Sacrifice

[DropsOfJupiter]

Oke, Sacrifice was eigenlijk in het engels maar ik wist niet of iemand daar bezwaar tegen had dus heb ik het naar het nederlands vertaald, hoewel het nu echt niet meer goed klinkt. Alles klinkt zoveel beter in het engels, in het nederlands klinkt het zo hol en oppervlakkig en idk bij mij. tja, whatever.

Sacrifice

Ik was hier al lang niet geweest. Op de klif, met het bos onder me dat zich eindeloos uitstrekte tot aan de horizon, kwam elke herinnering vol verlangen en passie en gezoen terug. Adrien en ik, zijn lippen op de mijne, zijn handen die mijn wangen streelden… Ik moest de tranen tegenhouden die hun weg naar buiten probeerden te maken.
Ik hoorde de voetstappen achter me, wetend wie het was nog voordat ik zijn stem hoorde – zijn perfecte, prachtige, lage stem.
‘Als je dichterbij komt, spring ik,’ waarschuwde ik hem terwijl ik mijn rechtervoet naar voren schoof totdat mijn tenen over het randje waren. Ik ademde in, wachtend op de pijn die ik ongetwijfeld zou krijgen als ik zijn stem hoorde.
‘Alsjeblieft, doe het niet,’ smeekte hij. Het was nog erger dan dat ik me had voorgesteld. Mijn hart racete, ik kneep mijn ogen dicht. Ik wist dat hij zou komen, ik wist het, maar ik hoopte van niet. Hij was de enige die deze beslissing uit mijn hoofd kon praten en hij wist dat net zo goed als ik.
‘Ik moet dit doen, Adrien,’ fluisterde ik. ‘Zie je dat dan niet? Dit is de enige oplossing.’ Ook het puntje van mijn linkervoet waren nu over het randje. Ik keek even vluchtig naar beneden, me afvragend of de bomen pijn zouden doen. Waarschijnlijk wel.
‘Je hoeft dit niet te doen. We kunnen je beschermen.’ Zijn stem was hoger dan normaal en ik durfde niet om te kijken. Ik wist dat ik met de gepijnigde blik in zijn ogen mezelf niet zou kunnen tegenhouden om bij de rand weg te stappen. Ik focuste op de horizon.
‘Beschermen? Het is alsof iedereen mij wil beschermen. Me wil redden,’ fluisterde ik, mijn woorden zorgvuldig kiezend terwijl ik me met een ruk omdraaide, een stukje van de rand wegstappend. Ik staarde in zijn ogen, zoekend naar een troostende emotie in de groene, eindeloos diepe ogen die terugstaarden. Ik wilde dat hij mijn keuze zou accepteren. Dat hij zou weten dat het de enige goede keuze was. ‘Waarom begrijpen jullie het niet, Adrien? Waarom snappen jullie niet dat ik niet gered wil worden?’ Ik schudde mijn hoofd langzaam, een enkele traan van mijn wang rollend.
‘Zia,’ protesteerde hij, zijn tanden op elkaar geklemd door de intense pijn die mijn woorden teweegbrachten. Hij kwam snel dichterbij, zijn hand rustend tegen mijn wang. Hij raakte me nauwelijks aan, maar zijn vingers brandden op mijn huid. Hij leunde voorover en stopte net voordat zijn lippen de mijne raakten.
‘Luister naar me,’ smeekte ik terwijl ik mijn hand over de zijne plaatste. Ik zag hoe zijn gezichtsuitdrukking van gepijnigd naar woedend veranderde in minder dan een seconde.
‘Je hoorde wat ze zeiden. Of ik sterf, of iedereen waar ik om geef. Snap je het dan niet?’ Mijn stem was nauwelijks nog gefluister. Minder dan dat. Ik praatte snel, wetend dat ik wat ik wilde zeggen zo snel mogelijk moest doen voordat hij in woede uitbarstte en niet meer zou luisteren. ‘Begrijp je dan niet dat ik dit doe voor jou? Voor iedereen?’ Ik probeerde iets te vinden in zijn ogen, liefde, passie, lust, wat dan ook. Maar een koele leegte had zich meester gemaakt van de groene ogen en alles wat ik kon doen was toekijken. ‘Ze willen me dood, Adrien. Zolang ik leef, is iedereen waarvan ik houd in gevaar. En dat ben jij. Ik doe dit voor jo-’
‘Nee!’ schreeuwde hij – en ik wist dat het nu te laat was. Er was niets wat ik kon doen of zeggen dat hem zou laten accepteren wat ik ging doen. Hij stapte achteruit totdat we elkaar op geen enkele manier meer aanraakten. ‘Doe niet net alsof het goed is dat jij doodgaat, Zia,’ siste hij, zijn kaken op elkaar geklemd in woede. ‘Probeer niet goed te praten dat je opgeeft.’
‘Ik geef niet op. Ik bescherm jou. Ik bescherm mijn ouders. Ik bescherm de mensen waar ik van houd.’ Ik schudde mijn hoofd, langzaam naar achter schuifelend totdat mijn hielen de rand bereikten. ‘Ik houd van je.’
Hij zei niets terug. En plotseling waren we weer waar we begonnen. Twee vreemden die bestemd waren om van elkaar te houden. Twee vreemden, onwetend dat er nog zoveel voor hen te wachten stond.
Ik liet me achterover vallen. Mijn ogen waren dicht en ergens door het gesuis van de val heen hoorde ik zijn stem. Fluisterend. Dichtbij maar toch ver weg.
Ik houd ook van jou

---

Ik heb toch maar besloten om het origineel bij te voegen aangezien Mena1998 daarom vroeg. Hier is het engelse, originele stuk wat oorspronkelijk Sacrifice was!

I hadn’t been here in a long time. Standing there at the cliff, every memory filled with desire and passion and lust flew back to my mind and I shivered. I could feel his warm lips on mine, his hands caressing my cheeks, his fingers running through my hair… It hurt knowing that I would never feel like that again. It hurt knowing that I had to leave without a single goodbye.
I recognized the footsteps behind me even before I heard his voice - his perfect, rough, sexy voice.
‘Come closer and I jump,’ I warned him while I pushed my right foot forward until my toes were over the edge. I breathed in sharply, waiting for the intense pain that would wash over me the second I heard his voice.
‘Please, don’t,’ he whispered pleadingly. It didn’t mind if I prepared myself, hearing his voice all afraid and desperate and begging felt like someone stabbed me in my heart. It was unbearable and I closed my eyes in pain.
I knew he would come. I knew it, but I just wished he wouldn’t. He was the only one who could talk me out of this and he knew that as well as I did.
‘I have to do this, Adrien,’ I murmured. ‘Don’t you see? It’s the only option.’ I slowly shove my other foot forward until it was parallel with my right, knowing that the slightest wrong move could make me fall. I quickly looked down, wondering if it would hurt much. Probably.
‘You don’t have to do this. We can save you.’ I didn’t dare to turn around and face him. I knew that his pained face would make me step away and run towards him, into his safe embrace. I focused on the horizon, inhaling and exhaling slowly, hoping that he would go away.
He didn't.
‘It’s like everyone is trying to save me,’ I whispered, my words lingering between us as I suddenly turned around, unable to fight it anymore, carefully stepping away from the edge – but not too far. I stared into his eyes, trying to find some kind of relief, some kind of soothing emotion in the endless green orbs that stared back at me. I wanted him to accept it. To see that this was the only right thing to do. ‘But why don’t they understand, Adrien? Why don’t they understand that I don’t want to be saved?’ I shook my head oh so slowly, a single tear rolling down my cold cheek. He was closer than I thought.
‘Zia,’ he said protesting, his jaw clenched in the utter pain my words caused. His hand rested on the side of my head, his fingertips barely touching me, setting my mind on fire as he leaned in and stopped right before his lips reached mine.
‘Listen to me,’ I begged, placing my hand over his, intertwining our fingers while I watched how his facial expression turned from hurt to a frantic rage in less than a split second.
‘You heard them. It’s either me dying, or everyone else. Don’t you understand?’ I said, my voice barely a whisper, trying to say anything I had to say before his calm façade broke down and shattered into pieces and he wouldn’t listen anymore. ‘Don’t you understand that I'm doing this for you? For everyone?’ The speed of my heartbeat increased as I tried to find a hint of the love, the passion we had only moments before this topic came up, in his eyes. It was gone. A cold emptiness had taken over his green eyes and all I could do was watch. ‘They want me to die. As long as I’m alive, everyone else is at risk. Everyone I love is in danger. And that means you, Adrien. I’m doing this for yo-’
‘Don’t!’ he screamed – I knew it was over. There was nothing I could do or say that would make him accept what I was about to do. He stepped back, pulling his hand from beneath mine and walking backwards until there was a big distance between us – and not just physically. I fought the tears as he harshly spoke. ‘Don’t make it seem like it’s heroic to die, Zia,’ he hissed, his jaw clenched in rage. ‘Don’t try to make it right that you are giving up.’
‘I’m not giving up,’ I whispered. ‘I’m protecting you. I’m protecting my parents. I’m protecting everyone I care about.’ I shook my head, slowly walking backwards until I reached the edge. ‘I love you.’
He didn’t respond. And suddenly, we were where we started. Two strangers, destined to love each other. Two strangers.
And I fell. I fell backwards, facing the sky, my eyes closed, listening to the deafening silence that surrounded me. Somehow I heard his voice, whispering, so close but so far away.
I love you too.