Nacht krijgers

[Ruka]

Doden straathonden
Deze week zijn er opnieuw doden straathonden aangetroffen.
Sommige mensen beweren zelfs dat het iets te maken heeft met de verdwijningen, andere zeggen dat het te maken heeft met al het afval wat iedereen buiten laat liggen....

Verder las Quizz het nog niet eens. Steeds stond er wel iets over de straathonden in de stadskrant van Mystic hills. HIj was een van de vele andere jongeren die dit plaatsje moest beschermen, beschermen tegen gevaarlijke dingen. Tegen vreemde wezens, die geen ´normaal´ mens mocht zien.
"Arme lëa" mompelde Quizz in zichzelf en legde de krant weg. De ruzies tussen de groepen werd steeds erger, dat kwam mede omdat ze zichzelf bij hun ouders in moesten houden. Quizz moest altijd doen alsof hij de mensen van de andere groep aardig vond. Hun ouders mochten niet weten wat er afspeelde tussen iedereen.
Hun waren gekozen door 'het lot' Hij veranderde zomaar in een cheetah, zonder dat hij daar om vroeg. Hij werd opgevangen, iedere avond moest hij daar naartoe komen om te ervaren hoe het was om in een dier te veranderen. Toen hij klaar was om te strijden tegen "het kwaad" bleek het dat de andere groep nog erger was dan de monsters die er kwamen.


´S avonds word dus iedereen een dier. Er zijn twee groepen, die geloven dat hun vechtsporten de beste zijn. De ene groep heeft een paars lintje, de andere een oranje.
Iedereen heeft een lintje om zijn pols van hun groep, als diegene dood gaat pakt de moordenaar het lintje als `trofee`. In een winkel kun je de lintjes ruilen voor wapens of kleding. (De wapens en kleding kun je alleen niet gebruiken als dier)
Als dier ben je sneller en handiger in het vechten tegen de monsters.
Als je dood bent verander je in een hond en zul je dus als een van de zwerfhonden gezien worden zoals in het stukje hierboven.
Je mag zelf kiezen in welke groep je zit ALLEEN WIL IK WEL IN IEDERE GROEP SOWIESO EEN VOGEL ACHTIGE!!!
De dieren kunnen veel meer als normale dieren, makkelijk op twee poten staan en vechten is fijner als dier dan als mens. Alleen heb je geen wapens.
Probeer geslachten te verdelen.

ALS ER DINGEN NIET DUIDELIJK ZIJN KUN JE EEN PM STUREN


Vechtstijl: Kung fu
Dier: King cheetah. (Hebben een ander patroon dan een normale cheetah)
Naam: (Brendon Urie) Word Quizz genoemd.
Leeftijd: 22
Geslacht: Man
Innerlijk: speels, grappig, energiek, creatief, fel, moedig, dom
uiterlijk: Ik vind dat hij niet zo fotogeniek is, daarom een filmpje X3
http://www.youtube.com/watch?v=Sqwjgf1P ... re=related
(Weet je ook gelijk hoe hij zingt )
Extra: Hij probeert in mensen vorm meer met wapens te vechten.
Groep: Paars


Als mensen nog ideeën hebben voor dit rp mogen ze ook altijd pmen Ik sta overal voor open X3

p.s. Dankje voor CN die ook een beetje mee heeft gedacht X3

[Cubiculum Nephilia]

Naam: Ebony
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 21
Vechtsport: Ninjutsu
Wapens als mens: Tanto's, shuriken, grijphaak, werpnaalden/blaaspijp
Uiterlijk: http://img535.imageshack.us/img535/8705/ayamek.png
Dier: Zwarte Panter, ze lijkt dan egaal zwart maar als je goed kijkt heeft ze dan donkerbruine cirkels net als een normale panter.
Groep: Oranje
Karakter: fel, bot, perfectionistisch, enkel bij dierbaren wilt ze soms haar zachte kant laten zien.

________________________________________


Ebony oefende in de tuin van de Tempel waarin ze was opgevangen. Ze wilde haar kunsten verbeteren. Het was nog niet goed genoeg. Het moest gewoon beter. Zonder aandacht te geven aan de signalen van honger die haar tengere lichaam aangaf, duwde ze zichzelf tot het uiterste. Als ze één ding niet wilde, was het eindigen zoals zovelen.
Zij kon het zich niet voorstellen dat zij, van de Oranje groep, moesten samenwerken met de anderen. De Paarse groep kon zo arrogant zijn. Zo gevaarlijk. Eigenlijk alles wat die groep deed, leek verkeerd in de ogen van de Oranje groep. De groep waar Ebony in zat was het over eens dat ze pas Mystic Hills konden beschermen als die anderen allemaal dood waren.
Soepel als een kat landde Ebony na een salto op haar voeten. Ze boog door haar hurken en haalde met een tanto uit naar een denkbeeldige vijand. Het liefst zou ze uithalen met een klauw, maar ze wilde ook als mens behendiger worden. Natuurlijk gaf haar dierenvorm haar een voordeel, want haar bouw was ernaar. Toch bleef Ebony niet tevreden over haarzelf.

[annelotte]

Naam: Min
Geslacht: V
Leeftijd: 16
Vechtsport: Judo
Wapens als mens: Pijl en boog, werpmessen en boemerangs.
Uiterlijk:

Dier: Sneeuwuil
Groep: Paars
Karakter: Ze is slim, doordacht, snel, rustig, behulpzaam, meelevend en ze wil alles goed doen.
Extra: Ze heeft een wiskundeknobbel

_________________________________________


Bij elk schot, veerde haar lichtblauwe jurkje een klein beetje op. De roos die vijftien meter voor haar op het groene gras stond, zat vol met ijzeren pijlen. De witte en paarse lintjes aan de uiteinden van de pijlen bewogen zachtjes mee met de zwoele wind.
Na nog tien schoten zaten er nog maar vijf pijlen in de donkerblauwe koker op Mins rug. Ze besloot alle pijlen op te halen en ze liep in een rustig tempo op haar blote voeten naar de roos toe. De grassprieten prikten onder haar voeten. Bijna alle pijlen zaten in de middelste rode stip, allemaal op twee na. Die haalde ze als eerste met een ruk uit de roos, daarna volgde de rest. Na vijf minuten staken er uit de koker alleen nog maar witte en paarse lintjes.
Eventjes raakte Min het paarse kettinkje om haar nek aan. Het paarse lintje met een zilveren uilenhanger gaf haar moed. Even bleef ze verzonken in gedachten stilstaan voordat ze haar werpmessen uit de bruine, leren gordel om haar middel haalde. Eén voor één gooide ze ze richting de roos en allemaal zaten ze in de middelste rode stip. Bedachtzaam bleef ze naar de roos staren en ondanks dat alle messen raak waren, was ze niet zeker van zichzelf.

[Saskjezwaard]

Naam: Saywer
Leeftijd: 21
Vechtsport: Jiu Jitsu
Dier: Fregatvogel
Innerlijk: denkt dat hij de beste is, terwijl hij dat helemaal niet is; geeft graag andere mensen de schuld van zijn fouten; houdt ervan om andere mensen bevelen te geven, en dan vooral bevelen die nergens op slaan, maar waarvan hij denkt dat het juist is; is een grote lafaard; kan niet tegen zijn verlies
Uiterlijk: Is zo'n 1.80, heeft lichtgrijze ogen en kortgeknipt donkerbruin haar. Zijn neus is net iets te groot en hij houdt er niet van als je hem daarop wijst.
Groep: Oranje (lekker vrolijke kleur^^)
Wapens als mens: werpsterren, pijl en boog, eigenlijk alles waarbij je vanaf een afstand iemand kan raken. In zijn mouwen zitten scherpe messen verborgen die eruit springen als hij het nodig vindt. Hij is niet bang om vies te vechten^^




Verveeld keek Saywer naar de jongen die overenthousiast door de tuin heen sprong. Met zijn zwaard van hout haalde hij uit naar denkbeeldige tegenstanders en vermoordde ze met een vrolijk gelach.
Saywer rolde met zijn ogen toen de jongen met een ingewikkeld gebaar tientallen geestkrijgers neerhaalde en daarbij per ongeluk zijn zwaard liet vallen. Wat was zijn broertje slecht. Op zijn leeftijd had Saywer veel beter kunnen vechten en hij had zeker niet zijn zwaard laten vallen midden in een gevecht. Gelukkig was zijn broertje nog vijf jaar te jong en mocht hij nooit meegaan op de missies van de Oranje groep. Saywer zou zich kapot schamen als zijn broertje werd gedood door een lid van het Paarse team. Hoewel hij dan eindelijk van die lastpak af zou zijn, zou de schaamte hem te veel worden. Nog nooit was een lid van de Ilero-familie gedood en hij zou het niet toestaan als zijn broertje de eerste zou worden.
"Saywer! Heb je gezien hoe ik al die paarse monsters versloeg?" riep zijn broertje enthousiast naar hem.
Saywer zuchtte. "Ja, ja, geweldig. Gelukkig leven die hersenspinsels van jou niet, anders was je allang dood geweest. Hoe vaak heb ik je niet al verteld dat je je zwaard anders moet vasthouden. Nu laat je het veel te makkelijk vallen."
Een wolk viel over het blije gezicht van zijn broertje en zijn mondhoeken begonnen te trillen. Huilebalk, dacht Saywer minachtend en liet een werpster tussen zijn kleren vandaan glijden om zijn aandacht af te leidden van zijn broertje. Met een verveeld gezicht begon hij het metaal te slijpen. Nu was het wachten totdat de avond viel en hij eindelijk iets te doen had...

[JodieJJ]

Naam: Nina
Leeftijd: 19
Geslacht: Vrouw
Vechtsport: Jiu-jitsu
Dier: fretkat
Innerlijk: Scherp, snel afsnauwend en geirriteerd. Perfectionistisch, falen geen optie. Goed in het maken van tactische plannetjes.
Uiterlijk: Donkerrood haar wat aan de onderkant naar zwart toekleurt, Bleke huid met sproetjes( niet heel veel ), Donkergroene ogen.
Extra: Heeft schouder verbrijzeld gehad, kan nu haar linkerarm niet boven schouderhoogte tillen.
Wapens: Katana.
Team: Oranje


Ze kon haar ademhaling in haar borst voelen steken. Haar tanden beet ze zowat door haar lippen om haar concentratie te bewaren. Snel week ze uit bij de volgende haal van de houten katana. Haar eigen sloeg ze er bovenop en met een schaatsbeweging naar rechts schoot ze naar voren. Voor ze een gemene stoot naar het voorhoofd kon uitdelen, werd haar pols al vliegensvlug vastgegrepen en voor ze het wist maakte ze een duizelingwekkende tol door de lucht om met een harde klap op haar zij te landen. Het hout van de vloer vierde alles behalve mee. Ze kneep haar ogen strak dicht en verbeet de pijn. Toen ze overeind kroop had haar vader haar al de rug toegekeerd en liep de andere kant van de kamer uit.
Woedend smeet ze het zwaard tegen de grond. Haar vader was al door de deur verdwenen, hij had haar geen enkele blik meer waardig gekeurd. Weer had ze gefaald. Weer had ze hem niet kunnen laten zien wat ze kon. -
"Zusje, hou je temperament voor jezelf." -
Geschrokken schoten haar felgroene ogen naar de man die in de deuropening was komen te staan. Zijn felrode haar stak erg af bij zijn sobere kleding. -
"Hou je erbuiten, Allen." Ze snauwde hem af en griste haar zwaard van de grond. -
De man in de deuropening negerend bleef ze Kata's doornemen. Schaduwen van vijanden neerhalend. -
"Gebruik je linkerarm meer." -
Ze stopte midden in haar haal en draaide zich boos naar haar broer die nog steeds in precies dezelfde positie stond. -
"Had ik je om advies gevraagd." -
Hij grijnsde alleen terug. "Nee, maar toch geef ik het je. Is dat niet lief?" -
Haar gezicht leek alleen maar duisterder te worden. "Rot op," gromde ze uiteindelijk tussen haar tanden door. -
Ze draaide zich van hem weg en liep naar de wand, waar meerdere houten zwaarden stonden. "Je weet dat ik mijn linkerarm niet kan gebruiken." -
Ze kon de aanwezigheid van haar broer ineens vlak achter haar voelen. "Dat je misschien gehandicapt bent aan die arm, betekend nog niet dat je het lam langs je lichaam hoeft te laten hangen, ik krijg meer het idee dat je geeneens wilt proberen om hem te gebruiken." -
De woorden staken als messteken in haar maag. Ze weigerde toe te geven dat haar broer gelijk had. Haar linkerarm was waardeloos, en daar hield ze het bij. Ze had de handicap prima weten te overwinnen tot nu toe en ze zou bewijzen dat ze dat kon blijven doen. Met grote stappen beende ze naar de deur die naar buiten leidde en met een klap sloeg ze het ding achter haar dicht voor haar broer kon volgen. -
De zon stond nog hoog aan de hemel. Ze kon niet wachten tot die eindelijk onder zou gaan en de nacht weer aanbrak, dan zou ze zichzelf bewijzen, de nacht was van haar.

[Ruka]

"Schat, zorg jij ervoor dat je goed eet?" De moeder van Quizz kwam aanlopen met een bord waar twee tosti's op lagen. Een zucht streelde de lippen van Quizz.
"Tuurlijk mam, dankjewel. Ik ben wat van streek over Lëa." zei hij rustig. lëa was een goede vriendin van Quizz, gedood door iemand van de andere groep.
"Ik snap het schat, maar eet dit nu even, dan zal ik je niet meer storen tot het avondeten." Zijn moeder liep de kamer uit en liet Quizz alleen achter in de woonkamer. Zijn moeder dacht dat Lëa weg was gelopen, dat ze er daarom niet meer was. Een van de tosti's at hij in een paar happen weg, de andere gooide hij in de afvalbak. Hij zorgde er voor dat de tosti niet bovenop lag zodat zijn moeder het niet kon zien. Hij rende naar boven en nam zijn gitaar mee naar de voordeur, liep langs zijn moeder af "Dag mam!" riep hij snel en gooide de deur dicht.
Quizz liep buiten, hij vond de frisse buitenlucht heerlijk, hij liep richting de tempel. Er was maar een tempel in Mystic Hills, dus de twee groepen moesten daar wel met elkaar omgaan. Overal was maar een ding van in het dorp, sportschool, bakker, tandarts, manege en kapper. Alleen hadden ze twee supermarkten, dat was de enige plek waar de twee groepen elkaar niet passeerden, iedere groep had een winkel opgeëist.
Toen hij bij de tempel aan kwam zag hij Ebony al staan, hij wou zichzelf tegen zijn hoofd aan slaan. Hij had geen zin om haar te zien, van alle meisjes vond zijn moeder dat Ebony wel geschikt was voor hem. Iedere keer begon zijn moeder weer over haar te praten, hoe geschikt ze wel niet voor hem was. Quizz kreeg een rilling over zijn rug toen hij daar aan dacht.
In een ruk draaide hij zich om en liep weg van de tempel. Na een paar minuten was hij bij een park aangekomen. Quizz was vaak de eerste in het park, hij trainde als mens niet zo hard als de andere. Hij had een rugzak meegenomen met kama's er in, maar die had hij al langs het bankje neergelegd.
Hij pakte zijn akoestische gitaar en begon er een simpel deuntje op te spelen.
"It said if you don't let it out
You're gonna let it eat you away
I'd rather be a cannibal, baby
Animals like me don't talk anyway"
Het lied ging over wat er gebeurt was met Lëa, iedereen wou dat hij praatte. Maar hij had daar geen behoefte aan. Als Quizz praatte ging het eigenlijk altijd over leuke dingen. Er zat ook een kleine hint in van zijn dierlijke kant, soms was hij liever een dier dan een mens.

(Iedereen mag nog gewoon meedoen hoor Anders verwijder ik deze post als het niet de bedoeling is X3)

[Cubiculum Nephilia]

Shiunsai benaderde Ebony.
‘Ebony.’ Zijn stem klonk streng maar vaderlijk tegelijk.
Ebony stopte een combo waar ze aan werkte, en keek om. Toen ze zag wie het was, ging ze in de houding staan en boog diep.
‘Meester Shiunsai’, sprak ze respectvol.
‘Je wordt pas een perfecte meester als je ook naar je lichaam luistert.’ Hij liep dichterbij en Ebony spande enkele spieren aan.
Hoewel ze zich had voorbereid op ook maar iets wat op een aanval kon lijken, was ze toch te laat. Na een draai waarbij ze Shiunsai miste, hield hij twee vingers gestrekt vlak voor de huid van haar buik. Ebony keek ernaar en liet een balende grom horen.
‘Als je niet genoeg eet, dan kun je je niet goed genoeg concentreren op je vijand. Ga naar binnen en eet’, beval Shiunsai op zachte toon.
‘Ja, meester.’ Ebony boog voor haar meester en wilde toen naar binnen gaan.
‘Wacht even, Ebony’, zei Shiunsai.
‘Wat is er, meester?’ Ze draaide zich om en keek vragend naar haar leermeester.
Hij wees naar de verte. Ebony volgde zijn vinger en zag Quizz lopen.
‘Haal hem op. Het is bijna tijd en jullie moeten eerst eten.’
Ebony zuchtte diep. Ze draaide zich om naar haar meester en zette haar armen in haar zij.
‘Waarom moet ik hem halen? Ik zit niet eens in zijn groep. Hij weet heus wel wanneer hier gegeten wordt.’
‘Ebony…’, klonk Shiunsai ongeduldig.
‘Best. Best. Ik ga al’, mopperde Ebony.
Ze boog nog een keer respectvol, en ging toen achter Quizz aan. Haar stappen waren snel en geruisloos als die van een panter. Ze wist echter dat Quizz net als haar goed kon horen, zien en ruiken, dus wellicht was haar aankomst een minder grote verrassing dan verwacht.
Even bleef Ebony op afstandje staan toen ze zag dat Quizz een akoestische gitaar pakte. Ze kruiste haar armen en fronste kort. Ze wist niet dat hij kon spelen. Aan de andere kant, het was ook niet iets wat ze hoefde te weten. Ze zat toch niet in het Paarse team.
“It said if you don't let it out. You're gonna let it eat you away. I'd rather be a cannibal, baby
Animals like me don't talk anyway”, hoorde Ebony hem zingen.
‘Pff, wat een watje’, mompelde ze.
Ebony liep dichterbij en schraapte haar keel. Dat hielp niet direct, dus merkte ze op:
‘Awh, wat zielig. Je hebt de blues te pakken.’
Er klonk spot door in haar stem en met een strakke blik keek ze naar Quizz. Eigenlijk zou ze veel liever grijnzen, want zij was degene die Lëa had gedood. Nog niet eens met opzet, maar die tutmuts liep gewoon in de weg.

[annelotte]

Als het niet klopt of iets anders, hoor ik het wel


Ze liep weer naar de roos en trok alle messen eruit en bleef bedachtzaam voor zich uit staren. Door het gerommel in haar maag besefte ze dat ze honger had en besloot om naar binnen te gaan. Ze stopte de werpmessen terug in de riem om haar middel en vervolgens liep ze naar haar boog en de koker met pijlen die wat verderop in het gras lagen. Ze deed de koker op haar rug en pakte haar boog. Daarna liep ze naar het kleine huisje waar ze altijd al gewoond had. Eerst samen met haar vader en moeder, later alleen nog met haar moeder. Toen ze zes jaar oud was, overleed haar vader aan een vreemde ziekte.
‘Hoi schat,’ begroette haar moeder haar vriendelijk zodra Min naar binnen stapte.
‘Heey, mam. Heb je al boodschappen gedaan? Ik heb honger.’
‘Ja, ik kom net terug uit de winkel. Zal ik een boterham voor je klaarmaken?’
‘Ja lekker.’ Min legde haar spullen op de trap, zodat ze die zo meteen weer mee kon nemen. Ze wilde zo naar de Tempel om daar nog wat te trainen.
‘Zullen we buiten gaan zitten? Het is zulk lekker weer,’ haar moeder liep al met Mins bord naar buiten.
‘Ja is goed. Ik ga zo nog eventjes naar de Tempel. Is dat goed?’
‘Ja hoor.’
En Min liep achter haar moeder aan die nu al buiten was. Zodra ze zat, at ze snel haar boterham op en dronk nog even wat. Ze gaf haar moeder nog even een zoen en ging vervolgens op weg naar de Tempel.
De weg naar de Tempel vond ze altijd mooi, want ze moest door het park. Min hield van de natuur. Terwijl ze liep, dwaalden haar gedachten af naar de laatste dode van de paarse groep, Lëa. Ze kende haar goed en trainde best vaak met haar. Het was één van haar beste trainingsmaatjes. Het gemis wat ze voelde, maakte de motivatie om de oranje groep te verslaan sterker. Alleen kon dat alleen ’s avonds, wanneer de zon onder was en iedereen sliep.
Ondertussen was ze al bij één van de ingangen van het park. Ergens verderop hoorde ze iemand gitaar spelen en er ook bij zingen. Ze bleef even staan om te luisteren en herkende Quizz stem. Haar gehoor was altijd al heel goed geweest. Net als die van een uil. Ze kon op een grote afstand iemands stem al herkennen. Ze besloot naar Quizz toe te gaan en liep verder het park in. Plots stopte hij met spelen en hoorde ze een spottende stem.
‘Awh, wat zielig. Je hebt de blues te pakken.’
Waar herkende ze die stem ook alweer van? Ze besloot te gaan kijken en gluurde door de bosjes het hoekje om. Daar stond Ebony naar Quizz te kijken. Ebony was een lid uit de oranje groep. Min had een verschrikkelijke hekel aan haar, net als aan alle andere leden van de oranje groep.
Min bedacht dat het handiger was om nog even af te wachten en bleef achter de bosjes staan, wachtend op wat Quizz zou gaan zeggen.

[Saskjezwaard]

"Saywer, Saywer!"
De irritante stem van zijn broertje onderbrak Saywer in zijn hoogstaande gedachtengang. Geïrriteerd opende hij zijn ogen en vuurde een dodelijke blik naar zijn broertje af, die zijn uitwerking miste omdat Ito op zijn hoofd stond en zijn best deed om in die positie te blijven.
"Wat?" snauwde Saywer en kwam overeind. "Wat is er nu weer dat ik moet zien? Ben je je weer aan het uitsloven? Moet ik je weer prijzen voor dingen die zelfs de meest onnozele hals kan doen? Ik- "
"Saywer!"
Saywer werd in zijn woorden onderbroken door zijn moeder, die door het open raam misprijzend naar hem keek. Hij rolde met zijn ogen en draaide zich met tegenzin om naar haar boze gezicht.
"Wat?"
"Laat je broertje met rust. Hij doet tenminste nog iets, het enige wat jij doet is op je luie reet zitten en je volvreten, en 's nachts naar je vrienden verdwijnen waar je god weet wat doet. Het verbaast me dat je nog in je kleren past en dat de politie nog niet langs is geweest."
Saywer klemde woedend zijn kaken op elkaar en staarde naar zijn moeder. Haar lichtbruine ogen stonden hard in haar door lijnen getekende gezicht. Ze maakte een bijna agressief gebaar.
"Nou, doe dan iets? Of ben je daar te lui voor? Laat in ieder geval je broertje met rust!" Met een klap sloeg het raam dicht en verdween zijn moeders kleine, gezette gestalte achter het glas vandaan.
Verslagen staarde Saywer naar de plek waar zijn moeder net had gestaan. Het liefste had hij haar alles verteld over wat hij deed, maar het was verboden. Ze zou het trouwens ook maar niks vinden, al dat vechten. Als er iets was wat hij had geleerd, was het dat zijn moeder nooit tevreden over hem was.
Een kleine hand wikkelde zich om de zijne en met een ruk keek Saywer naast zich, in de grote, donkergrijze ogen van zijn broertje. Even welde er een glimlach in hem op, maar die was al snel weer verdwenen toen hij eraan dacht dat Ito de oorzaak van al zijn problemen was.
"Ga weg en raak me niet aan met die vuile handen! Ik wil niet dat een loser me aanraakt."
Saywer rukte zijn hand uit die van Ito en duwde hem hard weg. Zonder nog naar hem om te kijken, liep hij door de poort de kleine omheinde tuin uit, op weg naar het park, waar hij zijn gedachten leeg kon maken.


Met zijn handen diep in zijn zakken gestoken en met een gezicht dat op onweer stond, kwam Saywer eindelijk in het park aan. Hij merkte niks van de groen bebladerde bomen en de gezonde lucht van de natuur, maar sjokte ongeïnteresseerd verder. Waarom deed zijn moeder altijd zo hatelijk tegen hem?
Een steentje kwam voorbij gerold terwijl hij net op het idee kwam om zelf tegen zo’n ding aan te schoppen. Woedend dat de kans hem was ontnomen draaide hij zich om en keek recht in de donkergroene ogen van Nina, een lid van zijn team. Ondanks dat ze beiden bij Oranje zaten, mocht hij haar niet.
“Hoi,” zei hij kortaf en keek weer voor zich. Hij had geen zin om met haar te praten, ze zou zijn humeur toch alleen maar nog meer naar beneden halen, als dat al mogelijk was.
“Hey.” Het kwam er al net zo ongemeend uit als Saywers begroeting.
Een ongemakkelijke stilte ontstond tussen hen, maar Saywer voelde zich niet geroepen om die te verbreken. Hij had geen zin om ook maar met iemand te praten en zeker niet met Nina, die hij totaal niet mocht. Ze deden dezelfde vechtsport, jiujitsu, en ze vocht altijd op een verheven manier alsof ze alles perfect deed. Dat was niet zo, er was iets aan haar vechten waardoor hij het slecht vond en dan had hij het niet eens over die nutteloze arm van haar die ze niet gebruikte in een gevecht.
“Wat ga je doen tot de nacht valt?”
Net toen Saywer dacht dat ze niks meer zou zeggen, probeerde ze toch een beleefdheidspraatje aan te knopen.
“Weg blijven van huis,” gromde hij terug, niet van plan om meer los te laten.
Even blikte hij opzij, naar het vreemde haar dat rood aan de bovenkant was en naar beneden steeds donkerder uitliep. Met frisse tegenzin besloot hij toch om terug te praten, zijn dag kon toch niet meer verpest worden.
“En jij?”
Nina kon de verrassing in haar ogen niet verbergen. Ze had duidelijk niet verwacht dat hij verder zou vragen, iets waar hij zichzelf nu om vervloekte. Gelukkig was haar antwoord kort.
“Hetzelfde,” mompelde ze nors en schopte tegen het steentje dat al eerder hetzelfde lot was ondergaan.
Stuiterend op het aarden pad vloog het een paar meter naar voren. Saywer volgde de baan en zag dat het steentje bleef liggen op de plek waar het pad overging in een open plek, die niet leeg was, maar volstond met twee personen. Ebony en Quizz
“God, dit meen je niet,” mompelde Saywer in zichzelf. Hoeveel pech kon een mens op een dag hebben. Een lid van groep paars op klaarlichte dag. Normaal zou hij graag in de aanval over zijn gegaan, maar nu had hij daar geen zin in.

[JodieJJ]

Sorry als het stukje niet al te best is, maar heb het zo druk dat ik eigenlijk niet veel energie over hou om goed na te kijken, maar ik wilde ht everhaal ook niet nog langer ophouden.

~*~

Met haar zwaard om haar middel en haar zwarte pak nog aan liep ze door het park. Ze wilde in het park nog wat trainen en had zich dus nog niet omgekleed. Misschien dat de meester van de tempel haar kon helpen. Een ontsnapping uit haar eigen huis was ook welkom. Ze wilde haar vader niet onder ogen komen naar zo miserabel gefaald te hebben en haar broer zou alleen maar aan haar kop zeuren.
Gefrustreerd schopte ze een steen naar voren. Het kleine dingetje rolde langs een jongeman, die voor haar liep. Vreemd genoeg viel hij haar nu pas op en gelijk wilde ze de tijd terug draaien. Sawyer. Ondanks dat hij misschien bij haar team mocht horen, was ze hem liever kwijt dan rijk.
De jongen draaide zich om. Zijn grijze ogen nog steeds die arrogante blik vasthoudend, ook al zweef er nu een zweem van irritatie doorheen.
"Hoi," kortaf gaf hij een begroeting en gelijk draaide hij zich terug en liep weer voor hem uit.
Het was al meer begroeting dan Nina had verwacht.
"Hey," wist ze alleen uit pure beleefdheid terug te mompelen.
Er was een reden dat Nina hem niet mocht, en dat was niet alleen om zijn arrogantie. Nee, hij deed aan jiujitsu en in haar oog opzicht maakte hij de sport, die haar leven betekende, belachelijk. Het ergste was nog dat door hun zelfde achtergronden ze vaak aan elkaar werden gekoppeld als partner.
De stilte was ongemakkelijk. Alsof ze wel iets moest zeggen, alleen omdat ze uiteindelijk toch teamgenoten waren en ook vannacht weer zouden moeten samenwerken.
"Wat ga je doen tot de nacht valt?" kwam er uiteindelijk gedwongen uit haar mond.
“Weg blijven van huis,” gromde Sawyer. Blijkbaar einde van het al nutteloze gesprek.
Ze was wat verrast toen hij verder sprak. “En jij?” Zo verrast dat ze hem even met grote ogen aankeek.
Snel verborg ze haar verraste blik door naar de grond te kijken, in specifiek het steentje wat ze nu al weer bijna had ingehaald.
"Hetzelfde." mompelde ze ongenoegzaam. Haar voet knalde hard tegen het steentje en met een tikkend geluid vloog het meters naar voren. Naar een openplek, waar twee heel bekende personen waren te zien. Ebony en Quiz. Dat kon nooit goed gaan.
"God, dit meen je niet." Ze kon Sawyer nog horen vloeken, maar haar ogen stonden alleen op de twee voor haar gericht. Klaar om in te grijpen als het nodig was. Ze konden niet vechten als de zon nog hoog stond.

[Ruka]

Quizz hoorde dat iemand achter hem aan liep, maar zin om er aandacht aan te besteden had hij niet. Hij wist al wie het was, daarom had hij al helemaal geen zin om iets tegen haar te zeggen. Haar voetstappen waren zo stil, dat het van niemand anders kon zijn als Ebony. Onverstoorbaar ging hij door waar hij mee bezig was, in de hoop dat ze vanzelf weg zou gaan. Toen ze haar keel schraapte ging hij door met muziek maken, alleen zong hij er niet bij.
‘Awh, wat zielig. Je hebt de blues te pakken.’ in de stem van Ebony was spot te horen. Met een zucht stopte Quizz met spelen. Om hen heen voelde hij de aanwezigheid van de andere. Wat moet iedereen hier? vroeg Quizz in gedachte. Hij keek op naar Ebony en knikte als groet. Dat deed hij alleen uit beleefdheid en zodat het er voor de buitenwereld uitzag alsof ze elkaar mochten.
"Wat is er Ebony?" Quizz klonk vriendelijk. Maar dat kwam meer omdat hij niet zo snel boos was. Dat Lëa dood was vond hij erg, maar kon hij niet teveel over inzitten. Hij had zelf genoeg mensen van de andere gedood. Wie haar dood had gemaakt wist hij ook niet, misschien als hij had geweten dat het Ebony was, hij iets bozer zou zijn geweest. Ebony gaf niet gelijk antwoord, alsof ze te druk in gedachte was.
"Je bent hier vast niet voor een gezellig gesprek, heeft meester je gestuurd?" Hij wist het al, Quizz moest altijd op tijd zijn voor het eten. Shiunsai vond Quizz altijd te dun, zowel mens als dier. Wat Shiunsai alleen vergat was dat Cheeta's heel dun waren. Quizz hield er niet van om in de gaten gehouden te worden door iemand. Hij had al zo vaak uit proberen te leggen dat hij zo gebouwd was, maar dan begon hij altijd een verhaal over sumo worstelaars. Die waren hetzelfde gebouwd en konden ook dikker worden.
Het werd voor Quizz ook altijd een spelletjes. Hij deed altijd alsof hij vijf boterhammen at in plaats van twee. Soms deed hij een bakje melk inschenken en legde er cornflakes kruimels in, dan leek het alsof hij die op had. Nu was het alleen nog wachtte totdat Ebony zou zeggen dat hij moest eten...

[Cubiculum Nephilia]

Ebony fronste kort. Ze had eigenlijk niet verwacht dat Quizz zou doen alsof ze ook normaal tegen elkaar konden doen. Wat verveeld verschoof ze haar evenwicht op één been en zetten een vuist in haar zij.
‘Ik geloof dat jij allang weet wat er is’, antwoordde ze hem. ‘Meester Shiunsai heeft mij gestuurd. Het waarom hoef ik je vast niet te vertellen. Hij heeft mij ook al op mijn kop gegeven dat ik niet tijdig ben gaan eten.’
Meester Shiunsai had ook op Ebony vaak commentaar wat betreft haar figuur. Ze zou te mager zijn, wat haar te zwak zou maken. De meester sprak altijd over dat het lichaam bouwstoffen nodig had om spieren te kunnen aanmaken en onderhouden. Zij en Quizz zouden te weinig binnenkrijgen. Vaak kregen ze dan ook extra “krachtvoer” voorgeschoteld.
Ebony had eveneens de rest al opgemerkt. Hun geuren waren sterk, maar bovenop dat misten zij de kunde om geruisloos te lopen. Katachtige waren daar meesters is. Vogels en knaagdieren duidelijk niet.
‘Zullen we dan maar?’, vroeg ze op verveelde toon.
Ze had geen zin om alleen te moeten eten van alles wat de meester hun zou voorschotelen. Dan zou ze nooit kunnen doen alsof ze veel op had, terwijl ze genoeg kon hebben aan slechts één tiende van alles wat er stond. De bouw van Quizz en haarzelf was slank, omdat zij behoorden tot de snelste katachtige. Dit omdat zij hun voordeel moesten trekken uit behendigheid en niet aantal, zoals leeuwen. Leeuwen waren stevig, in een troep, en hadden geen echte snelheid.
De cheeta en panter echter waren solitaire dieren en moesten het daardoor hebben van hun snelheid en dus explosief uithoudingsvermogen. Dit hield in zij maar voor korte tijd een hoge snelheid konden behouden, en daarna weer moesten uitrusten. Hun meester Shiunsai wilde echter dat zij meer een algemeen uithoudingsvermogen zouden creëren. Spieren zouden kweken en breder zouden worden. Zodat ze langer hun snelheid konden behouden. Boven alles, hij wilde dat zij meer samen zouden werken.
Daar kon Ebony echter niet aan wennen. Het idee alleen al kon haar laten sidderen. Zij samen met Quizz, iemand van het Paarse team. En hoewel ze er dus liever niet aan wilde denken, wist ze voor honderd procent zeker dat hun meester iets aan het bekokstoven was. Hij zat duidelijk op een idee te broeden om hun twee meer te laten samenwerken.

[annelotte]

‘Wat is er Ebony?’ Quizz klonkt verassend aardig. Veel aardiger dan dat ze verwacht had. ‘Je bent hier vast niet voor een gezellig gesprek, heeft meester je gestuurd?’
‘Ik geloof dat jij allang weet wat er is. Meester Shiunsai heeft mij gestuurd. Het waarom hoef ik je vast niet te vertellen. Hij heeft mij ook al op mijn kop gegeven dat ik niet tijdig ben gaan eten.’ Ebony klonkt al wat vriendelijker dan zo net. ‘Zullen we dan maar?’
Bij het woord eten, snapte Min wat er aan de hand was. Meester Shiunsai vond altijd dat Quiz en Ebony te mager waren, alleen kwam dat niet doordat ze te weinig aten, maar door de bouw van het dier dat ze ’s nachts werden. Min bleef nog even achter de bosjes staan, tot haar aandacht werd getrokken door twee figuren die aan kwamen lopen. Ze herkende de figuren meteen. Nina en Sawyer nog twee leden van het oranje team. Waarom liep iedereen in het park? Ze probeerde te luisteren wat die twee zeiden, alleen kon ze het net niet verstaan. Nu zij aan kwamen lopen, kon ze niet onopgemerkt een stukje terug lopen en via een andere weg naar de tempel gaan. Ze besloot om nog even in de struiken te wachten totdat iedereen weg was. Min hield net van wachten, dus wilde ze gaan zitten tegen de boom waar ze bijna tegenaan stond. Terwijl ze een stapje naar voren deed, struikelde ze over een uitstekende dikke wortel en omdat ze haar evenwicht niet kon bewaren, viel voorover uit de struiken. Om te voorkomen dat ze met haar gezicht op de rode stenen viel, maakte ze soepel een judorol het paadje op.
Wat een stomme actie, dacht ze bij zichzelf. Nu heb ik mezelf verraden. Ze klopte het vuil een beetje van haar kleding af en keek om zich heen. Tegenover haar is het bankje waarop Quiz zat en links van haar kwamen Nina en Sawyer aanlopen. Ze overwoog haar opties. Ze kan net doen alsof ze gek is en direct naar de tempel lopen en niet meer omkijken naar de anderen of ze kan kijken hoe de anderen op haar onhandige uit-de-bosjes-rol-actie zouden reageren. Besluiteloos bleef ze staan.

[Saskjezwaard]

Saywer zag Quizz en Ebony met elkaar praten en aan hun strakke gezichten te zien was het niet een fijn gesprek. Hij rolde met zijn ogen. Moest hij dan alles in zijn eentje doen? Soms leek het alsof hij de enige was die een beetje kon vechten én zich ook nog eens bewust van zijn verantwoordelijkheden was.
Geritsel klonk op uit de struikjes en met een ruk draaide Saywer zijn hoofd naar het geluid toe. Voor zijn ogen kwam een gestalte de bosjes uitgevallen en in een nette rol weer overeind komen. Als hij haar witte haren niet had gezien, had hij toch geweten wie het was. Haar houding was altijd hetzelfde, kalm maar vooral afwachtend. Eerst kijken voor het handelen. Het was Min, weer een lid van groep Paars. Het werd steeds leuker, dacht Saywer chagrijnig. Zijn humeur daalde met de minuut.
Met grote passen liep Saywer langs Min heen, op dit moment had ze niet zijn volle aandacht. Natuurlijk hield hij haar wel in de gaten voor een onverwachte aanval terwijl hij haar passeerde, maar hij had een ander doel voor ogen. De twee vechtende kemphanen uit elkaar halen.
"Oké, dit kan dus echt niet!" riep hij naar Ebony en Quizz toe. "Het is maar goed dat ik er ben om ervoor te zorgen dat jullie niet met elkaar gaan vechten, anders hadden we onszelf misschien kunnen verraden. Ebony, kom mee en verspil je aandacht niet aan één van die vuile Paarsen."
Hij gaf Quizz een walgende blik voordat hij naar Ebony's hand greep om haar zo te proberen mee te trekken.

[Cubiculum Nephilia]

Ebony raakte afgeleid door Min die uit de struiken kwam rollen. Ze keek met een frons naar het meisje van het Paarse team. Had zij nog een reden om op een dergelijke manier tevoorschijn te komen? Door de afwezigheid van opletten, voelde Ebony ineens een greep om haar pols. Het was stevig en er volgde een kort rukje aan haar arm.
Geïrriteerd keek Ebony om. Het was Sawyer die aan haar stond te trekken. Pas toen ze haar aandacht op hem richtte, hoorde ze ook dat hij bezig was met één van zijn bekende preken.
‘…verspil je aandacht niet aan één van die vuile Paarsen’, ving ze nog op.
Met een draai nam Ebony de regie over haar arm terug. Ze gaf Sawyer een zetje.
‘Houd eens op. Het is een opdracht van meester Shiunsai. Ik vertrek niet eerder dan dat hij’, ze wees naar Quizz, ‘meegaat naar de Tempel.’
‘Fijn. Zoek het zelf dan maar uit. Als jullie gaan vechten, heb je stront aan de knikker’, mopperde Sawyer.
Hij liep weg, al had hij zijn pas wel vertraagd. Zo zou hij indien nodig nog een sprintje terug kunnen trekken om zijn teamgenoten te redden. Ebony keek er onverschillig onder. Ze keerde haar aandacht terug naar Quizz.
‘Dus?’, vroeg ze terwijl ze één vuist in haar zij zette en haar andere arm gewoon liet hangen. ‘Ga je mee of moet ik je dwingen?’
Ebony had eigenlijk helemaal geen zin om nu te vechten. Toch daagde ze constant uit. Zelfs haar eigen teamgenoten waren geen uitzondering. Vaak verklaarde ze dat haar gedrag lag in de natuur van haar dierlijke vorm. Meester Shiunsai ging daar misschien nooit op in, maar je kon altijd aan zijn houding zien dat hij die mening niet deelde. Hij was altijd van mening dat ieder van hen sociaal kon zijn, de anderen moest respecteren en bovenal dat zij moesten samenwerken.
Ebony had het gevoel dat hun meester op een bepaald plan zat te broeden. Ze kon niet raden wat, maar ze gokte erop dat het te maken had met samenwerken. Dit zou hij vast nog in werking willen zetten voordat er nog maar één over zou zijn.