Weddeschap

[asilverwolf]

“Misschien, misschien ook wel niet” Het klonk raar maar het waren de laatst woorden van een 18 jarige meisje. Ze was niet gestorven of haar stem verloren. Ze was niet in staking of psychisch niet in orde. Het was een weddenschap. Een weddenschap waar ze verslaafd aan was. Het was niet gokken. Ze berekende het elke keer uit of ze het haalde. Maar deze weddenschap duurde nu al 3 jaar. Geen een keer een woord gesproken. Zelf niet een au of gil van angst. Ze bleef stil wat er ook gebeurde. Ze had geen een ander weddenschap meer af kunnen sluiten. Ze kon nu eenmaal niet schrijven. Ze had het nooit geleerd. Ze was een boeren pummel en leren lezen en schrijven was weggelegd voor de adelen. Ze had daar door haar verslaving om weddenschap te sluiten verloren. Maar dat was niet het enigste, haar familie vrienden en zelf haar verloofden hadden haar verlaten. Ze waren het zat die stommen weddenschap waarom sprak ze niet gewoon. Waarom moest ze die weddenschap door zetten. Maar ze snapte het niet het was er niet zomaar een weddenschap. Wat ze er mee won was zo groot, zo groot. Ze kon niet anders dan proberen dezen weddenschap te winnen. Ze deed het voor haar familie. Want als zij het haalde om niet te spreken tot haar jongste zusje 16 was. Dan zou de prins met haar jongste zusje trouwen en haar familie zou in rijkdommen van over heel de wereld worden verzien.
Maar wat ze niet wist dat het haar familie moest zijn haar jongste zusje en sinds ze uit de familie had gezet had ze dat niet meer. Ze had geen familie meer en geen jongste zusje. De weddenschap had geen waarde meer want de prijs hield niks meer in. Ze doelde nu naar 3 jaar alleen rond in gebieden, gebieden die ze nog nooit had gezien. Van woestijn naar een ijsvlakte ze had al zoveel gehad. Iedere stap in gedachten gehouden zo dat ze de weg terug wist naar haar familie. Vandaag de dag was de dag dat ze heel de weg terug zou nemen zo dat ze op de dag van de verjaardag van haar zus thuis zo zijn. Nog twee jaar en dan kon ze haar familie eindelijk laten zien dat de weddenschap voor niets was geweest. Ze stond dan ook precies stil op het eind punt van haar tocht. Enkelen seconden bleef ze daar doodstil staan. Daarna draaide ze zich zelf in een beweging om. Ze haalde een keer diep adem en knikte daarna vast beraden. Ze was aan haar terug reis beginnen. Over twee jaar was ze bij haar oude familie. Op haar bloten voeten begon ze te lopen.

Twee jaar later.
Een meisje mager tot op het bod. Haar lichaam bedekt met vuil, geen plekje van haar witten huid nog was te zien enkel haar helder blauwen ogen. Met trage stappen liep ze de boerderijen die buiten de muren van de stad lagen binnen. Niks was verander niks in 4 jaar dat ze weg was geweest. Geheel niks enkel haar vertrek was gebeurd. Net als het vertrek van haar stem 5 jaar geleden. Ze had zich aan de weddenschap gehouden. Ze had niet gesproken, zelfs niet in haar gedachten. Zelfs niet gevraagd om een slokje drinken terwijl ze op uitdrogen lach. Ze had geluk gehad dat het was beginnen te regenen. Anders had ze nu hier niet gestaan.
Rustig begon ze te zoeken naar dat ene boerderijtje. Het boerderijtje waar ze haar jeugd had door gebracht. Na een tijdje zoeken had ze het eindelijk gevonden. De weg was nog precies zoals ze gedacht had. Ze stond nu stil voor dat kleine boerderijtje. Er moesten mensen thuis zijn, het was immers de verjaardag van haar jongste zusje en niet zomaar een haar 16e. De leeftijd waar op ze uitgehuwelijkt word en zij zou niet met een simpele boer trouwen zoals voor haar gepland was en haar anderen zussen. Daar had ze voor gezorgd. Ze liep op het raampje af dat bestond uit vele anderen raampjes. Een zachte gloed van het vuur was te zien daar naast haar familie om de tafel. Haar broers en zussen met hun partners paar die ze kenden en ook enkele nieuwen. Haar vader en moeder ze leefde nog alle bij. Ze zaten als een oud koppeltje dat ze waren aan het hoofd van de tafel. Haar vader aan de ene kant haar moeder aan de ander. Haar zusje in een mooie jurk gehuld. De zelfde jurk die ze ook had gedragen op haar 16e verjaardag en zo ook haar anderen zussen. Een zachte glimlach was op haar gezicht verschenen. Zou ze naar binnen gaan of zou ze eerst naar prins gaan. Maar voor dat ze haar keuze kon maken. Zag ze haar verloofde zitten. Hij was getrouwd met een ander. Twee kinderen zaten op zijn schoot en het meisje was zwanger van de 3e. Maar toen ze goed keek naar het meisje, zag ze dat het meisje haar geboorten ketting droeg. Haar ketting met haar geboorten steen en bloem. Haar geboorten datum haar naam. Ze was vervangen, vervangen door een anderen. Zachte tranen liepen over haar wangen. Hoe konden ze dit doen. Hoe konden ze haar vervangen. Ze had haar stem voor hen op gegeven voor 5 jaar lang en zij hadden haar vervangen. Zonder ook maar een ding te zeggen of van zich te laten horen draaide ze om. Met lopende tranen over haar wangen rende ze weg. Ze vond een klein afdakje in de stad in een verlaten buurtje. Ze ging zitten en trok haar knieën geheel op. Ze begaafde haar gezicht daar weer in. De tranen bleven vloeien. Pas de ochtend daarna stopte de tranen. Ze stond op en in een recht pad liep ze door naar het kasteel. Ze bleef gewoon door lopen. Niemand die haar tegen hield. Tot in de troonzaal. De koning zat op zijn troon met zijn vrouw aan de ene kant zijn zoon aan de anderen.
De prins herkende haar meteen, het boeren meisje dat dat overdreven weddenschap met hem had gesloten en zeker nog een jaar had volgehouden. Tot dat ze uit het oog was verdwenen.
Ze opende haar mond en eerst kwam er niks uit. Hoe hard ze dan ook probeerde er kwam niks uit. Maar na even kwamen er krakigen geluiden uit die begonnen te lijken op een stem. ‘iii kkee… hhheebb …. Vvviiiijjjf jaarrreeennn nnneee gggeeepprrraaatttt.’ Ze haalde diep adem en slikte even snel. ‘iiiiikkkk hhheeebb ddeee wweedddesscchaapp gggewwwoonnneeennn.’ Opnieuw stopte ze even met praten. ‘zzzzzeeee iisssss gggiisstteeer zzzeeessstttiieeen gggewoorrdeen’ Haar stem klonk zo schor en krakerig dat de koning zo wat zelf opstond om een glaasje water voor jaar te halen. Maar elke glaasje water dat ze aangeboden kreeg weigerde ze. ‘MMMMaaarrr zzzeee iss nnniieeet mmmmeeerrrr mmiiijjjnnn fffaaammmiiieeeelllliieee. ……… OOOmmmddddaattttt iiiiikkkkk nnnnniiiieeeetttt mmmmeeeerrrrr mmmmeeeetttt zzzzeeee ssssppprraaaakkk. BBBeeeennn iiikkke vvveerrrvvaaannngggeeennn.’ Ze had haar laatste woorden uitgesproken. De tranen rolde over haar wangen. Ze wachten niet op antwoord van de prins of de koning of wie dan ook. Ze draaide zich om en liep het kasteel uit. Ze liep enkel recht door. Niks nam haar van haar pad af.

Het meisje had alles over voor haar familie zelfs haar stem voor 5 langen jaren. Zelfs toen ze uit haar familie werd gezet hield ze het vol. Ze bleef van hem houden wat er ook gebeurde. Het is een voorbeeld van ware liefde voor je dierbaren. Maar zelf heeft ze er niks aan overgehouden.
De prins heeft zijn prijs als nog gegeven. Hij is getrouwd met haar jongste zus en haar familie heeft nu een eigen stad met kasteel in het land.
Maar het meisje weet van niks. Haar dode lichaam is gevonden op het strand voor de zee. De zee die ze voor het eerst had gezien. Ze kon niet meer recht door blijven lopen. Maar ze hoopte op een wonder. Ze bleef wachten op precies de zelfde plek. Wat uiteindelijk haar graf werd.



Een verhaal wat ik ooit voor een wedstrijd heb geschreven. Maar toen per ongeluk de onbewerkte versie opgestuurd.

Ben benieuwt naar de reactie. Ben dyslectische dus niet alle spelling fouten krijg ik er zelf uit.