Ryanon werd kreunend wakker en raakte even in paniek, “Waar ben ik? Waar in godsnaam ben ik?”, toen herinnerde hij zich de afgelopen dagen. Hij was gekozen voor de Hongerspelen, getrokken tijdens de boete. Niemand was vrijwillig gegaan, hij was alleen. Gedoemd om te sterven. De anderen waren zeker veel beter, jongens die meestal zo’n halve meter groter waren, meisjes die ook zeker minstens twintig centimeter groter waren. En iedereen was sterk, waarschijnlijk was het overgrote deel beter met wapens. Hij ging dood. Het enige wat hem nog restte waren deze dagen in het trainingscentrum en de korte tijd in de arena als hij niet dood was. En nog erger, wie moest voor zijn familie zorgen? De enige reden dat ze nog leefden was dat hij spullen maakte en verkocht. Hij besloot maar naar de eetkamer te gaan, hij kleedde zich aan en deed zijn haar in zijn gebruikelijke lange, dunne indianenvlecht op zijn rug.
Op de trap kwam hij het meisje uit zijn district tegen, Alika, twee jaar ouder en best aardig. Als er iemand zou winnen, hoopte hij dat zij het zou zijn, hij kon toch niet winnen en dan was het nog iemand uit zijn district. “Goeiemorgen”, zei hij. “Goeiemorgen Ry, goed geslapen?”, vroeg ze liefjes. “Ja hoor, voor een paar nachten voor ik de arena in gestuurd word om vermoord te worden, best goed. En jij?”, blijkbaar had ze dat sarcastisch opgevat want ze bleef stil. “Sorry, ik bedoelde het niet zo.”. De rest van het ontbijt bleef het stil. Hij kon amper genieten van zijn eten. Daarna gingen ze naar het trainingscentrum.
Eenmaal in het trainingscentrum kregen ze uitleg, overal stonden verschillende leraren met hun onderdeel. Je kon gaan en staan waar je wilde, je lunchte samen, je mocht geen vechtoefeningen doen met andere tributen etc. Tijdens de uitleg keek Ryanon naar de andere tributen, precies zoals hij verwacht had, lang, gespierd, sluw. Het meisje uit elf viel hem op, ze zag er aardig en knap uit. Ze was geen beroeps en hij had niet het idee dat ze hem een mes in de rug zou steken. Met haar zou hij wel een bondgenootschap willen. Nou ja, misschien later. De instructies waren klaar en de menigte verspreidde zich over de ruimte. Ryanon keek rustig om zich heen en liep tenslotte naar de eetbare plantendocent. Hij wilde tenminste niet sterven van de honger.
De Hongerspelen
Lucy had die nacht nauwelijks geslapen. Geteisterd door nachtmerries had ze liggen woelen en draaien tussen de lakens en was rond een uur of vijf uit bed gestapt en was voor het raam gaan staan. Zeker een uur lang had ze naar buiten gekeken, zonder echt iets te zien. Haar hoofd zat bij de spelen. Ze wilde nog niet dood. Niet nu en ook niet gruwelijk.
Uiteindelijk was ze gaan douchen, had ze zich aangekleed, haar haren in een knot gedraaid en was ze gaan ontbijten. Stilletjes had ze geluisterd naar wat haar trainer allemaal te zeggen had, al kon ze zich daar nu weinig van herinneren.
Nu stond ze in de trainingsruimte. Haar handen over elkaar geslagen en haar blik op oneindig. Ze luisterde wel naar de instructie, maar onthield alleen de belangrijke dingen. Toen de instructie klaar was, bleef ze staan waar ze stond, om te kijken waar iedereen heen ging. Uiteindelijk besloot ze maar te gaan boogschieten, dan kon ze - hopelijk - in de arena zowel met messen werpen als boogschieten.
Uiteindelijk was ze gaan douchen, had ze zich aangekleed, haar haren in een knot gedraaid en was ze gaan ontbijten. Stilletjes had ze geluisterd naar wat haar trainer allemaal te zeggen had, al kon ze zich daar nu weinig van herinneren.
Nu stond ze in de trainingsruimte. Haar handen over elkaar geslagen en haar blik op oneindig. Ze luisterde wel naar de instructie, maar onthield alleen de belangrijke dingen. Toen de instructie klaar was, bleef ze staan waar ze stond, om te kijken waar iedereen heen ging. Uiteindelijk besloot ze maar te gaan boogschieten, dan kon ze - hopelijk - in de arena zowel met messen werpen als boogschieten.
I want to live, not just survive.
Volledig aangekleed dwaalde Diam rond in het gebouw waar hij zou verblijven tot de Spelen echt zouden beginnen. Ondanks het vroege tijdstip was er al behoorlijk wat drukte op de eerste verdieping. Een beetje verdwaald vroeg hij de weg aan een vriendelijke Capitoolbediende, die hem naar de ontbijtzaal bracht. Daar zaten Cashmere – de mentrix – en Ray – de arrogante districtbegeleider – al klaar.
Cashmere had een paar jaar terug de Spelen gewonnen en was dit jaar mentor voor de tributen van District 1. Ze was erg aardig, maar wel een tikkeltje arrogant.
Diam schepte een bord vol eten, dat voor hem onbekend was, en schoof aan bij de anderen. Een paar minuten bleef het stil, totdat Silver binnen kwam lopen, de meisjestribuut voor District 1. Ze was achttien jaar en had het geluk getrokken te worden bij de Boete. Silver was lang, blond, knap en een stereotype Beroepstribuut.
“Goedemorgen,” begroette ze iedereen. “De bedden hier zijn echt geweldig.”
Diam grinnikte. “Ik weet het. Maar toch kon ik niet echt goed slapen. Vandaag gaan we de andere tributen ontmoeten, ben jij daar niet een beetje zenuwachtig voor?”
Silver trok één wenkbrauw op. “Nee, waarom zou ik? Wij zijn de Beroeps, zij moeten zenuwachtig zijn voor ons.”
Een ongemakkelijke stilte viel en op Silvers gezicht verscheen een geïrriteerde uitdrukking. “Zo denk ik er gewoon over.”
“Gelijk heb je!” viel Ray haar slijmerig bij. Diam rolde met zijn ogen op dit antwoord en boog zich over zijn eten.
Terwijl Atala uitleg gaf over de verschillende trainingsmogelijkheden liet Diam zijn blik over de andere tributen glijden. Niet iedereen zag er even goed uit. De beide tributen uit 11 en de jongen uit 12 oogden uitgehongerd en vermoeid. Ze waren een stuk kleiner dan de rest, hoewel ze zeker niet de jongsten waren.
Even kreeg Diam medelijden met hen, maar dat gevoel schudde hij vlug van zich af. Dit waren de Hongerspelen, medelijden tonen kon fataal zijn.
Zodra de informatieverstrekking was afgelopen viel de groep uit elkaar. De meesten stormden meteen op de wapens af, maar Diamond vond dat geen goed idee. Met wapens had hij al zijn hele leven kunnen oefenen, dus nu wilde hij wat anders doen. In plaats daarvan liep hij op een geconstrueerde boom af, waar een mannelijke trainer stond te wachten tot hij klanten kreeg. Zijn gezicht droeg een enthousiaste uitdrukking zodra hij Diam in het oog kreeg. Meteen liep hij op hem af en stelde zich voor als Jim. Diam noemde zijn naam en dit onderdeel beviel hem meteen.
In District 1 had hij niet echt kunnen oefenen met het beklimmen van bomen, dus het leek hem een hele uitdaging.
Achter hem stonden de andere Beroepstributen hem afkeurend aan te kijken alsof hij een moord had begaan. Een beetje in bomen gaan klimmen, wat was daar nou weer voor nuttigs aan! Iedere tribuut in de omgeving hoorde bang te zijn voor hem, de bomen in de vluchten. Niet hij!
Maar Diam had er zeker wel over nagedacht. Als de Beroepstroep uit elkaar zou vallen, in het laatste stadium van de Spelen, werd het ieder voor zich. Met zes levengevaarlijke jongeren in de buurt wilde hij graag zo lang mogelijk overleven. En dat kon het beste wanneer hij wist hoe hij dat moest doen, want overleven draaide niet alleen om vechten.
Cashmere had een paar jaar terug de Spelen gewonnen en was dit jaar mentor voor de tributen van District 1. Ze was erg aardig, maar wel een tikkeltje arrogant.
Diam schepte een bord vol eten, dat voor hem onbekend was, en schoof aan bij de anderen. Een paar minuten bleef het stil, totdat Silver binnen kwam lopen, de meisjestribuut voor District 1. Ze was achttien jaar en had het geluk getrokken te worden bij de Boete. Silver was lang, blond, knap en een stereotype Beroepstribuut.
“Goedemorgen,” begroette ze iedereen. “De bedden hier zijn echt geweldig.”
Diam grinnikte. “Ik weet het. Maar toch kon ik niet echt goed slapen. Vandaag gaan we de andere tributen ontmoeten, ben jij daar niet een beetje zenuwachtig voor?”
Silver trok één wenkbrauw op. “Nee, waarom zou ik? Wij zijn de Beroeps, zij moeten zenuwachtig zijn voor ons.”
Een ongemakkelijke stilte viel en op Silvers gezicht verscheen een geïrriteerde uitdrukking. “Zo denk ik er gewoon over.”
“Gelijk heb je!” viel Ray haar slijmerig bij. Diam rolde met zijn ogen op dit antwoord en boog zich over zijn eten.
Terwijl Atala uitleg gaf over de verschillende trainingsmogelijkheden liet Diam zijn blik over de andere tributen glijden. Niet iedereen zag er even goed uit. De beide tributen uit 11 en de jongen uit 12 oogden uitgehongerd en vermoeid. Ze waren een stuk kleiner dan de rest, hoewel ze zeker niet de jongsten waren.
Even kreeg Diam medelijden met hen, maar dat gevoel schudde hij vlug van zich af. Dit waren de Hongerspelen, medelijden tonen kon fataal zijn.
Zodra de informatieverstrekking was afgelopen viel de groep uit elkaar. De meesten stormden meteen op de wapens af, maar Diamond vond dat geen goed idee. Met wapens had hij al zijn hele leven kunnen oefenen, dus nu wilde hij wat anders doen. In plaats daarvan liep hij op een geconstrueerde boom af, waar een mannelijke trainer stond te wachten tot hij klanten kreeg. Zijn gezicht droeg een enthousiaste uitdrukking zodra hij Diam in het oog kreeg. Meteen liep hij op hem af en stelde zich voor als Jim. Diam noemde zijn naam en dit onderdeel beviel hem meteen.
In District 1 had hij niet echt kunnen oefenen met het beklimmen van bomen, dus het leek hem een hele uitdaging.
Achter hem stonden de andere Beroepstributen hem afkeurend aan te kijken alsof hij een moord had begaan. Een beetje in bomen gaan klimmen, wat was daar nou weer voor nuttigs aan! Iedere tribuut in de omgeving hoorde bang te zijn voor hem, de bomen in de vluchten. Niet hij!
Maar Diam had er zeker wel over nagedacht. Als de Beroepstroep uit elkaar zou vallen, in het laatste stadium van de Spelen, werd het ieder voor zich. Met zes levengevaarlijke jongeren in de buurt wilde hij graag zo lang mogelijk overleven. En dat kon het beste wanneer hij wist hoe hij dat moest doen, want overleven draaide niet alleen om vechten.
When the power of love overcomes the love of power.
Het werd druk bij het boogschieten. Lucy had een paar peilen geschoten - waarvan twee vol in de roos en de rest er gewoon vol naast - ging ze naar iets anders; Boogschieten zou ze toch niet gaan leren. Even ging ze in het midden van de ruimte staan en keek om zich heen. De beroeps hadden zich verspreid over alle wapens. een zachte zucht ging over haar lippen en uiteindelijk stapte ze naar het bomen klimmen toe.
Ze glimlachte flauwtjes naar de trainer die haar gelukkig aankeek en haar uitlegde wat ze moest doen.
Lucy had er gelijk spijt van, dat ze dit onderdeel had gekozen, toen ze nog een ander tribuut opmerkte dat hier aan het oefenen was. Ook naar hem glimlachte ze flauwtjes en na de uitleg, pakte ze een tak beet. En nog een en klom vrij makkelijk een paar takken verder, waar ze ging zitten en over de ruimte heen keek. Met haar ene hand hield ze de tak beet waar ze op zat en met de andere streek ze haar haren uit haar gezicht. Gosh, dit ging ze toch nooit overleven...
Ze glimlachte flauwtjes naar de trainer die haar gelukkig aankeek en haar uitlegde wat ze moest doen.
Lucy had er gelijk spijt van, dat ze dit onderdeel had gekozen, toen ze nog een ander tribuut opmerkte dat hier aan het oefenen was. Ook naar hem glimlachte ze flauwtjes en na de uitleg, pakte ze een tak beet. En nog een en klom vrij makkelijk een paar takken verder, waar ze ging zitten en over de ruimte heen keek. Met haar ene hand hield ze de tak beet waar ze op zat en met de andere streek ze haar haren uit haar gezicht. Gosh, dit ging ze toch nooit overleven...
I want to live, not just survive.
Xata
Ze werd wakker door het geluid van een vuist die op een deur klopte. Een fel licht scheen op haar gezicht en ze kneep haar ogen stijf dicht. Het deed even voordat ze gewend was en voor ze haar ogen kon openen. 'Mam?' wist ze uit te brengen. Haar mond was - zoals ze vaak had als ze net wakker was - droog. Eindelijk kon ze een beetje normaal kijken en kwam erachter dat ze niet thuis was. Dit was niet haar slaapkamer. Langzaam begon ze zich het een en ander weer te herinneren. De boetes. De stem van mijn begeleider herhaalde zich in haar hoofd: "Xatalucia Golber! Gefeliciteerd!" Ze herinnerde zich de glimlach die op haar gezicht verdween, maar tegelijkertijd had ze ook angst gevoeld. Er was bovendien een kans dat ze het niet overleefde. Nee, niet aan denken Xata.
'Xata? Xata ben je wakker?' vroeg haar begeleider, Yalice. Ze ging rechtop in bed zitten. 'Ja!' riep ze. Ze schraapte mijn keel, omdat mijn stem een beetje schor klonk.
'Kom je zo ontbijten, de training begint over een uur.'
'Oké.'
Ze stond op en liep naar de badkamer. Het was hier luxe. Ze stelde de douche in, wat niet erg gemakkelijk ging en stapte eronder.
Een half uur later verscheen ze bij het ontbijt. Er waren allemaal verschillende dingen waaruit ze kon kiezen. Alleen haar mentor, Dylenno, en Yalice waren er. 'Goedemorgen,' zeiden ze in koor. Allebei droegen ze een glimlach waarvan Xata wist dat deze nep was.
'Goedemorgen,' mompelde ze. Ze ging aan de tafel zitten en schepte verschillende dingen op. Als eerst stopte ze een simpel stuk zacht brood in mijn mond. Nadat ze dat had weg gekauwd begon ze aan een heerlijke soep. Ze dronk nog een glas Jus d'Orange, maar dat was alles wat ze at.
Ze werd naar de trainingsplek gebracht. Zij - Xata en de jongen uit district twee, Allian - kwamen als tweede aan.
Niet veel later liep ze naar het speerwerpen toe. Dat was - op het messenwerpen na - het wapen waar ze het best mee overweg kon. Ze wierp een speer. Een meter of tien verder kwam hij in de buik van een pop terecht. 'Shit,' mompelde ze. Dat was niet goed genoeg. Het moest recht door het hart gaan. Het scheelde maar een paar centimeter, maar elke centimeter telde. Ze oefende verder.
Ze werd wakker door het geluid van een vuist die op een deur klopte. Een fel licht scheen op haar gezicht en ze kneep haar ogen stijf dicht. Het deed even voordat ze gewend was en voor ze haar ogen kon openen. 'Mam?' wist ze uit te brengen. Haar mond was - zoals ze vaak had als ze net wakker was - droog. Eindelijk kon ze een beetje normaal kijken en kwam erachter dat ze niet thuis was. Dit was niet haar slaapkamer. Langzaam begon ze zich het een en ander weer te herinneren. De boetes. De stem van mijn begeleider herhaalde zich in haar hoofd: "Xatalucia Golber! Gefeliciteerd!" Ze herinnerde zich de glimlach die op haar gezicht verdween, maar tegelijkertijd had ze ook angst gevoeld. Er was bovendien een kans dat ze het niet overleefde. Nee, niet aan denken Xata.
'Xata? Xata ben je wakker?' vroeg haar begeleider, Yalice. Ze ging rechtop in bed zitten. 'Ja!' riep ze. Ze schraapte mijn keel, omdat mijn stem een beetje schor klonk.
'Kom je zo ontbijten, de training begint over een uur.'
'Oké.'
Ze stond op en liep naar de badkamer. Het was hier luxe. Ze stelde de douche in, wat niet erg gemakkelijk ging en stapte eronder.
Een half uur later verscheen ze bij het ontbijt. Er waren allemaal verschillende dingen waaruit ze kon kiezen. Alleen haar mentor, Dylenno, en Yalice waren er. 'Goedemorgen,' zeiden ze in koor. Allebei droegen ze een glimlach waarvan Xata wist dat deze nep was.
'Goedemorgen,' mompelde ze. Ze ging aan de tafel zitten en schepte verschillende dingen op. Als eerst stopte ze een simpel stuk zacht brood in mijn mond. Nadat ze dat had weg gekauwd begon ze aan een heerlijke soep. Ze dronk nog een glas Jus d'Orange, maar dat was alles wat ze at.
Ze werd naar de trainingsplek gebracht. Zij - Xata en de jongen uit district twee, Allian - kwamen als tweede aan.
Niet veel later liep ze naar het speerwerpen toe. Dat was - op het messenwerpen na - het wapen waar ze het best mee overweg kon. Ze wierp een speer. Een meter of tien verder kwam hij in de buik van een pop terecht. 'Shit,' mompelde ze. Dat was niet goed genoeg. Het moest recht door het hart gaan. Het scheelde maar een paar centimeter, maar elke centimeter telde. Ze oefende verder.
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Yasmin opende haar ogen en draaide zich om in bed. Ze geeuwde, rekte zich uit als een kat en stond op. Vandaag waren de trainingen. Een glimlachje verscheen om haar lippen. Ze had er wel zin in. Maar eerst zou ze gaan ontbijten met haar districtgenootje en haar mentor. Ze kleedde zich om, borstelde haar haar en liep naar het gemeenschappelijk deel. De rest was er al. Henry, de jongen die met haar gekozen was voor de Spelen, oogde nerveus. Yasmin had niet het idee dat hij een goede partij was, maar hij was aardig en omdat ze van hetzelfde district kwamen had Yasmin besloten hem proberen te steunen tijdens de Spelen. Haar mentor zag er zo mogelijk nog nerveuzer uit. Yasmin schoof aan de tafel met het overheerlijk uitziende ontbijt.
“Siwon, waarom zo nerveus? Het zijn maar de trainingen. “
Zelf was Yasmin totaal niet nerveus. Ze had er eigenlijk wel zin in. Natuurlijk stond het niet op de planning dat ze werd uitgekozen hiervoor, maar erg vond ze het niet. Het was toch niet zo dat haar leven bijster interessant was. En ze had een goede kans van winnen. Eigenlijk was ze zelfs blij dat zij was uitgekozen.
“Het zijn maar de trainingen? De trainingen zijn hartstikke belangrijk! Je moet uiteindelijk indruk maken op de spelleiders!”
Yasmin rolde met haar ogen.
“Komt goed.”
De rest van het ontbijt bespraken Henry, Siwon en Yasmin hoe het er aan toe zou gaan tijdens de trainingen.
Yasmin bekeek tijdens de uitleg van de trainingsonderdelen –waar ze nauwelijks naar luisterde - de andere tributanten. Het leek haar misschien verstandig om op te vallen bij de Beroeps, om hun haar bondgenoten te maken. Tenminste, voor even. Siwon had haar ook al aangeraden dat te doen. Twee Beroeps vielen haar op. De eerste was een mooi meisje, die er net zo vastbesloten om te winnen uitzag als Yasmin zelf. Tot op een zekere hoogte was het handig om met zo’n meid om te gaan, namelijk totdat ze doorkreeg dat ze elkaars rivalen waren. De ander, een jongen, zag er groot en sterk uit, een goede bondgenoot. Yasmin besloot de twee te observeren, en dan te besluiten of ze ze als bondgenoten wilde hebben of niet.
Het eerste wat Yasmin besloot te doen was te sparren met assistent. Vechten was iets wat ze goed kon, wat te maken had met een jeugd met veel criminaliteit. De assistent was een jongeman, zo’n 20 jaar, hij zag er normaal uit. Yasmin kon niet zeggen of hij een goede vechter zou zijn of niet, dus haar eerste trap was eerder verkennend dan agressief. Onverwacht greep hij haar voet en draaide hem om, waardoor Yasmin rondtolde. Als haar reflexen er niet waren geweest, had ze nu op de grond gelegen maar Yasmin lande op de grond door haar hurken en trapte zijn benen onderuit. Beiden kwamen ze snel overeind en een serie van klappen werden aan beide kanten uitgedeeld. Deze man was sterker, maar langzamer dan Yasmin. Ze blokkeerde de meeste van zijn vuistslagen en deelde er ondertussen ook aan hem uit. Langzaam probeerde Yasmin wat afstand te creëren, om te doen waar ze het best in was. Trappen uitdelen. Behendig sprong Yasmin in de lucht en raakte ze de assistent met de wreef van haar voet tegen de zijkant van zijn gezicht. De man vloog als het ware achteruit en kwam met een bons neer op de vloer. Yasmin ging weer in haar vechthouding staan, wachtend totdat de man weer opstond. Alleen deed hij dat niet. Kreunend lag hij op de grond en een straaltje bloed liep uit zijn oor. Vanuit haar ooghoeken zag Yasmin een aantal tributanten naar de twee kijken. Snel kwamen twee Avoxen die hem optilden en wegsleepten. Verbaasd keek Yasmin ze na. Zo hard had ze nou ook niet getrapt, of wel?
“Siwon, waarom zo nerveus? Het zijn maar de trainingen. “
Zelf was Yasmin totaal niet nerveus. Ze had er eigenlijk wel zin in. Natuurlijk stond het niet op de planning dat ze werd uitgekozen hiervoor, maar erg vond ze het niet. Het was toch niet zo dat haar leven bijster interessant was. En ze had een goede kans van winnen. Eigenlijk was ze zelfs blij dat zij was uitgekozen.
“Het zijn maar de trainingen? De trainingen zijn hartstikke belangrijk! Je moet uiteindelijk indruk maken op de spelleiders!”
Yasmin rolde met haar ogen.
“Komt goed.”
De rest van het ontbijt bespraken Henry, Siwon en Yasmin hoe het er aan toe zou gaan tijdens de trainingen.
Yasmin bekeek tijdens de uitleg van de trainingsonderdelen –waar ze nauwelijks naar luisterde - de andere tributanten. Het leek haar misschien verstandig om op te vallen bij de Beroeps, om hun haar bondgenoten te maken. Tenminste, voor even. Siwon had haar ook al aangeraden dat te doen. Twee Beroeps vielen haar op. De eerste was een mooi meisje, die er net zo vastbesloten om te winnen uitzag als Yasmin zelf. Tot op een zekere hoogte was het handig om met zo’n meid om te gaan, namelijk totdat ze doorkreeg dat ze elkaars rivalen waren. De ander, een jongen, zag er groot en sterk uit, een goede bondgenoot. Yasmin besloot de twee te observeren, en dan te besluiten of ze ze als bondgenoten wilde hebben of niet.
Het eerste wat Yasmin besloot te doen was te sparren met assistent. Vechten was iets wat ze goed kon, wat te maken had met een jeugd met veel criminaliteit. De assistent was een jongeman, zo’n 20 jaar, hij zag er normaal uit. Yasmin kon niet zeggen of hij een goede vechter zou zijn of niet, dus haar eerste trap was eerder verkennend dan agressief. Onverwacht greep hij haar voet en draaide hem om, waardoor Yasmin rondtolde. Als haar reflexen er niet waren geweest, had ze nu op de grond gelegen maar Yasmin lande op de grond door haar hurken en trapte zijn benen onderuit. Beiden kwamen ze snel overeind en een serie van klappen werden aan beide kanten uitgedeeld. Deze man was sterker, maar langzamer dan Yasmin. Ze blokkeerde de meeste van zijn vuistslagen en deelde er ondertussen ook aan hem uit. Langzaam probeerde Yasmin wat afstand te creëren, om te doen waar ze het best in was. Trappen uitdelen. Behendig sprong Yasmin in de lucht en raakte ze de assistent met de wreef van haar voet tegen de zijkant van zijn gezicht. De man vloog als het ware achteruit en kwam met een bons neer op de vloer. Yasmin ging weer in haar vechthouding staan, wachtend totdat de man weer opstond. Alleen deed hij dat niet. Kreunend lag hij op de grond en een straaltje bloed liep uit zijn oor. Vanuit haar ooghoeken zag Yasmin een aantal tributanten naar de twee kijken. Snel kwamen twee Avoxen die hem optilden en wegsleepten. Verbaasd keek Yasmin ze na. Zo hard had ze nou ook niet getrapt, of wel?
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
De leraar was aardig, maar aangezien Ryanon nog maar erg basale tot geen kennis had over eetbare planten stelde de leraar voor dat hij zich beter ergens helemaal op kon specialiseren dan over alles wel wat te weten en zich dan dus vaak te vergissen. Hij koos voor fruit en bessen en al gauw bleek dat hij hier niet eens zo heel slecht in was, de leraar vond hem geweldig, maar hij vond het allemaal nogal meevallen. Een uur lang bestudeerde hij allemaal eetbare en extreem giftige bessen en fruitsoorten en hij ging er helemaal in op, hij kon het zich niet veroorloven zich te vergissen en een van de bessen die hij als extreem giftig had geleerd, zich te herinneren als eetbaar. Er waren oneindig veel soorten bessen en de leraar bleef er maar op hameren dat je ze alleen moest eten als je heel, echt heel zeker wist dat ze eetbaar waren. Na afloop kon hij dat zinnetje wel dromen. "Maar, waarom leren we ook giftige dingen? Je kan je toch alleen maar vergissen. Toch?", de leraar, Jack, boog zich voorover. "Omdat, je ze dan als heel dodelijke wapens kunt gebruiken. Je doet alsof je een alliantie sluit met iemand, en laat he dan tijdens het eten giftige bessen eten. Hij heeft pas door dat je hem bedriegt tegen de tijd dat hij dood op de grond ligt.".
Toen hij klaar was en een behoorlijke kennis had over bessen en fruit ging hij door naar het strikken zetten, dan kon hij ook vlees eten. De leraar was erg goed en binnen de kortste keren kende Ryanon verscheidene soorten strikken. "Ik zal tenminste niet omkomen van de honger.", mompelde hij in zichzelf terwijl hij opstond, op dat moment werd de lunch aangekondigd. Hij zag een aantal tributen uit, net als hij, armere districten naar de lunchruimte sprinten, maar hij slenterde er langzaam naartoe in de hoop dat het meisje van 11 al aan een tafeltje was gaan zitten en ze over een bondgenootschap konden praten.
Toen hij klaar was en een behoorlijke kennis had over bessen en fruit ging hij door naar het strikken zetten, dan kon hij ook vlees eten. De leraar was erg goed en binnen de kortste keren kende Ryanon verscheidene soorten strikken. "Ik zal tenminste niet omkomen van de honger.", mompelde hij in zichzelf terwijl hij opstond, op dat moment werd de lunch aangekondigd. Hij zag een aantal tributen uit, net als hij, armere districten naar de lunchruimte sprinten, maar hij slenterde er langzaam naartoe in de hoop dat het meisje van 11 al aan een tafeltje was gaan zitten en ze over een bondgenootschap konden praten.
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
Xata
De trainingen waren gemakkelijk voor haar. Het enige wat ze nog kon leren waren dingen over hoe ze eten moest vinden en hoe ze strikken legde. Ze leerde nog wat wapens die wij thuis niet hadden gebruiken, ook besteedde ze veel tijd aan het bang maken van de tributen. Ze liet zien hoe snel en onzichtbaar ze kon zijn en hoe ze in slechts een fractie van een seconde drie messen in de poppen had gestoken. Precies op de plek waar het hart hoorde te zitten, natuurlijk. Nee, ze kon zelfs een naald op een paar meter afstand raken als ze wilde.
Ze moest toegeven dat ze geluk had met de Beroeps van dit jaar. Ze zagen er allemaal goed uit en konden over het algemeen goed overweg met wapens. Misschien kon het nog wel eens lastig gaan worden om te winnen. Xata liep naar de Beroepstafel en nam er plaats. Er waren nog maar weinig mensen. Ze bekeek de tributen één voor één. Van een paar kon ze gelijk al zeggen dat ze hopeloos waren, maar er zat ook flink wat concurrentie tussen. Alleen ze vreesde niet. Ze zag er kwetsbaar uit, maar ze was alles behalve dat. Xata plukte wat van mijn lunch. Heel veel trek had ze niet. Ze had zin om te trainen. Het liefst de hele nacht door. Ze wilde niet stoppen. Hoe meer ze trainde hoe meer kans ze maakte. Met haar handen ging ze door haar blonde, krullende haren. Het was erg zacht van de behandeling die het had gehad. Ook haar huid voelde aan als satijn.
Xata zonk in mijn gedachten weg. Ze dacht aan thuis. Haar ouders die zo trots op haar waren. Ze stuurde haar met plezier weg. Geld was het enige wat ze leken te zien. Zouden ze überhaupt wel beseffen dat er een kans was dat ze het niet zou halen? Ze gingen er waarschijnlijk maar gewoon van uit dat ze zo goed was, dat ze wel zou winnen.
De trainingen waren gemakkelijk voor haar. Het enige wat ze nog kon leren waren dingen over hoe ze eten moest vinden en hoe ze strikken legde. Ze leerde nog wat wapens die wij thuis niet hadden gebruiken, ook besteedde ze veel tijd aan het bang maken van de tributen. Ze liet zien hoe snel en onzichtbaar ze kon zijn en hoe ze in slechts een fractie van een seconde drie messen in de poppen had gestoken. Precies op de plek waar het hart hoorde te zitten, natuurlijk. Nee, ze kon zelfs een naald op een paar meter afstand raken als ze wilde.
Ze moest toegeven dat ze geluk had met de Beroeps van dit jaar. Ze zagen er allemaal goed uit en konden over het algemeen goed overweg met wapens. Misschien kon het nog wel eens lastig gaan worden om te winnen. Xata liep naar de Beroepstafel en nam er plaats. Er waren nog maar weinig mensen. Ze bekeek de tributen één voor één. Van een paar kon ze gelijk al zeggen dat ze hopeloos waren, maar er zat ook flink wat concurrentie tussen. Alleen ze vreesde niet. Ze zag er kwetsbaar uit, maar ze was alles behalve dat. Xata plukte wat van mijn lunch. Heel veel trek had ze niet. Ze had zin om te trainen. Het liefst de hele nacht door. Ze wilde niet stoppen. Hoe meer ze trainde hoe meer kans ze maakte. Met haar handen ging ze door haar blonde, krullende haren. Het was erg zacht van de behandeling die het had gehad. Ook haar huid voelde aan als satijn.
Xata zonk in mijn gedachten weg. Ze dacht aan thuis. Haar ouders die zo trots op haar waren. Ze stuurde haar met plezier weg. Geld was het enige wat ze leken te zien. Zouden ze überhaupt wel beseffen dat er een kans was dat ze het niet zou halen? Ze gingen er waarschijnlijk maar gewoon van uit dat ze zo goed was, dat ze wel zou winnen.
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Diam
De andere Beroeps bevielen me wel. Naast Silver waren er Xata en Allian uit District 2 en Jackson en Reka uit District 4. Vooral de tributen uit 2 leken me gevaarlijk. Deels omdat ze uit 2 kwamen, maar ook gewoon door hun dreigende uitstraling.
Na de lunch mocht iedereen weer verder trainen. Ook nu besloot ik om de wapens links te laten liggen. Ik liep naar het eetbare-planten gedeelte, waar al een paar andere tributen zaten. Jack, de leraar, legde uit hoe je bepaalde eetbare planten kon herkennen. Oprecht geïnteresseerd ging ik aan de slag en leerde over verschillende bessen, bladeren en champignons.
Tegen de tijd dat ik de meesten uit elkaar kon houden was ik bekaf. Nooit gedacht dat leren zoveel energie kon vergen.
Ik stond op, schudde Jacks hand en liep naar de lift. Met mijn vuist ramde ik op de knop en een paar seconden later stond ik al op onze verdieping. Ik liep direct door naar mijn kamer en liet me uitgeput op het comfortabele bed vallen.
Wat zouden ze nu thuis doen? Zou Amber aan me denken? Zou ze me missen? Een steek schoot door mijn borstkas en ik hapte een moment naar adem. Ik miste haar wel. En mijn moeder.
Wie garandeerde me dat, als ik straks terugkwam, zij nog zou leven? Misschien was ik wel te laat, of ik zou dit niet overleven. Dat was mijn grootste zorg. Ik mocht dan wel een Beroeps zijn, maar vijf andere mensen waren dat ook. En zeker drieëntwintig anderen wilden ook winnen. Hoe maakte ik in godsnaam een kans tussen al die mensen. In de arena waarvan ik geen idee had hoe die eruit zou zien. De kans dat het één groot, dor veld was, was even groot dat er een arena was waarin ik goed zou kunnen overleven. Alles was mogelijk, en dat was het probleem. In situaties waarvan ik niet wist hoe het zou worden kon ik me maar moeilijk handhaven. Dat was altijd zo geweest en dat zou altijd zo zijn.
De andere Beroeps bevielen me wel. Naast Silver waren er Xata en Allian uit District 2 en Jackson en Reka uit District 4. Vooral de tributen uit 2 leken me gevaarlijk. Deels omdat ze uit 2 kwamen, maar ook gewoon door hun dreigende uitstraling.
Na de lunch mocht iedereen weer verder trainen. Ook nu besloot ik om de wapens links te laten liggen. Ik liep naar het eetbare-planten gedeelte, waar al een paar andere tributen zaten. Jack, de leraar, legde uit hoe je bepaalde eetbare planten kon herkennen. Oprecht geïnteresseerd ging ik aan de slag en leerde over verschillende bessen, bladeren en champignons.
Tegen de tijd dat ik de meesten uit elkaar kon houden was ik bekaf. Nooit gedacht dat leren zoveel energie kon vergen.
Ik stond op, schudde Jacks hand en liep naar de lift. Met mijn vuist ramde ik op de knop en een paar seconden later stond ik al op onze verdieping. Ik liep direct door naar mijn kamer en liet me uitgeput op het comfortabele bed vallen.
Wat zouden ze nu thuis doen? Zou Amber aan me denken? Zou ze me missen? Een steek schoot door mijn borstkas en ik hapte een moment naar adem. Ik miste haar wel. En mijn moeder.
Wie garandeerde me dat, als ik straks terugkwam, zij nog zou leven? Misschien was ik wel te laat, of ik zou dit niet overleven. Dat was mijn grootste zorg. Ik mocht dan wel een Beroeps zijn, maar vijf andere mensen waren dat ook. En zeker drieëntwintig anderen wilden ook winnen. Hoe maakte ik in godsnaam een kans tussen al die mensen. In de arena waarvan ik geen idee had hoe die eruit zou zien. De kans dat het één groot, dor veld was, was even groot dat er een arena was waarin ik goed zou kunnen overleven. Alles was mogelijk, en dat was het probleem. In situaties waarvan ik niet wist hoe het zou worden kon ik me maar moeilijk handhaven. Dat was altijd zo geweest en dat zou altijd zo zijn.
When the power of love overcomes the love of power.
Xata
Veel praatte ik niet. Misschien moest ik dat maar eens een keer gaan doen. Met andere Beroeps, natuurlijk. De rest moest bang voor me zijn. Af en toe kruiste mijn blik met die van een mede-tribuut. Als dit gebeurde keek ik die tribuut dreigend aan en wierp ik een mes recht in het hart van een pop, zonder dat ik ernaar keek, of wierp ik een speer, gaf ik één van de assistenten van de vechtsport een harde schop in zijn maag zodat hij ineen kromp. Dit schrikte de tribuut meestal af en dan keken ze snel weg.
Mijn blik viel op het meisje uit district 5. Ze had een gast die drie keer zo groot was dan zij onderuit gekregen. Ik keek op een afstand toe. Mijn blik stond sluw. Dat ging misschien nog wel concurrentie worden. Misschien... Een beetje...
De dag was voorbij. Ik had genoeg geoefend voor vandaag. Allian en ik gingen naar boven. De lift stopte op de tweede verdieping. Na al dat trainen was ik bekaf, maar ook erg hongerig. Ik at twee volle borden leeg en ondertussen vroegen Dylenno en Yalice me van alles. Ik antwoordde braaf, maar eigenlijk had ik gewoon zin om zwijgend mijn eten op te eten. Wie had hier nu zin in? Toen ik klaar was ging ik door naar mijn kamer. Zonder ook een woord met Allian uitgewisseld te hebben. Daar had ik nu geen zin in. Ik nam nog even een douche en plofte daarna op mijn bed. Zonder ook maar onder de dekens te kruipen, viel ik in slaap.
Veel praatte ik niet. Misschien moest ik dat maar eens een keer gaan doen. Met andere Beroeps, natuurlijk. De rest moest bang voor me zijn. Af en toe kruiste mijn blik met die van een mede-tribuut. Als dit gebeurde keek ik die tribuut dreigend aan en wierp ik een mes recht in het hart van een pop, zonder dat ik ernaar keek, of wierp ik een speer, gaf ik één van de assistenten van de vechtsport een harde schop in zijn maag zodat hij ineen kromp. Dit schrikte de tribuut meestal af en dan keken ze snel weg.
Mijn blik viel op het meisje uit district 5. Ze had een gast die drie keer zo groot was dan zij onderuit gekregen. Ik keek op een afstand toe. Mijn blik stond sluw. Dat ging misschien nog wel concurrentie worden. Misschien... Een beetje...
De dag was voorbij. Ik had genoeg geoefend voor vandaag. Allian en ik gingen naar boven. De lift stopte op de tweede verdieping. Na al dat trainen was ik bekaf, maar ook erg hongerig. Ik at twee volle borden leeg en ondertussen vroegen Dylenno en Yalice me van alles. Ik antwoordde braaf, maar eigenlijk had ik gewoon zin om zwijgend mijn eten op te eten. Wie had hier nu zin in? Toen ik klaar was ging ik door naar mijn kamer. Zonder ook een woord met Allian uitgewisseld te hebben. Daar had ik nu geen zin in. Ik nam nog even een douche en plofte daarna op mijn bed. Zonder ook maar onder de dekens te kruipen, viel ik in slaap.
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Ryanon
Na de lunch gingen we verder met trainen, alle beroeps probeerden anderen te intimideren, behalve de jongen uit 1, eigenlijk wel een goed idee van hem, om te oefenen te overleven, als hun voorraden werden verwoest... Maarja, dat betekende weer een kans minder voor mij. Toen ik het meisje uit 2 aankeek wierp ze zonder te kijken een mes in een pop. Zij en de andere beroeps keken als prooi naar me en daar had ik genoeg van, ik kon best één van mijn punten verraden. Dus ik pakte een bijl, hun blikken vasthoudend, een paar keken er nieuwsgierig, anderhalve seconde later lagen de hoofden van drie popppen die zes meter uit elkaar stonden eraf en stond mijn bijl, nog natrillend van de worp, in het hoofd van een andere die een paar meter verderopstond, ik keek ze vernietigend aan en een paar keken geschrokken terug, mooi, laat ze daar maar eens over nadenken. Daarna deed ik niet de moeite om hem er uit te halen, maar ik liep verder. Boomklimmen kon ik al, dus dat ging ik niet verder oefenen. Ik ging naar eten klaarmaken, als ik een dier ving in een strik wilde ik hem wel kunnen villen, na een tijdje oefenen kon ik dat ook. De training was bijna afgelopen dus ik slenterde nog een beetje rond, kijkend naar andere tributen.
Alika en ik stonden in de lift en praatten over de trainingen, zij had geoefend op camouflage en genezen met planten. Dat laatste kon ik ook wel gebruiken, dat zou ik morgen maar eens gaan doen. Toen ik haar over het incident met de beroeps vertelde barstte ze in lachen uit. "Echt? Hoe keken ze?" "Nou...de meesten geschrokken of bang.", hierdoor ging ze nog harder lachen. "Ryanon Zonandrovun, de beroepskiller!", ze hield maar niet op met lachen en toen we op onze verdieping waren moest ik haar uit de lift helpen omdat ze in een hoekje slap zat van het lachen. We gingen allebei naar onze kamers en toen we gingen eten was ze al wat bedaard. De mentor zei nogal weinig, maar zij zat grinnikend te eten. Hierna bespraken we de trainingen en ging ik onder de douche. Ik drukte willekeurig wat knopjes in wat resulteerde in ijskoud water, met een belachelijk harde borstel en een heleboel verschillende shampoos en douchegels. Even later lag ik piekerend in bed, denkend aan het feit dat ik alweer een dag dichter bij de spelen was.
Na de lunch gingen we verder met trainen, alle beroeps probeerden anderen te intimideren, behalve de jongen uit 1, eigenlijk wel een goed idee van hem, om te oefenen te overleven, als hun voorraden werden verwoest... Maarja, dat betekende weer een kans minder voor mij. Toen ik het meisje uit 2 aankeek wierp ze zonder te kijken een mes in een pop. Zij en de andere beroeps keken als prooi naar me en daar had ik genoeg van, ik kon best één van mijn punten verraden. Dus ik pakte een bijl, hun blikken vasthoudend, een paar keken er nieuwsgierig, anderhalve seconde later lagen de hoofden van drie popppen die zes meter uit elkaar stonden eraf en stond mijn bijl, nog natrillend van de worp, in het hoofd van een andere die een paar meter verderopstond, ik keek ze vernietigend aan en een paar keken geschrokken terug, mooi, laat ze daar maar eens over nadenken. Daarna deed ik niet de moeite om hem er uit te halen, maar ik liep verder. Boomklimmen kon ik al, dus dat ging ik niet verder oefenen. Ik ging naar eten klaarmaken, als ik een dier ving in een strik wilde ik hem wel kunnen villen, na een tijdje oefenen kon ik dat ook. De training was bijna afgelopen dus ik slenterde nog een beetje rond, kijkend naar andere tributen.
Alika en ik stonden in de lift en praatten over de trainingen, zij had geoefend op camouflage en genezen met planten. Dat laatste kon ik ook wel gebruiken, dat zou ik morgen maar eens gaan doen. Toen ik haar over het incident met de beroeps vertelde barstte ze in lachen uit. "Echt? Hoe keken ze?" "Nou...de meesten geschrokken of bang.", hierdoor ging ze nog harder lachen. "Ryanon Zonandrovun, de beroepskiller!", ze hield maar niet op met lachen en toen we op onze verdieping waren moest ik haar uit de lift helpen omdat ze in een hoekje slap zat van het lachen. We gingen allebei naar onze kamers en toen we gingen eten was ze al wat bedaard. De mentor zei nogal weinig, maar zij zat grinnikend te eten. Hierna bespraken we de trainingen en ging ik onder de douche. Ik drukte willekeurig wat knopjes in wat resulteerde in ijskoud water, met een belachelijk harde borstel en een heleboel verschillende shampoos en douchegels. Even later lag ik piekerend in bed, denkend aan het feit dat ik alweer een dag dichter bij de spelen was.
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
Yasmin
Tijdens lunch zat ik bij mijn districtgenootje Henry. Hij was oké, en we praatten wat. Niet over heel belangrijke zaken, meer om de tijd wat sneller voorbij te doen laten gaan. Zo nu en dan wierp ik een blik op de beroepstafel, proberend te raden waar ze het over hadden. Ik wilde proberen een pact met ze te sluiten, maar nu leek het me nog niet zo’n goed moment. Misschien morgen.
Na de lunch gingen we weer verder met trainen. Dit keer ging ik meer voor de overlevingstechnieken, en ging ik kijken bij eetbare planten. Ik heb heus wel opgelet, maar veel onthouden heb ik niet. Nou ja, ik dacht wel te weten wat nou giftig was en wat niet. Ik zat eigenlijk meer met mijn gedachten bij de Spelen…
Na de trainingen werd er niet veel gepraat, we waren moe, zenuwachtig of een mengeling daarvan. Ik nam een douche en dook mijn bed in, benieuwd wat morgen zou brengen.
Tijdens lunch zat ik bij mijn districtgenootje Henry. Hij was oké, en we praatten wat. Niet over heel belangrijke zaken, meer om de tijd wat sneller voorbij te doen laten gaan. Zo nu en dan wierp ik een blik op de beroepstafel, proberend te raden waar ze het over hadden. Ik wilde proberen een pact met ze te sluiten, maar nu leek het me nog niet zo’n goed moment. Misschien morgen.
Na de lunch gingen we weer verder met trainen. Dit keer ging ik meer voor de overlevingstechnieken, en ging ik kijken bij eetbare planten. Ik heb heus wel opgelet, maar veel onthouden heb ik niet. Nou ja, ik dacht wel te weten wat nou giftig was en wat niet. Ik zat eigenlijk meer met mijn gedachten bij de Spelen…
Na de trainingen werd er niet veel gepraat, we waren moe, zenuwachtig of een mengeling daarvan. Ik nam een douche en dook mijn bed in, benieuwd wat morgen zou brengen.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Diam
De tweede trainingsdag was begonnen en ik besloot om vandaag maar eens wat overlevingstechnieken te leren. Het eerste liep ik naar het gedeelte waar je leerde om vuur te maken. Tijdens het tweede gedeelte van de Spelen zou het veels te gevaarlijk zijn om een kampvuur te bouwen, maar wie weet kwam het bij de Beroeps van pas. Aangezien de anderen de hele tijd bij de wapens rondhingen was het zeker niet onhandig om wat andere dingen te kunnen.
Een vrouw die duidelijk uit het Capitool kwam legde vlug uit hoe een vuur het beste kon worden opgebouwd. Eerst kleine takjes en spul dat goed brandde om het vuur aan te krijgen. Daarna een soort piramide van dunne takken die de grotere takken ondersteunde. Dit moest gaan lukken.
Het bleek echter lastiger dan het leek. De opbouw van de driehoek was wel te doen, maar vooral het aanmaken was een groot probleem. Ik deed er zeker een kwartier over om de eerste vonken tevoorschijn te laten springen. Daarna ging het heel vlug en niet veel later knapperde er een klein vuurtje.
De lerares liet me een paar trucjes zien hoe ik het vuur sneller aan zou krijgen, waar ik meteen hard op ging oefenen. Tegen de lunch aan kon ik een aardig fikkie stoken en was ik tevreden. Ik bedankte de vrouw en liep meteen door naar de eetzaal, waar de andere Beroepstributen al aan de tafel waren gaan zitten.
Ik haalde een bord vol eten en ging bij hen zitten. “Dus, gaan we een pact sluiten of blijven we allemaal op onszelf aangewezen komende weken?”
De tweede trainingsdag was begonnen en ik besloot om vandaag maar eens wat overlevingstechnieken te leren. Het eerste liep ik naar het gedeelte waar je leerde om vuur te maken. Tijdens het tweede gedeelte van de Spelen zou het veels te gevaarlijk zijn om een kampvuur te bouwen, maar wie weet kwam het bij de Beroeps van pas. Aangezien de anderen de hele tijd bij de wapens rondhingen was het zeker niet onhandig om wat andere dingen te kunnen.
Een vrouw die duidelijk uit het Capitool kwam legde vlug uit hoe een vuur het beste kon worden opgebouwd. Eerst kleine takjes en spul dat goed brandde om het vuur aan te krijgen. Daarna een soort piramide van dunne takken die de grotere takken ondersteunde. Dit moest gaan lukken.
Het bleek echter lastiger dan het leek. De opbouw van de driehoek was wel te doen, maar vooral het aanmaken was een groot probleem. Ik deed er zeker een kwartier over om de eerste vonken tevoorschijn te laten springen. Daarna ging het heel vlug en niet veel later knapperde er een klein vuurtje.
De lerares liet me een paar trucjes zien hoe ik het vuur sneller aan zou krijgen, waar ik meteen hard op ging oefenen. Tegen de lunch aan kon ik een aardig fikkie stoken en was ik tevreden. Ik bedankte de vrouw en liep meteen door naar de eetzaal, waar de andere Beroepstributen al aan de tafel waren gaan zitten.
Ik haalde een bord vol eten en ging bij hen zitten. “Dus, gaan we een pact sluiten of blijven we allemaal op onszelf aangewezen komende weken?”
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
Xata
Een nieuwe dag was aangebroken en ik stond op. Ik rekte me uit en nam een douche. In het trainoutfit verscheen ik op het ontbijt. Ik nam een simpel brood - die ik rijk belegde - en wat bouillon. Veel at ik niet, want dat deed ik namelijk nooit. Ik moest er bovendien niet dik uitzien op televisie. Ze hadden niets aan vreetzakken. Gelukkig was mijn interview goed gegaan en ik had hoge verwachtingen van mijn traininsscore.
Het ontbijt verliep rustig. Af en toe werd er door mij of Allian, maar over het algemeen waren Yalice en Dylenno druk aan het praten over van alles en nog wat. Zij hadden dit natuurlijk al vaker meegemaakt, maar voor mij was het nog allemaal nieuw. Ik was zenuwachtig voor het moment dat het begon, dat moest ik toegeven. Maar dat liet ik natuurlijk aan niemand zien. Dat bleef bij mezelf.
Ik liep naar het meswerpen en bond een blinkdoek om. De poppen waren zo geprogrammeerd dat het kon bewegen en het geluid maakte van iemand die sloop. Zodra de poppen zich begonnen te verplaatste ging er een teller af.
'Drie... twee... één... Go!' In een fractie van een seconde had ik in alle vijf poppen een mes geworpen en natuurlijk allemaal raak. Ik bekeek de poppen nauwkeurig. Tevreden was ik niet helemaal. Dat was ik nooit. In één van de poppen zat het mes net niet in het midden van de plek waar het hart hoorde te zitten. Als het een echt mens was geweest was hij natuurlijk morsdood, maar ik was nou eenmaal perfectionistisch.
Toen de lunchtijd was aangebroken ging ik aan de Beroepstafel zitten. Er zaten een paar mensen, maar ik praatte niet erg veel. Er kwam een jongen op ons aflopen. De jongen uit één. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Hm, wat kun je?' vroeg ik. Ik had hem - en alle andere tributen - natuurlijk grondig bestudeerd, maar ik was benieuwd naar wat hij van zichzelf bewonderde. Ik prikte wat van mijn vork en stak die in mijn mond. Langzaam kauwde ik en keek ik de jongen aan.
Een nieuwe dag was aangebroken en ik stond op. Ik rekte me uit en nam een douche. In het trainoutfit verscheen ik op het ontbijt. Ik nam een simpel brood - die ik rijk belegde - en wat bouillon. Veel at ik niet, want dat deed ik namelijk nooit. Ik moest er bovendien niet dik uitzien op televisie. Ze hadden niets aan vreetzakken. Gelukkig was mijn interview goed gegaan en ik had hoge verwachtingen van mijn traininsscore.
Het ontbijt verliep rustig. Af en toe werd er door mij of Allian, maar over het algemeen waren Yalice en Dylenno druk aan het praten over van alles en nog wat. Zij hadden dit natuurlijk al vaker meegemaakt, maar voor mij was het nog allemaal nieuw. Ik was zenuwachtig voor het moment dat het begon, dat moest ik toegeven. Maar dat liet ik natuurlijk aan niemand zien. Dat bleef bij mezelf.
Ik liep naar het meswerpen en bond een blinkdoek om. De poppen waren zo geprogrammeerd dat het kon bewegen en het geluid maakte van iemand die sloop. Zodra de poppen zich begonnen te verplaatste ging er een teller af.
'Drie... twee... één... Go!' In een fractie van een seconde had ik in alle vijf poppen een mes geworpen en natuurlijk allemaal raak. Ik bekeek de poppen nauwkeurig. Tevreden was ik niet helemaal. Dat was ik nooit. In één van de poppen zat het mes net niet in het midden van de plek waar het hart hoorde te zitten. Als het een echt mens was geweest was hij natuurlijk morsdood, maar ik was nou eenmaal perfectionistisch.
Toen de lunchtijd was aangebroken ging ik aan de Beroepstafel zitten. Er zaten een paar mensen, maar ik praatte niet erg veel. Er kwam een jongen op ons aflopen. De jongen uit één. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Hm, wat kun je?' vroeg ik. Ik had hem - en alle andere tributen - natuurlijk grondig bestudeerd, maar ik was benieuwd naar wat hij van zichzelf bewonderde. Ik prikte wat van mijn vork en stak die in mijn mond. Langzaam kauwde ik en keek ik de jongen aan.
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Ryanon
Ik werd om drie uur ´s nachts wakker van een nachtmerrie waarin ik steeds maar weer op mijn platform stond, steeds in een andere arena, en ik niet kon bewegen terwijl er een grijnzende tribuut op me afgelopen kwam met een mes, mijn angst voor de spelen speelde me parten, overdag had ik er weinig tot geen last van, maar ´s nachts speelde het in alle hevigheid op. Mijn buik deed pijn van de zenuwen, ik besloot maar om naar de woonkamer te gaan, een glaasje te drinken en even te zitten om weer wat rustiger te worden, in deze toestand zou ik toch niet kunnen slapen. Ik stond op uit bed en liep in mijn pyjama naar de woonkamer waar ik Alika op de bank zag zitten, ik zag haar van achteren en zij zag mij niet, ze zat te snikken en haar rug schokte zo nu en dan, een heel verschil met de uitbundigheid van gisterenavond, ik zat eraan te denken om terug te gaan en haar alleen te laten, maar dat kon ik niet. Dus ik liep naar de bank toe, ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar schouder. Ze keek me aan en ik zag dat haar gezicht rood was van het huilen. Tussen de snikken door hoorde ik haar verstikte stem fluisteren. "Ry...", het bleef even stil, ze barstte weer in huilen uit. Ik wachtte rustig tot ze een beetje bedaard was. "Ik wil nog niet dood Ry, niet zo snel, en zeker niet op een pijnlijke manier. Ik ben bang.", ik knikte. Niet zo raar om bang te zijn. Ik kon wel iets opbeurends zeggen, maar in deze toestand zou dat niet helpen, en wat kon je nou voor iets opbeurends vinden aan de spelen? Ik wilde opstaan om wat drinken voor haar te halen, maar ze vroeg of ik wilde blijven zitten, dus knikte ik en bleef met mijn arm om haar schouder zitten. Na nog een paar huilbuien werd ze rustiger. Ik hield er niet van mensen zo bang en wanhopig te zien en tijdens de paar dagen nadat we gekozen waren hadden we een band opgebouwd. "Zou je je beter voelen als je in een team zat?", vroeg ik haar, het was eruit voor ik er erg in had. Ze keek me aan, of ik het meende. "Z z z... Zou je dat willen?", vroeg ze. Ik knikte, "Tuurlijk, als ik jou daarmee gelukkig kan maken." Haar gezicht klaarde een beetje op en het leven leek weer terug in haar te stromen. Tranen stroomden over haar wangen, maar dit keer van blijdschap. Ik wist niet waar ze het enorme vertrouwen in mij vandaan haalde, maar blijkbaar had ze heel veel vertrouwen in me. Na een tijdje zei ik. "Je kan beter nog even terug naar bed gaan, je zult je slaap nodig hebben.", "Partner", voegde ik er met een knipoog aan toe. We gingen naar boven en ik bleef bij haar bed zitten tot ze sliep, toen ging ik ook zelf naar bed.
De volgende ochtend werd ik wakker, ik stond op en liep naar de douche, ik was nogal moe maar koos deze keer wel zorgvuldig de knopjes. Ik kreeg een fijne douche van water op een precies warm genoege temperatuur, met een zachte spons. Na afloop rook de hele badkamer naar een mengeling van sinaasappel en vanille. Ik schoot in mijn kleren en liep naar beneden waar ik Alika en onze mentoren Michael en Claire tegenkwam. Michael en Claire begonnen ons onze oren van het hoofd te praten terwijl wij ons eten pakten en het opaten, we zeiden beiden niets over vannacht, wel keek Alika me een keer aan en in haar blik las ik 'Bedankt'. Ik at zo veel mogelijk zodat ik het in de spelen langer kon uithouden zonder eten. Ik dronk een beker kersensap en een beker chocolademelk, ik wilde er nog een nemen, maar in beide pakken zat nog maar genoeg voor een halve beker, zo kwam ik erachter dat het samen nog veel lekkerder smaakte. Hierna at ik een portie quiche, twee rijkelijk belegde broodjes en een knapperig ding dat ze "croissant", blijken te noemen met jam. Wat de mentoren vertelden kwam neer op wat ze ons al duizenden keren eerder hadden verteld, zoek water, maak geen open vuur, ga niet vechten bij de hoorn maar zoek een veilige plek etcetera.
Toen we de trainingszalen binnenliepen gingen we allebei iets anders doen, onze mening was dat we maar beter allebei iets anders konden zodat we samen zo veel mogelijk konden. Toen we mochten beginnen met trainen wenkte de leraar van het zetten van strikken, wat ik gisteren had geoefend, me. Ik liep naar hem toe en vroeg wat er aan de hand was, hij legde me uit dat hij was vergeten te zeggen dat je van rauw vlees erg ziek kan worden en dat het erg onhandig is omdat het niet lang te bewaren is, hij wees me de leraar koken en conserveren en zei dat hij het wel verder uit kon leggen, dus ging ik daarheen, "Ah, Dan heeft je al gestuurd, ik ben Walt.", Ryanon schudde zijn uitgestoken hand. "Ryanon, maar zeg maar Ry." Walt legde hem uit hoe je eten kon klaarmaken zonder al te veel warmte nodig te hebben, en hoe je zonder zichtbaar vuur toch warmte kon genereren, daarna begon hij over het conserveren. "Er zijn natuurlijk veel manieren om eten te bewaren, zoals roken, maar dat kan ik je niet aanraden, dan heb je namelijk vuur nodig. Verder is ook confituren of pekelen moeilijk als je geen zout of suiker hebt. Eén van de beste manieren is drogen, stel het bloot aan constante warmte, die dus niet eens zo hoog hoeft te zijn, hierdoor verdampt het vocht en blijft het dus goed. Het probleem is wel dat je het niet zomaar op de grond kan leggen, dan wordt het hoogstwaarschijnlijk opgegeten door dieren. Je kan het het beste bovenin een boom hangen, buiten het bereik van gronddieren, zeg eens, hoe goed kan jij klimmen?", "Best goed,", antwoordde ik, "Hoe goed?", vroeg hij, "Laat eens zien?", Ik liep naar het boomklimmen toe. De leraar stelde zich voor als Jim en ik vroeg hem of ik in één van de bomen mocht klimmen om aan Walt te laten zien hoe goed ik kon klimmen, Jim knikte "natuurlijk, maar de makkelijke bomen zijn bezet, we hebben alleen deze nog,", hij wees naar een boom waar de takken pas op tweeënhalve meter hoogte begonnen, dat leek hem duidelijk niet iets voor een kleine jongen van één meter vijftig, "je zult dus even moeten wacht-", ik onderbrak hem, "Dan neem ik deze toch?", zei ik met een knipoog. Ik deed mijn schoenen en sokken uit, liep een meter of twintig achteruit en zette een sprint in. Ik rende zo hard als ik kon en sprong met een katachtige sprong twee meter de boom in, zoals ik ook deed als ik bij dit soort bomen eerst de takken eraf moest halen voordat ze gekapt werden. Ik greep me met zowel mijn vingers als mijn tenen vast in de ribbels in de bast en werkte mezelf de halve meter erna omhoog tot ik bij de onderste tak kon, ik trok me hieraan op en klom als een aap in de boom omhoog, dít was mijn terrijn. Toen ik in de top van de boom stond keek ik vragend naar Walt, die zijn duimen opstak. Ik klauterde naar beneden en de laatste takloze tweeënhalve meter sprong ik naar de grond waarna ik zijdelings over mijn rug rolde om de kracht waarmee ik tegen de grond kwam over mijn hele lichaam te verdelen, ik stond meteen weer op, "Bedankt.", zei ik tegen Jim die me met een open mond aanstaarde en ik liep terug naar Walt. "Zo, dit lukt je dus wel,", zei hij grijnzend, "Verder kan je bessen het beste confituren, maar aangezien je waarschijnlijk geen suiker hebt kan je proberen honing te vinden.", hij legde nog uit hoe het confituren met honing werkte waarna ik hem bedankte en opstond.
Ik werd om drie uur ´s nachts wakker van een nachtmerrie waarin ik steeds maar weer op mijn platform stond, steeds in een andere arena, en ik niet kon bewegen terwijl er een grijnzende tribuut op me afgelopen kwam met een mes, mijn angst voor de spelen speelde me parten, overdag had ik er weinig tot geen last van, maar ´s nachts speelde het in alle hevigheid op. Mijn buik deed pijn van de zenuwen, ik besloot maar om naar de woonkamer te gaan, een glaasje te drinken en even te zitten om weer wat rustiger te worden, in deze toestand zou ik toch niet kunnen slapen. Ik stond op uit bed en liep in mijn pyjama naar de woonkamer waar ik Alika op de bank zag zitten, ik zag haar van achteren en zij zag mij niet, ze zat te snikken en haar rug schokte zo nu en dan, een heel verschil met de uitbundigheid van gisterenavond, ik zat eraan te denken om terug te gaan en haar alleen te laten, maar dat kon ik niet. Dus ik liep naar de bank toe, ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar schouder. Ze keek me aan en ik zag dat haar gezicht rood was van het huilen. Tussen de snikken door hoorde ik haar verstikte stem fluisteren. "Ry...", het bleef even stil, ze barstte weer in huilen uit. Ik wachtte rustig tot ze een beetje bedaard was. "Ik wil nog niet dood Ry, niet zo snel, en zeker niet op een pijnlijke manier. Ik ben bang.", ik knikte. Niet zo raar om bang te zijn. Ik kon wel iets opbeurends zeggen, maar in deze toestand zou dat niet helpen, en wat kon je nou voor iets opbeurends vinden aan de spelen? Ik wilde opstaan om wat drinken voor haar te halen, maar ze vroeg of ik wilde blijven zitten, dus knikte ik en bleef met mijn arm om haar schouder zitten. Na nog een paar huilbuien werd ze rustiger. Ik hield er niet van mensen zo bang en wanhopig te zien en tijdens de paar dagen nadat we gekozen waren hadden we een band opgebouwd. "Zou je je beter voelen als je in een team zat?", vroeg ik haar, het was eruit voor ik er erg in had. Ze keek me aan, of ik het meende. "Z z z... Zou je dat willen?", vroeg ze. Ik knikte, "Tuurlijk, als ik jou daarmee gelukkig kan maken." Haar gezicht klaarde een beetje op en het leven leek weer terug in haar te stromen. Tranen stroomden over haar wangen, maar dit keer van blijdschap. Ik wist niet waar ze het enorme vertrouwen in mij vandaan haalde, maar blijkbaar had ze heel veel vertrouwen in me. Na een tijdje zei ik. "Je kan beter nog even terug naar bed gaan, je zult je slaap nodig hebben.", "Partner", voegde ik er met een knipoog aan toe. We gingen naar boven en ik bleef bij haar bed zitten tot ze sliep, toen ging ik ook zelf naar bed.
De volgende ochtend werd ik wakker, ik stond op en liep naar de douche, ik was nogal moe maar koos deze keer wel zorgvuldig de knopjes. Ik kreeg een fijne douche van water op een precies warm genoege temperatuur, met een zachte spons. Na afloop rook de hele badkamer naar een mengeling van sinaasappel en vanille. Ik schoot in mijn kleren en liep naar beneden waar ik Alika en onze mentoren Michael en Claire tegenkwam. Michael en Claire begonnen ons onze oren van het hoofd te praten terwijl wij ons eten pakten en het opaten, we zeiden beiden niets over vannacht, wel keek Alika me een keer aan en in haar blik las ik 'Bedankt'. Ik at zo veel mogelijk zodat ik het in de spelen langer kon uithouden zonder eten. Ik dronk een beker kersensap en een beker chocolademelk, ik wilde er nog een nemen, maar in beide pakken zat nog maar genoeg voor een halve beker, zo kwam ik erachter dat het samen nog veel lekkerder smaakte. Hierna at ik een portie quiche, twee rijkelijk belegde broodjes en een knapperig ding dat ze "croissant", blijken te noemen met jam. Wat de mentoren vertelden kwam neer op wat ze ons al duizenden keren eerder hadden verteld, zoek water, maak geen open vuur, ga niet vechten bij de hoorn maar zoek een veilige plek etcetera.
Toen we de trainingszalen binnenliepen gingen we allebei iets anders doen, onze mening was dat we maar beter allebei iets anders konden zodat we samen zo veel mogelijk konden. Toen we mochten beginnen met trainen wenkte de leraar van het zetten van strikken, wat ik gisteren had geoefend, me. Ik liep naar hem toe en vroeg wat er aan de hand was, hij legde me uit dat hij was vergeten te zeggen dat je van rauw vlees erg ziek kan worden en dat het erg onhandig is omdat het niet lang te bewaren is, hij wees me de leraar koken en conserveren en zei dat hij het wel verder uit kon leggen, dus ging ik daarheen, "Ah, Dan heeft je al gestuurd, ik ben Walt.", Ryanon schudde zijn uitgestoken hand. "Ryanon, maar zeg maar Ry." Walt legde hem uit hoe je eten kon klaarmaken zonder al te veel warmte nodig te hebben, en hoe je zonder zichtbaar vuur toch warmte kon genereren, daarna begon hij over het conserveren. "Er zijn natuurlijk veel manieren om eten te bewaren, zoals roken, maar dat kan ik je niet aanraden, dan heb je namelijk vuur nodig. Verder is ook confituren of pekelen moeilijk als je geen zout of suiker hebt. Eén van de beste manieren is drogen, stel het bloot aan constante warmte, die dus niet eens zo hoog hoeft te zijn, hierdoor verdampt het vocht en blijft het dus goed. Het probleem is wel dat je het niet zomaar op de grond kan leggen, dan wordt het hoogstwaarschijnlijk opgegeten door dieren. Je kan het het beste bovenin een boom hangen, buiten het bereik van gronddieren, zeg eens, hoe goed kan jij klimmen?", "Best goed,", antwoordde ik, "Hoe goed?", vroeg hij, "Laat eens zien?", Ik liep naar het boomklimmen toe. De leraar stelde zich voor als Jim en ik vroeg hem of ik in één van de bomen mocht klimmen om aan Walt te laten zien hoe goed ik kon klimmen, Jim knikte "natuurlijk, maar de makkelijke bomen zijn bezet, we hebben alleen deze nog,", hij wees naar een boom waar de takken pas op tweeënhalve meter hoogte begonnen, dat leek hem duidelijk niet iets voor een kleine jongen van één meter vijftig, "je zult dus even moeten wacht-", ik onderbrak hem, "Dan neem ik deze toch?", zei ik met een knipoog. Ik deed mijn schoenen en sokken uit, liep een meter of twintig achteruit en zette een sprint in. Ik rende zo hard als ik kon en sprong met een katachtige sprong twee meter de boom in, zoals ik ook deed als ik bij dit soort bomen eerst de takken eraf moest halen voordat ze gekapt werden. Ik greep me met zowel mijn vingers als mijn tenen vast in de ribbels in de bast en werkte mezelf de halve meter erna omhoog tot ik bij de onderste tak kon, ik trok me hieraan op en klom als een aap in de boom omhoog, dít was mijn terrijn. Toen ik in de top van de boom stond keek ik vragend naar Walt, die zijn duimen opstak. Ik klauterde naar beneden en de laatste takloze tweeënhalve meter sprong ik naar de grond waarna ik zijdelings over mijn rug rolde om de kracht waarmee ik tegen de grond kwam over mijn hele lichaam te verdelen, ik stond meteen weer op, "Bedankt.", zei ik tegen Jim die me met een open mond aanstaarde en ik liep terug naar Walt. "Zo, dit lukt je dus wel,", zei hij grijnzend, "Verder kan je bessen het beste confituren, maar aangezien je waarschijnlijk geen suiker hebt kan je proberen honing te vinden.", hij legde nog uit hoe het confituren met honing werkte waarna ik hem bedankte en opstond.
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
Yasmin
Badend in het zweet werd ik wakker. Ik opende mijn ogen en keek wild om me heen, zoekend naar de dreiging. Mijn kamer was leeg. Ik zuchtte, schudde m'n hoofd en wreef met mijn vingertoppen over mijn slapen. Normaal sliep ik al slecht, maar naarmate de spelen dichterbij kwamen werd het steeds erger. Ik sprong onder de douche om tot rust te komen en ging aangekleed en wel in het midden van mijn kamer staan. Langzaam voltooide ik een ritueel dat ik al een tijd niet had gedaan. Je zou het kunnen bschrijven als een vechtersdans, moeilijke lenige bewegingen die nauwkeurig moesten worden gemaakt. Hoe langzamer je het deed hoe moeilijker het werd. Ik voltooide het met zo min mogelijk onnodige bewegingen. Mijn hoofd was weer tot rust gekomen.
Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier had mijn mentor het mogelijk gemaakt dat ik met de zweep kon oefenen deze oefenochtend. Licht glimlachend liet ik het stevige materiaal van de zweep door mijn vingers glijden en trok hem toen met een knal naar achteren. Een paar mensen keken op. Voor mij waren mijn doelen, oefenpoppen, opgesteld. Ik haalde rustig en concentreerde me alvorens ik uithaalde met m'n zweep. De eerste slag onthoofde de meest rechtse oefenpop, een tweede maakte een lelijke striem op de borst van de middelste. Een laatste maakte het zwaard dat een van de poppen vasthad doen vallen. Ik keek tevreden, ik was nog steeds snel met de zweep.
In de pauze hoopte ik eindelijk een pact te kunnen sluiten, en wel met de beroeps. Toen ik eentje er over hoorde beginnen spitste ik mijn oren. Ik liep zelfverzekerd naar de beroepstafel en zette mijn mooiste glimlach op. Ik gooide m'n haar naar achter. 'Iemand interesse in een pact met mij? Ik hoop dat jullie wel door hebben dat je me beter te vriend dan te vijand kunnen hebben.'
Dit was een gewaagde zet, wist ik. Niet alleen zou ik mezelf publiekelijk kunnen vernederen, ook zou ik de kans om een onepackwolf te worden lopen.
Badend in het zweet werd ik wakker. Ik opende mijn ogen en keek wild om me heen, zoekend naar de dreiging. Mijn kamer was leeg. Ik zuchtte, schudde m'n hoofd en wreef met mijn vingertoppen over mijn slapen. Normaal sliep ik al slecht, maar naarmate de spelen dichterbij kwamen werd het steeds erger. Ik sprong onder de douche om tot rust te komen en ging aangekleed en wel in het midden van mijn kamer staan. Langzaam voltooide ik een ritueel dat ik al een tijd niet had gedaan. Je zou het kunnen bschrijven als een vechtersdans, moeilijke lenige bewegingen die nauwkeurig moesten worden gemaakt. Hoe langzamer je het deed hoe moeilijker het werd. Ik voltooide het met zo min mogelijk onnodige bewegingen. Mijn hoofd was weer tot rust gekomen.
Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier had mijn mentor het mogelijk gemaakt dat ik met de zweep kon oefenen deze oefenochtend. Licht glimlachend liet ik het stevige materiaal van de zweep door mijn vingers glijden en trok hem toen met een knal naar achteren. Een paar mensen keken op. Voor mij waren mijn doelen, oefenpoppen, opgesteld. Ik haalde rustig en concentreerde me alvorens ik uithaalde met m'n zweep. De eerste slag onthoofde de meest rechtse oefenpop, een tweede maakte een lelijke striem op de borst van de middelste. Een laatste maakte het zwaard dat een van de poppen vasthad doen vallen. Ik keek tevreden, ik was nog steeds snel met de zweep.
In de pauze hoopte ik eindelijk een pact te kunnen sluiten, en wel met de beroeps. Toen ik eentje er over hoorde beginnen spitste ik mijn oren. Ik liep zelfverzekerd naar de beroepstafel en zette mijn mooiste glimlach op. Ik gooide m'n haar naar achter. 'Iemand interesse in een pact met mij? Ik hoop dat jullie wel door hebben dat je me beter te vriend dan te vijand kunnen hebben.'
Dit was een gewaagde zet, wist ik. Niet alleen zou ik mezelf publiekelijk kunnen vernederen, ook zou ik de kans om een onepackwolf te worden lopen.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
-
mrjonypony
- Puntenslijper
- Berichten: 16
- Lid geworden op: 25 sep 2012 01:19
Erak
De afgelopen dagen waren als een waas aan hem voorbij gegaan. De dag na de boete was hij razend geweest en had hij zijn hutje in de trein kort en klein geslagen. De trein die hem naar een bijna zekere dood voerde. Vervolgens was hij naar de salon gegaan en toen hij een klein uurtje later terugkwam, was zijn kabine weer zo goed als nieuw. Dat had hem nog kwader gemaakt. Het hout waar ze uren voor hadden gekapt, werd hier meteen vervangen alsof het geen enkele waarde had. Zijn mentor had hem voor de zekerheid toch maar een kalmeerpilletje gegeven, en het bleek nodig. Hij was juist weer begonnen met een kast in elkaa slaan toen hij versuft op zijn bed en in slaap viel. De volgende dag al bereikten ze het capitool en moest hij naar het trainingscentrum. Juist voordat hij vertrok keek hij nog een keer in de spiegel. Hij was groot, bijna twee meter, en breedgebouwd. Hij had twee boomstronken van armen van het vele werken. Zijn ravenzwarte, kortgeknipte haar lag er slordig bij. Ach, wat kon het hem schelen, dacht Erak bij zichzelf, over een paar dagen was hij toch dood.
Hij arriveerde nipt op tijd in het trainingscentrum, waar hij nog net het laatste deeltje van de uitleg opving. Meteen daarna liep hij naar de leermeester voor kracht en nam hij een van de zware halters op. Hoewel zwaar, hij had wel zwaardere dingen gedragen. De mentor toonde hem allerlei verschillende oefeningen, die voor de meeste tributen hier slopend waren geweest. Voor hem was het opwarming. Vervolgens liep hij langs de overige onderdelen. Klimmen, dat was een eitje voor hem. Met wapens moest hij niet trainen, hij zou er wel voor zorgen dat hij een zwaar wapen, een zwaard of liefst een bijl te pakken kreeg. Desnoods zou een dikke tak ook wel volstaan. Het enige wat hij dan moest doen, was hard genoeg slaan... Boogschieten was niets voor hem, en zichzelf beschilderen vond hij ook maar nutteloos. Aah, daar kon hij wel wat aan hebben. Met grote passen liep hij op het onderdeel vuur maken. Hij wist dat eten je ziek kon maken als je het niet braadde, maar hij wist niet hoe hij een vuur moest maken. De rest van de dag deed hij niets anders meer dan vuur stoken op honderdeneen manieren, leerde hij de materialen voor het vuur te vinden, en hoe je het het beste afschermde.
Erak's nacht verliep rustig. Hij had zich bij zijn dood neergelegd en er was een kalmte over hem gekomen die hij anders nooit had. En de volgende dag stond hij goed uitgerust op, klaar om nog een dag te trainen. Terwijl Erak oefende in een veilig onderkomen maken, zag hij hoe een kleine jongen een boom bijna invloog. Vreemd, hij was van district acht, dus die jongen moest van ergens anders zijn... Daarmee zou hij wel graag in een groep zitten... Hij zette zich recht, waarbij zijn zorgvuldig gemaakte muurtje instortte. Ach ja, hij was toch niet zo handig in dat soort dingen. Hij kwam bij de jongen toe op het moment dat die rechtstond. "Hé!" begon hij. "Uit welk district kom jij?" Ondertussen nam hij de jongen schattend in zich op. Hij was veel kleiner, en ook nog een stuk magerder, maar hoogstwaarschijnlijk tien keer zo snel en behendig als hij. Als hij ooit tegenover die jongen kwam te staan moest hij oppassen dat hij geen enkele keer missloeg...
De afgelopen dagen waren als een waas aan hem voorbij gegaan. De dag na de boete was hij razend geweest en had hij zijn hutje in de trein kort en klein geslagen. De trein die hem naar een bijna zekere dood voerde. Vervolgens was hij naar de salon gegaan en toen hij een klein uurtje later terugkwam, was zijn kabine weer zo goed als nieuw. Dat had hem nog kwader gemaakt. Het hout waar ze uren voor hadden gekapt, werd hier meteen vervangen alsof het geen enkele waarde had. Zijn mentor had hem voor de zekerheid toch maar een kalmeerpilletje gegeven, en het bleek nodig. Hij was juist weer begonnen met een kast in elkaa slaan toen hij versuft op zijn bed en in slaap viel. De volgende dag al bereikten ze het capitool en moest hij naar het trainingscentrum. Juist voordat hij vertrok keek hij nog een keer in de spiegel. Hij was groot, bijna twee meter, en breedgebouwd. Hij had twee boomstronken van armen van het vele werken. Zijn ravenzwarte, kortgeknipte haar lag er slordig bij. Ach, wat kon het hem schelen, dacht Erak bij zichzelf, over een paar dagen was hij toch dood.
Hij arriveerde nipt op tijd in het trainingscentrum, waar hij nog net het laatste deeltje van de uitleg opving. Meteen daarna liep hij naar de leermeester voor kracht en nam hij een van de zware halters op. Hoewel zwaar, hij had wel zwaardere dingen gedragen. De mentor toonde hem allerlei verschillende oefeningen, die voor de meeste tributen hier slopend waren geweest. Voor hem was het opwarming. Vervolgens liep hij langs de overige onderdelen. Klimmen, dat was een eitje voor hem. Met wapens moest hij niet trainen, hij zou er wel voor zorgen dat hij een zwaar wapen, een zwaard of liefst een bijl te pakken kreeg. Desnoods zou een dikke tak ook wel volstaan. Het enige wat hij dan moest doen, was hard genoeg slaan... Boogschieten was niets voor hem, en zichzelf beschilderen vond hij ook maar nutteloos. Aah, daar kon hij wel wat aan hebben. Met grote passen liep hij op het onderdeel vuur maken. Hij wist dat eten je ziek kon maken als je het niet braadde, maar hij wist niet hoe hij een vuur moest maken. De rest van de dag deed hij niets anders meer dan vuur stoken op honderdeneen manieren, leerde hij de materialen voor het vuur te vinden, en hoe je het het beste afschermde.
Erak's nacht verliep rustig. Hij had zich bij zijn dood neergelegd en er was een kalmte over hem gekomen die hij anders nooit had. En de volgende dag stond hij goed uitgerust op, klaar om nog een dag te trainen. Terwijl Erak oefende in een veilig onderkomen maken, zag hij hoe een kleine jongen een boom bijna invloog. Vreemd, hij was van district acht, dus die jongen moest van ergens anders zijn... Daarmee zou hij wel graag in een groep zitten... Hij zette zich recht, waarbij zijn zorgvuldig gemaakte muurtje instortte. Ach ja, hij was toch niet zo handig in dat soort dingen. Hij kwam bij de jongen toe op het moment dat die rechtstond. "Hé!" begon hij. "Uit welk district kom jij?" Ondertussen nam hij de jongen schattend in zich op. Hij was veel kleiner, en ook nog een stuk magerder, maar hoogstwaarschijnlijk tien keer zo snel en behendig als hij. Als hij ooit tegenover die jongen kwam te staan moest hij oppassen dat hij geen enkele keer missloeg...
Laatst gewijzigd door mrjonypony op 26 sep 2012 19:59, 1 keer totaal gewijzigd.
Terug van 'Afwezig volgens omstandigheden'
Sorry daarvoor
Sorry daarvoor
Ryanon stond op en liep weg, het was bijna lunchtijd en hij zou geen tijd hebben om nog wat te gaan doen, dus ging hij maar een beetje rondkijken. "Hé!", hoorde hij, hij keek om en zag een beer van een jongen naast een ingestort muurtje staan, hij had hem nog niet eerder gezien en het viel hem op dat hij hem aansprak, de jongen was groot, gespierd, eigenlijk alles wat Ry niet had en nam hem aandachtig in zich op, Ry keek terug. "Hoi.", antwoordde hij, terwijl hij de jongen aan bleef kijken, wat niet heel gemakkelijk was omdat hij een heel eind omhoog moest kijken. "Uit welk district kom jij?", vroeg de jongen, hij wilde dus blijkbaar in een team, anders stelde je dat soort vragen niet. En eerlijk gezegd, zou zo'n teamgenoot ook wel van pas kunnen komen. "Zeven, houtkap", antwoordde hij, "Samen met haar.", hij wees Alika aan die een eindje verderop met werpmessen stond te smijten. "Jij?".
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
-
mrjonypony
- Puntenslijper
- Berichten: 16
- Lid geworden op: 25 sep 2012 01:19
Dat was een houthakker? Zo'n spriet van een kerel? Die kon met moeite een bijl opheffen! Hij had meer kracht in zijn linkerhand dan die jongen in zijn hele lijf. De jongen wees nog een ander meisje aan, dat blijkbaar uit hetzelfde district kwam. Aanvankelijk negeerde hij de tegenvraag en bekeek hij het meisje. Ze sprong vaardig om met de messen, iemand om voor op te passen. "Ik kom uit zes, transport. Luister," begon hij op samenzweerderige toon. "De beroeps zijn dit jaar sterker dan anders heb ik de indruk, dus ik kan wel wat teamgenoten gebruiken. Kan jij toevallig nog iets anders dan in bomen klimmen? Kan jij iemand vermoorden?" Hij hield de jongen nauwkeurig in het oog, als hij merkte dat die jongen aarzelde, was hij waarschijnlijk niet in staat om te moorden en dus ook volledig nutteloos. "Trouwens, ik ben Erak."
Terug van 'Afwezig volgens omstandigheden'
Sorry daarvoor
Sorry daarvoor
De jongen keek hem arrogant aan, waarschijnlijk geloofde hij niet dat Ryanon sterk genoeg was om hout te hakken, er waren wel meer mensen die daar zo over dachten. De jongen gaf geen antwoord op Ryanons vraag, maar bekeek Alika. "Ik kom uit zes, transport. Luister," begon de jongen op samenzweerderige toon. "De beroeps zijn dit jaar sterker dan anders heb ik de indruk, dus ik kan wel wat teamgenoten gebruiken. Kan jij toevallig nog iets anders dan in bomen klimmen? Kan jij iemand vermoorden?", hij bleef Ryanon aankijken, de jongen had hem dus gisterenmiddag, toen hij de koppen van een stel dummy's afhakte niet gezien, "Trouwens, ik ben Erak", kwam er nog achteraan. "Ik kan veel meer dan klimmen, ja, ik kan mensen vermoorden, ik kan heel aardig omgaan met een bijl en met een speer, ik kan aardig voor eten zorgen, ik kan alle spullen maken die ik nodig heb om een aardig leventje te leiden, zolang ik genoeg tijd en een vijl heb. En dat is dan alleen wat ik kan, ik heb nog niet over haar", hij wees naar Alika, "gesproken.", antwoordde hij meteen en zelfberaden. "En jij, wat kan jij?".
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
-
mrjonypony
- Puntenslijper
- Berichten: 16
- Lid geworden op: 25 sep 2012 01:19
Erak
"Ik kan veel meer dan klimmen, ja, ik kan mensen vermoorden, ik kan heel aardig omgaan met een bijl en met een speer, ik kan aardig voor eten zorgen, ik kan alle spullen maken die ik nodig heb om een aardig leventje te leiden, zolang ik genoeg tijd en een vijl heb." En hoe groot was de kans dat ze een vijl te pakken kregen? Op een schaal van een tot honderd? In het meest optimistische geval zou het zo rond de min duizend liggen... Wat waren de spelleiders er nou mee als er een vijl bij de hoorn des overvloeds lag? "En dat is dan alleen wat ik kan, ik heb nog niet over haar gesproken." ging hij verder, wijzend op het meisje. "Wat?" vroeg Erak verbijsterd, "Het aanbeeld geldt alleen voor jou, zij is... een meisje. En bovendien nog geen al te sterk ogend meisje." Dit laatste kwam er wat luider en groffer uit dan bedoeld, en even was hij bang dat ze hem gehoord had. Maar veel tijd om erover na te denken kreeg hij niet, want de jongen vroeg welke vaardigheden hij bezat. "Ik kan vuur maken, villen en van huiden zakken en zo maken, maar daarvoor heb ik wel iets naaldachtigs nodig... En daarnaast ben ik sterker dan de meeste anderen hier, dat is zo'n beetje alles." Hij was geen breed opgeleid persoon, en had zijn kinderjaren enkel doorgebracht met, lang geleden, huiden schoonmaken en ze aan elkaar naaien om waterzakken en lakens te bekomen en korter geleden door allerlei materiaal op treinen en karren te laden. Dus veel tijd om speciale vaardigheden te ontwikkelen had hij niet. "Oh ja, en ik kan zwemmen."
Diam
De tweede ochtend werd hij lichtjes stijf wakker. Hij moest oppassen dat hij morgen niet al te veel deed zodat hij in topconditie op de spelen verscheen. Tien minuten later kwam hij, gedoucht en al, beneden waar Chashmere en Ray vrolijk kwebbelend aan tafel zaten. Hij kreeg te horen dat hij Sylver juist gemist had, en dat hij zich moest haasten om niet te laat te komen. Vlug schepte hij zijn bord op met broodjes en een fruitsla, die volgens Cashmere 'versterkende energie en kracht' gaf. Ideaal dus om de dag mee te beginnen. In stilzwijgen veroberde hij zijn ontbijt en haastte zich vervolgens ook naar beneden om met de tweede trainingsdag te beginnen.
Ook vandaag passeerde ik nog eens langs Jack, om de eetbare planten en champignons nog eens te herhalen, en ook nog wat te leren over platen die je kon gebruiken om je tegenstander in slaap te laten vallen, te vergiftigen, of te verlammen. Vooral die tweede sloeg hij op in zijn geheugen. Een tijdje later vertrok hij naar het volgende postje. Hij koos voor knopen leggen, maar zodra hij daar aankwam, werd het teken voor de lunch gegeven. Blijkbaar was hij langer bij de eetbare planten gebleven dan zijn bedoeling was geweest. Hij zat nog maar net aan tafel bij de andere beroeps, toen er een meisje op hun af kwam. Hij herkende haar van vanochtend, hij had haar met de zweep bezig gezien. Tamelijk indrukwekkend, maar niet echt nuttig in de arena. "Iemand interesse in een pact met mij? Ik hoop dat jullie wel door hebben dat je me beter te vriend dan te vijand kunnen hebben." Hij zuchtte luidop en antwoordde sarcastisch:" Oeh, nu zijn we bang. Ik weet niet of je het doorhebt, maar we zijn al met zes. Doel van deze pactjes is dat je sterker staat, maar dat er nog genoeg vijanden over zijn. En daarbij, met die zweep zal je niet veel kunnen uitrichten tegen een mes of een boog..." sneerde hij. "Zoek maar een ander stel gekken" En met deze woorden concentreerde hij zich weer op zijn bord worst met appelmoes, aardappelen en brood.
"Ik kan veel meer dan klimmen, ja, ik kan mensen vermoorden, ik kan heel aardig omgaan met een bijl en met een speer, ik kan aardig voor eten zorgen, ik kan alle spullen maken die ik nodig heb om een aardig leventje te leiden, zolang ik genoeg tijd en een vijl heb." En hoe groot was de kans dat ze een vijl te pakken kregen? Op een schaal van een tot honderd? In het meest optimistische geval zou het zo rond de min duizend liggen... Wat waren de spelleiders er nou mee als er een vijl bij de hoorn des overvloeds lag? "En dat is dan alleen wat ik kan, ik heb nog niet over haar gesproken." ging hij verder, wijzend op het meisje. "Wat?" vroeg Erak verbijsterd, "Het aanbeeld geldt alleen voor jou, zij is... een meisje. En bovendien nog geen al te sterk ogend meisje." Dit laatste kwam er wat luider en groffer uit dan bedoeld, en even was hij bang dat ze hem gehoord had. Maar veel tijd om erover na te denken kreeg hij niet, want de jongen vroeg welke vaardigheden hij bezat. "Ik kan vuur maken, villen en van huiden zakken en zo maken, maar daarvoor heb ik wel iets naaldachtigs nodig... En daarnaast ben ik sterker dan de meeste anderen hier, dat is zo'n beetje alles." Hij was geen breed opgeleid persoon, en had zijn kinderjaren enkel doorgebracht met, lang geleden, huiden schoonmaken en ze aan elkaar naaien om waterzakken en lakens te bekomen en korter geleden door allerlei materiaal op treinen en karren te laden. Dus veel tijd om speciale vaardigheden te ontwikkelen had hij niet. "Oh ja, en ik kan zwemmen."
Diam
De tweede ochtend werd hij lichtjes stijf wakker. Hij moest oppassen dat hij morgen niet al te veel deed zodat hij in topconditie op de spelen verscheen. Tien minuten later kwam hij, gedoucht en al, beneden waar Chashmere en Ray vrolijk kwebbelend aan tafel zaten. Hij kreeg te horen dat hij Sylver juist gemist had, en dat hij zich moest haasten om niet te laat te komen. Vlug schepte hij zijn bord op met broodjes en een fruitsla, die volgens Cashmere 'versterkende energie en kracht' gaf. Ideaal dus om de dag mee te beginnen. In stilzwijgen veroberde hij zijn ontbijt en haastte zich vervolgens ook naar beneden om met de tweede trainingsdag te beginnen.
Ook vandaag passeerde ik nog eens langs Jack, om de eetbare planten en champignons nog eens te herhalen, en ook nog wat te leren over platen die je kon gebruiken om je tegenstander in slaap te laten vallen, te vergiftigen, of te verlammen. Vooral die tweede sloeg hij op in zijn geheugen. Een tijdje later vertrok hij naar het volgende postje. Hij koos voor knopen leggen, maar zodra hij daar aankwam, werd het teken voor de lunch gegeven. Blijkbaar was hij langer bij de eetbare planten gebleven dan zijn bedoeling was geweest. Hij zat nog maar net aan tafel bij de andere beroeps, toen er een meisje op hun af kwam. Hij herkende haar van vanochtend, hij had haar met de zweep bezig gezien. Tamelijk indrukwekkend, maar niet echt nuttig in de arena. "Iemand interesse in een pact met mij? Ik hoop dat jullie wel door hebben dat je me beter te vriend dan te vijand kunnen hebben." Hij zuchtte luidop en antwoordde sarcastisch:" Oeh, nu zijn we bang. Ik weet niet of je het doorhebt, maar we zijn al met zes. Doel van deze pactjes is dat je sterker staat, maar dat er nog genoeg vijanden over zijn. En daarbij, met die zweep zal je niet veel kunnen uitrichten tegen een mes of een boog..." sneerde hij. "Zoek maar een ander stel gekken" En met deze woorden concentreerde hij zich weer op zijn bord worst met appelmoes, aardappelen en brood.
Terug van 'Afwezig volgens omstandigheden'
Sorry daarvoor
Sorry daarvoor
Ryanon
"Wat?" vroeg Erak verbijsterd, ik trok een wenkbrauw op en ging mijn woorden na, had ik iets verkeerds gezegd? Ik kon me zo gauw niets bedenken. "Het aanbod geldt alleen voor jou, zij is... een meisje. En bovendien nog geen al te sterk ogend meisje.", zei Erak grof, oké, ik geef toe, nu was ik boos, ik was erg boos, dat die Erak, zomaar Alika beledigde, dat kon ik gewoon niet hebben, Erak ging weer door. "Ik kan vuur maken, villen en van huiden zakken en zo maken, maar daarvoor heb ik wel iets naaldachtigs nodig... En daarnaast ben ik sterker dan de meeste anderen hier, dat is zo'n beetje alles. Oh ja, en ik kan zwemmen.", beeindigde hij zijn lijstje. Ik probeerde mijn woede te bedwingen en zei zo rustig mogelijk, met mijn kaken zowat op elkaar geklemd en lange stiltes tussen de woorden. "Ten eerste: Sterk lijken, zegt niets,", " ik lijk ook niet erg sterk, maar ik ben zeker niet zwak.", vervolgde ik. "Datzelfde geld voor een meisje zijn. Verder heb ik al een pact met haar gesloten en ga haar niet laten vallen voor iemand die dat van mij verwacht. Ik houd mijn woord, en je hebt dat maar te accepteren. Ze kan aardig met een bijl en werpmessen overweg, kent een aantal genezende planten, en is gewoon fijn gezelschap. Ik heb al sinds mijn jeugd een hechte band met haar en aangezien ik haar vanaf 2 of 3 weken nooit meer zal zien, wil ik die laatste weken samen met haar doorbrengen. Ik blijf met haar, en als je daar een probleem mee hebt zoek je het maar lekker uit, denk er maar eens goed over na, ik ben al met tweeën en krijg daar waarschijnlijk makkelijk nog iemand bij. Jij bent nog alleen, mocht je nog van gedachten veranderen, hoor ik het graag.", na deze woorden draaide ik me om en beende kwaad weg. Het gesprek had aardig wat tijd in beslag genomen, want het sein voor de lunch werd al gegeven. Alika kwam naar me toe, "Is er iets?", vroeg ze. "Nee... niets.", antwoordde ik. "Ik heb trouwens gehoord dat het meisje uit 8 jaagt,", zei ze, "zullen we haar vragen?". Ik knikte, "Let's go", we zagen haar in haar eentje aan een tafeltje zitten en liepen op haar af. "Hoi", zei ik, "Mogen we hier zitten?". Ze knikte en we gingen zitten.
"Wat?" vroeg Erak verbijsterd, ik trok een wenkbrauw op en ging mijn woorden na, had ik iets verkeerds gezegd? Ik kon me zo gauw niets bedenken. "Het aanbod geldt alleen voor jou, zij is... een meisje. En bovendien nog geen al te sterk ogend meisje.", zei Erak grof, oké, ik geef toe, nu was ik boos, ik was erg boos, dat die Erak, zomaar Alika beledigde, dat kon ik gewoon niet hebben, Erak ging weer door. "Ik kan vuur maken, villen en van huiden zakken en zo maken, maar daarvoor heb ik wel iets naaldachtigs nodig... En daarnaast ben ik sterker dan de meeste anderen hier, dat is zo'n beetje alles. Oh ja, en ik kan zwemmen.", beeindigde hij zijn lijstje. Ik probeerde mijn woede te bedwingen en zei zo rustig mogelijk, met mijn kaken zowat op elkaar geklemd en lange stiltes tussen de woorden. "Ten eerste: Sterk lijken, zegt niets,", " ik lijk ook niet erg sterk, maar ik ben zeker niet zwak.", vervolgde ik. "Datzelfde geld voor een meisje zijn. Verder heb ik al een pact met haar gesloten en ga haar niet laten vallen voor iemand die dat van mij verwacht. Ik houd mijn woord, en je hebt dat maar te accepteren. Ze kan aardig met een bijl en werpmessen overweg, kent een aantal genezende planten, en is gewoon fijn gezelschap. Ik heb al sinds mijn jeugd een hechte band met haar en aangezien ik haar vanaf 2 of 3 weken nooit meer zal zien, wil ik die laatste weken samen met haar doorbrengen. Ik blijf met haar, en als je daar een probleem mee hebt zoek je het maar lekker uit, denk er maar eens goed over na, ik ben al met tweeën en krijg daar waarschijnlijk makkelijk nog iemand bij. Jij bent nog alleen, mocht je nog van gedachten veranderen, hoor ik het graag.", na deze woorden draaide ik me om en beende kwaad weg. Het gesprek had aardig wat tijd in beslag genomen, want het sein voor de lunch werd al gegeven. Alika kwam naar me toe, "Is er iets?", vroeg ze. "Nee... niets.", antwoordde ik. "Ik heb trouwens gehoord dat het meisje uit 8 jaagt,", zei ze, "zullen we haar vragen?". Ik knikte, "Let's go", we zagen haar in haar eentje aan een tafeltje zitten en liepen op haar af. "Hoi", zei ik, "Mogen we hier zitten?". Ze knikte en we gingen zitten.
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
-
mrjonypony
- Puntenslijper
- Berichten: 16
- Lid geworden op: 25 sep 2012 01:19
Erak
Even stond Erak met zijn mond vol tanden. Zo'n uitbarsting had hij niet verwacht. Toen het jochie wegliep, dacht hij erover om hem achterna te lopen en hem te straffen voor zijn brutale mond, maar als hij nog met iemand een pact wou sluiten, dan bewaarde hij dat best voor de arena. Hij liep de lunchzaal in en zette zich wat afgezonderd aan een tafeltje. Onder het eten overdacht hij zijn mogelijkheden. Een, toch maar een pact sluiten met dat ventje en zijn vriendin erbij nemen. Twee, bij de beroeps aansluiting zoeken, met zijn kracht moest dat toch wel lukken, of niet? Of drie, gewoon in zijn eentje de arena binnen gaan. Nee, dat laatste was in ieder geval al uitgesloten. Hij was misschien zo sterk als een beer, misschien wel nog sterker, maar van overleven had hij niet veel kaas gegeten. Met de beroeps werken stond hem ook niet erg aan, dan bleven er nog vijf ijzersterke finalisten over, inclusief hemzelf. Bleef alleen nog maar de optie over om met het jochie samen te gaan. Hij zou nog wel zien...
Diam bleef wachten op een antwoord...
Even stond Erak met zijn mond vol tanden. Zo'n uitbarsting had hij niet verwacht. Toen het jochie wegliep, dacht hij erover om hem achterna te lopen en hem te straffen voor zijn brutale mond, maar als hij nog met iemand een pact wou sluiten, dan bewaarde hij dat best voor de arena. Hij liep de lunchzaal in en zette zich wat afgezonderd aan een tafeltje. Onder het eten overdacht hij zijn mogelijkheden. Een, toch maar een pact sluiten met dat ventje en zijn vriendin erbij nemen. Twee, bij de beroeps aansluiting zoeken, met zijn kracht moest dat toch wel lukken, of niet? Of drie, gewoon in zijn eentje de arena binnen gaan. Nee, dat laatste was in ieder geval al uitgesloten. Hij was misschien zo sterk als een beer, misschien wel nog sterker, maar van overleven had hij niet veel kaas gegeten. Met de beroeps werken stond hem ook niet erg aan, dan bleven er nog vijf ijzersterke finalisten over, inclusief hemzelf. Bleef alleen nog maar de optie over om met het jochie samen te gaan. Hij zou nog wel zien...
Diam bleef wachten op een antwoord...
Terug van 'Afwezig volgens omstandigheden'
Sorry daarvoor
Sorry daarvoor
Yasmin
Woedend keek ze die Diam aan. Wat dacht hij wel niet? Haar wat afzeiken voor de hele tafel? Ze kon zichzelf er net van weerhouden om zijn arrogante gezicht in zijn appelmoes te duwen. Ze verborg haar woede met moeite en glimlachte liefjes naar hem.
'Misschien zou je even moeten informeren naar wat ik kan voordat je me af gaat kraken? Ach, je merkt het vanzelf wel.' Ze knipoogde nog even naar hem en liep weg. Die jongen had een probleem.
Woedend keek ze die Diam aan. Wat dacht hij wel niet? Haar wat afzeiken voor de hele tafel? Ze kon zichzelf er net van weerhouden om zijn arrogante gezicht in zijn appelmoes te duwen. Ze verborg haar woede met moeite en glimlachte liefjes naar hem.
'Misschien zou je even moeten informeren naar wat ik kan voordat je me af gaat kraken? Ach, je merkt het vanzelf wel.' Ze knipoogde nog even naar hem en liep weg. Die jongen had een probleem.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Even OOC: jony, in je ene post staat dat Erak uit acht komt, maar in de andere staat zes, transport, welke is het?
En weer IC:
Ryanon
Ik ging aan tafel zitten. "Jij komt uit acht, toch?", vroeg ik. "Ja", antwoordde ze nieuwsgierig naar wat er verder ging komen. Ze leek me een jaar of vijftien, een jaartje ouder dan ik, niet erg gespierd, en zo'n één meter vijfenzeventig lang. "Hoe heet je?", vroeg Alika. "Helen", antwoordde ze. "Hoezo?". "Ik ben Alika en dit is Ry", zei Alika. "Hoi", zei ik. "Nou, we gaan over twee dagen de arena in, en persoonlijk wil ik nog niet dood", zei ik grijnzend, ze knikte geduldig en ik dacht dat ze al wel wist wat komen ging. "Nou, ik wed dat jij ook nog niet dood wil, dat gaat waarschijnlijk niet in je eentje lukken, en wij kunnen ook wel wat hulp gebruiken.", ging ik verder. "Dus jullie willen een pact.", constateerde ze. "Daar komt het wel op neer ja, een pact, waarschijnlijk kan niemand hier in zijn eentje tegen de beroeps op, maar samen maken we een kans.", zei ik, nu ik het zo zei klonk het allemaal best aannemelijk, ik geloofde nog steeds niet dat we een grote kans hadden, maar een kleine kans is nog altijd beter dan geen kans. "Zit wat in, wat kunnen jullie?", vroeg ze. Alika was me voor, "Ik kan aardig meswerpen, ken wat genezende planten, en een paar eetbare planten, verder kan ik knopen leggen en kan ik een beetje met een bijl overweg. Oh je, en ik kan goed klimmen", "En naast dat is ze ook nog eens aardig", zei ik met een grijns. "Ik kan een paar strikken zetten voor vlees, kan eetbare vruchten en bessen vinden, klimmen, vechten met een bijl en een speer. En ik kan alle spullen maken die ik nodig heb om te overleven, als ik genoeg tijd heb, en een vijl.", zei ik, ze knikte overtuigd "Oké, deal", zei ze. "En jij?", vroeg Alika. Helen begon een lijstje op te sommen "Ik kan met een boog jagen, messen werpen, strikken zetten, eetbaar fruit vinden en klimmen. Duss, wat denken jullie?". Ik knikte, "Deal", Alika knikte ook. "Oké, dan zijn we dus met zijn drieën.", zei Alika.
"Hoe denk je trouwens in de arena aan een vijl te komen? Zoiets wordt er nooit in gedropt.", zei Helen. "Klopt, tenzij de spelmakers denken dat het het spel leuker kan maken, en dat kan je ze laten denken, door het ze te laten zien in de privésessies,", zei ik, "En trouwens, een vijl is ook niet nodig, ik kan een heleboel dingen maken met een mes, maar aangezien ik met een vijl een mes kan maken, kan ik alles waar ik een mes voor nodig heb ook maken met een vijl. Maar maak je daarover geen zorgen, ik zorg er wel voor dat ik iets te pakken krijg.", eindigde ik. Helen knikte langzaam, alsof ze er niet veel vertrouwen in had.
De rest van de lunchpauze aten we pratend over de spelen, onze districten en onze tactieken.
En weer IC:
Ryanon
Ik ging aan tafel zitten. "Jij komt uit acht, toch?", vroeg ik. "Ja", antwoordde ze nieuwsgierig naar wat er verder ging komen. Ze leek me een jaar of vijftien, een jaartje ouder dan ik, niet erg gespierd, en zo'n één meter vijfenzeventig lang. "Hoe heet je?", vroeg Alika. "Helen", antwoordde ze. "Hoezo?". "Ik ben Alika en dit is Ry", zei Alika. "Hoi", zei ik. "Nou, we gaan over twee dagen de arena in, en persoonlijk wil ik nog niet dood", zei ik grijnzend, ze knikte geduldig en ik dacht dat ze al wel wist wat komen ging. "Nou, ik wed dat jij ook nog niet dood wil, dat gaat waarschijnlijk niet in je eentje lukken, en wij kunnen ook wel wat hulp gebruiken.", ging ik verder. "Dus jullie willen een pact.", constateerde ze. "Daar komt het wel op neer ja, een pact, waarschijnlijk kan niemand hier in zijn eentje tegen de beroeps op, maar samen maken we een kans.", zei ik, nu ik het zo zei klonk het allemaal best aannemelijk, ik geloofde nog steeds niet dat we een grote kans hadden, maar een kleine kans is nog altijd beter dan geen kans. "Zit wat in, wat kunnen jullie?", vroeg ze. Alika was me voor, "Ik kan aardig meswerpen, ken wat genezende planten, en een paar eetbare planten, verder kan ik knopen leggen en kan ik een beetje met een bijl overweg. Oh je, en ik kan goed klimmen", "En naast dat is ze ook nog eens aardig", zei ik met een grijns. "Ik kan een paar strikken zetten voor vlees, kan eetbare vruchten en bessen vinden, klimmen, vechten met een bijl en een speer. En ik kan alle spullen maken die ik nodig heb om te overleven, als ik genoeg tijd heb, en een vijl.", zei ik, ze knikte overtuigd "Oké, deal", zei ze. "En jij?", vroeg Alika. Helen begon een lijstje op te sommen "Ik kan met een boog jagen, messen werpen, strikken zetten, eetbaar fruit vinden en klimmen. Duss, wat denken jullie?". Ik knikte, "Deal", Alika knikte ook. "Oké, dan zijn we dus met zijn drieën.", zei Alika.
"Hoe denk je trouwens in de arena aan een vijl te komen? Zoiets wordt er nooit in gedropt.", zei Helen. "Klopt, tenzij de spelmakers denken dat het het spel leuker kan maken, en dat kan je ze laten denken, door het ze te laten zien in de privésessies,", zei ik, "En trouwens, een vijl is ook niet nodig, ik kan een heleboel dingen maken met een mes, maar aangezien ik met een vijl een mes kan maken, kan ik alles waar ik een mes voor nodig heb ook maken met een vijl. Maar maak je daarover geen zorgen, ik zorg er wel voor dat ik iets te pakken krijg.", eindigde ik. Helen knikte langzaam, alsof ze er niet veel vertrouwen in had.
De rest van de lunchpauze aten we pratend over de spelen, onze districten en onze tactieken.
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.