De dood
Ik sta daar. Ik kijk naar hem. Ik kan hem toch niet zomaar laten zien sterven? Toch zal het gebeuren. Ik wil het maar niet beseffen. Hij heeft het er zelf naar gemaakt, dat is waar, maar dit was zijn bedoeling niet. Ik zie hem het houten podium op lopen. Ik laat een traan over mijn oog rollen als ik zie dat er een touw om zijn keel word gebonden. Hij kijkt me aan. Een wonder dat hij me kon vinden tussen al die mensen... Hij knikt. Ik weet wat hij mij probeert duidelijk te maken. Hij maakt mij duidelijk dat hij dood gaat, over een paar seconden. Ik knik terug. Hoe kan ik dat doen? Ik wil helemaal niet dat hij doodgaat! Ik kijk voor de laatste keer in zijn ogen. En dan zie ik een touw dat naar boven word gehesen...
Waarom doe ik niks? Sta ik daar alleen maar te kijken. Al heeft hij het er zelf naar gemaakt dat hij doodgaat, ik ben toch zijn beste vriendin. En als beste vriendin onderneem ik nog niet eens een poging om hem te redden? Wat ben ik dan eigenlijk voor iemand om dit dan zomaar te laten gebeuren? Mijn hart klopt in mijn keel, totdat er iets wonderbaarlijks gebeurt, het touw breekt. Ik ren het podium op, zo ontzettend opgelucht! Hij kijkt me in mijn ogen en kijkt weer weg, hij is nog te verzwakt om iets te kunnen zeggen. Ik kijk naar het touw dat gebroken is, zo'n stevig touw, dat kan toch niet zomaar kapot zijn gegaan? Het moet kapot zijn geknipt. Maar wie heeft dat dan gedaan? Tijd om dat te onderzoeken!