De kelder in mijn huis

[DancinLixi]

Zo hier is mijn one shot geschreven voor de one-shot club. Ik heb het nog niet helemaal goed nagekeken, maar ik ben voornamelijk benieuwd naar hoe jullie het verhaal vinden.

De kelder in mijn huis

Het is donker om mij heen, de stilte is overweldigend en angst overspoeld me terwijl ik de kamer rond kijk. Vaagjes zie ik een aantal vormen en op de tast kruip ik er naar toe. Ik wil weten wat het is, wat voor onbekende voorwerpen er in mijn kamer staan. Ik rijk uit naar de contouren en mijn hand raakt de rand van een matras, een leeg matras, zonder dekens of kussens, maar met vreemde riemen aan de zijkant. Wat het is, ik heb geen idee. Plots stokt mijn adem en mijn hart lijkt wel stil te staan, ik hoor geluiden en een sleutel draait zich om in het slot. Bijna geluidloos schuift de deur open en ik kruip zo snel mogelijk naar het verste punt van de kamer. Het licht van de gang is verblindend en een groot gestalte torent boven mij uit en het licht in de kamer springt ook aan. Opeens zie ik alle voorwerpen, de matras met de riemen, riemen voor de armen en de benen, een toilet en een dienblad met eten. Het enige wat ik mij kan afvragen is, wat doe ik hier, hoe ben ik hier gekomen? Plots zet persoon die binnen is gekomen een stap in mijn richting, ik kijk op en realiseer dat het een man is, de man die ik nooit meer hoopte te zien. Nooit meer en die ik meer dan ooit haat. Angst speelt op en de herinneren halen me in.

Zeven jaar oud en in de douche, mijn papa komt me helpen. Hij zegt dat het heel normaal is dat papa's hun meisjes helpt met douchen. Dat hoort zo.
'Kom maar meisje, schat van me.' hij staat met een washandje klaar om mij te wassen.
'Vind je het fijn als papa je wast?' Vraagt hij terwijl hij me overal betast. Ik knik omdat ik weet dat papa dat wil horen. Mijn ogen sluiten zich en de knop gaat om, mijn lichaam is niet de mijn meer, ik voel niets en drijf weg.

'Nee, nee!' Ik gil en probeer weg te kruipen, maar de man heeft mijn armen te pakken en sleept me naar de matras. Ik wordt op de matras gegooid en mijn armen en benen worden vastgemaakt. Dreigend en intimiderend staat een gestalte boven mij en een zachte stem fluistert: 'zullen we verder gaan?'. Ik ben zo bang en schud mijn hoofd. Helaas heeft dit geen effect, de man komt dichterbij en maakt mijn kleding los terwijl ik me direct terug trek in mijn eigen wereld. De wereld waar ik alleen besta, waar ik het voor het zeggen heb.

'Eten!', de stem gaat door merg en been en ik huil. De man komt binnen en zet een bord neer, blijkbaar is het al avond. Alleen de geur van het eten maakt me al misselijk. 'Eet liefje, dan word je papa's sterke meid'. Rillend kruip ik in elkaar. Vroeger zei mijn vader dat ook altijd tegen me, altijd tijdens het avond eten. Dat ik zijn sterke meid zou worden. Nu vindt hij dat blijkbaar niet genoeg, hij moet me ook nog opsluiten en me erger misbruiken dan ooit. De realisatie van dit gegeven doet pijn en het verdriet zorgt ervoor dat ik ook werkelijk overgeef. Het is enkel gal dat naar bovenkomt, het zal wel een poosje geleden zijn dat ik eten heb gehad. De deur sluit met een harde klap en ik ben weer alleen. Ik zak terug op het matras en blijf liggen, de tijd gaat langs me heen en ik heb geen idee hoeveel later het is wanneer de deur opnieuw open gaat.

'Cira, kom eens.' het is een vrouwenstem, maar die hoort hier niet. Deze vrouw hoort niet hier te zijn, ik ben thuis in de kelder bij papa en mama die is allang weg, weg vluchtend en mij achterlatend. Ik trek me nog verder terug, de vrouw draagt hele normale kleding, heeft bruin halflang haar en komt naar mij toe. 'Kom, we gaan even naar een andere ruimte, dan kan je even naar de wc en je douchen.' zegt ze, ik sta versteld van de aardigheid in haar stem, hoe kan ze nou zo aardig zijn als ze voor papa werkt?

Heel voorzichtig sta ik op en loop met haar mee het licht in. Het verblindende licht, naar vast weer een verschrikkelijke ervaring. Toch nu ik hier loop realiseer ik me dat ik niets herken. Dit is niet mijn huis. Het is zo wit en de gang is veel langer dan normaal. 'Waar ben ik?' de vraag komt fluisterend over mijn lippen en de onbekende vrouw draait zich om en kijkt me aan. 'Je bent in een kliniek, weet je wie ik ben?' Angstig schud ik mijn hoofd. 'Ik ben Myrthe, jouw persoonlijke begeleider, je bent hier nu een jaar.' Dit kan niet, dit kan echt niet, dat is het enige wat er door mijn hoofd schiet terwijl ik bij haar probeer weg te lopen. Ik raak in paniek, struikel over mijn eigen benen en val.

'Cira, neem een douche,' blijkbaar ben ik al in de badkamer beland, maar ik heb geen idee hoe. Myrthe geeft me een badjas en handdoek aan en geeft me een zacht duwtje richting de douche. Onwennig draai ik de deur achter me op slot en begin me uit te kleden. Pas nu ik er aandacht aan besteed merk ik dat ik mijn jogging broek en vest aan heb. Ik heb geen idee wanneer ik deze heb aangetrokken. Wanneer ik onder de warme stralen van de douche sta voel ik me wat beter, alsof het iets helderder in mijn hoofd wordt, het is namelijk nu wel duidelijk wat er aan de hand is. Ik droom! Het kan niet anders, ik heb de droom dat ik niet opgesloten zit thuis. Nadat ik een hele lange tijd onder de douche heb gestaan droog ik me snel af en doe de badjas aan.

Myrthe staat te wachten, heel geduldig tegen de muur aangeleund, wachtend totdat ik klaar ben. 'Ik weet wat er aan de hand is.' zeg ik tegen, ze kijkt me goedkeurend aan. 'Ik droom, dit is allemaal, maar een droom.' haar blik verandert, ik lees de bezorgdheid in haar ogen terwijl ze me vast pakt en me een knuffel geeft. 'Kom even mee Cira, ik wil je wat laten zien.'

De kamer waar ik heen word gebracht is klein, er staat een bureau en een televisie. 'Ga maar even zitten', wordt er tegen mij gezegd. Zwijgend laat ik me zakken in één van de stoelen terwijl Myrthe de tv aanzet. 'Wat ik je nu ga laten zien, is misschien heel erg schokkend, maar je droomt niet Cira, dit is de echte wereld.'
Beelden verschijnen op de televisie en ik zie mezelf. Mezelf in de ruimte, de kelder. Het licht is aan, ik zie mezelf zit in de ruimte, ik kruip rond en praat tegen iemand die er niet is. Ik huil en ik geef over, terwijl er verder niets te zien is. De tv wordt weer uitgedrukt. 'Cira, kun je mij vertellen wat je zo net hebt gezien?', de vraag overvalt me en het duurt even voordat ik antwoord kan geven. 'Dat was is, alleen ik was alleen in de ruimte en het is niet de kelder dus het is hier en ik snap het niet, wat is hier aan de hand?' Dat laatste komt er huilend uit. 'Cira, de afgelopen dagen heb jij in een droomwereld geleefd, een wereld die er niet is. De wereld die in jouw hoofd zit en die je verschrikkelijke dingen laat meemaken. Dit is de manier waarop we proberen je eruit te halen, door jou te laten zien dat er niets is. Je bent hier veilig, en ik ga ervoor zorgen dat je nooit meer terug hoeft te keren naar de kelder in jouw huis.' die laatste zin, de laatste zin overtuigd me ervan dat dit de waarheid is. Hoe kan ze anders weten van de kelder in mijn huis.