Dark Secrets

[Robin0x]

Genre: Romantiek/Avontuur/Fantasy
Het is wel zo dat ik werk met Delen van Chapters (hoofdstukken). Bijvoorbeeld Chapter 1 deel1 ofzo Doe ik omdat ik te veel in 1 hoofdstuk wil vertrellen maar wil niet elk bericht super lang maken


Proloog:

Liefde op het eerste gezicht, bestaat dat? En als dat zo is, wie zegt dat die liefde blijft duren? Dat zijn dus de vragen die ik me als 17 jarige jongen afvraag. Elke dag kom ik naar't park om eens rustig na te denken. Thuis heb ik namelijk niet veel tijd. Dat allemaal door school, werk, klusjes. En uitgaan, wat niet bepaald rustig is. Dus als ik dan eens tijd heb. Kom ik naar hier. Ik ging liggen op het zachte gras en keek naar de lucht. Naar de wolken, de vogels en viel dan... langzaam in slaap.

[Robin0x]

Chapter 1: Mystery Girl. (1)

Logan

Ik opende mijn ogen. Ik haalde mijn iPhone uit mijn broekzak en keek hoelaat het was. Ik heb blijkbaar 2 uur geslapen! Tijd om maar terug naar huis te gaan. Vreemd dat geen enkele voorbijganger me wakker maakte. Ik keek rond en zag nochtans veel mensen. Achter me zag ik een meisje. Het meisje had bruin haar. Blauwe ogen. Ze was mager, best groot. Waarschijnlijk even groot als mij, schatte ik. Ik bleef kijken naar haar, en zij naar mij. Tot er een bende fietsers tussen ons reden. Toen de bende fietsers weg was, was het meisje ook weg. Ik raapte mijn rugzak op en ging gewoon verder. Ik besloot om maar snel thuis te komen , mijn ouders gaan al genoeg zeuren omdat ik te laat was. Het was al 19.00 uur en moest om 18.00 al thuis zijn voor het avondeten. Ik begon dus te lopen. Toen ik halverwege het park was botste ik tegen een boom en viel ik op de grond. Mijn hoofd kwam aan tegen de grond en ik voelde dat het bloedde.

Ik werd wakker op een bank in't park. Wat was er gebeurd? Vroeg ik me af. Naast me zag ik dat meisje weer. Ze glimlachte naar me.
'Wat is er gebeurd?' Vroeg ik. Was ik onbeleefd door dat te vragen?
'Je was gevallen met je hoofd op de grond maar er is niets aan de hand. Er was nieteens bloed.' Zei ze nog steeds glimlachend.
Geen bloed? Ik voelde het toch zelf? Zou ik het me verbeeld hebben? Ik zou toch zweren dat ik bloed voelde...
'En? Mag ik nu je naam weten?' Vroeg ze enthousiast.
'Logan...' Aarzelde ik, niet wetend of ik het wel zou zeggen. 'Die van jouw?'
'Amber. Val je hier dagelijks?' Vroeg ze. Ik had het gevoel dat ze me uitlachte.
'Euhm, nee hoor.' Aarzelde ik.
'Goed, want ik ben hier niet elke dag om jouw op te rapen.' Lachte ze. Eigenlijk was ze echt mooi. Haar knie raakte mijn knie en toen ik naar haar keek, had ik een gevoel. Een leuk, prettig gevoel. Begon ik verliefd te worden? Ik ben eigenlijk nog nooit echt verliefd geweest dus ik zou echt niet weten hoe het voeld.
'Ga je hier naar school?' Vroeg ze.
'Ja, naar Seattle High. Jij?'
'Ook, maar ik ben nieuw in hier in Seattle, dus is het mijn eerste jaar op deze school.' Zij ze.
'Oh, dan heb je zeker iemand nodig om rond te leiden op de school en misschien in Seattle?' Vroeg ik.
'Ik neem aan dat jij dat zou willen doen?' Zei ze terwijl ze m'n hand vastpakte. Zat ze nu te flirten?
'Ok....' Antwoorde ik.
'Afgesproken! Zie ik je later dan?' Vroeg ze.
'Tuurlijk!' Zei ik vastberaden.
Ze ging weg en ik keek nog naar haar en ik weet 1 ding zeker... Dit was liefde op het eerste gezicht!

[yociame]

Interessant, ik kan nog niet beoordelen of ik het echt leuk vind maar mijn interesse heb je. Waarom dat bloed op eens weg is, is nu natuurlijk de vraag, en of het door hem komt of door haar, ik denk het laatste...
En nog een pure interesse vraag: waarom laat je het plaatsvinden in de vs en niet gewoon in nederland? Speciale reden voor?

[-Maaike-]

Leuk begin van je verhaal! Ik ben benieuwd wat er allemaal gaat komen, en zoals Yociame al zei, waarom is dat bloed weg?

In de proloog en de eerste paar regels van hoofdstuk 1 verwissel je een paar keer van tijd. Daarna niet meer, maar het is wel even goed om het na te lezen en alles naar de verleden tijd te zetten

Ik had eerst het gevoel dat het verhaal op de hak van de tak sprong, maar eigenlijk vertel je heel rustig. Ik denk ik dat gevoel kreeg (gehaast-achtig-gevoel) omdat je met veel korte zinnetjes schrijft. Het beste is om lange en korte zinnen af te wisslen.

Ik hoop dat je iets aan de feedback hebt. Ga zo door!

[Robin0x]

Waarom het in de VS is en niet in Nederland (nou ja, Belgie, ik ben namelijk belg xd) is omdat ik het leuker vind om daar te schrijven. xd
Omdat dat bloed weg is, wordt ooit nog duidelijk. Afwachten is de boodschap.
En bedankt voor de feedback, kan ik zeker wat mee. Heb trouwens al veel delen af hoor, gewoon geen tijd gehad om het in dit topic te plaatsen.

[Robin0x]

Hier al meteen deel 2 van hoofdstuk 1

Chapter 1: Mystery Girl. (2)

Logan

Ik pakte m'n rugzak om naar school te vertrekken. Ik was best gehaast. Ik kamde nog eve mijn bruinblonde haren. Dan nam ik nog snel een botherham. Mijn moeder stond ook in de keuken. Ze had zwart haar dat tot haar schouders kwam. Ze had groene ogen, zoals mij. 'Waarom ben je zo gehaast? Eerste keer dat je je zo haast voor de 1ste schooldag van't jaar. Gaat het om een meisje?' Vroeg ze héél nieuwsgierig. Ik zei 'nee, tuurlijk niet.' maar natuurlijk wist ik van wel. Amber.... Zij was het enige waar ik sinds vorige week aan kon denken, en dan de gedachten dat ik haar vandaag weer zou zien maakte me al aan het blozen. Toen ik vertrok hoorde ik m'n moeder nog 'Succes.' roepen. Ik was alleen te laat om te antwoorden. Mijn moeder en ik komen echt goed overeen. Dat moet ook wel. Ik ben enigskind en mijn vader is vaak op zakenreis. Mijn moeder en ik zijn dus veel alleen thuis. Ik zou echt niet meer zonder haar kunnen.

10 Minuten later kwam ik aan op Seattle High. Vandaag ging mijn laatste schooljaar beginnen. Ik keek er best naar uit. Achter me hoorde ik iemand 'Hé Logan!' roepen. Ik keek naar achter en zag Megan staan. Megan was een bruinharig meisje, beetje kleiner dan mij en bruine ogen. Ze was ook nog eens mijn beste vriendin. Volgens sommige heeft ze al jaren een oogje op me. Ik ken haar ookal van voor de kleuterschool. Het grappige is dat we op dezelfde dag zijn geboren in het zelfde ziekenhuis. Megan kwam naar me en gaf me een knuffel. Ik had haar de hele zomer niet gezien. 'Hoe is het met je?' Vroeg ze.
'Heel goed hoor. Hoe was het in Europa?.' Vroeg ik dan. Megan was met haar familie de hele zomer naar landen geweest zoals Belgie, Nederland, Frankrijk, en dan nog wat landen in Europa.
'Goed hoor. Je hebt je toch niet te veel verveeld zonder mij?' Vroeg ze nieuwsgierig.
'Tuurlijk niet, hoe kon dat als je me toch elke dag belde?' Lachte ik. Zij lachte ook.

Even later toen Megan en ik ons kluisje gingen opzoeken (dat elk jaar al naast elkaar heeft gestaan) kwamen we Jason tegen. Jason was een goede vriend van ons. Hij had zwart kort haar en was ongeveer even groot als mij. Hij is 2 jaar geleden pas in Seattle komen wonen. Hij bracht heel de zomer door in New York bij zijn grootouders. Na wat te praten zag ik in de verte opeens Amber. Ze keek naar me en ze glimlachte. Ik glimlachte terug.
'Ik ben meteen terug...' Treuzelde ik tegen Megan en Jason. Ze keken vreemd. Ik stapte naar Amber toe.
'Hey.' Zei ik tegen haar.
'Hey..Jason was het toch?.' Vroeg ze.
'Helemaal correct.' Antwoorde ik. Ik zag dat Megan en Jason naar hier keken. Juist waar. Ik heb hun nog niets over Amber verteld. Zelfs niet tegen Megan aan de telefoon. Normaal vertel ik haar alles. Ik keek terug naar Amber en vroeg ' Hoe bevalt je trouwens deze school?'
'Goed...Denk ik. Ik vind niet bepaald mijn lokalen.' Ze had een blad vast met de vakken dat ze had vandaag. Ik nam het blad even en keek naar welke lokalen ze moest. Ik zag dat ze de zelfde vakken als mij had vandaag wat voor mij een soort van opluchting was. (Kon ik meer tijd met haar doorbrengen).
'Ik heb net dezelfde vakken vandaag, je mag best mee met mij.' Zei ik treuzelend. Ik had het gevoel dat ik weer begon te blozen.
'Tuurlijk, is goed hoor.' Ze glimlachte weer. Wat vond ik haar glimlach toch zo mooi.
'Volg mij maar.' Zei ik en ze volgde me en we vertrokken naar de les.

[Robin0x]

Chapter 1: Mystery Girl. (3)

Amber

Daar stapte we dan. Hij wees me de weg naar de volgende les. We hadden eerst Engels gevolgd door Geschiedenis. En het toeval was dus dat Logan net hetzelfde lessenrooster heeft. Nou, niet echt toeval... Mensen zoals mij kunnen veel. Ookal ben ik nieteens een mens. Zou ik het ooit vertellen tegen hem wat ik echt ben? En is het niet verkeerd voor mij om verliefd te worden op hem? Hij is zo lief.
'Hier zijn we dan.' Zei hij tegen me. We stapte het lokaal binnen. 'Kom maar naast mij zitten.' Zij hij terwijl hij aan een bank ging zitten. Ik ging er meteen naast zitten natuurlijk. Het was best moeilijk voor me om tussen al deze mensen te zitten. De geur van al dat bloed... Ik moest m'n gedachten verzetten. Ik zag dat Logan zag dat ik bibberde. En ja, ik bibberde zo hard.
'Wat is er? Zenuwen voor je eerste schooldag in je nieuwe school?' Vroeg hij.
'Ja.. Een beetje.' Loog ik. Ik kon niet zeggen dat ik uit ben op bloed. Ik moest me gewoon leren bedwingen!
'Als er iets is mag je dat zeggen hoor...' Zei hij toen. Hij zag dat ik loog. Maar ik antwoorde niet.
'Mag ik even naar het toilet?' Vroeg ik aan de leraar.
'Als je maar snel terug bent.' Antwoorde hij streng.

Toen stond ik voor de spiegel bij het toilet. Ik veegde wat tranen weg. Ik wist dat ik niet op een school thuis hoorde. Na een paar minuten kwam Logan binnen.
'Wat doe in het damestoilet?' Vroeg ik verbaasd.
'Ik moest komen vragen waar je bleef.' Antwoorde hij bezorgd. Hij gaf om me. Dat kon ik zo zien. Alleen... Het was een mens, veel te gevaarlijk voor mij. Hij legde zijn hand op mijn schouder. Zalig gevoel. Hij keek me aan in mijn ogen. Ik wist het nu zeker dat ik verliefd was. Stapel zelfs. Maar de bloedgeur werd erger. Ik kon mezelf niet meer controleren. Ik pakte hem vast bij zijn keel en zette hem tegen de muur. Ik voelde dat de aders rond m'n ogen rood werden. Gebeurt altijd bij ons als we zin hebben in bloed. Ik zag dat hij doodsbang keek. 'Dit gaat geen pijn doen.' Beinvloede ik hem. Ik zette mijn tanden in zijn keel en dronk. Ik bleef maar drinken. Ik kon mezelf niet stoppen. Uiteindelijk wel. Ik keek naar hem en zag dat hij héél veel bloed had verloren. Ik beet in mijn pols en gaf hem van mijn bloed zodat hij beter werd. Hij was nog wakker en keek me doodsbang aan. Nog steeds. Ik veegde het bloed van mijn mond af. Hij was ondertussen al beter geworden. Ik nam zijn gezicht weer vast en gaf hem snel een klein kusje op zijn mond. 'Je vergeet dit allemaal. Je zegt tegen de leraar dat ik ziek was en naar huis ben gegaan.' Beinvloede ik hem. Ik stopte nog snel een papiertje in zijn broekzak met mijn gsm nummer op. Dan was ik snel weg.

Ik kwam in mijn huis. Ik had enorm veel spijt wat ik deed vandaag. Ik had Logan beter laten vergeten dat ik bestond en dan had ik beter verhuist. Maar dat kon ik niet. Ik kon hem maar niet vergeten en ben er zeker van dat dat gevoel niet zou stoppen als ik ergens anders was. Ik ben dus een vampier en Logan mocht dat nooit weten. Waarom ben ik dan nog hier in Seattle? En waarom denk ik er aan om morgen opnieuw te proberen om naar school te gaan? En wat als Logan erachter komt? Zou hij mij proberen te spiesen met een houten staak? Of zou hij gewoon heel bang zijn? Of iedereen er over vertellen? Ik was verward. Ik ging gewoon op m'n bed liggen en viel in slaap.