De Grote Roof

[TiNiPi]

Proloog
Parijs - December 23 2015 - 13.42
Daniel Gezley keek niet op of om toen hij de lift uitstapte. Met een gefocuste blik op het kantoor voor zich, liep hij stug door, daarbij stootte hij sommigen aan met zijn aktentas. De mensen die hem in de gang passeerden moesten voor hem wijken, niet andersom. Hij opende de deur naar het afgesproken kantoor en trad binnen. Binnen was een vergadering bezig. Daniel schaamde zich niet dat hij te laat kwam, hij ging op de dichtstbijzijnde stoel zitten, hij schoof niet aan maar bleef met de stoel op een grote afstand van de langwerpige tafel zitten. Precies op de afgesproken tijd, 13.45, gaf zijn collega Richard Hommle hem het sein. Met een kort knikje werd Daniel duidelijk gemaakt op te staan. Hij haalde een zwart pistool met een geluidsdemper uit zijn tas. Hij richtte het wapen op gene die aan het woord was, zijn directeur Manuel Lucomes. Zonder na te denken haalde hij de trekker over. Zonder geluid suisde er een kogel uit het pistool en belande recht in het hart van Lucomes.
Collega Richard stond ook op en haalde daarbij net zoals Daniel ook een pistool uit zijn tas. Richard richtte alleen op een ander doelwit, vicedirecteur Patrick Sasmé. Dit keer werd de trekker niet overgehaald. 'Patrick, open de kluis.' zei Richard met een scherpe stem. Patrick liep angstig naar de kluis. Hij knielde neer en veegde nog een keer in zijn ogen om zijn tranen te verbergen. Met een zucht van wanhoop en overgave, toetste hij de vier-cijferige code in. Daniel was al met zijn tas geopend onder de kluis gaan staan, en Richard stopte de dossiers een voor een in de tas. Daniel keek het kantoor in, niemand verroerde zich. Alles ging perfect. Toen alle dossiers goed opgeborgen in de tas zaten, stond Daniel op. Samen liepen zonder een woord te wisselen naar de uitgang van het kantoor. 'Iedereen blijft een kwartier lang hier zitten, daarna kunnen jullie gaan. Voor die tijd geen beweging.' sprak Richard tot de groep.
Hij richtte nog een keer zijn blik op het lijk van Manuel Lucomes. Een zwarte plas bloed bevond zich rondom het lichaam van de 52 jarige man. Op de gang was het er niet minder druk op geworden. Daniel griste de sleutel die hij uit de broekzak van Lucomes had gehaald uit zijn zak en sloot de deur achter zich. Haastig liepen de mannen richting de lift. Richard haalde een mobieltje uit zijn zak en drukte het alarmnummer in, 'Ja, wilt u nu meteen een politie auto en een ambulance naar het Luco de Paris sturen? Er is hier iemand beschoten!' en hij hing op. De lift stopte op de onderste verdieping, de parkeerplaats onder het gebouw. Gauw renden Daniel en Richard richting de zwarte Volkswagen Golf die recht tegen over de lift was geparkeerd. Daniel stapte voor in naast de bestuurder, Richard rende naar de voorkant van de auto en legde het mobieltje waar mee hij zo net nog de politie en de ambulance had opgeroepen, voor het linker voorwiel. Daarna stapte hij achter in de kleine auto. 'Precies op tijd heren. Ging het zo soepel?' vroeg Serge Remglen. De auto reed met piepende banden de ondergrondse parkeerplaats uit. Toen ze net de hoek om waren, hoorden de drie de eerste sirenes al loeien.

December 26
'Heb je al iets uit de dossiers kunnen ontdekken, Serge?' vroeg Daniel geïrriteerd. Serge was al dagen door de papieren heen aan het bladeren, maar had nog geen enkele aanwijzing gevonden naar de Fusa Novre gevonden. De Fusa Novre, ook wel 'Schat van God' was voor het drietal de doorbreek naar succes en vooral heel veel geld. Geleerden hadden het erover. dat de Fusa Novre tussen 300 en 400 voor Christus ergens in Zuid Amerika moest zijn begraven. 'Daar waar de Inca's het hadden gelegd, zou het er nooit meer uit zijn gehaald. Er heerste een vloek op.' Dat geloofde maar een minimaal deel van het volk. Niet iedereen wist van het bestaan van de Fusa Novre. Volgens vele was het ook iets waar je in moest geloven.
Serge zette zijn plastic bekertje tegen z'n mond, en tikte het laatste slokje Vodka achterover. Alcohol hielp hem bij het zoeken naar dingen. Althans, dat was wat hij zelf dacht. Meestal kwam hij hierdoor zelf in de problemen, en hij nam daarbij ook wel eens zijn collega's mee. 'Je weet dat we morgen vertrekken?' vroeg Richard met een blik op de kalender. Serge keek niet op of om, en bladerde rustig verder.
Daniel liep boos op hem af en pakte zijn schouder beet, 'Als jij niet doorwerkt, kunnen we het geld wel op onze buik schrijven!' riep hij woedend en wanhopig omdat hij zelf niks kon doen met de Franse teksten. Daniel was een geboren en getogen Amerikaan. Datzelfde gold voor Richard. Serge was Frans, en dat was ook de rede dat ze hem hadden toegevoegd aan hun groep.
Richard trok Daniel aan zijn mouw en gebaarde hem weg te gaan. Je houd Serge alleen maar op dacht hij. Daniel plofte neer op de leren bank en zakte daarbij ver weg in het oude ding.
'Hier,' sprak Richard naar hem terwijl hij een pakje sigaretten toe wierp, 'die had je in de auto laten liggen.' Daniel bekeek het pakje sigaretten aandachtig.
'Sorry, maar dit is niet mijn pakje. Ik rook die prut niet.' antwoordde hij, en hij smeet het op de tafel waar aan Serge zat te lezen in de dossiers.
'Ook niet van mij,' zei Richard met een blik op Serge. 'is het van jou, Ser?' vroeg hij. Serge hief langzaam en ongeïnteresseerd zijn hoofd op en bekeek het pakje.
'Ik rook niet eens.' en hij keerde zijn hoofd weer naar de belangrijke papieren. Daniel keek Serge woedend aan, en duwde zich zelf af tegen de bank. 'Van wie is het pakje dan wel, Serge Remglen?!' riep hij loeihard. Serge sprong van zijn stoel en keek zo op de kleinere Daniel neer. 'Waarom vraag je dat aan mij, Daniel.'
'Jij kwam ons ophalen met de auto, daarvoor had nog niemand erin gereden.' voegde Richard ondersteunend aan Daniel toe.
Richard wist precies wat er aan de hand was. Hij had het pakje in de auto gelegd, zodat hij Serge ervan kon beschuldigen dat hij iemand anders in zijn auto had gehad. Vanaf moment een dat de drie met elkaar het plan voor de Fusa Novre hadden gemaakt, wilde Richard niks van Serge weten. Een Amerikaanse droom moest het worden, niet Frans Amerikaans.

December 29
Serge stond op en keek verschrokken rond, Daniel en Richard lagen slapend op de banken in de woonkamer. Hij dacht na, hij had de informatie die ze zochten. Alleen verder gaan, en hun laten stikken. Nee, het was te gevaarlijk. Hij nam een slok bier, en gooide het nog halfvolle flesje in de prullenbak die naast de tv stond.
Daniel schrok wakker van het harde geluid van het vallende flesje. 'En, heb je al wat?' vroeg hij meteen.
Serge haalde de dossiers te voorschijn en gooide het pakketje met papieren richting Daniel. 'Zie je die omcirkelde dingen? Rome. Rome is de plek waar we heen moeten.'

De Volkswagen Golf van de drie zat volgepropt met spullen. Van wapens tot kleding. Al vier uur lang zaten Daniel, Richard en Serge in de auto op weg naar Rome.
Serge had geen woord gezegd, de hele reis lang niets. Richard en Daniel hadden wat overlegt over het plan in Rome. Hotel Porta Pia zou hun slaapplaats worden, en zo nodig hun tijdelijke woning. Dicht bij het Hotel lag namelijk een bank, Bance Luco. Dé bank waar alles om draaide. Hier zou een kluis zijn. In die kluis zou een contract liggen waarin stond dat hét stuk grond waarin de Fusa Novre moest liggen, van Manuel Lucomes zou zijn. Deze Lucomes was alleen een paar dagen eerder neergeschoten door
Daniel. Het enige wat nog moest gebeuren, was het vernietigen van het contract.
'Je telefoon gaat, Daniel!' Richard gooide de rugtas waarin het toestel zat naar de achterbank waar Daniel zat.
'D33.' opende Daniel het gesprek. Het was zijn code naam die hij van Michael Eavens had gekregen. Het grote brein achter alles.
De gene die hun zou betalen wanneer ze de Fusa Novre in ontvangst zouden hebben en zonder krassen zouden afleveren bij Hem. Het was hun voorbeeld, hun alles. Zonder Michael was er geen inkomen. Geen Volkswagen Golf om nu in te rijden. Geen nette colberts om onopvallend het kantoor van Lucomes te bereiken. En misschien het belangrijkste van alles, geen collega's die overal om hun heen de boel klaar en veilig maakte. Het kantoor was niet voor niets zo makkelijk binnen te gaan. Aan de balie had Michael een mannetje van zijn team neer gezet. Zomaar een woning in Parijs vinden, nee, gewoon even zijn connecties bellen en een woning vrij maken. Alles maar dan ook alles voor de Fusa Novre.
Het enige nadeel aan Michael Eavens was zijn broer Johnathan 'John' Eavens. Hij werkte voor de CIA. Hij wist veel over zijn broer, waar hij illegaal handelde, waar hij dan weer een misdaad pleegde. Maar Michael was altijd voorbereid op die dingen.
'Dag meneer Eavens. Jazeker. Een dame? In Dijon? Oke. Dag meneer!' en Daniel gooide zijn telefoon weer in zijn tas. Verbijsterd keek hij Serge en Richard aan. 'Hij heeft op een klein vliegveld in Dijon een privéjet klaarstaan inclusief een nieuwe collega. Een vrouw. Monica Dadai.' Richard keek hem vol ongeloof aan, 'ik heb geen zin in nog iemand.' Serge keek nog steeds met een vermoeide blik op de weg uit. 'Een vrouw, misschien kan ze ons makkelijker helpen door haar charmes in de strijd te gooien?'
Richard keek Serge spottend aan, 'doe niet zo dom en doorzichtig man. Dat wijf wekt vast alleen maar irritatie. Vrouwen moeten altijd de hoofdrol spelen.' Serge wuifde het weg en knikte maar, snapt Richard er dan werkelijk niks van.

December 29 Dijon Aeroport
'U moet Monica Dadai zijn?' vroeg Richard aan de enige vrouwelijke die naast de kleine jet stond. Hij stak zijn hand uit, maar Monica weigerde en stapte het vliegtuig in. Serge kon zijn lach niet onderdrukken en liet een kleine glimlach. Daniel deed hem na terwijl ze instapte. De binnenkant van de jet zag er sierlijk en chique uit. In plaats van 3 stoelen stonden er 3 bedden. De opmerking kwam dan ook gauw, 'Waarom hebben we geen stoelen?' vroeg Richard verwend. Monica antwoordde niet, en liep door naar achter. Waarschijnlijk sliep ze gescheiden. 'Hou nou gewoon eens je kop, wees blij met wat je hebt.' sprak Daniel geïrriteerd richting Richard.

December 30 Luchthaven Rome Ciampino
'Opstaan heren, we zijn in Rome.' Monica stond iets voor de cockpit van het klein maar toch luxe vliegtuigje en beval haar nieuwe collega's om te kleden. Binnen tien minuten stond iedereen buiten. Een donkerblauwe Porsche Cayen kwam aanrijden, hij stopte precies voor Monica. Uit de grote Porsche stapte een heel klein mannetje. Ongeveer 1 meter 60. Hij had een wit, glanzend pak aan met op zijn borst twee initialen, 'FN'. Fusa Novre, heeft hij er wat mee te maken? dacht Serge.
'Nog een collega erbij?' vroeg Richard geërgerd. Daniel stampte op zijn teen als teken dat hij z'n mond moest houden.
'Aangenaam heren, Hinu Dadai. Vader van Monica. Vandaag leid ik jullie mee naar het Pantheon. Daar zullen jullie instructies krijgen voor jullie tussen missie hier in Rome.' Daniel keek verbaasd naar de kleine man, 'Tussen missie? Maar we kwamen hier toch heen om...' '...Bance Luco te, hoe zal ik het noemen, onderzoeken? Ja, daar komen jullie inderdaad voor, maar voordat jullie daar te werk gaan, moeten jullie wel het nodige leren. Natuurlijk!' viel Hinu Daniel in de rede.
'Jullie hebben het gehoord, stap in heren!' zei Hinu toen hij de Porsche weer instapte. Richard liep naar de auto toe, maar deze scheurde er vlak voor zijn voeten vandoor. Vol ongeloof keek hij achterom. 'Wat?' bracht hij alleen nog maar uit. En hij sloeg zichzelf voor zijn hoofd. 'Waarom zei hij dat we in moesten stappen?' vroeg hij aan Monica die bij zijn andere twee collega's stond. Monica knikte naar een voertuig dat in de verte aan kwam rijden.
Een evengrote donker groene Porsche Cayen stopte voor het viertal en de bestuurder stapte uit.
'Michael?' stamelde Richard, 'Wat in hemels naam gebeurd hier allemaal?' Richard had het recht om dat te mogen zeggen. Michael kwam nooit maar dan ook nooit alleen, en zelf een auto besturen deed hij ook nooit.
'Dag heren!' sprak Michael met een vriendelijke glimlach. Hij knoopte zijn fluwelen mantel dicht en keek iedereen een voor een aan. 'Hebben ze je goed behandeld, Monica?' vroeg hij in eens heel streng.
Monica keek naar haar collega's en bleef iets langer naar Richard staren, 'Ja zeker, ik had geen betere hulp kunnen wensen!'
Michael liep naar de achterbak van de Cayen en haalde er een grote sporttas uit. Aan Michaels hoofd was te zien dat het een zware tas was. Hij liep met het ding richting Daniel, Serge, Richard en Monica. Vlak voor hun legde hij de tas neer, hij ritste hem open en haalde er een doos uit, en gaf die aan Daniel. Ook een doos voor Serge, Richard en Monica.
'Maak maar open, Daniel.' en hij wees naar de doos die voor Daniels voeten stond. Het doosje was niet groot maar ook niet klein, er pasten misschien net twee heren schoenen in van maat 46. Daniel haalde er een metalen voorwerp uit, de achterkant van een geweer. Nog een metalen stuk geweer kwam te voorschijn. Hij klikte ze aan elkaar. Er ontstond een klein machine geweertje ter grote van een onderarm. Daniel keek naar het wapen wat hij zojuist in elkaar had gezet.
'Er zit nog wat in de doos,' Michael wees naar de doos, en Daniel bukte om er een nog kleiner doosje uit te halen. Met een mesje dat hij van Michael kreeg sneed hij het plakband open, en vouwde hij voorzichtig de kartonnen stukken naar buiten.
Een groot pak geld, daar stond Daniel met glinsterende ogen naar te kijken.
'Niet iedereen heeft iets in zijn of haar doos gekregen. Maak maar gauw open, en kijk.' grijnsde Michael geniepig.
Iedereen haalde een geweer eruit en een kleiner kartonnen doosje met geld, behalve Richard.
'Richard Hommle. Je begon de missie nog zo sterk, je hielp Daniel voortreffelijk. Maar door te doen als of Serge iemand had mee genomen in de auto...' hij liep op Richard af, 'heb je je kansen verspilt.' Michael keek Serge aan, 'Je hebt je goed ingehouden jongen, ik heb alles gezien.' Hij keerde zich weer naar Richard. Hij greep iets achter zijn eigen rug vandaan en richtte het op Richard. Een pistool.
'Zonde, je had zoveel geld kunnen verdienen. Nu ga je met lege handen naar de hel.'

30 December Pantheon Rome
Hinu Dadai stapte het trappetje op voor de ingang van het Pantheon. 'Ik heb jullie net wat informatie gegeven over de buitenkant, laten we naar binnen gaan!' en hij liep naar de ingang. Michael volgde hem, met daarachter Monica, Daniel en Serge. Het was 12 uur 's middags en speciaal voor het bezoek van Hinu Dadai, was het Pantheon tijdelijk gesloten. Hinu Dadai was een grote naam in Rome. Voor hem werd zelfs zo'n groot, openbaar gebouw, een privé uitstapje.
Toen iedereen binnen kwam, vielen de monden automatisch open. Serge keek zijn ogen uit.
'Zoals jullie zien is het Pantheon geen kleine tempel. Ik wil graag dat iedereen een foto maakt.' Hinu liep naar het altaar en draaide zich om. 'Vanaf hier heren!' en hij keerde zijn blik op het enorm grote deel dat nog zichtbaar was vanuit dat punt. Iedereen kwam op de plek af en haalde de polaroid camera die ze van te voren hadden gekregen, te voor schijn. Het klikken en uitrollen van de foto's was het enige wat hoorbaar was in het kolossale gebouw.
'Onthoud de vorm goed, onthoud elk detail. Als je denk dat je iets zult vergeten, maak er een foto van.' Hinu ijsbeerde voor zijn 'onderdanen' langs. Michael stond ergens achter in de grote ruimte naar verschillende standbeelden te kijken.
'Monica, mag ik vragen waarom je vader de letters FN op zijn borstzakje heeft staan?' Serge fluisterde Monica in haar oor.
Monica keek naar de letters en schudde haar hoofd, 'iets wat ik me ook al jaren afvraag. Zijn antwoord is nooit anders geweest als ''doet er niet toe'' of ''andere keer'' maar hij heeft het me nooit verteld.' antwoordde de vrouwelijke collega dichtbij Serge's oor. 'Zou het met de Fusa Novre te maken kunnen hebben?' vroeg Serge weer. 'Dat lijkt me heel logisch ja.' en ze liep naar een standbeeld iets verder op. Serge keek haar na, het zal vast een getrainde zijn, Michael kiest niet zomaar zijn personeel uit.

Vermoeid stapten Daniel, Serge en Monica de donkergroene Porsche Cayen in die voor het Pantheon stond geparkeerd. Serge maakte de achterdeur voor Monica open, maar deze stapte voor in. Daniel nam glimlachend Monica's bedoelde plek in en gaf een vriendelijk knikje richting Serge. Dit keer was het niet Michael die reed, een chauffeur die was ingehuurd. Hotel Porta Pia was hun volgende bestemming. Een welverdiende overnachting.
Op oudejaarsavond zou het allemaal gebeuren, de inbraak op de Bance Luco.

30 December Hotel Porta Pia Rome
Ieder lag op een eigen kamer. Serge was de enige die een uitzicht op de drukke straat voor zich had. Het was al erg laat. Serge kon niet slapen. Hij was veel te veel bezig met het Pantheon. Waar zouden ze de foto's voor nodig hebben? En waarom had Hinu Dadai de letters FN op zijn borstzakje staan. Als hij iets met de Fusa Novre te maken had, dan zouden ze hem toch allang kunnen hebben? Serge zat al een lange tijd op de rand van zijn bed door het raam in zijn kamer naar beneden te staren. Het was niet druk meer. Soms liepen er nog wat groepjes mensen over straat, van links naar rechts. Waarschijnlijk dronken.
Een keer had hij in het hotel mensen keihard horen lachen, waarschijnlijk ook een stel die nog laat zaten te genieten. Niets opvallends had Serge gezien. Raar. De politie in Frankrijk was namelijk woest en wild geworden na de moord op Lucomes. De kranten puilden uit. Serge vond het best indrukwekkend. Wat als ze opgepakt zouden worden, Michael was nog altijd de broer van Johnatan. En die laatste wist altijd zijn broer te vinden.

31 December Police Paris
Met zijn kopje koffie in de hand en zijn mini laptop onder zijn arm, liep hij de trap af naar de kantine van zijn tijdelijke kantoor. Veel buitenlandse politie werd naar Parijs gestuurd. Een moord op misschien wel de grootste persoon uit Frankrijk was voor elk politie korps, waar dan ook ter wereld, een grote stap om zich te bewijzen. Maar Johnatan Eavens hielt zich daar helemaal niet mee bezig. 'Wat kan mij het schelen wat de pers ons voor commentaar kan geven als we het niet oplossen,' had hij gezegd tegen zijn directeur, 'het gaat erom dat we erachter komen wie deze moord heeft gepleegd, en met wat voor doel.' Het was erg moeilijk om erachter te komen wat de moordenaar dan wel moordenaars wilden met de dossiers. Hij, of ze, hadden alles mee genomen. Om welk dossier het specifiek ging, kon niemand achterhalen.
Johnatan kwam in de kantine aan en liep naar een tafeltje. Hij zette zijn laptop neer, en daarnaast zijn kop koffie. De plastic stoel schoof hij naar achteren en hij liet zich neer ploffen. Verdomme wat een lastige zaak dacht hij. Toen hij net rustig zat, kwam er een student op hem afgelopen. 'Jij bent zeker ook van dat college?' vroeg Johnatan aan de jongeman. 'Jazeker, zou ik een paar vragen mogen stellen?' vroeg de student, en hij legde zijn halve hamburger in een bakje dat erbij hoorde.
Hij at zijn mond leeg en begon: 'Hoe is het om steeds tegenover uw broer te staan?'
Jonathan keek de student vragend aan, 'Hoe bedoel je dat? Uit onderzoek is nog niet gebleken dat het om mijn broer gaat.' Hij nam een slok koffie en opende zijn laptop. 'Oh, maar dan weet ik meer dan dat u weet.' De student stond op, schoof zijn stoel aan en liep weg. Johnatan keek hem na, en fronste even. Zou hij zomaar wat zeggen? Dat moest toch wel?

31 December Hotel Porta Pia
Daniel liep richting de kamer waarin Michael en Hinu aan het overleggen waren over de aanval op Banc Luco. Hij aarzelde even maar klopte toen aan. Langzaam ging de deur open. Michael stond voor hem, 'wat is er Daniel?' vroeg hij vriendelijk. Daniel keek over Michaels schouder en zag Hinu zitten. Hinu keek Daniel kort aan en vervolgde toen weer zijn getik op de laptop die voor hem stond. Daniel merkte niks geheimzinnigs op, maar voelde wel een rare spanning.
'Nou, wat is er?' vroeg Michael iets geïrriteerd. Daniel kwam weer 'bij bewustzijn' en klopte Michael op zijn schouder, 'ik ben het alweer vergeten waar over ik het wilde hebben, ik kom later wel terug.' en hij keerde om richting de gang waar de deur van zijn eigen kamer ook ergens was.

[-Maaike-]

Origineel verhaal voor hier op het forum! Sowieso zijn er niet veel thrillers nog - helaas - maar een die gelijk begint met het neerschieten van de directeur ben ik nog helemaal niet tegengekomen. Dus dat vind ik erg leuk! Je schrijfstijl vind ik prettig lezen en ook vlot. De spanning heb je er goed in zitten, zeker het laatste stukje trok me aan. Dus ik ben heel benieuwd waar het heen gaat.

Ik heb er een paar zinnen uitgepikt waar ik een opmerking over heb.

Patrick liep angstig naar de kluis en voerde een cijfercode in, waarop de kluis met een klik openging.

Dit wil ik graag zien. Ademt hij snel of zien ze de zweetdruppeltjes van zijn hoofd lopen? Misschien toets hij in zijn paniek wel eerst de verkeerde code in of kijkt hij steeds over zijn schouder. Als je in paniek bent of angstig doe je rare dingen. Probeer daar iets mee te doen

Toen alle dossiers goed opgeborgen in de tas zaten, stonden Richard en Daniel op.

Stonden ze niet al? Een van hen deed sowieso de dossiers in de tas.

Als ik hoor dat iemand weggegaan is na precies een half uur, zoek ik die gene op, en maak ik die gene met mijn eigen handen dood.' sprak Richard tot de groep.

Ik vind wat Richard zegt een beetje vaag. Hij geeft nergens iets van een tijdsaanduiding hoelang ze daar moeten zitten, maar als iemand weggaat na een half uur vermoordt Richard hem? Ik zou proberen het anders te verwoorden.

Gauw renden Daniel en Richard richting de zwarte Volkswagen Golf die recht tegen over de lift was geparkeerd

Misschien heb ik een beetje te veel fantasie, maar ik las dit als dat de Volkswagen dus in het pand staat, omdat hij tegenover de lift staat. Ik zou ervan maken, tegenover de ingang of voor de ingang

Goed begin, ben benieuwd waar het heen gaat, ga zo door!

[Rudi J.P. Lejaeghere]

Spannend begin, ben ook benieuwd wat er nu zal gebeuren!