Voor de meesten was ik gewoon, een meisje. Ik zag er normaal uit, deed geen ongewone dingen en was netjes opgevoed door mijn ouders. Het enige waar mensen me weleens mee confronteerden was mijn naam, want ja, ik was een meisje en heette Dylan. Ik had er verder geen problemen mee, het was immers een naam. Het was beter dan de naam Dennis voor een meisje, toch, zo zag ik het altijd.
Om eerlijk te zijn was ik altijd wel snel tevreden, want ik was niet al te veel gewend. Mijn ouders waren – ondanks de liefde die ze voor elkaar en mij hadden – gescheiden. Mijn vader woonde samen met zijn nieuwe vriendin, Alyssa. Ze was een jonge, blonde vrouw met een perfect lichaam. Ze was in eerste instantie zijn assistente in de tijden dat zijn bedrijf bijna falliet ging, maar toen hij weer genoeg geld binnen begon te krijgen zag ze de kans om hem van mijn moeder af te pakken. Het kon iedereen gebeuren, maar niet iedereen zou er gelijk op in gaan. En zo eindigde mijn vader met een geldwolf, die vervolgens al zijn aandacht opeiste en ervoor zorgde dat ik het contact met mijn vader verloor. Alyssa was waarschijnlijk bang dat ik soms wat geld zou krijgen, waardoor zij minder geld kreeg om uit te geven aan tassen van Gucci en Louis Vuitton en haar collectie met Louboutin schoenen zou verkleinen.
Mijn moeder daarentegen, had nog steeds niemand gevonden. Ze bleef bij het idee dat mijn vader haar nog wel een keer terug zou nemen als hij Alyssa zat was, zonder te beseffen dat volwassen mannen liever een jonge, blonde vrouw hadden met een goddelijk lichaam en een lieve glimlach dan een vrouw op leeftijd met een uitgezakt lichaam en bruine haren waar de grijze haren duidelijk in te zien waren.
Ze begon af te takelen. De lieve vrouw die me wakker kwam maken in het weekend voor een uitgebreid ontbijt met croissants en gekookt ei was weg. In het weekend bleef ze in haar bed liggen, en doordeweeks wilde ze nauwelijks naar haar werk gaan, omdat ze dacht dat ze anders misschien een telefoontje van mijn vader zou missen. Ze had moeten weten dat dat telefoontje nooit zou komen, nooit. Hij was gelukkig met Alyssa, hij had mijn moeder niet meer nodig, en mij duidelijk ook niet meer.
Het deed me pijn om haar zo te zien, ze had hoop, terwijl ze die niet had mogen hebben. Ze bleef volhouden, ze gaf niet op, terwijl ze dat juist had moeten doen. Ze zocht steun bij me, maar die steun kreeg ze niet. Ze kreeg alleen maar botte antwoorden op alles wat ze zei, omdat ik wilde dat ze realistisch na zou gaan denken. Ik had moeten weten dat ze dat niet zou kunnen, dat ze zou denken aan de liefde die ze ooit voor elkaar hadden gevoeld. Ik had beter moeten weten, ik had haar de steun moeten geven die ze nodig had.
Op gegeven moment begon ze geen steun meer bij mij te zoeken, maar zocht ze steun bij iemand waarvan ik verder niks wist. Het was een man, ze had me verteld dat hij aardig was en ik me verder geen zorgen moest maken. Ik was blij dat ze hem had ontmoet, ze begon zich weer mooi te kleden en zich op te tutten. Ze verfde haar haren om de grijze plukken onzichtbaar te maken en ze vertoonde zich eindelijk weer in haar mantelpakjes en met een opgemaakt gezicht. Het belangrijkste van alles was nog dat ze weer lachte, en haar bed weer uitkwam. Ik herkende mijn moeder weer, ze was er weer. Alsof ze nooit weg was geweest.
Dylan .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Mijn moeder was steeds vaker bij de man die haar de steun bad die ze nodig had, zonder dat ze erbij nadacht dat ik haar misschien ook nog nodig had. Ze legde briefjes neer op de eettafel of op het aanrecht waar opstond dat ik zelf avondeten moest maken en dat ze later thuiskwam dan ze had verwacht. En zo, begon ik de man die haar steun gaf te haten, voor het afpakken van de belangrijkste vrouw in mijn leven.
Ik liep naar de woonkamer toe met mijn schooltas in mijn ene hand en mijn telefoon in de andere. Mijn moeder lag op de bank met haar kamerjas. Ze had haar pantoffels voor de bank uitgedaan en knuffelde één van de kussens die op de bank te vinden waren.
“Moet je niet werken mam?” vroeg ik.
Ze kreunde, zuchtte en antwoordde met een zachte ‘nee’.
“Ben je vrij?” vervolgde ik mijn ondervraging.
“Ga naar school Dylan. Ik ga zo weg, rustig,” mompelde ze.
“Waar ga je heen?”
“Die vriend waar ik je over had verteld.”
Ik zette mijn tas neer op de eettafel en pakte een appel uit de fruitschaal. Ik leunde met mijn rug tegen het granieten aanrecht en nam een hap van de appel.
“Wie is dat eigenlijk, mam?”
"Gaat je niks aan Dylan, houd je bezig met je eigen tienerzaken en laat mij met rust."
Ze had me nog nooit afgekapt. Ze was altijd lief als ze antwoordde. Meestal noemde ze me lieverd, of zei ze het op een lieve toon om toch nog te laten zien dat ze van me hield. Maar dit keer niet, ze keek me chagrijnig aan en draaide daarna om, waardoor ze met haar gezicht tegen de leuning aankeek.
"Oké, prima."
Er klopte iets niet aan de hele situatie rondom mijn moeder en die vent. Ze vertrouwde me niet, terwijl ze juist míj altijd vertrouwde, haar bloedeigen dochter die als enige altijd bij haar was gebleven en haar steunde in de moeilijke tijden die we samen hadden doorgemaakt.
Ik liep naar de woonkamer toe met mijn schooltas in mijn ene hand en mijn telefoon in de andere. Mijn moeder lag op de bank met haar kamerjas. Ze had haar pantoffels voor de bank uitgedaan en knuffelde één van de kussens die op de bank te vinden waren.
“Moet je niet werken mam?” vroeg ik.
Ze kreunde, zuchtte en antwoordde met een zachte ‘nee’.
“Ben je vrij?” vervolgde ik mijn ondervraging.
“Ga naar school Dylan. Ik ga zo weg, rustig,” mompelde ze.
“Waar ga je heen?”
“Die vriend waar ik je over had verteld.”
Ik zette mijn tas neer op de eettafel en pakte een appel uit de fruitschaal. Ik leunde met mijn rug tegen het granieten aanrecht en nam een hap van de appel.
“Wie is dat eigenlijk, mam?”
"Gaat je niks aan Dylan, houd je bezig met je eigen tienerzaken en laat mij met rust."
Ze had me nog nooit afgekapt. Ze was altijd lief als ze antwoordde. Meestal noemde ze me lieverd, of zei ze het op een lieve toon om toch nog te laten zien dat ze van me hield. Maar dit keer niet, ze keek me chagrijnig aan en draaide daarna om, waardoor ze met haar gezicht tegen de leuning aankeek.
"Oké, prima."
Er klopte iets niet aan de hele situatie rondom mijn moeder en die vent. Ze vertrouwde me niet, terwijl ze juist míj altijd vertrouwde, haar bloedeigen dochter die als enige altijd bij haar was gebleven en haar steunde in de moeilijke tijden die we samen hadden doorgemaakt.
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Waarom deed mijn moeder zo geheimzinnig over die man? Zelfs mijn vader was opener over zijn relatie met Alyssa toen hij nog bij mijn moeder en mij woonde. Was er iets met hem aan de hand? Was hij dan echt zo afzichtelijk dat ik waarschijnlijk blind zou worden als ik hem zag?
Mijn moeder wist maar al te goed dat ik niet snel over mensen oordeelde als ik ze nog niet kende, zelfs als ik ze wel kende oordeelde ik bijna nooit over anderen. Dat wist ze, dan kon ze me toch best vertellen wie ze aan de haak had geslagen?
"Ik ga naar school mam," zei ik. "Zie ik je na school, of ben je dan nog weg?"
"Ik denk dat je alleen eet vanavond," mompelde ze. "Veel plezier op school."
En daarmee was het gezegd. Ze at bij een - voor mij - vreemde man, waar ze nog steeds niks over had verteld terwijl ik altijd alle details van de jongens waarmee ik omging gelijk moest vertellen, het klopte niet. Het was niks voor mijn moeder. Als ze echt een leuke man had gevonden om mee te gaan eten, praten, lachen, zou ze er mee opscheppen. Dan zou ze me vertellen dat mijn vader en Alyssa hun geluk niks was vergeleken dat van hun. Maar dat deed ze niet, ze liet niks los over hem.
Ik griste mijn sleutels van een bijzettafel naast de deur af en liep naar buiten, regelrecht op mijn zwarte omafiets af die mijn vader voor mijn verjaardag had gegeven, één van de laatste cadeaus die hij voor me had gekocht.
Door het raam heen kon ik zien hoe mijn moeder zich van de bank af probeerde te duwen, op de grond viel en - zonder het gelijk te horen - vloekend opstond en vervolgens naar de keuken liep om een glas sinaasappelsap in te schenken voor zichzelf.
Ik kon haar gezicht nauwelijks zien, maar hetgeen dat ik zag, zag er verschrikkelijk uit.
Mijn moeder was afgevallen, en het was niet alleen zichtbaar aan haar lichaam, maar haar gezicht begon ook in te vallen. Haar volle, charmante gezicht begon inhammen te krijgen, en haar wallen waren ondertussen ook al verergerd.
De man waar ze mee omging, was dan misschien toch niet zo goed voor haar als ik dacht.
Mijn moeder wist maar al te goed dat ik niet snel over mensen oordeelde als ik ze nog niet kende, zelfs als ik ze wel kende oordeelde ik bijna nooit over anderen. Dat wist ze, dan kon ze me toch best vertellen wie ze aan de haak had geslagen?
"Ik ga naar school mam," zei ik. "Zie ik je na school, of ben je dan nog weg?"
"Ik denk dat je alleen eet vanavond," mompelde ze. "Veel plezier op school."
En daarmee was het gezegd. Ze at bij een - voor mij - vreemde man, waar ze nog steeds niks over had verteld terwijl ik altijd alle details van de jongens waarmee ik omging gelijk moest vertellen, het klopte niet. Het was niks voor mijn moeder. Als ze echt een leuke man had gevonden om mee te gaan eten, praten, lachen, zou ze er mee opscheppen. Dan zou ze me vertellen dat mijn vader en Alyssa hun geluk niks was vergeleken dat van hun. Maar dat deed ze niet, ze liet niks los over hem.
Ik griste mijn sleutels van een bijzettafel naast de deur af en liep naar buiten, regelrecht op mijn zwarte omafiets af die mijn vader voor mijn verjaardag had gegeven, één van de laatste cadeaus die hij voor me had gekocht.
Door het raam heen kon ik zien hoe mijn moeder zich van de bank af probeerde te duwen, op de grond viel en - zonder het gelijk te horen - vloekend opstond en vervolgens naar de keuken liep om een glas sinaasappelsap in te schenken voor zichzelf.
Ik kon haar gezicht nauwelijks zien, maar hetgeen dat ik zag, zag er verschrikkelijk uit.
Mijn moeder was afgevallen, en het was niet alleen zichtbaar aan haar lichaam, maar haar gezicht begon ook in te vallen. Haar volle, charmante gezicht begon inhammen te krijgen, en haar wallen waren ondertussen ook al verergerd.
De man waar ze mee omging, was dan misschien toch niet zo goed voor haar als ik dacht.
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Eenmaal op school kon ik me nauwelijks concentreren. Ik zat met mijn gedachten bij mijn moeder en Henk - het leek me een beter idee om hem een 'naam' te geven zodat ik hem niet de hele tijd 'de man' hoefde te noemen. Ik kon me voorstellen dat mijn moeder wanhopig op zoek was naar de (nieuwe) ware in haar leven, en dat ze daarom een complete zak als een perfect iemand zag, maar dat ze er zo erg door zou veranderen, had ik niet aan zien komen.
Wat deed Henk met haar? Had hij haar onzeker gemaakt over haar gewicht, over haar uiterlijk?
Ik was nieuwsgierig en bedacht allerlei soorten redenen voor de opnieuwe aftakeling van mijn moeder, waardoor ik zo'n nul procent aandacht besteedde aan de lessen. Dat was nou zo geweldig aan niet opvallen in de klas, niemand lette op je. En daarbij zat er een jongen in de klas die ook Dylan heette, dus als de naam Dylan werd gezegd dacht niemand aan mij maar aan hem, wat ook wel een beetje zielig was voor mij.
Henk. Ik begon hem licht te verafschuwen bij de gedachte dat hij de reden was dat mijn moeder er weer zo verschrikkelijk bijliep. Ze begon weer te lijken op een wandelende dode.
De schooldag verliep verder rustig, ik deed niks, dacht alleen na over Henk en mijn moeder.
Toen ik thuiskwam was mijn moeder al weg. Ze had een briefje achter gelaten op de eettafel waarop stond 'er is pasta en kaas, maak maar iets daarvan, ben laat thuis'
Ze was bij Henk, en ik zag een perfecte mogelijkheid om mijn moeders kamer te bekijken om aanwijzingen te vinden over haar situatie. Het hoorde niet dat ik mijn moeder ging bespioneren, maar het moest. Wat kon ik anders? Afwachten totdat Henk haar nog beter in zijn macht had om haar vervolgens net zoals mijn vader van binnen uit te verwoesten zonder na te denken watvoor gevolgen het voor haar en de mensen om haar heen zou hebben. Nee, dat kon zo niet. Ik moest haar redden van de afgang, ik moest een goede dochter voor haar zijn.
En zo begon mijn zoektocht naar, eigenlijk niks. Ik wist niet wat ik zocht, en ik wist niet waar ik het in hemelsnaam moest gaan zoeken. Het was vanaf het moment dat ik begon al een verloren zaak, vooral omdat mijn moede haar spullen altijd keurig opruimde zodat niks rond zou slingeren.
Wat deed Henk met haar? Had hij haar onzeker gemaakt over haar gewicht, over haar uiterlijk?
Ik was nieuwsgierig en bedacht allerlei soorten redenen voor de opnieuwe aftakeling van mijn moeder, waardoor ik zo'n nul procent aandacht besteedde aan de lessen. Dat was nou zo geweldig aan niet opvallen in de klas, niemand lette op je. En daarbij zat er een jongen in de klas die ook Dylan heette, dus als de naam Dylan werd gezegd dacht niemand aan mij maar aan hem, wat ook wel een beetje zielig was voor mij.
Henk. Ik begon hem licht te verafschuwen bij de gedachte dat hij de reden was dat mijn moeder er weer zo verschrikkelijk bijliep. Ze begon weer te lijken op een wandelende dode.
De schooldag verliep verder rustig, ik deed niks, dacht alleen na over Henk en mijn moeder.
Toen ik thuiskwam was mijn moeder al weg. Ze had een briefje achter gelaten op de eettafel waarop stond 'er is pasta en kaas, maak maar iets daarvan, ben laat thuis'
Ze was bij Henk, en ik zag een perfecte mogelijkheid om mijn moeders kamer te bekijken om aanwijzingen te vinden over haar situatie. Het hoorde niet dat ik mijn moeder ging bespioneren, maar het moest. Wat kon ik anders? Afwachten totdat Henk haar nog beter in zijn macht had om haar vervolgens net zoals mijn vader van binnen uit te verwoesten zonder na te denken watvoor gevolgen het voor haar en de mensen om haar heen zou hebben. Nee, dat kon zo niet. Ik moest haar redden van de afgang, ik moest een goede dochter voor haar zijn.
En zo begon mijn zoektocht naar, eigenlijk niks. Ik wist niet wat ik zocht, en ik wist niet waar ik het in hemelsnaam moest gaan zoeken. Het was vanaf het moment dat ik begon al een verloren zaak, vooral omdat mijn moede haar spullen altijd keurig opruimde zodat niks rond zou slingeren.
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Vanaf het begin van mijn zoektocht had ik mezelf al klaar gemaakt voor het feit dat ik waarschijnlijk geen ene zak zou gaan vinden op haar kamer, tussen haar spullen. Het enige wat ik zou doen daar was het schenden van haar privacy. Als ze eens wist wat ik aan het doen was, dan zou ze me vermoorden.
Op gegeven moment begon ik na te denken, echt goed na te denken, toen pas bedacht ik me dat het misschien ook mogelijk was dat het hele Henk-figuur misschien niet eens bestond. Dat hij maar een zielig wanbeeld was dat mijn moeder had gevormd in haar wanhopigheid, hopend op een beetje mannelijk gezelschap.
Soms vroeg ik me af hoe het was geweest als mijn vader nog bij ons was geweest. Dan was ze nog steeds mooi en charmant geweest in haar mantelpakjes met lakpumps en een tas van Dior, of Chanel. Dan had ze niet depressief hoeven worden omdat haar man met een mager scharminkel was gaan trouwen die alleen maar op zijn geld uit was.
De wereld was oneerlijk. De mooiste vrouwen werden verlaten om vervolgens in geruild te worden door een jonger exemplaar dat eruit zag als een pornoster - in mijn vaders geval minus de dubbel D borsten, Alyssa had waarschijnlijk een B of C - met platina blonden haren uit een potje. Om dan niet te vergeten dat ze in sommige gevallen nog pijplippen hadden ook.
Was dit het lot van de vrouwen, was dit hoe ik en de rest van de vrouwen zouden eindigen? Zouden we op veertig jarige leeftijd allemaal te 'oud' zijn om een gelukkig leven te leiden met hun man, hun kinderen. Zat het tegenwoordig zo, was dan echt niks meer voor altijd?
Ik begon nog meer medelijden te krijgen met mijn moeder, ze wilde niet dat het zo ging, het enige wat ze wilde was een goed leven met haar gezin.
Op de een of andere manier was het niet aan mijn moeder besteed om haar cliché leven te krijgen. Arme vrouw, ik had haar alles willen geven. Ze betekende verschrikkelijk veel voor me. Maar God had het niet zo gewild.
Op gegeven moment begon ik na te denken, echt goed na te denken, toen pas bedacht ik me dat het misschien ook mogelijk was dat het hele Henk-figuur misschien niet eens bestond. Dat hij maar een zielig wanbeeld was dat mijn moeder had gevormd in haar wanhopigheid, hopend op een beetje mannelijk gezelschap.
Soms vroeg ik me af hoe het was geweest als mijn vader nog bij ons was geweest. Dan was ze nog steeds mooi en charmant geweest in haar mantelpakjes met lakpumps en een tas van Dior, of Chanel. Dan had ze niet depressief hoeven worden omdat haar man met een mager scharminkel was gaan trouwen die alleen maar op zijn geld uit was.
De wereld was oneerlijk. De mooiste vrouwen werden verlaten om vervolgens in geruild te worden door een jonger exemplaar dat eruit zag als een pornoster - in mijn vaders geval minus de dubbel D borsten, Alyssa had waarschijnlijk een B of C - met platina blonden haren uit een potje. Om dan niet te vergeten dat ze in sommige gevallen nog pijplippen hadden ook.
Was dit het lot van de vrouwen, was dit hoe ik en de rest van de vrouwen zouden eindigen? Zouden we op veertig jarige leeftijd allemaal te 'oud' zijn om een gelukkig leven te leiden met hun man, hun kinderen. Zat het tegenwoordig zo, was dan echt niks meer voor altijd?
Ik begon nog meer medelijden te krijgen met mijn moeder, ze wilde niet dat het zo ging, het enige wat ze wilde was een goed leven met haar gezin.
Op de een of andere manier was het niet aan mijn moeder besteed om haar cliché leven te krijgen. Arme vrouw, ik had haar alles willen geven. Ze betekende verschrikkelijk veel voor me. Maar God had het niet zo gewild.
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Ik had de hoop opgegeven om iets te vinden, totdat ik een potje vond in haar kast bij haar ondergoed. Er stond niks op, maar ik kon zelf ook wel bedenken dat het waarschijnlijk van medicijnen of drugs was.
Had Henk haar aan de drugs gezet? Was ze zo ver in niveau verlaagd?
Ik moest haar ermee confronteren voor het telaat was. Ik was dat verplicht, ze zou hetzelfde voor mij doen.
Ze was echt veranderd.
Ik ging haar bellen om te vragen of ze al bijna thuis was. Ik wilde niet alleen eten, ik wilde met mijn moeder zijn om erover te kunnen praten.
"Hé mam," zei ik toen ze de telefoon opnam. "Ben je al bijna thuis? Ik wil niet alleen eten."
"Verdomme, bel me niet. Ik ben bezig," ze klonk dronken. "Laat me met rust!"
"Maar mam, ik wil met je pr..."
"Ik zei, laat me met rust. Luister naar me, ik ben je moeeeder."
Ze klonk niet goed. Ze klonk niet zoals mijn moeder hoorde te klinken.
Op de achtergrond hoorde ik een mannenstem hijgen, roepen dat ze verder moest gaan. Walgelijk. Ze was dronken en ik wilde verder ook niet weten wat ze met die vent aan het doen was.
Ik hing op.
Had Henk haar aan de drugs gezet? Was ze zo ver in niveau verlaagd?
Ik moest haar ermee confronteren voor het telaat was. Ik was dat verplicht, ze zou hetzelfde voor mij doen.
Ze was echt veranderd.
Ik ging haar bellen om te vragen of ze al bijna thuis was. Ik wilde niet alleen eten, ik wilde met mijn moeder zijn om erover te kunnen praten.
"Hé mam," zei ik toen ze de telefoon opnam. "Ben je al bijna thuis? Ik wil niet alleen eten."
"Verdomme, bel me niet. Ik ben bezig," ze klonk dronken. "Laat me met rust!"
"Maar mam, ik wil met je pr..."
"Ik zei, laat me met rust. Luister naar me, ik ben je moeeeder."
Ze klonk niet goed. Ze klonk niet zoals mijn moeder hoorde te klinken.
Op de achtergrond hoorde ik een mannenstem hijgen, roepen dat ze verder moest gaan. Walgelijk. Ze was dronken en ik wilde verder ook niet weten wat ze met die vent aan het doen was.
Ik hing op.
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Ze had me niet meer teruggebeld. Ze had ook niet gezegd dat ze dat zou doen, maar ik hoopte van wel. Ze had andere bezigheden en ik haatte het. Voorheen was ik haar eerste bezigheid geweest, maar Henk had mijn plaats ingenomen. De eikel.
Hij was haar aandacht niet waardig, ik wel. Ik was haar eigen vlees en bloed, ik was haar dochter, zij had mij leven gegeven. Dat betekende toch veel meer dan één of andere oude man. Tenminste, dat dacht ik.
Het was Henk gelukt om haar twee maanden later helemaal van me af te pakken. Ze sliep bij hem, ontbeet bij hem, ging naar haar werk, ging terug naar hem, dineerde bij hem. En ik bleef alleen achter in het huis van mijn moeder en mij.
Ik zag haar bijna nooit meer en het deed me werkelijk pijn om zonder haar te zijn, ze was mijn moeder en beste vriendin geweest, ze was alles dat ik nog had. En hij, hij verpestte het allemaal voor me.
Op een maandagavond werd ik gebeld. Hoewel ik verwachtte dat het mijn moeder was, was het iemand anders. Ik herkende de stem niet.
"Hallo," zei een lage mannenstem. "Ben jij de dochter van Marley?"
"Ja, hoezo?"
"Ik ben Jeffrey, haar vriend."
"Er is iets gebeurd. Ben je bereid me volledig aan te horen zonder te oordelen?"
"Ik denk het."
Hij was haar aandacht niet waardig, ik wel. Ik was haar eigen vlees en bloed, ik was haar dochter, zij had mij leven gegeven. Dat betekende toch veel meer dan één of andere oude man. Tenminste, dat dacht ik.
Het was Henk gelukt om haar twee maanden later helemaal van me af te pakken. Ze sliep bij hem, ontbeet bij hem, ging naar haar werk, ging terug naar hem, dineerde bij hem. En ik bleef alleen achter in het huis van mijn moeder en mij.
Ik zag haar bijna nooit meer en het deed me werkelijk pijn om zonder haar te zijn, ze was mijn moeder en beste vriendin geweest, ze was alles dat ik nog had. En hij, hij verpestte het allemaal voor me.
Op een maandagavond werd ik gebeld. Hoewel ik verwachtte dat het mijn moeder was, was het iemand anders. Ik herkende de stem niet.
"Hallo," zei een lage mannenstem. "Ben jij de dochter van Marley?"
"Ja, hoezo?"
"Ik ben Jeffrey, haar vriend."
"Er is iets gebeurd. Ben je bereid me volledig aan te horen zonder te oordelen?"
"Ik denk het."
mind over matter .
-
stephaniepdj
- Puntenslijper
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 11 feb 2011 08:40
Snel weer verder! 
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Hij praatte niet door. Het leek wel alsof hij naar de juiste woorden aan het zoeken was. Ik kon hem horen ademen, ik kon horen hoe zijn adem onregelmatig was. Volgens mij was Jeffrey in paniek.
"Krijg ik nog te horen wat er met mijn moeder aan de hand is?" vroeg ik ongeduldig.
"Ja, ja tuurlijk."
Hij klonk verward.
"Nou, zeg op dan."
"Er is iets gebeurd. Iets ergs. En het spijt me, het is mijn schuld."
"Wát is er gebeurd Jeffrey?"
"Het spijt me."
Mijn handen begonnen te trillen.
"Ik denk dat ze is..." hij stopte met praten.
"Ga door."
"Ik denk niet dat ze nog leeft."
Hij begon een tirade te vertellen over hoeveel het hem speet dat hij mijn moeder op het slechte pad had gebracht, dat hij haar alleen maar gelukkig wilde maken, alleen was het die avond verkeerd gegaan. Ze hadden iets gespoten, of gesnoven, of gerookt, wat ze precies deden vertelde hij niet, maar het was in ieder geval erg genoeg om haar niet naar het ziekenhuis te kunnen brengen omdat hij dan in de problemen zou komen met de staat.
"Alle mannen in mijn moeders leven hebben haar verpest. Jij hoort er nu ook bij. Samen met mijn vader. Ik hoop dat je met jezelf kunt leven, eikel," snauwde ik, en hing op.
Het was een raar gevoel. Ik besefte nog niet dat mijn moeder er niet meer was. Ik vond het onrealistisch dat ze dood zou zijn gegaan aan drugs, ze was een sterke vrouw, ze was verstandig.
Mijn moeder wist beter. Ze zou zulke dingen nooit doen.
Ik was in mijn gedachten verzonken. Ik dacht aan de herinneringen die ik had aan mijn moeder, de leuke dingen die we hadden meegemaakt, de slechte dingen die we hadden meegemaakt. Zij had me gemaakt zoals ik was. Door haar was ik zo. Mijn vader had er niks mee te maken, mijn vrienden al helemaal niet. Nee, alleen zij.
"Krijg ik nog te horen wat er met mijn moeder aan de hand is?" vroeg ik ongeduldig.
"Ja, ja tuurlijk."
Hij klonk verward.
"Nou, zeg op dan."
"Er is iets gebeurd. Iets ergs. En het spijt me, het is mijn schuld."
"Wát is er gebeurd Jeffrey?"
"Het spijt me."
Mijn handen begonnen te trillen.
"Ik denk dat ze is..." hij stopte met praten.
"Ga door."
"Ik denk niet dat ze nog leeft."
Hij begon een tirade te vertellen over hoeveel het hem speet dat hij mijn moeder op het slechte pad had gebracht, dat hij haar alleen maar gelukkig wilde maken, alleen was het die avond verkeerd gegaan. Ze hadden iets gespoten, of gesnoven, of gerookt, wat ze precies deden vertelde hij niet, maar het was in ieder geval erg genoeg om haar niet naar het ziekenhuis te kunnen brengen omdat hij dan in de problemen zou komen met de staat.
"Alle mannen in mijn moeders leven hebben haar verpest. Jij hoort er nu ook bij. Samen met mijn vader. Ik hoop dat je met jezelf kunt leven, eikel," snauwde ik, en hing op.
Het was een raar gevoel. Ik besefte nog niet dat mijn moeder er niet meer was. Ik vond het onrealistisch dat ze dood zou zijn gegaan aan drugs, ze was een sterke vrouw, ze was verstandig.
Mijn moeder wist beter. Ze zou zulke dingen nooit doen.
Ik was in mijn gedachten verzonken. Ik dacht aan de herinneringen die ik had aan mijn moeder, de leuke dingen die we hadden meegemaakt, de slechte dingen die we hadden meegemaakt. Zij had me gemaakt zoals ik was. Door haar was ik zo. Mijn vader had er niks mee te maken, mijn vrienden al helemaal niet. Nee, alleen zij.
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Een maand later had ik de begrafenis achter de rug. De begrafenis van mijn moeder. Het klonk nog steeds niet reëel. Waarom was ze er niet meer? Wat had die vent haar aangedaan dat ze dat soort troep innam.
Ik was verplicht om bij een familielid te gaan wonen. Mijn vader en Alyssa om precies te zijn. Ik had er geen zin in, Alyssa was een verschrikkelijk persoon en ze zou vast niet haar best doen om een moederfiguur voor me te worden, niet dat ze mijn moeder ooit zou kunnen vervangen.
Ik zou zien hoe klef mijn vader en Alyssa waren, hoe degene die mijn vader van mijn moeder en mij had afgepakt avondeten zou maken. Misschien zou ze me wel gaan vergiftigen. Zou ze dat doen? Ach, waarom niet, ze wilde me uit de buurt van mijn vader hebben.
Mijn koffers waren ingepakt en ik was klaar om te gaan. Ik zou het huis waar ik zoveel had meegemaakt verlaten, samen met de mooie herinneringen aan mijn moeder. Ik zou de deurpost gaan missen waar mijn moeder mijn lengte had opgemeten en aangegeven had met een potloodstreep.
Mijn vader kwam aangereden in zijn zwarte Audi, met Alyssa naast zich. Ik had hen al een lange tijd niet gezien, ze hadden het zelfs op mijn moeders begrafenis te druk, volgens mij zaten ze toen in Italië voor vaders werk. En natuurlijk wilde Alyssa met hem mee zodat ze in Milaan extra tassen en schoenen kon kopen voor als ze weer terug waren.
"Goeiemiddag Dylan," zei mijn vader glimlachend.
"Hé."
"Hoi Dylan!" riep Alyssa opgewekt.
Hoe konden ze zo blij zijn als mijn moeder door een overdosis was overleden?
"Hoe gaat het met je?"
"Geweldig Alyssa, mijn moeder is net dood. En hoe gaat het met jullie?"
Ik sleepte chagrijnig mijn koffers naar de achterkant van de Audi, zette ze neer en liep terug voor de twee dozen vol kleine spulletjes van mijn moeder en mij, zodat ik toch nog wat had om haar mee te herinneren. In de dozen zaten haar sieraden, foto's en pennen.
"Kan het allemaal in de achterbak?"
"Tuurlijk Dyl," antwoordde mijn vader, "moet ik helpen?"
"Nee ik kan het prima zelf."
Ik was verplicht om bij een familielid te gaan wonen. Mijn vader en Alyssa om precies te zijn. Ik had er geen zin in, Alyssa was een verschrikkelijk persoon en ze zou vast niet haar best doen om een moederfiguur voor me te worden, niet dat ze mijn moeder ooit zou kunnen vervangen.
Ik zou zien hoe klef mijn vader en Alyssa waren, hoe degene die mijn vader van mijn moeder en mij had afgepakt avondeten zou maken. Misschien zou ze me wel gaan vergiftigen. Zou ze dat doen? Ach, waarom niet, ze wilde me uit de buurt van mijn vader hebben.
Mijn koffers waren ingepakt en ik was klaar om te gaan. Ik zou het huis waar ik zoveel had meegemaakt verlaten, samen met de mooie herinneringen aan mijn moeder. Ik zou de deurpost gaan missen waar mijn moeder mijn lengte had opgemeten en aangegeven had met een potloodstreep.
Mijn vader kwam aangereden in zijn zwarte Audi, met Alyssa naast zich. Ik had hen al een lange tijd niet gezien, ze hadden het zelfs op mijn moeders begrafenis te druk, volgens mij zaten ze toen in Italië voor vaders werk. En natuurlijk wilde Alyssa met hem mee zodat ze in Milaan extra tassen en schoenen kon kopen voor als ze weer terug waren.
"Goeiemiddag Dylan," zei mijn vader glimlachend.
"Hé."
"Hoi Dylan!" riep Alyssa opgewekt.
Hoe konden ze zo blij zijn als mijn moeder door een overdosis was overleden?
"Hoe gaat het met je?"
"Geweldig Alyssa, mijn moeder is net dood. En hoe gaat het met jullie?"
Ik sleepte chagrijnig mijn koffers naar de achterkant van de Audi, zette ze neer en liep terug voor de twee dozen vol kleine spulletjes van mijn moeder en mij, zodat ik toch nog wat had om haar mee te herinneren. In de dozen zaten haar sieraden, foto's en pennen.
"Kan het allemaal in de achterbak?"
"Tuurlijk Dyl," antwoordde mijn vader, "moet ik helpen?"
"Nee ik kan het prima zelf."
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Ik kreeg het gevoel alsof mijn vader er werkelijk niks om gaf dat ik mijn moeder was kwijtgeraakt. Hij was zo vrolijk, zo blij. En Alyssa, ach, ik nam het haar voor een gedeelte kwalijk dat mijn moeder was overleden. Als zij niet zo verschrikkelijk was geweest door het afpakken van mijn vader, was mijn moeder nooit in de situatie gekomen dat ze zich zo onzeker voelde over zichzelf dat ze het beter probeerde te maken met drugs. Ze had ons met rust moeten laten, dan was alles goed gekomen.
Mijn vader hield de deur voor me open en liet me instappen op de achterbank, naast een doos met foto's van mijn moeder en mij. Haar foto's keken me aan, ze staarden naar me. En dat zorgde ervoor dat ik me nog vervelender voelde. Van al die jaren dat mijn moeder en ik samen in het huis hadden gewoond, waren de enige herinneringen aan haar de foto's en prulletjes degene die in één doos waren gestopt. Bijna geen als het aan mij lag.
"Als we thuiskomen gaan we Chinees bestellen. Dat eten we wel vaker," vertelde mijn vader. "Vind je dat lekker?"
"Ik houd meer van zelfgemaakt eten. Mama maakte altijd lasagne, of spaghetti of zo."
"O, dat eten we niet vaak. Meestal afhaaleten, Chinees, sushi, dat soort dingen."
"Kan Alyssa niet koken?"
"Nou, Lys beheerst de kookkunst nog niet nee. Maar ze kan macaroni met kaas maken."
Wat had Alyssa nou weer wat mijn moeder niet had? Ze was mooi, ja, daar kon niemand nee tegen zeggen. Maar ze kon niet koken, ze was arrogant, vervelend, werkte niet en volgens mij wilde ze het liefst de hele dag in de spiegel kijken om zichzelf 24/7 te kunnen bewonderen.
Ik verliet mijn huis. Het huis waar ik mijn jeugd in had gewoond. Waar ik voor het eerst leerde fietsen.
Het was alsof ik nog een dierbare verloor.
We reden de straat in waar mijn vader woonde. Er stonden villa's. Enorme kasten van huizen met grote BMW's en Ferrari's op de oprijlaan. De tuinen waren net zo groot als een voetbalveld en bijna iedere tuin had een zwembad.
Ik keek mijn ogen uit. De beveiligde hekken, de mensen met Gucci tassen en Louboutin schoenen, de zonnebrillen die ze ophadden, de vogels die floten, het leek wel alsof ik in een film was beland. Hoe was het mogelijk dat de buurt waar mijn vader en Alyssa woonden zo verschrikkelijk vredig en gelukkig was en gewoonweg perfect leek.
Onmogelijk. Onrealistisch. Dat waren de eerste woorden die in me opkwamen toen ik wilde nadenken over wat ik vond van de buurt. Het was vreemd, verschrikkelijk vreemd, dat in die buurt zoveel gelukkige mensen woonden.
Als ik even goed nadacht kon ik zo wel bedenken dat veel van de vrouwen daar een man hadden die bijna altijd op het werk was, waardoor ze zo een affaire konden beginnen met hun tuinmannen, dat was wel vaker, tenminste, in films. Toch?
Het hek van één van de grootste huizen in de straat ging langzaam open en we reden de oprijlaan op. Was dat het huis van mijn vader?
Ik was al jaren niet meer bij hem op bezoek geweest. Ik had niet eens geweten waar hij en Alyssa waren gaan wonen toen ze mijn moeder hadden verteld dat ze zouden gaan verhuizen van een duur appartement naar een echt huis waar ze misschien wel een gezinnetje wilden starten. Het enige dat ik had gehoord was het verhaal van Alyssa, dat ze het liefst niet had dat ik nog op bezoek zou gaan omdat dat erg moeilijk was voor mijn vader, omdat hij me dan weer zou moeten verlaten. De snol. Allemaal gelul was het.
De auto stopte. Alyssa stapte uit en glimlachte naar mijn vader. Ze fluisterde iets in zijn oor. Waarom fluisterde ze met gezelschap? Onbeschoft was ze ook nog 'ns.
"Kom maar meiske, we zullen je jouw kamer laten zien," zei mijn vader.
Hij hielp me met mijn koffers en de dozen samen met een soort van butler - ik wist niet zeker of hij echt de butler was, of gewoon een familievriend die hen wilde helpen met hun nieuwe huisgenoot.
Ik werd naar een prachtige kamer begeleid waar een enorm tweepersoonsbed stond met talloze kussens erop. Aan de muur tegenover het bed hing een HD Televisie en daaronder stond een lage ladekast en daarnaast stond een luxe stoel.
"En als je daar de deur opendoet heb je je eigen badkamer," aldus mijn vader.
"Dank je."
Hij knikte.
"Over een halfuurtje is het eten er. Tot straks."
"Doei, pap."
Het was een raar gevoel om 'pap' tegen hem te zeggen. Ik had dat woord al in geen tijden meer uit mijn mond laten gaan, want hij was er nooit. Zelfs als hij op mijn verjaardag belde zei ik het niet tegen hem. Ik probeerde altijd ervoor te zorgen dat ik niet gehecht aan hem raakte, want hij was er niet, en zou er nooit voor me zijn als ik hem écht nodig had.
Mijn vader hield de deur voor me open en liet me instappen op de achterbank, naast een doos met foto's van mijn moeder en mij. Haar foto's keken me aan, ze staarden naar me. En dat zorgde ervoor dat ik me nog vervelender voelde. Van al die jaren dat mijn moeder en ik samen in het huis hadden gewoond, waren de enige herinneringen aan haar de foto's en prulletjes degene die in één doos waren gestopt. Bijna geen als het aan mij lag.
"Als we thuiskomen gaan we Chinees bestellen. Dat eten we wel vaker," vertelde mijn vader. "Vind je dat lekker?"
"Ik houd meer van zelfgemaakt eten. Mama maakte altijd lasagne, of spaghetti of zo."
"O, dat eten we niet vaak. Meestal afhaaleten, Chinees, sushi, dat soort dingen."
"Kan Alyssa niet koken?"
"Nou, Lys beheerst de kookkunst nog niet nee. Maar ze kan macaroni met kaas maken."
Wat had Alyssa nou weer wat mijn moeder niet had? Ze was mooi, ja, daar kon niemand nee tegen zeggen. Maar ze kon niet koken, ze was arrogant, vervelend, werkte niet en volgens mij wilde ze het liefst de hele dag in de spiegel kijken om zichzelf 24/7 te kunnen bewonderen.
Ik verliet mijn huis. Het huis waar ik mijn jeugd in had gewoond. Waar ik voor het eerst leerde fietsen.
Het was alsof ik nog een dierbare verloor.
We reden de straat in waar mijn vader woonde. Er stonden villa's. Enorme kasten van huizen met grote BMW's en Ferrari's op de oprijlaan. De tuinen waren net zo groot als een voetbalveld en bijna iedere tuin had een zwembad.
Ik keek mijn ogen uit. De beveiligde hekken, de mensen met Gucci tassen en Louboutin schoenen, de zonnebrillen die ze ophadden, de vogels die floten, het leek wel alsof ik in een film was beland. Hoe was het mogelijk dat de buurt waar mijn vader en Alyssa woonden zo verschrikkelijk vredig en gelukkig was en gewoonweg perfect leek.
Onmogelijk. Onrealistisch. Dat waren de eerste woorden die in me opkwamen toen ik wilde nadenken over wat ik vond van de buurt. Het was vreemd, verschrikkelijk vreemd, dat in die buurt zoveel gelukkige mensen woonden.
Als ik even goed nadacht kon ik zo wel bedenken dat veel van de vrouwen daar een man hadden die bijna altijd op het werk was, waardoor ze zo een affaire konden beginnen met hun tuinmannen, dat was wel vaker, tenminste, in films. Toch?
Het hek van één van de grootste huizen in de straat ging langzaam open en we reden de oprijlaan op. Was dat het huis van mijn vader?
Ik was al jaren niet meer bij hem op bezoek geweest. Ik had niet eens geweten waar hij en Alyssa waren gaan wonen toen ze mijn moeder hadden verteld dat ze zouden gaan verhuizen van een duur appartement naar een echt huis waar ze misschien wel een gezinnetje wilden starten. Het enige dat ik had gehoord was het verhaal van Alyssa, dat ze het liefst niet had dat ik nog op bezoek zou gaan omdat dat erg moeilijk was voor mijn vader, omdat hij me dan weer zou moeten verlaten. De snol. Allemaal gelul was het.
De auto stopte. Alyssa stapte uit en glimlachte naar mijn vader. Ze fluisterde iets in zijn oor. Waarom fluisterde ze met gezelschap? Onbeschoft was ze ook nog 'ns.
"Kom maar meiske, we zullen je jouw kamer laten zien," zei mijn vader.
Hij hielp me met mijn koffers en de dozen samen met een soort van butler - ik wist niet zeker of hij echt de butler was, of gewoon een familievriend die hen wilde helpen met hun nieuwe huisgenoot.
Ik werd naar een prachtige kamer begeleid waar een enorm tweepersoonsbed stond met talloze kussens erop. Aan de muur tegenover het bed hing een HD Televisie en daaronder stond een lage ladekast en daarnaast stond een luxe stoel.
"En als je daar de deur opendoet heb je je eigen badkamer," aldus mijn vader.
"Dank je."
Hij knikte.
"Over een halfuurtje is het eten er. Tot straks."
"Doei, pap."
Het was een raar gevoel om 'pap' tegen hem te zeggen. Ik had dat woord al in geen tijden meer uit mijn mond laten gaan, want hij was er nooit. Zelfs als hij op mijn verjaardag belde zei ik het niet tegen hem. Ik probeerde altijd ervoor te zorgen dat ik niet gehecht aan hem raakte, want hij was er niet, en zou er nooit voor me zijn als ik hem écht nodig had.
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Ik zette de tv aan en keek naar het eerste de beste wat ik kon vinden: Futurama. Misschien kon mijn humeur daar van verbeteren. Die boost had ik wel nodig. Ik wilde namelijk - voor het eerst in mijn leven - vrolijk aan tafel kunnen zitten met mijn vader en Alyssa, ook al had ik een pesthekel aan dat wijf. Ik had eigenlijk geen andere keus, wilde ik de rest van mijn jeugd vrolijk in hun huis kunnen wonen. Alyssa zou er toch altijd bijzijn, totdat hij haar zou dumpen voor een nóg jonger en mooier exemplaar.
Toen de aflevering af was gelopen, was ik nog steeds niet vrolijker. Echt gewoon niet. Ik bleef me ellendig voelen, ik bleef denken aan mijn moeder, ik bleef de dag opnieuw en opnieuw beleven op het moment dat Jeffrey belde om me het nieuws te vertellen, dat ze was overleden.
Ik liep sloffend de trap af, naar de eetkamer. Een paar minuten daarvoor was de bel gegaan en had de Chinees hun bestelling afgeleverd, waarmee de bezorger een fooi van zo'n vijftig euro had binnen gehaald. Dat wilde ik ook. Een fooi van vijftig euro. Dat was zelfs meer dan het zakgeld dat ik kreeg toen ik nog bij mijn moeder woonde.
Mijn vader had overduidelijk geld teveel.
"Daar ben je dan eindelijk Dylan. We hebben alvast opgeschept, want 'k had je geroepen maar je reageerde niet," zei Alyssa tegen me met een neerbuigende toon in haar stem.
"O, oké. Prima."
Ik ging naast mijn vader zitten en schepte op.
"Eet smakelijk," zei hij tegen ons.
Eigenlijk hield ik niet van Chinees. Het was zo, nou ja, Chinees. Het deed me denken aan China, waar ze letterlijk alles van een dier aten. Bijvoorbeeld apenhersenen en hondenpiemels. Ik moest er niet aan denken om zo maar de edelen delen van een hond te eten, als je je eens bedacht dat ze daar constant aan likten en mee pisten tegen bomen. Om dan niet te vergeten dat bacteriën daar niet weg gehaald konden worden met wc-papier of tijdens het douchen.
Walgelijk .
Bij elke hap moest ik denken aan de arme honden die werden ontdaan van hun penis.
"Sorry hoor, maar Dylan. Zou je alsjeblieft kunnen eten zonder te kijken alsof je een dooie ziet?" snauwde Alyssa tegen me.
"Wat?"
"Nou, je kijkt verschrikkelijk moeilijk. Zie je een geest of zo?"
Verkeerde woordkeuzes.
Allemaal.
Verkeerde.
Woordkeuzes.
"Zou je alsjeblieft andere woorden kunnen gebruiken, Alyssa."
"Hoezo? Dooie en geest zijn toch geen erge woorden. Stel je nie aan kind."
"Nou, ik heb toch echt net m'n moeder verloren verdomme. Houd er rekening mee!"
"Je moet leren leven met zo'n verlies. Je kan niet heel je leven zulke woorden kunnen ontwijken."
"Maar ik zál d'r ooit mee leren leven, nu kan ik dat gewoon nog niet."
"Stel je nie aan en eet door wijfke. Je bent erg vervelend bezig nu."
"Jij bent ook vervelend. Als jij nooit mijn vader van m'n moeder had afgepakt had ze nu nog geleefd!"
Ik gooide mijn bestek op de tafel en rende weg. Ik kon er niet meer tegen, na vijf minuten aan tafel gezeten te hebben met Alyssa werd ik al gek. Hoe moest ik dat nog langer volhouden? Het was hopeloos. Alyssa en ik zouden vriendelijk tegen elkaar kunnen doen en ik was er vrij zeker van dat mijn vader het voor haar op zou gaan nemen. Zo was hij nou eenmaal.
Met tranen in mijn ogen liet ik mezelf op mijn bed neervallen. Rust. Eindelijk rust.
Toen de aflevering af was gelopen, was ik nog steeds niet vrolijker. Echt gewoon niet. Ik bleef me ellendig voelen, ik bleef denken aan mijn moeder, ik bleef de dag opnieuw en opnieuw beleven op het moment dat Jeffrey belde om me het nieuws te vertellen, dat ze was overleden.
Ik liep sloffend de trap af, naar de eetkamer. Een paar minuten daarvoor was de bel gegaan en had de Chinees hun bestelling afgeleverd, waarmee de bezorger een fooi van zo'n vijftig euro had binnen gehaald. Dat wilde ik ook. Een fooi van vijftig euro. Dat was zelfs meer dan het zakgeld dat ik kreeg toen ik nog bij mijn moeder woonde.
Mijn vader had overduidelijk geld teveel.
"Daar ben je dan eindelijk Dylan. We hebben alvast opgeschept, want 'k had je geroepen maar je reageerde niet," zei Alyssa tegen me met een neerbuigende toon in haar stem.
"O, oké. Prima."
Ik ging naast mijn vader zitten en schepte op.
"Eet smakelijk," zei hij tegen ons.
Eigenlijk hield ik niet van Chinees. Het was zo, nou ja, Chinees. Het deed me denken aan China, waar ze letterlijk alles van een dier aten. Bijvoorbeeld apenhersenen en hondenpiemels. Ik moest er niet aan denken om zo maar de edelen delen van een hond te eten, als je je eens bedacht dat ze daar constant aan likten en mee pisten tegen bomen. Om dan niet te vergeten dat bacteriën daar niet weg gehaald konden worden met wc-papier of tijdens het douchen.
Walgelijk .
Bij elke hap moest ik denken aan de arme honden die werden ontdaan van hun penis.
"Sorry hoor, maar Dylan. Zou je alsjeblieft kunnen eten zonder te kijken alsof je een dooie ziet?" snauwde Alyssa tegen me.
"Wat?"
"Nou, je kijkt verschrikkelijk moeilijk. Zie je een geest of zo?"
Verkeerde woordkeuzes.
Allemaal.
Verkeerde.
Woordkeuzes.
"Zou je alsjeblieft andere woorden kunnen gebruiken, Alyssa."
"Hoezo? Dooie en geest zijn toch geen erge woorden. Stel je nie aan kind."
"Nou, ik heb toch echt net m'n moeder verloren verdomme. Houd er rekening mee!"
"Je moet leren leven met zo'n verlies. Je kan niet heel je leven zulke woorden kunnen ontwijken."
"Maar ik zál d'r ooit mee leren leven, nu kan ik dat gewoon nog niet."
"Stel je nie aan en eet door wijfke. Je bent erg vervelend bezig nu."
"Jij bent ook vervelend. Als jij nooit mijn vader van m'n moeder had afgepakt had ze nu nog geleefd!"
Ik gooide mijn bestek op de tafel en rende weg. Ik kon er niet meer tegen, na vijf minuten aan tafel gezeten te hebben met Alyssa werd ik al gek. Hoe moest ik dat nog langer volhouden? Het was hopeloos. Alyssa en ik zouden vriendelijk tegen elkaar kunnen doen en ik was er vrij zeker van dat mijn vader het voor haar op zou gaan nemen. Zo was hij nou eenmaal.
Met tranen in mijn ogen liet ik mezelf op mijn bed neervallen. Rust. Eindelijk rust.
mind over matter .
Er zitten wat fouten in je tekst maar het waren goed te lezen nieuwe stukken.
"Hoezo? Dooie en geest zijn toch geen erge woorden. Stel je nie aan kind." nie = niet
Ook ziet ik veel zinnen die het beste achter elkaar kunnen staan dan telkens op een nieuwe regel beginnen.
We reden de straat in waar mijn vader woonde. Er stonden villa's. Enorme kasten van huizen met grote BMW's en Ferrari's op de oprijlaan. De tuinen waren net zo groot als een voetbalveld en bijna iedere tuin had een zwembad.
Ik keek mijn ogen uit. De beveiligde hekken, de mensen met Gucci tassen en Louboutin schoenen, de zonnebrillen die ze ophadden, de vogels die floten, het leek wel alsof ik in een film was beland. Hoe was het mogelijk dat de buurt waar mijn vader en Alyssa woonden zo verschrikkelijk vredig en gelukkig was en gewoonweg perfect leek.
"Hoezo? Dooie en geest zijn toch geen erge woorden. Stel je nie aan kind." nie = niet
Ook ziet ik veel zinnen die het beste achter elkaar kunnen staan dan telkens op een nieuwe regel beginnen.
We reden de straat in waar mijn vader woonde. Er stonden villa's. Enorme kasten van huizen met grote BMW's en Ferrari's op de oprijlaan. De tuinen waren net zo groot als een voetbalveld en bijna iedere tuin had een zwembad.
Ik keek mijn ogen uit. De beveiligde hekken, de mensen met Gucci tassen en Louboutin schoenen, de zonnebrillen die ze ophadden, de vogels die floten, het leek wel alsof ik in een film was beland. Hoe was het mogelijk dat de buurt waar mijn vader en Alyssa woonden zo verschrikkelijk vredig en gelukkig was en gewoonweg perfect leek.
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
Dank je voor de tips nurias!
Ik had het dekbed over mijn hoofd heengetrokken en probeerde aan andere dingen te denken, zoals eten. Eten maakte blij. Had ik maar chocolade in mijn kamer, daar werd ik meestal ook gelukkig van.
Op dat soort momenten wilde ik mijn moeder bij me hebben om mee te kunnen praten over de huidige situatie waarin ik me bevond. Ze begreep me en was altijd eerlijk, ze vertelde me de dingen die zij in haar jeugd had beleefd en legde uit hoe ik me erover heen kon zetten. Maar ik kon dat niet meer. Nee, ik had alleen mijn vader en Alyssa, en ik wist niet eens of mijn vader de benaming 'vader' wel waardig was. Hij was er nooit geweest en zou er ook nooit voor me zijn. Dat wist ik al. Ik had het al voorspeld.
Er werd op de deur geklopt.
"Flikker op," snauwde ik. "Ik heb geen behoefte aan menselijk contact."
De deur schoof open en Alyssa stapte naar binnen.
"Luister 'ns. Ik snap dat je je vervelend voelt, maar hé, het leven gaat door. Met of zonder moeder. En aangezien dit alles is gebeurd en je nu bij ons woont, mag je je best een beetje aanpassen. Ik zal een perfect moederfiguur voor je worden hoor, echt. Ik kan zelfs al moederlijke preken geven, wil je er eentje horen?" begon ze.
Ik schudde mijn hoofd.
"Ik doe het toch. Het leven is vervelend en er zullen altijd dieptepunten zijn. Maar daar moet je gewoon overheen komen. En het zal echt wel goed komen hoor, ik zal je heerlijk verwennen met je vaders geld. Dat vind hij ook leuk," ze glimlachte.
"Ik hoef geen moederfiguur. Ik wil gewoon mijn moeder terug hebben. Begrepen? Dus ga m'n kamer uit want je hebt niks over mij te zeggen."
Ze ging naast me op het bed zitten.
"Ik ben vanaf nu jouw nieuwe moeder, snap je dat? Je moet naar mij luisteren en ik niet naar jou. Ik ben hier de volwassene."
"De volwassene, echt waar? Hoeveel jaar schelen we nou? Zo'n zes jaar misschien. Dat is niet echt veel, dus ik beschouw jou niet als een volwassene."
Ze keek me met een beledigd gezicht aan.
Een verschrikkelijk wijf. Dat was ze. Ze probeerde mijn moeder te spelen. Mijn MOEDER. Hoe kon ze? Als iemand overleed kregen de nabestaanden meestal tijd om te rouwen, maar ik kreeg die kans niet. Ik wilde het rustig op mijn manier verwerken, alleen Alyssa stond daarvoor in de weg.
Ik had het dekbed over mijn hoofd heengetrokken en probeerde aan andere dingen te denken, zoals eten. Eten maakte blij. Had ik maar chocolade in mijn kamer, daar werd ik meestal ook gelukkig van.
Op dat soort momenten wilde ik mijn moeder bij me hebben om mee te kunnen praten over de huidige situatie waarin ik me bevond. Ze begreep me en was altijd eerlijk, ze vertelde me de dingen die zij in haar jeugd had beleefd en legde uit hoe ik me erover heen kon zetten. Maar ik kon dat niet meer. Nee, ik had alleen mijn vader en Alyssa, en ik wist niet eens of mijn vader de benaming 'vader' wel waardig was. Hij was er nooit geweest en zou er ook nooit voor me zijn. Dat wist ik al. Ik had het al voorspeld.
Er werd op de deur geklopt.
"Flikker op," snauwde ik. "Ik heb geen behoefte aan menselijk contact."
De deur schoof open en Alyssa stapte naar binnen.
"Luister 'ns. Ik snap dat je je vervelend voelt, maar hé, het leven gaat door. Met of zonder moeder. En aangezien dit alles is gebeurd en je nu bij ons woont, mag je je best een beetje aanpassen. Ik zal een perfect moederfiguur voor je worden hoor, echt. Ik kan zelfs al moederlijke preken geven, wil je er eentje horen?" begon ze.
Ik schudde mijn hoofd.
"Ik doe het toch. Het leven is vervelend en er zullen altijd dieptepunten zijn. Maar daar moet je gewoon overheen komen. En het zal echt wel goed komen hoor, ik zal je heerlijk verwennen met je vaders geld. Dat vind hij ook leuk," ze glimlachte.
"Ik hoef geen moederfiguur. Ik wil gewoon mijn moeder terug hebben. Begrepen? Dus ga m'n kamer uit want je hebt niks over mij te zeggen."
Ze ging naast me op het bed zitten.
"Ik ben vanaf nu jouw nieuwe moeder, snap je dat? Je moet naar mij luisteren en ik niet naar jou. Ik ben hier de volwassene."
"De volwassene, echt waar? Hoeveel jaar schelen we nou? Zo'n zes jaar misschien. Dat is niet echt veel, dus ik beschouw jou niet als een volwassene."
Ze keek me met een beledigd gezicht aan.
Een verschrikkelijk wijf. Dat was ze. Ze probeerde mijn moeder te spelen. Mijn MOEDER. Hoe kon ze? Als iemand overleed kregen de nabestaanden meestal tijd om te rouwen, maar ik kreeg die kans niet. Ik wilde het rustig op mijn manier verwerken, alleen Alyssa stond daarvoor in de weg.
mind over matter .
-
pequenoprincesa
- Puntenslijper
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 18 jun 2013 15:01
"Luister 'ns meiske, aangezien ik jouw vaders vriendin ben mag je me niet zo behandelen. Waag het niet nog een keer om me zo af te snauwen, begrepen? Je moet naar míj luisteren, ik niet naar jou. En zo zit dat. Of gedroeg jij je ook zo tegen jouw moeder?" fluisterde ze kattig, maar tegelijkertijd ook poeslief.
"Ik behandelde mijn moeder met respect, jammer genoeg voor jou heb ik dat niet voor jou dus zal ik je nooit met respect kunnen behandelen. Jij bent mijn respect niet waard."
Ik had het verlangen om die prachtige blonde haren van d'r uit haar hoofd te trekken, of op z'n minst knippen. Ze moest lelijk worden, zo verschrikkelijk lelijk. En het liefst die neppe tieten van d'r weg. Ik wilde dat mijn vader haar zag voor wie ze echt was, ze was lelijk vanbinnen, maar mooi vanbuiten. Ze hoorde mijn vader niet te bezitten. Hij kon zoveel beter krijgen.
Misschien was dat het juist, misschien was hij wel niks beters waard. Hij kon het niet eens voor me opnemen tegenover Alyssa. Zoveel betekende ik voor hem, zoveel dat hij liever haar kant koos dan zijn eigen dochter. Wat voor vader was hij wel niet? Hij kon het toch niet maken om mij zo te behandelen? Natuurlijk, vaders waren nou eenmaal graag aan de kant van degene die hen een extra beloning zou geven in bed, in plaats van hun dochter, maar als de situatie zo erg werd dat zijn dochter en neukobject elkaar bijna in de haren vlogen, dan mocht hij toch wel zijn speeltje erop aanspreken dat ze d'r bek moest houden.
Ik kon het niet meer aan om in dat huis te wonen. Het was meer een gevangenis, ook al was het huis zo mooi en grotesk. Het was net een paleis. Zo mooi was het.
"Ik behandelde mijn moeder met respect, jammer genoeg voor jou heb ik dat niet voor jou dus zal ik je nooit met respect kunnen behandelen. Jij bent mijn respect niet waard."
Ik had het verlangen om die prachtige blonde haren van d'r uit haar hoofd te trekken, of op z'n minst knippen. Ze moest lelijk worden, zo verschrikkelijk lelijk. En het liefst die neppe tieten van d'r weg. Ik wilde dat mijn vader haar zag voor wie ze echt was, ze was lelijk vanbinnen, maar mooi vanbuiten. Ze hoorde mijn vader niet te bezitten. Hij kon zoveel beter krijgen.
Misschien was dat het juist, misschien was hij wel niks beters waard. Hij kon het niet eens voor me opnemen tegenover Alyssa. Zoveel betekende ik voor hem, zoveel dat hij liever haar kant koos dan zijn eigen dochter. Wat voor vader was hij wel niet? Hij kon het toch niet maken om mij zo te behandelen? Natuurlijk, vaders waren nou eenmaal graag aan de kant van degene die hen een extra beloning zou geven in bed, in plaats van hun dochter, maar als de situatie zo erg werd dat zijn dochter en neukobject elkaar bijna in de haren vlogen, dan mocht hij toch wel zijn speeltje erop aanspreken dat ze d'r bek moest houden.
Ik kon het niet meer aan om in dat huis te wonen. Het was meer een gevangenis, ook al was het huis zo mooi en grotesk. Het was net een paleis. Zo mooi was het.
mind over matter .