Een vreemde oudejaarsavond: verbetering.
Een vreemde oudejaarsavond
Samen met mijn vriend zit ik voor de televisie. Op de tafel staan tapas voor het bezoek dat dadelijk komt voor oud op nieuw. Tussendoor werp ik een blik op deze hapjes. Die pesto, olijven, tomaatjes en nog meer van die lekkere dingen, ik krijg zin om zelf al iets te pakken! Maar we moeten toch nog maar even wachten totdat de anderen er zijn. Dan begin ik te tellen. Toch eens kijken of ik wel genoeg dingen in huis heb gehaald. Zo druk wordt het hier toch niet. Mijn vriend helpt me intussen met stoelen klaarzetten. Gezellig, dit wordt vast een knusse oudejaarsavond.
Dan gaat de bel. Dat zal de eerste gast zijn! Ik loop meteen naar de deur om open te doen. En inderdaad, de eerste gast is zojuist gearriveerd. Het is mijn moeder. Alleen kijkt ze niet zo blij. Ow jee, die blik.... die bevalt me maar niks! Naast mijn moeder staat mijn broer, die net als haar nogal gehaast is. Wat is er gebeurd? Ondanks hun gehaaste houding laat ik het tweetal binnen en vraag hen onmiddellijk om uitleg. Mijn moeder, die maar moeilijk een woord over haar lippen kan krijgen, zwijgt.
Maar gelukkig is mijn broer wat dat betreft wat mondiger. "We moeten naar oma." zegt hij paniekerig.
De woorden leken als een sneltrein uit zijn mond te komen. Ik krijg een brok in mijn keel. Dit moet dus menens zijn. Mijn vriend, die inmiddels bij ons is komen staan, luistert argwanend naar wat er gezegd wordt. Aarzelend, en direct, vraag ik of oma overleden is. Mijn broer, die inmiddels een draaiende beweging maakt alsof hij een bus moet halen, zegt van niet. Opgelucht kijk ik mijn vriend aan. Toch zijn we erg benieuwd wat er dan aan de hand is. We aarzelen niet langer en besluiten alles in mijn woning te laten zoals het is en meteen met mijn moeder en broer mee naar oma te gaan. Dit is echt serieus. Het is al vaker mis met oma, maar deze keer weet ik zeker dat er veel meer aan de hand is. Met een bonzend hart sluit ik de voordeur en gaan we met zijn allen naar oma, kijken wat er gebeurd is. Ons looptempo wordt bepaald door onze angst en onzekerheid, zo snel hebben we nog nooit gelopen. Het verbaast me dat we nog net niet aan het rennen zijn, al komt het er wel steeds dichter in de buurt.
Als we bij oma zijn aangekomen maakt mijn moeder meteen de deur open met de reservesleutel. Voorzichtig lopen we naar binnen. Eigenlijk durft niemand te zeggen dat we er zijn. We lijken allemaal verstijfd van angst. Wat is er toch in godsnaam aan de hand hier?
Een vreemde oudejaarsavond
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Je grammatica is over het algemeen goed op orde! Complimenten daarvoor, dat heb ik -helaas- wel eens anders gezien :p toch zaten er wat zinnen tussen die niet helemaal lekker liepen, die heb ik even aangehaald hieronder
Dat waren de zinnen die me opvielen^^ wat me nog meer opviel is dat je het heel oppervlakkig en samenvattend verteld. Nu is er niets mis met een samenvattinkje op zijn tijd, maar te veel is nooit goed :p de dialoog kan je bijvoorbeeld uitschrijven en dan gelijk ook het beklemmende gevoel en de angst van de personages weer geven om wat er met oma aan de hand is. Als je er meer het gevoel van nu erin stopt, dan wordt het helemaal goed!
Je hebt me trouwens wel goed nieuwsgierig gemaakt wat er nu aan de hand is! Eerst dacht ik gewoon dat de oma dood was, maar dat is dus niet zo xD doordat je bijna geen details loslaat hou je de spanning erin. Top^^
Het is tapas :p raar eigenlijk, maar volgens mij wordt het zo geschreven omdat het een Spaans woord is. En het is oud en nieuw, zonder hoofdletters. Kon mijn innerlijke mierenneuker niet tegen xDOp de tafel staan tapa's voor het bezoek dat dadelijk komt voor Oud Op Nieuw.
etc.... ik vind het heel lelijk in een tekst staan. Sowieso is het bij schrijven not done om afkortingen te gebruiken, dat hoort gewoon niet :p ik zou ervan maken dat er nog allerlei lekkere dingen op tafel staan^^Heerlijk die pesto, die olijven, die tomaatjes etc...
Ik ken iemand en die gebruikt zo ongeveer bij alles .... in plaats van een gewone simpele punt of komma. En elke keer is die zin gewoon niet af. Is een van de ergernissen waar ik wss opgeteld voor in therapie moet :') maar dit moet gewoon een komma zijn. En je hebt er nog meer ... in zitten. Ik snap dat je het zielig vindt als de punten alleen staan, maar als schrijver moet je nu eenmaal hardvochtig zijn :p alleen bij uitzonderingen moet je het gebruiken, anders heeft de zin eigenlijk geen eindeik krijg zin om zelf al iets te pakken... maar we moeten toch nog maar even wachten totdat de anderen er zijn.
daarentegen is een tegenstelling, dus dan zou ik eigenlijk verwachten dat de broer heel vrolijk is :pmijn broer, die naast mijn moeder staat, kijkt daarentegen ook vrij moeilijk.
Die 'nou ja' klinkt alsof ze toch nog even overweegt om lekker thuis te blijven zitten om vrolijk tapas te eten terwijl er iets mis is met haar oma xD ik zou het weghalen, dan heb je gelijk die twijfeling eruit :pNou ja, die tapa's kunnen wel wachten, dit gaat voor.
Dat waren de zinnen die me opvielen^^ wat me nog meer opviel is dat je het heel oppervlakkig en samenvattend verteld. Nu is er niets mis met een samenvattinkje op zijn tijd, maar te veel is nooit goed :p de dialoog kan je bijvoorbeeld uitschrijven en dan gelijk ook het beklemmende gevoel en de angst van de personages weer geven om wat er met oma aan de hand is. Als je er meer het gevoel van nu erin stopt, dan wordt het helemaal goed!
Je hebt me trouwens wel goed nieuwsgierig gemaakt wat er nu aan de hand is! Eerst dacht ik gewoon dat de oma dood was, maar dat is dus niet zo xD doordat je bijna geen details loslaat hou je de spanning erin. Top^^
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Ik heb eigenlijk een beetje moeite met de manier waarop vertelt wordt dat er iets met oma is. Het lijkt net of moeders en broer gewoon Tapas willen komen eten. Ik zou eigenlijk een gehaast duo verwachten. Meer zoiets als
De bel gaat. Dat zal vast de eerste gast zijn. Ik loop snel naar de deur om de gasten binnen te laten. Er staat inderdaad iemand voor de deur, het is mijn moeder. Zo te zien is mijn broer er ook bij. Vrolijk kijken zij echter niet. De spanning is te snijden, ze zijn gehaast. Nog voordat ze binnen zegt mijn broer:
'Kom, we moeten naar Oma, er is wat gebeurd'
Ik bedoel, ze komen toch niet rustig en stil binnen terwijl ze snel naar oma moeten? Of ben ik gek?:P
De bel gaat. Dat zal vast de eerste gast zijn. Ik loop snel naar de deur om de gasten binnen te laten. Er staat inderdaad iemand voor de deur, het is mijn moeder. Zo te zien is mijn broer er ook bij. Vrolijk kijken zij echter niet. De spanning is te snijden, ze zijn gehaast. Nog voordat ze binnen zegt mijn broer:
'Kom, we moeten naar Oma, er is wat gebeurd'
Ik bedoel, ze komen toch niet rustig en stil binnen terwijl ze snel naar oma moeten? Of ben ik gek?:P
Hoi Masterbreel,
Goede opmerking van je, alleen in dit verhaal is het meer dat mijn moeder met stomheid geslagen is, in shock zeg maar. Want ik gaf in het verhaal al aan dat ze geen woord over haar lippen kan krijgen. Mijn broer probeert juist zo veel mogelijk rustig te blijven, hij wil geen paniek veroorzaken en daarom benadert hij ons zo, snap je wat ik bedoel?
Goede opmerking van je, alleen in dit verhaal is het meer dat mijn moeder met stomheid geslagen is, in shock zeg maar. Want ik gaf in het verhaal al aan dat ze geen woord over haar lippen kan krijgen. Mijn broer probeert juist zo veel mogelijk rustig te blijven, hij wil geen paniek veroorzaken en daarom benadert hij ons zo, snap je wat ik bedoel?
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Ja, maar ze staan wel 'rustig' voor de deur. Het lijkt nu dus net alsof ze gwn van plan zijn dat avondje vol te maken totdat 'ik' pusht om te zeggen wat er is. Alsof er een probleem is wat ze niet willen zeggen.
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Ik zou hier het woord 'argwanend' meer passend vinden. Daarnaast heb je in de openingspost nog geen rekening gehouden met wat Saskjezwaard heeft gezegd, vooral het woord "Tapa's", welke "Tapas" moet zijn.luistert nieuwsgierig naar wat er gezegd wordt
En bij deze het vervolg! Veel leesplezier weer gewenst! 
Langzaam maakt mijn vriend de kamerdeur open, omdat hij het nogal benauwd krijgt door de gestreste houding van mijn moeder en mijn broer. Hij durft niet te kijken. Als de kamerdeur open is zit oma in haar rolstoel in de huiskamer voor het raam met de rug naar ons toe. Verbaasd kijken mijn vriend en ik elkaar aan, er is tot nu toe nog niets bijzonders aan oma te zien. Echter, mijn broer en moeder blijven aarzelend naar oma kijken. Ze staan nu opeens stokstijf stil, vreemd. Daarnet hadden ze zo'n haast en nu staan ze opeens allebei als een angstig veulen van een afstand toe te kijken. Vastberaden besluiten mijn vriend en ik de taak op ons te nemen om te gaan kijken wat er met oma aan de hand is. Is ze bewusteloos? Dat is nog het enige dat we ons kunnen bedenken.
Voorzichtig lopen we naar oma toe en kijken naar haar gezicht. Oma, die een beetje duf is, kijkt op en glimlacht als ze ons ziet. "Leuk dat jullie er zijn!" zegt ze.
Mijn vriend moet al bijna lachen. "Waren ze daarom nou in paniek?" vraagt hij spottend. "Ze was alleen een beetje duf!"
Daarna draait hij de rolstoel om zodat ook mijn moeder en broer het gezicht van oma kunnen zien. Oma glimlacht ook naar hen.
Mijn vriend lacht echter nog steeds. "Hier is ze dan!" zegt hij vrolijk.
Ik heb echter mijn twijfels of het wel zo lachwekkend is, want ik zie dat mijn moeder en broer met hun hoofd schudden. Dan lopen ze de kamer in. Dit zit niet goed. Er is echt iets mis, kan alleen nog niet achterhalen wat.
Mijn broer, die mijn vriend met een ijzige blik aankijkt, verzucht: "Je hebt nog niet alles gezien, beste jongen!"
Door deze blik en woorden lijkt het humeur van mijn vriend spontaan om te slaan en doet hij een paar stappen achteruit. Mijn moeder gaat op de bank zitten, ze heeft een radeloze blik in haar ogen. Als een beeldje blijft ze zitten, alsof ze in trans is.
In de tussentijd maakt mijn broer de slaapkamerdeur van oma's appartement open.
Mijn vriend denkt na. "Misschien is er ingebroken." zegt hij onzeker.
Ik schud mijn hoofd. "He bah, nee!" mompel ik op een bezorgde toon.
Mijn broer, die voor de slaapkamerdeur staat, wenkt ons. Het probleem moet dus in de slaapkamer zijn.
Mijn vriend, die ondanks de stress toch positief probeert te blijven, vertelt lachend: "Misschien zit er wel een vies beest onder het bed!"
Hier kan ik nog, ondanks mijn onzekerheid, hartelijk om lachen. En zo vlug als we kunnen lopen we naar mijn broer om te kijken wat hij ons wil laten zien. Als we in de slaapkamer zijn zien we dat mijn broer naar het bed kijkt. Ik zie mijn vriend naar het bed kijken, na een aandachtige maar korte blik trekt hij wit weg. Dit moet toch wel extreem zijn. Vast nog erger dan een inbreker of een vies beest. Meteen kijk ik naar het bed. Ik moet een paar keer kijken, want wat ik zie is echt. Spontaan krijg ik het gevoel dat ik flauw ga vallen.
Langzaam maakt mijn vriend de kamerdeur open, omdat hij het nogal benauwd krijgt door de gestreste houding van mijn moeder en mijn broer. Hij durft niet te kijken. Als de kamerdeur open is zit oma in haar rolstoel in de huiskamer voor het raam met de rug naar ons toe. Verbaasd kijken mijn vriend en ik elkaar aan, er is tot nu toe nog niets bijzonders aan oma te zien. Echter, mijn broer en moeder blijven aarzelend naar oma kijken. Ze staan nu opeens stokstijf stil, vreemd. Daarnet hadden ze zo'n haast en nu staan ze opeens allebei als een angstig veulen van een afstand toe te kijken. Vastberaden besluiten mijn vriend en ik de taak op ons te nemen om te gaan kijken wat er met oma aan de hand is. Is ze bewusteloos? Dat is nog het enige dat we ons kunnen bedenken.
Voorzichtig lopen we naar oma toe en kijken naar haar gezicht. Oma, die een beetje duf is, kijkt op en glimlacht als ze ons ziet. "Leuk dat jullie er zijn!" zegt ze.
Mijn vriend moet al bijna lachen. "Waren ze daarom nou in paniek?" vraagt hij spottend. "Ze was alleen een beetje duf!"
Daarna draait hij de rolstoel om zodat ook mijn moeder en broer het gezicht van oma kunnen zien. Oma glimlacht ook naar hen.
Mijn vriend lacht echter nog steeds. "Hier is ze dan!" zegt hij vrolijk.
Ik heb echter mijn twijfels of het wel zo lachwekkend is, want ik zie dat mijn moeder en broer met hun hoofd schudden. Dan lopen ze de kamer in. Dit zit niet goed. Er is echt iets mis, kan alleen nog niet achterhalen wat.
Mijn broer, die mijn vriend met een ijzige blik aankijkt, verzucht: "Je hebt nog niet alles gezien, beste jongen!"
Door deze blik en woorden lijkt het humeur van mijn vriend spontaan om te slaan en doet hij een paar stappen achteruit. Mijn moeder gaat op de bank zitten, ze heeft een radeloze blik in haar ogen. Als een beeldje blijft ze zitten, alsof ze in trans is.
In de tussentijd maakt mijn broer de slaapkamerdeur van oma's appartement open.
Mijn vriend denkt na. "Misschien is er ingebroken." zegt hij onzeker.
Ik schud mijn hoofd. "He bah, nee!" mompel ik op een bezorgde toon.
Mijn broer, die voor de slaapkamerdeur staat, wenkt ons. Het probleem moet dus in de slaapkamer zijn.
Mijn vriend, die ondanks de stress toch positief probeert te blijven, vertelt lachend: "Misschien zit er wel een vies beest onder het bed!"
Hier kan ik nog, ondanks mijn onzekerheid, hartelijk om lachen. En zo vlug als we kunnen lopen we naar mijn broer om te kijken wat hij ons wil laten zien. Als we in de slaapkamer zijn zien we dat mijn broer naar het bed kijkt. Ik zie mijn vriend naar het bed kijken, na een aandachtige maar korte blik trekt hij wit weg. Dit moet toch wel extreem zijn. Vast nog erger dan een inbreker of een vies beest. Meteen kijk ik naar het bed. Ik moet een paar keer kijken, want wat ik zie is echt. Spontaan krijg ik het gevoel dat ik flauw ga vallen.
Laatst gewijzigd door Blieje op 14 apr 2013 21:52, 2 keer totaal gewijzigd.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Is 'gestresst' niet met een dubbele 's' ?
Spannend!
Spannend!
Haha, de spellingcontrole van word zegt van niet, maar ik heb het eens opgezocht en het is een beetje verwarrend. De ene site zegt dat beide vormen kunnen en weer een andere site zegt dat het met 1 S geschreven moet worden. Dus ik hou het maar bij 1 S.
En bedankt voor je reactie!
En bedankt voor je reactie!
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
En weer een vervolg! Weer veel plezier met lezen en feedback is welkom!
"Dit is verbeelding, zeg me dat het verbeelding is." mompel ik als ik oma in haar bed zie liggen.
Helaas is er niemand die dit bevestigt. Ik wrijf in mijn ogen, mijn lijf bibbert, ik ben in shock. Angstig en vol ongeloof blijf ik naar een slapende oma kijken. Het bed loslaten durf ik niet, als ik dat doe val ik gegarandeerd om.
Mijn broer ziet hoe gechoqueerd mijn vriend en ik zijn en voorzichtig begeleidt hij ons naar de huiskamer om ons daarna op het bankstel te laten zitten. Als ik op het bankstel zit kijk ik naar oma die in de rolstoel zit. Ze heeft geen tweelingzus en toch zagen we haar dubbel, allemaal. Als ik nou de enige was kon je spreken van een hallucinatie, maar we zagen het met vier personen.
Een half uur na deze vreemde ervaring kom ik langzaam bij van mijn shocktoestand. Nog steeds geloof ik niet dat dit waar is. Is het echt geen droom? Dat ik nu eindelijk wakker ben? Maar nee, zelfs nu blijft de situatie onveranderd.
Dan, na een tijdje aarzelen, fluister ik terwijl ik mijn hoofd laat hangen: "Moeten we niet even iemand bellen?"
Mijn moeder, die weer voor het eerst sinds een lange tijd iets zegt, vraagt: "Wie wil je bellen dan?"
Ik zwijg, want hier heb ik geen antwoord op. Oma kijkt nog steeds naar ons vanuit haar rolstoel. Ik blijf het vreemd vinden dat oma zo nuchter is.
Dan kuch ik en vraag: "heeft oma zichzelf eigenlijk al gezien in dat bed?"
Niemand zegt iets. Nogmaals stel ik dezelfde vraag, weer krijg ik geen antwoord. Hierdoor word ik geïrriteerd en loop naar de rolstoel waar oma nog in zit. Deze draai ik en duw ik richting het bed.
Als ik de rolstoel in de goede positie heb neergezet slaak ik een diepe zucht en wend me tot oma. "Kijk eens naar het bed," zeg ik tegen haar. "Ziet u daar iemand in liggen?"
Oma kijkt naar mij en draait zich dan naar het bed. Als ze erin wil kijken vallen opeens alle lampen uit. Hier schrikken we van.
Mijn broer zucht gefrustreerd. Mooi is dat, denkt hij en pakt zijn mobieltje. Waar is het nummer van de stroomleverancier?
Hij loopt naar de meterkast en opent deze. Dan houdt hij zijn telefoon erbij voor wat licht en wil het nummer zoeken. Eerst komt hij uit bij de zekeringen.
Hij zucht want er is een zekering omlaag gesprongen. "Ja hoor!" zegt hij. "Dan zul je zien dat die net van het licht is!"
Voorzichtig duwt mijn broer de zekering omhoog. Hierdoor is er weer licht in de kamer. Meteen klinkt er een enorme gil vanuit de slaapkamer.
Mijn broer kijkt vreemd. Nou zeg, het is maar licht. denkt hij en loopt naar de slaapkamer. Als hij daar is schrikt hij zich een ongeluk en doet een aantal stappen achteruit.
"Dit is verbeelding, zeg me dat het verbeelding is." mompel ik als ik oma in haar bed zie liggen.
Helaas is er niemand die dit bevestigt. Ik wrijf in mijn ogen, mijn lijf bibbert, ik ben in shock. Angstig en vol ongeloof blijf ik naar een slapende oma kijken. Het bed loslaten durf ik niet, als ik dat doe val ik gegarandeerd om.
Mijn broer ziet hoe gechoqueerd mijn vriend en ik zijn en voorzichtig begeleidt hij ons naar de huiskamer om ons daarna op het bankstel te laten zitten. Als ik op het bankstel zit kijk ik naar oma die in de rolstoel zit. Ze heeft geen tweelingzus en toch zagen we haar dubbel, allemaal. Als ik nou de enige was kon je spreken van een hallucinatie, maar we zagen het met vier personen.
Een half uur na deze vreemde ervaring kom ik langzaam bij van mijn shocktoestand. Nog steeds geloof ik niet dat dit waar is. Is het echt geen droom? Dat ik nu eindelijk wakker ben? Maar nee, zelfs nu blijft de situatie onveranderd.
Dan, na een tijdje aarzelen, fluister ik terwijl ik mijn hoofd laat hangen: "Moeten we niet even iemand bellen?"
Mijn moeder, die weer voor het eerst sinds een lange tijd iets zegt, vraagt: "Wie wil je bellen dan?"
Ik zwijg, want hier heb ik geen antwoord op. Oma kijkt nog steeds naar ons vanuit haar rolstoel. Ik blijf het vreemd vinden dat oma zo nuchter is.
Dan kuch ik en vraag: "heeft oma zichzelf eigenlijk al gezien in dat bed?"
Niemand zegt iets. Nogmaals stel ik dezelfde vraag, weer krijg ik geen antwoord. Hierdoor word ik geïrriteerd en loop naar de rolstoel waar oma nog in zit. Deze draai ik en duw ik richting het bed.
Als ik de rolstoel in de goede positie heb neergezet slaak ik een diepe zucht en wend me tot oma. "Kijk eens naar het bed," zeg ik tegen haar. "Ziet u daar iemand in liggen?"
Oma kijkt naar mij en draait zich dan naar het bed. Als ze erin wil kijken vallen opeens alle lampen uit. Hier schrikken we van.
Mijn broer zucht gefrustreerd. Mooi is dat, denkt hij en pakt zijn mobieltje. Waar is het nummer van de stroomleverancier?
Hij loopt naar de meterkast en opent deze. Dan houdt hij zijn telefoon erbij voor wat licht en wil het nummer zoeken. Eerst komt hij uit bij de zekeringen.
Hij zucht want er is een zekering omlaag gesprongen. "Ja hoor!" zegt hij. "Dan zul je zien dat die net van het licht is!"
Voorzichtig duwt mijn broer de zekering omhoog. Hierdoor is er weer licht in de kamer. Meteen klinkt er een enorme gil vanuit de slaapkamer.
Mijn broer kijkt vreemd. Nou zeg, het is maar licht. denkt hij en loopt naar de slaapkamer. Als hij daar is schrikt hij zich een ongeluk en doet een aantal stappen achteruit.
Laatst gewijzigd door Blieje op 14 apr 2013 21:51, 2 keer totaal gewijzigd.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Het actief vertellen is al een heel stuk beter! Toch heb ik nog een tip voor je :p om het beter doorleesbaar te maken is het een aanrader om een paar enters te plaatsen en zo alinea's te maken. Wat sowieso moet is dat elke keer als iemand iets zegt, dat het op een nieuwe regel moet. Dan is het duidelijk wie wat zegt en wanneer hun dialoog eindigt. Ik zal het even hieronder voorbeeld neerzetten, is toch altijd makkelijker :p
Een half uur na deze vreemde ervaring kom ik langzaam bij van mijn shocktoestand. Nog steeds geloof ik niet dat dit waar is. Is het echt geen droom? Dat ik nu eindelijk wakker ben? Maar nee, zelfs nu blijft de situatie onveranderd.
Dan, na een tijdje aarzelen, fluister ik terwijl ik mijn hoofd laat hangen: "Moeten we niet even iemand bellen?"
Mijn moeder, die weer voor het eerst sinds een lange tijd iets zegt, vraagt: "Wie wil je bellen dan?"
Ik zwijg, want hier heb ik geen antwoord op. Oma kijkt nog steeds naar ons vanuit haar rolstoel. Ik blijf het vreemd vinden dat oma zo nuchter is.
Dan kuch ik en vraag: "heeft oma zichzelf eigenlijk al gezien in dat bed?"
Niemand zegt iets. Nogmaals stel ik dezelfde vraag, weer krijg ik geen antwoord. Hierdoor word ik geïrriteerd en loop naar de rolstoel waar oma nog in zit. Deze draai ik en duw ik richting het bed. Als ik de rolstoel in de goede positie heb neergezet slaak ik een diepe zucht en wend me tot oma.
"Kijk eens naar het bed." zeg ik tegen haar. "Ziet u daar iemand in liggen?"
Oma kijkt naar mij en draait zich dan naar het bed. Als ze erin wil kijken vallen opeens alle lampen uit. Hier schrikken we van.
Mijn broer zucht gefrustreerd. "Mooi is dat." denkt hij en pakt zijn mobieltje. "Waar is het nummer van de stroomleverancier?"
Hij loopt naar de meterkast en opent deze. Dan houdt hij zijn telefoon erbij voor wat licht en wil het nummer zoeken. Eerst komt hij uit bij de zekeringen. Hij zucht want er is een zekering omlaag gesprongen.
"Ja hoor!" zegt hij. "Dan zul je zien dat die net van het licht is!" Voorzichtig duwt mijn broer de zekering omhoog. Hierdoor is er weer licht in de kamer. Meteen klinkt er een enorme gil vanuit de slaapkamer. Mijn broer kijkt vreemd.
"Nou zeg, het is maar licht." denkt hij en loopt naar de slaapkamer. Als hij daar is schrikt hij zich een ongeluk en doet een aantal stappen achteruit.
Oh, en trouwens, je hebt nu dezelfde aanhalingstekens voor gedachten. Als je iets tussen "blabla" neerzet, is het altijd gesproken. Voor gedachten kan je het schuin zetten, of erachter zetten: denkt hij. Maar niet allebei, dat is dubbelop
Dus dan wordt dit:
"Nou zeg, het is maar licht." denkt hij en loopt naar de slaapkamer.
Of dit:
Nou zeg, het is maar licht, denkt hij en loopt naar de slaapkamer.
Of dit:
Nou zeg, het is maar licht. Hij loopt naar de slaapkamer.
Oh, en je interpunctie van je dialoog klopt niet helemaal. Ik zie net dat je de schrijfles al hebt gevonden :p je doet het grootste deel goed, maar in plaats van een punt aan het einde van de zin hoort een komma. Dus dan wordt dit:
"Kijk eens naar het bed." zeg ik tegen haar.
dit:
"Kijk eens naar het bed," zeg ik tegen haar.
Even wennen, maar ik kan je verzekeren dat het na een tijdje vloeiend gaat :p
Je maakt het trouwens wel heel erg spannend! Ik ben benieuwd wat er verder komt^^
Een half uur na deze vreemde ervaring kom ik langzaam bij van mijn shocktoestand. Nog steeds geloof ik niet dat dit waar is. Is het echt geen droom? Dat ik nu eindelijk wakker ben? Maar nee, zelfs nu blijft de situatie onveranderd.
Dan, na een tijdje aarzelen, fluister ik terwijl ik mijn hoofd laat hangen: "Moeten we niet even iemand bellen?"
Mijn moeder, die weer voor het eerst sinds een lange tijd iets zegt, vraagt: "Wie wil je bellen dan?"
Ik zwijg, want hier heb ik geen antwoord op. Oma kijkt nog steeds naar ons vanuit haar rolstoel. Ik blijf het vreemd vinden dat oma zo nuchter is.
Dan kuch ik en vraag: "heeft oma zichzelf eigenlijk al gezien in dat bed?"
Niemand zegt iets. Nogmaals stel ik dezelfde vraag, weer krijg ik geen antwoord. Hierdoor word ik geïrriteerd en loop naar de rolstoel waar oma nog in zit. Deze draai ik en duw ik richting het bed. Als ik de rolstoel in de goede positie heb neergezet slaak ik een diepe zucht en wend me tot oma.
"Kijk eens naar het bed." zeg ik tegen haar. "Ziet u daar iemand in liggen?"
Oma kijkt naar mij en draait zich dan naar het bed. Als ze erin wil kijken vallen opeens alle lampen uit. Hier schrikken we van.
Mijn broer zucht gefrustreerd. "Mooi is dat." denkt hij en pakt zijn mobieltje. "Waar is het nummer van de stroomleverancier?"
Hij loopt naar de meterkast en opent deze. Dan houdt hij zijn telefoon erbij voor wat licht en wil het nummer zoeken. Eerst komt hij uit bij de zekeringen. Hij zucht want er is een zekering omlaag gesprongen.
"Ja hoor!" zegt hij. "Dan zul je zien dat die net van het licht is!" Voorzichtig duwt mijn broer de zekering omhoog. Hierdoor is er weer licht in de kamer. Meteen klinkt er een enorme gil vanuit de slaapkamer. Mijn broer kijkt vreemd.
"Nou zeg, het is maar licht." denkt hij en loopt naar de slaapkamer. Als hij daar is schrikt hij zich een ongeluk en doet een aantal stappen achteruit.
Oh, en trouwens, je hebt nu dezelfde aanhalingstekens voor gedachten. Als je iets tussen "blabla" neerzet, is het altijd gesproken. Voor gedachten kan je het schuin zetten, of erachter zetten: denkt hij. Maar niet allebei, dat is dubbelop
Dus dan wordt dit:
"Nou zeg, het is maar licht." denkt hij en loopt naar de slaapkamer.
Of dit:
Nou zeg, het is maar licht, denkt hij en loopt naar de slaapkamer.
Of dit:
Nou zeg, het is maar licht. Hij loopt naar de slaapkamer.
Oh, en je interpunctie van je dialoog klopt niet helemaal. Ik zie net dat je de schrijfles al hebt gevonden :p je doet het grootste deel goed, maar in plaats van een punt aan het einde van de zin hoort een komma. Dus dan wordt dit:
"Kijk eens naar het bed." zeg ik tegen haar.
dit:
"Kijk eens naar het bed," zeg ik tegen haar.
Even wennen, maar ik kan je verzekeren dat het na een tijdje vloeiend gaat :p
Je maakt het trouwens wel heel erg spannend! Ik ben benieuwd wat er verder komt^^
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Heej Saskia,
Bedankt voor je feedback! Heb het voor zover aangepast! Mocht ik iets vergeten zijn, laat het rustig weten.
En ik hoop ook dat het gaat lukken met dialogen en zo, moet er nog even inkomen. Maar vind het fijn om te lezen dat ik al goed op weg ben. Het enige waar ik dus nog totaal geen verstand van heb zijn prologen 
Groetjes Blieje
Bedankt voor je feedback! Heb het voor zover aangepast! Mocht ik iets vergeten zijn, laat het rustig weten.
En ik hoop ook dat het gaat lukken met dialogen en zo, moet er nog even inkomen.
Maar vind het fijn om te lezen dat ik al goed op weg ben. Het enige waar ik dus nog totaal geen verstand van heb zijn prologen Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Het bed is namelijk weer leeg.
"Nou zeg!" zegt mijn broer verontwaardigd. "Dit wordt te dol!"
Ik zucht en besluit de rolstoel weer terug te zetten waar hij stond. Mijn hart klopt nog steeds in mijn keel. Het liefste wil ik naar huis. Gewoon, naar huis. Maar iets weerhoudt me daarvan.
Mijn broer loopt een rondje en gaat dan naast mijn moeder op de bank zitten om haar te kalmeren. Hij krijgt langzaam het idee dat er met ons wordt gesold. Maar wie doet dat dan? En hoe doen ze dat? We zagen met acht ogen dat oma in dat bed lag! Wat is er in godsnaam gebeurd in die tijd dat de lichten uit waren?
Dan springt mijn broer op. "Dit moeten we uitzoeken!" zegt hij overtuigd.
Mijn vriend kijkt hem cynisch aan. "En wat is je plan?" vraagt hij.
Er valt een stilte.
Plotseling krijg ik een ingeving en loop naar de meterkast. Eenmaal daar vraag ik aan mijn broer welke zekering hij zojuist omhoog had geduwd. Onwetend loopt mijn broer naar me toe en wijst me de zekering aan. Ik zucht diep en duw de zekering weer omlaag. Wat niet weet wat niet deert. denk ik.
"Hee!" roept mijn vriend geschrokken. "Is het licht weer uitgevallen!"
Ik tel tot zestien en duw de zekering weer omhoog. "Nu niet meer," zeg ik na deze handeling. "ik deed het om iets uit te proberen."
Dan loop ik naar het bed en kijk erin, maar het is nog steeds leeg. Word ik gek? Het is toch niet te geloven. Een hallucinatie kan het niet zijn, de anderen zagen het namelijk ook. Een angstig gevoel overheerst duidelijk bij mij.
Weer heerst er een stilte.
Er klinkt een bel.
Mijn vriend, die nog steeds angstig is vanwege deze situatie, springt op. "wooooooooow!" roept hij hard.
Spottend kijkt mijn broer mijn vriend aan. "Sodeju," mompelt hij. "Het is de bel maar."
En gehaast sprint hij naar de voordeur om deze open te maken. Als hij ziet wie er aan de deur staat krijgt hij een enorme brok in zijn keel die maar moeilijk weg te slikken is.
"Nou zeg!" zegt mijn broer verontwaardigd. "Dit wordt te dol!"
Ik zucht en besluit de rolstoel weer terug te zetten waar hij stond. Mijn hart klopt nog steeds in mijn keel. Het liefste wil ik naar huis. Gewoon, naar huis. Maar iets weerhoudt me daarvan.
Mijn broer loopt een rondje en gaat dan naast mijn moeder op de bank zitten om haar te kalmeren. Hij krijgt langzaam het idee dat er met ons wordt gesold. Maar wie doet dat dan? En hoe doen ze dat? We zagen met acht ogen dat oma in dat bed lag! Wat is er in godsnaam gebeurd in die tijd dat de lichten uit waren?
Dan springt mijn broer op. "Dit moeten we uitzoeken!" zegt hij overtuigd.
Mijn vriend kijkt hem cynisch aan. "En wat is je plan?" vraagt hij.
Er valt een stilte.
Plotseling krijg ik een ingeving en loop naar de meterkast. Eenmaal daar vraag ik aan mijn broer welke zekering hij zojuist omhoog had geduwd. Onwetend loopt mijn broer naar me toe en wijst me de zekering aan. Ik zucht diep en duw de zekering weer omlaag. Wat niet weet wat niet deert. denk ik.
"Hee!" roept mijn vriend geschrokken. "Is het licht weer uitgevallen!"
Ik tel tot zestien en duw de zekering weer omhoog. "Nu niet meer," zeg ik na deze handeling. "ik deed het om iets uit te proberen."
Dan loop ik naar het bed en kijk erin, maar het is nog steeds leeg. Word ik gek? Het is toch niet te geloven. Een hallucinatie kan het niet zijn, de anderen zagen het namelijk ook. Een angstig gevoel overheerst duidelijk bij mij.
Weer heerst er een stilte.
Er klinkt een bel.
Mijn vriend, die nog steeds angstig is vanwege deze situatie, springt op. "wooooooooow!" roept hij hard.
Spottend kijkt mijn broer mijn vriend aan. "Sodeju," mompelt hij. "Het is de bel maar."
En gehaast sprint hij naar de voordeur om deze open te maken. Als hij ziet wie er aan de deur staat krijgt hij een enorme brok in zijn keel die maar moeilijk weg te slikken is.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
"Hallo!" zegt een van de personen. "Daar zijn we weer!"
Mijn broer kijkt raar. "Weer?" vraagt hij stomverbaasd.
De persoon kijkt mijn broer raar aan. "Ja." zegt ze. "We zijn er weer!"
Mijn broer knikt onzeker. "Wacht hier." zegt hij.
Dan rent hij naar de huiskamer en richt zich tot ons.
"Bereid jullie voor op een schok." zegt hij nerveus. "Het staat in de gang en het komt elk moment binnen, zijn jullie er klaar voor?"
Mijn vriend zucht. "Niet alweer iets engs." zegt hij doodsbang. "Ik pis al bijna in mijn broek door al dit gebeuren!"
Mijn broer knikt. "Dan ga je even naar het toilet." zegt hij.
Ik zucht geïrriteerd. Wat een tactloze opmerking. denk ik terwijl ik op mijn onderlip bijt van de zenuwen, afwachtend op wat er nog meer gaat komen.
Mijn moeder zwijgt nog steeds. Ik krijg het gevoel dat niets haar meer aan het praten krijgt vanavond.
"Klaar voor?" vraagt mijn broer die bij de gangdeur staat.
Mijn vriend, die door al het gedoe niet goed naar het toilet durft te gaan, gaat naast mijn moeder op de bank zitten. Ik besluit om zijn voorbeeld te nemen. Alle drie knikken we naar mijn broer, om te laten weten dat we klaar zijn voor de verrassing.
Mijn broer knikt en opent de deur. "Kom maar!" zegt hij afwachtend tegen de mensen die nog in de gang staan te wachten.
Dan komen ze binnen. Ik schrik me net als mijn moeder en mijn vriend een ongeluk en slik.
"Niet weer hè!" roep ik bevreesd.
De zuster kijkt me vreemd aan. "Wat is er?" vraagt ze stomverbaasd. "Ik kom Mevrouw terug naar huis brengen, de bewoners hebben een oudejaarsbijeenkomst in het activiteitencentrum gehad!"
Mijn vriend kijkt naar oma die bij de zuster is, dan kijkt hij naar oma die bij het raam is.
"Kijk eens bij het raam." zegt hij onzeker tegen de zuster. "Ziet u daar iemand zitten?"
De zuster kijkt naar het raam. "Nee hoor!" zegt ze overtuigd. "Wie zou daar moeten zitten dan?"
Mijn vriend legt zijn handen op zijn hoofd. "Nee, laat maar." zegt hij steunend en vol ongeloof. "Ik verbeeld het me allemaal maar."
De zuster knikt en kijkt ons allemaal een voor een aan. "Zijn jullie oké?" vraagt ze.
Er valt een stilte.
"Iemand nog thee?" vraagt mijn moeder opeens.
Ik kijk verbaasd. "Huh?" vraag ik onwetend aan mijn moeder. "Thee? Nu?"
Mijn moeder knikt. "Ja, thee!" zegt ze. "Willen jullie nog wat? Dan ga ik even nieuwe zetten!"
Ik begrijp mijn moeder niet, de hele tijd was ze zo stil en bang en nu begint ze opeens over thee? Dan moet het toch wel heel erg zijn.
"U nog thee, mam?" vraagt mijn moeder vervolgens aan oma. Oma knikt.
"Vraag de andere oma eens of ze ook thee wil." vraag ik terwijl ik vol onbegrip zit.
Mijn moeder kijkt me raar aan. "Welke andere oma?" vraagt ze.
Ik zucht en wil naar de andere oma wijzen, maar als ik haar niet meer zie begin ik te gillen.
"Is ze weer weg!!!!" roep ik van streek.
Mijn broer kijkt me raar aan. "Wie is weg?" vraagt hij.
Ik zucht intussen geirriteerd. "Doen we nu allemaal alsof ze er nooit is geweest?" vraag ik.
Nu kijkt ook mijn vriend mij stomverbaasd aan. "Waar heb je het over?" vraagt hij aan mij. Ik zucht en voordat ik wat wil zeggen kijk ik rond.
"Wie? Wat? Waar?" vraag ik.
"Of je nog thee wilt!" zegt mijn moeder tegen mij.
Ik knik naar mijn moeder. "Doe maar." zeg ik meteen.
Mijn vriend kijkt me bezorgd aan. "Is er iets?" vraagt hij.
Ik kijk hem met een wazige blik aan. "Nee hoor." zeg ik. "Ik was aan het dagdromen."
Nadat ik dit gezegd heb kijk ik nog eens rond in de kamer. Mijn broer, moeder, vriend en ik zitten gezellig op de bank en oma zit tegenover ons, bij het raam, in de rolstoel. We zijn weer met zijn vijven. De tweede oma is voorgoed verdwenen. Het is oud op nieuw. We vieren het bij oma. Op de tafel staan tapas. Pesto, olijven, tomaatjes en nog meer van die lekkere dingen.
Einde
Mijn broer kijkt raar. "Weer?" vraagt hij stomverbaasd.
De persoon kijkt mijn broer raar aan. "Ja." zegt ze. "We zijn er weer!"
Mijn broer knikt onzeker. "Wacht hier." zegt hij.
Dan rent hij naar de huiskamer en richt zich tot ons.
"Bereid jullie voor op een schok." zegt hij nerveus. "Het staat in de gang en het komt elk moment binnen, zijn jullie er klaar voor?"
Mijn vriend zucht. "Niet alweer iets engs." zegt hij doodsbang. "Ik pis al bijna in mijn broek door al dit gebeuren!"
Mijn broer knikt. "Dan ga je even naar het toilet." zegt hij.
Ik zucht geïrriteerd. Wat een tactloze opmerking. denk ik terwijl ik op mijn onderlip bijt van de zenuwen, afwachtend op wat er nog meer gaat komen.
Mijn moeder zwijgt nog steeds. Ik krijg het gevoel dat niets haar meer aan het praten krijgt vanavond.
"Klaar voor?" vraagt mijn broer die bij de gangdeur staat.
Mijn vriend, die door al het gedoe niet goed naar het toilet durft te gaan, gaat naast mijn moeder op de bank zitten. Ik besluit om zijn voorbeeld te nemen. Alle drie knikken we naar mijn broer, om te laten weten dat we klaar zijn voor de verrassing.
Mijn broer knikt en opent de deur. "Kom maar!" zegt hij afwachtend tegen de mensen die nog in de gang staan te wachten.
Dan komen ze binnen. Ik schrik me net als mijn moeder en mijn vriend een ongeluk en slik.
"Niet weer hè!" roep ik bevreesd.
De zuster kijkt me vreemd aan. "Wat is er?" vraagt ze stomverbaasd. "Ik kom Mevrouw terug naar huis brengen, de bewoners hebben een oudejaarsbijeenkomst in het activiteitencentrum gehad!"
Mijn vriend kijkt naar oma die bij de zuster is, dan kijkt hij naar oma die bij het raam is.
"Kijk eens bij het raam." zegt hij onzeker tegen de zuster. "Ziet u daar iemand zitten?"
De zuster kijkt naar het raam. "Nee hoor!" zegt ze overtuigd. "Wie zou daar moeten zitten dan?"
Mijn vriend legt zijn handen op zijn hoofd. "Nee, laat maar." zegt hij steunend en vol ongeloof. "Ik verbeeld het me allemaal maar."
De zuster knikt en kijkt ons allemaal een voor een aan. "Zijn jullie oké?" vraagt ze.
Er valt een stilte.
"Iemand nog thee?" vraagt mijn moeder opeens.
Ik kijk verbaasd. "Huh?" vraag ik onwetend aan mijn moeder. "Thee? Nu?"
Mijn moeder knikt. "Ja, thee!" zegt ze. "Willen jullie nog wat? Dan ga ik even nieuwe zetten!"
Ik begrijp mijn moeder niet, de hele tijd was ze zo stil en bang en nu begint ze opeens over thee? Dan moet het toch wel heel erg zijn.
"U nog thee, mam?" vraagt mijn moeder vervolgens aan oma. Oma knikt.
"Vraag de andere oma eens of ze ook thee wil." vraag ik terwijl ik vol onbegrip zit.
Mijn moeder kijkt me raar aan. "Welke andere oma?" vraagt ze.
Ik zucht en wil naar de andere oma wijzen, maar als ik haar niet meer zie begin ik te gillen.
"Is ze weer weg!!!!" roep ik van streek.
Mijn broer kijkt me raar aan. "Wie is weg?" vraagt hij.
Ik zucht intussen geirriteerd. "Doen we nu allemaal alsof ze er nooit is geweest?" vraag ik.
Nu kijkt ook mijn vriend mij stomverbaasd aan. "Waar heb je het over?" vraagt hij aan mij. Ik zucht en voordat ik wat wil zeggen kijk ik rond.
"Wie? Wat? Waar?" vraag ik.
"Of je nog thee wilt!" zegt mijn moeder tegen mij.
Ik knik naar mijn moeder. "Doe maar." zeg ik meteen.
Mijn vriend kijkt me bezorgd aan. "Is er iets?" vraagt hij.
Ik kijk hem met een wazige blik aan. "Nee hoor." zeg ik. "Ik was aan het dagdromen."
Nadat ik dit gezegd heb kijk ik nog eens rond in de kamer. Mijn broer, moeder, vriend en ik zitten gezellig op de bank en oma zit tegenover ons, bij het raam, in de rolstoel. We zijn weer met zijn vijven. De tweede oma is voorgoed verdwenen. Het is oud op nieuw. We vieren het bij oma. Op de tafel staan tapas. Pesto, olijven, tomaatjes en nog meer van die lekkere dingen.
Einde
Het laatste contact is altijd het zwaarste.