Dit is een kort verhaal (kort in vergelijk met mijn andere verhalen dan) dat ik heb verzonnen, en dat ik móest schrijven. Ja, ik weet het, ik heb al zo veel verhalen gaande, maar deze moet ik echt van mijn hart.
Geweld, je ziet het steeds vaker. Ze was zo onwetend van wat ging komen, ze lachte zelfs nog toen het gebeurde. Ze was aan de telefoon, en ze praatte lachend. Ze stond los van het er gebeurde, helemaal los. Het was een ruzie tussen twee jongens, een heetlopende ruzie, waarbij één een geweer trok en op de andere schoot. Hij schoot mis, en de kogel ging op haar af. Zij realiseerde niet wat er gebeurde, toen de kogel haar tedere lichaam was binnengedrongen en het leven haar verliet. Haar dood kwam plotseling.
'Sebastiaan, nog niet naar de les gaan, wij moeten elkaar eerst even spreken.' Sebastiaan keek vreemd op, toen zijn scheikunde docent hem tegenhield toen hij het lokaal binnen wilde gaan. Zijn gezicht stond ernstig, en Sebastiaan schrok. Meneer Gersten was meestal melig, en hij kon het heel goed met hem vinden. Maar nu was het anders. 'Loop even met me mee.' Naar de bespreek kamer? Zijn schorsing was toch opgeheven vanwege de valse beschuldiging? Hij was eerder geschorst omdat hij een leraar zou hebben bedreigd. Dat was niet helemaal waar. Hij had alleen gezegd dat ze dood mocht vallen, dat is iets anders. Maar toen Gersten tegenover hem ging zitten, wist hij al dat het daar niet over ging. 'Sebastiaan, jij was toch goed bevriend met Johanna?'
'Bén. Ik bén goed bevriend met Johanna, ja. Zij is mijn beste vriendin. Hoewel ze me gisteren niet terug heeft gebeld en ook mijn mail niet beantwoordde... Hoezo?'
'Zij is dood. Op straat neergeschoten. Zij was niet bij het gevecht betrokken, maar zij is geraakt. Ze heeft niet geleden.' Sebastiaans keel kneep dicht.
'Ik geloof u niet. U liegt, ik geloof dit niet. Dit is een heel, héél ziek grapje. Laat me nu naar de les gaan.' Sebastiaan wilde opstaan, maar Gersten hield hem tegen.
'Daar krijg je alleen dezelfde mededeling te horen.' Sebastiaan geloofde het nog steeds niet, maar hij zakte in tranen in elkaar. Hij begon te huilen als een klein meisje, en Gersten sloeg een arm om hem heen.
'Ik weet het, ik weet het.' Maar hij wist niets! Zij was niet zomaar zijn beste vriendin, zij was zijn alles!
Tjerk liet zijn tranen niet meer rollen. Zijn traanbuizen waren volledig uitgedroogd, terwijl hij daar bij zijn vriendin zat. Haar gezicht was bleek en haar rode lippen waren wit. Waarom gebeurde dit? Ze was net weer gelukkig, god weet wat die omslag gemaakt had. Maar ze maakte geen ruzie meer, ze was gelukkig. Het was complete onrecht, dat hij haar nu moest verliezen. Hij sloeg woedend met zijn vuist tegen de muur, en nog eens en nog eens. Haar moeder rende op hem af, en greep hem bij zijn polsen. Zij was lang niet sterk genoeg, maar hij hield op met slaan uit angst dat hij de moeder van zijn bloedmooie Johanna zou bezeren. Hij legde zich naast het dode lichaam neer op haar bed en kroop tegen haar aan.
De Bittere waarheid
---
xx vonk
xx vonk
-
kelly-aislin-audrey
- Balpen
- Berichten: 251
- Lid geworden op: 17 apr 2007 17:11
- Locatie: Wijchen
ooh... zielig, mooi!
snel verder?
snel verder?
Voor was was was, was was is!
Het heeft toch wel iets liefs... hoe verdrietig ook.
Ik leef onrustig en onzeker, tussen de liefde en de leegte.
Heel mooi 
The quiet scares me cause it screams the truth
Goed verhaal 
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Sessie 1
Marsha keek naar de bleke, blonde jongen tegenover haar. Blond... was hij nu van zichzelf blond, of was het peroxide? Of allebei? Dat was geen natuurlijke kleur blond. Zijn groene ogen waren leeg en emotieloos. Ze staarden voor hem uit. Marsha was de psychologe die met hem moet praten rondom de dood van Johanna. Slachtoffer hulp. De anderen hadden een maatschappelijk werker gekregen, maar deze, en de andere jongen waren moeilijk. Deze heeft sinds haar dood geen traan gelaten, hoewel hij instortte toen hij hoorde van haar dood. Sebastiaan Webber, zo heette hij. Hij had kennelijk een goede vriendschappelijke band met Johanna, maar het raakte hem heel diep. Hij verwerkte het niet, alsof hij niet wilde geloven dat hij er niet meer was.
De andere, die Tjerk, had geen woord gesproken sinds haar dood. Hij zweeg en deed zo min mogelijk, waar hij eerder een fanatieke sporter was geweest en een forse eter.
'Dus, Sebastiaan, hoe lag je band met Johanna?' Sebastiaan zweeg even. 'Sebastiaan? Jullie waren vrienden, toch? Wat betekende Johanna voor je?'
'De wereld.' De woorden kwamen er droog uit, alsof gesproken door een computer.
'Vertrouwde jullie elkaar goed?' Hij knikte. 'Het is belangrijk, dat je iemand vertrouwt. Je kunt je geheimen aan iemand vertellen, en je moet het er maar op gokken, dat je geheimen tussen jullie blijven. Steeds als je iemand vertrouwt, waag je een gok.'
'Stop daarmee. Johanna vertrouwen was geen gok. Ik kende Jo, en ik deelde met haar alles, zoals zij met mij alles deelde.'
'Hoe begon dat eigenlijk?' Sebastiaan zuchtte.
'Per ongeluk. Een jaar geleden kwamen we per ongeluk naast elkaar in de trein met een school uitje. Eerst was ik stil tegen haar, had haar nog maar een paar keer gesproken. Maar zij sprak voluit. Maakte grapjes, en we maakte sudoku puzzels. We moesten anderhalf uur in de trein. We zagen er tegenop, maar toen we aan de praat raakten, wilde we de trein niet uit. En sinds dien gingen we met elkaar om...'
'Maar zo'n diepe relatie bouw je niet makkelijk op een jaar...'
'Met haar wel. We spraken elkaar, en we zeiden beide dat we slechte mensen waren. En we vertelden één voor één onze diepste geheimen, om te bewijzen dat we slecht waren. En we wisten dat we ze niet van elkaar rond zouden vertellen, want dan zou de ander dat ook doen. En toen begon het allemaal...' Hij leek op dreef te komen, maar toen stopte hij, en keek hij weg. Marsha zuchtte. Ze dacht dat ze hem had, maar zijn ogen werden weer koud. Hij kende haar één jaar, en het was alsof een deel van hem met haar mee was gestorven.
Marsha keek naar de bleke, blonde jongen tegenover haar. Blond... was hij nu van zichzelf blond, of was het peroxide? Of allebei? Dat was geen natuurlijke kleur blond. Zijn groene ogen waren leeg en emotieloos. Ze staarden voor hem uit. Marsha was de psychologe die met hem moet praten rondom de dood van Johanna. Slachtoffer hulp. De anderen hadden een maatschappelijk werker gekregen, maar deze, en de andere jongen waren moeilijk. Deze heeft sinds haar dood geen traan gelaten, hoewel hij instortte toen hij hoorde van haar dood. Sebastiaan Webber, zo heette hij. Hij had kennelijk een goede vriendschappelijke band met Johanna, maar het raakte hem heel diep. Hij verwerkte het niet, alsof hij niet wilde geloven dat hij er niet meer was.
De andere, die Tjerk, had geen woord gesproken sinds haar dood. Hij zweeg en deed zo min mogelijk, waar hij eerder een fanatieke sporter was geweest en een forse eter.
'Dus, Sebastiaan, hoe lag je band met Johanna?' Sebastiaan zweeg even. 'Sebastiaan? Jullie waren vrienden, toch? Wat betekende Johanna voor je?'
'De wereld.' De woorden kwamen er droog uit, alsof gesproken door een computer.
'Vertrouwde jullie elkaar goed?' Hij knikte. 'Het is belangrijk, dat je iemand vertrouwt. Je kunt je geheimen aan iemand vertellen, en je moet het er maar op gokken, dat je geheimen tussen jullie blijven. Steeds als je iemand vertrouwt, waag je een gok.'
'Stop daarmee. Johanna vertrouwen was geen gok. Ik kende Jo, en ik deelde met haar alles, zoals zij met mij alles deelde.'
'Hoe begon dat eigenlijk?' Sebastiaan zuchtte.
'Per ongeluk. Een jaar geleden kwamen we per ongeluk naast elkaar in de trein met een school uitje. Eerst was ik stil tegen haar, had haar nog maar een paar keer gesproken. Maar zij sprak voluit. Maakte grapjes, en we maakte sudoku puzzels. We moesten anderhalf uur in de trein. We zagen er tegenop, maar toen we aan de praat raakten, wilde we de trein niet uit. En sinds dien gingen we met elkaar om...'
'Maar zo'n diepe relatie bouw je niet makkelijk op een jaar...'
'Met haar wel. We spraken elkaar, en we zeiden beide dat we slechte mensen waren. En we vertelden één voor één onze diepste geheimen, om te bewijzen dat we slecht waren. En we wisten dat we ze niet van elkaar rond zouden vertellen, want dan zou de ander dat ook doen. En toen begon het allemaal...' Hij leek op dreef te komen, maar toen stopte hij, en keek hij weg. Marsha zuchtte. Ze dacht dat ze hem had, maar zijn ogen werden weer koud. Hij kende haar één jaar, en het was alsof een deel van hem met haar mee was gestorven.
---
xx vonk
xx vonk
Ik vond het eerste stuk mooier. Dat raakte mij meer. Dit is misschien ook iets waar ik een beetje in moet komen, mij iets meer voor moet concentreren om het goed te volgen.
In eerste instantie dacht ik overigens dat de eerste post die je hier plaatste, ook meteen de laatste was. Voor mijn gevoel was dat eerste stukje al heel mooi... af.
In eerste instantie dacht ik overigens dat de eerste post die je hier plaatste, ook meteen de laatste was. Voor mijn gevoel was dat eerste stukje al heel mooi... af.
Ik leef onrustig en onzeker, tussen de liefde en de leegte.
Ik dacht ook dat het al klaar was 
Leuk dat er een vervolgje is
Leuk dat er een vervolgje is
The quiet scares me cause it screams the truth
Een rode jurk. Een knalrode jurk, haar haren strak naar achter en strassteentjes in haar haarband. Knalrode lippenstift en een blosje. Het blosje was geen make-up, dat was háár kleur. Ze was zenuwachtig, moest zo afdansen. Nog drie dansen, nog twee dansen. Haar knie ging hard op en neer en haar nagels groeven in haar handpalmen. Dat werd niks zo, dacht Tjerk. Hij keek in haar mooi opgemaakte ogen, en glimlachte om haar gerust te stellen. Sebastiaan, die aan de ander kant naast haar zat, pakte haar hand. Hmm, hielp dat? Nee, ze bleef gewoon trillen. Hij sloeg een arm om haar heen en kuste haar wang. 'Succes, schat.'
'Succes, Jo.' Sebastiaan streelde haar over haar onderarm terwijl ze opstond, en Tjerk liet zijn hand over haar heup staan. Dat werd echt niks, ze was één bundel zenuwen. Maar toen stond ze op de vloer, tegenover haar partner, en de muziek begon. Ze strekte zich op, en bracht haar gezicht in een grote, bijna overtuigende glimlach. En ze begonnen te dansen. Haar schouders waren laag, en haar gelaat leek rustig. God, wat was ze mooi.
Tjerk voelde opnieuw de tranen in zijn ogen komen toen hij zich haar levenloze lichaam voor de geest haalde. Ze was zo levendig geweest. Haar lach kon een hart verwarmen, en haar bewegingen konden betoveren. En ze zou nooit meer lachen, en nooit meer bewegen. Tjerk sprak niet meer, omdat hij niks wat hij voelde tot uiting kon brengen. En wat deed het er ook toe? Zij was gewoon weg.
Sessie 2
'Vertel eens iets over jezelf, Tjerk. Hou je van sporten?' Tjerk keek haar een beetje verduft aan. Wat wilde ze? Gezellig babbelen? Ze kon de boom in. Hij haalde zijn schouders op. Marsha zuchtte. Wat kon ze zeggen om hem te raken?
'Je hield van haar, of niet?' Hij keek haar opeens aan. 'Denk je dat ze dit had gewild, dat jij hier zo zweeg? Dat je niet verder ging?' Tjerk voelde de woede naar zijn hoofd stromen. Waar haalde zíj het recht vandaan om te oordelen wat Jo had gewild? Jo maakte alles om zichzelf. Zij nam delen uit de wereld, en vertederde het met haar zoetigheid, en liet het om haar draaien. Zij was een egoïstisch persoon geweest, die uit alles een voordeel wilde halen. Dat maakte haar zo moeilijk, maar zo bijzonder. Wist die psychologe dat? Wist zij hoe Johanna was geweest? Nee! Voor hetzelfde geld had Johanna zich beter gevoeld als de wereld instortte terwijl zij weg was.
'Succes, Jo.' Sebastiaan streelde haar over haar onderarm terwijl ze opstond, en Tjerk liet zijn hand over haar heup staan. Dat werd echt niks, ze was één bundel zenuwen. Maar toen stond ze op de vloer, tegenover haar partner, en de muziek begon. Ze strekte zich op, en bracht haar gezicht in een grote, bijna overtuigende glimlach. En ze begonnen te dansen. Haar schouders waren laag, en haar gelaat leek rustig. God, wat was ze mooi.
Tjerk voelde opnieuw de tranen in zijn ogen komen toen hij zich haar levenloze lichaam voor de geest haalde. Ze was zo levendig geweest. Haar lach kon een hart verwarmen, en haar bewegingen konden betoveren. En ze zou nooit meer lachen, en nooit meer bewegen. Tjerk sprak niet meer, omdat hij niks wat hij voelde tot uiting kon brengen. En wat deed het er ook toe? Zij was gewoon weg.
Sessie 2
'Vertel eens iets over jezelf, Tjerk. Hou je van sporten?' Tjerk keek haar een beetje verduft aan. Wat wilde ze? Gezellig babbelen? Ze kon de boom in. Hij haalde zijn schouders op. Marsha zuchtte. Wat kon ze zeggen om hem te raken?
'Je hield van haar, of niet?' Hij keek haar opeens aan. 'Denk je dat ze dit had gewild, dat jij hier zo zweeg? Dat je niet verder ging?' Tjerk voelde de woede naar zijn hoofd stromen. Waar haalde zíj het recht vandaan om te oordelen wat Jo had gewild? Jo maakte alles om zichzelf. Zij nam delen uit de wereld, en vertederde het met haar zoetigheid, en liet het om haar draaien. Zij was een egoïstisch persoon geweest, die uit alles een voordeel wilde halen. Dat maakte haar zo moeilijk, maar zo bijzonder. Wist die psychologe dat? Wist zij hoe Johanna was geweest? Nee! Voor hetzelfde geld had Johanna zich beter gevoeld als de wereld instortte terwijl zij weg was.
---
xx vonk
xx vonk
Mooi vervolg, heel sprekend
The quiet scares me cause it screams the truth
Heel mooi vervolg!
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Sessie 3
'Sebastiaan, in ons vorige gesprek vertelde je over de diepe band die je met Johanna had gekregen. Kun je daar wat meer over vertellen?' Marsha was niks verder gekomen met Tjerk. Ze zag woede op zijn gezicht, maar ze snapte niet waarom. Ze probeerde wel, maar het was alsof deze jongens niet hun ware band met dit meisje onthulde, of dit was niet zomaar één of ander meisje. Ze kon alleen meer doen voor deze jongens als ze wist wat de ware band was met Johanna, en hoe die Johanna in elkaar stak.
Haar lach betoverde hem, terwijl ze dichter bij hem kwam staan. Sebastiaan voelde zich rood worden, en zette zijn zonnebril op om zijn emoties niet te laten ontsnappen via zijn bril. Sebastiaan probeerde weg te kijken van het gezicht dat speels de tanden liet zien, maar zij wist precies wat ze moest doen. Johanna legde haar hand op zijn borst en ging op haar tenen staan, opdat haar gezicht op hoogte van het zijne was. Sebastiaan dacht aan Tjerk. Tjerk was alleen maar zijn vriend, omdat dat het vriendje was van Johanna. Wat gaf hij om Tjerk? Hij kende hem niet eens? Schuld liep door zijn ledematen, maar hij kon het niet weerstaan haar gezicht te pakken en haar zacht te kussen. Ze hield van hem, dat had ze hem al gezegd. En hij hield van haar, meer dan hij kon zeggen. Maar hoe kon één vrouw oprecht van twee jongens houden? Het was een verhaal dat geen stand hield, maar dit waren haar woorden geweest: 'Het leven is maar zo kort, en wie weet, kom ik nooit iemand meer tegen wie ik zo lief kan hebben als jou. Of als Tjerk.'
Sebastiaan schoot uit zijn dagdroom, en realiseerde zich hoe Johanna had geleefd. Ze had geleefd alsof elke dag de laatste was. Ze had van Tjerk gehouden, en zijn liefde gekregen, en ze had van hem gehouden, en zijn liefde gekregen. Zij had twee maal zo veel liefde gekregen als normale mensen, en was er nooit voor afgestraft, omdat haar leven daarvoor te kort was geweest.
'Zeg je niks?'
'Ik hield van haar.'
'Dat snapte ik al.' Marsha rolde met haar ogen. Liefde was zo'n veelomvattend woord. Je kon zo veel verschillende liefdes hebben. Je kon tegen je beste vriendinnen zeggen, ik hou van je, tegen je geliefde, tegen je zusje, tegen je ouders... allemaal verschillende liefdes.
'Ik was verliefd op haar.'
'Sebastiaan, in ons vorige gesprek vertelde je over de diepe band die je met Johanna had gekregen. Kun je daar wat meer over vertellen?' Marsha was niks verder gekomen met Tjerk. Ze zag woede op zijn gezicht, maar ze snapte niet waarom. Ze probeerde wel, maar het was alsof deze jongens niet hun ware band met dit meisje onthulde, of dit was niet zomaar één of ander meisje. Ze kon alleen meer doen voor deze jongens als ze wist wat de ware band was met Johanna, en hoe die Johanna in elkaar stak.
Haar lach betoverde hem, terwijl ze dichter bij hem kwam staan. Sebastiaan voelde zich rood worden, en zette zijn zonnebril op om zijn emoties niet te laten ontsnappen via zijn bril. Sebastiaan probeerde weg te kijken van het gezicht dat speels de tanden liet zien, maar zij wist precies wat ze moest doen. Johanna legde haar hand op zijn borst en ging op haar tenen staan, opdat haar gezicht op hoogte van het zijne was. Sebastiaan dacht aan Tjerk. Tjerk was alleen maar zijn vriend, omdat dat het vriendje was van Johanna. Wat gaf hij om Tjerk? Hij kende hem niet eens? Schuld liep door zijn ledematen, maar hij kon het niet weerstaan haar gezicht te pakken en haar zacht te kussen. Ze hield van hem, dat had ze hem al gezegd. En hij hield van haar, meer dan hij kon zeggen. Maar hoe kon één vrouw oprecht van twee jongens houden? Het was een verhaal dat geen stand hield, maar dit waren haar woorden geweest: 'Het leven is maar zo kort, en wie weet, kom ik nooit iemand meer tegen wie ik zo lief kan hebben als jou. Of als Tjerk.'
Sebastiaan schoot uit zijn dagdroom, en realiseerde zich hoe Johanna had geleefd. Ze had geleefd alsof elke dag de laatste was. Ze had van Tjerk gehouden, en zijn liefde gekregen, en ze had van hem gehouden, en zijn liefde gekregen. Zij had twee maal zo veel liefde gekregen als normale mensen, en was er nooit voor afgestraft, omdat haar leven daarvoor te kort was geweest.
'Zeg je niks?'
'Ik hield van haar.'
'Dat snapte ik al.' Marsha rolde met haar ogen. Liefde was zo'n veelomvattend woord. Je kon zo veel verschillende liefdes hebben. Je kon tegen je beste vriendinnen zeggen, ik hou van je, tegen je geliefde, tegen je zusje, tegen je ouders... allemaal verschillende liefdes.
'Ik was verliefd op haar.'
---
xx vonk
xx vonk
Ik vind het een heel mooi verhaal en ik hoop dat je snel verder schrijft
Veni
Dat hoop ik ook
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Marsha knikte, en wist niet of ze nu verbaasd was, of dat ze dit al aan zag komen. 'Maar Johanna had een vriend, Tjerk.' Sebastiaan knikte.
'Ja. Na het gesprek zei ze dat haar intenties nooit goed waren. Ze zei dat ze slecht was, hoewel ze het niet slecht meende.' Marsha trok een wenkbrauw op. Ze begreep het niet, en dat gaf ze aan. 'Ja, Johanna en ik praatte op een andere manier. Soms spraken we ook in het engels. Het was alsof we samen een andere taal spraken dan alle andere mensen. Weet je wel, wanneer je in een vakantieland komt, en iedereen spreekt engels, en je komt één nederlander tegen, hoe je je naar elkaar getrokken voelt...'
'Ik begrijp het gevoel, ik begrijp alleen niet hoe je het bij haar kon voelen. Leg dat eens uit.' Sebastiaan zuchtte, zoekend naar de juiste woorden.
'Laat ik het zo zeggen: zij en ik waren beide even gek. We hielden van dezelfde, redelijk apparte, muziek, we hadden dezelfde filosofien...' Marsha onderbrak hem.
'Filosofien? Jullie zijn nog geen achttien, en jullie maken je druk over elkaars filosofien?'
'Sommige mensen praten over meiden en uitgaan, en wij hadden het over filosofie. Zo begrepen wij elkaar, en waren wij hetzelfde.' Marsha schudde haar hoofd.
'Zij verliet Tjerk niet voor jou. Dat moet je hebben teleurgesteld?' Sebastiaan keek schuin naar beneden.
'Je zegt dat ik naar mijn hart moet luisteren. Wat een zwakke woorden.' Johanna keek hem recht aan, zonder glimlach. Haar gezicht was nog even mooi, maar nu niet zo zoet en speels als normaal. Nu was het zo scherp als een mes. Zo werd ze altijd als ze haar zin niet kreeg. Zij wilde dat alles ging zoals zíj het gepland had, en als het anders ging, zette ze zich volledig in om het alsnog naar haar zin te buigen. Hij had haar gezegd dat ze moest kiezen tussen hem en Tjerk. Hij wilde duidelijkheid, hij wilde weten wat ze wilde van hem.
'Maar toch, bij wie ligt je hart?' Ze draaide zich bot van hem af, en het voelde als een ruk aan zijn hart.
'Bij Tjerk.' Sebastiaan voelde zijn hart zachtjes breken. Hij had het al geweten. Zij en Tjerk hadden al veel samen meegemaakt, en zij was niet van plan om al die moeite en inzet in de relatie voor niks te laten wezen. Als ze liefhad, had ze intens lief. Maar waarom verleidde ze hem dan? Waarom fluisterde ze hem in zijn oor dat zij van hem hield? 'En bij jou.'
'Eerst even wel. Maar ze verliet mij ook niet voor Tjerk. Ik dacht dat ik haar kon weerstaan, maar uiteindelijk heb ik maar aanvaard dat zij alles won. Zij moest altijd gelijk krijgen. Zij had de macht, hoewel ze zich altijd vleiend opstelde... ik accepteerde haar maar mét Tjerk. Ik zou haar accepteren met álle vriendjes in de wereld, als ze maar precies zo bleef als ze was...'
'Ja. Na het gesprek zei ze dat haar intenties nooit goed waren. Ze zei dat ze slecht was, hoewel ze het niet slecht meende.' Marsha trok een wenkbrauw op. Ze begreep het niet, en dat gaf ze aan. 'Ja, Johanna en ik praatte op een andere manier. Soms spraken we ook in het engels. Het was alsof we samen een andere taal spraken dan alle andere mensen. Weet je wel, wanneer je in een vakantieland komt, en iedereen spreekt engels, en je komt één nederlander tegen, hoe je je naar elkaar getrokken voelt...'
'Ik begrijp het gevoel, ik begrijp alleen niet hoe je het bij haar kon voelen. Leg dat eens uit.' Sebastiaan zuchtte, zoekend naar de juiste woorden.
'Laat ik het zo zeggen: zij en ik waren beide even gek. We hielden van dezelfde, redelijk apparte, muziek, we hadden dezelfde filosofien...' Marsha onderbrak hem.
'Filosofien? Jullie zijn nog geen achttien, en jullie maken je druk over elkaars filosofien?'
'Sommige mensen praten over meiden en uitgaan, en wij hadden het over filosofie. Zo begrepen wij elkaar, en waren wij hetzelfde.' Marsha schudde haar hoofd.
'Zij verliet Tjerk niet voor jou. Dat moet je hebben teleurgesteld?' Sebastiaan keek schuin naar beneden.
'Je zegt dat ik naar mijn hart moet luisteren. Wat een zwakke woorden.' Johanna keek hem recht aan, zonder glimlach. Haar gezicht was nog even mooi, maar nu niet zo zoet en speels als normaal. Nu was het zo scherp als een mes. Zo werd ze altijd als ze haar zin niet kreeg. Zij wilde dat alles ging zoals zíj het gepland had, en als het anders ging, zette ze zich volledig in om het alsnog naar haar zin te buigen. Hij had haar gezegd dat ze moest kiezen tussen hem en Tjerk. Hij wilde duidelijkheid, hij wilde weten wat ze wilde van hem.
'Maar toch, bij wie ligt je hart?' Ze draaide zich bot van hem af, en het voelde als een ruk aan zijn hart.
'Bij Tjerk.' Sebastiaan voelde zijn hart zachtjes breken. Hij had het al geweten. Zij en Tjerk hadden al veel samen meegemaakt, en zij was niet van plan om al die moeite en inzet in de relatie voor niks te laten wezen. Als ze liefhad, had ze intens lief. Maar waarom verleidde ze hem dan? Waarom fluisterde ze hem in zijn oor dat zij van hem hield? 'En bij jou.'
'Eerst even wel. Maar ze verliet mij ook niet voor Tjerk. Ik dacht dat ik haar kon weerstaan, maar uiteindelijk heb ik maar aanvaard dat zij alles won. Zij moest altijd gelijk krijgen. Zij had de macht, hoewel ze zich altijd vleiend opstelde... ik accepteerde haar maar mét Tjerk. Ik zou haar accepteren met álle vriendjes in de wereld, als ze maar precies zo bleef als ze was...'
---
xx vonk
xx vonk
Die Johanna is ook de makkelijkste niet 
Mooi vervolgje
Mooi vervolgje
The quiet scares me cause it screams the truth
ik zal even de clue van het verhaal geven: het is dat wij mensen al snel zoeter beoordelen, nadat ze dood zijn. Wij willen hun slechte kanten vergeten, en het goede onthouden, ook al wordt daarmee de persoon veranderd.
het andere thema is dat het leven kort is. Al snel is het voorbij, en had je dat geweten, had je anders geleefd...
het andere thema is dat het leven kort is. Al snel is het voorbij, en had je dat geweten, had je anders geleefd...
---
xx vonk
xx vonk
@vonk 1: Mooi stukje
@vonk 2: Dat is waar
@vonk 2: Dat is waar
Veni
Tjerk raakte haar buik aan, maar trok zijn hand meteen terug. Dit was hem echt te veel. Hij kon haar niet mee helpen! Het was een fout, één beroerde fout. En gelijk werd hij er goed voor afgerekend. 'Je moet het laten weghalen. Ik kan dit niet, ik kan nu nog niet vader worden.' Johanna keek hem kwaad en verdrietig aan. Hij had haar nog nooit zo gebroken en onzeker gezien. Maar hij kon toch geen vader worden? Hoe zou hij dát aan zijn ouders uitleggen. Hij hield wel van zijn Johanna, maar hiermee kon hij echt niet omgaan.
'Dus het draait om jou? Jíj wil het niet, dus ik moet mijn kind maar weg gaan laten halen. Ik ben tegen abortie, en ik denk dat ik het ga houden. Het moest er, ondanks al onze voorzichtigheid zijn, dus het moet toch een soort lot zijn? Ik kan dat niet.' Tjerk zei niks. Hij zweeg. Zoals hij altijd deed, wanneer het moeilijk werd. Johanna liep kwaad weg.
Sessie 4
Marsha keek de zwijgende jongen aan. Zij moest en zou zijn tong los krijgen, maar de vorige keer had ze hem alleen maar kwaad weten te maken. Dan kon hij uit bitterheid zwijgen. 'Sebastiaan vertelde me dat jij en Johanna veel hadden meegemaakt. Kun je me daar iets over zeggen?' Ze was niet zo zeer geïnteresseerd in wat hij en Johanna hadden meegemaakt, maar vooral in hoe hij zou reageren op Sebastiaan. Niks. Echt niks veranderde er aan zijn houding. Duidelijk wist hij niet van de relatie tussen Johanna en Sebastiaan, anders had hij toch iets moeten bewegen. Of hij was een hele goed acteur. Maar toen, na minstens twee minuten stilte, opende hij zijn mond.
'Johanna was zwanger. En door mij heeft ze het weg laten halen, ook al wilde zij dat niet. En ik denk dat ze me haatte, omdat ze achteraf spijt had, zoals ze had gezegd.' Marsha's mond viel open. Zwanger? Zou dat ook van Sebastiaan kunnen zijn geweest?
'Je haatte? Deed ze dan bot tegen je?'
'Één keer. Ze sloeg me, en zei alles wat ze voelde. Ze haatte me omdat ik niet mee was geweest naar de kliniek, dat ik het niet tegen mijn ouders had verteld, dat ik er niet over tegen haar praatte, dat ik er niet voor haar wás wanneer ze me het hardste nodig had. En toen ik haar wilde omhelzen, sloeg ze me van zich af'.'
'En toen?' Tjerk zuchtte.
'Toen keken we elkaar heel lang aan, zij met haar gehate blik. Maar daarna werd ze weer zacht, en pakte ze mij vast, en liet me op haar schouder uithuilen. Ze troostte me.'
'Zei ze dat het haar speet?'
'Johanna zei nooit dat iets haar speet.' Tjerk keek haar aan, met haast branderige ogen. Hij had gesproken, ineens. Waarom?
'Dus het draait om jou? Jíj wil het niet, dus ik moet mijn kind maar weg gaan laten halen. Ik ben tegen abortie, en ik denk dat ik het ga houden. Het moest er, ondanks al onze voorzichtigheid zijn, dus het moet toch een soort lot zijn? Ik kan dat niet.' Tjerk zei niks. Hij zweeg. Zoals hij altijd deed, wanneer het moeilijk werd. Johanna liep kwaad weg.
Sessie 4
Marsha keek de zwijgende jongen aan. Zij moest en zou zijn tong los krijgen, maar de vorige keer had ze hem alleen maar kwaad weten te maken. Dan kon hij uit bitterheid zwijgen. 'Sebastiaan vertelde me dat jij en Johanna veel hadden meegemaakt. Kun je me daar iets over zeggen?' Ze was niet zo zeer geïnteresseerd in wat hij en Johanna hadden meegemaakt, maar vooral in hoe hij zou reageren op Sebastiaan. Niks. Echt niks veranderde er aan zijn houding. Duidelijk wist hij niet van de relatie tussen Johanna en Sebastiaan, anders had hij toch iets moeten bewegen. Of hij was een hele goed acteur. Maar toen, na minstens twee minuten stilte, opende hij zijn mond.
'Johanna was zwanger. En door mij heeft ze het weg laten halen, ook al wilde zij dat niet. En ik denk dat ze me haatte, omdat ze achteraf spijt had, zoals ze had gezegd.' Marsha's mond viel open. Zwanger? Zou dat ook van Sebastiaan kunnen zijn geweest?
'Je haatte? Deed ze dan bot tegen je?'
'Één keer. Ze sloeg me, en zei alles wat ze voelde. Ze haatte me omdat ik niet mee was geweest naar de kliniek, dat ik het niet tegen mijn ouders had verteld, dat ik er niet over tegen haar praatte, dat ik er niet voor haar wás wanneer ze me het hardste nodig had. En toen ik haar wilde omhelzen, sloeg ze me van zich af'.'
'En toen?' Tjerk zuchtte.
'Toen keken we elkaar heel lang aan, zij met haar gehate blik. Maar daarna werd ze weer zacht, en pakte ze mij vast, en liet me op haar schouder uithuilen. Ze troostte me.'
'Zei ze dat het haar speet?'
'Johanna zei nooit dat iets haar speet.' Tjerk keek haar aan, met haast branderige ogen. Hij had gesproken, ineens. Waarom?
---
xx vonk
xx vonk
Mooi vervolg
The quiet scares me cause it screams the truth
Sessie 5
'Was Johanna zwanger van jou?' Sebastiaan keek verbijsterd op. Het was een riskante aanpak, maar wellicht een effectieve.
'Nee.'
'Johanna was zwanger, dat wíst je toch wel?' Sebastiaan wreef door zijn haren en keek Marsha aan.
'Ja, dat wist ik. Maar ten eerste, dat kind was verwekt en verwijderd voordat mijn relatie met Johanna begon, ten tweede hebben Johanna en ik nooit seks gehad. Dus het kan onmogelijk van mijn zijn geweest.' Hij keek haar weer aan. Hij loog niet, dat zag ze, hoewel ze bij hem kon twijfelen. Hij leek haar een uitstekende leugenaar. 'Misschien als ik eerder had geweten dat ze zwanger was geweest, had ze het niet weggehaald. Dat is ook de voornaamste reden dat de relatie begon, denk ik.' Marsha keek verbaasd.
'Waarom zou je dat denken?' Sebastiaan keek omhoog, alsof de juiste woorden van het platfond zouden vallen.
'Tjerk kon haar niet steunen, en zij is ook nog maar een kind... Wás ook nog maar een kind.' Zijn stem brak, maar hij bleef doorpraten. 'Hij had te hard geroepen dat het weg moest, ook al wilde zij dat niet. Zij wilde het niet weg. Als ik eerder in beeld was geweest, had ik haar op kunnen vangen. Ze was bang dat hij haar zou verlaten, dat ze alleen ervoor zou staan. Wat ze uiteindelijk toch stond. Maar ik zou haar hebben opgevangen. Ik zou haar, en haar kind, ook al was het het mijne niet, op hebben gevangen en hebben gesteund. Maar nu stond ze er alleen voor, en had ze een besluit genomen dat ze niet had willen maken. Dus nu ving ik alleen haar op. Maar ze had hoe dan ook steun nodig van iémand...' Marsha fronste haar wenkbrauwen. Johanna had het éne vriendje gehouden, omdat ze veel met hem had meegemaakt en nog steeds van hem hield, en het ander omdat ze iemand nodig had die ook echt een vriend kon zijn, en omdat ze van hem was gaan houden. Een ingewikkeld verhaal, maar het begon wel duidelijk te worden. Goed, ze snapte wat er gebeurd was, maar heo kon ze de jongens nu helpen het te verwerken?
'Het gaat beter, tussen mij en Tjerk.' Sebastiaan slikte. Ging ze hem nu dumpen? Net nu hij zich volledig aan haar had over gegeven? 'Ik heb hem gezegd dat jij zijn taak als vriendje over aan het nemen was. Dat alleen jij nog tegen mij sprak, en hij niet meer. Dat hij er was voor de seks, en jij er was om mijn vriendje te zijn. Ik zei dat ik in principe met hem vreemd ging, dat ik jou belazerde met hem.' Sebastiaan wreef over zijn gezicht.
'Dan zal hij me nu wel haten.'
'Nee, hij ziet ook wel in, dat ik wel gelijk heb. Hij zegt steeds dat hij het moeilijk vindt om te praten. Dat hij hoopt dat jij de taak als vriend niet helemaal over zal nemen, en hij is bang mij kwijt te raken.'
'En?'
'En hij belde mij, gewoon om mij weltrusten te wensen. En om mijn stem te horen. Ik denk dat hij gaat proberen het beter te maken.' Tranen vulden bijna zijn ogen, en hij voelde zich heel egoïstisch. Het was immers Tjerk z'n vriendin, niet de zijne, officieel. 'Geen zorgen, lieverd. Jij zal zijn taak niet overnemen, niet helemaal. Maar ik hou van jou, en dat gaat niet weg. Niet zomaar. Daarvoor is Tjerk gewoon te langzaam geweest...
'Was Johanna zwanger van jou?' Sebastiaan keek verbijsterd op. Het was een riskante aanpak, maar wellicht een effectieve.
'Nee.'
'Johanna was zwanger, dat wíst je toch wel?' Sebastiaan wreef door zijn haren en keek Marsha aan.
'Ja, dat wist ik. Maar ten eerste, dat kind was verwekt en verwijderd voordat mijn relatie met Johanna begon, ten tweede hebben Johanna en ik nooit seks gehad. Dus het kan onmogelijk van mijn zijn geweest.' Hij keek haar weer aan. Hij loog niet, dat zag ze, hoewel ze bij hem kon twijfelen. Hij leek haar een uitstekende leugenaar. 'Misschien als ik eerder had geweten dat ze zwanger was geweest, had ze het niet weggehaald. Dat is ook de voornaamste reden dat de relatie begon, denk ik.' Marsha keek verbaasd.
'Waarom zou je dat denken?' Sebastiaan keek omhoog, alsof de juiste woorden van het platfond zouden vallen.
'Tjerk kon haar niet steunen, en zij is ook nog maar een kind... Wás ook nog maar een kind.' Zijn stem brak, maar hij bleef doorpraten. 'Hij had te hard geroepen dat het weg moest, ook al wilde zij dat niet. Zij wilde het niet weg. Als ik eerder in beeld was geweest, had ik haar op kunnen vangen. Ze was bang dat hij haar zou verlaten, dat ze alleen ervoor zou staan. Wat ze uiteindelijk toch stond. Maar ik zou haar hebben opgevangen. Ik zou haar, en haar kind, ook al was het het mijne niet, op hebben gevangen en hebben gesteund. Maar nu stond ze er alleen voor, en had ze een besluit genomen dat ze niet had willen maken. Dus nu ving ik alleen haar op. Maar ze had hoe dan ook steun nodig van iémand...' Marsha fronste haar wenkbrauwen. Johanna had het éne vriendje gehouden, omdat ze veel met hem had meegemaakt en nog steeds van hem hield, en het ander omdat ze iemand nodig had die ook echt een vriend kon zijn, en omdat ze van hem was gaan houden. Een ingewikkeld verhaal, maar het begon wel duidelijk te worden. Goed, ze snapte wat er gebeurd was, maar heo kon ze de jongens nu helpen het te verwerken?
'Het gaat beter, tussen mij en Tjerk.' Sebastiaan slikte. Ging ze hem nu dumpen? Net nu hij zich volledig aan haar had over gegeven? 'Ik heb hem gezegd dat jij zijn taak als vriendje over aan het nemen was. Dat alleen jij nog tegen mij sprak, en hij niet meer. Dat hij er was voor de seks, en jij er was om mijn vriendje te zijn. Ik zei dat ik in principe met hem vreemd ging, dat ik jou belazerde met hem.' Sebastiaan wreef over zijn gezicht.
'Dan zal hij me nu wel haten.'
'Nee, hij ziet ook wel in, dat ik wel gelijk heb. Hij zegt steeds dat hij het moeilijk vindt om te praten. Dat hij hoopt dat jij de taak als vriend niet helemaal over zal nemen, en hij is bang mij kwijt te raken.'
'En?'
'En hij belde mij, gewoon om mij weltrusten te wensen. En om mijn stem te horen. Ik denk dat hij gaat proberen het beter te maken.' Tranen vulden bijna zijn ogen, en hij voelde zich heel egoïstisch. Het was immers Tjerk z'n vriendin, niet de zijne, officieel. 'Geen zorgen, lieverd. Jij zal zijn taak niet overnemen, niet helemaal. Maar ik hou van jou, en dat gaat niet weg. Niet zomaar. Daarvoor is Tjerk gewoon te langzaam geweest...
---
xx vonk
xx vonk
Sessie 6 (de laatste sessie)
'Ik denk dat Johanna een ander had.' Marsha keek verbaasd op. Ze wist natuurlijk dat hij gelijk had, maar hij had er eerder nooit wat over gezegd.
'Waarom denk je dat? Was ze opeens een minder goede vriendin?' Tjerk zuchtte.
'Nee, ze was ineens een betere. Ze klaagde niet meer, en eiste minder van me. Liet me meer in mijn waarde. Ze betuttelde me, en zei dat ze zielsveel van me hield. Ik zag het nooit, dacht dat ik gewoon gelukkig was. Maar nu ik er steeds meer over nadenk, dringt het tot me door. Hoe kan ze opeens zo gelukkig zijn met net zoveel waar ze eerst niet tevreden mee was?' Marsha keek hem recht in zijn oprechte ogen aan.
'Als ze iemand anders had die haar verlangens vervulden.' Tjerk knikte.
'Ik geloof zelfs dat ze me het een keer heeft probeerd te vertellen. Ze zei iets over dat de maatschappij oneerlijk was, dat het polygamie volledig uitsloot.'
'Wat zei jij toen?'
'Ik zei dat ze van mij best iemand bij ons in de relatie mocht halen. Als het maar een mooie juffrouw was.' Marsha glimlachte. De droom van alles met een mannelijk geslachtsdeel. 'Weet jij wie het is? Was...' Tjerks stem brak, precies zoals dat van Sebastiaan had gedaan. Marsha knikte. 'Was het Sebastiaan?' Marsha zweeg, wat voor Tjerk genoeg antwoord was. Hij legde zijn hoofd op zijn armen, op de tafel, en hij huilde.
Sebastiaan legde een bos rozen bij het graf van Johanna. Ze hield van rozen, vooral om ze te krijgen. Ze kreeg ze niet vaak, maar Tjerk had het als zijn laatste middel gebruikt wanneer ze ruzie hadden. Wanneer zij het echt beu was, verscheen hij op de stoep met een bos rozen. 'Hield je van haar?' Sebastiaan schrok en keek om. Hij had al in geen tijden de stem van Tjerk gehoord. Daar stond hij dan, met afgezakte schouders, en een witte bos rozen. Die van Sebastiaan waren rood geweest.
'Ja.' Tjerk kwam naast hem staan en keek naar het graf. Zijn ogen waren nog rood van het huilen. 'Haat je me nu?' Sebastiaan had in de gaten dat Tjerk hun verhouding door had.
'Dat zou ik hebben gedaan, als ze nog had geleefd. Maar nu lukt het me niet. Ze had van jou gehouden, denk ik. Ja, ze hield van je. Ze moest wel van je houden, als ze het met je volhield. Anders had ze het nooit gedaan.'
'Ik wilde het niet. Maar het scheurde mijn hart eruit toen ik haar op een afstand probeerde te houden. Het was nooit mijn bedoeling geweest je te verraden.' Tjerk keek Sebastiaan aan.
'Ze is moeilijk te weerstaan, of niet?' Sebastiaan knikte. Tjerk grijnsde even, en Sebastiaan zag dat hij terugdacht aan haar. Daarna huilde hij. Sebastiaan omhelsde hem en troostte hem. Hij had op een bepaalde manier ook van Tjerk gehouden. Tjerk was immers deel van de jonge vrouw waar hij van had gehouden. Tjerk was alles dat over was. Ze hadden alleen elkaar om Johanna in leven te houden...
EIND
'Ik denk dat Johanna een ander had.' Marsha keek verbaasd op. Ze wist natuurlijk dat hij gelijk had, maar hij had er eerder nooit wat over gezegd.
'Waarom denk je dat? Was ze opeens een minder goede vriendin?' Tjerk zuchtte.
'Nee, ze was ineens een betere. Ze klaagde niet meer, en eiste minder van me. Liet me meer in mijn waarde. Ze betuttelde me, en zei dat ze zielsveel van me hield. Ik zag het nooit, dacht dat ik gewoon gelukkig was. Maar nu ik er steeds meer over nadenk, dringt het tot me door. Hoe kan ze opeens zo gelukkig zijn met net zoveel waar ze eerst niet tevreden mee was?' Marsha keek hem recht in zijn oprechte ogen aan.
'Als ze iemand anders had die haar verlangens vervulden.' Tjerk knikte.
'Ik geloof zelfs dat ze me het een keer heeft probeerd te vertellen. Ze zei iets over dat de maatschappij oneerlijk was, dat het polygamie volledig uitsloot.'
'Wat zei jij toen?'
'Ik zei dat ze van mij best iemand bij ons in de relatie mocht halen. Als het maar een mooie juffrouw was.' Marsha glimlachte. De droom van alles met een mannelijk geslachtsdeel. 'Weet jij wie het is? Was...' Tjerks stem brak, precies zoals dat van Sebastiaan had gedaan. Marsha knikte. 'Was het Sebastiaan?' Marsha zweeg, wat voor Tjerk genoeg antwoord was. Hij legde zijn hoofd op zijn armen, op de tafel, en hij huilde.
Sebastiaan legde een bos rozen bij het graf van Johanna. Ze hield van rozen, vooral om ze te krijgen. Ze kreeg ze niet vaak, maar Tjerk had het als zijn laatste middel gebruikt wanneer ze ruzie hadden. Wanneer zij het echt beu was, verscheen hij op de stoep met een bos rozen. 'Hield je van haar?' Sebastiaan schrok en keek om. Hij had al in geen tijden de stem van Tjerk gehoord. Daar stond hij dan, met afgezakte schouders, en een witte bos rozen. Die van Sebastiaan waren rood geweest.
'Ja.' Tjerk kwam naast hem staan en keek naar het graf. Zijn ogen waren nog rood van het huilen. 'Haat je me nu?' Sebastiaan had in de gaten dat Tjerk hun verhouding door had.
'Dat zou ik hebben gedaan, als ze nog had geleefd. Maar nu lukt het me niet. Ze had van jou gehouden, denk ik. Ja, ze hield van je. Ze moest wel van je houden, als ze het met je volhield. Anders had ze het nooit gedaan.'
'Ik wilde het niet. Maar het scheurde mijn hart eruit toen ik haar op een afstand probeerde te houden. Het was nooit mijn bedoeling geweest je te verraden.' Tjerk keek Sebastiaan aan.
'Ze is moeilijk te weerstaan, of niet?' Sebastiaan knikte. Tjerk grijnsde even, en Sebastiaan zag dat hij terugdacht aan haar. Daarna huilde hij. Sebastiaan omhelsde hem en troostte hem. Hij had op een bepaalde manier ook van Tjerk gehouden. Tjerk was immers deel van de jonge vrouw waar hij van had gehouden. Tjerk was alles dat over was. Ze hadden alleen elkaar om Johanna in leven te houden...
EIND
Laatst gewijzigd door vonk op 23 apr 2008 14:25, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Mooi einde, maar wat is er nu met Johanna gebeurd?
The quiet scares me cause it screams the truth
die was toch dood? Die was helemaal aan het begin van het verhaal neergeschoten bij een schietpartij waar zij niks mee te maken had. Een ongeluk
---
xx vonk
xx vonk
Ik wist wel dat ze dood was, maar niet hoe het kwam 
Ik was het alweer vergeten 
Ik was het alweer vergeten The quiet scares me cause it screams the truth
Goed einde
Veni
-
xlindseeeey
- Puntenslijper
- Berichten: 11
- Lid geworden op: 02 sep 2010 14:32
mooi verhaal
Laatst gewijzigd door marly op 02 sep 2010 17:58, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Zou je ook kunnen aangeven wat je zo mooi vindt aan het verhaal? Op deze manier valt je post namelijk onder SPAM. Alvast bedankt.
Reden: Zou je ook kunnen aangeven wat je zo mooi vindt aan het verhaal? Op deze manier valt je post namelijk onder SPAM. Alvast bedankt.