Hallo OV-leden! :-D
Het idee van dit topic is het volgende:
Ik geef een afbeelding in de start-post. Dan reageert iemand door de afbeelding te "claimen". Die persoon moet dan binnen 7(!) dagen een mini-verhaaltje/kleine scene/oneshot/gedicht (tussen de 124 en 3664 woorden) schrijven dat gaat over wat er op de afbeelding staat, of geïnspireerd is door de afbeelding.
Dat is eigenlijk de enige regel. De tijdslimiet geef ik omdat het anders kan voorkomen dat we oneindig lang op iemand moeten gaan wachten. Als er vragen/onenigheden etc zijn, beslis ik.
Om even voorbeeld start te geven heb ik jodie gevraagd haar schilderij te posten waar dit idee vandaan komt, waar ik verhaaltje van heb gemaakt.
Veel plezier!
Schrijf de afbeelding!
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Laatst gewijzigd door Christian Damen op 09 jun 2013 13:26, 1 keer totaal gewijzigd.
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
Tamtamtaaaaammm
Ik had al in het atelier jullie gedachten achter dit schilderij gevraagd
en toen kwam Chris met dit leuke idee ^^
Ik had al in het atelier jullie gedachten achter dit schilderij gevraagd
en toen kwam Chris met dit leuke idee ^^Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Ik claim deze! (dit is dus wat je dan ongeveer zegt :P)
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
En als je hem dan afhebt reageer je met je verhaal, gevolgd door een nieuwe afbeelding:
Dat is een foto die ik jaren geleden heb gemaakt toen ik met vrienden in het Bosrijk was, het vakantiepark van de Efteling ^^
Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.
Dat is een foto die ik jaren geleden heb gemaakt toen ik met vrienden in het Bosrijk was, het vakantiepark van de Efteling ^^
Laatst gewijzigd door Christian Damen op 02 jun 2014 13:34, 1 keer totaal gewijzigd.
ohhhh bosrijk! Die wil ik claimen.
Words find their way, from our fantasy through our past. But we have to write them at last. Only then can a story be.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Zo! Dat is snel ^^
Goed je hebt 7 dagen, maar des te sneller des te eerder de volgende weer kan :D
Goed je hebt 7 dagen, maar des te sneller des te eerder de volgende weer kan :D
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
Is het niet handiger om als je claimt een nieuwe afbeelding neer te zetten zodat het spel door kan gaan? Of is dit een heel vreemd idee?
Er zijn maar twee dingen in het leven die je kunt bereiken met je ogen een beetje dicht. Liefde en vrede.
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Nee daar heb je wel gelijk in roosje. Laten we dat maar doen. Mensen die claimen mogen meteen nieuwe afbeelding neergooien!
Dus Kira, gooi een leuke afbeelding neer :)
Dus Kira, gooi een leuke afbeelding neer :)
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
Oké, dat ging lekker Eerste poging tot plaatsen van de afbeelding: Ik druk op de een of andere lompe manier op 'uitloggen'
Als het goed is doet ie het nu.
Ehm ik ben benieuwd wat hiermee gedaan kan worden.
Eerste poging tot plaatsen van de afbeelding: Ik druk op de een of andere lompe manier op 'uitloggen'Als het goed is doet ie het nu.
Ehm ik ben benieuwd wat hiermee gedaan kan worden.
Words find their way, from our fantasy through our past. But we have to write them at last. Only then can a story be.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
En mijn verhaal voor het Bosrijk plaatje:
Sprookjes bestaan... niet?
''Een droom?'' Ze plonsde met haar voeten in het water naast de steiger. ''Of een dagdroom?''
''Geen van beide.'' Het kleine meisje sperde hij donkerbruine ogen wijd open om haar zus te overtuigen. ''Het is echt gebeurd.''
Vajèn glimlachte. ''Natuurlijk, Ven.''
''Je gelooft me niet,'' constateerde haar zusje. ''Je wordt een groot mens. Grote mensen geloven mij ook nooit.''
''Venna, zie je dat daar?'' Ze wees naar de spitse punten die uit het water staken.
Venna ging staan om het beter te kunnen zien en knikte toen.
''Dat is het kasteel van Klaas Vaak.''
Venna knikte opgewonden. ''Klaas Vaak komt 's nachts als het donker is op zijn uil. 's Nachts is zijn kasteel gekleurd.''
''Maar dan slaapt iedereen,'' vertelde Vajèn. ''Klaas Vaak zorgt ervoor dat wij lekker slapen en fijn dromen. Hij waakt 's nachts over ons.''
''Joris zegt dat het onzin is,'' onderbrak Venna haar zus. ''Hij zegt dat hij niet meer in sprookjes gelooft.'' Ze keek onzeker op naar Vajèn. ''Hij zegt dat zulke dingen niet bestaan. Is dat waar?''
Ze zag dat haar zus twijfelde. ''Denkt Joris dat hij te oud is om in sprookjes te geloven.''
Venna knikte gretig. ''Hij zegt dat alle verhalen verzonnen zijn, dat papa en mama tegen ons liegen. Maar dat kan toch niet? Dat wil ik niet!''
Vajèn stond op en pakte Venna's hand. ''Zolang jij erin gelooft zijn ze echt. Kom, we gaan naar huis.''
Venna zat op de bank, haar benen onder zich gevouwen. Ze staarde naar de deur van de gang. Ooit, had ze altijd gedacht, zou er een elfje door naar binnen komen. Maar vandaag leek het donker achter de deur haar te vertellen dat dat nooit ging gebeuren.
''Venna,'' klonk de stem van haar moeder in haar oor, ''wat ben je stil.''
''Bedtijd,'' voegde haar vader eraan toe.
''Nee, ik ben nog niet moe!'' protesteerde Venna. Ze wilde niet naar bed. Wat nou als Joris gelijk had? Wat als Klaas Vaak niet kwam om haar in slaap te brengen.
Nadat ze met wat tegenstribbelen naar bed was gebracht en haar moeder de deur op een kier na dich had gedaan, bleef het stil. Ze luisterde aandachtig of ze een geluid hoorde. Het geluid van een uil, of iets anders wat op Klaas vaak zou kunnen duiden. Maar het bleef stil en iedere minuut opende ze haar ogen om te kijken of ze al iets zag bij haar raam. En iedere minuut werd ze er ook zekerder van; hij zou niet komen vandaag.
Er klonken voetstappen op de gang. Joris ging ook naar bed. Ze sloot haar ogen en hield ze dit keer stijf dichtgeknepen. Misschien zou Klaas Vaak komen als ze niet keek. Er gebeurde niets. Ze probeerde uit alle macht te doen alsof ze sliep, misschien kwam hij dan met zijn droomzand.
Opnieuw klonken er voetstappen op de gang. Vajèn ging ook naar bed. Venna dacht aan wat haar grote zus vandaag gezegd had. ‘Zolang jij erin gelooft zijn ze echt.’ Had ze dat echt gezegd? Waarom kwam Klaas Vaak dan niet? Misschien had hij haar vandaag overgeslagen omdat ze niet meer in hem geloofde. Deze gedachte deed een traan achter haar oogleden prikkelen. Klaas Vaak zou boos zijn, omdat ze niet meer in hem geloofde. Hij zou niet meer komen.
Snikkend legde ze haar voeten over de rand van het bed en trok haar pantoffels aan. Voorzichtig duwde ze de kier van de deur iets verder open. Ze liep geruisloos over de gang, tot ze bij de deur van Vajèns kamer kwam. Terwijl ze naar binnen stapte rolde de traan over haar wang naar beneden.
Vajèn zat op haar bed en stond op toen ze haar zusje zag. Ze zakte door haar knieën en drukte haar tegen zich aan. ‘’Wat is er.’’
Venna legde haar armen om de hals van haar grote zus en snikte: ‘’Klaas Vaak komt niet meer.’’
‘’Ben je bang dat hij niet meer bestaat?’’
Venna schudde haar hoofd. ‘’Hij is boos omdat hij denkt dat ik niet meer in hem geloof.’’ Ze keek Vajèn aan. ‘’Of misschien bestaat hij echt niet meer.’’
Vajèn liet haar zusje los en liep naar het raam. Ze tuurde, maar het bouwwerk in de vijver was vanaf hier net niet te zien. ‘’Kom maar,’’ fluisterde ze tegen haar zusje, ‘’we gaan Klaas Vaak opzoeken.’’ Ze tilde haar op en liep zachtjes naar beneden. Snel schoten ze de gang in, zonder dat hun ouders hen zagen.
‘’Trek je schoenen maar aan,’’ fluisterde Vajèn.
‘’Wat gaan we doen?’’ Venna keek angstig naar de deur van de kamer.
‘’Kom maar gewoon,’’ Vajèn pakte de hand van haar zusje en opende voorzichtig de deur, ‘’we gaan niet ver.’’
De houtsnippers die op het bospad lagen, maakten nauwelijks geluid terwijl ze eroverheen liepen. De nacht was stil, maar vanaf de grote vijver klonk muziek. Toen ze bij het bruggetje kwamen, liet Vajèn Venna’s hand los.
Venna leunde over de rand en keek naar het kasteel dat zich midden op het water bevond. ‘’Wauw!’’ Het kasteel straalde een paars licht uit. Er klonk een zachte slaapmuziek, en in de verte kraste een uil. Venna ging op het randje van de brug staan, zodat ze het nog beter kon zien. Toen draaide ze zich om naar haar zus. ‘’Ik geloof weer in sprookjes.’’
Sprookjes bestaan... niet?
''Een droom?'' Ze plonsde met haar voeten in het water naast de steiger. ''Of een dagdroom?''
''Geen van beide.'' Het kleine meisje sperde hij donkerbruine ogen wijd open om haar zus te overtuigen. ''Het is echt gebeurd.''
Vajèn glimlachte. ''Natuurlijk, Ven.''
''Je gelooft me niet,'' constateerde haar zusje. ''Je wordt een groot mens. Grote mensen geloven mij ook nooit.''
''Venna, zie je dat daar?'' Ze wees naar de spitse punten die uit het water staken.
Venna ging staan om het beter te kunnen zien en knikte toen.
''Dat is het kasteel van Klaas Vaak.''
Venna knikte opgewonden. ''Klaas Vaak komt 's nachts als het donker is op zijn uil. 's Nachts is zijn kasteel gekleurd.''
''Maar dan slaapt iedereen,'' vertelde Vajèn. ''Klaas Vaak zorgt ervoor dat wij lekker slapen en fijn dromen. Hij waakt 's nachts over ons.''
''Joris zegt dat het onzin is,'' onderbrak Venna haar zus. ''Hij zegt dat hij niet meer in sprookjes gelooft.'' Ze keek onzeker op naar Vajèn. ''Hij zegt dat zulke dingen niet bestaan. Is dat waar?''
Ze zag dat haar zus twijfelde. ''Denkt Joris dat hij te oud is om in sprookjes te geloven.''
Venna knikte gretig. ''Hij zegt dat alle verhalen verzonnen zijn, dat papa en mama tegen ons liegen. Maar dat kan toch niet? Dat wil ik niet!''
Vajèn stond op en pakte Venna's hand. ''Zolang jij erin gelooft zijn ze echt. Kom, we gaan naar huis.''
Venna zat op de bank, haar benen onder zich gevouwen. Ze staarde naar de deur van de gang. Ooit, had ze altijd gedacht, zou er een elfje door naar binnen komen. Maar vandaag leek het donker achter de deur haar te vertellen dat dat nooit ging gebeuren.
''Venna,'' klonk de stem van haar moeder in haar oor, ''wat ben je stil.''
''Bedtijd,'' voegde haar vader eraan toe.
''Nee, ik ben nog niet moe!'' protesteerde Venna. Ze wilde niet naar bed. Wat nou als Joris gelijk had? Wat als Klaas Vaak niet kwam om haar in slaap te brengen.
Nadat ze met wat tegenstribbelen naar bed was gebracht en haar moeder de deur op een kier na dich had gedaan, bleef het stil. Ze luisterde aandachtig of ze een geluid hoorde. Het geluid van een uil, of iets anders wat op Klaas vaak zou kunnen duiden. Maar het bleef stil en iedere minuut opende ze haar ogen om te kijken of ze al iets zag bij haar raam. En iedere minuut werd ze er ook zekerder van; hij zou niet komen vandaag.
Er klonken voetstappen op de gang. Joris ging ook naar bed. Ze sloot haar ogen en hield ze dit keer stijf dichtgeknepen. Misschien zou Klaas Vaak komen als ze niet keek. Er gebeurde niets. Ze probeerde uit alle macht te doen alsof ze sliep, misschien kwam hij dan met zijn droomzand.
Opnieuw klonken er voetstappen op de gang. Vajèn ging ook naar bed. Venna dacht aan wat haar grote zus vandaag gezegd had. ‘Zolang jij erin gelooft zijn ze echt.’ Had ze dat echt gezegd? Waarom kwam Klaas Vaak dan niet? Misschien had hij haar vandaag overgeslagen omdat ze niet meer in hem geloofde. Deze gedachte deed een traan achter haar oogleden prikkelen. Klaas Vaak zou boos zijn, omdat ze niet meer in hem geloofde. Hij zou niet meer komen.
Snikkend legde ze haar voeten over de rand van het bed en trok haar pantoffels aan. Voorzichtig duwde ze de kier van de deur iets verder open. Ze liep geruisloos over de gang, tot ze bij de deur van Vajèns kamer kwam. Terwijl ze naar binnen stapte rolde de traan over haar wang naar beneden.
Vajèn zat op haar bed en stond op toen ze haar zusje zag. Ze zakte door haar knieën en drukte haar tegen zich aan. ‘’Wat is er.’’
Venna legde haar armen om de hals van haar grote zus en snikte: ‘’Klaas Vaak komt niet meer.’’
‘’Ben je bang dat hij niet meer bestaat?’’
Venna schudde haar hoofd. ‘’Hij is boos omdat hij denkt dat ik niet meer in hem geloof.’’ Ze keek Vajèn aan. ‘’Of misschien bestaat hij echt niet meer.’’
Vajèn liet haar zusje los en liep naar het raam. Ze tuurde, maar het bouwwerk in de vijver was vanaf hier net niet te zien. ‘’Kom maar,’’ fluisterde ze tegen haar zusje, ‘’we gaan Klaas Vaak opzoeken.’’ Ze tilde haar op en liep zachtjes naar beneden. Snel schoten ze de gang in, zonder dat hun ouders hen zagen.
‘’Trek je schoenen maar aan,’’ fluisterde Vajèn.
‘’Wat gaan we doen?’’ Venna keek angstig naar de deur van de kamer.
‘’Kom maar gewoon,’’ Vajèn pakte de hand van haar zusje en opende voorzichtig de deur, ‘’we gaan niet ver.’’
De houtsnippers die op het bospad lagen, maakten nauwelijks geluid terwijl ze eroverheen liepen. De nacht was stil, maar vanaf de grote vijver klonk muziek. Toen ze bij het bruggetje kwamen, liet Vajèn Venna’s hand los.
Venna leunde over de rand en keek naar het kasteel dat zich midden op het water bevond. ‘’Wauw!’’ Het kasteel straalde een paars licht uit. Er klonk een zachte slaapmuziek, en in de verte kraste een uil. Venna ging op het randje van de brug staan, zodat ze het nog beter kon zien. Toen draaide ze zich om naar haar zus. ‘’Ik geloof weer in sprookjes.’’
Words find their way, from our fantasy through our past. But we have to write them at last. Only then can a story be.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Dat was echt ontzettend snel :O
En echt heel leuk verhaaltje ^^ Jij bent duidelijk ook in het Bosrijk geweest? ;)
tekstdingetjes:
Het kleine meisje sperde haar donkerbruine ogen wijd open om haar zus te overtuigen. ''Het is echt gebeurd.''
Nadat ze met wat tegenstribbelen naar bed was gebracht en haar moeder de deur op een kier na dich had gedaan
dicht had gedaan
Er klonken voetstappen op de gang. Joris ging ook naar bed.
mogelijk die punt vervangen door een puntkomma?
Echt leuk geschreven ^^
En echt heel leuk verhaaltje ^^ Jij bent duidelijk ook in het Bosrijk geweest? ;)
tekstdingetjes:
Het kleine meisje sperde haar donkerbruine ogen wijd open om haar zus te overtuigen. ''Het is echt gebeurd.''
Nadat ze met wat tegenstribbelen naar bed was gebracht en haar moeder de deur op een kier na dich had gedaan
dicht had gedaan
Er klonken voetstappen op de gang. Joris ging ook naar bed.
mogelijk die punt vervangen door een puntkomma?
Echt leuk geschreven ^^
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
Haha ja, ik had ook echt zo iets van Bosrijk! Die is voor mij.
En dankje voor de tips, klopt inderdaad beter zo.
En dankje voor de tips, klopt inderdaad beter zo.
Words find their way, from our fantasy through our past. But we have to write them at last. Only then can a story be.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Ter herhaling: Dit is de afbeelding waar nu verhaaltje voor moet worden geschreven :
Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
-
dancing in the sun
- Vulpen
- Berichten: 390
- Lid geworden op: 27 sep 2011 18:43
- Locatie: You can't buy a house in heaven.
Ja, die claim ik! Echt iets voor mij. 
Nieuwe afbeelding upload ik zsm, maar die moet ik eerst even scannen. In de loop van de middag zet ik 'm er wel op.
Nieuwe afbeelding upload ik zsm, maar die moet ik eerst even scannen. In de loop van de middag zet ik 'm er wel op.
Truth be told, I miss you.
And truth be told, I'm lying.
And truth be told, I'm lying.
moet het perse een verhaal/scene/one shot zijn of mag het ook een gedicht zijn? als het aan het minimum van 124 woorden voldoet (raar minimum haha)
My ego is to big for a conversation so thats the reason I write because writing is the best way to talk without being interrupted.
-
dancing in the sun
- Vulpen
- Berichten: 390
- Lid geworden op: 27 sep 2011 18:43
- Locatie: You can't buy a house in heaven.
Vanwaar eigenlijk het vreemde aantal minimum en maximum aantal woorden, Chris?
Truth be told, I miss you.
And truth be told, I'm lying.
And truth be told, I'm lying.
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Het mag ook een gedicht zijn! Als het maar geschreven is :)
Het rare aantal woorden is omdat ik niet houd van gehele getallen met dit soort dingen, dat staat zo strak en statisch. 124 woorden is naar mijn gevoel het minimum aantal woorden waarmee je iets inhoudelijks kan zeggen (extreme verhalen daargelaten), en het langste kortverhaal dat ik zelf heb geschreven is 3066 woorden. Dat was al aan de lange kant, dus wilde ik het niet veel meer laten zijn.
Kort samengevat: Ik vond het mooie, passende getallen. En als je er ietsje overheen of onderdoor gaat maakt dat natuurlijk nou ook weer niet zoveel uit ;-)
Het rare aantal woorden is omdat ik niet houd van gehele getallen met dit soort dingen, dat staat zo strak en statisch. 124 woorden is naar mijn gevoel het minimum aantal woorden waarmee je iets inhoudelijks kan zeggen (extreme verhalen daargelaten), en het langste kortverhaal dat ik zelf heb geschreven is 3066 woorden. Dat was al aan de lange kant, dus wilde ik het niet veel meer laten zijn.
Kort samengevat: Ik vond het mooie, passende getallen. En als je er ietsje overheen of onderdoor gaat maakt dat natuurlijk nou ook weer niet zoveel uit ;-)
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
-
dancing in the sun
- Vulpen
- Berichten: 390
- Lid geworden op: 27 sep 2011 18:43
- Locatie: You can't buy a house in heaven.
Hier is de nieuwe afbeelding! In eerste instantie wilde ik één van mijn schilderijen gebruiken, maar heb uiteindelijk toch voor een foto gekozen.
Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.
Truth be told, I miss you.
And truth be told, I'm lying.
And truth be told, I'm lying.
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
En nieuwe foto?
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
-
dancing in the sun
- Vulpen
- Berichten: 390
- Lid geworden op: 27 sep 2011 18:43
- Locatie: You can't buy a house in heaven.
On a side note: Chirs en Kira, leuke verhalen hoor! Heb er van genoten om ze te lezen. 
Dat moest even gezegd worden.
EDIT: Oh, en ik zat te denken... Zou het handig zijn als een modje dit topic vastzet bovenaan de lijst van topics? Dan kan iedereen het altijd zien, blijft het misschien ook wel actiever.
Dat moest even gezegd worden.EDIT: Oh, en ik zat te denken... Zou het handig zijn als een modje dit topic vastzet bovenaan de lijst van topics? Dan kan iedereen het altijd zien, blijft het misschien ook wel actiever.
Truth be told, I miss you.
And truth be told, I'm lying.
And truth be told, I'm lying.
-
dancing in the sun
- Vulpen
- Berichten: 390
- Lid geworden op: 27 sep 2011 18:43
- Locatie: You can't buy a house in heaven.
Niet mijn beste werk, maar recht uit het hart. Hopelijk is dat te merken.
“Ladies and gentlemen, we are ready for takeoff. Please make sure your seatbelts are buckled, your tray tables are up, and your personal belongings are stowed either in the overhead compartments or under the seat in front of you. Please notice that smoking is not permitted in this aircraft. Thank you for flying with us today… Dames en heren, we zijn klaar om te vertrekken…”
Ik droom weg terwijl de stewardess met een monotone stem het verhaal opdreunt dat ik ondertussen in minstens drie talen uit mijn hoofd ken.
Mijn medepassagiers werpen me af en toe een blik vol sympathie toe, maar ik was opgelucht dat ik nog door niemand ben aangesproken. Ik kan ze goed begrijpen hoor. Het is immers niet erg alledaags om in een intercontinentale vlucht naast een huilende jonge vrouw te zitten.
Zelfs al voelt deze jonge vrouw zich nu eerder een klein meisje.
Waarom de tranen over mijn wangen stromen is me een raadsel. Ik wist toch al vanaf het begin dat het zo zou eindigen? Ik had toch vanaf het begin gezegd dat het maar tijdelijk was? Ik heb het al maanden zien aankomen, maar dat maakt de klap niet minder hevig of minder pijnlijk.
Nooit eerder heb ik begrepen wat mijn vrienden bedoelden als ze zeiden dat liefde pijn altijd pijn zal doen. Nooit eerder heeft mijn hart zo’n pijn gedaan. Maar dat is omdat ik nooit eerder op zo’n manier lief heb gehad.
Nooit eerder heb ik gevoeld wat ik nu voel. Mijn hart voelt alsof het de afgelopen maanden in omvang is verdubbeld, om vervolgens ruw uit mijn borst gerukt te worden. Nooit eerder heb ik zo lief gehad, en nooit eerder heb ik een relatie gehad die zo gecompliceerd is. Gecompliceerd wás. Niet meer.
De tranen rollen nog steeds over mijn gezicht, langs mijn kin, mijn nek, worden opgevangen door mijn trui. Mijn hart voelt nog steeds verscheurd.
Het vliegtuig stijgt op.
Eén laatste blik.
Tranen vertroebelen mijn zicht. Wanneer ik eindelijk de puf heb opgebracht om ze weg te vegen, razen we al door de wolken.
Over negen uur kom ik thuis aan. Maar mijn hart bleef achter waar het vliegtuig zojuist vertrok.
Grenzeloos Verliefd
“Ladies and gentlemen, we are ready for takeoff. Please make sure your seatbelts are buckled, your tray tables are up, and your personal belongings are stowed either in the overhead compartments or under the seat in front of you. Please notice that smoking is not permitted in this aircraft. Thank you for flying with us today… Dames en heren, we zijn klaar om te vertrekken…”
Ik droom weg terwijl de stewardess met een monotone stem het verhaal opdreunt dat ik ondertussen in minstens drie talen uit mijn hoofd ken.
Mijn medepassagiers werpen me af en toe een blik vol sympathie toe, maar ik was opgelucht dat ik nog door niemand ben aangesproken. Ik kan ze goed begrijpen hoor. Het is immers niet erg alledaags om in een intercontinentale vlucht naast een huilende jonge vrouw te zitten.
Zelfs al voelt deze jonge vrouw zich nu eerder een klein meisje.
Waarom de tranen over mijn wangen stromen is me een raadsel. Ik wist toch al vanaf het begin dat het zo zou eindigen? Ik had toch vanaf het begin gezegd dat het maar tijdelijk was? Ik heb het al maanden zien aankomen, maar dat maakt de klap niet minder hevig of minder pijnlijk.
Nooit eerder heb ik begrepen wat mijn vrienden bedoelden als ze zeiden dat liefde pijn altijd pijn zal doen. Nooit eerder heeft mijn hart zo’n pijn gedaan. Maar dat is omdat ik nooit eerder op zo’n manier lief heb gehad.
Nooit eerder heb ik gevoeld wat ik nu voel. Mijn hart voelt alsof het de afgelopen maanden in omvang is verdubbeld, om vervolgens ruw uit mijn borst gerukt te worden. Nooit eerder heb ik zo lief gehad, en nooit eerder heb ik een relatie gehad die zo gecompliceerd is. Gecompliceerd wás. Niet meer.
De tranen rollen nog steeds over mijn gezicht, langs mijn kin, mijn nek, worden opgevangen door mijn trui. Mijn hart voelt nog steeds verscheurd.
Het vliegtuig stijgt op.
Eén laatste blik.
Tranen vertroebelen mijn zicht. Wanneer ik eindelijk de puf heb opgebracht om ze weg te vegen, razen we al door de wolken.
Over negen uur kom ik thuis aan. Maar mijn hart bleef achter waar het vliegtuig zojuist vertrok.
Truth be told, I miss you.
And truth be told, I'm lying.
And truth be told, I'm lying.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Jaaa, hij doet het woeeeh, ik word hier steeds beter in :')
Chris, Kira, mooie oneshots :3 en die van jou, Dits, is gevoelig! duidelijk recht uit het hart geschreven!
woeeeh, ik word hier steeds beter in :') Chris, Kira, mooie oneshots :3 en die van jou, Dits, is gevoelig! duidelijk recht uit het hart geschreven!
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Bij het plaatje van Bliepje nieuwe foto volgt wanneer ik officieel pauze heb van me stage ^^
The man with shadows
Once upon a cloudless night,
When dark skies make people fright.
Walking through the pale moonlight,
A man with shadows by his side.
The shadows living in his mind,
Pushing him to fall behind.
Make spectators fully blind
And his future is defined.
The shadows crawling through his life
Cutting edges like a knife
Make his living like a strife
Will his strength make him survive?
His feelings are a big black hole
Filling up his endless soul
Letting him have no control
Over this endurable goal
The man is walking on his own
With the shadows, but still alone
An awful pain as hard as stone
The pain which goes through flesh and bone
They’re guiding him along his path
Making him feel almost dead
And his eyes be soaking wet
Is making him too hard to get
Bright lights shine up ahead
Revealing the ground to be covered with dead
It's quiet not a word is said
Yet he feels this feeling of dread
But with a single soundless hit,
And some screaming, just a bit.
A livelong candle’s being lit
Designs his life and that is it.
Is this all that he became?
A man who’s living through that flame
A flame who leads him through this game
The game of honour without fame
The shadows that no one can see
Really no one, only he
Just invisible for thee
Make him what he’s meant to be
The man with shadows
Once upon a cloudless night,
When dark skies make people fright.
Walking through the pale moonlight,
A man with shadows by his side.
The shadows living in his mind,
Pushing him to fall behind.
Make spectators fully blind
And his future is defined.
The shadows crawling through his life
Cutting edges like a knife
Make his living like a strife
Will his strength make him survive?
His feelings are a big black hole
Filling up his endless soul
Letting him have no control
Over this endurable goal
The man is walking on his own
With the shadows, but still alone
An awful pain as hard as stone
The pain which goes through flesh and bone
They’re guiding him along his path
Making him feel almost dead
And his eyes be soaking wet
Is making him too hard to get
Bright lights shine up ahead
Revealing the ground to be covered with dead
It's quiet not a word is said
Yet he feels this feeling of dread
But with a single soundless hit,
And some screaming, just a bit.
A livelong candle’s being lit
Designs his life and that is it.
Is this all that he became?
A man who’s living through that flame
A flame who leads him through this game
The game of honour without fame
The shadows that no one can see
Really no one, only he
Just invisible for thee
Make him what he’s meant to be
My ego is to big for a conversation so thats the reason I write because writing is the best way to talk without being interrupted.
Hier komt mijn verhaaltje bij de afbeelding van dancing in the sun!
Durf ik naar binnen te gaan? Dit huis is op slot en de sleutels staan nog op de deur. De verleiding om de deur open te maken is groot, maar iets zegt me dat ik het niet moet doen. Gedachten spoken door mijn hoofd, wat is er achter die deur? Ik wil het toch weten. Ik pak de sleutel vast en draai hem één keer naar rechts. Krakend gaat de deur open en sta ik in een hal waar alleen een tafeltje staat en daar op staat een pot met witte verf. Er loopt iemand de hal in, het is een schilder. Nu weet ik weer wat er gaande is. Het is mijn nieuwe vakantiehuisje dat nog helemaal opgeknapt moet worden! Ik ben ook al bijna zeventig, dus niet meer zo helder.
Vond het aantal woorden best lastig.
Groetjes Blieje
Durf ik naar binnen te gaan? Dit huis is op slot en de sleutels staan nog op de deur. De verleiding om de deur open te maken is groot, maar iets zegt me dat ik het niet moet doen. Gedachten spoken door mijn hoofd, wat is er achter die deur? Ik wil het toch weten. Ik pak de sleutel vast en draai hem één keer naar rechts. Krakend gaat de deur open en sta ik in een hal waar alleen een tafeltje staat en daar op staat een pot met witte verf. Er loopt iemand de hal in, het is een schilder. Nu weet ik weer wat er gaande is. Het is mijn nieuwe vakantiehuisje dat nog helemaal opgeknapt moet worden! Ik ben ook al bijna zeventig, dus niet meer zo helder.
Vond het aantal woorden best lastig.
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.