Online Verhalen

Hallo allemaal! Misschien heb ik mijn verhaal in het verkeerde topic gepost, ik wist namelijk niet waar het zo goed bij paste. Toen ik alle topics eens doorleesde, dacht ik dat deze wel het beste was. Dit eerste stukje is het proloog, en misschien zul je denken dat het verhaal al afgelopen is als je het hebt gelezen, maar er komt natuurlijk gewoon nog een stuk van 100 pagina's erachter. ! Natuurlijk post ik dat in delen.
Veel leesplezier!

Proloog:

Je hebt wel eens verhalen, die niet beginnen met ‘er was eens.’ Er was misschien ooit wel een sprookje, maar die is langzaam verdwenen. Wat toen een magisch sprookje was, was vergaan in een duistere vergeten droom. Twee meiden, die durfde te dromen. Nergens bang voor, en alleen één doel voor hun ogen: de wereld rond te gaan. Het begon allemaal 50 jaar geleden, toen deze meiden nog jong waren.
Harper had altijd mooie lange bruine lokken, met soms een kleine lichtbruine tint erin. Haar ogen waren kastanje bruin en haar kleren waren altijd vrolijk.
Rebecca, ook wel Becca genoemd, was altijd in de buurt van Harper. Zij was meer het verlegen typ, die altijd achter Harper schuilde. Maar achter de rug van Harper, bleek een mooi en vrolijk meisje te staan. Een meisje met blond haar, blauwe ogen, en kleding die misschien iets minder vrolijk waren dan die van Harper, maar ze lieten wel zien wie Becca was.
En toen Becca eenmaal achter de rug van Harper vandaan kwam, liet ze een jongen zien hoe mooi ze was, en later het “ja-woord” aan deze jongen gaf.
Jaren gingen voorbij, en de twee vriendinnen groeide uit elkaar. Ieder kreeg een man, en zelfs kinderen. En zo ging het van jong naar oud, en de twee vriendinnen waren elkaar min of meer uit het oog verloren. Ze woonde wel dicht bij elkaar, maar ze hadden het altijd allebei druk. De jaren gingen heel snel, alsof het sprookje van jong zijn al gauw was verdwenen. Hun kinderen kregen kinderen, en Harper en Becca werden inmiddels alweer oma. Tuurlijk dachten ze altijd nog aan de droom die ze hadden, maar het had geen zin om er nog verder denktijd aan te besteden, ze waren te oud geworden. De mannen hadden inmiddels de trap beklommen naar de hemel, en Harper was bang dat Becca dat binnekort ook ging doen. Op een zekere dag toen Becca in het ziekenbed stilletjes voor zich uit zat te kijken, denkend aan haar man, die ze niet meer had, denkend aan haar moeder en vader en aan haar zus, die in Canada was gaan wonen. Maar ze dacht het meeste aan haar beste vriendin Harper, waar ze bijna alles mee had beleefd. Ze miste haar heel erg. En toen Becca zachtjes de deur hoorde opengaan, en een bekend iemand zag, werden haar ogen groot. In de deuropening stond Harper, nog steeds als een fotomodel, weliswaar met rimpels, maar toch was ze nog even mooi als vroeger. Dit keer stond ze niet meer haar schoolboeken, ijverig als ze was, maar met een rollator. Haar mooie bruine lokken waren grijs en kort geworden. Haar kastanje bruine ogen waren lichter geworden, en ze zaten achter een glazen bril. Becca sloot Harper in de armen en ze liet een traan vallen. Daar stonden ze dan, de twee beste vriendinnen, bijna heel hun leven bij elkaar, en dit was dan het laatste moment dat ze samen konden zijn. Toen Harper Becca losliet en fluisterde dat ze haar zo snel als kon zal opzoeken daar boven, liet ze Becca achter. De deur van deze vriendschap werd afgesloten.

Erg mooi geschreven, en het lijkt inderdaad alsof het verhaal al is afgelopen. De zinnen zijn goed opgebouwd en je wisselt goed tussen lange en korte zinnen. Je bouwt het verhaal ook duidelijk in lagen op.

Verbetering:

Haar kastanje bruine ogen waren lichter geworden, en ze werden bedenkt door een bril.

Volgens mij moet bedenkt hier bedekt zijn. Maar dat zou dat ook weer niet kloppen want je kijk door de bril heen en die bedekt de ogen niet. Maar bedenkt klopt niet.

@artikel ja, daar kom ik nu ook pas net achter, bedankt voor de tip haha! Ik was zo enthousiast over het schrijven dat ik maar even vergat te schrijven: haar ogen ogen waren zichtbaar door een glaze bril ofzoiets.
bedankt!

@artikel Ja, ik kom er nu net ook pas achter bedankt voor de tip haha! Ik heb het even veranderd, en ik heb het einde ook even in een andere zin gezet zodat het lijkt dat het verhaal nog niet is afgelopen.

Mooie "er was eens" proloog. Ik ben heel benieuwd hoe het verhaal gaat verlopen Want ik heb echt geen idee waar dit heen gaat, hehe.

Je hebt een hele mooie en fijne schrijfstijl. Die nodigt echt uit om verder te willen lezen.

Ga zo door!

@Maaike, dankje voor je reactie! Ik moet toegeven, toen ik je reactie las, toverde ik wel even een brede grijns op mijn gezicht. ! Het is fijn om te weten dat ik een fijne schrijfstijl heb, die je uitnodigt om het te lezen.

Dit is het volgende stukje, het begin van hoofdstuk 1!

Hoofdstuk 1.

De rozenblaadjes vielen net zoals elk jaar weer van de boom, nu het herfstseizoen was aangebroken. Een tijd waarin mensen weer licht depressief werden, omdat de oh zo warme zomer weer voorbij was. Maar ook een tijd, waarin mensen niks voelen en gewoon zoals elke dag op hun stoel zitten. Gewoon, omdat ze geen eens meer weten wat voor seizoen het is.
“Ik ga lekker naar buiten, blaadjes van de grond rapen!” riep Jackie en ze rende vrolijk naar de deur. Harper zuchtte diep, en probeerde te glimlachen. Harper wist meteen hoe laat het was, het was de herfsttijd. Elk jaar ging Jackie, haar kleindochter waar ze dol op was, naar buiten om samen met haar vriendin Katie blaadjes van de grond te rapen. Ze zei dat ze dat altijd erg leuk vond, omdat het een gevoel gaf van vrijheid, die ze niet vaak kreeg. Harper was teleurgesteld in haar eigen dochter, omdat die niet eens voor haar eigen kind kon zorgen. Jarenlang had Harper alles ingezet voor haar kinderen, en zelfs afstand gedaan van haar beste vriendin Rebecca, waar ze nog altijd spijt van had. En nu kon ze met eigen ogen zien wat de gevolgen waren, als je er niet voor je kinderen was. Ineens was haar dochter verdwenen, totaal in een andere wereld, niet wetende wie ze was. Ze probeerde natuurlijk haar dochter te steunen, maar op een gegeven moment gaf ze het op. Tuurlijk, ze kon geen afscheid nemen van haar kind, maar het lot liet haar inzien dat haar bloedeigen kind naar een kliniek moest om van haar alcoholprobleem en gedragdsproblemen af te helpen. Ze was in verschillende klinieken geweest, maar iedereen kotste haar uit. Niet zo zeer omdat ze haar niet mochtten, maar omdat Selena altijd lastig deed. Het leuk wel alsof het haar niks kon schelen wat voor leven zij nu leidde. Harper had elke dag op haar hart gedrukt dat zij voor de kinderen van Selena zou zorgen. En dat doet ze nog steeds tot de dag van vandaag. Jackie was van een bang, verlegen, niet wetende wat er komen gaat kind, die nu is uitgegroeit tot een zelfverzekerd meisje die gewoon doodnormaal met haar vriendin blaadjes aan het rapen was, en ze in de lucht gooide als confetti. Je kon zien dat ze nu gelukkig was, ookal was ze nog jong toen er al allemaal dingen gebeurde die niet door de beugel konden. Zoals een moeder, die er niet voor haar kinderen was en elke avond ladderzat voor de tv zat, en een vader die jarenlang zijn bloedeigen kinderen mishandelde maar later zelfmoord pleegde. Het was geen gemakkelijke tijd, en Harper wist dat maar al te goed. Maar de vraag spookte al jarenlang rond in Harper’s hoofd: wat als ik er niet meer ben? Wat gaat er dan met Jackie en Sophie gebeuren?
Ze wist dat haar tijd ook komen ging, en snel ook, want ze merkte bij de dag steeds meer dat ze steeds minder dingen zelf kon doen. In het begin waren het alleen nog de huishoudhulp en de vaatwasser uitruimen. Maar er kwam steeds meer bij. Harper kon zichzelf steeds minder goed wassen en kon zelfs niet meer koken.
En elke dag, toen ze in haar stoel zat, en Jackie naar school of buiten aan het spelen was, voelde ze zich even alleen. Alsof ze niemand om haar heen had, die haar kon helpen door deze tijd te gaan. Ze was zo’n beetje alles om haar heen verloren, zoals haar bloedeigen dochter die ergens in Zwitseland zat om af te kikken, een zoon die voorgoed ging verhuizen naar Amerika, de liefde van haar leven die ze niet meer had, en haar beste vriendin Rebecca. En altijd toen ze Jackie lachend en gierend door alle weersomstandigheden buiten zag, dacht ze even aan haar eigen kindertijd. Het sprookje ging zo snel, dacht ze dan altijd. En als Harper weer een verhaaltje ging vertellen toen zij jong was, luisterde Jackie altijd aandachtig. En voor het slapen gaan wou Jackie altijd nog meer van die leuke verhalen weten. Ze zei altijd dat ze niet kon wachten tot morgen, als oma weer een nieuw verhaaltje ging vertellen. Jackie vroeg altijd naar Becca, als die even niet het verhaal voorkwam. Dan vroeg ze altijd: “En Becca dan?”
Jackie was erg fan van Becca, want Harper gebruikte altijd Becca in één van haar verhalen. Gek genoeg was het ook waar, want alles wat Harper deed of waar Harper was, was Becca ook altijd. En dat gaf haar altijd een vertrouwd gevoel. Een gevoel van vriendschap, die op dit moment alleen nog in haar hart bestond.

Helaas geen reactie's... achja, hier is het volgende stukje. Lekker lang, zodat jullie wat te lezen hebben.

Harper stond op, en een windvlaag vanuit het geopende raam wreef door haar haar heen. Ze keek naar buiten, en zag Jackie lachen. Alsof ze dat nog nooit eerder had gedaan. Ze bleef maar lachen en lachen en lachen, alsof haar onbezorgde leven nu pas was begonnen. Harper glimlachtte.
“Mijn missie is geslaagd,” zei ze hardop.
Ze ging weer zitten op haar stoel, en keek de kamer rond. Het was stil in de kamer, alleen het getik van de klok kon je horen. Hoelang zal die nog tikken? Toen Harper de kamer rond aan het kijken was, zag ze één van haar dierbaarste bezittingen. Iets waar Jackie vaak om gevraagd had, maar Harper altijd nee schudde. Het boek dat Harper en Rebecca samen hadden geschreven over hun dromen. Voorzichtig pakte Harper het boek van het kastje dat naast haar stoel stond. Het was stoffig geworden, want Harper had gezegd dat de werkster niet aan het boek mocht komen. De letters waren al een beetje vervaagd, maar je kon nog wel lezen dat er: Onze dromen stond. Harper glimlachtte naar het boek, en opende de eerste pagina. Daar stond iets onleesbaars geschreven, maar na de eerste regel werd het wat duidelijker.
Dit boek is voor alle dromen die nog komen gaan van Becca en Harper!
Harper probeerde haar tranen weg te slikken, maar het was te moeilijk. Ze twijfelde of ze een bladzijde ging omslaan. Ze deed het niet. Haar hersenen lieten haar handen het boek dichtduwen, en terugleggen op de plaats waar het lag: vergeten en nooit gezien.
Het geluid van de deurbel klonk luid door de kamer, en Harper probeerde met moeite op te staan. Weer werd er op de bel gedrukt.
“Jaja, rustig! Deze ouwe tak is nou eenmaal niet zo snel,” snauwde Harper door de kamer.
Ze pakte haar rollator en liep rustig naar de deur. En weer werd er op de bel gedrukt.
“Rustig aan Jackie, oma is niet zo snel!”
Dit keer lachtte Harper. Maar toen ze de hoorn wou opnemen, hoorde ze buiten nog steeds het bekende gelach van Jackie.
“Hallo, met mevrouw Henricksen,” zei Harper door de hoorn.
“Hallo mevrouw. Ik ben Astrid van Lanen, en ik kom langs voor de ouderenbijeenkomst. Ik wil u graag wat nuttige informatie vertellen.”
“Nou heel even dan, op mijn oude dag kan ik niet zoveel hebben,” snauwde Harper door de hoorn en ze drukte op het knopje dat de deur openging. Ze liep rustig terug naar haar stoel, wachtend op de vrouw die ieder moment binnen kon komen.
Er stapte een lange vrouw binnen, met vijf centimeter hak, volle blonde haren, en een dikke laag make-up. Ze had een zakelijke kledingstyl, en stond met een boekje in haar handen.
“Gaat u zitten,” zei Harper op een zo’n vriendelijk mogelijke toon.
“Bedankt. Ik kom u wat vertellen over de situatie nu. Hoe gaat het met u? Heeft u misschien klachten?” vroeg de vrouw, en ze sloeg het boekje open en stond klaar om dingen op te schrijven.
“Het gaat goed met mij, en ik heb geen klachten. Zijn we nu klaar?” vroeg Harper ongeduldig.
De vrouw antwoordde even niet, en schreef iets op.
“Je bent toch niet van plan mijn hele levensverhaal op het blaadje te schrijven?” vroeg Harper en ze probeerde te lezen wat er op het blaadje stond. De vrouw lachtte.
“Neehoor, mevrouw. Ik kom u alleen wat vragen. U heeft twee kleindochters onder u, is het niet?”
“Ja, dat klopt. Jackie en Sophie,” antwoordde Harper en ze keek even naar buiten om te zien of Jackie er nog was.
“U bent ook ouder geworden, en misschien bent u er straks niet meer. Heeft u daar al over nagedacht?” vroeg de vrouw verder.
“Natuurlijk heb ik daar al over nagedacht! Wat denk jij dan?” Harper werd een beetje geïrriteert. Altijd van die mensen die zogenaamd nuttige informatie willen vertellen, maar ondertussen vragen ze van alles aan je.
“Ik bedoel hiermee te zeggen, dat het misschien een optie is om een beter thuis voor Jackie en Sophie te regelen. Zijn ze hier wel echt gelukkig? Willen ze niet bij een liefdevol gezin?”
Harper werd nu kwader. Wat durfde die vrouw wel allemaal niet te vragen?
“Ze hebben het prima naar hun zin hier. Ze vinden het juist fijn dat ze van mijn laatste levensjaren mogen genieten. Ik ben heel blij dat ze er zijn, en ze komen niks te kort. Ze krijgen de aandacht die ze verdienen,” riep Harper op een luide toon. De vrouw schrok een klein beetje, en schreef weer verder.
“Oké, ik geloof u, mevrouw. Maar... ons sociaal plan wil een pleeggezin gaan zoeken voor Jackie en Sophie. Jackie hoort in een kindvriendelijke omgeving op te groeien, met zusjes van haar leeftijd, en een vader en een moeder,” zei de vrouw.
“Ze hebben al een vader en een moeder,” zei Harper kwaad. Ze keek uit het raam en zag Jackie nog steeds spelen.
“En als u niet gelooft dat ze het naar haar zin heeft, kijk dan maar naar buiten.”
De vrouw stond op, en keek naar Jackie en Katie die aan het spelen waren. De vrouw knikte, en liep weer naar de bank. Ze schreef weer dingen op.
“Ik weet dat ze een vader en een moeder heeft, maar die kunnen niet voor haar zorgen. Ze heeft een gezin nodig die haar liefdevol opvangt. Als u er ineens niet meer bent, waar moeten de kinderen dan heen?” vroeg de vrouw.
“Dan gaan ze naar hun tante. Het is allemaal geregeld. Geen pleeggezin dus. Wilt u alstublieft vertekken nu? Ik krijg hier hoofdpijn van.”
Harper hief haar hand op, en plaatste deze tegen haar hoofd.
“Ik leg voor de zekerheid een folder neer voor u, mocht u zich bedenken. We spreken u later nog.”
De vrouw legte een folder op de tafel, en liep naar de deur.
“Tot nooit meer zul je bedoelen,” mompelde Harper.
“Tot nooit meer wat?” vroeg Jackie, die net binnen kwam lopen. Ze plofte op de bank.
“Wie was die vreemde vrouw?”
“Een vrouw die zich bezig houd met ouderen, zoals ik. Maar ik heb verder geen hulp nodig,” zei Harper.
“Ik ben blij dat ik jullie heb,” ging ze verder.
“Ik ben ook blij dat ik bij u ben, oma!”

Soms ben ik een wat trage lezer maar ik lees het wel

Wat sneu hoe de dochter van Harper is geworden. Dat klinkt echt heel erg als het tegenovergestelde van wat Harper zelf als jeugd had. Haar kleindochters lijken de vreugde juist weer wel te hebben ^_^
Ik vind Jackie als een heel leuk meisje overkomen. Maar hoe oud is ze? Eerst had ik het idee dat ze jonger dan tien moest zijn omdat ze met blaadjes gooide. Daarna kon ze ook goed een tiener zijn

En oef, wat kan die Harper een oude taart zijn zeg Zoals ze die vrouw aan de deur gelijk al af kat. Alsof ze iedere dag zo'n dame op bezoek krijgt Begrijp het wel, hoor. Iemand die je kleindochter in een pleeggezin wil hebben zou ik ook niet te lang binnenhouden.

Wat inhoudelijke feedback. Je ener laatste stukje

Het leuk wel alsof het haar niks kon schelen

leuk = leek

die ergens in Zwitseland zat om af te kikken

kikken = kicken

Het viel me op dat in de laatste alinea ongeveer je opeens heel veel het woordje "altijd" gebruikt. En toen ik dat eenmaal merkte, zag ik hem echt overal Probeer zo min mogelijk woorden te herhalen, gebruik synoniemen of schrijf de zin anders Dat maakt het fijner om een tekst te lezen.

Je laatste stukje

en een windvlaag vanuit het geopende raam wreef door haar haar heen

wreef = ging
Wrijven gaat zeg maar over je huid, kan er niet doorheen gaan

Harper werd een beetje geïrriteert

werd geïrriteert = werd geïrriteerd

Een vrouw die zich bezig houd met ouderen

houd = houdt

Ga zo door!

@Maaike: Bedankt voor je feedback! Een paar slordige foutjes, maar gelukkig zag jij ze. De leeftijd kan ik wel zeggen, maar die lees je toch in het volgende stukje. En zoals je bij de vorige reactie zei, dat je niet echt wist waar het verhaal heenging, omdat de proloog nog niks vertelde, maar ik schrijf meestal in de ik-vorm. Dit keer wil ik eens anders gaan schrijven, en deze manier bevalt me wel. Ik heb express gekozen voor een oud iemand, inplaats van een jong iemand. Maar ik zeg verder nog niks, dat is natuurlijk aan jou!

Dit keer post ik een beetje snel na het vorige stukje, maar ik kan deze hele week geen nieuwe stukje posten dus vandaar dat ik jullie nu nog even bezig houd met een lang nieuw stukje.

“Had je geen zin meer om verder te spelen?” vroeg Harper aan Jackie, en ze stond op.
“Je hebt haast geen energie meer over als je al die blaadjes wil opruimen!” riep Jackie zuchttend.
Harper glimlachtte en zei: “Maar je ruimde ze niet op, volgens mij was je de blaadjes in de lucht aan het gooien.”
Jackie knikte.
“Alsof je een vrije vogel bent. Zo vrij als een vogel!” zei Jackie, en ze bewoog met haar armen alsof ze een vogel was.
“Wilt deze vrije vogel dan ook wat te drinken?” vroeg Harper glimlachend, en ze pakte een glas.
“Doe maar chocomelk!”
Altijd in de herfsttijd moest Harper, eigenlijk de werkster, pakken chocomelk meenemen omdat Jackie dat altijd dronk in de herfst. Het was haar favoriete drinken voor in de herfst, en als het winter was dronk Jackie altijd warme chocomelk.
“Hoi oma!” hoorde Harper een bekende stem zeggen, en de deur viel dicht.
“Zus!” riep Jackie, en ze rende naar Sophie. Ze knuffelde haar zo, alsof het de laatste keer was dat ze konden knuffelen. Jackie was gek op haar enige zus Sophie. Omdat Sophie zes jaar ouder was dan Jackie, hadden ze natuurlijk andere intresse’s. Sophie was zestien, en hield zich bezig met een stage te zoeken en jongens natuurlijk. Ze was al twee gelukkige jaren met Troy. Die kwam eens in de tijd langs, en Jackie was dol op Troy. Ze speelde altijd spelletjes met hem.
“Hoi meid,” zei Harper en ze kwam aangelopen met een glas chocomelk.
“Lekker!” zei Sophie en ze pakte het glas chocomelk, dat Harper ondertussen op de tafel had gezet. Ze keek opzij naar Jackie, die verbaasd stond te kijken.
“Dat is mijn chocomelk!” riep Jackie, en ze prikte Sophie in haar buik. Ze wist dat ze daar niet tegenkon, dus Sophie riep: “Genade!” en zette het glas weer terug op de tafel.
“Meiden, rustig! Dalijk valt de chocomelk weer op het tapijt, en dat is er lastig uit te krijgen,” mompelde Harper.
“Het spijt me, oma,” zei Sophie zacht, en ze liep naar de keuken om zelf drinken te pakken.
“Hoe ging het op je nieuwe werk?” vroeg Harper, zo geïnterreseerd mogelijk. Ze had helemaal geen zin in deze drukte, ze had knallende hoofdpijn. Even moest ze denken aan de vrouw die er net was. Misschien had de vrouw gelijk, misschien moesten Jackie en Sophie wel naar een pleeggezin. Ze merkte dat ze ouder werd. In het begin ging het goed om voor twee meiden te zorgen, maar ze merkte steeds meer aan zichzelf dat ze de drukte te veel vond worden.
“Leuk! Ik heb aardige collega’s en Isabella heeft ook werk gevonden!”
“Leuk hoor,” zei Harper.
“Oma, wat is werk?” vroeg Jackie, en ze zette haar chocomelk op de tafel. Haar mond zat helemaal onder de chocomelk. Sophie zag dat, en liep zuchtend naar de keuken om een doekje te pakken.
“Dat is als je ouder bent en zelfstandig begint te worden, dan verdien je geld. Maar dat leer je allemaal wel.”
Sophie hield een doekje voor bij Jackie, en Jackie veegde haar mond af.
Jackie knikte naar haar oma, en stond op.
“Ik ga met mijn barbie’s spelen,” zei ze en ze rende naar haar kamer.
Jackie hield veel van barbie’s. Ze was geen poppenkind, ze had er misschien wel ééntje, maar dat was ook de enige. Ze sliep altijd met Molly, haar paardenknuffeltje. Die had ze van haar moeder gekregen toen ze vier jaar was. Haar favoriete barbie noemde ze Priscilla. Die had mooie blonde haren. Het deed Harper denken aan Becca, ookal was zij natuurlijk geen barbie.
“Gaat het wel met u?” vroeg Sophie toen ze Harper met haar hand tegen haar hoofd zag zitten.
“Ik heb gewoon een beetje hoofdpijn, dat is alles,” antwoordde Harper sloom. Sophie keek bezorgd.
“Weet u het zeker?”
Harper knikte en vroeg: “Wil je even een asperientje pakken voor mij?”
Sophie stond op en liep naar het kastje. Ze zag een folder liggen op de tafel, en draaide zich naar Harper.
“Wat is dit?” vroeg ze verbaasd, en ze opende de folder.
“Dat is een folder van de ouderbijeenkomsten raad. Er was net een vrouw en ze wou wat informatie vertellen.”
Sophie bladerde door de folder en zag een hoofdstuk dat heette: Pleeggezin.
“Er zijn wel eens ouderen die voor hun kleinkinderen zorgen vanwege omstandigheden. Maar, zij worden natuurlijk ook oud. Als je het beste voor je kleinkind(eren) wilt, kan je je inschrijven voor een pleeggezin.”
“Oma?” vroeg Sophie, en ze wachtte op antwoord.
“Ja, lieverd?”
Het was even stil in de kamer. Sophie las het stukje nog een keer snel, en zocht de vraag even in haar hoofd die ze wou stellen aan haar oma.
“Moet... moeten Jackie en ik naar een pleeggezin?”
“Natuurlijk niet!” riep Harper.
“Waarom word dit dan ook behandeld in deze folder?” vroeg Sophie, en ze liep naar de bank.
“Ik... ik weet het niet, oké? Ik heb maar half geluisterd naar wat die vrouw allemaal zei. Ik ben oud, ik ben vergeetachtig, en ja, ik kan niet meer veel dingen zelf, maar jullie hoeven niet naar een pleeggezin!”
schreeuwde Harper door de kamer. Het was even stil, en Harper begon zachtjes te huilen.
“Oma, niet huilen!” zei Sophie, en ze liep naar haar oma. Ze probeerde Harper te troosten, zodat ze dat altijd deed als ze emotioneel werd. Dat had verschillende redenen, zoals het verlies van haar man, Sophie’s opa, of Rebecca.
“Ik maak me zorgen. Ik ben oud. Het duurt niet meer lang voordat ik ga... En wat gaat er dan gebeuren met jullie? Jackie is nog maar tien!” zei Harper door haar tranen heen.
“Oma, u gaat niet dood. Niet nu!” antwoordde Sophie. Jackie kwam de kamer ingelopen en vroeg wat er was, want ze hoorde geschreeuw van oma.
“Er is niks, Jackie,” zei Sophie zo gerustellend mogelijk en ze keerde zich weer tot Harper.
“Waarom huilt oma dan?” vroeg Jackie. Jackie kon er slecht tegen als mensen huilen, dan begon zijzelf ook altijd te huilen, omdat ze het zielig vond voor diegene.
“Jackie, ga maar even verder spelen met Priscilla. Dan speel ik wel met Dolce!”
“Oké...” zei Jackie snikkend, en ze liep naar haar kamer.
“Oma, beloof me dat je nu nog niet doodgaat,” fluisterde Sophie, en ze liep naar de kamer van Jackie.
“Ik kan niks beloven,” zuchtte Harper en ze veegde haar tranen weg.

Awh wat zielig Dat je als kleindochter je oma moet troosten. Ik vind Jackie wel een heel leuk personage (of heb ik dat al gezegd?) En ik vraag me af of Harper nog lang voor ze kan zorgen. Zo niet wat er dan met de twee meisjes gebeurt.

“Wilt deze vrije vogel dan ook wat te drinken?”

wilt = wil

Altijd in de herfsttijd moest Harper, eigenlijk de werkster, pakken chocomelk meenemen omdat Jackie dat altijd dronk in de herfst. Het was haar favoriete drinken voor in de herfst, en als het winter was dronk Jackie altijd warme chocomelk.

Een beetje vaak altijd, in zo'n kort stukje

Ga zo door!

@Maaike: Ja, dat had je al gezegd haha. Om eerlijk te zijn vind ik Jackie ook wel een leuk persoon, ookal heb ik haar zelf verzonnen. Ik weet niet of jij al een beeld heb hoe ze eruit ziet? Ik wel hoor!

Ik heb toch nog even de tijd om een nieuw stukje te posten. Het begin van hoofdstuk 2! Lekker lang stukje.


Hoofdstuk 2.

De deurbel klonk weer luid door de huiskamer van Harper. Harper had de heletijd voor de hoorn gezeten op haar rollater, wachtend op de vrouw van het ouderenraadsbureau.
“Met mevrouw Henricksen,” zei Harper door de hoorn, ookal wist ze bijna zeker dat het Astrid van Lanen was.
“Hallo mevrouw, met Astrid van Lanen. Mag ik verder komen? U had gebeld en ik ben gestuurd,” zei de vrouw aan de andere kant van de lijn.
“Dat klopt, kom boven,” zei Harper, en ze drukte op het knopje. Ze staptte van haar rollator af, en liep naar de huiskamer. De vrouw was al binnen gestapt en ze had weer hoge hakken aan. Haar blonden haren zaten strak in een staart, en ze had weer het bekende boekje bij haar.
“Gaat u zitten,” zei Harper, dit keer op een echte vriendelijke toon.
“Wat is de reden waarom u heeft gebeld?” vroeg de vrouw, en ze liep naar de bank.
“Ik wou mijn excuses min of meer aanbieden, omdat ik wat kattig deed. En ik heb de folder eens doorgelezen en...” begon Harper voorzichtig.
Het was even stil in de kamer. De vrouw nam het woord.
“En?”
“Ik wil met u praten over een pleeggezin,” vervolgde Harper langzaam. De vrouw leek verrast, alsof ze het niet verwacht had dat dit zou komen.
“Gaat u gang. Stel al u vragen,” zei de vrouw nuchter.
“Wat houd een pleeggezin precies in? Natuurlijk, ik weet wat het is, maar wat houd het in voor Jackie en Sophie?” vroeg Harper.
“Als u besluit een pleeggezin te zoeken voor Jackie en Sophie, dan zoeken wij een pleeggezin voor u dat geschikt is voor u kleinkinderen. Natuurlijk laten wij de pleegouders ook aan u voorstellen,” antwoordde de vrouw.
Harper knikte. Er viel weer een kille stilte in de kamer.
“Wilt u nog meer weten?” onderbrak de vrouw de stilte.
“Misschien... misschien is het beter als... als...”
Harper begon zachtjes te huilen. Ze kon haar zin niet afmaken. Waar was ze mee bezig? Was dit echt het beste voor Jackie en Sophie? Sophie was al zestien, bijna zeventien, maar Jackie was pas tien, kon ze dit wel aan?
“Als Jackie en Sophie in een pleeggezin terecht komen,” vervolgde Harper, en ze deed haar bril af. Ze veegde haar tranen weg.
“Dat lijkt mij ook het beste,” begon Astrid.
“Ik snap dat het moeilijk voor u is mevrouw. Ik heb meerdere van zulke situatie’s gehad, en ik weet zelf ook hoe het is om van pleeggezin naar pleeggezin te gaan. Ik hoop dat u écht achter het besluit staat.”
Harper knikte. Ze wist het eigenlijk niet zeker of ze echt achter haar besluit stond, maar ze deed het voor Jackie en Sophie. Ze hadden helemaal geen tante, dus daar konden ze niet heen. En Sophie is nog te jong om voor Jackie te zorgen.
“Mevrouw?” vroeg Harper voorzichtig.
“Noem me maar Astrid,” zei Astrid en ze lachtte. Harper glimlachtte lichtjes.
“Astrid, komen Jackie en Sophie wel bij elkaar?”
Astrid aarzelde even, en begon toen te praten.
“Ik zal kijken wat ik voor u kan doen. Maar, ik kan u niks beloven. Meestal willen de ouders maar één kind, omdat ze bijvoorbeeld al één of meerdere kinderen hebben. Zodra er ouders zijn die twee kinderen willen, melden we dat.”
Harper zuchtte. Ze gaf toestemming voor een pleeggezin, maar Jackie en Sophie moesten kosten wat het kost samen komen. Jackie kon niet zonder haar zus.
“Het spijt me mevrouw, maar ik moet naar een volgende afspraak. Als u nog verdere vragen hebt, belt u mij maar op mijn nummer. Alles blijft privé wat u wilt vertellen. Ik sta open voor u,” zei Astrid, en ze keek op haar horloge.
“Noem mij maar Harper,” zei Harper en ze knikte tevreden.
“Oké, Harper,” glimlachtte Astrid, en ze gaf een briefje met haar telefoonnummer aan Harper. Ze lachtte.
Harper lachtte breed terug, en Astrid liep naar de deur.
“Hopelijk zie ik je gauw weer, kom eens langs voor de koffie!” riep Harper Astrid achterna.
“Zal ik zeker doen, Harper!” riep Astrid vanuit de deuropening, en de deur viel daarna dicht.
Harper kon met een rustgevend gevoel naar bed deze avond.

“Oma!” riep Sophie door het huis. Troy stond naast haar, en hij zag dat Jackie lachend naar hem toe kwam rennen.
“Troy!” schreeuwde Jackie, en ze omhelsde hem.
“Waar was je de heletijd?” vroeg Jackie, en ze klom op zijn rug. Troy rende als een paard door de kamer, en Jackie lachtte.
“Niet hier in iedergeval,” zei hij en hij keek naar Jackie. Die begon weer hard te lachen.
“Jackie, waar is oma?” vroeg Sophie, en ze schonk wat te drinken in.
“Die was even naar het park!”
“Waarom?”
“Ze wou even een eindje lopen en de eendjes voeren,” zei Jackie en ze sprong van Troy’s rug af.
“Jackie! Wat heb ik je nou gezegd, oma is te oud om alleen in het park te lopen. Wat nou als ze een misstap maakt en valt?”
“Dan zijn er altijd mensen die kunnen helpen,” viel Troy haar in de rede.
Sophie hief haar handen op, en wreef die door haar haar. Ze leek gestresst.
“Wat is er liefje?” vroeg Troy bezorgd.
“Ik maak me zorgen om oma,” begon ze. En weer zag Sophie het bange gezicht van Jackie, die ze liever niet wou zien.
Troy trok Sophie tegen zich aan, en gaf haar een kus op haar voorhoofd.
Jackie keek verdrietig naar beneden, en bedekte haar ogen door haar handen.
Sophie hield haar armen open, en Jackie rende naar Sophie.
“Het is niks,” fluisterde Sophie tegen Jackie om haar gerust te stellen. Maar Sophie wist wel degelijk wat er aan de hand was. En ze moest het ooit aan Jackie gaan vertellen voordat het te laat was.
“Jackie...” begon Sophie voorzichtig en ze liet Troy én Jackie los.
“Ik ga je iets vertellen, maar je moet mij beloven dat je niet ongerust wordt oké?”
Jackie knikte hevig. Sophie keek naar Troy, en hij knikte. Sophie slikte even.
“Zeg het nou!” zei Jackie ongeduldig. Sophie toverde een kleine lach op haar gezicht, maar toen ze weer aan het bericht dacht verdween die.
“Oma heeft iets in haar hoofd zitten, iets wat niet goed is. De dokters kunnen niks meer voor haar doen, omdat ze al oud is.”
“Een dokter is toch iemand die je toch juist beter maakt?” vroeg Jackie en ze keek verbaasd.
“Ja, bijna altijd kunnen ze je beter maken. Maar in dit geval niet,” zei Sophie aarzelend. Ze probeerde haar eigen tranen in te houden.
“Een dokter maakt je altijd beter!” schreeuwde Jackie en ze begon uit wanhoop te huilen. Sophie probeerde haar te troostten, maar Jackie sloeg de hand van haar zus weg, en rende naar Troy.
“Dokters maken oma beter toch?” vroeg ze, en ze keek naar boven, naar Troy.
“In dit geval niet,” zei Troy zachtjes en keek de richting van Sophie op. Jackie wurmde zich los en rende naar haar kamer.
“Niemand die mij begrijpt!” riep ze huilend.
Sophie zuchtte en keek naar Troy.
“Het komt wel goed. Ze begrijpt het nog niet zo goed,” zei Troy.
“Nee Troy, het komt niet goed. Mijn oma gaat dood!”
De deur ging langzaam open, en Sophie schrok. Harper stond in het gangpad.
“Oh, hoi!” riep ze vrolijk en ze keek naar Troy.
“Jij ook hier?”
Troy knikte en lachtte.
“Hoe was het in het park?” vroeg Sophie zo gewoon mogelijk.
“Leuk hoor,” zei Harper en ze zette een tas met boodschappen op het aanrecht.
“Heb je ook nog boodschappen gedaan?” vroeg Sophie en liep naar de tas. Ze begon Harper te helpen met het uitpakken van de spullen.
“Ja.”
“Ik moet weer eens gaan, ik heb nog heel veel huiswerk,” zei Troy en hij gaf een kus aan Sophie.
“Oma?” begon Sophie, toen Troy de deur uit was.
“Hoe kunt u doen alsof er niets aan de hand is? U weet dat u dood gaat, dus waarom doet u dan zo vrolijk? Jackie is helemaal overstuur.”
Harper zuchtte.
“Ik wist toch al dat ik dood ga. Het zat eraan te komen, Sophie. Het is mijn tijd. Of ik nou dood ga aan ouderdom of aan kanker,” zei Harper kil.
“Wat is kanker?” vroeg Jackie snikkend, en ze kwam met haar knuffeltje Molly aangelopen.
“Sommige jongetjes uit mijn klas praten met het woordje kanker, dan zeggen ze bijvoorbeeld: Jij bent echt kankerdom, tegen mij.”
Harper deed een hand voor haar mond.
“Ach, schat. Je moet niet luisteren naar die jongetjes. Ze weten niet wat ze zeggen,” zei Harper en ze knuffelde Jackie.
Jackie keek naar het hoofd van Harper, en sloeg er zachtjes op.
“Waar zit die rotkwaal?” vroeg Jackie en ze sloeg verder op het hoofd van Harper. Harper hield de handen van Jackie weg, en liet haar los.
“Heeft Sophie je het al verteld?”
Jackie knikte.
“Kanker is een vreselijke ziekte. Ik hoop dat jij dat nooit gebruikt in jou taal, Jackie. Beloof je me, dat je dat nooit zult doen?”
Jackie knikte weer.
“Oma gaat dood lieverd, de dokters kunnen niks meer doen. Het verhaal klonk wel eens dat de dokters de helden zijn, maar ze kunnen niet iedereen beter maken. Ooit word jij net zo oud als oma, en dan ga jij ook naar de hemel. Dat is een plek waar alles mogelijk is. Daar kan je met zoveel barbie’s spelen als je wilt, en dan kan je altijd in jou onbezorgde leventje leven.”
Jackie opende haar mond, en begon te huilen.
“Oma gaat niet dood?” vroeg ze verbaasd, en ze begon nog harder te huilen.
“Jawel, oma gaat wel dood. Laten we nou maar het beste ervan maken, Jackie,” zei Harper en ze sloot haar twee kleindochters in haar armen. Misschien was dit wel de laatste keer, dat ze ze met zijn drieeën konden knuffelen.

Ik dacht dat die pleeggezinnen (Waarbij oma's niet meer voor hun kleinkinderen kunnen zorgen, etc.) er juist voor zorgde dat broertjes en zusjes bij elkaar konden blijven. Het idillische pleeggezin zeg maar. Maar het zijn dus de normale pleeggezinnen, waarbij iedereen uit elkaar gehaald wordt en honderd keer verplaatst wordt Zo sneu.

Helemaal niet leuk dat Harper dat wil doen, al snap ik het nu wel. Ze heeft niet echt een keuze met een tumor. Ik was even vergeten dat dit verhaal in het dramatheater stond. Snif. Zielig verhaal.

Ga zo door!

Sorry dat het zo lang duurde voor het volgende stukje, maar had het druk. Nu kan ik lekker genieten van mijn vakantie!

De rozenblaadjes waren inmiddels allemaal van de boom gevallen. Jackie greep met haar handen in de rozenblaadjes, en legde ze in haar mandje.
“Die boom daar heeft ook mooie blaadjes!” riep Katie.
Jackie draaide zich om, en keek naar de blaadjes die voor Katie lagen.
Jackie schudde haar hoofd en begon de rest van de rozenblaadjes op te rapen en in haar mandje te doen.
“Is er iets Jack?” vroeg Katie, en ze ging wat dichter bij Jackie staan.
“Oma gaat toch niet dood?” begon Jackie verbaasd, en Katie leek het niet te begrijpen.
“Dokters maken je toch beter?” ging Jackie verder, en ze keek naar haar rozenblaadjes.
“Dokters maken je altijd beter! Behalve mijn mama,” zei Katie droevig. Katie’s moeder was overleden door een verkeersongeluk. De dokters zeiden dat ze niks meer voor haar konden doen, waardoor ze drie dagen later overleden was. Katie bleef achter met haar vader en haar jongere broertje Kay.
Er heersde een kille stilte tussen de twee meisjes. Na een tijdje werd die onderbroken door het geschreeuw van Sophie.
“Jackie! Jackie!” riep Sophie, en ze rende naar Jackie.
Jackie draaide zich om en keek naar Sophie.
“Oma was je kwijt,” zei Sophie hijgend.
“Ik ben gewoon rozenblaadjes aan het rapen samen met Katie.”
Sophie knikte en zuchtte diep.
“Oma wil je graag even zien,” hijgde Sophie.
Jackie knikte kort, en wenkte Katie dat ze even moest wachten. Jackie liep naar binnen.
“Ik ben hier oma!” riep Jackie vanuit het gangpad, en deed de deur dicht.
Jackie liep richting de woonkamer en zag Harper stilletjes voor zich uit staren.
“Kom eens bij oma zitten,” zei Harper. Dat zinnetje herkende Jackie uit duizenden. Dat zei Harper elke avond voor het slapen gaan, om weer een verhaaltje te gaan vertellen.
“Gaat u weer een leuk verhaaltje vertellen?” vroeg Jackie verwachtingsvol.
“Jackie... soms lees je een boek, en verwacht je een leuk einde. Maar het eindigt niet altijd met een zucht van opluchting, hopelijk begrijp je dat?”
Jackie knikte en staarde Harper aan.
“De verhalen zijn op. Alle verhalen zijn al verteld. Aan elk verhaal komt een eind,” vervolgde Harper.
“Hoe bedoelt u oma?” vroeg Jackie en ze keek verbaasd.
“Ik bedoel dat dit verhaal stopt. Mijn verhaal, Jackie.”
Het was even stil in de kamer. Jackie leek nog steeds niet te begrijpen wat haar oma bedoelde.
“Bedoelt u dat u geen verhalen meer gaat vertellen?” probeerde Jackie te raden.
“Daar komt het wel op neer,” zei Harper.
“Maar dat vind ik niet zo erg hoor, ik kan zelf ook wel lezen uit één van mijn favoriete boeken!”
“Dat is het niet lieverd.”
“Wat dan?”
“Het verhaal van mijn bestaan houd op, lieve Jackie. Wat ik al zei, als je ooit zo oud ben als mij dan ga je ook naar de hemel. Een plek waar alles mogelijk is. Geen zorgen meer aan je hoofd, gewoon lekker uitrusten.”
“En dan?”
“Dan gebeurt er helemaal niks. Precies wat elk mens zich verbeeld,” zei Harper en ze keek naar het boek dat naast haar lag.
“Onze dromen,” las Jackie voor toen ze het boek bekeek.
“Lieve Jackie, dit boek is waardevol voor mij, en jij mag het hebben,” zei Harper, en ze probeerde haar tranen weg te slikken. Ze schoof het boek in de handen van Jackie.
“Beloof je me er goed op te passen?”
Jackie knikte hevig, en glimlachtte.

Ik vind het altijd eng als mensen weten dat het bijna tijd is. Dat ze het kunnen voelen, dat lijkt me zó naar.

Arme Harper. Ik had gedacht dat ze nog met haar oude vriendin iets zou doen (of was die al overleden en heb ik dat gemist? )

Ik ben benieuwd wat er nu met de twee zusjes gaat gebeuren, of ze bij elkaar blijven of juist uit elkaar gehaald worden

Ga zo door!

@Maaike: ja, die vriendin is inmiddels al overleden.

ik meld even dat ik nu niet vaak post, omdat ik druk ben met toetsen etc.
ik zal binnekort weer posten hopelijk zo snel mogelijk.

Na een lange tijd kwam ik erachter dat ik nog een verhaal open had staan op deze site. Ik heb het verhaal inmiddels afgemaakt in word, en wil toch nog verder gaan met posten. Ik hoop dat mensen het nog lezen.

“Wat was er?” vroeg Katie toen Jackie weer naar buiten kwam gerend, ze had het boekje dat ze van Harper had gekregen in haar handen.
“Niks hoor. Mijn oma wou mij een boekje geven!”
“Gaaf! Laat eens zien?” vroeg Katie en ze keek nieuwschierig naar het boekje.
Jackie trok Katie mee naar een bankje, en ze opende het boek. Op de eerste bladzijde stond een klein verhaaltje waar Jackie nog niet zoveel van begreep, maar de letters waren ook een beetje vervaagd. Jackie sloeg nog een bladzijde om en zag een paar foto’s.
“Dat meisje lijkt op oma!” riep Jackie en ze wees naar een meisje dat op de foto ongeveer rond de achttien was. De foto was zwart wit, dus ze kon niet zien welke kleur haar het meisje had.
“Maar wie is dat meisje naast haar?” Katie wees naar het meisje dat naast Harper stond, met haar ene hand in haar zij. Ze had een jurkje aan en lachtte breed naar de camera.
“Misschien is het Becca,” concludeerde Jackie uit de foto.
“Becca?”
“Ja, Becca. De vroegere vriendin van oma. Altijd als oma mij een verhaaltje ging vertellen voor het slapen gaan, vertelde ze wat over Becca. Ze leek me een aardig meisje,” zei Jackie met een glimlach.
Toen Jackie Sophie zag wenken dat ze naar binnen moest komen, sloeg Jackie het boekje dicht en zei gedag tegen Katie.

Het was stil aan de tafel. Het enige geluid wat je kon horen was de aanraking tussen de vork en het bord. Jackie onderbrak even later de stilte.
“Oma?”
“Ja, Jackie?”
“In het boekje staat een foto met twee meisjes, en het ene meisje lijkt erg op u. Er staat nog een meisje naast u, maar wie is dat?”
Harper stond met moeite op, en Sophie keek bezorgd. Sophie was altijd al een overbezorgd type. Ze dacht overal iets achter. Als Jackie naar buiten ging, ging ze altijd nog een kwartier voor het raam staan om te kijken of er niet iets ergs gebeurde. En als Harper iets deed, moest Sophie altijd even kijken of het goed ging.
Harper pakte het boekje dat Jackie op het kastje had gelegd, en sloeg het open.
“Dat is Becca,” zei Harper zacht. Ze werd weer een beetje emotioneel.
Jackie zag het en gaf een zakdoekje.
“U hoeft niet te huilen hoor! Dalijk gaat u ook naar de hemel en dan kunt u Becca weer zien. U vertelde altijd dat Becca in de hemel is, daar waar je kan doen wat je wilt. Dan kunt u weer leuke dingen doen met haar!”
Jackie lachte, maar Harper keek nog steeds naar het boekje en pinkte een traan weg.
“Je hebt gelijk, Jackie,” zei Harper tot slot.

Hoofstuk 3.

Het was een koude dag vandaag. De herfst was bijna afgelopen en Jackie was buiten met haar vriendin Katie. Alles blaadjes waren inmiddels van de bomen afgevallen, dus ze moesten weer wachten tot volgend jaar, dan konden ze weer blaatjes gaan oprapen.
Het was stil tussen Jackie en Katie. Katie had de hele weg naar de speeltuin iets aan Jackie gemerkt.
“Ga je nog vertellen wat er is?” vroeg Katie tenslotte.
Jackie schopte wat steentjes voor haar uit en stopte haar handen in haar zakken.
“Oma is gister overleden,” zei Jackie kil.
Katie keek geschrokken en besloot verder haar mond te houden. Toen ze bij de speeltuin aangekomen waren zat er op de bank een oude vrouw. Jackie wou omkeren, want ze moest gelijk aan Harper denken.
“Wat is er precies gebeurd?” vroeg Katie voorzichtig.
“Gisterochtend... ik was aan het spelen met Priscilla, mijn barbie. Ik hoorde ineens geschreeuw van Sophie, maar ik wist niet waar ze was. Het geluid kwam uit oma’s slaapkamer. Sophie zei dat oma een hartstilstand had gehad. Ze belde 112, maar de ambulace medewerkers zeiden dat het al te laat was.”
Katie was even stil en ging toen verder met vragen.
“Maar... een hartstilstand... doet dat pijn?”
“Ik weet het niet. Sophie zei dat ze in haar slaap was overleden. Maar ik ben eigenlijk wel blij voor oma, nu kan ze eindelijk rusten en kan ze Becca weer zien!” zei Jackie, misschien iets te blij.
Katie knikte voorzichtig en de meisjes liepen allebei naar huis.

“Sophie?” vroeg Jackie toen ze Harper’s huis binnenkwam.
Geen gehoor. Wel hoorde Jackie wat gerommel in de keuken.
Toen Jackie voorzichtig de keuken inliep, zag ze een vrouw met hoge hakken en nette kleren. Ze had lang blond haar. De vrouw keerde zich naar Jackie en nam het gezicht van Jackie in haar handen.
“Jij moet vast Jackie zijn?” vroeg ze vriendelijk.
“Ja, ik ben Jackie. Maar wie bent u en wat doet u in oma’s huis?” vroeg Jackie boos. Ze wurmde zich uit de handen van de vrouw.
“Ik ben Astrid van Lanen. Jouw oma kende mij, ik was van de ouderenbijeenkomst.”
Jackie keek niet-begrijpend naar Astrid en rende naar de woonkamer.
Astrid kwam naast haar zitten, en sloeg een arm om haar heen.
“Het is goed, je mag huilen,” zei Astrid.
“Huilen is voor watjes,” zei Jackie oprecht.
Astrid lachte, en Jackie lachte zachtjes mee. Maar ook Jackie kon haar tranen op een gegeven moment niet meer inhouden, en Astrid sloot haar in haar armen.
“Ik ben aan het zoeken voor een ander thuis voor jou en je zus. Harper heeft hiervoor ingestemt, Jackie. Ze wou dat als ze er niet meer is jullie bij een liefdevol gezin terechtkomen.”
Jackie keek de vrouw aan en knikte, ookal begreep ze nog niet zo goed wat Astrid bedoelde.
“We hebben min of meer al een gezin gevonden voor jullie,” zei Astrid vriendelijk.
Jackie keek op toen de deurbel ging en wou erheen rennen, maar Astrid was haar voor.
Een kleine vrouw met lichtbruin haar kwam binnengelopen. Ze had een grijs vest aan met een joggingsbroek. Astrid wou vragen wie de vrouw was, maar de vrouw kwam richting Jackie gelopen.
“Ach kind... wat ben je groot geworden. Je bent prachtig,” zei de vrouw. Jackie rende snel naar Astrid.
“Wie ben jij?” vroeg ze voorzichtig.
“Je bent een schat om naar te kijken. Ik wou dat je vader dit kon zien,” ging de vrouw verder.
“Mijn vader?” vroeg Jackie nietsbegrijpend.
“Ik denk dat u bij het verkeerde huis bent,” zei Astrid en ze wou de vrouw begeleiden naar de deur.
“Blijf met je poten van me af!” schreeuwde de vrouw. Jackie keek bang.
“Mevrouw moet ik de politie soms bellen?” ging Astrid bedreigend verder. De vrouw begon te lachen en een goude tand kwam tevoorschijn.
Sophie kwam op dat moment binnen gelopen en keek de vrouw aan.
“Mam?” zei ze geschrokken. De vrouw lachtte weer. Ze wou Sophie een knuffel geven, maar Sophie duwde haar van zich af.
“Wat doe jij hier? Je zat toch in een kliniek?”
“Ja zat, ik ben vrij schat. Nu kan ik eindelijk genieten van mijn kinderen!”
“Trouwens.. waar is dat ouwe lijk eigenlijk?” ging de vrouw verder.
Sophie was woedend en pakte de vrouw bij haar arm. Ze nam haar mee naar de deur en zette haar buiten.
“Ga weg, voor altijd!” zei Sophie en ze deed de deur dicht.

Ik moest even een paar regels terug lezen, want de titel zei me vrij weinig. Maar die paar regels waren genoeg om het verhaal weer helder te krijgen Goed dat je weer verder gaat met je verhaal, ik ben benieuwd hoe het af gaat lopen met de twee meiden.

Ik vind trouwens het stuk van het overlijden van Harper en die plotselinge vrouw een beetje apart. Ik weet niet meer hoe oud die meiden zijn, maar je zou verwachten dat de kinderbescherming gelijk op de stoep staat om ze mee te nemen (of heb ik nu teveel films gekeken? ) Het voelt nu net of de meiden al een paar dagen thuis zijn, die vrouw komt binnen vallen en raakt Jackie aan alsof ze al heel lang bekenden zijn. Dat vond ik een beetje vreemd Met name hoe de vrouw zich gedraagt Dat andere is meer omdat ik vergeten ben hoe oud ze zijn.

Anyway, ga zo door! Ben benieuwd hoe het verder gaat

@Maaike: Allereerst, wat leuk dat je nog reageert en mijn verhaal leest! Dat je nog de moeite nam om het nog te lezen, omdat het al een tijdje terug was sinds mijn laatste post. Maar super leuk! Sophie is 17 in mijn verhaal, en Jackie is tien. Ik las even mijn stukje terug. Ik had het zo gedaan, dat de laatste woorden waren wat Harper zei was "Je hebt gelijk," omdat Jackie daarvoor zei dat ze het wel fijn vond voor haar oma dat ze naar hemel ging zodat ze haar vroegere vriendin Becca dan weer ziet. Nu ik het terug lees vind ik het zelf ook een beetje raar, maar hopelijk begrijp je het nu een beetje. En ik heb Astrid (die vrouw voor de ouderen) er even ingezet, omdat het een dag na de dood van Harper was en in mijn volgende stukje komt de kinderbescherming ook langs. Die vrouw die binnen was komen vallen, was de moeder van Sophie en Jackie, die ik in de proloog beschreef als Selena, de dochter van Harper die door alcohol en drugs in een kliniek zat in Zwisterland. Ik vond het wel leuk om een beetje de spanning op te bouwen door haar in het verhaal te plaatsen, maar omdat Jackie haar moeder natuurlijk niet goed kent en het een schok is voor iedereen dat ze ineens komt op dagen. Tot zo ver, na mijn lange verhaal, hoop ik dat je het begrijpt!

Volgende stukje! (:

Jackie was inmiddels naar buiten gegaan. Sophie had Jackie gevraagd om een paar vriendjes op te halen en buiten te spelen, zodat Sophie kon praten met Astrid.
“Was dat jullie moeder?” vroeg Astrid.
Sophie knikte en kon nog steeds niet begrijpen dat haar moeder, die ze zes jaar niet meer had gezien, omdat ze naar een afkickkliniek moest in Zwitserland, zonet was binnengekomen alsof er niks was gebeurd. Natuurlijk wist Sophie dat ze geen zes jaar nodig had om af te kicken, ze liet gewoon niks meer van zich horen. En juist op dit moment dat Harper was overleden, kwam ze weer roet in het eten gooien. Jackie wist amper wie hun moeder was, want ze was nog maar vier jaar toen ze werden weggehaald bij hun moeder.
“Kun je misschien wat vertellen over haar?” vroeg Astrid verder.
“Zes jaar geleden, toen ik elf was, ging onze moeder naar een afkickkliniek in Zwitserland om af te kicken van haar drank –en drugsgebruik. Ze begon met drinken en drugs gebruiken toen onze vader overleed, volgens mij was dat toen ik tien jaar was,” zei Sophie en ze dacht verder na.
“Ik weet het allemaal niet meer zo goed, want ik was nog jong. Ik weet wel dat onze vader ons regelmatig sloeg, maar dat kwam vooral als die dronken was. Hij was vaak dronken, vooral in het weekend. Onze moeder keek machteloos toe hoe we werden mishandeld, en begon later gewoon gezellig mee te drinken. Eerst was het nog wel normaal, maar toen onze vader zelfmoord had gepleegd ging ze steeds meer drinken. Uiteindelijk kwam ook de drugs erbij, toen ging het helemaal fout.”
Astrid schreef alles op wat Sophie vertelde, en sloeg een arm om haar heen.
“Het komt wel goed. Ik neem aan dat je niet terug naar jullie moeder wilt? En bovendien zou dat denk ik ook niet kunnen want ik denk dat ze haar moederschap is verloren in de jaren dat Harper voor jullie zorgden,” zei Astrid en ze sloeg haar boekje dicht.
“Bedankt voor je verhaal, we zullen kijken wat de mogelijkheden zijn. Ook zal ik contact op nemen met de medewerkers in de afkickkliniek in Zwitserland, dan kunnen hun vertellen hoe het is gegaan in die zes jaar dat ze weg was, maar geen zorgen, jullie komen bij een liefdevol pleeggezin,” vervolgde Astrid en ze lachte. Sophie lachte voorzichtig terug en zwaaide Astrid uit.
“Mocht ze jullie lastig vallen, dit is mijn nummer.”
Astrid legde een briefje op de salontafel en verliet daarna het huis.


De deurbel klonk luid door de woonkamer. Sophie stond traag op en deed de deur open. Er stond een vrouw van rond de dertig. Ze had een zwarte broek aan met een wit topje. Naast haar stond een man van dezelfde leeftijd en had een spijkerbroek aan met een overhemd.
“Hallo, ik ben Larry van Zanten en dit is mijn collega Ashley Vlaanderen,” zei de man, en gaf een hand aan Sophie.
“Wij zijn gestuurd door de kinderbescherming, mogen we even binnenkomen?” vroeg Ashley en ze glimlachte vriendelijk.
Sophie schrok een beetje, ze wist wat er ging gebeuren. Ze gingen een paar vragen stellen en dan gaan praten over een pleeggezin.
“Ja... jahoor,” kraamde Sophie uit en ze liep achter Ashley en Larry de woonkamer in.
“Jij moet Jackie zijn?” vroeg Ashley met een glimlach en wou Jackie een hand geven.
“Ja, ik ben Jackie. En wie bent u?” vroeg Jackie brutaal. Ze gaf geen hand aan Ashley.
“Ik ben Ashley Vlaanderen, wij zijn van de kinderbescherming.”
Sophie knikte naar Jackie dat het oké was, en ze ging zitten op de stoel waar Harper altijd zat.
“We hebben gehoord dat jullie oma, Harper Steenberg, gister is overleden?” vroeg Larry en Ashley pakte een schrijversblok om dingen op te schrijven.
“Ja, gisternacht. Ze was overleden aan een hartaanval, beter dan aan die rotkanker,” zei Sophie kwaad. Ze was boos en tegelijkertijd verdrietig. Waarom moest haar oma, op haar oude dag, kanker krijgen? Ze had voorheen al gezondheidsproblemen, maar het was oneerlijk dat ze ook nog kanker er boven op moest krijgen. Gelukkig stierf haar oma aan een hartaanval, maar door de kanker was haar dood vroeger.
“Ik snap hoe je je nu voelt. Jullie oma is er niet meer, jullie moeder zit in een kliniek in Zwitserland en jullie vader is overleden, toch?” vroeg Ashley verder.
Sophie knikte. Ze herinnerde nog toen Astrid aan het begin van de middag hier was, en er een verwarde vrouw naar binnen kwam en beweerde dat ze hun moeder was. Tenminste, dat dacht Sophie. Even twijfelde ze of ze het ging zeggen, maar ze deed het niet.
“Is het goed als we jullie even meenemen? Neem nu alvast wat spulletjes mee, morgen komen we hier weer terug,” zei Ashley en ze sloeg haar boekje dicht.
Sophie knikte, en keek naar Jackie. Die zat onderuitgezakt op de bank met haar handen over elkaar. Aan haar blik te zien was ze boos.
“Jack... het komt allemaal goed,” zei Sophie om haar gerust te stellen, maar Jackie stond boos op.
“Oma is gister overleden en de volgende dag staan deze rare mensen in oma’s huis. Ze willen ons meenemen naar ik weet niet waar. Nou, ik ben niet van plan om weg te gaan!” riep Jackie kwaad en ze rende naar de deur.
“Jackie waar ga je naar toe?” vroeg Sophie en Ashley en Larry waren inmiddels ook opgestaan.
Ashley kwam naar Jackie toegelopen, bukte en streelde over haar armen . Ze keek haar aan en glimlachde. Jackie had tranen in haar ogen.
“Kom op, pak wat spulletjes en we gaan. Het komt allemaal goed Jackie, we leggen dalijk alles uit.”
Jackie wurmde zich los.
“Blijf van me af!” gilde ze, en ze rende naar buiten.
Sophie stond op en rende achter Jackie aan, maar Jackie was te snel.
“Jackie! Jackie!” gilde Sophie er nog achteraan, maar ze was al verdwenen.

Ik snap het helemaal De moeder wist ik nog, haha. (En lang leve de updates in mijn mailbox, anders had ik echt niet meer geweten dat ik in dit verhaal was begonnen )
Fijn dat het verhaal weer verder gaat!

want ze was nog maar vier jaar toen ze werden weggehaald bij hun moeder.

Maar, gezien haar verhaal over paps en mams zich in de tussentijd afspeelt zijn ze dus redelijk vaak teruggekomen in het gezin? Eigenlijk zijn ze dus van hot naar haar gesleept totdat ze bij oma terecht kwamen?

“Kun je wat vertellen wat je vader allemaal deed?

Vragen ze dat in een eerste gesprek? Zijn ze niet iets voorzichtiger? En als ze uit huis geplaatst zijn, weet de kinderbescherming daar toch wel iets van?

Verder goed geschreven! Ben heel benieuwd hoe het verder gaat, ga zo door

@Maaike: Haha wat fijn van die mailbox! Ik wou toch even reageren op je feedback, zonder een stukje te posten.

Ik snap even je eerste vraag niet over het stukje: want ze was pas vier jaar toen ze werden weggehaald bij hun moeder.
Ik bedoel hiermee te zeggen, dat Jackie nog vrij jong was waardoor ze niet wist wie de vrouw was die zomaar binnen kwam vallen. Sophie was daarintegen elf, en wist dus nog wel wie hun moeder was. Vanaf het moment dat Jackie vier was en Sophie elf, werden ze weggehaald bij hun moeder omdat die naar een kliniek ging in Zwitserland en daarna nam Harper de zorg opzich. Begrijp je het een beetje?

Ik snap wat je met de tweede vraag bedoeld, en eerlijk gezegd ben ik niet zo tevreden over mijn laatste stukje. Ik denk dat ik het nog een beetje aanpas, zodat het wat meer te begrijpen is. Ik heb de vraag verkeerd gesteld aan Sophie, ik kon achteraf beter doen iets als: "Aan welke mishandeling deed jullie vader?"
Ik snap wel dat het een beetje een verwarring is, ik heb het stukje helemaal veranderd, het stukje met de kinderbescherming. Lees het even door en hopelijk snap je het nu!

Wat betreft de eerste vraag, ik heb weer eens fijn namen doorelkaar gehaald. - Wat me wel vaker gebeurt ) Ik dacht dat het hele stukje op de een of andere manier over Sophie ging, en daardoor kwam het heel raar op me over. Maar bedankt voor je uitleg! Hielp een hoop en nu klopt het ook weer

Ik heb het laatste stukje opnieuw gelezen en dat komt veel realistischer over, zeker omdat Jackie het er helemaal niet mee eens en die mensen niet allemaal vragen over het verleden stellen Goed gedaan!

Ga zo door!

@Maaike: Dankje haha! Ik vind het nu zelf ook realistischer. Als jij geen feedback had gegeven, dan had ik het stukje denk ik zo gelaten. Bedankt!

Volgende stukje, begin van hoofdstuk 4.

Hoofdstuk 4.

“Troy!” gilde Sophie en ze gaf hem een knuffel.
“Ik ben zo snel mogelijk gekomen, wat is er?” vroeg Troy en hij ging zitten. Ashley en Larry zaten nog steeds in de woonkamer. Ze waren druk bezig met telefoontjes plegen om Jackie zo snel mogelijk te vinden.
“Jackie is weggelopen.”
Troy keek geschrokken en zag dat Sophie tranen in haar ogen kreeg.
“Liefje, het komt wel goed. Ik help mee met zoeken,” zei Troy beslist en hij knuffelde Sophie.
Ashley was net klaar met bellen en zei: “De politie is Jackie aan het zoeken.”
“Ik wil niet nog iemand kwijtraken,” zei Sophie en ze deed haar handen in haar haren. Waarom moest Jackie op dit moment weglopen?
Op deze momenten kon Sophie al deze zorgen er echt niet bij hebben.
“Was oma nog maar gewoon levend, dan had ik al die zorgen nu niet. Allemaal door die rotkanker moest ze eerder dood gaan, het is oneerlijk!” gilde Sophie en ze rende naar het balkon. Ze moest huilen.
Troy rende achter haar aan.
“Soof, niet huilen! Je weet dat ik daar niet tegen kan,” zei Troy en hij gaf haar een kus op haar voorhoofd.
“Ik wil alleen zijn,” zei Sophie beslist.
“Maar ik wil juist helpen.”
“Ik kan jou hulp nu echt niet gebruiken! Wat wil je dan gaan doen? Je kan Jackie onmogelijk vinden! Niemand kan haar nu ompraten om mee te gaan naar de kinderbescherming!”
Troy keek verbaasd.
“Kinderberscherming? Zijn die twee mensen hier van de kinderbescherming? Ik dacht dat het je tante en je oom was!” zei Troy kwaad. Hij bedoelde het niet kwaad, maar het kwam kwaad over. Hij wist wat er ging gebeuren als de kinderberscherming er was. Ze zouden Sophie en Jackie in een pleeggezin plaatsen en misschien zou dat tussen hun relatie alleen maar voor problemen zorgen.
“Luister, op deze momenten wil ik er juist voor je zijn,” fluisterde Troy zacht.
Sophie keek naar Troy en schudde haar hoofd.
“Ik zou nooit weten waar Jackie nu uithangt. Misschien is ze bij Katie, misschien is ze bij de speeltuin. Ik maak me zo’n zorgen Troy, misschien is er wel iets ergs gebeurd. Ik kan haar niet zomaar alleen over de straat laten zwerven!”
“Wat doen we hier dan nog? We gaan haar zoeken!” zei Troy en hij pakte Sophie’s hand.
“Ashley en Larry hebben er al voor gezorgd dat de politie haar zoekt,” zei Sophie en ze veegde haar tranen weg.
Troy zuchtte diep en stond op.
“Wat ga je doen?” vroeg Sophie.
“Je kan mijn hulp toch niet gebruiken, zeg je net. Ik denk dat ik dan maar ga,” zei Troy en hij liep boos weg.
Het idee dat Troy boos op haar was, maakte haar nog verdrietiger. Maar ze kon nu niet zomaar achter hem aan gaan rennen. Misschien moest ze hem even alleen laten, en later weer met hem gaan praten als zij zelf ook alles weer op een rijtje heeft in haar hoofd. Het belangrijkste was Jackie, die moest ze zo snel mogelijk vinden.

De dag van de begrafenis was aangebroken en Sophie wist nog steeds niet waar Jackie was. Ze had vannacht liggen piekeren en bedenken waar Jackie zou zijn, en ineens was ze het zat. Ze zou niet zomaar in haar bed kunnen liggen met het idee dat Jackie over straat zwerfde. De politie had nog steeds niks gevonden, en Sophie besloot zelf te gaan zoeken. Helaas leverde het niets op.
“Gaat het?” vroeg Ashley. Ze was de hele nacht bij Sophie gebleven om haar niet alleen te laten, vandaag zou ze ook meegaan naar de begrafenis.
“Ik maak me zo’n zorgen om Jackie... Ik ben vannacht wezen zoeken,” zei Sophie en ze nam een slok van haar thee.
“Ik vind het erg voor je Sophie, ik hoop dat de politie haar snel vind. Misschien komt Jackie zelf wel terug?”
Sophie schudde haar hoofd.
“Ze kan zo de weg kwijt raken. Ze is pas tien! Misschien is ze wel meegenomen door zo’n enge man!” riep Sophie en ze liep heen en weer door de kamer.
“Ik word gek. Ik word gek. Ik word gek,” zei ze steeds en Ashley keek bezorgd.
“Je weet dat vandaag de begrafenis is, toch?” vroeg Ashley voorzichtig en ze begeleidde Sophie weer naar de stoel.
“Ik weet het, maar ik ga niet voordat Jackie gevonden is!” riep ze.
Ashley zuchtte en wist niet wat ze moest zeggen.
“Ga je maar even opfrissen, misschien helpt dat een beetje,” zei ze tenslotte.
Sophie knikte en liep naar de badkamer. Ze deed de deur op slot en liet zich tegen de deur naar beneden glijden. Ze begon te huilen.
Alle problemen kwamen te gelijk. Harper was overleden, Troy was boos op haar, Jackie was weg en hun moeder kwam ineens weer opduiken.
Ze keek naar het litteken op haar arm. Het was een pijnlijke herinnering. Ze weet het nog als de dag van gisteren. Hun vader was door het dolle heen, hij sloeg maar door en Sophie knalde met haar arm tegen de tafel aan.
Sophie veegde haar tranen weg en liep naar de wastafel. Hangend boven de wastafel keek ze in de spiegel. De tranen bleven komen en in een klap gooide Sophie alle spullen van de wastafel. Ze was zó boos. Boos op alles en iedereen, maar tegelijkertijd verdrietig.
Zonder na te denken pakte ze de schaar dat op de grond was gevallen en hield het tegen haar arm.

Hoofdstuk 5.

Jackie keek bang om zich heen en ging zitten op een bankje. Ze trappelde wat met haar benen, en keek om zich heen. Meteen viel haar twee spelende kinderen op. Een jongen en een meisje, vast broers en zussen. Ze waren aan het overgooien met een bal. Jackie liep voorzichtig naar ze toe.
“Mag ik meedoen?” vroeg ze en de twee kinderen keken Jackie vriendelijk aan.
“Jahoor! Ik ben Rose,” zei het meisje en ze giechelde. De jongen kwam naast Rose staan.
“Ik ben Menno!” zei hij blij. Jackie lachtte terug.
“En wat is jou naam?” vroeg Menno en hij gooide de bal omhoog. Jackie zei niets.
“Je weet toch wel je naam?” vroeg Rose giechelend.
“Jackie,” zei Jackie en ze keek naar beneden. Ze voelde zich niet op haar gemak. Ze had spijt dat ze was weggerent, want nu was ze de weg kwijt. Sophie zal vast ongerust zijn.
Jackie, Rose en Menno gingen in een driehoek staan en gooide over met de bal. Jackie schrok toen ze een lange jongen zag lopen, met bruin haar.
“Je moet wel opletten hè!” riep Rose.
Jackie pakte de bal op en rende naar Rose en Menno. Ze trok hun mee.
“Wat doe je?” vroeg Menno.
Jackie zei niets en bleef doorrennen. Ze kwamen in een steegje en ze hijgde.
“Ik zag de vriend van mijn zus,” hijgde Jackie en ze keek om het hoekje om te zien of ze Troy nog zag.
“Daar hoef je toch niet voor weg te rennen?” vroeg Rose verbaasd en keek mee met Jackie.
“Ik ben weggelopen van huis, als Troy mij ziet zal die vast boos op me zijn.”
Menno lachte, en keek mee.
“Is dat hem?” fluisterde hij zacht en hij wees naar een jongen die hun kant op kwam gelopen.
“Ja!” gilde Jackie en ze sleurde Rose en Menno weer mee verder de steeg in. Het liep dood.
“We kunnen nergens heen,” zei Rose.
“Jullie moeten me helpen, ik wil niet dat hij me ziet!” zei Jackie en ze keek Rose en Menno aan.
“Ik weet wel wat!” riep Menno en hij liep met de bal naar het begin van het steegje. Jackie en Rose kwamen er bij staan, en Jackie keek voorzichtig over de schouder van Menno heen.
“Let op,” zei hij en hij gooide de bal in de richting van Troy. Die schrok en keek verbaasd naar Menno.
“Kom mee,” fluisterde Rose en ze sleurde Jackie mee over de straat. Het was druk op de weg, Jackie en Rose renden langs alle auto’s heen en hier en daar hoorde je wat getoeter. Toen Jackie en Rose aan de andere kant waren en Jackie omkeek, zag Troy haar.
“Jackie!” riep Troy en hij wou oversteken, maar Menno hield hem tegen.
Rose sleurde Jackie verder mee, en op dat moment was Troy uit haar zicht verdwenen.

Bij hoofdstuk vier mis ik een beetje wat Sophie doet vanwege die onrust. Ze schreeuwt en gilt wel en maakt ruzie met haar vriend, maar misschien loopt ze ook de kamer van haar zusje in en pakt ze een knuffel op om te bedenken waar haar zusje kan zijn. Of omdat Jackie dan dichterbij is als Sophie in haar kamer is. Het is maar een idee

Hoofdstuk vijf vind ik goed geschreven! Kan me heel goed voorstellen dat ze niet haar huis durft omdat ze denkt dat iedereen boos op haar is. En ook dat die kinderen haar helpen, want dat klinkt natuurlijk als een spannend avontuur

Ga zo door

Oeps! Ik had al een tijdje niet gepost sinds mijn laatste stukje, kom ik nu achter haha! Dit zal even mijn laatste stukje zijn voor de komende 3 weken, want ik ga namelijk op vakantie deze week!

Volgend stukje:

"Menno, Rose!" gilde een vrouwe stem in de verte. Menno en Rose keken op en Jackie keek verbaasd.
Een lange vrouw met bruin haar kwam hun richting opgelopen, en knuffelde Menno en Rose.
"Papa zei al dat jullie hier in de buurt waren," zei ze. Rose keek naar Jackie die nietsbegrijpend naar de vrouw keek.
"Oh, mam, dit is Jackie! We kwamen haar tegen in het park! Jackie, dit is onze moeder," zei Rose en ze wees naar die vrouw die vriendelijk lachte naar Jackie.
"Onze ouders zijn gescheiden, deze week gaan we weer naar onze moeder. Die komt ons nu ophalen!" vervolgde Menno en de vrouw gaf een hand aan Jackie.
"Hoi Jackie, ik ben Karlijn," zei Karlijn vriendelijk en Jackie deed eens stapje achteruit. Ze was altijd bang voor vreemden.
"Rustig maar, ik doe je niks!"
Jackie knikte en ging naast Menno en Rose staan.
"Jackie, wij gaan met onze moeder mee. Maar over een week zijn we weer bij onze vader. Kom je dan weer in het park spelen?" vroeg Rose en ze glimlachte.
Jackie schrok en keek op.
"Maar waar moet ik dan heen?" vroeg ze wanhopig en Menno en Rose leken Jackie niet te begrijpen.
"Naar je eigen huis?" zei Menno en hij keek verbaasd naar Karlijn.
Jackie kreeg tranen in haar ogen en haalde moeilijk adem. Ze kon onmogelijk terug naar huis gaan. Ze wist niet eens waar ze was, dus ze zou de weg naar huis helemaal al niet weten.
"Ik... ik heb geen huis," kraamde Jackie uit en Karlijn keek naar Menno en Rose.
"Hoe kunnen jullie in hemelsnaam met een straatkind omgaan? Dit sta ik niet toe!" zei Karlijn en ze trok Menno en Rose dichter bij zich toe en keek met een vuil gezicht naar Jackie.
"Maar mam, ze is geen straatkind. Ze is weggelopen!" nam Rose voor Jackie op. Karlijn schudde haar hoofd.
"Een probleemkind dus die is weggelopen van huis. Ik wil niet dat jullie met haar omgaan. Kom jongens, we gaan."
Karlijn pakte de handen van haar kinderen en liep naar haar BMW.
Jackie bleef verbijsterend achter en ze keek hoe Rose en Menno in de BMW stapte. Ze wist het al, het was een rijke familie die niets van kinderen zoals haar moesten hebben. Was ze echt een probleemkind? Het is haar eigen schuld, dacht Jackie. Het is haar schuld dat ze in deze situatie is beland. Ze had nooit weg moeten lopen. Ze heeft Sophie vast ongelukkig gemaakt en Troy was al naar haar op zoek. Jackie walgde van zichzelf. Machteloos keek ze toe hoe de BMW wegreed. Rose stak haar hoofd nog uit het raam en zwaaide vrolijk, maar Jackie keerde zich om en liep weg.

Aww. Arme Jackie. Ik hoop dat ze snel gevonden wordt en niet echt een straatkind wordt.

Ohja, fijne vakantie!