze het niet leek te merken. Ik werd pas weer uit mijn gedachten opgeschrikt toen Mel iets aan me vroeg. Ze was inmiddels van onderwerp veranderd en wilde weten hoe laat ik morgen bij Simmons moest zijn. Ze moest het tweede beginnen en als we tegelijk naar school moesten, kon ik haar een sleepje geven met mijn Puch.
Door die vraag van haar hield mijn hoofd in één keer op met tollen. Ik kneep mijn ogen dicht en sloeg mezelf voor mijn hoofd, wat raar voelde. Gelijk waren mijn gedachten weer helder.
‘O, verdomme,’ zei ik middenin een zin van Mel.
‘Wat? Wat is er?’ vroeg Mel aan de andere kant van de telefoon. Ik schudde geërgerd mijn hoofd.
‘Nee, Simmons. Ik was vergeten dat ik morgen naar haar toe moest. Verdomme, shitzooi. Ik weet niet eens hoe laat ik er moet zijn.’ In de kamer verderop riep Joey iets naar iemand en ik zette het volume van mijn telefoon hoger.
‘Heeft ze je niet gebeld?’ vroeg Mel.
Ik probeerde te bedenken wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurd was. Al gauw kwam ik erachter dat ik dat beter niet kon doen en dat het meeste op het moment gelukkig een beetje vaag was.
‘Nee,’ zei ik. ‘Voor zover ik weet niet.’
‘Heeft ze je ook niet gemaild?’
‘Weet ik niet. Dat zal wel, maar ik ben niet thuis en ik heb geen computer bij de hand.’
‘Ik wel, zal ik even voor je kijken?’
Ik slaakte een zucht.
‘Als je dat zou willen doen, graag,’ zei ik en ik wreef in mijn ogen. Mel tikte iets in op een toetsenbord.
‘Ik kijk wel even. Hé, maar vindt je het niet goed, van Tennisboy?’
‘Ja, heel goed,’ zei ik mat. Ze slaakte een verliefde zucht.
‘Hij is zo gigantisch knap,’ zei ze. ’Ik heb een foto van hem op internet gevonden, ik zal hem je zo gelijk even doorsturen.’
Ik zette mijn elleboog op mijn knie en liet mijn voorhoofd tegen mijn hand rusten.
‘Nee, graag,’ zei ik vaag. Geklik van een muis, tikken op een toetsenbord, en ik hoorde Mels stem die zei: ‘Ik weet zeker dat jij hem ook sexy vindt. Wat was je wachtwoord ook alweer?’
‘Helaasverkeerd123.’
‘O ja, ik kwam er al niet in maar ik dacht dat het ‘helaasfout123’ was. Wacht even hoor.’ Ze tikte weer iets in en ik hoorde aan de geluidjes van haar computer dat ze het dit keer goed had gedaan.
‘Ik ben binnen. Wacht even hoor, even kijken…’ Ze klikte ergens op en ik hoorde dat haar computer iets laadde. ‘Jee, je hebt wel veel ongelezen mail, zeg. Je hebt iets over één of andere band, iets van een internetwinkel, van een forum, van mij, van mij - je moet echt vaker je mail lezen - , van een of andere community, van ene Kimberly…’
‘Collega.’
‘Nog een keer van mij, van iemand anders die ik niet ken, van Roosterman, en jawel, ook van Simmons.’
‘Hoe kan het ook anders.’
‘Moet ik kijken wat er staat?’
‘Ja, doe maar.’ Ik keek even naar de deur toen er een ander nummer begon en de jongens begonnen te joelen. Shit, dit was echt een goed nummer. Schiet op, Mel.
‘Hier, ik heb het. ‘Beste Starla, per omgaande e-mail wil ik je graag herinneren aan onze afspraak voor het mentorgesprek van morgen. Ik zag dat je het eerste uur geen les hebt, schikt het je om dan langs te komen? Ik hoop dat het al beter met je gaat en tot morgen. Paula Simmons.’ Wist jij dat ze Paula heet?’
‘Ja. Wil jij haar terugbellen om te zeggen dat ik dan kan?’
‘Terugmailen, bedoel je?’
‘Ja, dat. Heb jij het eerste uur les?’
‘Nee, ik begin pas het tweede. Jammer, moet ik alsnog in m’n eentje fietsen.’
‘Tenzij je zin hebt om voor de nop een uur eerder je bed uit te komen om niet alleen te hoeven fietsen wel ja. Als je-’ Ik keek op toen de deur van Joey’s kamer open ging. JV stak zijn hoofd om de hoek. Allemachtig, zijn ogen zagen er raar uit. Zag ik er ook zo uit?
‘Starla, er ligt nog een lijntje Wit Wonderpoeder voor je,’ zei hij. ‘Kom het snel halen voor iemand anders het doet.’
Ik dekte het mondstuk van mijn telefoon af met mijn hand.
‘Ja, ik kom eraan, ik ben zo klaar,’ zei ik. JV joelde, draaide zich om en verdween de kamer weer in. Ik wachtte tot hij de deur achter zich had dichtgedaan en toen duwde ik de telefoon weer tegen mijn oor. De telefoonlijn tussen Mel en mij in ruiste door de stilte heen.
‘Star?’ vroeg ze toen vertwijfeld. ‘Wie was dat?’
Ik keek even naar de deur om te zien of die echt dicht was.
‘Niemand,’ ze ik ik. ‘Een vriend van een vriend.’
Ze was even stil. Ik kon bijna horen dat ze moed verzamelde om te vragen wat ze wilde vragen.
‘Star?’ Haar stem klonk vreemd toen ze eindelijk weer praatte.’Weet je wel zeker dat het goed met je gaat?’
Met mijn voet tekende ik figuurtjes in het tapijt. Het bleef stil, tot Mel herhaalde: ‘Star?’
Ik slikte.
‘Ik moet gaan,’ zei ik. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Dat was heel wat, normaal zat ze altijd ergens aan te frunniken als ze aan het bellen was. Zelfs haar ademhaling was nu zacht.
‘Oké,’ zei ze toen. ‘Doe voorzichtig, hè?’
Ik deed mijn ogen even dicht.
‘Tot morgen, Mel.’
‘Tot morgen, meis.’

Ik had vorige week een hele reactie getypt met wat typefoutjes, maar internet deed raar en toen was ie weg en toen had ik geen zin meer om het opnieuw te doen
Maar ik lees ook gewoon mee, ben heel benieuwd! Fijn dat Mel nu zo bezorgd is, ligt het aan mij of bemoeit ze zich nu meer met Starla's toestand dan in de vorige versie?

Keep going! (:

Bedankt weer voor de reacties en de likes! Super dat jullie allemaal zo volhardend mee blijven lezen:)

____________________________________________________


Na dat telefoongesprek met Mel ging ik met een dubbel gevoel weer terug naar Joey’s kamer. Ik was erg ondersteboven van Mels vooruitgang op het gebied van Tennisboy. Ik wist zelf niet waarom, want ik had ook niet verwacht dat ze haar leven op pauze had gezet omdat ik haar even niet kon bijstaan. En dat ze zelf een extra stap had gezet, betekende toch ook niet gelijk dat ik niets voor haar betekende? Nee, waarschijnlijk niet, maar toch voelde ik me vreemd. Ik was bang dat ik haar zou verliezen als zou blijken dat ze mij niet nodig had om haar leven in de goede richting te sturen.
Tevens had het vooruitzicht aan het gesprek met Simmons morgen mijn positieve drugsroes een beetje uitgevlakt. Daar zag ik ontzettend tegenop en ik wist dat ik de rest van de dag nergens meer volledig van zou kunnen genieten omdat dat vooruitzicht als een dreigende onweerswolk boven mijn hoofd zou hangen. Ik baalde als een stekker dat ze me perse wilde spreken. Waarom moest dat mens zo nodig alles van me weten?
Ik wilde de avond echter niet verpesten en probeerde mezelf een beetje op te vrolijken. Dat lukte me aardig, want Joey had inmiddels een Tom Jones-cd van zijn vader opgezet en de aanblik van de idiote manier waarop hij en JV daarop aan het dansen waren, maakte dat dat gesprek met Simmons wat naar de achtergrond verdween. Het derde lijntje coke van die avond hielp ook nog aardig mee. Ook de anderen werden steeds meliger: Joe gaf een demonstratie van een mislukt Michael Jackson-dansje en JV ‘deed een Elvis’. Die act van JV was zo goed dat ik me vroeg of hij erop geoefend had. Bobby moest zo hard om hem lachen lachen dat hij met een bonk zijwaarts van het bed viel.
Zo bleven gingen we een tijdje door, tot het een beetje in begon te zakken. Dat was tegen middernacht, toen de vermoeidheid toe begon te slaan. De energieke, gekke sfeer verdween en iedereen werd rustig, duf. Rond een uur of één keerde de rust volledig terug. Joey en JV eindigden onderuitgezakt op de grond, pratend over één of ander filosofisch onderwerp, en Bob en ik zaten samen op Joey’s bed. Ik luisterde naar JV en Joey, met mijn rug tegen de muur geleund, met Bobby dicht tegen me aan. Hij streelde mijn hand en gaf me de hele tijd kusjes in mijn nek. Ik voelde me fijn, relaxed, en liet hem zijn gang gaan terwijl ik wat rookte en luisterde naar het gesprek tussen Joey en JV. Ik bevond me in een soort andere dimensie, half hier aanwezig, half ergens anders. Het was een prettig gevoel, en ik had het niet erg gevonden als het voor de rest van mijn leven zo zou blijven.
Na een tijdje in die prettige sfeer gezweefd te hebben, verplaatsen Bobby’s lippen zich omhoog, van mijn nek naar mijn wang Bob had net nog een lijntje genomen en hij werd altijd ontzettend geil van coke, op een vreemde, lome manier. Ik streelde afwezig door zijn haar terwijl hij me kuste en draaide na een tijdje mijn gezicht naar hem toe toen zijn lippen dichter bij die van mij in de buurt kwamen. We raakten aan het zoenen en Bobby‘s handen verdwenen onder mijn shirt. Ondanks het feit dat de sfeer fijn was, veroorzaakten zijn aanrakingen scherpe herinneringen aan Cees en daardoor een vervelend gevoel in mijn buik. Gelukkig werd dat nu echter zodanig onderdrukt door de drugs dat ik Bobby zijn gang kon laten gaan. Ik zakte opzij en eindigde met mijn rug op Joey’s bed, met Bob bovenop me. Hij schoof mijn shirtje omhoog en streelde met zijn warme handen over mijn borsten en mijn buik. Het duurde niet lang voor zijn shirt uitging en hij zijn broek begon los te maken.
Na een tijdje kreeg Joey echter door waar we mee bezig waren. Hij begon te lachen en gooide een bierdopje naar ons.
‘Hé gasten, niet op mijn bed man!’ riep hij. ‘Doe dat straks maar lekker ergens anders!’
JV keek onze kant op en ook hij begon te lachen toen hij ons zag liggen. Hij pakte Bobby bij zijn arm en trok hem van me af. Bobby was zo high dat hij bijna van het bed rolde toen hij dat deed.
‘Inderdaad, kom, eraf, man. Ik hoef jouw blote reet niet te zien midden in de nacht. Ik wil zelf ook nog wel een beetje kunnen slapen straks.’
Joey lachte terwijl Bob grijnzend probeerde zijn broek weer vast te maken en achter hem kwam ik overeind. Ik trok mijn shirtje naar beneden en JV knipoogde naar me.
‘Met het zien van jouw reet had ik overigens geen problemen gehad, hoor,’ zei hij. ‘En met het zien de rest ook niet, trouwens.’
Ik trok mijn kleren weer in model en streek mijn haren naar achteren.
‘Eigen schuld,’ zei ik. ‘Had je hem zijn gang maar moeten laten gaan.’
JV knikte bedenkelijk.
‘Tja,’ zei hij. ‘Stom eigenlijk. Het had misschien wel goede amateurporno voor op internet op kunnen leveren. Had ik geld mee kunnen verdienen. Een gemiste kans.’ Hij trok een gek gezicht ik lachte. Ik keek naar Bobby, die een paar meter verderop wankelend probeerde de knopen van zijn gulp dicht te krijgen. Het lukte hem voor geen meter met zijn dronken hoofd en Joey lag helelmaal slap van het lachen op de grond. Ik voelde dat de spanning in mijn onderbuik wat verdween. Nu het intieme moment tussen Bobby en mij onderbroken was, leek zijn hele geile stemming in één klap voorbij te zijn en dat stelde me een beetje gerust. Een herhaling van net zat er waarschijnlijk voorlopig niet in. Daar hoefde ik me gelukkig even geen zorgen over te maken.

Na Joey’s ruwe onderbreking van het intieme momentje tussen Bob en mij keerde alles weer terug naar het oude. De sfeer weer net zo gemoedelijk als hij daarnet was geweest. Iedereen was was rustiger door de down van de drugs en alle seksuele spanning in de kamer loste op in het niets. We waren weer gewoon weer vier vrienden die met elkaar praatten en lachten, die zonder kritiek van de anderen alle idiote dingen konden doen die we wilden en ongestoord een leuke avond konden hebben. We dronken tussendoor nog een beetje, blowden wat en rookten elkaars sigaretten op, en hoe verder de avond vorderde, hoe rustiger iedereen werd. Vooral Bobby was flink stoned en dat stelde me alleen nog maar meer gerust. Ik ging er immers vanuit dat hij in deze toestand toch niet meer in staat zou zijn om op seksgebied nog iets te proberen. Pas toen Joey ons ergens rond drie uur ‘s nachts onze slaapplek wees, bleek dat ik het bij het verkeerde eind had.
Bob en ik zouden die nacht in de logeerkamer slapen. In de logeerkamer van Joey’s ouders stond een twijfelaar met witte lakens en lampjes aan weerszijden bij het hoofdeinde. Bob en ik zouden daar slapen, Joey zou gewoon zijn eigen bed in gaan en JV had een luchtbed meegebracht, dat hij vlak voor het slapengaan in Joey’s kamer tevoorschijn had gehaald. Terwijl JV bezig was zijn luchtbed op te pompen, wat in zijn toestand niet bepaald vlot meer ging, gaf Joey ons een korte tour door de logeerkamer. Hij liet ons zien waar de knopjes van de nachtlampjes zaten en hoe we de wekker in moesten schakelen, mochten we de behoefte hebben die op een bepaalde tijd te zetten. Tot slot gaf hij nog een kort overzicht van zijn plannen voor morgenochend en toen ging hij terug naar zijn eigen kamer, Bobby en mij achterlatend in de donkere logeerkamer.
Het was inmiddels laat en de drugs hadden het grootste deel van hun uitwerking verloren. Ik voelde me zo moe en suf en verlangde ernaar om onder het dikke dekbed in slaap te vallen. Toen Joey de deur achter zich dicht had gedaan, begon ik me dus gelijk uit te kleden om naar bed te gaan. Ik had geen pyjama bij me en mijn kleren stonken naar rook en wiet, dus ik hield alleen mijn string aan en liep toen rillend naar het bed toe. Ik klom erin en kroop snel onder de dikke dekens. Ik zakte diep weg in het matras en deed even genietend mijn ogen dicht. Ik had al lang niet meer zo’n zin gehad om te gaan slapen.
Naast het bed was Bobby zich intussen ook aan het uitkleden. Hij stond nog wat minder vast op zijn benen dan ik en het duurde wat langer voor hij zijn kleren uit had. Ik ging op mijn rug op bed liggen en keek met een glimlach naar wat hij aan het doen was. Het was schattig om te zien. Bobby keek naar de riem van zijn broek alsof hij met iets heel ingewikkelds bezig was en probeerde telkens met exact dezelfde hopeloze handeling het uiteinde uit een lus te krijgen. Zijn onderlip pruilde een beetje en soms wankelde hij wat. Het zag er heel aandoenlijk uit en vertederd keek ik hoe hij verder stuntelde. Het dekbed begon warm te worden op mijn lichaam en de aanblik van Bobby’s geklungel verwarmde ook mijn binnenste een beetje. De glimlach gleed echter al gauw weer van mijn gezicht toen ik zag dat Bob na zijn broek ook al zijn andere kleren uittrok, ook zijn boxershort.

Er verscheen een weeïg gevoel in mijn buik toen Bobby’s boxer bij zijn voeten op de grond viel. Ik zag dat hij bukte, zijn broek van de grond pakte en er iets uithaalde. Het vage maanlicht dat door de gordijnen viel weerkaatste op de glanzende verpakking van een condoom. Er verkrampte iets in mijn lichaam, wat zeer deed in mijn onderbuik. Ik probeerde het strakke gevoel in mijn keel weg te slikken en wendde mijn blik af. Even staarde ik naar het plafond, met een hart dat te zwaar en te snel sloeg. Ik deed mijn ogen dicht toen ik Bobby om het bed heen hoorde lopen. Het lukte me niet het vervelende gevoel in mijn lichaam weg te krijgen.
Het matras zakte wat in toen Bobby naast me in bed klom. Door mijn oogharen heen zag ik dat hij op zijn zij was gaan liggen, met zijn gezicht naar me toe, maar ik kon me niet meer bewegen. Ik bleef liggen zoals ik lag en hield mijn ogen stijf dicht.
Een tijdlang gebeurde er niets. Mijn hart sloeg zo zwaar in mijn borst dat ik het in mijn hoofd kon horen en mijn ogen gleden afwachtend heen en weer achter het donker van mijn oogleden. Toen ritselden de dekens en ik deed mijn ogen open toen ik Bobby’s hand op mijn heup voelde. Zijn hand was warm, maar toch gingen de haartjes op mijn onderarmen recht overeind staan.
Vaag merkte ik dat Bobby wat dichter naar me toe schoof. Zijn vingers kwamen in beweging en gleden over mijn lichaam, over mijn buik en mijn borsten. Met wijdopen ogen staarde ik naar het plafond. Zo bleef ik liggen, verstijfd, bewegingloos, terwijl Bobby me streelde en mijn hals en borsten kuste. Ik wilde niet, ik wilde echt niet, maar ik durfde niet te laten merken of ook maar tegen hem te zeggen dat ik er geen zin in had. Ik wilde hem geen argwaan bezorgen, wilde hem niet weer teleurstellen, niet nadat we vorige keer ook al geen seks konden hebben. Ondanks dat werd het zware gevoel van tegenzin in mijn buik echter steeds sterker. Toch hield ik het vol om zo te blijven liggen, tenminste, tot Bobs hand langs mijn buik voorlangs in mijn slip verdween. Ik kon het niet helpen dat mijn gezicht even vertrok in het donker en ik draaide van Bobby weg, zodat zijn hand weer uit mijn slip gleed. Ik rolde op mijn zij, trok mijn knieën op en bleef zo met mijn rug naar hem toe liggen.
Even bleef het stil. Nog niet helemaal zeker van wat ik net had gedaan gleden mijn ogen heen en weer door de donkere kamer, wachtend op Bobby’s reactie, terwijl mijn hart luid in mijn borst sloeg. Een paar seconden gebeurde er niets en even dacht ik dat hij het snapte. Het leek of het verkrampte gevoel in mijn buik een beetje onspande, maar een paar tellen later bleek dat Bob het juist verkeerd begreep. Het duurde niet lang voor ik zijn lippen weer in mijn hals voelde en hij zijn armen om me heen sloeg. Hij kwam dicht tegen me aan liggen en er drukte iets hards tegen mijn onderrug. Ik klemde mijn kaken op elkaar toen Bobs hand mijn rechterborst omvatte. Zelfs dat voelde niet prettig, alsof zelfs mijn borsten overgevoelig waren.
Na een tijdje liet Bob mijn borst weer los. Zijn vingers gleden van mijn ribben door naar mijn onderrug. Daar pakte hij het bandje van mijn slip vast, net als Cees had gedaan, die zaterdag. Het strakke, nerveuze gevoel in mijn buik werd nog erger.
‘Mag ik?’ fluisterde Bobby achter me. Aan zijn toon hoorde ik dat hij mijn hints echt totaal niet doorhad, hoe erg ik ook gehoopt had dat dat wel het geval zou zijn. Mijn ogen werden een beetje vochtig en ik kneep ze even dicht. Ik slikte de brok in mijn keel weg en zei toen met een stem die ik niet van mezelf kende: ‘Tuurlijk.’
Ik hoefde het maar één keer te zeggen. De gladde stof van mijn mooie lingeriesetje gleed langs mijn bovenbeen omlaag toen Bob mijn string naar beneden trok. Achter me hoorde ik de verpakking van een condoom ritselen. Bobby bewoog wat onder de dekens en toen kwam hij weer tegen me aan liggen.
Ik bleef liggen zoals ik lag, bewoog geen spier, en staarde naar de muur tegenover me. Mijn hart dreunde in de stilte toen Bob zijn hand op mijn heup legde. Ik voelde hem tussen mijn benen tegen me aan en bereidde me erop voor dat het niet gemakkelijk zou gaan, maar dat het zó erg zou zijn, had ik niet kunnen zien aankomen. De pijn was onverdraaglijk toen hij bij me binnendrong. Het gevoel was zo scherp en gemeen dat mijn hele lichaam verkrampte. Ik kneep mijn ogen dicht en klemde mijn kiezen met al mijn kracht op elkaar, in een tevergeefse poging om niet te kreunen van de pijn, maar het lukte me niet. Bobby merkte het gelukkig niet en toen het hem gelukt was, slaakte hij een lange zucht die warm was in mijn nek. Even bleef hij stil liggen, maar toen begon hij zijn heupen te bewegen. Ik probeerde te ontspannen, maar dat ging niet meer. Het voelde verschrikkelijk en ik moest mijn handen tot vuisten ballen en mijn gezicht in het kussen duwen om mijn eigen gekreun te dempen. Ik had nog nooit van mijn leven zoveel pijn gehad dat het me niet lukte om geen geluid te maken.
Langzaamaan hoorde ik Bobby’s ademhaling sneller en schokkeriger worden. Ik voelde zijn lichaam tegen het mijne rijen, terwijl zijn hand op mijn heup me dicht tegen hem aangetrokken hield. Mijn brandende lichaam verkrampte steeds meer en de tranen gleden over mijn wangen. Zo ging het een tijd door, veel te lang, tot Bobby klaarkwam. Goddank was het toen gelijk voorbij. Ik bleef in exact dezelfde houding liggen terwijl Bobby achter me uithijgde en zijn hart weer tot bedaren bracht. Zijn borstkas bewoog in een snel ritme tegen mijn rug en ik deed mijn ogen dicht, terwijl de pijn tussen mijn benen veel te langzaam wegebde. Mijn nagels hadden putjes gemaakt in mijn handpalmen en de huid voelde pijnlijk aan. Ik was misselijk, ontzettend misselijk. Ik voelde me smerig, gebruikt, een ding, en ik haatte mezelf erom. Dat gevoel werd alleen maar erger toen ik me na een tijdje realiseerde dat Bobby als een roos tegen me aan in slaap was gevallen.
Ik wachtte nog een tijd, tot het gevoel van mijn overspannen lichaam weer draaglijk begon te worden. Daarna probeerde ik ook in slaap te komen, maar het lukte me niet. Ik lag nog een hele tijd wakker en staarde voor me uit, met brandende tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. De pijn tussen mijn benen en de putjes in mijn handpalmen klopten op de maat van mijn hartslag en het voelde of er diep, diep van binnen iets onherstelbaar kapot was gemaakt.

Na een tijdje in die prettige sfeer gezweefd te hebben, verplaatsen Bobby’s lippen zich omhoog, van mijn nek naar mijn wang Bob had net nog een lijntje genomen en hij werd altijd ontzettend geil van coke, op een vreemde, lome manier.

Een punt tussen 'Wang' en 'Bob'. (:

Echt geweldig hoe je die emoties beschrijft! Super!

Heel erg bedankt voor de meelevende reacties!

____________________________________________________________________

Hoofdstuk 16

Die nacht viel ik toch nog in slaap. Waarschijnlijk pas heel laat, want het voelde of ik nog geen vijf minuten onder zeil was geweest toen ik de volgende ochtend wakker werd. Joey stond naast mijn bed en probeerde me wakker te krijgen. Volgens de wekker op het nachtkastje was het pas zeven uur. Veel te vroeg, zelfs voor het feit dat het een doordeweekse dag was. Ondanks dat stond Joe aan mijn arm te schudden of het leuk was dat hij me op dit tijdstip wakker aan het maken was.
Toen ik mijn ogen opendeed, was het of er een baksteen op mijn hoofd neerviel. De klap van het licht was enorm. Ik kreunde en drukte mijn gezicht in het kussen. O god, mijn hersenen. Welke dag was het vandaag? Shit, maandag. Ik moest straks naar school, de hele dag opletten. En dan moest ik ook nog op gesprek bij Simmons. De eerste aansluitende gedachte na die constatering was dat ik dood wilde.
Naast het bed prikte Joey plagerig met een koude vinger in mijn zij in een poging me wakker te krijgen. Ik pakte mijn kussen, trok het over mijn hoofd en mompelde gedempt: ‘Ga weg.’ Maar Joe lachte en hij kriebelde over mijn blote rug. Ik kronkelde onder de dekens.
‘Joe, wat moet je?’ snauwde ik knorrig.
Joey grinnikte en tikte op het kussen, wat voelde of hij met een vliegtuigmotor tegen mijn hoofd sloeg.
‘Nog altijd slecht in opstaan, hè Star?’ zei hij. ‘We gaan eten, het ontbijt wordt koud. Maak Bob ook even wakker en neem hem mee naar beneden, oké?’
Ik kreunde en trok het kussen steviger over mijn hoofd. Toen ik zo bleef liggen, kietelde Joey onder mijn voet, die net onder het dekbed vandaan stak. Ik schopte zijn kant op.
‘Rot op, Joey. We komen zo wel,’ zei ik gesmoord.
Joe grinnikte.
‘Oké, maar niet te lang wachten, anders hebben wij alle lekkere dingen opgegeten.’
Ik reageerde niet bleef onder het kussen liggen. Pas toen ik Joey de kamer uit hoorde lopen, deed ik mijn ogen open. Zelfs door de stof van het kussen heen deed het licht in de kamer pijn aan mijn hoofd. O, deze dag kon niet anders dan een verschrikking worden.
Met tegenzin liet ik het kussen los en kwam ik overeind. Het gedempte ochtendlicht dat door de gordijnen viel, was bijna niet te verdragen. Ik kneep mijn ogen dicht en drukte mijn hand ertegenaan Toen ik rechtop ging zitten, merkte ik bovendien dat ik pijn tussen mijn benen had. Klotezooi.
Ik tastte opzij en pakte Bobby’s arm vast.
‘Bob, we moeten eten,’ zei ik terwijl ik hem heen en weer schudde. ‘Kom op, wakker worden.’
Zoals altijd werd Bobby makkelijker wakker dan ik. Zijn ogen gingen open, ietwat traag, en gleden van mijn gezicht door naar de rest van de ruimte. Aan zijn gezicht zag ik dat hij zich probeerde te herinneren waar hij was. Toen alles weer terug leek te komen, deed hij tevreden zijn ogen dicht en nestelde zich nog even lekker tussen de dekens. Schijnbaar was zijn eerste gedachte als hij wakker werd niet wat er allemaal was fout gegaan in zijn leven en daar benijdde ik hem om.
Met mijn kussen gaf ik hem een klap op zijn hoofd.
‘Niet weer gaan slapen, slomo,’ zei ik. ‘We moeten naar beneden, Joey wil eten.’
Bob gaapte en wreef in zijn ogen.
‘Het is veel te vroeg om te eten,’ zei hij slaperig.
‘Ja, dat weet ik, maar Joe heeft iets gemaakt en hij wil dat we naar beneden komen.’
‘Die mensen zijn niet goed bij hun hoofd.’ Hij rekte zich uit, ging rechtop zitten en drukte een kus op mijn wang, terwijl ik in kleermakerszit en met mijn handen voor mijn ogen probeerde het licht nog even uit de buurt te houden. Hijstreek over mijn haar.
‘Koppijn?’ vroeg hij. Ik knikte, wat niet prettig aanvoelde omdat er een betonnen bal van de ene naar de andere kant van mijn hoofd rolde. Bob drukte nog een kus op mijn wang en ik voelde dat hij uit bed klom. Waarom moest hij de hele tijd aan me zitten?
‘Je hebt ook veel te veel van die blauwe shit gezopen. Ik ga wel even aan Joe vragen of hij een zonnebril voor je heeft.’
Ik reageerde niet en bleef met mijn handen voor mijn ogen op het bed zitten. Aan het gerinkel van zijn riem hoorde ik dat hij wat dingen van de vloer opraapte en ze aantrok.
‘Zo terug,’ zei hij en hij liep weg. Ik wachtte even tot de deur dicht ging en streek toen met mijn handen over mijn gezicht. Voorzichtig deed ik mijn ogen open. O god, mijn hoofd. Ik had me al lang niet meer zo brak gevoeld. Dit was nu al een kutdag en ik was nog niet eens uit bed. Zou ik wachten tot Bob terug was of me alvast gaan aankleden? Het tweede was waarschijnlijk handiger, anders kwam was ik straks nog te laat voor Simmons gesprek ook. Zou je net zien, ging ze daar ook nog over lopen zeuren.
Met mijn ogen half dicht kroop ik het bed uit. Ik wilde het mijn arme hoofd nog niet aandoen mijn ogen helemaal open te doen en dus moest ik al mijn spullen op gevoel zien te vinden. Ik tastte op de grond naar kleding en kreeg na Bobby‘s T-shirt, wat snoeren en zijn schoen mijn BH te pakken. Mijn kousen en rok lagen onder het bed en mijn slip vond ik terug aan het voeteneinde.
Ik ging op de rand van het bed zitten en begon traag mijn kousen aan te trekken. Met één halfopen oog keek ik de kamer rond. Waar waren mijn andere kleren gebleven? Mijn schoenen had ik waarschijnlijk beneden of in Joey’s kamer laten staan, maar mijn shirtje moest hier toch ergens liggen?
Ik keek omlaag toen ik het gevoel had dat mijn voet werd afgekneld en zag dat ik mijn kous verkeerd om aan het trekken was. Ik kreunde. Shit, nu moest ik weer bukken om dat ding van mijn voet te trekken en daardoor zou mijn hoofd weer half door midden splijten. En als ik niet oppaste, liep ik ook nog de hele dag met een ladder rond. Natuurlijk, waarom ook niet. Dat kon er ook nog wel bij.
Ik ademde een keer diep in en boog voorover. Moeizaam probeerde ik mijn been weer uit de kwetsbare stof te krijgen. Ik wilde het voorzichtig doen, maar op de één of andere manier verloor ik mijn grip op het bed met en met een bonk kwam ik op mijn kont op de grond terecht. Er dreunde iets in mijn hoofd en ik kneep mijn ogen dicht.
Ik leunde tegen het bed achter me en even bleef ik zo op de grond zitten, mokkend en met mijn kous half aan. Ik zat vlak bij de deur, dus Bobby struikelde bijna over mijn benen toen hij de kamer binnen kwam. Hij had zo’n supersonische zonnebril in zijn hand die schaatsers of wielrenners normaal droegen en hij glimlachte toen hij me zag zitten.
‘Gaat het niet?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en stak mijn hand uit naar de zonnebril. Bob hielp me hem op te zetten en pakte mijn arm vast.
‘Kom maar,’ zei hij terwijl hij me omhoog trok. ‘Ik help je wel.’
Ik liet me door hem overeind trekken en kneep mijn ogen dicht. O, mijn hoofd, mijn maag, mijn alles. Rechtopstaan maakte het allemaal nog veel erger.
Ik drukte de zonnebril steviger op mijn neus en leunde tegen de muur achter me. Bij mijn benen Bobby mijn kous op te hijsen. Ik keek naar hem terwijl hij probeerde de gladde stof ergens ter hoogte van mijn knie omhoog te krijgen. Het was een hele aparte gewaarwording dat hij dat deed, want meestal trok hij mijn kleren alleen maar uit.
Ik legde mijn hand op zijn schouder en deed mijn ogen even dicht, terwijl Bobby probeerde de bovenkant van mijn kous op de goede hoogte te krijgen. Ik deed ze pas weer open toen Bob halverwege ineens stopte met hijsen en mijn bovenbeen aanraakte.
‘Hé,’ zei hij. ‘Je hebt een blauwe plek.’ Hij streek met zijn duim over de blauwe huid van mijn bovenbeen, en toen over de andere. ‘En hier ook. Best grote, zeg. Hoe kom je daaraan?’

Weer heel erg bedankt voor de like arendaaa!

_________________________________________________________________

Het was of ik bevroor toen zijn woorden tot me doordrongen. Als verdoofd staarde ik voor me uit. Ik weet niet waarom, maar mijn hart was in één klap naar mijn keel geschoten. Ik had het zelfde gevoel als ik als kind altijd had gehad wanneer mijn moeder me betrapte op iets wat ik niet mocht doen, compleet met de verlammende sensatie in mijn ledematen en de haartjes op mijn onderarmen die recht overeind waren gaan staan. Ik kon me niet meer bewegen.
‘Star?’ Bobby’s stem haalde me weer terug naar de werkelijkheid. Plotseling werd ik me bewust van zijn hand op mijn bovenbeen, net onder de plek waar het wastafelblad in mijn huid had gedrukt. Het was of het gevoel van zijn hand een afdruk in mijn been brandde.
In een reflex gaf ik Bobby een duw, bij me uit de buurt. Hij viel achterover en kwam op zijn kont op de grond terecht.Versuft bleef hij daar zitten. Hij keek me aan, met een sterke verbazing op zijn gezicht, en schudde zijn hoofd een beetje.
‘Wat doe je nou?’ vroeg hij verbaasd.
Ik sloeg mijn ogen neer en haalde mijn schouders op.
‘Niks’ zei ik. ‘Ik kan het zelf wel.’ Om dat te demonsteren en iets om handen te hebben, pakte ik mijn andere kous en begon hem aan te trekken. Bobby keek naar me, maar ik hield mijn blik hardnekkig op de grond gericht. Ik trok mijn rok aan en maakte hem vast.
‘Ik ben mijn t-shirt en mijn schoenen trouwens kwijt,’ zei ik, zijn aanhoudende verbazing negerend. ‘Weet jij waar die gebleven zijn?’
Bobby bleef naar me kijken, maar ik durfde mijn hoofd pas op te richten toen hij zijn blik afwendde. Bob trok zich op aan het bed en kwam overeind. Schijnbaar gaf hij het op.
‘Eh, je schoenen stonden in Joey’s kamer. Volgens mij heeft hij ze op de gang gezet,’ zei hij. ‘Zal ik ze voor je pakken?’
Ik schudde mijn hoofd en duwde mijn haar over mijn schouder. Ik wilde even weg, weg uit deze kamer, even niet in Bobby’s buurt zijn.
‘Nee, laat maar, ik haal ze zelf wel. Kun jij dan kijken of je mijn shirtje hier ergens kunt vinden? Ik weet ook niet waar dat gebleven is.’ Bob knikte en ik liep langs hem heen. Nog voor hij nog iets kon zeggen was ik al bij de deur en de gang op verdwenen.
Buiten deed ik de deur weer achter me dicht. Ik rilde en bleef even in de gang staan, met mijn handen tegen mijn gezicht gedrukt. Ik liet mijn adem ontsnappen, deed mijn ogen dicht en streek door mijn haar. Rustig, rustig aan. Er is niets aan de hand. Bobby is gewoon Bobby, en niemand anders. Hij heeft niets met Cees te maken en hij kan echt niet raden wat er gebeurd is. Rustig. Het komt goed, het gaat wel weer over. Ooit.
Zelf niet veel gelovend van die geruststellende woorden, haalde ik nog een keer diep adem. Ik streek mijn haar glad en deed mijn ogen open. Verderop, naast de deur naar Joey’s slaapkamer, zag ik inderdaad mijn pumps staan. Ik glimlachte een beetje, blij dat ik iets herkenbaars zag waar ik houvast aan had, en maakte aanstalten naar mijn schoenen toe te lopen om ze aan te trekken. Ik had echter nog geen twee passen gezet toen de deur naar de trap plotseling voor mijn neus openzwaaide. Ik kon hem nog net tegenhouden om te voorkomen dat ik hem vol in mijn gezicht kreeg. Het hoofd van JV verscheen om de hoek en hij floot toen hij mij zag.
‘Zo, dat scheelde weinig,’ zei hij. ‘Zit je neus er nog aan? Ik moest van Joey vragen waar jullie blijven. Het eten is klaar.’
Ik knikte.
‘Ik weet het, we komen eraan.’
‘Oké. Leuke zonnebril, trouwens. Gaat het een beetje? Je ziet een beetje bleek. En weet je dat je geen t-shirt aan hebt?’
Nu hij dat zei, werd ik me daar inderdaad ineens pijnlijk bewust van. Ik sloeg mijn armen voor mijn borst over elkaar. Het voelde ongemakkelijk om hier voor zijn neus in mijn bh te staan.
‘Ja, zo erg is het nou ook weer niet, hoor,‘ zei ik terwijl ik mezelf zo goed en kwaad als het ging probeerde te bedekken. ‘Ik voel me alleen beroerd door die kutcoke en ik heb barstende koppijn.’
JV knikte.
‘Dat zat erin, met alles wat je gisteren achterover geslagen hebt. Ook te weinig geslapen, zeker? Ik geloof dat jullie wel een leuke nacht gehad hebben?’
Ik richtte mijn hoofd op en keek hem fronsend aan vanachter de zonnebril.
‘Wat?’ vroeg ik.
JV grijnsde.
‘De muren zijn niet zo dik, hier. Als het er net zo uitzag als het klonk, is het echt jammer dat ik het niet opgenomen heb. Volgens mij had ik er goud geld mee kunnen verdienen op internet.’
Toen het tot me doordrong wat hij zei, kreeg ik het warm. Hij bedoelde het waarschijnlijk grappig, maar dat vond ik het niet. Ik voelde me er ongemakkelijk onder hij had gehoord dat Bob en ik seks hadden gehad, ook al interpreteerde hij mijn gekreun totaal verkeerd. Dat was raar, want ik had het vroegr nooit erg gevonden als anderen wisten wat ik wel en niet met Bobby uitspookte. Normaal interesseerde het me geen klap wie er allemaal wisten hoe ik seks had en met wie, maar nu wel. Het was net zoals Jack, die van dat met Cees af wist: het voelde of hij me aantastte in mijn privacy door er vanaf te weten.
Mijn gezicht vertrok en ik zette een stap achteruit.
‘Rot op, man,’ viel ik uit. ‘Het gaat jou geen reet aan wat wij wel en niet gedaan hebben. Bemoei je lekker met je eigen zaken.’ Kwaad liep ik langs hem heen. Ik begon mijn schoenen aan te trekken en JV bleef verbaasd staan.
‘Wow, slow down, cowboy,’ zei hij. ‘Volgens mij mis ik iets. Wat doe ik verkeerd? Er is toch niets aan de hand?’
Ik reageerde niet en trok met korte bewegingen mijn schoenen aan. JV liep naar me toe.
‘Starla, kom op zeg. Je bent toch niet boos, hè?’ Het bleef stil. Ik merkte dat hij naast me kwam staan toen ik niets zei, maar ik draaide mijn rug naar hem toe. Kon hij niet gewoon weggaan? Ik draaide me om en liep op mijn hoge hakken terug naar de logeerkamer in een poging hem af te schudden, maar hij liep gewoon met me mee. Negeren werkte dus niet.
‘Hé, het was maar een grapje, hoor,’ zei hij. ‘Jezus, gisteren waren jullie een openbaar tweepersoonsorgie aan het houden op Joey’s bed en nu wordt je boos omdat ik een geintje maak over wat we gehoord hebben?’
Ik stond met een ruk stil en draaide me naar hem om.
‘Gisteren was ik high, oké?’ snauwde ik. ‘Hou erover op en laat me met rust. We komen zo wel.’