In de verte hoor ik de stemmen van mijn ouders. 'Hopelijk, hopelijk komt het goed' 'Ze verdient dit niet' De stem van mijn moeder hapert, ik hoor het verdriet in haar stem. Voetstappen komen de kamer in 'De uitslag is er over drie kwartier' hoor ik een stem vertellen. 'Zo lang nog?' Het is de snikkende stem van mijn moeder die dat vraagt. 'Ja' De voetstappen lopen snel weg, de kamer uit, de gang op. "Probeer maar even te slapen, schat" Het is de stem van mijn vader, hij praat tegen mij, of tegen mijn moeder?
Ik weet het niet, niet meer in elk geval. Alles begint weer te draaien en ik droom weg.
Als ik mijn ogen open staan mijn ouders rond het bed, naast hun staan een man en een vrouw in een witte jas. Ze praten met zachte stemmen tegen elkaar. 'De uitslag is binnen, mevrouw' zegt de man in de witte jas, tegen mijn moeder. Ik hoor hoe ze haar adem even in houdt, ze kijkt naar mij. Snel sluit ik mijn ogen, om ze meteen weer te openen. 'Je bent wakker!' De stem van mijn moeder klinkt opgelucht, mijn vader zucht: 'Meisje, we hebben je heel veel te vertellen. Ben je moe?' 'Het gaat wel, al mijn spieren doen zeer' 'Dat komt door de prik' antwoord de man in de witte jas. Het moet een dokter zijn, hij heeft een witte jas en draagt een kaartje met de tekst: Dr. Lolters. Hij kijkt vriendelijk, ik schat zijn leeftijd rond de 30 jaar. Hij is jong, heeft piekerig bruin haar en een vrolijke glimlach. 'Meneer Lolters, wilt u zo vriendelijk zijn ons de uitslag van de test te vertellen, dan kunnen zij daarna aan Lizz uitleggen wat er aan de hand is' De stem van mijn vader trilt, ik hoor hoe hij moeite doet om niet te laten zien hoe moeilijk hij het heeft. Dokter Lolters knikt vriendelijk. 'De uitslag van de test was positief, dat betekend dat het nieuws voor u negatief is. Uw dochter heeft.......' Hij valt stil, mijn vader knikt. Hij en de vrouw in de witte jas lopen langzaam de kamer uit. Mijn moeder begint te snikken en mijn vaders ogen lopen vol met tranen. Voorzichtig komt mijn vader naast mij zitten, mijn moeder pakt een stoel. 'Meid, we moeten je wat vertellen' begint mijn moeder, 'iets wat we allemaal heel vervelend vinden' Ze veegt een traan uit haar ooghoek, mijn vader pakt haar hand vast. 'Je bent vanochtend met de ambulance opgehaald, je raakte bewusteloos tijdens het fietsen. De buurvrouw zag hoe je zomaar van de fiets viel, midden op de weg. Ze kwam meteen hierheen en toen heeft je vader de ambulance gebeld. Je werd niet meer wakker, ze hebben je aan de beademing gelegd en mee genomen. Je vader is met je meegegaan naar het ziekenhuis, ik heb de auto gepakt en ben achter jullie aan gereden. Je hebt hier een kamer gekregen en je bent onderzocht door Dr. Lolters' 'De man in de witte jas? Die mij een prik gaf?' 'Ja, dat is dokter Lolters' vervolgt mijn vader, 'hij heeft je onderzocht, er is een MRIscan gemaakt en je hebt een ruggemergprik gekregen. Tijdens de ruggenmergprik werd je weer wakker. Er is een buisje vocht uit je rug gehaald, dat is onderzocht. Toen je net weer wakker werd was Dr. Lolters hier, met de uitslag' Een traan loopt over mijn moeders wang. Mijn vaders hand veegt haar traan weg, zijn ogen lopen vol met tranen. Er valt een stilte. 'Mam, pap, wat het ook is, ik wil eerlijk weten wat ik heb, hoe erg het ook is' 'Natuurlijk schat' antwoordt mijn vader, 'maar voor ons is het ook heel moeilijk om te weten dat je ernstig ziek bent. Maar ik zal het je eerlijk vertellen, je hebt een vorm van leukemie' Leukemie, flitst het door mijn hoofd, ga ik dood? Hoe ziet mijn leven er over een paar uur uit? Zal ik alles kwijt raken? Zal ik mijn vriendinnen nooit meer zien? 'Schat, gaat het?' Het is de bezorgde stem van mijn vader. 'Ja, maar' mijn stem klinkt onzeker, 'ga ik dood?' 'De kans dat je geneest is heel groot schat, bijna 70%. Het wordt een zware tijd, maar over een jaar is alles voorbij' De stem van mijn moeder klinkt onvast, niet erg geloofwaardig. Ik zie dat ze het moeilijk heeft. 'Wil je misschien even alleen zijn?' vraagt mijn vader, ik kan aan zijn ogen zien dat hij liever bij me blijft, nu kan het nog. 'Ja'
Mijn ouders lopen langzaam de kamer uit, ze willen liever blijven. Maar ik wil even rust, rust om na te denken. Rust.
De dag dat...
Heftig verhaal, maar het is nu wel verwarrend wie wat zegt. Als iemand iets zegt kun je dat beter op een nieuwe regel plaatsen, dat is een stuk overzichtelijker. 
Ben benieuwd of het meisje ook echt weer geneest!
Groetjes Blieje
Ben benieuwd of het meisje ook echt weer geneest!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Heftig verhaal, ik vind ook wel dat je iets duidelijker kan proberen te zijn met aangeven maar ik heb je niet op een spellingfout kunnen betrappen en het loopt mooi in elkaar over.
Ook bereik je bij mij een soort emotie, ook misschien omdat ik dit laatst heb meegemaakt met een klasgenoot maar ik moet zeggen dat je alles heel goed beschrijft! Knap werk, ga zo door
Ook bereik je bij mij een soort emotie, ook misschien omdat ik dit laatst heb meegemaakt met een klasgenoot maar ik moet zeggen dat je alles heel goed beschrijft! Knap werk, ga zo door
