Even een nieuw verhaal tussen Murron door. Het speelde al een tijdje door mijn hoofd en ik heb besloten om er toch wat mee te doen. Ondertussen blijf ik ook wel werken aan Murron hoor.... Alleen staat die op dit moment even op een lager pitje.
_____________________________________________________________________________________________________________________________________
Proloog:
Het waren je bruine ogen, je opgewekte glimlach die een licht over me leek te verspreiden. Je relaxte manier van doen die vlinders in me buik toverde. De manier waarop je me schatje of moppie noemde. Je was als het verboden snoepje waar ik alleen maar smachtend naar kon kijken, maar nooit mocht pakken.
Het was de steun die ik van je kreeg zonder erom gevraagd te hebben. Je begreep mijn problemen, een enkele blik op mij was voor jou voldoende om te begrijpen waar ik mee zat.
Je kende het. Had het zelf ervaren. Je beschikte over een levenservaring die dankzij mijn verleden een bijzondere aantrekkingskracht had op mij. En toch was ook jij weer opgeveerd. Uit de diepe dalen tevoorschijn gekomen om verder te gaan.
Ik kon je niet over mijn angst vertellen. Mijn angst om alles los te laten wat ik gekend had om zo opnieuw te beginnen in een nieuw leven waar ik zelf de regels kon uitmaken. De klauwen van mijn fouten hadden zich diep in mijn huid verankerd en ik was bang om anderen te kwetsen, terwijl ik er nu zelf een slachtoffer van werd.
Elke zenuw in mijn lichaam verlangde naar jou. In het begin was het meer de spanning van stiekeme blikken. Iets langer als gewoonlijk. Een flirtende glimlach, een uitdagende opmerking. Langzamerhand veranderde mijn verlangens naar blikken in het verlangen jou handen over mijn lichaam te voelen gaan. Ik mocht en kon er enkel alleen van dromen. Het contrast van onze huidskleur versterkte het opwindende gevoel in mijn buik.
Ik wilde je lichaam tegen de mijne voelen. Onder het genot van een langzaam, maar romantisch liedje droomde ik erover hoe het zou zijn. Wat als we beiden geen slachtoffer geworden waren van onze keuzes. Als alles anders geweest was en ik de angst om los te laten kon overwinnen.
Maar ik mocht er dan misschien over dromen. Over fantaseren. Wie zei mij dat jij mijn verlangens deelde? Misschien was het voor jou niets meer dan een gewoonte om zo met een vrouw om te gaan. Was flirten voor jou niets meer dan een spelletje. Hoeveel vrouwen zouden nog meer op die manier over jou fantaseren?
Maar wie ben ik om me te beklagen. Ik ben nog altijd getrouwd. Vastzittend in een huwelijk waarin ik niet gelukkig ben, waarin alles een verplichting lijkt te zijn en waarbij ik tijdens de seks me alleen maar kan afvragen hoelang het nog duurt voordat hij klaar is. Er is geen bevrediging aan, althans niet voor mij. Ik had net zo goed een opblaaspop kunnen zijn. Die zou net zoveel genot ervaren. Hoewel een pop een voorsprong heeft op mij. Zij zou het niet kunnen gaan zien als een verplichting, aangezien zij geen hart heeft. Geen ademhaling.
Ik zit vast in een saai ritueel van verplichtingen. Koffie drinken op standaard dagen, op standaard tijden bij zijn familie. Voortdurend hun kritiek ondergaand. Op het moment dat ik ja zei heb ik niet alleen ja gezegd tegen de man in kwestie, maar tegelijkertijd tegen zijn hele familie. Het ergste van alles is dat ik toen die tijd al zo mijn twijfels heb gehad, maar ik durfde er niet onderuit. Het werd immers verwacht. Ook dat was een verplichting waaraan ik niet anders durfde dan te voldoen. Bang voor de afkeur van mijn familie die mij inmiddels toch al min of meer verbannen heeft. En nu ben ik zo bang om hem te kwetsen dat ik het niet aandurf om mijn geluk bij jou te beproeven.
Hij is geen slechte man. We hebben alleen nooit bij elkaar gepast. Op geen enkel front. Er zijn vele dingen waar we het niet over eens zijn, maar erover praten kunnen we niet. Op de één of andere manier lopen we altijd vast. Worden we kwaad op elkaar en worden er over en weer verwijten gemaakt. Zijn hij en ik te overhaast geweest. Hij kwam uit een net afgesloten relatie en ik had vele weinig betekende relaties achter de rug na een slecht afgesloten periode met een zeer grote liefde. Had ik mijn tijd moeten nemen om te genezen? Hadden we dan nu wel bij elkaar mogen zijn? Of hadden we elkaar dan nooit leren kennen?
Al die twijfels en ik kan niets anders dan mezelf vasthouden aan de reddingsboei die steeds leger lijkt te lopen.
Flirt
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Hoofdstuk 1
Geërgerd rolde Lisa met haar ogen, terwijl haar vader voor de zoveelste maal verkondigde hoe trots hij wel niet op haar was. Het was niet meer dan logisch. Na al die tijd had ze eindelijk haar verzet opgegeven en haar zijn wil opgelegd.
Het was een soort van plichtsbesef. Niet de vrijheid hebben van een eigen keuze, maar een beslissing die haar door hem was opgelegd. Ze ging nu uit op plekken die hij voor haar uitgekozen zou hebben, niet degene waar ze zelf naartoe zou gaan. En al haar vrienden, haar echte vrienden, had ze opgegeven voor haar vader.
Hij was haar vader en alleen daarom hield ze van hem. Het wilde echter niet zeggen dat ze hem ook had gemogen als hij haar vader niet was geweest. Waarschijnlijk was hij dan het soort man geweest waar ze ver vandaan had gebleven. Terwijl de tranen achter haar ogen brandde knikte ze bedeesd en wierp de vrouw tegenover haar een zuinige glimlach toe. Was dit voortaan haar leven? Zou ze een steractrice worden alleen om haar vader tevreden te houden? Ze vreesde van wel.
Wat kon ze anders? Op kamertraining was niets voor haar. Alleen al de avondklok van half elf had haar daarvan doen afzien. Ze wilde niet nog meer regels en wetten opgelegd krijgen en helemaal zelfstandig kon ze financieel gewoon nog niet. Wat was het toch met haar familie dat ze haar in een bepaald plaatje wilde zien? Een bepaald plaatje waarvoor zij helemaal niet de persoon was!
Honderden duisteren gedachten gleden door haar hoofd. De ene nog depressiever als de andere. Ze had zich al wel vaker slecht gevoeld, maar nog nooit zoals nu. Dit zou voortaan haar leven zijn. Strijdend tegen allerlei emoties die haar mee naar onder wilden trekken.
‘Maar hoe was het daar dan?’ de vrouw nam haar belangstellend op.
Verlegen haalde Lisa haar schouders op. ‘Anders. Relaxter op een bepaalde manier, denk ik.’
Iedereen dacht dat ze daarmee de manier van leven van de mensen bedoelde, maar wat ze in werkelijkheid bedoelde was dat er niemand was om zich met haar te bemoeien. Spanjaarden hadden hun eigen gewoonten. ’s Middags hielden ze fiësta, een sociaal leven stond hoog in aanzien en werken deed je om de boel te kunnen bekostigen meer niet. Wat zij heerlijk had gevonden was dat zolang ze zich aan de huisregels hield voor de rest had kunnen zijn wie ze wilde zijn. Soms was er een brief van het thuisfront gekomen, maar die had ze vluchtig doorgelezen om er voor de rest niet meer op te reageren.
Wat moest ze erop zeggen? Dat ze boos op hen was, omdat zij altijd hun oordeel klaar hadden. Moeite hadden om naar haar te luisteren! Waarom konden ze haar niet haar eigen fouten laten maken? Gaven ze haar niet de ruimte om voor haarzelf te beslissen?
Haar gedachten schoten een andere kant op. Naar iemand die ze zeer liefhad, maar waar ze in dit vreemde nieuwe leven niet bij kon zijn. Waar ze überhaupt niet bij kon zijn, omdat het alleen maar tot gevolg zou hebben dat zij beiden gekwetst werden. Misschien niet door elkaar, maar wel degelijk door haar familie.
Ze zouden hem betichten van dingen die slechts gebaseerd waren op één grote leugen. Één groot vooroordeel, omdat sommige mensen nu eenmaal bang zijn voor alles wat anders is.
Lisa’s hart klopte in haar keel. Nog steeds kreeg ze vlinders in haar buik als ze aan hem dacht. Dat zou nooit veranderen! ’s Nachts kwam hij in haar dromen naar toe. Lachte hij om dingen, zoals alleen hij kon lachen. Een lach waardoor ze nooit langer als vijf tellen boos op hem kon blijven, ook al wilde ze dat wel.
Dan kuste hij haar. Zacht en teder, zoals alleen hij had gedaan. Een kus die haar bescherming en liefde beloofde. Voor in de toekomst en alle dagen daarna.
Was zij een romantische dwaas om zo te denken? Nee, hij hield echt wel van haar. Dat had hij zelf gezegd in de brief die hij haar geschreven had. Hij had er zelfs een pasfoto bij gestopt, die ze bewaarde op een speciaal plaatsje in haar portemonnee. Er had een beertje bij gezeten en wanneer je op het buikje duwde zei deze ‘I love you’.
Hij had haar geschreven dat hij samen met haar wilde zijn. Dat hij haar wilde als de moeder van zijn kinderen. Voorzichtig gleed haar hand richting haar buik. Die droom was bijna waar geweest. Dat verlangen bijna vervuld, maar het had niet zo mogen zijn. De pijn die ze gevoeld had bij het verlies van dit ‘o zo’ welkome kindje. Ja, natuurlijk was ze jong. Hij was ook jong, maar ze hadden elkaar beloofd om te sparen voor de toekomst. Ze zouden er wel komen, ondanks alle problemen waar ze mee te kampen zouden krijgen.
Haar ogen gleden naar haar vader. Hij zou nooit het kindje liefgehad hebben. Misschien was het voor het kindje zelf beter dat het er niet van gekomen was. Alle opmerkingen die dat prachtige schepseltje naar zijn hoofd had gekregen.
Lisa rilde bij de gedachten. ‘Pa, ik ga. Ik heb nog een afspraak met een paar vriendinnen.’
Met glimmende ogen keek hij haar aan. ‘Moet ik je brengen?’
‘Nee,’ haastte ze zich om te zeggen. ‘Ik ga wel met de trein, vindt het eigenlijk wel lekker om even de benen te strekken.’
Ze durfde het niet te zeggen, maar ze wilde gewoon bij deze mensen. Weg van haar vader. Er was niemand met wie ze een afspraak had en daar had ze ook helemaal geen behoefte aan.
Langzaam liep ze voort. De omgeving gleed in een roes langs haar heen. In deze stad had ze zoveel tijd doorgebracht. Heel veel van de mensen waar ze mee was omgegaan woonden hier. Hier in deze stad had ze leuke tijden beleeft. Kleine feestjes gehouden met mensen waar ze goed mee had kunnen opschieten.
Ze had hier ook gekke tijden beleeft met één van haar beste vriendinnen. Met meerdere vriendinnen overigens, maar met Jasmine was het altijd lachen geweest.
De leukste tijden had ze in een andere stad beleeft, met een ander persoon. Warme vertederende herinneringen drongen zich weer aan haar op. Hoe ze zich tegen hem aan had gekruld zodra ze naar bed waren gegaan. Zijn arm en been beschermend om haar heen. Zijn warme lichaam tegen haar rug aangenesteld. Ze miste hem. Opnieuw kwamen de tranen omhoog. Waarom deed ze zichzelf zo’n pijn door elke keer weer aan hem te denken? Ze wilde aan hem denken met een glimlach, maar in plaats daarvan voelde ze zo’n groot gemis.
Ze wilde weer zijn lach zien. Zijn lippen op de hare voelen. Hoe hij haar vertelde dat ze goed moest eten en weer met hem dansen. Hoe hij haar hand vast pakte om anderen te laten weten dat ze bij hem hoorde en dat ze bij haar vandaan moesten blijven. Natuurlijk had hij het wel geaccepteerd als zijn vrienden en kennissen tegen haar hadden gepraat, maar zodra ze haar hadden proberen te versieren was hij ertussen gesprongen. Ze was zijn meisje geweest. Niet die van een ander.
Waarom wilde niemand accepteren dat haar leven bij hem was? Waarom wilde niemand horen dat hij de liefde van haar leven was en dwongen ze haar in een wereld waar ze nooit volledig deel van zou uitmaken? Ze zou zich altijd buitengesloten voelen. Met één been in een ander leven. Haar gedachten altijd bij hem. Het overgrote gedeelte van haar hart was met hem gevuld. Och, ze hoopte dat hij de liefde zou vinden. Iets anders wilde ze niet voor hem. Ze wilde dat hij gelukkig zou zijn, waar hij ook was. Wetende dat zij nooit volledig gelukkig zou zijn zonder hem.
Geërgerd rolde Lisa met haar ogen, terwijl haar vader voor de zoveelste maal verkondigde hoe trots hij wel niet op haar was. Het was niet meer dan logisch. Na al die tijd had ze eindelijk haar verzet opgegeven en haar zijn wil opgelegd.
Het was een soort van plichtsbesef. Niet de vrijheid hebben van een eigen keuze, maar een beslissing die haar door hem was opgelegd. Ze ging nu uit op plekken die hij voor haar uitgekozen zou hebben, niet degene waar ze zelf naartoe zou gaan. En al haar vrienden, haar echte vrienden, had ze opgegeven voor haar vader.
Hij was haar vader en alleen daarom hield ze van hem. Het wilde echter niet zeggen dat ze hem ook had gemogen als hij haar vader niet was geweest. Waarschijnlijk was hij dan het soort man geweest waar ze ver vandaan had gebleven. Terwijl de tranen achter haar ogen brandde knikte ze bedeesd en wierp de vrouw tegenover haar een zuinige glimlach toe. Was dit voortaan haar leven? Zou ze een steractrice worden alleen om haar vader tevreden te houden? Ze vreesde van wel.
Wat kon ze anders? Op kamertraining was niets voor haar. Alleen al de avondklok van half elf had haar daarvan doen afzien. Ze wilde niet nog meer regels en wetten opgelegd krijgen en helemaal zelfstandig kon ze financieel gewoon nog niet. Wat was het toch met haar familie dat ze haar in een bepaald plaatje wilde zien? Een bepaald plaatje waarvoor zij helemaal niet de persoon was!
Honderden duisteren gedachten gleden door haar hoofd. De ene nog depressiever als de andere. Ze had zich al wel vaker slecht gevoeld, maar nog nooit zoals nu. Dit zou voortaan haar leven zijn. Strijdend tegen allerlei emoties die haar mee naar onder wilden trekken.
‘Maar hoe was het daar dan?’ de vrouw nam haar belangstellend op.
Verlegen haalde Lisa haar schouders op. ‘Anders. Relaxter op een bepaalde manier, denk ik.’
Iedereen dacht dat ze daarmee de manier van leven van de mensen bedoelde, maar wat ze in werkelijkheid bedoelde was dat er niemand was om zich met haar te bemoeien. Spanjaarden hadden hun eigen gewoonten. ’s Middags hielden ze fiësta, een sociaal leven stond hoog in aanzien en werken deed je om de boel te kunnen bekostigen meer niet. Wat zij heerlijk had gevonden was dat zolang ze zich aan de huisregels hield voor de rest had kunnen zijn wie ze wilde zijn. Soms was er een brief van het thuisfront gekomen, maar die had ze vluchtig doorgelezen om er voor de rest niet meer op te reageren.
Wat moest ze erop zeggen? Dat ze boos op hen was, omdat zij altijd hun oordeel klaar hadden. Moeite hadden om naar haar te luisteren! Waarom konden ze haar niet haar eigen fouten laten maken? Gaven ze haar niet de ruimte om voor haarzelf te beslissen?
Haar gedachten schoten een andere kant op. Naar iemand die ze zeer liefhad, maar waar ze in dit vreemde nieuwe leven niet bij kon zijn. Waar ze überhaupt niet bij kon zijn, omdat het alleen maar tot gevolg zou hebben dat zij beiden gekwetst werden. Misschien niet door elkaar, maar wel degelijk door haar familie.
Ze zouden hem betichten van dingen die slechts gebaseerd waren op één grote leugen. Één groot vooroordeel, omdat sommige mensen nu eenmaal bang zijn voor alles wat anders is.
Lisa’s hart klopte in haar keel. Nog steeds kreeg ze vlinders in haar buik als ze aan hem dacht. Dat zou nooit veranderen! ’s Nachts kwam hij in haar dromen naar toe. Lachte hij om dingen, zoals alleen hij kon lachen. Een lach waardoor ze nooit langer als vijf tellen boos op hem kon blijven, ook al wilde ze dat wel.
Dan kuste hij haar. Zacht en teder, zoals alleen hij had gedaan. Een kus die haar bescherming en liefde beloofde. Voor in de toekomst en alle dagen daarna.
Was zij een romantische dwaas om zo te denken? Nee, hij hield echt wel van haar. Dat had hij zelf gezegd in de brief die hij haar geschreven had. Hij had er zelfs een pasfoto bij gestopt, die ze bewaarde op een speciaal plaatsje in haar portemonnee. Er had een beertje bij gezeten en wanneer je op het buikje duwde zei deze ‘I love you’.
Hij had haar geschreven dat hij samen met haar wilde zijn. Dat hij haar wilde als de moeder van zijn kinderen. Voorzichtig gleed haar hand richting haar buik. Die droom was bijna waar geweest. Dat verlangen bijna vervuld, maar het had niet zo mogen zijn. De pijn die ze gevoeld had bij het verlies van dit ‘o zo’ welkome kindje. Ja, natuurlijk was ze jong. Hij was ook jong, maar ze hadden elkaar beloofd om te sparen voor de toekomst. Ze zouden er wel komen, ondanks alle problemen waar ze mee te kampen zouden krijgen.
Haar ogen gleden naar haar vader. Hij zou nooit het kindje liefgehad hebben. Misschien was het voor het kindje zelf beter dat het er niet van gekomen was. Alle opmerkingen die dat prachtige schepseltje naar zijn hoofd had gekregen.
Lisa rilde bij de gedachten. ‘Pa, ik ga. Ik heb nog een afspraak met een paar vriendinnen.’
Met glimmende ogen keek hij haar aan. ‘Moet ik je brengen?’
‘Nee,’ haastte ze zich om te zeggen. ‘Ik ga wel met de trein, vindt het eigenlijk wel lekker om even de benen te strekken.’
Ze durfde het niet te zeggen, maar ze wilde gewoon bij deze mensen. Weg van haar vader. Er was niemand met wie ze een afspraak had en daar had ze ook helemaal geen behoefte aan.
Langzaam liep ze voort. De omgeving gleed in een roes langs haar heen. In deze stad had ze zoveel tijd doorgebracht. Heel veel van de mensen waar ze mee was omgegaan woonden hier. Hier in deze stad had ze leuke tijden beleeft. Kleine feestjes gehouden met mensen waar ze goed mee had kunnen opschieten.
Ze had hier ook gekke tijden beleeft met één van haar beste vriendinnen. Met meerdere vriendinnen overigens, maar met Jasmine was het altijd lachen geweest.
De leukste tijden had ze in een andere stad beleeft, met een ander persoon. Warme vertederende herinneringen drongen zich weer aan haar op. Hoe ze zich tegen hem aan had gekruld zodra ze naar bed waren gegaan. Zijn arm en been beschermend om haar heen. Zijn warme lichaam tegen haar rug aangenesteld. Ze miste hem. Opnieuw kwamen de tranen omhoog. Waarom deed ze zichzelf zo’n pijn door elke keer weer aan hem te denken? Ze wilde aan hem denken met een glimlach, maar in plaats daarvan voelde ze zo’n groot gemis.
Ze wilde weer zijn lach zien. Zijn lippen op de hare voelen. Hoe hij haar vertelde dat ze goed moest eten en weer met hem dansen. Hoe hij haar hand vast pakte om anderen te laten weten dat ze bij hem hoorde en dat ze bij haar vandaan moesten blijven. Natuurlijk had hij het wel geaccepteerd als zijn vrienden en kennissen tegen haar hadden gepraat, maar zodra ze haar hadden proberen te versieren was hij ertussen gesprongen. Ze was zijn meisje geweest. Niet die van een ander.
Waarom wilde niemand accepteren dat haar leven bij hem was? Waarom wilde niemand horen dat hij de liefde van haar leven was en dwongen ze haar in een wereld waar ze nooit volledig deel van zou uitmaken? Ze zou zich altijd buitengesloten voelen. Met één been in een ander leven. Haar gedachten altijd bij hem. Het overgrote gedeelte van haar hart was met hem gevuld. Och, ze hoopte dat hij de liefde zou vinden. Iets anders wilde ze niet voor hem. Ze wilde dat hij gelukkig zou zijn, waar hij ook was. Wetende dat zij nooit volledig gelukkig zou zijn zonder hem.
Hé hoi! Ik heb je stukjes gelezen. Er zitten een aantal taalfoutjes in, maar ik heb nu geen tijd om die eruit te halen. Ik vind je proloog prachtig, heel sprekend, ondanks het vage ervan. Heel goed gedaan 
Hoofdstuk 1 is ook een goed begin, ben heel benieuwd welke kant je ermee op wil. Ik heb waarschijnlijk geen tijd om je verhaal te blijven volgen, maar ik wilde toch even een reactie achterlaten.
Ga vooral zo door! (:
Liefs, Marit.
Hoofdstuk 1 is ook een goed begin, ben heel benieuwd welke kant je ermee op wil. Ik heb waarschijnlijk geen tijd om je verhaal te blijven volgen, maar ik wilde toch even een reactie achterlaten.Ga vooral zo door! (:
Liefs, Marit.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
@ xILY thnx voor je reactie. Het is een verhaal waar ik al heel lang meeloop, ik hoop dat ik vooral de aandacht van de lezers weet vast te houden.
_____________________________________________________________________________________________________________________________________
Hoofdstuk 2
Stilletjes staarde ze naar het voorbij glijdende landschap,terwijl de trein in een hoog tempo doorraasde. Het gekakel van haar twee vriendinnen trok volledig langs haar heen. Ava en Melissa hadden een flauwe humor die ze normaal gesproken deelde, maar waar ze nu absoluut geen trek in had.
‘Ik moet echt een nieuwe broek hebben,’ deelde Ava mede. ‘Mijn andere is gescheurd. Precies onder mijn kont en deze begint ook echt te slijten.’
Lisa zag hoe Melissa haar schouders ophaalde. ‘Aan eentje heb je echt niet genoeg hoor.’
‘Ja, maar meer geld heb ik niet op dit moment,’ sputterde de andere tegen.
Lisa rolde met haar ogen. Als Ava niet zo merkbewust was kon ze wel drie broeken kopen, maar omdat haar vriendin nu eenmaal altijd merkbroeken wilde dragen had ze niet meer geld. Toch besloot ze zich er niet in te mengen. Ze moest het zelf maar weten.
‘En jij Lis? Wat heb jij nodig?’ Ava wendde zich tot Lisa en nam haar onderzoekend op.
‘Volgens mij heb ik niet echt iets nodig. Ik kijk wel, misschien loop ik tegen iets leuks op en misschien ook niet,’ mompelde ze een beetje onduidelijk.
‘Waarom gaan we niet op zoek naar een leuk stelletje wat we vanavond kunnen dragen,’ Melissa keek haar twee vriendinnen met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Dat deden we eerst ook altijd, weet je nog.’
Ava trok haar rechtermondhoek naar beneden. ‘Wel, ik kan wel een nieuw stelletje voor vanavond gebruiken.’
‘Is er iets wat je delen wil?’ het gesprek ging voornamelijk voort tussen haar twee vriendinnen en Lisa deed geen moeite om er deel aan te nemen.
‘Ik heb een hele leuke jongen leren kennen. Het probleem is dat ik niet weet wat ik met hem aanmoet. Hij belt me notabene ’s nachts en overdag lijkt hij totaal geen tijd voor me te hebben.’
‘En jij wilt met hem verder?’ Melissa leek het duidelijk niet eens te zijn met de keuze van haar vriendin.
Ava boog zich even naar voren, alsof ze een groot geheim had om te delen. ‘Weet je wel hoe lekker hij is.’
‘Lekker of niet,’ concludeerde Melissa. ‘Als alles van één kant moet komen kan het nooit goed gaan.’
Geërgerd leunde Ava weer naar achter. ‘Lisa begrijpt me wel, toch Lis? Soms moet je moeite doen voor een jongen en ik weet zeker dat hij alle moeite waard is.’
Eindelijk maakte Lisa zich los van het uitzicht. ‘Ik weet niet lieverd. Als je er meer energie instopt dan dat je ervoor terug krijgt dan moet je jezelf gaan afvragen of hij het wel echt met je meent. Misschien is hij alleen uit op een booty call.’
‘Wie zegt dat ik uit ben op een serieuze relatie?’
Melissa en Lisa keken elkaar verbaasd aan. ‘Dus jij wilt ook slechts een booty call? Geloof je dat zelf?’
Melissa’s reactie was verontwaardigd.
Lisa reageerde iets nuchterder. ‘Wel als dat is wat je zoekt en je jezelf daar goed bij voelt moet je er zeker voor gaan.’
‘Lis, gaat het wel goed met je?’ Melissa keek haar bezorgd aan. ‘Ik krijg het idee dat je er niet helemaal bij bent met je hoofd. Ik bedoel, vroeger sprak jij met enthousiasme over jongens en alles wat daarbij kwam kijken. Nu ben je zo… nou ja, zo ongeïnteresseerd.’
‘Het gaat prima met me,’ snel verbeet ze de tranen die achter haar ogen brandde.
Ze wilde haar vriendinnen niet laten zien hoe terneergeslagen ze was. Hoe erg ze hem miste. Hoe graag ze weer zijn stem hoorde wanneer hij haar belde of ze dit weekend kwam of niet. Het was raar om naar de stad te gaan waar ze hem had leren kennen. Het was überhaupt raar om naar de stad te gaan waar ze vele mensen kende die haar geschiedenis deelde.
‘Jongens zijn gewoon het laatste waar ik aan denken wil. Laat staan dat ik mezelf mooi moet aankleden voor hen. Pff alsof ik hun aandacht nodig heb om me goed te voelen,’ het kwam er scherper uit dan dat ze bedoeld had. ‘Dan erbij zal toch geen enkele jongen goed genoeg voor me zijn, aldus mijn vader.’
Ava’s hand reikte naar haar knie. ‘Kom op, meis. Als je ooit iemand tegenkomt en diegene maakt jou echt gelukkig dan zal je vader heus wel blij voor je zijn.’
Lisa trok haar neus op. ‘Geloof wat je wilt, maar ik weet zeker van niet.’
Haar vriendinnen keken elkaar verontrust aan.
Snel begon Melissa over iets anders om hun gedachten te verzetten. Haar oeroude humor stak weer op.
‘Heb je hem gezien? Hij was huge,’ zolang als dat Lisa Melissa kende gooide haar vriendin al overal Engelse woorden tussendoor. ‘En dan had hij zo’n klein hoofd. Door die dreads van hem leek het nog kleiner.’
Blijkbaar wist Ava over wie Melissa het had, want die zette het op een schaterlachen. ‘Ja, hij had echt een muizengezicht door die dreadlocks, maar het lichaam van een reus al was die wel heel smal.’
‘Ja en dan dacht hij nog dat hij mij versieren kon,’ de tranen rolde over Melissa’s gezicht van het lachen. ‘Alsof ik werkelijk op zijn aandacht zat te wachten.’
‘Vertel eens aan Lis hoe je hem heb afgewimpeld. Dat is echt te mooi om niet te vertellen.’
‘Ik zei tegen hem dat ik niet op jongens val,’ het kwam er heel droog uit.
Ava viel in. ‘Om vervolgens met een andere gozer te zoenen, toen hij langs gelopen kwam.’
Lisa schudde haar hoofd. ‘Jullie zijn gek.’
Eindelijk stopte de trein op de eindbestemming. Ava pakte heel even haar hand.
‘Ga je het trekken?’
Lisa knikte van wel. ‘Ik zal wel moeten.’
De meisjes raapten hun spullen bij elkaar en stonden op. Lisa probeerde haar gedachten te verzetten en mengde zich in het gesprek. Het was druk op het station. Een wirwar van mensen probeerden hun weg te maken in de drukte. Soms drukte iemand zich per ongeluk dicht tegen je aan om vervolgens een halfslachtig excuus te mompelen en te verdwijnen in de menigte. Lisa drukte haar tas dicht tegen zich aan. Ze was al eerder gerold en dat zou haar niet nog eens overkomen.
Lachend liepen ze Hoog Catharijne over. Ava haalde haar mobieltje tevoorschijn en tikte een liedje aan.
‘Weet je nog, ons G-town nummer!’ joelde ze enthousiast.
Melissa mompelde dat ze normaal moest doen, omdat ze teveel bekijks trokken. Een beetje gepikeerd klikte ze het nummer uit en stopte haar mobieltje weer weg.
‘Sorry,’ bracht ze er chagrijnig uit.
Lisa haalde haar schouders op. ‘Hey, het maakt mij niet uit. Voor mij hoef je jezelf niet in te houden. G-Town voor life toch.’
Ze zond haar vriendin een knipoog toe. Ava wierp een dankbare glimlach terug.
‘Ja en jij was de heftigste,’ grinnikte ze.
Melissa zuchtte diep. ‘Nou kom op. Lets shop.’
Lisa keek Ava aan en wist precies waar haar vriendin aan dacht. ‘Ik denk dat Ava eerst iets eten moet.’
Er kwam een ondeugende glans in de ogen van haar vriendin te liggen. ‘Je kent me te goed.’
‘Zullen we weer eens gek doen,’ Melissa kwam even dicht tegen Lisa aanlopen. ‘Laten we naar de shop gaan. Gewoon voor de goede oude tijden.’
Lisa grinnikte. ‘Mijn vader gaat me vermoorden als hij erachter komt.’
Ava maakte een gek dansje. ‘Maar hij hoeft er niet achter te komen, want hij is er toch niet.’
‘Dat is waar, maar laten we het er dan niet bij eentje houden. Laten we iets meer meenemen, zodat we voor vanavond ook wat hebben.’
Melissa knikte. ‘Juist, laten we een gezellige avond maken. Dan duiken we daarna de kroeg in. Tussen die gekke boeren, je weet toch.’
Het kwam er overdreven uit, maar juist daardoor was het des te grappiger. Ze besloten Desi ook te bellen of die vanavond meedeed.
Ze passeerde een groepje jongens die hen overdreven bekeken. Ava keek net zo overdreven terug, waardoor ze begonnen te fluiten en hen na te roepen. Zowel Melissa als Lisa liepen snel door, maar Ava kon het niet nalaten om een reactie te geven. Zo was ze altijd geweest. Zij was de flirt van de groep.
Lisa wierp een snelle blik over haar schouder en zag dat de jongens achter hen aankwamen.
‘Snel een winkel in,’ fluisterde ze tegen Melissa, die Ava mee naar binnen trok.
Terwijl ze zogenaamd tussen de kledingrekken stonden te neuzen kwam één van de jongens naar Lisa toe.
‘Hey schatje,’ fluisterde hij zodat omstanders het niet hoorde. ‘Dat ziet er lekker uit.’
Zijn ogen gleden hongerig over haar lichaam heen. Lisa wierp hem een kille blik toe.
‘Zal best, maar ik ga je honger niet stillen,’ beet ze hem toe.
Verontwaardigd staarde hij haar aan. ‘O, dus jij bent er zo eentje.’
‘Ik ben er helemaal niet zo eentje, maar ik zit niet te wachten op jouw halfslachtige versierpogingen en ik ben al helemaal jou schatje niet.’
Beledigd liep hij bij haar vandaan om een poging bij Ava te wagen. Die genoot echter wel van zijn spelletje en ging erin mee. Melissa en Lisa keken elkaar aan om lachend hun hoofd te schudden. Ze wisten allang wat Ava aan het doen was en dat de jongen echt niet met het goede nummer weg ging.
Ze zou hem het nummer geven van een meisje waar ze een hekel aan had, zodat hij haar lastig zou gaan vallen.
‘Ava, kom je mee?’ riep Melissa.
Ava wierp de jongen nog gauw een vluchtige glimlach toe en ging vervolgens haar vriendinnen achterna.
De rest van de middag verliep ouderwets gezellig. Net toen Lisa begon te denken dat ze niet meer aan hem gedacht had, dacht ze dat ze hem zag lopen tussen de menigte. Verstard bleef ze staan. Ze zag alleen zijn achterkant, maar toch… Was hij het? Was hij het echt? Zou hij op zoek zijn naar haar?
Ava stootte haar aan. ‘Lis, gaat het wel goed?’
Met tranen in haar ogen keek ze haar vriendin aan, om vervolgens weer in dezelfde richting te kijken. Er kwam geen woord over haar lippen. Ze kon slechts hopen dat hij het was.
‘Doe dit jezelf niet aan, Lis. Hij komt niet meer terug,’ als een ellendig hoopje mens stortte Lisa in elkaar. Snel wenkte Ava Melissa om haar mee vast te pakken. ‘Het gaat niet goed met haar.’
Melissa begeleidde Lisa naar een terrasje om haar op een stoel te zetten. ‘Bestel jij wat te drinken? Doe maar cola of zo.’
Ava knikte en vertrok snel het cafeetje in om met drie glazen terug te komen. Als een moederkloek boog Melissa zich over Lisa heen.
‘Wat gebeurde er nou Lis? En wees eerlijk alsjeblieft.’
Lisa snikte onbedaarlijk. ‘Ik zag hem lopen. Ik zag hem echt lopen! Het is niet zo dat ik gek aan het worden ben.’
‘Lis, luister naar mij. Hij is weg. Hij komt niet meer terug. Het heeft geen zin om te hopen dat het wel gebeurd. Dat weet je net zo goed als wij,’ Melissa’s stem klonk streng. ‘Je moet jezelf echt herpakken meisje, dit kan zo niet.’
Overstuur verborg ze haar gezicht in haar handen. ‘Ik haat mijn vader, omdat hij me dit heeft aangedaan.’
‘Kom kom, dat mag je niet zeggen,’ Melissa legde haar arm om haar schouders. ‘Hij heeft ook het beste met je voor.’
‘O ja, waarom laat hij me dan niet met rust? Waarom laat hij me dan niet mijn eigen geluk kiezen? Omdat ik zijn weg moet volgen en anders gaat het niet goed met me! Zo simpel is het. Dat is geen liefde,’ ze hoorde hoe verbitterd haar woorden klonken, maar toch kwamen ze als een waterval over haar lippen. ‘Dat heet egoïsme. Het mooiste in mijn leven is me afgenomen door die verdraaide egoïsme en dan ben ik het probleemgeval?’
‘Kom liefje, het komt heus wel goed.’
‘Nee,’ snauwde ze kwaad. ‘Het komt niet goed! Weet je hoe vaak ik vecht tegen de neiging om alle contact te verbreken, me spullen te pakken en te vertrekken! Weet je hoe het goed komt, als ik zijn zin doe, maar dan verloochen ik mezelf. Maar als ik mezelf ben dan kan ik geen contact met hem houden.’
Woedend nam ze een slok van haar cola. ‘En iedere keer opnieuw praat hij mij een schuldgevoel aan, waardoor ik me niets meer voel dan een slecht meisje, omdat ik anders in het leven sta dan hij.’
Ava knikte. ‘Ik begrijp het wel, liefje, maar er moet toch een manier zijn om eruit te komen.’
‘Nee, die is er niet!’
Haar vriendinnen keken elkaar bezorgd aan over haar hoofd heen. Ze wilden haar zo graag helpen, maar beiden wisten niet goed hoe ze dat moesten doen.
_____________________________________________________________________________________________________________________________________
Hoofdstuk 2
Stilletjes staarde ze naar het voorbij glijdende landschap,terwijl de trein in een hoog tempo doorraasde. Het gekakel van haar twee vriendinnen trok volledig langs haar heen. Ava en Melissa hadden een flauwe humor die ze normaal gesproken deelde, maar waar ze nu absoluut geen trek in had.
‘Ik moet echt een nieuwe broek hebben,’ deelde Ava mede. ‘Mijn andere is gescheurd. Precies onder mijn kont en deze begint ook echt te slijten.’
Lisa zag hoe Melissa haar schouders ophaalde. ‘Aan eentje heb je echt niet genoeg hoor.’
‘Ja, maar meer geld heb ik niet op dit moment,’ sputterde de andere tegen.
Lisa rolde met haar ogen. Als Ava niet zo merkbewust was kon ze wel drie broeken kopen, maar omdat haar vriendin nu eenmaal altijd merkbroeken wilde dragen had ze niet meer geld. Toch besloot ze zich er niet in te mengen. Ze moest het zelf maar weten.
‘En jij Lis? Wat heb jij nodig?’ Ava wendde zich tot Lisa en nam haar onderzoekend op.
‘Volgens mij heb ik niet echt iets nodig. Ik kijk wel, misschien loop ik tegen iets leuks op en misschien ook niet,’ mompelde ze een beetje onduidelijk.
‘Waarom gaan we niet op zoek naar een leuk stelletje wat we vanavond kunnen dragen,’ Melissa keek haar twee vriendinnen met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Dat deden we eerst ook altijd, weet je nog.’
Ava trok haar rechtermondhoek naar beneden. ‘Wel, ik kan wel een nieuw stelletje voor vanavond gebruiken.’
‘Is er iets wat je delen wil?’ het gesprek ging voornamelijk voort tussen haar twee vriendinnen en Lisa deed geen moeite om er deel aan te nemen.
‘Ik heb een hele leuke jongen leren kennen. Het probleem is dat ik niet weet wat ik met hem aanmoet. Hij belt me notabene ’s nachts en overdag lijkt hij totaal geen tijd voor me te hebben.’
‘En jij wilt met hem verder?’ Melissa leek het duidelijk niet eens te zijn met de keuze van haar vriendin.
Ava boog zich even naar voren, alsof ze een groot geheim had om te delen. ‘Weet je wel hoe lekker hij is.’
‘Lekker of niet,’ concludeerde Melissa. ‘Als alles van één kant moet komen kan het nooit goed gaan.’
Geërgerd leunde Ava weer naar achter. ‘Lisa begrijpt me wel, toch Lis? Soms moet je moeite doen voor een jongen en ik weet zeker dat hij alle moeite waard is.’
Eindelijk maakte Lisa zich los van het uitzicht. ‘Ik weet niet lieverd. Als je er meer energie instopt dan dat je ervoor terug krijgt dan moet je jezelf gaan afvragen of hij het wel echt met je meent. Misschien is hij alleen uit op een booty call.’
‘Wie zegt dat ik uit ben op een serieuze relatie?’
Melissa en Lisa keken elkaar verbaasd aan. ‘Dus jij wilt ook slechts een booty call? Geloof je dat zelf?’
Melissa’s reactie was verontwaardigd.
Lisa reageerde iets nuchterder. ‘Wel als dat is wat je zoekt en je jezelf daar goed bij voelt moet je er zeker voor gaan.’
‘Lis, gaat het wel goed met je?’ Melissa keek haar bezorgd aan. ‘Ik krijg het idee dat je er niet helemaal bij bent met je hoofd. Ik bedoel, vroeger sprak jij met enthousiasme over jongens en alles wat daarbij kwam kijken. Nu ben je zo… nou ja, zo ongeïnteresseerd.’
‘Het gaat prima met me,’ snel verbeet ze de tranen die achter haar ogen brandde.
Ze wilde haar vriendinnen niet laten zien hoe terneergeslagen ze was. Hoe erg ze hem miste. Hoe graag ze weer zijn stem hoorde wanneer hij haar belde of ze dit weekend kwam of niet. Het was raar om naar de stad te gaan waar ze hem had leren kennen. Het was überhaupt raar om naar de stad te gaan waar ze vele mensen kende die haar geschiedenis deelde.
‘Jongens zijn gewoon het laatste waar ik aan denken wil. Laat staan dat ik mezelf mooi moet aankleden voor hen. Pff alsof ik hun aandacht nodig heb om me goed te voelen,’ het kwam er scherper uit dan dat ze bedoeld had. ‘Dan erbij zal toch geen enkele jongen goed genoeg voor me zijn, aldus mijn vader.’
Ava’s hand reikte naar haar knie. ‘Kom op, meis. Als je ooit iemand tegenkomt en diegene maakt jou echt gelukkig dan zal je vader heus wel blij voor je zijn.’
Lisa trok haar neus op. ‘Geloof wat je wilt, maar ik weet zeker van niet.’
Haar vriendinnen keken elkaar verontrust aan.
Snel begon Melissa over iets anders om hun gedachten te verzetten. Haar oeroude humor stak weer op.
‘Heb je hem gezien? Hij was huge,’ zolang als dat Lisa Melissa kende gooide haar vriendin al overal Engelse woorden tussendoor. ‘En dan had hij zo’n klein hoofd. Door die dreads van hem leek het nog kleiner.’
Blijkbaar wist Ava over wie Melissa het had, want die zette het op een schaterlachen. ‘Ja, hij had echt een muizengezicht door die dreadlocks, maar het lichaam van een reus al was die wel heel smal.’
‘Ja en dan dacht hij nog dat hij mij versieren kon,’ de tranen rolde over Melissa’s gezicht van het lachen. ‘Alsof ik werkelijk op zijn aandacht zat te wachten.’
‘Vertel eens aan Lis hoe je hem heb afgewimpeld. Dat is echt te mooi om niet te vertellen.’
‘Ik zei tegen hem dat ik niet op jongens val,’ het kwam er heel droog uit.
Ava viel in. ‘Om vervolgens met een andere gozer te zoenen, toen hij langs gelopen kwam.’
Lisa schudde haar hoofd. ‘Jullie zijn gek.’
Eindelijk stopte de trein op de eindbestemming. Ava pakte heel even haar hand.
‘Ga je het trekken?’
Lisa knikte van wel. ‘Ik zal wel moeten.’
De meisjes raapten hun spullen bij elkaar en stonden op. Lisa probeerde haar gedachten te verzetten en mengde zich in het gesprek. Het was druk op het station. Een wirwar van mensen probeerden hun weg te maken in de drukte. Soms drukte iemand zich per ongeluk dicht tegen je aan om vervolgens een halfslachtig excuus te mompelen en te verdwijnen in de menigte. Lisa drukte haar tas dicht tegen zich aan. Ze was al eerder gerold en dat zou haar niet nog eens overkomen.
Lachend liepen ze Hoog Catharijne over. Ava haalde haar mobieltje tevoorschijn en tikte een liedje aan.
‘Weet je nog, ons G-town nummer!’ joelde ze enthousiast.
Melissa mompelde dat ze normaal moest doen, omdat ze teveel bekijks trokken. Een beetje gepikeerd klikte ze het nummer uit en stopte haar mobieltje weer weg.
‘Sorry,’ bracht ze er chagrijnig uit.
Lisa haalde haar schouders op. ‘Hey, het maakt mij niet uit. Voor mij hoef je jezelf niet in te houden. G-Town voor life toch.’
Ze zond haar vriendin een knipoog toe. Ava wierp een dankbare glimlach terug.
‘Ja en jij was de heftigste,’ grinnikte ze.
Melissa zuchtte diep. ‘Nou kom op. Lets shop.’
Lisa keek Ava aan en wist precies waar haar vriendin aan dacht. ‘Ik denk dat Ava eerst iets eten moet.’
Er kwam een ondeugende glans in de ogen van haar vriendin te liggen. ‘Je kent me te goed.’
‘Zullen we weer eens gek doen,’ Melissa kwam even dicht tegen Lisa aanlopen. ‘Laten we naar de shop gaan. Gewoon voor de goede oude tijden.’
Lisa grinnikte. ‘Mijn vader gaat me vermoorden als hij erachter komt.’
Ava maakte een gek dansje. ‘Maar hij hoeft er niet achter te komen, want hij is er toch niet.’
‘Dat is waar, maar laten we het er dan niet bij eentje houden. Laten we iets meer meenemen, zodat we voor vanavond ook wat hebben.’
Melissa knikte. ‘Juist, laten we een gezellige avond maken. Dan duiken we daarna de kroeg in. Tussen die gekke boeren, je weet toch.’
Het kwam er overdreven uit, maar juist daardoor was het des te grappiger. Ze besloten Desi ook te bellen of die vanavond meedeed.
Ze passeerde een groepje jongens die hen overdreven bekeken. Ava keek net zo overdreven terug, waardoor ze begonnen te fluiten en hen na te roepen. Zowel Melissa als Lisa liepen snel door, maar Ava kon het niet nalaten om een reactie te geven. Zo was ze altijd geweest. Zij was de flirt van de groep.
Lisa wierp een snelle blik over haar schouder en zag dat de jongens achter hen aankwamen.
‘Snel een winkel in,’ fluisterde ze tegen Melissa, die Ava mee naar binnen trok.
Terwijl ze zogenaamd tussen de kledingrekken stonden te neuzen kwam één van de jongens naar Lisa toe.
‘Hey schatje,’ fluisterde hij zodat omstanders het niet hoorde. ‘Dat ziet er lekker uit.’
Zijn ogen gleden hongerig over haar lichaam heen. Lisa wierp hem een kille blik toe.
‘Zal best, maar ik ga je honger niet stillen,’ beet ze hem toe.
Verontwaardigd staarde hij haar aan. ‘O, dus jij bent er zo eentje.’
‘Ik ben er helemaal niet zo eentje, maar ik zit niet te wachten op jouw halfslachtige versierpogingen en ik ben al helemaal jou schatje niet.’
Beledigd liep hij bij haar vandaan om een poging bij Ava te wagen. Die genoot echter wel van zijn spelletje en ging erin mee. Melissa en Lisa keken elkaar aan om lachend hun hoofd te schudden. Ze wisten allang wat Ava aan het doen was en dat de jongen echt niet met het goede nummer weg ging.
Ze zou hem het nummer geven van een meisje waar ze een hekel aan had, zodat hij haar lastig zou gaan vallen.
‘Ava, kom je mee?’ riep Melissa.
Ava wierp de jongen nog gauw een vluchtige glimlach toe en ging vervolgens haar vriendinnen achterna.
De rest van de middag verliep ouderwets gezellig. Net toen Lisa begon te denken dat ze niet meer aan hem gedacht had, dacht ze dat ze hem zag lopen tussen de menigte. Verstard bleef ze staan. Ze zag alleen zijn achterkant, maar toch… Was hij het? Was hij het echt? Zou hij op zoek zijn naar haar?
Ava stootte haar aan. ‘Lis, gaat het wel goed?’
Met tranen in haar ogen keek ze haar vriendin aan, om vervolgens weer in dezelfde richting te kijken. Er kwam geen woord over haar lippen. Ze kon slechts hopen dat hij het was.
‘Doe dit jezelf niet aan, Lis. Hij komt niet meer terug,’ als een ellendig hoopje mens stortte Lisa in elkaar. Snel wenkte Ava Melissa om haar mee vast te pakken. ‘Het gaat niet goed met haar.’
Melissa begeleidde Lisa naar een terrasje om haar op een stoel te zetten. ‘Bestel jij wat te drinken? Doe maar cola of zo.’
Ava knikte en vertrok snel het cafeetje in om met drie glazen terug te komen. Als een moederkloek boog Melissa zich over Lisa heen.
‘Wat gebeurde er nou Lis? En wees eerlijk alsjeblieft.’
Lisa snikte onbedaarlijk. ‘Ik zag hem lopen. Ik zag hem echt lopen! Het is niet zo dat ik gek aan het worden ben.’
‘Lis, luister naar mij. Hij is weg. Hij komt niet meer terug. Het heeft geen zin om te hopen dat het wel gebeurd. Dat weet je net zo goed als wij,’ Melissa’s stem klonk streng. ‘Je moet jezelf echt herpakken meisje, dit kan zo niet.’
Overstuur verborg ze haar gezicht in haar handen. ‘Ik haat mijn vader, omdat hij me dit heeft aangedaan.’
‘Kom kom, dat mag je niet zeggen,’ Melissa legde haar arm om haar schouders. ‘Hij heeft ook het beste met je voor.’
‘O ja, waarom laat hij me dan niet met rust? Waarom laat hij me dan niet mijn eigen geluk kiezen? Omdat ik zijn weg moet volgen en anders gaat het niet goed met me! Zo simpel is het. Dat is geen liefde,’ ze hoorde hoe verbitterd haar woorden klonken, maar toch kwamen ze als een waterval over haar lippen. ‘Dat heet egoïsme. Het mooiste in mijn leven is me afgenomen door die verdraaide egoïsme en dan ben ik het probleemgeval?’
‘Kom liefje, het komt heus wel goed.’
‘Nee,’ snauwde ze kwaad. ‘Het komt niet goed! Weet je hoe vaak ik vecht tegen de neiging om alle contact te verbreken, me spullen te pakken en te vertrekken! Weet je hoe het goed komt, als ik zijn zin doe, maar dan verloochen ik mezelf. Maar als ik mezelf ben dan kan ik geen contact met hem houden.’
Woedend nam ze een slok van haar cola. ‘En iedere keer opnieuw praat hij mij een schuldgevoel aan, waardoor ik me niets meer voel dan een slecht meisje, omdat ik anders in het leven sta dan hij.’
Ava knikte. ‘Ik begrijp het wel, liefje, maar er moet toch een manier zijn om eruit te komen.’
‘Nee, die is er niet!’
Haar vriendinnen keken elkaar bezorgd aan over haar hoofd heen. Ze wilden haar zo graag helpen, maar beiden wisten niet goed hoe ze dat moesten doen.