Eindelijk weer terug, ik heb een hele rits geschreven, maar ik zal het in een kortere stukjes uploaden
Het is twee dagen later. De ochtend begint redelijk normaal. We ontbijten in een aparte zaal met de andere twee teams: Foxtrot en Beta. Ik heb vernomen dat team Delta nog steeds op een missie is, en dat ze overmorgen zouden moeten terugkomen. Het ontbijt is verrassend uitgebreid, met eten uit allerlei culturen: Van ei met spek tot gedroogd fruit. Isaac, Alice en de overige twee stafmedewerkers waar ik de naam niet van ken eten in een andere zaal. Ik gebruik mijn tijd aan tafel om een praatje te maken. Jabu en Augustus zijn erg behulpzaam in het beantwoorden van al mijn vragen, terwijl Roxanne en Peter sinds twee dagen geleden niet meer met mij gesproken hebben. Roxanne, heb ik het idee, spreekt alleen wanneer ze iets wil vertellen, maar staat minder open in het beantwoorden van andermans vragen. Peter betrap ik echter vaker op het feit dat hij me constant aanstaart. Het lijkt erop dat hij me probeert in te schatten, maar voor hetzelfde geld is het boos op me dat ik Roxanne heb laten huilen. Davide heb ik niet meer gezien, volgens Jabu werkt hij hard voor zijn laatste opdracht.
‘De laatste opdracht,’ legt Jabu uit. ‘Is een proef, als je ervoor slaagt ben je niet langer gebonden aan de DW foundation.’
‘Wat houd de proef in?’ vraag ik belangstellend.
‘Geen idee,’ zegt Jabu schouderophalend. ‘Je weet maar nooit wat er in het hoofd van meneer Sawyer omgaat.’
Dat is waar, meerdere malen heb ik Isaac betrapt op vreemde zaken. Vaak slentert hij neuriënd door het huis of hangt hij ergens ondersteboven aan het plafond. Ik heb nog steeds niets gemerkt van de zogenaamde ‘liefde’ die Isaac voor ons zou moeten voelen. Hij lijkt me op het ene moment kil en berekend, maar op het andere moment verschrikkelijk verstrooid. Dit is mijn derde dag op het gebouw, en eindelijk lijkt het erop dat mijn training kan beginnen. Ik kreeg de boodschap van Peter dat ik mijn nieuwe uniform aan moest doen en me op de binnenplaats van het kasteel moest begeven. Ik maak mijn voorbereidingen en bevind me de rest van de dag in de bibliotheek, waar ik geïnteresseerd lees over de geestenwereld en zijn gebruiken. Ik mag overdag namelijk niet naar buiten, het licht van de zon zou mijn ‘schelp’ schaden en mijn ziel blootstellen, waardoor ik geroken zou kunnen worden door de Reapers. Over de Reapers lijkt echter weinig bekend in de bieb. De meeste boeken zijn door Sawyer zelf geschreven, maar ook zijn confrontaties met de Reapers zijn beperkt gebleven, en veel meer dan het slaapliedje van Alice krijg ik niets over ze te weten. Zodra de zon onder begint te gaan klinkt een scherp fluitje en worden we naar buiten geroepen. Op de zanderige binnenplaats bevind zich nu team Charlie. Augustus, Jabu, Roxanne, Peter en Davide salueren naar Isaac, die de binnenplaats op komt gesloft. Ik volg hun voorbeeld en probeer de vierhonderd jarige geest in te schatten. Hij draagt geen masker, maar ook zonder verraad hij vrij weinig. Zijn negentienjarige uiterlijk en zijn broodmagere postuur laten ook weinig blijken.
‘Vrienden,’ zegt Isaac. ‘Vandaag trainen we met een nieuw lid in ons midden, dus zorg ervoor dat hij zich welkom voelt.’
Davide, Augustus en Jabu begroeten me vriendelijk, maar Roxanne wuift maar een klein beetje en Peter zegt helemaal niets.
‘We trainen tot zonsopgang, dus bereidt je maar alvast voor op een lang nacht.’
Niemand lijkt echter teleurgesteld, integendeel: Een langere training betekend een hogere overlevingskans.
‘We beginnen met lichamelijke training, kan jij met uitleggen waarom Augustus?’
‘Om je ziel te trainen moet men zijn lichaam trainen meneer!’ Antwoordt de jongen.
‘Precies, we beginnen met een conditietraining, ik wil dat jullie allemaal tien rondjes om de binnenplaats lopen.’
Ik kom er tijdens de training achter dat mijn lichaam niet in topconditie is, maar het had erger gekund. Voorop sprinten Peter en Davide, waar zo’n vier meter Roxanne achteraan rent en op de voet gevolgd word door mijzelf, al lijkt ze niet bereid te zijn om te vertragen. Achteraan hobbelen Jabu en Augustus, al kan Jabu nog harder rennen dan ik dacht. Na conditietraining laat Isaac ons allerlei krachttrainingen doen, en ik dank mezelf dat ik toen ik nog leefde waarschijnlijk redelijk sportief ben geweest, want ik kan het allemaal nog wel aardig bijhouden.
Er zijn dus wel dingen die mee het dodenrijk ingaan, denk ik bij mezelf.
Algemene kennis, lichamelijke conditie, ik heb ze allemaal nog.
‘Dat lijkt me even genoeg voor nu,’ zegt Isaac plotseling. ‘Jullie hebben pauze tot middenacht.’
Ik kijk om mijn horloge: Vijf over half twaalf, vijfentwintig minuten dus. Ik sleep mezelf aan de kant en rust even uit. Mijn uniform zit onder het zand en ik betrap mezelf erop dat ik toch aardig aan het zweten ben: Er is dus nog veel om voor te trainen. Ik zie Davide iets met Isaac overleggen en van de binnenplaats verdwijnen. Enigszins bedroefd plof ik neer op de grond, maar naast mij ploft Augustus hijgend neer, zijn kostuum lekt op bepaalde plaatsen van het zweet, hij had het dus een stuk zwaarder dan mij.
‘Je bent goed,’ zegt hij hijgend. ‘Ik hoopte stiekem dat er eindelijk iemand slechter dan mijn binnenkwam.’
‘Wees niet te hard voor jezelf,’ zeg ik. ‘Je bent immers een stuk jonger dan mij.’
Augustus haalt zijn schouders op en ik betrap hem erop dat hij met zijn hand over zijn bovenbeen wrijft.
‘Heb je pijn?’ vraag ik, maar hij schudt zijn hoofd.
‘Hier zat vroeger mijn mobieltje,’ zegt hij. ‘Het is nog een reflex van vroeger denk ik.’
Ik bijt op mijn lip, geen vriend kan meer met Augustus praten.
‘Ben je eenzaam?’
‘Soms,’ geeft Augustus toe. ‘Maar iedereen hier is ook aardig, ze zorgen voor me omdat ze weten dat ik de zwakste van de groep ben.’
Dat is waar, denk ik bij mezelf. De rest is Augustus altijd extra behulpzaam. Net toen ik er aan dacht kwam Roxanne naar Augustus lopen en ze geeft hem haar veldfles, die hij dankbaar aanpakt en er gulzig uit drinkt.
‘Geef hem later maar door aan de nieuwe,’ zegt ze. ‘En niet meer de fles van Jabu aanpakken, je weet dat hij er jonge jenever in bewaart.’
Augustus knikt en overhandigd mij de fles, waar ik ook een paar slokken uit neem en teruggeef aan Roxanne.
‘Jullie kunnen je maar beter klaarmaken,’ zegt ze. ‘De tweede training gaat zo beginnen.’
We staan op en lopen Roxanne achterna.
‘Ze mag je wel,’ zeg ik tegen Augustus.
‘Ze is aardiger dan je denkt hoor,’ zegt hij. ‘Ze heeft me vaak getroost op de eerste paar nachten in het kasteel, toen ik nogal moest wennen aan het feit dat ik dood was.’
‘Dat is heel aardig van haar.’
De tweede training begint en ik krijg al gauw door dat hij gaat over het beïnvloeden van fysieke materie, net zoals ik had gedaan toen ik de pot brak op het dak waar ik was gestorven, of hoe ik de moordenaar wurgde met zijn eigen stropdas.
‘Het beïnvloeden van fysieke materie is eigenlijk vrij simpel,’ zegt Isaac, hij wandelt heen en weer langs de groep, en ik zie hoe hij onderweg aan Jabu ruikt, om te controleren of hij drank op had. ‘Jullie zullen er wel bekend mee zijn, maar ik zal de basis nog even uitleggen voor de nieuwe rekruut.’
‘Dat is niet nodig,’ zeg ik. ‘Ik heb de nodige research gedaan.’
Isaac keek opgewekt verbaasd.
‘Zou u de basisregels dan even willen herhalen meneer Giovanni?’
‘Natuurlijk,’ zeg ik. ‘Om fysieke materie te beïnvloeden gebruikt men zijn innerlijke vlam, om toegang tot die te krijgen moet men zijn schelp openen om de vlam te weten te kanaliseren. Het gevaar hierin zit hem in het feit dat je jezelf openlegt voor een aanval van de Reapers als je de gaten te groot maakt.’
‘Perfect!’ zegt Isaac. ‘Jullie zullen leren de juiste grote van gaten in je lichaam te maken, meestal is de grote van een speldenknop meer dan genoeg, maar voor grotere acties zullen grotere gaten van belang zijn.’
Isaac wees met zijn vinger naar grond, deze begon feloranje te gloeien en een bliksemstraal van de dezelfde kleur raakt de vloer. Het zand vormde zich tot glas en groeide tot een beeldje van een steigerend paard, ik kijk bewonderend toe.
‘Het verhitten en verkoelen van materie is bijvoorbeeld een stuk lastiger dan het simpel verplaatsen van objecten. Uiteindelijk zullen jullie zelfs leren om moleculen individueel te kunnen herordenen, maar ik adviseer het om er niet buiten de lessen mee te experimenteren, daarom is Alice hier.’
Hij wijst met zijn hand naar zijn assistente, die een kleine buiging naar ons maakt, waarnaar haar ogen op mij blijven rusten.
‘Zij heeft de gave jullie schelpen te repareren, dus in het geval van een ongeluk kan zij jullie redden. Een schelp heelt zich normaal ook vanzelf, maar dat proces is vele malen langzamer.’
Ik kijk Alice bedachtzaam aan, waarom is zijn de enige die ons kan helen? Kan Isaac dit niet?
De training begint echter al en ik moet moeite doen om de rest bij te houden. Het is vrij gemakkelijk om een gat in je huid te creëren met een simpel commando, maar deze begint onmiddellijk te groeien en het is lastig om hem klein te houden of dicht te maken, als de vlam met zo’n geweld uit mijn lichaam wil. Ik krijg het ook voor elkaar om de eerste keer mijn hele linkerarm te verliezen, maar Alice is er snel bij en lapt hem in een mum van tijd weer op.
‘Iedereen heeft het zwaar de eerste keer,’ geeft Jabu toe. ‘Ik verloor de eerste keer mijn hele lichaam, we mochten toen een hele week niet naar buiten omdat we bang waren dat een Reaper ons geroken had.’
Jabu leek gelijk te hebben, uiteindelijk kon ik aan het einde van de training succesvol gaatjes openen in de palmen van mijn handen en zowel bierflesjes aan scherven brengen en een kinderwagen heen en weer laten rijden. De tweede training was vele malen uitputtender geweest dan de eerste. Ik ben doodmoe, zo erg dat de moeheid fysiek pijn lijkt te doen. Ik ben echter gemotiveerder dan ooit om mijn technieken te perfectioneren. Ik heb gezien hoe Peter de stroom in de lucht kan beïnvloeden en Jabu die water kan laten koken en bevriezen. Toen ik twintig minuten later languit in bed lag, denk ik na hoe ik mijn krachten zou kunnen gebruiken als ik terug zou keren naar mijn familie en vrienden, om ze ermee te beschermen. Verzonken in gedachten val ik uiteindelijk in slaap.
#7 Sommige vrouwelijk individuen worden geboren met een speciale gave, die ze de kracht geeft geesten en spirituele materie te zien.
WORDT VERVOLGD
!
: