~DaydreamWorld~

[Felix]

~DaydreamWorld~

Wat?

Een aantal wezens (vampiers, weerwolven en heksen) worden wakker in een kamer, in een andere wereld. In eerste instantie lijkt het allemaal heel normaal, alleen het feit dat ze ergens anders wakker worden dan ze in slaap vielen verontrust hen, maar na een tijdje blijkt dat deze wereld heel anders is dan hun eigen.
Ruimtes beginnen te veranderen, ineens draait de wereld op zijn kop en lopen ze op het plafond, ze komen terecht in een doolhof, kamers overstromen, storten in of te muren komen op hen af. Hoe zijn ze hier gekomen, of nog belangrijker, hoe komen ze hier weg?!

Waar?

In een droomwereld. De setting/scene mag steeds veranderen omdat bijna alles in deze wereld lijkt te kunnen gebeuren.

Wanneer?

In de normale wereld was het midden in de zomer, maar ook dit is in deze droomwereld niet zeker.

Wie? (Stuur me even een PM als je mee wilt doen! Plaats het dus niet hier!)

- Felix ~ Tyler Florence Drewmoore
- ...
- ...
- ...
- ...

Beginpost:


Tyler opende bedachtzaam haar vermoeide ogen en richtte ze, al knipperend, op de wekker naast haar bed. Terwijl alle botten in haar lichaam leken te kraken drukte ze zich omhoog op haar ellebogen en wreef met haar hand de slaap uit haar ogen.
Hoe laat was het? Was het al tijd om op te staan?
Voor zover ze kon zien was het al licht geworden en helaas betekende dat niet veel goeds. Als ze zich had verslapen zou ze nog wel eens problemen kunnen krijgen met haar moeder en daar had ze nou niet bepaald zin in. Aangezien haar ogen nog steeds te wazig waren om een duidelijk beeld van de tijd te krijgen, besloot ze dat over te slaan en maar gewoon op te staan om te douchen en ontbijten.
Met haar blote voeten zocht ze haar warme, wollen pantoffels toen het haar ineens opviel dat alles anders leek te zijn...
De ruimte rook muffer en zodra ze met haar voeten heen en weer bewoog over de grond voelde ze niet de koele stenen van haar kamer, maar diepe groeven in hout. Om haar heen klonk gekraak van het gebouw waar ze zich in bevond en voor zover ze kon horen sloeg de regen van buiten hard tegen een raampje aan.
Inmiddels waren haar ogen wat minder wazig geworden en zag ze een duidelijk beeld van het gebouw waar ze zich in bevond. De muren waren volledig zwart geverfd en de vloer bestond uit grote, zwarte planken hout. Het bed waar ze in had geslapen, en nu verschrikt uit opsprong, was van hetzelfde zwarte hout gemaakt en kraakte bij iedere beweging die ze maakte. De duffe, grijze dekens waren overhoop gegooid en zo te zien had ze niet veel nachtrust kunnen krijgen.
Haar ogen zochten schichtig en zo snel als ze konden de kamer rond.
Hoe kwam ze hier? Waar was ze eigenlijk? En waar was een uitgang?
Terwijl ze de kamer voorzichtig afzocht naar een deur en daarbij zo weinig mogelijk geluid probeerde te maken (want stel je voor dat ze ontvoerd was en haar ontvoerder ergens in de buurt was...), begon het gebouw zachtjes te zuchten en steunen, te kraken en kloppen, te schudden en beven.
Het lampje dat boven het grote bed ging begon hevig heen en weer te schommelen en te bedlampen die naast het bed stonden vielen met een klap van de nachtkastjes af.
Zo snel als Tyler kon schoot ze naar de hoek van de kamer en drukte zich daar tegen de muur aan.
Was dit een aardbeving? Ze had er vaak genoeg van gehoord, maar nog nooit zelf meegemaakt.
Ineens hoorde ze een scherper gekraak en voor ze het wist schoten er glasscherven door de kamer van het gebroken raam. Het bed schudde op zijn poten en de gordijnen die net het raampje hadden omlijnt wapperden wild alle kanten op door de zware wind van buiten, dat zich ineens een weg naar binnen kon banen. Regen spetterde de kamer met enorme snelheid en in enorme hoeveelheid naar binnen en zorgde ervoor dat haar lichaam nat werd en haar haar aan haar gezicht bleef vastplakken.
Ze moest hier weg zien te komen!
Tot nu toe was ze zo geschokt geweest van deze vreemde omgeving en vreemde gebeurtenissen, dat ze niet had durven praten of bewegen, maar nu ze steeds natter werd en het gebouw steeds hevige leek te gaan schudden zocht ze weer wanhopig de kamer rond en tot haar grote verbazing bevond zich aan haar linker kant ineens een houten deur, die er daarnet nog niet geweest was...

((Hoop dat het niet te slecht is? ))

[Arin]

(( tuurlijk is het niet slecht Felix))

Aidens blik gleed snel over de glooiende vlakte, terwijl hij zo veel mogelijk details in zich opnam. Groene en gele, wuivende grashalmen van zo’n meter hoog tot een paar honderd meter in de verte, her en der lagen grote stenen waar ze misschien achter zouden kunnen schuilen en na een paar honderd meter begonnen heuvels en een bos. Daar zouden ze veilig zijn. Hij zat met twee kameraden en een groepje van zo’n 7 man die ze zojuist uit een vijandig legerkamp hadden gered gehurkt in een kuil in het grasland. Ze waren amper bewapend en er zat een horde van ten minste dertig man achter ze aan die snel dichter bij kwam. Hij keek naar Incol, één van zijn kameraden en de anderen en wees naar het bos, waarna hij vragend zijn duim opstak. Incol knikte. “Sprint zo hard je kan richting bos,” sprak Aiden op gedempte toon tegen de mensen, “als ze schieten duik je weg achter een rots, oké?”, de rest knikte. Hij kreeg kriebels in zijn buik van de zenuwen en was in één woord gelukkig, hij hield van avontuur. “Drie, Twee, Één… Nu!”, hij kwam overeind en sprintte een paar stappen.

Aiden kreeg het gevoel dat hij een klein stukje omlaag viel en met een plof in bed belandde. Hij zuchtte teleurgesteld, het was een droom geweest, hij hoopte dat hij weer in slaap kon vallen en terug in de droom kon komen, helaas, hij viel niet meer in slaap, maar bleef klaarwakker. Dus opende hij zijn ogen maar. Hij lag met zijn hoofd richting de muur. Hij geewde, hij had nog geen zin om op te staan, dus hij sloot zijn ogen. ‘Mijn muur is groen’, realiseerde hij zich en hij opende met een schok zijn ogen, hij had het zich niet verbeeld, deze muur was felwit, terwijl hij toch echt groene muren had. Langzaam drong het tot hem door dat hij niet alleen een avontuur beleefde in zijn droom, hij ging slapen in zijn kamer en werd ergens anders wakker, dit moest wel een avontuur zijn, hij kreeg weer kriebels in zijn buik en gretig draaide hij zich om, dit was waar hij altijd van gedroomd had, een groot avontuur. Hij keek de kamer rond, een vijfhoekige kamer met felwitte muren, een raampje dat uitkeek op een dun loofbos waarin de lentezon warm scheen en alles mooi verlicht werd, verder was er het éénpersoons bed waar hij in had geslapen. Alles was anders, dus hij keek naar zichzelf, hij was volledig aangekleed in een vest, shirt en een spijkerbroek. Helaas waren er geen andere mensen in de kamer, je las altijd in boeken dat het een groepje mensen is dat het beleeft, maarja, je kon niet alles hebben. Verder waren er geen deuren of uitgangen, hij liep langs de muren terwijl hij met zijn vingertoppen over de muur gleed, op zoek naar ongelijkheden. Je las wel eens over geheime deuren en misschien was er hier een, toen hij helemaal alle muren langs was gelopen en zich realiseerde dat er geen deur was ging hij weer op bed zitten, hij keer rond en zocht naar mogelijke uitgangen, zijn blik viel weer op het raam. Natuurlijk! Hij kon gewoon een ruitje intikken, hij kwam overeind en liep net naar het raam toe, toen hoorde hij achter zich ineens allemaal gekraak en gerommel, hij keek om en zag daar ineens een deur staan, daarnet was die er nog niet. Aiden keek naar de deur en bedacht dat dit waarschijnlijk het begin van zijn avontuur was, hij liep er naartoe en deed hem open. Wat hij in de kamer zag schokte hem even, zo’n grote verandering was het, er stortte regen naar binnen, de muren waren pikzwart en alles schudde als een gek, toen zag hij een iets ouder, knap, roodharig meisje in een hoek staan, ze zag er nogal geschokt en wanhopig uit en was doorweekt. Alles begon steeds harder te trillen, het zou Aiden niet verbazen als het niet lang meer zou duren voordat de muren het zouden begeven, dan zou dit meisje het dak op haar hoofd krijgen. Dat kon hij niet laten gebeuren, hij rende naar het meisje toe, pakte haar hand vast en trok haar de deur door, zijn kamer in, waar alles nog steeds rustig was. Hij sloeg de deur dicht en zei grijnzend “Zo, hier is het een stuk beter hè?”. Hij hoorde achter de deur het geluid van instortende muren en de deur verdween. Het meisje was helemaal nat en koud, dus trok hij zijn vest uit, gaf het aan haar en zette haar neeer op het bed, daarna ging hij zelf naast haar zitten en zei, “Zo, nou, ik ben Aiden… Hoi.”