Prins Ture

[Fasold]

Prins Ture

'Het is verboden, neef, zelfs voor jou.'
Koning Valdemar bekeek prins Ture, die voor hem stond in de troonzaal. Dezelfde houding, dacht de koning, dezelfde wens om op avontuur te gaan. Dezelfde onwrikbaaheid als hij eenmaal een besluit had genomen. Prins Ture was dan wel niet zijn zoon, maar hij was het spiegelbeeld van hemzelf, de koning, toen hij ongeveer even oud was.
Een leeftijd waarop zijn vader, toen ook koning, dezelfde woorden vaak tegen hem had gezegd. Geschreeuwd soms, en had gedreigd om hem zijn verdere leven op te sluiten als hij het waagde om op een waaghalzerig avontuur te gaan.
'Maar ik heb het altijd gedaan' dacht de koning.
'En me nooit iets aangetrokken van welk verbod dan ook.'
Maar toch. Prins Ture was niet zijn zoon, maar zijn beschermeling, de zoon van zijn broer, gesneuveld in de strijd, lang geleden. Hij had gezworden prins Ture te beschermen, en dat woog nu zwaarder.
Prins Ture keek boos.
'Hoe kan je het toestaan, oom. Duistere tovenarij aan de rand van je koninkrijk. Mensen die verdwijnen, handelscaravanen die nooit meer worden teruggezien. Je moet wat doen, je leger sturen, je koninklijke avonturiers.'
Koning Valdemar zuchtte.
'Neef, het is waar wat je zegd. En ik zal het duistere woud heroveren, op de macht die het in bezit heeft genomen. Maar nu niet. De baronnen uit de bergen roeren zich weer, dat weet je, de kapers zijn gezien op zee, het is onrustig aan de grens. Ik heb mijn legers ergens anders nodig.'
'Laat mij dan gaan, oom. Laat mij het duistere woud veroveren. Met mijn zwaard zal ik het veilig maken, met mijn schild en kruisboog.
Koning Valdemar fronsde.
'Nee, neef, het is je verboden. En dat is het laatste dat ik erover zal zeggen'
Koning Valdemar stond op van de troon. Naast hem gingen ook zijn raadsheren staan.
'Ik ben trots op je, Ture, maar doe wat ik beveel. Vanavond zal ik een feest geven, vanavond zullen we zorgeloos zijn, zullen we drinken op je kracht en behendigheid, en zal jij het duistere woud uit je hoofd zetten.'
Prins Ture zei niets. Hij keek naar zijn oom. Nors, met een felle blik. Koning Valdemar keek naar de grond. Hij schudde zijn hoofd en wist precies wat er in zijn neef omging. Hij zou wachters kunnen plaatsen bij de kamer van prins Ture, extra wachters bij de poort en de slotgracht. Maar het zou niets helpen.
'Net als ik' mompelde de koning, terwijl hij naar de deur van de troonzaal liep.
'Hij laat zich door niets tegenhouden.'


Dit is een korte beschrijving van personages in een verhaal waar ik mee bezig ben, dat onderdeel is van een fantasie bordspel. Als je het leuk vind kan je kijken op *link verwijderd*

[daantjeschrijft]

Leuk geschreven. Kort maar krachtig. Een klein dingentje... Je schreef zegt met de 'd' in plaats van de 't'

Voor de rest echt heel sterk beschreven, en voor de rest eigenlijk ook geen fouten gezien.
Groetjes.

[Invictus]

Fascinerend verhaal, het boeide mij vanaf de eerste zin