Een echtpaar vangt een jongen op en gaat op zoek naar verdere familie van deze jongen. De zoektocht lijkt succesvol, maar heeft onverwachte gevolgen.
__________
Kenmerken
Op werkelijkheid gebaseerd drama.
Vertelperspectief wisselt per hoofdstuk.
Enkele hoofdpersonen zijn homo/bi.
Vrijwel geen sex, heel veel liefde.
Veel namen, het is een grote familie.
De hoofdstuktitels zijn muzieksuggesties.
Tekst, muziek en de eigen fantasie vertellen het verhaal.
Alle muziek is te vinden op Youtube, Dailymotion of Vimeo.
__________
Copyright/Disclaimer
Alle personages uit de televisieserie Verbotene Liebe: copyright Grundy UFA, ARD en WDR. Met dit verhaal is geen schending van auteursrechten of commercieel gebruik bedoeld. Nederlandse en Duitse versie: Paula†, Mandy, Karin, Jablan. Amerikaanse Versie: Zam. © 2010-2011
Robin & Wolfgang
Laatst gewijzigd door Jablan op 07 jan 2013 09:26, 1 keer totaal gewijzigd.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
Proloog
Donderdag 2 Juni 2011
"Stil maar."
Marlene heeft haar armen om haar huilende zoon heengeslagen en probeert hem te troosten. Na een paar minuten is Peter zover dat hij weer iets kan zeggen.
"Kun je vertellen wat is er gebeurd?"
"We waren huiswerk aan het maken. Hij wilde mij bedanken met een zoen, toen kwam ... die heks binnen ..."
Marlene trekt Peter dicht tegen haar aan, waardoor zijn woorden verloren gaan.
"... Ik mag niet meer op bezoek komen. Ze wil ook de school bellen."
"Ging ze zo tekeer?"
"Ja! Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld."
Marlene heeft wel een idee hoe mevrouw Kaiser heeft gereageerd.
"Het komt wel goed. Als je wilt, dan bel ik je klassenleraar op om ervoor te zorgen dat jullie in dezelfde klas blijven."
"Graag, mama."
"Het liefst naast elkaar toch?"
"Ja!"
Peter kijkt alweer iets vrolijker. Marlene probeert hem over de schrik heen te helpen, ze houdt hem bij zijn schouders vast en kijkt hem recht in zijn ogen.
"Peter, je weet dat hij niet hun zoon is. Hij woont daar alleen omdat zijn moeder ziek is. Voor de vakantie verzinnen we wel een oplossing. Je vader en ik willen wel dat jullie met elkaar omgaan."
Donderdag 2 Juni 2011
"Stil maar."
Marlene heeft haar armen om haar huilende zoon heengeslagen en probeert hem te troosten. Na een paar minuten is Peter zover dat hij weer iets kan zeggen.
"Kun je vertellen wat is er gebeurd?"
"We waren huiswerk aan het maken. Hij wilde mij bedanken met een zoen, toen kwam ... die heks binnen ..."
Marlene trekt Peter dicht tegen haar aan, waardoor zijn woorden verloren gaan.
"... Ik mag niet meer op bezoek komen. Ze wil ook de school bellen."
"Ging ze zo tekeer?"
"Ja! Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld."
Marlene heeft wel een idee hoe mevrouw Kaiser heeft gereageerd.
"Het komt wel goed. Als je wilt, dan bel ik je klassenleraar op om ervoor te zorgen dat jullie in dezelfde klas blijven."
"Graag, mama."
"Het liefst naast elkaar toch?"
"Ja!"
Peter kijkt alweer iets vrolijker. Marlene probeert hem over de schrik heen te helpen, ze houdt hem bij zijn schouders vast en kijkt hem recht in zijn ogen.
"Peter, je weet dat hij niet hun zoon is. Hij woont daar alleen omdat zijn moeder ziek is. Voor de vakantie verzinnen we wel een oplossing. Je vader en ik willen wel dat jullie met elkaar omgaan."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
1
Donderdag 11 augustus 2011
Amethystium - Ethereal
Henriette reageert op de deurbel. Een koerier staat voor de deur met een grote doos.
"Bent u mevrouw Kaiser-Bohling?"
"Ja."
"Wilt u dan hier even tekenen voor ontvangst?"
Wanneer de koerier is vertrokken, blijft Henriette alleen achter met een loodzware doos. De doos gaat makkelijk open, haar ogen inspecteren vluchtig de inhoud. Boeken en een grote envelop. Na een moment van twijfel brengt ze de doos naar boven, de envelop neemt ze mee naar beneden. Nadat ze een kopje rooibosthee heeft ingeschonken, gaat ze in haar woonkamer aan de eettafel zitten om de envelop in alle rust open te maken.
Uit de envelop komt een hele stapel papier tevoorschijn. Langzaam bladert ze er doorheen. Schoolrapporten van allerlei verschillende scholen. Door de jaren heen worden de cijfers steeds slechter, de opmerkingen van de onderwijzers over zijn gedrag zijn elk volgend rapport juist positiever. Daarna brieven van de jongen aan zijn moeder. Ze moet glimlachen als ze er snel doorheen leest. Afgezien van die ene karaktertrek, is het toch een lieverd, die langzaam maar zeker een eigen plek in haar hart heeft veroverd.
Een foto en een geboorteakte vragen nu haar aandacht. Haar ogen vernauwen zich als ze de geboorteakte goed bekijkt. Na lang nadenken pakt Henriette de telefoon en begint te bellen. Ze wil overleggen met haar schoonzus, die op het gemeentehuis van Lingen werkt. Het duurt even voordat ze met Christel is doorverbonden.
"Henny hier, excuses dat ik je stoor op je werk, zou je mij kunnen helpen? Kun jij het bevolkingsregister inkijken? ... Fijn ... "
Ze legt uit wat ze wil weten en leest de gegevens van de geboorteakte hardop voor. Daarna moet ze even wachten op haar schoonzus.
"Niet bekend? ... Hoe zou ik daarachter kunnen komen? ... Ja, het zou mooi als de jongen toch meer familie heeft ... Kan Lars dat? ... Goed, ik zal het proberen ... Nee, ik heb ook niets gehoord van Silke. Heb jij nog iets van Bastian gehoord? ... Ik hou me vast aan het idee dat het ze waarschijnlijk wel goed gaat ... Ja, je hebt gelijk, zal ik doen. Bedankt, Christel."
Henriette moet even zuchten nadat ze het gesprek heeft beëindigd. Ergens lijkt er een vloek op de familie Bohling te rusten. Zij en Max hebben geen contact meer met hun zonen Bastian en Alexander. Haar broer Thomas en zijn vrouw Christel zijn het contact met hun dochter Silke kortgeleden kwijtgeraakt. Ze probeert alle verdrietige gedachten van zich af te zetten en bekijkt de papieren nog een keer. Misschien zijn er meer aanwijzingen voordat ze het volgende gesprek voert. Ze ontdekt nu ook een uittreksel uit het kerkregister.
Christel raadde haar net aan om haar broer Lars te bellen. Iets waar ze zich altijd op voorbereiden moet. Lars is de jongste van de kinderen Bohling en staat heel anders in het leven dan zij. Het is vreselijk dat haar jongste broer een vriendin heeft geholpen zwanger te worden en niet met die vriendin wil trouwen. Gelukkig heeft hij zijn dochter wel erkend. Aan de andere kant is Lars wel een advocaat en kan hij helpen om gegevens los te weken van instanties, gegevens die ze nu graag wil hebben om meer zekerheid te krijgen. Ze overwint haar weerstand en zoekt het telefoonnummer op. Ook nu moet ze even wachten voordat ze hem aan de lijn krijgt.
"Alles goed? ... Ja, ik weet het, het is een tijd geleden ... Stoor ik? ... Kan jij iemand voor mij nazoeken?"
Opnieuw legt ze uit waarom ze de informatie nodig heeft voordat ze alle gegevens voorleest van de geboorteakte in de verwachting dat ze daarna even moet wachten.
"Ja, dat zei ik ... Wat zei je nu? ... Je kent de naam? ..."
Henriette snakt naar adem. Dit heeft ze niet verwacht.
"... Mag ik vragen wat hij heeft gedaan? ... O, je kent de naam uit je tijd in Köln? Hij is dus geen cliënt van jou? ... Dat is geen rare vraag, je bent toch advocaat? ... Nee, het is een prima jongen en zijn slechte gewoontes leer ik hem wel af. ... Je kent me toch? ... Wat is nu verstandig om te doen, Lars? ... Meen je dit serieus? ... Denk je echt dat Charlotte mij wil helpen? ... Goed, dank je. Kom je trouwens nog een keer langs binnenkort? ... Ben je met Kerstmis in Lingen? ... We zouden het fijn vinden als jij hier Kerstmis wil meevieren met ons. ... Heb jij nog iets gehoord van Silke of Bastian? ... Niets? ... Nee, daar kun jij ook niets aan doen. Christel en ik zijn gewoon nieuwsgierig en bezorgd ... Zal ik doen. Bedankt voor je hulp, Lars."
Henriette staart met een verbijsterd gezicht naar de telefoon. Charlotte. Dat is lang geleden. Ze besluit pastoor Rudolf te bellen voor zijn hulp en advies. Rudolf belooft haar het kerkregister te laten raadplegen en luistert met belangstelling naar wat ze al weet. Henriette is nu gelukkig dat de pastoor al op de hoogte van de omstandigheden in haar familie en neemt zijn voorstel aan om persoonlijk bij Charlotte op bezoek te gaan. Tenslotte is haar zus Charlotte nog wilder dan Lars.
Volgens de verhalen is haar bijna tien jaar jongere zus nog steeds ongetrouwd en heeft ze ook verhoudingen met de kelners in haar restaurant. Na een discussie over Alexander is het contact met Charlotte beperkt tot kaarten en af en toe een telefoontje. Waarom kan Charlotte geen gewoon leven leiden? De relatie met haar zus zou dan vast en zeker beter zijn.
Wanneer Henriette haar man met de jongen aan ziet komen, beëindigt ze het gesprek met Rudolf en bergt snel alle papieren op in de envelop. Haar man slaat zijn armen om Henriette heen terwijl hij haar begroet met een zoen op haar wang, die ze net zo warm op dezelfde manier beantwoordt. De jongen komt met een verdrietige en tegelijk trotse blik in zijn ogen, de kamer in.
"Hoe is het gegaan?"
"Het is gelukt. We hebben een mooie grafsteen voor mijn moeder."
"Gelukkig. Het spijt ons nog steeds dat je haar begrafenis hebt gemist."
"Het is goed zo, mevrouw Kaiser."
"Terwijl jullie weg waren, heeft een koerier hier de spullen van je moeder bezorgd. Ik heb de doos op je kamer gezet. Het lijkt mij het beste ..."
Meer kan Henriette niet zeggen omdat de jongen een snik laat horen en naar boven rent. Henriette kijkt haar man Max met een bezorgd gezicht aan.
"Als dat maar goed gaat. Hij is al zo verdrietig."
"We hebben net het graf van zijn moeder bezocht. Daar heeft hij zich goed gehouden. Wil jij straks bij hem kijken?"
"Later, Max. Ik heb de doos met de spullen al opengemaakt, het zijn vooral boeken. Deze envelop kwam eruit. Je gaat dit niet geloven. Op de geboorteakte van de jongen is de naam van de vader ingevuld!"
Daarna vertelt Henriette haar man wat ze allemaal al te weten is gekomen tijdens haar belronde van vandaag. Max luistert aandachtig met een mengeling van onzekerheid en verbazing.
"Henny, dit kan niet. Het is te veel toeval."
"Max, misschien heeft pastoor Rudolf echt als boodschapper van God gehandeld door de jongen juist bij ons onder te brengen. Hij kwam met het idee om bij Charlotte op bezoek te gaan. Wil jij meegaan?"
"Graag, maar het hangt van de datum af of ik mee kan."
"Of vind je het goed wanneer ik met pastoor Rudolf daarheen ga? Misschien kan hij helpen Alexander de weg naar een fatsoenlijk leven te wijzen."
"Ik betwijfel dat, Henny. Hoe wil je trouwens dit goed aanpakken?"
De rest van de middag vliegt voorbij wanneer het echtpaar overlegt wat nu het beste is om te doen. De pastoor komt kort op bezoek en meldt dat de familie niet meer staat ingeschreven in het kerkregister. Op deze manier wordt het een ingewikkelde route om de jongen meer familie te geven, als alles klopt.
Later gaat Henriette naar boven met een beker warme chocolademelk. De jongen ligt op zijn bed en huilt, de doos met boeken staat geopend op dezelfde plek waar ze hem heeft neergezet. Ze gaat op de rand van het bed zitten.
"Ik heb wat chocolademelk voor je."
"Ga weg!"
Henriette moet zich even inhouden en zet de choclademelk op het nachtkastje om haar hand even op het voorhoofd van de jongen te leggen, die zich direct omdraait. Ze streelt hem nog even door zijn haar voordat ze weer naar beneden loopt. Beneden sluit ze de woonkamerdeur achter zich.
"Max, het gaat niet goed. Hij wil mij niet zien, wil jij straks nog een keer kijken? Hij is gloeiend heet, misschien koorts. Zullen we een dokter bellen?"
"Later, laat hem nu maar begaan. Het zijn al moeilijke dagen voor hem."
"Ik weet het, Max. Daarom hoop ik dat we hiermee iets goeds kunnen doen."
"Stap voor stap, Henny. Je zei dat er boeken in die doos zitten? Hij heeft nog geen boekenkast op zijn kamer, dus laten we daar eerst voor zorgen. Als hij zich weer beter voelt, kan hij mee naar je zus."
Max gaat nog een keer bij de jongen kijken, die er slecht aan toe is. Hij staart voor zich uit op zijn bed of hij huilt. Max gelooft niet dat een dokter hem kan helpen en besluit hem eten te brengen en hem te laten praten zodat zijn verdriet minder groot wordt.
Donderdag 11 augustus 2011
Amethystium - Ethereal
Henriette reageert op de deurbel. Een koerier staat voor de deur met een grote doos.
"Bent u mevrouw Kaiser-Bohling?"
"Ja."
"Wilt u dan hier even tekenen voor ontvangst?"
Wanneer de koerier is vertrokken, blijft Henriette alleen achter met een loodzware doos. De doos gaat makkelijk open, haar ogen inspecteren vluchtig de inhoud. Boeken en een grote envelop. Na een moment van twijfel brengt ze de doos naar boven, de envelop neemt ze mee naar beneden. Nadat ze een kopje rooibosthee heeft ingeschonken, gaat ze in haar woonkamer aan de eettafel zitten om de envelop in alle rust open te maken.
Uit de envelop komt een hele stapel papier tevoorschijn. Langzaam bladert ze er doorheen. Schoolrapporten van allerlei verschillende scholen. Door de jaren heen worden de cijfers steeds slechter, de opmerkingen van de onderwijzers over zijn gedrag zijn elk volgend rapport juist positiever. Daarna brieven van de jongen aan zijn moeder. Ze moet glimlachen als ze er snel doorheen leest. Afgezien van die ene karaktertrek, is het toch een lieverd, die langzaam maar zeker een eigen plek in haar hart heeft veroverd.
Een foto en een geboorteakte vragen nu haar aandacht. Haar ogen vernauwen zich als ze de geboorteakte goed bekijkt. Na lang nadenken pakt Henriette de telefoon en begint te bellen. Ze wil overleggen met haar schoonzus, die op het gemeentehuis van Lingen werkt. Het duurt even voordat ze met Christel is doorverbonden.
"Henny hier, excuses dat ik je stoor op je werk, zou je mij kunnen helpen? Kun jij het bevolkingsregister inkijken? ... Fijn ... "
Ze legt uit wat ze wil weten en leest de gegevens van de geboorteakte hardop voor. Daarna moet ze even wachten op haar schoonzus.
"Niet bekend? ... Hoe zou ik daarachter kunnen komen? ... Ja, het zou mooi als de jongen toch meer familie heeft ... Kan Lars dat? ... Goed, ik zal het proberen ... Nee, ik heb ook niets gehoord van Silke. Heb jij nog iets van Bastian gehoord? ... Ik hou me vast aan het idee dat het ze waarschijnlijk wel goed gaat ... Ja, je hebt gelijk, zal ik doen. Bedankt, Christel."
Henriette moet even zuchten nadat ze het gesprek heeft beëindigd. Ergens lijkt er een vloek op de familie Bohling te rusten. Zij en Max hebben geen contact meer met hun zonen Bastian en Alexander. Haar broer Thomas en zijn vrouw Christel zijn het contact met hun dochter Silke kortgeleden kwijtgeraakt. Ze probeert alle verdrietige gedachten van zich af te zetten en bekijkt de papieren nog een keer. Misschien zijn er meer aanwijzingen voordat ze het volgende gesprek voert. Ze ontdekt nu ook een uittreksel uit het kerkregister.
Christel raadde haar net aan om haar broer Lars te bellen. Iets waar ze zich altijd op voorbereiden moet. Lars is de jongste van de kinderen Bohling en staat heel anders in het leven dan zij. Het is vreselijk dat haar jongste broer een vriendin heeft geholpen zwanger te worden en niet met die vriendin wil trouwen. Gelukkig heeft hij zijn dochter wel erkend. Aan de andere kant is Lars wel een advocaat en kan hij helpen om gegevens los te weken van instanties, gegevens die ze nu graag wil hebben om meer zekerheid te krijgen. Ze overwint haar weerstand en zoekt het telefoonnummer op. Ook nu moet ze even wachten voordat ze hem aan de lijn krijgt.
"Alles goed? ... Ja, ik weet het, het is een tijd geleden ... Stoor ik? ... Kan jij iemand voor mij nazoeken?"
Opnieuw legt ze uit waarom ze de informatie nodig heeft voordat ze alle gegevens voorleest van de geboorteakte in de verwachting dat ze daarna even moet wachten.
"Ja, dat zei ik ... Wat zei je nu? ... Je kent de naam? ..."
Henriette snakt naar adem. Dit heeft ze niet verwacht.
"... Mag ik vragen wat hij heeft gedaan? ... O, je kent de naam uit je tijd in Köln? Hij is dus geen cliënt van jou? ... Dat is geen rare vraag, je bent toch advocaat? ... Nee, het is een prima jongen en zijn slechte gewoontes leer ik hem wel af. ... Je kent me toch? ... Wat is nu verstandig om te doen, Lars? ... Meen je dit serieus? ... Denk je echt dat Charlotte mij wil helpen? ... Goed, dank je. Kom je trouwens nog een keer langs binnenkort? ... Ben je met Kerstmis in Lingen? ... We zouden het fijn vinden als jij hier Kerstmis wil meevieren met ons. ... Heb jij nog iets gehoord van Silke of Bastian? ... Niets? ... Nee, daar kun jij ook niets aan doen. Christel en ik zijn gewoon nieuwsgierig en bezorgd ... Zal ik doen. Bedankt voor je hulp, Lars."
Henriette staart met een verbijsterd gezicht naar de telefoon. Charlotte. Dat is lang geleden. Ze besluit pastoor Rudolf te bellen voor zijn hulp en advies. Rudolf belooft haar het kerkregister te laten raadplegen en luistert met belangstelling naar wat ze al weet. Henriette is nu gelukkig dat de pastoor al op de hoogte van de omstandigheden in haar familie en neemt zijn voorstel aan om persoonlijk bij Charlotte op bezoek te gaan. Tenslotte is haar zus Charlotte nog wilder dan Lars.
Volgens de verhalen is haar bijna tien jaar jongere zus nog steeds ongetrouwd en heeft ze ook verhoudingen met de kelners in haar restaurant. Na een discussie over Alexander is het contact met Charlotte beperkt tot kaarten en af en toe een telefoontje. Waarom kan Charlotte geen gewoon leven leiden? De relatie met haar zus zou dan vast en zeker beter zijn.
Wanneer Henriette haar man met de jongen aan ziet komen, beëindigt ze het gesprek met Rudolf en bergt snel alle papieren op in de envelop. Haar man slaat zijn armen om Henriette heen terwijl hij haar begroet met een zoen op haar wang, die ze net zo warm op dezelfde manier beantwoordt. De jongen komt met een verdrietige en tegelijk trotse blik in zijn ogen, de kamer in.
"Hoe is het gegaan?"
"Het is gelukt. We hebben een mooie grafsteen voor mijn moeder."
"Gelukkig. Het spijt ons nog steeds dat je haar begrafenis hebt gemist."
"Het is goed zo, mevrouw Kaiser."
"Terwijl jullie weg waren, heeft een koerier hier de spullen van je moeder bezorgd. Ik heb de doos op je kamer gezet. Het lijkt mij het beste ..."
Meer kan Henriette niet zeggen omdat de jongen een snik laat horen en naar boven rent. Henriette kijkt haar man Max met een bezorgd gezicht aan.
"Als dat maar goed gaat. Hij is al zo verdrietig."
"We hebben net het graf van zijn moeder bezocht. Daar heeft hij zich goed gehouden. Wil jij straks bij hem kijken?"
"Later, Max. Ik heb de doos met de spullen al opengemaakt, het zijn vooral boeken. Deze envelop kwam eruit. Je gaat dit niet geloven. Op de geboorteakte van de jongen is de naam van de vader ingevuld!"
Daarna vertelt Henriette haar man wat ze allemaal al te weten is gekomen tijdens haar belronde van vandaag. Max luistert aandachtig met een mengeling van onzekerheid en verbazing.
"Henny, dit kan niet. Het is te veel toeval."
"Max, misschien heeft pastoor Rudolf echt als boodschapper van God gehandeld door de jongen juist bij ons onder te brengen. Hij kwam met het idee om bij Charlotte op bezoek te gaan. Wil jij meegaan?"
"Graag, maar het hangt van de datum af of ik mee kan."
"Of vind je het goed wanneer ik met pastoor Rudolf daarheen ga? Misschien kan hij helpen Alexander de weg naar een fatsoenlijk leven te wijzen."
"Ik betwijfel dat, Henny. Hoe wil je trouwens dit goed aanpakken?"
De rest van de middag vliegt voorbij wanneer het echtpaar overlegt wat nu het beste is om te doen. De pastoor komt kort op bezoek en meldt dat de familie niet meer staat ingeschreven in het kerkregister. Op deze manier wordt het een ingewikkelde route om de jongen meer familie te geven, als alles klopt.
Later gaat Henriette naar boven met een beker warme chocolademelk. De jongen ligt op zijn bed en huilt, de doos met boeken staat geopend op dezelfde plek waar ze hem heeft neergezet. Ze gaat op de rand van het bed zitten.
"Ik heb wat chocolademelk voor je."
"Ga weg!"
Henriette moet zich even inhouden en zet de choclademelk op het nachtkastje om haar hand even op het voorhoofd van de jongen te leggen, die zich direct omdraait. Ze streelt hem nog even door zijn haar voordat ze weer naar beneden loopt. Beneden sluit ze de woonkamerdeur achter zich.
"Max, het gaat niet goed. Hij wil mij niet zien, wil jij straks nog een keer kijken? Hij is gloeiend heet, misschien koorts. Zullen we een dokter bellen?"
"Later, laat hem nu maar begaan. Het zijn al moeilijke dagen voor hem."
"Ik weet het, Max. Daarom hoop ik dat we hiermee iets goeds kunnen doen."
"Stap voor stap, Henny. Je zei dat er boeken in die doos zitten? Hij heeft nog geen boekenkast op zijn kamer, dus laten we daar eerst voor zorgen. Als hij zich weer beter voelt, kan hij mee naar je zus."
Max gaat nog een keer bij de jongen kijken, die er slecht aan toe is. Hij staart voor zich uit op zijn bed of hij huilt. Max gelooft niet dat een dokter hem kan helpen en besluit hem eten te brengen en hem te laten praten zodat zijn verdriet minder groot wordt.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
2
Maandag 29 augustus 2011
Jesse Cook - Breathing Below Surface
Charlie Bohling probeert te glimlachen, zelfs al wordt het zeker een onaangename ontmoeting. De aanwezigheid van de man in het zwart, die welwillend voor haar staat, laat haar ironisch genoeg glimlachen. Hij trekt zijn pastoorskraag recht en glimlacht terug.
'Net iets voor haar om een pastoor mee te brengen.'
Charlie zegt het tegen zichzelf wanneer ze door het restaurant loopt om de gasten bij de deur te begroeten. De gastvrouw neemt de apathische jongen, die vlak voor de pastoor staat, in zich op en geeft hem een vriendelijke blik. Hij heeft echter geen aandacht voor haar en wrijft over zijn borst. Charlie's aangename gezichtsuitdrukking vervaagt zodra ze de de trotse blik van haar bezoekster opmerkt, die achter de pastoor staat. Ze schakelt over naar haar professionele houding, alsof de bezoekster een willekeurige gast in haar restaurant is.
"Henriette."
"Charlotte."
"Welkom in Bohling's."
Charlie steekt haar arm uitnodigend uit om het drietal in haar restaurant te begeleiden.
"Willen jullie een tafel aan een raam?"
"Heb je een tafel waar de mannen kunnen lunchen? Ik wil je eerst onder vier ogen spreken."
Charlie merkt de emotieloze toon in de stem van haar zus op, maar knikt toch instemmend. Met een kleine handbeweging komt kelner Luca vanachter de bar naar haar toe. De kelner brengt de pastoor en de jongen naar de eetzaal. De zussen blijven staan op de met tapijt beklede trap bij de ingang van het restaurant. De ongemakkelijke stilte tussen hen beiden stoort Charlie niet. Ze merkt Henriette's subtiel omhooggetrokken wenkbrauw op. Zonder twijfel zoekt haar zus meer achter de subtiele bewegingen waarmee ze haar personeel opdrachten geeft. Het kan haar niet uit haar rol brengen.
"Zullen we in de lounge gaan zitten?"
Charlie gebaart weer naar haar zus om haar de trap af te volgen naar de kleine tafels voor de bar. Ze leidt haar zus naar een tafel in een hoek van dit lege gedeelte van het restaurant, zodat ze ongestoord met elkaar kunnen praten. Een van haar eerdere instructies aan haar personeel betreft het weghouden van gasten uit de lounge. Het restaurant heeft al eerder heftige ontmoetingen gezien. In dit geval wil Charlie alle beschamende momenten voorkomen omdat zij en de oudste van de kinderen Bohling niet goed kunnen opschieten met elkaar. Ze hebben een verschillend karakter en weinig gemeenschappelijke interesses. Na het korte bericht van Lars wil ze niet verantwoordelijk zijn voor gênante momenten in haar restaurant. Ze heeft zich voorbereid op een potentieel explosief bezoek en herinnert zich de vrolijke, half lachende toon van zijn bericht.
'Ze komt naar Köln om je te zien en je zal niet geloven wat het probleem is! Ze vroeg me om ook te komen maar ik kan pas aan het einde van de week weg uit München. Wacht gewoon af tot ze je het uitlegt!'
Wanneer Lars de nood van zijn oudste zus amusant vindt, dan moet Charlie op haar hoede zijn. Dat was vroeger al zo en deze houding is later sterker geworden toen haar broer in Köln woonde. Ze vraagt zich af of het wel gepast is om te lachen in aanwezigheid van haar zus.
Voorzichtig, met aandacht neemt ze haar zus in zich op. De jaren hebben hun sporen nagelaten bij de vrouw van bijna zestig. Charlie hoopt onderhuids niet dat haar huid net zo veroudert als die van Henriette. Het grijze haar van haar zus is mooi gekapt, zodat iedereen haar zus direct herkent als iemand zonder financiële problemen. Ze draagt een goed gestreken pak, hoewel de kleur niet past bij de zorgvuldig aangebrachte make-up. Zoals altijd draagt haar oudere zus te veel sieraden. Het grote aantal gouden kettingen en ringen komt niet overeen met de sobere levensstijl van Henriette, die notoir zuinig op haar geld is. Charlie vernauwt haar ogen wanneer ze snel en grondig telt hoeveel sieraden van hun overleden moeder ze herkent. Henriette leunt voorover met gevouwen handen op tafel. Bewust en tegelijk onbewust laat ze een ring met bijzondere emotionele waarde zien terwijl ze fluistert.
"Alsjeblieft, zeg niet dat je niet wilt helpen. Ik zag net hoe hij naar je keek."
Charlie zucht bij het vooroordeel van haar zus over haar personeel. Ze wil Henriette op geen enkele wijze laten genieten van haar gebreken of de tekortkomingen die Henriette haar toeschrijft. Zelfs niet nu haar zus een probleem heeft. Toch klinkt een lichte ergernis door in haar stem.
"Henriette, je verbeeldt je dingen. Ik ga niet familiair om met mijn personeel. Lars zei me dat je ergens een probleem mee hebt."
"Charlotte, vind je het niet nodig om na al die jaren met sporadisch contact wat vriendelijker te beginnen. Ik ken je niet anders dan iemand die graag praat."
Charlie is even uit het veld geslagen door de beledigende toon van haar zus. Net zoals haar iets oudere broer Thomas en veel jongere broer Lars heeft ze een hekel aan de hypocrisie van Henriette, vroeger al en nu opnieuw.
"Christel vertelde me dat Silke hier niet meer woont."
"Dat klopt. Ze is een tijdje geleden vertrokken. Ze is vastbesloten om een actrice in Amerika te worden."
"Thomas zei dat ze niets meer van haar hebben gehoord. Jij wel?"
"Nee, maar Alexander en ik verwachten dat ook niet. Ze heeft geld uit de kassa van zijn zaak gestolen voordat ze vertrok. Ze heeft niets meer in Köln om naar terug te komen."
"Ze was altijd al een onstuimig kind. Thomas heeft haar teveel verwend en Christel heeft haar geen discipline bijgebracht. Met een betere invloed zou ze vanzelfsprekend ..."
"Henriette, je wilde vriendelijk beginnen. Waarom heb je mijn hulp nodig?"
Kelner Niklas brengt een schaal met gesneden vers fruit en gebak, waardoor Henriette nog even haar mond houdt. Hij zet twee dampende kopjes espresso op tafel.
"Frambozengebak! Je hebt het onthouden!"
Henriette vergeet even haar goede manieren en schrokt het gebak met een paar snelle happen naar binnen. De onverwachte plezierige gezichtsuitdrukking van haar zus geeft Charlie een zekere voldoening. Ze doet erg veel moeite om haar zus alle mogelijke munitie uit handen te nemen zodat Henriette bij terugkomst in Lingen geen negatieve dingen kan vertellen.
Er gaan al genoeg verhalen rond over haarzelf. Zo is het een schandaal dat ze elke verloving heeft verbroken en vanzelfsprekend meer dan een schandaal dat ze niet getrouwd is. De restauranthoudster wil haar veeleisende en kieskeurige oudere zus geen enkele reden tot klagen geven, laat staan een nieuwe reden om haar te veroordelen. Henriette mag genieten van het frambozengebak, zij associeert frambozengebak met een bijzondere ongelukkige jeugdherinnering. Ze nipt aan haar koffie en wacht met een neutrale gezichtsuitdrukking geduldig tot haar zus begint te spreken.
"Wat heeft Lars je verteld?"
"Hij heeft alleen een bericht gestuurd. Ik denk dat hij het beter vindt wanneer ik alles van jou hoor."
"Je zag net de jongen die met Rudolf en mij mee is gekomen?"
"Ja."
"Hij heeft een zwaar leven gehad. Hij is grotendeels opgevoed door zijn moeder en zelfs zij kon de verantwoordelijkheid van het opvoeden niet aan. Ze had problemen."
Henriette's stem klinkt vlak, al spreekt een roddel uit haar woorden. Charlie weet zeker dat nu alle smeuïge details onderweg zijn. Haar oudere zus geniet ervan om de meest onwaarschijnlijke gebeurtenissen uit het leven van anderen in geuren en kleuren te vertellen. Ze probeert zo neutraal mogelijk te reageren.
"Wat vervelend."
"Het is echt om je voor te schamen. Zijn moeder heeft hem verwaarloosd en kwam daardoor in moeilijkheden. Ze gaf hem niet wat moeders horen te geven. Moeders horen hun kinderen liefde en geborgenheid te geven, hij heeft alletwee niet gekregen. De arme jongen is bij haar weggehaald door het Jugendamt en daarna in de loop der tijd bij verschillende gezinnen ondergebracht."
Charlie weet haar verbazing te verbergen onder haar professionele, warme glimlach. Haar zus staat niet bekend als een nobel iemand. Het is nog verbazingwekkender om te horen dat Henriette een jongen met een moeilijke achtergrond helpt.
"Vorig najaar heeft pastoor Rudolf na een kerkdienst Max en mij apart genomen om ons het trieste verhaal van de jongen te vertellen. Hij veroorzaakte moeilijkheden bij een aantal gezinnen waar hij was ondergebracht. Hij zou een slechte invloed hebben, onhandelbaar en ongedisciplineerd zijn. Op dat moment zou hij bij geen enkel ander gezin terecht kunnen en daarom beslist in een kindertehuis geplaatst worden bij andere ongelukkige kinderen."
Charlie leunt naar voren om het beter te kunnen verstaan. Haar zus heeft een aantal vervelende eigenschappen, maar Henriette is een toegewijd lid van de kerk. Helaas heeft die devotie niet geleid tot een zachte benadering van de andere broers en zus of zelfs Henriette's eigen kinderen. Het is echt nieuws dat haar zus zich voor anderen inzet. Alexander zal steil achterover slaan. Haar zus neemt een slokje koffie en vertelt verder, terwijl Charlie in haar stoel tegen de leuning gaat zitten en een afwijking in een ketting van haar zus ontdekt.
"De moeder leidde een weerzinwekkend leven vol zonde, vernederingen en teleurstellingen. Ze was een alcoholiste. De arme jongen is buiten het huwelijk geboren. Ze had nooit genoeg geld om fatsoenlijke kleren voor hem te kopen, om hem er goed uit te laten zien. Ze liet hem niet naar de kerk gaan. Als ze in God had geloofd, dan zou God haar zeker een weg hebben gewezen om hem goed op te voeden. De tere vrouw vond haar geloof pas terug tegen het einde van haar leven."
"Ze heeft tenminste de weg terug gevonden."
"Het was duidelijk dat de jongen niet meer bij haar kon wonen. Het Jugendamt zou dat nooit toestaan. Haar gezondheid ging achteruit als gevolg van de drank. Ze wilde dat hij in een goed huis zou worden opgevoed, liever in een gelovige omgeving dan in een goddeloos kindertehuis. Haar pastoor heeft Rudolf gebeld om te zien of iemand in onze gemeente hem kon opnemen. Niemand in zijn oude omgeving wilde hem opnemen omdat zijn achtergrond bekend was."
Charlie is op dit moment blij met haar jarenlange ervaring in de horeca. Ze begrijpt dat Henriette in elk kindertehuis een goddeloze plaats ziet en verbergt haar mening door van de espresso te nippen, voordat ze belangstellend reageert.
"Dus ... zo is hij bij jou onderdak gekomen?"
"Ja. Ik zou graag zeggen dat wij de eerste familie waren die Rudolf heeft benaderd, maar dat is niet het geval. Rudolf hoopte een huis te vinden met kinderen van zijn leeftijd in onze gemeente, maar niemand was in staat om hem op te nemen."
Charlie legt haar vork neer. Ze knikt begripvol en breekt een stukje van haar croissant af. De vreemde mengeling van koppige trots en nederigheid in Henriette's verhaal brengt haar in verwarring. Ze vermoedt dat de jongen zich sneller aanpast aan een normaal gezinsleven wanneer hij bij kinderen van zijn eigen leeftijd wordt geplaatst. De jongere zus knijpt haar ogen iets toe terwijl Henriette onverstoorbaar verder spreekt.
"Toen herinnerde hij zich dat Max en ik twee jongens hebben opgevoed, hoewel de laatste jaren thuis van de jongens niet zonder specifieke problemen waren. Gelukkig kon ik ondanks deze ... tegenslag bij de kerk terecht voor advies en steun. Het is mij gelukt mijn wanhoop en teleurstellingen met mijn beide jongens te overwinnen."
Henriette vindt het pijnlijk om over Alexander en zijn levensstijl te praten. Dat is niet veranderd. Charlie stopt met het kauwen van haar stukje brood en trekt een glad gezicht waar geen emoties zichtbaar zijn. Ze wil de vooroordelen van haar zus niet bevestigen. Henriette mag geen aanleiding vinden om te denken dat iemand anders schuldig is aan de mislukte relatie met haar eigen kinderen. Daarvoor is Henriette zelf verantwoordelijk en niemand anders. Henriette merkt de neutrale blik van haar zus op en pauzeert even om een ander stukje frambozengebak te proeven.
"Max en ik hebben gediscussieerd of wij de jongen zouden opnemen. Het is niet gemakkelijk om een kind op te voeden, maar we denken dat we hem een stabiele omgeving vol warmte en liefde kunnen bieden, ondanks dat wij wat ouder zijn. We hebben het geld om dit te kunnen doen. We kunnen hem veel goeds geven en de wensen van zijn moeder uitvoeren."
Charlie kan een tevreden glimlach niet tegenhouden. Henriette brengt het als een gezamenlijk besluit, maar haar echtgenoot Max kwam met het idee om de jongen in hun huis op te nemen. De blonde zus vermoedt dat haar grijze zus tegen haar man heeft gestreden tot het moment dat de jongen op de stoep stond. Charlie heeft een warme sympathie voor Max.
"Hoe lang is hij al bij jullie?"
"Sinds eind vorig jaar. Rudolf heeft ervoor gezorgd dat hij tijdens de feestdagen bij zijn moeder was omdat iedereen verwachtte dat het haar laatste feestdagen zouden zijn. Ze is van de zomer overleden."
"Ben je met hem naar de begrafenis geweest?"
"We hebben pas na de begrafenis van haar overlijden gehoord. We waren in ons vakantiehuis. De arme ziel ligt in een naamloos graf, maar we hebben hem beloofd dat we een mooie grafsteen zouden kopen voor haar naar zijn keuze."
Charlie fronst haar wenkbrauwen. Ze krijgt een zwart vermoeden over haar zus. Het lijkt haar waarschijnlijk dat Henriette wel heeft gehoord van het overlijden maar het pas heeft verteld toen ze weer thuis waren. Tenslotte heeft Henriette een reputatie opgebouwd met al haar pogingen de gevoelens van mensen om haar heen te manipuleren, met name de gevoelens van haar kinderen.
Charlie kent de waarheid niet precies, maar haar scepsis over de intenties van haar zus blijft overeind. De twijfel komt voort uit de vaak pijnlijke gebeurtenissen in hun gezamenlijke verleden. De oudere zus nipt aan haar espresso en prikt een stukje fruit weg. Charlie heeft haar vraagtekens en denkt dat het nu het beste is om vragen te stellen in plaats van Henriette's verhaal te onderbreken en daarmee een slechte indruk achter te laten. Ze bedenkt dat ze het beste de delicate evenwichtsbalk kan betreden door haar kortere naam te gebruiken.
"Henny, ik waardeer het dat je je nobel opstelt en de jongen een thuis probeert te geven. Het is een goede daad van Max en jou. Maar Lars vertelde dat jullie problemen hebben. Hij zei dat je bij mij zou komen voor hulp. Bij mij. Ik begrijp niet goed waarmee ik je van dienst kan zijn."
"Ik ... ik heb geprobeerd om een goed mens te zijn. Ik heb mijn fouten, Charlotte, dat weet ik. Ik heb net zoveel zonden begaan als elk ander schepsel van God. Ik heb mijn best gedaan om het voor mijn jongens goed te doen. Als eerste heeft Alexander gekozen voor zijn afwijkende leven vol zonde. Dat is alweer tien jaar geleden. Maar Bastian spreekt ook niet meer met mij sinds hij getrouwd is. Hij zegt dat hij het te druk heeft."
Henriette's bedroefde ogen ontroeren Charlie. Er is echt iets aan de hand in het leven van haar oudere zus, die vroeger Alexander bij haar vandaan heeft gehouden. Sinds Alexander is verhuisd naar Köln, heeft ze hem zien opbloeien. Hij geniet van zijn leven hier en zij geniet van Alexander's levenslust. Tegelijk wordt haar jongste neef sindsdien van haar weggehouden. Ze heeft geen idee hoe Bastian er tegenwoordig uitziet of wat hij doet. Blijkbaar is Henriette bang dat zij beide zonen van Max en Henriette bederft.
"Ik weet niet wat ik verkeerd doe."
Henriette begint te huilen en Charlie durft niet te reageren. Ze maakt een handgebaar en Luca komt met een doos zakdoeken naar de tafel en loopt weer weg met de lege kopjes. Ze geeft haar zus een zakdoek om de tranen mee af te deppen.
"Maar nu ... nu begrijp ik wat die gezinnen bedoelden toen ze zeiden dat hij geen discipline heeft."
"Wat is er gebeurd?"
"Ik betrapte hem ... net zoals ik Alexander heb betrapt."
Charlie is stomverbaasd door de explosieve bitterheid in Henriette's antwoord. Haar zus spreekt met zoveel venijn dat ze Charlie's woede oproept. Ze kan nu niet lachen zoals Lars heeft voorspeld. Normaal zou ze hartelijk lachen om de ironische situatie van haar zus. Nu voelt ze zich allesbehalve tevreden over de hachelijke situatie waarin Henriette zich bevindt. Ze voelt haar bezorgdheid voor de jongen. Wanneer iemand niet voldoet aan de verwachtingen van haar grijze zus en Henriette wil dat niet accepteren, dan zijn er altijd situaties en gevolgen. Hiermee heeft Henriette blijvende reputatie opgebouwd.
Dit kind is niets voor haar, ook al is de jongen in huis gehaald als daad van naastenliefde en bewijs van toewijding aan haar geloof. De jongen is geen bloedverwant, haar zus heeft geen echte verplichtingen ten opzichte van hem. Charlie vermoedt dat Henriette gaat proberen de jongen de rug toe te keren of weg te sturen. Max zal het eerst niet toestaan maar daarna meegaan met elke andere aanleiding die ze vindt. Henriette zal toch niet van plan zijn om de jongen bij haar achter te laten? Ze weet dat ze de jongen probleemloos kan opvangen, maar dit is niet de hulp die ze wil aanbieden.
"Rudolf wist dat Max en ik al dezelfde problemen met Alexander hadden. Waarom zou hij mij opnieuw met hetzelfde probleem opzadelen?"
"Of is het misschien omdat je ervaring hebt met dit soort kwesties, dat hij jullie gevraagd heeft de jongen in huis te nemen."
"Dat is onzin! Ik heb juist ingestemd met Max, zodat ik mijzelf kan overtuigen dat ik geen fouten met Alexander heb gemaakt. Alexander's zonden zijn niet mijn schuld. Ik wil zeker weten dat ik een goede moeder voor een jongen kan zijn en hij een normaal, liefdevol leven opbouwt!"
"Je zegt nu iets vreselijks!"
"Ik kan zo'n teleurstelling niet opnieuw aan. Het is niet eerlijk!"
Henriette kijkt haar even beschuldigend aan. Charlie weet waar haar zus op doelt en legt haar servet op de tafel voordat ze opstaat. Ze wil het liefste weglopen maar vooral ook haar zus tegenspreken. Er zijn zoveel dingen die ze de vrouw aan de andere kant van de tafel wil zeggen. Maar ze wil aan de jongen denken en daarvoor moet ze eerst kalm weten te blijven.
"Een ogenblik."
Bruusk loopt ze naar de bar. Henriette blijft zitten aan tafel en huilt in stilte. Niklas glimlacht samenzweerderig terwijl hij Charlie een glas sterke drank toeschuift, ze kijkt alsof ze het kan gebruiken. Charlie staat met haar rug naar Henriette zodat die niet kan zien wat ze in een slok opdrinkt. Ondertussen schuift Niklas de volgende twee kopjes espresso zwijgend naar Charlie en geeft haar een knipoog. Ongewild moet ze lachen en bedenkt zich dat ze deze kelner moet zien vast te houden. Duidelijk rustiger loopt ze terug naar de tafel. Zodra ze zit, opent Henriette haar mond om iets te zeggen. Charlie onderbreekt haar.
"Er zijn enkele dingen die je nu moet weten. De enige reden waarom ik hier zit in plaats van je uit mijn restaurant te zetten, is dat de jongen mijn hulp nodig heeft. Je mening over zijn acties of zijn ... leven zijn meer dan een belediging - het is walgelijk. Dit is een van die momenten dat ik mij schaam dat je mijn zus bent. Je stuurt je zoon weg omdat je zijn beslissingen en zijn leven niet kan uitstaan. Alexander is gelukkig en hij is uitgegroeid tot een geweldige man. Je zou wat van zijn geluk kunnen meemaken wanneer je je leven niet door je vooroordelen laat beheersen."
Henriette probeert nogmaals aan het woord te komen, maar Charlie steekt haar hand een klein beetje op om haar het zwijgen op te leggen. Charlie's ogen doen de rest.
"De jongen is bi. Nou en? Kwetst hij iemand?"
"Hij beledigt God!"
"Nee, het is de manier waarop jij reageert die beledigend is. Jij beledigt God! Jij neemt dit op als een aanval op jezelf. Dat is het niet. Het gaat erom wie hij is, toevallig hetzelfde als je zoon. Hij heeft een liefdevol en stabiel thuis nodig. Je moet van hem houden en hem accepteren, net zoals je dat met je zoon moet doen. De manier waarop je Alexander hebt behandeld, is meer dan onvergeeflijk. De jongen verdient een kans op liefde, ongeacht wie hij is, ongeacht voor wie hij kiest om mee samen te leven, zolang hij een goed leven leidt. Wanneer je ook maar een moment denkt dat jij hem kunt veranderen of hem opzij zet zoals je met Alexander hebt gedaan, dan kom je mij tegen. Ik zal niet toestaan dat jij hem wegstuurt."
"Heb ik gezegd dat ik hem zou wegsturen? Hem ergens anders onderbrengen of hem op straat zetten is een grotere zonde dan zijn vleselijke zonden."
"Dan kun je beter niet proberen om hem te veranderen in iets wat hij niet is."
"Een ding heb ik geleerd uit de opvoeding van mijn twee jongens. Hoe vaker je ze vertelt om iets niet te doen, hoe sneller ze dat wel willen doen. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik dit soort losbandigheid als grote zonde zie, maar ik kan het niet veranderen. Het enige dat ik kan doen, is ervoor zorgen dat hij regelmatig naar de kerk gaat en de juiste weg leert."
Henriette legt haar servet opzij en vouwt haar handen op haar schoot. Charlie gelooft haar zus niet. Haar ogen etaleren haar ongekende venijn, al merkt ze bij zichzelf een kleine opluchting nu haar zus haar intenties iets meer heeft uitgesproken.
"Ik ben teleurgesteld dat hij op Alexander lijkt in dit opzicht. Ik vind die hele manier van leven weerzinwekkend en ik ben hier zeker niet naar toe gekomen om je alles over zijn voorkeuren te vertellen. Waarschijnlijk vind je het grappig dat de jongen zo is. Ik ben overtuigd dat je denkt dat deze jongen een straf is voor mij en Max. Als dat al zo is, dan is het een straf voor de manier waarop onze ouders ons hebben opgevoed en voor geloven in wat de kerk mij heeft geleerd. Ik denk dat jij en Lars hier waarschijnlijk erg om kunnen lachen, jullie staan er totaal anders tegenover. Ik zou je het niet hebben verteld als het niet belangrijk is. Het is zeker niet de reden waarom ik je hulp nodig heb."
Henriette heeft gelijk met de verwijzing naar Lars, maar Charlie laat niets merken. Het zijn de laatste woorden van haar zus die haar nieuwsgierigheid aanwakkeren.
Henriette pakt haar tas van de vloer en haalt een envelop eruit. Charlie voelt de aarzelingen van haar zus terwijl Henriette de envelop over tafel naar haar toeschuift. Charlie opent de envelop en haalt de inhoud eruit. Ze bladert langzaam door de papieren totdat ze een foto ziet. Ondertussen is Henriette alweer aan het woord.
"Deze envelop is de reden waarom ik jouw hulp en die van Lars nodig heb. De envelop is ongeveer twee weken geleden bezorgd."
"Ik weet niet wie er op de foto staat, Henny."
"Bekijk de andere kant."
Charlie draait de foto om en leest de tekst op de achterkant. Ze kijkt nog eens naar het vorige document. Ze kan niet begrijpen wat ze ziet.
"Is dit ... is dit echt?"
"Ja."
Ze blijft stil, gelooft bijna haar ogen niet en kijkt haar zus aan die nu verder praat.
"Begrijp je nu waarom ik je hulp nodig heb?"
Maandag 29 augustus 2011
Jesse Cook - Breathing Below Surface
Charlie Bohling probeert te glimlachen, zelfs al wordt het zeker een onaangename ontmoeting. De aanwezigheid van de man in het zwart, die welwillend voor haar staat, laat haar ironisch genoeg glimlachen. Hij trekt zijn pastoorskraag recht en glimlacht terug.
'Net iets voor haar om een pastoor mee te brengen.'
Charlie zegt het tegen zichzelf wanneer ze door het restaurant loopt om de gasten bij de deur te begroeten. De gastvrouw neemt de apathische jongen, die vlak voor de pastoor staat, in zich op en geeft hem een vriendelijke blik. Hij heeft echter geen aandacht voor haar en wrijft over zijn borst. Charlie's aangename gezichtsuitdrukking vervaagt zodra ze de de trotse blik van haar bezoekster opmerkt, die achter de pastoor staat. Ze schakelt over naar haar professionele houding, alsof de bezoekster een willekeurige gast in haar restaurant is.
"Henriette."
"Charlotte."
"Welkom in Bohling's."
Charlie steekt haar arm uitnodigend uit om het drietal in haar restaurant te begeleiden.
"Willen jullie een tafel aan een raam?"
"Heb je een tafel waar de mannen kunnen lunchen? Ik wil je eerst onder vier ogen spreken."
Charlie merkt de emotieloze toon in de stem van haar zus op, maar knikt toch instemmend. Met een kleine handbeweging komt kelner Luca vanachter de bar naar haar toe. De kelner brengt de pastoor en de jongen naar de eetzaal. De zussen blijven staan op de met tapijt beklede trap bij de ingang van het restaurant. De ongemakkelijke stilte tussen hen beiden stoort Charlie niet. Ze merkt Henriette's subtiel omhooggetrokken wenkbrauw op. Zonder twijfel zoekt haar zus meer achter de subtiele bewegingen waarmee ze haar personeel opdrachten geeft. Het kan haar niet uit haar rol brengen.
"Zullen we in de lounge gaan zitten?"
Charlie gebaart weer naar haar zus om haar de trap af te volgen naar de kleine tafels voor de bar. Ze leidt haar zus naar een tafel in een hoek van dit lege gedeelte van het restaurant, zodat ze ongestoord met elkaar kunnen praten. Een van haar eerdere instructies aan haar personeel betreft het weghouden van gasten uit de lounge. Het restaurant heeft al eerder heftige ontmoetingen gezien. In dit geval wil Charlie alle beschamende momenten voorkomen omdat zij en de oudste van de kinderen Bohling niet goed kunnen opschieten met elkaar. Ze hebben een verschillend karakter en weinig gemeenschappelijke interesses. Na het korte bericht van Lars wil ze niet verantwoordelijk zijn voor gênante momenten in haar restaurant. Ze heeft zich voorbereid op een potentieel explosief bezoek en herinnert zich de vrolijke, half lachende toon van zijn bericht.
'Ze komt naar Köln om je te zien en je zal niet geloven wat het probleem is! Ze vroeg me om ook te komen maar ik kan pas aan het einde van de week weg uit München. Wacht gewoon af tot ze je het uitlegt!'
Wanneer Lars de nood van zijn oudste zus amusant vindt, dan moet Charlie op haar hoede zijn. Dat was vroeger al zo en deze houding is later sterker geworden toen haar broer in Köln woonde. Ze vraagt zich af of het wel gepast is om te lachen in aanwezigheid van haar zus.
Voorzichtig, met aandacht neemt ze haar zus in zich op. De jaren hebben hun sporen nagelaten bij de vrouw van bijna zestig. Charlie hoopt onderhuids niet dat haar huid net zo veroudert als die van Henriette. Het grijze haar van haar zus is mooi gekapt, zodat iedereen haar zus direct herkent als iemand zonder financiële problemen. Ze draagt een goed gestreken pak, hoewel de kleur niet past bij de zorgvuldig aangebrachte make-up. Zoals altijd draagt haar oudere zus te veel sieraden. Het grote aantal gouden kettingen en ringen komt niet overeen met de sobere levensstijl van Henriette, die notoir zuinig op haar geld is. Charlie vernauwt haar ogen wanneer ze snel en grondig telt hoeveel sieraden van hun overleden moeder ze herkent. Henriette leunt voorover met gevouwen handen op tafel. Bewust en tegelijk onbewust laat ze een ring met bijzondere emotionele waarde zien terwijl ze fluistert.
"Alsjeblieft, zeg niet dat je niet wilt helpen. Ik zag net hoe hij naar je keek."
Charlie zucht bij het vooroordeel van haar zus over haar personeel. Ze wil Henriette op geen enkele wijze laten genieten van haar gebreken of de tekortkomingen die Henriette haar toeschrijft. Zelfs niet nu haar zus een probleem heeft. Toch klinkt een lichte ergernis door in haar stem.
"Henriette, je verbeeldt je dingen. Ik ga niet familiair om met mijn personeel. Lars zei me dat je ergens een probleem mee hebt."
"Charlotte, vind je het niet nodig om na al die jaren met sporadisch contact wat vriendelijker te beginnen. Ik ken je niet anders dan iemand die graag praat."
Charlie is even uit het veld geslagen door de beledigende toon van haar zus. Net zoals haar iets oudere broer Thomas en veel jongere broer Lars heeft ze een hekel aan de hypocrisie van Henriette, vroeger al en nu opnieuw.
"Christel vertelde me dat Silke hier niet meer woont."
"Dat klopt. Ze is een tijdje geleden vertrokken. Ze is vastbesloten om een actrice in Amerika te worden."
"Thomas zei dat ze niets meer van haar hebben gehoord. Jij wel?"
"Nee, maar Alexander en ik verwachten dat ook niet. Ze heeft geld uit de kassa van zijn zaak gestolen voordat ze vertrok. Ze heeft niets meer in Köln om naar terug te komen."
"Ze was altijd al een onstuimig kind. Thomas heeft haar teveel verwend en Christel heeft haar geen discipline bijgebracht. Met een betere invloed zou ze vanzelfsprekend ..."
"Henriette, je wilde vriendelijk beginnen. Waarom heb je mijn hulp nodig?"
Kelner Niklas brengt een schaal met gesneden vers fruit en gebak, waardoor Henriette nog even haar mond houdt. Hij zet twee dampende kopjes espresso op tafel.
"Frambozengebak! Je hebt het onthouden!"
Henriette vergeet even haar goede manieren en schrokt het gebak met een paar snelle happen naar binnen. De onverwachte plezierige gezichtsuitdrukking van haar zus geeft Charlie een zekere voldoening. Ze doet erg veel moeite om haar zus alle mogelijke munitie uit handen te nemen zodat Henriette bij terugkomst in Lingen geen negatieve dingen kan vertellen.
Er gaan al genoeg verhalen rond over haarzelf. Zo is het een schandaal dat ze elke verloving heeft verbroken en vanzelfsprekend meer dan een schandaal dat ze niet getrouwd is. De restauranthoudster wil haar veeleisende en kieskeurige oudere zus geen enkele reden tot klagen geven, laat staan een nieuwe reden om haar te veroordelen. Henriette mag genieten van het frambozengebak, zij associeert frambozengebak met een bijzondere ongelukkige jeugdherinnering. Ze nipt aan haar koffie en wacht met een neutrale gezichtsuitdrukking geduldig tot haar zus begint te spreken.
"Wat heeft Lars je verteld?"
"Hij heeft alleen een bericht gestuurd. Ik denk dat hij het beter vindt wanneer ik alles van jou hoor."
"Je zag net de jongen die met Rudolf en mij mee is gekomen?"
"Ja."
"Hij heeft een zwaar leven gehad. Hij is grotendeels opgevoed door zijn moeder en zelfs zij kon de verantwoordelijkheid van het opvoeden niet aan. Ze had problemen."
Henriette's stem klinkt vlak, al spreekt een roddel uit haar woorden. Charlie weet zeker dat nu alle smeuïge details onderweg zijn. Haar oudere zus geniet ervan om de meest onwaarschijnlijke gebeurtenissen uit het leven van anderen in geuren en kleuren te vertellen. Ze probeert zo neutraal mogelijk te reageren.
"Wat vervelend."
"Het is echt om je voor te schamen. Zijn moeder heeft hem verwaarloosd en kwam daardoor in moeilijkheden. Ze gaf hem niet wat moeders horen te geven. Moeders horen hun kinderen liefde en geborgenheid te geven, hij heeft alletwee niet gekregen. De arme jongen is bij haar weggehaald door het Jugendamt en daarna in de loop der tijd bij verschillende gezinnen ondergebracht."
Charlie weet haar verbazing te verbergen onder haar professionele, warme glimlach. Haar zus staat niet bekend als een nobel iemand. Het is nog verbazingwekkender om te horen dat Henriette een jongen met een moeilijke achtergrond helpt.
"Vorig najaar heeft pastoor Rudolf na een kerkdienst Max en mij apart genomen om ons het trieste verhaal van de jongen te vertellen. Hij veroorzaakte moeilijkheden bij een aantal gezinnen waar hij was ondergebracht. Hij zou een slechte invloed hebben, onhandelbaar en ongedisciplineerd zijn. Op dat moment zou hij bij geen enkel ander gezin terecht kunnen en daarom beslist in een kindertehuis geplaatst worden bij andere ongelukkige kinderen."
Charlie leunt naar voren om het beter te kunnen verstaan. Haar zus heeft een aantal vervelende eigenschappen, maar Henriette is een toegewijd lid van de kerk. Helaas heeft die devotie niet geleid tot een zachte benadering van de andere broers en zus of zelfs Henriette's eigen kinderen. Het is echt nieuws dat haar zus zich voor anderen inzet. Alexander zal steil achterover slaan. Haar zus neemt een slokje koffie en vertelt verder, terwijl Charlie in haar stoel tegen de leuning gaat zitten en een afwijking in een ketting van haar zus ontdekt.
"De moeder leidde een weerzinwekkend leven vol zonde, vernederingen en teleurstellingen. Ze was een alcoholiste. De arme jongen is buiten het huwelijk geboren. Ze had nooit genoeg geld om fatsoenlijke kleren voor hem te kopen, om hem er goed uit te laten zien. Ze liet hem niet naar de kerk gaan. Als ze in God had geloofd, dan zou God haar zeker een weg hebben gewezen om hem goed op te voeden. De tere vrouw vond haar geloof pas terug tegen het einde van haar leven."
"Ze heeft tenminste de weg terug gevonden."
"Het was duidelijk dat de jongen niet meer bij haar kon wonen. Het Jugendamt zou dat nooit toestaan. Haar gezondheid ging achteruit als gevolg van de drank. Ze wilde dat hij in een goed huis zou worden opgevoed, liever in een gelovige omgeving dan in een goddeloos kindertehuis. Haar pastoor heeft Rudolf gebeld om te zien of iemand in onze gemeente hem kon opnemen. Niemand in zijn oude omgeving wilde hem opnemen omdat zijn achtergrond bekend was."
Charlie is op dit moment blij met haar jarenlange ervaring in de horeca. Ze begrijpt dat Henriette in elk kindertehuis een goddeloze plaats ziet en verbergt haar mening door van de espresso te nippen, voordat ze belangstellend reageert.
"Dus ... zo is hij bij jou onderdak gekomen?"
"Ja. Ik zou graag zeggen dat wij de eerste familie waren die Rudolf heeft benaderd, maar dat is niet het geval. Rudolf hoopte een huis te vinden met kinderen van zijn leeftijd in onze gemeente, maar niemand was in staat om hem op te nemen."
Charlie legt haar vork neer. Ze knikt begripvol en breekt een stukje van haar croissant af. De vreemde mengeling van koppige trots en nederigheid in Henriette's verhaal brengt haar in verwarring. Ze vermoedt dat de jongen zich sneller aanpast aan een normaal gezinsleven wanneer hij bij kinderen van zijn eigen leeftijd wordt geplaatst. De jongere zus knijpt haar ogen iets toe terwijl Henriette onverstoorbaar verder spreekt.
"Toen herinnerde hij zich dat Max en ik twee jongens hebben opgevoed, hoewel de laatste jaren thuis van de jongens niet zonder specifieke problemen waren. Gelukkig kon ik ondanks deze ... tegenslag bij de kerk terecht voor advies en steun. Het is mij gelukt mijn wanhoop en teleurstellingen met mijn beide jongens te overwinnen."
Henriette vindt het pijnlijk om over Alexander en zijn levensstijl te praten. Dat is niet veranderd. Charlie stopt met het kauwen van haar stukje brood en trekt een glad gezicht waar geen emoties zichtbaar zijn. Ze wil de vooroordelen van haar zus niet bevestigen. Henriette mag geen aanleiding vinden om te denken dat iemand anders schuldig is aan de mislukte relatie met haar eigen kinderen. Daarvoor is Henriette zelf verantwoordelijk en niemand anders. Henriette merkt de neutrale blik van haar zus op en pauzeert even om een ander stukje frambozengebak te proeven.
"Max en ik hebben gediscussieerd of wij de jongen zouden opnemen. Het is niet gemakkelijk om een kind op te voeden, maar we denken dat we hem een stabiele omgeving vol warmte en liefde kunnen bieden, ondanks dat wij wat ouder zijn. We hebben het geld om dit te kunnen doen. We kunnen hem veel goeds geven en de wensen van zijn moeder uitvoeren."
Charlie kan een tevreden glimlach niet tegenhouden. Henriette brengt het als een gezamenlijk besluit, maar haar echtgenoot Max kwam met het idee om de jongen in hun huis op te nemen. De blonde zus vermoedt dat haar grijze zus tegen haar man heeft gestreden tot het moment dat de jongen op de stoep stond. Charlie heeft een warme sympathie voor Max.
"Hoe lang is hij al bij jullie?"
"Sinds eind vorig jaar. Rudolf heeft ervoor gezorgd dat hij tijdens de feestdagen bij zijn moeder was omdat iedereen verwachtte dat het haar laatste feestdagen zouden zijn. Ze is van de zomer overleden."
"Ben je met hem naar de begrafenis geweest?"
"We hebben pas na de begrafenis van haar overlijden gehoord. We waren in ons vakantiehuis. De arme ziel ligt in een naamloos graf, maar we hebben hem beloofd dat we een mooie grafsteen zouden kopen voor haar naar zijn keuze."
Charlie fronst haar wenkbrauwen. Ze krijgt een zwart vermoeden over haar zus. Het lijkt haar waarschijnlijk dat Henriette wel heeft gehoord van het overlijden maar het pas heeft verteld toen ze weer thuis waren. Tenslotte heeft Henriette een reputatie opgebouwd met al haar pogingen de gevoelens van mensen om haar heen te manipuleren, met name de gevoelens van haar kinderen.
Charlie kent de waarheid niet precies, maar haar scepsis over de intenties van haar zus blijft overeind. De twijfel komt voort uit de vaak pijnlijke gebeurtenissen in hun gezamenlijke verleden. De oudere zus nipt aan haar espresso en prikt een stukje fruit weg. Charlie heeft haar vraagtekens en denkt dat het nu het beste is om vragen te stellen in plaats van Henriette's verhaal te onderbreken en daarmee een slechte indruk achter te laten. Ze bedenkt dat ze het beste de delicate evenwichtsbalk kan betreden door haar kortere naam te gebruiken.
"Henny, ik waardeer het dat je je nobel opstelt en de jongen een thuis probeert te geven. Het is een goede daad van Max en jou. Maar Lars vertelde dat jullie problemen hebben. Hij zei dat je bij mij zou komen voor hulp. Bij mij. Ik begrijp niet goed waarmee ik je van dienst kan zijn."
"Ik ... ik heb geprobeerd om een goed mens te zijn. Ik heb mijn fouten, Charlotte, dat weet ik. Ik heb net zoveel zonden begaan als elk ander schepsel van God. Ik heb mijn best gedaan om het voor mijn jongens goed te doen. Als eerste heeft Alexander gekozen voor zijn afwijkende leven vol zonde. Dat is alweer tien jaar geleden. Maar Bastian spreekt ook niet meer met mij sinds hij getrouwd is. Hij zegt dat hij het te druk heeft."
Henriette's bedroefde ogen ontroeren Charlie. Er is echt iets aan de hand in het leven van haar oudere zus, die vroeger Alexander bij haar vandaan heeft gehouden. Sinds Alexander is verhuisd naar Köln, heeft ze hem zien opbloeien. Hij geniet van zijn leven hier en zij geniet van Alexander's levenslust. Tegelijk wordt haar jongste neef sindsdien van haar weggehouden. Ze heeft geen idee hoe Bastian er tegenwoordig uitziet of wat hij doet. Blijkbaar is Henriette bang dat zij beide zonen van Max en Henriette bederft.
"Ik weet niet wat ik verkeerd doe."
Henriette begint te huilen en Charlie durft niet te reageren. Ze maakt een handgebaar en Luca komt met een doos zakdoeken naar de tafel en loopt weer weg met de lege kopjes. Ze geeft haar zus een zakdoek om de tranen mee af te deppen.
"Maar nu ... nu begrijp ik wat die gezinnen bedoelden toen ze zeiden dat hij geen discipline heeft."
"Wat is er gebeurd?"
"Ik betrapte hem ... net zoals ik Alexander heb betrapt."
Charlie is stomverbaasd door de explosieve bitterheid in Henriette's antwoord. Haar zus spreekt met zoveel venijn dat ze Charlie's woede oproept. Ze kan nu niet lachen zoals Lars heeft voorspeld. Normaal zou ze hartelijk lachen om de ironische situatie van haar zus. Nu voelt ze zich allesbehalve tevreden over de hachelijke situatie waarin Henriette zich bevindt. Ze voelt haar bezorgdheid voor de jongen. Wanneer iemand niet voldoet aan de verwachtingen van haar grijze zus en Henriette wil dat niet accepteren, dan zijn er altijd situaties en gevolgen. Hiermee heeft Henriette blijvende reputatie opgebouwd.
Dit kind is niets voor haar, ook al is de jongen in huis gehaald als daad van naastenliefde en bewijs van toewijding aan haar geloof. De jongen is geen bloedverwant, haar zus heeft geen echte verplichtingen ten opzichte van hem. Charlie vermoedt dat Henriette gaat proberen de jongen de rug toe te keren of weg te sturen. Max zal het eerst niet toestaan maar daarna meegaan met elke andere aanleiding die ze vindt. Henriette zal toch niet van plan zijn om de jongen bij haar achter te laten? Ze weet dat ze de jongen probleemloos kan opvangen, maar dit is niet de hulp die ze wil aanbieden.
"Rudolf wist dat Max en ik al dezelfde problemen met Alexander hadden. Waarom zou hij mij opnieuw met hetzelfde probleem opzadelen?"
"Of is het misschien omdat je ervaring hebt met dit soort kwesties, dat hij jullie gevraagd heeft de jongen in huis te nemen."
"Dat is onzin! Ik heb juist ingestemd met Max, zodat ik mijzelf kan overtuigen dat ik geen fouten met Alexander heb gemaakt. Alexander's zonden zijn niet mijn schuld. Ik wil zeker weten dat ik een goede moeder voor een jongen kan zijn en hij een normaal, liefdevol leven opbouwt!"
"Je zegt nu iets vreselijks!"
"Ik kan zo'n teleurstelling niet opnieuw aan. Het is niet eerlijk!"
Henriette kijkt haar even beschuldigend aan. Charlie weet waar haar zus op doelt en legt haar servet op de tafel voordat ze opstaat. Ze wil het liefste weglopen maar vooral ook haar zus tegenspreken. Er zijn zoveel dingen die ze de vrouw aan de andere kant van de tafel wil zeggen. Maar ze wil aan de jongen denken en daarvoor moet ze eerst kalm weten te blijven.
"Een ogenblik."
Bruusk loopt ze naar de bar. Henriette blijft zitten aan tafel en huilt in stilte. Niklas glimlacht samenzweerderig terwijl hij Charlie een glas sterke drank toeschuift, ze kijkt alsof ze het kan gebruiken. Charlie staat met haar rug naar Henriette zodat die niet kan zien wat ze in een slok opdrinkt. Ondertussen schuift Niklas de volgende twee kopjes espresso zwijgend naar Charlie en geeft haar een knipoog. Ongewild moet ze lachen en bedenkt zich dat ze deze kelner moet zien vast te houden. Duidelijk rustiger loopt ze terug naar de tafel. Zodra ze zit, opent Henriette haar mond om iets te zeggen. Charlie onderbreekt haar.
"Er zijn enkele dingen die je nu moet weten. De enige reden waarom ik hier zit in plaats van je uit mijn restaurant te zetten, is dat de jongen mijn hulp nodig heeft. Je mening over zijn acties of zijn ... leven zijn meer dan een belediging - het is walgelijk. Dit is een van die momenten dat ik mij schaam dat je mijn zus bent. Je stuurt je zoon weg omdat je zijn beslissingen en zijn leven niet kan uitstaan. Alexander is gelukkig en hij is uitgegroeid tot een geweldige man. Je zou wat van zijn geluk kunnen meemaken wanneer je je leven niet door je vooroordelen laat beheersen."
Henriette probeert nogmaals aan het woord te komen, maar Charlie steekt haar hand een klein beetje op om haar het zwijgen op te leggen. Charlie's ogen doen de rest.
"De jongen is bi. Nou en? Kwetst hij iemand?"
"Hij beledigt God!"
"Nee, het is de manier waarop jij reageert die beledigend is. Jij beledigt God! Jij neemt dit op als een aanval op jezelf. Dat is het niet. Het gaat erom wie hij is, toevallig hetzelfde als je zoon. Hij heeft een liefdevol en stabiel thuis nodig. Je moet van hem houden en hem accepteren, net zoals je dat met je zoon moet doen. De manier waarop je Alexander hebt behandeld, is meer dan onvergeeflijk. De jongen verdient een kans op liefde, ongeacht wie hij is, ongeacht voor wie hij kiest om mee samen te leven, zolang hij een goed leven leidt. Wanneer je ook maar een moment denkt dat jij hem kunt veranderen of hem opzij zet zoals je met Alexander hebt gedaan, dan kom je mij tegen. Ik zal niet toestaan dat jij hem wegstuurt."
"Heb ik gezegd dat ik hem zou wegsturen? Hem ergens anders onderbrengen of hem op straat zetten is een grotere zonde dan zijn vleselijke zonden."
"Dan kun je beter niet proberen om hem te veranderen in iets wat hij niet is."
"Een ding heb ik geleerd uit de opvoeding van mijn twee jongens. Hoe vaker je ze vertelt om iets niet te doen, hoe sneller ze dat wel willen doen. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik dit soort losbandigheid als grote zonde zie, maar ik kan het niet veranderen. Het enige dat ik kan doen, is ervoor zorgen dat hij regelmatig naar de kerk gaat en de juiste weg leert."
Henriette legt haar servet opzij en vouwt haar handen op haar schoot. Charlie gelooft haar zus niet. Haar ogen etaleren haar ongekende venijn, al merkt ze bij zichzelf een kleine opluchting nu haar zus haar intenties iets meer heeft uitgesproken.
"Ik ben teleurgesteld dat hij op Alexander lijkt in dit opzicht. Ik vind die hele manier van leven weerzinwekkend en ik ben hier zeker niet naar toe gekomen om je alles over zijn voorkeuren te vertellen. Waarschijnlijk vind je het grappig dat de jongen zo is. Ik ben overtuigd dat je denkt dat deze jongen een straf is voor mij en Max. Als dat al zo is, dan is het een straf voor de manier waarop onze ouders ons hebben opgevoed en voor geloven in wat de kerk mij heeft geleerd. Ik denk dat jij en Lars hier waarschijnlijk erg om kunnen lachen, jullie staan er totaal anders tegenover. Ik zou je het niet hebben verteld als het niet belangrijk is. Het is zeker niet de reden waarom ik je hulp nodig heb."
Henriette heeft gelijk met de verwijzing naar Lars, maar Charlie laat niets merken. Het zijn de laatste woorden van haar zus die haar nieuwsgierigheid aanwakkeren.
Henriette pakt haar tas van de vloer en haalt een envelop eruit. Charlie voelt de aarzelingen van haar zus terwijl Henriette de envelop over tafel naar haar toeschuift. Charlie opent de envelop en haalt de inhoud eruit. Ze bladert langzaam door de papieren totdat ze een foto ziet. Ondertussen is Henriette alweer aan het woord.
"Deze envelop is de reden waarom ik jouw hulp en die van Lars nodig heb. De envelop is ongeveer twee weken geleden bezorgd."
"Ik weet niet wie er op de foto staat, Henny."
"Bekijk de andere kant."
Charlie draait de foto om en leest de tekst op de achterkant. Ze kijkt nog eens naar het vorige document. Ze kan niet begrijpen wat ze ziet.
"Is dit ... is dit echt?"
"Ja."
Ze blijft stil, gelooft bijna haar ogen niet en kijkt haar zus aan die nu verder praat.
"Begrijp je nu waarom ik je hulp nodig heb?"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
3
Dinsdag 30 augustus 2011
Genesis - Mama
Alexander verbaast zich over zijn tante Charlie. Normaal is ze georganiseerd en attent, vandaag is ze chaotisch en afgeleid. Hij kan er geen reden voor bedenken.
Normaal rijdt hij als ze samen boodschappen doen. Vandaag rijdt Charlie zelf omdat ze denkt dat ze een vreemd geluid hoort. Ze wil dat Alexander naar het geluid luistert voordat ze de auto naar de garage brengt. Alexander vertelt haar meer dan een keer dat hij te weinig van auto's of hun geluiden weet en dat de garage een betere plaats is om uit te zoeken wat er aan de auto mankeert.
Normaal gaat hij naar haar restaurant en beginnen ze daar aan de boodschappenronde. De terugweg gaat eerst langs zijn zaak en appartement, daarna naar haar appartement en ze eindigen in haar restaurant. Vandaag vergeet ze te stoppen bij zijn zaak en rijdt Charlie gelijk naar haar appartement. Alexander begrijpt er niets van.
"Welke tassen zijn voor jezelf?"
"Neem ze allemaal maar mee, alsjeblieft. Ik denk dat ik wat boodschappen voor thuis heb verwisseld met de boodschappen voor Bohling's."
"Goed."
De twijfels klinken door in zijn antwoord terwijl hij de overige tassen uit de auto tilt. Charlie opent de deur voor Alexander en hij loopt door de hal naar de woonkamer met open keuken om alle tassen op de lage keukenkasten te zetten.
Iets trekt zijn aandacht wanneer hij de woonkamer binnenkomt. Het is geen geluid. Hij ziet geen spullen die van plek zijn verhuisd sinds de vorige keer. Het is een geur. Alexander kent de geur maar kan hem niet plaatsen. Charlie loopt langs hem de keuken in en pakt twee glazen uit een grote kast. Ze kijkt daarna naar zijn verbaasde gezicht.
"Wil je een glas water? ... Wat is er, Alexander?"
"Wat is dit voor geur?"
Charlie kijkt hem nieuwsgierig aan en snuift de lucht op. Ze draait zich opzij en ziet de deksel van de afvalemmer openstaan. Ze doet hem dicht. Als ze zich weer omdraait naar Alexander, kijkt hij serieus maar met een bedroefde blik in zijn ogen naar haar. Hij heeft de geur herkend. Het is een geur uit zijn herinnering. Het is een geur die hij liever vergeet.
"De vuilnisbak stond open. Was dat het?"
"Het is Henriette's favoriete parfum. Dat is hetzelfde."
Zijn antwoord is kortaf. Wanneer hij al over zijn ouders spreekt, dan gebruikt hij de roepnamen van beiden. Hij respecteert ze niet meer dan een willekeurig ander iemand. Het is een subtiel teken dat hij ze niet langer als zijn ouders kan zien.
Hij merkt dat Charlie te lang blijft zwijgen, hij ziet aan haar ogen dat ze een smoes probeert te verzinnen. Zijn goede humeur van vanmorgen begint al af te dalen. Henriette is hier in Charlie's appartement of ze is er net geweest en Charlie verzwijgt dat. Hij heeft geen behoefte aan het katachtige gedrag van Henriette. Ze wacht passief af totdat ze haar klauwen uitslaat, vasthoudt en agressief begint te manipuleren.
"Ze is hier, hè?"
"Alexander, ga alsjeblieft zitten."
"Hoe kun je dit doen?"
"Alexander ..."
"Ik ga weg."
"Alexander, ga zitten!"
Hij is niet gewend dat Charlie hem luid op scherpe toon toespreekt, die toon treft meestal haar personeel wanneer de klanten ontevreden zijn. Alexander weet dat hij haar nu niet moet tegenspreken en gaat op een stoel aan de eettafel zitten.
"Je moeder is hier, ja."
"Wie is er overleden?"
"Niemand is overleden, Alexander. Er is een situatie."
"Het zal eens geen situatie zijn."
Hij laat zijn blik onrustig door de woonkamer gaan terwijl hij onderuit gaat zitten. Henriette staat bekend om situaties zoals ze het binnen de familie noemen. Meestal creëert ze er een met het doel om anderen iets voor haar te laten doen of om symphatie voor haar op te wekken. Charlie komt naast hem aan tafel staan en hij voelt haar hand over zijn hoofd strelen. Hij begrijpt dat ze het goed meent.
"Charlie, dit is wel op de rand van wat jij en ik onvergeeflijk gedrag noemen. Je hebt me in een hinderlaag gelokt en dat mag je niet doen."
"Je zou anders alles doen om haar te ontlopen als ik het je eerder had verteld."
"Kun je het me kwalijk nemen? Je weet waarom ik haar niet wil zien."
"Ik heb haar gistermorgen ontmoet. Als ik zelf niet overtuigd zou zijn dat het belangrijk is, zou ik je dit niet aandoen en ik heb er al de hele ochtend spijt van dat ik het zo moet doen. Alsjeblieft, luister naar haar."
"Haal haar maar op. Ik denk niet dat ik een keuze heb."
Hij zucht en ziet Charlie met een wrange blik in de gang verdwijnen om Henriette op te halen. Alexander merkt dat hij bijna verdrinkt in zijn frustraties over deze streek van Charlie. Goed, ze heeft er al spijt van en ze heeft gelijk, elke aanleiding is goed genoeg voor hem om de heks te ontlopen. Maar ze had hem deze streek niet mogen leveren. Geen enkele reden schiet hem te binnen waarom Charlie nu wil dat hij Henriette aanhoort.
Alexander haalt adem en probeert zich te concentreren. Uit zijn herinneringen weet hij dat Henriette altijd een correcte lichaamshouding aan tafel belangrijk vindt, daarom zoekt hij een ontspannen houding tussen hangen en zitten in zijn stoel. Hij gunt haar geen enkele kleine overwinning.
Eindelijk hoort hij een deur opengaan en het klik-klak geluid van hakken komt dichterbij. Charlie en Henriette komen de woonkamer binnen. Het lukt hem niet om te glimlachen, tegelijk probeert hij Henriette aan te kijken zonder onverschillig over te komen. Hij legt een hand op tafel en blijft verder onbeweeglijk zitten. Henriette gaat tegenover hem zitten en Charlie neemt de stoel aan de kop van de gepolijste eikenhouten tafel. Henriette heeft grijs haar, in zijn herinnering heeft ze nog zwart haar.
Hij probeert Henriette aan te kijken om te bepalen welke tactiek ze gaat gebruiken maar ze vermijdt oogcontact met hem. Dit is niet de Henriette die hij zich herinnert. Wellicht is deze bedeesde opstelling onderdeel van een nieuwe tactiek die ze zichzelf heeft aangeleerd in de voorbije jaren. Hij concentreert zich om zich niet te defensief op te stellen. Henriette lacht niet.
"Ik weet dat je boos bent op Charlotte voor de manier waarop ze je hier naar toe heeft meegenomen."
"Dat klopt."
"Het spijt me dat dit de manier is waarop we elkaar zien na bijna tien jaar."
"Zeker, Henriette, het jammer is dat we elkaar weer zien vanwege een situatie."
Alexander probeert zijn ongeloof te verbergen achter een neutraal, ontspannen gezicht. Zijn humeur daalt verder tot onder het maaiveld. Hij ziet Charlie en Henriette even een blik wisselen, Charlie kijkt allesbehalve vriendelijk. In zijn stem klinkt zijn bitterheid door.
"Ik heb me net herinnerd dat ik bijna een jaar geleden met een bloedprop in mijn hersenen in het ziekenhuis lag. Het was een epidurale bloeding op een lastige plek in mijn hersenen. Ik ben vorig jaar in elkaar geslagen. Ik ben door het oog van de naald gekropen. Dat was niet voldoende voor je om je huis te verlaten en mij op te zoeken in het ziekenhuis. Nu ben je wel uit Lingen gekomen. Je begrijpt dat ik mij afvraag wat er serieuzer kan zijn dan je oudste zoon op te zoeken in het ziekenhuis voor een operatie met een hoog risico op overlijden. Wat voor situatie is ernstiger?"
"Ik heb voor je herstel gebeden, Alexander. Ik weet dat je boos bent en dat spijt me. Ik weet dat je bent aangevallen vanwege je manier van leven. Ik vind nog steeds dat je naar mij had moeten luisteren, dan was zoiets niet met je gebeurd. Charlie en Lars hebben me alletwee verteld dat jij je vrienden de hele tijd om je heen had, daarom heb ik er geen spijt van dat ik thuis ben gebleven terwijl jij in het ziekenhuis lag. Had je wakker willen worden en mijn mening willen horen? Wees eerlijk tegen jezelf, Alexander."
"Ik ben altijd eerlijk tegen mijzelf en anderen. Het kan mij al jaren niet schelen of mijn manier van leven je bevalt of niet. Je zegt zelf dat Charlie en Lars je op de hoogte hebben gehouden. Is het dan raar om tenminste een kaart van jou te verwachten? Of om maar te denken dat jij en Max op bezoek zouden komen? Een kaart, Henriette, meer niet. Het was het minste wat je kon doen."
Hij denkt ondertussen na over wat Henriette meldt. Haar manier van denken kan hij begrijpen maar hij blijft woedend over haar afwezigheid. Hij ziet Charlie iets vriendelijker kijken, eigenlijk alsof ze een beetje trots op hem is. Charlie verbergt haar reactie door te nippen aan het glas water. Henriette laat geen enkele reactie zien, totdat hij ziet hoe ze haar handen in elkaar klemt en haar knokkels wit worden. Met deze reactie is hij tevreden.
Alexander vouwt zijn handen en zijn ellebogen op tafel, zodat hij met zijn kin erop kan steunen. Hij let erop dat hij zich voldoende concentreert en kan de verleiding niet weerstaan wat sarcastisch te blijven. Ondanks zijn emoties spant hij zich in om toch vriendelijk te klinken. Hij ziet een mondhoek van Henriette iets omhoog gaan, ze bereidt een aanval voor. Hij zet alvast een glimlach op.
"Maar genoeg over mijn gezondheid en mijn gevoelens. Wat voor situatie houdt je deze keer bezig?"
"Laat me beginnen bij het begin. Je vader en ik hebben een jongen met problemen in huis opgenomen. Onze pastoor Rudolf hoopte dat we hem een stabiel thuis vol liefde kunnen geven. De arme jongen heeft behoefte aan affectie nadat hij een groot aantal gezinnen tijdelijk was ondergebracht. Je vader en ik doen ons uiterste best om hem alles te geven wat hij nodig heeft. Ik ben vaak geraakt door hoeveel hij de bescheiden dingen waardeert die we kunnen bieden voor hem."
Terwijl Henriette de rest van het verhaal op overdreven vriendelijke wijze vertelt, verschuift ze iedere keer iets in haar stoel en probeert ze rechtop te blijven zitten. Hij moet moeite doen zijn glimlach vast te houden om niet de slappe lach te krijgen. Haar voorliefde voor overdrijving en theatraal gedrag leveren Charlie en hemzelf op dit moment wat heerlijke fictie op die de tijd sneller voorbij laat gaan.
Hij blijft het liefste zo ontspannen mogelijk zitten, nu hij gedwongen is naar haar te luisteren. Een ding is hem duidelijk. Ze heeft niets van haar flair verloren. Zodra Henriette even niet oplet, maken hij en Charlie heimelijk kort oogcontact. De drie hebben bijna een karaf water leeggedronken wanneer Henriette opstaat om haar tas te halen. Alexander begint te fluisteren tegen Charlie.
"Ik ga bijna twijfelen aan mijzelf. De heks is in de ogen van iedereen een held."
"Stil!"
Charlie zegt het goede woord. Als ze elkaar aankijken, moeten ze een lachaanval onderdrukken.
"Wat is hiervan waar?"
"De jongen is homo of bi. Ik twijfel omdat ze hem alleen heeft betrapt en waarschijnlijk niets gevraagd. Verder heeft hij een ingewikkelde achtergrond en is zijn moeder onlangs overleden."
"Probeert ze het kind bij jou onder te brengen? Het lijkt erop dat je alle teleurstellingen op je deurmat krijgt. Eerst mij, later Silke."
"Je vergeet Lars."
"Köln is gewoon het eerste station op weg naar de vrijheid."
Charlie glimlacht oprecht en hij neemt nog een slok water. Henriette komt terug en legt een foto op tafel. Alexander bestudeert de foto terwijl het gesprek verdergaat.
"Dit kwam ongeveer twee weken geleden binnen bij ons."
"Wie is dit?"
"Je hebt hem nog nooit gezien?"
"Nee, niet dat ik mij kan herinneren. Is het iemand uit Lingen? Heb ik hem ontmoet?"
"Kijk op de achterkant."
Hij volgt Charlie's tip op en leest een vervaagde, handgeschreven tekst. Hij kijkt op naar Henriette en Charlie.
"Is dit een grap?"
Henriette schuift de andere papieren over de tafel naar hem toe. Alexander verdiept zich met belangstelling in de papieren. Hij leest een aantal van de officiële documenten zorgvuldig een paar keer door. Als hij Charlie en Henriette opnieuw aankijkt, ziet hij twee serieuze gezichten. Hij zucht.
"Ik heb je hulp niet nodig, Alexander, de jongen heeft je hulp nodig."
Er zit een onheilspellende klank in haar stem. Desondanks kijkt Alexander Henriette recht in haar ogen aan en gaat akkoord.
Dinsdag 30 augustus 2011
Genesis - Mama
Alexander verbaast zich over zijn tante Charlie. Normaal is ze georganiseerd en attent, vandaag is ze chaotisch en afgeleid. Hij kan er geen reden voor bedenken.
Normaal rijdt hij als ze samen boodschappen doen. Vandaag rijdt Charlie zelf omdat ze denkt dat ze een vreemd geluid hoort. Ze wil dat Alexander naar het geluid luistert voordat ze de auto naar de garage brengt. Alexander vertelt haar meer dan een keer dat hij te weinig van auto's of hun geluiden weet en dat de garage een betere plaats is om uit te zoeken wat er aan de auto mankeert.
Normaal gaat hij naar haar restaurant en beginnen ze daar aan de boodschappenronde. De terugweg gaat eerst langs zijn zaak en appartement, daarna naar haar appartement en ze eindigen in haar restaurant. Vandaag vergeet ze te stoppen bij zijn zaak en rijdt Charlie gelijk naar haar appartement. Alexander begrijpt er niets van.
"Welke tassen zijn voor jezelf?"
"Neem ze allemaal maar mee, alsjeblieft. Ik denk dat ik wat boodschappen voor thuis heb verwisseld met de boodschappen voor Bohling's."
"Goed."
De twijfels klinken door in zijn antwoord terwijl hij de overige tassen uit de auto tilt. Charlie opent de deur voor Alexander en hij loopt door de hal naar de woonkamer met open keuken om alle tassen op de lage keukenkasten te zetten.
Iets trekt zijn aandacht wanneer hij de woonkamer binnenkomt. Het is geen geluid. Hij ziet geen spullen die van plek zijn verhuisd sinds de vorige keer. Het is een geur. Alexander kent de geur maar kan hem niet plaatsen. Charlie loopt langs hem de keuken in en pakt twee glazen uit een grote kast. Ze kijkt daarna naar zijn verbaasde gezicht.
"Wil je een glas water? ... Wat is er, Alexander?"
"Wat is dit voor geur?"
Charlie kijkt hem nieuwsgierig aan en snuift de lucht op. Ze draait zich opzij en ziet de deksel van de afvalemmer openstaan. Ze doet hem dicht. Als ze zich weer omdraait naar Alexander, kijkt hij serieus maar met een bedroefde blik in zijn ogen naar haar. Hij heeft de geur herkend. Het is een geur uit zijn herinnering. Het is een geur die hij liever vergeet.
"De vuilnisbak stond open. Was dat het?"
"Het is Henriette's favoriete parfum. Dat is hetzelfde."
Zijn antwoord is kortaf. Wanneer hij al over zijn ouders spreekt, dan gebruikt hij de roepnamen van beiden. Hij respecteert ze niet meer dan een willekeurig ander iemand. Het is een subtiel teken dat hij ze niet langer als zijn ouders kan zien.
Hij merkt dat Charlie te lang blijft zwijgen, hij ziet aan haar ogen dat ze een smoes probeert te verzinnen. Zijn goede humeur van vanmorgen begint al af te dalen. Henriette is hier in Charlie's appartement of ze is er net geweest en Charlie verzwijgt dat. Hij heeft geen behoefte aan het katachtige gedrag van Henriette. Ze wacht passief af totdat ze haar klauwen uitslaat, vasthoudt en agressief begint te manipuleren.
"Ze is hier, hè?"
"Alexander, ga alsjeblieft zitten."
"Hoe kun je dit doen?"
"Alexander ..."
"Ik ga weg."
"Alexander, ga zitten!"
Hij is niet gewend dat Charlie hem luid op scherpe toon toespreekt, die toon treft meestal haar personeel wanneer de klanten ontevreden zijn. Alexander weet dat hij haar nu niet moet tegenspreken en gaat op een stoel aan de eettafel zitten.
"Je moeder is hier, ja."
"Wie is er overleden?"
"Niemand is overleden, Alexander. Er is een situatie."
"Het zal eens geen situatie zijn."
Hij laat zijn blik onrustig door de woonkamer gaan terwijl hij onderuit gaat zitten. Henriette staat bekend om situaties zoals ze het binnen de familie noemen. Meestal creëert ze er een met het doel om anderen iets voor haar te laten doen of om symphatie voor haar op te wekken. Charlie komt naast hem aan tafel staan en hij voelt haar hand over zijn hoofd strelen. Hij begrijpt dat ze het goed meent.
"Charlie, dit is wel op de rand van wat jij en ik onvergeeflijk gedrag noemen. Je hebt me in een hinderlaag gelokt en dat mag je niet doen."
"Je zou anders alles doen om haar te ontlopen als ik het je eerder had verteld."
"Kun je het me kwalijk nemen? Je weet waarom ik haar niet wil zien."
"Ik heb haar gistermorgen ontmoet. Als ik zelf niet overtuigd zou zijn dat het belangrijk is, zou ik je dit niet aandoen en ik heb er al de hele ochtend spijt van dat ik het zo moet doen. Alsjeblieft, luister naar haar."
"Haal haar maar op. Ik denk niet dat ik een keuze heb."
Hij zucht en ziet Charlie met een wrange blik in de gang verdwijnen om Henriette op te halen. Alexander merkt dat hij bijna verdrinkt in zijn frustraties over deze streek van Charlie. Goed, ze heeft er al spijt van en ze heeft gelijk, elke aanleiding is goed genoeg voor hem om de heks te ontlopen. Maar ze had hem deze streek niet mogen leveren. Geen enkele reden schiet hem te binnen waarom Charlie nu wil dat hij Henriette aanhoort.
Alexander haalt adem en probeert zich te concentreren. Uit zijn herinneringen weet hij dat Henriette altijd een correcte lichaamshouding aan tafel belangrijk vindt, daarom zoekt hij een ontspannen houding tussen hangen en zitten in zijn stoel. Hij gunt haar geen enkele kleine overwinning.
Eindelijk hoort hij een deur opengaan en het klik-klak geluid van hakken komt dichterbij. Charlie en Henriette komen de woonkamer binnen. Het lukt hem niet om te glimlachen, tegelijk probeert hij Henriette aan te kijken zonder onverschillig over te komen. Hij legt een hand op tafel en blijft verder onbeweeglijk zitten. Henriette gaat tegenover hem zitten en Charlie neemt de stoel aan de kop van de gepolijste eikenhouten tafel. Henriette heeft grijs haar, in zijn herinnering heeft ze nog zwart haar.
Hij probeert Henriette aan te kijken om te bepalen welke tactiek ze gaat gebruiken maar ze vermijdt oogcontact met hem. Dit is niet de Henriette die hij zich herinnert. Wellicht is deze bedeesde opstelling onderdeel van een nieuwe tactiek die ze zichzelf heeft aangeleerd in de voorbije jaren. Hij concentreert zich om zich niet te defensief op te stellen. Henriette lacht niet.
"Ik weet dat je boos bent op Charlotte voor de manier waarop ze je hier naar toe heeft meegenomen."
"Dat klopt."
"Het spijt me dat dit de manier is waarop we elkaar zien na bijna tien jaar."
"Zeker, Henriette, het jammer is dat we elkaar weer zien vanwege een situatie."
Alexander probeert zijn ongeloof te verbergen achter een neutraal, ontspannen gezicht. Zijn humeur daalt verder tot onder het maaiveld. Hij ziet Charlie en Henriette even een blik wisselen, Charlie kijkt allesbehalve vriendelijk. In zijn stem klinkt zijn bitterheid door.
"Ik heb me net herinnerd dat ik bijna een jaar geleden met een bloedprop in mijn hersenen in het ziekenhuis lag. Het was een epidurale bloeding op een lastige plek in mijn hersenen. Ik ben vorig jaar in elkaar geslagen. Ik ben door het oog van de naald gekropen. Dat was niet voldoende voor je om je huis te verlaten en mij op te zoeken in het ziekenhuis. Nu ben je wel uit Lingen gekomen. Je begrijpt dat ik mij afvraag wat er serieuzer kan zijn dan je oudste zoon op te zoeken in het ziekenhuis voor een operatie met een hoog risico op overlijden. Wat voor situatie is ernstiger?"
"Ik heb voor je herstel gebeden, Alexander. Ik weet dat je boos bent en dat spijt me. Ik weet dat je bent aangevallen vanwege je manier van leven. Ik vind nog steeds dat je naar mij had moeten luisteren, dan was zoiets niet met je gebeurd. Charlie en Lars hebben me alletwee verteld dat jij je vrienden de hele tijd om je heen had, daarom heb ik er geen spijt van dat ik thuis ben gebleven terwijl jij in het ziekenhuis lag. Had je wakker willen worden en mijn mening willen horen? Wees eerlijk tegen jezelf, Alexander."
"Ik ben altijd eerlijk tegen mijzelf en anderen. Het kan mij al jaren niet schelen of mijn manier van leven je bevalt of niet. Je zegt zelf dat Charlie en Lars je op de hoogte hebben gehouden. Is het dan raar om tenminste een kaart van jou te verwachten? Of om maar te denken dat jij en Max op bezoek zouden komen? Een kaart, Henriette, meer niet. Het was het minste wat je kon doen."
Hij denkt ondertussen na over wat Henriette meldt. Haar manier van denken kan hij begrijpen maar hij blijft woedend over haar afwezigheid. Hij ziet Charlie iets vriendelijker kijken, eigenlijk alsof ze een beetje trots op hem is. Charlie verbergt haar reactie door te nippen aan het glas water. Henriette laat geen enkele reactie zien, totdat hij ziet hoe ze haar handen in elkaar klemt en haar knokkels wit worden. Met deze reactie is hij tevreden.
Alexander vouwt zijn handen en zijn ellebogen op tafel, zodat hij met zijn kin erop kan steunen. Hij let erop dat hij zich voldoende concentreert en kan de verleiding niet weerstaan wat sarcastisch te blijven. Ondanks zijn emoties spant hij zich in om toch vriendelijk te klinken. Hij ziet een mondhoek van Henriette iets omhoog gaan, ze bereidt een aanval voor. Hij zet alvast een glimlach op.
"Maar genoeg over mijn gezondheid en mijn gevoelens. Wat voor situatie houdt je deze keer bezig?"
"Laat me beginnen bij het begin. Je vader en ik hebben een jongen met problemen in huis opgenomen. Onze pastoor Rudolf hoopte dat we hem een stabiel thuis vol liefde kunnen geven. De arme jongen heeft behoefte aan affectie nadat hij een groot aantal gezinnen tijdelijk was ondergebracht. Je vader en ik doen ons uiterste best om hem alles te geven wat hij nodig heeft. Ik ben vaak geraakt door hoeveel hij de bescheiden dingen waardeert die we kunnen bieden voor hem."
Terwijl Henriette de rest van het verhaal op overdreven vriendelijke wijze vertelt, verschuift ze iedere keer iets in haar stoel en probeert ze rechtop te blijven zitten. Hij moet moeite doen zijn glimlach vast te houden om niet de slappe lach te krijgen. Haar voorliefde voor overdrijving en theatraal gedrag leveren Charlie en hemzelf op dit moment wat heerlijke fictie op die de tijd sneller voorbij laat gaan.
Hij blijft het liefste zo ontspannen mogelijk zitten, nu hij gedwongen is naar haar te luisteren. Een ding is hem duidelijk. Ze heeft niets van haar flair verloren. Zodra Henriette even niet oplet, maken hij en Charlie heimelijk kort oogcontact. De drie hebben bijna een karaf water leeggedronken wanneer Henriette opstaat om haar tas te halen. Alexander begint te fluisteren tegen Charlie.
"Ik ga bijna twijfelen aan mijzelf. De heks is in de ogen van iedereen een held."
"Stil!"
Charlie zegt het goede woord. Als ze elkaar aankijken, moeten ze een lachaanval onderdrukken.
"Wat is hiervan waar?"
"De jongen is homo of bi. Ik twijfel omdat ze hem alleen heeft betrapt en waarschijnlijk niets gevraagd. Verder heeft hij een ingewikkelde achtergrond en is zijn moeder onlangs overleden."
"Probeert ze het kind bij jou onder te brengen? Het lijkt erop dat je alle teleurstellingen op je deurmat krijgt. Eerst mij, later Silke."
"Je vergeet Lars."
"Köln is gewoon het eerste station op weg naar de vrijheid."
Charlie glimlacht oprecht en hij neemt nog een slok water. Henriette komt terug en legt een foto op tafel. Alexander bestudeert de foto terwijl het gesprek verdergaat.
"Dit kwam ongeveer twee weken geleden binnen bij ons."
"Wie is dit?"
"Je hebt hem nog nooit gezien?"
"Nee, niet dat ik mij kan herinneren. Is het iemand uit Lingen? Heb ik hem ontmoet?"
"Kijk op de achterkant."
Hij volgt Charlie's tip op en leest een vervaagde, handgeschreven tekst. Hij kijkt op naar Henriette en Charlie.
"Is dit een grap?"
Henriette schuift de andere papieren over de tafel naar hem toe. Alexander verdiept zich met belangstelling in de papieren. Hij leest een aantal van de officiële documenten zorgvuldig een paar keer door. Als hij Charlie en Henriette opnieuw aankijkt, ziet hij twee serieuze gezichten. Hij zucht.
"Ik heb je hulp niet nodig, Alexander, de jongen heeft je hulp nodig."
Er zit een onheilspellende klank in haar stem. Desondanks kijkt Alexander Henriette recht in haar ogen aan en gaat akkoord.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
4
Woensdag 31 augustus 2011
Oliver Dragojevic - Trag U Beskraju
Alexander zit in gedachten verzonken aan de eettafel in zijn appartement. Glazig staart hij voor zich uit naar de muur met het prikbord, dan iets naar links naar de deur van de gang naar de slaapkamers en verder naar links naar de open keuken en tenslotte weer naar de twee foto's voor hem op tafel. Een van de foto's is een extra afdruk die Henriette heeft meegenomen en die ze hem gisteren heeft gegeven. Henriette's verhaal lijkt waar te zijn en hij is onzeker over wat hij als eerste kan doen.
Alexander heeft een nieuwe broer en de broer is net zoals hij met het verschil dat hij geen echte broer is. Hij maakt zich zorgen over de situatie. Heeft zijn nieuwe broer last van de onwetendheid en vooroordelen van Henriette en Max? Het enige voordeel van de jongen ten opzichte van hemzelf is zijn leeftijd. De jongen is oud genoeg om te weten wanneer hij wordt gemanipuleerd en de verstikkende verwachtingen van Henriette kan afwijzen. Hij gelooft niet in de goede bedoelingen van Henriette, daarvoor heeft hij in het verleden te vaak het tegendeel meegemaakt.
Maar als haar verhaal helemaal waar is, dan is ze minimaal een stuk van haar geloof gevallen en heeft ze een voorzichtig stapje in de juiste richting gezet. Niet meer dan een klein stapje want ze heeft gisteren nogmaals bevestigd dat ze het niet eens is met hoe hij leeft. Hij heeft wel een probleem erbij gekregen nu. Een van de gevolgen van Henriette's actie is dat hij weer meer contact met zijn familie krijgt. Hij weet niet of hij dat wil en hoe intensief het contact wordt. Hoe zullen Max en Henriette op zijn vriend Robin reageren? Zijn ze samen welkom of wordt Robin genegeerd?
Vragen en twijfels houden hem deze ochtend bezig. Alleen omdat een toevallige pastoor het Jugendamt een willekeurige wees bij zijn ouders heeft laten onderbrengen. Opnieuw dwaalt zijn blik af naar de twee foto's, in stilte vergelijkt hij alle details. Een beslissing is nodig maar Alexander blijft weer hangen in zijn gedachten. Wat zijn de goede woorden? Wat zijn de gevolgen? Het beste is om nu nog niets te vertellen. Hoe meer mensen op de hoogte zijn, hoe meer mensen betrokken raken. De uitkomst van Henriette's actie kan veel mensen gelukkig of verdrietig maken, maar zal in elk geval iedereen een aparte ervaring bezorgen. Hij hoopt op een gelukkige uitkomst en pakt zijn mobiel.
"Goedemorgen, goed geslapen? ... Ik ook niet zo goed ... Het lijkt waar te zijn ... Ik zal later vanmorgen met hem praten, daarna bel ik je weer ... Komt Lars? ... Goed, tot later."
"Met wie wil je vanmorgen praten?"
"Je laat me schrikken!"
Robin's stem uit de keuken laat Alexander opspringen. Snel verzamelt hij alle papieren en foto's om ze terug in een grote envelop te stoppen. Robin komt tevoorschijn vanachter de lage keukenkasten met een tandenborstel in zijn hand en een handdoek om zijn middel. Het is altijd een heerlijk uitzicht op de vroege ochtend.
"Sorry, ik dacht dat je mij wel uit de badkamer had horen komen. Wat is er aan de hand?"
"Dat was Charlie. Mijn moeder is hier in Köln en ze heeft een situatie meegenomen."
Robin kijkt hem aan met een mengeling van verbazing en lachen op zijn gezicht. Ondertussen bergt hij de tandenborstel op en schroeft een fles vruchtensap open.
"Wat is er?"
"Je noemde de heks je moeder en je gebruikte het woord situatie."
"Het is deze keer echt een situatie. Het is ingewikkeld en er zijn een hoop dingen die we willen uitzoeken. We moeten haar verhaal controleren voordat we verder ... we willen er zeker van zijn dat wat ze zegt ook waar is. Het gaat om een jongen die bij Max en Henriette is ondergebracht. Ik weet niet eens op welke basis. Het kan een adoptie zijn, het kan een pleegkind zijn, in elk geval verzorgen ze hem. Het is zeker niet iets om je zorgen over te maken."
"Het is beslist een ... situatie voor je. Je kunt Henriette nu niet langer ervan beschuldigen een heks te zijn."
Robin grinnikt naar hem. Alexander stuurt een spottende glimlach terug voordat hij opstaat om zijn schat een goedemorgenkus te geven.
"Wanneer ontmoet ik de heks?"
"Alleen als je haar een bezem met motor cadeau geeft."
"Laat maar."
"Goed. Zal ik ontbijt maken terwijl jij je gereed maakt voor je werk?"
"Graag."
"Kleed je aan, dan kunnen we nog samen ontbijten."
Hij krijgt een kus van Robin, die zich naar hun slaapkamer haast om zich aan te kleden. Alexander kijkt hem na en zucht. Hij gelooft niet wat hij meemaakt. Robin kent inmiddels alle verhalen van hem en Charlie over Henriette en nog steeds vraagt Robin wanneer ze elkaar ontmoeten.
Wil Robin weten wat er waar is van de verhalen of wil hij Henriette en Max voor een voldongen feit stellen? Of is Robin gewoon nieuwsgierig en is hij zelf te achterdochtig? De tijd zal het leren, al vindt hij het vervelend dat de komst van Henriette nu al dingen in hun leven verandert.
Woensdag 31 augustus 2011
Oliver Dragojevic - Trag U Beskraju
Alexander zit in gedachten verzonken aan de eettafel in zijn appartement. Glazig staart hij voor zich uit naar de muur met het prikbord, dan iets naar links naar de deur van de gang naar de slaapkamers en verder naar links naar de open keuken en tenslotte weer naar de twee foto's voor hem op tafel. Een van de foto's is een extra afdruk die Henriette heeft meegenomen en die ze hem gisteren heeft gegeven. Henriette's verhaal lijkt waar te zijn en hij is onzeker over wat hij als eerste kan doen.
Alexander heeft een nieuwe broer en de broer is net zoals hij met het verschil dat hij geen echte broer is. Hij maakt zich zorgen over de situatie. Heeft zijn nieuwe broer last van de onwetendheid en vooroordelen van Henriette en Max? Het enige voordeel van de jongen ten opzichte van hemzelf is zijn leeftijd. De jongen is oud genoeg om te weten wanneer hij wordt gemanipuleerd en de verstikkende verwachtingen van Henriette kan afwijzen. Hij gelooft niet in de goede bedoelingen van Henriette, daarvoor heeft hij in het verleden te vaak het tegendeel meegemaakt.
Maar als haar verhaal helemaal waar is, dan is ze minimaal een stuk van haar geloof gevallen en heeft ze een voorzichtig stapje in de juiste richting gezet. Niet meer dan een klein stapje want ze heeft gisteren nogmaals bevestigd dat ze het niet eens is met hoe hij leeft. Hij heeft wel een probleem erbij gekregen nu. Een van de gevolgen van Henriette's actie is dat hij weer meer contact met zijn familie krijgt. Hij weet niet of hij dat wil en hoe intensief het contact wordt. Hoe zullen Max en Henriette op zijn vriend Robin reageren? Zijn ze samen welkom of wordt Robin genegeerd?
Vragen en twijfels houden hem deze ochtend bezig. Alleen omdat een toevallige pastoor het Jugendamt een willekeurige wees bij zijn ouders heeft laten onderbrengen. Opnieuw dwaalt zijn blik af naar de twee foto's, in stilte vergelijkt hij alle details. Een beslissing is nodig maar Alexander blijft weer hangen in zijn gedachten. Wat zijn de goede woorden? Wat zijn de gevolgen? Het beste is om nu nog niets te vertellen. Hoe meer mensen op de hoogte zijn, hoe meer mensen betrokken raken. De uitkomst van Henriette's actie kan veel mensen gelukkig of verdrietig maken, maar zal in elk geval iedereen een aparte ervaring bezorgen. Hij hoopt op een gelukkige uitkomst en pakt zijn mobiel.
"Goedemorgen, goed geslapen? ... Ik ook niet zo goed ... Het lijkt waar te zijn ... Ik zal later vanmorgen met hem praten, daarna bel ik je weer ... Komt Lars? ... Goed, tot later."
"Met wie wil je vanmorgen praten?"
"Je laat me schrikken!"
Robin's stem uit de keuken laat Alexander opspringen. Snel verzamelt hij alle papieren en foto's om ze terug in een grote envelop te stoppen. Robin komt tevoorschijn vanachter de lage keukenkasten met een tandenborstel in zijn hand en een handdoek om zijn middel. Het is altijd een heerlijk uitzicht op de vroege ochtend.
"Sorry, ik dacht dat je mij wel uit de badkamer had horen komen. Wat is er aan de hand?"
"Dat was Charlie. Mijn moeder is hier in Köln en ze heeft een situatie meegenomen."
Robin kijkt hem aan met een mengeling van verbazing en lachen op zijn gezicht. Ondertussen bergt hij de tandenborstel op en schroeft een fles vruchtensap open.
"Wat is er?"
"Je noemde de heks je moeder en je gebruikte het woord situatie."
"Het is deze keer echt een situatie. Het is ingewikkeld en er zijn een hoop dingen die we willen uitzoeken. We moeten haar verhaal controleren voordat we verder ... we willen er zeker van zijn dat wat ze zegt ook waar is. Het gaat om een jongen die bij Max en Henriette is ondergebracht. Ik weet niet eens op welke basis. Het kan een adoptie zijn, het kan een pleegkind zijn, in elk geval verzorgen ze hem. Het is zeker niet iets om je zorgen over te maken."
"Het is beslist een ... situatie voor je. Je kunt Henriette nu niet langer ervan beschuldigen een heks te zijn."
Robin grinnikt naar hem. Alexander stuurt een spottende glimlach terug voordat hij opstaat om zijn schat een goedemorgenkus te geven.
"Wanneer ontmoet ik de heks?"
"Alleen als je haar een bezem met motor cadeau geeft."
"Laat maar."
"Goed. Zal ik ontbijt maken terwijl jij je gereed maakt voor je werk?"
"Graag."
"Kleed je aan, dan kunnen we nog samen ontbijten."
Hij krijgt een kus van Robin, die zich naar hun slaapkamer haast om zich aan te kleden. Alexander kijkt hem na en zucht. Hij gelooft niet wat hij meemaakt. Robin kent inmiddels alle verhalen van hem en Charlie over Henriette en nog steeds vraagt Robin wanneer ze elkaar ontmoeten.
Wil Robin weten wat er waar is van de verhalen of wil hij Henriette en Max voor een voldongen feit stellen? Of is Robin gewoon nieuwsgierig en is hij zelf te achterdochtig? De tijd zal het leren, al vindt hij het vervelend dat de komst van Henriette nu al dingen in hun leven verandert.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
5
Woensdag 31 augustus 2011
Shakira - Objection (Tango)
Robin komt Bohling's binnen. Voordat hij verder kan lopen, begroet Alexander hem. Hij zoekt Charlie en ziet haar aan een tafel in de eetzaal zitten met haar broer Lars en zijn broer Sascha. Ze zijn in het gezelschap van een oudere dame met grijs haar en een man in een zwart pak. Sascha en Charlie kijken heimelijk naar hem en Alexander. Hij vermoedt dat hij Alexander afhoudt van een belangrijke vergadering.
"Het is vanavond een zakelijke bijeenkomst en het kan wel een tijdje duren. Ik bel je wanneer we klaar zijn. Waarom ga je niet naar huis en wacht je op mij? Misschien kunnen we vanavond nog ergens anders uitgaan."
"Dat klinkt goed, maar ga jij nu naar Charlie en Sascha, het lijkt alsof ze op je wachten."
Alexander buigt zich iets naar voren en ze geven elkaar een snelle zoen voordat Alexander naar de grote tafel loopt. De grijze dame aan de tafel fronst haar wenkbrauwen en schudt afkeurend haar hoofd naar de jongens. Hij geeft haar een aangename glimlach en draait zich om om te vertrekken. Zijn maag rommelt en hij kijkt op zijn horloge. Het is al na zeven uur in de avond. Hij heeft voor het laatst op het kasteel gegeten tijdens zijn middagpauze. Hij draait zich om en loopt naar de bar. Als hij geluk heeft, dan is de bijeenkomst van Alexander afgelopen tegen de tijd dat hij klaar is met eten en kunnen ze direct verder uitgaan.
"Dag Robin, alles goed?"
"Prima, Niklas, mag ik een menukaart van je?"
Robin glimlacht terwijl hij aan de bar gaat zitten. Niklas brengt hem een menukaart en zijn gebruikelijke bier in een groot glas. Na een slok bier begint hij de menukaart door te bladeren ook al kent hij hem bijna uit zijn hoofd. Robin en Alexander eten hier vaak genoeg en zijn keuze is meestal erg voorspelbaar, een van dezelfde vijf variaties. Robin wil eens wat anders proberen, vooral met het vooruitzicht van een avontuurlijke avond.
Opeens krijgt hij een ongemakkelijk gevoel alsof hij wordt geobserveerd. Hij schudt het gevoel van zich af, slaat de pagina om en zucht. Vis zal vandaag zijn honger niet stillen, hij bladert verder om te zien of er een nieuw vleesmenu is dat hij kan uitproberen. Het enige probleem is zijn voorkeur voor hartige bijgerechten en Bohling's heeft in het algemeen niet de bijgerechten die hij bij zijn vlees lekker vindt. Het ongemakkelijke gevoel komt weer terug.
"Neem me niet kwalijk."
Robin draait zijn barkruk naar het geluid en knikt naar de jongen, die hem aanspreekt terwijl hij over zijn borst wrijft.
"Ben jij Robin Krone? De basketballer?"
"Ja."
"Ik dacht het al. Sinds de kampioenschapswedstrijd vorig jaar, heb ik opgelet of je team nog meer titels heeft gewonnen, maar sindsdien heb ik geen nieuws meer over je gezien."
Robin geeft antwoord met een grote glimlach. Basketballen, sport in het algemeen is de laatste tijd een pijnlijk onderwerp.
"Ik heb sindsdien aan weinig wedstrijden meegedaan."
"Dat is jammer. Veel jongens die ik ken, kijken echt naar je op. Ik bedoel, de moed hebben om je vriend te kussen op het podium na de wijdstrijd, dat is geweldig. Er zijn te weinig mensen zoals wij in de sport."
Robin zucht naar de jongen, die alleen aan de bar zit en zijn diner opeet. Hij vind het leuk om herkend te worden als basketballer, maar kan niet genieten van zijn bekendheid als de 'homobasketballer'.
"Doe jij nog mee aan nieuwe kampioenschappen of speel je nog in een competitie? Mijn vrienden zouden het echt geweldig vinden om te horen wanneer je weer ..."
"Het spijt me. Ik heb al een tijdje geen wedstrijden meer gedaan."
"Dat is jammer. Ik hoop niet dat discriminatie de reden is."
"Nee, dat is het niet. Ik heb mijn training moeten terugschroeven ... van de artsen."
"Artsen? Wat is er mis? Was je gewond? Wat is er gebeurd met je vriend nadat die andere basketballer hem in elkaar had geslagen? Is hij in orde?"
Robin probeert te glimlachen. Hij weet niet hoe hij dit gesprek kan voeren. Gewoonlijk vertelt hij al weinig aan zijn vrienden en hij voelt zich nooit genoeg op zijn gemak om vreemden meer te vertellen. Ergens verwacht hij dat details van dit willekeurige gesprek op internet of in een krant terechtkomen.
"Het gaat nu goed. Hij heeft een tijd in het ziekenhuis gelegen, maar alles is weer normaal. Het gaat nu een stuk beter met hem. Dank je."
"Dat is fijn om te horen. De kranten volgen dit soort dingen nauwelijks. Je leest alleen dat iemand in elkaar wordt geslagen en in het ziekenhuis terechtkomt maar je leest nooit wat er daarna gebeurt. Niemand vertelt of ze herstellen. We weten het niet, ik bedoel, ik weet dat hij geen basketballer of zoiets is, maar zelfs onze kranten schreven later niets."
"Het was moeilijk genoeg om iets in de kranten te krijgen over de aanval in de eerste plaats. Gelukkig hebben we vrienden die aan sommige touwtjes kunnen trekken."
Robin pauzeert even en neemt zijn goed geklede gezelschap aan de bar in zich op.
"Ben je hier alleen?"
"Zo ongeveer. De anderen zijn iets voor zichzelf aan het doen. Ik hoop dat ik misschien hier een biertje kan krijgen, maar dat zit er niet in."
"Bier. Goed. Hoe oud ben je?"
"Bijna zeventien."
"Dan ben je nog te jong om het zelf te mogen bestellen in dit restaurant."
"Kijk, ik ben misschien nog jong maar ik heb al meer meegemaakt dan je wil weten."
De ernstige, donkere toon van de jongen verbaast Robin. Hij is inderdaad jong, maar hij gedraagt zich veel ouder. Er is iets aan hem dat Robin niet kan plaatsen. De jongen doet hem denken aan zijn eigen jeugd, of beter gezegd zijn gestolen jeugd als gevolg van zijn familieomstandigheden. De jongen lijkt ervaren of geraakt door het leven op een manier die niet bij zijn leeftijd hoort. Ergens is Robin jaloers op de jongen. Hij heeft zijn leven voor zich uitgestippeld inclusief zijn voorkeuren. Robin is met het laatste veel later en hij heeft zijn uitgestippelde pad dit jaar moeten verlaten.
"Sorry, ik heb in een café gewerkt. Het is een standaard antwoord wanneer kin ... minderjarigen binnenkomen en proberen alcohol te bestellen."
"Geen probleem. Je kon het niet weten."
"Nee, op geen enkele manier, echt!"
"Nadat je team het kampioenschap heeft gewonnen, heb je nog veel uitnodigingen gekregen om te spelen voor onze doelgroep? Er zijn veel jonge jongens en meiden die naar je opkijken. Ik ben er zeker van dat ze graag je verhaal willen horen en je willen zien spelen. Ik zou graag de reportages lezen, maar ik heb niets gevonden. Ik heb rondgezocht op internet."
De lach van Robin gaat over in een glimlach terwijl de jongen hem afwachtend aankijkt. Het lijkt er bijna op alsof de jongen met hem flirt. Hij wipt ongemakkelijk op zijn kruk heen en weer en neemt nog een slok bier voordat hij de menukaart dichtklapt. Een goed antwoord op de vragen van de nieuwsgierige jongen wil hem niet te binnen schieten.
"Na de wedstrijd was het een gekkenhuis. Alle journalisten hebben twee artikelen gepubliceerd. Een klein, kort artikel over de wedstrijd en de teams en meestal direct ernaast een groot artikel over mij en mijn vriend. Dat zegt genoeg. Ze waren alleen geïnteresseerd in de homobasketballer, maar niemand wilde iets schrijven over de aanval. Ik heb veel gespreksaanvragen van journalisten om die reden genegeerd. Ik wil gewoon een basketballer zijn en wij wilden dat de dader, een speler van de tegenpartij, in de gevangenis zou komen voor wat hij heeft gedaan. Na een tijdje droogden de aanvragen op. Ik ben oud nieuws."
Hij kijkt toe hoe de jongen verveeld in zijn eten prikt. Robin merkt zijn teleurstelling op. Hij gelooft niet dat hij een held voor de jongen is, maar de waardering van de jongen voor hem is beslist minder groot dan een paar minuten eerder. Wanneer de jongen weer spreekt, klinkt een beetje boosheid in zijn stem door.
"Voor wie ben je oud nieuws? Besef je niet hoe weinig echte helden er zijn? Overal sporten homo's, maar jij hebt wel de moed om met je vriend op een podium te staan en hem te zoenen. Dat soort dingen zie je niet bij voetbal. Geloof me, er zijn veel van die jongens die we graag bij ons team willen hebben, maar ze vaak te bang om iemand iets te vertellen. Jongens van mijn leeftijd hebben helden nodig zoals jij. We hebben mensen nodig die ons zeggen dat het goed is dat we zijn wie we zijn en we nog steeds onze dromen kunnen realiseren. Maar we hebben niet meer dan slechte rollen in televisieseries die worden gespeeld door gewone acteurs. We hebben behoefte aan meer jongens zoals wij die altijd eerlijk zijn."
"Het is niet zo makkelijk als jij het laat klinken. Hoe komt het trouwens dat je zo wijs erover praat?"
"Eh ... omdat ... ik weet hoe het is als er geen helden zijn. Ik ben wees, meneer Krone. Ik kan je niet vertellen bij hoeveel verschillende gezinnen ik ben geplaatst en daarna weer weggehaald alleen ... omdat ik met jongens zoen. Ik ben door opvanggezinnen weggestuurd omdat ze mij alleen met een andere jongen zagen. We moeten weten hoe we kunen zijn wie we zijn zonder bang te zijn voor wat andere mensen van ons vinden."
Robin merkt dat zijn emoties naar boven komen. Het verhaal van de jongen raakt hem meer dan hij wil laten merken. Tegelijk voelt hij zich schuldig over sommige beslissingen die hij eerder in zijn leven heeft genomen. In de woorden van de jongen ligt een terechte beschuldiging verborgen.
"Ik wil er allereerst voor zorgen dat mijn vriend veilig is en blijft. Verder heb ik mijn werk, mijn opleiding en de training. Mijn leven stond op zijn kop na die wedstrijd en ik heb veel dingen gezegd waar ik achteraf spijt van heb. De mensen waarmee ik omga, hebben allemaal verwachtingen van mij, nog afgezien van mijn eigen dromen. Ik denk niet dat ik zelfs een voorbeeld, een held voor anderen kan zijn. Ik weet niet eens hoe ik dat zou kunnen doen. Tot nu toe wil ik het liefst gewoon een basketballer zijn. Het is iets wat mijn vader graag wilde voor mij. Momenteel weet ik niet eens of ik dat ooit opnieuw kan doen."
"Waarom? Waarom kun je niet sporten?"
"Mijn arts zegt dat ik het rustig aan moet doen. Ik ben ziek geweest en dat ging bijna mis. Nu moet ik kalm aan doen totdat de arts zegt dat ik weer kan beginnen met trainen. Ik ben al blij dat hij mij weer naar de sporthal laat gaan om de andere jongens te helpen met hun training."
"Het spijt me. Dat wist ik niet."
"Het is niet iets wat ik snel aan vreemde mensen vertel. Ik heb het je alleen verteld zodat je begrijpt waarom ik niet ... Ik weet het niet. Ik denk dat ik daarom er ook niet mee bezig ben of ik een ... held ben voor anderen. Waarschijnlijk mag ik niet eens verder gaan met mijn sportopleiding."
"Dat is balen."
"Klopt. Heel erg zelfs. Ik word al boos wanneer ik een basketbalwedstrijd op televisie zie terwijl ik weet dat ik misschien nooit meer mag basketballen."
"Dat spijt me. Maar als het je ergens troost, er zijn veel jongeren die bewondering hebben voor mensen zoals jij. Zelfs als je niet meer sport, meneer Krone. Je was al ouder toen je ervoor uitkwam. Er zijn mensen jonger dan ik bezig om erachter te komen wie ze zijn. We hebben behoefte aan sterke mensen zoals jij die hun verhaal durven te vertellen, zodat anderen weten dat het goed is om zichzelf te zijn."
"Is dat wat je nu doet, andere jongens helpen uit te vinden wie ze zijn?"
Robin vraagt het met oprechte belangstelling. Met een maskerende glimlach denkt hij terug aan een anonieme vreemdeling met de naam Dackel die hem heeft geholpen zich een aantal dingen over zichzelf onder ogen te zien op een chatsite. Zijn glimlach wordt een grijns wanneer hij terugdenkt hoe hij ontdekte dat Dackel niemand anders was dan Alexander. De jongen begint met een lachend gezicht te antwoorden.
"Niet echt. Er zijn niet veel jongens zoals ik waar ik woon. Ik klets meestal via internet met andere jongens."
"Je komt hier niet vandaan? Waar woon je?"
"In een stadje in het Emsland. Ik woon bij een fatsoenlijke familie, maar er is bijna niemand daar waar ik mee kan praten. Het maakt me eenzaam."
"Dat geloof ik."
"Met hoeveel jongens van je basketbalteam kun je praten over je vriend? Met hoeveel jongens kun je praten over de details?"
Robin's gezicht laat geen emotie zien. Het antwoord op de vraag is één, al ligt dat meer aan zijn eigen geslotenheid dan aan anderen. Hij zwijgt, zucht even en probeert het gesprek in een andere richting te duwen. De jongen heeft een vrolijke glimlach op zijn gezicht.
"Dus je begrijpt hoe het voor mij thuis is."
"Als ik wist wie je ouders waren, zou ik hen vertellen dat je een glas bier verdient."
"Meneer Krone ..."
"Alsjeblieft, mijn naam is Robin."
"Bedankt, Robin. Sorry, het was niet mijn bedoeling je humeur te verpesten. Nu ik je echt spreek, merk ik dat achter een paar krantenartikelen veel meer zit dan ik dacht. Het spijt me dat ik anders over je dacht."
"Nee, dat zit wel goed. Wil je me wel een plezier doen?"
"Wat voor?"
"Zet alsjeblieft niets hiervan op internet of iets dergelijks. Ik praat normaal niet over persoonlijke dingen. Er zijn een aantal dingen die ik graag prive wil houden."
"Je doet niet aan berichten om je vrienden te laten weten dat je in je neus peutert?"
"Precies!"
"Op een voorwaarde."
"Welke?"
"Mag ik een foto met jou erop? Mijn vrienden zullen jaloers zijn."
"Als ze jaloers op mij zijn, dan moeten ze meer uitgaan."
Robin lacht weer. De jongen zoekt in zijn tas naar het apparaat om daarna even zijn hoofd te schudden en naar hem te glimlachen. Robin gebaart naar Niklas en vraagt hem de foto's te nemen. Robin vindt één foto het mooist. Hij staat achter de jongen met zijn armen op zijn schouders en ze lachen allebei. Ze herhalen deze pose voor een foto op zijn eigen camera.
Tevreden merkt hij op dat de jongen nog steeds vrolijk is na hun ongewone serieuze gesprek. Hij ziet Charlie aankomen en zwaait even naar haar. Hij wil haar nog vragen om hem te helpen met iets speciaals maar het lukt hem al dagen niet om haar onder vier ogen te spreken. Ze kijkt bezorgd en wijst naar de jongen.
"Dag Charlie, heb je straks even tijd voor mij?"
"Hallo, Robin. Sorry, maar ik kom voor de jongen naast je ... De anderen zijn op zoek naar jou."
"Ik kom er zo aan."
De eigenaresse glimlacht en verlaat de bar richting de eetzaal. De jongen moppert.
"Sorry, ik moet nu gaan. De anderen willen met mij praten."
"Geen probleem. Het was echt fijn om je te ontmoeten. Ik hoop dat alles goed uitpakt."
"Ik ook. Ik heb geen idee waarom we naar Köln zijn gekomen, maar ik verwacht dat ik het zometeen te horen krijg."
"Dat moet wel een mooie verrassing zijn dan."
De jongen glimlacht. Robin houdt hem tegen wanneer hij weg wil lopen.
"Het spijt me. Ik weet je naam niet."
"Wolfgang. Wolfgang Ewers."
"Ik denk dat ik dat kan onthouden. Mijn vader heette Wolfgang."
"De mijne ook, tenminste, dat is wat ze me vertellen. Ik heb hem nooit gekend. Bedankt dat ik met je mocht praten, Robin, ik vond het leuk."
"Geen probleem. Dank je wel."
Robin kijkt de lachende Wolfgang na terwijl die van de bar wegloopt en kelner Luca met zijn half opgegeten diner achter hem aan loopt. Niklas leunt op de bar en praat verder tegen Robin.
"Wil je nog een bier na je spreekuur voor fans?"
"Graag en wat eten, alsjeblieft."
Robin geeft zijn bestelling op en denkt verder na over de jongen. Ze hebben alletwee een lastige jeugd ... gehad. Gelukkig hoeft deze jongen niet dezelfde beslissingen te nemen die hij heeft genomen, zoals de schuld op zich nemen voor de dingen die zijn vader heeft gedaan. De jongen kent zijn vader niet en dat is misschien beter dan de manier waarop hij zijn zijn vader heeft gekend. Zeker als hij nu bij een fatsoenlijke familie woont.
Woensdag 31 augustus 2011
Shakira - Objection (Tango)
Robin komt Bohling's binnen. Voordat hij verder kan lopen, begroet Alexander hem. Hij zoekt Charlie en ziet haar aan een tafel in de eetzaal zitten met haar broer Lars en zijn broer Sascha. Ze zijn in het gezelschap van een oudere dame met grijs haar en een man in een zwart pak. Sascha en Charlie kijken heimelijk naar hem en Alexander. Hij vermoedt dat hij Alexander afhoudt van een belangrijke vergadering.
"Het is vanavond een zakelijke bijeenkomst en het kan wel een tijdje duren. Ik bel je wanneer we klaar zijn. Waarom ga je niet naar huis en wacht je op mij? Misschien kunnen we vanavond nog ergens anders uitgaan."
"Dat klinkt goed, maar ga jij nu naar Charlie en Sascha, het lijkt alsof ze op je wachten."
Alexander buigt zich iets naar voren en ze geven elkaar een snelle zoen voordat Alexander naar de grote tafel loopt. De grijze dame aan de tafel fronst haar wenkbrauwen en schudt afkeurend haar hoofd naar de jongens. Hij geeft haar een aangename glimlach en draait zich om om te vertrekken. Zijn maag rommelt en hij kijkt op zijn horloge. Het is al na zeven uur in de avond. Hij heeft voor het laatst op het kasteel gegeten tijdens zijn middagpauze. Hij draait zich om en loopt naar de bar. Als hij geluk heeft, dan is de bijeenkomst van Alexander afgelopen tegen de tijd dat hij klaar is met eten en kunnen ze direct verder uitgaan.
"Dag Robin, alles goed?"
"Prima, Niklas, mag ik een menukaart van je?"
Robin glimlacht terwijl hij aan de bar gaat zitten. Niklas brengt hem een menukaart en zijn gebruikelijke bier in een groot glas. Na een slok bier begint hij de menukaart door te bladeren ook al kent hij hem bijna uit zijn hoofd. Robin en Alexander eten hier vaak genoeg en zijn keuze is meestal erg voorspelbaar, een van dezelfde vijf variaties. Robin wil eens wat anders proberen, vooral met het vooruitzicht van een avontuurlijke avond.
Opeens krijgt hij een ongemakkelijk gevoel alsof hij wordt geobserveerd. Hij schudt het gevoel van zich af, slaat de pagina om en zucht. Vis zal vandaag zijn honger niet stillen, hij bladert verder om te zien of er een nieuw vleesmenu is dat hij kan uitproberen. Het enige probleem is zijn voorkeur voor hartige bijgerechten en Bohling's heeft in het algemeen niet de bijgerechten die hij bij zijn vlees lekker vindt. Het ongemakkelijke gevoel komt weer terug.
"Neem me niet kwalijk."
Robin draait zijn barkruk naar het geluid en knikt naar de jongen, die hem aanspreekt terwijl hij over zijn borst wrijft.
"Ben jij Robin Krone? De basketballer?"
"Ja."
"Ik dacht het al. Sinds de kampioenschapswedstrijd vorig jaar, heb ik opgelet of je team nog meer titels heeft gewonnen, maar sindsdien heb ik geen nieuws meer over je gezien."
Robin geeft antwoord met een grote glimlach. Basketballen, sport in het algemeen is de laatste tijd een pijnlijk onderwerp.
"Ik heb sindsdien aan weinig wedstrijden meegedaan."
"Dat is jammer. Veel jongens die ik ken, kijken echt naar je op. Ik bedoel, de moed hebben om je vriend te kussen op het podium na de wijdstrijd, dat is geweldig. Er zijn te weinig mensen zoals wij in de sport."
Robin zucht naar de jongen, die alleen aan de bar zit en zijn diner opeet. Hij vind het leuk om herkend te worden als basketballer, maar kan niet genieten van zijn bekendheid als de 'homobasketballer'.
"Doe jij nog mee aan nieuwe kampioenschappen of speel je nog in een competitie? Mijn vrienden zouden het echt geweldig vinden om te horen wanneer je weer ..."
"Het spijt me. Ik heb al een tijdje geen wedstrijden meer gedaan."
"Dat is jammer. Ik hoop niet dat discriminatie de reden is."
"Nee, dat is het niet. Ik heb mijn training moeten terugschroeven ... van de artsen."
"Artsen? Wat is er mis? Was je gewond? Wat is er gebeurd met je vriend nadat die andere basketballer hem in elkaar had geslagen? Is hij in orde?"
Robin probeert te glimlachen. Hij weet niet hoe hij dit gesprek kan voeren. Gewoonlijk vertelt hij al weinig aan zijn vrienden en hij voelt zich nooit genoeg op zijn gemak om vreemden meer te vertellen. Ergens verwacht hij dat details van dit willekeurige gesprek op internet of in een krant terechtkomen.
"Het gaat nu goed. Hij heeft een tijd in het ziekenhuis gelegen, maar alles is weer normaal. Het gaat nu een stuk beter met hem. Dank je."
"Dat is fijn om te horen. De kranten volgen dit soort dingen nauwelijks. Je leest alleen dat iemand in elkaar wordt geslagen en in het ziekenhuis terechtkomt maar je leest nooit wat er daarna gebeurt. Niemand vertelt of ze herstellen. We weten het niet, ik bedoel, ik weet dat hij geen basketballer of zoiets is, maar zelfs onze kranten schreven later niets."
"Het was moeilijk genoeg om iets in de kranten te krijgen over de aanval in de eerste plaats. Gelukkig hebben we vrienden die aan sommige touwtjes kunnen trekken."
Robin pauzeert even en neemt zijn goed geklede gezelschap aan de bar in zich op.
"Ben je hier alleen?"
"Zo ongeveer. De anderen zijn iets voor zichzelf aan het doen. Ik hoop dat ik misschien hier een biertje kan krijgen, maar dat zit er niet in."
"Bier. Goed. Hoe oud ben je?"
"Bijna zeventien."
"Dan ben je nog te jong om het zelf te mogen bestellen in dit restaurant."
"Kijk, ik ben misschien nog jong maar ik heb al meer meegemaakt dan je wil weten."
De ernstige, donkere toon van de jongen verbaast Robin. Hij is inderdaad jong, maar hij gedraagt zich veel ouder. Er is iets aan hem dat Robin niet kan plaatsen. De jongen doet hem denken aan zijn eigen jeugd, of beter gezegd zijn gestolen jeugd als gevolg van zijn familieomstandigheden. De jongen lijkt ervaren of geraakt door het leven op een manier die niet bij zijn leeftijd hoort. Ergens is Robin jaloers op de jongen. Hij heeft zijn leven voor zich uitgestippeld inclusief zijn voorkeuren. Robin is met het laatste veel later en hij heeft zijn uitgestippelde pad dit jaar moeten verlaten.
"Sorry, ik heb in een café gewerkt. Het is een standaard antwoord wanneer kin ... minderjarigen binnenkomen en proberen alcohol te bestellen."
"Geen probleem. Je kon het niet weten."
"Nee, op geen enkele manier, echt!"
"Nadat je team het kampioenschap heeft gewonnen, heb je nog veel uitnodigingen gekregen om te spelen voor onze doelgroep? Er zijn veel jonge jongens en meiden die naar je opkijken. Ik ben er zeker van dat ze graag je verhaal willen horen en je willen zien spelen. Ik zou graag de reportages lezen, maar ik heb niets gevonden. Ik heb rondgezocht op internet."
De lach van Robin gaat over in een glimlach terwijl de jongen hem afwachtend aankijkt. Het lijkt er bijna op alsof de jongen met hem flirt. Hij wipt ongemakkelijk op zijn kruk heen en weer en neemt nog een slok bier voordat hij de menukaart dichtklapt. Een goed antwoord op de vragen van de nieuwsgierige jongen wil hem niet te binnen schieten.
"Na de wedstrijd was het een gekkenhuis. Alle journalisten hebben twee artikelen gepubliceerd. Een klein, kort artikel over de wedstrijd en de teams en meestal direct ernaast een groot artikel over mij en mijn vriend. Dat zegt genoeg. Ze waren alleen geïnteresseerd in de homobasketballer, maar niemand wilde iets schrijven over de aanval. Ik heb veel gespreksaanvragen van journalisten om die reden genegeerd. Ik wil gewoon een basketballer zijn en wij wilden dat de dader, een speler van de tegenpartij, in de gevangenis zou komen voor wat hij heeft gedaan. Na een tijdje droogden de aanvragen op. Ik ben oud nieuws."
Hij kijkt toe hoe de jongen verveeld in zijn eten prikt. Robin merkt zijn teleurstelling op. Hij gelooft niet dat hij een held voor de jongen is, maar de waardering van de jongen voor hem is beslist minder groot dan een paar minuten eerder. Wanneer de jongen weer spreekt, klinkt een beetje boosheid in zijn stem door.
"Voor wie ben je oud nieuws? Besef je niet hoe weinig echte helden er zijn? Overal sporten homo's, maar jij hebt wel de moed om met je vriend op een podium te staan en hem te zoenen. Dat soort dingen zie je niet bij voetbal. Geloof me, er zijn veel van die jongens die we graag bij ons team willen hebben, maar ze vaak te bang om iemand iets te vertellen. Jongens van mijn leeftijd hebben helden nodig zoals jij. We hebben mensen nodig die ons zeggen dat het goed is dat we zijn wie we zijn en we nog steeds onze dromen kunnen realiseren. Maar we hebben niet meer dan slechte rollen in televisieseries die worden gespeeld door gewone acteurs. We hebben behoefte aan meer jongens zoals wij die altijd eerlijk zijn."
"Het is niet zo makkelijk als jij het laat klinken. Hoe komt het trouwens dat je zo wijs erover praat?"
"Eh ... omdat ... ik weet hoe het is als er geen helden zijn. Ik ben wees, meneer Krone. Ik kan je niet vertellen bij hoeveel verschillende gezinnen ik ben geplaatst en daarna weer weggehaald alleen ... omdat ik met jongens zoen. Ik ben door opvanggezinnen weggestuurd omdat ze mij alleen met een andere jongen zagen. We moeten weten hoe we kunen zijn wie we zijn zonder bang te zijn voor wat andere mensen van ons vinden."
Robin merkt dat zijn emoties naar boven komen. Het verhaal van de jongen raakt hem meer dan hij wil laten merken. Tegelijk voelt hij zich schuldig over sommige beslissingen die hij eerder in zijn leven heeft genomen. In de woorden van de jongen ligt een terechte beschuldiging verborgen.
"Ik wil er allereerst voor zorgen dat mijn vriend veilig is en blijft. Verder heb ik mijn werk, mijn opleiding en de training. Mijn leven stond op zijn kop na die wedstrijd en ik heb veel dingen gezegd waar ik achteraf spijt van heb. De mensen waarmee ik omga, hebben allemaal verwachtingen van mij, nog afgezien van mijn eigen dromen. Ik denk niet dat ik zelfs een voorbeeld, een held voor anderen kan zijn. Ik weet niet eens hoe ik dat zou kunnen doen. Tot nu toe wil ik het liefst gewoon een basketballer zijn. Het is iets wat mijn vader graag wilde voor mij. Momenteel weet ik niet eens of ik dat ooit opnieuw kan doen."
"Waarom? Waarom kun je niet sporten?"
"Mijn arts zegt dat ik het rustig aan moet doen. Ik ben ziek geweest en dat ging bijna mis. Nu moet ik kalm aan doen totdat de arts zegt dat ik weer kan beginnen met trainen. Ik ben al blij dat hij mij weer naar de sporthal laat gaan om de andere jongens te helpen met hun training."
"Het spijt me. Dat wist ik niet."
"Het is niet iets wat ik snel aan vreemde mensen vertel. Ik heb het je alleen verteld zodat je begrijpt waarom ik niet ... Ik weet het niet. Ik denk dat ik daarom er ook niet mee bezig ben of ik een ... held ben voor anderen. Waarschijnlijk mag ik niet eens verder gaan met mijn sportopleiding."
"Dat is balen."
"Klopt. Heel erg zelfs. Ik word al boos wanneer ik een basketbalwedstrijd op televisie zie terwijl ik weet dat ik misschien nooit meer mag basketballen."
"Dat spijt me. Maar als het je ergens troost, er zijn veel jongeren die bewondering hebben voor mensen zoals jij. Zelfs als je niet meer sport, meneer Krone. Je was al ouder toen je ervoor uitkwam. Er zijn mensen jonger dan ik bezig om erachter te komen wie ze zijn. We hebben behoefte aan sterke mensen zoals jij die hun verhaal durven te vertellen, zodat anderen weten dat het goed is om zichzelf te zijn."
"Is dat wat je nu doet, andere jongens helpen uit te vinden wie ze zijn?"
Robin vraagt het met oprechte belangstelling. Met een maskerende glimlach denkt hij terug aan een anonieme vreemdeling met de naam Dackel die hem heeft geholpen zich een aantal dingen over zichzelf onder ogen te zien op een chatsite. Zijn glimlach wordt een grijns wanneer hij terugdenkt hoe hij ontdekte dat Dackel niemand anders was dan Alexander. De jongen begint met een lachend gezicht te antwoorden.
"Niet echt. Er zijn niet veel jongens zoals ik waar ik woon. Ik klets meestal via internet met andere jongens."
"Je komt hier niet vandaan? Waar woon je?"
"In een stadje in het Emsland. Ik woon bij een fatsoenlijke familie, maar er is bijna niemand daar waar ik mee kan praten. Het maakt me eenzaam."
"Dat geloof ik."
"Met hoeveel jongens van je basketbalteam kun je praten over je vriend? Met hoeveel jongens kun je praten over de details?"
Robin's gezicht laat geen emotie zien. Het antwoord op de vraag is één, al ligt dat meer aan zijn eigen geslotenheid dan aan anderen. Hij zwijgt, zucht even en probeert het gesprek in een andere richting te duwen. De jongen heeft een vrolijke glimlach op zijn gezicht.
"Dus je begrijpt hoe het voor mij thuis is."
"Als ik wist wie je ouders waren, zou ik hen vertellen dat je een glas bier verdient."
"Meneer Krone ..."
"Alsjeblieft, mijn naam is Robin."
"Bedankt, Robin. Sorry, het was niet mijn bedoeling je humeur te verpesten. Nu ik je echt spreek, merk ik dat achter een paar krantenartikelen veel meer zit dan ik dacht. Het spijt me dat ik anders over je dacht."
"Nee, dat zit wel goed. Wil je me wel een plezier doen?"
"Wat voor?"
"Zet alsjeblieft niets hiervan op internet of iets dergelijks. Ik praat normaal niet over persoonlijke dingen. Er zijn een aantal dingen die ik graag prive wil houden."
"Je doet niet aan berichten om je vrienden te laten weten dat je in je neus peutert?"
"Precies!"
"Op een voorwaarde."
"Welke?"
"Mag ik een foto met jou erop? Mijn vrienden zullen jaloers zijn."
"Als ze jaloers op mij zijn, dan moeten ze meer uitgaan."
Robin lacht weer. De jongen zoekt in zijn tas naar het apparaat om daarna even zijn hoofd te schudden en naar hem te glimlachen. Robin gebaart naar Niklas en vraagt hem de foto's te nemen. Robin vindt één foto het mooist. Hij staat achter de jongen met zijn armen op zijn schouders en ze lachen allebei. Ze herhalen deze pose voor een foto op zijn eigen camera.
Tevreden merkt hij op dat de jongen nog steeds vrolijk is na hun ongewone serieuze gesprek. Hij ziet Charlie aankomen en zwaait even naar haar. Hij wil haar nog vragen om hem te helpen met iets speciaals maar het lukt hem al dagen niet om haar onder vier ogen te spreken. Ze kijkt bezorgd en wijst naar de jongen.
"Dag Charlie, heb je straks even tijd voor mij?"
"Hallo, Robin. Sorry, maar ik kom voor de jongen naast je ... De anderen zijn op zoek naar jou."
"Ik kom er zo aan."
De eigenaresse glimlacht en verlaat de bar richting de eetzaal. De jongen moppert.
"Sorry, ik moet nu gaan. De anderen willen met mij praten."
"Geen probleem. Het was echt fijn om je te ontmoeten. Ik hoop dat alles goed uitpakt."
"Ik ook. Ik heb geen idee waarom we naar Köln zijn gekomen, maar ik verwacht dat ik het zometeen te horen krijg."
"Dat moet wel een mooie verrassing zijn dan."
De jongen glimlacht. Robin houdt hem tegen wanneer hij weg wil lopen.
"Het spijt me. Ik weet je naam niet."
"Wolfgang. Wolfgang Ewers."
"Ik denk dat ik dat kan onthouden. Mijn vader heette Wolfgang."
"De mijne ook, tenminste, dat is wat ze me vertellen. Ik heb hem nooit gekend. Bedankt dat ik met je mocht praten, Robin, ik vond het leuk."
"Geen probleem. Dank je wel."
Robin kijkt de lachende Wolfgang na terwijl die van de bar wegloopt en kelner Luca met zijn half opgegeten diner achter hem aan loopt. Niklas leunt op de bar en praat verder tegen Robin.
"Wil je nog een bier na je spreekuur voor fans?"
"Graag en wat eten, alsjeblieft."
Robin geeft zijn bestelling op en denkt verder na over de jongen. Ze hebben alletwee een lastige jeugd ... gehad. Gelukkig hoeft deze jongen niet dezelfde beslissingen te nemen die hij heeft genomen, zoals de schuld op zich nemen voor de dingen die zijn vader heeft gedaan. De jongen kent zijn vader niet en dat is misschien beter dan de manier waarop hij zijn zijn vader heeft gekend. Zeker als hij nu bij een fatsoenlijke familie woont.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
6
Woensdag 31 augustus 2011
Joyce Jonathan - L'heure avait sonné
Jenifer - Je danse
"Wie is ...?"
Henriette steekt haar hand uit voor een begroeting terwijl ze Alexander vraagt wie ze begroet. Sascha ergert zich aan de vrouw. Hij vindt het vervelend dat ze hem niet direct aanspreekt en hoort een insinuatie in haar stem. Een antwoord laat hij liever aan Alexander over.
"Nee, dit is Sascha. Hij is mijn zakenpartner en Robin's broer."
"Oh. Komt hij ook?"
"Vanavond niet."
"Jammer."
"Zullen we naar onze tafel gaan?"
Na deze uitnodigende woorden van Charlie volgen hij en de anderen haar van de ingang van het restaurant naar een tafel achterin de eetzaal. Hij is nerveus omdat hij nog niet weet hoe het beste om te gaan met Henriette of met haar situatie, zoals Alexander en Charlie hun familieperikelen bij voorkeur noemen. Hij is nu vooral gekomen omdat Lars er bij is. De professionele mening van de jurist is voor hem belangrijker dan de situaties van Henriette. Hij volgt het voorbeeld van Alexander, die ontspannen onderuit gezakt gaat zitten aan een grote tafel waar Charlie een aantal stoelen heeft laten weghalen zodat ze ruim kunnen zitten.
"Jij bent waarschijnlijk Alexander? Ik ben pastoor Rudolf, maar je kunt me gewoon Rudolf noemen."
"Dat klopt. Ik ben Alexander, Rudolf."
"Aangenaam om je te ontmoeten, Rudolf. Sascha Krone."
De pastoor geeft iedereen een hand om daarna te gaan zitten. Sascha kijkt Lars aan.
"Hoe gaat het met je, Lars?"
"Goed, dank je. Wel een beetje verbaasd over deze gebeurtenis om eerlijk te zijn."
"Je meent het."
Zijn droge antwoord laat Lars wat vrolijker kijken terwijl Charlie een handgebaar maakt. Luca komt direct naar de tafel. Hij moet eraan denken hier eens met Alexander over te spreken. Het is professioneler dan iedere keer op zoek zijn naar de ander zoals in hun zaak SansFrontière. Luca neemt de bestellingen op en begint bij Henriette.
"Geen alcohol voor mij, dank u wel, niet als we met iets serieus bezig zijn. Mag ik thee?"
"Ja, mevrouw."
"Met toestemming van Henriette geniet ik liever van een glas cognac."
De pastoor glimlacht naar Henriette, die haar reactie verbergt onder een valse glimlach. Sascha is niet van plan om zelf te genieten van deze avond. De indiscreties van zijn overleden vader komen op de meest ongelukkige momenten in zijn leven terug. Hij is samen met zijn broer begonnen uit de lange schaduw van de wandaden van hun vader te klimmen, die hun leven zo lang heeft beheerst. Charlie's stem haalt hem uit zijn gedachten.
"Hoe is het met je gravin?"
"Goed, dank je. Vanavond heeft ze een representatie, handen schudden in haar functie voor het kindertehuis."
"Dat is prachtig."
"Gravin?"
"Ja, Henriette. Sascha is verloofd met gravin Astrid Letizia Katharina von Hutten zum Stolzenberg. Ze is een geweldige dame, erg aantrekkelijk."
Sascha glimlacht mild om Alexander's lovende antwoord terwijl hij Henriette's wenkbrauw geïntrigeerd omhoog ziet gaan. Van tijd tot tijd heeft hij verhalen over haar gehoord. Is ze blij omdat Alexander zijn verloofde zo geweldig vindt? Is er een miniem kleine kans dat Henriette en Astrid elkaar ontmoeten, waardoor haar interesse is gewekt? Hij weet hoe Alexander in Köln is terechtgekomen. Meestal huivert hij bij Alexander's onnatuurlijke obsessie met Astrid. Hij vindt het vooral vervelend hoe goed Alexander de inhoud van haar kledingkast kent. Rudolf reageert gelukkig beleefder.
"Blijkbaar werkt ze voor een kindertehuis. Dat is heel goed van haar. We nemen in de kerk onze verantwoordelijkheden ten opzichte van weeskinderen en andere mensen met problemen zeer serieus."
"Een paar maanden geleden heeft ze een aantal van haar oude jurken geveild, zodat ze een nieuw dak op een van de gebouwen kunnen plaatsen."
Charlie's trotse mededeling maakt hem nerveus. Ergens verwacht hij dat ze aan de anderen vertelt dat de veiling hier in Bohling's is gehouden. Alexander's antwoord vergroot zijn irritatie.
"Ze heeft geholpen vijfenzeventigduizend euro op te halen!"
"Alexander, we zijn hier niet om te praten over Astrid. Ik wil weten hoe het mogelijk is dat een verhaal en een foto jullie op ons spoor heeft gezet?"
Alexander zwijgt, de onuitgesproken boodschap is overgekomen. Henriette en Rudolf beginnen tegelijk aan een antwoord. Zij negeert Rudolf terwijl ze verder praat en een grote envelop tevoorschijn haalt om hem een aantal documenten en een foto te geven. Hij begint door de stapel te bladeren.
"Zijn moeder was enige tijd ziek. Ze is deze zomer overleden en kort daarna is een doos met persoonlijke bezittingen naar ons gestuurd. Zijn geboorteakte en de foto zaten ook in de doos."
"Ik heb ze bekeken, Sascha, de meesten zijn authentieke, gelegaliseerde documenten. Op de geboorteakte en op het uittreksel uit het kerkregister staat Wolfgang Krone als vader vermeld."
Lars geeft zijn professionele mening die Sascha direct vertaalt in een volgende vraag,
"Hij hoefde niets te tekenen? Hebben jullie iets waarin hij erkent dat hij de vader is? Zijn handtekening staat hier nergens op."
"Helaas vraagt de kerk niet om handtekeningen. Het zijn geen juridische documenten, daarom vragen we alleen om de naam van beide ouders. Er is geen andere inschrijving in het kerkregister dan deze."
Sascha zucht bij het antwoord van Rudolf en pakt het volgende document terwijl Lars nu probeert zijn vragen zo duidelijk mogelijk te beantwoorden.
"Sascha, vaak, wanneer de vader niet bij de geboorte aanwezig is, kan de moeder een willekeurige naam als vader opgeven. Immers, als de vader is overleden of in het buitenland verblijft, dan kunnen ze moeilijk een beëdigde verklaring of een handtekening vragen voor de afgifte van een geboorteakte. In principe neemt men de opgave van de moeder voor waar aan."
Sascha staart omlaag naar de originele foto. Het gezicht van zijn vader staart terug naar hem, al is het een veel jonger gezicht dan hij zich herinnert. Zijn vader en de vrouw op de foto zitten vrolijk lachend in een draaimolen. Hij draait de foto om om te ontsnappen aan het beeld van zijn lachende vader. Zijn vader heeft hij zelden zien lachen na de dood van hun moeder. Met het overlijden van Astrid Krone verdween hun geluk. Wolfgang Krone verloor daarna steeds vaker van de drank en van de goktafel. Hij moet meer weten.
"Hoe oud is hij?"
"Wolfgang is ..."
"Wolfgang?"
Hij hoort Henriette de naam uitspreken en voelt een knoop in zijn maag opkomen. Sascha kan het niet echt geloven. Rudolf neemt voorzichtig het woord.
"Ja, zijn naam is Wolfgang. Dezelfde naam als je vader."
"Ik heb het je verteld."
Alexander spreekt het heel zachtjes uit. Hij kan het zich niet herinneren. De documenten voor hem op tafel heeft hij duidelijk te snel bekeken, hij was in de eerste plaats op zoek naar de handtekening van zijn vader. De woorden van een willekeurige vreemdeling zijn voor hem onvoldoende om de waarheid van dit verhaal te kunnen controleren. Hij begint opnieuw de documenten te bekijken. Op elke pagina staat de naam Wolfgang. Wolfgang Krone, de vermoedelijke vader. Wolfgang Ewers, de vermoedelijke zoon. Hij voelt zich niet lekker.
"Ik weet niet of ik dit kan doen."
Met deze woorden staat hij op en loopt weg. Achter hem hoort hij hoe Alexander zich verontschuldigt en hem volgt op weg naar de uitgang. Wanneer hij Alexander's arm op zijn schouder voelt, stopt hij en blijft stil staan om rond te kijken. Onwillekeurig wordt zijn blik naar rechts getrokken, eigenlijk naar rechts gezogen. Hij ziet een jongen vooraan de bar zitten.
Sascha voelt dat zijn knieën hem een seconde niet meer willen dragen en moet slikken. Zijn ogen beginnen te tranen. Aandachtig neemt hij de jongen in zich op. Het blonde haar dat alle kanten uitwil, de luie houding van de jongen terwijl hij afwezig op de bar leunt en in zijn eten prikt, hoe de jongen voor zich uit staart en helemaal alleen zit, alles van de jongen herkent hij.
Het zijn precies dezelfde beelden die in zijn geheugen zijn opgeslagen. Het beeld van een eenzame broer voordat hij zijn broer achter heeft gelaten met de zorg voor hun vader. Het latere beeld van een eenzame broer die aan de bar voor hem zit en hem vraagt of hij bij zijn broer mag komen wonen. Het is de geest van een jongere Robin die op die barkruk zit, de jongen die hij zoveel onheil heeft gebracht door zelf er vandoor te gaan. Hoe lang geleden is het wel niet?
Sascha kijkt naar Alexander en ziet op zijn gezicht dezelfde verbaasde uitdrukking. Hij voelt Alexander's andere hand over zijn rug glijden en hem in zijn schouder knijpen. Nu pas merkt hij zijn tranen op en droogt zijn gezicht. Hij kan alleen fluisteren.
"Het is Robin! ... Wat moet ik doen?"
"We kunnen beter terug naar de anderen gaan."
Alexander wijst met zijn hoofd naar de tafel en leidt hem terug naar de anderen. Hij valt in zijn stoel, is even uit het veld geslagen en verliest zich in zijn gedachten. Het volgende wat hij zich realiseert, is een groot glas water, dat op tafel voor hem wordt neergezet. Charlie staat naast hem en streelt kalmerend over zijn rug.
"Drink wat, alsjeblieft."
"Hoe oud is hij?"
"Hij is zestien."
Henriette's antwoord laat hem nadenken. Sascha haalt diep adem en pakt het glas voor hem.
"Dan is het gebeurd nadat onze moeder is ... gestorven. Ze is al bijna twintig jaar geleden overleden."
"Is hij opnieuw getrouwd?"
"Nee, niet dat ik weet. Mama's dood heeft hem veel verdriet gebracht. Je kent de problemen."
Lars knikt. Hij wisselt een blik met Lars. Het is typerend voor de advocaat Lars om te vragen of zijn vader opnieuw getrouwd is. Sascha merkt dat zich niet goed heeft voorbereid. Hij kan zijn emoties, die een weg naar buiten zoeken, niet onder controle houden. Het lijkt alsof Lars en hij allebei terugdenken aan het bezoek van de oude Wolfgang in Köln enkele maanden voor zijn dood. Hij heeft zijn vader koel, afwijzend ontvangen. Zijn vader heeft hij gedwongen een geheim prijs te geven. Hij heeft zijn broer gedwongen een geheim prijs te geven. Zijn vader heeft een overval gepleegd en zijn broer heeft de schuld op zich genomen. Sascha wist nergens van en heeft het door toeval ontdekt omdat hij binnenkwam terwijl zijn vader en broer in gesprek waren.
Zijn emoties dwalen verder terug naar de pijnlijke herinneringen uit zijn jeugd. Zijn broer heeft hij beschermd tegen de dronken tirades van zijn vader, tegen de losse handen van zijn vader. Hij heeft de klappen van zijn vader opgevangen die voor Robin bedoeld waren. De pijn kan hij altijd nog voelen.
Charlie haalt hem uit zijn gedachten door hem een nieuw glas water en een glas cognac voor te houden. Het gesprek gaat verder. De anderen proberen aan de hand van zijn fragmentarische herinneringen hun vragen in stilte te beantwoorden. Het zijn Sascha's herinneringen aan de frequente afwezigheid van zijn vader en de buren die de broers opvingen terwijl zijn vader buiten de stad werk zocht. Hoe vaak heeft hun vader ze verteld dat hij hen kwam ophalen zodra hij in een nieuwe stad voet aan de grond had?
Terwijl hij opgroeide, begreep hij dat voet aan de grond krijgen eigenlijk dieper in de schulden betekende. Zijn vader was niet in staat om ergens lang aan het werk te blijven totdat ze in Hamburg terechtkwamen en woonden in iets wat dichtbij een stabiel thuis kwam. Het stabiele huis was een appartement op de derde verdieping van een flat zonder liften. Er was zelden stroom of gas, er werd te vaak koud gedoucht en zelden gekookt. Er waren teveel ijskoude winternachten. Hij voelt de kou opnieuw zijn lichaam binnentrekken. Hij voelt zich emotioneel uitgeput. Hij voelt het medelijden van de anderen met hem. Hij ergert zich hieraan. Hij wil geen medelijden. Hij wil cognac. Hij voelt zich een wrak.
"Verdomme!"
"Alexander, dat woord heb je niet nodig!"
Alexander's vloek en Henriette's berisping halen hem uit zijn emoties. Alexander staat op van tafel en hij kijkt hem na terwijl Alexander door de eetzaal rent. Hij voelt zijn hart nog sneller kloppen wanneer hij ziet hoe Alexander en zijn broer elkaar bij de ingang begroeten. Charlie's kalmerende stem geeft hem wat lucht.
"Waarom is hij hier?"
"Hij zou hier toch niet zijn?"
Lars is verbaasd. Het geeft Sascha de kans rustig te blijven.
"Dit is niet goed."
Wanneer Alexander en zijn broer met een zoen afscheid van elkaar nemen, merkt hij dat Henriette haar wenkbrauwen fronst en afkeurend haar hoofd schudt. Snel beweegt hij zijn ogen heen en weer om de reacties van de anderen op te nemen terwijl hij het gevoel krijgt dat Alexander niet van plan is rekening met Henriette of met haar opvattingen te houden.
Ergens is hij het eens met Alexander. Sascha merkt dat hij steeds meer moeite krijgt met haar aanwezigheid, ook al beseft hij dat de omstandigheden van hun ontmoeting zijn mening beïnvloeden. Hij wacht terwijl Alexander weer terugrent naar hun tafel en hem een knipoog geeft nadat hij weer in zijn stoel hangt. Deze ene knipoog stelt hem weer gerust.
"Hij gaat naar huis. We zijn nu even veilig."
"Alexander, wat bedoel je?"
"We hebben hem nog niets verteld."
Henriette's vraag en zijn antwoord laten Charlie zuchten.
"Alexander, dat is geen goed idee."
Lars' opmerking kan hij nog verdragen. De tevreden glimlach op Henriette's lippen kan hij niet verdragen. Hij vraagt zich af wat de vrouw verbergt en reageert met ingehouden woede.
"Voor alle duidelijkheid ... Het is mijn beslissing mijn broer niets te vertellen. Hij was heel hecht met mijn vader, ondanks al zijn ... gebreken. Wanneer hij in zijn hoofd krijgt dat deze jongen misschien onze broer is en later blijkt dat het niet zo is ... dat kan hij niet aan, het zal hem verwoesten. Ik kan me niet veroorloven om hem te laten hopen op iets wat misschien niet waar is. Het is zeer waarschijnlijk dat de jongen mijn vaders zoon is, maar voor het geval dat ... Ik wil hem dat niet aandoen ... Robin had het heel moeilijk met het overlijden van onze vader en ik sta niet toe dat hij gekwetst wordt door dit nieuws. Het risico is te groot en de gevolgen zijn niet te overzien. Kun je dat begrijpen, Henriette Kaiser-Bohling?"
Tevreden bekijkt hij Henriette's beledigde gezicht. Ze is allesbehalve gewend op zo'n manier te worden aangesproken.
"Wat ... waarom vertel je haar dit?"
Alexander heeft duidelijk niet opgelet. Charlie wel en zij probeert de situatie te sussen.
"We willen gewoon dat Henriette het begrijpt. We moeten voorzichtig te werk gaan, ook al heeft Henriette meer haast om de broers te herenigen en ze gelukkig te zien. Het is goed dat Henriette en Rudolf hier naar toe zijn gekomen en dit alles op gang brengen, maar we moeten heel erg oppassen dat niemand door dit alles gekwetst achterblijft."
"Ik ben het hiermee eens. Mijn verontschuldigingen voor jullie, ik heb het eerst verkeerd begrepen."
De onoprechtheid in Henriette's stem treft hem pijnlijk. Hij ziet aan Charlie's ogen dat zij zich ook ergert.
Lars leidt de rest van het gesprek. De advocaat bespreekt de juridische aspecten en de procedures die ze moeten volgen om het vaderschap van de jonge Wolfgang vast te stellen. Met tegenzin stemt hij in met het verzoek om bloed af te staan voor een DNA-onderzoek. Lars informeert hen dat de onderzoeksresultaten lang op zich kunnen laten wachten, veel langer dan men in het algemeen op televisie toont. Het kan weken of maanden duren voordat de onderzoeken een overtuigend bewijs leveren. Nadat iedereen aan tafel het eens is geworden over de volgende stappen, is het tijd voor hem om zijn jongste broer te ontmoeten. In zijn gedachten is hij al overtuigd van hun verwantschap. Charlie staat op om de jongen op te halen. Ze komt iets later met een bezorgd gezicht terug aan tafel.
"Wolfgang was net aan de bar in een heel leuk gesprek verwikkeld met een bepaalde basketballer."
Hij kijkt Alexander aan, Alexander kijkt hem aan. Ze zien elkaars paniek. Alexander reageert met een rustige, kalme stem.
"Hij zei dat hij wegging."
Sascha observeert de jongen terwijl die naar hun tafel wandelt. Kelner Luca volgt hem met zijn half opgegeten diner. Sascha kijkt iets te lang in de ogen van de jongen en moet slikken. Iedereen in zijn familie heeft die stralende, heldere, indringende, blauwe ogen. De jongen kijkt trots en enthousiast terwijl hij over zijn borst wrijft.
"Je gelooft niet wie ik net heb ontmoet! Robin Krone, de basketballer. Hij ziet er heel erg goed uit en je kan geweldig met hem praten."
"Hij is een erg aardige man. Ik ben Alexander Kaiser."
"De homozoon ...
Hallo, ik ben Wolfgang. Jij bent een lekker stuk."
De laatste woorden zijn voor hem bedoeld en niet voor Alexander en worden ondersteund door een kort fluitgeluid. Hij probeert te glimlachen bij het directe compliment van Wolfgang. Hij voelt Alexander's elleboog in zijn zij porren en besluit zijn hand uit te steken. Hij heeft geen idee wat hij moet denken of welke woorden hij kan zeggen.
"Sascha. Goed om je te ontmoeten."
"Hij is verloofd met een gravin."
Alexander's woorden vindt Sascha niet prettig, maar hij moet lachen om de reactie van de jongen.
"Wie is er nu niet verloofd met een gravin?"
Woensdag 31 augustus 2011
Joyce Jonathan - L'heure avait sonné
Jenifer - Je danse
"Wie is ...?"
Henriette steekt haar hand uit voor een begroeting terwijl ze Alexander vraagt wie ze begroet. Sascha ergert zich aan de vrouw. Hij vindt het vervelend dat ze hem niet direct aanspreekt en hoort een insinuatie in haar stem. Een antwoord laat hij liever aan Alexander over.
"Nee, dit is Sascha. Hij is mijn zakenpartner en Robin's broer."
"Oh. Komt hij ook?"
"Vanavond niet."
"Jammer."
"Zullen we naar onze tafel gaan?"
Na deze uitnodigende woorden van Charlie volgen hij en de anderen haar van de ingang van het restaurant naar een tafel achterin de eetzaal. Hij is nerveus omdat hij nog niet weet hoe het beste om te gaan met Henriette of met haar situatie, zoals Alexander en Charlie hun familieperikelen bij voorkeur noemen. Hij is nu vooral gekomen omdat Lars er bij is. De professionele mening van de jurist is voor hem belangrijker dan de situaties van Henriette. Hij volgt het voorbeeld van Alexander, die ontspannen onderuit gezakt gaat zitten aan een grote tafel waar Charlie een aantal stoelen heeft laten weghalen zodat ze ruim kunnen zitten.
"Jij bent waarschijnlijk Alexander? Ik ben pastoor Rudolf, maar je kunt me gewoon Rudolf noemen."
"Dat klopt. Ik ben Alexander, Rudolf."
"Aangenaam om je te ontmoeten, Rudolf. Sascha Krone."
De pastoor geeft iedereen een hand om daarna te gaan zitten. Sascha kijkt Lars aan.
"Hoe gaat het met je, Lars?"
"Goed, dank je. Wel een beetje verbaasd over deze gebeurtenis om eerlijk te zijn."
"Je meent het."
Zijn droge antwoord laat Lars wat vrolijker kijken terwijl Charlie een handgebaar maakt. Luca komt direct naar de tafel. Hij moet eraan denken hier eens met Alexander over te spreken. Het is professioneler dan iedere keer op zoek zijn naar de ander zoals in hun zaak SansFrontière. Luca neemt de bestellingen op en begint bij Henriette.
"Geen alcohol voor mij, dank u wel, niet als we met iets serieus bezig zijn. Mag ik thee?"
"Ja, mevrouw."
"Met toestemming van Henriette geniet ik liever van een glas cognac."
De pastoor glimlacht naar Henriette, die haar reactie verbergt onder een valse glimlach. Sascha is niet van plan om zelf te genieten van deze avond. De indiscreties van zijn overleden vader komen op de meest ongelukkige momenten in zijn leven terug. Hij is samen met zijn broer begonnen uit de lange schaduw van de wandaden van hun vader te klimmen, die hun leven zo lang heeft beheerst. Charlie's stem haalt hem uit zijn gedachten.
"Hoe is het met je gravin?"
"Goed, dank je. Vanavond heeft ze een representatie, handen schudden in haar functie voor het kindertehuis."
"Dat is prachtig."
"Gravin?"
"Ja, Henriette. Sascha is verloofd met gravin Astrid Letizia Katharina von Hutten zum Stolzenberg. Ze is een geweldige dame, erg aantrekkelijk."
Sascha glimlacht mild om Alexander's lovende antwoord terwijl hij Henriette's wenkbrauw geïntrigeerd omhoog ziet gaan. Van tijd tot tijd heeft hij verhalen over haar gehoord. Is ze blij omdat Alexander zijn verloofde zo geweldig vindt? Is er een miniem kleine kans dat Henriette en Astrid elkaar ontmoeten, waardoor haar interesse is gewekt? Hij weet hoe Alexander in Köln is terechtgekomen. Meestal huivert hij bij Alexander's onnatuurlijke obsessie met Astrid. Hij vindt het vooral vervelend hoe goed Alexander de inhoud van haar kledingkast kent. Rudolf reageert gelukkig beleefder.
"Blijkbaar werkt ze voor een kindertehuis. Dat is heel goed van haar. We nemen in de kerk onze verantwoordelijkheden ten opzichte van weeskinderen en andere mensen met problemen zeer serieus."
"Een paar maanden geleden heeft ze een aantal van haar oude jurken geveild, zodat ze een nieuw dak op een van de gebouwen kunnen plaatsen."
Charlie's trotse mededeling maakt hem nerveus. Ergens verwacht hij dat ze aan de anderen vertelt dat de veiling hier in Bohling's is gehouden. Alexander's antwoord vergroot zijn irritatie.
"Ze heeft geholpen vijfenzeventigduizend euro op te halen!"
"Alexander, we zijn hier niet om te praten over Astrid. Ik wil weten hoe het mogelijk is dat een verhaal en een foto jullie op ons spoor heeft gezet?"
Alexander zwijgt, de onuitgesproken boodschap is overgekomen. Henriette en Rudolf beginnen tegelijk aan een antwoord. Zij negeert Rudolf terwijl ze verder praat en een grote envelop tevoorschijn haalt om hem een aantal documenten en een foto te geven. Hij begint door de stapel te bladeren.
"Zijn moeder was enige tijd ziek. Ze is deze zomer overleden en kort daarna is een doos met persoonlijke bezittingen naar ons gestuurd. Zijn geboorteakte en de foto zaten ook in de doos."
"Ik heb ze bekeken, Sascha, de meesten zijn authentieke, gelegaliseerde documenten. Op de geboorteakte en op het uittreksel uit het kerkregister staat Wolfgang Krone als vader vermeld."
Lars geeft zijn professionele mening die Sascha direct vertaalt in een volgende vraag,
"Hij hoefde niets te tekenen? Hebben jullie iets waarin hij erkent dat hij de vader is? Zijn handtekening staat hier nergens op."
"Helaas vraagt de kerk niet om handtekeningen. Het zijn geen juridische documenten, daarom vragen we alleen om de naam van beide ouders. Er is geen andere inschrijving in het kerkregister dan deze."
Sascha zucht bij het antwoord van Rudolf en pakt het volgende document terwijl Lars nu probeert zijn vragen zo duidelijk mogelijk te beantwoorden.
"Sascha, vaak, wanneer de vader niet bij de geboorte aanwezig is, kan de moeder een willekeurige naam als vader opgeven. Immers, als de vader is overleden of in het buitenland verblijft, dan kunnen ze moeilijk een beëdigde verklaring of een handtekening vragen voor de afgifte van een geboorteakte. In principe neemt men de opgave van de moeder voor waar aan."
Sascha staart omlaag naar de originele foto. Het gezicht van zijn vader staart terug naar hem, al is het een veel jonger gezicht dan hij zich herinnert. Zijn vader en de vrouw op de foto zitten vrolijk lachend in een draaimolen. Hij draait de foto om om te ontsnappen aan het beeld van zijn lachende vader. Zijn vader heeft hij zelden zien lachen na de dood van hun moeder. Met het overlijden van Astrid Krone verdween hun geluk. Wolfgang Krone verloor daarna steeds vaker van de drank en van de goktafel. Hij moet meer weten.
"Hoe oud is hij?"
"Wolfgang is ..."
"Wolfgang?"
Hij hoort Henriette de naam uitspreken en voelt een knoop in zijn maag opkomen. Sascha kan het niet echt geloven. Rudolf neemt voorzichtig het woord.
"Ja, zijn naam is Wolfgang. Dezelfde naam als je vader."
"Ik heb het je verteld."
Alexander spreekt het heel zachtjes uit. Hij kan het zich niet herinneren. De documenten voor hem op tafel heeft hij duidelijk te snel bekeken, hij was in de eerste plaats op zoek naar de handtekening van zijn vader. De woorden van een willekeurige vreemdeling zijn voor hem onvoldoende om de waarheid van dit verhaal te kunnen controleren. Hij begint opnieuw de documenten te bekijken. Op elke pagina staat de naam Wolfgang. Wolfgang Krone, de vermoedelijke vader. Wolfgang Ewers, de vermoedelijke zoon. Hij voelt zich niet lekker.
"Ik weet niet of ik dit kan doen."
Met deze woorden staat hij op en loopt weg. Achter hem hoort hij hoe Alexander zich verontschuldigt en hem volgt op weg naar de uitgang. Wanneer hij Alexander's arm op zijn schouder voelt, stopt hij en blijft stil staan om rond te kijken. Onwillekeurig wordt zijn blik naar rechts getrokken, eigenlijk naar rechts gezogen. Hij ziet een jongen vooraan de bar zitten.
Sascha voelt dat zijn knieën hem een seconde niet meer willen dragen en moet slikken. Zijn ogen beginnen te tranen. Aandachtig neemt hij de jongen in zich op. Het blonde haar dat alle kanten uitwil, de luie houding van de jongen terwijl hij afwezig op de bar leunt en in zijn eten prikt, hoe de jongen voor zich uit staart en helemaal alleen zit, alles van de jongen herkent hij.
Het zijn precies dezelfde beelden die in zijn geheugen zijn opgeslagen. Het beeld van een eenzame broer voordat hij zijn broer achter heeft gelaten met de zorg voor hun vader. Het latere beeld van een eenzame broer die aan de bar voor hem zit en hem vraagt of hij bij zijn broer mag komen wonen. Het is de geest van een jongere Robin die op die barkruk zit, de jongen die hij zoveel onheil heeft gebracht door zelf er vandoor te gaan. Hoe lang geleden is het wel niet?
Sascha kijkt naar Alexander en ziet op zijn gezicht dezelfde verbaasde uitdrukking. Hij voelt Alexander's andere hand over zijn rug glijden en hem in zijn schouder knijpen. Nu pas merkt hij zijn tranen op en droogt zijn gezicht. Hij kan alleen fluisteren.
"Het is Robin! ... Wat moet ik doen?"
"We kunnen beter terug naar de anderen gaan."
Alexander wijst met zijn hoofd naar de tafel en leidt hem terug naar de anderen. Hij valt in zijn stoel, is even uit het veld geslagen en verliest zich in zijn gedachten. Het volgende wat hij zich realiseert, is een groot glas water, dat op tafel voor hem wordt neergezet. Charlie staat naast hem en streelt kalmerend over zijn rug.
"Drink wat, alsjeblieft."
"Hoe oud is hij?"
"Hij is zestien."
Henriette's antwoord laat hem nadenken. Sascha haalt diep adem en pakt het glas voor hem.
"Dan is het gebeurd nadat onze moeder is ... gestorven. Ze is al bijna twintig jaar geleden overleden."
"Is hij opnieuw getrouwd?"
"Nee, niet dat ik weet. Mama's dood heeft hem veel verdriet gebracht. Je kent de problemen."
Lars knikt. Hij wisselt een blik met Lars. Het is typerend voor de advocaat Lars om te vragen of zijn vader opnieuw getrouwd is. Sascha merkt dat zich niet goed heeft voorbereid. Hij kan zijn emoties, die een weg naar buiten zoeken, niet onder controle houden. Het lijkt alsof Lars en hij allebei terugdenken aan het bezoek van de oude Wolfgang in Köln enkele maanden voor zijn dood. Hij heeft zijn vader koel, afwijzend ontvangen. Zijn vader heeft hij gedwongen een geheim prijs te geven. Hij heeft zijn broer gedwongen een geheim prijs te geven. Zijn vader heeft een overval gepleegd en zijn broer heeft de schuld op zich genomen. Sascha wist nergens van en heeft het door toeval ontdekt omdat hij binnenkwam terwijl zijn vader en broer in gesprek waren.
Zijn emoties dwalen verder terug naar de pijnlijke herinneringen uit zijn jeugd. Zijn broer heeft hij beschermd tegen de dronken tirades van zijn vader, tegen de losse handen van zijn vader. Hij heeft de klappen van zijn vader opgevangen die voor Robin bedoeld waren. De pijn kan hij altijd nog voelen.
Charlie haalt hem uit zijn gedachten door hem een nieuw glas water en een glas cognac voor te houden. Het gesprek gaat verder. De anderen proberen aan de hand van zijn fragmentarische herinneringen hun vragen in stilte te beantwoorden. Het zijn Sascha's herinneringen aan de frequente afwezigheid van zijn vader en de buren die de broers opvingen terwijl zijn vader buiten de stad werk zocht. Hoe vaak heeft hun vader ze verteld dat hij hen kwam ophalen zodra hij in een nieuwe stad voet aan de grond had?
Terwijl hij opgroeide, begreep hij dat voet aan de grond krijgen eigenlijk dieper in de schulden betekende. Zijn vader was niet in staat om ergens lang aan het werk te blijven totdat ze in Hamburg terechtkwamen en woonden in iets wat dichtbij een stabiel thuis kwam. Het stabiele huis was een appartement op de derde verdieping van een flat zonder liften. Er was zelden stroom of gas, er werd te vaak koud gedoucht en zelden gekookt. Er waren teveel ijskoude winternachten. Hij voelt de kou opnieuw zijn lichaam binnentrekken. Hij voelt zich emotioneel uitgeput. Hij voelt het medelijden van de anderen met hem. Hij ergert zich hieraan. Hij wil geen medelijden. Hij wil cognac. Hij voelt zich een wrak.
"Verdomme!"
"Alexander, dat woord heb je niet nodig!"
Alexander's vloek en Henriette's berisping halen hem uit zijn emoties. Alexander staat op van tafel en hij kijkt hem na terwijl Alexander door de eetzaal rent. Hij voelt zijn hart nog sneller kloppen wanneer hij ziet hoe Alexander en zijn broer elkaar bij de ingang begroeten. Charlie's kalmerende stem geeft hem wat lucht.
"Waarom is hij hier?"
"Hij zou hier toch niet zijn?"
Lars is verbaasd. Het geeft Sascha de kans rustig te blijven.
"Dit is niet goed."
Wanneer Alexander en zijn broer met een zoen afscheid van elkaar nemen, merkt hij dat Henriette haar wenkbrauwen fronst en afkeurend haar hoofd schudt. Snel beweegt hij zijn ogen heen en weer om de reacties van de anderen op te nemen terwijl hij het gevoel krijgt dat Alexander niet van plan is rekening met Henriette of met haar opvattingen te houden.
Ergens is hij het eens met Alexander. Sascha merkt dat hij steeds meer moeite krijgt met haar aanwezigheid, ook al beseft hij dat de omstandigheden van hun ontmoeting zijn mening beïnvloeden. Hij wacht terwijl Alexander weer terugrent naar hun tafel en hem een knipoog geeft nadat hij weer in zijn stoel hangt. Deze ene knipoog stelt hem weer gerust.
"Hij gaat naar huis. We zijn nu even veilig."
"Alexander, wat bedoel je?"
"We hebben hem nog niets verteld."
Henriette's vraag en zijn antwoord laten Charlie zuchten.
"Alexander, dat is geen goed idee."
Lars' opmerking kan hij nog verdragen. De tevreden glimlach op Henriette's lippen kan hij niet verdragen. Hij vraagt zich af wat de vrouw verbergt en reageert met ingehouden woede.
"Voor alle duidelijkheid ... Het is mijn beslissing mijn broer niets te vertellen. Hij was heel hecht met mijn vader, ondanks al zijn ... gebreken. Wanneer hij in zijn hoofd krijgt dat deze jongen misschien onze broer is en later blijkt dat het niet zo is ... dat kan hij niet aan, het zal hem verwoesten. Ik kan me niet veroorloven om hem te laten hopen op iets wat misschien niet waar is. Het is zeer waarschijnlijk dat de jongen mijn vaders zoon is, maar voor het geval dat ... Ik wil hem dat niet aandoen ... Robin had het heel moeilijk met het overlijden van onze vader en ik sta niet toe dat hij gekwetst wordt door dit nieuws. Het risico is te groot en de gevolgen zijn niet te overzien. Kun je dat begrijpen, Henriette Kaiser-Bohling?"
Tevreden bekijkt hij Henriette's beledigde gezicht. Ze is allesbehalve gewend op zo'n manier te worden aangesproken.
"Wat ... waarom vertel je haar dit?"
Alexander heeft duidelijk niet opgelet. Charlie wel en zij probeert de situatie te sussen.
"We willen gewoon dat Henriette het begrijpt. We moeten voorzichtig te werk gaan, ook al heeft Henriette meer haast om de broers te herenigen en ze gelukkig te zien. Het is goed dat Henriette en Rudolf hier naar toe zijn gekomen en dit alles op gang brengen, maar we moeten heel erg oppassen dat niemand door dit alles gekwetst achterblijft."
"Ik ben het hiermee eens. Mijn verontschuldigingen voor jullie, ik heb het eerst verkeerd begrepen."
De onoprechtheid in Henriette's stem treft hem pijnlijk. Hij ziet aan Charlie's ogen dat zij zich ook ergert.
Lars leidt de rest van het gesprek. De advocaat bespreekt de juridische aspecten en de procedures die ze moeten volgen om het vaderschap van de jonge Wolfgang vast te stellen. Met tegenzin stemt hij in met het verzoek om bloed af te staan voor een DNA-onderzoek. Lars informeert hen dat de onderzoeksresultaten lang op zich kunnen laten wachten, veel langer dan men in het algemeen op televisie toont. Het kan weken of maanden duren voordat de onderzoeken een overtuigend bewijs leveren. Nadat iedereen aan tafel het eens is geworden over de volgende stappen, is het tijd voor hem om zijn jongste broer te ontmoeten. In zijn gedachten is hij al overtuigd van hun verwantschap. Charlie staat op om de jongen op te halen. Ze komt iets later met een bezorgd gezicht terug aan tafel.
"Wolfgang was net aan de bar in een heel leuk gesprek verwikkeld met een bepaalde basketballer."
Hij kijkt Alexander aan, Alexander kijkt hem aan. Ze zien elkaars paniek. Alexander reageert met een rustige, kalme stem.
"Hij zei dat hij wegging."
Sascha observeert de jongen terwijl die naar hun tafel wandelt. Kelner Luca volgt hem met zijn half opgegeten diner. Sascha kijkt iets te lang in de ogen van de jongen en moet slikken. Iedereen in zijn familie heeft die stralende, heldere, indringende, blauwe ogen. De jongen kijkt trots en enthousiast terwijl hij over zijn borst wrijft.
"Je gelooft niet wie ik net heb ontmoet! Robin Krone, de basketballer. Hij ziet er heel erg goed uit en je kan geweldig met hem praten."
"Hij is een erg aardige man. Ik ben Alexander Kaiser."
"De homozoon ...
Hallo, ik ben Wolfgang. Jij bent een lekker stuk."
De laatste woorden zijn voor hem bedoeld en niet voor Alexander en worden ondersteund door een kort fluitgeluid. Hij probeert te glimlachen bij het directe compliment van Wolfgang. Hij voelt Alexander's elleboog in zijn zij porren en besluit zijn hand uit te steken. Hij heeft geen idee wat hij moet denken of welke woorden hij kan zeggen.
"Sascha. Goed om je te ontmoeten."
"Hij is verloofd met een gravin."
Alexander's woorden vindt Sascha niet prettig, maar hij moet lachen om de reactie van de jongen.
"Wie is er nu niet verloofd met een gravin?"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
7
Woensdag 31 augustus 2011
Adele - Rolling In The Deep
Wolfgang sjokt achter de andere twee aan. De bijeenkomst in het restaurant is net afgelopen en ze lopen hun hotel binnen. Ademloos luistert hij hoe de lift kraakt en piept terwijl de lift langzaam omhoog klimt naar hun etage. Hij vindt het geen veilige lift. Jammer genoeg weigert mevrouw Kaiser om een kamer in een van de nieuwere hotels in de stad te nemen. Hij denkt dat nieuwere hotels betere, rustigere liften hebben. Mevrouw Kaiser heeft een voorkeur voor traditie, antiek en routine. Hij probeert een beetje te plagen.
"Ik vraag me af hoe vaak deze lift kapot is. Hij is zo oud."
Wolfgang ziet hoe mevrouw Kaiser haar rug recht terwijl haar vingers haar tas een beetje strakker vasthouden. Rudolf reageert op hem.
"Ik weet zeker dat deze lift regelmatig onderhouden wordt. Het is gewoon een ouder voorbeeld van Duitse technologie dan jij gewend bent om te zien."
"Deze lift is ouder dan de trap. Ik hoop dat de kabel houdt."
"Wolfgang, alsjeblieft."
De stem van mevrouw Kaiser verraadt haar weinige geduld. Hij zou graag willen dat meneer Kaiser mee was gekomen op deze reis. Mevrouw Kaiser's man heeft tenminste gevoel voor humor. Mevrouw Kaiser heeft geen humor, vooral niet meer sinds ze hem en een jongen van zijn school in zijn kamer betrapte terwijl ze zoenden. Peter mag niet langer op bezoek komen en Wolfgang mag minder vaak weg.
Hun luide discussie in de woonkamer heeft hij daarna onderbroken, hij wilde er liever bij zijn wanneer ze hem naar een nieuwe familie zouden sturen. Zijn twee koffers had hij al ingepakt en in de hal klaargezet om te worden ingeladen in de auto zodat hij naar de volgende tijdelijke familie kon gaan. Tijdens deze discussie heeft hij voor het eerst meer over hun afwezige zoon Alexander gehoord.
Hij begrijpt dat Alexander de grote teleurstelling van mevrouw Kaiser is, vanwege zijn voorkeur zoals ze het bij voorkeur noemt. Hij heeft bij andere gezinnen al ergere woorden gehoord voor wat hij is en blijkbaar Alexander ook. Alleen haar afkeer is op dezelfde onwetendheid gebaseerd als die van de anderen. In tegenstelling tot die anderen gebruikt ze een beschaafder woord voor haar walging. In stilte walgt hij van haar walging.
Meneer Kaiser is anders dan zijn vrouw. Zijn minachting voor een andere manier van leven is niet zo duidelijk als bij zijn vrouw, evengoed kan hij het onderwerp niet met meneer Kaiser bespreken. Meneer Kaiser kan tenminste lachen en houdt van sport. Ze gaan van tijd tot tijd naar voetbalwedstrijden in Essen. Meneer Kaiser houdt van Rot Weiss Essen en is een trouwe fan van de club. Meneer Kaiser geniet van het voetbalspel. Hij geniet van het kijken naar de voetballers. Wolfgang geniet van de tijd die meneer Kaiser ook buiten de sport aan hem besteed. De kinderen van het echtpaar zijn al lang het huis uit. Meneer Kaiser en hij hebben behoefte aan een goede onderlinge verstandhouding die de eenzaamheid van alletwee verdrijft.
Hij past er wel voor op om zich niet te veel aan het echtpaar te hechten. In het verleden is hij te vaak teleurgesteld door de belofte van een langdurig verblijf bij een gezin. Een hechte relatie leidt altijd tot nieuw verdriet en een nieuw huis.
Meneer Kaiser is nu op zakenreis in Berlijn. Wolfgang mist hem. Mevrouw Kaiser is geen prettig gezelschap voor een aantrekkelijke jongen en pastoors zijn nu eenmaal pastoors, meer serieus dan meedoen met een goede grap. Het schokkend en trillend tot stilstand komen van de lift haalt hem uit zijn gedachten. Hij geeft de voorkeur aan de trap in dit oude gebouw.
"Gaan we nog iets leuks doen vanavond?"
Het antwoord van mevrouw Kaiser is stil. Ze haar hoofd schudt voordat zij de deur van hun kleine suite opent.
"Rudolf, kom alsjeblieft binnen."
Wolfgang sluit de deur achter mevrouw Kaiser en haar gast. De pastoor heeft zijn eigen hotelkamer zolang ze in Köln zijn.
"Zal ik een kop koffie bestellen?"
"Nee, dank je."
"Wolfgang, kun je ons allemaal een glas water inschenken? Dank je wel."
Hij reageert met de verplichte bescheiden glimlach die mevrouw Kaiser hem heeft geleerd. Hij heeft al kennisgemaakt met haar vastbeslotenheid om hem beleefdheid of andere goede manieren te leren. Wolfgang onderdrukt zijn natuurlijke drang tot protest. Protesteren werkt niet bij mevrouw Kaiser maar wel in stilte ver weg in zijn gedachten. De bijeenkomst vanavond met de andere mensen lijkt hem serieus maar ze hebben hem niet verteld waarover ze spraken. Het lijkt hem nu het beste om nu niet het geduld van iedereen teveel op de proef te stellen.
Wolfgang vindt het vreemd dat mevrouw Kaiser hun pastoor heeft uitgenodigd om hem voor te stellen aan haar vervreemde familie in deze stad. Köln geeft hem de indruk van een bloeiende metropool in vergelijking met Lingen, zelfs al heeft hij in grotere steden gewoond. Alexander lijkt hem aardig genoeg, ook al spraken Alexander en mevrouw Kaiser vanavond alleen met elkaar wanneer het nodig was. Haar zus komt hoffelijk, maar ook wat koud en zakelijk op hem over. Haar broer was de meest ontspannen en spraakzame van iedereen, maar Lars woont hier niet meer.
Hij moet weer glimlachen bij de gedachte aan die mooie blauwe ogen van de lange en knappe Sascha die hem met een vreemde blik aankeken tijdens de kennismaking. Zelfs al heeft deze goddelijke man een verloofde die op hem wacht, dan zou hij graag zijn stellige regel opgeven om alleen met jongens van zijn eigen leeftijds iets te doen. Als hij ooit de kans krijgt om met deze man ...
De basketballer komt weer naar voren in zijn gedachten. Robin Krone is een aardige kerel, maar anders dan hij zich de sporter had voorgesteld. Robin is in zijn beleving een normale man die geen idee van zijn eigen mogelijkheden heeft. Hij vindt het jammer dat Robin niet meer dan een basketballer wil zijn. Hoe meer sporters zich presenteren buiten de sport, hoe makkelijker ze het leven van anderen kunnen maken. Hij moet opletten dat hij geen water morst waar mevrouw Kaiser bij is.
"Dank je, Wolfgang."
De glimlach van Rudolf vat hij op als een aanwijzing op een poef in de buurt van de pastoor te gaan zitten. Hij verwacht nu getuige te zijn van een oud sociaal ritueel, zoals de Engelsen zo vaak hebben beschreven tijdens de afgelopen eeuwen in allerlei boeken.
Zijn boeken mist hij nu. Voor zijn thuisgevoel heeft hij altijd meer vertrouwd op de stapel boeken dan op een echt huis. Hij kan de twee eenvoudige planken met boeken weer voor zich zien. Zijn moeder heeft bij elke verhuizing de boeken ingepakt. De boeken bleven in een doos bij hen als ze geen huis hadden. Nieuwe boeken kwamen er niet bij maar zijn moeder liet de stapel nooit kleiner worden. In de boeken stonden zijn verhalen voor het slapen gaan, ook al waren sommige nog niet geschikt voor hem toen zijn moeder hem voorlas.
De doos met versleten en gescheurde boeken is ongeveer twee weken geleden bezorgd bij de Kaisers. Hij was twee dagen lang niet in staat om zijn kamer te verlaten en deed alsof hij ziek was. Mevrouw Kaiser wilde hem absoluut naar een dokter brengen of er een laten langskomen. Meneer Kaiser bracht hem eten op zijn kamer en bleef even bij hem zitten. Meneer Kaiser begrijpt tenminste wat belangrijk voor hem is.
Hij baalt ervan dat hij de eerste avond alleen de deksel van de doos kon halen. Het lukte hem gewoon niet om verder te gaan. In de loop van de volgende twee dagen haalde hij elk boek eruit, bladerde er door en rook eraan in de hoop op een kleine herinnering of de geur van zijn moeder. Met zijn favoriete boeken in zijn handen is hij in slaap gevallen. Hij heeft bij zijn favoriete hoofdstukken gehuild toen hij in gedachten weer zijn moeder hoorde voorlezen.
Het is lang geleden dat ze hem heeft voorgelezen, de laatste keer tijdens de feestdagen heeft hij genoten van haar kerstverhaal. Het verhaal heeft hij teruggevonden in de boeken en toen geprobeerd haar stem in zijn herinnering weer op te roepen. Hij dacht aan haar geanimeerde stem die ze gebruikte tijdens het voorlezen toen hij jonger was. Het was haar speciale stem om de ellende van hun leven te laten verdwijnen, voordat hij in slaap viel.
Alleen haar verzwakte stem, de stem tijdens de laatste feestdagen kwam in zijn herinnering terug. Hij zag dat ze haar best had gedaan om er mooi uit te zien, terwijl ze ernstig ziek was. Hij wil haar altijd herinneren als een mooie vrouw. Ze wisten alletwee beter tijdens de laatste keer, maar hij genoot van haar moed, kracht en trots tijdens de laatste ontmoeting. Hij wil zelf moedig, krachtig en trots worden in de toekomst.
Tegenwoordig is hij trots op de boeken in zijn kamer. Meneer Kaiser heeft hem meegenomen om een kleine boekenkast uit te zoeken. Hij heeft een foto van zijn moeder en die heeft hij in het midden van de middelste plank neergezet. Ze wilde geen foto laten maken tijdens de laatste feestdagen en dat vindt hij jammer. Hoe vaak hij het ook heeft gevraagd, ze wilde niet dat hij zich haar ziek zou herinneren. Deze ene foto verhuist altijd met hem mee van huis naar huis, van het ene tijdelijke gezin naar het volgende. Als zij er is en als zijn boeken er zijn, dan is hij thuis.
"Wolfgang!"
De harde stem van mevrouw Kaiser haalt hem ruw uit zijn mijmeringen.
"Het spijt me, ik was even in gedachten."
"Rudolf wil je een aantal dingen vertellen. Alsjeblieft, je moet nu even opletten."
"Ja, mevrouw Kaiser."
"We hebben goed nieuws voor je, Wolfgang, tenminste, het is misschien zeer goed nieuws."
De woorden van Rudolf laten zijn hart sneller kloppen. Hij hoort de aankondiging van een vertrek en een volgend tijdelijk gezin. Zo begint het altijd. Mevrouw Kaiser glimlacht en knikt. Dat is ook standaard bij de aankondiging van een vertrek.
"We hebben misschien je familie gevonden ... Bloedverwanten ... Deze Sascha ... Wij geloven dat hij misschien je broer kan zijn. Een andere zoon van je vader voordat ..."
"Broer? Vader?"
Hij staat versteld en denkt terug aan zijn kennismaking met Sascha. 'Hallo, ik ben Wolfgang. Jij bent een lekker stuk.' Verbaasd kijkt hij naar mevrouw Kaiser, die een envelop pakt. De envelop koestert ze al weken koestert als dierbaar sieraad. Hij ziet haar zoeken, een foto eruit halen en schrikt wanneer ze hem een foto geeft terwijl Rudolf probeert met hem te praten.
"Toen de spullen van je moeder bij ons werden afgeleverd, zat er ook een envelop bij met je officiële documenten. Deze foto zat tussen de papieren. Zijn naam is Wolfgang Krone. Zijn laatste bekende adres heeft ons naar Köln gebracht. Mevrouw Kaiser is erachter gekomen dat haar zus de familie kent. Sascha is Wolfgang's zoon."
Zijn gedachten gaan nu in hoog tempo alle kanten uit. Het weet niet meer wat hij denkt of voelt. Hij is compleet verrast door het idee dat hij na al die jaren wellicht meer familie heeft.
"Waar is hij? ... Waar is mijn vader?"
"Het spijt me. Hij is een paar jaar geleden overleden."
Hij wordt ongerust door de professionele blik van medeleven van Rudolf en laat een zucht ontsnappen. Waarom krijgt hij altijd het slechte nieuws als eerste?
"Hoe weet je dan of hij ... of hij ... of we familie zijn?"
"We weten dat je moeder op de foto staat. Mevrouw Kaiser heeft de foto eerst vergeleken met de foto van je moeder die jij koestert. Sascha heeft bevestigd dat zijn vader erop staat. De naam van zijn vader staat ook vermeld op je geboorteakte. Het is nu alleen een kwestie van enkele onderzoeken om zekerheid te krijgen."
"Onderzoeken?"
"De advocaat, de broer van mevrouw Kaiser ..."
Rudolf komt niet meer uit zijn woorden. Rudolf heeft waarschijnlijk net zoveel moeite om te praten als hijzelf. Mevrouw Kaiser neemt het over.
"Mijn broer Lars is advocaat, wat ik waarschijnlijk eerder heb verteld. In dit geval adviseert hij dat jij en Sascha worden onderzocht. Hij zei dat er bloed- en DNA-onderzoeken bestaan die kunnen bepalen of jij en hij echt familie zijn."
"Dit is de reden waarom we uit Lingen hier zijn gekomen?"
"Ja, Wolfgang."
"Dan is het mogelijk dat ik meer familie heb? Sascha heeft al een gezin, hè?"
Hij ziet mevrouw Kaiser en Rudolf even naar elkaar kijken. Dus toch! Sascha gaat binnenkort trouwen, anders ben je niet verloofd. Hij vindt het familieverhaal de perfecte truc om hem uit hun huis te krijgen. Mevrouw Kaiser maakt geen geheim van haar ongenoegen over zijn voorkeur en met meneer Kaiser kan hij er niet over praten, dus die vindt het eigenlijk ook niet goed.
Zijn angst voor de volgende verandering van omgeving komt naar boven. Wat gebeurt er als ze hem bij zijn broer onderbrengen en Sascha en zijn verloofde zich niets van hem aan trekken? Wat als ze hem in het kindertehuis onderbrengen waarvoor ze werkt? De verwarring en woede in hem groeien snel. Hij vertrouwt niet op de vriendelijke en kalmerende toon van mevrouw Kaiser.
"Als het al mogelijk is om je te herenigen met je familie, willen we graag daarbij helpen."
Hoe vaak heeft al excuses zoals deze gehoord?
"Lars gaat morgenochtend de artsen bellen om de onderzoeken af te spreken. Je bent al zo vaak verhuisd in je leven. Een kans om je echte familie te leren kennen is belangrijk om alle wonden uit het verleden te helen."
Rudolfs woorden overtuigen hem. Het is geregeld. Hij weet het zeker. Zijn ogen gaan naar de foto in zijn handen, gevolgd door zijn tranen. Wanneer dit soort dingen gebeuren, wil hij niet huilen. Bij de onoprechte glimlach van mevrouw Kaiser wil hij zeker niet huilen en wrijft even over zijn borst voordat hij huilend rechtop gaat staan.
"We doen het om je te helpen. Je moet je familie leren kennen."
"Mijn enige familie was mijn moeder en ik ben bij haar weggehaald! Nu is ze dood! Ik wil dit niet. Ik wil het niet weten! Ik ben al te vaak teleurgesteld!"
Hij klemt de foto in zijn hand, draait zich om en rent de kamer uit. Gelukkig is hij sneller dan mevrouw Kaiser kan opstaan. Hij vliegt door het trappenhuis rond de gammele, oude lift. Met twee of drie treden tegelijk rent hij omlaag, weg van de mensen die hem weg willen hebben.
Wolfgang is vastbesloten om het hotel uit te gaan en weg te lopen. Hij wil ze niet de kans geven hem teleur te stellen zoals al die anderen. Met snelle passen loopt hij door de hotellobby en merkt de waakzame ogen van de oude man bij de receptie op. Hij probeert iemand aan de telefoon te kalmeren.
"Meneer Ewers?"
Wolfgang kijkt naar de uitgang en loopt snel naar buiten, de najaarsnacht in.
Woensdag 31 augustus 2011
Adele - Rolling In The Deep
Wolfgang sjokt achter de andere twee aan. De bijeenkomst in het restaurant is net afgelopen en ze lopen hun hotel binnen. Ademloos luistert hij hoe de lift kraakt en piept terwijl de lift langzaam omhoog klimt naar hun etage. Hij vindt het geen veilige lift. Jammer genoeg weigert mevrouw Kaiser om een kamer in een van de nieuwere hotels in de stad te nemen. Hij denkt dat nieuwere hotels betere, rustigere liften hebben. Mevrouw Kaiser heeft een voorkeur voor traditie, antiek en routine. Hij probeert een beetje te plagen.
"Ik vraag me af hoe vaak deze lift kapot is. Hij is zo oud."
Wolfgang ziet hoe mevrouw Kaiser haar rug recht terwijl haar vingers haar tas een beetje strakker vasthouden. Rudolf reageert op hem.
"Ik weet zeker dat deze lift regelmatig onderhouden wordt. Het is gewoon een ouder voorbeeld van Duitse technologie dan jij gewend bent om te zien."
"Deze lift is ouder dan de trap. Ik hoop dat de kabel houdt."
"Wolfgang, alsjeblieft."
De stem van mevrouw Kaiser verraadt haar weinige geduld. Hij zou graag willen dat meneer Kaiser mee was gekomen op deze reis. Mevrouw Kaiser's man heeft tenminste gevoel voor humor. Mevrouw Kaiser heeft geen humor, vooral niet meer sinds ze hem en een jongen van zijn school in zijn kamer betrapte terwijl ze zoenden. Peter mag niet langer op bezoek komen en Wolfgang mag minder vaak weg.
Hun luide discussie in de woonkamer heeft hij daarna onderbroken, hij wilde er liever bij zijn wanneer ze hem naar een nieuwe familie zouden sturen. Zijn twee koffers had hij al ingepakt en in de hal klaargezet om te worden ingeladen in de auto zodat hij naar de volgende tijdelijke familie kon gaan. Tijdens deze discussie heeft hij voor het eerst meer over hun afwezige zoon Alexander gehoord.
Hij begrijpt dat Alexander de grote teleurstelling van mevrouw Kaiser is, vanwege zijn voorkeur zoals ze het bij voorkeur noemt. Hij heeft bij andere gezinnen al ergere woorden gehoord voor wat hij is en blijkbaar Alexander ook. Alleen haar afkeer is op dezelfde onwetendheid gebaseerd als die van de anderen. In tegenstelling tot die anderen gebruikt ze een beschaafder woord voor haar walging. In stilte walgt hij van haar walging.
Meneer Kaiser is anders dan zijn vrouw. Zijn minachting voor een andere manier van leven is niet zo duidelijk als bij zijn vrouw, evengoed kan hij het onderwerp niet met meneer Kaiser bespreken. Meneer Kaiser kan tenminste lachen en houdt van sport. Ze gaan van tijd tot tijd naar voetbalwedstrijden in Essen. Meneer Kaiser houdt van Rot Weiss Essen en is een trouwe fan van de club. Meneer Kaiser geniet van het voetbalspel. Hij geniet van het kijken naar de voetballers. Wolfgang geniet van de tijd die meneer Kaiser ook buiten de sport aan hem besteed. De kinderen van het echtpaar zijn al lang het huis uit. Meneer Kaiser en hij hebben behoefte aan een goede onderlinge verstandhouding die de eenzaamheid van alletwee verdrijft.
Hij past er wel voor op om zich niet te veel aan het echtpaar te hechten. In het verleden is hij te vaak teleurgesteld door de belofte van een langdurig verblijf bij een gezin. Een hechte relatie leidt altijd tot nieuw verdriet en een nieuw huis.
Meneer Kaiser is nu op zakenreis in Berlijn. Wolfgang mist hem. Mevrouw Kaiser is geen prettig gezelschap voor een aantrekkelijke jongen en pastoors zijn nu eenmaal pastoors, meer serieus dan meedoen met een goede grap. Het schokkend en trillend tot stilstand komen van de lift haalt hem uit zijn gedachten. Hij geeft de voorkeur aan de trap in dit oude gebouw.
"Gaan we nog iets leuks doen vanavond?"
Het antwoord van mevrouw Kaiser is stil. Ze haar hoofd schudt voordat zij de deur van hun kleine suite opent.
"Rudolf, kom alsjeblieft binnen."
Wolfgang sluit de deur achter mevrouw Kaiser en haar gast. De pastoor heeft zijn eigen hotelkamer zolang ze in Köln zijn.
"Zal ik een kop koffie bestellen?"
"Nee, dank je."
"Wolfgang, kun je ons allemaal een glas water inschenken? Dank je wel."
Hij reageert met de verplichte bescheiden glimlach die mevrouw Kaiser hem heeft geleerd. Hij heeft al kennisgemaakt met haar vastbeslotenheid om hem beleefdheid of andere goede manieren te leren. Wolfgang onderdrukt zijn natuurlijke drang tot protest. Protesteren werkt niet bij mevrouw Kaiser maar wel in stilte ver weg in zijn gedachten. De bijeenkomst vanavond met de andere mensen lijkt hem serieus maar ze hebben hem niet verteld waarover ze spraken. Het lijkt hem nu het beste om nu niet het geduld van iedereen teveel op de proef te stellen.
Wolfgang vindt het vreemd dat mevrouw Kaiser hun pastoor heeft uitgenodigd om hem voor te stellen aan haar vervreemde familie in deze stad. Köln geeft hem de indruk van een bloeiende metropool in vergelijking met Lingen, zelfs al heeft hij in grotere steden gewoond. Alexander lijkt hem aardig genoeg, ook al spraken Alexander en mevrouw Kaiser vanavond alleen met elkaar wanneer het nodig was. Haar zus komt hoffelijk, maar ook wat koud en zakelijk op hem over. Haar broer was de meest ontspannen en spraakzame van iedereen, maar Lars woont hier niet meer.
Hij moet weer glimlachen bij de gedachte aan die mooie blauwe ogen van de lange en knappe Sascha die hem met een vreemde blik aankeken tijdens de kennismaking. Zelfs al heeft deze goddelijke man een verloofde die op hem wacht, dan zou hij graag zijn stellige regel opgeven om alleen met jongens van zijn eigen leeftijds iets te doen. Als hij ooit de kans krijgt om met deze man ...
De basketballer komt weer naar voren in zijn gedachten. Robin Krone is een aardige kerel, maar anders dan hij zich de sporter had voorgesteld. Robin is in zijn beleving een normale man die geen idee van zijn eigen mogelijkheden heeft. Hij vindt het jammer dat Robin niet meer dan een basketballer wil zijn. Hoe meer sporters zich presenteren buiten de sport, hoe makkelijker ze het leven van anderen kunnen maken. Hij moet opletten dat hij geen water morst waar mevrouw Kaiser bij is.
"Dank je, Wolfgang."
De glimlach van Rudolf vat hij op als een aanwijzing op een poef in de buurt van de pastoor te gaan zitten. Hij verwacht nu getuige te zijn van een oud sociaal ritueel, zoals de Engelsen zo vaak hebben beschreven tijdens de afgelopen eeuwen in allerlei boeken.
Zijn boeken mist hij nu. Voor zijn thuisgevoel heeft hij altijd meer vertrouwd op de stapel boeken dan op een echt huis. Hij kan de twee eenvoudige planken met boeken weer voor zich zien. Zijn moeder heeft bij elke verhuizing de boeken ingepakt. De boeken bleven in een doos bij hen als ze geen huis hadden. Nieuwe boeken kwamen er niet bij maar zijn moeder liet de stapel nooit kleiner worden. In de boeken stonden zijn verhalen voor het slapen gaan, ook al waren sommige nog niet geschikt voor hem toen zijn moeder hem voorlas.
De doos met versleten en gescheurde boeken is ongeveer twee weken geleden bezorgd bij de Kaisers. Hij was twee dagen lang niet in staat om zijn kamer te verlaten en deed alsof hij ziek was. Mevrouw Kaiser wilde hem absoluut naar een dokter brengen of er een laten langskomen. Meneer Kaiser bracht hem eten op zijn kamer en bleef even bij hem zitten. Meneer Kaiser begrijpt tenminste wat belangrijk voor hem is.
Hij baalt ervan dat hij de eerste avond alleen de deksel van de doos kon halen. Het lukte hem gewoon niet om verder te gaan. In de loop van de volgende twee dagen haalde hij elk boek eruit, bladerde er door en rook eraan in de hoop op een kleine herinnering of de geur van zijn moeder. Met zijn favoriete boeken in zijn handen is hij in slaap gevallen. Hij heeft bij zijn favoriete hoofdstukken gehuild toen hij in gedachten weer zijn moeder hoorde voorlezen.
Het is lang geleden dat ze hem heeft voorgelezen, de laatste keer tijdens de feestdagen heeft hij genoten van haar kerstverhaal. Het verhaal heeft hij teruggevonden in de boeken en toen geprobeerd haar stem in zijn herinnering weer op te roepen. Hij dacht aan haar geanimeerde stem die ze gebruikte tijdens het voorlezen toen hij jonger was. Het was haar speciale stem om de ellende van hun leven te laten verdwijnen, voordat hij in slaap viel.
Alleen haar verzwakte stem, de stem tijdens de laatste feestdagen kwam in zijn herinnering terug. Hij zag dat ze haar best had gedaan om er mooi uit te zien, terwijl ze ernstig ziek was. Hij wil haar altijd herinneren als een mooie vrouw. Ze wisten alletwee beter tijdens de laatste keer, maar hij genoot van haar moed, kracht en trots tijdens de laatste ontmoeting. Hij wil zelf moedig, krachtig en trots worden in de toekomst.
Tegenwoordig is hij trots op de boeken in zijn kamer. Meneer Kaiser heeft hem meegenomen om een kleine boekenkast uit te zoeken. Hij heeft een foto van zijn moeder en die heeft hij in het midden van de middelste plank neergezet. Ze wilde geen foto laten maken tijdens de laatste feestdagen en dat vindt hij jammer. Hoe vaak hij het ook heeft gevraagd, ze wilde niet dat hij zich haar ziek zou herinneren. Deze ene foto verhuist altijd met hem mee van huis naar huis, van het ene tijdelijke gezin naar het volgende. Als zij er is en als zijn boeken er zijn, dan is hij thuis.
"Wolfgang!"
De harde stem van mevrouw Kaiser haalt hem ruw uit zijn mijmeringen.
"Het spijt me, ik was even in gedachten."
"Rudolf wil je een aantal dingen vertellen. Alsjeblieft, je moet nu even opletten."
"Ja, mevrouw Kaiser."
"We hebben goed nieuws voor je, Wolfgang, tenminste, het is misschien zeer goed nieuws."
De woorden van Rudolf laten zijn hart sneller kloppen. Hij hoort de aankondiging van een vertrek en een volgend tijdelijk gezin. Zo begint het altijd. Mevrouw Kaiser glimlacht en knikt. Dat is ook standaard bij de aankondiging van een vertrek.
"We hebben misschien je familie gevonden ... Bloedverwanten ... Deze Sascha ... Wij geloven dat hij misschien je broer kan zijn. Een andere zoon van je vader voordat ..."
"Broer? Vader?"
Hij staat versteld en denkt terug aan zijn kennismaking met Sascha. 'Hallo, ik ben Wolfgang. Jij bent een lekker stuk.' Verbaasd kijkt hij naar mevrouw Kaiser, die een envelop pakt. De envelop koestert ze al weken koestert als dierbaar sieraad. Hij ziet haar zoeken, een foto eruit halen en schrikt wanneer ze hem een foto geeft terwijl Rudolf probeert met hem te praten.
"Toen de spullen van je moeder bij ons werden afgeleverd, zat er ook een envelop bij met je officiële documenten. Deze foto zat tussen de papieren. Zijn naam is Wolfgang Krone. Zijn laatste bekende adres heeft ons naar Köln gebracht. Mevrouw Kaiser is erachter gekomen dat haar zus de familie kent. Sascha is Wolfgang's zoon."
Zijn gedachten gaan nu in hoog tempo alle kanten uit. Het weet niet meer wat hij denkt of voelt. Hij is compleet verrast door het idee dat hij na al die jaren wellicht meer familie heeft.
"Waar is hij? ... Waar is mijn vader?"
"Het spijt me. Hij is een paar jaar geleden overleden."
Hij wordt ongerust door de professionele blik van medeleven van Rudolf en laat een zucht ontsnappen. Waarom krijgt hij altijd het slechte nieuws als eerste?
"Hoe weet je dan of hij ... of hij ... of we familie zijn?"
"We weten dat je moeder op de foto staat. Mevrouw Kaiser heeft de foto eerst vergeleken met de foto van je moeder die jij koestert. Sascha heeft bevestigd dat zijn vader erop staat. De naam van zijn vader staat ook vermeld op je geboorteakte. Het is nu alleen een kwestie van enkele onderzoeken om zekerheid te krijgen."
"Onderzoeken?"
"De advocaat, de broer van mevrouw Kaiser ..."
Rudolf komt niet meer uit zijn woorden. Rudolf heeft waarschijnlijk net zoveel moeite om te praten als hijzelf. Mevrouw Kaiser neemt het over.
"Mijn broer Lars is advocaat, wat ik waarschijnlijk eerder heb verteld. In dit geval adviseert hij dat jij en Sascha worden onderzocht. Hij zei dat er bloed- en DNA-onderzoeken bestaan die kunnen bepalen of jij en hij echt familie zijn."
"Dit is de reden waarom we uit Lingen hier zijn gekomen?"
"Ja, Wolfgang."
"Dan is het mogelijk dat ik meer familie heb? Sascha heeft al een gezin, hè?"
Hij ziet mevrouw Kaiser en Rudolf even naar elkaar kijken. Dus toch! Sascha gaat binnenkort trouwen, anders ben je niet verloofd. Hij vindt het familieverhaal de perfecte truc om hem uit hun huis te krijgen. Mevrouw Kaiser maakt geen geheim van haar ongenoegen over zijn voorkeur en met meneer Kaiser kan hij er niet over praten, dus die vindt het eigenlijk ook niet goed.
Zijn angst voor de volgende verandering van omgeving komt naar boven. Wat gebeurt er als ze hem bij zijn broer onderbrengen en Sascha en zijn verloofde zich niets van hem aan trekken? Wat als ze hem in het kindertehuis onderbrengen waarvoor ze werkt? De verwarring en woede in hem groeien snel. Hij vertrouwt niet op de vriendelijke en kalmerende toon van mevrouw Kaiser.
"Als het al mogelijk is om je te herenigen met je familie, willen we graag daarbij helpen."
Hoe vaak heeft al excuses zoals deze gehoord?
"Lars gaat morgenochtend de artsen bellen om de onderzoeken af te spreken. Je bent al zo vaak verhuisd in je leven. Een kans om je echte familie te leren kennen is belangrijk om alle wonden uit het verleden te helen."
Rudolfs woorden overtuigen hem. Het is geregeld. Hij weet het zeker. Zijn ogen gaan naar de foto in zijn handen, gevolgd door zijn tranen. Wanneer dit soort dingen gebeuren, wil hij niet huilen. Bij de onoprechte glimlach van mevrouw Kaiser wil hij zeker niet huilen en wrijft even over zijn borst voordat hij huilend rechtop gaat staan.
"We doen het om je te helpen. Je moet je familie leren kennen."
"Mijn enige familie was mijn moeder en ik ben bij haar weggehaald! Nu is ze dood! Ik wil dit niet. Ik wil het niet weten! Ik ben al te vaak teleurgesteld!"
Hij klemt de foto in zijn hand, draait zich om en rent de kamer uit. Gelukkig is hij sneller dan mevrouw Kaiser kan opstaan. Hij vliegt door het trappenhuis rond de gammele, oude lift. Met twee of drie treden tegelijk rent hij omlaag, weg van de mensen die hem weg willen hebben.
Wolfgang is vastbesloten om het hotel uit te gaan en weg te lopen. Hij wil ze niet de kans geven hem teleur te stellen zoals al die anderen. Met snelle passen loopt hij door de hotellobby en merkt de waakzame ogen van de oude man bij de receptie op. Hij probeert iemand aan de telefoon te kalmeren.
"Meneer Ewers?"
Wolfgang kijkt naar de uitgang en loopt snel naar buiten, de najaarsnacht in.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
8
Donderdag 1 september 2011
Ulrich Schnauss - Shine
Rudolf staart voor zich uit terwijl Henriette Kaiser door de hotelsuite ijsbeert, zoals zij het grootste deel van de voorbije lange nacht heeft gedaan. Na het gesprek met de politie hebben ze even kunnen slapen. Sinds haar zoon in de suite is aangekomen, lijkt ze boos en is ze weer begonnen met ijsberen. Hij kijkt naar Alexander, die in een hoek van de kamer staat te bellen.
Hij doet zijn best om iedereen geduldig te kalmeren want hij weet dat ijsberen in een hotelkamer en eetbuien de jongen niet terugbrengen. Elke andere actie brengt de jongen misschien terug. Nu vertrouwt hij op zijn jarenlange ervaring in het bijstaan van mensen bij bijzondere gebeurtenissen. De uiteenlopende reacties op crisissituaties kent hij al te goed. Desondanks put Henriette's reactie hem uit.
Rudolf heeft iets te drinken nodig, hij wil het liefst de kamer uit en naar de bar van het hotel voor een snel glas wijn of whisky of cognac. Eerst zelf kalmer worden wanneer hij zijn aanhoudende rol van effectief adviseur voor de bezorgde familie goed wil blijven spelen.
"De politie hier is waardeloos! Waarom hebben ze hem nog niet gevonden?"
De grijze dame spreekt de woorden snel en bijtend uit. Hij kijkt haar aan en Alexander gebaart haar om rustig te blijven. De zoon probeert zich te concentreren op zijn telefoongesprek. Rudolf besluit te bemiddelen.
"Henriette, ga alsjeblieft zitten."
"Hoe kan ik rustig blijven zitten? Wolfgang kent de stad niet! Niemand weet wat voor soort mensen hier rondlopen!"
Henriette's uitspraak ontlokt Alexander een strenge, afkeurende blik. De oudste zoon van Henriette probeert juist rond te bellen om er achter te komen of iemand de jonge Wolfgang heeft gezien.
"Alsjeblieft, laat je zoon zijn gesprek afmaken. Je hebt je alleen meer opgewonden sinds Alexander is gekomen om je te helpen."
De pastoor heeft spijt van zijn opmerking, wanneer hij zich realiseert wat Alexander's wantrouwende blik naar hem en Henriette betekent.
"Waarom moet hij zo lang bellen? Wat als Charlotte probeert te bellen?"
"Als ik in gesprek ben, zal ze jou bellen, Henriette. Nu graag wat stiller, ik kan niet horen wat hij zegt."
Alexander moppert op boze toon, waardoor Henriette geërgerd naar haar zoon kijkt totdat Alexander zich omdraait en de slaapkamer inloopt. Hij drukt zijn wijsvinger tegen zijn neusbrug en bidt in stilte voor geduld.
"Het beste voor jou is nu een kopje rooibosthee."
Henriette draait zich naar hem om met een nerveuze gezichtsuitdrukking. Hij hoopt dat dit de kans is om de overhand te krijgen en haar te kalmeren. Ze is een toegewijd lid van zijn kerk en een vrome dame maar ze staat ook bekend om haar koppigheid in bepaalde zaken. Uiteindelijk gaat ze in een stoel zitten en geeft toe aan haar zorgen, verdriet en tranen.
"Hoe kan hij zoiets doen?"
"Henriette, hij is bang. Je hebt hem gisteravond gehoord, hij is bang om te verliezen wat jij en Max hem geven. Hij is bijna een jaar bij jullie en dat is waarschijnlijk de meeste stabiele periode voor hem in de laatste tijd."
Hij heeft niets nieuws te zeggen om haar te kalmeren, daarom kiest hij ervoor zijn eerdere woorden van troost te herhalen in de hoop dat ze het eindelijk zal begrijpen.
"We proberen ons best te doen met Wolfgang."
"Jij en ik weten dat, maar hij nog niet."
"Hij heeft ons niet laten uitpraten, Rudolf."
Henriette wuift slap met haar hand naar Rudolf terwijl ze huilt met snikkende uithalen. Alexander beseft als eerste dat het een vraag is om de doos zakdoeken die naast de pastoor op tafel staat.
"Hij kan een andere naam hebben gebruikt."
Alexander praat onverstoorbaar verder terwijl hij de kamer binnenloopt om afwezig de doos zakdoeken aan Henriette te geven en zich weer om te draaien om in de slaapkamer te verdwijnen.
Rudolf staat op uit zijn stoel en komt dichter bij de huilende dame die haar ogen en neus afveegt. Hij vouwt zijn handen in een poging om de woorden te vinden die haar voor de rest van de ochtend kalmeren. Anders moet hij Alexander vragen om haar enige tijd uit zijn buurt te houden. Hij heeft minder geslapen dan Henriette, hoewel hij de rustige momenten heeft gebruikt om even zijn ogen te sluiten voor wat slaap. Rudolf weet dat zijn slaaptekort zijn vermogen aantast om hier goed te kunnen begeleiden. Hij merkt al dat hij iets minder vriendelijk reageert dan hij normaal doet. Afgeleid kijkt hij opzij naar de slaapkamer wanneer hij denkt te horen hoe een badkamerkraan wordt opengedraaid.
Alexander verschijnt iets later in deurpost met zijn mobiel in zijn hand. Het telefoongesprek is blijkbaar afgerond.
"Wat als hij verkeerde mensen tegenkomt en ze maken misbruik van hem of ze doen hem iets aan? Overal zijn criminelen."
"Van dat soort gedachten wordt je niet rustiger, Henriette."
Hij moet deze manier van denken tegenspreken zolang er hoop is op goed nieuws.
"Alexander, heb je nog nieuws?"
"Nee, het spijt me. Mijn kennis in de nachtopvang zei dat er gisteren geen jongens zijn blijven slapen die op de beschrijving lijken."
"Nachtopvang, Alexander? Ik hou er niet van dat je betrokken bent bij dat soort ... plaatsen."
"Henriette, je zegt iets vreselijks."
Hij weet dat zijn kordate woorden te laat komen om een volgende discussie tussen de moeder met grijs haar en de zoon met zwart haar te voorkomen.
"Henriette, we hebben bij SansFrontière onder andere een collectebus voor deze nachtopvang staan zodat ze daar wat meer geld hebben om extra dingen te kunnen doen, die anders niet te financieren zijn. Is het niet een beetje hypocriet van je om mijn goede doelen te bekritiseren terwijl je in Wolfgang blijkbaar je persoonlijke goede doel hebt gevonden?"
"Dat is niet wat ik ..."
"Henriette, het is precies wat jij bedoelt! Je denkt dat het niets voor mij is. Je denkt dat elke vorm van opvang voor jongens, die nergens anders terecht kunnen, verkeerd is."
"Hoe ... kun je ...?"
Rudolf ziet dat Henriette ineenkrimpt en nu tot een huilbui is gereduceerd. Hij besluit minder vriendelijk te blijven en probeert een kalme, strenge reactie.
"Alsjeblieft, Alexander, het is nu niet het goede moment om hierover te discussiëren. Er is een jongen verdwenen en die moet worden gevonden."
"Het spijt me, Rudolf."
"Ik ben niet degene bij wie je kunt verontschuldigingen."
Hij kijkt aandachtig hoe Alexander's gezicht verandert. Het is geen boosheid, maar hij laat dezelfde trotse koppigheid zien als zijn moeder. Rudolf glimlacht vriendelijk en wacht tot de verontschuldigingen worden aangeboden aan de huilende Henriette. Alexander schudt met tegenzin uiteindelijk zijn hoofd.
"Het spijt me, Henriette, ik had niet verder moeten denken dan wat je zei."
Henriette snuit haar neus en weet drie woorden te zeggen.
"Dank je, Rudolf."
"Mijn lieve Henriette, nu is het jouw beurt."
"Excuses? Waarvoor? Ik heb toch niets verkeerds gezegd."
"Je kritiek op je zoon. De jongens die hij steunt, zijn misschien vreemden voor jou, maar ze verdienen dezelfde mogelijkheden die jij Wolfgang biedt."
Rudolf is ontevreden dat ze de excuses van Alexander negeert, net zoals hij de tevreden glimlach op Alexander's gezicht niet kan waarderen. Gelukkig reageert de zoon beter op hem dan de moeder, na een scherpe blik van hem verdwijnt de glimlach van Alexander's gezicht.
"Henriette, met Wolfgang wil je toch uiteindelijk vrede in je eigen gezin brengen, of niet? Erkennen wie je zoon is en wat je zoon doet, is een volgende stap op die lange weg."
Hij kan niet zien of zijn woorden effect hebben want Henriette houdt haar huilende gezicht verborgen achter een paar zakdoeken. Haar trots vraagt veel geduld van iedereen om haar heen.
"Ik ... Mijn verontschuldigingen voor mijn commentaar op wat je doet, Alexander. Ik ben het niet eens met wat de jongens doen met elkaar, maar ze verdienen een thuis."
Rudolf is niet gelukkig met haar ongemeende en gekwalificeerde verontschuldiging. Hij ziet Alexander zijn hoofd teleurgesteld schudden. Ze kijken elkaar even aan. Beiden weten zeker dat dit de enige excuses van Henriette zijn.
"Alexander, weet je een andere plek waar hij naar toe kan zijn gegaan?"
"Nee, sorry. Mijn kennis van de nachtopvang zal iedereen vragen op te letten."
Het valt hem op hoe Henriette bij het woord 'nachtopvang' siddert. Waar denkt ze aan?
"Hij moet wel veel verdriet hebben."
"De politie heeft al bij de ziekenhuizen nagevraagd, Henriette."
"Dan weet ik bijna zeker dat hij teruggaat naar Lingen naar die ... die jongen waarmee ik hem betrapte."
Rudolf is verrast door haar plotseling giftige toon. Alexander is niet onder de indruk en reageert beheerst.
"Oom Thomas belt als hij bij hen langskomt. Het is maar een paar uur met de trein naar Lingen. Ken je de familie van de andere jongen? Heb je ze gebeld? Of zijn school? Rudolf?"
"We hebben al de school gebeld. Ze bellen ons als hij zich daar laat zien. Ik heb een collega gevraagd om Peter's ouders te laten weten dat we Wolfgang zoeken."
"Goed, dank je ... Hoe kun je weten dat ze ons op de hoogte houden? Die ouders staan immers wel toe dat hun zoon omgaat met andere jonge jongens."
"Henriette, stop hiermee."
Alexander's stem klinkt gevaarlijk kalm, wat zijn bezorgdheid oproept.
"Het is niet goed, Alexander!"
"Wat zij doen in hun gezin is niet jouw zaak. Je manier van denken helpt je niet om Wolfgang te vinden. Als mijn kennissen van de nachtopvang hem zien, zullen ze hem opvangen en mij bellen."
"Waarom heeft Charlotte nog niet gebeld?"
"Denk je echt dat hij naar Bohling's gaat?"
"Misschien. Tenslotte vindt iedereen, die boos op mij is, meestal de weg naar Charlotte."
Verbaasd observeert hij Alexander, die zich omdraait en met een woedend gezicht de slaapkamer inloopt om uit de buurt van Henriette te zijn. Hij besluit weer een bemiddelende opmerking te plaatsen.
"Als hij zich meldt bij je familie, Henriette, dan is het goed. Omdat hij dan gevonden wil worden."
"Ik hou niet van wachten. Als mijn zoon zijn telefoon gisteravond niet had uitgeschakeld, hadden we hem misschien nu gevonden."
Zwijgend kijkt hij naar Alexander die zijn blik net zo stil beantwoordt.
"Henriette, alsjeblieft. We schakelen onze telefoons 's avonds altijd uit. Met ons drukke leven moeten we wel omdat we anders geen tijd meer voor elkaar hebben."
De pastoor ziet Henriette misprijzend haar hoofd schudden. Hij vermoedt dat ze zich fixeert op de lichamelijke kant van haar zoon's relaties. Ondanks de officiële mening van de Kerk over dit type relatie, is het nu geen geschikt moment voor hem om een van beiden hierover te adviseren. Bovendien heeft hij gisteravond in het restaurant de indruk gekregen dat Alexander en zijn vriend veel om elkaar geven. Gelukkig hoort hij Alexander rustig verder praten. De gevaarlijke kalmte van zojuist is vervangen door een ontspannen, haast laconieke toon in Alexander's stem.
"Henriette, je bent moe en je maakt jezelf gek. Ik heb het bad voor je laten vollopen. Je kunt je ontspannen in het bad en daarna een tijdje gaan slapen. Wanneer hij veilig en gezond opduikt, dan kun je beter niet bezorgd en boos zijn."
"Dat is een uitstekend idee."
Hij probeert haar aan te moedigen. Wanneer Henriette rust, dan krijgt hij misschien ook de kans om wat te slapen.
"Een bad nemen is nu ongepast, Alexander."
"Jezelf opwinden en boos blijven zal jou en Wolfgang niet helpen. Alsjeblieft, ga naar de badkamer en ontspan. Het zal je goed doen."
"Alexander heeft gelijk, Henriette. Je bent vrijwel de hele nacht opgebleven en je hebt rust nodig."
"Ik ben er zeker van dat Rudolf ook rust gebruiken kan."
Alexander spreekt nu met nadruk, met een bijna dwingende overtuigingskracht in zijn stem. Hij waardeert het dat Alexander aan hem denkt.
"Het staat me niet aan. Het klopt niet. Maar het is ook niet goed om water te verspillen."
Hij en Alexander moeten onwillekeurig glimlachen wanneer de klagende Henriette opstaat en langs hen naar de slaapkamer schuifelt.
"Ik wil het direct weten als je iets hoort, Rudolf!"
"Zeker, Henriette."
Hij glimlacht opgelucht. De deur naar de slaapkamer gaat dicht en hij laat een zucht van opluchting klinken. Ondertussen komt Alexander dichterbij en laat zich naast hem op de bank vallen om fluisterend verder te spreken.
"Besef je dat het meerendeel van haar optreden alleen voor mij bestemd is?"
"Ze is een goede vrouw, Alexander."
Hij hoopt dat zijn kalmerende woorden een begin van verandering in Alexander's houding ten opzichte van zijn moeder brengen. Zijn gevoelens lijken net zo diep verankerd als de trots van de dame en haar meningen. Hij heeft Henriette al jaren geleden over haar zoon horen biechten, maar hij wil niet speculeren over haar gevoelens of intenties inzake haar familie.
"Rudolf, ik waardeer wat je probeert te doen. Het is gewoon haar manier van doen. Het is gekmakend wanneer ze een toestand zoals vandaag misbruikt om aandacht of sympathie te krijgen."
"Veroordeel haar niet, Alexander. Misschien heb ik vroeger een paar fouten gemaakt met mijn advies aan je ouders, maar bij Wolfgang zit hun hart op de goede plek. Ze willen dat hij zijn familie ontmoet. Het is goed wat ze doen. Het is triest om te zeggen, maar er zijn veel mensen in de wereld die niet zover gaan als je ouders. De jongen verdient wat geluk in zijn leven en het is aan ons allemaal om hem dat te brengen. Zijn leven was heel zwaar, bijna zoals de beproevingen van Job, maar het is nu zijn beurt om iets goeds mee te maken."
"Heeft Job een moeder als Henriette?"
Alexander vraagt het met een glimlach op ontspannen toon.
"Ze bedoelt het goed. Ze is een vrome vrouw, maar ze is net zo menselijk als ieder ander mens van God. Je wilt toch niet dat ze perfect is? Perfectie is een te grote verwachting voor iedereen in je leven en het is onmogelijk voor haar of iemand anders perfect te zijn."
"Perfect, nee. Beter, ja."
"Dat is niet eerlijk van je, Alexander, vooral wanneer je je onvriendelijk gedraagt tegenover haar. Respect moet wederzijds zijn. God verwacht van ons dat we ook de mensen liefhebben waarvan we merken dat ze ons verkeerd behandelen. Je kan alleen vragen beter behandeld te worden door haar als je zelf het goede voorbeeld geeft. Als ik het goed inschat is je moeder degene geweest die de eerste stap heeft gezet. Het is aan jou om te beslissen of jij de volgende stap neemt."
Hij ziet hoe Alexander spijtig kijkt na zijn opmerking en besluit iets verder te gaan.
"Niemand heeft gezegd dat het makkelijk is om te vergeven. De beste mensen kunnen het grootste onrecht vergeven. Het is wat God van ieder van ons verlangt. Voor zover ik het kan overzien heeft Henriette je onrecht aangedaan maar niet zo groot als je denkt."
"Ik vind het niet klein wanneer je je eigen kind uit huis jaagt."
"Toch is het niet te laat om dingen te veranderen. Wolfgang heeft behoefte aan een familie, net als jij en je ouders. Wat zou het een mooi wonder zijn wanneer deze ongelukkige jongen de sleutel is, die eindelijk vrede en geluk brengt in je familie. Als een onverwacht weeskind twee families kan verenigen, dan zou dat een nog groter wonder zijn, en het zou hoop te geven aan deze oude pastoor die het grootste deel van zijn volwassen leven heeft besteed om anderen de wonderen van Gods liefde te laten zien."
"Zo eenvoudig is het niet."
"Maar het is eenvoudig. The Beatles zeiden het al in vijf woorden, All You Need Is Love."
Hij glimlacht en zwijgt, Alexander doet hetzelfde. Hij denkt na over deze familie en Alexander denkt na, maar op een andere manier. Na een tijdje voelt hij zijn ogen en klopt op Alexander's knie.
"Met jouw toestemming ga ik even slapen."
"Ja, absoluut."
Hij staat op, krijgt een idee en gaat weer zitten naast Alexander.
"Is er iets, Rudolf?"
"Nee, alles is goed. Ik zou je alleen iets willen vragen."
"Natuurlijk."
"Je vriend ..."
"Robin?"
"Ja, Robin. Houden jullie van elkaar?"
"Onvoorwaardelijk, alletwee."
Hij moet glimlachen bij het overtuigende en trotse antwoord waar Alexander geen seconde over nadenkt.
"Goed, dank je."
"Is dat alles wat je wilde vragen?"
"Ja, dat is alles, Alexander."
Rudolf staat op nadat hij even een stilte heeft laten vallen. Hij kijkt Alexander serieus aan.
"Robin is een mooie naam, denk ik."
Alexander lacht en zwaait naar hem terwijl hij de hotelkamer verlaat. Hij sluit de deur achter zich en voelt zich sterker na zijn gesprek met Alexander. Alexander en zijn vriend hebben het zeldzame vermogen om onvoorwaardelijk lief te hebben. Misschien, met de juiste dosis duwen en trekken, is het mogelijk om de vrede in het gezin van Henriette te herstellen. Maar eerst bidt hij voor Wolfgang's snelle terugkeer.
Donderdag 1 september 2011
Ulrich Schnauss - Shine
Rudolf staart voor zich uit terwijl Henriette Kaiser door de hotelsuite ijsbeert, zoals zij het grootste deel van de voorbije lange nacht heeft gedaan. Na het gesprek met de politie hebben ze even kunnen slapen. Sinds haar zoon in de suite is aangekomen, lijkt ze boos en is ze weer begonnen met ijsberen. Hij kijkt naar Alexander, die in een hoek van de kamer staat te bellen.
Hij doet zijn best om iedereen geduldig te kalmeren want hij weet dat ijsberen in een hotelkamer en eetbuien de jongen niet terugbrengen. Elke andere actie brengt de jongen misschien terug. Nu vertrouwt hij op zijn jarenlange ervaring in het bijstaan van mensen bij bijzondere gebeurtenissen. De uiteenlopende reacties op crisissituaties kent hij al te goed. Desondanks put Henriette's reactie hem uit.
Rudolf heeft iets te drinken nodig, hij wil het liefst de kamer uit en naar de bar van het hotel voor een snel glas wijn of whisky of cognac. Eerst zelf kalmer worden wanneer hij zijn aanhoudende rol van effectief adviseur voor de bezorgde familie goed wil blijven spelen.
"De politie hier is waardeloos! Waarom hebben ze hem nog niet gevonden?"
De grijze dame spreekt de woorden snel en bijtend uit. Hij kijkt haar aan en Alexander gebaart haar om rustig te blijven. De zoon probeert zich te concentreren op zijn telefoongesprek. Rudolf besluit te bemiddelen.
"Henriette, ga alsjeblieft zitten."
"Hoe kan ik rustig blijven zitten? Wolfgang kent de stad niet! Niemand weet wat voor soort mensen hier rondlopen!"
Henriette's uitspraak ontlokt Alexander een strenge, afkeurende blik. De oudste zoon van Henriette probeert juist rond te bellen om er achter te komen of iemand de jonge Wolfgang heeft gezien.
"Alsjeblieft, laat je zoon zijn gesprek afmaken. Je hebt je alleen meer opgewonden sinds Alexander is gekomen om je te helpen."
De pastoor heeft spijt van zijn opmerking, wanneer hij zich realiseert wat Alexander's wantrouwende blik naar hem en Henriette betekent.
"Waarom moet hij zo lang bellen? Wat als Charlotte probeert te bellen?"
"Als ik in gesprek ben, zal ze jou bellen, Henriette. Nu graag wat stiller, ik kan niet horen wat hij zegt."
Alexander moppert op boze toon, waardoor Henriette geërgerd naar haar zoon kijkt totdat Alexander zich omdraait en de slaapkamer inloopt. Hij drukt zijn wijsvinger tegen zijn neusbrug en bidt in stilte voor geduld.
"Het beste voor jou is nu een kopje rooibosthee."
Henriette draait zich naar hem om met een nerveuze gezichtsuitdrukking. Hij hoopt dat dit de kans is om de overhand te krijgen en haar te kalmeren. Ze is een toegewijd lid van zijn kerk en een vrome dame maar ze staat ook bekend om haar koppigheid in bepaalde zaken. Uiteindelijk gaat ze in een stoel zitten en geeft toe aan haar zorgen, verdriet en tranen.
"Hoe kan hij zoiets doen?"
"Henriette, hij is bang. Je hebt hem gisteravond gehoord, hij is bang om te verliezen wat jij en Max hem geven. Hij is bijna een jaar bij jullie en dat is waarschijnlijk de meeste stabiele periode voor hem in de laatste tijd."
Hij heeft niets nieuws te zeggen om haar te kalmeren, daarom kiest hij ervoor zijn eerdere woorden van troost te herhalen in de hoop dat ze het eindelijk zal begrijpen.
"We proberen ons best te doen met Wolfgang."
"Jij en ik weten dat, maar hij nog niet."
"Hij heeft ons niet laten uitpraten, Rudolf."
Henriette wuift slap met haar hand naar Rudolf terwijl ze huilt met snikkende uithalen. Alexander beseft als eerste dat het een vraag is om de doos zakdoeken die naast de pastoor op tafel staat.
"Hij kan een andere naam hebben gebruikt."
Alexander praat onverstoorbaar verder terwijl hij de kamer binnenloopt om afwezig de doos zakdoeken aan Henriette te geven en zich weer om te draaien om in de slaapkamer te verdwijnen.
Rudolf staat op uit zijn stoel en komt dichter bij de huilende dame die haar ogen en neus afveegt. Hij vouwt zijn handen in een poging om de woorden te vinden die haar voor de rest van de ochtend kalmeren. Anders moet hij Alexander vragen om haar enige tijd uit zijn buurt te houden. Hij heeft minder geslapen dan Henriette, hoewel hij de rustige momenten heeft gebruikt om even zijn ogen te sluiten voor wat slaap. Rudolf weet dat zijn slaaptekort zijn vermogen aantast om hier goed te kunnen begeleiden. Hij merkt al dat hij iets minder vriendelijk reageert dan hij normaal doet. Afgeleid kijkt hij opzij naar de slaapkamer wanneer hij denkt te horen hoe een badkamerkraan wordt opengedraaid.
Alexander verschijnt iets later in deurpost met zijn mobiel in zijn hand. Het telefoongesprek is blijkbaar afgerond.
"Wat als hij verkeerde mensen tegenkomt en ze maken misbruik van hem of ze doen hem iets aan? Overal zijn criminelen."
"Van dat soort gedachten wordt je niet rustiger, Henriette."
Hij moet deze manier van denken tegenspreken zolang er hoop is op goed nieuws.
"Alexander, heb je nog nieuws?"
"Nee, het spijt me. Mijn kennis in de nachtopvang zei dat er gisteren geen jongens zijn blijven slapen die op de beschrijving lijken."
"Nachtopvang, Alexander? Ik hou er niet van dat je betrokken bent bij dat soort ... plaatsen."
"Henriette, je zegt iets vreselijks."
Hij weet dat zijn kordate woorden te laat komen om een volgende discussie tussen de moeder met grijs haar en de zoon met zwart haar te voorkomen.
"Henriette, we hebben bij SansFrontière onder andere een collectebus voor deze nachtopvang staan zodat ze daar wat meer geld hebben om extra dingen te kunnen doen, die anders niet te financieren zijn. Is het niet een beetje hypocriet van je om mijn goede doelen te bekritiseren terwijl je in Wolfgang blijkbaar je persoonlijke goede doel hebt gevonden?"
"Dat is niet wat ik ..."
"Henriette, het is precies wat jij bedoelt! Je denkt dat het niets voor mij is. Je denkt dat elke vorm van opvang voor jongens, die nergens anders terecht kunnen, verkeerd is."
"Hoe ... kun je ...?"
Rudolf ziet dat Henriette ineenkrimpt en nu tot een huilbui is gereduceerd. Hij besluit minder vriendelijk te blijven en probeert een kalme, strenge reactie.
"Alsjeblieft, Alexander, het is nu niet het goede moment om hierover te discussiëren. Er is een jongen verdwenen en die moet worden gevonden."
"Het spijt me, Rudolf."
"Ik ben niet degene bij wie je kunt verontschuldigingen."
Hij kijkt aandachtig hoe Alexander's gezicht verandert. Het is geen boosheid, maar hij laat dezelfde trotse koppigheid zien als zijn moeder. Rudolf glimlacht vriendelijk en wacht tot de verontschuldigingen worden aangeboden aan de huilende Henriette. Alexander schudt met tegenzin uiteindelijk zijn hoofd.
"Het spijt me, Henriette, ik had niet verder moeten denken dan wat je zei."
Henriette snuit haar neus en weet drie woorden te zeggen.
"Dank je, Rudolf."
"Mijn lieve Henriette, nu is het jouw beurt."
"Excuses? Waarvoor? Ik heb toch niets verkeerds gezegd."
"Je kritiek op je zoon. De jongens die hij steunt, zijn misschien vreemden voor jou, maar ze verdienen dezelfde mogelijkheden die jij Wolfgang biedt."
Rudolf is ontevreden dat ze de excuses van Alexander negeert, net zoals hij de tevreden glimlach op Alexander's gezicht niet kan waarderen. Gelukkig reageert de zoon beter op hem dan de moeder, na een scherpe blik van hem verdwijnt de glimlach van Alexander's gezicht.
"Henriette, met Wolfgang wil je toch uiteindelijk vrede in je eigen gezin brengen, of niet? Erkennen wie je zoon is en wat je zoon doet, is een volgende stap op die lange weg."
Hij kan niet zien of zijn woorden effect hebben want Henriette houdt haar huilende gezicht verborgen achter een paar zakdoeken. Haar trots vraagt veel geduld van iedereen om haar heen.
"Ik ... Mijn verontschuldigingen voor mijn commentaar op wat je doet, Alexander. Ik ben het niet eens met wat de jongens doen met elkaar, maar ze verdienen een thuis."
Rudolf is niet gelukkig met haar ongemeende en gekwalificeerde verontschuldiging. Hij ziet Alexander zijn hoofd teleurgesteld schudden. Ze kijken elkaar even aan. Beiden weten zeker dat dit de enige excuses van Henriette zijn.
"Alexander, weet je een andere plek waar hij naar toe kan zijn gegaan?"
"Nee, sorry. Mijn kennis van de nachtopvang zal iedereen vragen op te letten."
Het valt hem op hoe Henriette bij het woord 'nachtopvang' siddert. Waar denkt ze aan?
"Hij moet wel veel verdriet hebben."
"De politie heeft al bij de ziekenhuizen nagevraagd, Henriette."
"Dan weet ik bijna zeker dat hij teruggaat naar Lingen naar die ... die jongen waarmee ik hem betrapte."
Rudolf is verrast door haar plotseling giftige toon. Alexander is niet onder de indruk en reageert beheerst.
"Oom Thomas belt als hij bij hen langskomt. Het is maar een paar uur met de trein naar Lingen. Ken je de familie van de andere jongen? Heb je ze gebeld? Of zijn school? Rudolf?"
"We hebben al de school gebeld. Ze bellen ons als hij zich daar laat zien. Ik heb een collega gevraagd om Peter's ouders te laten weten dat we Wolfgang zoeken."
"Goed, dank je ... Hoe kun je weten dat ze ons op de hoogte houden? Die ouders staan immers wel toe dat hun zoon omgaat met andere jonge jongens."
"Henriette, stop hiermee."
Alexander's stem klinkt gevaarlijk kalm, wat zijn bezorgdheid oproept.
"Het is niet goed, Alexander!"
"Wat zij doen in hun gezin is niet jouw zaak. Je manier van denken helpt je niet om Wolfgang te vinden. Als mijn kennissen van de nachtopvang hem zien, zullen ze hem opvangen en mij bellen."
"Waarom heeft Charlotte nog niet gebeld?"
"Denk je echt dat hij naar Bohling's gaat?"
"Misschien. Tenslotte vindt iedereen, die boos op mij is, meestal de weg naar Charlotte."
Verbaasd observeert hij Alexander, die zich omdraait en met een woedend gezicht de slaapkamer inloopt om uit de buurt van Henriette te zijn. Hij besluit weer een bemiddelende opmerking te plaatsen.
"Als hij zich meldt bij je familie, Henriette, dan is het goed. Omdat hij dan gevonden wil worden."
"Ik hou niet van wachten. Als mijn zoon zijn telefoon gisteravond niet had uitgeschakeld, hadden we hem misschien nu gevonden."
Zwijgend kijkt hij naar Alexander die zijn blik net zo stil beantwoordt.
"Henriette, alsjeblieft. We schakelen onze telefoons 's avonds altijd uit. Met ons drukke leven moeten we wel omdat we anders geen tijd meer voor elkaar hebben."
De pastoor ziet Henriette misprijzend haar hoofd schudden. Hij vermoedt dat ze zich fixeert op de lichamelijke kant van haar zoon's relaties. Ondanks de officiële mening van de Kerk over dit type relatie, is het nu geen geschikt moment voor hem om een van beiden hierover te adviseren. Bovendien heeft hij gisteravond in het restaurant de indruk gekregen dat Alexander en zijn vriend veel om elkaar geven. Gelukkig hoort hij Alexander rustig verder praten. De gevaarlijke kalmte van zojuist is vervangen door een ontspannen, haast laconieke toon in Alexander's stem.
"Henriette, je bent moe en je maakt jezelf gek. Ik heb het bad voor je laten vollopen. Je kunt je ontspannen in het bad en daarna een tijdje gaan slapen. Wanneer hij veilig en gezond opduikt, dan kun je beter niet bezorgd en boos zijn."
"Dat is een uitstekend idee."
Hij probeert haar aan te moedigen. Wanneer Henriette rust, dan krijgt hij misschien ook de kans om wat te slapen.
"Een bad nemen is nu ongepast, Alexander."
"Jezelf opwinden en boos blijven zal jou en Wolfgang niet helpen. Alsjeblieft, ga naar de badkamer en ontspan. Het zal je goed doen."
"Alexander heeft gelijk, Henriette. Je bent vrijwel de hele nacht opgebleven en je hebt rust nodig."
"Ik ben er zeker van dat Rudolf ook rust gebruiken kan."
Alexander spreekt nu met nadruk, met een bijna dwingende overtuigingskracht in zijn stem. Hij waardeert het dat Alexander aan hem denkt.
"Het staat me niet aan. Het klopt niet. Maar het is ook niet goed om water te verspillen."
Hij en Alexander moeten onwillekeurig glimlachen wanneer de klagende Henriette opstaat en langs hen naar de slaapkamer schuifelt.
"Ik wil het direct weten als je iets hoort, Rudolf!"
"Zeker, Henriette."
Hij glimlacht opgelucht. De deur naar de slaapkamer gaat dicht en hij laat een zucht van opluchting klinken. Ondertussen komt Alexander dichterbij en laat zich naast hem op de bank vallen om fluisterend verder te spreken.
"Besef je dat het meerendeel van haar optreden alleen voor mij bestemd is?"
"Ze is een goede vrouw, Alexander."
Hij hoopt dat zijn kalmerende woorden een begin van verandering in Alexander's houding ten opzichte van zijn moeder brengen. Zijn gevoelens lijken net zo diep verankerd als de trots van de dame en haar meningen. Hij heeft Henriette al jaren geleden over haar zoon horen biechten, maar hij wil niet speculeren over haar gevoelens of intenties inzake haar familie.
"Rudolf, ik waardeer wat je probeert te doen. Het is gewoon haar manier van doen. Het is gekmakend wanneer ze een toestand zoals vandaag misbruikt om aandacht of sympathie te krijgen."
"Veroordeel haar niet, Alexander. Misschien heb ik vroeger een paar fouten gemaakt met mijn advies aan je ouders, maar bij Wolfgang zit hun hart op de goede plek. Ze willen dat hij zijn familie ontmoet. Het is goed wat ze doen. Het is triest om te zeggen, maar er zijn veel mensen in de wereld die niet zover gaan als je ouders. De jongen verdient wat geluk in zijn leven en het is aan ons allemaal om hem dat te brengen. Zijn leven was heel zwaar, bijna zoals de beproevingen van Job, maar het is nu zijn beurt om iets goeds mee te maken."
"Heeft Job een moeder als Henriette?"
Alexander vraagt het met een glimlach op ontspannen toon.
"Ze bedoelt het goed. Ze is een vrome vrouw, maar ze is net zo menselijk als ieder ander mens van God. Je wilt toch niet dat ze perfect is? Perfectie is een te grote verwachting voor iedereen in je leven en het is onmogelijk voor haar of iemand anders perfect te zijn."
"Perfect, nee. Beter, ja."
"Dat is niet eerlijk van je, Alexander, vooral wanneer je je onvriendelijk gedraagt tegenover haar. Respect moet wederzijds zijn. God verwacht van ons dat we ook de mensen liefhebben waarvan we merken dat ze ons verkeerd behandelen. Je kan alleen vragen beter behandeld te worden door haar als je zelf het goede voorbeeld geeft. Als ik het goed inschat is je moeder degene geweest die de eerste stap heeft gezet. Het is aan jou om te beslissen of jij de volgende stap neemt."
Hij ziet hoe Alexander spijtig kijkt na zijn opmerking en besluit iets verder te gaan.
"Niemand heeft gezegd dat het makkelijk is om te vergeven. De beste mensen kunnen het grootste onrecht vergeven. Het is wat God van ieder van ons verlangt. Voor zover ik het kan overzien heeft Henriette je onrecht aangedaan maar niet zo groot als je denkt."
"Ik vind het niet klein wanneer je je eigen kind uit huis jaagt."
"Toch is het niet te laat om dingen te veranderen. Wolfgang heeft behoefte aan een familie, net als jij en je ouders. Wat zou het een mooi wonder zijn wanneer deze ongelukkige jongen de sleutel is, die eindelijk vrede en geluk brengt in je familie. Als een onverwacht weeskind twee families kan verenigen, dan zou dat een nog groter wonder zijn, en het zou hoop te geven aan deze oude pastoor die het grootste deel van zijn volwassen leven heeft besteed om anderen de wonderen van Gods liefde te laten zien."
"Zo eenvoudig is het niet."
"Maar het is eenvoudig. The Beatles zeiden het al in vijf woorden, All You Need Is Love."
Hij glimlacht en zwijgt, Alexander doet hetzelfde. Hij denkt na over deze familie en Alexander denkt na, maar op een andere manier. Na een tijdje voelt hij zijn ogen en klopt op Alexander's knie.
"Met jouw toestemming ga ik even slapen."
"Ja, absoluut."
Hij staat op, krijgt een idee en gaat weer zitten naast Alexander.
"Is er iets, Rudolf?"
"Nee, alles is goed. Ik zou je alleen iets willen vragen."
"Natuurlijk."
"Je vriend ..."
"Robin?"
"Ja, Robin. Houden jullie van elkaar?"
"Onvoorwaardelijk, alletwee."
Hij moet glimlachen bij het overtuigende en trotse antwoord waar Alexander geen seconde over nadenkt.
"Goed, dank je."
"Is dat alles wat je wilde vragen?"
"Ja, dat is alles, Alexander."
Rudolf staat op nadat hij even een stilte heeft laten vallen. Hij kijkt Alexander serieus aan.
"Robin is een mooie naam, denk ik."
Alexander lacht en zwaait naar hem terwijl hij de hotelkamer verlaat. Hij sluit de deur achter zich en voelt zich sterker na zijn gesprek met Alexander. Alexander en zijn vriend hebben het zeldzame vermogen om onvoorwaardelijk lief te hebben. Misschien, met de juiste dosis duwen en trekken, is het mogelijk om de vrede in het gezin van Henriette te herstellen. Maar eerst bidt hij voor Wolfgang's snelle terugkeer.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
9
Donderdag 1 september 2011
Backstreet Boys - As long as you love me
Boyzone - No Matter What
Robin's gedachten dwarrelen terwijl hij geniet van zijn koffie en ontbijt. Vandaag heeft hij vrij omdat hij aanstaand weekend moet werken op kasteel Ellerhorst, waar hij werk heeft gevonden bij de familie Von Andenberg, ondanks zijn gebrek aan ervaring. Dat is een geluk na alle eerdere tegenslagen van de afgelopen tijd.
Zijn basketbaltrainer laat hem al een jaar minder vaak meedoen met competitiewedstrijden omdat Robin zelf bang is dat iemand Alexander nog een keer iets zal aandoen. Zijn trainer neemt alle spelers van de andere teams onder de loep op meer dan alleen hun spelkwaliteiten. Hij weet dat hij zijn plaats in het team definitief kan verliezen in de winterstop of aan het einde van het seizoen.
Van Alexander mag hij sinds juni niet meer in SansFrontière werken, alhoewel zijn vriend hem tegenwoordig weer vraagt om bij te springen als het druk is. Hij heeft zijn sportopleiding noodgedwongen opgeschort aan het begin van de zomer.
De myocarditisdiagnose van deze zomer heeft al zijn plannen en dromen van een hoopvolle toekomst als professioneel sporter tot stilstand gebracht. Van zijn arts moet hij het kalm aan doen, al is beperkte fysieke activiteit toegestaan. Het grootste risico voor hem is oververmoeidheid. Hij was stiekem jaloers op Alexander toen hijzelf volledig uitgeput van een klein stukje joggen thuiskwam. Gelukkig mag hij sinds vorige maand weer een beetje aan zijn conditie werken.
Zijn laatste bezoek aan de sporthal is al meer dan een maand geleden en zelfs toen mocht hij alleen toekijken. Tijdens het eerste bezoek na zijn diagnose, is Alexander met hem meegegaan en heeft de andere sporters duidelijk gemaakt dat als Robin probeert te trainen, ze Alexander moeten bellen en hem wegsturen. Ze weten van zijn ziekenhuisopname maar slechts één persoon in het team kent de details. Dat is Kai, die als Robin's eerste trainingspartner het recht heeft om van Robin's hartconditie en de mogelijk fatale gevolgen af te weten.
Het gesprek met de jongen in Bohling's heeft alles omgedraaid. Een rustig leven met teleurstellingen, beperkte mogelijkheden en weinig vooruitzichten maakt plaats voor nieuwe hoop. De jongen geeft hem inspiratie, hij durft nu weer te dromen van en hopen op zijn sportieve toekomstbeeld. Robin wil het bespreken met Alexander, maar de sporter weet dat zijn schat alleen maar boos wordt.
Alexander's neiging om zich zorgen te maken over hem, werkt in de praktijk vaak bijna verstikkend, ook al komt deze neiging voort uit echte liefde. Robin was zich eerder niet bewust van zijn conditie toen hij zichzelf dwong om harder te trainen. Zijn eigen onachtzaamheid op zijn gezondheid kostte hem bijna zijn leven en daarom blijft Alexander nu behoedzaam op hem letten. Wanneer hij nu met Alexander gaat praten over zijn nieuwe verlangen om te sporten, kan zijn schat gaan overdrijven in zijn verstikkende devotie.
Sporten, vooral basketbal is nog steeds Robin's doel en droom, maar hij begrijpt nu dat het ook voor anderen waarde heeft. Als er iets is wat hij kan doen, dan is het iets wat hij zal doen. Alexander zou hij het graag willen vertellen, maar hij kan het niet. Nog niet.
Robin brengt vandaag eerst een verrassingsbezoek aan zijn arts, die gelukkig tijd voor hem vrijmaakt. Onder toezicht wil hij weer beginnen te sporten. De arts reageert terughoudend. Hij smeekt om toestemming en biedt aan om wekelijks voor een controle langs te komen zolang de arts het nodig vindt. De arts merkt dat Robin ergens door gemotiveerd is geraakt en geeft hem toestemming onder restricties. Niet basketballen, een beperkte dagelijkse wandeling, een uitgebreid logboek bijhouden met zijn dieet en fysieke activiteiten en meerdere keren per dag een bloeddrukmeting. De arts herhaalt dat Robin onder geen enkel beding mag beginnen met basketbaltraining, omdat dit een te groot risico voor zijn hart is. Opgetogen over deze kleine stap vooruit, stemt hij in met de compromisloze voorwaarden voordat hij de spreekkamer met een gelukkig gezicht verlaat.
Misschien lukt het om Alexander alles rustig te vertellen wanneer hij zijn schat in een goede stemming treft. Op de terugweg van de arts naar huis komt hij langs een bloemenwinkel en krijgt een idee. Met een grote bos rozen komt hij de winkel uit en loopt door naar de grote drogisterij aan de overkant.
Hij gaat naar binnen en pakt een winkelmandje. Als eerste zoekt hij badschuim. Hij kiest een crèmebad, schroeft de dop open, ruikt eraan en trekt een vies gezicht. Hij neemt een andere fles, ruikt er ook aan en glimlacht tevreden. Hij legt het in zijn mand en zoekt twee dozen waxinelichten, die iets later een plek in de mand vinden. Dan gaat hij verder naar de massage-olie. Hij merkt hoe twee tieners hem observeren en elkaar commentaar toefluisteren of giechelen. Hij neemt twee verschillende flessen olie en loopt voorbij de twee jonge meiden die zich omdraaien en geïnteresseerd naar niets in het schap zoeken. Zijn ogen bewegen vrolijk heen en weer en hij loopt verder. Hij loopt langs een schap met natuursponzen, test er een op zachtheid en legt die ook in de mand. De twee meiden observeren hem eerst vanaf de hoek van een schap en volgen hem dan.
Robin slentert goedgehumeurd verder door de paden, stopt plotseling en doet een paar stappen terug. De meiden komen net om de hoek het pad ingelopen, blijven staan en steken hun hoofd bij elkaar. Robin beoordeelt kort zijn selectie, de meiden giechelen. Robin pakt een pakje condooms. Gegiechel. Robin grinnikt en neemt een tweede pak, gooit het in zijn mand en gaat verder, achtervolgd door de twee fluisterende tieners. Robin draait zich abrupt om, loopt terug naar de condooms, grijpt een derde pakje en grijnst naar zijn stalkers. Hij klikt met zijn tong en geeft de meiden een knipoog.
"Je weet maar nooit!"
Dan draait hij zich om en loopt verder. De meiden kijken hem na met opengevallen monden, de een klampt zich met een fladderende blik vast aan de arm van de ander, de ander slikt. Bij de kassa legt Robin zijn inkopen op de band. Natuurlijk staan de twee meiden direct achter hem en ze observeren hem met een glimlach. Hij kan deze vraag om aandacht niet missen. Zijn ogen gaan nu geïrriteerd heen en weer terwijl hij de tweede fles olie grijpt en hem demonstratief goed zichtbaar op de band zet.
De meiden volgen hem met ongegeneerde aandacht en hun ogen vallen plotseling wijdopen als ze glijmiddel herkennen. Ze kijken elkaar met teleurgestelde gezichten aan, terwijl Robin betaalt en met een brede grijns naar buiten gaat. Daar denkt hij even na of hij nu alles heeft. Nee, hij mist nog aardbeien, slagroom en chocolade. In de supermarkt naast de bloemenwinkel komt hij de twee meiden weer tegen, die hem nu schuldig aankijken maar hem wel achtervolgen tot de kassa. Terwijl de cassière haar werk doet, vraagt hij zich ongerust af waarom ze achter hem aan lopen. Na het afrekenen spreekt hij ze aan.
"Hallo, wat kan ik voor jullie doen?"
"Ben jij Robin Krone, de basketballer?"
"Ja."
"Mogen wij een handtekening?"
Hij haalt een pen uit zijn jas. De meiden vertellen dat ze hem eerst niet hadden herkend. Hij lacht, deels gemeend en deels van opluchting, en geeft de meiden een handtekening. Gelukkig vragen ze hem niets over zijn boodschappen die hij nu snel naar huis brengt.
Het is al vroeg in de middag, hij moet zich haasten. Thuisgekomen zet hij de bloemen met de verpakking snel in een vaas en legt de boodschappentassen direct in de koelkast zonder ze verder op te ruimen. Hij wil naar de sporthal om daar Kai te bezoeken en met hem overleggen hoe hij de instructies van de arts goed kan opvolgen. Hij wil ook gewoon wat tijd doorbrengen op de sporthal. Hij heeft deze tijd nu nodig, zelfs als hij alleen mag toekijken. Onderweg is hij vaak afgeleid door zijn gedachten terwijl hij breed glimlachend bij het nieuwe vooruitzicht weer te kunnen sporten onderweg is naar de sporthal. Niet vandaag, niet morgen, maar binnenkort mag hij weer ...
"Ik heb je een uur geleden gebeld."
Kai roept naar hem terwijl Robin het gebouw met de specifieke sportgeur binnenkomt. Hij glimlacht en mist de warmte, de vochtigheid en het lawaai van het gebouw.
"Hoe gaat het met je?"
"Goed, dank je. Neem je je telefoon niet meer op?"
"Het ding ligt thuis. Alexander is de enige die me tegenwoordig belt. Of mijn broer. Als er een noodgeval is, dan hoeven ze alleen naar het kasteel te bellen. Ik heb niet overal op mijn werk bereik."
Kai heeft hier geen boodschap aan en spreekt opnieuw met een zachte stem.
"Ik heb je een uur geleden gebeld. Je hebt een bezoeker. Die jongen daar kwam hier binnengelopen op zoek naar jou. Hij had gehoord dat hij je hier kon vinden."
Zijn ogen bewegen onrustig heen en weer, zijn blik volgt de uitgestoken arm van Kai. Een jongen zit op een bankje in de verste hoek. De jongen ziet er vreselijk uit in een verkreukeld en vies overhemd. Hij wordt bezorgd wanneer hij Wolfgang herkent en vraagt zich ongerust af waarom juist deze jongen hier is en in deze toestand.
"Zei hij wat hij wilde?"
"Iets over problemen in de famile of iets dergelijks, ik kan er geen touw aan vastknopen. Ken je hem?"
"Ik heb hem gisteravond in Bohling's ontmoet. Hij is een fan van het team. Of mijn team."
"Of allebei, hij heeft al de goede lengte."
"Zijn de jongens vervelend geweest tegen hem?"
"Nee, ze willen niet met jou te maken krijgen. Maar de jongen is niet erg vriendelijk."
"Zijn dat ... ik weet zeker dat hij gisteravond dezelfde kleren aanhad in het restaurant. Ik ben benieuwd of hij de hele nacht buiten is geweest."
"Hij ruikt een beetje, als je dat bedoelt."
"Dank je, Kai."
Kai glimlacht en hij geeft zijn trainingspartner een klap op zijn schouder om daarna naar de jongen in de hoek van de sporthal te lopen. Zijn kleren zijn echt vies en hij ruikt alsof hij dagen niet heeft gedoucht. Wolfgang houdt zijn hoofd in zijn handen.
"Wat is er met jou gebeurd?"
Hij wacht op een antwoord dat niet komt en schudt daarna zachtjes aan Wolfgang's schouders. Op deze manier laat hij de jongen toch wakker schrikken.
"Ben je in orde, Wolfgang?"
"Niet echt. Gelukkig ben je hier, Robin."
Van dichtbij ziet de jongen er nog slechter uit, met donkere kringen onder zijn kleine ogen. Hij haalt een beker water voor hem en zorgt ervoor dat Wolfgang drinkt.
"Wat is er gebeurd?"
"Kunnen we ergens anders praten? Je vrienden zijn hier en ik wil je niet in verlegenheid brengen."
De jongen kijkt zenuwachtig om zich heen. Robin denkt even na en besluit de jongen mee te nemen naar buiten. Het herfstweer is lekker maar niet prettig genoeg om veel mensen te verleiden tot een wandeling door het nabijgelegen park. Hij vindt een bankje voor hem en Wolfgang dat voldoende prive is om te praten en publiek genoeg om zichzelf te beschermen.
Wolfgang kent hij onvoldoende om de jongen helemaal te vertrouwen. Sinds gisteravond weet hij dat de jongen hem op internet heeft gevolgd. De ontmoeting in Bohling's was toeval. Hij hoopt dat de jongen niet een soort stalker is, zoals de twee meiden eerder vandaag, en observeert Wolfgang. De jongen ploft neer op de bank, steekt een sigaret op en gaat voorover leunen met zijn ellebogen op zijn knieën.
"Zijn dat dezelfde kleren die je aanhad gisteravond? Wat is er gebeurd?"
"Ik heb het nachtleven van Köln ontdekt."
Hij vindt het geen grap en houdt Wolfgang met zijn ogen gevangen.
"Ik ben vannacht door de stad gelopen, omdat ik weggelopen ben."
Robin zucht. De jongen betekent inderdaad nieuwe moeilijkheden en nog meer problemen zodra de jongen wordt gevonden. Hij wil er niet echt bij betrokken raken.
"Wat heb je gedaan?"
De ongelovige en boze blik van Wolfgang verbaast hem.
"Wat ik bedoel ..."
"Ik meen het. Ik ben weggelopen omdat de familie waar ik nu bij woon mij probeert weer kwijt te raken."
"Wat? Hoe weet je dat?"
"Ze vonden mijn andere familie, mijn vaders familie. Ze willen dat we meewerken aan onderzoeken om zekerheid te krijgen. Als het zover is, dan zullen ze mij wegsturen."
"Hebben ze dat gezegd?"
"Niet met zoveel woorden, maar zij is er vrij duidelijk in. Ze is erg blij met deze kans om mij te herenigen met mijn familie."
"Dat is lastig. Zou je niet liever bij je familie dan bij vreemden zijn?"
"Maar ze zijn ook vreemden! Mijn ouders zijn nooit getrouwd. Hij had eerst een ander gezin. Ik weet niet of ze een affaire hadden. Ik weet alleen dat ik een veel oudere broer heb die er enorm goed uitziet. Toen ik hem gisteravond ontmoette in het restaurant, heb ik hem dat ook gezegd."
Robin kan niet anders reageren dan door hardop te lachen. Wolfgang haalt zijn schouders op en neemt een trekje van zijn sigaret.
"Ik hoop dat hij je tenminste heeft bedankt voor het compliment."
"Het was een stomme opmerking."
"Het is ergens wel grappig."
"Natuurlijk, de beste manier om jezelf te introduceren bij je nieuwe familie, is door te flirten met je nieuwe broer."
"Hoe hebben ze hem gevonden?"
"Deze foto, denk ik."
Wolfgang haalt een opgevouwen foto uit zijn zak.
"Dit is de enige foto die mijn moeder had van hem. De mensen waar ik nu bij woon, kennen zijn familie hier op de een of andere manier. Bovendien is mijn vader al dood."
"Het spijt me voor je."
De jongen raakt een gevoelige snaar bij Robin. Het is moeilijk om bij vreemden te leven. Samen met Sascha heeft hij weliswaar soortgelijke ervaringen opgedaan in hun jeugd, maar om er achter te komen dat je zonder een enkele waarschuwing vooraf wordt overgedragen aan je echte familie is erg drastisch. Hij vermoedt dat hij ook weg zou lopen wanneer hij in dezelfde situatie terecht zou komen.
"Bedankt Robin, maar het zegt me niets dat hij dood is ... ik heb hem nooit gekend. Ik ken zijn zoon niet, dus ik heb geen idee wat ik kan verwachten als ik bij hem moet gaan wonen. Weet je, ik denk niet dat ik mevrouw Kaiser erg zal missen, maar haar man is erg aardig voor mij. Zijn eigen jongens praten niet meer met hen, daarom denk ik dat hij mij bij zich wil houden."
Robin's gezicht laat even zijn verwarring zien. Zijn geest slaat alarm bij bepaalde dingen die Wolfgang vertelt, maar hij weet niet waarom. Het verhaal van de jongen komt hem vertrouwd voor. Is er iets uit zijn eigen jeugd waar hij al jaren niet meer aan heeft gedacht? In combinatie met zijn plotselinge déjà vu gevoel voelt hij een bewuste noodzaak om de jongen op afstand te houden.
Hij weet niet wat de jongen wil. Hij weet te weinig van Wolfgang. Het is gewoon een jongen die hij bij toeval tegen is gekomen in een restaurant en die het op de een of andere manier is gelukt hem op te sporen in de sporthal. Robin is niet op zijn gemak en vraagt zich af wat de bedoelingen van Wolfgang zijn. Wil hij iets? Heeft hij iets nodig? Is het trieste verhaal van de jongen waar? Charlie heeft de jongen gisteren opgehaald om naar de anderen te gaan. Er moet een kern van waarheid in zijn verhaal zitten, maar wat klopt er niet?
"Hebben ze gezegd dat jij ergens anders heen zou gaan? Hebben ze je dat echt verteld?"
"Nee, dat hebben ze niet. Weet je, Robin, ik ben te vaak weggestuurd uit te veel gezinnen, ik weet precies hoe het gaat. Ze vertellen me dat ze het beste voor mij willen. Dan ga ik hopen op een nieuwe kans en daarna ben ik weer terug bij af bij een nieuwe vreemde familie in een ander vreemd huis. Soms pak ik niet eens mijn koffers uit."
"Dat is afschuwelijk."
Wolfgang gromt en rookt in stilte verder.
"Wat ga je doen?"
"Ik weet het echt niet, Robin."
Hij ziet de innerlijke pijn in Wolfgang's ogen. De gezichtsuitdrukking van de jongen verandert van boosheid in teleurstelling. Merkt de jongen zijn twijfels op? Als dat zo is, dan is het zonder opzet.
"Maak je geen zorgen, ik ben niet naar je toe gekomen voor hulp of geld of je om een slaapplaats te vragen. Ik wil alleen met iemand praten."
"Ik denk niet dat je mijn hulp nodig hebt. Het spijt me als ik je die indruk geef."
"Nee, je kunt er niets aan doen. Ik weet dat ik geen baan of een slaapplaats of iets dergelijks kan krijgen en ik weiger om op straat te leven. Mijn moeder en ik hebben dat vaak genoeg gedaan toen ik jonger was. Ik zal wel terug moeten naar hen."
Wolfgang zucht. Robin schaamt zich voor de indruk die hij op Wolfgang maakt, ondanks zijn twijfels. Het leven van de jongen klinkt verschrikkelijk.
"Weet je, ik heb de hele nacht rondgelopen. Het was het grootste deel van de tijd fijn om alleen te zijn. Ik ben er aan gewend en het was zoals ik het wil. Zodra het kan, wil ik vertrekken en de wereld zien, ik heb niets meer wat me vasthoudt. Mijn moeder is overleden. Ze is alles wat ik ooit heb gehad. Ik wil een leven dat ik kan leven zoals ik het wil."
"Hoe zit het met de andere ... je andere familie? Wil je niet hen niet ontmoeten en proberen ze een kans te geven?"
"Alsof mijn broer plek voor mij heeft in zijn leven. Hij kent mij niet eens!"
Wolfgang gooit zijn sigaret op de grond om hem met zijn voet uit te maken.
"Robin, luister eens ... dit ga je leuk vinden ... mijn broer, iemand met de naam Sascha, is verloofd met een gravin! Kun je dat geloven? Wie trouwt er tegenwoordig met een gravin?"
Hij staart boos naar de jongen. Wolfgang kijkt voor zich uit en grinnikt. De jongen heeft hem gisteravond verteld dat hij zo veel als hij kon over Robin heeft opgezocht op internet. Het is eenvoudig genoeg om te weten dat Sascha Robin's broer is. In de artikelen over zijn beruchte gewonnen wedstrijd vorig jaar is Sascha's naam vaak genoeg vermeld als broer van Robin. Deze zomer heeft Sascha's naam en een klein deel van zijn aparte verleden in alle kranten gestaan nadat zijn relatie met Astrid in de openbaarheid kwam. Ook zijn naam is daarbij vaak genoeg vermeld als broer van Sascha.
Deze jongen, deze oplichter, of wie Wolfgang ook is, denkt waarschijnlijk dat hij alles gelooft. Het idee is briljant, ongeacht wat het idee werkelijk is. Je voordoen als een homojongen met problemen en Robin als held voor homojongeren aanspreken. Gaat het om afpersing? Zijn er weer mensen die denken dat een adellijke titel automatisch roem en vooral rijkdom betekent? Probeert iemand Astrid te benadelen door zijn familiereputatie nog verder zwart te maken? Is ...
Kaiser.
Alexander vertelde dat Henriette in Köln is en een situatie heeft meegenomen, zoals het binnen de familie Kaiser wordt genoemd. De jongen woont bij een vrouw met de achternaam Kaiser. Alexander heet Kaiser. Gebruikt Alexander's moeder ook de achternaam Kaiser? Wat is de naam van Alexander's vader? Charlie is erbij betrokken. Ze is de zus van Henriette. Alexander was gisteravond bij Bohling's. Sascha was daar ook bij die zakelijke bijeenkomst gisteravond. Heeft het iets te maken met de jongen? Waarom heeft Alexander niets verteld na afloop?
Alexander was gisteravond in een vreemde stemming, maar hijzelf ook. Heeft Alexander geprobeerd met hem te praten? Hij weet het niet meer omdat hijzelf nog nadacht over het provocerende gesprek met de jongen in Bohling's. Heeft hij Alexander's poging om met hem te praten over het hoofd gezien? Alexander zei dat het niets is waar Robin zich zorgen over hoeft te maken. Maar waarom was Sascha zo van slag gisteravond? Kent Alexander alle details? Verbergt zijn vriend iets voor hem? Hij kijkt serieus naar de jongen, die blijkbaar met Henriette hier is gekomen. De jongen en Alexander's verschrikkelijk manipulatieve moeder beweren dat Wolfgang Sascha's broer is. Hij moet erachter komen wat deze jongen van plan is.
"Vind je het erg als ik je een paar vragen stel?"
Wolfgang kijkt hem nieuwsgierig aan en steekt een volgende sigaret op.
"In welke stad woon je nu?"
"Lingen. Waarom?"
"Ken je de voornamen van de mensen waar je bij woont?"
"Waarom wil je dit weten? Ken jij Sascha?"
"Ik weet van een familie in Lingen af. Ik ben gewoon benieuwd of het dezelfde mensen zijn."
"Max en Henriette Kaiser."
Robin is met stomheid geslagen. De jongen die beweert Sascha's broer te zijn, woont bij de rancuneuze moeder van Alexander, precies degene die zijn manier van leven afkeurt. Het is te perfect om waar te zijn. Hij weet zijn verbazing nog net te verbergen.
"De Kaisers?"
"Ja, Henriette en Max Kaiser. Ken je ze? Ze heeft hier een zus en een zoon, Alexander."
"Ik ken de Kaisers in Lingen niet, nee, ik heb ze nooit ontmoet."
Het is geen leugen, maar hij vertelt ook niet de hele waarheid.
"Weet je Sascha's achternaam? Misschien ken ik hem."
"Achternaam? Die hebben ze me nooit verteld. Ik heb hem alleen gisteravond tien minuten gezien. Hij en Alexander. Pastoor Rudolf vertelde me later dat ze een bloed- en DNA-onderzoek willen doen."
"Dat lijkt me normaal, denk ik."
"Misschien is het voor jou normaal, maar ik vind het een behoorlijk technische manier om mij te dumpen bij een ander gezin. Wat me het meest stoort ... ze hebben beloofd voor mij te zorgen en nu bij de eerste de beste gelegenheid gaan ze mij overdragen aan iemand anders die ik niet ken. Opnieuw ergens anders plaatsen. Ik zou eigenlijk niet eens verbaasd moeten zijn. Het eindigt altijd op dezelfde manier."
"Dat spijt me. Wat heeft deze ... Wat heeft Sascha je verteld?"
"Niet veel. Eerlijk gezegd heeft niemand mij verteld waarom ik hier naar toe mee moest. Ze hebben mijzelf voor schut laten zetten, ik heb met hem geflirt en ze hebben niet eens gezegd hoe stom ik bezig was. Niemand van die stomme mensen heeft mij verteld dat hij misschien mijn broer is, dat hoorde ik pas toen we weer in het hotel waren. Daarom ben ik er vandoor gegaan. Ze houden dingen geheim voor mij ... geheimen die ik gewoon hoor te weten."
"Dat is vervelend."
Robin kijkt nu nog aandachtiger naar de jongen naast hem. Hij is nu zelf ruim drie jaar uit de gevangenis en in de tussentijd zijn routine in het opmerken van de leugens van criminelen kwijtgeraakt. Hij probeert inconsistenties en valse emoties bij de jongen op te merken. Tot nu toe heeft hij niets gevonden. Zijn leven ver weg van criminelen heeft deze vaardigheid, die goed ontwikkeld was, afgestompt.
Behalve Silke kent hij geen acteurs, maar het zal hem niet verbazen wanneer deze jongen slechts een ingehuurde acteur is, die zijn rol speelt in opdracht van Alexander's moeder. Er moet iets achter zitten, iets verschrikkelijks. Hij wil de jongen op een leugen betrappen, maar tot nu toe heeft hij geen leugen gevonden. Robin raakt eindeloos gefrustreerd om aan te moeten nemen dat de jongen de waarheid vertelt. Hij kan zich nauwelijks voorstellen dat de jongen Sascha's broer is ... en daarmee ook zijn broer.
"De pastoor vertelde dat de naam van Sascha's vader op mijn geboorteakte staat. Ik geloof dat hij Wolfgang zei. Ik heb de akte nog nooit gezien. Ze hebben hem ontvangen nadat mijn moeder is overleden. Ik heb deze foto pas gisteravond voor het eerst gezien. Hij zou er samen met mijn moeder op staan."
De jongen houdt de foto zo dat Robin hem kan zien. Robin heeft ergens angst om de foto vast te pakken, zijn verwarring haalt zijn woede nu in. Is het werkelijk mogelijk dat de jongen de waarheid spreekt? Het maakt hem bang hem wanneer hij bedenkt dat hij naast zijn jongere br...
"Ben je wel in orde?"
Wolfgang haalt hem uit zijn gedachten. Blijkbaar is hij te lang stil of reageert hij te langzaam. Robin heeft moeite om alle informatie goed te verwerken. De jongen heet Wolfgang, zijn moeder heeft hem blijkbaar de naam van zijn vader gegeven. Het is dezelfde naam als zijn eigen vader had. Hij besluit kort te antwoorden terwijl hij de foto overneemt van de jongen.
"Nee, sorry. Ik ken een paar jongens die Sascha heten en ik probeer uit te vinden welke Sascha het kan zijn."
"Echt waar? Hoeveel jongens met de naam Sascha ken je dan? Hoeveel van hen zijn verloofd met een gravin? Wat vertel jij me niet?"
Wolfgang daagt hem uit op een twijfelende, sarcastische toon, die hij nu even negeert. Hij bekijkt de foto. Het gezicht van zijn vader, een jeugdige en lachende Wolfgang Krone, kijkt hem aan. Hij geeft de foto zonder commentaar terug aan de jongen.
"Ken je deze Sascha? Als je hem ... Ik weet het niet, ik denk dat ik gewoon een keer met hem wil praten."
Robin staat op en staart lang naar de jongen met de vertrouwde heldere, blauwe ogen.
"Ja. Ik ken hem."
"Dat is geweldig. Ik bedoel, ik wil gewoon weten wie hij is. Is hij een vriend van jou?"
"Vandaag niet."
"Wat zeg je?"
Wolfgang is ondertussen ongerust opgestaan. Hij kijkt intensief naar de jongen terwijl hij beslist tot hoever hij Wolfgang kan of wil vertrouwen. Het gezicht van de jongen lijkt hem onschuldig genoeg. Het laat wat angst, onrust en een klein beetje hoop zien. De ogen van de jongen laten geen geacteerde emoties zien. Robin gromt.
"Sascha Krone is mijn broer."
De jongen staart hem verbijsterd aan en probeert iets te zeggen, maar er komt eerst geen woord uit, totdat Wolfgang hem ineens met wijdopen, vragende ogen aankijkt.
"Hou jij van je vriend?"
"Met heel mijn hart."
Hij hoeft geen seconde na te denken over zijn overtuigende en trotse antwoord, waar Wolfgang om moet glimlachen, en neemt een besluit.
"Ik heb een paar vragen voor Alexander en Sascha. Ga je mee, Wolfgang?"
Donderdag 1 september 2011
Backstreet Boys - As long as you love me
Boyzone - No Matter What
Robin's gedachten dwarrelen terwijl hij geniet van zijn koffie en ontbijt. Vandaag heeft hij vrij omdat hij aanstaand weekend moet werken op kasteel Ellerhorst, waar hij werk heeft gevonden bij de familie Von Andenberg, ondanks zijn gebrek aan ervaring. Dat is een geluk na alle eerdere tegenslagen van de afgelopen tijd.
Zijn basketbaltrainer laat hem al een jaar minder vaak meedoen met competitiewedstrijden omdat Robin zelf bang is dat iemand Alexander nog een keer iets zal aandoen. Zijn trainer neemt alle spelers van de andere teams onder de loep op meer dan alleen hun spelkwaliteiten. Hij weet dat hij zijn plaats in het team definitief kan verliezen in de winterstop of aan het einde van het seizoen.
Van Alexander mag hij sinds juni niet meer in SansFrontière werken, alhoewel zijn vriend hem tegenwoordig weer vraagt om bij te springen als het druk is. Hij heeft zijn sportopleiding noodgedwongen opgeschort aan het begin van de zomer.
De myocarditisdiagnose van deze zomer heeft al zijn plannen en dromen van een hoopvolle toekomst als professioneel sporter tot stilstand gebracht. Van zijn arts moet hij het kalm aan doen, al is beperkte fysieke activiteit toegestaan. Het grootste risico voor hem is oververmoeidheid. Hij was stiekem jaloers op Alexander toen hijzelf volledig uitgeput van een klein stukje joggen thuiskwam. Gelukkig mag hij sinds vorige maand weer een beetje aan zijn conditie werken.
Zijn laatste bezoek aan de sporthal is al meer dan een maand geleden en zelfs toen mocht hij alleen toekijken. Tijdens het eerste bezoek na zijn diagnose, is Alexander met hem meegegaan en heeft de andere sporters duidelijk gemaakt dat als Robin probeert te trainen, ze Alexander moeten bellen en hem wegsturen. Ze weten van zijn ziekenhuisopname maar slechts één persoon in het team kent de details. Dat is Kai, die als Robin's eerste trainingspartner het recht heeft om van Robin's hartconditie en de mogelijk fatale gevolgen af te weten.
Het gesprek met de jongen in Bohling's heeft alles omgedraaid. Een rustig leven met teleurstellingen, beperkte mogelijkheden en weinig vooruitzichten maakt plaats voor nieuwe hoop. De jongen geeft hem inspiratie, hij durft nu weer te dromen van en hopen op zijn sportieve toekomstbeeld. Robin wil het bespreken met Alexander, maar de sporter weet dat zijn schat alleen maar boos wordt.
Alexander's neiging om zich zorgen te maken over hem, werkt in de praktijk vaak bijna verstikkend, ook al komt deze neiging voort uit echte liefde. Robin was zich eerder niet bewust van zijn conditie toen hij zichzelf dwong om harder te trainen. Zijn eigen onachtzaamheid op zijn gezondheid kostte hem bijna zijn leven en daarom blijft Alexander nu behoedzaam op hem letten. Wanneer hij nu met Alexander gaat praten over zijn nieuwe verlangen om te sporten, kan zijn schat gaan overdrijven in zijn verstikkende devotie.
Sporten, vooral basketbal is nog steeds Robin's doel en droom, maar hij begrijpt nu dat het ook voor anderen waarde heeft. Als er iets is wat hij kan doen, dan is het iets wat hij zal doen. Alexander zou hij het graag willen vertellen, maar hij kan het niet. Nog niet.
Robin brengt vandaag eerst een verrassingsbezoek aan zijn arts, die gelukkig tijd voor hem vrijmaakt. Onder toezicht wil hij weer beginnen te sporten. De arts reageert terughoudend. Hij smeekt om toestemming en biedt aan om wekelijks voor een controle langs te komen zolang de arts het nodig vindt. De arts merkt dat Robin ergens door gemotiveerd is geraakt en geeft hem toestemming onder restricties. Niet basketballen, een beperkte dagelijkse wandeling, een uitgebreid logboek bijhouden met zijn dieet en fysieke activiteiten en meerdere keren per dag een bloeddrukmeting. De arts herhaalt dat Robin onder geen enkel beding mag beginnen met basketbaltraining, omdat dit een te groot risico voor zijn hart is. Opgetogen over deze kleine stap vooruit, stemt hij in met de compromisloze voorwaarden voordat hij de spreekkamer met een gelukkig gezicht verlaat.
Misschien lukt het om Alexander alles rustig te vertellen wanneer hij zijn schat in een goede stemming treft. Op de terugweg van de arts naar huis komt hij langs een bloemenwinkel en krijgt een idee. Met een grote bos rozen komt hij de winkel uit en loopt door naar de grote drogisterij aan de overkant.
Hij gaat naar binnen en pakt een winkelmandje. Als eerste zoekt hij badschuim. Hij kiest een crèmebad, schroeft de dop open, ruikt eraan en trekt een vies gezicht. Hij neemt een andere fles, ruikt er ook aan en glimlacht tevreden. Hij legt het in zijn mand en zoekt twee dozen waxinelichten, die iets later een plek in de mand vinden. Dan gaat hij verder naar de massage-olie. Hij merkt hoe twee tieners hem observeren en elkaar commentaar toefluisteren of giechelen. Hij neemt twee verschillende flessen olie en loopt voorbij de twee jonge meiden die zich omdraaien en geïnteresseerd naar niets in het schap zoeken. Zijn ogen bewegen vrolijk heen en weer en hij loopt verder. Hij loopt langs een schap met natuursponzen, test er een op zachtheid en legt die ook in de mand. De twee meiden observeren hem eerst vanaf de hoek van een schap en volgen hem dan.
Robin slentert goedgehumeurd verder door de paden, stopt plotseling en doet een paar stappen terug. De meiden komen net om de hoek het pad ingelopen, blijven staan en steken hun hoofd bij elkaar. Robin beoordeelt kort zijn selectie, de meiden giechelen. Robin pakt een pakje condooms. Gegiechel. Robin grinnikt en neemt een tweede pak, gooit het in zijn mand en gaat verder, achtervolgd door de twee fluisterende tieners. Robin draait zich abrupt om, loopt terug naar de condooms, grijpt een derde pakje en grijnst naar zijn stalkers. Hij klikt met zijn tong en geeft de meiden een knipoog.
"Je weet maar nooit!"
Dan draait hij zich om en loopt verder. De meiden kijken hem na met opengevallen monden, de een klampt zich met een fladderende blik vast aan de arm van de ander, de ander slikt. Bij de kassa legt Robin zijn inkopen op de band. Natuurlijk staan de twee meiden direct achter hem en ze observeren hem met een glimlach. Hij kan deze vraag om aandacht niet missen. Zijn ogen gaan nu geïrriteerd heen en weer terwijl hij de tweede fles olie grijpt en hem demonstratief goed zichtbaar op de band zet.
De meiden volgen hem met ongegeneerde aandacht en hun ogen vallen plotseling wijdopen als ze glijmiddel herkennen. Ze kijken elkaar met teleurgestelde gezichten aan, terwijl Robin betaalt en met een brede grijns naar buiten gaat. Daar denkt hij even na of hij nu alles heeft. Nee, hij mist nog aardbeien, slagroom en chocolade. In de supermarkt naast de bloemenwinkel komt hij de twee meiden weer tegen, die hem nu schuldig aankijken maar hem wel achtervolgen tot de kassa. Terwijl de cassière haar werk doet, vraagt hij zich ongerust af waarom ze achter hem aan lopen. Na het afrekenen spreekt hij ze aan.
"Hallo, wat kan ik voor jullie doen?"
"Ben jij Robin Krone, de basketballer?"
"Ja."
"Mogen wij een handtekening?"
Hij haalt een pen uit zijn jas. De meiden vertellen dat ze hem eerst niet hadden herkend. Hij lacht, deels gemeend en deels van opluchting, en geeft de meiden een handtekening. Gelukkig vragen ze hem niets over zijn boodschappen die hij nu snel naar huis brengt.
Het is al vroeg in de middag, hij moet zich haasten. Thuisgekomen zet hij de bloemen met de verpakking snel in een vaas en legt de boodschappentassen direct in de koelkast zonder ze verder op te ruimen. Hij wil naar de sporthal om daar Kai te bezoeken en met hem overleggen hoe hij de instructies van de arts goed kan opvolgen. Hij wil ook gewoon wat tijd doorbrengen op de sporthal. Hij heeft deze tijd nu nodig, zelfs als hij alleen mag toekijken. Onderweg is hij vaak afgeleid door zijn gedachten terwijl hij breed glimlachend bij het nieuwe vooruitzicht weer te kunnen sporten onderweg is naar de sporthal. Niet vandaag, niet morgen, maar binnenkort mag hij weer ...
"Ik heb je een uur geleden gebeld."
Kai roept naar hem terwijl Robin het gebouw met de specifieke sportgeur binnenkomt. Hij glimlacht en mist de warmte, de vochtigheid en het lawaai van het gebouw.
"Hoe gaat het met je?"
"Goed, dank je. Neem je je telefoon niet meer op?"
"Het ding ligt thuis. Alexander is de enige die me tegenwoordig belt. Of mijn broer. Als er een noodgeval is, dan hoeven ze alleen naar het kasteel te bellen. Ik heb niet overal op mijn werk bereik."
Kai heeft hier geen boodschap aan en spreekt opnieuw met een zachte stem.
"Ik heb je een uur geleden gebeld. Je hebt een bezoeker. Die jongen daar kwam hier binnengelopen op zoek naar jou. Hij had gehoord dat hij je hier kon vinden."
Zijn ogen bewegen onrustig heen en weer, zijn blik volgt de uitgestoken arm van Kai. Een jongen zit op een bankje in de verste hoek. De jongen ziet er vreselijk uit in een verkreukeld en vies overhemd. Hij wordt bezorgd wanneer hij Wolfgang herkent en vraagt zich ongerust af waarom juist deze jongen hier is en in deze toestand.
"Zei hij wat hij wilde?"
"Iets over problemen in de famile of iets dergelijks, ik kan er geen touw aan vastknopen. Ken je hem?"
"Ik heb hem gisteravond in Bohling's ontmoet. Hij is een fan van het team. Of mijn team."
"Of allebei, hij heeft al de goede lengte."
"Zijn de jongens vervelend geweest tegen hem?"
"Nee, ze willen niet met jou te maken krijgen. Maar de jongen is niet erg vriendelijk."
"Zijn dat ... ik weet zeker dat hij gisteravond dezelfde kleren aanhad in het restaurant. Ik ben benieuwd of hij de hele nacht buiten is geweest."
"Hij ruikt een beetje, als je dat bedoelt."
"Dank je, Kai."
Kai glimlacht en hij geeft zijn trainingspartner een klap op zijn schouder om daarna naar de jongen in de hoek van de sporthal te lopen. Zijn kleren zijn echt vies en hij ruikt alsof hij dagen niet heeft gedoucht. Wolfgang houdt zijn hoofd in zijn handen.
"Wat is er met jou gebeurd?"
Hij wacht op een antwoord dat niet komt en schudt daarna zachtjes aan Wolfgang's schouders. Op deze manier laat hij de jongen toch wakker schrikken.
"Ben je in orde, Wolfgang?"
"Niet echt. Gelukkig ben je hier, Robin."
Van dichtbij ziet de jongen er nog slechter uit, met donkere kringen onder zijn kleine ogen. Hij haalt een beker water voor hem en zorgt ervoor dat Wolfgang drinkt.
"Wat is er gebeurd?"
"Kunnen we ergens anders praten? Je vrienden zijn hier en ik wil je niet in verlegenheid brengen."
De jongen kijkt zenuwachtig om zich heen. Robin denkt even na en besluit de jongen mee te nemen naar buiten. Het herfstweer is lekker maar niet prettig genoeg om veel mensen te verleiden tot een wandeling door het nabijgelegen park. Hij vindt een bankje voor hem en Wolfgang dat voldoende prive is om te praten en publiek genoeg om zichzelf te beschermen.
Wolfgang kent hij onvoldoende om de jongen helemaal te vertrouwen. Sinds gisteravond weet hij dat de jongen hem op internet heeft gevolgd. De ontmoeting in Bohling's was toeval. Hij hoopt dat de jongen niet een soort stalker is, zoals de twee meiden eerder vandaag, en observeert Wolfgang. De jongen ploft neer op de bank, steekt een sigaret op en gaat voorover leunen met zijn ellebogen op zijn knieën.
"Zijn dat dezelfde kleren die je aanhad gisteravond? Wat is er gebeurd?"
"Ik heb het nachtleven van Köln ontdekt."
Hij vindt het geen grap en houdt Wolfgang met zijn ogen gevangen.
"Ik ben vannacht door de stad gelopen, omdat ik weggelopen ben."
Robin zucht. De jongen betekent inderdaad nieuwe moeilijkheden en nog meer problemen zodra de jongen wordt gevonden. Hij wil er niet echt bij betrokken raken.
"Wat heb je gedaan?"
De ongelovige en boze blik van Wolfgang verbaast hem.
"Wat ik bedoel ..."
"Ik meen het. Ik ben weggelopen omdat de familie waar ik nu bij woon mij probeert weer kwijt te raken."
"Wat? Hoe weet je dat?"
"Ze vonden mijn andere familie, mijn vaders familie. Ze willen dat we meewerken aan onderzoeken om zekerheid te krijgen. Als het zover is, dan zullen ze mij wegsturen."
"Hebben ze dat gezegd?"
"Niet met zoveel woorden, maar zij is er vrij duidelijk in. Ze is erg blij met deze kans om mij te herenigen met mijn familie."
"Dat is lastig. Zou je niet liever bij je familie dan bij vreemden zijn?"
"Maar ze zijn ook vreemden! Mijn ouders zijn nooit getrouwd. Hij had eerst een ander gezin. Ik weet niet of ze een affaire hadden. Ik weet alleen dat ik een veel oudere broer heb die er enorm goed uitziet. Toen ik hem gisteravond ontmoette in het restaurant, heb ik hem dat ook gezegd."
Robin kan niet anders reageren dan door hardop te lachen. Wolfgang haalt zijn schouders op en neemt een trekje van zijn sigaret.
"Ik hoop dat hij je tenminste heeft bedankt voor het compliment."
"Het was een stomme opmerking."
"Het is ergens wel grappig."
"Natuurlijk, de beste manier om jezelf te introduceren bij je nieuwe familie, is door te flirten met je nieuwe broer."
"Hoe hebben ze hem gevonden?"
"Deze foto, denk ik."
Wolfgang haalt een opgevouwen foto uit zijn zak.
"Dit is de enige foto die mijn moeder had van hem. De mensen waar ik nu bij woon, kennen zijn familie hier op de een of andere manier. Bovendien is mijn vader al dood."
"Het spijt me voor je."
De jongen raakt een gevoelige snaar bij Robin. Het is moeilijk om bij vreemden te leven. Samen met Sascha heeft hij weliswaar soortgelijke ervaringen opgedaan in hun jeugd, maar om er achter te komen dat je zonder een enkele waarschuwing vooraf wordt overgedragen aan je echte familie is erg drastisch. Hij vermoedt dat hij ook weg zou lopen wanneer hij in dezelfde situatie terecht zou komen.
"Bedankt Robin, maar het zegt me niets dat hij dood is ... ik heb hem nooit gekend. Ik ken zijn zoon niet, dus ik heb geen idee wat ik kan verwachten als ik bij hem moet gaan wonen. Weet je, ik denk niet dat ik mevrouw Kaiser erg zal missen, maar haar man is erg aardig voor mij. Zijn eigen jongens praten niet meer met hen, daarom denk ik dat hij mij bij zich wil houden."
Robin's gezicht laat even zijn verwarring zien. Zijn geest slaat alarm bij bepaalde dingen die Wolfgang vertelt, maar hij weet niet waarom. Het verhaal van de jongen komt hem vertrouwd voor. Is er iets uit zijn eigen jeugd waar hij al jaren niet meer aan heeft gedacht? In combinatie met zijn plotselinge déjà vu gevoel voelt hij een bewuste noodzaak om de jongen op afstand te houden.
Hij weet niet wat de jongen wil. Hij weet te weinig van Wolfgang. Het is gewoon een jongen die hij bij toeval tegen is gekomen in een restaurant en die het op de een of andere manier is gelukt hem op te sporen in de sporthal. Robin is niet op zijn gemak en vraagt zich af wat de bedoelingen van Wolfgang zijn. Wil hij iets? Heeft hij iets nodig? Is het trieste verhaal van de jongen waar? Charlie heeft de jongen gisteren opgehaald om naar de anderen te gaan. Er moet een kern van waarheid in zijn verhaal zitten, maar wat klopt er niet?
"Hebben ze gezegd dat jij ergens anders heen zou gaan? Hebben ze je dat echt verteld?"
"Nee, dat hebben ze niet. Weet je, Robin, ik ben te vaak weggestuurd uit te veel gezinnen, ik weet precies hoe het gaat. Ze vertellen me dat ze het beste voor mij willen. Dan ga ik hopen op een nieuwe kans en daarna ben ik weer terug bij af bij een nieuwe vreemde familie in een ander vreemd huis. Soms pak ik niet eens mijn koffers uit."
"Dat is afschuwelijk."
Wolfgang gromt en rookt in stilte verder.
"Wat ga je doen?"
"Ik weet het echt niet, Robin."
Hij ziet de innerlijke pijn in Wolfgang's ogen. De gezichtsuitdrukking van de jongen verandert van boosheid in teleurstelling. Merkt de jongen zijn twijfels op? Als dat zo is, dan is het zonder opzet.
"Maak je geen zorgen, ik ben niet naar je toe gekomen voor hulp of geld of je om een slaapplaats te vragen. Ik wil alleen met iemand praten."
"Ik denk niet dat je mijn hulp nodig hebt. Het spijt me als ik je die indruk geef."
"Nee, je kunt er niets aan doen. Ik weet dat ik geen baan of een slaapplaats of iets dergelijks kan krijgen en ik weiger om op straat te leven. Mijn moeder en ik hebben dat vaak genoeg gedaan toen ik jonger was. Ik zal wel terug moeten naar hen."
Wolfgang zucht. Robin schaamt zich voor de indruk die hij op Wolfgang maakt, ondanks zijn twijfels. Het leven van de jongen klinkt verschrikkelijk.
"Weet je, ik heb de hele nacht rondgelopen. Het was het grootste deel van de tijd fijn om alleen te zijn. Ik ben er aan gewend en het was zoals ik het wil. Zodra het kan, wil ik vertrekken en de wereld zien, ik heb niets meer wat me vasthoudt. Mijn moeder is overleden. Ze is alles wat ik ooit heb gehad. Ik wil een leven dat ik kan leven zoals ik het wil."
"Hoe zit het met de andere ... je andere familie? Wil je niet hen niet ontmoeten en proberen ze een kans te geven?"
"Alsof mijn broer plek voor mij heeft in zijn leven. Hij kent mij niet eens!"
Wolfgang gooit zijn sigaret op de grond om hem met zijn voet uit te maken.
"Robin, luister eens ... dit ga je leuk vinden ... mijn broer, iemand met de naam Sascha, is verloofd met een gravin! Kun je dat geloven? Wie trouwt er tegenwoordig met een gravin?"
Hij staart boos naar de jongen. Wolfgang kijkt voor zich uit en grinnikt. De jongen heeft hem gisteravond verteld dat hij zo veel als hij kon over Robin heeft opgezocht op internet. Het is eenvoudig genoeg om te weten dat Sascha Robin's broer is. In de artikelen over zijn beruchte gewonnen wedstrijd vorig jaar is Sascha's naam vaak genoeg vermeld als broer van Robin. Deze zomer heeft Sascha's naam en een klein deel van zijn aparte verleden in alle kranten gestaan nadat zijn relatie met Astrid in de openbaarheid kwam. Ook zijn naam is daarbij vaak genoeg vermeld als broer van Sascha.
Deze jongen, deze oplichter, of wie Wolfgang ook is, denkt waarschijnlijk dat hij alles gelooft. Het idee is briljant, ongeacht wat het idee werkelijk is. Je voordoen als een homojongen met problemen en Robin als held voor homojongeren aanspreken. Gaat het om afpersing? Zijn er weer mensen die denken dat een adellijke titel automatisch roem en vooral rijkdom betekent? Probeert iemand Astrid te benadelen door zijn familiereputatie nog verder zwart te maken? Is ...
Kaiser.
Alexander vertelde dat Henriette in Köln is en een situatie heeft meegenomen, zoals het binnen de familie Kaiser wordt genoemd. De jongen woont bij een vrouw met de achternaam Kaiser. Alexander heet Kaiser. Gebruikt Alexander's moeder ook de achternaam Kaiser? Wat is de naam van Alexander's vader? Charlie is erbij betrokken. Ze is de zus van Henriette. Alexander was gisteravond bij Bohling's. Sascha was daar ook bij die zakelijke bijeenkomst gisteravond. Heeft het iets te maken met de jongen? Waarom heeft Alexander niets verteld na afloop?
Alexander was gisteravond in een vreemde stemming, maar hijzelf ook. Heeft Alexander geprobeerd met hem te praten? Hij weet het niet meer omdat hijzelf nog nadacht over het provocerende gesprek met de jongen in Bohling's. Heeft hij Alexander's poging om met hem te praten over het hoofd gezien? Alexander zei dat het niets is waar Robin zich zorgen over hoeft te maken. Maar waarom was Sascha zo van slag gisteravond? Kent Alexander alle details? Verbergt zijn vriend iets voor hem? Hij kijkt serieus naar de jongen, die blijkbaar met Henriette hier is gekomen. De jongen en Alexander's verschrikkelijk manipulatieve moeder beweren dat Wolfgang Sascha's broer is. Hij moet erachter komen wat deze jongen van plan is.
"Vind je het erg als ik je een paar vragen stel?"
Wolfgang kijkt hem nieuwsgierig aan en steekt een volgende sigaret op.
"In welke stad woon je nu?"
"Lingen. Waarom?"
"Ken je de voornamen van de mensen waar je bij woont?"
"Waarom wil je dit weten? Ken jij Sascha?"
"Ik weet van een familie in Lingen af. Ik ben gewoon benieuwd of het dezelfde mensen zijn."
"Max en Henriette Kaiser."
Robin is met stomheid geslagen. De jongen die beweert Sascha's broer te zijn, woont bij de rancuneuze moeder van Alexander, precies degene die zijn manier van leven afkeurt. Het is te perfect om waar te zijn. Hij weet zijn verbazing nog net te verbergen.
"De Kaisers?"
"Ja, Henriette en Max Kaiser. Ken je ze? Ze heeft hier een zus en een zoon, Alexander."
"Ik ken de Kaisers in Lingen niet, nee, ik heb ze nooit ontmoet."
Het is geen leugen, maar hij vertelt ook niet de hele waarheid.
"Weet je Sascha's achternaam? Misschien ken ik hem."
"Achternaam? Die hebben ze me nooit verteld. Ik heb hem alleen gisteravond tien minuten gezien. Hij en Alexander. Pastoor Rudolf vertelde me later dat ze een bloed- en DNA-onderzoek willen doen."
"Dat lijkt me normaal, denk ik."
"Misschien is het voor jou normaal, maar ik vind het een behoorlijk technische manier om mij te dumpen bij een ander gezin. Wat me het meest stoort ... ze hebben beloofd voor mij te zorgen en nu bij de eerste de beste gelegenheid gaan ze mij overdragen aan iemand anders die ik niet ken. Opnieuw ergens anders plaatsen. Ik zou eigenlijk niet eens verbaasd moeten zijn. Het eindigt altijd op dezelfde manier."
"Dat spijt me. Wat heeft deze ... Wat heeft Sascha je verteld?"
"Niet veel. Eerlijk gezegd heeft niemand mij verteld waarom ik hier naar toe mee moest. Ze hebben mijzelf voor schut laten zetten, ik heb met hem geflirt en ze hebben niet eens gezegd hoe stom ik bezig was. Niemand van die stomme mensen heeft mij verteld dat hij misschien mijn broer is, dat hoorde ik pas toen we weer in het hotel waren. Daarom ben ik er vandoor gegaan. Ze houden dingen geheim voor mij ... geheimen die ik gewoon hoor te weten."
"Dat is vervelend."
Robin kijkt nu nog aandachtiger naar de jongen naast hem. Hij is nu zelf ruim drie jaar uit de gevangenis en in de tussentijd zijn routine in het opmerken van de leugens van criminelen kwijtgeraakt. Hij probeert inconsistenties en valse emoties bij de jongen op te merken. Tot nu toe heeft hij niets gevonden. Zijn leven ver weg van criminelen heeft deze vaardigheid, die goed ontwikkeld was, afgestompt.
Behalve Silke kent hij geen acteurs, maar het zal hem niet verbazen wanneer deze jongen slechts een ingehuurde acteur is, die zijn rol speelt in opdracht van Alexander's moeder. Er moet iets achter zitten, iets verschrikkelijks. Hij wil de jongen op een leugen betrappen, maar tot nu toe heeft hij geen leugen gevonden. Robin raakt eindeloos gefrustreerd om aan te moeten nemen dat de jongen de waarheid vertelt. Hij kan zich nauwelijks voorstellen dat de jongen Sascha's broer is ... en daarmee ook zijn broer.
"De pastoor vertelde dat de naam van Sascha's vader op mijn geboorteakte staat. Ik geloof dat hij Wolfgang zei. Ik heb de akte nog nooit gezien. Ze hebben hem ontvangen nadat mijn moeder is overleden. Ik heb deze foto pas gisteravond voor het eerst gezien. Hij zou er samen met mijn moeder op staan."
De jongen houdt de foto zo dat Robin hem kan zien. Robin heeft ergens angst om de foto vast te pakken, zijn verwarring haalt zijn woede nu in. Is het werkelijk mogelijk dat de jongen de waarheid spreekt? Het maakt hem bang hem wanneer hij bedenkt dat hij naast zijn jongere br...
"Ben je wel in orde?"
Wolfgang haalt hem uit zijn gedachten. Blijkbaar is hij te lang stil of reageert hij te langzaam. Robin heeft moeite om alle informatie goed te verwerken. De jongen heet Wolfgang, zijn moeder heeft hem blijkbaar de naam van zijn vader gegeven. Het is dezelfde naam als zijn eigen vader had. Hij besluit kort te antwoorden terwijl hij de foto overneemt van de jongen.
"Nee, sorry. Ik ken een paar jongens die Sascha heten en ik probeer uit te vinden welke Sascha het kan zijn."
"Echt waar? Hoeveel jongens met de naam Sascha ken je dan? Hoeveel van hen zijn verloofd met een gravin? Wat vertel jij me niet?"
Wolfgang daagt hem uit op een twijfelende, sarcastische toon, die hij nu even negeert. Hij bekijkt de foto. Het gezicht van zijn vader, een jeugdige en lachende Wolfgang Krone, kijkt hem aan. Hij geeft de foto zonder commentaar terug aan de jongen.
"Ken je deze Sascha? Als je hem ... Ik weet het niet, ik denk dat ik gewoon een keer met hem wil praten."
Robin staat op en staart lang naar de jongen met de vertrouwde heldere, blauwe ogen.
"Ja. Ik ken hem."
"Dat is geweldig. Ik bedoel, ik wil gewoon weten wie hij is. Is hij een vriend van jou?"
"Vandaag niet."
"Wat zeg je?"
Wolfgang is ondertussen ongerust opgestaan. Hij kijkt intensief naar de jongen terwijl hij beslist tot hoever hij Wolfgang kan of wil vertrouwen. Het gezicht van de jongen lijkt hem onschuldig genoeg. Het laat wat angst, onrust en een klein beetje hoop zien. De ogen van de jongen laten geen geacteerde emoties zien. Robin gromt.
"Sascha Krone is mijn broer."
De jongen staart hem verbijsterd aan en probeert iets te zeggen, maar er komt eerst geen woord uit, totdat Wolfgang hem ineens met wijdopen, vragende ogen aankijkt.
"Hou jij van je vriend?"
"Met heel mijn hart."
Hij hoeft geen seconde na te denken over zijn overtuigende en trotse antwoord, waar Wolfgang om moet glimlachen, en neemt een besluit.
"Ik heb een paar vragen voor Alexander en Sascha. Ga je mee, Wolfgang?"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
10
Donderdag 1 september 2011
Tamara - Ayudame Dios Mio
Tamara - Abrázame
Robin voert een gespannen gesprek met Wolfgang terwijl ze het park uitlopen op weg naar zijn huis. Hij weet niets van de bijeenkomst gisteravond in Bohling's. Wolfgang kan hem alleen vertellen wie er bij waren: Sascha, Alexander, Henriette's zakelijke zus en hun broer en advocaat. In de woorden van de jongen zijn ze knap, aantrekkelijk, koel en slim. De beschrijvingen van Wolfgang laten Robin glimlachen en verminderen de spanning tussen hen. De aanwezigheid van Lars op de bijeenkomst stelt hem iets meer op zijn gemak. In de tijd dat Lars in Köln woonde, hielden de situaties van de heks de lachspieren van Lars in beweging. De broer van Henriette is een goede advocaat en geeft niets om de familieperikelen die van tijd tot tijd uit Lingen tot in Köln doordringen.
Robin vindt het opmerkelijk dat ze er allemaal bij zijn, iedereen die te maken heeft met de bijzondere spanningen in Alexander's familie. De betrokkenheid van Lars en Charlie brengt hem op ander vermoeden. Heeft de heks een groter doel voor ogen? Het is nu onwaarschijnlijk dat het om Astrid gaat, waarschijnlijk zijn hijzelf en Alexander het doelwit van een plan. Hij zou niet weten waarom ze iets zou willen of waarom ze de moeite neemt zich te bemoeien met hun leven.
Samen met Alexander leidt hij een rustig en vooral tevreden leven. De verhalen over Alexander's moeder schilderen een beeld van een bemoeizieke dame, maar is ze ook in staat tot wreedheid? Dat is het enige punt dat hij kan bedenken als zij inderdaad van plan is hem en Alexander ongeluk te brengen. Hij komt tot de conclusie dat een ontmoeting met de heks nu onvermijdelijk is en het zal waarschijnlijk een onaangename ontmoeting worden.
Tussendoor probeert hij zo goed mogelijk Wolfgang's vragen over Sascha beantwoorden. Wat voor soort man is hij? Is hij een goede broer? Wat doet hij voor de kost? Waar woont hij?
Wanneer ze aankomen in SansFrontière, staat Laura alleen achter de bar en ze weet niet waar Sascha of Alexander zijn. Hij vindt het beter om de jongen niet in de zaak te laten wachten en brengt hem naar hun appartement. De jongen geeuwt steeds vaker en zijn geur is steeds minder aangenaam. Robin's eerste doel bij binnenkomst is de jongen onder de douche te krijgen.
"Wolfgang, daar is de badkamer. Jij kunt je douchen of een bad nemen. In de badkamer hangen rechts schone badjassen, je kunt er straks een aantrekken. Ik zal zo wat nieuw ondergoed voor je zoeken. Laat me even kijken welke maat je hebt."
Hij wil de jongen eerst iets laten eten. Blijkbaar heeft de jongen in afgelopen dagen te weinig gegeten door alle emotionele stress. Bovendien rammelt zijn eigen maag. Robin maakt zich zorgen over zijn gast. Hij kent de risico's nu wanneer je verkouden wordt. In het voorjaar heeft hij griep gehad en is te snel weer begonnen. De virusinfectie ontwikkelde zich tot myocarditis, waarvan hij de gevolgen altijd met zich mee zal blijven dragen. Zijn vader overleed aan een hartziekte. Deze zomer is hij bijna aan hetzelfde bezweken. Als zijn vader ook de vader van de jongen is, dan moet hij proberen te voorkomen dat de jongen ziek wordt. Vandaag betekent dat een stevige maaltijd en rust.
Hij blijft sceptisch over het aantal toevallige gebeurtenissen rond zijn kennismaking met de jongen. Ondanks zijn twijfels wil hij de jongen niet van zich vervreemden, ook wanneer het risico bestaat dat alle toevallige overeenkomsten niet waar blijken te zijn. Er is iets aan de jongen wat hem intrigeert, al kan hij het nu nog niet omschrijven. Hij beseft dat zijn arts kritisch zal reageren op alle spanningen van vandaag, maar hij wil zijn opbouwprogramma met logboek, dieet en lichaamsbeweging gedisciplineerd bijhouden. Zijn vernieuwde droom wil hij niet direct opgeven vanwege een beetje stress, zeker niet wanneer een nieuwe carrière meer betekenis heeft dan hij gistermorgen nog dacht.
De badkamerdeur gaat open en hij moet even slikken als hij ziet wie daar staat.
"Eh ... ik heb wat stevige soep voor je met brood en fruit."
Wolfgang gaat eerst zitten terwijl Robin alles op tafel zet. Samen eten ze rustig alles op. Hij verbaast zich even over de eetlust van de jongen, Wolfgang eet net zoveel als hijzelf. Ondertussen probeert hij alle sluimerende vermoedens van zich af te zetten. Hij kan het zich niet veroorloven toe te geven aan een eventueel opzetje van Henriette waar de jongen een rol in speelt en wil de waarheid weten voordat hij zijn gevoelens toestaat mee te spelen. Tot nu toe heeft hij alleen het verhaal van de jongen, een oude foto en de herinnering aan een sombere groep mensen, die zich in een hoek van Bohling's heeft verzameld.
"Robin, ik ben niet moe."
"Hou even die hoek van het laken vast, alsjeblieft."
Robin wijst naar de andere hoek van Dagmar's matras. Dagmar is verhuisd naar London maar ze komt meestal het laatste weekend van de maand nog langs in haar oude appartement. Alexander en hij willen de kamer niet meer aan iemand anders verhuren. Ze hopen dat ze weer terugkomt wanneer ze haar studie in London heeft afgerond. Dagmar is voor hen alletwee meer dan een goede vriendin. Daarom durft hij de jongen ook in haar kamer, haar bed te laten slapen.
"Je was de hele nacht wakker en de wallen onder je ogen vertellen mij hoe moe je bent."
De jongen blijft een beetje protesteren. Nadat hij verder aandringt, gaat Wolfgang toch liggen en valt vrijwel direct in slaap. Robin blijft nog een paar minuten op de rand van het bed zitten terwijl hij zijn emoties afweegt tegen de dingen die gedaan moeten worden.
Als eerste moet hij zijn mobiel weer bij zich gaan dragen. Wanneer hij zijn mobiel aan de lader legt, ziet hij het cijfer vijf staan. Vijf berichten. De eerste vier zijn van Kai. Zijn trainingspartner heeft het laatste bericht verstuurd terwijl hij met de jongen in het park zat te praten. Hij laat Kai weten dat alles in orde is. Dat is het niet echt, maar de jongen is nu in veiligheid en dat wil hij zijn trainingspartner laten weten. Het oudste bericht is van Alexander en vanmorgen binnengekomen.
'Situatie is nu crisis, we praten later.'
Hij denkt lang na over zijn antwoord terwijl hij de tafel afruimt. Robin wil een punt maken zonder dat er meer problemen op zijn bordje terecht komen. Hij stuurt zijn antwoord.
'Schat, zoek je iemand? Kom nu naar huis!'
Hierna begint hij het appartement op te ruimen en schoon te maken. Hij verwacht dat de heks met Alexander mee naar huis komt en wil haar geen rommelig huis presenteren, wanneer ze werkelijk zo snel oordeelt als hij heeft begrepen uit de verhalen van de anderen. Bovendien heeft hij zo iets nuttigs te doen.
Als eerste de post opruimen, dan de andere papieren die rondslingeren. Daarna schoonmaken want het helpt hem om zijn gedachten te verzetten. Is de slapende jongen in de andere kamer echt zijn broer? Iedere keer als deze of vergelijkbare gedachten naar voren komen, poetst hij iets harder of zingt mee met de radio om zichzelf af te leiden.
De rozen in de vaas herinneren hem aan de boodschappentassen in de koelkast en zijn eerdere plannen voor vanavond. Normaal zou hij de rozen kortknippen en overal in borrelglazen neerzetten samen met een waxinelichtje voordat ze een avond lang in bad liggen terwijl ze alles met elkaar bespreken en genieten van aardbeien gedompeld in chocolade en slagroom maar vooral genieten van elkaars gezelschap. Robin weet niet meer wat hij Alexander kan vertellen en besluit de eetbare spullen in de koelkast te laten. Hij haalt de rozen uit hun verpakking en snijdt ze schuin af om ze in de vaas terug te zetten op de eettafel. De andere tas legt hij gedachteloos naast de vaas, bovenop een brief van de rechtbank voor Alexander.
In de badkamer verzamelt hij Wolfgang's vuile kleren en stopt ze in een kleine zak. In zijn broekzak vindt hij de portemonnee van Wolfgang. Robin overlegt met zichzelf of hij hem mag bekijken om te zien of er een aanwijzing in zit of niet. Zijn betere ik weet hoe verkeerd het is om de portemonnee te bekijken. Hij is erg gesteld op zijn privéleven en een vreemde die zijn portemonnee bekijkt, komt daarmee in zijn privéleven. Zijn nieuwsgierige ik opent de portemonnee en inspecteert hem vluchtig. Een beetje geld, een foto van een jonge jongen en zijn identiteitskaart. De kaart geeft de naam Wolfgang Ewers prijs. De portemonnee bevat geen nieuwe aanwijzingen en hij stopt hem terug in de broekzak waar hij hem vond.
Wanneer Alexander plotseling door de deur komt binnenstormen, is Robin bijna klaar met opruimen. Het is ruim een uur nadat hij zijn bericht heeft verstuurd. Hij ziet Alexander ongerust zoekend door de kamer kijken en besluit ijskoud te blijven.
"Druk vandaag?"
"Waar is hij?"
Hij gaat onverstoorbaar verder met het schoonmaken van het aanrecht.
"Hij slaapt in Dagmar's kamer. Hij heeft afgelopen nacht hier door de stad gelopen en niet geslapen."
"Bedankt dat je hem hier naar toe hebt gebracht."
"Ja, door de straten van een vreemde stad dwalen, vind ik niets voor ... mijn ... broer."
Hij ziet hoe Alexander bevriest.
"Waarom heb je het me niet verteld, Alexander?"
"Sascha en ik hebben erover gesproken, hij wil niet dat je het weet voordat we zekerheid hebben."
Hij wil nog niet reageren. Alexander komt naar de keuken gelopen en gaat naast hem tegen het aanrecht staan. Robin spoelt op zijn gemak de vaatdoek uit in de gootsteen.
"We wisten niet hoe je zou reageren."
"Waar zijn de anderen?"
"Ze komen eraan. Henriette klaagt over de trappen."
Robin knikt en kijkt naar zijn schat. Hij legt zijn hand op Alexander's borst.
"Jij en Sascha hebben jezelf nu een groot probleem bezorgd. Maar ik weiger de heks er ook maar iets van te laten merken."
"Robin ..."
Hij loopt langs Alexander de open keuken uit en verlaat de woonkamer.
"Waar ga je heen?"
Hij geeft geen antwoord en loopt door naar Dagmar's kamer waar hij de deur opent en even naar de slapende jongen kijkt. Wolfgang ligt rustig te snurken. Ondanks het naderende bezoek wil hij de jongen niet wakker maken. Voorzichtig sluit hij de deur en keert terug naar de woonkamer, waar hij de deur naar de gang achter zich dicht doet. Alexander laat net Charlie en een ouder echtpaar binnen. Sascha is er niet bij. Hij vermoedt dat Sascha weer aan Appollonia, zijn sportvliegtuig, sleutelt in plaats van beneden aan het werk te zijn.
"Werkelijk, Alexander, dit oude gebouw heeft veel te veel trappen."
"Het houdt ons in conditie, Henriette."
"Heb je een glas water, alsjeblieft?"
Robin staat het dichtst bij de keuken en schenkt een glas water voor haar in om het zwijgend aan zijn schat te geven en weer voor de deur naar de slaapkamers te gaan staan. Charlie komt op hem af en observeert hem met een glimlach.
"Ben jij wel in orde?"
Charlie vraagt het met een zachte, vriendelijke stem. Robin haalt zijn schouders op terwijl hij zijn handen in zijn broekzak steekt en zwijgt. Charlie legt even haar hand op zijn arm en gaat daarna zitten op een stoel aan de eettafel bij het raam.
De oudere man komt naar hem toe en steekt zijn hand naar hem uit. Hij is verbaasd dat de kalende man met grijs haar en grijze ogen als pastoor gekleed gaat. Kennelijk is dit niet Alexander's vader.
"Ik ben pastoor Rudolf. Jij moet Robin zijn. Dank je voor het opvangen van Wolfgang."
"Fijn kennis te maken."
"Je kunt me gewoon Rudolf noemen, alsjeblieft."
Ondanks zijn sudderende woede op de familie Kaiser en zijn broer is hij van plan om de pastoor normale omgangsvormen te tonen. Hij glimlacht en knikt naar de man. Henriette's stem schalt door de woonkamer.
"Waar is de jongen?"
"Hij slaapt."
Zijn korte, kordate antwoord laat de anderen stilvallen. Henriette draait zich naar hem om. Haar gezichtsuitdrukking toont haar verwarring, ze heeft het moeilijk met de huidige gebeurtenissen.
Eindelijk ziet hij Henriette en hij is niet onder de indruk. De verhalen schilderen haar af als een dame groter dan het leven zelf. Ze is wel lang, maar niet erg gezet. Ze heeft donkerbruine ogen en grijs haar, Alexander heeft groene ogen en zwart haar. Ze kijkt ongerust, een zenuwtrek rond haar mond vertelt hem dat ze zich niet goed onder controle heeft. Als ze overstuur is, dan beheerst ze haar befaamde manipulatieve spelletjes minder goed, vermoedt hij. Met een beetje geluk lukt het nu om zijn verwaarloosde vaardigheid in het opsporen van leugens goed te gebruiken, zeker nu ze zich niet helemaal onder controle heeft. Hij observeert Henriette die op een reactie broedt.
"We brengen hem terug naar het hotel."
"Nee."
Zijn rustige en besliste antwoord leidt tot een verdoofde reactie van de vrouw. Alexander en Charlie kijken volledig verrast naar hem. Rudolf blijft de rust zelve en kijkt hem geïnteresseerd aan. Robin voelt dat hij iets meer moet zeggen.
"Hij moet uitrusten."
"Hij hoort bij mij te zijn."
"Hij vertrouwt je nu niet. Wolfgang denkt dat je dit allemaal doet om hem weg te sturen, net als alle andere gezinnen waar hij eerder is geweest."
"Robin."
Alexander spreekt zacht, alsof hij hem wil waarschuwen voor de veranderende houding van Henriette. Robin heeft het zelf al opgemerkt en verwacht een aanval, die direct komt.
"Wat weet je van de jongen?"
"Ik weet niet veel, behalve dat er gisteravond iets is gebeurd waardoor hij overstuur is weggelopen. Je hebt iets gedaan waardoor hij denkt dat je van hem af wil."
"Hij gaf ons niet de kans om het uit te leggen."
"Wat had je verwacht? Je hebt hem buiten je kleine bijeenkomst gisteravond in Bohling's gehouden. Je hebt hem hier naar toe gebracht zonder hem te vertellen waarom. Waarom heb je hem pas gisteravond de foto laten zien? Waarom heb je hem niet verteld wat de foto betekent? Waarom heb je hem niet laten kiezen of hem laten beslissen wel of niet naar Köln te komen?"
"We dachten dat het het beste is voor hem als we eerst met jouw familie contact zouden zoeken. We willen hem geen valse hoop geven. Als zijn verzorgers hebben we deze beslissing genomen zodat hem geen teleurstelling te wachten staat."
"Dan had je hem niet mee moeten nemen. Je kunt dit soort dingen niet geheim houden voor hem! Je had hem de foto van zijn ouders direct moeten laten zien! Het is zo compleet verkeerd. Je moet hem echt beter behandelen dan je doet vanwege alle gezinnen waar hij eerder slecht is behandeld!"
Henriette begint te huilen. Robin vat het op als emotionele manipulatie.
"Ik probeer mijn best te doen voor deze jongen. Weet je wat ik allemaal al heb gedaan? Hoe durf je mij zo vreselijk te beschuldigen terwijl je niet meer weet dan wat hij je vertelt?"
"Noem je Wolfgang een leugenaar?"
"Ik ben geen leugenaar! Ik heb hierover gesproken met Rudolf, onze pastoor. Alexander's vader en ik hebben er eindeloos over gesproken. Je staat daar en doet alsof het ons niets kan schelen. Het kan ons wel schelen. Jullie kennen ons niet, meneer Krone, wij kennen jullie niet. We weten niet wat we kunnen verwachten. Wat als jij en je broer hem niet willen leren kennen? Hoe wil je dat wij hem uitleggen dat hij meer familie heeft maar die familie niets van hem wil weten? Hoe zou je hem dat vertellen, meneer Krone?"
Robin houdt zijn adem in. Haar spel van 'wat als' heeft net zo veel kracht als zijn spel. Toch heeft hij Henriette in het defensief gedreven, ook al is haar spel een krachtige aanklacht.
"Ik weet niet hoe ik ermee om zou gaan. Het spijt me, maar hij is geen kind. Hij verdient meer dan hij wat hij tot nu toe heeft gekregen in zijn leven. Hij is zo vaak ergens opgenomen in een gezin en weer weggestuurd."
"Dat is waar."
Rudolf's woorden onderbreken het verbale gevecht. Hij merkt hoe de pastoor positie kiest tussen hem en Henriette. Robin is vastbesloten om aan geen enkel argument van Henriette toe te geven. Zijn tactiek om te pleiten voor Wolfgang dient maar een doel. Hij probeert Henriette's reacties te peilen en af te wegen. Heeft de priester hem betrapt op het spelen van de advocaat van de duivel? Hij doet een stap naar voren. Henriette doet een stap naar voren. Rudolf steekt bezwerend zijn handen omhoog.
"Van Max en Henriette, van Alexander en Charlie tot jou en je broer, ik zie dat iedereen het goede wil doen voor de jongen."
De woorden van Rudolf lijken wat spanning uit de lucht te halen.
"De jonge Wolfgang is nu het belangrijkst. Hij heeft zoveel verdriet gekend en zijn beide ouders zijn bij God. Het is belangrijk dat iedereen kalm weet te blijven zodat we kunnen doen wat er gedaan moet worden."
"Dank je, Rudolf."
Charlie's zoete stem brengt meer ontspanning in de woonkamer. Robin en Alexander kijken elkaar vragend aan. Henriette zucht niet maar haalt diep adem.
"Mag ik hem zien? We hebben ons zoveel zorgen gemaakt sinds gisteravond."
Robin kijkt haar intens aan, zich afvragend wat ze zou doen of zeggen. Hij opent de gangdeur en doet een stap opzij.
"Maak hem niet wakker. Hij moet eerst goed uitrusten."
Alexander wenkt Henriette. Hij ziet de ergernis op Alexander's gezicht terwijl ze langs hem de gang inlopen op weg naar Dagmar's kamer. Charlie kijkt naar de pastoor.
"Dank je wel, Rudolf. Je lijkt de juiste woorden te kiezen."
Hij wil proberen zijn eigen vragen beantwoord te krijgen.
"Rudolf, wat is jouw rol hierin?"
"Een vriend van mij, de pastoor van een parochie in Hannover, kwam bij mij op zoek naar een goed huis voor de jongen. Ik ben bij de Kaisers uitgekomen, daarna hebben we het Jugendamt ingeschakeld om alles officieel te regelen."
"Ik ben nog steeds woedend over de manier waarop dit is gegaan, zowel voor Wolfgang als voor mij. Ik heb heel veel vragen, maar iedereen is er zo emotioneel bij betrokken."
"Ik wil graag onder vier ogen met je praten als je dat zou willen."
"Graag. Alleen al omdat ik een gesprek zonder emoties hierover nodig heb. Ik heb feiten nodig en het hele verhaal. Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden of wat ik hierbij echt kan voelen. Ik vertrouw haar bedoelingen niet helemaal."
"Ze is een goede vrouw, Robin."
"Dat kan misschien zo zijn, ik weet het niet. Ik weet alleen dat Alexander al jarenlang geen contact met zijn ouders heeft. Charlie heeft haar eigen manier om met Henriette om te gaan. Zelfs Lars heeft waarschijnlijk een paar eigen verhalen over haar. Deze situatie, zoals de Kaisers het noemen, kan mij diep raken en ik moet met zekerheid weten hoe betrouwbaar ze is en ..."
Hij heeft zijn ogen nog steeds op Rudolf gericht. Charlie onderbreekt hem.
"Als ik mag ... Ik twijfel ook aan haar bedoelingen, maar ondanks al haar gebreken lijkt ze wel te handelen in het belang van Wolfgang. Ik raad je aan om Lars bij jullie gesprek te betrekken. Hij is advocaat en niet emotioneel betrokken. Hij kan je helpen de situatie beter te begrijpen met zijn juridische achtergrond."
"Dat is een prachtig idee."
Rudolf's reactie kan ook zijn eigen reactie zijn. Robin en Rudolf kunnen weer glimlachen.
"Bedankt, alletwee. Ik ben woedend omdat ik er buiten ben gelaten, maar ik wil niets doen waardoor de jongen verder gekwest wordt of nog meer van slag raakt."
Voetstappen klinken door de gang. Alexander begeleidt Henriette terug de woonkamer in en sluit de gangdeur achter hen. Henriette gaat aan de eettafel zitten. Charlie schuift een plastic tas en de post subtiel opzij, uit Henriette's blikveld. Henriette verbreekt de stilte.
"Alexander heeft mij ervan overtuigd Wolfgang hier vannacht te laten slapen. Ik wil dat jullie me beloven dat je hem vertelt hoe ongerust we allemaal over hem zijn."
"Zoals je wilt, Henriette."
Hij merkt de opluchting van Alexander op en tegelijk voelt hij zichzelf opgelucht. Wanneer Alexander de naam Henriette gebruikt, dan heeft hij in elk geval zichzelf onder controle. Robin wil nu beleefd blijven en Alexander's reactie versterken.
"Als hij wakker wordt en het is niet te laat, laten we hem je bellen. Hij is van plan om naar je terug te gaan. Hij moest gewoon er even tussenuit."
"We moeten gaan. Het is een lange en moeilijke dag voor ons allemaal."
Henriette hoopvolle blik en glimlach maken geen indruk op hem. Hij ziet haar vermoeidheid.
"Zou iedereen morgen naar Bohling's willen komen voor een lunch? De twee families horen samen om tafel te gaan om over Wolfgang's toekomst te praten. We moeten hem overtuigen dat we dit allemaal voor hem doen en niet tegen hem zijn. Hij moet weten wat er tot nu toe is besproken en Robin ook. Iedereen is er nu bij betrokken."
Hij is gerustgesteld door Charlie's rustige en kalmerend uitgesproken uitnodiging. Ze heeft de vermoeidheid van Henriette ook gezien. Hij wacht totdat Henriette knikt en de anderen instemmen met haar aanbod. Alexander belooft Sascha en Astrid ook uit te nodigen. Charlie komt op hem af en knijpt hem even in zijn pols. Hij buigt zich voorover om haar fluisterende stem goed te kunnen verstaan en kijkt recht in haar bruine ogen.
"Ik heb het idee dat jij hele andere plannen hebt voor vanavond, daarom heb ik voor morgenmiddag gekozen."
"Dank je, Charlie. Ik wil met Alexander praten."
Hij geeft haar een kus op haar wang als stille dank en als afscheid voordat Alexander met hun gasten naar beneden loopt. Nu hij weer even alleen is, kan hij aan tafel zitten en nadenken over wat hij Alexander wil vertellen. Robin wil ook nog met zijn broer praten.
Hun geheimhouding treft hem in zijn hart, maar ze hebben zijn toevallige ontmoeting met de jongen gisteravond ook niet verwacht. Zoveel is hem nu duidelijk geworden. Zijn optreden vandaag, zijn pleidooi voor hun slapende gast, heeft geen nieuwe feiten aan het licht gebracht. De heks is een bekwame leugenaar of een meester in het manipuleren of zij spreekt de waarheid. Net zoals tijdens zijn gesprek met Wolfgang eerder in het park, zijn hem geen leugens opgevallen. Vanzelfsprekend is het lastiger om te liegen terwijl je emotioneel reageert op een situatie waarmee ze nu te maken hebben. Het maakt het moeilijker voor hem om alles te geloven.
Totdat hij Lars en Rudolf heeft gesproken, kan Robin niet vertrouwen op wat er gebeurt. Niet volledig. Alexander komt weer terug en kijkt naar de vaas met de rozen. Zijn schat zwijgt, haalt twee bier uit de koelkast, gaat op de bank zitten en gebaart naar hem om erbij te komen zitten. Robin pakt de brief van de rechtbank voordat hij naast zijn schat gaat zitten.
"Bedankt voor de rozen, ze zijn echt mooi ... Charlie fluisterde tegen mij dat je met mij wilt ... praten?"
"Dat was voordat ik Wolfgang vandaag tegenkwam. Ik wil nu eerst echt met je praten."
"Robin, je weet dat we proberen je te ontzien?"
"Ja, maar jullie geheimzinnigheid is veel pijnlijker dan de pijn die ik van de zomer voelde met mijn hart. Het is minstens zo pijnlijk als je beslissing mij beneden te ontslaan, ook al wil je tegenwoordig dat ik je af en toe help beneden. Je moet mij echt meer vertrouwen, Alexander."
"Dat doe ik. Het is een beslissing van mij en van Sascha samen. We willen je niet verdrietig zien wanneer Wolfgang toch geen familie van je is."
"Dat is lief maar ook een gebrek aan vertrouwen in mij, Alexander."
"Ik wil dat je weet dat het me echt heel, heel erg spijt."
Robin kijkt naar het gezicht van zijn schat die zich verontschuldigt met een pruilende uitdrukking van spijt op zijn gezicht. Zijn schat begrijpt het nog steeds niet.
"Doe het nooit meer! Dat meen ik, Alexander. Ik kan meer aan dan jij denkt."
"Dat zal ik doen, Robin."
"Dank je wel. Gelukkig was die pastoor erbij. Anders was ik nog harder uitgevaren tegen de heks, die ik trouwens verdenk van een dubbele agenda."
"Ze is niet erg blij met je optreden."
"Kan me niet schelen. Wolfgang is echt overstuur van het idee dat je ouders misschien van hem af willen."
"Ik geloof niet dat ze dat van plan zijn."
"Ik hoop het voor hem. Als het wel gebeurt, heb ik haar nog meer te vertellen."
"Dat geloof ik, Robin."
"Ik ben erg goed in het maken van een sterke eerste indruk."
Hij glimlacht sarcastisch en weet Alexander hiermee iets meer op zijn gemak te stellen.
"Ik ben wel trots op je, Robin."
Alexander glimlacht voorzichtig en leunt tegen zijn schouder om de brief van de rechtbank open te maken en aandachtig te lezen. Alexander legt het papier opzij en kijkt meer dan opgelucht naar Robin.
"Negen jaar. Die ... die jongen, die mij in elkaar heeft geslagen, heeft negen jaar gekregen ... voor het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel en poging tot doodslag."
"Eindelijk goed nieuws. Stuur je Charlie een berichtje, zodat zij ook opgelucht adem kan halen?"
Hij slaat zijn arm om Alexander en geeft zijn vriend een tedere zoen, hij weet waar Alexander nu aan denkt. Zijn eigen gedachten gaan ook meer dan een jaar terug, naar de fatale avond toen hij even wegging om de lege flessen weg te brengen en een paar minuten later Alexander hevig bloedend in het trappenhuis vond. Iets later stuurt Alexander zijn favoriete tante het nieuws en kijkt daarna naar zijn vriend met een bepaalde blik in zijn ogen.
"Je wilde nog ... praten met deze knappe man?"
"Straks ... eerst een hapje eten, we hebben nog de hele avond."
Donderdag 1 september 2011
Tamara - Ayudame Dios Mio
Tamara - Abrázame
Robin voert een gespannen gesprek met Wolfgang terwijl ze het park uitlopen op weg naar zijn huis. Hij weet niets van de bijeenkomst gisteravond in Bohling's. Wolfgang kan hem alleen vertellen wie er bij waren: Sascha, Alexander, Henriette's zakelijke zus en hun broer en advocaat. In de woorden van de jongen zijn ze knap, aantrekkelijk, koel en slim. De beschrijvingen van Wolfgang laten Robin glimlachen en verminderen de spanning tussen hen. De aanwezigheid van Lars op de bijeenkomst stelt hem iets meer op zijn gemak. In de tijd dat Lars in Köln woonde, hielden de situaties van de heks de lachspieren van Lars in beweging. De broer van Henriette is een goede advocaat en geeft niets om de familieperikelen die van tijd tot tijd uit Lingen tot in Köln doordringen.
Robin vindt het opmerkelijk dat ze er allemaal bij zijn, iedereen die te maken heeft met de bijzondere spanningen in Alexander's familie. De betrokkenheid van Lars en Charlie brengt hem op ander vermoeden. Heeft de heks een groter doel voor ogen? Het is nu onwaarschijnlijk dat het om Astrid gaat, waarschijnlijk zijn hijzelf en Alexander het doelwit van een plan. Hij zou niet weten waarom ze iets zou willen of waarom ze de moeite neemt zich te bemoeien met hun leven.
Samen met Alexander leidt hij een rustig en vooral tevreden leven. De verhalen over Alexander's moeder schilderen een beeld van een bemoeizieke dame, maar is ze ook in staat tot wreedheid? Dat is het enige punt dat hij kan bedenken als zij inderdaad van plan is hem en Alexander ongeluk te brengen. Hij komt tot de conclusie dat een ontmoeting met de heks nu onvermijdelijk is en het zal waarschijnlijk een onaangename ontmoeting worden.
Tussendoor probeert hij zo goed mogelijk Wolfgang's vragen over Sascha beantwoorden. Wat voor soort man is hij? Is hij een goede broer? Wat doet hij voor de kost? Waar woont hij?
Wanneer ze aankomen in SansFrontière, staat Laura alleen achter de bar en ze weet niet waar Sascha of Alexander zijn. Hij vindt het beter om de jongen niet in de zaak te laten wachten en brengt hem naar hun appartement. De jongen geeuwt steeds vaker en zijn geur is steeds minder aangenaam. Robin's eerste doel bij binnenkomst is de jongen onder de douche te krijgen.
"Wolfgang, daar is de badkamer. Jij kunt je douchen of een bad nemen. In de badkamer hangen rechts schone badjassen, je kunt er straks een aantrekken. Ik zal zo wat nieuw ondergoed voor je zoeken. Laat me even kijken welke maat je hebt."
Hij wil de jongen eerst iets laten eten. Blijkbaar heeft de jongen in afgelopen dagen te weinig gegeten door alle emotionele stress. Bovendien rammelt zijn eigen maag. Robin maakt zich zorgen over zijn gast. Hij kent de risico's nu wanneer je verkouden wordt. In het voorjaar heeft hij griep gehad en is te snel weer begonnen. De virusinfectie ontwikkelde zich tot myocarditis, waarvan hij de gevolgen altijd met zich mee zal blijven dragen. Zijn vader overleed aan een hartziekte. Deze zomer is hij bijna aan hetzelfde bezweken. Als zijn vader ook de vader van de jongen is, dan moet hij proberen te voorkomen dat de jongen ziek wordt. Vandaag betekent dat een stevige maaltijd en rust.
Hij blijft sceptisch over het aantal toevallige gebeurtenissen rond zijn kennismaking met de jongen. Ondanks zijn twijfels wil hij de jongen niet van zich vervreemden, ook wanneer het risico bestaat dat alle toevallige overeenkomsten niet waar blijken te zijn. Er is iets aan de jongen wat hem intrigeert, al kan hij het nu nog niet omschrijven. Hij beseft dat zijn arts kritisch zal reageren op alle spanningen van vandaag, maar hij wil zijn opbouwprogramma met logboek, dieet en lichaamsbeweging gedisciplineerd bijhouden. Zijn vernieuwde droom wil hij niet direct opgeven vanwege een beetje stress, zeker niet wanneer een nieuwe carrière meer betekenis heeft dan hij gistermorgen nog dacht.
De badkamerdeur gaat open en hij moet even slikken als hij ziet wie daar staat.
"Eh ... ik heb wat stevige soep voor je met brood en fruit."
Wolfgang gaat eerst zitten terwijl Robin alles op tafel zet. Samen eten ze rustig alles op. Hij verbaast zich even over de eetlust van de jongen, Wolfgang eet net zoveel als hijzelf. Ondertussen probeert hij alle sluimerende vermoedens van zich af te zetten. Hij kan het zich niet veroorloven toe te geven aan een eventueel opzetje van Henriette waar de jongen een rol in speelt en wil de waarheid weten voordat hij zijn gevoelens toestaat mee te spelen. Tot nu toe heeft hij alleen het verhaal van de jongen, een oude foto en de herinnering aan een sombere groep mensen, die zich in een hoek van Bohling's heeft verzameld.
"Robin, ik ben niet moe."
"Hou even die hoek van het laken vast, alsjeblieft."
Robin wijst naar de andere hoek van Dagmar's matras. Dagmar is verhuisd naar London maar ze komt meestal het laatste weekend van de maand nog langs in haar oude appartement. Alexander en hij willen de kamer niet meer aan iemand anders verhuren. Ze hopen dat ze weer terugkomt wanneer ze haar studie in London heeft afgerond. Dagmar is voor hen alletwee meer dan een goede vriendin. Daarom durft hij de jongen ook in haar kamer, haar bed te laten slapen.
"Je was de hele nacht wakker en de wallen onder je ogen vertellen mij hoe moe je bent."
De jongen blijft een beetje protesteren. Nadat hij verder aandringt, gaat Wolfgang toch liggen en valt vrijwel direct in slaap. Robin blijft nog een paar minuten op de rand van het bed zitten terwijl hij zijn emoties afweegt tegen de dingen die gedaan moeten worden.
Als eerste moet hij zijn mobiel weer bij zich gaan dragen. Wanneer hij zijn mobiel aan de lader legt, ziet hij het cijfer vijf staan. Vijf berichten. De eerste vier zijn van Kai. Zijn trainingspartner heeft het laatste bericht verstuurd terwijl hij met de jongen in het park zat te praten. Hij laat Kai weten dat alles in orde is. Dat is het niet echt, maar de jongen is nu in veiligheid en dat wil hij zijn trainingspartner laten weten. Het oudste bericht is van Alexander en vanmorgen binnengekomen.
'Situatie is nu crisis, we praten later.'
Hij denkt lang na over zijn antwoord terwijl hij de tafel afruimt. Robin wil een punt maken zonder dat er meer problemen op zijn bordje terecht komen. Hij stuurt zijn antwoord.
'Schat, zoek je iemand? Kom nu naar huis!'
Hierna begint hij het appartement op te ruimen en schoon te maken. Hij verwacht dat de heks met Alexander mee naar huis komt en wil haar geen rommelig huis presenteren, wanneer ze werkelijk zo snel oordeelt als hij heeft begrepen uit de verhalen van de anderen. Bovendien heeft hij zo iets nuttigs te doen.
Als eerste de post opruimen, dan de andere papieren die rondslingeren. Daarna schoonmaken want het helpt hem om zijn gedachten te verzetten. Is de slapende jongen in de andere kamer echt zijn broer? Iedere keer als deze of vergelijkbare gedachten naar voren komen, poetst hij iets harder of zingt mee met de radio om zichzelf af te leiden.
De rozen in de vaas herinneren hem aan de boodschappentassen in de koelkast en zijn eerdere plannen voor vanavond. Normaal zou hij de rozen kortknippen en overal in borrelglazen neerzetten samen met een waxinelichtje voordat ze een avond lang in bad liggen terwijl ze alles met elkaar bespreken en genieten van aardbeien gedompeld in chocolade en slagroom maar vooral genieten van elkaars gezelschap. Robin weet niet meer wat hij Alexander kan vertellen en besluit de eetbare spullen in de koelkast te laten. Hij haalt de rozen uit hun verpakking en snijdt ze schuin af om ze in de vaas terug te zetten op de eettafel. De andere tas legt hij gedachteloos naast de vaas, bovenop een brief van de rechtbank voor Alexander.
In de badkamer verzamelt hij Wolfgang's vuile kleren en stopt ze in een kleine zak. In zijn broekzak vindt hij de portemonnee van Wolfgang. Robin overlegt met zichzelf of hij hem mag bekijken om te zien of er een aanwijzing in zit of niet. Zijn betere ik weet hoe verkeerd het is om de portemonnee te bekijken. Hij is erg gesteld op zijn privéleven en een vreemde die zijn portemonnee bekijkt, komt daarmee in zijn privéleven. Zijn nieuwsgierige ik opent de portemonnee en inspecteert hem vluchtig. Een beetje geld, een foto van een jonge jongen en zijn identiteitskaart. De kaart geeft de naam Wolfgang Ewers prijs. De portemonnee bevat geen nieuwe aanwijzingen en hij stopt hem terug in de broekzak waar hij hem vond.
Wanneer Alexander plotseling door de deur komt binnenstormen, is Robin bijna klaar met opruimen. Het is ruim een uur nadat hij zijn bericht heeft verstuurd. Hij ziet Alexander ongerust zoekend door de kamer kijken en besluit ijskoud te blijven.
"Druk vandaag?"
"Waar is hij?"
Hij gaat onverstoorbaar verder met het schoonmaken van het aanrecht.
"Hij slaapt in Dagmar's kamer. Hij heeft afgelopen nacht hier door de stad gelopen en niet geslapen."
"Bedankt dat je hem hier naar toe hebt gebracht."
"Ja, door de straten van een vreemde stad dwalen, vind ik niets voor ... mijn ... broer."
Hij ziet hoe Alexander bevriest.
"Waarom heb je het me niet verteld, Alexander?"
"Sascha en ik hebben erover gesproken, hij wil niet dat je het weet voordat we zekerheid hebben."
Hij wil nog niet reageren. Alexander komt naar de keuken gelopen en gaat naast hem tegen het aanrecht staan. Robin spoelt op zijn gemak de vaatdoek uit in de gootsteen.
"We wisten niet hoe je zou reageren."
"Waar zijn de anderen?"
"Ze komen eraan. Henriette klaagt over de trappen."
Robin knikt en kijkt naar zijn schat. Hij legt zijn hand op Alexander's borst.
"Jij en Sascha hebben jezelf nu een groot probleem bezorgd. Maar ik weiger de heks er ook maar iets van te laten merken."
"Robin ..."
Hij loopt langs Alexander de open keuken uit en verlaat de woonkamer.
"Waar ga je heen?"
Hij geeft geen antwoord en loopt door naar Dagmar's kamer waar hij de deur opent en even naar de slapende jongen kijkt. Wolfgang ligt rustig te snurken. Ondanks het naderende bezoek wil hij de jongen niet wakker maken. Voorzichtig sluit hij de deur en keert terug naar de woonkamer, waar hij de deur naar de gang achter zich dicht doet. Alexander laat net Charlie en een ouder echtpaar binnen. Sascha is er niet bij. Hij vermoedt dat Sascha weer aan Appollonia, zijn sportvliegtuig, sleutelt in plaats van beneden aan het werk te zijn.
"Werkelijk, Alexander, dit oude gebouw heeft veel te veel trappen."
"Het houdt ons in conditie, Henriette."
"Heb je een glas water, alsjeblieft?"
Robin staat het dichtst bij de keuken en schenkt een glas water voor haar in om het zwijgend aan zijn schat te geven en weer voor de deur naar de slaapkamers te gaan staan. Charlie komt op hem af en observeert hem met een glimlach.
"Ben jij wel in orde?"
Charlie vraagt het met een zachte, vriendelijke stem. Robin haalt zijn schouders op terwijl hij zijn handen in zijn broekzak steekt en zwijgt. Charlie legt even haar hand op zijn arm en gaat daarna zitten op een stoel aan de eettafel bij het raam.
De oudere man komt naar hem toe en steekt zijn hand naar hem uit. Hij is verbaasd dat de kalende man met grijs haar en grijze ogen als pastoor gekleed gaat. Kennelijk is dit niet Alexander's vader.
"Ik ben pastoor Rudolf. Jij moet Robin zijn. Dank je voor het opvangen van Wolfgang."
"Fijn kennis te maken."
"Je kunt me gewoon Rudolf noemen, alsjeblieft."
Ondanks zijn sudderende woede op de familie Kaiser en zijn broer is hij van plan om de pastoor normale omgangsvormen te tonen. Hij glimlacht en knikt naar de man. Henriette's stem schalt door de woonkamer.
"Waar is de jongen?"
"Hij slaapt."
Zijn korte, kordate antwoord laat de anderen stilvallen. Henriette draait zich naar hem om. Haar gezichtsuitdrukking toont haar verwarring, ze heeft het moeilijk met de huidige gebeurtenissen.
Eindelijk ziet hij Henriette en hij is niet onder de indruk. De verhalen schilderen haar af als een dame groter dan het leven zelf. Ze is wel lang, maar niet erg gezet. Ze heeft donkerbruine ogen en grijs haar, Alexander heeft groene ogen en zwart haar. Ze kijkt ongerust, een zenuwtrek rond haar mond vertelt hem dat ze zich niet goed onder controle heeft. Als ze overstuur is, dan beheerst ze haar befaamde manipulatieve spelletjes minder goed, vermoedt hij. Met een beetje geluk lukt het nu om zijn verwaarloosde vaardigheid in het opsporen van leugens goed te gebruiken, zeker nu ze zich niet helemaal onder controle heeft. Hij observeert Henriette die op een reactie broedt.
"We brengen hem terug naar het hotel."
"Nee."
Zijn rustige en besliste antwoord leidt tot een verdoofde reactie van de vrouw. Alexander en Charlie kijken volledig verrast naar hem. Rudolf blijft de rust zelve en kijkt hem geïnteresseerd aan. Robin voelt dat hij iets meer moet zeggen.
"Hij moet uitrusten."
"Hij hoort bij mij te zijn."
"Hij vertrouwt je nu niet. Wolfgang denkt dat je dit allemaal doet om hem weg te sturen, net als alle andere gezinnen waar hij eerder is geweest."
"Robin."
Alexander spreekt zacht, alsof hij hem wil waarschuwen voor de veranderende houding van Henriette. Robin heeft het zelf al opgemerkt en verwacht een aanval, die direct komt.
"Wat weet je van de jongen?"
"Ik weet niet veel, behalve dat er gisteravond iets is gebeurd waardoor hij overstuur is weggelopen. Je hebt iets gedaan waardoor hij denkt dat je van hem af wil."
"Hij gaf ons niet de kans om het uit te leggen."
"Wat had je verwacht? Je hebt hem buiten je kleine bijeenkomst gisteravond in Bohling's gehouden. Je hebt hem hier naar toe gebracht zonder hem te vertellen waarom. Waarom heb je hem pas gisteravond de foto laten zien? Waarom heb je hem niet verteld wat de foto betekent? Waarom heb je hem niet laten kiezen of hem laten beslissen wel of niet naar Köln te komen?"
"We dachten dat het het beste is voor hem als we eerst met jouw familie contact zouden zoeken. We willen hem geen valse hoop geven. Als zijn verzorgers hebben we deze beslissing genomen zodat hem geen teleurstelling te wachten staat."
"Dan had je hem niet mee moeten nemen. Je kunt dit soort dingen niet geheim houden voor hem! Je had hem de foto van zijn ouders direct moeten laten zien! Het is zo compleet verkeerd. Je moet hem echt beter behandelen dan je doet vanwege alle gezinnen waar hij eerder slecht is behandeld!"
Henriette begint te huilen. Robin vat het op als emotionele manipulatie.
"Ik probeer mijn best te doen voor deze jongen. Weet je wat ik allemaal al heb gedaan? Hoe durf je mij zo vreselijk te beschuldigen terwijl je niet meer weet dan wat hij je vertelt?"
"Noem je Wolfgang een leugenaar?"
"Ik ben geen leugenaar! Ik heb hierover gesproken met Rudolf, onze pastoor. Alexander's vader en ik hebben er eindeloos over gesproken. Je staat daar en doet alsof het ons niets kan schelen. Het kan ons wel schelen. Jullie kennen ons niet, meneer Krone, wij kennen jullie niet. We weten niet wat we kunnen verwachten. Wat als jij en je broer hem niet willen leren kennen? Hoe wil je dat wij hem uitleggen dat hij meer familie heeft maar die familie niets van hem wil weten? Hoe zou je hem dat vertellen, meneer Krone?"
Robin houdt zijn adem in. Haar spel van 'wat als' heeft net zo veel kracht als zijn spel. Toch heeft hij Henriette in het defensief gedreven, ook al is haar spel een krachtige aanklacht.
"Ik weet niet hoe ik ermee om zou gaan. Het spijt me, maar hij is geen kind. Hij verdient meer dan hij wat hij tot nu toe heeft gekregen in zijn leven. Hij is zo vaak ergens opgenomen in een gezin en weer weggestuurd."
"Dat is waar."
Rudolf's woorden onderbreken het verbale gevecht. Hij merkt hoe de pastoor positie kiest tussen hem en Henriette. Robin is vastbesloten om aan geen enkel argument van Henriette toe te geven. Zijn tactiek om te pleiten voor Wolfgang dient maar een doel. Hij probeert Henriette's reacties te peilen en af te wegen. Heeft de priester hem betrapt op het spelen van de advocaat van de duivel? Hij doet een stap naar voren. Henriette doet een stap naar voren. Rudolf steekt bezwerend zijn handen omhoog.
"Van Max en Henriette, van Alexander en Charlie tot jou en je broer, ik zie dat iedereen het goede wil doen voor de jongen."
De woorden van Rudolf lijken wat spanning uit de lucht te halen.
"De jonge Wolfgang is nu het belangrijkst. Hij heeft zoveel verdriet gekend en zijn beide ouders zijn bij God. Het is belangrijk dat iedereen kalm weet te blijven zodat we kunnen doen wat er gedaan moet worden."
"Dank je, Rudolf."
Charlie's zoete stem brengt meer ontspanning in de woonkamer. Robin en Alexander kijken elkaar vragend aan. Henriette zucht niet maar haalt diep adem.
"Mag ik hem zien? We hebben ons zoveel zorgen gemaakt sinds gisteravond."
Robin kijkt haar intens aan, zich afvragend wat ze zou doen of zeggen. Hij opent de gangdeur en doet een stap opzij.
"Maak hem niet wakker. Hij moet eerst goed uitrusten."
Alexander wenkt Henriette. Hij ziet de ergernis op Alexander's gezicht terwijl ze langs hem de gang inlopen op weg naar Dagmar's kamer. Charlie kijkt naar de pastoor.
"Dank je wel, Rudolf. Je lijkt de juiste woorden te kiezen."
Hij wil proberen zijn eigen vragen beantwoord te krijgen.
"Rudolf, wat is jouw rol hierin?"
"Een vriend van mij, de pastoor van een parochie in Hannover, kwam bij mij op zoek naar een goed huis voor de jongen. Ik ben bij de Kaisers uitgekomen, daarna hebben we het Jugendamt ingeschakeld om alles officieel te regelen."
"Ik ben nog steeds woedend over de manier waarop dit is gegaan, zowel voor Wolfgang als voor mij. Ik heb heel veel vragen, maar iedereen is er zo emotioneel bij betrokken."
"Ik wil graag onder vier ogen met je praten als je dat zou willen."
"Graag. Alleen al omdat ik een gesprek zonder emoties hierover nodig heb. Ik heb feiten nodig en het hele verhaal. Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden of wat ik hierbij echt kan voelen. Ik vertrouw haar bedoelingen niet helemaal."
"Ze is een goede vrouw, Robin."
"Dat kan misschien zo zijn, ik weet het niet. Ik weet alleen dat Alexander al jarenlang geen contact met zijn ouders heeft. Charlie heeft haar eigen manier om met Henriette om te gaan. Zelfs Lars heeft waarschijnlijk een paar eigen verhalen over haar. Deze situatie, zoals de Kaisers het noemen, kan mij diep raken en ik moet met zekerheid weten hoe betrouwbaar ze is en ..."
Hij heeft zijn ogen nog steeds op Rudolf gericht. Charlie onderbreekt hem.
"Als ik mag ... Ik twijfel ook aan haar bedoelingen, maar ondanks al haar gebreken lijkt ze wel te handelen in het belang van Wolfgang. Ik raad je aan om Lars bij jullie gesprek te betrekken. Hij is advocaat en niet emotioneel betrokken. Hij kan je helpen de situatie beter te begrijpen met zijn juridische achtergrond."
"Dat is een prachtig idee."
Rudolf's reactie kan ook zijn eigen reactie zijn. Robin en Rudolf kunnen weer glimlachen.
"Bedankt, alletwee. Ik ben woedend omdat ik er buiten ben gelaten, maar ik wil niets doen waardoor de jongen verder gekwest wordt of nog meer van slag raakt."
Voetstappen klinken door de gang. Alexander begeleidt Henriette terug de woonkamer in en sluit de gangdeur achter hen. Henriette gaat aan de eettafel zitten. Charlie schuift een plastic tas en de post subtiel opzij, uit Henriette's blikveld. Henriette verbreekt de stilte.
"Alexander heeft mij ervan overtuigd Wolfgang hier vannacht te laten slapen. Ik wil dat jullie me beloven dat je hem vertelt hoe ongerust we allemaal over hem zijn."
"Zoals je wilt, Henriette."
Hij merkt de opluchting van Alexander op en tegelijk voelt hij zichzelf opgelucht. Wanneer Alexander de naam Henriette gebruikt, dan heeft hij in elk geval zichzelf onder controle. Robin wil nu beleefd blijven en Alexander's reactie versterken.
"Als hij wakker wordt en het is niet te laat, laten we hem je bellen. Hij is van plan om naar je terug te gaan. Hij moest gewoon er even tussenuit."
"We moeten gaan. Het is een lange en moeilijke dag voor ons allemaal."
Henriette hoopvolle blik en glimlach maken geen indruk op hem. Hij ziet haar vermoeidheid.
"Zou iedereen morgen naar Bohling's willen komen voor een lunch? De twee families horen samen om tafel te gaan om over Wolfgang's toekomst te praten. We moeten hem overtuigen dat we dit allemaal voor hem doen en niet tegen hem zijn. Hij moet weten wat er tot nu toe is besproken en Robin ook. Iedereen is er nu bij betrokken."
Hij is gerustgesteld door Charlie's rustige en kalmerend uitgesproken uitnodiging. Ze heeft de vermoeidheid van Henriette ook gezien. Hij wacht totdat Henriette knikt en de anderen instemmen met haar aanbod. Alexander belooft Sascha en Astrid ook uit te nodigen. Charlie komt op hem af en knijpt hem even in zijn pols. Hij buigt zich voorover om haar fluisterende stem goed te kunnen verstaan en kijkt recht in haar bruine ogen.
"Ik heb het idee dat jij hele andere plannen hebt voor vanavond, daarom heb ik voor morgenmiddag gekozen."
"Dank je, Charlie. Ik wil met Alexander praten."
Hij geeft haar een kus op haar wang als stille dank en als afscheid voordat Alexander met hun gasten naar beneden loopt. Nu hij weer even alleen is, kan hij aan tafel zitten en nadenken over wat hij Alexander wil vertellen. Robin wil ook nog met zijn broer praten.
Hun geheimhouding treft hem in zijn hart, maar ze hebben zijn toevallige ontmoeting met de jongen gisteravond ook niet verwacht. Zoveel is hem nu duidelijk geworden. Zijn optreden vandaag, zijn pleidooi voor hun slapende gast, heeft geen nieuwe feiten aan het licht gebracht. De heks is een bekwame leugenaar of een meester in het manipuleren of zij spreekt de waarheid. Net zoals tijdens zijn gesprek met Wolfgang eerder in het park, zijn hem geen leugens opgevallen. Vanzelfsprekend is het lastiger om te liegen terwijl je emotioneel reageert op een situatie waarmee ze nu te maken hebben. Het maakt het moeilijker voor hem om alles te geloven.
Totdat hij Lars en Rudolf heeft gesproken, kan Robin niet vertrouwen op wat er gebeurt. Niet volledig. Alexander komt weer terug en kijkt naar de vaas met de rozen. Zijn schat zwijgt, haalt twee bier uit de koelkast, gaat op de bank zitten en gebaart naar hem om erbij te komen zitten. Robin pakt de brief van de rechtbank voordat hij naast zijn schat gaat zitten.
"Bedankt voor de rozen, ze zijn echt mooi ... Charlie fluisterde tegen mij dat je met mij wilt ... praten?"
"Dat was voordat ik Wolfgang vandaag tegenkwam. Ik wil nu eerst echt met je praten."
"Robin, je weet dat we proberen je te ontzien?"
"Ja, maar jullie geheimzinnigheid is veel pijnlijker dan de pijn die ik van de zomer voelde met mijn hart. Het is minstens zo pijnlijk als je beslissing mij beneden te ontslaan, ook al wil je tegenwoordig dat ik je af en toe help beneden. Je moet mij echt meer vertrouwen, Alexander."
"Dat doe ik. Het is een beslissing van mij en van Sascha samen. We willen je niet verdrietig zien wanneer Wolfgang toch geen familie van je is."
"Dat is lief maar ook een gebrek aan vertrouwen in mij, Alexander."
"Ik wil dat je weet dat het me echt heel, heel erg spijt."
Robin kijkt naar het gezicht van zijn schat die zich verontschuldigt met een pruilende uitdrukking van spijt op zijn gezicht. Zijn schat begrijpt het nog steeds niet.
"Doe het nooit meer! Dat meen ik, Alexander. Ik kan meer aan dan jij denkt."
"Dat zal ik doen, Robin."
"Dank je wel. Gelukkig was die pastoor erbij. Anders was ik nog harder uitgevaren tegen de heks, die ik trouwens verdenk van een dubbele agenda."
"Ze is niet erg blij met je optreden."
"Kan me niet schelen. Wolfgang is echt overstuur van het idee dat je ouders misschien van hem af willen."
"Ik geloof niet dat ze dat van plan zijn."
"Ik hoop het voor hem. Als het wel gebeurt, heb ik haar nog meer te vertellen."
"Dat geloof ik, Robin."
"Ik ben erg goed in het maken van een sterke eerste indruk."
Hij glimlacht sarcastisch en weet Alexander hiermee iets meer op zijn gemak te stellen.
"Ik ben wel trots op je, Robin."
Alexander glimlacht voorzichtig en leunt tegen zijn schouder om de brief van de rechtbank open te maken en aandachtig te lezen. Alexander legt het papier opzij en kijkt meer dan opgelucht naar Robin.
"Negen jaar. Die ... die jongen, die mij in elkaar heeft geslagen, heeft negen jaar gekregen ... voor het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel en poging tot doodslag."
"Eindelijk goed nieuws. Stuur je Charlie een berichtje, zodat zij ook opgelucht adem kan halen?"
Hij slaat zijn arm om Alexander en geeft zijn vriend een tedere zoen, hij weet waar Alexander nu aan denkt. Zijn eigen gedachten gaan ook meer dan een jaar terug, naar de fatale avond toen hij even wegging om de lege flessen weg te brengen en een paar minuten later Alexander hevig bloedend in het trappenhuis vond. Iets later stuurt Alexander zijn favoriete tante het nieuws en kijkt daarna naar zijn vriend met een bepaalde blik in zijn ogen.
"Je wilde nog ... praten met deze knappe man?"
"Straks ... eerst een hapje eten, we hebben nog de hele avond."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
11
Vrijdag 2 september 2011
Kate Perry - Thinking Of You
Wolfgang schrikt wakker uit een nachtmerrie. Het is dezelfde Alptraum die hem iedere keer plaagt wanneer hij niet meer zeker is over zijn plek in een gezin. In zijn droom is hij een geest en onderweg. Alle gelukkige gezinnen, die hij tegenkomt, negeren hem. Hun kinderen lachen en spelen met elkaar maar merken niets van zijn aanwezigheid. Zijn vertwijfelde smeekbedes worden niet gehoord. De ouders lachen en kijken langs hem heen naar hun spelende kinderen. De ouders zien hem niet staan, hij is voor hen onzichtbaar, hij bestaat niet meer voor hen. Aan het einde van deze droom is het nacht en is hij alleen achtergebleven buiten op straat. Hij vindt zichzelf terug in de oude straten van Köln Altstadt. De buitenlichten van de huizen gaan uit en de deuren gaan dicht terwijl hij voorbij wandelt. Achter hem gaat de straatverlichting weer aan, de huizen blijven donker en gesloten.
In zijn droom ziet hij Robin, die langs hem heen loopt en het eenzame jonge spook niet kan zien. Hij wil Robin's vriend zijn. Wanhopig hoopt hij dat Robin hem kan zien en hij begint te huilen, te schreeuwen, te stampvoeten wanneer Robin doorloopt. Robin wandelt steeds verder bij hem vandaan en verdwijnt tenslotte in het donker. Teleurgesteld zoekt hij verder om zich heen naar iemand die hij misschiek kent en ontdekt een vreemde kamer. Het is een andere kamer dan hij ooit heeft gezien. De schrik trekt schoksgewijs door zijn hele lichaam.
Wolfgang kijkt uit het raam, ziet de donkere nachthemel en probeert zijn opkomende tranen tegen te houden. Hij veegt zijn gezicht droog, stapt uit bed en tast voorzichtig door de vreemde en donkere ruimte totdat hij de deur vindt. Met zijn hand voelt hij langs de muur totdat hij de schakelaar vindt en eindelijk het licht aan kan doen. Hij is ergens anders dan waar hij dacht te zijn.
Hij is op een plek waar hij niet de moeite heeft genomen om uit te pakken. Er staat een stapel dozen langs de muur. Het bed is niet van hem. Hij raakt in paniek. Waar zijn zijn boeken? Waar is de foto van zijn moeder?
Langzaam komt zijn geheugen terug en herinnert hij zich waar hij is. Zijn ademhaling wordt rustiger. Hij draait zich om en ziet op de binnenkant van de deur een briefje hangen.
'Goedemorgen slaapkop,
Het is goed dat je niet moe bent.
Henriette en Rudolf zijn hier geweest.
We hebben je laten slapen.
Ze zijn erg ongerust over je.
Ze zijn blij om te weten dat je veilig bent.
Iedereen komt morgen bij elkaar voor een lunch.
De badkamer en de keuken weet je te vinden.
Als je honger hebt, is er eten in en rond de koelkast.
Blijf van het bier, de wijn en de champagne af!
Als je iets anders nodig hebt, kun je Alexander en mij vragen.
Onze kamer is links in de gang.
Neem alle rust, je hebt het nodig!
Robin
PS - Blijf je nog even bij ons?'
Wolfgang glimlacht. Robin is niet in het donker verdwenen, maar in de buurt. Hij vouwt het briefje op en steekt het in zijn zak. Het briefje wil hij hoe dan ook houden, zelfs als de basketballer niet zijn broer is. Hij gaat eerst naar de badkamer en zwerft daarna door het appartement. Een glas bier is verleidelijk om te pakken maar hij wil zijn gastheren niet voor het hoofd stoten.
Het is een mooi appartement. Het is warmer ingericht dan het huis van meneer en mevrouw Kaiser. Alexander heeft een betere smaak dan mevrouw Kaiser als het om de inrichting gaat. Hij loopt terug de gang in en vindt de kamer van Robin en Alexander. De deur staat op een kier en wanneer hij hem verder openduwt, ziet hij de twee in bed liggen. Ze slapen met een arm om elkaars lichaam. Hij glimlacht. Het is de eerste keer dat hij twee jongens zo samen ziet slapen. Op internet heeft hij wel andere beelden gezien, maar dit is helemaal anders. Dit is puur.
Het kost hem moeite om te begrijpen wat voor relatie zijn twee slapende gastheren hebben. Robin houdt van Alexander, Robin's ogen gaan stralen zodra de basketballer over Alexander praat. Houdt Alexander op dezelfde manier van Robin? Robin is niet en Alexander is wel op de bijeenkomst in Bohling's geweest. Hij vraagt zich af hoe ze met geheimen omgaan omdat in de woonkamer een enorme bos rozen in een vaas staat en hij nu ziet met hoeveel warmte ze elkaar vasthouden. Hij vermoedt dat Robin zijn schat heeft vergeven en komt nu op het idee dat hun relatie veel hechter is, veel verder gaat dan hij op het eerste gezicht dacht.
Zijn emoties nemen hem nu over. Hij loopt terug naar zijn slaapkamer en moet huilen. Zijn grootste wens op dit ogenblik is dat de lange, donkerblonde Robin zijn broer is. Hij wil de man leren kennen, de man die kan vergeven, de man die kan houden van anderen. Wolfgang wil dichtbij de man blijven, de man die tegen hem niet vriendelijk hoeft te zijn en het toch is. Robin is iemand die een vreemde in huis durft te halen en de vreemdeling op dezelfde manier als een goede vriend of familielid behandelt en verzorgt.
Na zijn huilbui staat hij op en sleept zijn matras, dekbed en kussens met zich mee naar de kamer van Alexander en Robin. Ergens voelt hij aan dat ze niet boos zullen reageren. Op de vloer maakt hij in een hoek een slaapplaats, zodat hij in slaap kan vallen zonder nachtmerries, veilig onder de deken van beschermende liefde tussen en van Robin en Alexander.
Vrijdag 2 september 2011
Kate Perry - Thinking Of You
Wolfgang schrikt wakker uit een nachtmerrie. Het is dezelfde Alptraum die hem iedere keer plaagt wanneer hij niet meer zeker is over zijn plek in een gezin. In zijn droom is hij een geest en onderweg. Alle gelukkige gezinnen, die hij tegenkomt, negeren hem. Hun kinderen lachen en spelen met elkaar maar merken niets van zijn aanwezigheid. Zijn vertwijfelde smeekbedes worden niet gehoord. De ouders lachen en kijken langs hem heen naar hun spelende kinderen. De ouders zien hem niet staan, hij is voor hen onzichtbaar, hij bestaat niet meer voor hen. Aan het einde van deze droom is het nacht en is hij alleen achtergebleven buiten op straat. Hij vindt zichzelf terug in de oude straten van Köln Altstadt. De buitenlichten van de huizen gaan uit en de deuren gaan dicht terwijl hij voorbij wandelt. Achter hem gaat de straatverlichting weer aan, de huizen blijven donker en gesloten.
In zijn droom ziet hij Robin, die langs hem heen loopt en het eenzame jonge spook niet kan zien. Hij wil Robin's vriend zijn. Wanhopig hoopt hij dat Robin hem kan zien en hij begint te huilen, te schreeuwen, te stampvoeten wanneer Robin doorloopt. Robin wandelt steeds verder bij hem vandaan en verdwijnt tenslotte in het donker. Teleurgesteld zoekt hij verder om zich heen naar iemand die hij misschiek kent en ontdekt een vreemde kamer. Het is een andere kamer dan hij ooit heeft gezien. De schrik trekt schoksgewijs door zijn hele lichaam.
Wolfgang kijkt uit het raam, ziet de donkere nachthemel en probeert zijn opkomende tranen tegen te houden. Hij veegt zijn gezicht droog, stapt uit bed en tast voorzichtig door de vreemde en donkere ruimte totdat hij de deur vindt. Met zijn hand voelt hij langs de muur totdat hij de schakelaar vindt en eindelijk het licht aan kan doen. Hij is ergens anders dan waar hij dacht te zijn.
Hij is op een plek waar hij niet de moeite heeft genomen om uit te pakken. Er staat een stapel dozen langs de muur. Het bed is niet van hem. Hij raakt in paniek. Waar zijn zijn boeken? Waar is de foto van zijn moeder?
Langzaam komt zijn geheugen terug en herinnert hij zich waar hij is. Zijn ademhaling wordt rustiger. Hij draait zich om en ziet op de binnenkant van de deur een briefje hangen.
'Goedemorgen slaapkop,
Het is goed dat je niet moe bent.
Henriette en Rudolf zijn hier geweest.
We hebben je laten slapen.
Ze zijn erg ongerust over je.
Ze zijn blij om te weten dat je veilig bent.
Iedereen komt morgen bij elkaar voor een lunch.
De badkamer en de keuken weet je te vinden.
Als je honger hebt, is er eten in en rond de koelkast.
Blijf van het bier, de wijn en de champagne af!
Als je iets anders nodig hebt, kun je Alexander en mij vragen.
Onze kamer is links in de gang.
Neem alle rust, je hebt het nodig!
Robin
PS - Blijf je nog even bij ons?'
Wolfgang glimlacht. Robin is niet in het donker verdwenen, maar in de buurt. Hij vouwt het briefje op en steekt het in zijn zak. Het briefje wil hij hoe dan ook houden, zelfs als de basketballer niet zijn broer is. Hij gaat eerst naar de badkamer en zwerft daarna door het appartement. Een glas bier is verleidelijk om te pakken maar hij wil zijn gastheren niet voor het hoofd stoten.
Het is een mooi appartement. Het is warmer ingericht dan het huis van meneer en mevrouw Kaiser. Alexander heeft een betere smaak dan mevrouw Kaiser als het om de inrichting gaat. Hij loopt terug de gang in en vindt de kamer van Robin en Alexander. De deur staat op een kier en wanneer hij hem verder openduwt, ziet hij de twee in bed liggen. Ze slapen met een arm om elkaars lichaam. Hij glimlacht. Het is de eerste keer dat hij twee jongens zo samen ziet slapen. Op internet heeft hij wel andere beelden gezien, maar dit is helemaal anders. Dit is puur.
Het kost hem moeite om te begrijpen wat voor relatie zijn twee slapende gastheren hebben. Robin houdt van Alexander, Robin's ogen gaan stralen zodra de basketballer over Alexander praat. Houdt Alexander op dezelfde manier van Robin? Robin is niet en Alexander is wel op de bijeenkomst in Bohling's geweest. Hij vraagt zich af hoe ze met geheimen omgaan omdat in de woonkamer een enorme bos rozen in een vaas staat en hij nu ziet met hoeveel warmte ze elkaar vasthouden. Hij vermoedt dat Robin zijn schat heeft vergeven en komt nu op het idee dat hun relatie veel hechter is, veel verder gaat dan hij op het eerste gezicht dacht.
Zijn emoties nemen hem nu over. Hij loopt terug naar zijn slaapkamer en moet huilen. Zijn grootste wens op dit ogenblik is dat de lange, donkerblonde Robin zijn broer is. Hij wil de man leren kennen, de man die kan vergeven, de man die kan houden van anderen. Wolfgang wil dichtbij de man blijven, de man die tegen hem niet vriendelijk hoeft te zijn en het toch is. Robin is iemand die een vreemde in huis durft te halen en de vreemdeling op dezelfde manier als een goede vriend of familielid behandelt en verzorgt.
Na zijn huilbui staat hij op en sleept zijn matras, dekbed en kussens met zich mee naar de kamer van Alexander en Robin. Ergens voelt hij aan dat ze niet boos zullen reageren. Op de vloer maakt hij in een hoek een slaapplaats, zodat hij in slaap kan vallen zonder nachtmerries, veilig onder de deken van beschermende liefde tussen en van Robin en Alexander.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
12
Vrijdag 2 september 2011
David Bisbal - Como Olvidar
Alexander geniet deze morgen van de uren voor hen samen. De gezamenlijke tijd is een verademing na de chaotische dag van gisteren en een prettige afleiding van de serieuze problemen die Robin onder zijn aandacht brengt. De problemen hebben het potentieel om hem en zijn schat recht tegenover elkaar te laten staan, maar het is Robin en hem gelukt om alles rustig te bespreken en daarmee hun relatie verder te versterken. Hij vertrouwt op hun samenwerking om met de huidige situatie om te kunnen blijven gaan.
Van binnen is hij tevreden dat ze hun onderlinge verbondenheid nog steeds kunnen bevestigen met een tedere, innige vrijpartij die ze onderbreken wanneer ze hun slapende gast opgerold op de vloer in de hoek van hun kamer ontdekken. Ze maken Wolfgang rustig wakker om de jongen terug naar zijn kamer te brengen. Daarna kost het Robin moeite om verder te gaan waar ze zijn opgehouden. Robin durft alleen te fluisteren.
"Alexander, ik wil niet dat hij ons hoort."
"We begonnen al voordat we hem in de gaten kregen. Anders was hij op zijn kamer geweest, Robin."
"Op de een of andere manier is het raar."
"Hij heeft ons al samen in bed gezien, waarom is het dan raar?"
Robin's gezonde verstand krijgt weer de overhand. Veel meer overtuigingskracht is niet nodig om zijn schat weer in de goede stemming te krijgen. Gisteravond hebben ze lang met elkaar gepraat zodat de seks deze morgen hun onderlinge toewijding en liefde verstevigt en geen gesprek vervangt. Ze eindigen in bad, helemaal naar zijn zin. Hij blijft in bad liggen terwijl Robin de badkamer gebruikt waarvoor de meeste mensen hem gebruiken. Daarna kan hij zich douchen en scheren.
Staand voor de badkamerspiegel inspecteert hij het resultaat van zijn scheerbeurt. Geen pleisters nodig. Hij draalt in de badkamer, zijn gedachten dwalen veel te vaak, veel te snel af naar zaken waarvan hij wenst dat hij zich er niet mee hoeft bezig te houden. In gedachten bereidt hij zich voor op de lunch later vandaag waar iedereen bij zal zijn. Hij heeft gisteravond lang met Robin over alles gesproken, zodat ze alletwee goed voorbereid zijn maar deze morgen kost het hem moeite zich niet te laten afleiden. Gisteren heeft hij in zijn bericht aan Robin het woord 'crisis' gebruikt.
"Dat was zwak uitgedrukt."
Alexander zegt het tegen zijn spiegelbeeld en moet grijnzen bij de ironie van het woord 'crisis'. Zijn neusharen is hij vergeten bij te knippen. De situatie, de crisis, de gebeurtenissen waarin ze nu allemaal terecht zijn gekomen, verandert werkelijk het leven van iedereen. Elke betrokkene, Wolfgang als eerste, krijgt op verschillende manieren met de gevolgen te maken. Wolfgang krijgt een familie. Of twee. Robin en Sascha krijgen een broer. De actie uit naastenliefde van zijn ouders geeft hem een broer.
De gevolgen van deze ene actie golft door veel levens en relaties. Alexander heeft deze gevolgen niet allemaal kunnen overzien toen hij nadacht over zijn telefoongesprek met Charlie en voordat hij de beslissing nam om met Sascha te praten over Wolfgang. Hij heeft vergeten met Sascha goed door te nemen hoe ze Robin er buiten konden laten, ze waren teveel bezig met nadenken over hoe ze Robin konden ontzien in plaats van met de gevolgen voor Robin zelf.
Dat plan is mislukt. Heel erg mislukt zelfs. Met een kleine schaar werkt Alexander zijn neusharen bij. Wie had de toevallige ontmoeting van Robin met Wolfgang bij Bohling's kunnen voorspellen? Waarom hebben ze de jongen 's avonds niets verteld? Waarom benadrukte Sascha het buitensluiten van Robin? De oudere broer heeft moeite om met de situatie om te gaan. Ze hadden het Robin moeten vertellen. Als Robin wel op de hoogte was of aanwezig bij de ontmoeting in Bohling's, zou Wolfgang zijn schat dan ook hebben gevonden? Vermoedelijk niet, het was een speling van het lot. Robin maakt deel uit van de groep mensen die over Wolfgang's toekomst beslist. Zou Wolfgang nog steeds Robin vertrouwen wanneer de jongen dat weet? Misschien pakt de geheimhouding en verwarring goed uit.
Tot nu toe heeft het de relatie tussen hem en zijn schat geen schade gebracht, integendeel, het doet hen goed. Ze hebben gisteravond een van de meest serieuze gesprekken in lange tijd gevoerd. Zijn wenkbrauwen lijken wel borstels, wanneer heeft hij ze voor het laatst bijgewerkt? Alexander en Robin hebben de avond grotendeels samen op de bank gezeten of gelegen, pratend terwijl ze elkaar vasthielden of de spanningen van de ander wegmasseerden. Gisteravond hebben ze gebeurtenissen uit hun verleden verteld, die ze nog niet van elkaar kenden. Belangrijke dingen die ze eerder hebben meegemaakt en oude gevoelens waardoor hij nu hoopt dat ze elkaar beter begrijpen.
Hij is vooral verheugd een kant van Robin te zien die hij al langere tijd niet meer heeft gezien. Een van de beste eigenschappen van zijn schat is zijn overbescherming. Alexander heeft hier voor het laatst van geprofiteerd nadat hij is aangevallen en tijdens zijn latere ziekenhuisopname vorig jaar. Deze warme deken van voor hem strijden en hem verdedigen, heeft hij een tijdlang gemist. Hij vindt deze woeste karaktertrek ongelooflijk aantrekkelijk zolang het niet is gebaseerd op jaloezie. Dit voorjaar heeft hij Robin's jaloezie meegemaakt en dat was niet aantrekkelijk. Hij heeft liever Robin's goedbedoelde, mannelijke bravoure en hoopt dat hij het meer te zien krijgt. Hij glimlacht nu zijn wenkbrauwen er weer fatsoenlijk uitzien. Na Robin's plotselinge hartproblemen heeft hij geprobeerd Robin een vergelijkbare warme, beschermende deken te geven, maar afgaand op Robin's beschrijving zijn zijn eigen vaardigheden op dit gebied niet zo goed ontwikkeld. Hij smoort waar Robin beschermt op de momenten dat ze eigenlijk hetzelfde willen doen voor elkaar.
Hij zucht tegen zijn spiegelbeeld, teleurgesteld door de beschrijving van zijn schat. Misschien is het waar, maar het is gebaseerd op zijn onvoorwaardelijke liefde voor Robin en zijn angst hem te verliezen. Hij wenst dat Robin blijft leven en wil zijn leven met Robin delen. Het liefste door elkaar te beschermen in plaats van te smoren. De deodorant is bijna op, in gedachten zet hij het op de boodschappenlijst. Van binnen merkt hij nu zijn eigen, lichte teleurstelling op over Wolfgang, die nu geniet van de overbeschermende natuur van Robin. Het is een goede houding zolang het niet duidelijk is of Alexander's ouders hun acties oprecht menen, dat ze echt alleen de mogelijke broers met elkaar willen verenigen in plaats van Wolfgang ergens anders onder te brengen. Het is een goede rol voor Robin. Het geeft Robin een gevoel van betrokkenheid bij de situatie en hij kan hem hier gemakkelijk bij steunen. Het is iets wat ze samen kunnen doen, tegelijk kan hij er op letten dat zijn schat niet te veel hoop koestert die misschien in rook opgaat. Hoe kan hij de vriend van Robin zijn en op die evenwichtsbalk lopen? Hij moet hij opletten dat hij niet teveel over Robin vadert.
Maar Robin gedraagt zich niet echt als zijn vriend wanneer zijn schat zonder hem de arts bezoekt. Robin verraste hem gisteravond met zijn nieuwe dieet en de toegestane lichaamsbeweging. Hij vindt dit stuk niet erg en is nieuwsgierig welke andere boodschappen nu in de koelkast terecht komen. Het geluid van de tandenborstel bezorgt hem altijd kippenvel. Alexander vindt het wel erg dat Robin nu vastbesloten is om weer te gaan sporten, zodra de arts Robin's gezondheid weer goed genoeg vindt. Maar eigenlijk mag hij niet klagen. Hij heeft zelf Robin buiten de ontwikkelingen rond Wolfgang gehouden, alles bewust geheim gehouden, ook al is het eigenlijk uit bezorgdheid om hem. Dezelfde zorgen komen weer naar voren wanneer hij nadenkt over het opnieuw beginnen met sporten door Robin.
In zijn hart weet Alexander dat basketballen Robin's droom is en hoe moeilijk hij het vond om ermee te stoppen deze zomer. Robin is al het grootste deel van het jaar teneergeslagen omdat hij niet altijd meer wordt opgesteld voor competitiewedstrijden. Daarna is Robin ziek geworden en moest zijn droom loslaten, misschien wel voorgoed. Hij moet op de hoogte blijven om zijn minnaar te kunnen steunen. Gelukkig heeft Robin concessies gedaan op dit punt en hem alle instructies van de arts verteld en het logboek laten zien. Er steken wat haartjes uit zijn linkeroor, valt hem nu op. Alexander mag altijd in het logboek kijken en dat is voor Robin een grote concessie. Hij begrijpt Robin's waarschuwing, zijn schat tolereert geen overbodige verstikkende zorgzaamheid van hem. De teleurstelling komt weer terug wanneer Robin zijn motief om weer te gaan sporten vertelt. Alexander probeert het gesprek van gisteravond te doorgronden.
"Je hebt alleen gewacht tot ik word afgeleid door iets anders, zodat je weer kan beginnen met trainen."
"Die gedachte had ik graag een paar maanden geleden willen hebben, toen ik moest stoppen."
"Alsjeblieft, wees voorzichtig en hou je aan de aanwijzingen van je arts. Overdrijf het niet opnieuw. Weet je zeker dat je hart het aankan?"
"Dat wil ik ook doen. Als de jongen mijn broer is, zou het niet netjes zou zijn om weer volop te sporten en al dood neer te vallen voordat hij mij heeft leren kennen."
Robin's ogen tijdens deze cynische opmerking hebben hem laten schrikken, desondanks schuift hij zijn angst, die deze verklaring bij hem oproept, opzij. Hij voelt zich een beetje boos dat Robin de gevoelens van deze nieuwe jongen in hun leven boven zijn gevoelens lijkt te stellen. Alexander heeft geen problemen met de jongen. Maar hij is ongerust over het opvlammen van Robin's hoop om zijn vaders droom te vervullen na de toevallige ontmoeting met een vreemdeling in Bohling's.
Waarom moet het een vreemdeling zijn? Waarom wil zijn schat het doen een voor vreemde jongen doen ... waarom voor Wolfgang? Waarom niet voor hem of voor zichzelf? Robin gooit zijn leven om naar aanleiding van een idee ... het idee dat Wolfgang zijn jongere broer is. Nu nog de haren in zijn rechteroor. Er is een reeële kans dat Wolfgang niet zijn broer is, ondanks dat alles in de andere richting wijst. Hoe reageert Robin als Wolfgang geen familie blijkt te zijn? Verwoest het zijn schat, zoals Sascha voorspelt? Wordt Robin meer dan verdrietig bij een nieuw verlies?
Er is teveel onzekerheid zoals alles zich voorlopig ontwikkelt. Hij wil zeker weten dat Robin niet teveel verwacht. Robin maakte hem gisteravond duidelijk dat Wolfgang nu in elk geval zijn broer is. Maar het verloop van het gesprek wijst erop dat Robin meer wil. Ondanks al zijn vermoedens en twijfels over Henriette, denkt Robin al verder. Hij wil Wolfgang's broer zijn. Hoe kan hij deze droom afzwakken en Robin beschermen tegen zijn eigen verwachtingen en emoties?
"Sascha heeft gelijk."
Alexander fluistert tegen zijn eigen verwarde gezicht in de spiegel en schudt de gedachten aan gisteren van zich af. Het is een nieuwe dag en hij wil vooruit kijken. De lunch van vandaag is goed voor iedereen. Hij wil de lunch gebruiken om Robin te overtuigen van de rol en verantwoordelijkheid van elke betrokkene, vooral de rol van Robin zelf. Waar is de nagelvijl gebleven? Alexander wil zijn schat eraan herinneren dat het momenteel eerst en vooral om Wolfgang gaat, niet persé om Robin of Sascha of hemzelf. Het gaat erom de waarheid te achterhalen en daarna met de resterende vragen goed om te gaan. Hij wil ervoor zorgen dat iedereen dit vandaag begrijpt.
Wolfgang heeft nu familie, Max en Henriette in Lingen. Zoveel zekerheid heeft de jongen, ongeacht de uitkomsten van de onderzoeken. Dat is genoeg voor de jongen. De anderen mogen hopen maar dit punt niet vergeten. De familie in Köln is via hem verbonden met Wolfgang en daar is niets verkeerds aan. Hun levens zijn al met elkaar verbonden, ongeacht de uitkomsten van de onderzoeken. Maar het gaat er vooral om een stap tegelijk te nemen.
Wanneer de laatste condens van de grote spiegel in de badkamer is verdwenen, realiseert hij zich dat hij veel te lang in de badkamer is gebleven. Robin gaat zich zorgen maken wanneer hij te lang wegblijft. Zijn schat heeft hem twintig minuten geleden achtergelaten in de badkamer zodat hij fris aan hun drukke dag kan beginnen. Hij is verbaasd dat Robin nog niet naar hem is komen kijken. Zodra hij uit de badkamer komt, begrijpt hij waarom. Robin kijkt verlegen en gooit speels een handdoek naar Wolfgang.
"Jongens! Gedraag je!"
Zijn stem heeft een bestraffende toon zonder het te menen. Hij moet vooral glimlachen om zijn schat en hun gast, beide in een boxershort en mouwloos shirt gekleed. Tevreden merkt hij op dat Wolfgang glimlacht.
"Goed dat je eindelijk wakker bent."
"Ik stoorde jullie vanmorgen, daarom wilde ik jullie zo veel tijd geven als jullie nodig hebben."
Wanneer de eigenlijke betekenis van Wolfgang's woorden tot Robin doordringt, reageert die verlegen. Het brengt hem op het vermoeden dat hij een gesprek onderbreekt over hun gezamenlijke ochtend. Robin spreekt alleen met hem over deze dingen en verder met niemand anders, zelfs niet met Dagmar. Hij wil zijn schat wat meer ontspannen zien en neemt het gesprek over.
"We hadden niet verwacht dat je in onze kamer sliep. Niet dat het erg is."
"Ik heb moeite om wakker te worden op vreemde plaatsen."
"Ik kan dat begrijpen."
Robin's serieuze reactie brengt even het gesprek van gisteravond terug. Hij wil het nu negeren en zijn aandacht bij het lopende ochtendgesprek houden.
"Als de deur gesloten is, klop dan even aan."
"Alexander!"
"Jullie sliepen en ik wilde jullie niet wakker maken ..."
Wolfgang blijft even stil. Hij ziet dat de jongen meer wil zeggen.
"... Ik heb nog nooit twee jongens zo zien slapen. Het was lief om jullie te zien. Ik zie vaak bij andere gezinnen heel wat anders, meestal rotzooi ... Na alles wat er gisteren is gebeurd ... Ik vind het knap dat jullie zo met elkaar omgaan. Jullie houden echt van elkaar."
"We hadden een mooi, lang gesprek gisteravond."
Alexander wil het het gesprek van richting veranderen. Robin gaat direct mee.
"Klopt."
"Bovendien ... Het is onmogelijk om lang boos op mij te blijven."
Met een grijns op zijn gezicht gaat hij achter Robin staan en slaat zijn armen om hem heen. Wolfgang glimlacht naar het paar. Alexander vermoedt dat de jongen niet schrikt van wat hij ziet. Als er een kleinigheid is, die de jongen van hen kan leren, dan is het wel hoe je je relatie goed houdt ondanks alle problemen die voorbijkomen. Wolfgang kijkt schuchter in zijn koffiebeker.
"Ik wil jullie echt bedanken."
"Waarvoor?"
"Dat je me hier hebt laten slapen, Robin, in plaats van mij naar het hotel terug te sturen."
"Je had je slaap nodig."
"Henriette zou je uitgebreid de les lezen als je direct met haar was meegegaan. Ze weet dat je hier veilig bent en met een beetje geluk heeft ze genoeg tijd gehad om te kalmeren."
Alexander wil de jongen voorbereiden op wat er aankomt later vandaag. Robin pakt de hint op.
"Je bent wel weggelopen, waarschijnlijk wil jij Henriette je excuses aanbieden."
"Als eerste!"
"Ik weet het."
De jongen heeft een verdrietige toon terwijl hij de koffiebeker ronddraait in zijn handen. Alexander voelt iets aan in de stemming van de jongen. Begint de werkelijkheid terug te komen? De jongen lijkt te genieten van deze ochtend met zijn drieën. Is Wolfgang treurig met het vooruitzicht terug naar het hotel te moeten gaan, weg uit deze oase? Hij wil de moed erin houden.
"Vandaag wordt het een mooie dag, Wolfgang. Iedereen komt en we gaan alles uitpraten. Jij gaat meepraten. Tijdens het gesprek kijken we allemaal hoe we verder gaan. Je hebt veel om naar uit te kijken vandaag."
"Zoals een lunch!"
Robin's aanvulling brengt hem aan het lachen. De jongen reageert niet op Alexander's bemoedigende opmerkingen of Robin's grap. Hij gaat naast Robin staan, zodat ze alledrie elkaar kunnen aankijken. Robin ziet iets op het gezicht van de jongen.
"Wat is er mis?"
"Ik vraag me af hoe dit allemaal uitpakt. Er is wel een groot gesprek vandaag, maar wat als de onderzoeken iets anders ...?"
"Wat er ook gebeurt, Wolfgang, je krijgt een grote familie. Robin en ik kunnen je dat beloven."
Hij probeert de jongen te troosten en Robin knikt bemoedigend. Wolfgang is niet overtuigd.
"Bedankt."
"Is er iets anders aan de hand?"
"Iedereen is zo aardig voor me, vooral jullie twee. Meneer en mevrouw Kaiser zijn ook wel goed voor mij, behalve toen ze me met Peter vonden, maar met alles wat ik al heb meegemaakt in mijn leven ... ik kan niet ... Elke keer als ik hoop op iets goeds, dan gebeurt er juist iets vervelends."
Alexander loopt naar de jongen toe en legt zijn handen op Wolfgang's schouders.
"Ik meen het. Wat er ook uit de onderzoeken komt, je hebt nu mensen om je heen die bij je blijven. Henriette heeft ons beloofd dat ze je niet wil wegsturen. Het is bijna een religieuze opdracht voor haar. Ik weet dat vrij zeker ondanks dat we al jaren geen contact meer met elkaar hebben. Ze heeft zelfs haar pastoor meegesleept, dat moet wel iets betekenen. Ik weet dat jij en Robin goed overweg kunnen, dat zal niet veranderen als de onderzoeksresultaten anders zijn dan we allemaal graag willen. Je hebt dan nog steeds vrienden. Als je het belangrijk vindt, dan kun je me nog steeds als broer zien. Dat zijn we in de praktijk nu al."
"Wij hebben nog meer met elkaar gemeen. Wij vinden ook jongens leuk."
Robin plaagt, blijkbaar om de stemming optimistisch te houden. Wolfgang glimlacht nerveus. Alexander denkt dat hij een jongen ziet die niet wil huilen maar genieten van Robin's grap. Uiteindelijk vindt Wolfgang weer zijn stem terug.
"Bedankt, kan ik nu douchen?"
"De badkamer is voor jou!"
Wolfgang loopt naar de badkamer, maar stopt bij de deur en probeert zijn betraande ogen te verbergen.
"Ik durf het bijna niet te vragen, maar hebben jullie iets voor mij om aan te trekken? Al mijn kleren liggen in het hotel."
"We vinden wel iets voor je."
Robin geeft een kalmerend antwoord en Alexander moet erom glimlachen. Ze volgen hem met hun ogen totdat de badkamerdeur dicht is en op slot wordt gedraaid. Alexander fluistert.
"Ik hoop dat ik niet iets verkeerds heb gezegd."
"Nee. Het is zoals hij zei, het is moeilijk om te hopen na zoveel teleurstellingen en zoals je zelf zei, zelfs als hij niet de zoon van mijn vader is, dan heeft hij nog steeds familie."
"Dan ben je nog steeds zijn familie."
Hij omarmt Robin en kijkt aandachtig in zijn ogen. Hij probeert te zien wat achter de verbazingwekkende geweldige houding van zijn schat schuilgaat.
"Via mij ben je familie."
"Toch is het beter om drie broers te hebben."
"Vier. We vergeten Bastian."
"Zie je. Allemaal mannen."
"Drie van de vijf zijn tegenwoordig homo."
"Twee van de vijf slapen samen."
De grap is zichtbaar op Robin's gezicht en Alexander lacht.
"Het is een wonder dat Henriette nog geen hartaanval heeft gehad bij die gedachte."
De jongens drinken hun koffie op en gaan naar hun kamer om zich om te kleden en om wat kleren voor Wolfgang uit te zoeken. De slungelige jongen is niet veel kleiner dan Robin en daarom legt Robin een broek van zichzelf opzij om daarna gedachteloos een oud shirt voor Wolfgang te pakken. Alexander maakt bezwaar.
"Ik vind dat shirt niets. Dat is niets voor hem."
"Waarom niet?"
"Mag ik even tussen mijn kleren kijken of er een mooier shirt tussen zit voor hem?"
"Oke."
Robin's vragende maar uitgeruste toon klinkt als muziek in zijn oren. Het betekent dat Robin er geen discussie over begint. Alexander wil dat de jongen wat kleding van hen allebei draagt. Niet alleen van Robin, met wie de jongen al een band heeft, maar van hen samen.
Hij wil dat Wolfgang hen als gelijkwaardige partners ziet. Als twee mensen die hem helpen of met hem vrienden willen zijn of familie voor hem zijn. Alexander weet dat hij ergens van binnen jaloers op Robin en Wolfgang is en vindt het beter wanneer de jongen niet alleen Robin vertrouwt. Verschillende banden zijn cruciaal wanneer Robin en Wolfgang geen familie blijken te zijn. Robin en hij moeten ook Sascha en Wolfgang toestaan een relatie op te bouwen.
Het idee dat hij een jongere broer heeft, met wie hij sommige dingen deelt, maakt hem een beetje nerveus. Het is de reden waarom iets simpels als een shirt uitkiezen plotseling zo belangrijk is. Het is een mogelijkheid om te testen of hij ook een relatie met Wolfgang opbouwen kan zonder dat Robin er tussenkomt en alleen met Wolfgang om wil gaan. Zolang hij een shirt aan Wolfgang kan lenen zonder discussie met Robin, loopt alles volgens plan. Hij gooit wat uitgaansshirts op het bed en Robin waarschuwt hem.
"Geen flitsende shirts om Henriette te ergeren."
"Ik weet het. Ik zoek het shirt wat eronder ligt. Kijk, deze!"
Glimlachend houdt hij er een omhoog en Robin stemt in met een knipoog.
"Zo leuk als het zou zijn om Henriette te plagen, we bewaren dat wel voor later als we hem mee uit nemen, ergens waar hij zijn ogen kan uitkijken naar sexy jongens zonder shirt en onder het zweet."
"Eh ... Wat zei je gisteravond? Je wilt Wolfgang niet als pion laten gebruiken in de spelletjes van Henriette?"
Robin is verrassend scherp vanmorgen en kijkt hem vragend aan. Alexander zucht.
"Goed."
Een tijdje later komt Wolfgang uit de badkamer tevoorschijn. Alexander ziet hoe zijn schat een schrikreactie probeert te verbergen achter een glimlach. Wolfgang trekt zijn geleende kleren aan.
Hij wil Robin bijna vragen wat er aan de hand is, wanneer Sascha en Astrid het appartement binnenkomen. Sascha reageert op dezelfde manier bij de aanblik van Wolfgang en hij begrijpt het nu. Sascha had in Bohling's al een schrikreactie. Robin moet, net als Sascha, een gelijkenis met zichzelf hebben gezien. Met de reacties van beide broers kan Alexander alleen hopen dat de onderzoeken bevestigen wat hun hart en ziel al vertellen.
Astrid's heeft ook Sascha's reactie gezien en zij begroet hem nerveus. Hij en Astrid weten dat ze vandaag boven alles de gebroeders Krone moeten steunen, ongeacht het aantal broers.
Vrijdag 2 september 2011
David Bisbal - Como Olvidar
Alexander geniet deze morgen van de uren voor hen samen. De gezamenlijke tijd is een verademing na de chaotische dag van gisteren en een prettige afleiding van de serieuze problemen die Robin onder zijn aandacht brengt. De problemen hebben het potentieel om hem en zijn schat recht tegenover elkaar te laten staan, maar het is Robin en hem gelukt om alles rustig te bespreken en daarmee hun relatie verder te versterken. Hij vertrouwt op hun samenwerking om met de huidige situatie om te kunnen blijven gaan.
Van binnen is hij tevreden dat ze hun onderlinge verbondenheid nog steeds kunnen bevestigen met een tedere, innige vrijpartij die ze onderbreken wanneer ze hun slapende gast opgerold op de vloer in de hoek van hun kamer ontdekken. Ze maken Wolfgang rustig wakker om de jongen terug naar zijn kamer te brengen. Daarna kost het Robin moeite om verder te gaan waar ze zijn opgehouden. Robin durft alleen te fluisteren.
"Alexander, ik wil niet dat hij ons hoort."
"We begonnen al voordat we hem in de gaten kregen. Anders was hij op zijn kamer geweest, Robin."
"Op de een of andere manier is het raar."
"Hij heeft ons al samen in bed gezien, waarom is het dan raar?"
Robin's gezonde verstand krijgt weer de overhand. Veel meer overtuigingskracht is niet nodig om zijn schat weer in de goede stemming te krijgen. Gisteravond hebben ze lang met elkaar gepraat zodat de seks deze morgen hun onderlinge toewijding en liefde verstevigt en geen gesprek vervangt. Ze eindigen in bad, helemaal naar zijn zin. Hij blijft in bad liggen terwijl Robin de badkamer gebruikt waarvoor de meeste mensen hem gebruiken. Daarna kan hij zich douchen en scheren.
Staand voor de badkamerspiegel inspecteert hij het resultaat van zijn scheerbeurt. Geen pleisters nodig. Hij draalt in de badkamer, zijn gedachten dwalen veel te vaak, veel te snel af naar zaken waarvan hij wenst dat hij zich er niet mee hoeft bezig te houden. In gedachten bereidt hij zich voor op de lunch later vandaag waar iedereen bij zal zijn. Hij heeft gisteravond lang met Robin over alles gesproken, zodat ze alletwee goed voorbereid zijn maar deze morgen kost het hem moeite zich niet te laten afleiden. Gisteren heeft hij in zijn bericht aan Robin het woord 'crisis' gebruikt.
"Dat was zwak uitgedrukt."
Alexander zegt het tegen zijn spiegelbeeld en moet grijnzen bij de ironie van het woord 'crisis'. Zijn neusharen is hij vergeten bij te knippen. De situatie, de crisis, de gebeurtenissen waarin ze nu allemaal terecht zijn gekomen, verandert werkelijk het leven van iedereen. Elke betrokkene, Wolfgang als eerste, krijgt op verschillende manieren met de gevolgen te maken. Wolfgang krijgt een familie. Of twee. Robin en Sascha krijgen een broer. De actie uit naastenliefde van zijn ouders geeft hem een broer.
De gevolgen van deze ene actie golft door veel levens en relaties. Alexander heeft deze gevolgen niet allemaal kunnen overzien toen hij nadacht over zijn telefoongesprek met Charlie en voordat hij de beslissing nam om met Sascha te praten over Wolfgang. Hij heeft vergeten met Sascha goed door te nemen hoe ze Robin er buiten konden laten, ze waren teveel bezig met nadenken over hoe ze Robin konden ontzien in plaats van met de gevolgen voor Robin zelf.
Dat plan is mislukt. Heel erg mislukt zelfs. Met een kleine schaar werkt Alexander zijn neusharen bij. Wie had de toevallige ontmoeting van Robin met Wolfgang bij Bohling's kunnen voorspellen? Waarom hebben ze de jongen 's avonds niets verteld? Waarom benadrukte Sascha het buitensluiten van Robin? De oudere broer heeft moeite om met de situatie om te gaan. Ze hadden het Robin moeten vertellen. Als Robin wel op de hoogte was of aanwezig bij de ontmoeting in Bohling's, zou Wolfgang zijn schat dan ook hebben gevonden? Vermoedelijk niet, het was een speling van het lot. Robin maakt deel uit van de groep mensen die over Wolfgang's toekomst beslist. Zou Wolfgang nog steeds Robin vertrouwen wanneer de jongen dat weet? Misschien pakt de geheimhouding en verwarring goed uit.
Tot nu toe heeft het de relatie tussen hem en zijn schat geen schade gebracht, integendeel, het doet hen goed. Ze hebben gisteravond een van de meest serieuze gesprekken in lange tijd gevoerd. Zijn wenkbrauwen lijken wel borstels, wanneer heeft hij ze voor het laatst bijgewerkt? Alexander en Robin hebben de avond grotendeels samen op de bank gezeten of gelegen, pratend terwijl ze elkaar vasthielden of de spanningen van de ander wegmasseerden. Gisteravond hebben ze gebeurtenissen uit hun verleden verteld, die ze nog niet van elkaar kenden. Belangrijke dingen die ze eerder hebben meegemaakt en oude gevoelens waardoor hij nu hoopt dat ze elkaar beter begrijpen.
Hij is vooral verheugd een kant van Robin te zien die hij al langere tijd niet meer heeft gezien. Een van de beste eigenschappen van zijn schat is zijn overbescherming. Alexander heeft hier voor het laatst van geprofiteerd nadat hij is aangevallen en tijdens zijn latere ziekenhuisopname vorig jaar. Deze warme deken van voor hem strijden en hem verdedigen, heeft hij een tijdlang gemist. Hij vindt deze woeste karaktertrek ongelooflijk aantrekkelijk zolang het niet is gebaseerd op jaloezie. Dit voorjaar heeft hij Robin's jaloezie meegemaakt en dat was niet aantrekkelijk. Hij heeft liever Robin's goedbedoelde, mannelijke bravoure en hoopt dat hij het meer te zien krijgt. Hij glimlacht nu zijn wenkbrauwen er weer fatsoenlijk uitzien. Na Robin's plotselinge hartproblemen heeft hij geprobeerd Robin een vergelijkbare warme, beschermende deken te geven, maar afgaand op Robin's beschrijving zijn zijn eigen vaardigheden op dit gebied niet zo goed ontwikkeld. Hij smoort waar Robin beschermt op de momenten dat ze eigenlijk hetzelfde willen doen voor elkaar.
Hij zucht tegen zijn spiegelbeeld, teleurgesteld door de beschrijving van zijn schat. Misschien is het waar, maar het is gebaseerd op zijn onvoorwaardelijke liefde voor Robin en zijn angst hem te verliezen. Hij wenst dat Robin blijft leven en wil zijn leven met Robin delen. Het liefste door elkaar te beschermen in plaats van te smoren. De deodorant is bijna op, in gedachten zet hij het op de boodschappenlijst. Van binnen merkt hij nu zijn eigen, lichte teleurstelling op over Wolfgang, die nu geniet van de overbeschermende natuur van Robin. Het is een goede houding zolang het niet duidelijk is of Alexander's ouders hun acties oprecht menen, dat ze echt alleen de mogelijke broers met elkaar willen verenigen in plaats van Wolfgang ergens anders onder te brengen. Het is een goede rol voor Robin. Het geeft Robin een gevoel van betrokkenheid bij de situatie en hij kan hem hier gemakkelijk bij steunen. Het is iets wat ze samen kunnen doen, tegelijk kan hij er op letten dat zijn schat niet te veel hoop koestert die misschien in rook opgaat. Hoe kan hij de vriend van Robin zijn en op die evenwichtsbalk lopen? Hij moet hij opletten dat hij niet teveel over Robin vadert.
Maar Robin gedraagt zich niet echt als zijn vriend wanneer zijn schat zonder hem de arts bezoekt. Robin verraste hem gisteravond met zijn nieuwe dieet en de toegestane lichaamsbeweging. Hij vindt dit stuk niet erg en is nieuwsgierig welke andere boodschappen nu in de koelkast terecht komen. Het geluid van de tandenborstel bezorgt hem altijd kippenvel. Alexander vindt het wel erg dat Robin nu vastbesloten is om weer te gaan sporten, zodra de arts Robin's gezondheid weer goed genoeg vindt. Maar eigenlijk mag hij niet klagen. Hij heeft zelf Robin buiten de ontwikkelingen rond Wolfgang gehouden, alles bewust geheim gehouden, ook al is het eigenlijk uit bezorgdheid om hem. Dezelfde zorgen komen weer naar voren wanneer hij nadenkt over het opnieuw beginnen met sporten door Robin.
In zijn hart weet Alexander dat basketballen Robin's droom is en hoe moeilijk hij het vond om ermee te stoppen deze zomer. Robin is al het grootste deel van het jaar teneergeslagen omdat hij niet altijd meer wordt opgesteld voor competitiewedstrijden. Daarna is Robin ziek geworden en moest zijn droom loslaten, misschien wel voorgoed. Hij moet op de hoogte blijven om zijn minnaar te kunnen steunen. Gelukkig heeft Robin concessies gedaan op dit punt en hem alle instructies van de arts verteld en het logboek laten zien. Er steken wat haartjes uit zijn linkeroor, valt hem nu op. Alexander mag altijd in het logboek kijken en dat is voor Robin een grote concessie. Hij begrijpt Robin's waarschuwing, zijn schat tolereert geen overbodige verstikkende zorgzaamheid van hem. De teleurstelling komt weer terug wanneer Robin zijn motief om weer te gaan sporten vertelt. Alexander probeert het gesprek van gisteravond te doorgronden.
"Je hebt alleen gewacht tot ik word afgeleid door iets anders, zodat je weer kan beginnen met trainen."
"Die gedachte had ik graag een paar maanden geleden willen hebben, toen ik moest stoppen."
"Alsjeblieft, wees voorzichtig en hou je aan de aanwijzingen van je arts. Overdrijf het niet opnieuw. Weet je zeker dat je hart het aankan?"
"Dat wil ik ook doen. Als de jongen mijn broer is, zou het niet netjes zou zijn om weer volop te sporten en al dood neer te vallen voordat hij mij heeft leren kennen."
Robin's ogen tijdens deze cynische opmerking hebben hem laten schrikken, desondanks schuift hij zijn angst, die deze verklaring bij hem oproept, opzij. Hij voelt zich een beetje boos dat Robin de gevoelens van deze nieuwe jongen in hun leven boven zijn gevoelens lijkt te stellen. Alexander heeft geen problemen met de jongen. Maar hij is ongerust over het opvlammen van Robin's hoop om zijn vaders droom te vervullen na de toevallige ontmoeting met een vreemdeling in Bohling's.
Waarom moet het een vreemdeling zijn? Waarom wil zijn schat het doen een voor vreemde jongen doen ... waarom voor Wolfgang? Waarom niet voor hem of voor zichzelf? Robin gooit zijn leven om naar aanleiding van een idee ... het idee dat Wolfgang zijn jongere broer is. Nu nog de haren in zijn rechteroor. Er is een reeële kans dat Wolfgang niet zijn broer is, ondanks dat alles in de andere richting wijst. Hoe reageert Robin als Wolfgang geen familie blijkt te zijn? Verwoest het zijn schat, zoals Sascha voorspelt? Wordt Robin meer dan verdrietig bij een nieuw verlies?
Er is teveel onzekerheid zoals alles zich voorlopig ontwikkelt. Hij wil zeker weten dat Robin niet teveel verwacht. Robin maakte hem gisteravond duidelijk dat Wolfgang nu in elk geval zijn broer is. Maar het verloop van het gesprek wijst erop dat Robin meer wil. Ondanks al zijn vermoedens en twijfels over Henriette, denkt Robin al verder. Hij wil Wolfgang's broer zijn. Hoe kan hij deze droom afzwakken en Robin beschermen tegen zijn eigen verwachtingen en emoties?
"Sascha heeft gelijk."
Alexander fluistert tegen zijn eigen verwarde gezicht in de spiegel en schudt de gedachten aan gisteren van zich af. Het is een nieuwe dag en hij wil vooruit kijken. De lunch van vandaag is goed voor iedereen. Hij wil de lunch gebruiken om Robin te overtuigen van de rol en verantwoordelijkheid van elke betrokkene, vooral de rol van Robin zelf. Waar is de nagelvijl gebleven? Alexander wil zijn schat eraan herinneren dat het momenteel eerst en vooral om Wolfgang gaat, niet persé om Robin of Sascha of hemzelf. Het gaat erom de waarheid te achterhalen en daarna met de resterende vragen goed om te gaan. Hij wil ervoor zorgen dat iedereen dit vandaag begrijpt.
Wolfgang heeft nu familie, Max en Henriette in Lingen. Zoveel zekerheid heeft de jongen, ongeacht de uitkomsten van de onderzoeken. Dat is genoeg voor de jongen. De anderen mogen hopen maar dit punt niet vergeten. De familie in Köln is via hem verbonden met Wolfgang en daar is niets verkeerds aan. Hun levens zijn al met elkaar verbonden, ongeacht de uitkomsten van de onderzoeken. Maar het gaat er vooral om een stap tegelijk te nemen.
Wanneer de laatste condens van de grote spiegel in de badkamer is verdwenen, realiseert hij zich dat hij veel te lang in de badkamer is gebleven. Robin gaat zich zorgen maken wanneer hij te lang wegblijft. Zijn schat heeft hem twintig minuten geleden achtergelaten in de badkamer zodat hij fris aan hun drukke dag kan beginnen. Hij is verbaasd dat Robin nog niet naar hem is komen kijken. Zodra hij uit de badkamer komt, begrijpt hij waarom. Robin kijkt verlegen en gooit speels een handdoek naar Wolfgang.
"Jongens! Gedraag je!"
Zijn stem heeft een bestraffende toon zonder het te menen. Hij moet vooral glimlachen om zijn schat en hun gast, beide in een boxershort en mouwloos shirt gekleed. Tevreden merkt hij op dat Wolfgang glimlacht.
"Goed dat je eindelijk wakker bent."
"Ik stoorde jullie vanmorgen, daarom wilde ik jullie zo veel tijd geven als jullie nodig hebben."
Wanneer de eigenlijke betekenis van Wolfgang's woorden tot Robin doordringt, reageert die verlegen. Het brengt hem op het vermoeden dat hij een gesprek onderbreekt over hun gezamenlijke ochtend. Robin spreekt alleen met hem over deze dingen en verder met niemand anders, zelfs niet met Dagmar. Hij wil zijn schat wat meer ontspannen zien en neemt het gesprek over.
"We hadden niet verwacht dat je in onze kamer sliep. Niet dat het erg is."
"Ik heb moeite om wakker te worden op vreemde plaatsen."
"Ik kan dat begrijpen."
Robin's serieuze reactie brengt even het gesprek van gisteravond terug. Hij wil het nu negeren en zijn aandacht bij het lopende ochtendgesprek houden.
"Als de deur gesloten is, klop dan even aan."
"Alexander!"
"Jullie sliepen en ik wilde jullie niet wakker maken ..."
Wolfgang blijft even stil. Hij ziet dat de jongen meer wil zeggen.
"... Ik heb nog nooit twee jongens zo zien slapen. Het was lief om jullie te zien. Ik zie vaak bij andere gezinnen heel wat anders, meestal rotzooi ... Na alles wat er gisteren is gebeurd ... Ik vind het knap dat jullie zo met elkaar omgaan. Jullie houden echt van elkaar."
"We hadden een mooi, lang gesprek gisteravond."
Alexander wil het het gesprek van richting veranderen. Robin gaat direct mee.
"Klopt."
"Bovendien ... Het is onmogelijk om lang boos op mij te blijven."
Met een grijns op zijn gezicht gaat hij achter Robin staan en slaat zijn armen om hem heen. Wolfgang glimlacht naar het paar. Alexander vermoedt dat de jongen niet schrikt van wat hij ziet. Als er een kleinigheid is, die de jongen van hen kan leren, dan is het wel hoe je je relatie goed houdt ondanks alle problemen die voorbijkomen. Wolfgang kijkt schuchter in zijn koffiebeker.
"Ik wil jullie echt bedanken."
"Waarvoor?"
"Dat je me hier hebt laten slapen, Robin, in plaats van mij naar het hotel terug te sturen."
"Je had je slaap nodig."
"Henriette zou je uitgebreid de les lezen als je direct met haar was meegegaan. Ze weet dat je hier veilig bent en met een beetje geluk heeft ze genoeg tijd gehad om te kalmeren."
Alexander wil de jongen voorbereiden op wat er aankomt later vandaag. Robin pakt de hint op.
"Je bent wel weggelopen, waarschijnlijk wil jij Henriette je excuses aanbieden."
"Als eerste!"
"Ik weet het."
De jongen heeft een verdrietige toon terwijl hij de koffiebeker ronddraait in zijn handen. Alexander voelt iets aan in de stemming van de jongen. Begint de werkelijkheid terug te komen? De jongen lijkt te genieten van deze ochtend met zijn drieën. Is Wolfgang treurig met het vooruitzicht terug naar het hotel te moeten gaan, weg uit deze oase? Hij wil de moed erin houden.
"Vandaag wordt het een mooie dag, Wolfgang. Iedereen komt en we gaan alles uitpraten. Jij gaat meepraten. Tijdens het gesprek kijken we allemaal hoe we verder gaan. Je hebt veel om naar uit te kijken vandaag."
"Zoals een lunch!"
Robin's aanvulling brengt hem aan het lachen. De jongen reageert niet op Alexander's bemoedigende opmerkingen of Robin's grap. Hij gaat naast Robin staan, zodat ze alledrie elkaar kunnen aankijken. Robin ziet iets op het gezicht van de jongen.
"Wat is er mis?"
"Ik vraag me af hoe dit allemaal uitpakt. Er is wel een groot gesprek vandaag, maar wat als de onderzoeken iets anders ...?"
"Wat er ook gebeurt, Wolfgang, je krijgt een grote familie. Robin en ik kunnen je dat beloven."
Hij probeert de jongen te troosten en Robin knikt bemoedigend. Wolfgang is niet overtuigd.
"Bedankt."
"Is er iets anders aan de hand?"
"Iedereen is zo aardig voor me, vooral jullie twee. Meneer en mevrouw Kaiser zijn ook wel goed voor mij, behalve toen ze me met Peter vonden, maar met alles wat ik al heb meegemaakt in mijn leven ... ik kan niet ... Elke keer als ik hoop op iets goeds, dan gebeurt er juist iets vervelends."
Alexander loopt naar de jongen toe en legt zijn handen op Wolfgang's schouders.
"Ik meen het. Wat er ook uit de onderzoeken komt, je hebt nu mensen om je heen die bij je blijven. Henriette heeft ons beloofd dat ze je niet wil wegsturen. Het is bijna een religieuze opdracht voor haar. Ik weet dat vrij zeker ondanks dat we al jaren geen contact meer met elkaar hebben. Ze heeft zelfs haar pastoor meegesleept, dat moet wel iets betekenen. Ik weet dat jij en Robin goed overweg kunnen, dat zal niet veranderen als de onderzoeksresultaten anders zijn dan we allemaal graag willen. Je hebt dan nog steeds vrienden. Als je het belangrijk vindt, dan kun je me nog steeds als broer zien. Dat zijn we in de praktijk nu al."
"Wij hebben nog meer met elkaar gemeen. Wij vinden ook jongens leuk."
Robin plaagt, blijkbaar om de stemming optimistisch te houden. Wolfgang glimlacht nerveus. Alexander denkt dat hij een jongen ziet die niet wil huilen maar genieten van Robin's grap. Uiteindelijk vindt Wolfgang weer zijn stem terug.
"Bedankt, kan ik nu douchen?"
"De badkamer is voor jou!"
Wolfgang loopt naar de badkamer, maar stopt bij de deur en probeert zijn betraande ogen te verbergen.
"Ik durf het bijna niet te vragen, maar hebben jullie iets voor mij om aan te trekken? Al mijn kleren liggen in het hotel."
"We vinden wel iets voor je."
Robin geeft een kalmerend antwoord en Alexander moet erom glimlachen. Ze volgen hem met hun ogen totdat de badkamerdeur dicht is en op slot wordt gedraaid. Alexander fluistert.
"Ik hoop dat ik niet iets verkeerds heb gezegd."
"Nee. Het is zoals hij zei, het is moeilijk om te hopen na zoveel teleurstellingen en zoals je zelf zei, zelfs als hij niet de zoon van mijn vader is, dan heeft hij nog steeds familie."
"Dan ben je nog steeds zijn familie."
Hij omarmt Robin en kijkt aandachtig in zijn ogen. Hij probeert te zien wat achter de verbazingwekkende geweldige houding van zijn schat schuilgaat.
"Via mij ben je familie."
"Toch is het beter om drie broers te hebben."
"Vier. We vergeten Bastian."
"Zie je. Allemaal mannen."
"Drie van de vijf zijn tegenwoordig homo."
"Twee van de vijf slapen samen."
De grap is zichtbaar op Robin's gezicht en Alexander lacht.
"Het is een wonder dat Henriette nog geen hartaanval heeft gehad bij die gedachte."
De jongens drinken hun koffie op en gaan naar hun kamer om zich om te kleden en om wat kleren voor Wolfgang uit te zoeken. De slungelige jongen is niet veel kleiner dan Robin en daarom legt Robin een broek van zichzelf opzij om daarna gedachteloos een oud shirt voor Wolfgang te pakken. Alexander maakt bezwaar.
"Ik vind dat shirt niets. Dat is niets voor hem."
"Waarom niet?"
"Mag ik even tussen mijn kleren kijken of er een mooier shirt tussen zit voor hem?"
"Oke."
Robin's vragende maar uitgeruste toon klinkt als muziek in zijn oren. Het betekent dat Robin er geen discussie over begint. Alexander wil dat de jongen wat kleding van hen allebei draagt. Niet alleen van Robin, met wie de jongen al een band heeft, maar van hen samen.
Hij wil dat Wolfgang hen als gelijkwaardige partners ziet. Als twee mensen die hem helpen of met hem vrienden willen zijn of familie voor hem zijn. Alexander weet dat hij ergens van binnen jaloers op Robin en Wolfgang is en vindt het beter wanneer de jongen niet alleen Robin vertrouwt. Verschillende banden zijn cruciaal wanneer Robin en Wolfgang geen familie blijken te zijn. Robin en hij moeten ook Sascha en Wolfgang toestaan een relatie op te bouwen.
Het idee dat hij een jongere broer heeft, met wie hij sommige dingen deelt, maakt hem een beetje nerveus. Het is de reden waarom iets simpels als een shirt uitkiezen plotseling zo belangrijk is. Het is een mogelijkheid om te testen of hij ook een relatie met Wolfgang opbouwen kan zonder dat Robin er tussenkomt en alleen met Wolfgang om wil gaan. Zolang hij een shirt aan Wolfgang kan lenen zonder discussie met Robin, loopt alles volgens plan. Hij gooit wat uitgaansshirts op het bed en Robin waarschuwt hem.
"Geen flitsende shirts om Henriette te ergeren."
"Ik weet het. Ik zoek het shirt wat eronder ligt. Kijk, deze!"
Glimlachend houdt hij er een omhoog en Robin stemt in met een knipoog.
"Zo leuk als het zou zijn om Henriette te plagen, we bewaren dat wel voor later als we hem mee uit nemen, ergens waar hij zijn ogen kan uitkijken naar sexy jongens zonder shirt en onder het zweet."
"Eh ... Wat zei je gisteravond? Je wilt Wolfgang niet als pion laten gebruiken in de spelletjes van Henriette?"
Robin is verrassend scherp vanmorgen en kijkt hem vragend aan. Alexander zucht.
"Goed."
Een tijdje later komt Wolfgang uit de badkamer tevoorschijn. Alexander ziet hoe zijn schat een schrikreactie probeert te verbergen achter een glimlach. Wolfgang trekt zijn geleende kleren aan.
Hij wil Robin bijna vragen wat er aan de hand is, wanneer Sascha en Astrid het appartement binnenkomen. Sascha reageert op dezelfde manier bij de aanblik van Wolfgang en hij begrijpt het nu. Sascha had in Bohling's al een schrikreactie. Robin moet, net als Sascha, een gelijkenis met zichzelf hebben gezien. Met de reacties van beide broers kan Alexander alleen hopen dat de onderzoeken bevestigen wat hun hart en ziel al vertellen.
Astrid's heeft ook Sascha's reactie gezien en zij begroet hem nerveus. Hij en Astrid weten dat ze vandaag boven alles de gebroeders Krone moeten steunen, ongeacht het aantal broers.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
13
Zaterdag 3 september 2011
Mylène Farmer - Si J'avais Au Moins Revu Ton Visage (Lost Boy Remix)
De hand die Sascha's haar streelt, biedt weinig troost.
"Wat denk je?"
Sascha haalt zijn schouders op. Wat hij precies denkt, weet hij niet. Zijn emoties zijn al een paar dagen in een verwarde roes, sinds Alexander hem in hun bar opzij trok om hem die foto te laten zien. Waarom staat zijn vader op die foto? Waarom lacht zijn vader op die foto? Waarom is zijn moeder zo snel van hen heengegaan?
Zijn moeder Astrid was degene die hun familie bij elkaar hield en hun vader Wolfgang uit de problemen hield. Astrid's aanwezigheid en liefde lieten Wolfgang zich verantwoordelijk gedragen. Na haar overlijden hebben ze meer geleden dan nodig was. Wolfgang's zwaktes namen de overhand. Hoort de vrouw op de foto bij een moment van zwakte? Heeft Wolfgang van deze vrouw gehouden of was ze gewoon een vriendin voor een nacht, een eenvoudige afleiding van de voortdurende pijn van eenzaamheid?
De nabestaanden worden nu geconfronteerd met dit dilemma en moeten uitzoeken of deze relatie tot een andere zoon heeft geleid die hij niet heeft opgevoed. Wist de oude Wolfgang van zijn naamgenoot? Wist hij van de zwangerschap en is hij er daarom vandoor gegaan of was de affaire al eerder beëindigd? Zowel de vrouw als zijn vader zijn niet meer in leven, zodat de drie jongens alleen kunnen gissen naar wat er is gebeurd.
Een negatief DNA-onderzoek laat de vragen over het gedrag van zijn vader onbeantwoord. Maar toch blijven de vragen in de lucht hangen. Als deze jongen niet een zoon van zijn vader is, hoe waarschijnlijk is het dat er misschien andere bastaardkinderen van de onrustige dronkenlap rondlopen? Wat te denken van een positief onderzoek? Kunnen ze tevreden en gelukkig zijn met het simpele antwoord over het vaderschap? Kunnen de sluimerende vragen naar het gedrag van de overleden Wolfgang opzij worden gezet terwijl de drie broers moeite doen om een relatie op te bouwen?
"Waarom zeg je niets?"
Sascha glimlacht flauw naar zijn prachtige verloofde Astrid. Hij weet nauwelijks wat hij kan vertellen, welke vraag als eerste uit te spreken. Het is teveel tegelijk en zijn ogen laten zijn twijfels en vragen zien.
"Laat me je helpen."
"Ik weet niet of je dat kunt."
Hij waardeert haar aanbod, maar besluiten zijn overbodig. Zijn vaders onverantwoordelijkheid laat hem nu geen keuze. Help een verweesde jongen door mee te werken aan het onderzoek of niet. De laatste optie is egoïstisch en brengt de jongen geen zekerheid. Nu Robin er dieper bij betrokken is geraakt, zal zijn broer zelf graag meewerken aan het onderzoek. Er is geen keuze. Hij moet bloed afstaan voor het onderzoek. De troostende woorden van zijn verloofde Astrid kunnen zijn wrok niet wegnemen, de wrok die hij voelt voor de man die helaas zijn vader is.
"Geef me tenminste een kans, Sascha!"
Astrid gebruikt een ongewone, scherpe toon. Hij kijkt verrast naar zijn schoonheid op.
"We zijn een paar dagen verder nu en ik weet nog steeds niet wat ik bij alle gebeurtenissen voel."
"Alsjeblieft, probeer iets ervan uit te leggen. Toen je thuiskwam van de avond bij Bohling's was je helemaal overstuur. Je keek gisteren net zo toen we bij Robin en Alexander binnenkwamen. Ik denk dat Alexander het ook heeft gezien. Ik weet niet of je nu gekwetst of verbaasd bent of door wat anders bent geraakt. Wat ging er door je heen? Probeer me dat tenminste te vertellen."
"Hij lijkt op Robin."
"Denk je? Ik zie geen overeenkomsten."
De mooie dame kust zijn voorhoofd. Hij schudt spijtig zijn hoofd.
"Een jongere Robin. Toen ik van huis ben weggegaan, was hij nog jonger dan deze jongen. Ik heb hem achtergelaten om op mijn waardeloze vader te passen. Ik moest daar weg."
"Dat heb je me niet eerder verteld."
Sascha kijkt haar lang aan en laat in zijn gedachten zijn verleden de revue passeren. Hij is te veel, te vaak, te snel verhuisd en de zorg voor zijn broer en vader heeft hem van het gymnasium naar een beroepsopleiding laten afglijden. De levenswandel van zijn vader heeft hem uiteindelijk zonder diploma's de wereld ingestuurd. Hij heeft daarna jarenlang horizontaal gewerkt wat hem heel veel mensenkennis heeft opgeleverd en voldoende geld om zijn dromen te realiseren. Hij heeft zijn vliegbrevet voor een sportvliegtuig gehaald, later zijn horeacapapieren en het pension omgetoverd in een goedlopende bar. Het pand heeft hij er later bij gekocht. Dit gebouw, waar ze nu in wonen, is betaald met zijn verleden.
Vanzelfsprekend heeft hij Astrid niet alles verteld. Zijn jaren als gigolo zijn al moeilijk genoeg voor haar om te accepteren. Wat denkt ze wel niet van een man die zijn kleine broer achterlaat bij een dronken gokker, bij een vader met problemen? De treurige wanhoop van de man heeft het leven van Robin al meer dan voldoende bestraft. Zijn vertrek uit huis om zijn eigen weg op de wereld te vinden, heeft Robin's toewijding voor hun vader veel sterker gemaakt. Hij voelt zich verantwoordelijk voor die ene beslissing van zijn jongere broer, de beslissing om de schuld voor een gewapende overval van hun vader op zich te nemen en daarvoor naar de gevangenis te gaan. Wat kan hij vertellen?
"Mijn vader was een ongelukkige man ... Hij dronk ... Hij gokte ... Hij had altijd schulden. Ik ben ongeveer tien jaar geleden weggegaan en heb de zorg voor hem aan Robin overgelaten. Ik kon het niet meer ... Ik kon niet meer voor hen allebei zorgen ... Ik kon niet meer de vader voor hen allebei zijn. Het hield me tegen. Robin was toen heel mager, want we hadden niet veel te eten. We waren arm ... echt arm."
Astrid fronst treurig haar wenkbrauwen en houdt zijn gezicht vast tussen haar handen. Ze voelt zijn gedachten aan.
"Het is ook de reden waarom mijn leven daarna anders is verlopen. Ik wilde niet langer arm zijn. Ik wilde voldoende geld hebben en een beter leven dan dat van mijn vader."
"Dan zie je een zielige jongen die je herinnert aan Robin. Waarom heb je me dit niet direct verteld? Hoe kan ik er voor je zijn als je je gevoelens niet uitspreekt?"
"Ik wil het alleen op een rij krijgen."
"Waarom?"
"Ik vergeet dit deel van mijn verleden liever, Astrid."
"Nee. Wij gaan trouwen en ik wil al deze dingen van je weten."
Astrid heeft een vasthoudende overtuiging in haar stem. Sascha blijft even stil om rustiger adem te halen, om zijn emoties te kalmeren. Hij ziet opnieuw Wolfgang voor zich, zittend aan de bar. Of ziet hij zijn jongere broer Robin daar zitten? Hij kijkt gefrustreerd over zichzelf en tegelijk vragend naar zijn mooie Astrid.
"Ik meen het, Sascha. Ik wil je begrijpen en dit soort dingen moeten we elkaar vertellen. Jij helpt mij altijd met mijn problemen. Mag ik je nu met jouw problemen helpen?"
"Ik wil hier alleen de goede beslissingen nemen. Ik wil niemand kwetsen, vooral wil ik dat jij en mijn broer hier goed doorheen komen. Met de reputatie van Alexander's moeder weet ik niet zeker of we het allemaal kunnen geloven. Maar als je hem ziet ... Ik wil het goed aanpakken, ik wil eerst zeker weten dat hier niemand's moeder of iemand anders ons leven verstoort. Ik wil jullie alletwee beschermen."
"Ik heb hierbij geen bescherming nodig, Sascha. Ik heb liever dat je eerst met mij praat voordat je beslist. Je moet mij dit soort dingen vertellen en mij meer vertrouwen. Geef mij ook de gelegenheid om jou te helpen wanneer het nodig is, als je echt wil dat ik met je trouw."
"Dat ben ik wel van plan."
"Maar je doet het niet. Je hebt wel over Wolfgang verteld maar niet over wat jij zelf ervan vindt of wat het met je doet. Mijn hele leven hebben andere mensen voor mij beslissingen genomen. Ik wil niet dat jij dat ook doet. Ik hoef niet te worden vertroeteld of als porselein te worden behandeld. Betrek mij ook bij alle lastige dingen, anders kan ik geen goede partner voor je zijn."
Astrid is ondertussen rechtop in bed gaan zitten en kijkt omlaag naar hem. Ze heeft gelijk. Hij kan en mag haar niet buiten beslissingen of acties houden die gevolgen voor hen samen hebben. Hij gaat rechtop zitten en pakt haar hand om haar naar zich toe te trekken, maar Astrid tilt haar hand op en houdt hem tegen. Haar gezichtsuitdrukking is compromisloos.
"Mag ik me niet verontschuldigen?"
"Een knuffel en een kus lossen dit niet op. Vertel me wat er door je gedachten gaat."
"Te veel dingen."
Ze fronst weer haar wenkbrauwen, maar deze keer met haar onweerstaanbare charme.
"Dan kunnen we beter vraag en antwoord spelen. Ik stel de vragen en jij geeft de antwoorden. Goed?"
Sascha grinnikt. Deze manier is waarschijnlijk het beste, hij weet toch niet waar hij moet beginnen. Hij zucht even, terwijl hij zijn verloofde uitnodigend aankijkt.
"Geloof je dat Wolfgang je broer is?"
"Waarschijnlijk wel."
"Vind jij dat prettig?"
"Nou, hij is mijn broer of niet. Het is niet een kwestie van prettig vinden of er een hekel aan hebben."
"Ik heb geen broer of zus, daarom weet ik het niet. Ik vraag het omdat het je van slag brengt."
"Ik denk dat het goed is dat we niet zoals de familie Von Andenberg op het kasteel over onroerend goed of geld twisten elke keer als de familie zich uitbreidt of iemand van deze wereld verdwijnt."
Alleen zijn ogen verraden zijn ingehouden lach. Astrid slaat hem met een kussen.
"Ik ben niet zoals mijn neven en nichten Von Andenberg. Waarom denk je dat ik hier bij jou ben ingetrokken?"
"Ik wil niets suggereren, het spijt me."
"Als je kan kiezen of hij je broer is, wat kies je?"
"Eerlijk? Waarschijnlijk wil ik dat alles blijft zoals het is. Robin en ik hebben ons geluk gevonden. We kunnen steeds beter overweg met elkaar. Ondanks zijn onverwachte gezondheidsproblemen, gaat het met ons alletwee goed. Zeker nu jij en ik eindelijk bij elkaar zijn."
"Vind je hem leuk? Ik bedoel Wolfgang."
"Ik denk dat hij wel in orde is. We hebben niet veel tijd gehad om met elkaar te praten. Hij heeft tot nu toe het meeste met Robin gesproken."
"Dat is mij ook opgevallen. Ben je jaloers?"
"Jaloers? Nee. Waar zou ik jaloers op moeten zijn?"
"Hij lijkt naar je broer te trekken. Weet je dat hij een basketbalfan is?"
"Ik denk niet dat hij basketbal werkelijk leuk vindt ... Ik denk dat hij meer een fan is van wat Robin tegenwoordig is."
"Oh, dat klopt. Dat is iets wat ze gemeen hebben en wat jij niet bent."
Sascha lacht.
"Daar ben ik zeker niet jaloers op! Tenzij je denkt dat ik het voorbeeld van mijn jongere broer moet volgen."
"Nee, liever niet."
"Je oudste neef is een knappe man. Denk je dat hij van mij kan houden op die manier?"
"Hoe knap mijn neef ook is, je dwaalt nu af. Robin en Wolfgang hebben dingen met elkaar gemeen die jij met geen van tweeën deelt."
"Ik ben er niet jaloers op."
"Misschien niet dat ze allebei van mannen houden, maar is er iets anders wat hen verbindt en wat jij niet met ze deelt?"
"Ik heb een open blik, Astrid. Ik heb meer van de wereld gezien dan mijn jongere broer."
"Goed. Ik wil zeker weten dat jij je niet buitengesloten voelt als zij over alles met elkaar praten maar niet met jou."
Haar scherpe observatie laat Sascha's mond openvallen.
"Zo zit het niet in elkaar. Ik heb nog niet de kans gehad om met hem te spreken. We hebben nog niet echt kunnen praten met elkaar, zonder dat er anderen bij zijn."
"Hoe wil je dat voor elkaar krijgen?"
"Overmorgen hebben we die onderzoeken. Dat lijkt me een goed moment."
"Goed. Ik zou er graag bij willen zijn."
"Je kunt beter niet meekomen."
"Want?"
"Robin en ik hebben nog niet de kans gehad om hierover onder vier ogen te praten. Hetzelfde geldt voor Wolfgang en mij. Wanneer er niet zoveel mensen meegaan, is de kans groter dat ik kan proberen om hem te leren kennen, langer met hem kan praten."
"We kunnen ook morgen met ze afspreken en ze ontmoeten."
"Ja, dat kan. Maar laat mij alleen met hen naar het ziekenhuis gaan op maandag voor de onderzoeken. Alsjeblieft ... Het gaat mij er niet om je buiten te sluiten."
"Goed. Volgende vraag. Waarom wil je me hier niet bij hebben?"
Hij lacht naar haar en krijgt een glimlach terug van Astrid. Haar oprechte glimlach vertelt hem dat ze akkoord gaat om niet mee te komen naar de onderzoeken.
"Waarom ben je bang dat Robin en Wolfgang een nauwe band krijgen?"
"Daar is het nu al te laat voor. Robin had een nauwe band met onze vader. Als hij denkt dat een deel van die man in die jongen steekt, als er een andere herinnering aan onze vader is waaraan hij zich vast kan houden, dan zal hij dat doen. Als Wolfgang onze broer is, kan ik Robin niet tegenhouden. Als hij niet onze broer is … Weet je, ik heb een verschrikkelijke angst voor hoe hij dan zal reageren ... Ik wil hem geen valse hoop geven."
"Ik zie nu een heel interessante eigenschap bij jou, meneer Krone. Je heb de behoefte om de mensen waar je van houdt ten koste van alles te beschermen. Het is heel nobel van je."
Zijn ogen verschieten. Sascha geeft met valse bescheidenheid antwoord.
"Ik dacht dat je dat ook verwacht van deze verloofde. Is niet het beter dan het bezitterige gedrag van je ex-verloofde?"
"Beslist beter, maar tot nu toe is het mij niet zo opgevallen bij jou. Ik verwacht het alleen wanneer je probeert mij te beschermen tegen draken. Over draken gesproken, wat vind je van mevrouw Kaiser?"
"Oef!"
Sascha is onder de indruk. Dit is misschien de eerste keer dat hij Astrid zo over andere mensen hoort. Het is bijna te leuk om waar te zijn. Het is waar, ze heeft het echt gezegd.
"Ja?"
"Ze is ... interessant. Ik weet niet of ze iemand waar ik normaal ook mee zou omgaan."
"Mevrouw Kaiser lijkt heel uitgesproken."
"Uitzonderlijk lijkt me een betere omschrijving."
"Beide. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ze familie van Alexander is. Charlie is zo lief en Alexander ook! Er is gewoon niets verkeerds aan hem!"
"Ondanks zijn obsessie met je garderobe?"
"Twee dingen, dan."
"Zijn obsessie met de roddels?"
"Drie?"
"Zijn obsessie met jou, mijn liefste."
Sascha spreekt zich eindelijk duidelijk uit.
"Afgezien daarvan is hij wel een van de aardigste en vriendelijkste mensen die ik ken. Zijn moeder komt helemaal anders over. Ze lijkt op de mensen die toegang tot mijn overleden vader probeerden te krijgen door te vleien. Ze lijkt me te veinzen."
Astrid haalt haar schouders op terwijl hij het een interessante manier vindt om Henriette Kaiser te beschrijven.
"Heb jij een idee wat ze zelf erbij wint door dit te doen? De pastoor en Alexander's moeder zijn behoorlijk standvastig in hun bewering dat ze Wolfgang willen helpen."
"We moeten op zijn woord afgaan. Hij is een pastoor. We kunnen aannemen wat hij zegt, toch?"
"Waarschijnlijk."
"Als we dat niet doen, krijgt Wolfgang het gevoel dat hij niet welkom is. Als hij wel je broer is, dan is dat een grote vergissing."
Sascha zucht. Zijn geliefde verloofde heeft gelijk. Als deze jongen met zijn behoefte aan een eigen familie, wordt afgewezen door zijn eigen familie, dan behandelt Sascha hem niet anders dan iedereen die hem eerder heeft weggestuurd.
"Waarom is dit zo moeilijk, Astrid?"
"Het hoeft niet moeilijk te zijn, Sascha. Je hebt een groot hart. Bekijk het met je hart. Als je dat doet, komen vanzelf de goede dingen op jullie weg ... en ook op onze weg."
"Ik hoop dat je gelijk hebt."
"Natuurlijk heb ik gelijk, daarvoor ben ik van adel en in Gondelsheim opgegroeid."
Ze lacht haar stralende lach. Sascha lacht en gooit een kussen naar zijn Astrid. Ze kust hem.
"Ben je klaar met je vragen?"
"Vanavond wel, bedankt voor de blik in je gedachten ... en in je grote hart."
Het tevreden paar gaat weer samen op bed liggen. Sascha slaat zijn grote armen om zijn geliefde Astrid en omhelst haar stevig. Hij heeft er spijt van dat hij heeft geprobeerd haar buiten dit alles te laten en het alleen op te lossen. Tegelijk is hij opnieuw dankbaar deze intelligente en meelevende dame te hebben ontmoet en nog dankbaarder dat ze ook voor hem heeft gekozen.
Zaterdag 3 september 2011
Mylène Farmer - Si J'avais Au Moins Revu Ton Visage (Lost Boy Remix)
De hand die Sascha's haar streelt, biedt weinig troost.
"Wat denk je?"
Sascha haalt zijn schouders op. Wat hij precies denkt, weet hij niet. Zijn emoties zijn al een paar dagen in een verwarde roes, sinds Alexander hem in hun bar opzij trok om hem die foto te laten zien. Waarom staat zijn vader op die foto? Waarom lacht zijn vader op die foto? Waarom is zijn moeder zo snel van hen heengegaan?
Zijn moeder Astrid was degene die hun familie bij elkaar hield en hun vader Wolfgang uit de problemen hield. Astrid's aanwezigheid en liefde lieten Wolfgang zich verantwoordelijk gedragen. Na haar overlijden hebben ze meer geleden dan nodig was. Wolfgang's zwaktes namen de overhand. Hoort de vrouw op de foto bij een moment van zwakte? Heeft Wolfgang van deze vrouw gehouden of was ze gewoon een vriendin voor een nacht, een eenvoudige afleiding van de voortdurende pijn van eenzaamheid?
De nabestaanden worden nu geconfronteerd met dit dilemma en moeten uitzoeken of deze relatie tot een andere zoon heeft geleid die hij niet heeft opgevoed. Wist de oude Wolfgang van zijn naamgenoot? Wist hij van de zwangerschap en is hij er daarom vandoor gegaan of was de affaire al eerder beëindigd? Zowel de vrouw als zijn vader zijn niet meer in leven, zodat de drie jongens alleen kunnen gissen naar wat er is gebeurd.
Een negatief DNA-onderzoek laat de vragen over het gedrag van zijn vader onbeantwoord. Maar toch blijven de vragen in de lucht hangen. Als deze jongen niet een zoon van zijn vader is, hoe waarschijnlijk is het dat er misschien andere bastaardkinderen van de onrustige dronkenlap rondlopen? Wat te denken van een positief onderzoek? Kunnen ze tevreden en gelukkig zijn met het simpele antwoord over het vaderschap? Kunnen de sluimerende vragen naar het gedrag van de overleden Wolfgang opzij worden gezet terwijl de drie broers moeite doen om een relatie op te bouwen?
"Waarom zeg je niets?"
Sascha glimlacht flauw naar zijn prachtige verloofde Astrid. Hij weet nauwelijks wat hij kan vertellen, welke vraag als eerste uit te spreken. Het is teveel tegelijk en zijn ogen laten zijn twijfels en vragen zien.
"Laat me je helpen."
"Ik weet niet of je dat kunt."
Hij waardeert haar aanbod, maar besluiten zijn overbodig. Zijn vaders onverantwoordelijkheid laat hem nu geen keuze. Help een verweesde jongen door mee te werken aan het onderzoek of niet. De laatste optie is egoïstisch en brengt de jongen geen zekerheid. Nu Robin er dieper bij betrokken is geraakt, zal zijn broer zelf graag meewerken aan het onderzoek. Er is geen keuze. Hij moet bloed afstaan voor het onderzoek. De troostende woorden van zijn verloofde Astrid kunnen zijn wrok niet wegnemen, de wrok die hij voelt voor de man die helaas zijn vader is.
"Geef me tenminste een kans, Sascha!"
Astrid gebruikt een ongewone, scherpe toon. Hij kijkt verrast naar zijn schoonheid op.
"We zijn een paar dagen verder nu en ik weet nog steeds niet wat ik bij alle gebeurtenissen voel."
"Alsjeblieft, probeer iets ervan uit te leggen. Toen je thuiskwam van de avond bij Bohling's was je helemaal overstuur. Je keek gisteren net zo toen we bij Robin en Alexander binnenkwamen. Ik denk dat Alexander het ook heeft gezien. Ik weet niet of je nu gekwetst of verbaasd bent of door wat anders bent geraakt. Wat ging er door je heen? Probeer me dat tenminste te vertellen."
"Hij lijkt op Robin."
"Denk je? Ik zie geen overeenkomsten."
De mooie dame kust zijn voorhoofd. Hij schudt spijtig zijn hoofd.
"Een jongere Robin. Toen ik van huis ben weggegaan, was hij nog jonger dan deze jongen. Ik heb hem achtergelaten om op mijn waardeloze vader te passen. Ik moest daar weg."
"Dat heb je me niet eerder verteld."
Sascha kijkt haar lang aan en laat in zijn gedachten zijn verleden de revue passeren. Hij is te veel, te vaak, te snel verhuisd en de zorg voor zijn broer en vader heeft hem van het gymnasium naar een beroepsopleiding laten afglijden. De levenswandel van zijn vader heeft hem uiteindelijk zonder diploma's de wereld ingestuurd. Hij heeft daarna jarenlang horizontaal gewerkt wat hem heel veel mensenkennis heeft opgeleverd en voldoende geld om zijn dromen te realiseren. Hij heeft zijn vliegbrevet voor een sportvliegtuig gehaald, later zijn horeacapapieren en het pension omgetoverd in een goedlopende bar. Het pand heeft hij er later bij gekocht. Dit gebouw, waar ze nu in wonen, is betaald met zijn verleden.
Vanzelfsprekend heeft hij Astrid niet alles verteld. Zijn jaren als gigolo zijn al moeilijk genoeg voor haar om te accepteren. Wat denkt ze wel niet van een man die zijn kleine broer achterlaat bij een dronken gokker, bij een vader met problemen? De treurige wanhoop van de man heeft het leven van Robin al meer dan voldoende bestraft. Zijn vertrek uit huis om zijn eigen weg op de wereld te vinden, heeft Robin's toewijding voor hun vader veel sterker gemaakt. Hij voelt zich verantwoordelijk voor die ene beslissing van zijn jongere broer, de beslissing om de schuld voor een gewapende overval van hun vader op zich te nemen en daarvoor naar de gevangenis te gaan. Wat kan hij vertellen?
"Mijn vader was een ongelukkige man ... Hij dronk ... Hij gokte ... Hij had altijd schulden. Ik ben ongeveer tien jaar geleden weggegaan en heb de zorg voor hem aan Robin overgelaten. Ik kon het niet meer ... Ik kon niet meer voor hen allebei zorgen ... Ik kon niet meer de vader voor hen allebei zijn. Het hield me tegen. Robin was toen heel mager, want we hadden niet veel te eten. We waren arm ... echt arm."
Astrid fronst treurig haar wenkbrauwen en houdt zijn gezicht vast tussen haar handen. Ze voelt zijn gedachten aan.
"Het is ook de reden waarom mijn leven daarna anders is verlopen. Ik wilde niet langer arm zijn. Ik wilde voldoende geld hebben en een beter leven dan dat van mijn vader."
"Dan zie je een zielige jongen die je herinnert aan Robin. Waarom heb je me dit niet direct verteld? Hoe kan ik er voor je zijn als je je gevoelens niet uitspreekt?"
"Ik wil het alleen op een rij krijgen."
"Waarom?"
"Ik vergeet dit deel van mijn verleden liever, Astrid."
"Nee. Wij gaan trouwen en ik wil al deze dingen van je weten."
Astrid heeft een vasthoudende overtuiging in haar stem. Sascha blijft even stil om rustiger adem te halen, om zijn emoties te kalmeren. Hij ziet opnieuw Wolfgang voor zich, zittend aan de bar. Of ziet hij zijn jongere broer Robin daar zitten? Hij kijkt gefrustreerd over zichzelf en tegelijk vragend naar zijn mooie Astrid.
"Ik meen het, Sascha. Ik wil je begrijpen en dit soort dingen moeten we elkaar vertellen. Jij helpt mij altijd met mijn problemen. Mag ik je nu met jouw problemen helpen?"
"Ik wil hier alleen de goede beslissingen nemen. Ik wil niemand kwetsen, vooral wil ik dat jij en mijn broer hier goed doorheen komen. Met de reputatie van Alexander's moeder weet ik niet zeker of we het allemaal kunnen geloven. Maar als je hem ziet ... Ik wil het goed aanpakken, ik wil eerst zeker weten dat hier niemand's moeder of iemand anders ons leven verstoort. Ik wil jullie alletwee beschermen."
"Ik heb hierbij geen bescherming nodig, Sascha. Ik heb liever dat je eerst met mij praat voordat je beslist. Je moet mij dit soort dingen vertellen en mij meer vertrouwen. Geef mij ook de gelegenheid om jou te helpen wanneer het nodig is, als je echt wil dat ik met je trouw."
"Dat ben ik wel van plan."
"Maar je doet het niet. Je hebt wel over Wolfgang verteld maar niet over wat jij zelf ervan vindt of wat het met je doet. Mijn hele leven hebben andere mensen voor mij beslissingen genomen. Ik wil niet dat jij dat ook doet. Ik hoef niet te worden vertroeteld of als porselein te worden behandeld. Betrek mij ook bij alle lastige dingen, anders kan ik geen goede partner voor je zijn."
Astrid is ondertussen rechtop in bed gaan zitten en kijkt omlaag naar hem. Ze heeft gelijk. Hij kan en mag haar niet buiten beslissingen of acties houden die gevolgen voor hen samen hebben. Hij gaat rechtop zitten en pakt haar hand om haar naar zich toe te trekken, maar Astrid tilt haar hand op en houdt hem tegen. Haar gezichtsuitdrukking is compromisloos.
"Mag ik me niet verontschuldigen?"
"Een knuffel en een kus lossen dit niet op. Vertel me wat er door je gedachten gaat."
"Te veel dingen."
Ze fronst weer haar wenkbrauwen, maar deze keer met haar onweerstaanbare charme.
"Dan kunnen we beter vraag en antwoord spelen. Ik stel de vragen en jij geeft de antwoorden. Goed?"
Sascha grinnikt. Deze manier is waarschijnlijk het beste, hij weet toch niet waar hij moet beginnen. Hij zucht even, terwijl hij zijn verloofde uitnodigend aankijkt.
"Geloof je dat Wolfgang je broer is?"
"Waarschijnlijk wel."
"Vind jij dat prettig?"
"Nou, hij is mijn broer of niet. Het is niet een kwestie van prettig vinden of er een hekel aan hebben."
"Ik heb geen broer of zus, daarom weet ik het niet. Ik vraag het omdat het je van slag brengt."
"Ik denk dat het goed is dat we niet zoals de familie Von Andenberg op het kasteel over onroerend goed of geld twisten elke keer als de familie zich uitbreidt of iemand van deze wereld verdwijnt."
Alleen zijn ogen verraden zijn ingehouden lach. Astrid slaat hem met een kussen.
"Ik ben niet zoals mijn neven en nichten Von Andenberg. Waarom denk je dat ik hier bij jou ben ingetrokken?"
"Ik wil niets suggereren, het spijt me."
"Als je kan kiezen of hij je broer is, wat kies je?"
"Eerlijk? Waarschijnlijk wil ik dat alles blijft zoals het is. Robin en ik hebben ons geluk gevonden. We kunnen steeds beter overweg met elkaar. Ondanks zijn onverwachte gezondheidsproblemen, gaat het met ons alletwee goed. Zeker nu jij en ik eindelijk bij elkaar zijn."
"Vind je hem leuk? Ik bedoel Wolfgang."
"Ik denk dat hij wel in orde is. We hebben niet veel tijd gehad om met elkaar te praten. Hij heeft tot nu toe het meeste met Robin gesproken."
"Dat is mij ook opgevallen. Ben je jaloers?"
"Jaloers? Nee. Waar zou ik jaloers op moeten zijn?"
"Hij lijkt naar je broer te trekken. Weet je dat hij een basketbalfan is?"
"Ik denk niet dat hij basketbal werkelijk leuk vindt ... Ik denk dat hij meer een fan is van wat Robin tegenwoordig is."
"Oh, dat klopt. Dat is iets wat ze gemeen hebben en wat jij niet bent."
Sascha lacht.
"Daar ben ik zeker niet jaloers op! Tenzij je denkt dat ik het voorbeeld van mijn jongere broer moet volgen."
"Nee, liever niet."
"Je oudste neef is een knappe man. Denk je dat hij van mij kan houden op die manier?"
"Hoe knap mijn neef ook is, je dwaalt nu af. Robin en Wolfgang hebben dingen met elkaar gemeen die jij met geen van tweeën deelt."
"Ik ben er niet jaloers op."
"Misschien niet dat ze allebei van mannen houden, maar is er iets anders wat hen verbindt en wat jij niet met ze deelt?"
"Ik heb een open blik, Astrid. Ik heb meer van de wereld gezien dan mijn jongere broer."
"Goed. Ik wil zeker weten dat jij je niet buitengesloten voelt als zij over alles met elkaar praten maar niet met jou."
Haar scherpe observatie laat Sascha's mond openvallen.
"Zo zit het niet in elkaar. Ik heb nog niet de kans gehad om met hem te spreken. We hebben nog niet echt kunnen praten met elkaar, zonder dat er anderen bij zijn."
"Hoe wil je dat voor elkaar krijgen?"
"Overmorgen hebben we die onderzoeken. Dat lijkt me een goed moment."
"Goed. Ik zou er graag bij willen zijn."
"Je kunt beter niet meekomen."
"Want?"
"Robin en ik hebben nog niet de kans gehad om hierover onder vier ogen te praten. Hetzelfde geldt voor Wolfgang en mij. Wanneer er niet zoveel mensen meegaan, is de kans groter dat ik kan proberen om hem te leren kennen, langer met hem kan praten."
"We kunnen ook morgen met ze afspreken en ze ontmoeten."
"Ja, dat kan. Maar laat mij alleen met hen naar het ziekenhuis gaan op maandag voor de onderzoeken. Alsjeblieft ... Het gaat mij er niet om je buiten te sluiten."
"Goed. Volgende vraag. Waarom wil je me hier niet bij hebben?"
Hij lacht naar haar en krijgt een glimlach terug van Astrid. Haar oprechte glimlach vertelt hem dat ze akkoord gaat om niet mee te komen naar de onderzoeken.
"Waarom ben je bang dat Robin en Wolfgang een nauwe band krijgen?"
"Daar is het nu al te laat voor. Robin had een nauwe band met onze vader. Als hij denkt dat een deel van die man in die jongen steekt, als er een andere herinnering aan onze vader is waaraan hij zich vast kan houden, dan zal hij dat doen. Als Wolfgang onze broer is, kan ik Robin niet tegenhouden. Als hij niet onze broer is … Weet je, ik heb een verschrikkelijke angst voor hoe hij dan zal reageren ... Ik wil hem geen valse hoop geven."
"Ik zie nu een heel interessante eigenschap bij jou, meneer Krone. Je heb de behoefte om de mensen waar je van houdt ten koste van alles te beschermen. Het is heel nobel van je."
Zijn ogen verschieten. Sascha geeft met valse bescheidenheid antwoord.
"Ik dacht dat je dat ook verwacht van deze verloofde. Is niet het beter dan het bezitterige gedrag van je ex-verloofde?"
"Beslist beter, maar tot nu toe is het mij niet zo opgevallen bij jou. Ik verwacht het alleen wanneer je probeert mij te beschermen tegen draken. Over draken gesproken, wat vind je van mevrouw Kaiser?"
"Oef!"
Sascha is onder de indruk. Dit is misschien de eerste keer dat hij Astrid zo over andere mensen hoort. Het is bijna te leuk om waar te zijn. Het is waar, ze heeft het echt gezegd.
"Ja?"
"Ze is ... interessant. Ik weet niet of ze iemand waar ik normaal ook mee zou omgaan."
"Mevrouw Kaiser lijkt heel uitgesproken."
"Uitzonderlijk lijkt me een betere omschrijving."
"Beide. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ze familie van Alexander is. Charlie is zo lief en Alexander ook! Er is gewoon niets verkeerds aan hem!"
"Ondanks zijn obsessie met je garderobe?"
"Twee dingen, dan."
"Zijn obsessie met de roddels?"
"Drie?"
"Zijn obsessie met jou, mijn liefste."
Sascha spreekt zich eindelijk duidelijk uit.
"Afgezien daarvan is hij wel een van de aardigste en vriendelijkste mensen die ik ken. Zijn moeder komt helemaal anders over. Ze lijkt op de mensen die toegang tot mijn overleden vader probeerden te krijgen door te vleien. Ze lijkt me te veinzen."
Astrid haalt haar schouders op terwijl hij het een interessante manier vindt om Henriette Kaiser te beschrijven.
"Heb jij een idee wat ze zelf erbij wint door dit te doen? De pastoor en Alexander's moeder zijn behoorlijk standvastig in hun bewering dat ze Wolfgang willen helpen."
"We moeten op zijn woord afgaan. Hij is een pastoor. We kunnen aannemen wat hij zegt, toch?"
"Waarschijnlijk."
"Als we dat niet doen, krijgt Wolfgang het gevoel dat hij niet welkom is. Als hij wel je broer is, dan is dat een grote vergissing."
Sascha zucht. Zijn geliefde verloofde heeft gelijk. Als deze jongen met zijn behoefte aan een eigen familie, wordt afgewezen door zijn eigen familie, dan behandelt Sascha hem niet anders dan iedereen die hem eerder heeft weggestuurd.
"Waarom is dit zo moeilijk, Astrid?"
"Het hoeft niet moeilijk te zijn, Sascha. Je hebt een groot hart. Bekijk het met je hart. Als je dat doet, komen vanzelf de goede dingen op jullie weg ... en ook op onze weg."
"Ik hoop dat je gelijk hebt."
"Natuurlijk heb ik gelijk, daarvoor ben ik van adel en in Gondelsheim opgegroeid."
Ze lacht haar stralende lach. Sascha lacht en gooit een kussen naar zijn Astrid. Ze kust hem.
"Ben je klaar met je vragen?"
"Vanavond wel, bedankt voor de blik in je gedachten ... en in je grote hart."
Het tevreden paar gaat weer samen op bed liggen. Sascha slaat zijn grote armen om zijn geliefde Astrid en omhelst haar stevig. Hij heeft er spijt van dat hij heeft geprobeerd haar buiten dit alles te laten en het alleen op te lossen. Tegelijk is hij opnieuw dankbaar deze intelligente en meelevende dame te hebben ontmoet en nog dankbaarder dat ze ook voor hem heeft gekozen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
14
Maandag 5 september 2011
Francis Lalanne - La Vi San Vou
Astrid zit tegenover Alexander, die nerveus, misschien zelfs angstig achter de bar in SansFrontière staat terwijl ze wachten totdat Sascha, Robin en de anderen terugkeren uit het ziekenhuis. Zijn andere serveerster Anna staat naast hem en kijkt een beetje geërgerd.
"Alexander, ga gewoon naar boven. Je kunt hier beneden niets doen."
"Anna heeft gelijk. We kunnen beter boven wachten op de anderen."
Astrid is net zo nerveus als Alexander, maar heeft meer ervaring in het maskeren haar emoties. Dat hoort bij haar representatieve verplichtingen, tenzij ze oprecht glimlacht.
"Ik wil het weten zodra ze hier binnenlopen. Robin had me een bericht kunnen sturen of bellen. Of Sascha had jou iets kunnen laten weten."
"Alexander, we horen het vanzelf. Maak je geen zorgen."
"Luister alsjeblieft naar Astrid."
Anna smeekt bijna terwijl ze Alexander opzij duwt met een blad vol glazen. Astrid wil proberen Alexander bij Anna uit de buurt te krijgen zodat Anna ontspannen verder kan werken.
"Of kom naast mij zitten en laat Anna haar werk alleen doen. Neem een glas wijn en kom tot rust."
"Ik kan dan beter de hele fles leegdrinken."
"Kom hier zitten. Alsjeblieft."
Ze vraagt het met een glimlach. Alexander is gevoelig voor haar charme en ze hoopt dat haar rustige gedrag en goed geoefende glimlach de rest doen. Hoe minder zorgen hij zich maakt, hoe minder zorgen zij heeft. Na een tijdje knikt hij en gooit zijn theedoek op de bar. Zwijgend pakt hij een fles witte wijn uit de koeling en biedt hem haar aan. Vanzelfsprekend knikt ze instemmend. Nadat hij twee glazen royaal heeft ingeschonken, gaat hij naast haar zitten. Anna zingt zachtjes 'dank je wel' in het oor van Astrid wanneer ze langs hen loopt en verder kan werken zonder onderbrekingen.
"Je hoeft je helemaal geen zorgen te maken, Alexander. Het komt allemaal goed."
"Ik maak me alleen zorgen over Robin, Astrid. Hij heeft erg hoge verwachtingen gekregen, net wat Sascha en ik probeerden te voorkomen. Ik wil niet dat hij teleurgesteld wordt."
"Of Wolfgang?"
"Natuurlijk."
Hij zegt het zo snel dat ze het gevoel krijgt dat hij haar vraag ontwijkt. Ze tilt haar glas op om met hem te proosten.
"Op onze familie."
Alexander tuit zijn lippen en stoot zijn glas tegen het hare. Ze zou nu graag willen weten wat er in zijn hoofd omgaat. Zijn familieleven is voorzichtig uitgedrukt ingewikkeld, zelfs voordat zijn moeder zich liet zien. Haar eigen familie is veel kleiner. Vandaag bezorgt deze gedachte haar een verdrietig gevoel.
"Mijn familie is niet groot. Mijn moeder stierf toen ik jong was. Nu mijn vader is overleden, heb ik alleen Sascha, Robin en jou als familie. Ik vind het wel spannend om deel van een groeiende familie te zijn. Zou Wolfgang het ook zo bekijken?"
Alexander draait verrast zijn gezicht naar om en reageert op haar warme glimlach.
"Ik heb het hem verteld ... Zelfs als de onderzoeken niet bewijzen dat hij Robin's broer is, is hij voor mij nog altijd familie."
Hij aarzelt. Probeert hij zichzelf te overtuigen van de waarheid van zijn woorden? Ze nipt van haar wijn terwijl ze over een antwoord nadenkt.
"Dan zal het altijd goed uitpakken."
"Het moet. Ik wil dat niemand teleurgesteld is."
"Waarom zou dat niet zo zijn? Wolfgang heeft je ouders, jou en Robin. Sascha en ik er dan ook nog."
"Dat weet ik. Ik maak me zorgen om niets. Ik wil niet dat Robin hierdoor geraakt wordt. In elk geval niet meer dan onze geheimhouding hem heeft gekwetst."
"Alles komt goed. Vertrouw me."
Zwijgend en wachtend verdrijven ze de tijd. Ondanks hun vermoeide zenuwen drinken ze nauwelijks van de wijn. Net zoals Alexander wil ze niet dat iemand verdrietig achterblijft, maar ze is vastbesloten om positief te blijven. Alletwee reageren ze verrast wanneer de lang verwachte groep mensen SansFrontière binnensluipt en opeens achter hen staat. Alexander kan zijn ongeduld nauwelijks verbergen.
"Hoe is het gegaan?"
"We moesten lang wachten voordat de dokter met ons kon spreken."
Wolfgang's klaagzang geeft Sascha de kans tegen haar te fluisteren.
"Het gaf ons wat tijd om met elkaar te praten."
"Goed."
"Kunnen we naar boven gaan, alsjeblieft? Ik wil graag in een comfortabele stoel zitten."
"We kunnen naar ons appartement gaan."
Henriette's vraag wordt opgevangen door Robin, die al langs de trap omhoog kijkt. Lars glimlacht terwijl hij Alexander op zijn schouders klopt.
"Misschien kan ik bij mijn neef wat te eten krijgen en kan ik gelijk zien of jullie het appartement wel netjes houden sinds mijn vertrek uit Köln."
"Altijd en ja."
Alexander's droge reactie wordt opgepakt door Sascha, die Wolfgang aantikt.
"Gratis eten! Laten we gaan voordat Robin alles opeet."
De ziekenhuisbezoekers vertrekken net zo snel uit SansFrontière als ze zijn gekomen. Ze lopen het trappenhuis in dat leidt naar het appartement van Alexander en Robin. Astrid en Alexander kijken elkaar vragend aan. Wat is het nieuws? Waarom hebben ze niets verteld?
"Wat denk je?"
Alexander's nerveuze vraag stelt haar voor een dilemma. Ondertussen staan ze al op om de anderen te volgen. Haar hoop op goed nieuws wordt ingegeven door de vriendelijkheid tussen de Robin en Henriette en vooral die tussen Sascha en Wolfgang.
"Geen nieuws is goed nieuws."
Maandag 5 september 2011
Francis Lalanne - La Vi San Vou
Astrid zit tegenover Alexander, die nerveus, misschien zelfs angstig achter de bar in SansFrontière staat terwijl ze wachten totdat Sascha, Robin en de anderen terugkeren uit het ziekenhuis. Zijn andere serveerster Anna staat naast hem en kijkt een beetje geërgerd.
"Alexander, ga gewoon naar boven. Je kunt hier beneden niets doen."
"Anna heeft gelijk. We kunnen beter boven wachten op de anderen."
Astrid is net zo nerveus als Alexander, maar heeft meer ervaring in het maskeren haar emoties. Dat hoort bij haar representatieve verplichtingen, tenzij ze oprecht glimlacht.
"Ik wil het weten zodra ze hier binnenlopen. Robin had me een bericht kunnen sturen of bellen. Of Sascha had jou iets kunnen laten weten."
"Alexander, we horen het vanzelf. Maak je geen zorgen."
"Luister alsjeblieft naar Astrid."
Anna smeekt bijna terwijl ze Alexander opzij duwt met een blad vol glazen. Astrid wil proberen Alexander bij Anna uit de buurt te krijgen zodat Anna ontspannen verder kan werken.
"Of kom naast mij zitten en laat Anna haar werk alleen doen. Neem een glas wijn en kom tot rust."
"Ik kan dan beter de hele fles leegdrinken."
"Kom hier zitten. Alsjeblieft."
Ze vraagt het met een glimlach. Alexander is gevoelig voor haar charme en ze hoopt dat haar rustige gedrag en goed geoefende glimlach de rest doen. Hoe minder zorgen hij zich maakt, hoe minder zorgen zij heeft. Na een tijdje knikt hij en gooit zijn theedoek op de bar. Zwijgend pakt hij een fles witte wijn uit de koeling en biedt hem haar aan. Vanzelfsprekend knikt ze instemmend. Nadat hij twee glazen royaal heeft ingeschonken, gaat hij naast haar zitten. Anna zingt zachtjes 'dank je wel' in het oor van Astrid wanneer ze langs hen loopt en verder kan werken zonder onderbrekingen.
"Je hoeft je helemaal geen zorgen te maken, Alexander. Het komt allemaal goed."
"Ik maak me alleen zorgen over Robin, Astrid. Hij heeft erg hoge verwachtingen gekregen, net wat Sascha en ik probeerden te voorkomen. Ik wil niet dat hij teleurgesteld wordt."
"Of Wolfgang?"
"Natuurlijk."
Hij zegt het zo snel dat ze het gevoel krijgt dat hij haar vraag ontwijkt. Ze tilt haar glas op om met hem te proosten.
"Op onze familie."
Alexander tuit zijn lippen en stoot zijn glas tegen het hare. Ze zou nu graag willen weten wat er in zijn hoofd omgaat. Zijn familieleven is voorzichtig uitgedrukt ingewikkeld, zelfs voordat zijn moeder zich liet zien. Haar eigen familie is veel kleiner. Vandaag bezorgt deze gedachte haar een verdrietig gevoel.
"Mijn familie is niet groot. Mijn moeder stierf toen ik jong was. Nu mijn vader is overleden, heb ik alleen Sascha, Robin en jou als familie. Ik vind het wel spannend om deel van een groeiende familie te zijn. Zou Wolfgang het ook zo bekijken?"
Alexander draait verrast zijn gezicht naar om en reageert op haar warme glimlach.
"Ik heb het hem verteld ... Zelfs als de onderzoeken niet bewijzen dat hij Robin's broer is, is hij voor mij nog altijd familie."
Hij aarzelt. Probeert hij zichzelf te overtuigen van de waarheid van zijn woorden? Ze nipt van haar wijn terwijl ze over een antwoord nadenkt.
"Dan zal het altijd goed uitpakken."
"Het moet. Ik wil dat niemand teleurgesteld is."
"Waarom zou dat niet zo zijn? Wolfgang heeft je ouders, jou en Robin. Sascha en ik er dan ook nog."
"Dat weet ik. Ik maak me zorgen om niets. Ik wil niet dat Robin hierdoor geraakt wordt. In elk geval niet meer dan onze geheimhouding hem heeft gekwetst."
"Alles komt goed. Vertrouw me."
Zwijgend en wachtend verdrijven ze de tijd. Ondanks hun vermoeide zenuwen drinken ze nauwelijks van de wijn. Net zoals Alexander wil ze niet dat iemand verdrietig achterblijft, maar ze is vastbesloten om positief te blijven. Alletwee reageren ze verrast wanneer de lang verwachte groep mensen SansFrontière binnensluipt en opeens achter hen staat. Alexander kan zijn ongeduld nauwelijks verbergen.
"Hoe is het gegaan?"
"We moesten lang wachten voordat de dokter met ons kon spreken."
Wolfgang's klaagzang geeft Sascha de kans tegen haar te fluisteren.
"Het gaf ons wat tijd om met elkaar te praten."
"Goed."
"Kunnen we naar boven gaan, alsjeblieft? Ik wil graag in een comfortabele stoel zitten."
"We kunnen naar ons appartement gaan."
Henriette's vraag wordt opgevangen door Robin, die al langs de trap omhoog kijkt. Lars glimlacht terwijl hij Alexander op zijn schouders klopt.
"Misschien kan ik bij mijn neef wat te eten krijgen en kan ik gelijk zien of jullie het appartement wel netjes houden sinds mijn vertrek uit Köln."
"Altijd en ja."
Alexander's droge reactie wordt opgepakt door Sascha, die Wolfgang aantikt.
"Gratis eten! Laten we gaan voordat Robin alles opeet."
De ziekenhuisbezoekers vertrekken net zo snel uit SansFrontière als ze zijn gekomen. Ze lopen het trappenhuis in dat leidt naar het appartement van Alexander en Robin. Astrid en Alexander kijken elkaar vragend aan. Wat is het nieuws? Waarom hebben ze niets verteld?
"Wat denk je?"
Alexander's nerveuze vraag stelt haar voor een dilemma. Ondertussen staan ze al op om de anderen te volgen. Haar hoop op goed nieuws wordt ingegeven door de vriendelijkheid tussen de Robin en Henriette en vooral die tussen Sascha en Wolfgang.
"Geen nieuws is goed nieuws."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
15
Maandag 5 september 2011
East 17 - Hold My Body Tight
Robin helpt de vermoeide Henriette de trappen op naar hun appartement. Het lange wachten heeft iedereen bijna uitgeput. Hij wilde Alexander het nieuws direct beneden vertellen, maar ze hebben in het ziekenhuis afgesproken te wachten tot er geen vreemden meer bij zijn.
"Robin!"
Alexander roept naar hem van beneden. Hij blijft even staan en kijkt achter zich omlaag, de trap af. Alexander's verwachtingsvolle blik vormt een merkwaardig contrast met de waarschuwende blikken van alle anderen, die ook in het ziekenhuis waren. Ze hebben elkaar daar een belofte gedaan. Robin en Henriette bereiken de laatste trede.
"Ik moet het hem vertellen."
"Ga je gang."
Zijn zenuwachtige woorden ontlokken Henriette een teleurgestelde reactie die ze probeert te verbergen. Hij vist zijn sleutels uit zijn broekzak en geeft ze aan Sascha, zodat die de deur kan openen voor de verzamelde familieleden.
Zijn hart en hoofd stromen over van alle emoties terwijl de anderen langs hem heen lopen. Eigenlijk merkt hij nauwelijks wie er allemaal langs hem naar boven komen. Tranen vullen Robin's ogen. Op de laatste trede blijft hij staan, terwijl Alexander de trap verder oploopt en trede na trede dichterbij komt totdat ze elkaar recht kunnen aankijken. Robin slaat zijn armen om Alexander heen en drukt hem huilend stevig tegen zich aan.
"Is alles goed? Weten jullie nu of hij je broer is?"
Hij kan geen woord uitbrengen. Op dit moment wil hij Alexander alleen maar vasthouden en nooit meer loslaten.
"Zeg alsjeblieft wat."
Alexander kijkt hem smekend aan. Hij gaat een trede lager staan en kijkt naar Alexander's ogen, die inmiddels ook nat zijn. Hij opent zijn mond om te spreken.
"Gefeliciteerd!"
Het geluid komt uit de open voordeur van het appartement. Verrast kijkt hij naar de hal om te zien wat aan de hand is. Alexander geeft hem antwoord.
"We hebben een feestje voor hem georganiseerd. Charlie is hier en ..."
"Het bloedonderzoek heeft niets opgeleverd."
Bij Robin lopen weer de tranen over zijn gezicht, tegelijk ziet hij Alexander's gezicht langzaam steeds verdrietiger worden. Het breekt zijn hart, opnieuw. Hij weet wat Alexander allemaal heeft geprobeerd te doen om Wolfgang in hun families te verwelkomen. Tegelijk vraagt hij zich bezorgd af hoe Wolfgang met de teleurstelling van vandaag omgaat terwijl er een feest is georganiseerd. Alexander pakt hem stevig vast en begint met een hand over zijn rug te wrijven.
"We ... Voel jij je wel goed?"
"Nee ... nee, ik ben niet in orde. Ik heb gehoopt op ... ik weet het niet meer ... echt niet."
"We moeten hem nog steeds helpen, Robin. We hebben het beloofd."
"Dat weet ik."
"Lars zei dat DNA-onderzoek veel tijd vraagt?"
"Ja."
"Dan is dat onze enige hoop, goed? Zelfs als hij niet je broer is, kunnen we er voor hem zijn, schat?"
"Ja."
Hij wil dit geloven. Robin weet niet of hij nog durft te hopen. Zo gelukkig als hij met Alexander is, zo gelukkig wil hij graag zijn jongere broer zien. Zijn vriend is vastbesloten om ervoor te zorgen dat ze hun belofte waarmaken en deel uitmaken van het leven van zijn jongere broer.
Terwijl ze elkaar omarmen bovenaan de trap, merkt hij dat Henriette naar hen kijkt. Hij kan haar gezichtsuitdrukking niet goed zien, maar steekt zijn hand op om haar te laten weten dat het nog even duurt voordat ze komen. Henriette loopt terug het appartement in en sluit de deur achter zich.
Maandag 5 september 2011
East 17 - Hold My Body Tight
Robin helpt de vermoeide Henriette de trappen op naar hun appartement. Het lange wachten heeft iedereen bijna uitgeput. Hij wilde Alexander het nieuws direct beneden vertellen, maar ze hebben in het ziekenhuis afgesproken te wachten tot er geen vreemden meer bij zijn.
"Robin!"
Alexander roept naar hem van beneden. Hij blijft even staan en kijkt achter zich omlaag, de trap af. Alexander's verwachtingsvolle blik vormt een merkwaardig contrast met de waarschuwende blikken van alle anderen, die ook in het ziekenhuis waren. Ze hebben elkaar daar een belofte gedaan. Robin en Henriette bereiken de laatste trede.
"Ik moet het hem vertellen."
"Ga je gang."
Zijn zenuwachtige woorden ontlokken Henriette een teleurgestelde reactie die ze probeert te verbergen. Hij vist zijn sleutels uit zijn broekzak en geeft ze aan Sascha, zodat die de deur kan openen voor de verzamelde familieleden.
Zijn hart en hoofd stromen over van alle emoties terwijl de anderen langs hem heen lopen. Eigenlijk merkt hij nauwelijks wie er allemaal langs hem naar boven komen. Tranen vullen Robin's ogen. Op de laatste trede blijft hij staan, terwijl Alexander de trap verder oploopt en trede na trede dichterbij komt totdat ze elkaar recht kunnen aankijken. Robin slaat zijn armen om Alexander heen en drukt hem huilend stevig tegen zich aan.
"Is alles goed? Weten jullie nu of hij je broer is?"
Hij kan geen woord uitbrengen. Op dit moment wil hij Alexander alleen maar vasthouden en nooit meer loslaten.
"Zeg alsjeblieft wat."
Alexander kijkt hem smekend aan. Hij gaat een trede lager staan en kijkt naar Alexander's ogen, die inmiddels ook nat zijn. Hij opent zijn mond om te spreken.
"Gefeliciteerd!"
Het geluid komt uit de open voordeur van het appartement. Verrast kijkt hij naar de hal om te zien wat aan de hand is. Alexander geeft hem antwoord.
"We hebben een feestje voor hem georganiseerd. Charlie is hier en ..."
"Het bloedonderzoek heeft niets opgeleverd."
Bij Robin lopen weer de tranen over zijn gezicht, tegelijk ziet hij Alexander's gezicht langzaam steeds verdrietiger worden. Het breekt zijn hart, opnieuw. Hij weet wat Alexander allemaal heeft geprobeerd te doen om Wolfgang in hun families te verwelkomen. Tegelijk vraagt hij zich bezorgd af hoe Wolfgang met de teleurstelling van vandaag omgaat terwijl er een feest is georganiseerd. Alexander pakt hem stevig vast en begint met een hand over zijn rug te wrijven.
"We ... Voel jij je wel goed?"
"Nee ... nee, ik ben niet in orde. Ik heb gehoopt op ... ik weet het niet meer ... echt niet."
"We moeten hem nog steeds helpen, Robin. We hebben het beloofd."
"Dat weet ik."
"Lars zei dat DNA-onderzoek veel tijd vraagt?"
"Ja."
"Dan is dat onze enige hoop, goed? Zelfs als hij niet je broer is, kunnen we er voor hem zijn, schat?"
"Ja."
Hij wil dit geloven. Robin weet niet of hij nog durft te hopen. Zo gelukkig als hij met Alexander is, zo gelukkig wil hij graag zijn jongere broer zien. Zijn vriend is vastbesloten om ervoor te zorgen dat ze hun belofte waarmaken en deel uitmaken van het leven van zijn jongere broer.
Terwijl ze elkaar omarmen bovenaan de trap, merkt hij dat Henriette naar hen kijkt. Hij kan haar gezichtsuitdrukking niet goed zien, maar steekt zijn hand op om haar te laten weten dat het nog even duurt voordat ze komen. Henriette loopt terug het appartement in en sluit de deur achter zich.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
16
Maandag 5 september 2011
Sophie Ellis-Bextor - Take Me Home
"Gefeliciteerd!"
Het onverwachte gejuich van de kleine menigte in het appartement laat de ziekenhuisbezoekers bij de deur schrikken. Wolfgang blijft alleen in de deurpost staan terwijl de anderen doorlopen en naar binnen gaan. Zijn ogen laten zijn verbijstering zien, zijn mond vervormt tot een glimlach. Hij kan niets anders dan glimlachen. Het is een reflex wanneer hij zijn emoties niet wil tonen, wanneer het tegenzit. Zo reageert hij altijd wanneer het niet gaat zoals hij wil.
Wolfgang wil het liefste alleen zijn, woedend als hij is over de goede vooruitzichten die vals blijken te zijn, terwijl alles zo hoopvol leek. Met niemand wil hij nu praten, het slechte nieuws wil hij niet accepteren of maar zelfs vieren. Zijn stemming laat geen opbeurende woorden door. Voordat hij zichzelf weer bij elkaar heeft geraapt, pakt iemand zijn hand en trekt hem naar binnen.
"Welkom thuis, Wolfgang!"
Een lachende blondine met stralende, heldere, blauwe ogen houdt hem een dienblad met glazen champagne voor.
"Neem er een."
Op Charlie's aandringen pakt hij een glas. Zodra hij het glas in zijn hand heeft, loopt de dame met het dienblad verder om de anderen een glas aan te bieden. Charlie glimlacht naar hem.
"Ik denk dat je het erg spannend vindt. We zijn de hele middag al ongeduldig aan het wachten op het nieuws."
Hij glimlacht. Rudolf glimlacht vriendelijk terug naar hem.
"Gefeliciteerd."
"Dank je wel."
Veel meer dan zachtjes, bijna fluisterend praten lukt hem niet.
"Hoe voelt het om meer familie te hebben?"
"Kom op, Rudolf, hij is gelukkig! Waarom zou hij niet vrolijk zijn met een familie in Lingen en een familie in Köln?"
Wolfgang is stomverbaasd om meneer Kaiser hier te zien.
"Wanneer ben je aangekomen?"
"Ik ben vanmorgen al met de auto gekomen. Ik wilde hier bij zijn en jullie hoeven niet met de trein naar huis."
Het geluid van de vrolijke gesprekken rondom hem wordt door Charlie onderbroken. Ze spreekt met een luide stem tegen alle aanwezigen. Haar oplettendheid valt hem op wanneer ze ziet dat niet iedereen een glas heeft.
"Vandaag is een mooie dag! Henriette, kom hier en neem een glas."
Mevrouw Kaiser komt stil de kamer binnen en sluit de deur achter zich. Wolfgang kijkt om zich heen. Waar is Robin? Hij mist de basketballer in het gezelschap. Charlie praat verder.
"Vandaag gaat het om onze families. Sommigen hier hebben elkaar lange tijd niet gezien, daarom gaat het ook om opnieuw beginnen. Wolfgang begint zijn nieuwe leven als lid van Sascha en Robin's familie ... waar is hij?"
"Alexander en zijn vriend komen zo."
Mevrouw Kaiser praat met een duidelijke zelfbeheersing in haar stem. Charlie heft haar glas.
"Vandaag is voor Wolfgang, zo'n gebeurtenis hoor je niet alleen te vieren. Ik wil graag proosten op Wolfgang en zijn beide families, op de jongeman die de families Bohling, Kaiser en Krone bij elkaar brengt."
"Ik wil ook graag proosten op een nieuw begin."
Rudolf vult met een glimlach Charlie's toast aan. De anderen proosten mee.
"Op Wolfgang."
De vrolijke gezichten van de onwetende gasten verleiden hem ertoe zijn glas nonchalant omhoog te houden en een slok te nemen. Het smaakt niet echt lekker, wat zuur. Ze vieren een leugen en hij zegt niets daarover. Met een glimlach maskeert hij zijn gevoel en verbergt zo zijn verlegenheid, zijn teleurstelling en verdriet. Het lukt hem om te reageren.
"Ik wil iedereen bedanken voor jullie komst."
Na het proosten kijkt hij geïnteresseerd toe hoe het nieuws zich door de woonkamer verspreidt. Sascha fluistert tegen Astrid en de gelukkige glimlach verdwijnt van haar gezicht om even later door haar professionele glimlach te worden vervangen. Zijn manier van glimlachen werkt blijkbaar aanstekelijk. De blonde vrouw met het dienblad spreekt hem aan.
"We hebben elkaar niet eerder ontmoet. Ik ben je nicht Freya. Freya Krone."
"Hallo."
"Ik wil graag je aan Carmen voorstellen. Ze is heel speciaal voor mij."
Hij draait zich half om en ziet een andere blonde vrouw vlakbij staan.
"Gefeliciteerd, Wolfgang."
"Misschien wordt Carmen op een dag ook je nicht."
Freya fluistert in zijn oor. Hij begrijpt het niet onmiddellijk, totdat hij ziet hoe de twee dames naar elkaar kijken. Het is lief. Hij vindt het ook grappig.
"Is Sascha de enige gewone Krone?"
Met zijn vraag gebruikt hij de leugen nu in zijn voordeel. Carmen en Freya lachen. Lars komt erbij staan, slaat een arm om de andere blonde vrouw en geeft haar een kus op haar wang.
"Carmen! Hoe is het met mijn kleine gravin?"
"Gravin?"
Wolfgang is opnieuw verbaasd, wat Freya opmerkt.
"Carmen Von Andenberg is van adel."
"Maar Lars bedoelt deze kleine gravin. Dit is Sophia."
Carmen tilt een klein meisje op dat zich achter haar heeft verstopt. Lars neemt met een trots gezicht het kind over van Carmen en reageert op Wolfgang's zichtbare verwarring.
"Ik heb een klein cadeau aan een lieve vriendin gegeven om haar te helpen."
"Dat betekent Sophia je nicht is via de familie Bohling."
Charlie is erbij komen staan en bevestigt deze familierelatie, de eerste die echt waar is op dit feestje. Wolfgang glimlacht naar het verlegen kind in Lars' armen en laat zijn ogen afdwalen naar meneer en mevrouw Kaiser, die rustig praten in de buurt van de open keuken. Het trieste nieuws verspreidt zich verder door de ruime en volle woonkamer. Hij wil het gesprek graag makkelijk en luchtig houden.
"Ik hoop dat jullie mij niets kwalijk willen nemen ... Sascha is verloofd met een gravin en jij hebt iets met een gravin ... Waar kan ik een prins of hertog of baron vinden? Ik vind het niet erg om op een wachtlijst te staan."
De mensen om hem heen lachen en genieten van zijn grap. Zelfs Sophia giechelt onschuldig mee met haar ouders. Wolfgang neemt nog een slok champagne terwijl hij zich afvraagt hoeveel grappen hij nog kan vertellen voordat iedereen het resultaat van het bloedonderzoek kent en niet meer vrolijk is. Carmen reageert elegant op zijn grap en legt haar hand op zijn wang.
"Momenteel heeft iedereen in mijn familie een relatie, maar ik wil wel mijn ogen open houden voor je."
"Bedankt. De familie Krone lijkt alleen gelukkig te kunnen worden met adel."
"Vergeet je Robin en Alexander niet?"
Charlie lacht terwijl ze haar vraag stelt. Lars knipoogt naar hem.
"Charlie, je kunt Alexander's voorliefde voor adel niet ontkennen. Hij gedraagt zich nobel."
"Bovendien werkt Robin op het kasteel, ik zie hem elke dag tussen de adel. Waar zijn ze trouwens?"
Freya mist blijkbaar haar neef. Charlie draait zich al om.
"Ik ga ze halen. Ze horen het nieuws met ons mee te vieren."
"Hoe spannend is het om het goede nieuws te horen?"
Freya vraagt het met een gelukkig gezicht. Lars en Wolfgang kijken elkaar ernstig aan.
"Ik heb het grootste deel van de tijd met Sascha en Robin doorgebracht. Sascha en ik hadden pas vandaag de kans om met elkaar te praten. Hij is een leuke man."
"Heeft hij je verteld over Appollonia, zijn sportvliegtuig?"
"Ja, lijkt me erg spannend."
"Gaat het goed met je?"
Sascha's sterke hand knijpt even in zijn schouder om daarna op zijn schouder te blijven liggen. Freya antwoordt voordat hijzelf kan reageren.
"Natuurlijk is hij in orde, Sascha. We hebben je nog niet kunnen vragen hoe het is om een jongere broer erbij te krijgen?"
"Wat denk je van de nieuwste uitbreiding van je familie?"
Carmen versterkt de vraag van haar vriendin. De lange man antwoordt diplomatiek.
"We willen de tijd nemen om elkaar te leren kennen."
"Ben je er niet gelukkig mee, Sascha?"
"Freya ..."
Wolfgang wil nog even niets zeggen en onderbreekt Sascha.
"Alles is zo snel gegaan."
"Hij heeft gelijk. Bovendien moeten we met Alexander's ouders om tafel om alles te bespreken. Wolfgang woont bij hen en we hebben echt tijd nodig."
Sascha steunt hem. Wolfgang ziet achterdocht in de ogen van de dames. Hij wil niet liegen. Ze mogen niet verkeerd gaan denken over Sascha. Hij pakt Sascha's hand op zijn schouder vast en probeert kalm, zo rustig mogelijk te spreken. Desondanks trilt zijn stem een beetje. De woorden komen nauwelijks over zijn lippen.
"Freya ... het onderzoek van vandaag heeft niets opgeleverd."
"Wat?"
"Wolfgang, je hoeft het niet te vertellen."
Sascha herinnert hem aan de belofte. Wolfgang houdt vol, hij wil het eindelijk duidelijk vertellen.
"Het is waar! Ik weet niet wie mijn vader is! Het bloedonderzoek heeft mij niets opgeleverd!"
Met een verdrietig gezicht kijkt hij rond na zijn uitbarsting. De meewarige en meelevende blik van Astrid, de verbaasde blikken van de dames en tenslotte de teleurgestelde gezichten van meneer en mevrouw Kaiser kruisen zijn blikveld. De gezichten van zijn verzorgers herinneren hem opeens eraan beleefd te blijven.
"Willen jullie me verontschuldigen?"
Hij wil hier niet meer bij zijn. Wolfgang wil alleen zijn. De gang naar de slaapkamers biedt hem een vluchtweg zodat hij zich wat langer voor de anderen kan verbergen. Hij gaat op het bed liggen waar hij eerder in heeft geslapen om zijn tranen de vrije loop te laten. Met zijn ogen dicht blijft hij liggen. Na een tijdje haalt een zachte klop op de deur hem uit zijn verdriet.
"Ik wil nu alleen zijn."
De deur gaat toch open. Hij ziet Alexander, die met een verdrietige gezichtsuitdrukking rustig in de deuropening blijft staan.
"Alsjeblieft, Alexander. Ik wil echt alleen zijn."
"Nee, dat hoef je niet. De drukte is alweer een tijdje over, de meesten zijn weggegaan. Max en Henriette zijn hier nog en verder Charlie, Robin, Sascha, Astrid en ik."
Alexander komt dichterbij en doet de deur dicht.
"Ik kan nu niet met ze praten."
"Ik begrijp je. Vandaag heb je een tegenslag gekregen, maar het is niet het einde van de wereld."
Alexander gaat naast hem op het bed zitten en begint kalmerend over zijn rug te wrijven. Ondanks zijn verdriet vindt hij het een prettig gevoel. Hij merkt dat Alexander zijn verdriet wegmasseert en vraagt zich af hoe Alexander dat doet.
"Hoe weet je dat zo zeker?"
"Omdat volgens Lars het DNA-onderzoek betere resultaten geeft."
"Maar wat als daar hetzelfde uitkomt?"
"Dan verandert er niets. Je woont nog steeds bij mijn ouders, ik ben nog steeds je broer, Robin is nog steeds je vriend. Sascha en Astrid mogen je ook graag, ze zullen je niet laten vallen en willen je nog steeds beter leren kennen."
"Maar ik wil ..."
"We willen het allemaal, Wolfgang. Iedereen dacht dat het onderzoek vandaag wel duidelijke resultaten zou geven. Is het zo erg dat het anders is?"
"Hoe ... ?"
Alexander gaat met een serieuze stem verder.
"Is het echt zo erg? Hoe lang geleden hebben zoveel mensen zich druk gemaakt over je en je in hun leven willen opnemen? Vertel het me. Je hoeft geen familie van Robin te zijn om met hem om te gaan. Hij is er nu al en je zal veel moeite moeten doen om hem of mij weer weg te krijgen uit je leven. We hebben je iets beloofd en we willen onze belofte nakomen."
"Maar ik wil een familie!"
Wolfgang moet weer huilen. Hij draait zich om en pakt Alexander's been met een hand vast. De serieuze blik van zijn gastheer kan hij niet ontwijken, hij voelt Alexander's hand de tranen van zijn gezicht afvegen.
"Je hebt familie. Een familie is niet altijd een moeder en een vader en broers of zussen. Deze kamer is van onze vriendin Dagmar, je zal haar nog een keer ontmoeten. Ze studeert momenteel in London en wil architecte worden. Ze is geen familie van ons maar ze is meer dan een goede vriendin voor Robin en mij. Ze is voor ons familie, net zoals Robin en Sascha en Astrid en ... jij nu ook!"
"Ik wil je geloven, maar er gaat altijd iets mis."
"Deze keer niet, Wolfgang. Zelfs als het DNA-onderzoek dezelfde uitkomst geeft als de onderzoeken van vandaag, verandert er niets."
Opeens komt er een glimlach op Alexander's gezicht.
"Bekijk het positief. Het betekent dat je Sascha weer gerust kunt vertellen dat hij er lekker uitziet."
"Stop!"
Hij wil niet lachen. Nu lachen betekent dat hij niet meer hoeft te huilen. Alexander heeft net alleen dingen verteld die waar zijn. Hij heeft eindelijk een familie en al deze mensen willen hem kennen. Dat is nog nooit eerder gebeurd.
"Kom met me mee naar de anderen. Het is voor iedereen een erg lange dag geworden. We maken wat te eten en daarna zitten we bij elkaar als een familie."
"Ik heb geen honger."
"Dan ben je beslist geen echte Krone. De Kronemannen kunnen eten!"
"Vergeet het."
"Kom op."
Alexander pakt Wolfgang bij de hand en trekt hem half overeind op het bed.
"Stop ermee, Alexander."
"Nee. Ik deed dit altijd bij mijn kleine broertje. Hij had er een hekel aan."
"Ik vind het niet leuk."
"Dat is goed. Je moet het ook vervelend vinden. Kom je nu mee naar de anderen?"
Alexander steekt zijn hand opnieuw uit naar hem. Hij heeft geen keus en geeft toe aan Alexander's grote glimlach door zijn hand te pakken waarna zijn broer hem meeneemt naar de woonkamer.
Maandag 5 september 2011
Sophie Ellis-Bextor - Take Me Home
"Gefeliciteerd!"
Het onverwachte gejuich van de kleine menigte in het appartement laat de ziekenhuisbezoekers bij de deur schrikken. Wolfgang blijft alleen in de deurpost staan terwijl de anderen doorlopen en naar binnen gaan. Zijn ogen laten zijn verbijstering zien, zijn mond vervormt tot een glimlach. Hij kan niets anders dan glimlachen. Het is een reflex wanneer hij zijn emoties niet wil tonen, wanneer het tegenzit. Zo reageert hij altijd wanneer het niet gaat zoals hij wil.
Wolfgang wil het liefste alleen zijn, woedend als hij is over de goede vooruitzichten die vals blijken te zijn, terwijl alles zo hoopvol leek. Met niemand wil hij nu praten, het slechte nieuws wil hij niet accepteren of maar zelfs vieren. Zijn stemming laat geen opbeurende woorden door. Voordat hij zichzelf weer bij elkaar heeft geraapt, pakt iemand zijn hand en trekt hem naar binnen.
"Welkom thuis, Wolfgang!"
Een lachende blondine met stralende, heldere, blauwe ogen houdt hem een dienblad met glazen champagne voor.
"Neem er een."
Op Charlie's aandringen pakt hij een glas. Zodra hij het glas in zijn hand heeft, loopt de dame met het dienblad verder om de anderen een glas aan te bieden. Charlie glimlacht naar hem.
"Ik denk dat je het erg spannend vindt. We zijn de hele middag al ongeduldig aan het wachten op het nieuws."
Hij glimlacht. Rudolf glimlacht vriendelijk terug naar hem.
"Gefeliciteerd."
"Dank je wel."
Veel meer dan zachtjes, bijna fluisterend praten lukt hem niet.
"Hoe voelt het om meer familie te hebben?"
"Kom op, Rudolf, hij is gelukkig! Waarom zou hij niet vrolijk zijn met een familie in Lingen en een familie in Köln?"
Wolfgang is stomverbaasd om meneer Kaiser hier te zien.
"Wanneer ben je aangekomen?"
"Ik ben vanmorgen al met de auto gekomen. Ik wilde hier bij zijn en jullie hoeven niet met de trein naar huis."
Het geluid van de vrolijke gesprekken rondom hem wordt door Charlie onderbroken. Ze spreekt met een luide stem tegen alle aanwezigen. Haar oplettendheid valt hem op wanneer ze ziet dat niet iedereen een glas heeft.
"Vandaag is een mooie dag! Henriette, kom hier en neem een glas."
Mevrouw Kaiser komt stil de kamer binnen en sluit de deur achter zich. Wolfgang kijkt om zich heen. Waar is Robin? Hij mist de basketballer in het gezelschap. Charlie praat verder.
"Vandaag gaat het om onze families. Sommigen hier hebben elkaar lange tijd niet gezien, daarom gaat het ook om opnieuw beginnen. Wolfgang begint zijn nieuwe leven als lid van Sascha en Robin's familie ... waar is hij?"
"Alexander en zijn vriend komen zo."
Mevrouw Kaiser praat met een duidelijke zelfbeheersing in haar stem. Charlie heft haar glas.
"Vandaag is voor Wolfgang, zo'n gebeurtenis hoor je niet alleen te vieren. Ik wil graag proosten op Wolfgang en zijn beide families, op de jongeman die de families Bohling, Kaiser en Krone bij elkaar brengt."
"Ik wil ook graag proosten op een nieuw begin."
Rudolf vult met een glimlach Charlie's toast aan. De anderen proosten mee.
"Op Wolfgang."
De vrolijke gezichten van de onwetende gasten verleiden hem ertoe zijn glas nonchalant omhoog te houden en een slok te nemen. Het smaakt niet echt lekker, wat zuur. Ze vieren een leugen en hij zegt niets daarover. Met een glimlach maskeert hij zijn gevoel en verbergt zo zijn verlegenheid, zijn teleurstelling en verdriet. Het lukt hem om te reageren.
"Ik wil iedereen bedanken voor jullie komst."
Na het proosten kijkt hij geïnteresseerd toe hoe het nieuws zich door de woonkamer verspreidt. Sascha fluistert tegen Astrid en de gelukkige glimlach verdwijnt van haar gezicht om even later door haar professionele glimlach te worden vervangen. Zijn manier van glimlachen werkt blijkbaar aanstekelijk. De blonde vrouw met het dienblad spreekt hem aan.
"We hebben elkaar niet eerder ontmoet. Ik ben je nicht Freya. Freya Krone."
"Hallo."
"Ik wil graag je aan Carmen voorstellen. Ze is heel speciaal voor mij."
Hij draait zich half om en ziet een andere blonde vrouw vlakbij staan.
"Gefeliciteerd, Wolfgang."
"Misschien wordt Carmen op een dag ook je nicht."
Freya fluistert in zijn oor. Hij begrijpt het niet onmiddellijk, totdat hij ziet hoe de twee dames naar elkaar kijken. Het is lief. Hij vindt het ook grappig.
"Is Sascha de enige gewone Krone?"
Met zijn vraag gebruikt hij de leugen nu in zijn voordeel. Carmen en Freya lachen. Lars komt erbij staan, slaat een arm om de andere blonde vrouw en geeft haar een kus op haar wang.
"Carmen! Hoe is het met mijn kleine gravin?"
"Gravin?"
Wolfgang is opnieuw verbaasd, wat Freya opmerkt.
"Carmen Von Andenberg is van adel."
"Maar Lars bedoelt deze kleine gravin. Dit is Sophia."
Carmen tilt een klein meisje op dat zich achter haar heeft verstopt. Lars neemt met een trots gezicht het kind over van Carmen en reageert op Wolfgang's zichtbare verwarring.
"Ik heb een klein cadeau aan een lieve vriendin gegeven om haar te helpen."
"Dat betekent Sophia je nicht is via de familie Bohling."
Charlie is erbij komen staan en bevestigt deze familierelatie, de eerste die echt waar is op dit feestje. Wolfgang glimlacht naar het verlegen kind in Lars' armen en laat zijn ogen afdwalen naar meneer en mevrouw Kaiser, die rustig praten in de buurt van de open keuken. Het trieste nieuws verspreidt zich verder door de ruime en volle woonkamer. Hij wil het gesprek graag makkelijk en luchtig houden.
"Ik hoop dat jullie mij niets kwalijk willen nemen ... Sascha is verloofd met een gravin en jij hebt iets met een gravin ... Waar kan ik een prins of hertog of baron vinden? Ik vind het niet erg om op een wachtlijst te staan."
De mensen om hem heen lachen en genieten van zijn grap. Zelfs Sophia giechelt onschuldig mee met haar ouders. Wolfgang neemt nog een slok champagne terwijl hij zich afvraagt hoeveel grappen hij nog kan vertellen voordat iedereen het resultaat van het bloedonderzoek kent en niet meer vrolijk is. Carmen reageert elegant op zijn grap en legt haar hand op zijn wang.
"Momenteel heeft iedereen in mijn familie een relatie, maar ik wil wel mijn ogen open houden voor je."
"Bedankt. De familie Krone lijkt alleen gelukkig te kunnen worden met adel."
"Vergeet je Robin en Alexander niet?"
Charlie lacht terwijl ze haar vraag stelt. Lars knipoogt naar hem.
"Charlie, je kunt Alexander's voorliefde voor adel niet ontkennen. Hij gedraagt zich nobel."
"Bovendien werkt Robin op het kasteel, ik zie hem elke dag tussen de adel. Waar zijn ze trouwens?"
Freya mist blijkbaar haar neef. Charlie draait zich al om.
"Ik ga ze halen. Ze horen het nieuws met ons mee te vieren."
"Hoe spannend is het om het goede nieuws te horen?"
Freya vraagt het met een gelukkig gezicht. Lars en Wolfgang kijken elkaar ernstig aan.
"Ik heb het grootste deel van de tijd met Sascha en Robin doorgebracht. Sascha en ik hadden pas vandaag de kans om met elkaar te praten. Hij is een leuke man."
"Heeft hij je verteld over Appollonia, zijn sportvliegtuig?"
"Ja, lijkt me erg spannend."
"Gaat het goed met je?"
Sascha's sterke hand knijpt even in zijn schouder om daarna op zijn schouder te blijven liggen. Freya antwoordt voordat hijzelf kan reageren.
"Natuurlijk is hij in orde, Sascha. We hebben je nog niet kunnen vragen hoe het is om een jongere broer erbij te krijgen?"
"Wat denk je van de nieuwste uitbreiding van je familie?"
Carmen versterkt de vraag van haar vriendin. De lange man antwoordt diplomatiek.
"We willen de tijd nemen om elkaar te leren kennen."
"Ben je er niet gelukkig mee, Sascha?"
"Freya ..."
Wolfgang wil nog even niets zeggen en onderbreekt Sascha.
"Alles is zo snel gegaan."
"Hij heeft gelijk. Bovendien moeten we met Alexander's ouders om tafel om alles te bespreken. Wolfgang woont bij hen en we hebben echt tijd nodig."
Sascha steunt hem. Wolfgang ziet achterdocht in de ogen van de dames. Hij wil niet liegen. Ze mogen niet verkeerd gaan denken over Sascha. Hij pakt Sascha's hand op zijn schouder vast en probeert kalm, zo rustig mogelijk te spreken. Desondanks trilt zijn stem een beetje. De woorden komen nauwelijks over zijn lippen.
"Freya ... het onderzoek van vandaag heeft niets opgeleverd."
"Wat?"
"Wolfgang, je hoeft het niet te vertellen."
Sascha herinnert hem aan de belofte. Wolfgang houdt vol, hij wil het eindelijk duidelijk vertellen.
"Het is waar! Ik weet niet wie mijn vader is! Het bloedonderzoek heeft mij niets opgeleverd!"
Met een verdrietig gezicht kijkt hij rond na zijn uitbarsting. De meewarige en meelevende blik van Astrid, de verbaasde blikken van de dames en tenslotte de teleurgestelde gezichten van meneer en mevrouw Kaiser kruisen zijn blikveld. De gezichten van zijn verzorgers herinneren hem opeens eraan beleefd te blijven.
"Willen jullie me verontschuldigen?"
Hij wil hier niet meer bij zijn. Wolfgang wil alleen zijn. De gang naar de slaapkamers biedt hem een vluchtweg zodat hij zich wat langer voor de anderen kan verbergen. Hij gaat op het bed liggen waar hij eerder in heeft geslapen om zijn tranen de vrije loop te laten. Met zijn ogen dicht blijft hij liggen. Na een tijdje haalt een zachte klop op de deur hem uit zijn verdriet.
"Ik wil nu alleen zijn."
De deur gaat toch open. Hij ziet Alexander, die met een verdrietige gezichtsuitdrukking rustig in de deuropening blijft staan.
"Alsjeblieft, Alexander. Ik wil echt alleen zijn."
"Nee, dat hoef je niet. De drukte is alweer een tijdje over, de meesten zijn weggegaan. Max en Henriette zijn hier nog en verder Charlie, Robin, Sascha, Astrid en ik."
Alexander komt dichterbij en doet de deur dicht.
"Ik kan nu niet met ze praten."
"Ik begrijp je. Vandaag heb je een tegenslag gekregen, maar het is niet het einde van de wereld."
Alexander gaat naast hem op het bed zitten en begint kalmerend over zijn rug te wrijven. Ondanks zijn verdriet vindt hij het een prettig gevoel. Hij merkt dat Alexander zijn verdriet wegmasseert en vraagt zich af hoe Alexander dat doet.
"Hoe weet je dat zo zeker?"
"Omdat volgens Lars het DNA-onderzoek betere resultaten geeft."
"Maar wat als daar hetzelfde uitkomt?"
"Dan verandert er niets. Je woont nog steeds bij mijn ouders, ik ben nog steeds je broer, Robin is nog steeds je vriend. Sascha en Astrid mogen je ook graag, ze zullen je niet laten vallen en willen je nog steeds beter leren kennen."
"Maar ik wil ..."
"We willen het allemaal, Wolfgang. Iedereen dacht dat het onderzoek vandaag wel duidelijke resultaten zou geven. Is het zo erg dat het anders is?"
"Hoe ... ?"
Alexander gaat met een serieuze stem verder.
"Is het echt zo erg? Hoe lang geleden hebben zoveel mensen zich druk gemaakt over je en je in hun leven willen opnemen? Vertel het me. Je hoeft geen familie van Robin te zijn om met hem om te gaan. Hij is er nu al en je zal veel moeite moeten doen om hem of mij weer weg te krijgen uit je leven. We hebben je iets beloofd en we willen onze belofte nakomen."
"Maar ik wil een familie!"
Wolfgang moet weer huilen. Hij draait zich om en pakt Alexander's been met een hand vast. De serieuze blik van zijn gastheer kan hij niet ontwijken, hij voelt Alexander's hand de tranen van zijn gezicht afvegen.
"Je hebt familie. Een familie is niet altijd een moeder en een vader en broers of zussen. Deze kamer is van onze vriendin Dagmar, je zal haar nog een keer ontmoeten. Ze studeert momenteel in London en wil architecte worden. Ze is geen familie van ons maar ze is meer dan een goede vriendin voor Robin en mij. Ze is voor ons familie, net zoals Robin en Sascha en Astrid en ... jij nu ook!"
"Ik wil je geloven, maar er gaat altijd iets mis."
"Deze keer niet, Wolfgang. Zelfs als het DNA-onderzoek dezelfde uitkomst geeft als de onderzoeken van vandaag, verandert er niets."
Opeens komt er een glimlach op Alexander's gezicht.
"Bekijk het positief. Het betekent dat je Sascha weer gerust kunt vertellen dat hij er lekker uitziet."
"Stop!"
Hij wil niet lachen. Nu lachen betekent dat hij niet meer hoeft te huilen. Alexander heeft net alleen dingen verteld die waar zijn. Hij heeft eindelijk een familie en al deze mensen willen hem kennen. Dat is nog nooit eerder gebeurd.
"Kom met me mee naar de anderen. Het is voor iedereen een erg lange dag geworden. We maken wat te eten en daarna zitten we bij elkaar als een familie."
"Ik heb geen honger."
"Dan ben je beslist geen echte Krone. De Kronemannen kunnen eten!"
"Vergeet het."
"Kom op."
Alexander pakt Wolfgang bij de hand en trekt hem half overeind op het bed.
"Stop ermee, Alexander."
"Nee. Ik deed dit altijd bij mijn kleine broertje. Hij had er een hekel aan."
"Ik vind het niet leuk."
"Dat is goed. Je moet het ook vervelend vinden. Kom je nu mee naar de anderen?"
Alexander steekt zijn hand opnieuw uit naar hem. Hij heeft geen keus en geeft toe aan Alexander's grote glimlach door zijn hand te pakken waarna zijn broer hem meeneemt naar de woonkamer.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
17
Maandag 5 september 2011
Gibonni - Divji cvit
Deze avond komt op Alexander onverklaarbaar, bijna surrealistisch over. Het is moeilijk om deze mensen, die allemaal hun hoop op de een of andere manier in rook zien opgaan, goed met elkaar te laten omgaan.
Henriette heeft de hele dag nog geen onvriendelijke woord tegen hem of Robin gebruikt. Robin heeft iets meer afstand genomen van Wolfgang en daarmee ruimte gemaakt voor de anderen. Sascha lijkt vriendelijker. Astrid is zoals altijd prachtig en aangenaam gezelschap. Zelfs Max zou nu graag de gevoelige onderwerpen met hem en Robin aansnijden. Gelukkig leidt Charlie Max af.
Jaren ervaring in de horeca laten hem nu ook de catering voor zijn rekening nemen. Als een hartelijke en anders als een plichtsgetrouwe gastheer vult hij constant de glazen bij. Sascha en Robin organiseren in de open keuken al het eten, tot grote verbazing van Max. Grappen vliegen over en weer tijdens het koken. Max vertelt over de culinaire vaardigheden van zijn vrouw, waardoor Astrid naar Henriette trekt. Astrid's nachtmerrie is een keuken. Haar kookkunst is Sascha's nachtmerrie. Henriette bemoeit zich vandaag niet met de prestaties van de anderen in de keuken. Het verhoogt haar krediet bij de anderen en verzacht haar reputatie. Ze geeft alleen suggesties als ze erom wordt gevraagd.
De gasten schuiven aan rond de grote tafel en genieten van het diner. Hij is net zo ontroerd als sommige anderen om deze groep bij elkaar te zien en waardeert het dat de eerdere teleurstellingen van vandaag de anderen motiveren om nu meer te doen. Het is de eerste keer dat ze gezamenlijk eten. Wolfgang brengt hen samen, ongeacht wie nu precies zijn ouders zijn. Ze richten hun aandacht vanavond op elkaar. Ze proberen elkaar met kleine dingen te steunen op een manier zoals elke andere, gewone familie dat zou doen. Astrid neemt halverwege de maaltijd het woord.
"Als ik iets mag zeggen ... sinds mijn vader is overleden, is dit een van de eerste en beste etentjes waarvoor ik uitgenodigd ben. Ik heb geen broers en zussen, daarom is dit waarschijnlijk het eerste echte familiediner waar ik bij ben. Bedankt dat ik erbij mag zijn."
"Het is fijn dat jij en Sascha hier vandaag bij willen zijn."
Henriette glimlacht. Wolfgang vult haar aan.
"Alexander heeft eerder gezegd dat familie is wat wij er zelf van maken. Ik wil jullie bedanken voor alles wat jullie vandaag hebben gedaan voor mij."
"We doen ons best. We hadden alleen gehoopt op een beter resultaat voor jou."
Charlie's attente reactie laten de jongen wat vrolijker kijken. Het gebabbel is leuk en geeft steun aan de anderen. Het is geen vrolijke, maar wel een aangename avond.
Na het diner helpt iedereen met opruimen. Sascha verdwijnt even uit het appartement en komt wat later terug uit SansFrontière met meerdere flessen wijn. Gelukkig heeft hun personeel beneden alles onder controle, zodat Alexander en Sascha de rest van de avond niet meer hoeven te werken. Wanneer iedereen weer zit, haalt Max een groot boek uit zijn reistas. Henriette reageert nieuwsgierig.
"Max, wat is dat?"
"Een verrassing, Henny. Alexander, Robin, komen jullie erbij?"
Wanneer de twee aan de eettafel bij hem aanschuiven, kijkt Max ze serieus aan. Dat is voor Charlie aanleiding stil achter de jongens te gaan staan.
"Lars en Charlie vertellen soms hoe het met je gaat, Alexander. Verder is het moeilijk om je te volgen."
"Sorry, Max."
"Moeilijk, maar niet onmogelijk."
De lange man zegt het met een knipoog naar Charlie terwijl hij het grote en versleten boek aan hem en Robin overhandigt. Zenuwachtig zitten ze naast elkaar aan de tafel tegenover Max. Alexander slaat het boek open. Het is een verzamelboek met kleine knipsels uit zijn jeugd zoals bijvoorbeeld de kleine aankondigingen van zijn school. Robin lacht bij de kinderfoto's waarvoor hij zich schaamt. De kopie van zijn gymnasiumdiploma verrast Alexander. Hij weet nog dat hij voor zijn laatste examens bijna alleen de beste cijfers heeft gehaald maar Max en Henriette waren niet tevreden over zijn eindlijst. Na de schoolfoto's komen enkele pagina met tekeningen van hem, gevolgd door enkele lege pagina's. Hij vermoedt dat hier foto's zouden moeten staan uit zijn eerste jaren in Köln. Max en Henriette waren het er niet mee eens dat hij zijn studie economie combineerde met een opleiding tekenen en schilderen. Zouden ze achteraf toch tevreden zijn? Een voorzichtige glimlach komt vanzelf bij hem op.
"Dank je, Max."
"Je kunt verder bladeren."
Hij vermoedt dat Charlie achter hem naar Max knipoogt.
"De pagina's zijn leeg."
Robin pakt zijn hand en zo bladeren twee handen verder.
"Ik hoop dat er meer foute foto's van je inzitten."
Na nog een paar blanco pagina's laat Robin het boek los. Charlie legt een hand op Robin's schouder en hij voelt haar andere hand op zijn schouder. Wolfgang kijkt over zijn andere schouder nieuwsgierig met hen mee.
"Waarom heb je niet me van het boek verteld?"
Max kijkt Wolfgang verbaasd aan. Henriette herhaalt de vraag.
"Waarom heb je niet verteld dat je dit hebt?"
"Omdat het echt van mijzelf is, lieverd."
Alexander en Robin kijken nu naar een bekende foto van zichzelf. Het is de foto van Robin die hem kust op het podium nadat zijn team een kampioenschap heeft gewonnen en zijn schat hun relatie niet langer geheim wilde houden. De foto is overal gepubliceerd. Alexander verbaast zich erover dat Max deze foto in het boek heeft opgenomen.
"Ik wist niet ... dat deze foto ... ook jullie krant heeft gehaald."
Alexander stamelt. Max reageert behoedzaam.
"Gelukkig is Robin een professionele basketballer, anders zouden we niets over je lezen. Ik was meer dan verbaasd om je op de sportpagina tegen te komen."
Het is een stille verwijzing naar zijn jeugd. Hij was allesbehalve een atleet. Om Max een plezier te doen, heeft hij even meegespeeld in het schoolvoetbalteam. Zijn gebrek aan vereiste coördinatie leidde weer tot een grote teleurstelling bij Max. Zijn jongere broer Bastian heeft later deze rol eenvoudig over kunnen nemen. Bastian blonk uit in de sporten waar Alexander minder goed presteerde. Vanzelfsprekend kreeg zijn broer het leeuwendeel van Max' aandacht door deze successen. Henriette zucht even.
"Max?"
Hij glimlacht wrang om de zachte grap van Max terwijl Charlie haar hand van zijn schouder afhaalt. Ook Robin laat ze los. Max zucht diep en bladert door naar de volgende pagina's.
"De sportpagina's hebben me geholpen om meer berichten te vinden."
Alexander is opnieuw sprakeloos. De pagina's bevatten recencies over SansFrontière na de verbouwing van dit voorjaar. De lovende en gênante recencies zijn allemaal bewaard. Dat is typerend. Met Max teruggaan naar het verleden is een combinatie van lof vermengd met kritiek. De laatste krantenknipsels zijn de berichten over de steun van SansFrontière aan andere organisaties in Köln zoals de nachtopvang. De berichten zijn van internet geplukt.
"Max, ik denk dat je mij vaker zoekt op internet dan ikzelf."
"Waarom ben ik niet verbaasd dat je jezelf op internet opzoekt?"
Sascha's alerte reactie haalt hem terug naar deze avond. Hij kijkt zijn zakenpartner met een spottende blik aan, die Sascha op dezelfde manier beantwoordt. Robin en Charlie grinniken terwijl Max hem indringend aankijkt voordat zijn vader reageert.
"Ja, ik volg je via internet ... Kan ik je op een andere manier volgen?"
Hij merkt dat Charlie opnieuw haar handen op hun schouders legt.
"Alexander, dit boek kan je niet vervangen. Denk je niet dat de stilte nu lang genoeg heeft geduurd? Kunnen we misschien weer als een familie met elkaar omgaan?"
Alexander grijpt direct naar Robin's hand en merkt tegelijk dat Charlie hen weer loslaat. De vraag raakt hem dieper dan hij nu wil laten merken.
"Max, je weet zelf hoe het zover is gekomen. Jullie afkeuring is groter dan ik kan verdragen."
"We keuren het alleen af omdat we van je houden, Alexander."
Henriette reageert terwijl ze achter haar man gaat staan. Voor het eerst vandaag voelt hij zijn woede opkomen. Liefde is vrijwel het laatste woord dat hij zelf zou gebruiken om de woorden en daden van Max en Henriette te beschrijven.
Alexander weet nog al te goed hoe Henriette en Max tien jaar geleden onverwacht langskwamen en zijn liefdesleven ontdekten. Zouden ze bereid zijn om Charlie al het geld terug betalen waarmee zijn tante daarna zijn opleidingen heeft betaald? Zouden er in Lingen nog spullen van hem liggen die hij toen niet meer mocht ophalen? Desondanks is het boek, dat nog open op tafel ligt, een gebaar. Het is een stap in de richting van een soort van verzoening.
Rudolf heeft hem eerder gevraagd welke stappen of gebaren hij bereid is om te maken. Na deze aangename en veelbelovende avond zou kritiek op Henriette en Max de ruimte tussen hen vergroten. Toch heeft hij nog veel dingen op zijn hart om uit te spreken. Zal zijn verdriet ooit worden opgemerkt? Max moet iets hebben gezien in zijn ogen terwijl hij Henriette verbijsterd aankijkt.
"Alexander, er zijn heel veel dingen waar we over kunnen praten. Henriette en ik zijn niet perfect, maar we proberen het goed te doen."
"Dat zie ik."
Hij probeert rustig te blijven en zijn stem neutraal te laten klinken.
"Er is een reden waarom we je vragen het contact weer te herstellen. We hebben ook je hulp nodig."
Zijn woede en verbijstering maakt plaats voor nieuwsgierigheid, die hij zo goed mogelijk verbergt.
"Hulp?"
"Hulp met Wolfgang, Alexander. Je vader en ik zijn grootgeworden met bepaalde ideeën over jongens ... die samen ... We weten nu dat wij niet bij machte zijn om mensen te veranderen."
"Toen je opgroeide, wisten we niet of we fouten hadden gemaakt in je opvoeding. We wisten niet of het aan ons lag dat jij de keuze hebt gemaakt om met mannen om te gaan. We hadden geen ervaring daarmee en we kenden niemand anders die dezelfde keuze maakte. Maar nu is Wolfgang bij ons en wij willen hem een thuis geven. Hij heeft op een duidelijk jongere leeftijd dan jij al gekozen wat hij wil."
Het is opvallend hoe vaak Henriette antwoord geeft en Max het aanvult. Of omgekeerd.
Hij blijft zwijgen terwijl Robin onopgemerkt de binnenkant van zijn hand streelt. Het is nu beter dat Max en Henriette niet de details kennen van zijn jeugdige escapades met zowel jongens als meisjes. Het is nu niet het goede tijdstip om hun probleem ingewikkelder te maken.
"Alexander, we hebben fouten gemaakt, maar Wolfgang heeft al een moeilijk leven gehad. We willen onze fouten niet herhalen en daarmee zijn problemen nog groter maken."
Zijn blik valt op zijn nieuwe broer die glimlacht. Heeft Wolfgang invloed op de verandering die Max en Henriette blijkbaar doormaken? Is het wel een verandering? Voor zover Alexander het nu kan beoordelen, vindt Henriette de gedachte van mannen die samenleven nog steeds weerzinwekkend. Haar nonverbale gedrag geeft hem de indruk dat ze zelfs stelliger is dan tien jaar geleden. Hij vermoedt dat Max er niet heel anders over denkt.
Toch heeft Wolfgang behoefte aan een omgeving, die hem steunt. De jongen heeft een stabiel thuis nodig. Alexander heeft eigenlijk geen keuze. De sleutel tot Wolfgang's geluk hangt als een molensteen om zijn nek. Zijn enige optie is om het contact met zijn ouders te herstellen en hen toe te laten tot zijn leven. Hij kijkt om zich heen. Van Charlie via Sascha naar Wolfgang. Zijn blik blijft tenslotte in Robin's heldere, blauwe ogen hangen die hem vol begrip aankijken.
Max en Henriette gedragen zich als een echtpaar leeuwen. De leeuw wacht passief af totdat de leeuwin agressief haar klauwen uitslaat en de prooi vasthoudt voordat ze samen de prooi opeten. Het is een geniale zet van Max en Henriette. Ze verschijnen uit het niets met een jongen die misschien een broer van Robin en Sascha is. Hoe konden de broers het verzoek om mee te werken aan een onderzoek weigeren? Wolfgang's geluk ligt in hun handen. Daarom stemmen ze toe en werken ze mee.
Nu vragen Max en Henriette hem om advies hoe om te gaan met een jongen die tot nu toe weinig geluk heeft gekend. Wolfgang's geluk ligt nu in zijn handen, terwijl de vaderschapsvraag nog in de lucht hangt. Weigeren is onmogelijk zonder dat hij asociaal overkomt. Zijn oude wantrouwen over Henriette's motieven komt weer tevoorschijn. Nu twijfelt hij ook aan de motieven van Max. De prettige, aangename avond blijkt toch theater te zijn.
Het is een list. Het kan gewoon niet anders. Er blijft maar een optie open voor hem. Hij kan alleen glimlachen en akkoord gaan met hun voorwaarden. Met het vooruitzicht op nieuwe afkeuring die hij zoveel jaar heeft kunnen ontwijken. Alles voor het geluk van Wolfgang, die hij bovendien een belofte heeft gedaan. Is echt verzoening tussen de Kaisers mogelijk? Kan hij de opvattingen van zijn ouders echt veranderen? Hij weet zeker dat Henriette nooit zal veranderen. Hoe zit het met Max?
Hij heeft er geen vertrouwen in vanwege de ontwikkelingen van deze avond. Bij dit alles ontbreekt het hem aan het goede gevoel, aan zijn normale enthousiasme over nieuwe dingen. Hij negeert zijn huiveringen, onderdrukt zijn kippevel onder de lange mouwen van zijn overhemd en glimlacht.
"Ja. We zijn het niet eens over alles, maar ik wil het wel proberen als jullie het serieus menen."
Hij laat zijn ogen opnieuw door de woonkamer gaan. Gemeende vreugde op Astrid's gezicht, Sascha met een trotse glimlach naast haar. Wolfgang kijkt vrolijk uit zijn heldere, blauwe ogen. Max en Henriette glimlachen instemmend. Charlie toont haar professionele glimlach, alsof ze zijn twijfels aanvoelt. Robin legt zijn arm om Alexander's schouders en knijpt hem een beetje. Zijn schat weet hoe hij zich voelt.
Alexander huilt van binnen en glimlacht van buiten.
Maandag 5 september 2011
Gibonni - Divji cvit
Deze avond komt op Alexander onverklaarbaar, bijna surrealistisch over. Het is moeilijk om deze mensen, die allemaal hun hoop op de een of andere manier in rook zien opgaan, goed met elkaar te laten omgaan.
Henriette heeft de hele dag nog geen onvriendelijke woord tegen hem of Robin gebruikt. Robin heeft iets meer afstand genomen van Wolfgang en daarmee ruimte gemaakt voor de anderen. Sascha lijkt vriendelijker. Astrid is zoals altijd prachtig en aangenaam gezelschap. Zelfs Max zou nu graag de gevoelige onderwerpen met hem en Robin aansnijden. Gelukkig leidt Charlie Max af.
Jaren ervaring in de horeca laten hem nu ook de catering voor zijn rekening nemen. Als een hartelijke en anders als een plichtsgetrouwe gastheer vult hij constant de glazen bij. Sascha en Robin organiseren in de open keuken al het eten, tot grote verbazing van Max. Grappen vliegen over en weer tijdens het koken. Max vertelt over de culinaire vaardigheden van zijn vrouw, waardoor Astrid naar Henriette trekt. Astrid's nachtmerrie is een keuken. Haar kookkunst is Sascha's nachtmerrie. Henriette bemoeit zich vandaag niet met de prestaties van de anderen in de keuken. Het verhoogt haar krediet bij de anderen en verzacht haar reputatie. Ze geeft alleen suggesties als ze erom wordt gevraagd.
De gasten schuiven aan rond de grote tafel en genieten van het diner. Hij is net zo ontroerd als sommige anderen om deze groep bij elkaar te zien en waardeert het dat de eerdere teleurstellingen van vandaag de anderen motiveren om nu meer te doen. Het is de eerste keer dat ze gezamenlijk eten. Wolfgang brengt hen samen, ongeacht wie nu precies zijn ouders zijn. Ze richten hun aandacht vanavond op elkaar. Ze proberen elkaar met kleine dingen te steunen op een manier zoals elke andere, gewone familie dat zou doen. Astrid neemt halverwege de maaltijd het woord.
"Als ik iets mag zeggen ... sinds mijn vader is overleden, is dit een van de eerste en beste etentjes waarvoor ik uitgenodigd ben. Ik heb geen broers en zussen, daarom is dit waarschijnlijk het eerste echte familiediner waar ik bij ben. Bedankt dat ik erbij mag zijn."
"Het is fijn dat jij en Sascha hier vandaag bij willen zijn."
Henriette glimlacht. Wolfgang vult haar aan.
"Alexander heeft eerder gezegd dat familie is wat wij er zelf van maken. Ik wil jullie bedanken voor alles wat jullie vandaag hebben gedaan voor mij."
"We doen ons best. We hadden alleen gehoopt op een beter resultaat voor jou."
Charlie's attente reactie laten de jongen wat vrolijker kijken. Het gebabbel is leuk en geeft steun aan de anderen. Het is geen vrolijke, maar wel een aangename avond.
Na het diner helpt iedereen met opruimen. Sascha verdwijnt even uit het appartement en komt wat later terug uit SansFrontière met meerdere flessen wijn. Gelukkig heeft hun personeel beneden alles onder controle, zodat Alexander en Sascha de rest van de avond niet meer hoeven te werken. Wanneer iedereen weer zit, haalt Max een groot boek uit zijn reistas. Henriette reageert nieuwsgierig.
"Max, wat is dat?"
"Een verrassing, Henny. Alexander, Robin, komen jullie erbij?"
Wanneer de twee aan de eettafel bij hem aanschuiven, kijkt Max ze serieus aan. Dat is voor Charlie aanleiding stil achter de jongens te gaan staan.
"Lars en Charlie vertellen soms hoe het met je gaat, Alexander. Verder is het moeilijk om je te volgen."
"Sorry, Max."
"Moeilijk, maar niet onmogelijk."
De lange man zegt het met een knipoog naar Charlie terwijl hij het grote en versleten boek aan hem en Robin overhandigt. Zenuwachtig zitten ze naast elkaar aan de tafel tegenover Max. Alexander slaat het boek open. Het is een verzamelboek met kleine knipsels uit zijn jeugd zoals bijvoorbeeld de kleine aankondigingen van zijn school. Robin lacht bij de kinderfoto's waarvoor hij zich schaamt. De kopie van zijn gymnasiumdiploma verrast Alexander. Hij weet nog dat hij voor zijn laatste examens bijna alleen de beste cijfers heeft gehaald maar Max en Henriette waren niet tevreden over zijn eindlijst. Na de schoolfoto's komen enkele pagina met tekeningen van hem, gevolgd door enkele lege pagina's. Hij vermoedt dat hier foto's zouden moeten staan uit zijn eerste jaren in Köln. Max en Henriette waren het er niet mee eens dat hij zijn studie economie combineerde met een opleiding tekenen en schilderen. Zouden ze achteraf toch tevreden zijn? Een voorzichtige glimlach komt vanzelf bij hem op.
"Dank je, Max."
"Je kunt verder bladeren."
Hij vermoedt dat Charlie achter hem naar Max knipoogt.
"De pagina's zijn leeg."
Robin pakt zijn hand en zo bladeren twee handen verder.
"Ik hoop dat er meer foute foto's van je inzitten."
Na nog een paar blanco pagina's laat Robin het boek los. Charlie legt een hand op Robin's schouder en hij voelt haar andere hand op zijn schouder. Wolfgang kijkt over zijn andere schouder nieuwsgierig met hen mee.
"Waarom heb je niet me van het boek verteld?"
Max kijkt Wolfgang verbaasd aan. Henriette herhaalt de vraag.
"Waarom heb je niet verteld dat je dit hebt?"
"Omdat het echt van mijzelf is, lieverd."
Alexander en Robin kijken nu naar een bekende foto van zichzelf. Het is de foto van Robin die hem kust op het podium nadat zijn team een kampioenschap heeft gewonnen en zijn schat hun relatie niet langer geheim wilde houden. De foto is overal gepubliceerd. Alexander verbaast zich erover dat Max deze foto in het boek heeft opgenomen.
"Ik wist niet ... dat deze foto ... ook jullie krant heeft gehaald."
Alexander stamelt. Max reageert behoedzaam.
"Gelukkig is Robin een professionele basketballer, anders zouden we niets over je lezen. Ik was meer dan verbaasd om je op de sportpagina tegen te komen."
Het is een stille verwijzing naar zijn jeugd. Hij was allesbehalve een atleet. Om Max een plezier te doen, heeft hij even meegespeeld in het schoolvoetbalteam. Zijn gebrek aan vereiste coördinatie leidde weer tot een grote teleurstelling bij Max. Zijn jongere broer Bastian heeft later deze rol eenvoudig over kunnen nemen. Bastian blonk uit in de sporten waar Alexander minder goed presteerde. Vanzelfsprekend kreeg zijn broer het leeuwendeel van Max' aandacht door deze successen. Henriette zucht even.
"Max?"
Hij glimlacht wrang om de zachte grap van Max terwijl Charlie haar hand van zijn schouder afhaalt. Ook Robin laat ze los. Max zucht diep en bladert door naar de volgende pagina's.
"De sportpagina's hebben me geholpen om meer berichten te vinden."
Alexander is opnieuw sprakeloos. De pagina's bevatten recencies over SansFrontière na de verbouwing van dit voorjaar. De lovende en gênante recencies zijn allemaal bewaard. Dat is typerend. Met Max teruggaan naar het verleden is een combinatie van lof vermengd met kritiek. De laatste krantenknipsels zijn de berichten over de steun van SansFrontière aan andere organisaties in Köln zoals de nachtopvang. De berichten zijn van internet geplukt.
"Max, ik denk dat je mij vaker zoekt op internet dan ikzelf."
"Waarom ben ik niet verbaasd dat je jezelf op internet opzoekt?"
Sascha's alerte reactie haalt hem terug naar deze avond. Hij kijkt zijn zakenpartner met een spottende blik aan, die Sascha op dezelfde manier beantwoordt. Robin en Charlie grinniken terwijl Max hem indringend aankijkt voordat zijn vader reageert.
"Ja, ik volg je via internet ... Kan ik je op een andere manier volgen?"
Hij merkt dat Charlie opnieuw haar handen op hun schouders legt.
"Alexander, dit boek kan je niet vervangen. Denk je niet dat de stilte nu lang genoeg heeft geduurd? Kunnen we misschien weer als een familie met elkaar omgaan?"
Alexander grijpt direct naar Robin's hand en merkt tegelijk dat Charlie hen weer loslaat. De vraag raakt hem dieper dan hij nu wil laten merken.
"Max, je weet zelf hoe het zover is gekomen. Jullie afkeuring is groter dan ik kan verdragen."
"We keuren het alleen af omdat we van je houden, Alexander."
Henriette reageert terwijl ze achter haar man gaat staan. Voor het eerst vandaag voelt hij zijn woede opkomen. Liefde is vrijwel het laatste woord dat hij zelf zou gebruiken om de woorden en daden van Max en Henriette te beschrijven.
Alexander weet nog al te goed hoe Henriette en Max tien jaar geleden onverwacht langskwamen en zijn liefdesleven ontdekten. Zouden ze bereid zijn om Charlie al het geld terug betalen waarmee zijn tante daarna zijn opleidingen heeft betaald? Zouden er in Lingen nog spullen van hem liggen die hij toen niet meer mocht ophalen? Desondanks is het boek, dat nog open op tafel ligt, een gebaar. Het is een stap in de richting van een soort van verzoening.
Rudolf heeft hem eerder gevraagd welke stappen of gebaren hij bereid is om te maken. Na deze aangename en veelbelovende avond zou kritiek op Henriette en Max de ruimte tussen hen vergroten. Toch heeft hij nog veel dingen op zijn hart om uit te spreken. Zal zijn verdriet ooit worden opgemerkt? Max moet iets hebben gezien in zijn ogen terwijl hij Henriette verbijsterd aankijkt.
"Alexander, er zijn heel veel dingen waar we over kunnen praten. Henriette en ik zijn niet perfect, maar we proberen het goed te doen."
"Dat zie ik."
Hij probeert rustig te blijven en zijn stem neutraal te laten klinken.
"Er is een reden waarom we je vragen het contact weer te herstellen. We hebben ook je hulp nodig."
Zijn woede en verbijstering maakt plaats voor nieuwsgierigheid, die hij zo goed mogelijk verbergt.
"Hulp?"
"Hulp met Wolfgang, Alexander. Je vader en ik zijn grootgeworden met bepaalde ideeën over jongens ... die samen ... We weten nu dat wij niet bij machte zijn om mensen te veranderen."
"Toen je opgroeide, wisten we niet of we fouten hadden gemaakt in je opvoeding. We wisten niet of het aan ons lag dat jij de keuze hebt gemaakt om met mannen om te gaan. We hadden geen ervaring daarmee en we kenden niemand anders die dezelfde keuze maakte. Maar nu is Wolfgang bij ons en wij willen hem een thuis geven. Hij heeft op een duidelijk jongere leeftijd dan jij al gekozen wat hij wil."
Het is opvallend hoe vaak Henriette antwoord geeft en Max het aanvult. Of omgekeerd.
Hij blijft zwijgen terwijl Robin onopgemerkt de binnenkant van zijn hand streelt. Het is nu beter dat Max en Henriette niet de details kennen van zijn jeugdige escapades met zowel jongens als meisjes. Het is nu niet het goede tijdstip om hun probleem ingewikkelder te maken.
"Alexander, we hebben fouten gemaakt, maar Wolfgang heeft al een moeilijk leven gehad. We willen onze fouten niet herhalen en daarmee zijn problemen nog groter maken."
Zijn blik valt op zijn nieuwe broer die glimlacht. Heeft Wolfgang invloed op de verandering die Max en Henriette blijkbaar doormaken? Is het wel een verandering? Voor zover Alexander het nu kan beoordelen, vindt Henriette de gedachte van mannen die samenleven nog steeds weerzinwekkend. Haar nonverbale gedrag geeft hem de indruk dat ze zelfs stelliger is dan tien jaar geleden. Hij vermoedt dat Max er niet heel anders over denkt.
Toch heeft Wolfgang behoefte aan een omgeving, die hem steunt. De jongen heeft een stabiel thuis nodig. Alexander heeft eigenlijk geen keuze. De sleutel tot Wolfgang's geluk hangt als een molensteen om zijn nek. Zijn enige optie is om het contact met zijn ouders te herstellen en hen toe te laten tot zijn leven. Hij kijkt om zich heen. Van Charlie via Sascha naar Wolfgang. Zijn blik blijft tenslotte in Robin's heldere, blauwe ogen hangen die hem vol begrip aankijken.
Max en Henriette gedragen zich als een echtpaar leeuwen. De leeuw wacht passief af totdat de leeuwin agressief haar klauwen uitslaat en de prooi vasthoudt voordat ze samen de prooi opeten. Het is een geniale zet van Max en Henriette. Ze verschijnen uit het niets met een jongen die misschien een broer van Robin en Sascha is. Hoe konden de broers het verzoek om mee te werken aan een onderzoek weigeren? Wolfgang's geluk ligt in hun handen. Daarom stemmen ze toe en werken ze mee.
Nu vragen Max en Henriette hem om advies hoe om te gaan met een jongen die tot nu toe weinig geluk heeft gekend. Wolfgang's geluk ligt nu in zijn handen, terwijl de vaderschapsvraag nog in de lucht hangt. Weigeren is onmogelijk zonder dat hij asociaal overkomt. Zijn oude wantrouwen over Henriette's motieven komt weer tevoorschijn. Nu twijfelt hij ook aan de motieven van Max. De prettige, aangename avond blijkt toch theater te zijn.
Het is een list. Het kan gewoon niet anders. Er blijft maar een optie open voor hem. Hij kan alleen glimlachen en akkoord gaan met hun voorwaarden. Met het vooruitzicht op nieuwe afkeuring die hij zoveel jaar heeft kunnen ontwijken. Alles voor het geluk van Wolfgang, die hij bovendien een belofte heeft gedaan. Is echt verzoening tussen de Kaisers mogelijk? Kan hij de opvattingen van zijn ouders echt veranderen? Hij weet zeker dat Henriette nooit zal veranderen. Hoe zit het met Max?
Hij heeft er geen vertrouwen in vanwege de ontwikkelingen van deze avond. Bij dit alles ontbreekt het hem aan het goede gevoel, aan zijn normale enthousiasme over nieuwe dingen. Hij negeert zijn huiveringen, onderdrukt zijn kippevel onder de lange mouwen van zijn overhemd en glimlacht.
"Ja. We zijn het niet eens over alles, maar ik wil het wel proberen als jullie het serieus menen."
Hij laat zijn ogen opnieuw door de woonkamer gaan. Gemeende vreugde op Astrid's gezicht, Sascha met een trotse glimlach naast haar. Wolfgang kijkt vrolijk uit zijn heldere, blauwe ogen. Max en Henriette glimlachen instemmend. Charlie toont haar professionele glimlach, alsof ze zijn twijfels aanvoelt. Robin legt zijn arm om Alexander's schouders en knijpt hem een beetje. Zijn schat weet hoe hij zich voelt.
Alexander huilt van binnen en glimlacht van buiten.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
18
Dinsdag 6 september 2011
Fourplay - My Love's Leavin'
Charlie is opgelucht om meer dan een reden. De week van de onverwachte familiehereniging is bijna voorbij. De families ontbijten in haar restaurant en iedereen lijkt goed met elkaar overweg te kunnen.
Er zijn deze morgen weer verdrietige momenten en teleurstellingen wanneer de gebeurtenissen van de afgelopen week worden doorgesproken. Wolfgang's vaderschap is niet zo snel bevestigd als verwacht. De jongen heeft desondanks wel een familie gekregen. Ze verwacht dat de jongen te zijner tijd naar Köln verhuist en daarmee de voetstappen van haar broer Lars, nicht Silke en neef Alexander volgt. Ze hoopt dat de jongen meer op haar goedmoedige neef dan op haar manipulatieve nicht lijkt en neemt zich voor nauwkeurig te volgen hoe hij zich ontwikkelt in de hoop dat hij net zo weinig fouten maakt als haar neef in zijn eerste jaren in Köln.
Er zijn beslist fouten gemaakt in de aanpak van deze gebeurtenis. Het buitensluiten van Robin en Wolfgang heeft in eerste instantie voor extra problemen gezorgd, die deze morgen samen met andere moeilijkheden worden vergeten.
Max en Henriette praten in elk geval weer met Alexander. Charlie houdt het gevoel dat vooral Henriette andere bedoelingen heeft. Zouden Henriette en Max bereid zijn om Alexander's opleidingen alsnog te betalen? Zouden ze thuis nog spullen van Alexander hebben liggen?
Sascha en Astrid lijken Wolfgang's gezelschap op prijs te stellen, hoewel Wolfgang een voorkeur voor Robin heeft ontwikkeld. Gelukkig heeft Robin dit snel herkend en een stap achteruit gedaan, zodat iedereen een kans met Wolfgang heeft gekregen.
De manier waarop iedereen het nieuwe lid van de familie met open armen heeft ontvangen, vindt ze een bemoedigend signaal. Hij heeft geluk nodig en de aandacht van iedereen is op zijn geluk gericht. Ze krijgt hierdoor een sterk en goed gevoel over de toekomst. Wanneer standvastige meningen en onwrikbare vooroordelen beginnen te bewegen zoals deze week is gebeurd, dan ligt geluk binnen handbereik.
Het maakt bijna niet meer uit wie Wolfgang's vader is. Hij heeft nu een familie zoals hij nooit eerder heeft gehad. Hij is verzekerd van een blijvende band met iedereen, die zich aan het einde van de ochtend zich bij de uitgang van Bohling's verzamelt om afscheid te nemen.
"Bedankt voor je gastvrijheid, Charlotte."
"Het is goed dat je bent gekomen, dank je wel."
Charlie merkt tevreden op dat haar oudere zus glimlacht en instemmend knikt. Misschien weten ze een manier te vinden om open met elkaar om te gaan. Ze omarmt Max en geeft de pastoor een kus op zijn wang. Wolfgang, die haar bij zijn aankomst heeft genegeerd, heeft nu veel positieve woorden voor haar bij zijn vertrek. Ze mag hem graag en is gecharmeerd van zijn opbloeiende capaciteiten die veel beloven voor de toekomst.
De anderen nemen traditioneel afscheid van elkaar. Ze schudden elkaars handen, hier en daar wordt gezoend. De broers geven Wolfgang wat bemoedigende woorden mee en spreken de wens uit om contact te houden en elkaar regelmatig te bezoeken. Astrid lijkt verdrietig bij het vertrek van de Kaisers, nadat ze vaak heeft gezegd hoe fijn ze het vindt ook lid van deze familie te zijn geworden.
Alexander kan zich niet helemaal ontspannen gedragen in aanwezigheid van Max en Henriette, maar hun warme afscheid laat Charlie glimlachen. De ijzige relatie tussen de familie in Lingen en de familie in Köln begint te ontdooien. Ze kijkt toe terwijl de kleine familie zich onderling vriendelijk gedraagt. Wanneer Alexander morgen nog zo gespannen is, zal ze hem en Robin uitnodigen voor een gezellige middag of avond bij haar zodat hij zijn hart kan luchten.
Charlie en pastoor Rudolf kijken elkaar tegelijk met een trotse glimlach aan. Het was zijn bedoeling om rust in deze familie te brengen en Wolfgang weer met vertrouwen naar de toekomst te laten kijken. Rudolf heeft goede redenen om trots te zijn. Het was moeilijk genoeg om de houdingen en standpunten in de familie in beweging te krijgen, maar zijn inspanningen lijken succesvol te zijn.
Ze mist Lars. Lars is al terug naar München en weer aan het werk. Zijn bezoek was de moeite waard, hij heeft voldoende tijd aan de vriendinnen Carmen en Freya en hun dochter Sophia kunnen besteden. Max zit inmiddels in de auto.
"Wolfgang, het is tijd om te gaan."
Henriette en Rudolf stappen in terwijl Wolfgang nog afscheid neemt voordat hij instapt. Ze gaat bij de anderen staan en zwaait de auto na, waarna ze de drie mannen en Astrid uitnodigt om iets te drinken.
"Dit bezoek is goed afgelopen."
"Je hebt gelijk, Charlie. Het was leuk om iedereen bij elkaar te zien. Hoeveel ik ook van mijn neven en nichten hou, de familie Von Andenberg is niet zo hartelijk als jullie allemaal zijn. Misschien heeft die warmte Alexander's familie geholpen om over alle tegenstellingen heen te stappen en de echte problemen aan te pakken."
Astrid is vandaag verrassend oprecht, denkt Charlie. Robin reageert trots met een kus voor Alexander.
"Die warmte is een van de redenen waarom ik van hem hou."
"Ik denk dat je ook de familie Krone kunt feliciteren voor alle inspanningen."
Sascha wil Henriette niet alle eer laten toekomen. Hij heeft gelijk. Charlie heft haar glas om te proosten met de twee paren.
"Ik denk dat wij met ons vijven de kracht hebben gevonden om het goede te doen, om oude meningsverschillen te laten rusten, om over wantrouwen heen te stappen, eigenlijk om alles te doen om Wolfgang een betere toekomst te geven."
"Op ons."
Robin bevestigt haar standpunt terwijl de glazen elkaar raken. Alexander proost zwijgend mee.
Dinsdag 6 september 2011
Fourplay - My Love's Leavin'
Charlie is opgelucht om meer dan een reden. De week van de onverwachte familiehereniging is bijna voorbij. De families ontbijten in haar restaurant en iedereen lijkt goed met elkaar overweg te kunnen.
Er zijn deze morgen weer verdrietige momenten en teleurstellingen wanneer de gebeurtenissen van de afgelopen week worden doorgesproken. Wolfgang's vaderschap is niet zo snel bevestigd als verwacht. De jongen heeft desondanks wel een familie gekregen. Ze verwacht dat de jongen te zijner tijd naar Köln verhuist en daarmee de voetstappen van haar broer Lars, nicht Silke en neef Alexander volgt. Ze hoopt dat de jongen meer op haar goedmoedige neef dan op haar manipulatieve nicht lijkt en neemt zich voor nauwkeurig te volgen hoe hij zich ontwikkelt in de hoop dat hij net zo weinig fouten maakt als haar neef in zijn eerste jaren in Köln.
Er zijn beslist fouten gemaakt in de aanpak van deze gebeurtenis. Het buitensluiten van Robin en Wolfgang heeft in eerste instantie voor extra problemen gezorgd, die deze morgen samen met andere moeilijkheden worden vergeten.
Max en Henriette praten in elk geval weer met Alexander. Charlie houdt het gevoel dat vooral Henriette andere bedoelingen heeft. Zouden Henriette en Max bereid zijn om Alexander's opleidingen alsnog te betalen? Zouden ze thuis nog spullen van Alexander hebben liggen?
Sascha en Astrid lijken Wolfgang's gezelschap op prijs te stellen, hoewel Wolfgang een voorkeur voor Robin heeft ontwikkeld. Gelukkig heeft Robin dit snel herkend en een stap achteruit gedaan, zodat iedereen een kans met Wolfgang heeft gekregen.
De manier waarop iedereen het nieuwe lid van de familie met open armen heeft ontvangen, vindt ze een bemoedigend signaal. Hij heeft geluk nodig en de aandacht van iedereen is op zijn geluk gericht. Ze krijgt hierdoor een sterk en goed gevoel over de toekomst. Wanneer standvastige meningen en onwrikbare vooroordelen beginnen te bewegen zoals deze week is gebeurd, dan ligt geluk binnen handbereik.
Het maakt bijna niet meer uit wie Wolfgang's vader is. Hij heeft nu een familie zoals hij nooit eerder heeft gehad. Hij is verzekerd van een blijvende band met iedereen, die zich aan het einde van de ochtend zich bij de uitgang van Bohling's verzamelt om afscheid te nemen.
"Bedankt voor je gastvrijheid, Charlotte."
"Het is goed dat je bent gekomen, dank je wel."
Charlie merkt tevreden op dat haar oudere zus glimlacht en instemmend knikt. Misschien weten ze een manier te vinden om open met elkaar om te gaan. Ze omarmt Max en geeft de pastoor een kus op zijn wang. Wolfgang, die haar bij zijn aankomst heeft genegeerd, heeft nu veel positieve woorden voor haar bij zijn vertrek. Ze mag hem graag en is gecharmeerd van zijn opbloeiende capaciteiten die veel beloven voor de toekomst.
De anderen nemen traditioneel afscheid van elkaar. Ze schudden elkaars handen, hier en daar wordt gezoend. De broers geven Wolfgang wat bemoedigende woorden mee en spreken de wens uit om contact te houden en elkaar regelmatig te bezoeken. Astrid lijkt verdrietig bij het vertrek van de Kaisers, nadat ze vaak heeft gezegd hoe fijn ze het vindt ook lid van deze familie te zijn geworden.
Alexander kan zich niet helemaal ontspannen gedragen in aanwezigheid van Max en Henriette, maar hun warme afscheid laat Charlie glimlachen. De ijzige relatie tussen de familie in Lingen en de familie in Köln begint te ontdooien. Ze kijkt toe terwijl de kleine familie zich onderling vriendelijk gedraagt. Wanneer Alexander morgen nog zo gespannen is, zal ze hem en Robin uitnodigen voor een gezellige middag of avond bij haar zodat hij zijn hart kan luchten.
Charlie en pastoor Rudolf kijken elkaar tegelijk met een trotse glimlach aan. Het was zijn bedoeling om rust in deze familie te brengen en Wolfgang weer met vertrouwen naar de toekomst te laten kijken. Rudolf heeft goede redenen om trots te zijn. Het was moeilijk genoeg om de houdingen en standpunten in de familie in beweging te krijgen, maar zijn inspanningen lijken succesvol te zijn.
Ze mist Lars. Lars is al terug naar München en weer aan het werk. Zijn bezoek was de moeite waard, hij heeft voldoende tijd aan de vriendinnen Carmen en Freya en hun dochter Sophia kunnen besteden. Max zit inmiddels in de auto.
"Wolfgang, het is tijd om te gaan."
Henriette en Rudolf stappen in terwijl Wolfgang nog afscheid neemt voordat hij instapt. Ze gaat bij de anderen staan en zwaait de auto na, waarna ze de drie mannen en Astrid uitnodigt om iets te drinken.
"Dit bezoek is goed afgelopen."
"Je hebt gelijk, Charlie. Het was leuk om iedereen bij elkaar te zien. Hoeveel ik ook van mijn neven en nichten hou, de familie Von Andenberg is niet zo hartelijk als jullie allemaal zijn. Misschien heeft die warmte Alexander's familie geholpen om over alle tegenstellingen heen te stappen en de echte problemen aan te pakken."
Astrid is vandaag verrassend oprecht, denkt Charlie. Robin reageert trots met een kus voor Alexander.
"Die warmte is een van de redenen waarom ik van hem hou."
"Ik denk dat je ook de familie Krone kunt feliciteren voor alle inspanningen."
Sascha wil Henriette niet alle eer laten toekomen. Hij heeft gelijk. Charlie heft haar glas om te proosten met de twee paren.
"Ik denk dat wij met ons vijven de kracht hebben gevonden om het goede te doen, om oude meningsverschillen te laten rusten, om over wantrouwen heen te stappen, eigenlijk om alles te doen om Wolfgang een betere toekomst te geven."
"Op ons."
Robin bevestigt haar standpunt terwijl de glazen elkaar raken. Alexander proost zwijgend mee.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
19
Dinsdag 6 september 2011
Nolwenn Leroy - Inévitablement
In het appartement van Alexander en Robin doet een aangeschoten Astrid onbewust haar best om Sascha's plannen te bederven. Ze giechelt en kijkt gelukkig.
"Ik wil jullie allemaal vertellen wat een eer het is om in jullie familie te worden opgenomen. Ik ben heel anders opgegroeid. Het is voor het eerst dat ik het gevoel heb echt bij een familie te horen."
"Astrid, we weten het."
Sascha houdt het gezicht van zijn knappe verloofde tussen zijn handen en kust haar voorhoofd. Een zucht ontsnapt hem. Ze heeft dit dankbare refrein de afgelopen dagen herhaaldelijk uitgesproken. De mededeling begint hem te ergeren.
"Het maakt me vrolijk. Ik begrijp hoe Wolfgang zich voelt."
Hij trekt haar in zijn armen, zodat haar mond zijn borstkas raakt en hij haar voor even het zwijgen oplegt. De mening van zijn schoonheid stelt hij meestal op prijs maar hij wil deze avond graag met Robin, Alexander en haar doorbrengen zonder dat Wolfgang ter sprake komt.
Sascha wil een normale avond met hen, zoals het vroeger was. Een avond waarin de twee koppels genieten van elkaars gezelschap, van elkaars gedachteloze grappen en alle andere dingen in hun leven van zich af kunnen zetten.
Helaas is het normale verdwenen en schijnt niet meer terug te komen. Wolfgang is in hun leven en daarmee is hun onderlinge omgang voorgoed veranderd. Het weerhoudt hem er niet van om een avond te wensen zonder vragen over vaderschap, over het dubbelleven van zijn vader en over Wolfgang.
Astrid praat gedempt verder tegen zijn borst. Zijn frons verandert langzaam in een glimlach. Alexander en Robin pakken hun bier en ruilen het tafelvoetbalspel in voor de bank. Robin kijkt hem even aan.
"Ik denk dat we wel uitgespeeld zijn."
Hij gokt erop dat de jongens hier eigenlijk wel vrolijk over zijn. Tot nu toe hebben hij en Astrid vrijwel elke wedstrijd gewonnen. Robin haalt meer bier uit de koelkast. Sascha tilt zijn verloofde op en draagt haar naar de bank. In stilte hoopt hij dat het lukt om de rest van de avond de gesprekken weg te leiden van de jongen die vanmorgen is vertrokken. Robin roept vanuit de keuken naar hem.
"Hoe denk je dat het nu verder gaat?"
"Appollonia wordt volgende week gekeurd. Over drie weken wil ik zoveel vlieguren hebben dat jullie mee mogen."
"Dat bedoel ik niet, Sascha, alhoewel ik wel een keer met je mee wil."
"Wat bedoel je, Robin?"
"Nu Wolfgang, Max en Henriette weg zijn, hoe zal het verder gaan?"
"We moeten nog steeds wachten op de resultaten van het DNA-onderzoek. Tot dan kunnen we weinig beslissingen nemen."
"Dat gaat maanden duren, Sascha."
"Ik weet het."
"We kunnen hem niet vertellen dat we wachten op de uitslag van het onderzoek voordat we verder gaan met hem."
"Dat heb ik ook niet gezegd, Robin."
"Hij moet daar een leven opbouwen. Hij zit daar op school. Zijn vriend Peter woont in Lingen. Daar moet hij zich op concentreren."
Alexander vat de belangrijkste punten samen. Sascha is het tot op zekere hoogte eens met zijn zakenpartner. Hoewel hij eigenlijk het onderwerp vanavond met rust wil laten, is hij niet van plan om er helemaal niet over te praten.
"Precies! We hebben tijd nodig om alles op de rij te zetten. Vanavond hoeven we niets te beslissen."
"Sascha, ik wil erover praten."
Zijn vastberaden broer ontlokt hem een glimlach. Een normale avond zit er niet meer in. Alle vier gaan ze hier verder over praten. Astrid en hij zetten het gesprek dan nog voort in bed voordat ze in slaap vallen. Misschien wordt morgenavond weer normaal. Met een vleugje sarcasme gaat hij erop in.
"Kunnen we niet beter nu naar Charlie's restaurant gaan? Het is deze week ons tweede huis geworden, de plek waar de meeste gesprekken afdwalen naar de toekomst van Wolfgang. Misschien kunnen de Kaisers terugkomen en meepraten."
"Sascha, stop nu. Hij meent het!"
Astrid geeft hem een zachte tik op zijn bovenbeen. Ze weet ook precies waar zijn spieren het gevoeligst zijn.
"Ik meen het ook. Ik wil vanavond er niet over praten. Ik vind de jongen leuk, het is een goede jongen, maar vanavond wil ik ontspannen met mijn verloofde, mijn hardwerkende partner en mijn broer."
"Dat begrijp ik, maar ik wil praten over een jongen die misschien onze broer is. Het nieuws van gisteren heeft ons allemaal geraakt, maar ik wil hem niet opgeven. Ik wil hem bezoeken. Ik wil dat hij ons bezoekt. Ik wil hem verder leren kennen."
Robin blaft meer dan hij normaal praat. Alexander probeert hem te kalmeren.
"Dat zal ook gebeuren, Robin, maar hij heeft ook tijd nodig om weer te wennen aan zijn leven daar."
Sascha moet Alexander wel aanvullen.
"We moeten eerst met Max en Henriette praten. Ze zijn nu Wolfgang's ouders."
"Dat weet ik maar vanavond is het de eerste keer dat wij met zijn vieren er onderling over kunnen praten. Misschien verwacht je dit niet van mij, maar ik wil graag weten hoe jullie erover denken, hoe jullie je hierbij voelen."
Robin is volhardend vanavond, zijn stem kraakt. Alexander draait zich om naar zijn vriend en is net zo verbaasd als hijzelf. Voor de zekerheid kijkt Sascha naar zijn liefste, die blijkbaar net zo verbaasd als hij is om zijn normaal zwijgzame en beheerste broer over gevoelens te horen praten. Hij geeft hierdoor Astrid de kans als eerste te antwoorden.
"Als je mij vraagt, komt alles wel goed. Alexander's ouders moedigen het erg aan dat hij jullie allebei leert kennen. Dat lijkt mij makkelijk te doen. Het was beslist lastig voor hen om deze stap te zetten, of niet, Alexander?"
"Ik ben de laatste die Max en Henriette van ons kan overtuigen."
Alexander is nuchter en tegelijk zakelijk over zijn relatie met zijn ouders.
"De avond gisteren met je ouders heeft toch goede vooruitzichten opgeleverd? Ze willen het contact met je verbeteren. Ze willen deel zijn van je leven, net zoals Wolfgang. Iedereen wil het anders, beter doen."
"Het was een avond over de toekomst."
Alexander reageert wel heel glad op Astrid. Sascha trekt een wenkbrauw op. De vriend van zijn broer is al de hele dag ongewoon gesloten en teruggetrokken. Zelfs bij het ontbijt met zijn familie was Alexander stiller dan anders. Astrid kijkt Sascha even aan. Ze heeft moeite om Alexander te begrijpen. Sascha ziet haar vragende gezicht en reageert.
"Er zit veel onbegrip en pijn in de relatie tussen Alexander en zijn ouders. Dat is al jaren het geval. Het kost tijd."
"Ze zullen eerst mijn vertrouwen moeten verdienen."
Alexander maakt duidelijk waar de schoen wringt. Astrid glimlacht vriendelijk.
"Mag ik hier meer over vragen? Ik heb van Sascha maar een paar dingen gehoord. Ik ... ik begrijp niet goed wat er tussen jullie is gebeurd dat jullie ... eigenlijk geen contact meer met elkaar hebben. Het is mij wel duidelijk dat Henriette een probleem heeft met ... je omgang met mannen."
"Dat is iets waar ze aan zal moeten wennen."
Robin antwoordt voor zijn vriend en tikt met zijn bierfles tegen Alexander's bierfles. Alexander neemt een slok bier en zucht.
"Om eerlijk te zijn gaat het daar ook om. Ik weet dat Rudolf gelijk heeft, ik ben nooit de perfecte zoon geweest. Je kunt een jonge hond net zolang slaan totdat hij begint terug te bijten en daarna niet meer."
Astrid begrijpt de metafoor niet en kijkt hem aan. Hij geeft zacht antwoord.
"Alexander is de jonge hond, Astrid."
"Ik weet het! Ben je ... op de een of andere manier ... misbruikt?"
"Nee, niet fysiek. Het is bijna onmogelijk om met Henriette om te gaan. Ze heeft erg hoge maatstaven en iedereen om haar heen moet aan die maatstaven voldoen."
"Dat doen we allemaal. Of we dat nu toegeven of niet."
Astrid spreekt Alexander tegen, Alexander laat zich niet van de wijs brengen.
"Mijn broer is een ander voorbeeld. Ik heb gisteravond zijn telefoonnummer van Max gekregen. Charlie vertelde me dat er tussen Bastian en mijn ouders iets is gebeurd. Hij beantwoordt hun telefoontjes niet meer."
"Heb je hem gesproken?"
Robin's vraag verrast hem een beetje. Sascha denkt even na en beseft dat Robin en Alexander elkaar vandaag verder niet hebben gesproken. Ze zijn na het afscheid van de familie direct weer aan het werk gegaan. Zijn broer kwam als laatste thuis vandaag. Alexander knikt langzaam waarop Robin aanhoudt.
"Heeft hij je verteld wat er is gebeurd?"
Alexander knikt opnieuw.
"Bastian en ik konden een tijdlang minder goed overweg, maar ik denk dat ik hem hiermee wel kan geloven. Zijn verhaal is een beetje te persoonlijk, hij zal het niet hebben verzonnen."
"Is hij ook homo?"
Sascha's grap wordt al beantwoord door het serieuze gezicht van Alexander.
"Nee, hij is fysiotherapeut. Het is iets waar ik nu nog niet over kan praten. We hebben afgesproken elkaar te ontmoeten en bij te praten. Ik kan alleen vertellen dat zijn vrouw Daniela ook te maken heeft met de stilte tussen Berlijn en Lingen."
Sascha kijkt zijn broer aan. Robin zal het snel horen, waarschijnlijk vanavond wanneer hij en Astrid weg zijn. Het is een volledig andere vraag of en wanneer hij en Astrid het verhaal te horen krijgen. Astrid zucht even.
"Het klinkt ernstig."
Alexander knikt alleen. Robin reageert vanuit het niets.
"Ik weet niet hoe jullie erover denken ... het lijkt erop dat Wolfgang ons echt nodig heeft ... niet op afstand, maar dichtbij in zijn leven."
Sascha is het eens met Robin's vraag. Astrid lijkt een beetje boos.
"Moment. We weten niet wat er speelt rond Bastian, daaruit kunnen we geen conclusies trekken. Ik weet alleen wat ik gisteravond heb gezien. Max en Henriette hebben een stap gedaan om zich met Alexander te verzoenen. Ze waren vriendelijk tegen jou, Robin, en hebben je als vriend van Alexander gerespecteerd. Het lijkt mij dat ze dingen willen veranderen, ongeacht wat er gebeurd is in het verleden. Ze willen Alexander terug en ze willen Alexander's hulp met Wolfgang. Zijn ze bereid om jullie twee als zoon en schoonzoon te accepteren? Het kan alleen goed zijn voor Wolfgang, voor zover ik het kan overzien."
Sascha kijkt naar Alexander en wacht op een reactie die niet komt want Alexander is in gedachten verzonken. Robin geeft in zijn plaats antwoord.
"Dat is allemaal mooi, Astrid. Maar Sascha en ik moeten hem ook kennen, voor het geval dat hij toch onze broer is. Heb je niet gezien hoeveel hij op mij lijkt?"
Hij is met stomheid geslagen. Zijn jongere broer heeft het ook gezien. In zijn gedacht ziet hij de jongen weer voor zich, in de kleren van zijn broer en alleen aan de bar bij Bohling's, huilend na het volgende pak slaag van hun vader. Hij knijpt zijn ogen even dicht. De herinneringen beginnen in elkaar te vervloeien. Hij moet ze loslaten en bij het heden blijven.
"Sascha zei dat ook, maar ik zie het niet."
Astrid geeft een kort en krachtig antwoord. Hij schrikt ervan. Waarom heeft ze dat gezegd? Hij probeert Robin's ogen te vermijden. Hoe vaak heeft hij die dwingende, nieuwsgierige blik ontweken? Hoe vaak hebben die ogen hem gezocht nadat hij is weggelopen? Hij kan het niet blijven doen. Hij kan niet blijven weglopen. Sascha ziet de verbaasde blik van zijn broer en knikt.
"Dan moet je het ook beseffen ... Je weet dat hij een van ons is. Je weet dat hij onze broer is!"
Robin heeft moeite om zijn stem onder controle te houden, niet te laten overslaan. Sascha voelt zijn ogen vochtig worden.
"Ik denk van wel."
De kamer is een tijdlang gehuld in stilte en emoties. Alexander blijft rustig en nuchter.
"Eigenlijk wil ik jullie enthousiasme niet temperen, maar mijn ouders zijn nu de verzorgers van Wolfgang."
"Als hij onze broer is, dan kan hij hier komen wonen."
Robin spreekt een stille wens uit, waar hij het deels mee eens is. Alexander reageert stellig.
"Nee!"
"Na alle verhalen over Henriette wil jij dat hij daar woont?"
Sascha moet wel van zich laten horen want zijn broer krijgt een verdrietige blik en dat vergroot zijn zorgen.
"Wil je dat ze hem weghouden van ons?"
Alexander staat op en begint te ijsberen.
"Dat zeg ik niet! Mijn gevoelens over Max en Henriette zijn een ding. Ze hebben nog een lange weg te gaan voordat ze mijn vertrouwen weer krijgen. Maar jullie vergeten het leven dat Wolfgang heeft gehad. Hij is vaker weggehaald uit gezinnen dan goed is voor een kind. Denk aan wat Rudolf zei, dat hij een stabiel thuis nodig heeft en een familie!"
"We zijn familie!"
"Robin ..."
Robin praat te luid, hij moet zijn broer nu kalmeren. Alexander blijft stellig.
"Of iemand van ons het leuk vindt of niet, hij heeft nu twee mensen die hem mogen en voor hem zorgen. Hij heeft een thuis in Lingen en daarom moet hij daar blijven. Hij heeft daar zijn vrienden. Hij moet zijn school afmaken."
"Hoe zit het met ons?"
"Wat stel je je voor, Robin? Heb je er wel aan gedacht dat Wolfgang bijna zeventien is? Zodra hij achttien is, dan mag hij zelf beslissen over zijn leven. Wil je zolang zijn voogd zijn? We kunnen hem niet van de ene op de andere dag adopteren. Het verleden van jou en van Sascha werkt in jullie nadeel. Wil je Wolfgang dat aandoen zonder dat hij teleurgesteld wordt? Mijn ouders of het Jugendamt in Lingen hebben nu alle rechten en plichten. We kunnen hem daar niet weghalen."
"We moeten iets doen."
Sascha kijkt Robin direct in zijn ogen en blijft even zo kijken.
"Dat gaan we ook doen, Robin, we gaan met Alexander's ouders praten en bij hen op bezoek totdat we de uitslag van het onderzoek hebben. Daarna zien we weer verder."
"Ik zou nu graag naar de sporthal gaan om me af te reageren."
Hij en Alexander kijken elkaar bezorgd aan. Ze zullen hun broer en vriend goed in de gaten moeten houden voordat ...
Dinsdag 6 september 2011
Nolwenn Leroy - Inévitablement
In het appartement van Alexander en Robin doet een aangeschoten Astrid onbewust haar best om Sascha's plannen te bederven. Ze giechelt en kijkt gelukkig.
"Ik wil jullie allemaal vertellen wat een eer het is om in jullie familie te worden opgenomen. Ik ben heel anders opgegroeid. Het is voor het eerst dat ik het gevoel heb echt bij een familie te horen."
"Astrid, we weten het."
Sascha houdt het gezicht van zijn knappe verloofde tussen zijn handen en kust haar voorhoofd. Een zucht ontsnapt hem. Ze heeft dit dankbare refrein de afgelopen dagen herhaaldelijk uitgesproken. De mededeling begint hem te ergeren.
"Het maakt me vrolijk. Ik begrijp hoe Wolfgang zich voelt."
Hij trekt haar in zijn armen, zodat haar mond zijn borstkas raakt en hij haar voor even het zwijgen oplegt. De mening van zijn schoonheid stelt hij meestal op prijs maar hij wil deze avond graag met Robin, Alexander en haar doorbrengen zonder dat Wolfgang ter sprake komt.
Sascha wil een normale avond met hen, zoals het vroeger was. Een avond waarin de twee koppels genieten van elkaars gezelschap, van elkaars gedachteloze grappen en alle andere dingen in hun leven van zich af kunnen zetten.
Helaas is het normale verdwenen en schijnt niet meer terug te komen. Wolfgang is in hun leven en daarmee is hun onderlinge omgang voorgoed veranderd. Het weerhoudt hem er niet van om een avond te wensen zonder vragen over vaderschap, over het dubbelleven van zijn vader en over Wolfgang.
Astrid praat gedempt verder tegen zijn borst. Zijn frons verandert langzaam in een glimlach. Alexander en Robin pakken hun bier en ruilen het tafelvoetbalspel in voor de bank. Robin kijkt hem even aan.
"Ik denk dat we wel uitgespeeld zijn."
Hij gokt erop dat de jongens hier eigenlijk wel vrolijk over zijn. Tot nu toe hebben hij en Astrid vrijwel elke wedstrijd gewonnen. Robin haalt meer bier uit de koelkast. Sascha tilt zijn verloofde op en draagt haar naar de bank. In stilte hoopt hij dat het lukt om de rest van de avond de gesprekken weg te leiden van de jongen die vanmorgen is vertrokken. Robin roept vanuit de keuken naar hem.
"Hoe denk je dat het nu verder gaat?"
"Appollonia wordt volgende week gekeurd. Over drie weken wil ik zoveel vlieguren hebben dat jullie mee mogen."
"Dat bedoel ik niet, Sascha, alhoewel ik wel een keer met je mee wil."
"Wat bedoel je, Robin?"
"Nu Wolfgang, Max en Henriette weg zijn, hoe zal het verder gaan?"
"We moeten nog steeds wachten op de resultaten van het DNA-onderzoek. Tot dan kunnen we weinig beslissingen nemen."
"Dat gaat maanden duren, Sascha."
"Ik weet het."
"We kunnen hem niet vertellen dat we wachten op de uitslag van het onderzoek voordat we verder gaan met hem."
"Dat heb ik ook niet gezegd, Robin."
"Hij moet daar een leven opbouwen. Hij zit daar op school. Zijn vriend Peter woont in Lingen. Daar moet hij zich op concentreren."
Alexander vat de belangrijkste punten samen. Sascha is het tot op zekere hoogte eens met zijn zakenpartner. Hoewel hij eigenlijk het onderwerp vanavond met rust wil laten, is hij niet van plan om er helemaal niet over te praten.
"Precies! We hebben tijd nodig om alles op de rij te zetten. Vanavond hoeven we niets te beslissen."
"Sascha, ik wil erover praten."
Zijn vastberaden broer ontlokt hem een glimlach. Een normale avond zit er niet meer in. Alle vier gaan ze hier verder over praten. Astrid en hij zetten het gesprek dan nog voort in bed voordat ze in slaap vallen. Misschien wordt morgenavond weer normaal. Met een vleugje sarcasme gaat hij erop in.
"Kunnen we niet beter nu naar Charlie's restaurant gaan? Het is deze week ons tweede huis geworden, de plek waar de meeste gesprekken afdwalen naar de toekomst van Wolfgang. Misschien kunnen de Kaisers terugkomen en meepraten."
"Sascha, stop nu. Hij meent het!"
Astrid geeft hem een zachte tik op zijn bovenbeen. Ze weet ook precies waar zijn spieren het gevoeligst zijn.
"Ik meen het ook. Ik wil vanavond er niet over praten. Ik vind de jongen leuk, het is een goede jongen, maar vanavond wil ik ontspannen met mijn verloofde, mijn hardwerkende partner en mijn broer."
"Dat begrijp ik, maar ik wil praten over een jongen die misschien onze broer is. Het nieuws van gisteren heeft ons allemaal geraakt, maar ik wil hem niet opgeven. Ik wil hem bezoeken. Ik wil dat hij ons bezoekt. Ik wil hem verder leren kennen."
Robin blaft meer dan hij normaal praat. Alexander probeert hem te kalmeren.
"Dat zal ook gebeuren, Robin, maar hij heeft ook tijd nodig om weer te wennen aan zijn leven daar."
Sascha moet Alexander wel aanvullen.
"We moeten eerst met Max en Henriette praten. Ze zijn nu Wolfgang's ouders."
"Dat weet ik maar vanavond is het de eerste keer dat wij met zijn vieren er onderling over kunnen praten. Misschien verwacht je dit niet van mij, maar ik wil graag weten hoe jullie erover denken, hoe jullie je hierbij voelen."
Robin is volhardend vanavond, zijn stem kraakt. Alexander draait zich om naar zijn vriend en is net zo verbaasd als hijzelf. Voor de zekerheid kijkt Sascha naar zijn liefste, die blijkbaar net zo verbaasd als hij is om zijn normaal zwijgzame en beheerste broer over gevoelens te horen praten. Hij geeft hierdoor Astrid de kans als eerste te antwoorden.
"Als je mij vraagt, komt alles wel goed. Alexander's ouders moedigen het erg aan dat hij jullie allebei leert kennen. Dat lijkt mij makkelijk te doen. Het was beslist lastig voor hen om deze stap te zetten, of niet, Alexander?"
"Ik ben de laatste die Max en Henriette van ons kan overtuigen."
Alexander is nuchter en tegelijk zakelijk over zijn relatie met zijn ouders.
"De avond gisteren met je ouders heeft toch goede vooruitzichten opgeleverd? Ze willen het contact met je verbeteren. Ze willen deel zijn van je leven, net zoals Wolfgang. Iedereen wil het anders, beter doen."
"Het was een avond over de toekomst."
Alexander reageert wel heel glad op Astrid. Sascha trekt een wenkbrauw op. De vriend van zijn broer is al de hele dag ongewoon gesloten en teruggetrokken. Zelfs bij het ontbijt met zijn familie was Alexander stiller dan anders. Astrid kijkt Sascha even aan. Ze heeft moeite om Alexander te begrijpen. Sascha ziet haar vragende gezicht en reageert.
"Er zit veel onbegrip en pijn in de relatie tussen Alexander en zijn ouders. Dat is al jaren het geval. Het kost tijd."
"Ze zullen eerst mijn vertrouwen moeten verdienen."
Alexander maakt duidelijk waar de schoen wringt. Astrid glimlacht vriendelijk.
"Mag ik hier meer over vragen? Ik heb van Sascha maar een paar dingen gehoord. Ik ... ik begrijp niet goed wat er tussen jullie is gebeurd dat jullie ... eigenlijk geen contact meer met elkaar hebben. Het is mij wel duidelijk dat Henriette een probleem heeft met ... je omgang met mannen."
"Dat is iets waar ze aan zal moeten wennen."
Robin antwoordt voor zijn vriend en tikt met zijn bierfles tegen Alexander's bierfles. Alexander neemt een slok bier en zucht.
"Om eerlijk te zijn gaat het daar ook om. Ik weet dat Rudolf gelijk heeft, ik ben nooit de perfecte zoon geweest. Je kunt een jonge hond net zolang slaan totdat hij begint terug te bijten en daarna niet meer."
Astrid begrijpt de metafoor niet en kijkt hem aan. Hij geeft zacht antwoord.
"Alexander is de jonge hond, Astrid."
"Ik weet het! Ben je ... op de een of andere manier ... misbruikt?"
"Nee, niet fysiek. Het is bijna onmogelijk om met Henriette om te gaan. Ze heeft erg hoge maatstaven en iedereen om haar heen moet aan die maatstaven voldoen."
"Dat doen we allemaal. Of we dat nu toegeven of niet."
Astrid spreekt Alexander tegen, Alexander laat zich niet van de wijs brengen.
"Mijn broer is een ander voorbeeld. Ik heb gisteravond zijn telefoonnummer van Max gekregen. Charlie vertelde me dat er tussen Bastian en mijn ouders iets is gebeurd. Hij beantwoordt hun telefoontjes niet meer."
"Heb je hem gesproken?"
Robin's vraag verrast hem een beetje. Sascha denkt even na en beseft dat Robin en Alexander elkaar vandaag verder niet hebben gesproken. Ze zijn na het afscheid van de familie direct weer aan het werk gegaan. Zijn broer kwam als laatste thuis vandaag. Alexander knikt langzaam waarop Robin aanhoudt.
"Heeft hij je verteld wat er is gebeurd?"
Alexander knikt opnieuw.
"Bastian en ik konden een tijdlang minder goed overweg, maar ik denk dat ik hem hiermee wel kan geloven. Zijn verhaal is een beetje te persoonlijk, hij zal het niet hebben verzonnen."
"Is hij ook homo?"
Sascha's grap wordt al beantwoord door het serieuze gezicht van Alexander.
"Nee, hij is fysiotherapeut. Het is iets waar ik nu nog niet over kan praten. We hebben afgesproken elkaar te ontmoeten en bij te praten. Ik kan alleen vertellen dat zijn vrouw Daniela ook te maken heeft met de stilte tussen Berlijn en Lingen."
Sascha kijkt zijn broer aan. Robin zal het snel horen, waarschijnlijk vanavond wanneer hij en Astrid weg zijn. Het is een volledig andere vraag of en wanneer hij en Astrid het verhaal te horen krijgen. Astrid zucht even.
"Het klinkt ernstig."
Alexander knikt alleen. Robin reageert vanuit het niets.
"Ik weet niet hoe jullie erover denken ... het lijkt erop dat Wolfgang ons echt nodig heeft ... niet op afstand, maar dichtbij in zijn leven."
Sascha is het eens met Robin's vraag. Astrid lijkt een beetje boos.
"Moment. We weten niet wat er speelt rond Bastian, daaruit kunnen we geen conclusies trekken. Ik weet alleen wat ik gisteravond heb gezien. Max en Henriette hebben een stap gedaan om zich met Alexander te verzoenen. Ze waren vriendelijk tegen jou, Robin, en hebben je als vriend van Alexander gerespecteerd. Het lijkt mij dat ze dingen willen veranderen, ongeacht wat er gebeurd is in het verleden. Ze willen Alexander terug en ze willen Alexander's hulp met Wolfgang. Zijn ze bereid om jullie twee als zoon en schoonzoon te accepteren? Het kan alleen goed zijn voor Wolfgang, voor zover ik het kan overzien."
Sascha kijkt naar Alexander en wacht op een reactie die niet komt want Alexander is in gedachten verzonken. Robin geeft in zijn plaats antwoord.
"Dat is allemaal mooi, Astrid. Maar Sascha en ik moeten hem ook kennen, voor het geval dat hij toch onze broer is. Heb je niet gezien hoeveel hij op mij lijkt?"
Hij is met stomheid geslagen. Zijn jongere broer heeft het ook gezien. In zijn gedacht ziet hij de jongen weer voor zich, in de kleren van zijn broer en alleen aan de bar bij Bohling's, huilend na het volgende pak slaag van hun vader. Hij knijpt zijn ogen even dicht. De herinneringen beginnen in elkaar te vervloeien. Hij moet ze loslaten en bij het heden blijven.
"Sascha zei dat ook, maar ik zie het niet."
Astrid geeft een kort en krachtig antwoord. Hij schrikt ervan. Waarom heeft ze dat gezegd? Hij probeert Robin's ogen te vermijden. Hoe vaak heeft hij die dwingende, nieuwsgierige blik ontweken? Hoe vaak hebben die ogen hem gezocht nadat hij is weggelopen? Hij kan het niet blijven doen. Hij kan niet blijven weglopen. Sascha ziet de verbaasde blik van zijn broer en knikt.
"Dan moet je het ook beseffen ... Je weet dat hij een van ons is. Je weet dat hij onze broer is!"
Robin heeft moeite om zijn stem onder controle te houden, niet te laten overslaan. Sascha voelt zijn ogen vochtig worden.
"Ik denk van wel."
De kamer is een tijdlang gehuld in stilte en emoties. Alexander blijft rustig en nuchter.
"Eigenlijk wil ik jullie enthousiasme niet temperen, maar mijn ouders zijn nu de verzorgers van Wolfgang."
"Als hij onze broer is, dan kan hij hier komen wonen."
Robin spreekt een stille wens uit, waar hij het deels mee eens is. Alexander reageert stellig.
"Nee!"
"Na alle verhalen over Henriette wil jij dat hij daar woont?"
Sascha moet wel van zich laten horen want zijn broer krijgt een verdrietige blik en dat vergroot zijn zorgen.
"Wil je dat ze hem weghouden van ons?"
Alexander staat op en begint te ijsberen.
"Dat zeg ik niet! Mijn gevoelens over Max en Henriette zijn een ding. Ze hebben nog een lange weg te gaan voordat ze mijn vertrouwen weer krijgen. Maar jullie vergeten het leven dat Wolfgang heeft gehad. Hij is vaker weggehaald uit gezinnen dan goed is voor een kind. Denk aan wat Rudolf zei, dat hij een stabiel thuis nodig heeft en een familie!"
"We zijn familie!"
"Robin ..."
Robin praat te luid, hij moet zijn broer nu kalmeren. Alexander blijft stellig.
"Of iemand van ons het leuk vindt of niet, hij heeft nu twee mensen die hem mogen en voor hem zorgen. Hij heeft een thuis in Lingen en daarom moet hij daar blijven. Hij heeft daar zijn vrienden. Hij moet zijn school afmaken."
"Hoe zit het met ons?"
"Wat stel je je voor, Robin? Heb je er wel aan gedacht dat Wolfgang bijna zeventien is? Zodra hij achttien is, dan mag hij zelf beslissen over zijn leven. Wil je zolang zijn voogd zijn? We kunnen hem niet van de ene op de andere dag adopteren. Het verleden van jou en van Sascha werkt in jullie nadeel. Wil je Wolfgang dat aandoen zonder dat hij teleurgesteld wordt? Mijn ouders of het Jugendamt in Lingen hebben nu alle rechten en plichten. We kunnen hem daar niet weghalen."
"We moeten iets doen."
Sascha kijkt Robin direct in zijn ogen en blijft even zo kijken.
"Dat gaan we ook doen, Robin, we gaan met Alexander's ouders praten en bij hen op bezoek totdat we de uitslag van het onderzoek hebben. Daarna zien we weer verder."
"Ik zou nu graag naar de sporthal gaan om me af te reageren."
Hij en Alexander kijken elkaar bezorgd aan. Ze zullen hun broer en vriend goed in de gaten moeten houden voordat ...
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
20
Dinsdag 6 september 2011
Francis Cabrel - Je t'aimais, je t'aime, je t'aimerai
"Dat was weer een andere avond."
Sascha gromt. Astrid heeft zich omgekleed en gooit nu haar vuile kleren door de kamer in de wasmand. Ze kijkt even naar haar stille verloofde.
"Ik hoop dat je alles hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen."
Zijn heldere, blauwe ogen ontmoeten haar bruine ogen. Ze pakt een borstel van de tafel en begint haar lange, bruine haren door te kammen.
"Natuurlijk is niet alles gezegd, Sascha. Ik mag Alexander en Robin, ze zijn een fijn stel, maar jij verdwijnt naar de achtergrond als zij er zijn."
"Echt?"
"In belangrijke situaties als deze wel. Het ging helemaal om hen of niet?"
"Ik denk eigenlijk van niet."
"Waarom?"
"Alexander probeerde ons er aan te herinneren dat het meer om Wolfgang gaat dan om ons."
"Bedoel je nu dat Wolfgang belangrijker is dan zij en zij zijn belangrijker dan wij?"
Sascha gaat op bed liggen met zijn handen over zijn gezicht.
"Sascha?"
"Ik wilde alleen maar een Wolfgangvrije avond."
Achteraf gezien verlangt ze ook naar zo'n avond. Het veranderde niets aan het feit dat haar vastberaden aanstaande zwager hen allemaal naar hun gevoel bij de ontwikkelingen heeft gevraagd. Het was een redelijk onthullende avond voor haar. De meningen zijn openlijk uitgesproken.
"Afgelopen week was chaotisch. Voor iedereen is het emotioneel want hij verandert ons leven. Nu is hij weer in Lingen en we hebben allemaal wat ontspanning nodig ... en tijd om na te denken. Ik wilde vanavond gewoon ontspannen, een beetje lachen en bijkomen van de emotionele achtbaan waar we in zitten sinds Henriette hier naar toe is gekomen."
Sascha kijkt haar veelzeggend aan. Ze is niet boos maar geërgerd over het verloop van de avond. Normaal zijn de twee paren gelijkgestemd, vanavond hebben ze met stemverheffing tegen elkaar gesproken. Hun gebruikelijke harmonie is verstoord en ze heeft een deel van die ergernis meegenomen naar hun eigen slaapkamer. Ze zit op het voeteneinde van het bed en kan alleen naar de borstel in haar hand kijken, terwijl haar duim zenuwachtig door haar haren glijdt. Haar stem is zacht.
"Misschien was je idee toch beter."
"Daarvoor is het nu te laat."
Sascha zucht. Ondertussen schopt hij zijn schoenen uit om ze met zijn voet van het bed te duwen. Alleen het geluid van schoenen, die de vloer raken, klinkt door de slaapkamer terwijl het paar nadenkt.
"Je weet dat ik je steun?"
"Ja, mijn liefste."
"Ik zou graag iets weten. Wat had je vanavond willen vragen? Of zijn er ook dingen waar je nu aan denkt maar die je later wilt vragen?"
"Bij wat er nog meer is gezegd, zijn mijn vragen ... niet zo belangrijk."
Hij haalt zijn schouders op. Ze legt haar hand op zijn been en knijpt erin.
"Nee! ... Je gedachten zijn niet onbelangrijk. Denk dat nooit."
"Ze lijken mij nu niet meer belangrijk."
"Spreek ze uit. Je hebt een mening. Je hebt vragen. Je moet ze kwijt. Ik wil ze horen van jou."
Zijn gezicht verraadt een gevoel van verlies, misschien zelfs berusting. Op een onhandige manier rolt hij over het bed voordat haar liefste naast haar gaat zitten.
"Het is niet zo belangrijk. Het zijn gewoon logistieke dingen, simpele vragen."
Ze fronst vragend haar wenkbrauwen bij zijn onzekerheid. Sascha gromt.
"In vergelijking met de grotere kwesties is het bijna gênant om hardop te zeggen. Ik wilde je vragen waar hij slaapt. Als hij ons bezoekt, blijft hij dan bij aan de andere kant van de hal of hier slapen?"
"Freya logeert nu in de andere kamer. Maar als het serieuzer wordt tussen haar en Carmen, kan ze verhuizen naar het kasteel. Hij kan hier slapen als hij wil."
"Als hij wil. Komen de Kaisers mee als hij op bezoek komt? Willen ze dat hij in hun hotel slaapt zodat ze een oogje op hem kunnen houden?"
"Goede vraag. Misschien in het begin wel, zodat ze hun tijd kunnen besteden aan het terugkrijgen van Alexander's vertrouwen."
Sascha trekt een wenkbrauw vragend op. Ze geeft hem een voorzichtige glimlach. Ze is erg gesteld op Alexander, maar durft wel mild commentaar te geven. Vooral wanneer ze vindt dat Alexander zich kinderachtig gedraagt.
"Dit hangt allemaal ervan af of ze hier komen. Als wij naar Lingen gaan, dan lost het slaapprobleem zichzelf op. Maar zelfs dan, gaan wij het eerste weekend en Alexander en Robin het tweede weekend of gaan we met zijn vieren? Het lijkt op een bezoekregeling. Het is te praktisch en ik hou er niet van om op deze manier te denken."
"Praktische dingen doen er ook toe, Sascha. Het is geen geheim dat Wolfgang momenteel aan Robin hangt, maar je moet ook een kans krijgen met hem. Je hebt tijd alleen met hem nodig, zonder Robin. Misschien niet de hele tijd, maar wel een deel."
"Ik weet het. Toen hij weg liep, ging hij naar Robin. Hij heeft hier tegenover geslapen. Het was leuk wanneer wij daarbij waren geweest. Ik ben blij dat ik in het ziekenhuis wat tijd alleen met hem heb doorgebracht. We hebben samen gegeten en zelfs een paar keer gelachen nadat het ijs was gebroken en hij zich kon ontspannen."
"Vindt hij je nog steeds leuk?"
Ze glimlacht wanneer hij zijn ogen sluit en tegelijk zijn hoofd schudt.
"We kunnen dat hoofdstuk vergeten, alsjeblieft."
"Ik vind het wel grappig. Je jongste broer denkt precies zo over jou als ik."
Ze lacht maar hij lacht niet mee met haar. Dat is een signaal om te stoppen. Hij vraagt verder.
"Astrid, wat zegt jouw gevoel over vanavond?"
"Eerlijk? Ik denk dat Henriette de schuld krijgt van een heleboel dingen waar ze niet verantwoordelijk voor is. Als vrouw vraag ik me af of het niet een beetje onredelijk is."
"De vorige keer dacht je dat ze veinst. Net als die mensen die vroeger probeerden dichtbij je vader te komen."
"Ja, ik denk nog steeds dat ze een beetje veinst. Gisteren heb ik wat tijd aan haar besteed, ik denk wel dat er meer achter zit. Ze laat zeker niet alles van zichzelf zien. Ik weet niet wat precies, maar ze is slim genoeg om te weten wanneer ze een stap achteruit moet doen en iemand anders in het middelpunt van de belangstelling laat staan. Gisteren zag ik haar vaak oprecht glimlachen."
"Hoe zie je dat?"
"Sascha, ook in Gondelsheim ben ik beschermvrouwe van een groot aantal instellingen in de regio. Mijn professionele leven bestaat ook uit het schudden van veel handen. Ik gebruik vaker een professionele glimlach dan ik eigenlijk wil. Ik schud handen met alle mogelijke functionarissen en ondernemers die vals glimlachen. Ik kan je het verschil vertellen. De Henriette van gisteren was grotendeels echt."
Haar verloofde fronst zijn voorhoofd.
"Interessant, niet om je vrouwelijke intuïtie te beledigen, maar je hebt wel een groot optreden van haar in Bohling's gemist. Ik heb geen angst voor haar, ik denk niet dat ze ons wil hinderen zoals je ex-verloofde dat doet maar ik heb wel mijn reserves bij haar."
Ze denkt na. Ze vraagt hem niet om Henriette volledig te vertrouwen, maar ze voelt zich niet comfortabel bij de impressies van Henriette die de anderen meebrengen. Ze is zelf een jongedame met een beschermde opvoeding. Ze heeft al veel incidenten meegemaakt waar mannen op haar neerkijken, ondanks haar status.
Sascha zet Henriette op een oneerlijke manier opzij. Ze vindt de manier waarop Alexander hetzelfde doet, niet prettig maar ze wil er niet in betrokken raken. Ze stelt zich voor dat Robin het wel doet vanwege zijn liefde voor Alexander. Hoewel ze geen kinderen heeft, voelt ze een zekere empathie voor Henriette, die apart wordt behandeld en bespot.
"Wat is je mening over Max?"
Ze denkt even na en haalt haar schouders op.
"Ik kan niets negatiefs over hem zeggen. Hij is gekomen om met zijn familie mee te vieren. Naar mijn idee heeft hij een Alexander een cadeau met een goede bedoeling gegeven. Hij heeft mij geen reden tot wantrouwen gegeven."
"Dat klopt. Ik heb wel een beter gevoel over Max dan over zijn vrouw."
Sascha knikt snel en ze fronst haar wenkbrauwen.
"Stop, alsjeblieft. Alexander heeft gelijk met zijn opmerking dat Henriette en Max nu Wolfgang's ouders zijn."
Nu is het Sascha's beurt om verbaasd te zijn.
"Ze verzorgen hem, ze proberen hem verder op te voeden. Ze hebben het grootste deel van het afgelopen jaar besteed aan hem. Beiden. Henriette speelt een rol in zijn leven, en haar gevoelens en inbreng kun je niet negeren."
"Ik zei niet dat ik haar ga negeren. Je vroeg om mijn mening en die geef ik je."
"Goed. Ik wil ervoor oppassen dat we alle slechte dingen die over de Kaisers worden verteld, blindelings voor waar aannemen en onze relatie met hen daardoor laten vertroebelen."
Sascha leunt geïnteresseerd voorover.
"Ik sta er neutraal tegenover. Alexander heeft eigenlijk geen relatie meer met hen. We hebben nog geen relatie met hen. We kunnen niet toestaan dat Alexander ons verhalen over zijn ouders vertelt en ons daarmee voorschrijft wat we van zijn ouders moeten vinden. Misschien was er een reden dat ze streng met hem zijn omgegaan. Misschien heeft hij zich misdragen."
Sascha steekt zijn handen op om haar te onderbreken.
"Max en Henriette hebben verschrikkelijke dingen gezegd tegen Alexander vanwege zijn relaties. Alexander kan de woorden nog steeds letterlijk herhalen en dat zegt al genoeg."
"Daar hou ik rekening mee. Wanneer hebben ze er voor het laatst over gesproken? Wat heeft Alexander gedaan om hun houding te veranderen? Hij heeft ze jarenlang ontweken, heeft dat Max en Henriette geholpen het licht te zien? Ik ben er zeker van dat ze het bekijken vanuit hun gelovige achtergrond, maar hij moet zelf iets doen om hun vastgeroeste meningen los te wrikken. Zelfs Rudolf behandelt Robin en hem met respect. Hij schrijft ze niets voor, geeft ze geen preek, hij laat ze niet links liggen. Als de pastoor van de Kaisers dat kan doen, dan kunnen ze het misschien zelf ook. Alexander moet hen de kans daarvoor geven."
"Je denkt zo logisch. Je weet dat Alexander jarenlang niet welkom was bij zijn ouders?"
"Nee, dat is nieuw voor mij ... Ik wil alleen zeggen dat Alexander deze kar niet kan trekken. Alexander kan ons niet vertellen hoe met ze om te gaan. We moeten onze eigen relatie met Max en Henriette opbouwen en we moeten ervoor zorgen dat Alexander's koppige beslissing om in het verleden te blijven hangen geen invloed heeft en er een wig tussen drijft. We hebben een goede verstandhouding met hen nodig, zodat jij kunt bouwen aan een relatie met Wolfgang."
"We zijn een team. Jij en ik?"
"Ja. Ik zeg niet dat we tegen Alexander en Robin of zelfs tegen Alexander's ouders zijn. Je hebt een recht om Wolfgang beter te leren kennen en ik wil je daarbij steunen. We moeten samenwerken om dat voor elkaar te krijgen."
"Dat zullen we doen, jij en ik."
De lachende man naast haar houdt haar gezicht vast en kust haar met verliefde ogen.
"Het helpt trouwens dat je een mooie, erg mooie gravin bent. Ik denk dat Henriette je titel wel interessant vindt. Als het ons helpt om dichterbij de Kaisers te komen, zal het op de lange termijn goed voor ons allemaal zijn."
Ze glimlacht na deze woorden van haar verloofde. Een valse glimlach. Het is geen spel voor haar, het gaat om het opbouwen van een familie. Ze heeft niet de intentie als pion in een schaakspel mee te doen. Het zal wat tijd kosten, maar ze wil dit Sascha meer dan duidelijk maken voordat ze verder gaan met Wolfgang welkom heten in hun leven.
Dinsdag 6 september 2011
Francis Cabrel - Je t'aimais, je t'aime, je t'aimerai
"Dat was weer een andere avond."
Sascha gromt. Astrid heeft zich omgekleed en gooit nu haar vuile kleren door de kamer in de wasmand. Ze kijkt even naar haar stille verloofde.
"Ik hoop dat je alles hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen."
Zijn heldere, blauwe ogen ontmoeten haar bruine ogen. Ze pakt een borstel van de tafel en begint haar lange, bruine haren door te kammen.
"Natuurlijk is niet alles gezegd, Sascha. Ik mag Alexander en Robin, ze zijn een fijn stel, maar jij verdwijnt naar de achtergrond als zij er zijn."
"Echt?"
"In belangrijke situaties als deze wel. Het ging helemaal om hen of niet?"
"Ik denk eigenlijk van niet."
"Waarom?"
"Alexander probeerde ons er aan te herinneren dat het meer om Wolfgang gaat dan om ons."
"Bedoel je nu dat Wolfgang belangrijker is dan zij en zij zijn belangrijker dan wij?"
Sascha gaat op bed liggen met zijn handen over zijn gezicht.
"Sascha?"
"Ik wilde alleen maar een Wolfgangvrije avond."
Achteraf gezien verlangt ze ook naar zo'n avond. Het veranderde niets aan het feit dat haar vastberaden aanstaande zwager hen allemaal naar hun gevoel bij de ontwikkelingen heeft gevraagd. Het was een redelijk onthullende avond voor haar. De meningen zijn openlijk uitgesproken.
"Afgelopen week was chaotisch. Voor iedereen is het emotioneel want hij verandert ons leven. Nu is hij weer in Lingen en we hebben allemaal wat ontspanning nodig ... en tijd om na te denken. Ik wilde vanavond gewoon ontspannen, een beetje lachen en bijkomen van de emotionele achtbaan waar we in zitten sinds Henriette hier naar toe is gekomen."
Sascha kijkt haar veelzeggend aan. Ze is niet boos maar geërgerd over het verloop van de avond. Normaal zijn de twee paren gelijkgestemd, vanavond hebben ze met stemverheffing tegen elkaar gesproken. Hun gebruikelijke harmonie is verstoord en ze heeft een deel van die ergernis meegenomen naar hun eigen slaapkamer. Ze zit op het voeteneinde van het bed en kan alleen naar de borstel in haar hand kijken, terwijl haar duim zenuwachtig door haar haren glijdt. Haar stem is zacht.
"Misschien was je idee toch beter."
"Daarvoor is het nu te laat."
Sascha zucht. Ondertussen schopt hij zijn schoenen uit om ze met zijn voet van het bed te duwen. Alleen het geluid van schoenen, die de vloer raken, klinkt door de slaapkamer terwijl het paar nadenkt.
"Je weet dat ik je steun?"
"Ja, mijn liefste."
"Ik zou graag iets weten. Wat had je vanavond willen vragen? Of zijn er ook dingen waar je nu aan denkt maar die je later wilt vragen?"
"Bij wat er nog meer is gezegd, zijn mijn vragen ... niet zo belangrijk."
Hij haalt zijn schouders op. Ze legt haar hand op zijn been en knijpt erin.
"Nee! ... Je gedachten zijn niet onbelangrijk. Denk dat nooit."
"Ze lijken mij nu niet meer belangrijk."
"Spreek ze uit. Je hebt een mening. Je hebt vragen. Je moet ze kwijt. Ik wil ze horen van jou."
Zijn gezicht verraadt een gevoel van verlies, misschien zelfs berusting. Op een onhandige manier rolt hij over het bed voordat haar liefste naast haar gaat zitten.
"Het is niet zo belangrijk. Het zijn gewoon logistieke dingen, simpele vragen."
Ze fronst vragend haar wenkbrauwen bij zijn onzekerheid. Sascha gromt.
"In vergelijking met de grotere kwesties is het bijna gênant om hardop te zeggen. Ik wilde je vragen waar hij slaapt. Als hij ons bezoekt, blijft hij dan bij aan de andere kant van de hal of hier slapen?"
"Freya logeert nu in de andere kamer. Maar als het serieuzer wordt tussen haar en Carmen, kan ze verhuizen naar het kasteel. Hij kan hier slapen als hij wil."
"Als hij wil. Komen de Kaisers mee als hij op bezoek komt? Willen ze dat hij in hun hotel slaapt zodat ze een oogje op hem kunnen houden?"
"Goede vraag. Misschien in het begin wel, zodat ze hun tijd kunnen besteden aan het terugkrijgen van Alexander's vertrouwen."
Sascha trekt een wenkbrauw vragend op. Ze geeft hem een voorzichtige glimlach. Ze is erg gesteld op Alexander, maar durft wel mild commentaar te geven. Vooral wanneer ze vindt dat Alexander zich kinderachtig gedraagt.
"Dit hangt allemaal ervan af of ze hier komen. Als wij naar Lingen gaan, dan lost het slaapprobleem zichzelf op. Maar zelfs dan, gaan wij het eerste weekend en Alexander en Robin het tweede weekend of gaan we met zijn vieren? Het lijkt op een bezoekregeling. Het is te praktisch en ik hou er niet van om op deze manier te denken."
"Praktische dingen doen er ook toe, Sascha. Het is geen geheim dat Wolfgang momenteel aan Robin hangt, maar je moet ook een kans krijgen met hem. Je hebt tijd alleen met hem nodig, zonder Robin. Misschien niet de hele tijd, maar wel een deel."
"Ik weet het. Toen hij weg liep, ging hij naar Robin. Hij heeft hier tegenover geslapen. Het was leuk wanneer wij daarbij waren geweest. Ik ben blij dat ik in het ziekenhuis wat tijd alleen met hem heb doorgebracht. We hebben samen gegeten en zelfs een paar keer gelachen nadat het ijs was gebroken en hij zich kon ontspannen."
"Vindt hij je nog steeds leuk?"
Ze glimlacht wanneer hij zijn ogen sluit en tegelijk zijn hoofd schudt.
"We kunnen dat hoofdstuk vergeten, alsjeblieft."
"Ik vind het wel grappig. Je jongste broer denkt precies zo over jou als ik."
Ze lacht maar hij lacht niet mee met haar. Dat is een signaal om te stoppen. Hij vraagt verder.
"Astrid, wat zegt jouw gevoel over vanavond?"
"Eerlijk? Ik denk dat Henriette de schuld krijgt van een heleboel dingen waar ze niet verantwoordelijk voor is. Als vrouw vraag ik me af of het niet een beetje onredelijk is."
"De vorige keer dacht je dat ze veinst. Net als die mensen die vroeger probeerden dichtbij je vader te komen."
"Ja, ik denk nog steeds dat ze een beetje veinst. Gisteren heb ik wat tijd aan haar besteed, ik denk wel dat er meer achter zit. Ze laat zeker niet alles van zichzelf zien. Ik weet niet wat precies, maar ze is slim genoeg om te weten wanneer ze een stap achteruit moet doen en iemand anders in het middelpunt van de belangstelling laat staan. Gisteren zag ik haar vaak oprecht glimlachen."
"Hoe zie je dat?"
"Sascha, ook in Gondelsheim ben ik beschermvrouwe van een groot aantal instellingen in de regio. Mijn professionele leven bestaat ook uit het schudden van veel handen. Ik gebruik vaker een professionele glimlach dan ik eigenlijk wil. Ik schud handen met alle mogelijke functionarissen en ondernemers die vals glimlachen. Ik kan je het verschil vertellen. De Henriette van gisteren was grotendeels echt."
Haar verloofde fronst zijn voorhoofd.
"Interessant, niet om je vrouwelijke intuïtie te beledigen, maar je hebt wel een groot optreden van haar in Bohling's gemist. Ik heb geen angst voor haar, ik denk niet dat ze ons wil hinderen zoals je ex-verloofde dat doet maar ik heb wel mijn reserves bij haar."
Ze denkt na. Ze vraagt hem niet om Henriette volledig te vertrouwen, maar ze voelt zich niet comfortabel bij de impressies van Henriette die de anderen meebrengen. Ze is zelf een jongedame met een beschermde opvoeding. Ze heeft al veel incidenten meegemaakt waar mannen op haar neerkijken, ondanks haar status.
Sascha zet Henriette op een oneerlijke manier opzij. Ze vindt de manier waarop Alexander hetzelfde doet, niet prettig maar ze wil er niet in betrokken raken. Ze stelt zich voor dat Robin het wel doet vanwege zijn liefde voor Alexander. Hoewel ze geen kinderen heeft, voelt ze een zekere empathie voor Henriette, die apart wordt behandeld en bespot.
"Wat is je mening over Max?"
Ze denkt even na en haalt haar schouders op.
"Ik kan niets negatiefs over hem zeggen. Hij is gekomen om met zijn familie mee te vieren. Naar mijn idee heeft hij een Alexander een cadeau met een goede bedoeling gegeven. Hij heeft mij geen reden tot wantrouwen gegeven."
"Dat klopt. Ik heb wel een beter gevoel over Max dan over zijn vrouw."
Sascha knikt snel en ze fronst haar wenkbrauwen.
"Stop, alsjeblieft. Alexander heeft gelijk met zijn opmerking dat Henriette en Max nu Wolfgang's ouders zijn."
Nu is het Sascha's beurt om verbaasd te zijn.
"Ze verzorgen hem, ze proberen hem verder op te voeden. Ze hebben het grootste deel van het afgelopen jaar besteed aan hem. Beiden. Henriette speelt een rol in zijn leven, en haar gevoelens en inbreng kun je niet negeren."
"Ik zei niet dat ik haar ga negeren. Je vroeg om mijn mening en die geef ik je."
"Goed. Ik wil ervoor oppassen dat we alle slechte dingen die over de Kaisers worden verteld, blindelings voor waar aannemen en onze relatie met hen daardoor laten vertroebelen."
Sascha leunt geïnteresseerd voorover.
"Ik sta er neutraal tegenover. Alexander heeft eigenlijk geen relatie meer met hen. We hebben nog geen relatie met hen. We kunnen niet toestaan dat Alexander ons verhalen over zijn ouders vertelt en ons daarmee voorschrijft wat we van zijn ouders moeten vinden. Misschien was er een reden dat ze streng met hem zijn omgegaan. Misschien heeft hij zich misdragen."
Sascha steekt zijn handen op om haar te onderbreken.
"Max en Henriette hebben verschrikkelijke dingen gezegd tegen Alexander vanwege zijn relaties. Alexander kan de woorden nog steeds letterlijk herhalen en dat zegt al genoeg."
"Daar hou ik rekening mee. Wanneer hebben ze er voor het laatst over gesproken? Wat heeft Alexander gedaan om hun houding te veranderen? Hij heeft ze jarenlang ontweken, heeft dat Max en Henriette geholpen het licht te zien? Ik ben er zeker van dat ze het bekijken vanuit hun gelovige achtergrond, maar hij moet zelf iets doen om hun vastgeroeste meningen los te wrikken. Zelfs Rudolf behandelt Robin en hem met respect. Hij schrijft ze niets voor, geeft ze geen preek, hij laat ze niet links liggen. Als de pastoor van de Kaisers dat kan doen, dan kunnen ze het misschien zelf ook. Alexander moet hen de kans daarvoor geven."
"Je denkt zo logisch. Je weet dat Alexander jarenlang niet welkom was bij zijn ouders?"
"Nee, dat is nieuw voor mij ... Ik wil alleen zeggen dat Alexander deze kar niet kan trekken. Alexander kan ons niet vertellen hoe met ze om te gaan. We moeten onze eigen relatie met Max en Henriette opbouwen en we moeten ervoor zorgen dat Alexander's koppige beslissing om in het verleden te blijven hangen geen invloed heeft en er een wig tussen drijft. We hebben een goede verstandhouding met hen nodig, zodat jij kunt bouwen aan een relatie met Wolfgang."
"We zijn een team. Jij en ik?"
"Ja. Ik zeg niet dat we tegen Alexander en Robin of zelfs tegen Alexander's ouders zijn. Je hebt een recht om Wolfgang beter te leren kennen en ik wil je daarbij steunen. We moeten samenwerken om dat voor elkaar te krijgen."
"Dat zullen we doen, jij en ik."
De lachende man naast haar houdt haar gezicht vast en kust haar met verliefde ogen.
"Het helpt trouwens dat je een mooie, erg mooie gravin bent. Ik denk dat Henriette je titel wel interessant vindt. Als het ons helpt om dichterbij de Kaisers te komen, zal het op de lange termijn goed voor ons allemaal zijn."
Ze glimlacht na deze woorden van haar verloofde. Een valse glimlach. Het is geen spel voor haar, het gaat om het opbouwen van een familie. Ze heeft niet de intentie als pion in een schaakspel mee te doen. Het zal wat tijd kosten, maar ze wil dit Sascha meer dan duidelijk maken voordat ze verder gaan met Wolfgang welkom heten in hun leven.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
21
Dinsdag 6 september 2011
Westlife - Close Your Eyes
Robin zit rechtop in bed en kijkt met een serieuze blik naar zijn schat, die net het lange verhaal van zijn broer heeft verteld. Hij is tegelijk bedroefd en woedend. Het is geen verrassing om te horen dat Henriette zo bekrompen en onverschillig is, het past in de verhalen die Alexander eerder heeft verteld over de legendarische heks.
Op een bepaalde manier is hij ongevoelig voor deze verrassingen. Zijn eigen leven is een aaneenschakeling van ouderlijke teleurstellingen en dat heeft hij met zijn schat gemeen. Het verhaalt bevestigt zijn onwrikbare voornemen zelf een beter leven te leiden dan dat van zijn ouders. Hij wil eventuele kinderen de hel besparen, ze hoeven niet mee te maken wat hijzelf heeft doorleefd. Hij wil ze niet op een te jonge leeftijd al beslissingen laten nemen die een leven lang op een pijnlijke manier terugkomen.
De laatste jaren probeert hij een goed en eerzaam leven te leiden, al weet hij niet zeker of dat zo blijft wanneer hij meer op zijn vader gaat lijken dan hij zelf wil. Van binnen hoopt hij vaak dat hij meer van de persoonlijkheid van zijn moeder heeft geërfd, hoewel het grootste deel van zijn herinneringen aan haar in de loop van de jaren zijn vervaagd. Astrid Krone is een geïdealiseerd persoon in vergelijking met Wolfgang Krone.
Tijdens sombere buien wenst hij soms dat zijn vader eerder was overleden dan zijn moeder, zodat hij haar tenminste echt had gekend. Hij beseft al te goed dat deze gedachte onzin is, zijn moeder zou menselijk zijn en hij zou zijn vader nog veel meer idealiseren. Inclusief alle gebreken houdt hij van zijn vader. In de loop van de tijd is hij ook begonnen zijn vader te idealiseren, ondanks alle teleurstellingen met de man.
Hij geniet van de herinneringen aan de reizen, de dagen in de bossen en de nuttige vaardigheden die zijn vader hem heeft geleerd. Het harde leven met zijn vader heeft hem gevormd tot wie hij nu is. In zekere zin heeft dat leven hem ook naar Alexander gebracht en Alexander wil hij niet inruilen voor wie dan ook.
Hij kijkt opnieuw naar zijn schat, die tegenover hem op bed zit. Opeens realiseert hij zich dat zijn mijmeringen volslagen onzin zijn en moet erom lachen. Alexander reageert met een trillende stem.
"Wat is er zo grappig?"
"Sorry, je verhaal maakt herinneringen bij mij los. Ik bedenk me net dat jij je ouders niet zo idealiseert zoals ik dat doe."
"Wat?"
"Het is raar, het kan vreemd overkomen voor jou. Ik heb er nooit goed over nagedacht tot nu toe en het slaat ook nergens op."
"Ik heb geen idee waar je het over hebt."
"Als het gaat om jouw ouders, dan ben je net als ik. Als het gaat om mijn ouders, dan ben ik net als jij."
"Robin, kun je mij vertellen waar in hemelsnaam je het over hebt?"
"Vergeven."
Met een beetje verbazing merkt hij dat Alexander zijn hoofd schudt, hem helemaal niet meer kan volgen. Hij weet niet hoe hij dit over kan brengen zonder dat zijn vriend boos wordt. Alexander heeft sinds gisteravond een vreemde stemming. Hij zoekt naar een manier om Alexander uit te leggen wat hij denkt. Eindelijk een woord, een naam, duikt op in zijn hoofd. Hij glimlacht bij de gedachte dat dit een veilige manier is om zijn punt te maken.
"Silke."
"Wat heeft Silke hiermee te maken?"
"Gelukkig niets. Als ze hier was, zou ze beslist alles verpesten door zich ermee te bemoeien."
"Hou toch op, dat weet je niet."
"Bedankt dat je mijn gedachte bewijst."
Hij lacht vriendelijk naar Alexander.
"Robin, je praat nu alleen onzin, vertel me alsjeblieft wat je bedoelt."
"Het is nog maar een maand geleden dat Silke geld van je heeft gestolen en is vertrokken. Na de laatste keer dat je haar hebt gezien, zei je dat ze dood is voor jou en nu verdedig je haar alweer."
Alexander kreunt.
"Wat is je punt?"
"Silke is mijn punt! Het maakt niet uit wat ze heeft gedaan, hoe ze je leven overhoop heeft gehaald, hoe ze je teleurstelde, je hebt haar altijd vergeven. Jouw ouders zijn de enige mensen die je niet kan of wil vergeven. Dat is apart want het is de manier waarop ik met hen zou omgaan."
"Mijn nicht is een heel ander verhaal. Als ze al een stunt uithaalt, dan heeft ze bij zeker de helft van haar prestaties niet het doel mij te kwetsen. Ik ben meestal bij toeval slachtoffer van haar spelletjes. Het is bijna alsof ze niet beter weet."
"Mijn excuses, Alexander."
"Max en Henriette weten precies wat ze doen, vroeger en nu. Waarom verdedig jij die twee?"
"Ik verdedig ze niet, geloof me. Ik probeer je alleen te begrijpen. Je gedraagt je niet als de Alexander die ik ken. Wat hebben ze je aangedaan?"
"Henriette en Max zijn ooit gestopt er voor mij te zijn. Henriette dwong mij te kiezen tussen steun en liefde van hen of de liefde en steun van de jongen waar ik toen verliefd op was. Ik heb gelukkig de juiste keuze gemaakt ... met de consequentie dat ik niet meer welkom was bij mijn ouders omdat ik haar ... idee over ... hoe je fatsoenlijk leeft, beledig."
"Hoe denk je er nu over?"
"Ik denk niet dat ze is veranderd. Niet echt. Als ze Daniela op die manier heeft behandeld omdat ... weet je, ik kan het niet meer opbrengen om op die manier behandeld te worden. Ik ben al veel verder."
"Denk je echt dat Bastian de waarheid heeft verteld?"
"Het is niet geen sprookje wat iemand verzint."
"Silke kan huilen wanneer ze zelf wil, ze kan heel creatief liegen. Ergens lijkt ze op je moeder."
"Dit gaat niet over Silke!"
Alexander roept het veel luider dan hij verwacht.
"Kalm aan, Alexander."
"Silke speelt hier geen rol in. We gaan niet opnieuw over haar praten. Als je dat doet, ga ik weg."
Robin voelt dat hij zijn schat nu kan bereiken met uitdagen.
"Echt? ... Silke vergeef je altijd, hoe hard ze je ook raakt. Je ouders hebben je geraakt en je vergeeft ze niet. Heeft je broer je niet geraakt? Is Bastian niet op dezelfde manier met je omgegaan als je ouders? Waarom ben je dan wel bereid om met hem te praten of samen te werken? Kun je hem misschien nu gebruiken tegen je ouders, zodat zij zich schuldig voelen over wat ze hebben gedaan?"
"Je weet niet waar je het over hebt."
"Je hebt gelijk, dat weet ik niet helemaal. Ik probeer het alleen te begrijpen. Het is bovendien iets waar jij verder moet achterkomen, voor jezelf op een rij moet zetten."
"Wat je moet begrijpen ... Silke is alleen mijn nicht. Ze is soms een zus maar vaker wel dan niet een goede vriendin van mij. Daarom kan ik haar vergeven."
"Goed. Je broer?"
"Ik weet niet wat het echte verhaal is. Ik heb je alleen verteld wat hij me aan de telefoon heeft verteld. Ik heb hem nog niet gezien en ik weet niet of hij liegt om mij aan zijn zijde te trekken of om mij een streek te leveren."
"Je bent erg eerlijk over je twijfels."
Alexander staat op het punt om verder te gaan met de waslijst, maar hij onderbreekt zijn schat.
"Sinds vrijdag heb je mij gewaarschuwd. Je bent bang dat ik teveel verwacht over Wolfgang."
"Maar je neemt nog steeds mijn waarschuwing niet serieus. Vanavond kwam je terug op de gelijkenis tussen Wolfgang en jou. Dat vertelt me hoe graag jij wilt geloven dat Wolfgang je broer is."
"Ja, je hebt gelijk. Er zijn gewoon nog te veel vragen, Alexander. Maar met je broer ... de manier waarop jij zijn verhaal vertelt ... ik ga je dezelfde waarschuwing geven die jij mij hebt gegeven. Zijn verhaal maakt je boos. Je gelooft hem of je wilt hem geloven."
"Alleen omdat het past bij iets wat Henriette zou doen."
Robin haalt diep adem. Er zit meer achter de gewoonte van Alexander om zijn ouders consequent met hun voornaam aan te duiden en aan te spreken.
"Alexander, ik wil haar niet verdedigen. Het was ... Nee, allebei je ouders hebben het verkeerd gedaan toen ze niet bij je op bezoek kwamen in het ziekenhuis vorig jaar. Het is een fout van hen beiden om je uit hun leven te houden."
"Ik ben blij dat iemand het met me eens is."
Hij stelt het sarcasme niet op prijs, laat staan de suggestie dat hij Alexander onvoldoende steunt, en probeert kalm te reageren.
"Je hebt ook gelijk dat we hun spel meespelen."
"Juist dat maakt me woedend!"
"Maar ..."
"Maar wat, Robin?"
"Ik heb een goed gevoel bij je vader. Het boek is een geweldig geschenk. Je tekeningen. De foto, Alexander."
"Op mij komt het iets te gemakkelijk over."
"Hij heeft de foto uit de krant gehaald. Hij moet hem vorig jaar gezien hebben en in het boek hebben gedaan. Dat kan niet anders."
"Er is iets bij dit alles wat ik niet vertrouw."
"Wat is het? Als je het mij kan vertellen, kan ik er ook op letten."
"Ik weet het niet. De avond was bijna te perfect ... Alsof ze wisten dat waar het op uitdraaide, zodat mijn vader het boek kon meenemen en de hele familie zich vriendelijk presenteert. Alsof ze alles in de goede volgorde doen om ..."
"Willen we niet dat ze de alles in de goede volgorde doen?"
"Nee, ik bedoel de goede volgorde om te kunnen beïnvloeden of te controleren."
"Hoe verklaar je Wolfgang dan? Hij lijkt echt op mij, Alexander. We hebben de foto van mijn vader en zijn documenten gezien. Waarom zou je dat willen vervalsen? Ik geloof niet dat de jongen meespeelt in een bedrieglijk spel. Eerlijk gezegd heb ik hier al vaker aan gedacht. Ik kan niet bedenken met welk doel een spel wordt gespeeld. Ik heb even gedacht dat die idiote ex-verloofde Xavier erachter zit om Astrid of Sascha in verlegenheid te brengen, maar dat klopt niet. Dan blijven jij en ik over. Waarom zou iemand zo'n ingewikkeld spel met ons willen spelen?"
"Ik weet het niet, Robin. Ik heb een gevoel dat er iets anders aan de hand is. Misschien zie ik het verkeerd."
Robin krijgt een ingeving en begint te lachen.
"Wat is er nu zo grappig?"
"Het grote geheime complot. Ze gebruiken je om Bastian terug te krijgen in hun leven."
Hij zegt het met een samenzweerdige blik in zijn ogen en stem. Alexander reageert met spot.
"Heel grappig."
"Niet ... Kun je hem vergeven?"
Hij kijkt zijn schat scherp aan. Alexander sluit zijn ogen en schudt zijn hoofd.
"Het is niet zo makkelijk als bij Silke."
"Je hebt hem gebeld en dat is goed zo. Wie weet ... misschien krijgt iedereen er een extra broer bij, een die je jaren niet hebt gezien."
"Zoals jij en Sascha elkaar jaren niet hebben gezien?"
Alexander's ogen hebben nu een scherpe en tegelijk spottende blik. Hij wil eerlijk blijven en moet even nadenken voordat hij antwoord geeft.
"Het heeft mij ook moeite gekost om Sascha te vergeven."
"Is dat de reden dat je Sascha niet vraagt naar de bekentenis van je vader?"
"Waar heb je het nu over?"
"Jij hebt je vader geprobeerd te beschermen en dat heeft je een strafblad opgeleverd. Sascha heeft een handgeschreven bekentenis van je vader. Tot nu toe heeft Sascha er niets mee gedaan."
"Daar weet ik niets van. Hoe weet je dat?"
"Sascha. Wij hadden nog geen relatie en jij was woedend op mij dat ik je geheim kende. Sascha heeft mij alles verteld en mij overtuigd van je onschuld ... ervan overtuigd dat je het voor je vader hebt gedaan. Ik vind het nog steeds een moedige en nobele daad van jou."
Alexander glimlacht. Een oprechte, warme glimlach vol liefde. De eerste glimlach in uren. Robin vindt het vervelend dat zijn schat nu hierover is begonnen en zwijgt. Hij praat liever niet over zijn eigen familie en wil nog liever zijn verleden met rust laten. Bij wijze van antwoord geeft hij zijn schat een kus en glimlacht terug.
"Wil je testen of je ouders ook nobel en moedig zijn?"
"Je maakt me bang."
"We gaan op bezoek."
"Waarom?"
"De test is de slaapkamer."
De glimlach op het gezicht van Alexander groeit.
"Ik hou van je ideeën, Robin. Het is subtiel."
"Klopt. Je vraagt of we ze kunnen bezoeken. Als we mogen komen, is het geweldig. We beginnen niet over waar we slapen om te zien waar ze zelf mee komen."
"Je weet dat Wolfgang hen zal vertellen om één kamer voor ons klaar te maken."
"Ik weet hoe teleurgesteld je bent wanneer seks is toegestaan in het huis van je ouders."
"Het zou niet de eerste keer zijn. Alhoewel, het zou de eerste keer zijn dat ze er vanaf weten."
"Als ze het doen, weten we bijna zeker dat ze jou en mij als stel accepteren."
"Het is een stap in de goede richting. Meer zal ik ze niet geven."
Hij voelt intuïtief aan dat Alexander een grens heeft getrokken hoever Max en Henriette welkom zijn in hun leven en besluit van onderwerp te veranderen.
"Over stappen gesproken. Op het kasteel is een plek vrijgekomen bij de paarden en ze hebben mij gevraagd. Ik heb vorige week met de stalmeester de meest eigenwijze hengst uit de stal uitgereden en hij was verbaasd dat de hengst direct naar me luisterde. Ik heb ja gezegd."
"Mooi ... of heeft die hengst soms groene ogen dat hij naar je luistert?"
Hij gooit een kussen naar Alexander als antwoord.
"Ik ga je leren paardrijden, dan heb je een excuus om langs te komen als ik de bomen te paard inspecteer."
Robin is even verbaasd over zijn eigen idee en probeert het te onthouden. Thore, de butler en personeelschef op het kasteel Ellerhorst, staat wel open voor zijn ideeën. Alexander gooit het kussen terug en gaat op zijn buik voor hem liggen. Hij buigt zich voorover en neemt Alexander's gezicht tussen zijn handen om recht in zijn mooie groene ogen te kijken voordat hij begint te grijnzen.
"Heb jij nog in de koelkast gekeken? Ik dacht dat er verse aardbeien stonden ... en chocoladeslagroom."
Dinsdag 6 september 2011
Westlife - Close Your Eyes
Robin zit rechtop in bed en kijkt met een serieuze blik naar zijn schat, die net het lange verhaal van zijn broer heeft verteld. Hij is tegelijk bedroefd en woedend. Het is geen verrassing om te horen dat Henriette zo bekrompen en onverschillig is, het past in de verhalen die Alexander eerder heeft verteld over de legendarische heks.
Op een bepaalde manier is hij ongevoelig voor deze verrassingen. Zijn eigen leven is een aaneenschakeling van ouderlijke teleurstellingen en dat heeft hij met zijn schat gemeen. Het verhaalt bevestigt zijn onwrikbare voornemen zelf een beter leven te leiden dan dat van zijn ouders. Hij wil eventuele kinderen de hel besparen, ze hoeven niet mee te maken wat hijzelf heeft doorleefd. Hij wil ze niet op een te jonge leeftijd al beslissingen laten nemen die een leven lang op een pijnlijke manier terugkomen.
De laatste jaren probeert hij een goed en eerzaam leven te leiden, al weet hij niet zeker of dat zo blijft wanneer hij meer op zijn vader gaat lijken dan hij zelf wil. Van binnen hoopt hij vaak dat hij meer van de persoonlijkheid van zijn moeder heeft geërfd, hoewel het grootste deel van zijn herinneringen aan haar in de loop van de jaren zijn vervaagd. Astrid Krone is een geïdealiseerd persoon in vergelijking met Wolfgang Krone.
Tijdens sombere buien wenst hij soms dat zijn vader eerder was overleden dan zijn moeder, zodat hij haar tenminste echt had gekend. Hij beseft al te goed dat deze gedachte onzin is, zijn moeder zou menselijk zijn en hij zou zijn vader nog veel meer idealiseren. Inclusief alle gebreken houdt hij van zijn vader. In de loop van de tijd is hij ook begonnen zijn vader te idealiseren, ondanks alle teleurstellingen met de man.
Hij geniet van de herinneringen aan de reizen, de dagen in de bossen en de nuttige vaardigheden die zijn vader hem heeft geleerd. Het harde leven met zijn vader heeft hem gevormd tot wie hij nu is. In zekere zin heeft dat leven hem ook naar Alexander gebracht en Alexander wil hij niet inruilen voor wie dan ook.
Hij kijkt opnieuw naar zijn schat, die tegenover hem op bed zit. Opeens realiseert hij zich dat zijn mijmeringen volslagen onzin zijn en moet erom lachen. Alexander reageert met een trillende stem.
"Wat is er zo grappig?"
"Sorry, je verhaal maakt herinneringen bij mij los. Ik bedenk me net dat jij je ouders niet zo idealiseert zoals ik dat doe."
"Wat?"
"Het is raar, het kan vreemd overkomen voor jou. Ik heb er nooit goed over nagedacht tot nu toe en het slaat ook nergens op."
"Ik heb geen idee waar je het over hebt."
"Als het gaat om jouw ouders, dan ben je net als ik. Als het gaat om mijn ouders, dan ben ik net als jij."
"Robin, kun je mij vertellen waar in hemelsnaam je het over hebt?"
"Vergeven."
Met een beetje verbazing merkt hij dat Alexander zijn hoofd schudt, hem helemaal niet meer kan volgen. Hij weet niet hoe hij dit over kan brengen zonder dat zijn vriend boos wordt. Alexander heeft sinds gisteravond een vreemde stemming. Hij zoekt naar een manier om Alexander uit te leggen wat hij denkt. Eindelijk een woord, een naam, duikt op in zijn hoofd. Hij glimlacht bij de gedachte dat dit een veilige manier is om zijn punt te maken.
"Silke."
"Wat heeft Silke hiermee te maken?"
"Gelukkig niets. Als ze hier was, zou ze beslist alles verpesten door zich ermee te bemoeien."
"Hou toch op, dat weet je niet."
"Bedankt dat je mijn gedachte bewijst."
Hij lacht vriendelijk naar Alexander.
"Robin, je praat nu alleen onzin, vertel me alsjeblieft wat je bedoelt."
"Het is nog maar een maand geleden dat Silke geld van je heeft gestolen en is vertrokken. Na de laatste keer dat je haar hebt gezien, zei je dat ze dood is voor jou en nu verdedig je haar alweer."
Alexander kreunt.
"Wat is je punt?"
"Silke is mijn punt! Het maakt niet uit wat ze heeft gedaan, hoe ze je leven overhoop heeft gehaald, hoe ze je teleurstelde, je hebt haar altijd vergeven. Jouw ouders zijn de enige mensen die je niet kan of wil vergeven. Dat is apart want het is de manier waarop ik met hen zou omgaan."
"Mijn nicht is een heel ander verhaal. Als ze al een stunt uithaalt, dan heeft ze bij zeker de helft van haar prestaties niet het doel mij te kwetsen. Ik ben meestal bij toeval slachtoffer van haar spelletjes. Het is bijna alsof ze niet beter weet."
"Mijn excuses, Alexander."
"Max en Henriette weten precies wat ze doen, vroeger en nu. Waarom verdedig jij die twee?"
"Ik verdedig ze niet, geloof me. Ik probeer je alleen te begrijpen. Je gedraagt je niet als de Alexander die ik ken. Wat hebben ze je aangedaan?"
"Henriette en Max zijn ooit gestopt er voor mij te zijn. Henriette dwong mij te kiezen tussen steun en liefde van hen of de liefde en steun van de jongen waar ik toen verliefd op was. Ik heb gelukkig de juiste keuze gemaakt ... met de consequentie dat ik niet meer welkom was bij mijn ouders omdat ik haar ... idee over ... hoe je fatsoenlijk leeft, beledig."
"Hoe denk je er nu over?"
"Ik denk niet dat ze is veranderd. Niet echt. Als ze Daniela op die manier heeft behandeld omdat ... weet je, ik kan het niet meer opbrengen om op die manier behandeld te worden. Ik ben al veel verder."
"Denk je echt dat Bastian de waarheid heeft verteld?"
"Het is niet geen sprookje wat iemand verzint."
"Silke kan huilen wanneer ze zelf wil, ze kan heel creatief liegen. Ergens lijkt ze op je moeder."
"Dit gaat niet over Silke!"
Alexander roept het veel luider dan hij verwacht.
"Kalm aan, Alexander."
"Silke speelt hier geen rol in. We gaan niet opnieuw over haar praten. Als je dat doet, ga ik weg."
Robin voelt dat hij zijn schat nu kan bereiken met uitdagen.
"Echt? ... Silke vergeef je altijd, hoe hard ze je ook raakt. Je ouders hebben je geraakt en je vergeeft ze niet. Heeft je broer je niet geraakt? Is Bastian niet op dezelfde manier met je omgegaan als je ouders? Waarom ben je dan wel bereid om met hem te praten of samen te werken? Kun je hem misschien nu gebruiken tegen je ouders, zodat zij zich schuldig voelen over wat ze hebben gedaan?"
"Je weet niet waar je het over hebt."
"Je hebt gelijk, dat weet ik niet helemaal. Ik probeer het alleen te begrijpen. Het is bovendien iets waar jij verder moet achterkomen, voor jezelf op een rij moet zetten."
"Wat je moet begrijpen ... Silke is alleen mijn nicht. Ze is soms een zus maar vaker wel dan niet een goede vriendin van mij. Daarom kan ik haar vergeven."
"Goed. Je broer?"
"Ik weet niet wat het echte verhaal is. Ik heb je alleen verteld wat hij me aan de telefoon heeft verteld. Ik heb hem nog niet gezien en ik weet niet of hij liegt om mij aan zijn zijde te trekken of om mij een streek te leveren."
"Je bent erg eerlijk over je twijfels."
Alexander staat op het punt om verder te gaan met de waslijst, maar hij onderbreekt zijn schat.
"Sinds vrijdag heb je mij gewaarschuwd. Je bent bang dat ik teveel verwacht over Wolfgang."
"Maar je neemt nog steeds mijn waarschuwing niet serieus. Vanavond kwam je terug op de gelijkenis tussen Wolfgang en jou. Dat vertelt me hoe graag jij wilt geloven dat Wolfgang je broer is."
"Ja, je hebt gelijk. Er zijn gewoon nog te veel vragen, Alexander. Maar met je broer ... de manier waarop jij zijn verhaal vertelt ... ik ga je dezelfde waarschuwing geven die jij mij hebt gegeven. Zijn verhaal maakt je boos. Je gelooft hem of je wilt hem geloven."
"Alleen omdat het past bij iets wat Henriette zou doen."
Robin haalt diep adem. Er zit meer achter de gewoonte van Alexander om zijn ouders consequent met hun voornaam aan te duiden en aan te spreken.
"Alexander, ik wil haar niet verdedigen. Het was ... Nee, allebei je ouders hebben het verkeerd gedaan toen ze niet bij je op bezoek kwamen in het ziekenhuis vorig jaar. Het is een fout van hen beiden om je uit hun leven te houden."
"Ik ben blij dat iemand het met me eens is."
Hij stelt het sarcasme niet op prijs, laat staan de suggestie dat hij Alexander onvoldoende steunt, en probeert kalm te reageren.
"Je hebt ook gelijk dat we hun spel meespelen."
"Juist dat maakt me woedend!"
"Maar ..."
"Maar wat, Robin?"
"Ik heb een goed gevoel bij je vader. Het boek is een geweldig geschenk. Je tekeningen. De foto, Alexander."
"Op mij komt het iets te gemakkelijk over."
"Hij heeft de foto uit de krant gehaald. Hij moet hem vorig jaar gezien hebben en in het boek hebben gedaan. Dat kan niet anders."
"Er is iets bij dit alles wat ik niet vertrouw."
"Wat is het? Als je het mij kan vertellen, kan ik er ook op letten."
"Ik weet het niet. De avond was bijna te perfect ... Alsof ze wisten dat waar het op uitdraaide, zodat mijn vader het boek kon meenemen en de hele familie zich vriendelijk presenteert. Alsof ze alles in de goede volgorde doen om ..."
"Willen we niet dat ze de alles in de goede volgorde doen?"
"Nee, ik bedoel de goede volgorde om te kunnen beïnvloeden of te controleren."
"Hoe verklaar je Wolfgang dan? Hij lijkt echt op mij, Alexander. We hebben de foto van mijn vader en zijn documenten gezien. Waarom zou je dat willen vervalsen? Ik geloof niet dat de jongen meespeelt in een bedrieglijk spel. Eerlijk gezegd heb ik hier al vaker aan gedacht. Ik kan niet bedenken met welk doel een spel wordt gespeeld. Ik heb even gedacht dat die idiote ex-verloofde Xavier erachter zit om Astrid of Sascha in verlegenheid te brengen, maar dat klopt niet. Dan blijven jij en ik over. Waarom zou iemand zo'n ingewikkeld spel met ons willen spelen?"
"Ik weet het niet, Robin. Ik heb een gevoel dat er iets anders aan de hand is. Misschien zie ik het verkeerd."
Robin krijgt een ingeving en begint te lachen.
"Wat is er nu zo grappig?"
"Het grote geheime complot. Ze gebruiken je om Bastian terug te krijgen in hun leven."
Hij zegt het met een samenzweerdige blik in zijn ogen en stem. Alexander reageert met spot.
"Heel grappig."
"Niet ... Kun je hem vergeven?"
Hij kijkt zijn schat scherp aan. Alexander sluit zijn ogen en schudt zijn hoofd.
"Het is niet zo makkelijk als bij Silke."
"Je hebt hem gebeld en dat is goed zo. Wie weet ... misschien krijgt iedereen er een extra broer bij, een die je jaren niet hebt gezien."
"Zoals jij en Sascha elkaar jaren niet hebben gezien?"
Alexander's ogen hebben nu een scherpe en tegelijk spottende blik. Hij wil eerlijk blijven en moet even nadenken voordat hij antwoord geeft.
"Het heeft mij ook moeite gekost om Sascha te vergeven."
"Is dat de reden dat je Sascha niet vraagt naar de bekentenis van je vader?"
"Waar heb je het nu over?"
"Jij hebt je vader geprobeerd te beschermen en dat heeft je een strafblad opgeleverd. Sascha heeft een handgeschreven bekentenis van je vader. Tot nu toe heeft Sascha er niets mee gedaan."
"Daar weet ik niets van. Hoe weet je dat?"
"Sascha. Wij hadden nog geen relatie en jij was woedend op mij dat ik je geheim kende. Sascha heeft mij alles verteld en mij overtuigd van je onschuld ... ervan overtuigd dat je het voor je vader hebt gedaan. Ik vind het nog steeds een moedige en nobele daad van jou."
Alexander glimlacht. Een oprechte, warme glimlach vol liefde. De eerste glimlach in uren. Robin vindt het vervelend dat zijn schat nu hierover is begonnen en zwijgt. Hij praat liever niet over zijn eigen familie en wil nog liever zijn verleden met rust laten. Bij wijze van antwoord geeft hij zijn schat een kus en glimlacht terug.
"Wil je testen of je ouders ook nobel en moedig zijn?"
"Je maakt me bang."
"We gaan op bezoek."
"Waarom?"
"De test is de slaapkamer."
De glimlach op het gezicht van Alexander groeit.
"Ik hou van je ideeën, Robin. Het is subtiel."
"Klopt. Je vraagt of we ze kunnen bezoeken. Als we mogen komen, is het geweldig. We beginnen niet over waar we slapen om te zien waar ze zelf mee komen."
"Je weet dat Wolfgang hen zal vertellen om één kamer voor ons klaar te maken."
"Ik weet hoe teleurgesteld je bent wanneer seks is toegestaan in het huis van je ouders."
"Het zou niet de eerste keer zijn. Alhoewel, het zou de eerste keer zijn dat ze er vanaf weten."
"Als ze het doen, weten we bijna zeker dat ze jou en mij als stel accepteren."
"Het is een stap in de goede richting. Meer zal ik ze niet geven."
Hij voelt intuïtief aan dat Alexander een grens heeft getrokken hoever Max en Henriette welkom zijn in hun leven en besluit van onderwerp te veranderen.
"Over stappen gesproken. Op het kasteel is een plek vrijgekomen bij de paarden en ze hebben mij gevraagd. Ik heb vorige week met de stalmeester de meest eigenwijze hengst uit de stal uitgereden en hij was verbaasd dat de hengst direct naar me luisterde. Ik heb ja gezegd."
"Mooi ... of heeft die hengst soms groene ogen dat hij naar je luistert?"
Hij gooit een kussen naar Alexander als antwoord.
"Ik ga je leren paardrijden, dan heb je een excuus om langs te komen als ik de bomen te paard inspecteer."
Robin is even verbaasd over zijn eigen idee en probeert het te onthouden. Thore, de butler en personeelschef op het kasteel Ellerhorst, staat wel open voor zijn ideeën. Alexander gooit het kussen terug en gaat op zijn buik voor hem liggen. Hij buigt zich voorover en neemt Alexander's gezicht tussen zijn handen om recht in zijn mooie groene ogen te kijken voordat hij begint te grijnzen.
"Heb jij nog in de koelkast gekeken? Ik dacht dat er verse aardbeien stonden ... en chocoladeslagroom."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
22
Dinsdag 6 september 2011
P!nk - Nobody Knows
Wolfgang draait zijn hoofd weg van het raam naar het kibbelende oudere echtpaar op de voorstoelen. De vasthoudende meneer en de vittende mevrouw maken deze reis nog vervelender, afgezien van de saaie, zwijgende pastoor naast hem op de achterbank. Hij wil zo graag ontsnappen aan hun gezelschap, maar dat is uiteindelijk onmogelijk. De ongewenste discussie van het echtpaar wil hij niet horen. De woordenwisseling bezorgt hem angst over zijn toekomst, angst dat hij ook hier niet lang blijven kan en binnenkort weer moet vertrekken. Zijn muziekspeler heeft hij meegenomen en de volumeknop bevrijdt hem van hun twistgesprek, zodat hij alleen nog vaag hoort dat het over hem, hun andere zonen en zijn andere nieuwe familie gaat. Hij draait zijn gezicht weer naar het raam en kijkt naar het landschap waar ze doorheen rijden, maar ziet alles door een waas.
Vroeger was het leuker om te reizen. Gabriele Ewers maakte van elke reis een avontuur voor haar zoon. Ze liet hem alles zien wat er onderweg te zien was. Op reis zijn met zijn moeder was altijd een spannende vakantie. Ook al begrijpt hij tegenwoordig beter waarom ze zo veel gereisd hebben. Ze waren eigenlijk altijd op de vlucht voor iets, onderweg naar een nieuw huis, een nieuwe school voor hem, op zoek naar een nieuwe baan voor zijn moeder totdat haar verleden hen weer had ingehaald. Maar hij is nu tevreden dat hij toen niet beter wist waarom ze nooit ergens lang konden blijven, waarom hij zich nooit ergens echt thuis voelde en geen vriendschappen kon opbouwen. Zijn herinneringen tot nu toe zijn bovenal gelukkige herinneringen. Wanneer hij eerder zou hebben geweten waarom, zouden alle herinneringen aan zijn moeder en aan alle mooie gebeurtenissen die ze desondanks meemaakten, alleen maar pijnlijk zijn. Nu zijn zijn herinneringen als een mooie droom.
Op de achterbank zou Wolfgang nu graag de stille pastoor inruilen voor zijn moeder. Hij wil zich zo graag veilig voelen in haar troostende armen en naar haar rustgevende stem luisteren. Een stem die hem van al zijn angsten bevrijden kan. Haar troostende vingers voelen die over zijn rug strelen en door zijn haar strijken, hem zo kalmeren. Langzaam maar zeker komt de herinnering aan de laatste reis naar zijn moeder terug in zijn gedachten.
Wolfgang ziet zichzelf weer zitten, dicht naast zijn moeder. Samen leunen ze tegen de verwarming van haar kamer in het verpleeghuis. Hij leunt met zijn hoofd tegen haar schouder, zoals hij zo vaak heeft gedaan toen hij jonger was. Zij heeft haar arm om zijn andere schouder geslagen terwijl ze voorleest. Het is een opgewekt kerstverhaal met een randje verdriet. Zijn moeder lukt het om alle personages een eigen klank mee te geven. Dat is haar vroeger ook altijd gelukt. De hoofdpersonen uit alle boeken wist ze met haar eigen manier van voorlezen tot leven te wekken. Hij voelde zich altijd middenin het verhaal. Waarom kan hij nu haar stem niet meer oproepen in zijn hoofd? Hij wil zich haar stem zo graag kunnen herinneren. Het zou hem nu wat rust brengen en zijn angst voor alles wat komt, wegnemen.
Tijdens het laatste bezoek heeft Wolfgang zijn moeder zorgvuldig in zich opgenomen. Elk detail van haar gezicht heeft hij in zich opgezogen, alsof hij aanvoelde dat ze elkaar voor het laatste zouden zien. Hoewel haar ziekte al zichtbaar is, is ze voor hem nog steeds de mooiste vrouw die hij kent. Het is zijn moeder. Haar ooit zo stralende gezicht is vermagerd en verkleurd door haar ziekte. De medicijnen hebben een paars spoor in haar haren achtergelaten. Wolfgang herinnert zich de nieuwe rimpels rond haar ogen en mondhoeken, maar ook haar nog steeds glanzende ogen vol leven en haar stralende lach. Haar schoonheid is onvergetelijk, alsof ze een engel op aarde is.
Hun gesprekken van die dag probeert Wolfgang te vergeten. Ze hebben over alles gesproken, maar de echt belangrijke dingen zijn ze alletwee uit de weg gegaan. Zijn moeder heeft hem gevraagd naar het gezin waar hij nu bij woont en of ze hem goed behandelen. Hij liegt en zij weet het. Maar hij kan, wil of durft haar zijn angsten niet te vertellen, wil haar niet ongerust maken, wil niet dat ze meer lijdt dan nodig is omdat ze niet voor hem zorgen kan. Hij staat op het punt om op reis te gaan, uit Hannover naar Lingen waar een nieuw gezin op hem wacht. Een gezin bij wie hij na vandaag woont en waar hij opnieuw zal meemaken hoe ze hem zo snel mogelijk weer kwijt willen raken. Tenslotte is dat bij de vorige dertig of veertig gezinnen ook zo gegaan. Hij vraagt hoe het met haar gaat en hoe ze zich voelt. Zij liegt en hij weet het. Ze is zieker dan ooit tevoren, al probeert ze het zo goed mogelijk te verbergen voor hem. Ze proberen alletwee hun echte emoties en gedachten te verbergen om de ander nog meer leed te besparen. Ze liegen alletwee over hoe het met hen gaat en hoe ze er aan toe zijn. Ze voelen zich beide ongelukkig en proberen zich te schikken in hun lot. De enige waarheid die ze bij elkaar willen zien, is hoe gelukkig ze zijn om elkaar weer te zien, te voelen, te spreken, te ruiken. Allebei weten diep van binnen dat ze elkaar nooit meer zullen zien, maar op een opgewekte toon praat hij met zijn moeder over het eerstvolgende bezoek. Haar ogen staan dof terwijl ze elkaar omarmen, elkaar een laatste zoen geven, elkaar moed inspreken, elkaar beloftes doen die ze nooit waar kunnen maken. Alleen zo kunnen ze het onvermijdelijke doorstaan, zonder op dat ogenblik in elkaar te zakken. Alleen op deze manier kunnen ze elkaar steunen. Ze liegen tegen elkaar, maar het is de enige manier om op dit moment gelukkig te zijn.
'Ik ga mijn geluk zoeken, ergens ver weg. Ik weet niet waar, maar ik zal mijn geluk vinden.'
Bij hun afscheid herhaalt hij deze vaste uitspraak van zichzelf als kleine jongen, waar zijn moeder om moet glimlachen. Het is zijn laatste beeld van Gabriele Ewers. Dit beeld zal zich voor altijd in zijn geheugen inprenten, alleen op deze manier zal hij zich haar herinneren.
Wolfgang mist nu haar kracht. Niemand uit zijn nieuwe familie heeft een vergelijkbare sterkte, voor zover hij hen nu kent. Peter's sterkte komt in de buurt van die van zijn moeder maar Peter heeft niet genoeg kracht voor hen beiden. De roodharige jongen uit Lingen is de enige waarmee hij een band heeft opgebouwd buiten zijn nieuwe familie. Uit ervaring weet hij dat het nog geen sterke band is. Bovendien is de knappe Peter nog heel erg naïef, meer een idealist. Peter weet nog niet half hoe wreed anderen kunnen zijn. Hij weet dat wel, hij heeft al meer meegemaakt dan gemene streken op een voetbalclub. Het idealisme van Peter vindt langzaam maar zeker zijn weg naar zijn hart. Peter is zo lief dat zijn hart bijna smelt. Hoe gaat het verder met Peter? Kan hij bij Peter zijn geluk vinden, het geluk dat hij al zo lang zoekt? Of is het beter elk gevoel, dat hem kwetsen kan, uit de weg te gaan? Is hij wel hard genoeg voor de volgende wrede speling van het lot in zijn tot nu toe moeizame leven? Wil hij zonder liefde en een veilige thuishaven verder uit angst dat hij weer wordt verlaten of afgestoten? Zal hij hier in Lingen mogen blijven?
Zal hij nog steeds reizen als hij ouder is? Heeft hij nog zin in nieuwe avonturen? Wil hij wel zijn nieuwe familie loslaten? Deze reis heeft hem naar Köln gebracht en hem tegelijk door elkaar geschud. Misschien heeft hij twee oudere broers. Sascha is aardig tegen hem, hij baalt van zijn flirt. Vooral Astrid lijkt oprecht geïnteresseerd in hem, ook al werkt ze voor een kindertehuis. Hun ontmoeting was te kort om ze echt te leren kennen. Ergens heeft hij ze alweer verloren. Robin en Alexander zijn leuk, maar minder spannend dan hij vooraf dacht. Hij heeft nooit verwacht dat zijn basketbalheld misschien zijn broer zou zijn. Heeft hij Robin wel van zijn jeugddroom verteld toen hij hem voor het eerst heeft gesproken? Heeft hij de geduldige, vriendelijke basketballer verteld dat hij de rest van de wereld wil zien zodra hij oud genoeg is?
Op een bepaalde manier wil hij nog steeds terug naar de romantiek en het avontuur van onderweg zijn, terug naar wat reizen voor hem betekenen, een nieuwe plek en nieuwe mensen ontmoeten. De plaatsen waar hij met zijn moeder is geweest, wil Wolfgang opnieuw bezoeken. Nieuwe mensen ontmoeten waarvan hij niets meer dan een vriendelijke lach hoeft te verwachten zonder bij deze mensen tijdelijk te moeten wonen. Wolfgang wil geen nieuwe teleurstellingen, niet meer. Hij wil niet langer mensen kwijtraken, mensen die voor hem belangrijk en van waarde zijn. Hij wil nooit meer afscheid nemen van mensen, een vaarwel beleven, wat hem herinnert aan de manier waarop hij en zijn moeder de laatste keer afscheid hebben genomen ...
Ooit wil hij weer reizen, alleen met het doel om gelukkig te zijn, om avonturen mee te maken, om zich de plaatsen te herinneren waar hij met zijn moeder is geweest. Hij wil niet van het ene thuis naar het volgende reizen. Zo'n reis betekent altijd, dat hij verliest.
Hij staart uit het raam terwijl de bomen hun herfstkleuren laten zien. Zijn vingers grijpen het versleten boek op zijn schoot. Het is het boek waarvan meneer Kaiser lijkt te weten dat juist dit verhaal altijd met hem meereist. Meneer Kaiser heeft net zolang aangedrongen totdat hij uiteindelijk het boek heeft meegenomen. Het is een goede eigenschap van de man om rekening te houden met zijn stille wensen. Vandaag is Wolfgang in stilte meneer Kaiser dankbaar voor zijn geduldig aandringen. Weet de man hoeveel kracht het boek hem geeft? Hij pakt het boek steviger vast en denkt onwillekeurig weer aan zijn moeder.
Reizen met zijn moeder was leuk. Met een glimlach denkt hij terug aan de goede herinneringen uit die tijd. Hij mist zijn moeder en wil haar graag weer zien. Het liefste de gezonde en niet de verzwakte dame die hij de laatste keer heeft gezien. De vastberaden dame die hem heeft opgevoed, die haar leven heeft opgegeven voor hem, die haar best heeft gedaan goed voor hem te zorgen. Ze heeft de laatste keer hem een verhaal voorgelezen. Hij wil al die stemmen weer kunnen onthouden, kunnen oproepen in zijn geheugen. Hoopvol staart hij naar het versleten boek op zijn schoot. Zijn stille hoop blijft zonder antwoord. Hij kan zich geen enkele stem herinneren. Het maakt hem grenzeloos verdrietig.
Hij kijkt uit het raam van de auto terwijl de tranen van rouw over zijn wangen druppelen. Hij doet geen moeite ze weg te vegen. Misschien vloeit in de tranen een deel van zijn verdriet mee weg. Het landschap vliegt aan hem voorbij op deze koude dag. Hij heeft een hekel aan reizen. Reizen betekent verdriet. Reizen betekent verliezen.
Dinsdag 6 september 2011
P!nk - Nobody Knows
Wolfgang draait zijn hoofd weg van het raam naar het kibbelende oudere echtpaar op de voorstoelen. De vasthoudende meneer en de vittende mevrouw maken deze reis nog vervelender, afgezien van de saaie, zwijgende pastoor naast hem op de achterbank. Hij wil zo graag ontsnappen aan hun gezelschap, maar dat is uiteindelijk onmogelijk. De ongewenste discussie van het echtpaar wil hij niet horen. De woordenwisseling bezorgt hem angst over zijn toekomst, angst dat hij ook hier niet lang blijven kan en binnenkort weer moet vertrekken. Zijn muziekspeler heeft hij meegenomen en de volumeknop bevrijdt hem van hun twistgesprek, zodat hij alleen nog vaag hoort dat het over hem, hun andere zonen en zijn andere nieuwe familie gaat. Hij draait zijn gezicht weer naar het raam en kijkt naar het landschap waar ze doorheen rijden, maar ziet alles door een waas.
Vroeger was het leuker om te reizen. Gabriele Ewers maakte van elke reis een avontuur voor haar zoon. Ze liet hem alles zien wat er onderweg te zien was. Op reis zijn met zijn moeder was altijd een spannende vakantie. Ook al begrijpt hij tegenwoordig beter waarom ze zo veel gereisd hebben. Ze waren eigenlijk altijd op de vlucht voor iets, onderweg naar een nieuw huis, een nieuwe school voor hem, op zoek naar een nieuwe baan voor zijn moeder totdat haar verleden hen weer had ingehaald. Maar hij is nu tevreden dat hij toen niet beter wist waarom ze nooit ergens lang konden blijven, waarom hij zich nooit ergens echt thuis voelde en geen vriendschappen kon opbouwen. Zijn herinneringen tot nu toe zijn bovenal gelukkige herinneringen. Wanneer hij eerder zou hebben geweten waarom, zouden alle herinneringen aan zijn moeder en aan alle mooie gebeurtenissen die ze desondanks meemaakten, alleen maar pijnlijk zijn. Nu zijn zijn herinneringen als een mooie droom.
Op de achterbank zou Wolfgang nu graag de stille pastoor inruilen voor zijn moeder. Hij wil zich zo graag veilig voelen in haar troostende armen en naar haar rustgevende stem luisteren. Een stem die hem van al zijn angsten bevrijden kan. Haar troostende vingers voelen die over zijn rug strelen en door zijn haar strijken, hem zo kalmeren. Langzaam maar zeker komt de herinnering aan de laatste reis naar zijn moeder terug in zijn gedachten.
Wolfgang ziet zichzelf weer zitten, dicht naast zijn moeder. Samen leunen ze tegen de verwarming van haar kamer in het verpleeghuis. Hij leunt met zijn hoofd tegen haar schouder, zoals hij zo vaak heeft gedaan toen hij jonger was. Zij heeft haar arm om zijn andere schouder geslagen terwijl ze voorleest. Het is een opgewekt kerstverhaal met een randje verdriet. Zijn moeder lukt het om alle personages een eigen klank mee te geven. Dat is haar vroeger ook altijd gelukt. De hoofdpersonen uit alle boeken wist ze met haar eigen manier van voorlezen tot leven te wekken. Hij voelde zich altijd middenin het verhaal. Waarom kan hij nu haar stem niet meer oproepen in zijn hoofd? Hij wil zich haar stem zo graag kunnen herinneren. Het zou hem nu wat rust brengen en zijn angst voor alles wat komt, wegnemen.
Tijdens het laatste bezoek heeft Wolfgang zijn moeder zorgvuldig in zich opgenomen. Elk detail van haar gezicht heeft hij in zich opgezogen, alsof hij aanvoelde dat ze elkaar voor het laatste zouden zien. Hoewel haar ziekte al zichtbaar is, is ze voor hem nog steeds de mooiste vrouw die hij kent. Het is zijn moeder. Haar ooit zo stralende gezicht is vermagerd en verkleurd door haar ziekte. De medicijnen hebben een paars spoor in haar haren achtergelaten. Wolfgang herinnert zich de nieuwe rimpels rond haar ogen en mondhoeken, maar ook haar nog steeds glanzende ogen vol leven en haar stralende lach. Haar schoonheid is onvergetelijk, alsof ze een engel op aarde is.
Hun gesprekken van die dag probeert Wolfgang te vergeten. Ze hebben over alles gesproken, maar de echt belangrijke dingen zijn ze alletwee uit de weg gegaan. Zijn moeder heeft hem gevraagd naar het gezin waar hij nu bij woont en of ze hem goed behandelen. Hij liegt en zij weet het. Maar hij kan, wil of durft haar zijn angsten niet te vertellen, wil haar niet ongerust maken, wil niet dat ze meer lijdt dan nodig is omdat ze niet voor hem zorgen kan. Hij staat op het punt om op reis te gaan, uit Hannover naar Lingen waar een nieuw gezin op hem wacht. Een gezin bij wie hij na vandaag woont en waar hij opnieuw zal meemaken hoe ze hem zo snel mogelijk weer kwijt willen raken. Tenslotte is dat bij de vorige dertig of veertig gezinnen ook zo gegaan. Hij vraagt hoe het met haar gaat en hoe ze zich voelt. Zij liegt en hij weet het. Ze is zieker dan ooit tevoren, al probeert ze het zo goed mogelijk te verbergen voor hem. Ze proberen alletwee hun echte emoties en gedachten te verbergen om de ander nog meer leed te besparen. Ze liegen alletwee over hoe het met hen gaat en hoe ze er aan toe zijn. Ze voelen zich beide ongelukkig en proberen zich te schikken in hun lot. De enige waarheid die ze bij elkaar willen zien, is hoe gelukkig ze zijn om elkaar weer te zien, te voelen, te spreken, te ruiken. Allebei weten diep van binnen dat ze elkaar nooit meer zullen zien, maar op een opgewekte toon praat hij met zijn moeder over het eerstvolgende bezoek. Haar ogen staan dof terwijl ze elkaar omarmen, elkaar een laatste zoen geven, elkaar moed inspreken, elkaar beloftes doen die ze nooit waar kunnen maken. Alleen zo kunnen ze het onvermijdelijke doorstaan, zonder op dat ogenblik in elkaar te zakken. Alleen op deze manier kunnen ze elkaar steunen. Ze liegen tegen elkaar, maar het is de enige manier om op dit moment gelukkig te zijn.
'Ik ga mijn geluk zoeken, ergens ver weg. Ik weet niet waar, maar ik zal mijn geluk vinden.'
Bij hun afscheid herhaalt hij deze vaste uitspraak van zichzelf als kleine jongen, waar zijn moeder om moet glimlachen. Het is zijn laatste beeld van Gabriele Ewers. Dit beeld zal zich voor altijd in zijn geheugen inprenten, alleen op deze manier zal hij zich haar herinneren.
Wolfgang mist nu haar kracht. Niemand uit zijn nieuwe familie heeft een vergelijkbare sterkte, voor zover hij hen nu kent. Peter's sterkte komt in de buurt van die van zijn moeder maar Peter heeft niet genoeg kracht voor hen beiden. De roodharige jongen uit Lingen is de enige waarmee hij een band heeft opgebouwd buiten zijn nieuwe familie. Uit ervaring weet hij dat het nog geen sterke band is. Bovendien is de knappe Peter nog heel erg naïef, meer een idealist. Peter weet nog niet half hoe wreed anderen kunnen zijn. Hij weet dat wel, hij heeft al meer meegemaakt dan gemene streken op een voetbalclub. Het idealisme van Peter vindt langzaam maar zeker zijn weg naar zijn hart. Peter is zo lief dat zijn hart bijna smelt. Hoe gaat het verder met Peter? Kan hij bij Peter zijn geluk vinden, het geluk dat hij al zo lang zoekt? Of is het beter elk gevoel, dat hem kwetsen kan, uit de weg te gaan? Is hij wel hard genoeg voor de volgende wrede speling van het lot in zijn tot nu toe moeizame leven? Wil hij zonder liefde en een veilige thuishaven verder uit angst dat hij weer wordt verlaten of afgestoten? Zal hij hier in Lingen mogen blijven?
Zal hij nog steeds reizen als hij ouder is? Heeft hij nog zin in nieuwe avonturen? Wil hij wel zijn nieuwe familie loslaten? Deze reis heeft hem naar Köln gebracht en hem tegelijk door elkaar geschud. Misschien heeft hij twee oudere broers. Sascha is aardig tegen hem, hij baalt van zijn flirt. Vooral Astrid lijkt oprecht geïnteresseerd in hem, ook al werkt ze voor een kindertehuis. Hun ontmoeting was te kort om ze echt te leren kennen. Ergens heeft hij ze alweer verloren. Robin en Alexander zijn leuk, maar minder spannend dan hij vooraf dacht. Hij heeft nooit verwacht dat zijn basketbalheld misschien zijn broer zou zijn. Heeft hij Robin wel van zijn jeugddroom verteld toen hij hem voor het eerst heeft gesproken? Heeft hij de geduldige, vriendelijke basketballer verteld dat hij de rest van de wereld wil zien zodra hij oud genoeg is?
Op een bepaalde manier wil hij nog steeds terug naar de romantiek en het avontuur van onderweg zijn, terug naar wat reizen voor hem betekenen, een nieuwe plek en nieuwe mensen ontmoeten. De plaatsen waar hij met zijn moeder is geweest, wil Wolfgang opnieuw bezoeken. Nieuwe mensen ontmoeten waarvan hij niets meer dan een vriendelijke lach hoeft te verwachten zonder bij deze mensen tijdelijk te moeten wonen. Wolfgang wil geen nieuwe teleurstellingen, niet meer. Hij wil niet langer mensen kwijtraken, mensen die voor hem belangrijk en van waarde zijn. Hij wil nooit meer afscheid nemen van mensen, een vaarwel beleven, wat hem herinnert aan de manier waarop hij en zijn moeder de laatste keer afscheid hebben genomen ...
Ooit wil hij weer reizen, alleen met het doel om gelukkig te zijn, om avonturen mee te maken, om zich de plaatsen te herinneren waar hij met zijn moeder is geweest. Hij wil niet van het ene thuis naar het volgende reizen. Zo'n reis betekent altijd, dat hij verliest.
Hij staart uit het raam terwijl de bomen hun herfstkleuren laten zien. Zijn vingers grijpen het versleten boek op zijn schoot. Het is het boek waarvan meneer Kaiser lijkt te weten dat juist dit verhaal altijd met hem meereist. Meneer Kaiser heeft net zolang aangedrongen totdat hij uiteindelijk het boek heeft meegenomen. Het is een goede eigenschap van de man om rekening te houden met zijn stille wensen. Vandaag is Wolfgang in stilte meneer Kaiser dankbaar voor zijn geduldig aandringen. Weet de man hoeveel kracht het boek hem geeft? Hij pakt het boek steviger vast en denkt onwillekeurig weer aan zijn moeder.
Reizen met zijn moeder was leuk. Met een glimlach denkt hij terug aan de goede herinneringen uit die tijd. Hij mist zijn moeder en wil haar graag weer zien. Het liefste de gezonde en niet de verzwakte dame die hij de laatste keer heeft gezien. De vastberaden dame die hem heeft opgevoed, die haar leven heeft opgegeven voor hem, die haar best heeft gedaan goed voor hem te zorgen. Ze heeft de laatste keer hem een verhaal voorgelezen. Hij wil al die stemmen weer kunnen onthouden, kunnen oproepen in zijn geheugen. Hoopvol staart hij naar het versleten boek op zijn schoot. Zijn stille hoop blijft zonder antwoord. Hij kan zich geen enkele stem herinneren. Het maakt hem grenzeloos verdrietig.
Hij kijkt uit het raam van de auto terwijl de tranen van rouw over zijn wangen druppelen. Hij doet geen moeite ze weg te vegen. Misschien vloeit in de tranen een deel van zijn verdriet mee weg. Het landschap vliegt aan hem voorbij op deze koude dag. Hij heeft een hekel aan reizen. Reizen betekent verdriet. Reizen betekent verliezen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
23
Zaterdag 24 september 2011
Tony Cetinski - Zvijezda
Alexander wil zijn telefoon niet opnemen. Hij heeft de laatste twee dagen al zo veel gebeld dat hij er meer dan genoeg van heeft. De emotionele gesprekken beginnen hem uit te putten. Een volgend emotioneel gesprek verdraagt hij niet meer.
Terwijl zijn mobiel om aandacht blijft vragen, staat hij op van tafel om het apparaat te pakken. De naam op het scherm laat hem diep adem halen. Hij is allesbehalve voorbereid op een gesprek met deze beller en moet zichzelf dwingen het gesprek aan te nemen. De paniek in haar luide stem is overduidelijk.
"Alexander! Waar is hij?"
"Henriette, kun je even opnieuw beginnen? Ik begrijp je niet."
"Hij is verdwenen."
"Wie?"
"Wie denk je?"
Ze schreeuwt waardoor hij de telefoon ver van zijn oor houdt.
"Henriette ..."
"Ik heb Rudolf gebeld, ik heb de ouders van die jongen gebeld. Niemand heeft hem gezien!"
"Alsjeblieft ..."
"Alexander, ik ben radeloos. Je vader is naar een voetbalwedstrijd met zijn vrienden en ik kan hem niet bereiken. Ik kan Wolfgang niet vinden. Ik ben bang. Hij gaat nooit weg zonder dat hij het me vertelt."
"Haal even adem ..."
Haar razende stem vertelt hem dat ze niet luistert.
"Ik heb zijn kamer gecontroleerd. Zijn voetbalshirt ligt nog in zijn kast, dus ik weet dat hij niet met je vader naar de wedstrijd is."
"Als je ..."
"Zijn tas is wel weg en sommige kleren ook."
Alexander kan hier niet langer naar luisteren en houdt zijn mobiel op nog grotere afstand van zijn oor.
"Ik wil weten of hij niet op weg is naar jullie. Ik heb hem gezegd dat ..."
"Henriette ..."
"Hij weet dat hij hoort weg te blijven uit ..."
"Henriette!"
Hij moet wel schreeuwen om haar te onderbreken.
"Wat wil je ...?"
"Hij is onderweg hier naar toe."
"Ik heb het hem verboden!"
"Max zei dat hij mocht komen."
"Hij moet hier bij mij zijn want ..."
"Ik haal hem straks af op het station."
"Hij moet meteen weer naar huis!"
"Hij blijft hier vanavond slapen ..."
"Alexander!"
"... en morgen breng ik hem weer terug naar het station."
"Je zet hem direct op een trein terug zodra hij ..."
"Zijn broer kan sterven!"
"Ik ... ik ... Hij mag daar niet zijn."
Haar antwoord is vasthoudend. Woede bouwt zich in hem op. Henriette is de laatste persoon die hij vandaag wil spreken.
"Als je er een probleem mee hebt dat Wolfgang zijn stervende broer bezoekt, dan bespreek je dat met Max. Wolfgang heeft het recht om hier te zijn. Het gaat ..."
Het lukt hem niet om zijn zin af te maken.
"Alexander ..."
"Het spijt me, ik moet verder."
Alexander beëindigt het gesprek en gaat huilend op de vloer zitten. Hij kan hier niet mee omgaan en heeft nu even tijd voor zichzelf nodig. De gebeurtenissen overkomen hem en hij wil er iets ... hij wil zo graag er alles aan doen om het goed te laten aflopen.
Er is niets dat hij kan doen.
Zaterdag 24 september 2011
Tony Cetinski - Zvijezda
Alexander wil zijn telefoon niet opnemen. Hij heeft de laatste twee dagen al zo veel gebeld dat hij er meer dan genoeg van heeft. De emotionele gesprekken beginnen hem uit te putten. Een volgend emotioneel gesprek verdraagt hij niet meer.
Terwijl zijn mobiel om aandacht blijft vragen, staat hij op van tafel om het apparaat te pakken. De naam op het scherm laat hem diep adem halen. Hij is allesbehalve voorbereid op een gesprek met deze beller en moet zichzelf dwingen het gesprek aan te nemen. De paniek in haar luide stem is overduidelijk.
"Alexander! Waar is hij?"
"Henriette, kun je even opnieuw beginnen? Ik begrijp je niet."
"Hij is verdwenen."
"Wie?"
"Wie denk je?"
Ze schreeuwt waardoor hij de telefoon ver van zijn oor houdt.
"Henriette ..."
"Ik heb Rudolf gebeld, ik heb de ouders van die jongen gebeld. Niemand heeft hem gezien!"
"Alsjeblieft ..."
"Alexander, ik ben radeloos. Je vader is naar een voetbalwedstrijd met zijn vrienden en ik kan hem niet bereiken. Ik kan Wolfgang niet vinden. Ik ben bang. Hij gaat nooit weg zonder dat hij het me vertelt."
"Haal even adem ..."
Haar razende stem vertelt hem dat ze niet luistert.
"Ik heb zijn kamer gecontroleerd. Zijn voetbalshirt ligt nog in zijn kast, dus ik weet dat hij niet met je vader naar de wedstrijd is."
"Als je ..."
"Zijn tas is wel weg en sommige kleren ook."
Alexander kan hier niet langer naar luisteren en houdt zijn mobiel op nog grotere afstand van zijn oor.
"Ik wil weten of hij niet op weg is naar jullie. Ik heb hem gezegd dat ..."
"Henriette ..."
"Hij weet dat hij hoort weg te blijven uit ..."
"Henriette!"
Hij moet wel schreeuwen om haar te onderbreken.
"Wat wil je ...?"
"Hij is onderweg hier naar toe."
"Ik heb het hem verboden!"
"Max zei dat hij mocht komen."
"Hij moet hier bij mij zijn want ..."
"Ik haal hem straks af op het station."
"Hij moet meteen weer naar huis!"
"Hij blijft hier vanavond slapen ..."
"Alexander!"
"... en morgen breng ik hem weer terug naar het station."
"Je zet hem direct op een trein terug zodra hij ..."
"Zijn broer kan sterven!"
"Ik ... ik ... Hij mag daar niet zijn."
Haar antwoord is vasthoudend. Woede bouwt zich in hem op. Henriette is de laatste persoon die hij vandaag wil spreken.
"Als je er een probleem mee hebt dat Wolfgang zijn stervende broer bezoekt, dan bespreek je dat met Max. Wolfgang heeft het recht om hier te zijn. Het gaat ..."
Het lukt hem niet om zijn zin af te maken.
"Alexander ..."
"Het spijt me, ik moet verder."
Alexander beëindigt het gesprek en gaat huilend op de vloer zitten. Hij kan hier niet mee omgaan en heeft nu even tijd voor zichzelf nodig. De gebeurtenissen overkomen hem en hij wil er iets ... hij wil zo graag er alles aan doen om het goed te laten aflopen.
Er is niets dat hij kan doen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
24
Zaterdag 24 september 2011
Take That - The Flood
Spreken lukt hem niet. De schok heeft hem uitgeput. Hij kan zich niet bewegen, niet helder denken en heeft nauwelijks nog voldoende energie om zijn ogen open te doen. Het zwakke geluid van fluisterende stemmen weerklinkt door de steriele kamer. Elk woord hoort hij twee keer. Hij kan het niet verdragen om deze woorden te horen, de verdrietige smeekbedes die altijd met tranen gepaard gaan. Hij wil alleen nog slapen.
Zijn ogen fladderen even open in zijn gevecht tegen de uitputting die zijn hoofd, zijn hart, zijn hele vermoeide lichaam heeft overgenomen. Hij ziet het gezicht van een engel. Het ooit zo gelukkige gezicht is vervormd tot verdriet en de regen van tranen heeft al lang geleden het dekbed van het ziekenhuisbed bereikt. Hij praat met een zachte, vriendelijke klank in zijn stem.
"Je moet uitrusten."
"Nee!"
"Je moet gaan slapen."
Zijn stem klinkt nu gespannen, rauw.
"Ik ga niet weg!"
De felle woorden vullen de ruimte en overstemmen even het constante, emotieloze gepiep van de batterij monitoren. Langzaam gaat hij rechtop zitten en reikt zijn arm uit naar de hand die zich vastklemt aan het bed. De lippen van de engel trillen.
"Ik kan ... dit is te veel ... ik kan niet ..."
De rustig, huilerige stem valt stil zonder de zin af te maken. De zin hoeft niet te worden uitgesproken. De bijbehorende gedachte is de laatste dagen al zo vaak uitgesproken. Het vooruitzicht van de dood hangt in de lucht en strijdt met de afnemende hoop op herstel. Zijn hart loopt over van verdriet. Hij fluistert zacht.
"Astrid, je moet rusten."
"Robin, nee. Pas als hij wakker wordt. Ik ben niet van plan om hem alleen te laten."
"Ik blijf hier bij hem. Ga even wandelen, je kunt wel frisse lucht gebruiken."
Robin belooft haar om op te letten. Astrid wil in haar verdriet niets ervan weten.
"Waarom zou ik genieten van de buitenlucht als Sascha niet bij kennis is?"
"Je hebt tijd voor jezelf nodig, Astrid. Je helpt hem niet wanneer je oververmoeid blijft rondlopen en uiteindelijk instort."
"Ik wil hem helpen weer beter te worden."
"Ik weet het. Je bent hier, je leest hem voor en je doet alles wat je kunt. Ik weet zeker dat hij weet dat je hier bent."
"Daarom wil ik hier zijn als hij zijn ogen opent."
"De artsen weten niet wanneer dat gebeurt."
Robin voelt opnieuw een brok in zijn keel maar hij wil niet weer huilen. Met zijn ogen op het comateuze lichaam van zijn broer, kan hij de zeer reële mogelijkheid om hem kwijt te raken niet verdragen. Zonder zijn broer kan hij zich zijn wereld niet meer voorstellen. Ze hebben jaren gescheiden doorgebracht, maar na hun hereniging is hun band nu zo sterk gegroeid dat ze de rest van hun leven met elkaar ...
Elke ochtend en elke avond gaat Robin naar het St.Vinzenz. Elke dag sinds Appollonia is geland zonder landingsgestel en met Sascha en Astrid erin. Zijn broer moet blijven leven. Hij rekent op hem en hoopt dat Saschas wilskracht sterk genoeg om te vechten voor zijn leven. Het geluid van de monitoren is het enige geluid in de kamer waar de spanning in de lucht hangt.
"Alsjeblieft. Astrid. Je moet hier even weg."
"Pas als mijn lief wakker is."
Ze veegt wat tranen uit haar ooghoeken en gaat rechtop in haar stoel zitten. Ze pakt een boek van het kastje naast het bed. Hij sluit zijn ogen. Zij gaat verder met voorlezen.
Hij heeft er met haar over gediscussieerd. Voorlezen helpt zijn broer niet, dat is tenminste zijn overtuiging. Hij verwacht niet dat een trillende stem, die voorleest uit een willekeurig boek, Sascha zal terugbrengen naar hen. Voorlezen is een zinloze bezigheid in zijn ogen.
Een zachte klop op deur laat zijn vermoeide ogen opengaan. Astrid stopt met voorlezen en kijkt naar de deur. Twee gezichten kijken voorzichtig de kamer in. Het ene toont de mannelijke versie van bezorgheid vermengd met een hoopvolle glimlach. Het andere gezicht laat jongensachtige angst zien. Wolfgang struikelt zwijgend de kamer in. Zijn ogen ontmoeten heel even de ogen van de jongen. De blik van de jongen is gefixeerd op de bewusteloze man in het ziekenhuisbed.
"Fijn dat je bent gekomen."
Astrid staat op en steekt haar hand uit naar Wolfgang. De bezorgde dagen aan het bed hebben haar uitgeput, waardoor ze zich beperkt tot minimale omgangsvormen. De jongen begroet haar met een zoen op haar wang.
"Ik moest gewoon komen."
Zijn ogen gaan naar zijn schat bij de deur. Alexander kijkt hem intens onderzoekend aan. Hij staat op en doet een stap richting Alexander maar komt niet ver. Wolfgang springt op hem af en omarmt hem stevig om daarna zijn tranen de vrije loop te laten. Hij houdt de jongen vast terwijl hij Wolfgang weer op de vloer zet om hem dan in zijn armen te wiegen en ondertussen naar Alexander te kijken. Wolfgang fluistert.
"Hoe is het met hem?"
"Geen verandering. We weten pas hoe hij eraan toe is wanneer hij wakker is."
"Hij heeft nu vooral slaap nodig. Als hij wakker wordt, zal hij weer volledig herstellen."
Astrid brengt haar optimisme tot uitdrukking zonder een spoor van emotie in haar stem. Hij glimlacht en knikt bemoedigend naar haar. Dat is het beste waarop ze kunnen hopen. Als haar verloofde al ontwaakt uit zijn coma, kan hij verlamd zijn of nog erger, een hersenbeschadiging hebben. De artsen hebben al een spoedoperatie uitgevoerd om de druk op de hersenen te verminderen. Hij heeft een hekel aan zichzelf omdat hij pessimistisch is over de kansen op herstel van zijn broer. Wolfgang begint tegen Astrid te praten.
"Alexander vertelde ons dat je hem voorleest om hem te helpen beter te worden."
"Ik was net weer begonnen."
"Als je het het goed vindt, ik heb een van de boeken van mijn moeder meegenomen. Ze heeft me altijd voorgelezen als ... Ze heeft me vaak voorgelezen. Mag ik hem voorlezen?"
Hij voelt zijn hartslag versnellen, het geluid van voorlezende mensen verdraagt hij momenteel niet. Hoe graag hij ook wil dat Sascha ontwaakt en herstelt, hij wil nu niet meer luisteren naar zinloze voordrachten. Astrid's gezicht laat een warme glimlach voor Wolfgang zien terwijl ze haar hand naar de jongen uitsteekt.
"Vind je het erg als ik Robin een tijdje van je leen?"
Alexander's vraag laat Wolfgang verbaasd naar hem en zijn schat kijken. Alexander glimlacht, een geforceerde glimlach.
"Hij moet eten ... en artsen zijn erg strikt over het maximum aantal bezoekers hier. We willen geen problemen met het personeel hier krijgen."
"Ik kom later terug. Dan kan Astrid vannacht naar huis en uitrusten. Ik blijf vannacht wel hier."
"Zien wij elkaar nog?"
Robin knikt bij wijze van antwoord op Wolfgang's vraag, maar hij wil nu graag weg. Hoeveel hij ook om Sascha geeft, hij kan het op dit moment niet meer opbrengen om in de kamer te zitten, naar hem te staren en tegelijk voorlezende stemmen aan te horen. Bij wijze van afscheid loopt hij naar het bed en geeft Sascha een zoen op zijn onderarm. Hij kijkt nog even naar het gezicht van zijn broer terwijl hij vecht tegen zijn tranen.
"Ik hou van je."
Fluisterend verlaten de woorden zijn mond voordat hij zich de kamer uit haast, op weg naar de buitenlucht. De rit naar huis blijven ze stil naast elkaar zitten. Hij voelt dezelfde spanning in de auto als in de ziekenhuiskamer. Hij merkt dat Alexander graag wil praten, hem al zijn vragen wil stellen maar zijn schat blijft stil. Pas bij thuiskomst in hun appartement komt het eerste woord van Alexander.
"Hoe is het met jou? Hoe zijn de kansen ...?"
Robin barst in tranen uit terwijl hij de enige andere persoon in zijn leven die hij volledig vertrouwt, vastpakt.
"Ik wil niet dat hij sterft!"
Zaterdag 24 september 2011
Take That - The Flood
Spreken lukt hem niet. De schok heeft hem uitgeput. Hij kan zich niet bewegen, niet helder denken en heeft nauwelijks nog voldoende energie om zijn ogen open te doen. Het zwakke geluid van fluisterende stemmen weerklinkt door de steriele kamer. Elk woord hoort hij twee keer. Hij kan het niet verdragen om deze woorden te horen, de verdrietige smeekbedes die altijd met tranen gepaard gaan. Hij wil alleen nog slapen.
Zijn ogen fladderen even open in zijn gevecht tegen de uitputting die zijn hoofd, zijn hart, zijn hele vermoeide lichaam heeft overgenomen. Hij ziet het gezicht van een engel. Het ooit zo gelukkige gezicht is vervormd tot verdriet en de regen van tranen heeft al lang geleden het dekbed van het ziekenhuisbed bereikt. Hij praat met een zachte, vriendelijke klank in zijn stem.
"Je moet uitrusten."
"Nee!"
"Je moet gaan slapen."
Zijn stem klinkt nu gespannen, rauw.
"Ik ga niet weg!"
De felle woorden vullen de ruimte en overstemmen even het constante, emotieloze gepiep van de batterij monitoren. Langzaam gaat hij rechtop zitten en reikt zijn arm uit naar de hand die zich vastklemt aan het bed. De lippen van de engel trillen.
"Ik kan ... dit is te veel ... ik kan niet ..."
De rustig, huilerige stem valt stil zonder de zin af te maken. De zin hoeft niet te worden uitgesproken. De bijbehorende gedachte is de laatste dagen al zo vaak uitgesproken. Het vooruitzicht van de dood hangt in de lucht en strijdt met de afnemende hoop op herstel. Zijn hart loopt over van verdriet. Hij fluistert zacht.
"Astrid, je moet rusten."
"Robin, nee. Pas als hij wakker wordt. Ik ben niet van plan om hem alleen te laten."
"Ik blijf hier bij hem. Ga even wandelen, je kunt wel frisse lucht gebruiken."
Robin belooft haar om op te letten. Astrid wil in haar verdriet niets ervan weten.
"Waarom zou ik genieten van de buitenlucht als Sascha niet bij kennis is?"
"Je hebt tijd voor jezelf nodig, Astrid. Je helpt hem niet wanneer je oververmoeid blijft rondlopen en uiteindelijk instort."
"Ik wil hem helpen weer beter te worden."
"Ik weet het. Je bent hier, je leest hem voor en je doet alles wat je kunt. Ik weet zeker dat hij weet dat je hier bent."
"Daarom wil ik hier zijn als hij zijn ogen opent."
"De artsen weten niet wanneer dat gebeurt."
Robin voelt opnieuw een brok in zijn keel maar hij wil niet weer huilen. Met zijn ogen op het comateuze lichaam van zijn broer, kan hij de zeer reële mogelijkheid om hem kwijt te raken niet verdragen. Zonder zijn broer kan hij zich zijn wereld niet meer voorstellen. Ze hebben jaren gescheiden doorgebracht, maar na hun hereniging is hun band nu zo sterk gegroeid dat ze de rest van hun leven met elkaar ...
Elke ochtend en elke avond gaat Robin naar het St.Vinzenz. Elke dag sinds Appollonia is geland zonder landingsgestel en met Sascha en Astrid erin. Zijn broer moet blijven leven. Hij rekent op hem en hoopt dat Saschas wilskracht sterk genoeg om te vechten voor zijn leven. Het geluid van de monitoren is het enige geluid in de kamer waar de spanning in de lucht hangt.
"Alsjeblieft. Astrid. Je moet hier even weg."
"Pas als mijn lief wakker is."
Ze veegt wat tranen uit haar ooghoeken en gaat rechtop in haar stoel zitten. Ze pakt een boek van het kastje naast het bed. Hij sluit zijn ogen. Zij gaat verder met voorlezen.
Hij heeft er met haar over gediscussieerd. Voorlezen helpt zijn broer niet, dat is tenminste zijn overtuiging. Hij verwacht niet dat een trillende stem, die voorleest uit een willekeurig boek, Sascha zal terugbrengen naar hen. Voorlezen is een zinloze bezigheid in zijn ogen.
Een zachte klop op deur laat zijn vermoeide ogen opengaan. Astrid stopt met voorlezen en kijkt naar de deur. Twee gezichten kijken voorzichtig de kamer in. Het ene toont de mannelijke versie van bezorgheid vermengd met een hoopvolle glimlach. Het andere gezicht laat jongensachtige angst zien. Wolfgang struikelt zwijgend de kamer in. Zijn ogen ontmoeten heel even de ogen van de jongen. De blik van de jongen is gefixeerd op de bewusteloze man in het ziekenhuisbed.
"Fijn dat je bent gekomen."
Astrid staat op en steekt haar hand uit naar Wolfgang. De bezorgde dagen aan het bed hebben haar uitgeput, waardoor ze zich beperkt tot minimale omgangsvormen. De jongen begroet haar met een zoen op haar wang.
"Ik moest gewoon komen."
Zijn ogen gaan naar zijn schat bij de deur. Alexander kijkt hem intens onderzoekend aan. Hij staat op en doet een stap richting Alexander maar komt niet ver. Wolfgang springt op hem af en omarmt hem stevig om daarna zijn tranen de vrije loop te laten. Hij houdt de jongen vast terwijl hij Wolfgang weer op de vloer zet om hem dan in zijn armen te wiegen en ondertussen naar Alexander te kijken. Wolfgang fluistert.
"Hoe is het met hem?"
"Geen verandering. We weten pas hoe hij eraan toe is wanneer hij wakker is."
"Hij heeft nu vooral slaap nodig. Als hij wakker wordt, zal hij weer volledig herstellen."
Astrid brengt haar optimisme tot uitdrukking zonder een spoor van emotie in haar stem. Hij glimlacht en knikt bemoedigend naar haar. Dat is het beste waarop ze kunnen hopen. Als haar verloofde al ontwaakt uit zijn coma, kan hij verlamd zijn of nog erger, een hersenbeschadiging hebben. De artsen hebben al een spoedoperatie uitgevoerd om de druk op de hersenen te verminderen. Hij heeft een hekel aan zichzelf omdat hij pessimistisch is over de kansen op herstel van zijn broer. Wolfgang begint tegen Astrid te praten.
"Alexander vertelde ons dat je hem voorleest om hem te helpen beter te worden."
"Ik was net weer begonnen."
"Als je het het goed vindt, ik heb een van de boeken van mijn moeder meegenomen. Ze heeft me altijd voorgelezen als ... Ze heeft me vaak voorgelezen. Mag ik hem voorlezen?"
Hij voelt zijn hartslag versnellen, het geluid van voorlezende mensen verdraagt hij momenteel niet. Hoe graag hij ook wil dat Sascha ontwaakt en herstelt, hij wil nu niet meer luisteren naar zinloze voordrachten. Astrid's gezicht laat een warme glimlach voor Wolfgang zien terwijl ze haar hand naar de jongen uitsteekt.
"Vind je het erg als ik Robin een tijdje van je leen?"
Alexander's vraag laat Wolfgang verbaasd naar hem en zijn schat kijken. Alexander glimlacht, een geforceerde glimlach.
"Hij moet eten ... en artsen zijn erg strikt over het maximum aantal bezoekers hier. We willen geen problemen met het personeel hier krijgen."
"Ik kom later terug. Dan kan Astrid vannacht naar huis en uitrusten. Ik blijf vannacht wel hier."
"Zien wij elkaar nog?"
Robin knikt bij wijze van antwoord op Wolfgang's vraag, maar hij wil nu graag weg. Hoeveel hij ook om Sascha geeft, hij kan het op dit moment niet meer opbrengen om in de kamer te zitten, naar hem te staren en tegelijk voorlezende stemmen aan te horen. Bij wijze van afscheid loopt hij naar het bed en geeft Sascha een zoen op zijn onderarm. Hij kijkt nog even naar het gezicht van zijn broer terwijl hij vecht tegen zijn tranen.
"Ik hou van je."
Fluisterend verlaten de woorden zijn mond voordat hij zich de kamer uit haast, op weg naar de buitenlucht. De rit naar huis blijven ze stil naast elkaar zitten. Hij voelt dezelfde spanning in de auto als in de ziekenhuiskamer. Hij merkt dat Alexander graag wil praten, hem al zijn vragen wil stellen maar zijn schat blijft stil. Pas bij thuiskomst in hun appartement komt het eerste woord van Alexander.
"Hoe is het met jou? Hoe zijn de kansen ...?"
Robin barst in tranen uit terwijl hij de enige andere persoon in zijn leven die hij volledig vertrouwt, vastpakt.
"Ik wil niet dat hij sterft!"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
25
Zaterdag 24 september 2011
Andain - You Once Told Me
"Hoe voel je je?"
Wolfgang is nog niet over de eerste schok heen. Meneer en mevrouw Kaiser hebben hem voorzichtig het nieuws verteld. Hij heeft niet verwacht dat Sascha er zo ernstig aan toe is.
De schok om Sascha bewusteloos in het ziekenhuisbed te zien liggen is groot. Sascha's hoofd is ingezwachteld met op sommige plaatsen wat roodbruine vlekken. Een snee over zijn neusbrug is gehecht. Het dekbed ligt tot halverwege zijn borstkas, die grotendeels verborgen blijft onder verband en een klein netwerk van elektroden waarmee alle vitale functies worden bewaakt. Donkere plekken verraden het grote aantal kneuzingen en bloeduitstortingen. De vier infuzen vertellen hem dat de doktoren geen halve maatregelen hebben genomen en voorzichtig te werk gaan om de patiënt weer beter te maken.
Het vliegtuigongeluk heeft hem zwaar verwond. Hij is ook geschrokken van het uiterlijk van de mooie Astrid. Haar kapsel is onverzorgd, haar ogen bloeddoorlopen, maar het verband om haar hoofd, armen en handen roept zijn grote bezorgdheid op. Ze is met lichte verwondingen uit het vliegtuig gekropen.
Zijn dat lichte verwondingen? Astrid probeert met een zwakke glimlach tevergeefs haar wanhoop te maskeren.
"Dit geneest allemaal wel."
"Sascha ook."
Hij probeert haar wanhoop weer in hoop om te zetten door positief te blijven. Langzaam komt haar instemmende antwoord. Hij moet even slikken en hoopt dat zijn reactie haar geen extra verdriet bezorgt.
"Welk boek heb je meegenomen?"
Hij overhandigt haar het versleten exemplaar en Astrid kijkt hem vragend aan als ze de titel heeft gezien.
"Mijn moeder heeft me vaak hieruit voorgelezen toen ik klein was."
Haar dappere glimlach terwijl ze Sascha's hand vasthoudt blijft in zijn ogen hangen. In stilte verwenst hij zichzelf omdat hij geen ander boek heeft meegenomen maar dit is nu eenmaal zijn favoriet. Het heeft een betekenis die in hem doorklinkt. De manier waarop zijn moeder enkele personages kleur gaf, heeft hem altijd laten glimlachen. Astrid geeft hem het boek terug.
"Ik weet zeker dat je moeder vandaag trots op je zou zijn, dat je hier bent gekomen en dit wilt doen voor Sascha."
"Om eerlijk te zijn, heb ik nog nooit iemand voorgelezen. Ik hoop dat het me lukt."
"Het zal je prima lukken."
Hij voelt een brok in zijn keel. Een oprechte glimlach verschijnt op haar gezicht, de eerste die hij vandaag bij haar ziet. Het moedigt hem aan en laat hem zijn twijfels opzij zetten. Ze ontspannen zich in de stoelen aan weerszijden van het ziekenhuisbed. Astrid pakt Sascha's rechterhand behoedzaam vast en streelt zijn arm.
Wolfgang voelt zich vreemd. Hij weet niet hoe hij moet beginnen, of hij misschien wat vriendelijke woorden moet gebruiken om het boek bij zijn broer te introduceren. Zijn moeder heeft dat nooit gedaan. Als Sascha hem hoort, dan kan hij hem ook horen uitleggen waarom hij het boek heeft meegenomen.
"Ik weet niet of je dit boek hebt gelezen toen je jonger was, maar het is een van mijn favoriete boeken. Ik hoop dat je het leuk vindt."
Hij vertelt het wat omstandig aan de man in het bed en kijkt ongemakkelijk naar Astrid, die weer knikt bij wijze van aanmoediging.
"Eens ..."
Hij begint de eerste paragraaf van het boek voor te lezen, en voelt zich bij elk woord minder gemakkelijk. Dit is niet zo gepassioneerd zoals zijn moeder dat kon en hij voelt zich een slechte vervanger van haar. Tegen het einde van de paragraaf komen de woorden steeds makkelijker uit zijn mond, daarom gaat hij verder.
"Lange tijd nadat hij door de chirurgijn de wereld van verdriet en problemen was binnengehaald, bleef het een vraag of het kind lang genoeg zou leven om een naam te dragen."
De jonge voorlezer voelt zich verschrikkelijk dom. Waarom dit boek? Het is zo triest! Hoe is het zijn moeder gelukt dit boek zo belangrijk te maken? Hij kijkt even naar Astrid in een poging om haar reactie op de tekst te peilen, maar haar volledige aandacht is gericht op de man in het bed. Ze gluurt naar hem met een warme blik.
"Maak je geen zorgen. Hij overleeft. Hij krijgt een naam. Het is een lang verhaal."
Opnieuw geneert hij zich voor zijn onhandige woorden voor tegen Sascha. Na een ongemakkelijke glimlach die verder niemand ziet, blijft hij lezen. Hij voelt zich nu beter op zijn gemak. Zijn leestempo wordt aangegeven door de ritmische toon van de monitoren. De gevoelloze machines fungeren als een metronoom, kalmeren hem en laten hem zijn vragen vergeten als hij zich langzaam in het verhaal verliest en vertelt over de komst van een baby in een armenhuis van een parochie in het oude Engeland.
Zijn stem begint te trillen wanneer hij bij de volgende passage in het boek aangekomen is. Wolfgang heeft moeite om de regels voor te lezen. Hij is bij een mooie, bleke jongedame die haar baby nog een keer wil zien voordat ze sterft. Hij moet even een pauze nemen terwijl hij verrast, overmand door zijn emoties, naar de pagina staart. Is het werkelijk Gabriele's stem in zijn hoofd? Heeft ze via hem die woorden uitgesproken? Hij gluurt even naar Astrid, die nu lief naar hem glimlacht.
"Dat is mooi, ga alsjeblieft verder."
Hij vindt de regel terug op de pagina en gaat verder met voorlezen. Zijn nieuwe pogingen om de personages een stem te geven zijn eerst onzeker maar al snel leest hij met meer zelfvertrouwen. Vooral wanneer de stem van de bevooroordeelde chirurgijn een stem uit zijn verleden wordt. De stem van de chirurgijn lukt hem helemaal goed, wanneer hij vertelt hoe deze man niets meer wil doen wanneer hij ziet dat de vrouw ongetrouwd is.
De bitterheid in Wolfgang's stem komt weer terug terwijl hij de laatste zinnen van het hoofdstuk voorleest, waar de baby huilt en de verteller ingaat op de onbarmhartigheid van de kerkvoogden en opzichters.
Hij gaat verder met het boek en bewaart de lach van Astrid in zijn geheugen wanneer hij met een harde, komische stem mevrouw Mann en de pompeuze meneer Bumble verbeeldt. Hij probeert de tijd op te roepen waarin die stemmen hem bang maakten. Misschien is het de tijd toen hij nog heel jong was, want hij kan het zich niet goed herinneren. Later werden de stemmen van deze goedkope en ooit angstaanjagende schurken onderwerp van spot voor hem. Ze lieten hem lachen. Gabriele's scherpzinnigheid heeft hem op zo'n manier gevormd dat hij het nu kan waarderen. Alle mevrouwen Manns en meneren Bumbles in zijn leven werden net zo ineffectief met hun bedreigingen als hun fictieve tegenhangers. Gabriele heeft hem onbewust geleerd hoe hij zich kan beschermen tegen mensen zoals Henriette.
Wolfgang weet dat hij te veel, te vaak huilt. Maar niet vaker dan iemand anders die hetzelfde heeft meegemaakt. Ondanks alle teleurstellingen in zijn leven, weet hij dat hij sterker is. De eerste hoofdstukken van het boek beschrijven bijna zijn leven van de laatste vier, vijf jaar. De pogingen om een huis te vinden, de maatschappelijk werkers die op zoek naar een gezin voor hem zijn maar vergeten na te gaan of het wel klikt tussen de jongen en het gezin, of ze wel op een goede manier met elkaar overweg kunnen.
Spijt vult zijn gedachten tijdens het voorlezen van de episode over jonge Oliver bij de Sowerberrys. Al het gepraat over begrafenissen en graven haalt hem uit zijn concentratie. Hij durft Astrid niet aan te kijken als hij deze hoofdstukken wat sneller voorleest. De essentie van de personagers probeert hij nog steeds met zijn stem vorm te geven. In stilte hoopt hij dat hij de stem van zijn moeder opnieuw hoort in zijn gedachten. Hij schakelt terug naar zijn normale tempo wanneer Oliver ontsnapt naar London en aankomt bij het huis en daar met Dick door een hek praat. Oliver vertelt Dick dat hij er vandoor gaat en Dick vertelt Oliver dat hij sterft.
Wolfgang begint te blozen. De onschuldige, piepende stem van Dick is een stem van zijn moeder. Van binnen voelt hij haar warmte tijdens de schrijnende scène waarin de twee jonge vrienden afscheid nemen van elkaar. Hij probeert in de stemmen van beide jongens de wanhoop te leggen die uit hun woorden spreekt wanneer ze afscheid van elkaar nemen, wanneer Dick droomt van de hemel, van vriendelijke gezichten van engelen en Oliver de zegen geeft voor zijn moedige tocht.
Hij vraagt zich af waar Sascha nu over droomt. De hemel en de engelen of over iedereen die hem dierbaar zijn? Droomt hij eigenlijk wel of is er alleen een leegte in zijn slaap? Hij hoopt op dromen voor Sascha en misschien dringt de steun van zijn familie door tot zijn bewustzijn. Hij wenst dat alle steun Sascha de kracht geeft zijn lichaam te laten genezen en uit zijn coma te ontwaken. Hij hoopt dat de zegen van de arme, vervloekte Dick ook voor Sascha geldt.
Ondertussen blijft Wolfgang voorlezen en vertelt het verhaal van de gevaarlijke ontsnapping van de jonge Oliver Twist naar London, van de kracht van een jonge jongen om de eenzame en lange reis te maken, van zijn wil om te overleven. Astrid giechelt niet bij zijn kleine vertolking van Artful Dodger. De uitgeputte Astrid slaapt met haar hoofd op Sascha's hand. Hij legt het boek even opzij en vindt een extra deken die hij om haar schouders legt.
De uren gaan voorbij terwijl hij zijn broer blijft voorlezen en vertelt over de avonturen en gevaren waarmee de jonge wees te maken krijgt. Eindelijk komt de wees aan bij het huis van de rijke meneer Brownlow. De oude man herkent iets van zijn familie in de kleine jongen die werd beschuldigd van diefstal.
Hij geeuwt nu vaker bij het deel over Oliver, die geteisterd door koorts door mevrouw Baldwin wordt verpleegd totdat hij weer gezond is. Een dankbare Oliver wordt eindelijk wakker en Wolfgang geeft de vriendelijke, tuttige dame een hese stem, net zoals zijn moeder vroeger heeft gedaan. De hese stem verhaalt over Oliver's koortsdromen, over zijn moeder en of zijn moeder hem wel kan zien nu hij ziek in bed ligt.
Met een kleine strook papier in het boek, om de pagina te markeren waar hij is gebleven, klapt hij het oude, versleten boek dicht. Met zijn mouw veegt hij langs zijn betraande ogen. Hij lukt hem niet om verder voor te lezen, niet meer vandaag. Al het gepraat over dood en verlies in het begin van het boek brengen herinneringen terug. Zowel de vervelende overblijfselen van alle andere teleurstellingen, die hij heeft meegemaakt, maar ook en vooral de goede herinneringen aan zijn moeder.
Zijn bezoek aan Sascha put hem emotioneel uit. Hij kan zich totaal niet voorstellen hoe het voor de anderen is. Ze kennen de man veel beter dan hij en ze houden meer van hem. Wolfgang begint zich af te vragen of en wanneer hij geen mensen meer kwijt zal raken. Als Sascha zo snel wegvalt nadat hij hem voor het eerst heeft ontmoet, zonder dat hij hem echt als broer heeft leren kennen, hoe zou het in de rest van zijn leven gaan?
Wolfgang wil er eigenlijk niet over nadenken. Deze keer wil hij weten wat geluk is zonder dat het lot hem parten speelt. Hij wil dat Sascha blijft leven, dat iedereen gelukkig is en hij kan delen in dat geluk. Hij wil bij hun familie horen en ze allemaal leren kennen.
De nacht in Köln brengt hem wat afleiding wanneer hij lange tijd uit het raam blijft kijken terwijl hij langzaam weer rustiger wordt. Astrid slaapt rustig door en hij durft haar niet wakker te maken. Waarschijnlijk is het haar eerste echte slaap sinds het ongeluk. Het geluid van een lichte klop op de deur klinkt. Met de deur op een kier kijkt Alexander's hoofd als eerste de kamer in. Wolfgang houdt een vinger voor zijn lippen en wijst naar Astrid. Alexander en Robin komen stil verder de ziekenhuiskamer binnen.
"Hoe lang slaapt ze al?"
"Sinds Oliver naar London is vertrokken, Robin."
"Wie?"
"Misschien een uur of vier."
"Sorry dat we te laat zijn. Robin had ook zijn slaap nodig."
"Het is goed. De monitoren hebben niet anders gepiept sinds ik hier ben."
Robin schudt zijn hoofd. Hij vraagt zich af of Robin teleurgesteld is door het nieuws of denkt dat hij een mislukte grap heeft gemaakt. Hij praat zacht verder.
"De arts is een paar uur geleden langsgekomen, maar hij heeft me niets verteld."
"Ik ga een verpleegster zoeken en navragen."
Robin verlaat de kamer. Hij kijkt hem na en draait zich om naar Alexander, die voorzichtig probeert Astrid te wekken.
"Hoe gaat het met hem? Hij lijkt wel een compleet ander iemand dan een paar weken geleden."
"Hij heeft het heel erg moeilijk. Robin is niet iemand die makkelijk over zijn emoties praat, maar dit raakt hem diep. Wij waren erbij toen ze vertrokken met het vliegtuig en we hebben helemaal niets verkeerds gezien. We waren allemaal zo blij dat het vliegtuig van de ..."
Hij onderbreekt zijn fluisterende antwoord wanneer Astrid in haar stoel beweegt. Ze gaapt.
"Hallo Alexander."
"De nachtploeg is er."
"Heb ik lang geslapen?"
"Niet lang genoeg. Robin blijft hier vannacht en wij brengen je morgenochtend weer hier. Maar je moet ons beloven dat je wel gaat slapen ... na een goede maaltijd."
"Ik blijf liever hier."
Wolfgang glimlacht voordat hij probeert Alexander's woorden te versterken.
"Je kunt in die stoel niet de hele nacht slapen, Astrid, je moet hier even tussenuit. Sascha zou dat willen, dat weet ik zeker."
"Hij heeft gelijk."
Alexander bevestigt nog eens hun verzoek aan Astrid. Het kost veel overtuigingskracht maar Wolfgang en Alexander helpen een bijna uitgeputte Astrid de kamer uit. Op de gang komt Robin hen tegen. De basketballer trekt zijn vriend even opzij, houdt hem in zijn armen en fluistert iets in zijn oor om daarna naar de kamer te gaan en bij Sascha de nacht door te brengen. Alexander praat de anderen op een rustige toon bij.
"Geen verandering. Laten we naar huis gaan, nog wat eten en lang slapen. Ik heb een beetje tijd voor jullie voordat ik weer aan het werk mag."
Ze zijn al bijna in het appartement wanneer Wolfgang zich realiseert dat hij het boek heeft laten liggen. Misschien zal Robin het oppakken en het verhaal verder voorlezen voor hun broer.
Zaterdag 24 september 2011
Andain - You Once Told Me
"Hoe voel je je?"
Wolfgang is nog niet over de eerste schok heen. Meneer en mevrouw Kaiser hebben hem voorzichtig het nieuws verteld. Hij heeft niet verwacht dat Sascha er zo ernstig aan toe is.
De schok om Sascha bewusteloos in het ziekenhuisbed te zien liggen is groot. Sascha's hoofd is ingezwachteld met op sommige plaatsen wat roodbruine vlekken. Een snee over zijn neusbrug is gehecht. Het dekbed ligt tot halverwege zijn borstkas, die grotendeels verborgen blijft onder verband en een klein netwerk van elektroden waarmee alle vitale functies worden bewaakt. Donkere plekken verraden het grote aantal kneuzingen en bloeduitstortingen. De vier infuzen vertellen hem dat de doktoren geen halve maatregelen hebben genomen en voorzichtig te werk gaan om de patiënt weer beter te maken.
Het vliegtuigongeluk heeft hem zwaar verwond. Hij is ook geschrokken van het uiterlijk van de mooie Astrid. Haar kapsel is onverzorgd, haar ogen bloeddoorlopen, maar het verband om haar hoofd, armen en handen roept zijn grote bezorgdheid op. Ze is met lichte verwondingen uit het vliegtuig gekropen.
Zijn dat lichte verwondingen? Astrid probeert met een zwakke glimlach tevergeefs haar wanhoop te maskeren.
"Dit geneest allemaal wel."
"Sascha ook."
Hij probeert haar wanhoop weer in hoop om te zetten door positief te blijven. Langzaam komt haar instemmende antwoord. Hij moet even slikken en hoopt dat zijn reactie haar geen extra verdriet bezorgt.
"Welk boek heb je meegenomen?"
Hij overhandigt haar het versleten exemplaar en Astrid kijkt hem vragend aan als ze de titel heeft gezien.
"Mijn moeder heeft me vaak hieruit voorgelezen toen ik klein was."
Haar dappere glimlach terwijl ze Sascha's hand vasthoudt blijft in zijn ogen hangen. In stilte verwenst hij zichzelf omdat hij geen ander boek heeft meegenomen maar dit is nu eenmaal zijn favoriet. Het heeft een betekenis die in hem doorklinkt. De manier waarop zijn moeder enkele personages kleur gaf, heeft hem altijd laten glimlachen. Astrid geeft hem het boek terug.
"Ik weet zeker dat je moeder vandaag trots op je zou zijn, dat je hier bent gekomen en dit wilt doen voor Sascha."
"Om eerlijk te zijn, heb ik nog nooit iemand voorgelezen. Ik hoop dat het me lukt."
"Het zal je prima lukken."
Hij voelt een brok in zijn keel. Een oprechte glimlach verschijnt op haar gezicht, de eerste die hij vandaag bij haar ziet. Het moedigt hem aan en laat hem zijn twijfels opzij zetten. Ze ontspannen zich in de stoelen aan weerszijden van het ziekenhuisbed. Astrid pakt Sascha's rechterhand behoedzaam vast en streelt zijn arm.
Wolfgang voelt zich vreemd. Hij weet niet hoe hij moet beginnen, of hij misschien wat vriendelijke woorden moet gebruiken om het boek bij zijn broer te introduceren. Zijn moeder heeft dat nooit gedaan. Als Sascha hem hoort, dan kan hij hem ook horen uitleggen waarom hij het boek heeft meegenomen.
"Ik weet niet of je dit boek hebt gelezen toen je jonger was, maar het is een van mijn favoriete boeken. Ik hoop dat je het leuk vindt."
Hij vertelt het wat omstandig aan de man in het bed en kijkt ongemakkelijk naar Astrid, die weer knikt bij wijze van aanmoediging.
"Eens ..."
Hij begint de eerste paragraaf van het boek voor te lezen, en voelt zich bij elk woord minder gemakkelijk. Dit is niet zo gepassioneerd zoals zijn moeder dat kon en hij voelt zich een slechte vervanger van haar. Tegen het einde van de paragraaf komen de woorden steeds makkelijker uit zijn mond, daarom gaat hij verder.
"Lange tijd nadat hij door de chirurgijn de wereld van verdriet en problemen was binnengehaald, bleef het een vraag of het kind lang genoeg zou leven om een naam te dragen."
De jonge voorlezer voelt zich verschrikkelijk dom. Waarom dit boek? Het is zo triest! Hoe is het zijn moeder gelukt dit boek zo belangrijk te maken? Hij kijkt even naar Astrid in een poging om haar reactie op de tekst te peilen, maar haar volledige aandacht is gericht op de man in het bed. Ze gluurt naar hem met een warme blik.
"Maak je geen zorgen. Hij overleeft. Hij krijgt een naam. Het is een lang verhaal."
Opnieuw geneert hij zich voor zijn onhandige woorden voor tegen Sascha. Na een ongemakkelijke glimlach die verder niemand ziet, blijft hij lezen. Hij voelt zich nu beter op zijn gemak. Zijn leestempo wordt aangegeven door de ritmische toon van de monitoren. De gevoelloze machines fungeren als een metronoom, kalmeren hem en laten hem zijn vragen vergeten als hij zich langzaam in het verhaal verliest en vertelt over de komst van een baby in een armenhuis van een parochie in het oude Engeland.
Zijn stem begint te trillen wanneer hij bij de volgende passage in het boek aangekomen is. Wolfgang heeft moeite om de regels voor te lezen. Hij is bij een mooie, bleke jongedame die haar baby nog een keer wil zien voordat ze sterft. Hij moet even een pauze nemen terwijl hij verrast, overmand door zijn emoties, naar de pagina staart. Is het werkelijk Gabriele's stem in zijn hoofd? Heeft ze via hem die woorden uitgesproken? Hij gluurt even naar Astrid, die nu lief naar hem glimlacht.
"Dat is mooi, ga alsjeblieft verder."
Hij vindt de regel terug op de pagina en gaat verder met voorlezen. Zijn nieuwe pogingen om de personages een stem te geven zijn eerst onzeker maar al snel leest hij met meer zelfvertrouwen. Vooral wanneer de stem van de bevooroordeelde chirurgijn een stem uit zijn verleden wordt. De stem van de chirurgijn lukt hem helemaal goed, wanneer hij vertelt hoe deze man niets meer wil doen wanneer hij ziet dat de vrouw ongetrouwd is.
De bitterheid in Wolfgang's stem komt weer terug terwijl hij de laatste zinnen van het hoofdstuk voorleest, waar de baby huilt en de verteller ingaat op de onbarmhartigheid van de kerkvoogden en opzichters.
Hij gaat verder met het boek en bewaart de lach van Astrid in zijn geheugen wanneer hij met een harde, komische stem mevrouw Mann en de pompeuze meneer Bumble verbeeldt. Hij probeert de tijd op te roepen waarin die stemmen hem bang maakten. Misschien is het de tijd toen hij nog heel jong was, want hij kan het zich niet goed herinneren. Later werden de stemmen van deze goedkope en ooit angstaanjagende schurken onderwerp van spot voor hem. Ze lieten hem lachen. Gabriele's scherpzinnigheid heeft hem op zo'n manier gevormd dat hij het nu kan waarderen. Alle mevrouwen Manns en meneren Bumbles in zijn leven werden net zo ineffectief met hun bedreigingen als hun fictieve tegenhangers. Gabriele heeft hem onbewust geleerd hoe hij zich kan beschermen tegen mensen zoals Henriette.
Wolfgang weet dat hij te veel, te vaak huilt. Maar niet vaker dan iemand anders die hetzelfde heeft meegemaakt. Ondanks alle teleurstellingen in zijn leven, weet hij dat hij sterker is. De eerste hoofdstukken van het boek beschrijven bijna zijn leven van de laatste vier, vijf jaar. De pogingen om een huis te vinden, de maatschappelijk werkers die op zoek naar een gezin voor hem zijn maar vergeten na te gaan of het wel klikt tussen de jongen en het gezin, of ze wel op een goede manier met elkaar overweg kunnen.
Spijt vult zijn gedachten tijdens het voorlezen van de episode over jonge Oliver bij de Sowerberrys. Al het gepraat over begrafenissen en graven haalt hem uit zijn concentratie. Hij durft Astrid niet aan te kijken als hij deze hoofdstukken wat sneller voorleest. De essentie van de personagers probeert hij nog steeds met zijn stem vorm te geven. In stilte hoopt hij dat hij de stem van zijn moeder opnieuw hoort in zijn gedachten. Hij schakelt terug naar zijn normale tempo wanneer Oliver ontsnapt naar London en aankomt bij het huis en daar met Dick door een hek praat. Oliver vertelt Dick dat hij er vandoor gaat en Dick vertelt Oliver dat hij sterft.
Wolfgang begint te blozen. De onschuldige, piepende stem van Dick is een stem van zijn moeder. Van binnen voelt hij haar warmte tijdens de schrijnende scène waarin de twee jonge vrienden afscheid nemen van elkaar. Hij probeert in de stemmen van beide jongens de wanhoop te leggen die uit hun woorden spreekt wanneer ze afscheid van elkaar nemen, wanneer Dick droomt van de hemel, van vriendelijke gezichten van engelen en Oliver de zegen geeft voor zijn moedige tocht.
Hij vraagt zich af waar Sascha nu over droomt. De hemel en de engelen of over iedereen die hem dierbaar zijn? Droomt hij eigenlijk wel of is er alleen een leegte in zijn slaap? Hij hoopt op dromen voor Sascha en misschien dringt de steun van zijn familie door tot zijn bewustzijn. Hij wenst dat alle steun Sascha de kracht geeft zijn lichaam te laten genezen en uit zijn coma te ontwaken. Hij hoopt dat de zegen van de arme, vervloekte Dick ook voor Sascha geldt.
Ondertussen blijft Wolfgang voorlezen en vertelt het verhaal van de gevaarlijke ontsnapping van de jonge Oliver Twist naar London, van de kracht van een jonge jongen om de eenzame en lange reis te maken, van zijn wil om te overleven. Astrid giechelt niet bij zijn kleine vertolking van Artful Dodger. De uitgeputte Astrid slaapt met haar hoofd op Sascha's hand. Hij legt het boek even opzij en vindt een extra deken die hij om haar schouders legt.
De uren gaan voorbij terwijl hij zijn broer blijft voorlezen en vertelt over de avonturen en gevaren waarmee de jonge wees te maken krijgt. Eindelijk komt de wees aan bij het huis van de rijke meneer Brownlow. De oude man herkent iets van zijn familie in de kleine jongen die werd beschuldigd van diefstal.
Hij geeuwt nu vaker bij het deel over Oliver, die geteisterd door koorts door mevrouw Baldwin wordt verpleegd totdat hij weer gezond is. Een dankbare Oliver wordt eindelijk wakker en Wolfgang geeft de vriendelijke, tuttige dame een hese stem, net zoals zijn moeder vroeger heeft gedaan. De hese stem verhaalt over Oliver's koortsdromen, over zijn moeder en of zijn moeder hem wel kan zien nu hij ziek in bed ligt.
Met een kleine strook papier in het boek, om de pagina te markeren waar hij is gebleven, klapt hij het oude, versleten boek dicht. Met zijn mouw veegt hij langs zijn betraande ogen. Hij lukt hem niet om verder voor te lezen, niet meer vandaag. Al het gepraat over dood en verlies in het begin van het boek brengen herinneringen terug. Zowel de vervelende overblijfselen van alle andere teleurstellingen, die hij heeft meegemaakt, maar ook en vooral de goede herinneringen aan zijn moeder.
Zijn bezoek aan Sascha put hem emotioneel uit. Hij kan zich totaal niet voorstellen hoe het voor de anderen is. Ze kennen de man veel beter dan hij en ze houden meer van hem. Wolfgang begint zich af te vragen of en wanneer hij geen mensen meer kwijt zal raken. Als Sascha zo snel wegvalt nadat hij hem voor het eerst heeft ontmoet, zonder dat hij hem echt als broer heeft leren kennen, hoe zou het in de rest van zijn leven gaan?
Wolfgang wil er eigenlijk niet over nadenken. Deze keer wil hij weten wat geluk is zonder dat het lot hem parten speelt. Hij wil dat Sascha blijft leven, dat iedereen gelukkig is en hij kan delen in dat geluk. Hij wil bij hun familie horen en ze allemaal leren kennen.
De nacht in Köln brengt hem wat afleiding wanneer hij lange tijd uit het raam blijft kijken terwijl hij langzaam weer rustiger wordt. Astrid slaapt rustig door en hij durft haar niet wakker te maken. Waarschijnlijk is het haar eerste echte slaap sinds het ongeluk. Het geluid van een lichte klop op de deur klinkt. Met de deur op een kier kijkt Alexander's hoofd als eerste de kamer in. Wolfgang houdt een vinger voor zijn lippen en wijst naar Astrid. Alexander en Robin komen stil verder de ziekenhuiskamer binnen.
"Hoe lang slaapt ze al?"
"Sinds Oliver naar London is vertrokken, Robin."
"Wie?"
"Misschien een uur of vier."
"Sorry dat we te laat zijn. Robin had ook zijn slaap nodig."
"Het is goed. De monitoren hebben niet anders gepiept sinds ik hier ben."
Robin schudt zijn hoofd. Hij vraagt zich af of Robin teleurgesteld is door het nieuws of denkt dat hij een mislukte grap heeft gemaakt. Hij praat zacht verder.
"De arts is een paar uur geleden langsgekomen, maar hij heeft me niets verteld."
"Ik ga een verpleegster zoeken en navragen."
Robin verlaat de kamer. Hij kijkt hem na en draait zich om naar Alexander, die voorzichtig probeert Astrid te wekken.
"Hoe gaat het met hem? Hij lijkt wel een compleet ander iemand dan een paar weken geleden."
"Hij heeft het heel erg moeilijk. Robin is niet iemand die makkelijk over zijn emoties praat, maar dit raakt hem diep. Wij waren erbij toen ze vertrokken met het vliegtuig en we hebben helemaal niets verkeerds gezien. We waren allemaal zo blij dat het vliegtuig van de ..."
Hij onderbreekt zijn fluisterende antwoord wanneer Astrid in haar stoel beweegt. Ze gaapt.
"Hallo Alexander."
"De nachtploeg is er."
"Heb ik lang geslapen?"
"Niet lang genoeg. Robin blijft hier vannacht en wij brengen je morgenochtend weer hier. Maar je moet ons beloven dat je wel gaat slapen ... na een goede maaltijd."
"Ik blijf liever hier."
Wolfgang glimlacht voordat hij probeert Alexander's woorden te versterken.
"Je kunt in die stoel niet de hele nacht slapen, Astrid, je moet hier even tussenuit. Sascha zou dat willen, dat weet ik zeker."
"Hij heeft gelijk."
Alexander bevestigt nog eens hun verzoek aan Astrid. Het kost veel overtuigingskracht maar Wolfgang en Alexander helpen een bijna uitgeputte Astrid de kamer uit. Op de gang komt Robin hen tegen. De basketballer trekt zijn vriend even opzij, houdt hem in zijn armen en fluistert iets in zijn oor om daarna naar de kamer te gaan en bij Sascha de nacht door te brengen. Alexander praat de anderen op een rustige toon bij.
"Geen verandering. Laten we naar huis gaan, nog wat eten en lang slapen. Ik heb een beetje tijd voor jullie voordat ik weer aan het werk mag."
Ze zijn al bijna in het appartement wanneer Wolfgang zich realiseert dat hij het boek heeft laten liggen. Misschien zal Robin het oppakken en het verhaal verder voorlezen voor hun broer.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
26
Woensdag 12 oktober 2011
Brenda Russell - Piano In The Dark
Charlie streelt met haar vingers langs het geborduurde patroon van de zijden blouse en denkt na over haar volgende vraag. Na een tijdje legt ze de blouse in de geopende koffer.
"Weet je zeker dat je wilt verhuizen?"
"Ik denk van wel. Ik heb er een goed gevoel bij."
"Is verhuizen niet een beetje overhaast?"
Het vliegtuigongeluk heeft Charlie minder geraakt dan de anderen. Desondanks voelt ze zich verplicht om haar aantrekkelijke vriendin te waarschuwen voor overhaaste beslissingen.
"Freya ..."
Een klop op de deur onderbreekt haar. Alexander kijkt de kamer van het appartement van Sascha en Astrid in met een hartelijke lach in zijn ogen voor de twee dames.
"Het eten is klaar."
"We komen er zo aan, Alexander."
"Wacht niet te lang."
"Schatje, we zijn onderweg."
Zodra haar neef de deur heeft gesloten, wendt ze zich tot Freya om zichzelf te overtuigen.
"Weet je zeker dat samenwonen op het kasteel met Carmen wijs is? Jullie kennen elkaar nog niet zo lang. Is het niet verstandiger om het langzaam op te bouwen?"
"Na wat er gebeurd is met Sascha, na dit ongeluk waarbij niemand wist of hij het zou redden ... Nee, we kunnen het ons niet veroorloven om te wachten. We houden van elkaar. We hebben gezien hoe tijdelijk dat kan zijn. We willen geen tijd verliezen met wachten op elkaar."
De weken na het ongeluk zijn zwaar geweest voor Freya en haar familie. Charlie heeft zelfs enkele diensten in SansFrontière zelf overgenomen om haar overwerkte neef wat bij te laten slapen. Het is het minste wat ze kan doen, SansFrontière wordt steeds drukker.
"Ik weet dat je je zorgen maakt. Carmen en ik zijn echt perfect voor elkaar. Bovendien wordt het tijd dat we allemaal wat ruimte krijgen. Sascha en Astrid kunnen ook wat meer privacy gebruiken. Het was fijn om een paar maanden bij mijn neef te wonen, maar samenwonen met Carmen is veel aantrekkelijker. Ik heb de afgelopen weken alles hier gedaan zodat Astrid zoveel mogelijk in het ziekenhuis kon zijn, daarom weet ik hoe hard Astrid en Sascha toe zijn aan tijd voor zichzelf en dat is een extra mooie reden om te verhuizen."
"Zolang je hier goed over hebt nagedacht, ben ik het met je eens. Ik heb jou en Carmen al in mijn hart gesloten en ik wil graag dat jullie het goed gaat. Als je eerlijk kunt zeggen dat je niet impulsief handelt, dan heb je mijn volledige steun."
Het is haar duidelijk dat ze Freya niet kan overtuigen om langer te wachten met verhuizen naar Ellerhorst. Freya houdt haar handen stevig vast en glimlacht. In Freya's gezicht merkt Charlie een glans van de toekomst vermengd met de zorgen van nu op.
"Het is wat ik wil. Het is haar aanbod en we hebben er lang over gesproken. We hebben al extra plannen gemaakt voor het geval het op kasteel tegenvalt. We willen dan eerst op wereldreis gaan en daarna in München wonen, dichtbij Lars. Het zal ons goed doen."
"Ik begrijp het. Zullen we gaan eten?"
Ze is niet gerustgesteld, maar wil zich van haar hartelijke kant tonen. Na het inpakken van de koffers gaan de dames naar het appartement aan de andere kant van de hal.
"Hoe gaat het met inpakken?"
"Te langzaam, Robin."
"Pak een stoel. Het eten hier gaat hier behoorlijk sneller."
Charlie gaat naast Alexander en Robin aan dezelfde kant van de tafel zitten en glimlacht vriendelijk tegen Astrid, die tegenover haar zit.
"Kun je beter slapen?"
"Nee."
Astrid antwoordt naar waarheid. Ze is nog steeds vermoeid van de afgelopen weken, die vol waren met zorgen voor en over Sascha. Astrid's eigen verwondingen zijn nog niet volledig genezen.
"Ze is bang dat ze me pijn doet."
"Je bent nog maar twee dagen thuis, Sascha."
Sascha fronst zijn wenkbrauwen. Ze laat haar blik rustig, onopvallend over Sascha gaan. De wond op zijn neus is nog afgedekt met een klein verband. Hij ziet er anders uit met kort haar. De artsen hebben hem geschoren toen ze een noodoperatie moesten uitvoeren om de druk op de hersenen te verminderen. De zwarte stoppels komen onder het verband op zijn hoofd tevoorschijn. Ze wil hem wat moed inspreken.
"Je ziet er beter uit."
"Je bedoelt dat ik er geweldig uitzie omdat ik bij kennis ben."
"Ja, dat ook."
Sascha's hand trilt wanneer hij een portie groente op zijn bord schept. Ze probeert het te negeren.
"Kun je je nog iets herinneren van het ziekenhuis?"
"Nee, niet veel."
Ze merkt dat Sascha heel even naar Astrid kijkt. Astrid durft meer te vertellen.
"Hij denkt dat Xavier hem heeft bedreigd vlak voordat hij uit zijn coma ontwaakte."
"Nu niet, Astrid."
"Je hebt hem beneden in SansFrontière hard aangesproken."
Ze probeert het te begrijpen.
"Ik weet dat Xavier von Tennbergen misschien boos is over de verbroken verloving met jou, Astrid, maar ik vind hem geen gewelddadig type. Vanzelfsprekend is hij met zijn achtergrond heel formeel, in Bohling's zijn zijn manieren onberispelijk."
"Ik heb in de hangar een knoop van zijn jas gevonden. Hij heeft daar niets te zoeken."
Alexander is kort en nuchter. Astrid schiet in de verdediging.
"Xavier is geen moordenaar."
Sascha reageert zoals alleen Sascha kan reageren.
"Dat klopt. We zijn nog in leven ... Dat betekent niet dat hij niet heeft geprobeerd om ons te doden. Ik ben bang dat we nog niet van hem af zijn."
Robin schraapt luid zijn keel en neemt een slok.
"Zeg, Freya, ga je wel genieten van het leven op Ellerhorst? Het is wel een apart slag mensen."
"Ik maak me geen zorgen. Ik ben daar samen met Carmen."
"De meesten zijn wel aardig."
Charlie hoopt dat haar toevoeging het gesprek nog verder weg brengt van de vermoedens over de ex-verloofde van Astrid. Deze man heeft al voor teveel problemen gezorgd en was tot voor kort een vaste gast op het kasteel waar Robin en Freya werken en de laatste nu ook gaat wonen. Sascha pakt haar hint gelukkig op.
"Nu we een extra kamer hebben, kan Wolfgang bij ons blijven als hij jullie ... geknuffel zat is. Alexander's ouders kunnen dan in jullie logeerkamer."
Robin reageert kalm maar beslist.
"Ik denk het niet."
"De muren hier zijn te dun. Ik wil niet dat ze door de muur naar mij en Robin ..."
"Alexander!"
"... luisteren als wij met elkaar praten, Sascha. Wolfgang kan bij ons slapen, die slaapt overal doorheen en Max en Henriette slapen bij jullie."
Alexander draait Sascha's voorstel om en ontlokt Astrid daarmee een glimlach.
"Ik vind dat niet erg. Ergens mag ik je ouders. Ik heb niet verwacht dat ze Wolfgang op bezoek bij Sascha in het ziekenhuis zouden laten komen."
"Ik zou willen dat ik bij kennis was toen hij er was. Misschien had ik geweten welk boek hij heeft voorgelezen. Astrid vertelde me dat het zeer goed was."
"Ik heb het begin gelezen. Het is een deprimerend boek."
"Later is het mooier, Robin."
Ze heeft even moeite om dit deel van het gesprek te volgen.
"Welk boek?"
"Oliver Twist, Charlie."
"Ik heb het jaren geleden gelezen. Wat ik mij ervan herinner, is het mooi."
"Ik ken alleen een aantal liedjes uit de musical."
Robin lacht bij zijn reactie en stopt een grote hap groente in zijn mond. Freya plaagt.
"Ook het liedje 'Food, glorious food'?"
Robin mompelt instemmend. De anderen lachen om de grap en om hem. Wanneer iedereen is uitgelachen en verder eet, neemt Sascha zenuwachtig het woord.
"We willen het eigenlijk later vertellen, maar ik kan niet wachten."
"Sascha?"
"Nee, ik wil het nu doen."
Charlie heeft weer moeite om het te begrijpen. Dit is ze niet gewend van haarzelf, meestal kan ze alle onderwerpen moeiteloos plaatsen maar vandaag heeft de familietaal de overhand.
"Wat?"
"We hebben er over gesproken sinds ik weer bij kennis ben. We willen zo snel mogelijk trouwen."
Charlie ziet voor een kort ogenblik in Robin's ogen zijn teleurstelling voordat hij het paar feliciteert, gevolgd door de anderen aan tafel.
"Wanneer?"
"We mikken op eind oktober."
Sascha's snelle antwoord maakt haar ongerust. Ze is zelf ongetrouwd maar heeft al jaren ervaring met het organiseren van bruiloften en is zich akelig bewust van alles wat er bij komt kijken, meestal meer dan het bruidspaar en de directe familie zelf beseffen of verwachten.
"Lukt het jullie wel om alles goed voor te bereiden, Astrid?"
"Het zal een kleine bruiloft zijn."
"Met jouw status?"
"Het is nu belangrijker dat we trouwen dan hoe we trouwen."
"We willen alleen 's middags naar het stadhuis en daarna hier in SansFrontière een receptie houden. Het zal een mooie dag worden."
Sascha wil de anderen en vooral zijn Astrid overtuigen. Robin ruikt onraad.
"Wat moet er gedaan worden?"
"Alles."
Astrid's lach maskeert haar nervositeit. Freya wil haar liever meer ontspannen zien.
"Ik zal je zoveel helpen als ik kan."
Charlie en Robin bieden ook hun hulp aan. Alexander sluit zich aan.
"Wanneer ik niet beneden aan het werk ben, probeer ik jullie ook te helpen met de voorbereidingen."
"Jullie zijn allemaal zo lief."
Astrid bloost en laat Freya lachen.
"Daar heb je nu familie voor."
"Ik wil iedereen nu al bedanken. Het betekent veel voor ons, zeker na alles wat jullie voor ons hebben gedaan sinds ..."
Sascha heeft een brok in zijn keel en valt stil. Zijn verloofde neemt het over.
"Jullie hebben al veel meer voor ons gedaan. We durven jullie bijna niets meer te vragen."
"Onzin! Na alles wat jullie hebben meegemaakt, verdienen jullie een gelukkige dag."
Charlie pakt Astrid's hand vast en glimlacht bemoedigend. De anderen zijn het met haar eens en proosten op het aanstaande bruidspaar.
Woensdag 12 oktober 2011
Brenda Russell - Piano In The Dark
Charlie streelt met haar vingers langs het geborduurde patroon van de zijden blouse en denkt na over haar volgende vraag. Na een tijdje legt ze de blouse in de geopende koffer.
"Weet je zeker dat je wilt verhuizen?"
"Ik denk van wel. Ik heb er een goed gevoel bij."
"Is verhuizen niet een beetje overhaast?"
Het vliegtuigongeluk heeft Charlie minder geraakt dan de anderen. Desondanks voelt ze zich verplicht om haar aantrekkelijke vriendin te waarschuwen voor overhaaste beslissingen.
"Freya ..."
Een klop op de deur onderbreekt haar. Alexander kijkt de kamer van het appartement van Sascha en Astrid in met een hartelijke lach in zijn ogen voor de twee dames.
"Het eten is klaar."
"We komen er zo aan, Alexander."
"Wacht niet te lang."
"Schatje, we zijn onderweg."
Zodra haar neef de deur heeft gesloten, wendt ze zich tot Freya om zichzelf te overtuigen.
"Weet je zeker dat samenwonen op het kasteel met Carmen wijs is? Jullie kennen elkaar nog niet zo lang. Is het niet verstandiger om het langzaam op te bouwen?"
"Na wat er gebeurd is met Sascha, na dit ongeluk waarbij niemand wist of hij het zou redden ... Nee, we kunnen het ons niet veroorloven om te wachten. We houden van elkaar. We hebben gezien hoe tijdelijk dat kan zijn. We willen geen tijd verliezen met wachten op elkaar."
De weken na het ongeluk zijn zwaar geweest voor Freya en haar familie. Charlie heeft zelfs enkele diensten in SansFrontière zelf overgenomen om haar overwerkte neef wat bij te laten slapen. Het is het minste wat ze kan doen, SansFrontière wordt steeds drukker.
"Ik weet dat je je zorgen maakt. Carmen en ik zijn echt perfect voor elkaar. Bovendien wordt het tijd dat we allemaal wat ruimte krijgen. Sascha en Astrid kunnen ook wat meer privacy gebruiken. Het was fijn om een paar maanden bij mijn neef te wonen, maar samenwonen met Carmen is veel aantrekkelijker. Ik heb de afgelopen weken alles hier gedaan zodat Astrid zoveel mogelijk in het ziekenhuis kon zijn, daarom weet ik hoe hard Astrid en Sascha toe zijn aan tijd voor zichzelf en dat is een extra mooie reden om te verhuizen."
"Zolang je hier goed over hebt nagedacht, ben ik het met je eens. Ik heb jou en Carmen al in mijn hart gesloten en ik wil graag dat jullie het goed gaat. Als je eerlijk kunt zeggen dat je niet impulsief handelt, dan heb je mijn volledige steun."
Het is haar duidelijk dat ze Freya niet kan overtuigen om langer te wachten met verhuizen naar Ellerhorst. Freya houdt haar handen stevig vast en glimlacht. In Freya's gezicht merkt Charlie een glans van de toekomst vermengd met de zorgen van nu op.
"Het is wat ik wil. Het is haar aanbod en we hebben er lang over gesproken. We hebben al extra plannen gemaakt voor het geval het op kasteel tegenvalt. We willen dan eerst op wereldreis gaan en daarna in München wonen, dichtbij Lars. Het zal ons goed doen."
"Ik begrijp het. Zullen we gaan eten?"
Ze is niet gerustgesteld, maar wil zich van haar hartelijke kant tonen. Na het inpakken van de koffers gaan de dames naar het appartement aan de andere kant van de hal.
"Hoe gaat het met inpakken?"
"Te langzaam, Robin."
"Pak een stoel. Het eten hier gaat hier behoorlijk sneller."
Charlie gaat naast Alexander en Robin aan dezelfde kant van de tafel zitten en glimlacht vriendelijk tegen Astrid, die tegenover haar zit.
"Kun je beter slapen?"
"Nee."
Astrid antwoordt naar waarheid. Ze is nog steeds vermoeid van de afgelopen weken, die vol waren met zorgen voor en over Sascha. Astrid's eigen verwondingen zijn nog niet volledig genezen.
"Ze is bang dat ze me pijn doet."
"Je bent nog maar twee dagen thuis, Sascha."
Sascha fronst zijn wenkbrauwen. Ze laat haar blik rustig, onopvallend over Sascha gaan. De wond op zijn neus is nog afgedekt met een klein verband. Hij ziet er anders uit met kort haar. De artsen hebben hem geschoren toen ze een noodoperatie moesten uitvoeren om de druk op de hersenen te verminderen. De zwarte stoppels komen onder het verband op zijn hoofd tevoorschijn. Ze wil hem wat moed inspreken.
"Je ziet er beter uit."
"Je bedoelt dat ik er geweldig uitzie omdat ik bij kennis ben."
"Ja, dat ook."
Sascha's hand trilt wanneer hij een portie groente op zijn bord schept. Ze probeert het te negeren.
"Kun je je nog iets herinneren van het ziekenhuis?"
"Nee, niet veel."
Ze merkt dat Sascha heel even naar Astrid kijkt. Astrid durft meer te vertellen.
"Hij denkt dat Xavier hem heeft bedreigd vlak voordat hij uit zijn coma ontwaakte."
"Nu niet, Astrid."
"Je hebt hem beneden in SansFrontière hard aangesproken."
Ze probeert het te begrijpen.
"Ik weet dat Xavier von Tennbergen misschien boos is over de verbroken verloving met jou, Astrid, maar ik vind hem geen gewelddadig type. Vanzelfsprekend is hij met zijn achtergrond heel formeel, in Bohling's zijn zijn manieren onberispelijk."
"Ik heb in de hangar een knoop van zijn jas gevonden. Hij heeft daar niets te zoeken."
Alexander is kort en nuchter. Astrid schiet in de verdediging.
"Xavier is geen moordenaar."
Sascha reageert zoals alleen Sascha kan reageren.
"Dat klopt. We zijn nog in leven ... Dat betekent niet dat hij niet heeft geprobeerd om ons te doden. Ik ben bang dat we nog niet van hem af zijn."
Robin schraapt luid zijn keel en neemt een slok.
"Zeg, Freya, ga je wel genieten van het leven op Ellerhorst? Het is wel een apart slag mensen."
"Ik maak me geen zorgen. Ik ben daar samen met Carmen."
"De meesten zijn wel aardig."
Charlie hoopt dat haar toevoeging het gesprek nog verder weg brengt van de vermoedens over de ex-verloofde van Astrid. Deze man heeft al voor teveel problemen gezorgd en was tot voor kort een vaste gast op het kasteel waar Robin en Freya werken en de laatste nu ook gaat wonen. Sascha pakt haar hint gelukkig op.
"Nu we een extra kamer hebben, kan Wolfgang bij ons blijven als hij jullie ... geknuffel zat is. Alexander's ouders kunnen dan in jullie logeerkamer."
Robin reageert kalm maar beslist.
"Ik denk het niet."
"De muren hier zijn te dun. Ik wil niet dat ze door de muur naar mij en Robin ..."
"Alexander!"
"... luisteren als wij met elkaar praten, Sascha. Wolfgang kan bij ons slapen, die slaapt overal doorheen en Max en Henriette slapen bij jullie."
Alexander draait Sascha's voorstel om en ontlokt Astrid daarmee een glimlach.
"Ik vind dat niet erg. Ergens mag ik je ouders. Ik heb niet verwacht dat ze Wolfgang op bezoek bij Sascha in het ziekenhuis zouden laten komen."
"Ik zou willen dat ik bij kennis was toen hij er was. Misschien had ik geweten welk boek hij heeft voorgelezen. Astrid vertelde me dat het zeer goed was."
"Ik heb het begin gelezen. Het is een deprimerend boek."
"Later is het mooier, Robin."
Ze heeft even moeite om dit deel van het gesprek te volgen.
"Welk boek?"
"Oliver Twist, Charlie."
"Ik heb het jaren geleden gelezen. Wat ik mij ervan herinner, is het mooi."
"Ik ken alleen een aantal liedjes uit de musical."
Robin lacht bij zijn reactie en stopt een grote hap groente in zijn mond. Freya plaagt.
"Ook het liedje 'Food, glorious food'?"
Robin mompelt instemmend. De anderen lachen om de grap en om hem. Wanneer iedereen is uitgelachen en verder eet, neemt Sascha zenuwachtig het woord.
"We willen het eigenlijk later vertellen, maar ik kan niet wachten."
"Sascha?"
"Nee, ik wil het nu doen."
Charlie heeft weer moeite om het te begrijpen. Dit is ze niet gewend van haarzelf, meestal kan ze alle onderwerpen moeiteloos plaatsen maar vandaag heeft de familietaal de overhand.
"Wat?"
"We hebben er over gesproken sinds ik weer bij kennis ben. We willen zo snel mogelijk trouwen."
Charlie ziet voor een kort ogenblik in Robin's ogen zijn teleurstelling voordat hij het paar feliciteert, gevolgd door de anderen aan tafel.
"Wanneer?"
"We mikken op eind oktober."
Sascha's snelle antwoord maakt haar ongerust. Ze is zelf ongetrouwd maar heeft al jaren ervaring met het organiseren van bruiloften en is zich akelig bewust van alles wat er bij komt kijken, meestal meer dan het bruidspaar en de directe familie zelf beseffen of verwachten.
"Lukt het jullie wel om alles goed voor te bereiden, Astrid?"
"Het zal een kleine bruiloft zijn."
"Met jouw status?"
"Het is nu belangrijker dat we trouwen dan hoe we trouwen."
"We willen alleen 's middags naar het stadhuis en daarna hier in SansFrontière een receptie houden. Het zal een mooie dag worden."
Sascha wil de anderen en vooral zijn Astrid overtuigen. Robin ruikt onraad.
"Wat moet er gedaan worden?"
"Alles."
Astrid's lach maskeert haar nervositeit. Freya wil haar liever meer ontspannen zien.
"Ik zal je zoveel helpen als ik kan."
Charlie en Robin bieden ook hun hulp aan. Alexander sluit zich aan.
"Wanneer ik niet beneden aan het werk ben, probeer ik jullie ook te helpen met de voorbereidingen."
"Jullie zijn allemaal zo lief."
Astrid bloost en laat Freya lachen.
"Daar heb je nu familie voor."
"Ik wil iedereen nu al bedanken. Het betekent veel voor ons, zeker na alles wat jullie voor ons hebben gedaan sinds ..."
Sascha heeft een brok in zijn keel en valt stil. Zijn verloofde neemt het over.
"Jullie hebben al veel meer voor ons gedaan. We durven jullie bijna niets meer te vragen."
"Onzin! Na alles wat jullie hebben meegemaakt, verdienen jullie een gelukkige dag."
Charlie pakt Astrid's hand vast en glimlacht bemoedigend. De anderen zijn het met haar eens en proosten op het aanstaande bruidspaar.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
27
Donderdag 20 oktober 2011
Boris Novkovic - Sve mijenja se
Alexander is gewend geraakt om meer dan twee dingen tegelijk te doen sinds hij mede-eigenaar van SansFrontière is. Vandaag is een vreselijk drukke dag en zijn poging om vier gesprekken tegelijk te voeren, mislukt.
"We hebben tien van deze nodig."
Op scherpe toon communiceert Laura haar ergernis.
"Nee, Alexander! Drie cappuccino."
"Tien?"
Dat vraagt Sascha, die de telefoon van Alexanders oor afhaalt en hem verward aankijkt. Astrid heeft de volgende vraag.
"Wie willen ze meenemen?"
"Heb je ook tien flessen van de witte nodig?"
Freya stelt haar vraag aan de telefoon. Met een handbeweging legt hij Sascha en Astrid het zwijgen op. Met een vernietigde blik naar Laura ziet hij opgelucht hoe ze zelf al is begonnen met de bestelling capuccino. Freya aan de telefoon kan hij nu met een rustige stem instrueren.
"De witte, ja ... Dat wil ik even overleggen."
"Is Astrid daar?"
"Ja, tegenover mij."
Hij legt zijn mobiel op de bar. Sascha begint direct te fluisteren en wijst op een bestelformulier voordat Sascha de mobiel van de bar pakt.
"Hoeveel rum moet ik de groothandel laten brengen? Is dit een vier of een negen?"
Hij pakt het klembord van de bar en kijkt er even naar voordat hij het omhoog houdt voor Sascha, die het nummer aanwijst op het bestelformulier.
"Vier."
"Dank je."
Zijn zakenpartner glimlacht en herhaalt het getal in zijn telefoon. Een klant onderbreekt hun chaotische gesprek.
"Neem me niet kwalijk."
"Een moment, alstublieft."
"Ik wil graag afrekenen, alstublieft."
"Nog heel even graag, dank u wel."
Hij zingt zijn antwoord in een poging om goede manieren te tonen. Laura begint vanaf de andere hoek van de bar naar hem te wijzen terwijl ze de klant met de groene ogen kort observeert met grotere ogen dan gewoonlijk.
"Alexander, we hebben meer room nodig, alsjeblieft."
"Nog heel even graag, dank je wel."
Hij zingt niet naar Laura, maar merkt wel haar starende blik naar de klant op. Met een vingerknip lukt het om Sascha's aandacht te krijgen, zodat hij zonder woorden hem kan vragen om Laura aan room te helpen. Hij lacht vriendelijk naar de klant, denkt even na over de bestellingen van de klant en bedient de kassa. Astrid onderbreekt hem als hij de bon losscheurt.
"Ik denk niet dat je ouders met tien mensen komen?"
"Natuurlijk niet. Je wilt alleen Max, Henriette en Wolfgang uitnodigen?"
"Dat klopt. Zullen ze hem zijn vriend laten meenemen?"
"Ze hebben ons tot nu toe niet om advies of hulp gevraagd met Wolfgang. Daarom reken ik er niet op, maar je moet het hen vragen."
"We willen ze verrassen met de uitnodigingen."
"Je moet hen vragen of Peter meekomt."
Terwijl hij antwoordt, draait hij zich om naar de verbaasde klant om hem de rekening te geven.
"Zeventien euro twintig, bedankt voor het wachten."
"Hallo!"
Deze zwakke stem komt uit zijn mobiel. Hij is Freya vergeten. Hij pakt de telefoon met een hand en neemt met zijn andere hand het geld van de klant aan.
"Kan ik je straks terugbellen? Het is een beetje druk nu."
"We moeten vanmiddag de bestelling aan wijn doorgeven als we het op tijd willen hebben voor de bruiloft."
"Ik bel je zo terug. Dank je."
Alexander beëindigt het gesprek met Freya en telt het geld snel na. De klant lacht en begint weg te lopen.
"Het is goed zo."
"Bedankt."
Hij roept het opgelucht achter de klant aan, draait zich om naar de kassa om het geld op te bergen en raakt daarbij Laura's dienblad. De drie capuccino's vallen op de vloer. Ze mompelt een paar verwensingen en laat een zucht ontsnappen. Tegelijk hoort hij de koffiemachine aanslaan. Sascha maakt de capuccino opnieuw. Hij glimlacht vermoeid naar Laura, pakt haar bij de schouders en draait haar om zodat ze ziet dat Sascha al helpt.
"Het spijt me."
De rest van de dag verloopt grotendeels in het hetzelfde chaotische ritme totdat Sascha en Astrid vertrekken. Freya belt nog drie keer voordat ze de goede wijn kan bestellen voor Astrid's verrassingsbruiloft.
Wanneer hij 's avonds wakker wordt op de bank in zijn appartement, is hij even verbaasd omdat hij niet is waar hij dacht te zijn. Hij is wakker geworden van zijn schat, die hem gapend aankijkt en tegelijk naast hem gaat liggen.
"Sorry, ik wilde je niet wakker maken."
"Wanneer ben je thuis gekomen?"
"Waarschijnlijk drie minuten geleden."
Alexander beweegt zijn arm om Robin wat meer ruimte te geven en om met hem te knuffelen.
"Hoe laat is het?"
"Bijna een uur."
Alexander gromt. Voor zijn gevoel heeft hij maar twintig minuten geslapen.
"Ben je nog in het ziekenhuis geweest vandaag?"
"Als eerste vanmorgen vroeg. Nu maar hopen dat het laboratorium mijn DNA-profiel niet opnieuw vervuilt of kwijtraakt. Het is toch weer zes, zeven weken langer wachten. Ik hoop dat we de uitslag snel krijgen, ik wil wel weten of Wolfgang echt mijn broer is."
"Ik denk dat ze extra zorgvuldig zullen zijn. Hoe gaat het op het kasteel?"
"Park, stal en keuken vandaag. We hebben al het eten voor de bruiloft moeten proeven. Ik had vandaag graag nog de paarden uitgereden."
Robin zucht erbij. Het klinkt alsof zijn schat zelf nog verbaasd is over zijn werk. Hij heeft geen energie om een grap te maken over de kookkunsten van Robin.
"Ik weet dat Astrid verrast en heel blij met de grote bruiloft op het kasteel zal zijn, maar het is bijna onmogelijk om alles op het laatste moment te organiseren."
"Ik weet het ... We hebben er allemaal moeite mee. Ik wilde voor je broer en Astrid een tekening maken als extra cadeau en zelfs daar kom ik niet aan toe."
"Ik zou bijna willen dat mijn broer bij zijn plan voor een kleine bruiloft blijft."
"Je hebt gelijk. Maar hoe wil je nee zeggen tegen een aanbod om op Ellerhorst te trouwen?"
"Astrid zal er echt gelukkig mee zijn, dat weet ik."
Hij geeft Robin een vriendelijke klop op zijn schouder.
"Over een week is het allemaal achter de rug."
"Tot dan ... Ik hou het niet vol om twintig uur per dag op te zijn. Ik moet om zes uur opstaan. Als ik deze baan met de paarden wil houden, dan kan ik niet in slaap vallen in de stallen."
Robin gaapt.
"Je zal niet in slaap vallen. Maar ik weet hoe jij je voelt. Laura is ontzettend scherp wanneer ik moe en knorrig ben. Precies dan heb ik geen geduld voor haar."
"Dat geloof ik."
"Wat denk je van een vakantie?"
"Als de bruilof achter de rug is, gaan wij op huwelijksreis en laten mijn broer en Astrid hier."
"Je bent zo lief."
"De enige die de laatste tijd goed heeft geslapen, is Sascha."
Alexander grinnikt en begint te gapen.
"Wees eens aardig."
"Dat ben ik."
"Wat denk je ervan om naar de slaapkamer te verhuizen? Een stijve nek of stijve spieren kunnen we morgen niet gebruiken."
"Ik lig lekker hier."
"In bed lig je nog beter. Misschien hebben we nog wat energie over?"
"Ik hou van je, Alexander, maar ik denk niet dat het vandaag lukt."
"Zelfs niet als ik je morgenochtend wegbreng?"
"Zelfs dan niet."
Eenmaal aangekomen in hun slaapkamer en uiteindelijk in bed valt Robin direct in slaap en hijzelf niet veel later. Hij droomt van een vol SansFrontière waar hij eindeloos de bestellingen klaarmaakt voor klanten die allemaal lijken op Laura. Bij het ontwaken is hij blij dat ze aan een stuk door hebben geslapen maar hij voelt zich niet echt uitgerust. Alexander weet diep van binnen dat het vandaag net zo druk en vermoeiend als gisteren wordt.
Donderdag 20 oktober 2011
Boris Novkovic - Sve mijenja se
Alexander is gewend geraakt om meer dan twee dingen tegelijk te doen sinds hij mede-eigenaar van SansFrontière is. Vandaag is een vreselijk drukke dag en zijn poging om vier gesprekken tegelijk te voeren, mislukt.
"We hebben tien van deze nodig."
Op scherpe toon communiceert Laura haar ergernis.
"Nee, Alexander! Drie cappuccino."
"Tien?"
Dat vraagt Sascha, die de telefoon van Alexanders oor afhaalt en hem verward aankijkt. Astrid heeft de volgende vraag.
"Wie willen ze meenemen?"
"Heb je ook tien flessen van de witte nodig?"
Freya stelt haar vraag aan de telefoon. Met een handbeweging legt hij Sascha en Astrid het zwijgen op. Met een vernietigde blik naar Laura ziet hij opgelucht hoe ze zelf al is begonnen met de bestelling capuccino. Freya aan de telefoon kan hij nu met een rustige stem instrueren.
"De witte, ja ... Dat wil ik even overleggen."
"Is Astrid daar?"
"Ja, tegenover mij."
Hij legt zijn mobiel op de bar. Sascha begint direct te fluisteren en wijst op een bestelformulier voordat Sascha de mobiel van de bar pakt.
"Hoeveel rum moet ik de groothandel laten brengen? Is dit een vier of een negen?"
Hij pakt het klembord van de bar en kijkt er even naar voordat hij het omhoog houdt voor Sascha, die het nummer aanwijst op het bestelformulier.
"Vier."
"Dank je."
Zijn zakenpartner glimlacht en herhaalt het getal in zijn telefoon. Een klant onderbreekt hun chaotische gesprek.
"Neem me niet kwalijk."
"Een moment, alstublieft."
"Ik wil graag afrekenen, alstublieft."
"Nog heel even graag, dank u wel."
Hij zingt zijn antwoord in een poging om goede manieren te tonen. Laura begint vanaf de andere hoek van de bar naar hem te wijzen terwijl ze de klant met de groene ogen kort observeert met grotere ogen dan gewoonlijk.
"Alexander, we hebben meer room nodig, alsjeblieft."
"Nog heel even graag, dank je wel."
Hij zingt niet naar Laura, maar merkt wel haar starende blik naar de klant op. Met een vingerknip lukt het om Sascha's aandacht te krijgen, zodat hij zonder woorden hem kan vragen om Laura aan room te helpen. Hij lacht vriendelijk naar de klant, denkt even na over de bestellingen van de klant en bedient de kassa. Astrid onderbreekt hem als hij de bon losscheurt.
"Ik denk niet dat je ouders met tien mensen komen?"
"Natuurlijk niet. Je wilt alleen Max, Henriette en Wolfgang uitnodigen?"
"Dat klopt. Zullen ze hem zijn vriend laten meenemen?"
"Ze hebben ons tot nu toe niet om advies of hulp gevraagd met Wolfgang. Daarom reken ik er niet op, maar je moet het hen vragen."
"We willen ze verrassen met de uitnodigingen."
"Je moet hen vragen of Peter meekomt."
Terwijl hij antwoordt, draait hij zich om naar de verbaasde klant om hem de rekening te geven.
"Zeventien euro twintig, bedankt voor het wachten."
"Hallo!"
Deze zwakke stem komt uit zijn mobiel. Hij is Freya vergeten. Hij pakt de telefoon met een hand en neemt met zijn andere hand het geld van de klant aan.
"Kan ik je straks terugbellen? Het is een beetje druk nu."
"We moeten vanmiddag de bestelling aan wijn doorgeven als we het op tijd willen hebben voor de bruiloft."
"Ik bel je zo terug. Dank je."
Alexander beëindigt het gesprek met Freya en telt het geld snel na. De klant lacht en begint weg te lopen.
"Het is goed zo."
"Bedankt."
Hij roept het opgelucht achter de klant aan, draait zich om naar de kassa om het geld op te bergen en raakt daarbij Laura's dienblad. De drie capuccino's vallen op de vloer. Ze mompelt een paar verwensingen en laat een zucht ontsnappen. Tegelijk hoort hij de koffiemachine aanslaan. Sascha maakt de capuccino opnieuw. Hij glimlacht vermoeid naar Laura, pakt haar bij de schouders en draait haar om zodat ze ziet dat Sascha al helpt.
"Het spijt me."
De rest van de dag verloopt grotendeels in het hetzelfde chaotische ritme totdat Sascha en Astrid vertrekken. Freya belt nog drie keer voordat ze de goede wijn kan bestellen voor Astrid's verrassingsbruiloft.
Wanneer hij 's avonds wakker wordt op de bank in zijn appartement, is hij even verbaasd omdat hij niet is waar hij dacht te zijn. Hij is wakker geworden van zijn schat, die hem gapend aankijkt en tegelijk naast hem gaat liggen.
"Sorry, ik wilde je niet wakker maken."
"Wanneer ben je thuis gekomen?"
"Waarschijnlijk drie minuten geleden."
Alexander beweegt zijn arm om Robin wat meer ruimte te geven en om met hem te knuffelen.
"Hoe laat is het?"
"Bijna een uur."
Alexander gromt. Voor zijn gevoel heeft hij maar twintig minuten geslapen.
"Ben je nog in het ziekenhuis geweest vandaag?"
"Als eerste vanmorgen vroeg. Nu maar hopen dat het laboratorium mijn DNA-profiel niet opnieuw vervuilt of kwijtraakt. Het is toch weer zes, zeven weken langer wachten. Ik hoop dat we de uitslag snel krijgen, ik wil wel weten of Wolfgang echt mijn broer is."
"Ik denk dat ze extra zorgvuldig zullen zijn. Hoe gaat het op het kasteel?"
"Park, stal en keuken vandaag. We hebben al het eten voor de bruiloft moeten proeven. Ik had vandaag graag nog de paarden uitgereden."
Robin zucht erbij. Het klinkt alsof zijn schat zelf nog verbaasd is over zijn werk. Hij heeft geen energie om een grap te maken over de kookkunsten van Robin.
"Ik weet dat Astrid verrast en heel blij met de grote bruiloft op het kasteel zal zijn, maar het is bijna onmogelijk om alles op het laatste moment te organiseren."
"Ik weet het ... We hebben er allemaal moeite mee. Ik wilde voor je broer en Astrid een tekening maken als extra cadeau en zelfs daar kom ik niet aan toe."
"Ik zou bijna willen dat mijn broer bij zijn plan voor een kleine bruiloft blijft."
"Je hebt gelijk. Maar hoe wil je nee zeggen tegen een aanbod om op Ellerhorst te trouwen?"
"Astrid zal er echt gelukkig mee zijn, dat weet ik."
Hij geeft Robin een vriendelijke klop op zijn schouder.
"Over een week is het allemaal achter de rug."
"Tot dan ... Ik hou het niet vol om twintig uur per dag op te zijn. Ik moet om zes uur opstaan. Als ik deze baan met de paarden wil houden, dan kan ik niet in slaap vallen in de stallen."
Robin gaapt.
"Je zal niet in slaap vallen. Maar ik weet hoe jij je voelt. Laura is ontzettend scherp wanneer ik moe en knorrig ben. Precies dan heb ik geen geduld voor haar."
"Dat geloof ik."
"Wat denk je van een vakantie?"
"Als de bruilof achter de rug is, gaan wij op huwelijksreis en laten mijn broer en Astrid hier."
"Je bent zo lief."
"De enige die de laatste tijd goed heeft geslapen, is Sascha."
Alexander grinnikt en begint te gapen.
"Wees eens aardig."
"Dat ben ik."
"Wat denk je ervan om naar de slaapkamer te verhuizen? Een stijve nek of stijve spieren kunnen we morgen niet gebruiken."
"Ik lig lekker hier."
"In bed lig je nog beter. Misschien hebben we nog wat energie over?"
"Ik hou van je, Alexander, maar ik denk niet dat het vandaag lukt."
"Zelfs niet als ik je morgenochtend wegbreng?"
"Zelfs dan niet."
Eenmaal aangekomen in hun slaapkamer en uiteindelijk in bed valt Robin direct in slaap en hijzelf niet veel later. Hij droomt van een vol SansFrontière waar hij eindeloos de bestellingen klaarmaakt voor klanten die allemaal lijken op Laura. Bij het ontwaken is hij blij dat ze aan een stuk door hebben geslapen maar hij voelt zich niet echt uitgerust. Alexander weet diep van binnen dat het vandaag net zo druk en vermoeiend als gisteren wordt.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
28
Donderdag 27 oktober 2011
Blue - Breathe Easy
Robin observeert de grote drukte in de keuken van kasteel Ellerhorst. Het aanbod van de adellijke familie om hun huis te gebruiken voor de bruiloft, heeft het weinige personeel net zo verrast als Sascha's familie. Zelfs Charlie heeft enkele van haar personeelsleden naar het kasteel gestuurd om te helpen.
Robin is al getuige geweest van meedere discussies tussen Charlie's kok en de kokkin van Ellerhorst. De kokkin is een lieve dame tenzij iemand haar voor de voeten loopt in haar keuken. Thore, de arme butler van het kasteel is gedwongen om te bemiddelen en het lukt hem om de sterke wil van beiden om te buigen in een wapenstilstand. De beide koks proberen samen te werken. Het personeel van zowel het kasteel als Charlie's restaurant vraagt nu bij hun eigen chefs na wanneer iemand anders hen opdrachten geeft.
Al dit soort discussies weet hij te ontwijken door ja te knikken en te doen wat hij moet doen. Gewoonlijk stelt hij enkele vragen bij opdrachten om vergissingen te voorkomen. De lange weken met fysieke inspanning en geestelijke uitputting laten hem van zijn normale gedrag afwijken. Momenteel is het belangrijker om de weg van de minste weerstand te bewandelen als hij hierdoor eerder klaar is met zijn werk.
Hij doet dit ook voor zijn broer. Hij heeft Sascha bijna verloren en voelt zich verplicht om alles te doen om hem een mooie dag te geven. De manier waarop Astrid haar verloofde in het ziekenhuis heeft verzorgd, heeft Robin overtuigd dat dit huwelijk alle moeite van het organiseren waard is. Beiden verdienen een zeer speciale dag.
Vanzelfsprekend zorgt het liegen tegen Astrid de laatste twee weken voor verwarring. Hij en Alexander helpen Sascha om de aanstaande bruid te laten geloven dat ze alleen een kleine ceremonie en een receptie in SansFrontière organiseren. Gelukkig zit Charlie ook in het complot zodat ze Astrid vriendelijk kan vertellen dat haar restaurant de komende maand is volgeboekt en er geen ruimte is voor een grotere receptie. Charlie's eigenschap om met finesse iemand 'Nee' te verkopen zonder verdere consequenties is echt geweldig. Hij kon nauwelijks zijn lach verbergen.
Freya is de andere briljante organisator. Ze heeft de Von Andenbergs overtuigd om hun kasteel als trouwlocatie aan te bieden. De extra hulp en mogelijkheden die dit oplevert, zijn meer dan welkom. Astrid en Sascha zullen een dag meemaken die hun verwachtingen zal overtreffen.
Ondertussen denkt hij ook na over zijn toekomst met Alexander. Ze zijn gelukkig samen, ze hebben hun innerlijke rust gevonden. Hij geniet van hun leven zoals het nu is. Sommige mensen willen een huwelijk, aangemoedigd door hun biologische klok of door wat ze om zich heen zien of waarvan ze als kind hebben gedroomd. Alexander en hij hebben hun biologische klok al ontdekt en hopen dat er ooit een mogelijkheid komt om aan kinderen te beginnen. Gelukkig oefent Alexander geen druk op hem uit om te trouwen. Hij heeft zelf geen haast, maar hij is ook niet gek. Hij kent zijn schat goed genoeg om te weten dat die hem op een dag zal polsen over een huwelijk. Of zal hijzelf deze stap als eerste zetten? Zijn mobiel maakt geluid.
"Ben je daar, Robin?"
"Sorry."
"Ze hebben ja gezegd."
"Dank je wel."
"Kun je niet meegaan?"
"Nee. De laatste paar weken zijn helemaal opgegaan aan de bruiloft. Astrid moet er nodig tussenuit. Sascha ook, hij loopt nu iedereen in de weg. Als jij en Max en Henriette ze morgenavond gewoon kunnen afleiden, dan helpen jullie ons enorm."
"Ik ben blij dat ik wat kan doen. Maar ik zou graag wat tijd met jou en Alexander doorbrengen."
"Morgen lukt dat niet, het spijt me. Maar na de bruiloft kunnen we allemaal eindelijk ontspannen en feestvieren. Met een beetje geluk zijn Alexander en ik dan nog niet ingestort."
"Daarom moeten jullie ook een avond vrij nemen."
"Alexander heeft SansFrontière. Wanneer hij werkt, dan moet ik de rest doen. Het is anders niet eerlijk tegenover Alexander. Het spijt me."
Wolfgang's teleurstelling is duidelijk.
"Ik begrijp het."
"Je doet Sascha er een groot plezier mee. Tot nu toe is het gelukt om de bruiloft op het kasteel geheim te houden. Het is goed wanneer ze met hun gedachten even ergens anders zijn dan bij het huwelijk. Doe wat je kunt om een ander gespreksonderwerp te vinden, zolang het maar niet over de bruiloft gaat. Praat over hoe het op school gaat of iets anders leuks."
"Ik wil niet onbeleefd overkomen."
"Dat gebeurt niet. Ik zorg er wel voor dat Sascha je vragen blijft stellen. Zorg jij er voor dat Max en Henriette weten wat het plan is?"
"Ik zit niet te wachten op een les goede manieren."
Wolfgang lacht en gaat fluisterend verder.
"Mevrouw Kaiser heeft meestal geen excuus nodig om over zichzelf te praten."
Robin grinnikt.
"Robin!"
Robin schrikt op en ziet Thore op zich af komen.
"Ik kom er aan ... Wolfgang, ik moet weer verder met mijn werk."
"Ik zie je over een paar dagen. Ik kijk echt uit naar dit weekend."
De jongen klinkt vrolijk.
"Het wordt leuk. We spreken elkaar."
Thore kijkt hem ongeduldig aan en spreekt zonder adem te halen.
"Robin, we hebben echt je hulp nodig bij het uitladen van de bestelwagen."
"Meteen, Thore."
De butler geeft Robin een vriendelijk knikje. Robin loopt terug naar de keuken om zijn collega's te helpen bij het aannemen van de schijnbaar eindeloze leveringen voor de bruiloft. Net als Wolfgang kijkt hij ook uit naar het weekend en voor de verandering een vrije avond.
Donderdag 27 oktober 2011
Blue - Breathe Easy
Robin observeert de grote drukte in de keuken van kasteel Ellerhorst. Het aanbod van de adellijke familie om hun huis te gebruiken voor de bruiloft, heeft het weinige personeel net zo verrast als Sascha's familie. Zelfs Charlie heeft enkele van haar personeelsleden naar het kasteel gestuurd om te helpen.
Robin is al getuige geweest van meedere discussies tussen Charlie's kok en de kokkin van Ellerhorst. De kokkin is een lieve dame tenzij iemand haar voor de voeten loopt in haar keuken. Thore, de arme butler van het kasteel is gedwongen om te bemiddelen en het lukt hem om de sterke wil van beiden om te buigen in een wapenstilstand. De beide koks proberen samen te werken. Het personeel van zowel het kasteel als Charlie's restaurant vraagt nu bij hun eigen chefs na wanneer iemand anders hen opdrachten geeft.
Al dit soort discussies weet hij te ontwijken door ja te knikken en te doen wat hij moet doen. Gewoonlijk stelt hij enkele vragen bij opdrachten om vergissingen te voorkomen. De lange weken met fysieke inspanning en geestelijke uitputting laten hem van zijn normale gedrag afwijken. Momenteel is het belangrijker om de weg van de minste weerstand te bewandelen als hij hierdoor eerder klaar is met zijn werk.
Hij doet dit ook voor zijn broer. Hij heeft Sascha bijna verloren en voelt zich verplicht om alles te doen om hem een mooie dag te geven. De manier waarop Astrid haar verloofde in het ziekenhuis heeft verzorgd, heeft Robin overtuigd dat dit huwelijk alle moeite van het organiseren waard is. Beiden verdienen een zeer speciale dag.
Vanzelfsprekend zorgt het liegen tegen Astrid de laatste twee weken voor verwarring. Hij en Alexander helpen Sascha om de aanstaande bruid te laten geloven dat ze alleen een kleine ceremonie en een receptie in SansFrontière organiseren. Gelukkig zit Charlie ook in het complot zodat ze Astrid vriendelijk kan vertellen dat haar restaurant de komende maand is volgeboekt en er geen ruimte is voor een grotere receptie. Charlie's eigenschap om met finesse iemand 'Nee' te verkopen zonder verdere consequenties is echt geweldig. Hij kon nauwelijks zijn lach verbergen.
Freya is de andere briljante organisator. Ze heeft de Von Andenbergs overtuigd om hun kasteel als trouwlocatie aan te bieden. De extra hulp en mogelijkheden die dit oplevert, zijn meer dan welkom. Astrid en Sascha zullen een dag meemaken die hun verwachtingen zal overtreffen.
Ondertussen denkt hij ook na over zijn toekomst met Alexander. Ze zijn gelukkig samen, ze hebben hun innerlijke rust gevonden. Hij geniet van hun leven zoals het nu is. Sommige mensen willen een huwelijk, aangemoedigd door hun biologische klok of door wat ze om zich heen zien of waarvan ze als kind hebben gedroomd. Alexander en hij hebben hun biologische klok al ontdekt en hopen dat er ooit een mogelijkheid komt om aan kinderen te beginnen. Gelukkig oefent Alexander geen druk op hem uit om te trouwen. Hij heeft zelf geen haast, maar hij is ook niet gek. Hij kent zijn schat goed genoeg om te weten dat die hem op een dag zal polsen over een huwelijk. Of zal hijzelf deze stap als eerste zetten? Zijn mobiel maakt geluid.
"Ben je daar, Robin?"
"Sorry."
"Ze hebben ja gezegd."
"Dank je wel."
"Kun je niet meegaan?"
"Nee. De laatste paar weken zijn helemaal opgegaan aan de bruiloft. Astrid moet er nodig tussenuit. Sascha ook, hij loopt nu iedereen in de weg. Als jij en Max en Henriette ze morgenavond gewoon kunnen afleiden, dan helpen jullie ons enorm."
"Ik ben blij dat ik wat kan doen. Maar ik zou graag wat tijd met jou en Alexander doorbrengen."
"Morgen lukt dat niet, het spijt me. Maar na de bruiloft kunnen we allemaal eindelijk ontspannen en feestvieren. Met een beetje geluk zijn Alexander en ik dan nog niet ingestort."
"Daarom moeten jullie ook een avond vrij nemen."
"Alexander heeft SansFrontière. Wanneer hij werkt, dan moet ik de rest doen. Het is anders niet eerlijk tegenover Alexander. Het spijt me."
Wolfgang's teleurstelling is duidelijk.
"Ik begrijp het."
"Je doet Sascha er een groot plezier mee. Tot nu toe is het gelukt om de bruiloft op het kasteel geheim te houden. Het is goed wanneer ze met hun gedachten even ergens anders zijn dan bij het huwelijk. Doe wat je kunt om een ander gespreksonderwerp te vinden, zolang het maar niet over de bruiloft gaat. Praat over hoe het op school gaat of iets anders leuks."
"Ik wil niet onbeleefd overkomen."
"Dat gebeurt niet. Ik zorg er wel voor dat Sascha je vragen blijft stellen. Zorg jij er voor dat Max en Henriette weten wat het plan is?"
"Ik zit niet te wachten op een les goede manieren."
Wolfgang lacht en gaat fluisterend verder.
"Mevrouw Kaiser heeft meestal geen excuus nodig om over zichzelf te praten."
Robin grinnikt.
"Robin!"
Robin schrikt op en ziet Thore op zich af komen.
"Ik kom er aan ... Wolfgang, ik moet weer verder met mijn werk."
"Ik zie je over een paar dagen. Ik kijk echt uit naar dit weekend."
De jongen klinkt vrolijk.
"Het wordt leuk. We spreken elkaar."
Thore kijkt hem ongeduldig aan en spreekt zonder adem te halen.
"Robin, we hebben echt je hulp nodig bij het uitladen van de bestelwagen."
"Meteen, Thore."
De butler geeft Robin een vriendelijk knikje. Robin loopt terug naar de keuken om zijn collega's te helpen bij het aannemen van de schijnbaar eindeloze leveringen voor de bruiloft. Net als Wolfgang kijkt hij ook uit naar het weekend en voor de verandering een vrije avond.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
29
Zaterdag 29 oktober 2011
Lady GaGa - Boys Boys Boys
"Wacht nog even met uitstappen."
Wolfgang kijkt naar mevrouw Kaiser en begrijpt haar niet. Ze vraagt iets met een glimlach op een vriendelijke toon. Wat heeft hij verkeerd gedaan?
"Henny!"
Meneer Kaiser zucht zonder het te menen. Wolfgang begrijpt pas wat ze bedoelt wanneer de autodeuren van buitenaf worden geopend en ze op het grit staan. Ze wil duidelijk genieten van alle comfort en gastvrijheid op kasteel Ellerhorst. Hij vindt het eigenlijk ook wel leuk. Mensen openen zelden deuren voor hem en nog minder vaak wordt hij bediend. Misschien is het goed om ervan te genieten. Hij kan een enorme glimlach nauwelijks tegenhouden wanneer hij de lange rode loper ziet die van de parkeerplaats naar de voorkant van het grote gebouw voor hem leidt. Het lijkt alsof hij te vroeg op een filmpremière is aangekomen, lang voordat de echte sterren opdagen. Meneer Kaiser ziet zijn glimlach en grinnikt over zijn onervarenheid met deze ontvangst.
"Kom hier."
Mevrouw Kaiser fluistert tegen hem. Of sist ze nu? Zijn glimlach verdwijnt van zijn gezicht en hij gaat direct tegenover haar staan. Ze herhaalt haar eerdere aanwijzingen.
"Vergeet niet wat ik je heb gezegd. Het is een eer voor ons dat we hier zijn uitgenodigd, dus we moeten goede manieren tonen. Vandaag gaat het niet om jou of ons, het gaat om Sascha en Astrid. Er zijn vandaag beslist meer mensen van adel. Net zoals jij het vervelend vindt wanneer mensen op school negatief over je praten, vinden mensen van adel dat ook vervelend."
Wolfgang is verrast door de nieuwe toevoeging aan haar eerdere toespraak.
"Ik beloof dat ik weet hoe het bestek te gebruiken, dat hebben we al geoefend. Als mensen onzin over mij vertellen, dan glimlach ik mij er wel doorheen."
Meneer Kaiser beweegt zijn ogen om ze bij een nieuwe gedachte samen te knijpen.
"Sinds wanneer kom jij voor het proletariaat op en maak je je zorgen over adellijk snobisme?"
Meneer Kaiser lacht hardop. Mevrouw Kaiser tuit haar lippen en trekt Wolfgang's das recht.
"Ik zal je niet in verlegenheid te brengen."
Hij fluistert tegen haar. Ze lacht maar reageert op strenge toon.
"Ik heb het niet over mij. Ik wil niet dat je Sascha of Astrid in verlegenheid brengt. Het is hun dag."
"Dat gebeurt niet."
"Het gaat wel goed, Henny. Hij is een goede jongen en als hij zich kan ontspannen, zal hij vandaag ook genieten van alles wat er gebeurt."
Meneer Kaiser steekt zijn arm uit naar zijn vrouw om gearmd verder te lopen. Hij volgt hen terwijl hij het kasteel in zich opneemt.
"Meneer en mevrouw Kaiser en meneer Ewers."
Wolfgang kijkt op en ziet Freya aan het begin van een rij fraai geklede mensen staan. Ze is vandaag ceremoniemeester en kondigt alle bezoekers aan bij de kasteelbewoners. Hij glimlacht naar Freya en ze beantwoordt hem met een knipoog om zich daarna om te draaien naar de slanke, oudere dame, die naast haar staat.
"Dit zijn Alexander's vader en moeder."
"Welkom op Ellerhorst."
De dame glimlacht beleefd. Freya stelt haar voor.
"Dit is Gravin Von Andenberg."
"Je zus Charlie is een van mijn beste vriendinnen, voor jullie ben ik gewoon Johanna. Ik ken je zoon Alexander al een paar jaar. Hij is een prettige, echte man."
Het echtpaar begroet de dame vriendelijk en meneer Kaiser bedankt haar voor het compliment over zijn zoon met een hartelijke lach. Hij merkt dat mevrouw Kaiser zich geen raad weet met de verwijzing naar Alexander en vraagt zich af of er een soort van samenzwering achter het compliment schuilgaat. Zo beleefd mogelijk schudt hij handen met iedereen in de rij. Johanna komt oprecht op hem over. Freya's vriendin Carmen is net zo vriendelijk als de laatste keer dat hij haar heeft ontmoet. Een andere, oudere dame met zwart haar op het einde van de rij komt vreemd op hem over. Ze lijkt enorm nerveus met naast haar een onvriendelijke, geblondeerde dame met grote tanden.
Een beetje teleurgesteld vraagt hij zich af hoeveel gravinnen Von Andenberg er zijn. Het grote aantal vrouwen in de rij brengt hem in verwarring. Zou er misschien een aantrekkelijke man zijn om mee te praten? Tot nu toe heeft hij alleen kennis gemaakt met de dames die blijkbaar allemaal op het kasteel wonen. Zouden er ook graven achter de vele ramen een kamer hebben? Zou een man van adel net zo vriendelijk zijn als Astrid of zich meer gedragen als de onhandige en onbeleefde dames op het einde van de rij?
Hij volgt meneer en mevrouw Kaiser die de trappen van het bordes voor de ingang van het kasteel beklimmen. Ze gaan naar binnen. Hij gaat vanzelf fluisteren wanneer hij de ontvangsthal in zich opneemt. Een enorme kroonluchter maakt hem wat angstig, hij hoopt dat de lamp niet omlaag valt. Hij telt snel vijf deuren, drie grote schilderijen, een ridderharnas en een enorme trap die omhoog leidt.
"Mooi hier."
"Dat klopt."
Meneer Kaiser glimlacht weer en klopt hem even op zijn schouder. Mevrouw Kaiser fluistert.
"Daar zijn ze."
Wolfgang volgt haar blik terwijl hij besluit zijn kasteelonderzoek voor later te bewaren. Alexander en Robin staan aan de andere kant van de hal en praten met mensen die Wolfgang niet kent. Ze zien er netjes maar een tikje vermoeid uit. Robin kijkt voortdurend op zijn horloge en verder zenuwachtig rond. De kleine familie loopt naar hen toe om ze te begroeten. Wolfgang besluit om de anderen eerst te laten praten, zodat hij geen slechte indruk achter kan laten. Alexander reageert hartelijk.
"Hallo. Ik ben blij dat jullie zijn gekomen."
"Het is aardig van Astrid en Sascha om ons uit te nodigen."
Het antwoord van mevrouw Kaiser klinkt een beetje weifelend. De begroeting verloopt ontspannen, concludert hij met een beetje opluchting. Misschien is hij niet de enige die vandaag beleefde omgangsvormen voorrang geeft. Een bediende komt langsgelopen en fluistert iets tegen Robin. Hij staat nu naast Robin en hoort alleen zijn antwoord.
"Bedankt Thore, ik vind ze wel."
"Waarom kijk je zo nerveus?"
"Sascha probeert weg te glippen om Astrid te zien."
Wolfgang ziet Sascha inderdaad niet in de hal staan, wel veel andere genodigden.
"Heb je hem niet tegen kunnen houden?"
"Het brengt ongeluk."
Mevrouw Kaiser doet ook aan bijgeloof, denkt hij. Een mooi meisje onderbreekt het gesprek.
"De kapel is open, we kunnen er alvast naar toe gaan."
"Bedankt, Dagmar."
Alexander geeft haar antwoord terwijl Robin eerst iets tegen Alexander fluistert en daarna hem kort aankijkt.
"Ik wil je even voorstellen. Dit is onze oud-huisgenote Dagmar."
"Dagmar Von Heselberger. Jij bent ...?"
"Ik ben Wolfgang Ewers. Jij bent degene die naar London is verhuisd?"
"Ja. Wat vind je van Robin en Alexander?"
Hij probeert zo beleefd mogelijk te klinken en ziet vanuit zijn ooghoek aan het gezicht van mevrouw Kaiser dat haar interesse is aangewakkerd door Dagmar's vraag. Voorzichtig geeft hij antwoord.
"Ze zijn heel aardig voor mij."
"Alexander, kunnen jij en Dagmar ze naar de kapel begeleiden? Ik ga mijn broer ophalen zodat we op tijd kunnen beginnen."
Robin glimlacht kort naar hen voordat hij de grote trap oprent.
"Ik denk dat Sascha niet kan wachten om Astrid te zien?"
De grap van meneer Kaiser laat Alexander zuchten.
"Hij is de hele dag al hopeloos. Ik wil gewoon dat het allemaal goed gaat, zodat Robin en ik eindelijk wat slaap kunnen inhalen."
Alexander wenkt de anderen om langzaam met hem mee te lopen naar de kapel. Hij lacht wanneer hij Dagmar's heimelijke blik ziet en Alexander's reactie.
"Jullie zien er erg goed uit vandaag. Je ziet er knap uit in dat pak, Wolfgang."
Alexander complimenteert hem! Hij glimlacht bij zoveel waardering. Hij heeft nog nooit zo'n fijn of duur pak gedragen en vindt het bovendien erg prettig om het te dragen. Het pak accentueert zijn lichaam. Als hier al een prins op een wit paard voor hem is, dan maakt hij zeker een goede indruk.
De wandeling naar de kapel is leuk. Dagmar is charmant, lief gezelschap en Alexander lijkt ook een vrolijk gesprek met meneer en mevrouw Kaiser te voeren. Hij is gelukkig met de uitnodiging voor deze dag. Het is een bevestiging dat Sascha hem als familie ziet en dat Sascha en Astrid hem in de toekomst vaker willen zien.
Zijn avond uit met het paar was Robin's idee, maar de kaart met de uitnodiging lijkt een meer persoonlijk gebaar van het bruidspaar. Of het nu komt omdat Wolfgang in het ziekenhuis bij Sascha op bezoek is geweest of het toch gewoon uit beleefdheid is, de uitnodiging verhoogt zijn verwachtingen om Robin en Sascha vaker te zien, echt welkom te zijn in deze familie als het DNA-onderzoek goede resultaten oplevert.
Zaterdag 29 oktober 2011
Lady GaGa - Boys Boys Boys
"Wacht nog even met uitstappen."
Wolfgang kijkt naar mevrouw Kaiser en begrijpt haar niet. Ze vraagt iets met een glimlach op een vriendelijke toon. Wat heeft hij verkeerd gedaan?
"Henny!"
Meneer Kaiser zucht zonder het te menen. Wolfgang begrijpt pas wat ze bedoelt wanneer de autodeuren van buitenaf worden geopend en ze op het grit staan. Ze wil duidelijk genieten van alle comfort en gastvrijheid op kasteel Ellerhorst. Hij vindt het eigenlijk ook wel leuk. Mensen openen zelden deuren voor hem en nog minder vaak wordt hij bediend. Misschien is het goed om ervan te genieten. Hij kan een enorme glimlach nauwelijks tegenhouden wanneer hij de lange rode loper ziet die van de parkeerplaats naar de voorkant van het grote gebouw voor hem leidt. Het lijkt alsof hij te vroeg op een filmpremière is aangekomen, lang voordat de echte sterren opdagen. Meneer Kaiser ziet zijn glimlach en grinnikt over zijn onervarenheid met deze ontvangst.
"Kom hier."
Mevrouw Kaiser fluistert tegen hem. Of sist ze nu? Zijn glimlach verdwijnt van zijn gezicht en hij gaat direct tegenover haar staan. Ze herhaalt haar eerdere aanwijzingen.
"Vergeet niet wat ik je heb gezegd. Het is een eer voor ons dat we hier zijn uitgenodigd, dus we moeten goede manieren tonen. Vandaag gaat het niet om jou of ons, het gaat om Sascha en Astrid. Er zijn vandaag beslist meer mensen van adel. Net zoals jij het vervelend vindt wanneer mensen op school negatief over je praten, vinden mensen van adel dat ook vervelend."
Wolfgang is verrast door de nieuwe toevoeging aan haar eerdere toespraak.
"Ik beloof dat ik weet hoe het bestek te gebruiken, dat hebben we al geoefend. Als mensen onzin over mij vertellen, dan glimlach ik mij er wel doorheen."
Meneer Kaiser beweegt zijn ogen om ze bij een nieuwe gedachte samen te knijpen.
"Sinds wanneer kom jij voor het proletariaat op en maak je je zorgen over adellijk snobisme?"
Meneer Kaiser lacht hardop. Mevrouw Kaiser tuit haar lippen en trekt Wolfgang's das recht.
"Ik zal je niet in verlegenheid te brengen."
Hij fluistert tegen haar. Ze lacht maar reageert op strenge toon.
"Ik heb het niet over mij. Ik wil niet dat je Sascha of Astrid in verlegenheid brengt. Het is hun dag."
"Dat gebeurt niet."
"Het gaat wel goed, Henny. Hij is een goede jongen en als hij zich kan ontspannen, zal hij vandaag ook genieten van alles wat er gebeurt."
Meneer Kaiser steekt zijn arm uit naar zijn vrouw om gearmd verder te lopen. Hij volgt hen terwijl hij het kasteel in zich opneemt.
"Meneer en mevrouw Kaiser en meneer Ewers."
Wolfgang kijkt op en ziet Freya aan het begin van een rij fraai geklede mensen staan. Ze is vandaag ceremoniemeester en kondigt alle bezoekers aan bij de kasteelbewoners. Hij glimlacht naar Freya en ze beantwoordt hem met een knipoog om zich daarna om te draaien naar de slanke, oudere dame, die naast haar staat.
"Dit zijn Alexander's vader en moeder."
"Welkom op Ellerhorst."
De dame glimlacht beleefd. Freya stelt haar voor.
"Dit is Gravin Von Andenberg."
"Je zus Charlie is een van mijn beste vriendinnen, voor jullie ben ik gewoon Johanna. Ik ken je zoon Alexander al een paar jaar. Hij is een prettige, echte man."
Het echtpaar begroet de dame vriendelijk en meneer Kaiser bedankt haar voor het compliment over zijn zoon met een hartelijke lach. Hij merkt dat mevrouw Kaiser zich geen raad weet met de verwijzing naar Alexander en vraagt zich af of er een soort van samenzwering achter het compliment schuilgaat. Zo beleefd mogelijk schudt hij handen met iedereen in de rij. Johanna komt oprecht op hem over. Freya's vriendin Carmen is net zo vriendelijk als de laatste keer dat hij haar heeft ontmoet. Een andere, oudere dame met zwart haar op het einde van de rij komt vreemd op hem over. Ze lijkt enorm nerveus met naast haar een onvriendelijke, geblondeerde dame met grote tanden.
Een beetje teleurgesteld vraagt hij zich af hoeveel gravinnen Von Andenberg er zijn. Het grote aantal vrouwen in de rij brengt hem in verwarring. Zou er misschien een aantrekkelijke man zijn om mee te praten? Tot nu toe heeft hij alleen kennis gemaakt met de dames die blijkbaar allemaal op het kasteel wonen. Zouden er ook graven achter de vele ramen een kamer hebben? Zou een man van adel net zo vriendelijk zijn als Astrid of zich meer gedragen als de onhandige en onbeleefde dames op het einde van de rij?
Hij volgt meneer en mevrouw Kaiser die de trappen van het bordes voor de ingang van het kasteel beklimmen. Ze gaan naar binnen. Hij gaat vanzelf fluisteren wanneer hij de ontvangsthal in zich opneemt. Een enorme kroonluchter maakt hem wat angstig, hij hoopt dat de lamp niet omlaag valt. Hij telt snel vijf deuren, drie grote schilderijen, een ridderharnas en een enorme trap die omhoog leidt.
"Mooi hier."
"Dat klopt."
Meneer Kaiser glimlacht weer en klopt hem even op zijn schouder. Mevrouw Kaiser fluistert.
"Daar zijn ze."
Wolfgang volgt haar blik terwijl hij besluit zijn kasteelonderzoek voor later te bewaren. Alexander en Robin staan aan de andere kant van de hal en praten met mensen die Wolfgang niet kent. Ze zien er netjes maar een tikje vermoeid uit. Robin kijkt voortdurend op zijn horloge en verder zenuwachtig rond. De kleine familie loopt naar hen toe om ze te begroeten. Wolfgang besluit om de anderen eerst te laten praten, zodat hij geen slechte indruk achter kan laten. Alexander reageert hartelijk.
"Hallo. Ik ben blij dat jullie zijn gekomen."
"Het is aardig van Astrid en Sascha om ons uit te nodigen."
Het antwoord van mevrouw Kaiser klinkt een beetje weifelend. De begroeting verloopt ontspannen, concludert hij met een beetje opluchting. Misschien is hij niet de enige die vandaag beleefde omgangsvormen voorrang geeft. Een bediende komt langsgelopen en fluistert iets tegen Robin. Hij staat nu naast Robin en hoort alleen zijn antwoord.
"Bedankt Thore, ik vind ze wel."
"Waarom kijk je zo nerveus?"
"Sascha probeert weg te glippen om Astrid te zien."
Wolfgang ziet Sascha inderdaad niet in de hal staan, wel veel andere genodigden.
"Heb je hem niet tegen kunnen houden?"
"Het brengt ongeluk."
Mevrouw Kaiser doet ook aan bijgeloof, denkt hij. Een mooi meisje onderbreekt het gesprek.
"De kapel is open, we kunnen er alvast naar toe gaan."
"Bedankt, Dagmar."
Alexander geeft haar antwoord terwijl Robin eerst iets tegen Alexander fluistert en daarna hem kort aankijkt.
"Ik wil je even voorstellen. Dit is onze oud-huisgenote Dagmar."
"Dagmar Von Heselberger. Jij bent ...?"
"Ik ben Wolfgang Ewers. Jij bent degene die naar London is verhuisd?"
"Ja. Wat vind je van Robin en Alexander?"
Hij probeert zo beleefd mogelijk te klinken en ziet vanuit zijn ooghoek aan het gezicht van mevrouw Kaiser dat haar interesse is aangewakkerd door Dagmar's vraag. Voorzichtig geeft hij antwoord.
"Ze zijn heel aardig voor mij."
"Alexander, kunnen jij en Dagmar ze naar de kapel begeleiden? Ik ga mijn broer ophalen zodat we op tijd kunnen beginnen."
Robin glimlacht kort naar hen voordat hij de grote trap oprent.
"Ik denk dat Sascha niet kan wachten om Astrid te zien?"
De grap van meneer Kaiser laat Alexander zuchten.
"Hij is de hele dag al hopeloos. Ik wil gewoon dat het allemaal goed gaat, zodat Robin en ik eindelijk wat slaap kunnen inhalen."
Alexander wenkt de anderen om langzaam met hem mee te lopen naar de kapel. Hij lacht wanneer hij Dagmar's heimelijke blik ziet en Alexander's reactie.
"Jullie zien er erg goed uit vandaag. Je ziet er knap uit in dat pak, Wolfgang."
Alexander complimenteert hem! Hij glimlacht bij zoveel waardering. Hij heeft nog nooit zo'n fijn of duur pak gedragen en vindt het bovendien erg prettig om het te dragen. Het pak accentueert zijn lichaam. Als hier al een prins op een wit paard voor hem is, dan maakt hij zeker een goede indruk.
De wandeling naar de kapel is leuk. Dagmar is charmant, lief gezelschap en Alexander lijkt ook een vrolijk gesprek met meneer en mevrouw Kaiser te voeren. Hij is gelukkig met de uitnodiging voor deze dag. Het is een bevestiging dat Sascha hem als familie ziet en dat Sascha en Astrid hem in de toekomst vaker willen zien.
Zijn avond uit met het paar was Robin's idee, maar de kaart met de uitnodiging lijkt een meer persoonlijk gebaar van het bruidspaar. Of het nu komt omdat Wolfgang in het ziekenhuis bij Sascha op bezoek is geweest of het toch gewoon uit beleefdheid is, de uitnodiging verhoogt zijn verwachtingen om Robin en Sascha vaker te zien, echt welkom te zijn in deze familie als het DNA-onderzoek goede resultaten oplevert.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
30
Zaterdag 29 oktober 2011
Johann Strauß - André Rieu - Rosen aus dem Süden
Robin houdt Alexander's hand stevig vast tijdens de plechtigheid, die bijna een uur te laat is begonnen. De bruid en bruidegom zien er stralend uit. Alexander fluistert.
"Je knijpt mijn hand fijn."
"Het spijt me."
Hij kijkt naar zijn glimlachende schat en vervolgens naar Alexander's hand, waarop een afdruk van zijn vingers is te zien. Zijn grip is toch te stevig geweest. Alexander pakt zijn hand en houdt hem tussen zijn handen vast om hem voorzichtig te masseren.
"Ze komen er wel doorheen."
"Ik weet het."
"Sascha heeft een vest gekregen en er zullen geen bloedvlekken te zien zijn. Thore heeft zijn arm erg goed verbonden."
"Daar maak ik me geen zorgen over."
Op hetzelfde moment klinkt door de zaal de vraag of iemand van de aanwezigen bezwaar wil maken tegen het huwelijk. Alexander moet zijn plotselinge spanning hebben gevoeld, hij streelt Robins hand nu met meer druk.
"Ontspan je!"
Alexander gebruikt een kalmerende toon.
"Ik ben ontspannen."
Dat is niet werkelijk waar, maar dat wil hij Alexander niet laten merken. Dit deel van de huwelijksvoltrekking verloopt zonder onderbrekingen. Het paar voor hen zegt 'Ja, ik wil.', hij loopt met de andere getuigen naar voren en allemaal ondertekenen ze de papieren. Het omdoen van de ringen lukt met enige moeite, het bruidspaar heeft last van heftig trillende handen.
Wanneer de Sascha en Astrid elkaar kussen, kan hij pas echt ontspannen en staat op om ze toe te juichen en te applaudiseren. De andere genodigden volgen zijn voorbeeld. Ze zijn nu eindelijk getrouwd en niets of niemand kan meer tussen hen in komen.
Robin slaagt er zelfs in om een aantal keren oprecht en vrolijk te lachen tijdens de eindeloze fotosessie van het bruidspaar en hun directe familie. Alhoewel op onverklaarbare wijze alle neven en nichten Von Andenberg hier ook bij aanwezig waren.
Iedereen geniet van het ontroerende huwelijk, de meesten weten niet wat er eerder is gebeurd. De bruiloft was bijna op een grote catastrofe uitgelopen. Ook Dagmar bijvoorbeeld heeft geen idee van het incident, wanneer ze het bruidspaar spontaan knuffelt.
"Dat was een mooie ceremonie. Jullie twee zijn echt perfect voor elkaar."
"Dank je wel, Dagmar."
Sascha lacht en draait zich een beetje opzij om al te veel lichaamscontact te voorkomen. Astrid geeft blozend antwoord. Ze is niet voorbereid op spontane reacties en verbergt haar schrik achter haar diplomatieke glimlach.
"We zijn blij dat je vandaag bent gekomen."
"Ik wil dit niet missen! Jullie zijn bijna een sprookjespaar, alle geheime ontmoetingen en de romantiek ... jullie zijn echt het bewijs dat liefde alles overwint."
Dagmar giechelt terwijl ze praat en Sascha lacht naar haar. Robin staart vrolijk naar het meisje, die meer dan een goede vriendin is voor hem en Alexander. Hij mist haar. Ze is weliswaar gevoelig voor romantisch drama, maar vooral een verstandige en wijze raadgeefster. Bovendien kan Dagmar Von Heselberger ongelooflijk goed koken. Vergeleken met de culinaire vaardigheden van hem en Alexander, tovert ze in de keuken magisch lekker eten. Alexander heeft hun vriendin stevig omarmd en trekt hem erbij. Henriette slaat het tafereel met verbazing gade. Ze moest eens weten, denkt hij grinnikend en slaat zijn armen om de andere twee heen.
"We zijn zo blij dat je er bent. We hebben je vorige maand gemist...!"
"Ik jullie ook maar ik kon vorige maand geen goedkope vlucht krijgen."
"Misschien moet je toch dichterbij gaan wonen."
"Nog driekwart jaar, jongens. Dan kom ik weer bij jullie wonen, als jullie mij tenminste nog in huis willen. London is maar tijdelijk."
"We willen je eigenlijk eerder terugzien. We willen weer elke week je chocoladetaart en je verhalen."
"Volgende keer. Ik kom volgend jaar regelmatig in Köln, ik heb een aantal vluchten geboekt. Ik zal ze morgen op jullie kalender schrijven, zodat jullie me kunnen afhalen en wegbrengen."
"Robin, zullen we een taxibedrijf beginnen voor Dagmar?"
Samen met Alexander en Dagmar gebruikt Robin de weinige tijd om te lachen, snel bij te praten en de spanning van de laatste tijd van zich af te laten glijden. Haar charmante aanwezigheid laat alle zorgen verdwijnen, ook al in de tijd dat ze in het appartement woonde.
Het gebabbel gaat verder terwijl meer gasten naar het bruidspaar komen om ze te groeten en te feliciteren. De genodigden wandelen als in een optocht langs de bruid en bruidegom, die elke gast beleefd bedanken met een persoonlijk woord. Astrid en Sascha hebben elkaar goed voorbereid op alle gasten.
Hij staat op scherp wanneer een aantal uitbundige dames het echtpaar hartelijk omarmt. In zijn achterhoofd speelt de voortdurende angst dat Sascha's recente verwondingen zichtbaar worden voor alle gasten. Langzaam maar zeker voelt hij zich meer op zijn gemak, maar met zijn haviksblik blijft hij het paar volgen. Slechts een keer komt hij in actie om Sascha te beschermen. Met een dwingende blik houdt hij de pols van een enthousiaste gast vast die te dicht bij Sascha's verwondingen komt. Een 'Auw' ontsnapt aan de gast. Het levert Robin enkele boze blikken van andere gasten op. Sascha protesteert direct.
"Robin ..."
Met zijn hoofd gebiedt hij de gast om hem te volgen en apart met hem te spreken. Wolfgang gehoorzaamt met nauwelijks verborgen ergernis.
"Waar was dat goed voor?"
"Het spijt me als ik je pijn gedaan heb."
Hij maakt zijn excuses terwijl zijn ogen snel opmerken wie er binnen gehoorsafstand staan.
"Sascha is gewond."
"Alweer?"
Henriette's geërgerde toon laat de emmer overlopen, zijn opgekropte zorgen komen aan de oppervlakte. Hij antwoordt met meer woede dan hij eigenlijk wil laten doorschijnen.
"Ja, alweer!"
Robin leidt de twee verder weg van het bruidspaar en op zijn vragende blik komen Alexander en Dagmar erbij staan.
"Sascha heeft vandaag geduelleerd."
"Is dat een grap?"
Wolfgang spert zijn ogen wijd open. Vol ongeloof staart hij naar Robin, die de reactie van de jongen kan begrijpen. Met een glimlach probeert de broer van de bruidegom het rustig uit te leggen.
"Nee, het is helaas geen grap. De ex-verloofde van Astrid, Xavier von Tennbergen, een graaf die minstens twee eeuwen in het verleden leeft, kan niet accepteren dat Astrid heeft gekozen voor Sascha. Sinds het begin van de zomer heeft die gek het op Sascha gemunt. Hij heeft vandaag Sascha uitgedaagd voor een duel."
Hier moet hij moet even stoppen. Hij gelooft zijn eigen woorden nauwelijks. Vooral omdat het werkelijk is gebeurd. Een deel ervan heeft hij zelf gezien toen hij op zoek was naar Sascha en Astrid tegenkwam, hij heeft zelf ingegrepen en de politie gebeld.
"Ze hebben geduelleerd. Sascha had geen keuze en die lul heeft Sascha's arm opengehaald."
Henriette huivert bij zijn woordkeuze terwijl ze nog in de kapel staan. Hij haalt alleen zijn schouders op. Het lukt hem niet het op een andere manier te vertellen. Wolfgang fluistert.
"Oh, mijn God, is hij wel in orde?"
"Hij herstelt wel. Hij wordt beter."
"Wow."
"Is Astrid ook gewond geraakt?"
Hij schudt ontkennend zijn hoofd naar Henriette. Ze is nieuwsgierig maar hij hoort ook bezorgdheid in haar stem.
"Ze heeft wel wat striemen en blauwe plekken en ze is vreselijk geschrokken, maar verder niets."
"We wisten het niet, het spijt ons."
Henriette zucht en hij let beter op zijn woorden voor het vervolg.
"We willen het ook graag stil houden. We willen niet nog meer roddel en achterklap. Die domme Xavier von Tennbergen heeft zijn best gedaan om deze dag te verstoren, om hun huwelijk te verhinderen. Astrid en Sascha willen dit onder geen enkele voorwaarde in de media zien. Ze hebben al genoeg meegemaakt sinds ze samen zijn. Ze verdienen het nu om gelukkig te zijn."
"Natuurlijk."
Henriette fluistert vanachter haar gehandschoende hand voor haar mond. Hij houdt Wolfgang bij zijn schouders vast en masseert hem totdat de jongen weer een vrolijk gezicht laat zien om zich dan nog een keer te verontschuldigen.
"Echt, het spijt me dat ik bijna je pols heb gebroken."
"Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik wilde hem geen pijn doen."
"Dat heb je ook niet."
"Deze ... Xavier heet hij ... ?"
"De politie heeft hem gearresteerd."
"Nee."
Uit zijn ooghoek ziet Robin het groeiende ongeduld van Max.
"Max wacht op jullie. Ga ze nu feliciteren, maar niet te enthousiast."
Tijdens deze woorden wrijft hij over Wolfgang's arm om hem subtiel aan te geven waar Sascha gewond is. Henriette duwt de jongen zachtjes richting Max, tegelijk lacht ze vriendelijk naar de andere gasten en begint direct tegen Max te fluisteren als ze haar wachtende man heeft bereikt.
"Ik had hier geen idee van."
Dagmar fluistert en trekt hem en Alexander nog verder weg bij de andere gasten vandaan. Hij durft Dagmar wel alles te vertellen.
"Ik wist niet eens dat Xavier een schermer is. De politie vertrouwt Xavier's verhaal niet, de man moet stapelgek zijn geworden, hij had ook vuurwapens bij zich en we weten niet of hij alleen is. Ik hoop dat hij nu wel wordt veroordeeld. Ze controleren nu het kasteel en ze hebben Sascha een kogelvrij vest aangetrokken. Kijk verder even goed rond in de zaal, we hebben extra gasten gekregen voor de rest van de dag."
"Jullie hebben ook altijd wat, Robin."
Haar reactie brengt wat ontspanning. Alexander wil snel terug naar de gewone gasten en leidt de aandacht af.
"Het is niet echt wat je verwacht op je trouwdag. Maar het is allemaal voorbij nu. De getuige en ik willen nog wat dansen en eten."
"Maar niet noodzakelijk in die volgorde."
Zijn aanvulling brengt de hartelijke lach weer terug op Dagmar's gezicht. Hij hoopt dat Alexander net zo blij als hijzelf is om Dagmar's stralende lach weer te zien. Ze mengen zich weer onder de gasten. Samen met Alexander moet hij naast het bruidspaar blijven staan om alle felicitaties in ontvangst te nemen.
Korte tijd later gaan alle genodigden en het bruidspaar terug naar het kasteel om te genieten van een royaal feest. In het kasteel kan Robin zich beter ontspannen, wat zijn maag direct laat weten. Robin loopt in een rechte lijn naar het buffet en laat een klein bord vullen met hors d'oeuvre. Het bord is snel weer leeg. Terwijl hij wacht op zijn tweede bord, keert Alexander terug met twee glazen champagne. Zijn schat kijkt hem met een verdachte blik aan. Robin kan alleen schuldbewust het tweede bord voor Alexander houden en hem wat van de kleine hapjes aanbieden.
"Mmm hmm."
Meer laat Alexander niet horen. Alexander trekt een wenkbrauw op om de champagne voor een hapje te ruilen. Dit is een kort moment dat ze zelf kunnen genieten van de dag.
Vanmorgen waren er andere momenten waar ze zelf van konden genieten. Astrid wachtte nerveus op Charlie in de verwachting dat Charlie vandaag haar chauffeuse zou zijn. In plaats van Charlie verschenen twee collega's van Robin in de straat met een witte koets die door twee paarden getrokken werd. Astrid kon van verbijstering niets zeggen. Haar verbazing ging over in een stralend gezicht, waardoor de anderen het gevoel kregen dat de zon opging.
Gelukkig was het een gesloten koets, zodat Astrid niet hoefde te mee luisteren hoe de donkerharige collega's onderweg een typische vrouwenruzie hadden. Astrid dacht nog steeds dat zij met deze koets Sascha van het kasteel zou afhalen, waar hij de afgelopen nacht heeft geslapen. Ze werd al verwacht op het kasteel. Sascha wachtte al op haar.
Aan het begin van de oprijlaan is Robin zelf op de bok gaan zitten en heeft Astrid naar de kapel gebracht. Pas daar ontdekte ze dat de kleine bruiloft in SansFrontière was omgezet in een grote bruiloft op het kasteel. Ze was verrast maar ook erg gelukkig want diep van binnen had ze graag een grote bruiloft gewild met al haar familie, vrienden en kennissen. Nu kon iedereen haar bruiloft meevieren. Ze was zo verbijsterd dat ze minstens een kwartier lang haar houding verloor. Een paar gelukstranen kwamen uit haar ogen, die kon ze niet tegenhouden. Iedereen die in het complot zat, heeft van deze verrassing genoten.
Sinds dit moment is Astrid te emotioneel om iedereen uitbundig te bedanken. Ze is gedwongen te improviseren en heeft alles rond het protocol haastig uitgelegd op de weg van de kapel terug naar het kasteel. Als broer van de bruidegom doet hij zijn best om zijn taken goed uit te voeren. Hij heeft een reeks instructies gekregen hoe Astrid's genodigden uit Gondelsheim te begroeten.
In zijn rol van nieuwe medewerker op het kasteel heeft hij geleerd te glimlachen en beleefd te blijven onder de soms hooghartige houding van de slotbewoners. Sommige Von Andenbergs zijn vrienden maar in hun eigen omgeving kan hun houding soms zonder vooraankondiging veranderen, vooral wanneer er gasten zijn.
Robin krijgt hulp van Thore. De bruid en Thore leren hem in een paar minuten de techniek van het handen schudden. Welke dames krijgen een traditionele handdruk? Wie krijgt een slappe, neerwaartse hand? Welke heren krijgen een stevige handdruk? Alexander volgt hem en imiteert zijn manier van handen schudden terwijl ze zich een weg door de menigte banen op weg naar de banketzaal.
Het formele banket is verplaatst naar een weinig gebruikte zaal in Ellerhorst. Hij kan zich niet herinneren of hij er eerder is geweest. Het is een saaie, formele maaltijd met kleine porties. Hij is tevreden dat hij al eerder meer heeft gegeten dan het protocol toestaat. Af en toe wisselt hij een vrolijke blik met Wolfgang die met de Kaisers veel verder weg aan een tafel in de hoek van de zaal zit.
Tijdens de maaltijd wordt hij bediend door Thore. Op deze dag zijn de rollen omgedraaid. Thore besteedt wel extra aandacht aan zijn nieuwe personeelslid. De twee hebben een goede verstandhouding opgebouwd zoals Alexander tevreden opmerkt.
De formaliteiten gaan verder tot het moment om te dansen aanbreekt. Hij en Alexander kijkend stralend hoe het bruidspaar begint met de openingswals en ondertussen de gasten gelukkig aankijken. Alleen Dagmar, Alexander en hijzelf zien de opluchting in de ogen van het paar.
Bij de volgende dans trekt Alexander hem de dansvloer op. Dit is nieuw voor hem. Ze dansen normaal alleen samen als ze uitgaan. Hij detecteert wel wat licht gemompel onder de gasten, maar misschien bedoelen ze Freya en Carmen die naast hen dansen. Vandaag kan het hem niets schelen. Hij geniet van deze kans om met Alexander te dansen, vooral op deze manier. Hij wil niets van hun eigen romantiek en het geluk van zijn broer en schoonzus missen.
De rest van de avond komt hij nauwelijks van de dansvloer. Als getuige en broer van de bruidegom is hij een gewilde danspartner. De dames Von Andenberg wisselen elkaar snel af, voordat ze zich op de breedgeschouderde extra gasten van de dag storten. Tussendoor danst hij een wals of drie met Dagmar. Ook Charlie en Henriette glijden in zijn armen over de dansvloer. Met Freya en Carmen kan hij meer ontspannen over de dansvloer zweven. In zijn armen vertellen ze hem over hun aanstaande wereldreis, volgende week vertrekken ze al. De dans met Astrid maakt indruk op hem. Zolang hij haar kent, weet hij dat ze een gracieuze dame is, maar op de dansvloer is ze in haar element. Op slag dringt tot hem door waarom zijn broer tot ver over zijn oren juist op deze dame verliefd is geworden en intens van haar houdt.
Wanneer Alexander hem weer opeist na zijn dans met Astrid, kijkt Alexander hem met compleet verdwaasde ogen aan. Heeft hij de verleidelijke charme van Astrid overgenomen? Hij kan Alexander alleen nog met een intens romantische blik aankijken, terwijl ze over de dansvloer in een vierkwartsmaat rondzweven.
"Ik hou jou, meneer Krone."
"Ik hou nog meer van jou, meneer Kaiser. Heb ik je al bedankt voor alles wat je de afgelopen maand voor ons hebt gedaan?"
Hij buigt zich naar Alexander en geeft hem een warme kus. Alexander reageert met een verbaasde blik.
"Dat spreekt toch vanzelf!"
"Neem het compliment nu gewoon aan."
"Dank je."
Alexander zegt het met een speelse blik in zijn ogen. Ze kussen elkaar opnieuw en de menigte begint te klappen. Hij opent zijn ogen en realiseert zich dat de muziek is opgehouden. Gelukkig klappen ze niet voor ons, denkt hij, dat zou gênant zijn.
"Mogen wij?"
Hij draait zich om en ziet Dagmar en Wolfgang.
"Wie wil met wie dansen?"
Hij vraagt eigenlijk naar de bekende weg. Wolfgang wijst naar hem.
"Ik heb je nauwelijks gezien vandaag, dus ik wil nu een moment met jou."
"Dat klinkt een beetje dubbel."
Dagmar reageert alert terwijl ze Alexander bij zijn hand vastpakt. Zijn ogen veranderen in spleetjes om haar met gespeelde spot aan te kijken. Ze geeft hem een goed geoefende honende blik terug. De muziek begint weer te spelen. Dagmar en Alexander vinden vanzelf hun weg over de dansvloer. Hij begint onhandig met Wolfgang te dansen. De jongen is een betere danser dan hij verwacht.
"Wil je niet achteruit leiden, Robin? Ik leid deze dans."
"Ik heb geen idee waar je het over hebt."
Wolfgang fluistert.
"Ik stap vooruit en jij stapt achteruit. Volg mijn bewegingen."
"Wanneer heb je dit geleerd?"
"Eerder dan jij, denk ik. Als je bij mevrouw Kaiser woont, dan traint ze je voor dit soort dingen."
"Krijgen we een uitnodiging voor je balletvoorstelling?"
Ze lachen alletwee.
"Wat voor soort man denk je dat ik ben?"
"Afhankelijk van wat je draagt tijdens je première."
De jongens glimlachen terwijl ze iets minder elegant hun weg over de dansvloer vervolgen. Zodra deze wals voorbij is, staat Thore in de zaaldeur. Hij trekt de aandacht met een kleine gong en vraagt de ongetrouwde dames mee te komen naar de hal. Robin gaat samen met Wolfgang naar Alexander, Max en Henriette die onderaan de grote trap staan en kijkt naar een groep ongetrouwde dames, die allemaal de beste plek in het midden van de hal proberen te bezetten.
"Ik wist niet dat we ook vandaag een boeket zien vliegen."
Wolfgang fluistert en Max wijst naar de vele vrijgezellen in de hal.
"Het is een oude traditie. Ze willen allemaal de eerstvolgende zijn om te trouwen."
"Een ouderwetse traditie, als je het mij vraagt."
Tijdens zijn aanvulling op Max' uitleg draait hij zich om naar Alexander om een grap over een paar meiden te maken, maar zijn vriend staat er niet meer.
"Oh, mijn God."
Henriette's stem klinkt alsof ze op een begrafenis spreekt. Wolfgang giechelt.
"Dat is geweldig."
Met verbazing bekijkt Robin Henriette, die Wolfgang beteugelt. Alexander staat tussen de meiden naast Freya en Carmen, zijn vriend is net zo enthousiast als de rest.
"Ik kan niet geloven dat hij dit doet."
Henriette kreunt en Max antwoordt met een mix van schaamte en plezier.
"Henny, laat hem met rust."
"Dit is een traditie voor dames."
Ze fluistert. In eerste instantie is hij meer dan verlegen en verbaasd over Alexander's actie. Hij richt zich op Henriette, maar zorgt ervoor dat Max hem ook hoort.
"Alexander heeft heel veel gedaan voor mijn familie in de afgelopen maand. Hij heeft hard gewerkt. Hij is echt toe aan iets leuks voor zichzelf."
"Maar ..."
Max laat Henriette niet uitspreken en kijkt hem bedeesd aan.
"Tradities veranderen, Henny. Alexander wil uiteraard dat boeket met een reden."
Zijn ogen gaan verder open als hij zich realiseert wat Max net heeft gezegd. Het geluid van de jonge meiden vult de hal. Hij kijkt omhoog, bovenaan de trap werpt Astrid haar bruidsboeket elegant door de hal. Het tuimelt door de lucht. Met gesloten ogen hoort hij een groot gejuich en wil eigenlijk niet weten wat er gebeurt. Wolfgang lacht zo uitbundig, dat hij het wel weet. Iemand, waarschijnlijk Max, geeft hem een hartelijk klap op zijn schouder.
"Gefeliciteerd ... zoon."
Alexander's vader lacht sinister. Robin kan weer glimlachen. Hij feliciteert een uitbundige Alexander en negeert de jaloerse blikken van enkele meiden uit de groep vrijgezellen. Hun trouwplannen zijn voor een dag gedwarsboomd door zijn schat.
"Alexander, mijn nieuwe zwager."
Op haar weg naar beneden zingt Astrid en omhelst ze het paar.
"Je bent de beste van allemaal."
Alexander lacht met het boeket nog voor zijn borst. Henriette spreekt zacht.
"Je ziet er erg gelukkig uit. Gefeliciteerd."
"Dank je, Henriette."
Alexander glimlacht. Henriette streelt even over Alexander's wang. Daarna voelt Robin haar blik en ziet een glimlach op haar gezicht. Hij is onder de indruk van Henriette's reactie, al weet hij niet zeker of ze het nu oprecht meent of zo reageert omdat iedereen naar hen kijkt.
De feestelijke avond wordt afgesloten met een speciale verrassing waar zelfs hij of Sascha niets vanaf weten. Thore leidt iedereen naar buiten en vraagt ze rustig af te wachten. Thore gaat zelf tussen het net getrouwde en het eerstvolgende bruidspaar staan en waarschuwt de twee paren.
"Schrik niet van het geluid straks."
Opeens klinkt een enorme knal, waarmee een indrukwekkend vuurwerk wordt gestart. Ruim twintig minuten lang wordt de hemel verlicht door allerlei kleuren en figuren. Hij en Alexander kijken elkaar aan met blikken van verwondering en geluk, net zoals zijn broer en Astrid. Zwijgend verklaren ze elkaar hun liefde en genieten van het einde van een bijna-perfecte dag voor Sascha en Astrid.
Zaterdag 29 oktober 2011
Johann Strauß - André Rieu - Rosen aus dem Süden
Robin houdt Alexander's hand stevig vast tijdens de plechtigheid, die bijna een uur te laat is begonnen. De bruid en bruidegom zien er stralend uit. Alexander fluistert.
"Je knijpt mijn hand fijn."
"Het spijt me."
Hij kijkt naar zijn glimlachende schat en vervolgens naar Alexander's hand, waarop een afdruk van zijn vingers is te zien. Zijn grip is toch te stevig geweest. Alexander pakt zijn hand en houdt hem tussen zijn handen vast om hem voorzichtig te masseren.
"Ze komen er wel doorheen."
"Ik weet het."
"Sascha heeft een vest gekregen en er zullen geen bloedvlekken te zien zijn. Thore heeft zijn arm erg goed verbonden."
"Daar maak ik me geen zorgen over."
Op hetzelfde moment klinkt door de zaal de vraag of iemand van de aanwezigen bezwaar wil maken tegen het huwelijk. Alexander moet zijn plotselinge spanning hebben gevoeld, hij streelt Robins hand nu met meer druk.
"Ontspan je!"
Alexander gebruikt een kalmerende toon.
"Ik ben ontspannen."
Dat is niet werkelijk waar, maar dat wil hij Alexander niet laten merken. Dit deel van de huwelijksvoltrekking verloopt zonder onderbrekingen. Het paar voor hen zegt 'Ja, ik wil.', hij loopt met de andere getuigen naar voren en allemaal ondertekenen ze de papieren. Het omdoen van de ringen lukt met enige moeite, het bruidspaar heeft last van heftig trillende handen.
Wanneer de Sascha en Astrid elkaar kussen, kan hij pas echt ontspannen en staat op om ze toe te juichen en te applaudiseren. De andere genodigden volgen zijn voorbeeld. Ze zijn nu eindelijk getrouwd en niets of niemand kan meer tussen hen in komen.
Robin slaagt er zelfs in om een aantal keren oprecht en vrolijk te lachen tijdens de eindeloze fotosessie van het bruidspaar en hun directe familie. Alhoewel op onverklaarbare wijze alle neven en nichten Von Andenberg hier ook bij aanwezig waren.
Iedereen geniet van het ontroerende huwelijk, de meesten weten niet wat er eerder is gebeurd. De bruiloft was bijna op een grote catastrofe uitgelopen. Ook Dagmar bijvoorbeeld heeft geen idee van het incident, wanneer ze het bruidspaar spontaan knuffelt.
"Dat was een mooie ceremonie. Jullie twee zijn echt perfect voor elkaar."
"Dank je wel, Dagmar."
Sascha lacht en draait zich een beetje opzij om al te veel lichaamscontact te voorkomen. Astrid geeft blozend antwoord. Ze is niet voorbereid op spontane reacties en verbergt haar schrik achter haar diplomatieke glimlach.
"We zijn blij dat je vandaag bent gekomen."
"Ik wil dit niet missen! Jullie zijn bijna een sprookjespaar, alle geheime ontmoetingen en de romantiek ... jullie zijn echt het bewijs dat liefde alles overwint."
Dagmar giechelt terwijl ze praat en Sascha lacht naar haar. Robin staart vrolijk naar het meisje, die meer dan een goede vriendin is voor hem en Alexander. Hij mist haar. Ze is weliswaar gevoelig voor romantisch drama, maar vooral een verstandige en wijze raadgeefster. Bovendien kan Dagmar Von Heselberger ongelooflijk goed koken. Vergeleken met de culinaire vaardigheden van hem en Alexander, tovert ze in de keuken magisch lekker eten. Alexander heeft hun vriendin stevig omarmd en trekt hem erbij. Henriette slaat het tafereel met verbazing gade. Ze moest eens weten, denkt hij grinnikend en slaat zijn armen om de andere twee heen.
"We zijn zo blij dat je er bent. We hebben je vorige maand gemist...!"
"Ik jullie ook maar ik kon vorige maand geen goedkope vlucht krijgen."
"Misschien moet je toch dichterbij gaan wonen."
"Nog driekwart jaar, jongens. Dan kom ik weer bij jullie wonen, als jullie mij tenminste nog in huis willen. London is maar tijdelijk."
"We willen je eigenlijk eerder terugzien. We willen weer elke week je chocoladetaart en je verhalen."
"Volgende keer. Ik kom volgend jaar regelmatig in Köln, ik heb een aantal vluchten geboekt. Ik zal ze morgen op jullie kalender schrijven, zodat jullie me kunnen afhalen en wegbrengen."
"Robin, zullen we een taxibedrijf beginnen voor Dagmar?"
Samen met Alexander en Dagmar gebruikt Robin de weinige tijd om te lachen, snel bij te praten en de spanning van de laatste tijd van zich af te laten glijden. Haar charmante aanwezigheid laat alle zorgen verdwijnen, ook al in de tijd dat ze in het appartement woonde.
Het gebabbel gaat verder terwijl meer gasten naar het bruidspaar komen om ze te groeten en te feliciteren. De genodigden wandelen als in een optocht langs de bruid en bruidegom, die elke gast beleefd bedanken met een persoonlijk woord. Astrid en Sascha hebben elkaar goed voorbereid op alle gasten.
Hij staat op scherp wanneer een aantal uitbundige dames het echtpaar hartelijk omarmt. In zijn achterhoofd speelt de voortdurende angst dat Sascha's recente verwondingen zichtbaar worden voor alle gasten. Langzaam maar zeker voelt hij zich meer op zijn gemak, maar met zijn haviksblik blijft hij het paar volgen. Slechts een keer komt hij in actie om Sascha te beschermen. Met een dwingende blik houdt hij de pols van een enthousiaste gast vast die te dicht bij Sascha's verwondingen komt. Een 'Auw' ontsnapt aan de gast. Het levert Robin enkele boze blikken van andere gasten op. Sascha protesteert direct.
"Robin ..."
Met zijn hoofd gebiedt hij de gast om hem te volgen en apart met hem te spreken. Wolfgang gehoorzaamt met nauwelijks verborgen ergernis.
"Waar was dat goed voor?"
"Het spijt me als ik je pijn gedaan heb."
Hij maakt zijn excuses terwijl zijn ogen snel opmerken wie er binnen gehoorsafstand staan.
"Sascha is gewond."
"Alweer?"
Henriette's geërgerde toon laat de emmer overlopen, zijn opgekropte zorgen komen aan de oppervlakte. Hij antwoordt met meer woede dan hij eigenlijk wil laten doorschijnen.
"Ja, alweer!"
Robin leidt de twee verder weg van het bruidspaar en op zijn vragende blik komen Alexander en Dagmar erbij staan.
"Sascha heeft vandaag geduelleerd."
"Is dat een grap?"
Wolfgang spert zijn ogen wijd open. Vol ongeloof staart hij naar Robin, die de reactie van de jongen kan begrijpen. Met een glimlach probeert de broer van de bruidegom het rustig uit te leggen.
"Nee, het is helaas geen grap. De ex-verloofde van Astrid, Xavier von Tennbergen, een graaf die minstens twee eeuwen in het verleden leeft, kan niet accepteren dat Astrid heeft gekozen voor Sascha. Sinds het begin van de zomer heeft die gek het op Sascha gemunt. Hij heeft vandaag Sascha uitgedaagd voor een duel."
Hier moet hij moet even stoppen. Hij gelooft zijn eigen woorden nauwelijks. Vooral omdat het werkelijk is gebeurd. Een deel ervan heeft hij zelf gezien toen hij op zoek was naar Sascha en Astrid tegenkwam, hij heeft zelf ingegrepen en de politie gebeld.
"Ze hebben geduelleerd. Sascha had geen keuze en die lul heeft Sascha's arm opengehaald."
Henriette huivert bij zijn woordkeuze terwijl ze nog in de kapel staan. Hij haalt alleen zijn schouders op. Het lukt hem niet het op een andere manier te vertellen. Wolfgang fluistert.
"Oh, mijn God, is hij wel in orde?"
"Hij herstelt wel. Hij wordt beter."
"Wow."
"Is Astrid ook gewond geraakt?"
Hij schudt ontkennend zijn hoofd naar Henriette. Ze is nieuwsgierig maar hij hoort ook bezorgdheid in haar stem.
"Ze heeft wel wat striemen en blauwe plekken en ze is vreselijk geschrokken, maar verder niets."
"We wisten het niet, het spijt ons."
Henriette zucht en hij let beter op zijn woorden voor het vervolg.
"We willen het ook graag stil houden. We willen niet nog meer roddel en achterklap. Die domme Xavier von Tennbergen heeft zijn best gedaan om deze dag te verstoren, om hun huwelijk te verhinderen. Astrid en Sascha willen dit onder geen enkele voorwaarde in de media zien. Ze hebben al genoeg meegemaakt sinds ze samen zijn. Ze verdienen het nu om gelukkig te zijn."
"Natuurlijk."
Henriette fluistert vanachter haar gehandschoende hand voor haar mond. Hij houdt Wolfgang bij zijn schouders vast en masseert hem totdat de jongen weer een vrolijk gezicht laat zien om zich dan nog een keer te verontschuldigen.
"Echt, het spijt me dat ik bijna je pols heb gebroken."
"Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik wilde hem geen pijn doen."
"Dat heb je ook niet."
"Deze ... Xavier heet hij ... ?"
"De politie heeft hem gearresteerd."
"Nee."
Uit zijn ooghoek ziet Robin het groeiende ongeduld van Max.
"Max wacht op jullie. Ga ze nu feliciteren, maar niet te enthousiast."
Tijdens deze woorden wrijft hij over Wolfgang's arm om hem subtiel aan te geven waar Sascha gewond is. Henriette duwt de jongen zachtjes richting Max, tegelijk lacht ze vriendelijk naar de andere gasten en begint direct tegen Max te fluisteren als ze haar wachtende man heeft bereikt.
"Ik had hier geen idee van."
Dagmar fluistert en trekt hem en Alexander nog verder weg bij de andere gasten vandaan. Hij durft Dagmar wel alles te vertellen.
"Ik wist niet eens dat Xavier een schermer is. De politie vertrouwt Xavier's verhaal niet, de man moet stapelgek zijn geworden, hij had ook vuurwapens bij zich en we weten niet of hij alleen is. Ik hoop dat hij nu wel wordt veroordeeld. Ze controleren nu het kasteel en ze hebben Sascha een kogelvrij vest aangetrokken. Kijk verder even goed rond in de zaal, we hebben extra gasten gekregen voor de rest van de dag."
"Jullie hebben ook altijd wat, Robin."
Haar reactie brengt wat ontspanning. Alexander wil snel terug naar de gewone gasten en leidt de aandacht af.
"Het is niet echt wat je verwacht op je trouwdag. Maar het is allemaal voorbij nu. De getuige en ik willen nog wat dansen en eten."
"Maar niet noodzakelijk in die volgorde."
Zijn aanvulling brengt de hartelijke lach weer terug op Dagmar's gezicht. Hij hoopt dat Alexander net zo blij als hijzelf is om Dagmar's stralende lach weer te zien. Ze mengen zich weer onder de gasten. Samen met Alexander moet hij naast het bruidspaar blijven staan om alle felicitaties in ontvangst te nemen.
Korte tijd later gaan alle genodigden en het bruidspaar terug naar het kasteel om te genieten van een royaal feest. In het kasteel kan Robin zich beter ontspannen, wat zijn maag direct laat weten. Robin loopt in een rechte lijn naar het buffet en laat een klein bord vullen met hors d'oeuvre. Het bord is snel weer leeg. Terwijl hij wacht op zijn tweede bord, keert Alexander terug met twee glazen champagne. Zijn schat kijkt hem met een verdachte blik aan. Robin kan alleen schuldbewust het tweede bord voor Alexander houden en hem wat van de kleine hapjes aanbieden.
"Mmm hmm."
Meer laat Alexander niet horen. Alexander trekt een wenkbrauw op om de champagne voor een hapje te ruilen. Dit is een kort moment dat ze zelf kunnen genieten van de dag.
Vanmorgen waren er andere momenten waar ze zelf van konden genieten. Astrid wachtte nerveus op Charlie in de verwachting dat Charlie vandaag haar chauffeuse zou zijn. In plaats van Charlie verschenen twee collega's van Robin in de straat met een witte koets die door twee paarden getrokken werd. Astrid kon van verbijstering niets zeggen. Haar verbazing ging over in een stralend gezicht, waardoor de anderen het gevoel kregen dat de zon opging.
Gelukkig was het een gesloten koets, zodat Astrid niet hoefde te mee luisteren hoe de donkerharige collega's onderweg een typische vrouwenruzie hadden. Astrid dacht nog steeds dat zij met deze koets Sascha van het kasteel zou afhalen, waar hij de afgelopen nacht heeft geslapen. Ze werd al verwacht op het kasteel. Sascha wachtte al op haar.
Aan het begin van de oprijlaan is Robin zelf op de bok gaan zitten en heeft Astrid naar de kapel gebracht. Pas daar ontdekte ze dat de kleine bruiloft in SansFrontière was omgezet in een grote bruiloft op het kasteel. Ze was verrast maar ook erg gelukkig want diep van binnen had ze graag een grote bruiloft gewild met al haar familie, vrienden en kennissen. Nu kon iedereen haar bruiloft meevieren. Ze was zo verbijsterd dat ze minstens een kwartier lang haar houding verloor. Een paar gelukstranen kwamen uit haar ogen, die kon ze niet tegenhouden. Iedereen die in het complot zat, heeft van deze verrassing genoten.
Sinds dit moment is Astrid te emotioneel om iedereen uitbundig te bedanken. Ze is gedwongen te improviseren en heeft alles rond het protocol haastig uitgelegd op de weg van de kapel terug naar het kasteel. Als broer van de bruidegom doet hij zijn best om zijn taken goed uit te voeren. Hij heeft een reeks instructies gekregen hoe Astrid's genodigden uit Gondelsheim te begroeten.
In zijn rol van nieuwe medewerker op het kasteel heeft hij geleerd te glimlachen en beleefd te blijven onder de soms hooghartige houding van de slotbewoners. Sommige Von Andenbergs zijn vrienden maar in hun eigen omgeving kan hun houding soms zonder vooraankondiging veranderen, vooral wanneer er gasten zijn.
Robin krijgt hulp van Thore. De bruid en Thore leren hem in een paar minuten de techniek van het handen schudden. Welke dames krijgen een traditionele handdruk? Wie krijgt een slappe, neerwaartse hand? Welke heren krijgen een stevige handdruk? Alexander volgt hem en imiteert zijn manier van handen schudden terwijl ze zich een weg door de menigte banen op weg naar de banketzaal.
Het formele banket is verplaatst naar een weinig gebruikte zaal in Ellerhorst. Hij kan zich niet herinneren of hij er eerder is geweest. Het is een saaie, formele maaltijd met kleine porties. Hij is tevreden dat hij al eerder meer heeft gegeten dan het protocol toestaat. Af en toe wisselt hij een vrolijke blik met Wolfgang die met de Kaisers veel verder weg aan een tafel in de hoek van de zaal zit.
Tijdens de maaltijd wordt hij bediend door Thore. Op deze dag zijn de rollen omgedraaid. Thore besteedt wel extra aandacht aan zijn nieuwe personeelslid. De twee hebben een goede verstandhouding opgebouwd zoals Alexander tevreden opmerkt.
De formaliteiten gaan verder tot het moment om te dansen aanbreekt. Hij en Alexander kijkend stralend hoe het bruidspaar begint met de openingswals en ondertussen de gasten gelukkig aankijken. Alleen Dagmar, Alexander en hijzelf zien de opluchting in de ogen van het paar.
Bij de volgende dans trekt Alexander hem de dansvloer op. Dit is nieuw voor hem. Ze dansen normaal alleen samen als ze uitgaan. Hij detecteert wel wat licht gemompel onder de gasten, maar misschien bedoelen ze Freya en Carmen die naast hen dansen. Vandaag kan het hem niets schelen. Hij geniet van deze kans om met Alexander te dansen, vooral op deze manier. Hij wil niets van hun eigen romantiek en het geluk van zijn broer en schoonzus missen.
De rest van de avond komt hij nauwelijks van de dansvloer. Als getuige en broer van de bruidegom is hij een gewilde danspartner. De dames Von Andenberg wisselen elkaar snel af, voordat ze zich op de breedgeschouderde extra gasten van de dag storten. Tussendoor danst hij een wals of drie met Dagmar. Ook Charlie en Henriette glijden in zijn armen over de dansvloer. Met Freya en Carmen kan hij meer ontspannen over de dansvloer zweven. In zijn armen vertellen ze hem over hun aanstaande wereldreis, volgende week vertrekken ze al. De dans met Astrid maakt indruk op hem. Zolang hij haar kent, weet hij dat ze een gracieuze dame is, maar op de dansvloer is ze in haar element. Op slag dringt tot hem door waarom zijn broer tot ver over zijn oren juist op deze dame verliefd is geworden en intens van haar houdt.
Wanneer Alexander hem weer opeist na zijn dans met Astrid, kijkt Alexander hem met compleet verdwaasde ogen aan. Heeft hij de verleidelijke charme van Astrid overgenomen? Hij kan Alexander alleen nog met een intens romantische blik aankijken, terwijl ze over de dansvloer in een vierkwartsmaat rondzweven.
"Ik hou jou, meneer Krone."
"Ik hou nog meer van jou, meneer Kaiser. Heb ik je al bedankt voor alles wat je de afgelopen maand voor ons hebt gedaan?"
Hij buigt zich naar Alexander en geeft hem een warme kus. Alexander reageert met een verbaasde blik.
"Dat spreekt toch vanzelf!"
"Neem het compliment nu gewoon aan."
"Dank je."
Alexander zegt het met een speelse blik in zijn ogen. Ze kussen elkaar opnieuw en de menigte begint te klappen. Hij opent zijn ogen en realiseert zich dat de muziek is opgehouden. Gelukkig klappen ze niet voor ons, denkt hij, dat zou gênant zijn.
"Mogen wij?"
Hij draait zich om en ziet Dagmar en Wolfgang.
"Wie wil met wie dansen?"
Hij vraagt eigenlijk naar de bekende weg. Wolfgang wijst naar hem.
"Ik heb je nauwelijks gezien vandaag, dus ik wil nu een moment met jou."
"Dat klinkt een beetje dubbel."
Dagmar reageert alert terwijl ze Alexander bij zijn hand vastpakt. Zijn ogen veranderen in spleetjes om haar met gespeelde spot aan te kijken. Ze geeft hem een goed geoefende honende blik terug. De muziek begint weer te spelen. Dagmar en Alexander vinden vanzelf hun weg over de dansvloer. Hij begint onhandig met Wolfgang te dansen. De jongen is een betere danser dan hij verwacht.
"Wil je niet achteruit leiden, Robin? Ik leid deze dans."
"Ik heb geen idee waar je het over hebt."
Wolfgang fluistert.
"Ik stap vooruit en jij stapt achteruit. Volg mijn bewegingen."
"Wanneer heb je dit geleerd?"
"Eerder dan jij, denk ik. Als je bij mevrouw Kaiser woont, dan traint ze je voor dit soort dingen."
"Krijgen we een uitnodiging voor je balletvoorstelling?"
Ze lachen alletwee.
"Wat voor soort man denk je dat ik ben?"
"Afhankelijk van wat je draagt tijdens je première."
De jongens glimlachen terwijl ze iets minder elegant hun weg over de dansvloer vervolgen. Zodra deze wals voorbij is, staat Thore in de zaaldeur. Hij trekt de aandacht met een kleine gong en vraagt de ongetrouwde dames mee te komen naar de hal. Robin gaat samen met Wolfgang naar Alexander, Max en Henriette die onderaan de grote trap staan en kijkt naar een groep ongetrouwde dames, die allemaal de beste plek in het midden van de hal proberen te bezetten.
"Ik wist niet dat we ook vandaag een boeket zien vliegen."
Wolfgang fluistert en Max wijst naar de vele vrijgezellen in de hal.
"Het is een oude traditie. Ze willen allemaal de eerstvolgende zijn om te trouwen."
"Een ouderwetse traditie, als je het mij vraagt."
Tijdens zijn aanvulling op Max' uitleg draait hij zich om naar Alexander om een grap over een paar meiden te maken, maar zijn vriend staat er niet meer.
"Oh, mijn God."
Henriette's stem klinkt alsof ze op een begrafenis spreekt. Wolfgang giechelt.
"Dat is geweldig."
Met verbazing bekijkt Robin Henriette, die Wolfgang beteugelt. Alexander staat tussen de meiden naast Freya en Carmen, zijn vriend is net zo enthousiast als de rest.
"Ik kan niet geloven dat hij dit doet."
Henriette kreunt en Max antwoordt met een mix van schaamte en plezier.
"Henny, laat hem met rust."
"Dit is een traditie voor dames."
Ze fluistert. In eerste instantie is hij meer dan verlegen en verbaasd over Alexander's actie. Hij richt zich op Henriette, maar zorgt ervoor dat Max hem ook hoort.
"Alexander heeft heel veel gedaan voor mijn familie in de afgelopen maand. Hij heeft hard gewerkt. Hij is echt toe aan iets leuks voor zichzelf."
"Maar ..."
Max laat Henriette niet uitspreken en kijkt hem bedeesd aan.
"Tradities veranderen, Henny. Alexander wil uiteraard dat boeket met een reden."
Zijn ogen gaan verder open als hij zich realiseert wat Max net heeft gezegd. Het geluid van de jonge meiden vult de hal. Hij kijkt omhoog, bovenaan de trap werpt Astrid haar bruidsboeket elegant door de hal. Het tuimelt door de lucht. Met gesloten ogen hoort hij een groot gejuich en wil eigenlijk niet weten wat er gebeurt. Wolfgang lacht zo uitbundig, dat hij het wel weet. Iemand, waarschijnlijk Max, geeft hem een hartelijk klap op zijn schouder.
"Gefeliciteerd ... zoon."
Alexander's vader lacht sinister. Robin kan weer glimlachen. Hij feliciteert een uitbundige Alexander en negeert de jaloerse blikken van enkele meiden uit de groep vrijgezellen. Hun trouwplannen zijn voor een dag gedwarsboomd door zijn schat.
"Alexander, mijn nieuwe zwager."
Op haar weg naar beneden zingt Astrid en omhelst ze het paar.
"Je bent de beste van allemaal."
Alexander lacht met het boeket nog voor zijn borst. Henriette spreekt zacht.
"Je ziet er erg gelukkig uit. Gefeliciteerd."
"Dank je, Henriette."
Alexander glimlacht. Henriette streelt even over Alexander's wang. Daarna voelt Robin haar blik en ziet een glimlach op haar gezicht. Hij is onder de indruk van Henriette's reactie, al weet hij niet zeker of ze het nu oprecht meent of zo reageert omdat iedereen naar hen kijkt.
De feestelijke avond wordt afgesloten met een speciale verrassing waar zelfs hij of Sascha niets vanaf weten. Thore leidt iedereen naar buiten en vraagt ze rustig af te wachten. Thore gaat zelf tussen het net getrouwde en het eerstvolgende bruidspaar staan en waarschuwt de twee paren.
"Schrik niet van het geluid straks."
Opeens klinkt een enorme knal, waarmee een indrukwekkend vuurwerk wordt gestart. Ruim twintig minuten lang wordt de hemel verlicht door allerlei kleuren en figuren. Hij en Alexander kijken elkaar aan met blikken van verwondering en geluk, net zoals zijn broer en Astrid. Zwijgend verklaren ze elkaar hun liefde en genieten van het einde van een bijna-perfecte dag voor Sascha en Astrid.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
31
Donderdag 24 november 2011
Alexis Jordan - Happiness (Dave Aude Club Remix)
Wolfgang is tevreden over de gang van zaken de laatste tijd. Met elke nieuwe dag voelt hij zich minder alleen op de wereld. Het is bijna elf maanden geleden dat de Kaisers hem in hun huis hebben opgenomen. De gebeurtenissen van de laatste paar maanden hebben hem echt geholpen zijn onzekerheden, waar hij zelf jaren onder heeft geleden, te overwinnen. Het echtpaar heeft hem een langer een huis gegeven dan elk ander gezin waar hij tot nu toe te gast is geweest.
Langzaam maar zeker is hun wankele relatie tot bloei gekomen. In het begin schreef hij hun aanbod toe aan overcompensatie. Ze hebben een 'fatsoenlijke kast met kleren' voor hem gekocht zoals mevrouw Kaiser het aanvankelijk omschreef. Tegenwoordig zijn het gewoon zijn kleren. Hij schaamt zich nu een beetje voor de manier waarop hij hun vrijgevigheid heeft gebruikt door elke keer iets meer te vragen in de wetenschap dat ze het ook voor hem zouden kopen. Het is verleidelijk eenvoudig om de sympathie van het echtpaar te bespelen.
De zomervakantie heeft hij grotendeels doorgebracht in het vakantiehuis van het echtpaar, om bij zijn terugkomst te ontdekken dat zijn moeder ondertussen was overleden. Het zal rond deze tijd geweest zijn dat zijn respect voor het echtpaar begint toe te nemen. Ze zijn meer dan alleen een welgesteld echtpaar. Tijdens de week na hun thuiskomst hebben zij hem aangeboden een grafsteen op het graf van zijn moeder te plaatsen. Vooral meneer Kaiser lijkt zijn emotionele behoeftes te begrijpen. In dezelfde dagen lijkt mevrouw Kaiser meer een tweede moeder te worden. Ze heeft geleerd om 'alsjeblieft' en 'dank je wel' vriendelijker, minder bruusk uit te spreken.
Hij realiseert zich pas nu dat het oude stel in die week meer voor hem heeft gedaan dan hij zelf heeft verwacht. Ze hebben hem en zijn emoties in die week alleen gesteund zonder te vragen of te klagen. Het is waar dat meneer Kaiser een boekenkastje voor hem heeft gekocht. Maar Wolfgang is direct langs de dure exemplaren naar een eenvoudige, goedkope en handgemaakte boekenkast gewandeld. Ook de marmeren grafsteen die hij heeft uitgezocht voor zijn moeder is eenvoudig en zeker niet de duurste.
Achteraf gezien heeft hij zonder er bij na te denken gekozen voor vormen die het beste weergeven wie zijn moeder was. Gabriele Ewers was een dame met weinig eigen geld, maar ze hield van schoonheid in eenvoud. Haar aanvankelijk geheime drankgebruik vertelt misschien iets over haar ontevredenheid over haar leven, maar ze heeft altijd van haar zoon gehouden en geprobeerd hem alles te geven.
De laatste bezittingen van zijn moeder komen in dezelfde week aan in het huis van het echtpaar. Hij kan zich niet meer precies herinneren wanneer, hij weet alleen dat de mysterieuze kartonnen doos een soort van katalysator blijkt te zijn. De inhoud lijkt zijn leven voorgoed te veranderen en in elk geval zijn verwachtingen positief te beïnvloeden.
Mevrouw Kaiser heeft uit de doos een envelop met zijn documenten gehaald. Ze begint een zoektocht naar zijn echte familie. Hij vraagt zich af hoe ze werkelijk bij de familie Krone in Köln is uitgekomen, hij moet het haar nog eens vragen als ze in een goed humeur is. Ze is in elk geval razendsnel te werk gegaan of het lot is hen gunstig gezind.
De uitkomst van het bloedonderzoek is een grote tegenslag maar misschien komen de resultaten van het DNA-onderzoek binnenkort. Het is vervelend dat Robin's monster is zoekgeraakt, het wachten zal nog langer duren. Het idee dat de eerste vermoedens juist zijn groeit bij elk contact met een van de gebroeders Krone in Köln. Zijn angst voor een negatieve uitkomst van het DNA-onderzoek wordt bij elk contact kleiner. Hij is blij dat zij hem hebben opgenomen in hun leven en gelooft in de belofte van Alexander en Robin, die de basketballer en zijn vriend tijdens zijn eerste dagen in Köln hebben gedaan. Hij voelt zich echt geaccepteerd door de twee vrienden. Zelfs het contact met Sascha en Astrid groeit. Die relatie heeft hij onbewust zelf een duw gegeven met zijn ziekenbezoek aan Sascha. De ongevraagde uitnodiging voor de bruiloft geeft hem weer een trots gevoel.
Apart genoeg valt hem nu op dat alle veranderingen in het laatste jaar in gang gezet zijn door anderen. Het zijn allemaal acties van mensen die niet altijd aan zichzelf denken, die doen wat ze goed vinden om te doen, gewoon omdat ze het nodig vinden. Na de bruiloft, op de terugweg naar Lingen, krijgt hij een idee om Sascha en Astrid een beter geschenk, een geschenk met meer betekenis te geven dan wat ze op het kasteel hebben overhandigd. Aarzelend begint hij te praten.
"Ik zit te denken ... Ik hoorde Freya en Carmen praten op de bruiloft."
Na een lange pauze reageert mevrouw Kaiser.
"Wat zeiden ze?"
Hij durft nu verder te praten.
"Sascha en Astrid gaan niet op huwelijksreis omdat ze al hun geld hebben uitgegeven aan de bruiloft."
Hij merkt dat mevrouw en meneer Kaiser even naar elkaar kijken, het maakt hem onzeker.
"Ik wil niet voorstellen dat jullie een bijdrage geven voor een reis of zoiets, maar ik wil wel iets leuks doen voor hen als bedankje."
"Waar denk je aan, zoon?"
Meneer Kaiser spreekt hem steeds vaker aan met dat woord. Wolfgang vindt het ergens lief maar voelt zich er een beetje ongemakkelijk onder. Zijn verzorger komt dichterbij hem dan hij eigenlijk prettig vindt. Tot zijn eigen ergernis heeft hij nu moeite om de goede woorden te vinden.
"Waar ik aan denk ... misschien, als we ... excuses, ik bedoel jullie ... Zouden jullie het goed vinden wanneer ze jullie vakantiehuis bij het meer kunnen gebruiken voor een soort van huwelijksreis? Het kost niets wanneer ze daar verblijven of niet vreselijk veel, denk ik. Ze zijn dan toch een tijdje weg en het is een mooi huis. Het weer is niet zo slecht de laatste tijd, erg koud zal het er niet zijn."
Wolfgang valt stil want hij heeft het gevoel dat hij zijn idee te enthousiast verkoopt aan het sceptische paar. Ze zitten zwijgend voorin de auto. Hun reactie op zijn idee kan hij niet goed peilen omdat hij alleen de achterkant van hun hoofden kan zien.
"Is het verstandig voor Sascha om hout te hakken voor de open haard? Hij is net uit het ziekenhuis en met zijn nieuwe verwonding? Ik geloof niet dat Astrid goed met een bijl om kan gaan."
Mevrouw Kaiser's antwoord is verstandig en hij begint spijt te krijgen van zijn idee.
"Ik denk dat ze het eens moet leren. Net als jij, Henny."
De grap van meneer Kaiser maakt hem weer vrolijker.
"Ik zal leren om hout te hakken wanneer jij leert hoe je moet koken."
Hij moet hierom lachen, even later gevolgd door het vriendelijke echtpaar. Het is ongewoon om mevrouw Kaiser te horen lachen, maar hij vindt het een prettig geluid. De rest van de reis naar huis verloopt vrolijk. Hij kan zonder twijfel zeggen dat deze reis naar Köln veruit de beste is van de drie tot nu toe. Misschien wordt het weer leuk om te reizen.
"Het is zo vreemd om hier te zijn."
Peter haalt hem uit zijn mijmeringen. Wolfgang weet nog dat ze uit school zijn vertrokken en nu zijn ze al bij de Kaisers. Hoe lang heeft hij Peter wel niet bij de voordeur laten staan? Te lang in elk geval, want Peter kijkt erg zenuwachtig. Ze lopen door naar de woonkamer. Peter strijkt nerveus met zijn vingers door zijn rode haren, alsof zijn vriend probeert ze te kammen. Tegelijk kijkt Peter onrustig rond in de mevrouw Kaiser's overcompleet ingerichte woonkamer. Hij wil zijn klasgenoot aanmoedigen.
"Zet gewoon je spullen neer. Het is niet alsof je niet hier eerder geweest."
Dit nieuwe bezoek is op verschillende manieren een soort van weerzien. Ze gaan aan tafel zitten en hij buigt zich even voorover om door het rode haar van zijn vriend te woelen. Peter kijkt hem verbaasd aan.
"Wat is er met je aan de hand?"
"Ik heb een goed humeur."
"Je bent anders dan anders ... vreemd."
Mevrouw Kaiser verschijnt in de kamerdeur.
"Wolfgang, ga jij je klasgenoot nog vragen of hij wat wil drinken?"
Wolfgang reageert met de ongemakkelijke, bescheiden glimlach zoals mevrouw Kaiser van hem verwacht. Tegelijk kijkt hij naar Peter, die verstijfd van angst bevroren op zijn stoel zit.
"Wil je wat warme chocolademelk, Peter?"
"Ja, alsjeblieft."
Zijn klasgenoot kan alleen fluisteren. Hij glimlacht, nu oprecht en staat op uit zijn stoel. Zoals altijd denkt hij eraan om zijn computer af te sluiten, zodat nieuwsgierige ogen geen vragen gaan stellen.
"Wil je ook, mevrouw Kaiser?"
"Dat zou erg fijn zijn, dank je."
Wolfgang glipt door de deur naar de keuken en sluit hem achter zich, zodat hij aan de deur kan luisteren naar eventuele waarschuwingen of misstanden, die ze tegen zijn vriend zou vertellen.
"Bedankt dat ik mocht komen om met Wolfgang huiswerk te maken."
"Hij wil het beter doen op school en ik heb gehoord dat je hele goede cijfers haalt."
"Ze zijn in orde, denk ik."
"Je moeder zegt dat je bij de beste van je klas hoort."
"Je ... je hebt met mijn moeder gesproken?"
Wolfgang wordt direct overvallen door angst.
"Ja, dat heb ik, Peter. Ik heb in het verleden enkele verkeerde dingen gezegd en mij verontschuldigd bij je moeder. Over sommige zaken denk ik nog steeds hetzelfde, maar daar hebben we het vandaag niet over. Je bent hier voor je huiswerk en om Wolfgang te helpen zijn cijfers te verbeteren."
"Ja ... ja, mevrouw Kaiser."
Hij glimlacht bij de naam. Hij heeft Peter het twee-woorden-systeem van mevrouw Kaiser uitgelegd en Peter doet zijn best ... voor hem. Tegelijk wil hij niet te lang bij de deur blijven. De koningin van de keuken weet precies hoe lang het duurt om chocolademelk te maken. Wanneer hij er te lang over doet, dan weet ze dat hij heeft afgeluisterd. Korte tijd later komt hji terug met drie bekers warme chocolademelk. Mevrouw Kaiser heeft een onverwacht vriendelijke gezichtsuitdrukking.
"Dank je, ik laat jullie aan je huiswerk."
De jongens drinken langzaam hun chocolademelk. Geen van beiden wil iets zeggen over mevrouw Kaiser's andere manier van omgaan met Peter. Dit is de eerste keer dat Peter weer welkom is sinds ze in zijn kamer zijn betrapt. Helaas zijn de regels erg strikt. Peter mag alleen naar binnen wanneer mevrouw of meneer Kaiser thuis zijn en ze mogen niet alleen zijn. Hij ziet het als een goede start. Later zullen ze vast wel samen mogen zijn, ook achter gesloten deuren. Bovendien hebben ze het huis van de Kaisers niet nodig om te doen wat ze samen willen doen, dat kan ook bij Karl en Marlene, de ouders van Peter. De jongens gaan rustig verder met hun huiswerk totdat hij een bericht ontvangt. Hij opent het scherm en leest het korte bericht.
"Wat is er mis?"
"Niets. Een kleine verandering van de plannen, meer niet."
Peter steekt zijn arm uit om Wolfgang's hand vast te houden nadat zijn gezicht wat zorgen laat zien. Blijkbaar is Wolfgang deze dagen niet goed in het verbergen van zijn teleurstelling.
"Met wie heb je plannen gemaakt?"
"Mijn broer."
Donderdag 24 november 2011
Alexis Jordan - Happiness (Dave Aude Club Remix)
Wolfgang is tevreden over de gang van zaken de laatste tijd. Met elke nieuwe dag voelt hij zich minder alleen op de wereld. Het is bijna elf maanden geleden dat de Kaisers hem in hun huis hebben opgenomen. De gebeurtenissen van de laatste paar maanden hebben hem echt geholpen zijn onzekerheden, waar hij zelf jaren onder heeft geleden, te overwinnen. Het echtpaar heeft hem een langer een huis gegeven dan elk ander gezin waar hij tot nu toe te gast is geweest.
Langzaam maar zeker is hun wankele relatie tot bloei gekomen. In het begin schreef hij hun aanbod toe aan overcompensatie. Ze hebben een 'fatsoenlijke kast met kleren' voor hem gekocht zoals mevrouw Kaiser het aanvankelijk omschreef. Tegenwoordig zijn het gewoon zijn kleren. Hij schaamt zich nu een beetje voor de manier waarop hij hun vrijgevigheid heeft gebruikt door elke keer iets meer te vragen in de wetenschap dat ze het ook voor hem zouden kopen. Het is verleidelijk eenvoudig om de sympathie van het echtpaar te bespelen.
De zomervakantie heeft hij grotendeels doorgebracht in het vakantiehuis van het echtpaar, om bij zijn terugkomst te ontdekken dat zijn moeder ondertussen was overleden. Het zal rond deze tijd geweest zijn dat zijn respect voor het echtpaar begint toe te nemen. Ze zijn meer dan alleen een welgesteld echtpaar. Tijdens de week na hun thuiskomst hebben zij hem aangeboden een grafsteen op het graf van zijn moeder te plaatsen. Vooral meneer Kaiser lijkt zijn emotionele behoeftes te begrijpen. In dezelfde dagen lijkt mevrouw Kaiser meer een tweede moeder te worden. Ze heeft geleerd om 'alsjeblieft' en 'dank je wel' vriendelijker, minder bruusk uit te spreken.
Hij realiseert zich pas nu dat het oude stel in die week meer voor hem heeft gedaan dan hij zelf heeft verwacht. Ze hebben hem en zijn emoties in die week alleen gesteund zonder te vragen of te klagen. Het is waar dat meneer Kaiser een boekenkastje voor hem heeft gekocht. Maar Wolfgang is direct langs de dure exemplaren naar een eenvoudige, goedkope en handgemaakte boekenkast gewandeld. Ook de marmeren grafsteen die hij heeft uitgezocht voor zijn moeder is eenvoudig en zeker niet de duurste.
Achteraf gezien heeft hij zonder er bij na te denken gekozen voor vormen die het beste weergeven wie zijn moeder was. Gabriele Ewers was een dame met weinig eigen geld, maar ze hield van schoonheid in eenvoud. Haar aanvankelijk geheime drankgebruik vertelt misschien iets over haar ontevredenheid over haar leven, maar ze heeft altijd van haar zoon gehouden en geprobeerd hem alles te geven.
De laatste bezittingen van zijn moeder komen in dezelfde week aan in het huis van het echtpaar. Hij kan zich niet meer precies herinneren wanneer, hij weet alleen dat de mysterieuze kartonnen doos een soort van katalysator blijkt te zijn. De inhoud lijkt zijn leven voorgoed te veranderen en in elk geval zijn verwachtingen positief te beïnvloeden.
Mevrouw Kaiser heeft uit de doos een envelop met zijn documenten gehaald. Ze begint een zoektocht naar zijn echte familie. Hij vraagt zich af hoe ze werkelijk bij de familie Krone in Köln is uitgekomen, hij moet het haar nog eens vragen als ze in een goed humeur is. Ze is in elk geval razendsnel te werk gegaan of het lot is hen gunstig gezind.
De uitkomst van het bloedonderzoek is een grote tegenslag maar misschien komen de resultaten van het DNA-onderzoek binnenkort. Het is vervelend dat Robin's monster is zoekgeraakt, het wachten zal nog langer duren. Het idee dat de eerste vermoedens juist zijn groeit bij elk contact met een van de gebroeders Krone in Köln. Zijn angst voor een negatieve uitkomst van het DNA-onderzoek wordt bij elk contact kleiner. Hij is blij dat zij hem hebben opgenomen in hun leven en gelooft in de belofte van Alexander en Robin, die de basketballer en zijn vriend tijdens zijn eerste dagen in Köln hebben gedaan. Hij voelt zich echt geaccepteerd door de twee vrienden. Zelfs het contact met Sascha en Astrid groeit. Die relatie heeft hij onbewust zelf een duw gegeven met zijn ziekenbezoek aan Sascha. De ongevraagde uitnodiging voor de bruiloft geeft hem weer een trots gevoel.
Apart genoeg valt hem nu op dat alle veranderingen in het laatste jaar in gang gezet zijn door anderen. Het zijn allemaal acties van mensen die niet altijd aan zichzelf denken, die doen wat ze goed vinden om te doen, gewoon omdat ze het nodig vinden. Na de bruiloft, op de terugweg naar Lingen, krijgt hij een idee om Sascha en Astrid een beter geschenk, een geschenk met meer betekenis te geven dan wat ze op het kasteel hebben overhandigd. Aarzelend begint hij te praten.
"Ik zit te denken ... Ik hoorde Freya en Carmen praten op de bruiloft."
Na een lange pauze reageert mevrouw Kaiser.
"Wat zeiden ze?"
Hij durft nu verder te praten.
"Sascha en Astrid gaan niet op huwelijksreis omdat ze al hun geld hebben uitgegeven aan de bruiloft."
Hij merkt dat mevrouw en meneer Kaiser even naar elkaar kijken, het maakt hem onzeker.
"Ik wil niet voorstellen dat jullie een bijdrage geven voor een reis of zoiets, maar ik wil wel iets leuks doen voor hen als bedankje."
"Waar denk je aan, zoon?"
Meneer Kaiser spreekt hem steeds vaker aan met dat woord. Wolfgang vindt het ergens lief maar voelt zich er een beetje ongemakkelijk onder. Zijn verzorger komt dichterbij hem dan hij eigenlijk prettig vindt. Tot zijn eigen ergernis heeft hij nu moeite om de goede woorden te vinden.
"Waar ik aan denk ... misschien, als we ... excuses, ik bedoel jullie ... Zouden jullie het goed vinden wanneer ze jullie vakantiehuis bij het meer kunnen gebruiken voor een soort van huwelijksreis? Het kost niets wanneer ze daar verblijven of niet vreselijk veel, denk ik. Ze zijn dan toch een tijdje weg en het is een mooi huis. Het weer is niet zo slecht de laatste tijd, erg koud zal het er niet zijn."
Wolfgang valt stil want hij heeft het gevoel dat hij zijn idee te enthousiast verkoopt aan het sceptische paar. Ze zitten zwijgend voorin de auto. Hun reactie op zijn idee kan hij niet goed peilen omdat hij alleen de achterkant van hun hoofden kan zien.
"Is het verstandig voor Sascha om hout te hakken voor de open haard? Hij is net uit het ziekenhuis en met zijn nieuwe verwonding? Ik geloof niet dat Astrid goed met een bijl om kan gaan."
Mevrouw Kaiser's antwoord is verstandig en hij begint spijt te krijgen van zijn idee.
"Ik denk dat ze het eens moet leren. Net als jij, Henny."
De grap van meneer Kaiser maakt hem weer vrolijker.
"Ik zal leren om hout te hakken wanneer jij leert hoe je moet koken."
Hij moet hierom lachen, even later gevolgd door het vriendelijke echtpaar. Het is ongewoon om mevrouw Kaiser te horen lachen, maar hij vindt het een prettig geluid. De rest van de reis naar huis verloopt vrolijk. Hij kan zonder twijfel zeggen dat deze reis naar Köln veruit de beste is van de drie tot nu toe. Misschien wordt het weer leuk om te reizen.
"Het is zo vreemd om hier te zijn."
Peter haalt hem uit zijn mijmeringen. Wolfgang weet nog dat ze uit school zijn vertrokken en nu zijn ze al bij de Kaisers. Hoe lang heeft hij Peter wel niet bij de voordeur laten staan? Te lang in elk geval, want Peter kijkt erg zenuwachtig. Ze lopen door naar de woonkamer. Peter strijkt nerveus met zijn vingers door zijn rode haren, alsof zijn vriend probeert ze te kammen. Tegelijk kijkt Peter onrustig rond in de mevrouw Kaiser's overcompleet ingerichte woonkamer. Hij wil zijn klasgenoot aanmoedigen.
"Zet gewoon je spullen neer. Het is niet alsof je niet hier eerder geweest."
Dit nieuwe bezoek is op verschillende manieren een soort van weerzien. Ze gaan aan tafel zitten en hij buigt zich even voorover om door het rode haar van zijn vriend te woelen. Peter kijkt hem verbaasd aan.
"Wat is er met je aan de hand?"
"Ik heb een goed humeur."
"Je bent anders dan anders ... vreemd."
Mevrouw Kaiser verschijnt in de kamerdeur.
"Wolfgang, ga jij je klasgenoot nog vragen of hij wat wil drinken?"
Wolfgang reageert met de ongemakkelijke, bescheiden glimlach zoals mevrouw Kaiser van hem verwacht. Tegelijk kijkt hij naar Peter, die verstijfd van angst bevroren op zijn stoel zit.
"Wil je wat warme chocolademelk, Peter?"
"Ja, alsjeblieft."
Zijn klasgenoot kan alleen fluisteren. Hij glimlacht, nu oprecht en staat op uit zijn stoel. Zoals altijd denkt hij eraan om zijn computer af te sluiten, zodat nieuwsgierige ogen geen vragen gaan stellen.
"Wil je ook, mevrouw Kaiser?"
"Dat zou erg fijn zijn, dank je."
Wolfgang glipt door de deur naar de keuken en sluit hem achter zich, zodat hij aan de deur kan luisteren naar eventuele waarschuwingen of misstanden, die ze tegen zijn vriend zou vertellen.
"Bedankt dat ik mocht komen om met Wolfgang huiswerk te maken."
"Hij wil het beter doen op school en ik heb gehoord dat je hele goede cijfers haalt."
"Ze zijn in orde, denk ik."
"Je moeder zegt dat je bij de beste van je klas hoort."
"Je ... je hebt met mijn moeder gesproken?"
Wolfgang wordt direct overvallen door angst.
"Ja, dat heb ik, Peter. Ik heb in het verleden enkele verkeerde dingen gezegd en mij verontschuldigd bij je moeder. Over sommige zaken denk ik nog steeds hetzelfde, maar daar hebben we het vandaag niet over. Je bent hier voor je huiswerk en om Wolfgang te helpen zijn cijfers te verbeteren."
"Ja ... ja, mevrouw Kaiser."
Hij glimlacht bij de naam. Hij heeft Peter het twee-woorden-systeem van mevrouw Kaiser uitgelegd en Peter doet zijn best ... voor hem. Tegelijk wil hij niet te lang bij de deur blijven. De koningin van de keuken weet precies hoe lang het duurt om chocolademelk te maken. Wanneer hij er te lang over doet, dan weet ze dat hij heeft afgeluisterd. Korte tijd later komt hji terug met drie bekers warme chocolademelk. Mevrouw Kaiser heeft een onverwacht vriendelijke gezichtsuitdrukking.
"Dank je, ik laat jullie aan je huiswerk."
De jongens drinken langzaam hun chocolademelk. Geen van beiden wil iets zeggen over mevrouw Kaiser's andere manier van omgaan met Peter. Dit is de eerste keer dat Peter weer welkom is sinds ze in zijn kamer zijn betrapt. Helaas zijn de regels erg strikt. Peter mag alleen naar binnen wanneer mevrouw of meneer Kaiser thuis zijn en ze mogen niet alleen zijn. Hij ziet het als een goede start. Later zullen ze vast wel samen mogen zijn, ook achter gesloten deuren. Bovendien hebben ze het huis van de Kaisers niet nodig om te doen wat ze samen willen doen, dat kan ook bij Karl en Marlene, de ouders van Peter. De jongens gaan rustig verder met hun huiswerk totdat hij een bericht ontvangt. Hij opent het scherm en leest het korte bericht.
"Wat is er mis?"
"Niets. Een kleine verandering van de plannen, meer niet."
Peter steekt zijn arm uit om Wolfgang's hand vast te houden nadat zijn gezicht wat zorgen laat zien. Blijkbaar is Wolfgang deze dagen niet goed in het verbergen van zijn teleurstelling.
"Met wie heb je plannen gemaakt?"
"Mijn broer."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
32
Donderdag 24 november 2011
John Mayer - Heartbreak Warfare (Uncensored)
De middagzon schijnt fel door de ramen. In deze tijd van het jaar komt de zon ver de kamer in. De slaperige man pakt een kussen en legt hem op zijn hoofd in de hoop het zonlicht te ontwijken. Zich omdraaien in het bed helpt niet. Hij is wakker en heeft geen zin om op te staan en de gordijnen dicht te trekken. Het is niet zijn gewoonte om 's middags te slapen. Hij is bijna altijd aan het werk. Ook op zijn vrije dagen denkt hij er niet om 's middags een uur te slapen. Een siësta maakt normaal geen deel uit van zijn dagritme.
Vandaag is anders dan anders. Hij draait zich telkens weer om in zijn bed. Onrustig gooit hij het kussen van zijn hoofd en verwenst zichzelf. Hij bekijkt de computer naast zich om te zien of hij hem per ongeluk heeft beschadigd met al zijn bewegingen in bed. Hij staart er even naar nadat hij zich heeft gerealiseerd dat het apparaat nog heel is. De computer werkt normaal, wat hij van zichzelf niet kan zeggen. Zijn eerdere bericht heeft hij nog niet verzonden. Hij kijkt opnieuw naar de tekst en gooit hem weg, ontevreden als hij is over de gekozen woorden en de koude toon. Uiteindelijk gaat hij rechtop in bed zitten en legt wat kussens achter zich om tegenaan te leunen. Hij pakt de computer, legt hem op zijn opgetrokken benen en fluistert tegen zichzelf.
"Geen antwoord. Waarom verbaast me dat niet?"
Het bericht naar Wolfgang voor zijn middagdutje heeft een zakelijke toon. Alexander kan veel beter mensen schriftelijk afwijzen. Zijn schat heeft vroeger vaak met vreemden op chatsites gecommuniceerd en weet hoe vriendelijk 'nee' te zeggen wanneer ze meer willen dan Alexander wil. Hij vindt het prettiger om direct te zijn zonder tijd te verspillen aan subtiele woorden.
Nu heeft hij spijt van zijn korte bericht aan Wolfgang. Willen ze over een paar weken een weekend een huisje huren? Normaal zou hij alles laten vallen en direct inpakken. Hij houdt van het buitenleven en pakt elke kans om aan het drukke stadsleven te ontsnappen. Deze keer kan hij geen 'ja' zeggen zonder de jongen teleur te stellen over plannen die meer dan een week vooruit gaan. Het leven is de laatste maanden zo ingewikkeld dat hij zelden iets plant buiten zijn werk of zonder Alexander.
Sinds het ongeluk van Sascha en Astrid leven ze van dag tot dag. Na de bruiloft van zijn broer proberen ze hun gewone routine weer op te pakken. Hij wil nu er voor Alexander zijn. Alexander heeft hem de laatste maanden overeind gehouden. Alexander heeft het zwaar. Hij doet wat hij kan om te helpen maar Alexander heeft tot nu toe de rol van verzorger op zich genomen in hun relatie. Dat doet hij nog steeds.
Al maandenlang brandt de spreekwoordelijke kaars van beide jongens sneller. Alexander's vlam is bijna gedoofd, zijn vlam volgt die van Alexander. Dat is op zich niet verwonderlijk nu Sascha en Astrid langer weg zijn. Alexander houdt SansFrontière nu alleen overeind. Met alle andere zaken erbij kan hij zich geen fatsoenlijke nachtrust veroorloven. Het leven van de twee blijft nog een tijdje chaotisch. Het is de belangrijkste gewone reden die hij nodig heeft om 'nee' te zeggen tegen Wolfgang. Daarom wil hij Wolfgang een tweede bericht sturen. Over elke poging een bericht te schrijven is hij ontevreden.
Het beste zou een persoonlijke ontmoeting zijn om alles te vertellen, maar dat is momenteel zo goed als onmogelijk. Een telefoongesprek lijkt hem ook de verkeerde weg. Hoeveel berichten heeft hij al geschreven en weggegooid? Waarom is hij een meester in het teleurstellen van anderen, vooral van de mensen waar hij juist veel om geeft? Hij probeert nog een laatste keer een bericht met meer inhoud te typen, met meer uitleg dan hij eerder heeft geprobeerd, met een verontschuldiging voor Wolfgang. Na een paar zinnen kan hij niet verder typen. Ook deze poging gooit hij weg.
Zijn blik dwaalt af naar buiten, naar de hemel en hij is blij dat de zon even schuilgaat achter enkele wolken. Hij schakelt zijn computer uit en trekt het dekbed tot over zijn schouders om verder te slapen. Tussendoor slapen gaat hem steeds makkelijker af, ondanks dat hij er zelf een hekel aan heeft. Misschien lukt het later wel om Wolfgang een bericht te sturen. Hij sluit zijn ogen en valt in slaap.
Donderdag 24 november 2011
John Mayer - Heartbreak Warfare (Uncensored)
De middagzon schijnt fel door de ramen. In deze tijd van het jaar komt de zon ver de kamer in. De slaperige man pakt een kussen en legt hem op zijn hoofd in de hoop het zonlicht te ontwijken. Zich omdraaien in het bed helpt niet. Hij is wakker en heeft geen zin om op te staan en de gordijnen dicht te trekken. Het is niet zijn gewoonte om 's middags te slapen. Hij is bijna altijd aan het werk. Ook op zijn vrije dagen denkt hij er niet om 's middags een uur te slapen. Een siësta maakt normaal geen deel uit van zijn dagritme.
Vandaag is anders dan anders. Hij draait zich telkens weer om in zijn bed. Onrustig gooit hij het kussen van zijn hoofd en verwenst zichzelf. Hij bekijkt de computer naast zich om te zien of hij hem per ongeluk heeft beschadigd met al zijn bewegingen in bed. Hij staart er even naar nadat hij zich heeft gerealiseerd dat het apparaat nog heel is. De computer werkt normaal, wat hij van zichzelf niet kan zeggen. Zijn eerdere bericht heeft hij nog niet verzonden. Hij kijkt opnieuw naar de tekst en gooit hem weg, ontevreden als hij is over de gekozen woorden en de koude toon. Uiteindelijk gaat hij rechtop in bed zitten en legt wat kussens achter zich om tegenaan te leunen. Hij pakt de computer, legt hem op zijn opgetrokken benen en fluistert tegen zichzelf.
"Geen antwoord. Waarom verbaast me dat niet?"
Het bericht naar Wolfgang voor zijn middagdutje heeft een zakelijke toon. Alexander kan veel beter mensen schriftelijk afwijzen. Zijn schat heeft vroeger vaak met vreemden op chatsites gecommuniceerd en weet hoe vriendelijk 'nee' te zeggen wanneer ze meer willen dan Alexander wil. Hij vindt het prettiger om direct te zijn zonder tijd te verspillen aan subtiele woorden.
Nu heeft hij spijt van zijn korte bericht aan Wolfgang. Willen ze over een paar weken een weekend een huisje huren? Normaal zou hij alles laten vallen en direct inpakken. Hij houdt van het buitenleven en pakt elke kans om aan het drukke stadsleven te ontsnappen. Deze keer kan hij geen 'ja' zeggen zonder de jongen teleur te stellen over plannen die meer dan een week vooruit gaan. Het leven is de laatste maanden zo ingewikkeld dat hij zelden iets plant buiten zijn werk of zonder Alexander.
Sinds het ongeluk van Sascha en Astrid leven ze van dag tot dag. Na de bruiloft van zijn broer proberen ze hun gewone routine weer op te pakken. Hij wil nu er voor Alexander zijn. Alexander heeft hem de laatste maanden overeind gehouden. Alexander heeft het zwaar. Hij doet wat hij kan om te helpen maar Alexander heeft tot nu toe de rol van verzorger op zich genomen in hun relatie. Dat doet hij nog steeds.
Al maandenlang brandt de spreekwoordelijke kaars van beide jongens sneller. Alexander's vlam is bijna gedoofd, zijn vlam volgt die van Alexander. Dat is op zich niet verwonderlijk nu Sascha en Astrid langer weg zijn. Alexander houdt SansFrontière nu alleen overeind. Met alle andere zaken erbij kan hij zich geen fatsoenlijke nachtrust veroorloven. Het leven van de twee blijft nog een tijdje chaotisch. Het is de belangrijkste gewone reden die hij nodig heeft om 'nee' te zeggen tegen Wolfgang. Daarom wil hij Wolfgang een tweede bericht sturen. Over elke poging een bericht te schrijven is hij ontevreden.
Het beste zou een persoonlijke ontmoeting zijn om alles te vertellen, maar dat is momenteel zo goed als onmogelijk. Een telefoongesprek lijkt hem ook de verkeerde weg. Hoeveel berichten heeft hij al geschreven en weggegooid? Waarom is hij een meester in het teleurstellen van anderen, vooral van de mensen waar hij juist veel om geeft? Hij probeert nog een laatste keer een bericht met meer inhoud te typen, met meer uitleg dan hij eerder heeft geprobeerd, met een verontschuldiging voor Wolfgang. Na een paar zinnen kan hij niet verder typen. Ook deze poging gooit hij weg.
Zijn blik dwaalt af naar buiten, naar de hemel en hij is blij dat de zon even schuilgaat achter enkele wolken. Hij schakelt zijn computer uit en trekt het dekbed tot over zijn schouders om verder te slapen. Tussendoor slapen gaat hem steeds makkelijker af, ondanks dat hij er zelf een hekel aan heeft. Misschien lukt het later wel om Wolfgang een bericht te sturen. Hij sluit zijn ogen en valt in slaap.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
33
Donderdag 24 november 2011
Enya - Caribbean Blue
Wolfgang kan niet slapen. Vrij snel na het avondeten is hij naar zijn kamer gegaan en de hele avond daar gebleven. Hij woelt door zijn bed, op zoek naar iets in zijn gedachten om mee in slaap te vallen zonder wakker te worden van zijn dromen. Niets helpt en inmiddels is hij alweer een half uur uit bed.
Het geluid van de soms boze stemmen van meneer en mevrouw Kaiser weerklinkt door het huis en verleidt hem tot een oud tijdverdrijf. Hij gaat op de trap zitten, precies op de trede waar je alles in huis goed kunt horen. Meneer en mevrouw Kaiser discussiëren nog steeds over het bericht van Robin. Wolfgang heeft het afgedrukt en aan meneer en mevrouw Kaiser gegeven tijdens het eten. Meneer Kaiser smeekt.
"Niemand begrijpt het, Henny."
Mevrouw Kaiser heeft meer dan duidelijk gemaakt dat ze er niets van begrijpt. Haar gefrustreerde stem schalt door de benedenverdieping.
"Geen reden! Niets!"
"Misschien heeft de afwezigheid van Sascha en Astrid er mee te maken. Hoe redden ze het zonder Sascha?"
"Het is een bar, Max. Hoe moeilijk kan het zijn om drank in te schenken?"
"Misschien hebben ze niet genoeg personeel om al die uren in te vullen. Zijn ze niet zestien uur per dag open?"
"Wat is er verkeerd aan om de bar een weekend te sluiten?"
"Ze zijn met de bruiloft dicht geweest. Hij kan niet te vaak dicht zijn zonder klanten en omzet kwijt te raken."
"Ik begrijp ze nog steeds niet, Max. Ik weet dat Sascha's broer niet erg spraakzaam is, maar Alexander heeft daar nooit last van gehad."
"Ik weet het, lieverd."
Wolfgang neigt ernaar om het met haar eens te zijn. Ook al heeft ze moeite om de naam Robin uit te spreken, Robin is een rustige man. Alexander lijkt juist het tegenovergestelde van Robin. Misschien hoort het bij zijn werk als barkeeper om altijd te praten of leven in de brouwerij te brengen.
Maar dit bericht is helemaal anders. Uit de woorden spreekt geen beleefdheid, geen enkele vraag hoe het met hen gaat. Het is zakelijker dan hij gewend is in de omgang met het stel. Hij heeft een gevoel dat er iets aan de hand is. Het gesprek in de woonkamer gaat verder. Hij hoopt iets nieuws te horen. Misschien weet meneer Kaiser iets. Meneer Kaiser is degene die Alexander of Robin waarschijnlijk als eerste in vertrouwen nemen. Tot nu toe heeft meneer Kaiser niets nieuws gezegd.
"Je weet dat ik voor hem bid?"
"Ja, lieverd."
"Ik bid dat hij familie van hun is. Met zijn leven heeft hij familie nodig. Jij en ik geven hem het beste thuis, voor zover we dat kunnen. Maar echte familie zou zoveel meer voor hem betekenen."
"Ik weet het."
Ze blijft een tijdlang stil. Wolfgang vraagt zich af of mevrouw Kaiser huilt. Hij hoort opnieuw hun stemmen. Het geluid is stiller, bijna fluisterend en hij kan niet verstaan wat ze zeggen. Vier treden lager zijn ook de stille geluiden uit de woonkamer goed te horen. Wolfgang klimt iets omlaag.
"Het is atypisch om hem zo te negeren. Ze waren zo opgetogen dat ze hem hebben leren kennen. Immers, hij is ... net zoals zij ... ze doen wat ze kunnen om ervoor te zorgen dat ik hem niet verander."
"Zo denken ze niet, Henny. Je ziet het verkeerd."
"Echt?"
"In dit geval denk ik van wel, ook al heb je het vaak genoeg bij het rechte eind. Ze zijn allemaal heel terughoudend over hoe jij en ik Wolfgang proberen verder te laten opgroeien. Met maar een echte uitzondering ... toen Alexander en ik hebben afgesproken dat Wolfgang naar Sascha in het ziekenhuis mocht gaan zonder dat jij ervan wist."
"Ik ben er nog steeds boos over dat je mij het niet hebt verteld!"
"Naar mijn idee is het goed geweest. Als Sascha was gestorven ... een ziekenhuisbezoek was wel het minste als je weet hoe het rond het overlijden van zijn moeder is gegaan. Hij heeft niet de kans gehad bij haar te zijn in haar laatste dagen en zelfs de uitvaart gemist. Je hebt gezien hoe hij daar op heeft gereageerd."
"Ik weet het, Max."
Wolfgang wil hier even niet verder naar luisteren en klimt weer vier treden omhoog. De rest van het gesprek kent hij al. Hij waardeert alles wat ze voor hem doen maar heeft er een hekel aan om in detail te horen wat ze allemaal voor hem doen, regelen, kopen. Gelukkig gebeurt dat zelden waar hij bij is. De opsomming van mevrouw Kaiser komt vaak genoeg voorbij in de luide discussies in de woonkamer, niet alleen vandaag.
Hij gelooft meneer Kaiser op één punt. Iedereen in Köln blijft buiten zijn leven bij de Kaisers, ondanks alle opmerkingen toen ze elkaar net hadden ontmoet. Ze vragen wel hoe alles gaat in huis en op school. Alexander is de enige die vraagt hoe het met Peter is. Daar kan hij nooit veel over vertellen.
Ze zien elkaar zo vaak als het mogelijk is en tot voor kort waren zowel meneer als mevrouw Kaiser vasthoudend in hun verzet tegen deze relatie. Meneer Kaiser verbergt zich achter het excuus dat Wolfgang te jong is om te weten wie hij is en wat hij wil. Zo hoeft hij geen mening over Peter te geven. Mevrouw Kaiser is veel botter in haar verzet. Het is een zonde om homo te zijn. Punt. Daar is geen verschil van mening over mogelijk met mevrouw Kaiser.
De houding van het oudere echtpaar lijkt met elk bezoek aan Köln minder stellig te worden. Toch gelooft Wolfgang niet dat hun opvattingen werkelijk zijn veranderd. Deze middag is al een indicatie geweest. Mevrouw Kaiser bekijkt zijn omgang met Peter door een vergrootglas. Hij staat onder verscherpt toezicht zodat ze zeker weet dat de twee jongens zich eerbaar gedragen.
"Heb je wel rekening gehouden met alles wat ze de laatste tijd hebben meegemaakt?"
"Dat heb ik maar de bruiloft is al bijna een maand geleden, Max."
"Dat weet ik. Maar afgezien daarvan denk ik dat ze nauwelijks tijd voor zichzelf gehad heeben sinds ze Wolfgang hebben ontmoet. Je vertelde toch dat ze 's avonds hun telefoon uitzetten? Dan was hun normale leven eerder al druk genoeg ... Sascha en Astrid hebben een ongeluk gehad, gelukkig hebben ze het overleefd maar hij heeft lang in het ziekenhuis gelegen. Daarna hebben ze de hele planning en voorbereidingen voor de trouwerij op zich genomen. Misschien hebben ze rust nodig. Of ze willen nu de andere dingen in hun leven aandacht geven."
"Ik begrijp het wel."
"Alexander en Robin hebben de laatste maanden onder hoogspanning geleefd. Ze hebben niet veel tijd samen. Is je niet opgevallen hoe moe ze eruit zagen op de bruiloft? Misschien ook door die jaloerse ex-verloofde?"
"Ja, het is ook de enige reden dat ik hem vergeef hoe hij Wolfgang heeft vastgehouden. Er zijn nettere manieren om met zo'n situatie om te gaan."
"Dat klopt. Ik ben nog steeds verbaasd dat ze aan het einde van de avond nog recht overeind stonden."
"Je hebt gelijk. Ze zagen er niet goed uit."
Mevrouw Kaiser geeft toe wat hij als eerste heeft gezien. Meneer en mevrouw Kaiser herhalen nu zijn gedachte. Wat houdt hen tegen om te bellen of te vragen hoe het met hem gaat?
Het berichtenverkeer tussen Alexander of Robin en hem is behoorlijk minder geworden. Wolfgang wil het eigenlijk niet toegeven maar het past in een al te vertrouwd en bekend patroon. Het patroon van welkom zijn maar uiteindelijk weer weggestuurd worden. Hij voelt al dat ze vervreemden, hij voelt zich vaker een buitenstaander worden.
"Ik ben een beetje bang, Max."
"Van wat?"
"Het is een afschuwelijke gedachte van mij en ik schrik er zelf van, ik durf het bijna niet hardop te zeggen."
De stroom gedachten in zijn hoofd wervelt nu op maximale snelheid. Hij maakt zich zorgen dat de voortdurende stress in het leven van de jongens zijn tol eist. Alexander durft er niet over te praten met hem. Robin laat het hooguit doorschemeren als ze contact hebben. Vanzelf dwaalt hij in zijn herinneringen af naar zijn eerste ontmoeting met zijn sportheld.
"Nee, dat is het niet. Ik heb mijn training moeten terugschroeven ... van de artsen."
"Artsen? Wat is er mis? Was je gewond?"
Er was iets anders in het gesprek, Robin heeft hem meer verteld.
"Waarom? Waarom kun je niet sporten?"
"Mijn arts zegt dat ik het rustig aan moet doen. Ik ben ziek geweest en dat ging bijna mis. Nu moet ik kalm aan doen totdat de arts zegt dat ik weer kan beginnen met trainen."
Dat is wat Robin heeft gezegd.
"Mijn arts zegt dat ik het rustig aan moet doen."
Waarom staat Robin op zijn leeftijd onder controle van een arts? Waarom vertelt een arts hem dat hij niet mag sporten? Wat is de reden? Waarom is het een geheim? Waarom zouden ze allebei het geheim houden? Wolfgang voelt zijn hart een slag missen. Hij staat op en houdt zich even aan de trapleuning vast voordat hij verder naar beneden loopt.
"Wat als ..."
Mevrouw Kaiser stamelt. Hij maakt haar zin af vanuit de deurpost.
"... ze ziek zijn?"
De volgende minuten gaan in sneltreinvaart voorbij. Meneer en mevrouw Kaiser berispen hem omdat hij zo laat op is. Mevrouw Kaiser is bezorgd omdat hij er bleek uitziet. Meneer Kaiser haalt water en cognac voor hem en blijft daarna door de kamer ijsberen. Ze hebben nu allemaal een glas cognac op de salontafel staan. Uiteindelijk durft hij weer met luide stem hun aandacht op te eisen.
"Kunnen we weer verder met het onderwerp?"
"Wolfgang."
Meneer Kaiser spreekt zijn naam lief en zacht uit.
"Ik heb het laatste stuk op de trap gehoord. Ik weet waar jullie het over hebben. Het gaat ook over mij en dan wil ik erbij zijn."
"Jongen."
Mevrouw Kaiser probeert weer controle over het gesprek te krijgen.
"Je begon te zeggen wat ik al langer denk. Kunnen we daar tenminste eerlijk over zijn?"
Meneer en mevrouw Kaiser kijken elkaar met een grafblik aan. Meneer Kaiser reageert.
"We maken ons zorgen. Echt zorgen."
"De laatste keer dat we ze hebben gezien, zagen ze er niet goed uit."
Mevrouw Kaiser herhaalt wat hij al weet. Wolfgang wil meer weten.
"De eerste avond in Köln heb ik Robin ontmoet. We hebben over basketballen gekletst. Ik heb hem gevraagd of hij nog competitie speelt. Hij zei nee. Hij mag van zijn arts niet meer basketballen."
Meneer en mevrouw Kaiser kijken elkaar verbaasd aan. Hij gaat verder.
"Hebben ze jullie iets verteld? Weten jullie iets wat ik niet weet?"
"Ze zijn allebei heel mager."
Mevrouw Kaiser speculeert. Daar wordt hij niets wijzer van. Hij wil nu meer weten.
"Zou Sascha iets weten?"
"Kunnen we het hem wel vragen? Zou hij het ons vertellen als hij iets weet?"
Meneer Kaiser blijft plotseling stilstaan en reageert abrupt.
"Het is genoeg! Jullie moeten alletwee ophouden daarmee."
"Max ..."
"Henny, dit is verkeerd. Als er iets aan de hand is met Alexander of Robin, dan is Sascha de verkeerde persoon om iets te vertellen of te vragen."
Mevrouw Kaiser staat ook op en ze schreeuwt.
"Hij is mijn zoon! ... Als hij nu een dodelijke ..."
"Henny, stop ermee!"
Hij schuift achteruit tegen de leuning van de bank en drinkt in een keer zijn glas leeg. Meneer Kaiser gaat verder.
"Net als jullie hou ik niet van geheimzinnig doen. Maar het is hun verantwoordelijkheid om ons te vertellen wat er aan de hand is. Misschien zijn ze ... ziek, misschien ook niet. Tijdens het laatste telefoongesprek met Alexander heeft hij niets verteld. Je weet dat hij ons nog steeds niet helemaal vertrouwt."
Mevrouw Kaiser gromt terwijl ze weer gaat zitten.
"Als een van hen ziek is ... maakt niet uit wat voor ziekte ... denk je dat ze daar met ons over willen praten?"
Mevrouw Kaiser wijst met een boze vinger naar hem.
"Ik hoop dat ze het fatsoen hebben om tenminste Wolfgang iets te vertellen!"
Ze legt een vinger op de zere plek. Wat er ook aan de hand is, hij heeft tenminste een recht op uitleg. Een reden voor de stilte, een reden om niet een weekend weg te gaan.
Is het een kwestie van vertrouwen? Hebben ze te weinig vertrouwen in hem om te vertellen wat er speelt? Zijn ze bang dat hij meneer en mevrouw Kaiser het ook vertelt? Of is het waar hij al bang voor is? Misschien is er een eenvoudiger reden en hebben ze minder belangstelling voor hem? Misschien wil Robin toch niet zijn broer zijn? Misschien heeft hij Alexander overtuigd dat ze meer afstand tot hem nodig hebben? Of heeft te maken met het feit dat hij bij meneer en mevrouw Kaiser woont?
Geen van deze gedachten lijkt te kloppen. Het is bijna net zoals tijdens de eerste reis naar Köln toen hij de reden voor die reis nog niet kende. Wat als ze nu al de resultaten van het DNA-onderzoek zouden hebben ontvangen en die uitslagen de resultaten van het bloedonderzoek bevestigen?
Hij denkt nog urenlang over deze en andere vragen na nadat hij weer naar bed is gegaan. Hij wil nu graag kunnen huilen maar zijn ogen blijven droog. Wolfgang zit vol met twee andere emoties. Woede en teleurstelling houden hem uit zijn slaap.
Donderdag 24 november 2011
Enya - Caribbean Blue
Wolfgang kan niet slapen. Vrij snel na het avondeten is hij naar zijn kamer gegaan en de hele avond daar gebleven. Hij woelt door zijn bed, op zoek naar iets in zijn gedachten om mee in slaap te vallen zonder wakker te worden van zijn dromen. Niets helpt en inmiddels is hij alweer een half uur uit bed.
Het geluid van de soms boze stemmen van meneer en mevrouw Kaiser weerklinkt door het huis en verleidt hem tot een oud tijdverdrijf. Hij gaat op de trap zitten, precies op de trede waar je alles in huis goed kunt horen. Meneer en mevrouw Kaiser discussiëren nog steeds over het bericht van Robin. Wolfgang heeft het afgedrukt en aan meneer en mevrouw Kaiser gegeven tijdens het eten. Meneer Kaiser smeekt.
"Niemand begrijpt het, Henny."
Mevrouw Kaiser heeft meer dan duidelijk gemaakt dat ze er niets van begrijpt. Haar gefrustreerde stem schalt door de benedenverdieping.
"Geen reden! Niets!"
"Misschien heeft de afwezigheid van Sascha en Astrid er mee te maken. Hoe redden ze het zonder Sascha?"
"Het is een bar, Max. Hoe moeilijk kan het zijn om drank in te schenken?"
"Misschien hebben ze niet genoeg personeel om al die uren in te vullen. Zijn ze niet zestien uur per dag open?"
"Wat is er verkeerd aan om de bar een weekend te sluiten?"
"Ze zijn met de bruiloft dicht geweest. Hij kan niet te vaak dicht zijn zonder klanten en omzet kwijt te raken."
"Ik begrijp ze nog steeds niet, Max. Ik weet dat Sascha's broer niet erg spraakzaam is, maar Alexander heeft daar nooit last van gehad."
"Ik weet het, lieverd."
Wolfgang neigt ernaar om het met haar eens te zijn. Ook al heeft ze moeite om de naam Robin uit te spreken, Robin is een rustige man. Alexander lijkt juist het tegenovergestelde van Robin. Misschien hoort het bij zijn werk als barkeeper om altijd te praten of leven in de brouwerij te brengen.
Maar dit bericht is helemaal anders. Uit de woorden spreekt geen beleefdheid, geen enkele vraag hoe het met hen gaat. Het is zakelijker dan hij gewend is in de omgang met het stel. Hij heeft een gevoel dat er iets aan de hand is. Het gesprek in de woonkamer gaat verder. Hij hoopt iets nieuws te horen. Misschien weet meneer Kaiser iets. Meneer Kaiser is degene die Alexander of Robin waarschijnlijk als eerste in vertrouwen nemen. Tot nu toe heeft meneer Kaiser niets nieuws gezegd.
"Je weet dat ik voor hem bid?"
"Ja, lieverd."
"Ik bid dat hij familie van hun is. Met zijn leven heeft hij familie nodig. Jij en ik geven hem het beste thuis, voor zover we dat kunnen. Maar echte familie zou zoveel meer voor hem betekenen."
"Ik weet het."
Ze blijft een tijdlang stil. Wolfgang vraagt zich af of mevrouw Kaiser huilt. Hij hoort opnieuw hun stemmen. Het geluid is stiller, bijna fluisterend en hij kan niet verstaan wat ze zeggen. Vier treden lager zijn ook de stille geluiden uit de woonkamer goed te horen. Wolfgang klimt iets omlaag.
"Het is atypisch om hem zo te negeren. Ze waren zo opgetogen dat ze hem hebben leren kennen. Immers, hij is ... net zoals zij ... ze doen wat ze kunnen om ervoor te zorgen dat ik hem niet verander."
"Zo denken ze niet, Henny. Je ziet het verkeerd."
"Echt?"
"In dit geval denk ik van wel, ook al heb je het vaak genoeg bij het rechte eind. Ze zijn allemaal heel terughoudend over hoe jij en ik Wolfgang proberen verder te laten opgroeien. Met maar een echte uitzondering ... toen Alexander en ik hebben afgesproken dat Wolfgang naar Sascha in het ziekenhuis mocht gaan zonder dat jij ervan wist."
"Ik ben er nog steeds boos over dat je mij het niet hebt verteld!"
"Naar mijn idee is het goed geweest. Als Sascha was gestorven ... een ziekenhuisbezoek was wel het minste als je weet hoe het rond het overlijden van zijn moeder is gegaan. Hij heeft niet de kans gehad bij haar te zijn in haar laatste dagen en zelfs de uitvaart gemist. Je hebt gezien hoe hij daar op heeft gereageerd."
"Ik weet het, Max."
Wolfgang wil hier even niet verder naar luisteren en klimt weer vier treden omhoog. De rest van het gesprek kent hij al. Hij waardeert alles wat ze voor hem doen maar heeft er een hekel aan om in detail te horen wat ze allemaal voor hem doen, regelen, kopen. Gelukkig gebeurt dat zelden waar hij bij is. De opsomming van mevrouw Kaiser komt vaak genoeg voorbij in de luide discussies in de woonkamer, niet alleen vandaag.
Hij gelooft meneer Kaiser op één punt. Iedereen in Köln blijft buiten zijn leven bij de Kaisers, ondanks alle opmerkingen toen ze elkaar net hadden ontmoet. Ze vragen wel hoe alles gaat in huis en op school. Alexander is de enige die vraagt hoe het met Peter is. Daar kan hij nooit veel over vertellen.
Ze zien elkaar zo vaak als het mogelijk is en tot voor kort waren zowel meneer als mevrouw Kaiser vasthoudend in hun verzet tegen deze relatie. Meneer Kaiser verbergt zich achter het excuus dat Wolfgang te jong is om te weten wie hij is en wat hij wil. Zo hoeft hij geen mening over Peter te geven. Mevrouw Kaiser is veel botter in haar verzet. Het is een zonde om homo te zijn. Punt. Daar is geen verschil van mening over mogelijk met mevrouw Kaiser.
De houding van het oudere echtpaar lijkt met elk bezoek aan Köln minder stellig te worden. Toch gelooft Wolfgang niet dat hun opvattingen werkelijk zijn veranderd. Deze middag is al een indicatie geweest. Mevrouw Kaiser bekijkt zijn omgang met Peter door een vergrootglas. Hij staat onder verscherpt toezicht zodat ze zeker weet dat de twee jongens zich eerbaar gedragen.
"Heb je wel rekening gehouden met alles wat ze de laatste tijd hebben meegemaakt?"
"Dat heb ik maar de bruiloft is al bijna een maand geleden, Max."
"Dat weet ik. Maar afgezien daarvan denk ik dat ze nauwelijks tijd voor zichzelf gehad heeben sinds ze Wolfgang hebben ontmoet. Je vertelde toch dat ze 's avonds hun telefoon uitzetten? Dan was hun normale leven eerder al druk genoeg ... Sascha en Astrid hebben een ongeluk gehad, gelukkig hebben ze het overleefd maar hij heeft lang in het ziekenhuis gelegen. Daarna hebben ze de hele planning en voorbereidingen voor de trouwerij op zich genomen. Misschien hebben ze rust nodig. Of ze willen nu de andere dingen in hun leven aandacht geven."
"Ik begrijp het wel."
"Alexander en Robin hebben de laatste maanden onder hoogspanning geleefd. Ze hebben niet veel tijd samen. Is je niet opgevallen hoe moe ze eruit zagen op de bruiloft? Misschien ook door die jaloerse ex-verloofde?"
"Ja, het is ook de enige reden dat ik hem vergeef hoe hij Wolfgang heeft vastgehouden. Er zijn nettere manieren om met zo'n situatie om te gaan."
"Dat klopt. Ik ben nog steeds verbaasd dat ze aan het einde van de avond nog recht overeind stonden."
"Je hebt gelijk. Ze zagen er niet goed uit."
Mevrouw Kaiser geeft toe wat hij als eerste heeft gezien. Meneer en mevrouw Kaiser herhalen nu zijn gedachte. Wat houdt hen tegen om te bellen of te vragen hoe het met hem gaat?
Het berichtenverkeer tussen Alexander of Robin en hem is behoorlijk minder geworden. Wolfgang wil het eigenlijk niet toegeven maar het past in een al te vertrouwd en bekend patroon. Het patroon van welkom zijn maar uiteindelijk weer weggestuurd worden. Hij voelt al dat ze vervreemden, hij voelt zich vaker een buitenstaander worden.
"Ik ben een beetje bang, Max."
"Van wat?"
"Het is een afschuwelijke gedachte van mij en ik schrik er zelf van, ik durf het bijna niet hardop te zeggen."
De stroom gedachten in zijn hoofd wervelt nu op maximale snelheid. Hij maakt zich zorgen dat de voortdurende stress in het leven van de jongens zijn tol eist. Alexander durft er niet over te praten met hem. Robin laat het hooguit doorschemeren als ze contact hebben. Vanzelf dwaalt hij in zijn herinneringen af naar zijn eerste ontmoeting met zijn sportheld.
"Nee, dat is het niet. Ik heb mijn training moeten terugschroeven ... van de artsen."
"Artsen? Wat is er mis? Was je gewond?"
Er was iets anders in het gesprek, Robin heeft hem meer verteld.
"Waarom? Waarom kun je niet sporten?"
"Mijn arts zegt dat ik het rustig aan moet doen. Ik ben ziek geweest en dat ging bijna mis. Nu moet ik kalm aan doen totdat de arts zegt dat ik weer kan beginnen met trainen."
Dat is wat Robin heeft gezegd.
"Mijn arts zegt dat ik het rustig aan moet doen."
Waarom staat Robin op zijn leeftijd onder controle van een arts? Waarom vertelt een arts hem dat hij niet mag sporten? Wat is de reden? Waarom is het een geheim? Waarom zouden ze allebei het geheim houden? Wolfgang voelt zijn hart een slag missen. Hij staat op en houdt zich even aan de trapleuning vast voordat hij verder naar beneden loopt.
"Wat als ..."
Mevrouw Kaiser stamelt. Hij maakt haar zin af vanuit de deurpost.
"... ze ziek zijn?"
De volgende minuten gaan in sneltreinvaart voorbij. Meneer en mevrouw Kaiser berispen hem omdat hij zo laat op is. Mevrouw Kaiser is bezorgd omdat hij er bleek uitziet. Meneer Kaiser haalt water en cognac voor hem en blijft daarna door de kamer ijsberen. Ze hebben nu allemaal een glas cognac op de salontafel staan. Uiteindelijk durft hij weer met luide stem hun aandacht op te eisen.
"Kunnen we weer verder met het onderwerp?"
"Wolfgang."
Meneer Kaiser spreekt zijn naam lief en zacht uit.
"Ik heb het laatste stuk op de trap gehoord. Ik weet waar jullie het over hebben. Het gaat ook over mij en dan wil ik erbij zijn."
"Jongen."
Mevrouw Kaiser probeert weer controle over het gesprek te krijgen.
"Je begon te zeggen wat ik al langer denk. Kunnen we daar tenminste eerlijk over zijn?"
Meneer en mevrouw Kaiser kijken elkaar met een grafblik aan. Meneer Kaiser reageert.
"We maken ons zorgen. Echt zorgen."
"De laatste keer dat we ze hebben gezien, zagen ze er niet goed uit."
Mevrouw Kaiser herhaalt wat hij al weet. Wolfgang wil meer weten.
"De eerste avond in Köln heb ik Robin ontmoet. We hebben over basketballen gekletst. Ik heb hem gevraagd of hij nog competitie speelt. Hij zei nee. Hij mag van zijn arts niet meer basketballen."
Meneer en mevrouw Kaiser kijken elkaar verbaasd aan. Hij gaat verder.
"Hebben ze jullie iets verteld? Weten jullie iets wat ik niet weet?"
"Ze zijn allebei heel mager."
Mevrouw Kaiser speculeert. Daar wordt hij niets wijzer van. Hij wil nu meer weten.
"Zou Sascha iets weten?"
"Kunnen we het hem wel vragen? Zou hij het ons vertellen als hij iets weet?"
Meneer Kaiser blijft plotseling stilstaan en reageert abrupt.
"Het is genoeg! Jullie moeten alletwee ophouden daarmee."
"Max ..."
"Henny, dit is verkeerd. Als er iets aan de hand is met Alexander of Robin, dan is Sascha de verkeerde persoon om iets te vertellen of te vragen."
Mevrouw Kaiser staat ook op en ze schreeuwt.
"Hij is mijn zoon! ... Als hij nu een dodelijke ..."
"Henny, stop ermee!"
Hij schuift achteruit tegen de leuning van de bank en drinkt in een keer zijn glas leeg. Meneer Kaiser gaat verder.
"Net als jullie hou ik niet van geheimzinnig doen. Maar het is hun verantwoordelijkheid om ons te vertellen wat er aan de hand is. Misschien zijn ze ... ziek, misschien ook niet. Tijdens het laatste telefoongesprek met Alexander heeft hij niets verteld. Je weet dat hij ons nog steeds niet helemaal vertrouwt."
Mevrouw Kaiser gromt terwijl ze weer gaat zitten.
"Als een van hen ziek is ... maakt niet uit wat voor ziekte ... denk je dat ze daar met ons over willen praten?"
Mevrouw Kaiser wijst met een boze vinger naar hem.
"Ik hoop dat ze het fatsoen hebben om tenminste Wolfgang iets te vertellen!"
Ze legt een vinger op de zere plek. Wat er ook aan de hand is, hij heeft tenminste een recht op uitleg. Een reden voor de stilte, een reden om niet een weekend weg te gaan.
Is het een kwestie van vertrouwen? Hebben ze te weinig vertrouwen in hem om te vertellen wat er speelt? Zijn ze bang dat hij meneer en mevrouw Kaiser het ook vertelt? Of is het waar hij al bang voor is? Misschien is er een eenvoudiger reden en hebben ze minder belangstelling voor hem? Misschien wil Robin toch niet zijn broer zijn? Misschien heeft hij Alexander overtuigd dat ze meer afstand tot hem nodig hebben? Of heeft te maken met het feit dat hij bij meneer en mevrouw Kaiser woont?
Geen van deze gedachten lijkt te kloppen. Het is bijna net zoals tijdens de eerste reis naar Köln toen hij de reden voor die reis nog niet kende. Wat als ze nu al de resultaten van het DNA-onderzoek zouden hebben ontvangen en die uitslagen de resultaten van het bloedonderzoek bevestigen?
Hij denkt nog urenlang over deze en andere vragen na nadat hij weer naar bed is gegaan. Hij wil nu graag kunnen huilen maar zijn ogen blijven droog. Wolfgang zit vol met twee andere emoties. Woede en teleurstelling houden hem uit zijn slaap.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
34
Zaterdag 26 november 2011
Catherine Leander - Je m'ennuie de vous
Luce Dufault - Tu me fais du bien
Sascha is tevreden dat Astrid rustig naast hem slaapt in de auto. De weken in het vakantiehuis van de Kaisers hebben hen de tijd gegeven om bij te komen en alle wonden te laten genezen. Zelfs op de bruiloft was hij niet volledig hersteld van het ongeluk. De acties van de Astrid's ex-verloofde hebben hun herstel verder vertraagd. Hij heeft er geen zorgen meer over.
Gelukkig ligt dit allemaal achter hen. Ze zijn getrouwd. Xavier heeft geen kans meer om tussen hen in te komen. Het zal hem nooit meer lukken nu zelfs Astrid overtuigd is van de werkelijk extreem obsessieve jaloerse aard van haar ex-verloofde. Het laatste nieuws over de graaf is positief. Xavier zit nog steeds vast in de gevangenis in afwachting van een proces, de graaf wordt verdacht van een hele reeks andere misdrijven. Hij hoopt dat de recherche in staat is om Xavier's betrokkenheid bij het vliegtuigongeluk te bewijzen, dat de politie de graaf kan beschuldigen van poging tot moord en de bewijzen ervoor zorgen dat deze man nog veel langer vast blijft zitten. Maar eigenlijk maakt hij zich hier geen zorgen meer over.
Ze hebben alle spanningen weggeslapen. Tijdens de wittebroodsweken heeft het echtpaar overvloedig geslapen. Nu ligt zijn vrouw opnieuw heerlijk te slapen, naast hem in de auto onderweg naar Köln. Hij heeft ontdekt dat ze probleemloos tussendoor kan slapen.
Misschien moet hij zich dat ook aanleren wanneer zijn nieuwe leven als helft van een adellijk echtpaar meer vorm krijgt. Alles in en rond Gondelsheim zal veel energie vragen en kunnen slapen als je je ogen dicht doet, lijkt hem een goed hulpmiddel om de vele taken die op hem af komen ontspannen en professioneel uit te voeren. De nieuwe uitdagingen zijn beslist groter dan het leiden van een bescheiden en succesvolle bar in Köln. Sinds Alexander de helft van de bar in eigendom heeft en in feite de dagelijkse leiding heeft overgenomen, heeft hij niet meer het gevoel dat hij het zijn bar is. Maar eigenlijk maakt hij zich hier geen zorgen meer over.
Sascha schudt even zijn hoofd om alle gedachten los te laten en zich te concentreren op het verkeer op de weg voor hem. Toch laat een gedachte hem niet los. Hij denkt aan deze ochtend. Ze zijn bij de Kaisers thuis geweest. Ze zijn eerder weggegaan dan ze vooraf hadden verwacht. Ergens klopt er iets niet.
Ze hebben de indruk gekregen dat er een kloof is ontstaan tussen het eerste bezoek, toen ze de sleutels van het vakantiehuis op hebben gehaald, en het bezoek vanmorgen om de sleutels weer terug te brengen. Henriette's houding kan iedereen altijd goed inschatten. Ze is normaal goed voorspelbaar, vooral met de adellijke dame aan zijn zijde. Haar interesse gaat tenslotte meer uit naar de titel dan naar de persoon naast hem in de auto. Henriette heeft hen vanmorgen hartelijk ontvangen maar zich daarna duidelijk anders dan gewoonlijk opgesteld. Max heeft zich meer gastvrij getoond, al is afstandelijk een betere omschrijving. Met name Wolfgang's houding roept vandaag de meeste vragen op. De desinteresse van de jongen is opvallend, het is bijna alsof hij een compleet vreemde tegenover zich heeft zitten. De normale toewijding, enthousiasme en interesse van zijn waarschijnlijke broer hebben Astrid en hij op geen enkel moment gezien tijdens het bezoek. Nadat alle beleefdheden zijn uitgewisseld, zijn ze vertrokken.
Ze hebben zich zelden ergens zo onwelkom gevoeld. Er is iets mis bij de Kaisers en Sascha wil weten wat er aan de hand is. Het pasgetrouwde echtpaar wisselt hierover lang van gedachten na hun vertrek uit Lingen.
Astrid is zich altijd bewust van houdingen en manieren, het is haar tweede natuur. Zijn vrouw vermoedt dat ze te lang in het vakantiehuis zijn gebleven. Hij verwerpt deze gedachte want hun complimenten over hoeveel beter hij er uit ziet dan tijdens de bruiloft zijn oprecht. Hebben zij voldoende waardering getoond voor het genereuze gebaar om het vakantiehuis te mogen gebruiken? Zonder twijfel wel, want Astrid heeft iedereen een handgeschreven bedankje op haar eigen briefpapier gegeven. Bovendien kan Astrid haar dankbaarheid nooit genoeg uitdrukken en neigt ze tot overdrijving.
Ze kunnen zelf niets bedenken wat ze gedaan zouden kunnen hebben om deze opstelling tegenover hen te rechtvaardigen. Na lang nadenken houdt Astrid het op een slechte dag. Wolfgang's rebelse capriolen kunnen hem een straf hebben opgeleverd waardoor ze allemaal wat asociaal overkomen. Hij gelooft niet dat Astrid gelijk heeft met haar vermoeden. Onderweg hebben ze alle mogelijke andere redenen weggestreept. Alle speculaties waarom de drie in Lingen zich anders gedragen, zijn vruchteloos. Astrid en hij kunnen geen verklaring vinden.
Tijdens de rest van de reis naar huis groeit zijn vastberadenheid om het raadsel van de drastische gedragsverandering van zijn nieuwe broer tot op de bodem uit te zoeken. Sascha weet zeker dat er een reden voor is en verwacht de waarheid in het appartement van zijn andere broer te vinden.
Alexander lijkt verbaasd om hen te zien wanneer hij de deur opent. Het is bijna alsof hij iemand anders verwacht. Maar de bijzondere, onmiskenbare charme van Astrid vult gelijk de kamer en laat Alexander's verbazing plaats maken voor warmte. Sascha gaat bij zijn broer op de bank zitten terwijl Alexander en Astrid wat brood klaarmaken.
De pasgetrouwden vertellen uitgebreid over hun rustgevende weken in het vakantiehuis. Robin probeert interesse te tonen, maar is alles behalve geïnteresseerd vanonder zijn deken op de bank. Hij geeft een tikje op de knie van zijn broer om zijn aandacht vast te houden.
"Ik weet zeker dat jij graag naar hun vakantiehuis zou gaan als je de kans krijgt. Het is in het midden van nergens. Er is een klein meertje waar je kunt vissen. Vlakbij is een bos en het is perfect voor mooie lange wandelingen of om te kamperen."
"Ik geloof dat het wel leuk is."
Normaal is dit onderwerp goed voor een spervuur van vragen van zijn jongere broer over de flora en fauna op die plek. Deze keer gaat Robin er niet op in.
Terwijl Astrid en hij verder opgaan in hun verhalen over vreedzame eenzaamheid, verdwijnt Alexander's goedmoedige humeur langzaam maar zeker. Alexander fronst vaker zijn voorhoofd en Sascha voelt een groeiende rancune tegenover hem en zijn vrouw. Een bedrukte stemming kondigt zich aan. Er is iets vreselijks verdachts aan de manier waarop Alexander en Robin met ekaar omgaan. Hebben ze ruzie?
Het lijkt er niet op omdat bij ruzies de een aan de eettafel zit en de ander op de bank. Ze zitten nu strak naast elkaar en houden de hand van de ander vast. Astrid en hij kijken elkaar van tijd tot tijd aan met dezelfde onzekere blik in hun ogen zoals vanmorgen tijdens hun bezoek aan de Kaisers. Ze merken wel een spanning op maar ze hebben geen idee van de oorzaak. Opnieuw merkt hij dat er een kloof is gegroeid, voor de tweede keer vandaag. Astrid kijkt hem met onbegrip in haar ogen aan. Wat zou de reden zijn dat de Kaisers en deze twee hen op dezelfde manier benaderen? Alexander's latente woede is bijna gelijk aan Wolfgang's onbewuste koude opstelling.
Zijn zakenpartner wrijft met zijn handpalm over zijn ogen en onderdrukt een geeuw. Sascha denkt dat Alexander's chagrijnige humeur een gevolg is van te weinig slaap in de afgelopen nacht. De avond in SansFrontière moet druk zijn geweest voordat Alexander met Robin hierboven het volgende feest heeft gevierd. Het lijkt de reden waarom Robin met een deken op de bank zit. Waarschijnlijk heeft zijn broer een beetje en Alexander helemaal niet geslapen. Hij wil er niet naar vragen maar verder praten over wat hem tijdens de rit naar huis heeft beziggehouden.
"We zijn vanmorgen bij je familie geweest om de sleutels terug te brengen."
Astrid's smekende blik houdt hem niet tegen.
"Alledrie gedroegen zich ... vreemd."
"Ze hebben ons waarschijnlijk niet verwacht."
Astrid's aanvulling vertelt hem dat ze het gesprek in een andere richting probeert te sturen.
"Om te beginnen leek Wolfgang ons niet te willen zien. Hij is vrij snel weggegaan naar de bibliotheek."
Robin en Alexander kijken elkaar even aan, maar hij kan de snelle blikwisseling van de twee niet volgen. Astrid blijft vriendelijk.
"Wolfgang neemt zijn opleiding tegenwoordig meer serieus. Hij leek wat meer haast te hebben om met Henriette mee te gaan."
"We hebben aangeboden om hem weg te brengen zodat we even konden praten, maar je moeder wilde dat niet. Ze moest boodschappen doen of zo."
"Ze wist dat we een lange rit voor de boeg hadden."
In Astrid's stem klinkt een kalme waarschuwing door die hij negeert. Sascha wil het duidelijker omschrijven.
"Ik heb hem niet eerder zo ... afstandelijk gezien sinds we hem voor het eerst hebben ontmoet."
Alexander en Robin kijken elkaar opnieuw kort aan. Uiteindelijk reageert zijn zakenpartner.
"Doet hij het goed op school? Voor Henriette en Max zijn de alleen de beste cijfers goed genoeg. Misschien moest hij daarom naar de bibliotheek."
Alexander staat op en ruimt de borden af. Hij merkt een diepere betekenis in Alexander's woorden op maar kan het niet goed plaatsen. Robin leidt zijn aandacht af.
"Hoe dan ook is het goed dat hij zijn school serieus neemt. Het geeft hem een kans die wij niet hebben gehad."
"Misschien."
Hij zucht.
"Misschien had hij een geheime afspraak met zijn vriend Peter."
Alexander zegt het alsof hij een groot geheim vertelt. Astrid moet lachen.
"Die heeft geen geheime afspraken meer nodig. Henriette vertelde ons dat Peter Wolfgang helpt met zijn schoolwerk."
De borden komen rammelend op het aanrecht terecht. Alexander mompelt wat excuses die gepaard gaan met een enorme geeuw. Ondanks deze verontschuldigingen vat Sascha Alexander's gedrag op als een schrikreactie op Astrid's mededeling. De combinatie van dingen wekt zijn nieuwsgierigheid nu echt op. De man in de keuken weet het meeste van Wolfgang's vriendje. Waarom weet hij niets van de nieuwste ontwikkelingen? Hij vraagt het zijn broer.
"Wist je dat?"
"Nee. Het is goed ze elkaar mogen zien."
Sascha is iets op het spoor. Tenzij Henriette's houding ten opzichte van Peter in de laatste dagen is veranderd, gelooft hij gewoonweg niet dat Alexander en Robin hier niets van wisten. Hij weet het zeker. Iets klopt hier niet, er is iets aan de hand.
Tijdens hun bezoek aan de Kaisers leek het bijna alsof een vraag in de lucht hing, alsof er iets was dat moest worden gezegd. Wolfgang en Henriette hebben hem die indruk gegeven. Max heeft hun drang om vrijuit te spreken tegengewerkt.
Hier ziet Sascha hetzelfde op een andere manier. De twee vrienden zijn niet overal van op de hoogte, maar weten zeker iets wat hij nodig heeft om de puzzel op te lossen. Astrid brengt de glazen naar de keuken en houdt haar opgewekte toon vast.
"Ik vind het heel leuk dat je moeder zich niet verzet tegen hen. Of op zijn minst dat ze minder bezwaar maakt. Het is een verandering ten goede."
"Dat kun je zo zeggen."
Robin blijft neutraal reageren. Hij besluit er niet langer omheen te draaien.
"Wanneer was de laatste keer dat jullie ze hebben gesproken?"
"We hebben een bericht gestuurd."
Robin meldt het uit zichzelf. Terwijl hij in zijn ogen wrijft, vult Alexander zijn broer aan.
"Ik heb niet de tijd gehad om te bellen."
"Jullie moeten echt tijd maken."
Zijn opmerking leidt tot verbaasde en boze blikken. Hij verwondert zich niet over de verbaasde blik van Robin. Zijn jongere broer vergeet wel eens vaker persoonlijk te communiceren. De boze blik van Alexander raakt hem.
"Wat is er?"
"We hebben het al een beetje druk, Sascha."
Alexander geeft hem een beetje arrogant antwoord. Astrid heeft Alexander's plaats aan het aanrecht ingenomen om de afwas weg te werken.
"Natuurlijk hebben jullie het druk. We zijn weggeweest en jullie hebben iets meer werk hier."
"Dat is zwak uitgedrukt."
Hij heeft Alexander nog nooit eerder een spottende opmerking tegen zijn Astrid horen maken.
"Wat betekent dat?"
Alexander mompelt iets of praat zo zacht terwijl hij adem haalt, dat Sascha hem niet kan verstaan. Astrid kijkt Sascha met een smekende blik aan. Hij interpreteert haar blik verkeerd.
"Jullie werk overnemen is niets nieuws voor ons, maar het is zwaarder dan gewoonlijk de laatste tijd."
Alexander's reactie komt kinderachtig over op Sascha.
"Ik hoop op je begrip voor alles wat we de laatste tijd hebben meegemaakt. We hebben niet gevraagd om het vliegtuigongeluk. Ontwaken uit een coma en direct weer volop aan de gang gaan, zijn twee verschillende werelden."
"We weten dat de bruiloft erg snel kwam. Jullie hebben zo'n geweldige prestatie geleverd en er een mooie dag van gemaakt."
Astrid legt haar hand op Alexander's schouder tijdens haar verontschuldiging.
"We hadden de tijd in het vakantiehuis nodig. Ik heb nog steeds hechtingen in mijn arm van die ... Xavier!"
"We weten het, Sascha."
Zijn broer praat met een licht vermoeide stem. Alexander blijft boos kijken.
"We hebben alles met jullie meegemaakt."
"Ik zou zelf meer hebben voorbereid voor ons huwelijk wanneer jullie het niet geheim hadden gehouden."
"Ik wil jullie niets verwijten rond jullie bruiloft, Astrid."
Alexander's antwoord roept een opvallende reactie bij Astrid op. Ze neemt zijn gezicht tussen haar handen en kijkt zijn zakenpartner onderzoekend en tegelijk controlerend aan. In zijn ogen hoopt ze te zien wat hem bedrukt. Robin let niet op de andere twee in de keuken en praat verder tegen Sascha.
"Het zijn een paar lange en vermoeiende maanden voor ons allemaal geweest."
"Jij vindt je baan bij het kasteel vermoeiend? Je besteedt je tijd aan het bekijken van bomen."
Ondertussen kijkt Sascha naar zijn vrouw. Astrid laat Alexander's gezicht los, doet een stap achteruit en hij ziet dat ze iets tegen Alexander fluistert. Robin geeft hem antwoord.
"Ik heb veel geleerd over mos de laatste tijd, ja. Met alle oude bomen op het terrein moeten we wel controleren op boomziektes. Die verspreiden zich snel."
"Goed, je kunt er beter voor zorgen dat je geen moskweker wordt. Vooral als je de hele dag niets anders doet dan naar bomen te kijken. Hoe zeg je dat ook al weer ... Een rollende steen trekt geen mos aan?"
Robin antwoordt met een sarcastische lach, die Sascha negeert.
"Misschien kun je tijdens je wandelingen over het terrein rond het kasteel Wolfgang een keer bellen."
Voor de eerste keer tijdens hun bezoek ziet hij exlosieve woede op het gezicht van Robin, gevolgd door een pijn, diepe pijn in zijn intens verdrietige ogen. Hij staat op het punt om zijn broer ernaar vragen wanneer Alexander met trillende handen plotseling naast hem staat. Zijn onderhuidse woede komt bijna aan de oppervlakte.
Alexander's gezicht is rood behalve de grote grijs-zwarte wallen onder zijn ogen. Hij begrijpt niet waarom hij die niet eerder heeft gezien. Alexander's slaaptekort van de afgelopen nachten is hem aan te zien en hij heeft een erg slecht humeur. Zijn zakenpartner gedraagt zich als een woedende kater op drift. Alexander's stem trilt terwijl hij probeert zijn woede onder controle te houden.
"Als ... wanneer kunnen we verwachten dat je ... weer aan het werk gaat?"
"We zijn vandaag onderweg geweest en we moeten nog uitpakken en opruimen. Misschien morgen of overmorgen. We willen weten wat er allemaal gebeurd is tijdens onze afwezigheid. We moeten ons bij de politie melden vanwege Xavier. Ik moet nog langs een arts of wat. Maak je geen zorgen, ik draai binnenkort weer helemaal mee."
In werkelijkheid heeft hij geen zin om zijn werk in SansFrontière weer op te pakken. Alexander heeft in de praktijk de leiding overgenomen en het lijkt hem meer en meer Alexander's bar dan van hun tweeën.
"Binnenkort."
Alexander mokt. Sascha ergert zich nu aan Alexander.
"Ja, Alexander. Binnenkort. Astrid en ik proberen nu om ons nieuwe leven in te richten. Ik denk dat we wel een beetje rust verdienen na alles wat we hebben meegemaakt."
"Goed."
"Wat is je probleem, Alexander?"
"Sascha!"
Astrid's uitbrander vliegt door de woonkamer samen met de droogdoek. Alexander kan alleen nog maar heel zacht fluisteren.
"Ik vraag me af wanneer Robin en ik kans maken om wat rust te krijgen. Ik werk mezelf te pletter om de bar draaiende te houden."
"Alexander!"
Robin probeert Alexander te kalmeren.
"Om te beginnen heb ik jouw diensten in SansFrontière al drie maanden overgenomen, naast mijn eigen diensten. Laura en Anna werken ook al maandenlang meer dan goed voor hen is. Robin werkt op het kasteel al een tijdlang met paarden en omarmt geen enkele boom. Hij is ook doodmoe als hij thuiskomt en desondanks springt hij dan beneden bij. Ik weet dat je niets aan het ongeluk, en alles daarna, kunt doen, maar het legt een enorme last op mij en op Robin. Elk uur dat hij niet aan het werk was, zat hij bij jou in het ziekenhuis. De paar minuten dat hij thuis was, probeerde ik voor hem te zorgen. Elke seconde dat hij niet bij mij was, zat ik mij zorgen te maken over hem, over jou en over Astrid. Ik heb ervoor gezorgd dat Wolfgang je kon bezoeken en ik heb de jongen opgevangen toen hij hier was. Tegelijk heb ik alles gedaan wat ik kon om de bar open te houden. Dan beslissen jullie om snel, heel snel te gaan trouwen. Robin en ik zijn erin meegetrokken om jullie te helpen. Ik weet dat je tijd nodig hebt om te herstellen, Sascha, maar wanneer krijgen wij de kans? Wanneer kunnen wij slapen? Het is nu al ruim drie maanden dag in, dag uit dat ik beneden alles doe om de zaak draaiende te houden en in de weinige minuten die ik over heb, doe ik hierboven alles. Ik probeer er ook voor Robin te zijn en ik probeer hem af en toe een glimlach op zijn gezicht te toveren. Hieroverheen, alles wat ik voor je heb gedaan, heeft je broer dubbel gedaan. Vertel nu eens vanaf wanneer jij ons gaat helpen. Wij hebben echt behoefte aan vrije dagen, vakantie, ..."
"Sorry."
In Sascha's snelle reactie klinkt zijn ergernis over Alexander nog door. Zijn zakenpartner ontploft.
"Sorry? Is dat alles wat je kunt zeggen? Weet je, je bent door en door een ellendig stuk egoïsme! Na alles wat we hebben gedaan om je te ondersteunen. We zijn achter gaan te staan, bij welke idiote beslissing dan ook ... en dan kom jij hier terug en je beschuldigt ons ervan dat we Wolfgang negeren en te weinig gevoel tonen voor hem ... Robin is voor mij de nummer een. Het is belangrijk voor mij dat het hem goed gaat. Wil je alsjeblieft eens in een spiegel kijken en niet kijken hoe mooi je jezelf vindt of hoe goed je hersteld bent maar jezelf een keer afvragen waarom je zo'n waardeloze, hufterige broer voor Robin bent de laatste tijd? Kijk goed, dan vind je je antwoord."
Sascha staat op om Alexander uit te dagen.
"Wat is er met je aan de hand, Alexander? Waar komt ...?"
"Hou je mond!"
Robin schreeuwt naar hem en klimt ondertussen over de bank om te gaan staan. Alexander's ogen zijn rood en nat. Alexander draait zich naar Robin.
"Robin ... het spijt me. Ik kon niet ..."
"Ontspan je. Haal adem. Uit. In."
Hij schrikt van de pure haat op het gezicht van de vriend van zijn broer. Alexander zucht.
"Ik moet zo gaan ... naar beneden, aan het werk. Laura is zo klaar en iemand zal toch achter de bar moeten staan."
"Alexander, doe het niet."
Robin smeekt zijn vriend met natte ogen.
"Alsjeblieft, Alexander. Kunnen we dit oplossen?"
Astrid's vraag eindigt in de leegte. Alexander verontschuldigt zich en schuift Sascha opzij zonder een woord of blik. Astrid schrikt wanneer Alexander de deur dicht laat slaan.
Hij kijkt naar zijn broer in de hoop op een verklaring maar Robin kijkt hem met een blik vol afschuw en minachting aan. Astrid fluistert.
"Robin, is Alexander in orde?"
Robin's ogen bewegen onrustig heen en weer terwijl zijn blik steeds serieuzer wordt en zijn broer tenslotte antwoordt.
"Nee. Hij is niet in orde. Wij zijn niet in orde."
Hij wil zijn mond opendoen, maar Robin legt hem op een bekende manier met zijn ogen het zwijgen op.
"Ik wil nu graag dat jullie vertrekken. Ik ben nu te boos om verder te praten en ik ben niet van plan om te praten als Alexander er niet is."
Astrid kijkt hem vertwijfeld aan.
"Alsjeblieft, ga nu."
Astrid steekt haar hand uit om Robin te troosten maar haar zwager vermijdt haar aanraking en loopt struikelend weg van zijn vrouw. Robin pakt de deken van de bank en sloft naar de gangdeur om naar zijn slaapkamer te verdwijnen.
"Wat in Godsnaam ..."
Verbaasd als hij is over het catastrofale verloop van deze middag, kan hij tegelijk niet stoppen met het stellen van vragen. Hij begrijpt eenvoudigweg niet wat hier aan de hand is. Astrid pakt met kracht zijn hand en sleurt hem mee door de hal naar hun appartement.
"Hoe vaak heb ik je nu gewaarschuwd? Hoe vaak heb ik gevraagd om op te houden? Waarom heb je niet naar me geluisterd, Sascha? Waarom ben je zo ... vreselijk eigengereid?"
"Ik wil weten wat er speelt."
"Misschien leer je een volgende keer om te luisteren. Dan kom je er misschien achter wat er speelt. Heb je gezien dat de glans uit de ogen van Robin en Alexander is verdwenen?"
Met deze observatie verdwijnt Astrid in hun slaapkamer en doet de deur achter zich dicht. Iets later hoort hij het begin van symphonie nummer veertien van Mozart op luid volume uit de slaapkamer klinken. Het is haar signaal dat ze hem nu niet zal helpen om alles op een rij te zetten, om er achter te komen wat er overal speelt. Sascha ploft verbijsterd op de bank neer. Hij begrijpts niets meer.
Zaterdag 26 november 2011
Catherine Leander - Je m'ennuie de vous
Luce Dufault - Tu me fais du bien
Sascha is tevreden dat Astrid rustig naast hem slaapt in de auto. De weken in het vakantiehuis van de Kaisers hebben hen de tijd gegeven om bij te komen en alle wonden te laten genezen. Zelfs op de bruiloft was hij niet volledig hersteld van het ongeluk. De acties van de Astrid's ex-verloofde hebben hun herstel verder vertraagd. Hij heeft er geen zorgen meer over.
Gelukkig ligt dit allemaal achter hen. Ze zijn getrouwd. Xavier heeft geen kans meer om tussen hen in te komen. Het zal hem nooit meer lukken nu zelfs Astrid overtuigd is van de werkelijk extreem obsessieve jaloerse aard van haar ex-verloofde. Het laatste nieuws over de graaf is positief. Xavier zit nog steeds vast in de gevangenis in afwachting van een proces, de graaf wordt verdacht van een hele reeks andere misdrijven. Hij hoopt dat de recherche in staat is om Xavier's betrokkenheid bij het vliegtuigongeluk te bewijzen, dat de politie de graaf kan beschuldigen van poging tot moord en de bewijzen ervoor zorgen dat deze man nog veel langer vast blijft zitten. Maar eigenlijk maakt hij zich hier geen zorgen meer over.
Ze hebben alle spanningen weggeslapen. Tijdens de wittebroodsweken heeft het echtpaar overvloedig geslapen. Nu ligt zijn vrouw opnieuw heerlijk te slapen, naast hem in de auto onderweg naar Köln. Hij heeft ontdekt dat ze probleemloos tussendoor kan slapen.
Misschien moet hij zich dat ook aanleren wanneer zijn nieuwe leven als helft van een adellijk echtpaar meer vorm krijgt. Alles in en rond Gondelsheim zal veel energie vragen en kunnen slapen als je je ogen dicht doet, lijkt hem een goed hulpmiddel om de vele taken die op hem af komen ontspannen en professioneel uit te voeren. De nieuwe uitdagingen zijn beslist groter dan het leiden van een bescheiden en succesvolle bar in Köln. Sinds Alexander de helft van de bar in eigendom heeft en in feite de dagelijkse leiding heeft overgenomen, heeft hij niet meer het gevoel dat hij het zijn bar is. Maar eigenlijk maakt hij zich hier geen zorgen meer over.
Sascha schudt even zijn hoofd om alle gedachten los te laten en zich te concentreren op het verkeer op de weg voor hem. Toch laat een gedachte hem niet los. Hij denkt aan deze ochtend. Ze zijn bij de Kaisers thuis geweest. Ze zijn eerder weggegaan dan ze vooraf hadden verwacht. Ergens klopt er iets niet.
Ze hebben de indruk gekregen dat er een kloof is ontstaan tussen het eerste bezoek, toen ze de sleutels van het vakantiehuis op hebben gehaald, en het bezoek vanmorgen om de sleutels weer terug te brengen. Henriette's houding kan iedereen altijd goed inschatten. Ze is normaal goed voorspelbaar, vooral met de adellijke dame aan zijn zijde. Haar interesse gaat tenslotte meer uit naar de titel dan naar de persoon naast hem in de auto. Henriette heeft hen vanmorgen hartelijk ontvangen maar zich daarna duidelijk anders dan gewoonlijk opgesteld. Max heeft zich meer gastvrij getoond, al is afstandelijk een betere omschrijving. Met name Wolfgang's houding roept vandaag de meeste vragen op. De desinteresse van de jongen is opvallend, het is bijna alsof hij een compleet vreemde tegenover zich heeft zitten. De normale toewijding, enthousiasme en interesse van zijn waarschijnlijke broer hebben Astrid en hij op geen enkel moment gezien tijdens het bezoek. Nadat alle beleefdheden zijn uitgewisseld, zijn ze vertrokken.
Ze hebben zich zelden ergens zo onwelkom gevoeld. Er is iets mis bij de Kaisers en Sascha wil weten wat er aan de hand is. Het pasgetrouwde echtpaar wisselt hierover lang van gedachten na hun vertrek uit Lingen.
Astrid is zich altijd bewust van houdingen en manieren, het is haar tweede natuur. Zijn vrouw vermoedt dat ze te lang in het vakantiehuis zijn gebleven. Hij verwerpt deze gedachte want hun complimenten over hoeveel beter hij er uit ziet dan tijdens de bruiloft zijn oprecht. Hebben zij voldoende waardering getoond voor het genereuze gebaar om het vakantiehuis te mogen gebruiken? Zonder twijfel wel, want Astrid heeft iedereen een handgeschreven bedankje op haar eigen briefpapier gegeven. Bovendien kan Astrid haar dankbaarheid nooit genoeg uitdrukken en neigt ze tot overdrijving.
Ze kunnen zelf niets bedenken wat ze gedaan zouden kunnen hebben om deze opstelling tegenover hen te rechtvaardigen. Na lang nadenken houdt Astrid het op een slechte dag. Wolfgang's rebelse capriolen kunnen hem een straf hebben opgeleverd waardoor ze allemaal wat asociaal overkomen. Hij gelooft niet dat Astrid gelijk heeft met haar vermoeden. Onderweg hebben ze alle mogelijke andere redenen weggestreept. Alle speculaties waarom de drie in Lingen zich anders gedragen, zijn vruchteloos. Astrid en hij kunnen geen verklaring vinden.
Tijdens de rest van de reis naar huis groeit zijn vastberadenheid om het raadsel van de drastische gedragsverandering van zijn nieuwe broer tot op de bodem uit te zoeken. Sascha weet zeker dat er een reden voor is en verwacht de waarheid in het appartement van zijn andere broer te vinden.
Alexander lijkt verbaasd om hen te zien wanneer hij de deur opent. Het is bijna alsof hij iemand anders verwacht. Maar de bijzondere, onmiskenbare charme van Astrid vult gelijk de kamer en laat Alexander's verbazing plaats maken voor warmte. Sascha gaat bij zijn broer op de bank zitten terwijl Alexander en Astrid wat brood klaarmaken.
De pasgetrouwden vertellen uitgebreid over hun rustgevende weken in het vakantiehuis. Robin probeert interesse te tonen, maar is alles behalve geïnteresseerd vanonder zijn deken op de bank. Hij geeft een tikje op de knie van zijn broer om zijn aandacht vast te houden.
"Ik weet zeker dat jij graag naar hun vakantiehuis zou gaan als je de kans krijgt. Het is in het midden van nergens. Er is een klein meertje waar je kunt vissen. Vlakbij is een bos en het is perfect voor mooie lange wandelingen of om te kamperen."
"Ik geloof dat het wel leuk is."
Normaal is dit onderwerp goed voor een spervuur van vragen van zijn jongere broer over de flora en fauna op die plek. Deze keer gaat Robin er niet op in.
Terwijl Astrid en hij verder opgaan in hun verhalen over vreedzame eenzaamheid, verdwijnt Alexander's goedmoedige humeur langzaam maar zeker. Alexander fronst vaker zijn voorhoofd en Sascha voelt een groeiende rancune tegenover hem en zijn vrouw. Een bedrukte stemming kondigt zich aan. Er is iets vreselijks verdachts aan de manier waarop Alexander en Robin met ekaar omgaan. Hebben ze ruzie?
Het lijkt er niet op omdat bij ruzies de een aan de eettafel zit en de ander op de bank. Ze zitten nu strak naast elkaar en houden de hand van de ander vast. Astrid en hij kijken elkaar van tijd tot tijd aan met dezelfde onzekere blik in hun ogen zoals vanmorgen tijdens hun bezoek aan de Kaisers. Ze merken wel een spanning op maar ze hebben geen idee van de oorzaak. Opnieuw merkt hij dat er een kloof is gegroeid, voor de tweede keer vandaag. Astrid kijkt hem met onbegrip in haar ogen aan. Wat zou de reden zijn dat de Kaisers en deze twee hen op dezelfde manier benaderen? Alexander's latente woede is bijna gelijk aan Wolfgang's onbewuste koude opstelling.
Zijn zakenpartner wrijft met zijn handpalm over zijn ogen en onderdrukt een geeuw. Sascha denkt dat Alexander's chagrijnige humeur een gevolg is van te weinig slaap in de afgelopen nacht. De avond in SansFrontière moet druk zijn geweest voordat Alexander met Robin hierboven het volgende feest heeft gevierd. Het lijkt de reden waarom Robin met een deken op de bank zit. Waarschijnlijk heeft zijn broer een beetje en Alexander helemaal niet geslapen. Hij wil er niet naar vragen maar verder praten over wat hem tijdens de rit naar huis heeft beziggehouden.
"We zijn vanmorgen bij je familie geweest om de sleutels terug te brengen."
Astrid's smekende blik houdt hem niet tegen.
"Alledrie gedroegen zich ... vreemd."
"Ze hebben ons waarschijnlijk niet verwacht."
Astrid's aanvulling vertelt hem dat ze het gesprek in een andere richting probeert te sturen.
"Om te beginnen leek Wolfgang ons niet te willen zien. Hij is vrij snel weggegaan naar de bibliotheek."
Robin en Alexander kijken elkaar even aan, maar hij kan de snelle blikwisseling van de twee niet volgen. Astrid blijft vriendelijk.
"Wolfgang neemt zijn opleiding tegenwoordig meer serieus. Hij leek wat meer haast te hebben om met Henriette mee te gaan."
"We hebben aangeboden om hem weg te brengen zodat we even konden praten, maar je moeder wilde dat niet. Ze moest boodschappen doen of zo."
"Ze wist dat we een lange rit voor de boeg hadden."
In Astrid's stem klinkt een kalme waarschuwing door die hij negeert. Sascha wil het duidelijker omschrijven.
"Ik heb hem niet eerder zo ... afstandelijk gezien sinds we hem voor het eerst hebben ontmoet."
Alexander en Robin kijken elkaar opnieuw kort aan. Uiteindelijk reageert zijn zakenpartner.
"Doet hij het goed op school? Voor Henriette en Max zijn de alleen de beste cijfers goed genoeg. Misschien moest hij daarom naar de bibliotheek."
Alexander staat op en ruimt de borden af. Hij merkt een diepere betekenis in Alexander's woorden op maar kan het niet goed plaatsen. Robin leidt zijn aandacht af.
"Hoe dan ook is het goed dat hij zijn school serieus neemt. Het geeft hem een kans die wij niet hebben gehad."
"Misschien."
Hij zucht.
"Misschien had hij een geheime afspraak met zijn vriend Peter."
Alexander zegt het alsof hij een groot geheim vertelt. Astrid moet lachen.
"Die heeft geen geheime afspraken meer nodig. Henriette vertelde ons dat Peter Wolfgang helpt met zijn schoolwerk."
De borden komen rammelend op het aanrecht terecht. Alexander mompelt wat excuses die gepaard gaan met een enorme geeuw. Ondanks deze verontschuldigingen vat Sascha Alexander's gedrag op als een schrikreactie op Astrid's mededeling. De combinatie van dingen wekt zijn nieuwsgierigheid nu echt op. De man in de keuken weet het meeste van Wolfgang's vriendje. Waarom weet hij niets van de nieuwste ontwikkelingen? Hij vraagt het zijn broer.
"Wist je dat?"
"Nee. Het is goed ze elkaar mogen zien."
Sascha is iets op het spoor. Tenzij Henriette's houding ten opzichte van Peter in de laatste dagen is veranderd, gelooft hij gewoonweg niet dat Alexander en Robin hier niets van wisten. Hij weet het zeker. Iets klopt hier niet, er is iets aan de hand.
Tijdens hun bezoek aan de Kaisers leek het bijna alsof een vraag in de lucht hing, alsof er iets was dat moest worden gezegd. Wolfgang en Henriette hebben hem die indruk gegeven. Max heeft hun drang om vrijuit te spreken tegengewerkt.
Hier ziet Sascha hetzelfde op een andere manier. De twee vrienden zijn niet overal van op de hoogte, maar weten zeker iets wat hij nodig heeft om de puzzel op te lossen. Astrid brengt de glazen naar de keuken en houdt haar opgewekte toon vast.
"Ik vind het heel leuk dat je moeder zich niet verzet tegen hen. Of op zijn minst dat ze minder bezwaar maakt. Het is een verandering ten goede."
"Dat kun je zo zeggen."
Robin blijft neutraal reageren. Hij besluit er niet langer omheen te draaien.
"Wanneer was de laatste keer dat jullie ze hebben gesproken?"
"We hebben een bericht gestuurd."
Robin meldt het uit zichzelf. Terwijl hij in zijn ogen wrijft, vult Alexander zijn broer aan.
"Ik heb niet de tijd gehad om te bellen."
"Jullie moeten echt tijd maken."
Zijn opmerking leidt tot verbaasde en boze blikken. Hij verwondert zich niet over de verbaasde blik van Robin. Zijn jongere broer vergeet wel eens vaker persoonlijk te communiceren. De boze blik van Alexander raakt hem.
"Wat is er?"
"We hebben het al een beetje druk, Sascha."
Alexander geeft hem een beetje arrogant antwoord. Astrid heeft Alexander's plaats aan het aanrecht ingenomen om de afwas weg te werken.
"Natuurlijk hebben jullie het druk. We zijn weggeweest en jullie hebben iets meer werk hier."
"Dat is zwak uitgedrukt."
Hij heeft Alexander nog nooit eerder een spottende opmerking tegen zijn Astrid horen maken.
"Wat betekent dat?"
Alexander mompelt iets of praat zo zacht terwijl hij adem haalt, dat Sascha hem niet kan verstaan. Astrid kijkt Sascha met een smekende blik aan. Hij interpreteert haar blik verkeerd.
"Jullie werk overnemen is niets nieuws voor ons, maar het is zwaarder dan gewoonlijk de laatste tijd."
Alexander's reactie komt kinderachtig over op Sascha.
"Ik hoop op je begrip voor alles wat we de laatste tijd hebben meegemaakt. We hebben niet gevraagd om het vliegtuigongeluk. Ontwaken uit een coma en direct weer volop aan de gang gaan, zijn twee verschillende werelden."
"We weten dat de bruiloft erg snel kwam. Jullie hebben zo'n geweldige prestatie geleverd en er een mooie dag van gemaakt."
Astrid legt haar hand op Alexander's schouder tijdens haar verontschuldiging.
"We hadden de tijd in het vakantiehuis nodig. Ik heb nog steeds hechtingen in mijn arm van die ... Xavier!"
"We weten het, Sascha."
Zijn broer praat met een licht vermoeide stem. Alexander blijft boos kijken.
"We hebben alles met jullie meegemaakt."
"Ik zou zelf meer hebben voorbereid voor ons huwelijk wanneer jullie het niet geheim hadden gehouden."
"Ik wil jullie niets verwijten rond jullie bruiloft, Astrid."
Alexander's antwoord roept een opvallende reactie bij Astrid op. Ze neemt zijn gezicht tussen haar handen en kijkt zijn zakenpartner onderzoekend en tegelijk controlerend aan. In zijn ogen hoopt ze te zien wat hem bedrukt. Robin let niet op de andere twee in de keuken en praat verder tegen Sascha.
"Het zijn een paar lange en vermoeiende maanden voor ons allemaal geweest."
"Jij vindt je baan bij het kasteel vermoeiend? Je besteedt je tijd aan het bekijken van bomen."
Ondertussen kijkt Sascha naar zijn vrouw. Astrid laat Alexander's gezicht los, doet een stap achteruit en hij ziet dat ze iets tegen Alexander fluistert. Robin geeft hem antwoord.
"Ik heb veel geleerd over mos de laatste tijd, ja. Met alle oude bomen op het terrein moeten we wel controleren op boomziektes. Die verspreiden zich snel."
"Goed, je kunt er beter voor zorgen dat je geen moskweker wordt. Vooral als je de hele dag niets anders doet dan naar bomen te kijken. Hoe zeg je dat ook al weer ... Een rollende steen trekt geen mos aan?"
Robin antwoordt met een sarcastische lach, die Sascha negeert.
"Misschien kun je tijdens je wandelingen over het terrein rond het kasteel Wolfgang een keer bellen."
Voor de eerste keer tijdens hun bezoek ziet hij exlosieve woede op het gezicht van Robin, gevolgd door een pijn, diepe pijn in zijn intens verdrietige ogen. Hij staat op het punt om zijn broer ernaar vragen wanneer Alexander met trillende handen plotseling naast hem staat. Zijn onderhuidse woede komt bijna aan de oppervlakte.
Alexander's gezicht is rood behalve de grote grijs-zwarte wallen onder zijn ogen. Hij begrijpt niet waarom hij die niet eerder heeft gezien. Alexander's slaaptekort van de afgelopen nachten is hem aan te zien en hij heeft een erg slecht humeur. Zijn zakenpartner gedraagt zich als een woedende kater op drift. Alexander's stem trilt terwijl hij probeert zijn woede onder controle te houden.
"Als ... wanneer kunnen we verwachten dat je ... weer aan het werk gaat?"
"We zijn vandaag onderweg geweest en we moeten nog uitpakken en opruimen. Misschien morgen of overmorgen. We willen weten wat er allemaal gebeurd is tijdens onze afwezigheid. We moeten ons bij de politie melden vanwege Xavier. Ik moet nog langs een arts of wat. Maak je geen zorgen, ik draai binnenkort weer helemaal mee."
In werkelijkheid heeft hij geen zin om zijn werk in SansFrontière weer op te pakken. Alexander heeft in de praktijk de leiding overgenomen en het lijkt hem meer en meer Alexander's bar dan van hun tweeën.
"Binnenkort."
Alexander mokt. Sascha ergert zich nu aan Alexander.
"Ja, Alexander. Binnenkort. Astrid en ik proberen nu om ons nieuwe leven in te richten. Ik denk dat we wel een beetje rust verdienen na alles wat we hebben meegemaakt."
"Goed."
"Wat is je probleem, Alexander?"
"Sascha!"
Astrid's uitbrander vliegt door de woonkamer samen met de droogdoek. Alexander kan alleen nog maar heel zacht fluisteren.
"Ik vraag me af wanneer Robin en ik kans maken om wat rust te krijgen. Ik werk mezelf te pletter om de bar draaiende te houden."
"Alexander!"
Robin probeert Alexander te kalmeren.
"Om te beginnen heb ik jouw diensten in SansFrontière al drie maanden overgenomen, naast mijn eigen diensten. Laura en Anna werken ook al maandenlang meer dan goed voor hen is. Robin werkt op het kasteel al een tijdlang met paarden en omarmt geen enkele boom. Hij is ook doodmoe als hij thuiskomt en desondanks springt hij dan beneden bij. Ik weet dat je niets aan het ongeluk, en alles daarna, kunt doen, maar het legt een enorme last op mij en op Robin. Elk uur dat hij niet aan het werk was, zat hij bij jou in het ziekenhuis. De paar minuten dat hij thuis was, probeerde ik voor hem te zorgen. Elke seconde dat hij niet bij mij was, zat ik mij zorgen te maken over hem, over jou en over Astrid. Ik heb ervoor gezorgd dat Wolfgang je kon bezoeken en ik heb de jongen opgevangen toen hij hier was. Tegelijk heb ik alles gedaan wat ik kon om de bar open te houden. Dan beslissen jullie om snel, heel snel te gaan trouwen. Robin en ik zijn erin meegetrokken om jullie te helpen. Ik weet dat je tijd nodig hebt om te herstellen, Sascha, maar wanneer krijgen wij de kans? Wanneer kunnen wij slapen? Het is nu al ruim drie maanden dag in, dag uit dat ik beneden alles doe om de zaak draaiende te houden en in de weinige minuten die ik over heb, doe ik hierboven alles. Ik probeer er ook voor Robin te zijn en ik probeer hem af en toe een glimlach op zijn gezicht te toveren. Hieroverheen, alles wat ik voor je heb gedaan, heeft je broer dubbel gedaan. Vertel nu eens vanaf wanneer jij ons gaat helpen. Wij hebben echt behoefte aan vrije dagen, vakantie, ..."
"Sorry."
In Sascha's snelle reactie klinkt zijn ergernis over Alexander nog door. Zijn zakenpartner ontploft.
"Sorry? Is dat alles wat je kunt zeggen? Weet je, je bent door en door een ellendig stuk egoïsme! Na alles wat we hebben gedaan om je te ondersteunen. We zijn achter gaan te staan, bij welke idiote beslissing dan ook ... en dan kom jij hier terug en je beschuldigt ons ervan dat we Wolfgang negeren en te weinig gevoel tonen voor hem ... Robin is voor mij de nummer een. Het is belangrijk voor mij dat het hem goed gaat. Wil je alsjeblieft eens in een spiegel kijken en niet kijken hoe mooi je jezelf vindt of hoe goed je hersteld bent maar jezelf een keer afvragen waarom je zo'n waardeloze, hufterige broer voor Robin bent de laatste tijd? Kijk goed, dan vind je je antwoord."
Sascha staat op om Alexander uit te dagen.
"Wat is er met je aan de hand, Alexander? Waar komt ...?"
"Hou je mond!"
Robin schreeuwt naar hem en klimt ondertussen over de bank om te gaan staan. Alexander's ogen zijn rood en nat. Alexander draait zich naar Robin.
"Robin ... het spijt me. Ik kon niet ..."
"Ontspan je. Haal adem. Uit. In."
Hij schrikt van de pure haat op het gezicht van de vriend van zijn broer. Alexander zucht.
"Ik moet zo gaan ... naar beneden, aan het werk. Laura is zo klaar en iemand zal toch achter de bar moeten staan."
"Alexander, doe het niet."
Robin smeekt zijn vriend met natte ogen.
"Alsjeblieft, Alexander. Kunnen we dit oplossen?"
Astrid's vraag eindigt in de leegte. Alexander verontschuldigt zich en schuift Sascha opzij zonder een woord of blik. Astrid schrikt wanneer Alexander de deur dicht laat slaan.
Hij kijkt naar zijn broer in de hoop op een verklaring maar Robin kijkt hem met een blik vol afschuw en minachting aan. Astrid fluistert.
"Robin, is Alexander in orde?"
Robin's ogen bewegen onrustig heen en weer terwijl zijn blik steeds serieuzer wordt en zijn broer tenslotte antwoordt.
"Nee. Hij is niet in orde. Wij zijn niet in orde."
Hij wil zijn mond opendoen, maar Robin legt hem op een bekende manier met zijn ogen het zwijgen op.
"Ik wil nu graag dat jullie vertrekken. Ik ben nu te boos om verder te praten en ik ben niet van plan om te praten als Alexander er niet is."
Astrid kijkt hem vertwijfeld aan.
"Alsjeblieft, ga nu."
Astrid steekt haar hand uit om Robin te troosten maar haar zwager vermijdt haar aanraking en loopt struikelend weg van zijn vrouw. Robin pakt de deken van de bank en sloft naar de gangdeur om naar zijn slaapkamer te verdwijnen.
"Wat in Godsnaam ..."
Verbaasd als hij is over het catastrofale verloop van deze middag, kan hij tegelijk niet stoppen met het stellen van vragen. Hij begrijpt eenvoudigweg niet wat hier aan de hand is. Astrid pakt met kracht zijn hand en sleurt hem mee door de hal naar hun appartement.
"Hoe vaak heb ik je nu gewaarschuwd? Hoe vaak heb ik gevraagd om op te houden? Waarom heb je niet naar me geluisterd, Sascha? Waarom ben je zo ... vreselijk eigengereid?"
"Ik wil weten wat er speelt."
"Misschien leer je een volgende keer om te luisteren. Dan kom je er misschien achter wat er speelt. Heb je gezien dat de glans uit de ogen van Robin en Alexander is verdwenen?"
Met deze observatie verdwijnt Astrid in hun slaapkamer en doet de deur achter zich dicht. Iets later hoort hij het begin van symphonie nummer veertien van Mozart op luid volume uit de slaapkamer klinken. Het is haar signaal dat ze hem nu niet zal helpen om alles op een rij te zetten, om er achter te komen wat er overal speelt. Sascha ploft verbijsterd op de bank neer. Hij begrijpts niets meer.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
35
Zaterdag 26 november 2011
Peter Fox - Haus am See
Zaterdagmiddag is altijd rustig. Laura noemt het graag de stilte voor de storm. De meeste gasten zijn mensen die boodschappen hebben gedaan, beladen met tassen van de nabijgelegen winkels. In het algemeen bestellen ze iets makkelijks, koffie of thee, en het gebeurt zelden dat ze een van Alexander's specialiteiten mixt.
Na een drukke ochtend en begin van de middag vindt ze deze klanten prettig. Met slechts een paar gasten in de zaak kan ze rustig door een tijdschrift bladeren en bedenken wat ze vanavond allemaal misloopt. Bij het overzicht van de populaire groepen die optreden in de stad, verschijnt een melancholische glimach op haar gezicht. Het zijn optredens die ze zal missen omdat ze hier nog een hectische avond doorwerkt.
Ze zucht en probeert zich te herinneren wanneer haar laatste vrije zaterdagavond was. Beslist lang geleden. Al haar vrienden kunnen uitgaan en zich uitleven, iedereen behalve zij. Ze geniet van wat ze momenteel extra verdient bij SansFrontière, maar wil graag iets anders doen voor de verandering. De manier waarop alles de laatste tijd gaat, vindt ze uitzichtloos. De signalen, die een verbetering aankondigen, kan ze niet vinden.
Ze legt het tijdschrift op het werkblad wanneer ze iemand hoort stommelen op de trap, begeleidt door een luide reeks vloeken. De meeste gasten lezen of praten rustig door. Sommigen kijken naar de trap voordat ze verwachtingsvol naar haar kijken voor een verklaring. Haar reactie bestaat uit een geruststellende glimlach voor de gasten en ze haalt haar schouders in de hoop dat het vanzelf rustig wordt. De stem is overduidelijk. Het is Alexander. Het andere, hardere geluid klinkt alsof hij bijna valt. Zijn voetstappen klinken zwaar terwijl hij de laatste treden omlaag stommelt.
Haar baas verschijnt onderaan de trap. Hij sluit zijn ogen en haalt diep adem alsof hij zich voorbereidt om een indrukwekkende sprong van een hoge duikplank te maken. Wanneer hij zijn ogen weer opent, kan hij alleen vaag glimlachen. Ze probeert hem vriendelijk en bemoedigend aan te kijken, maar haar glimlach verdwijnt weer wanneer ze de donkere kringen ziet rond zijn gezwollen, rode ogen. Hij heeft niet de slaap gekregen waarvoor ze hem naar boven heeft gestuurd. Ze loopt naar hem toe. Hij probeert zijn tranen tegen te houden.
"Wil je dat ik blijf?"
Hij kan nauwelijks spreken.
"Nee, ik heb even een paar minuten alleen nodig."
"Blijft zo lang in het kantoor als je wilt."
Laura fluistert met medelijden op haar gezicht. Hoe vreselijk Alexander er ook uitziet, ze hoopt dat hij niet te lang in het kantoor blijft. Ze wil vanavond uit eten met een leuke man. Ze wil naar huis gaan, een douche nemen en zich omkleden. Ze wil er vanavond goed uitzien ... voor hem. Het heeft maanden geduurd om hem zover te krijgen met haar mee uit te gaan. Ze wil deze kans niet voorbij laten gaan door op het laatste moment af te zeggen.
Met Alexander veilig uit het zicht van de gasten, loopt ze nog een ronde. In plaats van nog iets te bestellen, lijken de gasten het als uitnodiging te zien om weg te gaan. Ze rekenen af en laten haar alleen achter.
Ze maakt gebruik van de tijdelijke rust om Alexander in het kantoor een kop thee te brengen. Misschien knapt hij er een beetje van op zodat ze op tijd weg kan uit SansFrontière. Ze klopt zacht op de deur van het kantoortje en gaat naar binnen. Alexander snikt en kijkt vertwijfeld. Ze zet de thee op het bureau. Hij probeert zijn gezicht voor haar te verbergen. Ze pakt hem bij zijn schouders en gaat op een knie voor hem zitten.
"Rustig maar. Kun je vertellen wat er aan de hand is?"
"Sascha is ... zo'n egoïstische hufter! Hij geeft ... niets meer om SansFrontière."
Gesnik en tranen begeleiden Alexander's woorden. Ze weet dat Alexander helemaal gelijk heeft maar wil geen olie op het vuur gooien en houdt zich in.
"Wat heeft hij gedaan?"
"Hij heeft gezegd ... dat hij pas ... over een paar dagen ... weer aan het werk ... gaat."
"Hij is net thuisgekomen met Astrid?"
Laura merkt opnieuw hoe ver Alexander er doorheen zit. Hij heeft niet meer de energie om boos te zijn. De tranen biggelen over zijn gezicht.
"Hoe moet ik ... hier ...?"
Hij komt niet meer uit zijn woorden. Ze staat op en pakt haar baas met beide armen beet om hem overeind te trekken zodat ze hem kan omarmen. Haar handen wrijven geruststellend over zijn rug. Laura is zich bewust van de kans die ze nu laat lopen.
"Ga terug naar boven. Ga terug naar bed. Je moet slapen. Misschien kan Robin hier helpen. Ik zorg er wel voor dat Robin niet dronken wordt en vervelend gaat doen zoals van de zomer. Of zal ik je tante bellen?"
Haar baas laat wat onverstaanbare klanken horen terwijl zijn huilbui nog lang niet voorbij is.
"Alexander, ik probeer je te helpen!"
Hij huivert terwijl hij zijn tranen probeert tegen te houden. Ze kijkt naar hem op, letterlijk en figuurlijk. Als werkgever is hij beter dan elke andere baas waarvoor ze ooit heeft gewerkt. Hij is ook een vriend van haar geworden en op dit moment belangrijker dan haar avond uit.
"Je gaat ... vanavond uit met ... die leuke man. Ik wil dat je ... gewoon wat plezier ... Ik wil niet ... dat je het afzegt."
Hij is een engel. Ze voelt zich verlegen worden terwijl ze glimlacht en hem een zoen geeft.
"Ik wil voor de verandering weer goed nieuws horen."
Ze lacht en weet welk soort goed nieuws hij bedoelt. Maar ze blijft vasthoudend.
"Nee, Alexander. Als je nu niet gaat slapen, dan wordt je ziek of je stort in. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben, dus ik blijf nog wel wat langer."
Hij droogt zijn gezicht met zijn mouw. Nu pas slaat hij zijn armen om haar heen en blijft zonder steun staan.
"Ik red het wel. Anna komt zo. Als je vanavond nog even langs wilt komen, dan vind ik dat fijn."
"Alexander ..."
"Je gaat nu weg. Opdracht van je baas."
Hij kust haar op haar voorhoofd. Tegelijk neemt hij de bedrijfsportefeuille met haar dagomzet over van haar.
"Nee, Alexander."
"Denk aan die leuke man."
Hij schuift haar door de hele zaak terwijl ze blijft protesteren. Bij de deur aangekomen krijgt ze nog een zoen en gaat hij midden in de opening staan om haar zo naar buiten te sturen. Met een glimlach die haar doet denken aan een lachend skelet, zwaait hij haar uit. Ze loopt weg terwijl ze zich toch schuldig voelt. Laura kan naar haar afspraak maar ze heeft het gevoel dat Alexander beter niet alleen kan zijn en pakt haar mobiel.
Zaterdag 26 november 2011
Peter Fox - Haus am See
Zaterdagmiddag is altijd rustig. Laura noemt het graag de stilte voor de storm. De meeste gasten zijn mensen die boodschappen hebben gedaan, beladen met tassen van de nabijgelegen winkels. In het algemeen bestellen ze iets makkelijks, koffie of thee, en het gebeurt zelden dat ze een van Alexander's specialiteiten mixt.
Na een drukke ochtend en begin van de middag vindt ze deze klanten prettig. Met slechts een paar gasten in de zaak kan ze rustig door een tijdschrift bladeren en bedenken wat ze vanavond allemaal misloopt. Bij het overzicht van de populaire groepen die optreden in de stad, verschijnt een melancholische glimach op haar gezicht. Het zijn optredens die ze zal missen omdat ze hier nog een hectische avond doorwerkt.
Ze zucht en probeert zich te herinneren wanneer haar laatste vrije zaterdagavond was. Beslist lang geleden. Al haar vrienden kunnen uitgaan en zich uitleven, iedereen behalve zij. Ze geniet van wat ze momenteel extra verdient bij SansFrontière, maar wil graag iets anders doen voor de verandering. De manier waarop alles de laatste tijd gaat, vindt ze uitzichtloos. De signalen, die een verbetering aankondigen, kan ze niet vinden.
Ze legt het tijdschrift op het werkblad wanneer ze iemand hoort stommelen op de trap, begeleidt door een luide reeks vloeken. De meeste gasten lezen of praten rustig door. Sommigen kijken naar de trap voordat ze verwachtingsvol naar haar kijken voor een verklaring. Haar reactie bestaat uit een geruststellende glimlach voor de gasten en ze haalt haar schouders in de hoop dat het vanzelf rustig wordt. De stem is overduidelijk. Het is Alexander. Het andere, hardere geluid klinkt alsof hij bijna valt. Zijn voetstappen klinken zwaar terwijl hij de laatste treden omlaag stommelt.
Haar baas verschijnt onderaan de trap. Hij sluit zijn ogen en haalt diep adem alsof hij zich voorbereidt om een indrukwekkende sprong van een hoge duikplank te maken. Wanneer hij zijn ogen weer opent, kan hij alleen vaag glimlachen. Ze probeert hem vriendelijk en bemoedigend aan te kijken, maar haar glimlach verdwijnt weer wanneer ze de donkere kringen ziet rond zijn gezwollen, rode ogen. Hij heeft niet de slaap gekregen waarvoor ze hem naar boven heeft gestuurd. Ze loopt naar hem toe. Hij probeert zijn tranen tegen te houden.
"Wil je dat ik blijf?"
Hij kan nauwelijks spreken.
"Nee, ik heb even een paar minuten alleen nodig."
"Blijft zo lang in het kantoor als je wilt."
Laura fluistert met medelijden op haar gezicht. Hoe vreselijk Alexander er ook uitziet, ze hoopt dat hij niet te lang in het kantoor blijft. Ze wil vanavond uit eten met een leuke man. Ze wil naar huis gaan, een douche nemen en zich omkleden. Ze wil er vanavond goed uitzien ... voor hem. Het heeft maanden geduurd om hem zover te krijgen met haar mee uit te gaan. Ze wil deze kans niet voorbij laten gaan door op het laatste moment af te zeggen.
Met Alexander veilig uit het zicht van de gasten, loopt ze nog een ronde. In plaats van nog iets te bestellen, lijken de gasten het als uitnodiging te zien om weg te gaan. Ze rekenen af en laten haar alleen achter.
Ze maakt gebruik van de tijdelijke rust om Alexander in het kantoor een kop thee te brengen. Misschien knapt hij er een beetje van op zodat ze op tijd weg kan uit SansFrontière. Ze klopt zacht op de deur van het kantoortje en gaat naar binnen. Alexander snikt en kijkt vertwijfeld. Ze zet de thee op het bureau. Hij probeert zijn gezicht voor haar te verbergen. Ze pakt hem bij zijn schouders en gaat op een knie voor hem zitten.
"Rustig maar. Kun je vertellen wat er aan de hand is?"
"Sascha is ... zo'n egoïstische hufter! Hij geeft ... niets meer om SansFrontière."
Gesnik en tranen begeleiden Alexander's woorden. Ze weet dat Alexander helemaal gelijk heeft maar wil geen olie op het vuur gooien en houdt zich in.
"Wat heeft hij gedaan?"
"Hij heeft gezegd ... dat hij pas ... over een paar dagen ... weer aan het werk ... gaat."
"Hij is net thuisgekomen met Astrid?"
Laura merkt opnieuw hoe ver Alexander er doorheen zit. Hij heeft niet meer de energie om boos te zijn. De tranen biggelen over zijn gezicht.
"Hoe moet ik ... hier ...?"
Hij komt niet meer uit zijn woorden. Ze staat op en pakt haar baas met beide armen beet om hem overeind te trekken zodat ze hem kan omarmen. Haar handen wrijven geruststellend over zijn rug. Laura is zich bewust van de kans die ze nu laat lopen.
"Ga terug naar boven. Ga terug naar bed. Je moet slapen. Misschien kan Robin hier helpen. Ik zorg er wel voor dat Robin niet dronken wordt en vervelend gaat doen zoals van de zomer. Of zal ik je tante bellen?"
Haar baas laat wat onverstaanbare klanken horen terwijl zijn huilbui nog lang niet voorbij is.
"Alexander, ik probeer je te helpen!"
Hij huivert terwijl hij zijn tranen probeert tegen te houden. Ze kijkt naar hem op, letterlijk en figuurlijk. Als werkgever is hij beter dan elke andere baas waarvoor ze ooit heeft gewerkt. Hij is ook een vriend van haar geworden en op dit moment belangrijker dan haar avond uit.
"Je gaat ... vanavond uit met ... die leuke man. Ik wil dat je ... gewoon wat plezier ... Ik wil niet ... dat je het afzegt."
Hij is een engel. Ze voelt zich verlegen worden terwijl ze glimlacht en hem een zoen geeft.
"Ik wil voor de verandering weer goed nieuws horen."
Ze lacht en weet welk soort goed nieuws hij bedoelt. Maar ze blijft vasthoudend.
"Nee, Alexander. Als je nu niet gaat slapen, dan wordt je ziek of je stort in. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben, dus ik blijf nog wel wat langer."
Hij droogt zijn gezicht met zijn mouw. Nu pas slaat hij zijn armen om haar heen en blijft zonder steun staan.
"Ik red het wel. Anna komt zo. Als je vanavond nog even langs wilt komen, dan vind ik dat fijn."
"Alexander ..."
"Je gaat nu weg. Opdracht van je baas."
Hij kust haar op haar voorhoofd. Tegelijk neemt hij de bedrijfsportefeuille met haar dagomzet over van haar.
"Nee, Alexander."
"Denk aan die leuke man."
Hij schuift haar door de hele zaak terwijl ze blijft protesteren. Bij de deur aangekomen krijgt ze nog een zoen en gaat hij midden in de opening staan om haar zo naar buiten te sturen. Met een glimlach die haar doet denken aan een lachend skelet, zwaait hij haar uit. Ze loopt weg terwijl ze zich toch schuldig voelt. Laura kan naar haar afspraak maar ze heeft het gevoel dat Alexander beter niet alleen kan zijn en pakt haar mobiel.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
36
Zaterdag 26 november 2011
Christina Stürmer - Ohne Dich
"Gaat het goed met je?"
"Nu wel. De straten lijken hier wel overal opengebroken. Ik ben er bijna."
Met een zucht beantwoordt hij de stem uit zijn mobiel. De man loopt door de Altstadt van Köln en is op weg naar zijn afspraak. Ver hoeft hij niet meer te lopen maar hij neemt zijn tijd, zenuwachtig als hij is over wat ze elkaar hebben te vertellen. Hij loopt om de hoek en heeft eindelijk de straat gevonden waar hij moet zijn. Uit zijn mobiel klinkt weer de stem.
"Wees beleefd."
"Zal ik doen."
"Denk eraan dat je wat complimenten maakt."
"Zal ik aan denken."
"Maar niet teveel complimenten want dan kom je niet oprecht over."
"Kun je het niet beter zelf doen?"
Nog voordat hij is uitgesproken, heeft hij spijt van zijn reactie. Gelukkig laat de stem aan de andere kant van de lijn een hartelijke lach horen. Met zijn ogen zoekt hij langs de gevels aan de overkant van de straat totdat hij het bord 'SansFrontière' ziet. Eindelijk gevonden. Hij is veel te vroeg voor zijn afspraak, wil nu nog niet naar binnen gaan en blijft op straat stilstaan.
"Lieverd, het komt allemaal goed."
Hij antwoordt na een paar minuten naar de aanwijzingen te hebben geluisterd.
"Ik wil alleen dat je nu een goede indruk maakt."
"Dank je, lieverd. Ik ben er nu, ik spreek je later."
Het gesprek eindigt nadat hij heeft beloofd zo gedetailleerd mogelijk verslag te doen. Nerveus aarzelt hij nog om de straat over te steken en naar binnen te gaan. Een discussie aan de overzijde trekt zijn aandacht waardoor hij zijn mobiel een ogenblik vergeet.
"Ik kan niet geloven dat je mij hiertoe dwingt."
"Het is iets wat we moeten doen."
Hij tuurt tegen het licht in om beter te zien wat daar gebeurt. Zo te zien hebben een moeder met een hoed op en haar zoon met een petje op een willekeurige discussie. Grinnikend denkt hij terug aan soortgelijke discussies uit zijn jeugd.
"Hoe sneller dit achter de rug is, hoe beter. Maak dat ding uit."
Ze spoort haar zoon aan snel door te lopen. De zoon dooft zijn sigaret en rent naar de deur om hem voor haar open te houden.
"Ik weet niet wat je hier wijzer van denkt te worden."
"Nu niet meer klagen."
Ze is bits. De man aan de overkant kan zijn verbazing met moeite verbergen wanneer hij haar stem herkent. Hij vraagt zich af waarom Henriette Kaiser juist nu hier is en wie ze bij zich heeft.
Zaterdag 26 november 2011
Christina Stürmer - Ohne Dich
"Gaat het goed met je?"
"Nu wel. De straten lijken hier wel overal opengebroken. Ik ben er bijna."
Met een zucht beantwoordt hij de stem uit zijn mobiel. De man loopt door de Altstadt van Köln en is op weg naar zijn afspraak. Ver hoeft hij niet meer te lopen maar hij neemt zijn tijd, zenuwachtig als hij is over wat ze elkaar hebben te vertellen. Hij loopt om de hoek en heeft eindelijk de straat gevonden waar hij moet zijn. Uit zijn mobiel klinkt weer de stem.
"Wees beleefd."
"Zal ik doen."
"Denk eraan dat je wat complimenten maakt."
"Zal ik aan denken."
"Maar niet teveel complimenten want dan kom je niet oprecht over."
"Kun je het niet beter zelf doen?"
Nog voordat hij is uitgesproken, heeft hij spijt van zijn reactie. Gelukkig laat de stem aan de andere kant van de lijn een hartelijke lach horen. Met zijn ogen zoekt hij langs de gevels aan de overkant van de straat totdat hij het bord 'SansFrontière' ziet. Eindelijk gevonden. Hij is veel te vroeg voor zijn afspraak, wil nu nog niet naar binnen gaan en blijft op straat stilstaan.
"Lieverd, het komt allemaal goed."
Hij antwoordt na een paar minuten naar de aanwijzingen te hebben geluisterd.
"Ik wil alleen dat je nu een goede indruk maakt."
"Dank je, lieverd. Ik ben er nu, ik spreek je later."
Het gesprek eindigt nadat hij heeft beloofd zo gedetailleerd mogelijk verslag te doen. Nerveus aarzelt hij nog om de straat over te steken en naar binnen te gaan. Een discussie aan de overzijde trekt zijn aandacht waardoor hij zijn mobiel een ogenblik vergeet.
"Ik kan niet geloven dat je mij hiertoe dwingt."
"Het is iets wat we moeten doen."
Hij tuurt tegen het licht in om beter te zien wat daar gebeurt. Zo te zien hebben een moeder met een hoed op en haar zoon met een petje op een willekeurige discussie. Grinnikend denkt hij terug aan soortgelijke discussies uit zijn jeugd.
"Hoe sneller dit achter de rug is, hoe beter. Maak dat ding uit."
Ze spoort haar zoon aan snel door te lopen. De zoon dooft zijn sigaret en rent naar de deur om hem voor haar open te houden.
"Ik weet niet wat je hier wijzer van denkt te worden."
"Nu niet meer klagen."
Ze is bits. De man aan de overkant kan zijn verbazing met moeite verbergen wanneer hij haar stem herkent. Hij vraagt zich af waarom Henriette Kaiser juist nu hier is en wie ze bij zich heeft.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
37
Zaterdag 26 november 2011
Dalmatino - Kiša će / Dalmatino - Molitva Za Ribara
Alexander vouwt servetten, zet het glaswerk recht op het werkblad van de bar, telt en hertelt het geld in de bedrijfsportefeuilles, loopt alle tafels langs om de stoelen recht te zetten en veegt de vloer. Daarna ijsbeert hij achter de bar terwijl hij probeert een volgende nuttige bezigheid te verzinnen. Om wakker te blijven moet hij iets doen. De afleiding van zijn werk heeft hij nu nodig.
Hij wil aan andere dingen denken. In stilte vervloekt hij Laura. Niet met opzet. Niet echt gemeend. Ze heeft de bar deze zaterdag helemaal opgeruimd. Er is absoluut niets meer te doen en hij heeft geen afleiding meer. Nadenken wil hij nu niet. Zich overgeven aan de overweldigende woede, die hij van binnen voelt, is het laatste wat hij wil. Alexander wil er geen obsessie van krijgen. Hij wil niet aan Sascha denken.
Hij wil niet worden herinnerd aan de last die op zijn schouders drukt. De last die hij zonder overleg naar zich toegeschoven heeft gekregen. Alexander heeft iets nodig tegen zijn kloppende hoofdpijn. Hij schuift de kassala dicht en ontdekt dat de voorraad pijnstillers op is.
"Wat is er mis, Alexander?"
Verbaasd draait hij zich om. Anna staat halverwege tussen de deur en de bar. Zijn andere serveerster is een uur te vroeg.
"Heb je iets tegen hoofdpijn?"
"Zeker, wat is er aan de hand?"
Anna opent haar tas om een strip pillen op te diepen.
"Ik heb niet geslapen."
Anna zucht.
"Alexander, je bent bezig ziek te worden. Wanneer komt Laura terug?"
"Niet voor negen uur. Ik heb haar wat extra tijd gegeven voor haar afspraak."
"Met die leuke man?"
"Dat klopt."
Hij lacht om Anna's jaloerse glimlach.
"Je moet naar boven gaan en slapen. Ik red het hier wel totdat Laura terug is. Het wordt pas later druk. Als je wilt, blijf ik de hele avond."
"Anna, als ik nu ga slapen, dan word ik nooit meer waker. Dan zie je mij dagenlang niet."
"Beloof me dan tenminste dat jij direct naar boven gaat zodra Laura terug is. Dan beloof ik je dat ik blijf tot sluitingstijd."
"We zien wel."
Hij liegt. Hij wil zijn bar niet onderbemand laten op de manier zoals Sascha dat heeft gedaan. Zijn serveersters moeten op hem kunnen rekenen. Eenmaal achter de bar bergt Anna haar tas op en bindt haar schort om. Ze kijkt rond hoeveel gasten er zijn en daarna verrast naar Alexander.
"Waar is iedereen? Heb je ze weggejaagd?"
"Nee, het is al een paar uur rustig zoals elke zaterdag rond deze tijd."
"Misschien komt het omdat verderop een straat is opengebroken. Een leidingbreuk, denk ik. Ik moest al omlopen."
De twee verdrijven op een aangename manier de tijd. De man is gelukkig met haar vroege komst en afleiding. Anna's zachte karakter en net zo zachte aanpak zijn precies wat hij nu nodig heeft. Zijn hoofdpijn begint al weg te zakken, merkt hij met een gevoel van opluchting. Wanneer ze haar charme erbij gebruikt, dan wordt de avond nog makkelijker. De kalmerende golf van rust eindigt zodra een bekende stem door de bar schalt.
"Alexander!"
Anna trekt nieuwsgierig haar wenkbrauwen op. Hij draait zich om en ontdekt Henriette en Wolfgang. Hij probeert rustig te blijven. Henriette's toon is al waarschuwing genoeg voor hem.
"Henriette."
"Waar is Robin?"
Wolfgang's ongeduld is duidelijk zichtbaar. De jongen vraagt niet, de jongen eist.
"Hij is boven. Hij slaapt."
"Nu slapen? Op zaterdagmiddag?"
"Hij heeft een drukke week achter de rug. Ja, Henriette, hij slaapt!"
Alexander praat op bitse toon. Henriette gaat een stap achteruit. Wolfgang schudt ongelovig zijn hoofd. Henriette neemt even de tijd om haar houding terug te vinden voordat ze rustig dichterbij komt.
"Wij zijn apart hier naar toe gekomen om met jullie twee te spreken."
"Ik ben nu aan het werk en Robin slaapt."
Hij doet moeite om vriendelijk te klinken. Wolfgang kijkt rond.
"Excuses dat we je storen bij de drukte hier, Alexander. Ik weet dat dit een vergissing is."
"Neem me niet kwalijk?"
Henriette draait zich om en wijst koppig met een vinger naar de jongen.
"Ga even zitten, Wolfgang."
Ze glimlacht wanneer ze Alexander weer aankijkt.
"Zou je alsjeblieft een paar minuten bij ons aan tafel willen zitten?"
"Kan dit niet wachten, alsjeblieft?"
"Ga je gang, Alexander. Een paar minuten is niet lang."
Anna staat achter hem en fluistert haar toestemming. Zijn serveerster is duidelijk niet gecharmeerd van deze bezoekers en wil ze zo snel mogelijk weer weg laten gaan, merkt hij aan haar intonatie. De onverbiddelijke Henriette blijft staan en kijkt afwachtend naar hem. Haar glimlach verraadt haar ongenoegen. Hij laat zijn schouders hangen en gaat met grote passen naar Wolfgang.
"Zaterdag is onvoorspelbaar. Als er zo gasten binnenkomen, moet ik Anna helpen."
"Dat begrijpen we."
Henriette antwoordt duidelijk en helder. Wolfgang lijkt vuur te spuwen.
"Wat is er met jullie de laatste tijd aan de hand?"
"Ik praat wel totdat jij weer rustig bent."
"Ja, mevrouw Kaiser."
Henriette pakt Wolfgang's hand vast en legt de jongen zo het zwijgen op. Zijn vermoeide ogen ontmoeten Wolfgang's donkere, starende blik. Hij kijkt opzij.
"We zijn bezorgd, Alexander. De bruiloft van Sascha en Astrid is bijna een maand geleden. Het is net alsof jullie zijn verdwenen. Wij hebben sinds de bruiloft nauwelijks iets van een van jullie gehoord."
"We hebben het meer dan druk. Zonder Sascha zorgt SansFrontière alleen al voor lange dagen."
"Dat is een eerlijk antwoord. Dank je wel. Hebben jullie al uitgekeken naar meer hulp hier zodat je extra tijd krijgt?"
"Ik heb een beetje verwacht dat Sascha ons zou helpen. Dit is ook zijn bar. Ze zouden eerst een week weggaan en een week alleen redden we wel, dat hebben we vaker gedaan. Maar het werden twee weken, toen drie en tenslotte vier. Een telefoontje of ander bericht zou fijn zijn geweest voor Robin en mij. Het is bijna alsof hij van ons profiteert."
"Dat zien wij niet zo. Hij heeft niet van ons geprofiteerd."
"Ik heb het niet over jou. Ik heb het over Robin en mij!"
"Je bent niet helemaal duidelijk. Je ziet het ook verkeerd. Je begrijpt toch wel dat ze rust nodig hadden na alles wat ze is overkomen?"
Alexander bijt hard op de binnenkant van zijn onderlip wanneer hij deze populaire litanie hoort.
"Je vindt dat ze geen huwelijksreis hebben verdiend?"
Wolfgang bromt en hangt voorovergebogen op de tafel. Hij staart naar de jongen.
"Leg mij geen woorden in mijn mond!"
Wolfgang's gezicht is eerst verbaasd voordat de woede doorkomt. Hij blijft staren naar de jongen en buigt zich voorover naar hem.
"Toen Sascha in het ziekenhuis lag, was Robin daar ook de hele tijd. Ik heb er hier voor gezorgd dat de zaak niet lijdt onder zijn afwezigheid en tegelijk voor Robin gezorgd. Sascha kwam uit het ziekenhuis en op bijna dezelfde dag vertelden hij en Astrid snel te willen trouwen. Raad eens wie mochten helpen? Robin en ik! Dat kwam naast ons werk. Nu is Sascha bijna een maand op huwelijksreis geweest in plaats van de beloofde week. Raad eens wie ervoor zorgt dat de zaak doordraait? Robin en ik! ... Hebben jullie nog andere dingen uit Sascha's egoïstische leven waar jullie ons de schuld van willen geven?"
"Rustig, Alexander. Alsjeblieft."
"Ik ben rustig, Henriette."
Hij kijkt met een woedend gezicht naar haar. Henriette's ogen gaan wijd open van verbazing.
"Je kon toch even bellen of iets schrijven om te laten weten dat je het druk hebt?"
Wolfgang's vraag laat hem de jongen ongelovig aankijken. Alexander moet de vraag op zich laten inwerken en antwoordt langzaam, spreekt elke lettergreep apart uit.
"Om-dat we het meer dan druk heb-ben."
"We zijn ongerust. Daarom zijn we gekomen."
Henriette is te vriendelijk naar Wolfgang's zin.
"Er is geen reden om je zo gemeen te gedragen."
Alexander knarst met zijn tanden en gaat rechtop in zijn stoel zitten. Hij roffelt zacht op het tafelblad om daarna zijn handen op tafel te laten rusten.
"Wat gebeurt hier allemaal? Wanneer zijn jullie hier aangekomen?"
Hij draait zich om en ziet Sascha naast de tafel staan. Wolfgang springt op en gaat bij zijn zakenpartner staan.
"Is Robin boven? Is hij wakker?"
"Ik denk het wel. Een paar uur geleden nog wel. Hij moet wel wakker zijn."
Sascha merkt zijn boze blik wel op maar lijkt het niet te begrijpen. Wolfgang geeft Sascha een klap op zijn rug als blijk van waardering. Alexander en Henriette staan op uit hun stoelen.
"Bedankt. Ik ga naar boven, met Robin praten."
"Hij slaapt!"
Hij roept het de lange jongen na.
"Ik haal hem wel op."
Henriette haast zich om Wolfgang bij te houden. Hij wil ook de achtervolging inzetten, maar Sascha houdt hem tegen door zijn arm vast te pakken.
"Vertel me eerst wat hier aan de hand is? Vertel me waarom je eerder vandaag zo kinderachtig bezig was?"
Hij gromt naar Sascha en pakt hem bij zijn shirt. Hij duwt de iets langere man zo snel en hard naar achteren dat ze alletwee op de vloer vallen. Sascha laat een luide, pijnlijke gil horen.
"Ik probeer ze beneden te houden. Ik probeer om ervoor te zorgen ..."
"Alexander!"
De uitroep van Anna onderbreekt hem. Hij krabbelt overeind, doet een pas achteruit en wijst naar Robin's broer.
"Jij blijft hier beneden en je gaat nu aan het werk hier zodat ik tijd heb om boven de schade te beperken die jij net hebt veroorzaakt ... Je bent zo'n ongelooflijke hufter, Sascha! Waar is je mobiel?"
Alexander loopt met snelle passen naar de trap en klimt zo snel als zijn vermoeide benen het toelaten omhoog. Hijgend en puffend komt hij aan bij de open deur van zijn appartement waar binnen Henriette probeert de boze, agressieve jongen onder controle te krijgen.
Wolfgang roept woedend 'Robin' die niet in de woonkamer is. Henriette belet hem de deur naar de gang met de slaapkamers te openen. Zo vermoeid als hij is, gaat Alexander naar binnen en laat de deur achter zich dichtvallen. Hij schreeuwt.
"Robin slaapt!"
Zaterdag 26 november 2011
Dalmatino - Kiša će / Dalmatino - Molitva Za Ribara
Alexander vouwt servetten, zet het glaswerk recht op het werkblad van de bar, telt en hertelt het geld in de bedrijfsportefeuilles, loopt alle tafels langs om de stoelen recht te zetten en veegt de vloer. Daarna ijsbeert hij achter de bar terwijl hij probeert een volgende nuttige bezigheid te verzinnen. Om wakker te blijven moet hij iets doen. De afleiding van zijn werk heeft hij nu nodig.
Hij wil aan andere dingen denken. In stilte vervloekt hij Laura. Niet met opzet. Niet echt gemeend. Ze heeft de bar deze zaterdag helemaal opgeruimd. Er is absoluut niets meer te doen en hij heeft geen afleiding meer. Nadenken wil hij nu niet. Zich overgeven aan de overweldigende woede, die hij van binnen voelt, is het laatste wat hij wil. Alexander wil er geen obsessie van krijgen. Hij wil niet aan Sascha denken.
Hij wil niet worden herinnerd aan de last die op zijn schouders drukt. De last die hij zonder overleg naar zich toegeschoven heeft gekregen. Alexander heeft iets nodig tegen zijn kloppende hoofdpijn. Hij schuift de kassala dicht en ontdekt dat de voorraad pijnstillers op is.
"Wat is er mis, Alexander?"
Verbaasd draait hij zich om. Anna staat halverwege tussen de deur en de bar. Zijn andere serveerster is een uur te vroeg.
"Heb je iets tegen hoofdpijn?"
"Zeker, wat is er aan de hand?"
Anna opent haar tas om een strip pillen op te diepen.
"Ik heb niet geslapen."
Anna zucht.
"Alexander, je bent bezig ziek te worden. Wanneer komt Laura terug?"
"Niet voor negen uur. Ik heb haar wat extra tijd gegeven voor haar afspraak."
"Met die leuke man?"
"Dat klopt."
Hij lacht om Anna's jaloerse glimlach.
"Je moet naar boven gaan en slapen. Ik red het hier wel totdat Laura terug is. Het wordt pas later druk. Als je wilt, blijf ik de hele avond."
"Anna, als ik nu ga slapen, dan word ik nooit meer waker. Dan zie je mij dagenlang niet."
"Beloof me dan tenminste dat jij direct naar boven gaat zodra Laura terug is. Dan beloof ik je dat ik blijf tot sluitingstijd."
"We zien wel."
Hij liegt. Hij wil zijn bar niet onderbemand laten op de manier zoals Sascha dat heeft gedaan. Zijn serveersters moeten op hem kunnen rekenen. Eenmaal achter de bar bergt Anna haar tas op en bindt haar schort om. Ze kijkt rond hoeveel gasten er zijn en daarna verrast naar Alexander.
"Waar is iedereen? Heb je ze weggejaagd?"
"Nee, het is al een paar uur rustig zoals elke zaterdag rond deze tijd."
"Misschien komt het omdat verderop een straat is opengebroken. Een leidingbreuk, denk ik. Ik moest al omlopen."
De twee verdrijven op een aangename manier de tijd. De man is gelukkig met haar vroege komst en afleiding. Anna's zachte karakter en net zo zachte aanpak zijn precies wat hij nu nodig heeft. Zijn hoofdpijn begint al weg te zakken, merkt hij met een gevoel van opluchting. Wanneer ze haar charme erbij gebruikt, dan wordt de avond nog makkelijker. De kalmerende golf van rust eindigt zodra een bekende stem door de bar schalt.
"Alexander!"
Anna trekt nieuwsgierig haar wenkbrauwen op. Hij draait zich om en ontdekt Henriette en Wolfgang. Hij probeert rustig te blijven. Henriette's toon is al waarschuwing genoeg voor hem.
"Henriette."
"Waar is Robin?"
Wolfgang's ongeduld is duidelijk zichtbaar. De jongen vraagt niet, de jongen eist.
"Hij is boven. Hij slaapt."
"Nu slapen? Op zaterdagmiddag?"
"Hij heeft een drukke week achter de rug. Ja, Henriette, hij slaapt!"
Alexander praat op bitse toon. Henriette gaat een stap achteruit. Wolfgang schudt ongelovig zijn hoofd. Henriette neemt even de tijd om haar houding terug te vinden voordat ze rustig dichterbij komt.
"Wij zijn apart hier naar toe gekomen om met jullie twee te spreken."
"Ik ben nu aan het werk en Robin slaapt."
Hij doet moeite om vriendelijk te klinken. Wolfgang kijkt rond.
"Excuses dat we je storen bij de drukte hier, Alexander. Ik weet dat dit een vergissing is."
"Neem me niet kwalijk?"
Henriette draait zich om en wijst koppig met een vinger naar de jongen.
"Ga even zitten, Wolfgang."
Ze glimlacht wanneer ze Alexander weer aankijkt.
"Zou je alsjeblieft een paar minuten bij ons aan tafel willen zitten?"
"Kan dit niet wachten, alsjeblieft?"
"Ga je gang, Alexander. Een paar minuten is niet lang."
Anna staat achter hem en fluistert haar toestemming. Zijn serveerster is duidelijk niet gecharmeerd van deze bezoekers en wil ze zo snel mogelijk weer weg laten gaan, merkt hij aan haar intonatie. De onverbiddelijke Henriette blijft staan en kijkt afwachtend naar hem. Haar glimlach verraadt haar ongenoegen. Hij laat zijn schouders hangen en gaat met grote passen naar Wolfgang.
"Zaterdag is onvoorspelbaar. Als er zo gasten binnenkomen, moet ik Anna helpen."
"Dat begrijpen we."
Henriette antwoordt duidelijk en helder. Wolfgang lijkt vuur te spuwen.
"Wat is er met jullie de laatste tijd aan de hand?"
"Ik praat wel totdat jij weer rustig bent."
"Ja, mevrouw Kaiser."
Henriette pakt Wolfgang's hand vast en legt de jongen zo het zwijgen op. Zijn vermoeide ogen ontmoeten Wolfgang's donkere, starende blik. Hij kijkt opzij.
"We zijn bezorgd, Alexander. De bruiloft van Sascha en Astrid is bijna een maand geleden. Het is net alsof jullie zijn verdwenen. Wij hebben sinds de bruiloft nauwelijks iets van een van jullie gehoord."
"We hebben het meer dan druk. Zonder Sascha zorgt SansFrontière alleen al voor lange dagen."
"Dat is een eerlijk antwoord. Dank je wel. Hebben jullie al uitgekeken naar meer hulp hier zodat je extra tijd krijgt?"
"Ik heb een beetje verwacht dat Sascha ons zou helpen. Dit is ook zijn bar. Ze zouden eerst een week weggaan en een week alleen redden we wel, dat hebben we vaker gedaan. Maar het werden twee weken, toen drie en tenslotte vier. Een telefoontje of ander bericht zou fijn zijn geweest voor Robin en mij. Het is bijna alsof hij van ons profiteert."
"Dat zien wij niet zo. Hij heeft niet van ons geprofiteerd."
"Ik heb het niet over jou. Ik heb het over Robin en mij!"
"Je bent niet helemaal duidelijk. Je ziet het ook verkeerd. Je begrijpt toch wel dat ze rust nodig hadden na alles wat ze is overkomen?"
Alexander bijt hard op de binnenkant van zijn onderlip wanneer hij deze populaire litanie hoort.
"Je vindt dat ze geen huwelijksreis hebben verdiend?"
Wolfgang bromt en hangt voorovergebogen op de tafel. Hij staart naar de jongen.
"Leg mij geen woorden in mijn mond!"
Wolfgang's gezicht is eerst verbaasd voordat de woede doorkomt. Hij blijft staren naar de jongen en buigt zich voorover naar hem.
"Toen Sascha in het ziekenhuis lag, was Robin daar ook de hele tijd. Ik heb er hier voor gezorgd dat de zaak niet lijdt onder zijn afwezigheid en tegelijk voor Robin gezorgd. Sascha kwam uit het ziekenhuis en op bijna dezelfde dag vertelden hij en Astrid snel te willen trouwen. Raad eens wie mochten helpen? Robin en ik! Dat kwam naast ons werk. Nu is Sascha bijna een maand op huwelijksreis geweest in plaats van de beloofde week. Raad eens wie ervoor zorgt dat de zaak doordraait? Robin en ik! ... Hebben jullie nog andere dingen uit Sascha's egoïstische leven waar jullie ons de schuld van willen geven?"
"Rustig, Alexander. Alsjeblieft."
"Ik ben rustig, Henriette."
Hij kijkt met een woedend gezicht naar haar. Henriette's ogen gaan wijd open van verbazing.
"Je kon toch even bellen of iets schrijven om te laten weten dat je het druk hebt?"
Wolfgang's vraag laat hem de jongen ongelovig aankijken. Alexander moet de vraag op zich laten inwerken en antwoordt langzaam, spreekt elke lettergreep apart uit.
"Om-dat we het meer dan druk heb-ben."
"We zijn ongerust. Daarom zijn we gekomen."
Henriette is te vriendelijk naar Wolfgang's zin.
"Er is geen reden om je zo gemeen te gedragen."
Alexander knarst met zijn tanden en gaat rechtop in zijn stoel zitten. Hij roffelt zacht op het tafelblad om daarna zijn handen op tafel te laten rusten.
"Wat gebeurt hier allemaal? Wanneer zijn jullie hier aangekomen?"
Hij draait zich om en ziet Sascha naast de tafel staan. Wolfgang springt op en gaat bij zijn zakenpartner staan.
"Is Robin boven? Is hij wakker?"
"Ik denk het wel. Een paar uur geleden nog wel. Hij moet wel wakker zijn."
Sascha merkt zijn boze blik wel op maar lijkt het niet te begrijpen. Wolfgang geeft Sascha een klap op zijn rug als blijk van waardering. Alexander en Henriette staan op uit hun stoelen.
"Bedankt. Ik ga naar boven, met Robin praten."
"Hij slaapt!"
Hij roept het de lange jongen na.
"Ik haal hem wel op."
Henriette haast zich om Wolfgang bij te houden. Hij wil ook de achtervolging inzetten, maar Sascha houdt hem tegen door zijn arm vast te pakken.
"Vertel me eerst wat hier aan de hand is? Vertel me waarom je eerder vandaag zo kinderachtig bezig was?"
Hij gromt naar Sascha en pakt hem bij zijn shirt. Hij duwt de iets langere man zo snel en hard naar achteren dat ze alletwee op de vloer vallen. Sascha laat een luide, pijnlijke gil horen.
"Ik probeer ze beneden te houden. Ik probeer om ervoor te zorgen ..."
"Alexander!"
De uitroep van Anna onderbreekt hem. Hij krabbelt overeind, doet een pas achteruit en wijst naar Robin's broer.
"Jij blijft hier beneden en je gaat nu aan het werk hier zodat ik tijd heb om boven de schade te beperken die jij net hebt veroorzaakt ... Je bent zo'n ongelooflijke hufter, Sascha! Waar is je mobiel?"
Alexander loopt met snelle passen naar de trap en klimt zo snel als zijn vermoeide benen het toelaten omhoog. Hijgend en puffend komt hij aan bij de open deur van zijn appartement waar binnen Henriette probeert de boze, agressieve jongen onder controle te krijgen.
Wolfgang roept woedend 'Robin' die niet in de woonkamer is. Henriette belet hem de deur naar de gang met de slaapkamers te openen. Zo vermoeid als hij is, gaat Alexander naar binnen en laat de deur achter zich dichtvallen. Hij schreeuwt.
"Robin slaapt!"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
38
Zaterdag 26 november 2011
Nelly Furtado - Try
"Je laat Robin ook slapen!"
Alexander's stem dreunt door de woonkamer. Wolfgang draait zich om terwijl mevrouw Kaiser hem vasthoudt. Twee stappen richting Alexander zijn voldoende om zich te bevrijden van mevrouw Kaiser's ijzeren greep.
"Ja, ik weet het. We zijn speciaal gekomen om jullie te zien. Hij kan later slapen!"
Alexander wil driftig aan een antwoord beginnen, maar hij is sneller.
"Ik wil weten waarom jullie me negeren. Ik wil weten waarom jullie nauwelijks antwoord gaven toen ik jullie vroeg of we een weekend weg konden gaan. Ik wil antwoorden van hem, van jou."
"Hoeveel keer ...?"
Alexander schreeuwt nog steeds. Hij zet door.
"Ik heb je excuus gehoord, Alexander. Ik wil de waarheid."
"Mijn excuus is de waarheid!"
"Nee!"
"Ik werk bijna achttien uur per dag en ik heb al maanden geen dag vrij gehad. Weet je hoe zwaar dat is? Ik slaap bijna niet meer. Als ik niet hoef te werken, dan wil ik er voor Robin zijn en Robin wil er voor mij zijn. Wanneer Robin niet werkt of studeert of ... probeert mij te helpen."
"Is het zo moeilijk om de telefoon te pakken, mij te bellen en een paar minuten met mij te praten?"
De minachting, die over het gezicht van Alexander glijdt, is niet te missen.
"Ik zal die vraag beantwoorden wanneer je ouder bent ... en een eigen bedrijf hebt."
Wolfgang balt zijn vuisten en wil heel graag Alexander slaan. De afwijzende houding, die Alexander al beneden heeft laten zien, begrijpt hij niet. Het is hem al vaker overkomen en hij wil nooit meer op deze manier worden behandeld.
"Je liegt, je vertelt me nog steeds niet de waarheid!"
"Je krijgt van mij geen antwoord wat je misschien verwacht, ik begrijp je boosheid maar ik kan je geen ander antwoord geven. Ik kan je geen grond voor je boosheid geven."
"Alexander!"
Mevrouw Kaiser probeert rust te brengen. Wolfgang negeert haar.
"Ik zie het aan je gezicht. Je liegt. Er is iets dat je niet me wil vertellen."
"Laat hem met rust!"
Wanneer tot hem doordringt wie hij hoort, draait hij zich om. Robin staat achter mevrouw Kaiser in de deurpost in boxershorts. Verrast kijkt Wolfgang toe terwijl Robin met zijn ogen knippert, zich uitrekt en geeuwt met zijn hand voor zijn mond. Zijn waarschijnlijke broer haalt lui zijn hand door zijn haar en schuifelt dwars door de kamer. Alexander verontschuldigt zich.
"Robin, het spijt me. Ik heb geprobeerd om ze beneden te houden, zodat je kan doorslapen."
Robin glimlacht naar zijn vriend.
"Jij gaat straks naar bed. Je hebt je slaap nu harder nodig dan ik."
"Wolfgang, ik denk dat we hen beter alleen kunnen laten."
Ongelovig kijkt Wolfgang naar mevrouw Kaiser en merkt de onzekerheid in haar houding op. Daarna kijkt hij Alexander aan, maar die staart naar Robin. De twee hebben nu een moment van zichzelf, ze zijn in hun eigen wereld en hij maakt geen deel van die wereld uit. Robin geeuwt weer.
"Nee, jullie zijn hier. Ga verder, verwacht alleen niet dat ik heel coherent ben."
"Robin ..."
Alexander glijdt naar zijn schat en houdt Robin vast. Of houdt Robin Alexander overeind? Wat is hier aan de hand?
"Laat me even wakker worden. Ik zat middenin een krankzinnige droom toen ik het geschreeuw hier hoorde."
Wolfgang en mevrouw Kaiser kijken even elkaar aan. Het gezicht van zijn verzorgster toont haar afkeuring. Niet alleen voor de twee, maar ook en vooral voor hemzelf. Pakt hij het verkeerd aan? Robin leunt tegen de eettafel, houdt zijn armen over elkaar, kijkt hem recht aan en spreekt hem bijna fluisterend aan.
"Waar was je gebleven in je scheldpartij? Je maakte Alexander net voor leugenaar uit. Wat wilde je daarna zeggen?"
"Dit maakt het er niet beter op."
Mevrouw Kaiser zucht. Robin negeert mevrouw Kaiser en blijft hem uitdagend aankijken.
"Wat wil je nog meer zeggen?"
Zwijgend laat hij alles op zich inwerken. Zelfs zijn open mond vergeet hij dicht te doen. Robin's woorden en houding raken hem diep.
"Wat? Wil je mij ook een leugenaar noemen?"
Wolfgang heeft nog veel dingen die hij wil vertellen. Het rustige, tegelijk besliste stemgeluid van Robin brengt hem aan het twijfelen.
"Ik ... ik wil ... ik denk dat ik dacht dat jullie anders zijn ... anders dan ..."
"Goed."
Robin's gezicht blijft zonder uitdrukking terwijl Wolfgang probeert zijn kolkende emoties te verwoorden.
"Je hebt verwachtingen van ons."
"Ik ..."
"We maken ze niet waar."
"Nee!"
"We hebben je opgenomen in ons leven."
"Ik ..."
"Maar je verwacht meer."
"Wat ..."
"Je verwacht meer."
Wolfgang geeft het op. Hij is verbijsterd.
"Kun je iets noemen dat je ons gevraagd hebt en we niet voor je hebben gedaan?"
Nu is Wolfgang wel verplicht te antwoorden.
"Ik ... Jullie ..."
"Dat dacht ik al."
Mevrouw Kaiser legt een hand op zijn schouder en draait hem om richting de deur naar de hal. Ze mompelt excuses aan de jongens. Ze opent de deur zodat ze hem naar buiten kan leiden, maar hij houdt met zijn hand de deur vast om hem weer dicht te doen en vervolgens woedend naar de man te lopen die hij ooit als zijn broer zag. Het lukt hem nog net niet te schreeuwen als hij losbrandt.
"Is het zo erg dat ik naar iets moois uitkijk? Neem het mij eens kwalijk! Ja, ik heb verwachtingen. Je bent goed voor mij geweest. Je hebt me de eerste keer hier in Köln opgevangen. Je hebt mij kleren geleend, je hebt meegewerkt aan de stomme onderzoeken in het ziekenhuis. Je alles gedaan wat elk ander fatsoenlijk mens ook ..."
Zijn stem breekt.
"Maar weet je wat ik wilde? Misschien heb ik het zelf niet verwacht of verwacht ik teveel, maar ik zou graag willen dat jullie mijn vrienden zijn. Mijn familie. Toen ... ik je tegenkwam, was je de basketballer Robin Krone. Met Alexander naast je. Ik vond jullie al geweldig stoer, al voordat ik jullie leerde kennen. Misschien is het een beetje stom om veel te verwachten ... Nu mijn moeder is overleden ... ik dacht dat het echt leuk zou om je als broer te hebben. Ik heb jullie gewoon nodig, als vrienden, als familie."
"We horen al bij je leven, Wolfgang."
"Niet helemaal. Niet zoveel als zou kunnen."
Robin en Alexander kijken elkaar aan terwijl Alexander antwoord geeft.
"Mijn hemel! We willen zoveel tijd voor je vrijmaken als we kunnen, maar Wolfgang, we hebben ook nog een eigen leven. Sinds afgelopen voorjaar hebben we alles gedaan wat iedereen heeft ons gevraagd om te doen. We hebben geprobeerd er voor iedereen te zijn. Bijna iedereen die we kennen, wil graag elke dag een beetje meer van ons. Wil je echt weten wat voor soort leven dan overblijft? Geen leven!"
"Ik heb alleen gevraagd of jullie mee willen gaan een weekend weg, een huisje huren."
"Dat weten we. Maar zoals ons leven momenteel is, is dat onmogelijk."
Alexander veegt de volgende traan van zijn wang.
"Wanneer dan wel?"
"Dat weten we nog niet. We kunnen je geen antwoord geven. Niet nu."
Robin brengt niet meer op dan een fluisterende reactie.
"Waarom niet? Of is dit de verontschuldiging voor je komische en cryptische bericht?"
"Wolfgang!"
Mevrouw Kaiser kan alleen sissen. Hij kan alleen hardop roepen.
"Nee. Er is meer aan de hand."
Robin zucht.
"Luister, Alexander en ik kennen elkaar nu twee jaar. Ik ben niet erg spraakzaam. Ik heb soms moeite om goed te communiceren, te vertellen wat ik denk. Alexander heeft daaraan moeten wennen. Het is nu eenmaal wie ik ben. Dat moet je moet ook begrijpen."
Zijn armen vallen slap omlaag.
"Het is moelijk om hier door te gaan terwijl Sascha zo lang weg is. Ik wil niet dat jij daar last van hebt. Ik wil niet dat jij daar mee te maken krijgt. We hebben wat lastige dingen die we zelf willen oplossen. Kun je dat begrijpen?"
"Wat ik begrijp ... dat dit allemaal onzin is!"
"Wolfgang!"
Mevrouw Kaiser grijpt zijn schouder vast maar hij haalt haar hand weer weg.
"Wil je dat ik je familie ben of niet? Als je het wel meent, dan laat je dat op een idiote manier zien. Ik weet dat geen enkele familie perfect is. Ik heb meer families gezien dan ik zelf wil, ik weet hoe het werkt. Ik ben niet naïef."
Wolfgang gaat vlak voor de twee aan de andere kant van de woonkamer staan en maakt zich groter dan hij is.
"Ik wil heel graag dat jullie mijn familie zijn. Ik heb de laatste tijd niet het gevoel dat je dat ook wilt. Zelfs op de bruiloft was je anders. Je hebt bijna geen tijd met mij doorgebracht. Ik weet dat je probeerde op Sascha te letten want het was zijn dag. Dat begrijp ik. Maar je gedroeg je anders. Toen ik bijna zijn arm greep, reageerde je heel angstig en geïrriteerd, alsof ik een willekeurige vreemdeling was. Ik weet dat je hem wilde beschermen, maar het deed me pijn. Ik heb het toen genegeerd maar vandaag kan ik dat niet. Je was toen anders en je lijkt nu weer veranderd ... Alles vandaag, eigenlijk sinds de bruiloft, wijst in een andere richting ... Het is alsof je een makkelijke uitweg zoekt. Ik hoor alleen maar verontschuldigingen en smoesjes, maar geen van jullie kan mij de waarheid vertellen. Je excuus dat je het druk hebt. Je excuus dat er een familie aangelegenheid is met Sascha. Je rekent mij blijkbaar niet tot je familie. Als je echt om mij geeft, laat het dan zien, Robin ... Een klein gebaar, een net bericht, interesse in mijn leven ... meer wil ik toch niet, meer verlang ik ook niet. Je hoeft mij ook niet als je familie te zien, maar als dat wel doet, waarom heb je mij niet verteld wat hier aan de hand is? Hoewel ik niet echt weet hoe ik iets kan doen om je te helpen ... Ik heb meneer en mevrouw Kaiser gevraagd of Sascha en Astrid het vakantiehuis mochten gebruiken. Ik heb dat gedaan om ze te bedanken. Ik heb geen geld. Ik kan me niet geen dure geschenken veroorloven. Het idee is waarschijnlijk echt stom geweest, maar het is het enige wat ik kon bedenken om voor hen te doen."
"Het is geen dom idee."
Alexander's tegenwerping onderbreekt hem. Hij wrijft over zijn borst.
"Nou, jullie zijn boos op Sascha vanwege wat ik heb gedaan voor hem. Het voelt alsof je mij de schuld wil geven. Dat doet pijn."
"We geven jou niet schuld!"
"Ja, maar jullie verwijten het hem. Ik heb geprobeerd om hetzelfde voor jullie te doen met het weekend weg. Het is niet veel, maar het is iets! ... Jullie zijn boos op mensen die nemen en nemen en niets geven. Ik probeer jullie iets te geven!"
Vanzelf steekt hij een beschuldigende vinger uit naar Robin.
"Maar je wilt het niet. Je kunt alleen maar vertellen hoe druk je het hebt. Het spijt me dat ik iets anders heb verwacht van jullie dan jullie geven. Zelfs maar een fatsoenlijk antwoord in plaats van een nietszeggend, kort bericht om mij af te schrijven. Het spijt me dat ik dacht dat jullie anders zouden zijn dan alle andere families die mij niet wilden ... Weet je? Je hebt een verkeerd beeld van mij. Je hebt aangenomen dat ik iemand ben die alleen maar wil nemen en nemen. Dat doet het meeste pijn. Het is niet zo dat ik niet wil geven, jullie willen niets aannemen."
Hij ziet de natte ogen van Robin. Dan pas realiseert hij zich dat hij ook natte ogen heeft. Er is nog zoveel meer te vragen en te vertellen, maar hij kan nog maar een ding kwijt. Hij haalt diep adem en gaat weer rechtop voor het paar staan, dat hij zo bewondert.
"Ik denk niet dat dit familie idee gaat werken. Ik wil dat je oom Lars de resultaten van het onderzoek annuleert. Ik wil het niet weten. Ik zie dat jullie me niet langer willen, maar ik wil nu de eerste zijn die het hardop zegt. Ik had het graag anders gehad. Ik had graag meer familie gehad maar niet op deze manier. Deze keer ben ik degene die 'nee' zegt. Deze keer ga ik weg. Het spijt me."
Hij draait zich om en loopt langzaam, stap voor stap naar de deur. Met zijn hand op de deur maakt hij zijn verhaal af.
"Bel niet en schrijf niet. Ik ga er niet meer op reageren. Het doet pijn om het zo te doen, maar ik kan niet anders. Ik moet aan mijzelf denken."
Voordat iemand kan reageren, is hij al uit het appartement gelopen.
Op de trap onderweg naar beneden komt de huilbui waar hij zo'n hekel aan heeft.
Hij rent sneller en sneller de treden af, hij wil zo ver weg zijn als hij kan van deze ...
Hij rent de deur uit en voelt de kou van deze avond.
Zaterdag 26 november 2011
Nelly Furtado - Try
"Je laat Robin ook slapen!"
Alexander's stem dreunt door de woonkamer. Wolfgang draait zich om terwijl mevrouw Kaiser hem vasthoudt. Twee stappen richting Alexander zijn voldoende om zich te bevrijden van mevrouw Kaiser's ijzeren greep.
"Ja, ik weet het. We zijn speciaal gekomen om jullie te zien. Hij kan later slapen!"
Alexander wil driftig aan een antwoord beginnen, maar hij is sneller.
"Ik wil weten waarom jullie me negeren. Ik wil weten waarom jullie nauwelijks antwoord gaven toen ik jullie vroeg of we een weekend weg konden gaan. Ik wil antwoorden van hem, van jou."
"Hoeveel keer ...?"
Alexander schreeuwt nog steeds. Hij zet door.
"Ik heb je excuus gehoord, Alexander. Ik wil de waarheid."
"Mijn excuus is de waarheid!"
"Nee!"
"Ik werk bijna achttien uur per dag en ik heb al maanden geen dag vrij gehad. Weet je hoe zwaar dat is? Ik slaap bijna niet meer. Als ik niet hoef te werken, dan wil ik er voor Robin zijn en Robin wil er voor mij zijn. Wanneer Robin niet werkt of studeert of ... probeert mij te helpen."
"Is het zo moeilijk om de telefoon te pakken, mij te bellen en een paar minuten met mij te praten?"
De minachting, die over het gezicht van Alexander glijdt, is niet te missen.
"Ik zal die vraag beantwoorden wanneer je ouder bent ... en een eigen bedrijf hebt."
Wolfgang balt zijn vuisten en wil heel graag Alexander slaan. De afwijzende houding, die Alexander al beneden heeft laten zien, begrijpt hij niet. Het is hem al vaker overkomen en hij wil nooit meer op deze manier worden behandeld.
"Je liegt, je vertelt me nog steeds niet de waarheid!"
"Je krijgt van mij geen antwoord wat je misschien verwacht, ik begrijp je boosheid maar ik kan je geen ander antwoord geven. Ik kan je geen grond voor je boosheid geven."
"Alexander!"
Mevrouw Kaiser probeert rust te brengen. Wolfgang negeert haar.
"Ik zie het aan je gezicht. Je liegt. Er is iets dat je niet me wil vertellen."
"Laat hem met rust!"
Wanneer tot hem doordringt wie hij hoort, draait hij zich om. Robin staat achter mevrouw Kaiser in de deurpost in boxershorts. Verrast kijkt Wolfgang toe terwijl Robin met zijn ogen knippert, zich uitrekt en geeuwt met zijn hand voor zijn mond. Zijn waarschijnlijke broer haalt lui zijn hand door zijn haar en schuifelt dwars door de kamer. Alexander verontschuldigt zich.
"Robin, het spijt me. Ik heb geprobeerd om ze beneden te houden, zodat je kan doorslapen."
Robin glimlacht naar zijn vriend.
"Jij gaat straks naar bed. Je hebt je slaap nu harder nodig dan ik."
"Wolfgang, ik denk dat we hen beter alleen kunnen laten."
Ongelovig kijkt Wolfgang naar mevrouw Kaiser en merkt de onzekerheid in haar houding op. Daarna kijkt hij Alexander aan, maar die staart naar Robin. De twee hebben nu een moment van zichzelf, ze zijn in hun eigen wereld en hij maakt geen deel van die wereld uit. Robin geeuwt weer.
"Nee, jullie zijn hier. Ga verder, verwacht alleen niet dat ik heel coherent ben."
"Robin ..."
Alexander glijdt naar zijn schat en houdt Robin vast. Of houdt Robin Alexander overeind? Wat is hier aan de hand?
"Laat me even wakker worden. Ik zat middenin een krankzinnige droom toen ik het geschreeuw hier hoorde."
Wolfgang en mevrouw Kaiser kijken even elkaar aan. Het gezicht van zijn verzorgster toont haar afkeuring. Niet alleen voor de twee, maar ook en vooral voor hemzelf. Pakt hij het verkeerd aan? Robin leunt tegen de eettafel, houdt zijn armen over elkaar, kijkt hem recht aan en spreekt hem bijna fluisterend aan.
"Waar was je gebleven in je scheldpartij? Je maakte Alexander net voor leugenaar uit. Wat wilde je daarna zeggen?"
"Dit maakt het er niet beter op."
Mevrouw Kaiser zucht. Robin negeert mevrouw Kaiser en blijft hem uitdagend aankijken.
"Wat wil je nog meer zeggen?"
Zwijgend laat hij alles op zich inwerken. Zelfs zijn open mond vergeet hij dicht te doen. Robin's woorden en houding raken hem diep.
"Wat? Wil je mij ook een leugenaar noemen?"
Wolfgang heeft nog veel dingen die hij wil vertellen. Het rustige, tegelijk besliste stemgeluid van Robin brengt hem aan het twijfelen.
"Ik ... ik wil ... ik denk dat ik dacht dat jullie anders zijn ... anders dan ..."
"Goed."
Robin's gezicht blijft zonder uitdrukking terwijl Wolfgang probeert zijn kolkende emoties te verwoorden.
"Je hebt verwachtingen van ons."
"Ik ..."
"We maken ze niet waar."
"Nee!"
"We hebben je opgenomen in ons leven."
"Ik ..."
"Maar je verwacht meer."
"Wat ..."
"Je verwacht meer."
Wolfgang geeft het op. Hij is verbijsterd.
"Kun je iets noemen dat je ons gevraagd hebt en we niet voor je hebben gedaan?"
Nu is Wolfgang wel verplicht te antwoorden.
"Ik ... Jullie ..."
"Dat dacht ik al."
Mevrouw Kaiser legt een hand op zijn schouder en draait hem om richting de deur naar de hal. Ze mompelt excuses aan de jongens. Ze opent de deur zodat ze hem naar buiten kan leiden, maar hij houdt met zijn hand de deur vast om hem weer dicht te doen en vervolgens woedend naar de man te lopen die hij ooit als zijn broer zag. Het lukt hem nog net niet te schreeuwen als hij losbrandt.
"Is het zo erg dat ik naar iets moois uitkijk? Neem het mij eens kwalijk! Ja, ik heb verwachtingen. Je bent goed voor mij geweest. Je hebt me de eerste keer hier in Köln opgevangen. Je hebt mij kleren geleend, je hebt meegewerkt aan de stomme onderzoeken in het ziekenhuis. Je alles gedaan wat elk ander fatsoenlijk mens ook ..."
Zijn stem breekt.
"Maar weet je wat ik wilde? Misschien heb ik het zelf niet verwacht of verwacht ik teveel, maar ik zou graag willen dat jullie mijn vrienden zijn. Mijn familie. Toen ... ik je tegenkwam, was je de basketballer Robin Krone. Met Alexander naast je. Ik vond jullie al geweldig stoer, al voordat ik jullie leerde kennen. Misschien is het een beetje stom om veel te verwachten ... Nu mijn moeder is overleden ... ik dacht dat het echt leuk zou om je als broer te hebben. Ik heb jullie gewoon nodig, als vrienden, als familie."
"We horen al bij je leven, Wolfgang."
"Niet helemaal. Niet zoveel als zou kunnen."
Robin en Alexander kijken elkaar aan terwijl Alexander antwoord geeft.
"Mijn hemel! We willen zoveel tijd voor je vrijmaken als we kunnen, maar Wolfgang, we hebben ook nog een eigen leven. Sinds afgelopen voorjaar hebben we alles gedaan wat iedereen heeft ons gevraagd om te doen. We hebben geprobeerd er voor iedereen te zijn. Bijna iedereen die we kennen, wil graag elke dag een beetje meer van ons. Wil je echt weten wat voor soort leven dan overblijft? Geen leven!"
"Ik heb alleen gevraagd of jullie mee willen gaan een weekend weg, een huisje huren."
"Dat weten we. Maar zoals ons leven momenteel is, is dat onmogelijk."
Alexander veegt de volgende traan van zijn wang.
"Wanneer dan wel?"
"Dat weten we nog niet. We kunnen je geen antwoord geven. Niet nu."
Robin brengt niet meer op dan een fluisterende reactie.
"Waarom niet? Of is dit de verontschuldiging voor je komische en cryptische bericht?"
"Wolfgang!"
Mevrouw Kaiser kan alleen sissen. Hij kan alleen hardop roepen.
"Nee. Er is meer aan de hand."
Robin zucht.
"Luister, Alexander en ik kennen elkaar nu twee jaar. Ik ben niet erg spraakzaam. Ik heb soms moeite om goed te communiceren, te vertellen wat ik denk. Alexander heeft daaraan moeten wennen. Het is nu eenmaal wie ik ben. Dat moet je moet ook begrijpen."
Zijn armen vallen slap omlaag.
"Het is moelijk om hier door te gaan terwijl Sascha zo lang weg is. Ik wil niet dat jij daar last van hebt. Ik wil niet dat jij daar mee te maken krijgt. We hebben wat lastige dingen die we zelf willen oplossen. Kun je dat begrijpen?"
"Wat ik begrijp ... dat dit allemaal onzin is!"
"Wolfgang!"
Mevrouw Kaiser grijpt zijn schouder vast maar hij haalt haar hand weer weg.
"Wil je dat ik je familie ben of niet? Als je het wel meent, dan laat je dat op een idiote manier zien. Ik weet dat geen enkele familie perfect is. Ik heb meer families gezien dan ik zelf wil, ik weet hoe het werkt. Ik ben niet naïef."
Wolfgang gaat vlak voor de twee aan de andere kant van de woonkamer staan en maakt zich groter dan hij is.
"Ik wil heel graag dat jullie mijn familie zijn. Ik heb de laatste tijd niet het gevoel dat je dat ook wilt. Zelfs op de bruiloft was je anders. Je hebt bijna geen tijd met mij doorgebracht. Ik weet dat je probeerde op Sascha te letten want het was zijn dag. Dat begrijp ik. Maar je gedroeg je anders. Toen ik bijna zijn arm greep, reageerde je heel angstig en geïrriteerd, alsof ik een willekeurige vreemdeling was. Ik weet dat je hem wilde beschermen, maar het deed me pijn. Ik heb het toen genegeerd maar vandaag kan ik dat niet. Je was toen anders en je lijkt nu weer veranderd ... Alles vandaag, eigenlijk sinds de bruiloft, wijst in een andere richting ... Het is alsof je een makkelijke uitweg zoekt. Ik hoor alleen maar verontschuldigingen en smoesjes, maar geen van jullie kan mij de waarheid vertellen. Je excuus dat je het druk hebt. Je excuus dat er een familie aangelegenheid is met Sascha. Je rekent mij blijkbaar niet tot je familie. Als je echt om mij geeft, laat het dan zien, Robin ... Een klein gebaar, een net bericht, interesse in mijn leven ... meer wil ik toch niet, meer verlang ik ook niet. Je hoeft mij ook niet als je familie te zien, maar als dat wel doet, waarom heb je mij niet verteld wat hier aan de hand is? Hoewel ik niet echt weet hoe ik iets kan doen om je te helpen ... Ik heb meneer en mevrouw Kaiser gevraagd of Sascha en Astrid het vakantiehuis mochten gebruiken. Ik heb dat gedaan om ze te bedanken. Ik heb geen geld. Ik kan me niet geen dure geschenken veroorloven. Het idee is waarschijnlijk echt stom geweest, maar het is het enige wat ik kon bedenken om voor hen te doen."
"Het is geen dom idee."
Alexander's tegenwerping onderbreekt hem. Hij wrijft over zijn borst.
"Nou, jullie zijn boos op Sascha vanwege wat ik heb gedaan voor hem. Het voelt alsof je mij de schuld wil geven. Dat doet pijn."
"We geven jou niet schuld!"
"Ja, maar jullie verwijten het hem. Ik heb geprobeerd om hetzelfde voor jullie te doen met het weekend weg. Het is niet veel, maar het is iets! ... Jullie zijn boos op mensen die nemen en nemen en niets geven. Ik probeer jullie iets te geven!"
Vanzelf steekt hij een beschuldigende vinger uit naar Robin.
"Maar je wilt het niet. Je kunt alleen maar vertellen hoe druk je het hebt. Het spijt me dat ik iets anders heb verwacht van jullie dan jullie geven. Zelfs maar een fatsoenlijk antwoord in plaats van een nietszeggend, kort bericht om mij af te schrijven. Het spijt me dat ik dacht dat jullie anders zouden zijn dan alle andere families die mij niet wilden ... Weet je? Je hebt een verkeerd beeld van mij. Je hebt aangenomen dat ik iemand ben die alleen maar wil nemen en nemen. Dat doet het meeste pijn. Het is niet zo dat ik niet wil geven, jullie willen niets aannemen."
Hij ziet de natte ogen van Robin. Dan pas realiseert hij zich dat hij ook natte ogen heeft. Er is nog zoveel meer te vragen en te vertellen, maar hij kan nog maar een ding kwijt. Hij haalt diep adem en gaat weer rechtop voor het paar staan, dat hij zo bewondert.
"Ik denk niet dat dit familie idee gaat werken. Ik wil dat je oom Lars de resultaten van het onderzoek annuleert. Ik wil het niet weten. Ik zie dat jullie me niet langer willen, maar ik wil nu de eerste zijn die het hardop zegt. Ik had het graag anders gehad. Ik had graag meer familie gehad maar niet op deze manier. Deze keer ben ik degene die 'nee' zegt. Deze keer ga ik weg. Het spijt me."
Hij draait zich om en loopt langzaam, stap voor stap naar de deur. Met zijn hand op de deur maakt hij zijn verhaal af.
"Bel niet en schrijf niet. Ik ga er niet meer op reageren. Het doet pijn om het zo te doen, maar ik kan niet anders. Ik moet aan mijzelf denken."
Voordat iemand kan reageren, is hij al uit het appartement gelopen.
Op de trap onderweg naar beneden komt de huilbui waar hij zo'n hekel aan heeft.
Hij rent sneller en sneller de treden af, hij wil zo ver weg zijn als hij kan van deze ...
Hij rent de deur uit en voelt de kou van deze avond.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
39
Zaterdag 26 november 2011
Michelle - Ich schick Dir jetzt einen Engel
Max is moe. Vanmorgen hebben Sascha en Astrid hem beziggehouden. Daarna heeft hij de lijst met kleine huishoudelijke karweitjes van zijn vrouw afgewerkt. De middag is begonnen met een grote ruzie met Henriette en Wolfgang, gevolgd door een rit naar Köln zodat de jongen eindelijk de antwoorden op zijn vragen kan krijgen. Hij wil niets liever dan een vreedzame oplossing voor zijn familie.
Vanavond wil hij ontspannen en uitrusten. Hij heeft grote moeite gehad om de weg door Köln te vinden door onverwacht afgesloten wegen en is daardoor een beetje chagrijning. De auto staat geparkeerd op bijna een kilometer van de zaak van zijn zoon. Eindelijk ziet hij het bord 'SansFrontière' aan de gevel van het gebouw.
Misschien kunnen zijn vermoeide voeten daar wat rust krijgen en kan hij zelf ontspannen. Wanneer hij even naar het gebouw kijkt, wordt hij omver gelopen door een jongen die zelf ook valt. Hij vloekt en roept tegen de hardloper om uit te kijken waar hij loopt. De hardloper praat terug.
"Begin niet zo tegen mij, meneer Kaiser!"
"Wolfgang?"
"We gaan weg."
"Wat is er gebeurd?"
Een zucht ontsnapt hem terwijl hij zijn hand uitsteekt naar de jongen om hem overeind te helpen. Wanneer Wolfgang rechtop staat, ziet hij aan Wolfgang's gezicht dat de jongen heeft gehuild.
"Ach, Wolfgang."
"Ik kom hier nooit meer."
"Dat meen je niet."
"Nooit! Ik meen het!"
Max probeert zijn hand op de schouder van Wolfgang te leggen om hem te kalmeren maar de jongen ontwijkt hem.
"Wolfgang?"
De mannen kijken om bij de klank van de bekende stem en het geluid van lage hakken op het trottoir. Henriette komt op hen af. Max kijkt ze alletwee aan.
"Ik wil precies weten wat er is gebeurd!"
Hij gebruikt zijn strenge, gebiedende toon.
"Onze onbeschofte zoon heeft me uit zijn appartement gezet, dat is er gebeurd!"
"Wat?"
Wolfgang's verraste reactie verbluft hem. Henriette haalt adem.
"Het is erg emotioneel daarbinnen. Ik wilde niet weggaan en iedereen boos achterlaten. Daarom heb ik ... vriendelijk ... gevraagd of wij ons zorgen moeten maken over hun gezondheid."
"Henny."
Hij kreunt.
"Max, je hebt ze niet gezien. Alexander heeft enorme wallen onder zijn ogen. Ze zien er alletwee oververmoeid, mager, bleek en ongezond uit. Ik maak me zorgen over de gezondheid van mijn zoon!"
"Alsof ze jou dat gaan vertellen."
Wolfgang bijt de woorden naar zijn verzorgster.
"Ik ben kalm gebleven. Beleefd, Max. Ik weet dat het gevoelig ligt. Ik heb hem verteld dat ik iets wilde ophelderen waar ik mij zorgen over maak. Ik heb hem verteld dat we weten dat Sascha's broer deze zomer bij een arts is geweest."
Hij voelt de spanning op zijn maag en vreest voor wat zijn vrouw nog meer gaat vertellen.
"Ik heb het netjes gevraagd. Echt beleefd. Ik heb hem gevraagd om me te verzekeren dat ze goed gezond zijn en dat ze geen aids hebben."
"Wat zeiden ze?"
"Dat weet ik niet meer precies. Ze hebben allebei zo hard geschreeuwd, dat ik bijna doof ben. Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom ik het wil weten, maar ik kreeg de kans niet. Onze waardeloze zoon duwde me ... hij me duwde, Max! ... me naar buiten. Ik ben nog nooit zo slecht behandeld in mijn leven, en zeker niet door hem! Dat wil wat zeggen! Al die tijd dat we moeite doen voor hem en proberen toleranter te zijn, besluit hij om alles weg te gooien!"
Hij slaat een arm om Henriette terwijl ze haar tranen de vrije loop laat en nog net kan fluisteren.
"Ik wil alleen maar weten of mijn kind ziek is."
"Het is goed."
Hij wrijft over haar rug. Ze zucht en kijkt haar man met een serieus gezicht aan.
"Voordat hij de deur voor mijn neus dichtgooide, zei hij dat er niets is wat wij moeten weten."
Henriette Kaiser kijkt trots naar haar man. Hij kent deze blik. Zijn vrouw is niet alleen gekrenkt door wat er is gebeurd in het appartement, maar haar hoop om haar familie weer om zich heen te hebben, is de grond ingeslagen.
"Als jij nog contact met Alexander wil, zal ik je alle ruimte geven. Ik heb de afgelopen maanden oprecht geprobeerd ... om het goed te doen, een betere moeder voor hem te zijn. Hij heeft vandaag Wolfgang laatdunkend behandeld en mij ... diep beledigd, om maar te zwijgen van dat Speeltuig van hem. Wat mij betreft, hoeven we hier niet meer terug te komen."
Henriette heeft een reputatie om zaken groter te maken dan ze zijn en hij weet precies wanneer ze dat doet. Maar nadat Wolfgang eerst over zijn toeren naar buiten is gerend, gevolgd door Henriette, vermoedt hij dat er meer waarheid dan overdrijving of leugen zit in het verhaal van zijn vrouw. Hij zucht en kijkt omhoog naar de ramen van het appartement van zijn zoon terwijl ook zijn hoop verdwijnt. Misschien over een paar jaar ...
"Laten we naar huis gaan."
Max spreekt zacht en slaat zijn armen om Henriette en Wolfgang. De lange wandeling naar de auto zal ze goed doen, denkt hij, en hoe sneller ze weg zijn uit deze opgebroken straten, hoe sneller ze thuis zijn.
Zaterdag 26 november 2011
Michelle - Ich schick Dir jetzt einen Engel
Max is moe. Vanmorgen hebben Sascha en Astrid hem beziggehouden. Daarna heeft hij de lijst met kleine huishoudelijke karweitjes van zijn vrouw afgewerkt. De middag is begonnen met een grote ruzie met Henriette en Wolfgang, gevolgd door een rit naar Köln zodat de jongen eindelijk de antwoorden op zijn vragen kan krijgen. Hij wil niets liever dan een vreedzame oplossing voor zijn familie.
Vanavond wil hij ontspannen en uitrusten. Hij heeft grote moeite gehad om de weg door Köln te vinden door onverwacht afgesloten wegen en is daardoor een beetje chagrijning. De auto staat geparkeerd op bijna een kilometer van de zaak van zijn zoon. Eindelijk ziet hij het bord 'SansFrontière' aan de gevel van het gebouw.
Misschien kunnen zijn vermoeide voeten daar wat rust krijgen en kan hij zelf ontspannen. Wanneer hij even naar het gebouw kijkt, wordt hij omver gelopen door een jongen die zelf ook valt. Hij vloekt en roept tegen de hardloper om uit te kijken waar hij loopt. De hardloper praat terug.
"Begin niet zo tegen mij, meneer Kaiser!"
"Wolfgang?"
"We gaan weg."
"Wat is er gebeurd?"
Een zucht ontsnapt hem terwijl hij zijn hand uitsteekt naar de jongen om hem overeind te helpen. Wanneer Wolfgang rechtop staat, ziet hij aan Wolfgang's gezicht dat de jongen heeft gehuild.
"Ach, Wolfgang."
"Ik kom hier nooit meer."
"Dat meen je niet."
"Nooit! Ik meen het!"
Max probeert zijn hand op de schouder van Wolfgang te leggen om hem te kalmeren maar de jongen ontwijkt hem.
"Wolfgang?"
De mannen kijken om bij de klank van de bekende stem en het geluid van lage hakken op het trottoir. Henriette komt op hen af. Max kijkt ze alletwee aan.
"Ik wil precies weten wat er is gebeurd!"
Hij gebruikt zijn strenge, gebiedende toon.
"Onze onbeschofte zoon heeft me uit zijn appartement gezet, dat is er gebeurd!"
"Wat?"
Wolfgang's verraste reactie verbluft hem. Henriette haalt adem.
"Het is erg emotioneel daarbinnen. Ik wilde niet weggaan en iedereen boos achterlaten. Daarom heb ik ... vriendelijk ... gevraagd of wij ons zorgen moeten maken over hun gezondheid."
"Henny."
Hij kreunt.
"Max, je hebt ze niet gezien. Alexander heeft enorme wallen onder zijn ogen. Ze zien er alletwee oververmoeid, mager, bleek en ongezond uit. Ik maak me zorgen over de gezondheid van mijn zoon!"
"Alsof ze jou dat gaan vertellen."
Wolfgang bijt de woorden naar zijn verzorgster.
"Ik ben kalm gebleven. Beleefd, Max. Ik weet dat het gevoelig ligt. Ik heb hem verteld dat ik iets wilde ophelderen waar ik mij zorgen over maak. Ik heb hem verteld dat we weten dat Sascha's broer deze zomer bij een arts is geweest."
Hij voelt de spanning op zijn maag en vreest voor wat zijn vrouw nog meer gaat vertellen.
"Ik heb het netjes gevraagd. Echt beleefd. Ik heb hem gevraagd om me te verzekeren dat ze goed gezond zijn en dat ze geen aids hebben."
"Wat zeiden ze?"
"Dat weet ik niet meer precies. Ze hebben allebei zo hard geschreeuwd, dat ik bijna doof ben. Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom ik het wil weten, maar ik kreeg de kans niet. Onze waardeloze zoon duwde me ... hij me duwde, Max! ... me naar buiten. Ik ben nog nooit zo slecht behandeld in mijn leven, en zeker niet door hem! Dat wil wat zeggen! Al die tijd dat we moeite doen voor hem en proberen toleranter te zijn, besluit hij om alles weg te gooien!"
Hij slaat een arm om Henriette terwijl ze haar tranen de vrije loop laat en nog net kan fluisteren.
"Ik wil alleen maar weten of mijn kind ziek is."
"Het is goed."
Hij wrijft over haar rug. Ze zucht en kijkt haar man met een serieus gezicht aan.
"Voordat hij de deur voor mijn neus dichtgooide, zei hij dat er niets is wat wij moeten weten."
Henriette Kaiser kijkt trots naar haar man. Hij kent deze blik. Zijn vrouw is niet alleen gekrenkt door wat er is gebeurd in het appartement, maar haar hoop om haar familie weer om zich heen te hebben, is de grond ingeslagen.
"Als jij nog contact met Alexander wil, zal ik je alle ruimte geven. Ik heb de afgelopen maanden oprecht geprobeerd ... om het goed te doen, een betere moeder voor hem te zijn. Hij heeft vandaag Wolfgang laatdunkend behandeld en mij ... diep beledigd, om maar te zwijgen van dat Speeltuig van hem. Wat mij betreft, hoeven we hier niet meer terug te komen."
Henriette heeft een reputatie om zaken groter te maken dan ze zijn en hij weet precies wanneer ze dat doet. Maar nadat Wolfgang eerst over zijn toeren naar buiten is gerend, gevolgd door Henriette, vermoedt hij dat er meer waarheid dan overdrijving of leugen zit in het verhaal van zijn vrouw. Hij zucht en kijkt omhoog naar de ramen van het appartement van zijn zoon terwijl ook zijn hoop verdwijnt. Misschien over een paar jaar ...
"Laten we naar huis gaan."
Max spreekt zacht en slaat zijn armen om Henriette en Wolfgang. De lange wandeling naar de auto zal ze goed doen, denkt hij, en hoe sneller ze weg zijn uit deze opgebroken straten, hoe sneller ze thuis zijn.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
40
Zaterdag 26 november 2011
Schiller und Thomas D - Die Nacht... Du bist nicht allein
"Je haar zit leuk."
Laura realiseert zich dat ze met haar lange haren speelt. Met een verlegen blik stopt ze om de man tegenover haar met een glimlach aan te kijken.
"Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd voordat ik je uit eten heb gevraagd. Eigenlijk wilde ik je al vragen tijdens mijn eerste avond in SansFrontière."
Het compliment laat haar opniew vrolijk kijken. Hij zit vanavond vol met lovende opmerkingen.
"Ik heb het niet gedaan omdat ik denk dat je waarschijnlijk elke dag wel mee uit wordt gevraagd als je aan het werk bent."
Ze knikt instemmend. De vraag komt zelden van aantrekkelijke mannen.
"Ik wilde niet dat je nee zou zeggen."
Ze kijkt naar de man aan de andere kant van de tafel, die veel tegenstrijdigheden met zich meedraagt. Hij ziet er prachtig uit en is toch bescheiden over zijn uiterlijk. Ondanks zijn zelfvertrouwen is hij toch verrassend verlegen, zo niet schuchter. Hij is onhandig en toch beheersd. Deze eigenschappen en zijn andere kwaliteiten hebben haar overtuigd om zijn uitnodiging aan te nemen.
Het is hun eerste avond samen. Waarom van alle avonden uitgerekend vandaag? Ze voelt zich schuldig omdat een vriend van haar dringend hulp nodig heeft. Het gevoel van schuld zou kleiner zijn wanneer ze de hele avond vrij had gevraagd. In plaats daarvan kan ze gewoon te laat beginnen aan haar avonddienst.
De man tegenover haar aan tafel is het zeker waard om te laat te komen. Hij is misschien van alles maar vooral een echte man. Dat verfrissende feit maakt het alleen al de moeite waard.
"Ik ben blij dat mijn baas mij vrij heeft gegeven hiervoor. Bovendien nog wel hier, dank je wel."
"Dit is een geweldig restaurant. Ik denk dat je het wel leuk vindt."
"Ik kan niet vaak uit eten gaan. Het is de laatste tijd wat moeilijker om rond deze tijd vrij te nemen en ergens van een goed diner te genieten."
Hij lijkt wat teleurgesteld.
"Ik zou willen dat je straks niet hoeft te werken. Er zijn vanavond wat optredens van goede groepen."
Ze herinnert zich de pagina's in het tijdschrift.
"Welk optreden had je willen zien? Vanavond kan ik niet met je meegaan, maar het geeft ons een idee voor een volgende keer."
Roland's gezicht klaart op. Enthousiast begint hij een paar van zijn favoriete groepen langs te gaan. Ze herkent er een aantal van en stelt een paar van haar favorieten voor. Hij accepteert haar ideeën en zij vindt dat een goed teken.
Het onderwerp heeft het gesprek op gang gebracht. Zij geniet ervan omdat het nu niet over haar werk of het privéleven van haar baas gaat. Hij geniet omdat ze ontdekken voor hoeveel dingen ze zich alletwee interesseren, veel meer dan ze vooraf beide verwacht hadden.
Het gesprek valt even stil wanneer de kelner hun hoofdgerecht brengt, die de gewenste manieren in dit restaurant tijdens het uitserveren ontspannen etaleert. Ze vindt het vertederend grappig. Zijn gezicht verraadt een klein beetje jaloezie. Ze vindt het leuk om haar tafelgenoot subtiel te manipuleren door ontspannen en vertrouwd met de kelner Luca om te gaan.
Tijdens een eerste ontmoeting speelt ze vaker dit spel om snel erachter te komen of de man tegenover haar werkelijk interesse voor haar heeft. Gaat het om haar of het eten of haar werk of haar baas? Zijn licht jaloerse reactie over haar omgang met de kelner ontroert haar. Ze weet nu dat hij alleen interesse voor haar heeft.
Haar groeiende lijst complimenten wordt nu uitgebreid met de open manier waarop hij zich jaloers toont. Gelukkig voelt hij zich niet bedreigd en gebruikt nu wat neutrale onderwerpen om het gesprek weer naar henzelf terug te brengen.
Het volgende pluspunt op de lijst komt eraan. Hij maakt regelmatig oogcontact, wat ongebruikelijk is voor de meeste mannen. Hij wijst niemand af, beledigt niemand, hij blijft vriendelijk tegen Luca. Dit is werkelijk een van de betere etentjes voor haar in tijden.
Ergens wil ze haar werk vanavond vergeten en direct met hem verder uitgaan. Haar mondhoeken vormen een lieve glimlach en ze reikt over de tafel om zijn hand vast te houden. Dit levert haar een verlegen glimlach van hem op. Ze staart in zijn heldere groene ogen. Hij heeft groene ogen, met een paar kleine bruine of grijze puntjes. Ze kan in zijn groene ogen bijna verdrinken.
"Laura? Is alles goed met je?"
"Sorry?"
"Je kijk ineens zo verdrietig. Ik heb toch niets gedaan waardoor je van streek bent?"
"Nee, natuurlijk niet."
"Waarom kijk je dan zo verdrietig?"
"Ik maak me zorgen over een goede vriend."
"Is er iets wat ik kan doen om te helpen?"
Ze voelt zich weer schuldig. De mooie avond is nu iets minder aangenaam omdat ze haar gedachten vrij rond laat dwalen. Het is gewoon niet de goede avond om uit te gaan met deze prachtige en lieve man. Ze krijgt een ingeving en kan hem gelukkig een goed antwoord geven.
"Er is iets wat je kunt doen. Kun je namelijk een paar minuten wachten, alsjeblieft?"
"Natuurlijk, maar je maakt me wel ongerust."
"Dat is niet nodig."
Ze draait zich om en met een subtiele blik wenkt ze de eigenaresse, die met haar professionele elegantie naar hun tafel komt gelopen.
"Laura, wat leuk je weer te zien."
"Mevrouw Bohling. Hallo."
"Ik hoop dat je tevreden bent over je avond hier?"
Ze kijkt even zenuwachtig naar de man aan haar tafel maar zet door.
"Alles is hier perfect, je nieuwe kelner doet zijn werk goed. Zou je even bij ons aan tafel willen aanschuiven?
Zowel Charlie als Roland zijn even verrast, maar de man staat direct op om Charlie een stoel aan te bieden. De twee stellen zich wat onhandig voor.
"Charlie Bohling."
"Roland Wanninger. Dit is uw restaurant?"
"Ja. Ik hoop dat jullie het naar je zin hebben."
"Het is hier altijd goed. Daarom heb ik Laura vanavond meegevraagd."
Charlie protesteert.
"Ik wil jullie niet storen als jullie hier privé zijn."
Laura overwint zichzelf te doen wat ze zich zojuist heeft voorgenomen. Ze praat zachtjes tegen de anderen om de gasten om hen heen niet te laten meeluisteren.
"Ik wil graag even met je praten ... over Alexander."
Charlie glimlacht beleefd en draait haar hoofd naar Roland.
"Ze werkt voor mijn neef."
"Ik weet waar ze werkt."
Laura ziet aan zijn verbaasde en vrolijke ogen dat hij zich afvraagt waar dit gesprek heengaat.
"Ik maak me zorgen over hem."
"Vertel me waarom, Laura. Wat is er aan de hand?"
Laura haalt eerst adem.
"Je weet dat Sascha al sinds de bruiloft is verdwenen. Alexander werkt al wekenlang weer dubbele diensten. Sascha is vandaag thuisgekomen maar hij lijkt geen interesse in de bar meer te hebben. Ik maak me zorgen. Omdat je op de achtergrond een oogje in het zeil houdt, ben jij de enige persoon bij wie terecht kan. Alexander was een wrak toen ik vanmiddag ben weggegaan."
Ze merkt de afkeuring in Charlie's reactie. Haar ogen gaan even naar de man aan tafel en terug naar Charlie. Laura begrijpt wat ze bedoelt.
"Alexander heeft me vanmiddag letterlijk de deur uitgeduwd zodat ik dit etentje niet zou missen. Anders was ik gebleven om hem te helpen. Ik heb direct Anna gebeld en gevraagd of ze eerder kon beginnen met haar late dienst."
Ze glimlacht naar Roland.
"Het spijt me."
"Niet nodig."
Laura denkt dat hij het niet meent.
"Anna en ik werken al extra om Alexander wat lucht te geven, maar het is tegenwoordig erg druk. Alexander slaapt niet meer. Robin kan niet helpen met zijn nieuwe baan op het kasteel."
Roland's nieuwsgierigheid wordt geprikkeld.
"Kasteel?"
"De paarden."
"Alexander's vriend werkt op kasteel Ellerhorst."
Ze verduidelijkt Charlie's antwoord. Laura vermoedt dat haar verwijzing naar de relatie van Alexander en Robin hem een beetje laat ontspannen. Ze kijkt Charlie weer aan om haar vraag te stellen.
"Ik weet dat het niet mijn plaats is om je te vragen, maar ik weet zeker dat Alexander je niet wil of je niet durft te vragen om mee te denken over een oplossing. Hij heeft echt hulp nodig. Ik ben bang dat hij ernstig ziek wordt of in het ziekenhuis terecht komt of ... Het kan niet zo doorgaan, dat weet ik zeker. Het is allemaal te veel voor hem."
"Is het zoveel drukker dan normaal?"
"Het is week na week steeds drukker. Ik heb hem gevraagd een extra collega te zoeken maar daar komt hij niet aan toe. Hij heeft minstens een week vrij nodig om een beetje uit te rusten. Mevrouw Bohling, ik maak me echt zorgen over hem."
"Wat denk je dat ik voor hem kan doen?"
"Ik weet het niet precies. Misschien kun je met hem praten en hem zover krijgen dat hij hulp vraagt, dat hij vrij neemt, dat hij moet slapen. Misschien kun je Sascha aansporen weer aan het werk te gaan. Misschien kun je een nieuwe collega voor ons vinden of weet je iemand die op korte termijn kan bijspringen. Dat geeft Alexander al lucht. Hij staat onder zo veel spanning en ik weet niet hoe ik hem anders in beweging krijg. Ik heb het geprobeerd de afgelopen weken. Afgezien van Robin denk ik dat je de enige persoon bent die hem iets aan zijn verstand kan brengen."
Charlie zucht en schudt haar hoofd. Ze kent Charlie niet goed genoeg om te begrijpen wat het betekent. Alexander's tante lijkt altijd afstandelijk of op haar hoede. Laura weet nooit zeker of Charlie een masker op heeft of haar werkelijke gezicht laat zien. Charlie denkt nog na en geeft uiteindelijk antwoord.
"Vanavond lukt het niet meer om iets te doen. We zijn hier helemaal volgeboekt."
"Het hoeft niet gelijk vanavond. Ik ga straks weer terug en zorg ervoor dat Alexander niets meer doet, naar boven gaat en uitrust. Als je morgen langs kunt komen, zal hem dat zeker goed doen."
"Ik kom morgenochtend zeker langs."
"Niet te vroeg. Hij moet echt slapen."
Charlie pakt Laura's hand heel even vast bij wijze van steun en zucht.
"Hij zal het niet waarderen. Maar maak je geen zorgen, ook dat lossen we op."
Laura bijt op haar onderlip.
"Ik zal hem niet vertellen dat wij elkaar hebben gesproken, dat kun je hem later zelf vertellen."
De jongedame kijkt opgelucht naar Charlie.
"Je denkt dat hij er slecht aan toe is?"
"Hij ziet er slecht, heel slecht uit. Ik ben echt ongerust."
Charlie Bohling verbergt alle informatie en haar gedachten onder een gulle lach voor haar en Roland.
"Goed, ik laat jullie verder genieten van het eten hier. Het dessert krijgen jullie van de zaak."
Laura bedankt Charlie en Roland volgt haar voorbeeld. Ze is opgelucht nu ze iemand over haar zorgen heeft verteld en kijkt hoe Charlie wegloopt van hun tafel. Bij de hoek naar de bar kijkt Charlie nog even om, lang genoeg voor Laura om Charlie's bezorgde gezicht te zien en te weten dat ze haar zorgen aan de juiste persoon heeft verteld.
"Dat is een serieus verhaal over je vriend."
Roland reageert nadat hij weer in zijn stoel is gaan zitten.
"Sorry?"
"Je vriend, ik bedoel je baas. Maar je praat als een goede vriend over hem."
"Hij is alletwee. Hij is waarschijnlijk de beste baas die ik ooit heb gehad en hij is echt een heel goede vriend."
"Wat maakt hem de beste baas?"
Roland probeert de stemming weer lichter te maken.
"Hij respecteert mij."
"Wat maakt hem een goede vriend?"
"We zijn eerlijk tegen elkaar."
Zaterdag 26 november 2011
Schiller und Thomas D - Die Nacht... Du bist nicht allein
"Je haar zit leuk."
Laura realiseert zich dat ze met haar lange haren speelt. Met een verlegen blik stopt ze om de man tegenover haar met een glimlach aan te kijken.
"Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd voordat ik je uit eten heb gevraagd. Eigenlijk wilde ik je al vragen tijdens mijn eerste avond in SansFrontière."
Het compliment laat haar opniew vrolijk kijken. Hij zit vanavond vol met lovende opmerkingen.
"Ik heb het niet gedaan omdat ik denk dat je waarschijnlijk elke dag wel mee uit wordt gevraagd als je aan het werk bent."
Ze knikt instemmend. De vraag komt zelden van aantrekkelijke mannen.
"Ik wilde niet dat je nee zou zeggen."
Ze kijkt naar de man aan de andere kant van de tafel, die veel tegenstrijdigheden met zich meedraagt. Hij ziet er prachtig uit en is toch bescheiden over zijn uiterlijk. Ondanks zijn zelfvertrouwen is hij toch verrassend verlegen, zo niet schuchter. Hij is onhandig en toch beheersd. Deze eigenschappen en zijn andere kwaliteiten hebben haar overtuigd om zijn uitnodiging aan te nemen.
Het is hun eerste avond samen. Waarom van alle avonden uitgerekend vandaag? Ze voelt zich schuldig omdat een vriend van haar dringend hulp nodig heeft. Het gevoel van schuld zou kleiner zijn wanneer ze de hele avond vrij had gevraagd. In plaats daarvan kan ze gewoon te laat beginnen aan haar avonddienst.
De man tegenover haar aan tafel is het zeker waard om te laat te komen. Hij is misschien van alles maar vooral een echte man. Dat verfrissende feit maakt het alleen al de moeite waard.
"Ik ben blij dat mijn baas mij vrij heeft gegeven hiervoor. Bovendien nog wel hier, dank je wel."
"Dit is een geweldig restaurant. Ik denk dat je het wel leuk vindt."
"Ik kan niet vaak uit eten gaan. Het is de laatste tijd wat moeilijker om rond deze tijd vrij te nemen en ergens van een goed diner te genieten."
Hij lijkt wat teleurgesteld.
"Ik zou willen dat je straks niet hoeft te werken. Er zijn vanavond wat optredens van goede groepen."
Ze herinnert zich de pagina's in het tijdschrift.
"Welk optreden had je willen zien? Vanavond kan ik niet met je meegaan, maar het geeft ons een idee voor een volgende keer."
Roland's gezicht klaart op. Enthousiast begint hij een paar van zijn favoriete groepen langs te gaan. Ze herkent er een aantal van en stelt een paar van haar favorieten voor. Hij accepteert haar ideeën en zij vindt dat een goed teken.
Het onderwerp heeft het gesprek op gang gebracht. Zij geniet ervan omdat het nu niet over haar werk of het privéleven van haar baas gaat. Hij geniet omdat ze ontdekken voor hoeveel dingen ze zich alletwee interesseren, veel meer dan ze vooraf beide verwacht hadden.
Het gesprek valt even stil wanneer de kelner hun hoofdgerecht brengt, die de gewenste manieren in dit restaurant tijdens het uitserveren ontspannen etaleert. Ze vindt het vertederend grappig. Zijn gezicht verraadt een klein beetje jaloezie. Ze vindt het leuk om haar tafelgenoot subtiel te manipuleren door ontspannen en vertrouwd met de kelner Luca om te gaan.
Tijdens een eerste ontmoeting speelt ze vaker dit spel om snel erachter te komen of de man tegenover haar werkelijk interesse voor haar heeft. Gaat het om haar of het eten of haar werk of haar baas? Zijn licht jaloerse reactie over haar omgang met de kelner ontroert haar. Ze weet nu dat hij alleen interesse voor haar heeft.
Haar groeiende lijst complimenten wordt nu uitgebreid met de open manier waarop hij zich jaloers toont. Gelukkig voelt hij zich niet bedreigd en gebruikt nu wat neutrale onderwerpen om het gesprek weer naar henzelf terug te brengen.
Het volgende pluspunt op de lijst komt eraan. Hij maakt regelmatig oogcontact, wat ongebruikelijk is voor de meeste mannen. Hij wijst niemand af, beledigt niemand, hij blijft vriendelijk tegen Luca. Dit is werkelijk een van de betere etentjes voor haar in tijden.
Ergens wil ze haar werk vanavond vergeten en direct met hem verder uitgaan. Haar mondhoeken vormen een lieve glimlach en ze reikt over de tafel om zijn hand vast te houden. Dit levert haar een verlegen glimlach van hem op. Ze staart in zijn heldere groene ogen. Hij heeft groene ogen, met een paar kleine bruine of grijze puntjes. Ze kan in zijn groene ogen bijna verdrinken.
"Laura? Is alles goed met je?"
"Sorry?"
"Je kijk ineens zo verdrietig. Ik heb toch niets gedaan waardoor je van streek bent?"
"Nee, natuurlijk niet."
"Waarom kijk je dan zo verdrietig?"
"Ik maak me zorgen over een goede vriend."
"Is er iets wat ik kan doen om te helpen?"
Ze voelt zich weer schuldig. De mooie avond is nu iets minder aangenaam omdat ze haar gedachten vrij rond laat dwalen. Het is gewoon niet de goede avond om uit te gaan met deze prachtige en lieve man. Ze krijgt een ingeving en kan hem gelukkig een goed antwoord geven.
"Er is iets wat je kunt doen. Kun je namelijk een paar minuten wachten, alsjeblieft?"
"Natuurlijk, maar je maakt me wel ongerust."
"Dat is niet nodig."
Ze draait zich om en met een subtiele blik wenkt ze de eigenaresse, die met haar professionele elegantie naar hun tafel komt gelopen.
"Laura, wat leuk je weer te zien."
"Mevrouw Bohling. Hallo."
"Ik hoop dat je tevreden bent over je avond hier?"
Ze kijkt even zenuwachtig naar de man aan haar tafel maar zet door.
"Alles is hier perfect, je nieuwe kelner doet zijn werk goed. Zou je even bij ons aan tafel willen aanschuiven?
Zowel Charlie als Roland zijn even verrast, maar de man staat direct op om Charlie een stoel aan te bieden. De twee stellen zich wat onhandig voor.
"Charlie Bohling."
"Roland Wanninger. Dit is uw restaurant?"
"Ja. Ik hoop dat jullie het naar je zin hebben."
"Het is hier altijd goed. Daarom heb ik Laura vanavond meegevraagd."
Charlie protesteert.
"Ik wil jullie niet storen als jullie hier privé zijn."
Laura overwint zichzelf te doen wat ze zich zojuist heeft voorgenomen. Ze praat zachtjes tegen de anderen om de gasten om hen heen niet te laten meeluisteren.
"Ik wil graag even met je praten ... over Alexander."
Charlie glimlacht beleefd en draait haar hoofd naar Roland.
"Ze werkt voor mijn neef."
"Ik weet waar ze werkt."
Laura ziet aan zijn verbaasde en vrolijke ogen dat hij zich afvraagt waar dit gesprek heengaat.
"Ik maak me zorgen over hem."
"Vertel me waarom, Laura. Wat is er aan de hand?"
Laura haalt eerst adem.
"Je weet dat Sascha al sinds de bruiloft is verdwenen. Alexander werkt al wekenlang weer dubbele diensten. Sascha is vandaag thuisgekomen maar hij lijkt geen interesse in de bar meer te hebben. Ik maak me zorgen. Omdat je op de achtergrond een oogje in het zeil houdt, ben jij de enige persoon bij wie terecht kan. Alexander was een wrak toen ik vanmiddag ben weggegaan."
Ze merkt de afkeuring in Charlie's reactie. Haar ogen gaan even naar de man aan tafel en terug naar Charlie. Laura begrijpt wat ze bedoelt.
"Alexander heeft me vanmiddag letterlijk de deur uitgeduwd zodat ik dit etentje niet zou missen. Anders was ik gebleven om hem te helpen. Ik heb direct Anna gebeld en gevraagd of ze eerder kon beginnen met haar late dienst."
Ze glimlacht naar Roland.
"Het spijt me."
"Niet nodig."
Laura denkt dat hij het niet meent.
"Anna en ik werken al extra om Alexander wat lucht te geven, maar het is tegenwoordig erg druk. Alexander slaapt niet meer. Robin kan niet helpen met zijn nieuwe baan op het kasteel."
Roland's nieuwsgierigheid wordt geprikkeld.
"Kasteel?"
"De paarden."
"Alexander's vriend werkt op kasteel Ellerhorst."
Ze verduidelijkt Charlie's antwoord. Laura vermoedt dat haar verwijzing naar de relatie van Alexander en Robin hem een beetje laat ontspannen. Ze kijkt Charlie weer aan om haar vraag te stellen.
"Ik weet dat het niet mijn plaats is om je te vragen, maar ik weet zeker dat Alexander je niet wil of je niet durft te vragen om mee te denken over een oplossing. Hij heeft echt hulp nodig. Ik ben bang dat hij ernstig ziek wordt of in het ziekenhuis terecht komt of ... Het kan niet zo doorgaan, dat weet ik zeker. Het is allemaal te veel voor hem."
"Is het zoveel drukker dan normaal?"
"Het is week na week steeds drukker. Ik heb hem gevraagd een extra collega te zoeken maar daar komt hij niet aan toe. Hij heeft minstens een week vrij nodig om een beetje uit te rusten. Mevrouw Bohling, ik maak me echt zorgen over hem."
"Wat denk je dat ik voor hem kan doen?"
"Ik weet het niet precies. Misschien kun je met hem praten en hem zover krijgen dat hij hulp vraagt, dat hij vrij neemt, dat hij moet slapen. Misschien kun je Sascha aansporen weer aan het werk te gaan. Misschien kun je een nieuwe collega voor ons vinden of weet je iemand die op korte termijn kan bijspringen. Dat geeft Alexander al lucht. Hij staat onder zo veel spanning en ik weet niet hoe ik hem anders in beweging krijg. Ik heb het geprobeerd de afgelopen weken. Afgezien van Robin denk ik dat je de enige persoon bent die hem iets aan zijn verstand kan brengen."
Charlie zucht en schudt haar hoofd. Ze kent Charlie niet goed genoeg om te begrijpen wat het betekent. Alexander's tante lijkt altijd afstandelijk of op haar hoede. Laura weet nooit zeker of Charlie een masker op heeft of haar werkelijke gezicht laat zien. Charlie denkt nog na en geeft uiteindelijk antwoord.
"Vanavond lukt het niet meer om iets te doen. We zijn hier helemaal volgeboekt."
"Het hoeft niet gelijk vanavond. Ik ga straks weer terug en zorg ervoor dat Alexander niets meer doet, naar boven gaat en uitrust. Als je morgen langs kunt komen, zal hem dat zeker goed doen."
"Ik kom morgenochtend zeker langs."
"Niet te vroeg. Hij moet echt slapen."
Charlie pakt Laura's hand heel even vast bij wijze van steun en zucht.
"Hij zal het niet waarderen. Maar maak je geen zorgen, ook dat lossen we op."
Laura bijt op haar onderlip.
"Ik zal hem niet vertellen dat wij elkaar hebben gesproken, dat kun je hem later zelf vertellen."
De jongedame kijkt opgelucht naar Charlie.
"Je denkt dat hij er slecht aan toe is?"
"Hij ziet er slecht, heel slecht uit. Ik ben echt ongerust."
Charlie Bohling verbergt alle informatie en haar gedachten onder een gulle lach voor haar en Roland.
"Goed, ik laat jullie verder genieten van het eten hier. Het dessert krijgen jullie van de zaak."
Laura bedankt Charlie en Roland volgt haar voorbeeld. Ze is opgelucht nu ze iemand over haar zorgen heeft verteld en kijkt hoe Charlie wegloopt van hun tafel. Bij de hoek naar de bar kijkt Charlie nog even om, lang genoeg voor Laura om Charlie's bezorgde gezicht te zien en te weten dat ze haar zorgen aan de juiste persoon heeft verteld.
"Dat is een serieus verhaal over je vriend."
Roland reageert nadat hij weer in zijn stoel is gaan zitten.
"Sorry?"
"Je vriend, ik bedoel je baas. Maar je praat als een goede vriend over hem."
"Hij is alletwee. Hij is waarschijnlijk de beste baas die ik ooit heb gehad en hij is echt een heel goede vriend."
"Wat maakt hem de beste baas?"
Roland probeert de stemming weer lichter te maken.
"Hij respecteert mij."
"Wat maakt hem een goede vriend?"
"We zijn eerlijk tegen elkaar."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
41
Zaterdag 26 november 2011
David Lanz - Nocturne
Met de deken sloft Robin door de gang naar hun slaapkamer. Vaag hoort hij achter zich hoe zijn broer en schoonzus het appartement verlaten. Met moeite lukt het hem om zich uit te kleden en daarna in bed te kruipen. Hoe graag hij ook nog met zijn broer zou willen praten, vandaag kan hij het niet meer opbrengen. Zijn teleurstelling is te groot, zijn woede is te groot. Er zouden woorden te horen zijn, die niemand wil uitspreken en waar iedereen achteraf spijt van heeft. Zijn broer en schoonzus zijn eindelijk teruggekomen van hun huwelijksreis en hadden nauwelijks belangstelling voor hoe het met hem en Alexander gaat. Misschien kunnen ze morgen met elkaar praten.
Desondanks geeft hij om zijn broer. Sinds hij ruim drie jaar geleden zijn broer heeft gevraagd of Sascha woonruimte voor hem had, is hij zijn broer trouw gebleven. Na het verlies van zijn vriendin, die Sascha met een andere man heeft bedrogen, heeft zijn broer een tijdlang in een roes geleefd. Totdat zijn broer zijn gravin op het witte paard tegenkwam in de hangar waar ze aan Appollonia sleutelden. Astrid is door en door eerlijk, waardig en oprecht. De toewijding tussen de twee kent geen grenzen. Zij schenken elkaar zoveel plezier, liefde en warmte, dat hun hele omgeving van het geluk meegeniet. Astrid is opgebloeid. Sascha heeft weer plezier in het leven.
Zijn broer is bijna gestorven. Het leven van zijn broer heeft op de rand van geluk en ongeluk gezweefd. Wekenlang heeft hij samen met Astrid over zijn broer gewaakt in het ziekenhuis. Hij wil zijn broer verder zien leven, beschermen tegen nieuwe tegenslagen, met Astrid gelukkig zien worden. Het zou een gemene grap zijn wanneer Sascha niet verder mocht leven. Zijn broer is weer ontwaakt uit zijn coma en op weg naar volledig herstel.
Robin wil en kan geen nee zeggen tegen zijn broer. De verantwoordelijkheid voor een bruiloft heeft hij op zich genomen en het is hem gelukt. Zijn broer en Astrid hebben kunnen genieten van een bruiloft, die alle dromen overtrof. Hij wil de sterke broer op de achtergrond zijn zodat Sascha met zijn steun zijn doel bereikt. Sascha is nu getrouwd en zijn broer zal waarschijnlijk samen met Astrid een familie grootbrengen. Na alle teleurstellingen in zijn leven, verdient zijn broer een gelukkig leven waarin dromen uitkomen. Is het goed om Sascha daarbij te helpen?
Een pijnscheut laat Robin zich omdraaien in zijn bed.
De toevallige ontmoeting met Wolfgang in Bohling's heeft Robin moed gegeven weer te gaan sporten. Hij is bij zijn arts op bezoek geweest omdat hij een einde wil aan de maanden buiten het speelveld. Een einde aan het kijken naar ongemotiveerde basketballers die missen waar hij direct zou scoren. Hij wil zelf weer trainen en gewoon een goede basketballer zijn. Hij wil meer dan alleen Robin Krone zijn, ook zijn eigen dromen en die van zijn vader realiseren. Hij wil iemand zijn die anderen waarderen om zijn sportieve prestaties. Met het strenge regime van de arts stemt hij in, zolang het uitzicht biedt op een goede toekomst. In de beperkte lichaamsbeweging, de beperkte voeding, het bijhouden van een logboek kan hij zich vinden. Hij wil zich aan de voorschriften van de arts houden. Is het tijdsverspilling om het te proberen?
De eerste weken lukt het hem. Totdat zijn broer en Astrid in het ziekenhuis terechtkomen. De weken van lange dagen en korte nachten laten hem zijn dieet verwaarlozen. De slapeloze nachten laten hem zijn gezondheid verwaarlozen. Het bijhouden van het logboek met alle details brengt hij niet meer op. Hij vindt het niet belangrijk genoeg. Een aantal afspraken met zijn arts is hij niet nagekomen, hij is ze vergeten.
Drie dagen voor de bruiloft schrikt Robin wakker uit een droom. Hij heeft getraind voor een andere wedstrijd. Het resultaat kent hij al voordat een eindsignaal heeft geklonken. Robin zal misschien een paar punten scoren. Uitgeput, als een schaduw van zichzelf staat hij op het speelveld. De wedstrijd zal deze keer eindigen in een verlies. Robin zal hulpeloos op het veld blijven liggen, hij verliest van zichzelf, van zijn eigen lichaam. In zijn droom steekt het lot de armen op als teken van overwinning. Ineens realiseert Robin zich wat er eigenlijk gebeurt.
Hij weet dat het zijn hart is.
Het lukt hem niet meer.
Zijn hart lukt het niet meer.
De nacht met Alexander is lang en de discussie fel. Zijn hart vertelt hem bij elke slag dat het ziek is. Ze praten over wat er gedaan moet worden. De kleine aanvallen zullen snel grotere aanvallen worden totdat de ziekte hem volledig overneemt. Hij houdt met zijn hele hart van Alexander maar hij beseft als geen ander wat er op zijn schat afkomt. Zijn hart wordt zwakker, elke dag een beetje meer. Het vraagt uren vol natte ogen om Alexander ervan te overtuigen dat het offer belangrijker is dan het lijden. Deze nacht vloeien meer tranen dan woorden klinken.
"Ik wil je niet kwijt!"
"We hebben geen keuze."
"Maar waarom zo snel?"
"Omdat ik niet zeker weet dat ze gelukkig zijn wanneer ik wegkwijn in een ziekenhuisbed."
Alexander klampt zich wanhopig vast aan hem.
"Ik wil niet verder leven zonder jou, dan sterft een deel van mij ook."
"Je zal iemand anders vinden waarmee je opnieuw gelukkig wordt. Iemand die niet ziek is."
"Nee!"
Alexander stemt met tegenzin in om hem te laten gaan wanneer het zover is. Ze zijn intens verdrietig dat ze deze beslissing al op zo'n jonge leeftijd moeten maken. Hoeveel nachten hebben ze sindsdien elkaar vastgehouden om met natte ogen in slaap te vallen uit angst dat dit hun laatste nacht samen is? Waarom is de pijn extra pijnlijk wanneer je probeert het goede te doen?
Met tranen in zijn ogen probeert hij zijn vriend te overtuigen dat het geluk van anderen belangrijker is dan zijn geluk, dan zijn verwoeste leven. Het beste wat hij nog kan doen, is de mensen in zijn leven een beetje geluk meegeven. Ze hoeven niet lang verdrietig te zijn wanneer hij er niet meer is. Sascha heeft zijn Astrid waarmee hij samen het verdriet kan verwerken. Angst overvalt hem, wanneer hij probeert na te gaan hoe Wolfgang zal reageren.
Wolfgang kijkt naar hem op. Bij hun eerste, toevallige ontmoeting sprak hij Robin aan in zijn rol van basketballer. Voor Wolfgang was hij de held die zijn kracht heeft bewezen tijdens de wedstrijd en na de gewonnen wedstrijd zijn moed heeft getoond door zijn relatie met Alexander bekend te maken. De waarheid ook in de sportwereld bekend maken is prestatie op zich, waarvoor hij ook veel respect heeft gekregen. De jongen wil dat hij een held is voor andere jongens zoals zijzelf. Wolfgang wenst vurig dat hij de broer is die laat zien dat eerlijkheid samengaat met een carrière en een geregeld leven, dat de strijd tegen vooroordelen en bekrompenheid juist kracht oplevert.
Wolfgang's moeder heeft geleden voordat ze overleed. Wolfgang heeft hem verteld over hun laatste ontmoeting. Het was in de woorden van de jongen een grote leugen. Wolfgang heeft haar wijsgemaakt dat ze er gezond uitzag. Zij heeft Wolfgang wijsgemaakt dat ze in orde was. Allebei hebben ze gelogen bij hun afscheid met de belofte elkaar snel weer te zullen zien. Ze wisten beide dat het de laatste keer was dat ze elkaar zagen. Hij kan niet leven met zulke leugens. Het is beter wanneer Wolfgang niets weet dan aan een leugen vasthoudt.
De manier waarop Wolfgang naar hem opkijkt en over zijn moeder praat, vertelt hem en Alexander vooral een ding. Wolfgang heeft een familie nodig. Zelf kunnen ze nu er niet meer voor hem zijn zonder hem verdriet te doen, daarvoor zal Robin er te snel niet meer zijn. Ze willen de jongen een familie geven.
Robin moet de jongen wegduwen. Alexander's ouders zijn de beste familie die de jongen zou kunnen hebben. Ze kunnen Wolfgang in hun armen drijven door hem weg te duwen. In Lingen zullen de Kaisers meer van hem gaan houden. Wolfgang zal ze als ouders in plaats van als verzorgers gaan zien. Hij zal Wolfgang kwetsen met zijn afwijzing maar met de liefde van Max en Henriette komt de jongen er overheen. Wolfgang zal gelukkig zijn. Ze zullen de jongen niet teleurstellen. Ze zullen Wolfgang niet in de steek laten. Ze zullen de jongen niet teleurstellen op de manier zoals hij dat zal doen. Ook al hebben ze geen andere keus.
Alexander zal zijn familie opofferen om Wolfgang gelukkig te maken. Dat maakt hem extra verdrietig. Hij weet dat Alexander alleen komt te staan en hoopt dat ze elkaar op een dag weer tegenkomen, dat ze elkaar nog kunnen vergeven. Misschien vindt Wolfgang een manier om hem te vergeven. Tegelijk weet hij, dat Alexander op een dag weer gelukkig zal worden. Op de dag dat Alexanders tranen opdrogen en hij niet meer om hem hoeft te rouwen. Alexander zal iemand anders vinden om van te houden en met diegene zal Alexander nieuw geluk vinden. Diegene zal gezond zijn en zal Alexander jarenlang gelukkig maken. Diegene zal Alexander beloven samen met hem oud te worden. Die man of vrouw kan Alexander iets beloven wat hij niet kan. In stilte hoopt hij dat Dagmar en Alexander elkaar gelukkig kunnen maken.
Een nieuwe pijnscheut laat Robin zich weer omdraaien in zijn bed. Hij wil niet nadenken over de dood en over de wereld die zonder hem verder gaat. Tijdens de moeilijke dagen in het ziekenhuis afgelopen zomer is hij gaan reflecteren, over zijn leven na gaan denken. Nadat hij voor het eerst een diagnose kreeg, heeft hij geprobeerd om zich de beste manier om te sterven voor te stellen. In je slaap. Dan weet je niet dat het einde om de hoek op de loer ligt. Met deze gedachte valt hij nu in slaap en droomt opnieuw van een basketbalwedstrijd. Alle tegenstanders hebben dezelfde kleur in hun gezicht. Grijs. Ze schreeuwen.
"Robin?"
"Je laat Robin ook slapen!"
Weer schrikt hij wakker uit zijn droom. Het duurt even voordat hij zich realiseert waar de stemmen vandaan komen. Zo snel hij kan, gaat hij naar de woonkamer om Alexander te helpen. Zo te horen, heeft zijn schat zijn hulp nu nodig. Terwijl Wolfgang nu hem beschuldigt van liegen, verraad, in de steek laten, voelt hij zich steeds meer schuldig worden. De beslissing kwetst de jongen en hij beseft dit. Ondanks het gevoel van hypocrisie, is het een goede beslissing.
Vandaag is Wolfgang's minachting niet te vergelijken met de teleurstelling die de jongen etaleerde tijdens die noodlottige eerste ontmoeting. Hij geeft Wolfgang het gevoel dat hij niet van de jongen houdt. Het bespaart Wolfgang een andere pijn, de veel pijnlijker waarheid. De beslissing is genomen om te voorkomen dat de jongen zich schuldig gaat voelen over wat er op hem afkomt.
Robin weet dat hij stervende is.
Robin wil niet sterven.
Robin weet dat hij snel zal sterven.
Zijn ogen worden vochtig terwijl Wolfgang hem blijft beschuldigen.
Hij houdt zijn adem in bij een van Wolfgang's laatste uitspraken.
"Ik denk niet dat dit familie idee gaat werken."
Het doet enorm veel pijn om deze woorden te horen van deze jongen.
Hij weet dat hij voor het laatst in de ogen van de jongen heeft gekeken en het verwoest hem ergens diep van binnen.
De pijn treft hem als een bliksem.
Zo graag afscheid willen nemen en geen afscheid kunnen nemen.
Hij wil niet dat Wolfgang lijdt.
Wolfgang willen vertellen dat hij van de jongen houdt.
Hij wil zo graag Wolfgang al het goede en al het geluk in zijn leven toewensen.
Misschien reist Wolfgang op een dag de wereld over, zoals de jongen zichzelf heeft beloofd.
De laatste woorden van Wolfgang hebben hem met trots vervuld.
"Ik moet aan mijzelf denken."
Daarna is Wolfgang verdwenen.
Wolfgang kwam zijn leven per ongeluk binnen als jongen en verlaat het nu resoluut als man.
Zaterdag 26 november 2011
David Lanz - Nocturne
Met de deken sloft Robin door de gang naar hun slaapkamer. Vaag hoort hij achter zich hoe zijn broer en schoonzus het appartement verlaten. Met moeite lukt het hem om zich uit te kleden en daarna in bed te kruipen. Hoe graag hij ook nog met zijn broer zou willen praten, vandaag kan hij het niet meer opbrengen. Zijn teleurstelling is te groot, zijn woede is te groot. Er zouden woorden te horen zijn, die niemand wil uitspreken en waar iedereen achteraf spijt van heeft. Zijn broer en schoonzus zijn eindelijk teruggekomen van hun huwelijksreis en hadden nauwelijks belangstelling voor hoe het met hem en Alexander gaat. Misschien kunnen ze morgen met elkaar praten.
Desondanks geeft hij om zijn broer. Sinds hij ruim drie jaar geleden zijn broer heeft gevraagd of Sascha woonruimte voor hem had, is hij zijn broer trouw gebleven. Na het verlies van zijn vriendin, die Sascha met een andere man heeft bedrogen, heeft zijn broer een tijdlang in een roes geleefd. Totdat zijn broer zijn gravin op het witte paard tegenkwam in de hangar waar ze aan Appollonia sleutelden. Astrid is door en door eerlijk, waardig en oprecht. De toewijding tussen de twee kent geen grenzen. Zij schenken elkaar zoveel plezier, liefde en warmte, dat hun hele omgeving van het geluk meegeniet. Astrid is opgebloeid. Sascha heeft weer plezier in het leven.
Zijn broer is bijna gestorven. Het leven van zijn broer heeft op de rand van geluk en ongeluk gezweefd. Wekenlang heeft hij samen met Astrid over zijn broer gewaakt in het ziekenhuis. Hij wil zijn broer verder zien leven, beschermen tegen nieuwe tegenslagen, met Astrid gelukkig zien worden. Het zou een gemene grap zijn wanneer Sascha niet verder mocht leven. Zijn broer is weer ontwaakt uit zijn coma en op weg naar volledig herstel.
Robin wil en kan geen nee zeggen tegen zijn broer. De verantwoordelijkheid voor een bruiloft heeft hij op zich genomen en het is hem gelukt. Zijn broer en Astrid hebben kunnen genieten van een bruiloft, die alle dromen overtrof. Hij wil de sterke broer op de achtergrond zijn zodat Sascha met zijn steun zijn doel bereikt. Sascha is nu getrouwd en zijn broer zal waarschijnlijk samen met Astrid een familie grootbrengen. Na alle teleurstellingen in zijn leven, verdient zijn broer een gelukkig leven waarin dromen uitkomen. Is het goed om Sascha daarbij te helpen?
Een pijnscheut laat Robin zich omdraaien in zijn bed.
De toevallige ontmoeting met Wolfgang in Bohling's heeft Robin moed gegeven weer te gaan sporten. Hij is bij zijn arts op bezoek geweest omdat hij een einde wil aan de maanden buiten het speelveld. Een einde aan het kijken naar ongemotiveerde basketballers die missen waar hij direct zou scoren. Hij wil zelf weer trainen en gewoon een goede basketballer zijn. Hij wil meer dan alleen Robin Krone zijn, ook zijn eigen dromen en die van zijn vader realiseren. Hij wil iemand zijn die anderen waarderen om zijn sportieve prestaties. Met het strenge regime van de arts stemt hij in, zolang het uitzicht biedt op een goede toekomst. In de beperkte lichaamsbeweging, de beperkte voeding, het bijhouden van een logboek kan hij zich vinden. Hij wil zich aan de voorschriften van de arts houden. Is het tijdsverspilling om het te proberen?
De eerste weken lukt het hem. Totdat zijn broer en Astrid in het ziekenhuis terechtkomen. De weken van lange dagen en korte nachten laten hem zijn dieet verwaarlozen. De slapeloze nachten laten hem zijn gezondheid verwaarlozen. Het bijhouden van het logboek met alle details brengt hij niet meer op. Hij vindt het niet belangrijk genoeg. Een aantal afspraken met zijn arts is hij niet nagekomen, hij is ze vergeten.
Drie dagen voor de bruiloft schrikt Robin wakker uit een droom. Hij heeft getraind voor een andere wedstrijd. Het resultaat kent hij al voordat een eindsignaal heeft geklonken. Robin zal misschien een paar punten scoren. Uitgeput, als een schaduw van zichzelf staat hij op het speelveld. De wedstrijd zal deze keer eindigen in een verlies. Robin zal hulpeloos op het veld blijven liggen, hij verliest van zichzelf, van zijn eigen lichaam. In zijn droom steekt het lot de armen op als teken van overwinning. Ineens realiseert Robin zich wat er eigenlijk gebeurt.
Hij weet dat het zijn hart is.
Het lukt hem niet meer.
Zijn hart lukt het niet meer.
De nacht met Alexander is lang en de discussie fel. Zijn hart vertelt hem bij elke slag dat het ziek is. Ze praten over wat er gedaan moet worden. De kleine aanvallen zullen snel grotere aanvallen worden totdat de ziekte hem volledig overneemt. Hij houdt met zijn hele hart van Alexander maar hij beseft als geen ander wat er op zijn schat afkomt. Zijn hart wordt zwakker, elke dag een beetje meer. Het vraagt uren vol natte ogen om Alexander ervan te overtuigen dat het offer belangrijker is dan het lijden. Deze nacht vloeien meer tranen dan woorden klinken.
"Ik wil je niet kwijt!"
"We hebben geen keuze."
"Maar waarom zo snel?"
"Omdat ik niet zeker weet dat ze gelukkig zijn wanneer ik wegkwijn in een ziekenhuisbed."
Alexander klampt zich wanhopig vast aan hem.
"Ik wil niet verder leven zonder jou, dan sterft een deel van mij ook."
"Je zal iemand anders vinden waarmee je opnieuw gelukkig wordt. Iemand die niet ziek is."
"Nee!"
Alexander stemt met tegenzin in om hem te laten gaan wanneer het zover is. Ze zijn intens verdrietig dat ze deze beslissing al op zo'n jonge leeftijd moeten maken. Hoeveel nachten hebben ze sindsdien elkaar vastgehouden om met natte ogen in slaap te vallen uit angst dat dit hun laatste nacht samen is? Waarom is de pijn extra pijnlijk wanneer je probeert het goede te doen?
Met tranen in zijn ogen probeert hij zijn vriend te overtuigen dat het geluk van anderen belangrijker is dan zijn geluk, dan zijn verwoeste leven. Het beste wat hij nog kan doen, is de mensen in zijn leven een beetje geluk meegeven. Ze hoeven niet lang verdrietig te zijn wanneer hij er niet meer is. Sascha heeft zijn Astrid waarmee hij samen het verdriet kan verwerken. Angst overvalt hem, wanneer hij probeert na te gaan hoe Wolfgang zal reageren.
Wolfgang kijkt naar hem op. Bij hun eerste, toevallige ontmoeting sprak hij Robin aan in zijn rol van basketballer. Voor Wolfgang was hij de held die zijn kracht heeft bewezen tijdens de wedstrijd en na de gewonnen wedstrijd zijn moed heeft getoond door zijn relatie met Alexander bekend te maken. De waarheid ook in de sportwereld bekend maken is prestatie op zich, waarvoor hij ook veel respect heeft gekregen. De jongen wil dat hij een held is voor andere jongens zoals zijzelf. Wolfgang wenst vurig dat hij de broer is die laat zien dat eerlijkheid samengaat met een carrière en een geregeld leven, dat de strijd tegen vooroordelen en bekrompenheid juist kracht oplevert.
Wolfgang's moeder heeft geleden voordat ze overleed. Wolfgang heeft hem verteld over hun laatste ontmoeting. Het was in de woorden van de jongen een grote leugen. Wolfgang heeft haar wijsgemaakt dat ze er gezond uitzag. Zij heeft Wolfgang wijsgemaakt dat ze in orde was. Allebei hebben ze gelogen bij hun afscheid met de belofte elkaar snel weer te zullen zien. Ze wisten beide dat het de laatste keer was dat ze elkaar zagen. Hij kan niet leven met zulke leugens. Het is beter wanneer Wolfgang niets weet dan aan een leugen vasthoudt.
De manier waarop Wolfgang naar hem opkijkt en over zijn moeder praat, vertelt hem en Alexander vooral een ding. Wolfgang heeft een familie nodig. Zelf kunnen ze nu er niet meer voor hem zijn zonder hem verdriet te doen, daarvoor zal Robin er te snel niet meer zijn. Ze willen de jongen een familie geven.
Robin moet de jongen wegduwen. Alexander's ouders zijn de beste familie die de jongen zou kunnen hebben. Ze kunnen Wolfgang in hun armen drijven door hem weg te duwen. In Lingen zullen de Kaisers meer van hem gaan houden. Wolfgang zal ze als ouders in plaats van als verzorgers gaan zien. Hij zal Wolfgang kwetsen met zijn afwijzing maar met de liefde van Max en Henriette komt de jongen er overheen. Wolfgang zal gelukkig zijn. Ze zullen de jongen niet teleurstellen. Ze zullen Wolfgang niet in de steek laten. Ze zullen de jongen niet teleurstellen op de manier zoals hij dat zal doen. Ook al hebben ze geen andere keus.
Alexander zal zijn familie opofferen om Wolfgang gelukkig te maken. Dat maakt hem extra verdrietig. Hij weet dat Alexander alleen komt te staan en hoopt dat ze elkaar op een dag weer tegenkomen, dat ze elkaar nog kunnen vergeven. Misschien vindt Wolfgang een manier om hem te vergeven. Tegelijk weet hij, dat Alexander op een dag weer gelukkig zal worden. Op de dag dat Alexanders tranen opdrogen en hij niet meer om hem hoeft te rouwen. Alexander zal iemand anders vinden om van te houden en met diegene zal Alexander nieuw geluk vinden. Diegene zal gezond zijn en zal Alexander jarenlang gelukkig maken. Diegene zal Alexander beloven samen met hem oud te worden. Die man of vrouw kan Alexander iets beloven wat hij niet kan. In stilte hoopt hij dat Dagmar en Alexander elkaar gelukkig kunnen maken.
Een nieuwe pijnscheut laat Robin zich weer omdraaien in zijn bed. Hij wil niet nadenken over de dood en over de wereld die zonder hem verder gaat. Tijdens de moeilijke dagen in het ziekenhuis afgelopen zomer is hij gaan reflecteren, over zijn leven na gaan denken. Nadat hij voor het eerst een diagnose kreeg, heeft hij geprobeerd om zich de beste manier om te sterven voor te stellen. In je slaap. Dan weet je niet dat het einde om de hoek op de loer ligt. Met deze gedachte valt hij nu in slaap en droomt opnieuw van een basketbalwedstrijd. Alle tegenstanders hebben dezelfde kleur in hun gezicht. Grijs. Ze schreeuwen.
"Robin?"
"Je laat Robin ook slapen!"
Weer schrikt hij wakker uit zijn droom. Het duurt even voordat hij zich realiseert waar de stemmen vandaan komen. Zo snel hij kan, gaat hij naar de woonkamer om Alexander te helpen. Zo te horen, heeft zijn schat zijn hulp nu nodig. Terwijl Wolfgang nu hem beschuldigt van liegen, verraad, in de steek laten, voelt hij zich steeds meer schuldig worden. De beslissing kwetst de jongen en hij beseft dit. Ondanks het gevoel van hypocrisie, is het een goede beslissing.
Vandaag is Wolfgang's minachting niet te vergelijken met de teleurstelling die de jongen etaleerde tijdens die noodlottige eerste ontmoeting. Hij geeft Wolfgang het gevoel dat hij niet van de jongen houdt. Het bespaart Wolfgang een andere pijn, de veel pijnlijker waarheid. De beslissing is genomen om te voorkomen dat de jongen zich schuldig gaat voelen over wat er op hem afkomt.
Robin weet dat hij stervende is.
Robin wil niet sterven.
Robin weet dat hij snel zal sterven.
Zijn ogen worden vochtig terwijl Wolfgang hem blijft beschuldigen.
Hij houdt zijn adem in bij een van Wolfgang's laatste uitspraken.
"Ik denk niet dat dit familie idee gaat werken."
Het doet enorm veel pijn om deze woorden te horen van deze jongen.
Hij weet dat hij voor het laatst in de ogen van de jongen heeft gekeken en het verwoest hem ergens diep van binnen.
De pijn treft hem als een bliksem.
Zo graag afscheid willen nemen en geen afscheid kunnen nemen.
Hij wil niet dat Wolfgang lijdt.
Wolfgang willen vertellen dat hij van de jongen houdt.
Hij wil zo graag Wolfgang al het goede en al het geluk in zijn leven toewensen.
Misschien reist Wolfgang op een dag de wereld over, zoals de jongen zichzelf heeft beloofd.
De laatste woorden van Wolfgang hebben hem met trots vervuld.
"Ik moet aan mijzelf denken."
Daarna is Wolfgang verdwenen.
Wolfgang kwam zijn leven per ongeluk binnen als jongen en verlaat het nu resoluut als man.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
42
Zaterdag 26 november 2011
Avril Lavigne - When You're Gone
Tranen vullen Wolfgang's ogen.
Heeft hij de juiste beslissing genomen?
Zijn heldere, blauwe ogen staan dof.
Langs brandende straatverlichting rijden.
Het schijnsel vervaagt tot een waas.
Misschien heeft hij overdreven gereageerd.
Met zijn vuist slaat hij tegen de binnenkant van de autodeur.
Hij heeft de juiste beslissing genomen.
Gabriele zou teleurgesteld zijn in hem.
Zich verslikken in een snik.
Twijfels overspoelen zijn gedachten.
Telkens weer andere twijfels.
Spijt en wroeging dringen zich op.
Heeft hij de juiste beslissing genomen?
Maar een beeld hoeven op te roepen ...
Het beeld van de lege gezichten van dat misleidende paar.
Tranen en snikken zijn niet meer tegen te houden.
Zijn ademhaling schokt.
Zijn oogleden worden zwaar.
Hij heeft de juiste beslissing genomen.
Zijn familie verlaten.
Zaterdag 26 november 2011
Avril Lavigne - When You're Gone
Tranen vullen Wolfgang's ogen.
Heeft hij de juiste beslissing genomen?
Zijn heldere, blauwe ogen staan dof.
Langs brandende straatverlichting rijden.
Het schijnsel vervaagt tot een waas.
Misschien heeft hij overdreven gereageerd.
Met zijn vuist slaat hij tegen de binnenkant van de autodeur.
Hij heeft de juiste beslissing genomen.
Gabriele zou teleurgesteld zijn in hem.
Zich verslikken in een snik.
Twijfels overspoelen zijn gedachten.
Telkens weer andere twijfels.
Spijt en wroeging dringen zich op.
Heeft hij de juiste beslissing genomen?
Maar een beeld hoeven op te roepen ...
Het beeld van de lege gezichten van dat misleidende paar.
Tranen en snikken zijn niet meer tegen te houden.
Zijn ademhaling schokt.
Zijn oogleden worden zwaar.
Hij heeft de juiste beslissing genomen.
Zijn familie verlaten.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
43
Zaterdag 26 november 2011
Frank Duval - Ich Habe Dich Verloren
Max' gebroken hart maakt het autorijden moeilijker.
Naast hem hoort hij zachtjes een rozenkrans prevelen.
Ongekend verdriet treft de ongelukkige familie in de auto.
Het gefrustreerde geluid van snikken, huilen, janken begeleidt de familie naar huis.
Waarom hebben ze niet op hem gewacht?
Het is vreselijk uit de hand gelopen.
Heeft hij dit op de een of andere manier kunnen voorkomen?
De botsende emoties beheersen hun leven.
Heeft hij de botsing kunnen verhinderen?
Na alle nieuwe wegen die zijn ingeslagen.
Na alle herstelde bruggen.
Het is allemaal voor niets geweest.
Zijn familie is nooit meer hetzelfde.
Hij klemt zich aan het stuur vast.
Met zijn ongelukkige, gebroken gezin rijdt hij verder.
Verder.
Verder weg.
Steeds verder weg van Köln.
Het is moeilijk om op de weg te blijven letten.
Zaterdag 26 november 2011
Frank Duval - Ich Habe Dich Verloren
Max' gebroken hart maakt het autorijden moeilijker.
Naast hem hoort hij zachtjes een rozenkrans prevelen.
Ongekend verdriet treft de ongelukkige familie in de auto.
Het gefrustreerde geluid van snikken, huilen, janken begeleidt de familie naar huis.
Waarom hebben ze niet op hem gewacht?
Het is vreselijk uit de hand gelopen.
Heeft hij dit op de een of andere manier kunnen voorkomen?
De botsende emoties beheersen hun leven.
Heeft hij de botsing kunnen verhinderen?
Na alle nieuwe wegen die zijn ingeslagen.
Na alle herstelde bruggen.
Het is allemaal voor niets geweest.
Zijn familie is nooit meer hetzelfde.
Hij klemt zich aan het stuur vast.
Met zijn ongelukkige, gebroken gezin rijdt hij verder.
Verder.
Verder weg.
Steeds verder weg van Köln.
Het is moeilijk om op de weg te blijven letten.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.