In een verlaten dorpje, niet ver van de stad, gaan verhalen de ronde.
Verhalen over verdwijningen en verhalen over diefstal. Kranten staan er vol van en roddels verspreiden zich.
Verdwenen Gymleader nog steeds niet terug gevonden, kans op overlijden is groot.
Steeds meer pokemon worden gestolen.
Enkele ervaren trainers, maar ook beginnende trainers besluiten om het mysterie achter deze verdwijningen uit te zoeken. Met hun pokemon aan hun zijde hopen zij de gestolen pokemon terug te kunnen brengen en de rust in het dorpje te kunnen herstellen.
---------------------------------------------------------------------
Regels:
-Je krijgt maar één Character
-kies als beginner pokemon wel een basispokemon
-Wees niet gelijk te sterk, houd het realistisch.....
-Let op het plot!
-Laat niet alles snel gebeuren (evolueren, vriendschap enzo...)
-Wacht totdat iedereen een keer geantwoord heeft totdat jij weer mag.
----------------------------------------------------------------------
(Stuur dit in een privé-bericht naar mij)
Characters:
Naam:
Leeftijd:
Geslacht:
Uiterlijk:
Persoonlijkheid:
Ervaring: (hoelang train je al pokemon)
Pokemon(s):
-----------------------------------------------------------------------------------
TheBlackKnight
Naam: Ryan de Vries
Leeftijd: 15 jaar
Geslacht: man
Uiterlijk: Ryan heeft donkerblond haar en heeft dat meestal in spikes. Ryan draagt een blauw hemdje met daarover heen een rood jasje met witte korte mouwen en een zwarte kraag en een zwarte broek met zwarte Nikes met op de top een stukje wit. Ryan draagtaltijd zwarte handschoenen met een zwarte met gele zweetband overheen zit. Op zijn rug zit dan nog een zwarte tas.
Persoonlijkheid: Ryan geeft erg veel om zijn Rattata en verzorgt hem dan ook erg goed. Hij wilt graag het mysterie oplossen, maar durft het avontuur niet altijd aan te gaan, omdat hij niet wilt dat Rattata iets overkomt... Ryan zal ervoor je zijn als je hem nodig hebt.
Ervaring: (hoelang train je al pokemon): Beginner
Pokemon(s): Rattata
Apatelle
Naam: Carmelia Esther Hill. Maar ze stelt zich altijd voor als Carmen Hill.
Leeftijd: 19 jaar
Geslacht: vrouw
Uiterlijk: Carmen heeft lang bruin haar dat ze altijd los draagt. Omdat haar haar, naar eigen zeggen, nooit in model wil zitten, draagt ze een beanie om alles een beetje te bedekken. Haar ogen zijn groenig van kleur maar kleuren naar de randen toe blauw waardoor haar licht gebruinde huid wordt geaccentueerd.
Ze is 1,73 meter lang en redelijk dun.
Carmen gaat altijd gekleed in een simpele outfit. Ze draagt altijd een laag uitgesneden jeans die maar net haar kont bedekt en daaronder witte sneakers die inmiddels een beetje bruin zien van het lopen door gras, zand en dergelijken. Net boven haar broek bevind zich een tatoeage van twee vleugels, deze is alleen zichtbaar als ze bukt.
Verder draagt ze altijd een hemdje waardoor haar schouderbladen ontbloot zijn. Dit doet ze om de tatoeage op haar linker schouder te showen. Deze is een zwaan met gespreide vleugels. Als het koud is dan wil ze nog wel een een jack erover heen trekken, maar vaak stelt ze dit uit.
Aan haar rechterhand draagt ze een vingerloze, zwarte handschoen en twee zilveren doodshoofdring, eentje om haar wijsvinger en de ander om haar ringvinger. Andere sieraden vind je om haar linkerarm. Ze heeft altijd twee armbanden om die bij elkaar lijken te horen. De een is gewoon blank zilver en de ander heeft een soort balletjes eromheen geregen. Ook heeft Carmen in de bovenkant van haar linker oorschelp een zilveren knopje zitten en zo'n zelfde knopje in haar pols, ja haar pols.
Persoonlijkheid: Carmen lijkt in het eerste opzicht een hele stoere en brutale chick, maar de werkelijkheid ligt anders. Ze is een erg gesloten persoon en maakt niet snel contact met mensen. Ze doet echter haar best om over te komen alsof ze totaal niet verlegen is. Ze heeft een hekel aan mooi-boys, jongens die denken haar te kunnen versieren, maar vooral opscheppende trainers.
Carmen zal niet snel het gevecht openen al vecht ze terug als het echt moet.
Ze is erg slim en denkt over alles goed na, ze zal nooit een beslissing nemen zonder erover nagedacht te hebben-uitzonderingen daargelaten-.
Ervaring: Carmen traint al twee jaar lang met haar Torchic en sinds een paar maanden heeft Eevee zich bij het team gevoegd.
Pokemons: Torchic, Eevee
Yourimicky
Naam: Nick Bouwman
Geslacht: Man
Leeftijd: 14 jaar
Persoonlijkheid: Nick is nogal een drukke jongen. Hij is vaak blij en een beetje hyper. Je kan goed met hem lachen en is altijd in voor een grapje. Hij is soms een beetje irritant maar kan wel lief zijn.
Uiterlijk: Nick heeft van nature blond krullend haar dat tot zijn oren rijkt. Hij heeft zachte blauwe ogen en een licht getinte huid. Hij gaat meestal gekleed in een halflange legerprint broek met daarop een wit hemd en een zwart vest waarvan de mouwen zijn opgerold.
Pokemon: Pichu
Ervaring: Beginner
Pokemon en het geheim van de Shadows
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Langzaam rekte Ryan zich uit. hij wreef even in zijn ogen en staarde naar het plafon luisterend naar de radio die Hotel Californië afspeelde. Ryan maakte geen haast en bleef daarom rustig op zijn bed liggen. Na vijf minuten haalde hij een hand door zijn haar en kwam toen toch maar uit bed. Een kleine glimlach kwam op Ryans gezicht. Rattata, zijn eerste pokemon die hij van Professor Hill had gekregen, lag als een klein bolletje op het eind van zijn bed. Een zucht ontsnapte.
"Rattata wakker wo-". Voordat Ryan zijn zin kon afmaken was Rattata al wakker geworden en in Ryans nek gekropen. Dat zou twee maanden gelden nooit gebeurd zijn... Twee ijzeren kettingen om de pokeball, zodat die niet meer vanzelf open kon en voor de zekerheid die pokeball in een plastic doos stoppen met kleine luchtgaatjes.
Nu daarin tegen kan hij alles met Rattata doen. Het zijn al best wel goede vrienden. Ze hebben vaak getraind en zijn samen sterker geworden. Aan het begin lukte het niet echt. Rattata viel Ryan aan in plaats van de andere pokemon.
"Zozo Ryan! Je hebt eindelijk een pokemon. Eens kijken of die één van mijn pokemons kan verslaan!" Ryan draaide zich om en keek naar Fin, de sterkste trainer in zin dorp. "Geen zorgen ik heb pas gelden een zwakke ditto gevangen. Ik zal hem inzetten!" Ryan knikte en stuurde Rattata het strijdveld in. Op het eerste zicht leken Rattata en Ryan een sterke band te hebben, maar in het echt....
"Oke Pinsir kom eruit! Jij moet nog leren!" Ryan keek verbaast naar Fin. 'Huh, Pinsir was de derde pokemon die hij ving!'
"Oke Ditto transformeer!"
"W-w-w-w- WAT!?"
Tegenover Rattata stond nu een Pinsir in plaats van de ditto.
"Oke Ditto, gebruikt je hoofd!"
"Rattata bijt Ditto in zijn ar- AUW!"
De dag vandaag heeft hij nog steeds een litteken van die dag in zijn boven arm. Ryan lachte even . "Zozo, jij bent er snel bij ?Rattata. Vandaag begint het dan. Ons grote avontuur. Ik wil en ga de beste worden en iedereen verslaan!"
Ryan trok zijn kleding aan en begon zijn tas in te pakken. hij pakte als eerste zijn pokedex, die hij van zijn moeder had gekregen. Zijn moeder wilde zelf ook een pokemon-trainer worden. Ze had al drie pokemons. Vulpix, Swablu en Bellsprout. Helaas kon zij haar droom niet waar maken, want haar moeder werd ernstig ziek en zij moest voor haar twee kleine broertjes verzorgen. Vulpix en Swablu heeft zijn moeder nog steeds, maar Bellsprout had ze vrijegalten. Inmiddels zijn Vulpix en Swablu geëvolueerd in een Ninetails en Altaria. Ryans moeder wilde Ryan helpen met zijn reis en had daarom de nieuwste pokedex voor hem gekocht.
Vervolgens pakte Ryan de vijf pokeballs die hij van zijn oude vriend James had gekregen. Met zijn eigen geld had verzorgingsmateriaal gekocht en boven op zijn tas maakte hij een slaapzak vast. Ryan keek nog een keer naar zijn checklist en wist daarna dat hij alles ad. Snel pakte hij nog zijn portemonnee en liep toen naar benden. Eenmaal benden at hij snel een boterham en gaf hij Rattata wat poke-voedsel. Vervolgens nam hij afscheid van zijn moeder.
"Veel succes jongen en bel me!"
"Bedankt en ik zal bellen. Doei!" zei Ryan en daarna gaf hij zijn moeder een kus. Rattata gaf een klein kopje aan Ryans moeder en klom daarna op Ryans schouders. Samen liepen ze weg van zijn huis, op weg naar het avontuur.
"Rattata wakker wo-". Voordat Ryan zijn zin kon afmaken was Rattata al wakker geworden en in Ryans nek gekropen. Dat zou twee maanden gelden nooit gebeurd zijn... Twee ijzeren kettingen om de pokeball, zodat die niet meer vanzelf open kon en voor de zekerheid die pokeball in een plastic doos stoppen met kleine luchtgaatjes.
Nu daarin tegen kan hij alles met Rattata doen. Het zijn al best wel goede vrienden. Ze hebben vaak getraind en zijn samen sterker geworden. Aan het begin lukte het niet echt. Rattata viel Ryan aan in plaats van de andere pokemon.
"Zozo Ryan! Je hebt eindelijk een pokemon. Eens kijken of die één van mijn pokemons kan verslaan!" Ryan draaide zich om en keek naar Fin, de sterkste trainer in zin dorp. "Geen zorgen ik heb pas gelden een zwakke ditto gevangen. Ik zal hem inzetten!" Ryan knikte en stuurde Rattata het strijdveld in. Op het eerste zicht leken Rattata en Ryan een sterke band te hebben, maar in het echt....
"Oke Pinsir kom eruit! Jij moet nog leren!" Ryan keek verbaast naar Fin. 'Huh, Pinsir was de derde pokemon die hij ving!'
"Oke Ditto transformeer!"
"W-w-w-w- WAT!?"
Tegenover Rattata stond nu een Pinsir in plaats van de ditto.
"Oke Ditto, gebruikt je hoofd!"
"Rattata bijt Ditto in zijn ar- AUW!"
De dag vandaag heeft hij nog steeds een litteken van die dag in zijn boven arm. Ryan lachte even . "Zozo, jij bent er snel bij ?Rattata. Vandaag begint het dan. Ons grote avontuur. Ik wil en ga de beste worden en iedereen verslaan!"
Ryan trok zijn kleding aan en begon zijn tas in te pakken. hij pakte als eerste zijn pokedex, die hij van zijn moeder had gekregen. Zijn moeder wilde zelf ook een pokemon-trainer worden. Ze had al drie pokemons. Vulpix, Swablu en Bellsprout. Helaas kon zij haar droom niet waar maken, want haar moeder werd ernstig ziek en zij moest voor haar twee kleine broertjes verzorgen. Vulpix en Swablu heeft zijn moeder nog steeds, maar Bellsprout had ze vrijegalten. Inmiddels zijn Vulpix en Swablu geëvolueerd in een Ninetails en Altaria. Ryans moeder wilde Ryan helpen met zijn reis en had daarom de nieuwste pokedex voor hem gekocht.
Vervolgens pakte Ryan de vijf pokeballs die hij van zijn oude vriend James had gekregen. Met zijn eigen geld had verzorgingsmateriaal gekocht en boven op zijn tas maakte hij een slaapzak vast. Ryan keek nog een keer naar zijn checklist en wist daarna dat hij alles ad. Snel pakte hij nog zijn portemonnee en liep toen naar benden. Eenmaal benden at hij snel een boterham en gaf hij Rattata wat poke-voedsel. Vervolgens nam hij afscheid van zijn moeder.
"Veel succes jongen en bel me!"
"Bedankt en ik zal bellen. Doei!" zei Ryan en daarna gaf hij zijn moeder een kus. Rattata gaf een klein kopje aan Ryans moeder en klom daarna op Ryans schouders. Samen liepen ze weg van zijn huis, op weg naar het avontuur.
Met een langgerekte geeuw kwam de negentien jarige brunette uit haar bed gestapt. Haar groenige ogen gleden door de kamer en rustten uiteindelijk op een dekbed in de hoek van de kamer. Daar lagen twee kleine schepsels opgerold te slapen. De ene was een klein vosachtig beestje met een bruine vacht en een pluimstaart met een crèmekleurige top. De andere was een soort rood oranje kuiken dat er een beetje vlammend uitzag.
Met een tweede geeuw haalde Carmen een hand door haar haren. Ze stapte in haar pantoffels en begon langzaam naar de deur van haar slaapkamer te lopen. Net toen ze de deur open wilde trekken voelde ze een klein wezentje bij haar voeten en niet veel later zelfs een tweede. "Hey Torchic, Eevee, goedemorgen." wist Carmen uit de brengen. Voorzichtig bukte ze en nam de beide pokémon in haar armen. Het kleine vosje, Eevee, sprong meteen op haar schouder. Torchic bleef echter netjes in haar armen zitten.
Gewapend met beide vrienden liep ze de trap af. Onderaan de trap stond haar broertje haar al op te wachten.
"Eevee!" gilde hij blij toen Eevee van Carmen haar schouder naar de trapleuning sprong. Het kleine vosje rende de trapleuning af en sprong in het jongetje zijn armen. Hierop begon het jongetje te lachen en rende samen met Eevee naar de ontbijttafel. "Jason, doe je voorzichtig?" riep Carmen hem nog na.
Bij de eettafel aangekomen, zette Carmen Torchic op de grond en nam plaats op een van de stoelen. Ze keek hoe Torchic de keuken in rende en daar het pokémonvoer begon te eten.
"Moge mam." riep ze afwezig terwijl ze de krant opensloeg.
Verdwenen gymleader nog altijd spoorloos, kant op vondst is klein. Las Carmen de krantenkop.
"Is die vent nu nog niet terug gevonden?" riep ze hard genoeg voor haar moeder om het te kunnen horen.
Carmen had de krant de laatste dagen goed gevolgd. Zo'n twee weken geleden was de gymleader verdwenen en tot dusver niet terug gevonden. Drie dagen daarna begonnen er pokémon te verdwijnen. Carmen had boven een heel bord gemaakt met daarop alle krantenartikelen die over deze onderwerpen gingen. Ze had ook al een aantal theorieën. Ze was bewust thuis blijven wonen om dit alles te kunnen volgen, bovendien had ze een baantje waarvoor ze in dit dorpje moest wezen. Voorlopig kon ze hier niet weg, ze had immers niet genoeg geld. Op haar vrije dagen ging ze echter wel met haar pokémon opstap, zo had ze ook Eevee ontmoet. Torchic was een cadeautje van haar vader geweest, vlak voor hij op de boot was gestapt. Haar vader trainde al jaren pokémon. Zijn eerste pokémon was een Sphinx, inmiddels had hij er drie. Sphinx werd een Luxray en verder had hij een Arcanine en een Persian. Alle drie zijn pokémon gingen mee op zijn bootreis. Haat moeder had twee pokémon. Een Rapidash en een Dragonair. Haar broertje kon het goed vinden met deze pokémon en was maar wat graag met hen aan het spelen.
Carmen trainde nu al twee jaar met haar Torchic en sinds een paar maanden zat Eevee bij haar team. Ze kon het goed met hen vinden.
“Carmelia, liefje wil je niet wat eten voor je de krant gaat lezen?” vroeg haar moeder die nu mandjes met brood op tafel begon te zetten. Carmen schudde zachtjes haar hoofd en dook weer in het artikel.
De gymleader die sinds 5 juni vermist is geraakt is nog altijd onvindbaar. Politie onderzoek in zijn huis heeft uitgewezen dat er mogelijk sprake is van ontvoering. Niets lag nog op zijn plek en er zijn zelfs enkele belangrijke voorwerpen ontvreemd. De politie is druk opzoek naar verder aanwijzingen. Binnenkort zal er sporen onderzoek worden gehouden en daarna zullen de stappen van de gynleader worden nagelopen. Inmiddels heeft de gym al een tijdelijke nieuwe gymleader zodat de gym gevechten gewoon door kunnen gaan. “Het is zeer spijtig dat mijn meester niet hier kan zijn. Het was een goed man en hield heel wat badges in ons bezit. Ik moet toegeven dat hij zich de laatste paar dagen voor zijn verdwijning wel wat vreemd gedroeg. Ik hoorde hem praten over een grote mislukking. Afijn, we hopen natuurlijk allemaal dat hij snel weer de troon mag bestijgen.” aldus de nieuwe gymleader.
Met een diepe zucht sloeg Carmen de krant dicht en vouwde deze op. Vervolgens wierp ze deze naar de andere kant van de kamer. Haar broertje had de pokémon inmiddels alleen gelaten en was bij zijn zus komen zitten. Ook mevrouw Hill was nu aan tafel komen zitten. “Eet smakelijk.” riep het drietal in koor, waarna mevrouw Hill voor iedereen een glas jus d’orange inschonk.
Na ongeveer een uur stond Carmen op. “Mam, ik ga. Ik heb vandaag vrij en ga dus nog even trainen met Torchic en Eevee. Vanavond ben ik weer thuis.”
Na een kort knikje van haar moeder liep Carmen naar boven en griste haar reistas onder haar bed vandaan. Deze pakte ze nooit uit en bevatte dus alles wat ze nodig had en zelfs nog meer. Vlug hees ze zichzelf in haar licht blauwe jeans en trok daarop een paars hemdje. Voor de zekerheid propte ze een zwart jasje in haar tas. Ze nam haar grijze beanie van haar bureau en schoof dit over haar hoofd heen. Daarna deed ze haar piercing in haar pols en beide ringen om haar vingers. Ze schoof haar mobieltje in haar bh en keek nog een keer haar kamer rond om te zien of ze daadwerkelijk alles had. Ze moest alleen haar afgetrapte witte-inmiddels half bruine-gympen nog aan en dan kon ze vertrekken. Ze zwaaide haar tas over haar schouder en rende de trap af. Bij de voordeur zette ze haar wijsvingers aan haar mond en floot kort. Eevee en Torchic kwamen beide aanrennen en sprongen in haar armen. “Tot vanavond!” gilde ze voor ze de deur achter zich dichttrok.
Een zachte bries streelde haar gezicht en deed haar haren wapperen. “Nou, kom op tijd om wat sterker te worden.”
Met een tweede geeuw haalde Carmen een hand door haar haren. Ze stapte in haar pantoffels en begon langzaam naar de deur van haar slaapkamer te lopen. Net toen ze de deur open wilde trekken voelde ze een klein wezentje bij haar voeten en niet veel later zelfs een tweede. "Hey Torchic, Eevee, goedemorgen." wist Carmen uit de brengen. Voorzichtig bukte ze en nam de beide pokémon in haar armen. Het kleine vosje, Eevee, sprong meteen op haar schouder. Torchic bleef echter netjes in haar armen zitten.
Gewapend met beide vrienden liep ze de trap af. Onderaan de trap stond haar broertje haar al op te wachten.
"Eevee!" gilde hij blij toen Eevee van Carmen haar schouder naar de trapleuning sprong. Het kleine vosje rende de trapleuning af en sprong in het jongetje zijn armen. Hierop begon het jongetje te lachen en rende samen met Eevee naar de ontbijttafel. "Jason, doe je voorzichtig?" riep Carmen hem nog na.
Bij de eettafel aangekomen, zette Carmen Torchic op de grond en nam plaats op een van de stoelen. Ze keek hoe Torchic de keuken in rende en daar het pokémonvoer begon te eten.
"Moge mam." riep ze afwezig terwijl ze de krant opensloeg.
Verdwenen gymleader nog altijd spoorloos, kant op vondst is klein. Las Carmen de krantenkop.
"Is die vent nu nog niet terug gevonden?" riep ze hard genoeg voor haar moeder om het te kunnen horen.
Carmen had de krant de laatste dagen goed gevolgd. Zo'n twee weken geleden was de gymleader verdwenen en tot dusver niet terug gevonden. Drie dagen daarna begonnen er pokémon te verdwijnen. Carmen had boven een heel bord gemaakt met daarop alle krantenartikelen die over deze onderwerpen gingen. Ze had ook al een aantal theorieën. Ze was bewust thuis blijven wonen om dit alles te kunnen volgen, bovendien had ze een baantje waarvoor ze in dit dorpje moest wezen. Voorlopig kon ze hier niet weg, ze had immers niet genoeg geld. Op haar vrije dagen ging ze echter wel met haar pokémon opstap, zo had ze ook Eevee ontmoet. Torchic was een cadeautje van haar vader geweest, vlak voor hij op de boot was gestapt. Haar vader trainde al jaren pokémon. Zijn eerste pokémon was een Sphinx, inmiddels had hij er drie. Sphinx werd een Luxray en verder had hij een Arcanine en een Persian. Alle drie zijn pokémon gingen mee op zijn bootreis. Haat moeder had twee pokémon. Een Rapidash en een Dragonair. Haar broertje kon het goed vinden met deze pokémon en was maar wat graag met hen aan het spelen.
Carmen trainde nu al twee jaar met haar Torchic en sinds een paar maanden zat Eevee bij haar team. Ze kon het goed met hen vinden.
“Carmelia, liefje wil je niet wat eten voor je de krant gaat lezen?” vroeg haar moeder die nu mandjes met brood op tafel begon te zetten. Carmen schudde zachtjes haar hoofd en dook weer in het artikel.
De gymleader die sinds 5 juni vermist is geraakt is nog altijd onvindbaar. Politie onderzoek in zijn huis heeft uitgewezen dat er mogelijk sprake is van ontvoering. Niets lag nog op zijn plek en er zijn zelfs enkele belangrijke voorwerpen ontvreemd. De politie is druk opzoek naar verder aanwijzingen. Binnenkort zal er sporen onderzoek worden gehouden en daarna zullen de stappen van de gynleader worden nagelopen. Inmiddels heeft de gym al een tijdelijke nieuwe gymleader zodat de gym gevechten gewoon door kunnen gaan. “Het is zeer spijtig dat mijn meester niet hier kan zijn. Het was een goed man en hield heel wat badges in ons bezit. Ik moet toegeven dat hij zich de laatste paar dagen voor zijn verdwijning wel wat vreemd gedroeg. Ik hoorde hem praten over een grote mislukking. Afijn, we hopen natuurlijk allemaal dat hij snel weer de troon mag bestijgen.” aldus de nieuwe gymleader.
Met een diepe zucht sloeg Carmen de krant dicht en vouwde deze op. Vervolgens wierp ze deze naar de andere kant van de kamer. Haar broertje had de pokémon inmiddels alleen gelaten en was bij zijn zus komen zitten. Ook mevrouw Hill was nu aan tafel komen zitten. “Eet smakelijk.” riep het drietal in koor, waarna mevrouw Hill voor iedereen een glas jus d’orange inschonk.
Na ongeveer een uur stond Carmen op. “Mam, ik ga. Ik heb vandaag vrij en ga dus nog even trainen met Torchic en Eevee. Vanavond ben ik weer thuis.”
Na een kort knikje van haar moeder liep Carmen naar boven en griste haar reistas onder haar bed vandaan. Deze pakte ze nooit uit en bevatte dus alles wat ze nodig had en zelfs nog meer. Vlug hees ze zichzelf in haar licht blauwe jeans en trok daarop een paars hemdje. Voor de zekerheid propte ze een zwart jasje in haar tas. Ze nam haar grijze beanie van haar bureau en schoof dit over haar hoofd heen. Daarna deed ze haar piercing in haar pols en beide ringen om haar vingers. Ze schoof haar mobieltje in haar bh en keek nog een keer haar kamer rond om te zien of ze daadwerkelijk alles had. Ze moest alleen haar afgetrapte witte-inmiddels half bruine-gympen nog aan en dan kon ze vertrekken. Ze zwaaide haar tas over haar schouder en rende de trap af. Bij de voordeur zette ze haar wijsvingers aan haar mond en floot kort. Eevee en Torchic kwamen beide aanrennen en sprongen in haar armen. “Tot vanavond!” gilde ze voor ze de deur achter zich dichttrok.
Een zachte bries streelde haar gezicht en deed haar haren wapperen. “Nou, kom op tijd om wat sterker te worden.”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
yourimicky
- Nieuw
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 13 jul 2013 12:50
Nick keek op zijn horloge. "Hmmm.... Vijf uur. Als ik snel loop kan ik nog door RainbowForest". Pokémons slapen rond deze tijd nog, dus dan zou hij niet kunnen worden aangevallen. Nick slaakte een diepe zucht en liep daarna het RainbowForest in. Hij kon niet geloven hoe mooi het was. Hij liep er nu al vijf minuten en keek zijn ogen uit. Aan sommigen bomen hingrn Metapods, maar gelukkig lagen die te slapen.
Opgelucht haalde Nick adem toen hij bij het einde was, maar dat veranderde snel. Een grote Snorlax die wakker was stond recht voor Nick. Nick schreeuwde het uit en rende het bos in achterna gezetten door de Snorlax. Hij verschool zich achter een boom en wachtte totdat de Snorlax gepasseers was. Toen dat was gebeurd liep Nick snel terug naar de uitgang, waar nu drie Beedrill's waren. Nick leek het op te geven, maar op dat moment kwam een geel met zwarte muis achtige pokemon, het was een Pichu. Pichu deed een bliksemstraal en vervolgens vielen de Beedrill's op de grond. Nick vergat de Pichu en rende RainbowForest uit, maar hij hoorde hij achtervolg werd. Nick keek om en zag de Pichu, die hem gered had, achter hem staan met... "Een pokéball?" Nick keek verbaast naar de pichu, maar één van de Beedrill's vloog alweer op Pichu af. Nick pakte de Pichu en draaide zijn rug naar de Beedrill. Nick wachtte op de steek. De Beedrill was gevlucht. Nick werd geknuffeld door de Pichu en hij wist wat hij moest doen. "Pichu! Kom in je pokéball!"
Opgelucht haalde Nick adem toen hij bij het einde was, maar dat veranderde snel. Een grote Snorlax die wakker was stond recht voor Nick. Nick schreeuwde het uit en rende het bos in achterna gezetten door de Snorlax. Hij verschool zich achter een boom en wachtte totdat de Snorlax gepasseers was. Toen dat was gebeurd liep Nick snel terug naar de uitgang, waar nu drie Beedrill's waren. Nick leek het op te geven, maar op dat moment kwam een geel met zwarte muis achtige pokemon, het was een Pichu. Pichu deed een bliksemstraal en vervolgens vielen de Beedrill's op de grond. Nick vergat de Pichu en rende RainbowForest uit, maar hij hoorde hij achtervolg werd. Nick keek om en zag de Pichu, die hem gered had, achter hem staan met... "Een pokéball?" Nick keek verbaast naar de pichu, maar één van de Beedrill's vloog alweer op Pichu af. Nick pakte de Pichu en draaide zijn rug naar de Beedrill. Nick wachtte op de steek. De Beedrill was gevlucht. Nick werd geknuffeld door de Pichu en hij wist wat hij moest doen. "Pichu! Kom in je pokéball!"