Bruine oorlog kindertijd

[MeTheWriter]

Ik begin nu voor het eerst met het schrijven op een forum. Feedbacks, spellingsfouten, tips etc. zijn allemaal welkom! Ik hoop jullie een mooi verhaal voor te schotelen

[MeTheWriter]

Hoofdstuk 1

Mijn geschater klonk over de straat. Het was aanstekelijk. Mijn buurmeisje begon ook te lachen. We hadden een nieuw spel bedacht. Het was een gek spel waarvan alleen wij zouden kunnen snappen waar het over ging.
"David, kom je eten?", zei mijn moeder ietwat bedroefd maar ik met mijn vrolijke bui hoorde dat natuurlijk niet, dus toen liep ik al kletsend naar binnen.
"En toen bedachten we een nieuw spel, echt heel grappig. Eerst waren we nog maar met z'n tweeën maar toen kwamen Mike en Rik ook en..." Na ongeveer een kwartier gerateld te hebben hoorde ik haar zuchten.

"Hé mam, is er soms iets?", zei ik toen eindelijk rustig. Mijn moeder gaf geen antwoord. Dat was niks voor haar. Ik liep naar haar toe en keek over haar schouder mee naar wat ze aan het doen was. Ze las de krant. Ik las mee met het artikel en daar schrok ik wel van. Ik had die dingen op tv gezien, in boeken gelezen van alles maar dit? Zo dichtbij had ik dit nooit verwacht. Nu niet, later ook niet. Toch was het zo en ik kon er niks aan veranderen.

Oorlog?
Angelo - Vandaag in Angelo werd er flink gevochten. Er heerste een gespannen sfeer wist de journalist te vertellen. De messen en kogels vlogen je om de oren. Nog nooit was dit gebeurd in dit normaal gesproken rustige dorpje. Wat zal deze gebeurt....

Ik las alleen maar die vier zinnen. Dat was genoeg. Ik wist het nu en het nieuws had me overdonderd. Ik wist dat mijn moeder ooit eens iemand was kwijtgeraakt door een oorlog. Ik wist ook dat ze daar nooit overheen is gekomen. Soms zie ik haar wel eens naar mij kijken alsof ik die persoon was.

"Hé schatje.", zei mijn moeder zacht en soft zoals zij was. "Ik denk dat we wat voorzorgsmaatregelen zullen moeten nemen."
Ik schrok van wat ze zei. Hoezo moesten we voorzorgsmaatregelen nemen? Het was nog niet eens bij ons, hier in Vegt.
"Mam, waarom moet dat dan?", zei ik met de onschuld van een kind.
"Later zul je het weten.", zei ze haast bedroefd. Ik ging naar boven toe, zachtjes alsof ik niet wilde dat iemand me zou horen. Alsof ik moest vluchtten. Ik kleedde me uit en trok mijn pyjama aan. Ik dook in bed en keek naar buiten door mijn raam. Ik zag de glinsterende sterren en dacht aan het feit dan mijn vader zich daar nu ook bevond. Hij zal ons wel helpen dacht ik. Dan keer ik me om. Het werd donker.

Ik liep over wolken. Ik zag een mooie zonsondergang. Onder mij hoorde ik knallen, bommen ontploffen, geschreeuw van sterfende onschuldige mensen. Toen kwam er in de verte een vliegtuig naar boven in het gedeelte dat nog niet is overmeesterd door de wrede oorlog. Het vloog mijn richting op, zou het me komen halen?

[artikel]

Ten eerste, schrik niet meteen van de hoeveelheid dingen die ik heb verteld. Als je wel al bent geschrokken, dan sorry daarvoor!
Ten tweede, onder elk stukje heb ik een "correctie" gezet. Dat is een correctie van de fout(en) en dan in een mogelijke zin hoe het wel zou kloppen. Je bent niet gedwongen om die zinnen letterlijk over te nemen, het gaat er meer om dat je weet hoe het mogelijk anders kan. Sommige correcties die ik heb gemaakt kan je zelf namelijk ook nog anders maken en dan kloppen ze nog steeds. Het is jouw verhaal, dus het zijn ook jouw keuzes.

Verbeteringen:

"Dat was een leuke." Zei ik grinnikend tegen mijn buurmeisje.

Even kijken hoe ik dit ga uitleggen. Als de zin achter een gedeelte staat waar iemand iets zegt, maar diegene in de zin erna zegt het, dan moet het geen twee verschillende zinnen zijn. Die zinnen pak je dan namelijk samen. De punt laat je dan weg en achter de aanhalingstekens zet je een komma. Na die komma ga je gewoon verder met de zin erna maar die krijgt dan geen hoofdletter aan het begin.
En dan kan ik nu heel lullig doen, maar grinnikend is geen goed Nederlands woord in de schrijftaal. In de spreektaal wordt het wel eens gebruikt, maar schrijvend in het geen goed Nederlands. Je kan het woord vervangen door een synoniem, maar het is eigenlijk ook niet fout om het woord zo te laten staan.
correctie: "Dat was een leuke", zei ik lachend/grijnzend tegen mijn buurmeisje.

"Eten, Shimaan." Riep mijn moeder even later door de straat.

Correctie: "Eten, Shimaan', riep mijn moeder even later door de straat.

"Hé, ik praat hoor." Nog steeds geen reactie. "Mam... is er iets? Hmmm, dit is helemaal geen leuk nieuws.. Wat?"

Al je kijkt naar wie wat zegt lijkt het net of je hoofdpersoon tegen zichzelf praat. Er staan namelijk geen nieuwe aanhalingstekens die hier eigenlijk wel zouden moeten staan. Daarnaast is het handig om de reactie van de moeder op een nieuwe regel te zetten zodat het duidelijk is dat het een reactie is op wat je hoofdpersoon zegt. Als alles namelijk achter elkaar staat kan het soms erg onduidelijk zijn voor de lezer wie wat zegt en wie waarop reageert.
Correctie: "Hé, ik praat hoor." Nog steeds geen reactie. "Mam.. Is er iets?"
"Hmmm, dat is helemaal geen leuk nieuws....Wat?" Mijn moeder keek geschrokken op.

Toen liet mijn moeder me een krant bericht lezen.

Correctie: Toen liet mijn moeder mij een krantenbericht lezen.

"Oh, maar dat is maar een half uurtje rijden verderop!" Riep ik uit.

Correctie: "Oh, dat is maar een half uurtje rijden hiervandaan.

In mijn gedachten was ik aan een stuk door aan het ratelen, ik had niet eens door dat er al een kwartier was verstreken.

Je ratelt aan één stuk door, niet aan een stuk. Ook trek jij twee zinnen samen die je beter, naar mijn gevoel, uit elkaar kan houden door er gewoon een punt tussen te zetten in plaats van een komma.
Correctie: In mijn gedachten was ik aan één stuk door aan het ratelen. Ik had niet eens door dat er al een kwartier was verstreken.

"We zullen gewoon door moeten gaan, we kunnen niks anders. Maar mam, we zouden toch kunnen verhuizen of zoiets?"

Hier heb jij de reactie van jou hoofdpersoon op wat zijn moeder zegt meteen erachteraan geplaatst. Het gevaar is er dan dat het niet duidelijk is wie wat zegt en wie waarop reageert. Het is dan beter om de reactie op een nieuwe regel te plaatsen en ook opnieuw aanhalingstekens gebruikt.
Correctie: "We zullen gewoon door moeten gaan, we kunnen niks anders."
"Maar mam, we zouden toch kunnen verhuizen of zoiets?"

Je weet toch dat we het niet zo breed hebben, we zullen sparen om later wel weg te kunnen gaan." Zei mijn moeder zachtjes.

Omdat je deze zin opent met een reactie van de moeder moet je de zin openen met aanhalingstekens. Daarnaast moet de je de zinnen bij elkaar betrekken omdat de zin daarna terugslaat op de zin ervoor en het vertelt wie deze reactie plaatst.
Correctie: "Je weet toch dat we het niet zo breed hebben. We zullen moeten sparen om later wel weg te kunnen gaan", zei mijn moeder zachtjes.

Ik loop over wolken. Ik zie een mooie zonsondergang. Onder mij hoor ik knallen, bommen ontploffen, geschreeuw van sterfende onschuldige mensen. Dan komt er in de verte een vliegtuig naar boven in het gedeelte dat nog niet is overmeesterd door de wrede oorlog. Het vliegt mijn richting op, zou het me komen halen?

Dit stukje maakte mij wel erg nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. Maar er zitten wel paar foutjes in. Eén daarvan is dat je dit stukje opeens in de tegenwoordige tijd hebt geschreven terwijl de rest van het verhaal in de verleden tijd is geschreven. Daarnaast schrijf jij "sterfende" maar het moet eigenlijk "stervende" zijn.
Correctie: Ik liep over wolken. Ik zag een mooie zonsondergang. Onder mij hoorde ik knallen, bommen ontploffen, geschreeuw van stervende onschuldige mensen. Toen kwam er in de verte een vliegtuig naar boven in het gedeelte dat nog niet is overmeesterd door de wrede oorlog. Het vloog mijn richting op, kwam het mij halen?

Het verhaal is over het algemeen wel erg leuk en maakt mij zeker nieuwsgierig. Wat mij wel is opgevallen is dat je heel snel door de gebeurtenissen heen gaat. Je kan soms ook wat uitgebreider schrijven over een gebeurtenis of over een handeling. Dat maakt het voor de lezer soms leuker om naar te lezen omdat het dan ook soms gewoon makkelijker is om jezelf in de hoofdpersoon te verplaatsen. Wat je nu namelijk doet is dat je ons wel laat meeleven met je hoofdpersoon maar wel van een afstandje. Als je de lezer er meer wilt bij betrekken kan je sommige handelingen beter en gedetailleerder beschrijven. Maar dat is natuurlijk je eigen keuzen.
Voor de rest hoop ik dat je niet bent geschrokken door mij vele commentaar. Ik heb je nu juist veel commentaar gegeven omdat je een beginnende schrijver bent en dan is het soms handig om meteen goede kritiek te krijgen van anderen. Als er toen nog dingen zijn die je niet snapt of waarom ik iets heb verbeterd, je kan me gerust een persoonlijk bericht sturen. Ik wil het dolgraag dan nog wel eens voor je uitleggen. Maar dan heb ik nog één tip; voordat je je stukje plaatst is het soms handig om eerst hardop zelf voor te lezen wat je hebt geschreven, soms haal je er dan namelijk ook al fouten uit. En je leert natuurlijk het meest door het zelf te ontdekken en het op te lossen. Maar alle OV-leden helpen je daar natuurlijk ook graag bij als het nodig is.

Maar natuurlijk nog heel veel schrijfplezier en ik ben zeker benieuwd naar de rest van het verhaal. Heel veel succes met het verder schrijven!

[-Maaike-]

Ik heb net je andere verhaal gelezen en ik moet zeggen dat ik deze qua opzet beter vind. Vooral omdat hier een wereld rond Shimaan. De kinderen waarmee hij even speelt, het rustige gesprek met zijn moeder en de uitleg over de oorlog Dus goed gedaan!

Ik zie dat Artikel héél ijverig is geweest, dus ik ga ervan uit dat hij zo'n beetje alles wel heeft gevonden wat er te vinden is, haha

Ga zo door! Ben benieuwd waar het heen gaat

[MeTheWriter]

Dank jullie wel voor de tips! Ik schrijf nog niet zo lang.... Maar ik ga ervoor!

[MeTheWriter]

Kreunend werd ik wakker. Het geluid van mijn wekker dreunde door mijn hoofd. Toen schoot het gesprek van gisteren weer door mijn hoofd. Laat ik het maar even links liggen bedacht ik me. Als het erop aankomt, dan zal ik vechten. Niet eerder.

Sloffend pakte ik de kleren die ik vandaag aan zou doen. Toen ik mijn broek aantrok viel er iets uit de pijp. Het was een foto. Ik raapte het op. Waarschijnlijk had mijn moeder het per ongeluk in mijn kamer laten vallen. Ik staarde ernaar. Het was niet zomaar een foto. Er stond een man met een snor die de hand van een klein jongetje vast hield. Dat jongetje, dat was ik.
Ik dacht dat het mijn vader was. Ik herinnerde me niets meer van hem. Zorgvuldig vouwde ik de foto op en schoof het in mijn broekzak.

"David! Daavid! Ren!" Het geluid kwam van beneden. Ik wist zeker dat het van mijn moeder afkomstig was. Met een bonzend hart dacht ik na. Wat was er gebeurt? Had ze een nachtmerrie of was haar iets overkomen? Ik dacht sloom na en besloot om veilig in mijn kamer te blijven. Ik wist zeker dat er iets gebeurt was. Toen hoorde ik de trap kraken. Het waren niet de zachte stille voetstappen die ik normaal gesproken hoorde, deze klonken ruw en wreed en ik schrok. Voor deze beslissing had ik maar een paar seconden nodig. Ik pakte mijn belangrijkste spullen wat bestond uit wat kleren, een foto van mij en mijn moeder, een zaklamp en de tas die ik laatst van mijn moeder had gekregen. Ik dumpte vlug alles erin terwijl de voetstappen dichterbij kwamen. Ik deed de rugtas om en hoorde de deurklink kraken.

[artikel]

Een erg spannend stukje en het heeft zeker mijn aandacht weer enorm getrokken. Ik vind de opbouw van dit stukje wat makkelijker maar wel beter dan het voorgaande stuk, sorry. Qua taalgebruik en fouten heb ik er deze keer minder kunnen vinden, wat betekent dat je snel vooruit bent gegaan. Toch zijn er nog enkele dingetjes waar naar mijn gevoel het niet helemaal lekker loopt.

Verbeteringen:

Het geluid van mijn wekker dreunde door mijn hoofd. Toen schoot het gesprek van gisteren weer door mijn hoofd.

Twee goede zinnen. Ze lopen qua gevoel ook mooi in elkaar over, maar wat bij mij wel raar aanvoelt is dat je in twee zinnen achterelkaar gebruik maakt van de woordgroep: "door mijn hoofd". Dat zorgt er voor mij, persoonlijk, dat het in de tweede zin niet helemaal meer lekker klinkt. Misschien kan je het daar vervangen door iets anders.
Correctie: Het geluid van mijn wekker dreunde door mijn hoofd. Toen schoot het gesprek van gisteren opeens op in mijn gedachten.

Laat ik het maar even links liggen bedacht ik me.

Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Volgens mij klopt het grammaticaal wel maar weer zegt mijn gevoel van: "Dit loopt niet echt lekker door!" Dat kan mijn gevoel ook zeker fout hebben, want gevoel is meestal persoonlijk.
Correctie: Laat het maar even links liggen bedacht ik bij mezelf.

Wat was er gebeurt?

Klein foutje. Je hebt het verhaal in de verleden tijd geschreven, dus je moet ook het woord "gebeurt" in de verleden tijd zetten.
Correctie: Wat was er gebeurd?

Ik wist zeker dat er iets gebeurt was.

Kleine correctie. Omdat het in het verleden is, moet gebeurt hier met een "d" geschreven worden.
Correctie: Ik wist zeker dat er iets gebeurd was.

Het waren niet de zachte stille voetstappen die ik normaal gesproken hoorde, deze klonken ruw en wreed en ik schrok.

In deze zin probeer je de spanning op te bouwen, wat ik zeker snap aangezien wat er gebeurt. Aan het begin van de zin begin je met de spanning, maar aan het einde van de zin is het er weer af. Dat komt omdat je te vaak gebruik maakt van het woord "en". Als je de spanning wilt opbouwen kan je ook gebruiken maken van het afwisselen van korte en lange zinnen. Alleen lang zorgt ervoor dat de lezer de aandacht soms verliest en alleen kort zorgt ervoor dat het heel ongemakkelijk leest. Daarom raad ik je aan om vaak af te wisselen tussen deze twee.
Correctie: Het waren niet de zachte, stille voetstappen die ik normaal gesproken hoorde, deze klonken ruw en wreed. Ik schrok ervan.


Voor de rest ben ik erg tevreden met je verhaal Het leest grotendeels makkelijk weg en je opbouw is mooi. Daarnaast post je niet te langen stukken waardoor mensen die snel hun aandacht verliezen aan lange stukken, zoals ik nog wel eens wil doen, toch alles nog kunnen volgen. Ook is je manier van schrijven erg fijn.

Nog heel veel succes met het verder schrijven van het verhaal.

P.s. Hopelijk heb je niet een hekel aan mij omdat ik je zoveel verbeter. Het is allemaal positief bedoelt. Als je wilt dat ik minder streng ben dan moet je het gewoon gerust zeggen hoor. Ik bijt niet

[MeTheWriter]

Artikel, ik vind het juist wel prettig als je me zegt wat ik kan verbeteren enzo want ik zie dat zelf niet en wil graag beter worden in het schrijven.

[MeTheWriter]

De deur vloog open. Verstard staarde ik naar de man met een legerkostuum. Ik schrok me wild.
"Kom maar hier kindje, jij gaat met mij mee.", zei de man brommend. Ik bleef stil staan. Hij liep op me af. Toen hij nog maar op één meter afstand van mij stond rende ik naar mijn raam. Ik sprong op mijn vensterbank. Ik voelde dat hij snel achter mij aan stapte. Snel deed ik wat ik anders nooit gedurfd had. Ik sprong hoog op. Over de man heen rolde ik op de grond. Ik rende door de deur van mijn kamer. Ik rende de trap af, half struikelend half rennend. Toen zag ik het. Ik zag door het raam dat mijn moeder in een soort veebak werd gedumpt. Ik wist dat als ik achter haar aan zou rennen ik er ook in zou belandden. Op de bak zag ik Kamp BM 1 staan. Ik vroeg me af wat het betekende.

In gedachten verzonken dacht ik helmaal niet meer aan de man boven. Tot ik zijn gekraak hoorde. Ik herinnerde me de man weer. Vlug rende ik naar de achterdeur. Shit op slot. Wanhopig keek ik km me heen. Ik rende naar de keuken. Ik trok alle laatjes open. Toen ik de laatste open deed zag ik de sleutel.

"Niet zo snel, jongeman.", hoorde ik de man zeggen. Zijn warme adem kriebelde in mijn oor. Zijn sterke hand sloot zich om mijn nek. Ik had het idee dat hij me wilde wurgen. Toen plotseling een hels kabaal van de straat kwam. Ik voelde dat hij op keek.
"Neeeee.", zei hij zacht. "Het komt allemaal door jou, irritant joch. Als jij er nou niet was. Maar goed dat ben je wel en nu zij weg zijn, heb ik jou voor mij alleen." Met een valse grimas keek hij me aan. Mijn hart bonsde. Het ademhalen stokte. En hij zag dat.

[MeTheWriter]

Hij propte papier in mijn mond. Met stevig touw snoerde hij het in mijn mond vast. Met datzelfde touw bond hij ook mijn handen vast. Hij trok me mee naar de voordeur. Hij schopte die open en liep naar buiten. Hij duwde mij achter in een auto en begon te rijden.
"Zo, zo, dit is me nog nooit gelukt, vandaag ga jij met mij mee, jochie. Het komt me best wel goed uit", zei de man grijnzend. Ik slikte hoorbaar.

Ik vloog naar voren. De gordel sneed in mijn nek. We stonden stil.
"Kom maar mee, dit huisje is het.", wees hij naar een klein schattig huisje. We liepen naar binnen. Mijn gevoel van het schattige huisje verdween direct. Van binnen was het een stinkend, smerig hol. Met open ogen keek ik ernaar. Hij zag dat.
"Jou klus is om binnen vier dagen dit huis helemaal schoon te krijgen. Lukt het jou, dan mag je mee. Lukt het je niet, dan blijf je achter.", zei hij geheimzinnig.
"Als het me lukt en ik ga mee, waar gaan we dan naartoe?",zei ik bedachtzaam.
"Dat zie je dan wel, als ik jou was zou ik maar gaan beginnen. Je slaapplaats is hier op de bank. Je eten moet je zelf klaarmaken, van mij krijg je niks. En wat het allerbelangrijkst is; je zegt geen woord deze vier dagen.", zei hij dringend. "Gesnapt?"
Ik knikte.
"Mooi zo.", zei hij lachend. "Hier in deze kast staat alles dat je nodig hebt om het huis schoon te maken." Ik knikte en deed de kast open. Ik keek erin en deed het weer dicht. Ik begon op te ruimen. Ik kwam van alles tegen, snotdoekjes, restjes, muizenkeutels. Aan het eind van de dag voelde ik me vies en moe. Ik dook op de bank en viel zo in slaap.

In die vier dagen was het me gelukt het huis schoon te maken. De vierde dag legde ik net het laatste doekje weg toen we getoeter van de weg hoorden.
"Doe die deur open en herinner je, niks zeggen!", zei hij alsof zijn sergeant eraan kwam. Ik deed de deur open. Vijf soldaten liepen naar binnen.
"Gegroet alle allemaal, ga snel zitten. Ik heb hier een sterke jongeman. Het is hem gelukt een aantal van mijn klussen te klaren. Dus nu is het aan jullie, willen jullie hem of moet ik een nieuwe zoeken?", hoorde ik de man mijn toekomst bespreken. Ik wist zeker dat als ze me niet wilden ik de volgende ochtend niet zou halen. Ik hoorde ze fluisteren. Ik schrok op toen één van ze opstond en zei:
"We nemen hem."

[-Maaike-]

Waar zouden ze hem voor nodig kunnen hebben als hij in vier dagen een huisje kan schoonmaken? Ik vind het verhaal spannend en benieuwd wat die soldaten met de jongen van plan zijn.

Ga zo door!

[MeTheWriter]

Dankje maaike
--------------------------------
Met een harde duw in de rug werd ik in een donkere ruimte gesmeten. Ik voelde hoe de motor begon te draaien en ik op en neer hobbelde. Ik hoorde schoten en gekrijs. De oorlog was gevorderd.

Met een schok kwam de auto tot stilstand. De mannen sleurden me mee een kamp in. Een andere man nam me mee een tent in.
"Jij hoort bij ons. Wij zijn de derde partij. Een soort onverwachte hulp om het volk hier te vernietigen.", zei de man met een gemene lach. "Ik weet dat jij tot dit volk behoorde. Maar wij gaan je veranderen en ik mag hopen dat onze spion eindelijk een geschikt iemand heeft gevonden. Kom maar mee."

Ik liep met ze mee naar een grasveld. Ik wist dat ik hier niet goed zat. Ze wilden me gebruiken voor iets. Maar wat?
"We zullen je van alles moeten leren in maar twee weken tijd. Tactieken. Vechtkunsten. Signalen herkennen. Voor elk onderdeel krijg je één keer per dag een uur. Morgen krijg je je rooster.", zei de man. Waarschijnlijk was hij de leider van de club.
"Moet ik hem naar zijn tent brengen, kolonel Smith?", zei een jongen van misschien achttien jaar.
"Ja, zorg ervoor dat hij alle regels kent voor het avond is."
"Ja kolonel Smith.", zei de jongen voor hij me naar de tent bracht. "Hoe heet je jongen?", vroeg hij mij.
"Ik ben David. En jij?"
"Ik ben Michiel. Je buurjongen. Ik woonde tegenover jou.", zei Michiel terwijl hij me aankeek.
"Michiel? Ik had je niet herkend. Wat is er gebeurd? Wat hebben ze met je gedaan? Wat gaan ze met ons doen?"

[MeTheWriter]

"Sst, straks horen ze je. Ik breng je wel eerst naar je tent toe.", zei Michiel waarna we weer verder liepen. Het viel me op dat hier geen vrouwen en zwakke mensen te vinden waren. Geen goed voorteken.
"Kom naar binnen, ik heb tot acht uur om je uit te leggen wat de regels zijn en je mijn verhaal te vertellen.", fluisterde Michiel. "We hebben hier drie hoofdregels. Regel één; spreek nooit de baas, kolonel Smith, tegen. Regel twee; geen pauzes als deze niet zijn afgesproken. Regel drie; hou je aan je schema's. Verder zijn er nog heel wat kleine bijregeltjes maar die mag je zelf lezen." Hij gaf me vier pagina's met regels. Met grote ogen las ik op de laatste pagina dat het 200 regels waren. Dat betekende dus flink doorlezen.

"Oké, dit zijn dus de regels. Dan komt nu je verhaal. Wat is er gebeurd?", vroeg ik aan Michiel die mij bedroefd aankeek. Vervolgens vertelde hij mij zijn verhaal.
"Ik kwam thuis van school. Toen ik naar binnen liep merkte ik direct dat er wat mis was. Het was stil, kil en grauw. Toen ik in de woonkamer kwam schrok ik; mijn ouders lagen dood op de grond. Schreeuwend liep ik naar ze toe. Ik knielde neer en begon te huilen. Plotseling voelde ik een greep om mijn arm. Een vreemde man nam me mee en duwde me in een auto. Toen ik er weer uitkwam was ik hier."
Het was droevig om hem dit te zien en horen te vertellen. Maar toch moest ik hem erover uithoren als ik hier wegwilde en mijn moeder wilde redden.
"Wat gebeurde er toen je hier was?", fluisterde ik stilletjes.
"Ik werd meegenomen naar mijn tent en daar werden mij de regels uitgelegd. Daarna ging ik trainen en moest ik aanvallen doen op mijn eigen volk. Het was hartverscheurend. Maar wat nog erger is, ze laten alleen kinderen die aanvallen doen."

[-Maaike-]

Goed vervolg! Ik vraag me af of Michel te vertrouwen is (sorry, maar bij dat soort personages ben ik altijd een beetje wantrouwig )

Wat ik wel een beetje mis is de omgeving. De laatste twee stukken zijn bijna alleen dialoog. Wat ziet je hoofdpersonage, hoe zijn de gezichtsuitdrukkingen, wat denkt hij? Nu ga je namelijk een beetje rap over de bovenrand van je verhaal heen. Als je het nog wat uitbereidt krijgt het meer diepte en inhoud

Ga zo door! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat

[MeTheWriter]

Eh, ik denk dat ik van dit verhaal een one-shot ga maken. Ik ben namelijk niet zo goed in een lang verhaal schrijven. Mijn verhaallijn pas ik dan wel iets aan.

[-Maaike-]

Oké, ben benieuwd wat het uiteindelijk wordt
Succes!