Lapland

[Carra verveen]

In de vroege ochtend het is zes uur,trek ik de buitendeur achter me dicht.
De buren hebben de reserve sleutel zij zullen een oogje in het zijl houden
(leuke uitdrukking uit een zeevarend verleden).
in een hand de nieuwe rode koffer die te zwaar is geworden omdat ik
altijd in de veronderstelling ben alles nodig te hebben, dat blijkt nooit
zo te zijn maar enfin,sjouwen dan maar.
In de andere hand de mand met Desperado er in, mijn kleine
chihuahua,hij weegt weinig en zit comfortabel.
Midden augustus een gloeiend hete zomer, ik ben het spuugzat en verlang
naar de koelte.
In een nogal spontane opwelling besloot ik naar het hoge noorden te gaan
en had een reis geboekt naar Lapland,nu was ik op weg naar Amsterdam
waar het reisbureau gevestigd was en waar ik de reisbescheiden op ging halen.
Zo vroeg in de ochtend was het nog niet zo warm maar omdat ik naar het land
van de kerstman onderweg was,droeg ik mijn gewatteerde jas mee,
het paste allemaal niet meer in de koffer, ook los dragen in mijn hand
ging niet ik had gewoon geen handen genoeg.


Met een klein leren tasje onder mijn shirt waarin geld en papieren zaten en mijn
jack er over vertrok ik zwoegend en zwetend, de buurt lag nog op een oor.
Des mocht even lopen om te plassen en zo,we liepen richting het station
dat dicht bij huis is gelukkig.
Op de pc had ik alles uitgeprint aan reisinformatie en adressen, ik hoefde niets te
zoeken, was goed voorbereid.
Een douanier die ik toevallig ontmoette, reisde mee in dezelfde richting. groot breed
en sterk tilde zij mijn koffer alsof het een veertje was, een heerlijk mens,
we hadden een gezellig gesprek en voor we het wisten waren we in Amsterdam,
waar ik uit moest stappen, zij reisde verder naar Schiphol.
Eerst stalde ik mijn koffer in een kluis waarna ik op weg ging naar het reisbureau.
Ik was een uur te vroeg altijd bang ergens telaat te komen, ik lijk soms wel op dat
gestreste konijn uit Alice in wonderland rondrennend met zijn wekker.
Gehaaste mensen passeren me op weg naar hun werk waarschijnlijk.
Het IJ bied een mooi uitzicht maar nergens een plek om te zitten, bovendien word
ik op dit uur van de dag voor een dakloze aan gezien.
wordt vervolgd

[Carra verveen]

Op de gracht een hotel waar ik binnen ging om koffie te
bestellen, het werd keurig geserveerd en de lobby was koel.
Desperado zat op mijn schoot en keek lief zoals altijd.
Er was ingebroken in een auto van een gast, hij sprak gekleed in
ochtendjas met de gearriveerde politie en tilde zo te zien
niet zwaar aan zijn geroofde spullen.
Het werd tijd voor mij om te gaan dus pakte ik mijn hondje
terug in de mand en dankte vriendelijk voor de gratis koffie.
Ik beloofde een kaart te sturen van mijn vacantie adres.
Na nog enige toelichting over het reisdoel werd mij een goede reis
toegewenst door de dame van het reisbureau.
Op weg naar Schiphol moest ik eerst mijn koffer uit de kluis halen,
razend druk om mij heen in de kluisruimte, een boze duitser
argumenteerd met een junk,ik pak mijn koffer en kijk niet meer om.
Welk perron ook weer even zoeken,ja,daar is het, oh hemel geen roltrap en de koffer weegt een ton als ik hem de trappen op sjouw naar het perron.
De trein naar Schiphol staat al klaar,ik haast me naar een coupé,onder geen voorwaarde laat ik de mand waar Des in zit los,dus trek ik de koffer
trede voor trede omhoog de trein in.Pf het lukte en ik zeul hrt zware ding in een hoek waar twee opklapbare stoeltjes zijn.Warm en broeierig zit ik met de mand op mijn schoot en de koffer naast me in mijn warme jas op het balcon,op weg naar het vliegveld.De tweede halte moet ik er uit,ook hier
is er geen mens om even te helpen,ze rennen allemaal ongeinteresseerd voorbij,even later sta ik op de rollende band naar boven op weg naar
de ingang van Schiphol,als ik de koffer maar vast kwijt ben,is alles
wat ik bedenk.
Rechts van de ingang is de balie van FinnAir, na nog wat heen en weer geloop om de papieren van Des in orde te maken en te betalen voor hem,
wordt de koffer op de lopende band gezet en ga ik door de controle.
Er piept iets,ik weet niet waarom ik piep maar ik word wel gefoulleerd
het bleek iets onschuldigs te zijn en ze wensen mij en Des een voorspoedige
reis toe.Eindelijk koffie.
wordt vervolgd

[Carra verveen]

Er is nauwelijks plaats op het drukke vliegveld,het lijkt wel of de hele wereld van plaats verwisseld. Mijn horloge heb ik afgegeven bij een juwelier in een van de winkels,de batterij is op en ik (als het konijn uit Alice in wonderland),kan toch niet zonder klokje.Het duurd een kwartier en dat is net genoeg om met koffie in mijn maag en het horloge weer aan om te vertrekken naar de gate waar je in moet stappen in het wachtende vliegtuig,
nou niet gelijk natuurlijk, het duurd nog een half uur voordat je door kan lopen.
Het is een groot toestel op doorreis Helsinki en Beiging.
In het toestel zitten overwegend chinezen die nieuwsgierig naar mij en Des wijzen, zeker nooit een chihuahua gezien.
Ze willen hem allemaal aaien, daar houdt hij niet van,ik zet hem in de mand voor mijn stoel en doe de deksel dicht.Zelf zit ik in het midden en bescherm mijn hondje,als iedereen weg is doe ik de deksel weer omhoog en knippert Des lief met zijn oogjes naar mij,een blijk van verstandhouding tussen ons.Thuis valt hij iedereen direct aan bij de voordeur als er wordt aangebeld,maar hier weet hij er niet goed raad mee.
Ik waak over hem als een Cerberus.
Wanneer we opgestegen zijn moeten alle chinezen naar het toilet,ze komen met acht of tien te gelijk en dringen in de hoek waar de pantry aan grenst,ze wijzen en kwetteren lachen en proberen over mij heen hangend Des aan te raken,het gaat vervelen en ik leg een stapel brochures die in de stoelen voor me in de vakken zaten en leg ze ze naast me op de lege stoel naast het gangpad,daar gaat nu niemand meer zitten, ik draai mijn rug er naar toe en doe of ik slaap.Ik versta geen woord chinees en begrijp de commotie niet die Des en ik schijnbaar veroorzaken,misschien zagen zij Des als een lekker hapje tussendoor,bedacht ik.
Er werd een broodje en met koffie rond gebracht en dat bracht rust in het toestel.Ik keek door het kleine raam en zag tussen de sluierbewolking,landschappen onder ons voorbij gaan.Het veranderde van zee naar bergen en dalen met wegen als grijze linten,soms in kronkels en soms lang en rechtop de grond.Helsinki kwam in zicht en de zeldzame mooie bergen,meren en bossen gaven licht en schaduw tw zien onder een stralende zon.
Hier geen sluierbewolking maar een helder blauwe lucht waarin hier en daar een stapelwolk voorbij dreef die er uitzag als een besneeuwde bergtop.

[-Maaike-]

Leuk verhaal! Grappige reden trouwens om vanwege het warme weer naar Lapland te gaan

Ik wilde je feedback geven over het vele enter-gebruik in je eerste twee posts, maar in je derde heb je al stukken verminderd. Regels kunnen immers gewoon achter elkaar, en enters gebruik je alleen als je een nieuwe alinea aansnijdt
Wat me wel opviel in het laatste stukje is dat je best vaak een spatie na een komma en punt vergeet. Het is erg aan te raden om je tekst na te lezen voordat je het plaatst. Dan kun je dat soort foutjes er uit halen.

Oh en probeer in het vervolg 1 stukje per keer te plaatsen, dan wacht je een paar dagen en post je het volgende stukje. Zo kunnen lezers het goed bijhouden

de battrij is op en ik

battrij = batterij

schaduw tw zien onder een stralende zon.

tw = te

Ik hoop dat je iets aan mijn feedback hebt
Ga zo door! Ik ben benieuwd hoe je hoofdpersoon het in Lapland zal bevallen

Groetjes Maaike

[Carra verveen]

Ha Maaike
Bedankt voor de tips, kan er nooit genoeg van krijgen, ik schrijf langzamer dan mijn gedachten!!!
Omdat alles al op papier staat schreef ik door op WORD,ik schrijf langzamer dan mijn gedachten.
Vandaag ga ik weer verder, heb intussen last met mijn PC gehad of liever gezegd andersom, volgens mij wordt de PC hardstikkegek van mij.
liefs
Carra

[Carra verveen]

Na de landing was er tijd om iets te gaan eten,ik nam er water bij om Des te drinken te geven maar hij raakte het niet aan,hij zat stil op mijn schoot rond te kijken.
Ook op dit vliegveld was het druk hoewel veel minder dan op Schiphol, het volgende vliegtuig vertrok naar Ivalo mijn reisdoel, dus stapte ik weer in bij de Finn Air, dit toestel was kleiner dan het vorige, het leek splinternieuw te zijn, steriel schoon en daar rook het ook naar.
Er waren niet zoveel passagiers in hoofdzaak Finnen,ook hier gaf de stuwardes met gebaren er bij voorlichting voor noodgevallen.
Beleefd keek ik toe hoe zij het zuurstofmasker voor haar gezicht hield en volgde haar aanwijzing om onder de stoel te kijken waar alles zat.
Och ja het is voorschrift, ik denk er nooit over na en heb geen vliegangst gelukkig, hoe kom je anders snel in Verweggiestan.
Daarna kwam de bekende rollende kar langs rijden door het gangpad, aan beide kanten vriendelijke blonde schoonheden die een bakje aan reikten ,hierin zes balletjes gehakt zo groot als een knikker naast een eetlepel gesneden wortel en witte kool in mayonaise en een broodje, koffie toe.
Des vond de stukjes gehakt wel lekker, ze waren niet zout hij kon het wel eten.
Nu dronk hij een beetje water en viel tevreden in slaap.
Ik keek door het raampje en zag in het heldere licht een landschap verschijnen dat me aan Luxenburg herinnerde, hoge bergen vol bossen,met dit verschil dat er nu meren tussen lagen dat had ik boven Helsinkie ook al zo mooi gevonden.
Eindeloos veel groen gleed onder het vliegtuig door waarvan de schaduw op de grond ook mee vloog,grappig om te zien.
In het noorden werd de klok een uur vooruit gezet dus draaide ik de wijzers van mijn horloge naar de plaatselijke tijd.
H et was tegen de avond dat we daalden boven het vliegveld van Ivalo en ik nadat ik was uitgestapt met nog een paar passagiers, eerst Des uitliet op het gras naast de landingsplaats waar hij snuffelend ons tijdelijke verblijf onder de loup nam, daar zag ik het eerste rendier grazend op die weide tussen eindeloze bossen.
Mijn hart klopte sneller van blijdschap met deze ontmoeting want wie ziet er nou zomaar op een doordeweekse Woensdag een rendier grazen in de schaduw naar de avond toe.
Het grote dier ging rustig zijn gang en verdween na een tijdje tussen de bomen, ik ging naar de hal om mijn koffer op te halen, er waren nog twee echtparen die stonden te wachten na een tijdje bleek dat de bagage niet was meegekomen, dat was flinke pech want het eten van Des zat er in.
Als troost kregen we een kleine reistas van de maatschappij met daarin tandpasta en een tandenborstel, pennen papier etc...en een shirt met reclame er op gedrukt waar ik in elk geval kon slapen.
Met de belofte dat de koffer de volgende dag zou worden bezorgd in het hotel, stapte ik met nog een dame in een wachtende bus die nog een uur te rijden had naar het doel.

[-Maaike-]

Leuk vervolg Je beschrijft de vlucht goed. Leuk ook dat ze dat rendier ziet! Geeft gelijk een goed vakantie gevoel Vindt ze het koele weer al fijn?

Dan nu mijn spellingscontrole

het leek splinternieuw te zijn steriel schoon en daar rook het ook naar.

Ik zou een komma zetten na "te zijn"

Er waren niet zoveel passagiers in hoofdzaak finnen,ook hier gaf de stuwardes met gebaren er bij voorlichting voor noodgevallen.

finnen = Finnen
Ik zou na "zoveel passagiers" een komma zetten. En een spatie na 'Finnen,'

hoe kom je anders snel in verweggiestan.

Ik denk dat verweggiestan met een hoofdletter moet, aangezien je er een land mee aanduidt

Daarna kwam de bekende rollende kar langs rijden door het gangpad, aan beide kanten vriendelijke blonde schoonheden die een bakje aan reikten waarin zes balletjes gehakt zo groot als een knikker er naast een eetlepel gesneden wortel en witte kool in mayonaise en een broodje, koffie toe.

Ik vind dit nogal een lange zin en zou hem opsplitsen. Achter "bakje aan reikten" een punt zetten. En de andere zin beginnen met "Hier in zaten zes..."
Na "een knikker" zou ik een komma zetten

dat me aan luxenburg herinnerde

luxenburg = Luxemburg

en een shirt met reclame er op gedrukt waar ik ie elk geval kon slapen.

ie = in

Ik hoop dat je er iets aanhebt en dat het je niet afschrikt Ga zo door!

[Carra verveen]

pag 5

De dame stapte na een kwartiertje rijden al uit, haar bestemming moest verborgen liggen
achter de bossen langs de weg, zij knikte vriendelijk naar mij terwijl ze de bus uitstapte.
Ik zag haar verdwijnen tussen de hoge dikke stammen van de sparren.
Tien minuten later ging ook de volgende reiziger uit de bus en bleef ik als enige over met de
chauffeur die wantrouwend in z'n spiegel naar mij loerde.
Hij sprak alleen maar fins dus een gezellig gesprek was er niet bij,ik zat in het midden rechts
vrij ver van zijn stoel , maar hij riep om de vijf minuten dat hij zeven euro moest ontvangen, ik
begreep hem al was hij verder niet te verstaan.
Ik praatte tegegen Des en dat zal het wantrouwen van de bestuurder er niet minder op gemaakt
hebben (LOL).
Na een uur draaide de bus naar een ingang voor een hotel,ik betaalde de € 7.- aan de gretige
vervoerder, die aan de dame achter de balie vertelde dat hij de volgende dag de koffer zou brengen,
zij vertaalde in het engels, hij verwachtte kennelijk nog een tip, maar ik strafte hem af en gaf
geen cent meer.
De recepcioniste pakte een ponskaart die als kamersleutel diende en legde uit dat ik in het volgende
gebouw een kamer had.
We groetten elkaar en ik vertrok met Des aan de lijn door de tuinen die tegen de helling lagen
naar mijn kamer.
De kamer lag op de tweede verdieping, brede trappen liepen in een bocht naar boven,
de kamer was groot, er stonden twee bedden in, voorbij de douchruimte en de kasten,
tegenover de bedden stond een tafel met een snelkoker er op en een kleine koelkast naast de tafel.
Tussen de bedden stonden twee nachtkastjes die ik gelijk opzij schoof zodat de bedden tegen elkaar
aan stonden, gezelliger en ook een bed voor Des.
De zachtverende matrassen lagen heerlijk en ik bleef er een half uur op liggen
kijkend naar het tv scherm aan de muur tegenpover de bedden.
Het was inmiddels acht uur en ik keek naar het duitse journaal.
Alle wanden waren van hout, heel noordelijk en helemaal mijn smaak, thuis had ik dat ook.
De douche was kraakhelder zoals alles bij de finnen, het water geurde naar waterval en ik genoot van
de krachtige stralen die hagelden op mijn lijf.
Gelukkig mocht er nergens gerookt worden het geurde overal zo zuiver,gewoon een verademing.
Schoon ondergoed zat ook in mijn handbagage, ik voelde me weer nieuw en ging op zoek naar de
eetzaal.

[Carra verveen]

vervolg Lapland pag.6
In de duistere eetzaal struikelde ik haast over een verhoging die ik niet gezien had.Er stonden robuuste houten tafels voor zes of acht personen, ik ging dicht bij het raam zitten, er waren nog een aantal dames en heren, verspreid in de eetzaal aanwezig.Achterin speelde muzikanten vanaf een verhoging muziek uit de jaren vijftig.Buiten stond een eenzame lantaarn geel licht te verspreiden. De eigenaar kwam onverschillig een menukaart brengen, de eurotekens in zijn ogen vemoedde weinig winst in deze klant, ook weigerde ik de wijnkaart want ik drink geen alcohol, nee aan mij kon hij niet veel eer behalen.
De kaart was in het fins geschreven, daar kon ik geen touw aan vast knopen, daarom bestelde
ik een pizza in de hoop dat daar ook wat eetbaars voor Des op zat.
De pizza werd een kwartier later geserveerd, op een groot plat bord lagen twee loempiavormen
drijvend in een goudgele saus en gegarneerd met rauwe andijvie en schijfjes tomaat.
Ik bestelde er brood bij, wat de gerant verwonderd deed kijken, nou en, ik wilde er gewoon
brood bij, ik had wel trek gekregen en nam een enthousiaste hap van het eten, dat was zo
heet dat zelfs een doorgewinterde mexicaan er nog de hik van had gekregen, ik zat levend
te verbranden en gaf het na de derde hap op. De rest liet ik staan, betaalde een fors
bedrag en kon aan Des geen eten geven, dat deed me zo zeer van binnen, dat ik Finn Air
begon te haten.
In het voorbijgaan in de hal zag ik een computer staan, op mijn vraag of ik die kon gebruiken
zei de receptioniste "natuurlijk, dat kost € 5.= voor twintig minuten", "maar"vervolgde ze,"
als u hier vijtig meter verder loopt, is er hier achter nog een hotel waar het gratis is."
Het was inmiddels al haast donker buiten en ik voelde me eenzaam, ergens moest ik
iets te eten krijgen voor Des.
Ik bedankte en verliet het hotel op zoek naar dat andere, het was midden in de roos, hoger
gelegen lag een groot gebouw in een halve cirkel gebouwd.
Grote grasvelden lagen er voor omzoomd met bloemperken en struiken. Vanaf een afstand
zag het er al gezellig uit, de lampen verspreidden een zee van licht door de grote ramen
waar tafels voor stonden met kaarsverlichting in kandelaars.
Er zaten gasten te dineren, ik kreeg weer hoop, in de grote entree brandde een vuur in de
open haard en ook al was het buiten niet echt koud, dit was toch heel aangenaam.
De houtblokken knetterden en er schoten rode vonkjes af, er stond een halfronde toog naast
waar flessen boven de bar hingen.
Rondom het haardvuur stonden lage banken met kleine tafels er voor het zag er knus en
vriendelijk uit. Er kwamen heerlijke geuren uit de keuken en ik bestelde bij een vriendelijke
kelner, tomatensoep met brood, ik zat wat achtera met Des aan mijn voeten, want
eigenlijk mocht hij er niet in,het werd oogluikend toegestaan, gelukkig.
Het eten was heerlijk en ik voerde mijn hondje stukjes vlees uit de soep en brood hopend dat
hij er geen last van zou krijgen.Ook hier speelde muziek uit de jaren vijftig maar dit was een
band met achtergrondmuziek. In een grote ruimte verderop waren zitjes geplaatst met een
grote kleuren tv en in de hoek een computer.Gelukkig want wat moet een mens zonder zo'n
apparaat.Behalve Des en ik was er niemand, ik installeerde me achter de pc ,schoof
een fauteuille bij en legde Des daarin op mij opgevouwen jack dat inmiddels al zijn
waarde bewezen had. Ik mailde naar africa waar mijn zoon twee dagen eerder naar toe was
gegaan en die waarschijnlijk van verbazing van z'n stoel viel, ik schreef dat het me heerlijk
leek om de volgende dag op avontuur tegaan.Het gaf me een tevreden veilig gevoel
dat we in "touch"waren, voldaan ging ik terug naar mijn hotel en sliep vredig onder
de dikke zachte donsdekens met Des in mijn armen.

[Carra verveen]

vervolg Lapland pag.6
In de duistere eetzaal struikelde ik haast over een verhoging die ik niet gezien had.Er stonden robuuste houten tafels voor zes of acht personen, ik ging dicht bij het raam zitten, er waren nog een aantal dames en heren, verspreid in de eetzaal aanwezig .Achterin speelde muzikanten vanaf een verhoging muziek uit de jaren vijftig .Buiten stond een eenzame lantaarn geel licht te verspreiden. De eigenaar kwam onverschillig een menukaart brengen, de eurotekens in zijn ogen vemoedde weinig winst in deze klant, ook weigerde ik de wijnkaart want ik drink geen alcohol, nee aan mij kon hij niet veel eer behalen.
De kaart was in het fins geschreven, daar kon ik geen touw aan vast knopen, daarom bestelde
ik een pizza in de hoop dat daar ook wat eetbaars voor Des op zat.
De pizza werd een kwartier later geserveerd, op een groot plat bord lagen twee loempiavormen
drijvend in een goudgele saus en gegarneerd met rauwe andijvie en schijfjes tomaat.
Ik bestelde er brood bij, wat de gerant verwonderd deed kijken, nou en, ik wilde er gewoon
brood bij, ik had wel trek gekregen en nam een enthousiaste hap van het eten, dat was zo
heet dat zelfs een doorgewinterde mexicaan er nog de hik van had gekregen, ik zat levend
te verbranden en gaf het na de derde hap op. De rest liet ik staan, betaalde een fors
bedrag en kon aan Des geen eten geven, dat deed me zo zeer van binnen, dat ik Finn Air
begon te haten.
In het voorbijgaan in de hal zag ik een computer staan, op mijn vraag of ik die kon gebruiken
zei de receptioniste "natuurlijk, dat kost € 5.= voor twintig minuten", "maar"vervolgde ze,"
als u hier vijtig meter verder loopt, is er hier achter nog een hotel waar het gratis is."
Het was inmiddels al haast donker buiten en ik voelde me eenzaam, ergens moest ik
iets te eten krijgen voor Des.
Ik bedankte en verliet het hotel op zoek naar dat andere, het was midden in de roos, hoger
gelegen lag een groot gebouw in een halve cirkel gebouwd.
Grote grasvelden lagen er voor omzoomd met bloemperken en struiken. Vanaf een afstand
zag het er al gezellig uit, de lampen verspreidden een zee van licht door de grote ramen
waar tafels voor stonden met kaarsverlichting in kandelaars.
Er zaten gasten te dineren, ik kreeg weer hoop, in de grote entree brandde een vuur in de
open haard en ook al was het buiten niet echt koud, dit was toch heel aangenaam.
De houtblokken knetterden en er schoten rode vonkjes af, er stond een halfronde toog naast
waar flessen boven de bar hingen.
Rondom het haardvuur stonden lage banken met kleine tafels er voor het zag er knus en
vriendelijk uit. Er kwamen heerlijke geuren uit de keuken en ik bestelde bij een vriendelijke
kelner, tomatensoep met brood, ik zat wat achteraan met Des aan mijn voeten, want
eigenlijk mocht hij er niet in,het werd oogluikend toegestaan, gelukkig.
Het eten was heerlijk en ik voerde mijn hondje stukjes vlees uit de soep en brood hopend dat
hij er geen last van zou krijgen.Ook hier speelde muziek uit de jaren vijftig maar dit was een
band met achtergrondmuziek. In een grote ruimte verderop waren zitjes geplaatst met een
grote kleuren tv en in de hoek een computer.Gelukkig want wat moet een mens zonder zo'n
apparaat.Behalve Des en ik was er niemand, ik installeerde me achter de pc ,schoof
een fauteuille bij en legde Des daarin op mijn opgevouwen jack dat inmiddels al zijn
waarde bewezen had. Ik mailde naar africa waar mijn zoon twee dagen eerder naar toe was
gegaan en die waarschijnlijk van verbazing van z'n stoel viel, ik schreef dat het me heerlijk
leek om de volgende dag op avontuur tegaan.Het gaf me een tevreden veilig gevoel
dat we in "touch"waren, voldaan ging ik terug naar mijn hotel en sliep vredig onder
de dikke zachte donsdekens met Des in mijn armen.

[-Maaike-]

Awh wat sneu dat het hotel niet zo bevalt gelukkig is er in de buurt een betere Misschien kan ze het hotel om boeken?

In sommige stukken missen de spaties na punten en komma's. Het helpt als je voor het plaatsen van je stuk het nog een keert je naleest

Je hebt het laatste stuk 2x geplaatst, misschien kun je aan een moderator vragen of 1 van de twee weggehaald kan worden.

Verder heb ik geen inhoudelijk tips, het leeft lekker weg en het is nog steeds erg leuk om te lezen
Ben benieuwd naar het avontuur dat ze gaat meemaken!

[Carra verveen]

pag.7

Wakker wordend in de nieuwe dag stond ik op om eerst te genieten van de geweldig geurende waterstralen onder de douche, dat was echt een feest.
Ik pakte mijn hondje en ging op weg naar de eetzaal in het eerste gebouw voor mijn ontbijt.
Lange houten tafels stonden vol heerlijkheden te wachten op de hongerige gasten en ook ik voegde me in de rij.
Er kwam ogenblikkelijk een serveerster op mij af die met een vies gezicht op Des wees en mij vervolgens verbood om een hond mee te brengen.
Achteraf wel begrijpelijk, ik bedacht een oplossing en bracht eerst Des terug naar mijn hotelkamer. Hij was uitgeplast en gekakt en kon wel even wachten, blaffen deed hij niet gelukkig, hij lag lief en stil op het bed.
Ik ging terug naar de eetzaal en dronk er koffie, dan vroeg ik om een dienblad het leek of ze mij niet begrepen maar ik keek niet zo vriendelijk en wees naar een stapel ergens in een hoek.
Vervolgens liep ik naar de tafels die gedekt waren met eten dat regelrecht uit luilekkerland leek te komen. Schalen met verschillende soorten brood, tien of meer soorten kaas, schalen vol eieren naast vers gesneden salades en fruit.
Een kom blanke roompap die het water langs mijn tanden liet stromen, ik begon maar met verse vleeswaren op mijn bord te leggen, naast alles wat ik verder nog kon stapelen.De koffie had ik al op dus ging ik welgemoed op weg met mijn volle dienblad naar mijn kamer in het tweede gebouw, nagekeken achter de gordijnen door andere gasten, merendeels Japanners die verbaasd mijn verrichtingen volgden. Eerder hadden ze Des al gezien en op dezelfde manier als de chinezen in het vliegtuig op hem gereageerd, vol verbazing alsof hij een wereldwonder was. Gekke lui vond ik het allemaal en trok me er verder niets van aan .. Samen met Des zat ik aan een kostelijk ontbijt en genoot van de verse thee die ik gezet had met het kokende water uit de snelkoker die op de tafel stond.
Tevreden pakte ik brood en fruit in een tas om de rest in de koelkast neer te zetten en vertrok richting de nederzetting verder op.
Een dorp kon je het niet noemen, er stonden alleen maar hotels en een grote supermarkt waar echt alles te koop was, ook het eten voor Des hetzelfde als thuis.Er was ook een postkantoor en dat alles stond in een lange rij aan de rechterkant van de geasfalteerde weg, waar af en toe verkeer was en waar ik plotseling een groep rendieren voorbij zag komen die overstaken naar het bos aan de linkerkant van de krommende weg.
Des had al een stuk gewandeld naast me en omdat het berg en dal was had ik hem in mijn grote tas gezet die aan mijn schouder hing.
Ik praatte tegen hem zoals altijd en hij keek met zijn lieve ogen vol vertrouwen en begrip naar mij.
Ik vond het heerlijk samen met hem en had met geen ander willen ruilen.
De supermarkt bleek de heerlijkste plek om te zijn voor mij, het rook er heerlijk naar verse koffie en eten en ja er stonden twee computers ergens op de tafels aan de rand van een gezellige hoek met tafeltjes, gedekt met fleurige kleedjes en houten stoelen er omheen.
Ik nam koffie met lekkere koek en installeerde me achter de computer met Des naast me op mijn jas op een stoel zoals ik dat steeds deed.
Niemand maakte hier bezwaar tegen mijn hondje, integendeel er waren meer mensen met een hond, maar die waren buiten vastgebonden aan een boom,
in elk geval dierenvrienden waar ik niets van te vrezen had.
Het was er oergezellig en ik ontmoette daar een groepje Italianen, leuke lui die frans spraken en waar ik gezellig mee kon babbelen, ook zij waren toeristen en reisden met een bus. Ik maakte verbinding met mijn achterban en schreef mijn zoon in Africa en de online vriendinnen in mijn thuisland.Ik beloofde foto's te maken.

[-Maaike-]

Leuk vervolg

Sommige stukjes ga je erg snel door, terwijl bij andere stukken geef je veel ruimte aan hoe je hoofdpersoon iets ziet of er van vindt. Misschien kun je dat ook doen, als ze bijvoorbeeld mensen ontmoet? Ik vind het zelf wel leuk om van die andere toeristen te horen wat zij gedaan hebben, zodat je hoofdpersoon een idee krijgt wat zij verder nog kan doen, behalve in het hotel en het 'dorpje' rond te hangen

Tevreden pakte ik brood en fruit in een tas zette de rest in de koelkast en vertrok richting de nederzetting verder op.

tussen "in een tas" en "zette de rest" zou ik 'en' neerzetten.
zette = zetten (want "rest" is meervoud )

Ga zo door!

[Carra verveen]

Eenmaal achter de computer, mailend naar mijn vrienden, vergat ik
haast de tijd, wat een opluchting, het was alsof ik thuis was dicht bij
iedereen die me lief was.
Het hotel waar ik logeerde gebruikte ik weinig , dineren deed ik in
mijn favoriete hooger gelegen hotel, waar ik genoot van overheerlijk
gestoofd rendier vlees, klasse eten.
Mijn koffer was ook bezorgd intussen ik had alles weer bij de hand.
de nachten waren heerlijk koel en we sliepen als rozen.
De volgende ochtend vertrok ik al vroeg met Des om de omgeving
te verkennen. Er liep een sterk dalend pad aan de overkant van het
hotel die kant op lopend waren er in de bochten steeds nieuwe
verrassingen in de begroeing en het uitzicht.
Stil suisde de wind langs ons heen en vogels vlogen er rond niet
gehinderd door schuwheid, de natuur had het helemaal voor
het zeggen hier.
Ongeveer driehonderd meter lager ontwaardde ik vacantie
blokhutten,
ik koos de eerste de beste voor mij en Des om gezellig op het terras
te zitten aan de sterke stoere tafel met de stoelen er omheen.
Des kon hier fijn lopen hij had het kennelijk naar zijn zin.
Ik pakte mijn pen en papier en maakt aantekeningen, dichtbij
hoorde ik een waterval die donderend het water langs de helling
stortte. het pad naast de hut liep aan de andere kant omhoog en ik
zoog de schoonheid van de omgeving op, de zon liet zijn stralen
door de bomen spelen en de dennegeur vermengd met vochtige
grond omgaf ons met ladingen zuurstof.
Nieuwsgierig had ik door de ramen gegluurd en zag een rijk interieur
in al z'n eenvoud binnen. Daar zou ik ook zo graag willen logeren,
misschien in de toekomst wie weet.
Samen met mijn hondje liep ik naar de waterval die om de volgende
bocht lag. Op een rotsblok langs de kant keek ik mijn ogen uit
en prentte alles in mijn geheugen als een blijvende foto op mijn
netvlies.
De vogels en de eekhoorns speelden een heerlijk spel daar en wij
waren voor even een deel van die wereld. Na een paar uur klauterde
ik terug omhoog op weg naar de blokhut.
Er liepen een paar wandelaars met stokken over het bospad die
minzaam knikten.Ze hadden er flink de pas in.
Uitrustend op het bekende terras in de stille omgeving verscheen
er op ongeveer dertig meter afstand , hoger op de helling een groot
rendier met een bel om, hij liep waardig langs en bleef staan om naar ons te
kijken, ik pakte snel mijn fototoestel en liep toch een beetje bang
dichterbij om dat plaatje te vereeuwigen. Hij stond precies goed voor
mij en keek hautain omlaag in de camera.

[-Maaike-]

Oei, ik heb je wel heel lang laten wachten op een reactie Ik vind het nog steeds een leuk verhaal en de omgeving beschrijf je erg goed. Ben je er zelf al eens geweest?

mijn favoriete hooger gelegen hotel,

hooger = hoger

Mijn koffer was ook bezorgd intussen ik had alles weer bij de hand.

"Intussen" staat in deze zin op de verkeerde plek. Nu lijkt "intussen" namelijk bij het tweede deel van je zin te horen, het leest beter als je schrijft: "Mijn koffer was intussen ook bezorgd, ik had alles weer bij de hand"

Ga zo door! Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Groetjes Maaike

[Carra verveen]

Ja Maaike
Samen met mijn hondje ben ik naar Lapland gegaan. Ik was te ziek om verder te schrijven, maar nu pak ik de draad weer op.
Groetjes
Carra

[Carra verveen]

Steeds droeg ik mijn schrift en potloden bij mij om aantekeningen te maken onderweg. Soms dacht ik opschrijven is niet eens nodig, .ik zal nooit vergeten hoe mooi het hier is.
Terug in het hotel nam ik een frisse douche waarna ik lekker uit ging rusten om samen met Des te slapen tot het tijd werd om naar het hotel op de heuvel te gaan voor het diner.
De volgende dag ontmoette ik op mijn wandeling twee noorse echtparen en een weduwe,die dame sprak engels zodat we een leuk gesprek konden hebben.
Bij de echtparen kwam er ook veel handen en voetenwerk aan te pas, zij spraken alleen noors.
We gingen gezamelijk koffie drinken in het gasthuis en wisselden adressen uit om in de toekomst kaarten te sturen naar elkaar.
We spraken voor de volgende dag af om met de bus naar de plaats te rijden waar goud kon worden gezocht.
Dat is een leuke legende, er zou honderd jaar geleden een goudader zijn gevonden en ontgonnen, het werd een heuse goldrush.
Ook al was het heel lang geleden de herinnering werd in stand gehouden en nog steeds mocht je goud gaan delven, maar er niet op rekenen dat je er ook wat vond.Het was een heel gezellige dag we aten onderweg en dronken koffie met gebak.
We maakten veel plezier omdat een van de heren een vrolijke frans was die steeds grappen maakte waar we erg om moesten lachen.
Hij gooide wat munten in zijn zeef bij het zand in het water en riep dat hij goud had gevonden.
"haal de krant!"riep hij uit, "we worden rijk en beroemd!" Hij was geinteresseerd naar het schaatsen in Holland en dacht dat hier iedereen altijd de gladde ijzers onderbond in de winter, ik moest hem teleurstellen omdat ik het in ieder geval niet kon.
Zij vertrokken de volgende ochtend met de bus terug naar Oslo, Des en ik die aan de wandel waren keken hen na terwijl de bus
de heuvel opklom naar de hoofdweg.
Ik zwaaide terug naar de wuivende armen achter de ramen van de touringcar.

[-Maaike-]

Samen met mijn hondje ben ik naar Lapland gegaan.

Is deze reis van de hoofdpersoon en haar hondje Des afgeleid van jouw reis daar?

Ik was te ziek om verder te schrijven, maar nu pak ik de draad weer op.

Beterschap!

ik zal nooit vergeten hoe mooi het hier is.

Als je dit soort zinnen gebruikt, verlangt de lezer om te zien hoe mooi het daar wel niet is. Probeer beeldend te schrijven, om de lezer in je verhaal te trekken. Bijvoorbeeld zo:
"Steeds droeg ik mijn schrift met potloden bij mij om onderweg aantekeningen te maken. Soms dacht ik dat opschrijven niet nodig was, het was zo mooi dat ik nooit het zal vergeten. Er kabbelde vlak langs mij een beekje, omringd door hoge dennenbomen. Over het beekje was een klein houten bruggetje met een versierde reling uit kunstig houdsnijwerk. Ik kon tussen de sierlijke bogen, bosdieren erin onderscheiden. Het bospad waar ik overliep was bezaaid met bruin gekleurde dennennaaldjes die een warm gevoel gaven door de zon die er op scheen. Het landschap was in mijn geheugen gegrift."
Maar dan natuurlijk in jou woorden Op die manier schets je de wereld die jou hoofdpersonage ziet en krijgt de lezer het gevoel dat hij/zij ook deel is van het verhaal

Ga zo door!

[Carra verveen]

Lapland in de fantasie
Ik vervolgde mijn weg om meer te ontdekken van de omgeving tussen de bomen en over de kronkelige paden in het bergachtige land.
De grote weg naar de plek waar de winkels stonden, was goed om te wandelen, vrij recht zonder klimpartijen. Desperado liep gezellig naast me en besnuffelde de geuren die zo nieuw waren voor hem, andere dierengeuren dan thuis.
De zon scheen vriendelijk het was augustus , volop zomer waar iedereen met volle teugen van genoot. Er klom een eekhoorn snel de boom in toen hij ons ontwaarde, maar echt schuw zag hij er niet uit met zijn volle roodbruine staart keek hij vanachter de boomstam naar ons, het leek wel kiekeboe en ik moest om hem lachen.
Wat verder liep een groep rendieren rustig de weg over om aan de ander kant te grazen, ik pakte mijn fototoestel en knipte de plaatjes van mijn leven. In de verte hoorde ik honden blaffen en hoopte dat ik die niet zou tegen komen uit angst voor Des mijn kleine dier.
Af en toe reden er auto's voorbij of een bus maar overigens was het stil , zag je geen mensen, in die rust ging ik op een omgevallen boomstam zitten en genoot van de ruisende bomen onder de blauwe hemel. Wanneer het voor Des te zwaar werd droeg ik hem in de tas waar hij de wereld van die kant kon overzien.Ik praatte zacht tegen hem zoals ik gewend was, hij knipperde instemmend met zijn oogjes, een teken van instemming en genoegen, hoe goed was het om hier met hem te zijn, geen mens kon tegen deze vriendschap op.
We liepen langs een kennel met husky's die in de winter voor de slee moesten staan, er rende een haas opgeschrikt door het geblaf langs de rand van het bos, hij bleef even rechtop zitten met zijn magere lijf en heel lange oren.De berkebomen stonden met knoestige stammen in grillige vormen het klimaat te trotseren op de vochtige mosbodem met die speciale geur die er uit opstijgt.
Er kwam een hotel in zicht, grote reclame borden prezen de sauna aan, er waren foto's te zien met het interieur van het hotel. Ik ging er naar binnen om koffie te drinken en kocht aan de balie ansichtkaarten voor mijn achterban. Verderop was het postkantoor waar ik mijn kaarten in de bus deed en waar ik zegels kocht met rendieren er op voor de verzameling.
De supermarkt waar ik binnen ging bleek alles in voorraad te hebben wat een mens maar nodig heeft, ook het eten voor Des, als ik dat geweten had, precies hetzelfde eten als thuis, dat zou de koffer een stuk minder zwaar gemaakt hebben.
De souvenir afdeling was leuk om rond te kijken, de pittige prijzen weerhielden mij er van om grote artikelen te kopen, ik grabbelde het mooiste rendier in 1:12 uit een bak, jammer genoeg de laatste, want hiervan was de prijs heel betaalbaar.
Het rook heerlijk naar eten in een hoek van de grote winkel, waar tafeltjes en stoelen uitnodigend klaar stonden. Ik pakte een dienblad en bestelde gestoofd rendier vlees, salade er bij mocht ik zelf pakken, ik vond het brood ook zo lekker en met een groot glas sinasappelsap zocht ik een tafel.
Het beviel me in die supermarkt zo goed, een grote tevrenheid stroomde door mijn lijf.
Er waren nog meer gasten waarmee ik gezellig babbelde terwijl zij verwonderd naar Des keken, hij bleef een bezienswaardigheid, ook al omdat hij zo klein was en vertederend.
Na het eten nestelde ik me achter een van de twee computers die er stonden en schreef berichten naar mijn zoon in Africa en de vriendinnen thuis in Nederland.
Ik vertelde honderd uit en kon vermelden dat het weer koel en aangenaam was.Gelukkig ontliep ik de hitte thuis waar ik voor gevlucht was.
Op de terugweg vroeg ik aan een oudere man die als enige in de buurt was om een foto van mij en Des te maken, het kostte enige moeite vanwege het taal verschil maar uiteindelijk lukte het toch nog.
Op mijn gemak wandelde ik verder en genoot van de stilte tussen de bomen, de zon over de groene wereld om in mijn hotel heerlijk uit te rusten tot de avond viel en ik naar het hotel op de heuvel zou gaan waar men mij al een beetje kende.

[-Maaike-]

Zo'n vakantie mag wel eeuwig duren, die rust, stilte en vredigheid Heel wonderlijk dat ze al die wilde dieren van zo dichtbij kan zien ^_^

De mooiste twee zinnen uit dit stukje vind ik:

Er klom een eekhoorn snel de boom in toen hij ons ontwaarde, maar echt schuw zag hij er niet uit met zijn volle roodbruine staart keek hij vanachter de boomstam naar ons, het leek wel kiekeboe en ik moest om hem lachen

...in die rust ging ik op een omgevallen boomstam zitten en genoot van de ruisende bomen onder de blauwe hemel.

Ga zo door!

[Carra verveen]

Ik verviel in dagdromen door de heerlijke omgeving. Achter mij klonken stevige stappen en ik was niet verbaasd een grote Viking te zien, hij was precies zo gekleed als in de geschiedenis boeken.In zijn ruige gezicht domineerde een grote snor en ik zag een vriendelijk licht in zijn ogen, het was heerlijk om het verleden hier te ontmoeten.
Was het de grote Entiteit of spraken wij dezelfde taal.
"je komt van ver", stelde hij vast en ik beaamde dat, terwijl ik opstond en naast de figuur in bont met leren riemen omgord verder liep. "Ik schrijf graag", merkte ik op, "een groot houten gebouw hier in de buurt heeft precies het goede terras om rustig te werken."
Hij knikte instemmend en hield zijn grote passen een beetje in om zich aan mij aan te passen.Bewonderend keek ik naar de sandalen aan zijn voeten die met kruislings gebonden leren riemen om zijn kuiten zaten. Zijn leeftijd kon ik niet schatten het moest een man van middelbare leeftijd zijn hoewel zijn blonde haren geen grijs lieten zien. Hij straalde zo'n rust uit, ik voelde me volkomen op mijn gemak.Hij wist precies welk gebouw ik bedoelde, zonder aarzelen ging hij die richting uit en ik liep in zijn kielzog met Des in de tas om mijn schouder.
Terwijl hij op de houten bank ging zitten speet het me dat ik niet kon tekenen want terwijl de muziek van Peer Gynt in mijn hoofd klonk werd hij EEN in die omgeving. Zelf viel ik geheel uit de toon en ik schaamde me even voor mijn nietszeggende persoon naast zoveel waardigheid.
Hij pakte uit zijn draagtas van dierenhuid een stuk brood en gedroogde vis waarvan hij mij een portie aanbood.
We aten smakelijk en dronken het water uit mijn voorraad, ook Des kreeg een hapje en drinken er straalde een kring van vrede om ons heen.
"Ik dank u voor uw vriendschap en eten," zei ik, vriendelijk antwoorde hij "het eten brengt mensen tot elkaar."
Ik pakte mij schrift en las hem mijn aantekeningen voor, over de rendieren die ik was tegen gekomen en die het mooie gazon van het hotel afgraasde.Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en terwijl hij met een hand zijn kin vasthield zei hij peinzend, "onze dieren zijn vrij om te gaan waar zij willen." Ik knikte instemmend en vervolgde mijn verhaal, over de Sami ober die ik had ontmoet en die het speet dat de Finnen zijn volk in de minderheid hadden gebracht. Ik keek in het luisterende gezicht tegenover mij en zei, "ook ik vind het Sami volk als enige passen in Lapland." Het antwoord verbaasde mij niet, "de wereld is van iedereen die er op woont." Vikingen maken alleen onderscheid in vriendschap of vijandschap." Hij was een wereld burger en paste volkomen bij mijn overtuiging. Ik voelde me in zijn gezelschap volkomen vrij en dat gaf een ongelooflijk geluksgevoel. Er sprong een grote vis over het water oppervlak van het meer voor ons en ik vroeg me af of dat jacht was of gejaagd worden.
De Viking wist wat er in mijn gedachten was, hij wees en zei,"hij jaagt."
De zon zakte aan de einder, een rode bol die weerspiegelde in het water.
Het werd tijd om op te stappen, we knikten ten afscheid en gingen ieder onze kant uit, we zouden elkaar morgen weer zien op dezelfde plaats bij het meer tussen de bomen even voorbij de ruisende waterval.

[Carra verveen]

Vervolg Lapland
Heerlijk uitgerust stapte ik de volgende ochtend de hoteldeur uit vol goede moed de nieuwe dag in.
Er stond een dame bij de ingang die zich verontschuldigde vanwege het roken dat ze deed.
Na haar een goedemorgen te hebben gewenst maakten we een praatje, toen we in de engelse taal tot de ontdekking kwamen dat we beter in het duits verder konden gaan, de mevrouw kwam uit Zwitserland en daar had ik negen jaar gewerkt.
We bespraken de schoonheid van het beroemde Lago Maggiore, het grote meer waar ik hondertwintig meter boven de waterspiegel had gewoond en gewerkt als au pair bij een interessant echtpaar. Terwijl we spraken zag ik in gedachten de beelden weer terug in mijn gedachten, "in die tijd zwom ik nog in het heldere meer", vertelde ik haar, "dat is nu verleden tijd."
was haar antwoord, "er is zoals overal ook daar veel veranderd, je zou het uitgerekend niet verwacht hebben, maar toch."
"Wij zaten in November nog op het terras te ontbijten het was zo gweldig fijn daar in Ascona." De dame knikte instemmend
"er zijn nog wel plaatsen waar het rustig en mooi is, maar je moet nu verder van huis gaan om ze te vinden."
"Bij kennissen van de familie ben ik ook een aantal jaren in Zürich geweest, zij misten plotdeling hun hulp en ik mocht daar gaan helpen, die familie wilde mij niet meer kwijt en in overeenstemming onderling ben ik daar gebleven. Het was een gepesioneerd echtpaar, hij als oud zwitsers consul in Oostenrijk handelde in olie en reisde samen met zijn vrouw diverse landen af om geld te verdienen, zij fungeerde als secretaresse voor hem en beheerste de engelse taal perfect, hij was beter in frans en waneer ze thuis waren spraken we drie talen door elkaar,"ik lachte, "nou ja ik was au pair geworden om talen te leren en kreeg het dubbel en dwars aangeboden."
De dame stak haar inmiddels derde cigaret aan en al wandelend en babbelend gingen we op een bankje voor het hotel zitten. De zon scheen warm de grond rook naar dennenaalden en de vogels kwetterden, "het is onze laatste dag hier in Ivalo, straks rijden we verder naar Noorwegen, ze lachte en zei, "we hebben een lange vacantie, vandaar."
"Dat is nog eens een paar duizend kilometer, u ziet mooie streken onderweg."
Ze knikte en zwaaide naar haar echtgenoot die met grote koffers het hotel uitkwam en naar zijn auto liep, We wensten elkaar
alle goeds en beloofden ansichtkaarten naar elkaar te sturen vanuit de diverse plaatsen waar we zouden zijn, we wisselden onze kaartjes. Zij reden de heuvel af en ik zwaaide hen na terwijl ze de lange rechte weg opdraaiden tussen de bomen door.
Ik liet Des lopen en ging richting de waterval om mijn plekje te zoeken waar ik alles in mijn schrift ging schrijven wat ik hier zag en hoorde. De dag was zo leuk begonnen, tevreden liep ik naar omlaag de vacantie huisjes tegemoet, de lieve kleine Desperado besnuffelde alles, ik vroeg me af of hij ook beren rook die hier moesten zijn, maar dat viel in een vacantieoord wel mee natuurlijk, het was leuk om er over te fantaseren dat wel.
Het terras voor de blokhut lag in de schaduw zodat ik rustig kon schrijven, Des lag voor mijn voeten en we genoten samen van de heerlijke omgeving , de waterval ruiste ergens onzichtbaar achter de bomen, er liepen wat hoger op de heuvel een aantal wandelaars voorbij, met lange prikstokken in een ferme pas. Ze zwaaiden naar mij en vroegen zich waarschijnlijk af waar de
rest van mijn gezelschap was, ik miste niemand, ze moesten eens weten, ik zwaaide terug en noteerde verder in mijn schrift.