Het einde van een onderbroek

[Pimmetje]

Vrouwen zijn vreemde wezens. Lief, jaaaa, meestal wel. Die van mij toch zeker. Maar soms zijn vrouwen ook onvoorstelbaar wreed...

Stelt u u eens voor. Avondje met uw lief. Gezelli met zijn tweetjes, kinderen in geen velden of wegen te bekennen, ingrediënten voor een lekker dineeke in de frigo, een compleet assortiment DVD's in huis, van Notting Hill tot Die Hard driehonderdendrie en van Dirty Dancing tot Heidi Goes Wild In Tirol. En wijn, vooral genoeg wijn. Want zonder wijn is zo'n avondje niet compleet. En dit epistelke ook niet.

Goed, alles klaar? Mooi, ons avondje kan van start. Beetje kokkerellen aan de stoof, beetje knuffelen met elkaar, sneetje stokbrood met pesto happen, slokske of wat wijn... Tot zover gaatie best hè?!?

Dineetje voor twee, kaarsje op tafel, lekker muziekske op de achtergrond, slokske of wat wijn, beetje voetjevrijen... Moeahhh, tis nog steeds te doen.

Tijd voor het DVDke dan. Gaap. Zo'n filmpje na zo'n dineeke valt zwaar. Samen in elkaar gestrengeld op de zetel kijkend naar een zoekt-u-er-maar-eentje-uit DVD én nog altijd met een glas wijn in de hand begint het gesodemieter. Het gevecht tegen de after-dinner-met-veel-vino-slaap vangt aan. En we staan binnen no time op verlies.

Ik wordt wakker omdat er iets kouds mijn lies binnen sijpelt. Ik slaak een voor onlineverhalen.nl niet voor herhaling vatbare kreet -lief schrikt onmiddellijk wakker en hangt zowat met haar knappe koppie tegen het plafond- en zie hoe de kostelijke Bordeaux Supérieur ongenadig zijn weg door mijn jeans zoekt. Voelen doe ik het ook; mijn trouwe bondgenoot raakt onmiddellijk bedwelmd door de ongetwijfeld met zorg gevinificeerde alcohol en tannines van Cabernet Sauvignon, Cabernet Franc, Petit Verdot en Merlot.

Voor m'n jeans is het allemaal niet zo erg. Die is wat gewend. Eén wasbeurtje met een drupke uit het roze potteke en het is wel opgelost. Maar mijn tot dan toe hagelwitte DIM boxershort -neeje, ik loop niet rond met Björn Borg tot onder mijn oksels- is er een stuk beroerder aan toe en ziet er in mum van tijd uit alsof..., nu ja, vult u dat zelf maar verder in... Dat gaat wél een probleemke geven.

Dagenlang probeert mijn lief, zorgzaam als ze is, mijn boxershort van zijn rode vlekken te ontdoen. Geen middel wordt onbenut gelaten, tevergeefs. Ik begin te vrezen voor het leven van mijn DIM. Met man en macht probeer ik de gedachte te verdringen dat mijn lief die ene vraag gaat stellen.

Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen, je hebt iets met zo'n DIM, hè? DIM is mijn beste vriend in goede én barre tijden. Zorgt dat de boel een beetje uit het zicht blijft. Beschermt me tegen al het kwaad buiten. Inclusief de rits of knopen van mijn jeans. Beschermt me ook tegen het gevaar van binnenuit, niet onbelangrijk. En zorgt dat de boel weer een beetje tot rust komt na een periode van flink zweten. Dat moet u niet onderschatten, het schept een band.

"Seg, u gaat me nie zeggen dat ge die nog gaat dragen, hè?" De vraag. Zonder blikken of blozen. DE VRAAG. Oei, dat doet pijn. Ik wist het, hè? Ook mijn meisje kan ongenadig hard zijn als ze de was ophangt. Ik snap dat niet. Ze heeft DIM regelmatig op mooie momenten in haar handen gehad... Doet het haar dan helemaal totally niets???

Ik ga voor de korte pijn. "Okay, doe em maar weg" snuif ik en kruip zwaar ontgoocheld achter mijn laptop. "Slaap zacht mijn beste DIM, ge waar ne super toffe" denk ik nog. Het is gedaan met DIM. Zonder een traan te laten zal mijn lief DIM zijn laatste rustplaats wijzen. De vuilbak. Zonder een fatsoenlijke uitvaartceremonie.

Of toch niet?

Niet veel later draai ik me om zie ik mijn lief vol overgave de schouw stoffen. Net iets té enthousiast naar m'n zin en ik besluit poolshoogte te gaan nemen. Awel mijn beste lezer, uwe Franc is al aant vallen zeker? Mijn lief heeft mijn arme DIM gedegradeerd tot stofdoek! Ik geloof mijn ogen niet, kijk nog eens, laat mijn ogen zowat uit mijn kassen pletteren, maar ik zie toch écht mijn DIM gulzig het stof van de schouw aantrekken alsof hij nooit anders gedaan heeft. Gedreven door de zachte hand van mijn eigen lief...

Big smile, meesmuilende blik. "Niets kuist zo goed als een net gewassen stukske stof" weet mijn lief te melden. Waarna ze DIM zorgvuldig naast zich neerlegt en mijn middels een warme omhelzing tracht te troosten. Slim als ze is.

Nee, ik plaats geen foto van mijn ongelukkige DIM op mijne Facebook pagina. Facebook zal die, belachelijk preuts als ze is, op zeker als onethisch beschouwen en de foto resoluut verwijderen. Een gedetailleerde foto van ondergoed met wijnvlekken, stel je dat eens voor FeesBoek! Schande! Dat staan de Yankees nooit niet toe.
Maar op uw verzoek zal ik u de foto met alle liefde mailen. Ik geef u daarbij wel de waarschuwing dat rode wijnvlekken na verloop van tijd een ietsiepietse van kleur veranderen en dat de stof van de schouw ook zijn sporen heeft nagelaten...

Ik ga me een fles wijn opentrekken.
Mijn DIM van vandaag is pikzwart.
Er kan me dus niks gebeuren.

Santé!