Kan ik jou vertrouwen?

[Ravenna]

Dit verhaal draait vooral om de zevenentwintig jarige Rayven, na een slechte en vooral zware start in het leven, krijgt ze, nadat ze Will heeft ontmoet, haar ware liefde. Een eerlijke kans om haar leven te beteren. Die kans neemt ze aan, ze gaat in een mooi huis wonen, richt een gezinnetje op. In de zin, aan haar leven kan niets meer stuk.
Tot er weer iemand in haar leven komt, Ravenna, haar jongere zus. Rayven bied haar hulp aan, onder de voorwaarden dat ze weg moest gaan na een bepaalde tijd. Maar Ravenna luistert niet en begint 'onzin', uit te kramen tegen Will en haar kinderen.
Plots verdwijnt ze en de enige die meer van haar verdwijning af lijkt te weten is Ravenna. Will moet haar vertrouwen om Rayven weer te kunnen vinden. Maar kan hij haar wel vertrouwen?

Proloog

Rayven keek glimlachend naar Aerlynn, die samen met Jayden met de Barbies aan het spelen waren.
'Neehee! Jay, Ken moet verliefd worden op Barbie!' riep Aerlynn beledigd uit en keek Jayden boos aan. Inclusief de dreigend over elkaar geslagen armen en haar ultieme mok gezicht.
'Maar barbie is zo lelijk,' zeurde Jayden en toen hij dacht dat zijn moeder even niet naar het tafereel keek, trok hij snel een paar plukken haar uit Barbie's hoofd.
Aerlynn gilde het uit, alsof er een paar haren uit haar eigen hoofd getrokken werden. Zelfs al zou Rayven niet opgelet hebben, was de oorverdovende gil er onmiskenbaar eentje van een ontevreden en vooral erg boos kind. 'Mam! Mama, zag je wat Jayden deed?' Ze wees naar haar broertje. Die met een pluk blonde haren in zijn hand, 'ik deed niets!' riep met zijn meest schijnheilige blik, die op z'n zachts gezegd niet echt geloofwaardig was.
Zachtjes lachend stond Rayven op van de sofa. 'Jayden, geen dingen stuk maken. mama ziet alles.' Rayven keek streng naar Jayden, die het plukje haar twijfelend terug gaf aan Aerlynn.
'Sorry zeggen.'
'Sorry, Aerlynn, ik beloof het nooit meer te doen,' zei hij nukkig en keek even naar zijn moeder, in de hoop dat ze dit goed genoeg zou vinden.
Rayven glimlachte breed, 'kijk, dat is stukke beter.'
Will kwam aangelopen, nog in zijn pyjama - wat niet meer dan een onderbroek was - en keek naar de drie. Plots viel zijn oog op Aerlynn, die met tranen in haar ogen naar het plukje haar in haar hand keek.
'Papa! Weet je? Jayden heeft mijn Barbie stuk gemaakt!' riep ze uit, duidelijk ervan overtuigd dat Will net zo verontwaardig zou zijn als zij.
Will lachte zachtjes. 'Arme Aerlynn, weet je wat? We gaan wel een paar nieuwe kopen.' Hij stopte even toen hij Jayden, met grote ogen van jaloezie zag kijken.
'En voor Jayden een nieuwe speelgoed auto,' vervolgde Rayven snel, met een waarschuwende blik naar Will. 'Zeg, heb jij de kamer opgeruimd?' vroeg ze en keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan.
Will keek haar met precies dezelfde schijnheilige blik aan, als die van Jayden. 'Uh... misschien,' zei hij en rende bij het zien van Rayven's dreigende blik direct naar boven om de kamer op te ruimen.
Rayven grinnikte zachtjes, 'kijk Aerlynn, dat moet jij ook doen, als je later groot bent. Ze gewoon boos aankijken, dan luisteren ze wel.' Ze begon te lachen toen ze Aerlynn's vragende blik zag. Ze hield haar hoofd iets schuin, maar keek geschrokken op toen ze de bel hoorde gaan. 'Mama, doe open!'
Rayven keek even op en fronste, er kwam haast nooit iemand hier, ze liep naar de deur. Even was ze geneigd Will te roepen, maar besloot dat de deur opendoen niet z'on grote moeite hoefde te zijn. Langzaam opende ze de deur en keek verbaasd naar de vrouw, die in de deuropening stond.
'Mama? Wie is dat?' vroeg Aerlynn zachtjes en Rayven keek even naar de twee, die nieuwsgierig achter haar stond.
'Dat is...Ravenna,' zei ze. Met een bittere ondertoon.

Hallo allemaal, ik ben Nikita, (ja, ik heet Ravenna, maar dat is gewoon mijn 'fantasiepersoon'). Ik zou het enorm waarderen als ik wat tips kan krijgen.
Het cursieve gaat weg zodra het de proloog niet meer is.
Reacties zijn meer dan welkom

[-Maaike-]

Ik dacht heel even dat het laatste stukje ook bij het verhaal hoorde, haha. Een 'huh, wat klopt hier niet' momentje

Leuk begin van je verhaal, ben benieuwd wie die vrouw is in de deuropening. Ik zal je eerlijk bekennen, ik heb de intro van waar het verhaal overgaat niet gelezen. Op de een of andere manier wil ik dat niet weten als het forumverhalen zijn en ze nog in de maak zijn. Daar stap ik het liefst blanco in, want het kan nog alle kanten op

De proloog kun je in gewone letters zetten, al is dat een kwestie van smaak ^_^. Cursieve tekst wordt meestal gebruik als er gedachten beschreven worden of je vaak wisselt tussen twee tijden, etc.

Ga zo door! Ik ben benieuwd waar het heen gaat

[Ravenna]

Hoofdstuk 1

'Ravenna, wat doe jij hier?' siste ze. Jayden liep nieuwsgierig dichter naar de deuropening toe en keek de jonge vrouw aan. 'Jayden, ga naar papa, Aerlynn, ook.' Ze keek even naar de twee, met een blik die niet tegengesproken diende te worden.
'Maar maham...' zeurde hij en keek zijn moeder uitdagend aan. 'Ik wil eerst weten wat zij komt doen!' riep hij brutaal naar zijn moeder. Hij keek haar met zijn meest stoere blik aan en wist dat zijn zusje hem bewonderend aankeek. Pas toen hij zijn moeders beangstigende blik zag en ze dreigend een stap naar hem toe deed rende hij direct naar boven.
Aerlynn volgde direct en riep haar broer nog na: 'Jay! Wacht nou op mij!' riep ze terwijl ze zo snel als ze kon de trap op rende.
Toen Rayven zich ervan verzekerd had dat de twee buiten gehoorsafstand waren en dat ze hun niet meer konden zien keerde ze zich weer naar Ravenna. 'Wat kom je hier doen, Ravenna, want je bent hier niets voor niets.' Ze keek naar haar jongere zusje en beet zachtjes op haar lip, toen ze de grote bruine ogen zag schitteren.
Ravenna trok een schijnheilig pruillipje, 'dus ik mag niet zomaar bij mijn grote zus langskomen?' vroeg ze en knipperde met haar wimpers. 'Of ben je nog steeds zo achterdochtig als vroeger?' Ze keek haar zus uitdagend aan.
Woedend perste Rayven haar lippen op elkaar. 'Vertel me waarom je hier bent! Je komt hier niets voor niets en nee, je hoeft niet te liegen.' Toen ze haar zus' minachtende blik zag zuchtte ze. 'Ik heb drie kinderen, Ravenna, als je Will meetelt heb ik er ook nog een aap bij. Die me, dag en nacht de oren van mijn hoofd af liegen, je hoeft geen poging te wagen want, ik trap er toch niet in.' Ze wist dat haar zusje heel goed kon liegen en daar ook vaak gebruik van maakte.
'Nou, nu we erover eens zijn dat ik toch maar eens de waarheid moet gaan vertellen, ik heb een heel klein, misschien toch nog eigenlijk best wel groot probleem.' Ze keek Rayven even twijfelend en misschien zelfs onzeker aan. Bijna alsof ze hoopte dat ze echt geholpen zou worden. 'Ik ben uit huis gezet, Rayven, en...en ik wil gewoon heel graag ergens kunnen slapen, voor een tijdje.' Hoopvol keek ze naar haar zus, haar ogen smekend voor de toestemming, maar de uitdrukking van haar zus bleef hard en koud.
Rayven rilde van woede, hoe durfde ze dit te vragen! Na alles, alles, wat ze voor haar had gedaan kon er nóg wel een gunst vanaf? Was dat het? 'Waarom ben je uit huis gezet Ravenna!' riep ze uit. Voor ze ook maar ging overwegen om haar tijdelijk in huis te houden, wilde ze eerst precies weten wat ze geflikt had, wie weet wat voor een dingen ze allemaal met zich mee zou brengen. Haar zusje kennende, konden dat schokkende dingen zijn.
Zenuwachtig sloeg Ravenna haar ogen neer, 'nou, ik praat er liever niet over,' zei ze zacht. Maar toen ze Rayven's dreigende blik zag zuchtte ze. 'Goed dan.' Ze sloot haar ogen even, ze wilde het niet vertellen, maar het zou wel moeten. 'Rayven! Ik wil er echt niet over praten, alsjeblieft, ik beloof dat ik geen last zal veroorzaken!' Pas toen ze de blik in Rayven's ogen zag besefte ze dat ze dit misschien iets subtieler had moeten aanpakken.
'Wegwezen, nu.' De woorden kwam uit haar mond voordat ze het door had. Toen ze Ravenna's geschokte uitdrukking zag, had ze de neiging om op haar lip te bijten en sorry te zeggen. Nee, dit is juist wat ze wil! Nu gaat ze huilen en dan ben ik weer zo lief om haar toch nog binnen te laten. Dit keer laat je het bij je antwoord. 'Ravenna, laat me het niet nog een keer zeggen, of ik bel de politie.' Als bewijs dat ze het echt wilde gaan doen haalde ze haar mobiel te voorschijn.
Ravenna deed een stap achteruit bij het zien van haar mobiel. 'Alsjeblieft, Rayven- Oké ik ga al!' riep ze woedend uit en rende met tranen in haar ogen de voortuin uit.


Heel erg bedankt voor uw reactie, dat waardeer ik echt! Ik ben blij dat het in de smaak valt, daar doe ik het ook voor =).
Ik heb hetzelfde, behalve dat ik er heel slecht in ben om het intro te schrijven vind ik het altijd vervelend lezen. Het moet voor mij op een forum altijd geheim blijven. Ik dacht dat de meeste mensen het hier wel fijn zouden vinden.

[-Maaike-]

Oei, heftige situatie! Knap dat ze haar zusje de deur wijst, maakt me wel heel nieuwsgierig waarom iemand dat zou doen. Kan me niet voorstellen dat je je familie niet helpt, tenzij er iets in het verleden goed mis is gegaan

Ohjaa, ik zat te denken misschien kun je Rayven wat krachtiger neerzetten door haar armen over elkaar te slaan of in haar zij te zetten. Waardoor ze wat dreigender overkomt? Nu is alleen haar stem immers boos. Het bijten op haar lip brengt de tweestrijd goed in beeld

Je hebt een aantal keer in je tekst staan: "niets voor niets" maar dat moet zijn "niet voor niets"

Ga zo door! Ben benieuwd hoe het verder gaat.

[nurias]

Vind beide stukken goed geschreven en inderdaad dacht dat het laatste stukje van het eerste deel bij het verhaal hoorde,

Ben benieuwt naar het vervolg.

[Ravenna]

Geschrokken draaide ze zich om, toen ze een hand op haar schouder voelde. Ze keek recht in de licht blauwe ogen van Will. De ogen waarvoor ze iedere keer weer gevallen was. Tranen vulde zich in de hare en ze knipperde ze snel weg. 'Will,' fluisterde ze en leunde zachtjes tegen hem aan. 'Waar zijn Aerlynn en Jayden?' vroeg ze zacht, ze wilde niet dat zij hun moeder zo zouden zien.
'Rustig maar schatje, die zitten boven op hun kamer een Peter Pan puzzel te maken, Aerlynn maakt Tinkerbell en Jayden maakt Peter Pan.' Hij grinnikte zachtjes en deed de deur dicht. 'Kom, ik denk dat we moeten praten, is het niet?'
Rayven knikte en keek hem met grote, zielige ogen aan. 'En jij zei nog wel dat je geen goede vader zou zijn?' vroeg ze, terwijl ze meeliep naar de bank. 'Ik kan ze nog geen vijf minuten bezig houden zonder ze ruzie te laten krijgen.' Ze zuchtte en liet zich op de bank zakken.
Will lachte zachtjes en drukte een kusje op haar wang. 'Ik ben gewoon een super papa,' plaagde hij en keek haar grijnzend aan, voor zijn uitdrukking weer serieus werd. 'Maar daar ging het niet om, ik wilde vragen, wie was de vrouw die aanbelde? En vooral, wat wilde ze?' Hij keek haar doordringend aan, hij wist dat als ze haar ogen neer zou slaan ze een leugen zou verzinnen.
Zachtjes beet ze op haar onderlip en keek hem recht in zijn ogen aan, ze loog haast nooit tegen Will. Dat had ze gedaan toen ze nog maar net een relatie hadden, het had niet goed uitgepakt, uiteindelijk was het toch goedgekomen. Net zoals altijd. 'Het was Ravenna,' fluisterde ze. Toen ze Will's niet begrijpende blik zag zuchtte ze: 'mijn zusje.'
Hij knikte.
'Ze kwam hier om te vragen of ze tijdelijk hier kon wonen. Omdat ze uit huis geplaatst was.' Ze trok een gezicht en keek Will aan, die zijn een wenkbrauw optrok. 'Inderdaad, dat dacht ik dus ook, waarom komt ze hier naartoe? Ze denkt waarschijnlijk dat ik haar wel binnenlaat omdat ik haar zus ben, maar echt niet.'
Will keek even bedenkelijk, hij wist dat Ravenna niet te vertrouwen was, ten minste, als hij de verhalen van Rayven moest geloven. Ondanks de dingen die Ravenna haar aan had gedaan, was dit niet het antwoord wat Rayven normaal zou geven. Hij kende Rayven nu al tien jaar, voor hem was ze nog steeds het naïeve, gebroken meisje dat al haar hoop in hem legde. Dit gedrag was zo anders, het had er waarschijnlijk mee te maken dat ze niet graag aan haar verleden herinnerd werd. Toch, dit had hij niet verwacht van haar en keek haar even fronsend aan. 'Heb je aan haar gevraagd waarom ze uit huis gezet is?' vroeg hij zacht.
Ze keek hem bedenkelijk aan, 'ga je nu serieus overwegen om haar in huis te nemen? Heb je niet naar mijn verhalen geluisterd? Ze is gestoord!' riep Rayven uit en rolde geërgerd met haar ogen. 'Nou, als jij het zo graag wilt weten, ik heb het gevraagd.'
'En wat was het antwoord, slimmerd.' Hij keek haar aan en grinnikte.
'Ze zei dat ze er niet over wilde praten,' antwoordde ze. Rayven zag hoe Will zijn wenkbrauw optrok. 'Will! Vertel me nou niet dat je het zielig voor haar-'
'Rayven, luister naar me. Wat je nu zegt, is iets wat totaal niet normaal is, voor jou. Normaal ben je altijd zo lief en rustig, echt schat, geloof me nou maar. Misschien moet je het gewoon proberen? Ze is immers je zusje en ik denk dat als ze nog naar jou toe durft te gaan na al die jaren, dat ze je echt nodig heeft.' Glimlachend keek hij naar Rayven die zijn woorden nog een keer voor zichzelf herhaalde.
Voor ze de kans had om verder na te denken hoorde ze gegil van boven: 'Nee! JAY! Je hebt mijn puzzel stuk gemaakt! Stommeling!'

Heel erg bedankt voor jullie reacties, ik zal het gelijk verbeteren.

[-Maaike-]

Leuk vervolg weer! Die laatste alinea over de kinderen, geniaal. Typisch zo'n moment dat je wil verder discussiëren maar je kinderen roet in het eten gooien, haha.

Vraag me wel af waarom Will niet ziet dat Rayven het niet wil. Lijkt me toch logisch als ze zo "duister" wordt, in plaats van haar altijd lieve reacties en behulpzaamheid, je dan niet een bepaald persoon in huis moet halen. Maar goed, ik ben benieuwd waar het heen gaat

Ga zo door!

[nurias]

Ben ook benieuwt hoe het verder gaat en de laatste alinea komt hier heel bekend voor, zit ik net met mijn mannetje te praten komen de kinderen er door heen.

[Ravenna]

Natuurlijk was het te verwachtten dat het gesprek nooit lang goed had kunnen gaan en het gegil van boven, gaf het einde van het gesprek aan. 'Ik ga wel,' bood Rayven snel aan en stond op. Ze hoorde het oorverdovende gekrijs alweer en liep terneergeslagen de trap op.
'Nee! Jay! Aaaahh!!!'
Oké, Rayven moest toegeven, op sommige momenten waren de nutteloze ruzies tussen de twee een amusement. Maar ook waren daardoor de gesprekken tussen haar en Will een heel stuk zeldzamer geworden. Als ze dan eenmaal een gesprek hadden, dan duurde die gemiddeld vijftien minuten, voordat er weer een kleintje zeurde. 'Jongens, gaat het goed daar?' vroeg ze en klopte even op de deur voordat ze naar binnen liep. Toen ze de deur open deed zag ze pas wat een ravage het in de kamer was. 'Ik had veel verwacht, maar dit slaat mijn rijkste fantasieën,' mompelde ze en keek de twee priemend aan.
'Sorry, mama!' riepen de twee tegelijkertijd.
De puzzel stukjes waren overal verspreid, en op een één of andere magische manier lagen beide nachtlampjes op de grond, stuk, in de blauwe kamer. Waar volgens hunzelf, Aerlynn en Jayden niets mee te maken hadden. 'Dus, jullie zeggen dat jullie hier absoluut niets mee te maken hebben?' vroeg ze nog een keer, waarop ze zo geloofwaardig mogelijk probeerde te knikken. 'Wie heeft dit dan wel gedaan! De kabouters?'
Ze knikten weer.
Ondanks dat ze deze situatie enorm lachwekkend vond – dat was het immers ook – wist ze dat ook niet toe mocht geven. 'Niet liegen tegen jullie moeder.' Ja, ze kon de eerste tekenen van een huil uitbarsting al zien aankomen. De glinsterende oogjes, trillende lipjes. 'Jullie komen vandaag niet beneden en ik zal jullie eten brengen in jullie aparte kamers.' Ze vonden het fijn om samen te slapen, maar het was de bedoeling geweest dat ze een half jaar geleden in aparte kamers gingen slapen. Maar omdat Aerlynn steeds naast Jayden was gaan liggen, had Will er nog een bed bij gezet.
Stilletjes vroeg ze zich af hoe lang het nog zou duren voor ze gingen huilen, toen ze de wit weggetrokken gezichtjes zag. 'Naar jullie kamers. Nu.' Daar begonnen ze.
Aerlynn rende huilend naar haar kamer, 'stommeling,' snikte ze wanhopig. Normaal had Rayven wel ingegrepen, dit keer keek ze alleen priemend naar Jayden. Die zo hard probeerde niet te huilen, dat z'n hele lijfje schokte.
Ze draaide zich om en liep naar beneden. Ondanks dat het lachwekkend was, kon ze niet tegen Jayden's pogingen niet te huilen, daar kreeg zijzelf altijd tranen in haar ogen van.
Will stond onderaan de trap op haar te wachtten, waarschijnlijk voor eventuele hulp. 'Wat was er aan de hand?' vroeg hij. 'Waarom huilde Aerlynn?' Hij keek Rayven aan en liep weer naar de bank.
Rayven zuchtte en liet zich op de bank ploffen. 'Ze hadden een zooitje van hun kamer gemaakt, nu hebben ze straf.' Toen ze Will's vragende blik zag vervolgde ze: 'ze moeten in hun kamer blijven, in hun eigen kamers. Je snapt wel dat Aerlynn totaal van streek was.' Dit keer was het Will's beurt om wit weg te trekken, Aerlynn was zijn kleine prinsesje. 'En Jayden probeerde nog stoer te doen door niet te huilen, wat niet echt lukte.'
'Bedoel je de schokkende schouders en de trillende lippen? Maar dan niet de tranen?'
'Ja, dat bedoel ik.'

Heel erg bedankt voor jullie reacties, ik ben zelf geen moeder - godzijdank ben nog maar 13 - maar ik heb veel broertjes en zusjes, dus ik herkende de situatie heel goed :')

[nurias]

Wederom heel herkenbaar bij onze kinderen en goed neergezet. Maar moet er aan wennen dat het laatste stukje niet bij het verhaal hoort. Zit met volle aandacht en intresse het verhaal te lezen en dan kom ik op het laatste stukje, he dat klopt niet! Elke keer weer, hahahaha.

Masr benieuwt naar het volgende stuk.

[Ravenna]

Sorry, ik kon geen bericht versturen op de site, klopt dat? In ieder geval, bedankt voor uw reactie.

Het was al laat toen ze met z'n tweetjes hadden gegeten. Daarna was Rayven nog naar boven was gegaan om te controleren of Aerlynn en Jayden al sliepen en tot haar ongelooflijke grote verbazing lagen ze beide vredig in hun bedjes te slapen. Zachtjes liep ze de trap af naar beneden, om vervolgens naast Will te gaan zitten, die tv aan het kijken was.
'En?' vroeg hij.
'Ze slapen,' zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ze grinnikte zachtjes bij de verbazing in Will's ogen, die ook zij gevoeld had, toen ze de twee zag liggen.
'Dus, dit betekent dat we een avond hebben zonder gehuil?' vroeg hij hoopvol. 'En...en zonder gezeur, of dat ze om de drie minuten naar beneden komen.' Ongelovig keek hij Rayven aan. Dat was een zeldzaam fenomeen. 'Nu alleen maar hopen dat ze niet om vijf uur wakker worden,' zuchtte hij. Hij sloot ontspannen zijn ogen en legde een arm rond Rayven's schouder.
'Tja, laten we maar niet op te veel wonderen wachten,' murmelde ze en glimlachte in zichzelf. Toch weigerde ze om zich verder te ontspannen, de gedachten van Ravenna, die deze middag langs was gekomen, kwamen direct weer bovendrijven. Daar waren kinderen dan nog wel handig voor, je afleiden van dingen die eigenlijk best belangrijk waren. Ze keek naar Will en zuchtte. 'Will, haal je voeten van de tafel af, anders kun je hem de volgende keer zelf schoonmaken.'
Onschuldig keek Will haar aan en haalde zijn voeten van glazen tafel. Waarna hij direct naar de tv keek, om Rayven's blik te vermijden. Hij opende plots zijn mond en het leek alsof hem iets te binnen schoot. 'Heb je al nagedacht over je zusje?' vroeg hij nieuwsgierig.
Rayven keek naar haar handen, 'misschien,' zei ze zacht. Ze keek weer naar hem op, maar toen ze zijn blik zag sloeg ze haar ogen neer. 'Oké, ik heb er niet echt over nagedacht, maar je hebt gelijk ik was onredelijk, ze moet echt lef hebben om hier nog naar toe te durven komen. Maar ik ben zo bang dat ze iets zal doen, want, het lijkt wel raar. Ik bedoel, ik praat over mijn zusje alsof ze echt een monster is, maar dat is ze ook echt. Ik wil jullie heel graag beschermen en vooral Aerlynn en Jayden.' Hij knikte langzaam en legde een hand op haar schouder, 'ik sta altijd achter je beslissing, dat weet je, maar ik denk dat er echt iets is.' Hij kuste haar zachtjes en hield haar in zijn armen. 'Ik denk dat je gelijk hebt,' zei ze bedachtzaam. 'Ik ga haar toch binnenlaten.' Ze keek hem aan en hij glimlachte goedkeurend.

[-Maaike-]

Klopt, niemand kon een tijdje plaatsen. Maar dat is gelukkig opgelost Vandaar ook dat ik niet op het vorige stukje heb gereageerd, ik kon het namelijk niet verzenden.
In een notendop over het vorige stukje: Goed geschreven, maar de reactie om op je kamer te moeten eten voor 5 jarigen (als ik het goed heb) vind ik wel erg kort door de bocht... Dat ze op hun kamer moet blijven, vind ik prima hoor haha.

En je vervolg stukje vond ik ook goed. Bovenaan iedereen bedanken is de beste plek Geen verwarring meer, yay! ^_^

Een tip; als je met een cliffhanger eindigt, zijn je lezers meer geneigd je te blijven volgen want ze willen weten wat er gaat gebeuren.. Dus als echte cliffhanger had je de reactie van Rayven nog even kunnen weglaten. Dan hadden we in spanning gezeten, gaat ze nu wel of niet haar zusje uitnodigen.. In elk geval zit ik wel in spanning wat haar zusje allemaal heeft uitgevreten dat ze zo'n monster is

Ga zo door!

[Frans Samsa]

Ik wil je eerst een groot compliment maken: je hebt zeker aanleg voor het vertellen van verhalen. In de proloog schrijf je in ieder geval bijna foutloos Nederlands en maak je bijna steeds goed lopende zinnen. Je slaagt er ook in spanning op te bouwen. De rest van je verhaal heb ik nog niet gelezen. Alles wat nu volgt heeft alleen betrekking op de proloog.

Wat betreft taalfouten heb ik maar een paar kleine opmerkingen:
1-'Barbies' moet zonder hoofdletter worden geschreven, behalve natuurlijk wanneer het, zoals hier, aan het begin van een zin staat . Je gebruikt het namelijk als 'soortnaam'. Als je het over 'Barbie' en 'Ken' hebt moet je weer wel hoofdletters gebruiken.

2-'Wil kwam aangelopen, nog in zijn pyama -wat niet meer…' . 'Wat' is hier niet juist. Je moet 'die' gebruiken (in zijn pyama- die niet meer..). De regels voor het gebruik van 'wat' als betrekkelijk voornaamwoord kun je hier vinden: https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/wat-dat

3- In de zin 'Kijk, dat is stukke beter' is een 'n' weggevallen. (Tikfoutje natuurlijk. Overkomt mij ook voortdurend.)

4-'Mokgezicht' en 'speelgoedauto' moeten aaneengeschreven worden. Het eerste deel van beide samenstellingen ('mok' en 'speelgoed') verduidelijkt namelijk het tweede deel ('gezicht' en 'auto') en dan hoor je woorden aaneen te schrijven.

De regels voor het aaneenschrijven van woorden zijn niet zo eenvoudig. De hoofdregel vind je hier: http://taaltelefoon.vlaanderen.be/nlapp ... 415&order= . Bij twijfel het Groene Boekje raadplegen (online gratis te raadplegen op http://woordenlijst.org/ )

5-Tenslotte maak je af en toe (onjuist) gebruik van wat wel 'elliptische' (onvolledige) zinnen wordt genoemd. Zinnen die niet in de gebiedende wijs staan en die geen onderwerp en/of gezegde hebben heten zo. Voorbeeld: Wanneer hebben die toets? Morgen. 'Morgen' is een elliptische zin. In de regel komen dit soort zinnen dus alleen voor in de spreektaal.

Soms kiest een schrijver er echter voor om elliptische zinnen te gebruiken omdat hij (of zij natuurlijk) een bepaald effect wil bereiken. Een prachtig voorbeeld daarvan vinden we bij een schrijver die aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw leefde. Hij heet Louis Couperus. Couperus beschrijft in een van zijn romans hoe een machtige koningin een zaal binnenkomt. 'Zij liep. Langzaam. Plechtig. Statig. Ieder woord is hier een ellips. Maar door het zo op te schrijven imiteert Couperus in de taal hoe die koningin loopt. Couperus wist dus heel goed wat hij deed en waarom.

Als je als schrijver echter niet heel zeker bent over het effect dat je met ellipsen wilt bereiken kun je ze maar beter achterwege laten want dan roepen ze alleen maar verwarring op. Dat geldt bij jou bij de zin die begint met 'Inclusief de dreigend over elkaar geslagen armen..' en bij de laatste zin van de proloog (Met een bittere ondertoon).

Nog een praktische tip: Verhalen zijn makkelijker leesbaar als je zinnen in de 'directe rede' op een nieuwe regel zet. Van zinnen waarin letterlijk wordt weergegeven wat iemand zegt of denkt zeggen we dat ze in de directe rede staan. Voorbeeld: Piet zei: "Morgen ga ik naar huis." Piet zei dat hij morgen naar huis zou gaan noemen we dan indirecte rede. Zinnen in de indirecte rede kun je gewoon in de tekst opnemen.

Verder heb ik hier en daar vragen bij je woordkeuze en stijl. Maar die bewaar ik voor een volgende keer (als je dat wilt lezen tenminste.). Vandaag wil ik echter niet afsluiten zonder te benadrukken dat je je door mijn opmerkingen vooral niet moeten laten afschrikken. Schrijf alsjeblieft door! Ik lees heel veel opstellen van dertienjarigen, maar zelden lees ik zulke goede verhalen als dat van jou!

[Ravenna]

Heel erg bedankt!
Wauw, wat een lange reactie, maar zeker nummer vier is iets waarvan ik weet dat ik er moeite mee heb. (De site zal ik dan ook zeker doorlezen). Aangezien het simpelweg niet bij me opkomt om die twee woorden aan elkaar te koppelen. In mijn hoofd zijn het twee verschillende woorden.
En de onvolledige zinnen, dat doe ik vaak omdat ik vind dat de zin anders veel te lang word. Ik wist niet eens dat daar een naam voor was, of, dat je daar fouten in kon maken.
Dat ik stop, nee, ik mag dan wel heel gevoelig zijn voor commentaar, maar schrijven is voor mij een manier van mezelf uitten en bovendien stop ik veel teveel tijd in mijn personages. Ik zou het idee hebben dat ik hen in de steek laat.

(Ze zijn overigens bijna zeven, geen vijf ^^)

Hoofdstuk 2

Het was niet moeilijk geweest om contact te zoeken met Ravenna. Rayven had al geraden dat ze haar mobiel overal mee naartoe zou nemen en ze had gelijk gehad.
'Ravenna?' vroeg ze zachtjes en een beetje onzeker, bang dat haar zusje zou gaan schreeuwen en boos zou worden. Alhoewel, ze leek wel een stuk rustiger te zijn geworden.
'Ja, ben jij dat Rayven?' vroeg ze en Rayven hoorde dat ze ergens ging zitten. 'Waarom bel je me, wil je me voor schut zetten omdat ik nu op een bankje in het park moet slapen? Hè!' De gekwetste toon in haar stem deed Rayven pijn en liet haar zich schuldig voelen.
'Nee, ik...ik vind dat je hiernaartoe mag komen.' Zenuwachtig keek ze naar haar net gelakte nagels, ze waren licht blauw, haar lievelingskleur.
Ze hoorde hoe Ravenna naar adem hapte, 'echt?' vroeg ze ongelovig. Toen zuchtte ze, 'onder welke voorwaarden?'
Rayven grinnikte bij het laatste. 'De voorwaarden zijn, dat als je mijn kinderen ook maar met één vinger aanraakt ik je aangeef en ik zweer, je zult het berouwen. Dat geldt ook voor Will en mij natuurlijk. Ten tweede, wat je dan ook gedaan mag hebben, ik wil dat niemand in mijn gezin er lastig door wordt gevallen.
Ten derde, je helpt mee met het huis schoonmaken, je houdt je kamer netjes, je zorgt ervoor dat je niet dronken of stoned bent overdag. Als dat wel bent of doet, dan weet je de consequenties.' Rayven ging opgelucht zitten, het was er heel vlot en zelfverzekerd uitgekomen en de stilte aan de andere kant van de lijn liet haar zich afvragen of Ravenna opgehangen had.
'Goed,' klonk het verbeten aan de andere kant van de lijn. 'Je mag me uit huis zetten als ik een van die dingen overtreed, zolang ik maar 's avonds uit mag.'
'Als je maar niet te laat thuis komt en niet te veel geluid maakt,' zei ze snel en ergens hoopte ze dat Ravenna nu zou tegenstribbelen door te zeggen dat ze haar moeder niet was. Dan had ze een goed weerwoord op Will.
'Is goed prinsesje, kan ik jullie kant op komen. Of moet ik nog even mijn rug breken op deze kut bank?' vroeg ze nonchalant.
Rayven zuchtte geërgerd, waarom had ze niet een gewoon zusje gekregen? 'Je kan onze kant op komen, je kamer is al klaargemaakt,' zei Rayven zacht. Ze keek even naar Will, die naast haar zat en bemoedigend glimlachte. Lief glimlachte ze terug en hing op. 'Ze komt deze kant op, dan zal je wel zien wat voor een heks het is.'
Will keek haar lachend aan en kuste haar zacht. 'Natuurlijk, is ze knap?'
Moedeloos rolde ze met haar ogen toen Will vroeg of haar zusje knap was. 'Natuurlijk is ze knap, ze is familie van mij,' merkte ze lachend op. 'En ik ben super knap,' spinde ze.
'Natuurlijk, jij Rayven, jij bent de knapste.'

[-Maaike-]

Haha, "ik ben het knapst" sureee, dat beloofd nog wat als zus-lief ook in huis komt

Ik had even het gevoel dat het een moeder-dochter gesprek was in plaats van twee zussen die met elkaar in gesprek waren. Misschien door het laat thuis komen (soort van avondklok), die ik meer bij een ouder vind passen Overigens, vind ik het niet raar dat ze een lijst met regels opstelt.

Ben benieuwd waar het heen gaat

[Ravenna]

Zo zie ik ze ook, Rayven is al volwassen en ziet Ravenna nog steeds als haar baby zusje :'), thnx voor je reactie!

Rayven wachtte in spanning af voor haar zusje, soms schold ze op zichzelf, ze stelde zich enorm aan, Ravenna zou vast wel meevallen. Om zich nog af te leiden van het feit dat haar perfecte leventje straks over zou zijn, zette ze een film op. Een kinderfilm, ze legde een dekentje op de bank met twee bakjes chips, een blikje bier en wat water. Toen kondigde ze luidkeels aan dat ze film gingen kijken op de bank. Of ze dat nou zouden willen of niet. Jayden had nog even tegengestribbeld, hij wilde gaan fietsen buiten – ondanks dat het bakken uit de hemel regende –, tot hij zijn bak chips zag. En tevreden op de bank plaats nam. Hij porde Rayven nog even, want hij wilde op mama's schoot zitten. Toen ze schoorvoetend toestemming gaf ging hij vrolijk op haar schoot zitten. Waardoor haar glas water bijna over haar schoot viel.
Aerlynn zat steevast op Will's schoot, of hij dat nou wilde of niet, want Aerlynn zag die plek op zijn schoot als haar eigen domein en zolang zij in de buurt was mocht niemand anders daar zitten. Eerst kletste ze nog vrolijk een onsamenhangend verhaal, iets over school, maar toen de film begon viel ze stil. Het was een film over pinguïns, het enige wat haar stil kon krijgen waren die beesten. Happy Feet twee, deel een had ze al gezien, waarna ze een grote collectie pinguïns aanschafte, maar deel twee was waarschijnlijk het mooiste moment in haar leven.
Rayven had in die tijd, toen de twee vol bewondering toekeken nog de tijd om na te denken. Ze sloot haar ogen en probeerde zich te concentreren. Wat dankzij de vreselijke pinguïn stemmetjes niet gemakkelijk verliep. Ravenna zou er snel zijn en als zij nou zogenaamd naar de wc ging, voor het komende half uur, met een dikke knipoog naar Will dat de kleintjes haar niet mochten storen; zou zij haar zusje kunnen opvangen. Ze zou haar naar haar kamer begeleiden, ze zou vriendelijk glimlachen en nog wat eten en drinken aanbieden. En als ze geluk had terug kunnen zijn voor het einde van de film. Het klonk als een fantastisch idee, maar de kans dat het allemaal zo makkelijk verliep was nihil. De film was een kwartier bezig toen ze opstond, de twee waren zo in trance dat ze het niet eens opmerkte. Ze tikte Will even aan en knipoogde. Hij knikte en richtte zich weer op de film. Blijkbaar vond hij de film net zo spannend als de kinderen...
Langzaam liep ze naar de gang. Ze luisterde naar haar voetstappen, die vederlicht waren. Vlug nam ze plaats op de tweede trede en wachtte geduldig op haar zusje.
Als de dag van gisteren kon ze zich de grijns op Ravenna's gezicht herinneren toen ze haar verraden had, een grijns die haar dag en nacht achtervolgde. Een grijns die een onuitgesproken belofte duidelijk maakte, eentje die hoe dan ook waar gemaakt zou worden. Ze wist niet wat Ravenna zou doen, maar ze wist wel dat het niet goed zou zijn. Nu zou Ravenna hier komen, naar de enige plaats waar ze zich veilig voelde. Zou nu afgepakt worden door haar zusje. En het enige wat ze tegen die tijd zou kunnen doen was toe kijken. Dacht ze.

[-Maaike-]

Mm, je maakt me nieuwsgierig wat Ravenna van Rayven heeft afgepakt, waarmee ze haar verraden heeft...
Het lijkt me niet heel handig om sneaky je zus binnen te laten. Ik zie al stapels problemen daardoor Haha, bijvoorbeeld dat Ravenna op die manier de kinderen tegen hun moeder weet op te zetten. Ben benieuwd waar het heen gaat. Ga zo door!

[Ravenna]

Zonder problemen is er geen verhaal :')!

Er klonk zacht geklop op de deur. Langzaam stond Rayven op. Ze wierp nog een blik op de spiegel, die de gang nog iets van sier aandeed en kwam tot de conclusie dat ze aantoonbaar was. Vlug streek ze haar eenvoudige trui glad en controleerde of er nog haren opzaten, alvorens ze de deur opendeed. Natuurlijk had haar perfecte zusje weer eens de show gestolen. Ondanks dat ze nat geregend was, zag ze er nog steeds prachtig uit. Haar normaal licht golvende bruine haren, leek nu gitzwart en hing steil langs haar gezicht. Een kleine glimlach wist Rayen haar te gunnen. 'Je ziet er...leuk uit,' murmelde ze. 'Kom maar binnen.' Ze keek naar Ravenna die aarzelend naar binnen stapte en haar lange jas uittrok. Vlug keek ze rond, alsof ze echt van plan was de jas zelf op te hangen.
'Je hebt een leuk huis,' merkte ze op. Ze hing de jas een beetje onhandig over de kapstok en keek even naar het huis alvorens ze weer naar haar nep nagels keek.
'En ik hoop dat ook zo te houden,' snauwde Rayven. Ze keek even smalend naar Ravenna die verontwaardigd opkeek. Alsof ze wilde zeggen: Ik maak nooit iets stuk. Waarschijnlijk zou dat net zo geloofwaardig zijn als dat Jayden zoiets zou zeggen. 'Gelukkig hadden we al afgesproken dat je alles netjes zou houden.' Langzaam liep Rayven de trap op en wenkte Ravenna als teken dat zij erachteraan zou moeten komen.
Ravenna volgde braaf, 'en ik heb gezegd dat ik me daaraan ging houden, dus het is niet nodig om erover door te blijven zeuren,' zei ze. 'Ik ben bovendien nog steeds je zus, je moet me kunnen vertrouwen.' Als reactie op haar, hoorde ze een minachtend gesnuif. 'Nou dan niet.' Verbaasd keek ze op toen ze de nog vrij ruime, nette, kamer zag die haar zus haar toewees. 'Is die voor mij?' vroeg ze.
'Ja,' antwoordde Rayven simpel. 'Heb je nog spullen bij je, want dan kan je die gelijk in gaan ruimen.' Ze keek naar haar zusje, die haar vol verbijstering aankeek. 'Of niet.' Ze haalde haar schouders op. 'In dat geval blijf je boven, ik zal je eten en drinken brengen vanavond en stoor je ons niet. De tweeling weet nog niet dat jij er bent en dat houd ik liever zo.' Even sloot ze haar ogen. 'In de avond mag je naar beneden komen en morgen zullen we je wel voorstellen.'
'Leuk! Misschien kan ik dan ook die Will ontmoeten, is hij knap?' vroeg ze enthousiast en klapte kinderlijk haar handen.
'Ravenna, als je het maar laat.' Ze draaide zich om en liep naar beneden, zonder Ravenna ook nog maar een blik waardig te gunnen. Zolang ze maar van Will af zou blijven. Wetend dat Ravenna haar vragend na keek liep ze de trap af. Diep haalde ze adem en streek even door haar haren heen. Toen ze om het hoekje van de woonkamer keek, zag ze tot haar opluchting dat haar drie aapjes nog steeds in de film zaten.
Tevreden liep ze de woonkamer in en nam plaats op de bank en trok Jayden weer op schoot. 'Wat is er allemaal gebeurt?' vroeg ze aan Jayden.
Hij was van plan antwoordt te geven, maar werd onderbroken door Aerlynn, die vrolijk begon te vertellen wat er gebeurt was in de film. 'Waar was je eigenlijk mama?' vroeg ze, aan het einde van haar eindeloze geklets.
'Naar de wc,' antwoordde ze snel.
'O...oké,' zei Aerlynn en richtte zich direct weer op de pinguïns, die vele male interessanter waren.

[-Maaike-]

Leuk vervolg weer Ga zo door.