Alvast bedankt~Een biologie lerares kijkt verrast toe wanneer een van haar studenten een medestudent aanvalt. Zij loopt naar het vechtende tweetal toe om ze uit elkaar te halen maar al snel leert ze dat het al veel meer dan een gevecht is en het veel gruwelijker is dan ze had voorgenomen.
Een man, tot wanhoop gedreven door zijn ernstig zieke vrouw, maakt een eind aan haar en zijn lijden. Maar na een paar uur ziet hij weer beweging bij haar en hij vraagt zich af of hij zijn verstand aan het verliezen is.
Een babysitter probeert met al haar kracht een bedreigende man te verweren en haar oppaskindje te beschermen. Echter de babysitter verliest de strijd en even later doet ook zij een poging om haar oppaskindje aan te vallen.
Een rouwende zoon wordt ruw gewekt middernacht. Hij gaat op het geluid af dat beneden klinkt en komt oog in oog te staan met zijn verloren vader. Eerst borrelt er iets hoopvols in hem. Maar zodra hij zijn dodelijk gewonde moeder onder zijn vader ziet liggen en de lege, verwilderde blik in zijn vaders ogen ziet slaat hij op de vlucht.
Een eenzame en gedeprimeerde man van middelbare leeftijd verwacht weer een lusteloos gevulde dag en vervelende, zeurende mensen. De radio vertelt hem echter iets anders. Mensen vallen elkaar aan, het bloed loopt kilometers over straat en elk mens keert zich tegen de andere mensen. Er wordt gesproken over een epidemie. Het nieuws zal hem moeten overweldigen, hem bang moeten maken, maar in plaats daarvan voelt hij de adrenaline oppompen en schenkt het hem een waar doel in het leven. Hij staakt zijn suïcide poging en vertrekt uit zijn huis, op zoek naar de uitdagingen op straat.
Een hechte familie dreigt uit elkaar te worden gehaald door alle chaos en leed die zich nu zo verschrikkelijk speelt. Maar de man des huizes weigert dit te laten gebeuren en zet alles op alles om zijn gezin te beschermen.
Hoofdstuk 1
“Mevrouw Whither?”
Lynette keek op van haar nakijkwerk en oogde een van haar leerlingen, Odilia Scott, die tegen de deurpost aangeleund stond met een opgeheven wenkbrauw in bedenking.
“Ja, Odilia?” Zei ze tegen het tienermeisje dat haar aansprak en gebaarde haar dat ze gerust in het lokaal mocht komen. Odilia trad rustig binnen, handen achter haar rug geklemd en haar strakgetrokken paardenstaart veerde met elke stap die ze nam op en neer.
In tegenstelling tot haar klasgenoten, was Odilia het enige meisje die haar schooluniform wel op de correcte manier droeg. Ze vouwde haar schoolrok niet dubbel met de bedoeling om de aandacht naar haar benen te laten gaan, knoopte haar bloes tot net onder haar nek en trakteerde geen enkele jongen op een bescheiden portie ‘inkijk’ en had haar kousen vrijwel altijd aan.
Haar klasgenoten maakten constant hun aanpassingen aan hun schooluniformen en telkens wanneer Lynette hun erop aansprak dat ze het uniform moesten laten zoals het was, zouden ze haar nogal nijdig aankeken en mopperden ze dat ze werden belemmerd in hun creativiteit. Lynette moest niets hebben van zulke bijdehante opmerkingen en ging ervoor naar de directeur, om een strenger beleid hierop te discussiëren. Maar directeur Michael Roof lachte naar haar, alsof ze een kind was met een onmogelijke maar schattige wens, en sloot zich aan bij de argumenten van de tienermeisjes.
“Laat ze toch maar, Lynette. Zij waren al niet zo enthousiast bij de invoering van de uniformen. Dit is hun manier om er mee om te gaan en ermee tevreden te zijn. Laat ze maar lekker doorgaan met het experimenteren op het gebied van hun ‘creativiteit’. Zolang ze de uniformen nog dragen zie ik hierin geen probleem.” Had hij geconcludeerd.
Vervolgens vroeg hij haar of ze er nog wat verder op had toe te voegen en Lynette verbeet zich. Ja, schreeuwde het in haar hoofd. Ze experimenteren met hun seksualiteit liever dan hun creativiteit. Wat normaal is voor meisjes hun leeftijd, maar Lynette was van mening dat ze dit beter op een andere manier konden laten uiten in plaats van de ongeschreven reglementen van hun uniformen compleet aan hun laarzen te lappen en de hele bedoeling van het uniform weg te gooien. Nog steeds werden andere niet in hun waarde gelaten en werden ze op hun ‘preutsheid’ aangewezen en uitgelachen. Meisjes zoals Odilia Scott bijvoorbeeld. Maar niet dat het de perverseling van een Roof wat kon schelen. Nee, hij genoot vast van het beeld van ontblootte benen en de opvallende gleuven onder de nek die van hun bloes verscheen en pronkend aandacht aanlokte.
Lynette liet hem weten verder niets te willen toevoegen en wenste hem nog een goede dag. Ze zag de zin er niet meer van in en liep weg uit zijn lokaal.
Odilia nam plaats achter een van de tafels tegenover Lynette’s bureau en verstrengelde haar vingers in elkaar op de tafel. Ze keek naar haar samengeknepen vuisten op de tafel en beet fel op haar onderlip.
Lynette wachtte af totdat ze iets ging zeggen en corrigeerde nog een vraag voor ze het nakijkwerk volledig opzij zette en haar armen kruisten op haar bureau en al haar aandacht aan Lacey schonk.
“Ik-Ik wilde u nog wat vragen wat betreft de pauzes…” Begon Odilia stamelend en Lynette onderdrukte een zucht van ontstemming. Niet dit alweer, bedacht ze zich radeloos. Ze spande haar schouders aan.
“Wat is daarmee?” Ondervroeg Lynette haar student verder. Al wist ze wel goed waarover het ging nog voordat het meisje verder ging. Ze bracht het al vaker op.
“Ik wilde u vragen of u er nog wat gedachten aan wilde geven,” Beantwoorde het meisjes, nerveus knelde ze haar handen samen, afwachtend op de voorspelbare afwijzing.
“Odilia, we hebben dit genoeg overlegd: Ik kan het niet laten toestaan dat je in de pauzes binnen blijft. Ik ben bewust van jouw persoonlijke belevenissen en wil jou hierin graag verder helpen. Maar door jou te verstoppen in een lokaal zou ik je niet van dienst zijn. Zo zou het ook niet gaan later als je een baan hebt en je collega’s zijn toevallig heel vervelend.” Herhaalde Lynette haar argumentatie voor wat wel de honderdste keer leek.
“Maar ik heel veel werk leveren in de pauzes…” deed Odilia verder een poging om haar docent over te halen, maar zonder succes.
“Pauze is pauze. Lestijd is lestijd en huiswerk is huiswerk.” Legde Lynette simpel weg uit. “Ik kan jou niet zulke privileges geven, jongedame. Niet alleen is het schoolbestuur het daarmee oneens, het is slecht voor je ontwikkeling ook. Het is essentieel om te kunnen communiceren. Ik vind het belangrijk voor jou Odilia om jou persoonlijk zo goed mogelijk te ontwikkelen. Dat kun je niet doen als ik jou binnen zou laten.”
Odilia’s ogen glansde en haar schouder trilde. Ze leek zich vurig te verbeten om niet in huilen uit te barsten. Er sprong iets ongemakkelijks in Lynette’s keel en ze zuchtte verslagen.
“Odilia, lieverd,” begon ze vervolgens weer terwijl ze haar leesbril afdeed en deze zorgvuldig voor zich op haar bureau legde. “Zoals ik al zei: ik weet dat het een moeilijke opgave voor je is. Zelf ben ik ook vijftien geweest en onzeker. Ik ben bereid om je hierin goed te helpen. Vandaar dat ik er zo op tegen ben dat je je wilt verschuilen van het contact met medeleerlingen. Maar jij moet je daarvoor genoeg kunnen openstellen.”
“Weet u dan hoe het voelt als ze u een preutse, zwakzinnige, zielige huilebalk noemen?” vroeg Odilia haar plotseling, nogal bits. Lynette fronste. Liever wilde ze niets openbaren over haar jeugd tegenover mensen waar ze verplicht was een nogal oppervlakkige relatie op na te houden. Maar als het iets in het meisje kon overtuigen, kon ze wel iets weg geven.
“Jazeker,” gaf Lynette toe, tot Odilia’s merkzame verassing. “Er zijn allemaal scheldkanonnen op mij afgeschoten. Ik ben dingen genoemd die mij hadden gekwetst, mij in de war hebben gemaakt en mij furieus hebben gemaakt. Maar toen ik ouder werd, werd ik wijzer. Toen ik gewoon doorging met het leven en mij los maakte van alle schaamtegevoel besefte ik mij iets heel belangrijks: het zijn echt alleen maar woorden. Hoe simpel dit ook mag klinken Odilia; het is de waarheid. Niemand is veilig voor getreiter, dat kunnen we inmiddels wel allemaal bedenken.”
Het meisje zweeg. Keek naar haar vingernagels bedachtzaam. Lynette ging verder.“Weet je Odilia,” begon ze luchtig. “Ik lunch geregeld met een vrouw die voor een andere school werkt. Deze vrouw helpt kinderen met een uitgebreid pestverleden en probeert ze te begeleiden om dit stuk van hun verleden af te kunnen sluiten of als het nog steeds aan de gang is hiermee om te gaan.”
“Wat wilt u hiermee zeggen?” mompelde Odilia, die haar nog steeds niet aankeek. “Dat ik begeleiding nodig heb?”
“Je kunt wel wat begeleiding gebruiken; maar niet van die vrouw,” vertelde Lynette haar. “Wat ik je nou eigenlijk wil vertellen is dat die vrouw en ik vroeger samen op de middelbare school hebben gezeten.”
“Waren jullie dan vriendinnen?” vroeg Odilia verder, nogal narrig.
“Nee, ver van dat.” Onthulde Lynette langzamerhand. “We niet eens oppervlakkige vriendinnen. Eigenlijk was zij een bullebak destijds en was ik een zeer stil, verlegen meisje.”
“Hoe deden jullie dat dan? Van rivalen naar vriendinnen over te gaan?” Er was interesse in Odilia’s stem. Lynette glimlachte hierom.
“Door in ieder geval gewoon bij de pauzes te blijven.” Beantwoorde ze. “Maar vooral door het de tijd te gunnen om te vergeven en te vergeten en een nieuwe start te maken.”
“Ik en Lacey worden waarschijnlijk geen vriendinnen.” Liet Odilia haar weten.
“Jullie hoeven ook geen boezemvriendinnen van elkaar te worden,” Stelde Lynette het meisje gerust, nog altijd glimlachend. “Zolang jullie elkaar maar tolereren. Jullie hebben minstens nog twee jaar met elkaar te maken hier: laat de strijd met haar los en probeer er het beste van te maken Odilia. Je hebt maar een paar jaar in je leven middelbare school.”
“U heeft vast wel gelijk,” bracht haar student voorzichtig naar voren. “Maar ik vind het gewoon lastig…”
“Ik weet het,” zei Lynette begripvol. “Maar je kunt mij altijd inschakelen voor hulp, Odilia. Is dat duidelijk genoeg?”
“Ja,” zuchtte Odilia zacht. “Ik denk het wel.”
Lynette keek op naar de klok die boven de lokaaldeur hing en wreef met haar knokkels over haar ogen. De les zou over zeven minuten beginnen en Lynette was er voor de vijfde keer op rij niet aan toe gekomen om het huiswerk te controleren. Jammer dan, bedacht ze hierop. Dit ging nou eenmaal even voor.
“Je kunt gerust je spullen pakken mevrouw Scott,” liet Lynette het jonge meisje weten en ze boog zich naar voren, langs de zijkant van haar bureau om de nodige materialen eruit te tillen. Odilia volgde haar voorbeeld en pakte haar rugzak van de grond. Ze legde het vervolgens op tafel om het daarna open te ritsen en haar spullen eruit te pakken.
Lynette fronste naar de inhoud in haar tas en slechts een gedachtegang heerste in haar hoofd...
Gelukkig heb ik geen tienerdochters…
