Dit is mijn eerste gedicht en naar alle waarschijnlijkheid ook mijn enige. Ik heb er ook geen titel voor.
Het gaat over een ver familielid. Zij had een terminale ziekte die normaal gesproken ongeveer 2 jaar duurt. Ze wisten dus dat zij zou sterven en dat is een paar dagen geleden gebeurd. Vanochtend werd ik wakker en had ik direct een aantal regels in mijn hoofd, maar ik kwam niet verder dan dit:
Omdat zij het leven zo bemint
en de dood niet vrezen kon
maar zij leest, in de ogen van haar kind
hetgeen zij in gedachten overwon
Wat zij verkoos te aanschouwen
zonder te wijken van haar moedig streven
waar zij zo diep en innig rouwen
en toch zo stellig intens zou leven
