Lisa heeft vier vriendinnen op bezoek. De meiden zitten alle op haar kamer en weten nog niet wat ze gaan doen. Dan wordt de kledingkast opengetrokken. Vier paar ogen kijken naar de kleren. Lisa wijst een paar kleren aan die heel mooi zijn.
“Je hebt altijd van die leuke en mooie kleren Lisa.” Zegt een meisje.
“Zullen we een modeshow houden!” Roept een meisje.
Lisa denkt na. “Het mag niet van mijn moeder, maar wel leuk.” Ze kijkt haar vriendinnen aan. “We doen het.”
De meiden denken niet aan wat er mis kan gaan. Een van haar vriendinnen pakt een trui. Deze neemt ze mee. Voor een spiegel doet ze trui voor zich, de meiden lachen. Steeds meer en meer kledingstukken gaan uit de kast en worden door de meiden bekeken en aangetrokken. Daarna doen ze dansje. Een meisje pakt een spijkerjasje uit de kast. Ze doet haar trui uit. Haar armen gaan in mijn mouwen en de knoopjes gaan dicht. Voor de spiegel kijkt ze deze zit bij haar.
“Emilie, nu ik!” Zegt een ander meisje.
De spijkerjas wordt weer uitgetrokken en het ander meisje trekt het aan. Zo gaat het spijkerjasje de vier meiden af. De kamer is nu een rommeltje. Kleren die verspreid liggen en een kledingkast die door elkaar ligt. De moeder van Lisa zal boos worden als ze het ziet.
“Zullen we nu elkaars kleren aantrekken. “Zegt Lisa.
Alle meiden roepen ja. Ze kleden zich uit behalve hun ondergoed en sokken. Daarna wisselen ze van kleren. De meiden hebben de grootste lol erin. Iedere kleren set wordt door elk meisje aangedaan. Ze doen het wel netjes. Elk setje blijft bij elkaar. Er mag niets verwisseld worden zegt Lisa een paar keer.
“ Wie heeft er zin om ook onze jassen erbij te pakken.” Roept Lisa.
Alle vingers gaan ophoog en de meiden rennen naar beneden.
“Lisa, kom eens naar de keuken.” Wordt er geroepen als de meiden in de gang staan.
Haar moeder staat haar aan te kijken.”Doe even rustig op de trap en loop rustig. Niet rennen!”Dan is haar moeder even stil.”Wat zijn jullie aan het doen?”
Lisa kijkt haar moeder aan met onschuldige ogen. “We zijn aan het spellen met mijn poppen.”
Haar moeder knikt ja en dan ga ik weer met Lisa naar haar vriendinnen. Eenmaal boven gaat de verkleedpartij door. Naast de kleding sets worden de jassen ook door elk meisje aangetrokken. Als de meiden bezig gaat de beneden een deur open. Voetstappen komen naar boven.
“Snel verstop alle kleren en jassen!” Roept Lisa.
Verkleedpartijtje
Grappige opzet. Wat mij vooral op viel was dat de zinnen niet altijd even lekker lopen en er soms gewoon woorden missen. Misschien goed, dat je voor je een verhaal plaatst eerst het nogmaals helemaal doorleest.
Maar zeker boeiend genoeg om het helemaal uit te lezen en te verlangen naar een vervolg
Maar zeker boeiend genoeg om het helemaal uit te lezen en te verlangen naar een vervolg
Een meisje heeft de spijkerjas van Lisa aan. “Ik krijg je spijkerjasje niet uit Lisa!.” En ze probeert het spijkerjasje weer uit te doen. Ze trekt aan de rits en hoopt dat deze niet kapot gaat. Maar het lukt niet.
“Laat maar aan, mijn moeder zal het niet zien.” Zegt Lisa.
Haar moeder komt binnen en kijkt rond. De meiden zijn aan het spelen met poppen en ander speelgoed. “Meiden, willen jullie een zakje chips.” Natuurlijk willen de meiden chips. “Ik zal maar weer wassen voor je Lisa, want je vuil kleren bak zit nu weer vol!” Zegt Lisa haar moeder en neemt de kleding bak mee.
De meiden zijn stil en wachten tot de moeder van Lisa weg is.
“Nu heeft een van ons een probleem.” Zegt een meisje.
“Wat is het probleem dan?” Vraagt Lisa
Het meisje wijste en ander meisje aan. “Ik had jouw kleren in de wasmand gedaan.” Zegt ze, met een beetje spijt.
“Mijn moeder zal gelijk merken als ik andere kleren aanheb!” Zegt het meisje.
Lisa denkt na en verteld dan tegen haar vriendin dat ze maar soort gelijke kleren uit haar kast moet pakken.
Het meisje doet dit en trekt de kleren aan. “Toch denk ik dat mijn moeder het zal zien.” Zegt ze.
“Wat gaan we nu doen?” Vraagt Lisa aan haar vriendinnen
De meiden denken na. “Laten we elkaar kleren en jas weer aantrekken en dan naar buiten.”Zegt er eentje.
De meiden knikken alle ja en doen elkaar kleren aan. Het meisje zonder kleren houd de kleren van Lisa aan. De schoenen worden ook gewisseld. Na elkaars jassen te hebben aangetrokken gaan de meiden naar beneden.
“Mama, we gaan naar buiten en heb de voordeur sleutel mee!” Roept Lisa door de woonkamer deur.
Haar moeder roept dat het goed is. Onder het lopen naar de speeltuin moeten de meiden lachen om elkaar. Ieder probeert ook diegene te zijn van wie de kleren zijn. Aan lopen, praten en doen. Bij de speeltuin zien ze een meisje zitten op de schommel. Het is Annika, een meisje uit hun klas. Vele vinden haar een apart en vreemd kind. Ze heeft geen vriendinnen en haar kleren en jas zijn stom.
“Hallo Annika.” Zegt Lisa.
Annika kijkt naar de meiden een beetje bang en verlegen. “Hallo Lisa.”
De meiden gaan onder het dakje van de glijbaan zitten. Hun beste hangplek in de speeltuin.
“Zullen we met Annika een geintje uithalen.” Zegt een van de meiden.
De meiden vinden het alle goed, maar wat voor een geintje.
“We zegen tegen Annika dat we een mode show doen. Dat trekt ik of een van jullie haar kleren aan. We gaan dan naar de groenteboer en stelen daar appels.” Zegt een van de meiden.
“ Dat is gewoon echt smerig om haar kleren aan te trekken!” Zegt een van de meiden.
“Ja echt smerig, misschien heeft dat kind wel beestje!” Zegt een andere.
Maar de meiden vinden het een goed plan. Ze roepen Annika. Deze komt aangelopen en denkt dat de meiden met haar willen spelen.
“Annika, wij doen een modeshow en we hebben nu ook elkaars kleren en jas aan. Doe je ook mee.” Zegt Lisa.
Annika vind het een leuk idee en knikt ja. De meiden lopen naar een speelgoedhuisje. Een meisje doet de kleren, jas en schoenen uit die ze aanheeft. “Jij mag mijn kleren aan, dan doe ik jouw kleren aan, oké.”
Annika kleed zich uit en doet de kleren, jas en schoenen aan. Het meisje doet de kleren, jas en schoenen aan van Annika. Dit was geen goed idee, wat stinken de kleren en jas van Annika. Denkt het meisje.
“Kijk, nu ben ik Annika en jij bent mij.”
De meiden lachen. Om mee te spelen verwisselen twee meisjes ook hun kleren, jas en schoenen. Maar wat Annika niet weet dat ze hun eigen kleren, jas en schoenen weer aandoen. Behalve het meisje waarvan de kleren in de was liggen.
Een halfuur lang doen de meiden daarna spelletjes. Annika en het meisje hebben nog steeds elkaars kleren aan.
“Annika, ik ga even in jouw kleren en jas wat appels kopen.” Zegt een meisje.
Annika vindt het eigenlijk geen goed idee. Maar stemt toch in, omdat ze een beetje bang is voor de meiden. Het meisje loopt naar de groenteboer en doet de capuchon op van de jas. Want ze lijkt niet op Annika. Het is rustig en perfect voor het plan.
“Hallo Annika, kom je weer wat kopen voor je moeder.” Zegt de groenteboer. Hij denkt Annika te zien, want hij herkend de jas van haar. Deze is apart en oud. Daar is geen tweede van weet de groenteboer.
Het meisje schud ja. Ze doet net als of ze verlegen is met het gezicht kijkend naar de vloer. “Ik moet twee kilo snijbonen hebben.” Zegt ze tegen de groenteboer.
Als man bezig is propt het meisje snel wat appels in de jaszakken van Annika. Als de groenteboer zich omdraait om te wegen laat het meisje wat appels op de grond vallen. De groenteboer kijkt ernaar. Het meisje rent de zaak uit!
De groenteboer rent er achter aan. “Annika, ik weer waar je woont!” Een beetje verbaasd blijft hij staan. Waarom zal Annika dit doen? Normaal is ze lief en aardig, geen kind die wat steelt. Denk de groenteboer.
“Laat maar aan, mijn moeder zal het niet zien.” Zegt Lisa.
Haar moeder komt binnen en kijkt rond. De meiden zijn aan het spelen met poppen en ander speelgoed. “Meiden, willen jullie een zakje chips.” Natuurlijk willen de meiden chips. “Ik zal maar weer wassen voor je Lisa, want je vuil kleren bak zit nu weer vol!” Zegt Lisa haar moeder en neemt de kleding bak mee.
De meiden zijn stil en wachten tot de moeder van Lisa weg is.
“Nu heeft een van ons een probleem.” Zegt een meisje.
“Wat is het probleem dan?” Vraagt Lisa
Het meisje wijste en ander meisje aan. “Ik had jouw kleren in de wasmand gedaan.” Zegt ze, met een beetje spijt.
“Mijn moeder zal gelijk merken als ik andere kleren aanheb!” Zegt het meisje.
Lisa denkt na en verteld dan tegen haar vriendin dat ze maar soort gelijke kleren uit haar kast moet pakken.
Het meisje doet dit en trekt de kleren aan. “Toch denk ik dat mijn moeder het zal zien.” Zegt ze.
“Wat gaan we nu doen?” Vraagt Lisa aan haar vriendinnen
De meiden denken na. “Laten we elkaar kleren en jas weer aantrekken en dan naar buiten.”Zegt er eentje.
De meiden knikken alle ja en doen elkaar kleren aan. Het meisje zonder kleren houd de kleren van Lisa aan. De schoenen worden ook gewisseld. Na elkaars jassen te hebben aangetrokken gaan de meiden naar beneden.
“Mama, we gaan naar buiten en heb de voordeur sleutel mee!” Roept Lisa door de woonkamer deur.
Haar moeder roept dat het goed is. Onder het lopen naar de speeltuin moeten de meiden lachen om elkaar. Ieder probeert ook diegene te zijn van wie de kleren zijn. Aan lopen, praten en doen. Bij de speeltuin zien ze een meisje zitten op de schommel. Het is Annika, een meisje uit hun klas. Vele vinden haar een apart en vreemd kind. Ze heeft geen vriendinnen en haar kleren en jas zijn stom.
“Hallo Annika.” Zegt Lisa.
Annika kijkt naar de meiden een beetje bang en verlegen. “Hallo Lisa.”
De meiden gaan onder het dakje van de glijbaan zitten. Hun beste hangplek in de speeltuin.
“Zullen we met Annika een geintje uithalen.” Zegt een van de meiden.
De meiden vinden het alle goed, maar wat voor een geintje.
“We zegen tegen Annika dat we een mode show doen. Dat trekt ik of een van jullie haar kleren aan. We gaan dan naar de groenteboer en stelen daar appels.” Zegt een van de meiden.
“ Dat is gewoon echt smerig om haar kleren aan te trekken!” Zegt een van de meiden.
“Ja echt smerig, misschien heeft dat kind wel beestje!” Zegt een andere.
Maar de meiden vinden het een goed plan. Ze roepen Annika. Deze komt aangelopen en denkt dat de meiden met haar willen spelen.
“Annika, wij doen een modeshow en we hebben nu ook elkaars kleren en jas aan. Doe je ook mee.” Zegt Lisa.
Annika vind het een leuk idee en knikt ja. De meiden lopen naar een speelgoedhuisje. Een meisje doet de kleren, jas en schoenen uit die ze aanheeft. “Jij mag mijn kleren aan, dan doe ik jouw kleren aan, oké.”
Annika kleed zich uit en doet de kleren, jas en schoenen aan. Het meisje doet de kleren, jas en schoenen aan van Annika. Dit was geen goed idee, wat stinken de kleren en jas van Annika. Denkt het meisje.
“Kijk, nu ben ik Annika en jij bent mij.”
De meiden lachen. Om mee te spelen verwisselen twee meisjes ook hun kleren, jas en schoenen. Maar wat Annika niet weet dat ze hun eigen kleren, jas en schoenen weer aandoen. Behalve het meisje waarvan de kleren in de was liggen.
Een halfuur lang doen de meiden daarna spelletjes. Annika en het meisje hebben nog steeds elkaars kleren aan.
“Annika, ik ga even in jouw kleren en jas wat appels kopen.” Zegt een meisje.
Annika vindt het eigenlijk geen goed idee. Maar stemt toch in, omdat ze een beetje bang is voor de meiden. Het meisje loopt naar de groenteboer en doet de capuchon op van de jas. Want ze lijkt niet op Annika. Het is rustig en perfect voor het plan.
“Hallo Annika, kom je weer wat kopen voor je moeder.” Zegt de groenteboer. Hij denkt Annika te zien, want hij herkend de jas van haar. Deze is apart en oud. Daar is geen tweede van weet de groenteboer.
Het meisje schud ja. Ze doet net als of ze verlegen is met het gezicht kijkend naar de vloer. “Ik moet twee kilo snijbonen hebben.” Zegt ze tegen de groenteboer.
Als man bezig is propt het meisje snel wat appels in de jaszakken van Annika. Als de groenteboer zich omdraait om te wegen laat het meisje wat appels op de grond vallen. De groenteboer kijkt ernaar. Het meisje rent de zaak uit!
De groenteboer rent er achter aan. “Annika, ik weer waar je woont!” Een beetje verbaasd blijft hij staan. Waarom zal Annika dit doen? Normaal is ze lief en aardig, geen kind die wat steelt. Denk de groenteboer.
Laatst gewijzigd door nurias op 08 aug 2013 17:26, 2 keer totaal gewijzigd.
Het meisje komt aan bij de andere meiden. “Kijk, voor ieder een appel. Annika jij krijgt er twee, omdat ik in jouw kleren, jas en schoenen appels mocht kopen.”
Als de appels op zijn verwisselen de meiden weer van kleding.
“Annika, als je moeder vraagt waar je de appels vandaan komen dan heb je ze gevonden.” Zegt Lisa op een dreigende toon.
Annika kijkt Lisa aan en begrijpt niet waarom ze moet liegen? “Maar je vriendin heeft toch de appels gekocht en mijn moeder mag dat toch weten.” Vraagt ze aan Lisa.
“Het geld was eigenlijk een cadeau voor mijn moeder. Die is jarig. Daarom mag niemand weten dat de appels gekocht zijn en door wie!” Zegt het meisje die de appels heeft gestolen.
Annika begrijpt er nog niets van, maar belooft dat ze niets zal zegen tegen haar moeder. Ze loopt naar huis met in haar jaszak nog een appel. Als ze aankomt staat de groenteboer bij haar huis. Hij praat met haar moeder! Annika moet denken aan de appels, maar ze heeft belooft niets te zegen. Vorig keer had ze wel wat vertelt over de meiden, toen werden haar school spullen en fiets kapot gemaakt!
“Daar zal je de kleine dievegge hebben!” Zegt de groenteboer met een boze stem als hij Annika ziet.
De moeder stuurt Annika naar binnen zonder wat te zegen. Eenmaal binnen doet Annika haar jas uit. Haar moeder ziet dat er iets in haar jaszak zit! “Wat zit er in je jaszak?” Zegt haar moeder streng.
Annika haalt de appel eruit. De groenteboer kijkt ernaar en ziet zijn sticker erop.
“Waarom heb je appels gestolen Annika, zo ken ik je niet!” Zegt de groenteboer, met nog steeds een boze stem. “Ik weet dat jij het was. Jouw jas en schoenen herken ik. Ook dat je naar beneden kijkt is wat je altijd doet. Uit verlegenheid. Je dacht zekers, als ik een cappuchion opdoe, dan zal niemand mij herkennen!”
“Dat was ik niet.” Zegt Annika zachtjes en begint te huilen.
Haar moeder kijkt haar aan. “Dat was jij niet Annika, is er dan een ander meisje met precies dezelfde jas en schoenen die jij hebt?”Ze gaat naast haar zitten. “Kom op, geen tranen. Zeg nu maar eerlijk waarom je het gedaan hebt.”
Annika durft haar moeder en de groenteboer niet aan te kijken. “Dat was ik echt niet!” Zegt nu hard.
“Deze foto zegt toch heel wat anders!” Haar moeder laat een foto zien. Het is een moment opname van een beveiliging camera. Deze hangt in de winkel van de groenteboer. “Ik zie een meisje staan, met schoenen aan, net als jouw. En die jas is precies hetzelfde als jouw jas. Grijs met gekleurde bloemetjes erop en bont op de kraag en aan de uiteinde van de mouwen. Inderdaad, zoals altijd kijk je naar beneden. Ga je nu zegen dat jij dit niet bent!” De moeder moet even op adem komen. “Of ga nu zegen dat je het meisje niet bent en misschien heel toevallig er eens meisje is met jouw jas aan!
De moeder laat Annika maar even nadenken over wat ze gedaan heeft. Ze stuurt haar naar boven met huisarrest . Ze betaald de groenteboer voor de appels. Die doet verder geen aangifte bij de politie.
De meiden zijn inmiddels weer thuis bij Lisa. Ze eten een broodje en drinken wat. De moeder kijkt de meiden aan. “Leuk spijkerjasje heb je aan Millie, net zo een als Lisa.”
“Ja, maar dit is mijn spijkerjas. Maar krijg hem niet meer open, denk dat de rist stuk is.” Zet Millie.
De moeder kijkt naar de rits. “Daar heeft Lisa haar spijkerjasje ook last van. Kom ik help je wel even.” Ze trekt aan de rits en met enige kracht en volhouden springt de rits open.
“Bedankt mama van Lisa.” Zegt het meisje.
Na wat eten en drinken gaan de meiden weer naar boven. Het meisje doet het spijkerjasje uit en geeft deze terug aan Lisa. De meiden kijken nu goed of ze de juiste kleren aanhebben. Behalve het meisje waarvan de kleren in de was liggen.
“Hoe zal het nu met Annika afgelopen zijn?” Vraagt Lisa aan haar vriendinnen.
De meiden halen hun schouders op.
“Ze zal vast straf hebben gekregen, de groente boer kent Annika heel goed en haar adres.” Zegt het meisje die de kleren, jas en schoenen van Annika aanhad.
“Zullen we het erger maken voor Annika.” Zegt een van de meiden.
Alle knikken ja en de meiden bespreken het plan. Ze lopen naar het huis van Annika. Als de moeder open doet laten de meiden een zak appels zien. Lisa had de appels die in de keuken lagen van haar ouders meegenomen. Deze komen ook van de groenteboer vandaan.
“Deze zak appels had Annika ons gegeven. We moesten ze verstoppen. Maar we wisten gelijk dat er iets niet klopte, want Annika zal nooit zelf appels kopen.” Zegt een van de meiden.
De moeder laat de meiden binnen en roept Annika erbij.
“Annika, klopt het dat je deze meiden hebt gevraagd om deze appels voor je verstoppen.” Zegt haar moeder streng.
Annika kijkt naar de zak appels en de meiden. Ze ziet Lisa een vuist maken en een ander meisje een vinger langs haar keel halen.
Even is Annika stil. “Ja mama!”
“Nu heel gauw naar boven, wil je tot morgen niet meer zien!” Zegt ze streng. "Als je vader thuis komt zullen we een gesprek houden over dit!"
Annika rent huilend naar boven.
De moeder kijkt de meiden aan. “Bedankt dat jullie langs zijn gekomen en eerlijk zijn.”
Als de meiden weer in de speeltuin lachen ze om wat er net is gebeurt.
Als de appels op zijn verwisselen de meiden weer van kleding.
“Annika, als je moeder vraagt waar je de appels vandaan komen dan heb je ze gevonden.” Zegt Lisa op een dreigende toon.
Annika kijkt Lisa aan en begrijpt niet waarom ze moet liegen? “Maar je vriendin heeft toch de appels gekocht en mijn moeder mag dat toch weten.” Vraagt ze aan Lisa.
“Het geld was eigenlijk een cadeau voor mijn moeder. Die is jarig. Daarom mag niemand weten dat de appels gekocht zijn en door wie!” Zegt het meisje die de appels heeft gestolen.
Annika begrijpt er nog niets van, maar belooft dat ze niets zal zegen tegen haar moeder. Ze loopt naar huis met in haar jaszak nog een appel. Als ze aankomt staat de groenteboer bij haar huis. Hij praat met haar moeder! Annika moet denken aan de appels, maar ze heeft belooft niets te zegen. Vorig keer had ze wel wat vertelt over de meiden, toen werden haar school spullen en fiets kapot gemaakt!
“Daar zal je de kleine dievegge hebben!” Zegt de groenteboer met een boze stem als hij Annika ziet.
De moeder stuurt Annika naar binnen zonder wat te zegen. Eenmaal binnen doet Annika haar jas uit. Haar moeder ziet dat er iets in haar jaszak zit! “Wat zit er in je jaszak?” Zegt haar moeder streng.
Annika haalt de appel eruit. De groenteboer kijkt ernaar en ziet zijn sticker erop.
“Waarom heb je appels gestolen Annika, zo ken ik je niet!” Zegt de groenteboer, met nog steeds een boze stem. “Ik weet dat jij het was. Jouw jas en schoenen herken ik. Ook dat je naar beneden kijkt is wat je altijd doet. Uit verlegenheid. Je dacht zekers, als ik een cappuchion opdoe, dan zal niemand mij herkennen!”
“Dat was ik niet.” Zegt Annika zachtjes en begint te huilen.
Haar moeder kijkt haar aan. “Dat was jij niet Annika, is er dan een ander meisje met precies dezelfde jas en schoenen die jij hebt?”Ze gaat naast haar zitten. “Kom op, geen tranen. Zeg nu maar eerlijk waarom je het gedaan hebt.”
Annika durft haar moeder en de groenteboer niet aan te kijken. “Dat was ik echt niet!” Zegt nu hard.
“Deze foto zegt toch heel wat anders!” Haar moeder laat een foto zien. Het is een moment opname van een beveiliging camera. Deze hangt in de winkel van de groenteboer. “Ik zie een meisje staan, met schoenen aan, net als jouw. En die jas is precies hetzelfde als jouw jas. Grijs met gekleurde bloemetjes erop en bont op de kraag en aan de uiteinde van de mouwen. Inderdaad, zoals altijd kijk je naar beneden. Ga je nu zegen dat jij dit niet bent!” De moeder moet even op adem komen. “Of ga nu zegen dat je het meisje niet bent en misschien heel toevallig er eens meisje is met jouw jas aan!
De moeder laat Annika maar even nadenken over wat ze gedaan heeft. Ze stuurt haar naar boven met huisarrest . Ze betaald de groenteboer voor de appels. Die doet verder geen aangifte bij de politie.
De meiden zijn inmiddels weer thuis bij Lisa. Ze eten een broodje en drinken wat. De moeder kijkt de meiden aan. “Leuk spijkerjasje heb je aan Millie, net zo een als Lisa.”
“Ja, maar dit is mijn spijkerjas. Maar krijg hem niet meer open, denk dat de rist stuk is.” Zet Millie.
De moeder kijkt naar de rits. “Daar heeft Lisa haar spijkerjasje ook last van. Kom ik help je wel even.” Ze trekt aan de rits en met enige kracht en volhouden springt de rits open.
“Bedankt mama van Lisa.” Zegt het meisje.
Na wat eten en drinken gaan de meiden weer naar boven. Het meisje doet het spijkerjasje uit en geeft deze terug aan Lisa. De meiden kijken nu goed of ze de juiste kleren aanhebben. Behalve het meisje waarvan de kleren in de was liggen.
“Hoe zal het nu met Annika afgelopen zijn?” Vraagt Lisa aan haar vriendinnen.
De meiden halen hun schouders op.
“Ze zal vast straf hebben gekregen, de groente boer kent Annika heel goed en haar adres.” Zegt het meisje die de kleren, jas en schoenen van Annika aanhad.
“Zullen we het erger maken voor Annika.” Zegt een van de meiden.
Alle knikken ja en de meiden bespreken het plan. Ze lopen naar het huis van Annika. Als de moeder open doet laten de meiden een zak appels zien. Lisa had de appels die in de keuken lagen van haar ouders meegenomen. Deze komen ook van de groenteboer vandaan.
“Deze zak appels had Annika ons gegeven. We moesten ze verstoppen. Maar we wisten gelijk dat er iets niet klopte, want Annika zal nooit zelf appels kopen.” Zegt een van de meiden.
De moeder laat de meiden binnen en roept Annika erbij.
“Annika, klopt het dat je deze meiden hebt gevraagd om deze appels voor je verstoppen.” Zegt haar moeder streng.
Annika kijkt naar de zak appels en de meiden. Ze ziet Lisa een vuist maken en een ander meisje een vinger langs haar keel halen.
Even is Annika stil. “Ja mama!”
“Nu heel gauw naar boven, wil je tot morgen niet meer zien!” Zegt ze streng. "Als je vader thuis komt zullen we een gesprek houden over dit!"
Annika rent huilend naar boven.
De moeder kijkt de meiden aan. “Bedankt dat jullie langs zijn gekomen en eerlijk zijn.”
Als de meiden weer in de speeltuin lachen ze om wat er net is gebeurt.
Er gaan drie dagen voorbij. Annika heeft nog straf en heeft nog niets gezegd wat de meiden gedaan hebben. De meiden hebben Annika even met rust gelaten. Maar als ze bij elkaar zijn dan praten ze wel over een nieuwe pesterij voor Annika.
De meiden komen aan op school. Ook Annika zien ze. Deze ziet de meiden en loopt snel de andere kant op. Maar de meiden lopen haar achterna.
“Kijk wie we daar hebben, Annika!” Zegt een van de meiden. “Je hebt zekers straf gekregen van je mama. Je hebt toch niks gezegd!”
Annika durft niets te zegen en schudt nee. Gelukkig gaat de bel. De dag vordert en Annika kijkt steeds over haar schouder naar de meiden. Ze wilt wel naar de juf, maar is bang voor de gevolgen. Aan het einde van dag wilt zo snel mogelijk naar huis. Maar de meiden hebben plannen voor Annika. Als ze naar haar fiets loopt houd een van de meiden haar tegen. “He Annika, wat heb je daar. Is dat je fietssleutel, geef maar aan mij.” Het meisje trekt de fietssleutel uit Annika haar handen. Dan duwen de andere meiden Annika in de bosjes.
“Zo, nu ga weer je uitkleden en we willen je jas en schoenen.”Zegt Lisa.
Annika trilt en huilt zachtjes, ze is doodsbang voor de meiden. Ze trekt haar jas en schoenen uit. Dan moet Annika het gebouw in waar het oud papier ligt opgeslagen.
“Hier is je huis Annika, ga maar erin en hou je rustig. Anders weet je wel wat er gaat gebeuren!” Zegt een van de meiden. Lisa maakt weer een vuist en een andere meisje haalt een vinger langs haar keel.
Als Annika naar binnen gaat geven de meiden haar een duw. Ze valt hard op de grond. Daarna doen ze de deur dicht en op slot.
“Wie trekt Annika haar jas en schoenen aan?” Zegt Lisa.
De meiden kijken elkaar aan.
“Ik niet, de vorige keer was het gewoon zo smerig. Was echt bang dat ik beestjes kreeg. En die jas stinkt naar rotte eieren. En wie gaat er nu lopen in zo'n baby jas?” Zegt het meisje dat appels had gestolen in Annika haar kleren.
Een meisje pakt de jas. “ Ik trek hem wel maar niet de schoenen.” Ze doet haar eigen jas uit en die van Annika aan. “Je hebt gelijk, wat stinkt die jas!” Het meisje doet de jas dicht. “Getver, dat bont is nog nat ook!”
“Doe de capuchon op, anders zien andere dat je niet Annika bent.” Zegt een van de meiden.
De meiden bespreken het plan. Het meisje met Annika haar jas aan loopt naar de fietsen van de meiden. Ze laat bij elke fiets de band leeglopen. De rest van de meiden is hun juf aan het halen.
“Kijk dan juf, Annika laat onze banden leeglopen!” Zegt een van de meiden.
Die loopt richting het meisje. “Annika, hier komen en snel!” Schreeuwt de juf.
Het meisje rent snel weg. Maar haar benen gaan niet zo snel en ze valt. Als de juf bij het meisje is pakt ze haar arm en trekt haar omhoog.
“En nu ga zegen waarom je dat doet Annika!” Zegt de juf streng.
Maar het meisje weet zich los te trekken en zet het op een lopen. De juf staat verbaasd te kijken.
Bij de fietsen ziet ze 5 banden die leeg zijn.
“Gelukkig hebben een fietspomp meiden. Als jullie de banden op pompen dan bel ik Annika haar ouders.” Zegt de juf.
De meiden pompen een voor een hun banden weer op. Ze lachen weer erbij. Later komt het meisje terug die Annika haar jas aanhad. Ze heeft deze uitgetrokken in de bosjes en haar eigen jas weer aangetrokken.
“Pfff, dacht even dat de juf mij zal herkennen!”En ze lacht erbij.
“Meiden ga maar naar huis. Wij handelen de situatie met Annika wel verder af.” Zegt ze tegen de meiden en deze fietsen weg.”Tot morgen meiden.” Roept ze nog er achteraan.
Even buiten het schoolplein stoppen de meiden.
“ Wat doen we met Annika, haar naar huis laten gaan?” Zegt een van de meiden.
De meiden kijken elkaar aan.
“Laten we dat maar doen.” Zegt een ander meisje.
De meiden laten de fietsen staan en lopen naar het oud papier gebouw. Ze doen de deur open. Annika zit huilend op een stapel papier.
Lisa heeft in haar handen de jas, schoenen en fietssleutel van Annika.“ Hier je spullen. Als je maar een woord hierover spreekt dan weet je wat er gaat gebeuren.”
Annika doet haar schoenen en jas aan.
“Nu ga je naar de juf en bied je excuses aan voor wat je gedaan hebt.”Zegt Lisa. “En zorg er ook voor dat je later ons een sorry moet zegen.”
Annika weet niet waar de meiden het over hebben, maar loopt met een neerkijkende blik naar de juf.
De meiden komen aan op school. Ook Annika zien ze. Deze ziet de meiden en loopt snel de andere kant op. Maar de meiden lopen haar achterna.
“Kijk wie we daar hebben, Annika!” Zegt een van de meiden. “Je hebt zekers straf gekregen van je mama. Je hebt toch niks gezegd!”
Annika durft niets te zegen en schudt nee. Gelukkig gaat de bel. De dag vordert en Annika kijkt steeds over haar schouder naar de meiden. Ze wilt wel naar de juf, maar is bang voor de gevolgen. Aan het einde van dag wilt zo snel mogelijk naar huis. Maar de meiden hebben plannen voor Annika. Als ze naar haar fiets loopt houd een van de meiden haar tegen. “He Annika, wat heb je daar. Is dat je fietssleutel, geef maar aan mij.” Het meisje trekt de fietssleutel uit Annika haar handen. Dan duwen de andere meiden Annika in de bosjes.
“Zo, nu ga weer je uitkleden en we willen je jas en schoenen.”Zegt Lisa.
Annika trilt en huilt zachtjes, ze is doodsbang voor de meiden. Ze trekt haar jas en schoenen uit. Dan moet Annika het gebouw in waar het oud papier ligt opgeslagen.
“Hier is je huis Annika, ga maar erin en hou je rustig. Anders weet je wel wat er gaat gebeuren!” Zegt een van de meiden. Lisa maakt weer een vuist en een andere meisje haalt een vinger langs haar keel.
Als Annika naar binnen gaat geven de meiden haar een duw. Ze valt hard op de grond. Daarna doen ze de deur dicht en op slot.
“Wie trekt Annika haar jas en schoenen aan?” Zegt Lisa.
De meiden kijken elkaar aan.
“Ik niet, de vorige keer was het gewoon zo smerig. Was echt bang dat ik beestjes kreeg. En die jas stinkt naar rotte eieren. En wie gaat er nu lopen in zo'n baby jas?” Zegt het meisje dat appels had gestolen in Annika haar kleren.
Een meisje pakt de jas. “ Ik trek hem wel maar niet de schoenen.” Ze doet haar eigen jas uit en die van Annika aan. “Je hebt gelijk, wat stinkt die jas!” Het meisje doet de jas dicht. “Getver, dat bont is nog nat ook!”
“Doe de capuchon op, anders zien andere dat je niet Annika bent.” Zegt een van de meiden.
De meiden bespreken het plan. Het meisje met Annika haar jas aan loopt naar de fietsen van de meiden. Ze laat bij elke fiets de band leeglopen. De rest van de meiden is hun juf aan het halen.
“Kijk dan juf, Annika laat onze banden leeglopen!” Zegt een van de meiden.
Die loopt richting het meisje. “Annika, hier komen en snel!” Schreeuwt de juf.
Het meisje rent snel weg. Maar haar benen gaan niet zo snel en ze valt. Als de juf bij het meisje is pakt ze haar arm en trekt haar omhoog.
“En nu ga zegen waarom je dat doet Annika!” Zegt de juf streng.
Maar het meisje weet zich los te trekken en zet het op een lopen. De juf staat verbaasd te kijken.
Bij de fietsen ziet ze 5 banden die leeg zijn.
“Gelukkig hebben een fietspomp meiden. Als jullie de banden op pompen dan bel ik Annika haar ouders.” Zegt de juf.
De meiden pompen een voor een hun banden weer op. Ze lachen weer erbij. Later komt het meisje terug die Annika haar jas aanhad. Ze heeft deze uitgetrokken in de bosjes en haar eigen jas weer aangetrokken.
“Pfff, dacht even dat de juf mij zal herkennen!”En ze lacht erbij.
“Meiden ga maar naar huis. Wij handelen de situatie met Annika wel verder af.” Zegt ze tegen de meiden en deze fietsen weg.”Tot morgen meiden.” Roept ze nog er achteraan.
Even buiten het schoolplein stoppen de meiden.
“ Wat doen we met Annika, haar naar huis laten gaan?” Zegt een van de meiden.
De meiden kijken elkaar aan.
“Laten we dat maar doen.” Zegt een ander meisje.
De meiden laten de fietsen staan en lopen naar het oud papier gebouw. Ze doen de deur open. Annika zit huilend op een stapel papier.
Lisa heeft in haar handen de jas, schoenen en fietssleutel van Annika.“ Hier je spullen. Als je maar een woord hierover spreekt dan weet je wat er gaat gebeuren.”
Annika doet haar schoenen en jas aan.
“Nu ga je naar de juf en bied je excuses aan voor wat je gedaan hebt.”Zegt Lisa. “En zorg er ook voor dat je later ons een sorry moet zegen.”
Annika weet niet waar de meiden het over hebben, maar loopt met een neerkijkende blik naar de juf.
De juf staat Annika aan te kijken als ze binnen loopt.”Heb je spijt gekregen Annika?” Annika is stil en knikt ja. De schooldeur gaat open en de ouders van Annika komen naar binnen. “Wat heb je nu weer gedaan, heb je al niet genoeg aangericht de afgelopen dagen!” Zegt Annika haar vader dit keer. Deze heeft het helemaal gehad met zijn dochter. Haar ouders en gaan zitten en Annika haar moeder kijkt haar aan. “Wat moet ik nu met je Annika en waar is mijn lieve dochter gebleven?” Even is haar moeder stil.”Is dit omdat je de meiden wilt terugpakken, omdat ze gisteren die zak appels niet hebben verstopt!” Annika zegt niets en begint te huilen. “Ik spreek namens de school en zullen verder geen stappen ondernemen. Maar zullen haar wel beter in de gaten houden.” Zegt de juf.
“Mama ik wil...” Zegt Annika zachtjes. Haar moeder staat haar aan te kijken. “ja, zeg maar Annika.” Maar Annika durft het niet meer. Ze gaat met haar ouders naar huis waar ze gelijk naar haar kamer wordt gestuurd. De volgende dag moet Annika de meiden haar excuses aanbieden.
Een week gaat voorbij. De meiden hebben Annika met rust gelaten. Maar ze hebben wel een nieuw plan gemaakt. Een plan dat erger is dan de vorige. Een nieuwe schooldag breekt aan, Annika haar moeder brengt haar dochter weg. Ze blijft bij haar tot ze bij haar klas is. Ook als Annika uit school komt zal ze haar opwachten. Voor Annika gaf dit wel een soort van geluk, want de meiden konden haar zo niet pesten.
Aan het einde van de schooldag pakt Annika haar jas. Ze ziet haar moeder al staan op het schoolplein. Maar ze moet nog een naar de wc, wat ze netjes tegen haar moeder vertelt. Ze wilt niet nog meer ruzie. Als ze bij de wc is en net de deur wilt dicht doen wordt deze opengetrokken. De meiden staan haar aan te kijken. “Kijk wie we daar hebben in haar eentje, Annika!” Zegt een van de meiden. Annika kijkt of ze weg kan naar haar moeder of juf. Maar de meiden blokkeren de deur.
“Wacht dacht je, dat we je nu met rust lieten!” Zegt Lisa dreigend.”Net als vorige keer trek je de jas uit en snel een beetje!” Annika wilt dit niet en wilt het op gillen zetten. Maar de meiden merken het en met zijn vieren stappen ze snel de wc in. De wc is best groot maar dat wilde de school. Eentje pakt Annika haar hoofd vast en een ander duwt de sjaal die Annika om heeft in haar mond. De rest duwt en schopt Annika tot ze op de vloer ligt. Ze schoppen alleen tegen haar benen want de blauwe plekken daar zullen niet opvallen. Annika stribbelt flink tegen maar de meiden zijn gewoon te sterk. Ze kreunt van de pijn door de schoppen en ze begint te huilen. “Snel doe de deur dicht voordat de juf het ziet!” Roept een van de meiden. Het vijfde meisje houd de wacht. Gelukkig voor de meiden is de juf de klas aan het opruimen en zijn de schoonmakers nog niet aanwezig. De deur wordt zachtjes dicht gedaan.
"Niet gaan gillen anders krijg je weer schop!" Zegt een meisje als de sjaal uit Annika haar mond haalt. Gelijk wordt er door een ander meisje Annika haar mond dicht geplakt met plakband. Met zijn vieren weten ze Annika eerst haar rugzak en sjaal los te krijgen en dan haar jas uit te trekken. Daarna doen ze plakband om haar polsen en enkels.
“Meiden we hebben een probleem!” Roept een van de meiden en ze wijst naar Annika haar broek.”Ze heeft een rode broek aan en niet een normale!”
“Maak die tape weer los en trek haar schoenen en broek uit!” Roept Lisa.
Annika probeert los te komen met schoppen terwijl de meiden haar schoenen en broek uittrekken. Maar een van de meiden geeft Annika een flinke schop in haar zij. “Stil zijn, anders krijg je meer schoppen!”
“Niet zo hard schoppen!” Roept de jongste van de meiden.
De meiden kijken haar aan. “'Welke kant sta je!' Roept een van de meiden.
Het gebeurt allemaal in een paar minuten. De moeder van Annika staat te praten met een andere moeder en wacht ongeduldig af waar haar dochter blijft. Ondertussen hebben de meiden Annika laten opstaan en haar in een gangkast gestopt.
“Laten we in haar in deze katoenen zak doen zodat ze niet kan schoppen om lawaai te maken!” Zegt een van de meiden.
De katoenen zakken waren ervoor om vuile was in te doen, zoals theedoeken. De zakken waren niet groot, maar groot genoeg voor een meisje zoals Annika. De kans bestond dat Annika zal stikken in de zak. Maar de meiden zagen dit gevaar niet.
Het kost de meiden veel moeite om Annika in de zak te krijgen. Ze schopt weer met haar benen en probeert weer los te komen en lawaai te maken. Maar als Annika in de zak zit en de meiden deze hebben dicht gedaan, geeft een van de meiden haar nog een schop. Dit keer in de maag. Annika ligt te huilen en kreunen van de pijn.
Ze doen de deur dicht en op slot. Annika blijft rustig want de meiden hebben gedreigd haar weer te schoppen. De meiden luisteren nog even aan de deur. Maar ze horen niets.
“Wie trekt nu de jas en broek aan van Annika.” Vraagt een van de meiden.
Geen van alle heeft er zin in. De twee die het laatst hebben gedaan willen het niet nog een keer doen. De drie andere meiden kijken elkaar aan. Er was wat onenigheid in de meidengroep over dit. Ze waren alle bang om hoofdluis te krijgen of een ziekte. Ze wisten dat het huis van Annika niet echt schoon was. Ook Dat Annika al een keer hoofdluis heeft gehad.
“Ik ga het echt niet doen, trouwens ik ben te groot voor die jas en vooral de broek!” Zegt een van de meiden.
“Ja nou en, dat ben ik ook!” Zegt een ander.
Het andere meisje kijkt de rest aan. “Ik ben te klein voor die jas en broek, dat zal helemaal opvallen!”
“Meiden, de juf komt eraan. Wie die jas en broek aantrekt krijgt later er wat voor, oké!” Zegt Lisa bezorgt.
Maar haar vriendinnen willen alle niet.
Lisa pakt met een diep zucht de jas en broek aan van Annika en gaat de wc in.
“Hallo meiden zijn jullie er nog?” Zegt de juf.
De meiden gaan alle te gelijk weg. Lisa trekt haar schoenen en broek uit en doet deze met haar jas in de rugzak van Annika. Dan trekt ze de rode broek aan. Om deze dicht te krijgen houd ze haar adem in. De schoenen zijn ook iets te klein maar het lukt wel.
Als ze de jas pakt kijkt ze zuchtend. Hopelijk heeft ze geen beestjes. Denkt Lisa. Met angst en afschuw trekt ze de jas aan en doet deze dicht. Ze moet bijna kotsen van de zurige geur die van de jas afkomt. Als ze van de wc af komt heeft ze ook al de rugzak omgedaan en capuchon van de jas opgedaan.
De juf staat haar aan te kijken.”Annika, je moeder wacht buiten!”
Lisa blijft naar beneden kijken als ze de sjaal omdoet en langs de juf loopt naar buiten.
“Tot morgen juf.” Zegt Lisa, een beetje spontaan en uit gewoonte.
De juf kijkt naar Lisa en vindt zo vreemd dat Annika anders klinkt. “Ben je verkouden Annika want je klinkt zo anders.”
Lisa doet net alsof ze verkouden is door haar neus op te halen en te hoesten. "Ja juf."
De juf is even stil. "Vraag je moeder maar voor wat hoestdrank. Tot morgen Annika."
“Annika, heel snel je fiets pakken en hier komen.” Roept de moeder als ze denkt Annika te zien die uit school komt. Het meisje met Annika haar jas aan doet de fiets van Annika van slot. Ze kijkt rond en ziet dat haar vriendinnen haar fiets al hebben meegenomen. Maar ze gaat niet naar Annika haar moeder. In de ogen van de moeder fiets ze snel de uitgang van het schoolplein. Daar blijft ze staan.
“Annika, wachten daar!” Roept de moeder naar het meisje.
De moeder pakt haar fiets en gaat naar wat ze denkt haar dochter. “Nu rustig fietsen want je moeder is niet zo snel. Kijk mij eens aan!” Het meisje schud nee met haar hoofd en kijkt naar beneden.
“Ik weet niet wat er nu weer met je is, thuis praten we er wel over. Geef je rugzak aan mij en dan rustig fietsen!” Zegt de moeder streng.
Het meisje doet de rugzak af en geeft deze aan de moeder. Ze fietst dan een stukje met Annika haar moeder mee, zonder iets te zegen. Ze kijkt ook niet naar de moeder. Aangekomen bij een paar stoplichten springt deze op rood. De moeder stopt, maar het meisje rijd door rood. Een aantal auto's moeten op de rem om haar niet aan te rijden.
De moeder krijgt zo wat een hartaanval. “Annika, als je nu niet heel snel stopt!” Roept de moeder naar het meisje. Maar het meisje stopt niet. Ze gaat later een park in en naar een plek waar de andere meiden staan. “Zo dat was spannend zeg!” Zegt het meisje tegen haar vriendinnen. “Bijna dacht ik dat ze zal zien dat ik Annika niet was.” “Dacht ze echt dat je Annika was. Wat een domme moeder zeg, die haar eigen dochter niet herkend.”Zegt een van de meiden lachend. “Wat doen we nu?” Zegt Lisa.
“Mama ik wil...” Zegt Annika zachtjes. Haar moeder staat haar aan te kijken. “ja, zeg maar Annika.” Maar Annika durft het niet meer. Ze gaat met haar ouders naar huis waar ze gelijk naar haar kamer wordt gestuurd. De volgende dag moet Annika de meiden haar excuses aanbieden.
Een week gaat voorbij. De meiden hebben Annika met rust gelaten. Maar ze hebben wel een nieuw plan gemaakt. Een plan dat erger is dan de vorige. Een nieuwe schooldag breekt aan, Annika haar moeder brengt haar dochter weg. Ze blijft bij haar tot ze bij haar klas is. Ook als Annika uit school komt zal ze haar opwachten. Voor Annika gaf dit wel een soort van geluk, want de meiden konden haar zo niet pesten.
Aan het einde van de schooldag pakt Annika haar jas. Ze ziet haar moeder al staan op het schoolplein. Maar ze moet nog een naar de wc, wat ze netjes tegen haar moeder vertelt. Ze wilt niet nog meer ruzie. Als ze bij de wc is en net de deur wilt dicht doen wordt deze opengetrokken. De meiden staan haar aan te kijken. “Kijk wie we daar hebben in haar eentje, Annika!” Zegt een van de meiden. Annika kijkt of ze weg kan naar haar moeder of juf. Maar de meiden blokkeren de deur.
“Wacht dacht je, dat we je nu met rust lieten!” Zegt Lisa dreigend.”Net als vorige keer trek je de jas uit en snel een beetje!” Annika wilt dit niet en wilt het op gillen zetten. Maar de meiden merken het en met zijn vieren stappen ze snel de wc in. De wc is best groot maar dat wilde de school. Eentje pakt Annika haar hoofd vast en een ander duwt de sjaal die Annika om heeft in haar mond. De rest duwt en schopt Annika tot ze op de vloer ligt. Ze schoppen alleen tegen haar benen want de blauwe plekken daar zullen niet opvallen. Annika stribbelt flink tegen maar de meiden zijn gewoon te sterk. Ze kreunt van de pijn door de schoppen en ze begint te huilen. “Snel doe de deur dicht voordat de juf het ziet!” Roept een van de meiden. Het vijfde meisje houd de wacht. Gelukkig voor de meiden is de juf de klas aan het opruimen en zijn de schoonmakers nog niet aanwezig. De deur wordt zachtjes dicht gedaan.
"Niet gaan gillen anders krijg je weer schop!" Zegt een meisje als de sjaal uit Annika haar mond haalt. Gelijk wordt er door een ander meisje Annika haar mond dicht geplakt met plakband. Met zijn vieren weten ze Annika eerst haar rugzak en sjaal los te krijgen en dan haar jas uit te trekken. Daarna doen ze plakband om haar polsen en enkels.
“Meiden we hebben een probleem!” Roept een van de meiden en ze wijst naar Annika haar broek.”Ze heeft een rode broek aan en niet een normale!”
“Maak die tape weer los en trek haar schoenen en broek uit!” Roept Lisa.
Annika probeert los te komen met schoppen terwijl de meiden haar schoenen en broek uittrekken. Maar een van de meiden geeft Annika een flinke schop in haar zij. “Stil zijn, anders krijg je meer schoppen!”
“Niet zo hard schoppen!” Roept de jongste van de meiden.
De meiden kijken haar aan. “'Welke kant sta je!' Roept een van de meiden.
Het gebeurt allemaal in een paar minuten. De moeder van Annika staat te praten met een andere moeder en wacht ongeduldig af waar haar dochter blijft. Ondertussen hebben de meiden Annika laten opstaan en haar in een gangkast gestopt.
“Laten we in haar in deze katoenen zak doen zodat ze niet kan schoppen om lawaai te maken!” Zegt een van de meiden.
De katoenen zakken waren ervoor om vuile was in te doen, zoals theedoeken. De zakken waren niet groot, maar groot genoeg voor een meisje zoals Annika. De kans bestond dat Annika zal stikken in de zak. Maar de meiden zagen dit gevaar niet.
Het kost de meiden veel moeite om Annika in de zak te krijgen. Ze schopt weer met haar benen en probeert weer los te komen en lawaai te maken. Maar als Annika in de zak zit en de meiden deze hebben dicht gedaan, geeft een van de meiden haar nog een schop. Dit keer in de maag. Annika ligt te huilen en kreunen van de pijn.
Ze doen de deur dicht en op slot. Annika blijft rustig want de meiden hebben gedreigd haar weer te schoppen. De meiden luisteren nog even aan de deur. Maar ze horen niets.
“Wie trekt nu de jas en broek aan van Annika.” Vraagt een van de meiden.
Geen van alle heeft er zin in. De twee die het laatst hebben gedaan willen het niet nog een keer doen. De drie andere meiden kijken elkaar aan. Er was wat onenigheid in de meidengroep over dit. Ze waren alle bang om hoofdluis te krijgen of een ziekte. Ze wisten dat het huis van Annika niet echt schoon was. Ook Dat Annika al een keer hoofdluis heeft gehad.
“Ik ga het echt niet doen, trouwens ik ben te groot voor die jas en vooral de broek!” Zegt een van de meiden.
“Ja nou en, dat ben ik ook!” Zegt een ander.
Het andere meisje kijkt de rest aan. “Ik ben te klein voor die jas en broek, dat zal helemaal opvallen!”
“Meiden, de juf komt eraan. Wie die jas en broek aantrekt krijgt later er wat voor, oké!” Zegt Lisa bezorgt.
Maar haar vriendinnen willen alle niet.
Lisa pakt met een diep zucht de jas en broek aan van Annika en gaat de wc in.
“Hallo meiden zijn jullie er nog?” Zegt de juf.
De meiden gaan alle te gelijk weg. Lisa trekt haar schoenen en broek uit en doet deze met haar jas in de rugzak van Annika. Dan trekt ze de rode broek aan. Om deze dicht te krijgen houd ze haar adem in. De schoenen zijn ook iets te klein maar het lukt wel.
Als ze de jas pakt kijkt ze zuchtend. Hopelijk heeft ze geen beestjes. Denkt Lisa. Met angst en afschuw trekt ze de jas aan en doet deze dicht. Ze moet bijna kotsen van de zurige geur die van de jas afkomt. Als ze van de wc af komt heeft ze ook al de rugzak omgedaan en capuchon van de jas opgedaan.
De juf staat haar aan te kijken.”Annika, je moeder wacht buiten!”
Lisa blijft naar beneden kijken als ze de sjaal omdoet en langs de juf loopt naar buiten.
“Tot morgen juf.” Zegt Lisa, een beetje spontaan en uit gewoonte.
De juf kijkt naar Lisa en vindt zo vreemd dat Annika anders klinkt. “Ben je verkouden Annika want je klinkt zo anders.”
Lisa doet net alsof ze verkouden is door haar neus op te halen en te hoesten. "Ja juf."
De juf is even stil. "Vraag je moeder maar voor wat hoestdrank. Tot morgen Annika."
“Annika, heel snel je fiets pakken en hier komen.” Roept de moeder als ze denkt Annika te zien die uit school komt. Het meisje met Annika haar jas aan doet de fiets van Annika van slot. Ze kijkt rond en ziet dat haar vriendinnen haar fiets al hebben meegenomen. Maar ze gaat niet naar Annika haar moeder. In de ogen van de moeder fiets ze snel de uitgang van het schoolplein. Daar blijft ze staan.
“Annika, wachten daar!” Roept de moeder naar het meisje.
De moeder pakt haar fiets en gaat naar wat ze denkt haar dochter. “Nu rustig fietsen want je moeder is niet zo snel. Kijk mij eens aan!” Het meisje schud nee met haar hoofd en kijkt naar beneden.
“Ik weet niet wat er nu weer met je is, thuis praten we er wel over. Geef je rugzak aan mij en dan rustig fietsen!” Zegt de moeder streng.
Het meisje doet de rugzak af en geeft deze aan de moeder. Ze fietst dan een stukje met Annika haar moeder mee, zonder iets te zegen. Ze kijkt ook niet naar de moeder. Aangekomen bij een paar stoplichten springt deze op rood. De moeder stopt, maar het meisje rijd door rood. Een aantal auto's moeten op de rem om haar niet aan te rijden.
De moeder krijgt zo wat een hartaanval. “Annika, als je nu niet heel snel stopt!” Roept de moeder naar het meisje. Maar het meisje stopt niet. Ze gaat later een park in en naar een plek waar de andere meiden staan. “Zo dat was spannend zeg!” Zegt het meisje tegen haar vriendinnen. “Bijna dacht ik dat ze zal zien dat ik Annika niet was.” “Dacht ze echt dat je Annika was. Wat een domme moeder zeg, die haar eigen dochter niet herkend.”Zegt een van de meiden lachend. “Wat doen we nu?” Zegt Lisa.
Het meisje met Annika's kleren aan kleed zich weer om. De meiden fietsen naar school en nemen de fiets van Annika mee. Een geluk, de nooddeur staat nog open. Die hadden de meiden van zijn slot gehaald en deze geblokkeerd. Wel dicht gedaan zodat het leek of deze nog gewoon op slot was. Er zit geen alarm op de deur. Dit deden de meiden vaak, om zo stiekem weg te glippen tijdens schooluren. Op school zijn er nog schoonmakers dus er staat geen alarm aan. Twee meiden gaan via de nooddeur naar binnen en kijken waar de schoonmakers zijn. Zachtjes lopen ze naar de wc's. Ze doen de kast open en zien Annika nog steeds in de zak zitten. Ze ligt stil en bewegingloos. Ze maken de zak open en kijken Annika aan.
“Opstaan!” Zegt een van de meiden dreigend.
Als Annika staat knipt een van de meiden de plakband van Annika haar enkels. Het andere meisje geeft Annika een stomp in de maag. “Dit is een waarschuwing. Als je straks hierover wat zegt, komt er een veel hardere dreun. Je loopt straks met ons naar buiten, daar maken we je los.”
Annika staat te trillen en loopt mee met de meiden. Buiten doen de meiden het plakband los van haar polsen.
“Niet gaan gillen!” Zegt Lisa tegen Annika en ze trekt het plakband van haar mond.
“Nu ga je naar huis. Daar zeg je dat je bent door gefietst omdat je bang was om geslagen te worden. Nogmaals je zegt niets over ons!” Zegt een ander meisje tegen Annika.
Annika pakt haar jas, rugzak, sjaal, broek en schoenen en doet deze aan en op. Daarna pakt ze haar fiets en gaat richting huis. Haar lichaam doet zeer van alle schoppen maar ze zet door. De meiden gaan mee met Lisa haar huis. Als Annika thuis komt ziet een politieauto staan. Eenmaal binnen staan haar ouders, de wijkagente, haar juf en de groenteboer haar aan te kijken. Haar moeder huilt en haar vader zegt niets. “Hallo Annika.” Zegt een vrouwelijke agente en ze steekt zijn hand uit. Annika geeft de agente een hand terug. Annika kent haar al zins ze klein was. “We gaan even apart van je ouders zitten, want wil even alleen met je praten.” Annika loopt met de agente naar boven en beide gaan in haar kamer zitten. De agente kijkt haar aan. “Nu zitten we even alleen zonder je ouders. Je mag mij alles vertellen. Ik wil vooral weten wat er vanmiddag na school gebeurde. Maar ook wat er de afgelopen weken speelt.”
Annika begint weer te huilen en krijgt geen woord uit haar keel. “Is het zo erg, zal even een glas water voor je halen.” Zegt de agente.
Als ze terug komt neemt Annika een slok water, maar durft nog steeds niet te zegen.
“Goed, ik zal wel even beginnen. Ik stel je een paar vragen en je knikt ja of nee. Je hoeft niets te zegen, oké.” Zegt de agente vriendelijk.
Annika knikt ja.
“Vanmiddag kwam je uit de klas en zoals altijd doet je jas aan.”
Annika twijfelt en knikt ja.
"Na je jas te hebben aangetrokken ga je nog even naar de wc, maar je vertelt het wel tegen je moeder.
Annika knikt ja.
"Is er wat gebeurt bij de wc?"
Annika twijfelt maar knikt nee.
“Wat had je nog meer aan spullen bij je.”
Annika schudt nee.
"Je gaat gelijk van de wc naar buiten en je komt de juf of een schoonmaker niet tegen."
Annika knikt nee.
“Je wordt gevraagd door je moeder om bij haar te komen met je fiets.”
Annika knikt ja.
"Je luistert altijd naar je moeder en je gaat naar haar toe."
Annika knikt weer ja.
“Je doet het goed. Eenmaal bij je moeder fiets je samen met haar naar huis.”
Annika knikt weer ja.
“Bij de stoplichten die op rood staan denk je, nog even snel door rijden.”
Weer knikt Annika ja.
“Je moeder roept dat je moet stoppen maar je fietst door.””
Annika blijft maar ja knikken.
“Wat heb je gedaan tussen dat je weg fiets van je moeder en het thuiskomen.”
Annika kijkt de agente aan en begint hard te huilen.
De agente omhelst Annika en troost haar. “Ik ga nu naar je ouders en jij blijft hier tot we je roepen, oké.” Zegt de agente zachtjes tegen Annika.
Deze gaat op haar bed liggen en huilt aan een stuk door.
De agente loopt naar beneden. “Ze durfde niets te zegen. Ik denk dat Annika wat achterhoud. Maar ze gedwongen of gedreigd wordt door een persoon of meerdere personen om niets te zegen. Ik heb haar een paar vragen gesteld. Ik vroeg of er iets was gebeurt bij de toiletten, Annika twijfelde hier even maar knikte nee. Bij het toilet is er dus iets gebeurd. Denk aan dat ze bedreigd werd of gedwongen werd om iets te doen. U als haar juf zag Annika toen ze uit het wc kwam. U verklaarde ook, dat toen Annika tegen u zei, tot morgen juf dat ze wat anders klonk. Ik vroeg Annika of ze iemand zag toen ze van het toilet naar buiten ging. Hier knikte ze ook nee!" De agente is even stil. "Ik denk uit de vragen gezien dat Annika niet diegene was die naar de fietsen liep en met u mee fietste. Ook denk ik dat Annika op dat moment of gedwongen meegegaan is naar buiten via een andere uitgang of op dat moment ergens was in school en gedwongen werd vastgehouden.”
De ouders kijken verbaasd en geschokt!
"Ik vond het al vreemd dat Annika niet direct naar mij kwam, nadat ze haar fiets had gepakt . Annika luistert altijd en vooral als ik boos ben op haar. Ze ging juist direct naar de uitgang van het schoolplein met haar fiets. Daar aangekomen keek ze mij niet aan en zei ook niets! Dat is ook zo vreemd, Annika kijk mij altijd aan en vertelt ze mij over haar schooldag." Verteld haar moeder.
“Opstaan!” Zegt een van de meiden dreigend.
Als Annika staat knipt een van de meiden de plakband van Annika haar enkels. Het andere meisje geeft Annika een stomp in de maag. “Dit is een waarschuwing. Als je straks hierover wat zegt, komt er een veel hardere dreun. Je loopt straks met ons naar buiten, daar maken we je los.”
Annika staat te trillen en loopt mee met de meiden. Buiten doen de meiden het plakband los van haar polsen.
“Niet gaan gillen!” Zegt Lisa tegen Annika en ze trekt het plakband van haar mond.
“Nu ga je naar huis. Daar zeg je dat je bent door gefietst omdat je bang was om geslagen te worden. Nogmaals je zegt niets over ons!” Zegt een ander meisje tegen Annika.
Annika pakt haar jas, rugzak, sjaal, broek en schoenen en doet deze aan en op. Daarna pakt ze haar fiets en gaat richting huis. Haar lichaam doet zeer van alle schoppen maar ze zet door. De meiden gaan mee met Lisa haar huis. Als Annika thuis komt ziet een politieauto staan. Eenmaal binnen staan haar ouders, de wijkagente, haar juf en de groenteboer haar aan te kijken. Haar moeder huilt en haar vader zegt niets. “Hallo Annika.” Zegt een vrouwelijke agente en ze steekt zijn hand uit. Annika geeft de agente een hand terug. Annika kent haar al zins ze klein was. “We gaan even apart van je ouders zitten, want wil even alleen met je praten.” Annika loopt met de agente naar boven en beide gaan in haar kamer zitten. De agente kijkt haar aan. “Nu zitten we even alleen zonder je ouders. Je mag mij alles vertellen. Ik wil vooral weten wat er vanmiddag na school gebeurde. Maar ook wat er de afgelopen weken speelt.”
Annika begint weer te huilen en krijgt geen woord uit haar keel. “Is het zo erg, zal even een glas water voor je halen.” Zegt de agente.
Als ze terug komt neemt Annika een slok water, maar durft nog steeds niet te zegen.
“Goed, ik zal wel even beginnen. Ik stel je een paar vragen en je knikt ja of nee. Je hoeft niets te zegen, oké.” Zegt de agente vriendelijk.
Annika knikt ja.
“Vanmiddag kwam je uit de klas en zoals altijd doet je jas aan.”
Annika twijfelt en knikt ja.
"Na je jas te hebben aangetrokken ga je nog even naar de wc, maar je vertelt het wel tegen je moeder.
Annika knikt ja.
"Is er wat gebeurt bij de wc?"
Annika twijfelt maar knikt nee.
“Wat had je nog meer aan spullen bij je.”
Annika schudt nee.
"Je gaat gelijk van de wc naar buiten en je komt de juf of een schoonmaker niet tegen."
Annika knikt nee.
“Je wordt gevraagd door je moeder om bij haar te komen met je fiets.”
Annika knikt ja.
"Je luistert altijd naar je moeder en je gaat naar haar toe."
Annika knikt weer ja.
“Je doet het goed. Eenmaal bij je moeder fiets je samen met haar naar huis.”
Annika knikt weer ja.
“Bij de stoplichten die op rood staan denk je, nog even snel door rijden.”
Weer knikt Annika ja.
“Je moeder roept dat je moet stoppen maar je fietst door.””
Annika blijft maar ja knikken.
“Wat heb je gedaan tussen dat je weg fiets van je moeder en het thuiskomen.”
Annika kijkt de agente aan en begint hard te huilen.
De agente omhelst Annika en troost haar. “Ik ga nu naar je ouders en jij blijft hier tot we je roepen, oké.” Zegt de agente zachtjes tegen Annika.
Deze gaat op haar bed liggen en huilt aan een stuk door.
De agente loopt naar beneden. “Ze durfde niets te zegen. Ik denk dat Annika wat achterhoud. Maar ze gedwongen of gedreigd wordt door een persoon of meerdere personen om niets te zegen. Ik heb haar een paar vragen gesteld. Ik vroeg of er iets was gebeurt bij de toiletten, Annika twijfelde hier even maar knikte nee. Bij het toilet is er dus iets gebeurd. Denk aan dat ze bedreigd werd of gedwongen werd om iets te doen. U als haar juf zag Annika toen ze uit het wc kwam. U verklaarde ook, dat toen Annika tegen u zei, tot morgen juf dat ze wat anders klonk. Ik vroeg Annika of ze iemand zag toen ze van het toilet naar buiten ging. Hier knikte ze ook nee!" De agente is even stil. "Ik denk uit de vragen gezien dat Annika niet diegene was die naar de fietsen liep en met u mee fietste. Ook denk ik dat Annika op dat moment of gedwongen meegegaan is naar buiten via een andere uitgang of op dat moment ergens was in school en gedwongen werd vastgehouden.”
De ouders kijken verbaasd en geschokt!
"Ik vond het al vreemd dat Annika niet direct naar mij kwam, nadat ze haar fiets had gepakt . Annika luistert altijd en vooral als ik boos ben op haar. Ze ging juist direct naar de uitgang van het schoolplein met haar fiets. Daar aangekomen keek ze mij niet aan en zei ook niets! Dat is ook zo vreemd, Annika kijk mij altijd aan en vertelt ze mij over haar schooldag." Verteld haar moeder.
Laatst gewijzigd door nurias op 15 aug 2013 08:12, 1 keer totaal gewijzigd.
-
stephaniepdj
- Puntenslijper
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 11 feb 2011 08:40
Leuk verhaal! Een opmerking over het laatste stukje, is ook het enige wat mij opviel omdat ik er niet op lette.
Groetjes
Dit moet kijkt zijn lijkt me.nurias schreef:
"Ik vond het al vreemd dat Annika niet direct naar mij kwam, nadat ze haar fiets had gepakt . Annika luistert altijd en vooral als ik boos ben op haar. Ze ging juist direct naar de uitgang van het schoolplein met haar fiets. Daar aangekomen keek ze mij niet aan zei ze ook niets! Dat is ook zo vreemd, Annika kijk mij altijd aan en vertelt ze mij over haar schooldag." Verteld haar moeder.
Groetjes
Klopt het moet kijkt zijn bedankt voor de opmerkingstephaniepdj schreef:Leuk verhaal! Een opmerking over het laatste stukje, is ook het enige wat mij opviel omdat ik er niet op lette.Dit moet kijkt zijn lijkt me.nurias schreef:
"Ik vond het al vreemd dat Annika niet direct naar mij kwam, nadat ze haar fiets had gepakt . Annika luistert altijd en vooral als ik boos ben op haar. Ze ging juist direct naar de uitgang van het schoolplein met haar fiets. Daar aangekomen keek ze mij niet aan zei ze ook niets! Dat is ook zo vreemd, Annika kijk mij altijd aan en vertelt ze mij over haar schooldag." Verteld haar moeder.
Groetjes
De agente laat de ouders, de juf en groenteboer een verklaring opstellen. Wat ze gezien hebben en wat ze opmerkte aan niet kloppende feiten. Als ieder weg is loopt de vader naar boven. Annika ligt nog steeds op bed, huilend en in een gekropen.
De vader gaat bij haar op bed zitten. “Annika, we hebben gepraat met elkaar. Je hoeft nu niets te zegen en we geven je nu geen straf. Vindt je dat goed?”
Annika gaat overeind zitten en geeft haar vader een dikke knuffel.
“Het komt wel goed meis, mama en ik denken dat jij alles niet gedaan hebt.”
De volgende dag is het weekend, waar Annika even kan bij komen. Twee schooldagen gaan rustig voorbij. Op de woensdag meld de moeder van Annika haar ziek. Dit is niet omdat Annika ziek is, maar de wijk agente een idee heeft wie het gedaan kan hebben. Ze heeft ook een oplossing om alles op te lossen. Op deze dag wil ze alles met Annika en haar ouders doorpraten.
Donderdag gaat Annika naar school. Ze kijkt zo als altijd om zich heen en ze ziet de meidengroep haar aankijken. Dit keer gebeurt het tijdens de pauze. Ze dwingen haar de oud-papier gebouw in en dat ze zich uitkleed. Annika doet het gelijk. Bibberend van de kou wordt ze opgesloten. Een van de meiden doet de kleren, jas en schoenen aan van Annika. Weer met het nodige tegenzin.
Het meisje loopt over het schoolplein. Iedereen herkent haar als Annika want ze heeft natuurlijk de kleren, jas en schoenen aan van Annika, maar ook de sjaal om en de muts op van haar. Het is niet vreemd want het is winter en tegen de nul graden.
“Annika kom eens hier.” Roept de juf van Annika.
Het meisje is bang om herkend te worden en doet ook de capuchon op van de jas. Daarna loopt ze naar de juf en blijft naar beneden kijken.
Ze kijkt niet naar de juf als ze voor haar staat.”wat is er juf.” Vraagt het meisje met een verkouden stem.
“Hoe is je verkoudheid?” Vraagt de juf vriendelijk.
Het meisje bedankt snel een antwoord. “Gaat beter.”
“Kom laat me je sjaal even goed doen want die zit zo los.” Zegt de juf en ze doet de sjaal af bij het meisje. “Het is koud niet, brrrr straks krijgen we misschien sneeuw.”
Het meisje vergeet even dat haar stem te veranderen om dat Annika wat verkouden klinkt.”Ja, dan kunnen we weer sneeuwpoppen maken.”
“Je klinkt al gelijk minder verkouden!” Zegt de juf. Ze doet de sjaal goed en trekt de losse muts nog iets verder over het hoofd van het meisje. “ Dat zit een stuk warmer niet. Moeten je ouders nog een nieuwe jas voor je kopen. Deze zit zo strak en de mouw uiteinde zitten zo hoog. Heb je wel de goede jas aan?"
Het meisje weet niet wat ze moet zegen.
"Kom we gaan even naar binnen dan kan je de jas even uitrekken. Dan kijk ik wel even of je de goede hebt." Zegt de juf.
Het meisje is bang dat ze herkend zal worden al heeft ze ook de kleren aan van Annika.
"Maar juf, er is niemand anders met deze jas!" Zegt het meisje.
Maar de juf wil toch even kijken. Ze doet de jas van Annika uit en geeft deze aan de juf.
"Ja, hier staat Annika. Dat ben jij natuurlijk, wie zal je anders zijn. Doe je jas maar weer aan." Zegt de juf.
Verbaasd en geschokt dat de juf niet ziet dat ze Annika niet is doet ze de jas weer aan. Daarna wordt de sjaal weer omgedaan door de juf.
Blijf hier maar staan want de buurvrouw komt je zo ophalen.”
Het meisje staat verbaasd en geschrokken te luisteren. Bedoeld ze nu dat de buurvrouw van Annika haar ophaalt. En wat gaat Annika doen, denkt het meisje.
Een mevrouw komt de schoolplein op fietsen en stapt af. Als ze haar fiets op slot hebt gedaan loopt ze gelijk naar de juf en het meisje. “Goedemiddag, Yonne de buurvrouw van Annika. Kom haar ophalen om naar de huisarts te gaan.” Zegt de buurvrouw lief.
“Ja klopt dat heeft haar moeder al doorgegeven vanmorgen. Annika ga je spullen maar halen dan kan je mee met je buurvrouw.” Zegt de juf.
Het meisje is stom verbaasd dat de juf en Annika buurvrouw niet zien dat ze Annika niet is. Ze blijft stil staan van de schok.
“Annika, kom op meis. Niet zo treuzelen!” Zegt de buurvrouw en geeft het meisje een zetje.
Het meisje loopt de school binnen en pakt de spullen van Annika. Wat moet ik nu doen en kan toch niet mee als Annika en in haar kleren denkt ze.
“Wat zal ze nu denken, dat we niet zien dat ze niet Annika is.” Zegt de buurvrouw.
De juf kijkt haar. “Denk het ook, ze is wel goed geschrokken. Ze blijft wel netjes in haar rol als Annika. Maar ze ziet ook niet dat u de wijkagente bent. ”
“De camera's op het schoolplein hebben goed geholpen. Breng haar gelijk naar het politiebureau, de auto staat om de hoek. Als alle kinderen naar binnen zijn moeten jullie meteen Annika gaan opwarmen die nog in het oud-papier gebouw zit.
De juf knik ja en het meisje komt naar buiten.
“Heb je alles Annika.” Zegt de wijkagente die zich voordoet als Annika haar buurvrouw. Het meisje knikt ja. “Fietsen pakken dan rijden we gelijk door naar de huisarts.”
Het meisje loopt naar de fiets van Annika en daarna naar de wachtende wijkagente.
“Moet je geen handschoenen aan want het is koud niet! Zegt de wijkagente.
Het meisje durft haar niet aan te kijken en knikt ja. Als ze de handschoenen van Annika aanheeft fietsen ze samen van het schoolplein af.
Kort daarna gaat de bel en alle kinderen gaan naar binnen. Op het teken van de juf rennen twee collega's naar het oud-papier gebouw. Binnen treffen ze Annika aan die bibberend en blauw in een hoekje zit.
“Je hebt het goed gedaan en gespeeld Annika.” Zegt een vrouwelijke collega en doet een deken om haar heen.
Binnen doet Annika snel andere kleren aan die ze mee had genomen. Daarna mag ze in de lerarenkamer blijven met een kop warme chocolademelk.
De vader gaat bij haar op bed zitten. “Annika, we hebben gepraat met elkaar. Je hoeft nu niets te zegen en we geven je nu geen straf. Vindt je dat goed?”
Annika gaat overeind zitten en geeft haar vader een dikke knuffel.
“Het komt wel goed meis, mama en ik denken dat jij alles niet gedaan hebt.”
De volgende dag is het weekend, waar Annika even kan bij komen. Twee schooldagen gaan rustig voorbij. Op de woensdag meld de moeder van Annika haar ziek. Dit is niet omdat Annika ziek is, maar de wijk agente een idee heeft wie het gedaan kan hebben. Ze heeft ook een oplossing om alles op te lossen. Op deze dag wil ze alles met Annika en haar ouders doorpraten.
Donderdag gaat Annika naar school. Ze kijkt zo als altijd om zich heen en ze ziet de meidengroep haar aankijken. Dit keer gebeurt het tijdens de pauze. Ze dwingen haar de oud-papier gebouw in en dat ze zich uitkleed. Annika doet het gelijk. Bibberend van de kou wordt ze opgesloten. Een van de meiden doet de kleren, jas en schoenen aan van Annika. Weer met het nodige tegenzin.
Het meisje loopt over het schoolplein. Iedereen herkent haar als Annika want ze heeft natuurlijk de kleren, jas en schoenen aan van Annika, maar ook de sjaal om en de muts op van haar. Het is niet vreemd want het is winter en tegen de nul graden.
“Annika kom eens hier.” Roept de juf van Annika.
Het meisje is bang om herkend te worden en doet ook de capuchon op van de jas. Daarna loopt ze naar de juf en blijft naar beneden kijken.
Ze kijkt niet naar de juf als ze voor haar staat.”wat is er juf.” Vraagt het meisje met een verkouden stem.
“Hoe is je verkoudheid?” Vraagt de juf vriendelijk.
Het meisje bedankt snel een antwoord. “Gaat beter.”
“Kom laat me je sjaal even goed doen want die zit zo los.” Zegt de juf en ze doet de sjaal af bij het meisje. “Het is koud niet, brrrr straks krijgen we misschien sneeuw.”
Het meisje vergeet even dat haar stem te veranderen om dat Annika wat verkouden klinkt.”Ja, dan kunnen we weer sneeuwpoppen maken.”
“Je klinkt al gelijk minder verkouden!” Zegt de juf. Ze doet de sjaal goed en trekt de losse muts nog iets verder over het hoofd van het meisje. “ Dat zit een stuk warmer niet. Moeten je ouders nog een nieuwe jas voor je kopen. Deze zit zo strak en de mouw uiteinde zitten zo hoog. Heb je wel de goede jas aan?"
Het meisje weet niet wat ze moet zegen.
"Kom we gaan even naar binnen dan kan je de jas even uitrekken. Dan kijk ik wel even of je de goede hebt." Zegt de juf.
Het meisje is bang dat ze herkend zal worden al heeft ze ook de kleren aan van Annika.
"Maar juf, er is niemand anders met deze jas!" Zegt het meisje.
Maar de juf wil toch even kijken. Ze doet de jas van Annika uit en geeft deze aan de juf.
"Ja, hier staat Annika. Dat ben jij natuurlijk, wie zal je anders zijn. Doe je jas maar weer aan." Zegt de juf.
Verbaasd en geschokt dat de juf niet ziet dat ze Annika niet is doet ze de jas weer aan. Daarna wordt de sjaal weer omgedaan door de juf.
Blijf hier maar staan want de buurvrouw komt je zo ophalen.”
Het meisje staat verbaasd en geschrokken te luisteren. Bedoeld ze nu dat de buurvrouw van Annika haar ophaalt. En wat gaat Annika doen, denkt het meisje.
Een mevrouw komt de schoolplein op fietsen en stapt af. Als ze haar fiets op slot hebt gedaan loopt ze gelijk naar de juf en het meisje. “Goedemiddag, Yonne de buurvrouw van Annika. Kom haar ophalen om naar de huisarts te gaan.” Zegt de buurvrouw lief.
“Ja klopt dat heeft haar moeder al doorgegeven vanmorgen. Annika ga je spullen maar halen dan kan je mee met je buurvrouw.” Zegt de juf.
Het meisje is stom verbaasd dat de juf en Annika buurvrouw niet zien dat ze Annika niet is. Ze blijft stil staan van de schok.
“Annika, kom op meis. Niet zo treuzelen!” Zegt de buurvrouw en geeft het meisje een zetje.
Het meisje loopt de school binnen en pakt de spullen van Annika. Wat moet ik nu doen en kan toch niet mee als Annika en in haar kleren denkt ze.
“Wat zal ze nu denken, dat we niet zien dat ze niet Annika is.” Zegt de buurvrouw.
De juf kijkt haar. “Denk het ook, ze is wel goed geschrokken. Ze blijft wel netjes in haar rol als Annika. Maar ze ziet ook niet dat u de wijkagente bent. ”
“De camera's op het schoolplein hebben goed geholpen. Breng haar gelijk naar het politiebureau, de auto staat om de hoek. Als alle kinderen naar binnen zijn moeten jullie meteen Annika gaan opwarmen die nog in het oud-papier gebouw zit.
De juf knik ja en het meisje komt naar buiten.
“Heb je alles Annika.” Zegt de wijkagente die zich voordoet als Annika haar buurvrouw. Het meisje knikt ja. “Fietsen pakken dan rijden we gelijk door naar de huisarts.”
Het meisje loopt naar de fiets van Annika en daarna naar de wachtende wijkagente.
“Moet je geen handschoenen aan want het is koud niet! Zegt de wijkagente.
Het meisje durft haar niet aan te kijken en knikt ja. Als ze de handschoenen van Annika aanheeft fietsen ze samen van het schoolplein af.
Kort daarna gaat de bel en alle kinderen gaan naar binnen. Op het teken van de juf rennen twee collega's naar het oud-papier gebouw. Binnen treffen ze Annika aan die bibberend en blauw in een hoekje zit.
“Je hebt het goed gedaan en gespeeld Annika.” Zegt een vrouwelijke collega en doet een deken om haar heen.
Binnen doet Annika snel andere kleren aan die ze mee had genomen. Daarna mag ze in de lerarenkamer blijven met een kop warme chocolademelk.
Als de wijkagente met het meisje om de hoek fietst staat daar aan opvallende politieauto.
“Hier stoppen we, ik zal mij voorstellen.” De politieagente kijkt naar het meisje. “Ik ben Celine van Oor, wijkagente. Je zet de fiets tegen de lantaarnpaal en op slot. Dan stap je in bij mijn collega's.”
Het meisje is verbaasd wat er gebeurt, maar blijft in haar rol als Annika. “Waarom moet ik mee, is er wat gebeurd met mijn ouders?”
“Niet ze verbaasd kijken want je weet heel goed wat er aan de hand is. Je bent Annika niet, en wat is je naam. Je kunt beter vanaf nu eerlijk zijn.” Zegt de wijkagente streng.
Het meisje staat bibberend naar de wijkagente te kijken en ze weet dat het over is. Dan kijkt ze naar politiewagen waar een stevige politieagente de deur open doet. Even lijkt ze mee te willen werken maar dan fietst ze heel snel weg richting het park. De wijkagente zet de achtervolging in en ook de politiewagen. Het meisje kent de omgeving en weet door steegjes en door groen stukken te fietsen de politie af te schudden. Maar de wijkagente kent ook de wijk en heeft al weer snel het meisje in het vizier. Na een achtervolging van twintig minuten weet het meisje de wijkagente af te schudden. Ze stopt en kijkt achterom om zeker te zijn dat ze alleen is. Wat moet ik nu doen. Het is koud en winderig, het meisje doet de sjaal van Annika wat hoger om haar nek en muts wat verder over het hoofd. Ze rijd dan naar het bos waar ze samen met haar vriendinnen een hut heeft. Daar hebben de meiden wat eten en drinken liggen. De hut ligt in een groengebied waar veel wandelaars komen. Maar de hut is niet zien vanaf het voetpad. Het is een kleine ruimte van drie bij drie meter met een bank van afvalhout rond om een klein lantaarn op batterijen. Hier hebben de meiden de meeste van hun tijd na school doorgebracht. Het was water en winddicht. Lisa weet dat ze niet hier kan blijven, maar ook dat ze zo snel mogelijk de kleren van Annika uit wilt doen.
Ondertussen zijn haar vriendinnen opgepakt door de politie. Ze verblijven in een cel totdat ze worden voorgeleid aan de officier van justitie. De meiden hadden een matras, deken en kussen gekregen, niet omdat ze moesten blijven voor een nacht maar als schrikmiddel. De vriendinnen van Lisa moesten hun kleren uitdoen en aan te grote oranje overal aan. Annika is inmiddels met haar ouders op het politiebureau gekomen om haar kant van het verhaal te geven. Ook zal er een aanklacht worden ingediend tegen de meiden voor bedreiging en mishandeling van een minderjarige. Annika was bang was heel bang en wilde eerst geen aanklacht indienen. Maar de wijkagente wist haar over te halen met de zekerheid dat de meiden van de school worden gehaald.
“Hier stoppen we, ik zal mij voorstellen.” De politieagente kijkt naar het meisje. “Ik ben Celine van Oor, wijkagente. Je zet de fiets tegen de lantaarnpaal en op slot. Dan stap je in bij mijn collega's.”
Het meisje is verbaasd wat er gebeurt, maar blijft in haar rol als Annika. “Waarom moet ik mee, is er wat gebeurd met mijn ouders?”
“Niet ze verbaasd kijken want je weet heel goed wat er aan de hand is. Je bent Annika niet, en wat is je naam. Je kunt beter vanaf nu eerlijk zijn.” Zegt de wijkagente streng.
Het meisje staat bibberend naar de wijkagente te kijken en ze weet dat het over is. Dan kijkt ze naar politiewagen waar een stevige politieagente de deur open doet. Even lijkt ze mee te willen werken maar dan fietst ze heel snel weg richting het park. De wijkagente zet de achtervolging in en ook de politiewagen. Het meisje kent de omgeving en weet door steegjes en door groen stukken te fietsen de politie af te schudden. Maar de wijkagente kent ook de wijk en heeft al weer snel het meisje in het vizier. Na een achtervolging van twintig minuten weet het meisje de wijkagente af te schudden. Ze stopt en kijkt achterom om zeker te zijn dat ze alleen is. Wat moet ik nu doen. Het is koud en winderig, het meisje doet de sjaal van Annika wat hoger om haar nek en muts wat verder over het hoofd. Ze rijd dan naar het bos waar ze samen met haar vriendinnen een hut heeft. Daar hebben de meiden wat eten en drinken liggen. De hut ligt in een groengebied waar veel wandelaars komen. Maar de hut is niet zien vanaf het voetpad. Het is een kleine ruimte van drie bij drie meter met een bank van afvalhout rond om een klein lantaarn op batterijen. Hier hebben de meiden de meeste van hun tijd na school doorgebracht. Het was water en winddicht. Lisa weet dat ze niet hier kan blijven, maar ook dat ze zo snel mogelijk de kleren van Annika uit wilt doen.
Ondertussen zijn haar vriendinnen opgepakt door de politie. Ze verblijven in een cel totdat ze worden voorgeleid aan de officier van justitie. De meiden hadden een matras, deken en kussen gekregen, niet omdat ze moesten blijven voor een nacht maar als schrikmiddel. De vriendinnen van Lisa moesten hun kleren uitdoen en aan te grote oranje overal aan. Annika is inmiddels met haar ouders op het politiebureau gekomen om haar kant van het verhaal te geven. Ook zal er een aanklacht worden ingediend tegen de meiden voor bedreiging en mishandeling van een minderjarige. Annika was bang was heel bang en wilde eerst geen aanklacht indienen. Maar de wijkagente wist haar over te halen met de zekerheid dat de meiden van de school worden gehaald.
Het meisje zit bibberend rond een zaklamp. Het is koud met een temperatuur net onder de nul graden. Ze eet en drinkt wat maar ze kan niet warm worden. De jas en sjaal van Annika heeft ze wat dichter gedaan en de must nog verder over haar hoofd getrokken. De kou gaat door de handschoenen van Annika en de vingers van het meisje worden stijf. Wat ze moet doen weet ze niet. Ze denkt om naar politie te gaan om alles op te biechten. Haar ouders zullen nu wel op het politiebureau zijn, boos maar ongerust. Het meisje krijgt spijt wat ze allemaal gedaan heeft tegen Annika. Dat haar kleren krap en stinken vindt ze niet meer erg, ze denkt na hoe het zal zijn om Annika te zijn. Annika heeft geen vriendinnen en haar leven wordt gedomineerd door een groep meiden die haar pesten. Ze gaat liggen om zo wat rust te krijgen.
Twee uur later meld ze zich vrijwillig op het politiebureau.
Samen met haar vriendinnen wordt ze voorgeleid aan de officier van justitie, De meiden worden aangeklaagd voor mishandeling en bedreiging van een minderjarige. Wegens dat ze minderjarig zijn valt de straf laag uit. Ze moeten van school wisselen buiten de gemeente waar Annika woont. Ook worden ze her opgevoed en begeleid door een speciaal jeugd bureau, dat specialiseert in jeugd criminaliteit onder de 12 jaar.
De ouders van de meiden worden ook begeleid. De mentale klap was bij alle ouders groot toen ze hoorde wat hun meiden hadden gedaan.
Nadat de meiden niet meer aanwezig waren op Annika haar school gaat het beter Annika. Veel meisjes zijn nu haar vriendin, wat heeft geleid doordat de meiden die Annika pesten van school zijn gehaald.
Er volgende nog maar aanklachten tegen de meiden groep van mishandeling en bedreiging.
Twee uur later meld ze zich vrijwillig op het politiebureau.
Samen met haar vriendinnen wordt ze voorgeleid aan de officier van justitie, De meiden worden aangeklaagd voor mishandeling en bedreiging van een minderjarige. Wegens dat ze minderjarig zijn valt de straf laag uit. Ze moeten van school wisselen buiten de gemeente waar Annika woont. Ook worden ze her opgevoed en begeleid door een speciaal jeugd bureau, dat specialiseert in jeugd criminaliteit onder de 12 jaar.
De ouders van de meiden worden ook begeleid. De mentale klap was bij alle ouders groot toen ze hoorde wat hun meiden hadden gedaan.
Nadat de meiden niet meer aanwezig waren op Annika haar school gaat het beter Annika. Veel meisjes zijn nu haar vriendin, wat heeft geleid doordat de meiden die Annika pesten van school zijn gehaald.
Er volgende nog maar aanklachten tegen de meiden groep van mishandeling en bedreiging.