Tussen de Sterren

[Stardust.]

Hallo!
Door alle leuke verhalen ben ik eens gaan zoeken in mijn computer. En wat ik vond: een Taalopdracht van toen ik tien jaar was. Lydia Rood had een stukje geschreven, en iedereen moest een einde eraan schrijven. Het was een soort wedstrijd. Dus, ik ging aan de slag, alleen heb ik het nooit kunnen insturen omdat het wat uitliep, en toen was de instuurtermijn (hoe zeg je dat?) al verlopen. Hier is dus het stukje van Lydia Rood, en dat van mij. Ik heb niets veranderd, op een paar aanhalingstekens na. Veel leesplezier!




Tussen de sterren van Lydia Rood

Robin schrok wakker van de stilte. Er was buiten werkelijk geen geluidje te horen. Geen piepende banden, geen remmende auto's, geen knetterende brommers, geen zoevende scooters, geen jankende sirenes, geen blèrende televisies, zelfs geen voetstappen - helemaal niets. Meteen brak het klamme zweet Robin uit. Dit was niet normaal! Wat was er aan de hand?

Het gordijn hing roerloos voor het open raam. Robin schoof het opzij, en kreeg opnieuw een schok. Het was volkomen donker. De straatlantaarn waarvan het licht anders schuin naar binnen viel, deed het niet. Maar ook bij de buren brandde geen licht. De buitenlamp bij de loods van Henkemans was uit. Geen rode cijfertjes op het display van de wekker. En van het oranje waas dat anders boven de snelweg hing ook geen spoor.

Die hele snelweg leek trouwens wel verdwenen. Anders maakte die het geluid van een waterval. Lekker om bij in slaap te vallen. Nu: niks. Doodse stilte. Grafkiststilte. Helemaal onder in een piramide, in de stenen kist van een farao, kon het niet stiller zijn. Robins oren tuitten ervan. Het deed bijna pijn, zó stil was het.

'Raymond! Raymond, slaap je? Word wakker, joh! Er is iets griezeligs aan de hand!'

Maar toen Robin rondtastte, bleek het bed van het jongste broertje leeg te zijn. Raymond was er niet. Misschien was hij ook bang geworden. Misschien was hij naar de kamer van hun ouders gevlucht. Echt iets voor die schijtebroek.

De hele dag was al raar geweest. De volwassenen hadden zenuwachtig gedaan. Maaike, Robins moeder, had lopen opruimen alsof ze een heel jaar op vakantie zouden gaan. (En dat terwijl de school net weer begonnen was.) Haar man Hein had vrij genomen en alle oude videofilmpjes op dvd gezet. De dvd's, een hele stapel, waren in een metalen koffertje gegaan, dat op slot ging en ook nog eens werd ingetapet. Waarom? Het leek wel of Hein en Maaike bang waren voor een overstroming of brand of een aardbeving.

En nu die stilte en dat duister. Het leek wel alsof de hele wereld in coma was geraakt. Robin keek omhoog. Ja, de sterren waren er nog. Ze straalden onnatuurlijk helder. Een lichte baan liep dwars door het stuk van de hemel dat zichtbaar was tussen de daken. Melkig wit - was dat de Melkweg soms? Maar echt licht gaven die sterren niet. Beneden tussen de huizen leek een gedaante rond te sluipen, van diepe schaduw naar diepe schaduw. Of verbeeldde Robin zich dat maar? Echt zien kon je het niet. Helemaal onder in die piramide, in de stenen grafkist van een farao, kon het niet veel donkerder zijn...

Robins nekharen gingen recht overeind staan. De deur was opengegaan, er kwam iemand binnen. Robin hoorde een gejaagde ademhaling...

'Niet doen! Ga weg!'

'Stil maar!' zei Maaikes stem in het donker. 'Ik ben het maar. Lig je in bed? Ik zie geen moer.' Haar stem klonk geruststellend gewoon.

Het bed kraakte. Maaike moest op de rand zijn gaan zitten. Robin schoof het gordijn helemaal open. Het maakte weinig verschil. Ze kon die bleke schim zijn, of die donkere vlek.

'Is de stroom uitgevallen of zo?' vroeg Robin. Maar dat kon het niet alléén zijn. Auto's hadden accu's en verbrandingsmotoren, de wekkerradio werkte op batterijen.

'We hadden het wel eerder willen vertellen', zei Maaike. 'Maar we wilden jullie niet bang maken...'

'Maar wat is er dan?' riep Robin uit. Dit was om gek van te worden!

Maaike stond op en kwam naar het raam toe. Ze botste tegen Robin op en zei 'Sorry.' Ze rook naar appel en banaan. Gek, hoe dat opeens opviel.

Maaike schoof het gordijn nog verder open.

'Wauw, wat een sterren, hè! Daar gaan we straks dus...'

Maar de rest kon Robin niet verstaan. Want door de straten, tussen de huizen, overal om hen heen barstte plotseling een oorverdovend razen los.





Tussen de sterren van de tienjarige Stardust.

Het waren alle mensen die in ijzer veranderden, maar dat wist Robin niet. Hij, Maaike, Raymond en Hein ( Raymond en Hein waren beneden, want Raymond was bang.) en toen veranderden ook zij in ijzer. Toen vielen ze, oneindig lang. Robin had zijn ogen stijf dichtgeknepen- hun hoofd was niet van ijzer. Toen hij ze weer open deed zag hij dat ze juist omhoog gingen. Robin keek naar beneden. Tot zijn grote verbazing zag hij daar alle “DINGEN” lopen, gewoon lopen.

Een prachtige ketting sprak hun- en alle mensen daarboven- toe. “Jullie hebben”, sprak de ketting, “altijd de baas over ons dingen gespeeld. Nu krijgen wij de macht. Als straf moeten jullie hier, “tussen de sterren” leven, de sterren die altijd stil hebben toegekeken. Die zullen jullie ook warmte geven. Ik laat jullie nu alleen”, zei de ketting.

Langzaam trok het ijzer uit hun lichamen. Iedereen stond al bij een ster: de sterren zeiden dat ze per gezin één ster mochten om een huis op te bouwen. Toen Robin, Raymond, Maaike en Hein hun ster af hadden merkte Robin opeens dat hij naakt was. Eigenlijk was iedereen naakt, maar toch ook niet. Langzaam kreeg iedereen kleren aan, gewoon vanzelf, van schapenwol. De ster van Robin en zijn gezin heette Tanja. Ze was een ontzettend lief sterretje. Tanja vertelde dat de sterren hartstikke blij waren met de komst van de mensen. Dit vertelde Tanja allemaal:
“Vroeger heel lang geleden leefden wij – de sterren – in Yarnië ( Jarnieje) het sterren rijk. We leefden er heel vredig en maakten nooit ruzie. Maar op een dag kwam Sindra, die jaloers was op onze vrede, en sprak een vreselijke vloek uit: onze wereld zou ontploffen, voor we het wisten was die ook ontploft. Vanaf toen gingen we zweven. Sindsdien leven we boven de aardbol.”
“Maar waarom zijn jullie dan zo blij met onze komst?”, vroeg Maaike.
“Heel misschien, als we heel hard samenwerken, wij – de sterren – en jullie – de mensen – kunnen we naar beneden komen.” zei Tanja, “Maar ik zal jullie nu met rust laten. Het is nog nacht moet je weten.”
Alle mensen en sterren gingen slapen. Eigenlijk kon Robin nooit in slaap komen met stilte, maar nu was hij zo moe dat hij als een blok in slaap viel.

De volgende dag werd Robin wakker gemaakt door Tanja, die zachtjes zong. Ze zei:
“We zijn aan het rijden.”
“Aan het rijden?” vroeg Raymond, die ook net wakker was.
“Ja,” zei Tanja, “alle sterren gaan overdag naar een hele oude tovenaar, hij heeft een wolkenpaleis, daar leren we aan de hemel fonkelen, maar nu gaan we daarheen omdat we een plan gaan maken.
“Welk plan?”, vroeg Robin.
“Om weer naar beneden te komen,” zei Maaike.
Nu kwamen de Dvd’s pas goed van pas. Met de oude filmpjes vloog de tijd voorbij.
”Mama?,” vroeg Robin aan Maaike.
“Ja?” zei die.
“Waarom was je gisteren zo aan het opruimen?” vroeg Robin.
Maaike zei: “We moesten zo opruimen omdat er een ding in ons huis moest kunnen wonen.”
“We zijn er!!!” riep Tanja opgelucht, die het geblèr van het televisieschermpje niet kon verdragen.
Ze zetten de televisie uit en gingen naar buiten.
Tanja zei: “Ik wacht jullie dadelijk hier op, jullie moeten nu in die rij gaan staan.” Ze wees naar een rij mensen. Ze gingen in de rij staan.

Toen Robin en zijn gezin eindelijk op de tribune zaten, zag Robin dat de sterren aan de andere kant zaten. Robin had verwacht dat de tovenaar gewoon op zou lopen, maar hij rees op uit de grond. Hij was heeeeeeeeeeeeeeel oud en hij had geen voeten: hij zweefde. Dit is wat hij zei:
“Ik heb diep nagedacht, er is één manier om de sterren en de mensen terug naar aarde te brengen. Dat moet als volgt: één ding moet een toverspreuk maken en die toverspreuk moeten ik, de sterren, het ding en de mensen tegelijk opzeggen. Omdat we geen contact kunnen maken met de dingen, wou ik vragen of er mensen zijn die toch nog een ding hebben. Als die er zijn, zouden die dan naar voren willen komen?”
Aarzelend kwamen Robin, Raymond, Hein en Maaike naar voren.

Hein had het dvd-koffertje nog in zijn hand.
De tovenaar vroeg: “Zou ik misschien dat koffertje mogen lenen?”
“Ja hoor,” zei Hein meteen.
Toen begon het koffertje te spreken: “Ik zal een toverspreuk maken, op één voorwaarde: als we terug gaan naar de aarde, dan moeten de mensen en de sterren allemaal heel aardig zijn voor de dingen.”
“Dat beloven we!” riep iedereen door elkaar.
“Oké dan,” zei het koffertje, “ik heb hem al klaar:

Ze zijn niet onaardig
Ze doen het niet expres
Breng ons terug naar aarde
En wens ons veel succes”

Er ging blij geroezemoes door de tribune.
De tovenaar vroeg aan Robin: “Jij bent nog jong, jij mag kiezen wanneer we de spreuk opzeggen.”
Robin haalde zijn schouders op en zei: “Nu.”
De tovenaar schrok even maar toen zag ook hij in dat ze het zo snel mogelijk moesten doen, anders zouden de dingen ruzie krijgen en misbruik maken van hun macht.
De tovenaar zei tegen Robin en zijn gezin: “Jullie mogen weer terug gaan naar jullie plaats. Ik tel tot drie en dan zeggen we de spreuk op. 1…2…3!”

“Ze zijn niet onaardig
Ze doen het niet expres
Breng ons terug naar aarde
En wens ons veel succes”

klonk het door het paleis heen. Nu veranderden de mensen, de sterren en de tovenaar in ijzer. Ze begonnen te vallen en een minuut later minderden ze vaart. Iedereen bereikte veilig de aarde. De tovenaar stuitte op de aarde en verdween weer de lucht in. Toen trok het ijzer weer uit iedereen zijn lichaam.

Het is nu één jaar geleden dat dit gebeurde. Alles is weer zoals vroeger alleen leven de mensen samen met de dingen nu “tussen de sterren”.