)___________________________________________________________________________________
‘Nog meer schoenen?’ paniekerig staarde hij naar de drie dozen die op de grond stonden.
Met haar handen in haar zijde geplaatst en haar rug naar hem toegekeerd reageerde ze. ‘Ja, het was uitverkoop bij Van Haren.’
‘Maar je hebt er al zoveel,’ murmelde Jason.
Als vanzelf deed hij een stap naar voren, boog zich naar voren en greep een willekeurig paar uit de kast. ‘Deze bijvoorbeeld. Die heb je nog nooit aangehad.’
‘Echt wel,’ schoot ze in de verdediging.
Snel greep ze haar geliefde pumps uit zijn handen en zette ze terug op hun plek.
‘O ja? Wanneer dan?’
‘Op de bruiloft van Hans en José.’
Jason zuchtte diep. ‘Dat is één keer! En daarna?’
‘Daarna is er nog niet de juiste gelegenheid geweest,’ reageerde Iris geprikkeld.
‘En die andere paren dan? Heb je daar ook nog niet de juiste gelegenheid voor gehad?’ moedeloos schudde hij zijn hoofd.
Iris’ zorgvuldig opgemaakte gezicht stond ernstig, toen ze hem een onderzoekende blik toewierp. ‘Precies.’
‘Waarom koop je ze dan?’ zijn stem was gevuld van afgrijzen.
‘Ten eerste kunnen we het ons veroorloven en ten tweede,’ antwoordde ze met een mierzoete toon. ‘Je weet maar nooit wat zich aandient.’
Verbaasd staarde hij haar aan. Wel, financieel konden ze het zich dan veroorloven. Zijn psychische gestel was toch een heel ander verhaal.
Hij had al nachtmerries over moordlustige Manolo’s die hem op de hielen zaten!
Achteruit lopend verliet hij de slaapkamer. Iris volgde hem vrijwel direct.
‘Wat ga je doen?’ vragend nam ze hem op, toen hij de autosleutels van de tafel af griste.
‘Kijken of ik ergens een biertje kan drinken.’
‘Waarom? We kunnen toch ook hier wat drinken? Saampjes?’ vroeg ze hem. ‘Dat is toch net zo gezellig.’
Jason schudde vastberaden zijn hoofd. ‘Nee nee, ik moet hier even weg. Die schoenen lijken me aan te staren.’
Overdreven huiverde hij. ‘Alsof ze een eigen leven leiden.’
Iris maakte een afkeurend klakkend geluid met haar tong. ‘Nu stel je jezelf aan.’
Hij drukte een vlugge kus op haar wang. ‘Je ziet me vanzelf wel verschijnen.’
Diezelfde middag staarde ze hem verrast aan, toen hij met twee loodzware tassen binnen kwam. Op haar pantoffels sloffend volgde ze hem naar de schuur.
‘Dat is geen bier,’ merkte ze op, terwijl hij zijn aankopen tevoorschijn haalde.
Ze pakte de nieuw gekochte hamer van de werkbank. ‘Je had toch al een hamer?’
‘Jaaa,’ rekte hij het woord overdreven uit. ‘Maar ze hadden nu korting op al het gereedschap bij de bouwmarkt en zo één had ik nog niet.’
Met een overdreven voorzichtigheid, die bijna misplaatst leek in vergelijking met zijn grote handen, pakte hij de hamer terug.
Misprijzend keek ze hem aan. ‘Ik snap niet wat je er allemaal mee moet.’
‘Ach, we konden het ons veroorloven,’ met een jongensachtige grijns draaide hij zich om, aanstalten makend om naar binnen te gaan.
‘Maar-maar je klust nooit,’ protesteerde ze.
In het voorbij gaan gaf hij haar een speelse tik onder haar kin.
‘Ja,’ reageerde hij knipogend. ‘Maar je weet maar nooit.’
