Strijd met het verleden

[Luxel]

Een verhaal wat ik een poos geleden voor nederlands heb gemaakt. K'dacht, post het ook effe hier:)




Het was koud, en het waaide erg hard. Ik dacht over de droom. Ik kon hem me nog goed herinneren. Alhoewel, ik zag alles door een waas van tranen, die ik had. De geluiden stroomde langs mij heen, en slechts enkele klanken verstond ik. Alsof ik bezig was, en achter me iemand hoorde praten. Maar nee, de pijnlijke woorden waren voor mij. Telkens als ik hier aan denk, sluit ik mijn ogen, en beleef ik de droom weer, alsof ik er echt in zit.

Ik huppelde over een mooie grasvlakte, met hoog gras. Het schemerde, en de zon lag laag aan de horizon. De schaduwen van de bomen weerkaatsten tegen de felgroene-weide. Het was prachtig. Ik plofte neer in het gras, en plukte wat bloemen. De wereld was heerlijk, zorgeloos. Vroeger. In de verte zag ik iemand aankomen. Ik kon niet zien wie het was, maar eigenlijk wist ik het al. Het gras sloeg neer voor zijn voeten, achter hem, overwon de schaduw het van de zon. Hij kwam steeds dichterbij. Ik wou wegrennen, maar ik bleef zitten. Plots was alles om mij heen donker en grauw, en er was niks over van het prachtige weiland, waar ik eerst was. Het figuur stopte toen het voor me stond. Ik keek hem aan. "Pap, ik.." Hij schudde langzaam zijn kale hoofd, en legde een bleke, tengere hand op mijn schouder. Het voelde vreemd aan. De hand was kil, en lag zwaar op mijn schouder. "Fenna, de tijd is aangebroken. Ik moet me aan de ziekte overgeven" Een gevoel van verdriet stroomde over mijn hele lichaam. Ik huilde, maar begreep het, en knikte. Het moest. Sommige mensen overwonnen de strijd met kanker. Sommige, maar mijn vader niet. Ik knikte nogmaals, en pakte hem bij zijn arm. Samen liepen we weg.

Ik opende mijn ogen, en dacht na. De droom was een dag voor de avond dat mijn vader was overleden. Het was verschrikkelijk, maar ik kon het verwerken. Ik wel.. maar mijn moeder niet. Mijn moeder had maandenlang in bed gelegen, niet in staat om te werken, voor mij te zorgen, of ook maar iets te doen. In het begin kon ik het aan, maar het werd steeds moeilijker. Ook op school begon er argwaan te ontstaan. Ik maakte me steeds meer zorgen om mama. Ze ging achteruit, en lag soms dagenlang te huilen. Ik wist dat het erg was, maar ik dacht nooit dat het zo ver zou komen dat ze... Nouja... Dat ze zou doen wat ze die koude winteravond in Oktober deed. En weer sloot ik mijn ogen, en was ik een andere wereld.

"Mam, alstjeblieft..." We stonden op een verlaten bruggetje, boven de een rivier. Mijn moeder stond vastberade voor een oud, verotte hekje, maar haar gezicht was zo bang als een jonge vogel. "Fenna, vergeef me dit" En terwijl ze de woorden uitsprak, liep ze met grote passen naar de zijkant van de brug. Ik huilde, schreeuwde, van verdriet en pijn. Ze moest het niet doen! Ze mocht het niet doen! Ik pakte haar bij haar benen, en klampte me wanhopig vast. "Alstjeblieft.." zei ik weer. Mijn moeder keek met een betraand gezicht naar me, en ik zag haar blik. De blik vertelde me dat ik haar niet tegen zou kunnen houden. Mijn greep werd losser, en mijn moeder trok zich los. Ik zat op mijn kniën op de straat, niet in staat om op te staan. Ik schreeuwde dat ze het niet moest doen. Maar het leek alsof ze het niet hoorde, en ze liep door. Ze ging op de reling zitten, die er voor moest zorgen dat je niet van de brug afviel. Ik zag haar naar beneden kijken, en haar gezicht vertrok van afschuw. Ik stond moeizaam op, en rende naar haar toe. "Nee, Nee!". Ze keek me aan, terwijl ze steeds meer naar achteren leunde. In haar ogen zag ik alle emotie, die ze de laatste tijd had doorstaan. En plots leek het, alsof ze zich nu pas besefte wat ze deed. "Fenna..." En hoewel ik huilend voor haar stond, ik kon niks toen. Kon haar niet tegen houden, terwijl ze met een zucht naar achteren viel, de diepe kolkende duisternis in. "Nee!" Ik schreeuwde het uit. Het voelde verschrikkelijk! Verscheurend! Ik wou niet naar beneden kijken. Niet zien wat ik wist. Ik liet me op de grond vallen, terwijl ik alleen maar "Nee!" schreeuwde. Mijn hoofd bonkte, en alles draaide. Dit was niet echt.. Een droom, of een grap.. Een hele slechte grap.. De woorden suiste door mijn hoofd, maar geen van hen geloofde ik. Ik wist dat het echt was. Ik wist dat mijn moeder er niet meer was. Ik huilde en huilde, tot alles zwart werd.

Toen ik dit keer mijn ogen open deed, rolde de tranen over mijn wangen. Ik keek om me heen. Het deed pijn om hier te zijn. Het was nu een week geleden dat ik wakker werd, nadat mijn moeder van de brug was gesprongen. Ik lag toen in een groot wit bed en wist niet waar ik was en hoe ik er kwam. Maar ik wist nog alles van wat er gebeurd was. En nu, een week later, mocht ik weer naar huis. Nouja, naar huis gaat moeilijk zonder vader, en zonder moeder. Ik zou bij mijn tante wonen, die me zou helpen alles te verwerken. Maar ik wist nu al dat ik het niet zou kunnen. Te veel, te snel had ik alles meegemaakt. En nu stond ik hier zelf. Ik zag het oude verotte hekje, en de reling, waar mijn moeder had gezeten. Ik wist nog precies waar en hoe het gebeurde. Ik keek over de rand van de brug, en werd zo duizelig, dat ik me moest vasthouden aan een van de palen om niet over de rand te vallen. Een golf van misselijkheid stroomde over me heen. Ik wist nu hoe mama zich had gevoeld, toen ze hier stond. Plots voelde ik me verschrikkelijk eenzaam. Alsof er niemand in deze wereld nog van me hield. Diep in me, wist ik dat dat niet waar was, maar toch voelde het alsof iedereen me in de steek had gelaten. Eerst mijn vader, maar daar kon hij niks aan doen. En als gevolg mijn moeder. Het zou logisch zijn als... Ik ging op de reling staan, zonder me ergens aan vast te houden. De wind drukte me naar achter, maar ik hield stand. Aan het begin van de brug zag ik een vrachtauto aankomen. Een nieuwe, harde windvlaag duwde me bijna omver, maar ik herstelde me net op tijd. De vrachtauto kwam steeds dichterbij, en plots klonk er getoeter. Toen hij op zo'n 20 meter afstand was, werd het portier open gegooid en sprong er een man uit. Hij rende naar me toe, terwijl hij schreeuwde: "Ga daar weg! Straks val je nog!" Ik sloot mijn ogen, en hoorde zijn voetstappen dichterbij komen. Nog een windvlaag. Ik wankelde, en voelde dat ik zou gaan vallen. Maar ik verzette me niet. Het was goed zo. En het laatste wat ik zag, was het hoofd van de man, die me nakeek terwijl ik van de brug af viel.